១០ អ្នកល
ងទើព្កុង
ិ ីថ្នជីវតរបស់ ិ ដខ្ម្នបានកនល ង ត ុ រៅ ។ វង សម្ ី
រៅដតមានសភាពងងតងងល ់ដដដល ។ ឋានៈរបស់ ឹ សម្ម្នបានេរក្ម្ើនរស្ថិះរេើយ ។ ពីរពលម្ុនម្ក យ៉ាងោ
ឥេូវរនិះសម្រៅដតមានសភាពយ៉ាង
រនិះដដដល ដតរាងកាយ នង សុខ្ភាពរបស់សម្ រេិះដតក្ទុឌរក្ទម្េុិះជានេេ រ គុ
រក្ពាិះគ្នានរពលសំ រាក
ើ យរាងកាយម្នបានទទួលនូវអាហារ ដដលមាន ក្ររយជន៍ដ ៏ក្គប់ក្គ្នន់ ។
សពវថ្ងៃ សម្ម្នអាេនឹងធាក់ក្តើេក្កយន បាន
រពញៗ
ម្ួយថ្ងៃដេ ូ រពលម្ុនៗរទៀតរេើយ
រក្ពាិះ
សម្រេិះដតេុកថ្ដរជើងអស់កមាលង ំ លហតថ្លហ រ
ើយ
ិ របស់សម្ ក ៏ ឈ្៉ឺជាររឿយៗ ។ ការរកសុីេចេឹម្ជីវត រេិះដតលំបាករេើងៗដតក ៏រាប់ថា រៅមានវាសនលា ក្គ្នន់របដដរ ើ
រក្ពាិះសម្អាេ
ជួលក្តើេក្កយនរគ
យកម្កធាក់បាន ។
រ
ឥេូវភារៈដ ៏្ៃន្ ់ រៃ
បានរកតរេ ើ ើ ងដល ់សម្
ើ យ ទរកកនុងគភ្៌របស់នងសយ ដដលជាតំ
្ម្របស់សម្ក ៏ដល ់រពលក្គប់ដខ្រ
គ្នានក្ាក់កាសក្គប់ក្គ្នន់សក្មាប់ទញ
ើយ
។
ក់
សម្
រក្គឿងរក្រើ
ក្ាស់ នង ថាន ំសងេូវអវីរេើយ ។ ដូរចែិះ សម្ ក្តូវខ្ទ ំ រ្មញធាក់ក្តើេក្កយនរេញរៅរកក្ាក់២-៣រមា៉ាង កនុងម្ួយថ្ងៃដក្កងរលាបានខ្ លិះៗ កនុងក្គ្នមានអាសនន ។
យកម្កទុកការពារ
ថ្ងៃរនិះតា ំងពីក្ពលឹម្ទល ់ក្ពលប់ សម្ម្ន
ធាក់ក្តើេក្កយនរេញពី ិះទ រេើង រៅតខ្នក្ា ួល
រ
បាន
រក្ពាិះសម្រេិះដត
ើ យរស្សៀវស្ស្ថញដូេេង ់ក្គុន ។
“បង!” នងសយនយយ “របម្ ើ នសូវស្សួលខ្ន ួ ល សុំ
បងសំ រាកខ្ លិះរៅ រទៀត” ។
ដក្កងរលាវារតដតឈ្ ិ ំ ៉ឺ ខ្ទលងរេ ើង
“រយើងមានក្ាក់រៅសល ់ខ្ លិះឬរទអូន ?” សម្សួរ
ក្រពនធ។
“ចសា៎ ! មានរៅសល ់ ៤០ររៀល ដដរបង” “៤០ររៀល ! ” សម្ដកដរងហម្្ំ “ដតអងេរ នង ឧស ើ រយើងអស់រ
ើ យដម្នរទអូន ?”
“ម្នអីរទបង!”
