៦ ម្ហាទុកក ខ ងគុ ក្ំ ុន ថ្ងៃអាទតយ ជាថ្ងៃដដលរាជការអនុញ្ញ ា តឲ្យ ក្កុម្ ក្គួស្ថរេូលរៅជួបនឹងអនករទសបាន ។ នងសយ បានកាន់នំម្ួយកចេប់តេ ូ េូលរៅសុំ អនុញ្ញ ា តជួបនឹងរតរបស់ នងជាម្ួយនឹងនយម្ុី ី
។
នងយំ ខ្ែកខ្ែ ំ ដដលភានក់ងារគុក ឹ ួ លជាខ្ទលងរៅរពល បានបរចេញសម្ឲ្យម្កជួបនឹងនង អា
តរតនងដដលបាន ី
រក្ពាិះនងនឹក
ទទួលនូវរក្គ្និះអាក្កក់
រោយស្ថរនយទុនេតត រចរ... ។ “បង ! បងជាប់គក ុ ជាប់ក្ចវាក់រក្ពាិះរូបខ្”ំុ ញ នង
សយនយយរេើងទងទ ំ កដភ្ែ ក ឹ រ
“ខ្បា ំុ ញ ន
ឃ្លត់បង
ំ ងគំនំគ ុ គ ុំ ន ួ នឹងរគ រក្ពាិះរគជាអនកមាន ើ យថា កុេ
រនិះរក្គ្និះជារគម្នរចទបងថា បងេង ់សមាលប់រគ កុំ អីបងជាប់គក ុ យ៉ាងតេក ៏ ១០ឆ្ន ំដដរ” ។ “រ
ហើ យអូន! ” សម្នយយរេើងក្ពម្ទងសម្ល ំ ង ឹ
រម្លម្ុ ខ្ក្រពនធ រោយរសេកតអាល ័យ “ឥេូវវា ើ ី
ួស
ម្នជាយូបុន ៉ា ា នរទ”
ើយ
រៅរ
ំ រៅេុិះ! ៣ ដខ្ ើ យ ! ម្នអីរទបងក្ទតាម្កម្ា សម្ដបរ
ម្ុខ្រៅរកម្ុរី
នយយផ្ត ំរ ើ ញ “បងម្ុី ! សុំបង រម្លក្រពនធ ខ្ ំ ្ុ ង ខ្ ំុ ញ ើ គ្នានអនកោទុកេតតដេ ូ រូបបងរទ” ។
“ម្នអីរទសម្!” ម្ុរ្ល ំ ី ើយរេើងទងអា
តអាសូរ
“ឲ្យសយវារៅជាម្ួយនឹងគ្ននេុិះ ច ំគ្ននរម្ល ការ ើ
ខ្ុសក្តូវឲ្យ”
សម្នឹករក្តកអរេំរពាិះទកេ តត ដ ៏សរបុរសរបស់ ឹ
ម្ុយ ី ៉ា ងថ្ក្កដលង។
“បងម្ុី ! បងឯងមានគុ
រលើរូបខ្រំុ ញ ក្េើនោស់”
សម្រ្លយរេ ើ ើ ង ។ “រពលខ្ក្ំុ ញ កលំបាក យ៉ាងរម្៉ាេ បង ឯងក ៏ម្នដដលរចលខ្ដំុ ញ ដរ
ខ្ន ំុ ញ ឹងម្នរភ្លេគុ
ឯងរទបង” ។ ខ្
ៈរនិះនងសយក ៏
រពលដដលអនកទងប ំ ី
ុ េកចេប់នំឲ្យរតី ។ ម្ុន
នយយគ្ននថាអវីតរៅរទៀត
ភានក់ងារអនុរកែមានក់រដរើ េូលម្កជត ក្ាប់ថា ៖ “ប៉ាុ
ឹ ណ ងរ
ើ យ ! នយយគ្ននប៉ាុ រ
“លារ
ើ យបងម្ុ!” ី
ើ យអូន ! លារ
រ
ើ យដស្សក
ឹ ណ ងបានរ
សម្រក្កាកឈ្ររេើង
នងម្ុថា ៖ ី
បង
ើ យ”។
ើ យនយយលាក្រពនធ
ិ សម្រដរើ េូលរៅកនុងទវរគុកវញ នងសយ ស្សក់
ទកដភ្ែ ករក្ចកៗ រក្ពាិះនងនឹកអា ឹ អាល ័យរតី
ម្ុសម្ល ងរម្ លតាម្សម្ ី ឹ ើ
ត នងអារឡាិះ
ទល ់ដត ត ុ
