Daily Tiger #7 NL

DAILY TIGER

TURN FOR ENGLISH EDITION

38TH INTERNATIONAL FILM FESTIVAL ROTTERDAM #7 woensdag 28 JANUARI 2009

foto: Ruud Jonkers

Van kop tot billen Als een vorst schrijdt Joe Odagiri naar de festivalpersbalie, geflankeerd door twee acteurs – net als hij uitgerust met lang haar en zwarte hoed – met in zijn kielzog een Japanse televisiecrew.

In Rotterdam draait Odagiri’s regie­ debuut Looking for Cherry Blossoms, een originele, aburdistische film waar­ mee hij alle cinematografische con­ venties aan zijn modieuze laars lapt.

Odagiri is in Japan een stijlicoon en immens populair vanwege zijn hoofdrol in de televisieserie Kamen Rider Kuuga (Masked Rider Kuuga) en films als Azumi (2003) en Mushishi (2006). ‘Het scenario voor Looking for Cherry Blossoms had ik al lang. Het is gebaseerd op dialogen – daar ben ik dol op. Het was bedoeld als korte film, maar dijde steeds meer uit.’ De film, waarin drie mannen die door het lot bijeengebracht zijn samen op zoek zijn naar een kersenboom, zet de kijker voortdurend op het verkeerde been...

Lees verder op pagina 7

Bouli lanners geeft plankgas in rotterdam Vele internationale gasten arriveren per vliegtuig of trein. Maar er zijn uitzonderingen. De Belgische regisseur én acteur Bouli Lanners kwam gewoon met de auto. Helaas niet in de mooie klassieke Chevy waarmee hij het Waalse landschap doorkruist in zijn Eldorado. Als zwaarlijvige ­automonteur Yvan betrapt hij daarin een stelende junk op heterdaad, om hem vervolgens een lift

naar het ouderlijk huis bij de Franse grens aan te bieden. Lanners geniet al zekere bekendheid, want omstanders herkenden hem spontaan. Hij is dan ook erg zichtbaar dit festival. Behalve in zijn eigen roadmovie speelt hij ook een belangrijke rol in Louise-Michel, een zwarte komedie van de makers van het fameuze Aaltra. Morgen in de Daily Tiger een interview met deze Zuiderbuur.

Tussenstand

Publieksprijs

1 Slumdog Millionaire 4.77 2 Rachel Getting Married 4.52 3 Fixer: The Taking of Ajmal N. 4.43 4 The Karamazovs 4.41 5 Frozen River 4.35 6 Jermal 4.34 7 Room and a Half 4.33 8 Teza 4.32 9 La nana 4.32 10 Pandora’s Box 4.31 11 Pomegranates and Myrrh 4.30 12 Telstar 4.29 13 The Strength of Water 4.25 14 Tokyo Sonata 4.21 15 La vie moderne 4.21

De 10 gedaanten Nog volop tickets voor van regisseur Slumdog Millionaire Jerzy Skolimowski óf Gomorra óf... pagina 11

pagina 3

Slumdog Millionaire foto: Bram Belloni

column

I of the tiger

foto: Bram Belloni

Maandagavond werden de eerste Tiger Awards van het festival uitgereikt, aan drie korte films. De Russische makers Galina Myznikova en Sergey Provorav (rechts) ontvingen er een voor hun short Despair. foto: Ramon Mangold

Jongerenjury kijkt non-stop

foto: Ramon Mangold

Van alle jury’s die op het IFFR rondlopen is het zonder meer de jongste: de MovieSquad.

Jurylid David Hofland (15) veinst verontwaardiging als hij hoort dat dit interview op pagina drie van de krant staat. ‘Ik had wel een paginagrote foto op de voorpagina verwacht!’ Met medejuryleden Thecla Blaas (18), ­Katinka Nauta (17), Alain Tjiong (17) en Lotte Eskens (16) reikt hij morgenavond de MovieSquad Award uit.

Sinds afgelopen vrijdag heeft de groep bijna non-stop in de bioscoop gezeten om de twintig films op hun shortlist te kijken. ‘Meestal bespreken we meteen na de film wat we ervan vonden,’ zegt Lotte.

‘Anders ben je het al weer vergeten!’ Katinka vult aan: ‘En we maken allemaal ­aantekeningen.’ Dat gaat in het donker van de bioscoopzaal echter nog wel eens mis, lacht David. ‘Meestal staan ze scheef.’

De jury baseert hun oordeel niet alleen op de films zelf, maar spreekt ook met de aanwezige regisseurs. ‘Ze zijn heel open,’ vindt Thecla, ‘ze vinden het heerlijk om over hun films te vertellen.’ Volgens Lotte zijn deze gesprekken vaak verhelderend. ‘Het zijn niet altijd films die je meteen begrijpt, je moet er beter over nadenken en anders naar kijken.’

Een week lang trekt de groep met z’n vijven op, voor filmvertoningen, nagesprekken en premièrefeestjes. Daardoor is de groep zeer saamhorig. ‘Op ons weblog (moviezone.nl, red.) zouden we eigenlijk

Duits in het Engels Een extra wereldpremière in Rotterdam (u leest het hier als eerste): de Engelse ­versie van Der Tag. Regisseur Uli M. Schüppel besloot zijn Duits gesproken film niet te ondertitelen, maar Engels na te synchroniseren.

Dat ligt niet meteen voor de hand, omdat Der Tag een documentaire-essay is. Het gaat om echte mensen, die vertellen over de dag dat een bekende stierf.

Met alle aarzelingen, herhalingen en zuchten die daarbij horen. Ze verschijnen niet in beeld, dus hun stem is het enige dat we als kijker hebben. We zien

omstebeurt een stukje schrijven,’ zegt Lotte, ‘maar dat doen we ook gewoon samen.’ Hoe ze de taken bij de prijsuitreiking gaan verdelen, weten ze nog niet. ‘We willen de prijsuitreiking gewoon met ons vijven doen,’ stelt Alain. Maar Lotte werpt tegen: ‘Er moet natuurlijk ook iemand iets zeggen.’ Op de suggestie dat ze om beurten een zin uit het juryrapport voorlezen, wordt met gelach gereageerd. David: ‘Dan moeten we ook van die Kwik, Kwek en Kwak-petjes opzetten!’ Wie weet halen ze zo morgen toch nog die voorpagina. (JB) Nog tickets voor Slumdog Millionaire

… of misschien wel Gomorra? Films waarvoor de publieke belangstelling zo groot is, dat de reguliere voorstellingen helemaal uitverkocht zijn. Toch zit er een goede kans in dat die publiekstrekkers morgen nog een keer draaien, als de MovieSquad-jury de film tot hun festivalfavoriet verkiest. In ieder geval heeft de jongerenjury een goede smaak; vorig jaar kozen ze Persepolis. Mocht het dus een andere film worden, dan is ook die zeker de moeite waard.

Digital Playground meets MovieSquad, do 29 19:30 uur Grote Zaal Schouwburg. Vooraf vertoning van films die jongeren in het kader van Digital Playground maakten, gevolgd door MovieSquad-award uitreiking en aansluitend vertoning van winnende film.

