ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΑΚΑΛΗΣ
OO μύθος μύθος του Edwin του Εdwin και άλλα κείμενα
Το βιβλίο αφιερώνεται στις κυρίες Εύη Κεφαλά Βιβή Αναστασιαδου Μαρία Παπαδοπουλου Αργυρώ Τσούρτη
Ποίηση - design: Γιάννης Μπακάλης Mοντέλο: Αργυρώ Τσούρτη, φιλόλογος © 2017 ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΑΚΑΛΗΣ ISBN 978-960-457-880-1 Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στο σύνολό του ή τμημάτων του με οποιονδήποτε τρόπο, καθώς και η μετάφραση ή διασκευή του ή εκμετάλλευσή του με οποιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγής έργου λόγου ή τέχνης, σύμφωνα με τις διατάξεις των νόμων 2121/1993 και 100/1975, χωρίς τη γραπτή άδεια του συγγραφέα.
O μύθος του Edwin
Νύσταξες νωρίς... το τέλος του παραμυθιού δεν άντεξες να ακούσεις... Τα παραμύθια μου έμαθαν τις μεγαλύτερες αλήθειες...
Αργυρώ Tσούρτη
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ EDWIN & ΑΛΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
Ήταν μια θυελλώδης, πάρα πολύ άγρια νύχτα. αλλά ζεστή... στις καρδιές... το βλέμμα της κυρίας όλο αγωνία να βγει έξω, μη χάσει κάτι που συνέβαινε εν αγνεία της. Ο αγέρας χτυπούσε τα κρύσταλλα μα αυτή αλλού! Tα τρυπημένα παραπέτα της παράγκας μάζευαν ξερά σαν ψίχουλα, τριαντάφυλλα... Βρήκαμε μια λιωμένη παράγκα και την κάναμε καφενέ για το γούστο μας... Μας κάλυπτε ο τεκές από τα τσιγάρα... Έκρυβε...προσπαθούσε... τα δάκρυά μας... Ένας μας αναζωπύρωνε συνέχεια την φωτιά... ήθελε οι φλόγες να μαγεύουν τα πρόσωπά μας... Τα ήθελε ιδρωμένα... Ήθελε να γίνει ο Ιππότης της αφήγησης... όλοι θέλαμε να ματώσουμε απ΄το σπαθί του... Bέλη θέλανε να ρίξουνε Πιο πολύ για να φάνε έστω καμιά γροθιά απλά για να πουν πως ήταν εκεί
5
στον αχό της μάχης... μακρυά από την καθημερινή μιζέρια... Εκείνη την νύχτα... πάλευαν οι καρδιές τους για τα μάτια μιας γυναίκας μα αυτή σε ένα παιδάκι το μυαλό της... Ο Εdwin, ο Ιππότης της το μωρό της... έψαχνε για σύμβολα αγνότητας Όλοι οι παρευρισκόμενοι χάιδευαν τις γενειάδες τους σύμβολα ανδρείας... Κάποιος έβαλε στοίχημα να ομορφύνει με ψέματα μια πολύ παλιά φωτογραφία... σε 10 λεπτά... Την φωνή της μελωδία φιμώσαμε για να ακουστεί το δικό μας ψέμα Τελικά γούστο έχει να πεθαίνεις για τα μάτια μιας πριγκίπισσας... Η Αργυρό... είναι το άρωμα τις Μεσογείου.
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ EDWIN & ΑΛΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ Οι μυσταγωγικές σκιερές γωνιές της. Οι ψίθυροι της. Η μυρουδιά του ιδρώτα της. Ψαράδες πλάθουν το τσιαγαρλίκι τους, ελπίζοντας μια καλύτερη μέρα. Ο ήλιος έχει πλαγιάσει στην Δυτική πλαγιά οι θόρυβοι σώπασαν και τα βήματά μου μου θυμίζουν, είμαι ένας ξένος. Τα σύννεφα ομορφαίνουν το φως... όταν το κρύβουν... Καλοκαίρι, εποχή για φευγαλέα βλέμματα.
7
8
ΓΙΆΝΝΗΣ ΜΠΑΚΆΛΗΣ
Νουβέλες πλάθουμε στον νου. Μια μικρή ώρα ανεμελιάς. Όταν η μαμά του έψαχνε τον μικρό EDWIN, είχε κρυφτεί σε ένα bar και η Ηρώ για να μη τον βρει τον μεταμόρφωσε σε αστέρι. Τον έκανε βοηθό της.και έγινε κι αυτή μάγισσα.
