២ ជីវិត្កម្មករលៅទើព្កុង នកោ ត លវសានតរដូវ រសទើររាល ់ថ្ងៃ ជារ
រភ្លៀងធាលក់េិះុ រជាគជា ំដ ី
តុរ្វឲ្យកម្ា ករក្តើេក្កយន ើ
រក
ក្ាក់ម្នបាន រក្ពាិះម្នសូវមានអន ក ជិះក្តើេក្កយន ... ។ សម្ក្តូវន ំយកក្ាក់ ម្កពីរពលម្ុនខ្ លិះៗ
ដដលខ្នបានខ្ំ សនែំទក ុ ួល
រៅបង ់ថ្ងលឈ្ួលក្តើ ែ េក្កយន
ដដលកនុងរពលតៗម្កម្នយូបុន ៉ា ា ន សម្ ក ៏នឹងក្តូវ អស់ខ្នអស់ ក្ា ួល ថ្ រទ ម្ ម្ករ
រៅ
។
មងរោយក្គ្នប់រភ្លៀង តា ំងពីរបថ្ងៃ ី
ើ យ ។ រភ្លៀងធាលក់សស្ស្ថក់សស្ស្ថញ់ រសទើដត
ម្នោេ់ក្គ្នប់ ... ។
ក្ពឹករនិះ រភ្លៀងធាលក់រជាគជា ំរទៀត ។ សម្ អងគុយ
រអាបកាលជងគង ់រៅកនុងកូនខ្ ទម្តូេ របស់រគ រ
ើយ
កំពង ុ ដតក្ពួយេតតជាម្ួយ នង នងសយ ជាក្រពនធ កំសត់កក្ម្ ។ រៅកនុងកូន ខ្ ទម្រនិះគ្នានសម្បតតអវីរក្ៅ
ពីករនទល រខ្យ ើ ែ នង ម្ុងចស់ៗរនិះរេើយ ។ ក្តើេក្ក យនេតរចល រៅពីម្ុខ្កូនខ្ ទម្រនិះឯង ។ ទកម្ុ ខ្ ឹ របស់សំ រៅ
មងរោយការក្ពួយបារម្ភ... សម្ខ្ទន
បង ់ថ្ងល ឈ្ែួលក្តើេក្កយន កនុងម្ែលម្ុញរនិះម្ួយថ្ងៃ រៅរ
ើយ
។
សម្គតថាខ្នរគ ួល
ក្តូវរ្វយ ើ ៉ា ងោ
ស្សួលក្រសនរបមា ើ េ ស់ក្តើេក្កយនម្កអូសយក ិ េក្កយនរៅវញ...
ក្តើ
រក្ពាិះការដសវងរកក្តើេក្កយន
ពីអនកដថ្ទរទៀត រនិះជាការពបាកោស់ រោយក្តូវ មានអនកធាន នង មានក្ាក់កក់ បញ្ញ េ ំរទៀត ង រទបបាន ។ ើ
“រយើងគតរ្វយ ើ ៉ា ងរម្៉ាេរទៀត សយ” សម្ នយយ
នឹងក្រពនធរោយការក្ពួយេតត “សយ ក្រដ ថា បងខ្លរកក្ាក់ ជ រ
លជាគត
ុ ូ ក្តង ់ោ ើ យ ក ៏រៅឈ្ប់សី កល
រលង ដតតាម្ពតបងខ្ំធាក់ សុីកលូរសទើរដតម្នបាន សំ រាកដតវាគ្នានអនកោជិះរស្ថិះ អចេឹងរទៀត ងរនិះ
រ
ើ យរបរភ្ល ើ ៀង
វារតដតគ្ន ឹ ា នអនកជិះរស្ថិះរៅ
រទៀត រក្ពាិះរគម្នសូវរដរើ រលង” ។ នងសយ
ជាស្សើដដលចត់ថា
ស្ថាតបាតមានក់ ។ នងមានអាយុក្រដ នងជាស្សើមានស្ថេ់្ម្សស្ថាត
មានរូបរឆ្ម្ ល ១៧ ឆ្ន ំ ។ មានអ្ា
ស្ស័យលា ជាទស្សឡាញ់ របស់ញាតជត ខ្ទង នង ជា ី
ស្សើសប ៃ រ់ សៃៀម្ម្នសូវនយយសតី ដតរពញរៅរោយ ការរស្ថមិះក្តង ់េំរពាិះរតី ។
ពាកយសម្តីរបស់របានរ្វ ឲ្យ នងសយ ក្ពួយេតត ីត ើ
ជាខ្ទលង ំ “រទបង !” នងសយរ្លយរេ ើ ើ ង “អូនម្នដដល
គតថា បងខ្លរកក្ាក់ េ កាសរនិះរទ រក្ពាិះការធាក់ សុីកលូក ៏ដូេជាការ ែងរក្ពងដដរ
កាលរបវាស យ ើ
ក្ាក់យ៉ាងតេឲ្យបាន៦០ររៀល
រដម្ ើ បយករៅឲ្យថ្ងល ី
រ
ើ យ ក ៏គ្នានអនកោជិះរទបង! ថ្ងៃរនិះបងក្តូវរក
សុីកលូរគ
