Prafilefour

៤ លព្កាម្ដំប ូ

ែទះនាយទុន

ក្គ្នន់ដតរពលម្ួយថ្ងៃ

ដដលនងបានេូលម្ក

ំ ូល ិះទ របស់រថាដក ក្ជករៅរក្កាម្ដប

ុ ករនិះ

នង

សយក ៏នឹកតក់សុ តកន ល ំ ។ ុងេតតជាខ្ទលង ស្សើបរក្ម្ើរក្េើននក់ រៅដក

បានខ្ែបរខ្ែៀវក្ាប់នងថា

ុ ករនិះ ជាម្នុសែខ្លខ្ូេនឹងស្សើញីោស់

រក្ពាិះពួកស្សើបំរររៅកន ី ុង ិះទ រនិះ រក្េើនដតធាលក់ខ្នរៅ ួល ជាេំ

ី

ថ្នរសេកតសរាយរបស់ រៅដក ី

ដតទងអស់ ំ ។

កនុងរពលដដលនងសយ

ុ ករសទើរ

កំពង ុ ដតររៀបេំរបាស

សំ អាតបនទបត ់ េ ូ រៅខ្ទងរក្កាយជាបនទបដ់ ដលនង ក្តូវរៅរនិះ រៅដក

ុ កក ៏បានេូលរៅជួបនឹងនង

ដតពីរនក់តទល ់ ។ គ្នត់រេិះដតរថ្ព ំ សម្លឹងរម្លនង ើ រោយការយកេតតទក ុ ោក់ ។ ដតរបទុ ើ កជារៅដករនិះ

ញញឹម្ោក់នងយ៉ាងោក ៏រោយ នងសយក ៏រៅ ដតនឹងតក់សុ ត ល រនធតក ់ ុ ងេ ន តតម្នតេរេើយ រក្ពាិះនង នឹកដល ់

