Metropolis Free Press 01.03.13 by Metropolis

«Ξανα-σκέψου την Αθήνα» Η ανασυγκρότηση του Κέντρου με άξονα την Πανεπιστημίου

Metropolis

Πλατεία Ομόνοιας: Μια πλούσια και ζωντανή πλατεία.

Πανεπιστημίου και Τριλογία: Μια ζωντανή μορφή δρόμου, προσβάσιμη σε όλους.

01-07.03.2013

Υπό το φως των κηρίων Η Κίκα Κυριακάκου διηγείται ιστορίες λευκής επιφάνειας του εικαστικού Γιάννη Αδαμάκου

ΦΥΛΛΟ 1018

Fun and games Η θεατρική ομάδα ΚαταΛάθος άνοιξε τα σωστά χαρτιά στη Νάντια Σουφλή

Σκοτεινή πραγματικότητα Ο Γιάννης Μαυρογιώργος συζήτησε με τον Enki Bilal για το χαμένο όραμα της Ευρώπης

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο (σελ. 5)

Metropolis www.metropolispress.gr

Ενα βήμα παραπέρα Ο νικητής του Rethink Athens Martin Knuijt μιλάει για τη μεταμόρφωση του αθηναϊκού κέντρου

Index

Βέσπα...9

Κοντόπουλος...36

Ο Στέργιος και ο Θάνος, ετοιμάζονται για το γύρο του κόσμου

Ο σύγχρονος Ιάσονας της Ντεά Λόερ

Lolli(k)pop...10

Παπαδημητριάδης...37

Βραδιές κορεάτικης ποπ στην Αθήνα

Ενας ψυχίατρος, δημιουργός των e-awards

Τσιβόπουλος...32

Αθερί δου...38

Εκπροσωπώντας την Ελλάδα στην Μπιενάλε της Βενετίας

Η νεαρή ηθοποιός, μέλος της ομάδας ΚαταΛάθος, συστήνεται στην παράσταση “Supernova”

Empty Frame...33

Μπήλιος...40

«Εβίβα ρεμπέτες», με αγγλικό στίχο και country rock στιλ για το Retropolis II

Παραγωγός ηλεκτρονικής μουσικής και dj

Δημητρίου...34

Βέρμης...42

Σχεδόν μισός αιώνας τραγούδια

Το ξεκίνημα ενός 18χρονου τραγουδιστή

Mstories 59 Οι Bleach μας συστήνονται με το “To the last drop”, ο Ανέστης Αζάς και ο Πρόδρομος Τσινικόρης αναρωτιούνται “Should I Stay or Shoud I Go?”, ο εικαστικός Γιάννης Αδαμάκος παίζει με το φως στο Μουσείο Μπενάκη, η Bijoux de Kant σιγοτραγουδά «Ούτε μια νότα, αγάπη μου» και οι Trashformers μας προσκαλούν σε... μασκέ πάρτι στο KooKoo.

Στην «επίκαιρη» Πανεπιστημίου...

METROPOLIS

metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr] : Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr] : Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Κώστας Κωνσταντίνου, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Αργυρώ Μποζώνη, Βασίλης Νέδος, Γιώργος Παπαστογιαννούδης, Λήδα Πιμπλή, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr] : Βάσια Αναγνωστοπούλου, Δάφνη Ανέστη, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Σταύρος Πετρόπουλος, Shutterstock, AFP Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr] : Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου / Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr] : Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

Οι μέρες της αφθονίας μου

Rethink και κάποια άλλα πράγματα Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr

Η πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου είναι το μεγαλύτερο αστικό ανέκδοτο που κυκλοφορεί τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα. Το ακούω τουλάχιστον δέκα χρόνια. Φαντάζομαι ότι πλέον παύει να είναι ανέκδοτο και ότι όντως θα πραγματοποιηθεί, όπως λένε τα σχέδια, μέσα στην επόμενη διετία. Μακάρι, γιατί αυτό θα είναι πράγματι μια μεγάλη στιγμή για την πόλη και μια σημαντική κληρονομιά για τις επόμενες γενιές. Αλλωστε, η φήμη των Ολλανδών που κέρδισαν τον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό είναι εξακριβωμένη και οι μακέτες τους είναι εντυπωσιακές. Αν ανταποκρίνονται έστω και λίγο στην πραγματικότητα, αυτό που θα φτιαχτεί στην Πανεπιστημίου θα είναι αληθινά κάτι όμορφο. Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε στις επόμενες σελίδες. Εχω όμως και μερικές απορίες. Σκοπεύει η πολιτεία μαζί με τις κατασκευές να λύσει και τα υπόλοιπα προβλήματα του Kέντρου; Δηλαδή το κυνηγητό των μικροπωλητών στα Προπύλαια απλώς θα γίνεται πλέον σε πεζόδρομο; Οι άστεγοι στις εισόδους των πολυκατοικιών θα μείνουν ως έχουν; Η δραματική ανθρωπογεωγραφία της Ομόνοιας πώς θα αλλάξει αν φυτρώσουν γύρω γύρω από την πλατεία δέντρα και σιντριβάνια; Θέλω να πω ότι ναι, αξίζει να γίνει μια επένδυση για να ομορφύνει το Κέντρο και πιθανόν τα χρήματα που θα δαπανηθούν να επιστραφούν από τη φυσιολογική τόνωση του εμπορικού στοιχείου της περιοχής. Αλλά θα είναι κρίμα αυτός ο αστικός παράδεισος που

σχεδιάζεται να καταλήξει να είναι μια όμορφη βιτρίνα. Ολα καλά τα έκανε το Rethink Athens. Είναι η σειρά της πολιτείας τώρα. Οι δηλώσεις του πρωθυπουργού ότι η Αθήνα μπορεί να «ξαναγεννηθεί στο μυαλό και την ψυχή μας» δεν νομίζω ότι αφήνουν πολλές υποσχέσεις. Οπως και αν έχει, ακόμα και κυκλοφοριακά, πρόκειται για μια αλλαγή που όμοιά της δεν έχει γνωρίσει η Αθήνα τα τελευταία πολλά χρόνια. Το πόσο θα αλλάξει η φυσιογνωμία της πόλης είναι, νομίζω, δεδομένο και ίσως οδηγήσει πολλούς Αθηναίους να αφήσουν επιτέλους το αυτοκίνητο σπίτι τους. Αυτό, βέβαια, χρειάζεται ακόμα περισσότερη «εκπαίδευση» και πολύ καλύτερες αστικές συγκοινωνίες. Περισσότερες στάσεις μετρό, πιο συχνά δρομολόγια λεωφορείων και τραμ - ειδικά τώρα που το τραμ διαφημίζεται ως το μέσο που θα αντικαταστήσει ουσιαστικά το αυτοκίνητο στην Πανεπιστημίου, καλό θα ήταν να εξελιχθεί κάπως από αυτό το αργό και δυσλειτουργικό όχημα σε κάτι πιο ελκυστικό για τον επιβάτη. Αυτά τα 20λεπτα αναμονής στη στάση του τραμ είναι καμιά φορά δύσκολα. Με ενθουσιασμό, λοιπόν, υποδεχόμαστε την καινούργια πραγματικότητα στο κέντρο της πόλης, αλλά και με απαιτήσεις, ώστε τα 80 εκατ. ευρώ που θα εκταμιευτούν να μην πάνε χαμένα.

01- 07.03. 2013

Αυτό είναι ένα QR Code! Αν είστε τακτικός αναγνώστης της εφημερίδας μας, θα έχετε προσέξει ότι υπάρχει ένα τέτοιο, λίγο μικρότερο, στην αρχή κάθε θέματος ή συνέντευξης που φιλοξενείται στις σελίδες μας. Eχετε έξυπνο κινητό τηλέφωνο; Αν ναι, μπορείτε να το σκανάρετε (αν δεν ξέρετε πώς γίνεται αυτό, επισκεφθείτε τη διεύθυνση bit.ly/Yar22Y για να κατεβάσετε μια εφαρμογή scan για το κινητό σας) και έτσι να ανακαλύψετε το επιπλέον αποκλειστικό περιεχόμενο που προσφέρει στους αναγνώστες της η “Metropolis”.

Τι σημαίνει αποκλειστικό περιεχόμενο; Περισσότερες φωτογραφίες, βίντεο, τραγούδια, ό,τι φαντάζεστε και κάνει την εμπειρία του να διαβάζετε την εφημερίδα μας πιο ενδιαφέρουσα, πιο διαδραστική, πιο προσωπική. Αν και μπορείτε να διαβάσετε όλα τα θέματα της εφημερίδας μας και στο website μας, στη διεύθυνση www.metropolispress. gr, το υλικό που κρύβεται πίσω από το QR Code δεν είναι διαθέσιμο από το site μας.

Είναι ένα δώρο από εμάς σε εσάς, τους αναγνώστες μας. Γιατί, όσο και αν αγαπάμε την καινούργια τεχνολογία και το internet, μερικά πράγματα δεν θα χάσουν ποτέ τη γοητεία τους, όπως το ξεφύλλισμα μιας φρεσκοτυπωμένης εφημερίδας. Εστω και με ένα smartphone στην τσέπη.

Ματιές

Το μέτρο χάθηκε Η ηθική μειοψηφία θυμάται ότι στο βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου «Εγχειρίδιο της Βλακείας», ο συγγραφέας γράφει ότι ο βλάκας θαμπώνεται πάντα από το μέγεθος. Αναφέρει χαρακτηριστικά ότι σε μια παράσταση μέτρια ο βλάκας θα βρει να πει για τον μεγάλο θίασο, τη μεγάλη ορχήστρα, τα πλούσια και φανταχτερά κοστούμια...

Δάσκαλοι μαγειρικής Η μαγειρική είναι μια πολύ ωραία και δημιουργική ασχολία. Νομίζω ότι η φράση αυτή βρίσκει σύμφωνους τους περισσότερους ανθρώπους σήμερα. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα έβρισκε σύμφωνη τη μαμά μου αν της την έλεγα πριν από μερικά χρόνια! Τότε, η μαγειρική ήταν για εκείνη (και για κάθε εργαζόμενη, πιστεύω) περισσότερο ένας μπελάς. Τη θυμάμαι τις Κυριακές το απόγευμα, μάλλον απελπισμένη, να προσπαθεί να κάνει έναν κατάλογο με τα ψώνια της εβδομάδας και έναν προγραμματισμό για τα γεύματά μας! «Πότε θα μεγαλώσετε να μη χρειάζεται πια να μαγειρεύω;» είχε εξομολογηθεί τον καημό της μια φορά σε εμένα και την αδελφή μου. «Εγώ με ένα αβγό και μια σαλάτα μια χαρά θα τη βγάζω!»

Τον τελευταίο καιρό όσοι παρακολουθούμε τα καλλιτεχνικά έχουμε αντιληφθεί ότι το μέγεθος για κάποιον λόγο επανέρχεται ως «αξία»... Ταινίες που διαρκούν τουλάχιστον δυόμισι ώρες -άνευ λόγου-, βιβλία που αριθμούν χίλιες και πλέον σελίδες, παραστάσεις νεοεμφανιζόμενων σκηνοθετών στο θέατρο διάρκειας δύο ωρών και live με έναν δυο δίσκους που κρατάνε δυόμισι ώρες, όταν ένα live του Nick Cave ή των Black Keys διαρκεί μόλις μιάμιση. Εχουν τόσο σημαντικά πράγματα να πουν όλοι αυτοί άραγε; Στην ταινία του Μίλος Φόρμαν “Amadeus”, ο συνθέτης έχει μόλις παρουσιάσει το τελευταίο του έργο και ο Αυτοκράτορας της Αυστρίας του λέει: “Εxcellent, but too many notes” («Υπέροχο, αλλά πολλές νότες, βρε παιδί μου»). Και του απαντάει ο «θεός» Wolfgang: “Which few?” («Ποιες απ’ όλες;»). Στον μουσικό κόσμο του Mozart τί-

ποτα δεν είναι περιττό, όλα είναι σε πλήρη αρμονία με το σύμπαν. Πριν από χρόνια ο David Byrne έγραψε ένα στιβαρό από επιχειρήματα κείμενο για τη μουσική. Ανάμεσα στα άλλα έγραψε ότι αυτό που έβλαψε τη μουσική ήταν η αλλαγή του format από βινύλιο σε cd, γιατί η χωρητικότητα του βινυλίου ήταν μόλις 40 λεπτά, ενώ του cd γύρω στα 70 λεπτά και τόσο οι δισκογραφικές όσο και το κοινό περίμεναν από τον μουσικό να το γεμίσει. Τα αποτελέσματα γνωστά. Στέρεψε η έμπνευση, ξεχείλωσαν τα τραγούδια, οι μουσικοί έζησαν τη φθορά. Πριν από λίγα χρόνια, επίσης, ο Νίκος Ξυδάκης κυκλοφόρησε ένα έργο του σε cd και μία από τις κατηγορίες που άκουσε ήταν ότι η διάρκειά του ήταν μόλις 33 λεπτά. «Μα δεν πάει με το μέτρο», έλεγε τότε. Φυσικά, η τέχνη και οι υψηλές της στιγμές που προκαλούν ανατριχίλα και ανατροπή δεν πάνε με το μέτρο. Χρειάζεται μόλις μία στιγμή, ένα κλάσμα δευτερολέπτου για να πυροδοτηθεί και να μεταδοθεί σε ολόκληρη την ύπαρξή μας. ΥΓ: Ακούμε το “Ain’t No Sunshine” του Bill Withers... Διάρκεια μόλις δύο λεπτά. Γιώργος Μουχταρίδης

Αν τη δείτε σήμερα, δεν θα την αναγνωρίζετε. Οχι γιατί έχει μεγαλώσει. Δεν μιλάω για αυτό. Μιλάω για τις ώρες που περνάει στην κουζίνα και για τις επιδόσεις της στη δημιουργική μαγειρική! Κάθε φορά που μας καλεί, παρουσιάζει κάτι καινούργιο. Εγώ θυμάμαι ότι ήξερε να φτιάχνει κοτόπουλο με πατάτες, τυρόπιτα και μπριζόλες. Αντε και καμιά μακαρονάδα. Το ρολό με ντοματίνια και φινόκιο και η κόκκινη ψαρόσουπα με τσίλι είναι νέες αφίξεις! «Μα καλά, βρε μαμά. Εσύ υπέφερες που έπρεπε να μαγειρεύεις. Τι αλλαγή είναι αυτή;» τη ρώτησα προχτές. «Α, άλλο πράγμα η υποχρέωση να φτιάχνεις φαγητό σαν την τρελή κάθε μέρα και άλλο η χαρά της δημιουργίας», μου απάντησε και πήγε στο σαλόνι για να παρακολουθήσει μια εκπομπή ...μαγειρικής! Πήγα και εγώ σε λίγο να καθίσω δίπλα της. Το νεαρό μοντέλο που έπιανε στα στιβαρά χέρια του το φιλέτο και το περιέχυνε με υλικά για μαρινάρισμα μού έβαλε στο μυαλό μια πονηρή ιδέα! Οταν σε λίγο η μαμά μου με ενημέρωσε ότι θα στείλει μήνυμα στον μάγειρα, επειδή έχει μια απορία, η ιδέα μετατράπηκε σε φοβερή υποψία. «Εχουμε μιλήσει μια φορά και στο τηλέφωνο», ήταν η φράση που με αποτελείωσε. Τώρα πια είμαι βέβαιος ότι έχω την εξήγηση για τη μετατροπή της μαμάς μου σε ...γαστρονόμο! Στην εποχή μας ήταν η γιαγιά Βέφα η δασκάλα στη μαγειρική. Τώρα είναι ο Ακης με τα τατουάζ. Δεν μας λέγανε πάντα ότι το μυστικό για να γίνεις καλός μαθητής είναι ένας εμπνευσμένος δάσκαλος; A.

Οταν του ζητούν να γίνει κουμπάρος Ο έξυπνος Αθηναίος:

· ·

Χλομιάζει. Την προηγούμενη φορά που στάθηκε πίσω από κολλητό/ή στην εκκλησία τού έφυγε μισό οικόπεδο.

Εξετάζει προσεκτικά τα στέφανα των γονιών του για σημάδια φθοράς.

· ·

Αναρωτιέται αν κάτι κεράκια που έμειναν από την τελευταία διακοπή ρεύματος και δύο κοφτά κεντήματα από τη προίκα της μαμάς μπορούν να εκτελέσουν χρέη λαμπάδων.

Προφασίζεται ψυχολογικό πρόβλημα ή άλλο κώλυμα για να βγει από τη δύσκολη θέση. Αν η παγίδα έχει κλείσει γύρω του, υπολογίζει τις ημέρες που του απομένουν και τα κιλά που πρέπει να χάσει για να μπει στο κοστούμι/φόρεμα που φορούσε την προηγούμενη φορά που πάντρεψε.

Τσεκάρει το πιστωτικό του όριο στην κάρτα και μετράει τι απέμεινε.

Αποχαιρετά τα σχέδια για καλοκαιρινές διακοπές.

Λήδα Πιμπλή

Οι δικοί μας καιροί Δεκάδες οι λόγοι για κατήφεια αυτή την εποχή, τόσοι που η καλή διάθεση και σκέψη φέρνει ενοχή. Σχεδόν «ανίερο» το αίσθημα αισιοδοξίας μπροστά σε μια πόλη που μόλις έχει πνιγεί από πρωτοφανή καταιγίδα. Που ξέρεις πως έμεινε έρμαιο της μανιασμένης φύσης, φαλακρή, απογυμνωμένη από τα δάση της, με μπαζωμένα τα ρέματά της. Αλλά σαν να πεισμώνει στους καιρούς, η φύση έδωσε στην πόλη ξημέρωμα λαμπρό. Σαν μήνυμα συμβολικό μίας ακόμη ευκαιρίας. Και ας έχει χιλιάδες σπαταλήσει αυτός ο τόπος. Αγκιστρώνομαι ψυχή τε και σώματι από το φως του αττικού ήλιου και αφήνομαι στο όνειρο. Σε δύο χρόνια από σήμερα η πόλη, λένε, θα αλλάζει. Ξεκίνησε το μεγάλο έργο του Φαλήρου, η επένδυση του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, έργο πολιτισμού και ζωής για την πόλη, που έτσι μοιάζει να ανοίγει και πάλι την μπαζωμένη -από τη χούντα- «πύλη» της προς τον φυσικό της θαλασσινό ορίζοντα, αιτία για το ανήσυχο πνεύμα της, που την ανέδειξε κάποτε σε κέντρο της Γης. Σύντομα, λένε, θα είναι έτοιμο και το σχέδιο ανάπλασης της περιοχής από τους Στύλους του Ολυμπίου Διός ως κάτω την Πανεπιστημίου, που ξεκίνησε με πρωτοβουλία του Ιδρύματος Ωνάση για τον διαγωνισμό της καλύτερης πρότασης. Μπορεί οι ψίθυροι της εμπειρίας -ότι σε αυτόν τον τόπο τα έργα καθυστερούν και όταν γίνονται τα έχουν προσπεράσει οι καιροί ή δεν έχουν τη λάμψη και το όφελος που υποσχέθηκαν- να επιμένουν για χαλινάρι στο όνειρο. Μπορεί να είναι εύλογη η ανησυχία για την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου, μην τυχόν και, αντί να καταληφθεί ο ελεύθερος χώρος από τη ζωή της πόλης, εξελιχθεί σε σκοτεινό δίαυλο της παρανομίας, των ντίλερ ναρκωτικών και της εξαθλίωσης των χρηστών. Αλλά δεν θέλω ούτε να το σκεφτώ ότι η γενιά μου, αν δεν τα προλάβει όλα αυτά, θα αφήσει πίσω της μόνον τις αρένες που στέγασαν τη σκυλαδικοπόπ διασκέδαση στην Αθήνα και που χάσκουν, όπως τα «ολυμπιακά έργα», μνημεία ντροπής αφρόνων καιρών. Είναι εύκολη σκέψη η αρνητική. Απαλλάσσει από ευθύνες. Βρίζεις. Τους άλλους. Φοβάμαι ότι για αυτό δεν έκλειναν ποτέ οι πληγές που άνοιγε η Ιστορία. Ποτέ η δημοκρατία δεν ήταν αρκετή, ποτέ το κράτος δεν έφτανε να χωρέσουν όλοι, ποτέ οι τέχνες δεν εξελίσσονταν όπως άρμοζε στην ιστορία μας, ποτέ η διασκέδαση δεν έφτανε για όλους και τώρα πλέον, ενώ ισχύουν όλα τα προηγούμενα -ή επειδή δεν σταμάτησαν ποτέ να ισχύουν-, δεν φτάνουν και τα λεφτά. Προτιμώ να αγκιστρωθώ ψυχή τε και σώματι από το λαμπερό φως που τυλίγει την πόλη και να το ερμηνεύσω ως υπόσχεση. Των δικών μου καιρών. Αθηνά Δεληγιάννη

Ματιές

Μαθήματα πολιτικής τυφλότητας Το βράδυ της Δευτέρας η «τριπλή ισοβαθμία» Bersani, Berlusconi και Grillo «βύθιζε» -κατά το δημοσιογραφικό κλισέ- τις αγορές σε αβεβαιότητα και την Ιταλία σε ακυβερνησία. Ποια είναι, όμως, αυτή η ακυβερνησία; Από το 1946 έως και το 1994 (48 έτη) στην Ιταλία αναδείχθηκαν 61 κυβερνήσεις. Από το 1994 έως σήμερα ακολούθησε μια σχετική σταθερότητα, με άξονες είτε τον Berlusconi, είτε κάποιον κεντροαριστερό σχηματισμό («Ελιά»). Κυρίως, όμως, τον αμφιλεγόμενο «Καβαλιέρε».

Το σώμα μου στην πόλη

Σε όλη αυτή τη μεταπολεμική περίοδο ουδείς διερωτήθηκε πώς τα καταφέρνουν οι Ιταλοί να σχηματίσουν κυβέρνηση, τι πρόγραμμα θα έχει, τα προεκλογικά προγράμματα των υποψηφίων. Αίφνης, έχει εγερθεί ένα μάλλον υποκριτικό ενδιαφέρον για το πώς είναι δυνατόν να επέστρεψε στο κέντρο της ιταλικής πολιτικής σκηνής ο Berlusconi, πώς κατόρθωσε να κερδίσει έναν στους τέσσερις ψηφοφόρους ο Grillo. Η απάντηση είναι προφα-

νής για όσους αντιλαμβάνονται πως, όταν βάζεις το μαχαίρι στην πλάτη της οικονομίας με το όγδοο μεγαλύτερο ΑΕΠ στον κόσμο, οι πολίτες της δεν αντιδρούν δήθεν «υπεύθυνα». Ιδίως όταν αντιλαμβάνονται ότι το «μαχαίρι στην πλάτη» το σπρώχνει ένας υποτιθέμενος εταίρος: η Γερμανία. Οι Ιταλοί κατέφυγαν στον λαϊκισμό διότι αντιλαμβάνονται ότι η «υπεύθυνη στάση» που τους ζητείται ισοδυναμεί με υποταγή. Μια υποταγή διπλή: απέναντι στις απρόσωπες αγορές και στη γερμανική βούληση. Αμέσως μετά τις εκλογές, ο Herman Van Rompuy γνωστοποίησε στην Ιταλία ότι «δεν υπάρχει εναλλακτικός δρόμος» από αυτόν της λιτότητας, εκπέμποντας ένα ακόμη μήνυμα πολιτικής μικρόνοιας. Βρυξέλλες και Βερολίνο ρίχνουν τόσο νερό στον μύλο του λαϊκισμού, που αναρωτιέται πια κανείς αν το κάνουν επίτηδες. Βασίλης Νέδος

Βλέπω τους περαστικούς στην Πανεπιστημίου. Σε μια κρυφή περιοχή του εγκεφάλου έχουν καταγραφεί με λεπτομέρειες τα πεζοδρόμια. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι δεν κοιτάζουν ποτέ ψηλά. Ακου λοιπόν: Το να κοιτάξεις ψηλά, να διαταράξεις τη ρουτίνα και την τάξη στην καθημερινότητά σου είναι μια πράξη πολιτική. Εχει την ίδια πολιτική σημασία με το ποιους συναναστρέφεσαι, τι σχέσεις αναπτύσσεις, με ποιους περπατάς στον δρόμο ακουμπώντας τους. Αυτό είναι το μυστικό που δεν θα σου πει κανείς. Ακόμα και εγώ που το γράφω παραιτούμαι σε κάθε λέξη πριν συνεχίσω. Αλλά θέλω το σώμα μου να εμπνέεται, να αντιδρά στο περιβάλλον. Να μην είναι ένα σώμα που δειλιάζει να εκτεθεί, σκύβει όταν περπατάει, φοβάται να κυκλοφορήσει, ματαιώνεται κάθε μέρα. Γιατί το σώμα μου είμαι εγώ. Το σώμα μου είναι πνευματικό και κοινωνικό και πολιτικό και κυρίως εγώ πρέπει να το καταλάβω. Στην πόλη, σαν άντρας, σαν γυναίκα, διεκδικώ έναν καλύτερο χώρο. Για να δημιουργήσω μια καινούργια ταυτότητα που θα απέχει από τη μιζέρια και την ευτέλεια, την decadence, τον συντηρητισμό και τα κλισέ. Αλλά οι μέρες που τα σκέφτεσαι αυτά είναι πάντα δύσκολες. Υπάρχουν αυτές οι μέρες. Κυρίως αυτές οι μέρες. Δεν θέλεις να προσπαθήσεις. Λες, δεν μπορώ πια. Δεν πιστεύεις. Αυτός ο κόσμος, όμως, μπορεί να γίνει καλύτερος μόνο αν προσπαθήσεις. Αν πιστέψεις βαθιά ότι μπορείς να προσπαθήσεις. Δεν θα σε τρομάξω. Αλλά αν δεν πιστέψεις σε σένα, στον διπλανό σου, σε κάποιους γύρω σου, αυτός ο κόσμος εύκολα, πολύ εύκολα μπορεί να σε κάνει πολύ χειρότερο. Να σε εξορίσει σε μια περιοχή που δεν σου αρέσει καθόλου. Να συνεχίσεις να μετράς τα τετράγωνα στα πεζοδρόμια. ΥΓ: Το κείμενο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Γιώργου Μαρνελάκη. Φωτογραφία: Πάνος Μιχαήλ. Αργυρώ Μποζώνη

Χωρίς απάντηση Στα Αναφιώτικα μπαίνεις στο τούνελ του χρόνου, είναι γνωστό. Αρκεί ένα πέρασμα από τα στενά του δρομάκια για να ξανανιώσεις άνθρωπος, να ξαναζήσεις εικόνες της παιδικής σου ηλικίας και, κατεβαίνοντας πάλι στις πολύβουες λεωφόρους της πόλης, να νομίζεις ότι έλειπες διακοπές. Και γάτες παντού εκεί πάνω. Καθισμένες στα πρεβάζια των παραθύρων, στα σκαλάκια και στις εξώπορτες, χαζεύουν τους περαστικούς που τα διασχίζουν σιωπηλά υπακούοντας σε έναν άγραφο νόμο σεβασμού σε αυτό το ανέγγιχτο, θαρρείς, από τον χρόνο και την ανθρώπινη ασυδοσία περιβάλλον.

Η τρυφερή εικόνα μια γυναίκας που τάιζε ένα τσούρμο από τα χαριτωμένα τετράποδα αποτυπώθηκε στους φωτογραφικούς φακούς όσων έτυχε να περνάμε εκείνη τη στιγμή. Μετά διαβάζω για μαζικές θανατώσεις αδέσποτων στα βόρεια προάστια από, προφανώς, κάποιον ψυχασθενή που γέμισε τις γειτονιές με φόλες. Βούιξε το ίντερνετ, αλλά δεν είναι και η πρώτη φορά που γίνεται. Μερικές φορές δεν ξέρω αν τελικά ζω σε παράδεισο ή κόλαση. Νικήτας Καραγιάννης

Κείμενο: Ντίνος Ρητινιώτης

01- 07.03. 2013

World tour on... βεσπάκια «Είμαστε δύο φίλοι άμεσα επηρεασμένοι από τη ρημάδα την κρίση. Είπαμε, λοιπόν, να τα αφήσουμε όλα πίσω και να πουλήσουμε ό,τι έχουμε. Μη φαντάζεστε καμιά περιουσία: τρία παλιά μηχανάκια, ένα παλιό αμάξι και κάτι άλλα ψιλοπράγματα». Τι τα κάνουν, άραγε, τα χρήματα που συγκεντρώνουν ο 25χρονος Στέργιος από τη Θεσσαλονίκη και ο 34χρονος Θάνος από τη Λάρισα; Δεν σκοπεύουν, πάντως, να τα χρησιμοποιήσουν ως αντίδοτο στην οικονομική τους ανέχεια. Ούτε τα πρώτα τους βήματα ως μικρομεσαίοι επιχειρηματίες θα τολμήσουν, ούτε την αποταμιευτική λογική των περισσότερων συνομίληκών τους (όσων, τέλος πάντων, διαθέτουν ακόμη κάποια πηγή εσόδων) θα ακολουθήσουν. Ενα και μόνο πράγμα έχει σφηνωθεί στο μυαλό τους: Να ζήσουν το όνειρό τους κάνοντας τον γύρο του κόσμου καβάλα στις βέσπες τους! Οταν λοιπόν οι περισσότεροι «μαζεύονται» και ψάχνουν να δουν πώς θα βγάλουν τον μήνα, αυτοί αποφασίζουν να τη δουν... Φιλέας Φογκ πάνω σε δίτροχα. «Λογικό;» τους ρωτάω. «Ετσι όπως έγιναν τα πράγματα, όσο και αν μαζευτείς, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να μαζέψεις ουσιαστικά τα όνειρά σου», λένε. «Ευτυχώς ή δυστυχώς δεν είμαστε του... μαζέματος. Είμαστε του ανοίγματος, των προκλήσεων και του αγώνα. Τα τελευταία χρόνια παλέψαμε κόντρα σε αυτό που όλοι ζούμε και χάσαμε τη μάχη», σχολιάζουν

όντας και οι δύο άνεργοι. «Δεν χάσαμε τον πόλεμο. Τώρα ξεκινάμε για τα καλύτερα!»

που δεν δείχνουν την ουσία του ταξιδιού», σπεύδουν να υπενθυμίσουν.

Οι δύο φίλοι, πάντως, είναι εδώ και χρόνια «μπαρουτοκαπνισμένοι», καθώς έχουν ταξιδέψει με τις βέσπες τους σε όλες τις γωνιές της Ευρώπης (πλην Μεγάλης Βρετανίας). Το τελευταίο τους μεγάλο οδοιπορικό, μάλιστα, ήταν ο γύρος της Γηραιάς Ηπείρου. Ανεβαίνοντας από Ρωσία, έφτασαν με τις βέσπες τους στο βορειότερο σημείο της ευρωπαϊκής ηπείρου, το Νόρντκαπ της Νορβηγίας. Από εκεί, πέρασαν απέναντι στη Δανία και γύρισαν σιγά σιγά στην πατρίδα. Κάλυψαν, έτσι, μέσα σε μόλις 24 ημέρες πάνω από 11.000 χλμ.

Οι δικοί τους άνθρωποι, αφού έκαναν κάποιες προσπάθειες για να το χωνέψουν, πλέον δεν κάνουν τίποτα λιγότερο από το να τους στηρίζουν. Στήριξη, όμως, ζητούν και από το ευρύτερο κοινό. Για αυτό, άλλωστε, έχουν καταθέσει την ιδέα τους στο Groopio.com. Την πρώτη ηλεκτρονική πλατφόρμα χρηματοδότησης δημιουργικών projects (Crowdfunding) στην Ελλάδα. Για όσους δεν γνωρίζουν, το Crowdfunding ή αλλιώς «χρηματοδότηση από το πλήθος» συνιστά έναν νέο τρόπο χρηματοδότησης δημιουργικών ιδεών χάρη στη βοήθεια των χρηστών του διαδικτύου. Υπολογίζουν πως μια καλή βάση εκκίνησης είναι τα 1.000 ευρώ. Μέχρι σήμερα έχουν συγκεντρώσει περίπου το 15%.

Και επειδή, όπως λέει η πασίγνωστη παροιμία (που μόλις έβγαλα από το μυαλό μου) «κάνοντας τα χιλιόμετρα ανοίγει η όρεξη», θέλουν πλέον να «πατήσουν» σε ολόκληρη την υφήλιο. «Αφού περάσουμε μέσω Γιβραλτάρ στην Αφρική, θα κάνουμε τον γύρο της ηπείρου. Θα διασχίσουμε την Ασία με στόχο τη Σεούλ και, αφού περάσουμε τα βεσπάκια αεροπορικώς στην αμερικανική ήπειρο, θα τερματίσουμε την περιπλάνησή μας ενώνοντας Αλάσκα και Γη του Πυρός πάνω σε δύο ρόδες». Ευκολάκι ακούγεται... Τους ρωτάω για νούμερα. Ενδεικτικά μου λένε πως τα υπολογίζουν κοντά στα 150.000 χλμ. Το χρονικό διάστημα που θα χρειαστούν για να ολοκληρώσουν το εγχείρημά τους το οριοθετούν στην τριετία. «Το θέμα όμως είναι πως όλα αυτά είναι μόνον κάποια νούμερα

«Θα την κάνετε ακόμη και χωρίς ‘πορτοφόλι’;» «Στο μυαλό μας παίζουν όλα τα ενδεχόμενα, ωστόσο στον όλο σχεδιασμό της προσπάθειας δεν υπάρχει καθόλου άγχος. Αν και εφόσον χρειαστεί, θα εργαστούμε ακόμη και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Εχουμε γνώση ότι όλο αυτό δεν είναι μόνο ένα τεστ φυσικής και ψυχικής αντοχής για μας, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς και μια δοκιμασία οικονομικής φύσης». Τους έδωσα κουράγιο υπενθυμίζοντάς τους μια άλλη πασίγνωστη παροιμία: «Το ένα φουλάρισμα φέρνει το άλλο κι όλα τα άλλα γίνονται...»

Κείμενο: Μαρία Μαρκουλή / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

01- 07.03. 2013

Gangnam style parties

Το κορίτσι. Με μια σούπερ κοντή καρό φούστα, στενό λευκό μπλουζάκι και βαμμένα τα μάτια της με έναν κάπως ασιατικό υπαινιγμό. Το αγόρι, δίπλα της, με τεράστια μαλλιά, μια περήφανη κόμμωση που θα έκανε και τους πιο επιτήδειους στάιλιστ να κάψουν τα πτυχία τους. Είναι και οι δυο τους, έτσι όπως τους παρατηρώ (έχουν, στο μεταξύ, ανέβει στη σκηνή) σαν να βγήκαν μόλις από κόμικς. Και χορεύουν. Χορεύουν πάνω σε μια θαυμάσια εκτελεσμένη χορογραφία μπροστά από μια μεγάλη οθόνη όπου προβάλλονται βίντεο, ποπ βίντεο χορευτικής μουσικής, τα «βήματα» των οποίων ακολουθούν ένθερμοι φαν σε όλο το κλαμπ μέσα. Είναι το πρώτο μου Lolli(k)pop πάρτι -βραδιά αφιερωμένη στην κορεάτικη ποπ- και φαντάζομαι ότι και στα δικά τους μάτια δείχνω κάπως περίεργα και εγώ. Πρώτα και κύρια, επειδή έχω παραβεί τον βασικό κανόνα, που είναι: ντύσου σαν το αγαπημένο σου kpop είδωλο (και είναι η τελευταία φορά που διαβάζετε τη λέξη «είδωλο» σε αυτό το κείμενο, στο εξής θα είναι idols, kpop idols, όπως όλοι αναφέρονται σε αυτά). Σάββατο βράδυ στου Ψυρρή, η kpop έχει το φανατικό κοινό της στην Αθήνα και δραστήρια φαν κλαμπ δίνουν ραντεβού για πάρτι. Δίκαια άλλωστε καμαρώνουν ότι ήταν «εκεί» πολύ πριν από το σουξέ του Psy και των απίστευτων ρεκόρ του. Και αν ρωτάτε, ναι, βέβαια ακούστηκε το “Gangnam Style” και χορεύτηκε κανονικά. Η kpop σήμερα είναι μια θηριώδης βιομηχανία στην ψυχαγωγία. Εχει βγει από τα σύνορα της Νότιας Κορέας, έχει περπατήσει άνετα στις μουσικές αγορές της Ασίας και κερδίζει όλο και πιο πολύ το κοινό της Δύσης, καθώς αυτό υποκύπτει στη γοητεία των idols με ρυθμούς που θα μπορούσαν να φέρουν την Μπρίτνεϊ Σπίαρς σε βαθιά μελαγχολία. Νέο σύστημα αξιών στον κόσμο της μουσικής και του θεάματος. Οι ειδικοί της ποπ

κουλτούρας το είπαν - το τοπίο αλλάζει και η kpop έχει σχέση με αυτό. Ο ράπερ Psy δημιούργησε κατάσταση. Αλλά δεν είναι ο μόνος... Κι ενώ κάνω τέτοιες σκέψεις, περικυκλωμένη από πλούσιες ποσότητες τζελ -απαραίτητο για να κρατηθούν οι ευφάνταστες στιλιστικές δημιουργίες στο ύψος τους-, παρατηρώ νέες παρουσίες που καταφθάνουν και χορευτικά που εναλλάσσονται χωρίς καμία κίνηση των Girls’ Generation (από τα πιο διάσημα idols) να μένει άνευ ανταπόκρισης από το κοινό. Το μάτι πιάνει δεξιά και αριστερά αστραφτερά, μπλιχλιμπιδωτά σορτσάκια, αντρικά κοστούμια, αθλητικά παπούτσια, γυαλιά ηλίου, γυαλιά χιπστεράδικα (αυτά με τον μαύρο χοντρό σκελετό), μπλούζες με ανοίγματα (ή ανοίγματα με λίγο μπλούζες), μία μιλιτέρ εμφάνιση, παντελόνια με τιράντες, ενώ μπροστά μου στέκεται μια κοπέλα με ολόσωμη κολάν φόρμα σκελετού, σαν να σχόλασε το μάθημα ανατομίας. Ενα είναι σίγουρο, κανείς τους δεν έριξε κάτι πρόχειρο επάνω του και βγήκε. Μέχρι να θαυμάσεις το idol λουκ και το επιμελημένο idol μακιγιάζ -η Κορέα πρωταθλήτρια στα cosmetics- έρχεται και ο στίχος να σε εντυπωσιάσει! Η δεσποινίς με το μακρύ μαύρο μαλλί κάθεται στην άκρη της σκηνής και τραγουδάει μαζί με τους καλλιτέχνες στα κορεάτικα. Ορκο δεν παίρνω ότι τα λέει σωστά (κάτι μου λέει όμως ότι τα λέει), αλλά μπορώ να πάρω όρκο ότι πολλοί ακόμη νεαροί και νεαρές εκεί μέσα στο Second Skin όπου ήμασταν μιλούσαν κορεάτικα - εντάξει, τραγουδούσαν κορεάτικα. Ηταν σαν να είχαν δραπετεύσει από τα κλουβιά της κρίσης και της αδικίας όπου ζούμε όλοι μας, σε έναν δικό τους κόσμο, που έχει δικούς του κώδικες, μια ελαφρότητα και μια ξενοιασιά, μαζί και κάτι μακρινό και εξωτικό, προπαντός μια αθωότητα σχολικού ξεφαντώματος, που χάρη στο παντοδύναμο ΥouΤube μπορείς να έχεις δίπλα σου με ένα κλικ. Οχι σαν και εμάς που περιμέναμε να έρθει το καινούργιο των Clash και πηγαίναμε και ρωτούσαμε στο Jazz Rock μέρα παρά μέρα.

