Metropolis Free Press 05.04.13 by Metropolis

05-11.04.2013

Αρχιτεκτονική των ήχων Η Νάντια Σουφλή φιλοξενείται στην οικογένεια των Brothers in Plugs

ΦΥΛΛΟ 1023

Θρίλερ αρωματικό Η επιστροφή της Ολγας Μαλέα ιντριγκάρει τον Δημήτρη Χαλιώτη

Parlez-vouz Francais? Ελάχιστα χρήματα και πολλή φαντασία στο 2ο γαλλικό Low Budget Festival

Metropolis www.metropolispress.gr

Διασκεδαστές με συνεί δηση Οι B Ο Burger PProject j ανατρέπουν έ τις μουσικές έ ισορροπίες ί

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο (σελ. 4)

Index

Αθήνα...10

Λεοντάρης...33

Η Μαρία Μαρκουλή καταγράφει τα κινηματογραφικά σενάρια που γεννάει η πόλη

Σκηνοθετεί το έργο του Ζοέλ Πομερά «Κύκλοι/Ιστορίες» για την ομάδα Κανιγκούντα

Burger Project...26

Μαλέα...34

Εμφανίζονται στο Gagarin και μυούν το κοινό τους στην υψηλή διασκέδαση

Το ψυχολογικό της θρίλερ έχει άρωμα... ματζουράνας

Γεωπονικό...28

Μέγαρο...36

Το Θερμοκήπιο Καλλωπιστικών Φυτών του πανεπιστημίου στα στοργικά χέρια της Βάσως Ζωγοπούλου

Μετάβαση σε μια νέα εποχή γεμάτη τέχνη και συνεργασίες

Θέατρο...30

Retropolis...37

To Low Budget Festival μιλάει... γαλλικά για δεύτερη χρονιά στο Ιδρυμα Κακογιάννη

Η Marina Satti και ο Tareq διασκευάζουν το «Αργοσβήνεις μόνη» του Βασίλη Τσιτσάνη

metamatic:taf...32

Brothers in Plugs...38

Ο χώρος τέχνης της Νορμανού και η διαδικτυακή του διάσταση

Τα αδέρφια Αρωνίδη σε αναμονή του καινούργιου τους EP

Mstories 64 Η Ολγα Μαλέα αφήνει την κωμωδία για χάρη του θρίλερ, το δεύτερο «Low Budget Festival μιλάει... γαλλικά» και επιστρέφει στο Ιδρυμα Κακογιάννη, μια συναυλία για καλό σκοπό πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα εκδηλώσεων του «Φάρου Τυφλών της Ελλάδας», ο Γιάννης Μόσχος παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το «Κουρέλι» του Ντένις Κέλι και οι Ενα Βήμα Μπροστά απογειώνονται για Λουξεμβούργο... Στον Εθνικό Κήπο...

METROPOLIS

metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr] : Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr] : Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Αργυρώ Μποζώνη, Βασίλης Νέδος, Γιώργος Παπαστογιαννούδης, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr] : Βάσια Αναγνωστοπούλου, Δάφνη Ανέστη, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Σταύρος Πετρόπουλος, Shutterstock, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr] : Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου / Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr] : Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

Αυτό είναι ένα QR Code! Αν είστε τακτικός αναγνώστης της εφημερίδας μας, θα έχετε προσέξει ότι υπάρχει ένα τέτοιο, λίγο μικρότερο, στην αρχή κάθε θέματος ή συνέντευξης που φιλοξενείται στις σελίδες μας. Eχετε έξυπνο κινητό τηλέφωνο; Αν ναι, μπορείτε να το σκανάρετε (αν δεν ξέρετε πώς γίνεται αυτό, επισκεφθείτε τη διεύθυνση bit.ly/Yar22Y για να κατεβάσετε μια εφαρμογή scan για το κινητό σας) και έτσι να ανακαλύψετε το επιπλέον αποκλειστικό περιεχόμενο που προσφέρει στους αναγνώστες της η “Metropolis”.

Τι σημαίνει αποκλειστικό περιεχόμενο; Περισσότερες φωτογραφίες, βίντεο, τραγούδια, ό,τι φαντάζεστε και κάνει την εμπειρία του να διαβάζετε την εφημερίδα μας πιο ενδιαφέρουσα, πιο διαδραστική, πιο προσωπική. Αν και μπορείτε να διαβάσετε όλα τα θέματα της εφημερίδας μας και στο website μας, στη διεύθυνση www.metropolispress. gr, το υλικό που κρύβεται πίσω από το QR Code δεν είναι διαθέσιμο από το site μας.

Είναι ένα δώρο από εμάς σε εσάς, τους αναγνώστες μας. Γιατί, όσο και αν αγαπάμε την καινούργια τεχνολογία και το internet, μερικά πράγματα δεν θα χάσουν ποτέ τη γοητεία τους, όπως το ξεφύλλισμα μιας φρεσκοτυπωμένης εφημερίδας. Εστω και με ένα smartphone στην τσέπη.

Οι μέρες της αφθονίας μου

05 -11.04. 2013

Τρία περιστατικά της εβδομάδας που πέρασε Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr

Μπαίνω σε ένα βιβλιοπωλείο για να ψωνίσω. Δεν ξέρω τι, ό,τι μου φανεί ενδιαφέρον. Κάνω μερικούς γύρους και χαζεύω τις νέες εκδόσεις, την κλασική λογοτεχνία, την ελληνική, την ξένη, τα αστυνομικά, τα λευκώματα, το ράφι της ιστορίας, της πολιτικής, της ψυχολογίας. «Η ποίηση;» ρωτάω στο ταμείο. «Κάτω», μου απαντάει μια κοπέλα χαμογελώντας αμήχανα, «με τα παιδικά». Και όντως, στο υπόγειο, κάπου ανάμεσα σε βιβλία με χοντρά εξώφυλλα με αρκουδάκια, δίπλα από παζλ προσχολικής ηλικίας και λούτρινα ζωάκια, ξεχωρίζω ένα ράφι με καμιά 20αριά βιβλία ποίησης. Δεν είχε προφανώς κανέναν δόλο ο βιβλιοπώλης που «έριξε» την ποίηση στο υπόγειο. Αν δεν ψωνίζει κανείς, τι να την κάνει επάνω; Γιατί να του τρώει χώρο; Αλλά, όπως γράφει και η Σιμπόρσκα, «η Αλήθεια ξεκολλάει απ’ τον βυθό κι απαλά φτάνει στην επιφάνεια». Προσωπικά την εμπιστεύομαι. Στη στάση του λεωφορείου όπου περιμένω τα πρωινά, βρίσκω κολλημένο, δυο με τρεις φορές την εβδομάδα, ένα απόκομμα εφημερίδας. Πάντα στο ίδιο ακριβώς σημείο, προφανώς κολλημένο απ’ τον ίδιο άνθρωπο. Είναι κάποιο άρθρο ή καμιά φορά και μια ολόκληρη σελίδα. Μερικά σημεία είναι υπογραμμισμένα με φωσφορούχο μαρκαδόρο. Τουλάχιστον αυτά, τα υπογραμμισμένα, τα διαβάζω πάντα. Για να ξοδέψω λίγο χρόνο περιμένοντας, αλλά και από πραγματικό ενδιαφέρον για τις επιλογές του μυστηριώδη αγνώστου. Το περιεχόμενο των

κειμένων μονοπωλείται από απόψεις ή ειδήσεις που σχετίζονται με την οικονομική και την πολιτική κατάσταση της χώρας. Σε μια εποχή που χάρη στο ίντερνετ το να εκφράζεσαι δημόσια είναι το πιο εύκολο πράγμα, υπάρχει ένας άνθρωπος στη γειτονιά μου που προτιμάει να επικοινωνεί αφήνοντας σημειώματα στη στάση του λεωφορείου. Είναι μεταβατικό το στάδιο ή απλώς η απόγνωση μεγαλώνει; Στην πλατεία έχει στηθεί ένα πρόχειρο διπλό. Δυο τέρματα με νοητά δοκάρια, μια αερόμπαλα πηγαινοέρχεται, μερικά ζευγάρια αναψοκοκκινισμένα μάγουλα από αγόρια 5 έως 10 χρόνων τρέχουν άναρχα προσπαθώντας να πετύχουν ένα γκολ. Κάποια στιγμή η μπάλα χτυπάει στο χέρι ενός απ’ τους μικρούς παίκτες. «Ακούσιο!» φωνάζει ενστικτωδώς, προσπαθώντας να γλιτώσει την παράβαση. Μπόμπιρας 70 πόντων και ήξερε τι θα πει ακούσιο; Λογικά είχε παπαγαλίσει τη λέξη από την τηλεόραση. Πολύ κλασική στιγμή, τη θυμάμαι από όταν έπαιζα και εγώ ποδόσφαιρο στο σχολείο, με το που χτυπούσε η μπάλα σε κάποιο χέρι, με παβλοφική συνέπεια ακουγόταν το επιχείρημα του μη ηθελημένου. Κάπως έτσι μεγαλώσαμε. Ακούσια, δικαιολογώντας τα αδικαιολόγητα, μηχανικά, κυνηγώντας την ευκαιρία για κάποιο γκολ, κάποια πρόχειρη χαρά.

Ματιές

The Greek Salad Πριν από λίγες ημέρες προέκυψε ένα θέμα με τις άπειρες θεατρικές σκηνές που έχουν ξεπηδήσει τα τελευταία χρόνια και την πρόθεση του Δήμου Αθηναίων να καθαρίσει το τοπίο σε σχέση με τις προϋποθέσεις λειτουργίας. Σωστό; Σωστό! Αλλά κανένα κράτος και καμία αρχή δεν έχει δικαίωμα να αιφνιδιάζει τους πολίτες του, έστω και αυτούς που παρανομούν.

