Prafileseven

៧ លព្គ្មះថ្ននក់ចរាចរ បដខ្បានកនល ងរៅយ៉ាងយ៉ឺតយូរ... ី

គុក្ំរនិះ ដតព

បដខ្រៅកន ី ុង

សម្បានទទួលនូវរសេកតទុ ខ ំបាករសទើរ ី កល

៌ នម្នបាន ។

ទបំ ត ុ ថ្នថ្ងៃឥសែរភាព ី

របស់សម្

ក ៏បានក្តេប់ម្ក

កម្ាករអភ្័ពដវ ដលគួរឲ្យអា

សម្បានរួេចកទុករខ ទសរ

ើយ

។

ិ តវញ

ជា ។

ំ ូង ស្ថលាដប

បានរេញដកា ី បងាគប់ឲ្យរោិះដលងសម្ រៅកនុងរពល ក្ពឹកថ្នថ្ងៃអងាគរ ។

ពីយប់ម្ញរនិះសម្រដកម្នលក់រស្ថិះ សម្ នឹក

រក្តកអរ

កនុងការដដលក្តូវបានរេញរៅជួបនឹងពនល៉ឺ

ខ្ទងរក្ៅគុក

នឹករក្តកអរកនុងការដដល

ក្តូវបាន

រេញរៅជួបនឹងក្រពនធកស ំ ត់ ។

រៅរពលរមា៉ាង ៨ក្ពឹក រលាកភ្ូឈ្យ ួ គុក បាន រៅសម្ឲ្យេូលរៅជួបរៅបនទបរ់ ្វការរបស់ រលាក ើ រ

ើ យរលាកឲ្យឱ្វាទថា ៖

“សម្! ឯងដល ់រពលក្តូវរួេខ្នរ ួល

តា ំងេតតរងលើម្ឲ្យលាោា៎

ើ យ ឯង ក្តូវខ្ំ

កុក្ំ តេប់ម្កឲ្យខ្រំ ្ុ

ើ ញម្ុខ្

រទៀត ខ្ស ំុ ញ ំ ឲ្ ុ យពរស័ពស្ថ ទ រ្ុការឯង សុំឲ្យបានក្រកប រោយរជាគជ ័យសរម្ងគ ី លក្គប់ក្រការ - រៅេុិះសម្ !

រៅេុិះសម្” កូនក្រពនធឯង ដដលរៅរងច ំឯងឯ ិះទ កំពង ុ រម្ល ី ។ ើ ូ វល ច ំទទួលឯងរោយការរករាយ... សម្រលើកថ្ដសំ ពិះលារលាកភ្ូឈ្យ ួ

រ

ើយ

ក៏

រដរើ រេញពីបនទបរ់ និះរៅ ក្ពម្រោយលខ្តសំ គ្នល ់

ខ្នបរោ ត ិះអាសនន ួល ខ្ទលង ំ ។ កនុងខ្

។

សម្មានទកេ តតរករាយជា ី ឹ

ៈដដល្នរជើងរេញ ត ុ ពីទវរគុក

្ំម្ក សម្ក ៏ដង ខ្នបានទទួ លនូវឥសែរភាព ឹ ខ្នថា ួល ួល ិ វញរ

ើយ ។

សរម្លងដ ៏ស្សួយឆ្ាររបស់ស្រសតើមានក់

បានលាន់ឮ

រេើង។ “បង !បង !” សម្ភាញក់រក្ពើតរ

ើ យងាករៅខ្ទងស្ថត ំភាលម្។រសេ

កតក្តកអរយ ៉ា ងរលើសលប់ ី

បានរកតរេ ើ ើ ងដល ់សម្

រៅរពលដដលសម្ក្ករេករម្លរៅ ើ

រ

ើ ញនង

សយក្រពនធកស ំ ត់រត់េល ូ ម្ក រោយរសេកតរី ករាយ ី ។ អនកទងព ំ ីរសម្លងរម្ លម្ុ ខ្គ្នន ទងទ ំ កដភ្ែ ក រក្ពាិះ ឹ ើ ឹ

រសេកតរក្តកអរដដលលាយ ី រស្ថក ។

រៅរោយរសេកតទុ ី កខ

“ បង !” នងសយនយយរេើង “ខ្ម្ ំុ ញ កច ំទទួល

បង ម្កជាម្ួយបងម្ុី នុិះ រោិះ” ។

ែា៎ ! បងម្ុី េតសុីកលូរៅឯ

សម្រចលដភ្ែកក្ករេករម្លរៅ រ ើ

រៅជតក្តើេក្កយន

ើ ញម្ុី ឈ្រ

កំពង ុ រលើកថ្ដបក់ជា

សញ្ញ ា

ដស្សករៅរោយទកម្ុ ខ្ញញឹម្ញដញម្ សំ ដដងនូវ ឹ រសេកតអបអរស្ថទរ កនុងការដដលសម្បានទទួលនូវ ី ឥសែរភាពរនិះ។ រ