កនទុយដភ្ែកហាក់ដេ ូ ជារភ្លេខ្ន ួល ។
ិ “រៅសយ ! ក្តេប់រៅ ិះទ វញ ! ម្ុីនយយ រៅ
កាន់នងសយ” “រ យូរប៉ាុនានរទ” ។
ហើ យកុយ ំ ំ រស្ថករ្វអ ើ ី ៣ដខ្ វាម្ន
ិ ពួកអនករទសបានេូលរៅកនុងគុកវញអស់ រ
ើយ
ិ ។ ម្ុបានន ំនងសយក្តេប់រៅ ិះទ វញ ទងរក្កៀម្ ំ ី ក្កំ ។
ិ ំ ូងដដលសម្បានេូលរៅរៅ ចប់តា ំងពីវនទ ដ ី ប
កនុងគុក រ
ើ យរៅកនុងការ
ំ ក្ុ គងរបស់ ភានក់ងារអនុ
រកែថ្នពនធនគ្នររនិះ សម្យល ់រ
ើ ញថា រៅកនុង
គុករនិះមានសភាពម្នខ្ុសគ្ននពីនរក
តាម្ដដល
ចស់ៗធាលប់នយយរនិះរេើយ ។
សម្ ក្តូវរគន ំខ្នេូ លរៅកនុងដលវងថ្នបនទបម្ ់ យ ួ ួល
រ ែង ដដលសម្រៅពីម្ែលថ្ម្ៃ៉ា ។ កនុងបនទបង ់ ីរា និះ មានអនករទសជារក្េើនក្ររក្ជៀតគ្ននអងគុយ នង រដក។ អាកាសអាប់អរួ ្ុក ំ នសា ល ុ យរ្ាិះឆ្ាប រញើស
លាម្ក
ថ្នពួកអនករទសដដលមានក់ៗ
នង
សុទ ធដតមាន
ម្ុខ្គួរឲ្យខ្ទលេ ជាអាជាញករដដលធាលប់ជាប់គក ុ ម្ួយខ្ន ួល ៗរាប់ដងម្នឈ្ែិះ ។ ភានក់ងារអនុរកែក្ចនកាលសម្ បចូ េ លរៅកនុងបនទបរ់ និះរ សម្ពនតយរម្លរ ើ
សម្លងរម្ លម្ុ ខ្ខ្នរ ឹ ើ ួល
ើញ
ប រ
ើ យចក់រស្ថរជាប់ ។ ពួកអនករទសទងរនិះ ំ ើ យមានអន ករទសមានក់
រនិះរសលៀកពាក់រខ្ទអាវស្សួលបួល
ដូេជាអនកគ្នាន
រទស មានដបបភាពជាអនកមាន ។ អនករទសរនិះ សម្លងរម្ លម្ុ ខ្សម្ ឹ ើ
រ
ការម្នរពញេតត ។ “ងាប់រ រ
ើ យក ៏នយយរេើងរោយ
ី ! បនទបេ ់ រងាៀតដ ើ យរវុយ
ន ប៉ាុ
ឹ ណង
ើ យ បដនាម្អារនិះមានក់ម្ករ្វអ ើ ី រទៀត បានកដនលង
ឯោរដក ?” ។
អនករទសទងអស់ ំ គ្ននដបរម្ករម្លអន កនយយ ើ
រោយដបបរគ្នរព ។ អនកនយយរនិះ រ្មិះ
ួ ។
បុរសរនិះក្តូវតុលាការកាត់រទស ជាប់គក ុ ៣ដខ្ដដរ កនុងបទរបកដលបងសុ ំ គ្នន ើ ី សង ។ អនករទសទងអស់ ដតងរៅបុរសរនិះថា ហា បុរសរនិះ
ួ ៗ ។ ការជាប់គក ុ របស់
វាក្គ្នន់ដតរ្វឲ្យបុ រសរនិះគ្នានឥសែរភាព ើ
កនុងការរដរើ រេញរៅខ្ទងរក្ៅ
បររវ ិ
ថ្នគុកដត
ប៉ាុរោ ណ ិះ។
ួ
កដនលងរដកស្សួល
រស់រៅយ៉ាងស្សួលកនុងគុកគមាន ៉ឺ មានម្ុងមានភ្ួយដ
ត ប់
មាន
អាហារបររភាគឆ្ ិ ៃ ញ់ ៗ ។ ពួកអន កគុកកនុងបនទបរ់ និះ ដតផ្លស់រវនគ្ននបរក្ម្ើយកេតតយករងលើម្
