Metropolis Free Press 01.02.13 by Metropolis

01-07.02.2013

Τα δικά μας μουσεία Η Κατερίνα Ι. Ανέστη σε μια εκτενή συνομιλία με τον δρ Γιώργο Κακαβά

ΦΥΛΛΟ 1014

Τα μικρά τα πλοία Η Αργυρώ Μποζώνη συναντά την Ηρώ και το καινούργιο της τραγούδι

Mini, midi, maxi Η Ειρήνη Σουργιαδάκη δοκιμάζει το “Bitter” του Monsieur Minimal

Metropolis www.metropolispress.gr

Oι δύο κυρίες του Σετσουάν Η σκηνοθέτις θέ Κ Κατερίνα ί ΕΕυαγγελάτου λά και η πρωταγωνίστρια ί Στεφανία Γουλιώτη ξαναδιαβάζουν τον Μπρεχτ

Index

Κακαβάς... 22

Χειμωνάς... 34

Ο άνθρωπος που θέλει να αγαπήσουν ξανά οι συμπολίτες του τα μουσεία

Ενας μπον βιβέρ συγγραφέας με πολιτική δράση και άποψη

Σετσουάν... 26

Ηρώ... 35

Δύο κυρίες «στήνουν» το παιχνίδι στη Στέγη

Μία συνάντηση με αφορμή το νέο της τραγούδι

Minimal... 29

Frankenstein... 36

To τρίτο του άλμπουμ είναι αδιαμφισβήτητα το maximal

Οι τρεις νεαροί πρωταγωνιστές της ελληνικής του εκδοχής αποκαλύπτουν και αποκαλύπτονται

Μποφίλιου... 30

Τσαρούχης... 38

«Το πέρασμα των Μάγων». Ενας κύκλος κλείνει, μια εποχή τελειώνει

«Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα» για το “Retropolis II”

Ζουγανέλη... 32 Μετακομίζει στον Σταυρό του Νότου και μας τραγουδά «Μονάχα εγώ»

Μουσικό Xωριό... 39 Από το Πήλιο κατέβηκαν Αθήνα για ένα εκρηκτικό τριήμερο φεστιβάλ

Mstories 55 H Ηρώ μάς ταξιδεύει με το νέο της τραγούδι «Τα μικρά τα πλοία» σε στίχους Γεράσιμου Ευαγγελάτου, o Κώστας Γάκης μεταφέρει στη σκηνή του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης το μυθιστόρημα του Ιρβιν Γιάλομ «Ο Δήμιος του Ερωτα» και το «Μουσικό Χωριό» του Αγίου Λαυρέντιου Πηλίου φιλοξενήθηκε για ένα διήμερο στη Στέγη.

Υπόγεια διάβαση, Λεωφόρος Συγγρού

METROPOLIS

metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr] : Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr] : Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Κώστας Κωνσταντίνου, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Αργυρώ Μποζώνη, Βασίλης Νέδος, Γιώργος Παπαστογιαννούδης, Λήδα Πιμπλή, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr] : Βάσια Αναγνωστοπούλου, Δάφνη Ανέστη, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Σταύρος Πετρόπουλος, Shutterstock, AFP Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr] : Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου / Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr] : Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

Οι μέρες της αφθονίας μου

Χωρίς τρένο, χωρίς νοοτροπία Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr

Χωρίς να μπορώ να το αποδείξω, η αντίδραση του κόσμου για την απεργία των υπαλλήλων του μετρό και των υπόλοιπων μέσων μεταφοράς μού φάνηκε ιστορικά έντονη. Οι περισσότεροι δήλωσαν κατά, ενοχλημένοι από την ταλαιπωρία των ημερών στους αθηναϊκούς δρόμους. Σκεφτόμουν, λοιπόν, τι γίνεται όταν απεργούν οι εκπαιδευτικοί; Τι γίνεται όταν απεργούν οι φαρμακοποιοί; Οι γιατροί; Οι συλλέκτες των σκουπιδιών; Οι δημόσιες υπηρεσίες; Τι γίνεται όταν απεργούν οι οδηγοί ταξί; Θυμάστε; Που όλη η πόλη άδειαζε από τις 11 για να προλάβει ο κόσμος το τελευταίο λεωφορείο; Τι γίνεται όταν απεργούν οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας; Οταν απεργούν οι ναυτεργάτες τους μήνες του καλοκαιριού και κλείνει το λιμάνι; Ενοχλητικό, ε; Ναι, είναι, αλλά από τις δουλείες μας, από τις θέσεις που έχουμε, άλλος ως δημοσιογράφος, άλλος ως οδηγός του μετρό, άλλος ως δάσκαλος, όλοι στην ουσία προσφέρουμε μια υπηρεσία σε κάποιον άλλο. Ολοι γινόμαστε απαραίτητοι, ο ένας για τον άλλον, σε κάποιον βαθμό, και το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να καμαρώνουμε για το πόσα πολλά τραγούδια ξέρουμε έξω από τον χορό. Στις παρακάτω σελίδες θα διαβάσετε μια συνέντευξη του Θανάση Χειμωνά, ο οποίος λέει ότι στη σημερινή Ελλάδα «απαιτούνται αλλαγές νοοτροπίας και οπτικής». Αν και ακούγεται αυτονόητο, δεν είναι καθόλου. Επειδή ξαφνικά δεν είναι αυτονόητο το λογικό.

Θέλω να πω ότι δεν ξέρω και δεν μπορώ να κρίνω πόσο παράλογη ή πόσο δίκαιη είναι η απεργία των υπαλλήλων των μέσων μεταφοράς. Μπορεί να είναι όντως οι τελευταίοι προνομιούχοι, όπως τους χαρακτηρίζουν. Δεν ξέρω. Αλλά δεν μπορώ να τους κατηγορήσω επειδή δυσκόλεψαν την καθημερινότητά μου, γιατί, όταν εγώ με τη σειρά μου νιώσω ότι απειλούμαι, θα δυσκολέψω από το πόστο μου τη δική τους. Θα πείτε, είναι λογική αυτή; Είναι λογική ο νόμος της ζούγκλας; Είναι λογική να γυρνάει ο κόσμος ανάποδα σε κάθε απόφαση μίας, στο κάτω κάτω, εκλεγμένης κυβέρνησης; Δυστυχώς όσο υπάρχουν ακόμα, σε αυτή την Ελλάδα της κρίσης, άνθρωποι που πλουτίζουν, όσο υπάρχουν δυο μέτρα και δυο σταθμά στη φθορά των περιουσιών, όσο γεννιούνται ακόμα πολιτικά σκάνδαλα μεγάλου βεληνεκούς, τότε μάλλον νομιμοποιείται και ο κάθε εργαζόμενος που βλέπει ότι θα είναι (και) αυτός που θα πληρώσει τα σπασμένα της εξυγίανσης. Ακόμα και αν μεμονωμένα μπορεί και να έχει άδικο ή να είναι υπερβολικός.

Ippo

Amalour

Ανοιχτό από τις 6 μμ. και μετά, κάθε βράδυ της εβδομάδας εκτός Δευτέρας, το Ippo είναι μπαρ και ταυτόχρονα καλλιτεχνικός χώρος που φιλοξενεί ανά 25 ημέρες από εκθέσεις φωτογραφίας, ζωγραφικής, κολάζ, installation, παρουσιάσεις βιβλίων έως και βραδιές ποίησης και πάρτι, προσφέροντας έτσι μια πρωτότυπη διέξοδο για όσους θέλουν να συνδυάσουν τη βραδινή τους έξοδο με την πολιτιστική εξερεύνηση.

Το Amalour στεγάζεται σε μια πανέμορφη κατοικία του ’30, ένα διώροφο αρχιτεκτονικό κόσμημα, με περίτεχνη στέγη, φάτνωμα και πανέμορφο κήπο. Το μπαρ στο ισόγειο σας υποδέχεται με κεφάτη και ζεστή ατμόσφαιρα με πολλές -αλκοολούχες και μη- προτάσεις, που συνοδεύονται τέλεια από μια ποικιλία tapas και fingerfood, ενώ ρυθμοί latin, ethnic, funcky και rock απογειώνουν τη διάθεσή σας και οδηγούν τα βήματά σας... στο Amalour φυσικά.

Θησέως 11, Σύνταγμα

Νικολάου Πλαστήρα 45, Νέα Σμύρνη

Ζεμπίλι

Charme & Nature

Eνα ιδιαίτερο παντοπωλείο με μυρωδιά από την παλιά Αθήνα. Η επιλογή ενός πανέμορφου νεοκλασικού στη γειτονιά των Πετραλώνων για να στεγάσει το ψαγμένο παντοπωλείο, είναι ένα δείγμα των ανησυχιών του ιδιοκτήτη. Πάρτε το ζεμπίλι σας στην είσοδο και «περιηγηθείτε» στα γεμάτα με όμορφα προϊόντα ράφια του, διαλεγμένα από τους πιο αξιόλογους παραγωγούς από όλη την Ελλάδα.

Το Charme & Nature - Decoration είναι ένα κατάστημα στο Παγκράτι που μοιάζει έντονα με διαμέρισμα. Στον χώρο θα βρεις διακοσμητικά, αρωματικά σετ, έπιπλα και άλλα αντικείμενα, με το γαλλικό στοιχείο να ξεχωρίζει παντού, αφού οι ιδιοκτήτες του προέρχονται από τη Γαλλία και το έχουν βάλει στόχο να δημιουργήσουν μια μικρή γωνιά που να θυμίζει Παρίσι στο κέντρο της Αθήνας.

Τρώων 50, Aνω Πετράλωνα

Ευτυχίδου 22, Παγκράτι

Μάνη Μάνη

Πωλητήριο ΠΙΟΠ

Ελληνικές δημιουργίες που ακροβατούν περίτεχνα ανάμεσα στην παράδοση και τη μοντέρνα κουζίνα διά χειρός Αλέξανδρου Φουρούλη, στο γνωστό και οικείο νεοκλασικό της Οδού Φαλήρου, στην καρδιά της Αθήνας δίπλα από το Μουσείο της Ακρόπολης. Κύριο μέσο έκφρασης και πηγή έμπνευσης, τα γνήσια υλικά από τη Μάνη, το σύγκλινο, το λουκάνικο με πορτοκάλι και το παγκοσμίου φήμης λάδι.

Το Πολιτιστικό Ιδρυμα Ομίλου Πειραιώς δημιούργησε μια φιλόξενη γωνιά στη Στοά Σπυρομήλιου, για να δώσει στους κατοίκους της πρωτεύουσας τη δυνατότητα να αγοράσουν μικρά δώρα και αναμνηστικά που διατίθενται στα κατά τόπους πωλητήρια του δικτύου των μουσείων του. Τα αντικείμενα έχουν δημιουργηθεί αποκλειστικά για το κάθε μουσείο και οι τιμές τους ξεκινούν από ένα ευρώ.

Φαλήρου 10, Μακρυγιάννη, Κουκάκι

Στοά Σπυρομήλιου, Σύνταγμα

Τα points της εβδομάδας Η Αθήνα, οι άνθρωποί της, οι αξίες και η ποιότητά της χαρτογραφούνται και παρουσιάζονται δυναμικά, με έναν καινούργιο οπτικοποιημένο τρόπο στην εφαρμογή M.app. Πρόκειται για έναν «ζωντανό» χάρτη με 200 πινέζες-σημεία, που διαρκώς ανανεώνονται και αυξάνονται, σκιαγραφώντας όλες τις πτυχές της ζωής στην πόλη. Φαγητό, ποτό, καφές, θέατρο, μουσική, βιβλίο, κινηματογράφος, εκθέσεις, επιλεγμένα καταστήματα, όπως επίσης και οι πιο φρέσκες ιδέες στον χώρο της τεχνολογίας και της ζωής στην πόλη έρχονται στην οθόνη του κινητού σου και παρουσιάζονται μέσα από βίντεο υψηλής αισθητικής, μικρής διάρκειας και πλούσιας περιεκτικότητας. Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη για iOS, Android και Windows Phone.

Ματιές

Η περίπτωση της Μποφίλιου Η ηθική μειοψηφία λέει ότι σε περιόδους μεταβατικές όπου όλα μοιάζουν να είναι στα μαύρα σκοτάδια υπάρχει πάντα ένα μικρό φως που ποτέ δεν σβήνει, σου δείχνει την κατεύθυνση και σου δίνει ελπίδα. Στη μεταβατική περίοδο που διέρχεται το ελληνικό τραγούδι -αυτό που συνηθίσαμε, λίγο ατυχώς, να ονομάζουμε έντεχνο τα τελευταία 20-30 χρόνιατο παλιό ως συνήθως δεν έχει ακόμη χαθεί και το καινούργιο... δεν έχει ακόμη έρθει. Ζούμε αυτή την ανιαρή για κάποιους περίοδο, όπου τα λεγόμενα «παλιά και μεγάλα ονόματα» έχουν συνδεθεί άλλοτε δίκαια και άλλοτε άδικα με την εποχή της χλιδής και των ψευδαισθήσεων που έφεραν την απότομη προσγείωση και πληρώνουν ένα τίμημα. Ο καθένας ξέρει για τον εαυτό του τι πληρώνει και αν του αναλογεί το αντίτιμο.

Mitsos' statistics Αυτή η ιστορία με τα στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας για το έλλειμμα της χώρας έχει πολύ ενδιαφέρον. Γιατί αποκαλύπτει τη σχέση που έχουμε με τους αριθμούς! Δεν αγαπάμε τους αριθμούς όσο αγαπάμε τα λόγια. Το 2009 η ΕΛΣΤΑΤ προέβλεπε έλλειμμα 3,5%. Τελικά αποδείχθηκε πως ήταν 13,5% - και με τους τελευταίους υπολογισμούς που μας επέβαλε η Eurostat να κάνουμε έφτασε στο 15,4%.

Η Νατάσσα Μποφίλιου εδώ και αρκετό καιρό δείχνει ότι αυτή θα οδηγήσει ένα μεγάλο κομμάτι των ακροατών του ελληνικού τραγουδιού από την έρημο στη Γη της Επαγγελίας σαν τον Μωυσή, μάλιστα δείχνει ότι δεν είναι καν ένα μικρό φως... Ακούγεται εδώ και περίπου δύο χρόνια από όλους όσοι θέλουν να «δοκιμάσουν» κάτι καινούργιο. Μπορεί να ακούς

jazz και να ακούς Μποφίλιου γιατί έχει τη φωνή και το ταμπεραμέντο να ερμηνεύει jazz standards με big bands, μπορεί να είσαι τύπος εναλλακτικός και να ακούς Beirut και Thievery Corporation και να ακούς Μποφίλιου, μπορεί να ακούς ethnic και electrotango και πάλι να είσαι σε αυτούς που ξέρουν τα τραγούδια της και φυσικά μπορεί να ακούς Αλεξίου, Πρωτοψάλτη και Πορτοκάλογλου και να είσαι τα βράδια στα live της... Μαζί με τους δύο σταθερούς συνεργάτες της, τον Θέμη Καραμουρατίδη και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο, έχουν φτιάξει μια ομάδα που ψάχνει και ψάχνεται πολύ. Μπορούμε για τη Νατάσσα Μποφίλιου να πούμε πολλά και θα τα πούμε... Εχει φωνάρα, τα τραγούδια τα ερμηνεύει με πάθος, έχει κουλτούρα και καλλιέργεια, αγάπη σε όλες τις καλές μουσικές, χαρακτήρα που την κάνει να ξεχωρίζει, δύναμη της θέλησης που την επιβάλλει και ένα άστρο που βγαίνει από μέσα της και την οδηγεί. Ομως αυτό που για μένα την ανεβάζει ακόμη πιο ψηλά είναι ότι ξέρει τι θέλει, ξέρει πώς να το αποκτήσει και το κάνει με τέτοιον τρόπο χωρίς να προσβάλλει κανέναν. Her way! Και που έχει πάρει το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι και το έχει σηκώσει. ΟΛΟ! Γιώργος Μουχταρίδης

Δεν θα μπλέξω στην κουβέντα αν έπρεπε να είναι 13,5 ή 15. Δεν το ξέρω! Αυτό που ξέρω είναι ότι έτσι κι αλλιώς είχαμε κάνει «λάθος» υπολογισμό. Κατά 10 ή 12 μονάδες! Και εκείνη ήταν η στιγμή που ο Γιούνκερ είπε το περίφημο: «Τέρμα το παιχνίδι για την Ελλάδα». Γιατί μπορεί να κάνεις ένα λάθος ή να κρύψεις κάτι, αλλά να είσαι χρεοκοπημένος και να το παίζεις άνετος δεν γίνεται! Δεν μέτραγε αριθμούς όμως η κυβέρνηση το 2007 ή το 2008 - όπως δεν μέτραγε αριθμούς σχεδόν καμία κυβέρνηση στην Ελλάδα. Ολοι είχαν οράματα. Τα νούμερα ήταν για τους ξενέρωτους. Κάπως έτσι γινόταν και στην κανονική ζωή. Είχε ένα όραμα ο Μήτσος να είναι κύριος του εαυτού του και να ανοίξει ένα μαγαζί. Δεν χρειαζόταν να μελετήσει την αγορά, να υπολογίσει τα έξοδα της επένδυσης και της λειτουργίας σε σχέση με τα πιθανά έσοδα. Ξεκινούσε την μπίζνα και, μόλις έβλεπε τα σκούρα, έτρεχε στον λογιστή να κάνει κανένα θαύμα με τους αριθμούς και στην τράπεζα να του δώσει δανεικά. Μάθαμε με σκληρό τρόπο όλοι εμείς οι Μήτσοι πως η οικονομική δραστηριότητα θέλει αριθμούς και ας μην ταιριάζουν στη μεσογειακή μας ιδιοσυγκρασία. Ας το μάθουν και οι πολιτικοί μας. Δεν διόρισε 120 χιλιάδες δημόσιους υπάλληλους σε δύο χρόνια κανένας τεχνοκράτης της Αθήνας ή των Βρυξελλών. Αυτός υπολόγισε το κόστος. Κάποιος έπρεπε να το κάνει επιτέλους! A.

Στην αυγή της εβδομάδας Ο έξυπνος Αθηναίος, τη Δευτέρα: *Χώνει το κεφάλι του κάτω από τα σκεπάσματα και αρνείται μετά βδελυγμίας να σηκωθεί. *Εξετάζει με σοβαρότητα το ενδεχόμενο να δηλώσει ασθένεια και προσπαθεί να θυμηθεί ποια ήταν η τελευταία φορά που απουσίασε από την εργασία του με ανάλογη πρόφαση. *Παίρνει -με κρύα καρδιά, είναι η αλήθεια- την απόφαση να ξεσπιτωθεί. Είναι καιρός τώρα να πληρώνει για θέρμανση στο σπίτι;

*Μελετάει με προσοχή τα μέσα που έχει στη διάθεσή του για τη μετάβαση στον χώρο εργασίας του. Λεωφορεία γιοκ. Τρόλεϊ πάπαλα. Προαστιακός καπούτ. Επιλέγει την οδό της φυσικής άσκησης και το κόβει με τα πόδια. *Βγαίνει από το διαμέρισμά του και, στα νύχια των ποδιών, κατεβαίνει τις σκάλες. Αγνοεί επιδεικτικά τη φωνή του διαχειριστή που καιροφυλακτεί, καθώς και τη στοίβα με τους λογαριασμούς στην είσοδο. Λήδα Πιμπλή

Ορεξη να ’χουμε Πρώτα είναι το πανηγύρι του καταλόγου. Οι τίτλοι των φαγητών. Ολο και πιο εμπνευσμένοι. Είναι σαν να ξεκινάει μια περιπέτεια. Αλλες φορές ταξίδι στη μνήμη και άλλες εξερευνητικό. Και οι επεξηγήσεις για κάθε πιάτο, πόσο απολαυστικές όταν αυτός που τις αναλαμβάνει απολαμβάνει τον ρόλο του ξεναγού. Καμιά φορά δεν θέλω να τελειώσει η αφήγηση. Ταλέντο και αυτό, που σιγά σιγά το ανακαλύπτουμε και το απολαμβάνουμε. Οπως τα ταξίδια των γεύσεων, τα υλικά, που πια μας νοιάζει να είναι τα καλύτερα. Ακόμη και το λαδομπούκι το κάναμε τελετή υψηλής γευσιγνωσίας. Και είναι. Το λάδι υλικό που τυλίγει γλυκά, σαν χάδι, τη μεσογειακή ψυχή μας. Και μετά είναι τα πιάτα. Οι συνδυασμοί γεύσεων που επιτέλους μετατρέπονται σε ηδονικό πανηγύρι συνάντησης πολιτισμών και παραδόσεων. Αυτό που είναι η πόλη, αυτό που λατρεύουμε σε αυτήν. Τη συνάντηση. Την έκπληξη. Τη δημιουργική ένωση των διαφορετικών. Τη γειτνίαση των απίθανων που συνθέτουν το ζωντανό, παλλόμενο μωσαϊκό της Αθήνας. Στα σπλάχνα της μετασχηματίστηκαν νέες φυλές, δικές της, καθώς συναντιόντουσαν σκληροτράχηλοι ορεσίβιοι με ανάλαφρους νησιώτες, παλιοί μπλαζέ πρωτευουσιάνοι με δραστήριους, διψασμένους για ανακαλύψεις επαρχιώτες. Ενώθηκαν οι κουζίνες και τα υλικά. Εγινε η γεύση πιο απαιτητική. Κοσμοπολίτικη. Ανοίχτηκε. Τόλμησε. Απόλαυσε. Εδειξε τον δρόμο. Η τόλμη, οι ανοιχτοί ορίζοντες, οι ευκαιρίες να πειραματιστείς, να συναντηθείς με το απίθανο, να εκπλαγείς, να ζήσεις την περιπέτεια, να είσαι έτοιμος να ταξιδέψεις, να ζεις κάθε λεπτό. Ολα αυτά τα ανακαλύπτει η πόλη στη γαστρονομία. Πέρασε και αυτή από την κιτσάτη φτήνια της φιγούρας. Βρέθηκε έρμαιο της αρπαχτής. Για λίγο έβαλε στόχο τα χοντρά πορτοφόλια. Εχασε την πυξίδα της που είναι να γλυκάνει την ψυχή και να συνθέσει τα υλικά της πόλης, όπως συνθέτει τις γεύσεις και τις τεχνικές μαγειρικής. Για αυτό και νομίσαμε ότι θα τα σαρώσει όλα η κρίση. Εγινε το αντίθετο. Η πόλη ολόκληρη αντιδρά στην κρίση με μια απενοχοποιημένη ανάγκη για γευστικές ηδονές. Τραπεζώματα, με συνταγές που ξεθάβονται από το συρτάρι της μαμάς, της γιαγιάς ή ξεπατικώνονται από την τηλεόραση. Εκεί πια δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά ένα σύμπαν τροφής που ξεχύνεται από τις οθόνες σε μύριους ερεθιστικούς συνδυασμούς μέχρις εξοντώσεως του βλέμματος και της επιθυμίας. Ορεξη να ’χουμε. Ή αρκεί να θυμόμαστε πώς ήταν τότε που είχαμε όρεξη. Τότε που ο κόσμος ήταν έκπληξη και εμείς υπόσχεση για αυτόν. Ισως αυτό να αναζητούν όσοι δεν γεμίζουν απλώς τραπέζια, αλλά μοιάζουν να ψάχνουν μέσα από τις γεύσεις να ξαναβρούν τη συνοχή του κόσμου. Αθηνά Δεληγιάννη

Ματιές

Ο Ντερτιλής και το ζοφερό μέλλον Η κηδεία του Ντερτιλή μάς θύμισε ποιοι είμαστε: Ενας λαός ο οποίος, κάτω από το χαλάκι της οικονομικής ευημερίας, της κοινωνικής ανόδου και της πολιτικής ομαλότητας περίπου 40 ετών, απέφυγε να αντιμετωπίσει τον κακό εαυτό του. Ο διάχυτος ρατσισμός, η ξενοφοβία, η υποτίμηση του ρόλου της γυναίκας από το ίδιο το κράτος, η «εθνολαγνική» παιδεία, η ύπαρξη μιας μερίδας Ταλιμπάν στην Εκκλησία της Ελλάδος, αποτέλεσαν σημεία και φαινόμενα όχι απαραίτητα συνδεδεμένα μεταξύ τους. Παρά τα ταχύτατα βήματά της, η ελληνική κοινωνία δεν κατόρθωσε ούτε για μία στιγμή να προσεγγίσει τον πολυπολιτισμικό πλούτο των μεγάλων χωρών της Ευρώπης, στο υψηλότερο βάθρο των οποίων στέκεται η Γερμανία, που άπαντες οι εγχώριοι «επαναστάτες» αρέσκονται να στηλιτεύουν για το ναζιστικό παρελθόν της. Η κοινωνική οπισθοδρόμηση είναι σε εξέλιξη. Φάνηκε όταν οι τοπικές κοινωνίες

ξεκίνησαν να «εξεγείρονται» για να μην τοποθετηθεί στρατόπεδο «φιλοξενίας» μεταναστών στις γειτονιές του. Φάνηκε όταν ουδείς σχολίασε τη διαπόμπευση ανυπεράσπιστων τοξικομανών πορνών. Φαίνεται στις συζητήσεις που κάνουμε μεταξύ μας. Ζητάμε να αδειάσει η χώρα από μετανάστες οι οποίοι δήθεν καταλαμβάνουν δουλειές που δεν θέλει κανείς μας να αναλάβει. Διαβάζουμε εφημερίδες που επιχαίρουν ότι μπήκαν στη Βουλή τα «παλικάρια με τα μαύρα μπλουζάκια». Ολος αυτός ο ανελεύθερος, συντηρητικός αχταρμάς, σε συνδυασμό με τη διατήρηση ενός θετικού -σε τμήματα της κοινωνίας- αισθήματος για την Επταετία, αποτελεί το έδαφος μέσα στο οποίο φύτρωσε το αγκάθι της Χρυσής Αυγής. Σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον η φτώχεια και η ανέχεια είναι, δυστυχώς, το μικρότερο από τα προβλήματά μας. Βασίλης Νέδος

