Prafiletwelve

១២ ការរម្ិ

គុណននអ្នកនលោបាយ

ិ ការវលវល ់ផ្លស់រូ រត

ិ ឬដក្រក្រួលថ្នជីវតរបស់

ម្នុសែដតងក្រក្ពឹតរៅជា្ម្ា ត តា រ

ិ របស់ ើ យជវី ត

សម្ ក ៏មានភាពរួម្រៅកនុងការរនិះដដរ ។

រ

ឥេូវរនិះសម្

ជាកម្ាករទំរនរការងាររទៀត

ើ យ ។ រាល ់ៗថ្ងៃសម្ខ្ំរត់សិះវ ដសវងរកការងាររ្វើ ។

ជាពរសស សម្ខ្ំដសវងរសុើបសួររកក្តើេក្កយនម្ក

ធាក់រទៀត ដតថាមាេស់ក្តើេក្កយន ក្គប់កដនលង សុទ ធ សឹងដតទរក្ាក់កក់ម្ុនយ៉ាង

តេម្ួយរយហាសប

ររៀល ។

សម្នឹកដក្កងេតតម្ុី នង នងម្៉ាុម្ជាខ្ទលង ំ រក្ពាិះ

កាលរពលបូជាសពនងសយ ម្ុី នង នង ម្៉ាុម្បាន

លិះបង ់ក្ាក់កាសជារក្េើន

ជួយជាកុសលកនុងព្ី

រនិះ ម្នដតប៉ាុរោ ណ ិះមានរពលរក្េើនដងោស់ម្ក រ

ើ យ ម្ុី នង នងម្៉ាុម្ បានជួយ សរន្តងាគិះកនុងកាល

ដដលសម្ ធាលក់ខ្នលំ បាករវទន ។ ដតជាការច ំបាេ់ ួល ដដលសម្សំ េឹងរម្លរៅ ដូេជាគ្នានរ ើ អាេជួយរក្ជាម្ដក្ជងខ្នបានរស្ថិះ ួល ទងព ំ ីរនក់រនិះរស្ថិះរេើយ ។

ើ ញអនកោ

រក្ៅពីរតក្រពនធ ី

ដតថ្ងៃរនិះលុិះសម្បានរដរើ ទងរក្កៀម្ក្កំ ំ រៅដល ់ ិះទ ថ្នម្តតភ្កតរនិះ រៅនឹងដរំ

សម្បានរ

ុ រដកឈ្៉ឺ ើ ញម្ុកំ ី ពង

ករោយមានរាងកាយស្ថល ំងសគម្ មាន

សុខ្ភាពក្ទុឌរក្ទម្

កាលជងគង ់ទងព ំ ីររ

ើ ម្រេើង

ខ្ុសពី្ម្ាតា រក្ពាិះការក្តាកក្តា ំ រោយស្ថរការធាក់ ក្តើេក្កយនខ្ទលងរពកនុ ំ ិះឯង ។

“សម្!” ម្ុន ី យយរេើងតេៗ “គ្ននឈ្៉ឺជតកនលិះ ដខ្

ម្ករ

ិ ើ យ សុីកលូគ្ននមាេស់រគក ៏អូសយករៅវញរ

ើយ

សពវថ្ងៃគ្ននកំពង ុ ដតពបាកោស់ ក្រពនធគ្ននក្តូវទូលនំ

លក់ េុិះសម្ឯងយ៉ាងរម្៉ាេរៅឯង រកសុីកលូធាក់បាន រ

ើ យឬ ?”

សម្រ រគ្នលបំ

ុ រដកឈ្៉ឺដូរចែិះ ក ៏រលាយ នូវ ើ ញម្ុកំ ី ពង ង

រលីង។

តា ំងេតតថាម្កពឹងពាក់រនិះអស់

“ឱ្ បងម្ុី ! ខ្ឥ ំុ ញ តដង ឹ ថា បងឯងឈ្៉ឺរស្ថិះ ឯសុីកលូ

រនិះខ្រំុ ញ កម្នទន់បានរទ ខ្ក ំុ ញ ព ំ ង ុ រត់រក សពវថ្ងៃ

ឹ ែង

បង ! េុិះពួករយើងមានអនកោ ដដលលមម្ដេកសុីកលូ គ្នាធាក់បានរទបង ? រគដេកឲ្យធាក់រពលថ្ងៃក ៏បាន រពលយប់ក ៏បាន”

“រទសម្

!

