Prafiletwo

២ ជីវិត្កម្មករលៅទើព្កុង នកោ ត លវសានតរដូវ រសទើររាល ់ថ្ងៃ ជារ

រភ្លៀងធាលក់េិះុ រជាគជា ំដ ី

តុរ្វឲ្យកម្ា ករក្តើេក្កយន ើ

រក

ក្ាក់ម្នបាន រក្ពាិះម្នសូវមានអន ក ជិះក្តើេក្កយន ... ។ សម្ក្តូវន ំយកក្ាក់ ម្កពីរពលម្ុនខ្ លិះៗ

ដដលខ្នបានខ្ំ សនែំទក ុ ួល

រៅបង ់ថ្ងលឈ្ួលក្តើ ែ េក្កយន

ដដលកនុងរពលតៗម្កម្នយូបុន ៉ា ា ន សម្ ក ៏នឹងក្តូវ អស់ខ្នអស់ ក្ា ួល ថ្ រទ ម្ ម្ករ

រៅ

។

មងរោយក្គ្នប់រភ្លៀង តា ំងពីរបថ្ងៃ ី

ើ យ ។ រភ្លៀងធាលក់សស្ស្ថក់សស្ស្ថញ់ រសទើដត

ម្នោេ់ក្គ្នប់ ... ។

ក្ពឹករនិះ រភ្លៀងធាលក់រជាគជា ំរទៀត ។ សម្ អងគុយ

រអាបកាលជងគង ់រៅកនុងកូនខ្ ទម្តូេ របស់រគ រ

ើយ

កំពង ុ ដតក្ពួយេតតជាម្ួយ នង នងសយ ជាក្រពនធ កំសត់កក្ម្ ។ រៅកនុងកូន ខ្ ទម្រនិះគ្នានសម្បតតអវីរក្ៅ

ពីករនទល រខ្យ ើ ែ នង ម្ុងចស់ៗរនិះរេើយ ។ ក្តើេក្ក យនេតរចល រៅពីម្ុខ្កូនខ្ ទម្រនិះឯង ។ ទកម្ុ ខ្ ឹ របស់សំ រៅ

មងរោយការក្ពួយបារម្ភ... សម្ខ្ទន

បង ់ថ្ងល ឈ្ែួលក្តើេក្កយន កនុងម្ែលម្ុញរនិះម្ួយថ្ងៃ រៅរ

ើយ

។

សម្គតថាខ្នរគ ួល

ក្តូវរ្វយ ើ ៉ា ងោ

ស្សួលក្រសនរបមា ើ េ ស់ក្តើេក្កយនម្កអូសយក ិ េក្កយនរៅវញ...

ក្តើ

រក្ពាិះការដសវងរកក្តើេក្កយន

ពីអនកដថ្ទរទៀត រនិះជាការពបាកោស់ រោយក្តូវ មានអនកធាន នង មានក្ាក់កក់ បញ្ញ េ ំរទៀត ង រទបបាន ។ ើ

“រយើងគតរ្វយ ើ ៉ា ងរម្៉ាេរទៀត សយ” សម្ នយយ

នឹងក្រពនធរោយការក្ពួយេតត “សយ ក្រដ ថា បងខ្លរកក្ាក់ ជ រ

លជាគត

ុ ូ ក្តង ់ោ ើ យ ក ៏រៅឈ្ប់សី កល

រលង ដតតាម្ពតបងខ្ំធាក់ សុីកលូរសទើរដតម្នបាន សំ រាកដតវាគ្នានអនកោជិះរស្ថិះ អចេឹងរទៀត ងរនិះ

រ

ើ យរបរភ្ល ើ ៀង

វារតដតគ្ន ឹ ា នអនកជិះរស្ថិះរៅ

រទៀត រក្ពាិះរគម្នសូវរដរើ រលង” ។ នងសយ

ជាស្សើដដលចត់ថា

ស្ថាតបាតមានក់ ។ នងមានអាយុក្រដ នងជាស្សើមានស្ថេ់្ម្សស្ថាត

មានរូបរឆ្ម្ ល ១៧ ឆ្ន ំ ។ មានអ្ា

ស្ស័យលា ជាទស្សឡាញ់ របស់ញាតជត ខ្ទង នង ជា ី

ស្សើសប ៃ រ់ សៃៀម្ម្នសូវនយយសតី ដតរពញរៅរោយ ការរស្ថមិះក្តង ់េំរពាិះរតី ។

ពាកយសម្តីរបស់របានរ្វ ឲ្យ នងសយ ក្ពួយេតត ីត ើ

ជាខ្ទលង ំ “រទបង !” នងសយរ្លយរេ ើ ើ ង “អូនម្នដដល

គតថា បងខ្លរកក្ាក់ េ កាសរនិះរទ រក្ពាិះការធាក់ សុីកលូក ៏ដូេជាការ ែងរក្ពងដដរ

កាលរបវាស យ ើ

ក្ាក់យ៉ាងតេឲ្យបាន៦០ររៀល

រដម្ ើ បយករៅឲ្យថ្ងល ី

រ

ើ យ ក ៏គ្នានអនកោជិះរទបង! ថ្ងៃរនិះបងក្តូវរក

សុីកលូរគ

បងឆ្ប់រេញសុីកលូរៅេុិះ

រៅដកសុីកលូម្ករកខ្ន ំុ ញ ឹងកុ

កគ្នត់ថា

របើរលាកស្សើ

ពីម្ែលម្ញ

បងម្នស្សួលខ្នរទ ប ម្នបានយកក្ាក់ថ្ងលសី កល ុ ូរៅ ើ ួល គ្នត់ សុំ បងក្រញាក់ក្រញាល ់រេញសុីកលូរៅេុិះ” ។