Απλή ιστορία Προχθές γλιστρούσαμε με τον Γ. στη Συγγρού. Απέναντι από αυτό το γκραφίτι έχω σταθεί μια ολόκληρη νύχτα με τον Δ., του είπα. Δεν μου άρεσε καθόλου, όλη νύχτα το κοίταζα και δεν κατάλαβα τι λέει. Α! Αυτό το έχει φτιάξει ένας φίλος μου και ένας άλλος που δεν υπάρχει πια, μου απάντησε και εγώ ξανακοίταξα. Και έχει και μια μικρή αφιέρωση στη γωνία, δες την. Και τότε είδα. Την ιστορία πίσω από την εικόνα. Και μου άρεσε. Και σκέφτηκα πως ό,τι μου αρέσει σε αυτή την πόλη έχει μια δημιουργημένη ιστορία, ό,τι είναι ζωντανό έχει μια ιστορία πίσω του. Αλλά και ένα παρόν να τρέχει. Χωρίς το παρόν, το παρελθόν είναι ωραίο γιατί έχει πεθάνει. Και όταν γκρινιάζω, αυτή η σύνδεση είναι που μου λείπει. Και αν η πόλη χασμουριέται επιδεικτικά στους κουρασμένους της εραστές είναι γιατί δεν έχει να βάλει καμιά καινούργια κομπινεζόν. Περιφέρεται με την ξεφτισμένη δαντέλα της και ανατρέχει στις πρώτες μέρες ενός έρωτά της. Καπούτ! Πρέπει να βρει καινούργιους να τη δουν, να γίνει ξανά βρικόλακας και να τραφεί με φρέσκο αίμα. Και να βγει τις νύχτες να το βρει. Αυτό τη ζορίζει. Το ψάξιμο. Οι βόλτες στα στενά, ο κόπος να ανακαλύψει το καινούργιο, οι φωνές που εδώ και χρόνια της λένε ξεκίνα και δεν μπορεί να τις ακούσει. Κάποια στιγμή πρέπει να ζήσει με τους άλλους. Κάποια στιγμή πρέπει να ακούσει και εκείνη τις φωνές, γιατί ψίθυροι δεν υπάρχουν πια. Να βγει στις συναντήσεις και να μάθει τις ιστορίες της που έχει χάσει, τόσα χρόνια κλεισμένη εκεί. Να μάθει επιτέλους πως μια νύχτα κάποιοι φίλοι ανέβηκαν σε μια ταράτσα και ζωγράφισαν κάτι ακατανόητο. Και έμεινε εκεί ένα τρυφερό σημάδι τους για πάντα. Αργυρώ Μποζώνη

C’est la vie Η ανέχεια δείχνει στην πόλη την εικόνα της καθημερινά, σκληρά, αληθινά, τροφοδοτώντας το σύμπαν των παράλογων αντιθέσεων. Οδός Βουκουρεστίου: καθισμένοι και στις δύο πλευρές του δρόμου, άντρες, γυναίκες και παιδιά επαιτούν έξω από τις πιο ακριβές βιτρίνες της Αθήνας, μπροστά σε καλοφωτισμένα αντικείμενα που η αξία τους ξεπερνά κατά πολύ το ενοίκιο για ένα άνετο σπίτι σε καλή γειτονιά. Οδός Σοφοκλέους: λίγα μόλις μέτρα από τη Βαρβάκειο Aγορά, όπου τόνοι τροφίμων περιμένουν στους πάγκους των εμπόρων τους νοικοκυραίους,

εκατοντάδες άστεγοι και πεινασμένοι συμπολίτες μας σχηματίζουν ουρές για ένα ζεστό πιάτο σούπας και λίγο κουράγιο. Οδός Γ΄ Σεπτεμβρίου: στη σκιά της κρατικής σύγχυσης τα πρεζόνια με μουδιασμένες τις αισθήσεις τους αναζητούν τη δόση της ημέρας δίπλα σε νηφάλιους περαστικούς που σφίγγουν επάνω τους τα παιδιά τους και προσπερνούν βιαστικά. Δύο, τρεις, πολλοί κόσμοι μέσα σε λίγα οικοδομικά τετράγωνα μιας πόλης που, αν μη τι άλλο, οι αντιθέσεις της περισσεύουν. Νικήτας Καραγιάννης

Επιμέλεια: Ντίνος Ρητινιώτης

17-23.09.2012

Ημερολόγιο ελληνικής πατέντας Το Bob Studio είναι ένα δημιουργικό team που ξεκίνησε την πορεία του το 2008 από τους Αρη Τσούτσα, Ανδρέα Θάνο και Miguel Rodrigues, έχοντας ως έδρα την Αθήνα και το Λονδίνο. Εκτοτε, ασχολείται με ένα ευρύ φάσμα σχεδιαστικών εφαρμογών: από χειροποίητες αφίσες, εξώφυλλα δίσκων, έντυπα και εφαρμογές εταιρικής ταυτότητας, μέχρι σχεδιασμό συσκευασίας και προϊόντων. Τα μέλη του λατρεύουν την απλότητα και βασίζονται ιδιαίτερα στις λεπτομέρειες εκείνες που

μπορούν να διαφοροποιήσουν και τελικά να προσωποποιήσουν το αποτέλεσμα. Ενα από τα τελευταία τους «χτυπήματα» -εκτός από τον ανασχεδιασμό της εφημερίδας μας- είναι και το ημερολόγιο που δημιούργησαν σε συνεργασία με τους αδερφούς Κοντορούση, οι οποίοι και το εκτύπωσαν. Ενα ημερολόγιο «ύμνος στην ελληνική πατέντα και εφεύρεση παγκόσμιας αναγνώρισης», όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο εξώφυλλό του. Στις μέσα σελίδες μπορεί να απολαύσει κανείς έξυπνες εικονογραφήσεις: από τη θεωρία των πολλαπλών διαδοχικών μικροεκρήξεων του

σύμπαντος, την οποία διατύπωσε ο Παύλος Σαντορίνης το 1968, μέχρι το Τεστ ΠΑΠ, τη μανιταρόμπυρα και το ξυραφάκι μιας χρήσης. Από τον «αθάνατο» φραπέ και τη βανίλια υποβρύχιο, έως το ρομπότ που... μαζεύει ελιές. Για όσους ενδεχομένως παραξενεύονται σχετικά με την ύπαρξη ή όχι της τελευταίας ευρεσιτεχνίας, τα μέλη του Bob Studio έχουν έτοιμη την απάντηση: «Το περιεχόμενο του ημερολογίου», αναφέρουν στο εξώφυλλο, «είναι ανοιχτό προς κάθε αμφισβήτηση, καθώς ένας από τους στόχους του είναι ο ερεθισμός προς την αναζήτηση της γνώσης».

Reality Bites

Πολίτες των ωκεανών Πριν από μερικές ημέρες είδα ένα tweet από το “National Geographic“, το οποίο με παρέπεμψε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία, στο THE TERRAMAR PROJECT. «Μπες στην πρωτοβουλία μας για να δημιουργήσουμε το μεγαλύτερο προτεκτοράτο ανοιχτής θαλάσσης παγκοσμίως. Οι ανοιχτές θάλασσες σου ανήκουν. Αξίωσε την ιθαγένειά σου», παροτρύνει το αρχικό μήνυμα της ιστοσελίδας theterramarproject.org. Βασικός στόχος δεν είναι άλλος από την ευαισθητοποίηση των παγκόσμιων πολιτών για το μέλλον των διεθνών υδάτων μέσα από την προώθηση της γνώσης, της υπευθυνότητας και της διαφάνειας για τα ζητήματα που αφορούν τις ανοιχτές θάλασσες. Οι τελευταίες καλύπτουν το 45% της επιφάνειας του πλανήτη, καθώς επίσης και το 64% των ωκε-

ανών του κόσμου. Παρόλα αυτά, οι νομοθετικές προβλέψεις για τα διεθνή ύδατα είναι ελάχιστες, γεγονός που ενισχύει την παράνομη δραστηριότητα, τις διαρροές πετρελαίου, την υπεραλίευση, τη μόλυνση και την αλιεία με τράτα. Είναι χαρακτηριστικό και παράλληλα ανατριχιαστικό το γεγονός ότι οι ειδικοί προσδιορίζουν το 2050 ως το έτος εκείνο που θα καταρρεύσει η παγκόσμια αλιεία. Το 80%, μάλιστα, των αλιευτικών αποθεμάτων του πλανήτη έχει ήδη αποτελέσει αντικείμενο πλήρους εκμετάλλευσης. «Η απόκτηση υπηκοότητας δίνει φωνή στη θαλάσσια ζωή που δεν μπορεί να φωνάξει για τα δικαιώματά της. Μπορεί να μην τη βλέπουμε, δεν θα πρέπει όμως και να την αγνοούμε». Ν.Ρ.

Μπραντ, τρως πολύ Ο Μπραντ Πιτ στο γνωστό σε όλους “Fight Club” είναι χοντρός. Οσο τρελή και αν φαίνεται η προηγούμενη πρόταση, σύμφωνα με τον δείκτη BMI (Body Mass Index), που χρησιμοποιείται για τον υπολογισμό του αν κάποιος είναι κανονικός, υπέρβαρος ή παχύσαρκος, ο γνωστός ηθοποιός θα θεωρούνταν υπέρβαρος την περίοδο της πιο γνωστής ίσως ταινίας του. Το BMI, μια ιδέα του Αντόλφ Κετλέ που υπολογίστηκε για πρώτη φορά πριν από 150 χρόνια, το βρίσκουμε διαιρώντας το βάρος μας σε κιλά διά το τετράγωνο του ύψους μας σε μέτρα. Ο μαθηματικός της Οξφόρδης Νικ Τρέφθεν, όμως, θεωρεί ότι ο μαθηματικός αυτός τύπος είναι λανθασμένος και ότι έχει γίνει τόσο δημοφιλής επειδή μοιάζει ακριβής και ευσύνοπτος, ενώ θυμίζει και την εξίσωση του Αϊνστάιν (E=mc²). Αντ’ αυτού, προτείνει την ακόλουθη εξίσωση: Βάρος x 1,3 / Yψος x 2,5. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι κάποιοι άνθρωποι τους οποίους μέχρι τώρα τους θεωρούσαμε υπέρβαρους πλέον θα πρέπει να θεωρούνται κανονικοί, ενώ κάποιοι χαμηλότερου αναστήματος κανονικοί θα ανήκουν πλέον στους υπέρβαρους. Πάντως, η συζήτηση περί βάρους θα συνεχιστεί για καιρό ακόμα, αφού, όπως επισημαίνει ο καθηγητής Ιατρικής Στατιστικής Τιμ Κόουλ, ο δείκτης BMI, όπως και αν υπολογίζεται, δεν μπορεί να απεικονίσει το ποσοστό λίπους και μυϊκής μάζας στο ανθρώπινο σώμα. Ετσι, θα έχουμε πάντα περιπτώσεις όπως αυτή του Μπραντ Πιτ, κάποιου με εξαιρετικά ανεπτυγμένο μυϊκό σύστημα που θα θεωρείται υπέρβαρος, ενώ χαίρει άκρας υγείας. Μπραντ, μην αγχώνεσαι, δεν χρειάζεσαι δίαιτα τελικά. Γ.Μ.

Μετά την ανεξαρτησία, τι; Μπάχαλο έχει γίνει στο Νησί: Tο Ηνωμένο Βασίλειο σκέφτεται να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ενωση, τη στιγμή που η Σκοτία θέλει να αποχωρήσει από το Ηνωμένο Βασίλειο και να προσχωρήσει στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Και αν η πρώτη περίπτωση είναι σχετικά απλή -κυρίαρχο κράτος είναι το Ηνωμένο Βασίλειο, μπορεί να κάνει ό,τι θέλει-, η δεύτερη κρύβει αρκετές δυσκολίες. Ετσι, ο Λόρδος Τζον Κερ επισημαίνει στο “Prospect” ότι η διαδικασία ένταξης της Σκοτίας στην ΕΕ (μια και πιθανή ανεξαρτητοποίησή της θα τη θέσει αυτομάτως εκτός Ενωσης) είναι πολύ πιο περίπλοκη και ακριβή από ό,τι νομίζουν οι κάτοικοί της.

Αλλωστε, η Σκοτία θα κληθεί να επαναδιαπραγματευθεί ορισμένα πλεονεκτήματα που απολάμβανε ως μέρος του Ηνωμένου Βασιλείου, όπως ο μηδενικός ΦΠΑ για συγκεκριμένες κατηγορίες προϊόντων. Το μεγαλύτερο πρόβλημα, όμως, θα είναι κυρίως πολιτικό. Η ένταξη ενός κράτους στην ΕΕ προϋποθέτει την ομοφωνία όλων των μελών. Πιθανώς, όμως, να μην είναι όλα τα κράτη-μέλη πρόθυμα να υποδεχτούν τη Σκοτία στη λέσχη, φοβούμενα για το τι θα σήμαινε αυτό στη συνοχή των ίδιων. Για παράδειγμα, πώς θα αντιδρούσαν η Καταλονία ή η Χώρα των Βάσκων σε μια τέτοια είδηση; Χ.Τ.

01- 07.02. 2013

Απόλυση λόγω FB

Μανούλα στην προπαγάνδα «Ενα και μόνο ισχυρό έμβλημα μπορεί να προκαλέσει την κινητοποίηση ενός ολόκληρου πολιτικού κινήματος», είχε αναφέρει κάποτε ο Αδόλφος Χίτλερ. Ο ίδιος φάνηκε πως είχε άμεση γνώση της δύναμης των συμβόλων, μια και ήταν αυτός που υιοθέτησε ένα πανίσχυρο έμβλημα, τη σβάστικα, του οποίου η σκιά έμελλε να υπνωτίσει και να ασκήσει πρωτοφανή επιρροή στην κοινωνική βάση της μεσοπολεμικής Γερμανίας. Το “LIFE.com“, με αφορμή τη συμπλήρωση 80 χρόνων από την ανάληψη της θέσης της Καγκελαρίας από τον Χίτλερ, δημοσιεύει αφιέρωμα με τίτλο: «Μια κτηνώδης φαντασμαγορία σε χρώμα». Σε

αυτό, δημοσιεύονται έγχρωμες φωτογραφίες ενός εκ των προσωπικών φωτογράφων του Χίτλερ, του Hugo Jaeger. Στο επίκεντρο της θεματολογίας των φωτογραφιών του, η μαύρη σβάστικα με τον άσπρο κύκλο και το κόκκινο φόντο: σε παρελάσεις στο Βερολίνο, σε συγκεντρώσεις στη Νυρεμβέργη, στο Ράιχσταγκ, σε πολιτιστικές εκδηλώσεις. «Το πανίσχυρο έμβλημα μπορεί πράγματι να υποκινήσει ένα πολιτικό κίνημα. Για να καθιερωθεί όμως το τελευταίο, αυτό που χρειάζεται είναι ιδέες που στέκουν πέρα από τις έννοιες της ωμής βίας και της υποταγής», υπενθυμίζει το αφιέρωμα. Ν.Ρ.

Η Apple «χτύπησε ταβάνι» Δύσκολοι καιροί για τις εταιρείες τεχνολογίας. Η Atari χρεοκόπησε· η εταιρεία videogames THQ διελύθη εις τα εξ ων συνετέθη· και η Apple δεν αισθάνεται καλά τώρα τελευταία. Εντάξει, ας μην είμαι τόσο δραματικός: η Apple δεν κινδυνεύει με αφανισμό, όμως οι επιδόσεις της τελευταία έκαναν το περιοδικό “The Economist” να αναρωτιέται αν η εταιρεία έφτασε ήδη στο ανώτατο σημείο ακμής της. Η ένταση του ανταγωνισμού στις αγορές smartphones και tablets στις οποίες κυριαρχεί, αλλά και η ανακοίνωση για στασιμότητα των κερδών τριμήνου (όχι πολλά, μόλις 13 δισ. δολάρια...) ήταν οι λόγοι που οι επενδυτές άρχισαν να ξεφορτώνονται τις μετοχές της Apple.

Το περιοδικό αναφέρει δύο λόγους απαισιοδοξίας για την πορεία της μετοχής της δημοφιλούς εταιρείας. Πρώτον, ο χαρισματικός ηγέτης της Στιβ Τζομπς έχει εγκαταλείψει τα εγκόσμια, με το νέο αφεντικό, τον Τιμ Κουκ, να μην έχει καταφέρει να λανσάρει ακόμη κάποια νέα συσκευή-blockbuster (όπως το iPhone ή το iPad). Δεύτερον, η Apple δραστηριοποιείται σε αγορές με πολύ υψηλό περιθώριο κέρδους, κάτι που προσελκύει τους ανταγωνιστές σαν το μέλι την αρκούδα. Ισως, όμως, οι απαισιόδοξοι να μην έχουν λάβει υπόψη τον κρυφό άσο στο μανίκι του Κουκ: την iTV. Χ.Τ.

Εχουμε ακούσει και έχουμε δει δεκάδες περιπτώσεις απολύσεων επειδή ένας εργαζόμενος γκρίνιαξε ή καθύβρισε τον εργοδότη ή τον προϊστάμενό του στο Facebook ή σε κάποια άλλη πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης. Πλέον όμως, ύστερα από μια σειρά αποφάσεων που πήρε το Εθνικό Συμβούλιο Εργασιακών Σχέσεων, στις ΗΠΑ αναγνωρίζεται το δικαίωμα των εργαζομένων να εκφράζουν τη δυσαρέσκεια για τη δουλειά τους στα social media. Οπως όμως διαβάσαμε στο “Bloomberg Businessweek“, το μυστικό είναι να γκρινιάζει κανείς συγκεκριμένα για τη δουλειά του, και όχι γενικά για την επιχείρηση στην οποία εργάζεται. Η πιο πρόσφατη περίπτωση που εξετάστηκε από το Εθνικό Συμβούλιο είναι η απόλυση του Ρόμπερτ Μπέκερ από την αντιπροσωπεία της BMW στο Σικάγο, όπου εργαζόταν. Η εταιρεία τον απέλυσε, όταν δημοσιοποίησε στο Facebook φωτογραφίες από μια εταιρική εκδήλωση που πήγε στραβά, καθώς ένα αυτοκίνητο που οδηγούσε ένας 12χρονος παρέσυρε ένα hot dog stand, προκαλώντας την ευθυμία των παρευρισκομένων. Οπως φαίνεται, το Συμβούλιο αναγνωρίζει το δικαίωμα των εργαζομένων να παραπονιούνται μέσω κοινωνικών δικτύων για την εργασία τους, για τον προϊστάμενό τους ή για τους συναδέλφους τους, αρκεί να μην εκφράζουν αρνητική γνώμη ή να μην παρουσιάζουν αρνητικά δεδομένα για την εταιρεία εν γένει. Στην πρώτη περίπτωση, το Συμβούλιο κηρύσσει τις απολύσεις παράνομες και οι εργαζόμενοι επιστρέφουν αμέσως στη θέση τους. Στη δεύτερη, ξεκινούν αμέσως την αναζήτηση για καινούργια δουλειά... Γ.Μ.

Μουσική

Πειραγμένες μελωδίες Αυτά τα παιδιά τα αγαπήσαμε αμέσως. Ισως γιατί ήδη ξέραμε τον Μιχάλη Κεχαγιά από τους Lexicon Project, ίσως γιατί πάντα μας άρεσε να ακούμε «πειραγμένα» αγαπημένα μας τραγούδια. Ο λόγος για τους LEGO, την μπάντα που έφτιαξε ο Μιχάλης μαζί με τον Γιάννη Μπάκο στις αρχές του 2011 για να μοιραστούν τις μουσικές τους επιρροές. Το όνομα τους, αφορμή από τα παιδικά τουβλάκια με τα οποία τους άρεσε να συνθέτουν μικροί τη δική τους πραγματικότητα. Ετσι ακριβώς κάνουν και τώρα, παρέα με τον Βαγγέλη Λάρυγγα, τον Στέργιο Δήμπα και τον Δημήτρη Αζοράκο. Συνθέτουν τη δική τους μουσική πραγματικότητα χωρίς να φοβούνται να διασκευάσουν επί σκηνής από Σωτηρία Μπέλλου και Παύλο Σιδηρόπουλο μέχρι Σωκράτη Μάλαμα και Morrissey. Παίρνουν μελωδίες από το χθες και το σήμερα και τις παίζουν αλλιώς. Χωρίς όμως να χάνουν τίποτα από την αξία και την τρυφερότητά

τους. Παίρνουν το συναίσθημα που έχουμε συνδέσει με αυτά τα τραγούδια και το αναπτύσσουν, το μεταλλάσσουν, το ανανεώνουν. Με αυτές τις διασκευές και κυρίως με αυτά τα συναισθήματα κατάφεραν οι LEGO να γεμίσουν όλα τα μαγαζιά της Αθήνας στα οποία εμφανίστηκαν τον περασμένο χρόνο. Κάπως έτσι έφτασαν και στην κυκλοφορία του πρώτου τους EP με τίτλο «Με πόση περηφάνια». Τα τραγούδια αυτού του δίσκου, μαζί φυσικά με τις ιδιαίτερες διασκευές τους, θα έχουν την ευκαιρία να ακούσουν όσοι επισκεφτούν το Dunkel bar (Πανόρμου 117) σήμερα, Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου. Εκεί οι LEGO, στο πλαίσιο των Dunkel Alive Fridays, θα ανέβουν στο πατάρι, θα παίξουν Τσιτσάνη, Βαμβακάρη, Θανάση Παπακωνσταντίνου, Κωστή Μαραβέγια και ό,τι άλλο τραβάει η όρεξή τους. Σημασία έχει πως ό,τι και να κάνουν ξέρουν τον τρόπο να το κάνουν καλά!

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

Τσαλακωμένες μέρες

Jazz ταξίδια

Tα Υπόγεια Ρεύματα επιστρέφουν στο Club του Σταυρού του Νότου (Φραντζή & Θαρύπου 37, Νέος Κόσμος) τις δύο πρώτες Παρασκευές του μήνα, για να περιγράψουν με τον καλύτερο τρόπο τις «Τσαλακωμένες Μέρες» που ζούμε. Με νέο μέλος στην μπάντα, τον Νίκο Γιούσεφ στο ηλεκτρικό μπάσο και το μουσικό πριόνι, θα ξαναζωντανέψουν «ξεχασμένα» κομμάτια της δισκογραφίας τους, ενώνοντάς τα με τις σημερινές μουσικές επιρροές τους. Ηλεκτρικός στίχος και λυρικός ήχος, άγριο συναίσθημα σε μια παράσταση ταξίδι στο χρόνο. Μαζί τους οι ZooLixo Λίγο, σε μια ροκ εκδοχή του μαύρου χιούμορ, παρουσιάζουν το πρόγραμμα της ημέρας: «Η παρακμή είναι απεχθής, όχι μόνο όταν χώνεται στην τσέπη μας».

Μουσικές ιστορίες από το νέο του άλμπουμ με τίτλο “Nous Icons” θα παρουσιάσει στο Half Note Jazz Club (Τριβωνιανού 17, Μετς) ο Λευτέρης Χριστοφής. Ο λυρικός κιθαρίστας, που έχει στο ενεργητικό του συνεργασίες με καλλιτέχνες όπως ο Chico Freeman και ο Paul Wertico, θα εμφανιστεί στις 7 Φεβρουαρίου σε έναν χώρο γνώριμο στον ίδιο αλλά και στους καταξιωμένους μουσικούς που τον πλαισιώνουν. Ο Χριστοφής έχει αναπτύξει μια πρωτότυπη τεχνική παιξίματος, το four finger picking technique, έχοντας επηρεάσει καλλιτέχνες ανά τον κόσμο και δικαίως ανήκει στους κορυφαίους κιθαρίστες της Ευρώπης.

Το Six D.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι) παρουσιάζει στις 4 Φεβρουαρίου τον Μπάμπη Παπαδόπουλο σε ένα καθαρά ακουστικό σχήμα. Εχοντας διαγράψει μια μουσική τροχιά που περνάει από τις Τρύπες, τους Χειμερινούς Κολυμβητές και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, ο Μπάμπης Παπαδόπουλος θα μας ταξιδέψει με διασκευές ρεμπέτικων τραγουδιών του ’30. Μέσα από μια σύγχρονη ματιά, συνδυάζοντας την αρμονία με τους avant-garde jazz αυτοσχεδιασμούς, θα μας διηγηθεί αγαπημένες μουσικές ιστορίες. Μαζί του εξαιρετικοί μουσικοί, όπως ο Φώτης Σιώτας στη βιόλα, ο Διονύσης Μακρής στο κοντραμπάσο και άλλοι. Μια πρόταση για τους σύγχρονους ρεμπέτες.

Λυρική ανταρσία Μια αίσθηση ορμής κατέκλυσε τη σκηνή και τον χώρο της ορχήστρας στο Μέγαρο Μουσικής από τις 24 ως τις 27 Ιανουαρίου, καθώς η Εθνική Λυρική Σκηνή παρουσίασε τον «Σικελικό Εσπερινό» του Βέρντι. Εργο επαναστατικό, που δεν έχει καταγραφεί ως δημοφιλές και εύκολο, αλλά ως απαιτητικό, σύνθετο και πολύωρο. Και όμως, ύστερα από τουλάχιστον τρεισήμισι ώρες, είχαμε την εντύπωση ότι είχε διαρκέσει μόλις μία. H ορχήστρα με παλμό οδήγησε το κοινό στην όπερα και έβαλε το περίγραμμα για όσα ακολούθησαν επί σκηνής, υπό τη διεύθυνση του Μύρωνα Μιχαηλίδη. Αποφεύγοντας τις σκηνογραφικές υπερβολές προηγούμενων παραστάσεων (ήδη από το Ηρώδειο), αξιοποιήθηκε το ύψος της σκηνής και αναδείχθηκε η δράση. Οι φωνές έπεισαν όχι μόνο χάρη στην αρτιότητα, αλλά κυρίως χάρη στην ερμηνευτική δύναμη. Η αίσθηση του πλήθους και της εξέγερσης χρησιμοποιήθηκαν έξυπνα, κλείνοντας το μάτι στο κοινό της πλατείας, τους πρωταγωνιστές της κρίσης. Με μια υπερβολή, ίσως, στην παρουσία των ΜΑΤ κατά την εναρκτήρια σκηνή.