Tickets €9,- met Tijgerpas €6,-

stemmen te doen. Geen professionele ­acteurs, om de authenticiteit te bewaren. Een Franse versie is er inmiddels ook, maar daar blijft het bij. ‘Er komt geen Chinese.’ (KD)

ondertussen, in een dromerig tempo, de locaties voorbijkomen die ze beschrijven. Zonder mensen.

Schüppel: ‘Het is geen ideale oplossing om die Duitse stemmen te vervangen door Engelse, maar ondertitels verstoorden het langzame tempo van de film. Elke keer als een tekst verschijnt, heb je een flits in beeld. Dat vernietigt het ritme.’ ­Schüppel gebruikte één man en één vrouw om de Engelse

Groot denken Donderdagavond organiseert het Nederlands Architectuurinstituut (NAi), dat zich op loopafstand van de festivallocaties bevindt, de Engelstalige lezing ‘The Big Picture’, in aansluiting op het ­festivalonderdeel Size Matters over de alomtegenwoordigheid van beeldschermen in de publieke ruimte.

38 TH INTERNATIONAL FILM FESTIVAL ROTTERDAM www.filmfestivalrotterdam.com

Er zijn mensen, en ik heb net voldoende zelfkennis om mezelf daaronder te scharen, die de neiging hebben om in het dagelijkse taalgebruik zinnen te beginnen met een relativerend bedoelde, maar vaak alleen voor henzelf nuttige bijzin. Misschien dat het daarom was dat de optelsom van de vele binnenpretjes over de zelfspot, de zijpaadjes, karakterschetsen, commentaren en existentiële vragen die worden opgeroepen door regisseur Mariano Llinas in zijn Historias extraordinarios, behalve ontroering en inzicht uiteindelijk een bulderend gelach opleverde. Het kan dus persoonlijk zijn, maar ik denk dat niemand onaangeraakt kan blijven door de charme van Llinas’ potje blufpoker, want weinigen zijn gezegend met het fabuleus fabulante vermogen van de eigenzinnige Argentijn. Kijkend naar zijn pampa-epos, en luisterend naar de alwetende vertellers die ‘achtergrondinformatie’ geven over de drie mysterieuze drama’s die zich ontvouwen, wordt je je er bewust van hoeveel tegenwoordigheid van geest ervoor nodig is om een sterk verhaal ook sterk te vertellen.

Direct na de première op het BAFICI filmfestival in Buenos Aires werd dan ook druk gedebatteerd over een vraag die de film, en zijn titel, oproept: betekent die ‘overdaad’ aan vertelling dat een en ander een kritiek zou zijn op de geconcentreerde, ingehouden en soms contemplatieve stijl in de ‘nieuwe Argentijnse cinema’, een cinema van ‘historias minimas’ die ook hier op het festival het afgelopen decennium uitgebreid bezongen is?

Nee natuurlijk! Want het is als met de lengte van zinnen. Soms zijn lange goed. Soms is kort beter. Kan. Ook. Maar bij Historias extraordinarios gaat het even om de pret van de lange, meanderende zin, waarin de eindredactie overbodige woordjes en komma’s laat staan ook al lijkt er geen eind aan te komen, en waar je de weg in kwijt raakt maar die je toch echt helemaal tot de allerlaatste punt uitleest.

Grijp dus uw kans. Donderdag of zaterdag.

Gerwin Tamsma IFFR-programmeur

Hoogleraar Communicatiewetenschappen Alison Griffiths, mediawetenschapper William Body en kunstenaar/curator Michael Naimark spreken onder leiding van festivalprogrammeur Edwin Carels over de ontstaansgeschiedenis van screen culture, nieuwe mediarepresentaties van de aarde en de verspreiding van beeldschermen. Deze avond is een co-productie van het Mediafonds (Stimuleringsfonds Nederlandse Culturele Mediaproducties) en het IFFR. Kaarten zijn niet te koop bij de festivalkassa, maar bij het NAi. NAi, Museumpark 25, do 29, 20:00 uur, toegang € 5,-.

Aanmelding verplicht. Voor meer informatie: nai.nl.

3

vlnr Park Ki-Yong, Yesim Ustaoglu, Marlene Dumas, Kent Jones

foto: Ruud Jonkers

foto: Bram Belloni

Jury VPRO Tiger Awards

Caspar Pfaundler over Schottentor

‘ZE DOEN ALLES MET Z’N VIJVEN’

‘IK BEN EEN EENZAME TIJGER’

Veertien films zien in tien dagen is op zich goed te doen, maar sommige leden van de jury voor de VPRO Tiger Awards hebben het toch zwaar tijdens dit festival.

Juryvoorzitter Yesim Ustaoglu heeft twee films in Rotterdam draaien (Pandora’s Box en Journey to the Sun) en de Hongaarse filmmaker Kornél Mundruczó één (Delta). Dat betekent heen en weer rennen tussen introductie en Q&A, jurybijeenkomsten en vertoningen van de kandidaatfilms. ‘Ze hebben een heel druk schema’, bevestigt jurybegeleider Jeroen Achterberg. ‘Er zijn ook nog persmomenten zoals interviews en allebei zijn ze ook nog druk bezig met het schrijven en plannen van nieuwe projecten. Ze hebben hun producenten meegenomen en elk vrij uurtje zijn ze bezig met besprekingen. En dat zijn alleen maar de officiële verplichtingen: ze gaan ook nog naar borrels en feestjes.’ Volgens Achterberg vormt de jury een hechte club. ‘Dat is wel eens anders geweest in het verleden. Maar deze leden doen alles met zijn vijven: samen ontbijten, de fi lms in de zalen bekijken, met publiek erbij, en dan weer samen diner.

Het wordt steeds leuker.’

ZWARE KLUS

Achterberg is blij met Ustaoglu als voorzitter. ‘Het is een tijd geleden dat we een vrouwelijke voorzitter hadden. Ze is tijdens het festival nog een beetje

ziek geweest, ik denk dat dat vermoeidheid was.

Pandora’s Box is afgelopen vrijdag in Turkije in première gegaan en ze is meteen doorgevlogen.’

Er staat de juryleden nog een zware klus te wachten. ‘Donderdagnacht is de powersessie. Dan moeten ze net zo lang door met vergaderen tot er een beslissing is gevallen. Dat kan lang duren: vorig jaar waren ze pas om een uur of drie klaar.’

De jury bestaat, naast Ustaoglu en Mundruczó uit de Zuid-Afrikaanse kunstenaar Marlene Dumas, de Amerikaanse (scenario)schrijver en programmeur Kent Jones en de Zuid-Koreaanse regisseur en filmfestivaldirecteur Park Ki-Yong. De jury moet drie gelijkwaardige winnaars kiezen uit veertien lange debuut- of tweede films van regisseurs.

Aan de Award is een geldbedrag van vijftienduizend euro verbonden. Aanstaande vrijdag worden de prijzen uitgereikt in een ceremonie in de Grote Zaal van de Schouwburg.

Nicole Santé

VPRO TIGER AWARD COMPETION 2009 À l’ouest de Pluton Be Calm and Count to Seven Blind Pig Who Wants to Fly Breathless The Dark Harbour Dogging: A Love Story Floating in Memory

The Hungry Ghosts No puedo vivir sin ti Schottentor Sois sage The Strength of Water Turistas Wrong Rosary

HONGERIGE GEESTEN #7

De filosofische auteursfilm Schottentor vangt op een station in Wenen mensen en hun gedachten. Het kostte Caspar Pfaundler vijf jaar zijn film te realiseren, maar het was de moeite waard. ‘De beste levenschool is het maken van een film.’

