Prafilesixteen

១៦ ទើរឹងថ្មី រេញ ត ុ ចកអាោេដខ្ក្តថ្នគុក្ំ សម្ ដូេ ជា េង ់ក្ាប់ខ្នឯងម្ នក្តូវថានឹងរៅោ រក្ពាិះសម្ ួល គ្នាន ិះទ សំ ដបងគ្នានក្ាក់កាស...

សម្ក្តូវរដរើ ក្តឹកៗ

ិ ីនន រោយគ្នានរគ្នលបំ រៅតាម្វង

ង នងរសេ

កតសងឃ ម្រេ ី ឹ ើ យ... ។ កនុងទបំ ត ុ ី

នួញម្ួយ

រ

សម្ក ៏កាត់េតតេល ូ រៅកនុងហាង

័ ើ យរដរើ សំ រៅរៅរកបុរសមានវយ

កោ ត លមានក់ ដដលដតងខ្ន ួល ក្តង ់តុម្ួយ ។ “សុំ ប សំ ពិះរ

ជុំ

ប័តន៍ ក្ពិះរតជិះគុ ើ យសួររោយរគ្នរព

៉ឺ ុ ហាអងគុយរ្វការរៅ ើ

!”

សម្រលើក ថ្ដ

កដនលងរនិះក្តូវ

ការ

គូលីរ្វការឬរទទនរក្ាស ើ ជៈគុ

រ្វ”ើ ។

ខ្បា ំុ ញ ទម្កសុំការក្ពិះរត

បុរសរនិះសំ លឹងរម្លម្ុ ខ្សម្ ទងកំ ំ ើ

ដូេជាសក្តូវសុីស្ថេ់ ពាន់ឆ្ន ំម្ករ

ុ ត្ម្

ក

នឹងគ្ននកាលពីម្ួយ

ំ ។ ើ យៗយកថ្ដទិះតុយ៉ាងខ្ទលង

“អនកោឲ្យឯងេូលម្កអចេឹង

ដស្សកគំ

ឹ ងហាក់

ិ រេញរៅវញរៅ

!”

បុរសរនិះ

ម្ុខ្មាត់ដេ ូ អនកសុំ

ទនអចេឹងម្នដង ឹ ថាម្ករកការរ្វ្េ ើ ួ តអីរទ

ដន

ិ រសមៀន ! រដញអា្េួតរនិះរៅវញរៅ” សម្ខ្ំក្រឹងញញឹម្ទងម្ ំ នរពញេតតរ “ម្នច ំបាេ់បរ ិ រៅវញឥេ ូវ

ឹ ែងរ

ើ យរ្លយរេ ើ ើ ងថា ៖

ត ញរទទនរក្ាស ខ្បា ំុ ញ ទរេញ ើយ

ខ្បា ំុ ញ តក្គ្នន់ដតេូលម្កសុំ

ការរ្វប៉ា ណ ិះ រក្ពាិះខ្បា ំុ ញ ទទទល ់ក្ក របក្ពិះរតជៈ ើ ុរោ ី ើ គុ

ម្នឲ្យរទក ៏រួេគ្ននរៅរ

ើ យ ទនរក្ាស” ។

“រៅ ! រៅ រេញរៅ កុន ំ យយរក្េើន គ្នានការអីវឲ្ើ្

យឯងរ្វរទ ើ

ក្កមានយ៉ាងរម្៉ាេម្ករា៉ាយរា៉ាប់

ក្ាប់

អញរ្វអវ ើ ី វាជាររឿងឯងរទរត”ើ ។ កម្ាកររពាិះមា៉ាយខ្ទរ្ម ំ ញក្កឺត រ

ើ យរដរើ រេញពី

ិ ទរនិះម្កវ ញរោយទ កម្ុ ករក្កៀម្ក្កំ... អនចេរអើយ ី ឹ ! ដខ្ មរដូេគ្នន ! បងរាូនម្នុសែដូេគ្នន ! ម្នគួរោជា ររងគៀសឬសាបរ់ ខ្ម្គ្ន ន ដល ់ប៉ាុ ើព

ឹ ណ ងរស្ថិះរេើយ... ។

េំហាយថ្នក្ពិះអាទតយកនុងរពលររសៀលបានបាេ

ជិះនូវកំរៅរទ វរេើងជាលំោប់...