Hip Hop στα Εξάρχεια Σύγχρονο ρεμπέτικο

01-07.02.2013

Στις 6 Φεβρουαρίου, η Αθήνα υποδέχεται έναν από τους πιο λυρικούς ράπερ στην ιστορία της hip hop μουσικής, τον AZ, στο AΝ Club (Σολωμού 13-15, Εξάρχεια). Ο AZ δεν χρίζει ιδιαίτερων συστάσεων στους φαν του είδους, αλλά για την ιστορία θα αναφέρουμε πως είναι ο εμπνευστής του κλασικού δίσκου “Doe or Die”. Εχοντας ήδη μία υποψηφιότητα για Grammy και συνεργασίες με τους Kanye West, DJ Premier και Dr. Dre, είναι αναμφίβολα από τους πιο επιδραστικούς MCs του αμερικανικού hip hop και υπόσχεται να βάλει φωτιά στη σκηνή του AN Club. Μαζί του στα πλατό ο DJ Doo Wop.

Με τη σκηνοθετική γραμμή απόλυτα διακριτική, το κοινό μπόρεσε να απολαύσει ατόφιο το έργο του Βέρντι. Μια όπερα που, όπως σημειώνει ο Μassino Nila, «είναι η αρχή μιας νέας αντίληψης για το δράμα, σύμφωνα με την οποία η μουσική δεν ασχολείται μόνο με την ανάγλυφη απόδοση των χαρακτήρων, αλλά επιθυμεί να τοποθετηθεί σε ιστορικό και ηθολογικό πλαίσιο». Ο Kάρλος Αλμαγκέρ ως Μονφόρτε, η Λιάνα Χαρουτουνιάν ως Δούκισσα Eλενα και ο Τάσος Αποστόλου ως Πρότσιντα, υπηρέτησαν πιστά αυτή την αντίληψη. Ο «Σικελικός Εσπερινός» θα επιστρέψει με τρεις ακόμα παραστάσεις στις 14, 16 και 18 Απριλίου στο Μέγαρο Μουσικής. Κατερίνα Ι. Ανέστη

Σινεμά

Οδηγός για... οκτώ Oσκαρ Από το περασμένο φθινόπωρο, είχε ήδη αρχίσει να ακούγεται ότι ο «Οδηγός Αισιοδοξίας» του Ντέιβιντ Ο’ Ράσελ ίσως δώσει το «παρών» στην οσκαρική κούρσα. Κανείς, ωστόσο, δεν περίμενε ότι από αουτσάιντερ η ταινία του Ο’ Ράσελ θα μετατρεπόταν σε οσκαρικό φαβορί με συνολικά οκτώ υποψηφιότητες - Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Διασκευασμένου Σεναρίου, Α΄ και Β΄ Ανδρικού και Γυναικείου Ρόλου, Μοντάζ. Τι είναι αυτό που συγκίνησε την Ακαδημία για να χαρίσει τόσες υποψηφιότητες (ίσως και Οσκαρ) στον «Οδηγό Αισιοδοξίας»; Μάλλον οι ιδιαίτεροι, αλλά αλλόκοτα οικείοι ήρωες της ταινίας. Το γεγονός ότι διηγείται μια διαφορετική μεν ιστορία, η οποία όμως δεν είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά, ούτε εκβιάζει τα συναισθήματα. Ο Μπράντλεϊ Κούπερ -αναμφισβήτητα στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του- υποδύεται τον Πατ, έναν δάσκαλο που έχασε τη δουλειά του, το σπίτι

του και τη γυναίκα του - το τελευταίο δεν μπόρεσε ποτέ να το ξεπεράσει. Ολα αυτά ήταν αρκετά για να τον στείλουν σε ψυχιατρικό ίδρυμα και επιστρέφοντας στο σπίτι των γονιών του είναι πλέον αποφασισμένος να ξαναβρεί την αγαπημένη του σύζυγο. Ξαφνικά στη ζωή του εισβάλλει μια επίσης μυστηριώδης και... λοξή κοπέλα, η Τίφανι. Του υπόσχεται ότι θα τον βοηθήσει να τα βρει με την πρώην γυναίκα του, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι σε θέση η ίδια να τα βρει με τον εαυτό της! Μαζί όμως; Ισως μάθουν να «περπατούν» ξανά... Ενα έξυπνο και καλογραμμένο σενάριο, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Μάθιου Κουίκ, και τέσσερις υπέροχες ερμηνείες από τους Μπράντλεϊ Κούπερ (υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να κερδίσει και το Οσκαρ), Τζένιφερ Λόρενς (μην αιφνιδιαστείτε αν τελικά το πάρει!), Τζάκι Γουίβερ και Ρόμπερτ Ντε Νίρο συνθέτουν μια ταινία που συνδυάζει χιούμορ και συγκίνηση στις σωστές δόσεις.

Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

Νέα αποστολή Η δεύτερη μεγάλη κινηματογραφική πρεμιέρα της εβδομάδας θέλει τον Τομ Κρουζ σε νέα επικινδύνη αποστολή. Οχι, δεν πρόκειται για ένα ακόμα σίκουελ της ομώνυμης σειράς. Στο “Jack Reacher”, βασισμένο στο μπεστ σέλερ «Με μια βολή» του Λι Τσάιλντ, ο Κρουζ αναλαμβάνει να καταδιώξει έναν άρτια εκπαιδευμένο ελεύθερο σκοπευτή, που σκοτώνει πέντε τυχαία άτομα με έξι βολές. Αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή... Μία εκρηκτική περιπέτεια με αρκετά συγκροτημένο σενάριο, σκηνοθετημένη από τον βραβευμένο με Οσκαρ σεναριογράφο Κρίστοφερ ΜακΚουάρι, που κυριολεκτικά θα κάνει την αδρεναλίνη σας να χτυπήσει κόκκινο. Αφθονη δράση, ανατροπές και ένας Τομ Κρουζ που ακόμα δηλώνει δυναμικά «παρών».

01-07.02.2013

Σκηνοθέτης Αστρων Και το όνομα αυτού... Τζέι Τζέι Εϊμπραμς. Ο άνθρωπος που έδωσε νέα πνοή στη σειρά “Star Trek” υπογράφοντας το επιτυχημένο κινηματογραφικό του reboot πριν από μερικά χρόνια θα είναι τελικώς εκείνος που θα καθίσει στην... ηλεκτρική καρέκλα του σκηνοθέτη του νέου “Star Wars VII”, που ετοιμάζει -για πρώτη φοράη Disney μετά την αγορά των δικαιωμάτων του franchise από τον Τζορτζ Λούκας. Η είδηση επιβεβαιώθηκε και από τον ίδιο τον Εϊμπραμς, προκαλώντας ενθουσιασμό στους φανατικούς φίλους του «Πολέμου των Αστρων» και αμηχανία στους θαυμαστές του Εϊμπραμς, που θεωρούν ότι καταπιάνεται με ένα ξεπερασμένο franchise. May the force be with him!

Πιο... καλτ δεν γίνεται! Εντεκα χρόνια Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού Κινηματογράφου, γιατί κάποιες κινηματογραφικές αξίες είναι διαχρονικές! Δεν αναφερόμαστε, φυσικά, ούτε στον Αγγελόπουλο, ούτε στον Κακογιάννη... Μιλάμε για τον Γκουσγκούνη, τον Σουγκλάκο, τον Στηβ Ντούζο και τους λοιπούς ογκόλιθους του ελληνικού καλτ σινεμά. Από την 1η έως τις 3 Φεβρουαρίου, λοιπόν, το Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού Κινηματογράφου επιστρέφει στο Gagarin και τα έχει όλα. Εν αρχή έχει αφιέρωμα στον Διονύση Ξάνθο, έναν ηθοποιό που, σύμφωνα με το δελτίο Τύπου, «μπορεί να υποδυθεί με την ίδια επιτυχία τον ακροβάτη μοτοσυκλετιστή που φτάνει στο σημείο να υποθηκεύσει ακόμα και τους όρχεις του, όπως και το σκληρό αρσενικό που τελικά συνάπτει δεσμό με νεαρό ναύτη». Ε, δεν αξίζει ένα τιμητικό βραβείο;

Οσκαρικό “Argo” Μετά τη Χρυσή Σφαίρα Σκηνοθεσίας και Καλύτερης Δραματικής Ταινίας, ένας ακόμα διπλός θρίαμβος για το “Argo”. Η ταινία του Μπεν Αφλεκ κέρδισε το περασμένο Σαββατοκύριακο το Μεγάλο Βραβείο της PGA, της Ενωσης Αμερικανών Παραγωγών, αλλά και το Βραβείο Συνολικού Καστ στα Βραβεία των Ηθοποιών (SAG Awards). Αυτό κυριολεκτικά της δίνει φτερά στην οσκαρική κούρσα, αφού επτά στις δέκα φορές το Βραβείο των Παραγωγών συμφωνεί με το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Το έτερο οσκαρικό φαβορί «Λίνκολν» αρκέστηκε στο Βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου για τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις και στο Βραβείο Β’ Ανδρικού Ρόλου για τον Τόμι Λι Τζόουνς (τα απόλυτα φαβορί στις κατηγορίες τους). Τέλος, η Τζένιφερ Λόρενς («Οδηγός Αισιοδοξίας») και η Αν Χάθαγουεϊ («Οι Αθλιοι) απέσπασαν τα Βραβεία Α’ και Β’ Γυναικείου Ρόλου αντίστοιχα.

Karenina's dress code Είναι πολύ πιθανό στις 24 Φεβρουαρίου η Τζάκλιν Ντουράν, η γυναίκα που σχεδίασε τα σαγηνευτικά κοστούμια της ταινίας του Τζο Ράιτ «Αννα Καρένινα», να φύγει από την Τελετή Απονομής των Οσκαρ με το χρυσό αγαλματάκι ανά χείρας. Είναι άλλωστε και το μόνο στοιχείο της τανίας, στο οποίο συμφωνούν όλοι ότι αξίζει Οσκαρ. Οι περισσότεροι τα θαυμάσαμε στη μεγάλη οθόνη, όσοι όμως τυχεροί βρεθούν στο Λονδίνο μέχρι τις 4 Απριλίου θα μπορέσουν να τα απολαύσουν και από κοντά σε μία έκθεση που φιλοξενείται στο Ham House, ένα από τα μέρη όπου γυρίστηκαν και σκηνές τις ταινίας. Αξίζει τον κόπο.

Στα must του φετινού Φεστιβάλ σημειώστε επίσης το «Παίζοντας σε δύο κρεβάτια» του 1976, μία «αισθησιακή ταινία της ελληνικής κινηματογραφικής στύσης» (!), το «Μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη Νούμερο 2» (να δείτε όμως πρώτα το ένα!), αλλά και παγκόσμιες πρεμιέρες, όπως τα ολοκαίνουρια “Sexy Pistols” με τον Παύλο Κοντογιαννίδη να βασανίζει με σαδιστική ηδονή σε ρόλο νονού και το “Rocco vs Cleopatra” ή αλλιώς το δεύτερο μέρος της τριλογίας των... αλχημικών γάμων (το πρώτο μου διαφεύγει!). Βέβαια, το απόλυτο highlight της φετινής διοργάνωσης είναι η παρουσία του Παντελή Βούλγαρη (ναι, καλά ακούσατε!), που θα προλογίσει το -no budget story- ριμέικ της ταινίας του «Όλα είναι δρόμος» από μία παρέα ερασιτεχνών με περισσό χιούμορ και τρέλα.

Βιβλίο

Εγκλημα στο Βερολίνο Ο πολυμήχανος Φίλιπ Κερ γεννήθηκε στο Εδιμβούργο το 1956, είναι νομικός και αρθρογραφεί σε ουκ ολίγα βρετανικά έντυπα -“Sunday Times”, “Evening Standard”, “Time Out”. Ωστόσο, τόσο στην Ελλάδα όσο και στον υπόλοιπο κόσμο είναι περισσότερο γνωστός με την ιδιότητα του συγγραφέα. Στην «Τριλογία του Βερολίνου» (εκδ. Κέδρος) -το τελευταίο έργο του που προσφέρεται στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό- επανεκδίδονται και συγκεντρώνονται σε έναν καλαίσθητο τόμο τρία νουάρ μυθιστορήματα του Σκοτσέζου πεζογράφου: «Οι βιολέτες του Μάρτη», «Ο χλομός εγκληματίας» και το «Γερμανικό ρέκβιεμ». Στις σελίδες της εκάστοτε ιστορίας μεταφερόμαστε στη γερμανική πρωτεύουσα κατά τη θυελλώδη περίοδο που περιβάλλει τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο: από την άνοδο του ναζισμού το 1936, λίγο προτού διεξαχθούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Βερολίνο, μέχρι το 1947, όπου η αυτοκρατορία των ναζί έχει πια καταρρεύσει... Συνοδοιπόρος μας, ο πρώην αστυνομικός και νυν ντετέκτιβ Μπέρνχαρντ Γκούντερ, ο οποίος καλείται από τη μία να διαλευκάνει τρεις μυστήριες υποθέσεις και από την άλλη να

ασκήσει την κριτική του ικανότητα και να πράξει ηθικά μέσα στο ζοφερό ολοκληρωτικό σύστημα του ναζιστικού καθεστώτος. Ως εκ τούτου, ο Κερ δεν συνθέτει απλώς μια άκρως ενδιαφέρουσα και δαιδαλώδη πλοκή, η οποία αποτελεί το εκ των ων ουκ άνευ στοιχείο της ποιοτικής νουάρ λογοτεχνίας, αλλά, πολύ περισσότερο, σκιαγραφεί την ανθρωπολογία μιας ολόκληρης πόλης στη σκοτεινότερη ίσως περίοδο που βίωσε ποτέ η ανθρωπότητα. Οπως άλλωστε λέει και ο ίδιος σε μια πρόσφατη συνέντευξη, η φόρμα του αστυνομικού μυθιστορήματος είναι απλώς η αφορμή: «Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η πολιτική, το κοινωνικό υπόβαθρο. Για παράδειγμα, τι σήμαινε να είσαι Γερμανός στο Γ΄ Ράιχ; Τι θα έκανα εγώ αν ζούσα τότε; Μπορεί στο προσκήνιο να έχω έναν φόνο, ένα ποινικό αδίκημα, ένα έγκλημα πάθους κλπ., αλλά πίσω από αυτό διαδραματίζεται ένα τεράστιο έγκλημα και εκεί είναι η πρόκληση: τα ηθικά διλήμματα που προκύπτουν». Φαινομενικά, τρεις σκοτεινές αστυνομικές υποθέσεις - oυσιαστικά, ένα από τα σύγχρονα αριστουργήματα της λογοτεχνίας.

Επιμέλεια: Κώστας Κωνσταντίνου

01-07.02.2013

Αρχάριων φιλοσοφία

Αυθεντική Πλαθ

Φωνηεντιάδα

Ο καθηγητής Νάιτζελ Γουόρμπαρτον στη «Μικρή ιστορία της φιλοσοφίας» (εκδ. Πατάκη) αναλαμβάνει να εισαγάγει τους μη μυημένους στον εκθαμβωτικό όσο και αβυσσαλέα σκοτεινό κόσμο της φιλοσοφίας, παρουσιάζοντας με λόγο απλό και άμεσο τις βασικές και επιδραστικότερες ιδέες που επινόησαν και επεξεργάστηκαν οι γίγαντες της δυτικής φιλοσοφίας. Ενα συναρπαστικό και παράλληλα διασκεδαστικό ταξίδι στην ιστορία του πνεύματος -από τον Πλάτωνα στον Αυγουστίνο και από τον Μακιαβέλι στην Αρεντ- για αναγνώστες κάθε ηλικίας. Οπως γράφει και η συγγραφέας Σάρα Μπέικγουελ: «Σπάνια η φιλοσοφία είναι τόσο διαυγής, τόσο σημαντική, τόσο άξια και τόσο προσιτή!»

Η Σύλβια Πλαθ έγινε διάσημη μετά τον θάνατό της, όταν εκδόθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’60 η ποιητική της συλλογή «Αριελ». Στην πορεία, όμως, ανακαλύφθηκε ότι τα χειρόγραφα της Πλαθ διέφεραν σημαντικά από τα δημοσιευμένα ποιήματα που κέρδισαν παγκόσμια αναγνώριση. Η παρούσα έκδοση (εκδ. Μελάνι) αποκαθιστά για πρώτη φορά την επιλογή και τη διευθέτηση των ποιημάτων όπως είχε γίνει από την ίδια. Επιπλέον, συνοδεύεται από αντίγραφα όλων των προσχέδιων της ποιήτριας, με σκοπό να προσφέρει μια εικόνα της δημιουργικής διαδικασίας που ακολουθούσε. Μια εξαιρετική έκδοση ενός μεγαλειώδους έργου.

Οι περισσότεροι όλο και κάτι σχετικό θα άκουσαν για το τελευταίο γλωσσολογικό επεισόδιο της νεοελληνικής ιστορίας, δηλαδή για τις επιθέσεις που δέχτηκε η νέα γραμματική του δημοτικού, με την ασύστατη κατηγορία ότι καταργεί ορισμένα γράμματα του αλφαβήτου. Συνοπτικά, ο σαματάς ξεκίνησε από μια δασκάλα, η οποία δεν γνώριζε, καθώς φάνηκε, τα στοιχειώδη: τη διαφορά μεταξύ φθόγγων (ήχων) και γραμμάτων (γραπτών συμβόλων).

Περί συμπόνιας

Η γκρίζα γλώσσα

Ο Οσκαρ Ουάιλντ ως πεζογράφος του ανεπανάληπτου «Ντόριαν Γκρέι» και του πικρού αυτοβιογραφικού “De Profundis” συγκλόνισε τη συντηρητική βικτοριανή εποχή με την καυστική του πρόζα. Ωστόσο, στις σελίδες των παραμυθιών του, με τα οποία ο Ουάιλντ ασχολήθηκε όταν άρχισε να τα διηγείται στα δύο του παιδιά, το παροιμιώδες και δηλητηριώδες χιούμορ μετατρέπεται σε ευαισθησία, ενώ ο κριτικός κοινωνικός σχολιασμός σε τρυφερότητα. Ενα από αυτά τα παραμύθια είναι και ο «Ευτυχισμένος πρίγκιπας» (εκδ. Αιώρα). Μια διαχρονική ιστορία για τη συμπόνια και την αυταπάρνηση, που απευθύνεται, σύμφωνα με τον μεγάλο συγγραφέα, «σε παιδιά και σε όσους έχουν διατηρήσει τα παιδικά χαρίσματα της απορίας και της χαράς».

Στην ποιητική συλλογή «Γλωσσικό πλέγμα» (εκδ. Αγρα) ο Πάουλ Τσέλαν, ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές του 20ού αιώνα, αναλαμβάνει να διευρύνει του ορίζοντες του λόγου, επινοώντας μια «γκρίζα γλώσσα», όπου κυριαρχούν οι παράδοξες λέξεις, οι υπαινιγμοί και οι αντιφάσεις. Παράλληλα, συστατικό στοιχείο της ποίησής του καθίσταται το κενό - οι παύσεις, οι σιωπές, όσα παραλείπονται, ανήκουν διά της απουσίας τους στο γλωσσικό σώμα του ποιήματος. Και αν εκ πρώτης όψεως όλα αυτά μοιάζουν δύσβατα, ας συγκρατήσουμε τη βαθυστόχαστη συμβουλή του ιδίου: «Μην μπαίνετε προς το παρόν στον κόπο να κατανοήσετε· να διαβάζετε και να ξαναδιαβάζετε και τότε το ποίημα θα ανοιχτεί από μόνο του».

Είδε, λοιπόν, στη σελίδα 34 της νέας γραμματικής ότι οι φθόγγοι της ελληνικής είναι πέντε και αυτόματα συμπέρανε ότι κάποιος μάς κλέβει τα φωνήεντα (που είναι επτά) και αποσκοπεί στην «εθνική μας εξολόθρευση» [sic]! Αυτό το ρεσιτάλ ημιμάθειας δυστυχώς έπαψε να είναι αστείο, διότι η επιστολή της διαβόητης πλέον δασκάλας αναδημοσιεύτηκε με ραγδαίους ρυθμούς, κυρίως στο διαδίκτυο. Το γεγονός ότι 140 γλωσσολόγοι αναγκάστηκαν να απαντήσουν και να ακυρώσουν τα επιχειρήματά της δεν συγκίνησε πολλούς. Ευθύς αμέσως, οι γλωσσαμύντορες από όλο το φάσμα της ελληνικής πολιτικής έσπευσαν να υιοθετήσουν τις θέσεις της και να επιτεθούν εκ νέου στη νέα γραμματική και στο δήθεν υποχθόνιο σχέδιο φθοράς της ελληνικής γλώσσας. Το βιβλίο «Ο πόλεμος των φθόγγων» του Βασίλειου Αργυρόπουλου (εκδ. Captain Books) αποτελεί μια συλλογή κειμένων που έχουν σκοπό να ανασκευάσουν τους ισχυρισμούς των διαμαρτυρόμενων, να τους αναιρέσουν επιστημονικά και να εξετάσουν τις αιτίες, τις συνέπειες και τους τρόπους αντιμετώπισης του εν λόγω φαινομένου. Μεθοδικά, τεκμηριωμένα και νηφάλια, ο Αργυρόπουλος επιτυγχάνει περίφημα τον σκοπό του και το βιβλίο πραγματικά αξίζει να διαβαστεί. Το ζήτημα δεν είναι απλώς γλωσσολογικό, είναι πολιτικό. Η γλώσσα είναι (και) ιδεολογία.

Θέατρο

Ο θρίαμβος της ζωής Η νεοσύστατη ομάδα ΠΥΡ, την οποία αποτελούν η Ιώ Βουλγαράκη (σκηνοθέτις) μαζί με τον Αργύρη Ξάφη και τη Δέσποινα Κούρτη (πρωταγωνιστές), παρουσιάζει στο Θέατρο Βυρσοδεψείο (Ορφέως 174, Βοτανικός) το έργο του Αλεξάντρ Πούσκιν «Γλέντι στον καιρό της πανούκλας».

αναγκαίο για μια νέα αρχή», μας λέει η Ιώ Βουλγαράκη. Ο Αλεξάντρ Σεργκέγιεβιτς Πούσκιν έγραψε το κείμενο του έργου όταν, όντας απομονωμένος για περίπου τρεις μήνες σε ένα ρώσικο χωριό, το οποίο είχε επισκεφτεί για δουλειές μερικών ημερών, ξέσπασε μια τρομερή επιδημία χολέρας.

Το κείμενο του 1830 μας μεταφέρει σε μια πόλη που αφανίζεται από την πανούκλα, τη στιγμή που μια παρέα ανθρώπων αποφασίζει να στήσει ένα υπαίθριο γλέντι. Οι ήρωες δεν κρύβονται από τον θάνατο, αλλά βγαίνουν έξω στον δρόμο με το γλέντι τους, για να τον προκαλέσουν. Κάνουν ένα βήμα πέρα από το πένθος, πέρα από τον φόβο. Κάνουν μια πράξη υπέρβασης. Για αυτό η ιστορία τους είναι μια ιστορία πανανθρώπινη και κυρίως, όσο παράδοξο και αν μοιάζει αυτό με την πρώτη ματιά, μια ιστορία γεμάτη φως. Ο ιερέας όμως της πόλης καραδοκεί και επιχειρεί να διαλύσει αυτή την ανίερη γιορτή. Τότε οι δύο αυτοί κόσμοι συγκρούονται με ανυπολόγιστη ορμή.

«Οι ήρωες του Πούσκιν επιλέγουν πώς θα ζήσουν τη ζωή τους -έστω και αν δεν τους έχει μείνει πολλή, έστω και αν γύρω δεν φαίνεται να υπάρχει ελπίδα. Και επιλέγουν γενναία. Μοιράζονται τις τελευταίες τους ώρες με ανθρώπους που δεν είναι οι πιο αγαπημένοι της ζωής τους, αλλά γίνονται στην πορεία σημαντικοί, αφού συνδέονται για να τραγουδήσουν μαζί το τελευταίο τους τραγούδι. Δεν είμαι σίγουρη αν υπάρχει δικαίωση ή ‘κάθαρση’ σε αυτή την τραγωδία, αλλά τους συμπονώ ακριβώς επειδή αυτή η απορία μένει αναπάντητη», μας λέει η Αμαλία Καβάλη, ηθοποιός της παράστασης, ενώ ο συνάδελφός της Δημήτρης Αγαρτζίδης συμπληρώνει: «Μέσα σε ένα περιβάλλον σαν αυτό όπου ζούμε, γεμάτο κυνισμό, απογοήτευση και πρακτικές δυσκολίες, η δυνατότητα να μιλήσουμε με ένα κείμενο ποιητικό, με στίχο και τέτοιο βάθος, είναι ένα ταξίδι πολύτιμο, που είμαστε πολύ χαρούμενοι που ξεκινάει».

«Στον κόσμο του έργου δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Δικαιώνονται όλοι και κανείς δεν δικαιώνεται. Ο χρόνος μετράει αντίστροφα για όλους όσοι απέμειναν και αυτό το τέλος μοιάζει με γιορτή και τιμωρία μαζί. Και είναι

Επιμέλεια: Γιώργος Παπαστογιαννούδης

01-07.02.2013

Γνωστοί άγνωστοι Για έναν αποχαιρετισμό Η Ουλρίκε Μάινχοφ (Μαρία Σκουλά), όπως σημειώνουν οι συντελεστές του έργου, είναι «η βασίλισσα-παιδί, η ηρωίδα της νεωτερικότητας, το δραματικό πρόσωπο του έργου». Ο Ακύλας Καραζήσης σκηνοθετεί μια παράσταση από «εικόνες, σημειώσεις και μουσικές για έναν κόσμο παιδικά ηρωικό, παιδικά επαναστατικό». Η παράσταση “Ulrike” παρουσιάζεται στο Bios (Πειραιώς 84, Γκάζι) και εστιάζει σε κομβικά κεφάλαια της ζωής της Μάινχοφ, της Γερμανίδας δημοσιογράφου που από το 1970 έδρασε ως ιδρυτικό και ηγετικό μέλος της ακροαριστερής τρομοκρατικής οργάνωσης Φράξια Κόκκινος Στρατός (RAF). Γυναίκα με πολύ έντονη προσωπικότητα, που συνθλίβεται από προσωπικές και ιστορικές συνθήκες και οδηγείται στο αδιέξοδο γράφοντας την τελευταία σελίδα της προσωπικής της ιστορίας με απαγχονισμό.