Αυτοκριτική Σήκωσα το ρημάδι το χέρι και μπήκα στο κίτρινο αυτοκίνητο. «Στο Παγκράτι, Φορμίωνος», είπα. Ο οδηγός αφού με περιεργάστηκε μπήκε αμέσως στο ψητό: «Α ρε φίλε, πάλι καλά που έχεις και αυτά τα τρία ευρουλάκια να πάρεις ταξί να πας στη δουλειά σου εσύ, να ζήσουμε κι εμείς. Γιατί ο κόσμος τρώει από τα σκουπίδια πια». Κούνησα το κεφάλι μου σε μια προσπάθεια να αποφύγω τη συζήτηση. Δεν πτοήθηκε όμως! «Δεν μπορούσες να πηγαίνεις κάπου πιο πέρα να περάσουμε από το Σύνταγμα να ρίξουμε μια μούντζα στη Βουλή;» συνέχισε την προσπάθεια να με παρασύρει στην κουβέντα. Εβγαλα το κινητό μου να δω δήθεν κάποιο μήνυμα. Στο σημείο αυτό ο φίλος άνοιξε το ραδιόφωνο και άρχισε να σχολιάζει τις ειδήσεις! «Αν δεν τους σκοτώσουμε όλους αυτούς τους αλήτες, δεν θα δούμε άσπρη μέρα».

Στην Ελλάδα υπάρχουν προδιαγραφές και όροι λειτουργίας για όλους τους χώρους, αλλά ούτε ενεργοποιούνται, ούτε και εφαρμόζονται. Αντιθέτως, επιτρέπεται σε πολλούς να ανοίγουν τέτοιους χώρους χωρίς έλεγχο. Πολλοί το εκμεταλλεύονται αυτό, άλλοι γιατί δεν θέλουν καμιά προδιαγραφή και κανέναν έλεγχο και άλλοι γιατί είναι τέτοια η γραφειοκρατία που δεν αντέχεται με τίποτα. Φέτος στην Αθήνα ανέβηκαν εκατοντάδες παραστάσεις, αφού η κρίση στην ιδιωτική τηλεόραση και στο σινεμά έστρεψε πολλούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες στο να ανεβάσουν θεατρικές παραστάσεις. Υπάρχει, επίσης, ένα γεγονός: οι θεατρικές σκηνές έχουν ακριβό ενοίκιο. Κάπου εδώ φαίνεται ότι ο Δήμος Αθηναίων επιχείρησε να παρέμβει. Αλλωστε, όλοι έχουμε δει εξαι-

ρετικές παραστάσεις, αλλά σε άθλια δωμάτια και υπόγεια. Και εδώ αρχίζει το γνωστό νεοελληνικό έργο “The Greek Salad”, με πρωταγωνιστές όλους τους εμπλεκόμενους: όσοι θίγονται ξεσηκώνονται, τσιμπάνε και οι δημοσιογράφοι, που, σου λέει, φασαρία γίνεται, άρα έχουμε κάτι να γεμίσουμε σελίδες, κάποιοι υψώνουν μισοαστεία-μισοσοβαρά και πάλι το λάβαρο του αντιμνημονιακού αγώνα, κάπου εμφανίζεται και ο πρώην δήμαρχος της Αθήνας, ο Νικήτας «πέρασε και δεν ακούμπησε» Κακλαμάνης και ο σημερινός δήμαρχος Γιώργος Καμίνης ανέκρουσε πρύμναν και είπε ότι το θέμα θα εξεταστεί από Σεπτέμβριο. Καλώς έκανε πίσω. Ας βάλει κανόνες και ας δώσει σε όλους το περιθώριο να διορθωθούν. Γιατί και από τη σημερινή κατάσταση της ψευτοαναρχίας οι μόνοι που ωφελούνται είναι οι εκβιαστές της κρατικής γραφειοκρατίας, τα κομματικά γραφεία, οι πελάτες τους και όσοι περνούν από τον κάθε χώρο και δεν τους νοιάζει τι θα αφήσουν πίσω. Oσο για το μνημόνιο... Mα, μας ψεκάζουν, έτσι δεν είναι; ΥΓ: Ακούμε “Money (that’s what I want)” από τον Barrett Strong. Γιώργος Μουχταρίδης

Κατάλαβα ότι η σιωπηλή στάση μου δεν είχε ελπίδα! Καλύτερα να τον αντιμετωπίσω στα ίσα, σκέφτηκα. «Ποιους ακριβώς θέλετε να σκοτώσετε;» ρώτησα με όση αθωότητα μπορούσα να επιστρατεύσω. Ο ταξιτζής μου ενθουσιάστηκε που επιτέλους του έδωσα πάσα. «Τους πολιτικούς!» απάντησε με ενθουσιασμό. «Μα τους πολιτικούς στη δημοκρατία δεν χρειάζεται να τους σκοτώσετε. Μπορείτε με την ψήφο σας να τους αλλάξετε», είπα με ένα χαμόγελο. «Κρεμάλα!» φώναξε και έλαμψε το μάτι του. Δεν επέμεινα, αρκέστηκα να ακούσω με στωικότητα όσα είχε να πει. Ξέρετε τώρα. Τα λαμόγια, οι προσκυνημένοι κλπ. Φτάσαμε επιτέλους στη Φορμίωνος. Το ταξίμετρο έγραφε πέντε ευρώ. Εβγαλα το χαρτονόμισμα από την τσέπη μου, αλλά δεν το έδωσα. «Μου κόβετε μια απόδειξη, παρακαλώ;» είπα με το χαμόγελο στα χείλη. Κοκκίνισε ολόκληρος! Αρχισε να ψάχνει εκνευρισμένος στο ντουλαπάκι. «Μα, δεν έχετε βάλει ακόμη ταμειακή μηχανή;» εξέφρασα την απορία μου. Με κοίταξε με δολοφονικό ύφος, μου έδωσε μια απόδειξη χειρόγραφη από ένα βρομερό μπλοκάκι και, μόλις πήρε στο χέρι το πεντάευρώ μου, πέταξε την αποχαιρετιστήρια ατάκα: «Θα σωθείς με μια κωλοαπόδειξη, ηλίθιε;» Γκάζωσε και μου έστειλε και όλη τη βρόμα της εξάτμισης στα μούτρα!

Οταν μπαίνει η άνοιξη Ο έξυπνος Αθηναίος: y Κλείνει -σφραγίζει καλύτερα- τον καυστήρα του καλοριφέρ. Και αν κάνει καμιά ψύχρα, περαστική θα είναι.

Δεν σώθηκα βέβαια με την κωλοαπόδειξη, αλλά μια μικρή ικανοποίηση την πήρα! Εύκολο είναι να βρίζεις από το πρωί μέχρι το βράδυ τους άλλους. Και εκτονωτικό! Το δύσκολο είναι να κάνεις και ελάχιστη αυτοκριτική. Ας είναι και με το ζόρι!

y Αναρωτιέται τι δεν θα στείλει στο καθαριστήριο. Για τέτοια είμαστε τώρα;

y Τρίβει το μπάρμπεκιου για να είναι ετοιμοπόλεμο μόλις η θερμοκρασία ανέβει λίγο.

y Βγάζει τραπεζάκι στο μπαλκόνι. Το σπίτι μου είναι το κάστρο μου, λένε οι Εγγλέζοι.

y Σκέφτεται πού θα μπορούσε να πάει φέτος το καλοκαίρι και παθαίνει κατάθλιψη. y Πανικοβάλλεται με τη σκέψη ότι θα πρέπει να πληρώσει για την κατασκήνωση των παιδιών. y Παθαίνει κρίση όταν βλέπει την οικιακή βοηθό να πλένει το μπαλκόνι με το λάστιχο - θυμάται τον περσινό λογαριασμό του νερού. y Σπεύδει στο σούπερ μάρκετ για μπίρες. Η φτώχεια θέλει καλοπέραση. Λήδα Πιμπλή

Πολύ κακό για το τίποτε Κάποτε, θυμάμαι, το θέατρο ήταν μεγάλη έξοδος για την οικογένεια. Και μεγάλη απόλαυση. Οι πιο εμπορικές παραστάσεις αδυναμία της μητέρας, οι πιο... κουλτουριάρικες του πατέρα, που ακολουθούσε στις πρώτες γκρινιάζοντας, αλλά έφευγε κεφάτος, έχοντας επιλέξει την πιο χαρακτηριστική ατάκα του έργου για να την επαναλαμβάνει χλευαστικά. Οπως και αν έχει, βλέπαμε παραστάσεις. Και μου έμεινε η αγάπη για το θέατρο. Τι να πρωτοθυμηθώ από το Θέατρο Τέχνης του Κουν μέχρι τις επιθεωρήσεις της «Ελεύθερης Σκηνής» στο Aλσος -κοπάνα κάναμε από απέναντι να δούμε τις πρόβες- και Επίδαυρο και Ηρώδειο και εκείνες τις «μεγάλες στιγμές», όταν τρέχαμε στα κατσάβραχα να δούμε το έπος «Μαχαμπχαράτα» από τον Πίτερ Μπρουκ τρεις μέρες συνεχόμενες. Να μην αραδιάζω τον κατάλογο, να μην αδικήσω κανέναν. Τα θυμήθηκα όλα αυτά προχθές που είδα την έκτη -ή μήπως έβδομη;- κατά σειρά απογοητευτική θεατρική παράσταση της χρονιάς. Πήγα με τις καλύτερες συστάσεις. Θεωρείται μία από τις καλές της σεζόν. Μεγάλου θεάτρου. Δεν έχει σημασία ποια. Δεν έχει σημασία ούτε ποιο είναι το θέατρο. Το σημείωμα αυτό, άλλωστε, δεν είναι κριτική. Είναι απλώς φόρος τιμής σε μια ανάμνηση, σε μια αίσθηση που έχω χρόνια να αισθανθώ σε θεατρική παράσταση. Δεν ξέρω αν φταίει η επιλογή των έργων. Πολλά τα παλιωμένα ή, τέλος πάντων, τα «κλασικά» που μοιάζουν πάντα επίκαιρα αλλά δεν είναι και επιπλέον τους αλλάζουν τον αδόξαστο σκηνοθέτες και ηθοποιοί στη σκηνή. Πολλά και τα σύγχρονα, συχνά πολύ σκληρά, τόσο που στο τέλος δεν θυμάσαι τις ερμηνείες αλλά το σφίξιμο στο στομάχι και πολλές έχω αδικήσει έτσι. Ομολογώ ότι οι πιο περιφερειακές, μικρές σκηνές, θεατρικές ομάδες με εναλλακτικές παραστάσεις, ήταν οι μόνες που με εξέπληξαν ευχάριστα. Ισως γιατί κρατούσα μικρό καλάθι από την αρχή. Ωστόσο, έβλεπες το πάθος, διέκρινες την ποιότητα του ταλέντου και ελπίζεις ότι θα διατηρηθεί και θα εξελιχθεί. Τα πολυδιαφημισμένα είναι που με εξόργισαν. Αλλού ηθοποιοί αδούλευτοι, ναρκισσευόμενοι, που βουλιάζουν στη μανιέρα. Αλλού ναρκισσευόμενοι σκηνοθέτες, αν και με περγαμηνές, οι οποίοι έχουν μεν καθοδηγήσει άριστα ερμηνευτές, να τους το αναγνωρίσουμε, αλλά τους βλέπεις ότι προσπαθούν να εντυπωσιάσουν το φιλοθέαμον με τετριμμένες συνταγές. Προς τι η «δηθενιά»; Αφησέ το το έργο ήσυχο. Ετσι κι αλλιώς έχουν γίνει σχεδόν όλα στο θέατρο. Δύσκολη η πρωτοτυπία. Για αυτό και έχει αξία η τέχνη της σκηνοθεσίας, όπως και αυτή της υποκριτικής, να μπορεί να απογειώνει το κοινό με την απλότητα. Και για να μη μακρηγορώ, νοσταλγώ εκείνες τις εποχές, όταν βγαίνοντας από το θέατρο δεν ψάχναμε να βγάλουμε από τη μύγα ξίγκι («είχε ενδιαφέροντα σημεία η παράσταση» κλπ., κλπ.) αλλά είχαμε απλώς πλατιά χαμόγελα ευχαρίστησης. Αθηνά Δεληγιάννη