សម្ងាកម្ុខ្

ិ ម្ករកក្រពនធវញ

ើ យនយយថា ៖ សយអូន! កម្ារពៀររបស់បង

បានអស់ក្តឹម្ប៉ាុ

ឹ ណ ងរ

រនិះឲ្យឆ្ប់ បងម្នេង ់រ

ុ ពីទ ី ើ យ - រៅអូន ! រៅឲ្យ ត ។ ើ ញទរនិះរទៀតរទ ី

នយយេប់ សម្ក ៏ទញថ្ដក្រពនធរដរើ សំ រៅ រៅ រកម្ុី ។ ម្តតភ្កតកម្ាករទងព ំ ី រក ៏បានសទុិះរៅចប់ថ្ដ គ្ននរ

ើ យញញឹម្ោក់គ្នន ។

“សម្ !” ម្ុចប់ រ ើម្ ត នយយរេើង “គ្ននមានរសេកតី ី

រក្តកអរោស់ កនុងការដដលឯងបានរួេចករទស

ិ រនិះឯងក្តូវតា ំងជវី តស្ថជាងា ី តា ំងពីឥេូវរៅ ឯងម្ន បាេ់ក្ពួយរទ គ្ននបានរៅសួររក ជួលសុីកលូទុកឲ្យឯងរួេ រ

ុ ូរនិះេតតលោ ា ស់” ។ ើ យ មាេស់សី កល

ដភ្ែករបស់សម្រលីងររលាងរោយទកដភ្ែ ក។ ឹ “បងម្ុី !” សម្នយយរេើង “បងឯងមាន គុ

រលើរូបខ្ន ំុ ញ ងក្រពនធខ្រំ ្ុ ក្េើនោស់ គុ

រក្េើនទល ់ដត

ខ្ម្ ំុ ញ នអាេនឹងបំរភ្លេរចលបានកនុងម្ួយជាតរនិះ”

“ររឿងគុ

រនិះ កុច ំ ំចប់នយយរ្វអ ើ ី ” ម្ុីរ្លយ ើ

រេើង “គ្ននធាលប់បានក្ាប់ឯងរ

ើ យថា រយើងជាម្តត

ភ្កតនឹងគ្នន កាលរបមា ើ ន ក់មានទុក ខ រយើងក្តូវដតជួយគ្នន តាម្កំលា ំងដដលរយើងអាេជួយរៅបាន

-

រៅ

!

រេើងជិះសុីកលូរៅ គ្ននធាក់សី កល ុ ូជូនឯងរៅ ិះទ ” ។ “រទបង!” សម្នយយរេើង “បងឯងជិះជាម្ួយនឹង

ិ ខ្ខ្ទ សយេុិះ ទុកឲ្យខ្ធា ំ ្ុ ក់វញ ំុ ញ នធាក់សី កល ុ ូបដខ្រ ី ទុកឲ្យខ្ម្ ំ ្ុ ង ត ”។

