៤ លព្កាម្ដំប ូ
ែទះនាយទុន
ក្គ្នន់ដតរពលម្ួយថ្ងៃ
ដដលនងបានេូលម្ក
ំ ូល ិះទ របស់រថាដក ក្ជករៅរក្កាម្ដប
ុ ករនិះ
នង
សយក ៏នឹកតក់សុ តកន ល ំ ។ ុងេតតជាខ្ទលង ស្សើបរក្ម្ើរក្េើននក់ រៅដក
បានខ្ែបរខ្ែៀវក្ាប់នងថា
ុ ករនិះ ជាម្នុសែខ្លខ្ូេនឹងស្សើញីោស់
រក្ពាិះពួកស្សើបំរររៅកន ី ុង ិះទ រនិះ រក្េើនដតធាលក់ខ្នរៅ ួល ជាេំ
ី
ថ្នរសេកតសរាយរបស់ រៅដក ី
ដតទងអស់ ំ ។
កនុងរពលដដលនងសយ
ុ ករសទើរ
កំពង ុ ដតររៀបេំរបាស
សំ អាតបនទបត ់ េ ូ រៅខ្ទងរក្កាយជាបនទបដ់ ដលនង ក្តូវរៅរនិះ រៅដក
ុ កក ៏បានេូលរៅជួបនឹងនង
ដតពីរនក់តទល ់ ។ គ្នត់រេិះដតរថ្ព ំ សម្លឹងរម្លនង ើ រោយការយកេតតទក ុ ោក់ ។ ដតរបទុ ើ កជារៅដករនិះ
ញញឹម្ោក់នងយ៉ាងោក ៏រោយ នងសយក ៏រៅ ដតនឹងតក់សុ ត ល រនធតក ់ ុ ងេ ន តតម្នតេរេើយ រក្ពាិះនង នឹកដល ់
ពាកយសំ ដដី ដលស្សើបំររចស់ ី នយយក្ាប់
នងកាលពីថ្ងៃ ។ “សយ!” រៅដក
ុ កនយយរេើងទងទ ំ កម្ុ ខ្ ញ ឹ
ញឹម្ “សយឯងដូេជាមានសាីរៅកនុងខ្នរ្វ ំ ្ុ ឹក ើ ឲ្យខ្ន ួល អា
តអាសូរជាខ្ទលង” ំ ។
កនុងរពលយប់រនិះ យប់ដដលនឹងក្តូវម្កដល ់ម្ន
ួ សពីបរមា ី ៉ា ងរទៀតរនិះ
ការ
រៅដក
ុក
មានរក្គ្នង
៍ នឹងររលាភ្រល ំ ើរូបនងសយ ដដលជាស្សើបំររ ី
គួរឲ្យអា
តរ
ើ យមានសភាពម្នខ្ុសគ្នន
មាន់ រៅកនុងក្កញា ុ ំថ្ដគ្នត់រេើយ ។ រមា៉ាង ២១ រ
ពីពង
ុ ធាលក់រជាគជា ំ... ។ ើ យ... រភ្លៀងកំពង
នងសយកំពង ុ អងគុយរក្កៀម្ក្កំ រោយការ ក្ពួយ
បារម្ភរៅកនុងបនទបរ់ ដករបស់នងដតមានក់ឯង កំពង ុ នឹកដល ់រតសមា ល ញ់ ី រ
នង
នងកំសត់កក្ម្របស់នង
ពរវ បស់នង ។ ើ យនងនឹកដល ់រសេកតអភ្័ ី
ខ្
ៈរនិះ