Ματιές

«Χαράτσι» στη λογική

Πάνος Μιχαήλ

Tell me lies Το καλύτερο δώρο που έχω πάρει ποτέ είναι οι ιστορίες. Μη φανταστείτε τίποτα φοβερό. Είναι η ιστορία μιας μπλούζας με μια τρυπίτσα από σκόρο στον αριστερό αγκώνα, η ιστορία ενός δαχτυλιδιού που σου περνάει στο δάχτυλο απρόσμενα η φίλη σου, το καλύτερο δαχτυλίδι που έχεις πάρει ποτέ, το μοναδικό που σου πέρασαν στο δάχτυλο.

Επί σχεδόν μία εβδομάδα η συζήτηση για το τέλος ακινήτων, το περιώνυμο «χαράτσι» που εισπράττεται μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ, προκαλεί δήθεν «κλυδωνισμούς» στην τρικομματική κυβέρνηση. Εκατέρωθεν απειλές, πολιτικοί εκβιασμοί, μικροκομματικές διαρροές του χαμηλότερου επιπέδου, χρησιμοποιήθηκαν ως «όπλα» μιας πολύ συνηθισμένης «α λα γκρέκα» σύγκρουσης επί ενός θέματος το οποίο στην πραγματικότητα δεν σηκώνει και πολλή συζήτηση. Ευθύς εξαρχής ο λογαριασμός της ΔΕΗ χρησιμοποιήθηκε ως όχημα είσπραξης του φόρου ακινήτων, ακριβώς διότι ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός ήταν και παραμένει σχεδόν διαλυμένος. Στα τρία χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από την ημέρα που η Ελλάδα εντάχθηκε στο Μνημόνιο πέρασαν στη διαχείριση της εξουσίας ισάριθμες κυβερνήσεις. Ολες διακήρυξαν με την ίδια ένταση, το ίδιο πάθος, την ανάγκη για μεταρρύθμιση των φοροεισπρακτικών μηχανισμών, χρησιμοποιώντας

ακόμη και τα ίδια κλισέ. Τρία χρόνια μετά, δεν έχει γίνει σχεδόν τίποτα. Μόνη ελπιδοφόρα πρωτοβουλία η θεσμοθέτηση μόνιμου Γ.Γ. Εσόδων, ο οποίος, βέβαια, παρά τις αγαθές προθέσεις του, λίγα θα κατορθώσει να κάνει δίχως τη ριζική αναμόρφωση ενός μηχανισμού εθισμένου στη συνδιαλλαγή. Τη στιγμή, λοιπόν, που οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι γνωρίζουν ότι η Τρόικα δεν πρόκειται να αποδεχθεί μια ρύθμιση η οποία δεν θα περιλαμβάνει τη ΔΕΗ, προχωρούν -ωσάν να βρισκόμαστε στο προεκλογικό έτος 2007- σε πολιτικές ακροβασίες. Ο φορολογικός μηχανισμός είναι ο «καθρέφτης» της αποτυχίας του νεοελληνικού κράτους. Κακοποιήθηκε διαχρονικά για τον προσπορισμό πολιτικών οφελών, δίχως μακρόπνοη στρατηγική. Θα ήταν δείγμα πολιτικής ωριμότητας αν η τρικομματική έθετε ως στόχο την κατεδάφιση και εκ νέου δημιουργία του φορολογικού μηχανισμού. Βασίλης Νέδος

Το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να πάρεις είναι οι ιστορίες που μοιράζεσαι τις μικρές ώρες νικημένος από τα δηλητήριά σου. Οι ιστορίες είναι προσευχές. Είναι προσευχές που δεν διστάζεις να πεις και να ακούσεις, τη στιγμή που οι πράξεις, τα συμβάντα και οι δυνατότητες της εικόνας σου και της πραγματικότητας βυθίζονται σε ευλογημένες και μυστηριώδεις υποκειμενικότητες. Είναι η στιγμή που κοιτάζεις τον άλλο και αναρωτιέσαι τι ξέρουμε για τους ανθρώπους, τι διάολο ξέρουμε για οποιονδήποτε. Είναι η ίδια ερώτηση που κάνεις εδώ και χρόνια στον εαυτό σου. Αυτό που θέλεις να μάθεις για τον άλλο είναι αυτό που κρύβεις, αυτό που θέλεις να του δείξεις. Αυτό που κρύβεις είναι μια πληγή πολύ βαθιά. Είναι μόνο μια πληγή. Που τρέμεις και σιχαίνεσαι και έχεις πιστέψει, χρόνια τώρα, ότι θα σιχαθεί ο άλλος να την ακουμπήσει, θα σε εγκαταλείψει ξανά, με το αιωνίως ανοιχτό τραύμα σου. Οτι θα περπατήσεις πάλι μόνος στο δάσος. Οι ιστορίες είμαστε εμείς. Οι ιστορίες είναι δικές σου. Σε περιμένουν για να τις ζήσεις. Ξεκίνα να τις συναντήσεις. Αυτή τη φορά μην κρυφτείς στο βαθιά κρυμμένο δάσος σου, ούτε από αυτό που είσαι. Δεν έχεις λόγο να φοβάσαι. Ο,τι και να είσαι. Εχεις σκαρφαλώσει σε όλα τα δέντρα, έχεις αποκοιμηθεί κάτω από το δέντρο της προδοσίας, έχεις κλάψει δίπλα στο δέντρο της απόρριψης, της αχαριστίας, της απληστίας, του κολασμένου έρωτα. Μπες για να χαθείς βαθιά και να μοιραστείς το βήμα σου. Να μοιραστείς το ανομολόγητό σου. Ορκίζομαι στον αέρα, στους καιρούς και στον χρόνο, ορκίζομαι πως οι ίσκιοι σου δεν θα σε προδώσουν ποτέ. Οι ίσκιοι είναι η δικιά σου ιστορία. Αργυρώ Μποζώνη

Extreme (city) sports Στην Ελλάδα αγαπάμε μοτοσικλέτες. Ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μας και στις καιρικές συνθήκες της χώρας. Επίσης, χαίρουν μιας άτυπης ασυλίας, επειδή ίσως στα μάτια μας οι μοτοσικλετιστές είναι οι ξένοιαστοι καβαλάρηδες της πόλης, οι δίτροχοι επαναστάτες που εμείς οι υπόλοιποι -αυτοκινητιστές ή μη- δεν μπορούμε να γίνουμε. Ομως, basta! Basta, με την εμμονή τους να καταλαμβάνουν τα πεζοδρόμια για το παρκάρισμά τους. Εχουν και αυτοί δικαιώματα, αλλά έχουμε και οι πεζοί. Λίγο τα αυτοκίνητα που παρκάρουν

στις διαβάσεις και όπου αλλού γουστάρουν, λίγο οι μοτοσικλετιστές που και αυτοί κάνουν το ίδιο, το περπάτημα -στα ήδη κατεστραμμένα πεζοδρόμιαέχει γίνει το extreme-sport της Αθήνας, ένα επικίνδυνο άθλημα στο οποίο επιδιδόμαστε θέλουμε δεν θέλουμε. Οπως δεν περπατώ στη μέση του δρόμου με την άνεσή μου, άλλο τόσο θέλω να μην ανεβαίνουν στα πεζοδρόμια και μάλιστα με θράσος σαν να πρόκειται για το σαλόνι τους. Αγαπητοί ξένοιαστοι καβαλάρηδες, ξεκαβαλήστε τα πεζοδρόμιά μας, τώρα! Νικήτας Καραγιάννης

Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

05 -11.04. 2013

Για τη Φωκίωνος από ’δω; Περπατώντας σήμερα κάτω από τις παλιές, αρχοντικές, πολυκατοικίες της Φωκίωνος Νέγρη, πρέπει να είσαι τουλάχιστον 50άρης με αναμνήσεις από αυτόν τον πανέμορφο και ιστορικό δρόμο της Αθήνας και να ξέρεις πού να ψάξεις για να ξεχωρίσεις κάπου τη λαμπρότητα του παρελθόντος του. Στις γύρω καφετέριες και τα μπαράκια που ακόμα δεν έχουν κλείσει, ελάχιστοι θαμώνες -αυστηρώς ηλικιωμένοι- γνωρίζουν ποιοι, πότε, πώς και γιατί θεωρούσαν κάποτε must μια βόλτα στον κεντρικό δρόμο της Κυψέλης που ονομαζόταν και Via Veneto της πρωτεύουσας. Τα ’50s και τα ’60s, δυστυχώς, έφυγαν ανεπιστρεπτί από τη Φωκίωνος και πήραν μαζί τους την πραγματική αστική γκλαμουριά και ιντελιτζένσια, αφήνοντας πίσω τους εκείνη τη μεταποιημένη, που τη δεκαετία του ’80 μετακόμισε στο Κολωνάκι και η οποία είναι η μοναδική που αναγνωρίζουν οι νεότεροι. «Ρε φίλε, σόρι κιόλας, αλλά ο δρόμος ονομάζεται έτσι επειδή έχει πολλούς νέγρους;» με ρώτησε γελώντας μια μέρα ένας νεαρός που με σταμάτησε στην Πατησίων για να με ρωτήσει πώς θα πάει στη Φωκίωνος. Δεν είναι πλάκα, είναι η τραγική αλήθεια. Του απάντησα ότι πήρε το όνομά της από τον Φωκίωνα Νέγρη, τον πρόεδρο

της Ακαδημίας Αθηνών, και εκείνος μου ανταπέδωσε με ένα κενό βλέμμα και μια επίσης κενή κίνηση του κεφαλιού. Από τον τρόπο μου κατάλαβε ότι δεν βρήκα καθόλου αστεία την ερώτησή του και, αφού με ευχαρίστησε αλλάζοντας τόνο στη φωνή του, συνέχισε προς την κατεύθυνση που του υπέδειξα. Κάπου εκεί θα μπορούσε κάλλιστα να είχε μπει εμβόλιμη στο σκηνικό και η νέα έκφραση “tragic!” για να εκφράσει απόλυτα την αγανάκτησή μου. Δεν μπορείς, όμως, να ζητάς από τη νεότερη γενιά να γνωρίζει από πού πήρε την ονομασία του ο δρόμος, τη στιγμή που δεν ξέρει καν πού πέφτει. Εγώ ευτυχώς πρόλαβα τη Φωκίωνος λίγο πριν αλλάξει πρόσωπο τη δεκαετία του ’70. Θυμάμαι την πρώτη φορά που, μικρό παιδί ακόμα, μια παρέα μεγαλύτερων με πήγαν στο θρυλικό κλαμπ Quinta, στο υπόγειο του αριθμού 80 -αν δεν κάνω λάθος-, το οποίο όταν έκλεισε έγινε κάποια στιγμή κομμωτήριο. Μικρό, σκοτεινό, αισθησιακό κλαμπ η Quinta, με έντονη την ατμόσφαιρα του μύθου που είχαν δημιουργήσει εκεί μέσα οι διασημότητες της εποχής. Πρόλαβα ακόμα και τον Παεζάνο, την εκκεντρική περσόνα του δρόμου, έναν Ιταλό που είχε ανοίξει στην κάτω πλευρά της Φωκίωνος

μια πιτσαρία. Ο Παεζάνο είχε γίνει διάσημος όχι μόνο για τις ωραίες πίτσες, αλλά και για τη μικρή χαριτωμένη μαϊμού που είχε σαν pet πάντα στον ώμο του και η οποία πείραζε του περαστικούς που σταματούσαν για να τη χαζέψουν. Εποχές πολύ πιο αθώες, πιο «καθαρές» από πολλές απόψεις, στις οποίες ακόμα και μια ταπεινή μαϊμού μπορούσε να γίνει celebrity. Παρά τις αλλαγές που έχουν γίνει στον δρόμο -εδώ και καιρό είναι πλέον πεζόδρομος-, τις δεκάδες επιχειρήσεις που μέχρι πρότινος ανθούσαν και που τώρα είτε ψυχορραγούν είτε είναι κλειστές, τη δημοτική αγορά που μοιάζει παρατημένη, η αίγλη του λαμπερού παρελθόντος αρνείται πεισματικά να εγκαταλείψει τη γειτονιά. «Πωλείται ρετιρέ 50 τμ. Φωκίωνος Νέγρη, τιμή: 25.000 ευρώ» έγραφε ένα πωλητήριο σε μια κολόνα της Αγαθουπόλεως πριν από λίγους μήνες, νούμερο που θα ανήκε στη σφαίρα της φαντασίας μερικά χρόνια νωρίτερα, όταν η Φωκίωνος ήταν ακόμα ακριβή. Εδώ, μπορεί κανείς να δει τη μεταμόρφωση όχι μόνο της Αθήνας, αλλά και ολόκληρης της ελληνικής πραγματικότητας. Οσοι έχουν μέτρο σύγκρισης πονούν. Οι υπόλοιποι απλώς δεν έχουν ιδέα κατά πού πέφτουν οι παλιές καλές εποχές, αρκούμενοι στη ρηχότητα των νεότερων.

Κείμενο: Μαρία Μαρκουλή / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

05 -11.04. 2013

Η πόλη γράφει (και σβήνει) σενάρια

Γωνία Χαριλάου Τρικούπη και Πανεπιστημίου, δύο άνθρωποι μιλάνε μεταξύ τους και λίγο ο καθένας μόνος του. Είναι μια γυναίκα με μακριά σγουρά μαλλιά και ένα αγόρι με μελαμψό πρόσωπο και ζωηρά μάτια που φοράει μπουφάν με σχέδια σαν πατημασιές γλάρου στην άμμο. Περιμένω να περάσω απέναντι και τους παρατηρώ. Δεν ακούω τις κουβέντες τους. Η γυναίκα τον χαιρετά και τρέχει να προλάβει το τρόλεϊ (πόσο παλιά, αλήθεια, φαίνονται τα τρόλεϊ). Είναι σκηνή για να ξεκινήσει ταινία. Πιθανό σενάριο: Ο νεαρός τής έδωσε κάτι, ένα σημείωμα με οδηγίες. Κάποιοι κυνηγάνε τη γυναίκα και εκείνη προσπαθεί να τους ξεφύγει. «Μήπως ο νεαρός, όμως, δεν είναι αυτός που νομίζει και εμπιστεύεται;» σκέφτομαι και περνάω απέναντι.

έπιασαν και τον άλλον που έφυγε. Δύο που έφυγαν. Και περιμένουν που θα έρθουν τα κανάλια και θα τους ρωτήσουν να τους πουν τι είδαν ή νομίζουν ότι είδαν ή πόσο δύσκολη είναι τελικά η ζωή. Καλύτερα να τους πουν για αυτή την ελεεινή κρίση... Σκηνή πρώτη, ρεαλιστικό το φιλμ. Τίτλοι αρχής.

Παραλιακή στις στροφές προς το Σούνιο. Ενα αυτοκίνητο με χαμηλή ταχύτητα κινείται με κατεύθυνση τον Ναό του Ποσειδώνα. Δίπλα η θάλασσα. Μουσική ρέγγε -Τζίμι Κλιφ- και ήλιος κοντά στη δύση. Πλάνο από μακριά. Πριν από την επόμενη στροφή πρέπει να αποφασίσω: Θα είναι ταινία δράσης; Μυστηρίου; Κοινωνικο-ερωτική σαν αυτές που παίζει ο Ιθαν Χοκ και η Ζιλί Ντελπί; Τίποτε από αυτά. Θα είναι επιστημονικής φαντασίας. Στη Φώκαια τους περιμένει το διαστημόπλοιο.

Σε ευρύχωρο γραφείο του τρίτου ορόφου πέντε άντρες με ακριβά κοστούμια και ανησυχία φορεμένη πάνω στο σώμα σαν πουκάμισο κάτι φοβούνται. Περπατάνε νευρικά πάνω κάτω στη μοκέτα. Ο ένας διακόπτει τον άλλον, φιλονικούν, είναι έτοιμοι να πιαστούν στα χέρια. Μπουνιές στον αέρα. Μα τι είναι αυτά τα πράγματα, λέει ο ένας. Εδώ που φτάσαμε τι περιμένεις, απαντάει ο άλλος. Κάποιος από αυτούς ανοίγει το δερμάτινο πορτοφόλι του και τους δείχνει. Αδειο. Χτυπάνε τα κινητά. Κοιτάνε από το παράθυρο. Στην πλατεία κόσμος διαμαρτύρεται με πανό. «Ως εδώ» γράφει το πανό που κρατάει ηλικιωμένος άντρας. Ως εδώ.

Νέα Σμύρνη, πλατεία. Κόσμος είναι μαζεμένος. Μιλάνε έντονα για κάτι που συνέβη πριν από λίγο. Ληστεία στην τράπεζα. Για τον έναν που

Η πόλη γεννάει ταινίες. Κάθε πόλη - λογικό είναι. Ή μήπως η Αθήνα, αυτόν τον καιρό, όλο και περισσότερο; «Φωνάζει» για να ακουστεί ή να αποκαλυφθεί πίσω από τις εικόνες των δελτίων ειδήσεων. Μια άλλη πόλη, μυθιστορηματική και πιο αληθινή από τους αριθμούς που μετράνε τα χρέη της. Πολύ χάλια. Πλάνο από ψηλά στην Πλατεία Συντάγματος. Ανατριχίλες. Και σκιές. Το θρίλερ της Παρασκευής έγινε καθημερινή σειρά για όλη την οικογένεια. Κοπιάστε.