ី ម្ុក្គវ កាលរ ី

ើយ

ើ យឃ្លត់ភាលម្

“កុំ ! កុអ ំ ី សម្ ! ឯងកំពង ុ ដតរក្តកអរនឹង ឥសែរៈ

ភាពរបស់ឯង ស្សួលម្នស្សួលតេជិះរៅបុករគន ំឲ្យ

ិ មានររឿងរា៉ាវរទៀត-រៅ! ទុកឲ្យគ្ននធាក់វញស្សួ លជាង” ។

សម្ញញឹម្ោក់ម្ុី

រ

ើ យន ំក្រពនធរេើងជិះក្តើ

េក្កយន ។ ម្ុបានធាក់ ក្តើេក្កយនជូនសម្ នង ី នងសយរ្វដ ើ រំ វតតម្ហាម្ន្តនតើ ។

ើ រក្តេប់រៅ ិះទ

ដដលឋតរៅជត

ក្ពឹកដសាករេើង ម្ុបានន ំសម្រៅជួបនឹង មាេស់ ី

ក្តើេក្កយន ក្រដ

។

រសដាន ី ីរម្៉ាមា៉ាយរនិះ

មានអាយុ

លជា ៥០ឆ្ន ំ មានក្តើេក្កយន ក្រដ

។ កនុងខ្

ល៣០

ៈដដល ម្ុីន ំសម្រៅជួបរនិះ យយកាន

ក ៏បានសំ ដដងនូវរសេកតស្ថ ី ត យថា ក្តើេក្កយនរបស់ គ្នត់មានរគជួលអស់រ សងឃម្ ឹ

ដតលុិះ

ើយ

។

សម្រសទើរដតអស់

អងគុយនយយបានម្ួយសនទុិះរៅ

យយកានក ៏បានស្ថកសួរដល ់ររឿងផ្ទល ់ខ្នរបស់ ួល

សម្ ។ សម្ បានបរយយដល ិ ់រក្គ្និះថានក់របស់ខ្នឲ្យ ួល

យយកានស្ថតប់រោយសពវក្គប់ រ មានេតតអា “ខ្អា ំុ ញ

ើ យយយកានក ៏

តអាសូរសម្ជាខ្ទលង ំ ។

តឯង នងក្រពនធឯងោស់” យយ កាន

នយយរោយសុទ ធេតត ។ “រក្គ្និះថានក់របស់ឯងរនិះ រកតរេ ើ ើ ងពីអនកមាន ដត

ថាឯងកុគ ំ តថា

អនកមានសុទ ធដតមានេតតអាក្កក់ដេ ូ

គ្ននទងអស់ ំ រនិះ ម្នដម្នរទ មានអនកមានខ្ លិះ ដដល រគរ

ើ ញេតតរ

ើ ញរងលើម្អនកក្កខ្ លិះដដរ

នយយរលើកខ្នរទ ួល ោខ្ក ំុ ញ ៏រៅដតអា ម្ុក ឹ ស្ស្ថប់រ ី ៏ដង យកដត រ

ខ្ម្ ំុ ញ នដម្ន

ខ្នខ្ ើ កជាបានយ៉ាង ួ ល រំុ ញ និះរបទុ

តអាសូរអនកក្កជានេ​េ ការរនិះ

ំុ ញ កថ្ងលសី កល ុ ូរថាកោស់ ខ្ ំុ ញ ើ យ ខ្យ

២៥ររៀលប៉ាុរោ ណ ិះ

ើ យជួនោរបើ

កនុងម្ួយថ្ងៃម្ួយយប់

រកក្ាក់យកម្កបង ់ថ្ងលសី កល ុ ូម្ន

បាន ខ្ក ំុ ញ ៏ឲ្យជំពាក់ខ្ លិះរទៀត រ ដដលយកក្ាក់កក់រទ” ។

ំុ ញ ន ើ យម្៉ា​ាងរទៀត ខ្ម្

សម្រលើកថ្ដសំ ពិះយយកាន

រគ្នរព េំរពាិះការអា

រោយរសេកតី

តអាសូររបស់គ្នត់ដល ់ពួក

កម្ាករក្តើេក្កយន ។ “រលាកយយ !” សម្នយយរេើង “ខ្ស ំុ ញ ំ ប ុ ង ួ សួង

ឲ្យយយបានក្រកបរោយរសេកតសុ ី ី ខ្េំររន រៅរ

ើ យរបអន ើ កមានៗ រគរេិះអា

អនកក្កដូេរលាកយយអចេឹង

តររៀង

ត អាសូរដល ់

ពួកអនកក្កម្ុខ្ជានឹង

បាន្ូរស្ស្ថលក្គ្នន់របជាម្ នខ្ទន” ។ ើ

ទបំ ត ុ យយកានក ៏បាននយយថា “រ ី

ខ្ន ំុ ញ ឹងជួយរកសុីកលូឲ្យឯងធាក់

ហើ យេុិះ!”

ពីរបថ្ងៃ ី រទៀតច ំម្ករ

កខ្ ំុ ញ ខ្ហា ំុ ញ នធានថា ឯងម្ុខ្ជាបានសុីកលូធាក់ម្នខ្ទន ”។

ិ ម្ុបានន សម្ក្ ំ តលប់រៅ ទិះវញ ី

រោយរសេកតរី ករាយ ី

រករាយកន ី នឹង ុងេតតឥតឧបមា ។ សម្គតថា ខ្នរគ ួល បានក្តើេក្កយនធាក់ជាម្នខ្ទនរោយស្ថរការជួយ រក្ជាម្ដក្ជងរបស់រសដាន ី ី ដដលមានរសេកតអា ី

ត

អាសូរដល ់អនកក្កើក្ករនិះ ។

រៅរពលក្ពលប់ថ្នថ្ងៃសក្ុ ក រភ្លៀងកំពង ុ ដត រលឹម្

ស្សិេៗ

។

ិ ី សម្កំពង ុ ធាក់ក្តើេក្កយនរៅតាម្វង

ិ រដសបូសរដម្ រៅ ិះទ វញ រក្កាយរពលដដល ើ បក្តេប់ ី បានអនកជិះមានក់ ដដន ។

យករៅោក់រៅររាងភាពយនតរអ

រងយនតបុ៉ឺ

ែូព

យ៉ាងរលឿន។

័ រមមម្ួយរបកម្កព ើ ី រក្កាយសម្

អនករបកបរជាស្សើ ើ

រ

ើ យមានបុរស

មានក់អងគុយជតនង ។ នងរទបដត នឹងររៀនរបកបរ ើ ើ ងាីៗ រោយមានគូសងារនងជាអនកបរក្ងៀន ។

រពលរនិះ រងយនតពី ម្ុ ល តម្ួយក ៏បានរបើកបរ យ៉ាង

រលឿនម្កពីខ្ទងម្ុខ្សម្ដដរ ។ ស្សើដដល កំពង ុ របើក បររងយនតបុ៉ឺ របស់សម្រ

ែូរនិះគតថា

ក្រដជងក្តើេក្កយន

ល តដដល ើ យសឹម្រជៀសគ្នននឹងរងយនតពី ម្ុ

ម្កពីម្ុខ្រនិះ

ដតរងយនតពី ម្ុ ល តបានម្កដល ់ទនទឹម្

នឹងក្តើេក្កយនរបស់សម្ម្ុន ។ ដូរេែិះរងយនតបុ៉ឺ ដដលមានកញ្ញ ា របកបរ ើ

ែូ

ម្នទន់ស្ថទត់ជំនញរនិះ

ខ្ទលេដក្កងបុកគ្នននឹងរងយនតពី ម្ុ ល ត ក ៏ទញេងេូតងាក ម្កខ្ទងស្ថត ំ ដតថារងយនតវាក្ជុលរៅរ

ើយ រ

ើយ

បា ំងភ្ក់ខ្ទងរក្កាយ រៅប៉ាិះនឹងបា ំងភ្ក់ក្តើេក្កយន

ខ្ទងរ្វងរបស់សម្យ៉ាងរពញទំ

ឹង

ដដលមាន

ំ ទ សភាពម្នខ្ុសគ្ននពីដុង ា ងគេនឹងពងមាន់ ។ “ក្កា ំង !” ក្តើេក្កយនក្កឡាប់...