ELEVATOR PITCH

‘Schottentor is een fragiele fi lm voor fragiele mensen over de relatie met jezelf. Over proberen je thuis te voelen bij jezelf. Bijna iedereen wordt door het dagelijks leven gedwongen zijn eigen ik op te geven.’

MONOLOGUE INTÉRIEUR

‘De beelden van de personages worden begeleid door hun gedachten in voice-over. De studioopnames van hun monologue intérieur werden een maand voor de opnames ingesproken en vormden de voorbereiding voor de acteurs om hun personage te leren kennen. Op de set kregen ze maar even, vlak voor de opname, het script te zien. Dat was mijn manier om ze niet te laten acteren. Ik wilde dat het echte mensen waren in die situaties.’

EERSTE KEER

‘Ik ben bijna vijftig en heb altijd in de fi lmwereld gewerkt. Maar ik ben geen makkelijk mens.

Ik doe geen creatieve concessies en werk nooit commercieel. Ik schrijf boeken, maak korte fi lms,

SCHERMWANDELEN

Orang Minyak: Met zwarte olie gecamoufleerde, naakte en watervlugge verkrachter. Volgens sommige legendes is hij onzichtbaar voor ‘niet-maagden’. Er bestaan verschillende versies, maar het is niet duidelijk of het om een geest, of om een treurig geval gaat. Wel is duidelijk dat maagden bij een ontmoeting met de Orang Minyak aan het kortste eind trekken.

Dit is slechts één van de enorme hoeveelheid Hungry Ghosts die staan beschreven in The Malaysian Book of The Undead. Uitgegeven door fi lmmaker Amir Muhammad, die ook de Reading Room van de expositie Haunted House ontwierp, waar dit boekje te raadplegen is.

Voor wie het nog niet is opgevallen: het krioelt van de beeldschermen in de Rotterdamse binnenstad. Van de witte folie van de urban screens op drie gezichtsbepalende kantoorpanden, het nieuwste Mac-scherm in een computerwinkel tot de zestien ovaalvormige schermen in metrostation De Beurs, die tijdens het IFFR festivaljournaals uitzenden. Ze liggen op de route van Walk ‘n’ Talk, de festivalwandeling langs de schermen die steeds nadrukkelijker het stadsbeeld bepalen.

Een man of twintig liep mee op de eerste van drie stevige hikes deze week. ‘Ik heb een beter besef gekregen van alle schermen die in de publieke ruimte hangen’, vond deelneemster Atske Warnaar na afloop. Hoewel sommige wetenschappers vermoeden dat we op termijn doordraaien van al die visuele impulsen, valt het overgrote deel van de schermen ons waarschijnlijk helemaal niet op. Wetenschappelijk onderzoek wijst uit dat de meeste signalen uit de buitenwereld nauwelijks tot ons doordringen. ‘We

38 TH INTERNATIONAL FILM FESTIVAL ROTTERDAM WWW.FILMFESTIVALROTTERDAM.COM

documentaires en dit is mijn tweede speelfi lm.

Eigenlijk pas ik als lonely tiger niet in deze business, maar ik ben blij dat ik ervan kan leven. Het mooie van ouder worden is dat je niet het gevoel hebt dat je voorbeelden in anderen moet zoeken.

Niemand had deze fi lm op deze manier kunnen maken, hij is heel persoonlijk.’

OOSTENRIJK

‘Oostenrijkse fi lms en documentaires zijn nu populairder in eigen land dan zo’n twintig jaar geleden. Met makers als Ulrich Seidl en Michael Haneke bovenaan. Het is nu makkelijker geld te krijgen voor documentaires dan voor speelfi lms.

Subsidies voor fi lms als de mijne worden steeds schaarser en er zijn ook geen tv-stations meer die willen steunen. Iedereen wil entertainment.’

BRIGHT FUTURE ‘Omdat iedere inwoner van Wenen deze locatie kent, hoop ik dat ze hem in Wenen gaan zien. Het is moeilijk voor zo’n kleine fi lm publiek te vinden, en ik ben geen goede verkoper. Maar ik geef nooit op. Er zijn genoeg fi lmmakers die maar één fi lm maken, juist omdat het proces zo moeilijk is.’

Maricke Nieuwdorp Schottentor (TG) – Caspar Pfaundler

wo 28 21:45 PA5, do 29 13:15 PA5, vr 30 19:15 PA5, za 31 11:30 GSC

zien alleen datgene waar we onze aandacht op richten’, betoogde neurobioloog Bart van Alphen tijdens de lezing op de bovenste verdieping van de computerwinkel. Van Alphen legt de laatste hand aan een proefschrift over de visuele waarneming bij muizen.

Hij liet een fi lmpje zien met een kaarttruc. Omdat kijkers zich volledig op de kaarten focussen, hebben ze niet door dat de rode achtergrond blauw wordt en dat de presentatoren zich tijdens de truc verkleden.

Dit verklaart ook waarom banners op websites minder effectief zijn dan gedacht – ze vallen niet op – en waarom continuïteitsfoutjes in fi lms er niet toe doen.

Van Alphen: ‘Mensen houden nauwelijks bij wat er van scène tot scène gebeurt. Pas als ze er op gaan letten, zoals bepaalde gemeenschappen op internet doen, gaat het opvallen.’ (NB) Walk ‘n’ Talk - wo 28 & vr 30, aanvang 17:00 uur, startpunt Foyer Schouwburg Deelname €6,- (inclusief koffie bij Urban Expresso Bar), max. 25 deelnemers per tocht. Wandeling duurt ± 2 uur.

5

Link

Door het rookverbod beleeft het IFFR dit jaar zijn eerste rookvrije editie.

Toch wordt er in de zaal behoorlijk wat afgepaft. We hoeven de klassieke rookwalmen op het grote doek dus nog niet te missen.

Uit bed met Alexis Dos Santos

Het getal

10

Het gemiddeld aantal mensen dat bij uitverkochte voorstellingen zonder kaartje toch de zaal in probeert te sluipen. Beste smoes: ‘Ik ben programmeur bij het filmfestival van Berlijn. Rutger Wolfson zei dat ik maar alvast naar binnen moest gaan.

Hij komt er zo aan.’

12 Lotus

Het kleine meisje uit deze musical probeert haar moeilijke vader te plezieren door zijn sigaretten te pakken, er één in zijn mond te steken en hem het vuurtje aan te bieden. Wanneer ze volwassen is, en inmiddels een gevierd zangeres, is dit vader-dochterritueel nog altijd een mooie gewoonte.

Looking for Cherry Blossoms

In deze Japanse humoristische film voegt een man zich, al rokend, bij een stel andere mannen – en posteert zich duidelijk net iets te ver bij hen vandaan. Deze zwijgende rookscène geeft ­meteen de verhoudingen weer.

foto: Ruud Jonkers

Drie jaar geleden debuteerde de Argentijnse regisseur Alexis Dos Santos op het IFFR met het aanstekelijke Glue, over drie verveelde pubers in het prachtige maar oersaaie Patagonië. Dit jaar is hij terug met Unmade Beds, over dolende twintigers in Londen.