គ្ននសំ េឹងរម្លរៅដូ េជាម្នរ ើ

មានរទ” ម្ុខ្ំ ី ក្រឹងរក្កាកអងគុយ រ

ើញ

ើ យនយយម្ួយៗ

“សពវថ្ងៃ ពួកសុីកលូរយើងរគរកក្ាក់ម្នសូវបានរស្ថិះ រមាល៉ាិះរ

ើ យរគខ្ំក្រឹងក្តដរធាក់

ររៀងខ្ន” ួល រ

សម្បាន

ទងយប់ ំ ទងថ្ងៃ ំ ដត

ស្ថកសួរអាការៈររាគរបស់ម្ុី

ើ យក ៏ដបររៅនយយដល ់ររឿងរកសុីរទៀត ។

“បងម្ុី ! ខ្ន ំុ ញ ឹងរ្វការងារដថ្ទរទៀត ក ៏រ្វម្ ើ ើ នរកត ើ

ដដរ រក្ពាិះខ្គ្ន ំុ ញ ា នរេិះអីរស្ថិះ របើរកសុីកលូធាក់ម្នបាន រទ រម្លរៅក្រដ ើ

លជាោេ់រពាិះស្ថលប់រ

ើ យ”

“របអច េ ឹ ងសម្ឯងម្ករៅជាម្ួយនឹងគ្ននសន ម្ក ើ

ក ៏បានដដរសម្

!”

ម្ុសំ ខ្សម្ ី េឹងរម្លម្ុ ើ

នយយរោយការយល ់េតតយល ់រងលើម្ ររងេៀសអីនឹងសម្ឯងរទ”

រ

ើយ

“គ្ននក ៏គ្នាន

“រទ!

ម្នអីរទបង”

ញញឹម្ទងរក្កៀម្ក្កំ ំ រ

សម្រ្លយរេ ើ ើ ងរោយខ្ំក្រឹង

“ខ្រំុ ញ ក ុ គួនបងឯងរក្េើនោស់

ូ បងឯងរទ ខ្អ ំុ ញ រគុ ើ យបង គ្នានអនកោលាដេ

បងឯងោស់រ

ើ យ ដតរ

តាម្រក្ពងវាសនរៅេុិះ រៅេុិះ

ហើ យេុិះ ទុកឲ្យខ្ ំ ្ុ ែងរៅ

របខ្ ំុ ញ ត់ស្ថលប់ក ៏ឲ្យវាស្ថលប់ ើ អ

របខ្ ំ ពង ុ ឈ្៉ឺ ើ រំុ ញ វល ់ដតម្ករុកគួនបងឯងទងកំ

អចេឹង បងឯងក ៏រតដត ឹ ពបាកោស់រៅរទៀត” ។ “រទកុគ ំ តអចេឹងសម្

យយទងរនឿយ ំ

ត់

!”

ី ម្ុក្គវ កាលរ ី

ើ យន

“ពួករយើងអនកក្កក្តូវដត

ពបាកអចេឹង ដតរយើងក្តូវដតជួយគ្ននកនុងការ ដដល រយើងអាេជួយគ្ននបាន” ។ នយយដល ់ក្តង ់រនិះ ម្ុី ដកដរងហម្​្ំ “ឱ្ដម្នរ ើ រយ៉ាងស្ថករម្ល ើ

ើ យ ! សម្ឯង រៅរករលាក

ដក្កងរលាវាមាន ូ វល

រលាកមានោស់មានសុីកលូស្ថម្

សពវថ្ងៃរនិះ

ដសសប

រលាក

ម្ុខ្ជាម្នរភ្លេឯងរទរម្លរៅ ើ

រក្ពាិះកាលរលាក

សមក្័ គឈ្ររ្មិះរបាិះរឆ្ែតរ្វជាតំ ោងរាស្រសតរនិះ ើ

សម្ឯងបានជួយរក្ជាម្ដក្ជង ដសវងរកសំ រលងពីពួក កម្ាករ រយើងជួយ រលាកបានរក្េើនោស់ ដដលរសទើរ ដតនយយបានថា