នងសយឮសូររគ្និះទវររនធប់ ួ នៗ ទ
គ្នន ជារក្េើនដង ។ នងក្ពឺកាលខ្ទញកនឹក ខ្ទលេរ ការ
តុ
៍ ដដលនឹងក្តូវរកតរេ ើ ើ ង ដូេពាកយសំ ដស្ី សើបំររ ី
ចស់ៗនយយក្ាប់នងកាលពីថ្ងៃ ។ “អនកោ?” រ
ើ យញ័ រៗ ។
នងដស្សកសួររោយសរម្លងតេ ៗ
“ខ្ ំុ ញ !...” ។ នងសយ បុករពាិះភ្បៗ រក្ពាិះស្ថគល ់ជា សរម្លង ឹ
របស់រៅដក
ម្ួយសនទុិះ រ
ុ ក ។ នងសនែម្ៗរក្កាក រេើងឈ្រ ឹ
ើ យក ៏កាត់េតតរដរើ រៅរបើកទវរ ។ នង
គតថាក្រសនរបរៅដក ើ
ុក
ក្រក្ពឹតរត រលាភ្ម្ករល ំ ើ
រូបនង នងនឹងសំ ពិះអងវរកររគ រដម្ នឲ្យ ើ បរយងខ្ ី ួល រួេ ត ុ ពីរក្គ្និះថានក់រនិះ ។
លុិះទវរបនទបរ់ របើករេើង នងសយក ៏បាន ជួបម្ុខ្
នឹងរៅដក
ុ កកនុងរយៈរពលដ ៏ជត ។
“កំពង ុ រ្វអ ើ ី សយ ?” រៅដក
ទកម្ុ ខ្ញញឹម្ ។ ឹ
“ចសា៎! ឥតរ្វអវ ើ ី រទរលាក...” ។
ុ កសួរនង រោយ
រៅដក
ុ ករដរើ េូលម្កជតនង នងសយ ក ៏រដរើ
ងយរក្កាយ ។ របិះដូងរបស់នងរសទើរដតឈ្ប់ដលង រ្វការ កនុងខ្ ើ
ៈដដលរៅដក
ុ ក រេិះដតរដរើ េូល
ម្កជតនង ។ នងសយមានទកម្ុ ខ្សស្ថល ំងដូេគ្នាន ឹ
្ម្ ។ នងនឹកថានឹងរ្វើ យ៉ាងោស្សួល ? បញ្ញ ហ ដ ៏សមុគស្ថមញបានរកតរេ ើ ើ ងដល ់នងរ
ើ យ... ។
រភ្លៀងរៅដតធាលក់េិះុ ម្កឥតោេ់ក្គ្នប់ សយងយរៅរទសន ជ ំងរ ើ ឹងជញ្ញ នងនឹកគូសវាសដល ់បំ “សយ!” រៅដក
នង
ើ យក ៏រៅរសៃៀម្
ងរបស់រៅដក
ុ កនយយរ
។
។
ុ ក... ។
ឹ រើ េូល ើ យរតដតរដ
ម្កជតនងរទៀត ។ រាងកាយរបស់នងសយ ញ័ រ េំក្រប់
ដដលម្នខ្ុសគ្ននពីកូនឈ្លូល
េំរពាិះម្ុខ្ទរាជស ី ី
៍។
ឋតរៅកនុងទ ី
“រលាក” នងសយនយយរោយសរម្លងញ័ រ ៗ ក្ពម្ទងរល ំ ើកថ្ដសំ ពិះ ។ “សុំ រលាកអា រៅដក
តខ្.ំុ ញ ..”
