៣ ទំលនរលព្រះគ្មមនការងារល្វើ ក្តើេក្កយនគូកស ំ ត់ ក្តូវនយទុនជាមាេស់ អូស ិ យករៅវញបាត់ រ
ែ ើ យ រក្ពាិះសម្ ខ្ទនបង ់ថ្ងលឈ្ួល
ក្តឹម្ដតពីរថ្ងៃបុរ៉ា ោ ណ ិះ។ ឥេូវសម្ បានកាលយខ្នរៅ ួល ជាកម្ាករគ្នានការងាររ្វើ
។
ក្ាក់េង ុ រក្កាយបំ ត ុ
មានេំនន ួ ក្តឹម្ដត ៣០ររៀល ប៉ាុរោ ណ ិះ រ រនិះនឹងក្តូវយករៅបង ់ថ្ងល រនិះរទៀត ង ល ូ វ។
ើ យក្ាក់
ផ្កពន័យកនុងថ្ងៃដសាក
រក្ពាិះខ្នធាក់ ក្តើេក្កយនបន្តញ្ញ េ ស ួល
ម្ួយអាទតយបានកនលង ត ុ រៅរ
ើ យ ។ របស់ របរ
រៅកនុងខ្ ទម្ ដដលលមម្នឹងលក់បញ្ញ េ ំបាន សម្ក ៏ក្តូវ
ិ ឲ្យបានរួេ ត ដតកាត់េតតលិះបង ់វា រដម្ ុ ើ បញា ី ុ ំងជវី ត
ពីរសេកតស្ថ ី ល ប់រៅម្ួយថ្ងៃៗ ។ សម្ បានខ្ំខ្ និះដខ្ ែងរក ការងាររ្វើ្ើ
សម្ខ្ំរដរើ េូល
រៅកនុងទកដនល ងរ ែងៗ ី
មានហាងលក់ទន ំ ញ កំពង ់កបា៉ាល ់ ឃ្លលង ំ ោក់អីវា៉ាន់ ជារដម្ ដតក្គប់ទកដនល ងបានបដរស្ម្នក្ពម្ទទួល ើ ី រ
ើ យមាន កដនលងខ្ លិះក្តូវរគគំ
ករអាយថា៖
ឯងមានក្ាក់កក់រទ របឯងមាន ៥០០ររៀល ម្ក ើ
កក់ ដសាកម្ករ្វការេុ ិះ។ ើ
ិ សម្ក្តូវដតក្តេប់ម្កខ្ ទម្វញ រោយរសេកតអស់ ី
សងឃម្ ឹ ។ កនុងរពលលាៃេរនិះ ខ្ ិ េប់ម្កដល ់ខ្ ទម្វញ
ៈដដល សម្ ក្ត
សម្ក ៏បានជួបម្ុខ្
នឹងបុរស
េំោស់មានក់ដដលជាមាេស់ខ្ ទម្រនិះ ។ តាស្ថនមាន ិះទ ឈ្ែួលជារក្េើន ដតជាម្នុសែ ដដលមានេតតក្ាស
ចករសេកតរម្តា ត ករុោេំរពាិះអន កទទល ់ក្កើក្ក ី ី
។
អនកជតខ្ទងដតងដង ឹ ថា
តានយទុនរនិះ
ម្នដដល
ក្ពម្បនធូរបនាយ ឬ រលាិះលាឲ្យដល ់អនកដដលជំពាក់ ថ្ងលឈ្ួល ែ ខ្ ទម្ដដល
ិះទ គ្នត់សម្ ូ បដតម្ួ យថ្ងៃរេើយ ។ តាម្ពត ី
សម្ជួលរៅសពវថ្ងៃរនិះ
ជាខ្ ទម្ដដលតា
ស្ថន សង ់បរោ ត ិះអាសនន រៅរលើដេ ី ូ ត៍ដដលគ្នត់ រទបន ើ ឹងទញងាីើ្ រ គ្នត់រៅ េំរ
ើ យជាខ្ ទម្សំ រាប់ឲ្យអនកដង រកាដ ី
ដតលុិះសម្រៅជួលរៅ
ញពី ូ វគ ល ម្ួ ៉ឺ យបានេំរ
តាស្ថន
ក ៏បាន
ញឈ្ែួលខ្ ទម្ រ
ទព ួ ម្នុសែ ី ីរម្នបាេ់ខ្ទតក្ាក់ជល
ើយ
ឲ្យរៅរកាដ ី
រនិះ។
“រម្៉ាេអាសម្ ! តាស្ថននយយរេើងកនុង ដបប
ភាពជាអនកអាងអំ ោេទកក្ាក់ “ឯង ធាលប់បង ់ថ្ងល ឹ ឈ្ែួល ិះទ អញញឹកញាប់ោស់
ដត
ដខ្រនិះរម្៉ាេក ៏
ួ សរពលរវលាដល ់រៅ ៧-៨ ថ្ងៃ អចេឹង រតឯងគ ត ើ
យ៉ាងរម្៉ាេ ? ”
សម្រ្លយន ើ ឹងតាស្ថននយទុន
រគ្នរព៖
រោយរសេកតី
“សុំ រលាកតារម្តាតខ្បា ំុ ញ ទម្តងរៅេុិះ !” “រម្តាតអី ? រម្តាតបនធូរបនាយពនាររពលបង ់ ថ្ងល
ឈ្ែួល ិះទ រនិះឬ ?” “បាទរលាកតា”
“រទ ! ម្នបានរទ !” តាស្ថនរ្លយរទ “ ិះទ ដដល ើ
អញសង ់រនិះអស់ក្ាក់កាសរក្េើនោស់រ
ើ យ រៅ