ពាកយសំ ដដី ដលស្សើបំររចស់ ី នយយក្ាប់

នងកាលពីថ្ងៃ ។ “សយ!” រៅដក

ុ កនយយរេើងទងទ ំ កម្ុ ខ្ ញ ឹ

ញឹម្ “សយឯងដូេជាមានសាីរៅកនុងខ្នរ្វ ំ ្ុ ឹក ើ ឲ្យខ្ន ួល អា

តអាសូរជាខ្ទលង” ំ ។

កនុងរពលយប់រនិះ យប់ដដលនឹងក្តូវម្កដល ់ម្ន

ួ សពីបរមា ី ៉ា ងរទៀតរនិះ

ការ

រៅដក

ុក

មានរក្គ្នង

៍ នឹងររលាភ្រល ំ ើរូបនងសយ ដដលជាស្សើបំររ ី

គួរឲ្យអា

តរ

ើ យមានសភាពម្នខ្ុសគ្នន

មាន់ រៅកនុងក្កញា ុ ំថ្ដគ្នត់រេើយ ។ រមា៉ាង ២១ រ

ពីពង

ុ ធាលក់រជាគជា ំ... ។ ើ យ... រភ្លៀងកំពង

នងសយកំពង ុ អងគុយរក្កៀម្ក្កំ រោយការ ក្ពួយ

បារម្ភរៅកនុងបនទបរ់ ដករបស់នងដតមានក់ឯង កំពង ុ នឹកដល ់រតសមា ល ញ់ ី រ

នង

នងកំសត់កក្ម្របស់នង

ពរវ បស់នង ។ ើ យនងនឹកដល ់រសេកតអភ្័ ី

ខ្

ៈរនិះ

នងសយឮសូររគ្និះទវររនធប់ ួ នៗ ទ

គ្នន ជារក្េើនដង ។ នងក្ពឺកាលខ្ទញកនឹក ខ្ទលេរ ការ

តុ

៍ ដដលនឹងក្តូវរកតរេ ើ ើ ង ដូេពាកយសំ ដស្ី សើបំររ ី

ចស់ៗនយយក្ាប់នងកាលពីថ្ងៃ ។ “អនកោ?” រ

ើ យញ័ រៗ ។

នងដស្សកសួររោយសរម្លងតេ ៗ

“ខ្ ំុ ញ !...” ។ នងសយ បុករពាិះភ្បៗ រក្ពាិះស្ថគល ់ជា សរម្លង ឹ

របស់រៅដក

ម្ួយសនទុិះ រ

ុ ក ។ នងសនែម្ៗរក្កាក រេើងឈ្រ ឹ

ើ យក ៏កាត់េតតរដរើ រៅរបើកទវរ ។ នង

គតថាក្រសនរបរៅដក ើ

ុក

ក្រក្ពឹតរត រលាភ្ម្ករល ំ ើ

រូបនង នងនឹងសំ ពិះអងវរកររគ រដម្ នឲ្យ ើ បរយងខ្ ី ួល រួេ ត ុ ពីរក្គ្និះថានក់រនិះ ។

លុិះទវរបនទបរ់ របើករេើង នងសយក ៏បាន ជួបម្ុខ្

នឹងរៅដក

ុ កកនុងរយៈរពលដ ៏ជត ។

“កំពង ុ រ្វអ ើ ី សយ ?” រៅដក

ទកម្ុ ខ្ញញឹម្ ។ ឹ

“ចសា៎! ឥតរ្វអវ ើ ី រទរលាក...” ។

ុ កសួរនង រោយ

រៅដក

ុ ករដរើ េូលម្កជតនង នងសយ ក ៏រដរើ

ងយរក្កាយ ។ របិះដូងរបស់នងរសទើរដតឈ្ប់ដលង រ្វការ កនុងខ្ ើ

ៈដដលរៅដក

ុ ក រេិះដតរដរើ េូល

ម្កជតនង ។ នងសយមានទកម្ុ ខ្សស្ថល ំងដូេគ្នាន ឹ

្ម្ ។ នងនឹកថានឹងរ្វើ យ៉ាងោស្សួល ? បញ្ញ ហ ដ ៏សមុគស្ថមញបានរកតរេ ើ ើ ងដល ់នងរ

ើ យ... ។

រភ្លៀងរៅដតធាលក់េិះុ ម្កឥតោេ់ក្គ្នប់ សយងយរៅរទសន ជ ំងរ ើ ឹងជញ្ញ នងនឹកគូសវាសដល ់បំ “សយ!” រៅដក

នង

ើ យក ៏រៅរសៃៀម្

ងរបស់រៅដក

ុ កនយយរ

។

។

ុ ក... ។

ឹ រើ េូល ើ យរតដតរដ

ម្កជតនងរទៀត ។ រាងកាយរបស់នងសយ ញ័ រ េំក្រប់

ដដលម្នខ្ុសគ្ននពីកូនឈ្លូល

េំរពាិះម្ុខ្ទរាជស ី ី

៍។

ឋតរៅកនុងទ ី

“រលាក” នងសយនយយរោយសរម្លងញ័ រ ៗ ក្ពម្ទងរល ំ ើកថ្ដសំ ពិះ ។ “សុំ រលាកអា រៅដក

តខ្.ំុ ញ ..”