សម្បានរដរើ ខ្ទវត់

ិ ីនន កនងក្ពិះរាជធានី ។ សម្អងគយ ដខ្ វងរៅតាម្វង ុ ុ សំ រាកកាយរក្កាម្ម្លបរ់ ឈ្ើម្តងៗ កនុងការ

ត់រនឿយ

។ ទដាមានៈរបស់សម្ ដដលបានតា ំងេតតថានឹងម្ន រៅពឹងពាក់ម្ដដលជាម្ ុី តតភ្កតកម្ាករចស់រនិះឥេូវ រនិះ

ក្តូវរលាយសូនយ

រៅរ

រម្លរៅដូ េជាគ្នានអនោ ើ

ើ យរក្ពាិះសម្សំ លឹង

លមម្ពឹងពាក់បានកនុង

រពលលំបាករក្ៅពីម្ុីរនិះរស្ថិះរេើយ ។ ដូរេែិះសម្ ក ៏កាត់េតតរៅរកជួបម្ុីម្តងរទៀត ។

ប៉ាុដនតរៅរពលរៅដល ់ទរនិះ សម្បានរ ី

របស់ម្មានម្នុ ុី សែងាីម្ករៅ ដខ្ មររៅ

ើ ញ ិះទ

ឯ ិះទ ដដលពួកកម្ាករ

៤-៥នក់ ម្កជួលរៅជតៗ ិះទ ម្ុី

រនិះក ៏

កាលយរៅជា ិះទ េនយួនអស់ ។ សម្បាន ស្ថកសួរ យយចស់មានក់ ដដលអងគុយលក់នំ រក្កាម្រដម្ ើ រឈ្ើ

ម្ួយរដម្ ើ រៅដកបររនិះ ។ យយ ចស់រនិះសំ លឹង រម្លម្ុ ខ្សម្ ើ កាល ។

រ

ើ យក ៏រ្លយ ើ

ិ ី ម្កវញក្ពម្ទ ងក្គវ ំ

រ

ឱ្ម្ុនងម្៉ា ុម្រនិះឬ ? វាដលងរៅជាងម្ួយដខ្ រៅ ី

ើ យរៅ រក្ពាិះមាេស់ ិះទ រគម្កសុំក្ាក់ ៥០០ររៀល

រដម្ ើ បជួ ី លជុល ិះទ ដតម្ុីគ្នាន ដលងឲ្យរៅរៅរ

ើយ

រ

មាេស់ ិះទ រគបរ

តញ

ើ យឥេូវរគយក ិះទ រនិះ

ម្កជួលឲ្យេនបានទកដតក្ាក់ ឹ

ដល ់រៅម្ួយពាន់

ររៀលឯថ្ងលឈ្ួលបានម្ួ ែ យដខ្បរយររៀល រម្លេុ ិះរៅ ី ើ រអើយម្តុំរនិះឥេូវសុទ ធដតេនយួន

រសទើដតទងអស់ ំ

រក្ពាិះេនយួនវាមានក្ាក់ទកដតឲ្យមា េ ស់ ិះទ ោា៎រៅ ឹ ។

“ឱ្រលាកយយ ! ម្នុសែរយើងបូជាក្ាក់ដេ ូ ក្ពិះ !”