Τις Girls’ Generation διαδέχονται οι SHINeee, αυτούς οι TVXQ, ακολουθούν οι Super Junior... Ολοι αυτοί σούπερ διάσημοι που θυμίζουν αρκετά τα boy bands και τα girl groups από τη Βρετανία και την Αμερική -μάλιστα, συχνά τα ρεφρέν είναι τραγουδισμένα στα αγγλικά- και φέρνουν τη αίσθηση αυτού που έχει περισσότερο ανάγκη η ποπ για να κρατάει το ενδιαφέρον, της φρεσκάδας του «καινούργιου». Συνεπώς, όλοι κερδισμένοι. Η Αναστασία (Καπερώνη), ψυχή της ομάδας που οργανώνει το πάρτι, μου δίνει κάθε τόσο ωραίες πληροφορίες. Είναι κάπου 90 idols εκεί έξω, γκρουπ ή σόλο καλλιτέχνες, που όμως δεν γίνονται idols από τη μια μέρα στην άλλη. Εκπαιδεύονται, μαθαίνουν να τραγουδάνε, να χορεύουν, να παίζουν, με τρελή αυστηρότητα και πειθαρχία στις εταιρείες που υπογράφουν συμβόλαια. Σπάνιες, λέει, είναι οι περιπτώσεις που κάποιοι έγιναν idols χωρίς να έχουν εκπαιδευτεί για αυτό λιγότερο από πέντε χρόνια. Κάπως έτσι, με αυτά κι εκείνα -λέει η Αρσινόη Μπούκουρα, από τα ιδρυτικά μέλη της ομάδας- η πόλη κρατάει την επαφή της με μια σκηνή τόσο μακριά και τόσο κοντά της. Σε αυτό το σημείο, έχω πλησιάσει την κονσόλα του VJ που έχει και αυτός, όπως και ο φαν, πολλή δουλειά. Ο VJ Labrokratis, έμπειρος στα πλατό, εξηγεί το θέμα από μουσικής πλευράς. Οι ρίζες βρίσκονται στη χορευτική μουσική των ’90s, βλέπε ιταλο-ντίσκο και όλα αυτά, που ως Euro Beat πέρασαν στην Ασία, ειδικά όταν ήρθε η τέκνο και σάρωσε τα κλαμπ στην Ευρώπη. Οι παραγωγοί που έχασαν το ευρωπαϊκό κοινό άρχισαν να φτιάχνουν κομμάτια για την ασιατική αγορά, νέοι ήχοι έδεσαν στο μείγμα, αλλά τι σημασία έχουν αυτά όταν οι Big Bang βγουν στη σκηνή; Και είναι και το άλλο, η ποπ βοηθάει τις αντοχές και στις άγριες μέρες της κρίσης, ακόμη και αν χρειαστεί να τα «πει» στα κορεάτικα.

Reality Bites

YouTube εργατοώρες Πόσα ΥouΤube βιντεάκια βλέπετε κάθε μέρα ενώ υποτίθεται ότι δουλεύετε; Δύο; Πέντε; Δώδεκα; Το αμερικανικό περιοδικό “Atlantic” αναρωτιέται πόσα εκατομμύρια clips στο ΥouΤube παρακολουθούνται καθημερινά από ανθρώπους εν ώρα εργασίας. Φυσικά, ο υπολογισμός είναι ιδιαίτερα πολύπλοκος. Σύμφωνα με το ΥouΤube, κάθε μέρα «παίζονται» πάνω από 4 δισ. βίντεο. Τα ίδια στατιστικά δείχνουν ότι το 40% των plays προέρχεται από τις ΗΠΑ, που έχουν συνολικό πληθυσμό 300 εκατ. Αρα, ο μέσος Αμερικανός βλέπει περισσότερα από πέντε βίντεο. Οπως υπολογίζει το “Atlantic”, υπάρχουν 55 εκατ. Αμερικανοί που εργάζονται σε θέσεις γραφείου, με πρόσβαση δηλαδή στο διαδίκτυο.

Ισως να είναι άτοπη μια αναγωγή για να υπολογίσουμε ποιο ποσοστό του οκταώρου τους σπαταλούν αυτοί οι 55 εκατ. άνθρωποι χαζεύοντας στο ΥouΤube, μπορούμε όμως να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα από την αναφορά που έκανε ο Μάικλ Κρέιμερ, διοικητικό στέλεχος στην εταιρεία JC Penney. Σύμφωνα με τον κ. Κρέιμερ, οι 4.800 εργαζόμενοι της εταιρείας στο Πλέινο του Τέξας παρακολούθησαν 5 εκατ. ΥouΤube videos κατά τη διάρκεια του ωραρίου τους τον Ιανουάριο του 2012. Συνάγεται, λοιπόν, ότι οι εργαζόμενοι της JC Penney έβλεπαν 50 βιντεάκια ημερησίως ο καθένας. Και να πώς βγαίνει το μεροκάματο... Γ.Μ.

Κι έτσι κι αλλιώς «Τα ξένα ΜΜΕ δεν ξέρουν πού να κατατάξουν τον Beppe Grillo γιατί δεν είναι ξεπουλημένος -ακόμα- σαν τους υπόλοιπους. Και αυτό είναι ένα πρόβλημα γιατί όλοι θέλουν να σου φορέσουν μια ταμπέλα και να ξέρουν πόσα θέλεις για να σε αγοράσουν». Ετσι καυστικά και με τον ιδιαίτερο του τρόπο σχολίασε ο γνωστός μπλόγκερ «Πιτσιρίκος» τα αποτελέσματα που προέκυψαν από τις εκλογές στην Ιταλία. Και αν δει κανείς την διεθνή αρθρογραφία και δη τα σχόλια κολοσσιαίων εκδοτικών οργανισμών όπως ο βρετανικός Economist -ο οποίος κυκλοφόρησε με άρθρο που είχε ως τίτλο «Ενα επικίνδυνο χάος»-, μάλλον επαληθεύεται. Το κείμενο φάσκει και αντιφάσκει. Από τη μία συμφωνεί με τους περισσότερους ευρωπαϊστές αναλυτές, τονίζοντας ότι η ανάδειξη (από το πουθενά) του Κινήματος των Πέντε Αστέρων και ιδίως του ταγού του -του κωμικού Beppe Grillo- σε πρωταγωνιστή των εξελίξεων φέρνει τη γείτονα αλλά και ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ενωση ένα βήμα πριν από την... καταστροφή. «Τόσο οι καγκελαρίες όσο και οι αγορές τρομοκρατήθηκαν», αναφέρει χαρακτηριστικά για τον απρόσμενο θρίαμβο του Grillo (αλλά και για τη νεκρανάσταση του Σίλβιο, δευτερευόντως). Από την άλλη, βέβαια, σημειώνει γύρω από τον Beppe και τους υποστηρικτές του ότι «η ψήφος προς το Κίνημα των Πέντε Αστέρων είναι εν μέρει ενθαρρυντική, διότι δείχνει ότι πολλοί Ιταλοί -και ιδίως η νεολαία της χώρας- είναι ιδεαλιστές που έχουν κουραστεί από τη διαφθορά, την ευνοιοκρατία και την απόλυτη στασιμότητα της παλαιοκομματικής σκηνής». Πραγματική τρικυμία εν κρανίω... Ν.Ρ.

Dj χωρίς ακοή Ο dj Ρόμπι Γουάιλντ έχει δημιουργήσει τεράστια αίσθηση στις ΗΠΑ, όχι μόνο για τις μουσικές του επιλογές, αλλά κυρίως για το γεγονός ότι είναι... κουφός! Για όσους, φυσιολογικά, αναρωτιούνται πώς γίνεται ένας dj -που η δουλειά του είναι να μιξάρει ήχους και μάλιστα με ακρίβεια- να καταφέρνει κάτι τέτοιο, η απάντηση βρίσκεται στην τεχνολογία αλλά και στη θέληση. O 27χρονος Ρόμπι, ο οποίος έχασε την ακοή του σε μικρή ηλικία εξαιτίας μιας ασθένειας, χρησιμοπoιεί μια εφαρμογή του iPhone και ένα PC, που τον βοηθoύν να οπτικοποιεί τη μουσική, ενώ νιώθει τον ρυθμό των τραγουδιών από τα μπάσα που παράγει ένα sub woofer που τοποθετεί δίπλα του. Κάτι ανάλογο, δηλαδή, με τον τρόπο που χρησι-

μοποιούν οι κωφάλαλοι για να καταλαβαίνουν τη μουσική: κρατάνε ένα μπαλόνι η επιφάνεια του οποίου πάλλεται στα χέρια τους. Επιπλέον, ο τεχνολογικός γίγαντας Hewlett-Packard τον προσέλαβε για να προωθήσει το νέο της PC. Ο Ρόμπι παίζει αυτή τη στιγμή στα μεγαλύτερα κλαμπ της Νέας Υόρκης, άνοιξε το μεγάλο πάρτι του κινηματογραφικού φεστιβάλ Σάντανς και παράλληλα ασχολείται με την παραγωγή δικής του ηλεκτρονικής μουσικής. Ο ίδιος δηλώνει έτοιμος να κάνει όλα εκείνα που κάνουν οι μεγαλύτεροι djs-παραγωγοί στον κόσμο. «Οταν κάποιος αμφισβητεί τις ικανότητές μου, εγώ απλά του απαντάω: ‘Συγγνώμη δεν σας άκουσα’». Ν.Κ.

01- 07.03. 2013

Σύγχρονοι σκλάβοι Οι Αγγλοσάξονες δεν είχαν ποτέ σε εκτίμηση τον ΟΗΕ -τουλάχιστον από την εποχή της αποαποικιοποίησης-, οπότε και έχασαν το πάνω χέρι στις ψηφοφορίες των οργάνων του. Ετσι, με αφορμή την επιλογή της Μαυριτανίας στην αντιπροεδρία του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του οργανισμού, ο Τομ Γκρος με άρθρο του στη “Huffington Post” κατακεραύνωσε την επιλογή των Ηνωμένων Εθνών να προμοτάρει ένα έθνος στο οποίο κυριαρχεί ακόμη και σήμερα η δουλοκτησία. Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, περίπου 800 χιλιάδες πολίτες της αφρικανικής χώρας ζουν σε καθεστώς δουλείας. Στο σύνολό τους είναι μαύροι που αποτελούν ιδιοκτησία Αράβων. Οι ίδιοι οι ιμάμηδες επικαλούνται τον νόμο της Σαρίας

προκειμένου να δικαιολογήσουν αυτή την απάνθρωπη κατάσταση. Υπάρχει, βέβαια, και ο αντίλογος: Η δουλοκτησία συνιστά ποινικό αδίκημα βάσει της νομοθεσίας που έχει ψηφίσει η κυβέρνηση, η οποία όμως δεν μπορεί να εφαρμόσει τον νόμο λόγω αδυναμίας (υποψιάζεται κανείς “failed state”;). Ισως, λοιπόν, ο κ. Γκρος να έδειχνε μια λιγότερο υποκριτική διάθεση αν εστίαζε περισσότερο στην ανικανότητα και λιγότερο στην απροθυμία της μαυριτανικής κυβέρνησης να καταργήσει τον θεσμό. Στο κάτω κάτω, και οι χώρες της Δύσης αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα, τα οποία απέχουν πολύ από το να τα εξαλειφθούν πλήρως - λέγε με και trafficking. Χ.Τ.

Οι κάτοικοι του Μπαστόι Ξαπλώστρες στη βεράντα, ξύλινα μπανγκαλόου με χαρούμενα χρώματα, ποδήλατα που ξαποσταίνουν στον κήπο: Δεν πρόκειται για κατασκήνωση, ούτε για κάποιο ξενοδοχειακό συγκρότημα. Αναφερόμαστε στη φυλακή στο νησί Μπαστόι της Νορβηγίας, όπου -άλλοτε- επικίνδυνοι κακοποιοί προετοιμάζονται για να επανενταχθούν στην κοινωνία. Πολλοί σκανδαλίζονται όταν ακούν για αυτό το μέρος. Αλλωστε, η φυλακή υποτίθεται ότι πρέπει να είναι ένα μέρος μετάνοιας και στέρησης· όχι ένα μέρος καλοπέρασης. Αυτή η άποψη, όμως, αγνοεί τον βασικό σκοπό πάνω στον οποίο στηρίζονται τα σωφρονιστικά συστήματα των χωρών της Δύσης, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον σωφρονισμό (ναι, το μαντεύει κανείς και από τον

όρο) των κρατουμένων, την επανένταξή τους στην κοινωνία. Αυτό μας επισημαίνει και ο κ. Εργουϊν Τζέιμς από τη στήλη του στον “Guardian”. Και είναι ο καταλληλότερος να μιλήσει για φυλακές, μια και ο ίδιος ήταν μέσα σε μία από αυτές για 20 χρόνια - ένα ιδιαίτερο παράδειγμα επανένταξης. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Το νορβηγικό ποσοστό των αποφυλακισμένων που «ξανακυλά» στην παραβατικότητα είναι λιγότερο από 30%, μακράν το χαμηλότερο στην Ευρώπη. Παρόλα αυτά, δεν είναι παράλογο να συζητήσουμε κάποια στιγμή ποιους πρώην εγκληματίες θα θέλαμε να επανεντάξουμε στην κοινωνία. Τι γίνεται πχ. με άτομα σαν τον κύριο Αντερς Μπρέιβικ; Χ.Τ.

Park style Λίγη από την παγκόσμια φήμη του περιβόητου πλέον Psy, δημιουργού του γνωστού σε όλους μας -δυστυχώς“Gangnam Style”, φαίνεται ότι θέλησε να κλέψει η νέα πρόεδρος της Νοτίου Κορέας Park Geun-hye, η οποία ανέλαβε την περασμένη Δευτέρα τα καθήκοντά της. O Psy, με τη συνοδεία έξι καλλίπυγων νεαρών ερμήνευσε την παγκόσμια επιτυχία του φορώντας, όπως ταίριαζε στην περίπτωση, σμόκιν και εκτελώντας όλες τις χορευτικές κινήσεις που τον έφεραν στην πρώτη θέση των πιο δημοφιλών YouTube clips όλων των εποχών. H πρώτη γυναίκα πρόεδρος της ασιατικής χώρας, της οποίας ο πατέρας υπήρξε δικτάτορας της Κορέας από το 1961 έως το 1979, αν και δεν ακολούθησε τον Psy στις στιλιστικές του προτιμήσεις, δεν έκρυψε τη χαρά της χαιρετώντας με ενθουσιασμό το πλήθος. Παρόλα αυτά, όπως επισημαίνει το NBC στο ρεπορτάζ του, δεν θα είναι ρόδινες οι επόμενες εβδομάδες για τη νέα πρόεδρο. Η κ. Park αντιμετωπίζει σημαντικές προκλήσεις ως νέα ηγέτιδα της Κορέας, καθώς οφείλει να στηρίξει την πτωτικά κινούμενη οικονομία της χώρας, αλλά και να διαχειριστεί την αυξανόμενη επιθετικότητα της Βορείου Κορέας. Δεν δίστασε, μάλιστα, να υποσχεθεί ανθρωπιστική βοήθεια και οικονομική στήριξη στους βόρειους γείτονές της, αν αυτοί εγκαταλείψουν το πρόγραμμα πυρηνικού εξοπλισμού τους. Οπως φαίνεται, οι χορευτικές ικανότητες του Psy θα φανούν αναγκαίες στην κ. Park, για να φέρει εις πέρας όλες τις απαιτήσεις της καινούργιας θέσης της... Γ.Μ.

Μουσική

Χάλκινοι βαλκανικοί ήχοι Οι Melios Balkana Mama είναι μια δεκαμελής παρέα, που εδώ και καιρό ταράζει τα ελληνικά μουσικά πράγματα. Αιτία, το τεράστιο κέφι και ο ρυθμός που πηγάζουν από τη μουσική της. Με voice leader τον Μέλιο Κατσαμάκη, το πολυπληθές αυτό σχήμα είναι βαθιά επηρεασμένο από τον βαλκανικό ήχο των χάλκινων πνευστών. Δεν λείπει, ωστόσο, από τον ήχο τους το προσωπικό τους στίγμα.

πνευστά. Πιστά στο πρωτότυπο αλλά με προσωπική αισθητική. Αυτό ειδικά, ως γνήσιος στην καταγωγή Μακεδόνας, δεν θα μπορούσα παρά να το πιστοποιήσω. Το πρώτο τους άλμπουμ έχει ήδη κυκλοφορήσει και οι «Βαλκάνιοι» φίλοι μας θα το παρουσιάσουν μαζί με πολλά ακόμα τραγούδια για τρεις Παρασκευές (1, 8 και 15 Μαρτίου) στη Μουσική Σκηνή Αυλαία (Αγ. Ορους 15 & Κωνσταντινουπόλεως 115, Γκάζι).

Οι διασκευές που έχουν κάνει είναι πολυάριθμες. Κανείς μεγάλος τραγουδοποιός, Ελληνας και ξένος, δεν «ξέφυγε» από την προσοχή τους. Το αποτέλεσμα είναι ο Τζίμης Πανούσης, ο Απόστολος Καλδάρας και ο Διονύσης Σαββόπουλος να συναντάνε τους Fanfare Ciocarlia, τους Prodigy και τον PSY!. Ολα αυτά φυσικά «πειραγμένα», με swing, reggae, rock και ska φίλτρα, παρουσιάζονται με έναν μοναδικό τρόπο.

Στο πλευρό τους και η Αγγελική Τουμπανάκη, δημιουργός και τραγουδίστρια των Buzz Bastardz, με τεράστια πείρα στην jazz και άπειρα σεμινάρια τραγουδιού - πρέπει να αναφέρουμε πως γνωρίζει ηπειρώτικο και βουλγαρικό πολυφωνικό τραγούδι. Τόσο ο Μέλιος, λοιπόν, όσο και η Αγγελική και η υπόλοιπη ταλαντούχα παρέα μάς υπόσχονται πως θα βάλουν φωτιά στα πόδια μας και χαμόγελο στα χείλη μας, ξεσηκώνοντάς μας με τη δυνατή μουσική τους.

Αξιοπερίεργο είναι το πώς καταφέρνουν μέσα από τέτοιες ζυμώσεις να διατηρούν ανέπαφο τον τρόπο με τον οποίο παίζονται στα Βαλκάνια τα χάλκινα

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

Οικογενειακή υπόθεση Τους γνωρίσαμε μέσα από το διαγωνισμό του Jumping Fish για το συγκρότημα που θα άνοιγε τη συναυλία των Bon Jovi στην Αθήνα. Τα τέσσερα αδέρφια Αρωνίδη κατάφεραν τελικά να κερδίσουν, ανέβηκαν στη σκηνή του ΟΑΚΑ και άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις. Από τότε κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο “Τhe day just begun” από τη Universal και ετοιμάζονται ήδη για τον δεύτερο, με παραγωγό τον Αλέξη Γράψα. Οι Brothers in Plugs, το Σάββατο 2 Μαρτίου, θα εμφανιστούν στην Pub Egalite στη Νέα Ιωνία (Γ. Αβέρωφ 36) και μπορεί να μη θέλουν ακόμα να αποκαλύψουν τα νέα τους τραγούδια -μέχρι την κυκλοφορία του δίσκου-, αλλά υπόσχονται διασκευές αγαπημένων κομματιών κυρίως από την αγγλική εναλλακτική σκηνή.

Το Faust Bar Theater Arts (Καλαμιώτου 11, Αθήνα) πρόκειται να φιλοξενήσει τη Δευτέρα 4 Μαρτίου τους Opera Chaotique, που επιστρέφουν ανανεωμένοι μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτο άλμπουμ τους με τίτλο “ Death of the Phantom of the Opera”. Το δίδυμο δημιουργεί ένα νέο υβρίδιο μουσικής, παντρεύοντας την όπερα με την alternative pop και rock μουσική και τη jazz της Νέας Ορλεάνης με παραδοσιακούς αφρικανικούς ρυθμούς. Ολα μαζί συνθέτουν μια χαοτική, κωμική παράσταση καμπαρέ. Μαζί τους η σοπράνο Λητώ Μεσσήνη και ο τσελίστας Σταύρος Παργινός.

01-07.03.2013

Με φόρα από το Μινσκ Για πρώτη φορά στη χώρα μας εμφανίζονται οι Kadebostany, το project του Ελβετού παραγωγού Kadebostan με τους Rational Diet, ένα μουσικό σύνολο με έδρα το Μινσκ. Αυτό το τριήμερο (1, 2 και 3 Μαρτίου), λοιπόν, ξεκινάει ένα μουσικό πανηγύρι με ήχους bossa nova, folk και tango, συν πρωτότυπα visual εφέ, με σημείο συνάντησης το Gazarte (Βουτάδων 3234, Γκάζι). Σημειώνω ότι από το άλμπουμ τους “Pop Collections” ξεχώρισε το “Walking with a Ghost” και τους έδωσε το εισιτήριο να γίνουν γνωστοί σε πολλά μέρη του κόσμου. Απολαυστικοί μέχρι τέλους.

Dark βραδιές Μια αινιγματική, σκοτεινή φιγούρα πρόκειται να επισκεφτεί την Αθήνα στις 2 και 3 Μαρτίου στον πολυχώρο Six D.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι). Η θρυλική Chinawoman, κατά κόσμον Michelle Gurevich, έρχεται να μαγέψει με την ανδρόγυνη φωνή της για δύο βραδιές τους δύσκολους ακροατές και να επιβεβαιώσει τη μεγάλη απήχησή της. Η Chinawoman μεγάλωσε στο Τορόντο του Καναδά, στη ρωσική συνοικία, αφομοιώνοντας πλήρως τα μουσικά ακούσματα των γονιών της. Ποτέ δεν έκρυψε, όμως, την αδυναμία στης στους Nirvana, την PJ Harvey, αλλά και τον Nino Rota! Εχει ήδη στο ενεργητικό της δύο άλμπουμ, το “Party Girl” (2007) και το “Show me the face” (2010). Η αίσθηση που προκάλεσε στους κριτικούς ήταν τεράστια. Ιδίως αν σκεφτεί κανείς πως και οι δύο δίσκοι ηχογραφήθηκαν στο υπνοδωμάτιό της!

Με τζαζ και με νταούλια

Μουσικά παντρέματα

Το 3ο World Jazz Festival ανοίγει αυλαία την Παρασκευή 8 Μαρτίου και παρασύρει σε ένα ξέφρενο γλέντι την περιοχή του Κεραμεικού. Με επίκεντρο τον χώρο Cine Κεραμεικός (Κεραμεικού 58, Αθήνα), τα δρώμενα θα «παντρέψουν» την ατμόσφαιρα της Νέας Ορλεάνης με τα παραδοσιακά αποκριάτικα καρναβάλια της Μακεδονίας. Για ένα τριήμερο (8, 9 και 10 Μαρτίου) afrojazz, swing και bossa nova συναντούν τα χάλκινα της Γουμένισσας και τη βαλκανική jazz. Συγκεκριμένα, την Παρασκεύη έξω και μέσα στο Cine Κεραμεικός μουσικοί και ταχυδακτυλουργοί «μπλέκονται» σε μια φαντασμαγορική μίξη. Το Σάββατο εντυπωσιακά χορευτικά shows ενσωματώνονται σε καμπαρέ και swing ρυθμούς, ενώ την τελευταία ημέρα η πλατεία Αυδή θα αποτελέσει το επίκεντρο ενός ξέφρενου διονυσιακού πάρτι. Βασικοί του διοργανωτές, οι Athens Swing Cats, ενώ την παρουσίαση θα αναλάβει το θεατρικό δίδυμο Μάκης Παπαδημητράτος-Βαγγέλης Αλεξανδρής.

Ο «θηλυκός Leonard Cohen» -έτσι τη χαρακτηρίζουνγράφει λιτές μελωδίες με ασπρόμαυρη και καμπαρέ διάθεση, χρησιμοποιώντας vintage keyboards. Μουσικά και στιχουργικά υιοθετεί το ύφος τραγουδοποιών όπως η Nico, χωρίς να ξεφεύγει από τη δική της persona. Οπως μας ενημερώνει η ίδια από το προσωπικό της Facebook, το νέο της άλμπουμ πρόκειται να κυκλοφορήσει στα μέσα αυτού του χρόνου. Σημαντικό να αναφέρουμε πως τη συναυλία του Σαββάτου 2 Μαρτίου ανοίγει η Katrin the Thrill με dark indie rock και alternative ρυθμούς, ενώ την Κυριακή 3 Μαρτίου το opening ανήκει στην Evie Kourtides, γνωστή για τη μουσική της στην παράσταση «Η Κασσάνδρα και ο Λύκος».

Σινεμά

Το μανιφέστο του 15 χρόνια μετά τον «Ξεχωριστό Γουίλ Χάντινγκ», ο Ματ Ντέιμον και ο Γκας Βαν Σαντ ξανασυναντιούνται στη... «Γη της Επαγγελίας». Αυτή τη φορά, ο Ντέιμον -σε συνεργασία με τον Τζον Κρασίνσκι, συμπρωταγωνιστή του στην ταινία- υπογράφει ένα σενάριο με έντονο κοινωνικοπολιτικό προβληματισμό συγκριτικά με την ιστορία ενηλικίωσης του Γουίλ Χάντινγκ, που του χάρισε το Οσκαρ.

αγροτική πόλη των ΗΠΑ που έχει πληγεί από την οικονομική ύφεση, προκειμένου να πείσει τους κατοίκους να δεχτούν την προσφορά της εταιρείας για το “fracking” με αντάλλαγμα μεγάλα χρηματικά ποσά. Οι ενστάσεις, όμως, που έχουν ο δάσκαλος της περιοχής και ένας νεαρός επικεφαλής ενός ανεξάρτητου πολιτικού κινήματος θα κάνουν τη ζωή του Στιβ πολύ πιο δύσκολη από όσο φανταζόταν...

Η «Γη της Επαγγελίας» ανοίγει στη μεγάλη οθόνη τον φάκελο “fracking”, μια μέθοδο εξαγωγής φυσικού αερίου που ακολουθούν μεγάλες εταιρείες στις ΗΠΑ, παραβλέποντας τις εξαιρετικά βλαβερές συνέπειες που έχει για τους κατοίκους των γύρω περιοχών. Στην πραγματικότητα, όμως, η ταινία του Γκας Βαν Σαντ επιχειρεί να προσεγγίσει πολύ πιο οικουμενικά θέματα από το “fracking”, όπως η ηθική διαφθορά, το άνευ όρων κυνήγι του χρήματος και η αξιακή και κοινωνική μας συνείδηση.

Αν και η ταινία δεν αποφεύγει κάποιους διδακτισμούς και μια μερικώς αφελή ρητορική -που ίσως όμως είναι απαραίτητη για να αφυπνίσεις το ευρύτερο αμερικανικό κοινό-, το σενάριο των Ντέιμον-Κρασίνσκι δεν στερείται χιούμορ και καλών προθέσεων, ενώ ο Γκας Βαν Σαντ αφηγείται σωστά την ιστορία, επιλέγοντας την πιο mainstream σκηνοθετική του πλευρά. Και στο φινάλε, πέρα από κάποιες χολιγουντιανές ευκολίες και μανιχαϊστικά σχήματα, μια ταινία που σήμερα στην Αμερική θέτει ζητήματα περιβαλλοντικού και κοινωνικοπολιτικού προβληματισμού είναι απολύτως ευπρόσδεκτη. Πόσο μάλλον όταν ο πρωταγωνιστής (και σεναριογράφος της) είναι τόσο αγαπητός στο ευρύ κοινό.

Κεντρικός ήρωας της ταινίας είναι ο Στιβ (Ματ Ντέιμον), που εργάζεται για μια εταιρεία φυσικού αερίου. Για λογαριασμό της, καταφθάνει σε μια μικρή

Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

01-07.03.2013

Χειρότερα δεν γίνεται! Εφηβικό must Μετά το “Twilight”, μια νέα εφηβική κινηματογραφική μανία έρχεται στη μεγάλη οθόνη. Η πρώτη ταινία «Ομορφα Πλάσματα» από την τετραλογία «Τα χρονικά των Κάστερ», βασισμένη στην ομώνυμη best seller σειρά βιβλίων, κάνει πρεμιέρα αυτή την εβδομάδα στις κινηματογραφικές αίθουσες. Ο συνεσταλμένος, αλλά πανέξυπνος έφηβος Ιθαν συναντά τη... διαφορετική Λένα, που κρύβει ένα μυστικό. Ενας μοιραίος, αλλά καταραμένος έρωτας. Ενας θνητός Ρωμαίος και μια μάγισσα Ιουλιέτα! Και όλα αυτά σε μια γοτθική συνοικία του Αμερικανικού Νότου με φράχτες πνιγμένους στη βλάστηση και βάλτους γεμάτους... εκπλήξεις. Αν προσθέσετε την παρουσία του Τζέρεμι Αϊρονς και της Εμα Τόμσον στο καστ, όλα δείχνουν ότι το box office θα αναστενάξει πάλι.

Οπως κάθε χρόνο, λίγες ώρες πριν από τα Οσκαρ απονεμήθηκαν τα Χρυσά Βατόμουρα στους... χειρότερους της μεγάλης οθόνης! Λογικά δεν ενθουσιάστηκαν οι συντελεστές του, αλλά η φετινή απονομή ήταν πραγματικός θρίαμβος για την τελευταία ταινία του “Twilight”. Κέρδισε επτά Χρυσά Βατόμουρα, ανάμεσά τους Χειρότερης Ταινίας, Χειρότερης Σκηνοθεσίας, Α΄ Γυναικείου Ρόλου (Κρίστεν Στιούαρτ), Χειρότερου Συνολικού Καστ και Χειρότερου Σίκουελ. Ωστόσο, ο Ρόμπερτ Πάτινσον δεν κατάφερε να νικήσει τον Ανταμ Σάντλερ, που αναδείχτηκε Χειρότερος Ηθοποιός για το “That’s My Boy”.

Η «Αγάπη» νίκησε Χρυσή... πειρατεία Ο Χρυσός Αλέξανδρος του περασμένου Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης έρχεται από τη Δανία και βρίσκει ευτυχώς τον δρόμο προς τις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες χάρη στη Feelgood Entertainment. Στο «Πειρατεία στον Ωκεανό» του Τομπίας Λίντχολμ, ένα πλοίο με δανέζικη σημαία πέφτει θύμα Σομαλών πειρατών που ζητάνε λίτρα. Μια σκληρή διαπραγμάτευση ξεκινάει ανάμεσα στους πειρατές και στη ναυτιλιακή εταιρεία στην Κοπεγχάγη, με το πλήρωμα εγκλωβισμένο στο αμπάρι του πλοίου. Ενα θρίλερ γεμάτο ένταση και ωμό ρεαλισμό, απαλλαγμένο από ηρωικές εξάρσεις, που εστιάζει στους χαρακτήρες και αποκαλύπτει με σχεδόν ανατριχιαστικό τρόπο ότι η τρομοκρατία δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο της μίας πλευράς.

Σαββατοκύριακο κινηματογραφικών βραβεύσεων αυτό που μας πέρασε. Εκτός από τα Οσκαρ και τα Χρυσά Βατόμουρα, απονεμήθηκαν και τα Βραβεία Σεζάρ, τα αποκαλούμενα και «γαλλικά Οσκαρ». Ο μεγάλος νικητής, φυσικά, ήταν η «Αγάπη» του Μίκαελ Χάνεκε. Το αριστούργημα του Αυστριακού δημιουργού απέσπασε τα Σεζάρ Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Α΄ Γυναικείου Ρόλου για τη συγκλονιστική Εμμανουέλ Ριβά, Α΄ Ανδρικού Ρόλου για τον επίσης υπέροχο Ζαν Λουί Τρεντινιάν και Πρωτότυπου Σεναρίου. Δηλαδή τα πήρε όλα κι έφυγε και... δικαίως. Το «Σώμα με Σώμα» του Οντιάρ περιορίστηκε σε τέσσερα βραβεία, μεταξύ των οποίων και το Σεζάρ Πρωτοεμφανιζόμενου Ηθοποιού για τον όντως πολύ καλό Ματίας Σένερτς.

Οσκαρ μέσου θεατή Ορισμένες φορές σκέφτομαι ότι αυτοί που ψηφίζουν για τα Οσκαρ είτε είναι τυφλοί είτε αναίσθητοι. Θα μου πεις, γιατί ασχολείσαι; Κάθε χρόνο τα ίδια. Φέτος, όμως, υπήρχαν πολύ σπουδαίες ταινίες ανάμεσα στις διαγωνιζόμενες που έφυγαν από την 85η Τελετή Απονομής με άδεια (ή σχεδόν άδεια) χέρια. Είναι δυνατόν να δίνεις Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας στο “Argo”; Μια χαρά βλεπόταν η ταινία. Στρωτή αφηγηματικά και σκηνοθετικά, είχε και το σασπένς της. Και λοιπόν; Αρκούν αυτά για να την ανακηρύξεις καλύτερη ταινία της χρονιάς; Οχι ότι εκπλήσσομαι. Ηταν το φαβορί. Και για πολιτικούς λόγους. Αλλά, υποτίθεται, είσαι κινηματογραφικός θεσμός. Πώς αγνοείς εντελώς μια ταινία σαν τα «Μυθικά πλάσματα του Νότου» του Μπεν Ζάιτλιν; Ακόμα και πρωτοετής φοιτητής στη Σταυράκου να είσαι, μπορείς να διακρίνεις ότι σεναριακά και σκηνοθετικά και σε σύνολο είναι κλάσεις ανώτερη από το “Argo”! Εντάξει, το Οσκαρ Σκηνοθεσίας στον Ανγκ Λι μπορώ να το καταλάβω, αν και δεν συμφωνώ. Εκανε ο άνθρωπος ό,τι μπορούσε για να πάρει το Οσκαρ. Το «Η ζωή του Πι» είναι λες και το παρήγγειλε η Ακαδημία στα μέτρα της. Πανανθρώπινη ιστορία, το απαραίτητο ηθικό δίδαγμα, εικόνες ανείπωτης ομορφιάς. Εντυπωσιάστηκε και συγκινήθηκε ο μέσος θεατής, πάρε τώρα και το Οσκαρ. Γιατί στην πραγματικότητα τα 5.000 και κάτι μέλη της Ακαδημίας μάλλον μέσοι θεατές είναι. Μέσοι θεατές, που βαριούνται με ό,τι δεν είναι ιλουστρασιόν και εντυπωσιοθηρικό όπως η «Αγάπη» του Χάνεκε, τους ξενίζει που ο φετινός Σπίλμπεργκ («Λίνκολν») είναι πιο αργός, πιο σκοτεινός, πιο διαλογικός και σεναριακά δαιδαλώδης, εντυπωσιάζονται από την καλή, αλλά εξωτερική ερμηνεία της Τζένιφερ Λόρενς («Οδηγός Αισιοδοξίας») προσπερνώντας το στοιχειωμένα αθώο βλέμμα της μικρής Κουβενζάνε Γουάλις («Τα μυθικά πλάσματα του Νότου»).

Βιβλίο

Η Ιστορία επαναλαμβάνεται; Εδώ και μία δεκαετία παρατηρείται παγκοσμίως ότι η λογοτεχνία έχει στρέψει εκ νέου το ενδιαφέρον της προς τα μεγάλα ζητήματα του καιρού μας και δη προς τα πολιτικά. Στα καθ’ ημάς, όπου η περίοδος του γενικευμένου κομφορμισμού διακόπηκε απότομα εξαιτίας της κρίσης, διαπιστώνουμε ένα ανάλογο φαινόμενο: τον κοινωνικό προβληματισμό Ελλήνων συγγραφέων που προσεγγίζουν το παρόν όχι απλώς συγχρονικά, αλλά ως επικαιροποίηση του παρελθόντος. Η αρχή έγινε με τον Αρη Μαραγκόπουλο στο «Χαστουκόδεντρο», ο οποίος αναζήτησε απαντήσεις στην ελληνική Ιστορία, ξεκινώντας από το περιβόητο «χαστούκι» της Μπέτι Αμπατιέλου στη βασίλισσα Φρειδερίκη το 1963. Τώρα, η Σοφία Νικολαΐδου στο «Χορεύουν οι ελέφαντες» (εκδ. Μεταίχμιο) αναλαμβάνει να διαλευκάνει τα αίτια των δεινών που βιώνουμε, εστιάζοντας στη σκοτεινή υπόθεση Πολκ από τα τέλη της δεκαετίας του ’40 - μια υπόθεση όπου «ένας μηχανισμός κατέστρεψε τη ζωή ενός αθώου, με το πρόσχημα της σωτηρίας μιας χώρας». Ο Τζορτζ Πολκ ήταν ένας Αμερικανός δημοσιογράφος που κάλυπτε τον ελληνικό Εμφύλιο και βρέθηκε δολοφονημένος στη Θεσσαλονίκη τον Μάιο του 1948. Το γεγονός συντάραξε την τοπική κοινωνία, με αποτέ-

λεσμα οι ελληνικές Αρχές να επιλέξουν ως αποδιοπομπαίο τράγο και να καταδικάσουν τον δημοσιογράφο Γρηγόρη Στακτόπουλο ως υπεύθυνο για το έγκλημα. Με αφορμή την εν λόγω υπόθεση, η Σοφία Νικολαΐδου συνδέει το παρελθόν με το παρόν και μας μεταφέρει στην εποχή μας, όπου η απόφαση ενός αντισυμβατικού νεαρού να διερευνήσει την ανεξιχνίαστη αυτή δολοφονία θα εξελιχθεί σε μια πολυφωνική αφήγηση με θέμα την ιστορική αλήθεια. Μια κριτική της ελληνικής δικαιοσύνης, του εκπαιδευτικού συστήματος και κατ’ επέκταση της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Το αποτέλεσμα; Ενα μεταμοντέρνο πεζογράφημα, όπου συνδιαλέγονται αριστοτεχνικά η μυθοπλασία και η Ιστορία, ο ρεαλισμός και η φαντασία. Οπως είπε και η ίδια η συγγραφέας: «Το μυθιστόρημα δεν είναι παρτιτούρα ιστορικών συμβάντων, έχει δικιά του ζωή. Κι εδώ, πάνω απ’ όλα, με ενδιέφερε να αντικρίσω δυο εποχές, το 1948 και το σήμερα. Κάποιες αναλογίες είναι ανατριχιαστικές».