ុ កញញឹម្ រោយគ្នត់រពញេតតនឹង រូប

រឆ្ម្របស់នងសយជាខ្ទលង ំ

រក្ពាិះស្ថេ់្ម្

ក្ទលុកក្ទលន់ របស់នងបានរ្វឲ្យរៅដក ើ ម្ុខ្កនុង ូ វកាមារម្ា ល

ដ៏

ុ កងងត ឹ

៍។

រសេកតសុ ី ខ្របស់រៅដក

ុ ក ឋតរៅក្តង ់ ការរួម្

រស់នឹងស្សើដដលគ្នត់រពញេតត រទិះស្សើរនិះជាស្សើបំ រររបស់ ី គ្នត់ក ៏រោយ រ

ើ យគ្នត់ឥតរវល ់ នឹកនថា

ក្រពនធកន ូ របស់អនកោរេើយ ។ រៅដក

ុ កអដងាលស្ថមនងតេៗ ៖

“កុខ្ទ ំ ល េអីសយ ! ម្កអងគុយនយយគ្ននរលងសន

“រលាក !” នងសយនយយ “របរលាកគ្ន ា ន ការ ើ

អីរក្រើខ្ក ំុ ញ ុងយប់ ន រនិះរទ

រលាករម្តាតរង ់ច ំ

មាន

ក្រស្ថសន៍រៅថ្ងៃដសាករៅ” រៅដក

ុ ករសើេតេៗ រ

ឲ្យអងគុយរលើដក្គជតគ្នត់ ៖

ើ យចប់ទញថ្ដ នង

“កុខ្ទ ំ ល េខ្រំុ ញ ្វអ ំុ ញ ា នរ្វអ ំុ ញ ល ូ ើ ី សយ ! ខ្គ្ន ើ ី សយរទ ខ្េ

ម្កនយយរលងនឹងសយឯងរទរតើ េតតនឹងឫកពារសុភាពរាបស្ថរ

រក្ពាិះខ្រំុ ញ ពញ

របស់សយឯង

ោស់”

“ដតខ្ជា ំុ ញ ស្សើបំររ ី ម្នសម្នឹងកតតយសរបស់រលាក

រទ”

“ម្នអីរទសយ

!

កុន ំ ឹកអចេឹងរ្វអ ំុ ញ នដម្ន ើ ី ខ្ម្

ជាយកែឯោ-ម្កអងគុយម្ក!

អងគុយនយយ

រលង ខ្ម្ ំុ ញ នដម្នជាម្នុសែក្រកាន់ខ្នក្ា ួល រៅដក

ុ កអងគុយរលើដក្គ

រ

គ្នន

រទ”

ើ យចប់ទញថ្ដ

នងសយឲ្យអងគុយជត ។ ្នបតលូ ី ករហារ ៉ា អាវ ទញយកក្កោសក្ាក់ ១០០ររៀល ងាីរេស ២ សនលឹក រ

ើ យញាត់ រៅកនុងថ្ដនងសយ ។

“ រៅ”

ា៎សយ! យកក្ាក់ ២០០ររៀល រនិះទុកចយ រៅដក

ុ កនយយេប់រ

នង រោយការក្ក រ

ើ យក ៏ស្សវារអាប

ល ់ក្កហាយ “សយ កុខ្ទ ំ ល េអី

ំ តអីរក្េើនរពកឯងនឹងក្តូវ បានរសេកតសុ ើ យកុគ ី ខ្

យ៉ាងរពញេតត របឯងក្ពម្រ្វ ជាក្រពនធ ខ្រំ ្ុ ក្ពាិះ ឯង ើ ើ

មានទកម្ុ ខ្ដដលរ្វឲ្យខ្ ំ ្ុ អា ឹ ើ

ត នង ស្សឡាញ់ ជា

ខ្ទលង... ំ ។

នងសយយំ ខ្ែកខ្ែ ឹ ួ ល នងញាប់ញ័រសពវ ស្ថេ់

រោយការភ្័យខ្ទលេ រ រៅដក

ិ ។ ុ កវញ

ើ យនងក ៏

ុ េ ក្ាក់ឲ្យរៅ

ិ “សុំ រលាកយកក្ាក់រនិះរៅវញេុ ិះ សុំរលាក ទុក សក្មាប់យករៅរតូរ នឹងរសេកតក្តូ ី វការររបស់រលាក ជាម្ួយនឹងស្សើដថ្ទរទៀតេុិះ ឯរូបខ្ម្ ំុ ញ នដម្នរៅទំរនរ រទ ខ្មា ំុ ញ នរតរី រៅដក រក្កវរក្កា្។