បងឆ្ប់រេញសុីកលូរៅេុិះ
រៅដកសុីកលូម្ករកខ្ន ំុ ញ ឹងកុ
កគ្នត់ថា
របើរលាកស្សើ
ពីម្ែលម្ញ
បងម្នស្សួលខ្នរទ ប ម្នបានយកក្ាក់ថ្ងលសី កល ុ ូរៅ ើ ួល គ្នត់ សុំ បងក្រញាក់ក្រញាល ់រេញសុីកលូរៅេុិះ” ។
“រម្ើលរៅកនុងថ្ងៃរនិះ” សម្នយយទងដកដរងហ ំ ម្ ើ
ដវង “របបងរកក្ាក់ ម្នបាន ៦០ររៀលរទ រលាកស្សើ ើ ក្រដ
លជា
ិ ម្កអូសយកសុីកលូរៅវញ
ម្នខ្ទនរទ
រម្លរៅ រ ើ
ំ ី រនក់ ក្រដ ើ យរយើងទងព
លជាអត់
បាយស្ថលប់ក ៏ម្នដង ឹ ”។
នងសយ ដកដរងហម្្ំ សម្លងរម្ លម្ុ ខ្រតី រោយ ើ ឹ ើ
រសេកតន ី ឹកអា
តអាសូរ
ដក្កងរលាថ្ងៃរនិះវារ រៅរកក្រពនធរ រ
“ ែងរក្ពងរៅ
េុិះបង
ងក្គ្នន់បនតេ” សម្ ញញឹម្
“របើ អចេឹងបងរេញរៅ ើ យរ្លយថា ើ
ំ ៀងម្ុខ្ជាថ្ងៃ ើ យអូន រវល ់ដតអងគុយ ច ំឲ្យរាងរភ្ល
ក្តង ់រ
ើយ រ
ើ យរបើ ថ្ងៃរនិះបងម្ក ិះទ យប់បនតេ
សុំអន ូ កុក្ំ ពួយបារម្ភ
អីនឹងបងោា៎”
នយយេប់
សម្រក្កាករដរើ េុិះរេញពីខ្ ទម្រៅ ។
រពលរនិះ សម្ធាក់ក្តើេក្កយនគូកស ំ ត់ របស់ រគ រេញពីម្ុខ្កូនខ្ ទម្រក្កាម្ដ ំ
ក់រភ្លៀង ។
ល ូ វរៅ
ពីម្ុខ្កូនខ្ ទម្រនិះ កាលរបមានរភ្ល ឿង ធាលក់រជាគជា ំ ើ
ក ៏មានភ្ក់លាប់រក្ៅៗ ។ ខ្
ៈ រនិះក្តើេក្កយន
របស់សម្ ក ៏ ត ុ កង ់ខ្ទងម្ុខ្ មាខងជាប់នឹងជងហុកម្ួយ ។ សម្ក្តូវេុិះពីរលើដកប រៅទញក្តើេក្កយនពីខ្ទង
ម្ុខ្ រដម្ ុ ពីេងហុករនិះ ។ រពលរនិះក ៏ ើ បឲ្យរួ ី េ ត ស្ស្ថប់ដតមានរង យនតក្គើដសលរម្ួយ បានរបកបរម្ក ើ ដល ់កដនលង រនិះដដរ ។ មាេស់រងយនតបានរអើតកាល
រេញ ម្កខ្ទងរក្ៅសម្លងរម្ លម្ុ ខ្សម្កនុងទំនងដូេ ឹ ើ ជាខ្ងសម្ារ រ ឹ
ើ យដស្សកគក្មាម្ថា៖
“ដនអារនិះ ! រម្៉ាេក ៏ឈ្ប់សី កល ុ ូអីភ្លភ្ល េ ឹ ង តេ ៉ឺ អច ៉ឺ
អញបុកងាប់ឥេូវ រម្លម្ុ ខ្អញ ង” ើ
ឹ ែ ង-រៅ ! រៅឲ្យរលឿន រៅ- យី
សម្ក្រឹងញញឹម្ទងតូ ំ េេតត ។ ករយ ិ នង ពាកយ
សម្តរបស់ មាេស់រងយនតរនិះ ី
បានសដម្តង
រេញនូវ
ការរម្លងាយសម្ជាខ្ទ លង ំ ។ សម្េង ់ ដតនយយ ើ ិ ពាកយ ម្នសម្គួររ្លយតបរៅវ ញ ដតសម្ម្កគត ើ
ទន់ថា ឱ្! រគជាអនកមាន ក្រសនរបមានររឿងរា ៉ា វ ើ
រកតរេ ខ្ជានឹងចញ់ រក្រៀបរគជាដរាប ។ ើ ើ ង ខ្នម្ុ ួល រោយស្ថរការគតដូរេែិះ
សម្ក ៏ខ្ំក្ទរៅរសៃ ំ ៀម្ម្ន
រ្លយថាអវ ើ ី ។ សម្ ក្រញាប់ក្រញាល ់ទញក្តើេក្ក យនរេញ រដម្ ល ។ សម្ ើ ប ី រេៀស ូ វឲ្យរគបររៅ រលាតដ លជិះរលើ ដកប រ
ើ យក ៏ន ំក្តើេក្កយនគូ
កំសត់រេញពីទរនិះ តរៅម្ុខ្រទៀត ។ ក ៏ប៉ាុដនតខ្ ី រនិះ