Επιμέλεια: Κώστας Κωνσταντίνου

Εν μία νυκτί

Η εφηβεία ως δοκιμασία

Ο συγγραφέας Αλεσάντρο Πιπέρνο έγινε γνωστός παγκοσμίως το 2005 με το μυθιστόρημα «Με τις χειρότερες προθέσεις», το οποίο μεταφράστηκε σε περισσότερες από 20 γλώσσες, ενώ το 2012 απέσπασε το λογοτεχνικό βραβείο Premio Strega - το σημαντικότερο της Ιταλίας. Ο «Διωγμός» (εκδ. Πατάκη) είναι το πολυαναμενόμενο δεύτερο βιβλίο του: Η ιστορία ενός επιτυχημένου καθηγητή, ο οποίος μέσα σε μία νύχτα μετατρέπεται από εκλεκτό εκπρόσωπο της κοινωνίας σε αντικείμενο δημόσιας κατακραυγής και σε ανυπεράσπιστο θύμα απέναντι στο μίσος, στα κουτσομπολιά, στις κατηγορίες, στη δυσφήμηση και στον εκφοβισμό. Ενα έργο για το αλύτρωτο δράμα της ανθρώπινης δικαιοσύνης και για τα (αναπόφευκτα;) λάθη της.

Μια αποθήκη, ένας εσωστρεφής έφηβος, ένα αθώο ψέμα. Η ψευδαίσθηση ότι μπορεί κανείς να ζήσει μόνος, μακριά από τον κόσμο, μακριά από κάθε ενοχλητικό στοιχείο, και η αναπάντεχη άφιξη μιας άγνωστης που θα ανατρέψει τα πάντα. Με αυτά τα ελάχιστα στοιχεία, ο Νικολό Αμανίτι, ο σημαντικότερος και δημοφιλέστερος Ιταλός συγγραφέας της γενιάς του, διηγείται στο «Εγώ κι εσύ» (εκδ. Καστανιώτη) μια αξέχαστη ιστορία για το πιο απλό αλλά και το πιο αξεδιάλυτο από τα μυστήρια της ζωής: το πώς κανείς γίνεται από παιδί άντρας. Ενα μικρό αριστούργημα, στο οποίο βασίστηκε η σκηνοθετική επανεμφάνιση του μεγάλου Μπερνάρντο Μπερτολούτσι με την ομότιτλη ταινία.

01-07.03.2013

Ο μαθητής του Νίτσε Πριν από μερικές ημέρες συμπληρώθηκαν 130 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καζαντζάκη, ο οποίος δεν ήταν απλώς ένας κορυφαίος λογοτέχνης του 20ού αιώνα, αλλά και μία από τις πλέον ριζοσπαστικές μορφές του ανθρώπινου πνεύματος. Δεν οφείλουμε σε αυτόν μόνο μυθιστορήματα τα οποία θεωρούνται μέρος της εθνικής μας κληρονομιάς, όπως ο «Καπετάν Μιχάλης» και ο «Χριστός ξανασταυρώνεται», ή κορυφαίες μεταφράσεις κλασικών, όπως η «Κόλαση» του Δάντη. Το έργο του, είτε αυτό είναι λογοτεχνικό είτε δοκιμιακό, είναι πάντα μια άβυσσος γεμάτη υπαρξιακή ένταση και έκσταση, όπου ο Διόνυσος είναι πανταχού παρών.

Εγκλημα και Ιστορία

Ο Ρώσος Μπάροουζ

Στο μυθιστόρημα «Μνήμες της Κωνσταντινούπολης» (εκδ. Πατάκη), ο Τούρκος συγγραφέας Αχμέτ Ουμίτ μάς ταξιδεύει στην Πόλη, ξετυλίγοντας την ιστορία της από το Βυζάντιο ως τη «χρυσή εποχή» των Οθωμανών, και από τη βασιλεύουσα των Παλαιολόγων μέχρι τη σημερινή χαοτική Ιστανμπούλ των μεγάλων αντιθέσεων. Ολα αυτά με έναν απόλυτα πρωτότυπο τρόπο, καθώς το μυθιστόρημά του δεν είναι απλώς ιστορικό, αλλά κυρίως αστυνομικό! Ενας νουάρ-ποταμός, λοιπόν, όπου τα πάθη των ανθρώπων συναντούν την Ιστορία και η περιπέτεια κλιμακώνεται μαζί με τη συγκίνηση, συνθέτοντας ένα απολαυστικό έργο που έχει μαγέψει περισσότερους από 300 χιλιάδες αναγνώστες στην Τουρκία.

Ο Βλαντίμιρ Σορόκιν, ένα από τα αστέρια της ρωσικής underground λογοτεχνίας, στο βιβλίο του «Πίσω από το μεγάλο ρωσικό τείχος» (εκδ. Μεταίχμιο) συνθέτει μια παρανοϊκή εικόνα της Ρωσίας του 2027. Μια ασύλληπτη σάτιρα, ένα οργιωδώς φανταστικό μυθιστόρημα - ουσιαστικά μια κριτική της ροπής της σύγχρονης Ρωσίας προς τον απολυταρχισμό. Διόλου τυχαίο, άλλωστε, που ο συγγραφέας τρέχει στα δικαστήρια για την ανελέητη κριτική που ασκεί στην κυβέρνηση, ενώ το φίλα προσκείμενο προς τον Πούτιν κίνημα Συνοδοιπόροι διοργάνωσε δημόσια διαμαρτυρία, σκίζοντας τα βιβλία του και πετώντας τα σε μια τεράστια λεκάνη! Ο ίδιος, ωστόσο, δεν πτοείται και δηλώνει: «Χωρίς το χιούμορ, η ζωή στη Ρωσία θα ήταν ανυπόφορη».

Η δίωξη που είχε ασκήσει εναντίον του η Ορθόδοξη Εκκλησία για το «βλάσφημο» περιεχόμενο του έργο του ακούγεται πια παρωχημένη και απαράδεκτη. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Καζαντζάκης ήταν ένας άνθρωπος απύθμενα αινιγματικός και φύσει σκοτεινός. Υπήρξε κομμουνιστής, αναρχικός, εθνικιστής, διεθνιστής, νιτσεϊκός, βουδιστής και χριστιανός ταυτόχρονα! Αυτό το μωσαϊκό από αντιφατικά και ενίοτε ηθικώς αποκρουστικά στοιχεία που συνέθεταν την πάντα υπό διαμόρφωση ταυτότητά του, δεν οφείλεται τόσο σε κάποια παραληρηματική σύγχυση, όσο στο ασύλληπτα ελεύθερο πνεύμα και στην αχαλίνωτα δημιουργική φαντασία που τον διέκριναν σε όλη του τη ζωή. Το σύμπαν του είναι γοητευτικό, αλλά και ερεβώδες. Και το προσεγγίζουμε όπως του αρμόζει: με δέος. Δεν είναι αυτού του κόσμου.

Θέατρο

All time classic Αγάπης αγώνας άγονος, με φόντο την εξιδανικευμένη εικόνα της ελληνικής υπαίθρου του 1893. Από τις 6 Μαρτίου, στο Θέατρο Rex - Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη» (Πανεπιστημίου 48, Αθήνα), ανεβαίνει η παράσταση του Εθνικού Θεάτρου «Γκόλφω». Το δραματικό ειδύλλιο, δηλαδή, του Σπυρίδωνος Περεσιάδου, που αφηγείται μια τραγική ερωτική ιστορία. Ο Νίκος Καραθάνος μετά τον Συρανό ντε Μπερζεράκ επιστρέφει σκηνοθετικά στο Εθνικό Θέατρο και δίνει την προσωπική του φρέσκια ματιά σε ένα έργο που έχει γράψει τη δική του ιστορία στην ελληνική σκηνή. Οι πρωταγωνιστές ζουν στο ορεινό χωριό όπου κυλούν τα νερά της Στύγας. Σύμφωνα με τους αρχαίους μύθους εκεί βρισκόταν η πύλη για τον Κάτω Κόσμο, εκεί θνητοί και αθάνατοι έπαιρναν τον ιερότερο όρκο. Η Γκόλφω και ο Τάσος, δύο νεαρά παιδιά, ορκίζονται αιώνια αγάπη. Η Γκόλφω, πιστή στον λόγο της, αρνείται τον άρχοντα που θέλει να την παντρευτεί, αλλά ο Τάσος, αψηφώντας τον δικό του, δέχεται να πάρει γυναίκα του την πλούσια νέα που του προξενεύουν. Οταν αλλάξει γνώμη, θα είναι πολύ αργά... Τον ρόλο του

Τάσου ενσαρκώνουν οι Χάρης Φραγκούλης, Νίκος Καραθάνος και Γιάννης Βογιατζής, ενώ της Γκόλφως η Εύη Σαουλίδου, η Λυδία Φωτοπούλου και η Αλίκη Αλεξανδράκη. Η «Γκόλφω» είναι ένα έργο με μεγάλη ιστορία στις θεατρικές σκηνές της χώρας και όχι μόνο. Για πρώτη φορά παρουσιάστηκε το 1893 στην Ακράτα από ερασιτέχνες. Τον επόμενο χρόνο παίχτηκε στην Αθήνα και στη συνέχεια σε όλα τα μεγάλα και μικρά κέντρα του ελεύθερου και υπόδουλου Ελληνισμού. Εκτοτε, ακολουθώντας μια επιτυχημένη πορεία, φτάνει το 1938 να ανέβει από Ελληνες αυτοεξόριστους στο Παρίσι στο Θέατρο Champs Elysées, με το σκεπτικό ότι η παράσταση ενός έργου με ευρύτατη λαϊκή απήχηση θα αποτελούσε ένα είδος διαμαρτυρίας στη δικτατορία του Μεταξά. Το 1955 μεταφέρεται για δεύτερη φορά στον κινηματογράφο με τεράστια εμπορική επιτυχία και μέχρι σήμερα διατηρεί δεσπόζουσα θέση στην κινηματογραφική ιστορία του τόπου.

Επιμέλεια: Γιώργος Παπαστογιαννούδης

01-07.03.2013

Ο χορός των Δερβίσηδων Είκοσι μέλη των Μεβλεβί, του αρχαιότερου δερβίσικου τάγματος, θα βρίσκονται στο Θέατρο Badminton (Ολυμπιακά Ακίνητα Γουδή) στις 8 και 9 Μαρτίου για να μας προσφέρουν δύο νύχτες μυσταγωγίας με τον εκστατικό περιστροφικό χορό τους υπό τους ήχους ζωντανής μουσικής των σούφι. Το Galata Mevlevi Ensemble (Γαλατά Μεβλεβί Ανσάμπλ) έρχεται στην Ελλάδα από την Κωνσταντινούπολη παρουσιάζοντας την τέχνη του διαλογισμού και της προσευχής των Δερβίσηδων, που μετράει αιώνες ιστορίας. Επτά μουσικοί με παραδοσιακά μουσικά όργανα, όπως νέι, μπεντίρ, κανονάκι, κεμεντζέ, και μοναδικοί τραγουδιστές θα συνοδεύσουν τους Δερβίσηδες, που μέσα από μια χορική ιεροτελεστία αιώνων επιδιώκουν να εξαγνίσουν την ανθρώπινη ψυχή.

Μνήμες Στον φωταγωγό της Μπλε Πολυκατοικίας στα Εξάρχεια (εντός Floral) η Δανάη Παπουτσή σκηνοθετεί ένα σπονδυλωτό έργο με πρωταγωνιστές δύο διαφορετικές γενιές εγκλωβισμένες στο παρελθόν που στοιχειώνει το παρόν τους. «Σε αργή κίνηση» μια μνήμη που συνδέεται άμεσα με την απουσία, την απώλεια, τον θάνατο, την εμμονή. Δύο ερωτευμένοι νέοι που εισχωρούν σε μια ομάδα με συγκεκριμένη δράση, αναζητώντας έναν στόχο που θα δώσει νόημα στη ζωή τους. Ενας ψυχολόγος που πριν από 14 χρόνια, μια νύχτα, έκανε μια λάθος κίνηση. Μια μάνα εγκλωβισμένη στον χρόνο, στον χώρο, πάνω από μια άδεια κούνια. Παίζουν οι: Ρωμανός Καλοκύρης, Μιχάλης Πανάδης, Γιάννης Παπαϊωάννου, Δανάη Παπουτσή και Αλεξάνδρα Ταβουλάρη.

Ωρα για γέλιο Μια κωμωδία για ενήλικο κοινό, που είδε το φως της ημέρας τον περασμένο Σεπτέμβριο στο Φεστιβάλ Karagiozis Music Project, επιστρέφει στη σκηνή του Τριανόν (Κοδριγκτώνος 21 & Πατησίων, Κυψέλη). Από τις 7 Μαρτίου και κάθε Πέμπτη έως το τέλος του μήνα, οι Burger Project συμπλέουν σε φουρτουνιασμένες θάλασσες με καπετάνιο τον Καραγκιόζη του γνωστού σκιοπαίκτη Ηλία Καρελλά και μας παρουσιάζουν «Το νησί των Κατεργαραίων». Με αφορμή τη συνάντησή τους, o Ηλίας Καρελλάς και το μουσικό σχήμα Burger Project διασκεύασαν την κλασική κωμωδία με σύγχρονη ματιά και σάτιρα της επικαιρότητας. Στην παράσταση ακούγονται πολλές γνωστές διασκευές των Burger Project, αλλά και διασκευασμένες μελωδίες του παραδοσιακού θεάτρου σκιών.

Κάτω από το δέντρο Το Θέατρο του Πανικού παρουσιάζει την εγκατάσταση-performance “Lucky”, που είναι βασισμένη στο έργο του Σάμιουελ Μπέκετ «Περιμένοντας τον Γκοντό». Ο Lucky είναι ένας δούλος, ένας αχθοφόρος, που κουβαλά αιώνια τις αμαρτίες της εξουσίας. Καθημερινά εκτελεί διαταγές χωρίς καμία αντίρρηση. Θα συνεχίσει αυτό το τροπάριο εσαεί; Μία ηθοποιός, οκτώ video artists, μία mc και ένας ζωγράφος -διαφορετικός κάθε βράδυ- συναντιούνται στο υπόγειο του Booze Cooperativa (Κολοκοτρώνη 57, Αθήνα) κάτω από ένα δέντρο από σήμερα, 1η Μαρτίου, και για όλες τις Παρασκευές και τα Σάββατα του μήνα. Η σκηνοθεσία ανήκει στη Στεφανία Μαρμαγγέλου.

Βάκχες last chance Τελευταία παράσταση σήμερα για τις «Βάκχες» του Εκτορα Λυγίζου στη μοναδική μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά, στη Β΄ Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου (Αντισθένους 7 & Θαρύπου). «Εάν ήμουν ο Διόνυσος...» ακούς και το παραμύθι αρχίζει. Τρεις ηθοποιοί (Εκτορας Λυγίζος, Δημήτρης Μοθωναίος, Αρης Μπαλής), με τα μάτια στραμμένα στο κοινό, αφηγούνται την τραγωδία με όλο τους το σώμα. Τον περισσότερο χρόνο ακίνητοι σε έναν στενό διάδρομο μεταξύ σκηνής και πλατείας και αργότερα μέσα σε μια άδεια σκηνή, ντυμένοι με απλά παντελόνια, μάλλινες ζακέτες και φανελάκια που αφαιρούν όσο κλιμακώνεται η δράση. Το έργο γράφτηκε σε μακεδονικό έδαφος, όταν ο ποιητής, μεγάλος πια σε ηλικία και απογοητευμένος από τα των Αθηνών, κατέφυγε στην αυλή του βασιλιά Αρχέλαου. Οι «Βάκχες», λοιπόν, πραγματεύονται την είσοδο μιας νέας θρησκευτικής λατρείας στην Ελλάδα. Ο Πενθέας, βασιλιάς της Θήβας, ορθολογιστής της εποχής του και πολέμιος της λατρείας του Διονύσου, φτάνει σε σημείο να θέλει να φυλακίσει τον ίδιο τον θεό. Ο Διόνυσος, γαλήνια σοφός ως υπερφυσικό ον, οδηγεί τον Πενθέα να κατασκοπεύσει τις Μαινάδες, οι οποίες, εκστασιασμένες, επιδίδονται σε οργιαστική λατρεία του θεού στον Κιθαιρώνα. Γίνεται αντιληπτός και τελικά φονεύεται από τη μητέρα του, την Αγαύη, καθώς εκείνη αναγνώρισε στο πρόσωπό του ένα νεαρό λιοντάρι. Η παράσταση σε κάνει να νιώθεις ότι βλέπεις το έργο πρώτη φορά, ενώ η προσέγγιση αρχαίου δράματος σε κλειστό χώρο είναι κάτι που δεν το έχουμε συνηθίσει. Σήμερα, η αυλαία κλείνει.

Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

H αρχιτεκτονική στο προσκήνιο Λίγες ημέρες απομένουν μέχρι να ολοκληρωθούν στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138, Αθήνα) δύο σημαντικές εκθέσεις αφιερωμένες στη σύγχρονη αρχιτεκτονική. Συγκεκριμένα, στις 3 Μαρτίου ολοκληρώνεται η έκθεση «Τοπόσημο Φαληρικού Ορμου - Αρχιτεκτονικός Διαγωνισμός Προσχεδίων», που πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής και το Κοινωφελές Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Πρόκειται, ουσιαστικά, για προβολή του διαγωνισμού για τη Μελέτη «κατασκευής-τοπόσημου» επί της κεντρικής προβλήτας που προβλέπεται στη Ζώνη Ανάπλασης Ι του Φαληρικού Ορμου Αττικής. Η επιλεχθείσα πρόταση θα αναλάβει την κατασκευή που θα λειτουργήσει ως τοπόσημο εντός θαλάσσης, θα βρίσκεται επί της κεντρικής προβλήτας στον Αξονα Πολιτισμού του σχεδιαζόμενου Πάρκου και στόχο έχει να αποτελέσει σημείο αναφοράς για την περιοχή. Στην έκθεση παρουσιάζονται οι 28 συμμετοχές από τον διαγωνισμό, με σχέδια, κείμενα και μακέτες.

Παράλληλα, το Μουσείο φιλοξενεί μέχρι τις 10 Μαρτίου την 7η έκθεση Σύγχρονης Νορβηγικής Αρχιτεκτονικής. Η έκθεση είναι παραγωγή του Νορβηγικού Μουσείου Αρχιτεκτονικής, εντάσσεται σε μια σειρά παρουσίασης εκθέσεων που αφορούν τη σύγχρονη νορβηγική αρχιτεκτονική από το 1968 μέχρι σήμερα και καταδεικνύει τα πιο πρόσφατα επιτεύγματα της Νορβηγίας στον τομέα αυτόν. Κατά τη διάρκειά της παρουσιάζονται έργα που αφορούν διάφορα είδη αρχιτεκτονικών δομών, από σπίτια κάθε μορφής μέχρι πολύπλοκες κατασκευαστικές λύσεις και δημόσια κτίρια. Ετσι, οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να δουν το σύγχρονο αστικό τοπίο της χώρας στην πληρότητά του. Παράλληλα, στην έκθεση αυτή εξετάζεται η σύνθετη εικόνα της νορβηγικής αρχιτεκτονικής των τελευταίων ετών μέσα από διάφορα μέσα και περιλαμβάνει περισσότερα από 30 μεμονωμένα έργα, όπως είναι η παθητική κατοικία στο Tromsø των Steinsvik Architects. Στο πλαίσιο της έκθεσης θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 6 Μαρτίου στις 7:30 μμ. και διάλεξη της αρχιτέκτονος Kristin Jarmund.

Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

01-07.03.2013

Το παιχνίδι ξεκινά H ομάδα MART και οι επιμελητές Matthew Nevin και Ciara παρουσιάζουν ένα πρωτότυπο εικαστικό παιχνίδι με τίτλο “The Non Zero Sum Art Games” στο metamatic:taf (Νορμανού 5, Μοναστηράκι). Πρόκειται για ένα παιχνίδι «Μη Μηδενικού Αθροίσματος», όπως εξηγεί ο τίτλος, μέσα από ένα πρόγραμμα εκθέσεων και performances που εξελίσσεται ταυτόχρονα σε τρεις ευρωπαϊκές πόλεις-θύματα της τρέχουσας οικονομικής κρίσης: στο Δουβλίνο, στη Λισαβόνα και την Αθήνα. Με προϋπόθεση την αμοιβαία ανταλλαγή καλλιτεχνών, τρεις διαφορετικές ομάδες θα βρεθούν σε καθεμία από τις τρεις πρωτεύουσες. Οι καλλιτέχνες, ακολουθώντας τις υποδείξεις των επιμελητών, θα πρέπει να δημιουργήσουν τα πρωτότυπα έργα τους μέσα σε πέντε ημέρες. Το αποτέλεσμα θα παρουσιαστεί στις τρεις πόλεις στις 7 Μαρτίου, ενώ κατά τη διάρκεια των εγκαινίων θα υπάρξει ζωντανή βιντεοσύνδεση των τριών εκθεσιακών χώρων.

Φωτογραφικά ζεύγη

Αληθεινές κατευθύνσεις

Η Δέσποινα Πιλάτη και η Εφη Χαλιόρη συμμετέχουν στην τρίτη έκθεση της γκαλερί Κέννεντυ της Ελληνοαμερικανικής Ενωσης (Μασσαλίας 22, Κολωνάκι, ως τις 16 Μαρτίου) και του Φωτογραφικού Κύκλου με αξονα τα «Φωτογραφικά Ζεύγη». Ο επιμελητής της έκθεσης Πλάτωνας Ριβέλλης επισημαίνει για τη Δέσποινα Πιλάτη: «Η ικανότητά της να ελέγχει και να προκαλεί τη φόρμα δεν την αποκλείει από τη συνολική αίσθηση της συγκινησιακής φόρτισης τού κάδρου». Οσο για το έργο της Εφης Χαλιόρη προσθέτει: «Παλεύοντας ανάμεσα στη γοητεία τού αισθητισμού, στην ουσία των γεγονότων και στην κρυμμένη συγκίνηση των καταστάσεων, κατάφερε να χρησιμοποιεί πληθώρα άνισων ή και αντιφατικών θεμάτων με κοινό περιεχόμενο την αναζήτηση της φωτογραφικής της ιδιαιτερότητας».

Μια σημαντική αναδρομική έκθεση του εικαστικού Δημήτρη Αληθεινού φιλοξενείται στο ΕΜΣΤ (Βασ. Γεωργίου Β΄ 17-19 & Ρηγίλλης, Αθήνα) μέχρι τις 26 Μαΐου. Μιλήσαμε με τους επιμελητές της έκθεσης Τίνα Πανδή και Σταμάτη Σχιζάκη και τους ζητήσαμε να μας εξηγήσουν την ιστορική και πολιτική σημασία της αναδρομικής αυτής έκθεσης: «Σχεδιάστηκε με κύριο στόχο να ιχνηλατήσει τις βασικές κατευθύνσεις του έργου του Δημήτρη Αληθεινού, από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 μέχρι σήμερα, συγκεντρώνοντας περισσότερα από 100 έργα που παρακολουθούν την εξέλιξη της καλλιτεχνικής του διαδρομής στον χρόνο. Αποτελεί την πρώτη αναδρομική παρουσίαση του έργου του Δημήτρη Αληθεινού - από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της ελληνικής μεταπολεμικής τέχνης. Εργο βαθιά πολιτικό που αναπτύσσεται αρχικά σε ένα κλίμα αμφισβήτησης και κοινωνικού αναβρασμού της δεκαετίας του ’70 για να στραφεί ήδη από τη δεκαετία του ’80 σε διαπολιτιστικές αναζητήσεις, αναδεικνύοντας το κοινό ανθρωπολογικό υπόβαθρο διαφορετικών πολιτισμών».

Εξω από τον τοίχο Σουρεαλιστικοί ήρωες Η νεαρή καλλιτέχνιδα Νάντια Στασινού δημιουργεί μια σειρά από χαρακτήρες και τους παρουσιάζει στο πλαίσιο της ατομικής της έκθεσης “A Character’s Psychology” στο Ρroject Space του Six d.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι). Η έκθεση, σε επιμέλεια Ανέττας Παπαδάτου, περιλαμβάνει φανταστικές ποπ ύφους ψηφιακές φιγούρες που μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει από το υποσυνείδητο της καλλιτέχνιδας. Οι ήρωες της Στασινού συνυπάρχουν αρμονικά σε μια σουρεαλιστική οπτικοποιημένη αφήγηση του συναισθηματικού και ψυχικού της κόσμου, καθημερινά μέχρι τις 3 Μαρτίου στον γνωστό χώρο της Αβραμιώτου.

Επτά νέοι Ευρωπαίοι καλλιτέχνες που δραστηριοποιούνται στην εικαστική σκηνή του Ηνωμένου Βασιλείου ερευνούν της αισθητική της πόλης στο πλαίσιο της έκθεσης “Off the Wall”, που εγκαινιάζεται στο Stigma Lab (Ανδρέα Μεταξά 4, Εξάρχεια) σήμερα, Παρασκευή 1η Μαρτίου. Η έκθεση διαρκεί έναν μήνα περίπου και περιλαμβάνει διαφορετικής μορφής εικαστικές δουλειές, όπως γλυπτά, ζωγραφικά και new media έργα, τα οποία καταδεικνύουν τον τρόπο με τον οποίο οι νέοι καλλιτέχνες ανταποκρίνονται σε ετερόκλητα στοιχεία από το αστικό περιβάλλον. Στόχος της ομάδας του Stigma Lab μέσα από τη συγκεκριμένη έκθεση, είναι να αναπτύξει τον καλλιτεχνικό διάλογο και να αποτελέσει σημείο καλλιτεχνικής συνεύρεσης αξιοποιώντας την αμεσότητα της street art.

Αναφορικά με τα έργα και τις δράσεις που επιλέχθηκαν μας είπαν: «Η έκθεση αναδεικνύει την ποικιλομορφία και την ενότητα του έργου του Δημήτρη Αληθεινού, παρουσιάζοντας ζωγραφική, γλυπτική, εγκαταστάσεις, σχέδια, οπτικοακουστικά έργα. Ξεκινά με τα έργα και τις δράσεις του ’70, αναδεικνύοντας τον διάλογο και τη συνάφεια της καλλιτεχνικής του έρευνας στο ζωγραφικό πεδίο και πέρα από αυτό. Στη συνέχεια η έκθεση στρέφεται γύρω από τις σειρές των ‘Κατακρύψεων’ και των ‘Συμμετοχών στους πολιτισμούς του κόσμου’. Τέλος, με αναφορά στην έκθεση ‘Το νανούρισμα της μελαγχολίας μου’, παρουσιάζεται επίσης μια in situ εγκατάσταση από σκαλωσιές-ικριώματα μέσα στις οποίες ‘εγκλωβίζονται’ πολλά από τα πρόσφατα έργα του Δημήτρη Αληθεινού».

Κείμενο: Α. Μποζώνη, Γ. Παπαστογιαννούδης / Φωτογραφία: Β. Αναγνωστοπούλου

01- 07.03. 2013

Ενα βήμα παραπέρα Τον Μάρτιο του 2012, το Ιδρυμα Ωνάση αναγγέλλει τη χρηματοδότηση και διοργάνωση ενός ευρωπαϊκού αρχιτεκτονικού διαγωνισμού που αφορά την ανάπλαση του κέντρου της Αθήνας με άξονα την οδό Πανεπιστημίου. Το Rethink Athens είναι μια πραγματικότητα. Ο στόχος είναι να μεταμορφωθεί το κέντρο της Αθήνας μέχρι το 2015. Οι μελέτες του έργου θα χρηματοδοτηθούν από το Ιδρυμα Ωνάση, ενώ το έργο από κοινοτικούς πόρους. Από τη Λεωφόρο Αμαλίας και το Σύνταγμα ως την Ομόνοια, η πόλη θα ξανακερδίσει τον δημόσιο χώρο της και θα αποτελέσει έναν ξεχωριστό χώρο συνάντησης για πολίτες από όλες τις γειτονιές. Το πρωί για την οικονομική και εμπορική δραστηριότητα και το βράδυ για την ψυχαγωγία και τον δημιουργικό ελεύθερο χρόνο. Στον διεθνή διαγωνισμό κατατέθηκαν 71 προτάσεις, από τις οποίες προκρίθηκαν εννέα. Η επιτροπή του Rethink Athens επέλεξε ομόφωνα την πρόταση του ολλανδικού αρχιτεκτονικού γραφείου OKRA, που έχει υπογράψει αναπλάσεις σε μεγάλα μητροπολιτικά τμήματα, όπως το κέντρο της Βασιλείας στην Ελβετία, το λεγόμενο «τρίτο κέντρο» του Λονδίνου στο Croydon, το μητροπολιτικό κέντρο της Κοπεγχάγης, το προγραμματικό σχέδιο για το μελλοντικό κέντρο του Ρότερνταμ, τους Cutty Sark Gardens στο Λονδίνο και τον χώρο της φλαμανδικής έκθεσης στη Γάνδη. Οι OKRA θέλουν να δημιουργήσουν μια παλλόμενη, πράσινη και προσβάσιμη καρδιά της πόλης, ένα σύγχρονο μητροπολιτικό κέντρο, μια πόλη που θα σφύζει από ζωντάνια συνδέοντας την περιοχή με τις γειτονικές της - έναν καταλύτη για ολόκληρη την πόλη. Η Πανεπιστημίου θα μεταμορφωθεί σε μια πράσινη ραχοκοκαλιά, που θα βρίσκεται στο κέντρο ενός πράσινου δικτύου, προσφέροντας σκιά και προστασία. Το αποτέλεσμα θα είναι ο μετριασμός της αστικής θερμοκρασίας, χωρίς να περιορίζεται μόνο στην Πανεπιστημίου, αλλά θα επιδρά σε όλο το μητροπολιτικό κέντρο. Η στρατηγική του πράσινου στην Αθήνα θα συνδυάζεται με μια στρατηγική άρδευσης, δεδομένου ότι η καλή κατάσταση των φυτών είναι αποφασιστικής σημασίας για τη συμβολή

στη μείωση της θερμοκρασίας. Το βρόχινο νερό θα συλλέγεται σε υπόγειες δεξαμενές, στις ταράτσες ή οπουδήποτε αλλού μπορεί να συλλεχθεί σε αυτή την περιοχή. Το σχέδιο έχει τέσσερις χαρακτηριστικούς τόπους: το Σύνταγμα και η Πλατεία Ομονοίας θα γίνουν δύο πράσινες αστικές πλατείες, με εξέχοντα και άφθονα υδάτινα στοιχεία. Η Πλατεία Δικαιοσύνης θα γίνει ένα πράσινο αστικό δωμάτιο, το οποίο θα συνδυάζει μια «πηγή» νερού πλάι στο άδειο κτίριο και θα το συνδέει με δραστηριότητες σε ένα σκιασμένο προαύλιο. Στο μέσο της οδού Πανεπιστημίου, μια πράσινη σύνθεση θα δώσει στο Πανεπιστήμιο τον χαρακτήρα αστικού πάρκου. Η Πανεπιστημίου θα μετατραπεί από «οδό» σε «βουλεβάρτο», με την προσθήκη φιλόξενων χώρων στη γραμμική της συνέχεια. Χρησιμοποιώντας και μετατρέποντας ισόγεια, οι Ολλανδοί αρχιτέκτονες προτείνουν την ιδέα του θεάτρου των χιλίων δωματίων στα κενά κτίρια, οργανώνοντας πολιτιστικά δρώμενα και εντοπίζοντας εστιακά σημεία που θα δημιουργήσουν μια νέα ζωντανή ατμόσφαιρα. Το πρόγραμμα των δραστηριοτήτων αυτών θα έχει σχέση με την ελληνική φιλοσοφία, την επιστήμη, το θέατρο και την τέχνη. Στον δημόσιο χώρο θα στηθούν μικρές εξέδρες για υπαίθριες δράσεις. Μια «ζώνη προσέλκυσης» θα ενισχύσει τα ήδη υπάρχοντα μέτωπα του δρόμου και θα δημιουργήσει συνδέσμους ανάμεσα στο κτισμένο περιβάλλον και τον δημόσιο χώρο. Σε μικρότερη κλίματα, οι αρχιτεκτονικές εγκαταστάσεις περιπτέρων δεν θα εστιάσουν μόνο στην εμπορική δραστηριότητα, αλλά θα προσφέρουν και άλλες εξυπηρετήσεις, όπως τα «περίπτερα νερού» ή μια βιβλιοθήκη παιχνιδιών. Διαδραστικό διακοσμητικό φως στον δημόσιο υπαίθριο χώρο θα δώσει την κατάλληλη ατμόσφαιρα κατά τις βραδινές ώρες. Ο Martin Knuijt (φωτογραφία) του ολλανδικού αρχιτεκτονικού γραφείου OKRA δεν έκρυβε τη χαρά του μετά την απονομή. «Είναι πολύ σημαντικός διαγωνισμός», λέει, «και οι κάτοικοι της Αθήνας πραγματικά αξίζουν αυτή την αλλαγή. Εχουμε σχεδιάσει μια ολική αναμόρφωση του κέντρου της πόλης, μια αναμόρφωση που οι κάτοικοι την έχουν πραγματικά ανάγκη. Η Αθήνα είναι

ένα μαγικό μέρος στον κόσμο και χαιρόμαστε πολύ που θα είμαστε εμείς αυτοί που θα αναμορφώσουν την καρδιά της ελληνικής πρωτεύουσας. «Σε όλα τα πρότζεκτ που κάνουμε», συνεχίζει ο μεγάλος νικητής, «η κυκλοφορία των οχημάτων είναι η προτεραιότητά μας. Οι αναμορφώσεις που έχουμε κάνει σε μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες έχουν γίνει ως επί των πλείστων σε περιοχές με έντονη κυκλοφορία οχημάτων και τελικά καταφέραμε να το αλλάξουμε αυτό αποσυμφορίζοντας την κυκλοφορία, χωρίς παράλληλα να δημιουργούμε πρόβλημα στις περιοχές γύρω από αυτήν που αναπλάθουμε. Αυτό είναι ένα στοίχημα που μπορεί να κερδηθεί με τη συνδρομή των πολιτών, οι οποίοι πρέπει να μάθουν να κυκλοφορούν στο νέο πλαίσιο. Οι συνήθειές τους πρέπει να αλλάξουν για να επιτευχθεί αυτή η ισορροπία. Το κρίσιμο δεν είναι να δημιουργήσεις απλά ελεύθερους χώρους μέσα στο αστικό τοπίο, αλλά να το αλλάξεις με τέτοιον τρόπο, ώστε να διευκολυνθεί η κίνηση των πολιτών σε αυτό». «Το deadline της παράδοσης του έργου είναι για το 2015 και είμαι σίγουρος πως θα μείνουμε πιστοί στο χρονοδιάγραμμα, παραδίδοντάς το στην ώρα του χωρίς καθυστερήσεις. Το γραφείο μας, άλλωστε, έχει συνηθίσει να δουλεύει σε τέτοιου είδους χρονοδιαγράμματα. Είναι πρόκληση για εμάς. Μέχρι το καλοκαίρι θα έχουμε παραδώσει τα τελικά σχέδια της αναμόρφωσης. Θα περιλαμβάνουν την τελική όψη που θα πάρουν οι χώροι της ανάπλασης, αλλά και τις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις που θα γίνουν έτσι ώστε να δημιουργηθεί μια ροή που θα ανακουφίσει όλο το κέντρο της πρωτεύουσας». «Αυτός είναι ένας στόχος που ξεπερνά την Αθήνα», λέει από την πλευρά του ο πρόεδρος του Ιδρύματος Ωνάση, Αντώνης Παπαδημητρίου, και συνεχίζει ως εξής: «Είναι ένας εθνικός στόχος. Μοιάζει δύσκολο, όμως επιτέλους ήρθε η στιγμή που μπορούμε ξανά να μιλήσουμε για την Αθήνα οραματικά, αλλά και απολύτως ρεαλιστικά».

Διαβάζω

Ματωμένα χέρια Κείμενο: Βασίλης Δανέλλης

Είμαι αναγνώστης του δρόμου. Κάποτε παρατηρούσα τους περαστικούς, κρυμμένος μέσα στο πλήθος, αλλά βαρέθηκα. Τώρα διαβάζω τους τοίχους της πόλης. Τα συνθήματα και τις εικόνες τους. Οι φωνές τους πληθαίνουν συνεχώς. Η κρίση γέμισε στόματα τα κρύα μάρμαρα και το μπετόν. Δεν είμαι ο μόνος που διαβάζει τα συνθήματα, αλλά ίσως κανείς άλλος δεν τα διαβάζει όπως εγώ. Δεν με ενδιαφέρουν τόσο οι λέξεις, όσο ο γραφικός χαρακτήρας των ανώνυμων συντακτών τους. Μελετάω την καμπυλότητα των γραμμάτων, το χρώμα της μπογιάς, το σημείο της πόλης που επιλέχθηκε και ύστερα προσπαθώ να αποφασίσω αν είναι άντρας ή γυναίκα, πόσο νέος είναι, πόσο οργισμένος, πόσο φοβισμένος, αν το είχε προσχεδιάσει ή αν ήταν παρόρμηση, αν αφιέρωσε χρόνο ή αν ήταν βιαστικός. Υστερα αναζητώ συνθήματα γραμμένα από το ίδιο χέρι και σε άλλους τοίχους. Οι δημόσιοι ζωγράφοι, αντιθέτως, αφήνουν σχεδόν πάντα την υπογραφή τους. Τα έργα τους ομορφαίνουν την γκρίζα Αθήνα, αλλά δεν είναι η πόλη που τους ενδιαφέρει να χρωματίσουν. Το μυαλό των κατοίκων της στοχεύουν να γεμίσουν με χρώματα και ιδέες. Δεν θυμάμαι πότε άρχισα να αφιερώνω τα απογεύματά μου διαβάζοντας τους τοίχους, αλλά είναι σίγουρα πάνω από ένας χρόνος που γυρίζω στους δρόμους με το μικρό μπλοκάκι, το οποίο έχω γεμίσει με τα ορνιθοσκαλίσματά μου. Με γοητεύει ο τρόπος που οι δημιουργοί τους προκαλούν τον χρόνο, την τόλμη με την οποία αντιμετωπίζουν τη φθορά. Αποτυπώνουν τη στιγμή, αδιαφορώντας για την αθανασία, τον κρυφό πόθο κάθε λογοτέχνη ή ζωγράφου. Βλέπουν το σημάδι τους να αλλοιώνεται και να σβήνει, μα συνεχίζουν το έργο τους με ένα πείσμα δονκιχωτικό. Ισως αυτοί είναι οι πραγματικοί καλλιτέχνες. Αυτοί που δεν επιδιώκουν την υστεροφημία, δεν δημιουργούν για τους αυριανούς αναγνώστες ή θεατές, αλλά μόνο για όσους φτιάχνουν το μέλλον σήμερα· εδώ. Θέλει θάρρος να αψηφάς τη διάρκεια, να προσφέρεις την τέχνη σου απλόχερα σε όλο τον κόσμο, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, καμία αναγνώριση. Μαγεμένος από τον αλτρουισμό τους, αποφάσισα να γίνω συλλέκτης των στιγμών τους. Διάβασα πολλά μισοσβησμένα συνθήματα στριμωγμένα δίπλα σε κάποιο καζανάκι, θαύμασα πολλούς πίνακες ζωγραφικής να γίνονται σκόνη από παλιό σοβά. Ακολούθησα τα βήματα πολλών καλλιτεχνών μέσα στον λαβύρινθο της πόλης, από γειτονιά σε γειτονιά και από δρόμο σε δρόμο, ώσπου είδα το πρώτο ματωμένο χέρι.

