Metropolis Απρίλιος 2014 by Metropolis

Απρί λιος 2014

Priscilla Ο Δημήτρης Χαλιώτης έμαθε όλα τα μυστικά μιας θρυλικής παράστασης που έρχεται στο Badminton

Εθνική Καινοτομία Ο Ανδρέας Γιαννόπουλος ήταν εκεί όταν η ομάδα του Pollfish πήρε το πρώτο βραβείο και τα 20 χιλιάδες ευρώ

Bob Επτά χρόνια μετρά το φεστιβάλ νεανικού θεάτρου που εμπνεύστηκε και διευθύνει ο σκηνοθέτης Γιάννης Καρακατσάνης

Metropolis www.metropolispress.gr

Ιστορίες ζευγαριών Σταύρος Σβήγκος, Βασιλική Τρουφάκου, Δημήτρης Μακαλιάς, Γιώργος Τζαβάρας

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

Edito

Η Ευρώπη μου είναι ο λόγος Κώστας Τσαούσης kt@m-media.gr

Το ανά χείρας τεύχος κυκλοφορεί σχεδόν ένα μήνα πριν από τις κρίσιμες -για πολλούς και διάφορους λόγους- εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ενώ μια εβδομάδα νωρίτερα από τις ευρωεκλογές θα επισκεφτούμε τις κάλπες για τον πρώτο και καθοριστικό γύρο των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών. «Κρατήθηκα» μακριά από τον πειρασμό και δεν έγραψα κουβέντα για τις ευρωεκλογές - ούτε για τα σχήματα και τις λίστες, ούτε για τους υποψηφίους. Ολοι όσοι ενδιαφέρονται να μάθουν την άποψή μου, θα χρειαστεί να σύρουν το έξυπνο κινητό τους πάνω από το QR Code που θα βρουν σε ετούτη εδώ τη σελίδα. Δεν είναι καν δική μου. Πρόκειται για ένα ακριβό… δάνειο, ένα μικρό απόσπασμα από τις συζητήσεις του ενεργού Ευρωπαίου πολίτη και μάχιμου διανοούμενου Χόρχε Σεμπρούν με τον κινηματογραφιστή Φρανκ Απρεντερίς. Στο συγκεκριμένο απόσπασμα ο Σεμπρούν απαντά στο ερώτημα του συνομιλητή του για το τι θα μπορούσε να πει στους νεαρούς σύγχρονους Ευρωπαίους σε «μια εποχή που οι εθνικισμοί δείχνουν να αυγατίζουν». Ο Σεμπρούν (1923-2011) ήταν, είναι και θα παραμείνει μία από τις σταθερές της δικής μου προσωπικής μυθολογίας, καθώς η διαδρομή του στην Ιστορία εμπεριέχει όλες τις μεγάλες στιγμές -είτε πρόκειται για ουτοπίες και διαψεύσεις, είτε πρόκειται για τραγωδί-

ες- του προηγούμενου αιώνα, του εικοστού. Οι συζητήσεις των δύο ανδρών γίνονται το καλοκαίρι του 2010 με αφορμή ένα τηλεοπτικό πορτρέτο του Σεμπρούν για τη γαλλική τηλεόραση - ένα είδος σε ανεπάρκεια, αν όχι σε διωγμό, στην επικράτεια της ελληνικής τηλεοπτικής πραγματικότητας. Στο ανά χείρας τεύχος του Metropolis, το cover μας είναι αφιερωμένο στην τηλεόραση: ο Ανδρέας και ο Χρήστος γράφουν για τις εισαγόμενες σειρές που σπάνε… ταμεία και η Νατάσα μας γνωρίζει τέσσερις νέους ηθοποιούς που ξεχωρίζουν στις δύο νέες σειρές του Mega, το «Κάτω Παρτάλι» και τη «Μοντέρνα οικογένεια». Ο στόχος μας προφανής: να ανιχνεύσουμε όσο μπορούμε καλύτερα τα νέα τηλεοπτικά ήθη, αλλά και τις νέες συμπεριφορές των τηλεθεατών που ορίζουν ολοένα και περισσότερο το παιχνίδι της οικογενειακής και προσωπικής ψυχαγωγίας. ΥΓ: Το απόσπασμα που βρίσκεται κάτω από το QR Code είναι δανεισμένο από το βιβλίο του Χόρχε Σεμπρούν «Πατρίδα μου είναι ο λόγος» (Εξάντας, 2013). ΥΓ1: Ενας χρήσιμος σύνδεσμος για τη ζωή και το έργο του Σεμπρούν: www.biblionet.gr/author/15383/Semprun,_Jorge,_1923-2011 ΥΓ2: Ο αποχαιρετισμός του Β. Βασιλικού στον Σεμπρούν: avgi-anagnoseis.blogspot.gr/2011/06/blog-post_6780.html

Index Hλίας Βλαχάκης... 8

Priscilla... 34

Ο Κώστας Τσαούσης συναντά ένα φίλο και μιλάνε για το brand name της πόλης

Οι πρωταγωνιστές της ελληνικής παράστασης αποδεικνύουν ότι η ζωή μπορεί να είναι διαφορετική και προπαντός χρωματιστή

I-bank... 10 H ομάδα “Pollfish” κατέκτησε την πρώτη θέση στον διαγωνισμό «i-bank Καινοτομία & Τεχνολογία» της Εθνικής Τράπεζας

Ζευγάρια.. 13

Alice... 40

Βασιλική Τρουφάκου, Σταύρος Σβήγκος, Δημήτρης Μακαλιάς, Γιώργος Τζαβάρας

O Γιάννης Κόνσολας φιλοξενεί στην ξεχωριστή πανσιόν του τους τυχερούς τουρίστες

Μade in USA... 18

Γιώργος Σερβετάς.. 42

Από το “Breaking bad” μέχρι το “How I met your mother”: έξι τηλεοπτικές σειρές που ξεχώρισαν αυτή τη σεζόν

Ο σκηνοθέτης μιλάει για ένα ταξίδι γεμάτο ανατροπές στη νέα του ταινία «Να κάθεσαι και να κοιτάς»

Τουρισμός...22

Jaguar bombs... 44

Ο Γιώργος Μπρούλιας εξηγεί πώς η Αθήνα μπορεί να γίνει ο απόλυτος διεθνής προορισμός

Το πενταμελές συγκρότημα λατρεύει τα ‘90s και απενοχοποιημένα τα διασκευάζει

Θετικό φορτίο...24 Η ομάδα του Truckbird βρήκε τον τρόπο να κάνει πιο αποτελεσματικές τις μεταφορές

Ποτάμι...26 Ο Δημήτρης Κυριακόπουλος μας εξηγεί πώς αποφάσισε να... κολυμπήσει

METROPOLIS

Ζωντανή πόλη... 45 Ο Χάρης Σαββίδης μέσα από τις φωτογραφίες του ανακαλύπτει τη συγγένεια μεταξύ αρχιτεκτονικής και φυσικού περιβάλλοντος

Cheers... 56 Το νέο απόκτημα των Εξαρχείων εστιάζει στα αρώματα του κρασιού και του καφέ

Αφιξη... 30

Bob... 57

Οι Echo Train παρουσίασαν πρόσφατα το πρώτο δείγμα της δουλειάς τους

To αγαπημένο φεστιβάλ νεανικού θεάτρου δίνει ραντεβού και πάλι στο Bios

Διάστημα... 32

Graffiti.. 62

Από τη Σελήνη μέχρι τον Αρη, ο «Ελληνικός Κόσμος» μας ξεναγεί στο επόμενο σύνορο της ανθρωπότητας

H παλέτα του δρόμου ξεδιπλώνει τα χρώματα της στο υπόγειο της Στέγης

2/1054

www.metropolispress.gr / metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 Διεύθυνση: Κώστας Τσαούσης Project Manager: Βίκτωρας Δήμας Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου Συντονισμός: Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Τσαπακίδης Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νίκητας Καραγιάννης, Βούλα Σουρίλα, Δημήτρης Χαλιώτης Υποστήριξη: Βασίλης Λουκανίδης Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε.

Επιλογές

Λάμψη επιστήμης

Το καλύτερο hangover! Είναι το μοναδικό μαρτίνι που αρέσει ακόμα και όσους δεν πίνουν: οι Pink Martini, ένα από τα πιο cool συγκροτήματα της lounge-jazz σκηνής έχουν τεράστιο κοινό θαυμαστών στην Ελλάδα και το τιμούν με δύο συναυλίες στο Γκάζι Live, την Παρασκευή 16 και το Σάββατο 17 Μαίου. Με σταθερή, ποιοτική και συνεχώς ανανεωμένη παρουσία στην παγκόσμια μουσική, οι Pink Martini έχουν τη μαγική ικανότητα -και το ταλέντο- να σε ταξιδεύουν σε έναν ονειρικό κόσμο, συνθέτοντας μελωδίες που αγκαλιάζουν ολόκληρο τον κόσμο επειδή ξεκινούν από κάθε γωνιά του πλα-

νήτη. Η εκλεπτυσμένη jazz με latin αποχρώσεις μπορεί να γίνεται αβάσταχτα ρομαντική και ταυτόχρονα σκανδαλιστικά ρυθμική ενώ ποτέ δεν χάνει τον ηλεκτρισμό της ακόμα και όταν όλα τα όργανα είναι φυσικά. Θέλεις να τους ακούς -αλλά και να τους βλέπεις- ασταμάτητα για ώρες. Απλά, αυτό το μουσικό κοκτέιλ δεν χορταίνεται με τίποτα. Το απολαυστικότερο hangover είναι την επόμενη μέρα, όταν θυμάσαι τη ζωντανη εμπειρία.

Εντός και εκτός Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών έχει αποφασίσει να αφοσιωθεί στον σύγχρονο πολιτισμό και κάθε φορά μας ξαφνιάζει ακόμη περισσότερο με αυτή την ευλαβική της πίστη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση τολμάει να βγει και εκτός των τειχών της, να κάνει θέατρο στον δρόμο, να στήσει performance που για να τις παρακολουθήσεις πρέπει να φοράς ακουστικά και να έχεις tablet. Ο λόγος για το πρώτο Fast Forward Festival που θα διαρκέσει μέχρι τις 11 Μαΐου και το οποίο μας συστήνει το θέατρο του μέλλοντος, μέσω των πολυμορφικών και υβριδικών παραστάσεων που φιλοξενεί, όλες από διεθνώς καταξιωμένες ομάδες. Οι γνωστοί μας Rimini Protokoll επανέρχονται με την παράσταση “Situation Rooms”, μια μεγάλη εγκατάσταση που φιλοξενείται στο Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος», ένα αντισυμβατικό και άκρως πολιτικοποιημένο ζωντανό βιντεοπαιχνίδι. Η φλαμανδική θεατρική ομάδα Berlin θα παρουσιάσει μια παράσταση-ταινία, η οποία είναι ταυτόχρονα και εικαστική εγκατάσταση, το “Jerusalem”, ενώ η σπουδαία Βελγίδα χορογράφος, Μισέλ Αν Ντε Με, και ο πολυβραβευμένος στις Κάννες κινηματογραφιστής σύντροφός της, Ζακό βαν Ντορμέλ, θα παρουσιάσουν το “Κiss & Cry / Νanodanses”, ένα χοροθέαμα στο οποίο χορεύουν μόνο τα χέρια και τα δάχτυλα των χορευτών σε ένα σκηνικό σε μικροκλίμακα. Ο Ολλανδός σκηνοθέτης και εικαστικός Ντρις Φερχούφεν συνεργάζεται με τη μη κυβερνητική οργάνωση ASANTE για να προσαρμόσει ειδικά για την Αθήνα την περιπατητική παράσταση-πολιτική πράξη “No man’s land” και ο Λιβανέζος καλλιτέχνης Ραμπί Μρουέ θα παρουσιάσει την πολύκροτη, «αντι-ακαδημαϊκή» σύμφωνα με τον ίδιο, διάλεξη- performance «Pixelated Revolution».

Ολόκληρος ο -γεμάτος εκπλήξεις- κόσμος της επιστήμης προσγειώνεται στο Athens Science Festival στην «Τεχνόπολις». Μικροί και μεγάλοι μπορούν να πάρουν απαντήσεις σε απίστευτα απλά, αλλά και πιο σύνθετα, καίρια ερωτήματα που αφορούν ένα πλατύ φάσμα γνώσεων του ανθρώπου για ό,τι υπάρχει γύρω μας στον κόσμο που ζούμε, από ταξίδια στα βάθη των ωκεανών μέχρι το πόση χημεία χωράει ένα κοκτέιλ. Πώς λειτουργεί ένας σεισμογράφος; Η απάντηση έρχεται όταν προκαλέσουμε ένα μικρό σεισμό. Πόση ρύπανση έχει η ατμόσφαιρα της Αθήνας; Ποια η σχέση της με τους αστροναύτες της αποστολής Apollo 15; Πειράματα, παιχνίδια, διαδραστικά εκθέματα, παραστάσεις και ομιλίες είναι στο πρόγραμμα του 1ου Φεστιβάλ Επιστήμης και Καινοτομίας που θα διαρκέσει έως τις 4 Μαΐου. Επιστήμονες, αλλά και σχετικοί φορείς, ενώνουν τις δυνάμεις τους για να μας ταξιδέψουν στο σύμπαν των γνώσεων, των εφευρέσεων, του παράδοξου και του καταπληκτικού.

Απρί λιος 2014

Παλιοί και νέοι φίλοι Ο λονδρέζος μουσικός Tom Baxter, ο οποίος έχει καταφέρει να συγκινήσει το ελληνικό κοινό με επιτυχίες όπως το «Tell her today» και το «Βetter», ετοιμάζεται να ανέβει στη σκηνή του Gazarte στις 3 Μαΐου, παρέα με Ελλήνες καλλιτέχνες. Ο Baxter ξεπήδησε από το λονδρέζικο underground και ενισχύει συνεχώς την απήχησή του και στη χώρα μας ιδιαίτερα μετά την περυσινή του εμφάνιση με τον Σταύρο Λάντσια στον ίδιο χώρο. Φέτος δίπλα του θα είναι εκτός από τον Σταύρο Λάντσια, η Μαρίζα Ρίζου, ο Στάθης Δράκος και η Katerine Duska. Οσοι τον έχουν δει, ξέρουν πολύ καλά ότι από τη στιγμή που θα ανέβει στη σκηνή, αποκλείται να σε απογοητεύσει. Μην το χάσετε!

Ολίγη από Warhol Ελλάς, Γαλλία, συμμαχία Σύγχρονο γαλλικό θέατρο στα καλύτερά του παρουσιάζεται από τις 6 Μαίου έως τις 3 Ιουνίου, στον ειδικά διαμορφωμένο υπόγειο χώρο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης και σε συνδιοργάνωση με το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος. Η παλέτα αυτού του ιδιαίτερου φεστιβάλ «Το Γαλλικό Θέατρο à la Grecque» περιλαμβάνει 20 παραστάσεις αποτυπώνοντας τη φιλοσοφία των Γάλλων δημιουργών μέσα από τη συμμετοχή των Ελλήνων συντελεστών του. Πέντε από τα έργα μεταφράστηκαν ειδικά για το φεστιβάλ και το κοινό θα έχει την ευκαιρία να τα δει να παρουσιάζο-

νται για πρώτη φορά στη χώρα μας. Πρόκειται για τα: «Εκείνη» του Ζαν Ζενέ, «Στο Χείλος» της Κλοντίν Γκαλεά, «Αναζήτηση εργασίας, έργο σε 30 θραύσματα» του Μισέλ Βιναβέρ, «Μήδεια, ένα μανιασμένο ποίημα» του Ζαν-Ρενέ Λεμουάν και «Χίλντα» της Μαρί Ντιάιγ. Ερμηνεύουν οι: Πολύδωρος Βογιατζής, Μιράντα Ζησιμοπούλου, Ορέστης Καρύδας, Αγγελική Καρυστινού, Αννα Κουτσαφτίκη, Νέστορας Κοψιδάς, Ασπασία Κράλλη, Βασίλης Μαργέτης, Δήμητρα Ματσούκα, Νικόλας Πιπεράς, Θανάσης Σαράντος, Στράτος Τζώρτζογλου.

Ποια ήταν η Libby Sacer; Με αυτό το ερώτημα φτάνουν οι περισσότεροι στην γκαλερί Cheap Art που μέχρι τις 10 Μαΐου φιλοξενεί ένα πολύ ενδιαφέρον αφιέρωμα στην -λίγο γνωστή- καλλιτέχνιδα με τον τίτλο «Καταπίστευμα». Η Sacer πέθανε στο Λονδίνο το 2013, αφήνοντας πίσω της πλούσιο υλικό από την τέχνη της, το οποίο ενέπνευσε τους καλλιτέχνες που παίρνουν μέρος στην έκθεση. Η ομάδα Libby Sacer Foundation ιδρύθηκε τον περασμένο Ιανουάριο και έως τον Οκτώβριο θα αποτελεί τον πυρήνα των εκδηλώσεων για τη Sacer που θα πραγματοποιηθεί στον χώρο. Στην έκθεση υπάρχει ένα μικρό «μυστικό» που ο επισκέπτης καλείται να ανακαλύψει. Ο πιο διαβασμένος κερδίζει!

Κείμενο: Κώστας Τσαούσης

Απρί λιος 2014

Ο δημόσιος χώρος του Ηλία Βλαχάκη «Ας μην νομίζουμε ότι το σπίτι μας τελειώνει στην πόρτα μας. Αν δείξουμε σεβασμό στον δημόσιο χώρο, αυτός θα γίνει και αυλή και κήπος μας…». Το διάβασα στο προεκλογικό έντυπο του φίλου μου Ηλία Κ. Βλαχάκη -ένα κομψά επιμελημένο έντυπο για την προώθηση της υποψηφιότητας του για τον Δήμο της Αθήνας με τον συνδυασμό του Γιώργου Καμίνη-, μου άρεσε και το… δανείστηκα για την αρχή του κομματιού μου. Ο Ηλίας με τις πολλαπλές επαγγελματικές και όχι μόνο ιδιότητες δεν ανήκει σε υφιστάμενους κομματικούς σχηματισμούς. Ο ίδιος αποφάσισε να κατέβει στις εκλογές στο πλευρό του Γιώργου Καμίνη με την ιδιότητα του ενεργού πολίτη που νοιάζεται για το συλλογικό συμφέρον μέσα από την αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων που έχει η Αθήνα ως μία ξεχωριστή Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Ο ίδιος πιστεύει -μετά λόγου γνώσεως- ότι το κέντρο της πρωτεύουσας και πιο συγκεκριμένα το ιστορικό της Κέντρο αποτελεί έναν αναξιοποίητο θησαυρό που μπορεί να τροφοδοτήσει με το αναγκαίο και απαραίτητο υλικό την τοπική ανάπτυξη, με την προϋπόθεση ότι η δημοτική εξουσία δεν θα είναι πλέον στα χαρτιά… Το Κέντρο, σύμφωνα με τον Βλαχάκη, έχει πέντε βασικά πλεονεκτήματα που μπορούν να το αναδείξουν στον πιο ελκυστικό τουριστικό προορισμό του κόσμου και για τους 12 μήνες του χρόνου. Το πρώτο πλεονέκτημα είναι η εύκολη, ανεμπόδιστη πρόσβαση που εξασφαλίζουν οι πέντε κοντινοί σταθμοί του μετρό - μια πρόσβαση από όλα τα σημεία της περιφέρειας, αλλά και από το λιμάνι του Πειραιά και το αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος». Το δεύτερο πλεονέκτημα αφορά τη συγκέντρωση μουσείων, αρχαιολογικών χώρων, μνημείων και πολιτιστικών υποδομών σε έναν μικρό νοητό δακτύλιο λίγων τετραγωνικών χιλιομέτρων. «Μια διαδρομή που μπορεί ο καθένας να κάνει με τα πόδια όλο τον χρόνο», λέει ο Ηλίας. Το τρίτο πλεονέκτημα

έχει να κάνει με την ενεργή και δυναμική αγορά που διαθέτει η πόλη - άλλωστε, όπως λέει και ο ίδιος, «μια ανάσα δρόμος είναι η Βαρβάκειος από τα μαγαζιά με τα luxury goods». Τα άλλα δύο πλεονεκτήματα που ολοκληρώνουν την πεντάδα είναι δίχως άλλο οι ξενοδοχειακές υποδομές και το ευρύ δίκτυο με τις επιλογές στο κομμάτι της εστίασης και της διασκέδασης. «Ολα αυτά συνθέτουν ή για την ακρίβεια του πράγματος μπορούν να συνθέσουν ένα πολύ ισχυρό brand name, το οποίο χρειάζεται πέραν όλων των άλλων και σοβαρές και συστηματικές προσπάθειες για την υπεράσπιση και τη διασφάλιση του», επισημαίνει και προσθέτει: «Στη διαμόρφωση και στην υπεράσπιση ενός τέτοιου brand name δεν βοηθά καθόλου η πολυδιάσπαση των ευθυνών στο πλαίσιο της εξουσίας. Εκεί εν πολλοίς πρέπει να αναζητηθούν τα αίτια της εκτεταμένης παραβατικότητας και η συνειδητή από φορείς και ιδιώτες απαξίωση του δημόσιου χώρου. Μάλιστα, η απαξίωση του δημόσιου χώρου που ξεκινά από τα σκουπίδια και τις κάθε λογής βρομιές στο πεζοδρόμιο έγινε συν τω χρόνω κανόνας και αυτός με τη σειρά του έφερε την ανοχή και την επίκληση της μοίρας…». Η απάντηση για τον Ηλία Βλαχάκη σε όλα αυτά είναι μία: οι ενεργοί πολίτες. Οι πρωτοβουλίες και οι συντονισμένες δράσεις των αθηναίων πολιτών που μάχονται και διεκδικούν ανά πάσα στιγμή την επικράτηση του συλλογικού συμφέροντος στην ίδια τους την πόλη. Επιπλέον, οι ίδιοι οι πολίτες μέσα από τις δράσεις τους μπορούν να αναγκάσουν την κεντρική εξουσία να αποδεχθεί την εξουσία του Δήμου -ενδεχομένως ενός διαφορετικά οργανωμένου και στελεχωμένου δημοτικού οργανισμού- σε τοπικό επίπεδο. «Η δημοτική αρχή πρέπει να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε όλα όσα γίνονται ή πρέπει να γίνονται στην επικράτεια του Δήμου. Δεν μπορεί για παράδειγμα να είναι ανοικτά τα καταστήματα της αγοράς κάποιες Κυριακές του χρόνου

και να είναι κλειστά τα μουσεία της πόλης - ένα μικρό ελάχιστο παράδειγμα της ασυμφωνίας και της έλλειψης συντονισμού και κοινής γραμμής. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση που τραβά χρόνια πρέπει να αντιτάξουμε τα κέρδη που θα έχει η πόλη από την παροχή συνδυασμένων υπηρεσιών σε όλα τα δυνατά επίπεδα». Ο Ηλίας Βλαχάκης, αθηναίος πέμπτης γενιάς, είναι ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας στην αγορά της ένδυσης και των ειδών γραφικής ύλης που δεν ξεχνά ποτέ ότι σπούδασε αρχιτέκτονας. Επί 20 ολόκληρα χρόνια ήταν μέλος της Εθνικής Ομάδας Ιστιοπλοΐας και για 12 ολόκληρα χρόνια γενικός γραμματέας του Ναυταθλητικού Ομίλου Αθηνών. Την περίοδο 2001-2004 ως μέλος του ΔΣ της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας ήταν υπεύθυνος για τις Επιτροπές Διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων στο άθλημα της ιστιοπλοΐας. Ασχολείται με το εμπόριο από το 1984, ενώ από το 1989 διατηρεί δικό του κατάστημα στην οδό Κανάρη, το γνωστό σε όλους μας Mah Jong. Σήμερα είναι γενικός γραμματέας του Εμπορικού Συλλόγου Αθηνών, στη διοίκηση του οποίου συμμετέχει από το 2005. Σε κάθε περίπτωση, στην απόφαση του Ηλία Βλαχάκη να κατέβει στις εκλογές διεκδικώντας την εκλογή του ως δημοτικός σύμβουλος έπαιξε ρόλο -πέραν της εκτίμησης του για το πρόσωπο του Γιώργου Καμίνη- η στενή συνεργασία που ανέπτυξε με τον Δήμο ως γενικός γραμματέας του Εμπορικού Συλλόγου Αθηνών για θέματα που αφορούν στο περιβάλλον των επιχειρήσεών μας. «Η συνεργασία αυτή μου έδειξε ότι είναι απαραίτητο στην επόμενη περίοδο οι εκπρόσωποι των επιχειρηματικών κλάδων να συμμετέχουν στα κέντρα λήψης και υλοποίησης των αποφάσεων για την Αθήνα».

Κείμενο: Ανδρέας Γιαννόπουλος / Φωτογραφίες: Μαρίζα Παπαδημητρίου

Απρί λιος 2014

Βραβεύοντας την καινοτομία «Εάν μας έκανε κάτι εντύπωση στον φετινό διαγωνισμό, αυτό είναι ο αριθμός των προτάσεων που έφτασε συνολικά τις 344, καθώς και ο βαθμός ωριμότητάς τους. Οι συμμετοχές που κατατίθενται προς αξιολόγηση γίνονται όλο και καλύτερες». Η διαπίστωση αυτή της κ. Νέλλης Τζάκου-Λαμπροπούλου, γενικής διευθύντριας Λιανικής Τραπεζικής της Εθνικής Τράπεζας, κατά τη διάρκεια της τελετής βράβευσης του 4ου διαγωνισμού «i-bank Καινοτομία & Τεχνολογία» δεν θα μπορούσε να περιγράψει καλύτερα το στίγμα της φετινής διοργάνωσης, αλλά και των δέκα ιδεών που βραβεύθηκαν. Πρώτη και καλύτερη ιδέα αυτή του “Pollfish”, που κατέκτησε και το πρώτο χρηματικό βραβείο των 20.000 ευρώ. Η ομάδα των Αντρέα Βούρκου, Ζήση Μπέλλα, Ιωάννη Παπαδάκη και Γιάννη Ζαούδη λειτουργεί ήδη εδώ και περίπου 2,5 χρόνια και έχει καταφέρει να δημιουργήσει μία πλατφόρμα διεξαγωγής ερευνών μέσα από «έξυπνα» κινητά τηλέφωνα. Την ακολούθησε στη δεύτερη θέση -με έπαθλο 10.000 ευρώ- το “Truckbird”, που αποτελείται από τους Γιάννη Παπαγεωργίου, Ανδρέα Μαστοράκο και Δημήτρη Ανδριανόπουλο. Πρόκειται για μια δομημένη ηλεκτρονική αγορά φορτίου που φέρνει σε επαφή εμπορικές με μεταφορικές εταιρείες. Στην τρίτη θέση, κερδίζοντας το βραβείο των 6.000 ευρώ, βρέθηκε η ομάδα του Γεωργίου Νικολετάκη και της Παναγιώτας Ντέλη για την πρότασή τους με τίτλο “100Mentors”. Οι δυο τους έχουν φτιάξει μία πλατφόρμα που συνδέει φοιτητές και μαθητές με μέντορες που προέρχονται από τον επαγγελματικό στίβο και κάνουν επαγγελματικό προσανατολισμό σε σχολεία. Οσον αφορά στο τέταρτο χρηματικό βραβείο των 4.000 ευρώ, αυτό απονεμήθηκε στην ομάδα “isMOOD” των Χρήστου Κουνάβη, Αννας Κασιμάτη, Διονύσιου Σωτηρόπουλου και Κωνσταντίνου Φούσκα. Η ομάδα δραστηριοποιείται στον χώρο των social media analytics, δίνοντας τη δυνατότητα σε επιχειρήσεις να ακούν τη «φωνή» των καταναλωτών στο ελληνικό διαδίκτυο.

Οι υπόλοιπες έξι ομάδες ισοβάθμησαν στην πέμπτη θέση του διαγωνισμού και έλαβαν από 1.500 ευρώ η καθεμία. Συγκεκριμένα πρόκειται για τον Κωνσταντίνο Νιχωρίτη και την πρότασή του με τίτλο “Panoramic’s”, μία πλατφόρμα που βοηθάει στην αναζήτηση ακινήτων παρουσιάζοντάς τα διαδικτυακά πριν από την επίσκεψη, και τον Γεώργιο Μαζαράκη με το “mHealth”, μία ολοκληρωμένη ηλεκτρονική πλατφόρμα διαχείρισης συμμόρφωσης ασθενών σε χρόνιες θεραπείες. Επίσης, για τους Ιωάννη Μουργή και Ιπποκράτη Παπαδημητράκο και την πρότασή τους με τίτλο “Organery Intelligent Composting”, ένα έξυπνο σύστημα διαχείρισης απορριμμάτων που στηρίζεται στην τοποθέτηση κάδων τελευταίας τεχνολογίας που επιστρέφουν αξία σε όσους τους χρησιμοποιούν, για τον Γεώργιο Τσολάκο και το “PVLive”, μια διαδικτυακή πύλη παρακολούθησης της λειτουργίας φωτοβολταϊκών σταθμών σε πραγματικό χρόνο, αλλά και τους Αντώνιο Φιοράκη, Θεόδωρο Ορφανίδη και Γεώργιο Γάτο για το “Incrediblue.com”, το οποίο φέρνει σε επαφή ιδιοκτήτες σκαφών με κόσμο που θέλει να τα νοικιάσει. Τη δεκάδα συμπλήρωσαν οι Χαράλαμπος Πάτσιος, Μίνωας Μπενιακάρ, Παναγιώτης Κακόσιμος και Αθανάσιος Σαρηγιαννίδης για την πρότασή τους με τίτλο «Αξιοποίηση της ηλιακής ενέργειας σε ηλεκτρικά οχήματα πόλης». Για να επανέλθουμε όμως και πάλι στα στοιχεία του διαγωνισμού, αξίζει να αναφερθεί πως συνολικά συμμετείχαν -μεμονωμένα ή σε ομάδες- 571 άτομα και υποβλήθηκαν 344 προτάσεις. Η θεματική ενότητα που συγκέντρωσε τις περισσότερες προτάσεις (και συγκεκριμένα το 62% του συνόλου) ήταν αυτή της ηλεκτρονικής επιχειρηματικότητας και ακολούθησαν το περιβάλλον με 24% και ο πολιτισμός με 14%. Οσον αφορά στις ηλικίες των συμμετεχόντων, το 45% ήταν μεταξύ 18 και 30 ετών, το 31% από 31 έως 40 ετών, ενώ το 24% από 41 ετών και πάνω, γεγονός που επιβεβαιώνει ξεκάθαρα πως όλο και περισσότεροι νέοι στρέφονται στην επιχειρηματικότητα για να βρουν διέξοδο από τα υψηλά ποσοστά ανεργίας.