‘Een stuk of duizend denk ik’, antwoordt Alexis Dos Santos (net uit bed om vier uur ’s middags) op de vraag in hoeveel bedden hij al heeft geslapen. ‘Maar ik reis dan ook veel en verhuis om de haverklap’. Hoofdpersoon Axl (Fernando Tielve) komt in Unmade Beds niet verder dan 22 bedden, precies zo veel als zijn leeftijd. De jongen is van Barcelona naar Londen gereisd om zijn vader te zoeken, maar hij voelt al gauw meer verwantschap met de bonte bevolking van een kraakpand.

Staan de onopgemaakte bedden symbool voor de rommelige levens van de personages?

Dos Santos: ‘Het idee begon met een foto van

mijn eigen onopgemaakte bed, dat vond ik gewoon een mooi beeld. Beslapen bedden zijn intrigerend, er zit altijd een levensverhaal aan vast.’ De hoogslaper van Mike, een van de krakers, vormt daarbij letterlijk het platform vanaf waar Axl de sprong naar een nieuw leven waagt. Maar Dos Santos ging voor zijn tweede lange speelfilm niet uit van een coming-of-age thema of een vader-zoonrelatie. ‘Ik ontwikkel eerst de personages en bouw dan pas verhalen om ze heen. Omdat ik zelf een keer ben opgestaan en me niets kon herinneren van de avond ervoor, is Axl ontstaan. Hij vindt in de zak van zijn colbertje een foto, maar heeft geen flauw benul hoe die daar is beland. Ik vond zelf die bewuste ochtend in mijn zak een Duitse gedichtenbundel. Het duurde nog een hele tijd voordat ik erachter was wie ik de avond daarvoor had ontmoet.’ (SL) Unmade Beds – Alexis Dos Santos (BF)

Wo 28 16:45 uur GSC

Danai Fuengshunut

www.dailydanai.com

Vervolg pagina 1 ...Er is ook sprake van behoorlijk absurdistische wendingen en dialogen, en een bijna ongemakkelijk lang durende schaterlachscène. ‘Ik zou het geen komedie noemen, omdat ik niet de opzet heb mensen te laten lachen. Ik hou niet van films die erop uit zijn grappig gevonden te worden. Ik probeer mensen in een stemming te krijgen waarbij ze niet weten of ze moeten lachen of niet.’

Een van de drie hoofdrollen wordt gespeeld door de in Rotterdam afwezige Komoto Junichi. ‘Hij is een beroemde komiek. Ik vond hem het best geschikt voor mijn poging het genre af te breken, omdat hij juist een exponent is van die conventionele komedie-scene.’ Junichi speelt naast Kawahara Sabu (‘tegen hem heb ik altijd opgekeken’) en Hiroshi Yamada (‘die ken ik van de toneelschool’). Voor de acteurs was het een bijzonder experiment. Sabu: ‘Het was een absurd script, maar we moesten wel zo realistisch mogelijk spelen en mochten niet improviseren. Dat vond ik moeilijk. Ik had geen idee wat het zou worden, maar door het resultaat ben ik ervan overtuigd dat Odagiri een groot kunstenaar is. De film is voor mij belangrijk, omdat ik op mijn leeftijd niet veel rollen meer zal krijgen waarin ik van kop tot billen te zien ben.’

Ook Yamada moest zijn grenzen verleggen. ‘Met de naaktscènes had ik geen moeite. Maar ik vond het bijvoorbeeld moeilijk tijdens een conversatie steeds mijn stem omhoog te laten gaan en dan weer te laten zakken.

Ik heb wel alles kunnen tonen wat ik in huis heb.’

Odagiri mengt moeiteloos verschillende film- en montage­ technieken en stoort zich niet aan filmwetten. ‘De film is in twaalf dagen opgenomen met twee handheld camera’s die voortdurend draaiden. Tijdens de montage – die vanwege mijn acteerwerk twee jaar duurde – bedachten we dingen als de geanimeerde achtergrond, die de overgang van de normale naar een onconventionele wereld symboliseert. Film gaat voor mij om fantasie. Er zijn geen regels, alles kan en alles mag. Het heeft geen zin de realiteit te willen benaderen, daarom kun je net zo goed alles los­ laten. Dat is uiteindelijk heel bevrijdend.’ (NS)

Barrier

De klapsigaret, variant op de welbekende ­k lapsigaar, fungeert als running gag in deze Skolimowski. De hoofdpersoon krijgt een sigaret aangeboden die hem onaangenaam verrast.

Vervolgens besluit hij de sigaretten zelf genereus uit te delen, wat buiten beeld flinke knallen oplevert. Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat vooral een ander aan.

Maman est chez le coiffeur

Een sigaretscène vormt de opmaat voor de ondergang van een keurig gezinsleven in de suburbs tijdens de jaren zestig. Wanneer de wanhopige, door zijn vrouw verlaten vader in de keuken een sigaret opsteekt, vraagt zijn moeder zeer klassiek: ‘Sinds wanneer rook jij?’

Nou, sinds zijn leven behoorlijk verrot en ingewikkeld is geworden.

Un autre homme

Sinds het rookverbod is roken weer een spannende activiteit, bijna clandestien. Een goede reden om te beginnen met roken, zegt Bulle Ogier, de oudere femme fatale die zich laat interviewen door een ambitieuze filmjournalist, die zelf gedurende de film de ene na de andere sigaret opsteekt. (MN/PvdG/SL)

Looking for Cherry Blossoms – Joe Odagiri

Vlnr. Hiroshi Yamada, Joe Odagiri en Kawahara Sabu

foto: Ramon Mangold

38 TH INTERNATIONAL FILM FESTIVAL ROTTERDAM www.filmfestivalrotterdam.com

Wo 28 14:45 CI7, do 29 10:15 PA4 Lees verder op pagina 7

7

ROOM # 4014

DE ZOEKTERM ZOEK op YouTube op ‘cigarettes puiu’ Vanavond draait een recente Roemeense hoogvlieger, Radu Munteans Boogie. De zogenoemde Roemeense Golf begon met korte films.

De eerste was Stuff and Dough (2001) van Cristi Puiu, die opviel op het festival van Cannes. Drie jaar later won hij met zijn sociale tijdsbeeld Cigarettes and Coffee de Gouden Beer voor beste korte film in Berlijn, om een jaar daarna de Roemeense Golf definitief te lanceren met zijn eerste speelfilm, het meesterlijke The Death of Mr. Lazarescu. (KD)

MET ANDERE OGEN Alexis Dos Santos werd net wakker toen ik hem trof in zijn hotelkamer. Dat kwam goed uit want ik wilde alleen zijn ‘unmade bed’ fotograferen.

Zijn film Unmade Beds is nog te zien op wo 28 16:45 Grote Zaal Schouwburg Foto: Ruud Jonkers

DE UITLOOP Gyumri, dinsdag 27, 9:00 uur

foto: Bram Belloni

Op uitnodiging van het festival zijn zes jonge filmcritici uit verschillende landen actief in Rotterdam. Om beurten schrijven zij over cinema. Vandaag: Yoanna Pavlova uit Bulgarije.

