៧ លព្គ្មះថ្ននក់ចរាចរ បដខ្បានកនល ងរៅយ៉ាងយ៉ឺតយូរ... ី
គុក្ំរនិះ ដតព
បដខ្រៅកន ី ុង
សម្បានទទួលនូវរសេកតទុ ខ ំបាករសទើរ ី កល
៌ នម្នបាន ។
ទបំ ត ុ ថ្នថ្ងៃឥសែរភាព ី
របស់សម្
ក ៏បានក្តេប់ម្ក
កម្ាករអភ្័ពដវ ដលគួរឲ្យអា
សម្បានរួេចកទុករខ ទសរ
ើយ
។
ិ តវញ
ជា ។
ំ ូង ស្ថលាដប
បានរេញដកា ី បងាគប់ឲ្យរោិះដលងសម្ រៅកនុងរពល ក្ពឹកថ្នថ្ងៃអងាគរ ។
ពីយប់ម្ញរនិះសម្រដកម្នលក់រស្ថិះ សម្ នឹក
រក្តកអរ
កនុងការដដលក្តូវបានរេញរៅជួបនឹងពនល៉ឺ
ខ្ទងរក្ៅគុក
នឹករក្តកអរកនុងការដដល
ក្តូវបាន
រេញរៅជួបនឹងក្រពនធកស ំ ត់ ។
រៅរពលរមា៉ាង ៨ក្ពឹក រលាកភ្ូឈ្យ ួ គុក បាន រៅសម្ឲ្យេូលរៅជួបរៅបនទបរ់ ្វការរបស់ រលាក ើ រ
ើ យរលាកឲ្យឱ្វាទថា ៖
“សម្! ឯងដល ់រពលក្តូវរួេខ្នរ ួល
តា ំងេតតរងលើម្ឲ្យលាោា៎
ើ យ ឯង ក្តូវខ្ំ
កុក្ំ តេប់ម្កឲ្យខ្រំ ្ុ
ើ ញម្ុខ្
រទៀត ខ្ស ំុ ញ ំ ឲ្ ុ យពរស័ពស្ថ ទ រ្ុការឯង សុំឲ្យបានក្រកប រោយរជាគជ ័យសរម្ងគ ី លក្គប់ក្រការ - រៅេុិះសម្ !
រៅេុិះសម្” កូនក្រពនធឯង ដដលរៅរងច ំឯងឯ ិះទ កំពង ុ រម្ល ី ។ ើ ូ វល ច ំទទួលឯងរោយការរករាយ... សម្រលើកថ្ដសំ ពិះលារលាកភ្ូឈ្យ ួ
រ
ើយ
ក៏
រដរើ រេញពីបនទបរ់ និះរៅ ក្ពម្រោយលខ្តសំ គ្នល ់
ខ្នបរោ ត ិះអាសនន ួល ខ្ទលង ំ ។ កនុងខ្
។
សម្មានទកេ តតរករាយជា ី ឹ
ៈដដល្នរជើងរេញ ត ុ ពីទវរគុក
្ំម្ក សម្ក ៏ដង ខ្នបានទទួ លនូវឥសែរភាព ឹ ខ្នថា ួល ួល ិ វញរ
ើយ ។
សរម្លងដ ៏ស្សួយឆ្ាររបស់ស្រសតើមានក់
បានលាន់ឮ
រេើង។ “បង !បង !” សម្ភាញក់រក្ពើតរ
ើ យងាករៅខ្ទងស្ថត ំភាលម្។រសេ
កតក្តកអរយ ៉ា ងរលើសលប់ ី
បានរកតរេ ើ ើ ងដល ់សម្
រៅរពលដដលសម្ក្ករេករម្លរៅ ើ
រ
ើ ញនង
សយក្រពនធកស ំ ត់រត់េល ូ ម្ក រោយរសេកតរី ករាយ ី ។ អនកទងព ំ ីរសម្លងរម្ លម្ុ ខ្គ្នន ទងទ ំ កដភ្ែ ក រក្ពាិះ ឹ ើ ឹ
រសេកតរក្តកអរដដលលាយ ី រស្ថក ។
រៅរោយរសេកតទុ ី កខ
“ បង !” នងសយនយយរេើង “ខ្ម្ ំុ ញ កច ំទទួល
បង ម្កជាម្ួយបងម្ុី នុិះ រោិះ” ។
ែា៎ ! បងម្ុី េតសុីកលូរៅឯ
សម្រចលដភ្ែកក្ករេករម្លរៅ រ ើ
រៅជតក្តើេក្កយន
ើ ញម្ុី ឈ្រ
កំពង ុ រលើកថ្ដបក់ជា
សញ្ញ ា
ដស្សករៅរោយទកម្ុ ខ្ញញឹម្ញដញម្ សំ ដដងនូវ ឹ រសេកតអបអរស្ថទរ កនុងការដដលសម្បានទទួលនូវ ី ឥសែរភាពរនិះ។ រ
សម្ងាកម្ុខ្
ិ ម្ករកក្រពនធវញ
ើ យនយយថា ៖ សយអូន! កម្ារពៀររបស់បង
បានអស់ក្តឹម្ប៉ាុ
ឹ ណ ងរ
រនិះឲ្យឆ្ប់ បងម្នេង ់រ
ុ ពីទ ី ើ យ - រៅអូន ! រៅឲ្យ ត ។ ើ ញទរនិះរទៀតរទ ី