Σχολιάζοντας τον διαγωνισμό, ο πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας, κ. Γεώργιος Ζανιάς, υπογράμμισε ότι «στόχος μας στην Εθνική μέσα από τον διαγωνισμό 'i-bank Καινοτομία & Τεχνολογία' είναι να συνεισφέρουμε στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που εμποδίζουν την καινοτομία και να ενθαρρύνουμε την καινοτομική δραστηριότητα, ιδίως από νέους ανθρώπους. Στο πλαίσιο αυτό, επιδιώκουμε να ενισχύσουμε τη σύνδεση της ερευνητικής δραστηριότητας των Πανεπιστημίων με την επιχειρηματικότητα, ενώ εξελίσσουμε τις δυνατότητες χρηματοδότησης προτάσεων, ώστε να επιτευχθεί η επιχειρηματική ανάπτυξή τους». Από την πλευρά του ο διευθύνων σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας, κ. Αλέξανδρος Τουρκολιάς, επεσήμανε ότι «με στόχο να στηρίξουμε τις νεοφυείς επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται σε δυναμικούς και εξωστρεφείς κλάδους, πέρα από τον πρωταγωνιστικό χρηματοοικονομικό μας ρόλο, εξελίσσουμε και ενισχύουμε τον διαγωνισμό 'i-bank Καινοτομία & Τεχνολογία'. Θα συνεχίσουμε προς αυτή την κατεύθυνση, ως η κύρια τράπεζα που στηρίζει επί δεκαετίες έμπρακτα την επιχειρηματικότητα, την εξωστρέφεια και την καινοτομία». Ο διευθύνων σύμβουλος της Endeavor Greece, κ. Χάρης Μακρυνιώτης, αναφέρθηκε στην εγχώρια επιχειρηματική δραστηριότητα και στη σημαντική αύξηση του αριθμού των νεοΐδρυθέντων startups τα τελευταία τρία χρόνια, ενώ υπογράμμισε ότι τα κεφάλαια που επενδύθηκαν στις εταιρείες το 2013 ήταν 80 φορές περισσότερα από το 2010. Τέλος, στο πλαίσιο της εκδήλωσης ανακοινώθηκε η έναρξη του πέμπτου διαγωνισμού «i-bank Καινοτομία & Τεχνολογία». Μέσα στις επόμενες εβδομάδες θα γίνουν γνωστές όλες οι λεπτομέρειες, τόσο από την ιστοσελίδα του διαγωνισμού (www.nbg.gr/ibank/ innovation) όσο και από τη σελίδα του στο Facebook (www.facebook.com/ibanknbg).

Κείμενο: Βούλα Σουρίλα

Ενας όρος, πολλές σημασίες

Οι επιπτώσεις των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων που αφορούν έναν ολοένα μεγαλύτερο αριθμό ατόμων και κρατών, η αύξηση της ευαισθησίας σε θέματα προστασίας του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος, καθώς και το αυξανόμενο ενδιαφέρον που δείχνουν οι επιχειρήσεις για το ανθρώπινο δυναμικό έχουν διαμορφώσει ένα νέο πλαίσιο δράσης για τις επιχειρήσεις. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η ΕΥΔΑΠ έχει ήδη εντάξει τη βιώσιμη ανάπτυξη στον πυρήνα της επιχειρηματικής της δράσης, γεγονός που καθιστά την ανάγκη εφαρμογής των αρχών εταιρικής κοινωνικής ευθύνης πιο επιβεβλημένη από ποτέ. Ο όρος «εταιρική υπευθυνότητα» δεν σημαίνει για την εταιρεία απλά μια πολιτική που θα προσδώσει θετική αξία στην εικόνα της και θα προκαλέσει στο κοινό θετικά συναισθήματα για αυτή. Σημαίνει κουλτούρα, σεβασμός προς τον συνάνθρωπο, τον εργαζόμενο και το περιβάλλον. Σημαίνει επίσης ανάπτυξη κοινωνικών πρωτοβουλιών και δράσεων άρρηκτα συνδεδεμένων με τις κοινωνίες όπου δραστηριοποιείται, αλλά και εφαρμογή επιχειρηματικών πρακτικών που εξασφαλίζουν την αναπτυξιακή πορεία του οργανισμού. Σε αυτό το πλαίσιο, οι πρόσφατες πρωτοβουλίες για την ανακούφιση ασθενέστερων οικονομικά ομάδων και ειδικότερα τρίτεκνων, πολύτεκνων και μονογονεϊκών οικογενειών με τρία παιδιά, όπως και υπερηλίκων με χαμηλό εισόδημα, μέσω παροχής εκπτώσεων στους λογαριασμούς ύδρευσης αναδεικνύουν το κοινωνικό πρόσωπο της ΕΥΔΑΠ.

Η εταιρεία δηλώνει επίσης παρούσα στο μείζον ζήτημα της προστασίας του περιβάλλοντος, καθώς διαχειρίζεται τον πολυτιμότερο φυσικό πόρο, το νερό. Εκτός από την υπεύθυνη διαχείριση του πόρου, η ΕΥΔΑΠ συμβάλλει στη διαμόρφωση μιας υπεύθυνης περιβαλλοντικής συμπεριφοράς και στην υιοθέτηση προτύπων που διασφαλίζουν την αδιατάρακτη σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον. Η διεξαγωγή του Εκπαιδευτικού Περιβαλλοντικού Προγράμματος είναι μείζονος σημασίας για την εταιρεία, καθώς αποτελεί τη ζωντανή προβολή του πολυδιάστατου έργου της και συμβάλλει στην καλλιέργεια της περιβαλλοντικής συνείδησης. Το πρόγραμμα, το οποίο διεξάγεται εδώ και 16 χρόνια, απευθύνεται σε μαθητές όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης και κάθε χρόνο περίπου 20.000 μαθητές το παρακολουθούν και λαμβάνουν δωρεάν ενημερωτικά έντυπα και αναμνηστικά δώρα. Μετά το πρόγραμμα διεξάγονται και διαδραστικές δραστηριότητες με στόχο τη δημιουργική αφομοίωση του εκπαιδευτικού υλικού. Ειδικότερα φέτος, εκατοντάδες παιδιά πλημμύρισαν την αίθουσα εκδηλώσεων στον Περισσό από τις 11 έως τις 21 Μαρτίου με αφορμή τις εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν από τη Διεύθυνση Επικοινωνίας κι Εταιρικών Σχέσεων της ΕΥΔΑΠ με αφορμή τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Νερού. Εννοιες πολύπλοκες, όπως ύδρευση, αποχέτευση, βιολογικοί σταθμοί, ερημοποίηση και λειψυδρία εξηγήθηκαν στους μαθητές χάρη στον εύληπτο τρόπο με τον οποίο πραγματοποιείται το πρόγραμμα, το οποίο είναι μάλιστα εξοπλισμένο με τα πιο σύγχρονα υλικοτεχνικά και ηλεκτρονικά μέσα που αναβαθμίζονται κάθε χρόνο. Ταυτόχρονα, ταξίδεψαν μαζί με τη δημοφιλή αφηγήτρια

Σάσα Βούλγαρη στον μαγικό κόσμο των παραμυθιών κι άκουσαν ιστορίες με θέμα το νερό, κατανοώντας την ανάγκη προστασίας του. Το εορταστικό πρόγραμμα ολοκληρώθηκε με τις δημιουργικές δραστηριότητες των παιδιών που περιελάμβαναν εικαστικές δημιουργίες με θέμα το νερό, υπό τους μουσικούς ήχους νερού και τη συμμετοχή τους στον διαγωνισμό για την καλύτερη ευχή για το νερό που τα παιδιά κρέμασαν στο Δέντρο των Ευχών ως μια συμβολική κίνηση αναγνώρισης της διαχρονικής αξίας του πιο πολύτιμου φυσικού πόρου. Οσον αφορά στο ανθρώπινο δυναμικό, η ανάπτυξη ενός ανθρωποκεντρικού και υπεύθυνου οργανισμού, όπου ικανοποιημένοι και αφοσιωμένοι εργαζόμενοι λειτουργούν συλλογικά, δημιουργώντας αξία και εξασφαλίζοντας την αειφόρο εξέλιξη της εταιρείας αποτελεί πρωταρχικό στόχο για την ΕΥΔΑΠ. Γι’ αυτό και δίνει έμφαση στην ανάπτυξη των δεξιοτήτων των εργαζομένων της επενδύοντας στο ανθρώπινο δυναμικό, την παραγωγικότητα, αλλά και σε θέματα υγιεινής και ασφάλειας. Τέλος, στην εταιρεία έχει θεσμοθετηθεί και εθελοντισμός των εργαζομένων με στόχο μέσα από την εθελοντική προσφορά να ενισχυθεί το αίσθημα της ομαδικότητας και της αυτοδέσμευσης και να αναπτύξουν οι εργαζόμενοι τις επαγγελματικές, κοινωνικές και επικοινωνιακές τους δεξιότητες. Ηδη το 2013 πραγματοποιήθηκαν με μεγάλη επιτυχία δύο μεγάλες εκδηλώσεις, η Παγκόσμια Ημέρα Νερού και η Γιορτή Νερού στο Φράγμα του Μαραθώνα, με τη συμμετοχή εθελοντών εργαζομένων.

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου / Φωτογραφία: Στέφανος Καστρινάκης

Ιστορίες ζευγαριών

Απρί λιος 2014

Η Βασιλική, ο Σταύρος, ο Δημήτρης και ο Γιώργος, είναι τέσσερα παιδιά που έχουν «μπει» στη ζωή μας το τελευταίο διάστημα εξαιτίας των τηλεοπτικών σειρών που πρωταγωνιστούν. Η Βασιλική Τρουφάκου και ο Σταύρος Σβήγκος παίζουν στο «Κάτω Παρτάλι» ενώ ο Δημήτρης Μακαλιάς και ο Γιώργος Τζαβάρας στην «Μοντέρνα Οικογένεια». Οι δύο πετυχημένες σειρές του Mega μέσα από διαφορετική πλοκή η καθεμία περιγράφουν ιστορίες σύγχρονων ζευγαριών. Η μυθοπλασία δανείζεται στοιχεία από την καθημερινή ζωή και δείχνει τις δυσκολίες, τις ανατροπές και τις εντάσεις που έχουν οι σχέσεις των σημερινών νέων. Σχεδόν συνομήλικοι οι τέσσερις ηθοποιοί, με χιούμορ και διάθεση για αυτοσαρκασμό έγιναν μια παρέα για τις ανάγκες αυτής της συνέντευξης και τα σχόλια για ζώδια, ωροσκόπους, σχέσεις και φυσικά για την τηλεόραση έδιναν και έπαιρναν ανάμεσα στα κλικ του φωτογράφου Στέφανου Καστρινάκη. Ας τους γνωρίσουμε, λοιπόν, λίγο καλύτερα. Η Βασιλική στη σειρά υποδύεται τη Μυρτώ «μία κοπέλα ως τώρα ξένοιαστη, προστατευμένη και θετική στη ζωή της. Ολα αυτά μέχρι που επιστρέφει με άγνοια κινδύνου στο Κάτω Παρτάλι με σκοπό να μείνουν -εκεί που μεγάλωσε πριν φύγει για να σπουδάσει- με τον αγαπημένο της Κωνσταντίνο. Ε, και όλα πηγαίνουν λάθος», όπως λέει η ίδια. Αντίθετα ο Σταύρος Σβήγκος και ο Βλάσης που ενσαρκώνει είναι γέννημα θρέμμα Κάτω Παρταλίου, πρώην σύντροφος της Μυρτώς και μεγάλος αντίζηλος του «φλώρου από την Αθήνα» Γιάννη Τσιμιτσέλη που υποδύεται τον τωρινό φίλο της. Αν και το ζευγάρι είναι χώρια αρκετό καιρό, ο Βλάσης συνεχίζει να αγαπάει τη Μυρτώ και αν και «διεκδικητικός παραμένει πιστός στις γραμμές που του δίνουν οι υπόλοιποι στο χωριό». Με ιδιαίτερους χαρακτήρες, τη Βίκυ Σταυροπούλου που κυκλοφορεί πάντα με ένα κλουβί στο κεφάλι, τον Τάσο Χαλκιά στοn ρόλο του «περίεργου» Διαμαντή αλλά και ένα εξαιρετικό καστ, η σειρά έχει αγαπηθεί πάρα πολύ από τον κόσμο, αλλά και από τους ίδιους τους ηθοποιούς που συμμετέχουν. «Πρόκειται για μία ιδιαίτερη, ιδιοσυγκρασιακή γραφή αυτή του Λευτέρη Παπαπέτρου. Eχει μη ρεαλιστικά στοιχεία και ο τρόπος που παρουσιάζονται στα επεισόδια γίνεται θεωρώ με συνέπεια και ωραία αισθητική. Είναι πρωτότυπη σειρά, αλλά είναι και παραπάνω από αυτό: είναι sui generis», αναφέρει η Βασιλική και μαζί της συμφωνεί και ο Σταύρος: «Η υπερβολή είναι υποκειμενική, οπότε ο καθένας έχει τα δικά του όρια. Εγώ θεωρώ ότι με βάζει να ισορροπώ ανάμεσα στο φανταστικό και τον ρεαλισμό ταυτόχρονα». Η δεύτερη επιτυχημένη σειρά του Μega «Μοντέρνα Οικογένεια» βασίζεται στην πολυβραβευμένη σειρά “Modern Family” που έκανε πρεμιέρα στην αμερικάνικη τηλεόραση το 2009. Ο Δημήτρης και ο Γιώργος

υποδύονται στη σειρά ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι που επιστρέφει μετά από χρόνια στην Ελλάδα μαζί με το κοριτσάκι που έχουν μόλις υιοθετήσει. «Ο Δημήτρης στη 'Μοντέρνα Οικογένεια' είναι ένας σύγχρονος νεαρός Ελληνας που παλεύει να συμβιώσει με τους γύρω του, ενώ και ο ίδιος έρχεται αντιμέτωπος με τις ανάγκες και τα θέλω του. Συγκατοικεί με τον σύντροφο του Λάμπρο και μόλις υιοθέτησαν τη μικρή Λίλλυ από το Λονδίνο. Προσπαθεί να γίνει ένας καλός πατέρας και ταυτόχρονα να γίνει αποδεκτός από την οικογένεια του για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Είναι κλειστός και δύσκολος στην επικοινωνία και ενώ τολμά να κάνει σημαντικά βήματα απελευθέρωσης είναι εξίσου εγκλωβισμένος συναισθηματικά με την οικογένεια του και την αποδοχή του», μας λέει ο Δημήτρης, ενώ ο Γιώργος περιγράφει τον Λάμπρο ως «ένα ευαίσθητο άνθρωπο, ο οποίος αγαπά και στηρίζει τον σύντροφό του και είναι έτοιμος να κάνει τα πάντα για να μεγαλώσει σωστά το παιδί του. Αγαπά την τέχνη και τον αθλητισμό και είναι πιστός φίλος». Και οι δύο θεωρούν εξαιρετική την προσπάθεια μεταφοράς μιας τόσο πετυχημένης, αλλά και πρόσφατης αμερικανικής παραγωγής. «Δύσκολο εγχείρημα που απαιτεί τόλμη και επιμονή, ειδικά στη μεταφορά μιας σειράς που ακόμη και το 2009 που βγήκε στην Αμερική θεωρήθηκε προχωρημένη», αναφέρει ο Γιώργος και ο Δημήτρης συμπληρώνει ότι το στοίχημα έχει ήδη κερδηθεί. Βλέποντας τη σειρά και συζητώντας με φίλους συμπέρανα ότι ο Δημήτρης και ο Λάμπρος είναι ένα κανονικό ομοφυλόφιλο ζευγάρι, από αυτά που συναντάς δίπλα σου και όχι από αυτά που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στις ελληνικές σειρές, με υπερβολικά στοιχεία, σχεδόν καρικατούρες. Ο Δημήτρης μοιάζει να συμφωνεί μαζί μου: «Θεωρώ ότι κάνουμε μια ειλικρινή και αληθινή απεικόνιση ενός ομοφυλόφιλου ζευγαριού. Δεν έχουμε καμία διάθεση ούτε να το κοροϊδέψουμε ούτε και να το κάνουμε κωμικά τραβηγμένο, όπως μια καρικατούρα των γκέι. Χαίρομαι πολύ αν πολλοί άνθρωποι μπορούν να ταυτιστούν με αυτό που κάνουμε και τους εκφράζει η απλότητα που θεωρώ ότι προσεγγίζουμε τους δύο χαρακτήρες». Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο Γιώργος: «Κατ' αρχάς χαίρομαι που υπάρχει κόσμος που το βλέπει έτσι. Οσον αφορά τώρα στο 'πιστή' απεικόνιση, εγώ θα διάλεγα τη λέξη 'ανθρώπινη'. Ο Λάμπρος και ο Δημήτρης είναι δυο άνθρωποι που αγαπιούνται πολύ και είναι σαφώς προσηλωμένοι στο να μεγαλώσουν σωστά το παιδί τους. Το ότι είναι ομοφυλόφιλο ζευγάρι δεν είναι το βασικό τους θέμα». Τη Βασιλική τη συνάντησα για πρώτη φορά στο υπόγειο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου να παίζει την παράσταση «Παρέλαση» της Λούλας Αναγνωστάκη σε σκηνοθεσία Ενκε Φεζολάρι, τον Δημήτρη στην «Κατσαρίδα» του Κώστα Γάκη, τον Σταύρο στην παράσταση «Παρθενώνας» του Χρήστου Θεοδωρίδη και τον Γιώργο πολύ

Απρί λιος 2014

πρόσφατα στο “Woman” με την Ευα Κοτανίδη. Παιδιά που έχουν ξεκινήσει από το θέατρο, που το αγαπούν και το τιμούν αρκετά χρόνια τώρα, βρέθηκαν την ίδια περίοδο να έχουν μεγάλη αναγνωρισιμότητα πρωταγωνιστώντας σε πετυχημένες τηλεοπτικές παραγωγές. Πώς ξεκίνησε όμως για τον καθένα το ταξίδι στον κόσμο της τηλεόρασης; «Ξαφνικά!» αναφωνεί πρώτη η Βασιλική και συνεχίζει: «Ο Παντελής Παγουλάτος είχε αναλάβει το καστινγκ για τον ρόλο μου, με είχε δει στο θέατρο σε κάποιες παραστάσεις και με κάλεσε. Πήγα με πληρη άγνοια. Νόμιζα ότι δεν γίνονταν καν σίριαλ, μου φάνηκε σχεδόν περίεργο όταν το άκουσα. Πήγα λοιπόν, είπαμε κάποια πράγματα και την επόμενη εβδομάδα βρέθηκα να κάνω γυρίσματα στο Καπανδρίτι. Μαζί με πρόβες Ιψεν! Αγχος απόλυτο, αλλά είχε και πολλή πλάκα». Διαφορετικές εμπειρίες για τον καθένα, διαφορετικές προσεγγίσεις. Για τον Γιώργο, που τον έχουμε δει και προ δεκαετίας σε έναν πολύ μικρό ρόλο στις «Σαββατογεννημένες», όλα ήρθαν πολύ φυσικά, όπως και για τον Σταύρο, ο οποίος τελειώνοντας τη σχολή επιλέχθηκε για να συμμετάσχει στην σειρά «Αγρια Παιδιά». Και για τον Δημήτρη, όμως, η τηλεόραση ήρθε από πολύ νωρίς, από τα χρόνια της σχολής. «Ο καθηγητής μου Τάσος Ψαρράς, σκηνοθέτης, με πήρε στην τηλεοπτική σειρά 'Ο θησαυρός της Αγγελίνας' όταν ήμουν ακόμα στο δεύτερο έτος. Και αποτέλεσε μία από τις καλύτερες τηλεοπτικές μου εμπειρίες. Η τηλε-

όραση είναι για τον ηθοποιό ένα μέσο εργασίας και επικοινωνίας με το κοινό. Και η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει πολύ», λέει ο ηθοποιός, ο οποίος μετά από από αυτή την παρθενική του εμφάνιση έπαιξε στη «Γενιά των 592 ευρώ» και το «Κάψε το σενάριο». Ολες νεανικές παραγωγές με πολύ χιούμορ. «Χωρίς χιούμορ νιώθω ότι δεν θα μπορούσα να ζήσω», αναφέρει και προσθέτει: «Μου αρέσει και μου ταιριάζει αυτή η οπτική αντιμετώπισης καταστάσεων και κρίσεων. Το χιούμορ απομυθοποιεί και αποκαθηλώνει προβλήματα που έχουν υπερεκτιμηθεί και τους δίνει τις κυριολεκτικές τους έννοιες, κοροϊδεύοντάς τα ταυτόχρονα. Γενικώς, θεωρώ ότι όταν ξεκινάς θετικά να λύσεις κάτι, έχεις ήδη κάνει τη μισή διαδρομή» συνεχίζει για τον συμπληρώσει ο Γιώργος: «Ναι, γενικά προσπαθώ να μη χάνω το χιούμορ μου όσο γίνεται ειδικά όταν προκύπτουν προβλήματα λόγω των ρυθμών της καθημερινότητας». Κάποια τέτοια προβλήματα προκύπτουν από την ανάγκη των τεσσάρων για καλλιτεχνική δημιουργία, γεγονός που δεν τους εξασφαλίζει πάντα τα προς το ζην. «Το γεγονός ότι είναι σχεδόν αδύνατον να βιοποριστεί κανείς από το θέατρο μόνο του, μου δημιουργεί βαθύ προβληματισμό σε σχέση με το πώς μπορεί να κάνει ένας ηθοποιός τη δουλειά του, και όχι να κάνει θέατρο ως μία απασχόληση part-time ή ως μία πράξη θυσίας για όσο αντέξει», ξεκινάει η Βασιλική για να συνεχίσει ο Γιώργος «Οι θεατρικές παρα-

γωγές όπως και τα πάντα άλλωστε στη χώρα προσαρμόζονται στις συνθήκες των καιρών. Εφόσον έχω συνειδητά επιλέξει να κάνω τη δουλειά που κάνω προσαρμόζω κι εγώ τη ζωή μου αναλόγως. Η επιλογή μου αυτή βασίζεται στην ανάγκη μου για καλλιτεχνική έκφραση και δημιουργία και όχι σε κάτι άλλο». Αν και δυσκολεύονται και οι τέσσερις, έχουν καταφέρει να ζουν από τη δουλειά που αγαπούν, έστω και με κάποιες ενισχύσεις. «Ζω από τη δουλειά μου, με τη βοήθεια των δικών μου και κάποια τριπλά τόλουπ», λέει γελώντας η Βασιλική, ενώ ο Δημήτρης παραδέχεται ότι αναγκάζεται να κάνει πολλά πράγματα μαζί για να καταφέρει να αντεπεξέλθει, αλλά όλα είναι πάνω στο αντικείμενό του. «Αν σταματήσω να ζω από τη δουλειά μου για ένα εύλογο χρονικό διάστημα, τότε εύχομαι να έχω σώας τας φρένας και να αλλάξω γρήγορα αντικείμενο και εργασία», αναφέρει χαρακτηριστικά. Ο Σταύρος από την άλλη είναι από τους ηθοποιούς που ζει κατά βάση από το θέατρο τα τελευταία έξι χρόνια. «Είναι αυτό που αγαπώ και περισσότερο. Η τηλεόραση είναι πιο περιστασιακή στη ζωή μου και ίσως προσφέρει κάποιες φορές μια οικονομική άνεση. Δεν νομίζω πως η τηλεόραση μπορεί να σου λύσει το βιοποριστικό κομμάτι με τον τρόπο που την αντιμετωπίζω». Νέοι, ταλαντούχοι, χαρούμενοι. Τέσσερις νέοι ηθοποιοί που έχουν όνειρα για το μέλλον, για όμορφες συνεργασίες, για σημαντικούς ρόλους, για ευτυχισμένη ζωή. Τους ευχόμαστε να τα πραγματοποιήσουν όλα!

Κείμενο: Ανδρέας Γιαννόπουλος/Χρήστος Τσαπακίδης

Απρί λιος 2014

Κολλημένοι στην οθόνη

Είναι υπεύθυνες για την καταστροφή της προσωπικής μας ζωής, αφού εξαιτίας τους περνούμε ατελειώτες ώρες μπροστά στην τηλεόραση ή την οθόνη του υπολογιστή, λέγοντας «ας δω ένα τελευταίο επεισόδιο», και μετά «ας δω άλλο ένα», για να μας πάρουν τελικά τα χαράματα. Εχουν επισκιάσει μέχρι και τον κινηματογράφο, μια και στις παρέες είναι πιθανότερο να συζητάς για μία από αυτές, παρά για μία ταινία που είδες πρόσφατα. Οι τηλεοπτικές σειρές είναι in αυτή την περίοδο και αυτό χάρη στους παραγωγούς τους, οι οποίοι ρίχνουν σε αυτές εκατομμύρια δολάρια, επιλέγουν πρωτοκλασάτους ηθοποιούς στο καστ και δεν διστάζουν να επενδύσουν σε εξωτερικές λήψεις και ακριβά σκηνικά. Συγκεντρώσαμε τις έξι από αυτές που άφησαν το δικό τους αποτύπωμα αυτή τη σεζόν και καλύπτουν από την κωμωδία έως το πολιτικό θρίλερ.

Από τα Οσκαρ σ τη μικρή οθόνη Αναμφίβολα το “new entry” που ξεχώρισε τη φετινή τηλεοπτική σεζόν είναι το “True detective”, με μεγαλύτερη αποκάλυψή του φυσικά τον Μάθιου Μακόναχι. Ο 45χρονος Αμερικανός, μαζί με την εμφάνισή του στο “Dallas buyers club”, μας έκανε να αλλάξουμε πλήρως άποψη για τις υποκριτικές του ικανότητες. Από κλασικός «σέρφερ-μοντέλο-δείχνω τους κοιλιακούς μου αριστερά και δεξιά για να κάνω καριέρα», υποδύθηκε υποδειγματικά τον μπάτσο-ψυχάκι που έχει φιλοσοφήσει βαθιά και με άπειρο κυνισμό την ανθρώπινη ύπαρξη. Στη δουλειά του παραμένει άκρως αποτελεσματικός -ακόμα και όταν όλοι τον αμφισβητούν- και δεν θα διστάσει να φτάσει στα άκρα ώστε να αποκαλύψει την πραγματική αιτία πίσω από μία σειρά εγκλημάτων. Δίπλα του άξιος συμπαραστάτης ο Γούντι Χάρελσον που ενσαρκώνει τον ντετέκτιβ, ο οποίος θα έβρισκε εύκολα μία θέση για ψυχανάλυση στο ιατρείο του Ιρβιν Γιάλομ. Με όλες τις ανησυχίες ενός μεσήλικα που βλέπει τη ζωή να γλιστρά μέσα από τα χέρια του και

δεν ξέρει πού να βρει διέξοδο, κυνηγά κι αυτός έως τέλους μια υπόθεση που όλοι θεωρούν χαμένη. Μήλον της έριδος -γιατί πάντα πρέπει να υπάρχει ένα- η άκρως γοητευτική Μισέλ Μόναχαν. Ακρως προσεγμένη είναι η επιλογή των τοποθεσιών στη σειρά, με αποτέλεσμα να μπαίνεις απευθείας στο κλίμα, αλλά και η εναλλαγή παρόντος-παρελθόντος στην αφήγηση. Αυτό που μένει τώρα να δούμε είναι πώς θα λειτουργήσει στην πράξη το πείραμα της αλλαγής του καστ τη νέα σεζόν, αφού ως γνωστόν σε κάθε κύκλο θα υπάρχουν και άλλοι πρωταγωνιστές. Σε κάθε περίπτωση πάντως, αν δεν το έχεις δει ακόμα, ξεκίνησε το “True detective” άμεσα, έστω και αν δεν είσαι φαν των αστυνομικών σειρών. Αξίζει τον κόπο.

Κάποτε σ το Γουέσ τερος «Οταν παίζεις το παιχνίδι των θρόνων, κερδίζεις ή πεθαίνεις», αναφέρει ο συγγραφέας Τζορτζ Μάρτιν δια του στόματος της ανελέητης βασίλισσας Σέρσεϊ. Και έχοντας φτάσει αισίως στον τέταρτο κύκλο της σειράς “Game of Thrones”, βλέπουμε ότι σε καμία περίπτωση ο συγγραφέας δεν μιλούσε μεταφορικά, μια και έχει ξεπαστρέψει ένα σωρό κόσμο - πολλοί από τους οποίους ήταν και αγαπημένοι πρωταγωνιστές του κοινού. Το σοκ δεν είναι όμως το μοναδικό συστατικό της επιτυχίας του “GoT”, το οποίο σπάει και φέτος κάθε ρεκόρ downloading στο διαδίκτυο και έχει γίνει αντικείμενο ανάλυσης μέχρι και από το έγκριτο περιοδικό “Foreign Affairs”. Η εξέλιξη της υπόθεσης έως τώρα (έχοντας διαβάσει τα βιβλία της σειράς διατηρούμε κάποιες επιφυλάξεις για τους επόμενους κύκλους), το βάθος των χαρακτήρων (ιδίως των κακών) και η ποιότητα των ηθοποιών που τους υποδύονται και που έχουν καταφέρει να βγάλουν μοναδικές στιγμές -όπως ο σπαραγμός της Κάτλιν Σταρκ, τα παρανοϊκά ξεσπάσματα του βασιλιά Τζόφρι και η έκδηλη αμηχανία-ύφος «πάλι εγώ θα πληρώσω τη νύφη» του Τύριον Λάννιστερ στον «Πορφυρό γάμο»-, η ιδιαίτερη φροντίδα στα σκηνικά και τα κοστούμια, χάρη στα οποία οι παραγωγοί μας χάρισαν

έναν άκρως ρεαλιστικό μεσαιωνικό κόσμο είναι επίσης δυνατά στοιχεία για την τηλεοπτική σειρά του HBO. Παρόλα αυτά, ίσως το σημαντικότερο μυστικό για την επιτυχία της σειράς είναι ότι καλλιεργεί τάσεις φυγής από τον πραγματικό, προς έναν φανταστικό κόσμο. Και για να θυμηθούμε τι έλεγε ο «πατέρας» του fantasy Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν, «η φαντασία καλλιεργεί τάσεις φυγής και για αυτό ξεχωρίζει. Εάν ένας στρατιώτης είναι αιχμάλωτος, δεν θεωρούμε ότι είναι καθήκον του να δραπετεύσει; […] Εάν εκτιμούμε την ελευθερία του πνεύματος και της ψυχής, εάν είμαστε υπέρμαχοί της, τότε είναι καθήκον μας να δραπετεύσουμε και να πάρουμε μαζί μας όσους περισσότερους μπορούμε!» Και δεν είναι λίγοι αυτοί σήμερα που θέλουν ξεφύγουν από την καθημερινότητά τους, βρίσκοντας έστω και προσωρινά καταφύγιο σε δημιουργίες όπως το “GoT”.