រលាករយ៉ាងបានរ្វជាតំ ោង ើ

រាស្រសត រក្ពាិះដតឯងជួយរលាកោា៎សម្”

“រលាកនឹងរៅច ំម្ុខ្ខ្បា ំុ ញ នឬបងម្ុី ?” សម្ រ្លយ ើ

រេើង “ខ្ឮ ំុ ញ រគនយយថាឥេូវរនិះរលាក រយ៉ាងបាន បុ

យសកត្ំរៅ

រលាកម្នសូវឲ្យអន កោជួបរ ស ត

ផ្តសរទបង” “ដតសំ រាប់សម្ឯង គុ

ឯងរទរម្លរៅ” ើ

ក្រដ

លជារលាកម្នរភ្លេ

ម្ុន ជ ក់ ី យយបញ្ញ

រលាកស្ថករម្លរៅសម្ ើ

“រៅរក

រៅរកសុំជល ួ សុីកលូរលាក

យកម្កធាក់

សុីកលូរបស់រលាកសុទ ធដតងាីៗទងអស់ ំ

រលាកម្ុខ្ជាម្នយកក្ាក់កក់ពីឯងរទ រក្ពាិះម្នុសែ រយើងក្តូវដតនឹកគុ

ដល ់គ្ននខ្ លិះៗ ដម្នរទសម្ ?

គ្ននរៅម្នទន់រភ្លេរទ

េំរពាិះពាកសម្តីដដល

រលាករយ៉ាងបានសនា នង សម្ឯងថា រលាក នឹង

រ្វជាតំ ោងរាស្រសតរបស់អនកក្ក រោយសុំឲ្យ ឯងជួយ ើ រលាករពញទំ រប់សអនកក្ក រ

រ

ឹ ង រលាក នឹងជួយរលើកសទួយជីវភាព ើ យរលាកនឹងម្ន

រភ្លេគុ

ូ តដល ់ថ្ងៃស្ថលប់” សម្អងគុយ គតម្ួយសនទុិះរ

ក ៏រ្លយរេ ើ ើ ងថា ៖

ឯង ើយ

“របអច េ ឹ ងខ្ក្ំុ ញ រងុយរៅរករលាកស្ថករម្ើល ដក្កង ើ

រលាមានសំ ោងរលាកអា

តជួលសុីកលូឲ្យ” ។

សម្អងគុយនយយជាម្ួយនឹងម្ុី ក្រដ

ិ រមា៉ាងក ៏លាក្តេប់រៅវញរ

ុី ើ យក្ាប់ម្ថា

ល កនលិះ របរក ើ

ិ ។ ជួលក្តើេក្កយនបាននឹងក្តេប់ម្កក្ាប់វញ ររសៀលថ្ងៃរនិះសម្ក ៏បាន

រៅដល ់ ិះទ តំោង

អនកក្ក គរលាករយ៉ា ង ដដលកំពង ុ មានតំដ ៉ឺ ខ្ ពង ់ខ្ ពស់ នង មានឥទពលកន ធ ុងកេ​េការរដា ។

ង ដ៏ ិះទ រនិះជា

ិះទ ងាដ ៏្ំទន់សម្័យមានអាោរខ្ក្ត្ំទល ូ ំទលា ូ យ

រ

ើ យរៅខ្ទងរជើង ិះទ រនិះ មានររាងក្តើេក្កយនដ ៏្ំ

លវឹងរលវើយ ។ ឋានៈ របស់រលាករយ៉ាង បានផ្លស់ពី បាតថ្ដរៅជាខ្ នងថ្ដ

ក្គ្នន់ដតរពលជាងម្ួយឆ្ន ំ

ប៉ាុរោ ណ ិះ ។ ម្ុនរពលរ្វតំ ើ នងរាស្រសតរលាករយ៉ាងមាន ដត ិះទ សលឹកតូេម្ួយ រសលៀកពាក់ដតរខ្ទអាវចស់ៗ រៅ ោ

