១៦ ទើរឹងថ្មី រេញ ត ុ ចកអាោេដខ្ក្តថ្នគុក្ំ សម្ ដូេ ជា េង ់ក្ាប់ខ្នឯងម្ នក្តូវថានឹងរៅោ រក្ពាិះសម្ ួល គ្នាន ិះទ សំ ដបងគ្នានក្ាក់កាស...
សម្ក្តូវរដរើ ក្តឹកៗ
ិ ីនន រោយគ្នានរគ្នលបំ រៅតាម្វង
ង នងរសេ
កតសងឃ ម្រេ ី ឹ ើ យ... ។ កនុងទបំ ត ុ ី
នួញម្ួយ
រ
សម្ក ៏កាត់េតតេល ូ រៅកនុងហាង
័ ើ យរដរើ សំ រៅរៅរកបុរសមានវយ
កោ ត លមានក់ ដដលដតងខ្ន ួល ក្តង ់តុម្ួយ ។ “សុំ ប សំ ពិះរ
ជុំ
ប័តន៍ ក្ពិះរតជិះគុ ើ យសួររោយរគ្នរព
៉ឺ ុ ហាអងគុយរ្វការរៅ ើ
!”
សម្រលើក ថ្ដ
កដនលងរនិះក្តូវ
ការ
គូលីរ្វការឬរទទនរក្ាស ើ ជៈគុ
រ្វ”ើ ។
ខ្បា ំុ ញ ទម្កសុំការក្ពិះរត
បុរសរនិះសំ លឹងរម្លម្ុ ខ្សម្ ទងកំ ំ ើ
ដូេជាសក្តូវសុីស្ថេ់ ពាន់ឆ្ន ំម្ករ
ុ ត្ម្
ក
នឹងគ្ននកាលពីម្ួយ
ំ ។ ើ យៗយកថ្ដទិះតុយ៉ាងខ្ទលង
“អនកោឲ្យឯងេូលម្កអចេឹង
ដស្សកគំ
ឹ ងហាក់
ិ រេញរៅវញរៅ
!”
បុរសរនិះ
ម្ុខ្មាត់ដេ ូ អនកសុំ
ទនអចេឹងម្នដង ឹ ថាម្ករកការរ្វ្េ ើ ួ តអីរទ
ដន
ិ រសមៀន ! រដញអា្េួតរនិះរៅវញរៅ” សម្ខ្ំក្រឹងញញឹម្ទងម្ ំ នរពញេតតរ “ម្នច ំបាេ់បរ ិ រៅវញឥេ ូវ
ឹ ែងរ
ើ យរ្លយរេ ើ ើ ងថា ៖
ត ញរទទនរក្ាស ខ្បា ំុ ញ ទរេញ ើយ
ខ្បា ំុ ញ តក្គ្នន់ដតេូលម្កសុំ
ការរ្វប៉ា ណ ិះ រក្ពាិះខ្បា ំុ ញ ទទទល ់ក្ក របក្ពិះរតជៈ ើ ុរោ ី ើ គុ
ម្នឲ្យរទក ៏រួេគ្ននរៅរ
ើ យ ទនរក្ាស” ។
“រៅ ! រៅ រេញរៅ កុន ំ យយរក្េើន គ្នានការអីវឲ្ើ្
យឯងរ្វរទ ើ
ក្កមានយ៉ាងរម្៉ាេម្ករា៉ាយរា៉ាប់
ក្ាប់
អញរ្វអវ ើ ី វាជាររឿងឯងរទរត”ើ ។ កម្ាកររពាិះមា៉ាយខ្ទរ្ម ំ ញក្កឺត រ
ើ យរដរើ រេញពី
ិ ទរនិះម្កវ ញរោយទ កម្ុ ករក្កៀម្ក្កំ... អនចេរអើយ ី ឹ ! ដខ្ មរដូេគ្នន ! បងរាូនម្នុសែដូេគ្នន ! ម្នគួរោជា ររងគៀសឬសាបរ់ ខ្ម្គ្ន ន ដល ់ប៉ាុ ើព
ឹ ណ ងរស្ថិះរេើយ... ។
េំហាយថ្នក្ពិះអាទតយកនុងរពលររសៀលបានបាេ
ជិះនូវកំរៅរទ វរេើងជាលំោប់...