Η καλύτερη μπλε «μεθ» της πιάτσας “Didn't know you'd think that I'd forget or I'd regret / The special love I had for you, my baby blue / All the days became so long” είναι οι στίχοι στο τελευταίο τραγούδι της σειράς “Breaking bad” και εμείς συγκινούμαστε ακόμα και τώρα όταν το ακούμε. Τι να πρωτοπεί λοιπόν κανείς για το σόου που έκανε θραύση παγκοσμίως και θα θέλαμε να μην τελειώσει ποτέ; Συγκλονιστικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς, σκηνοθεσία-υπόδειγμα και σενάριο μελετημένο μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια. Ειδικά ο τρόπος με τον οποίο δείχνει να γίνεται η διακίνηση των ναρκωτικών την περίοδο που o Γουόλτερ Γουάιτ δουλεύει στο εργαστήριο του Γκας Φρινγκ είναι όλα τα λεφτά, όπως και ότιδήποτε έχει σχέση με το καρτέλ από το Μεξικό. Ξεχωριστή αναφορά αξίζει επίσης και στα καταπληκτικά timelapse της σειράς, τα καλύτερα ίσως που έχουμε δει σε τηλεοπτικό σόου. Οσον αφορά στους ηθοποιούς, είναι να απορεί κανείς με το πού βρισκόταν τόσο καιρό κρυμμένος ο Μπράιαν Κράνστον (Γουόλτερ Γουάιτ). Υποδύθηκε εξαιρετικά

έναν εγκληματία ο οποίος παρά τις παρανομίες του και τον εξαιρετικά χειριστικό χαρακτήρα του, σε έκανε να ταυτιστείς μαζί του και να αγωνιάς για το μέλλον του. Ο “Yo Bitch!” Τζέσι Πίνκμαν (Ααρον Πολ) τράβηξε τα πάνδεινα και τον λυπηθήκαμε, αλλά φάνηκε πως δεν ήταν για μεγάλα πράγματα ως χαρακτήρας, ενώ εξαιρετικά αντιπαθής κατάφερε να μας γίνει η Σκάιλερ Γουάιτ (Αννα Γκαν). Στον αντίποδα, μεγάλη συμπάθεια παρά τον περίεργο χαρακτήρα του αποδείχθηκε ο Χανκ Σρέιντερ (Ντιν Νόρις), αλλά και ο Σολ Γκούντμαν (Μπομπ Οντενκιρκ), ο οποίος σύντομα θα έχει και τη δική του spin-off σειρά με τίτλο “Better Call Saul”. Το στόρι της θα διαδραματίζεται πριν από τα γεγονότα του “Breaking bad” και ανυπομονούμε να ξανακούσουμε την άτακα “don't drink and drive, but if you do call me”.

Ο Σαί ξ πηρ σε streaming Το πρώτο επεισόδιο της σειράς “House of Cards” θα μπορούσε κάλλιστα να ξεκινά με τη φράση «Τώρα είναι ο χειμώνας της δυσαρέσκειάς μας». Η πρώτη μας επαφή με τον Φράνσις «Φρανκ» Αντεργουντ -γραμματέα των Δημοκρατικών στην αμερικανική Βουλή των Αντιπροσώπων- ήταν αρκετή για να μας ταξιδέψει πίσω στο καλοκαίρι του 2011, όταν είδαμε τον Κέβιν Σπέισι να υποδύεται τον Ριχάρδο Γ’ στην Επίδαυρο: και στις δύο περιπτώσεις πρωταγωνιστεί ένα πρόσωπο που φαίνεται να έχει ως αποκλειστικό κίνητρο την κατάκτηση εξουσίας, ποδοπατώντας όποιον του σταθεί εμπόδιο. Ομοιότητες μπορούμε να συναντήσουμε ακόμα και στη δομή: ο πρωταγωνιστής σταματάει κατά διαστήματα τη ροή της παράστασης/ σειράς και απευθύνεται στον θεατή, εξηγώντας του τους στόχους του και πώς θα τους εκπληρώσει. Με λίγα λόγια, ο Σαίξπηρ έχει ρίξει τόσο παχιά σκιά στην πρώτη (και μάλιστα blockbuster) σειρά της υπηρεσίας video streaming Netflix, που απορήσαμε όταν δεν είδαμε το όνομα του Κένεθ Μπράνα ανάμεσα στους συντελεστές… Για τις ανάγκες του ρόλου του, ο Κέβιν Σπέισι φαίνεται πως έχει δανειστεί στοιχεία και από παλαιότερους χαρακτήρες του: την τέχνη της εξαπάτησης του Ρότζερ Κιντ από το «Συνήθεις Υποπτοι», την αδίστακτη φύση και τη μεθοδικότητα του μανιακού δολοφόνου από το “Seven” και φυσικά την αστείρευτη δίψα για εξουσία από τον «Ριχάρδο Γ’». Στο πλευρό του έχει μία αμείλικτη σύζυγο που τον σιγοντάρει στις δολοπλοκίες του, την Κλερ, την οποία υποδύεται η Ρόμπιν

Ράιτ. Για το “House of Cards” ισχύει στο ακέραιο η φράση «ή θα το λατρέψεις ή θα το μισήσεις». Ορισμένοι μπορεί να το βρουν κάπως μπερδεμένο, μια και η άγνωστη ορολογία και οι ισορροπίες ισχύος στην αμερικανική πολιτική σκηνή αρκούν για να σε κάνουν να χάσεις την μπάλα σε κάποιες σκηνές. Οι υπόλοιποι, όμως, που αναζητούν μία εκδοχή του Τάιγουιν Λάννιστερ χωρίς τους δράκους, θα μείνουν άκρως ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα. Αλλωστε, και ο ίδιος ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα δήλωσε θαυμαστής του “House of Cards”. Είναι και αυτό μία ισχυρή ψήφος εμπιστοσύνης που θα εκτιμούσε και ο κ. Αντεργουντ.

Challenge accepted Αν και ο τελευταίος κύκλος της σειράς ήταν σκέτη απογοήτευση, θα θυμόμαστε πάντα το “How I met your mother” με την ατάκα «πλάκα είχε». “Friends” δεν κατάφερε να γίνει ποτέ, ωστόσο και το “Himym” μας προσέφερε αρκετές στιγμές γέλιου, με πρώτο και καλύτερο φυσικά τον Μπάρνι Στίνσον ή αλλιώς Νιλ Πάτρικ Χάρις. Ο αθεράπευτος γυναικάς και ατακαδόρος θα μείνει για πάντα στις καρδιές των ανδρών για όλα όσα ήταν διατεθειμένος να κάνει ώστε να ρίξει μία γκόμενα στο κρεβάτι. Οι ατάκες του “Legen… wait for it… dary” και “Challenge accepted” έγιναν από τα πιο δημοφιλή memes στο ίντερνετ, ενώ η ικανότητά του να είναι πάντα ατσαλάκωτος και να βγαίνει τέλειος στις φωτογραφίες θα μνημονεύονται στα ανδρικά εγχειρίδια εις τον αιώνα τον άπαντα. Πρότυπο αντίστοιχα στις γυναίκες θα θέλαμε να είναι η Ρόμπιν Σερμπάτσκι (Κόμπι Σμάλντερς) τόσο για την ομορφιά της -η σκηνή που εμφανίστηκε στην πόρτα του Μπάρνι με τις ζαρτιέρες της θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μας- όσο και για τον χαρακτήρα της. Με την ίδια ευκολία που θα την πηγαίναμε για φαγητό σε ένα καλό εστιατόριο, θα την παίρναμε μαζί μας και στο γήπεδο ή για μπύρες με τους κολλητούς. Οσο για το ζευγάρι της χρονιάς, τον Μάρσαλ Ερικσεν (Τζέισον Σέγκελ) και τη Λίλι Ολντριν (Αλισον Χάνιγκαν), αξίζουν τον σεβασμό μας για το γεγονός και μόνο πως ήταν μαζί σχεδόν από τότε που θυμούνται τους εαυτούς τους, παραμένοντας τρελά ερωτευμένοι. Οσο βαρετό κι αν μας φαίνεται κάτι τέτοιο ώρες - ώρες, κατά βά-

Απρί λιος 2014

θος γνωρίζουμε πως μία τέτοια σχέση ψάχνουμε. Μόνη ένστασή μας στη σειρά, τα παιδιά του Τεντ: ποιοι πιτσιρικάδες θα κάθονταν με τις ώρες να ακούσουν όσα έχει να τους διηγηθεί ο πατέρας τους; Μάλλον κανείς…

Bazinga! Μετά το φινάλε της σειράς “Friends” το 2004, πολλοί αναρωτήθηκαν ποιο sitcom θα μπορούσε να καλύψει το δυσαναπλήρωτο κενό. Πολλές κωμικές σειρές πέρασαν τη διαδικασία της σύγκρισης. Επρεπε όμως να περάσουν τρία χρόνια για να δοθεί μία απάντηση της προκοπής: “The big bang theory”, dudes! Πρόκειται για μία σειρά που ακολουθεί την καθημερινότητα του Σέλντον, του Λέοναρντ, του Χάουαρντ και του Ραζ, μίας παρέας nerds με υψηλό IQ, οι οποίοι άλλοτε αντιμετωπίζουν καταστάσεις που θα αντιμετώπιζε ο καθένας μας και άλλοτε προβλήματα που μας φαντάζουν κάπως... εξωτικά (ποιος θα καλούσε για παράδειγμα την αστυνομία επειδή ένας χάκερ του έκλεψε το μαγικό ξίφος και την πολεμική στρουθοκάμηλο στο World of Warcraft;). Αν και το “The big bang theory” (το οποίο υπογράφει ο Τσακ Λορ, ο οποίος βρίσκεται πίσω και από το “Two and a half men”) ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, έκανε κάποια «κοιλιά» στον δεύτερο κύκλο, φανερώνοντας κάποιες αδυναμίες στη σύνθεση της πρωταγωνιστής ομάδας. Με τέσσερις άνδρες και μόλις μία κοπέλα, δεν πας και πολύ μακριά. Πολλή τεστοστερόνη, βλέπεις. Αναγνωρίζοντας εγκαίρως το πρόβλημα, οι δημιουργοί φρόντισαν στον τρίτο κύκλο να βρουν ταίρια για τον Χάουαρντ και τον (πιο δύσκολο της παρέας) Σέλντον, την Μπερναντέτ και την Ειμι αντίστοιχα, αφήνοντας τον Λέοναρντ να τα φτιάχνει και να χωρίζει με την Πένι και τον Ραζ να ψάχνεται μέχρι και φέτος και να μοιάζει ενίοτε αναποφάσιστος ως προς τη σεξουαλική του ταυτότητα. Με ενισχυμένη τη γυναικεία πινελιά, η ομάδα «έδεσε» καλύτερα και αυτό αποδεικνύεται και από τα νούμερα. Από πέρυσι, ένα επεισόδιο “Big bang” προσελκύει κατά μέσο όρο στις ΗΠΑ περίπου 20 εκατ. τηλεθεατές, προσεγγίζοντας τις επιδόσεις της σειράς “Friends”. Η επιτυχία του καινούργιου sitcom επικυρώθηκε μάλιστα και από την απόφαση του CBS (του αμερικανικού καναλιού που το φιλοξενεί) να το ανανεώσει για τρεις ακόμα κύκλους.

Κείμενο: Γιώργος Μπρούλιας*

Απρί λιος 2014

Προορισμός Αθήνα Η Αθήνα, ως τουριστικός προορισμός, έζησε μία «απόλυτη καταιγίδα» την τελευταία πενταετία. Αυτό είναι μία καθολική παραδοχή και διαπίστωση και τα σχετικά στοιχεία δίνουν από μόνα τους το μέγεθος των απωλειών που υπέστη η πρωτεύουσα όταν βρέθηκε για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα στο επίκεντρο μίας παρατεταμένης αρνητικής δημοσιότητας: πάνω από 1,5 εκατ. αφίξεις ξένων επισκεπτών χάθηκαν και πάνω από ένα δισ. ευρώ υπολογίζονται οι απώλειες σε κύκλο εργασιών της τοπικής τουριστικής οικονομίας. Αντικειμενικά, η εικόνα που έδινε η πόλη μας ήταν πραγματικά αφοπλιστική: στις 1.420 ημέρες απ' όταν η χώρα μπήκε στο πρώτο Μνημόνιο έγιναν συνολικά 20.120 διαδηλώσεις σε όλη την επικράτεια. Από αυτές, μόνο στην Αττική έγιναν 6.266, κάτι που σημαίνει ότι στη συγκεκριμένη περιοχή ο μέσος όρος ήταν 4,5 πορείες την ημέρα. Ωστόσο, γνωρίζοντας το δυνατό τουριστικό προιόν της πόλης μας, πριν από δύο χρόνια, ξένοι τουριστικοί παράγοντες σχολίαζαν ότι, ναι, η Αθήνα πλήττεται βαριά ως προορισμός, αλλά όταν θα αρχίσει να βελτιώνεται η κατάσταση, η ανάκαμψη μπορεί να είναι αλματώδης και καταιγιστική. Αρκεί να είσαστε έτοιμοι να τη διαχειριστείτε. Σήμερα, πράγματι, η εικόνα είναι εντελώς διαφορετική. Το πρώτο τρίμηνο του έτους είχαμε μία εντυπωσιακή αύξηση στις αφίξεις, σε ποσοστό 32,2% και οι εκτιμήσεις των τουριστικών παραγόντων κάνουν λόγο για 700.000 περισσότερες αφίξεις φέτος στο κλείσιμο της χρονιάς! Είναι χαρακτηριστικό ότι από την 1η Απριλίου, η Ryanair λειτουργεί βάση στον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών, η Aegean Airlines ξεκίνησε συνδέσεις με 14 νέους προορισμούς εξωτερικού, ενώ πολλές αεροπορικές εταιρείες ξεκινούν νέες συνδέσεις ή πυκνώνουν τις υφιστάμενες προς την Αθήνα. Μόλις προ ημερών, η Gulf Air ανακοίνωσε ότι ξεκινάει ξανά πτήσεις προς την Αθήνα από το Μπαχρέιν, το ίδιο και η Brussels Airlines. Η Αθήνα στάθηκε όρθια στη δίνη της κρίσης και παρά τις απώλειες και τα προβλήματα, μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της νέας πορείας που ξεκίνησε από πέρυσι. Καθοριστική παράμετρος για αυτήν την προοπτική, είναι το απλό γεγονός ότι όλο αυτό το διάστημα, δεν καταθέσαμε τα όπλα, δεν παραδοθήκαμε στην τύχη μας και στη ροή των εξελίξεων. Από τις πρώτες μέρες της θητείας της ση-

μερινής Δημοτικής Αρχής, πριν ακόμα πυκνώσουν τα νέφη της κρίσης, υπήρχε σχέδιο για την Αθήνα και για την προώθηση και ενίσχυση του τουρισμού της. Το οποίο σχεδιο μετουσιώθηκε από τον Δήμο Αθηναίων στο μεγαλύτερο αναπτυξιακό έργο που υλοποιείται ποτέ για την Αθήνα, το Εργο Αθήνα, με εξασφαλισμένους πόρους 120 εκατ. ευρώ από την Ευρωπαική Ενωση. Η φιλοσοφία μας, μάλιστα, ήταν σαφης, ευθύς εξ αρχής. Η σρατηγική για την τουριστική ανάπτυξη πρέπει να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του ευρύτερου σχεδιασμού για τις ανάγκες και τις απαιτήσεις της πόλης και να διακλαδώνεται με τις δράσεις και τις παρεμβάσεις του. Είχαμε μία εξίσωση με δύο μέρη. Το ένα είναι η φιλοσοφία πως όποια παρέμβαση γίνεται για τη βελτίωση των συνθηκών και των λειτουργιών της πόλης για τους κατοίκους της ουσιαστικά έχει άμεσο αντίκτυπο και στους επισκέπτες της. Το άλλο είναι, η ανάγκη κάλυψης, στοχευμένα πια, των απαιτήσεων αλλά και των προσδοκιών που έχει ένας επισκέπτης στην Αθήνα. Για αυτό και στο Εργο Αθήνα έχουμε εντάξει τον στρατηγικό σχεδιασμό μας για τον τουρισμό, με δράσεις και παρεμβάσεις συνολικού προυπολογισμού 7 εκατ. ευρώ. Με μία μελετημένη και συγκροτημένη στρατηγική, η οποία ακολουθείται και υλοποιείται ευλαβικά, βήμα προς βήμα, όλο αυτό το διάστημα. Κομβικός άξονας ήταν η δημιουργία, εντός της Εταιρείας Ανάπτυξης και Τουριστικής Προβολής του απαραίτητου μηχανισμού, ενός ολοκληρωμένου Φορέα Διαχείρισης Προορισμού (Destination Management Organisation), βασισμένου στα διεθνή πρότυπα του Γραφείου Συνεδρίων και Επισκεπτών του Δήμου Αθηναίων. Ο ρόλος του συγκεκριμένου φορέα δεν εξαντλείται στο φάσμα του μάρκετινγκ και της προώθησης του προορισμού, αλλά προσανατολίζεται προς τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητά του, με παρεμβάσεις σε ένα ευρύ φάσμα πεδίων, από τη δημιουργία ποιοτικά αναβαθμισμένων τουριστικών εμπειριών για τους επισκέπτες μέχρι τη σύσφιγξη των σχέσεων και τη συνεργασία με μια πλειάδα φορέων της πόλης. Πιο συγκεκριμένα, ο ρόλος του Γραφείου Συνεδρίων και Επισκεπτών Αθηνών (Athens Convention & Visitors Bureau - ACVB) στη διάρκεια της κρίσης υπήρξε καθοριστικός. Κινήθηκε στοχευμένα και υπερβατικά. Φέραμε διοργανωτές από τις ΗΠΑ και τους φιλοξενήσαμε στην Αθήνα καθώς αυτή ήταν η αγορά που έδειχνε την μεγαλύτερη πτώση. Επενδύ-

σαμε στην ενίσχυση της δομής του ACVB και στη θεσμική υποστήριξη του σε διοργανωτές συνεδρίων που όχι μόνο καταφέραμε να εξασφαλίσουμε συνέδρια για την πόλη μας -που είχαν ακυρωθεί-, αλλά και να ψηφιστεί ως το καλύτερο CVB σε επίπεδο παροχής υπηρεσιών και ενημέρωσης στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Δώσαμε κίνητρα σε συνέδρους να έρθουν στην πόλη και για πρώτα φορά στην ιστορία της πόλης των Αθηνών είχαμε αντιπροσώπευση σε όλες τις μεγάλες διεθνείς τουριστικές οργανώσεις. Καταφέραμε με αυτό τον τρόπο να αποδείξουμε ότι η πόλη παραμένει ασφαλής και φιλόξενη στους τουρίστες και στους επαγγελματίες ταξιδιώτες. Προχωρήσαμε όμως και ένα βήμα παραπέρα και το ACVB είναι πλεόν η επίσημη δομή δομή της ΕΑΤΑ αλλά και του Δήμου Αθηναίων για την ανάπτυξη του συνεδριακού και επιχειρηματικού τουρισμού και την προβολή της Αθήνας σε b2b και b2c δίκτυα και κανάλια, σε συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα. Αξιοποιήσαμε τη διεθνή μας δικτύωση και με στρατηγικές συμμαχίες δημιουργήσαμε νέους θεσμούς όπως το Travel Trade Athens workshop, μέσω των δύο διοργανώσεων του οποίου φιλοξενήσαμε συνολικά πάνω από 150 ξένους επαγγελματίες και έγιναν πάνω από 3.500 κατ’ ιδίαν συναντήσεις. Η συνεργασία είναι το άλλο μεγάλο πλεονέκτημα και εφόδιο, που βοήθησε την Αθήνα και την τουριστική αγορά της να ατενίζει πλέον με μεγαλύτερη αισιοδοξία τις εξελίξεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι το πρόγραμμα μελών του ACVB συγκεντρώνει πλέον πάνω από 100 μέλη, επιχειρήσεις και φορείς από όλο το φάσμα της τουριστικής προσφοράς. Η εμπιστοσύνη αυτή, αποτελεί την ασφαλέστερη και πιο σημαντική ένδειξη ότι η επίπονη προσπάθεια που καταβάλλεται κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση και φέρνει αποτελέσματα. Η μεγάλη επιστροφή της Αθήνας στη διεθνή τουριστική αγορά είναι προ των θυρών. Αλλά αυτήν τη φορά, υπάρχουν οι βάσεις και οι προυποθέσεις να φθάσουμε την πόλη μας πολύ πιο ψηλά και πιο στοχευμένα. * Ο Γιώργος Μπρούλιας είναι δημοτικός σύμβουλος και πρόεδρος της Εταιρείας Ανάπτυξης και Τουριστικής Προβολής του Δήμου Αθηναίων.

Κείμενο: Ανδρέας Γιαννόπουλος / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

Απρί λιος 2014

Μεταφορές 2.0

Η πρώτη φορά που συναντήθηκα με τον Γιάννη Παπαγεωργίου ήταν πέρυσι τον Φεβρουάριο στo πλαίσιo του Athens Startup Weekend. Με την ομάδα του να λέγεται ακόμα FR8, και δίπλα του τους συνεργάτες του Δημήτρη Ανδριανόπουλο και Ανδρέα Μαστοράκο, μόλις είχαν κερδίσει την πρώτη θέση του διαγωνισμού και προσπαθούσαν να μου εξηγήσουν πώς θέλουν να αλλάξουν τον κλάδο των μεταφορών. Ακουσα πάλι νέα τους -και έμαθα για το καινούργιο τους όνομα που πλέον είναι Truckbird- πριν από μερικούς μήνες, όταν ½Í¶ÐÃÆ¼ç ÎÏÊÉç ÓÌÍÊç ÏÊÔç BDDç ç BKQBOrDOLTrDL®ç της Eurobank, στον οποίο φιλοξενούνται. Αφορμή ωστόσο για τη συζήτησή μας στάθηκε η πρόσφατη κατάκτηση της δεύτερης θέσης του διαγωνισμού «i-bank Καινοτομία και Τεχνολογία» της Εθνικής Τράπεζας που συνοδεύτηκε από χρηματικό έπαθλο της τάξης των 10.000 ευρώ. Οπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, οι τρεις τους έχουν φροντίσει να εκμεταλλευτούν στο έπακρο τα προγράμματα incubation και acceleration που υπάρχουν σήμερα και βοηθούν μια startup να αναπτυχθεί. «Το startup οικοσύστημα αυτή τη στιγμή είναι αρκετά αλληλέγγυο και ανοιχτό. Οποιοσδήποτε έχει μία ιδέα και δεν ξέρει πώς να την υλοποιήσει, να εμπλακεί ενεργά σε αυτό είτε μέσω διαγωνισμών είτε μέσω σεμιναρίων», σχολιάζει απευθείας ο 25χρονος σήμερα Γιάννης χωρίς να το πολυσκεφτεί και συνεχίζει: «Τέτοια εγχειρήματα δίνουν τεράστια αξία στο ελληνικό οικοσύστημα των νεοφυών επιχειρήσεων. Είναι πολύ πιθανό να μη βρισκόμασταν εδώ τώρα εάν δεν είχαμε πάρει μέρος στον διαγωνισμό του Athens Startup Weekend». Τις εναλλακτικές δεν είναι δύσκολο να τις φανταστεί κανείς: ίσως κάποιο μεταπτυχιακό ή αναζήτηση μιας δουλειάς με όσες πιθανότητες επιτυχίας μπορεί να έχει κάτι τέτοιο αυτή την περίοδο.

Πέρα όμως από τον διαγωνισμό, καταλυτικό ρόλο στη σύλληψη του Truckbird έπαιξε ένα μάθημα που είχαν στο τμήμα Μηχανολόγων - Μηχανικών του ΕΜΠ ο Γιάννης και ο Ανδρέας, αυτό της εφοδιαστικής αλυσίδας. «Εκεί ακούσαμε πρώτη φορά για τη χαμηλή πληρότητα των φορτηγών. Επειτα το συζητήσαμε με τον Δημήτρη, ο οποίος εργάζεται ήδη πέντε χρόνια στον χώρο των συμβουλευτικών υπηρεσιών σε θέματα εφοδιαστικής αλυσίδας και γνώριζε εμπράκτως το ζήτημα». Μέσα λοιπόν από αυτή τη διαδικασία αποφάσισαν να υλοποιήσουν την ιδέα τους και να δημιουργήσουν μία ηλεκτρονική αγορά φορτίου. Οπως εξηγεί ο Γιάννης, η πλατφόρμα τους έχει δύο αποδέκτες: από τη μία, οποιαδήποτε εταιρεία έχει εμπορευματικά φορτία προς μεταφορά εντός και εκτός Ελλάδος και θέλει να βρει γρήγορα, εύκολα και οικονομικά αξιόπιστες μεταφορικές εταιρείες. Από την άλλη, μεταφορικές εταιρείες ανεξαρτήτως μεγέθους που θέλουν να αυξήσουν την πληρότητα των φορτηγών αυτοκινήτων τους. «Κάνουμε καλύτερη διάχυση της πληροφορίας μέσω και της mobile τεχνολογίας, σε έναν κλάδο ζωτικής σημασίας για την οικονομία κάθε χώρας. Στόχος μας είναι να καταφέρουμε να μειώσουμε τις άδειες διαδρομές σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, να αυξήσουμε την πληρότητα των φορτηγών και να μειώσουμε το carbon footprint των οδικών μεταφορών», υποστηρίζει με σιγουριά. Ο τρόπος λειτουργίας της είναι σχετικά απλός. Οι εμπορικές εταιρείες καταχωρούν ηλεκτρονικά τα εμπορευματικά τους φορτία και στη συνέχεια οι μεταφορικές εταιρείες, καθώς και οι μεταφορείς μπορούν να κάνουν προσφορές στα φορτία αυτά ακόμη και από τα κινητά τους τηλέφωνα. Επειτα, η εμπορική εταιρεία επιλέγει τη μεταφορική που επιθυμεί με βάση δύο κριτήρια, την προσφερόμενη τιμή και τον βαθμό αξιολόγησης. «Κλειδί για την επιτυχία του Truckbird θα αποτελέσει το σύστημα αξιολόγησης, το οποίο χειρίζονται οι ίδιοι οι συμμετέχοντες της αγοράς. Μετά τη μεταφορά του φορτίου,

η εμπορική εταιρεία αξιολογεί τη μεταφορική, αυξάνοντας έτσι την ποιότητα και την αξιοπιστία όλης της αγοράς». Ο χώρος, εξάλλου, των μεταφορών είναι σύμφωνα με τα λεγόμενα του Γιάννη υψίστης σημασίας και για αυτό παραμένει και αρκετά πιο περίπλοκος από άλλους κλάδους. «Τεχνολογικές λύσεις που μπορούν να διαχέουν άμεσα πληροφορίες δίνουν τεράστια προστιθέμενη αξία σε επιχειρήσεις που προσπαθούν καθημερινά να βρουν τον βέλτιστο και πιο οικονομικό τρόπο να μεταφέρουν τα αγαθά τους. Μέσω του Truckbird», συμπληρώνει, «προσπαθούμε να γλυτώσουμε κόπο, χρόνο και χρήματα στις επιχειρήσεις αυτές, ενώ ταυτόχρονα δίνουμε τη δυνατότητα σε μεταφορικές εταιρείες να γίνουν πιο ανταγωνιστικές και να κάνουν καλύτερη διαχείριση του ελεύθερου χώρου των φορτηγών αυτοκινήτων τους». Οι πρώτες μάλιστα μεταφορές μέσα από την πλατφόρμα είναι ήδη γεγονός, αν και βρίσκεται ακόμη σε πιλοτική λειτουργία. Συγκεκριμένα έχουν πραγματοποιηθεί ορισμένες διεθνείς μεταφορές, κάτι που τους κάνει ιδιαίτερα χαρούμενους «μια και διαπιστώνουμε πως και αξία στο χώρο προσθέτουμε και οι κόποι μας αρχίζουν να ανταμείβονται». Στα άμεσα πλάνα τους τώρα είναι να προσελκύσουν περισσότερες εμπορικές εταιρείες με διαθέσιμα φορτία προς μεταφορά, ώστε η αγορά που έχουν δημιουργήσει να αποκτήσει μεγαλύτερη κίνηση και να προσφέρουν περισσότερη αξία σε όσους συμμετέχουν. Για να το καταφέρουν, σκοπεύουν να διαθέσουν ένα σημαντικό μέρος των χρημάτων από το βραβείο της Εθνικής για διαφήμιση. Οσο για τα υπόλοιπα, θα πάνε στην κάλυψη των λειτουργικών εξόδων της εταιρείας. «Σημασία έχει», καταλήγει ο Γιάννης, «να προωθήσουμε όσο περισσότερο γίνεται την εταιρεία. Οταν θα φθάσουμε στο σημείο να βγάζουμε λεφτά, τότε θα έρθει η ώρα να πληρωθούμε και εμείς».

Kείμενο / Φωτογραφία : Στέφανος Καστρινάκης

Απρί λιος 2014

Ο Δημήτρης και το Ποτάμι «Είμαι ο Δημήτρης, ο πρόεδρος του Πρωτέα, αυτός που στα 24 του μαζί με λίγους καλούς φίλους επανίδρυσε την ομάδα του Νέου Κόσμου προσπαθώντας να ξαναφτιάξει μια γειτονιά. Αυτό είμαι, ο Δημήτρης του Πρωτέα, ούτε πολιτικός ούτε τίποτα άλλο. Γράφω το δεύτερο βιβλίο μου, σπουδάζω, δουλεύω και τώρα στηρίζω τον φίλο μου τον Σταύρο σε αυτόν τον μεγάλο στόχο. Ας πούμε ότι είμαι ο Δημήτρης από τον Νέο Κόσμο που ονειρεύεται έναν πραγματικά νέο κόσμο». Ο Δημήτρης Κυριακόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα τον Μάιο του 1986. Μεγάλωσε στον Νέο Κόσμο. Από το 2012 αρθρογραφεί στο protagon.gr και το 2013 εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο, «Ξαναφτιάχνοντας μια γειτονιά - Το παράδειγμα του Πρωτέα». Είναι ιδρυτικό μέλος του Ποταμιού, υπεύθυνος οργανωτικού του κόμματος και της περιοδείας. O ίδιος μιλάει για την «βουτιά» του στο Ποτάμι. «Περνούσαμε πολλά βράδια στο Αλάτσι με τον Σταύρο κάνοντας την ίδια κουβέντα. Αρχικά καταλήγαμε στη διαπίστωση ότι υπάρχει ένα αξεπέραστο αδιέξοδο στη χώρα. Αργότερα ότι κάτι πρέπει να κάνουμε και σιγά σιγά αποφασίσαμε τι τελικά θέλουμε, οφείλουμε ή πρέπει να κάνουμε, βάλε όποια λέξη προτιμάς εσύ. Το Ποτάμι λοιπόν πρώτα μπήκε στο μυαλό μου ως η μόνη επιλογή που έπρεπε να ακολουθήσουμε για να είμαστε εντάξει με τον εαυτό μας και μετά απλά κυριάρχησε στην καθημερινότητά μου». Πώς ονειρεύεσαι το Ποτάμι μετά τις εκλογές; Θέλω να φτιάξουμε ένα τίμιο κόμμα ή μάλλον θα φτιάξουμε ένα τίμιο κόμμα. Θα είναι ένα κόμμα χωρίς κομματικούς στρατούς, χωρίς διορισμούς αξιωματούχων, χωρίς ρουσφέτια και με αυστηρή λιτότητα στα οικονομικά του. Αν δεν έχουμε την ικανότητα να φτιάξουμε ένα πρότυπο κόμμα, πώς θα ζητήσουμε την ψήφο των ανθρώπων για να φτιάξουμε μια ολόκληρη κοινωνία; Αυτό θέλω για το Ποτάμι και αυτό μου έχει ζητήσει ο Σταύρος να κάνω, ένα κόμμα που θα δείχνει ξεκάθαρα τι σχέδια έχουμε για τη χώρα. Θα σου πω κάτι που έμαθα στους Προσκόπους και το λέω συχνά στους εθελοντές μας, το προσωπικό μας παράδειγμα καθημερινά είναι η καλύτερη διαφήμιση για το Ποτάμι.