ុ កញញឹម្ រោយគ្នត់រពញេតតនឹង រូប
រឆ្ម្របស់នងសយជាខ្ទលង ំ
រក្ពាិះស្ថេ់្ម្
ក្ទលុកក្ទលន់ របស់នងបានរ្វឲ្យរៅដក ើ ម្ុខ្កនុង ូ វកាមារម្ា ល
ដ៏
ុ កងងត ឹ
៍។
រសេកតសុ ី ខ្របស់រៅដក
ុ ក ឋតរៅក្តង ់ ការរួម្
រស់នឹងស្សើដដលគ្នត់រពញេតត រទិះស្សើរនិះជាស្សើបំ រររបស់ ី គ្នត់ក ៏រោយ រ
ើ យគ្នត់ឥតរវល ់ នឹកនថា
ក្រពនធកន ូ របស់អនកោរេើយ ។ រៅដក
ុ កអដងាលស្ថមនងតេៗ ៖
“កុខ្ទ ំ ល េអីសយ ! ម្កអងគុយនយយគ្ននរលងសន
“រលាក !” នងសយនយយ “របរលាកគ្ន ា ន ការ ើ
អីរក្រើខ្ក ំុ ញ ុងយប់ ន រនិះរទ
រលាករម្តាតរង ់ច ំ
មាន
ក្រស្ថសន៍រៅថ្ងៃដសាករៅ” រៅដក
ុ ករសើេតេៗ រ
ឲ្យអងគុយរលើដក្គជតគ្នត់ ៖
ើ យចប់ទញថ្ដ នង
“កុខ្ទ ំ ល េខ្រំុ ញ ្វអ ំុ ញ ា នរ្វអ ំុ ញ ល ូ ើ ី សយ ! ខ្គ្ន ើ ី សយរទ ខ្េ
ម្កនយយរលងនឹងសយឯងរទរតើ េតតនឹងឫកពារសុភាពរាបស្ថរ
រក្ពាិះខ្រំុ ញ ពញ
របស់សយឯង
ោស់”
“ដតខ្ជា ំុ ញ ស្សើបំររ ី ម្នសម្នឹងកតតយសរបស់រលាក
រទ”
“ម្នអីរទសយ
!
កុន ំ ឹកអចេឹងរ្វអ ំុ ញ នដម្ន ើ ី ខ្ម្
ជាយកែឯោ-ម្កអងគុយម្ក!
អងគុយនយយ
រលង ខ្ម្ ំុ ញ នដម្នជាម្នុសែក្រកាន់ខ្នក្ា ួល រៅដក
ុ កអងគុយរលើដក្គ
រ
គ្នន
រទ”
ើ យចប់ទញថ្ដ
នងសយឲ្យអងគុយជត ។ ្នបតលូ ី ករហារ ៉ា អាវ ទញយកក្កោសក្ាក់ ១០០ររៀល ងាីរេស ២ សនលឹក រ
ើ យញាត់ រៅកនុងថ្ដនងសយ ។
“ រៅ”
ា៎សយ! យកក្ាក់ ២០០ររៀល រនិះទុកចយ រៅដក
ុ កនយយេប់រ
នង រោយការក្ក រ
ើ យក ៏ស្សវារអាប
ល ់ក្កហាយ “សយ កុខ្ទ ំ ល េអី
ំ តអីរក្េើនរពកឯងនឹងក្តូវ បានរសេកតសុ ើ យកុគ ី ខ្
យ៉ាងរពញេតត របឯងក្ពម្រ្វ ជាក្រពនធ ខ្រំ ្ុ ក្ពាិះ ឯង ើ ើ
មានទកម្ុ ខ្ដដលរ្វឲ្យខ្ ំ ្ុ អា ឹ ើ
ត នង ស្សឡាញ់ ជា
ខ្ទលង... ំ ។
នងសយយំ ខ្ែកខ្ែ ឹ ួ ល នងញាប់ញ័រសពវ ស្ថេ់
រោយការភ្័យខ្ទលេ រ រៅដក
ិ ។ ុ កវញ
ើ យនងក ៏
ុ េ ក្ាក់ឲ្យរៅ
ិ “សុំ រលាកយកក្ាក់រនិះរៅវញេុ ិះ សុំរលាក ទុក សក្មាប់យករៅរតូរ នឹងរសេកតក្តូ ី វការររបស់រលាក ជាម្ួយនឹងស្សើដថ្ទរទៀតេុិះ ឯរូបខ្ម្ ំុ ញ នដម្នរៅទំរនរ រទ ខ្មា ំុ ញ នរតរី រៅដក រក្កវរក្កា្។
ើ យ” ។
ុ កសម្លងម្ុ ខ្នងសយ ឹ
“សយ !” រៅដក អនកក្ក
រោយរសេកតី