នងសយលួងរលាម្រតី
“អងេរ
រយើងរៅមានសល ់ខ្ លិះដដរ ឧសរនិះរយើងអាេ ររស ី
រនិះរនិះដុតបរោ ត ិះអាសននបាន
សុំបង
សក្មាក
ម្ួយថ្ងៃរនិះរៅ ច ំដសាកសឹម្រេញរៅរកលុយ ថ្ងល ឈ្ែួលសុីកលូរនិះ រយើងអាេសុំរលាកយយជំពាក់ ២៣ថ្ងៃក ៏បាន” ។ “
ំ ងេ តត “ម្នដង ឹ ជា រពល ៉ឺ ុ !” សម្នយយទងត ឹ
ោរយើង្ូរក្គ្នន់របើរទអូន”
“កុគ ំ តអីរក្េើនរពកបង ! របរយ ើ ើ ងខ្ំរកសុី រោយ
សុេរតដបបរនិះ ិ គង ់មានថ្ងៃោម្ួយ ក្ពិះជាមាេស់ ជួយរយើងជាម្នខ្ទន” “ទក្មា ំក្ពិះរក្ាស រ
រយើងកាលយខ្នរៅជារក្រត ួល
ូ រយើង ក ៏ ើ យ-អូន ! ក្រោប់សក្មាប់រក្រើក្ាស់កន
ម្នទន់បានរកទញរស្ថិះ
រ
ើ យរបអូ ើ ន
សក្មាល
កូនថ្ងៃរនិះ ឬ ថ្ងៃដសាក ម្នដង ឹ ជារៅ សក្មាលឯោ រទ លុយកាក់រយើងក ៏គ្នាន...” ។
រ
នងសយសម្លងម្ុ ខ្រតី ឹ ើ ញរងលើម្ រ
រោយការរ
ើ ញេតត
ើ យនយយរេើងថា ៖
“រៅសក្មាលឯរពទយបង
!
ខ្រំុ ញ ៅរដកកដនលង
សក្មាប់ម្នុសែអនថា របខ្ ំុ ញ ៉ឺ រពាិះរពលោ បង ើ ឈ្ ជូនខ្រំុ ញ ៅរពទយរៅ
ក ៏វារ
ិ រេញពីរពទយម្កវញ
ើ យគ្ននរៅរ
ទក្មាខ្ ំ ំុ ញ
បងម្ុខ្ជារកក្ាក់ទញអីវា៉ាន់
សក្មាប់កន ូ រយើងបានខ្ លិះម្នខ្ទន-រ សក្មាករៅបង ខ្រំុ ញ ៅរកោ ំបាយរ នងសយក ៏រក ំ លខ្ន ួល
ើយ
ហើ យ
!
រគង
ើ យ” នយយេប់
រៅរកេន្តងាេនដដលតា ំងរៅ
ជាម្ួយនឹងបនទបរ់ ដករនិះដដរ ។
សម្ក្រិះខ្នសនែ ម្ៗ រដករៅរលើករនទល ចស់ ឹ ួល
ម្ួយ
រ
ំនស ួ រខ្យ ើ យយកថ្ដម្ករកយជ ើ ើែ
ដល ់រសេកតលំ ី បាករវទន រោយសម្រៅម្នដដលរ េក្កយនោម្ួយ
សម្នឹក
ិ កនុងម្ុខ្របរេចេឹម្ជវី ត
ើ ញថា
មានកម្ាករក្តើ
ដដលមានឋានៈដូេរូបសម្រនិះ
របឈ្ប់ រលងធាក់ក្តើេក្កយន នឹងរៅរកការងារអវី ើ រដម្ របើជាងរនិះរេើយ ។ ើ បឲ្យបានក្គ្នន់ ី រពលយប់បនតេរ រេើងភ្លក្តេិះក្តេង ់។ ៉ឺ
ទ ងរខ្តបាន រិះ ើ យ ក្ពិះេ័នខ្ទ ើែ
រក្កាយរពលងូតទក ិ េរ ឹ នង បររភាគរួ
ដូេជា
បានស្សេិះម្ុខ្មាត់ក្គ្នន់របបនត េ ើ
មានកំលា ំងលមម្រេញរៅរក ក្ាក់បាន ។
ើ យ សម្ រ
ើយ
ធាក់ក្តើេក្កយនរក
សម្នយយក្ាប់ក្រពនធថា ខ្នរគន ឹងរេញ រៅ ួល