សម្ដកដរងហម្ដវងៗ ើ

រ

ំ ែ ន់ខ្ទនញ់ ើ យនយយទងឃ្ល

“ខ្ ំុ ញ ស្ថមនរម្លរៅថាម្ នយូរប៉ាុនននរទ ពួកដខ្ មររយើង ើ ម្ុខ្ជារត់រៅរៅថ្ក្ពអស់រ

ើយ

ទុកទ ី ារឲ្យេន

ិ បរ យួនរៅ រក្ពាិះអនកមាន ិះទ ឈ្ែួលខ្ំរិះរកវ ិ ្ ី

តញ

ពួកដខ្ មរ រដម្ ើ បទុ ី ក ិះទ ជួលឲ្យពួកេនយួនយកក្ាក់ទក ឹ ដត” ។

ិ សម្បានក្តេប់ម្កពីកដនលងរនិះវញរ

ដតរដរើ រស្ថត់អដ

ើ យ រេិះ

ត តតរៅរទៀត កនុងឋានៈជាកម្ាករ

រកការងាររ្វម្ ត ុ ការម្៉ា​ាងដដល ើ នបានមានក់ ។ ទបំ ី ជាការពតរនិះ រទៀតរ

គសម្ក្តូ វចប់រ ើម្ ត អត់អាហារ ៉ឺ

ើ បរ្វ ើ យ... សម្ម្នដម្នអត់អាហាររដម្ ី ទុ ើ កខ

ករយកម្ា ិ កដ ូ កម្ា

រដម្ ទរសរ ធ ភាពអវ ី ើ បទម្ទរស ី ី

រេើយ ដតសម្អត់រក្ពាិះគ្នានអាហារបររភាគ ិ ។ ដូេ

ជាស្ថកសព ដដលអាេកំររកខ្ ី នបាន សម្ រេិះដត ួល រដរើ រស្ថត់អដ

រៅអវីរេើយ...

មានក្រស្សើដភ្ែក រ

ត តរៅរោយគ្នាន រគ្នលបំ

ង ឬទ ី

សម្មានទកម្ុ ខ្រមមជា ំខ្ុស្ម្ាតា ឹ ដដលគ្នានរសមីថ្នរសេកតរី ករាយ ី

ើ យមានសំ រលៀកបំពាក់នឹងខ្នក្ា ួល

ម្នខ្ុសពី

សមូម្យេក... តា ំងពីថ្ងៃក្តង ់ដល ់ថ្ងៃររសៀល រ ដល ់រពលលាៃេ

ូត

រសេកតរស្សកឃ្ល ល នបានរ្វទុ ខ ុក ី ើ កប

រម្ែញសម្ជាខ្ទលង ំ ។ សម្បាន ឹកក្តឹម្ដតទកមា ៉ា សុីន ឹ រៅតាម្េរចេើម្ងនល ់ រដម្ ពង ់កប៉ាុរោ ណ ិះ ។ ើ បរី ែម្បំ ើ សម្

ដូេជាស្សយុតស្សយ៉ាង ុ ររាយស្សរពានទន់អស់

ទងរាងកាយ ំ ។ រ

ើ យកនុងរវលាក្រដ

លជារមា៉ាង ១៧ កនលិះ សម្

ក ៏បានជួបក្រទិះនឹងឧរបទ ទវរ កនុងខ្ អដ

តុ

ដដលគួរឲ្យក្ពឺខ្ន ួល

ិ ីរោយ ៈដដលបាន្លងកាត់វង

ត តអ

ូត ង រ

ើ យម្នរ

លូនេូលម្កកនុងរយៈដ ៏ជត

អារម្ា

៍

ើ ញរងយនតម្ួយ ដដល

អនករបើកបរខ្ំទប់ន្តហាវង ំ

បចឈប់រងយនតរនិះ ក ៏បុកកម្ាកររពាិះមា៉ាយ ដដលគួរ ឲ្យអា

ិ ីនកោ តរនិះដួលរដក រៅរលើវង ត ល សំ

រលងដស្សកភាលត់មាត់ភាលត់កររបស់ស្សើៗ

២-៣នក់

ដដលបានរ

ើ ញរ

តុការ

៍ ដ ៏គួរខ្ទលេរនិះ ។ រក្គ្និះ

ថានក់ដបបរនិះ រាប់ថាជារក្គ្និះអាក្កក់ សក្មាប់អនក មាន ដតថាវាជារក្គ្និះលាសំរាប់អនក ក្កដូេជារូប សម្ រក្ពាិះរក្គ្និះថានក់រនិះជារ