Οι νέοι έχουν γυρίσει την πλάτη σε όλα τα πολιτικά κόμματα. Εσύ τους προκαλείς να σας ψηφίσουν. Πες μας τέσσερα επιχειρήματα για να το κάνουν. Κατ' αρχάς, αν δεν ψηφίσουν, θα αποφασίσουν οι κομματικοί στρατοί ποιοι θα μας εκπροσωπούν. Αλλωστε, θέλουμε νέους στην πολιτική. Αν δεν τους ψηφίσουν οι νέοι τότε ποιος θα το κάνει; Με την ψήφο τους οι νέοι μπορούν να μην επιτρέψουν σε αυτούς που μας έφεραν ως εδώ να διαχειριστούν το αύριό μας. Αν γυρίσουμε την πλάτη στο πρόβλημα, αυτό δεν θα λυθεί... Τι κόμμα ψήφιζες μέχρι σήμερα; Το σίγουρο είναι ότι ψήφιζα, δεν υπήρχαν εκλογές που να μην πήγα ως την κάλπη. Οι εκλογές ήταν βάσανο για εμένα, διάβαζα όλα τα προγράμματα, τα βιογραφικά των υποψηφίων και μετά αποφάσιζα. Συνήθως έβαζα σταυρό στους νέους, αλλά ποτέ δεν έβγαιναν. Ποτέ δεν ήμουν 100% ικανοποιημένος και συχνά μετά από λίγους μήνες το μετάνιωνα. Από τώρα όμως θα ψηφίζω Ποτάμι... Εχεις πολιτικούς εχθρούς και αν ναι τι θα τους έλεγες; Στα 28 μου προσωπικούς πολιτικούς εχθρούς δεν γίνεται να έχω. Το Ποτάμι τώρα ως κόμμα δημιουργήθηκε για να συνθέσει πολιτικές και όχι για να φτιάξει άλλο ένα στρατόπεδο. Αρα σίγουρα εμείς εχθρούς δεν έχουμε. Τώρα αν μας βλέπουν οι άλλοι έτσι δεν το γνωρίζω. Βέβαια σήμερα στην Ελλάδα υπάρχει ένας κοινός εχθρός, η ναζιστική οργάνωση που κατηγορείται για μια σειρά εγκλημάτων. Απέναντι στην πιο απάνθρωπη ιδεολογία που εμφανίστηκε στον δυτικό πολιτισμό δεν μπορούμε να μένουμε αδιάφοροι και χωρισμένοι. Θα έδινες άλλοθι για τα πολιτικά σκάνδαλα στους πολιτικούς; Γιατί να τους έδινα άλλοθι; Δεν θα έστηνα φυσικά κρεμάλες στο Σύνταγμα, ούτε λαϊκά δικαστήρια στην Ομόνοια, αλλά θα φρόντιζα η Δικαιοσύνη να ψάξει κάθε φάκελο, κάθε υπόθεση που μπορεί να κρύβει σπατάλη δημόσιου χρήματος. Ο κόσμος υποφέρει και αυτοί που τον οδήγησαν ως εδώ πρέπει να ελεγχθούν. Εμένα περισσότερο με ενδιαφέρει να επιστραφούν τα χρήματα που κλάπηκαν από το ταμείο και λιγότερο να πάνε φυλακή, ίσως αν ζήσουν φτωχοί μέσα στην κοινωνία να είναι η μεγαλύτερη τιμωρία.

Πιστεύεις ότι ο λαός έχει μεγάλη ευθύνη για την κρίση και το πολιτικό σύστημα; Οποτε μας συμφέρει κατηγορούμε τον λαό και όποτε μας συμφέρει τον θεοποιούμε, η αλήθεια είναι στη μέση. Την ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση την έχει το πολιτικό σύστημα, τόσο οι κυβερνώντες για τις πράξεις τους όσο και οι ανιπολιτευόμενοι για τον ελλιπή έλεγχο. Ο λαός ευθύνεται για τις επιλογές που έκανε και μπορεί να τις διορθώσει. Οι παλαιοί πολιτικοί το μόνο που μπορούν πια να κάνουν είναι να αφήσουν την επόμενη γενιά να αναλάβει την ευθύνη. Ναι ή όχι στη βουλευτική ασυλία και γιατί; Ο βουλευτής πρέπει να αντιμετωπίζεται ως απλός πολίτης σε κάθε περίπτωση. Το μόνο που πρέπει να του εξασφαλίσουμε είναι η σιγουριά ότι δεν θα βρεθεί κατηγορούμενος για τις πολιτικές του θέσεις και απόψεις. Η ασυλία κατά τη γνώμη μου πρέπει να τελειώνει στην ελευθερία της έκφρασης. Πρέπει να σταματήσει η χρηματοδότηση των κομμάτων; Πώς κρίνεις τις ευνοϊκές νομοθετικές ρυθμίσεις που έχουν ψηφιστεί για τη χρηματοδότησή τους; Ως υπεύθυνος οργανωτικού του Ποταμιού έχω σχηματίσει μία πρώτη άποψη για τη χρηματοδότηση των κομμάτων. Τα χρήματα που παίρνουν τα κόμματα στην Ελλάδα είναι πολλά και πρέπει να μειωθούν άμεσα. Το δεύτερο που πρέπει να γίνει είναι να τους απαγορευθεί να ζητούν τραπεζικό δανεισμό και το τρίτο να γίνει ευκολότερη η χρηματοδότηση τους από τους ψηφοφόρους τους. Σήμερα το κράτος χαρίζει εκατομμύρια στα κόμματα που οφείλουν τεράστια ποσά στις τράπεζες και παράλληλα κάνει τη ζωή δύσκολη σε όποιον θέλει να πάει στη τράπεζα και να καταθέσει 7 ευρώ στο κόμμα του. Ποιες ιδέες θα φέρουν ανάπτυξη, όταν οι δανειστές της χώρας επιβάλλουν λιτότητα σε μια υποβασταζόμενη οικονομία; Εχουμε μπλέξει πολύ άσχημα, αυτό είναι αλήθεια. Μια λύση μόνο υπάρχει, να μην αφήσουμε ούτε σπιθαμή ακαλλιέργητη. Μόνο αν παράξουμε, αν μεταποιήσουμε και αν εξάγουμε ποιοτικά προϊόντα έχουμε ελπίδα να βελτιώσουμε τη ζωή μας. Πώς θα γίνουμε οικονομικά ισχυρότεροι αν δεν παράξουμε πλούτο;

Κείμενο: Θάνος Τριανταφύλλου

Με τα Star-ακια του...

Φτάνω στην παρουσίαση των ευρωβουλευτών της Νέας Δημοκρατίας. Εκείνη τη στιγμή ανεβαίνει στο βήμα για να χαιρετίσει τον Αντώνη Σαμαρά ένας τύπος με κοστούμι, γραβάτα, τζιν και All Star. Ναι, και All Star! Τα All Star απέναντι στο σακίδιο, σκέφτηκα. Δεν φτάνει βέβαια μόνο αυτό για να στηρίξεις κάποιον. Επειδή όμως πολλές φορές η μορφή καθορίζει και το περιεχόμενο, ο Κωνσταντίνος Κυρανάκης, ο νεότερος υποψήφιος της Νέας Δημοκρατίας και πρόεδρος της Νεολαίας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ), παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μας μίλησε για το πώς βλέπει την Ευρώπη, τι έχει εισπράξει με την εμπειρία του στο ΕΛΚ και τι του λέει η παρέα του για τη συμμετοχή του στο ψηφοδέλτιο. Σύνθημά του, να σταματήσει η Ευρώπη τα συνέδρια και να αναλάβει δράση. «Η Ευρώπη είναι μία ιστορική πρόταση και ταυτόχρονα είναι μια καθημερινότητα. Ιστορική πρόταση γιατί έχει σκοπό σταδιακά να φέρει σε σύγκλιση 28 διαφορετικές χώρες, 28 διαφορετικούς λαούς, 28 διαφορετικές ιστορικές εμπειρίες. Καθημερινότητα γιατί επιλέξαμε ο παραπάνω στόχος να επιτευχθεί μέσα από πολλούς και πολύπλοκους θεσμούς, διαλόγους και διαδι-

κασίες. Το πρόβλημα είναι ότι συχνά η Ευρώπη κρύβεται πίσω από την καθημερινότητά της επειδή δεν είναι έτοιμη να υλοποιήσει την πρότασή της». Πριν προλάβω να μάθω τι εννοεί, μου απάντησε πως «σε προκλήσεις όπως η ελληνική κρίση, η Κριμαία, το έλλειμμα ανάπτυξης σε σχέση με τον υπόλοιπο πλανήτη φανήκαμε λίγοι και φανήκαμε μικροί και αντί να στύψουμε την πέτρα, κάναμε συνέδρια, συνδιασκέψεις και συζητήσεις και μετά και άλλες συζητήσεις. Αυτά αντιμετωπίστηκαν με κυβερνητικές πρωτοβουλίες, συνήθως των ισχυρών (βλέπε Γερμανία) και όχι με συνολική κοινοτική στάση. Ως πότε θα συνεχιστεί αυτό; Καλή η κατάργηση του roaming, αλλά πρέπει το Κοινοβούλιο να επεμβαίνει και όταν τα θέματα είναι πιο καυτά. Δημιουργούμε μία υπετροφική, μαλθακή γραφειοκρατία με 24 επίσημες γλώσσες, ενώ ο υπόλοιπος πλανήτης λύνει τα προβλήματά του και σχεδιάζει το μέλλον του. Θέλω μία Ευρώπη και περισσότερο ένα Κοινοβούλιο που δεν μιλάει σε summits και round tables για τις προκλήσεις μας, αλλά τις κοιτάει στα μάτια». Η εμπειρία από τη θεσμική του παρουσία ως προέδρου της Νεολαίας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος είναι αδιαμφισβήτητη. Το θέμα είναι όμως κατά πόσον χρειαζόμαστε απλά και μόνο νέα μυαλά και νέες

ιδέες. «Περισσότερο όμως χρειαζόμαστε νέο ήθος, ή απλά ήθος. Για αυτό πιστεύω ότι οι νέοι χρειάζονται στην πολιτική. Το πολιτικό προσωπικό έχει πάρει το μάθημά του, αλλά δεν έχει αλλάξει εντελώς μυαλά», σημειώνει. «Μας λένε ότι τώρα έρχεται πρώτα η χώρα και μετά το κόμμα και το παρουσιάζουν σαν μία νέα αποκάλυψη, ενώ αυτό είναι το αυτονόητο. Μας λένε πως ό,τι κάνουν, το κάνουν 'για τη νεολαία μας'. Τους λέμε 'ευχαριστώ', αλλά αυτή τη φορά καλύτερα να είμαστε και εμείς, 'η νεολαία' εκεί». Αλήθεια τι λένε οι φίλοι του που... μπλέκει με αυτά τα πράγματα; «Παραδόξως εισπράττω πολλά θετικά σχόλια. Ακούω και μεγάλα λόγια, απαντώ όμως ότι το νεαρό της ηλικίας δεν αρκεί και τους λέω τις προτάσεις μου για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Περισσότερο όμως ακούω τις δικές τους. Βλέπετε, οι παλαιοί πολιτικοί λατρεύουν να μιλάνε, αλλά έχουν πρόβλημα στο να ακούν. Με χαρά το ίδιο διαπιστώνω και για άλλους νέους υποψηφίους: μιλάμε απλά, προσγειωμένα, αλλά πρώτα ακούμε. Ο κόσμος θέλει ανανέωση στο πολιτικό προσωπικό, αγκαλιάζει τους νέους υποψηφίους και προβλέπω πως στις εκλογές αυτές θα δούμε αυτό το 'διαφορετικό'».

Κείμενο: Θάνος Τριανταφύλλου

Απρί λιος 2014

Ο 30άρης γραμματέας

Τι σκέφτεται ένας πολιτικός που ανήκει στη γενιά μου όταν βλέπει φίλους και συγγενείς να είναι άνεργοι και τους συναδέλφους του να φιγουράρουν στα παράθυρα των τηλεοπτικών εκπομπών υποσχόμενοι να εφαρμόσουν μία πολιτική που έχει λίγο Αριστερά, λίγο Κέντρο, λίγο φιλελευθερισμό, λίγο καπιταλισμό, λίγο απ' όλα; Ο Νίκος Ανδρουλάκης, γραμματέας του ΠΑΣΟΚ -ο νεότερος στην ιστορία του κόμματος- και υποψήφιος ευρωβουλευτής με την Ελιά, γεννήθηκε πριν από 34 χρόνια στο Ηράκλειο της Κρήτης και οι ρίζες του βαστάνε από το Οροπέδιο Λασιθίου, με τον τρόπο ομιλίας να μαρτυρά την καταγωγή του. Είναι άνθρωπος του Κέντρου, όπου ζει με την οικογένειά του, λατρεύει τα Εξάρχεια και μισεί τα τυπικά και δήθεν. Ακούγοντας τον Νίκο, σχηματίζεις την εντύπωση πως μάλλον πρόκειται για έναν κεντροαριστερό γραμματέα. Μπορεί λοιπόν το ΠΑΣΟΚ, με όλα όσα έχει κάνει, να λέει πως έχει έναν αριστερό γραμματέα; Οπως ο ίδιος ομολογεί «πριν από μερικά χρόνια με κατέτασσαν στη δεξιά πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ. Σήμερα λένε πως είμαι στην αριστερή. Χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί αυτό σημαίνει πως προσωπικά δεν μετακινήθηκα καθόλου». Γιατί όμως του αποδίδουν αυτό το πρόσημο; Δηλώνει

πως «δεν μου αρέσουν οι νεοφιλελέδες της Κεντροαριστεράς, που θυσιάζουν τον σεβασμό στους θεσμούς και τη δημοκρατία μπροστά στην οικονομική σταθερότητα. Αυτά ή συνυπάρχουν ή δεν υπάρχουν καθόλου». Δεν είναι λίγες οι φορές που έχει αντιδράσει σε διορισμούς στελεχών ενός «παλαιοκομματικού πάγκου», όπως υποστηρίζει, προσθέτοντας: «Στην κυβέρνηση, κάποιοι δεν ξεφεύγουν από τη λογική του πελατειακού κράτους. Συνεχίζουν να διορίζουν παλαιούς πολιτευτές σε κομβικές θέσεις. Θέλουμε ένα 'opengov', αξιοκρατικό, όπου οι θέσεις θα προκηρύσσονται μέσω ΑΣΕΠ και όπου θα έχουμε μια πραγματικά σταθερή δημόσια διοίκηση. Με ενοχλεί που έχουν γεμίσει θέσεις δημόσιας διοίκησης με κολλητούς, την ώρα που η ανεργία σε νέους πτυχιούχους χτυπάει κόκκινο. Πότε άλλοτε η χώρα δεν είχε τόσο πολλούς νέους μορφωμένους ανθρώπους, που δεν μπορεί να τους εκμεταλλευτεί προς όφελός της. Εχουμε καλά πανεπιστήμια. Νέα μυαλά θέλει η χώρα για να προχωρήσει». Η κάθοδος του στις Ευρωεκλογές με την «Ελιά» δεν ήταν τυχαία. Σε ένα ευρωψηφοδέλτιο που το 90% υποψηφίων θέτει για πρώτη φορά τον εαυτό του στην κρίση των ψηφοφόρων, ο «ευρωπαϊστής» Νίκος Ανδρουλάκης θυμίζει την περίφημη φράση του πρωτεργάτη

της Ενωσης, Ζαν Μονέ: «Δεν είμαι αισιόδοξος. Αποφασισμένος είμαι. Δεν είμαι αισιόδοξος γιατί αυτή τη στιγμή έχουμε μια Ευρώπη που η Μέρκελ εξαγγέλλει από την Ελλάδα όσα θα έπρεπε να έχουν ήδη κάνει οι δημοκρατικά εκλεγμένοι θεσμοί, όπως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Αυτή είναι, δυστυχώς, μια Ευρώπη, μειωμένου θεσμικού σεβασμού και δημοκρατίας. Μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων». Και τι γίνεται με τα δημόσια οικονομικά; Ο Νίκος υπογραμμίζει: «Τα χρέη δεν είναι κακό να υπάρχουν, αρκεί να πηγαίνουν στην ανάπτυξη, στο κοινωνικό κράτος, σε θέσεις εργασίας. Να μην είναι αποτέλεσμα σπατάλης, προνομίων και φοροαπαλλαγών. Αυτή είναι αντίληψη μιας σκληρής λιτότητας. Το μήνυμα που πρέπει να σταλεί στην Ευρώπη, είναι πως τα πλεονάσματα του Βορρά δεν μπορεί να είναι ελλείμματα για τον Νότο. Ξέρετε, ευτυχώς ακόμα στη δημοκρατία, μία ψήφο έχει ο καθένας»

Kείμενο: Γιώργος Νάστος

Απρί λιος 2014

Τα τρένα που ήρθαν!

Ο κιθαρίστας των Mattise Greggy K. (κατά κόσμον Γρηγόρης Κόλλιας) και η Ren, η Ειρήνη Δούκα, τραγουδίστρια παλαιότερα των C-Real, γνωρίστηκαν πριν απο τέσσερα χρόνια στο live μιας κοινής τους φίλης. «Η γνωριμία μας κατέληξε το ίδιο βράδυ σε ένα τζαμάρισμα μέχρι τις πρωινές ώρες που μας ένωσε μουσικά ακαριαία. Η πρώτη απόφαση ηταν ότι χωρίς αμφιβολία πρέπει να δημιουργήσουμε μουσική μαζί εφόσον ήταν κάτι που μας έβγαινε τόσο αβίαστα. Στη συνέχεια γράψαμε και ηχογραφήσαμε ό,τι μας ερχόταν στο μυαλό και γέμιζε τα κενά που μπορεί να μας είχαν δημιουργηθεί σε προηγούμενες συνεργασίες. Ετσι κάποια στιγμή ωρίμασε μέσα μας η σκέψη οτι όλη αυτή η φαινομενικά σκόρπια διάθεση πρέπει να αποκτήσει ένα χρώμα, ένα άρωμα, ένα όνομα, μία γερή βάση, ή μάλλον ένα όχημα πάνω στο οποίο μπορούμε να ταξιδεύουμε μαζί με συνεπιβάτες που θα νιώσουν ίσως όπως εμείς». Ετσι γεννήθηκαν οι Echo Train, που μας παρουσίασαν πρόσφατα ένα EP με τέσσερα τραγούδια που θα μπορούσαν να έχουν την υπογραφή μιας φερέλπιδος, «γκαζωμένης», μελωδικής βρετανικής μπάντας. Συνεργάστηκαν με εξαιρετικούς Ελληνες μουσικούς, πρόσεξαν την παραγωγή και τον ήχο τους και παρέδωσαν στους Ελληνες audiophiles κομμάτια που θα χαίρονται να ακούνε, μέχρι τουλάχιστον να έρθει το φθινόπωρο και να φέρει το ντεμπούτο άλμπουμ τους. Οι βασικές τους επιρροές προέρχονται από την ψυχεδελική ποπ σκηνή της Αγγλίας και της Αμερικής των '60s, αλλά και κάποιους φολκ καλλιτέχνες της ίδιας περιόδου. «Λάτρεις του ρυθμού shake, αλλα και οτιδήποτε ονομάζουμε αγνό και ατόφιο rock&roll, οπως οι πρώτοι δίσκοι των Black Sabbath, η αυθεντική φωνή της Janis, η αξιολάτρευτη αλητεία του Κeith, και η παρουσία του Μorisson στο χάσιμο των στίχων του και της φωνής του. Τη δεκαετία του ‘60 υπήρχε πολύ υψηλή αισθητική. Υπήρχε μελωδία πολλές φορές επηρεασμένη απο τους κλασικούς, αλλά και βασισμένη στη δωρική κλίμακα στην οποία εχουμε ιδιαίτερη αδυνα-

μία. Ο κόσμος χόρευε χωρις να χρειάζεται hi-fi ηχεία, η εποχή αποπνέει γενικά εναν διονυσιασμό που μας ταιριάζει», εξηγούν. Πόσο δύσκολο είναι ωστόσο να αποτίνει κανείς έναν μουσικό φόρο τιμής σε μια εποχή που έχει περάσει, διατηρώντας μια φρεσκάδα στον ήχο του και αποφεύγοντας την κούφια νοσταλγία; «Το να έχεις επιρροές από μία εποχή δεν σημαίνει ότι την αντιγράφεις. Και να ήθελες δεν μπορείς απο πολλές απόψεις. Eμείς προσπαθούμε να χρησιμοποιούμε όσο το δυνατόν περισσότερο την τεχνοτροπία της μουσικής παραγωγής της δεκαετίας του ‘60, όχι από στείρα νοσταλγία, αλλά κυρίως για λόγους αισθητικής και ποιότητας των μέσων που χρησιμοποιούσαν τότε. Το στοίχημα είναι να αντιμετωπίζεις τους μουσικούς εκείνης της εποχής σαν δασκάλους και όχι να τους αντιγράφεις επιφανειακά». Θέλουν δεν θέλουν, είναι μέλη της εγχώριας αγγλόφωνης μουσικής σκηνής: «Θεωρούμε ότι η εγχώρια αγγλόφωνη σκηνή σήμερα βρίσκεται στην καλύτερη της περίοδο. Οι μπάντες μας είναι πια και πολλές και καλές, και επειδή οι περισσότεροι λίγο ή πολύ έχουμε βγει έξω από τα μουσικά συνορα της Ελλάδας -σε αυτό βοήθησε πολύ και το διαδίκτυο-, το επίπεδο είναι πολύ υψηλό. Με τους περισσότερους είμαστε πολύ φίλοι, άρα ίσως και να αδικούσαμε κάποιους αν αναφέραμε ονόματα. Πάντως από το stoner των Planet of Zeus μέχρι και το primal folk των Blank Canvas και του Leon of Athens μπορείς να βρεις τουλάχιστον άλλα 20 ονόματα ισάξια και πολύ αξιόλογα». Η σημερινή ελληνική πραγματικότητα δεν φέρεται πολύ καλά στους καλλιτέχνες. Για να επιβιώσουν, οι Echo Train ποντάρουν στο «εμείς» και όχι στο «εγώ». «Ευτυχώς ή δυστυχώς, στην Ελλάδα του 2014, και με δεδομένη την παγιωμένη για τα καλά εγχώρια μπουζουκοπόπ οικονομική δυναστεία, ένας μουσικός που ασχολείται με πιο 'εναλλακτικούς' τρόπους έκφρασης δύσκολα συντηρείται από το επαγγελμά του. Ως ρομαντικοί και ονειροπόλοι θα λέγαμε οτι ακολουθούμε το περισσότερο ένστικτο, παρά μια ρεαλιστική οικονομική πρακτική. Πάντως το γεγονός ότι λειτουργούμε πιο

πολύ σαν ομάδα και έχουμε ιδανική συνεργασία με την εταιρεία μας, τη The sound of everything, μας βοηθάει σε όλο αυτό το ταξίδι, μας κάνει αισιόδοξους και δυνατούς. Εδώ θα ήθελα να αναφέρω και τον Nikolas Gale και τον Denni Παναγιωτίδη που συμπληρώνουν μουσικά την ομάδα των Echo Train και ζεσταίνουν κι άλλο τη μηχανή του τρένου». Εχουν πάρει το όνομά τους από έναν ήχο που μας φέρνει συνήθως στον νου το ταξίδι που κάνει κάποιος άλλος. «Είναι πολύ φυσικό ένας μουσικός να έχει τάσεις φυγής. Αν δεν 'φύγεις', δεν πετάξεις, δεν κολυμπήσεις, δεν αλλάξεις, δεν υπάρχει δημιουργία», σχολιάζουν. Οι αποσκευές που κουβαλάει ο καθένας τους από την πορεία του στη μουσική πριν τους Echo Train περιέχουν «μάλλον υπομονή και γερό στομάχι. Κάποιος θα έλεγε και εμπειρία, αλλα εδώ δεν παίζει τελικά τόσο σημαντικό ρόλο. Οι Echo Train ξεκινάνε σήμερα, τώρα, για τους ακροατές που τους ακούνε για πρώτη φορά, και για αυτούς που κάπου τους ήξεραν και έχουν ανάγκη να τους γνωρίσουν, και στις αποσκευές χωράνε μόνο τα απολύτως απαραίτητα για το ταξίδι, για να έχουν χώρο να γεμίσουν στον δρόμο». Ιδανικός ακροατής δεν θεωρούν ότι υπάρχει. «Μπορεί να είναι ενας ηλικιωμένος που η μουσική σου του θύμισε κάτι και σηκώθηκε να χορέψει, μπορεί να είναι ένας παγερά αδιάφορος που σκάει αμυδρά ένα χαμόγελο, μπορεί και ένας σκύλος που κουνάει την ουρά του σε μια άδεια αίθουσα. Ιδανικός είναι όποιος έχει έστω και λίγο τη διάθεση να μπει στο δικό σου τριπ». Μια συναυλία που θεωρούν μαγική «ηταν αυτή των Pink Floyd στην Πομπηία. Η δύναμη και το δέος που προκαλεί ενα αρχαίο μέρος σαν αυτό σε συνδυασμό με τη μουσική τους μπορεί να σε στιγματίσει για πάντα. Κάπως έτσι θα φανταζόμασταν μια τέλεια συναυλία, με το κοινό μαγεμένο,να νιώθει φεύγοντας ότι πάλλεται ακόμη μέσα του η μουσική».

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης

Απρί λιος 2014

Αστεροειδείς στην... Πειραιώς Εχω ομολογουμένως μία αδυναμία στις πολυμεσικές, διαδραστικές εκθέσεις που φιλοξενεί το Πολιτιστικό Κέντρο «Ελληνικός Κόσμος» του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού. Τελευταία άφιξη μία έκθεση που μας έρχεται από το… διάστημα! Ή μάλλον μία έκθεση για το διάστημα («Η κατάκτηση του διαστήματος»), που ταξιδεύει στον «Ελληνικό Κόσμο» από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Νέας Υόρκης. «Ο βασικός άξονας της έκθεσης είναι να διαχωρίσουμε την επιστημονική φαντασία από την επιστημονική πραγματικότητα», μου εξηγεί η υπεύθυνη των εκπαιδευτικών προγραμμάτων, Μαρία Γρηγοροπούλου του «Ελληνικού Κόσμου». Με λίγα λόγια, οι εξωγήινοι μόλις κόπηκαν! Στόχος της έκθεσης είναι να ρίξει μία ματιά στο μέλλον της ανθρωπότητας στο διάστημα, με βάση όμως αποκλειστικά και μόνο επιστημονικά δεδομένα που έχουμε στη διάθεσή μας μέχρι σήμερα. Ισως σε κάποιον να ακουστεί βαρετό. Και όμως πολλά από αυτά που έχουμε οι περισσότεροι στο μυαλό μας ως κάτι το πολύ μακρινό και απίθανο μοιάζουν να μην ανήκουν πια στην επιστημονική φαντασία. Η δημιουργία του πρώτου «χωριού» στη Σελήνη έχει ήδη μπει σε εφαρμογή. Μία ιδιωτική εταιρεία έχει κατασκευάσει ένα επεκτάσιμο διαστημόπλοιο που θα λειτουργεί σαν σπίτι στη Σελήνη. «Είναι κατασκευασμένο στην εξωτερική του πλευρά από ύφασμα που χρησιμοποιείται για τα αλεξίσφαιρα γιλέκα. Μπορεί να χωρέσει τέσσερις ανθρώπους και οι υποδοχές του δεξιά και αριστερά χρησιμεύουν για να ενωθεί με ένα άλλο σπίτι και να δημιουργηθεί σιγά σιγά στη Σελήνη ένα χωριό», μου λέει η Μαρία. Βλέπω μπροστά μου το μοντέλο αυτού του «διαστημικού σπιτιού» σε πραγματικές διαστάσεις και ύστερα παρατηρώ τη μακέτα που απεικονίζει μία μικρή ανθρώπινη πολιτεία στην επιφάνεια της Σελήνης. Δίπλα στα ειδικά αυτά διαστημόπλοια έχει τοποθετηθεί μία σειρά από ηλιακούς συλλέκτες, που θα χαρίζουν στο χωριό την απαραίτητη ενέργεια.

«Το σημείο που έχει επιλεχθεί να στηθεί αυτό το χωριό, είναι ο Νότιος Πόλος της Σελήνης, που έχει διαρκή ηλιοφάνεια. Εκεί υπάρχει και ο κρατήρας Σάκλετον που κρύβει στο βάθος του παγωμένο νερό. Αυτό θα εξασφαλίσει, σύμφωνα με τους επιστήμονες, την παροχή νερού στο χωριό», σχολιάζει η Μαρία.

απαραίτητη βαρύτητα. Το κεφάλαιο ύπνος αποδεικνύεται κι αυτό μία όχι τόσο εύκολη υπόθεση. Είναι απαραίτητη η χρήση υπνόσακων, με τους αστροναύτες να κοιμούνται όρθιοι και δεμένοι σε έναν κύλινδρο που περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, δημιουργώντας τεχνητή βαρύτητα», εξηγεί η... ξεναγός μας.

Οι ανθρώπινες επεμβάσεις στη Σελήνη δεν σταματούν εδώ. Σχεδιάζεται η δημιουργία ενός τεράστιου τηλεσκοπίου που θα μας δίνει καλύτερο υλικό και εικόνες από το διάστημα. Θέλετε κι άλλο project; Τι θα λέγατε για έναν σεληνιακό ανελκυστήρα που θα ξεκινάει από τη Σελήνη και θα φτάνει στα 45.000 χιλιόμετρα μακριά από αυτήν; «Αυτός ο ανελκυστήρας θα μας βοηθάει να μεταφέρουμε ανθρώπους και υλικά με πολύ χαμηλότερο κόστος από αυτό που έχουμε σήμερα», μου εξηγεί η Μαρία.

Οσο για το φαγητό, πλανάστε οικτρά αν νομίζετε ότι θα μπορείτε να τρώτε ό,τι θέλετε. Απαγορεύονται οι τροφές που δημιουργούν ψίχουλα. Θα αρχίσουν να αιωρούνται! Είστε σίγουροι ότι θα αντέξετε; Ενα ψυχολογικό τεστ που μπορείτε να κάνετε θα σας δώσει την απάντηση.