សម្
ដបរជាស្សឡាងកា ំ ំង
ដភ្ែកក្ករេករម្លរៅរ ើ រៅ ពីម្ុខ្រតៀម្ការ
ៈ
រក្ពាិះសម្រចល
ើ ញស្សើមានក់ឈ្រក្េត់េរងេិះ
វ េករឈ្ឿង ។ នុិះា៎ គ៉ឺ រលាកស្សើ
គម្ រលៀង ជាក្រពនធរលាក គម្ ឈ្ុន ជាអនក មាន មានក់
ដដលមានក្តើេក្កយនក្រដ
លជា
៣០
សក្មាប់ជល ួ រ
ើ យជាមាេស់ថ្នក្តើេក្កយន ដដល
សម្កំពង ុ ដតធាក់រនិះ ។ រលាកស្សើ រលាកស្សើ
គម្
រលៀង
មានរូបរាងធាត់ទប។
ម្នសូវជាដតងខ្ន ួល
៉ឺ ុ ហាប៉ាុនានរទ
ដត
របស់ដដលរលាកស្សើក្តូវការរលខ្ ១ រនិះគ៉ឺ ក្ាក់ ។ រលាកស្សើរនិះមាត់អាក្កក់រ ត ុ ។
ើ យម្ុខ្
ក្កាស់ជាទបំ ី
ិ ា រៅរពលរនិះ សម្រសទើរដតគ្នានវញ្ញ
រៅកនុង
ខ្ន រក្ពាិះខ្ទលេដក្កងរលាកស្សើអស ូ យកក្តើេក្កយន ួល
ិ រៅវញ ដដលជាការកាត់ផ្តេ់នវូ ម្ុខ្របររបស់ខ្ន ួល ។ កាលរបបានជួ បនឹងរលាកស្សើ រៅកោ ត ល ូ វដូ ល រេែិះ ើ សម្ក ៏ក្តូវឈ្ប់ក្តើេក្កយន រោយការរគ្នរព។
រ
ើ យេុិះរៅអងវរក
“យ៉ាងរម្៉ាេរៅឯង ! ឯងម្នដដលអចេឹងរស្ថិះ ពី
ម្ែលម្ុញ អញ !”
រម្៉ាេក ៏ម្នយកក្ាក់រៅបង ់ថ្ងលសី កល ុ ូឲ្យ
ិ “សុំ រទសរលាកស្សើ” សម្រ្លយរៅវ ញ ក្ពម្ទង ំ ើ
រលើកថ្ដរេើងសំ ពិះ “ពីម្ែលម្ញខ្បា ំុ ញ ទរកក្ាក់បាន ដត ១០ ររៀលប៉ាុរោ ណ ិះ លាៃេរនិះច ំខ្ ំុ ញ បាទយករៅ ជូន”។
រលាកស្សើ រ
គម្
ើ យនយយថា ៖
រលៀង
រសើេទងឃ្ល ំ ែ ន់ខ្ទនញ់
“ពួកឯងរនិះវាសុទ ធដតអចេឹង -យី ! អញដូេជា
ី ! រកសុីជាម្ួយពួកឯងរនិះ” ្ុញក្ទន់ោស់រវយ សម្រលើកថ្ដសំ ពិះរលាកស្សើម្ង ត រទៀត
។
ពាកយ
សំ ដរី បស់រលាកស្សើ គម្ រលៀង រនិះបាន រ្វឱ្យរ ខ្ទន ំ ើ
ដល ់ក្តរេៀកសម្ជាទបំ ត ុ ។ “ឯង អញ” សុទ ធដតជា ី ពាកយររលាភ្ ំ ពាកយមាក់ងាយ ទងអស់ ំ ។ ពួកកម្ាករ
ដដលជួលក្តើេក្កយន របស់រលាកស្សើទងអស់ ំ សុទ ធ ដតបានទទួលនូវ ក្គប់ៗគ្នន ។ “រ
ពាកយសំ ដដី បបរនិះពីរលាកស្សើ
ហើ យេុិះ” រលាកស្សើនយយតរៅរទៀត ឯងម្ន
ដដលរ្វអាក្កក់ អី វនឹងអញពីម្ុនម្ករទ ើ
ឯងក្ាប់
អញថា រកក្ាក់ម្នបាន អញក ៏ក្រងុយរជឿឯងម្តង រៅេុិះ ដតរបលា ើ ៃ េរនិះ ឯងម្នយកក្ាក់រៅបង ់ឱ្យ អញរទរនិះ អញនឹងឲ្យ ម្នុសយម្កអូសសុីកលូយក ិ រៅវញភា ល ម្ នយយ ឲ្យរទៀងោ កុច ំ ំបាេ់ឲ្យអញ ខ្ទតរពលម្ករកឯងម្តងរទៀត
រម្លរៅអញដូ េជា ើ
េង ់ឈ្ប់រក សុីជាម្ួយនឹងពួកឯងរ
ី ើ យរវយ។
សម្ញញឹម្ទងតូ ំ េេតត “សូម្អរគុ
រលាកស្សើរ
យកក្ាក់រៅបង ់ជូន” “រអើរៅេុិះ
ើ យ ! លាៃេរនិះខ្ ំុ ញ នឹង
ិ អញរៅវញរ
ើ យ”
នយយេប់