បង ់ពនធរទៀត ង ឯងក្តូវដង គ្នានថ្ងលឈ្ួល ែ ឹ ថារបឯង ើ ឲ្យអញរទ ឯងក្តូវដតេុិះរេញពី
ិះទ អញរៅ” ។
សម្
រងបម្ុ ខ្រេើងរម្លម្ុ ខ្តាស្ថនរ ើ ើ
ញឹម្ទងរក្កៀម្ក្កំ ំ ។
ើយ
ញ
“ខ្បា ំុ ញ ទម្នដដលអាក្កក់នឹងរលាកតារទ សុំ រលាក
តារម្តាតពនារពលរអាយខ្បា ំុ ញ ទបាន ១៥ ថ្ងៃរទៀត ទនរក្ាស” ។
“រទ ! ម្នបានរទអាសម្” តាសននយយ ខ្ទលងៗ ំ “អញពនាររពលឲ្យឯងបានក្តឹម្ដត
ម្ួយថ្ងៃរទៀត
ប៉ាុរោ ណ ិះ” ។ “រលាកតា...” ស្ថន
សម្នយយទងអួ ំ លរដម្ ើ ក
ម្នក្តូវការស្ថតប់នវូ ពាកយសំ ដអ ី ងវរករ
តា របស់
សម្រេើយ ។ គ្នត់ក្រញាប់រដរើ រេញពី កដនលងរនិះ ិ រៅវញភា ល ម្ សម្សម្លឹងរម្លនយ ទុនចស់ទល ់ដត ើ
ត ុ កនទុយដភ្ែក
រ
ើ យសម្ក ៏
ងាកម្ករក្កាយរក
ក្រពនធដដលឈ្ររៅពីរក្កាយខ្ នង ។ “បង !” នងសយនយយនឹងរតី “របអច េ ឹ ង រយើង ើ
គតរ្វយ ើ ៉ា ងរម្៉ាេរៅ ?” សម្ខ្ទរ្ម ំ ញដ
ន នឹកតូេេតតនឹងរសេកតអភ្័ ពវ ី
ិ ិ របស់រគ ថ្នជវី តរបស់ ខ្ន លួ ។ សម្គតថា ូ វថ្នជ ល វី ត ងងតជ តឈ្ឹងដម្នដទនរ ឹ “សយអូន!
ើយ ។
បងដូេជាទល ់ក្ាជញរ
ើ យ”
សម្
នយយនឹងក្រពនធ “ក្ាក់ថ្ងលឈ្ួល ែ ិះទ ដល ់រៅ ១០០ ររៀល រយើងនឹងរៅយកពីោម្កឲ្យរគ” ។ នងសយរ្វដភ្ែ ើ កភ្លិះៗ ឹ
នយយថា ៖
“េុិះរយើងនឹងរៅរៅឯោ ?”
ដូេជាេង ់យំ រ
ើយ
“យប់ក្តង ់ោរដកក្តង ់
ំ ឹ ែង” សម្រ្លយរេ ើ ើ ងទង
ម្ួររៅ៉ា “ដតបងគតថារយើង ក្តូវដតបក្ម្ិះនរនៀល ត
ិ សន ូ ឹងជវី តឲ្យទល ់ដត ដល ់ថ្ងៃស្ថលប់ អន កក្កដូេរយើង
គ្នានសងឃម្ថាន ឹ ឹង បានរសេកតសុ ី ខ្សរាយរទអូន” ។
“របទុ ើ កជាពបាកយ៉ាងោ” នងសយ នយយ
រេើង “ខ្រំុ ញ េិះដតក្ទជាម្ួ ំ យនឹងបងតរៅ រទៀតដដរ”។
ម្ុនរពលដដលនយយថាអវីរៅរទៀត សម្ ក ៏បាន
ី ឮសរម្លងបុរសមានក់ដស្សករៅរ្មិះ “រវុយអាសម្!” សម្ ងាកម្ុខ្រម្លរៅរ ើ
ស្ថាតបាត
ើ ញបុរសមានក់ម្ុខ្ មាត់
ទុកពុកមាត់យ៉ាងតូេឆ្ារក្តឹម្
រ្ងរៅ
រលើបបូរមាត់ខ្ទងរលើ ។ បុរសរនិះ រសលៀកពាក់ សតសក់ដវកេំរ
ៀងឈ្រ
រៅពីម្ុខ្ខ្ ទម្
។
៉ឺ ុ ហា
បុរស
កំរលាិះរនិះរ្មិះរៅ ជា អនករកសុី្ក់លេ ួ យ៉ាង
បុនក្រសប់មានក់ ។ រៅ សំ ោក់អាស្ស័យយរៅកនុង ិះទ
ម្ួយជតខ្ ទម្
របស់សម្
រលាិះៗរក្េើននក់ ។
ការដដលរៅម្កជួល ិះទ ក្តង ់
រនិះ ក ៏រក្ពាិះជា កដនលងស្ថៃត់រ ដដលរៅក្តង ់រនិះ
ជាម្ួយនឹងម្តតភ្កតកំ
ើ យម្នុសែភាគរក្េើន
រក្េើនជាកម្ាកររកក្ពឹកសុី
ី គ្នានអនកោនឹកនរវរវល ់ ចប់អារម្ា
៍
ការរបស់រៅរេើយ ។ សម្រក្កាករេើង រ
លាៃេ
នឹងម្ុខ្
ើ យរដរើ
រេញរៅរករៅ ។ បុរសកំរលាិះមានពុកមាត់ ញ ញឹម្រ
ើ យទិះស្ថមសម្តេៗ ។
“រម្៉ាេអាសម្ អាឯងរៅរ្វយ ើ ៉ា ងរម្៉ាេបាន ជាតា
ស្ថនគ្នត់េូឡាអចេឹង ឯងជំពាក់ថ្ងលឈ្ួល ែ ?”