ើ យ” ។

ុ កសម្លងម្ុ ខ្នងសយ ឹ

“សយ !” រៅដក អនកក្ក

រោយរសេកតី

ុ កនយយរេើង “សយឯង ជា

រសេកតក្តូ ី វការរបស់អនកក្ករនិះម្នដម្ន

ក្ាក់រទឬ ? ឯងបរោ ត យឲ្យគ្ននក្តឹម្ដត ម្ួយដភ្លត ប៉ាុរោ ណ ិះ រោយគ្នាននរោរ

ឹ ឮរស្ថិះ ើ ញ នង ដង

ងឯងក ៏បាន ២០០ររៀលភាលម្ រៅរ នងសយម្នបានជានឹកនថា

ើ យ” ។

អន កមានឋានៈ

ខ្ ពស់ មានេតតអាក្កក់ស្ថមានយគ្នានសីល្ម្៌ រ

ើយ

ក្ាសចកការរអៀនខ្ទាស គតដតក្រក្ពឹតប ត នធូរបនាយ នូវរសេកតក្ក ី

ល ់ក្កហាយ

រោយ ូ វកាមារម្ា ល

របស់ខ្នដតប៉ា ុរោ ណ ិះរស្ថិះរេើយ ួល ជាក្រពនធកន ូ របស់អនកដថ្ទ ។

រ

៍

ើ យគ្នានគតថា

“រលាក ! ខ្ក្ំុ ញ ពម្រ្វក្រពនធ រលាកម្នបានរទ” នង ើ

សយនយយទងទ ំ កដភ្ែ ក ឹ

ខ្េ ំុ ញ ល ូ ម្ករៅកនុង ិះទ រនិះ

ក ៏រដម្ បក្មាស់រលាករតូរយកក្ាក់រលាក ើ បបរក្ម្ើ ី ទុកជាខ្ក្ំុ ញ កយ៉ាងរម្៉ាេ

ក ៏ខ្រំុ ញ ៅដតដង ឹ គុ

របើ

រទស

បុ

យបាប អាក្កក់លខ្ ា លិះដដរ ខ្រំុ ញ ៅដតរស្ថមិះក្តង ់នឹង

រតរបស់ ខ្ជា ំុ ញ នេ​េ” ។ ី រៅដក រេញ

រ

ុ កស្សវារអាបនងរទៀត ។ នងខ្ំ បក្ម្ិះ ើ យសទុិះរក្កាកឈ្ររេើង

រគ្នរពរកាតដក្កងរៅដក “រលាក

!”

ុ ករទៀតរ

។

នង

ដលង

ើយ ។

នងសយនយយតរៅរទៀត

“សុំ

រលាកកុយ ំ ល ់ថា អនកក្កសុទ ធដតមានេតតដេ ូ គ្នន ទង ំ អស់រនិះឲ្យរស្ថិះ សុំរលាកក្ជាបថា អំ ោេក្ាក់ របស់រលាកគ្នានក្ររយជន៍អី

ដល ់អនកក្កដូេរូបខ្ ំុ ញ

រនិះរទ ខ្ ំេូលម្កសុ ឈ្ែ ករក្៏ ពាិះដតខ្ ំក្ុ ក ញ ដតខ្ ំរពញេ ី លរលាក ុញ ុញ ួ

ខ្ ំរពញេ តតនងអំ តរបស់ខ្ ិ ំុខ្ ញ ំសុខ្េ តតស្ថលប់លាជាងក្ពម្ ឹ រពសុេរ ើ ុញ ុញ ជាងក្ពម្លិះបង ់ខ្នក្ា ួល