ម្កោជិះដតរទេក្កយនចស់ដតរជាគ

វាសន បានជំរញ ុ រលាករយ៉ាងឲ្យមានឋានៈមានបាន

យ៉ាងសតុកសតម្រភ ោយឆ្ប់រ

័ស

មានក្ាក់កាស

ទញដភ្ ូ ទញក្តើេក្កយន ស្ថម្ ដសសប ទុកសំ ី ម្ រាប់ជល ួ រ

ិ ើ យ នង ទញរងយនត យីរហាអារម្រេ

ស្ថាតពីរដដលការរនិះគ្នានអនកោ អាេនឹងបានដង ឹ ថារលាកបាន

ូ ររ

ៀរម្កពីោរេើយ ។

លុិះបានរដរើ េូលរៅកនុងរបងរ

ើ យឈ្ប់ឈ្ររៅ

ខ្ទងម្ុខ្ ិះទ សម្រចលដភ្ែកក្ករលករម្ល រៅរ ើ ស្សើរកមងពីរ រ

បនក់ ី

កំពង ុ ក្រដលងគ្នន

ើញ

រៅរលើ ិះទ

ើ យរៅខ្ទងម្ុខ្ររាងោក់ក្តើេក្កយនមានជាងពីរ

នក់កព ំ ង ុ ជួសជុល ក្តើេក្កយនយ៉ាងរវាសរវាម្ ។ សម្ឈ្រសំ េឹងរម្ល ើ

ដប់នទរទ ី បរ ើ

ក្រដ

លជាអស់រពលជត

ើ ញមានបុរសេំោស់បនតេ េុិះម្ក

ពីរលើ ិះទ ។ សម្រដរើ េូលរៅជតរលើក ថ្ដសំ ពិះរ សួរថា ៖

ើយ

“អត់រទសរលាក ! រលាកតំោងរាស្រសតរៅ ឬរទ ?” “រៅ!” អនកបំរររលាករយ៉ា ី ងរ្លយរេ ើ ើ ងរោយពាកយ

សំ ដ ី កំបុតកំបុយ រ “មាន្ុរៈអី ?”

ិ ល ម្ថា ើ យក ៏សួរសម្ម្កវញភា

សម្គតថាក្រសនរបក្ាប់ បុរសរនិះតាម្ក្តង ់ថា ើ

ខ្នម្ករកព ឹងពាក់រលាករយ៉ាងរនិះ បុរស រនិះម្ុខ្ជា ួល បដរស្រោយអាងថា រលាកគ្នានរពលទំរនរទទួល រភ្ញៀវដូេរូបសម្រនិះរេើយ កុ

។

ដូរេែិះ

កបុរសរនិះថា ៖

“រលាកផ្ត ំឲ្យខ្ម្ ំ ្ុ កជួបនឹងរលាក”