ួ ជានេេ
ពួកភានក់ងារអនុរកែ ក ៏រកាតដក្កងេតត
ួ ោស់ដដរ
រ
ធ រសសដល ់ ើ យឱ្យសទព
ួ រសទើរក្គប់យ៉ាង
។
។
ួ
រដករៅដតកនុងបនទបរ់ ោយម្នច ំបាេ់រ្វការអវ ើ ី
។
ការទងរនិះ ំ ក ៏រោយស្ថរអំ ោេទកក្ាក់ របស់ ឹ
ួ
នុិះា៎ ឯង ។
អនករទសមានក់រពាលរេើងជាដបបក្រេុបក្រដេង
ថា ៖
“ម្នអីរទហា
ឲ្យវារដកខ្ទងេុងរជង ើ ជត្ុងក ៏
បាន” វាសំ រៅយក្ុងលាម្ក នងម្ូក្តដដលរគោក់
រៅេុងរជើង “របវាហា នដរ ើ ឲ្យខ្ច ំ ្ុ ត់ការជូន” ។
តើ ម្កដនលងហា ទុកភារៈ
សម្ដង ឹ ថា ពួកអនករទសដដលរៅកនុងបនទបរ់ និះ
ទងអស់ ំ សទ ុ ធដតធាលក់ខ្នរៅជាខ្ ក ំុ ញ ដ ំ រ ថ្នអំ ោេទក ឹ ួល ក្ាក់របស់បុរសកូនរៅេន រ្មិះ
ួ រនិះជាពត
ក្ាកដ ។ ពតោស់ជន ួ កាលវា អាេមានររឿងរា៉ាវ្ំ ដុរំ វាងខ្នរគ នង ពួកអនករទសទងរនិះ ំ ។ ួល សម្
ម្នវរល ់រអើរពើនឹងអនកោទងអស់ ំ
រដរើ រៅអងគុយរលើកដនលងម្ួយ
ប៉ាុនានពីកដនលងរបស់បុរសរ្មិះ ខ្
ៈរនិះរ
សម្
ដដលរៅម្នឆ្ៃយ ួ រនិះ ។
ើ យក ៏ដស្សករេើងភាលម្ថា ៖
“ដនអារនិះ ! រៅខ្ទងរោិះរៅ កុម្ ំ កជតអញ នុិះា៎
ែា៎ ! រៅខ្ទងរោិះមានកដនលងទំរនរ លមម្ឯង
រដកបាន” ។ សម្ញញឹម្រ
ើ យរ្លើយរេើងយ៉ាងសុភាព
៖
“រដកយ៉ាងរម្៉ាេរកតរប រៅជ ត្ុងអាេម្៍អចេឹង” ើ ើ ំ ងមានក់ រ្មិះសួស ជាកាប៉ាូ អនករទសរាង្ំដប រា៉ាល ់ សទុិះេូលម្កយកថ្ដរ្វងចប់កអាវសម្កន្តនទក់ រ
ើ យនយយរេើងរោយពាកយសំ ដ ី
ធាលប់មានររឿងេងកម្ាេងរពៀរ ម្ញ ។
ហាក់ដេ ូ ជា
នឹងគ្ននពីថ្ងៃម្ែល
“អាឯងជាអនករលងឬ ?” “រទ !” សម្រ្លយរេ ់ តត ើ ើ ងរោយការខ្ំអត់សងេតេ “គ្នន ម្នដម្នជាអនករលងរទ”
“របអច េ ឹ ងរៅ ! រៅខ្ទងរោិះរៅ កុម្ ំ ករុកគួន ើ
ហា”
“រយើងអាេរៅក្តង ់ោកនុងបនទបរ់ និះ” សម្ ន-
យយទងញញ ំ ឹ ម្
“រក្ពាិះរយើងទងអស់ ំ គ្ននរនិះសុទ ធ ដតជាអនករទស
ដូេគ្នន”
“យីអាឯងនយយេូយអចេឹង
មានដតអាឯងជា
អនករលង្ំ អាឯងរៅឯោម្នស្ថគល ់ អញ ?” ។ កាលរបក្តូ ើ វរគរម្លងាយ ើ
សម្ខ្ងរេ ឹ ើ ងម្ុខ្ក្ក ដ ក ា ខ្ នងនឹងជញ្ញ ជ ំង
ម្ ។ សម្សទុិះរក្កាកឈ្ររេើង រ
ើ យរលើកថ្ដេងាុលម្ុខ្អនក