សម្ខ្ទទតរេញពីដកបក្តើ

េក្កយនរៅដួលផ្េប់ម្ុខ្រៅរលើងនល ់ ។

កញ្ញ ា ជា

អនករបើកបររងយនត មានរសេកតភ្ ំ ី តភ្័យជាខ្ទលង

។

នងបនាយរលបឿនរោយការទប់ន្តហាវង ំ ដតគូរសងារ របស់នង ក ៏នយយរេើងយ៉ាងក្រញាប់ថា ៖ “រៅ ! រលឿនរេើង ! កុឈ្ ំ ប់” រងយនតបុ៉ឺ

ែូព

រលឿនដូេកុកសរ រ

៌ រមម

បានសទុិះរៅម្ុខ្យ៉ាង

ើ យបត់រៅខ្ទងរ្វងរោយ ឥត

ី មាននឹករវរវល ់នឹងការស្ថលប់រស់ កម្ាករក្តើេក្កយន

ដដលគួរឲ្យអា

តរនិះរស្ថិះរេើយ

រ

អនកោច ំរលខ្រងយនតរនិះបាន ង ។

ើ យក ៏គ្នាន

សម្រដកសតូកសតឹងសនលបបា ់ ត់ស្ថមរតរៅ កោ ត ល ី

ងនល ់រក្កាម្តំ

ក់ទករភ្ល ៀងរោយមានកាល ឹ

នង

ថ្ដរជើងដបករេញ្ម្ ។ ក្រជាជន បានន ំគ្ននម្ក រម្លសម្រ ើ

ើ យនយយអដូ អគ្នានបានការអវី ។

កនុងខ្ ទម្ម្ួយដ ៏សាុិះស្ថាប់

ជាទជក្ម្កថ្នក្គួ ស្ថរ ី

របស់ម្ុី មានពនល៉ឺេរងេៀងរក្រងកាតភ្លក្ពឹ ៉ឺ ម្ៗ ។ ម្ុី នង

ក្រពនធក្ពម្ទងនងសយ ំ កំពង ុ ដតនយយ គ្ននពីសម្ ដដលធាក់ក្តើេក្កយនរេញរៅរកក្ាក់ ររសៀល

រ

ូ តម្កដល ់រពលរងមើរនិះ

តា ំងពីថ្ងៃ

រៅម្នទន់

ិ ក្តលប់ម្ក ិះទ វញ ។ អនកទងប ំ ី នក់ក្ពួយេតតខ្ទលង ំ

ដក្កងរលាសម្មានរក្គ្និះថានក់ រោយក្តូវរងយនតបុក ឬប៉ាូលីសចប់ជារដម្ ើ ។ រមា៉ាង ២៤ រ

ើ យ កូនរកមងរដកលក់អស់រ

ើ យ។

ពួក ិះទ ជតខ្ទង ក ៏រដកស្ថៃត់រសៃៀម្គ្នានឮសូរសរម្លង

អវី ។ រភ្លៀងរលឹម្ស្សិេៗ អាកាសក្តជាក់ ទវរខ្ ទម្របស់ ម្ុរៅរប កេំ ី ើ

រៅរេើយ ។ អនកទងអស់ ំ គ្នន រេិះដត

សម្លងរ ំ លរៅខ្ទងរក្ៅររឿយៗ ជាពរសសនង ឹ ថ្ពរម្ ើ សយរថ្ពរម្ ំ លញ ើ ឹ កជាងរគ ជាងរគ រ

ទវរម្តង ។

រក្ពាិះនងក្ពួយបារម្ភ

ើ យយូរៗនងរដរើ រេញរៅរម្ើលក្តង ់មាត់

ិ តាម្​្ម្ាតា សម្ម្នដដលក្តេប់ម្ក ិះទ វញ

ួស

រមា៉ាង ២២រទ រក្ពាិះសម្ម្នដដលរៅរលងឯោ ឬ រៅរកអនកោរស្ថិះរេើយ ។ កុន ឬរលាខនសម្ក ៏ម្ន

ដដលរម្លដដរ ើ

។

កាលរបើដូរេែិះ

វាជាការ្ម្ាតា

ដដលអនក ិះទ ក្តូវដតក្ពួយបារម្ភ ។ “រទ!

សម្វាម្នដដលរៅោម្កោរទ”

នយយរេើង ។ ិ “រងមើររនិះ វាគួរដតក្តេប់ម្ក ិះទ វញរ រពលពាក់កោ ត លអាក្ធាតរៅរ

ើ យ” ។

ម្ុី

ើ យ រក្ពាិះ

“ខ្ដំុ ញ ក្កងដតបងសម្មានរក្គ្និះថានក់រទបង” ។ នងម្៉ាុម្បានបដនាម្ថា ៖ “ខ្ក ំុ ញ ៏គតអចេឹងដដរសយ” “រទ!