នយយេប់ សម្ក ៏ទញថ្ដក្រពនធរដរើ សំ រៅ រៅ រកម្ុី ។ ម្តតភ្កតកម្ាករទងព ំ ី រក ៏បានសទុិះរៅចប់ថ្ដ គ្ននរ
ើ យញញឹម្ោក់គ្នន ។
“សម្ !” ម្ុចប់ រ ើម្ ត នយយរេើង “គ្ននមានរសេកតី ី
រក្តកអរោស់ កនុងការដដលឯងបានរួេចករទស
ិ រនិះឯងក្តូវតា ំងជវី តស្ថជាងា ី តា ំងពីឥេូវរៅ ឯងម្ន បាេ់ក្ពួយរទ គ្ននបានរៅសួររក ជួលសុីកលូទុកឲ្យឯងរួេ រ
ុ ូរនិះេតតលោ ា ស់” ។ ើ យ មាេស់សី កល
ដភ្ែករបស់សម្រលីងររលាងរោយទកដភ្ែ ក។ ឹ “បងម្ុី !” សម្នយយរេើង “បងឯងមាន គុ
រលើរូបខ្ន ំុ ញ ងក្រពនធខ្រំ ្ុ ក្េើនោស់ គុ
រក្េើនទល ់ដត
ខ្ម្ ំុ ញ នអាេនឹងបំរភ្លេរចលបានកនុងម្ួយជាតរនិះ”
“ររឿងគុ
រនិះ កុច ំ ំចប់នយយរ្វអ ើ ី ” ម្ុីរ្លយ ើ
រេើង “គ្ននធាលប់បានក្ាប់ឯងរ
ើ យថា រយើងជាម្តត
ភ្កតនឹងគ្នន កាលរបមា ើ ន ក់មានទុក ខ រយើងក្តូវដតជួយគ្នន តាម្កំលា ំងដដលរយើងអាេជួយរៅបាន
-
រៅ
!
រេើងជិះសុីកលូរៅ គ្ននធាក់សី កល ុ ូជូនឯងរៅ ិះទ ” ។ “រទបង!” សម្នយយរេើង “បងឯងជិះជាម្ួយនឹង
ិ ខ្ខ្ទ សយេុិះ ទុកឲ្យខ្ធា ំ ្ុ ក់វញ ំុ ញ នធាក់សី កល ុ ូបដខ្រ ី ទុកឲ្យខ្ម្ ំ ្ុ ង ត ”។
ី ម្ុក្គវ កាលរ ី
ើយ
ើ យឃ្លត់ភាលម្
“កុំ ! កុអ ំ ី សម្ ! ឯងកំពង ុ ដតរក្តកអរនឹង ឥសែរៈ
ភាពរបស់ឯង ស្សួលម្នស្សួលតេជិះរៅបុករគន ំឲ្យ
ិ មានររឿងរា៉ាវរទៀត-រៅ! ទុកឲ្យគ្ននធាក់វញស្សួ លជាង” ។
សម្ញញឹម្ោក់ម្ុី
រ
ើ យន ំក្រពនធរេើងជិះក្តើ
េក្កយន ។ ម្ុបានធាក់ ក្តើេក្កយនជូនសម្ នង ី នងសយរ្វដ ើ រំ វតតម្ហាម្ន្តនតើ ។
ើ រក្តេប់រៅ ិះទ
ដដលឋតរៅជត
ក្ពឹកដសាករេើង ម្ុបានន ំសម្រៅជួបនឹង មាេស់ ី
ក្តើេក្កយន ក្រដ
។
រសដាន ី ីរម្៉ាមា៉ាយរនិះ
មានអាយុ
លជា ៥០ឆ្ន ំ មានក្តើេក្កយន ក្រដ
។ កនុងខ្
ល៣០
ៈដដល ម្ុីន ំសម្រៅជួបរនិះ យយកាន
ក ៏បានសំ ដដងនូវរសេកតស្ថ ី ត យថា ក្តើេក្កយនរបស់ គ្នត់មានរគជួលអស់រ សងឃម្ ឹ
ដតលុិះ
ើយ
។
សម្រសទើរដតអស់
អងគុយនយយបានម្ួយសនទុិះរៅ
យយកានក ៏បានស្ថកសួរដល ់ររឿងផ្ទល ់ខ្នរបស់ ួល
សម្ ។ សម្ បានបរយយដល ិ ់រក្គ្និះថានក់របស់ខ្នឲ្យ ួល
យយកានស្ថតប់រោយសពវក្គប់ រ មានេតតអា “ខ្អា ំុ ញ
ើ យយយកានក ៏
តអាសូរសម្ជាខ្ទលង ំ ។
តឯង នងក្រពនធឯងោស់” យយ កាន
នយយរោយសុទ ធេតត ។ “រក្គ្និះថានក់របស់ឯងរនិះ រកតរេ ើ ើ ងពីអនកមាន ដត
ថាឯងកុគ ំ តថា
អនកមានសុទ ធដតមានេតតអាក្កក់ដេ ូ
គ្ននទងអស់ ំ រនិះ ម្នដម្នរទ មានអនកមានខ្ លិះ ដដល រគរ
ើ ញេតតរ
ើ ញរងលើម្អនកក្កខ្ លិះដដរ
នយយរលើកខ្នរទ ួល ោខ្ក ំុ ញ ៏រៅដតអា ម្ុក ឹ ស្ស្ថប់រ ី ៏ដង យកដត រ