សម្បានរដរើ ខ្ទវត់
ិ ីនន កនងក្ពិះរាជធានី ។ សម្អងគយ ដខ្ វងរៅតាម្វង ុ ុ សំ រាកកាយរក្កាម្ម្លបរ់ ឈ្ើម្តងៗ កនុងការ
ត់រនឿយ
។ ទដាមានៈរបស់សម្ ដដលបានតា ំងេតតថានឹងម្ន រៅពឹងពាក់ម្ដដលជាម្ ុី តតភ្កតកម្ាករចស់រនិះឥេូវ រនិះ
ក្តូវរលាយសូនយ
រៅរ
រម្លរៅដូ េជាគ្នានអនោ ើ
ើ យរក្ពាិះសម្សំ លឹង
លមម្ពឹងពាក់បានកនុង
រពលលំបាករក្ៅពីម្ុីរនិះរស្ថិះរេើយ ។ ដូរេែិះសម្ ក ៏កាត់េតតរៅរកជួបម្ុីម្តងរទៀត ។
ប៉ាុដនតរៅរពលរៅដល ់ទរនិះ សម្បានរ ី
របស់ម្មានម្នុ ុី សែងាីម្ករៅ ដខ្ មររៅ
ើ ញ ិះទ
ឯ ិះទ ដដលពួកកម្ាករ
៤-៥នក់ ម្កជួលរៅជតៗ ិះទ ម្ុី
រនិះក ៏
កាលយរៅជា ិះទ េនយួនអស់ ។ សម្បាន ស្ថកសួរ យយចស់មានក់ ដដលអងគុយលក់នំ រក្កាម្រដម្ ើ រឈ្ើ
ម្ួយរដម្ ើ រៅដកបររនិះ ។ យយ ចស់រនិះសំ លឹង រម្លម្ុ ខ្សម្ ើ កាល ។
រ
ើ យក ៏រ្លយ ើ
ិ ី ម្កវញក្ពម្ទ ងក្គវ ំ
រ
ឱ្ម្ុនងម្៉ា ុម្រនិះឬ ? វាដលងរៅជាងម្ួយដខ្ រៅ ី
ើ យរៅ រក្ពាិះមាេស់ ិះទ រគម្កសុំក្ាក់ ៥០០ររៀល
រដម្ ើ បជួ ី លជុល ិះទ ដតម្ុីគ្នាន ដលងឲ្យរៅរៅរ
ើយ
រ
មាេស់ ិះទ រគបរ
តញ
ើ យឥេូវរគយក ិះទ រនិះ
ម្កជួលឲ្យេនបានទកដតក្ាក់ ឹ
ដល ់រៅម្ួយពាន់
ររៀលឯថ្ងលឈ្ួលបានម្ួ ែ យដខ្បរយររៀល រម្លេុ ិះរៅ ី ើ រអើយម្តុំរនិះឥេូវសុទ ធដតេនយួន
រសទើដតទងអស់ ំ
រក្ពាិះេនយួនវាមានក្ាក់ទកដតឲ្យមា េ ស់ ិះទ ោា៎រៅ ឹ ។
“ឱ្រលាកយយ ! ម្នុសែរយើងបូជាក្ាក់ដេ ូ ក្ពិះ !”