រកក្ាក់ម្ួយសនទុិះ ។ នងសយម្នក្ពម្ឲ្យរៅ ដត
ិ កនងរវាង ២លុិះសម្សនាថា នឹងក្តេប់ម្ក ិះទ វញ ុ ៣រមា៉ាងយ៉ាងយូរ នងក ៏ក្ពម្ឲ្យរតីរេញរៅ ។ រេញ ត ុ ពីកូនខ្ ទម្តូេដូេសម្បុកក
ុ ត ររៅ សម្
ិ ីនន ។ លុិះរៅ បានធាក់ក្តើេក្កយនយ៉ឺតៗតាម្វង
ដល ់ស្ថពនកូនកាត់ សម្ក ៏បានជួបនឹងអនកជិះពីរនក់ ័ សុទ ធដតជាក្រុសៗមានវយកោ ត ល ដដលរទបដតន ើ ឹង រេញពី ិះទ េន ។
អនកជិះបក់ថ្ដរៅក្តើេក្កយនឲ្យឈ្ប់ រ រេើងជិះរោយរក្រើថ្ដជាសញ្ញ ា េក្កយនរៅតាម្បំ
ើ យក ៏
បញ្ញ ជ ឲ្យសម្ធាក់ក្តើ
ងរបស់រគ។ លុិះក្តើេក្កយន
រេញ ត ុ ឆ្ៃយបកដនល ងរនិះបនតេ ី
មានក់ក ៏នយយ
រេើងថា “រយើងជិះរលងឲ្យសរាយេតតបនតេ” ។ សម្បានឮរគនយយដូរេែិះ ក ៏នឹករក្តកអរ ដត
កនុងេតតរោយគតថា របយ ើ ៉ា ងតេោស់ក ៏បាន ២០ ររៀលដដរ រក្ពាិះអនកទងព ំ ី រនក់រនិះ ជិះក្តើេក្កយន រលងលំដ
ក្ា
។
ក្តើេក្កយនបានបត់េិះុ បត់រេើង
ិ ី នន តាម្វង
នងក្តូវឈ្ប់ច ំរៅតាម្ទកដនល ងរ ែងៗរទៀត ី
។
ទី
បំ ត ុ សម្ក ៏បានធាក់ក្តើេក្កយនជូនអនកជិះរៅដល ់
វតតភ្តា នំ ម្ការបងាគប់បញ្ញ េ របស់រគ ។ សរម្លងអនកជិះ បានខ្ែបគ្ន ន ខ្ាវៗ ឹ
ដតសម្ម្ន
បានជាយកេតត
ទុកោក់នឹងសរម្លងនុិះរេើយ ។ ម្ួយសនទុិះរក្កាយម្ក
ក្តើេក្កយនក ៏បានរៅដល ់ខ្ទងលេវតតភ្នំ រ
ើ យសម្
បានទទួលនូវពាកយបញ្ញ ជ ឲ្យបចឈប់ក្តើេក្កយន ។ សម្បានបចឈប់ក្តើេក្កយន
តាម្ពាកយបងាគប់
របស់អនកជិះ រោយរសេកតរនឿយ ី ភាលម្ៗរនិះ រ
ត់ ។ កនុង ខ្
ៈ
អនកជិះមានក់ក ៏សទុិះេុិះពីក្តើេក្កយន
ើ យដកកា ំបតរសែៀតឯអនកជិះមានក់រទៀត ក ៏េុិះពីក្តើ
េក្កយនដដរ ។
“កុដំ ស្សក ! មានក្ាក់ឬរទ ? ឲ្យឆ្ប់ម្ក !” សងឃម្អវ ំ កាយក ៏គ្នាន ប៉ាូលីសក ៏គ្នាន !... ឹ ី ? កមាលង
សម្មានសងឃម្ដតម្ា ៉ា ងគ៉ឺ ឹ
ក្ពម្ទងន ំ យយអងវររគថា ៖
ក្តូវរលើកថ្ដសំ ពិះ
រគ
“ខ្បា ំុ ញ ទគ្នានលុយរទរលាក ! ខ្បា ំុ ញ ទរទបន ើ ឹង រេញ
ពី ិះទ ម្ក ក ៏ម្កជួបនឹងរលាកដតម្តង”
“កុរំ ងទទ ឹ ងឲ្យឆ្ប់ ម្ក !” មានក់កដំ ឹ
ងរេើង
“ខ្គ្ន ំុ ញ ា នរស្ថិះរលាក