Η θεατρική ομάδα Μηχανή Τέχνης πρωταγωνιστεί σε ένα τροχαίο ατύχημα, στο Θέατρο Βρυσάκι (Βρυσακίου 17, Μοναστηράκι), που θα γίνει η αφορμή να αποκαλυφθούν οι κρυφές ζωές των τριών ανθρώπων που ταξίδευαν μαζί. Οι συγγενείς τους δεν ξέρουν πώς και γιατί βρέθηκαν αυτά τα τρία πρόσωπα στο ίδιο αυτοκίνητο. Στην αίθουσα αναμονής του νοσοκομείου εκτυλίσσεται ένα παράξενο θρίλερ αυτογνωσίας και αποκαλύψεων για τη Σάρα, την Τζούλια και τον Τόνυ. Γιατί κανένας από τους τρεις δεν είχε μιλήσει στους δικούς του ανθρώπους για την ύπαρξη των άλλων δύο; «Τα κορίτσια δεν πρέπει να παίζουν ποδόσφαιρο», ένα ψυχολογικό θρίλερ με θέμα το πόσο λίγο ξέρουμε τον «δικό μας άνθρωπο».

Το ψέμα ως αλήθεια Κωμωδία σκέτο δράμα Μια performance που θέλει να γίνει παράσταση. Μια μεγάλη συγγνώμη στον Αντον. Ενας πλειστηριασμός όπου πουλιέται το καθετί. Ενα κτήμα στη Φυλακωπή. Ο κυρ-Θοδωρής που σιχαίνεται τα πορτογαλικά. Ενα κιβώτιο βυσσινάδες. Εξήντα πλαστά χαρτονομίσματα. Η κρίση. Ο φόβος. Ο έρωτας. Ο Νίτσε. Μια κωμωδία που τόσα χρόνια θεωρείται δράμα. Ο «Βυσσινόκηπος» και ο «Γλάρος» του Αντόν Τσέχοφ είναι ο άξονας του κειμένου της ομάδας Σύρμα για την παράσταση «6 βύσσινα στον κήπο». Πέντε χαρακτήρες παρατηρούν, σχολιάζουν, θυμούνται και ονειρεύονται μέσα από τον εαυτό τους στο εδώ και τώρα μιας παράστασης στο Θέατρο Επί Κολωνώ (Ναυπλίου 12).

Η θεατρική διασκευή του μυθιστορήματος “Maybe” του ραδιοφωνικού παραγωγού Χρήστου Παπαμιχάλη με τίτλο “Ρίζα του πέντε” είναι μια εξερεύνηση της ελληνικής οικογένειας. Πέντε πρόσωπα, πέντε οπτικές γωνίες των ίδιων γεγονότων και μία αλήθεια. Η ιστορία μιας οικογένειας που το κάθε της μέλος έζησε το δικό του κομμάτι της αλήθειας, δεν κάθισε όμως ποτέ να το ενώσει με τα υπόλοιπα κομμάτια για να συμπληρωθεί το παζλ. Στην παραστάση -της οποία τη μουσική έχει γράψει ο Νίκος Ζούδιαρης- παίζουν η Αντωνία Γιαννούλη και ο Βαγγέλης Ρόκκος. Στο Θέατρο Βαφείο-Λάκης Καραλής (Αγ. Ορους 16 & Κωνσταντινουπόλεως 115, Γκάζι).

Le je de l’énoncé Η Ομάδα Séance, την οποία δημιούργησαν οι Πάνος Μιχαήλ (φωτογραφία, προβολή), Claude Leggings (ποίηση, παρουσίαση), George Le Nonce (ποίηση, παρουσίαση), Γιώργος Σαλάτας (δραματουργία, ενδυματολογία), εμφανίζεται τη Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου στις 11 το βράδυ στο Θέατρο Εμπρός, στο πλαίσιο της δράσης «Πού είμαστε τώρα;» της Κολεκτίβας Ομόνοιας για την επανενεργοποίηση του Εμπρός. Η πρώτη αυτή performance της ομάδας Séance, διάρκειας 20 λεπτών ακριβώς, επιχειρεί να μιλήσει για τη σχέση των ανθρώπων, εν προκειμένω δύο ανδρών που θα μπορούσαν να είναι πατέρας και γιος, ή εραστές, ή αφέντης και υπηρέτης, ή εν τέλει ένα και μόνο πρόσωπο σε διαφορετικές φάσεις και εκφάνσεις της ζωής του. Δύο άντρες επί σκηνής παίζουν ένα βουβό δράμα έρωτα, υποδούλωσης, εγκατάλειψης και τελικά ταύτισης. Συγχρόνως, οι φωνές των δύο αυτών αντρών, σε παραποιημένη ηχογράφηση, διαβάζουν ποιήματα για τον έρωτα, την υποδούλωση και την εγκατάλειψη: τα ποιήματα μπαίνουν το ένα μέσα στο άλλο με θρασύτητα. Το δρώμενο φωτίζεται από εικόνες των δύο αντρών σε ακραίες καταστάσεις, σε ένα slideshow που σχιζοφρενικά υπονομεύει τις ήδη διαταραγμένες αφηγήσεις του βωβού δράματος και της ποίησης. Το “Le je de l’énoncé” παρουσιάζεται για μία παράσταση μόνο, με ελεύθερη είσοδο, όπως και όλες οι εκδηλώσεις του δεκαημέρου των εκδηλώσεων του Εμπρός. Αργυρώ Μποζώνη

Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

Τα Ελληνικά Ο Eλβετός φωτογράφος Charles Weber αποτυπώνει με την κάμερά του την αγάπη του για την Ελλάδα στη νέα του ατομική έκθεση «Τα Ελληνικά - The Greek Series». Η μακρόχρονη σχέση του καλλιτέχνη με τη χώρα μας επισφραγίζεται μέσα από τη συγκεκριμένη δουλειά, η οποία παρουσιάζεται στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138, Αθήνα) μέχρι τις 29 Μαρτίου. Ο φιλέλλην φωτογράφος γεννήθηκε στη Γενεύη στα τέλη του ’40, έχει σπουδάσει Ιστορία της Τέχνης και υπήρξε λέκτορας Φωτογραφίας. Εχει διακριθεί μεταξύ άλλων με το Ελβετικό Βραβείο Associate’s Prize for Contempory Photography και το Βραβείο Κώστα Μακεδόνα από το Ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού. Η αγάπη του για την Ελλάδα άρχισε πριν από 30 χρόνια περίπου, ενώ σήμερα πλέον κατοικεί μόνιμα και εργάζεται με τη σύζυγό του στο χωριό Αγιος Σύλλας στο Ηράκλειο της Κρήτης. Στη διάρκεια της καριέρας του τον έχουν απασχολήσει η δημοσιογραφική φωτογραφία, τα τοπία και τα πορτρέτα, με πιο γνωστά παραδείγματα το αφιέρωμά του στην Κωνσταντινούπολη και τις street φωτογραφίες νέων της Ευρώπης.

Στην έκθεσή του στο Μουσείο Μπενάκη παρουσιάζονται περισσότερα από 150 έργα, χωρισμένα στις εξής ενότητες: Εικονοστάσια, Ναυάγια, Ανθρωποι και μηχανές, Αγιος Σύλλας, Ηράκλειο, Ομπρέλες και Νυχτερινά τοπία. Στον δίγλωσσο κατάλογο της έκθεσης αναγνωρίζεται η Ελλάδα ως το κοινό στοιχείο των φαινομενικά ασύνδετων αυτών ενοτήτων και υπογραμμίζεται η ανάγκη του καλλιτέχνη να αναδείξει την ομορφιά της, ακόμα και όταν αυτή δεν είναι εμφανής: «Καθώς η φωτογραφία αναπαριστά αυστηρά την πραγματικότητα και μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μέσο καταγραφής, ο ίδιος μερικές φορές χρειάζεται να ‘παίξει’ με το φως και να σκηνοθετήσει το θέμα του, προκειμένου να οδηγηθεί στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Σε άλλες λήψεις είναι φανερή η συναισθηματική ταύτισή του με το φωτογραφούμενο. Στο σύνολό τους, πάντως, οι εικόνες που ο Charles Weber μας παρουσιάζει αποπνέουν τρυφερότητα, αυθορμητισμό, τάξη, πολύ περισσότερο, όμως, αίσθημα αγάπης για τον ελλαδικό χώρο και τους ανθρώπους του».

Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

01-07.02.2013

Λέξεις σε κτίρια Η εξέλιξη του είδους Με τον τίτλο «H εξέλιξη του είδους - Evolution 1» η νέα έκθεση του Artwall (Σοφοκλέους 26, Αθήνα) μας συστήνει τον σύγχρονο άνθρωποδημιουργό και τα εργαλεία επιβίωσής του. Η επιμελήτρια Φωτεινή Καπίρη επισημαίνει: «Στην παρούσα έκθεση ο δημιουργός επιλέγει από το άπειρο να παρουσιάσει τις δύο πιο σημαντικές πλευρές του εαυτού του... Είναι η πρώτη διοργάνωση μέσα από την οποία θα γνωρίσουμε από κοντά ένα πλέγμα παρεμφερών δημιουργικών δυνάμεων, και τον ίδιο τον δημιουργό που σχεδιάζει και υλοποιεί χρησιμοποιώντας τα μέσα που τον εκφράζουν και που τον καθιστούν ένα σύγχρονο δημιουργικό ον». Στην έκθεση, η οποία διαρκεί μέχρι τις 20 Φεβρουαρίου, συμμετέχουν οι Γιώργος Απέργης, Γιώργος Καρβέλας, Σπύρος Κοντάκης, Θεoδώρα Μαλάμου και Λευθέρης Πλακίδας.

Ο Σκοτσέζος Charles Sandison έρχεται για δεύτερη φορά στην γκαλερί Bernier-Eliades (Επταχάλκου 11, Αθήνα) για να παρουσιάσει τη νέα ατομική έκθεσή του. Με έδρα πλέον τη Φιλανδία, ο καλλιτέχνης παράγει εγκαταστάσεις στο πλαίσιο των οποίων λέξεις προβάλλονται σε κτίρια και οροφές με τη βοήθεια της ανάλογης τεχνολογίας. Ο Sandison δημιουργεί μια σειρά από έργα που παραπέμπουν στη μετα-μινιμαλιστική γλυπτική και την εννοιολογική τέχνη, τις βασικές επιρροές του. «Για μένα οι λέξεις είναι πολύ σημαντικές, μοιάζουν να έχουν ζωή και ιστορία ανεξάρτητη από αυτή των ανθρώπων», έχει πει χαρακτηριστικά ο ίδιος ο καλλιτέχνης.

Τροφή & Ερωτας

Πρόσωπα & Pop up

Η νέα ομαδική έκθεση “Αt the Table and in Bed” της γκαλερί Andreas Melas & Helena Papadopoulos (Επίκουρου 26 & Κορίνης 4Α, Αθήνα) εγκαινιάστηκε αυτές τις ημέρες και θα παρουσιάζεται στον χώρο μέχρι τις 23 Μαρτίου. Ο τίτλος προέρχεται από το ομότιτλο κείμενο του Οκτάβιο Πας, στο οποίο αναλύει τον σύγχρονο πολιτισμό, μέσα από τις καθημερινές διατροφικές και σεξουαλικές επιλογές μας. Το δοκίμιο αυτό λειτουργεί ως αφορμή για την έρευνα γύρω από την επίδραση των γευστικών και σαρκικών απολαύσεων στην καλλιτεχνική δημιουργία. Στην έκθεση παίρνουν μέρος γνωστοί Ελληνες και ξένοι καλλιτέχνες, όπως οι: Graham Anderson, Caitlin Keogh, Margaret Lee, Cassandra MacLeod, Αλίκη Παναγιωτοπούλου, Ραλλού Παναγιώτου, Γεωργία Σαγρή, Κώστας Σαχπατζής, Ιρα Τριανταφυλλίδου, Κωστής Βελώνης.

Η καινούργια ζωγραφική δουλειά του Γάλλου καλλιτέχνη Xavier Noiret-Thomé “Bloated Faces & Pop Up” φιλοξενείται στην γκαλερί ΑΔ (Παλλάδος 3, Ψυρρή) μέχρι τις 2 Μαρτίου. Χαρακτηρίζεται από χιούμορ, σαρκασμό και ειρωνεία, υπακούοντας στη ρήση του Pascal «το να ειρωνεύεσαι τη φιλοσοφία αποτελεί πράγματι φιλοσοφείν». Οι καλλιτεχνικές καταβολές, οι επιρροές και οι πηγές έμπνευσης του έργου του NoiretThomé είναι ποικίλες. Απορρέουν τόσο από τη «χαμηλή κουλτούρα» των γκράφιτι και των κόμικς και τη “figuration libre” των Robert Combas και Jean-Michel Basquiat, όσο και από τα έργα των Leroy, Richter, Dieter Roth, Adrian Schiess, Francis Picabia.

Ενα μέτρο Μια εντυπωσιακή έκθεση πραγματοποιείται στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Βασ. Γεωργίου Β΄ 17-19 & Ρηγίλλης, Αθήνα) μέχρι τις 24 Φεβρουαρίου. Ο καλλιτέχνης και καθηγητής της ΑΣΚΤ Μιχάλης Μανουσάκης, χρησιμοποιώντας τη σπάνια προσωπική συλλογή παιχνιδιών που διαθέτει, δημιουργεί μια ξεχωριστή εγκατάσταση in situ με τίτλο «Ενα μέτρο». «Το παιδί και ο κόσμος του αποτέλεσαν το ιδανικό μέσο περιγραφής των προβλημάτων που ταλανίζουν την Ελλάδα», τονίζει ο ίδιος ο ζωγράφος. «Τα ντοκουμέντα που συλλέγω μου έδωσαν πιο καθαρά και πιο ρεαλιστικά την πορεία του τόπου μου από το 1876 έως και σήμερα. Το παιχνίδι πάντα καταγράφει τον χρόνο, όπως σχεδόν και ο επιστήμονας-ιστορικός τα γεγονότα. Μόνο που εδώ η επίφαση της αθωότητας με βοηθά να δηλώσω απερίφραστα όλα τα δεινά του τόπου μου. Τον πόλεμο, την πείνα, τον διωγμό, την εξορία, τον φασισμό με την αυταπόδεικτη ματαιοδοξία και άρρωστη ουτοπία του, τη δήθεν ευμάρεια (αποταμίευση) και τέλος τον ίδιο τον παρονομαστή όπου βρισκόμαστε... Εδώ είναι και ο τίτλος της έκθεσης ‘Ενα μέτρο’, που βοηθά εμάς τους μεγάλους για μία ακόμη φορά να θυμηθούμε από αυτό το ύψος και κάτω την παιδική ηλικία και να αναρωτηθούμε ‘τίς πταίει’. Ισως αυτό που τελικά ονομάζω κιβωτό σαν να μην προσπαθεί να διασώσει κάτι, αλλά το αντίθετο, να υπενθυμίσει με ειρωνεία τη λανθάνουσα αθωότητα. Η έκθεση, άλλωστε, είναι αφιερωμένη σε αυτούς που εμποδίζουν τους άλλους να ονειρεύονται! Ηταν και αυτοί κάποτε παιδιά».

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

01- 07.02. 2013

Ο διευθυντής του οράματος «Δεν είναι υπέροχος ο διευθυντής μας;» μου σφυρίζει στο αυτί η περίπου 50 ετών ευγενέστατη κυρία που μόλις μου έχει φέρει έναν αρωματικό, αχνιστό καφέ. Μιλά σιγανά, με σκουντάει ελαφρά στον ώμο. Κουνάω το κεφάλι και κοιτάζω τον Γιώργο Κακαβά, που πηγαίνει πάνω κάτω στο γραφείο. Φαίνεται ιδιαίτερα ψηλός, φωνάζει ονόματα - μου θυμίζει περισσότερο διευθυντή εφημερίδας ανάμεσα σε τηλεφωνήματα, χαρτιά και φωνές, παρά διευθυντή μουσείου. Οχι μουσείου, μουσείων: Ο δρ Γιώργος Κακαβάς είναι διευθυντής στο Νομισματικό Μουσείο από τον περασμένο Φεβρουάριο, αλλά από τις 5 Δεκεμβρίου του 2012 διοικεί και το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο ως υποδιευθυντής. Το 1990, όσο βρισκόταν στην Ουάσιγκτον υπότροφος του Harvard, του πρότειναν να γίνει επιμελητής στη θρυλική National Gallery και αρνήθηκε. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στο Νεστόριο, κοντά στα σύνορα, συμμετείχε με δέος στην αποκάλυψη ενός μοναδικής αξίας παλαιοχριστιανικού συγκροτήματος με ψηφιδωτό δάπεδο - μια αποκάλυψη που μέσα σε ένα καλοκαίρι άλλαξε την ιστορία της περιοχής. Ακολούθησαν πολλές τέτοιες πρωτόγνωρες εμπειρίες ανακάλυψης, κυρίως όσο ήταν προϊστάμενος στην 24η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων με αρμοδιότητα στους νομούς Φθιώτιδας, Ευρυτανίας και Φωκίδας. Δεν τολμώ να ρωτήσω αν έχει μετανιώσει που δεν έμεινε στην Ουάσιγκτον, δεν αφήνει περιθώρια, καθώς σχεδόν με προειδοποιεί: «Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο είναι ένας γίγαντας που πρέπει να ξυπνήσει». Αυτή η φράση θα επαναληφθεί πολλές φορές στη συζήτησή μας, μαζί με τη διαρκή υπόμνηση ότι πρέπει να είμαστε περήφανοι που είμαστε Ελληνες. Σχεδιάζει μια σειρά εκθέσεων που επικεντρώνονται στη σύζευξη του αρχαίου πολιτισμού με τη σύγχρονη δημιουργία - πολλές από αυτές εντυπωσιακές, όμως το απόρρητο πρέπει να διατηρηθεί μέχρι να δοθεί η απαραίτητη έγκριση από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο. Καθώς ποντάρει στην εξωστρέφεια -μια λέξη που με επιμονή χρησιμοποιεί-, επενδύει σοφά στη διεθνούς εμβέλειας έκθεση «Ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων». Η αριστουργηματική έκθεση παρατείνεται ως τις 31 Αυγούστου. Ομως ο δρ Κακαβάς μάς επιφυλάσσει ειδήσεις: «Εξετάζουμε όλες τις δυνατότητες προκειμένου να γίνει μόνιμη η έκθεση

αυτή, έστω μέρος της. Είναι δύσκολο, επειδή δεν έχουμε αίθουσες για περιοδικές εκθέσεις και η αλήθεια είναι ότι, αν θέλουμε να σταθούμε αντάξιοι των απαιτήσεων των καιρών, πρέπει να προσφέρουμε στο κοινό περιοδικές εκθέσεις». Το Ναυάγιο των Αντικυθήρων, «ένα ναυάγιο που έγινε περισσότερο διάσημο και από το ναυάγιο του Τιτανικού», όπως λέει χαμογελώντας ο Γιώργος Κακαβάς, δεν έχει εξαντληθεί. Μία ακόμη αποκάλυψη μας περιμένει διά στόματος του νέου επικεφαλής του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου: «Πρόσφατα ήρθαν στο φως και άλλα ευρήματα, κυρίως τμήματα της άγκυρας του ναυαγίου. Βρίσκονται στα εργαστήρια της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων και θα προστεθούν στην υπάρχουσα έκθεση. Το κοινό θα έχει την ευκαιρία να δει και άλλα ευρήματα αυτού του μοναδικής αξίας ναυαγίου». Κυκλοφορεί συχνά στα 9.500 τετραγωνικά των εκθεσιακών χώρων, καθώς εμπνέεται από τα εκθέματα και τις αντιδράσεις του κοινού. Φροντίζει να περνάει συχνά από το αγαπημένο του έκθεμα. «Είναι μια αμφιλεγόμενη ως προς την απόδοση θεότητα, το άγαλμα του Δία ή του Ποσειδώνα του Αρτεμισίου. Δείχνει την περηφάνια και τη ρώμη που πρέπει να έχει ένας θεός, ένας ηγέτης και ένας απλός δημιουργός. Εχει το βλέμμα ψηλά, είναι ένα άγαλμα που οραματίζεται. Θέλω να οραματίζομαι». Καθώς το κινητό του χτυπάει ασταμάτητα -αυτή τη φορά μιλάει με συνεργάτες και με τον πρέσβη στη Βουλγαρία, όπου ετοιμάζεται μια μεγάλη έκθεση στη Φιλιππούπολη- κοιτάζω προς τα παράθυρα με τις μεγάλες σιδεριές. Εξω ακριβώς η οδός Τοσίτσα. Αδεια, αλλά και γεμάτη από συμβολισμούς και φόβο. «Η κατάσταση είναι καλύτερη», μου λέει χωρίς να ρωτήσω το παραμικρό, κοιτάζοντάς με πάνω από τα γυαλιά του. Τα θέματα της ασφάλειας, της φύλαξης και της πλήρους λειτουργίας του μουσείου πραγματικά τον καίνε, τον προσγειώνουν σε μια σκληρή πραγματικότητα διαχείρισης που κλέβει λίγη ορμή από το όραμα. Θέλει να γίνει η Τοσίτσα χώρος συνεχών δρώμενων, να υπάρχει ζωή, ένταση, που θα κρατήσουν την περιοχή ενεργή και ασφαλή. Οταν ανέλαβε, έκανε πολλά φρύδια να ανασηκωθούν με απορία, καθώς φέρεται να δήλωσε ότι σκέφτεται να επαναφέρει στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο την πρόταση να τοποθετηθούν κάγκελα μπροστά από το μουσείο για την προ-

στασία του από τους βανδαλισμούς. «Χρειάζεται μια ειδική μελέτη, προκειμένου να προστατευτεί, αλλά και να αναδειχθεί ο χώρος, να μη φυλακίζεται. Μια ωραία ιδέα είναι η μεγάλη πύλη επί της Πατησίων να εξαφανίζεται, να μπαίνει μέσα. Θα πρέπει να εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους, να μη δείχνουμε ότι τους αποκλείουμε, αλλά ότι τους προστατεύουμε. Πρέπει ο κήπος να αποκτήσει δραστηριότητα, να μην κινδυνεύουν τα κτίρια με γκράφιτι, να μην είναι οι κορμοί των δέντρων γεμάτοι με σύριγγες ναρκομανών, να φυλάσσεται το μουσείο, όπως συμβαίνει με όλα τα μεγάλα μουσεία στον κόσμο». «Η κατάσταση είναι καλύτερη», λέει ξανά και αυτή τη φορά δεν αναφέρεται στην οδό Τοσίτσα, αλλά στην προβληματική λειτουργία του μουσείου λόγω έλλειψης προσωπικού. «Ανοίγουμε πλέον και τα απογεύματα της Δευτέρας, ενώ τις υπόλοιπες ημέρες είμαστε ανοιχτά μέχρι τις 3». Το μουσείο είναι ανοιχτό πλέον καθημερινά, αλλά δεν του αρκεί, θέλει να διευρυνθεί το ωράριο. «Θέλω να μπορούμε να λειτουργούμε μερικές μέρες και ως αργά το βράδυ, θέλω να είναι ανοιχτές όλες οι αίθουσες του μουσείου». Στην παρούσα φάση παραμένει κλειστή η μεγάλη αίθουσα των αγγείων στον πρώτο όροφο και η αίθουσα του κυπριακού πολιτισμού. Εχει ήδη κινήσει διαδικασία πρόσληψης προσωπικού μέσω ΜΚΟ, αναζητεί λύσεις, αλλά: «Πρέπει η πολιτεία να πάρει την ευθύνη πάνω της, να στηρίξει, να χρηματοδοτήσει τον πολιτισμό με τον τρόπο που του αξίζει. Δεν υπάρχει καλύτερος πρέσβης από την αρχαία ελληνική ιστορία και τέχνη. Πιστεύω ότι δεν πρέπει να είμαστε μαξιμαλιστές στα οράματά μας. Ας αρχίσουμε από μικρά οράματα για να πάρουμε δύναμη για τα μεγαλύτερα». Τον χαιρετώ. Δεν του λέω πως τον θυμάμαι τον περασμένο Μάιο στο Νομισματικό Μουσείο στις εκδηλώσεις για τη Διεθνή Ημέρα Μουσείων. Οχι μόνο ως θεατή, αλλά και ως αφηγητή, διαβάζοντας από το βιβλίο «Να σου πω μια ιστορία» του Χόρχε Μπουκάι: «... Βλέπεις Ντεμιάν, εσύ, εγώ και όλοι μας έχουμε εκπαιδευθεί σ’ αυτήν την ηλίθια ιδεολογία. Πάντοτε κάτι μας λείπει για να νιώσουμε ικανοποιημένοι και δυστυχώς μόνο αν είσαι ικανοποιημένος μπορείς να απολαύσεις όσα έχεις. Γι’ αυτό μάθαμε πως τάχα η ευτυχία θα έλθει όταν ολοκληρώσουμε αυτό που μας λείπει».