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ EDWIN & ΑΛΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
‘’Η ψυχή έχει τα σπαθιά των αγγέλων’’, του είπε η καλή μάγισσα ‘’και με αυτά θα χαράξει τα όρια του καλού και του κακού’’. ΄΄Μια τέτοια νύχτα γεμάτη μισοφέγγαρα’’, της είπε το παιδάκι ‘’ας κόψουμε τον...Ομφάλιο λώρο μας’’... Σαν άκουσε αυτά η νεράιδα κατάλαβε πως το παιδάκι ήταν κάποιος μεταμορφωμένος άνδρας..
9
10
Πολλά έχουν γίνει, αυτά που λένε ‘’μικρά πράγματα’’. Αέρας ενώνει την εικόνα γης και ουρανού. Φωνάζει ήχους και αναφιλητά... Κόκκινο το στήθος από τον παγωμένο άνεμο. Χαλασμένες εικόνες μεταφέρει ο ήχος του. Αντανακλά τις χαλασμένες παλιές μέρες. Δεν νομίζω είναι αξιόπιστος ο αντίλαλος...
ΓΙΆΝΝΗΣ ΜΠΑΚΆΛΗΣ
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ EDWIN & ΑΛΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ Από μακριά, παράθυρο με εικόνες με όσα χρώματα ο ήλιος ανακατώνει κάθε σκιά δημιουργεί ένα προσωπείο... θεριού εκφράζει σαν σε καθρέπτη θάλασσα. Πόσο μακρυά ταξιδεύουμε και πόσο βαθιά. Σαν μουσική ανέβηκε ψηλά και βούτηξε. Τα βράχια κρέμονται από τα σύννεφα... Ανακαλύψατε έναν εαυτό που εγώ ήξερα. Την κενή συντροφιά συντρόφων σκλάβων. Κενοί θόρυβοι, μουσικές καλούν για συμπάθεια. Μα είναι κενοί σε έναν κενό κόσμο που οι ίδιοι δημιούργησαν. Κρατάς ένα ξίφος ανίκανη να το κουνήσεις μα με λόγια νομίζεις θα παλέψεις...
11
12
ΓΙΆΝΝΗΣ ΜΠΑΚΆΛΗΣ
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ EDWIN & ΑΛΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
Δεν μπορούμε παρά να αγαπάμε Ελπίδες σε σιωπηλά αστέρια Η νύχτα έρχεται σαν θύελλα Χτυπήματα του αέρα... Ακόμα πιο μαύρο; Ντρέπομαι τους χαρακτηρισμούς ‘’φωτογραφία, διακόσμηση, ζωγραφιά’’. Καμιά σχέση με την εσωτερική φωνή. Ο προσωπικός μου...πόλεμος... Μια χειμωνιάτικη παγωμένη νύχτα, κάποιοι πεθάναμε από αγάπη. Πολλοί λίγοι είμαστε αυτοί... Μια βιολέτα σε μια βρόμικη πέτρα... Γύρο παγωνιά... ένας ανατολίτικος στρόβιλος... συνθλίβει τα οράματα μας...
13
14
ΓΙΆΝΝΗΣ ΜΠΑΚΆΛΗΣ
Πολλοί το μόνο που διαλέγουν, θρηνούν... Μα ας επιστρέψουμε στην γη... Εκεί νιώθουμε πιο άνετα Με τους ποιητές είναι ρομαντικά μα επικίνδυνα... ΔΕΝ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ ΔΙΩΓΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΚΕΝΟ ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΟΙΡΑ
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ EDWIN & ΑΛΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
επίλογος Δίχως άνοιξη, άχρωμα λουλούδια σε σάπιο κίτρινο χρώμα ίχνος σαν πεταλούδας φτερά, Κάποτε υπήρχε ζωή... Ψάχνω μια φωτογραφία σιωπηλή σαν σελήνη Γιατί έχει την δύναμη του φωτός... Ευλογούμε την ώρα αν και η ώρα αυτή έχει φύγει... Διάλειμμα από τον πόλεμο Είναι γεννήτορας λέξεων, πολιτισμού. όταν στρατιές ανθρώπων γονατίζουν προσευχόμενοι.
15
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ EDWIN & ΑΛΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
17
ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΣΤΙΓΜΗ...
Ότι συμβαίνει δίπλα μου, θόρυβος... Νομίζουμε μας σχολιάζουν ‘’Κατασκοπεύουν’’ μια πληγή... Ανοιχτή που τους μαγεύει... Περιμένουν την ‘’Δεύτερη Πράξη του Δράματος’’... Ο πατέρας μου σκότωσε τις αλήθειες μου όπως ο χρόνος λύπες και μυστικά... Χιλιοστό-χιλιοστό οι κουρτίνες γύρισαν αργά, πιο αργά... Να μην παραγγέλνετε πολλά σε εστιατόρια. Έτσι νομίζουν θα παραγγείλετε μετά, ή δεν σας αρέσει και σχίζονται να σας εξυπηρετήσουν και δεν παχαίνετε. Να απαιτείτε το δίκιο σας, για να σας κερνάνε... Ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνετε να μπορώ να σας καμαρώσω. Χαίρομαι που πάτε σε καλές εκδηλώσεις σαν την δική μου.
18
ΓΙΆΝΝΗΣ ΜΠΑΚΆΛΗΣ
Ο ήλιος δεν θα το παροσέξει. Ο ουρανός φαίνεται τελειώνει. Οι ποιητές δεν θα γράφανε αν είχαν βρει την αγάπη τους... Είναι σαν ο άνεμος να χτυπά την σελήνη... Κρεμασμένο το όνειρό σου σε ένα σκονισμένο ράφι... Δυο γραμμές χαμόγελο είχαμε ενώσει σε ένα θολό φιλί... Αυτοί που γράφουν μεγάλες φράσεις, είναι κουραστικοί και βαρετοί! Ο Τζων, χτυπά το θυροτηλέφωνο. Του ανοίξει η πρωταγωνίστρια... -Ω. Πόσο χαίρεσαι που με βλέπεις, που σε βλέπω ήθελα να πω... Είμαι ο παντοτινός χτύπος της καρδιάς σου... -Κοιμάμαι στο νυχτερινό κέντρο, γιατί φοβάμαι να βγω μόνη μου... -Την νύχτα, όχι την μέρα...Επί τέλους αναγνωρίζεις σου είμαι απαραίτητος... -Είσαι η δεύτερη φωνή της ψυχής μου...πράγματι...Παπιγιόν φοράς! -Θα το βάλω. Με παπιγιόν είμαστε όλοι μεγάλοι μουσουργοί... -Και κοντοβράκι! -Για τις πρόβες...Εσύ που πας με την τουαλέτα! -Κι εγώ ιδρώνω, μα θα θυσιαστώ...για σένα...αφού δεν υπάρχει άλλος... -Άλλος! -Γιατί, κάθεσαι εκεί! (Κάθεται ανάμεσα σε πιάνα και έναν πίνακα του Degas). -Θέλω να με αγαπήσεις σαν φωτογραφία... -Θα μας παίξεις, λίγο... -Δεν μπορώ, ‘’λίγο’’. Είναι ανθρώπινος προσδιορισμός...Κάνω ότι οι ‘’θεοί’’... -Ή όλα ή τίποτα...Τι δουλειά κάνεις συνήθως;
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ EDWIN & ΑΛΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
19
-Eσένα περίμενα ‘’τόσα χρόνια’’... -Γιατί το λες με ύφος!... -Θα μας βγει καμιά μπαρούφα, πάλι!...57 χρόνια! Μη κάτσεις εκεί! Κάτσε στην πρόχειρη καρέκλα. Εκεί, μόνο αν αναβαθμιστείς... -125 χρόνια, δηλαδή έζησες! -Δηλαδή... -Και 1000 η ψυχή είναι τιμωρημένη στον Άδη, σύμφωνα με του Πυθαγόρειους...και περίπου 100 χρόνια ψάχνει να ξαναενσαρκωθεί... -Είμαι 1100 ετών! -Γι αυτό, μάλλον, ο πάπας κήρυξε το μιλένιουμ, την νέα Ανατολή της νέας εποχής, το 1100... -Την πρώτη Σταυροφορία... -Για να τους παρακινήσει να πάνε να σκοτωθούν...για την Ανατολή της ψυχής τους... Μια πρωινή μου φαντασίωση... πλησιάσαμε, λέει μια άδεια λίμνη... ‘’Άδεια’’, λέμε από ανθρώπους...