SHE’ S M ERCEDES COM MU N I T Y
Chirurgentango zorgt voor betere levenskwaliteit na borstoperatie “Met onze borstreconstructies met eigen weefsel geven we vrouwen hun borst terug zonder dat ze hoeven ervaren wat het is om geen borst meer te hebben.” Aan het woord zijn oncologisch chirurg Esther Heuts en plastisch chirurg Stefania Tuinder. Sinds een aantal jaren werken zij samen om borstkankerpatiënten te helpen de ziekte met zo weinig mogelijk littekens op lichaam en ziel te overleven Tekst van MA XIME SCHOUPPE Foto’s van TOM VANDEWIELE
E
sther Heuts en Stefania Tuinder leerden elkaar in de operatiekamers van het Maastricht Universitair Medisch Centrum (MUMC) kennen. Esther haalt de tumor weg en daarna is Stefania aan zet voor de borstreconstructie. Normaal gesproken gaan tussen die twee momenten meerdere weken of zelfs maanden voorbij. Maar beide chirurgen sloegen de handen ineen en voeren sinds enkele jaren beide ingrepen in één enkele operatie uit – met gebruik van het eigen weefsel van de patiënt. Hoe zijn jullie tot die vernieuwende aanpak gekomen? Esther: In mijn werk draait het primair om levens redden: ik moet ervoor zorgen dat er niets van
36
Mercedes
“Mijn passie is micro chirurgie. Ik doe niets liever dan door de microscoop bloedvaatjes of zenuwen weer met elkaar te verbinden” Stefania Tuinder
de kanker in de borst achterblijft. Stefania draagt op haar beurt bij tot een optimale kwaliteit van leven na de operatie. Gelukkig genezen steeds meer vrouwen van borstkanker, maar onze ingrepen laten onvermijdelijk littekens achter. Op het lichaam, maar ook op de ziel. Onze patiënten kunnen niet vergeten dat ze kankersurvivors zijn. Als je borst wordt weggehaald, voel je je minder vrouw en word je daar constant aan herinnerd. Zeker voor jongere patiënten is dat heel moeilijk: ze staan aan het begin van hun leven, hebben vaak nog niet eens kinderen. Stefania: Daarnaast heb je ook vrouwen die hun borsten preventief laten weghalen omdat ze erfelijk belast zijn. Ze zijn niet ziek en willen gewoon verder door het leven met mooie borsten. Ook hebben patiënten na een borstamputatie soms last van fantoompijn: het brein blijft signalen ontvangen van een borst die er niet meer is. Daarom is het heel belangrijk dat Esther zoveel mogelijk zenuwen spaart, zodat ik ze opnieuw kan aansluiten. Wat is het voordeel van jullie methode? Esther: Door onmiddellijk de borst met eigen weefsel te reconstrueren, hoeven onze patiënten niet te ervaren wat het is om geen borst meer te hebben. Zo’n reconstructie is ook de enige manier om toch gevoel in de borst te behouden. Wanneer ik de patiënten enkele maanden na de operatie terugzie op de poli, zijn ze niet alleen tevreden over het cosmetisch resultaat, maar vooral verheugd over het feit dat ze hun borst echt kunnen voelen. Stefania: Intussen heeft onderzoek zelfs uitgewezen dat na reconstructies met implantaten de borst nog ongevoeliger is dan bij een amputatie. Met onze aanpak is daar geen sprake meer van. Die reconstructietechniek met eigen weefsel heb ik in de VS geleerd en hier in Maastricht verder ontwikkeld. Toen de collega die tepels op gereconstrueerde borsten tatoeëert me vertelde dat mijn patiënten de laatste tijd het tatoeëren konden voelen, wist ik dat we goed bezig waren. Sindsdien zijn we een studie gestart om de voordelen van onze aanpak wetenschappelijk te onderbouwen.