ខ្ម្ ំុ ញ នដម្ន
ខ្នខ្ ើ កជាបានយ៉ាង ួ ល រំុ ញ និះរបទុ
តអាសូរអនកក្កជានេេ ការរនិះ
ំុ ញ កថ្ងលសី កល ុ ូរថាកោស់ ខ្ ំុ ញ ើ យ ខ្យ
២៥ររៀលប៉ាុរោ ណ ិះ
ើ យជួនោរបើ
កនុងម្ួយថ្ងៃម្ួយយប់
រកក្ាក់យកម្កបង ់ថ្ងលសី កល ុ ូម្ន
បាន ខ្ក ំុ ញ ៏ឲ្យជំពាក់ខ្ លិះរទៀត រ ដដលយកក្ាក់កក់រទ” ។
ំុ ញ ន ើ យម្៉ាាងរទៀត ខ្ម្
សម្រលើកថ្ដសំ ពិះយយកាន
រគ្នរព េំរពាិះការអា
រោយរសេកតី
តអាសូររបស់គ្នត់ដល ់ពួក
កម្ាករក្តើេក្កយន ។ “រលាកយយ !” សម្នយយរេើង “ខ្ស ំុ ញ ំ ប ុ ង ួ សួង
ឲ្យយយបានក្រកបរោយរសេកតសុ ី ី ខ្េំររន រៅរ
ើ យរបអន ើ កមានៗ រគរេិះអា
អនកក្កដូេរលាកយយអចេឹង
តររៀង
ត អាសូរដល ់
ពួកអនកក្កម្ុខ្ជានឹង
បាន្ូរស្ស្ថលក្គ្នន់របជាម្ នខ្ទន” ។ ើ
ទបំ ត ុ យយកានក ៏បាននយយថា “រ ី
ខ្ន ំុ ញ ឹងជួយរកសុីកលូឲ្យឯងធាក់
ហើ យេុិះ!”
ពីរបថ្ងៃ ី រទៀតច ំម្ករ
កខ្ ំុ ញ ខ្ហា ំុ ញ នធានថា ឯងម្ុខ្ជាបានសុីកលូធាក់ម្នខ្ទន ”។
ិ ម្ុបានន សម្ក្ ំ តលប់រៅ ទិះវញ ី
រោយរសេកតរី ករាយ ី
រករាយកន ី នឹង ុងេតតឥតឧបមា ។ សម្គតថា ខ្នរគ ួល បានក្តើេក្កយនធាក់ជាម្នខ្ទនរោយស្ថរការជួយ រក្ជាម្ដក្ជងរបស់រសដាន ី ី ដដលមានរសេកតអា ី
ត
អាសូរដល ់អនកក្កើក្ករនិះ ។
រៅរពលក្ពលប់ថ្នថ្ងៃសក្ុ ក រភ្លៀងកំពង ុ ដត រលឹម្
ស្សិេៗ
។
ិ ី សម្កំពង ុ ធាក់ក្តើេក្កយនរៅតាម្វង
ិ រដសបូសរដម្ រៅ ិះទ វញ រក្កាយរពលដដល ើ បក្តេប់ ី បានអនកជិះមានក់ ដដន ។
យករៅោក់រៅររាងភាពយនតរអ
រងយនតបុ៉ឺ
ែូព
យ៉ាងរលឿន។
័ រមមម្ួយរបកម្កព ើ ី រក្កាយសម្
អនករបកបរជាស្សើ ើ
រ
ើ យមានបុរស
មានក់អងគុយជតនង ។ នងរទបដត នឹងររៀនរបកបរ ើ ើ ងាីៗ រោយមានគូសងារនងជាអនកបរក្ងៀន ។
រពលរនិះ រងយនតពី ម្ុ ល តម្ួយក ៏បានរបើកបរ យ៉ាង
រលឿនម្កពីខ្ទងម្ុខ្សម្ដដរ ។ ស្សើដដល កំពង ុ របើក បររងយនតបុ៉ឺ របស់សម្រ
ែូរនិះគតថា
ក្រដជងក្តើេក្កយន
ល តដដល ើ យសឹម្រជៀសគ្នននឹងរងយនតពី ម្ុ
ម្កពីម្ុខ្រនិះ
ដតរងយនតពី ម្ុ ល តបានម្កដល ់ទនទឹម្
នឹងក្តើេក្កយនរបស់សម្ម្ុន ។ ដូរេែិះរងយនតបុ៉ឺ ដដលមានកញ្ញ ា របកបរ ើ
ែូ
ម្នទន់ស្ថទត់ជំនញរនិះ
ខ្ទលេដក្កងបុកគ្នននឹងរងយនតពី ម្ុ ល ត ក ៏ទញេងេូតងាក ម្កខ្ទងស្ថត ំ ដតថារងយនតវាក្ជុលរៅរ
ើយ រ
ើយ
បា ំងភ្ក់ខ្ទងរក្កាយ រៅប៉ាិះនឹងបា ំងភ្ក់ក្តើេក្កយន
ខ្ទងរ្វងរបស់សម្យ៉ាងរពញទំ
ឹង
ដដលមាន
ំ ទ សភាពម្នខ្ុសគ្ននពីដុង ា ងគេនឹងពងមាន់ ។ “ក្កា ំង !” ក្តើេក្កយនក្កឡាប់...