សម្ដកដរងហម្ដវងៗ ើ
រ
ំ ែ ន់ខ្ទនញ់ ើ យនយយទងឃ្ល
“ខ្ ំុ ញ ស្ថមនរម្លរៅថាម្ នយូរប៉ាុនននរទ ពួកដខ្ មររយើង ើ ម្ុខ្ជារត់រៅរៅថ្ក្ពអស់រ
ើយ
ទុកទ ី ារឲ្យេន
ិ បរ យួនរៅ រក្ពាិះអនកមាន ិះទ ឈ្ែួលខ្ំរិះរកវ ិ ្ ី
តញ
ពួកដខ្ មរ រដម្ ើ បទុ ី ក ិះទ ជួលឲ្យពួកេនយួនយកក្ាក់ទក ឹ ដត” ។
ិ សម្បានក្តេប់ម្កពីកដនលងរនិះវញរ
ដតរដរើ រស្ថត់អដ
ើ យ រេិះ
ត តតរៅរទៀត កនុងឋានៈជាកម្ាករ
រកការងាររ្វម្ ត ុ ការម្៉ាាងដដល ើ នបានមានក់ ។ ទបំ ី ជាការពតរនិះ រទៀតរ
គសម្ក្តូ វចប់រ ើម្ ត អត់អាហារ ៉ឺ
ើ បរ្វ ើ យ... សម្ម្នដម្នអត់អាហាររដម្ ី ទុ ើ កខ
ករយកម្ា ិ កដ ូ កម្ា
រដម្ ទរសរ ធ ភាពអវ ី ើ បទម្ទរស ី ី
រេើយ ដតសម្អត់រក្ពាិះគ្នានអាហារបររភាគ ិ ។ ដូេ
ជាស្ថកសព ដដលអាេកំររកខ្ ី នបាន សម្ រេិះដត ួល រដរើ រស្ថត់អដ
រៅអវីរេើយ...
មានក្រស្សើដភ្ែក រ
ត តរៅរោយគ្នាន រគ្នលបំ
ង ឬទ ី
សម្មានទកម្ុ ខ្រមមជា ំខ្ុស្ម្ាតា ឹ ដដលគ្នានរសមីថ្នរសេកតរី ករាយ ី
ើ យមានសំ រលៀកបំពាក់នឹងខ្នក្ា ួល
ម្នខ្ុសពី
សមូម្យេក... តា ំងពីថ្ងៃក្តង ់ដល ់ថ្ងៃររសៀល រ ដល ់រពលលាៃេ
ូត
រសេកតរស្សកឃ្ល ល នបានរ្វទុ ខ ុក ី ើ កប
រម្ែញសម្ជាខ្ទលង ំ ។ សម្បាន ឹកក្តឹម្ដតទកមា ៉ា សុីន ឹ រៅតាម្េរចេើម្ងនល ់ រដម្ ពង ់កប៉ាុរោ ណ ិះ ។ ើ បរី ែម្បំ ើ សម្
ដូេជាស្សយុតស្សយ៉ាង ុ ររាយស្សរពានទន់អស់
ទងរាងកាយ ំ ។ រ
ើ យកនុងរវលាក្រដ
លជារមា៉ាង ១៧ កនលិះ សម្
ក ៏បានជួបក្រទិះនឹងឧរបទ ទវរ កនុងខ្ អដ
តុ
ដដលគួរឲ្យក្ពឺខ្ន ួល
ិ ីរោយ ៈដដលបាន្លងកាត់វង
ត តអ
ូត ង រ
ើ យម្នរ
លូនេូលម្កកនុងរយៈដ ៏ជត
អារម្ា
៍
ើ ញរងយនតម្ួយ ដដល
អនករបើកបរខ្ំទប់ន្តហាវង ំ
បចឈប់រងយនតរនិះ ក ៏បុកកម្ាកររពាិះមា៉ាយ ដដលគួរ ឲ្យអា