Το κορίτσι με το τατουάζ και το σακίδιο στην πλάτη κατεβαίνει με γρήγορο βήμα τα σκαλιά της Δεξαμενής. Ακούει ηλεκτρονική μουσική από τα ακουστικά της. Την ίδια μουσική που ακούει και ο θεατής της ταινίας. Δεν κινείται άσκοπα, έχει κάπου να πάει, κάτι να κάνει. Θέλει να σώσει την πόλη, αλλά την πόλη και τη χώρα και τον πλανήτη ολόκληρο έχουν αναλάβει να τα σώσουν κάτι μούτρα περιωπής. Το κορίτσι με το τατουάζ το πολύ πολύ να πρωταγωνιστήσει σε ταινία, ηρωίδα βιβλίου σε άλλη διάσταση, να πάρει καλές κριτικές, να παίξει στο σίκουελ - το πολύ. Αλλά η πόλη έχει μπερδέψει πια για τα καλά το fiction και την αλήθεια της. Και όλα μπορεί να συμβούν από τη μια στιγμή στην άλλη. Αν θες τη γνώμη μου, πίστεψέ το: σενάριο, με ανατροπές. Δεν θέλει και πολύ από θεατής να βρεθείς στην ταινία. Στην οδό Μαυρομιχάλη ή στην Ευφράνορος στο Παγκράτι. Κάπου στη Συγγρού ή στον Λυκαβηττό καθώς παρατηρείς το Μέγαρο Μουσικής από ψηλά. Η πόλη ζει άγρια και κινηματογραφικά. Πιο πολύ από ποτέ. Κάνει με πείσμα σχέδια για το μέλλον, γράφει ιστορίες - σβήνει και γράφει και φαντάζεται. Ή είναι που το μυαλό μου πάλι τρέχει, έτσι όπως μας κάνουν να τρέχουμε μέσα στην μεγάλη ακινησία. Ας μην αρχίσω πάλι...

Reality Bites

Tweets manent Είσαι πολιτικός και έχεις προφίλ στο Twitter; Για το καλό σου, πρόσεχε τι λες. Δεν είναι απειλή, απλά ενημέρωση ότι η ιστοσελίδα Politwoops καταγράφει τους λογαριασμούς σου προσφέροντας αστείρευτο γέλιο - ή και απέραντη θλίψη. Διότι σε ξέρουμε πια. Εχεις δώσει υποσχέσεις που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ και βρίζεις δημόσια, έχοντας την αίσθηση πως μπορείς να «ανακαλέσεις». Ε λοιπόν, το delete δεν είναι για σένα πια η λύση. Στο Politwoops υπάρχει μια διαρκώς αυξανόμενη συλλογή που περιλαμβάνει περίπου 2.000 διαγραμμένα tweets, ανάμεσα στα οποία ψέματα, γκάφες, ορθογραφικά λάθη ή και απλές αναδιατυπώσεις των λόγων των πολιτικών μας που...

μετάνιωσαν για αυτά που «τιτίβισαν». Οπως τότε που ο Αδωνις Γεωργιάδης διέγραψε retweet αφού συνειδητοποίησε (δύο ώρες μετά!) πως αφορούσε συγκέντρωση κατά και όχι υπέρ της επένδυσης στις Σκουριές, ή τότε που η διατύπωση του Ευάγγελου Βενιζέλου για ένα θέμα που αφορούσε τους υδρογονάνθρακες πρόδωσε τη σχέση τους με τους απλούς υδατάνθρακες. Δεν συνηθίζουμε να κάνουμε προβλέψεις, αλλά δεν χρειάζεται κληρονομικό χάρισμα για να καταλάβουμε πως η σελίδα που εμπνεύστηκε το Open State Foundation στην Ολλανδία και γρήγορα διαδόθηκε σε 19 χώρες σε όλο τον κόσμο έχει πολύ μέλλον μπροστά της. Γ.Π.

Αϊ στον... Ομπάμα Ομάδα Εψιλον, αεροψεκασμοί, Νεφελίμ, υπόγειες στοές που διατρέχουν την Αθήνα... Η κούτρα των Ελλήνων έχει κατεβάσει πολλά κατά καιρούς. Ωστόσο, στη μάχη της καχυποψίας και των θεωριών συνωμοσίας αποδεικνυόμαστε... γατάκια μπροστά στους φίλους μας τους Αμερικανούς. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει μετά τη δημοσκόπηση που πραγματοποιήθηκε από την Public Policy Polling, η οποία στράφηκε σε ένα δείγμα Αμερικανών ψηφοφόρων για να δει πώς αντιμετωπίζουν τις θεωρίες συνωμοσίας και το πώς εν τέλει αυτές σχετίζονται με την πολιτική τους τοποθέτηση. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, το 13% των ερωτηθέντων, αναφέρει ο “Guardian“, ήταν βέβαιο πως ο Ομπάμα είναι ο... Αντίχριστος, τη στιγμή που ένα επιπρόσθετο 13% βρισκόταν σε ντεμί κατάσταση. Δεν απέκλειε, δηλαδή, το γεγονός η προεδράρα τους να ψήνει στον ελεύθερό του χρόνο τους αμαρτωλούς στο καζάνι της κολάσεως. Μπορούμε, τουλάχιστον, να παρηγορηθούμε από το 73% των ερωτηθέντων που με ιδιαίτερη παρρησία δήλωσε βέβαιο ότι το μεσαίο όνομα του Ομπάμα δεν είναι «Βελζεβούλ». Στα άλλα καλούδια που προέκυψαν από τις ερωτήσεις, το 37% θεωρεί ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη είναι μια απάτη και ένα 28% ότι υπάρχει μια μυστική ομάδα που σχεδιάζει την επιβολή της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Στα αουτσάιντερ τώρα, ένα 7% θεωρεί ότι δεν έγινε ποτέ προσελήνωση, ενώ ένα διπλάσιο ποσοστό πιστεύει στην ύπαρξη του... Μεγαλοπόδαρου. Ο Λιακόπουλος στο Αμέρικα, τώρα! Ν.Ρ.

Ασε μας ρε Μπέκαμ… Ο πολυπράγμων κύριος Μπέκαμ στην τελευταία συνέντευξη που έδωσε στο CNN προφανώς αποφάσισε να παίξει έναν καινούργιο ρόλο, που δεν είχε ανεβάσει ξανά στο προσωπικό του θέατρο: αυτόν του μπαμπά και του συζύγου που υποφέρει όσο αναγκάζεται να βρίσκεται μακριά από τα παιδιά και τη σύζυγό του για δουλειές. Το γεγονός ότι κάνει τα πάντα -δεκάδες διαφημίσεις, παίζει σε όποια ομάδα του προσφέρει μερικά εκατομμύρια απλά και μόνο για να τον έχει στο ενεργητικό της, τρέχει στη μακρινή Κίνα ως «πρέσβης» του τάδε ή του δείνα, βγάζει στο κλαρί της πασαρέλας τον ένα του γιo (φυσικά, πάλι αντί εκατομμυρίων)- δεν απαλύνει, όπως ισχυρίζεται, τη... μοναξιά του.

Από την άλλη, το ότι μένει στα ακριβότερα ξενοδοχεία, σε σουίτες βασιλικές, προφανώς του δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερη κατάθλιψη και απλώς υπογραμμίζει την τεράστια ειρωνεία της μίζερης ζωής του. Ούτε το ότι η Βικτώρια μπορεί ανά πάσα στιγμή να ναυλώσει ένα λίαρ τζετ και σε μισή ώρα να του πάει τα παιδιά μετράει. Κάθε εκατομμύριο που μαζεύει τον πονάει, επειδή βγαίνει με ιδρώτα περισσότερο από εκείνον που χύνουν εκατομμύρια άλλοι πατεράδες, ξενιτεμένοι στη μαύρη εργασία για να ζήσουν τα δικά τους παιδιά. Κλαίω! Ν.Κ.

05 -11.04. 2013

Game of Downloads Το παγκόσμιο ρεκόρ παράνομου downloading έσπασε την εβδομάδα που μας πέρασε το “Game οf Thrones”. Η πρεμιέρα της τρίτης σεζόν της πανάκριβης σειράς του HBO «κατέβηκε» σε περισσότερους από ένα εκατομμύριο υπολογιστές μόλις στο πρώτο 24ωρο μετά την προβολή της το βράδυ της περασμένης Κυριακής. Σύμφωνα με τα στοιχεία του website Torrentfreak, το οποίο καταγράφει την κίνηση στους torrent trackers (μια τεχνολογία που επιτρέπει τη γρήγορη και εύκολη διανομή πειρατικού υλικού online), λίγες ώρες μετά το ανέβασμα του επεισοδίου στο διαδίκτυο, εκατοντάδες χιλιάδες χρήστες είχαν ήδη επιδοθεί στο κυνήγι του σωστού αρχείου που θα τους επέτρεπε να πάρουν τη δόση τους από τις περιπέτειες των μελών

των οικογενειών Stark και Lannister, καθώς και της Daenerys Targaryen και των δράκων της.

Η συνταγή του

Τι συνέβη, όμως, στο πρώτο επεισόδιο της τρίτης σεζόν; Λίγα πράγματα, για να είμαστε ειλικρινείς, καθώς οι σεναριογράφοι μάλλον χρησιμοποίησαν το πρώτο από τα δέκα φετινά ωριαία επεισόδια για να θυμίσουν στους πιστούς θεατές της σειράς ό,τι είχε μείνει εκκρεμές από πέρυσι. Οι δράκοι της Daenerys έχουν μεγαλώσει και πλέον κυνηγούν και κάτω από το νερό, ενώ ο Jon Snow κερδίζει την εμπιστοσύνη του βασιλιά των Wildlings, Mance Rayder, και αλλάζει πλευρά.

Ο Μάρτιος ήταν ένας καλός μήνας για τον Τζάστιν Τίμπερλεϊκ, μια και στην πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του νέου του άλμπουμ “The 20/20 Experience”, κατάφερε να πουλήσει 968.000 αντίτυπα. Η επίδοση αυτή ήταν κατά 60% υψηλότερη από ό,τι περίμενε η δισκογραφική εταιρεία του RCA, με το “20/20” να ξεπερνά το “21” (λίγο προσοχή, να μην μπλέξουμε τα νούμερα) της πριγκίπισσας του κλαψουρίσματος Adele - το άλμπουμ με τις περισσότερες πωλήσεις παγκοσμίως την περασμένη διετία. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας του Τζάστιν, πέρα από την υψηλής αισθητικής μουσική του; Πρόκειται για κάτι που αποτελεί ανάθεμα για το μεγαλύτερο μέρος της βιομηχανίας, σύμφωνα με το περιοδικό “Businessweek”: το δωρεάν online streaming από υπηρεσίες όπως το Spotify και το Rdio, δηλαδή η άμεση αναπαραγωγή τραγουδιών από το internet.

Γ.Μ.