កុអា ំ លគតអចេឹងសយ”

ម្ុន ី យយកាត់

រេើង “ជួនកាលមានអនកជិះរគជួលរៅឆ្ៃយៗ ឬក ៏រគ ជួលជិះជារមា៉ាងក ៏ម្នដង ឹ ”។

នងសយដកដរងហម្ដវង ើ

រ

រទៀតថា ៖ “វារេិះដតមានសាី

ើ យនយយតរៅ

រ្វឲ្យខ្ គ ំ ្ុ តអចេឹងោបងម្ុី ើ

ស្សុកឥេូវទុកេតតម្នបានរទ” ។ “រទសយ

!”

ម្ុរ្ល ី យរេ ើ ើង

“សម្វាធាក់សី កល ុ ូ

ក្គ្នន់របដដរ ម្នដម្នឲ្យឡានបុករ ស ត ផ្តសរទ ឯង ើ កុអា ំ លអនទិះស្ថររពក រម្ល ើ

របម្ ើ នរ

តាម្រកវា” ។

ក្ទច ំ ំរម្លបនត េរទៀតសន ើ

ើ ញវាម្ក

ច ំខ្ធា ំុ ញ ក់សី កល ុ ូរេញរៅ

បានឮដូរចែិះ នងសយដូេជាមានទកម្ុ ខ្ស្សស់ ឹ

ក្គ្នន់របបនត េ ើ

ដតទកេ តតរបស់នងរៅដតក្ពួយ ឹ

ិ បារម្ភេរំ ពាិះរតី ដដលម្នធាលប់ក្តេប់ម្ក ិះទ វញយ ៉ឺ ត យ៉ាវយ៉ាងរនិះ ។

រមា៉ាង ១ ថ្នថ្ងៃងីរា

ើ យ សម្រៅដតម្នទន់ ក្ត

ិ េប់ម្ក ិះទ វញ ។ អន កទងអស់ ំ គ្ននកំពង ុ ដត អងគុយ ជំនំគ្ន ុ ន រោយការក្ពួយបារម្ភ ។ “បងម្ុ!” ី

បងអា

នងសយនយយរោយការក្ពួយ

តរេញរៅតាម្រកបនតេរម្ល ើ

ោស់បង” ។

“សុំ

ខ្ក្ំុ ញ ពួយ

ម្ុនរពលដដលម្ុីរ្លយថាអវ ើ ី នងម្៉ាុម្ជាក្រពនធ ក ៏

បាននយយបដនាម្រេើងរទៀតថា ៖

“គួរោដតរៅតាម្រករម្លរម្ លបង ើ ើ

ដរលកោស់ រងមើរ

ឹ ែងរ

វាដូេជា

ើ យ រម្៉ាេក ៏រៅដតម្នម្ក

អចេឹងរៅបង ! ន ំសយជិះសុីកលូរៅ” ។ ម្ុសម្ល ងម្ុ ខ្ក្រពនធរ ី ឹ

ើ យក ៏នយយរេើងថា ៖

“រយើងគតរៅរកវាឯោ

ែា៎ ?”

“គួរដតរៅរកឯម្នទីរពទយម្ុនរគបង! ” នង ម្៉ាុម្

បរចេញរយបល ់រេើង ។

រ

“របសម្មានរក្គ្និះថា ន ក់ ប៉ាូលីស ឬអនកដដល បាន ើ ើ ញនូវរ

តុការ

របរកម្នទ ើ ីររពទយម្នរ ស

៍ រនិះក ៏ម្ុខ្ជាន ំរៅម្នទីររពទយ

ិ៍ត ូល ៉ា ីើ ញ ក្តូវរៅរកតាម្ប៉ាុសប

ដក្កងរលាសម្ធាក់បុករគ

រ្លិះទស់ដទងនឹងអនកោ យករៅ

ឃ្ល ុំ ំង” ។

ម្ុងក់ កាលរ ី

រ

ឬក ៏

មានររឿងរា៉ាវ

ើ យប៉ាូលីសចប់ខ្ន ួល

ើ យនយយថា ៖

“រៅ ! របអច េ ឹ ងរៅក ៏រៅ !” ើ “រៅបង !” នងសយរពាលរេើងរោយការ យល ់

ក្ពម្ ។

កនុងរពលរមា៉ាងជាម្ួយគ្ននរនិះ

ម្ុបានន ំ ី

នង

សយរៅដល ់ម្នទីររពទយក្ពិះរកតុមាលា ។

រ

ម្ុេតក្តើ េក្កយន ី

ទុករៅខ្ទងម្ុខ្រកាលងទវរ

ើ យនងសយក ៏រដរើ េូលរៅកនុងម្នទីរពទយ។

ឆ្ា ំទវរថ្នម្នទីររពទយក្ពិះរកតុមាលា

កំពង ុ ដត

អងគុយរៅក្តង ់តុម្ួយ ។ ម្ុរល ី ើកថ្ដសំ ពិះឆ្ា ំទវរ រនិះ រ

ើ យសួរថា ៖

“សុំ រទសរលាក ! រលាកមានរ មានក់រក្គ្និះថានក់ រក្ាស ?”