ិ ីនកោ តរនិះដួលរដក រៅរលើវង ត ល សំ
រលងដស្សកភាលត់មាត់ភាលត់កររបស់ស្សើៗ
២-៣នក់
ដដលបានរ
ើ ញរ
តុការ
៍ ដ ៏គួរខ្ទលេរនិះ ។ រក្គ្និះ
ថានក់ដបបរនិះ រាប់ថាជារក្គ្និះអាក្កក់ សក្មាប់អនក មាន ដតថាវាជារក្គ្និះលាសំរាប់អនក ក្កដូេជារូប សម្ រក្ពាិះរក្គ្និះថានក់រនិះជារ
តុរ្វឲ្យសម្ មានការងារ ើ
រ្វើ សុភាពបុរសកំរលាិះមានក់ ដដលអងគុយរៅរលើរង យនតខ្ទងរក្កាយរនិះ ជារដាម្ន្តនតើថ្នក្កសួងម្ួយដដល រលាករទប ើ ឆ្ន ំរៅ
រ
នឹងក្តេប់ម្កពីក្ររទសបារាងកាលព ំ ី
ើ យរលាករទបន ើ ឹងក្តូវរក្ជើសតា ំងជារដា
ម្ន្តនតើ កាលពីប៉ាុនានដខ្ម្ុនរនិះ ។ រោយស្ថរការភ្័យ នឹកអា
តអាសូរ រលាករដាម្ន្តនតើករំ លាិះក ៏របក ើ ទវរ
រងយនតេិះុ រៅរម្លភា ល ម្ ។ ើ ខ្
ៈរនិះអនករបករងយនត សុ ិះទ ើ
រលើកសម្រេើង
។
េូលរៅក្តកង
ដតរក្គ្និះថានក់រនិះក ៏ម្នជា្ៃនអ ់ ីវ
ប៉ាុននន គក្គ្នន់ ដតដបកកាលជងគង ់ នងរក្គេ ក រជើង ៉ឺ
ខ្ទងស្ថត ំប៉ាុរោ ណ ិះរលាករដាម្ន្តនតើជយ ួ រលើកសម្ រ
ើយ
ពនតយរម្លរោយក្កដសដភ្ែ ក ដដលសំ ដដងនូវរសេ ើ កតអា ី
តអាសូរ ។
“រលើកោក់ឡានរៅ !” រលាករដាម្ន្តនតើបងាគប់ អនក
របកបររងយនត “រ ើ
ើ យន ំគ្នត់យករៅរពទយ រ
ើយ
រលាកក ៏រអានសួរសម្រោយរសេកតរម្តា ត ” រម្តេរៅ ី បងក្តូវក្តង ់ោខ្ លិះ ?
ម្នអីរទទនរក្ាស ! សម្រ្លយរេ ើ ើ ងតេៗ ក្តូវ
បនតេបនតួេប៉ាុរោ ណ ិះ រ
ើ យការរនិះវាជាកំ
ុ សរបស់
ខ្បា ំុ ញ ទដដលរដរើ ្លងកាត់ ូ វរោយការ ល រ្វសក្រដ
រពកម្នងាករម្លរ្វ ងស្ថត ំជាម្ុន សុំក្ពិះរតជៈគុ ើ ិ រម្តាតោក់ខ្បា ំុ ញ ទរៅវញេុ ិះ
ស
របួសបនតេបនតួេ
ប៉ាុរោ ណ ិះ ម្នបាេ់រៅរពទយរទទនរក្ាស ។
“របអច េ ឹ ញខ្ន ំុ ញ ឹងជូនបងរៅដល ់ ិះទ ” ើ
រលាករដា
ម្ន្តនតើនយយរេើងរោយទកម្ុ ខ្ញញឹម្ “េុិះ ឹ
ិះទ បង
រៅដល ់ោរៅ ?