ុ កនយយរេើង “សយឯង ជា
រសេកតក្តូ ី វការរបស់អនកក្ករនិះម្នដម្ន
ក្ាក់រទឬ ? ឯងបរោ ត យឲ្យគ្ននក្តឹម្ដត ម្ួយដភ្លត ប៉ាុរោ ណ ិះ រោយគ្នាននរោរ
ឹ ឮរស្ថិះ ើ ញ នង ដង
ងឯងក ៏បាន ២០០ររៀលភាលម្ រៅរ នងសយម្នបានជានឹកនថា
ើ យ” ។
អន កមានឋានៈ
ខ្ ពស់ មានេតតអាក្កក់ស្ថមានយគ្នានសីល្ម្៌ រ
ើយ
ក្ាសចកការរអៀនខ្ទាស គតដតក្រក្ពឹតប ត នធូរបនាយ នូវរសេកតក្ក ី
ល ់ក្កហាយ
រោយ ូ វកាមារម្ា ល
របស់ខ្នដតប៉ា ុរោ ណ ិះរស្ថិះរេើយ ួល ជាក្រពនធកន ូ របស់អនកដថ្ទ ។
រ
៍
ើ យគ្នានគតថា
“រលាក ! ខ្ក្ំុ ញ ពម្រ្វក្រពនធ រលាកម្នបានរទ” នង ើ
សយនយយទងទ ំ កដភ្ែ ក ឹ
ខ្េ ំុ ញ ល ូ ម្ករៅកនុង ិះទ រនិះ
ក ៏រដម្ បក្មាស់រលាករតូរយកក្ាក់រលាក ើ បបរក្ម្ើ ី ទុកជាខ្ក្ំុ ញ កយ៉ាងរម្៉ាេ
ក ៏ខ្រំុ ញ ៅដតដង ឹ គុ
របើ
រទស
បុ
យបាប អាក្កក់លខ្ ា លិះដដរ ខ្រំុ ញ ៅដតរស្ថមិះក្តង ់នឹង
រតរបស់ ខ្ជា ំុ ញ នេេ” ។ ី រៅដក រេញ
រ
ុ កស្សវារអាបនងរទៀត ។ នងខ្ំ បក្ម្ិះ ើ យសទុិះរក្កាកឈ្ររេើង
រគ្នរពរកាតដក្កងរៅដក “រលាក
!”
ុ ករទៀតរ
។
នង
ដលង
ើយ ។
នងសយនយយតរៅរទៀត
“សុំ
រលាកកុយ ំ ល ់ថា អនកក្កសុទ ធដតមានេតតដេ ូ គ្នន ទង ំ អស់រនិះឲ្យរស្ថិះ សុំរលាកក្ជាបថា អំ ោេក្ាក់ របស់រលាកគ្នានក្ររយជន៍អី
ដល ់អនកក្កដូេរូបខ្ ំុ ញ
រនិះរទ ខ្ ំេូលម្កសុ ឈ្ែ ករក្៏ ពាិះដតខ្ ំក្ុ ក ញ ដតខ្ ំរពញេ ី លរលាក ុញ ុញ ួ
ខ្ ំរពញេ តតនងអំ តរបស់ខ្ ិ ំុខ្ ញ ំសុខ្េ តតស្ថលប់លាជាងក្ពម្ ឹ រពសុេរ ើ ុញ ុញ ជាងក្ពម្លិះបង ់ខ្នក្ា ួល
ឲ្យរលាក ខ្ន ំុ ញ ឹងេុិះរេញពី
ិះទ រលាកឥេូវ
ឹ ែង
ពីរដម្ ំុ ញ នបានជានឹកនថា ើ ខ្ម្
អនកមានដូេរលាក មានេតតអាក្កក់ដល ់ម្លងរស្ថិះ” ។ ឹ រៅដក
ុ ក សទុិះរក្កាករេើងរៅឈ្ររាងទ ំ វ រ ។ ទក ឹ
ម្ុខ្របស់គ្នត់ដដលញញឹម្កាលពីអម្ាញ់ ម្ញរនិះ ិ ។ ក ៏កាលយរៅជាក្កញូវរៅវញ “សយ !” រៅដក
ុ កនយយរេើងយ៉ាងម្ុងមា ៉ា ត់។ ៉ឺ
“ឯងធាលក់ខ្នម្ករៅកន ួល ុងក្កញា ំថ្ដខ្រំុ ញ
ើយ
ឯង
រគេរៅោម្នរួេរទ ខ្ក្ំុ ញ តូវការឯង ម្កអូនស្សើ ឯង រេញរៅោម្នរួេរទ” ។ រៅដក
ុ ករដរើ េូលរៅជតនងសយរទៀត។ នង
ខ្ំដស្សករេើងយ៉ាងខ្ទលង ំ រជាកជា ំខ្ទងរក្ៅ