“រម្ើលរៅកនុងថ្ងៃរនិះ” សម្នយយទងដកដរងហ ំ ម្ ើ

ដវង “របបងរកក្ាក់ ម្នបាន ៦០ររៀលរទ រលាកស្សើ ើ ក្រដ

លជា

ិ ម្កអូសយកសុីកលូរៅវញ

ម្នខ្ទនរទ

រម្លរៅ រ ើ

ំ ី រនក់ ក្រដ ើ យរយើងទងព

លជាអត់

បាយស្ថលប់ក ៏ម្នដង ឹ ”។

នងសយ ដកដរងហម្​្ំ សម្លងរម្ លម្ុ ខ្រតី រោយ ើ ឹ ើ

រសេកតន ី ឹកអា

តអាសូរ

ដក្កងរលាថ្ងៃរនិះវារ រៅរកក្រពនធរ រ

“ ែងរក្ពងរៅ

េុិះបង

ងក្គ្នន់បនតេ” សម្ ញញឹម្

“របើ អចេឹងបងរេញរៅ ើ យរ្លយថា ើ

ំ ៀងម្ុខ្ជាថ្ងៃ ើ យអូន រវល ់ដតអងគុយ ច ំឲ្យរាងរភ្ល

ក្តង ់រ

ើយ រ

ើ យរបើ ថ្ងៃរនិះបងម្ក ិះទ យប់បនតេ

សុំអន ូ កុក្ំ ពួយបារម្ភ

អីនឹងបងោា៎”

នយយេប់

សម្រក្កាករដរើ េុិះរេញពីខ្ ទម្រៅ ។

រពលរនិះ សម្ធាក់ក្តើេក្កយនគូកស ំ ត់ របស់ រគ រេញពីម្ុខ្កូនខ្ ទម្រក្កាម្ដ ំ

ក់រភ្លៀង ។

ល ូ វរៅ

ពីម្ុខ្កូនខ្ ទម្រនិះ កាលរបមានរភ្ល ឿង ធាលក់រជាគជា ំ ើ

ក ៏មានភ្ក់លាប់រក្ៅៗ ។ ខ្

ៈ រនិះក្តើេក្កយន

របស់សម្ ក ៏ ត ុ កង ់ខ្ទងម្ុខ្ មាខងជាប់នឹងជងហុកម្ួយ ។ សម្ក្តូវេុិះពីរលើដកប រៅទញក្តើេក្កយនពីខ្ទង

ម្ុខ្ រដម្ ុ ពីេងហុករនិះ ។ រពលរនិះក ៏ ើ បឲ្យរួ ី េ ត ស្ស្ថប់ដតមានរង យនតក្គើដសលរម្ួយ បានរបកបរម្ក ើ ដល ់កដនលង រនិះដដរ ។ មាេស់រងយនតបានរអើតកាល

រេញ ម្កខ្ទងរក្ៅសម្លងរម្ លម្ុ ខ្សម្កនុងទំនងដូេ ឹ ើ ជាខ្ងសម្ារ រ ឹ

ើ យដស្សកគក្មាម្ថា៖

“ដនអារនិះ ! រម្៉ាេក ៏ឈ្ប់សី កល ុ ូអីភ្លភ្ល េ ឹ ង តេ ៉ឺ អច ៉ឺ

អញបុកងាប់ឥេូវ រម្លម្ុ ខ្អញ ង” ើ

ឹ ែ ង-រៅ ! រៅឲ្យរលឿន រៅ- យី

សម្ក្រឹងញញឹម្ទងតូ ំ េ​េតត ។ ករយ ិ នង ពាកយ

សម្តរបស់ មាេស់រងយនតរនិះ ី

បានសដម្តង

រេញនូវ

ការរម្លងាយសម្ជាខ្ទ លង ំ ។ សម្េង ់ ដតនយយ ើ ិ ពាកយ ម្នសម្គួររ្លយតបរៅវ ញ ដតសម្ម្កគត ើ

ទន់ថា ឱ្! រគជាអនកមាន ក្រសនរបមានររឿងរា ៉ា វ ើ

រកតរេ ខ្ជានឹងចញ់ រក្រៀបរគជាដរាប ។ ើ ើ ង ខ្នម្ុ ួល រោយស្ថរការគតដូរេែិះ

សម្ក ៏ខ្ំក្ទរៅរសៃ ំ ៀម្ម្ន

រ្លយថាអវ ើ ី ។ សម្ ក្រញាប់ក្រញាល ់ទញក្តើេក្ក យនរេញ រដម្ ល ។ សម្ ើ ប ី រេៀស ូ វឲ្យរគបររៅ រលាតដ លជិះរលើ ដកប រ