Ενότητα: Αρης. Ενας πλανήτης, που αξίζει σίγουρα τη δική του ξεχωριστή αναφορά. Σήμερα πλέον γνωρίζουμε ότι ο Αρης δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας παγωμένος πλανήτης χωρίς ζωή. Αυτή τη στιγμή στην επιφάνεια του Αρη βρίσκεται ένα ειδικό ρομπότόχημα που στέλνει δεδομένα πίσω στη Γη. Θα καταφέρει όμως κάποια μέρα να πατήσει ο άνθρωπος το πόδι του στον κόκκινο πλανήτη; Η απάντηση είναι ναι. Και η στιγμή αυτή είναι κοντά. «Από τη NASA έχει ήδη σχεδιαστεί το Nautilus-X, το διαστημόπλοιο που θα μεταφέρει τους αστροναύτες μας στον Αρη. Υπολογίζεται ότι θα είναι ένα ταξίδι διάρκειας έξι με εννέα μηνών», με ενημερώνει η Μαρία. Τα ζητήματα που ανακύπτουν έχουν να κάνουν με την καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων που θα κληθούν να φέρουν εις πέρας μία αποστολή, η οποία θα διαρκέσει συνολικά τουλάχιστον ενάμιση χρόνο, και μάλιστα σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας. Δηλαδή; Δηλαδή το σώμα εξασθενεί, αφού οι μύες δεν ασκούνται καθόλου. Πώς πρέπει να εξελιχθεί λοιπόν το πρόγραμμα; «Η καθημερινή γυμναστική είναι απαραίτητη. Αλλά ελλείψει βαρύτητας έχει τις ιδιομορφίες της. Οι αστροναύτες θα πρέπει να δένονται με ιμάντες πάνω στα όργανα γυμναστικής, ώστε να δημιουργείται η

Λίγο πριν από το τέλος η μετοίκηση του ανθρώπου στον Αρη μπαίνει στο μικροσκόπιο της έκθεσης. «Αυτή τη στιγμή ο Αρης δεν μπορεί να φιλοξενήσει ζωή. Μήπως όμως μπορούμε εμείς να τον κάνουμε περίπου σαν τη Γη;» με ρωτάει με νόημα η Μαρία και συνεχίζει: «Για να μπορέσει να γίνει αυτό πρέπει να βρεθεί ο τρόπος να απελευθερώσουμε το διοξείδιο του άνθρακα που υπάρχει αυτή τη στιγμή στον Αρη σε στερεή μορφή. Απελευθερώνοντάς το δημιουργείται το φαινόμενο του θερμοκηπίου και αρχίζει η δημιουργία ατμόσφαιρας. Αυτό μπορούμε να το πετύχουμε μέσω της θερμότητας. Οι δύο από τις πολλές προτάσεις είναι ή να τοποθετήσουμε σε τροχιά γύρω από τον Αρη ηλιακούς συλλέκτες, που ουσιαστικά θα στρέφουν τις ακτίνες του ήλιου στον πλανήτη, ή να το πετύχουμε μέσα από την πρόκληση τεχνητών εκρήξεων». Και μετά; Μετά πρέπει να έχουμε υπομονή. Μεγάλη υπομονή. Το τοπίο θα αρχίσει να πρασινίζει… Θα χρειαστεί όμως να περιμένουμε περίπου 1.000 χρόνια για να έχουμε τη βλάστηση που χρειάζεται για να μετατρέψει το διοξείδιο του άνθρακα σε οξυγόνο. Σε αυτή τη φάση θα είμαστε σε θέση να μεταφέρουμε και ζώα, τα οποία όμως θα είναι γενετικά μεταλλαγμένα για να αντέχουν σε αυτές τις συνθήκες. Η ανθρώπινη αποικία στον Αρη θα είναι πλέον γεγονός. Ακόμα και τότε όμως καλό είναι να έχετε και μία μάσκα οξυγόνου μαζί σας όταν θα κάνετε τη βόλτα σας.

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες: Μάριος Κουρουνιώτης

Απρί λιος 2014

Πολίτες της ερήμου

«Δείχνουμε έναν διαφορετικό κόσμο. Και η αλήθεια είναι ότι ούτε κι εμείς έχουμε ιδιαίτερη επαφή με αυτόν τον κόσμο. Προσωπικά δεν είχα καμία drag queen στην οικογένειά μου!» μου λέει γελώντας ο Γιώργος Καπουτζίδης, δίνοντας με το καλημέρα σας το στίγμα του ξεκαρδιστικού μιούζικαλ «Priscilla: Η βασίλισσα της ερήμου», που κάνει πρεμιέρα στις 6 Μαΐου στο θέατρο Badminton, σε σκηνοθεσία Φωκά Ευαγγελινού. Το “Priscilla” είναι ίσως το πιο feelgood μιούζικαλ που έχετε δει ποτέ! «Θυμάμαι τον εαυτό μου, όταν το είδα στο Λονδίνο, να βγαίνει από το θέατρο, να χορεύει και να τραγουδάει ταυτόχρονα στο πεζοδρόμιο και να αισθάνεται δέκα κιλά ελαφρύτερος», μου εξομολογείται ο Παναγιώτης Πετράκης και ο Φώτης Σεργουλόπουλος σπεύδει να συμπληρώσει: «Είναι ένα σπουδαίο έργο αγάπης η “Priscilla”. Στόχος μας είναι να περάσει τέλεια ο κόσμος». Συμφωνώ και επαυξάνω. Το “Priscilla” μοιάζει κυριολεκτικά με αντίδοτο στην κατάθλιψη και τη μιζέρια. Οταν το είδα πριν από τρία χρόνια στο West End στο Λονδίνο βγήκα από το θέατρο με μια ευχή και μια απορία: «Μακάρι να ανέβαινε αυτό το μιούζικαλ στην Ελλάδα!» Και ύστερα… «Θα μπορούσε όμως;» Η απορία μου δεν είναι στο κενό. Το “Priscilla” δεν είναι το πιο mainstream μιούζικαλ, που μπορείς να φανταστείς, αν και έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός τέτοιου. Ολα, εκτός από την πλοκή. Οι τρεις κεντρικοί ήρωες του «Priscilla: Η βασίλισσα της ερήμου» είναι τρεις drag queens. Για την ακρίβεια, δύο γκέι άντρες και ένας ακόμα, που έχει κάνει διόρθωση φύλου και είναι πλέον κανονική

γυναίκα. Σύμφωνα με την πλοκή, ο Τικ (ή αλλιώς η Μίτζι) προσκαλείται από την πρώην σύζυγό του Μάριον για να παρουσιάσει το σόου του στο καζίνο που διευθύνει η Μάριον στο Σίδνεϋ. Ο πραγματικός όμως λόγος του ταξιδιού δεν είναι το drag show του Τικ, αλλά η επιθυμία της Μάριον να συναντήσει επιτέλους ο Τικ τον 8χρονο γιο τους. Σε αυτό το ταξίδι στη μακρινή Αυστραλία ο Τικ διαλέγει για συνοδοιπόρους του δύο φίλους από τα παλιά… Τον Ανταμ (ή Φελίσια) και την παλαίμαχο των drag shows Μπερναντέτ, που αν και έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση αποφασίζει να δώσει το «παρών» σε αυτό το μοναδικό ταξίδι αυτογνωσίας στην έρημο της Αυστραλίας! Ισως τώρα να καταλαβαίνετε λίγο καλύτερα γιατί όταν είδα την “Priscilla” αναρωτήθηκα αν θα μπορούσε ποτέ να παρουσιαστεί αυτό το μιούζικαλ στην Ελλάδα. Η ελληνική κοινωνία, όσο κι αν θέλει να υποδυθεί τη φιλελεύθερη, παραμένει εγκλωβισμένη σε ένα συντηρητικό μοντέλο, ειδικά απέναντι σε τέτοιου είδους ζητήματα. Ο Φώτης μοιάζει να διαφωνεί μαζί μου: «Δεν θέλω να δεχτώ ότι η ελληνική κοινωνία είναι τόσο πίσω. Δεν είμαστε στο Ιράν. Είμαστε στην Ευρώπη και ακολουθούμε ένα προοδευτικό πρότυπο. Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να αποκλείσουμε το ελληνικό κοινό από μία εξαιρετική δουλειά κι ένα εξαιρετικό έργο. Αλλωστε είναι μία ευκαιρία να αποκτήσει μία διαφορετική εμπειρία. Να γνωρίσει έναν κόσμο που είναι δίπλα τους. Υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι στην Ελλάδα». «Και μόνο ότι εκτίθεσαι σε ένα συγκεκριμένο ερέθισμα, εξοικειώνεσαι με αυτό και παύεις να το φοβάσαι. Μπορείς άνετα να ταυτιστείς με αυτούς τους τρεις χαρακτήρες είτε είσαι στρέιτ είτε είσαι γκέι», προσθέτει ο Παναγιώτης και ο Γιώργος πα-

ρατηρεί: «Είναι σίγουρα ένα άκρως διασκεδαστικό και αστείο έργο, αλλά αυτό που πραγματικά αγαπώ σε αυτό είναι ότι πίσω από τα πολύχρωμα, εξωφρενικά κοστούμια τους αυτοί οι τρεις ήρωες κρύβουν τρεις ανθρώπους που αναζητούν τα ίδια πράγματα που αναζητούμε κι εμείς στη ζωή». «Λέει στο τέλος του έργου ο Τικ, που υποδύεται ο Γιώργος, κοιτώντας την έρημο: 'Κοίτα πόσος χώρος! Μπορεί να μας χωρέσει όλους μας!' Αυτό κάνει τον θεατή να σηκώνει λίγο το κεφάλι του και να παίρνει αέρα», μου επισημαίνει ο Φώτης και συνεχίζει: «Κι όλο αυτό δεν είναι μυθοπλασία. Εγώ γνωρίζω μία drag queen που έχει παντρευτεί κι έχει κάνει δύο υπέροχα κορίτσια. Και μου έχει πει η μαμά τους ότι σε ένα πάρτι των παιδιών με συμμαθητές τους από το σχολείο ο μπαμπάς με τους φίλους του έκαναν τις Spice Girls και από κάτω χειροκροτούσαν οι κόρες τους». «Τα πράγματα είναι πολύ απλά», σχολιάζει ο Γιώργος. «Ο καθένας έχει το δικαίωμα να είναι αυτός που θέλει να είναι στη ζωή του. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να του πει πώς πρέπει να ζήσει τη ζωή του. Κι όταν ο Τικ στο τέλος του έργου συναντάει τον γιο του είναι εξαιρετικά σπουδαίο που αυτό το παιδί δείχνει την αγάπη του προς τον μπαμπά του. Θα ήταν ανόητο να στερηθεί την αγάπη του πατέρα του μόνο και μόνο επειδή o μπαμπάς φοράει ένα περίεργο καπέλο με κάτι λουλούδια! Εκεί που υπάρχει αγάπη, εκεί φωλιάζει και η ευτυχία». Είναι όντως απλά τα πράγματα. Φυσικά το «Priscilla: Η βασίλισσα της ερήμου» δεν έχει ως πρωταρχικό του στόχο να σε προβληματίσει. «Αν αγαπήσατε το “Mamma Mia”, θα λατρέψετε το “Priscilla”» γράφει το δελτίο τύπου και είναι πράγματι έτσι. Μιλάμε για ένα πάρτι επί σκηνής. Ενα πάρτι βγαλμένο από την ξέφρενη εποχή των ’80s. Πεντακόσια και πλέον απίστευτα,

Απρί λιος 2014

extravagant κοστούμια σε συνδυασμό με μία σειρά από τα μεγαλύτερα hits των ’80s συνθέτουν ένα φαντασμαγορικό, εκρηκτικό σκηνικό που θα σε σηκώσει από την καρέκλα σου! «Μου έλεγε ο Γιώργος σε μια πρόβα: 'Να δεις που με αυτή την παράσταση μετά δεν θα θέλουμε να βγούμε!'» μου εξομολογείται ο Φώτης γελώντας. «Μα, είναι σαν είσαι σε ένα κλαμπ επί σκηνής!» μου εξηγεί ο Γιώργος. «Τρεις ώρες θα χορεύουμε, θα τραγουδάμε, θα περνάμε καλά με όλα αυτά τα ανεβαστικά τραγούδια των ’80s. E, μετά η αλήθεια είναι ότι λογικά θα θέλουμε να πάμε για ύπνο!» συνεχίζει ο Φώτης. Ρωτάω τον Γιώργο, ο οποίος έχει κάνει μαζί με τον Σταμάτη Πατρώνη την απόδοση του κειμένου στα ελληνικά, αν έχει εστιάσει μόνο στα κωμικά στοιχεία του έργου. «Μου αρέσει πολύ να γράφω αστείες ατάκες και δόξα τω Θεώ γράψαμε αρκετές. Μου αρέσουν όμως πολύ και τα πιο συναισθηματικά μέρη. Δεν τα θυσιάσαμε λοιπόν για χάρη του αστείου. Υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι ότι ο θεατής από κάτω θα κρατήσει λίγο την ανάσα του. Θελήσαμε να αφήσουμε χώρο στο συναίσθημα». Γέλιο και συγκίνηση παντρεύονται επί σκηνής σε ένα έργο που αποκλείεται να σας αφήσει αδιάφορους. Ηρθε η ώρα όμως να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τους τρεις ήρωες του “Priscilla”. Μέσα από τα μάτια του Γιώργου, του Φώτη και του Παναγιώτη που τους υποδύονται στην ελληνική εκδοχή του μιούζικαλ. «Τον νοιάζομαι πολύ τον Τικ», μου εξομολογείται ο Γιώργος. «Είναι ένας περίεργος χαρακτήρας. Ανάλογα με το πού βρίσκεται, προσαρμόζεται στο περιβάλλον. Είναι λίγο σαν το νερό, που ανάλογα με την επιφάνεια που θα συναντήσει, παίρνει και το χρώμα της. Νομίζω ότι προσαρμόζεται στο περιβάλλον, γιατί δεν έχει βρει ακόμα τον εαυτό του. Δεν έχει δημιουργήσει ακόμα το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα νιώσει ευτυχισμένος. Και αισθάνομαι ότι τελικά τον βρίσκει όταν μπαίνει στο δωμάτιο του γιου του στο τέλος του έργου. Εκεί ολοκληρώνεται, χωρίς να απαρνιέται φυσικά τις άλλες πτυχές του. Θα συνεχίσει να κάνει το σόου του, αλλά ο ρόλος του πατέρα του είναι πια απαραίτητος». Ο Ανταμ (ή αλλιώς η Φελίσια) ήταν ο ρόλος που είχε εξαρχής ερωτευτεί ο Παναγιώτης όταν πρωτοείδε το μιούζικαλ. «Είναι ένα παιδί πολύ συνειδητοποιημένο γι’ αυτό που είναι. Δεν τον ενδιαφέρει καθόλου τι γνώμη έχουν οι άλλοι για τον ίδιο. Πάνω στην ορμή της νιότης του έχει μία δόση αλαζονείας και ναρκισσισμού. Θα τη ρίξει την πικρόχολη ατάκα του. Είναι όμως ένας over the top ρόλος. Δεν έχει όριο. Αυτό αφήνει χώρο στον ηθοποιό να κάνει ό,τι μπορεί να φανταστεί. Μέσα από αυτό το ταξίδι με τους άλλους δύο, εκείνος ωριμάζει. Μαθαίνει να σέβεται και να χαμηλώνει μπροστά στην εμπειρία». «Εγώ αγαπώ την Μπερναντέτ γιατί είναι ένας άνθρωπος που έχει πολύ μεγάλο παρελθόν», μου λέει ο Φώτης για την ηρωίδα του. «Είναι μία παλαίμαχος των σόου που έχει ζήσει πολλά. Βρίσκεται σε μία φάση περισυλλογής, όπου αναζητά την ηρεμία της. Χάνει τον σύζυγό της και βυθίζεται στην απελπισία. Και τότε χτυπάει το τηλέφωνό της και είναι ο Τικ, που της κάνει αυτή την πρόταση να επιστρέψει στη σκηνή. Κι αποφασίζει να ζήσει αυτή την εμπειρία λίγο βαριεστημένα. Αυτό που με ενθουσιάζει με την Μπερναντέτ είναι ότι στο τέλος του έργου μοιάζει σαν να μηδενίζει τη ζωή της και να ξαναρχίζει από την αρχή. Δεν παραιτείται». Με την Μπερναντέτ ο Φώτης επιστρέφει στο θέατρο μετά από πάρα πολλά χρόνια απουσίας. Μοιάζει πραγματικά ενθουσιασμένος. «Είναι συγκλονιστική η εμπειρία. Οταν ξεκίνησα τις πρόβες, σκέφτηκα ότι εγώ αυτό θα το πλήρωνα! Τόσο ωραία! Ξαναγύρισα στα χρόνια της Δραματικής Σχολής. Εχω πάρα πολλή όρεξη γι’ αυτό. Είμαι πανευτυχής και ευγνώμων», μου λέει

Απρί λιος 2014

και μου αποκαλύπτει πώς του έγινε η πρόταση από τον Φωκά. «Με πήρε τηλέφωνο και μου λέει: 'Θέλω να σε δω το βράδυ, να σου πω κάτι για μια δουλειά'. Του λέω: 'Ελα από το σπίτι να δεις και το παιδί! Ηταν ενός μήνα τότε!'. Και μου λέει: 'Σε πειράζει να έρθει και ο Γιώργος Καπουτζίδης μαζί;'. Και το καταλαβαίνω. Ημουν σίγουρος ότι με ήθελαν για να μου προτείνουν την Μπερναντέτ, γιατί ήξερα ήδη ότι θα γινόταν η Priscilla». Ο Γιώργος θυμάται εκείνο το βράδυ και βάζει τα γέλια. «Ξεκινήσαμε να του πούμε τι θέλουμε και ουσιαστικά δεν υπήρχε καμία έκπληξη στο πρόσωπό του. Οριακά μας άφησε να τελειώσουμε…» Το «Priscilla: Η βασίλισσα της ερήμου» κρύβει όμως και μία καινοτομία για τα ελληνικά δεδομένα. Για πρώτη φορά η παραγωγή ενός ξένου μιούζικαλ έρχεται αυτούσια στην Ελλάδα όσον αφορά στα τεχνικά της χαρακτηριστικά. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί το ανέβασμα να είναι ελληνικό, αλλά τα κοστούμια και τα σκηνικά είναι τα ίδια με την παραγωγή του Broadway και του West End. Επίσης, τα περισσότερα από τα τραγούδια δεν έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά, αλλά παραμένουν στην αγγλική γλώσσα. Αυτό χαρίζει πολλούς πόντους στο όλο θέαμα, αφού η αλήθεια είναι ότι ο τρόπος που ανεβαίνουν τα περισσότερα ξένα μιούζικαλ στην Ελλάδα δεν είναι ο πλέον ενδεδειγμένος. «Επί το πλείστον δεν ευτυχεί το είδος στην Ελλάδα», ομολογεί ο Παναγιώτης, που έχει σπουδάσει μιούζικαλ στο εξωτερικό. «Στο εξωτερικό τα μιούζικαλ χρηματοδοτούνται από πολυεθνικές εταιρείες με στόχο να κρατήσουν οι παραστάσεις τους πολλά χρόνια, να αποσβέσουν τα έξοδά τους και να βγάλουν μεγάλο κέρδος. Στην Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει αυτό. Το κοινό εξαντλείται πολύ γρήγορα, οπότε δεν μπορούν να επενδυθούν τόσα πολλά χρήματα σε μία παραγωγή. Επίσης, η μουσική του μιούζικαλ, που είναι πιο τζαζ ή ροκ, δεν είναι τόσο οικεία στο ελληνικό κοινό. Και τέλος, νομίζω ότι πολλές φορές γίνονται και εκπτώσεις στο ανθρώπινο δυναμικό που στελεχώνει τα μιούζικαλ στην Ελλάδα. Είναι ένα είδος που απαιτεί μία συγκεκριμένη τεχνική κατάρτιση από τον ηθοποιό. Εξαιτίας λοιπόν αυτών των παραγόντων είναι λίγες οι φορές που ευτυχεί ένα μιούζικαλ στην παρουσίασή του στην Ελλάδα. Και θέλω να πιστεύω ότι μία από αυτές τις φορές είναι και η δική μας», καταλήγει. Η ελληνική εκδοχή του “Priscilla” φιλοδοξεί να είναι η εξαίρεση του κανόνα. Ολα δείχνουν ότι θα ξεφαντώσουμε. Αλλωστε τα ’80s κυλάνε ακόμα στο αίμα μας. Οδεύοντας προς το τέλος της συζήτησής μας τους ζητάω να γυρίσουν τον χρόνο πίσω και να θυμηθούν εκείνη την εποχή. Ο Παναγιώτης παίρνει πρώτος τον λόγο… «Εγώ ήμουν παιδί τότε, αλλά ήταν η αγαπημένη μου εποχή. Οι γονείς μου ήταν νέοι και με έπαιρναν μαζί τους στις ντίσκο που πήγαιναν. Είχα βάλει και φωτορυθμικά στο σαλόνι του σπιτιού και το έκανα ντίσκο και χόρευα». «Εγώ θυμάμαι τα μπλουζ που χορεύαμε σε αυτά τα παιδικά πάρτι στα σπίτια», μου λέει ο Γιώργος. «Κι επίσης, αργότερα, το καλοκαίρι του 1991 στη Σκόπελο. Πήγαινα σε μια ντίσκο επί έναν μήνα κάθε βράδυ. Ηταν λίγο σαν να είχε ξεμείνει αυτή». Ο Φώτης είναι ο πλέον ειδικός να μιλήσει για την εποχή, καθότι και μεγαλύτερος των άλλων δύο. «Εγώ είμαι παιδί της ντίσκο. Την πρώτη φορά που μπήκα σε ντίσκο νόμιζα ότι μπήκα στον Παράδεισο. Δεν κατέβαινα με τίποτα από την πίστα. Ηταν τότε ο Μήτσουλας, η Olympic House και η ντίσκο Αντζελα στη Γλυφάδα. Θυμάμαι επίσης πρώτη προβολή το “Saturday Night Fever”, που το είχα δει την ίδια μέρα και το μεσημέρι και το βράδυ στον Απόλλωνα και στο Αττικόν. Γινόταν ένας πανζουρλισμός στο σινεμά. Σηκώνονταν κατά τη διάρκεια της προβολής και χορεύανε. Αυτό δεν συμβαίνει πια. Τότε ήμασταν γιούργια. Βέβαια μας κοροϊδεύανε. Ηταν τότε οι καρεκλάδες και οι ροκάδες. Οι καρεκλάδες ήταν αυτοί που αγαπούσαν την ντίσκο. Δεν ξέρω γιατί μας λέγανε έτσι…»

Κείμενο / Φωτογραφίες: Νικήτας Καραγιάννης

Απρί λιος 2014

Πανσιόν σε νεοκλασικό

Η οδός Κωνσταντίνου Τσάτσου στην Πλάκα είναι ένας μικρός γραφικός δρόμος στο τέλος της Φιλελλήνων που, με μαγικό τρόπο, κλειδώνει πίσω του τη βουή της πόλης. Στο νούμερο 9, το πανέμορφο νεοκλασικό κρύβει ένα από τα νεότερα και ωραιότερα μικρά θαύματα της Αθήνας: την πανσιόν Alice Inn Athens που έφτιαξε με μεράκι και κορυφαία αισθητική ο ιδιοκτήτης της και αρχιτέκτων Γιάννης Κόνσολας. Πάνε σχεδόν δύο χρόνια που αποφάσισε να κυνηγήσει και να κάνει πράξη κάτι που, όπως λέει, αγαπούσε περισσότερο ίσως από μια καριέρα στην αρχιτεκτονική: τη φιλοξενία. Χαλαρός, με μια χαρακτηριστική ευγένεια στη φωνή, με υποδέχεται σε ένα από τα μεγάλα, ψηλοτάβανα και φωτεινά δωμάτια του υπερυψωμένου ισογείου, απέναντι από την ευρύχωρη τραπεζαρία με το μεγάλο παλιό τραπέζι που πλαισιώνουν άνετες vintage καρέκλες. Ο Γιάννης έχει επιπλώσει όλη την πανσιόν με έπιπλα που είτε έχει διαλέξει σε παζάρια και αντικερί, είτε έχει φτιάξει μόνος του με οδηγό τις ανάγκες του χώρου και τα περιθώρια του κτιρίου με τις προσωπικές του δυνατότητες. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό: ένα μοναδικό πάντρεμα του παλιού με το απόλυτα μοντέρνο. Ανετα, φωτεινά, αυτόνομα δωμάτια και σουίτες με ονόματα όπως “Harry Belafonte” που ανοίγουν σε μπαλκόνια με αιώρες, ενώ η κοινόχρηστη κουζίνα προσκαλεί σε σπιτικά τραπεζώματα.

Μου εξηγεί ότι αυτή η ιδέα -να φτιάξει μια δική του πανσιόν- υπήρχε πάντα στο μυαλό του, αφού και ο πατέρας του έκανε κάτι ανάλογο τη δεκαετία του '80. Ηταν αυτή η δύσκολη εποχή κατάλληλη, και γιατί; «Κοίτα, η κρίση μου έδωσε την αφορμή» εξηγεί. «Βασικά, η κατάσταση βοήθησε, αλλιώς δεν θα είχα τα κότσια και το κίνητρο, αφού σε καλές εποχές δεν ρισκάρεις την καριέρα σου». Για πολλά χρόνια ήθελε να φτιάξει ένα διαφορετικό είδος καταλύματος, πιο οικείο και ντόπιο, έξω από τη συμβατική έννοια του ξενοδοχείου και των ενοικιαζόμενων δωματίων και έξω από την έμφαση στις έννοιες “boutique” και «λουξ». Από παιδί ακόμα ευχαριστιόταν να ξεναγεί τους ξένους φίλους του και ο ενθουσιασμός τους του έδινε ευχαρίστηση. Για το σημερινό του δημιούργημα λέει ότι δεν είχε κάποιο μοντέλο κατά νου. «Βρήκα το ακίνητο, είχα λίγα χρήματα και το έφτιαξα βλέποντας και κάνοντας» συνεχίζει. «Στην πορεία είδα τις ανάγκες του χώρου και το γεγονός ότι δεν είχα πολλούς πόρους λειτούργησε πολύ θετικά και δημιουργικά. Δεν θεωρώ ότι δυσκολεύτηκα, ήμουν μάλλον τυχερός, λες και το σύμπαν ήταν με το μέρος μου επειδή ψαχνόμουν. Αν εξαιρέσεις το ότι έβαψα την ταράτσα εν μέσω καύσωνα και την ελληνική γραφειοκρατία, τους δυσκίνητους φορείς και τις τράπεζες που δεν ενδιαφέρονται καθόλου να ενισχύσουν τις νέες επιχειρήσεις, όλα τα άλλα ήταν οκ. Χρειάζονται φοροαπαλλαγές και βοήθεια, ειδικά στον τομέα του τουρισμού».

Στην πορεία θυμόταν πάντα τα λόγια του πατέρα του: «μη φοβάσαι την κριτική και την αποτυχία, μόνο έτσι θα πετύχεις!». Τι ακούει από τους ξένους που έρχονται στη χώρα μας; «Ξαφνιάζονται από τον κόσμο που είναι έξω κάθε βράδυ, καθώς και με την ποιότητα της διασκέδαση που βρίσκουν πολύ σοφιστικέ! Εχουν κάποια ανησυχία για την εγκληματικότητα και τις απεργίες στα μέσα μαζικής μεταφοράς, αλλά φεύγουν με θετικές εντυπώσεις. Νομίζουν ότι η Ελλάδα είναι οικονομικός προορισμός». Το μυστικό του Alice Inn Athens -όνομα που διάλεξε από το αγαπημένο παραμύθι «Η Αλίκη στη χώρα των θαυματων» για να τιμήσει την Ιρλανδή γιαγιά του που ήθελε πάντα να φτιάξει μια δική της πανσιόν και έχοντας παράλληλα ως γνώμονα μια μορφωμένη νεανική πελατεία- είναι αυτή ακριβώς η οικειότητα και οικογενειακή ατμόσφαιρα που ακτινοβολεί, ένα «θαύμα» αδύνατο να βρεθεί σε μεγάλα ξενοδοχεία.