ំ ងរ្មិះសួស រទសមាឌ្ំដប ជំនស ួ
ួ រនិះ ។
សងេតស ់ ងេនដូរចែិះ
ដដលរេញខ្នម្ក ួល
“អាឯងក ៏ជាអនករទសដូេអញដដរ រ
ើ ញេតតរ
អាឯងគួរដត
ើ ញរងលើម្អញខ្ លិះ ង ដតរនិះអាឯងដបរ
ជាបរោ ត យខ្នឲ្យធា ល ក់រៅជាខ្រំុ ញ បស់ ួល
អាអនករទស
ិ មានក់រនិះរៅវញអារកល រអ ើ ើ យ ! គតដល ់អន កម្តតភ្កត អនករទស ងគ្ននខ្ លិះរៅ
ម្នុសែដូេអញម្នដម្នជា
អនករលងរទ ដតថាអញក ៏ជាកូនក្រុសមានក់ ដូេអាឯង ដដរ របអាឯងេង ់លបងរម្ល ក ៏សុំឲ្យអាឯងេូលម្ក ើ ើ អញក ៏មានក្រុងរក្រៀបខ្នក្ា ួល ជារស្សេរ
ើយ
អស់ទងខ្ ំ នក្ា ួល
អារកល... ើ រ
នយ
ច ំទទួលអាឯងរួេ ួ ខ្ងទល ់ដតញ័ រ ឹ
ើ យដស្សករេើងថា ៖
៉ឺ ! ពួករយើង ! ទុកវារ្វអ “ពួយវុយ ើ ី អារនិះដបបជា
េូយសរម្បម្ោស់ ពួយវារៅ ! អញឲ្យរងាវន់ឯង ើ មានក់បារ៥រដ ី ម្ រនិះរ ើ រលើអញ”
៉ា វអី រស្សេ ើ យរបមានររឿងរា ើ
ពាកយថាមានក់បារ ី ៥ រទសក្រដ
រដម្ ើ រនិះ
បានរ្វឲ្យអន ក ើ
ល ១០ នក់ន ំគ្ននសទុិះរក្កាករេើង ដដល
រម្លរៅដូ េជាថា សម្ជាសក្តូវសុីស្ថេ់ ើ
ុ ត្ម្
របស់ពក ួ វា ។
អនករទសមានក់សុ ិះេូ ទ លម្កោល ់តក្ម្ង ់េំម្ុខ្សម្
ដតសម្រគេ ត ុ ។ ថ្ដរបស់វាក ៏ក្តូវជញ្ញ ជ ំង ឮសូរបា ុ ំង រ
ិ វ ើ យសម្ក ៏ោល ់ស្សបរៅវញក្តូ
េំេងាេរ្វឲ្យវា ើ
ដួលក្ររូស ។ អនករទស ៨-៩នក់ រទៀត កនុងខ្ រនិះម្នទន់បានេូលក្រេូក
រចម្ររាម្ក្កញីសម្ ។ នយ រោយការរពញេតត ។
៉ឺ ! ពួករយើង !” នយ “ពួយវុយ
ៈ
រៅរេើយក ៏េូលម្ក
ួ ឈ្រក្េត់េរងេិះរម្ល ើ
ួ ដស្សកបរអា “ពួយ
ឲ្យអស់ថ្ដរៅ អារនិះពូដកោស់” សរម្លង ប៉ាុងបា ុ ំង
បានលាន់ឮរេើងរពញបនទប ់ ។ សម្ខ្ំ មានិះខ្ទរ្ម ំ ញ
តសរូ ោយទកេ តតរបស់កន ូ ក្រុស ។ សម្គតថា ស ូ ឹ ស្ថលប់លជា ា ជាងបរោ ត យឲ្យ កំដ
ងកំ
ដ្េជារបស់នយទុន
ល ់រម្លងាយ រចម្ររាម្ខ្ទខ្ំ ន ើ ួ ល ។ សម្
ឈ្រទល ់ខ្ នងនឹងជញ្ញ ជ ំង ោល ់ ង ធាក់ ងរ្វឲ្យពួ ក ើ អនករទសទងរនិះ ំ ដួលបាន ២-៣នក់ ។ ដតខ្
ៈរនិះ
រទសោមានក់ រពញទំ
ស្ស្ថប់ដតមានរជើងរបស់អនក បានធាក់េេ ំ ង ុ ដរងហម្របស់ សម្ ើ
លរដករៅរលើឥដា ។ ឹ ង រ្វឲ្យសម្ដួ ើ