រ

ើ យេូលម្ករពទយឬរទ

ឆ្ា ំទវរអងគុយគតម្ួយសនទុិះ រ

ថា ៖

ើ ញអនកធាក់ សុីកលូ ទន

រេើង ើ យក ៏រ្លយ ើ

“បាទមាន! ពីរមា៉ាង ៧កនលិះ មានប៉ាូលីសខ្ទង រពទយ

េន

បុក រ

បានន ំយកអនកធាក់សី កល ុ ូមានក់ដដល

ក្តូវឡាន

់ កទរនិះ” ើ យមានរបួសជាទម្ៃនម្ ី

នងសយធាលក់រងលើម្កតុក រ

រួសរាន់តរៅរទៀតថា ៖

ើ យសួរឆ្ា ំទវរ យ៉ាង

“សុំ រទសរលាក ! អនករនិះរ្មិះអី ?” “បាទ ម្នដង ឹ រ្មិះអីរទ ” ឆ្ា ំទវរញញឹម្ រ

ើយ

រ្លយរេ ំុ ញ ននទក្គ្នន់ ដតច ំយម្ទវរប៉ាុរោ ណ ិះ ើ ើ ង “ខ្មា ី -អូ! សុំ ច ំម្ួយរភ្លត ច ំខ្រំុ ញ ៅសួរ គលានុរបោាករម្ល ើ ”។

អនកយម្ទវរររដរើ េូលរៅកនុងម្ួយសនទុិះ ក ៏ក្តេប់

ិ ម្កវញយ ៉ា ងរ

័ សរ

ួន

តាម្ការដដលខ្នបានដ ង ឹ ។ ួល

រ

ើ យក ៏ក្ាប់នងសយ

“អនករងរក្គ្និះរនិះរ្មិះ សម្ អនក ! ក្តូវ ឬរទ ? ក្តូវជាសាីនឹងអនក” “ចា៎ស

ឹ ែងរ

ើ យ ! ក្តូវជារតខ្ ី ”ំុ ញ

នងសយររភ្ ំ បេ តតជាខ្ទលង ំ កនុងកាលដដលដង ឹ ថា ើ

រតរបស់ នងមានរក្គ្និះថានក់ ី របស់នងក ៏បាន

ខ្

ៈរនិះ

ទកដភ្ែ ក ឹ

ូ រធាលក់េិះុ ម្កភាលម្ ។ ម្ុីសួរឆ្ា ំទវរ

យ៉ាងរួសរាន់តរៅរទៀតថា ៖

“ខ្ស ំុ ញ ំ េ ុ ល ូ រៅរម្លបានរទរលាក ើ

?

រលាកមាន

ក្ជាបឬរទថា អនកជំងរនិះវាយ ៉ា ងរម្៉ាេរៅរ ៉ឺ “បាទម្នដង ឹ ជាយ៉ាងរម្៉ាេដដរ” រោយរសេកតអា ី

តអាសូរ ។

ើ យ ?”

ឆ្ា ំទវររ្លយ ើ

“ដតឮថា្ៃនោ ់ ស់ អរចេើញរៅរកស្ថល រនិះ

រៅ

រៅជួបនឹងក្គូរពទយសន

រ

ើ យសុំរលាករម្ើល

ដក្កងរលាកអនុញ្ញ ា តឲ្យេូលរៅរម្លបាន” ។ ើ

ម្ុបានន ំនងសយ រដរើ តក្ម្ង ់រៅស្ថលដដលឆ្ា ំ ី

ទវរបានេងាុលបងាហញ

។

កនុងខ្

ៈជាម្ួយគ្ននរនិះ

រពទយក្រច ំរវនថ្នម្នទីររពទយក្ពិះរកតុមាលា

កំពង ុ

ឈ្ររៅក្តង ់មាត់ទវររោយមានគលានុរបោាកមានក់ ឈ្ររៅជត ។ ម្ុី នង នងសយរលើក ថ្ដសំ ពិះ សំ ដដងនូវរសេកតរគ្នរពេំ រពាិះក្គូរពទយ ។ ី “ក្ពិះរតជគុ

!” ម្ុីសួរក្គូរពទយ “ខ្បា ំុ ញ ទសុំេល ូ

រម្លសម្បនត េបានឬរទ ទនរក្ាស!” ។ ើ

រ

ក្គូរពទយរងបម្ុ ខ្រេើងរោយការគត ើ ិ ៖ ើ យក ៏សួរម្កវុវី ញថា

ម្ួយសនទុិះ

“សម្ោ? អនកធាក់សី កល ុ ូ “ចា៎

ឹ ែងរ

ឹ ែងឬ ?”