Nitty Top (70), gepensioneerd, Overschie

‘Het ging over een aardbeving in Armenië waarbij veel kinderen omkwamen. Om hen te vervangen proberen bijna alle ouders weer kinderen te krijgen. Vaak geven ze hen dezelfde namen. Dat legt een enorme druk op die kinderen, wat pas verandert als ze de leeftijd van de overleden kinderen hebben bereikt. Zonde dat zo weinig mensen zo’n fi lm zien.’

Annet ter Bals (61), gepensioneerd, Rotterdam

Joke Fredriksz (65), gepensioneerd, Den Haag

‘Een prachtige film, die op een bijzonder integere manier de verschillende mogelijkheden van rouwverwerking toont. De mensen die afscheid hebben kunnen nemen van de overledenen zijn beter af dan degenen die eeuwig de hoop bewaren, omdat er geen stoffelijk overschot gevonden is. Zij kunnen het geen plaats geven.’

‘Buitengewoon indringend. Een paar jaar geleden heb ik een documentaire gezien over de aardbeving in het Iraanse Bam. Die ging ook tot op het bot. De verbondenheid van de nabestaanden met de betreurde familieleden is heel invoelbaar. Goed om te zien dat jonge mensen zich niet verliezen in wanhoop, maar de boel weer proberen op te bouwen.’ (KD/PvdG)

Anastas Charalampidis over Ecce Momo!

‘IK VOELDE ME HERBOREN’ De Grieks-Russische regisseur Anastas Charalampidis beseft dat een deel van het publiek het zwaar heeft bij zijn film, een stream of consciousness van de fi ctieve hoofdpersoon Morris Moshe, oftewel Momo. ‘Ik begin het liefst met een grapje.’

foto: Ruud Jonkers

‘Deze film is alleen nog maar in Griekenland en hier vertoond. Uit de eerste reacties maakte ik op dat het publiek wel wat voorbereiding kon gebruiken. Niet om het verhaal uit te leggen, maar om ze te waarschuwen dat dit geen doorsnee film is. In de zaal begin ik het liefst met een grapje: heeft iedereen een hoofdkussen bij zich?’

Het verschil met Griekenland is, aldus Charalampidis, dat mensen hier geen moeite hebben weg te lopen als het ze niet bevalt.

Charlampidis is regisseur, scenarist, producent, cameraman, editor en componist van de film.

‘Ik wilde altijd al een stream of consciousnessfilm maken, maar ik dacht dat ik daarvoor veel meer ervaring nodig had. Maar ik had nu tijd, dus ik heb het maar geprobeerd.’ Hij verzamel-

de beelden van mensen en plekken in onder meer Sint-Petersburg, Praag, Athene, Wenen, Kreta en de Peloponnesos. Die monteerde hij, volgens een ‘onbewust systeem’, bij de dromerige voice-over van Momo, een man die na een zelfmoordpoging tijdelijk hersendood is.

Volgens Charalampidis kan zijn film beschouwd worden als ‘de droom van een dode’. Er drijven zinsneden voorbij als ‘schoonheid is protest tegen chaos’, ‘dit is geen film, maar spugen op kunst’ en ‘kennis is langzaam vergif’. Wat het allemaal betekent, hangt voor een groot deel af van de kijker. Maar een rode draad is er wel. Charlampidis: ‘Het belangrijkste thema van de film is de onmogelijkheid onszelf volledig te begrijpen en de grote drang die we desondanks voelen om het te proberen.’ Heeft hij zichzelf tijdens het maken van de film beter leren begrijpen? ‘Ik heb vooral geleerd dat ik dit kon, wat ik niet had verwacht. Ik voelde me daardoor tijdens het maken van de film soms herboren. Een tijdlang had ik zelfs als werktitel Een portret van de kunstenaar als snotneus.’ (KD) Ecce Momo! (BF) – Anastas Charalampidis

Mijn eerste impressie van het festival kan samengevat worden als culture shock. Niet alleen omdat dit mijn eerste internationale festival is, maar ook omdat de sfeer in Nederland zo totaal verschillend is dan wat ik in mijn eigen land ben gewend. Iedereen is hier relaxed – de laatste keer dat ik mensen op straat hoorde zingen was anderhalf jaar geleden, in Italië.

Mijn eerste drie dagen gingen juist gepaard met een hoop gedoe. Ik raakte persoonlijke voorwerpen kwijt, miste een belangrijke afspraak en tijdens mijn eerste interview begaf mijn taperecordertje het. Maar ik geloof dat ik nu, na al die ellende, het punt heb bereikt dat ik tegen mezelf zeg me die dingen niet meer aan te trekken en van het festival te genieten.

Een andere schok vormde de eerste ontmoeting met mijn collega-trainees. Ik was echt verbaasd dat we allemaal, ondanks het feit dat we van andere continenten komen, een gemeenschappelijke basis delen wat betreft cinema en onze carrières. Het was een van de fijnste momenten: samen kletsen over fi lm, hoewel we allemaal een andere smaak hebben. We hebben een te druk schema om dit vaak te doen, maar gelukkig kunnen we tijdens onze gesprekken met de FIPRESCI- jury ook discussiëren over fi lm.

Een van mijn taken hier is verslag te doen van de Young Turkish Cinema. De fi lms uit dat programma dragen bij aan mijn verbazing.

Bulgarije en Turkije zijn weliswaar buren, maar ik moet bekennen dat we slecht op de hoogte zijn van Turkse fi lms. Ik heb tot dusver Milk gezien, The Storm, On Board en Pandora’s Box. Ik kreeg van allemaal de indruk dat onze culturen extreem veel overeenkomsten vertonen, hoewel onze politici dat niet zouden willen toegeven. Ik trok natuurlijk steeds parallellen met de Bulgaarse fi lms. Ik vind de krachtige benadering van de Turkse regisseurs erg goed. In de regel streeft de Bulgaarse fi lm er nog steeds naar om zo veel mogelijk op westerse mainstream fi lms te lijken; ik vind het geweldig hier het tegenovergestelde te zien.

Wo 28 20:15 LA2

38 TH INTERNATIONAL FILM FESTIVAL ROTTERDAM WWW.FILMFESTIVALROTTERDAM.COM

9

De tien gedaanten van Jerzy Skolimowski

‘Dit keer wilde ik controle houden’ Jerzy Skolimowski heeft na zeventien jaar rust als regisseur weer een nieuwe film gemaakt.

Het IFFR wijdt dit jaar een retrospectief aan deze man met vele eigenschappen. De Poolse filmmaker, schrijver, dichter en schilder in tien hoedanigheden.

1. De Lodziaan

(Skolimowski zelf), laat een ­viertal Poolse arbeiders op een toeristen­visum een huis in Londen renoveren. Als dat om uiteenlopende redenen in het ­honderd loopt, komen de arbeiders in opstand onder het motto ‘Solidariteit!’

Het hermetische The Lightship (1985), met Klaus Maria Brandauer en Robert Duvall, werd op het filmfestival van Venetië geprezen door de vakjury, maar ging vrijwel onopgemerkt aan de bioscopen voorbij. Nadat het kostuumdrama Torrents of Spring (1989) over de hele linie was gekapseisd, keerde Skolimowski met Ferdydurke (1991) terug naar het absurdisme uit zijn begindagen – met matig succes.

Daarna viel er een pauze van zeventien jaar. Vorig jaar kreeg hij er weer zin in, met de kleinschalige productie Four Nights with Anna als resultaat.