តុរ្វឲ្យសម្ មានការងារ ើ

រ្វើ សុភាពបុរសកំរលាិះមានក់ ដដលអងគុយរៅរលើរង យនតខ្ទងរក្កាយរនិះ ជារដាម្ន្តនតើថ្នក្កសួងម្ួយដដល រលាករទប ើ ឆ្ន ំរៅ

រ

នឹងក្តេប់ម្កពីក្ររទសបារាងកាលព ំ ី

ើ យរលាករទបន ើ ឹងក្តូវរក្ជើសតា ំងជារដា

ម្ន្តនតើ កាលពីប៉ាុនានដខ្ម្ុនរនិះ ។ រោយស្ថរការភ្័យ នឹកអា

តអាសូរ រលាករដាម្ន្តនតើករំ លាិះក ៏របក ើ ទវរ

រងយនតេិះុ រៅរម្លភា ល ម្ ។ ើ ខ្

ៈរនិះអនករបករងយនត សុ ិះទ ើ

រលើកសម្រេើង

។

េូលរៅក្តកង

ដតរក្គ្និះថានក់រនិះក ៏ម្នជា្ៃនអ ់ ីវ

ប៉ាុននន គក្គ្នន់ ដតដបកកាលជងគង ់ នងរក្គេ ក រជើង ៉ឺ

ខ្ទងស្ថត ំប៉ាុរោ ណ ិះរលាករដាម្ន្តនតើជយ ួ រលើកសម្ រ

ើយ

ពនតយរម្លរោយក្កដសដភ្ែ ក ដដលសំ ដដងនូវរសេ ើ កតអា ី

តអាសូរ ។

“រលើកោក់ឡានរៅ !” រលាករដាម្ន្តនតើបងាគប់ អនក

របកបររងយនត “រ ើ

ើ យន ំគ្នត់យករៅរពទយ រ

ើយ

រលាកក ៏រអានសួរសម្រោយរសេកតរម្តា ត ” រម្តេរៅ ី បងក្តូវក្តង ់ោខ្ លិះ ?

ម្នអីរទទនរក្ាស ! សម្រ្លយរេ ើ ើ ងតេៗ ក្តូវ

បនតេបនតួេប៉ាុរោ ណ ិះ រ

ើ យការរនិះវាជាកំ

ុ សរបស់

ខ្បា ំុ ញ ទដដលរដរើ ្លងកាត់ ូ វរោយការ ល រ្វសក្រដ

រពកម្នងាករម្លរ្វ ងស្ថត ំជាម្ុន សុំក្ពិះរតជៈគុ ើ ិ រម្តាតោក់ខ្បា ំុ ញ ទរៅវញេុ ិះ

ស

របួសបនតេបនតួេ

ប៉ាុរោ ណ ិះ ម្នបាេ់រៅរពទយរទទនរក្ាស ។

“របអច េ ឹ ញខ្ន ំុ ញ ឹងជូនបងរៅដល ់ ិះទ ” ើ

រលាករដា

ម្ន្តនតើនយយរេើងរោយទកម្ុ ខ្ញញឹម្ “េុិះ ឹ

ិះទ បង

រៅដល ់ោរៅ ?