ើ យ!” នងសយរ្លយរេ ើ ើ ង “អនកយម្

រគក្ាប់ថា ឡានបុកមានរបួសជាទម្ៃន”់ ។ ក្គូរពទយដកដរងហម្ដវង រ ើ

ើ យនយយតេៗថា ៖

“អនកជម្ៃកំ ុ ឋតរៅកនុងរសេកតអនត រាយ ៉ឺ ពង ី

ក្តូវរបួស្ៃនោ ់ ស់

រក្ពាិះ

ខ្អ ំុ ញ នុញ្ញ ា តឲ្យេូលរៅរម្ល ើ

បាន ៥នទ ី ដតសុំ ករុំ ក ុ គួនអនកជម្ៃ៉ឺ នុិះ បនទបន ់ ិះុ ” ។

ែា៎! រៅកនុង

នយយេប់ក្គូរពទយក ៏ន ំម្ុី នង នងសយ េូល

រៅកនុងស្ថល ។ នងសយមានទកដភ្ែ ក ឹ ម្ករជាកថាពល ់ រោយស្ថរការអា នងគតថា

ូ រ ធាលក់េិះុ

ត អាសូររតី ។

សម្ជាម្នុសែមានរក្គ្និះអាក្កក់ជាទ ី

បំ ត ុ រក្ពាិះរទបដតរួ េពីគុកម្ក ម្នទន់បានប៉ាុនាន ើ

ថ្ងៃ ក ៏ក្តូវរងយនតបុករទៀត ។ ពាកយសំ ដរី បស់ក្គូរពទយ ដដលបាននយយក្ាប់នងថា កនុងរសេកតអនត រាយរនិះ ី ិ កាល ជីវតរបស់ សម្

សម្កំពង ុ ឋតរៅ

នងដក្ររសេកតថា ី

ជួន

អាេ ត ុ រលត់កុងយប់ ន រនិះក ៏

ម្នដង ំ ឹ រក្ពាិះក្ទក្ទន ឹ ងការឈ្៉ឺចប់ម្នបាន ។ ទវរថ្នបនទបក ់ ុងស្ថលរនិះ ន ក្តូវរបើកេំ

រ

ើយ

ពនល៉ឺអគគសន ី ី ក ៏បានបរចេញរសមីភ្លក្ចលរេ ៉ឺ ើ ង ។ ក្គូ

រពទយបានន ំម្ុី នងនងសយេូលរៅ កនុងបនទបរ់ និះ ។ ម្ុី នងនងសយឈ្រស្សឡាងកា ំ ំងសម្លងរម្ លរៅ ឹ ើ រលើដក្គខ្ទងរ្វង ។ សម្ក្តូវ រគទុកឲ្យរដករៅរលើ

ដក្គម្ួយដតមានក់ឯង ។ រៅ តាម្រាងកាយរបស់សម្ មានស្ថែម្របួសជារក្េើនកដនលង

ដដលក្គូរពទយបាន

លាបថាន ំយ៉ាងររៀបរយ ។ កាលរុរោយក្កោត់ ំ ស ិ យ៉ាង្ំជំវុ ញ រ

ើ យមាន្ម្រៅក្តង ់កដដលរម្ល ើ

រៅរ

ើ ញក្ក

ម្ក្ចល

ឯថ្ដសងខ្ទងមានស្ថែម្

រលាត់ ដតក្តង ់ដកងថ្ដដបក្ម្ ។ សម្កំពង ុ ដត រដកលក់ដកដរងហម្ ត ៗ តកម្ុ ខ្សស្ថល ំងរ ឹក ើ ឹ មាត់បនតេ ។

រ

ើ យហារ

“បង ! បង ! ” នងសយដស្សករេើងខ្របនទ ទ័ ប់ ើ យសទុិះេូលរៅរកសម្ ដតក្តូវគលានុរបោាកសទុិះ

េូលរៅរាងព ំ ីម្ុខ្ជាប់ ។

“កុំ ! កុំ !” គលានុរបោាកហាម្ “កុរំ ៅប៉ាិះបាល ់ឲ្យ រស្ថិះ អនកជម្ៃ៉ឺកំពង ុ ដតឈ្៉ឺ្ៃន ់ ទុកឲ្យរដកលក់ ឲ្យ មានកំលា ំងបនតេ ”

នងសយឈ្រយំ គក្កូក របិះដូងរបស់នង រសទើរ

ដតឈ្ប់រ្វការ ើ

រសេកតស្សលាញ់ ដដល ី

លាយរៅ

រោយរសេកតអា ី

ត បានរកតរេ ើ ើ ង ដល ់នងយ៉ាង

រលើសលប់ ។

“ក្ពិះរតជគុ

!” ម្ុីរលើកថ្ដសំ ពិះក្គូរពទយ រ

សួរ “អនករបកឡានរនិះរៅឯោទនរក្ាស ?” ើ ក្គូរពទយស្ថៃបរោយការងងុយ រ

ើយ

ើ យ នយយត

េៗ ហាក់ដេ ូ ជាម្នេង ់រ្លយន ើ ឹងសំ នរួ របស់ម្ុី ។

“ម្នដង ឹ រៅឯោរទ ប៉ាូលីសដដលន ំអនកជម្ៃ៉ឺ ម្ក

រនិះបាននយយថា ឡានរគេបាត់រៅ រទ”

អនករបើកឡានរនិះបាន

របើក

គ្នានអនកោច ំរលខ្ឡានបាន

ក្គូរពទយងាកម្ុខ្រៅនងសយ

រ

លួងរលាម្រោយអ្ាស្ស័យដ ៏លា “ដតរ

ើ យនយយ

ហើ យេុិះ កុំ

ក្ពួយរ្វអវ ំុ ញ យ ួ រម្លឲ្យ ទល ់ដតអស់សម្តាភាព ើ ី ច ំខ្ជ ើ កុគ ំ តដវងរពករនិះជារក្គ្និះថានក់របស់ម្នុសែ រ