ិះទ គ្នត់ឬ
សម្ងក់កាល រ
ដូេរម្តេ ើ យម្ុនរពលរ្លយថា ើ
រនិះ រៅក ៏ដក ឹ ថ្ដសម្ន ំរៅអងគុយរលង ឯ ិះទ រគ។ រៅន ំសម្នយយរលងពីរនិះពីរនិះ
ដដលកនុងខ្
ៈរនិះ ម្តតភ្កតរបស់រៅទង ំ ប៉ាុនានបានន ំគ្នន
រេញរៅរកសុីតាម្ ារ។ “អាសម្ !” រៅនយយរេើង អញអា
ឯងោស់ ឥេូវរនិះឯងឈ្ប់ធាក់សី កល ុ ូរ
ត អា
ើ យឬ ?
ំ ក់ថ្ងល ឈ្ែលសុ “រអើរៅ” សម្រ្លយរេ ើ ើ ង “គ្ននជពា ីកលូ ួ
ិ កលូរគ ឥេូវមាេស់រគម្កអូសសុីកលូយករៅវញរ “េុិះសពវថ្ងៃ រក្កៀម្ក្កំ ។
ឯងរ្វការអ ើ ី
?
”
ើយ ”
សម្រសើេទង ំ
“គ្ននកំពង ុ ដតរដរើ កការងាររ្វើ សាីក ៏គ្ននរ្វដដរ ឲ្យដត ើ
ការងារសុេរត” ិ ។
“អាសម្រអើយ!”
រៅនយយទងញញ ំ ឹ ម្
“ឯង
លៃង ់ភ្លរភ្ល លៃង ់ទល ់ដតអញម្នអាេ ជួយអី ី ោស់ ើ ឯងបាន អញធាលប់បបួលឯងរក្េើនដងម្ក រ ឲ្យរកសុីដូេអញរៅ រក្ពាិះវាងាយ រ របវាគក្ម្ក់ ោស់ក ៏គង ់រក ើ
ើ យថា
ើ យស្សួល ង
បានកនុងម្ួយថ្ងៃ
១០០
ររៀលដដរ របវារ ើ
ងបាន រាប់ពាន់ដតម្តង ឯងគត
កតតយស
រសេកតលា ី វាម្ុខ្ជាោេ់រពាិះងាប់
រម្ល ! ឯងគតរម្ល រយើងជាអនកក្ករវល ់ដតគតដល ់ ើ ើ រ
នង
! ក្ាក់គជាក្ពិះ... គជា ើ យ ឯងគតរម្លអាសម្ ើ ៉ឺ ៉ឺ
ដកវម្
ី
រជាត... រគដតងនយយថា អន កមានលា
អនកក្ក អាក្កក់ របឯងមានក្ាក់ អនកោក ៏រគរលើក ើ តរម្េងរគ្នរពរកាតដក្កងឯងថាជាម្នុ សែលា ដត ឋា ើ នៈរបស់ឯងសពវងថ្ងៃរនិះ ្ម្៌យ៉ាងោកតី
របទុ ើ កជាឯងមាន
ឯងក ៏គង ់ដតរគេម្ន ត ុ
សីល
ពីការ
រម្លងាយរម្ លរថាករបស់ អនកមានក្ាក់បានដដរ ើ ើ
ដដលរគដតងរលើកតំរកងខ្ នរគថា ជាម្នុសែក្ររសើរ ើ ួល រ
ំុ ញ ចជិះ ើ យរគយល ់ថា អនកក្កដូេជារូបឯងរនិះ ជាខ្ក
បាតរជើងរបស់រគ អាសម្ រអើយ ! ពួកនយទុន នង ពួកក្ពិះរតជគុ
ភាគរក្េើន រក្េើនស្ថងរសេកតសុ ី ខ្
នង អំ ោេរបស់ខ្ន ួ ល រៅខ្ នងក្រជារាស្រសតអនកក្ក វា
រលនរា ់ ស្រសតដខ្ មរ នង ជាតដខ្ មរ របតាម្េ តតអញ អញគត ើ រ
ើ ញថា
ិ រយើងគួរដតន ំគ្ននរលនអា ់ អស់រនិះម្កវញ
អញរពញេតត ោស់
នឹងនសែយសៃ ័ បរ់ សៃៀម្របស់ឯង
ឥេូវរនិះឯងកំពង ុ គ្នានការរ្វើ្ើ
អញេង ់ប
បួលឯងឲ្យរៅរកសុីជាម្ួយអញោា៎ អាសម្” សម្ញញឹម្រៅរករៅទងទុ ំ កក្ខ ពួយ
“អរគុ
នឹងឯងោស់រ
ើ យរៅ ដដលឯងេង ់
ជួយរក្ជាម្ដក្ជងគ្ននរនិះ ដតគ្ននរ្វដូ ើ េឯងម្នបានរទ រៅ” ។