សម្ខ្ទទតរេញពីដកបក្តើ
េក្កយនរៅដួលផ្េប់ម្ុខ្រៅរលើងនល ់ ។
កញ្ញ ា ជា
អនករបើកបររងយនត មានរសេកតភ្ ំ ី តភ្័យជាខ្ទលង
។
នងបនាយរលបឿនរោយការទប់ន្តហាវង ំ ដតគូរសងារ របស់នង ក ៏នយយរេើងយ៉ាងក្រញាប់ថា ៖ “រៅ ! រលឿនរេើង ! កុឈ្ ំ ប់” រងយនតបុ៉ឺ
ែូព
រលឿនដូេកុកសរ រ
៌ រមម
បានសទុិះរៅម្ុខ្យ៉ាង
ើ យបត់រៅខ្ទងរ្វងរោយ ឥត
ី មាននឹករវរវល ់នឹងការស្ថលប់រស់ កម្ាករក្តើេក្កយន
ដដលគួរឲ្យអា
តរនិះរស្ថិះរេើយ
រ
អនកោច ំរលខ្រងយនតរនិះបាន ង ។
ើ យក ៏គ្នាន
សម្រដកសតូកសតឹងសនលបបា ់ ត់ស្ថមរតរៅ កោ ត ល ី
ងនល ់រក្កាម្តំ
ក់ទករភ្ល ៀងរោយមានកាល ឹ
នង
ថ្ដរជើងដបករេញ្ម្ ។ ក្រជាជន បានន ំគ្ននម្ក រម្លសម្រ ើ
ើ យនយយអដូ អគ្នានបានការអវី ។
កនុងខ្ ទម្ម្ួយដ ៏សាុិះស្ថាប់
ជាទជក្ម្កថ្នក្គួ ស្ថរ ី
របស់ម្ុី មានពនល៉ឺេរងេៀងរក្រងកាតភ្លក្ពឹ ៉ឺ ម្ៗ ។ ម្ុី នង
ក្រពនធក្ពម្ទងនងសយ ំ កំពង ុ ដតនយយ គ្ននពីសម្ ដដលធាក់ក្តើេក្កយនរេញរៅរកក្ាក់ ររសៀល
រ
ូ តម្កដល ់រពលរងមើរនិះ
តា ំងពីថ្ងៃ
រៅម្នទន់
ិ ក្តលប់ម្ក ិះទ វញ ។ អនកទងប ំ ី នក់ក្ពួយេតតខ្ទលង ំ
ដក្កងរលាសម្មានរក្គ្និះថានក់ រោយក្តូវរងយនតបុក ឬប៉ាូលីសចប់ជារដម្ ើ ។ រមា៉ាង ២៤ រ
ើ យ កូនរកមងរដកលក់អស់រ
ើ យ។
ពួក ិះទ ជតខ្ទង ក ៏រដកស្ថៃត់រសៃៀម្គ្នានឮសូរសរម្លង
អវី ។ រភ្លៀងរលឹម្ស្សិេៗ អាកាសក្តជាក់ ទវរខ្ ទម្របស់ ម្ុរៅរប កេំ ី ើ
រៅរេើយ ។ អនកទងអស់ ំ គ្នន រេិះដត
សម្លងរ ំ លរៅខ្ទងរក្ៅររឿយៗ ជាពរសសនង ឹ ថ្ពរម្ ើ សយរថ្ពរម្ ំ លញ ើ ឹ កជាងរគ ជាងរគ រ
ទវរម្តង ។
រក្ពាិះនងក្ពួយបារម្ភ
ើ យយូរៗនងរដរើ រេញរៅរម្ើលក្តង ់មាត់
ិ តាម្្ម្ាតា សម្ម្នដដលក្តេប់ម្ក ិះទ វញ
ួស
រមា៉ាង ២២រទ រក្ពាិះសម្ម្នដដលរៅរលងឯោ ឬ រៅរកអនកោរស្ថិះរេើយ ។ កុន ឬរលាខនសម្ក ៏ម្ន
ដដលរម្លដដរ ើ
។
កាលរបើដូរេែិះ
វាជាការ្ម្ាតា
ដដលអនក ិះទ ក្តូវដតក្ពួយបារម្ភ ។ “រទ!
សម្វាម្នដដលរៅោម្កោរទ”
នយយរេើង ។ ិ “រងមើររនិះ វាគួរដតក្តេប់ម្ក ិះទ វញរ រពលពាក់កោ ត លអាក្ធាតរៅរ
ើ យ” ។
ម្ុី
ើ យ រក្ពាិះ
“ខ្ដំុ ញ ក្កងដតបងសម្មានរក្គ្និះថានក់រទបង” ។ នងម្៉ាុម្បានបដនាម្ថា ៖ “ខ្ក ំុ ញ ៏គតអចេឹងដដរសយ” “រទ!