ើ យក ៏ន ំក្តើេក្កយនគូ

កំសត់រេញពីទរនិះ តរៅម្ុខ្រទៀត ។ ក ៏ប៉ាុដនតខ្ ី រនិះ

សម្

ដបរជាស្សឡាងកា ំ ំង

ដភ្ែកក្ករេករម្លរៅរ ើ រៅ ពីម្ុខ្រតៀម្ការ

ៈ

រក្ពាិះសម្រចល

ើ ញស្សើមានក់ឈ្រក្េត់េរងេិះ

វ េករឈ្ឿង ។ នុិះា៎ គ៉ឺ រលាកស្សើ

គម្ រលៀង ជាក្រពនធរលាក គម្ ឈ្ុន ជាអនក មាន មានក់

ដដលមានក្តើេក្កយនក្រដ

លជា

៣០

សក្មាប់ជល ួ រ

ើ យជាមាេស់ថ្នក្តើេក្កយន ដដល

សម្កំពង ុ ដតធាក់រនិះ ។ រលាកស្សើ រលាកស្សើ

គម្

រលៀង

មានរូបរាងធាត់ទប។

ម្នសូវជាដតងខ្ន ួល

៉ឺ ុ ហាប៉ាុនានរទ

ដត

របស់ដដលរលាកស្សើក្តូវការរលខ្ ១ រនិះគ៉ឺ ក្ាក់ ។ រលាកស្សើរនិះមាត់អាក្កក់រ ត ុ ។

ើ យម្ុខ្

ក្កាស់ជាទបំ ី

ិ ា រៅរពលរនិះ សម្រសទើរដតគ្នានវញ្ញ

រៅកនុង

ខ្ន រក្ពាិះខ្ទលេដក្កងរលាកស្សើអស ូ យកក្តើេក្កយន ួល

ិ រៅវញ ដដលជាការកាត់ផ្តេ់នវូ ម្ុខ្របររបស់ខ្ន ួល ។ កាលរបបានជួ បនឹងរលាកស្សើ រៅកោ ត ល ូ វដូ ល រេែិះ ើ សម្ក ៏ក្តូវឈ្ប់ក្តើេក្កយន រោយការរគ្នរព។

រ

ើ យេុិះរៅអងវរក

“យ៉ាងរម្៉ាេរៅឯង ! ឯងម្នដដលអចេឹងរស្ថិះ ពី

ម្ែលម្ុញ អញ !”

រម្៉ាេក ៏ម្នយកក្ាក់រៅបង ់ថ្ងលសី កល ុ ូឲ្យ

ិ “សុំ រទសរលាកស្សើ” សម្រ្លយរៅវ ញ ក្ពម្ទង ំ ើ

រលើកថ្ដរេើងសំ ពិះ “ពីម្ែលម្ញខ្បា ំុ ញ ទរកក្ាក់បាន ដត ១០ ររៀលប៉ាុរោ ណ ិះ លាៃេរនិះច ំខ្ ំុ ញ បាទយករៅ ជូន”។

រលាកស្សើ រ

គម្

ើ យនយយថា ៖

រលៀង

រសើេទងឃ្ល ំ ែ ន់ខ្ទនញ់

“ពួកឯងរនិះវាសុទ ធដតអចេឹង -យី ! អញដូេជា

ី ! រកសុីជាម្ួយពួកឯងរនិះ” ្ុញក្ទន់ោស់រវយ សម្រលើកថ្ដសំ ពិះរលាកស្សើម្ង ត រទៀត

។

ពាកយ

សំ ដរី បស់រលាកស្សើ គម្ រលៀង រនិះបាន រ្វឱ្យរ ខ្ទន ំ ើ

ដល ់ក្តរេៀកសម្ជាទបំ ត ុ ។ “ឯង អញ” សុទ ធដតជា ី ពាកយររលាភ្ ំ ពាកយមាក់ងាយ ទងអស់ ំ ។ ពួកកម្ាករ

ដដលជួលក្តើេក្កយន របស់រលាកស្សើទងអស់ ំ សុទ ធ ដតបានទទួលនូវ ក្គប់ៗគ្នន ។ “រ

ពាកយសំ ដដី បបរនិះពីរលាកស្សើ

ហើ យេុិះ” រលាកស្សើនយយតរៅរទៀត ឯងម្ន

ដដលរ្វអាក្កក់ អី វនឹងអញពីម្ុនម្ករទ ើ

ឯងក្ាប់

អញថា រកក្ាក់ម្នបាន អញក ៏ក្រងុយរជឿឯងម្តង រៅេុិះ ដតរបលា ើ ៃ េរនិះ ឯងម្នយកក្ាក់រៅបង ់ឱ្យ អញរទរនិះ អញនឹងឲ្យ ម្នុសយម្កអូសសុីកលូយក ិ រៅវញភា ល ម្ នយយ ឲ្យរទៀងោ កុច ំ ំបាេ់ឲ្យអញ ខ្ទតរពលម្ករកឯងម្តងរទៀត

រម្លរៅអញដូ េជា ើ

េង ់ឈ្ប់រក សុីជាម្ួយនឹងពួកឯងរ

ី ើ យរវយ។

សម្ញញឹម្ទងតូ ំ េ​េតត “សូម្អរគុ

រលាកស្សើរ

យកក្ាក់រៅបង ់ជូន” “រអើរៅេុិះ

ើ យ ! លាៃេរនិះខ្ ំុ ញ នឹង

ិ អញរៅវញរ

ើ យ”

នយយេប់

រលាកស្សើ គម្ រលៀងក ៏រដរើ រេញពីទរនិះរៅ ។ ី សម្ ក្ពួយេតតជាខ្ទលងរលាតរេ ំ ើ ងរលើដកប រ

