Endopasożyty pod lupą

padku białek zwierzęcych najczęściej wybierane są mięsa rzadziej będące składnikami gotowych karm, takie jak królik, dziczyzna, kangur czy konina. Oferta tego typu produktów jest w chwili obecnej szeroka – dostępne są karmy monobiałkowe zarówno suche, jak i mokre, co daje opiekunom możliwość wyboru takiej, która będzie jak najlepiej odpowiadać potrzebom psa. Na rynku pojawia się także coraz więcej karm dla psów opartych na białku owadzim. Najczęściej do ich produkcji wykorzystywane sa larwy muchówki gatunku Hermetia illucens, zwanej czarną muchą lub czarnym żołnierzem. Badania naukowe wykazały, że białko owadów odznacza się wysoką strawnością i jest pełnowartościowe, dlatego warto wziąć je pod uwagę, gdy decydujemy, na jakim białku oprzemy dietę eliminacyjną. Kolejną opcją są białka hydrolizowane, które zostały poddane specjalnemu procesowi enzymatycznemu bądź chemicznemu. Rozbija on łańcuchy polipeptydowe na krótsze łańcuchy lub aminokwasy; powstałe proteiny są tak małe, że nie wywołują reakcji komórek układu odpornościowego, a tym samym – objawów alergii. W karmach dla psów używane jest hydrolizowane białko drobiowe, rybie sojowe, a także hydrolizowana mączka z piór. Problemem w ich przypadku może być jednak niska smakowitość. Możliwe jest także przeprowadzenie diety eliminacyjnej przy użyciu diety domowej, opartej na surowym lub gotowanym mięsie. Zaletą takiego rozwiązania jest możliwość kontrolowania wszystkich jej elementów, musi ona być jednak we właściwy sposób skomponowana i zbilansowana, aby nie doszło do niedoboru składników odżywczych. Bardzo ważne jest, aby karma, którą wybierzemy jako podstawę diety eliminacyjnej była dla psa atrakcyjna i chętnie zjadana, bowiem czas trwania takiej diety jest długi – na pełną remisje objawów potrzeba zazwyczaj około 8 – 10, a niekiedy nawet 13 tygodni. Możliwe jest oczywiście szybsze złagodzenie, a nawet całkowite ustąpienie objawów. Równie ważne co wybór odpowiedniej karmy do diety eliminacyjnej jest podejście opiekuna – należy uświadomić go, że diety eliminacyjnej należy bezwzględnie przestrzegać. Nie podaje się zatem psu żadnych dodatkowych przysmaków, przekąsek; należy pilnować, aby pies nie miał okazji do podjadania ludzkiego jedzenia, a także skontrolować skład przyjmowanych przez niego leków i suplementów (mogą zawierać dodatki żywieniowe, na przykład polepszacze smaku oparte na białku zwierzęcym). Nawet niewielkie odstępstwa od diety mogą spowodować nawrót objawów. Rozpoznanie alergii pokarmowej i przeprowadzenie diety eliminacyjnej nie jest rzeczą prostą. Jednak wybór odpowiedniego sposób żywienia i konsekwentne stosowanie się do zasad diety eliminacyjnej pozwoli na osiągnięcie celu – nie tylko wyeliminowanie objawów alergii, ale także zadbanie o dobrostan i dobre samopoczucie psa. 

Alergią pokarmową nazywamy zaburzenia, które powstają w wyniku reakcji immunologicznej na antygeny zawarte w pokarmie. Z kolei nietolerancja pokarmowa nie ma podłoża immunologicznego

– o odrobaczaniu psów i kotów

Preparaty odrobaczające są łatwo dostępne i chętnie kupowane przez właścicieli czworonogów. Niejednokrotnie tabletki na robaki stanowią uzupełnienie innych zakupów i z jakiegoś powodu bardzo często kupowane są ot tak, przy okazji. Czy słusznie? W jaki sposób i jak często tak naprawdę powinny być stosowane?

TECH. WET. AGATA MICHNIEWICZ

PPasożyty wewnętrzne są dla psów i kotów bardzo poważnym zagrożeniem. Co ważne, mogą być niebezpieczne także dla nas, ludzi. Duża ilość bytujących w organizmie robaków, szczególnie u młodych, starszych czy schorowanych zwierząt o obniżonej odporności, może prowadzić do znacznych problemów zdrowotnych, wyniszczenia organizmu, a w skrajnych przypadkach nawet do śmierci. Zarażenie pasożytami, nazywane robaczycą, jest częstym zjawiskiem wśród psów i kotów.

POPULARNE PASOŻYTY WEWNĘTRZNE

Różnorodność endopasożytów w środowisku jest naprawdę duża. Zestaw najczęściej występujących

rodzajów będzie się różnił w różnych obszarach geograficznych. Generalnie, możemy wyróżnić dwie grupy pasożytów wewnętrznych – jelitowe oraz pozajelitowe. Nazewnictwo ma rzecz jasna związek z miejscem ich bytowania w organizmie żywiciela. W Polsce najczęściej spotykanymi endopasożytami jelitowymi psów i kotów są glisty, tasiemce, tęgoryjce i włosogłówki. Poszczególne rodzaje odróżnia od siebie budowa, a w przypadku zarażenia choremu zwierzęciu mogą towarzyszyć różne, związane z konkretnym pasożytem, objawy. Na szczególne wyróżnienie zasługują także pierwotniaki, zagrażające głównie szczeniętom. Rosnąc, czworonogi nabywają na nie odporności i w wieku dorosłym stają się najczęściej jedynie ich nosicielami, nie wykazując żadnych objawów. Wśród pasożytów pozajelitowych najpopularniejszymi są nicienie sercowe i płucne. U większości dorosłych psów i kotów zaleca się odrobaczanie co trzy miesiące. Jeśli jednak zwierzę ma częsty kontakt z innymi zwierzakami, tendencję do zjadania padliny, kału i dostęp do surowego mięsa, odrobaczanie powinno odbywać się częściej, co dwa miesiące, a nawet co miesiąc