កុអា ំ លគតអចេឹងសយ”
ម្ុន ី យយកាត់
រេើង “ជួនកាលមានអនកជិះរគជួលរៅឆ្ៃយៗ ឬក ៏រគ ជួលជិះជារមា៉ាងក ៏ម្នដង ឹ ”។
នងសយដកដរងហម្ដវង ើ
រ
រទៀតថា ៖ “វារេិះដតមានសាី
ើ យនយយតរៅ
រ្វឲ្យខ្ គ ំ ្ុ តអចេឹងោបងម្ុី ើ
ស្សុកឥេូវទុកេតតម្នបានរទ” ។ “រទសយ
!”
ម្ុរ្ល ី យរេ ើ ើង
“សម្វាធាក់សី កល ុ ូ
ក្គ្នន់របដដរ ម្នដម្នឲ្យឡានបុករ ស ត ផ្តសរទ ឯង ើ កុអា ំ លអនទិះស្ថររពក រម្ល ើ
របម្ ើ នរ
តាម្រកវា” ។
ក្ទច ំ ំរម្លបនត េរទៀតសន ើ
ើ ញវាម្ក
ច ំខ្ធា ំុ ញ ក់សី កល ុ ូរេញរៅ
បានឮដូរចែិះ នងសយដូេជាមានទកម្ុ ខ្ស្សស់ ឹ
ក្គ្នន់របបនត េ ើ
ដតទកេ តតរបស់នងរៅដតក្ពួយ ឹ
ិ បារម្ភេរំ ពាិះរតី ដដលម្នធាលប់ក្តេប់ម្ក ិះទ វញយ ៉ឺ ត យ៉ាវយ៉ាងរនិះ ។
រមា៉ាង ១ ថ្នថ្ងៃងីរា
ើ យ សម្រៅដតម្នទន់ ក្ត
ិ េប់ម្ក ិះទ វញ ។ អន កទងអស់ ំ គ្ននកំពង ុ ដត អងគុយ ជំនំគ្ន ុ ន រោយការក្ពួយបារម្ភ ។ “បងម្ុ!” ី
បងអា
នងសយនយយរោយការក្ពួយ
តរេញរៅតាម្រកបនតេរម្ល ើ
ោស់បង” ។
“សុំ
ខ្ក្ំុ ញ ពួយ
ម្ុនរពលដដលម្ុីរ្លយថាអវ ើ ី នងម្៉ាុម្ជាក្រពនធ ក ៏
បាននយយបដនាម្រេើងរទៀតថា ៖
“គួរោដតរៅតាម្រករម្លរម្ លបង ើ ើ
ដរលកោស់ រងមើរ
ឹ ែងរ
វាដូេជា
ើ យ រម្៉ាេក ៏រៅដតម្នម្ក
អចេឹងរៅបង ! ន ំសយជិះសុីកលូរៅ” ។ ម្ុសម្ល ងម្ុ ខ្ក្រពនធរ ី ឹ
ើ យក ៏នយយរេើងថា ៖
“រយើងគតរៅរកវាឯោ
ែា៎ ?”
“គួរដតរៅរកឯម្នទីរពទយម្ុនរគបង! ” នង ម្៉ាុម្
បរចេញរយបល ់រេើង ។
រ
“របសម្មានរក្គ្និះថា ន ក់ ប៉ាូលីស ឬអនកដដល បាន ើ ើ ញនូវរ
តុការ
របរកម្នទ ើ ីររពទយម្នរ ស
៍ រនិះក ៏ម្ុខ្ជាន ំរៅម្នទីររពទយ
ិ៍ត ូល ៉ា ីើ ញ ក្តូវរៅរកតាម្ប៉ាុសប
ដក្កងរលាសម្ធាក់បុករគ
រ្លិះទស់ដទងនឹងអនកោ យករៅ
ឃ្ល ុំ ំង” ។
ម្ុងក់ កាលរ ី
រ
ឬក ៏
មានររឿងរា៉ាវ
ើ យប៉ាូលីសចប់ខ្ន ួល
ើ យនយយថា ៖
“រៅ ! របអច េ ឹ ងរៅក ៏រៅ !” ើ “រៅបង !” នងសយរពាលរេើងរោយការ យល ់
ក្ពម្ ។
កនុងរពលរមា៉ាងជាម្ួយគ្ននរនិះ
ម្ុបានន ំ ី
នង
សយរៅដល ់ម្នទីររពទយក្ពិះរកតុមាលា ។
រ
ម្ុេតក្តើ េក្កយន ី
ទុករៅខ្ទងម្ុខ្រកាលងទវរ
ើ យនងសយក ៏រដរើ េូលរៅកនុងម្នទីរពទយ។
ឆ្ា ំទវរថ្នម្នទីររពទយក្ពិះរកតុមាលា
កំពង ុ ដត
អងគុយរៅក្តង ់តុម្ួយ ។ ម្ុរល ី ើកថ្ដសំ ពិះឆ្ា ំទវរ រនិះ រ
ើ យសួរថា ៖
“សុំ រទសរលាក ! រលាកមានរ មានក់រក្គ្និះថានក់ រក្ាស ?”