Jerzy Skolimowski werd op 5 mei 1938 geboren in het Poolse Lodz. Destijds woonden in die stad ruim 200 duizend joden, ongeveer eenderde van de totale bevolking. Zeven jaar later waren er geen duizend meer in leven.

Skolimowski’s vader, een architect die in het verzet zat, werd door de nazi’s geëxecuteerd.

Eind jaren vijftig, na het afronden van zijn studie etnografie aan de universiteit van Warschau, ging Skolimowski naar de vermaarde filmacademie van Lodz. Daar maakte hij kennis met Andrzej Wajda, Andrzej Munk en Roman Polanski. De laatste hielp hij met het scenario van de psychologische thriller Knife in the Water (1962), die Polanski vervolgens een ­ticket naar het westen zou opleveren.

2. De grappenmaker

Als scholier en student is Skolimowski geen uitblinker, hij botst geregeld met de docenten. Door zijn al dan niet Four Nights with Anna geslaagde practical jokes laadt hij de verdenking op zich het filmvak niet ­serieus te nemen. Zelf meent hij dat een goede grap held over te halen tot een nieuw gevecht. Plotseling altijd een serieuze onderlaag bevat, die een diepere springt Skolimowski van het balkon van de rijdenwaarheid onthult. Omdat die laag ontbreekt in de de trein op het talud, rakelings langs een paaltje, aanstekelijke Frans-Belgische productie Le départ over een hekje en achterop de brommer.

(1966), zijn eerste film over de grens, beschouwt hij 4. De autobiograaf deze als onbevredigend.

Walkover is een episode uit een min of meer autobiografische filmcyclus, die verder bestaat uit Identifi‘Door zijn practical cation Marks: None (1964), Barrier (1966), Hands Up! (1967/1981), Moonlighting (1982) en Success is the Best jokes lijkt hij het filmvak Revenge (1984). Daarnaast zijn autobiografische eleniet serieus te nemen’ menten verwerkt in Le départ (1966), Deep End (1970) en The Twenty-Year-Olds; Skolimowski’s bijdrage aan Zijn droge en absurde, Oost-Europese humor komt het drieluik Dialóg 20-40-60 (1968). Vooral aan deze beter uit de verf in het studentikoze Barrier (1966), acht en een halve titel dankt hij zijn krediet bij de inmet een ontploffende klapsigaret als running gag, ternationale filmkritiek. De vroege films kenmerken en in het surrealistische Ferdydurke (1991), waarin zich door een jazzy score, fraaie zwart-witfotografie een stel met gasmaskers op de liefde op z’n hondjes en een losse stijl die nauw aansluit bij de Tsjechische bedrijft en een pianist op een vlot in een vijver de nouvelle vague van de jaren zestig. muziek verzorgt.

De bizarre sfeer bereikt een hoogtepunt in Barrier, Ondanks zijn lanterfanterij heeft Skolimowski bij waarin een koortje op de meest ongepaste momenten het verlaten van de filmacademie enkele bundels het Halleluja inzet, een huppelende mensenmenigte gedichten, korte verhalen en een toneelstuk achter hoedjes van papier draagt, en iemand met een bromzijn naam. Ook heeft hij zijn eerste middellange fietshelm onder de douche staat of met een sabel in speelfilm voltooid: Boks (1961). Daarin speelt hij de bad zit. Kenmerkend is de volgende dialoog: hoofdrol, die hem op het lijf is geschreven.

Ober: ‘Dat ruikt als een goede sigaar, kerel.’

Gast: ‘Het is een koffer.’

3. De bokser Ober: ‘Maar dan wel een hele goede koffer, kerel!’

In zijn jonge jaren was Skolimowski als bokser actief in het weltergewicht. Die ervaringen heeft hij losjes 5. De acteur verwerkt in Walkover (1965). Het personage Andrzej In drie autobiografische films vertolkt ­Skolimowski Leszczyc (Skolimowski’s alter ego) is dan een middel- zijn eigen alter ego. In de andere episoden wordt gewicht van 29 jaar, 364 dagen en 15 uur oud, zoals die rol ingevuld door Jan Nowicki, Jean-Pierre ­Léaud (2 keer), John Moulder-Brown, Jeremy Irons hij opdreunt bij een geïrriteerde keuringsarts.

‘Ik heb zestien keer in de ring gestaan’, vertelde en Michael York.

Skolimowski onlangs aan een journalist. ‘Wel- Skolimowski treedt ook sporadisch op in de licht wilde ik daarmee compenseren dat ik poëzie films van anderen. Zo is hij in Die Fälschung (Volker Schlöndorff, 1981) te zien als Hoffmann, in schreef, wat geen al te mannelijke bezigheid is.’

In Walkover demonstreert Skolimowski zijn atleti- White Nights (Taylor Hackford, 1985) als Kolonel sche vermogens. Een boksfan probeert, rijdend op Chaiko, en in Mars Attacks! (Tim Burton, 1996) de parallelweg naast het spoor naar Warschau, zijn als Dr. Zeigler.

Hands up!

The Shout

8. De voyeur

6. De eigenheimer

‘Ik film uitsluitend voor mijn eigen plezier’, heeft Skolimowski zich eens laten ontvallen. Misschien is het internationale publiek daarom nooit in drommen op zijn films afgekomen.

Ook zijn eigengereide houding jegens de Poolse ­autoriteiten bracht hem in problemen. In Hands Up! (1967) maakt een groep studenten een portret van Sovjet-dictator Stalin met een dubbel paar ogen. Dat heeft niet alleen een staartje voor die studenten, maar ook voor de film zelf, die als ‘ondermijnend voor de communistische ideologie’ in de ban werd gedaan. Pas veertien jaar later presenteerde de regisseur in Cannes zijn eindversie, met een aantal weggeknipte en toegevoegde scènes. Tot op de dag van vandaag koestert hij Hands Up! als zijn meest onderschatte meesterwerk.

‘Hij beschouwt Hands Up! als zijn meest onderschatte meesterwerk’ 7. De ontheemde

Na Hands Up! moest Skolimowski zijn koffers pakken en zijn carrière noodgedwongen buiten het ­vaderland voortzetten. Het markeert het einde van de betrekkelijk strakke lijn die tot dan toe in zijn werk is te bespeuren. Na een paar mislukkingen kreeg hij in 1978 de handen op elkaar met The Shout, over een mysterieuze vreemdeling (Alan Bates) die zich in een plaatsje aan de Engelse kust opdringt aan een componistenechtpaar (John Hurt en Susannah York). De vreemdeling maakt gebruik van magische krachten, opgedaan bij de Aboriginals. Drie decennia later doet The Shout charmant maar gedateerd aan.

Dan blijft Moonlighting (1982), een allegorie over de toenmalige politieke situatie in Polen, beter overeind. Een Poolse koppelbaas (Jeremy Irons), op de achtergrond aangestuurd door een Grotere Baas

Ferdydurke

In zijn nieuwe film bedient ­Skolimowski zich van een vertrouwd stijlmiddel: spiegels, ramen en deuren zorgen voor extra kadreringen binnen het ­filmbeeld.