ក ៏ធាក់ក្តើេក្កយនរេញរៅរទៀតភាលម្ ។ តា ំងពីក្ពឹករ

ើយ

ូ តដល ់ថ្ងៃក្តង ់ រភ្លៀងរៅដត រលឹម្

ស្សិេៗ ម្នទន់ោេ់ក្គ្នប់រៅរេើយ។ សម្ ខ្ំធាក់ក្តើ

េក្កយន សវិះដសវងរកអនកជិះខ្ទវត់ដខ្ វង រពញក្ពិះរាជ ធានី

។

សម្រទបដតរកក្ាក់ បាន ើ

២០

ររៀល

ប៉ាុរោ ណ ិះ ដតសម្ក្តូវបង ់ថ្ងលឈ្ួលក្តើ ែ េក្កយនកនុង រពលលាៃេដល ់រៅ

៦០

ររៀល។

រោយគតដូរចែិះ

សម្ក ៏ម្នក្ពម្ឈ្ប់សក្មាករស្ថិះ រេិះដតខ្ំក្រឹងធាក់ ក្តើេក្កយន

ខ្សៗ តរៅរទៀត រ ឹល

ើ យដភ្ែករេិះដត

រថ្ពរករម្ ំ លដក្កងល មានអនករៅជិះ ។ សម្ក្តូវរក ើ ក្ាក់ឲ្យបាន យ៉ាងតេ ៦០ររៀល រដម្ ថ្ងលក្តើ ើ បឱ្យក្គប់ ី េក្កយន ឯថ្ងលអាហារសក្មាប់ខ្ន ួ ល នង ក្រពនធរនិះ

សម្ ម្នក្ពួយរទ រក្ពាិះរៅឯ ិះទ រៅមានសល ់អងេរ នង ក្រ

ុ កលមម្បររភាគបាន ិ ២-៣ ថ្ងៃ រទៀតដដរ

សម្បររភាគរដ ិ ម្ រៅសក្មាប់ធាក់ក្តើេក្កយន ើ បរស់ ី តរៅរទៀត

ម្នដម្នបររភាគរដ ិ ម្ វឱ្ជា ើ ប ី សងឃម្នូ ឹ

រសឆ្ៃញ់ ព ស្ថរអវីរេើយ។

ិ ី សម្ ក្រឹងធាក់ក្តើេក្កយនគូកស ំ ត់រៅតាម្ វង អូ

ី ុ រយ៉ារ

។

ក្ករេករម្លរ ើ

សម្រក្តកអរជាខ្ទលងកន ំ ុងការ

ដដល

ើ ញេនមានក់បក់ថ្ដរៅ ។ សម្ ខ្ំ

ក្រឹងធាក់ក្តើេក្កយនយ៉ាងរលឿនសំ រៅ

រៅរកេន

រនិះ ។ ក ៏ប៉ាុដនត...

សម្ក្តូវចប់ន្តហាវង ំ ឈ្ប់ភាលម្

រក្ពាិះ

មានភាលក់ងារប៉ាូលីសមានក់ ជិះរទេក្កយនម្ក ដអប ជត រ

ើ យក្ាប់ឱ្យសម្ឈ្ប់ ។

ដនា៎ រម្៉ាេក ៏ធាក់សី កល ុ ូបន្តញ្ញ េ ស់ ូ វអច ល េ ឹ ង ? ប៉ាូលីស

សួរ ។

សម្ស្សងាកេតត

រសេកតរក្តកអរកន ី ុងការបាន

ទទួលអនកជិះរនិះ បានរ្វឱ្យសម្ម្ នបាន ជាសរងេត ើ រម្ល ល ល េ ស់ រ ើ ូ វស្សបឬ ូ វបន្តញ្ញ ក ៏បានធាក់ក្តើេក្កយនលូត ក្រដ

លជា ៧ ដម្៉ាក្ត រៅរ

ើ យខ្

ើ យ។

ៈរនិះ សម្

េូលក្ជុល

ួ សម្ក

រ

សម្ ក្រញាប់ក្រញាល ់ េុិះពីរលើដកបក្តើេក្កយន ើ យរលើកថ្ដសំ ពិះភានក់ងារប៉ាូលីស

ក្ពម្ទងន ំ -

យយ សុំ រទស ៖

“សុំ រម្តាតអត់រទស ងេុិះទនរក្ាស ខ្បា ំុ ញ ទ ម្ន

បានជារម្ល” ។ ើ

រ

ភានក់ងារប៉ាូលីសមានទកម្ុ ខ្ក្កញ៉ាូ វ ឹ ិ ញថា ើ យក ៏រ្លយម្កវ ើ

មាន ូ វល រោិះស្ថររ ប៉ាុ

ពួកអាឯងរនិះ

ី ក្គវកាល វារេិះដត

ា ប៉ាុោ ណ ើ យ បា៉ាយរគរ្វជាសញ្ញ ើ

? “ភានក់ងារប៉ាូលីស នយយ ី ណ រម្៉ាេក ៏ម្នរម្ល ើ

រោយពាកយតងរុ ឹ រម្ល ! យករសៀវ រៅសុីកលូម្ក ឹ ង” ើ រម្ល ើ !”