ឲ្យរលាក ខ្ន ំុ ញ ឹងេុិះរេញពី

ិះទ រលាកឥេូវ

ឹ ែង

ពីរដម្ ំុ ញ នបានជានឹកនថា ើ ខ្ម្

អនកមានដូេរលាក មានេតតអាក្កក់ដល ់ម្លងរស្ថិះ” ។ ឹ រៅដក

ុ ក សទុិះរក្កាករេើងរៅឈ្ររាងទ ំ វ រ ។ ទក ឹ

ម្ុខ្របស់គ្នត់ដដលញញឹម្កាលពីអម្ាញ់ ម្ញរនិះ ិ ។ ក ៏កាលយរៅជាក្កញូវរៅវញ “សយ !” រៅដក

ុ កនយយរេើងយ៉ាងម្ុងមា ៉ា ត់។ ៉ឺ

“ឯងធាលក់ខ្នម្ករៅកន ួល ុងក្កញា ំថ្ដខ្រំុ ញ

ើយ

ឯង

រគេរៅោម្នរួេរទ ខ្ក្ំុ ញ តូវការឯង ម្កអូនស្សើ ឯង រេញរៅោម្នរួេរទ” ។ រៅដក

ុ ករដរើ េូលរៅជតនងសយរទៀត។ នង

ខ្ំដស្សករេើងយ៉ាងខ្ទលង ំ រជាកជា ំខ្ទងរក្ៅ

ដតរភ្លៀងដដលកំពង ុ ធាលក់

នឹងថ្ដដ ៏រ

័សរបស់រៅដក

ុក

ដដលខ្ ទប់មាត់នងជាប់រនិះ រ្វឲ្យសរម្ល ងរបស់នង ើ

សយឮ ក្តឹម្ដតកនុងបនទបរ់ និះប៉ាុរោ ណ ិះ ។ នយទុន ដដលរម្លរ ើ

ុ ត ៌ ើ ញស្សើទគ

ដូេជាេំ

ី ដដលមានឱ្

ជារស ក ៏សទុិះេូលរៅ រអាបនងសយរទៀតរ នរងើបនងរោយរសេកតអនទ ិះអដនទង ី ម្ា-

៍។

នងសយ

ថ្ក្ព ថ្ ែរបស់រៅដក

កនុង ូ វកាមារ ល

ខ្ំបក្ម្ិះតសឲ្ ូ យរួេ ត ុ ពីសភាព

ដូេរម្តេនឹងមានកមាលង ំ

ុ ក ក ៏ប៉ាុដនតភាពនងជាស្សើរ្វើ រងបុ ឹ ងលម ម្ររខ្ ី នរួ ឹ ួ ល េ...

បំ ត ុ នងក ៏រសបយកមា ល ំងបនតេម្តងៗ ើ

រ

ុ កបនងយករៅោក់ រៅ ី

កមាល ំងដ ៏ខ្ទលងកា ំ ល ។

ទី

ើ យក ៏ធាលក់

ខ្នរៅកន រៅដក ី ួល ុងរងវង ់ថ្ដក្តកងបរអាបរបស់ រៅដក

ើ យឱ្

ុក ។

រលើដក្គរោយ

យប់រនិះ ជាយប់ដដលនងមានេតតសុ តរនធ ល ត ់ ជា

ខ្ទលង ំ

នងធាលប់បានសចេថានឹងម្នក្ពម្ឲ្យមាន

រ្មិះ ថាជាស្សើរព ី ត ី រ ដតយប់រនិះនងក្តូវ លិះបង ់

របស់ក្គប់ដបបយ៉ាង រករសេកតសុ ី ខ្ គ្នត់ ។

ក្ពឹករេើង

រៅដក

ឲ្យដល ់្នបតដដលដតងដសវ ង ី

សក្មានតពីពួកស្សើបំររ ី រៅ ិះទ របស់

នងសយបានេុិះរេញពី ិះទ របស់

ុ កតា ំងពីក្ពលឹម្

។

នងរសទើរដតក្រហារ

ិ ជវី តរបស់ នងរចល រក្ពាិះដតរសេកតឈ្ ី ៉ឺ ចប់ កនុង

េតត ។ នងគតថារបស់ដដលមានតថ្ម្លជាទបំ ត ុ កនុង ី ិ ជីវតរបស់ នងបានខ្ូេខ្ទតអស់រ

ើយ រ

ិ រ្ាិះឆ្ាបជាប់នឹងខ្ននងអស់ លួ ម្ួយជីវត ទល ់ដតរ

ើ យជារាគ នងយំ

ើ ម្ដភ្ែក នងេុិះរេញពី ិះទ រៅដក

ុក

រោយឥតបានលាអនកោរេើយ ។

នងសយខ្ំរដរើ រៅរកម្តតភ្កតកម្ាករក្តើេក្កយន មានក់ ដដលសែតស្ថែលគ្នននឹងរតនង រ ី

ើ យដដលធាលប់

បាន

ិ ជួយគ្ននរៅវញរៅម្កដូ េបងរាូនបរងេត ើ

។

នយម្ុី នងនងម្៉ាុម្ រតក្រពនធ ទងព ំ ីរនក់បានទទួល ី រាក់ទក់រស ួ រាយរកនងសយ ដូេរពលម្ុនៗ ។ នងសយបានបរយយររឿងរា ិ ៉ា វ រៅកនុង ិះទ រៅដក