សម្ច ំបាប់

“របអច េ ឹ ងច ំបនតេរៅច ំខ្រំុ ញ ៅជំរាបរលាកសន”។ ើ នយយេប់រ

ើ យបុរសរនិះ

ក ៏រេើងរៅរលើ ិះទ

ិ ័ វញបាត់ រៅ ។ ម្ួយសនទុិះរក្កាយម្កបុរស មានវយ

កោ ត លមានក់ក ៏រដរើ រេញពីកនុង ិះទ ។ បុរសរនិះរសលៀក រខ្ទស្ថសពីនព

៌ ស ពាក់អាវស៉ឺម្សដក្ពស រ ី

ើយ

េងក្កវា៉ា ត់ ។ សភាពបុរសរនិះគរលាករយ៉ា ងសមាជក ៉ឺ

សភាតំនងរាស្រសតរនិះឯង ។ រៅរពលដដលអនកបំររ ី េូលរៅជំរាបរលាកថាមានបុរសមានក់

ម្កសុំជប ួ

រោយរលាកផ្ត ំឲ្យម្កជួបរនិះ រលាករយ៉ាងក ៏ដូេជា រកនឹកម្នរ ជួប

ត ត ំអន កោឲ្យម្ក ើ ញ ថារលាកបានដ ផ្

រស្ថិះរេើយដតរលាកនឹកស្ថមនថាក្រដ

ពួកកម្ាករក្តើេក្កយន រលាក ។

លជា

ដដលក្តូវយកក្ាក់ម្កជូន

រ

រលាករយ៉ាងភាញក់ក្ពឺត កនុងខ្ ើ ញម្ុខ្សម្

។

ៈដដលរលាកបាន

រលាករៅច ំម្ុខ្អតត ី

ក្រធាន

សមាគម្កម្ាករ បុរសសំ ខ្ទន់ដដលជួយ រឃ្លសន រកសំ រលងជូនរលាកបានជារក្េើន ទទួលនូវគុ

បំោេ់អី វបនតេបនតួេពីរលាករស្ថិះ

រេើយ។

រ

រោយម្នបាន

ឥេូវរនិះ ពាកយសនារនិះបានកាលយរៅជា ខ្យល ់ ើយ

រ

ួ ើ យគ្នានក្ររយជន៍អី វសំ រាប់ពក

កម្ាករ

រស្ថិះរេើយ ដតវាមានក្ររយជន៍សំរាប់រលាករយ៉ាង ដដលក្គ្នន់ដតទុករបាកបរញ្ញ ឆ តពួកអនកក្ក ឲ្យរជឿដត ប៉ាុរោ ណ ិះ ។ ខ្

ៈរនិះ រលាក រយ៉ាងដង ឹ ភាលម្ថា សម្

ម្ុខ្ជាម្ករកពឹងពាក់អី វ រលាកជាម្នខ្ទន រលាកក ៏ ដកលងរ្វជាម្ នស្ថគល ់ រ ើ

ើ យសួរថា ៖

“មាន្ុរៈអីឬអូនក្រុស ?” “ក្ពិះរតជគុ

!”

សម្រលើកថ្ដសំ ពិះរ

យយរេើង “ក្ពិះរតជៈគុ ទនរក្ាស រ

?”

រភ្លេខ្បា ំុ ញ ទរ

ើយ

ន-

ើយ ឬ

រលាករយ៉ាងក្ជួញេរចេើម្េូលគ្នន

ដេ ូ ជានឹករក ។ ើ យរ្វឫកហាក់ ើ “រអើ! ដូេជារភ្លេរ

គ្ននម្កពីម្ុនឬ ?”

ើយ

ឹ ែងដនា៎ ឯងធាលប់ ស្ថគល ់

សម្ញញឹម្ទងឃ្ល ំ ែ ន់ខ្ទនញ់ រ

ើ យគតថា ខ្នន ឹក ួល

ស្ថមនម្កពីម្ុនម្នខ្ុសថាម្ុខ្ជានឹងបាន អាការៈដបបរនិះ

ទទួលនូវ

ពីរលាករយ៉ាងដដលអួតខ្នថាជា ួល

តំោងអនកក្ករនិះជាម្នខ្ទន ។ “ខ្បា ំុ ញ ទរ្មិះសម្ទនរក្ាស

!”

សម្នយយរ ំ

ឮកពីក្គ្នអតត ំុ ញ ទជាអតតក្រធានសមាគម្កម្ា ី “ ខ្បា ី

ករ ដដលបានជួយរឃ្លសនរកសំ រលង កនុងការរបាិះ រឆ្ែតជូនក្ពិះរតជៈគុ

រ

ើ យក្ពិះរតជៈគុ

បាន

មានក្រស្ថសន៍ដ ផ្ ត ត ំថារបមាន ទុក្ ខ រុ ៈអី ឲ្យខ្បា ំ ្ុ ទ ើ ម្ករកជួបនឹងក្ពិះរតជៈគុ

ម្ករកបានជួបក្គប់

រពលរវលា ក្ពិះរតជៈគុ អនកក្ក

រោយក្ពិះរតជៈគុ

ធានថានឹងជួយទុក្ ខ រុ ៈ

រ្វជាដភ្ែ កក្តរេៀក ើ

របស់អនកក្កទនរក្ាស” ។ តំោងអនកក្កញញឹម្រសមើៗ

កនុងកាលដដលក្តូវ

សម្នយយោក់ដ ផ្ ល េ ឲ្យដូរចែិះ ។ “រអើអូន ក្រុស!”