Διαβάζω

Η Γριά με το Πι Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης

Την είδε για πρώτη φορά πίσω από μια στοίβα κούτες που κουβαλούσε στο νέο του διαμέρισμα. Μετακόμιση. Ανεργος ων, το ενοίκιο έπρεπε επιτακτικά να ακολουθήσει την ίδια γραμμική πτωτική πορεία του επιδόματος ανεργίας την περασμένη άνοιξη. Εκατό ευρώ κάτω. Κάπως έτσι ο Δημήτρης βρήκε ένα μικρό δυάρι στον τρίτο όροφο μιας παλιάς πολυκατοικίας του κέντρου της Αθήνας. Δεν άλλαξε περιοχή. Αλλαξε όμως πολυκατοικία. Και μαζί και... γείτονες. Η Γριά με το Πι τον κοίταξε εξεταστικά. Εκείνος την καλημέρισε με δυσκολία υπό το βάρος των χαρτόκουτων. Του έριξε ένα βλέμμα σαν να του ψιθύριζε: «Οι καλές μέρες έχουν τελειώσει προ πολλού, γλυκούλη!» Αλλόκοτη φιγούρα. Απροσδιόριστης ηλικίας. Θα μπορούσε να είναι ογδόντα... Θα μπορούσε ενενήντα... Θα μπορούσε να είναι και συγγενής του Χαϊλάντερ! Σκυθρωπή, ταλαιπωρημένη, ατημέλητη, με μια αξιοπρέπεια που κλονίστηκε, αλλά δεν χάθηκε. Εσφιξε τις παλάμες της με πείσμα και απόγνωση συνάμα γύρω απ’ τις οριζόντιες λαβές του Πι της, του γύρισε την πλάτη και χάθηκε με το λευκό της νυχτικό στον σκοτεινό διάδρομο του ισογείου, αφήνοντας πίσω της να αντηχεί αυτό το ανατριχιαστικό σύρσιμο. Σαν φάντασμα. Την άλλη μέρα το πρωί τη συνάντησε ξανά στην είσοδο της πολυκατοικίας. «Μάλλον εκτελεί χρέη θυρωρού», σκέφτηκε χαμογελώντας. Την καλημέρισε χωρίς να περιμένει απάντηση αυτή τη φορά. «Να σου πω...» ψέλλισε αιφνιδιάζοντάς τον. Του ’γνεψε να πλησιάσει. Ο Δημήτρης ανταποκρίθηκε μηχανικά. «Μήπως έχεις κάνα πενηνταράκι; Δεν έχω να φάω». Ο Δημήτρης σάστισε. Μεγαλωμένος στα βόρεια προάστια μετακόμισε στο κέντρο της Αθήνας πριν από δυο χρόνια. Την πρώτη φορά που είδε άνθρωπο να ψάχνει αποφάγια στα σκουπίδια μούδιασε. Δεν του ’χε ξανασυμβεί ποτέ στον γυάλινο κόσμο του. Υστερα είδε την ίδια σκηνή τόσες φορές, που το συνήθισε κι αυτό. Προσπερνούσε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Ομως μέχρι σήμερα κανείς γείτονάς του δεν του είχε ζητιανέψει λίγα κέρματα. «Θέλετε πενήντα λεπτά;» αποκρίθηκε αμήχανα. Μια έκφραση πανικού ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο της Γριάς με το Πι. Εστρεψε σπασμωδικά το βλέμμα της προς όλες τις κατευθύνσεις, κούνησε ταραγμένα πάνω κάτω τα χέρια της και άφησε να ξεγλιστρήσει από τα χείλη της ένα παρατεταμένο «σσσς...». «Θα μας ακούσουν», μουρμούρισε. Δεν έπρεπε να ακούσουν. Ο Δημήτρης έψαξε αγχωμένα τις τσέπες του και έβγαλε ένα πενηντάλεπτο. Της το ’δωσε. Εκείνη τον σταύρωσε την ώρα που έφευγε χαμένος στις σκέψεις του. «Οταν μια ανήμπορη γιαγιά, γειτόνισσά σου, σου ζητάει πενήντα λεπτά γιατί δεν έχει να φάει, δεν της δίνεις ακριβώς πενήντα λεπτά, ηλίθιε! Θα μπορούσες να της δώσεις πέντε ή δέκα ευρώ!» Αυτή η σκέψη στροβίλιζε στο μυαλό του κατηφορίζοντας λίγο αργότερα προς το Γκάζι. Κι όμως δεν είχε κάνει λάθος. Από εκείνη τη μέρα η Γριά με το Πι του ζητούσε κάθε φορά που τον έβλεπε από ένα πενηνταράκι. Δεν της έδινε πάντα. Το συνήθισε κι αυτό. Οταν το έκανε, εκείνη τον στόλιζε με ευχές. Αλλες φορές πάλι ο Δημήτρης προφασιζόταν πως δεν έχει πάνω του. Αυτό έκανε κι εκείνο το απόγευμα ξεχνώντας ότι κουβαλούσε μερικές σακούλες γεμάτες με ψώνια απ’ το σούπερ μάρκετ. Η Γριά με το Πι κάρφωσε το

βλέμμα της πάνω τους κι ύστερα τον ξανακοίταξε δικάζοντάς τον. «Πλήρωσα με κάρτα», δικαιολογήθηκε εκείνος και μπήκε βιαστικά στο ασανσέρ. Την επόμενη φορά που τη συνάντησε αντίκρισε μια άλλη Γριά με το Πι. Είχε φορέσει τα καλά της, είχε χτενίσει τα μαλλιά της. Την καλημέρισε. Εκείνη τον κοίταξε απαξιωτικά. Ηταν η δική της απάντηση στην αποκαρδιωτική στάση του απέναντί της. Ηταν σαν να του έλεγε: «Αν κάποιος πρέπει να λυπάται κάποιον, αυτή είμαι εγώ εσένα!» Ο Δημήτρης έφυγε με σκυμμένο κεφάλι. Το ψυχρό κλίμα στη σχέση τους διαλύθηκε σύντομα. Το είχε αυτό το καλό η Γριά με το Πι. Δεν σου κρατούσε για πολύ κακία. Ειδικά όταν σε είχε ανάγκη. «Ελα, βρε Δημήτρη μου, και σε περίμενα!» του είπε σαν να τα είχε ξεχάσει όλα. Ο Δημήτρης, που μόλις είχε μπει στην πολυκατοικία γυρίζοντας από δουλειές, την κοίταξε απορημένος. «Τι έγινε;» αναρωτήθηκε. «Θέλω να πάρω ένα τηλέφωνο. Είναι ανάγκη», του είπε. «Δεν έχετε τηλέφωνο;» τη ρώτησε. Αυτές τις ηλίθιες ερωτήσεις να μην έκανε ώρες ώρες! «Εδώ δεν έχει να φάει, πώς θες να έχει και τηλέφωνο;» τσίριξε μια φωνή μέσα του. Πήρε το κινητό του και σχημάτισε τον αριθμό που του υπαγόρευσε εκείνη. «Ελα, Βούλα μου, τι κάνεις; Οχι, δεν έγινε κάτι. Ετσι σε πήρα, να δω τι κάνεις. Για πες, τι νέα;» Ο Δημήτρης κοιτούσε εμβρόντητος τη Γριά με το Πι να μιλάει χαλαρά με τη φίλη της με το δικό του κινητό! Αφού τελείωσε την ευχάριστη συνομιλία της, του επέστρεψε το κινητό χαμογελώντας. Και ο Δημήτρης ένιωσε από τη μία ηλίθιος και από την άλλη λυτρωμένος που η σχέση τους είχε πια αποκατασταθεί πλήρως. Μερικές μέρες μετά τη βρήκε καθισμένη στη σκάλα με ακουμπισμένο το κεφάλι στα κάγκελα. «Αχ, βρε Δημήτρη... Κουράστηκα. Δεν μπορώ άλλο», κλαψούρισε. «Τι πάθατε;» τη ρώτησε ανήσυχος. «Αυτή. Η κόρη μου», του είπε δείχνοντας προς το τέλος του διαδρόμου στην πόρτα του σπιτιού της. «Είναι τρελή. Δεν φαντάζεσαι τι περνάω...» Τότε ο Δημήτρης θυμήθηκε τις φωνές μιας γυναίκας απ’ το διαμέρισμα της Γριάς με το Πι να βρίζει εν εξάλλω. «Στο διάολο! Στο διάολο να πας! Ψόφα επιτέλους να ησυχάσουμε!» Η Γριά με το Πι του έσφιξε το χέρι. «Με χτυπάει». Τι να έκανε; Να φώναζε την Πρόνοια; Να έκανε καταγγελία; Να μιλούσε με έντονο ύφος στην ημίτρελη κόρη της; Δεν έκανε τίποτα απ’ όλα αυτά. Αποφάσισε να μην μπλεχτεί. Θα το συνήθιζε κι αυτό. Συνέχισε να δίνει συχνά πυκνά στη Γριά με το Πι κάνα πενηνταράκι. Συνέχισε να της δανείζει και το κινητό του όταν του το ζητούσε. Ικανοποιητικό deal για να κάνει τις ενοχές του να σωπάσουν. Λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα τον περίμενε στην είσοδο της πολυκατοικίας. «Σου πήρα ένα δωράκι». Η Γριά με το Πι, που του ζητούσε πενηνταράκια για να φάει, του πήρε δώρο για τα Χριστούγεννα. «Δεν είναι τίποτα. Ενα ζευγάρι κάλτσες. Καλές γιορτές, Δημήτρη μου». Εμεινε να την κοιτάζει, ενώ μίκραινε μέσα του.

01- 07.02. 2013

Κείμενο: Αργυρώ Μποζώνη / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

01- 07.02. 2013

Το Καλό και το Κακό ένα γράμμα τα χωρίζει

Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι, είσαστε χαμένοι. / Φίλος σας είναι η αλλαγή η αντίφαση είναι σύμμαχός σας. / Από το Τίποτα πρέπει κάτι να κάνετε, μα οι δυνατοί πρέπει να γινούνε τίποτα. / Αυτό που έχετε, απαρνηθείτε το και πάρτε αυτό που σας αρνιούνται. Αυτό το ποίημα του Μπρεχτ, του πατέρα του επικού θεάτρου, δείχνει τον τρόπο με τον οποίο μέσα στο έργο του συνδέεται η ποίηση και η μαρξιστική θεωρία. Στα χρόνια της αυτοεξορίας του από το ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας, από το 1933 έως το 1945, που είναι και τα χρόνια της ωριμότητάς του, γράφει τα καλύτερά του έργα. Ανάμεσα σε αυτά και τον «Καλό άνθρωπο του Σετσουάν». «Μπορεί να υπάρξει καλός άνθρωπος σε έναν κακό κόσμο;» ρωτά ο Μπρεχτ και αυτή είναι η θεμελιώδης ερώτηση του έργου. Η ιστορία ξεκινά από έναν κινεζικό μύθο. Τρεις θεοί έρχονται στη Γη με σκοπό να βρουν αρκετούς καλούς ανθρώπους που να ζουν με αξιοπρέπεια ώστε να δικαιολογήσουν τη θεϊκή ύπαρξή τους και να διατηρηθεί ο κόσμος ως έχει. Υστερα από πολλές δυσκολίες, εντοπίζουν τον μοναδικό καλό άνθρωπο στη Γη: μια πόρνη στην επαρχία Σετσουάν της Κίνας, τη Σεν Τε. Οι θεοί την ανταμείβουν με ένα αξιοπρεπές χρηματικό ποσό και εκείνη ανοίγει ένα μικρό καπνοπωλείο. Η καλόκαρδη Κινέζα πόρνη επιδίδεται σε μια φιλανθρωπία χωρίς όρια, που απειλεί να καταστρέψει την ίδια οικονομικά και τους ευεργετούμενούς της ηθικά.

Η συνειδητοποίηση του κινδύνου της καταστροφής της την αναγκάζει, τελικά, να μεταμφιεστεί σε ένα φανταστικό πρόσωπο, παραπληρωματικό προς τον δικό της χαρακτήρα, τον άκαρδο και προσγειωμένο Σουί Τα. Ο Σουί Τα, ο άλλος της εαυτός, υποτίθεται έρχεται στο Σετσουάν για να βάλει σε τάξη τις υποθέσεις της ξαδέρφης του. Τελικά σώζει τη Σεν Τε από τους εκμεταλλευτές της με το να μεταβάλει την ίδια σε εκμεταλλευτή τους. Ο αλτρουισμός αποδεικνύεται ανίσχυρος να επιβιώσει μέσα στον τυφλό εγωισμό της ανθρώπινης κοινωνίας. Παρόλη τη μεταμόρφωση του καλού σε σκληρότητα, παραμένει πάντα το ερώτημα αν αξίζει κανείς να επιβιώνει σε έναν κόσμο που έχει ξεγράψει την καλοσύνη. Μπορεί ο άνθρωπος να παραμείνει καλός όταν καθημερινά βιώνει την αναλγησία μιας κοινωνίας που ανέχεται και επιβραβεύει την αδικία και την ιδιοτέλεια; Για τον Μπρεχτ ο άνθρωπος, καλός ή κακός, διαμορφώνεται από τις περιρρέουσες κοινωνικές συνθήκες. Ο ίδιος δίνει μια ακτινογραφία, μια χωριογραφία του τι είναι κοινωνία και πώς ο άνθρωπος δρα και λειτουργεί μέσα σε αυτή σήμερα, πώς οι διαφορετικές ομάδες λειτουργούν και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Η ματιά του είναι απολύτως ποιητική. Το καλό είναι αυτό που έχει διάθεση να ζήσει, να παλέψει για καλά πράγματα. Είναι μια δύναμη προς τα εμπρός. Να γνωρίζεις πράγματα, να αγωνίζεσαι να αλλάξεις κάτι. Το καλό είναι εναντίον οποιασδήποτε φθοράς. Ο «Καλός άνθρωπος του Σετσουάν» είναι ένα από τα ωραιότερα έργα του 20ού αιώνα. Με το

εύρημα της διπλής προσωπικότητας της κεντρικής του μορφής, ο συγγραφέας στήνει μια σκακιέρα ηθικού προβληματισμού και τη διαλεκτική του γύρω από το καλό και το κακό. Και είναι αυτό, ανάμεσα σε όλα τα έργα της ωριμότητάς του, που απαιτεί τη μεγαλύτερη υποκριτική δεξιοτεχνία για να μην ισοπεδωθεί. Ο ίδιος ο συγγραφέας δίνει μια σαφέστατη σκηνική οδηγία: «Η Σεν Τε πρέπει να παιχτεί από μιαν ηθοποιό πρώτης τάξεως. Μόνο μια ευφάνταστη καλλιτέχνις μπορεί να παίξει έναν καλό άνθρωπο». Ανάμεσα στα έργα του, αυτό είναι το εγκεφαλικότερο, το αστικότερο, το αριστοκρατικότερο. Το λιγότερο λαϊκό. Στην ουσία είναι μια παραβολή ηθικού και φιλοσοφικού περιεχομένου αναπτυγμένη με τη φιλοσοφική νηφαλιότητα της ασιατικής τέχνης. Στην παράσταση που φιλοξενείται στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών η Κατερίνα Ευαγγελάτου σκηνοθετεί την εκρηκτική Στεφανία Γουλιώτη που ερμηνεύει τον διπλό πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο θίασος αποτελείται από νέους άντρες και γυναίκες και θα παρουσιάσει το έργο του Μπρεχτ σε μια παράσταση που στήνει ένα θέατρο εν θεάτρω. Αλλωστε, ο «Καλός άνθρωπος του Σετσουάν» αποτελεί το έργο του Μπρεχτ με τις περισσότερες απευθύνσεις στο κοινό, με τις περισσότερες τομές στη δράση του. Οι ηθοποιοί ερμηνεύουν πολλαπλούς ρόλους, παραμένουν διαρκώς στη σκηνή συνθέτοντας έναν βουβό θίασο που σχολιάζει και υπογραμμίζει τα δρώμενα της εκάστοτε σκηνής, ενώ ερμηνεύουν ζωντανά τη μουσική και τα τραγούδια της παράστασης.

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου / Φωτογραφίες: Σταύρος Πετρόπουλος

Τι εί δους άνθρωπος θέλω να είμαι; Το ανέβασμα της παράστασης «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν» ενθουσίασε το κοινό της Αθήνας πολύ πριν από την πρεμιέρα του στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Οι 15 προγραμματισμένες παραστάσεις είχαν πουλήσει 8.000 εισιτήρια πολλές ημέρες πριν από την πρώτη παρουσίαση, ενώ μόλις πέντε ημέρες πριν είχαν εξαντληθεί και τα 12.000 εισιτήρια. Η τόσο θερμή ανταπόκριση του κοινού επέβαλε την παράταση για ακόμα πέντε παραστάσεις έως τις 17 Φεβρουαρίου. Η Κατερίνα Ευαγγελάτου, σκηνοθέτιδα της παράστασης, λέει χαρακτηριστικά: «Είναι πολύ μεγάλη χαρά για εμάς η ανταπόκριση του κόσμου. Ζούμε σε πολύ δύσκολες εποχές και το να βλέπεις ένα γεμάτο θέατρο είναι πολύ σημαντικό. Αλλά θέλω να σταθώ και στον τρόπο που το

κοινό παρακολουθεί την παράσταση, σχολιάζει τα τεκταινόμενα και χειροκροτεί στο τέλος αλλά και σε κομβικά σημεία. Νιώθω ότι είναι μια πολύ σημαντική στιγμή για όλους μας». Οσον αφορά το έργο του Μπρεχτ, η σκηνοθέτιδα εξηγεί τους λόγους που την έκαναν να το επιλέξει. «Στο κέντρο του, το έργο έχει ένα ηθικό πρόβλημα. Δεν πρόκειται για ένα διδακτικό έργο. Δεν θέλει να κάνει κατήχηση. ‘Να είμαι καλός ή να μην είμαι;’, ‘Τι είδους άνθρωπος θέλω να είμαι;’ Σε αυτά τα ερωτήματα προσπαθεί να απαντήσει. Αυτό το έργο έχει πολλά στοιχεία που με έκαναν να το επιλέξω, στοιχεία που θέλουμε να τονίσουμε και στην παράσταση. Είναι το πιο ανθρώπινο, βαθιά ποιητικό με πολύ χιούμορ. Είναι το έργο με τις περισσότερες απευθύνσεις στο κοινό. Σταματάει τη δράση και ενδιάμεσα συνομιλεί με το κοινό».

Αυτή η ιδιαιτερότητα του κειμένου έκανε και την Κατερίνα Ευαγγελάτου να προσθέσει μια συνθήκη θεάτρου στην παράσταση. Ενας θίασος παρουσιάζει την πλοκή σήμερα. Εμείς οι οκτώ παρουσιάζουμε το έργο στην Αθήνα του σήμερα με τρόπο πανάλαφρο, προσπαθώντας να μιλήσουμε για τα θέματα που πραγματεύεται το έργο. Ακόμα έχουμε προσθέσει έναν πρόλογο και έναν επίλογο. Κάποιος μιλάει σαν να είναι ο Μπρεχτ χρησιμοποιώντας ποιήματά του. Ετσι ανοίγει και κλείνει η παράσταση. Ακόμα και τις σκηνοθετικές οδηγίες που έχει ο Μπρεχτ στο κείμενο εμείς τις λέμε κατευθείαν στον κόσμο. Αυτό είναι και το δύσκολο της παράστασης, να τολμήσουμε να αφεθούμε σε αυτή τη λιτότητα του συγγραφέα που σου επιτρέπει την ίδια στιγμή να στοχαστείς, να γελάσεις και να συγκινηθείς».

Κείμενο: Ειρήνη Σουργιαδάκη / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

01- 07.02. 2013

Εραστής των αντιθέσεων Ενώ τα πράγματα δυσκολεύουν όλο και περισσότερο για τη μουσική παραγωγή -όπως και για κάθε καλλιτεχνική παραγωγή- και την αγορά της, ένα διπλό δισκάκι εμφανίστηκε αίφνης και εξαφανίστηκε με τον ίδιο τρόπο, ελάχιστο καιρό μετά την κυκλοφορία του, και μάλιστα παρά την ελαφρώς τσουχτερή τιμή του. Το τρίτο άλμπουμ του Monsieur Minimal “Minimal to Maximal”, που κυκλοφόρησε στις 26 Νοεμβρίου, εξαντλήθηκε έναν μήνα μετά. «Πιστεύω πως το τρίτο άλμπουμ, σε έναν μουσικό ή μια μπάντα είναι καθοριστικό, μια και έχουν πια καθαρίσει αρκετά τα πράγματα στην άποψη, την παραγωγή, την αισθητική και φυσικά την έμπνευση», λέει ο ίδιος. Την τρίτη του δουλειά, της οποίας η δεύτερη έκδοση αναμένεται σύντομα, την περιγράφει ως μια σειρά από βιωματικά tracks. Εξηγεί τον όρο: «Οταν λέω βιωματικό, εννοώ πως όλα τα κομμάτια κουβαλάνε, το κάθε ένα ξεχωριστά, από μια μουσική σκηνή που παρακολούθησα και έγινα κομμάτι της καθ’ όλη τη διάρκεια της μουσικής μου διαπαιδαγώγησης και ενηλικίωσης».

Ο ίδιος αποτελεί μεγάλη αγάπη μιας διόλου ευκαταφρόνητης μερίδας κόσμου και το ενδιαφέρον είναι πως τα τραγούδια του αρέσουν σε ανθρώπους μουσικά ετερόκλητους, που δεν έχουν απαραίτητα κοινά ακούσματα. Ο Μonsieur Minimal μας ενώνει. Εχει άραγε αλλάξει τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα γύρω από τη μουσική, από την εποχή του “Lollipop” ή της «Πάστα Φλώρα» ως σήμερα; «Το πρώτο άλμπουμ είναι ο ενθουσιασμός και σίγουρα ό,τι καλύτερο έχει στα χέρια του ένας συνθέτης. Τα επόμενα πρέπει να είναι η εξέλιξη για έναν καλλιτέχνη, να δείξει και κάποιες άλλες μουσικές διαστάσεις, να ωριμάσει χωρίς να γεράσει και να δώσει στο κοινό του μία ακόμη διαφορετική του πτυχή», λέει σχετικά. «Αυτό που έκανα στο ‘Minimal to Maximal’ ήταν να διατηρήσω τον πρωτογενή μου ήχο, μια και υπάρχει ατελείωτος μέσα μου, και να τον συνδυάσω με τα αρκετά νέα μουσικά ακούσματα που έψαχναν διέξοδο τόσο καιρό». Ετσι, γεννήθηκαν οκτώ minimal και οκτώ maximal κομμάτια. «Νιώθω πιο έμπειρος και πιο ώριμος σε σχέση με το παρελθόν σε ό,τι έχει να κάνει με τον τρόπο που γράφω μουσική. Πιστεύω πως το να ωριμάζει

κάποιος και να εξελίσσεται χωρίς να χάνει τον ενθουσιασμό του είναι το ιδανικό». Οταν λέει πως ωριμάζει, εννοεί πως τα μουσικά του ακούσματα εμπλουτίζονται και φιλτράρονται με μεγαλύτερη ανάλυση και πλέον, πιο κατασταλαγμένος, επιλέγει το αποτέλεσμα που θέλει να αγγίξει. Για κάποιον που έχει μεγαλώσει στο χαλαρό περιβάλλον της επαρχίας, όπως ο ίδιος, η Αθήνα μπορεί να αποδειχτεί ιδιαίτερα ζόρικη ως προς το βιοτικό επίπεδο. «Αλλά έχει περισσότερο ενδιαφέρον καλλιτεχνικά», αντισταθμίζει. «Καθημερινά μπορεί να είναι μια νέα αρχή, ίσως και μια νέα ευκαιρία για να δεις κάτι καινούργιο και αυτό να σου δημιουργήσει αυτόματα μια νέα ιδέα. Αν έχεις επιμονή, υπομονή και πιστεύεις σε αυτό που θέλεις να κάνεις, κάποια στιγμή θα ανταμειφθείς σε έναν βαθμό. Προσωπικά, στην Αθήνα αναζητώ νέα ερεθίσματα, εικόνες, ανθρώπους -με την πραγματική έννοια-, που θα μου δώσουν και θα τους δώσω. Οσο αυτό με καλύπτει και με τρέφει σε προσωπικό, επαγγελματικό και δημιουργικό επίπεδο είναι όλα καλά, όταν όμως δεν θα μπορεί να με θρέψει πνευματικά και οι εικόνες και οι άνθρωποι γύρω μου θα χάσουν τη σημασία που έχουν ως τώρα για μένα, αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να αναζητήσω νέες κοινωνίες».