ដដលរកតរេ ើ ើង

ុ កកាលពីយប់ម្ញឲ្យ

នងនងម្៉ាុម្ស្ថតប់ រោយសពវក្គប់រ

នយម្ុី

ើ យ នងក ៏សុំ

រៅសំ ោក់អាស្ស័យនឹងរគ ទក្មារ ំ ី ត នងក្តេប់ម្ក ិ ។ ំ ងវញ ពីបាត់ដប ខ្

ៈរនិះ

នយម្ុក ត នយយរេើង ី ៏ចប់រ ើម្

រោយការយល ់េតតយល ់រងលើម្នងសយថា ៖ “ម្នអីរទសយ !

ិះទ គ្ននក ៏ដូេជា ិះទ ឯង - យប់ម្ុញ

សម្ វាបានម្ករដករៅ ិះទ គ្ននរនិះ រ ទក្មា ំហានហារមាត់ខ្ក្ាក់ គ្នន ីេ

ើ យយូរោស់

យករៅរ្វជារស្ថ ើ

ុ យ ទទួលម្ែលម្ញរនិះគ្ននមានក្ាក់ ២០០ ររៀល គ្ននឲ្យសម្ខ្ ី េ ១៥០ររៀលរៅ សម្ក្ាប់ថា វារៅបាត់ ិ ំ ងដត ៥ ថ្ងៃរទវានឹងក្តេប់ម្កវញ ដប ម្នអីរទសយ ិ រៅជាម្ួយគ្ននសនេុិះ ទក្មាស ំ ម្វាក្តេប់ម្កវញ” ។

នងសយបានសំ ោក់រៅ ិះទ នយម្ុី នង នង

ម្៉ាុម្តា ំងពីថ្ងៃរនិះម្ក ។ នងដតងជួយរ្វក ើ េ​េការកនុង

ិះទ នងម្៉ាុម្ជានេ​េ មានការោ ំសល នងរម្ើលកូនជា

រដម្ ើ រក្ពាិះនងម្៉ាុម្មានកូនពីរនក់ ។

៥ថ្ងៃ បានកនលង ត ុ រៅរទៀត ។ រៅរពលររសៀល ថ្ងៃក្ព អនកដរំ

ំ ង-ភ្នរំ ពញ សបត៍ រងរភ្លងបាត់ ដប ើ

បានដក ឹ

ំ ជារដម្ ើ ម្កដល ់រាជ ើ រទងឡាយមានសម្

ធានី រៅរវលារមា៉ាង ១៤កនលិះ។ សម្ បានក្តេប់ម្ក ិ រោយការសរក្ម្េ ភ្នរំ ពញវញ

លយ៉ាងរពញេតតគ៉ឺ

សម្បានរៅទរក្ាក់ ដដលរគជំពាក់ នងលក់អីវា៉ាន់ បនតេបនតួេបាន ក្ាក់េន ំ ន ួ ៦០០ររៀល ។ សម្ ខ្ំរ្វដ ើ រំ

ើ ររៅរកក្រពនធ ឯ ិះទ រៅដក

ុក

យ៉ាងរួសរាន់ រដម្ នងឱ្យដង ើ បក្ាប់ ឹ ថា ខ្នរគមាន ី ួល ិ រជាគវាសនក្គ្នន់របើបនតេវញរ នឹងឲ្យនងសុីឈ្ែួលរៅដក

ុក

ើយ

រ

ើ យសម្

ដតម្ួយដខ្ប៉ាុរោ ណ ិះ

ដល ់រពលោេ់ដខ្ នឹងឲ្យនងលាឈ្ប់ រដម្ ើ បក្តេប់ ី ម្ករួម្រកែជាម្ួយគ្ននតរៅរទៀត ។ សម្ រៅដល ់ ិះទ រៅដក