Με όπλο το πενάκι Είναι 34 χρόνων και συστήνεται ως «Μουσουλμάνα αναρχική». Για να επαληθεύσει αυτόν τον χαρακτηρισμό φοράει μαντίλα και σχεδιάζει βιτριολικές γελοιογραφίες. Το online περιοδικό AlterNet αφιερώνει ένα εκτενές άρθρο στην Dooa Eladl, την πιο προβεβλημένη Αιγύπτια σκιτσογράφο. Κατά τη διάρκεια της επανάστασης στην Αίγυπτο, η Eladl μαζί με τους συναδέλφους της εκτύπωναν και μοίραζαν στην πλατεία Ταχρίρ σατιρικά σκίτσα, από αυτά που απαγορεύονταν διά ροπάλου από το παλαιό καθεστώς. Η Eladl, όμως, κατάφερε να αποκτήσει γρήγορα εχθρούς και μέσα στην Αίγυπτο της νέας εποχής, με αποτέλεσμα να είναι η πρώτη σκιτσογράφος στη χώρα που αντιμετωπίζει την κατηγορία της βλασφημίας. Αιτία; Ενα (ασεβές, προφανώς!) σκίτσο

της που δείχνει έναν Αιγύπτιο να λέει στον Αδάμ και στην Εύα ότι δεν θα είχαν εκδιωχθεί από τον Παράδεισο αν ψήφιζαν υπέρ του σχεδίου Συντάγματος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, το οποίο εγκρίθηκε πρόσφατα σε δημοψήφισμα. Η Eladl χρησιμοποιεί το πενάκι της για να αναδείξει παθογένειες της κοινωνίας της, όπως η ενδοοικογενειακή βία, ο γάμος ανήλικων κοριτσιών, η βία κατά των γυναικών και η σεξουαλική παρενόχληση. Η ίδια η Eladl αναφέρει πως, ενώ χαίρεται για την ανατροπή του Μουμπάρακ, σε πολλά επίπεδα η θέση των γυναικών έχει επιδεινωθεί, επειδή αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία χρησιμοποιούν τη θρησκεία για να επιβληθούν έναντι των γυναικών. Οι πικροί καρποί της Αραβικής Ανοιξης. Χ.Τ.

Κατά μία έννοια, οι υπηρεσίες streaming έχουν αρχίσει να αντικαθιστούν το ραδιόφωνο, αποσπώντας παράλληλα και μερίδιο από τα MP3 - γιατί να φορτώνεις τον σκληρό δίσκο σου με αρχεία, όταν έχεις εύκολη πρόσβαση σε μουσική στο διαδίκτυο; Ωστόσο, αν τελικά κυριαρχήσει η συγκεκριμένη πλατφόρμα, η μουσική βιομηχανία θα αντιμετωπίσει νέο πρόβλημα, καθώς οι σχετικές υπηρεσίες παράγουν πολύ λίγα έσοδα για τους καλλιτέχνες και τις επιχειρήσεις. Οπως και να έχει, τραγουδιστές σαν τον Τζάστιν έχουν πάντα την εναλλακτική λύση των συναυλιών. Χ.Τ.

Μουσική

Ξεχωριστές επανεκτελέσεις Ο Vassilikos μάς συστήθηκε για πρώτη φορά το 1990 με το συγκρότημα Rest in Peace, το οποίο δύο χρόνια αργότερα πήρε το όνομα Raining Pleasure και έγινε ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα της ελληνικής ποπ και εναλλακτικής ροκ σκηνής. Το 1994 κυκλοφόρησαν demo με 16 κομμάτια και έκτοτε είχαν για πολλά χρόνια εντυπωσιακή απήχηση τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό, «ντύνοντας» μουσικά -κατά καιρούς- διάφορα τηλεοπτικά σποτ και γνωρίζοντας μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία.

δηλώσει πως έχει μεγάλη αδυναμία και κυρίως έχει επηρεαστεί από τις μουσικές της Λένας Πλάτωνος, του Σταύρου Ξαρχάκου, του Μάνου Λοΐζου και του Μάνου Χατζιδάκι, στον οποίο χρωστά την αναγνωρισιμότητά του, μια και έχει δώσει τη δική του εκδοχή στον δίσκο “Reflections” με μεγάλη επιτυχία. Πέρα από τις σόλο εμφανίσεις του, μετράει και πολλές συνεργασίες, με κορυφαία τα live ανά την Ελλάδα με τη Δήμητρα Γαλάνη, σε ένα πρόγραμμα που είχε αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές.

Ο ίδιος, αν και δημιουργός και leader voice του συγκροτήματος, θα ακολουθήσει σόλο καριέρα και θα μας συστηθεί ξανά με το άλμπουμ “Vintage”, ένα αριστουργηματικό μουσικό project με μοναδικές επανεκτελέσεις κλασικών τραγουδιών. Ανθολογεί συνθέσεις των Beatles, Leonard Cohen, Lou Reed και πολλών ακόμα που είχαν εκτελέσει θρύλοι της μουσικής όπως ο Frank Sinatra, η Nina Simone και η Billie Holiday. Με την προσωπική μουσική προσέγγιση και τη μαγευτική χροιά της φωνής του, ο Vassilikos ζωντανεύει τα τραγούδια κάνοντάς τα μια πιο προσωπική υπόθεση. Σε συνεντεύξεις του έχει

Στο σήμερα, ο Vassilikos πρόκειται να εμφανιστεί για δύο Παρασκευές 5 και 12 Απριλίου στον Σταυρό του Νότου (Φραντζή & Θαρύπου 37, Νέος Κόσμος). Το πρόγραμμα θα είναι πολυσυλλεκτικό, θα ερμηνεύσει μεγάλες επιτυχίες των Raining Pleasure και, φυσικά, τα αγαπημένα του τραγούδια από περασμένες δεκαετίες σε δική του επανεκτέλεση. Αν και τα τραγούδια είναι φαινομενικά αταίριαστα, ο ταλαντούχος ερμηνευτής έχει πάντα μια μαγική ικανότητα να τα συνδέει και να τα συστήνει ξανά. Μαζί του οι Σωτήρης Ντούβας, Θίο Γκουτσίδης, Μίκης Ατταλειάδης και Βασίλης Τριανταφυλλόπουλος.

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

Ανεξάντλητο tour

Σtella & friends

Μετά την επιστροφή τους από την Αμερική και έχοντας λάβει μέρος σε ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ των ΗΠΑ, οι Imam Baildi θα εμφανιστούν στο PassPort (Καραΐσκου 117, Πειραιάς) το Σάββατο 6 Απριλίου. Πρόκειται να παρουσιάσουν πολλά κομμάτια από το νέο τους άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει στα τέλη του 2013 -το τραγούδι με τίτλο «Σημείωμα», το πρώτο σε στίχους και μουσική των ίδιων, έχει ήδη αγαπηθεί από το κοινό τους-, αλλά και τις πολυαγαπημένες τους μουσικές αλχημείες. Μέσα από ένα ανεβαστικό πρόγραμμα και με σύμμαχο τον γνωστό και συμπαγή ήχο τους θα μας μαγέψουν για ακόμα μία φορά λίγο πριν αναχωρήσουν για την ευρωπαϊκή tour τους.

Στο gig space του Six D.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι) η Σtella μαζί με τρεις ακόμα μουσικούς θα παρουσιάσει τραγούδια από την πρόσφατη δισκογραφική της δουλειά με τίτλο “Keep me naked”. Η Στέλλα Χρονοπούλου, όπως είναι το πραγματικό της όνομα, σχημάτισε το 2011 το συγκρότημα Fever Kids, που συνεργάστηκε με ονόματα όπως οι Expert Medicine και οι My Wet Calvin. Από το καλοκαίρι του 2012 συνεχίζει με σόλο καριέρα και την Τετάρτη 10 Απριλίου θα τη δούμε να ερμηνεύει live το νέο υλικό που ηχογραφεί αυτόν τον καιρό. Τη συναυλία θα ανοίξουν οι Egg Hell.

Ορχηστρικό ρεμπέτικο Μουσικές λιχουδιές Η Misia, η Πορτογαλίδα τραγουδίστρια και κατά πολλούς διάδοχος της σπουδαίας Amalia Rodrigues, θα εμφανιστεί για δύο βραδιές 6 και 7 Απριλίου στο Gazarte (Βουτάδων 3234, Γκάζι). Μέσα από ένα πρόγραμμα με τίτλο “Delikatessen” θα ερμηνεύσει παραδοσιακά τραγούδια της πατρίδας της, η ιστορία των οποίων φέρει την προσωπική της σφραγίδα. Παράλληλα, η πρέσβειρα του fado, μαζί με τον Ναπολιτάνο πιανίστα και συνθέτη Fabrizio Romano, θα παρουσιάσουν τραγούδια από όλη την καριέρα της, τραγούδια σπουδαίων καλλιτεχνών όπως ο Nino Rota και η Edith Piaf, καθώς και παραδοσιακά τραγούδια της Νάπολης.

Το Τρίο Τεκκέ, το συγκρότημα που δημιουργήθηκε στα τέλη του 2005 στο Λονδίνο από τον Αντώνη Αντωνίου, τον Λευτέρη Μουμτζή και τον Collin Somervell, λίγο πριν μπει στο στούντιο για την ηχογράφηση της νέας του δουλειάς, επισκέπτεται την Ελλάδα την Κυριακή 7 Απριλίου για ένα live στο Six D.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι). Με βάση το ρεμπέτικο και τρία μουσικά όργανα, τον τζουρά, το κοντραμπάσο και την κιθάρα, το Τρίο Τεκκέ πειραματίζεται με ηχητικά εφέ και ορχηστρικές συνθέσεις. Το κομμάτι τους “InDa” ηχογραφήθηκε στα στούντιο του BBC και αποτέλεσε μέρος της συλλογής τραγουδιών του σπουδαίου Gilles Peterson.