ដតរភ្លៀងដដលកំពង ុ ធាលក់
នឹងថ្ដដ ៏រ
័សរបស់រៅដក
ុក
ដដលខ្ ទប់មាត់នងជាប់រនិះ រ្វឲ្យសរម្ល ងរបស់នង ើ
សយឮ ក្តឹម្ដតកនុងបនទបរ់ និះប៉ាុរោ ណ ិះ ។ នយទុន ដដលរម្លរ ើ
ុ ត ៌ ើ ញស្សើទគ
ដូេជាេំ
ី ដដលមានឱ្
ជារស ក ៏សទុិះេូលរៅ រអាបនងសយរទៀតរ នរងើបនងរោយរសេកតអនទ ិះអដនទង ី ម្ា-
៍។
នងសយ
ថ្ក្ព ថ្ ែរបស់រៅដក
កនុង ូ វកាមារ ល
ខ្ំបក្ម្ិះតសឲ្ ូ យរួេ ត ុ ពីសភាព
ដូេរម្តេនឹងមានកមាលង ំ
ុ ក ក ៏ប៉ាុដនតភាពនងជាស្សើរ្វើ រងបុ ឹ ងលម ម្ររខ្ ី នរួ ឹ ួ ល េ...
បំ ត ុ នងក ៏រសបយកមា ល ំងបនតេម្តងៗ ើ
រ
ុ កបនងយករៅោក់ រៅ ី
កមាល ំងដ ៏ខ្ទលងកា ំ ល ។
ទី
ើ យក ៏ធាលក់
ខ្នរៅកន រៅដក ី ួល ុងរងវង ់ថ្ដក្តកងបរអាបរបស់ រៅដក
ើ យឱ្
ុក ។
រលើដក្គរោយ
យប់រនិះ ជាយប់ដដលនងមានេតតសុ តរនធ ល ត ់ ជា
ខ្ទលង ំ
នងធាលប់បានសចេថានឹងម្នក្ពម្ឲ្យមាន
រ្មិះ ថាជាស្សើរព ី ត ី រ ដតយប់រនិះនងក្តូវ លិះបង ់
របស់ក្គប់ដបបយ៉ាង រករសេកតសុ ី ខ្ គ្នត់ ។
ក្ពឹករេើង
រៅដក
ឲ្យដល ់្នបតដដលដតងដសវ ង ី
សក្មានតពីពួកស្សើបំររ ី រៅ ិះទ របស់
នងសយបានេុិះរេញពី ិះទ របស់
ុ កតា ំងពីក្ពលឹម្
។
នងរសទើរដតក្រហារ
ិ ជវី តរបស់ នងរចល រក្ពាិះដតរសេកតឈ្ ី ៉ឺ ចប់ កនុង
េតត ។ នងគតថារបស់ដដលមានតថ្ម្លជាទបំ ត ុ កនុង ី ិ ជីវតរបស់ នងបានខ្ូេខ្ទតអស់រ
ើយ រ
ិ រ្ាិះឆ្ាបជាប់នឹងខ្ននងអស់ លួ ម្ួយជីវត ទល ់ដតរ
ើ យជារាគ នងយំ
ើ ម្ដភ្ែក នងេុិះរេញពី ិះទ រៅដក
ុក
រោយឥតបានលាអនកោរេើយ ។
នងសយខ្ំរដរើ រៅរកម្តតភ្កតកម្ាករក្តើេក្កយន មានក់ ដដលសែតស្ថែលគ្នននឹងរតនង រ ី
ើ យដដលធាលប់
បាន
ិ ជួយគ្ននរៅវញរៅម្កដូ េបងរាូនបរងេត ើ
។
នយម្ុី នងនងម្៉ាុម្ រតក្រពនធ ទងព ំ ីរនក់បានទទួល ី រាក់ទក់រស ួ រាយរកនងសយ ដូេរពលម្ុនៗ ។ នងសយបានបរយយររឿងរា ិ ៉ា វ រៅកនុង ិះទ រៅដក
ដដលរកតរេ ើ ើង
ុ កកាលពីយប់ម្ញឲ្យ
នងនងម្៉ាុម្ស្ថតប់ រោយសពវក្គប់រ
នយម្ុី
ើ យ នងក ៏សុំ
រៅសំ ោក់អាស្ស័យនឹងរគ ទក្មារ ំ ី ត នងក្តេប់ម្ក ិ ។ ំ ងវញ ពីបាត់ដប ខ្
ៈរនិះ
នយម្ុក ត នយយរេើង ី ៏ចប់រ ើម្
រោយការយល ់េតតយល ់រងលើម្នងសយថា ៖ “ម្នអីរទសយ !