រលាកស្សើ គម្ រលៀងក ៏រដរើ រេញពីទរនិះរៅ ។ ី សម្ ក្ពួយេតតជាខ្ទលងរលាតរេ ំ ើ ងរលើដកប រ
ក ៏ធាក់ក្តើេក្កយនរេញរៅរទៀតភាលម្ ។ តា ំងពីក្ពឹករ
ើយ
ូ តដល ់ថ្ងៃក្តង ់ រភ្លៀងរៅដត រលឹម្
ស្សិេៗ ម្នទន់ោេ់ក្គ្នប់រៅរេើយ។ សម្ ខ្ំធាក់ក្តើ
េក្កយន សវិះដសវងរកអនកជិះខ្ទវត់ដខ្ វង រពញក្ពិះរាជ ធានី
។
សម្រទបដតរកក្ាក់ បាន ើ
២០
ររៀល
ប៉ាុរោ ណ ិះ ដតសម្ក្តូវបង ់ថ្ងលឈ្ួលក្តើ ែ េក្កយនកនុង រពលលាៃេដល ់រៅ
៦០
ររៀល។
រោយគតដូរចែិះ
សម្ក ៏ម្នក្ពម្ឈ្ប់សក្មាករស្ថិះ រេិះដតខ្ំក្រឹងធាក់ ក្តើេក្កយន
ខ្សៗ តរៅរទៀត រ ឹល
ើ យដភ្ែករេិះដត
រថ្ពរករម្ ំ លដក្កងល មានអនករៅជិះ ។ សម្ក្តូវរក ើ ក្ាក់ឲ្យបាន យ៉ាងតេ ៦០ររៀល រដម្ ថ្ងលក្តើ ើ បឱ្យក្គប់ ី េក្កយន ឯថ្ងលអាហារសក្មាប់ខ្ន ួ ល នង ក្រពនធរនិះ
សម្ ម្នក្ពួយរទ រក្ពាិះរៅឯ ិះទ រៅមានសល ់អងេរ នង ក្រ
ុ កលមម្បររភាគបាន ិ ២-៣ ថ្ងៃ រទៀតដដរ
សម្បររភាគរដ ិ ម្ រៅសក្មាប់ធាក់ក្តើេក្កយន ើ បរស់ ី តរៅរទៀត
ម្នដម្នបររភាគរដ ិ ម្ វឱ្ជា ើ ប ី សងឃម្នូ ឹ
រសឆ្ៃញ់ ព ស្ថរអវីរេើយ។
ិ ី សម្ ក្រឹងធាក់ក្តើេក្កយនគូកស ំ ត់រៅតាម្ វង អូ
ី ុ រយ៉ារ
។
ក្ករេករម្លរ ើ
សម្រក្តកអរជាខ្ទលងកន ំ ុងការ
ដដល
ើ ញេនមានក់បក់ថ្ដរៅ ។ សម្ ខ្ំ
ក្រឹងធាក់ក្តើេក្កយនយ៉ាងរលឿនសំ រៅ
រៅរកេន
រនិះ ។ ក ៏ប៉ាុដនត...
សម្ក្តូវចប់ន្តហាវង ំ ឈ្ប់ភាលម្
រក្ពាិះ
មានភាលក់ងារប៉ាូលីសមានក់ ជិះរទេក្កយនម្ក ដអប ជត រ
ើ យក្ាប់ឱ្យសម្ឈ្ប់ ។
ដនា៎ រម្៉ាេក ៏ធាក់សី កល ុ ូបន្តញ្ញ េ ស់ ូ វអច ល េ ឹ ង ? ប៉ាូលីស
សួរ ។
សម្ស្សងាកេតត
រសេកតរក្តកអរកន ី ុងការបាន
ទទួលអនកជិះរនិះ បានរ្វឱ្យសម្ម្ នបាន ជាសរងេត ើ រម្ល ល ល េ ស់ រ ើ ូ វស្សបឬ ូ វបន្តញ្ញ ក ៏បានធាក់ក្តើេក្កយនលូត ក្រដ
លជា ៧ ដម្៉ាក្ត រៅរ
ើ យខ្
ើ យ។
ៈរនិះ សម្
េូលក្ជុល
ួ សម្ក
រ
សម្ ក្រញាប់ក្រញាល ់ េុិះពីរលើដកបក្តើេក្កយន ើ យរលើកថ្ដសំ ពិះភានក់ងារប៉ាូលីស
ក្ពម្ទងន ំ -
យយ សុំ រទស ៖
“សុំ រម្តាតអត់រទស ងេុិះទនរក្ាស ខ្បា ំុ ញ ទ ម្ន
បានជារម្ល” ។ ើ
រ
ភានក់ងារប៉ាូលីសមានទកម្ុ ខ្ក្កញ៉ាូ វ ឹ ិ ញថា ើ យក ៏រ្លយម្កវ ើ
មាន ូ វល រោិះស្ថររ ប៉ាុ
ពួកអាឯងរនិះ
ី ក្គវកាល វារេិះដត
ា ប៉ាុោ ណ ើ យ បា៉ាយរគរ្វជាសញ្ញ ើ
? “ភានក់ងារប៉ាូលីស នយយ ី ណ រម្៉ាេក ៏ម្នរម្ល ើ
រោយពាកយតងរុ ឹ រម្ល ! យករសៀវ រៅសុីកលូម្ក ឹ ង” ើ រម្ល ើ !”