រ
ើ យេូលម្ករពទយឬរទ
ឆ្ា ំទវរអងគុយគតម្ួយសនទុិះ រ
ថា ៖
ើ ញអនកធាក់ សុីកលូ ទន
រេើង ើ យក ៏រ្លយ ើ
“បាទមាន! ពីរមា៉ាង ៧កនលិះ មានប៉ាូលីសខ្ទង រពទយ
េន
បុក រ
បានន ំយកអនកធាក់សី កល ុ ូមានក់ដដល
ក្តូវឡាន
់ កទរនិះ” ើ យមានរបួសជាទម្ៃនម្ ី
នងសយធាលក់រងលើម្កតុក រ
រួសរាន់តរៅរទៀតថា ៖
ើ យសួរឆ្ា ំទវរ យ៉ាង
“សុំ រទសរលាក ! អនករនិះរ្មិះអី ?” “បាទ ម្នដង ឹ រ្មិះអីរទ ” ឆ្ា ំទវរញញឹម្ រ
ើយ
រ្លយរេ ំុ ញ ននទក្គ្នន់ ដតច ំយម្ទវរប៉ាុរោ ណ ិះ ើ ើ ង “ខ្មា ី -អូ! សុំ ច ំម្ួយរភ្លត ច ំខ្រំុ ញ ៅសួរ គលានុរបោាករម្ល ើ ”។
អនកយម្ទវរររដរើ េូលរៅកនុងម្ួយសនទុិះ ក ៏ក្តេប់
ិ ម្កវញយ ៉ា ងរ
័ សរ
ួន
តាម្ការដដលខ្នបានដ ង ឹ ។ ួល
រ
ើ យក ៏ក្ាប់នងសយ
“អនករងរក្គ្និះរនិះរ្មិះ សម្ អនក ! ក្តូវ ឬរទ ? ក្តូវជាសាីនឹងអនក” “ចា៎ស
ឹ ែងរ
ើ យ ! ក្តូវជារតខ្ ី ”ំុ ញ
នងសយររភ្ ំ បេ តតជាខ្ទលង ំ កនុងកាលដដលដង ឹ ថា ើ
រតរបស់ នងមានរក្គ្និះថានក់ ី របស់នងក ៏បាន
ខ្
ៈរនិះ
ទកដភ្ែ ក ឹ
ូ រធាលក់េិះុ ម្កភាលម្ ។ ម្ុីសួរឆ្ា ំទវរ
យ៉ាងរួសរាន់តរៅរទៀតថា ៖
“ខ្ស ំុ ញ ំ េ ុ ល ូ រៅរម្លបានរទរលាក ើ
?
រលាកមាន
ក្ជាបឬរទថា អនកជំងរនិះវាយ ៉ា ងរម្៉ាេរៅរ ៉ឺ “បាទម្នដង ឹ ជាយ៉ាងរម្៉ាេដដរ” រោយរសេកតអា ី
តអាសូរ ។
ើ យ ?”
ឆ្ា ំទវររ្លយ ើ
“ដតឮថា្ៃនោ ់ ស់ អរចេើញរៅរកស្ថល រនិះ
រៅ
រៅជួបនឹងក្គូរពទយសន
រ
ើ យសុំរលាករម្ើល
ដក្កងរលាកអនុញ្ញ ា តឲ្យេូលរៅរម្លបាន” ។ ើ
ម្ុបានន ំនងសយ រដរើ តក្ម្ង ់រៅស្ថលដដលឆ្ា ំ ី
ទវរបានេងាុលបងាហញ
។
កនុងខ្
ៈជាម្ួយគ្ននរនិះ
រពទយក្រច ំរវនថ្នម្នទីររពទយក្ពិះរកតុមាលា
កំពង ុ
ឈ្ររៅក្តង ់មាត់ទវររោយមានគលានុរបោាកមានក់ ឈ្ររៅជត ។ ម្ុី នង នងសយរលើក ថ្ដសំ ពិះ សំ ដដងនូវរសេកតរគ្នរពេំ រពាិះក្គូរពទយ ។ ី “ក្ពិះរតជគុ
!” ម្ុីសួរក្គូរពទយ “ខ្បា ំុ ញ ទសុំេល ូ
រម្លសម្បនត េបានឬរទ ទនរក្ាស!” ។ ើ
រ
ក្គូរពទយរងបម្ុ ខ្រេើងរោយការគត ើ ិ ៖ ើ យក ៏សួរម្កវុវី ញថា
ម្ួយសនទុិះ
“សម្ោ? អនកធាក់សី កល ុ ូ “ចា៎
ឹ ែងរ
ឹ ែងឬ ?”