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Εικονογράφηση: Κωνσταντίνος Γεωργαντάς

01- 07.02. 2013

Το πέρασμα της Νατάσσας Πέρασαν κιόλας εννέα χρόνια από τότε που το CD της «Δεύτερης Ακρόασης» έφτανε στα χέρια μου στο ραδιόφωνο του Φλας τότε, σε έναν φάκελο από τη Μικρή Aρκτο. Το άνοιξα βιαστικά, γιατί ήξερα έναν από τους δημιουργούς που συμμετείχαν. Hταν ο Θέμης Καραμουρατίδης και το «Ονειρεύομαι», ένα από τα τραγούδια που περιλαμβάνονταν στο άλμπουμ, μου το είχε παίξει unplugged στο σπίτι του στην Καλλιθέα. Eβαλα να το ακούσω. Τα περισσότερα κομμάτια τα άλλαξα στη μέση. Κάποια τα άκουσα ολόκληρα και τα βρήκα συμπαθητικά. Σε ένα κόλλησα. Δεν ήταν το «Ονειρεύομαι» (σχώρα με, Θέμη!). Hταν η «Ασπιρίνη». Κοίταξα τους συντελεστές. Κώστας Τσίρκας, Γεράσιμος Ευαγγελάτος. Και ποια τραγουδάει; Νατάσσα Μποφίλιου. Μάλιστα. Πάμε ξανά. Replay. Θα μεσολαβήσουν πέντε χρόνια μέχρι να τη δω για πρώτη φορά live. Στο ενδιάμεσο έχουν αλλάξει πολλά. Ο Θέμης έχει πάρει τη θέση του Τσίρκα, το «Εν Λευκώ» -ο ύμνος τους- έχει κάνει αίσθηση και αποτελεί αγαπημένη μουσική επιλογή συγκεκριμένων (ακόμα) μουσικών παραγωγών, η πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά της τριπλέτας (Νατάσσα, Θέμης, Γεράσιμος), το «Μέχρι το τέλος», έχει αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές διευρύνοντας λίγο ακόμα το κοινό τους... Μάρτιος 2009 και επιτέλους τη βλέπω επί σκηνής στο Metropolis Live Stage στην Πανεπιστημίου. Είναι καλύτερη στο live. Είναι εντυπωσιακή φωνητικά, αλλά ακόμα δεν έχει δείξει τη δύναμή της στη σκηνή. «Σ’ έχω βρει και σε χάνω...» Λίγους μήνες αργότερα τη γνωρίζω για πρώτη φορά από κοντά στον Σταυρό του Νότου. Μπαίνω στο καμαρίνι να συγχαρώ τον Θέμη. Μόλις έχει

τελειώσει το live. Ούτε ουρές, ούτε αυτόγραφα, ούτε φωτογραφίες... Είναι νωρίς ακόμα για όλα αυτά. Αλλά η ίδια δεν μοιάζει να τα αποζητά. «Εγώ θεωρούσα τον εαυτό μου εξαιρετικά επιτυχημένο από το 2004, γιατί τραγουδούσα τα τραγούδια που ήθελα, είχα τους φίλους που ήθελα, είχα μια οικογένεια από πίσω μου όπως την ήθελα, είχα το αγόρι που ήθελα και έπαιζα στα μέρη όπου ήθελα», θα μου εξομολογούνταν λίγα χρόνια μετά σε μια συζήτησή μας. Ανοίγω την πόρτα και πέφτω πάνω της. Κάνει πλάκα με τους μουσικούς της. Σκάει στα γέλια. Της δίνω συγχαρητήρια. Τα εννοώ. Φεγγοβολάει. «Αυτό το κορίτσι έχει μια απίστευτη λάμψη», σκέφτομαι. Ακόμα, όμως, δεν τη φέρει στην ολότητά της πάνω στη σκηνή. Θα γίνει και αυτό. Ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Ακολουθούν τα δύο Μετρό, τα «Εισιτήρια Διπλά», οι συναυλίες στο πλευρό του Ξαρχάκου, όπου την ανακαλύπτει ένα άλλο, μεγαλύτερης ηλικίας κοινό... Εχουμε αναπτύξει πια φιλική σχέση. Εχουμε κοινές παρέες, κοινούς πολύ καλούς φίλους. Τη γνωρίζω σε πιο χαλαρές, προσωπικές της στιγμές. Τη μαθαίνω καλύτερα. Την απολαμβάνω. Γελάω με την τρέλα της. Χαίρομαι αυτό το αυθόρμητο του χαρακτήρα της, το απροβάριστο της συμπεριφοράς της. Ο,τι σκεφτεί θα σου το πει. Και ας μην είστε κολλητοί. Και θα σου το πει χύμα. «Το πρόβλημά μου η υπερβολή μου», λέει συχνά πυκνά χαριτολογώντας. Αυτή τη Νατάσσα της υπερβολής (με την καλή έννοια), του ολοκληρωτικού δοσίματος, της αυθόρμητης επικοινωνίας με το κοινό της -που πια την αποθεώνει- συνάντησα πέρυσι τον χειμώνα στο Gazoo. Επιτέλους λάμπει! Θα μου πείτε γιατί τα γράφω όλα αυτά; Επειδή αυτή ακριβώς τη διαδρομή, από τη «Δεύτερη Ακρόαση» μέχρι τις «Μέρες του Φωτός», θα διανύσει η Νατάσσα παρέα με τον Θέμη (πάνω στη

σκηνή) και τον Γεράσιμο (πίσω από τη σκηνή) για τελευταία φορά από τις 2 Φεβρουαρίου και κάθε Σάββατο στο Kyklos Live Stage. Από τη Νατάσσα της «Ασπιρίνης» και των μερικών δεκάδων θαυμαστών της στη Νατάσσα του «Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει» και των δεκάδων χιλιάδων θαυμαστών της. Σαν... «ευχαριστήριο». Μια εποχή τελειώνει. Ενας κύκλος κλείνει. Τι δώρα φέρνει, λοιπόν, το «Πέρασμα των Μάγων», όπως θα λέγεται η νέα της μουσική παράσταση; Φέρνει όσα αγαπήσαμε, τραγουδήσαμε, κάναμε κομμάτι μας με τη φωνή της Νατάσσας, τις μελωδίες του Θέμη και του Κώστα και τα λόγια του Γεράσιμου. Φέρνει κάποια από τα πιο «παραπονεμένα» τραγούδια τους, που ίσως οι περισσότεροι -εξαιρώντας τους πολύ πιστούς της φίλους- από το κοινό της να μη γνωρίζουν. Φέρνει κάποιες από τις πιο επιτυχημένες διασκευές των περασμένων live τους, τότε που δεν έπαιζαν με χίλια άτομα από κάτω. Φέρνει τη Νατάσσα που δεν ξέρουν οι πολλοί, τουλάχιστον αυτοί που τη γνώρισαν πέρυσι στο Gazoo. Κάπως έτσι ολοκληρώνεται ένας μεγάλος κύκλος για αυτή την τριάδα, που έμελλε να δώσει νέα πνοή και νέο νόημα σε αυτό που αποκαλούμε έντεχνο ελληνικό τραγούδι. Και το μέλλον τι περιλαμβάνει; Εκπλήξεις και ανατροπές. Τη Νατάσσα αντιμέτωπη με ένα μεγάλο προσωπικό της στοίχημα, μια αγάπη από τα παλιά και ένα όνειρο που μοιάζει να γίνεται πραγματικότητα. Και επειδή δεν αρέσκομαι να μιλάω σαν την Πυθία, ας περιμένουμε καλύτερα τις επίσημες ανακοινώσεις προσεχώς. Προς το παρόν, προέχει το «Πέρασμα των Μάγων». Για να μας χαρίσει απλόχερα τα δώρα της. Και στο φινάλε, ένα είναι σίγουρο. Το πέρασμα της Νατάσσας έχει πολύ δρόμο ακόμα μπροστά του και θα κρατήσει καιρό.

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Εικονογράφηση: Κωνσταντίνος Γεωργαντάς

01- 07.02. 2013

Μονάχα... η Ελεωνόρα Δεν ξέρω από πού και πώς να αρχίσω να γράφω για την Ελεωνόρα Ζουγανέλη... Ακούγοντας τα τραγούδια της χάθηκα στο εύρος των ήχων της. Η φωνή της με καλεί σε ένα μακρύ ταξίδι μόνο με τα απαραίτητα, χωρίς αποσκευές. Με καθαρότητα, διαύγεια και ειλικρίνεια, ακροβατεί και ισορροπεί καλά μεταξύ ροκ, λαϊκού και έντεχνου τραγουδιού με αρκετά ποπ στοιχεία. Από το ξεκίνημα της καριέρας της μας συνήθισε σε ένα πολυσυλλεκτικό ύφος και στιλ. Είναι ανοιχτή η Ελεωνόρα, το έχει αποδείξει και έχει να το λέει. Είναι κορίτσι χαλαρό, αυθεντικό, είναι καλλιτέχνις και ψυχή ελεύθερη που της αρέσει να πειραματίζεται, να δοκιμάζει - και να δοκιμάζεται προφανώς. Με γονίδια θεατρικά και μουσικά, λόγω των γονιών της, της Ισιδώρας Σιδέρη και του Γιάννη Ζουγανέλη, φροντίζει από νωρίς να ασχοληθεί με το θέατρο, σπουδές με απώτερο σκοπό τη διέξοδο στο τραγούδι. Την οποία βρίσκει στη Δεύτερη Ακρόαση νέων καλλιτεχνών της Μικρής Αρκτου. Τότε ήταν μία από τους έξι ερμηνευτές από τους 350 που προκρίθηκαν και συμμετείχαν στο άλμπουμ της «Δεύτερης Ακρόασης», όπου η Ελεωνόρα τραγουδά το «Μια βροχή» των Κώστα Τσίρκα-Γεράσιμου Ευαγγελάτου και το ποίημα της Μαρίας Πολυδούρη «Ποιος ξέρει» σε μουσική Μίλτου Σελητσανιώτη, ντουέτο με τη Νατάσσα Μποφίλιου, αποσπώντας τις καλύτερες κριτικές. Μαζί σε αυτό το πρώτο μουσικό εγχείρημα να τις καθορίζει, λοιπόν, η Νατάσσα βρίσκει συνεργάτες που την ακολούθησαν πιστά, ενώ η Ελεωνόρα φεύγει γρήγορα και συνεχίζει μόνη της ή μάλλον ξεκινάει μόνη της την καλλιτεχνική της πορεία. Από τότε, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη και η Νατάσσα Μποφίλιου, εκπροσωπώντας τη νέα γενιά καλλιτεχνών της εποχής μας, προχωρούν και εξελίσσονται παράλληλα, με πιστό το κοινό τους να τις ακολουθεί. Ετσι, αυτό το Σάββατο 2 Φεβρουαρίου, ταυτόχρονα, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη και η Νατάσσα Μποφίλιου ξεκινούν τις εμφανίσεις τους σε γνωστές μουσικές σκηνές στην Αθήνα. Η Ελεωνόρα «μετακομίζει» και επιστρέφει στον Σταυρό του Νότου, από όπου και ξεκίνησε πριν από κάποια χρόνια τις πρώτες μεγάλες live εμφανίσεις της. Τότε, το 2008-2009 έπειτα από συνεργασίες επί σκηνής με τους Δημήτρη Μητροπάνο, Μανώλη

Λιδάκη, Μπάμπη Στόκα, μας συστήνεται δισκογραφικά και, λέγοντάς μας «Ελα», μας προσκαλεί σε τραγούδια που έγιναν μεγάλες ραδιοφωνικές επιτυχίες και αγαπήθηκαν πολύ. Με ισχυρές υπογραφές δημιουργών (Φίλιππος Πλιάτσικας, Αντώνης Μιτζέλος, Νίκος Μωραΐτης, Λίνα Δημοπούλου, Sunny Μπαλτζή, Σταύρος Λογαρίδης, Γιάννης Χριστοδουλόπουλος, Κίτρινα Ποδήλατα, Κώστας Τζάνος, Τρύφων Κουτσουρέλης, Αχιλλέας Διαμαντής, Λάκης Παπαδόπουλος, Μαριανίνα Κριεζή), ο κόσμος επιβραβεύει τη νέα αυτή ελπιδοφόρα φωνή που κρατάει πια έναν πλατινένιο δίσκο και μας κοιτάει κατάματα, μιλώντας κατευθείαν στην ψυχή μας. Οσες φορές και να ακούσω το «Ελα», το «Κόψε και μοίρασε», το «Φεύγω για μένα μια φορά», τα «Μικρά βεγγαλικά», πάντα τα ίδια συναισθήματα θα με κυριεύουν και θα θέλω να πατάω γκάζι και να χάνομαι στην Αττική Οδό... Φτάνουμε, έτσι, στο 2010 και στη δεύτερη δισκογραφική δουλειά της Ελεωνόρας, την «Εξοδο 2». Παρέα με τους Λάκη Παπαδόπουλο, Sunny Μπαλτζή, Νίκο Αντύπα, Νίκο Μωραΐτη, Τρύφωνα Κουτσουρέλη, Ολγα Βλαχοπούλου, Βασίλη Γαβριηλίδη, Δημήτρη Φάκο και Βασίλη Μπαμπούνη, το δεύτερο αυτό άλμπουμ γίνεται χρυσό, με τραγούδια που παρέμειναν για περισσότερο από οκτώ μήνες στο Τop30 των ελληνικών ραδιοφωνικών σταθμών. Πόσες φορές ακούσαμε το «Η αγάπη αργεί» και θελήσαμε να πάρουμε ένα τηλέφωνο, να ανταλλάξουμε μια κουβέντα με τους αγαπημένους μας ανθρώπους ή να σηκωθούμε να χορέψουμε, να αδειάσουμε την ένταση και να τραβήξουμε μπροστά! Πολλές, είναι η απάντηση. Και είναι η γνήσια παρουσία της Ελεωνόρας που μας φέρνει κοντά στα πολύ δικά μας εσωτερικά συναισθήματα. Ανοίγει διάπλατα την καρδιά μας και μας κοιτάει ντόμπρα για όσα μοιραζόμαστε τις ώρες που εκείνη τραγουδά. Για αυτό μας έχει κερδίσει και προχωράμε παρέα. Με ροκ διάθεση και λαϊκή ιδιοσυγκρασία, την ενδιαφέρει να είναι κοντά στο κοινό της και της αρέσει να αφήνεται και να απολαμβάνει την αποδοχή του. Το 2011 της φέρνει το βραβείο «Η Καλύτερη Τραγουδίστρια της Χρονιάς» στα βραβεία Γυναίκες της Χρονιάς του περιοδικού “Life & Style”. Ακολουθούν πολλές sold out εμφανίσεις και τι ακόμα να πρωτοθυμηθώ... Σίγουρα υπάρχει μια βραδιά που έμεινε αξέχαστη όχι μόνο στο κοινό αλλά και στην Ελεωνόρα. Ηταν η βραδιά

που κάλεσε τους φίλους της να τραγουδήσουν. Εκείνη η μαγική συναυλία στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη», όπου η Ελεωνόρα μαζί με τη Νατάσσα Μποφίλιου, τον Κωστή Μαραβέγια, τον Πάνο Μουζουράκη, τους Imam Baildi και τον Κώστα Λειβαδά αποφάσισαν να τραγουδήσουν παρέα και να αποδείξουν ότι η νέα τραγουδιστική γενιά έχει στίγμα, προσωπικότητα, καλλιτεχνικό πλούτο και καθόλου κόμπλεξ. Αλλωστε, μιλάμε για την Ελεωνόρα, που δεν μασάει με τίποτα... Το διπλό CD από το live κυκλοφορεί με τον τίτλο «Είπα στους φίλους μου...» και αγαπιέται από την πρώτη κιόλας ημέρα της κυκλοφορίας του. Πόσο λίγος χρόνος για να ξεδιπλώσει το ταλέντο του ένας καλλιτέχνης... Κι όμως, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη τα κατάφερε, χωρίς εντυπωσιασμούς και τεχνάσματα. Με όχημα την καθαρή φωνή, την ατόφια και στιβαρή παρουσία της, απέδειξε πως μπορεί να σταθεί και να αντεπεξέλθει σε ένα ευφάνταστο και πολυσυλλεκτικό μουσικό παζλ, αποτελώντας μία από τις σημαντικότερες ερμηνεύτριες της νέας ελληνικής μουσικής σκηνής που δεν επαναπαύεται, αλλά ψάχνεται και ανανεώνεται συνεχώς. Το 2013 βρίσκει την Ελεωνόρα να διανύει την πιο δημιουργική και ώριμη καλλιτεχνικά περίοδο. Επιστρέφοντας δυναμικά με νέα δισκογραφική δουλειά, είναι έτοιμη να ταράξει τα νερά και να τραγουδήσει λαϊκά. Μαζί της σε αυτό το καινούργιο και μακρύ, όπως φαίνεται, ταξίδι θα είναι ο Θέμης Καραμουρατίδης και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, που υπογράφουν ο πρώτος τη μουσική και ο δεύτερος τους στίχους του νέου της τραγουδιού με τίτλο «Μονάχα εγώ». Ενα τραγούδι που αγαπήθηκε πολύ, από την πρώτη μέρα μετάδοσής του, προδιαγράφοντας την πορεία στα επόμενα τολμηρά βήματα της Ελεωνόρας. Εχοντας ετοιμάσει ένα ξεχωριστό πρόγραμμα, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη θα υποδέχεται τους φίλους της από τις 2 Φεβρουαρίου και κάθε Σάββατο στον Σταυρό του Νότου Plus, για να παρουσιάσει για πρώτη φορά στην Αθήνα τα τραγούδια από την πολυαναμενόμενη καινούργια της δουλειά «Μετακόμιση Τώρα», λίγο πριν από την κυκλοφορία της. Θα αποδεχτούμε την πρόσκληση με αγωνία για αυτό που έρχεται από την Ελεωνόρα. Σίγουρα με την ερμηνεία της θα μας παρασύρει σε νέους δρόμους, άγνωστους, και εμείς θα την εμπιστευτούμε χωρίς αποσκευές, αλλά με το χέρι στη καρδιά.

Κείμενο: Ειρήνη Σουργιαδάκη / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

Ενας συγγραφέας τομεάρχης Ζει στο Κολωνάκι. Τρεις φορές την εβδομάδα προπονείται στο πινγκ πονγκ. Τον Φεβρουάριο αναμένεται να κυκλοφορήσει το νέο του βιβλίου από τις εκδόσεις Πατάκη. O Θανάσης Χειμωνάς είναι μια προσωπικότητα ξεχωριστή, όχι απαραίτητα για τους γονιδιακούς λόγους που ίσως έχετε κατά νου. Αλλά να, έχει αυτό το ιδιαίτερο προφίλ του σύγχρονου μπον βιβέρ μέσα στο αθηναϊκό χάος, χωρίς βέβαια κάτι τέτοιο να σημαίνει πως αδιαφορεί για την κοινωνική κατάσταση. Το αντίθετο μάλιστα, αφού μόλις ανέλαβε τα καθήκοντα του Τομεάρχη Πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ. «Μπήκα στην πολιτική για τα θετικά στοιχεία του ΠΑΣΟΚ και ελπίζοντας ότι θα αλλάξω τα αρνητικά. Ετσι ξεκινούν όλοι, φαντάζομαι. Στα θετικά συγκαταλέγω το ότι το ΠΑΣΟΚ εδραίωσε τη δημοκρατία τη δεκαετία του ’80 μετά από δεκαετίες αστάθειας και ενίσχυσε πολύ τη μεσαία τάξη. Η αλήθεια είναι ότι για χρόνια ο Ελληνας ζούσε σαν πλούσιος Ευρωπαίος. Πήγαινα στη Γαλλία και δεν υπήρχε σύγκριση· ο μέσος Ελληνας κολυμπούσε στο χρήμα, ο μέσος Γάλλος από 18 χρόνων έπρεπε να δουλέψει για να επιβιώσει. Ακόμα το ότι η Ελλάδα μπήκε στην Ευρώπη, η

Αθήνα έγινε πλέον μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Σε αυτά εστιάζω, χωρίς βέβαια να αγνοώ τα αρνητικά που έγιναν ή συμβαίνουν», εξηγεί τους λόγους για τους οποίους αποφάσισε να εμπλακεί με το ΠΑΣΟΚ και την πολιτική γενικότερα. «Η γκρίνια των Ελλήνων δεν είναι καινούργιο φαινόμενο, δεν ήρθε με την τωρινή κατάσταση. Και αυτή η νοοτροπία του ‘κάθομαι στον καναπέ μου και γκρινιάζω’ είναι ένας λόγος που με παρακίνησε. Αν κάτι δεν σου αρέσει, μπαίνεις μέσα και προσπαθείς να το αλλάξεις, δεν κάθεσαι απέξω να γκρινιάζεις. Το θέμα σε όλο αυτό είναι να εξετάσεις τα πράγματα που μπορείς να κάνεις και να πιστέψεις ότι μπορείς. Παλιότερα είχα πιο χαμηλή αυτοεκτίμηση, αλλά με τον καιρό με έπεισα και συνέχισα. Αυτός είναι για μένα ένας τρόπος να βγούμε από την κρίση». Τη στιγμή που κάποιοι γκρινιάζουν, κάποιοι άλλοι βλέπουν το τέλος της κρίσης να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα. Πόσο βάσιμη μπορεί να είναι αυτή η εκτίμηση; «Το θέμα με την κρίση δεν είναι να αλλάξει κάτι ριζικά, αλλά σταδιακά να προσπαθήσεις να βελτιώσεις κάποια πράγματα. Στη χώρα γίνονταν εγκλήματα για δεκαετίες. Κάποια στιγμή θα ερχόταν ο λογαριασμός, απλά ήρθε τώρα γιατί τώρα έσκασε η κρίση. Εδώ απαιτούνται αλλαγές νοοτροπίας και οπτικής», υποστη-

ρίζει ο Θανάσης Χειμωνάς. Για παράδειγμα, ένα από τα πρώτα πράγματα που θα επιδιώξει να φροντίσει ως Τομεάρχης Πολιτισμού είναι η εισαγωγή της απολύτως σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας στα σχολεία. «Θεωρώ πολύ σημαντικό το να μπουν με κάποιον τρόπο στη σχολική ύλη κείμενα ανθρώπων που γράφουν τώρα. Προφανώς το παιδί πρέπει να έρθει σε επαφή με τους κλασικούς ή με συγγραφείς προηγούμενων δεκαετιών, αλλά γιατί να μη διαβάσει φέρ’ ειπείν και βιβλία που βγήκαν πριν από δύο χρόνια; Που είναι πιο κοντά του, που σκέφτονται λίγο σαν και αυτό, που μιλούν στη δική του πραγματικότητα. Σε συνεργασία με τον Τομέα Παιδείας θα προσπαθήσω να θέσω αυτό το ζήτημα, να υπάρξει μια κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση». Για τον ίδιο, ο πολιτισμός πάντα αντιμετωπιζόταν ως δευτερεύον ζήτημα στην Ελλάδα έτσι κι αλλιώς. «Απλά σε περιόδους ευφορίας τα πράγματα ήταν πιο εύκολα τόσο για τους δημιουργούς όσο και για τους φορείς», τονίζει. «Το ζήτημα είναι να αντιληφθούμε την αμφίδρομη δυναμική του πράγματος, ότι δηλαδή η ανάπτυξη του πολιτισμού και η επιβίωσή του θα βοηθήσει τη χώρα αλλά ταυτόχρονα εξαρτάται από τη γενικότερη πορεία της».

Συνέντευξη στην Αργυρώ Μποζώνη / Φωτογραφίa: Σίσσυ Μόρφη

01- 07.02. 2013

Τα μικρά τα πλοία Συνάντησα την Ηρώ Λεχουρίτη στο Κέντρο με αφορμή το καινούργιο της τραγούδι «Τα μικρά τα πλοία», σε στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και μουσική της ίδιας. Μου μίλησε για τη σχέση της με τον κόσμο του τραγουδιού και για τις σημαντικές αποφάσεις της ζωής της.

Ο καλλιτέχνης, όμως, και δη ο δημιουργός είναι συνήθως ένας άνθρωπος που επιλέγει την επικοινωνία μέσα από την ίδια τη δημιουργία και όχι αυτοπροσώπως. Δεν έχει ανάγκη από πολυτέλεια, παρά μόνον από αυτά που θα του εγείρουν τη φαντασία, την έμπνευση και αυτό είναι κυρίως η παρατήρηση... Του κόσμου, της λειτουργίας του, των σχέσεων, των αντιδράσεων, των κινήσεων.

Τι σημαίνει για σένα το τραγούδι; Το τραγούδι είναι ένα όνειρο ενός δημιουργού που πίστεψε ότι μαζί του θα ταξιδέψει τα συναισθήματά του και θα τα φτάσει εκεί που προορίζονταν. Το τραγούδι αρνείται πεισματικά τη «βιομηχανική» του εκδοχή και εικόνα και πορεύεται έναν δρόμο, αυτόν της αλήθειας. Για αυτό η μουσική δεν θα πάψει ποτέ να υπάρχει. Ακόμα και αν το σύμπαν ολόκληρο μεταλλαχτεί, η μουσική θα είναι η αρμονία του σύμπαντος, θα είναι ο μοναδικός τρόπος για να απαλλαγεί ο άνθρωπος από την έμφυτη αυτοκαταστροφική του πορεία.

Πώς συναντάς λοιπόν το κοινό; Ξέρω πως όπου και να τραγουδώ, όπως και αν είναι οι συνθήκες, ουσιαστικά η ικανοποίηση έρχεται από το ότι κατάφερα να «μιλήσω» με τον δικό μου τρόπο, κατάφερα να συναντήσω τη σκέψη κι άλλων ανθρώπων και να την ενώσω με τη δική μου. Αυτό είναι το ζητούμενό μου. Να είμαι ο εαυτός μου, να είμαι αληθινή, πηγαία και αυθόρμητη και οι συνθήκες να είναι κάθε φορά ο λόγος για τον οποίο συμβαίνουν τα πράγματα και όχι ο σκοπός για τον οποίο δεν θα συμβούν... Αυτό λοιπόν, που είναι η γνώμη μου για την τέχνη, ακολουθώ και στη ζωή μου.

Και ο δρόμος του καλλιτέχνη μέχρι να φτάσει κάπου; Η πορεία ενός καλλιτέχνη είναι συνήθως μοναχική, όπως και η προσωπικότητά του. Μπορεί η κοινωνία και η εμπορική διαδικασία να τον θέλει δημοσιοσχετίστα, πάντα πρόσχαρο και πάντα ανοιχτό σε κοινωνικές συνευρέσεις, φώτα και κάμερες και όλων των ειδών τα μέσα πώλησης.

Εννοείς την απόφαση που πήρες να κάνεις μόνη σου ένα παιδί; Εκανα ένα παιδί, που τελικά μεγαλώνω από επιλογή μόνη μου, και αυτό είναι ίσως το πιο δύσκολο, επίπονο και αποφασιστικό βήμα της ζωής μου. Είναι αληθινά δυσανάλογα ακριβό το τίμημα της μάνας για έναν τίτλο που για μένα εί-

ναι ίσως ένας από τους πιο βαρυσήμαντους της ζωής. Και μάλιστα σε μια χώρα που, ενώ μεγαλώνει «λεβέντες» κρεμασμένους από τα φουστάνια των μανάδων τους μέχρι τα γεράματά τους, δεν στήριξε και δεν στηρίζει ποτέ την ίδια τη γυναίκαμάνα-εργαζόμενη-νοικοκυρά-σύζυγο-ερωμένη. Είναι μόνη σε έναν δρόμο φορτωμένο με ευθύνες αποφάσεων και εργασία αδιανόητα βαριά και δύσκολη και μάλιστα κάτω από το βλέμμα και την κριτική μιας κοινωνίας που όλα τα «ρίχνει» πάνω της. Ακόμα και το ότι είναι μάνα... Το καινούργιο σου τραγούδι ανέβηκε στο διαδίκτυο. Πώς το αποφάσισες αυτό; Παρόλο τον φασισμό των μίντια και της βιομηχανίας που αρκείται στο κέρδος και στη δόξα και κατευθύνει τα ακούσματα κατά πώς τη βολεύει, πρέπει να πω ότι για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια μέσα από το διαδίκτυο ένιωσα πως μπορούσα να φτάσω παντού μέσα σε ένα λεπτό. Ποια πιστεύεις ότι είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για σένα, αυτή τη χρονική στιγμή; Να γράφω, να δοκιμάζω να εξελίσσομαι, να υπάρχω μέσα από τη μουσική μου. Εχοντας σαν γνώμονα ότι ένας άνθρωπος που πραγματικά ενδιαφέρεται να «ψάχνει» και όχι να αρκείται στην πλύση εγκεφάλου, ένας ανήσυχος για τη ζωή άνθρωπος -με τη βαθιά έννοια του όρου- θα με βρει, γιατί είμαι εδώ με παρουσία και άποψη. Και τελικά αυτός ο άνθρωπος με ενδιαφέρει.

