“Un poema chiné chinés é sempre demasiado complexo e delicado para ser traducido. Non adoita expresar ideas, tan só só suxire atmosferas, paisaxes nas que a natureza e as emoció emocións humanas está están indisolublemente unidas…” unidas…” Alejandro Pescador. Poesí Poesía china: la fijeza de sus mutaciones .
No será serán os cumes e o rí río está están fermosos A brisa de primavera leva a fragancia do cé céspede e as flores. O barro desconxelouse e as andoriñ andoriñas revolotean, Na cá cálida area dormen os parrulos mandarí mandaríns
Gansos, gansos, gansos, Dobrades o pescozo cara o ceo e cantades. As vosas plumas brancas aboian sobre la auga esmeralda, As vosas patas vermellas empuxan as ondas cristalinas.
A almofada baixa, a cá cálida colcha, o corpo relaxado e en sosego. Brilla o sol na porta do cuarto, a cortina aí aínda sen decorrer. O aire conserva un novo sabor de primavera. Sentirá Sentirás que chega onda ti, aí aínda cando está estás durmindo.
O camiñ camiño é longo, nin ó este nin ó oeste teñ teño a quen preguntar. Xa chegou o frí frío, pero non sei onde debo mandarche a roupa do inverno. Cando partiches, a árbore da diante a casa estaba recé recén plantada. A árbore xa alberga un niñ niño, o que partiu non volveu.
Din que o solpor marca os lílímites do ceo. Cara ós lílímites do ceo dirixo o meu ollar pero non podo enxergar o meu fogar. Cheguei a odiar a montañ montaña azul que nos separa. Esa montañ montaña azul que aí aínda cubren as nubes do solpor.
Adormilado pola primavera perdí perdín o amencer. Chegaron de tó tódalas partes rechouchí rechouchíos de paxaros. A noite pasada trouxo o son do vento e da choiva Quen sabe cantos pé pétalos caerí caerían?
Se desexas facer un bo amigo, Contempla os bosques de piñ piñeiros e cipreses. Baixo a xeada non se derruban. Sen deslealdade cando o ano se presenta frí frío.
O galo canta tres veces. O ceo case está está iluminado. Algué Alguén xa aliñ aliñou as cuncas de arroz e o té té. Nerviosos, os campesiñ campesiños madrugan para arar os campos. Eu abro as contraventá contraventás para mirar as estrelas do mencer. mencer
Está Está tan frí fría a noite no terceiro mes de outono, Goza da sú súa tranquilidade o anciá ancián, Retí Retírase tarde, cando a lá lámpada se extingue, Durme profundamente envolto no son da choiva. As cinzas do lar aí aínda conservan calor, Seu arrecendo aumenta a morneza das ropas do seu leito. Cando chega o amencer claro e frí frío, aí aínda non se ergue. As follas vermellas conxeladas cobren os banzos.
Unha franxa de auga exposta ó solpor, A metade do rí río esmeralda, a outra metade vermella. Encá Encántame a terceira noite do noveno mes. As perlas de orballo, o arco da lú lúa.
Un paxaro voa sen lílímite ningú ningún, Pegadas unhas a outras, as montañ montañas son, De novo, cor de outono. Dun extremo ó outro da cordillera Huazi O sentimento de soidade todo o sobarda.
Dous monxes xogando ó xadrez na montañ montaña. A sombra do bambú bambú no taboleiro, escura e ní nítida. O bambú bambú non permitye ver a ningué ninguén. Pero ás veces sé séntense as pezas ó movelas.
As nubes do solpor agó agólpanse na distancia. O aire é limpo e frí frío. Baixo a silenciosa ví vía Lá Láctea concé concéntrome no meu prato de xade. O privilexio desta vida, desta noite non durará durará eternamente. O ano que vé vén dende onde contemplaré contemplaré a brillante Lú Lúa?
Liu Zongyuan (773(773-819)
Un millerio de cumes pero ningú ningún paxaro a voar, Dez mil sendeiros, pero nin unha soa pegada. Unha barca senlleira, un vello con sombreiro de palla, Pescando, sen compañ compaña, baixo do lazo no rí río
Neste mes de xuñ xuño, os pé pétalos está están xa todos murchos, Máis o melocotonero do templo da montañ montaña está está recé recén florido. Eu, que tanto lamentei a fuxida da primavera, sen deixar un só só rastro, Non soube decatarme que tan só só se marchara a viviralá viviralá enriba.
Nos cumes baleiros non se albisca a ningué ninguén. Emporiso chega o eco de voces na distancia. A luz que logra penetrar no profundo do bosque, Reflí Reflíctese duplicada no brió brión.
Un neno voga na sú súa pequena barca, Á deriva, rouba lotos brancos… brancos… Sorpré Sorpréndese ao verse descuberto: As algas abrí abríronse ó seu paso.
Esta pequení pequenísima mostra de poemas chineses clá clásicos traducidos ao galego non ten ningunha pretensió pretensión de exactitude ou rigor. É simplemente un punto de partida, o comezo dun achegamento. Agradecemos moi especialmete a colaboració colaboración da alumna Chen Ping, polo seu interese no proxecto e pola revisió revisión e correcció corrección de todos os poemas. Biblioteca IES Sá Sánchez Cantó Cantón