ខ្បា ំុ ញ ទគ្នាន ិះទ សំ ដបងរទទនរក្ាស សម្ រ្លយ ើ

រេើងរោយទកម្ុ ខ្រក្កៀម្ក្កំ ឹ រគ្នរព ។

ដតសំ ដដងនូវរសេតតី

“ខ្បា ំុ ញ ទជាម្នុសែកំក្ពាអនថា

ជាកម្ាករ

ដដល

រលាករដាម្ន្តនតើរកមងងក់កាល

ទទួលស្ថតប់ពាកយ

គ្នានការងាររ្វទនរក្ាស” ។ ើ

សំ ដរី បស់សម្ រោយការអា

តអាសូរ ។ រលាក

រពញេតតេរំ ពាិះការសុភាពរាបស្ថរ

របស់សម្ជា

ខ្ទលងងវ ំ ីរបសម្ជាអន កក្កមានសំ រលៀកបំពាក់ម្នសម្ ើ

រម្យក ៏រោយ ដតសម្ក ៏មានឫកពារ នងពាកយសំ ដគ ី រួ ឲ្យស្សឡាញ់ នងអា

តដដរ ។

“បង !” រលាករដាម្ន្តនតើនយយរេើង រោយពាកយ

ដ ម្ ា ដលហម្ អា

តបងឯងោស់ កនុងការដដលបង

ក្តូវទទួលរក្គ្និះថានក់ រោយស្ថរឡានរបស់ខ្រំុ ញ និះ ខ្ ំុ ញ សូម្ជូនបង ៥០០ររៀលជាស្ថ

ុ យខ្ូេខ្ទត របបង ើ

មានការអីសូម្អរចជើញរៅរកខ្េ ំុ ញ ិះុ ” ។ រ ុ េក្ាក់ក្ពម្ទងនម្ប័ ំ

“សុំបងរៅរកខ្ក ំុ ញ ខ្ទ ុំ នោា៎”

ើ យរលាក

ណ ម្ួយសនលឹករៅឲ្យសម្ ពាកយសំ ដ ី

ដដលរពារ

រពញរៅ រោយរសេកតរម្តា ត ករុោរបស់រលាករដា ី ម្ន្តនតើរនិះ

រលាកបានរ្វឲ្យសម្រកាតសររស ើ ើរ

រគ្នរពរលាកជាខ្ទលង ំ រលាករដាម្ន្តនតើ តេៗថា ៖

។

នង

សម្រលើកថ្ដរេើងសំ ពិះ

រោយរសេតតរគ្នរពរ ី

ើ យនយយ

“ក្ពិះរតជៈគុ គុ គុ

រម្តាតខ្បា ំុ ញ ទរនិះ

កុឲ្ ំ យក្ាក់ខ្បា ំុ ញ ទរ្វអវ ើ ី ទនរក្ាស

សុំ ក្ពិះរតជៈ សុំក្ពិះរតជៈ

ិ រម្តាតជួយរកការងារ ឲ្យខ្បា ំ ្ុ ទរ្វវើ ញរៅលា ជាង

រក្ពាិះខ្បា ំុ ញ ទកំពង ុ ដតរដរើ ដសវងរកការងាររ្វើ

ការអីក ៏

បានដដរទនរក្ាស ឲ្យដតការងារសុេរត ិ ខ្រំុ ញ ្វបាន ើ ទងអស់ ំ រោយម្នររសថាការ្ៃ ី នឬ ់ ស្ស្ថលរេើយ” ។

“ខ្ជា ំុ ញ អនករាជការ ម្នដម្នជាអនកជំនញ ួ រទ ដតខ្ ំុ ញ

រពញេតត នង ជួយបងតាម្សម្តាភាពខ្ ំុ ញ ក្តូវន ំបង រៅរពទយសន រ

ើ យសឹម្ន ំបងរៅ ិះទ ខ្ ំុ ញ បងឯងម្ន

ររសការងារដម្នឬរទ ី ?”