“រក្ពាិះឯង្េួតកនុងររឿងសីល្ម្៌រនិះដម្នរទ
គ្នានបានការអីរទអាសម្ រ
គ្នានអនកោរគ
ើ ញសីល្ម្៌របស់អនកក្ករទ
ការងារអីដដលរកក្ាក់បាន
គ្នានម្ុខ្របរ
? រម្ល ើ
ឬ
ដូេការ្ក់-លួេរទ
សពវថ្ងៃ អញរស់រៅយ៉ាងសរាយ បានសុីម្ហូបេំ
ី
ឆ្ៃញ់ ៗ មានរខ្ទអាវលាៗ រសលៀកពាក់ បានរម្លកុ ន ើ រលាខនក្គប់ររាង...” ។
“ការរពញេតតរបស់ឯង នងអញ វារ ែងគ្នន ោា៎ ិ រៅ” សម្រ្លយរេ ើ ើ ង “ឯងមានរសេកតសុ ី ខ្ កនុងជវី ត ិ មានរសេកតសុ រោយការ្ក់លេ ួ ដតរូបគ្ននវញ ី ខ្រៅ
ក្តង ់មានការងារសុេរតរ្វ ិ ើ តក្ម្ូវឲ្យគ្ននដបករញើស
របើទុកជាការងាររនិះ
ូ ររញើស យ៉ាងោក ៏រោយ
ក ៏គ្ននរៅដតសរាយេតត នឹងរ្វវា ើ គ្ននក្ាប់ឯងឲ្យក្តង ់ ិ រៅេុិះថា កនុង ម្ួយជីវតរនិះ គ្ននម្នដដលរ្វការងារ ើ ទុេរេ តខ្ុ ិ ស ពីគនលងេាប់រទ”
“របអច េ ឹ ងក ៏រស្សេដតឯងរៅេុិះអាសម្” ើ
រៅ
នយយ “របឯងសុ ខ្េតតោេ់រពាិះងាប់ក ៏ តាម្េតតឯង ើ រៅេុិះ
ដតសក្មាប់ខ្នអញ ួល
អញអាេរ្វបានក្គប់ ើ
ដបប ក្គប់យ៉ាងឱ្យដតបានក្ាក់” ។ “ដតថាការងាររបស់ឯង
ក្តូវទទួលរក្គ្និះថានក់
រក្េើនោស់” ។ “អចេឹងដម្នរ
ង ើ យ អាសម្” រៅរ្លយរេ ើ ើ “ឲ្យដតភាល
ដតភាលត់បនតេក ៏ជាប់គក ុ ភាលម្ ដតថាម្នុសែ ដូេអញ
រនិះ គុកដូេជាគ្នានការសំ ខ្ទន់អីរទ អញធាលប់ជាប់ ម្ករ
ើ យ រៅកនុងគុកវាស្សួលម្ា៉ាងដដរ ដល ់រពល
បាយមានបាយសុីស្ស្ថប់ រទៀត ង”
នយយរ
រ
ើយ
ើ យមានរគយម្ឲ្យ
រៅលូករហារ ៉ា
ដក
ក្កោសក្ាក់ ១០០ ររៀលម្កបងាួតសម្ “ រម្លរនិះ ើ
ដនា៎ អាសម្ ! អញរេញពី ិះទ រៅដតម្ួយសនទុិះ ក ៏បាន ក្ាក់ម្កជត មានក់
២០០០ររៀល
កនុងរពលដដលរៅដក
េូលទញសំ បុក្តកុនរភ្លេខ្ន-ឯងគ តរម្ល! ើ ួល
ម្ួយថ្ងៃ ២០០០ររៀល រ្វការអ ើ ី បាន ”
“សុំ រទសេុិះរៅ” សម្នយយរេើង “គ្ននរ្វើ ដូេ
ឯងម្នបានរទ ដម្ន
គ្ននជាម្នុសែលៃង ់ភ្លរភ្ល ី ើ
គ្ននសុខ្េតតោេ់រពាិះងាប់
ទុេរេ តរទ ិ រ
ហើ យគ្ននលារ
ដូេឯងថា
គ្ននម្នក្ពម្ក្រក្ពឹត ត
ើ យរៅ”
រៅងក់កាល៖ “រៅរដកគតរម្លម្ួ យយប់រម្លអាសមា ល ញ់ ! របើ ើ ើ
ឯងក្ពម្រកសុីជាម្ួយអញ អញនឹងរៅរក ទញរខ្ទ អាវលាៗ
ឲ្យឯងពីរបក្រោប់ រ ី
ើ យនឹងឲ្យក្ាក់ឯង
ទុកចយខ្ លិះៗ ពីឥេូវរនិះរៅ អញហានធានថា ឋា នៈរបស់ឯងនឹងបានក្គ្នន់
រដរើ ម្កេូឡាឲ្យខ្ទាសរគរទ