DROGI ZARAŻENIA

Pasożyty jelitowe najczęściej dostają się do organizmu żywiciela poprzez przypadkowe połknięcie ich nierozwiniętych form. Larwy i jaja robaków są niesamowicie odporne i nawet w niekorzystnych warunkach potrafią przetrwać w środowisku przez kilka miesięcy. Oznacza to, że problem pasożytów dotyczy także zwierząt korzystających wyłącznie z przydomowego ogródka. Codzienna psia aktywność mocno sprzyja zarażeniu. Może do niej dość podczas kopania w ziemi, poprzez zjedzenie obcych odchodów, polizanie roślin, swoich

brudnych łap, zjedzenie surowego mięsa lub padliny. Pośrednim źródłem zarażenia może być schrupany na spacerze ślimak, pchła czy komar. U kotów największe ryzyko związane jest z polowaniem na mniejsze zwierzęta, choć i niewinne napicie się wody z kałuży może skutkować zarobaczeniem. Ponadto szczenięta i kocięta mogą zarazić się larwami poprzez łożysko i mleko matki. W praktyce nie istnieje więc pupil nieobciążony ryzykiem zarażenia pasożytami. Pozostaje jeszcze kwestia ewentualnego przekazania pasożytów ludziom. Choć przy zachowaniu higieny jest to dość mało prawdopodobne, niestety nie jest niemożliwe. Podobnie jak w przypadku zwierząt, pasożyty do organizmu człowieka dostają się drogą pokarmową, co przy naprawdę bliskim kontakcie z pupilem, na przykład w przypadku małych dzieci, staje się całkiem realnym zagrożeniem.

tech. wet. Agata Michniewicz

Preparaty zwalczające pasożyty są dostępne zarówno w gabinetach weterynaryjnych, jak i w sklepach zoologicznych. Dla wygody i łatwości podania na rynku dostępne są produkty w formie tradycyjnej – gorzkiej lub smakowej tabletki, pasty oraz krople aplikowane na skórę

OBJAWY ZAROBACZENIA

Intensywność objawów zależna jest od ilości bytujących w organizmie pasożytów. W przypadku licznej inwazji rozwinięte osobniki mogą być widoczne w kale, wymiotach czy okolicy odbytu. Możemy mieć także do czynienia z bezobjawowym przebiegiem robaczycy lub takim, w którym objawy będą bardzo subtelne. Co gorsza, symptomy zarobaczenia są niespecyficzne i łatwo je pomylić z innymi chorobami. Do najczęściej zgłaszanych objawów należą:

saneczkowanie, polegające na charakterystycznym pocieraniu pupą o podłoże

wymioty

wszelkie zaburzenia wypróżniania, jak biegunki, zaparcia, pojawienie się śluzu czy krwi w kale

 apatia i osłabienie

 pogorszenie stanu skóry i sierści

 chudnięcie

 zaburzenia łaknienia, zarówno niechęć do jedzenia, jak i wilczy apetyt

 częste przełykanie śliny i kasłanie

Najprostszą metodą na potwierdzenie obecności pasożytów w organizmie psa czy kota jest laboratoryjne badanie kału. Wynik określa jednoznacznie rodzaj endopasożyta, dzięki czemu można wdrożyć odpowiednie leczenie.

PREPARATY ODROBACZAJĄCE I CZĘSTOTLIWOŚĆ ICH PODAWANIA

Preparaty zwalczające pasożyty są dostępne zarówno w gabinetach weterynaryjnych, jak i w sklepach zoologicznych. Dla wygody i łatwości podania na rynku dostępne są produkty w formie tradycyjnej – gorzkiej lub smakowej tabletki, pasty oraz krople aplikowane na skórę. Niezależnie od wariantu, produkt powinien być dostosowany do wagi zwierzęcia i podany zgodnie z zaleceniami producenta. Co bardzo istotne, żaden preparat odrobaczający nie ma działania profilaktycznego, a więc nie chroni przed kolejnym zarażeniem. Regularne odrobaczanie pozwala przede wszystkim utrzymać kontrolę i nie dopuścić do nadmiernego mnożenia się pasożytów w organizmie. Częstotliwość odrobaczania zależna jest od poziomu ryzyka zarażenia. U większości dorosłych psów i kotów zaleca się odrobaczanie co trzy miesiące. Jeśli jednak zwierzę ma częsty kontakt z innymi zwierzakami, tendencję do zjadania padliny, kału i dostęp do surowego mięsa, odrobaczanie powinno odbywać się częściej, co dwa miesiące, a nawet co miesiąc. Szczenięta i kocięta do szóstego miesiąca życia powinny być odrobaczane pod kontrolą lekarza weterynarii, zgodnie ze schematem.

DOBRE PRAKTYKI DOTYCZĄCE ODROBACZANIA

Choć podanie preparatu odrobaczającego nie wydaje się niczym skomplikowanym, istnieje kilka zasad gwarantujących pełną skuteczność działania:

▶ REKLAMA