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης

Απρί λιος 2014

Ενα ελληνικό μετα-γουέστερν «Η ταινία μου θέλω να είναι ενάντια στην τάση που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια που θέλει το έργο να είναι εκεί και να θέτει απλά ερωτήματα. Νομίζω πως με ό,τι εργαλεία διαθέτει ο καθένας μας οφείλει πια να προβάλλει απαντήσεις», μου λέει ο Γιώργος Σερβετάς αναφερόμενος στη νέα ταινία του «Να κάθεσαι και να κοιτάς», που έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους από τη Feelgood Entertainment ανήμερα της Πρωτομαγιάς. Πρόκειται για ένα μετα-γουέστερν, όπως το χαρακτηρίζει ο ίδιος. «Δηλαδή;» αναρωτιέμαι. «Τα γουέστερν είναι η μυθολογία της εξάπλωσης του δυτικού πολιτισμού ενάντια στη φύση. Είναι η συμπύκνωση της ιστορίας του δυτικού πολιτισμού μέσα σε λίγες δεκαετίες. Νομίζω ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι μία αμφισβήτηση αυτής της διαδικασίας. Γίνεται το αντίστροφο. Υπάρχει μία αποδόμηση των θεσμών και όσων επέβαλε ο δυτικός πολιτισμός», μου εξηγεί αποκαλύπτοντάς μου ότι έχει «κλέψει» τον τίτλο της ταινίας από μία φράση στο κλασικό αμερικανικό γουέστερν “3:10 to Yuma”. Στην ταινία του, μία κοπέλα στα 30 της, η Αντιγόνη, εγκαταλείπει τη μεγάλη πόλη για να επιστρέψει στη γενέτειρά της ούσα αποφασισμένη να μείνει εκεί. Πιάνει δουλειά ως καθηγήτρια αγγλικών στο τοπικό φροντιστήριο, τα φτιάχνει με ένα χαριτωμένο αγόρι, τον Νίκο, και προσπαθεί να ζήσει μία ήρεμη ζωή. Σύντομα όμως διαπιστώνει ότι τα πράγματα είναι πιο μπερδεμένα απ’ όσο υπολόγιζε. «Η Αντιγόνη είναι ένας άνθρωπος μεγαλωμένος μέσα στην ευημερία του ’80 και του ’90. Είναι μία κοπέλα προερχόμενη από τη μεσαία τάξη που δεν κατάφερε να εκπληρώσει καμία από τις προσδοκίες που της ανατέθηκαν, δηλα-

δή των καλών σπουδών, της καλής δουλειάς… Μία κατάσταση που τη βιώνουν όλοι οι νέοι της γενιάς της. Νομίζω το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της όμως είναι ότι βρίσκει πιο εύκολο να αλλάξει το περιβάλλον της παρά να προσαρμοστεί σε αυτό», μου λέει ο Γιώργος. Η επιστροφή της Αντιγόνης στην πόλη που γεννήθηκε -μία επαρχιακή κωμόπολη- δεν κρύβει κάποιο σχόλιο πάνω στη γενικότερη τάση αποκέντρωσης που έχει δημιουργήσει η κρίση κατά τα τελευταία χρόνια. «Δεν επιδιώκω μία νατουραλιστική ανάγνωση της ιστορίας», μου επισημαίνει ο Γιώργος. «Στο αμερικανικό σινεμά όταν παρουσιάζεται μία πόλη, είναι απλά μία πόλη, δεν είναι μία συγκεκριμένη πόλη. Αντίστοιχα και η 'Ηλέκτρα' δεν είναι μία ηθογραφία για το Αργος!» Τότε γιατί τοποθετεί την ταινία του στην επαρχία; «Ηθελα αυτή τη σύμβαση της μικρής κοινωνίας, που αποτελείται από έξι-επτά ανθρώπους, όπου ο καθένας τους αντιπροσωπεύει κάτι περισσότερο από το άτομό του», παρατηρεί και προσθέτει: «Επίσης στην επαρχία υπάρχει μία πιο ανάγλυφη σημειολογία του τοπίου. Η παραγωγή, η κατανάλωση και η διασκέδαση συνυπάρχουν. Είναι εμφανές πώς βγαίνουν τα λεφτά και πώς καταναλώνονται. Νομίζω τα πεδία κερδοφορίας βρίσκονται πλέον στην επαρχία. Εκεί παίζεται το παιχνίδι της πράσινης ενέργειας και της βιοτεχνολογίας. Εχει τελειώσει ο καπιταλισμός που βασιζόταν στην ανάπτυξη του τριτογενούς τομέα, που συνεπαγόταν πόλεις-μεγαθήρια με εκατομμύρια εργαζόμενους σε γραφεία». Δεν τον γνωρίζω προσωπικά, αλλά μοιάζει να είναι εξαιρετικά πολιτικά συνειδητοποιημένος άνθρωπος. Σίγουρα δεν είναι από εκείνους που… κάθονται και κοιτούν. Παραδέχεται ωστόσο ότι το μότο «να κάθεσαι και να κοιτάς» χαρακτηρίζει τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. «Οχι μόνο στην Ελλάδα. Παντού», σχολιάζει. «Οι πολιτικές

ανατροπές όμως ποτέ δεν ήταν θέμα πλειοψηφιών. Προκλήθηκαν πάντα από κοινωνικές μειοψηφίες, που είχαν ένα όραμα», σπεύδει να τονίσει. Μοιάζει πιο αισιόδοξος κοινωνικά απ’ όσο περίμενα. «Μου φαίνεται σαν η ελληνική κοινωνία να περιμένει την επόμενη αφορμή για να γίνει το νέο πολιτικό γεγονός. Τα πάντα έδειχναν ήρεμα και πριν από την 5η Μαΐου του 2010, όταν ξαφνικά βρεθήκαμε ενώπιον του πρώτου Μνημονίου. Και ξαφνικά έγινε μία διαδήλωση, που απείλησε να ανατρέψει μια κυβέρνηση. Το ίδιο και τον Φεβρουάριο του 2012. Η πολιτική κατάσταση στην Ευρώπη δεν είναι τόσο σταθερή όσο δείχνει η νηνεμία των ημερών», μου λέει. Δεν μοιάζει ωστόσο το ίδιο αισιόδοξος με το ελληνικό σινεμά. «Το ελληνικό σινεμά κάνει τόσο λίγα εισιτήρια τα τελευταία χρόνια, που έχει πέσει σε ένα status αντίστοιχο με αυτό των εικαστικών τεχνών. Ενδιαφέρει μόνο τους ίδιους τους ανθρώπους που κάνουν σινεμά και τα διεθνή φεστιβάλ», παρατηρεί ο Γιώργος και τα γεγονότα μάλλον τον επιβεβαιώνουν. «Νιώθω ότι έχει αποξενωθεί από το κοινό», συνεχίζει. «Υπάρχει μία ομάδα ανθρώπων στο ελληνικό σινεμά που αναζητά αναγνώριση -και την παίρνει κάποιες φορέςσε μεγάλα διεθνή φεστιβάλ. Αυτό όμως ωθεί το ελληνικό σινεμά να χάνει την επαφή του με την ίδια του την καταγωγή. Υπάρχουν πολλές ελληνικές ταινίες που στοχεύουν σε άλλες κουλτούρες και κοινωνίες. Ταινίες που επικοινωνούν πιο εύκολα με το δυτικοευρωπαϊκό κοινό, παρά με το ελληνικό. Κι αυτό είναι ένα θέμα».

Κείμενο: Βάσια Ρούσσου / Φωτογραφία: Γιώργος Χαριτάκης

Πειραγμένα '90s

H αθηναϊκή πενταμελής μπάντα Jaguar Βοmbs απογειώνει τα hits του MTV του τέλους της δεκαετίας του ‘90 και της αρχής της δεκαετίας του ‘00 με διασκευές σε rockabilly, surf, garage και shake ήχο και τα εντάσσει με επιτυχία σε ενιαίο setlist με κλασικά κομμάτια των δεκαετιών του ’50 και του ’60. Τον Ιανουάριο του 2014 οι Jaguar Bombs άρχισαν στη σκηνή του Τώρα Κ44 να ασχολούνται δημοσίως με βαθιά σουρεαλιστικά ζητήματα, όπως τι κοινό μπορεί να έχουν οι Sonics με τους 5ive ή ο Elvis με τους Offspring. Και επειδή τέτοια ζητήματα δεν εξαντλούνται, η μπάντα ανανεώνει τακτικά το ραντεβού της με όλους όσοι επιθυμούν να ανακαλύψουν την απάντηση μαζί της, διασκεδάζοντας απενοχοποιημένα με τους εφηβικούς ποπ ύμνους του MTV παντρεμένους με το rock 'n' roll τσαμπουκά των '60s. Τραγούδια των Hanson, Destiny's Child, Backstreet Boys, Black Eyed Peas, Sonics, Pink, Wheatus, ‘N Sync, Crazy Town περιλαμβάνονται συνήθως στο setlist της μπάντας, την οποία απαρτίζουν ο Aγγελος Αϊβάζης (φωνή και κιθάρα), ο Βασίλης Νησσόπουλος (φωνή και ακουστική κιθάρα), ο Γιάννης Ράλλης (κιθάρα), ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος (κοντραμπάσο) και ο Μανώλης Γιαννίκιος (ντραμς). Ολοι τους είναι μέλη και σε άλλες μπάντες (Blank Canvas, Bangies, we.own. the.sky, Whereswilder), οι οποίες αν και έχουν τελείως διαφορετικό ήχο μεταξύ τους, δεν στάθηκαν εμπόδιο στην κοινή πορεία τους. «Ισχύει πως οι μπάντες μας είναι τελείως ετερόκλητες μουσικά αυτό, όμως, δεν μας επηρέασε ποτέ. Πέρα από μακροχρόνια φιλία,

μας ενώνει μία εφηβεία βομβαρδισμένη από MTV hits, boybands, popstars κλπ. και μία 'ένοχη' ευχαρίστηση να παίζουμε αυτά τα κομμάτια ζωντανά. Η ιδέα υπήρχε καιρό, οι συνθήκες για την υλοποίησή της δημιουργήθηκαν το περασμένο καλοκαίρι όταν ο Αγγελος άφησε το Λονδίνο και επέστρεψε γεμάτος έμπνευση». Επόμενο βήμα ήταν η αναζήτηση του ονόματος της μπάντας. Ενα φημισμένο κοκτεϊλάδικο του Λονδίνου, το Jaguar Shoes, έδωσε την πρωταρχική ιδέα. «Παρόλα αυτά η ονομασία δεν ήταν αρκετά σουρεαλιστική για τα κριτήριά μας. Οσο για το θέμα της κατανάλωσης αλκοόλ, ενδεικτικό είναι πως το όνομα Jaguar Bombs φέρνει στον νου μερικά jagerbombs. Ψάχνοντας όπως είπαμε κάτι πιο σουρεαλιστικό για όνομα της μπάντας, κάναμε ό,τι θα έκανε κάθε λογικός άνθρωπος… γράψαμε στο google: “random band name generator”». Τόσο στη διεθνή, όσο και στην εγχώρια μουσική σκηνή υπάρχουν επιτυχημένες μπάντες διασκευών, από τις οποίες -όπως είναι φυσικό- έχουν δεχτεί κάποια ερεθίσματα. «Είναι αδύνατο να αρνηθούμε τον συσχετισμό με τους Γερμανούς Baseballs, καθώς η ιδέα του παντρέματος παλιού και νέου είναι εμπνευσμένη από εκείνους. Οφείλουμε επίσης να αναφέρουμε τιμητικά τόσο τους Wedding Singers, όσο και τους Burger Project, τις μπάντες που άνοιξαν τον δρόμο για τέτοιου είδους σχήματα στη χώρα μας». Ποια είναι, όμως, τα κοινά τους σημεία και ποιες οι διαφορές τους; «Κοινά στοιχεία είναι προφανώς οι διασκευές και το ψυχαγωγικό περιεχόμενο εν γένει, αυτό που διαφέρει είναι το ύφος και φυσικά τα κομμάτια που επιλέγουμε να διασκευάσουμε».

Τα πέντε μέλη της μπάντας ξεκίνησαν την κοινή μουσική τους πορεία έχοντας ως στόχο τη διασκέδαση. «Η αλήθεια είναι πως δεν είχαμε συγκεκριμένες προσδοκίες. Στόχος είναι οι παρευρισκόμενοι στο εκάστοτε live να περνούν καλά, όσοι και όποιοι κι αν είναι. Εμείς παράλληλα θα περνάμε τέλεια όπως και να 'χει». Ενας από τους λόγους της επιτυχίας τους είναι αυτή η διάδραση κοινού και μπάντας. Αλλωστε, αυτό το πάρε-δώσε είναι που απολαμβάνουν. «Δεν υπάρχει τίποτα πιο απολαυστικό από το να κάνεις άλλους ανθρώπους να χορεύουν. Τα νοητά διαχωριστικά μεταξύ σκηνής και κοινού απλά γκρεμίζονται και είναι σαν ο κόσμος να χορεύει εμμέσως με τον καθέναν μας προσωπικά». Οι Jaguar Bombs δεν ενδιαφέρονται προς το παρόν για ηχογράφηση άλμπουμ. Προτεραιότητά τους είναι να αποτυπώσουν σε βίντεο τον παλμό των live τους. «Για να φτάσουμε στο άλμπουμ θα πρέπει να γραφτούν δικά μας κομμάτια, κάτι που δεν μας ενδιαφέρει προς το παρόν. Στα άμεσα σχέδια είναι παρόλα αυτά να γυριστεί ένα όμορφο βίντεο-δείγμα του τι συμβαίνει στα live μας». Πριν από αυτό, μπορούμε να τους απολαύσουμε στην επόμενη ζωντανή τους εμφάνισή, το Σάββατο 17 Μαϊου στο Τώρα Κ44 με after party by bunt.gr. Αν θέλετε να μαθαίνετε τα μουσικά νέα των Jaguar Bombs, δεν έχετε παρά να κάνετε like στη σελίδα τους στο facebook: www.facebook.com/TheJaguarBombs.

Κείμενο / Φωτογραφίες: Χάρης Σαββίδης*

Απρί λιος 2014

Αποτυπώσεις βιωμάτων Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καλαμάτα. Ηταν η φοβερή εποχή της ανοικοδόμησης του ’70, όπου αν και επαρχιώτες μάθαμε να ανακαλύπτουμε τις πολυκατοικίες και να παίζουμε στις νέες τότε οικοδομές με τα υλικά που μας κέντριζαν το ενδιαφέρον. Πατήσαμε και μέσα σε ασβέστη, τρυπηθήκαμε και από πρόκες, γενικά μεγαλώσαμε με ένα ορθόδοξο αν και ολίγον βίαιο τρόπο. Κατοικούσαμε σε μονοκατοικία αν και η βιαιότητα συνέβαινε παντού γύρω μας... Οταν ήμουν δέκα χρονών μετακομίσαμε στην Αθήνα για την επιμόρφωση των καθηγητών γονιών μου και από τότε, παρά τη διακοπή των σπουδών μου στο Παρίσι, δεν αποχωρίστηκα την πόλη αυτή. Στην αρχή εγκατασταθήκαμε στο Γουδή. Μια γνωστή συνοικία από τα φοιτητικά χρόνια του πατέρα μου. Θυμάμαι ακόμα δέκα χρονών να με παίρνει η αδελφή μου, λίγο μεγαλύτερη, και να περπατάμε από εκεί μέχρι το Παγκράτι μέσω της Πανεπιστημιούπολης ανέμελοι, για να κάνουμε επίσκεψη στη θεία μου. Ασφάλεια. Ετσι αισθανόμασταν. Ούτε που μας πέρασε ο φόβος ποτέ από το μυαλό για κάτι κακό που θα μπορούσε να μας συμβεί. Στις εξορμήσεις αυτές έμαθα να παρατηρώ. Να παρατηρώ το μικρο-περιβάλλον και με αυτόν τον τρόπο να σώζω τη μελαγχολία μου από τη νέα μας πόλη. Εκεί είχε τα ίδια μπάζα με αυτά που έπαιζα και στην Καλαμάτα μικρός. Εκεί ανακάλυπτα τη συνύπαρξη. Καταυλισμοί τσιγγάνων δίπλα σε εργατικές πολυκατοικίες και πολυτελή ρετιρέ. Εμαθα να ανακαλύπτω τη φύση ακόμα και εκεί που κανείς άλλος δεν το φανταζόταν. Στις αποχετεύσεις και τις χαλασμένες υδρορροές όπου φύτρωναν λουλούδια στα βρομόνερα. Από το Γουδή του 1979-81, ήρθε το 10ο Γυμνάσιο και Λύκειο του 1981-87. Πρότυπο στην αρχή, Πολυκλαδικό στο Λύκειο, περάσαμε όλα τα στάδια μετάλλαξης της νεοελληνικής παιδείας, από την πρώτη μεταρρύθμιση του Γεωργίου Ράλλη στις αποσπασματικές μα και ματαιόδοξες μεταρρυθμίσεις των κυβερνήσεων Παπανδρέου. Και όμως μέσα εκεί, βρήκα φως! Η παρέα. Παιδιά από το κέντρο της Αθήνας, με εγγράμματους γονείς και ουσιαστικά ενδιαφέροντα, με δίδαξαν πως μπορώ να φτιάξω μόνος μου την εφηβεία που μου ταιριάζει. Πέρασα από τα χρόνια αυτά ως ισχνή μειοψηφία σε διαμορφωμένες μεγάλες αποθήκες πολιτικής προσήλωσης. Από τις πρώτες καταλήψεις στο λύκειο εγώ βγήκα πιο κοντά στην ενηλικίωση. Διανοητική και σεξουαλική. Υστερα ήρθε η ατυχία των πανελλαδικών εξετάσεων, η προσωρινή μου παραμονή στην Πάτρα, περιδιαβαίνοντας σε μια σχολή που δεν της άξιζα και δεν μου άξιζε, και η οριστική μου απόφαση πως θα έκανα ό,τι χρειαζόταν για να γίνω αρχιτέκτονας. Ακολούθησαν οι σπουδές στο Παρίσι, η μόρφωση και η παράλληλη εργασία σε μια «κανονική» χώρα υπό συνθήκες αξιοκρατίας και ανοιχτής κοινωνίας... Γύρισα πίσω στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1996. Ζω από τότε ένα μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς μου μελετώντας και επιβλέποντας την κατασκευή εξειδικευμένων κτιρίων. Η οργάνωση κάθε γιαπιού ακολουθεί μια σειρά από κανόνες, οι οποίοι -τις περισσότερες φορές- προσδίδουν μια δική τους γεωμετρία στη φωτογραφική αποτύπωση. Από τα σχέδια και τη μελέτη, στην εφαρμογή και την αποτύπωση της καθημερινότητας, ένας κόσμος που εξελίσσεται διαρκώς. Εξηγούμαι λοιπόν. Θαυμάζω τη γεωμετρία όσο αυστηρή ή χαλαρή μπορεί να είναι. Δεν έχει σημασία αν πρόκειται για πεταμένα υλικά, μπάζα ή σιδηρο-οπλισμό μπετόν, για μένα αποτελούν μια μονοσήμαντη γεωμετρία η οποία και υπάρχει μόνο τη στιγμή της φωτογραφίας. Η γεωμετρία αυτή υπακούει σε κάποια αξιώματα που έχουν να κάνουν με τον τρόπο χειρισμού των υλικών.... Ενας οπλισμός πλάκας έχει μια πολύ συγκεκριμένη γεωμετρία αφού αυτό επιβάλλει η μελέτη που έχει εκτελέσει ο πολιτικός μηχανικός υπεύθυνος για την αντοχή της. Αντίστοιχα όμως και κάποια πεταμένα σίδερα, ξεκαθαρισμένα για να τα παραλάβει κάποιος μεταφορέας προς την ανακύκλωση έχουν τοποθετηθεί όλα προς μια δεσπόζουσα κατεύθυνση με σκοπό την εξυπηρέτηση αυτής της μεταφοράς τους. Η ουσιαστική αυτή αρχή, της εφαρμογής δηλαδή κάποιου κρυφού ή φανερού κανόνα ακόμα και μέσα στην ασχήμια ή την αδιάφορη αισθητική μιας πρόπλακας μπετόν, υπάρχει και στη μικρο-γεωμετρία που συναντά κανείς στη χλωρίδα που μας περιβάλλει. Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά, ακόμα και στα πεζοδρόμια της Αθήνας φυτρώνουν δεκάδες διαφορετικά φυτά, ακόμα και έντομα με γεωμετρίες που παραπέμπουν σε «ιερούς» κανόνες. Δεν είμαι σε θέση να τους αποκρυπτογραφήσω, φαντάζομαι πως επιστήμονες βοτανολόγοι θα μπορούν να το κάνουν, είμαι σε θέση όμως να αντιληφθώ τη λειτουργία τους. Το πώς δηλαδή σε κάθε συγκεκριμένη εποχή εκπληρώνουν τον σκοπό τους ώστε και την επόμενη χρονιά να είναι και πάλι στη θέση τους. Αυτά αποτελούν μέρος της ιστορίας της πόλης, με πολλή αγάπη θυμάμαι το Βοτανικό Μουσείο μέσα στον Εθνικό Κήπο που είχε ανοίξει ο Μπέης. *Ο Χάρης Σαββίδης είναι αρχιτέκτονας-πολεοδόμος και υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τον συνδυασμό του Γ. Καμίνη.

Απρί λιος 2014

Επιμέλεια: Χχχχχχ Χχχχχχ / Photos: Χχχχχχ Χχχχχχ

Κείμενο: Χχχχχ Χχχχχ / Φωτογραφία: Χχχχχ Χχχχχ

Απρί λιος 2014

Κείμενο / Φωτογραφίες: Νικήτας Καραγιάννης

Αποθήκη γεύσεων

Εδώ και λίγο καιρό, η γωνία Μαυρομιχάλη και Βαλτετσίου 21 στα Εξάρχεια δοκιμάζει ένα πάντρεμα γεύσεων: του κρασιού και του καφέ. Το Warehouse, το νέο trendy απόκτημα της γειτονιάς, επιχειρεί να απλουστεύσει τα πράγματα στην έξοδο των αθηναίων, θέτοντας ως μόνο όρο ότι η ποιότητα δεν διαπραγματεύεται. Ο χώρος είναι λιτός, με ένα ελαφρά βιομηχανικό προφίλ που όμως δεν τον κάνει απρόσωπο. Ξύλο και μέταλλο είναι τα υλικά που πρωταγωνιστούν. Ανετη σάλα, μεγάλα τραπέζια μπροστά στις ψηλές τζαμαρίες. Ξεχωρίζουν επίσης μια μεταλλική παλιομοδίτικη σκάλα που οδηγεί στο διακριτικό πατάρι και μια άλλη που καταλήγει στο κελάρι του υπογείου, όπου βρίσκεται και η κάβα των κρασιών (η κατασκευή της είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, από σιδεριές οικοδομής πλεγμένες μεταξύ τους σε σχήματα κύβων). Εξω, στο φαρδύ πεζοδρόμιο, θα βρεις τραπέζια για όσους θέλουν να ανάψουν τσιγάρο, αφού το κάπνισμα δεν επιτρέπεται στο εσωτερικό του Warehouse. «Αυτό κάνει το μαγαζί πιο φιλικό σε ομάδες που διαφορετικά αποφεύγουν να βγαίνουν» διευκρινίζει ο

Γιώργος Κανόπουλος που μαζί με τον Γιώργο Λουκά -δύο από τους τέσσερις φίλους που διευθύνουν το μαγαζί- με ξαναγούν στον χώρο τους, που όπως εξηγούν παίζει με τα όρια του πειραματισμού. Ο καθένας είναι ειδικός στον τομέα του: ο ένας στο κρασί, και ο άλλος στον καφέ (είναι πάντα απολαυστικό να ακούς άτομα που γνωρίζουν καλά το αντικείμενό τους να σου μιλούν γι' αυτό). Λίγο μετά τη γνωριμία τους πριν από λίγα χρόνια αποφάσισαν να ενώσουν δυνάμεις και γνώσεις σε ένα ανάλογο project. Οπως λένε, τα πράγματα στο καφέ και το κρασί δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται, αφού οι ποιότητές τους εξαρτώνται από το χώμα, το κλίμα και το νερό μια περιοχής - συστατικά που τους δίνουν και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους. «Στόχος μας είναι να εκπαιδεύσουμε όχι μόνο το προσωπικό μας, αλλά και το κοινό, γι' αυτό διαθέτουμε πέντε ποικιλίες καφέ και περίπου 100 ετικέτες κρασιού», λέει ο πρώτος. «Πρέπει να ανανεώνονται ώστε να μην κουραστεί ο κόσμος. Τώρα, σειρά έχουν και τα συνοδευτικά κοκτέιλ». Για το σωστό στήσιμο ενός κοκτέιλ συνεργάζονται με την Bartenders, μία ελληνική εταιρεία bartending. «Είναι αρχή μας να δοκιμάζουμε τα πάντα που μπαίνουν στο μαγαζί. Υπάρχουν πολλά που

δεν βρίσκονται αλλού εύκολα», προσθέτει, ενώ ο συνεργάτης του τονίζει ότι και για τον καφέ γνωρίζουν επακριβώς την προέλευση και την επεξεργασία του. Τίποτα εδώ δεν αφήνεται στην τύχη, κάτι που σε δύσκολους καιρούς -όπως αυτούς που διανύουμε- έχει μεγάλη σημασία. «Ενα project για να πετύχει πρέπει να είναι έξυπνο και οικονομικό. Εχουμε την τεχνογνωσία και μετά χρειάζεται ο κατάλληλος χώρος και η κατάλληλη στιγμή. Πάντως, οι περισσότεροι που ανοίγουν μαγαζιά στην κρίση είναι για να αυτοαπασχολούνται και όχι επειδή έχουν ένα όραμα για τη δουλειά. Ακόμα και όταν τα μαγαζιά γεμίζουν, δεν σημαίνει ότι πέφτει και χρήμα», συμπληρώνουν. Δεν θέλουν να συμβουλέψουν κανέναν για το τι να κάνει. Το αποφεύγουν, επειδή κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. «Δεν παίρνουμε θέση, είναι πολύ σοβαρό πράγμα», λένε. Οσο για το μυστικό μιας καλής συνεργασίας, υποστηρίζουν ότι χρειάζεται επικοινωνία και κοινός στόχος, να ασπάζονται όλοι μια ιδέα. Πάνω από τη χαλαρή κουβέντα μας με τον μυρωδάτο καφέ και το κόκκινο κρασί αιωρούνται ωραία ακούσματα soul, funk και jazz μουσικής. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης

It’s time for… Bob! Ο Μάιος για τους αθηναίους θεατρόφιλους έχει τα τελευταία επτά χρόνια άρωμα… Bob Theatre Festival! Το μεγαλύτερο και πλέον δημοφιλές νεανικό θεατρικό φεστιβάλ της πόλης επιστρέφει και φέτος στο Bios από τις 5 έως τις 11 Μαΐου και φέρνει μαζί του μερικές από τις πιο αξιόλογες παραστάσεις νεανικών ομάδων τη σεζόν που μόλις ολοκληρώθηκε, αλλά και πρεμιέρες, αυτοσχεδιασμούς, stand up comedy, live events και πάρτι μέχρι τελικής πτώσης! «Ολόκληρη η αφρόκρεμα του νεανικού θεάτρου είναι εδώ!» μου λέει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Bob Theatre Festival, Γιάννης Σαρακατσάνης. Παραστάσεις, που προκάλεσαν αίσθηση τον περασμένο χειμώνα, όπως ο «Μουνής», η «Διαβολιάδα», η «Περσινή αρραβωνιαστικιά» και τα «Λουλούδια στην κυρία», επιστρέφουν στο φετινό Bob για όσους τις έχασαν ή γι’ αυτούς που θέλουν να τις ξαναδούν. Ραντεβού στο Bob δίνουν και οι δύο διαφορετικές εκδοχές του σαιξπηρικού «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» δια χειρός Κώστα Γάκη και Δημήτρη Κουρούμπαλη. «Τις βάλαμε να παίζουν την ίδια μέρα για να μπερδεύεται ο κόσμος στο ταμείο!» μου αποκαλύπτει γελώντας ο Γιάννης. Φυσικά το νέο Bob φιλοξενεί για ακόμα μία χρονιά τον διαγωνισμό Scratch Night, στο πλαίσιο του οποίου δέκα νεοσύστατες ομάδες διεκδικούν την αναγνώριση και το έπαθλο των 500 ευρώ, ενώ για πρώτη χρονιά φέτος θα πραγματοποιηθεί και διαγωνισμός αυτοσχεδιασμού και stand up comedy. Αυτό όμως που ξεχώρισα στο φετινό Bob είναι οι πρεμιέρες του. Τρεις θεατρικές ομάδες που έχουν δώσει ήδη τα διαπιστευτήριά τους επιστρέφουν με τις νέες τους δουλειές και κάνουν ποδαρικό στο φεστιβάλ. Συνάντησα τους συντελεστές τους στο Bios λίγες ημέρες πριν από την έναρξη του Bob και μου έδωσαν μία γεύση για ό,τι μας ετοιμάζουν…

Ομάδα Χα! - «Σούπερ Γλυκός Περγαμόντος» Η ομάδα που έδωσε άλλο νόημα στο σωματικό θέατρο στην Ελλάδα ανεβάζει ακόμα πιο ψηλά τον πήχη και παντρεύει το σωματικό θέατρο με τα κόμιξ! Κυρίες και κύριοι, ήρθε η ώρα να γνωρίσετε έναν νέο σούπερ ήρωα, τον Σούπερ Γλυκό Περγαμόντο! «Ηταν πριν από περίπου δύο χρόνια που ξεκινήσαμε να σκεφτόμαστε ποια θα μπορούσαν να είναι τα χαρακτηριστικά του δικού μας σούπερ ήρωα και από πού θα μπορούσε να αντλεί τη δύναμή του. Σκεφτήκαμε λοιπόν αυτό το περίεργο φρούτο, το περγαμόντο, που όντως έχει κάποιες ιδιαίτερες ιδιότητες που βοηθούν σε αυτή την περίοδο της κρίσης. Είναι καταπραϋντικό, αγχολυτικό και ηρεμιστικό», μου λένε και σπεύδουν να προσθέσουν: «Ο Σούπερ Γλυκός Περγαμόντος είναι λίγο σαν τον Σούπερ Γκούφι, αλλά αντί για να τρώει φιστίκια τρώει περγαμόντο». Ο «κακός» της ιστορίας -η οποία διαδραματίζεται στην Αθήνα- ρουφάει την ενέργεια, τη δύναμη, την καλή διάθεση, όλα γενικά τα καλά συναισθήματα. Ο Σούπερ Γλυκός Περγαμόντος από την άλλη τα εμφυσάει όλα αυτά. «Στην αρχή είναι ένας καθημερινός άνθρωπος που μένει με τη γιαγιά του, μέχρι που ανακαλύπτει όλες τις ευεργετικές ουσίες του περγαμόντου προκειμένου να σώσει τον έρωτά του. Κι αφού θα σώσει που θα σώσει τον έρωτά του, αποφασίζει να σώσει και ολόκληρη την πόλη!» μου εξηγούν. Η πρεμιέρα του «Σούπερ Γλυκού Περγαμόντου» θα γίνει στις 8 Μαΐου.

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες: Νικήτας Καραγιάννης

Απρί λιος 2014

CakeTree Theatre Company “If only…” Η Χιονάτη… αλλιώς. Το διάσημο παραμύθι των αδελφών Γκριμ μεταφέρεται στη δεκαετία του 1930 και παρουσιάζεται σαν βωβή ταινία από μία ομάδα που δημιουργήθηκε στο εξωτερικό και περιόδευσε με τη συγκεκριμένη παράσταση σε διάφορες χώρες του κόσμου, φτάνοντας μέχρι την Κορέα! «Υπάρχουν πολλές διαφορετικές εκδοχές της Χιονάτης μέχρι να φτάσουμε στην εκδοχή των αδελφών Γκριμ. Σε κάθε χώρα συναντάμε μία παραλλαγή του παραμυθιού. Υπάρχουν διαφορετικές αρχές και διαφορετικά φινάλε. Σε όλες τις εκδοχές που διαβάσαμε ο πατέρας είναι απών. Εμείς πάλι τον βάλαμε στην ιστορία. Θέλουμε να δείξουμε μία ιδανική αρχικά οικογένεια και πώς αυτή καταστρέφεται εξαιτίας της φυγής του πατέρα», μου επισημαίνουν. Αυτό που κάνει τη διαφορά στη συγκεκριμένη παράσταση, καθιστώντας τη μία μοναδική θεατρική εμπειρία για το ελληνικό κοινό, είναι ότι φέρει την αισθητική του βωβού κινηματογράφου. «Θέλαμε να κάνουμε μία παράσταση πραγματικά διεθνή. Ο μόνος τρόπος λοιπόν ήταν να μη μιλάμε. Να υπάρχουν αυτές οι κάρτες, όπως οι μεσότιτλοι στις βωβές ταινίες, τις οποίες και μεταφράζαμε ανάλογα σε κάθε χώρα. Ο στόχος είναι οι θεατές να αντιληφθούν ό,τι γίνεται επί σκηνής μόνο μέσα από τις εκφράσεις του προσώπου και τις κινήσεις του σώματος. Αυτό αυτομάτως δίνει ένα πιο μελοδραματικό τόνο στο όλο πράγμα. Ολα είναι τραβηγμένα. Η λύπη είναι οδύνη. Η χαρά είναι ενθουσιασμός», μου εξηγούν και καταλήγουν για το “If Only…” που θα κάνει πρεμιέρα στις 6 Μαΐου: «Είναι μια παράσταση που θα κάνει το κοινό να ξεχάσει για λίγο τα προβλήματά του και να διασκεδάσει».