ិះទ គ្ននក ៏ដូេជា ិះទ ឯង - យប់ម្ុញ
សម្ វាបានម្ករដករៅ ិះទ គ្ននរនិះ រ ទក្មា ំហានហារមាត់ខ្ក្ាក់ គ្នន ីេ
ើ យយូរោស់
យករៅរ្វជារស្ថ ើ
ុ យ ទទួលម្ែលម្ញរនិះគ្ននមានក្ាក់ ២០០ ររៀល គ្ននឲ្យសម្ខ្ ី េ ១៥០ររៀលរៅ សម្ក្ាប់ថា វារៅបាត់ ិ ំ ងដត ៥ ថ្ងៃរទវានឹងក្តេប់ម្កវញ ដប ម្នអីរទសយ ិ រៅជាម្ួយគ្ននសនេុិះ ទក្មាស ំ ម្វាក្តេប់ម្កវញ” ។
នងសយបានសំ ោក់រៅ ិះទ នយម្ុី នង នង
ម្៉ាុម្តា ំងពីថ្ងៃរនិះម្ក ។ នងដតងជួយរ្វក ើ េេការកនុង
ិះទ នងម្៉ាុម្ជានេេ មានការោ ំសល នងរម្ើលកូនជា
រដម្ ើ រក្ពាិះនងម្៉ាុម្មានកូនពីរនក់ ។
៥ថ្ងៃ បានកនលង ត ុ រៅរទៀត ។ រៅរពលររសៀល ថ្ងៃក្ព អនកដរំ
ំ ង-ភ្នរំ ពញ សបត៍ រងរភ្លងបាត់ ដប ើ
បានដក ឹ
ំ ជារដម្ ើ ម្កដល ់រាជ ើ រទងឡាយមានសម្
ធានី រៅរវលារមា៉ាង ១៤កនលិះ។ សម្ បានក្តេប់ម្ក ិ រោយការសរក្ម្េ ភ្នរំ ពញវញ
លយ៉ាងរពញេតតគ៉ឺ
សម្បានរៅទរក្ាក់ ដដលរគជំពាក់ នងលក់អីវា៉ាន់ បនតេបនតួេបាន ក្ាក់េន ំ ន ួ ៦០០ររៀល ។ សម្ ខ្ំរ្វដ ើ រំ
ើ ររៅរកក្រពនធ ឯ ិះទ រៅដក
ុក
យ៉ាងរួសរាន់ រដម្ នងឱ្យដង ើ បក្ាប់ ឹ ថា ខ្នរគមាន ី ួល ិ រជាគវាសនក្គ្នន់របើបនតេវញរ នឹងឲ្យនងសុីឈ្ែួលរៅដក
ុក
ើយ
រ
ើ យសម្
ដតម្ួយដខ្ប៉ាុរោ ណ ិះ
ដល ់រពលោេ់ដខ្ នឹងឲ្យនងលាឈ្ប់ រដម្ ើ បក្តេប់ ី ម្ករួម្រកែជាម្ួយគ្ននតរៅរទៀត ។ សម្ រៅដល ់ ិះទ រៅដក
ុ ករៅរពលរមា៉ាង ១៥ ។
រពលរនិះស្សើបំរររបស់ ី រៅដក
ុ កមានក់
បានក្ាប់
សម្ថា ៖ “សយ ម្ករៅបានដតម្ួយយប់បុរ៉ា ោ ណ ិះ លុិះក្ពឹក រេើងក ៏លួេរត់បាត់រៅ
រ
ើ យឮរលាក
មាន
ក្រស្ថសន៍ថា រក្េើនោស់ ។
សយបានលួេយកអីវា៉ា ន់ រលាករៅ
សម្ស្សឡាងកា ំ ំង
ហាក់ដេ ូ ជាម្នេង ់រជឿថា