ហើ យ

ិ សូម្អរចជើញក្តេប់រៅ ិះទ វញេុ ិះ

អន កជម្ៃក្តូ ៉ឺ វការ

សក្មាកឲ្យបានរក្េើន រក្ពាិះវាមានម្ុខ្របួស្ំ រ រេញ្ម្រក្េើនោស់ ។” នងសយសម្លងរម្ លម្ុ ខ្រតី ឹ ើ

ើយ

រសទើរដតម្នេង ់ក្ពិេ

ដភ្ែក ។ ទកដភ្ែ ករបស់នងរេិះដត ឹ

ូ រធាលក់ េុិះម្ក

ដងម្រទៀត។

ិ “រៅសយ!” ម្ុរអានខ្ែ បរៅ “រយើងរៅ ិះទ វញ កុំ ី ឹ

នយយខ្ទលង ំ ដក្កងសម្ភាញក់” ម្ុី នងសយបាន សំ ពិះ ិ លាក្គូរពទយ ក្តលប់រៅ ិះទ វញទ ងទុ ំ កក្ខ ពួយ ។ ម្ុន

រពលរេញ ត ុ ពីមាត់ទវរថ្នបនទប ់ នងសយ បាន ក្ករេករម្ើលរៅសម្ម្តងរទៀត រោយរសេកតរក្កៀម្ ី ក្កំ នង អាល ័យ។

ដខ្ងាីបានកនលង ត ុ រៅរ

ើ យ សម្រដកឈ្៉ឺ រៅ

កនុងម្នទីររពទយអស់រពលជាងម្ួយដខ្។ សាត

រក្កាយ

ពី

ំ ូងម្ក ជម្ៃរបស់ ៍ជាដប សម្ ក ៏រេិះដតបាន្ូរ ៉ឺ

រសបយជាលំ ោប់ ។ រោយស្ថរសម្តាភាពរបស់រវជជ ើ ប

ឌ តថ្នម្នទីររពទយ ក្ពិះរកតុមាលា សម្ក ៏បានរួេ

ិ រស់ជវី តម្កទ ងក្រ ំ ត ុ ក្ររ ើយ ។

រ

កនុងទបំ ត ុ ី

ើ យរលាករវជជប

ិ សម្ក ៏បានជាសិះរសបយរេ ើ ើ ងវញ ឌ ត

ក ៏បានអនុញ្ញ ា ត

ឲ្យសម្

រេញពីម្នទីររពទយក្ពិះរកតុមាលា ។ រងយនតដដលរបកបុ កក្តើេក្កយន នង រូប សម្ ើ

រៅដតរកម្នទន់រ

ើ ញរៅរេើយ

។

ការរនិះដក្រ

រសេកតថា សម្ឈ្៉ឺខ្នឥតអំ រពើ។ ម្នដត ប៉ាុរោ ណ ិះ ក្តើ ី ួល

េក្កយនដដលជារក្គឿងឧបករ

៍ ដ ៏សំ ខ្ទន់សក្មាប់

រកសុីរនិះ ក ៏បាក់ដបករខ្ ទេខ្អស់ រទៀត ។ ីទ សម្តា ំងេតតថា រទៀតរ

ដលងរកសុីធាក់ក្តើេក្កយន

ិ រក្ពាិះរបររក ើ យ សម្គតរកការដថ្ទរ្វវើ ញ

សុីធាក់ក្តើេក្កយនរនិះ បានក្ាក់ម្នក្គប់ក្គ្នន់កុង ន ិ ដតរនឿយ ការចយវាយេចេឹម្ជវី ត

ត់ខ្ទលងោស់ ំ

ក ៏ឆ្ប់ក្ទុឌរក្ទម្

របររនិះរពារ

រោយក្តូវងូតរញើសតាងទក ឹ រាងកាយ នង សុខ្ភាព ម្នដត

ប៉ាុរោ ណ ិះ

រពញរៅរោយរក្គ្និះថានក់អនតរាយរទៀត ង រងយនតរៅកនុងទក្កុ ី ង ក្រោំងក្រដជងគ្នន រ

រ

ើ ញមានរងយនតោ

រក្ពាិះ

របកបររលឿនហាក់ ដេ ូ ជា ើ េជាម្នសូវ ើ យរម្លរៅដូ ើ

របើកបរឲ្យមានរលបឿនតាម្

កំរតេាប់ ិ េរាេរដដលបានបចា តតថា

ឲ្យរបកបរ ើ

រោយរលបឿនកនុង ១ រមា៉ាង ៣០គ.ម្ រនិះរេើយ ។

អនករ្វេរាេររក្េើ នោស់ក្តូវរងរក្គ្និះរោយស្ថរ ើ

ដតរងយនត បោ ត លឲ្យមានរក្គ្និះថានក់រ ែងៗ រ

ិ ក ៏មានរក្េើនោស់ដដរ។ ដល ់ស្ថលប់បាត់បង ់ជវី ត

ូត