សម្ លូកយករសៀវរៅក្តើេក្កយន

ុ េ រៅឲ្យ

ភានក់ងារប៉ាូលីសរោយថ្ដទងព ំ ី រ ។ ប៉ាូលីស ករមាលិះ

រនិះ ម្នដដលអភ្័យរទសដល ់អនកោ រស្ថិះរេើយ ។ រគពនតយរម្លរសៀវរៅក្តើ េក្កយន រោយ ើ េត់រ

មត ់

ើ យក ៏ទញកូនរសៀវរៅ ម្ួយរេញម្ក ។

សម្រ

ំ រក្ពាិះ ដង ឹ ថា ើ ញដូរចែិះក ៏ភ្តភ្័យជាខ្ទលង

ក្តូវបង ់ក្ាក់ពន័យ របត ើ េោស់ក ៏ ២៥ ររៀលដដរ។ “ក្ពិះរតជគុ

!” សម្នយយរោយសរម្លងញ័ រៗ

ដភ្ែកសម្លងរម្ លភា ន ក់ងារប៉ាូលីសរោយ សភាពអងវរ ឹ ើ ករ “សូម្រម្តាតអត់រទសឱ្យខ្បា ំ ្ុ ទម្តង េុិះទនរក្ាស” ។

ី ភានក់ងារប៉ាូលីសក្គវកាល

រទសឱ្យអនកោរ្វខ្ុ ើ សរទ េាប់ខ្ លិះៗដដររ

“អញម្នដដលអត់ ឯងក ៏ក្រដ

លជាដង ឹ

ខ្ុ ើ យ កាលរបឯងរ្វ ើ ើ ស អញក ៏ក្តូវ

ិ ី របស់អញ” ចត់ការតាម្វ្

សម្នឹកតូេ​េតតជាខ្ទលង ំ ... របររកសុីក្តើេក្កយន

រនិះ ក្តូវងូតរញើសតាងទករដ ម្ ើ បរត ឹ ី ូ រយកក្ាក់ ដដល តាម្​្ម្ាតា

ោយរៅរ

ក ៏មានេំ

ើយ រ

ូ លម្នក្គប់ក្គ្នន់នឹងេំ

ណ ិះ រៅក្តូវច ំ ើ យម្នដតប៉ាុរោ

ក្រុងក្រយ័តខ្ ន នរដ ម្ ំ យខ្ុស នឹងេាប់េរាេររទៀត ើ បកុ ី ឲ្ ួល ង រក្ពាិះកាលរបើបានទទួល នូវបងាេន់ថ្ដពីភានក់ងារ

ប៉ាូលីសដូរេែិះ ក ៏ដក្ររសេកតថាន ី ឹងក្តូវបង ់ក្ាក់ពន័យ

សម្ ដលងអងវរករថាអវីរទៀត រោយរៅឈ្ររ្វក្ព ើ រងយ ើ

ទល ់ដតភានក់ងារប៉ាូលីសសររសរបងាេន់ថ្ដេប់

រស្សេបាេ់រ

ើ យដ

ក

ុ េម្កឲ្យ ។

“រៅេុិះ !” ភានក់ងារប៉ាូលីសក្ាប់ “ដសាករនិះក្តូវ

េូលខ្នរៅបករលខ្ ២” ួល

ិ លាៃេរនិះ សម្ក្តលប់ម្កដល ់ ិះទ វញម្ុ ន រពល រមា៉ាង ១៩ បនតេ។ កនុងរហារ ៉ា អាវរបស់ សម្មាន

ក្ាក់ក្តឹម្ដត ៣០ ររៀលប៉ាុរោ ណ ិះ ។ រខ្ទអាវរបស់ សម្

ទទករជាគរោយរញ ឹ ើស

កមាលង ំ រ

តរថ្

។

សម្ដូេជាអស់

រក្ពាិះធាក់ក្តើេក្កយន តា ំងពីក្ពឹក

ទល ់លាៃេ រកអនកជិះម្នបាន រ ក្គប់ថ្ងលឈ្ួលក្តើ ែ េក្កយន ង

។

ើ យបានក្ាក់ម្ន

ម្នដតប៉ាុរោ ណ ិះ

ភានក់ងារប៉ាូលីសរៅ រ្លៀតពន័យដងម្រទៀត ។ នង

សយ អងគុយរៅមាត់ទវរច ំរម្ល ល ី រោយរសេកតី ើ ូ វរត ក្ពួយបារម្ភ។

លុិះក្ករេករម្ើលរៅ

យនរៅម្ុខ្ ិះទ នងក ៏នឹកអរក្ពួេ រ រៅទទួលរតី រ

។

រ

ើ ញក្តើេក្ក

ើ យក ៏សទុិះរេើង

សម្បចឈប់ក្តើេក្កយនរៅម្ុខ្ ិះទ

សងឃម្ ើ យក ៏េុិះរដរើ ម្ក រោយរសេកតអស់ ី ឹ ។ ទក ឹ

ម្ុខ្របស់សម្បានសំ ដដងនូវអាការៈឲ្យនងសយដង ឹ

ភាលម្ថា

ម្ុខ្ជាបានក្ាក់ម្កម្នក្គប់

េក្កយនរេើយ ។

ថ្ងលឈ្ួលក្តើ ែ

“សយអូន” សម្នយយក្ាប់ក្រពនធ “បង បាន ក្ាក់ម្កដត ៣០ ររៀលប៉ាុរោ ណ ិះ រយើងរ្វរម្៉ា ើ េរៅ អូន ? បងដូេជាសយរពកដតម្តងរ

ើយ រ

ើ យក្តូវ

ប៉ាូលីសផ្កដងម្រទៀត ដសាកក្ពឹកបង នឹងក្តូវរៅ ិះទ បក រ

ើ យបងផ្កយ៉ាងតេក ៏ ២៥ររៀលដដរ”

នងសយដូេស្សងាកេតតភាលម្ ៖ “រម្៉ាេអចេឹងបង ? រ្វរម្៉ា ើ េបានជាប៉ាូលីស ផ្ក” “បងធាក់សី កល ុ ូ បន្តញ្ញ េ ស់ ូ វ” ល នងសយម្ននយយអវីតរៅរទៀត ។ នង រដរើ