របរលាកម្ នរជឿសុំរលាក ើ
ពួករគទងព ំ ីរនក់
ក ៏ដ្ករ្ររម្លតាម្ ើ
ដ្ករ្រ រម្លេុ ិះ” ើ
រហារ ៉ា អាវរខ្ទ នង ក្តើេក្កយនរបស់សម្។ លុិះ ម្នរ
ើ ញមានក្ាក់កាសអវី
សូម្បម្ួ ី យរសនរស្ថិះ
រនិះមានក់ក ៏ធាក់សម្ម្ួយរជើងក្ពម្ទងរជរថា ំ ៖ “អា្េួត អញនឹកស្ថមនថាមានខ្ លិះ” រ
ំ ីរក ៏ន ំគ្ននរគេខ្នបាត់ រៅ ។ ើ យរចរទងព ួល
រមា៉ាង
២៣រ
អភ្័ពដវ ដលគួរឲ្យអា
ើយ
សម្
កម្ាករក្តើេក្កយន
តអាសូររនិះ
ក ៏បានធាក់ក្តើ
ិ េក្កយនក្តេប់រៅ ិះទ វញរោយអស់ សងឃម្ ឹ ។
សម្បានបចឈប់ក្តើេក្កយនម្ុខ្ខ្ ទម្ ។ ទវរ ខ្ ទម្ រៅេំ
រៅរេើយ ។
សម្រម្លរៅរ ើ
ើ ញក្រពនធរដករៅរលើដរំ
ក។
ពនល៉ឺេរងេៀងរក្រងកាតភ្លរេ ៉ឺ ើ ងក្រឹម្ៗ សម្ដស្សករៅ ក្រពនធពីេំងាយ ។ នងសយសទុិះ រក្កាករេើងទទួល ។ “សយ
!
ថ្ងៃរនិះបងសយោស់អន ូ ”
នយយក្ាប់ក្រពនធកុ ងខ្ ន
ៈដដលេូលរៅជត “បង
ក្តូវពួកអនករលងវារលនយ ់ កក្ាក់
ដតរក្គ្និះជាបង
គ្នានទន់បានក្ាក់ម្ួយរសនជាប់រៅរស្ថិះ” រ សម្ក ៏អ្រាយនូវរ រេើងឲ្យក្រពនធស្ថតប់ ។
សម្
តុការ
៍
ើយ
ដដលបានរកត ើ
អា
“បង !” នងសយនយយទងទ ំ កដភ្ែ ករោយការ ឹ
តរតី “ជួនកាលខ្អា ំុ ញ េនឹងសក្មាលកូន កនុងយប់
រនិះក ៏ម្នដង ឹ ”។
សម្របកដភ្ែ ក្ំៗ រ ើ
អូនដង ឹ ?”
រ
រក្ពាិះខ្រំុ ញ េិះដតឈ្៉ឺរពាិះ ើយ រ
ើ យសួររេើងថា ៖ “រម្៉ាេក ៏
ឈ្៉ឺ ួ នៗគ្ន ទ ន ម្កពីរ-បដង ី
ើ យម្នដម្នឈ្៉ឺរពាិះដូេ្ម្ាតា រទបង ។
សម្យកថ្ដអដងាលស្ថមក្រពនធងម្ ន ៗ យយទងទុ ំ កក្ខ ពួយថា ៖
រ
ើ យន-
“អូន ! បងគ្នានក្ាក់លម្ ម ឲ្យអូនរៅសក្មាល កូន រៅរពទយឈ្ែួលរទ រម្ើលរៅអូនក្តូវរៅ សក្មាលកូន រៅរពទយរាជការ ក្តង ់កដនលងអនថារ ...”
ើ យរម្លរៅ ើ
រតក្រពនធ ទងព ំ ីរនក់ ី
អងគុយនយយគ្ននរក្កាម្
ំ ូលខ្ ទម្ដ ៏ស្ថៃត់ ដដលមានពនល៉ឺេរងេៀងរក្រងកាតភ្ល៉ឺ ដប ិ ថ្នអនក ក្ពឹម្ៗ រោយរសេកតទុ ំ ។ ជវី ត ី កក្ខ ពួយជាខ្ទលង ទងព ំ ីរហាក់ដេ ូ ជាកំពង ុ ដ ដដលគ្នានរកាិះរក្តើយ រោយពយុិះសងឃរា ។
រ
ល រៅកនុងម្ហាស្ថគរ ើ យដដលរពាររពញរៅ