Doordat het tafereel in die ‘binnenlijst’ letterlijk afstandelijk is gefilmd, wordt het publiek in de rol van voyeur gedwongen. Volgens filmcriticus Barbara Leaming, die ooit bij Roman Polanski hetzelfde stijlmiddel analyseerde, plaatst de regisseur zichzelf daarmee in de positie van buitenstaander – het lot van de emigrant.

9. De schilder

Tijdens zijn lange retraite als filmregisseur heeft Skolimowski zich toegelegd op de schilderkunst.

Ondertussen wachtte hij geduldig op een geschikt moment om het regievak te herpakken.

‘Ik wilde iets doen dat ik hier rond mijn huis in het Poolse Merengebied kon draaien’, aldus ­Skolimowski.

‘Dit keer wou ik alles onder controle houden. Bij mijn volgende project zal dat niet anders zijn.’

10. De verloren zoon

Tegenwoordig woont Skolimowski afwisselend in Californië en Polen. De spaarzame dialogen in Four Nights with Anna zijn in het Pools. Geen wilde grappen in dit sombere verhaal over de liefde van een in zichzelf gekeerde man voor een blonde verpleegster, die voor z’n ogen wordt verkracht. De zeventigjarige filmmaker is het vak nog niet verleerd. Na een lange omweg is Skolimowski terug van w ­ eggeweest.

Paul van de Graaf Van Signals: Jerzy Skolimowski is nog te zien: Four Nights with Anna - vr 30 18:30 PA1, za 31 10:30 DOJ Barrier - do 29 14:30 CI5, vr 30 12:30 CI3 Le départ - vr 30 20:00 CI3 Ferdydurke - za 31 09:45 CI3 Hands up! - do 29 22:45 CI4 The Lightship - vr 30 19:45 LA1 The Shout - do 29 22:30 DOJ Success is the Best Revenge - za 31 14:30 LA2 Walkover - za 31 12:15 CI3

Walkover Jerzy Skolimowski (r) als acteur in Walkover

38 TH INTERNATIONAL FILM FESTIVAL ROTTERDAM www.filmfestivalrotterdam.com

11

FESTIVAL INFO 12 IN

GOUDSESI

HOF PLE

11

NGEL

NA IER RIN MA

WEE

E

D

KA

S UI

KR

6

EG

SW

P KRU

1

LEIN ISP

P

P

NT

MEE

Tickets: €9,- of met Tijgerpas €6,Tijgerpas: €15,- of €10,- (CJP, Studenten OV-jaarkaart, Rotterdamse Studentenuitpas, Rotterdampas, 65-plussers)

AAT

EL LSING

E LD KAR

EG

MAURITS SINGE

MAURITSW

2

TR OGS

HO

S AN RM OO

L

7

Korting

T AA

TR

GOUVERNESTRAAT

DE

5

OU

NI

13

G K

LAA

STB

WE

EG

W

NEN

BIN

AT

RA

T NS

E ED

T

E

SS

10 9 WIT

HU

4

P AT

TRA

HS

WIT

SCHIEDAMSEDIJK

E EUW

8

C

RO

Met een Tijgerpas die €15,- kost betaalt u voor een filmticket geen €9,- maar slechts €6,-! Houders van een CJP-pas, OV-studentenkaart, Rotterdam-pas, Studenten Uitpas en 65-plussers betalen slechts €10,- op vertoon van hun pas.

De Tijgerpas is te koop in de Doelen, ter plekke wordt kosteloos een digitale pasfoto gemaakt.

De Tijgerpas is persoonsgebonden en moet op verzoek aan kassa- en zaalmedewerkers vertoond worden.

AK BLA

WE

NEN

BIN

LET OP!

RK MPA

SEU

Filmvoorstellingen zijn zelden compleet uitverkocht. Informeer daarom dagelijks aan de Centrale Kassa naar de beschikbaarheid!

BO

O

M PJ ES

MU

Tickets zijn zowel online (via de festivalsite) als offline (aan de Centrale Kassa in de Doelen) te koop. Aan de Centrale Kassa kunt u ook terecht voor tickets voor de speciale evenementen.

Centrale Kassa, de Doelen, ingang Willem Burgerzaal. Openingstijden 9:00-23:00 uur Prijzen

COO

3

Kassa

RIvER THE MAAS

D

VASTELAN

P ER

AS

MU

SB

RU

G

Contact & informatie

Op de hoogte blijven van het laatste festivalnieuws? Meldt u dan aan voor de digitale nieuwsbrief Tiger Alert via filmfestivalrotterdam.com. Deze festivalsite is ook het juiste adres voor uw vragen en informatie. U kunt ook bij de informatiebalie in de Doelen terecht (openingstijden gelijk aan Centrale Kassa).

Vraag nog steeds onbeantwoord? Stuur dan een mailtje naar publieksservice@filmfestivalrotterdam.com of bel met 010 8909000. Onze informatielijn is dagelijks bereikbaar van 9:00 tot 21:00 uur.

Openbaar vervoer

CENTRAl INfo & TICKETS

info & tickets de Doelende Doelen 40 KruispleinKruisplein 40

fESTIvAl loCATIoNS

festivallocatiES 1 de Doelen 7 Zaal de Unie 1 de Doelen Kruisplein 40Mauritsweg 34 Kruisplein 40 8 TENT./ Witte de With 2 Rotterdamse Schouwburg 2 Rotterdamse Schouwburg

Witte de Schouwburgplein 25 Schouwburgplein 25Withstraat 50 9 Voormalig Fotomuseum 3 Pathé Schouwburgplein

Witte de Withstraat 63 Schouwburgplein3101Pathé Schouwburgplein 101 for the 10 V2_Institute 4 Cinerama FilmtheaterSchouwburgplein

Unstable Media

Westblaak 18 4 Cinerama filmtheater Eendrachtsstraat 10 5 Lantaren / Venster Westblaak 18

Gouvernestraat 133 5 lantaren / venster 6 Oude Luxor Theater Gouvernestraat 133 Kruiskade 10

Ian Wallace

6

oude luxor Theater Kruiskade 10

7

Zaal de Unie Mauritsweg 34

Urban Screens

8

TENT./ WitteNederlanden de With 11 Nationale Witte de Withstraat 50

Weena 505

9

voormalig fotomuseum

Hofplein 19 Witte de Withstraat 63 13 Robeco Toren

12 Hofpoortgebouw

Coolsingel 120

10 V2_Institute for the Unstable Media Eendrachtsstraat 10 URBAN SCREENS:

Met het vervoer van en naar het International Film Festival Rotterdam zit het wel goed. De NS zorgen op speciale dagen als de Volkskrantdag voor extra treincapaciteit. Dankzij het nachtnet hoeft u ook niet voor de aftiteling van de laatste film al de zaal uit. De festivallocaties bevinden zich allemaal op loopafstand van Rotterdam CS. Heerlijk relaxed tussen de diverse locaties heen en weer pendelen? Haal dan een tijgerpolsbandje op tijgerband.nl of bij de opstaphaltes of speciale baliein de Doelen en stap in een van de KPN Tuktuks. Wie met de Rotterdamse bus, tram of metro reist, moet vanaf 29 januari in bezit zijn van een OV-chipkaart.

11 Nationale Nederlanden Weena 505 12 Hofpoortgebouw Hofplein 19 13 Robeco Toren Coolsingel 120

a literature of Images exhibition Until 8 Feb 2009 Open daily during the Film Festival, from 11 a.m. - 6 p.m.