ន ំម្ុខ្រតេូ ី លរៅកនុងខ្ ទម្ ។ សម្ សក្ម្ុតខ្ន ួ ល អងគុយ ជតក្រពនធ រ

ើ យរអាបកាលជងគង ់ដូេរពលម្ុនៗ ។

“រម្លរៅរយ ល ើ ើ ងដូេជាអស់ ូ វរ

ឹ ើ យអូន ! ម្នដង

រពលោរយើងបាន្ូរដូេរគរទ” សម្ នយយ ង ក្ករេករម្លម្ហ ួ រោិះ ើ ូ បអាហារ ង ដដល ក្រពនធដស ទុកឲ្យរៅជតខ្ន ួ ល ។ ម្ហូបអាហារ រនិះគ្នានអវីរក្ៅពី បាយម្ួយចន នងក្រ របស់រក្រពនធ ទងព ំ ីរ ីត ោស់រ

ើ យ។

ុ ក ម្ួយចនរេើយ ។ ឋានៈ នក់រនិះ

ដូេជាតងដតង ឹ

បញ្ញ ហ ដ ៏សំ ខ្ទន់រៅក្តង ់ក្ាក់ពន័យ

ដដលក្តូវយករៅបង ់រៅក្ពឹកដសាករនិះ ។ សម្ដកដរងហម្​្ំ ៖ ើ “ថ្ងលផ្កខ្ទងប៉ាូលីសសំ ខ្ទន់ជាង

រក្ពាិះរបើរយើង

គ្នានក្ាក់បង ់ឲ្យរគ បងនឹងក្តូវជាប់គក ុ ម្នខ្ទន” នយសយរបកដភ្ែ ក្ំៗ ៖ ើ “ជាប់គក ុ ឬ ?” នងសួររោយការរងឿង្ៃល ់

“

ឹ ែងរ

“រគម្ុខ្ជានឹង បចូ ជ ន ើ យ ! ” សម្រ្លយ ើ

បងរៅបចូ េ លគុកជំនស ួ ក្ាក់បង ់ផ្ក ដសាករនិះបង

ម្ុខ្ជានឹងអងវរកររលាកកុម្រសៀរ ា ជក្មាបរលាកតាម្

ក្តង ់ថាបងមានក្ាក់ក្តឹម្ដត ៣០ ររៀល ប៉ាុរោ ណ ិះ រលាកម្ុខ្ជាអា

តអាសូរម្នផ្ក រលើសពីរនិះរទ

រម្លរៅ ឯសុីកលូរនិះ វាគ្នានបញ្ញ ហ អីរទៀតរទ បងអស់ ើ សងឃម្ថាន ឹ ឹងបានធាក់វារទៀតរ

ើយ

ទុកឲ្យរលាក

ស្សើម្កអូស

ិ យករៅវញេុ ិះ

អងវរករគ្នត់

យ៉ាងោក ៏គ្នត់ម្នក្ពម្ដដរ

រលាកស្សើ

រម្លរៅរប ទុ ើ ើ កជា រក្ពាិះ

ដូេជាម្នដដលរយគយល ់ដល ់អនកោ

រស្ថិះ” ទកដភ្ែ ករបស់នងសយ ក ៏ ឹ

ៗ។

ូ រធាលក់េិះុ ម្ក រក្ចក

“ដល ់រពលរយើងរ

ំុ ញ ឹងសម្ៃំរៅ រសៃៀម្ ើ យបង ខ្ន

ម្នបានរទ ខ្ក្ំុ ញ តូវដតរក ូ វជួ ល យរកសុីបង ខ្ន ំុ ញ ឹងរ្វការ ើ ិ ក្គប់ដបបយ៉ាង រដម្ ម្កេចេឹម្ជីវតបង ! ើ បយកក្ាក់ ី

បងរេិះដតម្នឲ្យខ្រំ ្ុ ៅរ្វការ ឬលក់ដរូ អីបនតេបនតួេ ើ រស្ថិះ ដតរពលរនិះកុជ ំ ំទស់ខ្រំុ ញ ្វអ ើ ី រយើងក្តូវដតជួយ រកសុីគ្នន

ខ្អា ំុ ញ េរៅរៅសុីឈ្ែួលឯោក ៏បានដដរ

រក្ពាិះសពវថ្ងៃរៅ សម្ អា

ិះទ គ្នានរ្វអវ ើ ី រស្ថិះ” ។

យកថ្ដអដងាលខ្ នងក្រពនធតេៗ

រោយការ

ត នង ស្សឡាញ់ ។ ម្ុននឹងនយយ ការរ្លយ ើ

ក្ាប់រៅក្រពនធ “សម្ក ៏បានឮសំ រេង របស់ស្សើមានក់ រៅខ្ទងម្ុខ្ខ្ ទម្ ដស្សករៅរ្មិះរគ ។ សម្ក្តជាក់ ខ្នស្សិ ប រក្ពាិះសម្ស្ថគល ់េាស់ថា សរម្លងរនិះជា ួល

សរម្លងរបស់រលាកស្សើ គម្ រលៀង” ។ សម្រក្កាក ឈ្ររេើងរ

ើ យរដរើ រេញពីខ្ ទម្រនិះ ម្ករក្ៅរោយ

េតតររភ្ ំ បជាខ្ទ លង ំ រក្ពាិះរលាកស្សើ គម្ រលៀងកំពង ុ ើ ដតឈ្រក្េត់េរងេិះជតក្រុសមានក់ ។

“យ៉ាងរម្៉ាេរៅឯង” រលាកស្សើគម្ រលៀងសួរ ៖ សម្ឯងបានសនាថា រៅបង ់ឲ្យអញលាៃេរនិះ រ

យកក្ាក់ថ្ងលឈ្ួលសុ ែ ី កលូ

អញរៅច ំរម្ល ើ ូ វល

ឯង

ូ តដល ់ក្ពលប់្ំ ។ អញម្នក្តូវការស្ថតប់ ពាកយ

រោិះស្ថរអំ ពីឯងទងអស់ ំ -ម្ក

!