សម្ លូកយករសៀវរៅក្តើេក្កយន
ុ េ រៅឲ្យ
ភានក់ងារប៉ាូលីសរោយថ្ដទងព ំ ី រ ។ ប៉ាូលីស ករមាលិះ
រនិះ ម្នដដលអភ្័យរទសដល ់អនកោ រស្ថិះរេើយ ។ រគពនតយរម្លរសៀវរៅក្តើ េក្កយន រោយ ើ េត់រ
មត ់
ើ យក ៏ទញកូនរសៀវរៅ ម្ួយរេញម្ក ។
សម្រ
ំ រក្ពាិះ ដង ឹ ថា ើ ញដូរចែិះក ៏ភ្តភ្័យជាខ្ទលង
ក្តូវបង ់ក្ាក់ពន័យ របត ើ េោស់ក ៏ ២៥ ររៀលដដរ។ “ក្ពិះរតជគុ
!” សម្នយយរោយសរម្លងញ័ រៗ
ដភ្ែកសម្លងរម្ លភា ន ក់ងារប៉ាូលីសរោយ សភាពអងវរ ឹ ើ ករ “សូម្រម្តាតអត់រទសឱ្យខ្បា ំ ្ុ ទម្តង េុិះទនរក្ាស” ។
ី ភានក់ងារប៉ាូលីសក្គវកាល
រទសឱ្យអនកោរ្វខ្ុ ើ សរទ េាប់ខ្ លិះៗដដររ
“អញម្នដដលអត់ ឯងក ៏ក្រដ
លជាដង ឹ
ខ្ុ ើ យ កាលរបឯងរ្វ ើ ើ ស អញក ៏ក្តូវ
ិ ី របស់អញ” ចត់ការតាម្វ្
សម្នឹកតូេេតតជាខ្ទលង ំ ... របររកសុីក្តើេក្កយន
រនិះ ក្តូវងូតរញើសតាងទករដ ម្ ើ បរត ឹ ី ូ រយកក្ាក់ ដដល តាម្្ម្ាតា
ោយរៅរ
ក ៏មានេំ
ើយ រ
ូ លម្នក្គប់ក្គ្នន់នឹងេំ
ណ ិះ រៅក្តូវច ំ ើ យម្នដតប៉ាុរោ
ក្រុងក្រយ័តខ្ ន នរដ ម្ ំ យខ្ុស នឹងេាប់េរាេររទៀត ើ បកុ ី ឲ្ ួល ង រក្ពាិះកាលរបើបានទទួល នូវបងាេន់ថ្ដពីភានក់ងារ
ប៉ាូលីសដូរេែិះ ក ៏ដក្ររសេកតថាន ី ឹងក្តូវបង ់ក្ាក់ពន័យ
សម្ ដលងអងវរករថាអវីរទៀត រោយរៅឈ្ររ្វក្ព ើ រងយ ើ
ទល ់ដតភានក់ងារប៉ាូលីសសររសរបងាេន់ថ្ដេប់
រស្សេបាេ់រ
ើ យដ
ក
ុ េម្កឲ្យ ។
“រៅេុិះ !” ភានក់ងារប៉ាូលីសក្ាប់ “ដសាករនិះក្តូវ
េូលខ្នរៅបករលខ្ ២” ួល
ិ លាៃេរនិះ សម្ក្តលប់ម្កដល ់ ិះទ វញម្ុ ន រពល រមា៉ាង ១៩ បនតេ។ កនុងរហារ ៉ា អាវរបស់ សម្មាន
ក្ាក់ក្តឹម្ដត ៣០ ររៀលប៉ាុរោ ណ ិះ ។ រខ្ទអាវរបស់ សម្
ទទករជាគរោយរញ ឹ ើស
កមាលង ំ រ
តរថ្
។
សម្ដូេជាអស់
រក្ពាិះធាក់ក្តើេក្កយន តា ំងពីក្ពឹក
ទល ់លាៃេ រកអនកជិះម្នបាន រ ក្គប់ថ្ងលឈ្ួលក្តើ ែ េក្កយន ង
។
ើ យបានក្ាក់ម្ន
ម្នដតប៉ាុរោ ណ ិះ
ភានក់ងារប៉ាូលីសរៅ រ្លៀតពន័យដងម្រទៀត ។ នង
សយ អងគុយរៅមាត់ទវរច ំរម្ល ល ី រោយរសេកតី ើ ូ វរត ក្ពួយបារម្ភ។
លុិះក្ករេករម្ើលរៅ
យនរៅម្ុខ្ ិះទ នងក ៏នឹកអរក្ពួេ រ រៅទទួលរតី រ
។
រ
ើ ញក្តើេក្ក
ើ យក ៏សទុិះរេើង
សម្បចឈប់ក្តើេក្កយនរៅម្ុខ្ ិះទ
សងឃម្ ើ យក ៏េុិះរដរើ ម្ក រោយរសេកតអស់ ី ឹ ។ ទក ឹ
ម្ុខ្របស់សម្បានសំ ដដងនូវអាការៈឲ្យនងសយដង ឹ
ភាលម្ថា
ម្ុខ្ជាបានក្ាក់ម្កម្នក្គប់
េក្កយនរេើយ ។
ថ្ងលឈ្ួលក្តើ ែ
“សយអូន” សម្នយយក្ាប់ក្រពនធ “បង បាន ក្ាក់ម្កដត ៣០ ររៀលប៉ាុរោ ណ ិះ រយើងរ្វរម្៉ា ើ េរៅ អូន ? បងដូេជាសយរពកដតម្តងរ
ើយ រ
ើ យក្តូវ
ប៉ាូលីសផ្កដងម្រទៀត ដសាកក្ពឹកបង នឹងក្តូវរៅ ិះទ បក រ
ើ យបងផ្កយ៉ាងតេក ៏ ២៥ររៀលដដរ”
នងសយដូេស្សងាកេតតភាលម្ ៖ “រម្៉ាេអចេឹងបង ? រ្វរម្៉ា ើ េបានជាប៉ាូលីស ផ្ក” “បងធាក់សី កល ុ ូ បន្តញ្ញ េ ស់ ូ វ” ល នងសយម្ននយយអវីតរៅរទៀត ។ នង រដរើ