របើ
ម្នបាេ់ឲ្យតាស្ថន
សពវរបអាក្ាក់ ើ
១០០
ររៀល អញឲ្យគ្នត់ម្ួយឆ្ន ំ ម្ុនក ៏បាន ឯងរម្លសពវ ើ ថ្ងៃគ្នត់ម្ន ហានរ
ើ បមាត់នឹងអញរទ រក្ពាិះគ្នត់
ដង ឹ ថា របទុ ើ កជាថ្ងល ិះទ រេើងដល ់រៅ ១០០០ររៀល ក ៏ អញ រកឲ្យគ្នត់បានដដរ” សម្ ដលងនយយសតីថាអវី រទៀត រ
ើ យរក្កាករដរើ រេញពី ិះទ រៅរៅ រោយឥត
មានក្ជិះថាលនឹងម្ុខ្របររបស់រៅរនិះ រស្ថិះរេើយ។
សម្ នង នងសយបានជួបម្ុខ្នឹងតាស្ថន នយ
ទុនម្ុខ្ក្កាស់ម្ង ត រទៀត កនុងរពលលាៃេដសាករេើង ។ សម្
កំពង ុ ដតមានអារម្ា
៍ ម្នសូវស្សួល
រក្កាយ
ិ រពលដដលក្តលប់ម្កពីរក ការងាររ្វវើ ញ រ
ើ យរក
ម្នបានដូេថ្ងៃម្ុនៗ រទៀតដដរ ដតសម្ខ្ំក្រឹងញញឹម្ រៅរកមាេស់ ិះទ រពល
រ
ើ យនយយអងវរករសុំពនារ
ក្ពម្ទងេងា ំ ុ លបងាហញរ
ខ្ទតឲ្យមាេស់
តុ ល
ថ្នការខ្ វិះ
ិះទ បានដង ឹ ដត លដដលសម្បានទទួល
ពីតា ស្ថនរនិះ ក ៏គសំ ី រក្មាិះគរក្ម្ើយកំបុតកំបុយ ៉ឺ ដគ ។
“រសេកតខ្ ី វិះខ្ទតរបស់ឯង វាម្នដម្នជារបស់អញ
ឯោ” តាស្ថននយយយ៉ាងម្ុងមា ៉ា ត់ “អញជួយឯង ៉ឺ ម្នបានរទ អញក្តូវការដតក្ាក់ ថ្ងលឈ្ួល ែ ិះទ អញ ប៉ាុរោ ណ ិះ ម្នបាេ់ឯងអ្រាយឲ្យដវងឆ្ៃយរទ របើ
ឯងគ្នានក្ាក់ឯងក្តូវដតេុិះរេញ ពី ិះទ អញរៅ របើ
តាម្ពតអញក្តូវទរយក ថ្ងលដដលឯងរៅរលើល ៧៨ថ្ងៃរនិះ ង
ដតអញម្នយករទ
ក្គ្នន់ដតឯងេុិះ
រេញពី ិះទ អញលាៃេរនិះប៉ាុរោ ណ ិះ... សម្រសទើរអត់ក្ទម្ ំ នបាន
ស្ថន រោយកំ
តា
ំ ៏ខ្ំអងវរករម្តងរទៀត ។ ឹ ងជាខ្ទលងដតក
“រលាកតាគួរដតអា ងទនរក្ាស
ខ្ំសម្លងរម្ លម្ុ ខ្ ឹ ើ
តអាសូរអនកក្កដូេរូបខ្ខ្ ំុ ញ លិះ
តា ំងពីរដម្ ើ ម្ក
ខ្បា ំុ ញ ទម្នដដល
ជំពាក់ថ្ងលឈ្ួល ែ ិះទ រលាកតាម្តងោរស្ថិះ
រទបដត ើ
រពលរនិះខ្បា ំុ ញ ទកុនដម្នដទនដតម្តងរលាកតា”... ។ តាស្ថនរសើេទងខ្ ំ ងសម្ារ ៖ ឹ “របអញរវល ់ដតអា ើ
តអាសូរពួកឯង ក្រដ
ល
ជាអញ រកបាយសុីម្នបានរទរម្លរៅ ពួកឯងរនិះ ើ
របអញម្ នទម្ទររទ ើ
ម្ុខ្ជាគ្នាន
អាោបង ់ថ្ងល
ឈ្ែួល ិះទ ឲ្យអញរទ អញដលង នយយនឹងឯងរទៀត រ
ើ យ ឲ្យឬម្នឲ្យ ថាម្ក !”
“សុំ ពនារពលឲ្យខ្បា ំ ្ុ ទ
បានកនលិះដខ្រទៀតរៅេុិះ
ី តានយទុន ក្គវកាលរ
ំ ៖ ើ យនយយខ្ទលងៗថា
ទនរក្ាស”
អញក្ាប់ឯងរ
ើ យថាម្នបានរទ - ឥេូវ ឯង
ម្នក្ពម្ឲ្យអញដម្នរទ ?