05-11.04.2013

And the winner is... Το Jumping Fish, πιστό στην καλή μουσική και κυρίως στο έργο που έχει αναλάβει για την ανάδειξη νέων μουσικών ταλέντων στην Ελλάδα, ολοκλήρωσε με επιτυχία τον διαγωνισμό για την ανάδειξη του συγκροτήματος που θα ανοίξει τη συναυλία των Depeche Mode στις 10 Μαΐου στο Terra Vibe Park. Ο διαγωνισμός πραγματοποιήθηκε στο Gazi Music Hall και, από τους πέντε τελικούς διαγωνιζόμενους, νικητές αναδείχθηκαν οι Space Blanket. Το συγκρότημα δημιουργήθηκε το 2009 και το γνωρίσαμε τον Νοέμβριο του 2011 με το κομμάτι “Distorted”, που τότε ήταν το Τραγούδι του Μήνα, ενώ σήμερα τους χάρισε τη νίκη. Τον Μάρτιο του 2012 μας ξανασυστήθηκαν με το πρώτο τους EP “Cosmic” μέσα από μια σειρά οπτικοακουστικών shows. Σε συνέντευξή τους είπαν πως θα ήταν πολύ ενδιαφέρον αν οι Depeche Mode επέλεγαν να ερμηνεύσουν κάποιο τραγούδι τους, ώστε να δουν πώς αντιμετωπίζει το κορυφαίο αυτό συγκρότημα τη δουλειά τους. Αυτόν τον καιρό, ο abdul και ο biscuit, τα μέλη της μπάντας, δουλεύουν στο στούντιο για τη νέα τους δισκογραφική δουλειά. Στα live τους εμφανίζονται μαζί με δύο ακόμα φίλους και μουσικούς, τον Stef και τον Vag. Για την ιστορία, το μουσικό ύφος τους κινείται μεταξύ γαλλικών synthesizer, guitar riffs και nu disco beats, σε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ με παράλληλη προβολή εικόνων και video που επεξεργάζονται και διαμορφώνουν οι ίδιοι σε πραγματικό χρόνο.

Σινεμά

Ανθρωποι εναντίον Γιγάντων Το πρώτο ανοιξιάτικο blockbuster της φετινής κινηματογραφικής σοδειάς του Χόλιγουντ κάνει πρεμιέρα στη χώρα μας και φέρει την υπογραφή του Μπράιαν Σίνγκερ, του ανθρώπου πίσω από τα πρώτα δύο “X Men”. Ισως αυτό να είναι που διαφοροποιεί, έστω και σε κάποιον βαθμό, το «Τζακ, ο Κυνηγός Γιγάντων» από τα υπόλοιπα blockbusters του σωρού.

παράλληλα την κερκόπορτα για την επιστροφή των Γιγάντων στον κόσμο των ανθρώπων. Τώρα ο Τζακ μαζί με την πριγκίπισσα Ιζαμπελ και τον πιστό στο στέμμα ιππότη Ελμοντ θα πρέπει να δώσουν μάχη για να σταματήσουν την επέλαση των Γιγάντων, που ζητούν πίσω όσα οι άνθρωποι τους στέρησαν πριν από εκατοντάδες χρόνια.

Εμπνεόμενη από το διάσημο παραμύθι «Ο Τζακ και η Φασολιά», η ταινία δίνει νέα διάσταση στη διαμάχη ανθρώπων και γιγάντων, συνδυάζοντας άφθονη δράση, ειδικά εφέ, τρισδιάστατη εικόνα, CG χαρακτήρες (όσον αφορά τους Γίγαντες), μια ελαφρά πιο dark ατμόσφαιρα παραμυθιού, ολίγον (τετριμμένο) χιούμορ και το απαραίτητο ρομάντζο.

Με άρωμα από... «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών» -αν και στις περισσότερες σκηνές του θυμίζει απλά κακέκτυπό του- και ένα αξιοπρόσεκτο καστ (Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, Ιαν ΜακΣέιν, Στάνλεϊ Τούτσι) να πλαισιώνει τον νεαρό Νίκολας Χουλτ (Τζακ) το «Τζακ, ο Κυνηγός Γιγάντων» βλέπεται μάλλον ευχάριστα, αν δεν περιμένεις κάτι περισσότερο από αυτό που υπόσχεται η ταινία και το φωνάζει από χιλιόμετρα μακριά. Συνοδέψτε το απαραίτητα με ποπ κορν.

Ο θρύλος ζωντανεύει ξανά, η γιγαντιαία φασολιά φυτρώνει εκ νέου από ένα λάθος του νεαρού αγρότη Τζακ, ενώνοντας ουρανό και Γη και ανοίγοντας

Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

05-11.04.2013

Το θαύμα του Μάλικ Η νέα ταινία του Τέρενς Μάλικ «Μέχρι το θαύμα» βαδίζει στα χνάρια της προηγούμενης, πολυβραβευμένης δημιουργίας του «Το Δέντρο της Ζωής». Τι σημαίνει αυτό; Εικαστική ματιά, πανέμορφα πλάνα, η αφήγηση σε δεύτερη μοίρα, υπαρξιακές αναζητήσεις, θεολογικές αναφορές, οι διάλογοι όπου κρίνονται απαραίτητοι και μόνο, το πρωταγωνιστικό κουαρτέτο (Μπεν Αφλεκ, Χαβιέ Μπαρδέμ, Ρέιτσελ ΜακΑνταμς, Ολγα Κιριλένκο) στην απόλυτη υπηρεσία του σκηνοθέτη. Αυτή τη φορά ο Μάλικ φτιάχνει τη δική του κινηματογραφική ελεγεία για τον έρωτα σε όλες τις εκφάνσεις του. Και εσείς, αν δεν χαθείτε στη μετάφραση -που δεν είναι και δύσκολο-, μπορεί να μυηθείτε στο ποιητικό σύμπαν αυτού του αναμφίβολα ιδιαίτερου κινηματογραφιστή.

Vive la France! Πιστό στο ανοιξιάτικο ραντεβού του με τους Αθηναίους σινεφίλ, το 14ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου μάς καλεί στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, στον κινηματογράφο Οπερα και στο Γαλλικό Ινστιτούτο για να απολαύσουμε μέχρι τις 10 Απριλίου περισσότερες από 40 ταινίες που ομιλούν... γαλλικά. Πρόεδρος του φετινού Φεστιβάλ είναι ο πολυβραβευμένος Γάλλος συνθέτης Αλεξάντρ Ντεσπλά, ενώ ανάμεσα στους επίτιμους καλεσμένους ξεχωρίζει ο Πατρίς Λεκόντ, του οποίου η νέα ταινία «Μπουτίκ για αυτόχειρες» θα ρίξει και την αυλαία του Φεστιβάλ. Το 2012 ήταν κυριολεκτικά η χρονιά του γαλλικού σινεμά για την Ελλάδα, αφού οι γαλλικές ταινίες έκοψαν συνολικά 1.000.000 εισιτήρια στη χώρα μας σημειώνοντας ρεκόρ.

Θρίαμβος για το... «Αγόρι» Μπορεί να ήταν το “J.A.C.E.” του Μενέλαου Καραμαγγιώλη που ηγούνταν της κούρσας των υποψηφιοτήτων, αλλά ο μεγάλος νικητής της 4ης Τελετής Απονομής των Βραβείων της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, που πραγματοποιήθηκε στις 2 Απριλίου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, ήταν άλλος. Η ταινία του Εκτορα Λυγίζου «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού» κέρδισε -μάλλον ανέλπιστα- το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας. Και όχι μόνο. Ο Εκτορας Λυγίζος, όπως αναμενόταν, απέσπασε επίσης το Βραβείο Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη και ο πρωταγωνιστής του Γιάννης Παπαδόπουλος το Βραβείο Α΄ Ανδρικού Ρόλου. Η ταινία, που διακρίθηκε στα Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι, του Μόντρεαλ, του Σαν Σεμπαστιάν και της Θεσσαλονίκης και προβλήθηκε με επιτυχία στο Τορόντο, το Ρότερνταμ και το Λονδίνο, διηγείται την ιστορία ενός νεαρού αγοριού που περιπλανιέται άπορο στην Αθήνα αναζητώντας τροφή για το ίδιο και το καναρίνι του. «Η ταινία δεν προσπαθεί να ερμηνεύσει την κρίση. Προσπαθεί να ερμηνεύσει την αντίδραση στην κρίση και τι σημαίνει για έναν Ελληνα να αισθάνεται άχρηστος, ασήμαντος και αβοήθητος σε ένα περιβάλλον κρίσης», εξηγεί στη “Metropolis” ο Εκτορας Λυγίζος.

Cine masterclass Εξι από τους πλέον ταλαντούχους σύγχρονους Ελληνες κινηματογραφιστές δίνουν ραντεβού στο Booze Cooperativa (Κολοκοτρώνη 57, Μοναστηράκι) σε ένα ξεχωριστό σεμινάριο κινηματογράφου. Ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης, ο Νίκος Γραμματικός, ο Γιάννης Οικονομίδης, ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος, ο Φίλιππος Τσίτος και ο Αγγελος Φραντζής θα παραδώσουν από ένα τρίωρο masterclass, μυώντας νέους κινηματογραφιστές και ηθοποιούς στην έβδομη τέχνη. Τα σεμινάρια θα διαρκέσουν συνολικά πέντε εβδομάδες, από τις 6 Απριλίου έως τις 12 Μαΐου και στους συμμετέχοντες θα δοθεί, μεταξύ άλλων, μια κασετίνα με 17 dvd από τη φιλμογραφία των σκηνοθετών.

Eρχεται η... Dory Είναι επίσημο! Δέκα χρόνια μετά το λατρεμένο “Finding Nemo”, η Disney και η Pixar ανακοίνωσαν ότι έχουν ήδη βάλει στα σκαριά το σίκουελ, που θα έχει αυτή τη φορά πρωταγωνίστριά του τη γλυκύτατη Dory. Και αν το όνομα δεν σας θυμίζει κάτι, τότε δεν έχετε παρά να φέρετε στο νου σας αυτό το μπλε ψαράκι που είχε ένα θέμα με τη... μνήμη του στην πρώτη ταινία. Ξεχνούσε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα τα πάντα! Η Ελεν Ντε Τζένερις θα δανείσει και πάλι τη φωνή της στην... ξεχασιάρα Dory. «Το σενάριο είναι φανταστικό!» δήλωσε ενθουσιασμένη για το “Finding Dory” που θα κάνει πρεμιέρα στις αίθουσες τον Νοέμβριο του 2015.