De Tijgerpas nog voordeliger!

Witte de With Center for Contemporary Art Witte de Withstraat 50 3012 BR Rotterdam T+31(0)104110144 info @ wdw.nl www.wdw.nl

15.-

10-

www.rotterdampas.nl 010 - 498 46 66 adver Stopper advertentie merchandise staand.indd 1

18-1-2009 17:33:49

RDP_adv Daily Tiger 134x94,5.indd 1

38 TH INTERNATIONAL FILM FESTIVAL ROTTERDAM www.filmfestivalrotterdam.com

09-01-2009 16:33:06

13

LIVE EVENTS WOENSDAG 28 JANUARI HEADQUARTERS

WORM LIVE

URBAN SCREENS

Vanvond praat talkshowhost Gabriëlle Provaas met Claire Denis en Alex Descas.

Denis is dit jaar gekozen tot ‘Maestro’ en ze werkt al twintig jaar samen met acteur Descas, die in haar nieuwste film 35 Rhums de hoofdpersoon speelt. Sun Kho maakte op uitnodiging van het festival Dirty Bitch, een korte film geïnspireerd door het werk van Denis. David Lammers (bekend van Langer Licht) is groot fan van Denis en praat mee over haar nieuwste film.

Dagelijks 18:00 uur, Foyer Rotterdamse Schouwburg. Toegang gratis.

Bonte, cartooneske performance van het hilarische elektronischemuziekduo Blectum from Blechdom, met een aanstekelijke mix van computermuziek, liedjes, zang en interactieve video extravaganza. Aansluitend grensoverschrijdende, opzwepende muziek van Maga Bo, van hiphop en jungle tot mashups van batucada, rai, capoeira en bhangra.

Blectum from Blechdom + Maga Bo & MC Bnegão, 22:30 uur LA 1

Regisseurs Nanouk Leopold & Daan Emmen, Guy Maddin en Carlos Reygadas maakten ieder een film voor een gezichtsbepalend Rotterdams gebouw. Het resultaat wordt meer dan levensgroot geprojecteerd op het gebouw van Nationale Nederlanden aan het Weena (Reygadas), het Robeco-gebouw aan de Coolsingel (Maddin) en het Hofpoort-gebouw, Hofplein (Leopold & Emmen).

Urban Screens, dagelijks 18:00-01:00 uur, toegang (uiteraard) gratis

SUPER Q&A

In de Super Q&A gaat Cool Politics Researchoprichter Farid Tabarki vanavond in gesprek met Kornél Mundrucz over zijn film Delta: een tragische liefdesgeschiedenis in een primitieve plattelandsgemeenschap.

Start film 18:30 Pa 1, aansluitend gesprek.

INTO THE NIGHT

Vanavond toveren Homey Universalis/My Little Sound System de Kleine Zaal om in een dansfestijn.

Dagelijks 23:00 uur Kleine Zaal Rotterdamse Schouwburg, entree tot 23:00 gratis, daarna uitsluitend op vertoon van filmticket of Tijgerpas.

ASPECT RATIO

De kunstinstelling TENT. presenteert naar aanleiding van Size Matters de intrigerende groepstentoonstelling Aspect Ratio. Van nanotechnologische close-ups tot kosmische grandeur onderzoekt Aspect Ratio hoe beeldende kunst en wetenschap een dialoog aangaan.

Aspect Ratio, TENT., Witte de Withstraat 50, 11:00 tot 18:00 uur, toegang €3,-, met Tijgerpas gratis, festivalpas, museumjaarkaart en Rotterdampas 50 procent korting.

HAUNTED HOUSE

Dioraphte Drie

DE STELLING

In het kader van het Signals-onderdeel Hungry Ghosts is het voormalig Fotomuseum/ WDW63 omgebouwd tot een Haunted House.

Geen ouderwetse kermisattractie, maar een bloedstollende presentatie van kunstinstallaties. Een aantal vooraanstaande Aziatische filmmakers en setdesigners richtten er een kamer in. Durft u naar binnen? Let wel op: deuren open vanaf 17:00!

Haunted House, voormalig Fotomuseum/ WDW63, Witte de Withstraat 63, 17:00-24:00 uur, toegang gratis.

WARUM 2.0

Elke dag op filmfestivalrotterdam.com een nieuwe vraag, en elke dag in de Daily Tiger de uitslag.

V2_ stelt de vraag Warum 2.0. Deze installatie in de vorm van een arena bestaat onder meer uit 360˚-videoprojecties en interactieve modules waarmee publieksinterventies realtime plaatsvinden via YouTube, Second Life en beveiligingscamera’s.

Warum 2.0, V2_Instituut voor de instabiele media, Eendrachtsstraat 10, 12:00-19:00 uur, toegang €3,-

WAT IS UW FAVORIETE FILMCONTINENT? Europa 36% Noord-Amerika 10% Zuid-Amerika 18% Afrika 4% Azië 31% Australië 1%

Dit jaar strijden de 33 HBF-titels ook om een eigen publieksprijs: de Dioraphte Award van € 10.000,- . De tussenstand: 1. Teza (foto) 2. Pandora’s Box 3. Snow

CREATIEF MET VILT

foto: Daniëlle van Ark

WALK ‘N’ TALK

Mis deze kans niet, want er zijn dit festival maar drie van deze visuele ontdekkingstochten. Dit is de tweede. Reisleiders leiden u in bijna twee uur tijdens deze stadswandeling langs straten en besloten ruimtes, en houdt stil bij megagroot, petieterig klein (de mobieltjes van de jeugd op het Schouwburgplein) en de plasmaschermen van Foto Klein. Een van

de stops is The Sub Urban Video Lounge met werk van Jeroen Jongeleen.

Verspreid over de route staan diverse experts –van neurobiologen en kunstenaars en narrow casters- opgesteld.

Walk ‘n’ Talk, vertrek vanaf de Foyer van de Schouwburg om 17:00 uur. Kaarten (€6,-, inclusief kopje koffie bij Urban Expresso Bar) verkrijgbaar bij de Centrale Kassa. Max 25 personen per wandeling.

Uitgangspunt bij het ontwerpen van het nieuwe IFFR-logo was volgens de makers dat mensen de tijger zelf na konden maken.

Veel IFFR-bezoekers leven zich uit op de bierviltjes. Ook Veere “Roos” Vos (4 jaar).

My IFFR Wie zich via My IFFR op de festivalsite registreert, kan daar een mening achterlaten. Hier een kleine bloemlezing. ‘Een prachtige film. Ook zeer informatief.

Ik hoop dat iedereen hem gaat zien!’ Anne over Pomegranates and Myrrh. ‘Als kijker sta je een beetje buiten het verhaal.’ Tom over The Higher Force. ‘De film heeft mij geen moment verveeld. Ik vond het een goede film met goede acteurs, met verrassende elementen. Toch krijg je wel het gevoel dat je iets mist...’ Linda over Flashbacks of a Fool. ‘Deel Sander zijn mening, maar het is een your love it or you hate it film. Jammer dat het soms moeilijk te verstaan was, maar uitermate origineel.’

Sander over Dogging: A Love Story.

14

38 TH INTERNATIONAL FILM FESTIVAL ROTTERDAM WWW.FILMFESTIVALROTTERDAM.COM