Ηταν ένα μικρό δεξί χέρι πάνω στον τοίχο μιας εκκλησίας. Ξεκινούσε λίγο πάνω από τον καρπό και ανάμεσα στα ματωμένα δάχτυλά του κρατούσε ένα κερί. Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η διακριτικότητα του καλλιτέχνη. Οι περισσότεροι περαστικοί αδιαφορούν για τα αριστουργήματα που προσπερνούν καθημερινά, αλλά εγώ ήμουν εκπαιδευμένος να τα εντοπίζω. Κι όμως, αυτό σχεδόν μου ξέφυγε. Ηταν μικροσκοπικό και σχεδιασμένο με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην τραβάει καθόλου την προσοχή, ανατρέποντας τη φιλοσοφία της δημόσιας τέχνης. Εμοιαζε να απευθύνεται μόνο σε μυημένους. Το σκίτσαρα πρόχειρα στο μπλοκ μου κι έφυγα. Το επόμενο πρωί πέρασα πάλι από την εκκλησία, πηγαίνοντας στη δουλειά μου, αλλά δεν ήταν πια εκεί. Κάποιος το είχε σβήσει. Πέρασαν τρεις μέρες μέχρι να συναντήσω το επόμενο. Ηταν πάνω στο ρολό ενός πολυκαταστήματος. Ενα γυναικείο εσώρουχο κρεμόταν σε δύο από τα ματωμένα δάχτυλά του, ενώ μία μονή χειροπέδα κλείδωνε στον καρπό του. Το επόμενο βράδυ κάποιος το είχε σβήσει. Τις μέρες που ακολούθησαν έβρισκα παντού μικροσκοπικά χέρια. Κάθε φορά κρατούσαν κάτι διαφορετικό, ανάλογα με το κτίριο που σημάδευαν. Πεντοδόλαρο με μια νεκροκεφαλή στη θέση του Λίνκολν πάνω στον τοίχο μιας τράπεζας στην Καλλιθέα, κλομπ που έμοιαζε με φαλλό έξω από το αστυνομικό τμήμα στου Ζωγράφου, ζυγαριά με ανισόβαρα σκέλη έξω από τα δικαστήρια στους Αμπελόκηπους, μια τηλεόραση -όπως κρατούσε ο Αμλετ το κρανίο- στο θέατρο ενός γνωστού ηθοποιού κάπου στο Κέντρο. Τα ματωμένα δάχτυλά τους λέρωναν τα αντικείμενα που κρατούσαν. Ή μήπως τα αντικείμενα μάτωναν τα δάχτυλα; Ποτέ δεν έμεναν στους τοίχους πάνω από μια μέρα. Κανείς δεν τα παρατηρούσε, μόνο εγώ είχα γίνει εμμονικός με την ύπαρξή τους. Δεν διάβαζα πλέον συνθήματα, δεν πρόσεχα τις εικόνες στους τοίχους, απλώς σάρωνα την πόλη για να ανακαλύψω περισσότερα μυστηριώδη χέρια. Υστερα υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα βρω τον δημιουργό τους. Ρώτησα στις γειτονιές και στην πιάτσα. Κανείς δεν είχε δει τίποτα, δεν τον ήξερε κανένας. Οι περισσότεροι με κοιτάζανε με απορία. Δεν κατάφερα να κρατήσω την υπόσχεσή μου. Το χειρότερο, όμως, ήταν ότι από τη στιγμή που άρχισα τις ερωτήσεις, τα χέρια εξαφανίστηκαν. Συνέχισα να τα αναζητώ παντού. Εσκιζα τις αφίσες στους τοίχους, σκαρφάλωνα στις ταράτσες των κτιρίων, γονάτιζα στα πεζοδρόμια για να εξετάσω τα πεζούλια. Τίποτα. Χρειάστηκαν πολλές εβδομάδες για να το αποδεχτώ κι αρκετές για να ξεπεράσω τη στεναχώρια μου. Επέστρεψα στην ανάγνωση συνθημάτων και τη μελέτη των πολύχρωμων τοιχογραφιών. Μόνο όταν είχα πια πιστέψει ότι τα μυστηριώδη χέρια ήταν δημιούργημα της φαντασίας μου, βρήκα το επόμενο. Στην εξώπορτά μου. Ηταν το μόνο χέρι που δεν έσβησε την επόμενη μέρα. Το συναντάω ακόμα κάθε φορά που επιστρέφω στο σπίτι μου. Ενα μικροσκοπικό χέρι που κρατάει μια πένα ανάμεσα στα ματωμένα δάχτυλά του.

Ο Βασίλης Δανέλλης είναι συγγραφέας του αστυνομικού μυθιστορήματος «Μαύρη Μπίρα» (εκδ. Καστανιώτη)

01- 07.03. 2013

Κείμενο: Χάρη Ποντίδα / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

O Mπαχ πάει στα μπαρ Το μπαρ, καταρχήν, πρέπει να έχει καλή ακουστική. Ο ακροατής -από την άλλη- πρέπει να μπορεί να πειθαρχήσει στη σιωπή, να μην καπνίζει, να μην τρώει, απλά να είναι συγκεντρωμένος στη σκηνή και να ακούει. Επαναλαμβάνω: Nα ακούει! Ο ήλιος ήταν ακόμα ψηλά, όταν μια Κυριακή στις 5:30 το απόγευμα, άνοιξα τη βαριά πόρτα του Half Note για να με «χτυπήσει» αρχικά η διαφορά φωτός (έξω) και σκοταδιού (μέσα στην αίθουσα). Κυριακάτικο απόγευμα με κλασική μουσική στο κέντρο της πόλης. Με καφεδάκι, τσαγάκι ή ζεστή σοκολάτα - μέσα στα 10 ευρώ που δίνεις αντί εισιτηρίου στην είσοδο. Αλκοόλ και τσιγάρα απαγορευμένα. Καλό ακούγεται γενικά. Αλλά μιλάμε σοβαρά τώρα; Είναι πράγματι κάποιοι άνθρωποι εκεί μέσα και ακούν; Σκοτάδι, συνωμοτικό και προστατευτικό, σαν και εκείνο που έχεις συνδέσει με εξόδους βραδινές και ενίοτε μεθυσμένες. Σε δευτερόλεπτα το μάτι συνηθίζει και διαπιστώνει το απίθανο: Ολα τα τραπεζάκια είναι γεμάτα (!), τα σταντ για τους όρθιους επίσης και στο μπαρ ίσα που μπορείς να πλησιάσεις. Στη σκηνή ο Παναγιώτης Φουντάς, σκυμμένος πάνω στο κλαβιέ του, παίζει Μπετόβεν με το ρωμαλέο και δραματικό ύφος που απαιτεί το κομμάτι. Η αίθουσα είναι προσηλωμένη. Δεν ακούγεται κιχ.

Κλασική μουσική, η πιο απαιτητική, στριμμένη και σίγουρα πιο αδικημένη κόρη της ελληνικής οικογένειας. Το σνομπ «αποπαίδι» που δεν καταδέχεται και δεν το καταδέχονται, γιατί η αλληλοκατανόηση χωλαίνει εδώ και αιώνες. Τουλάχιστον αυτό γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Η πιανίστα Ελίνα Γαβριηλίδου (μία από τις συμμετέχουσες στα Κυριακάτικα Απογεύματα) μοιάζει ενθουσιασμένη με την ιδέα των Κυριακών στο Half Note. «Εγώ παίζω και Χατζιδάκι και Ξαρχάκο και πολλά άλλα, όμως κλασικό ρεπερτόριο (σσ. έπαιξε τραγούδια του Ραχμάνινοφ) είναι πιο δύσκολο να παίξεις. Εξω, κάθε πόλη με πάνω από 20 χιλιάδες κατοίκους, έχει τα κονσερβατόριά της, τις αίθουσές της, το κοινό που παρακολουθεί. Και το πρόβλημα είναι ότι ο μουσικός θέλει να παίζει. Αυτό είναι η ζωή του». Η πιανίστα Κατερίνα Βαφειάδου, που είχε την επιμέλεια του προγράμματος των Κυριακών, λέει ότι δεν θα το επιχειρούσε αλλού, αν οι συνθήκες ήχου, φωτός, χώρου, δεν ήταν οι κατάλληλες. «Τα πάντα λειτουργούν με επαγγελματισμό, για αυτό βλέπεις και τον κόσμο να πειθαρχεί απόλυτα. Μαθητές ωδείων, οι δάσκαλοί τους, νεαρός κόσμος που αγαπάει τη μουσική και έρχεται να περάσει το απόγευμά του ακούγοντας καταξιωμένους καλλιτέχνες γιατί η καινοτομία είναι ότι κάθε απόγευμα έχει δύο η τρείς καλλιτέχνες. Και έχουμε εξαιρετικούς μουσικούς».

Ηρωική έξοδο, εκτός συναυλιακού χώρου, στο φουαγιέ του Παλλάς, έκανε στις αρχές του χειμώνα ένας απογευματινός Κύκλος Μουσικής Δωματίου, σε ντουέτα και τρίο, κουαρτέτα και κουιντέτα, σε ένα ευρύτατο ρεπερτόριο, από το πρώιμο μπαρόκ ως τη μουσική του 21ου αιώνα. Η απόπειρα, ωστόσο, δεν ήταν τόσο επιτυχημένη, ίσως γιατί ο συγκεκριμένος χώρος δεν είναι κλειστός, δεν παραπέμπει σε μπαρ, ούτε όμως σε συναυλιακή αίθουσα. «Ο χώρος παίζει μεγάλο ρόλο», θα μας πει ο Δημήτρης Αλεξάκης, που μαζί με τη γυναίκα του έδωσαν νέα ζωή σε ένα εγκαταλελειμμένο εδώ και χρόνια εργαστήρι επισκευής τηλεοράσεων -Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων- στην Κυψέλη. Φρόντισαν, μάλιστα, το πατάρι του παλιού εργαστηρίου να το διαμορφώσουν σε μπαρ και εκεί να ακούγεται μπαρόκ ρεπερτόριο από μικρά σύνολα. «Σε έναν τόσο μικρό χώρο όπου ο πελάτης αισθάνεται χαλαρός να πιει το ποτάκι του, ο ήχος ακούγεται σε απόσταση αναπνοής και είναι καθαρά ακουστικός - και αυτό είναι πάρα πολύ ωραίο», λέει. Βιολοντσέλο και τσέμπαλο (όπως αυτό της διακεκριμένης Κατερίνας Κτώνα) ακούγονται και στον κεντρικό χώρο του Κέντρου, που όπως φαίνεται φιλοδοξεί να φέρει νέο αέρα στα δρώμενα της πόλης. «Εμας μας ενθουσιάζει η ιδέα να ακούγεται κλασική μουσική εδώ. Γιατί όχι ο Μπαχ στην Κυψέλη; Τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν μόνο αν τα φανταστούμε πρώτα εμείς να αλλάζουν».

Κείμενο: Κίκα Κυριακάκου / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

01- 07.03. 2013

Ιστορίες φωτός και σκιάς Ενα σκοτεινό, αμυδρά φωτισμένο δωμάτιο με σχέδια από γραφίτη συντροφεύει τους επιβλητικούς, μεγάλης κλίμακας, καμβάδες της νέας έκθεσης του Γιάννη Αδαμάκου «9 Λούμεν». Ο ζωγράφος, κατά τη διάρκεια της συνέντευξής μας με ξενάγησε στον ισόγειο εκθεσιακό χώρο του Μουσείου Μπενάκη και μου εξήγησε σε τι αναφέρεται ο τίτλος της. «Το λούμεν αποτελεί μονάδα μέτρησης της ροής μιας φωτεινής πηγής, ενώ 9 είναι η ισχύς στην οποία φτάνει το φως ενός κεριού». Στην είσοδο συναντάμε ένα απόσπασμα από κείμενο του Τανιζάκι, «που αποτελεί και το κλειδί της έκθεσης», όπως μου αναφέρει. «Κάπως έτσι θα ήθελα να διατυπώσω την αξία που έχει το φως σε μια μικρή ποσότητα και να περιγράψω την ατμόσφαιρα που δημιουργείται όταν τα μάτια μας δεν τυφλώνονται από πολλά βατ». Βασικό υλικό στα σχέδια του Αδαμάκου είναι ο γραφίτης, ενώ φροντίζει να τον συνδυάσει με λάδι στα μεγαλύτερα έργα του. «Δεν ακολουθώ κάποια συγκεκριμένη διαδικασία παραγωγής ενός έργου», μου αποκαλύπτει. «Προσπαθώ να αποδώσω την αγωνία που έχει κανείς μπροστά σε μια λευκή επιφάνεια, είτε πρόκειται για μουσαμά είτε για χαρτί, και αυτή είναι η πραγματική

πρόκληση για μένα. Δεν έχω ρεαλιστική διάθεση αναπαράστασης εικόνων και με απασχολεί περισσότερο ο χώρος, η σύνθεση, το φως και η σκιά σε μια αφαιρετική κατάσταση. Οι φιγούρες ή τα αντικείμενα προκύπτουν στην πορεία». Ωστόσο, του επισημαίνω πως στην έκθεσή του αυτή απουσιάζουν σε μεγάλο βαθμό οι φιγούρες, κάτι που, όπως μου δηλώνει, ήταν ηθελημένο: «Στόχος μου ήταν να αποδώσω την ατμόσφαιρα και το φως κατά κύριο λόγο στη δουλειά μου αυτή και, καθώς το ελάχιστο περίγραμμα είναι αναγνωρίσιμο και μπορεί να σε παρασύρει στην ιστορία του, το απέκλεισα σε μεγάλο βαθμό». Καθώς κατευθυνόμαστε στο δωμάτιο με τα ασπρόμαυρα σχέδια, μου εξηγεί πως ο χώρος αυτός θα μπορούσε να αποτελέσει μια δική του προσωπική εκδοχή ενός βίντεο. Πραγματικά, τα έργα παραπέμπουν σε σειρά από καρέ, ενώ ο εναλλασσόμενος φωτισμός τούς δίνει κίνηση. «Ουσιαστικά ξεδιπλώνεται μια ιστορία φωτός και σκιάς στον χώρο αυτό», σημειώνει. «Οταν εργάζομαι, μου αρέσει να αυξομειώνω το φως και έτσι αναπαράγω αυτή τη διαδικασία στο σκοτεινό δωμάτιο». Στο παρελθόν τον ενδιέφερε η συνομιλία με καλλιτέχνες όπως ο Μπέικον, ο Τέρνερ και ο Μονέ, ωστόσο το τελευταίο διάστημα τον έχει απασχο-

λήσει ο Ρόθκο. Του θυμίζω πως ο Αμερικανός εξπρεσιονιστής είχε περιγράψει τόσο την παραγωγική διαδικασία όσο και την επικοινωνία του με το κοινό ως θρησκευτική εμπειρία. «Πραγματικά έτσι είναι», συμφωνεί. «Δημιουργείται αυτό το αίσθημα κατάνυξης μπροστά από τα έργα του. Θεωρώ, πραγματικά, πως το υπέρτατο που μπορείς να πετύχεις είναι να προκαλέσεις συγκίνηση, θέτοντας ελεύθερο το υποσυνείδητο και δημιουργώντας μια ονειρική ατμόσφαιρα». Κλείνοντας, τον ρωτάω πώς εκλαμβάνει τη σύγχρονη οικονομικοπολιτική συνθήκη ως καλλιτέχνης αλλά και ως πολίτης και ποια ενδεχομένως θα ήταν η δική του πρόταση, η δική του συμβουλή. «Πρέπει να πάμε πίσω και να ανακαλύψουμε ξανά αυτά που θεωρούμε περιττά και δύσκολα. Να τα αναζητήσουμε στον τρόπο που μας μεγάλωσαν, στον Παπαδιαμάντη και σε τόσα άλλα και να ξεκινήσουμε από την αρχή χωρίς πολλά φώτα και τυμπανοκρουσίες, απλά με ένα κερί. Πρέπει να αντιληφθούμε πως η έκπτωση αξιών γεννά την κρίση και πως, αν στην πορεία έχουν χαθεί όσα μας έδιναν προοπτική, ασφαλώς δεν φταίνε οι άλλοι. Η αυτοκριτική μπορεί να είναι δύσκολη, αλλά είναι απαραίτητη».

Κείμενο: Γιάννης Μαυρογιώργος / Φωτογραφία: Βαγγέλης Λαΐνας

01- 07.03. 2013

Πραγματικότητα πιο σκοτεινή από τη φαντασία Γιος του ράφτη του Τίτο, αλλά ένθερμος πολέμιος του κομμουνισμού και κάθε ολοκληρωτισμού, πολίτης μιας χώρας που πια δεν υπάρχει στο χάρτη, της Γιουγκοσλαβίας, Γάλλος από επιλογή, με Βόσνιο πατέρα και Τσέχα μητέρα, ο Ενκι Μπιλάλ είναι ένας από τους πιο εμβληματικούς Ευρωπαίους δημιουργούς κόμικς των τελευταίων δεκαετιών. Η γυναίκα, το σεξ, η σχέση βίας, εξουσίας και θρησκείας, ο πόλεμος είναι ορισμένες μόνο από τις θεματικές που τον έχουν απασχολήσει στα 40 χρόνια που ασχολείται με τη δημιουργία κόμικς. Σκιτσάροντας πάνω σε σενάρια άλλων, αρχικά, και δημιουργώντας τις δικές του ολοκληρωμένες ιστορίες από τα μέσα της δεκαετίας του '80 και έπειτα, ο Μπιλάλ περιγράφει το παρόν και το μέλλον με ολοένα και πιο ζοφερά χρώματα. Με αφορμή την παρουσία του στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση στις 27 Φεβρουαρίου, ο Μπιλάλ μίλησε στη “Μ” για την ιδιαίτερη, πολύχρωμη, αλλά πάντα σκοτεινή παλέτα που χαρακτηρίζει το έργο του και τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα. Νομίζω πως η πραγματικότητα είναι πιο σκοτεινή από τον κόσμο που απεικονίζω εγώ. H οπτική μου του κόσμου, της πραγματικότητας, είναι αρκετά ρεαλιστική, παρόλο που παρουσιάζεται σχετικά μετατοπισμένη και προβάλλεται στο κοντινό μέλλον. Αυτή η μετατόπιση αφήνει χώρο και για τον προβληματισμό του αναγνώστη, πέρα από τη δική μου οπτική, δημιουργεί έναν διάλογο μεταξύ του έργου και του αναγνώστη. Λένε για τη δουλειά μου ότι είναι αρνητική, σκοτεινή ή απαισιόδοξη. Πάντα απαντάω με μια αξιοσημείωτη φράση, παρόλο που δεν ξέρω ποιος την είπε πρώτος: «Ενας απαισιόδοξος είναι ένας αισιόδοξος που κατάλαβε». Ξαναλέω, ο κόσμος είναι πολύ χειρότερος από ό,τι τον δείχνω. Πιστεύω πως όλα τα θέματα που προσεγγίζω, από την αρχή μάλιστα, συνδέονται κάπως με τη δική

μου ζωή. Η εμμονή με τη δικτατορική εξουσία προέρχεται μάλλον από την παιδική μου ηλικία στο Βελιγράδι και την κουλτούρα των ανατολικών χωρών και του κομμουνισμού. Τα κύρια στοιχεία που εμφανίζονται, για παράδειγμα, στον «Υπνο του Τέρατος» προέρχονται από την επικαιρότητα της δεκαετίας του '90 της διάλυσης της χώρας μου, της Γιουγκοσλαβίας. Αυτός ο τρομερός πόλεμος με προβλημάτισε σχετικά με τον σκοταδισμό, τις υπερβάσεις γενικά του ανθρώπου. Πιστεύω πως κάθε φορά τρέφομαι από τις εξελίξεις της επικαιρότητας, των κοινωνιών, τις εξελίξεις της γεωπολιτικής, του κόσμου. Λειτουργώ σαν ένα σφουγγάρι, όπως και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες: σφουγγάρια που χωνεύουν τις εξωτερικές επιρροές τους και τις ξαναβγάζουν με τον τρόπο τους. Το κάνω προβάλλοντας τις ιστορίες μου στο κοντινό μέλλον, αλλά βάζω πάντα έναν καθρέφτη, αναφορές στο παρελθόν. Ουσιαστικά, πάντοτε μιλάω για μας, για το παρόν μας και το παρελθόν μας. Εξού και οι εμμονές με τη μνήμη, τον πόλεμο, τις δικτατορίες και την εξουσία. Ο άνθρωπος έχει εμμονή με την εξουσία. Σήμερα η εξουσία ασκείται από το χρήμα και βλέπουμε πού οδηγεί αυτό. Είναι μια μορφή δικτατορίας, βλέπουμε πού βρίσκεται η Ελλάδα, πού βρίσκεται η Ευρώπη. Από αυτή την οπτική, ο καπιταλισμός δεν απέχει ιδιαίτερα από τον κομμουνισμό. Το χρήμα ασκεί εξουσία με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν οι ιδεολογίες που εξαφανίστηκαν. Το χρήμα ασκεί βία και οι άνθρωποι είναι πάντα τα θύματα αυτής της βίας. Νιώθω Γιουγκοσλάβος. Είμαι γιουγκοσλαβικής καταγωγής, μου αρέσει η ιδέα αυτού του μείγματος εθνικοτήτων. Δεν είμαι ιδιαίτερα νοσταλγικός, αλλά πιστεύω πως ήταν τόσο κρίμα και τρομερά κυνικός ο τρόπος που άφησαν αυτή τη χώρα να εκραγεί και να καταρρεύσει. Οπότε νιώθω Γιουγκοσλάβος, λίγο από όλα, θα έλεγε κανείς, λίγο Σέρβος, λίγο Κροάτης, Βόσνιος από τον πατέρα μου, Τσέχος από τη μητέρα μου. Νιώθω μια βαθιά σύνδεση με αυτή τη χώρα, νιώθω πως προέρχομαι από κει. Είμαι όμως και Γάλλος. Η Γαλλία είναι έδαφος άσυλου, πολιτισμού. Τα γαλλικά

αντιπροσωπεύουν τη γλώσσα έκφρασής μου, της γραφής μου. Η γραφή είναι κάτι πολύ σημαντικό για μένα. Και φυσικά νιώθω Ευρωπαίος, αλλά δυστυχώς είμαι βαθιά απογοητευμένος από αυτή την Ευρώπη, από τη βραδύτητά της, από τον κυνισμό της. Δεν λειτουργεί, γιατί τα βραχυπρόθεσμα συμφέροντα είναι πάντα πιο σημαντικά και περνάνε πάντα μπροστά από αυτό που θα έπρεπε να είναι ο κύριος στόχος μας, ο σεβασμός του ανθρώπου. Αυτή η ανικανότητα της Ευρώπης να δώσει ένα ευρύτερο όραμα προκαλεί φυσικά και την άνοδο του εθνικισμού, του λαϊκισμού. Νομοτελειακά, όταν η οικονομία δεν πάει καλά, όταν οι πολίτες δεν είναι ικανοποιημένοι -και έχουν λόγο να μη νιώθουν ικανοποιημένοι, είναι φυσιολογικό-, έχουμε τα άκρα που ξυπνάνε, τις εξτρεμιστικές ιδεολογίες. Το αγαπημένο πεδίο δράσης του λαϊκισμού, εξάλλου, είναι η αδυναμία του ανθρώπου να αντεπεξέλθει στις ανάγκες του, η απογοήτευσή του. Είναι δυστυχώς μια αντίδραση σχεδόν μηχανική. Είναι κρίμα, γιατί όλοι πιστεύαμε στο όραμα της Ευρώπης μετά τον απαίσιο Β΄ Παγκόσμιο, μετά την εμπειρία του ναζισμού. Τελικά, όμως, υπάρχουν παντού αυτά τα φαινόμενα ακροδεξιάς, στη Βόρεια Ευρώπη, στον νότο, ανατολικά, παντού. Και στην Ελλάδα, φυσικά, με τη Χρυσή Αυγή. Δεν νομίζω ότι είναι σύμπτωση πως η χώρα που υποφέρει περισσότερο οικονομικά -σήμερα η Ελλάδα- παίρνει αυτή την τροπή. Στην Ιταλία θα γίνει το ίδιο, στη Γαλλία έχουμε επίσης το Front National (το Εθνικό Μέτωπο) που, αν και έχει χαλαρώσει τις θέσεις του, παρόλα αυτά παραμένει ένα ακροδεξιό κίνημα. Οπότε πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί και αυτό είναι αποτέλεσμα της ανικανότητας των Ευρωπαίων να διαχειριστούν και να προτείνουν ένα ολοκληρωμένο και συνεκτικό όραμα για την Ευρώπη.

Κείμενο: Κίκα Κυριακάκου / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

Νομάς καλλιτέχνης με ταυτότητα ελληνική Ο εικαστικός Στέφανος Τσιβόπουλος αποτελεί έναν σύγχρονο πολίτη του κόσμου, μοιράζοντας τον χρόνο του μεταξύ Αμστερνταμ, Αθήνας και Νέας Υόρκης. Βραβευμένος με το βραβείο Golden Cube στο 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Kasseler και με συμμετοχές στη Μανιφέστα και στο Centre Pompidou, είναι ο καλλιτέχνης που πρόκειται να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη φετινή Μπιενάλε της Βενετίας. Η ανάληψη ενός τέτοιου έργου, την επιμέλεια του οποίου θα υπογράψει η ιστορικός τέχνης Συραγώ Τσιάρα, γεννά ενθουσιασμό αλλά και ευθύνη. Κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας, ένα ηλιόλουστο μεσημέρι στο καφέ του Μουσείου Μπενάκη, μου περιέγραψε το έργο που πρόκειται να παρουσιάσει. «Ονομάζεται ‘Ιστορία Μηδέν’ και αποτελείται από ένα σπονδυλωτό φιλμ τριών αυτόνομων ιστοριών και ένα αρχείο. Οι ιστορίες αυτές, μολονότι δεν συνδέονται αφηγηματικά, έχουν μια εννοιολογική σύνδεση και αποτελούν ένα σχόλιο σε έννοιες χρηματικής συνδιαλλαγής, όπως είναι η αξία και η υπεραξία. Δίνεται μια πρόταση μέσα από το έργο αυτό πως ενδεχομένως μια διαφορετική προσέγγιση στο πρόβλημα να αποτελέσει δίοδο για να εξαλειφθεί η ίδια η κρίση που βιώνουμε».

Η κρίση τον απασχόλησε και στην πρόσφατη ατομική έκθεσή του στο Παλαιό Ελαιουργείο Ελευσίνας. Τα σημεία στα οποία στάθηκε εκεί ήταν τόσο η αρχαία και νεότερη ιστορία της περιοχής, όσο και η βιομηχανική της παράδοση. «Το κομμάτι της βιομηχανίας είναι άρρηκτα δεμένο με την οικονομία και την πολιτική και με ενδιέφερε πολύ να το παρουσιάσω, καθώς είναι συνυφασμένο και με την τρέχουσα κρίση. Ηθελα να δημιουργήσω ένα έργο που να αντιδρά, που να συνομιλεί, που να διαφωνεί και να επεμβαίνει στην κρίση. Καταγράφηκε μια μεταιχμιακή κατάσταση με υλικό από την απεργία των χαλυβουργιών, από τα εργοστάσια που καταρρέουν και από το βεβαρημένο περιβάλλον», μου εξηγεί. Παρά το γεγονός ότι αναγκάζεται να μοιράζει τον χρόνο του σε διαφορετικές χώρες, ο Ελληνας καλλιτέχνης έχει σαφή εικόνα και άποψη γύρω από την παρούσα κοινωνικοπολιτική και οικονομική πραγματικότητα της χώρας. Η παρουσία του, άλλωστε, στην ελληνική καλλιτεχνική σκηνή είναι σημαντική (1η Μπιενάλε της Αθήνας, ΕΜΣΤ, Ιδρυμα ΔΕΣΤΕ κά.) και ο ίδιος επηρεάζεται από τις δυσκολίες, τα προβλήματα και τις προκλήσεις που θέτει η νέα συνθήκη. Αντιλαμβάνεται, ωστόσο, και τη θετική της εκδοχή. «Σε καλλιτεχνικό επίπεδο αυτό που διενεργείται στην Ελλάδα είναι μια σύμπραξη μεταξύ καλλιτεχνών και ομάδων, μια αλληλεγγύη

την οποία βρίσκω πολύ σπουδαία. Το προϊόν που παράγεται την περίοδο αυτή διαθέτει έντονο κοινωνικό χαρακτήρα, κάτι που δεν συνέβαινε σε αυτόν τον βαθμό πριν από δέκα χρόνια. Υπάρχει μια νέα διαπραγμάτευση γύρω από τις προθέσεις της τέχνης και το σε ποιον απευθύνεται. Λόγω των ιστορικών στιγμών που ζούμε η τέχνη ανθεί, η δημιουργικότητα, η επικοινωνία και ο διάλογος αντί να φθίνουν γίνονται πιο έντονοι και ουσιαστικοί. Το προσωπικό έργο αλλά και το ατομικό συμφέρον ταυτίζεται τέτοιες περιόδους με το κοινωνικό». Λίγο πριν τελειώσουμε τη συνέντευξη, μου ανακοινώνει πως την επόμενη ημέρα θα ταξιδέψει για Αμστερνταμ. «Υπάρχει μια διαφοροποιημένη πλέον στάση στο εξωτερικό, η οποία δεν είναι απαραίτητα κακή», επισημαίνει. «Ολοι ενδιαφέρονται να μάθουν τι συμβαίνει στην Ελλαδα της κρίσης και παίρνουν θέση. Νιώθω πλέον να με ταυτοποιούν με μια συνθήκη πολιτική και οικονομική, την οποία καλούμαι να την εξηγήσω μέσα από τα μάτια ενός Ελληνα που περιφέρεται στον κόσμο. Δεν το εννοώ αυτό ασφαλώς με καμία διάθεση ελληνοπρέπειας, καθώς όλοι πλέον δρούμε σε ένα παγκοσμιοποιημένο πεδίο. Και μολονότι μου πήρε καιρό να αποδεσμευτώ από το δίπολο του αν είμαι Ολλανδός ή Ελληνας καλλιτέχνης, έχω κατοχυρώσει πλέον πως αποτελώ έναν νομάδα με ελληνική ταυτότητα. Για μένα αυτό είναι μια προσωπική κατάκτηση».

Κείμενο: Empty Frame / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

01- 07.03. 2013

Eβίβα Ρεμπέτες Mια εικόνα: «Ξημερώματα σε κάποιο σκοτεινό σοκάκι η πόλη αναστατώνεται από ποδοβολητά και ήχους από σφυρίχτρες, καθώς η αστυνομία κυνηγάει τους ‘παράνομους’ ρεμπέτες για τον ‘έκλυτο βίο’ τους επιβάλλοντας μια φαιδρή νομιμότητα της εποχής». Στο ίδιο κάδρο μουσικοί, πρόσφυγες, πόρνες, χασικλήδες, νταβατζήδες, αλήτες και μάγκες, κλέφτες και αστυνόμοι υπό τον ήχο μιας αργόσυρτης, βαριεστημένης και ελαφρώς φάλτσας πενιάς χάνονται μέσα στον καπνό του ναργιλέ και στις σκιές του αστικού τοπίου την εποχή της βίαιης γνωριμίας, αλλά και σύγκρουσης δύο διαφορετικών κόσμων. Κάπου εκεί μέσα ο Μπάτης, ο Στελλάκης, ο Παγιουμτζής και ο Μάρκος, μύθοι και πραγματικό-

τητα μιας εποχής που σημάδεψε ανεπανόρθωτα την ελληνική κοινωνία και εδραίωσε μια άκρως αυθεντική υποκουλτούρα. Πριν την αρπάξουν, τη λογοκρίνουν και τη «γυαλίσουν» ελαφρώς για να σερβιριστεί αργότερα ως διαφορετικό, προσκυνημένο και νομοταγές έδεσμα στη μικροαστική Ελλάδα και την υψηλή της κοινωνία. Ετσι, ώστε να είναι απαλλαγμένη πλέον από τους πονοκεφάλους άλλων περασμένων εποχών, στο πλαίσιο μιας ακόμη «εθνικής συμφιλίωσης» με άλλους κανόνες, εκείνους των νικητών, που επιτρέπουν να ακουστεί του «Βοτανικού ο Μάγκας», ο «Πασατέμπος», το «Ούζο και χασίς» και άλλα πολλά και πρώην απαγορευμένα ακόμη και στο Μέγαρο Μουσικής. Σε έναν «τεκέ» διαφορετικό από τους άλλους, που δεν επιτρέπεται καν το συμβατικό κάπνισμα... Το ρεμπέτικο τραγούδι, παρά τον πόλεμο που δέχτηκε ως είδος μουσικής τουλάχιστον μέχρι τη

δεκαετία του ’50, κατάφερε και έμεινε ζωντανό, κυρίως από τους ανθρώπους που το υπηρέτησαν, αλλά και από το γεγονός ότι υπήρξε κάτι παραπάνω από μια μουσική φόρμα. Ηταν δηλαδή ένα κοινωνικό φαινόμενο, μια εναλλακτική κουλτούρα και μια καθαρά λαϊκή αστική μουσική, που είχε σημαία της, πέρα από την αταξία και την παρανομία, την ελευθερία. Αυτός, λοιπόν, ο χαρακτήρας της ήταν πάντα σημείο αναφοράς για μας και συνδέεται άμεσα με τα βιώματά μας ως παιδιά της πόλης, του Πειραιά, της Νίκαιας, της Πλάκας και του Κέντρου, περιοχές στις οποίες εμείς μεγαλώσαμε. Και φυσικά στη δική μας σκέψη σχετίζεται με μια άλλη γνήσια έκφραση της αστικής παράδοσης, τη μεγάλη μας αγάπη, τη ροκ μουσική.

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης

01- 07.03. 2013

45 χρόνια... θαύματα «Οι μουσικές του Βασίλη Δημητρίου είναι χαρακτηριστικές της ποιότητας και του ήθους του», έγραφε ο Τάσος Καραντής σε μια κριτική για τις «Συντομογραφίες» πριν από περίπου δύο χρόνια. Και εκεί ακριβώς αισθάνομαι ότι βρίσκεται και το συγκριτικό πλεονέκτημα του Βασίλη Δημητρίου. Δεν έχουμε να κάνουμε απλά με έναν σπουδαίο συνθέτη. Εχουμε να κάνουμε με έναν σπουδαίο άνθρωπο. «Δεν προσπάθησα να προβάλω το έργο μου. Μεγάλωσα σε μια εποχή όπου ο πρωταρχικός στόχος δεν ήταν να γίνεις κάτι, αλλά να φτιάξεις κάτι», μου απαντά, όταν του λέω ότι οι περισσότεροι τον γνωρίζουν μέσα από τις μουσικές και τα τραγούδια που έχει γράψει για τις εμβληματικές τηλεοπτικές σειρές του Κώστα Κουτσομύτη («Βαμμένα κόκκινα μαλλιά», «Πρόβα νυφικού», «Ο μεγάλος θυμός» κά.). Το πραγματικό μουσικό του έργο, όμως, είναι απείρως μεγαλύτερο. «Είχα την τύχη να γράψω μουσική για πολύ σημαντικές παραστάσεις. Να γράψω μουσική για σειρές που αλλάξανε τον ρου της ελληνικής τηλεόρασης. Να γράψω τραγούδια πριν από 45 χρόνια, που τα τραγουδάνε ακόμα και σήμερα. Αυτό είναι η μεγαλύτερη τιμή για έναν καλλιτέχνη. Να ζει το έργο του μέσα στον χρόνο ή ακόμα και να χάνει ένα έργο τον δημιουργό του, τον συνθέτη του και να ανήκει στον κόσμο πια», μου εξηγεί. Τον θαυμάζω όχι μόνο για το πολύ σημαντικό μουσικό του έργο. Τον θαυμάζω ακόμα περισσότερο για τη στάση ζωής του. Χαμηλών τόνων, μακριά από τα φώτα από επιλογή, έντονα πολιτικοποιημένος, αλλά χωρίς να εκμεταλλευτεί ούτε στιγμή την πολιτική του ταυτότητα. «Ποτέ δεν τάχθηκα σε ένα κόμμα. Είχα την ιδεολογία μου. Ημουν και παραμένω αριστερός. Η αριστερά δεν ήταν μόνο μια οικονομικοκοινωνική θεωρία, αλλά και μια άλλη συμπεριφορά, ηθική και αισθητική». Δεν του αρέσει να περιαυτολογεί, να αυτοηρωοποιείται. «Δεν μπορώ να καυχηθώ ότι κυνηγήθηκα πολύ στη Χούντα. Είχα και εγώ τις περιπέτειές μου

με τη λογοκρισία, αλλά δεν συνελήφθηκα», μου ομολογεί σε αντίθεση με αρκετούς συναδέλφους του, που ούτε αυτοί κυνηγήθηκαν όσο θέλουν να προβάλλουν προς ενίσχυση του αγωνιστικού τους προφίλ. Η συνάντησή μας γίνεται με αφορμή τη συναυλία του στο Παλλάς στις 4 Μαρτίου για τα 45 χρόνια του στη δισκογραφία. Από το «Ω, τι κόσμος μπαμπά» μέχρι τις «Συντομογραφίες», με τις φωνές του Μητσιά, του Θηβαίου, του Πασχαλίδη, της Αντωνοπούλου και της Σαΐα. Προσθέστε και εννέα με δέκα ορχηστρικά και τραγούδια σε πρώτη δημόσια εκτέλεση. Οταν έφτασε στα χέρια μου το δελτίο Τύπου, χαμογέλασα πλατιά. Ιδανική ευκαιρία για να τον συναντήσω, σκέφτηκα. Τον ρωτάω για τον τίτλο της συναυλίας «Σ’ αυτή τη χώρα των θαυμάτων». «Είναι από ένα τραγούδι σε στίχους του Κώστα Γεωργουσόπουλου. Είναι μια χώρα που κάνει θαύματα, έχει απότομες εναλλαγές. Δυστυχώς, είμαστε περίεργος λαός και τώρα έχουμε γίνει ακόμα πιο περίεργος. Εχει αλλοιωθεί η φυσιογνωμία της φυλής μας τα τελευταία 15-20 χρόνια. Και δεν ξέρω αν θα έχει επιστροφή εύκολα αυτό το πράγμα», μου λέει. Τον ακούω απογοητευμένο και έντονα προβληματισμένο με τη σημερινή εποχή. «Ο κόσμος έχει παγώσει και δεν αντιδράει. Δεν υπάρχει ελπίδα. Είναι τραγικό αυτό. Μακάρι κάποια στιγμή να ξυπνήσουμε και να κάνουμε κάτι. Δεν μπορεί να μείνει έτσι», μου τονίζει και συνεχίζει: «Είναι κακή εποχή, δεν μπορεί να παραγάγει έργο. Δεν είναι απλώς μια δύσκολη εποχή που συνήθως σε τέτοιες συνθήκες παράγουν έργο οι πνευματικοί άνθρωποι. Είναι μια εποχή νεκρή». «Το λάθος που κάνουν οι σημερινοί νέοι είναι ότι υποχρεώνονται να κάνουν συλλογικές δουλειές γιατί δεν βρίσκουν δουλειά. Εμείς δεν το κάναμε ακριβώς επειδή δεν βρίσκαμε δουλειά, αλλά επειδή θέλαμε να κάνουμε κάτι άλλο από αυτό που μας προτείνανε. Αλλά βάζαμε μέσα και δυο τρεις ανθρώπους της προηγούμενης γενιάς, που είχαν μεγαλύτερη εμπειρία από εμάς. Οι νέοι σή-

μερα δεν συνεργάζονται με παλιότερους, αλλά μόνο μεταξύ τους. Αυτό είναι λάθος. Χάνουν χρόνο. Δεν κερδίζουν από την εμπειρία του μεγαλύτερου», μου εξηγεί. Προσπαθώ να δικαιολογήσω τη γενιά μου επισημαίνοντάς του ότι οι νέοι χρεώνουν στους μεγαλύτερους τη σημερινή κατάληξη. «Το ότι ευθύνομαι που φτάσαμε ως εδώ δεν αναιρεί την εμπειρία μου», μου υπενθυμίζει. «Πέσαμε στην κλίμακα του ίσου. Δεν έχει κανένας ένα πρότυπο μπροστά. Σήμερα ένας μουσικός που γράφει μουσική ποιον έχει για πρότυπο; Εγώ είχα τον Χατζιδάκι. Οι νέοι σήμερα είναι τόσο αγανακτισμένοι που καταστρέφουν τα αγάλματα. Αυτό όμως δεν είναι η λύση», τονίζει και αμέσως σπεύδει να προλάβει τη σκέψη μου. «Δεν μιλάω σαν συντηρητικός. Είμαι πολύ πιο προοδευτικός από όσο φαίνεται ο λόγος μου. Η λύση όμως δεν είναι να καις. Η λύση είναι να δημιουργείς. Το θέμα είναι να συζητήσεις και να τα βρεις με τον εαυτό σου, με τον γέρο σου, με τον φίλο σου...» Οταν του επισημαίνω ότι τις τελευταίες δύο δεκαετίες ο ρόλος του συνθέτη στη δισκογραφία έχει παραγκωνιστεί, μου απαντά με νόημα: «Τα πράγματα προγραμματίζονται. Δεν είναι σαν και εμάς. Αργήσαμε να το καταλάβουμε αυτό. Θέλανε να διώξουν τους συνθέτες από τη μέση για οικονομικούς, για πολιτικούς λόγους. Ποτέ δεν έγραψα κανένα τραγούδι για τραγουδιστή. Και όταν τύχαινε να ξέρω ότι κάποιος συγκεκριμένος θα τραγουδήσει τα τραγούδια μου, ποτέ δεν τον είχα στο μυαλό μου. Εγραφα για μένα». Τον αισθάνομαι πλήρη, ακόμα ανήσυχο δημιουργικά, αλλά ήσυχο με τη συνείδησή του. «Δεν έχω τύψεις, γιατί δεν πούλησα κανέναν. Το κρασάκι το πίνω για το κέφι μου και όχι για τις τύψεις μου το βράδυ. Οταν έχω αϋπνίες, τις έχω επειδή σκέφτομαι τα καλλιτεχνικά και βιοποριστικά μου θέματα, όχι από ενοχές», μου εξηγεί. Πόσο πολύτιμο και αυτό... Το πιο πολύτιμο.