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

01- 07.02. 2013

Το νέο αίμα του Frankenstein Στέλιος Καραγεωργίου (αριστερά), Νικολίτσα Ντρίζη και Αλέξανδρος Τούντας (δεξιά). Το πιθανότερο είναι τα ονόματά τους να μη σας λένε πολλά, κρατήστε τα όμως, γιατί με τη συμμετοχή των τριών νεαρών ηθοποιών στους πρωταγωνιστικούς ρόλους του ελληνικού του “Fankenstein” Κώστα Ζάππα, που ξεκινάει γυρίσματα τον Απρίλιο, μπορεί μαζί με εσάς να τα μάθει και η μισή Ευρώπη. Ο λόγος είναι απλός. Δεν μιλάμε για μία ακόμα ελληνική ταινία. Με το “Fankenstein” ο Κώστας Ζάππας, που μέχρι σήμερα έχει δώσει εξαιρετικά θετικά δείγματα γραφής με το “The Last Porn Movie” και τις «Μικρές Ελευθερίες», κάνει ίσως την κίνηση ματ της καριέρας του. Για πρώτη φορά το κλασικό μυθιστόρημα της Μέρι Σέλεϊ διασκευάζεται και μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη σε μία πιο... art cinema εκδοχή, αγγλόφωνη μεν, αλλά με ελληνικές υπογραφές στο κομμάτι του σεναρίου, της σκηνοθεσίας και της παραγωγής (Minus Pictures). Με γυρίσματα στην Ελλάδα και διεθνείς μετακλήσεις, όπως αυτή του Σιγκέρου Ουμεμπαγιάσι, του συνθέτη της «Ερωτικής Επιθυμίας» και του «2046», του Παναγιώτη Ράππα, ή αλλιώς του Ελληνα μετρ των σπέσιαλ εφέ με συνεργασίες με τον Σπίλμπεργκ και όλα τα μεγάλα στούντιο του Χόλιγουντ, και του Βρετανού ηθοποιού Στίβεν Μπέρκοφ, που πρωτογνωρίσαμε στο «Κουρδιστό Πορτοκάλι» του Κιούμπρικ. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Οτι η ταινία βάζει εξαρχής πλώρη για τα μεγάλα διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ και ότι ο Αλέξανδρος, η Νικολίτσα και ο Στέλιος μπορεί προσεχώς να προχωρήσουν σε κάποιο κόκκινο χαλί ή, ακόμα καλύτερα, να βρεθούν επί σκηνής με κάποιο βραβείο ανά χείρας. Ισως προτρέχω. Για την ώρα μού αρκεί που τους συναντώ σε ένα μικρό, παρακμιακό δρομάκι της Αθήνας για να μιλήσουμε για την ταινία. «Δεν μπορούμε να σου πούμε τίποτα για την ταινία. Απαγορεύεται», με ενημερώνει με το καλημέρα σας η Νικολίτσα. «Τέλεια», σκέφτομαι. «Να φύγω;» «Μόνο τα απολύτως απαραίτητα», συμπληρώνει ο Στέλιος. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν

από τα απολύτως απαραίτητα και ποτέ δεν ξέρεις... Μπορεί στο τέλος να με λυπηθούν και να μου δώσουν και καμιά αποκλειστικότητα.

τελευταία χρόνια ανήκει στο δυναμικό της ομάδας Pequod, την οποία έχουν ιδρύσει η Αγγελική Παπαθεμελή και ο Δημήτρης Ξανθόπουλος.

«Εγώ στην ταινία κάνω μια νεαρή δημοσιογράφο που ερευνά την ιστορία του Φράνκενσταϊν πιστεύοντας ότι δεν είναι μύθος, αλλά η αληθινή ιστορία μιας παρέας διανοούμενων αλχημιστών με ιδρυτή τον νεαρό γιατρό Βίκτορ Φράνκενσταϊν, που το 1817 κατάφεραν να νικήσουν τον θάνατο και να επανέλθουν από τους νεκρούς. Οταν, λοιπόν, έρχεται στην πόλη της ένας θίασος που ανεβάζει τον ‘Φράνκενσταϊν’, αρχίζει να παίρνει συνεντεύξεις από τα μέλη του θιάσου και αυτό με κάποιον τρόπο αλλάζει τη ζωή της...» μου λέει η Νικολίτσα, ξετυλίγοντας το κουβάρι της ιστορίας. Είναι η πραγματική ιστορία του Φράνκενσταϊν, όπως συνέβη το 1817 και αποκαλύφθηκε πρόσφατα από μια νεαρή δημοσιογράφο. Αυτό δεν μου το λέει κανείς τους. Το διαβάζω μόνος μου στο δελτίο Τύπου της ταινίας, παλεύοντας να καταλάβω τι ακριβώς θα δω προσεχώς στη μεγάλη οθόνη. Είναι σαφές ότι πρόκειται για μια γερή διασκευή βασισμένη στο μυθιστόρημα της Σέλεϊ και όχι για μία ακόμα κλασική μεταφορά του βιβλίου.

«Και εμένα δεν είναι η πρώτη φορά που δουλεύω με τον κ. Ζάππα. Δουλέψαμε μαζί το 2007 στις ‘Μικρές Ελευθερίες’. Η εμπειρία μου από τότε ήταν εξαιρετική», συμπληρώνει ο Αλέξανδρος, που θεωρεί τον Ζάππα το κινηματογραφικό του σχολείο και τον Θόδωρο Τερζόπουλο του Θεάτρου Αττις, με τον οποίο συνεργάζεται τα τελευταία χρόνια, το θεατρικό του σχολείο. «Ημουν τυχερός», μου λέει χαμογελώντας.

Ο Αλέξανδρος μάλλον με λυπάται. «Εγώ θα σου αποκαλύψω κάτι», μου λέει. Η Νικολίτσα τον κοιτάζει με τρόμο σαν να ετοιμάζεται να μου πει τουλάχιστον κάποιο μυστικό κρατικής ασφαλείας. Ο Αλέξανδρος συνεχίζει ακάθεκτος. «Ο Χένρι Κλερβάλ, ο φίλος του Φράνκενσταϊν, που υποδύομαι εγώ, είναι ο κακός της υπόθεσης. Είναι περίεργος τύπος αυτός...» «Τουλάχιστον μάθαμε τον κακό», σκέφτομαι.

Λίγο πριν κλείσω το κασετοφωνάκι μου, τους ζητάω να μου πουν τι συμβολίζει για εκείνους ο Φράνκενσταϊν. «Τη διαχρονική θέληση των ανθρώπων να ξεπεράσουν τη ζωή και να νικήσουν τον θάνατο», σπεύδει να απαντήσει πρώτη η Νικολίτσα. «Είναι η βαθιά αναζήτηση του ανθρώπου σε σχέση με τη ζωή και τον θάνατο. Κατά τη γνώμη μου, πρόκειται για ένα ιδιαίτερα υπαρξιακό μυθιστόρημα», συμπληρώνει ο Αλέξανδρος, ενώ ο Στέλιος σημειώνει ότι είναι παράλληλα και η ιστορία μιας μεγάλης αγάπης. Ο ίδιος κλείνει με μια ευχή: «Εχουμε μάθει σε ένα σινεμά που προβάλλει χολιγουντιανές ταινίες. Οι ταινίες δημιουργών απευθύνονται σε ένα πιο κλειστό κοινό. Από την άλλη, ο Φράνκενσταϊν είναι από μόνος του ένα brandname. Ισως τελικά αυτή η ταινία συνδυάσει και τα δύο».

Η αλήθεια είναι ότι τους καταλαβαίνω. Η εντολή της παραγωγής είναι ρητή. Το σενάριο να παραμείνει επτασφράγιστο μυστικό. Είναι νέοι, βρίσκονται στα πρώτα τους βήματα, μπροστά στο μεγάλο στοίχημα της καριέρας τους... Οποιαδήποτε γκάφα μπορεί να τους στοιχίσει πολλά. Τους βλέπω όμως πραγματικά ενθουσιασμένους. «Προσωπικά το σκέφτομαι συνέχεια. Διαβάζω το σενάριο κάθε μέρα», μου εξομολογείται η Νικολίτσα, που έχει ξανασυνεργαστεί με τον Κώστα Ζάππα στο “Last Porn Movie”, ενώ θεατρικά τα

Κάτι παραπάνω από τυχερό μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς και τον... Βενιαμίν της παρέας, τον Στέλιο. «Είναι η πρώτη μου δουλειά. Δεν έχω ακόμα τελειώσει τη σχολή. Τη σταμάτησα για να μπορέσω να δουλέψω για την ταινία. Οταν πρωτοδιάβασα το σενάριο, σκέφτηκα: ‘Γράφονται τέτοια σενάρια στην Ελλάδα;’ Ολο αυτό ήρθε από το πουθενά και δεν μπορούσα να πω όχι», μου εξηγεί και με πιάνουν τα γέλια. Για να πεις όχι σε έναν πρωταγωνιστικό ρόλο, σε μια τέτοια παραγωγή στα 21 σου χρόνια, πρέπει απλά να είσαι αυτοκαταστροφικός.

Κείμενο: Αδάμ Τσαρούχης

Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα Ηταν πολύ μεγάλη έκπληξη όταν πριν από δύο χρόνια άκουσα για πρώτη φορά τις διασκευές από διάφορους καλλιτέχνες, είναι πολύ όμορφο να ακούς αγαπημένα τραγούδια από το παρελθόν με μια νέα οπτική ματιά, με μια νέα αισθητική. Δεν θα κρύψω ότι, όταν έμαθα για αυτόν τον θεσμό, «ζήλεψα» και είπα ότι θα μου άρεσε να συμμετέχω σε μια τέτοια προσπάθεια. Μια προσπάθεια που έχει ως βάση τη μουσική και μονό αυτό. Είναι για εμένα πολύ σημαντικό να ανατρέχεις στο παρελθόν, να αντλείς εικόνες, ερεθίσματα και να τα παρουσιάζεις διαφορετικά μέσα από το δικό σου style. Και το παρελθόν είναι πολύ σημαντικό, έχει να διδάξει σε εμάς τους νέους πολλά πράγματα. Οπως είναι η αλήθεια. Η αλήθεια και η πραγματική αγά-

πη στη μουσική, τότε που η μουσική μιλούσε κατευθείαν στην καρδιά των ανθρώπων. Το “Retropolis ΙΙ” είναι πλέον γεγονός και με μεγάλη μου χαρά συμμετέχω διασκευάζοντας Βασίλη Τσιτσάνη, το «Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα», ένα ιστορικό τραγούδι πρωτοτραγουδισμένο από μια σπουδαία ερμηνεύτρια, τη Μαρίκα Νίνου. Η αλήθεια είναι πως, στο άκουσμα ότι θα διασκευάσω Βασίλη Τσιτσάνη και μάλιστα ένα τόσο γνωστό και κλασικό τραγούδι, αγχώθηκα. Ξεκινήσαμε κάπως σφιγμένοι μαζί με τη συνεργάτιδά μου και συνθέτρια Σίσσυ Βλαχογιάννη, κρατώντας μια απόσταση από το πρωτότυπο τραγούδι, φοβούμενοι μήπως προσβάλει τον συνθέτη και την αισθητική του τραγουδιού η δική μας οπτική γωνία, αλλά στην πορεία σκεφτήκαμε ότι η μουσική είναι η ιδία όταν γίνεται με αγάπη και αλήθεια.

Προσπάθησα ως τραγουδιστής να ακούσω πολύ καλά τους στίχους του τραγουδιού, διότι το λαϊκό τραγούδι στηρίζεται πολύ σε αυτούς. Αλλάξαμε το μπουζούκι με πνευστά και δώσαμε μια πιο jazzy έκδοση. Κρατήσαμε, όμως, τη μελωδική γραμμή του τραγουδιού, μια και μιλάμε για ένα παρά πολύ γνωστό τραγούδι. Η χαρά μας είναι πολύ μεγάλη και εμένα και της Σίσσυς Βλαχογιάννη -η οποία ενορχήστρωσε το τραγούδι από την αρχή- που η διασκευή μας συμμετέχει τελικά στο “Retropolis ΙΙ”. Σε έναν θεσμό που αγαπάει και στηρίζει την καλή μουσική και γεφυρώνει το παρελθόν με το μέλλον.

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

01- 07.02. 2013

Ενα χωριό με νότες Είναι μία από τις δύσκολες ημέρες της προηγούμενης εβδομάδας, με καταρρακτώδη βροχή και τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ακινητοποιημένα. Μπαίνω στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών ανακουφισμένη που κατάφερα να φτάσω. Με περιμένει το Μουσικό Χωριό και ο Θύμιος Ατζακάς με τον Κώστα Μακρυγιαννάκη, τα ιδρυτικά στελέχη αυτής της διεθνούς μουσικής κοινότητας. Το Μουσικό Χωριό (www.music-village.gr) είναι από τις μεγαλύτερες μουσικές κοινότητες στην Ευρώπη. Εχει έδρα στον Αγιο Λαυρέντιο Πηλίου και στις 25 Ιανουαρίου βρέθηκε στη Στέγη για ένα τριήμερο φεστιβάλ γνωριμίας με το κοινό. «Ξεκινήσαμε το 2006, από έναν στενό πυρήνα ανθρώπων που ήταν καταρχάς μουσικοί. Αυτοί ήταν ο Γιώργος Εμμανουήλ Λαζαρίδης, διοικητής του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, και ο Κώστας Μακρυγιαννάκης, μουσικός και εκπαιδευτικός», μου εξιστορεί ο Θύμιος, υπεύθυνος για τη διοργάνωση και τον καλλιτεχνικό συντονισμό. «Υστερα από μακρά παραμονή μας στο εξωτερικό, είχαμε την ανάγκη να δημιουργήσουμε έναν φυσικό χώρο για να υλοποιούμε κάθε καλοκαίρι τις καλλιτεχνικές μας δραστηριότητες. Κοινές μνήμες μας ένωναν με το χωριό του Πηλίου και έτσι καταλήξαμε στον Αγιο Λαυρέντιο».

Στο πρώτο ανοιχτό διαδικτυακό κάλεσμα του Μουσικού Χωριού σε καλλιτέχνες, επαγγελματίες ή ερασιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό, που έγινε το 2007, ανταποκρίθηκαν 250 συμμετέχοντες. Μέχρι το 2009 οι συμμετέχοντες στα εργαστήρια και στις συναυλίες εκτοξεύτηκαν στους 450 και η καλλιτεχνική παραγωγή ήταν τεράστια. «Στόχος της καλλιτεχνικής αυτής κοινότητας είναι η δημιουργική συνάντηση ανθρώπων από τη μουσική, τον χορό, το θέατρο και τις παραστατικές τέχνες, με σκοπό την παραγωγή καλλιτεχνικού έργου σε οποιοδήποτε επίπεδο», αναφέρει ο Κώστας Μακρυγιαννάκης, υπεύθυνος παραγωγής του Μουσικού Χωριού, τονίζοντας πως μέσα από αυτό έχουν βρει βήμα έκφρασης καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό που δεν είχαν διέξοδο και ότι τέτοιες καλλιτεχνικές κοινότητες έχουν αναδείξει κατά καιρούς τις νέες τάσεις στις τέχνες. Πίσω από το Μουσικό Χωριό βρίσκεται το Αβγό, ένας ενιαίος πρώην βιοτεχνικός χώρος στη Θεσσαλονίκη, που στεγάζει τις αστικές δράσεις της διεθνούς μουσικής κοινότητας. Εκεί εκκολάπτονται όλο τον χρόνο νεογνές μουσικές ιδέες και σύγχρονα εκπαιδευτικά μοντέλα, μέχρι να παρουσιαστούν τον Αύγουστο στο Πήλιο, μέσα από συναυλίες, παραστάσεις μουσικού θεάτρου και χορού, εργαστήρια, ομαδικά συνέδρια yoga, σεμινάρια και θεματικές συζητήσεις.

Περιγράφοντας το ταξίδι του Μουσικού Χωριού στη Στέγη, οι διοργανωτές και οι εμπνευστές του θα μου πουν: «Επιλέξαμε να παρουσιάσουμε αντιπροσωπευτικές δράσεις του Χωριού σύμφωνα με τις κατευθύνσεις της κοινότητας όλα αυτά τα χρόνια. Θέλαμε να μεταφέρουμε τον αυθορμητισμό και τη φρεσκάδα της καλλιτεχνικής αυτής ανταλλαγής που γίνεται κάθε καλοκαίρι στο Πήλιο». Κρίνοντας από όσα είδα αυτές τις τρεις ημέρες στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, πρόκειται για ένα δυναμικό και καινοτόμο πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα. Με τη συμμετοχή δεκάδων μουσικών και καλλιτεχνών, από τον Μιχάλη Σιγανίδη μέχρι τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και τη Μάρθα Φριντζήλα, μέσα από εργαστήρια, προβολές, διαλέξεις και συναυλίες, ταξίδεψα από τον Μεσαίωνα μέχρι το αύριο και από την Αθήνα μέχρι τον Αγιο Λαυρέντιο του Πηλίου. Εκεί που κάθε καλοκαίρι, μέσα σε πυκνό δάσος, ανάμεσα στα καλντερίμια και χωρίς αυτοκίνητα, ο χρόνος σταματά και άνθρωποι από όλο τον κόσμο γνωρίζονται και αλληλεπιδρούν μέσα από τη μουσική πράξη. Δεν έχω παρά να περιμένω μέχρι τον Αύγουστο...

Κείμενo: Κατερίνα Ι. Ανέστη / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

Γλυκιά πιρουέτα «Το δικαίωμα στην ευτυχία είναι θεμελιώδες», έλεγε η φημισμένη μπαλαρίνα Ανα Πάβλοβα. Ενα μότο που θα ταίριαζε μοναδικά στο πιο εύθραυστο, αέρινο, αλλά και συμπαγές γλυκό που δημιουργήθηκε ποτέ: την πάβλοβα. Μικρές εκρήξεις ευτυχίας στον ουρανίσκο υπόσχεται κάθε μπουκιά του μοναδικού γλυκίσματος, που εσχάτως απέκτησε τον δικό του ναό στην Αθήνα. Στον αριθμό 56 της Σκουφά γίνεται το αθηναϊκό προσκύνημα στην πάβλοβα από τις αρχές Δεκεμβρίου. Για την ιστορία, να αναφέρουμε πως το μαρεγκένιο γλυκό δημιούργησε το 1926 ο σεφ του ξενοδοχείου Wellington στη Νέα Ζηλανδία προς τιμήν της μπαλαρίνας Πάβλοβα, η οποία το είχε σκάσει από τη Ρωσία και έκανε παγκόσμια περιοδεία. Αυτό, σύμφωνα με την εκδοχή που αναφέρει η επίσημη βιογράφος της μπαλαρίνας, αφού υπάρχει και η άποψη ότι το γλυκό δημιουργήθηκε το 1935 στο Περθ από τον σεφ Μπερτ Σακς. Χίλια αυγά περνάνε κάθε μέρα την πόρτα του «Ο,τι καλύτερο», ασπράδια χωρίζουν από τους κρόκους, χτυπιούνται μαζί με φίνα ζάχαρη που

πέφτει σαν βροχή μέχρι να σχηματίσουν στιβαρά βουναλάκια, που ψήνονται σε χαμηλή θερμοκρασία στην κουζίνα της Εφης Γιαλούση. Στις βιτρίνες κάθε λογής και μεγέθους πάβλοβα περιμένει να συνθλιβεί στα δόντια του επόμενου περαστικού ή εμμονικού πλέον πελάτη: μεγάλες, τούρτες, μικρές, καρδιές, κορμοί, μπουκιάς, πάστες. Με γέμιση φράουλα (η πιο δημοφιλής, τουλάχιστον δέκα κιλά φράουλες καταναλώνονται κάθε εβδομάδα), λεμόνι, κάστανο, μους γιαούρτι, φρούτα του δάσους, σοκολάτα, μόκα με καραμελωμένο φουντούκι, αλλά και η μπεμπίτσα (γεύση έκπληξη). Για του Αγίου Βαλεντίνου ετοιμάζονται μαρέγκες με ροδοπέταλα. Η Εφη Γιαλούση, που γεννήθηκε και σπούδασε στην Αυστραλία, γνωρίζει άριστα τα μυστικά του γλυκού, καθώς είναι περίπου ο μπακλαβάς της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας (χμ...). Οταν επέστρεψε στην Αθήνα, άρχισε να τη φτιάχνει, αρχικά για τους φίλους, μετά στη δεκαετία του ’90 στο Glo Glos στη Χάρητος 4 και στη συνέχεια στην Οινοπάθεια, στο Ginger και στο Dirty Ginger. Αν είχε middle name η κ. Γιαλούση, θα ήταν σίγουρα Πάβλοβα. Δηλώνει, μάλιστα, ότι ούτε στην Αυστραλία δεν υπάρχει μα-

γαζί τόσο εξειδικευμένο στην πάβλοβα όσο το «Ο,τι καλύτερο». Κάθε μέρα 60 έως 80 τεμάχια πάβλοβα διατίθεται στους Αθηναίους που αγαπούν τις λεπτές γεύσεις. Οχι μόνο, όμως. Μια ποικιλία από πιάτα που μπορεί να πάρει κανείς για το σπίτι προσφέρονται ταυτόχρονα: ζυμάρια με γιαούρτι και ταχίνι, ινδικά κρεατοπιτάκια, αυγά μαριναρισμένα, τυρόπιτες με άγρια χόρτα του βουνού, ένα ήδη διάσημο κέικ καρότου, ένα αγγλικό με σταφίδες (σαν πουτίγκα) και άλλα πολλά. Από τις 9 το πρωί ως τις 10 το βράδυ κάθε μέρα, έχουμε περισσότερους λόγους να περνάμε από τον αριθμό 56 της Σκουφά. Οσο για τις τιμές; Ενα κιλό πάβλοβα (είναι πολύ ελαφριά χωρίς τη γέμιση ή τα φρούτα) κοστίζει 25 ευρώ, ενώ ένα απλό κομμάτι έχει 3,40 ευρώ. Αν δείτε στη Σκουφά ευτυχισμένους Αθηναίους με ίχνη άσπρης ζάχαρης στα ρούχα, να είστε σίγουροι ότι μόλις έκαναν στάση στον αριθμό 56.

01- 07.02. 2013

Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα

Ανοιξε όλα τα ντουλάπια και τους αποθηκευτικούς χώρους, Κριέ, και ξεκίνα την αναδιοργάνωση. Ξέρεις γιατί δεν το έκανες τον Σεπτέμβριο και ξέρεις γιατί δεν το έκανες τις γιορτές, γιατί δεν ήταν η ώρα του. Τώρα που είναι, δώσε του να καταλάβει. Μια και θα είσαι στο σπίτι, κάνε και αυτά τα beauté που έχεις υποσχεθεί καιρό στον εαυτό σου. Εσύ, Ταύρε, αυτό που λέει η γιαγιά σου, ότι μόνο το μυαλό σου δεν ξέχασες, θα το θυμάσαι κάθε δεύτερη ημέρα αυτή την εβδομάδα. Κράτα σημειώσεις παντού και λέγε ποιηματάκια τύπου λεφτά-κλειδιά-κινητό πριν βγεις από την πόρτα, μην έχουμε πάλι τα ίδια, να φτάνεις στη Σόλωνος και να πρέπει να γυρνάς πίσω. Πρόσεχε τα λόγια σου για να έχεις τα μισά, Δίδυμε. Που σημαίνει, αν δουλεύεις σε κάποια θέση όπου εκτίθεσαι, το τι θα πεις αυτή την εβδομάδα είναι πολύ σημαντικό, γιατί πολλές από τις κουβέντες σου μπορεί να παρεξηγηθούν εύκολα. Μέσα σε αυτό το παιχνίδι μπαίνει και το τσατάρισμα, οπότε μη χαλαρώνουμε γενικά. Για μία εβδομάδα θα ζεις τη μέρα της μαρμότας, Καρκίνε. Και θέμα της συγκεκριμένης εβδομάδας θα είναι ο πειρασμός. Τι θα κάνεις για να τον αντιμετωπίσεις και αν πρέπει. Γιατί όλοι ξέρουμε ότι ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Αν όμως είναι μόνο φαινομενικά καλύτερο; Ολα αυτά σκέψου τα μόνος σου, γιατί υποψιάζομαι ότι θα γίνεις πολύ γκρινιάρης αυτή την περίοδο και λέω να απέχω. Τόσο drama queen που έχεις γίνει, Λέοντα, το μόνο που σου μένει είναι να βγεις στην πλατεία Βόρειας Κορέας να οδύρεσαι. Κάνε το κιόλας, μήπως μπορώ να σε μεταπείσω σε θέματα υπερβολικής δραματικότητας; Τουλάχιστον δεν έχει τόσο κόσμο και δεν θα σε δει κανένα μάτι, παρόλο που θα το ήθελες. Η εβδομάδα αυτή είναι πολύ καλή ευκαιρία για σένα, Παρθένε, να κόψεις κάποια κακή συνήθεια. Ή πάλι το τσιγάρο θα κόψεις -αλλά κάπως πιο επιτυχώς- ή θα κόψεις την καλημέρα σε κόσμο στον οποίο δεν θα έπρεπε καιρό τώρα να μιλάς, ή θα σταματήσεις να παίρνεις αποφάσεις με βάση την πρώτη γνώμη που θα σου πει κάποιος.

Η Δευτέρα είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για κάποιον δικό σου να σε γεμίσει ουρανοκατέβατες τύψεις και αμφιβολίες για τις αποφάσεις σου. Εξοπλίσου με δύναμη και υπομονή, Ζυγέ, πάρε στο χέρι σου τη μικρή σου ζυγαριά και ρώτησέ τον χωρίς ψυχικό πάθος αν αξίζει τον κόπο να μαλώνετε για το κάθισμα της τουαλέτας. Είναι φορές, Σκορπιέ, που χρειάζεται να αφήσεις λίγο πίσω το πρόγραμμά σου για να εστιάσεις περισσότερο στα θέματα που κάθονται στο σπίτι και χαλάνε βδομάδα τη βδομάδα. Τώρα είναι μία από αυτές τις φορές. Τα καφενεία της Νέας Σμύρνης θα είναι πάντα εκεί, δεν φεύγουν. Αν μπορείς όμως μακροπρόθεσμα να γλιτώσεις λίγη σπιτική γκρίνια, γιατί να μην το κάνεις; Κάποιος φίλος που συνηθίζει να έρχεται σε σένα για συμβουλές θα το κάνει με βομβαρδιστικούς ρυθμούς αυτή την εβδομάδα, Τοξότη. Αυτό που πρέπει να κάνεις εσύ είναι να απαντήσεις με εδάφους-αέρος. Απάντα ευθέως και χωρίς να κρύβεις τι πραγματικά σκέφτεσαι, θα ωφεληθεί και αυτός και η σχέση σου μαζί του. Και μετά να φάτε παγωτό στο καταχείμωνο. Θυμήσου ένα πράγμα που λέγεται κοινή λογική, Αιγόκερε, και χρησιμοποίησέ το. Τα απλά πράγματα που φαίνονταν περίπλοκα ως τώρα θα αρχίσουν να ξεκαθαρίζουν και εσύ θα βρεις τον παλιό καλό εκνευριστικά λογικό εαυτό σου, γιατί έτσι μας αρέσεις. Μέσα σε αυτό το πακέτο είναι και το να αποφύγεις τα ζαχαροπλαστεία της Χαριλάου Τρικούπη. Δεν σου αρέσουν αφού, γιατί πηγαίνεις; Εσύ, Υδροχόε, αρχίζεις να κάνεις ανίερες συμμαχίες με Ταύρους και αυτό καθόλου δεν μου αρέσει. Δες τι μπορείς να κάνεις μόνος σου και κάνε το, γιατί οι λυκοφιλίες έχουν πάντα το τίμημά τους. Αυτό, βέβαια, δεν περιλαμβάνει τις ομαδικές σου δουλειές με καλλιτεχνικό ενδιαφέρον. Δεν λες την μπάντα σου λυκοφιλία, πώς θα μπορούσες άλλωστε; Σε τέτοια πέσε με τα μούτρα. Η πίεση στη δουλειά είναι αφόρητη, Ιχθύ, σε βαθμό που φτάνεις να λες χίλιες φορές άνεργος. Δεν θα σου πω ότι είσαι τυχερός που έχεις δουλειά και μην το σκέφτεσαι, θα σου πω ότι πρέπει να σκεφτείς καλά το δίλημμα ανεργία και ψυχική υγεία εναντίον δουλειάς και παράνοιας. Ο,τι και αν αποφασίσεις, εγώ μαζί σου θα είμαι.