Cheek Bones «Πυρηνική Οικογένεια» «Πυρηνική οικογένεια είναι μία οικογένεια που αποτελείται από δύο γονείς και ένα παιδί. Παράλληλα όμως ο χαρακτηρισμός της ως 'πυρηνική' σου φέρνει στον νου τα πυρηνικά όπλα ή μία πυρηνική καταστροφή κι αυτό δημιουργεί ένα λογοπαίγνιο και καθιστά τον τίτλο του έργου αρκετά διφορούμενο», μου τονίζουν τα μέλη των Cheek Bones προσπαθώντας να μου συστήσουν αυτή την αλλόκοτη οικογένεια. «Δεν είναι μία συνηθισμένη οικογένεια. Τα μέλη της μοιάζουν με ανδρείκελα. Είναι λίγο κουρδισμένα ανθρωπάκια. Εχουν μάθει να λειτουργούν με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Ωσπου κάτι όμορφο εισβάλλει στη ζωή τους ξαφνικά και ανατρέπει τα πάντα», μου λένε. Πώς θα διαχειριστούν τα μέλη της οικογένειας το όμορφο, που γι’ αυτά συνιστά και το διαφορετικό; «Τους αποδιοργανώνει το όμορφο. Μόνο ένας από την οικογένεια θα αλλάξει», μου αποκαλύπτουν εξηγώντας μου ότι θεωρούν πως δεν είναι εύκολο να επαναστατήσεις. «Μπορεί να κάνεις κάτι κάποια στιγμή, αλλά μετά θα ξαναμπείς στο καβούκι σου». Η «Πυρηνική Οικογένεια» των Cheek Bones, που θα κάνει πρεμιέρα στις 5 Μαΐου, είναι μια παράσταση σωματικού θεάτρου, με λίγο λόγο, που βασίζεται στην εικόνα και στην επαναληπτικότητα.

Κείμενο: Βάσια Ρούσου

Αστυνόμος Οικονομίδης

Ο πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας Βαγγέλης Γιαννίσης μας ταξιδεύει με «Το μίσος» (εκδόσεις Διόπτρα) του στο Ερεμπρο, όπου γινόμαστε μάρτυρες μιας σειράς τελετουργικών φόνων. «Το μίσος» είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που κερδίζει τον αναγνώστη από τις πρώτες σελίδες. Ο Βαγγέλης, αν και δεν έχει κλείσει ακόμα τα 26 του χρόνια, δεν περιγράφει μόνο εικόνες και ειδεχθή εγκλήματα σκιαγραφώντας προσωπικότητες με αριστοτεχνικό τρόπο· χρησιμοποιεί επίσης το -απαραίτητο για τα μυθιστορήματα αυτού του είδουςστοιχείο της ανατροπής σαν πολυγράφος συγγραφέας. Δεν παραλείπει, ακόμα, να παραθέσει τον προβληματισμό του πάνω στο σύστημα απονομής δικαιοσύνης και στο σωφρονιστικό σύστημα. Το έναυσμα για τη συγγραφή του πρώτου του βιβλίου ήταν το διάβασμα. «Οσοι διαβάζουν σχεδόν νομοτελειακά θέλουν ή/και προσπαθούν να γράψουν κάποια στιγμή στη ζωή τους. Οσον αφορά στο 'Μίσος', ήρθε σε μια περίοδο όπου ψαχνόμουν γενικά. Πέραν του διαβάσματος σουηδικών δεν είχα κάτι άλλο να κάνω και ήρθε για να γεμίσει το χρόνο μου. Ηταν μια ιστορία που δούλευα για μερικές εβδομάδες στο μυαλό μου προτού ‘συναντηθώ’ με τον Αντερς, οπότε και μπήκε και το τελευταίο κομμάτι στο παζλ». Ο επιθεωρητής έκανε την εμφάνισή του όταν έπρεπε. «Ο Αντερς ήρθε σαν έμπνευση της στιγμής σε μια περίοδο που αναζητούσα έναν κύ-

ριο χαρακτήρα για την ιστορία του 'Μίσους'. Από την πρώτη στιγμή τα… είπαμε, τα συμφωνήσαμε και η ιστορία άρχισε να ξετυλίγεται και να εξελίσσεται με τη βοήθεια του Οικονομίδη». Ο συγγραφέας επέλεξε το σκοτεινό Ερεμπρο ως σκηνικό για τις δολοφονίες που καλείται να εξιχνιάσει ο ελληνικής καταγωγής επιθεωρητής. Η επιλογή του τόπου δεν ήταν τυχαία, καθώς ζει στη συγκεκριμένη πόλη της Σουηδίας από το 2011. «Ψαχνόμουν για σπουδές, δουλειά και μια περιπέτεια εξωτερικού, έτυχε να έχω κάποιους γνωστούς εκεί, οπότε δεν το σκέφτηκα για πάρα πολύ. Πήγα αρχικά για ένα τρίμηνο και στη συνέχεια αποδείχθηκε πως ουδέν μονιμότερο του προσωρινού. Εκεί έχω εργαστεί ως δάσκαλος σε Δημοτικό και σε σχολείο εκπαίδευσης ενηλίκων». Η διαμονή του στη Σουηδία έπαιξε σημαντικό ρόλο στη συγγραφή του βιβλίου. «Με έβαλε περισσότερο στο πετσί των Σκανδιναβών συγγραφέων, με βοήθησε να καταλάβω καλύτερα τους χαρακτήρες του βιβλίου, ώστε να μπορέσω να τους αποδώσω όσο πιο ρεαλιστικά γίνεται και φυσικά μου έδωσε έμπνευση». Η δουλειά που έκανε στο βιβλίο μαρτυρά μια κοπιαστική διαδικασία για τον συγγραφέα. «Ηταν αρκετά επίπονη στο θέμα της έρευνας, αλλά και της διαχείρισης των κομματιών που οδηγούσαν συγγραφικά σε αδιέξοδο, οπότε έπρεπε να βρεθεί ένας νέος δρόμος για να ξαναμπώ στην πλοκή. Κι αν δεν μπορούσα να κοιμη-

θώ καμιά φορά, αυτό δεν ήταν λόγω των εγκλημάτων που περιγράφονται στο βιβλίο, αυτά άλλωστε βρίσκονται φυλακισμένα στις σελίδες του. Υπάρχουν χειρότερα έξω, στον πραγματικό κόσμο». Η ανάγκη για ασφάλεια από τη μία, και για αδρεναλίνη από την άλλη είναι ο λόγος για τον οποίο το αστυνομικό μυθιστόρημα γνωρίζει ιδιαίτερη άνθιση στις σκανδιναβικές χώρες. «Είναι για πολλούς ανθρώπους ένας τρόπος να δραπετεύσουν από την ασφαλή πραγματικότητα σε έναν επικίνδυνο κόσμο, χωρίς ωστόσο να κινδυνεύσουν πραγματικά». Το πρώτο του βιβλίο αποδεικνύει ότι και ο ίδιος αγαπάει την αστυνομική λογοτεχνία. Ποιος είναι, όμως, ο αγαπημένος του συγγραφέας; «Είναι αρκετοί, όχι μόνο ένας και η πλειοψηφία τους προέρχεται φυσικά από το σκανδιναβικό νουάρ. Αυτή είναι και η βασική μου επιρροή». «Το Μίσος» έχει αποσπάσει διθυραμβικά σχόλια τόσο από τους κριτικούς, όσο και από τους αναγνώστες, αλλά ο συγγραφέας θεωρεί ως τελικό κριτή της δουλειάς του τους τελευταίους. Με τέτοια αρχή, το μέλλον του προβλέπεται ευοίωνο, ωστόσο ο Βαγγέλης Γιαννίσης είναι προσγειωμένος. «Για αρχή θέλω να τελειώσω το δεύτερο βιβλίο της σειράς, το οποίο με παιδεύει λίγο. Επειτα, να ολοκληρώσω το μεταπτυχιακό το οποίο κάνω αυτή τη στιγμή. Πιο μακροπρόθεσμα σχέδια συνήθως τείνουν να ανατρέπονται».

Κείμενο: Χρήστος Τσαπακίδης

Απρί λιος 2014

Η κάλπη των βιβλίων

Το περασμένο έτος ήταν ιδιαίτερα πλούσιο σε παραγωγή βιβλίων. Από το ακαδημαϊκό «Κράτος και επιχειρήσεις στην Ελλάδα - Η ιστορία του 'Αλουμινίου της Ελλάδος'» του Κώστα Κωστή, το οποίο χάραξε νέα μονοπάτια στο πεδίο της ιστορίας των επιχειρήσεων στη χώρα μας, μέχρι το... ιντριγκαδόρικο «Το ακατέργαστόν μου» της Αλίκης Ντουφεξή-Πόουπ και από το ειλικρινές «Βιβλίο της Κατερίνας» του Αύγουστου Κορτώ μέχρι την ποιητική συλλογή «Πικρό Καρναβάλι» του Νάνου Βαλαωρίτη, η ελληνική παραγωγή κάλυψε όλα τα γούστα. Το ποιοι τίτλοι θα αναδειχθούν σε κορυφαίους βάσει των προτιμήσεων του αναγνωστικού κοινού θα το μάθουμε προσεχώς, με την ανακοίνωση των Βραβείων Βιβλίου Public. Στον καινούργιο θεσμό συμμετέχουν περισσότεροι από 100 εκδοτικοί οίκοι και 900 συγγραφείς με περισσότερους από 1.000 τίτλους. Η επιτυχία, όμως, του διαγωνισμού δεν επιβεβαιώνεται μόνο από το εύρος της συμμετοχής από την πλευρά της προσφοράς. Επαληθεύεται και από τη μαζική συμμετοχή του ίδιου του αναγνωστικού κοινού, καθώς κατά την πρώτη φάση της ψηφοφορίας, η οποία διήρκεσε από τις 19 Μαρτίου έως τις 20 Απριλίου, περίπου 40.000 αναγνώστες επισκέφτηκαν το ειδικό microsite του διαγωνισμού (www. publicbookawards.gr) και ψήφισαν τους αγαπημένους τους τίτλους, οι οποίοι ταξινομήθηκαν σε επτά επιμέ-

ρους κατηγορίες («Μεγάλες συγκινήσεις», «Δοκίμιο, μελέτη, βιογραφία, μαρτυρία», «Ποίηση», «Παιδική λογοτεχνία», «Εφηβική λογοτεχνία» και «Μαγειρική»). Οι συμμετέχοντες είχαν δικαίωμα να ψηφίσουν έναν τίτλο σε κάθε κατηγορία και συνολικά συγκεντρώθηκαν περισσότερες από 100.000 ψήφους. Στη δεύτερη -και τελική- φάση της ψηφοφορίας, το αναγνωστικό κοινό καλείται και πάλι να επισκεφτεί το microsite www.publicbookawards.gr για να ψηφίσει το αγαπημένο του ελληνικό βιβλίο, αυτή τη φορά ανάμεσα στους 10 δημοφιλέστερους ελληνικούς τίτλους, όπως αναδείχθηκαν από την ψηφοφορία του κοινού κατά την πρώτη φάση του διαγωνισμού. Τα top-10 έχουν ήδη αναρτηθεί στην ιστοσελίδα. Ρίχνοντας μία πρώτη ματιά, συναντάμε τίτλους, όπως το «Κωνσταντινούπολη των ασεβών μου φόβων» του Γιάννη Ξανθούλη (κατηγορία «Μυθιστόρημα»), το «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο» της Αλκης Ζέη (κατηγορία «Μεγάλες συγκινήσεις»), το «Αόρατο ρήγμα» του Αρίστου Δοξιάδη (κατηγορία «Δοκίμιο, μελέτη, βιογραφία, μαρτυρία»), αλλά και το «Εδεσματολόγιον Πελοποννήσου» της Εφης Γρηγοριάδου (στην κατηγορία-έκπληξη «Μαγειρική»). Πέρα από τα βραβεία που θα αποδοθούν από τους αναγνώστες, ο θεσμός περιέχει και άλλες βραβεύ-

σεις. Στο πεδίο των εκδοτών, θα αναδειχθεί αυτός που μέσα από τη βιβλιοπαραγωγή του κατάφερε να δώσει το δικό του στίγμα τη χρονιά που μας πέρασε (Βραβείο Εκδοτικό Αποτύπωμα). Επίσης, θα αναδειχθεί ο εκδότης που με τη δραστηριότητά του κατά το 2013 συνέβαλε στην προώθηση του ελληνικού βιβλίου είτε στην Ελλάδα, είτε στο εξωτερικό (Βραβείο Εκδότη για την προώθηση του ελληνικού βιβλίου). Για τα δύο τελευταία βραβεία θα αποφασίσει μία εξειδικευμένη κριτική επιτροπή, στην οποία συμμετέχουν πρόσωπα που σχετίζονται -άμεσα ή έμμεσα- με τον κλάδο του βιβλίου. Τέλος, προβλέπεται η απονομή Βραβείου Βιβλιοπωλείων Public, για το οποίο θα ψηφίσουν οι πωλητές βιβλίου των καταστημάτων της γνωστής αλυσίδας. Ο τίτλος που θα επιλεχθεί θα προέλθει από τις κατηγορίες «Μυθιστόρημα, Διήγημα» και «Δοκίμιο, Μελέτη, Βιογραφία, Μαρτυρία». Εξασφαλίζεται, επομένως, η συμμετοχή όλων των μερών που ενδιαφέρονται για το βιβλίο, σε έναν θεσμό που φαίνεται να ξεχωρίζει ήδη για τη μαζική του απήχηση.

Κείμενο / Φωτογραφίες: Νικήτας Καραγιάννης

Απρί λιος 2014

Στέγη underground Η ελληνική graffiti & street art σκηνή βρήκε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση ένα ζηλευτό περιβάλλον για να δώσει το στίγμα της. Η έκθεση «''No Respect'': Graffiti και street art στη Στέγη», που φιλοξενείται έως τις 13 Ιουλίου, είναι αναμφισβήτητα όχι μόνο ένα από τα πιο ενδιαφέροντα καλλιτεχνικά γεγονότα της χρονιάς αλλά και μια γενναία αναγνώριση του ταλέντου και του οράματος τόσων νέων καλλιτεχνών που βγαίνοντας από το δημιουργικό «περιθώριο» του δρόμου βλέπουν τη δουλειά τους να ακουμπά ένα διαφορετικό κοινό. Η σχέση είναι αμφίδρομη και γι' αυτό άκρως επιτυχημένη. Η καλλιτεχνική διευθύντρια Εικαστικών και επιμελήτρια της έκθεσης, Μαριλένα Β. Καρρά, τονίζει ότι όπως και στους άλλους τομείς, έτσι και στα εικαστικά η πρόθεση της Στέγης είναι να παρουσιάζει πρωτοποριακά πράγματα, από την Ελλάδα και από το εξωτερικό με τρόπο σύγχρονο. «Η έκθεση κινείται σαφώς στο πλαίσιο της ανατροπής των δεδομένων και ήταν μια ιδέα του προέδρου Αντώνη Παπαδημητρίου» λέει για την γέννηση της ιδέας. «Είπαμε, 'γιατί όχι;' και από την αρχή ο στόχος ήταν προφανής: να ανοίξει η Στέγη σε ένα ευρύτερο κοινό, νεότερης ηλικίας, και ευελπιστούμε να υπάρξει συνέχεια και στο μέλλον με αυτόν τον δίαυλο επικοινωνίας. Η ιδέα υλοποιήθηκε με τρόπο εξαιρετικά ενδιαφέροντα, με απόλυτη ελευθερία στα θέματα που ανέπτυξαν οι καλλιτέχνες. Είναι μια καλή ευκαιρία προβολής

και για τους λιγότερο γνωστούς από άλλες ελληνικές πόλεις», επισημαίνει. Παρά το γεγονός ότι η έκθεση δεν έγινε στο φυσικό της περιβάλλον, τον δρόμο, η Στέγη δέχτηκε πολλές αιτήσεις συμμετοχής, αλλά για λόγους χωρητικότητας επελέγησαν 43 άτομα και ομάδες.

τα λάθη του και να τα διορθώνει, κρίνοντας το έργο του αυστηρά. «Κάθε νέο έργο πρέπει να είναι ένα βήμα μπροστά από το προηγούμενο, αυτό θέλει πολλή δουλειά. 'Πρέπει να μάθεις να ζωγραφίζεις τη Ζωγραφική', λέει ένας φίλος».

«Πιστεύω», τονίζει η κυρία Καρρά, «ότι πρόκειται για μια μορφή εικαστικής έκφρασης, μια νέα γλώσσα που η εξέλιξή της σε μεγάλα έργα αποτελεί κεφάλαιο στην ιστορία της σύγχρονης τέχνης».

Θεωρεί ότι η αναγνώριση είναι ένα στοιχείο που δίνει ώθηση. «Είναι σημαντικό ότι τα τελευταία χρόνια αποδέχονται τη συγκεκριμένη τέχνη στη χώρα μας», μου διευκρινίζει. «Είναι καλό για όσους αποφασίζουν να παρουσιάσουν την τέχνη τους εκτός δρόμου. Ο δρόμος είναι το καλύτερο σχολείο, βλέπεις τα πάντα από την ωμή τους πλευρά. Και να χαλάσει κάποιος το έργο σου είναι επιτυχία για τον λόγο ότι κατάφερες να τραβήξεις την προσοχή του κάνοντάς τον να βγάλει αυτό που έχει μέσα του. Στην Ελλάδα ό,τι και να κάνεις θα λογοκριθεί, η προσπάθεια και η διάρκεια μετρά σε ό,τι κάνουμε, κάτι που ο δρόμος γνωρίζει πολύ καλά».

Δίνοντας το βήμα στους ίδιους τους καλλιτέχνες ανακαλύπτω ότι εκτός από ταλέντο, τους διακρίνει και μια βαθιά φιλοσοφία ζωής, χαρακτηριστική της νέας γενιάς. Ο Billy Gee, στα τέλη του 1992 εντάχτηκε στην κοινότητα του skateboarding, τότε ακόμα... δακτυλοδεικτούμενος. «Το ίδιο συνέβαινε και σε άλλες κουλτούρες τύπου bmx, hip hop, breakdance και graffiti» θυμάται σήμερα. «Ημασταν λίγοι, με συσπειρωμένο πνεύμα και αράζαμε στα ίδια spots. Μια μέρα γνώρισα τρεις Ελληνογάλλους που έκαναν graffiti και πήρα το μικρόβιο. Είπα στον εαυτό μου: 'Θέλω να το κάνω και εγώ αυτό!'». Εκτός από το... Πανεπιστήμιο του Δρόμου, όπως το ονομάζει, έχει τελειώσει τεχνικός γραφίστας ηλεκτρονικής σχεδίασης εντύπου, έχει κάνει μαθήματα σχεδίου (Ενωση Πτυχιούχων της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών) αρκετό διάβασμα και πολλή δουλειά. Η δυσκολία και η ευχαρίστηση σε αυτό που κάνει είναι να ανακαλύπτει

Για το μέλλον, λέει ότι σίγουρα θα είναι ενεργός. Τώρα πια έχει κατασταλάξει με τα «θέλω» του. «Τίποτα δεν μπορεί να με αποτραβήξει από αυτό που αγαπώ. Η ζωή κρύβει 'δώρα', αλλά σίγουρα θα βάφω με τ' αδέλφια μου περνώντας καλά. Ο,τι βρέξει ας κατεβάσει». Το Graffiti γι' αυτόν είναι τα πάντα, θεωρεί ότι του άνοιξε τα μάτια, του έμαθε πράγματα που στη χώρα μας εμφανίστηκαν αρκετά χρόνια μετά. «Ηταν το ερέθισμα για να καταλάβεις, μεγαλώνοντας, ότι αυτή η τέχνη έχει μεγάλη δυναμική. Μεγάλοι καλλιτέχνες θαυμάζουν

την ικανότητα αυτών των παιδιών που δημιουργούν τεράστιες τοιχογραφίες μέσα σε λίγες μέρες». Ρωτάω αν μπορεί το graffiti να γίνει καριέρα και απαντάει ότι το graffiti είναι καριέρα σε παγκόσμιο επίπεδο. «Σίγουρα δεν θα βγάλω τη χώρα μας εκτός, για τον λόγο ότι Ελληνες καλλιτέχνες αναγνωρισμένοι παγκοσμίως, όπως ο Στέλιος Φαιτάκης, ο Αλέξανδρος Βασμουλάκης, ο Κώστας Δαβάκης κά. ξεχώρισαν με το ταλέντο τους. Μπορεί τα έργα τους να μην έχουν πλέον την αισθητική του graffiti, αλλά είναι δικά μας παιδιά!». Ο Billy θέλει να πιστεύει ότι στην εποχή μας οι γκραφιτάδες κατάφεραν να βγάλουν τη ρετσινιά του βάνδαλου από πάνω τους. «Βέβαια, πρέπει να σημειώσουμε ότι η τέχνη μας έχει διαφορετικά είδη προβολής που άνετα δημιουργούν αρνητικές εντυπώσεις για το graffiti. Από την άλλη, πρέπει να υπάρχουν τα πάντα για να ισορροπεί η όλη κατάσταση, καλώς ή κακώς». Παραδέχεται ότι δεν γίνεται να αρέσουν πάντα αυτά που δημιουργεί, σέβεται την άποψη όλων και ας είναι αρνητική. Αντίθετα ίσως απ' ό,τι θα περίμενε κανείς, δεν έχει σκεφτεί πού θα ήθελε να κάνει το επόμενο έργο, αλλά χαίρεται όταν ένα εικαστικό του δίνει ευτυχία σε κάποιους ανθρώπους. «Δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα όταν μια οικογένεια σε επιλέξει να δημιουργήσεις κάτι στο σπίτι της! Είσαι ένα σημαντικό εργαλείο για αυτούς, μπορείς να ζωγραφίσεις τις σκέψεις τους. Γι' αυτό θα επέλεγα να έβαφα σε ορφανοτροφεία, επειδή θέλω ν' αλλάξω τον χώρο που ζουν όλα αυτά τα παιδιά, να τον έκανα παραμυθένιο. Νομίζω ότι θα με γέμιζε αρκετά το συγκεκριμένο concept». Οσον αφορά στο graffiti στην Ελλάδα, παρατηρεί ότι ήρθε με μεγάλη καθυστέρηση στη χώρα μας. Παρόλα αυτά, όπως σημειώνει, οι Ελληνες graffiti artists δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους ξένους, ότι διαθέτουμε πολλά δυνατά χέρια που μπορούν άξια να σταθούν δίπλα σε οποιοδήποτε μεγάλο όνομα. «Το πράγμα ανεβαίνει παρά την οικονομική κατάσταση που ζούμε και ο καθένας προσπαθεί να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί. Πλέον, τα μυαλά άνοιξαν παρατηρώντας ότι υπάρχουν πολλές και διαφορετικές τοιχογραφίες σε επιχειρήσεις, σπίτια, στούντιο, και προσόψεις κτιρίων σε όλη την Ελλάδα», λέει και προσθέτει ότι το στοιχείο αυτό είναι μόνο θετικό επειδή υπάρχει δουλειά εκεί έξω για αρκετούς καλλιτέχνες του χώρου. Θαυμάζει όλους τους παλιούς φίλους του που συνεχίζουν να είναι ενεργοί μέχρι σήμερα. Ακόμα, θαυμάζει αρκετούς από τη νέα γενιά που νιώθουν τόσο πολύ αυτό που κάνουν, που του θυμίζουν το εαυτό του. «Το μόνο που έχω να πω είναι keep on the good work guys!». Θέλω να μάθω τι συμβαίνει με την «ανωνυ-

μία» των καλλιτεχνών που χαρακτηρίζει το χώρο και μου εξηγεί πως όλοι έχουν ένα ψευδώνυμο, ότι είναι το άλφα και το ωμέγα. «Βασικά, νομίζω ότι αυτό το μυστήριο του ποιος κρύβεται πίσω από μια υπογραφή είναι αρκετά ενδιαφέρον. Ο δρόμος μας βαπτίζει με τον δικό του τρόπο, είναι κώδικας επικοινωνίας και μου αρέσει». Πιστεύει ότι το βήμα που έκανε η Στέγη είναι πολύ καλό για την κοινότητα των γκραφιτάδων. Αναφέρει, επίσης, ότι όλα αυτά τα χρόνια υπήρχαν αρκετοί παράγοντες που στήριξαν τους δημιουργούς και την τέχνη τους με οργάνωση εκθέσεων, φεστιβάλ, μεγάλες τοιχογραφίες κλπ. «Η Στέγη είναι ο πρώτος μεγάλος φορέας που αποφάσισε να δώσει ένα μεγάλο χρηματικό ποσό στήνοντας μια τέτοια έκθεση για να δείξει στο ευρύ κοινό ότι αυτό που κάνουμε έχει αξία, όπως γίνεται σε κάθε μέρος του πλανήτη» λέει. «Ηρθε η ώρα να αρχίσουν και στη χώρα μας οι φορείς της τέχνης να ακολουθούν τις κινήσεις που κάνει κάθε όμοια επιχείρηση παγκοσμίως, αγκαλιάζοντας το graffiti και τη δυναμική που έχει. Πραγματικά, οι μέρες που δημιουργούσαμε στη Στέγη ήταν πανέμορφες, όλοι ήρθαμε πιο κοντά, με πολλή δουλειά από όλα τα παιδιά και όμορφες αναμνήσεις. Ενα μεγάλο ευχαριστώ σε όλη την ομάδα της Στέγης που έτρεξε όλο αυτό το project και να θυμάστε τον κανόνα που ισχύει στη χώρα μας: 'όταν κάποιος κάνει την αρχή, λίγο αργότερα ακολουθούν και οι υπόλοιποι'. Το graffiti ανοίγει ορίζοντες, είναι η αφορμή για το πώς εξελίσσεται μελλοντικά ο κάθε καλλιτέχνης που ανήκει στην συγκεκριμένη κουλτούρα. Ενα μεγάλο “YO” σε όλους τους παλιούς μου φίλους εκεί έξω, αναμένουμε το βιβλίο του φίλτατου Tuiyo που θα βάλει κάποια πράγματα στην θέση τους, και θα μάθει τελικά η νέα γενιά την πραγματική ιστορία του ελληνικού graffiti scene! Thank you all». Ενας άλλος καλλιτέχνης που παίρνει μέρος στην έκθεση είναι ο Zamie που άρχισε ν' ασχολείται με τα εικαστικά παράλληλα μόλις ξεκίνησε τη φοίτησή του στο ΤΕΙ Φωτογραφίας και Οπτικοακουστικών Τεχνών στην Αθήνα. Εκεί άρχισε να τον ενδιαφέρει η εικόνα ως μέσο αντίληψης των ανθρώπων, κάτι που -όπως λέει- το έλαβε ως ερέθισμα προκειμένου να ξεκινήσει εκείνο το οποίο θα ικανοποιούσε πλήρως αυτό που σκεφτόταν και να αποτυπωθεί σε μία εικόνα. «Ετσι άρχισα να ζωγραφίζω αυτά που θέλω να βλέπω, μέσα από τη δική μου οπτική γωνία» μου εξηγεί. «Αυτό με έκανε να αισθάνομαι απελευθερωμένος από τις ανάγκες που πρέπει να πραγματοποιήσω είτε για μένα είτε για κάποιον άλλον με βάση τα πρότυπα της κοινωνίας». Ως προς τις δυσκολίες που συναντά στην τέχνη του, λέει ότι είναι κάτι που μεταβάλλεται πολύ εύκολα και πως ο οικονομικός παράγοντας δεν αποτελεί μια σταθερά. «Αλλωστε, τι είναι σταθερό πλέον στις μέρες μας σε ό,τι αφορά την ύλη;» αναρωτιέται και όχι άδικα.