“រលាកតា !” សម្នយយរោយសរម្លងញ័ រៗ “ខ្ ំុ ញ
បាទម្នទន់មាន ទនរក្ាស ។”
“របអច េ ឹ ងឯងក្តូវេុិះរេញពី ិះទ របស់អញ ! េុិះ ើ
រេញរពលលាៃេនឹង”
ួ សនសែយន ័ ំ សម្ដលង នយយ ឹងអត់ក្ទបាន
នឹងតាស្ថន។ តាស្ថនក ៏រដរើ ក្តេប់រៅ
ិ ិះទ គ្នត់វញ។
សម្គតថា ពតោស់អនកក្កដូេសម្ គ្នាន
ល ូ វត
តា ំងនឹងអនកមានបានរេើយរក្ពាិះក្ាក់មានអំ ោេ
ជាងអវីទងអស់ ំ សូម្បដតរសេកត ត កាលរបើ ី ី យុត្ម្៌ អំ ោេក្ាក់េល ូ រៅរក្ជៀតដក្ជកបានរ
ិ ដក្រក្រួលរៅជាអយុត្ម្៌ ត វញបានដដរ ។ ខ្
ៈរនិះ
ក្រពនធ រ
ើ យ ក ៏អាេ
សម្ដកដរងហម្្ំ សម្លងរម្ ើ ឹ ើលម្ុខ្
ើ បេុ ើ យក្ាប់ក្រពនធឲ្យររៀបេំឥវា៉ា ន់ រដម្ ី ិះ
រេញពីកូនខ្ ទម្តាស្ថន ។
លាៃេរនិះ រោយស្ថរការទល ់ក្េក សម្ បានន ំ ក្រពនធរៅសំ ោក់អាស្ស័យ
រៅនឹងសំ យបក្ពិះ
ិ វហារ រលាកសងឃយួន រៅវតតទល ួ ក្រស្សើ ។ សម្គ្នាន
ក្ទពយសម្បតតអវីរក្ៅពីម្ុងរខ្យ ករនទល នង រខ្ទអាវ ើែ ពីរបនលស់មានក់ រនិះរេើយ រ
ើ យជាពរសស សម្
នងនងសយមានក្ាក់ រៅជាប់នឹងខ្នេំ នន ួ ួល
១០
ររៀលប៉ាុរោ ណ ិះ ដដលជាក្ាក់េង ុ រក្កាយបំ ត ុ សំ រាប់ ិ បនតជីវតឲ្យរស់ រៅកនុងរលាកតរៅរទៀត ។ ឥេូវរនិះ
សម្ នង នងសយបានកាលយខ្នរៅជាម្នុ សែខ្ទេត់ ួល ភាលត់គ្នាន ិះទ រៅ រេើយ ។
ដដលម្នខ្ុសពីសមូម្យេកប៉ាុនាន
រៅកនុងវតតទល ួ ក្រស្សើ
គួរឱ្យអនលង ់អរនលេជាខ្ទលង ំ
មានសភាពសៃបស្ថ ់ ៃ ត់ក្ជង ំ នង
នងសយ
អងគុយឱ្បកាលជងគង ់រម្លម្ុ ខ្គ្ននរោយ ើ
ការគត
ក្ពួយេតត
សម្
ិ រៅក្តង ់សំ យបក្ពិះវហារក្ជុ ងខ្ទងលេ
មានដ្េពីរបរដក សនធឹងខ្នរោយការ ខ្លក្េអូ ជ ស ី ួល
ជួនកាលវាក្គ ររមា៉ាករមាុ ំង ។
ឹ ម្ ជួលកាលវាក្ពូស រ
ំ ន ើ យក្រខ្ទគ្ន
៥ ថ្ងៃបានកនលង ត ុ រៅ ! ... ៥ថ្ងៃដដលបាន កនលង ត ុ រៅទង ំ រសេកតទុ ូ នយសម្ ី កក្ខ ពួយសក្មាប់រប
នង នងសយ ។
លាៃេរនិះ សម្រដកលក់សប ុ រ រៅរលើករនទលរដ
ើ យស្សម្ុក ខ្ុរៗ
កម្ួយ ។ រៅដកបរខ្ន ួ ល សម្មាន
កន្តនតករតតម្ួយសក្មាប់ោក់អីវា៉ា ន់ បនតេបនតួេ។ រមា៉ាង
៧
រ
ើ យ។
នងសយកំពង ុ ដតរដរើ កាត់
ិ រកាលងទវរវតតេល ូ តក្ម្ង ់ម្កក្ពិះវហារយ ៉ា ងរួសរាន់។ ថ្ដរបស់នងកាន់កចេប់បាយ
នងម្ហូបដដល
នង
បានរៅទញម្កពី ារ ។ ទកម្ុ ខ្របស់នង ស្សស់ ឹ បស់ក្គ្នន់ជាងសពវថ្ងៃ ។
ិ ក្គ្នន់ដត្នរជើងេូលម្កកនុងសំ យបក្ពិះវហារ
ភាលម្ នងសយក ៏ដស្សករៅរតី ។ សម្ភាញក់ រ សទុិះ
រក្កាករេើងសម្លឹងរម្លក្រពនធ រោយ ើ
ើយ
អាការៈ
រងឿង្ៃល ់។ “យី
!
