'Flatspin' even spannend als vermakelijk
TONEEL **** Blijspel van Alan Ayckbourn Toneelgezelschap van de Engelse faculteit van de Universiteit van Heidelberg Regie: Annemieke Drummen en Caro Haas Gezien: zaterdagavond 14 december 2014 in Theater de Cameleon in Amsterdam
door Marc Couwenbergh
Met de keuze voor Flatspin uit 2001 van de Engelse toneelschrijver Alan Ayckbourn verzekerde het semiprofessionele toneelgezelschap van de Engelse faculteit van de Universiteit Heidelberg zich van een vlotte komedie die evenwel hoge eisen stelt aan de kwaliteiten van de spelers. Ayckbourn grossiert in snelle en pakkende dialogen die in hoog tempo over het toneel moeten kaatsen, maar die met elkaar in de ruim twee uur durende productie goed zijn voor vele tientallen A4-tjes. De zeven spelers, (voormalige) studenten Engels uit Heidelberg bleken Ayckbourn's tekst opvallend goed eigen te hebben gemaak in ritme en timing. Ook met zijn oneliners ontlokten ze steeds weer vakkundig een gulle lach aan de uitverkochte zaal. Elk van de zeven paste ook helemaal in haar of zijn rol, alsof Ayckbourn hen op het oog had toen hij zijn komedie schreef over de jonge actrice die haar oom vervangt die concierge is in een flatgebouw in hartje Londen en vervolgens door een flirt met een buurman het middelpunt wordt van een drugsdeal. Susanne Bomans groeide in deze hoofdrol van Rosie die als ze de kans op een doorbraak in haar carriere aan haar neus voorbij ziet gaan, vastberaden is haar jonge buurman Sam in bed te krijgen. De scene waarin ze van hem leert hoe ze het deeg voor Italiaanse gnocchi moet kneden en rollen was hilarisch. Annemieke Drummen, die haar debuut als regisseur maakte, liet hier de teugels van een strakke regie vieren en stuurde het tweetal in een meeslepende confrontatie: tegenover de onnozelheid van Sam die werkelijk moeite doet om te koken, zette ze een steeds openlijker opgewonden Rosie. Bomans wist die spanning met de inzet van haar hele lijf steeds verder op te voeren. Maar ook met subtieler middelen wist ze te overtuigen. Haar mimiek switchte soepel tussen alle uitersten van emoties die de verrassende ontwikkelingen bij haar oproepen: wanhopig, verleidelijk, hunkerend en uiteindelijk ook teleurgesteld en verbaasd als Sam niet een echte buurman blijkt te zijn. Het hele verhaal speelt zich af op
ĂŠĂŠn locatie: de flat waar Rosie als concierge even haar intrek heeft genomen. Dat maakt het verhaal voor een lowbudget toneelgezelschap als dat uit Heidelberg ook aantrekkelijk, maar betekent ook weinig houvast voor de spelers. In het summiere decor van wat stoelen, een tafel en een kastje en met wat requisieten als deeg, een koffer en een gummiknuppel, wist het Toneelgezelschap van de Engelse faculteit Heidelberg Flatspin tot de even spannende als vermakelijke komedie te maken die Ayckbourn voor ogen stond.