ុ ករៅរពលរមា៉ាង ១៥ ។

រពលរនិះស្សើបំរររបស់ ី រៅដក

ុ កមានក់

បានក្ាប់

សម្ថា ៖ “សយ ម្ករៅបានដតម្ួយយប់បុរ៉ា ោ ណ ិះ លុិះក្ពឹក រេើងក ៏លួេរត់បាត់រៅ

រ

ើ យឮរលាក

មាន

ក្រស្ថសន៍ថា រក្េើនោស់ ។

សយបានលួេយកអីវា៉ា ន់ រលាករៅ

សម្ស្សឡាងកា ំ ំង

ហាក់ដេ ូ ជាម្នេង ់រជឿថា

ក្រពនធរបស់ខ្នហា នលួេអីវា៉ា ន់ ួល

រៅដក

ុ ករស្ថិះ

រេើយ ដតលុិះនឹកដល ់សភាពក្កើក្កលំបាក សម្ក ៏គត

ថា ជួនកាលវាមានដូរេែិះដម្ន ក្រសនរបើនងសយ េង ់ជួយរក្ជាម្ដក្ជងខ្នកន ួល ុងររឿង

ក្ាក់កាសរនិះ។

សម្ម្នបានស្ថកសួរអវីរក្េើនរទៀតរេើយ

រ

ិ លាស្សើបរក្ម្ើរនិះ រដរើ រៅវញយ ៉ា ងរួសរាន់ ។ សម្មានម្តតភ្កតកម្ាករដ ៏ជតដត គ្ននក្តឹម្ដតប៉ាុនាននក់បុរ៉ា ោ ណ ិះ

ើ យក ៏

សែទស្ថ ធ ែ លនឹង

សម្រជឿជាក់ថា

ម្ុខ្ជារៅសំ ោក់អាស្ស័យ រៅជាម្ួយម្តតភ្កតោ ម្ួយម្នខ្ទន រ

ើ យសម្ក ៏ក្រញាប់ក្រញាល ់រៅតាម្

រកនងភាលម្ ។

ិះទ ទម្ួ ី យដដល សម្ក្តូវរៅរករនិះគ៉ឺ

ិះទ នយម្ុី នងនងម្៉ាម្ ុ ។

សម្បានរដរើ រៅដល ់ ិះទ នយម្ុី កនុងខ្

នយម្ុកំ ុ ដតរុញក្តើេក្កយនរេញពី ិះទ ី ពង

ៈ ដដល ក្រុង

រក្រៀប នឹងរេញរៅរកសុីងូតរញើសតាង ទក... ។ ឹ អនកទងព ំ ីរនក់ ក្ាស្ស័យទក់ទងគ្ននរោយរសេ

កតសែ ី ទ ធស្ថែល ។

“បងម្ុរអ ំុ ញ ិះុ ពីររទិះ ី ើ យ !” សម្នយយរេើង “ខ្េ

រភ្លងភា ល ម្ ខ្រំុ ញ ៅរកក្រពនធភាលម្រៅ ិះទ រៅដក ើ

ុ ក ដត

ម្នជួប មានស្សើបំររមា ី ន ក់បានក្ាប់ខ្ថា ំុ ញ ក្រពនធខ្រំ ្ុ ៅ រៅ ិះទ រគដតម្ួយយប់ ក ៏លួេអីវា៉ា ន់រគរត់បាត់ ឥេូវ ម្នដង ឹ ជាវារៅរៅឯោរទបង” ។ ម្ុខ្ទ ំ ញដ ី រ្ម

ន។

“វាមានរៅោ” ម្ុរ្ល ី យរេ ើ ើ ង “សយវារត់ ម្ករៅ

ិះទ គ្នន

ឹ ែងរទរត”ើ ។

តពីរនិះម្ក

សយក្ាប់សម្

ម្ុក ី ៏បាននយយររឿងរា៉ាវរបស់នង

តាម្ពាកយសំ ដដី ដលនងបាន

នយយក្ាប់ពីថ្ងៃម្ុនរោយសពវក្គប់ ។ សម្ឈ្ររៅ្ាង ហាក់ដេ ូ ជាក្តូវរនទិះបាញ់ ក្តូវ ឹ

ក្តង ់រដម្ ករបស់សម្ស្សក់េិះុ តក់ៗ ជា ើ ក្ទូង ។ ទកដភ្ែ ឹ ទកដភ្ែ ករបស់បុរសអនកក្កដដលបាន ឹ