ន ំម្ុខ្រតេូ ី លរៅកនុងខ្ ទម្ ។ សម្ សក្ម្ុតខ្ន ួ ល អងគុយ ជតក្រពនធ រ
ើ យរអាបកាលជងគង ់ដូេរពលម្ុនៗ ។
“រម្លរៅរយ ល ើ ើ ងដូេជាអស់ ូ វរ
ឹ ើ យអូន ! ម្នដង
រពលោរយើងបាន្ូរដូេរគរទ” សម្ នយយ ង ក្ករេករម្លម្ហ ួ រោិះ ើ ូ បអាហារ ង ដដល ក្រពនធដស ទុកឲ្យរៅជតខ្ន ួ ល ។ ម្ហូបអាហារ រនិះគ្នានអវីរក្ៅពី បាយម្ួយចន នងក្រ របស់រក្រពនធ ទងព ំ ីរ ីត ោស់រ
ើ យ។
ុ ក ម្ួយចនរេើយ ។ ឋានៈ នក់រនិះ
ដូេជាតងដតង ឹ
បញ្ញ ហ ដ ៏សំ ខ្ទន់រៅក្តង ់ក្ាក់ពន័យ
ដដលក្តូវយករៅបង ់រៅក្ពឹកដសាករនិះ ។ សម្ដកដរងហម្្ំ ៖ ើ “ថ្ងលផ្កខ្ទងប៉ាូលីសសំ ខ្ទន់ជាង
រក្ពាិះរបើរយើង
គ្នានក្ាក់បង ់ឲ្យរគ បងនឹងក្តូវជាប់គក ុ ម្នខ្ទន” នយសយរបកដភ្ែ ក្ំៗ ៖ ើ “ជាប់គក ុ ឬ ?” នងសួររោយការរងឿង្ៃល ់
“
ឹ ែងរ
“រគម្ុខ្ជានឹង បចូ ជ ន ើ យ ! ” សម្រ្លយ ើ
បងរៅបចូ េ លគុកជំនស ួ ក្ាក់បង ់ផ្ក ដសាករនិះបង
ម្ុខ្ជានឹងអងវរកររលាកកុម្រសៀរ ា ជក្មាបរលាកតាម្
ក្តង ់ថាបងមានក្ាក់ក្តឹម្ដត ៣០ ររៀល ប៉ាុរោ ណ ិះ រលាកម្ុខ្ជាអា
តអាសូរម្នផ្ក រលើសពីរនិះរទ
រម្លរៅ ឯសុីកលូរនិះ វាគ្នានបញ្ញ ហ អីរទៀតរទ បងអស់ ើ សងឃម្ថាន ឹ ឹងបានធាក់វារទៀតរ
ើយ
ទុកឲ្យរលាក
ស្សើម្កអូស
ិ យករៅវញេុ ិះ
អងវរករគ្នត់
យ៉ាងោក ៏គ្នត់ម្នក្ពម្ដដរ
រលាកស្សើ
រម្លរៅរប ទុ ើ ើ កជា រក្ពាិះ
ដូេជាម្នដដលរយគយល ់ដល ់អនកោ
រស្ថិះ” ទកដភ្ែ ករបស់នងសយ ក ៏ ឹ
ៗ។
ូ រធាលក់េិះុ ម្ក រក្ចក
“ដល ់រពលរយើងរ
ំុ ញ ឹងសម្ៃំរៅ រសៃៀម្ ើ យបង ខ្ន
ម្នបានរទ ខ្ក្ំុ ញ តូវដតរក ូ វជួ ល យរកសុីបង ខ្ន ំុ ញ ឹងរ្វការ ើ ិ ក្គប់ដបបយ៉ាង រដម្ ម្កេចេឹម្ជីវតបង ! ើ បយកក្ាក់ ី
បងរេិះដតម្នឲ្យខ្រំ ្ុ ៅរ្វការ ឬលក់ដរូ អីបនតេបនតួេ ើ រស្ថិះ ដតរពលរនិះកុជ ំ ំទស់ខ្រំុ ញ ្វអ ើ ី រយើងក្តូវដតជួយ រកសុីគ្នន
ខ្អា ំុ ញ េរៅរៅសុីឈ្ែួលឯោក ៏បានដដរ
រក្ពាិះសពវថ្ងៃរៅ សម្ អា
ិះទ គ្នានរ្វអវ ើ ី រស្ថិះ” ។
យកថ្ដអដងាលខ្ នងក្រពនធតេៗ
រោយការ
ត នង ស្សឡាញ់ ។ ម្ុននឹងនយយ ការរ្លយ ើ
ក្ាប់រៅក្រពនធ “សម្ក ៏បានឮសំ រេង របស់ស្សើមានក់ រៅខ្ទងម្ុខ្ខ្ ទម្ ដស្សករៅរ្មិះរគ ។ សម្ក្តជាក់ ខ្នស្សិ ប រក្ពាិះសម្ស្ថគល ់េាស់ថា សរម្លងរនិះជា ួល
សរម្លងរបស់រលាកស្សើ គម្ រលៀង” ។ សម្រក្កាក ឈ្ររេើងរ
ើ យរដរើ រេញពីខ្ ទម្រនិះ ម្ករក្ៅរោយ
េតតររភ្ ំ បជាខ្ទ លង ំ រក្ពាិះរលាកស្សើ គម្ រលៀងកំពង ុ ើ ដតឈ្រក្េត់េរងេិះជតក្រុសមានក់ ។
“យ៉ាងរម្៉ាេរៅឯង” រលាកស្សើគម្ រលៀងសួរ ៖ សម្ឯងបានសនាថា រៅបង ់ឲ្យអញលាៃេរនិះ រ
យកក្ាក់ថ្ងលឈ្ួលសុ ែ ី កលូ
អញរៅច ំរម្ល ើ ូ វល
ឯង
ូ តដល ់ក្ពលប់្ំ ។ អញម្នក្តូវការស្ថតប់ ពាកយ
រោិះស្ថរអំ ពីឯងទងអស់ ំ -ម្ក
!
