Het tweede leven van Lambert Kneppelhout
Tekst: Bas van der Hoeven • Cartoons: Martin van Gelder
Lambert Kneppelhout is een gepensioneerde postbode. Zijn vrouw heeft hem verlaten voor een ander. Langzaam pakt de zestiger de draad weer op en zoekt hij zijn weg in de herfst van het leven.
Zeventig!
N
a de crematie van zijn moeder in kleine kring
huurappartementje, alleen. Nou ja alleen, vorige week is de urn
- Lambertus Kneppelhout was als enige aanwezig
met de as van zijn moeder bezorgd. Tenminste, dat hoopt hij. Bij
bij de sobere plechtigheid - voelde de oud-postbode
het overhevelen van de grijze stof in een sierlijke vaas ontwaarde
zich vreemd opgelucht. Ongeveer zoals op de dag dat
Lambert drie kiezen, en zijn moeder had al veertig jaar boven en
hij voor het laatst de ronde deed als postbesteller. Daarna was de
onder een kunstgebit. Maar goed, het gaat om het gevoel. Hij voert
eindeloze vrijheid in zijn leven gekomen, een vrijheid die hem
dagelijks lange gesprekken met de stof waartoe de vrouw, die hem
inmiddels heel wat problemen heeft opgeleverd.
zeventig jaar geleden heeft gebaard, is wedergekeerd. Zeventig jaar! Morgen is de dag dat Lambertus Kneppelhout zeventig wordt. De leeftijd der allersterksten. Dat gaat hij vieren! Veel van zijn vrienden hebben het niet gered, zijn gestorven in het harnas. Hij heeft in de krant gelezen dat de sekswerkers weer begonnen zijn. Daar zal hij eens gebruik van maken. Maar dan wel op zijn Kneppelhouts. Hij zal een mooi meisje uitkiezen, dan zal hij haar vragen wat het kost als hij de hele avond blijft. En hij zal zeggen dat ze niets hoeft te doen. Alleen maar naar hem luisteren. Naar de jarige man. Een man van de wereld van 70 jaar jong. Op zijn verjaardag staat hij voor de spiegel. In zijn beste kloffie. Lambertus Kneppelhout is er helemaal klaar voor. Hij wandelt naar de rosse buurt. Stopt voor een raam waarachter een mooie blondine zit. Als hij haar vragend aankijkt, maakt ze een resoluut, niet mis te verstaan gebaar: oprotten, ouwe viezerik! Eenzamer dan ooit sjokt de jarige naar huis. Thuisgekomen twijfelt hij tussen een stuk touw en een glas whisky. Voor hij kan besluiten, gaat de bel. Hij schrikt, sloft naar de gang. Voor de deur staan zijn twee dochters. “Kom pa, het is tijd voor verzoening. We nemen je mee naar een restaurantje.” Even later loopt de jarige job tussen twee kweb-
“Ben ik niet geschikt voor de vrijheid, of is ultieme vrijheid teveel
belende vrouwen over de stoep. Een merel zingt. Speciaal voor
voor mij”, vraagt Lambert zich hardop af terwijl hij met lange tan-
mij, denkt Lambert. Zeventig jaar oud en het is nog nergens te
den een geblakerde tosti naar binnen werkt. Hier zit hij nu. In een
laat voor.
Springlevend024
27