Κείμενο: Αργυρώ Μποζώνη / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

Η αγάπη τελειώνει Η Ντέα Λόερ είναι μία από τις πιο γνωστές θεατρικές συγγραφείς στην Ευρώπη. Στα έργα της, συχνά, αντλεί τα θέματά της από μύθους της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Το 1999 γράφει το “Manhattan Medea”, με αφετηρία μια χώρα της Ανατολικής Ευρώπης σε πόλεμο, συνθέτοντας το αρχαίο με το σύγχρονο, μιλώντας στη γλώσσα του σήμερα για όλα εκείνα που πραγματεύεται ο αρχαίος μύθος: το πάθος για ζωή, τη διαφορετικότητα, την ξενοφοβία, την πάλη των φύλων, τον όρκο, την απληστία, την αδικία, τον έρωτα, την προδοσία. Από την τραγωδία του Ευριπίδη, η Λόερ διατηρεί τα χαρακτηριστικά του πάθους, της πίστης και των αμετακίνητων συναισθημάτων, τη σύνδεση αίματος, μεταφέροντάς τα στο ζοφερό τοπίο της αφιλόξενης αμερικανικής κοινωνίας. Και μαζί, σαν αποσκευή, περιγράφει τα όνειρα που διαψεύδονται στο χωνευτήρι της άλλης, της μεγάλης, της δύσκολης μεγαλούπολης. Τον ρόλο του Ιάσονα στην παράσταση «Μήδεια του Μανχάταν» που σκηνοθετεί η Εφη Θεοδώρου κρατά ο Αντρέας Κοντόπουλος. Του ζητήσαμε να μας μιλήσει για τον ήρωα που ενσαρκώνει και για τους χαρακτήρες του έργου της Ντέα Λόερ. Ο Ιάσονας δεν είναι ένας θετικός ήρωας με την τρέχουσα έννοια. Είναι ένας σκληρός άνθρωπος,

μια προσωπικότητα που συντρίβεται μέσα σε μια άθλια καθημερινότητα. Το παρελθόν τόσο του Ιάσονα όσο και της Μήδειας στο έργο κάθε άλλο παρά βασιλικό είναι. Εχουν αφήσει πίσω τους μια πατρίδα στις φλόγες και κάνουν τα πάντα προκειμένου να επιβιώσουν. Ξεκινούν έχοντας ήδη πίσω τους έναν φόνο, καθώς ο Ιάσονας σκοτώνει τη μητέρα του προκειμένου να γλιτώσει από τη μανία των εχθρών, όταν το χωριό του αφανίζεται. Εχει κλέψει τα χρήματα του πατέρα του, έχει μαζί του μια έγκυο γυναίκα στο καράβι και για να συνεχίσουν το ταξίδι αναγκάζονται και σκοτώνουν τον αδερφό της Μήδειας. Οταν φτάνουν στην υποτιθέμενη δική τους Γη της Επαγγελίας, είναι φορτωμένοι με εγκλήματα, είναι σχεδόν καταδικασμένοι από τα μεγάλα μυστικά που μοιράζονται. Η εγκατάσταση και η ζωή τους στην Τσάιναταουν τους επιφυλάσσει μεγαλύτερες δυσκολίες, σε ένα περιβάλλον σχεδόν απόλυτης ευτέλειας. Αναρωτιέται κανείς αν αυτό το αμετακίνητο των αισθημάτων μπορεί να επιβιώσει σε ένα τόσο ζοφερό περιβάλλον. Αν η αγάπη, η πίστη, η αφοσίωση μπορούν να διατηρηθούν ως αξίες αναλλοίωτες, όταν η ανάγκη της επιβίωσης με κάθε τρόπο είναι επιτακτική και απολύτως απαραίτητη. Για μένα, σήμερα, το να μιλήσεις σε κάποιον άνθρωπο για τον έρωτα και να τον συνδυάσεις με το αμετάβλητο και το απόλυτο, θα ακουστεί κάπως

παράταιρο στο περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε. Εκ των πραγμάτων, ο έρωτας καταρρέει και φθείρεται με τον καιρό μέσα στην καθημερινότητα, όταν αυτή είναι τόσο πιεστική σε σχέση με την επιβίωση. Αυτό που καταλαβαίνω μέσα από τον ρόλο για την προσωπικότητα του Ιάσονα είναι το ότι πρόκειται για έναν σκληρό άντρα που αγαπάει τη Μήδεια και με έναν τρόπο θέλει να τη φροντίζει παρά την απόφασή του να παντρευτεί μια άλλη γυναίκα, την κόρη του «μαφιόζου» της περιοχής, πράγμα που θα του εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον. Στο έργο της Ντέα Λόερ οι σχεδόν ρεαλιστικοί χαρακτήρες του Ιάσονα και της Μήδειας έρχονται σε αντίθεση με τους χαρακτήρες που πλάθει η συγγραφέας στον περίγυρο. Οι περιφερειακοί ήρωες, ονειρεύονται και πράττουν ανεξάρτητα με τις συνθήκες της άθλιας καθημερινότητάς τους, πιστεύουν σε ουτοπίες και συνδέουν τις ρεαλιστικές εικόνες με τις ποιητικές. Στο μεγάλο ερώτημα για το αν η αγάπη μπορεί να είναι αμετακίνητη, αμετάβλητη, βαθιά, σταθερή και για πάντα απαντά η ίδια η καθημερινότητα, το περιβάλλον, η ζωή γύρω μας. Η Ντέα Λόερ απλώς υπογραμμίζει τη ρευστότητα των αισθημάτων που επιβαρύνονται καθημερινά από τον χρόνο και τις συνθήκες του. Στην παράσταση που κάνει πρεμιέρα στις 4 Μαρτίου στο Από Μηχανής Θέατρο, τον ρόλο της Μήδειας κρατά η Ιωάννα Παππά και τους υπόλοιπους ρόλους ο Παντελής Δεντάκης.

Κείμενο / Φωτογραφία: Γιώργος Παπαστογιαννούδης

01- 07.03. 2013

Success story Ο Δημήτρης Παπαδημητριάδης είναι ψυχίατρος. Οχι ότι θα ήταν απίθανο να τον συναντήσω για αυτή του την ιδιότητα, αλλά το ραντεβού μας είχε άλλον σκοπό. Είναι ο άνθρωπος που έχει στήσει το maga.gr, ένα δημοφιλές blog που εξελίχθηκε σε περιοδικό ποικίλης ύλης και μέσω αυτού οι άνθρωποί του αποφάσισαν να διοργανώσουν τα e-awards, έναν θεσμό που ξεκίνησε πέρυσι και σκοπό έχει να βραβεύει το καλύτερο περιεχόμενο του διαδικτύου. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. «Ημουν gig από μικρός», λέει ο ίδιος. «Ασχολιόμουν από τα οκτώ μου με τους υπολογιστές και πριν ακόμα γεννηθεί το ίντερνετ, εκεί κάπου στη δεκαετία του '80, χρησιμοποιούσα ένα σύστημα που λεγόταν bulleting board system - ένα πρώιμο ίντερνετ, όπου οι υπολογιστές έπαιρναν τηλέφωνο ο ένας τον άλλον και επικοινωνούσαν μεταξύ τους. Αυτό κάποια στιγμή εξελίχθηκε στο οικιακό ίντερνετ. Η πρώτη σύνδεση που δόθηκε για οικιακή χρήση στην Ελλάδα ήταν μια δοκιμαστική πιλοτική σύνδεση 200 ανθρώπων στον Δημόκριτο και εγώ ήμουν ανάμεσα σε εκείνους που είχαν πάει έξω από την πόρτα του και παρακαλούσαν να είναι ένας από αυτούς. Τελικά μου έκαναν τη χάρη και έτσι ξεκίνησε η στενή μου ενασχόληση με το δίκτυο». Αυτό τον οδήγησε να πάρει πρωτοβουλίες και να οργανώσει το δίκτυο της ιατρικής σχολής

όταν φοιτούσε σε αυτήν. Αφού τελείωσε τις σπουδές του, ένιωσε την ανάγκη να φτιάξει ένα blog για να μπορεί να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ετσι, δημιουργήθηκε το maga.gr. «Η ιστορία με την οποία έγινε γνωστό το maga είναι ασυνήθιστη και γνωστή στους χρήστες του διαδικτύου. Είχα αγοράσει έναν υπολογιστή Apple που έβγαλε προβλήματα και οι εξουσιοδοτημένοι αντιπρόσωποι της εταιρείας στην Ελλάδα αρνήθηκαν να μου τον φτιάξουν. Τότε έγραψα ένα δηκτικό κείμενο για την εταιρεία και εκείνοι, προφανώς ενοχλημένοι, μου έκαναν αγωγή 200.000 ευρώ. Αυτό φυσικά έγινε tweet και το τι ακολούθησε με έκανε να κατανοήσω ακόμη περισσότερο τη δύναμη του διαδικτύου. Το hashtag που χρησιμοποιήθηκε έγινε παγκόσμιο trend στην κοινότητα, το θέμα βγήκε εκτός συνόρων με άρθρα σε μεγάλες εφημερίδες και blogs και τελικά η αγωγή αποσύρθηκε και μου ζήτησαν δημόσια συγγνώμη για την άστοχη και υπερβολική ενέργεια. Ολη αυτή η ιστορία, όμως, έφερε στο δικό μου blog πολλή επισκεψιμότητα. Οι συνεργάτες σήμερα είναι πάνω από 50 και είναι δημοσιογράφοι, επιστήμονες και καλλιτέχνες. Συμφωνήσαμε το blog μας να διαθέτει μόνο πρωτογενές υλικό και αυτό κράτησε το ενδιαφέρον του κόσμου». Η συνέντευξη της Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ που φιλοξενήθηκε στο maga είχε 150.000 likes στο Facebook. Αυτή η αποδοχή έκανε την ομάδα να

οργανώσει έναν θεσμό βράβευσης για blogs, για λογαριασμούς στα κοινωνικά δίκτυα, για τα καλύτερα άρθρα στο διαδίκτυο, για την καλύτερη μουσική που διατέθηκε μέσω του διαδικτύου και πολλές άλλες κατηγορίες. Ετσι, πέρυσι, για πρώτη φορά, έγιναν τα e-awards, με μια κριτική επιτροπή από αξιόλογους ανθρώπους της κοινωνικής, καλλιτεχνικής και διαδικτυακής ζωής. Τελικά, ο θεσμός αυτός κατάφερε να φέρει το domain του στα 100 πιο δημοφιλή ελληνικά domains. Οι χρήστες είναι αυτοί που θα ξεδιαλέξουν και θα προτείνουν τα καλύτερα της κάθε κατηγορίας. «Τώρα θα υπογράψουμε συμβόλαιο με την Google ως premium partners για το ΥouΤube και αυτό θα μας δώσει τη δυνατότητα να έχουμε ένα premium κανάλι όπου θα μπορούμε να στριμάρουμε, όχι μόνο την τελετή των e-awards, αλλά και διάφορα άλλα workshops με σκοπό να εκπαιδεύσουμε τους δημιουργούς περιεχομένου στο διαδίκτυο να έρθουν πιο κοντά στη φιλοσοφία των βραβείων. Να τους παροτρύνουμε, δηλαδή, να δουλέψουν περισσότερο προς την κατεύθυνση του πρωτογενούς περιεχομένου, να εντείνουν τη διάδραση με τους χρήστες κτλ». Η δεύτερη διοργάνωση των e-awards θα γίνει τον Μάιο και ήδη έχουν αρχίσει οι διαδικασίες ψήφισης του καλύτερου περιεχομένου στο διαδίκτυο για τη χρονιά που πέρασε. Stay tuned!

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

01- 07.03. 2013

ΚαταΛάθος... επιτυχία

Συνάντησα την ομάδα ΚαταΛάθος στα παρασκήνια της θεατρικής σκηνής του Faust. Από την πρώτη στιγμή ένιωσα πολλή και καλή ενέργεια από αυτά τα πέντε νέα παιδιά. Η 22χρονη Φωτεινή Αθερίδου, ο 25χρονος Ιωάννης Καπελέρης, ο 30χρονος Γιάννης Μπισμπικόπουλος, ο 23χρονος Κώστας Σιλβέστρος και η 25χρονη Φωτεινή Μπακλατζίογλου είναι οι απόφοιτοι της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν και κάπως, «κατά λάθος», όπως θα μου πουν, βρέθηκαν στη σκηνή με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου στην παράσταση “Supernova”. «Πρόκειται για δύο έργα σε μία παράσταση με τίτλο ‘Supernova’. Το πρώτο είναι το ‘Dying Sweetly’του Βασίλη Μαυρογεωργίου και το δεύτερο είναι δικό μου και λέγεται ‘Και μετά; Και μετά;’», μου εξηγεί η Φωτεινή Αθερίδου, η συγγραφέας και σκηνοθέτιδα του έργου «Και μετά; Και μετά;». Η κόρη του Θοδωρή Αθερίδη φαίνεται ότι κληρονόμησε από νωρίς το ταλέντο του μπαμπά της. Θέλω να μάθω και άλλα πράγματα για την παράσταση και η Φωτεινή Αθερίδου θα με βοηθήσει: «Το έργο κινείται γύρω από πέντε νέους ανθρώπους, πέντε ηθοποιούς. Υπάρχει ανταγωνισμός, άγχος, φόβος και μια ανατροπή. Ουσιαστικά, η παράσταση φωτίζει τον χαρακτήρα και τον φόβο του θανάτου». «Τι θα γίνει μετά; Πώς θα είναι μετά; Και όλα αυτά που ζω τώρα; Είναι όνειρο; Είναι εφιάλτης;» αναρωτιούνται οι ήρωες του έργου. Κανείς δεν ξέρει ποιος, πού, πότε και γιατί... «Υπάρχει απάντηση που δίνει ο καθένας για τον εαυτό του και αφορά κυρίως τους νέους ανθρώπους που προσπαθούν να δημιουργήσουν αυτή την περίοδο», υποστηρίζει η Φωτεινή Αθερίδου, ενώ ο Κώστας Σιλβέστρος προσθέτει: «Νομίζω, ταιριάζει πολύ και σε εμάς τους ίδιους που ήμασταν συμμαθητές στην ίδια σχολή. Μόλις αποφοιτήσαμε και τώρα αναρωτιόμαστε: ‘Και μετά; Και μετά;’». Η Φωτεινή Αθερίδου συμφωνεί και συμπληρώνει: «Πρόκειται για μια ελπιδοφόρα παράσταση. Και για τα δύο έργα μάς βοήθησαν από την πρώτη στιγμή κάποιοι άνθρωποι και τους ευχαριστούμε πολύ. Ο Θοδωρής Οικονόμου, που έγραψε τη μουσική στο ‘Και μετά; Και μετά;’, ο Παναγιώτης Τσεβάς

που έγραψε τη μουσική στο ‘Dying Sweetly’, ο Θανάσης Αλευράς, που είναι η φωνή στο έργο μου. Μας δίνει ελπίδα και δύναμη όταν βλέπουμε ότι άνθρωποι συσπειρώνονται και συνεργάζονται για ένα κοινό αποτέλεσμα».

τι έχει γίνει. Εμείς το διασκεδάζουμε πολύ, μας αρέσει που το απολαμβάνει ο κόσμος, αλλά δεν θέλουμε να καταλάβουμε κιόλας τι συμβαίνει. Το μαγικό είναι ότι δημιουργείται μια μεγάλη παρέα μαζί με τον κόσμο».

Ξεχωρίζω ιδιαίτερα την κοινή προσπάθεια αυτών των νέων ανθρώπων που είναι και φίλοι, κάτι που κάνει ακόμα πιο σημαντική και όμορφη τη δουλειά τους. «Κατά λάθος μπήκαμε μαζί στη σχολή, κατά λάθος γίναμε φίλοι, κατά λάθος δημιουργήσαμε αυτή την ομάδα, κατά λάθος έγραψε η Φωτεινή το έργο, κατά λάθος παίζουμε σε αυτή την παράσταση, κατά λάθος...» λέει ο Κώστας και όλοι ξεσπούν σε πειράγματα. «Γενικώς αυτοσαρκαζόμαστε ως παρέα και αυτό είναι ένα βασικό στοιχείο της παράστασης», μου εξηγεί ο Γιάννης. Σε αυτό το σημείο, η υπεύθυνη του θεάτρου μάς διακόπτει για να πάρει κάποιες καρέκλες για την παράσταση και όλοι σχολιάζουν με χιούμορ: «Είμαστε sold-out και δεν φτάνουν τα καθίσματα!»

Ετσι ακριβώς το ένιωσα και εγώ όταν είδα την παράσταση. Το λέω στα παιδιά και ξαφνικά σχολιάζουν ο ένας μετά τον άλλον, σχεδόν ατακαριστά. Κώστας: «Σαν να έχουν όλοι ένα κοινό χιούμορ που δεν το αφήνουν να φανεί στην καθημερινότητά τους». Ιωάννης: «Είναι πολύ ανοιχτό και ελεύθερο το θέμα που διαπραγματευόμαστε και ο τρόπος που το παρουσιάζουμε». Φωτεινή Μπακλατζίογλου: «Είναι ζητήματα που μας απασχολούν όλους από τη στιγμή που γεννιόμαστε μέχρι να πεθάνουμε». Φωτεινή Αθερίδου: «Αφορά πολύ και την εποχή που ζούμε».

Η παράσταση θα παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη μέχρι τον Απρίλιο. Από ό,τι μου λένε τα παιδιά, το κοινό ανταποκρίνεται στο χιούμορ, ενώ τα έργα έδεσαν μεταξύ τους. «Ο κοινός άξονας των δύο έργων, πέρα από τον θάνατο και τη ζωή, είναι το κωμικό στοιχείο και οι έντονοι χαρακτήρες», σημειώνει η Φωτεινή Αθερίδου. «Πρόκειται για κωμωδία με αρκετές πιο ευαίσθητες ή και σκοτεινές στιγμές. Πολλές φορές, μάλιστα, ο τόπος και ο χρόνος δεν προσδιορίζονται. Δεν είναι κάτι συνηθισμένο», συμπληρώνει η Φωτεινή Μπακλατζίογλου και δίνει τον λόγο στον Ιωάννη Καπελέρη: «Το πιο σημαντικό είναι οι σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ μας. Ετσι, αν ο θεατής αφεθεί ελεύθερος και δεν ψάχνει μανιωδώς για απαντήσεις, θα νιώσει καλύτερα το έργο και θα καταλάβει ευκολότερα τι γίνεται...» Και θα περάσει καλά, θα προσθέσω εγώ. «Το εντυπωσιακό είναι ότι, ενώ ξεκινήσαμε αυτή την προσπάθεια από αστεία της παρέας μας και είχαμε άγχος για αυτό, το κοινό ευχαριστιέται όσο και εμείς», αναφέρει ο Κώστας. Ο Γιάννης, από την άλλη, εκφράζει τα συναισθήματα της ομάδας για αυτή την επιτυχία. «Επειδή είμαστε φρέσκοι και είναι η πρώτη μας επαγγελματική προσπάθεια μετά τη σχολή, δεν καταλαβαίνουμε

Είναι ωραίο να κυνηγάς τα όνειρά σου μέσα σε μια ομάδα με κοινούς στόχους. «Αρχικά δίνεις μια ευκαιρία στον εαυτό σου να κάνεις αυτό που σου αρέσει. Επειδή πια δεν υπάρχουν ευκαιρίες, παίρνεις το παιχνίδι στα χέρια σου», υποστηρίζει η Φωτεινή Μπακλατζίογλου. «Οταν είσαι με τους φίλους σου, βιώνεις το θέατρο ακριβώς όπως είναι, σαν παιχνίδι, και παίζεις στα αλήθεια», θα πει η Φωτεινή Αθερίδου, ενθουσιασμένη σαν μικρό παιδί, ενώ ο Γιάννης δηλώνει σοβαρός: «Επειδή ακριβώς είμαστε φίλοι, δεν κοιτάμε να επισκιάσουμε ο ένας τον άλλον, αλλά αντίθετα δίνουμε χώρο ο ένας στον άλλον» και όλοι γελούν. «Είναι όμορφο να φτιάξεις μια οικογένεια και να πορεύεσαι μαζί της», τονίζει η Φωτεινή Μπακλατζίογλου, ενώ ο Κώστας πιστεύει πως είναι μονόδρομος: «Δεν έχεις επιλογές. Τελειώνεις τη σχολή και είτε πηγαίνεις σε οντισιόν, δεν σε παίρνουν και μιζεριάζεις ή κάνεις κάτι δικό σου και το χαίρεσαι. Πρέπει η γενιά μας να σταθεί στα πόδια της». Αφού κλείνουμε την κουβέντα μας, ο Ιωάννης έχει σηκωθεί καθώς φεύγω και λιβανίζει. «Για να διώξουμε το κακό μάτι. Γιατί νομίζεις ότι είμαστε γεμάτοι; Τους λιβανίζουμε όλους», μου λέει. Τελικά η ομάδα ΚαταΛάθος όντως αυτοσαρκάζεται. Κάποιοι αιφνιδιάζονται και κάποιοι το έχουν συνηθίσει. Η παράσταση ξεκινάει...

Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

Παραγωγός & gentleman Βλέμμα βαθύ και μάτια προσηλωμένα στην οθόνη του laptop καθώς μιξάρει με δεξιοτεχνία τα beats των δικών του κομματιών με funky, soul, jazzy ακούσματα. Η μουσική του παραγωγού και dj Σταύρου Μπήλιου με ιντριγκάρει και ζητάω να τον γνωρίσω. Εκπλήσσεται, επειδή, όπως μου εξηγεί ευγενικά, «ελάχιστοι Eλληνες djs δείχνουν αυτή την... αλληλεγγύη». Μαθαίνω, λοιπόν, ότι είναι 32 ετών, αλλά γράφει μουσική εδώ και 14 χρόνια. Μπήκε στο «τριπάκι» του djing ανακαλύπτοντας μερικούς δίσκους και, όπως λέει σήμερα, που κολυμπάει πλέον στα νερά της παραγωγής ηλεκτρονικής μουσικής -μαζί με τον Αντώνη Μανισώτη (Vando) στο σχήμα Vanto & Stauros Billios a.k.a EsBi-, «από το ραδιόφωνο μέχρι το γράψιμο της μουσικής ήρθαν όλα μαζί». Από πού ξεκίνησε; Με λίγα ηλεκτρονικά μέσα έντυσε με ρυθμό αγαπημένα του τραγούδια, ενώ ταυτόχρονα έπαιζε με μπάντες ώστε να μάθει φυσικά όργανα. Ξεκίνησε από την Αθήνα, αλλά το πρώτο κλαμπ στο οποίο έπαιξε μουσική ήταν στο Αγρίνιο. Συνέχισε στα Γιάννενα, λόγω σπουδών, και στη συνέχεια βρέθηκε Θεσσαλονίκη. «Στη Θεσσαλονίκη, επειδή είναι πιο μικρή πόλη από την Αθήνα, κάνεις πιο γρήγορα γνωριμίες».

Ρωτάω για τη μουσική που γράφει με τον Αντώνη και εξηγεί ότι το θέμα είναι λίγο «μπερδεμένο», επειδή ο ένας ζει στη Γερμανία και ο άλλος εδώ. «Συνεργαζόμαστε έναν χρόνο. Μπήκαμε στη διαδικασία να εξελιχτούμε και το πρώτο remix deep house που κάναμε ήταν στις Μέλισσες, έτσι για πλάκα». Οι επιρροές του είναι groovy, funky, afro - λατρεύει το αποτέλεσμα από τόσα φυσικά όργανα. Ο Αντώνης, πάλι, είναι της electronica, πιο βαριάς και σκληρής σκηνής. Τώρα προσπαθούν να τα μπλέξουν. Αρχικά, επέλεξαν funk κομμάτια για να τα φέρουν σε μια μορφή dance και είδαν ότι το αποτέλεσμα αρέσει. Οι δύο δημιουργοί κάνουν πια όλη την παραγωγή και γράφουν επάνω σε acapella, επειδή πιστεύουν στα φωνητικά. Ποια είναι η γνώμη του για το ελληνικό κοινό; «Οι Ελληνες είναι πολύ μπερδεμένοι», απαντάει. «Αυτή τη στιγμή ακούν και διαλέγουν. Η κρίση βοηθάει, μια και δεν υπάρχουν πλέον τα φεστιβάλ που γίνονταν παλιότερα, οπότε ψάχνουν κάτι που δεν θα τους κουράσει, δεν θα είναι δήθεν. Θα ακούσουν το σετ και τη μουσική κάποιου άγνωστου, αλλά θέλουν να είναι αληθινή». Με τον Αντώνη σκέφτονται να ανοιχτούν και προς την ευρωπαϊκή αγορά, διότι εκεί περισσότεροι άνθρωποι ακούν αυτό το είδος. «Στην Ευρώπη δεν επιτρέπεται να υπάρχουν λάθη όταν παίζεις ένα σετ,

κουράζεσαι πάρα πολύ. Υπάρχει και το θέμα του management, που δεν έχουμε, επειδή είμαστε καινούργιοι», χαμογελάει. Σαν dj παίζει πολλά δικά τους κομμάτια, αλλά τα φοβάται, «επειδή θέλεις πάντα να βελτιώνεσαι και να επεμβαίνεις, πράγμα που ίσως τελικά είναι και κακό. Οταν ο κόσμος αντιδρά θετικά, χαίρεσαι, αλλά και προβληματίζεσαι», μου λέει. Παρόλο που τα πράγματα στη χώρα μας είναι δύσκολα, πιστεύει ότι όποιος δουλεύει καλά δεν επηρεάζεται από την κρίση και από το κλείσιμο των κλαμπ. Συμβουλεύει δε τους νέους παραγωγούς να βγάζουν πολλά τραγούδια. «Με ένα κομμάτι μπορεί ο άλλος να μην καταλάβει το ύφος σου. Μπορεί εσύ να είσαι σίγουρος, οι άλλοι πάλι όχι. Στην Ελλάδα, ακόμα και αν κάνεις δέκα παραγωγές, αν δεν φτιάξεις επιτυχία, δεν σε παίρνουν στα σοβαρά. Αντιθέτως, στο εξωτερικό θέλουν να δουν ότι είσαι οργανωμένος και συνεχώς κάνεις νέα κομμάτια». Θεωρεί ότι στα ελληνικά κλαμπ ακούγεται η ίδια φόρμα, ίσως επειδή υπάρχει κρίση και ο κόσμος θέλει κάτι light. «Πάντως, αν παίζεις καλές μουσικές στην Ελλάδα, ακόμα και κάτι άγνωστο μπορείς να το κάνεις οικείο στον άλλον. Το έχω προσέξει, ιδιαίτερα σε μικρά μπαρ που παίζουν soul, funky μουσικές».

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης

01- 07.03. 2013

Βlues σε... οκτώ βήματα Δύο άντρες. Μία ερωτική σχέση. Οκτώ συναισθήματα. Οκτώ στάδια, που κάθε σχέση είναι καταδικασμένη να περάσει. «Ο χρόνος και οι καταστάσεις αλλάζουν. Τα στάδια παραμένουν πάντα ίδια», μου λέει ο Γιώργος Μαρκάκης. Ο νεαρός σκηνοθέτης με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του “India Blues” έκανε αίσθηση στο European Film Market του πρόσφατου Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου εξασφαλίζοντας τη διανομή της εκεί, βάζοντας παράλληλα πλώρη και για άλλα φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Στην Ελλάδα πιθανότατα θα τη δούμε στα τέλη του Σεπτεμβρίου. Δεν είχε ακόμα ξεσπάσει η κρίση, όταν ο Γιώργος αποφάσισε να φύγει από την Ελλάδα. Το 2007, ύστερα από τρεις μικρού μήκους ταινίες και περίπου δέκα χρόνια δουλειάς ως βοηθός σκηνοθέτη στο σινεμά, στην τηλεόραση και στη διαφήμιση, έφτιαξε τις βαλίτσες του για Νέα Υόρκη. Και το 2010 προσγειώθηκε στο Βερολίνο κάνοντας μία ακόμα νέα αρχή. «Το Βερολίνο είναι αυτή τη στιγμή 'the place to be'. Είναι ευκολότερο για έναν νέο καλλιτέχνη να δημιουργήσει, γιατί υπάρχει ανθρώπινο δυναμικό που είναι διαθέσιμο να υπάρξει και να δουλέψει μαζί σου», μου λέει.

Τον ρωτάω γιατί επέλεξε να αφηγηθεί στο “India Blues” την ερωτική ιστορία δύο αντρών και όχι ενός straight ζευγαριού. Τον ρωτάω και την ίδια στιγμή το μετανιώνω. Τι χαζή ερώτηση! Ενας δημοσιογράφος στο Βερολίνο δεν θα το ρωτούσε ποτέ αυτό. Θα του φαινόταν αυτονόητο. Στην Ελλάδα ακόμα παλεύουμε να κατανοήσουμε τα αυτονόητα. «Είναι ωραίο για κάποιους που έχουν έναν μύθο στο κεφάλι τους για το τι κάνουν οι ομοφυλόφιλοι στη ζωή τους να δουν τι πραγματικά συμβαίνει σε μια σχέση μεταξύ δύο αντρών», μου απαντάει και χαμογελάω. Πόσο δίκιο έχει. Ο λόγος, φυσικά, που επέλεξα να μιλήσω με τον Γιώργο και να γράψω για την ταινία του δεν ήταν επειδή διαχειρίζεται μια gay σχέση. Κάποια πλάνα από το “India Blues” βυθισμένα στη σιωπή μού προκάλεσαν συναισθηματικό ηλεκτροσόκ. «Τα συναισθήματα τα νιώθεις. Δεν περιγράφονται με λέξεις», μου λέει με νόημα. «Ο στόχος μου ήταν να βάλω τον θεατή σε σκέψεις. Οι περισσότεροι φίλοι που είδαν την ταινία στην πρώτη της προβολή στο Βερολίνο δεν μου είπαν τίποτα αρχικά. Τρεις τέσσερις μέρες μετά άρχισαν να με παίρνουν τηλέφωνο και να με ρωτάνε διάφορα. Χρειάστηκαν τον χρόνο τους για να λειτουργήσει πάνω τους η ταινία. Και αυτό πραγματικά με χαροποίησε».

Κλέβοντας στιγμές και συναισθήματα από το “India Blues” είναι σαν να έρχεσαι αντιμέτωπος με τον καθρέφτη σου. Και είναι στη δική σου διακριτική ευχέρεια αν θα τον κοιτάξεις επιτέλους κατάματα ή αν θα του γυρίσεις πάλι την πλάτη. «Οι άνθρωποι μερικές φορές μπορούμε να γίνουμε πολύ κουτοί. Ξεχνάμε ότι η ζωή μας είναι πολύ μικρή και συνεχίζουμε να ζούμε στον δικό μας μικρόκοσμο», μου επισημαίνει ο Γιώργος. Το αποτέλεσμα στο “India Blues” μοιάζει εκρηκτικά αληθινό. Σαν να μην είναι μυθοπλασία όλο αυτό. Κάπου εκεί υπάρχεις και εσύ. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων δούλεψε πολύ αυτοσχεδιαστικά με τους ηθοποιούς του και φαίνεται. «Θα έλεγα ότι οι χαρακτήρες πλάσθηκαν στο γύρισμα», ομολογεί και προσθέτει: «Μου αρέσει να κάνω ένα βιωματικό-οργανικό σινεμά. Μου αρέσει να πειραματίζομαι και να αναγκάζω τον θεατή να πάρει θέση απέναντι σε αυτό που βλέπει. Το σινεμά για μένα είναι ένα ψυχολογικό εργαλείο μεταξύ του κοινού και του σκηνοθέτη». «Δουλεύω αυτή την περίοδο το σενάριο της επομένης ταινίας. Τα καλά νέα είναι ότι έχω εξασφαλίσει budget», μου λέει. Τα καλά νέα είναι ότι το “India Blues” είναι μόνο η αρχή για τον Γιώργο.

Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

01- 07.03. 2013

Ερωτας ετών 18! Καλοκαίρι 2012 στη Λίμνη Πλαστήρα. Ενας 18χρονος νεαρός φτάνει τρομερά αγχωμένος σε έναν διαγωνισμό νέων ταλέντων που διοργανώνεται σε ξενοδοχείο της περιοχής. Δεν έχει δηλώσει συμμετοχή, αλλά έστω και την τελευταία στιγμή ζητάει να τραγουδήσει. Το θάρρος του ανταμείβεται: Εμφανίζεται με την κιθάρα του μπροστά σε ένα κοινό που τον αποθεώνει και η κριτική επιτροπή τού δίνει το Α΄ βραβείο. Ετσι ξεκινάει η ιστορία του Τάσου Βέρμη, του ταλαντούχου παιδιού που, πιστεύοντας στο όνειρό του, έχει καταφέρει μέσα σε λίγους μήνες να του γράφουν τραγούδια πολύ σημαντικοί δημιουργοί, όπως ο στιχουργός Γιώργος Παυριανός και ο συνθέτης Στάμος Σέμσης. Και το καλύτερο: πιστεύουν σε αυτόν! Πρόκειται για μια ιστορία επιμονής και υπομονής, που άρχισε να γράφεται όταν ο Τάσος ήταν ακόμα δέκα ετών και καταπιάστηκε με κρουστά, πιάνο, κιθάρα, δάσκαλος και συμβουλάτορας του εαυτού του. «Η κιθάρα με βοήθησε να ορθώσω τη φωνή μου και να μπορέσω να τραγουδήσω σωστά, αλλά η μουσική ήταν μια ‘αρρώστια’ από παλιά. Δεν θυμάμαι κάποια ώρα της μέρας να μην τραγουδάω ή να μην παίζω κάποιο όργανο», μου εξηγεί πώς άρχισαν όλα. Πριν τον συναντήσω, άκουσα το πρώτο του τραγούδι «Εχω πάθει έρωτα», μια ερωτική μπαλάντα με τη σπάνια ικανότητα να ξεκλειδώνει συναισθήματα, τραγουδισμένη υπέροχα από μια φωνή με υπογραφή. Διηγείται τα όμορφα παιδικά του χρόνια στο Νέο Ικόνιο της Καρδίτσας, με τους φίλους του που «δεν τους ένοιαζαν τα υλικά αγαθά». Στα 14, βλέποντας ότι είχε ταλέντο, οι γονείς του τον έγραψαν σε ωδείο. Δεν είχε όργανα στο σπίτι για να κάνει εξάσκηση, οπότε μία φορά τον μήνα έπαιρνε την κιθάρα του καθηγητή του. «Παρόλα αυτά δεν αποθαρρύνθηκα, μάζεψα λεφτά από τις γιορτές, όπως κάνουν τα παιδιά, και αγόρασα την πρώτη μου κιθάρα. Αυτό ήταν.

Δεν σταμάτησα να εξασκούμαι. Τότε, για πρώτη φορά, τραγούδησα και μπροστά σε κόσμο. Ετρεμα, αλλά η θετική αντίδραση που εισέπραξα μου έδωσε μια κλωτσιά να προχωρήσω».

στεί. Τώρα ετοιμάζουμε ένα δεύτερο τραγούδι. Οι συνεργάτες μου είναι καταπληκτικοί άνθρωποι και μεγάλοι καλλιτέχνες, οπότε θα κάνουμε κάτι πολύ ωραίο».

Προχώρησε και τα βήματά του τον οδήγησαν σε εκείνον τον διαγωνισμό στη Λίμνη Πλαστήρα, μπροστά στον Στάμο Σέμση και τον Νίκο Μουρατίδη. «Πήγα κουρασμένος την τελευταία ημέρα, ενώ έπρεπε να έχω δηλώσει συμμετοχή διαδικτυακά τρεις μήνες νωρίτερα. Πάλι η αντίδραση του κόσμου ήταν πολύ ενθαρρυντική και με κάλεσαν και την επόμενη μέρα για να μου πουν ότι νίκησα. Το έπαθλό μου ήταν ένα τραγούδι του κ. Σέμση!» περιγράφει συγκινημένος τη μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής του.