យកក្ាក់ម្កឲ្យ
អញ ពួកឯងរនិះវាសុទ ធដតអចេឹង វាគ្នាន អាោម្ួយ មានេតតរស្ថិះ ម្នថាអាោជាអាោរទ វាសុទ ធដត ជំពាក់ថ្ងលសី កល ុ ូទល ់ដតអញរៅទរដល ់ ិះទ អាងថាម្នសូវស្សួលខ្ន ួល “ខ្បា ំុ ញ ទគ្នាអីរោិះស្ថរ
រក្ពាិះវា
ខ្ លិះក្រពនធកន ូ ម្នសូវជាខ្ លិះ
រទរលាកស្សើ
រក្ៅពីអងវរករ
រលាកស្សើថា ខ្រំុ ញ កក្ាក់ម្នបានដម្នរលាកស្សើ សុំ រលាកស្សើរម្តាត រៅេុិះ...”
រលាកស្សើ គម្ រលៀង រលើកថ្ដរារេើង រទ ! អញរម្តាត បានដតអនកោដដលបង ់លុយថ្ងល ឈ្ែួលសុីកលូឲ្យអញ សុីកលូម្ួយៗ អញទញម្កទងពាន់ ំ ទងម្ុ ំ ន ៉ឺ
ឲ្យឯងធាក់ទរទៗយ៉ាងរម្៉ាេបាន
អញក្តូវ
ការក្ាក់ របឯងគ្ន ា នក ៏ដលងធាក់រៅ រៅរកជួលសុីកលូ ើ រគដថ្ទរទៀតេុិះ-ពួកឯងរនិះ អាក្កក់ោស់ រកក្ាក់ បានម្កយករៅរលងរបៀរ ជក់កញ្ញ ឆ
ឹកស្ស្ថ គ្នាន
គតដល ់មាេស់សី កល ុ ូរស្ថិះ “នយយេប់រ ស្សើក ៏ដបរម្ុខ្
ម្ករកបុរសមានក់
ើ យ រលាក
ដដលឈ្ររៅជត
ិ គ្នត់ “រៅអា គុេ ! យកសុីកលូរៅ ិះទ វញ” ។
អនកបរក្ម្ើបានក្រតបតតតាម្បញ្ញ ជ របស់រលាកស្សើ គម្ រលៀង ភាលម្ រ
ើ យរលាកស្សើក ៏រដរើ តាម្រក្កាយ
រៅ ។ សម្ឈ្រសម្លឹងរម្លតាម្រក្កាយ រោយមាន ើ ទកដភ្ែ ក ឹ
ូ រធាលក់ម្ករក្ចក ៗ ។ សម្ខ្ទរ្ម ំ ញដ
ន
រៅរសៃៀម្ម្ួយសនទុិះ រទបន យយរេញម្កតេៗថា ើ ៖
“ឱ្
ក្ពិះជាមាេស់រ
ើយ
!
ក្ពិះអងគគ្នានអា
ត
អាសូរអនកក្ក ងរស្ថិះ !...”
នងសយរដរើ េូលម្កជតរតរី
ើ យនយយថា៖
“បង ! របទុ ើ កជាយ៉ាងរម្៉ាេ ក ៏រយើងម្នដល ់ រៅ
ោេ់រពាិះស្ថលប់ដដរ
ិ របរគអូ សយកសុីកលូយករៅវញ ើ
ក ៏គង ់មានការងារដថ្ទរទៀតដដរ”
“អូន
!”
សម្នយយទងរក្កៀម្ក្កំ ំ
ក្រកាន់ខ្ទជប់រៅកនុងសមាាអាជីវៈ ពបាក
“បងបាន
បងសុខ្េតតក្ក
ក ៏ម្នក្ពម្ក្រក្ពឹតទ ត េ ុ រេ តខ្ុ ិ សពី ូ វេាប់ ល
រសេកតលា ី ដដលបងខ្ំរកាទុកម្កយូររ
ម្នបានជួយបងឲ្យបានទទួលនូវរសេកតី
ើ យរនិះ
ដត វា សុខ្
សរាយម្តងោរស្ថិះ
អូន ! បងេង ់ដតរ្វរចររល នរ់ ទអូន ដក្កងវាបាន ើ
ស្សួលជាងរនិះបនតេ “បង!” នងសយឃ្លត់ “កុគ ំ ត
អចេឹងបង បងក្តូវដតក្រកាន់ឲ្យខ្ទជប់ខ្ន ី ួ ជ នូវរសេកតលា ររៀងរៅ គង ់មានថ្ងៃោម្ួយ ក្ពិះជាមាេស់នឹងជួយ រយើងជាម្នខ្ទន” ។
សម្រសើេទងេ ំ តតម្ួរ
ិ ដដល ងងត មងេំរពាិះជីវត ឹ
ងងល ់គ្នានអនកោជួយឧបតាម្ ភ
គ្នានញាតម្តតោ
លមម្ពឹងពាក់បាន រ កាសចយវាយ
ុ គគ្ន ើ យសំ ខ្ទន់បំ ត ៉ឺ ា នក្ាក់
សម្ក្តូវដតទទួលនូវ
ិ លំបាករនិះអស់ម្ួយជីវតរៅឬ ?