ខ្បា ំុ ញ ទគ្នាន ិះទ សំ ដបងរទទនរក្ាស សម្ រ្លយ ើ
រេើងរោយទកម្ុ ខ្រក្កៀម្ក្កំ ឹ រគ្នរព ។
ដតសំ ដដងនូវរសេតតី
“ខ្បា ំុ ញ ទជាម្នុសែកំក្ពាអនថា
ជាកម្ាករ
ដដល
រលាករដាម្ន្តនតើរកមងងក់កាល
ទទួលស្ថតប់ពាកយ
គ្នានការងាររ្វទនរក្ាស” ។ ើ
សំ ដរី បស់សម្ រោយការអា
តអាសូរ ។ រលាក
រពញេតតេរំ ពាិះការសុភាពរាបស្ថរ
របស់សម្ជា
ខ្ទលងងវ ំ ីរបសម្ជាអន កក្កមានសំ រលៀកបំពាក់ម្នសម្ ើ
រម្យក ៏រោយ ដតសម្ក ៏មានឫកពារ នងពាកយសំ ដគ ី រួ ឲ្យស្សឡាញ់ នងអា
តដដរ ។
“បង !” រលាករដាម្ន្តនតើនយយរេើង រោយពាកយ
ដ ម្ ា ដលហម្ អា
តបងឯងោស់ កនុងការដដលបង
ក្តូវទទួលរក្គ្និះថានក់ រោយស្ថរឡានរបស់ខ្រំុ ញ និះ ខ្ ំុ ញ សូម្ជូនបង ៥០០ររៀលជាស្ថ
ុ យខ្ូេខ្ទត របបង ើ
មានការអីសូម្អរចជើញរៅរកខ្េ ំុ ញ ិះុ ” ។ រ ុ េក្ាក់ក្ពម្ទងនម្ប័ ំ
“សុំបងរៅរកខ្ក ំុ ញ ខ្ទ ុំ នោា៎”
ើ យរលាក
ណ ម្ួយសនលឹករៅឲ្យសម្ ពាកយសំ ដ ី
ដដលរពារ
រពញរៅ រោយរសេកតរម្តា ត ករុោរបស់រលាករដា ី ម្ន្តនតើរនិះ
រលាកបានរ្វឲ្យសម្រកាតសររស ើ ើរ
រគ្នរពរលាកជាខ្ទលង ំ រលាករដាម្ន្តនតើ តេៗថា ៖
។
នង
សម្រលើកថ្ដរេើងសំ ពិះ
រោយរសេតតរគ្នរពរ ី
ើ យនយយ
“ក្ពិះរតជៈគុ គុ គុ
រម្តាតខ្បា ំុ ញ ទរនិះ
កុឲ្ ំ យក្ាក់ខ្បា ំុ ញ ទរ្វអវ ើ ី ទនរក្ាស
សុំ ក្ពិះរតជៈ សុំក្ពិះរតជៈ
ិ រម្តាតជួយរកការងារ ឲ្យខ្បា ំ ្ុ ទរ្វវើ ញរៅលា ជាង
រក្ពាិះខ្បា ំុ ញ ទកំពង ុ ដតរដរើ ដសវងរកការងាររ្វើ
ការអីក ៏
បានដដរទនរក្ាស ឲ្យដតការងារសុេរត ិ ខ្រំុ ញ ្វបាន ើ ទងអស់ ំ រោយម្នររសថាការ្ៃ ី នឬ ់ ស្ស្ថលរេើយ” ។
“ខ្ជា ំុ ញ អនករាជការ ម្នដម្នជាអនកជំនញ ួ រទ ដតខ្ ំុ ញ
រពញេតត នង ជួយបងតាម្សម្តាភាពខ្ ំុ ញ ក្តូវន ំបង រៅរពទយសន រ
ើ យសឹម្ន ំបងរៅ ិះទ ខ្ ំុ ញ បងឯងម្ន
ររសការងារដម្នឬរទ ី ?”