ទទួលនូវរសេ

កតឈ្ ី ៉ឺ ចប់េតតពីអនកមាន ។ “អា

ុ ក !...” សម្នយយរេើងរោយរទសៈ

“អញ នឹងបរោ ត យឲ្យររឿងរនិះរៅរសៃៀម្ អចេឹង

ម្នបានរទ

កាលរបវាហា នររលាភ្រល ំ ើ ើក្រពនធអញ

អចេឹង អញក ៏ក្តូវហានសមាលប់វារចលដដរ” ។

ម្ុទិះស្ថ ម សម្តេៗ រ ី “រ

ើ យនយយកាត់រេើងថា៖

ហើ យសម្ ! កុរំ ៅរកររឿងនឹងរគ រក្ពាិះរគជា

អនកមាន ក្តូវឯងគតថា រនិះជាកម្ារបស់ឯង ...” ។

សម្ក្រញាប់ក្រញាល ់រដរើ េូលរៅកនុង ិះទ ។ សម្

រនធតក ់ ុងេ ន តតជាខ្ទលង ំ កនុងកាលដដលក្ករេករម្លរៅ ើ រ

ុ ដតរដកដ ើ ញនងសយកំពង

ត ប់ភ្យ ួ

។

សម្

ដស្សក រៅក្រពនធខ្ទលងៗលម ំ ម្ដតរ្វឲ្យនងសយភា ញ ក់ ើ ដង ។ ក្គ្នន់ដតរបកដភ្ែ ករ ឹ ខ្ន ើ ួល

ើ ញរតី នងសយក ៏

ក្ទរហាយំ ។ សម្េូលរៅ អងគុយជតរ

ើ យអដងាល

ថាៃសក្រពនធងម្ ន ៗ ក្ពម្ទងន ំ យយលួងរលាម្ថា ៖ “កុយ ំ ំ រ្វអ ើ ី អូន

បងម្ុអស់ រ ី

បងបានដង ឹ ររឿងរា៉ាវរោយ

ើ យ-ម្នអីរទអូន

ស្ថរ

បងក្តូវដតសងសឹក

នូវអំ រពើអាក្កក់របស់វា... បងក្តូវដតសមាលប់វារចល ...” ។

“កុប ំ ង ! កុំ !... កុគ ំ តអចេឹង របបងេង ់សងសឹក ើ

ជំនស ួ ខ្ ំុ ញ រ

បងម្ុខ្ជាក្តូវជាប់គក ុ ក្េវាក់ម្នខ្ទន

ហើ យបង ! កុអ ំ ី រគរ្វអ ើ ី រនិះជាកម្ារបស់រយើង” ។

ទកេ តតរបស់សម្ ឹ

រពាររពញរៅរោយអាឃ្លត

ពាបាទ របទុ ំ ើ កជានយម្ុី នង នងម្៉ាុម្ ក្ពម្ទង នងសយ ហាម្ឃ្លត់យ៉ាងោក ៏រោយ សម្ក ៏រៅ ដតម្នក្ពម្លិះបងគំនតពាបាទ ិ ជីវតរៅដក

ុក

ដដលេង ់ក្រហារ

រនិះរចលរេើយ។

ខ្

ៈរនិះ

នងម្៉ាុម្ក ៏នយយរេើងថា ៖

“ម្នអីរទសម្ របវាព បាកោស់ ក ៏រៅសំ ោក់ ើ

ិះទ ខ្ស ំុ ញ នេុិះទក្មា ំរកជួល ិះទ បាន” ។

សម្ញញឹម្ទងទ ំ កដភ្ែ ករោយទកេ តតដដលរពារ ឹ ឹ

រពញរៅរោយការម្ួរ

ម ង។