Αγορά

Με φόρα από το 2012 Social δυναμική Το 2012 η Wind εστίασε την προσοχή της στην ανάπτυξη της παρουσίας της στα social media, ώστε το brand της να είναι επίκαιρο και να ακολουθεί τις τάσεις της εποχής, και τα κατάφερε επιτυχώς. Συγκεκριμένα, η επίσημη σελίδα της εταιρείας στο Facebook έφτασε στο τέλος του χρόνου να αριθμεί 88.171 likes. Αντίστοιχα, απέσπασε 54.823 likes στο F2G προφίλ της και 15.546 στο Q. Τα

posts από την πλευρά της Wind ξεπέρασαν τα 700, ενώ παράλληλα διεξήχθηκαν 37 διαγωνισμοί και δημιουργήθηκαν 7 applications. Στο Twitter πραγματοποιήθηκαν 1.476 tweets με τους followers να φτάνουν τους 2.239. Η ιστοσελίδα www.wind.com.gr, τέλος, παρουσίασε αύξηση 53,2% σε μοναδικούς επισκέπτες, ενώ η αντίστοιχη της καρτοκινητής www.f2g.gr στο 94%.

Περισσότερους από 13 εκατ. επισκέπτες υποδέχτηκαν τα καταστήματα Public μέσα στο 2012 και το 2013 τα βρίσκει με ένα δυναμικό πλάνο ανάπτυξης. Εχοντας πρόσφατα εντάξει στο δίκτυό τους ένα νέο, μεγάλο κατάστημα στην οδό Ελευθερίου Βενιζέλου στη Νέα Σμύρνη, η αλυσίδα προχωρά στο άνοιγμα νέων σημείων στου Ζωγράφου και στα Χανιά, ενώ μέσα στο επόμενο τρίμηνο αναμένονται δύο ακόμα καταστήματα στην Κατερίνη και στα Τρίκαλα.

Εκπτώσεις για όλους Μειώσεις τιμών έως 35% σε προϊόντα τεχνολογίας και 12 άτοκες δόσεις προσφέρει το δίκτυο καταστημάτων Γερμανός για να αποκτήσεις smartphones και tablets σε ιδιαίτερα προνομιακές τιμές. Αναλυτικότερα, έχεις τη δυνατότητα έως τις 28 Φεβρουαρίου να αποκτήσεις τα smartphones Alcatel OT 991 από 139,9 ευρώ μόνο 124,90 ευρώ, το ZTE Blade III από 174,9 ευρώ μόνο 148,9 ευρώ, το Samsung Galaxy Fit από 149,9 ευρώ μόνο 134,9 ευρώ, το Sony Xperia J από 279,9 ευρώ μόνο 239,9 ευρώ, το HTC 8S από 329,9 ευρώ μόνο 289,9 ευρώ, ενώ το LG Optimus L9-P760 από 399,9 ευρώ είναι διαθέσιμο στα 349,9 ευρώ. Επιπλέον, θα βρεις το tablet Samsung Galaxy Tab 2 10.1 στα 449,9 ευρώ από 499,9 ευρώ και το Notebook Samsung NP355E5C-A01 στα 379 ευρώ από 489 ευρώ.

Σύμπραξη υγείας Την πρωτοποριακή συνεργασία τους στο πλαίσιο προγράμματος παροχής υπηρεσιών Αμεσης Ιατρικής Βοήθειας ανακοίνωσαν ο Δήμος Τήνου και η Interamerican. Πρόκειται για συνεργασία που αφορά τη διάθεση των υποδομών και υπηρεσιών Aμεσης Βοήθειας (υγειονομικής διακομιδής και υπηρεσιών Υγείας σε επείγοντα περιστατικά) της επιχείρησης στο δημοτικό σύστημα υγείας της Τήνου, που παρέχει ακόμη μεγαλύτερη ασφάλεια και σιγουριά στους κατοίκους του νησιού. Η εμπειρία της εταιρείας

κατά την 20ετή δραστηριοποίησή της στον τομέα της άμεσης διακομιδής ασθενών και τραυματιών καταδεικνύει τη συνεχώς αυξανόμενη ανάγκη της νησιωτικής, κυρίως, Ελλάδας για σχετική υποστήριξη. Μόνο κατά το 2012 πραγματοποιήθηκαν από την Interamerican Βοήθειας 211 διακομιδές με ελικόπτερο ή αεροπλάνο, ενώ συνολικά από την έναρξη της δραστηριοποίησής της έχει πραγματοποιήσει περισσότερες από 3.000 αεροδιακομιδές, με τέσσερις στις πέντε να αφορούν νησιά.

Επιμέλεια: Ανδρέας Γιαννόπουλος

Γρήγορο σαν αστραπή Εδώ και μερικές ημέρες, με την ανακοίνωση του νέου λογισμικού iOS 6.1 της Apple, εάν είσαι συνδρομητής της Cosmote και κάτοχος iPhone 5, mini iPad και iPad με οθόνη Retina, μπορείς να απολαύσεις πρώτος στην Ελλάδα απίστευτα γρήγορο mobile internet με τις ταχύτητες που παρέχει το δίκτυο 4G της Cosmote. Υπενθυμίζεται ότι ο ελληνικός πάροχος, πρώτος στην Ελλάδα, προχώρησε στην εμπορική διάθεση του κινητού ευρυζωνικού δικτύου της 4G τεχνολογίας LTE (Long Term Evolution) μέσω κινητού τηλεφώνου. Ετσι, μέχρι τις 31.03.2013 όλοι οι υφιστάμενοι και νέοι συνδρομητές Cosmote Συμβολαίου, Καρτοκινητής και ΚαρτοΣυμβολαίου που έχουν πρόγραμμα με ενσωματωμένο όγκο δεδομένων ή έχουν ενεργοποιημένη στη σύνδεσή τους μια πρόσθετη υπηρεσία δεδομένων, θα μπορούν να ζήσουν την εμπειρία των ταχυτήτων 4G και στο κινητό τους. Από την 01.04.2013 η παροχή υπηρεσιών δεδομένων μέσω του δικτύου Cosmote 4G για νέους και υφιστάμενους συνδρομητές θα πραγματοποιείται μέσω συγκεκριμένων οικονομικών προγραμμάτων Συμβολαίου και πρόσθετων υπηρεσιών δεδομένων για συνδρομητές Συμβολαίου, ΚαρτοΣυμβολαίου και Καρτοκινητής. Το μόνο που χρειάζεσαι, εάν είσαι συνδρομητής, εκτός από μια συσκευή που να υποστηρίζει την πρόσβαση σε δίκτυο 4ης γενιάς (4G), είναι να ζητήσεις, χωρίς κόστος, την παροχή υπηρεσιών μέσω του δικτύου της εταιρείας. Παράλληλα, ο πάροχος, συνεπής στη στρατηγική του για επέκταση των νέων δικτύων ταυτόχρονα με τα μεγάλα αστικά κέντρα και στην περιφέρεια, έχει ξεκινήσει ήδη την επέκταση του 4G δικτύου του, εκτός από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, σε επιλεγμένες περιοχές της Ελλάδας, καθώς και σε χειμερινούς προορισμούς. Η σταδιακή ανάπτυξη του νέου δικτύου συνεχίζεται και σύντομα θα είναι διαθέσιμο και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Αναλυτικές πληροφορίες για τις δυνατότητες που παρέχει το νέο δίκτυο και για τις περιοχές όπου αυτό είναι διαθέσιμο παρέχονται στην ιστοσελίδα www.cosmote.gr.

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Ανδρέας Γιαννόπουλος

Εργονομία Σιγά τα σορόπια Αναίσθητε αρσενικέ αναγνώστη, που πάντα ξεχνάς τα γενέθλιά της και την επέτειό σας, το ξέρεις ότι μένουν 13 ημέρες μέχρι του Αγίου Βαλεντίνου; Ασε τις δικαιολογίες του τύπου «εμείς, μωρό μου, γιορτάζουμε κάθε μέρα» και δώρισέ της κάτι ξεχωριστό, όπως τις σοκολάτες της φωτογραφίας. Τη διαδικασία αναλαμβάνει το κατάστημα FabCafe στην περιοχή Σιμπούγια του Τόκιο, σκανάροντας

το πρόσωπο της γυναίκας που έχει την τύχη να βρίσκεται δίπλα σου. Υστερα, δημιουργεί καλούπι, ρίχνει μέσα τη σοκολάτα και μόλις παγώσει η φράση «θα σε φάω» αποκτά νέο νόημα. Η τιμή ανέρχεται στα 50 ευρώ συν μερικές χιλιάδες ευρώ για τα μεταφορικά σας. Γιατί, δεν το αξίζει;

Η αλήθεια είναι πως δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να περιγράψεις το μεγαλείο του UpperCup. Το τοποθετείς στο κινητό σου τηλέφωνο και αποκτάς μια θήκη για τον καφέ σου την ώρα που δεν υπάρχει κανένα άλλο διαθέσιμο σημείο τριγύρω. Η έκδοση για iPhone 4/4S θα κοστίζει 18,5 ευρώ και για iPhone 5,22 ευρώ - αν καταφέρει να βγει στην παραγωγή.

nlab.itmedia.co.jp indiegogo.com/uppercup

Αντρίλα ξέχειλη

Βάλε φαντασία

Save the planet

Οταν η αντρίλα ξεχειλίζει μέσα από το δασύτριχο στήθος σου και στο mp3 player ακούς το «Μη βροντοχτυπάς τις χάντρες, η δουλειά κάνει τους άντρες», δεν γίνεται να πλένεις τα χέρια σου με σαπούνι από καρύδα και εκχυλίσματα μανόλιας. Αυτά είναι για τους χλεχλέδες, εσύ χρειάζεσαι κάτι βαρύ κι ασήκωτο. Κάτι σαν τα σαπούνια ManHands ένα πράμα, που πωλούνται σε μια σειρά από αρσενικές μυρωδιές: μπέικον, μπίρα, γάντι του μπέιζμπολ, κατακόκκινο κρασί, φρεσκοκομμένο γρασίδι, αλεσμένος καφές, ποπκόρν με έξτρα βούτυρο, χαρτονομίσματα, μαργαρίτα (το κοκτέιλ, φυσικά, όχι το λουλούδι), κέδρος ξύλινης καλύβας και χώμα. Κάθε ένα από αυτά τιμάται στα 5 ευρώ, να πούμε, τιμή ντόμπρα και ξηγημένη.

Μπορεί το πατροπαράδοτο πρωινό του Ελληνα να είναι ένας φραπές με λίγο γάλα και δυο τρία τσιγάρα, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν έχεις το δικαίωμα πού και πού να γίνεσαι λίγο Αγγλος. Να πίνεις χυμό πορτοκάλι, δηλαδή, και να τρως μπέικον και αυγά - χωριάτικα από τα Μέγαρα. Επειδή ωστόσο εδώ έχουμε και ήλιο και φαντασία, ευκαιρία να πας το πρώτο πιάτο της ημέρας ένα βήμα παρακάτω με το SunnySide. Οπως μπορείς να δεις και στη φωτογραφία, πρόκειται για μια κόκκινη φόρμα από σιλικόνη, την οποία τοποθετείς μέσα στο τηγάνι σου την ώρα που μαγειρεύεις. Στον κύκλο βάζεις τον κρόκο του αυγού και στο σύννεφο το ασπράδι και λίγη ώρα αργότερα σερβίρεις ένα πραγματικό έργο τέχνης. Εχεις μάλιστα τη δυνατότητα να συνεχίσεις το φαγητό-πίνακα προσθέτοντας στο πιάτο σου καρότο, μπρόκολο, μανιτάρια και ό,τι άλλο τραβάει η καλλιτεχνική ψυχή σου. Οι διαστάσεις της φόρμας είναι 13,8x11x2,4 εκατοστά και έρχεται στην πόρτα σου μόλις με 9 ευρώ.

Φύτεψες λουλούδια στην ταράτσα σου, γέμισες με γλάστρες το μπαλκόνι σου, αναδάσωσες τον Υμηττό ολόκληρο, αλλά και πάλι νιώθεις πως δεν έχεις κάνει αρκετά για τη μητέρα φύση. Μια στεναχώρια βαραίνει το στήθος σου και τα βράδια πετάγεσαι στον ύπνο σου ιδρωμένος και γεμάτος τύψεις για το περιβάλλον. Ε, λοιπόν, η ευκαιρία που έψαχνες για να ηρεμήσεις και να αποδείξεις πόσο οικολόγος είσαι μόλις βρέθηκε! Λέγεται Wearable Planter και είναι μια μίνι γλάστρα που τη φοράς σαν κολιέ στον λαιμό σου. Αρχικά το γλαστράκι δημιουργείται σε 3D εκτυπωτή και έπειτα βάφεται στο χέρι, ώστε να έχει λεία εμφάνιση και υφή. Το φυτό δεν περιλαμβάνεται στη συσκευασία, αλλά το προσθέτεις εσύ ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες που το συνοδεύουν. Οσον αφορά την τιμή του, δεν ξεπερνά τα 30 ευρώ, δεδομένου όμως ότι έρχεται από την Αμερική και είναι εύθραυστο, θα πρέπει είτε να δώσεις άλλα τόσα για μεταφορικά είτε να περιμένεις τρεις έως πέντε εβδομάδες ώστε να πληρώσεις το ένα τρίτο των χρημάτων.

www.gadgetsandgear.com

www.monkeybusiness.co.il

www.etsy.com

Training Ground

01-07.02.2013

Ενας μικρός, εκδηλωτικός Φέντερερ Το να αποκαλέσεις κάποιον διάδοχο του Ρότζερ Φέντερερ είναι βαριά κουβέντα. Ο Ελβετός υπήρξε ίσως ο μεγαλύτερος τενίστας που έχει περάσει από το άθλημα και δύσκολα θα βρεθεί κάποιος να επαναλάβει τα σπουδαία κατορθώματά του.

Ο πρίγκιπας από τα Δυτικά Το τέλος του 2012 βρίσκει τον Αντώνη Πετρόπουλο να είναι μέλος της ποδοσφαιρικής οικογένειας της ΑΕΚ. Πάνω στο ψηλόλιγνο αγόρι του ενός μέτρου και ενενήντα ενός εκατοστών (1,91) θα βασίζονται για τα χρόνια που ακολουθούν οι ελπίδες μας για την επιθετική ευρωστία της Ενωσης. Ξεκίνησε ως ερασιτέχνης στις ακαδημίες του Αιγάλεω και το 2004 ανέβηκε στην πρώτη ομάδα του «καμαριού της Δυτικής Οχθης». Δόθηκε δανεικός στο Κερατσίνι και στο Χαϊδάρι, ενώ τη σεζόν 200607 επέστρεψε και αγωνίστηκε ως βασικός για το City, προσελκύοντας το ενδιαφέρον αρκετών ομάδων. Σε αυτή την περιπλάνησή του στα δυτικά και στα πειραιώτικα, εντυπωσίασε με την εκτελεστική του δεινότητα και κάπως έτσι ο αθλητικός Τύπος τού κόλλησε το παρατσούκλι «Πετρογκόλ». Πολλοί τον συγκρίνουν με τον Νίκο Λυμπερόπουλο. Μια σύγκριση, βέβαια, που δεν σχετίζεται με το γεγονός ότι έχει αρχίσει να βρίσκει δίχτυα από τα πρώτα του κιόλας παιχνίδια με τον δικέφαλο στο στήθος, αλλά για όλα τα άλλα στοιχεία που τον συνδέουν με τον Μεσσήνιο βετεράνο επιθετικό. Κοινοί παρονομαστές των δύο παικτών, εκτός από την ίδια θέση που καταλαμβάνουν στο χορτάρι, είναι και ο αριθμός της φανέλας τους (Νο 33), ο ήπιος χαρακτήρας τους, η πίστη τους στον

Θεό. Οπως επίσης και το γεγονός ότι αποτελούν «δωρεά» ενός από τους μεγαλύτερους ανταγωνιστές της ομάδας, του Παναθηναϊκού (η διοίκηση του οποίου έκρινε σκόπιμο να τον αφήσει ελεύθερο γιατί προφανώς έχει μείνει ικανοποιημένη από τον Τοτσέ και τον ...Φορναρόλι). Για να τα λέμε και όλα όμως: όσο δύσκολο είναι να καταφέρει ο 26χρονος επιθετικός να υιοθετήσει το «νιιι» και το «λιιι» του Λυμπερόπουλου, άλλο τόσο δύσκολο είναι και να αποκτήσει τα αρχηγικά χαρακτηριστικά του Νικόλα. Οπως και να έχει, πάντως, τη δουλειά του την κάνει εξίσου καλά και αυτός. Με το «καλημέρα», έχει βοηθήσει να ξεκολλήσει η ΑΕΚ από τον πάτο της βαθμολογίας. Μάνι μάνι, έχει δώσει ήδη επτά πόντους, πετυχαίνοντας τρία τέρματα. Γενικότερα, έχει πάρει την ομάδα από το χέρι. Λες και τον έχει στείλει ο Κύριος και όχι ο Αλαφούζος... Μέσα σε όλα αυτά, καταλαμβάνει ήδη περίοπτη θέση στις καρδιές των Ενωσιτών. Οι τελευταίοι τού αναγνωρίζουν ότι προτίμησε το αβέβαιο μέλλον αυτής της ομάδας από τη σιγουριά που μπορούσε να βρει ενδεχομένως σε κάποιον άλλον σύλλογο. Καλορίζικος, λοιπόν, φίλε Πετρογκόλ! Σκίσε τα αντίπαλα δίχτυα, όπως προστάζει άλλωστε και ο ύμνος! Λευτέρης Πολυχρονί δης

Η κατάκτηση του Αυστραλιανού Οπεν, ωστόσο, την περασμένη Κυριακή από τον Νόβακ Τζόκοβιτς επιβεβαίωσε για ακόμα μία φορά πως ο 25χρονος είναι ό,τι πλησιέστερο υπάρχει σήμερα στον Ελβετό. Πρώτη και μεγαλύτερη απόδειξη το ολοκληρωμένο στιλ παιχνιδιού του. Σε αντίθεση, για παράδειγμα, με τον Ναδάλ, που βασίζεται κυρίως στα τρομερά του πόδια, ο Σέρβος ξεχωρίζει για την πληρότητά του. Διαθέτει εξίσου καλό forehand και backhand, έχει δυνατό σερβίς και όταν ανεβαίνει στο φιλέ ο αντίπαλος σπάνια γλιτώνει. Επιπλέον, είναι γρήγορος, σημαδεύει πάντα τις γωνίες και -το σημαντικότερο από όλα- χρησιμοποιεί το μυαλό του. Στο τελευταίο σετ του αγώνα απέναντι στον Αντι Μάρεϊ τα χτυπήματά του και κυρίως η ευκολία με την οποία αντιμετώπιζε τον Σκοτσέζο είναι χαρακτηριστικά. Ο Μάρεϊ, από τη στιγμή που βρέθηκε πίσω στα σετ, δεν είχε ελπίδα να γυρίσει το παιχνίδι και αυτό φαινόταν ξεκάθαρα στα πρόσωπα και των δύο τους. Φάτσες που συναντούσες συχνά μέχρι πριν από τρία χρόνια, την εποχή της κυριαρχίας του Φέντερερ. Την ίδια στιγμή, όμως, ο Τζόκοβιτς, όντας Βαλκάνιος, παραμένει εκδηλωτικός και κατά συνέπεια αγαπητός από την κερκίδα. Και ρακέτα έχει σπάσει, και πάγκο έχει διαλύσει, και βιντεάκια που φοράει περούκα και κοροϊδεύει τη Σαράποβα γυρίζει, αδιαφορώντας για τη δημόσια εικόνα του. Τι μένει για να γίνει σημείο αναφοράς; Μα φυσικά η διάρκεια, αυτή που ξεχωρίζει τους πολύ καλούς αθλητές από τους πραγματικά ξεχωριστούς. Γιώργος Δημητρίου

Στιγμιότυπα Πόλης

Τα φλιτζάνια της οργής Τώρα που σας λείψαμε, τώρα στις γιορτές και στα μεθεόρτια, ανοιχτά τα είχα τα ματάκια μου. Κι έβλεπα διάφορα πράγματα δεξιά αριστερά. Στο Κέντρο βεβαίως. Εντός δακτυλίου, συν το παραδοσιακό χιλιόμετρο περιμετρικώς για λόγους καλής θελήσεως. Πέρασα, λοιπόν, και από του Zonar’s. Δεν μπήκα να κάτσω, γιατί είναι τόσο τσίμα τσίμα τοποθετημένα τα τραπέζια και φοβούμαι διαρκώς ότι θα κατηγορηθώ για εφαψίας. Είδα όμως κάτι αποδείξεις χριστουγεννιάτικες που κυκλοφόρησαν στο ίντερνετ και παρ’ ολίγον να καταφύγω στα ψυχοφάρμακα. Τέτοιες τιμές για τον καφέ δεν έχω δει πουθενά. Πουθενά σε κανονικό μαγαζί, εννοείται, αφήστε απέξω τα ξενοδοχεία εσείς οι πονηροί που περνάτε τις μέρες σας στο διπλανό Winter Garden.

Και να σκεφτεί κανείς ότι πριν από μερικά χρόνια δεν πάταγε ψυχή στου Zonar’s. Πήγαιναν μόνο κάτι διπλωματικοί, κάτι υπέργηροι και κάτι απόγονοι καλών οικογενειών που (μαζί με μένα) ψώνιζαν τα γλυκά τους και τα περιχυμένα με σοκολάτα κάστανα που παρασκευάζονταν στα απέραντα υπόγεια του μαγαζιού. Οσο για το εστιατόριο στον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου, εκεί πια οι πελάτες ήμασταν μετρημένοι στα δάχτυλα. Εγώ, εκείνη που κοιμάται πλάι μου και άλλοι δυο τρεις παλιομοδίτες που λιγουρευόμασταν τα αξεπέραστα κεφτεδάκια σχάρας με πουρέ. Πόσο αλλάζουν τα πράγματα με μια απλή ανακαίνιση! Οπως έλεγε και μια φίλη από το Μανχάταν: “Location, location, location. It’s everything”.

Oύτε στη Νέα Υόρκη, ούτε στο Παρίσι, ούτε στο Λονδίνο, ούτε στη Ρώμη βέβαια, όπου κατά βάση σε παρακαλάνε να τον πιεις τον καφέ τους. Και στο Sant’Eustachio που σερβίρουν τον καλύτερο εσπρέσο της οικουμένης (ένα δάχτυλο καϊμάκι και μισό δάχτυλο ζουμί), ούτε τα μισά δεν χρεώνουν από ό,τι στου Zonar’s. Η τιμή είναι τόσο σοκαριστική που προτιμώ να μην την αναφέρω καθόλου, γιατί μπορεί να προκαλέσει σειρά κραδασμών στην εθνική οικονομία.

Οσο παράδοξη, ωστόσο, και αν φαντάζει η θέα του φίσκα Zonar’s σε εμάς που ζήσαμε την παρακμή του, ένα άλλο θέαμα που αντίκρισα εκεί στις γιορτές ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακό. Είχα πάει στον λαχανόκηπο στην Πλατεία Ναυαρίνου να δω πώς μεγαλώνουν τα μαρούλια (πολύ καλά, ευχαριστώ) και έπεσα πάνω σε μια παρέα από νεαρά πλάσματα της αμήχανης ηλικίας 20-παρά-κάτι με 20-και-κάτι. Καμιά δεκαριά ήταν και έβγαιναν από τον λαχανόκηπο μαζί με έναν τύπο

ελαφρώς μεγαλύτερό τους. Ο οποίος τύπος φαινόταν σαν να τους καθοδηγεί και να τους πληροφορεί για τα περί την πλατεία τεκταινόμενα και την αυτοδιαχείριση της γεωργικής παραγωγής και την πρωτοβουλία των κατοίκων κλπ. κλπ. Τα πλάσματα των άκουγαν σχετικώς εντυπωσιασμένα. «Και ας πάμε και λίγο πιο δίπλα, σε έναν δρόμο όπου διαδραματίστηκε μια πολύ θλιβερή ιστορία πριν από τρία χρόνια», είπε ο τύπος, συμπληρώνοντας: «Ενας αστυνομικός σκότωσε ένα 16χρονο παιδί». Τον άκουγα και αναρωτιόμουν αν ζούσα σκηνή από ταινία ταξιδιωτικής φαντασίας. Πιτσιρίκια στα Εξάρχεια που τα ξεναγούν στα αξιοθέατα της περιοχής; Την ώρα που φεύγανε, πρόλαβα να τσακώσω μια νεαρή και να τη ρωτήσω: «Τι είστε εσείς, ρε παιδάκι μου;» Μου απάντησε χαμογελαστή: «Είμαστε από τους International Civil Servants, έναν ειρηνιστικό οργανισμό. Γεια σας, γεια σας!» Και ακολούθησε τους υπόλοιπους για τον τόπο του φονικού. Χρήστος Ξανθάκης