សម្ខ្ំក្រឹងញញឹម្រេើង
កំពង ុ ឈ្៉ឺចប់ ក្រមា
។
ទងដដលមានរាងកាយ ំ
រក្ពាិះការរក្តកអរររលើសលន់
ពន់
ខ្បា ំុ ញ ទម្នររសរទទនរក្ាស ី
ការងារខ្បា ំុ ញ ទរ្វបានទ ងអស់ ំ ើ
ឲ្យដតរ្មិះថា សុំឲ្យដតការងាររនិះ
ជាការងារសុេរត ិ ។
រងយនតបានលូនរេញ ពីកដនលងរកតឧរបទ ទវរ ើ
តុ
រនិះសនែម្ៗ ។ សម្បានអងគុយជតរលាករដាម្ន្តនតើ ឹ ក្តង ់បា ំងខ្ទងរក្កាយ ។ រលាករដាម្ន្តនតើ បានសំ េឹង
ពនតយរម្លសម្ រោយការគតដវងឆ្ៃយ ។ រងយនត ើ បានរបកបរសំ រៅរៅ ឱ្សថាល ័យក្ពិះអងគឌួង ។ ើ
“បង !” រលាករដាម្ន្តនតើនយយក្ាប់សម្ តាម្ ូ វល
រោយការអា
តអាសូរ “ ខ្ ំុ ញ នឹង ឲ្យបងឯងរម្ល ើ
ដងទ ំ ិះទ សំ ដបងខ្ ំុ ញ រដម្ រើ ើ បឲ្យបងឯងមានការរ្វ ី ម្នពបាកតរៅរទៀត” ។
ើយ
សូម្អរក្ពិះគុ ទនរក្ាស
!
ក្ពិះរតជៈគុ សម្រលើកថ្ដសំ ពិះរ
រស្សេដតក្ពិះរតជៈគុ
ើយ
ើ យរ្លើយរេើង
រម្តាតខ្បា ំុ ញ ទរៅេុិះទន
រក្ាស” ។ ម្នុសែរយើង
ោស់រ
ក្តូវដតពឹងពាក់អាស្ស័យគ្ននរៅម្ក
ោបង រលាករដាម្ន្តនតើសំេឹងរម្លម្ុ ខ្សម្ រ ើ នយយរេើងយ៉ឺតៗ
ើយ
ម្នុសែរយើងក្តូវមានសទ ធរសរ ី
ភាពរសមើគ្ននដត សទ ធរសរភាពរនិះក្តូ ី វមានក្ពំដដន ខ្ ំុ ញ រករាយោស់ ី
កនុងការដដលខ្បា ំុ ញ នជួយរក្ជាម្ដក្ជង
ម្នុសែដដលមានទុកល ខ ំបាក
សុំរទសេុិះបង
រ្មិះអី ? “ខ្បា ំុ ញ ទ រ្មិះសម្ ទនរក្ាស” ។ “បងឯងមានបងរាូនឳពុកមាតយឬរទបង ?”
បង
“រទទនរក្ាស...” “របអច េ ឹ ងក ៏ស្សួលដដរ ើ
ស្សួល
ខ្ន ំុ ញ ឹងជួយបងឯងឲ្យបាន
ខ្ម្ ំុ ញ នក្តូវការអីរក្ៅពីរសេកតរស្ថ ម ិះក្តង ់សុេ ី
រតរបស់ ិ បងឯងរទបង”
“បាទទនរក្ាស ! ខ្បា ំុ ញ ទ នង រ្វជាអន កបំររក្ពិះ ី ើ
រតជៈគុ
រោយរសេកតរស្ថ ម ិះក្តង ់តររៀងរៅ” ី
ិ ិ ជីវតរបស់ សម្បានវលវល ់ផ្លស់រូ ររៅតាម្យថា ត
កម្ា... ។
សម្បានទទួលបាននូវរសេកតសុ ី ខ្កាយសរាយ
េតតក្គ្នន់របបនត េ ើ
រលាករដាម្ន្តនតើករំ លាិះ រពាិះជនរួម្ជាតទូរៅ ។
ំ ូល ិះទ របស់ រៅរក្កាម្ម្លបដ ់ ប ដដលមានេតតទល ូ ំទលា ូ យេំ