ក្រពនធរបស់ខ្នហា នលួេអីវា៉ា ន់ ួល
រៅដក
ុ ករស្ថិះ
រេើយ ដតលុិះនឹកដល ់សភាពក្កើក្កលំបាក សម្ក ៏គត
ថា ជួនកាលវាមានដូរេែិះដម្ន ក្រសនរបើនងសយ េង ់ជួយរក្ជាម្ដក្ជងខ្នកន ួល ុងររឿង
ក្ាក់កាសរនិះ។
សម្ម្នបានស្ថកសួរអវីរក្េើនរទៀតរេើយ
រ
ិ លាស្សើបរក្ម្ើរនិះ រដរើ រៅវញយ ៉ា ងរួសរាន់ ។ សម្មានម្តតភ្កតកម្ាករដ ៏ជតដត គ្ននក្តឹម្ដតប៉ាុនាននក់បុរ៉ា ោ ណ ិះ
ើ យក ៏
សែទស្ថ ធ ែ លនឹង
សម្រជឿជាក់ថា
ម្ុខ្ជារៅសំ ោក់អាស្ស័យ រៅជាម្ួយម្តតភ្កតោ ម្ួយម្នខ្ទន រ
ើ យសម្ក ៏ក្រញាប់ក្រញាល ់រៅតាម្
រកនងភាលម្ ។
ិះទ ទម្ួ ី យដដល សម្ក្តូវរៅរករនិះគ៉ឺ
ិះទ នយម្ុី នងនងម្៉ាម្ ុ ។
សម្បានរដរើ រៅដល ់ ិះទ នយម្ុី កនុងខ្
នយម្ុកំ ុ ដតរុញក្តើេក្កយនរេញពី ិះទ ី ពង
ៈ ដដល ក្រុង
រក្រៀប នឹងរេញរៅរកសុីងូតរញើសតាង ទក... ។ ឹ អនកទងព ំ ីរនក់ ក្ាស្ស័យទក់ទងគ្ននរោយរសេ
កតសែ ី ទ ធស្ថែល ។
“បងម្ុរអ ំុ ញ ិះុ ពីររទិះ ី ើ យ !” សម្នយយរេើង “ខ្េ
រភ្លងភា ល ម្ ខ្រំុ ញ ៅរកក្រពនធភាលម្រៅ ិះទ រៅដក ើ
ុ ក ដត
ម្នជួប មានស្សើបំររមា ី ន ក់បានក្ាប់ខ្ថា ំុ ញ ក្រពនធខ្រំ ្ុ ៅ រៅ ិះទ រគដតម្ួយយប់ ក ៏លួេអីវា៉ា ន់រគរត់បាត់ ឥេូវ ម្នដង ឹ ជាវារៅរៅឯោរទបង” ។ ម្ុខ្ទ ំ ញដ ី រ្ម
ន។
“វាមានរៅោ” ម្ុរ្ល ី យរេ ើ ើ ង “សយវារត់ ម្ករៅ
ិះទ គ្នន
ឹ ែងរទរត”ើ ។
តពីរនិះម្ក
សយក្ាប់សម្
ម្ុក ី ៏បាននយយររឿងរា៉ាវរបស់នង
តាម្ពាកយសំ ដដី ដលនងបាន
នយយក្ាប់ពីថ្ងៃម្ុនរោយសពវក្គប់ ។ សម្ឈ្ររៅ្ាង ហាក់ដេ ូ ជាក្តូវរនទិះបាញ់ ក្តូវ ឹ
ក្តង ់រដម្ ករបស់សម្ស្សក់េិះុ តក់ៗ ជា ើ ក្ទូង ។ ទកដភ្ែ ឹ ទកដភ្ែ ករបស់បុរសអនកក្កដដលបាន ឹ