ើ យ!” នងសយរ្លយរេ ើ ើ ង “អនកយម្
រគក្ាប់ថា ឡានបុកមានរបួសជាទម្ៃន”់ ។ ក្គូរពទយដកដរងហម្ដវង រ ើ
ើ យនយយតេៗថា ៖
“អនកជម្ៃកំ ុ ឋតរៅកនុងរសេកតអនត រាយ ៉ឺ ពង ី
ក្តូវរបួស្ៃនោ ់ ស់
រក្ពាិះ
ខ្អ ំុ ញ នុញ្ញ ា តឲ្យេូលរៅរម្ល ើ
បាន ៥នទ ី ដតសុំ ករុំ ក ុ គួនអនកជម្ៃ៉ឺ នុិះ បនទបន ់ ិះុ ” ។
ែា៎! រៅកនុង
នយយេប់ក្គូរពទយក ៏ន ំម្ុី នង នងសយ េូល
រៅកនុងស្ថល ។ នងសយមានទកដភ្ែ ក ឹ ម្ករជាកថាពល ់ រោយស្ថរការអា នងគតថា
ូ រ ធាលក់េិះុ
ត អាសូររតី ។
សម្ជាម្នុសែមានរក្គ្និះអាក្កក់ជាទ ី
បំ ត ុ រក្ពាិះរទបដតរួ េពីគុកម្ក ម្នទន់បានប៉ាុនាន ើ
ថ្ងៃ ក ៏ក្តូវរងយនតបុករទៀត ។ ពាកយសំ ដរី បស់ក្គូរពទយ ដដលបាននយយក្ាប់នងថា កនុងរសេកតអនត រាយរនិះ ី ិ កាល ជីវតរបស់ សម្
សម្កំពង ុ ឋតរៅ
នងដក្ររសេកតថា ី
ជួន
អាេ ត ុ រលត់កុងយប់ ន រនិះក ៏
ម្នដង ំ ឹ រក្ពាិះក្ទក្ទន ឹ ងការឈ្៉ឺចប់ម្នបាន ។ ទវរថ្នបនទបក ់ ុងស្ថលរនិះ ន ក្តូវរបើកេំ
រ
ើយ
ពនល៉ឺអគគសន ី ី ក ៏បានបរចេញរសមីភ្លក្ចលរេ ៉ឺ ើ ង ។ ក្គូ
រពទយបានន ំម្ុី នងនងសយេូលរៅ កនុងបនទបរ់ និះ ។ ម្ុី នងនងសយឈ្រស្សឡាងកា ំ ំងសម្លងរម្ លរៅ ឹ ើ រលើដក្គខ្ទងរ្វង ។ សម្ក្តូវ រគទុកឲ្យរដករៅរលើ
ដក្គម្ួយដតមានក់ឯង ។ រៅ តាម្រាងកាយរបស់សម្ មានស្ថែម្របួសជារក្េើនកដនលង
ដដលក្គូរពទយបាន
លាបថាន ំយ៉ាងររៀបរយ ។ កាលរុរោយក្កោត់ ំ ស ិ យ៉ាង្ំជំវុ ញ រ
ើ យមាន្ម្រៅក្តង ់កដដលរម្ល ើ
រៅរ
ើ ញក្ក
ម្ក្ចល
ឯថ្ដសងខ្ទងមានស្ថែម្
រលាត់ ដតក្តង ់ដកងថ្ដដបក្ម្ ។ សម្កំពង ុ ដត រដកលក់ដកដរងហម្ ត ៗ តកម្ុ ខ្សស្ថល ំងរ ឹក ើ ឹ មាត់បនតេ ។
រ
ើ យហារ
“បង ! បង ! ” នងសយដស្សករេើងខ្របនទ ទ័ ប់ ើ យសទុិះេូលរៅរកសម្ ដតក្តូវគលានុរបោាកសទុិះ
េូលរៅរាងព ំ ីម្ុខ្ជាប់ ។
“កុំ ! កុំ !” គលានុរបោាកហាម្ “កុរំ ៅប៉ាិះបាល ់ឲ្យ រស្ថិះ អនកជម្ៃ៉ឺកំពង ុ ដតឈ្៉ឺ្ៃន ់ ទុកឲ្យរដកលក់ ឲ្យ មានកំលា ំងបនតេ ”
នងសយឈ្រយំ គក្កូក របិះដូងរបស់នង រសទើរ
ដតឈ្ប់រ្វការ ើ
រសេកតស្សលាញ់ ដដល ី
លាយរៅ
រោយរសេកតអា ី
ត បានរកតរេ ើ ើ ង ដល ់នងយ៉ាង
រលើសលប់ ។
“ក្ពិះរតជគុ
!” ម្ុីរលើកថ្ដសំ ពិះក្គូរពទយ រ
សួរ “អនករបកឡានរនិះរៅឯោទនរក្ាស ?” ើ ក្គូរពទយស្ថៃបរោយការងងុយ រ
ើយ
ើ យ នយយត
េៗ ហាក់ដេ ូ ជាម្នេង ់រ្លយន ើ ឹងសំ នរួ របស់ម្ុី ។
“ម្នដង ឹ រៅឯោរទ ប៉ាូលីសដដលន ំអនកជម្ៃ៉ឺ ម្ក
រនិះបាននយយថា ឡានរគេបាត់រៅ រទ”
អនករបើកឡានរនិះបាន
របើក
គ្នានអនកោច ំរលខ្ឡានបាន