Αναφέρει εκείνους που πιστεύουν πως, όταν περιμένεις κάτι πολύ, μπορεί να σου έρθει καλύτερο ή χειρότερο. Στη δική του περίπτωση, παραδέχεται ότι ήρθε καλύτερο από ό,τι φανταζόταν. «Χαίρομαι ιδιαίτερα, επειδή ελάχιστα παιδιά στην ηλικία μου έχουν τέτοιες ευκαιρίες και μάλιστα σε τόσο δύσκολη εποχή. Χρειάζεται ρίσκο, αλλά διαφορετικά δεν προχωράς στη ζωή σου. Σε όσους ασχολούνται με τις τέχνες, ειδικότερα με το τραγούδι, λέω να μην τα παρατούν, αν και το τραγούδι είναι το πιο δύσκολο. Η μουσική είναι η καλύτερη παιδεία που μπορεί να έχει κάποιος. Ακόμα και για να ακούσεις μουσική πρέπει να είσαι συνετός και να έχεις παιδεία».

Στην Αθήνα, ο Παυριανός τού δίνει το τραγούδι που έγραψε για αυτόν πριν καν τον γνωρίσει. «Είναι πολύ ωραίο και είδαμε ότι ταιριάζει στη φωνή μου. Το ηχογραφήσαμε και ο κ. Δημήτρης Γαλάνης έκανε ένα πολύ ωραίο βίντεο, που έχει ανέβει στο διαδίκτυο και πάει πολύ καλά», μου λέει. Επειδή, παρά το νεαρό της ηλικίας του, ερμηνεύει ώριμα ένα κατ’ εξοχήν ερωτικό τραγούδι, ρωτάω τη γνώμη του για τον έρωτα. «Λόγω ηλικίας δεν έχω πολλές ερωτικές εμπειρίες, αλλά πρόσφατα ερωτεύτηκα πραγματικά! Πιστεύω ότι ο έρωτας είναι το πιο όμορφο συναίσθημα, αλλά και κάτι που μπορεί να σε καταστρέψει. Είναι το καλύτερο και το χειρότερο μαζί. Εμένα αυτή την εποχή με έχει καταστρέψει λίγο, νομίζω ότι δεν έχει κάνει καλό στην ψυχολογία μου και ίσως για αυτό το τραγούδι έχει θλιμμένο ύφος . Προσοχή, λοιπόν, στον έρωτα!» Τελικά, πώς του φαίνονται οι νέες εμπειρίες του; «Κάπως παράξενα, εννοώντας ωραία. Είναι κάτι πρωτόγνωρο για μένα, το στούντιο, οι φωτογραφίσεις, η συνέντευξη. Είναι πολύ ωραίο για ένα παιδί στην ηλικία μου, αλλά... πάντα τα κεφάλια χαμηλά και δουλειά. Εχω καταλάβει ότι το τραγούδι είναι ένας δρόμος πολύ δύσκολος και ατελείωτος. Οι δικοί μου με στηρίζουν, με συμβουλεύουν, ανησυχούν, αλλά έχουν ενθουσια-

Διαβεβαιώνει έτσι ότι για κανέναν λόγο δεν του πέρασε από το μυαλό να τα παρατήσει, ασχέτως αν έχει ήδη σπάσει τρεις κιθάρες και δύο τουμπερλέκια από τα νεύρα του επειδή δεν μπορούσε να βγάλει ένα τραγούδι - μάλιστα, έχει μαλώσει για αυτό με τον πατέρα του, από τον οποίον όμως πιστεύει ότι έχει πάρει το ταλέντο και την αγάπη για τη μουσική. Εχανε πολλές ημέρες από το σχολείο, καθώς ξενυχτούσε στην εξάσκηση, ενώ την τελευταία χρονιά, παρόλο που δούλευε σε ένα μαγαζί, διάβαζε παράλληλα στα καμαρίνια και έτσι πέρασε και στη σχολή που ήθελε. «Είναι δύσκολο να διαβάζεις για τις Πανελλήνιες με δυνατή μουσική...» συμπληρώνει, προσθέτοντας ένα ακόμη κομμάτι στο παζλ που μόλις τώρα αρχίζει να διαμορφώνει την εικόνα του. Ενθαρρυντικές ιστορίες όπως του Τάσου δίνουν οξυγόνο σε έναν χώρο που κινδυνεύει από ασφυξία και σε εμάς δικαιολογία να ονειρευόμαστε.

Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα

Καθώς ο Aρης συνεχίζει να πισωγυρίζει, έτσι και εσύ, Κριέ, θα θέλεις να γυρίσεις πίσω σε παλιές, βρόμικες και αναμπουμπουλιασμένες υποθέσεις που έπρεπε να έχεις λύσει καιρό τώρα και τις επισκέπτεσαι μόνο κατά καιρούς σαν κοριτσάκι που είναι κλειδωμένο στο υπόγειό σου για χρόνια. Ωραία ταινία αυτή παρεμπιπτόντως. Τα άστρα ρίχνουν βαριά τη σκιά τους πάνω σε σένα. Ευτυχώς που κάνει ήλιο αυτές τις ημέρες, λες εσύ, για να παλεύω στη σκιά. Πάντα ήσουν κινηματογραφικός Σπαρτιάτης, Ταύρε, τώρα όμως έχεις μια ενέργεια που ξεπερνάει τα δεδομένα σου και θα σε βοηθήσει να αντιμετωπίσεις και προβλήματα που σου κάθονται καιρό στο λαιμό. Το ξέρεις ότι έχεις κάποια αδύναμα σημεία στον χαρακτήρα σου, Δίδυμε, σαν κόκκινα κουμπιά που εκτοξεύουν ρουκέτες, και είναι κακή φάση όταν σου τα πατάνε. Εχεις εξασκήσει καιρό την ικανότητα να τα διαχειρίζεσαι, πρόσεξε όμως γιατί πλησιάζει κόσμος με βαρύ χέρι. Φυσικά, και εσύ όμως είσαι εξοπλισμένος με τις νέες σου επιτυχίες, που σε κάνουν τόσο περήφανο! Πάρε βαθιές ανάσες Αθήνας, Καρκίνε, κάθισε στη μέση της Σόλωνος και ρούφηξε όλον τον αέρα γύρω σου. Μια καινούργια αίσθηση ελευθερίας θα σε κατακλύσει, κάνοντάς σε να θέλεις να σκύψεις και να φιλήσεις τα ιερά χώματα αυτού του τόπου και μετά είτε να πηγαίνεις γύρω γύρω στην πόλη σαν τον αλαφιασμένο ή να τα αφήσεις πίσω σου και να τα έχεις μόνο στην καρδιά σου. Μην ξεχνάς τα οικονομικά σου, Λέοντα, και μην ξεχνάς περνώντας από τις βιτρίνες της Αγίου Μάρκου να λες ένα μικρό «και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν». Η τσέπη σου δεν βγάζει πια τόσα μυγάκια όσο παλιά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να χαλαρώσεις και να δώσεις το νοίκι σου για βρακιά. Λίγη αυτοσυγκράτηση και όλα θα πάνε κατ’ ευχούλα. Πρόσεξε τα νεύρα σου, Παρθένε, σου το ξαναλέω. Δεν χρειάζεται κάθε φορά που συμβαίνει το παραμικρό να μοιάζεις με Ταύρο που μοιάζει με ταύρο σε υαλοπωλείο που δεν είναι δικό του. Ασε που έχεις πνευματικές δουλειές να κάνεις και καλλιτεχνικά πράγματα να σκαρφιστείς και όλα αυτά δεν θα βοηθήσουν καθόλου. Και κυρίως, θυμήσου αυτή την εβδομάδα να μην παίρνεις αποφάσεις εν θερμώ.

Κάποιο θαύμα θα γίνει από βδομάδα, Ζυγέ, κάποιος διάολος θα σπάσει το ποδάρι του, κάποια αλυσίδα φούρνων θα γκρεμιστεί συθέμελα και θα έχεις μια πολύ ήσυχη, συνεργάσιμη, εύκολη εβδομάδα στη δουλειά. Και, σαν δωράκι, θα μπορείς να γυρνάς στο σπίτι με πιο ελαφρύ κεφάλι και να ασχολείσαι με πράγματα που σου αρέσουν και έχεις καιρό να κάνεις. Δεν είναι ωραίο, Σκορπιέ, όταν σε κοιτάζουν όλοι περίεργα στο τρένο γιατί έχεις ένα χαμόγελο πιο πλατύ από του κροκόδειλου και πιο ηλίθιο από τις ταινίες του Ed Wood; Δέξου το απλά και μείνε έτσι, καθώς ο μόνος τρόπος να το κόψεις θα είναι να μη δεχτείς τα βιβλικά κύματα έρωτα και ρομαντισμού που έρχονται καταπάνω σου. Εσύ διαλέγεις βέβαια. Πάρε από τώρα έναν φίλο σου τηλέφωνο να κανονίσεις εορτασμούς μεγάλου βεληνεκούς για τη Δευτέρα, Τοξότη γιατί καλά μαντάτα θα ακούσεις εκείνη την ημέρα. Και να βάλεις τα καλά σου, γιατί, αν αυτά τα καλά νέα δεν είναι γκομενικά, τότε η καλή διάθεση θα βοηθήσει και σε αυτόν τον τομέα. Εκτός πάντα αν ψάχνεις για δεύτερο ζιμπλαφόν, οπότε περιπλέκεται η κατάσταση. Εκείνο το μεγάλο κόκκινο κουμπί στον τοίχο σου που λέει «πατήστε σε περίπτωση πανικού» το θυμάσαι, Αιγόκερε; Μην το πατήσεις. Φαίνεται σαν να πρέπει, αλλά τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Παρόλα αυτά, μην αφήσεις και τα θέματα που θα προκύψουν να πάνε πίσω, γιατί θα είναι από αυτά που πρέπει να σκοτώσεις όσο είναι μικρά, σαν τις τσαγιέρες πριν γίνουν τρένα. Αν θέλεις να πετύχεις αυτή την ανανέωση στη ζωή σου που περιμένεις καιρό, Υδροχόε, δεν χρειάζεται να καθυστερείς επειδή περιμένεις να πέσουν τίποτα λεφτά από τον ουρανό για να κάνεις αυτή την πλαστική ή αυτό το ταξίδι, ή αυτή την αγορά που περίμενες. Το μόνο που χρειάζεται είναι να κόψεις μια κακιά συνήθεια. Μία αρκεί για να σταματήσει τον φαύλο κύκλο. Είναι πάντα περίεργο, Ιχθύ, όταν απλά περπατάς στους δρόμους του Ψυρρή και το μόνο που ακούς είναι «κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο», λες και έχεις μόλις κάνει την καλύτερη συναυλία της ζωής σου, χωρίς καν να έχεις κάνει τις κουραστικές πρόβες και, φυσικά, χωρίς όλο το κουβάλημα των ενισχυτών και των μουσικών οργάνων. Αλλά τι να κάνεις, έτσι είσαι εσύ, ε;

Scala Vinoteca

Λεμόνι

Το Scala Vinoteca είναι καθαρόαιμο wine bar με εξαιρετικά ενημερωμένη λίστα 100 περίπου κρασιών σε φιλικές προς τον πελάτη τιμές, τόσο στην τιμή φιάλης όσο και στο ποτήρι. Για να μην πίνετε ξεροσφύρι, μπορείτε να συνοδεύσετε το κρασί σας με ενδιαφέρουσες γεύσεις εμπνευσμένες από όλη την παλέτα της μεσογειακής κουζίνας, καθώς και κάποιες ασιατικές σπεσιαλιτέ.

Το βιβλιοπωλείο Λεμόνι ξεκίνησε τη λειτουργία του τον Μάιο του 1998. Βρίσκεται στο ιστορικό Kέντρο, στην περιοχή του Θησείου και προσφέρει τους καλύτερους τίτλους από την ελληνική βιβλιογραφία και τις νέες εκδόσεις, την ποίηση, τη φιλοσοφία και τη λογοτεχνία. Οργανώνει σε τακτά διαστήματα παρουσιάσεις βιβλίων από συγγραφείς, καθώς και εκθέσεις εικαστικών.

Σίνα 50 & Αναγνωστοπούλου, Κολωνάκι

Ηρακλειδών 22, Θησείο

Synergy Project

Costumier

To Synergy Project απευθύνεται σε freelancers, μικρές startup επιχειρήσεις και φοιτητές. Στόχος του είναι να παρέχει λύση στέγασης σε όποιον επιθυμεί να εργαστεί και δεν έχει χώρο ή το ατομικό του περιβάλλον εργασίας δεν τον καλύπτει σε υποδομές. Δημιουργεί ένα περιβάλλον που προωθεί την κουλτούρα της συνεργασίας, όπως φαίνεται και από το όνομά του.

Αυτό το μαγαζί με κοστούμια κινηματογράφου, θεάτρου, τηλεόρασης και αποκριάτικα προς ενοικίαση αποτελεί μια μικρή «Σπηλιά του Αλί Μπαμπά» για όλες σας τις ανάγκες και «υποχρεώσεις» όταν θέλετε να μεταμορφωθείτε. Η ποικιλία των κοστουμιών είναι πραγματικά τεράστια. Τώρα που πλησιάζουν οι Απόκριες, λοιπόν, αδράξτε την ευκαιρία και επισκεφτείτε το.

Λεμπέση 5-7 & Πορινού, Μακρυγιάννη, Αθήνα

Παλλάδος 11, Ψυρρή

Αστερ

Lemon Poppy Seed

Το γνωστό παντοπωλείο Ζεμπίλι με βιολογικά και παραδοσιακά προϊόντα εγκαινιάζει το καφέ Aστερ, ανοικτό από το πρωί έως το βράδυ, όπου θα προσφέρει πρωινό, καφέ, μεζέδες, ρακή και γλυκά από ελληνικά προϊόντα. Οι γεύσεις του Αστερ, στηριγμένες στις πιο ποιοτικές και ξεχωριστές πρώτες ύλες, διαλεγμένες κατευθείαν από τον παραγωγό τους, δεν θα αφήσουν κανέναν παραπονεμένο.

Το Lemon Poppy Seed είναι ένα από τα πιο hip κομμωτήρια του κέντρου της Αθήνας. Είναι όμως και κάτι παραπάνω. Η φιλοσοφία τους στηρίζεται στο να ενισχύουν την εικόνα και την προσωπικότητα του κάθε πελάτη, ασχολούμενοι τόσο με τα μαλλιά, όσο και με τα ρούχα, τα νύχια, την αποτρίχωση, αλλά και το body piercing. Πάντα σε έναν χώρο ευχάριστο και κομψό.

Τρώων 48, Ανω Πετράλωνα

Πρωτογένους 7 & Αγ. Ελεούσης 9, Ψυρρή

Τα points της εβδομάδας Η Αθήνα, οι άνθρωποί της, οι αξίες και η ποιότητά της χαρτογραφούνται και παρουσιάζονται δυναμικά, με έναν καινούργιο οπτικοποιημένο τρόπο στην εφαρμογή M.app. Πρόκειται για έναν «ζωντανό» χάρτη με 200 πινέζες-σημεία, που διαρκώς ανανεώνονται και αυξάνονται, σκιαγραφώντας όλες τις πτυχές της ζωής στην πόλη. Φαγητό, ποτό, καφές, θέατρο, μουσική, βιβλίο, κινηματογράφος, εκθέσεις, επιλεγμένα καταστήματα, όπως επίσης και οι πιο φρέσκες ιδέες στον χώρο της τεχνολογίας και της ζωής στην πόλη έρχονται στην οθόνη του κινητού σου και παρουσιάζονται μέσα από βίντεο υψηλής αισθητικής, μικρής διάρκειας και πλούσιας περιεκτικότητας. Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη για iOS, Android και Windows Phone.

Αγορά

Κορυφαίο ντιζάιν Ενας διαφορετικός κόσμος Τις πέντε νέες νικήτριες που θα εργαστούν σε έναν κοινωφελή μη κερδοσκοπικό οργανισμό της επιλογής τους για έναν ολόκληρο χρόνο και θα τους καλύπτει το μισθό ανακοίνωσε η Vodafone. Το πρωτοποριακό πρόγραμμα Vodafone World of Difference πραγματοποιείται στην Ελλάδα για τρίτη συνεχή χρονιά και έχει αναδείξει τα προηγούμενα χρόνια εννέα νικητές σε περιοχές όλης της χώρας. Ολες οι

αιτήσεις αξιολογήθηκαν ξεχωριστά, με βασικά κριτήρια τις ικανότητες, τη γνώση και τα τυπικά προσόντα, καθώς επίσης και το όραμα και το πάθος των υποψηφίων. Επιπρόσθετα, κάθε αίτηση αξιολογήθηκε σύμφωνα με την ανθρωπιστική και κοινωφελή της αξία, το εφικτό της υλοποίησης, τα μετρήσιμα αποτελέσματα και τη βιωσιμότητά της. Για περισσότερες πληροφορίες, κάνε κλικ στο www.vodafone.gr.

Με το διεθνούς κύρους βραβείο σχεδιασμού προϊόντων ΙF τιμήθηκαν το Ultrabook Satellite U840W και το μετατρέψιμο Ultrabook Satellite U920T της Toshiba. Η διεθνής κριτική επιτροπή αξιολόγησε 3.011 συμμετοχές, λαμβάνοντας υπόψη ποικίλα κριτήρια, όπως η ποιότητα του σχεδιασμού, η επεξεργασία, η επιλογή υλικών, ο βαθμός καινοτομίας, η επίδραση στο περιβάλλον, η λειτουργικότητα και η εργονομία.

Φρόντισε το στόμα σου Εχοντας κεντρικό σύνθημα το «Φρόντισε το στόμα σου», η GlaxoSmithKline, μία από τις ηγετικές ερευνητικές φαρμακευτικές εταιρείες, μας καλεί να δώσουμε την πρέπουσα σημασία στη στοματική μας υγιεινή. Σύμφωνα με έρευνες, η ευαισθησία των δοντιών ταλαιπωρεί τρεις στους δέκα ανθρώπους, ενώ οι μισοί από αυτούς δεν κάνουν κάτι για να λύσουν το πρόβλημα. Τα προϊόντα Sensodyne έχουν σχεδιαστεί για να προσφέρουν ανακούφιση από τον πόνο των ευαίσθητων δοντιών, ενώ για την προστασία του σμάλτου από τη διάβρωση που προκαλούν τα οξέα των τροφών ιδανική επιλογή είναι η σειρά προϊόντων Sensodyne Prosmalto. Για καλύτερη ενημέρωση σχετικά με τα δόντια αλλά και για παιχνίδια με έπαθλο προϊόντα της εταιρείας, μπες στο fan page www.facebook. com/frontise.to.stoma.sou.

Εξοπλισμός για όλους Με απόλυτη επιτυχία ολοκληρώθηκε η συμμετοχή της ΙΚΕΑ στην 8η Εκθεση HORECA, καθώς περισσότεροι από 20 χιλιάδες επαγγελματίες επισκέφτηκαν το περίπτερό της και είδαν τη νέα υπηρεσία ΙΚΕΑ Business. Είχαν έτσι την ευκαιρία να πάρουν ιδέες για επιτραπέζιο εξοπλισμό και διακόσμηση και να ενημερωθούν για τη δυνατότητα ολοκληρωμένων λύσεων για την επιχείρησή τους. Πολλές από τις επιχειρήσεις, μάλιστα, γράφτηκαν στο www.ikea.gr/business με στόχο την άμεση ενημέρωση και την εύκολη διαδικασία παραγγελιών, αφού προσφέρεται η δυνατότητα αγορών online.

Επιπλέον, παρέχεται μία σειρά από άλλες ευκολίες, όπως εξόφληση της παραγγελίας είτε με πληρωμή στα ταμεία των καταστημάτων, είτε με κατάθεση σε τραπεζικό λογαριασμό, είτε online με κάρτα. Δίνεται, επίσης, η δυνατότητα μεταφοράς των προϊόντων με ένα μικρό κόστος μέσω της ανεξάρτητης εταιρείας μεταφορών, ενώ προσφέρονται και αγορές με δόσεις με τη χρήση όλων των πιστωτικών καρτών. Με τον τρόπο αυτόν η ΙΚΕΑ υλοποιεί στην πράξη τη φιλοσοφία της για ποιοτικά προϊόντα με μοναδικό σχεδιασμό, σε χαμηλές τιμές, με ακόμα καλύτερες υπηρεσίες.

Επιμέλεια: Ανδρέας Γιαννόπουλος

01-07.03.2013

Εξοικονόμηση ενέργειας στα σχολεία

Στήριγμα στους «ακρίτες» Τη στήριξή της στην ακριτική Ελλάδα αποδεικνύει έμπρακτα η Cosmote, πραγματοποιώντας την επιθυμία της Σόνιας Χαραλαμπίδου από τις Πρέσπες και της Δήμητρας Κουφίδου από τη Σαμοθράκη να βελτιώσουν την καθημερινότητα των περιοχών που κατοικούν με την τρίτη κατά σειρά ενέργεια «Ο κόσμος μας εσύ».

Την ολοκλήρωση εγκατάστασης έξυπνων ενεργειακών μετρητών σε 25 σχολεία της Αττικής, στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού προγράμματος GEN6, ανακοίνωσε η εταιρεία Intelen. Σε συνεργασία με το ΙΤΥ της Πάτρας (Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο) και την ΕΔΕΤ, τα 25 σχολεία συνδέθηκαν στο Intelen Building process Analytics σύστημα, όπου σε πραγματικό χρόνο καταγράφεται η κατανάλωση ενέργειας των κεντρικών κτιρίων των σχολείων, διάφοροι ενεργειακοί δείκτες, καθώς και κλιματικοί παράγοντες. Σε συνδυασμό με τα αποτελέσματα ενεργειακών επιθεωρήσεων και πολλών δεδο-

μένων για τα κτιριακά χαρακτηριστικά των σχολείων, το σύστημα αξιολογεί ενεργειακά τα κτίρια και προτείνει σχεδόν αυτόματα παρεμβατικές ενέργειες, σενάρια και δράσεις εξοικονόμησης με ταυτόχρονη ανάλυση πολλών επενδυτικών δεικτών. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι πως εφαρμόζονται για πρώτη φορά σε τόσα σχολεία τεχνικές gamification με τη χρήση εφαρμογών για κινητά και κοινωνικών δικτύων με στόχο την αλλαγή της ενεργειακής συμπεριφοράς των μαθητών και την ευαισθητοποίησή τους σε θέματα εξοικονόμησης ενέργειας και κατανόησης παρεμβατικών αλλαγών.

Αναλυτικότερα, με τη βοήθεια της Σόνιας και την ενεργό συνδρομή του Δήμου Πρεσπών, η εταιρεία ολοκλήρωσε τις εργασίες αναστήλωσης και πλήρους ανακαίνισης δύο δημοτικών κτιρίων, του Πατουλίδειου Αθλητικού Κέντρου και της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Λαιμού. Τα κτίρια παραδόθηκαν ήδη στον Δήμο και στους κατοίκους των Πρεσπών, έτοιμα να φιλοξενήσουν κάθε είδους πολιτιστική και αθλητική δραστηριότητα και να αποτελέσουν ξανά σημείο συνάντησης για μικρούς και μεγάλους. Το Πατουλίδειο Αθλητικό Κέντρο διαθέτει πλέον θέρμανση, νέο τάπητα με διαγραμμίσεις για μπάσκετ και βόλεϊ, νέο ηλεκτρονικό πίνακα αποτελεσμάτων, ειδική λυόμενη εξέδρα και σύστημα βιντεοπροβολών. Αντίστοιχα, η βιβλιοθήκη απέκτησε θερμομόνωση, επιπλέον ωφέλιμο χώρο, πλήρως εξοπλισμένη παιδική γωνιά, ηλεκτρονικούς υπολογιστές με δωρεάν πρόσβαση στο ίντερνετ και πλήρη εξοπλισμό για προβολές κινηματογραφικών ταινιών. Μέσα στις επόμενες ημέρες θα παραδοθεί επίσης το Πνευματικό Κέντρο στη Χώρα της Σαμοθράκης, το οποίο ανακαινίστηκε πλήρως με τη συνδρομή της Δήμητρας Κουφίδου και του Δήμου Σαμοθράκης. Στο Πνευματικό Κέντρο δημιουργήθηκε νέα βιβλιοθήκη, πλήρως εξοπλισμένος χώρος γυμναστικής, χώρος δημιουργικών δραστηριοτήτων και αναψυχής για παιδιά, ενώ εγκαταστάθηκαν σύστημα βιντεοπροβολών και ηλεκτρονικοί υπολογιστές με δωρεάν πρόσβαση στο διαδίκτυο. Το κόστος πλήρους ανακατασκευής των κτιρίων, καθώς και όλα τα έξοδα αγοράς του εξοπλισμού τους καλύπτονται αποκλειστικά από την Cosmote. Με στόχο τη μέγιστη αξιοποίηση των παραπάνω έργων, η εταιρεία έχει προγραμματίσει σειρά δράσεων πολιτιστικού και εκπαιδευτικού χαρακτήρα, αλλά και προγράμματα προληπτικής ιατρικής και θεραπευτικής παρέμβασης που θα απευθύνονται σε όλους τους κατοίκους των Πρεσπών και της Σαμοθράκης. Υπενθυμίζει έτσι ότι ο κόσμος των πελατών της από κάθε γωνιά της χώρας αποτελεί πηγή έμπνευσης.

Δημιουργικότητα στην πράξη Ο διαγωνισμός “Doodle 4 Google” που έχει φιλοξενηθεί σε πάνω από 17 χώρες έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Μέσω αυτού η Google καλεί όλους τους μαθητές να χρησιμοποιήσουν τη δημιουργικότητά τους για να σχεδιάσουν το δικό τους λογότυπο για την εταιρεία με θέμα «Η Ελλάδα μου». Το έργο του νικητή θα εμφανιστεί στις 14 Μαΐου στην αρχική σελίδα της Google Ελλάδας για 24 ώρες, όπου όλοι θα έχουν την ευκαιρία να το θαυμάσουν. Ο μικρός καλλιτέχνης που θα κερδίσει το διαγωνισμό θα λάβει επί-

σης ένα Chromebook, ένα Wacom tablet για digital art/drawing, μία μπλούζα με το doodle που έχει σχεδιάσει και ένα ταξίδι στην Αθήνα για να παρακολουθήσει την τελετή ανακοίνωσης του τελικού νικητή. Επιπλέον, θα δοθούν στο σχολείο του 30 Chromebook υπολογιστές που θα βοηθήσουν τους μαθητές να ανακαλύψουν τον κόσμο της τεχνολογίας. Η υποβολή των doodles μπορεί να γίνει μέσω ταχυδρομείου και πρέπει να συνοδεύεται από την επιστολή που υπάρχει στο www.google. gr/doodle4google.

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Ανδρέας Γιαννόπουλος

Μπέικον στον λαιμό Ζωγράφισε στον αέρα Υπάρχουν γκάτζετ που έχουν πλάκα, άλλα που είναι χρήσιμα και ελάχιστα που είναι απλά απίστευτα. Το 3Doodler ανήκει στην τελευταία κατηγορία, αφού ούτε λίγο ούτε πολύ σου επιτρέπει να ζωγραφίζεις στον αέρα. Το γεμίζεις με ABS πλαστικό (το υλικό που χρησιμοποιούν οι περισσότεροι 3D εκτυπωτές), το βάζεις στην πρίζα και ξεκινάς να σχεδιάζεις από κοσμήματα και παιχνίδια μέχρι θήκες για κινητά, τα οποία στεγνώνουν και τα χρησιμοποιείς

επιτόπου. Οι δυνατότητες που σου δίνει είναι ουσιαστικά απεριόριστες και για αυτό οι δημιουργοί του έχουν συγκεντρώσει μέχρι στιγμής 1.843.613 δολάρια χρηματοδότησης, όταν ο αρχικός στόχος ήταν... 30.000 δολάρια! Αν μάλιστα δεν έχει εξαντληθεί μέχρι να διαβάσεις αυτές τις γραμμές, θα το κάνεις δικό σου με 57 ευρώ.

Λατρεύεις το μπέικον και θα μπορούσες να τρως κάθε μέρα; Σου αρέσει τόσο πολύ που, όταν δεν έχεις λίγο μαζί σου, εκνευρίζεσαι και δεν τολμάει να σου μιλήσει άνθρωπος; Απαλλάξου τώρα από το άγχος της εγκατάλειψης και πάρε μαζί σου την εικόνα του χάρη στο χειροποίητο φουλάρι από μαλλί και μετάξι. Κοστίζει 77 ευρώ και παίρνεις δώρο ένα αυγό μάτι.

www.kickstarter.com www.etsy.com

Τετράδιο από πέτρα

Grillbot, το θηρίο

Ασε το καλό να μπει

Το να κόβεις δέντρα και να τα κάνεις χαρτί το 2013 μόνο και μόνο για να κρατάς σημειώσεις είναι τουλάχιστον παρωχημένο. Επειδή, όμως, όσο και αν αγαπάς τον πλανήτη και νοιάζεσαι για τη σωτηρία του μερικές συνήθειες κόβονται δύσκολα, επιβάλλεται να ρίξεις μια ματιά στο Repap. Πρόκειται για ένα νέο είδος χαρτιού, που κατασκευάζεται από πέτρες και συγκεκριμένα αποτελεί μείγμα κατά 80% ανθρακικού ασβεστίου και κατά 20% μη τοξικών ρητινών. Χάρη στη σύνθεσή του είναι απαλό, λείο, πιο ελαφρύ και πιο λευκό από το παραδοσιακό χαρτί, αλλά και αδιάβροχο και ιδιαίτερα ανθεκτικό ταυτόχρονα. Οσο για τις τιμές, ξεκινούν λίγο κάτω από τα 10 ευρώ για τα απλά σημειωματάρια και ανεβαίνουν ανάλογα το μέγεθος και την ποσότητα.

Μην τολμήσει να βγει ένας άνθρωπος να πει ότι σε λίγα χρόνια τον πλανήτη θα τον κυβερνάνε τα ρομπότ και πως το ανθρώπινο είδος θα είναι σκλάβος τους, αμέσως να τον αποκαλέσουν υπερβολικό και συνωμοσιολόγο. Τώρα όμως που πρόκειται να κυκλοφορήσει στα καταστήματα το Grillbot, τι έχουν να απαντήσουν όλοι αυτοί οι επικριτές; Μια παραδοσιακά ανθρώπινη δουλειά, αυτή του καθαρισμού της σχάρας της ψησταριάς, περνάει στη δικαιοδοσία τους. Κάθε άλλο παρά τυχαίο δηλαδή, αφού όλοι γνωρίζουν πόσο λατρεύουμε να καθόμαστε με τις ώρες και να τρίβουμε μέχρι να εξαφανιστούν τα λίπη και οι βρομιές. Από τα μέσα Ιουνίου, λοιπόν, θα πατάς απλά το κουμπί ενός άψυχου ρομπότ και θα τα κάνει όλα μόνο του μέσα σε λίγα λεπτά. Και σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, θα δέχεται και ανταλλακτικά, ώστε να μη γίνεται να το ξεφορτωθείς με τίποτα. Οσο για την τιμή, μόλις 53 ευρώ. Σύμπτωση; Για ψάξου λίγο παραπάνω.

Ξυπνάς το πρωί μελαγχολικός και δεν ξέρεις τι έχεις; Κάθεσαι με τις ώρες, κοιτάς στο πουθενά και νιώθεις ένα τεράστιο κενό μέσα σου; Μην ανησυχείς, δεν είσαι ο μόνος. Ολοι περάσαμε κάποια στιγμή στη ζωή μας από αυτή τη φάση και η αιτία ήταν απλή: δεν είχαμε αγοράσει το Unicorn Sprinkles Shaker, τον χρωματιστό ρινόκερο που πασπαλίζει με τρούφες τα γλυκά. Ναι, η λύση είναι τόσο απλή και άσε τους γιατρούς και τους ψυχολόγους να λένε ό,τι θέλουν. Οπως το αλάτι και το πιπέρι στην κουζίνα σου έχουν τα δικά τους δοχεία, έτσι πρέπει να συμβαίνει και με τη χρωματιστή τρούφα, για να ηρεμεί το φενγκ σούι σου. Και αν, άπιστε Θωμά, συνεχίζεις να αμφιβάλλεις, δοκίμασέ το και θα δεις απευθείας πως η μέρα σου θα γεμίσει με θετικά vibes από το κίτρινο κέρατο και την πολύχρωμη ουρά. Κοστίζει 10,35 ευρώ και, αν το προπαραγγείλεις σήμερα, οριακά προλαβαίνεις να το έχεις μέχρι τις 4 Μαρτίου που κυκλοφορεί και επίσημα στην αγορά.

www.jennibick.com

grillbots.com

www.iwantoneofthose.com

Κείμενο: Ανδρέας Γιαννόπουλος

01- 07.03. 2013

Και εις έτη πολλά! Την περασμένη Κυριακή, 24 Φεβρουαρίου 2013, συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την ημέρα που ανέβηκε το πρώτο επεισόδιο των MStories στο MetropolisPress channel στο YouTube. Μέσα στο διάστημα αυτό οι «αθηναϊκές ιστορίες μικρού μήκους» δουλεύτηκαν, βελτιώθηκαν και εξελίχθηκαν, δίνοντας ένα εβδομαδιαίο βιντεομαγκαζίνο για την urban culture σκηνή της πόλης που αγκαλιάστηκε εγκάρδια από όλους εσάς. Τα νούμερα είναι ενδεικτικά της αναγνώρισης που απολαμβάνει: μέχρι σήμερα έχουν ανέβει 117 βίντεο τα οποία συγκεντρώνουν συνολικά περισσότερα από 453.000 views. Ο μέσος όρος θεάσων είναι σταθερά ανοδικός και από 1.500 views ανά βίντεο τους πρώτους μήνες λειτουργίας, πλέον

ξεπερνούν τις 5.500. Επιπλέον, σταθερά ανοδική πορεία ακολουθούν και οι θεάσεις ανά μήνα, οι οποίες ξεκίνησαν τον Μάρτιο του 2012 από τις 6.000 και τον Φεβρουάριο που μόλις μας πέρασε ξεπέρασαν τις 100.000! Αντίστοιχη είναι και η πορεία των συνδρομητών, που τον Φεβρουάριο αυξήθηκαν κατά 101 και αυτή τη στιγμή φτάνουν τους 516. Ετσι, κάθε φορά που κάποιο νέο βίντεο προστίθεται στο κανάλι μας, ειδοποιούνται άμεσα για να το παρακολουθήσουν. Οσον αφορά το ηλικιακό προφίλ των θεατών, σύμφωνα με τα στοιχεία πάντα που παρέχει η Google, το 70,8% ανήκει στην ηλικιακή κατηγορία των 25 έως 54 ετών. Στο σύνολό τους, αποτελούνται κατά 53,2% από άντρες και κατά 46,8% από γυναίκες. Αν θα μπορούσαμε να βρούμε ανάμεσά τους κάποιο κοινό χαρακτηριστικό, θα λέγαμε ότι πρόκειται για ανθρώπους που χρη-

σιμοποιούν το ίντερνετ για να ενημερωθούν και αναζητούν εικόνες πολιτισμού και πόλης που δεν μπορούν να βρουν πουθενά αλλού. Το περιεχόμενο, μάλιστα, που καταναλώνουν μοιάζει να το απολαμβάνουν, αφού το σύνολο των βίντεο του MetropolisPress channel μετρά 1.261 likes και μόλις 90 dislikes. Ως επιστέγασμα των προσπαθειών όλης της ομάδας των MStories ήρθε η αναγνώριση από την Google πριν από λίγες εβδομάδες του καναλιού ως Brand Channel. Κάτι που μας δίνει περισσότερες δυνατότητες για να κάνουμε ακόμα καλύτερα αυτό που κάνουμε εδώ και έναν χρόνο: να παράγουμε πρωτότυπο και αυθεντικό περιεχόμενο για την Αθήνα. Και οι εκπλήξεις έρχονται με τις νέες παραγωγές…

Στιγμιότυπα Πόλης

Βρουμ! Αυτή η σχέση με το αυτοκίνητο είναι σαν τη σχέση με την Αμερική. Μια σχέση αγάπης και μίσους. Αλλιώς δεν γίνεται. Από τη μία σε θαμπώνει, από την άλλη σε εξαγριώνει. Κι αυτό που εγώ λατρεύω να μισώ στην Αμερική είναι η ουσία του εαυτού της. Αυτό που λέγανε παλαιότερα “it’s a free country”. Η ελευθερία που οπλίζει το χέρι του παρανοϊκού δολοφόνου και ξεπαστρεύει δεκάδες παιδάκια στο σχολείο. Η ίδια ελευθερία που σου χαρίζει το αυτοκίνητο και σου λέει «προχώρα, ο δρόμος είναι δικός σου». Λέω να τον ξεχάσω τον δολοφόνο και να επικεντρωθώ στο τετράτροχο. Είναι η ειδικότης μου άλλωστε, οδηγάω 30 χρόνια, εντός και εκτός λεκανοπεδίου. Και μηχανή θα μου άρεσε να είχα, αλλά, από τότε που μια θείτσα παραβίασε το Stop και πάτησε τον φίλο μου τον Γιάννη και τον έστειλε κάτι μήνες στο νοσοκομείο, αποφάσισα να μείνω μακριά από τους δύο τροχούς. Αυτοκίνητο, λοιπόν, και μάλιστα αυτοκίνητο στην Αθήνα. Αυτό είναι το μαράζι μου και το βασανάκι μου. Η ελευθερία να βολτάρεις στην πόλη σου με το όχημά σου. Ξέρω ότι ακούγομαι ντεμοντέ. Ο συρμός στα media απαιτεί ποδήλατο, τελεία και παύλα. Να

το οδηγάς, να το κυκλοφορείς, να φωτογραφίζεσαι πάνω του. Να κάνεις δύσκολη τη ζωή των άλλων. Η μηχανή τουλάχιστον μπορεί να έχει μηδενική παθητική ασφάλεια, αλλά από ενεργητική είναι φουλ. Το ποδήλατο στην καλύτερη περίπτωση (όλο ντουγρού κατηφόρα...) καταφέρνει να αγγίξει τα 50 χιλιόμετρα την ώρα και όσο για φρενάρισμα, αφήστε το καλύτερα. Πιάνεται η ψυχή μου όταν βλέπω ποδηλάτες στην Κηφισίας, στην Πειραιώς, στη Συγγρού. Ας επιστρέψω όμως στα αυτοκίνητα. Γνωρίζω πολύ καλά ότι είναι πάρα πολλά, ότι είναι ρυπογόνα, ότι μπλοκάρουν τους δρόμους, ότι μας τρελαίνουν με τα κορναρίσματά τους. Κατά καιρούς, ομολογώ, τα μίσησα κι εγώ. Δεν είμαι μικρό παιδί (πλέον...) και έχω ζήσει μποτιλιαρίσματα που οι σύγχρονοι συνδικάλες θα δίνανε το δεξί τους χέρι για να τα είχανε προκαλέσει. Από τη μία άκρη της Λεωφόρου Αλεξάνδρας έως την άλλη σε μιάμιση ώρα, κάτω από τον ανελέητο αττικό ήλιο, στη δεκαετία του ’80, όταν air condition είχε ένα στα 100 αυτοκίνητα. Τις πλήρωσα τις αμαρτίες μου. Εχω όμως οδηγήσει στις 3 το πρωί στην παραλιακή ακούγοντας τσίτα το “Carpet Crawlers” των Genesis,