រលាករយ៉ាងនយយតរេើង “រពលរនិះ មានពួកកម្ា កររក្េើនបានជួយរក្ជាម្គ្ននដម្ន ដតរក្កាយម្ក រៅ រពលដដលគ្ននបានរ្វតំ ើ ោងរាស្រសតរ តបគុ

អនកទងរនិះ ំ

មានក់ៗពីរបរយររៀលរួ េរ ី

ើ យ គ្ននក ៏បាន

រោយការឲ្យក្ាក់កាស

ើ យ” ។

“ឱ្ អចេឹងឬទនរក្ាស!” សម្រ្លយរេ ើ ើ ង រោយ

ការម្នរពញេតត “ដតខ្បា ំុ ញ ទម្នដដលបាន ទទួលអំ ពី ក្ពិះរតជៈគុ

រស្ថិះ កាលខ្បា ំុ ញ ទម្ក សុំជប ួ នឹងក្ពិះ

រតជៈគុ

រនិះក ៏ម្នដម្នម្ក របៀតរបៀនរុកកួនក្ពិះ

រតជៈគុ

កនុងររឿងក្ាក់កាសអីរទទនរក្ាស

បាទក្គ្នន់ដតម្ក ប៉ាុរោ ណ ិះ”។

ខ្ ំុ ញ

សុំជល ួ សុីកលូយករៅធាក់ដត

“បាន អូនក្រុសបាន ! មានទស់អី” រលាក រយ៉ាង

រ្លយរេ ើ ើ ងភាលម្ នុិះ

ែា៎!

“ដតថាគ្ននក្រញាប់រៅក្រជុំបនតេ

ឯងរៅខ្ទងរោិះរៅ

រ

ើ យក្ាប់រសមៀន

របស់គ្នត់ថា ឯងក្តូវការជួលសុីកលូ រៅធាក់ រ

ើយ

ដសាករនិះ ឯងយកក្ាក់ ១៥០ររៀលម្កកក់ រៅរពល ដដលឯងយកសុីកលូយករៅធាក់រនិះ ងោា៎”

សម្ សម្លងរម្ លម្ុ ខ្រលាករយ៉ាងរោយការ ឃ្លែន់ ឹ ើ

ខ្ទនញ់ រ គុ

ំ នរពញេតត “ក្ពិះរតជៈ ើ យក្រឹងញញឹម្ទងម្

ទនរក្ាស ! ” សម្នយយរេើង “ខ្បា ំុ ញ ទគ្នាន

ក្ាក់សក្មាប់យកម្កកក់រស្ថិះទនរក្ាស កនុងឋានៈ ដដលខ្បា ំុ ញ ទធាលប់បានជួយ

ក្ពិះរតជៈគុ

រឃ្លសនរបាិះរឆ្ែតរនិះ សុំក្ពិះរតជៈគុ

កនុងការ រម្តាត

ជួលសុីកលូឲ្យខ្បា ំ ្ុ ទ រោយម្នច ំបាេ់កក់ក្ាក់ម្ង ត រៅ េុិះទនរក្ាស” ។

ី “រទម្នបានរទ !” តំោងរាស្រសតក្គវកាល រ

ើយ

រ្លយកាត់ រេើង “គ្ននជួយឯងររបៀបរនិះ ម្នបានរទ ើ

សុីកលូគ្ននថ្ងលោស់ របើឯងធាក់រៅបុកឡាន ឬក ៏ម្ន បងថ្ងលឈ្ួលបួ ែ ន ក្ា ំថ្ងៃយកសុីកលូគ្ននរៅរចលឯោ រៅ រ

ន រ្វយ ើ យឯងរត់បាត់រៅ រតឲ្យគ្ន ើ ើ ៉ា ងរម្៉ាេ !”