យកក្ាក់ម្កឲ្យ

អញ ពួកឯងរនិះវាសុទ ធដតអចេឹង វាគ្នាន អាោម្ួយ មានេតតរស្ថិះ ម្នថាអាោជាអាោរទ វាសុទ ធដត ជំពាក់ថ្ងលសី កល ុ ូទល ់ដតអញរៅទរដល ់ ិះទ អាងថាម្នសូវស្សួលខ្ន ួល “ខ្បា ំុ ញ ទគ្នាអីរោិះស្ថរ

រក្ពាិះវា

ខ្ លិះក្រពនធកន ូ ម្នសូវជាខ្ លិះ

រទរលាកស្សើ

រក្ៅពីអងវរករ

រលាកស្សើថា ខ្រំុ ញ កក្ាក់ម្នបានដម្នរលាកស្សើ សុំ រលាកស្សើរម្តាត រៅេុិះ...”

រលាកស្សើ គម្ រលៀង រលើកថ្ដរារេើង រទ ! អញរម្តាត បានដតអនកោដដលបង ់លុយថ្ងល ឈ្ែួលសុីកលូឲ្យអញ សុីកលូម្ួយៗ អញទញម្កទងពាន់ ំ ទងម្ុ ំ ន ៉ឺ

ឲ្យឯងធាក់ទរទៗយ៉ាងរម្៉ាេបាន

អញក្តូវ

ការក្ាក់ របឯងគ្ន ា នក ៏ដលងធាក់រៅ រៅរកជួលសុីកលូ ើ រគដថ្ទរទៀតេុិះ-ពួកឯងរនិះ អាក្កក់ោស់ រកក្ាក់ បានម្កយករៅរលងរបៀរ ជក់កញ្ញ ឆ

ឹកស្ស្ថ គ្នាន

គតដល ់មាេស់សី កល ុ ូរស្ថិះ “នយយេប់រ ស្សើក ៏ដបរម្ុខ្

ម្ករកបុរសមានក់

ើ យ រលាក

ដដលឈ្ររៅជត

ិ គ្នត់ “រៅអា គុេ ! យកសុីកលូរៅ ិះទ វញ” ។

អនកបរក្ម្ើបានក្រតបតតតាម្បញ្ញ ជ របស់រលាកស្សើ គម្ រលៀង ភាលម្ រ

ើ យរលាកស្សើក ៏រដរើ តាម្រក្កាយ

រៅ ។ សម្ឈ្រសម្លឹងរម្លតាម្រក្កាយ រោយមាន ើ ទកដភ្ែ ក ឹ

ូ រធាលក់ម្ករក្ចក ៗ ។ សម្ខ្ទរ្ម ំ ញដ

ន

រៅរសៃៀម្ម្ួយសនទុិះ រទបន យយរេញម្កតេៗថា ើ ៖

“ឱ្

ក្ពិះជាមាេស់រ

ើយ

!

ក្ពិះអងគគ្នានអា

ត

អាសូរអនកក្ក ងរស្ថិះ !...”

នងសយរដរើ េូលម្កជតរតរី

ើ យនយយថា៖

“បង ! របទុ ើ កជាយ៉ាងរម្៉ាេ ក ៏រយើងម្នដល ់ រៅ

ោេ់រពាិះស្ថលប់ដដរ

ិ របរគអូ សយកសុីកលូយករៅវញ ើ

ក ៏គង ់មានការងារដថ្ទរទៀតដដរ”

“អូន

!”

សម្នយយទងរក្កៀម្ក្កំ ំ

ក្រកាន់ខ្ទជប់រៅកនុងសមា​ាអាជីវៈ ពបាក

“បងបាន

បងសុខ្េតតក្ក

ក ៏ម្នក្ពម្ក្រក្ពឹតទ ត េ ុ រេ តខ្ុ ិ សពី ូ វេាប់ ល

រសេកតលា ី ដដលបងខ្ំរកាទុកម្កយូររ

ម្នបានជួយបងឲ្យបានទទួលនូវរសេកតី

ើ យរនិះ

ដត វា សុខ្

សរាយម្តងោរស្ថិះ

អូន ! បងេង ់ដតរ្វរចររល នរ់ ទអូន ដក្កងវាបាន ើ

ស្សួលជាងរនិះបនតេ “បង!” នងសយឃ្លត់ “កុគ ំ ត

អចេឹងបង បងក្តូវដតក្រកាន់ឲ្យខ្ទជប់ខ្ន ី ួ ជ នូវរសេកតលា ររៀងរៅ គង ់មានថ្ងៃោម្ួយ ក្ពិះជាមាេស់នឹងជួយ រយើងជាម្នខ្ទន” ។

សម្រសើេទងេ ំ តតម្ួរ

ិ ដដល ងងត មងេំរពាិះជីវត ឹ

ងងល ់គ្នានអនកោជួយឧបតាម្ ភ

គ្នានញាតម្តតោ

លមម្ពឹងពាក់បាន រ កាសចយវាយ

ុ គគ្ន ើ យសំ ខ្ទន់បំ ត ៉ឺ ា នក្ាក់

សម្ក្តូវដតទទួលនូវ

ិ លំបាករនិះអស់ម្ួយជីវតរៅឬ ?