លាៃេោស់រ
ើ យរទរត”ើ
សម្នយយ
រេើងទងម្ ំ នទន់អស់ងងុយ ។
“អូនឯងរៅ ារពីកាលោក ៏បងម្នដង ឹ
បង
រដកគតៗរៅក ៏ស្ស្ថប់ដតលក់ម្នដង ង” ឹ ខ្នដតម្ត ួល នងសយោក់កចេប់បាយ រ
នង
ម្ហូបរលើឥដា
ងញញ ំ ើ យក ៏អងគុយជតរតក្ពម្ទ ី ឹ ម្ោក់រី ត ។ រពលរនិះ
នងសយនយយក្ាប់រអំ ី ត ពីការ
ដដលនងរៅ ារ បានជួបនឹងយយចស់មានក់ រដរើ រកស្សើបរក្ម្ើឲ្យរៅដក
ុ ក សក្មាប់របាសសំ អាតនង
រម្លដង ិះទ សដម្បង។ នងបានបញ្ញ េ ក់ ថា នងបាន ើ ក្ពម្រក្ពៀងថារៅរៅជាម្ួយនឹង រគរ
ើ យ រក្ពាិះរគ
ឲ្យក្ាក់ដខ្ដល ់រៅ ២០០ ររៀលកនុងម្ួយដខ្ រ នងក្ាប់ថា
ដសាករនិះ
យយចស់រនិះរដម្ ើ បី រៅដក
ុក ។
ើយ
នងបានសនាជួបគ្នននឹង
ឲ្យគ្នត់ជន ូ នងរៅជួបនឹង
សម្ស្ថតប់ក្រពនធនយយរ ទងន ំ យយថា ៖
ក្ពម្ ើ ើ យដកដរងហម្្ំ
សយអូន បងម្នេង ់ឲ្យអូនដបកពីបងរស្ថិះ ដត
រ្វរម្៉ា លក្េម្ុិះរ ើ េ រពលរនិះទកវាេូ ឹ ដបកគ្ននជាបរោ ត ិះអាសននសន សុីឈ្ែួលរគដម្ន
បងក ៏គតថា
ើ យ រយើងក្តូវដត
របើអូនបានរៅរៅ
រ្វដ ើ រំ
ើ ររៅស្សុក
បាន ៤-១០ ថ្ងៃដដរ រក្ពាិះឥេូវវាដូេជាសៃបព ់ ក ួ ឥសែ
រៈក្គ្នន់របរើ
ើយ
បងនឹងរៅលក់របស់របរឯស្សុក
ដក្កងបានក្ាក់កាសខ្ លិះយកម្ករកសុីនឹងរគ... ។ នងសយសម្លងរម្ លម្ុ ខ្រតី រ ឹ ើ
រងឿង្ៃល ់ ៖
ើ យសួររោយ ការ
“បង! េុិះបងបានក្ាក់ថ្ងលររទិះរភ្លងព ើ ី ោ ?” “ម្នអីរទអូន!” សម្រ្លយរេ ើ ើ ង “រយើងរៅ មាន
ម្ុងម្ួយលក់រទៀតដដរ រ
ើ យរបខ្ ើ វិះខ្ទតប៉ាុនាន បង
រដរើ រកខ្ពួ ី េ កមា៉ាកបដនាម្រទៀត រអើ ដសាករនិះ បងក ៏ ក្តូវជូនអូនរៅដដរ
របរៅដករនិះរគមានេ តត ើ
សរបុរស បងក ៏សុំ ក្ជកអាស្ស័យ រៅជាម្ួយនឹងរគ ដដរ រគរក្រើបងឲ្យរ្វអ ើ ី ក ៏បាន ឲ្យដតបងបានរៅជត អូន” ។
សម្ នង សយរម្លម្ុ ខ្គ្នន រ ើ
គ្នន ។
ើ យក ៏ញញឹម្ រក
“បង !” នងសយនយយរេើង “សុំបងកុក្ំ ពួយ
បារម្ភអី របទុ យ នឹង ើ កជាបងម្នបានរៅរ្វការជាម្ួ ើ ខ្ ំុ ញ រ
ំុ ញ ឹងសុំ រៅដករៅ ើ យបងរៅឯោក ៏រោយ ខ្ន
ជួបបង របយ ើ ៉ា ងរហាេោស់ក ៏ម្ួយអាទតយម្តងដដរ ... ។”
“ឱ្ ! កាលោ
ែា៎ ! រយើងនឹងបានសុខ្ សរាយ
ដូេរគ”... សម្ឧទនរេើងតេៗ ។ ខ្
ៈរនិះ នងសយក ៏ចត់ដេងស្ស្ថយ កចេប់
បាយ នង ម្ហូបរេញ។ អនកទងព ំ ី រន ំគ្នន បររភាគ ិ អាហារ
រោយអាការៈសៃបរ់ សៃៀម្
រោយរសេកតទុ ី កក្ខ ពួយ ។
រពាររពញរៅ
យយចស់ពីម្ែលម្ញ បានម្កន ំនង សយ
យករៅក្រគល ់ឲ្យរៅដក
ុ ករៅរពលក្ពឹក ។ សម្
បានរ្លៀតឱ្កាសរនិះរៅតាម្នង ដដរ
រដម្ គ ល ់ ិះទ ើ បឲ្យបានស្ថ ី
សយជាក្រពនធ
រ
ើ យនឹងនយយសុំ
ការងាររគរ្វើ ង ។ រៅដក ជំនញ ួ
ុក
័ ជាបុរសមានវយកោ ត ល
ជាអនក