សម្ខ្ំក្រឹងញញឹម្រេើង

កំពង ុ ឈ្៉ឺចប់ ក្រមា

។

ទងដដលមានរាងកាយ ំ

រក្ពាិះការរក្តកអរររលើសលន់

ពន់

ខ្បា ំុ ញ ទម្នររសរទទនរក្ាស ី

ការងារខ្បា ំុ ញ ទរ្វបានទ ងអស់ ំ ើ

ឲ្យដតរ្មិះថា សុំឲ្យដតការងាររនិះ

ជាការងារសុេរត ិ ។

រងយនតបានលូនរេញ ពីកដនលងរកតឧរបទ ទវរ ើ

តុ

រនិះសនែម្ៗ ។ សម្បានអងគុយជតរលាករដាម្ន្តនតើ ឹ ក្តង ់បា ំងខ្ទងរក្កាយ ។ រលាករដាម្ន្តនតើ បានសំ េឹង

ពនតយរម្លសម្ រោយការគតដវងឆ្ៃយ ។ រងយនត ើ បានរបកបរសំ រៅរៅ ឱ្សថាល ័យក្ពិះអងគឌួង ។ ើ

“បង !” រលាករដាម្ន្តនតើនយយក្ាប់សម្ តាម្ ូ វល

រោយការអា

តអាសូរ “ ខ្ ំុ ញ នឹង ឲ្យបងឯងរម្ល ើ

ដងទ ំ ិះទ សំ ដបងខ្ ំុ ញ រដម្ រើ ើ បឲ្យបងឯងមានការរ្វ ី ម្នពបាកតរៅរទៀត” ។

ើយ

សូម្អរក្ពិះគុ ទនរក្ាស

!

ក្ពិះរតជៈគុ សម្រលើកថ្ដសំ ពិះរ

រស្សេដតក្ពិះរតជៈគុ

ើយ

ើ យរ្លើយរេើង

រម្តាតខ្បា ំុ ញ ទរៅេុិះទន

រក្ាស” ។ ម្នុសែរយើង

ោស់រ

ក្តូវដតពឹងពាក់អាស្ស័យគ្ននរៅម្ក

ោបង រលាករដាម្ន្តនតើសំេឹងរម្លម្ុ ខ្សម្ រ ើ នយយរេើងយ៉ឺតៗ

ើយ

ម្នុសែរយើងក្តូវមានសទ ធរសរ ី

ភាពរសមើគ្ននដត សទ ធរសរភាពរនិះក្តូ ី វមានក្ពំដដន ខ្ ំុ ញ រករាយោស់ ី

កនុងការដដលខ្បា ំុ ញ នជួយរក្ជាម្ដក្ជង

ម្នុសែដដលមានទុកល ខ ំបាក

សុំរទសេុិះបង

រ្មិះអី ? “ខ្បា ំុ ញ ទ រ្មិះសម្ ទនរក្ាស” ។ “បងឯងមានបងរាូនឳពុកមាតយឬរទបង ?”

បង

“រទទនរក្ាស...” “របអច េ ឹ ងក ៏ស្សួលដដរ ើ

ស្សួល

ខ្ន ំុ ញ ឹងជួយបងឯងឲ្យបាន

ខ្ម្ ំុ ញ នក្តូវការអីរក្ៅពីរសេកតរស្ថ ម ិះក្តង ់សុេ ី

រតរបស់ ិ បងឯងរទបង”

“បាទទនរក្ាស ! ខ្បា ំុ ញ ទ នង រ្វជាអន កបំររក្ពិះ ី ើ

រតជៈគុ

រោយរសេកតរស្ថ ម ិះក្តង ់តររៀងរៅ” ី

ិ ិ ជីវតរបស់ សម្បានវលវល ់ផ្លស់រូ ររៅតាម្យថា ត

កម្ា... ។

សម្បានទទួលបាននូវរសេកតសុ ី ខ្កាយសរាយ

េតតក្គ្នន់របបនត េ ើ

រលាករដាម្ន្តនតើករំ លាិះ រពាិះជនរួម្ជាតទូរៅ ។

ំ ូល ិះទ របស់ រៅរក្កាម្ម្លបដ ់ ប ដដលមានេតតទល ូ ំទលា ូ យេំ