ី “ដងម្វុដងម្!” នយ
ួ ដស្សកបញ្ញ ជ
រជើងជារក្េើនបានធាក់ទន្តនត ំ
ម្ករលើរាងកាយ
របស់សម្ ។ រពលរនិះភានក់ងារអនុរកែ ២នក់ បាន រត់េល ូ ម្ករម្លរ ើ
ើ យដស្សកឃ្លត់ថា ៖
“ឈ្ប់ ! ឈ្ប់ ! សាី សរម្លងអនុរកែ
ឹ ែង” ក ៏បានបចឈប់នវូ ទរុ
កម្ា
របស់ពក ួ អនករទសេតតទម្េអនយតរទ ា ី ងរនិះ។ ំ សម្បានររខ្ ី នរួ ួ ល េពីការក្គ្ន ំក្គ្នខ្ន ួ ល ។ ភានក់ងារ អនុ រកែបានចក់រស្ថទវរេូលរករម្លរ ើ
តុការ
៍ ។
“ររឿងរា៉ាវអីហាា៎ ?” ភានក់ងារអនុរកែមានក់ដដល កាន់
រពាត់ ំ ករត គ្នម្ួយប៉ាុនរម្រជើងរៅថ្ដស្ថត ំ សួររេើង ររឿង រា៉ាវយ៉ាងរម្៉ាេ ? នយ
ួ រ្លយរេ ើ ើ ងភាលម្
“អាសាីរគរនិះ
ក្គ្នន់ដតេូលម្កដល ់ភាលម្
ក៏
ស្ស្ថប់ដតអានក្ជើ រដរើ ទត់ធាក់រគតាម្េតត រម្លេុ ិះ! ើ វាធាក់ខ្ម្ ំុ ញ ួយរជង ំ ើ ដដរ របើរលាកម្នរជឿសួរ អនកទង អស់គ្ននរនិះរម្ើេុិះ” ។
“បាទរលាក ! អចេឹងដម្ន ! អារនិះវារដរើ ទត់ ពួក
ខ្ទ ំុ ញ ងអស់ ំ គ្ននដលងមានក់ម្ួយរជើង តាម្ដតអំ រពើេតតវា” អនករទសមានក់រ្លយរយងនយ ើ
ួ
“ដល ់វាម្កទត់
ិ ខ្ ំុ ញ ខ្ក ំុ ញ ៏ក្ទម្ ំ នបានោក់វាម្ួយថ្ដ េំកចេប់មាត់វញ ក៏ ស្ស្ថប់ដតវាោល ់តបម្កខ្ ំុ ញ
យ៉ាងសរម្បម្ថ្ដដតម្ត ង ើ
ពួកខ្េ ំុ ញ ល ូ ម្កឃ្លត់វា វាក ៏ោល ់រទៀត រលាកអរចជើញ
រម្លេុ ិះម្ុខ្មាត់ ខ្ន ំុ ញ ងពួកវាប៉ាុនាននក់រទៀតសុទ ធដត ើ រ
ើ ម្ងពុរក្គប់ៗគ្នន” ។
“អចេឹងដម្នរលាក!”
អនករទសឯរទៀតន ំគ្នន
បដនាម្មានក់ម្ួយមា៉ាត់ ។ “អាសាីរគ
ទនរក្ាស”
ងរ ឹ ែងដបបរកាងសរម្បម្ថ្ដដតម្ត ើ
ើយ
“ដនអារនិះ!” ភានក់ងារអនុរកែដដលមានរពាត់ ំ កត រគ្នរៅថ្ដ រ
យករពាត់ ំ ករត គ្នរនិះរគ្និះកាល
សម្
េ ឹ ងហាា៎ ?” ។ ើ យសួរ “រម្៉ាេក ៏អាឯងរ្វអច ើ “បាទរលាក! ម្នដម្នដូេពាកយអន កអស់រនិះ រតង ឹ
ម្ួលបងាេេ់រនិះរទ” សម្រ្លើយរេើងតាម្ការពត “តាម្ ពត គពួ ៉ឺ កវាអស់រនិះរ គ្ននរ្វបាបខ្ បា ំុ ញ ទ ដល ់រ ើ
ំុ ញ ទេូលម្កងាី វាក ៏ន ំ ើ ញខ្បា
ំុ ញ ទ ម្នខ្ទលេវាក ៏រចម្ ើ ញខ្បា
ររាម្ក្កញីខ្បា ំុ ញ ទដតម្តង” ។ “រទ!