រ
រសេកតទុ ី កខ
“បង!” នងសយនយយ “ ផ្លស់រខ្ទអាវ ងូតទក ឹ ើ យញា ុ ំបាយសនរៅបង
រយើងនឹងបាន
ជំនំគ្ន ុ ន
រម្លថា រយើងគួររ្វយ ើ ើ ៉ា ងោឲ្យបានក្ាក់យកម្ក ិ េចេឹម្ជីវតតរៅរទៀត ”
កនុងរពលទុកល ខ ំបាកដូរេែិះ
មានដតក្រពនធមានក់
ប៉ាុរោ ណ ិះ ដដលអាេលួងរលាម្រ្វឱ្យសម្ មានកមាលង ំ ើ េតតក្គ្នន់របើ ។
សម្ដបររៅនយយនឹងក្រពនធថា៖ “សយអូន ! បងអា
តអូនោស់ អូនម្នគួរ
ម្កពបាកជាម្ួយនឹងបងរស្ថិះ
តា ំងពីរពលបានគ្នន
ជារតក្រពនធ ម្ក រយើងរេិះដតបានជួបក្រទិះនឹងរសេកតី ី ទុករខ វទនជានេេ
ជួលកាលរ
ូត
ដល ់អត់បាយក ៏
មានដដរ” “បង! បងគួរដតយល ់ដល ់េតតអន ូ ឲ្យរក្ៅជាងរនិះ រទៀត” នងសយរ្លយរេ ំ “រសេកតី ើ ើ ងទងរក្កៀម្ក្កំ សុខ្របស់អន ូ ម្នដម្នរៅក្តង ់ក្ាក់រនិះរទបង ដតវា រៅក្តង ់ការដដលបងស្សឡាញ់ នង អា
តអាសូរ
អូន រោយដេកឯរោិះរទ រតើ ខ្ធា ំុ ញ ល ប់បានក្ាប់បង រក្េើនរលើករ
ំ ំ បលខ្ក របទុ ំ អ ំុ ញ ៏រៅ ើ កជាញា ុ ដុ
ើ យថា
ដតក្ទបានសុំ ំ ឲ្យដតបងស្សឡាញ់ នង អា ខ្ដំុ ញ តប៉ាុរោ ណ ិះ បានរ
ើ យ”
សម្ ទិះស្ថមក្រពនធរ ក្កំ ។
តអាសូរ
ំ ក ខ រក្កៀម្ ើ យញញឹម្ទងទុ
“ពតោស់រ បង
ងេតត របស់ ើ យអូន ! អូនគជាដួ ៉ឺ
កនុងរលាករនិះគ្នានអវីដដលបងស្សឡាញ់ ជាង
សយរទ របមានឋានៈក្គ្នន់ របជាងរនិះរេ ើ ើ ើ ង រពល
ោ រពលរនិះបងនឹងខ្ំក្រម្ូល នូវរសេកតសុ ី ខ្យក ម្កក្រគល ់ឲ្យអូន” ។
ិ នង រាង កាយ “ បង !” នងសយរ្លយរេ ើ ើ ង “ជវី ត
របស់ខ្បា ំុ ញ នកាលយរៅជារបស់បងអស់រ រៅរួម្សុខ្ទុកជា ខ ម្ួយបងជាក្រពនធ
ំុ ញ ក្ូ ទ ំ ើ យ ខ្ស
ដ ៏លារបស់បង
បង ! សុំ បងកុគ ំ តរក្េើនរពកន ំឲ្យ ក្ពួយេតតឥតអំ រពើ ិ រទ សុំ បងគតថា ជីវតអន កក្ក វាដតងដតអចេឹងរ
ើយ
ក្តូវខ្ទរ្ម ំ ញអត់្ន់តសឲ្ ូ យទល ់ដតដល ់ថ្ងៃស្ថលប់ ថ្ងៃ រនិះរយើងរួេខ្ន ត ុ ពីរសេកតស្ថ ី ល ប់ រក្ពាិះរយើងមាន ួល បាយញា ុ ំក្គ្នន់ ដតប៉ាុរ រ
ើយ រ
ណ ិះក ៏រាប់ថា ក្គ្នន់របោស់ ើ
ំ លគតរៅដល ់ថ្ងៃដសាករ្វអវ ើ យរយើងកុអា ើ ី
អនកក្កគ្នានអនគតរទ ម្ួយថ្ងៃៗប៉ាុរោ ណ ិះ” ។ សម្
រក្ពាិះរយើងរស់រៅសក្មាប់
ងក់កាលយ៉ឺតៗ
រពញេតតនឹងពាកយ
ោស់រតឿនរបស់ក្រពនធកស ំ ត់កក្ម្ជាខ្ទលង ំ “សយ អូន ិ ជាការ ! អូននយយរនិះក្តូវដម្ន ជីវតគ តស ូ ដូរេែិះ ៉ឺ ក្តូវដតសវិះដសវងរត់រកការងារងាីរទៀត ។