έχω ρολάρει στην Πατησίων την ώρα που έδυε ο ήλιος (πρέπει να το ζήσετε!), έχω γκαζώσει με το Uno στον Καρέα αφήνοντας πίσω μου κάτι πρόστυχες «μπέμπες», έχω συνοδεύσει τις νταλίκες στη Λεωφόρο Αθηνών με νυσταγμένα και βαριά τα φώτα, έχω μπουκάρει ανάποδα στην Κηφισίας μετά το πρώτο βράδυ με εκείνη που τώρα κοιμάται πλάι μου. Με τα αυτοκινητάκια, με τα τετράτροχα της ελευθερίας κίνησης και διέλευσης. Η οδήγηση μου έδωσε το ωραίο ταξίδι. Το ταξίδι μέσα στην πόλη τη δική μου. ΥΓ: Οσο περισσότερες φωτεινές πινακίδες με την επιγραφή «Hot Dog, 0,70 ευρώ» βλέπω γύρω μου, τόσο προσπαθώ να ξεχάσω εκείνο που είχε πει ο μέγιστος Οτο φον Μπίσμαρκ. Οτι δηλαδή καλό είναι να μη γνωρίζουν οι πολίτες από τι ακριβώς φτιάχνονται οι νόμοι και τα λουκάνικα. Χρήστος Ξανθάκης

TΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΥΡΩΣΥΣΤΗΜΑ

q { o v {s {v v qq{o v ± n n { s ~ s q v ¢ v { n v q v ~ { s s v ~ q { { v v s vs{p { n { { s{ { v p v v {¯¹»®º¢ ® ¨«²º£¼¹® º¼´ µ¯±µ´µ³¯±·´ ¶¸µµ¶º¯±·´ º®½ ¾·¸§½ vºµ¿½ ª¡±§ ¶«¸£¶µ¿ ³¢´«½ ¶µ¿ ¶¡¸§¹§´ §¶¤ º®´ ¶«¸¿¹¯´¢ n«´¯±¢ v¿´¡²«¿¹® º¼´ « º¤¾¼´ º®½ ¸ ¶«À§½ º®½ ²² ªµ½ ¿¶¢¸°§´ ¹®³§´º¯±¡½ «°«²£°«¯½ µ¯ µ¶µ£«½ ª¯§³µ¸¬· ´µ¿´ ¹¢³«¸§ ³¯§ ´¡§ ¹§¬·½ ¨«²º¯¼³¡´® ±§º ¹º§¹® ¯§ º®´ µ¯±µ´µ³£§ s¸¯´ §¶¤ ¡´§ ¾¸¤´µ ¶µ²²µ£ §´§²¿º¡½ ¶¸µ«°µ¬²µ¦¹§´ ¹¾«ª¤´ ¼½ §´§¶¤¬«¿±º® º® ¾¸«µ±µ¶£§ ±§¯ º®´ ¡°µªµ º®½ ¾·¸§½ §¶¤ º® À·´® ºµ¿ «¿¸· v¢³«¸§ ºµ «´ª«¾¤³«´µ §¿º¤ ¡¾«¯ ¶²¡µ´ §¶µ³§±¸¿´»«£ ±§¯ ® µ¯±µ´µ³£§ ³¶µ¸«£ ´§ ¶¸µ¹¨²¡¶«¯ ¹« ¨§»³¯§£§ ¡°µªµ §¶¤ º®´ ±¸£¹® ³«º§¹º¸µ¬¢ ºµ¿ ±²£³§ºµ½ µ¬«£²«º§¯ ¹« ³¯§ ¹«¯¸ §¶¤ ¶§¸ µ´º«½ ¶µ¿ ¨µ¢»®¹§´ º®´ «²²®´¯±¢ µ¯±µ´µ³£§ ´§ §¶µ¬¦«¯ ºµ´ º«¸ ¹º¯µ ±£´ª¿´µ ±§¯ ´§ «¶§´¡²»«¯ ¹« º¸µ¾¯ «°¯¹µ¸¸¤¶®¹®½ ±§¯ ¹º§»«¸µ¶µ£®¹®½ s¸·ºµ½ ¶§¸ µ´º§½ ¢º§´ ® »«º¯±¢ §¶ ´º®¹® ºµ¿ «²²®´¯±µ¦ ²§µ¦ ¤¹µ´ §¬µ¸ ºµ ¯¹ºµ ¸¯±¤ ª¯§±¦¨«¿³§ º®½ ¶§¸§³µ´¢½ ¹ºµ «¿¸· ±¿¨¡¸´®¹® ¹¿´«¸§¹£§½ «°¡¬¸§¹« ¸®º º® ¨µ¦²®¹¢ º®½ ´§ ª¯§¬¿² °«¯ º®´ «¿¸¼¶§Á±¢ ¶µ¸«£§ º®½ ¾·¸§½ ¨§¹¯±¢ §¿º¢ «¶¯²µ¢ ±§¯ ® ± ²¿ ® º¼´ ³« ²¼´ ±§»¿¹º«¸¢¹«¼´ º®½ ¶¸µ«±²µ¯±¢½ ¶«¸¯¤ªµ¿ ±§º¡¹º®¹§´ ª¿´§º¡½ º¯½ §¶µ¬ ¹«¯½ ºµ¿ (XURJURXS ¯§ º® ¹¿´¡¾¯¹® º®½ ¾¸®³§ºµªµº¯±¢½ ¹º¢¸¯°®½ ¯ «°«²£°«¯½ §¿º¡½ «¶®¸¡§¹§´ «¿´µÁ± ºµ µ¯±µ´µ³¯±¤ ±²£³§ vºµ «¹¼º«¸¯±¤ µ¯ §¶§¯¹¯¤ªµ°«½ ¶¸µ¹ªµ±£«½ ¡¾µ¿´ §³¨²¿´»«£ §¯¹»®º ±§¯ ® «³¶¯¹ºµ ¹¦´® ¹º§ª¯§± ¨«²º¯·´«º§¯ o«£±º®½ ¯±µ´µ³¯±µ¦ ²£³§ºµ½ ºµ ª£³®´µ o«±«³¨¸£µ¿ §´µ¿§¸£µ¿ ±¯´¢»®±« ¹« «¶£¶«ª§ ¶µ¿ «£´§¯ º§ ¿ ®²¤º«¸§ º®½ º«²«¿º§£§½ ª¯«º£§½ ~«²º£¼¹® º®½ «³¶¯¹ºµ¹¦´®½ ª«£¾´«¯ ±§¯ ® ³«£¼¹® º®½ ¾¸®³§ºµª¤º®¹®½ º¼´ «¾·¸¯¼´ º¸§¶«À·´ §¶¤ ºµ ¿¸¼¹¦¹º®³§ {¿º¤ µ¬«£²«º§¯ ±¿¸£¼½ ¹º®´ §´º¯¹º¸µ¬¢ º®½ ¶º¼º¯±¢½ º ¹®½ º¼´ ±§º§»¡¹«¼´ ¶µ¿ ¡¾µ¿´ §¿°®»«£ ±§º ª¯¹«± «¿¸· ³«º º¯½ «±²µ¡½ ºµ¿ µ¿´£µ¿ §²² §´º§´§±² «´ ³¡¸«¯ ±§¯ º®´ §´ ±º®¹® ¶¸¤¹¨§¹®½ º¼´ «²²®´¯±·´ º¸§¶«À·´ ¹º¯½ ª¯«»´«£½ §µ¸¡½ ¾¸¢³§ºµ½ vºµ «°¼º«¸¯±¤ ºµ ±²£³§ ¯§ º®´ ²² ª§ «¶£¹®½ ³«º§¹º¸¡¬«º§¯ ¯ §¸´®º¯±¡½ §´§¬µ¸¡½ ¹º®´ «²²®´¯±¢ µ¯±µ´µ³£§ ¡¾µ¿´ ¶«¸¯µ¸¯¹º«£ ¯ ¿¸¼¶§£µ¯ §°¯¼³§ºµ¦¾µ¯ «±¬¸ Àµ¿´ ³« ±§º®µ¸®³§º¯±¤ º¸¤¶µ º® ¨µ¦²®¹¢ ºµ¿½ ´§ ¹º®¸£°µ¿´ º®´ ²² ª§ §²²§¢ ºµ¿ ±²£³§ ºµ½ §´º§´§±² º§¯ ¹º® ¸§ª§£§ ³«£¼¹® º®½ ª¯§¬µ¸ ½ §¶µª¤¹«¼´ ³«º§°¦ ºµ¿ «²²®´¯±µ¦ ±§¯ ºµ¿ «¸³§´¯±µ¦ ª«±§«ºµ¦½ ±¸§º¯±µ¦ µ³µ²¤µ¿ ª«¦º«¸µ½ ¶§¸ µ´º§½ ¶µ¿ ¹¿´¡¨§²« ¹º® ¨«²º£¼¹® ºµ¿ ±²£³§ºµ½ «£´§¯ ® ¶¸¤µªµ½ ¹º®´ «¬§¸³µ¢ ºµ¿ ¶¸µ¸ ³³§ºµ½ ¶¸µ¹§¸³µ¢½ ¯ª£¼½ ¹º®´ §´º¯³«º·¶¯¹® º¼´ ª£ª¿ ³¼´ «²²«¯³³ º¼´ ºµ¿ ª®³µ¹¯µ´µ³¯±µ¦ ±§¯ ºµ¿ «°¼º«¸¯±µ¦ ¶¸¤µªµ½ §¿º¢ ¹®³§ºµªµ º«£ ³¯§ º ¹® «°¯¹µ¸¸¤¶®¹®½ ±§¯ §´§ª¯ ¸»¸¼¹®½ º®½ µ¯±µ´µ³£§½ vºµ ª®³µ¹¯µ´µ³¯±¤ ºµ³¡§ ® ¹¿¸¸£±´¼¹® º¼´ «²²«¯³³ º¼´ ¢º§´ «´º¿¶¼¹¯§±¢ {¶¤ ºµ ³¡¾¸¯ ºµ º¤¹µ ºµ ¡²²«¯³³§ º®½ n«´¯±¢½ ¿¨¡¸´®¹®½ ¤¹µ ±§¯ ºµ §´º£¹ºµ¯¾µ ¶¸¼ºµ«´¡½ ¼½ ¶µ¹µ¹º ºµ¿ { s ³«¯·»®±§´ ±§º ³µ´ ª«½ ¿¶µ¾·¸®¹® ºµ¿ ª¯§¸ »¸¼º¯±µ¦ «²²«£³³§ºµ½ ¢º§´ §±¤³® ¶¯µ ³« ²® «±§ºµ¹º¯§£«½ ³µ´ ª«½ vºµ´ «°¼º«¸¯±¤ ºµ³¡§ ºµ ¡²²«¯³³§ ºµ¿ ¯¹µÀ¿£µ¿ º¸«¾µ¿¹·´ ¹¿´§²²§·´ ¶µ¿ ºµ «£¾« ¶¸µ¹«£¹«¯ ºµ ºµ¿ { s ºµ ¶«¸¯µ¸£¹º®±« ¹ºµ §¯ ºµ ¹¶µ¿ª§¯¤º« ¸µ ¹ºµ ª¯ ¹º®³§ ® ²² ª§ §´¡±º®¹« ¶«¸¯¹¹¤º«¸µ §¶¤ ºµ º®½ §´º§¼ ´¯¹º¯±¤º®º§½ ±¤¹ºµ¿½ ¶µ¿ «£¾« §¶µ²¡¹«¯ º®´ ¶«¸£µªµ ¸£ºµ½ ±¸£¹¯³µ½ ¶§¸ µ´º§½ ¢º§´ ® ª¯§¬¦²§°® º®½ ¾¸®³§ºµ¶¯¹º¼º¯±¢½ ¹º§»«¸¤º®º§½ ±§¯ º®½ «³¶¯¹ºµ¹¦´®½ ¹ºµ º¸§¶«À¯±¤ ¹¦¹º®³§ v¢³«¸§ ª«´ »§ ³¶µ¸µ¦¹§³« ´§ ³¯² ³« ¯§ ¶¸µµ¶º¯±¢ §´ ±§³ ®½ « ´ «£¾« ±§º§¸¸«¦¹«¯ ºµ º¸§¶«À¯±¤ ¹¦¹º®³§ ±§¯ «£¾« «± º¼´ ¶¸§³ º¼´ ±§º§¹º«£ §´§¶¤¬«¿±º® ® ¡°µªµ½ º®½ ¾·¸§½ §¶¤ ºµ «¿¸· {¿º¤ §¶«º¸ ¶® v« ³¯§ ¶«¸£µªµ ¶¸¼ºµ¬§´µ¦½ §¨«¨§¯¤º®º§½ µ¿ª«£½ ±§º§»¡º®½ ¿¶¡¹º® À®³£§ ¾¯ ³¤´µ ¶¸µ¹º§º«¦»®±« §¶µ²¦º¼½ ® ¹¿¹º®³¯±¢ «¿¹º »«¯§ §²² ±§¯ º¡»®±§´ µ¯ ¨ ¹«¯½ ¯§ º®´ µ¯±µª¤³®¹® «´¤½ ¯¹¾¿¸µ¦ º¸§¶«À¯±µ¦ ¹¿¹º¢³§ºµ½ ¡º§¸ºµ½ ¶§¸ µ´º§½ ¶µ¿ ¹¿³¨ ²²«¯ ¹º®´ «´£¹¾¿¹® º®½ «³¶¯¹ºµ¹¦´®½ «£´§¯ ® ¹¿´¡¾¯ ¹® º®½ ¾¸®³§ºµªµº¯±¢½ ¹º¢¸¯°®½ ¶µ¿ ¶§¸¡¾µ¿´ µ¯ «¶£¹®³µ¯ ª§´«¯¹º¡½ {¿º¤ ª£´«¯ ¹º® ¾·¸§ ¶«¸¯»·¸¯µ ¾¸¤´µ¿ ¯§ ´§ ¶¸µ¾¼¸¢¹«¯ §±·²¿º§ ® §´§ª¯ ¸»¸¼¹® º®½ µ¯±µ´µ³£§½ ¹º¢¸¯°® §¿º¢ ¶µ¿ £´«º§¯ ³« «¿´µÁ±µ¦½ ¤¸µ¿½ «£´§¯ ¾¼¸£½ ¶¸µ®µ¦³«´µ ¯§ º§ ª¯ «»´¢ ª«ªµ³¡´§ ´§½ ¶¡³¶ºµ½ ¶§¸ µ´º§½ ¶µ¿ «¶£¹®½ «´¯¹¾¦«¯ º®´ «³¶¯¹ºµ¹¦´® «£´§¯ º§ ¨¢³§º§ ¶¸µ¤ªµ¿ ¶µ¿ ¶¸§³§ºµ¶µ¯µ¦´º§¯ ¹º®´ ±§¯ ¹º® À·´® ºµ¿ «¿¸· ¹ºµ ¶«ª£µ º®½ ¹¿ ³¶²¢¸¼¹®½ ºµ¿ »«¹³¯±µ¦ µ¯±µªµ³¢³§ºµ½ ±¯´®º¯±¤º®º§ ±§¯ µ¯ §¶µ¬ ¹«¯½ ¶¸µ½ º®´ ±§º«¦»¿´¹® §¿º¢ ¹¿´¡¨§²§´ »«º¯± ¹º® ª¯§³¤¸¬¼¹® ºµ¿ ª¯«»´µ¦½ ±²£³§ºµ½ «µ´¤½ ¶µ¿ «¶®¸¡§¹« «¿´µÁ± ±§¯ ºµ «¾·¸¯µ ±²£³§ ¿¯µ»¡º®¹® ¶ ¾ º®½ ¶¸¤º§¹®½ ¯§ º®´ º¸§¶«À¯±¢ ¡´¼¹® »§ µª®¢¹«¯ ¹« ³¯§ ¨§»¦º«¸® µ¯±µ´µ³¯±¢ ±§¯ ´µ³¯¹³§º¯±¢ ¡´¼¹® ª¯§£ º«¸® ¹®³§¹£§ «£¾« «¶£¹®½ ® »«¹³µ»¡º®¹® º¼´ ¸¯¹º¯±·´ µ³¯¹³§º¯±·´ v¿´§²²§·´ §¶¤ ºµ ¿¸¼¹¦¹º®³§ ºµ v«¶º¡³¨¸¯µ ºµ¿ ® µ¶µ£§ §¬ «§¿º¢½ ª¯§³¤¸¬¼¹« ¶¯µ µ³§²¡½ ¹¿´»¢±«½ ¹º¯½ ¾¸®³§ºµ¶¯¹º¼º¯±¡½ §µ¸¡½ v¿³¶«¸§¹³§º¯± µ ±£´ª¿´µ½ º®½ ±§º ¸¸«¿¹®½ §¶µ¬«¦¾»®±« ºµ «´ª«¾¤³«´µ «°¤ªµ¿ §¶¤ ºµ «¿¸· §¶µ³§±¸¦´»®±« ±§¯ ® «³¶¯¹ºµ¹¦´® §¶µ±§»£¹º§º§¯ ¹º§ª¯§± {¿º¡½ µ¯ «´ »§¸¸¿´º¯±¡½ «°«²£°«¯½ ª«´ §¬¢´µ¿´ ¤³¼½ ¶«¸¯»·¸¯§ ¯§ «¬®¹¿¾§¹³¤ µ¯±µ´µ³£§ ¹« ¦¬«¹® ±§¯ ºµ ³« ª¯¤±¼¹® º®½ §´«¸£§½ «²²®´¯±¢ µ¯±µ´µ³£§ ¨¸£¹±«º§¯ §±¤³® ¹« ¨§»¯ ±¸£¹® ±§¯ µ¯ ±£´ª¿´µ¯ «±º¸µ¾¯§¹³µ¦ ª«´ ¡¾µ¿´ «°§²«¯¬»«£ µ ºµ { s ¿¶µ¾·¸®¹« ¯§ ¶¡³¶ºµ ±§º ¹«¯¸ ¡ºµ½ ³« §¶µº¡²«¹³§ ® ¹¼¸«¿º¯±¢ ³«£¼¹® ¹º®´ ¶«´º§«º£§ ´§ §´¡²»«¯ ¹ºµ µ ¶µ¹µ¹º¤ §¿º¤ »§ «¶¯¨§ ¸¿´»«£ ¶«¸§¯º¡¸¼ ºµ ±§»·½ »§ ¹¿´«¾¯¹º«£ ® ¦¬«¹® §´ ±§¯ ³« ®¶¯¤º«¸µ ¸¿»³¤ ¤¶¼½ ¶¸µ¨²¡¶«º§¯ ¦¬«¹® ¶¸µ± ²«¹« §¯¹»®º¢ ¶º·¹® º®½ §¶§¹¾¤²®¹®½ ±§¯ ·»®¹« ºµ ¶µ¹µ¹º¤ §´«¸£§½ ¹« ¯¹ºµ¸¯± ¿ ®²¤ «¶£¶«ªµ ¶«¸£¶µ¿ ±§º ³¡¹µ ¤¸µ ºµ «´· ¶¸µ¨²¡¶«º§¯ ¶«¸§¯º¡¸¼ ´µªµ½ ºµ ¶¸¼ºµ¬§´¢½ ¹« ª¯ ¸±«¯§ ±§¯ ¡´º§¹® ±¸£¹® ¡¾«¯ ¶µ²²§¶²¡½ «¶¯¶º·¹«¯½ i «¯·´«¯ ºµ ±§º ±«¬§²¢´ «¯¹¤ª®³§ ±§¯ ºµ ¨¯µº¯±¤ «¶£¶«ªµ i {¶§°¯·´«¯ ºµ §´»¸·¶¯´µ ±§¯ ºµ ¿²¯±¤ ±«¬ ²§¯µ i v¿¸¸¯±´·´«¯ º®´ §¶µº§³£«¿¹® ¸§ ±§¯ º®´ ±§º§»«º¯±¢ ¨ ¹® º¼´ º¸§¶«À·´ ¶«¸¯ µ¸£Àµ´º§½ º® ¸«¿¹º¤º®º§ i v¿´º®¸«£ º®´ §¨«¨§¯¤º®º§ ±§¯ §¶µ»§¸¸¦´«¯ «¶«´ª¿º¯±¡½ ¶¸¼ºµ¨µ¿²£«½ i o¿¹¾«¸§£´«¯ º® ª®³µ¹¯µ´µ³¯±¢ ¶¸µ¹§¸³µ¢ ±§»·½ ® ¶º·¹® º¼´ «¯¹µª®³ º¼´ ¹¿±¸§º«£ º§ ª®³¤¹¯§ ¡¹µª§ º¹¯ º¸µ¬µªµº«£ ºµ ¬§¦²µ ±¦±²µ «²²«¯³³ º¼´ ¦¬«¹®½ ¶µ¿ µª®«£ ¹« §´§»«¼¸¢¹«¯½ º¼´ ª®³µ¹¯µ´µ³¯±·´ ¹º¤¾¼´ µ¯ µ¶µ£«½ ¿¶µ¹± ¶ºµ¿´ º®´ §°¯µ¶¯¹º£§ ºµ¿ ¶¸µ¸ ³³§ºµ½ ³«§²¦º«¸® §¶¤ º®´ §¸¾¯± ¶¸µ¨²«¶¤³«´® ¦¬«¹® «¶¯º ¹¹«¯ º§¾¦º«¸µ ¨®³§º¯¹³¤ ¹º®´ ¶¸µ·»®¹® º¼´ ª¯§¸»¸¼º¯±·´ §²²§·´ ¦¬«¹® º¼´ º«²«¿º§£¼´ «º·´ ¢º§´ ¶¸ ³§º¯ ¨§»¦º«¸® §¶¤ ¤ º¯ «£¾« §¸¾¯± «±º¯³®»«£ § §£º¯§ ¶¸¡¶«¯ ´§ §´§À®º®»µ¦´ ¹ºµ´ º¸¤¶µ ¶µ¿ «¬§¸³¤¹º®±« ºµ ¶¸¤¸§³³§ ¶¸µ¹§¸³µ¢½ ¹º® ª¯¹º§±º¯±¤º®º§ º§ ² »® ±§¯ º¯½ ¶§¸§²«£ «¯½ ±§¯ ±¿¸£¼½ ¹º®´ ¿¹º¡¸®¹® º¼´ ª¯§¸»¸¼ º¯±·´ ³«º§¸¸¿»³£¹«¼´ ¿¹º¡¸®¹® §¿º¢ ª«´ «¶¡º¸« « ´§ §´º¯¹º§»³¯¹ºµ¦´ «¶§¸±·½ µ¯ ¹¿¹º§²º¯±¡½ «¶¯ª¸ ¹«¯½ º®½ ª®³µ¹¯µ´µ³¯±¢½ ¶¸µ¹§¸³µ¢½ ±§¯ ´§ §´§±º®»«£ º§¾¦º«¸§ ® «³¶¯¹ºµ¹¦´® vº§ £ª¯§ §£º¯§ µ¬«£²µ´º§¯ ±§¯ µ¯ ª¿¹³«´«£½ ¹¿´»¢±«½ ¾¸®³§ºµª¤º®¹®½ º®½ µ¯±µ´µ³£§½ ´ µ¯ ª¯§¸»¸¼º¯±¡½ ³«º§¸¸¿»³£¹«¯½ «£¾§´ «¬§¸³µ¹º«£ ³« ¹¿´¡¶«¯§ §¶¤ º®´ §¸¾¢ ºµ¿ ¶¸µ¸ ³³§ºµ½ ¹¢³«¸§ »§ «£¾§´ ¢ª® £´«¯ §¯¹»®º¡½ µ¯ «¿´µÁ±¡½ «¶¯ª¸ ¹«¯½ ºµ¿½ ¹º®´ µ¯±µ´µ³¯±¢ ª¸§¹º®¸¯¤º®º§ £´§¯ ¶µ²¦ »«º¯±¤ ¶µ¿ ºµ ¨ »µ½ º®½ ¦¬«¹®½ ±§¯ µ¯ «¶¯¶º·¹«¯½ º®½ §´§´¼¸£¹º®±§´ ¡³¶¸§±º§ ³« ¹«¯¸ §´§»«¼¸¢¹«¼´ ¶µ¿ §¬µ¸µ¦¹§´ º® ª¯ ¸±«¯§ ºµ¿ ¶¸µ¸ ³³§ºµ½ ºµ ±¤¹ºµ½ ª§´«¯¹³µ¦ º®´ ¶«¸£µªµ §¶µ¶²®¸¼³¢½ ºµ ¦ µ½ º®½ ¾¸®³§ºµªµº¯±¢½ ¹º¢¸¯°®½ ±§¯ º®´ ¶«¸¯±µ¶¢ ºµ¿ ª®³¤¹¯µ¿ ¾¸¡µ¿½ v« ± »« ¶«¸£¶º¼¹® ¤³¼½ ® ¦¬«¹® ª«´ ³¶µ¸«£ ´§ ¾¸®¹¯³µ¶µ¯«£º§¯ ¼½ ª¯±§¯µ²µ£§ ¯§ º® ³® «¬§¸³µ¢ º¼´ ¹¿³¬¼´®»¡´º¼´ ±§¯ ¯ª£¼½ ¯§ ¾§² ¸¼¹® º®½ ¶¸µ¹¶ »«¯§½ ¹º®´ ¶¸µ·»®¹® º¼´ §´§±§£¼´ ³«º§¸¸¿»³£¹«¼´ ´ ¹¿³¨«£ §¿º¤ ® «³¶¯¹ºµ¹¦´® ¶µ¿ ±«¸ ª¢»®±« ³« «¶·ª¿´«½ »¿¹£«½ »§ ±²µ´¯¹º«£ ±§£¸¯§ o¦¹±µ²® ¾¸µ´¯ ºµ ¸§º¢ ¤³¼½ ® §´ ±§³ ® ºµ £´§¯ ¬§´«¸¤ ¤º¯ ® ¶§¸§º«¯´¤³«´® ¦¬«¹® ¤¹µ ª«´ ª¯§¬§£´«º§¯ ±§»§¸ ® ¶¸µµ¶º¯±¢ «°¤

ªµ¿ ª®³¯µ¿¸«£ ¡´§ ª¿¹µ£¼´µ ±²£³§ ±§¯ «´º«£´«¯ º¯½ ±µ¯´¼´¯±¡½ §´º¯ª¸ ¹«¯½ v¢³«¸§ ¤³¼½ ¨¸¯¹±¤³§¹º« ¹ ¡´§ ¹®³«£µ ±§³¶¢½ o«´ ¿¶ ¸¾«¯ §³¬¯¨µ²£§ ¤º¯ ºµ »§ «£´§¯ ³¯§ ª¦¹±µ²® ¾¸µ´¯ ±¿¸£¼½ ²¤¼ º®½ ¹¿´«¾¯À¤³«´®½ ¦¬«¹®½ ±§¯ º®½ ¿ ®²¢½ §´«¸£§½ ¹º¤¹µ ³¶µ¸µ¦³« ´§ ¶¸µ¹ªµ±µ¦³« ¤º¯ ® ¦¬«¹® »§ ¶«¸¯µ¸£À«º§¯ ¹º§ª¯§± ±§¯ ¤º¯ ¹º® ª¯ ¸±«¯§ ºµ¿ »§ §¸¾£¹µ¿´ ´§ ±§º§¸ ¬µ´º§¯ »«º¯±µ£ ¸¿»³µ£ ³«º§¨µ²¢½ ºµ¿ { s ¿´µÁ±¡½ «¶¯ª¸ ¹«¯½ §´§³¡´«º§¯ ´§ ¡¾µ¿´ i º¤´¼¹® º®½ ¸«¿¹º¤º®º§½ ±§¯ º®½ «³¶¯¹ºµ¹¦´®½ ¶µ¿ §´§³¡´µ´º§¯ ¼½ §¶µº¡²« ¹³§ º®½ §´§±«¬§²§¯µ¶µ£®¹®½ º¼´ º¸§¶«À·´ ±§¯ º®½ «¶¯¹º¸µ¬¢½ ±§º§»¡¹«¼´ ¹ºµ º¸§¶«À¯±¤ ¹¦¹º®³§ i ¶«¸§¯º¡¸¼ ¨«²º£¼¹® º®½ §´º§¼´¯¹º¯±¤º®º§½ ±¤¹ºµ¿½ ® µ¶µ£§ ºµ »§ ¡¾«¯ ¿¶«¸±§²¦ «¯ ºµ ¹¦´µ²µ º¼´ §¶¼²«¯·´ º®½ ¶«¸¯¤ªµ¿ ±§¯ ® ¹¿´§±¤ ²µ¿»® ´µªµ½ º¼´ «°§¼·´ i «¶¯º ¾¿´¹® º¼´ §¶µ±¸§º¯±µ¶µ¯¢¹«¼´ µ¯ µ¶µ£«½ »§ µª®¢¹µ¿´ º«²¯± ¹« «¶«´ ª¦¹«¯½ ¶µ²²§¶² ¹¯«½ §¶¤ º¯½ §¸¾¯±¡½ i ¶¸¤µªµ½ ¹º®´ §¶«²«¿»¡¸¼¹® º¼´ §µ¸·´ i «¶§´«±±£´®¹® ¹®³§´º¯±·´ ¡¸¼´ ¿¶µªµ³·´ ¤¶¼½ µ¯ §¿ºµ±¯´®º¤ª¸µ³µ¯ i ¿²µ¶µ£®¹® ¯ª¯¼º¯±·´ «¶«´ª¿º¯±·´ ¹¾«ª£¼´ ³« ¹º¢¸¯°® §¶¤ ¶¤¸µ¿½ ºµ¿ vs{ ±§¯ º®½ ¿¸¼¶§Á±¢½ ¸ ¶«À§½ ¶«´ª¦¹«¼´ i ¶¸µ¸§³³§º¯¹³¡´® §¶µ¶²®¸¼³¢ ²®°¯¶¸¤»«¹³¼´ µ¬«¯²·´ ºµ¿ o®³µ¹£µ¿ n¯§ ´§ ª¯§¹¬§²¯¹º«£ ¤³¼½ ¤º¯ ¤´º¼½ »§ ²«¯ºµ¿¸¢¹µ¿´ »«º¯± µ¯ ¶§¸ µ´º«½ §¿ºµ£ ¶¸¡¶«¯ ´§ ª¯§¬¿²§¾»«£ ® ¶¸¤¹¬§º® ¨«²º£¼¹® ºµ¿ ±²£³§ºµ½ «³¶¯¹ºµ¹¦´®½ ¶¸µ¨µ²¢ §±¸§£¼´ ¢ ±§¯¸¼´ ª¯«±ª¯±¢¹«¼´ §¶¤ ±µ¯´¼´¯±¡½ µ³ ª«½ ª«´ ¹¿³¨ ²²«¯ ¶¸µ½ º®´ ±§ º«¦»¿´¹® §¿º¢ ±µ¯´¼´£§ ¹ºµ ¹¦´µ²¤ º®½ »§ ¡¾«¯ ³¤´¯³µ ±¡¸ªµ½ §¶¤ º®´ §´¤¸»¼¹® º®½ µ¯±µ´µ³£§½ £´§¯ «¶£¹®½ §¿ºµ´¤®ºµ ¤º¯ µ¯ ¡¹º¼ ³«³µ´¼³¡´«½ ¡±´µ³«½ «´¡¸ «¯«½ ¶µ¿ ¹º¸¡¬µ´º§¯ ±§º º®½ ª¸§¹º®¸¯¤º®º§½ «¶¯¾«¯¸¢¹«¼´ «£´§¯ ¯ª¯§£º«¸§ ¨²§¶º¯±¡½ ¯§ ºµ «¶«´ª¿º¯±¤ ±²£³§ ±§¯ ¿¶µ´µ³«¦µ¿´ º¯½ ¶¸µµ¶º¯±¡½ §´ ±§³ ®½ º®½ §¶§¹¾¤²®¹®½ ¹¿´¡¾¯¹® º®½ «¬§¸³µ¢½ ºµ¿ ¶¸µ¸ ³³§ºµ½ ¶¸µÂ¶¤»«¹® º®½ §´ ±§³ ®½ vºµ ¹®³«£µ ¶µ¿ ¨¸¯¹±¤³§¹º« ¹¢³«¸§ µ¯ µ¯¼´µ£ «£´§¯ ±§²µ£ §¯ ³¶µ¸«£ ¨ ¹¯³§ ´§ ¶¸µ ¨²«¬»«£ ¤º¯ ¹¾«º¯± ¹¦´ºµ³§ »§ ¡²»«¯ ® §´ ±§³ ® º®½ ¶¸§³§º¯±¢½ µ¯±µ´µ³£§½ «¬¤ ¹µ´ ¤³¼½ ¹¿´º¸¡°µ¿´ µ¸¯¹³¡´«½ ¶¸µÂ¶µ»¡¹«¯½ ¹®³§´º¯±¤º«¸® §¶¤ §¿º¡½ «£´§¯ ® ¹¿´¡¾¯¹® º®½ «¬§¸³µ¢½ ºµ¿ ¶¸µ¸ ³³§ºµ½ ¶¸µ¹§¸³µ¢½ ³« §¶¤²¿º® ¹¿´¡¶«¯§ ¹ºµ¿½ ¹º¤¾µ¿½ ±§¯ º§ ¾¸µ´µª¯§¸ ³³§º§ ¶µ¿ ¡¾µ¿´ º«»«£ {¿º¤ »§ «°§¹¬§²£¹«¯ º® ¹¿´¡¾¯¹® º®½ ¾¸®³§ºµª¤º®¹®½ »§ «°§²«£ «¯ µ¸¯¹º¯± ºµ´ ±£´ª¿´µ «°¤ªµ¿ §¶¤ ºµ «¿¸· »§ «³¶« ª·¹«¯ º®´ «³¶¯¹ºµ¹¦´® ¹ºµ ³¡²²µ´ º®½ µ¯±µ´µ³£§½ »§ ¶¸µ¹«²±¦¹«¯ ´¡«½ «¶«´ª¦¹«¯½ ±§¯ »§ ³«º§ª·¹«¯ ¡´§ ¹§¬¡½ ³¢´¿³§ ¤º¯ º§ ¾«¯¸¤º«¸§ ¡¾µ¿´ ¶«¸ ¹«¯ ±§¯ ® ¡°µªµ½ §¶¤ º®´ ±¸£¹® «£´§¯ µ¸§º¢ ¬§¸³µ¢ «´¤½ ´¡µ¿ «°¼¹º¸«¬µ¦½ §´§¶º¿°¯§±µ¦ ¶¸µº¦¶µ¿ §´§¹¦´º§°® ºµ¿ ¶§¸§¼¯±µ¦ ª¿´§³¯±µ¦ ¶ ´¼ ¹« ´¡«½ ¨ ¹«¯½ ¹¦³¬¼´§ ³« ¡´§ ´¡µ §´§¶º¿°¯§±¤ ¶¸¤º¿¶µ ¶¸¡¶«¯ ´§ ¡¾«¯ ±¦¸¯µ ¾§¸§±º®¸¯¹º¯±¤ º®´ «´ª¿´ ³¼¹® º®½ «°¼ ¹º¸¡¬«¯§½ º®½ µ¯±µ´µ³£§½ {¿º¤ ¶¸µÂ¶µ»¡º«¯ ³«º§º¤¶¯¹® ¶¤¸¼´ ¶¸µ½ º®´ ¶§¸§¼¢ §´º§¼´¯¹º¯±·´ ª¯«»´·½ «³¶µ¸«¦¹¯³¼´ §§»·´ ±§¯ ¿¶®¸«¹¯·´ n¯§ ´§ ¶«º¦¾µ¿³« ¤³¼½ ¹º®´ ¶¸µ¹¶ »«¯§ ³«º§¹¾®³§º¯¹³µ¦ º®½ µ¯±µ´µ³£§½ ¶¸¡¶«¯ ´§ ¹¿´«¯ª®ºµ¶µ¯ ¢¹µ¿³« ¤º¯ ºµ ¶¸¤¸§³³§ ¶¸µ¹§¸³µ¢½ ¶«¸¯²§³¨ ´«¯ º¯½ «² ¾¯¹º«½ §¶§¯ºµ¦³«´«½ §²²§¡½ ¶µ¿ «´º ¹¹µ´º§¯ ¹ §¿º¢ º®´ ±§º«¦»¿´¹® v« ±§³£§ ¶«¸£¶º¼¹® ¤³¼½ ª«´ ¿¶µ±§»¯¹º º® ª¯±¢ ³§½ ³«£Àµ´§ «»´¯±¢ «¿»¦´® ´§ «¬§¸³¤¹µ¿³« ¡´§ «¿¸¦º«¸µ »´¯±¤ v¾¡ª¯µ o¸ ¹®½ ¯§ º®´ {´ ¶º¿°® ¶µ¿ »§ ¶«¸¯²§³¨ ´«¯ º¯½ ¶µ²¯º¯±¡½ ¶µ¿ ª¯«¿±µ²¦´µ¿´ º® ³«º ¨§¹® ¹« ¡´§ ´¡µ ¶§¸§¼¯±¤ ¶¸¤º¿¶µ ª¯§º®¸¢¹¯³®½ §´ ¶º¿°®½ ·¸§ ¶µ¿ º§ ª®³¤¹¯§ µ¯±µ´µ³¯± ¨¸£¹±µ´º§¯ ¹« º¸µ¾¯ ¹º§»«¸µ¶µ£®¹®½ «£´§¯ §¶§¸§£º®ºµ ´§ ¶¸µ¾¼ ¸¢¹µ¿³« º§¾¦º«¸§ ¹« ¸¯À¯±¡½ §²²§¡½ ¶µ¿ »§ «°§¹¬§²£¹µ¿´ i §¶µº«²«¹³§º¯±¤ ±¸ ºµ½ ¬¯²¯±¤ ¶¸µ½ ºµ¿½ ¶µ²£º«½ ±§¯ º®´ «¶¯¾«¯¸®³§º¯±¤º®º§ i ¹¦¾¸µ´«½ ¿¶µªµ³¡½ i §´µ¯±º¡½ §´º§¼´¯¹º¯±¡½ §µ¸¡½ {¶µº«²«¹³§º¯±¢ §°¯µ¶µ£®¹® º¼´ ±µ¯´µº¯±·´ ¶¤¸¼´ « º®´ ¶¸¤¹¬§º® §¶¤¬§¹® ºµ¿ ¿¸¼¶§Á±µ¦ v¿³¨µ¿²£µ¿ ® ¹¿´µ²¯±¢ ¾¸®³§ºµª¤º®¹® §¶¤ º§ o¯§¸»¸¼º¯± §³«£§ ¯§ º®´ ²² ª§ º®´ ¶«¸£µªµ ¬» ´«¯ º§ ª¯¹«± «¿¸· § ±«¬ ²§¯§ §¿º ³¶µ¸µ¦´ ´§ ¹¿³¨ ²µ¿´ ±§£¸¯§ ¹º®´ «¶£¹¶«¿¹® º®½ §´ ±§³ ®½ ±§¯ ¹º®´ «¬§¸³µ¢ ³¯§½ ³§±¸¤¶´µ®½ ¹º¸§º®¯±¢½ ¯§ ºµ´ ¶§¸§¼¯±¤ ³«º§¹¾®³§º¯¹³¤ º®½ µ¯±µ´µ³£§½ vº¯½ ¶§¸µ¦¹«½ ¹¿´»¢±«½ µ¯ ±µ¯´µº¯±µ£ ¶¤¸µ¯ »§ ³¶µ¸µ¦¹§´ ´§ ±§²¦ µ¿´ ¹µ¨§¸ ±«´ ¹º® ¾¸®³§ºµª¤º®¹® ´¡¼´ «¶«´ª¦¹«¼´ ¡¾¸¯ ¹¢³«¸§ µ¯ ±µ¯´µº¯±µ£ ¶¤¸µ¯ «£¾§´ ³«´ »«º¯±¢ ¹¿´«¯¹¬µ¸ ¶²®´ ¤³¼½ ¤¾¯ º® ³¡¯¹º® ª¿´§º¢ n¯ §¿º¤ §±¸¯¨·½ ¹º¯½ ´¡«½ ¹¿´»¢±«½ µ¯ ¶¤¸µ¯ §¿ºµ£ »§ ²«¯ºµ¿¸¢¹µ¿´ ¶¸ ³§º¯ ¼½ ¯¹¾¿¸ §´§¶º¿°¯§± «¸§²«£§ §´ «´º§¾»µ¦´ ª®³¯µ¿¸¯± ¹« ¡´§ «¿¸¦º«¸µ »´¯±¤ v¾¡ª¯µ ¯§ º®´ {´ ¶º¿°® o®³¯µ¿¸£§ ¶¸µÂ¶µ»¡¹«¼´ ¯§ ³«£¼¹® º®½ ¬µ¸µ²µ¯±¢½ «¶¯¨ ¸¿´¹®½ º¼´ ¢ª® ¬µ¸µ ²µµ¿³¡´¼´ vº®´ §´§³¤¸¬¼¹® ºµ¿ ¬µ¸µ²µ¯±µ¦ ¹¿¹º¢³§ºµ½ »§ ¶¸¡¶«¯ ´§ º«»«£ ¼½ ±«´º¸¯±¢ «¶¯ª£ ¼°® ® ª¯«¦¸¿´¹® º®½ ¬µ¸µ²µ¯±¢½ ¨ ¹®½ ±§¯ µ ¶«¸¯µ¸¯¹³¤½ º®½ ¬µ¸µª¯§¬¿¢½ s¸ ³§º¯ ® ±§º«¦»¿´¹® º®½ ¶¸µ¹§¸³µ¢½ ¶¸¡¶«¯ ´§ µª®«£ ¶¸·ºµ´ ¹ºµ´ ¶«¸¯µ¸¯¹³¤ º¼´ ª§¶§´·´ ¶µ¿ ª«´ ¡¾µ¿´ §´§¶º¿°¯§±¤ ¾§¸§±º¢¸§ ±§¯ ¹º® ¨«²º£¼¹® º®½ §¶µªµº¯±¤º®º§½ º¼´ ¿¶µ²µ£¶¼´ ±§¯ ª«¦º«¸µ´ ¹ºµ´ «±¹¿¾¸µ´¯¹³¤ ºµ¿ ¬µ¸µ«¯¹¶¸§±º¯±µ¦ ³®¾§´¯¹³µ¦ ·¹º« ´§ §´º¯³«º¼¶¯¹º«£ §¶µº«²«¹³§º¯± ® ¬µ¸µª¯§¬¿¢ º¹¯ »§ ª®³¯µ¿¸®»µ¦´ ¶«¸¯ »·¸¯§ ¯§ ³«£¼¹® º®½ ¬µ¸µ²µ¯±¢½ «¶¯¨ ¸¿´¹®½ º¼´ ¢ª® ¬µ¸µ²µµ¿³¡´¼´ ® µ¶µ£§ ¡¾«¯ §¿°®»«£ ¿¶¡¸³«º¸§ º§ º«²«¿º§£§ ¾¸¤´¯§ {¿º¤ §¬«´¤½ »§ ºµ´·¹«¯ ºµ §£¹»®³§ ¬µ¸µ²µ¯±¢½ ª¯±§¯µ¹¦´®½ ±§¯ §¬«º¡¸µ¿ »§ ª®³¯µ¿¸¢¹«¯ »«º¯±¡½ ¶¸µ¹ªµ±£«½ ¶µ¿ »§ §´º¯¹º§»³£¹µ¿´ «´ ³¡¸«¯ º¯½ §¸´®º¯±¡½ «¶¯¶º·¹«¯½ º®½ ³«£¼¹®½ º¼´ ª§¶§´·´ §´§ª¯ ¸»¸¼¹® ºµ¿ º¸§¶«À¯±µ¦ ºµ³¡§ ±²«¯ª£ ¯§ º®´ §¶µ±§º ¹º§¹® µ³§²·´ ¹¿´»®±·´ ¸«¿¹º¤º®º§½ {¶¤ º®´ §¸¾¢ º®½ ±¸£¹®½ ºµ º¸§¶«À¯±¤ ¹¦¹º®³§ ¿¶¡¹º® º¯½ ¹¿´¡¶«¯«½ º®½ ¿¶µ¨ »³¯¹®½ º®½ ¶¯¹ºµ²®¶º¯±¢½ ¯±§´¤º®º§½ º®½ ¾·¸§½ ¯ º¸ ¶«À«½ §¶µ±²«£¹º®±§´ §¶¤ º¯½ ª¯«»´«£½ §µ¸¡½ «´· ® §¨«¨§¯¤º®º§ «¶®¸¡§¹« ª¯§¨¸¼º¯± º¯½ ±§º§»¡¹«¯½ ±§»·½ ¹« ²¯¤º«¸µ §¶¤ º¸£§ ¾¸¤´¯§ ª¯¡¸¸«¿¹« ¶«¸¯¹¹¤º«¸µ §¶¤ ºµ º®½ ±§º§»«º¯±¢½ ¨ ¹®½ ¯ ³« ²«½ §¿º¡½ ¶¯¡¹«¯½ ¶«¸¯¤¸¯¹§´ º¯½ ª¿´§º¤º®º«½ ºµ¿ º¸§¶«À¯±µ¦ ¹¿¹º¢³§ºµ½ ´§ ¾¸®³§ºµªµº«£ º®´ µ¯±µ´µ³£§ ³« §¶µº¡²«¹³§ ´§ ª®³¯µ¿¸µ¦´º§¯ ª¿¹¾¡¸«¯«½ ¹º®´ ¶§¸§ ¼¢ º¯½ «¶«´ª¦¹«¯½ ±§¯ º®´ «°§¼¯±¢ ª¸§¹º®¸¯¤º®º§ ¯ ¶¯¡¹«¯½ «¶£ º®½ ¸«¿¹º¤º®º§½ º¼´ «¾·¸¯¼´ º¸§¶«À·´ §³¨²¦´»®±§´ ¹®³§´º¯± ³« º®´ ¶¸µ¹¬¿¢ ºµ¿½ ¹º¯½ ¶¸ °«¯½ ´µ³¯¹³§º¯±¢½ ¶µ²¯º¯±¢½ ºµ¿ ¿¸¼¹¿¹º¢³§ºµ½ §²² ±§¯ ¹º®´ ¡±º§±º® ¾¸®³§ºµª¤º®¹® º®½ ¸ ¶«À§½ º®½ ²² ªµ½ «¿¸«£§ ¹º¢¸¯°® º®½ ¸«¿¹º¤º®º§½ §¶¤ º¯½ ¶®¡½ §¿º¡½ ¹¿´¡¨§²« ·¹º« µ ¶«¸¯µ¸¯¹³¤½ º®½ º¸§¶«À¯±¢½ ¾¸® ³§ºµª¤º®¹®½ ¶¸µ½ º¯½ «¶¯¾«¯¸¢¹«¯½ ±§¯ º§ ´µ¯±µ±¿¸¯ ´§ «£´§¯ ¶µ²¦ ®¶¯¤º«¸µ½ §¶¤ º® ¹¿¸¸£±´¼¹® º®½ ±§º§»«º¯±¢½ ¨ ¹®½ º¹¯ ® ¸ ¶«À§ º®½ ²² ªµ½ ¹¿´¡¨§²« ¹ºµ´ ³« º¸¯§¹³¤ º¼´ ª¿¹³«´·´ «¶¯¶º·¹«¼´ º®½ ±¸£¹®½ ¾¸¡µ¿½ ¹º®´ µ¯±µ´µ³¯±¢ ª¸§¹º®¸¯¤º®º§ ³« ²® §¨«¨§¯¤º®º§ ºµ ¶¸·ºµ «° ³®´µ ºµ¿ ª®³¯µ¦¸®¹« ¹µ¨§¸µ¦½ ±¯´ª¦´µ¿½ ¯§ ºµ º¸§¶«À¯±¤ ¹¦¹º®³§ ®´ ¶«¸£µªµ §´µ¿§¸£µ¿ v«¶º«³¨¸£µ¿ µ¯ º¸§¶«À¯±µ£ ¤³¯²µ¯ ³« ³«ºµ¾¡½ «¯¹®³¡´«½ ¹ºµ ¸®³§º¯¹º¢¸¯µ {»®´·´ «³¬ ´¯¹§´ À®³£«½ ¦ µ¿½ ª¯¹«± «¿¸· ¯ À®³£«½ §¿º¡½ §´º§ ´§±²µ¦´ §¬«´¤½ ¶¸¤¹»«º«½ §¶µ³«¯·¹«¯½ º¼´ µ³µ²¤¼´ ºµ¿ ²²®´¯±µ¦ o®³µ¹£µ¿ ²¤¼ ºµ¿ 36, §¬«º¡¸µ¿ ª« «¶¯¹¬ ²«¯«½ ¹« ª ´«¯§ ¶¸µ½ ºµ´ ¯ª¯¼º¯±¤ ºµ³¡§ ¹¿¹¹·¸«¿¹® À®³¯·´ «£¾« ¼½ ¹¿´¡¶«¯§ º®´ ¿¶µ¾·¸®¹® º®½ ±«¬§²§¯§±¢½ «¶ ¸±«¯§½ º¼´ º¸§¶«À·´ ±§¯ º®´ §´ ±® §´§±«¬§²§¯µ¶µ£®¹¢½ ºµ¿½ ¹µ´ §¬µ¸ º¯½ «¶¯¹¬ ²«¯«½ µ ²¤µ½ º¼´ ª§´«£¼´ ¹« ±§»¿¹º¡¸®¹® ¶¸µ½ ºµ ¹¦´µ²µ º¼´ ª§´«£¼´ §´¢²»« ¹« ¹ºµ º¡²µ½ v«¶º«³¨¸£µ¿ ¡´§´º¯ ¹ºµ º¡²µ½ o«±«³¨¸£µ¿ s§¸ º¯½ §´º£°µ«½ ¹¿´»¢±«½ µ ±£´ª¿´µ½ §¶«º¸ ¶® ¯ §¨«¨§¯¤º®º«½ ¶µ¿ «¶¯±¸ º®¹§´ ±§º º®´ ¶§¸§º«º§³¡´® «±²µ¯±¢ ¶«¸£µªµ ¶¸µ ± ²«¹§´ §²²«¶ ²²®²«½ «° ¸¹«¯½ «±¸µ·´ ¾¸®³§º¯±µ¦ {¶§¯º¢»®±« «¬µª¯§¹³¤½ º¼´ º¸§¶«À·´ ³« ¶µ¹¤º®º«½ º¸§¶«Àµ¸§³³§º£¼´ ¶µ²¦ ¶¡¸§´ ºµ¿ ¹¿´¢»µ¿½ ¯ §´ ±«½