ដដលមានក្ទពយសម្បតតសតុកសតម្មា ភ ន ក់
ជា
រពាិះមា៉ាយ ដដលមានអាយុក្រដ
លជា ៤០ ឆ្ន ំ ដត
ស្ថេ់្ម្រៅខ្លហ ី េ ករ់ ៅរេើយ
រក្ពាិះគ្នត់ជាអនក
មាន ។
ិះទ របស់រៅដក
យនត ២-៣ រ
ុ ក ជា ិះទ ្ំ ទូលាយ មានរង
ើ យមានអនក បរក្ម្ើក្រុសស្សើជាង ១០
នក់ ។ ដបបសភាព របស់រៅដក ខ្ទងរក្ៅក ៏រ
ុ ករបរគរម្ លព ើ ើ ី
ើ ញថា ជាម្នុសែេតតល ា ។ រៅដក
ុក
រនិះជាកូន រៅេន ដតគ្នានឫកពារ ជាេនរៅជាប់
នឹងខ្នរេ ើយ ួល
។
គ្នត់ជាម្នុសែមានក់ដដលមានរគ
ស្ថគល ់ រាប់អានរក្េើន រក្ពាិះដតអំ ោេក្ាក់របស់ គ្នត់រនិះឯង ។ ិ ំ ូង ដដលបានរ ចប់តា ំងពីវនទ ដ ី ប
សយ
រៅដក
ើ ញម្ុខ្ នង
ុ កក ៏រពញេតតេរំ ពាិះរូបនងោស់
ដតគ្នត់ម្នរពញេតតនឹងសម្រស្ថិះកនុង
កាលដដល
គ្នត់ដង នង ។ ឹ ថា សម្ជារតរបស់ ី
“ខ្ក្ំុ ញ ពម្យកឯងជាស្សើបំរររបស់ ី ខ្ច ំុ ញ ប់តា ំងពីឥេូវ
រនិះរៅ” រៅដក
ុ កនយយម្ួយៗ ។ ករយ ិ ខ្ទង
រក្ៅរបស់គ្នត់
រពញរៅរោយរសេកតអា ី
ត
ំ ូងខ្ន អាសូរ “ដប ំុ ញ ឹងឲ្យក្ាក់ដខ្ ២០០ររៀលសន ដត សក្មាប់រឯងរនិះខ្ ស្ថ ំុ ញ ត យោស់ ីត លមម្ឲ្យរ្វបាន ដតរ ើ
ដដលគ្នានការអី
ហើ យេុិះ ឯងឧសា
៍ម្ករលង
ក្រពនធឯងជាររឿយៗ ង ដក្កងរលាក ៏ខ្មា ំុ ញ នការងារអវី លមម្ឲ្យឯងរ្វបាន” ើ សំ ដដ ល ់ ី ៏ទន់ភ្ន រក្គ្នករបស់រៅដក
រៅរលើរបិះដូងដ ៏រមមនឹងរស្ថមក
ុ ករនិះ
បានរ្វឲ្យសម្រគ្នរព ើ
រកាតដក្កងនយទុនេតតរចររនិះ រពាិះ រ
យ៉ាងរស្ថមិះអស់ពី
ូ តដល ់រៅសងឃម្ថា ក្រពនធរបស់ខ្នម្ុ ខ្ ជា ឹ ួល
ំ ូល បានទទួលនូវរសេកតសុ ី ខ្សរាយ រៅរក្កាម្ដប ិះទ របស់នយទុនរនិះរ
ើយ ។
“ខ្បា ំុ ញ ទរក្តកអរោស់”
រលើកថ្ដសំ ពិះរៅដក រតជគុ
សម្នយយក្ពម្
ទង ំ
ុ ក “ខ្បា ំុ ញ ទសុំរ ើក្ញ រពនធនឹងក្ពិះ
ងទនរក្ាស ។
“កុក្ំ ពួយ ! កុក្ំ ពួយ ! ខ្ដំុ ញ តងរម្តាតក្រ
ី ដល ់អនក
បរក្ម្ើរបស់ខ្ក្ំុ ញ គប់ៗគ្ននដូេជាកូនរៅរបស់ខ្ដំុ ញ ដរ”
ម្ុនរពលដដលសម្ នង នងសយដបកគ្នន នង សយ បានរេញម្កជូនដរំ
់ទវររបង ។ អនក ើ ររតដល ី
ទងព ំ ីបានសំ េឹងរម្លម្ុ ខ្គ្ននរោយ រសេកតអាល ័យ ើ ី ។
“សម្អូន
!
សូម្អូនខ្ំយកេតតទក ុ ោក់បរក្ម្ើ
បក្មាស់រលាកឲ្យដម្នដទនោា៎អូន!
សម្ផ្ត ំក្រពនធ
ម្ុនរពលដបកគ្នន ។ “រលាករនិះដូេជាេតតលោ ា ស់ ក្រកាន់ខ្ន ង” ។ ួល
រ
ើ យម្ន
ិ “េុិះបងរៅស្សុកអងាេល ់ ? ដល ់បងក្តេប់ម្កវញ
សុំ បងម្ករកខ្ភា ំុ ញ ល ម្ោា៎”
“បងេង ់រៅដសាក
ឹ ែងអូន រ
ើ យបងរៅដត ៧-៨
ិ ថ្ងៃរទបងនឹងក្តេប់ម្កវញ លាសនរ !...”
សម្
នង
ើ យ អូនោា៎
សយដបកគ្ននទងអាល ំ ័យ
ឃ្លលតរេញពីនងសយរៅ រៅរលើរូបនង... ។
សម្រដរើ
ទងេ ំ តតដដលដក់ជាប់