“ដតសុំ ក្ពិះរតជៈគុ បានជួយក្ពិះរតជៈគុ គុ

រម្តាតនឹកថា

ទនរក្ាស រ

ិ បានសនាថានឹងជួយខ្បា ំុ ញ ទវញ” ។ “្េួត !” រលាករយ៉ាងគំ

ករ

ជាក្កញ៉ាូ វ “ឯងម្ករល ំ ឹកកកាយគុ

ខ្បា ំុ ញ ទធាលប់

ើ យក្ពិះរតជៈ

ខ្រៅ ើ យផ្លស់ទកម្ុ ឹ

អចេឹងម្នរកត ើ

រទ ឯងក ៏ដង ឹ ស្ស្ថប់ថា ការរបាិះរឆ្ែតវាជាករ កេ​េរបស់ឯងដដលជាពលរដា

ី យ

ំ គ្ននឥតបានបងខឯងថា

ឲ្យរបាិះរឆ្ែតឲ្យគ្ននឯោ ឥេូវឯងម្កនយយអី្េួត ិ ៗ អចេឹងរៅ ! រេញ រៅវញរៅ គ្ននម្នក្តូវការ ម្នុសែដូេឯងអចេឹងរទ” “ក្ពិះរតជៈគុ

! ” សម្នយយរេើងរោយ ដលង

មានការរគ្នរពរកាតដក្កង េាស់រ

“ឥេូវខ្បា ំុ ញ ទ

បានដង ឹ

ំុ ញ ទចញ់ របាកក្ពិះរតជៈគុ ើ យថា ពួកខ្បា

ជាងម្ួយឆ្ន ំម្ករ

ើយ

ពួកកម្ាករម្នដដលបាន

ទទួលក្ររយជន៍អំពីក្ពិះរតជៈគុ រឃ្លសនរបាិះរឆ្ែត

កម្ាករថា ក្ពិះរតជៈគុ

រស្ថិះ

ក្ពិះរតជៈគុ

រពល

សនានឹងពួក

រ្វជាតំ ោង ឬរ្វជាដភ្ែ ក ើ ើ

ក្តរេៀករបស់អនកក្ក ដតក្ពិះរតជៈគុ

ម្នដដលជួយ

តវា៉ា អីឲ្យពួកអនកក្កបាន្ូរងយរស្ថិះ ម្នដតប៉ាុរោ ណ ិះ ក្គ្នន់ដតខ្បា ំុ ញ ទម្កសុំ ជល ួ សុីកលូក្ពិះរតជៈគុ រៅធាក់បុ ៉ា រ

ើ យក្ពិះរតជៈគុ

ង” ។

បរ

ឹ ណង

ក្ពិះរតជៈគុ

យក

ច ំទរយកក្ាក់កក់

រ្វជាម្ នស្ថគល ់ខ្បា ំុ ញ ទរទៀត ើ

“រៅ ! រេញពី ិះទ គ្ននឲ្យឆ្ប់រៅ ! ” រលាក រយ៉ាង ត ញសម្រេញក្ពម្ទងគំ ំ

កយ៉ាងខ្ទលងៗ ំ

“របើ

ឯងរៅដតហាននយយោក់គ្នន អចេឹងរទៀត គ្នននឹង រៅម្នុសែមានរបស់គ្ននឲ្យ ចត់ការនឹងឯងឥេូវ

ឹ ែង

ឯងដង ឹ រទថា ខ្

ៈរនិះឯងមានកំ

ុ សយ៉ាង្ៃន ់ កនុង

ឋានៈដដលឯងហានរុករានទន្តនទនទ ី េូលម្កក្រមាង រម្លងាយគ្ន ន ើ

!