រ

រសេកតទុ ី កខ

“បង!” នងសយនយយ “ ផ្លស់រខ្ទអាវ ងូតទក ឹ ើ យញា ុ ំបាយសនរៅបង

រយើងនឹងបាន

ជំនំគ្ន ុ ន

រម្លថា រយើងគួររ្វយ ើ ើ ៉ា ងោឲ្យបានក្ាក់យកម្ក ិ េចេឹម្ជីវតតរៅរទៀត ”

កនុងរពលទុកល ខ ំបាកដូរេែិះ

មានដតក្រពនធមានក់

ប៉ាុរោ ណ ិះ ដដលអាេលួងរលាម្រ្វឱ្យសម្ មានកមាលង ំ ើ េតតក្គ្នន់របើ ។

សម្ដបររៅនយយនឹងក្រពនធថា៖ “សយអូន ! បងអា

តអូនោស់ អូនម្នគួរ

ម្កពបាកជាម្ួយនឹងបងរស្ថិះ

តា ំងពីរពលបានគ្នន

ជារតក្រពនធ ម្ក រយើងរេិះដតបានជួបក្រទិះនឹងរសេកតី ី ទុករខ វទនជានេ​េ

ជួលកាលរ

ូត

ដល ់អត់បាយក ៏

មានដដរ” “បង! បងគួរដតយល ់ដល ់េតតអន ូ ឲ្យរក្ៅជាងរនិះ រទៀត” នងសយរ្លយរេ ំ “រសេកតី ើ ើ ងទងរក្កៀម្ក្កំ សុខ្របស់អន ូ ម្នដម្នរៅក្តង ់ក្ាក់រនិះរទបង ដតវា រៅក្តង ់ការដដលបងស្សឡាញ់ នង អា

តអាសូរ

អូន រោយដេកឯរោិះរទ រតើ ខ្ធា ំុ ញ ល ប់បានក្ាប់បង រក្េើនរលើករ

ំ ំ បលខ្ក របទុ ំ អ ំុ ញ ៏រៅ ើ កជាញា ុ ដុ

ើ យថា

ដតក្ទបានសុំ ំ ឲ្យដតបងស្សឡាញ់ នង អា ខ្ដំុ ញ តប៉ាុរោ ណ ិះ បានរ

ើ យ”

សម្ ទិះស្ថមក្រពនធរ ក្កំ ។

តអាសូរ

ំ ក ខ រក្កៀម្ ើ យញញឹម្ទងទុ

“ពតោស់រ បង

ងេតត របស់ ើ យអូន ! អូនគជាដួ ៉ឺ

កនុងរលាករនិះគ្នានអវីដដលបងស្សឡាញ់ ជាង

សយរទ របមានឋានៈក្គ្នន់ របជាងរនិះរេ ើ ើ ើ ង រពល

ោ រពលរនិះបងនឹងខ្ំក្រម្ូល នូវរសេកតសុ ី ខ្យក ម្កក្រគល ់ឲ្យអូន” ។

ិ នង រាង កាយ “ បង !” នងសយរ្លយរេ ើ ើ ង “ជវី ត

របស់ខ្បា ំុ ញ នកាលយរៅជារបស់បងអស់រ រៅរួម្សុខ្ទុកជា ខ ម្ួយបងជាក្រពនធ

ំុ ញ ក្ូ ទ ំ ើ យ ខ្ស

ដ ៏លារបស់បង

បង ! សុំ បងកុគ ំ តរក្េើនរពកន ំឲ្យ ក្ពួយេតតឥតអំ រពើ ិ រទ សុំ បងគតថា ជីវតអន កក្ក វាដតងដតអចេឹងរ

ើយ

ក្តូវខ្ទរ្ម ំ ញអត់្ន់តសឲ្ ូ យទល ់ដតដល ់ថ្ងៃស្ថលប់ ថ្ងៃ រនិះរយើងរួេខ្ន ត ុ ពីរសេកតស្ថ ី ល ប់ រក្ពាិះរយើងមាន ួល បាយញា ុ ំក្គ្នន់ ដតប៉ាុរ រ

ើយ រ

ណ ិះក ៏រាប់ថា ក្គ្នន់របោស់ ើ

ំ លគតរៅដល ់ថ្ងៃដសាករ្វអវ ើ យរយើងកុអា ើ ី

អនកក្កគ្នានអនគតរទ ម្ួយថ្ងៃៗប៉ាុរោ ណ ិះ” ។ សម្

រក្ពាិះរយើងរស់រៅសក្មាប់

ងក់កាលយ៉ឺតៗ

រពញេតតនឹងពាកយ

ោស់រតឿនរបស់ក្រពនធកស ំ ត់កក្ម្ជាខ្ទលង ំ “សយ អូន ិ ជាការ ! អូននយយរនិះក្តូវដម្ន ជីវតគ តស ូ ដូរេែិះ ៉ឺ ក្តូវដតសវិះដសវងរត់រកការងារងាីរទៀត ។