Marta Dacosta (páx

Marta Dacosta

Mírame agora que son silencio, eternidade, Mira o meu corpo branco, case azul na quietude, Son Ofelia de novo aboiando nas augas, arrastrada na historia dun mundo á túa imaxe. Ofelia case azul, xa para sempre muda, Inmóbil perfección de obxecto posuído. Ergue a man, Ofelia, esa man que aínda leva o sangue, a pel, a proba do delirio covarde.

Polifonías, voces poéticas contra a violencia de xénero. 2006