ក្គូរពទយងាកម្ុខ្រៅនងសយ
រ
លួងរលាម្រោយអ្ាស្ស័យដ ៏លា “ដតរ
ើ យនយយ
ហើ យេុិះ កុំ
ក្ពួយរ្វអវ ំុ ញ យ ួ រម្លឲ្យ ទល ់ដតអស់សម្តាភាព ើ ី ច ំខ្ជ ើ កុគ ំ តដវងរពករនិះជារក្គ្និះថានក់របស់ម្នុសែ រ
ហើ យ
ិ សូម្អរចជើញក្តេប់រៅ ិះទ វញេុ ិះ
អន កជម្ៃក្តូ ៉ឺ វការ
សក្មាកឲ្យបានរក្េើន រក្ពាិះវាមានម្ុខ្របួស្ំ រ រេញ្ម្រក្េើនោស់ ។” នងសយសម្លងរម្ លម្ុ ខ្រតី ឹ ើ
ើយ
រសទើរដតម្នេង ់ក្ពិេ
ដភ្ែក ។ ទកដភ្ែ ករបស់នងរេិះដត ឹ
ូ រធាលក់ េុិះម្ក
ដងម្រទៀត។
ិ “រៅសយ!” ម្ុរអានខ្ែ បរៅ “រយើងរៅ ិះទ វញ កុំ ី ឹ
នយយខ្ទលង ំ ដក្កងសម្ភាញក់” ម្ុី នងសយបាន សំ ពិះ ិ លាក្គូរពទយ ក្តលប់រៅ ិះទ វញទ ងទុ ំ កក្ខ ពួយ ។ ម្ុន
រពលរេញ ត ុ ពីមាត់ទវរថ្នបនទប ់ នងសយ បាន ក្ករេករម្ើលរៅសម្ម្តងរទៀត រោយរសេកតរក្កៀម្ ី ក្កំ នង អាល ័យ។
ដខ្ងាីបានកនលង ត ុ រៅរ
ើ យ សម្រដកឈ្៉ឺ រៅ
កនុងម្នទីររពទយអស់រពលជាងម្ួយដខ្។ សាត
រក្កាយ
ពី
ំ ូងម្ក ជម្ៃរបស់ ៍ជាដប សម្ ក ៏រេិះដតបាន្ូរ ៉ឺ
រសបយជាលំ ោប់ ។ រោយស្ថរសម្តាភាពរបស់រវជជ ើ ប
ឌ តថ្នម្នទីររពទយ ក្ពិះរកតុមាលា សម្ក ៏បានរួេ
ិ រស់ជវី តម្កទ ងក្រ ំ ត ុ ក្ររ ើយ ។
រ
កនុងទបំ ត ុ ី
ើ យរលាករវជជប
ិ សម្ក ៏បានជាសិះរសបយរេ ើ ើ ងវញ ឌ ត
ក ៏បានអនុញ្ញ ា ត
ឲ្យសម្
រេញពីម្នទីររពទយក្ពិះរកតុមាលា ។ រងយនតដដលរបកបុ កក្តើេក្កយន នង រូប សម្ ើ
រៅដតរកម្នទន់រ
ើ ញរៅរេើយ
។
ការរនិះដក្រ
រសេកតថា សម្ឈ្៉ឺខ្នឥតអំ រពើ។ ម្នដត ប៉ាុរោ ណ ិះ ក្តើ ី ួល
េក្កយនដដលជារក្គឿងឧបករ
៍ ដ ៏សំ ខ្ទន់សក្មាប់
រកសុីរនិះ ក ៏បាក់ដបករខ្ ទេខ្អស់ រទៀត ។ ីទ សម្តា ំងេតតថា រទៀតរ
ដលងរកសុីធាក់ក្តើេក្កយន
ិ រក្ពាិះរបររក ើ យ សម្គតរកការដថ្ទរ្វវើ ញ
សុីធាក់ក្តើេក្កយនរនិះ បានក្ាក់ម្នក្គប់ក្គ្នន់កុង ន ិ ដតរនឿយ ការចយវាយេចេឹម្ជវី ត
ត់ខ្ទលងោស់ ំ
ក ៏ឆ្ប់ក្ទុឌរក្ទម្
របររនិះរពារ
រោយក្តូវងូតរញើសតាងទក ឹ រាងកាយ នង សុខ្ភាព ម្នដត
ប៉ាុរោ ណ ិះ
រពញរៅរោយរក្គ្និះថានក់អនតរាយរទៀត ង រងយនតរៅកនុងទក្កុ ី ង ក្រោំងក្រដជងគ្នន រ
រ
ើ ញមានរងយនតោ
រក្ពាិះ
របកបររលឿនហាក់ ដេ ូ ជា ើ េជាម្នសូវ ើ យរម្លរៅដូ ើ
របើកបរឲ្យមានរលបឿនតាម្
កំរតេាប់ ិ េរាេរដដលបានបចា តតថា
ឲ្យរបកបរ ើ
រោយរលបឿនកនុង ១ រមា៉ាង ៣០គ.ម្ រនិះរេើយ ។
អនករ្វេរាេររក្េើ នោស់ក្តូវរងរក្គ្និះរោយស្ថរ ើ
ដតរងយនត បោ ត លឲ្យមានរក្គ្និះថានក់រ ែងៗ រ
ិ ក ៏មានរក្េើនោស់ដដរ។ ដល ់ស្ថលប់បាត់បង ់ជវី ត
ូត