Απρί λιος 2014

«Πιστεύω ότι στην Ελλάδα όλο αυτό που γίνεται μας δημιουργεί την ανάγκη να δημιουργούμε όλο και περισσότερο. Να ξεφύγουμε από βολικές καταστάσεις, να μπορεί να ακουστεί κάποιος με διαφορετικό τρόπο. Εχουμε αρκετά χρόνια βέβαια μέχρι να εξελιχθεί όλο αυτό το 'ψευτοσυντηριτικό' και να μπορούμε μέσω της έκφρασής μας να αλλάζουμε τα πράγματα προς το καλύτερο. Δεν είναι τυχαίο που αρκετοί καλλιτέχνες αναγνωρίζονται στο εξωτερικό». Ο Zamie δεν θαυμάζει στον χώρο κάποιον συγκεκριμένα, αλλά θαυμάζει αυτό που γίνεται όταν προσπαθεί κάποιος να εκφράσει κάτι μέσα από τη φαντασία του σε συνδυασμό με την αισθητική του πάνω σε αυτό. «Η έκθεση στη Στέγη ήταν μια ωραία ευκαιρία να δείξουμε, όλοι όσοι συμμετείχαμε, αυτό που είμαστε, αυτό που θέλουμε να δείξουμε μέσα από ένα χώρο αρκετά πολυσυζητημένο». Το συναίσθημα που είχε ο Ikear σαν παιδί την πρώτη φορά που βρήκe ένα σπρέι και το τελείωσε το ίδιο βράδυ γράφοντας στους τοίχους της γειτονιάς του, παραμένει μετά από χρόνια το ίδιο μέχρι και σήμερα όταν θα βγει έξω για βάψιμο. Δεν έχει σπουδάσει κάτι σχετικό, τελειώνει τις σπουδές του σαν χημικός μηχανικός κι ετοιμάζεται να φύγει στο εξωτερικό για μεταπτυχιακό και σπουδές σχετικά με τις τέχνες. Μιλώντας για τα θετικά και τα αρνητικά του graffiti, μου λέει ότι μπροστά στις τόσες εμπειρίες που αποκτά, τα μέρη που πηγαίνει, τους φίλους που έχει και εξακολουθεί να κάνει μέσα από την τέχνη του, οι όποιες δυσκολίες που ίσως προκύπτουν φαντάζουν πολύ μικρές. «Τα τελευταία χρόνια το graffiti διαδίδεται ταχύτερα και γίνεται σε κάποιες μορφές του πιο αποδεκτό. Απόρροια αυτού είναι το έργο ορισμένων writers να αναγνωρίζεται και να εκτιμάται» σχολιάζει σχετικά με την κριτική που δέχεται από διάφορους η κοινότητα. «Εφόσον είναι κάτι που ζει ως επί το πλείστον στον δρόμο, ο καθένας μπορεί να το δει και να εκφράσει τη γνώμη του. Το πιο σημαντικό για μένα είναι να χαίρομαι τη διαδικασία του κάθε βαψίματος, παρά να με απασχολεί το τελικό αποτέλεσμα. Αναμενόμενο και λογικό ορισμένοι να μην το θεωρούν ως τέχνη, επειδή είναι κάτι καινούργιο και πολύ διαφορετικό σε σχέση με αυτό που έχουμε συνηθίσει να προσδιορίζουμε μέχρι σήμερα σαν τέχνη». Πώς βλέπει τον εαυτό του μετά από μερικά χρόνια στο χώρο; «Δεν συνηθίζω να σκέφτομαι πολύ μακριά. Ελπίζω να συνεχίζω να πηγαίνω για βάψιμο για πολλά χρόνια ακόμα» μου απαντά απλά και όταν τον ρωτάω αν μπορεί το γκράφιτι να γίνει καριέρα, λέει ότι «σαν διαδικασία να γράφεις το όνομα σου όπου και όποτε μπορείς, καθώς και να μελετάς τις προοπτικές των γραμμάτων δεν έχει καμία σχέση με την καριέρα, δηλαδή το να

καταφέρεις να ζήσεις απ' όλο αυτό». Θα ήθελε να συνεχίσει να ταξιδεύει όσο πιο πολύ μπορεί και ν' αφήνει πίσω του το όνομά του. Και αυτός έχει κάτι να πει για την ανάπτυξη του graffiti στη χώρα μας, όπως ότι κατά καιρούς πολλοί ασχολούνται, αλλά λίγοι έχουν διάρκεια κι ακόμα πιο λίγοι έχουν ποιότητα. «Μ' αρέσει η δουλειά ορισμένων ξένων writers, και γενικά εκτιμώ όσους έχουν ως κίνητρο την αγάπη τους για το άθλημα χωρίς να αποσκοπούν στην εφήμερη αναγνωρισιμότητα κι ό,τι αυτό επιφέρει. Οταν ξεκινάς το graffiti επιλέγεις κάποια γράμματα συνήθως, που αποτελούν το όνομά σου, στην πορεία μπορεί να χρησιμοποιείς κι άλλες λέξεις αλλά λίγο πολύ όλοι ξέρουν ότι είσαι εσύ. Επομένως δεν τίθεται θέμα ανωνυμίας, αυτός είσαι είτε βάφεις κάπου με άδεια είτε κάπου χωρίς». Αναφερόμενος στην έκθεση, λέει ότι τη βλέπει σαν μια κίνηση ώστε αυτό το τυχαίο που συναντάμε έξω στην πόλη να στριμωχθεί σ' ένα χώρο, και το κοινό, που ούτως η άλλως έχει πρόσβαση σ' αυτό, να το εξετάσει από μια διαφορετική οπτική γωνία. «Παρόλα αυτά το στοιχείο του δρόμου κι όσα συνεπάγεται, είναι δεδομένο ότι απουσιάζει. Εξω, στην πόλη, υπάρχει graffiti και street art. Συνδυασμός και των δύο υπάρχει στη Στέγη. Υπάρχουν σαφείς διαφορές: το ένα μπορεί να θεωρείται τέχνη του δρόμου αλλά το street art δεν είναι graffiti. Ξεκινώντας κανείς από το κλασικό graffiti σαν παιδί, είναι πιθανόν να καταλήξει και σε άλλες τέχνες, όπως για παράδειγμα ζωγραφική, φωτογραφία, γραφιστική, tattoo και κάπου εκεί μπαίνει το θέμα της καριέρας και του βιοπορισμού. Προσωπικά, μου αρέσει να έχω ξεκάθαρες όλες αυτές τις έννοιες στο μυαλό μου προκειμένου να ξέρω κάθε φορά που βρίσκομαι και πού πηγαίνω». Ο Ιkear (προσωρινό όνομα “tag” και project που έκανε τους εννιά μήνες που ήταν φαντάρος), είναι μέλος των ομάδων (crew) graffiti WFC, LCF, και PSGK. Ο Αλεξ (This is Opium), στην αρχή της συνομιλίας θέλει να ξεκαθαρίσει ότι το graffiti είναι ένας κώδικας που υπάρχει στον δρόμο, αντλεί την υπόστασή του από αυτόν και δεν μπορεί να λειτουργήσει αλλού ούτε να απομονωθεί. Κατά την] γνώμη του στη Στέγη είδαμε κυρίως τοιχογραφίες στις οποίες υπάρχουν βέβαια τα αντίστοιχα ερεθίσματα, αλλά δεν μπορούμε να μιλήσουμε για graffiti. Δεν έχει κάνει σχετικές σπουδές, αλλά πάντα τον

ευχαριστούσε να ζωγραφίζει και όπως λέει το να ζωγραφίζει έξω και σε μεγάλη διάσταση είναι ακόμα πιο απολαυστικό. Μεγαλύτερη δυσκολία (πέρα από πολλά πρακτικά προβλήματα) είναι γι' αυτόν η συνεχής αμφισβήτηση εαυτού και αποφάσεων. «Η ίδια αυτή δυσκολία» μου εξηγεί «καταλήγει να γίνεται και ευχαρίστηση μερικές φορές. Είναι μεγάλη ευχαρίστηση το να χτίζεις έναν φαντασιακό κόσμο στον οποίο μπορείς να χαθείς για λίγο». Θεωρεί την «αναγνώριση» της όλης σκηνής τα τελευταία χρόνια, περίεργη. «Αρκετά από αυτά που ήταν παράνομες 'μουτζούρες' μπαίνουν σε χώρους, προβάλλονται και πολύς κόσμος ενθουσιάζεται με αυτό το 'καινούργιο', “cool” “street” πράγμα. Αλλοι κοιτάνε να το εκμεταλλευτούν, άλλοι προσπαθούν να το προσεγγίσουν με ειλικρίνεια και σεβασμό. Προσωπικά χαίρομαι φοβερά όποτε αρέσει σε παιδάκια και τα θεωρώ αντίστοιχα τους καλύτερους κριτές. Είναι ανεπηρέαστα και ειλικρινή. Η κριτική είναι υποκειμενική. Ο καθένας ό,τι θέλει κάνει. Το όμορφο στη ζωγραφική είναι η απουσία κανόνων». Ο Αλεξ θέλει να συνεχίσει να ζωγραφίζει και να έχει κίνητρο, αλλά η καριέρα, ως έννοια λέει ότι «κλωτσάει». «Το να μπορεί από την άλλη κάποιος να επιβιώσει κάνοντας αυτό που αγαπάει και να διαδίδει τον φαντασιακό του κόσμο είναι κάτι παραπάνω από ευχάριστο. Χρόνια τώρα πολλοί έχουν στραφεί σε εφαρμοσμένες τέχνες ή στη δημιουργία τοιχογραφιών κλπ. με πολύ ωραίες δουλειές». Σε όσους αμφισβητούν ότι το graffiti είναι τέχνη απαντάει, αποστομωτικά, με την ερώτηση «τι είναι τέχνη;». Θα ήθελε να κάνει ένα γκράφιτι εκτός πόλης και με άλλα υλικά. Σε κάποιο χωριό, σε κάποιο δάσος, σε κάποια παραλία. «Για το πείραμα και την εξερεύνηση. Για τις καινούργιες αντιδράσεις. Εχει πολύ ενδιαφέρον και ως διαδικασία και ως αποτέλεσμα. Και ξαφνιάζει περισσότερο τον θεατή. Οποτε το έχω επιχειρήσει εκπλήσσομαι ευχάριστα». Σύμφωνα με τα λεγόμενά του στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί και ικανοί καλλιτέχνες, πολύ υλικό με ποικιλία και στον δρόμο και εκτός. Θαυμάζει όσους πειραματίζονται, όσους είναι ειλικρινείς και όσους αγαπούν το αντικείμενο. Ο πέμπτος της παρέας μας, ο Zek, είχε διάφορα ερεθίσματα στην παιδική του ηλικία, κυρίως στο εξωτερικό, αλλά η αφορμή για να ξεκινήσει ήρθε

Απρί λιος 2014

στην πρώτη γυμνασίου όταν ένας φίλος του εξήγησε περί τίνος πρόκειται. Σπούδασε αρχιτεκτονική και τότε κατάλαβε τον συσχετισμό. «Το graffiti είναι μια πολύπλευρη ασχολία και σίγουρα έχει τις δυσκολίες του. Μεγαλώνοντας, κατάλαβα τελικά ότι η ανεύρεση του χρόνου που θα ήθελες να διαθέσεις σε αυτό, είναι η μεγαλύτερη». Μου θυμίζει ότι μερικές φορές τα πράγματα πάνε στραβά, με διάφορες συνέπειες, είτε αυτές είναι νομικές κυρώσεις, είτε ακόμα και τραυματισμοί. Ομως, η αβεβαιότητα αυτή μεγιστοποιεί την ευχαρίστηση κατά την αίσια έκβαση ενός graffiti. Δεν πιστεύει πως υπάρχει αυτό που λένε ιδιαίτερη αναγνώριση, διότι κανείς σχεδόν δεν είναι εξοικειωμένος με την τέχνη που παραλλάσσει γράμματα για να παράγει εικαστικές συνθέσεις. «Η πλειοψηφία, ψάχνει να βρει πού είναι το τοπίο ή η προσωπογραφία και όταν καταλαβαίνει ότι δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, αδιαφορεί. Το graffiti ήταν και θα είναι γράμματα, όποιος δεν μπορεί να το καταλάβει και να το αποδεχθεί, ας ασχοληθεί με τις υπόλοιπες τέχνες. Το graffiti μπορεί να είναι τέχνη, βανδαλισμός, βανδαλισμός με τέχνη και άλλοι πολλοί συνδυασμοί, ανάλογα ποιος είναι ο σκοπός του καλλιτέχνη. Η απάντηση μου σε αυτούς που βλέπουν μόνο τη βανδαλιστική του πλευρά είναι να κοιτάξουν λίγο καλύτερα». Θα ήθελε η συλλογή με τα βαμμένα τρένα ανά τον κόσμο να μεγαλώνει όσο το δυνατόν περισσότερο με το πέρασμα των χρόνων. Οσο για το γιατί, απλά θέλει να το θεωρήσουμε ως την τρέλα ενός καλλιτέχνη. Θαυμάζει όσους έχουν φρέσκιες ιδέες στην εποχή που «όλα έχουν γίνει». Για την ανωνυμία πιστεύει ότι είναι προσωπικό θέμα του καθενός. «Για άλλους είναι θέμα ασφάλειας και για άλλους άποψη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι χωρίς όνομα δεν υπάρχει και αναγνώριση εκτός ελάχιστων παραδειγμάτων που όμως έχουν κάνει τη διαφορά». Η έκθεση, οι καλλιτέχνες, τα έργα τους, οι ιδέες τους και η κουβέντα μας είναι, για μένα προσωπικά, μια συγκλονιστική αποκάλυψη που χωράει και μιλάει παντού, στους δρόμους ή αλλού, αλλά προπάντων στην καρδιά μας.

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Τα πάντσερ των ποδηλάτων Η ιδέα είναι απλή: αφού υπάρχουν τρίτροχα σκούτερ, γιατί να μην υπάρχουν και τρίτροχα ποδήλατα; Ξεπερνώντας την προφανή απάντηση «επειδή είναι αντιαισθητικά», η εταιρεία Rungu αποφάσισε να κάνει και αυτή το… απονενοημένο βήμα, λανσάροντας δύο μοντέλα με μία ρόδα πίσω και δύο μπροστά: το Juggernaut και το Kilimanjaro. Ta ποδήλατα αυτά χρησιμοποιούνται κυρίως offroad, ιδιαίτερα σε αμμώδεις

παραλίες και χιονισμένες περιοχές. Είναι μάλιστα ιδανικά στη μεταφορά ογκωδών αντικειμένων. Η δυνατότητα αυτή οφείλεται στα χοντρά λάστιχα που διαθέτουν, τα οποία εξασφαλίζουν καλύτερη πρόσφυση. Παράλληλα, το βάρος τους διατηρείται σε χαμηλά επίπεδα, χάρη στο αλουμινένιο πλαίσιό τους.

Πρωτότυπες γεύσεις Βαρέθηκες τις κοινότοπες γεύσεις στα γλειφιτζούρια; Αντιπαρέρχομαι το γεγονός ότι σου αρέσει το συγκεκριμένο είδος γλυκίσματος και σου εφιστώ την προσοχή στην εταιρεία Lollyphile, η οποία έχει ανάγει την καινοτομία στα γλειφιτζούρια σε.. τέχνη! Ανάμεσα στα προϊόντα της θα βρεις γλειφιτζούρια με γεύση κρασιού, μητρικού γάλακτος (ω, ναι), ροκφόρ, αλλά και αψεντιού. Τελευταίο κομμάτι στη συλλογή της εταιρείας, είναι το γλειφιτζούρι με γεύση μπίρας.

www.riderungu.com www.lollyphile.com

Δίας γραφείου

Masters of design

Τούρμπο ανελκυστήρας

Ο Δίας είναι ένας από τους πιο εντυπωσιακούς πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος: ένας τεράστιος αέριος γίγαντας με επικών διαστάσεων καταιγίδες - και ασφαλώς το πελώριο κόκκινο μάτι που ξεχωρίζει στο νότιο ημισφαίριο. Για να δεις τις εκπληκτικές λεπτομέρειες του πλανήτη θα χρειαστείς ένα ισχυρό -και ακριβό- τηλεσκόπιο. Ή απλά μπορείς να αγοράσεις το Jupiter Solar Spinning Globe. Πρόκειται για μία μίνι εκδοχή του Δία μέσα σε μία διάφανη ακρυλική σφαίρα, η διάμετρος της οποίας δεν ξεπερνά τα 11,5 εκατοστά. Παρά την απουσία καλωδιών, η σφαίρα μπορεί να περιστρέφεται για πάντα χάρη σε μία σειρά ηλιακών κυττάρων που είναι εγκατεστημένα στη βάση της, τα οποία τροφοδοτούν έναν ενεργειακά αποδοτικό μηχανισμό κίνησης. Η τιμή της κυμαίνεται στα 105 ευρώ.

Πιστό στο ετήσιο ραντεβού του, το Design Museum του Λονδίνου ανακοίνωσε τα επτά αντικείμενα που ξεχώρισαν την προηγούμενη χρονιά για το υπέροχο ντιζάιν τους. Στην κατηγορία Αρχιτεκτονική επικράτησε το πανάκριβο Heydar Aliyev Centre (προς τιμή του επί δεκαετία προέδρου του Αζερμπαϊτζάν), το οποίο «με τους κυματισμούς και τις πτυχώσεις του μετέτρεψε μία επιφάνεια σε ένα αρχιτεκτονικό τοπίο που επιτρέπει μία πληθώρα λειτουργιών». Τη διάκριση στην κατηγορία Μεταφορές κέρδισε το Volkswagen XL1, το οποίο πέραν του σχεδιασμού που μπορεί να κινηθεί με ταχύτητα 100 χλμ. ανά ώρα με μόλις 8,4 ίππους. Στην κατηγορία της γραφιστικής ξεχώρισε το “Drone Shadows”, «μία σειρά installations-περιγράμματα μη επανδρωμένων αεροσκαφών (σε κλίμακα 1:1) σε ελεύθερους χώρους στη Βρετανία, την Τουρκία, τις ΗΠΑ και τη Βραζιλία». Ακόμη, ως πιο ντιζαϊνάτο προϊόν επιλέχθηκε το Seaboard Grand, των Roland Lamb και Hong-Yeul Eom. Πρόκειται για ένα αρμόνιο, το οποίο στην ουσία αποτελεί «μία απαλή, συνεχή επιφάνεια».

Οταν ακούς το όνομα Hitachi, πιθανότατα να σου έρχεται στο μυαλό κανένα κλιματιστικό, καμία τηλεόραση, άντε, κανένας σκληρός δίσκος. Ο ιαπωνικός κολοσσός, όμως, ασχολείται με πολλά περισσότερα. Για παράδειγμα, ετοιμάζεται να εγκαταστήσει στον ουρανοξύστη CTF Finance Centre (το πανέμορφο κτήνος που δεσπόζει στα δεξιά της φωτογραφίας) στην Καντόνα της Κίνας τον ταχύτερο ανελκυστήρα του κόσμου. Ή, πιο συγκεκριμένα, δύο από δαύτους. Η νέα Ferrari των ασανσέρ θα έχει τελική ταχύτητα περίπου 72,4 χλμ. ανά ώρα, διαλύοντας το υφιστάμενο ρεκόρ που κατέχει η Toshiba, με έναν ανελκυστήρα που «τελικιάζει» στα 61,1 χλμ. ανά ώρα (και είναι εγκατεστημένος σε έναν ουρανοξύστη στην Ταϊπέι, την πρωτεύουσα της Ταϊβάν). Αν λοιπόν αναλογιστείς ότι το CTF Finance Centre έχει ύψος 530 μέτρα και εάν υποθέσουμε ότι δεν θα υπάρχει κανένας ενοχλητικός τύπος που θα πατήσει το κουμπί του ανελκυστήρα σε κάποιον ενδιάμεσο όροφο, μπορείς να φτάσεις από το ισόγειο στον τελευταίο όροφο σε 45 μόλις δευτερόλεπτα. Τώρα εάν πάθεις βέρτιγκο από τα πολλά G, αυτό είναι άλλη ιστορία.

www.thinkgeek.com

designmuseum.org

www.hitachi.com

Απρίλιος 2014

Εγινε... σκόνη Το προϊόν που ακολουθεί δεν ανήκει αυστηρά στην κατηγορία «γκάτζετ». Μπορείς όμως να το κουβαλάς μαζί σου και να το χρησιμοποιείς για την ψυχαγωγία σου. Ο λόγος για το αλκοόλ σε σκόνη που κατάφεραν να κατασκευάσουν ορισμένα καϊνάρια στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Το προϊόν τους που φέρει την ονομασία Palcohol καλείται τώρα να περάσει έναν πρωτοφανή γραφειοκρατικό γολγοθά. Και αυτό γιατί η αρμόδια αρχή (Alcohol and Tobacco Tax and Trade Bureau - TTB) έδωσε... κατά λάθος άδεια διάθεσης του Palcohol, για να την αποσύρει λίγο αργότερα. Αν τελικά κυκλοφορήσει το προϊόν είναι σίγουρο ότι δεν θα περάσει απαρατήρητο στην αγορά, αφού με μία μικρή ποσότητα στην τσέπη σου το μόνο που θα χρειαστείς για να κάνεις κεφάλι, είναι λίγο νερό ή αναψυκτικό για να διαλύσεις τη σκόνη. Απλά σε περίπτωση τελικά που κυκλοφορήσει στην αγορά, φρόντισε να τοποθετείς σε διαφορετικά ντουλάπια το Palcohol και το γάλα σε σκόνη του μωρού σου. Για ευνόητους λόγους...

Κινούμενος Λεβιάθαν Στις 26 Απριλίου συμπληρώθηκαν 28 χρόνια από το ατύχημα του Τσέρνομπιλ και κάτι κινείται στην Ουκρανία για την αποτροπή της επανάληψης ενός πυρηνικού εφιάλτη. Μια διεθνής κοινοπραξία ετοιμάζει τη μεγαλύτερη κινούμενη κατασκευή του κόσμου, μία ατσάλινη αψίδα ύψους 91 μέτρων και βάρους 32.000 τόνων. Η δομή μοιάζει λίγο με τη σκηνή του Terravibe, όμως δεν θα χρησιμοποιηθεί για να φιλοξενήσει ροκ σταρ του διαμετρήματος του Οζι.

Οταν ολοκληρωθεί, θα συρθεί σιγά-σιγά στον τόπο του ατυχήματος και θα σκεπάσει τη «σαρκοφάγο», η οποία καλύπτει τα συντρίμμια του Αντιδραστήρα 4 και η οποία κινδυνεύει να καταρρεύσει. Γιατί κινητή κατασκευή; Τα επίπεδα ραδιενέργειας γύρω από τον αντιδραστήρα είναι τόσο μεγάλα, που είναι αδύνατον να δουλέψουν κοντά σε αυτόν άνθρωποι. www.gizmodo.com

www.palcohol.com

Κράνος με τα όλα του

Μικρός συνεπιβάτης

Αν το μπάτζετ σου για τα παιχνίδια του κανακάρη σου είναι περιορισμένο, η Perpetual Kid έχει μία οικονομική πρόταση για ένα κουνιστό αλογάκι. Το Knee Horsey είναι ουσιαστικά ένα κεφάλι αλόγου, το οποίο εφαρμόζει με ιμάντες στο γόνατό σου. Φορτώνεις και τον μικρό πάνω στον μηρό σου, αρχίζεις να τον κουνάς πέρα-δώθε et voilà!

Η σειρά κινουμένων σχεδίων «M.A.S.K.» («Οι μάσκες») παρουσίαζε τις περιπέτειες μίας επίλεκτης ομάδας πρακτόρων, οι οποίοι αποκτούσαν εξαιρετικές δυνάμεις κάθε φορά που φορούσαν τα υπερ-εξελιγμένα κράνη τους. Τα κράνη αυτά έχουν φοβερή ομοιότητα με το C-Thru. Πρόκειται για ένα κράνος για πυροσβέστες, το οποίο μπορεί να λύσει τα χειρότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι τελευταίοι σε συνθήκες πυρκαγιάς. Πρώτον, έχει ενσωματωμένο αναπνευστήρα, προκειμένου ο διασώστης να είναι σε θέση να αναπνέει με άνεση, ακόμα και σε συνθήκες ασφυξίας. Δεύτερον, το σύστημα θερμικής απεικόνισης εξασφαλίζει πλήρη ορατότητα στον πυροσβέστη, ακόμα και ανάμεσα στους πιο πυκνούς καπνούς. Το C-Thru στέλνει επίσης δεδομένα σχετικά με τον περιβάλλοντα χώρο, αλλά και βίντεο στην υπόλοιπη ομάδα διάσωσης (οι πληροφορίες αποτυπώνονται στη ζελατίνα του κράνους χάρη στην τεχνολογία HUD), ούτως ώστε να έχουν όλοι μία πλήρη εικόνα της κατάστασης που επικρατεί. Τέλος, το κράνος διαθέτει ένα σύστημα φιλτραρίσματος ήχων, το οποίο επιτρέπει σε αυτόν που το φοράει να ακούει πιο δυνατά τους πιο σημαντικούς από αυτούς (πχ. τις φωνές ενός θύματος).

Το να πηγαίνεις εκδρομές με το παιδί σου και να του δείχνεις καινούργια μέρη είναι ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που θα κάνεις ως γονέας. Για να κάνεις όμως κάτι τέτοιο, πρέπει να κάνεις ολόκληρη μετακόμιση, μια και τα παιδιά δεν χαρακτηρίζονται από αυτό που λένε οι αγγλοσάξονες «low maintenance». Σε αυτό το πρόβλημα των logistics αποφάσισε να παρέμβει η Volvo, παρουσιάζοντας το inflatable car seat. Πρόκειται για ένα φουσκωτό καρεκλάκι αυτοκινήτου, το οποίο όταν δεν χρησιμοποιείται μπορεί να αναδιπλωθεί και να αποκτήσει διαστάσεις ενός απλού σακιδίου. Το καρεκλάκι συνοδεύεται ασφαλώς από όλες τις απαιτητικές προδιαγραφές ασφαλείας που θέτει η σουηδική αυτοκινητοβιομηχανία. Θα χρειαστεί ωστόσο να κάνεις λίγη υπομονή, αφού προς το παρόν βρίσκεται ακόμα σε στάδιο concept.

www.perpetualkid.com

www.behance.net

www.volvocars.com

Σούζα τ' αλογάκι

Κείμενο: Πόπη Διαμαντάκου*

Η πόλη είμαστε εμείς Ονειρεύομαι μια Αθήνα με ανοιχτούς ορίζοντες, συμβολικούς και πραγματικούς, όπως τη θέλει έτσι κι αλλιώς η έξοχη γεωγραφική της θέση, να έχει έξοδο και θέα στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας, όπως ήταν πριν μπαζώσει την παραλία η χούντα για να εγκλωβιστεί το βλέμμα των πολιτών στον κλοιό των κιτσάτων ξενυχτάδικων που φύτρωσαν σαν κάστρα αυθαίρετα στον αιγιαλό. Ευτυχώς ανοίγει και πάλι ο ορίζοντας, συμβολικά και ουσιαστικά, με το έξοχο Κέντρο Πολιτισμού στο Δέλτα (Λυρική, Εθνική Βιβλιοθήκη, Πάρκο κλπ.), ευεργετική δημιουργία ιδιωτικής πρωτοβουλίας του ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος και τη σταδιακή ανάπλαση ολόκληρης της παραλίας, που έχει γίνει φιλόξενη, προσβάσιμη. Ναι, η ¶ÅÊ¿ÊÒçÏÃÒçË¹ÇÃÒ ç¹ËÑÒçÏÃÒç¼Å¸ÕÀÄrç¹ËÑÒç¼Å¸ÕÀÄçÎÀçà¸¼ç πρωτεύουσα από τις ελάχιστες -αν όχι τη μοναδική στην Ευρώπη-, όπου μπορεί κανείς να κολυμπήσει σε μικρή απόσταση από το κέντρο της. Και πίσω, την ίδια την πόλη, ναι, την ονειρεύομαι να εξελίσσεται αρμονικά και ειρηνικά, με τους κατοίκους της να έχουν αυτοπεποίθηση και να μπορούν να συνεργαστούν για την καλύτερη αισθητική της γειτονιάς τους, για τη βελτίωση της δικής τους καθημερινότητας. Το απέδειξε η πλατφόρμα του ΣυνΑθηνά του Δήμου Αθηναίων, η οποία συνένωσε πολίτες και ομάδες με δημιουργικές ιδέες, πολίτες ανεξαρτήτως «δημοτικού χρώματος», γιατί δεν απευθύνεται μόνον στους ψηφοφόρους του νυν δημάρχου Γιώργου Καμίνη, αλλά σε όλους όσοι έχουν ιδέες και είναι δραστήριοι, χωρίς αποκλεισμούς και προτιμήσεις. Σπουδαίο βήμα για την πρόοδο των αντιλήψεων και του δημοκρατικού φρονήματος των δημοτών. Ονειρεύομαι μια Αθήνα που αποκτά τη θέση της στην Ευρώπη και τον κόσμο χωρίς να περιμένει καμία «ευεργεσία» από την κεντρική κυβέρνηση της χώρας, όταν παραμονές εκλογών αλιεύει ψηφαλάκια για ευνοούμενούς της δημάρχους. Μια Αθήνα αυτοδύναμη και αυτεξούσια για να διαχειρίζεται τα χρήματα των δημοτών για δικό τους όφελος. Εκείνη την Αθήνα που τα πάρκα και οι πλατείες της αναπλάθονται με όλους τους κανόνες της νομιμότητας και της σύγχρονης αισθητικής και αποδίδονται στους κατοίκους να χαρούν ελεύθεροι τη χρήση τους. Εκείνη την Αθήνα που δεν θα συμβολοποιούνται και ιδεολογικοποιούνται δημόσιοι χώροι της (Αγιος Παντελεήμονας, βίλα Αμαλία κλπ.) για να ανήκουν σε μπλε, κόκκινους, μπορντώ ή δεν ξέρω τι άλλο, δημιουργώντας πολεμικές εστίες στον ιστό της πόλης, διχάζοντας τους κατοίκους, εκβιάζοντάς τους να χωριστούν σε παρατάξεις και ομάδες και εκφασίζοντας εν τέλει την καθημερινότητα των αθηναίων με τον φόβο να κυριαρχεί σε κάθε τους βήμα. Ονειρεύομαι την Αθήνα του μέλλοντος που δεν θα αφήνει χώρο για γκρίζες σκιές του φασισμού και όπου οι κάτοικοι θα είναι περήφανοι για τον υψηλό πολιτισμό της

πόλης τους, περήφανοι για τα μουσεία, το Μουσείο της Ακρόπολης αλλά και το ολοκαίνουργιο μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, που στεγάζει η πρωτοποριακή ανάπλαση του παλιού κτιρίου Φιξ. Δυο από τα σημεία-σύμβολα της ιστορικότητας και της εξέλιξης της πόλης στο χρόνο. Ονειρεύομαι μια Αθήνα που θα έχει φροντισμένο τον υπέροχο Εθνικό της Κήπο και θα τον αξιοποιεί για εκθέσεις έργων και πολιτιστικά δρώμενα, όπως γίνεται και σε παρόμοιους χώρους άλλων μεγάλων πόλεων του κόσμου και όπου ο περίπατος αθηναίων και επισκεπτών δεν θα προσφέρει μόνον την απόλαυση της ησυχίας μέσα σε περιβάλλον κατάφυτο, αλλά και απόλαυση καλλιτεχνική και γνωριμία με τις τέχνες. Ναι, αυτή τη λειτουργία του Εθνικού Κήπου ονειρεύομαι και δεν φοβάμαι ότι θα κοπούν δέντρα και ότι θα εμποδίσουν τα γλυπτά τη βόλτα των αθηναίων, αντιθέτως, πιστεύω ότι θα γεμίσει ο κήπος ζωή και θα πάρει μορφή πιο σύγχρονη από εκείνη των παιδικών μας χρόνων, με τα παπάκια της μισοβουρκώδους λιμνούλας, που τα χαζεύαμε να κάνουν βουτιές αναζητώντας την μπουκίτσα από το κουλουράκι μας. Χρειάζονται πολλά περισσότερα τα σημερινά παιδιά, τα χρειαζόμαστε κι εμείς. Κάθε άλλο παρά ταμπού θεωρώ τη συνεργασία του Δήμου με την ιδιωτική πρωτοβουλία για την εξέλιξη και τη βελτίωση της αισθητικής της πόλης. Ονειρεύομαι μια Αθήνα ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, πολύχρωμη, πολύμορφη, κέντρο πολιτισμού και τουρισμού, γαστρονομικό παράδεισο με τραπεζάκια έξω, αλλά με φροντισμένα τα όριά τους και το ωράριο της φασαριόζικης λειτουργίας τους για να είναι όλοι ικανοποιημένοι, μια Αθήνα με το κέντρο της να σφύζει από ζωή και τις γειτονιές της να κρατούν το χρώμα και τους κατοίκους τους, με τους πιο αδύναμους κοινωνικά κατοίκους της φροντισμένους από ειδικά προγράμματα, που θα τους εξασφαλίζουν τον αυτοσεβασμό, μια Αθήνα που θα τιμά την ιστορία και τη μνήμη της από τότε, τα χρόνια τα αρχαία, όταν ήταν το κέντρο του κόσμου και είχε βωμούς αφιερωμένους σε όλους τους γνωστούς τότε θεούς, τους δικούς της και όποιου ξένου ζητούσε τη φιλοξενία της, ως και βωμό στον «άγνωστο θεό», σαν ύψιστη απόδειξη του δημοκρατικού πολιτισμού της. Και αυτή είναι μια Αθήνα που μπορούμε να φτιάξουμε εμείς, οι κάτοικοί της με την ψήφο μας μεθαύριο, αλλά και την καθημερινή μας συμπεριφορά και προσφορά. *Η Πόπη Διαμαντάκου είναι υποψήφια δημοτική σύμβουλος με τον συνδυασμό του Γ. Καμίνη.