ក្រយ័តគ្ន ន ន រៅប៉ាូលីសឲ្យម្ករ្វើ

ី កុន សរថ្សឲ្យ វុយ ំ យយររបៀប

ឹ ែងរទៀត” ។

នយយរសទើរដតម្នទន់ ត ុ ពាកយ

រលាករយ៉ាង

តំោងអនកក្ក ក ៏រេើងរៅរលើ ិះទ របស់រលាក រោយ រសេកតម្ួ ី ររៅ៉ា ។

រពលរនិះសម្នឹកេង ់ ដស្សកអារក្កាសក្ាប់រគ

ឯងឲ្យបានដង ឹ ពុតរៅថា ពួកកម្ាករអនកក្ក លៃង ់រមល រអើយ ! រាល ់ៗរពល ដដលមានការរបាិះ រឆ្ែតរក្ជើស

ររសតំ ី ោងរាស្រសត ពួកកម្ាករអនកក្ករនិះឯង ដដលខ្ំ ខ្ និះដខ្ ែងជួយរក្ជាម្ដក្ជងជាងរគ

កនុងការរបាិះរឆ្ែត

រក្ជើសររសយករបកខ ី ជនោមានក់ ឲ្យរេើងរ្វតំ ើ ោង

រាស្រសតរដម្ កជា ក្េម្ុិះសំ រាប់ជយ ួ តវា៉ា ឲ្យខ្នបាន ើ បជាដភ្ែ ី ួល

្ូររសបយ ដតថារលាករអើយ ! មានតំោងរាស្រសត ើ ោម្ួយ ដដលបានបដបតតតាម្ពាកយសនារនិះ -

ពួកកម្ាករ អនកក្កក ៏គអាហារដ ៏មានឱ្ជារស់ របស់ ៉ឺ ពួកអនកនរយបាយសងគម្

រក្ពាិះពីរពលម្ុនដដល

រលាក បានរ្វជាតំ ោងរាស្រសតរនិះ ពួកកម្ាករអន ក ើ ក្ក

ដដលខ្ំក្រឹងដក្រងរ្វការងូ តរញើសក្តា ំទករនិះ ើ ឹ

មានសភាពយ៉ាងោ តំោងរាស្រសតរ

ឥេូវរនិះដល ់រគបានរ្វជា ើ

ំ ក៏ ើ យ ពួកកម្ាករអនកក្កទងរនិះ

រៅដតមានសភាពដដដល គ្នានអវីដក្រក្រួល រក្ពាិះម្ន ដដលរ

ើ ញឮថា មានអនកនរយបាយោម្ួយ ជួយ

ឈ្៉ឺឆ្ាលទម្ទរតវា៉ា

ឬរកក្េករេញ

តរម្េងកំ រតជ ិ ីវភាពរបស់កម្ាករ ើ

រដម្ ើ បរល ី ើក

អនកក្ករនិះរស្ថិះ

រេើយ ។ ក្តើេក្កយន ភាគរក្េើនកនុងក្ពិះរាជធានី

រក្េើនដតជារបស់នយទុនបររទស

ពួកកម្ាករក្តូវ

អងគុយធាក់រៅរលើ ដកបដបករញើសប៉ាុនៗក្គ្នប់រពាត ដដលដ ំ ដំ

ក់ រញើសទងរនិះរសទ ំ ើ រដតនឹងកាលយរៅជា

ក់្ម្

ិ ដតក្ាក់កាសរសទើរដតេចេឹម្ជីវតឲ្យ

រស់ រៅរ្វជាពលរដា ដេ ូ រគតរៅរទៀតម្នបានរទិះ ើ

បជាពួ កកម្ាករ អនកក្កលំបាករវទនយ៉ាងរនិះ ក ៏ពួក ី អនកនរយបាយទងរនិះ ំ

ម្នដដលជួយរអើរពើ

ឈ្៉ឺឆ្ាល

ឬយកដភ្ែករម្លរេ ើ ើយ

ពួករគគតដតពី

ដតខ្នរគ ួល

ឱ្ពួករលាកអនកនរយបាយ

ស្សវា រវេយកក្ររយជន៍ផ្ទល ់ខ្ន រ្វបាន ើ ើ ួ ល រ្វមាន េាស់រ

ឥេូវខ្ដ ំុ ញ ង ឹ

ក ើ យថា ពួករលាកបានកាលយ ខ្នរៅជាអន ួល

នរយរបាករ

ើយ ។