វាដូេជាម្នទំនង”
ភានក់ងារអនុរកែមានក់
រទៀតនយយរេើង ។ “េុិះពីរដម្ ើ ដដលពួកវា រៅយូរយរោស់រ
រម្៉ាេក ៏ម្នដដលរ
ើ ញមានររឿងរា៉ាវអី ?” ។
ើយ
កនុងខ្
ៈម្ួយររពេរនិះ ំ ភានក់ងារអនុរកែ មានក់
រទៀតក ៏រលើករពាត់ ំ ករត គ្នរេើង រ សម្រពញទំ
ឹង
ើ យវាត់ រៅរលើខ្ន ួល
រោយឥតរម្តាតក្តាក្រ
ី រស្ថិះ
រេើយ ។ រពាត់ ំ ដ ៏កំោេរនិះបាន រស្ស្ថេរៅរលើរាង
កាយរបស់សម្ រសទើរដតោេ់ខ្យល ់ស្ថលប់ ម្ួយខ្ទលប់ៗ ឈ្៉ឺរកក្ាប់ម្នក្តូវ ។ អំ ោេរពាត់ ំ ករត គ្ន បានរ្វឲ្ើ្ ើ យខ្ នងសម្ដបក រេញ្ម្ ។ សម្ខ្ំក្រឹងខ្ទរ្ម ំ ញ អត់សងេត ់ រោយទកម្ុ ខ្គួរឲ្យអា ឹ
ត។
ម្ួយសនទុិះរក្កាយម្ក រទបភា ន ក់ងារអនុរកែ ដដល ើ
មាននទវាយរនិះ ី
ឈ្ប់វាយរ
ើ យឈ្រ
សម្លង ឹ
រម្លសម្រោយទ កម្ុ ខ្គួរឲ្យខ្ទលេ ។ សម្ រ្លៀតឱ្ ើ ឹ កាសរនិះរពាលរេើងថា ៖
“ខ្រំុ ញ ជឿរ
ើ យថា
រសេកតយុ ត កុងរលាករនិះ ន ី ត្ម្៌
ម្នមានរស្ថិះរេើយ ! រលាកម្នបានក្ជាប នូវការ
ពត ដតរលាកកាត់រទសខ្តា ំុ ញ ម្ពាកយស្ថកែដដលរគ ី ន ំគ្ននទនលក់កំ
ុ សម្ករលើខ្រូបខ្បា ំុ ញ ទរោយអំ ោេ
ក្ាក់-កម្ាករដូេខ្បា ំុ ញ ទម្នដង ឹ ជារៅអំ ពាវនវដស្សក
សុំ នវូ រសេកតយុ ត ពីោរទ រក្ៅពីសុខ្េតតរអាន ី ត្ម្៌ កាលទទួលនូវរក្គ្និះកម្ាដតប៉ាុរោ ណ ិះ...” “អាឯងម្នបាេ់នយយរក្េើនរទ” រកែគំ
ភានក់ងារអនុ
ក “អាឯងកុរំ ភ្លេថា សូម្បដតរៅ ស្ថលាក ៏ ី
រគយកតាម្េរម្លយរបស់ ស្ថកែជាសំ ខ្ទន់ដដរ អាឯង ើ ី គ្នានស្ថកែមា យក្តូ វ ី ន ក់រស្ថិះ ស្ថកែរគខ្ទងរោិះរ្ល ី ើ គ្ននទងអស់ ំ ”។
ទកដភ្ែ ករបស់សម្ ក ៏ ឹ
រក្ចកៗ
។
ដំ
ូ រធាលក់េិះុ ចកក្តបកដភ្ែក
ក់ថ្នទកដភ្ែ កក្គប់ៗដ ំ ឹ
ក់រនិះ
រកតរេ េេតតេរំ ពាិះខ្ន ដដលរកតម្ក ើ ើ ងពីការខ្ងតូ ឹ ើ ួល មានជាតកំរ
ើ តជាអនកក្ក ជាកសករ រ
ខ្នរៅជាកម្ា ករ ួល
ើ យកាលយ
ដដលក្តូវរគក្រមាងរម្លងាយ ើ
សងេតស ់ ងេនជិះជាន់ក្គប់ដបបយ៉ាង ។