º¼´ º¸§¶«À·´ ¯§ º¸§¶«Àµ¸§³³ º¯§ §´º¯³«º¼¶£¹º®±§´ §¶¤ º®´ ¸ ¶«À§ º®½ ²² ªµ½ ¶²¢¸¼½ ±§¯ §¶¸¤¹±µ¶º§ {±¤³® ±§¯ ¹º¯½ ¶¯µ ±¸£¹¯³«½ ¶«¸¯¹º ¹«¯½ µ¿ª¡¶µº« ¿¶¢¸°« ® ¶§¸§³¯±¸¢ ¿¶µ £§ ¤º¯ µ¯ º¸ ¶«À«½ §ª¿´§ºµ¦´ ´§ «°µ¬²¢¹µ¿´ º¯½ ±§º§»¡¹«¯½ ºµ¿ ±µ¯´µ¦ º¯ º¡ºµ¯µ »§ «£¾« ¶¸µ±§²¡¹«¯ ±§º ¸¸«¿¹® º®½ «³¶¯¹ºµ¹¦´®½ ³« ª«¯´¡½ ¹¿ ´¡¶«¯«½ ¯§ º® ¾¸®³§ºµ¶¯¹º¼º¯±¢ ¹º§»«¸¤º®º§ ±§¯ º® »¡¹® º®½ ¾·¸§½ ¹º® À·´® ºµ¿ «¿¸· s§¸ º¯½ «°§¯¸«º¯± §´º£°µ«½ ¹¿´»¢±«½ µ¯ «´¡¸«¯«½ º®½ sµ²¯º«£§½ ±§¯ º®½ ¸ ¶«À§½ º®½ ²² ªµ½ «°§¹¬ ²¯¹§´ ¤º¯ ºµ º¸§¶«À¯±¤ ¹¦¹º®³§ ¹º »®±« ¤¸»¯µ ±§¯ ±§´¡´§½ ±§º§»¡º®½ ª«´ ¡¾§¹« ¡¹º¼ ±§¯ ¡´§ «¿¸· §¶¤ º¯½ §¶µº§³¯«¦¹«¯½ ºµ¿ º¹¯ §¶«º¸ ¶® ® ±§º ¸¸«¿¹® º®½ «³¶¯¹ºµ¹¦´®½ ±§¯ ºµ¿ º¸§¶«À¯±µ¦ ¹¿¹º¢³§ºµ½ ±§¯ º«²¯± ® ¡°µªµ½ º®½ ¾·¸§½ §¶¤ º® À·´® ºµ¿ «¿¸· §´§±«¬§²§¯µ¶µ£®¹® º¼´ º¸§¶«À·´ ¡¾«¯ ¢ª® ª¸µ³µ²µ®»«£ µ ¯µ ±§¯ ºµ o«±¡³¨¸¯µ ºµ¿ µ¯ º¡¹¹«¸¯½ ³« ²«½ º¸ ¶«À«½ ¶µ¿ ¶¸µ¹ª¯µ¸£¹º® ±§´ §¶¤ º®´ §°¯µ²¤®¹® º®½ ¸ ¶«À§½ º®½ ²² ªµ½ ¼½ ¨¯·¹¯³«½ ¡²§¨§´ ¶¸µ±§º§¨µ²¢ §¶¤ ºµ §³«£µ ¸®³§ºµ¶¯¹º¼º¯±¢½ vº§»«¸¤º®º§½ ¯§ º® ª¯§º¢¸®¹® º®½ ±«¬§²§¯§±¢½ ºµ¿½ «¶ ¸±«¯§½ ¹« «¶£¶«ª§ §´·º«¸§ º¼´ «² ¾¯¹º§ §¶§¯ºµ¦³«´¼´ § «¶¤³«´§ ¹º ª¯§ º®½ ª¯§ª¯±§¹£§½ §´§±«¬§²§¯µ¶µ£®¹®½ ¶«¸¯²§³¨ ´µ¿´ º®´ ¡±ªµ¹® ¿¶¤ §£¸«¹® ³«º§º¸¡ ¯³¼´ ¾¸®³§ºµªµº¯±·´ ³¡¹¼´ ±§¯ º®´ µ²µ±²¢¸¼¹® º¼´ §¿°¢¹«¼´ ³«ºµ¾¯±µ¦ ±«¬§²§£µ¿ ¡¼½ ºµ º¡²µ½ {¶¸¯²£µ¿ ºµ¿ ¯ ¯ª¯·º«½ ³¡ºµ¾µ¯ »§ ¡¾µ¿´ ºµ´ ¡²«¾µ º¼´ º¸§¶«À·´ ¶µ¿ ²§³¨ ´µ¿´ ±«¬§²§¯§±¢ «´£¹¾¿¹® §¶¤ ºµ §³«£µ ¸®³§ºµ¶¯¹º¼º¯±¢½ vº§»«¸¤º®º§½ «¬¤¹µ´ ±§º§¨ ²µ¿´ ¶µ¹¤ ºµ¿² ¾¯¹ºµ´ £¹µ ³« ºµ º®½ §°£§½ º¼´ ´«µ«±ªµ»®¹µ³¡ ´¼´ ±µ¯´·´ ³«ºµ¾·´ ¯ ²µ¯¶¡½ º¸ ¶«À«½ ¤¶¼½ ¶¸µ¨²¡¶«º§¯ ¹ºµ ´®³¤´¯µ ¶¸¡¶«¯ ´§ §´§±«¬§²§¯µ¶µ¯®»µ¦´ ³« ¯ª¯¼º¯± ±«¬ ²§¯§ ¡¼½ ºµ º¡²µ½ {¶¸¯²£µ¿ ºµ¿ {´ §¿º¤ ª«´ ¹¿³¨«£ ® ¸ ¶«À§ º®½ ²² ªµ½ »§ ¶¸µ¨«£ ¹º¯½ §¶§¸§£º®º«½ «´¡¸«¯«½ ¤¶¼½ ¶¸µ¨²¡¶µ´º§¯ §¶¤ ºµ »«¹³¯±¤ ¶²§£¹¯µ «°¿£§´¹®½ ºµ §¸¤º«¸µ ³¡¾¸¯ ºµ´ µ¦´¯µ ºµ¿ ±§º º¸¤¶µ ¶µ¿ »§ ª¯§¹¬§²£À«¯ º® ¾¸®³§ºµ¶¯¹º¼º¯±¢ ¹º§»«¸¤º®º§ v®³§´º¯±¢ ® ³¡¾¸¯ ¹º¯³¢½ ¶¸¤µªµ½ ¹º®´ §´§ª¯ º§°® ºµ¿ º¸§¶«À¯±µ¦ ¹¿¹º¢³§ºµ½ µ ¶§¸ º® ¨§»¯ ±¸£¹® º¡»®±§´ µ¯ ¨ ¹«¯½ ¯§ º®´ §²²§¢ ¹«²£ª§½ ¤¹µ´ §¬µ ¸ º® ¬¿¹¯µ´¼³£§ ºµ¿ º¸§¶«À¯±µ¦ ¹¿¹º¢³§ºµ½ ±§¯ º®´ ¯±§´¤º®º ºµ¿ ´§ ¶µ¸«¿»«£ ³« §°¯·¹«¯½ ¹º® ´¡§ «¶µ¾¢ ª® £´µ´º§¯ º§ ¶¸·º§ ¨¢³§º§ ¹º®´ ±§º«¦»¿´¹® º®½ §´§ª¯ µ¸ ´¼¹®½ º¼´ º¸§¶«À·´ ³¡¹¼ §´§¶¸µ¹§¸³µ¢½ ºµ¿ «¶¯¾«¯¸®¹¯§±µ¦ ºµ¿½ ³µ´º¡²µ¿ ºµ³¡§½ §´§¹¿´º ¹¹«º§¯ ³¡¹¼ º®½ ¹¿´¡´¼¹®½ ª¿´ ³«¼´ µ ³¡«»µ½ º®½ «²²®´¯±¢½ µ¯±µ´µ³£§½ §²² ±§¯ µ¯ ¹¿´»¢±«½ ¿¶«¸¨ ²²µ¿¹§½ ª¿´§³¯±¤º®º§½ ¶µ¿ ¡¾µ¿´ ª¯§³µ¸ ¬¼»«£ ¹ºµ´ º¸§¶«À¯±¤ ±² ªµ §¶§¯ºµ¦´ ²¯¤º«¸«½ ±§¯ ¯¹¾¿¸¤º«¸«½ ³µ´ ª«½ ·¹º« §¿ º¡½ ´§ «£´§¯ ±§¯ ¹« ¨ »µ½ ¾¸¤´µ¿ §´»«±º¯±¡½ ¹« §¶¸µ¹ª¤±®º«½ «°¼«´«£½ ª¯§º§¸§¾¡½ {¶¤ º® ª¯§ª¯±§¹£§ §¿º¢ »§ ¼¬«²®»µ¦´ º¤¹µ µ¯ ±§º§»¡º«½ ¤¹µ ±§¯ µ¯ ª§´«¯µ²¢¶º«½ ¯ ¶¯µ «¦¸¼¹º«½ º¸ ¶«À«½ ¡¾µ¿´ §¬«´¤½ ³«§²¦º«¸® «¿¾¡¸«¯§ ¶¸¤¹¨§¹®½ ¹º¯½ ª¯«»´«£½ §µ¸¡½ ±§¯ §¬«º¡¸µ¿ ²¤¼ ¿ ®²¤º«¸®½ §¶µº«²«¹³§º¯±¤º®º§½ ¡¾µ¿´ ³¯±¸¤º«¸µ ±£´® º¸µ ´§ ¶¸µ¹¬«¦µ¿´ ¹« ºµ¶µ»«º¢¹«¯½ ¿ ®²µ¦ ±¯´ª¦´µ¿ §º º®´ ¡´§¸°® º®½ ±¸£¹®½ ¨¸£¹±µ´º§´ ¹« ²«¯ºµ¿¸£§ º¸ ¶«À«½ ¶¢¸¾§´ «¶£¹®½ ¹¿´«º§¯¸¯¹º¯±¡½ ºµ ³«¸£ª¯µ §µ¸ ½ º¼´ µ¶µ£¼´ §´º¯¶¸µ¹·¶«¿« §»¸µ¯¹º¯± ³¤²¯½ ºµ ºµ¿ º¸§¶«À¯±µ¦ ¹¿¹º¢³§ºµ½ ª¯§ª¯±§¹£§ «°¿£§´¹®½ ±§¯ §´§ª¯ º§°®½ ºµ¿ º¸§¶«À¯±µ¦ ¹¿¹º¢³§ºµ½ ¡¾«¯ ¹®³«¯·¹«¯ ¹µ¨§¸¢ ¶¸¤µªµ ¤¶¼½ ª«£¾´µ¿´ º§ §±¤²µ¿»§ ¹ºµ¯¾«£§ i ¡¾¸¯ ¹¢³«¸§ ºµ ¶²§£¹¯µ «°¿£§´¹®½ ¡¾«¯ ¾¸®¹¯³µ¶µ¯®»«£ ¯§ º®´ «°¿£§´¹® «¶º º¸§¶«À·´ º«¹¹ ¸¼´ «³¶µ¸¯±·´ ±§¯ º¸¯·´ ¹¿´«º§¯¸¯¹º¯±·´ i ¾«¯ ª¸µ³µ²µ®»«£ ® ¹¿¾·´«¿¹® º¼´ ª¦µ ³«§²¦º«¸¼´ º¸§¶«À·´ º®½ »´¯±¢½ ¸ ¶«À§½ º®½ ²² ªµ½ ±§¯ º®½ XUREDQN i $OSKD %DQN ® º¸£º® ¹« ³¡«»µ½ º¸ ¶«À§ ¡¾«¯ §¶µ±º¢¹«¯ º®´ ³¶µ¸¯±¢ ¸ ¶« À§ »¿§º¸¯±¢ º®½ &UHGLW $JULFROH i ¸ ¶«À§ s«¯¸§¯·½ ¡¾«¯ §¶µ±º¢¹«¯ º® n«´¯±¢ ¸ ¶«À§ »¿§º¸¯±¢ º®½ 6RFLHWH *HQHUDOH ±§»·½ ±§¯ º§ ¿¯¢ ¹ºµ¯¾«£§ «´«¸®º¯±µ¦ ±§¯ º¯½ ±§º§»¡¹«¯½ º®½ { «´· ¨¸£¹±«º§¯ ¹« ¹¿À®º¢¹«¯½ ¯§ º®´ §¶¤±º®¹® º®½ 0LOOHQQLXP %DQN º¹¯ ¹« ²£µ¿½ ³¢´«½ ¹ºµ º¡²µ½ º®½ ª¯§ª¯±§¹£§½ §¿º¢½ «±º¯³ º§¯ ¤º¯ »§ ¡¾µ¿´ ¹¿ ±¸µº®»«£ º¸«¯½ ³« ²µ¯ ±§¯ ¯¹¾¿¸µ£ ¤³¯²µ¯ ³§À£ ³« ³«¸¯±¡½ ²²«½ ³¯±¸¤º«¸«½ º¸ ¶«À«½ § ³«¸£ª¯§ §µ¸ ½ º¼´ º¸§¶«À·´ §¿º·´ ¹« ¹¿´ª¿§¹³¤ ³« º®´ ¶§¸µ¿¹£§ °¡´¼´ º¸§ ¶«À·´ ª¯§¹¬§²£Àµ¿´ ºµ´ §´º§¼´¯¹³¤ £´§¯ ¬§´«¸¤ ¤º¯ ºµ º¸§¶«À¯±¤ ¹¦¹º®³§ £´«º§¯ ¶«¸¯¹¹¤º«¸µ ¹¿±«´º¸¼³¡´µ ±§¯ §¶µªµº¯±¤ ±§»·½ ª®³¯µ¿¸µ¦´º§¯ µ¯ ¶¸µÂ¶µ»¡¹«¯½ ¯§ §°¯µ¶µ£®¹® º¼´ ¹¿´«¸«¯·´ ±§¯ º¼´ µ¯±µ´µ³¯·´ ±²£³§±§½ {¶µ±º ±«¬§²§¯§±¢ «¶ ¸±«¯§ ±§¯ ¯¹¾¿¸µ¶µ¯«£º§¯ §¿º¤¾¸µ´§ ª¯§º®¸«£ º® ¹®³§´º¯±¢ ¶§¸µ¿¹£§ ºµ¿ ¹º®´ ¶«¸¯µ¾¢ º®½ µº¯µ§´§ºµ²¯±¢½ ¿¸·¶®½ ¦¸¼¹ºµ º¸§¶«À¯±¤ ¹¦¹º®³§ ¯±§´¤ ´§ ¾¸®³§ºµªµº¢¹«¯ º®´ µ¯±µ´µ³¯±¢ §´ ±§³ ® §´§³¤¸¬¼¹® ºµ¿ º¸§¶«À¯±µ¦ ¹¿¹º¢³§ºµ½ ±§¯ ® ±«¬§²§¯§±¢ ºµ¿ «´£¹¾¿¹® §¶µº«²µ¦´ ±§£¸¯§½ ¹®³§¹£§½ ºµ³¡½ ¶µ¿ ¹¿³¨ ²²µ¿´ ¹º®´ «´ª¿´ ³¼¹® º®½ «³¶¯¹ºµ¹¦´®½ ¹º¯½ ¶¸µµ¶º¯±¡½ º®½ µ¯±µ´µ³£§½ ª® ® ¹º§ª¯§±¢ «¶¯¹º¸µ¬¢ º¼´ ¯ª¯¼º¯±·´ ±§º§»¡¹«¼´ §¶µº«²«£ ¡´§ ¶¸·ºµ ¹®³ ª¯ »«º¯±¢½ §¶µº£³®¹®½ º¼´ ¹¾«º¯±·´ «°«²£°«¼´ ¹¿´¡¾¯¹® º®½ «¶¯¹º¸µ¬¢½ º¼´ ±§º§»¡¹«¼´ ±§¯ ® «¶¯º¿¾¢½ µ²µ±²¢¸¼¹® º®½ ª¯§ª¯±§¹£§½ §´§±« ¬§²§¯µ¶µ£®¹®½ »§ ¨µ®»¢¹µ¿´ º¯½ «¾·¸¯«½ º¸ ¶«À«½ ´§ «¶§´§± ³ µ¿´ ¨§»³¯§£§ ¹º¯½ ª¯«»´«£½ §µ¸¡½ ¾¸¢³§ºµ½ ±§¯ ±«¬§²§£¼´ ª® ¿¶ ¸¾µ¿´ µ¯ ¶¸·º«½ »«º¯±¡½ «´ª«£°«¯½ ¤º¯ µ¯ ª¯«»´«£½ §µ¸¡½ ¾¸¢³§ºµ½ §´µ£µ¿´ ¹º¯½ «²²®´¯±¡½ º¸ ¶«À«½ n«´¯±¤º«¸§ ® §¶µ ±§º ¹º§¹® º®½ ±«¬§²§¯§±¢½ «¶ ¸±«¯§½ ±§¯ ® «´ª¿´ ³¼¹® º®½ ¸«¿¹º¤º®º§½ º¼´ º¸§¶« À·´ ª®³¯µ¿¸µ¦´ º¯½ ¶¸µÂ¶µ»¡¹«¯½ ¯§ «´£¹¾¿¹® º®½ ¾¸®³§ºµª¤º®¹®½ º®½ ¶§¸§¼¢½ º¼´ «¶«´ª¦¹«¼´ ±§¯ º¼´ «°§¼·´ µ º¸§¶«À¯±¤ ¹¦¹º®³§ §¬µ¦ ¶¡¸§¹« ³¡¹§ §¶¤ v¿³¶²® ª«½ §´§ª«¯±´¦«º§¯ §´»«±º¯±¤º«¸µ ¯¹¾¿¸¤º«¸µ ±§¯ ¯±§´¤ ´§ ¾¸®³§ºµªµº¢¹«¯ º®´ §´ ¶º¿°® º®½ µ¯±µ´µ³£§½ s¸µ±²¢¹«¯½ ±§¯ «¿±§¯¸£«½ µ¯±µ´µ³¯±¢ ±¸£¹® ª«´ ¡¬«¸« ³¤´µ µ°¦º§º§ ¶¸µ¨²¢³§º§ §²² ±§¯ ¹®³§´º¯±¡½ «¿±§¯¸£ «½ ¯ ª¦µ ¹®³§´º¯±¤º«¸«½ ¶µ¿ ¹¿´¯¹ºµ¦´ ±§¯ ¶¸µ±²¢¹«¯½ «£´§¯ s¸·ºµ´ ® §²²§¢ º®½ ¶§¸§¼¯±¢½ ª¯ ¸»¸¼¹®½ º®½ µ¯±µ´µ³£§½ ±§¯ µ §´§¶¸µ¹§´§ ºµ²¯¹³¤½ º®½ ¶¸µ½ ºµ³«£½ ¿ ®²¢½ ¶¸µ¹º¯»¡³«´®½ §°£§½ ±§¯ ¶§¸§¼¯±¤º®º§½ ¶µ¿ »§ ³¶µ¸µ¦´ ´§ ¶¸µ¹¬¡¸µ¿´ ª¯«»´·½ «³¶µ¸«¦¹¯³§ §§» ±§¯ ¿¶®¸«¹£«½ §´º§¼´¯¹º¯± º¤¹µ ¹º®´ «¾·¸¯§ ¤¹µ ±§¯ ¹º®´ «°¼º«¸¯±¢ §µ¸ o«¦º«¸µ´ µ «±¹¿¾¸µ´¯¹³¤½ º®½ ª®³¤¹¯§½ ª¯µ£±®¹®½ ±§¯ ® «±²µ£±«¿¹® º¼´ µ¸£¼´ ±§¯ º®½ ª¯§¾«£¸¯¹®½ ºµ¿ ª®³¤¹¯µ¿ ºµ³¡§ µ µ¶µ£µ½ ¶¸¡¶«¯ ´§ ²«¯ºµ¿¸«£ ¬¯²¯± ¶¸µ½ ºµ¿½ ¶µ²£º«½ ±§¯ º¯½ «¶¯¾«¯¸¢¹«¯½ §¶µº«²«¹³§º¯±¢ §´º§¶¤±¸¯¹® ¹ §¿º¡½ º¯½ ±¸£¹¯³«½ ¶¸µ±²¢¹«¯½ §¶§¯º«£ º®´ µ¯±µ ª¤³®¹® ±§¯ «´ª¿´ ³¼¹® º®½ ±µ¯´¼´¯±¢½ ¹¿´§£´«¹®½ ¤¹µ´ §¬µ¸ º®´ «¬§¸³µ¢ º¼´ ±§º ²²®²¼´ ¶µ²¯º¯±·´ ¶¸µ±«¯³¡´µ¿ ´§ «¶¯¹¶«¿¹º«£ ® §´ ±§³ ® ±§¯ ´§ ª®³¯µ¿¸®»µ¦´ µ¯ ¶¸µÂ¶µ»¡¹«¯½ ¯§ ª¯§º®¸¢¹¯³® §´ ¶º¿°® v¿±¸£´µ´º§½ º® ¹®³«¸¯´¢ ±§º ¹º§¹® ³« º¯½ ¹¿´»¢±«½ ¶µ¿ «¶¯±¸§ºµ¦¹§´ ¶¸¯´ §¶¤ ²£ µ¿½ ³¤´µ ³¢´«½ «£´§¯ ¬§´«¸¤ ¤º¯ ¶µ²² ¡¾µ¿´ §²² °«¯ ¶¸µ½ ºµ ±§²¦º«¸µ µ ¹®³§´º¯ ±¤º«¸µ «£´§¯ ¤º¯ ¡¾«¯ §¶µ³§±¸¿´»«£ ºµ «´ª«¾¤³«´µ º®½ ¾¸«µ±µ¶£§½ ±§¯ º®½ «°¤ªµ¿ §¶¤ ºµ «¿¸· {¶µª¿´§³·´«º§¯ ¡º¹¯ µ ±¦¸¯µ½ ¶§¸ ¼´ ¶µ¿ ª®³¯µ¿¸µ¦¹« º«¸ ¹º¯§ §¨« ¨§¯¤º®º§ ¹º¯½ §µ¸¡½ ±§¯ ²«¯ºµ¿¸µ¦¹« ¶§¸§²¿º¯± ¯§ º®´ «²²®´¯±¢ µ¯±µ´µ³£§ ·¸§ ³¶µ¸µ¦³« ´§ ¶¸µ¨²¡ µ¿³« ³« ¹¾«º¯±¢ ¨«¨§¯¤º®º§ ¤º¯ º§ ¨¢³§º§ ¶¸µ¤ªµ¿ µª®µ¦´ º® ¾·¸§ ¶¸µ½ º®´ ¡°µªµ §¶¤ º®´ ±¸£¹® ±§¯ ¶¸µ½ º®´ §´ ¶º¿°® ¹µ ¶§¯·´«º§¯ §¿º¢ ® «±º£³®¹® º¤¹µ »§ ¨«²º¯·´«º§¯ ºµ ±²£³§ ¹º®´ ²² ª§ ±§¯ »§ ª¯§³µ¸¬·´«¯ ¹¿´»¢±«½ «´ ¸«ºµ¿ ±¦±²µ¿ n¯§ ´§ ¹¿³¨«£ ¤³¼½ §¿º¤ ¶¸¡¶«¯ ´§ ¹¿´«¾¯¹º«£ ® «¬§¸³µ¢ ºµ¿ ¶¸µ ¸ ³³§ºµ½ ¶¸µ¹§¸³µ¢½ ¾¼¸£½ §¶µ±²£¹«¯½ ±§¯ ±§»¿¹º«¸¢¹«¯½ ¶¸µ¹¢²¼¹® ¹ºµ¿½ ¹º¤¾µ¿½ ±§¯ ¤¶µ¿ «£´§¯ ª¿´§º¤´ ® ¿¶¡¸¨§¹¢ ºµ¿½ »§ «°§²«£ µ¿´ ¤¹«½ §¨«¨§¯¤º®º«½ ¶§¸§³¡´µ¿´ ±§¯ »§ «´ª¿´§³·¹µ¿´ º¯½ »«º¯±¡½ ¶¸µµ¶º¯±¡½ ³« ¶µ²¦ «¿´µÁ± §¶µº«²¡ ¹³§º§ ¹º®´ ±µ¯´¼´¯±¢ ¹¿´µ¾¢ ±§¯ º®´ µ¯±µ´µ³¯±¢ §´ ¶º¿°® º®½ ¾·¸§½ o¯§´¦¹§³« ºµ ³«§²¦º«¸µ ³¡¸µ½ ³¯§½ ³§±¸ ½ ª¦¹¨§º®½ ±§¯ «¶£¶µ´®½ ª¯§ª¸µ³¢½ ³« ¿ ®²¤ º£³®³§ ¯§ ºµ¿½ ¶µ²£º«½ ±§¯ º¯½ «¶¯¾«¯¸¢¹«¯½ µ º³¢³§ ¶µ¿ §¶µ³¡´«¯ ¶§¸¤º¯ ³¯±¸¤º«¸µ »§ «£´§¯ «°£¹µ¿ ª¦¹±µ²µ ±§»·½ ® ¶¸µ¹¶ »«¯§ »§ ¶¸¡¶«¯ ´§ ±§º§¨²®»«£ «¶¯¶²¡µ´ º¼´ »¿¹¯·´ ¶µ¿ ¢ª® ¡¯´§´ ¹º¤¹µ ¡¾µ¿´ º«»«£ µ¯ ¨ ¹«¯½ ¶¸µ±«¯³¡´µ¿ ´§ §´º¯³«º¼¶¯¹ºµ¦´ º§ ¹µ¨§¸ ¾¸¤´¯§ ¶¸µ¨²¢³§º§ ·¸§ ¶µ¿ ºµ º¡¸³§ º®½ ª¯§ª¸µ³¢½ £´«º§¯ «¶¯º¡²µ¿½ µ¸§º¤ µ¬«£²µ¿³« ´§ «´º«£´µ¿³« º®´ ¶¸µ¹¶ »«¯§ ´§ º§¾¦´µ¿³« ºµ ¨®³§º¯¹³¤ ¯§ ´§ ±§²¦ µ¿³« ±§¯ ºµ º«²«¿º§£µ ³¡¸µ½ º®½ §¶¤¹º§¹®½ ±§¯ ´§ «°§¹¬§²£ ¹µ¿³« ¤º¯ µ¯ »¿¹£«½ º¼´ ¶µ²¯º·´ ª«´ »§ ¶ ´« ¾§³¡´«½ ±§¯ ¤º¯ §´º£»«º§ ³§½ ¶«¸¯³¡´«¯ §¿º¢ º® ¬µ¸ ¡´§ ´¡µ ±§²¦º«¸µ ³¡²²µ´

Πλατεία Δικαιοσύνης: Ενα φιλόξενο αστικό δωμάτιο προσφέρει σκιά και φυσική στέγη πλάι στο υδάτινο στοιχείο.

Πρώτο Βραβείο OKRA LANDSCHAPSARCHITECTEN BV (Knuijt Martin) MIXST URBANISME (Thoral Ingeborg) WAGENINGEN UNIVERSITY - DEPARTMENT OF ENVIRONMENTAL SCIENCES, LANDSCAPE ARCHITECTURE GROUP (Klemm Wiebke, Steenbruggen Arian, Heusinkveld Bert) STUDIO 75 (Πάντος-Κίκκος Στέφανος) WSGREENTECHNOLOGIES GmbH (Peretti Guilia, Bruse Michael, Winterstetter Thomas)

Η συνάντηση της οδού Κοραή με την Πανεπιστημίου.