ទទួលនូវរសេ
កតឈ្ ី ៉ឺ ចប់េតតពីអនកមាន ។ “អា
ុ ក !...” សម្នយយរេើងរោយរទសៈ
“អញ នឹងបរោ ត យឲ្យររឿងរនិះរៅរសៃៀម្ អចេឹង
ម្នបានរទ
កាលរបវាហា នររលាភ្រល ំ ើ ើក្រពនធអញ
អចេឹង អញក ៏ក្តូវហានសមាលប់វារចលដដរ” ។
ម្ុទិះស្ថ ម សម្តេៗ រ ី “រ
ើ យនយយកាត់រេើងថា៖
ហើ យសម្ ! កុរំ ៅរកររឿងនឹងរគ រក្ពាិះរគជា
អនកមាន ក្តូវឯងគតថា រនិះជាកម្ារបស់ឯង ...” ។
សម្ក្រញាប់ក្រញាល ់រដរើ េូលរៅកនុង ិះទ ។ សម្
រនធតក ់ ុងេ ន តតជាខ្ទលង ំ កនុងកាលដដលក្ករេករម្លរៅ ើ រ
ុ ដតរដកដ ើ ញនងសយកំពង
ត ប់ភ្យ ួ
។
សម្
ដស្សក រៅក្រពនធខ្ទលងៗលម ំ ម្ដតរ្វឲ្យនងសយភា ញ ក់ ើ ដង ។ ក្គ្នន់ដតរបកដភ្ែ ករ ឹ ខ្ន ើ ួល
ើ ញរតី នងសយក ៏
ក្ទរហាយំ ។ សម្េូលរៅ អងគុយជតរ
ើ យអដងាល
ថាៃសក្រពនធងម្ ន ៗ ក្ពម្ទងន ំ យយលួងរលាម្ថា ៖ “កុយ ំ ំ រ្វអ ើ ី អូន
បងម្ុអស់ រ ី
បងបានដង ឹ ររឿងរា៉ាវរោយ
ើ យ-ម្នអីរទអូន
ស្ថរ
បងក្តូវដតសងសឹក
នូវអំ រពើអាក្កក់របស់វា... បងក្តូវដតសមាលប់វារចល ...” ។
“កុប ំ ង ! កុំ !... កុគ ំ តអចេឹង របបងេង ់សងសឹក ើ
ជំនស ួ ខ្ ំុ ញ រ
បងម្ុខ្ជាក្តូវជាប់គក ុ ក្េវាក់ម្នខ្ទន
ហើ យបង ! កុអ ំ ី រគរ្វអ ើ ី រនិះជាកម្ារបស់រយើង” ។
ទកេ តតរបស់សម្ ឹ
រពាររពញរៅរោយអាឃ្លត
ពាបាទ របទុ ំ ើ កជានយម្ុី នង នងម្៉ាុម្ ក្ពម្ទង នងសយ ហាម្ឃ្លត់យ៉ាងោក ៏រោយ សម្ក ៏រៅ ដតម្នក្ពម្លិះបងគំនតពាបាទ ិ ជីវតរៅដក
ុក
ដដលេង ់ក្រហារ
រនិះរចលរេើយ។
ខ្
ៈរនិះ
នងម្៉ាុម្ក ៏នយយរេើងថា ៖
“ម្នអីរទសម្ របវាព បាកោស់ ក ៏រៅសំ ោក់ ើ
ិះទ ខ្ស ំុ ញ នេុិះទក្មា ំរកជួល ិះទ បាន” ។
សម្ញញឹម្ទងទ ំ កដភ្ែ ករោយទកេ តតដដលរពារ ឹ ឹ
រពញរៅរោយការម្ួរ
ម ង។