Στα υπόλοιπα βραβεία της βραδιάς ο Θάνος Αναστόπουλος κέρδισε τα Βραβεία Σκηνοθεσίας, Σεναρίου και Φωτογραφίας για την ταινία του «Η Κόρη», το “J.A.C.E.” του Καραμαγγιώλη δεν έφυγε με άδεια χέρια, αλλά περιορίστηκε σε πιο δευτερεύοντα βραβεία (Β΄ Ανδρικού Ρόλου - Ιερώνυμος Καλετσάνος, Β΄ Γυναικείου Ρόλου - Κόρα Καρβούνη, Ενδυματολογίας, Μακιγιάζ, Σκηνογραφίας και Μοντάζ εξ ημισείας με το «Αν...» του Παπακαλιάτη), τα «Ημερολόγια Αμνησίας» της Στέλλας Θεοδωράκη απέσπασαν τα Βραβεία Καλύτερου Ντοκιμαντέρ και «Λουκίας Ρικάκη» και η Αμαλία Μουτούση ήταν η φετινή νικήτρια στην κατηγορία Α΄ Γυναικείου Ρόλου για την ταινία «Χαρά».

Βιβλίο

Ο συμπαθής (;) κ. Ρέμπους Ο αστυνομικός επιθεωρητής Τζον Ρέμπους ζει και εργάζεται στην πόλη του Εδιμβούργου. Γεννημένος το 1947, έχων στρατιωτικό παρελθόν, χωρισμένος και πατέρας μιας κόρης, επιβλητικός στην όψη μα συχνά ρομαντικός στην καρδιά, μπαινοβγαίνοντας στις pub και οδηγώντας μια Saab, επισκέπτεται κάθε σπιθαμή της γεμάτης λόφους πατρίδας του. Οντας καχύποπτος με τους «χαρτογιακάδες» και καθώς καθόλου δεν γουστάρει τη γραφειοκρατία, εξιχνιάζει υποθέσεις με τον δικό του τρόπο. Μοναχικός, αγαπάει φανατικά τη ροκ των ’60s και πνίγει τους φόβους και τις λύπες του σε έναν δημοφιλή προορισμό: το μπουκάλι.

που συνοπτικά ονομάζεται tartan noir. Του σκοτσέζικου, δηλαδή, νουάρ που αντλεί τόσο από τη λογοτεχνική παράδοση της περιοχής -ιδιαίτερα από τη δισυπόστατη φύση του ανθρώπου και όπως αυτή περιγράφεται στο εμβληματικό «Δόκτωρ Τζέκιλ και κύριος Χάιντ» του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον-, όσο και από τη hard boiled, αμερικανική επί το πλείστον, σχολή αστυνομικής λογοτεχνίας. Ενός κράματος, παιδί του οποίου είναι και ο Τζον Ρέμπους. Ενας συμπαθέστατος και δίκαιος επιθεωρητής τη μία στιγμή. Και την άλλη ένας αντιπαθέστατος τύπος που κλέβει κουλούρια από έναν φούρνο δίχως τύψεις ή ενοχές.

Ο αντιήρωας που σμίλεψε ο Ιαν Ράνκιν, κάπου στα μέσα των ’80s, τον ακολουθεί μέχρι σήμερα. Σε κάθε συγγραφικό του βήμα. Και εκείνος ακολουθεί τον επιθεωρητή Ρέμπους σε μια πορεία 18 αισίως βιβλίων και άπειρων αστυνομικών υποθέσεων. Μια σχέση γόνιμη, αλληλοεπηρεασμένη, που έχει οδηγήσει στην ωρίμανση - ηλικιακή για τον πρώτο, λογοτεχνική για τον δεύτερο. Φέρνοντάς τον στη θέση του πλέον αναγνωρίσιμου λογοτέχνη αυτού

Πρόσφατα κυκλοφόρησε ξανά, για τρίτη φορά τα τελευταία χρόνια, η συλλογή διηγημάτων «Επικίνδυνες αποστολές στο Εδιμβούργο για τον επιθεωρητή Ρέμπους» (εκδ. Μεταίχμιο). Καλή ευκαιρία να καταδυθεί κανείς στον γοητευτικό, συναρπαστικό, γεμάτο πικρές αλήθειες κόσμο του επιθεωρητή Ρέμπους. Ιδανικά, κρατώντας ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι και αναζητώντας τη λύση του εγκλήματος - όπως ακριβώς θα έκανε και εκείνος.

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας

05-11.04.2013

Ανευ όρων

Να ’τανε το ’21

Ημέρα χαράς

Ο Κυριάκος Μαργαρίτης επιστρέφει με το πέμπτο κατά σειρά μυθιστόρημά του. Μια πορεία που ξεκίνησε το 2006 με το «Τσίρκο» και συνεχίστηκε με κείμενα που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «υπαρξιακά αστυνομικά». Στο φετινό του πόνημα με τίτλο «Οταν θα βγαίνουν τα λιοντάρια, φίλησέ με» (εκδ. Ψυχογιός) αφήνει κατά μέρος την αστυνομική πλοκή, επιστρέφοντας σε μια περισσότερο αστική και καθαρά αθηναϊκή ιστορία. Ρίχνοντας το βάρος στις ανθρώπινες σχέσεις της γενιάς μας. Και πώς αυτές αποτυγχάνουν μέσα στα όρια της τσακισμένης αυτής πόλης. Μιλάει για την αδυναμία (και για τη δυνατότητα) να βιώσουμε τον έρωτα με τον μοναδικό τρόπο που είναι δυνατόν να υπάρξει: άνευ όρων.

Η Αθηνά Κακούρη εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα πριν από αρκετές δεκαετίες με αστυνομικά διηγήματα, απολαμβάνοντας πια περίοπτη θέση στον χώρο αυτόν. Το καινούργιο της βιβλίο «1821 - Η αρχή που δεν ολοκληρώθηκε» (εκδ. Πατάκη), βέβαια, κινείται σε διαφορετικό πλαίσιο από ό,τι την έχουμε συνηθίσει. Ξεκινάει με μια συνοπτική περιγραφή του προεπαναστατημένου ελληνικού χώρου, για να προχωρήσει σε μια χυμώδη με τον χαρακτηριστικό τρόπο της συγγραφέως εξιστόρηση των γεγονότων του 1821 έως και τη δολοφονία του Καποδίστρια. Ενα ευανάγνωστο βιβλίο για την ελληνική επανάσταση από την επονομαζόμενη και «Ελληνίδα Αγκάθα Κρίστι».

«Είναι προφανές για εμάς πως δεν υπάρχει αρκετό πηγαίο ταλέντο (στο κείμενο) ώστε να το λάβουμε υπόψη»: Τάδε έφη εκδότης για το σημαντικό μυθιστόρημα της Σίλβια Πλαθ «Ο γυάλινος κώδων». Η φράση μπορεί να μείνει ασχολίαστη. Η απερισκεψία του εκδότη, πάλι, σίγουρα μπαίνει στο Top 10 όλων των εποχών. Στην αντίπερα όχθη τέτοιων εκδοτικών αστοχιών βρίσκονται πολύ συχνά οι διαγωνισμοί διηγημάτων που σκοπεύουν στην ανάδειξη νέων συγγραφικών προσώπων. Είτε γιατί έχουν παραβλεφθεί, είτε γιατί δεν έχουν καταφέρει να εκδοθούν ακόμη. Προσφέροντας ανά τον κόσμο βήμα σε σημαντικούς νέους λογοτέχνες. Ιδιαίτερα στην εποχή μας, που ο παράγοντας διαδίκτυο φαίνεται να αποτελεί έναν νέο χώρο δημιουργικότητας. Πριν από τρία χρόνια και με πρωτοβουλία της Artspot, ο διαγωνισμός διηγήματος «ΛόγωΤεχνης» έλαβε χώρα για πρώτη φορά. Μέχρι σήμερα μεσολάβησαν τεράστιο πλήθος συμμετοχών, ποιοτικά κείμενα, έκδοση των βραβευθέντων και το κύριο: η ανάδειξη της δυναμικής των ανθρώπων που παλεύουν και δημιουργούν στον αχανή κόσμο του ίντερνετ.

Ορφανά κουρέλια

Γυναικεία μοναξιά

Την περασμένη διετία, η παράσταση «Τα ορφανά» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου άφησε, το λιγότερο, καλές εντυπώσεις. Παρόμοιες αντιδράσεις έχει δημιουργήσει, σε Ελλάδα και Βρετανία, το σύνολο του έργου του θεατρικού συγγραφέα Ντένις Κέλι. Με αφορμή, λοιπόν, την αντίστοιχη παράσταση που ανεβαίνει αυτόν τον καιρό, κυκλοφορεί η πρώτη δουλειά του συγγραφέα που τιτλοφορείται «Κουρέλι» (εκδ. Poema). Δύο αδέλφια, άρρεν και θήλυ, μιας δυσλειτουργικής οικογένειας αφηγούνται ιστορίες από το παρελθόν τους. Περίεργες ιστορίες, σχεδόν απόκοσμες. Μα, με έναν φριχτό τρόπο, τόσο αληθινές.

Κατά τη διάρκεια της ζωής της Εμιλι Ντίκινσον, μονάχα δέκα ποιήματά της βρήκαν τον δρόμο της έκδοσης. Τα άλλα περίμεναν μέχρι η κορυφαία Αμερικανή ποιήτρια να αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο. Το νέο βιβλίο με τίτλο «Επειδή δεν άντεχα να ζήσω φωναχτά» (εκδ. Gutenberg) αποτελεί μια συνολική ματιά στο έργο της. Δίγλωσσο, φιλοξενεί ποιήματα από κάθε περίοδο, εμπεριέχει τη διαφωτιστική για τη μοναξιά της επιστολογραφία, παρουσιάζει μια εκτεταμένη μελέτη τόσο του βίου, όσο και της ποίησής της. Αποτελεί μια ιδανική γνωριμία με τη γυναίκα του 19ου αιώνα που έμεινε γνωστή ως η «λαίδη στα λευκά».

Αύριο, Σάββατο 6 Απριλίου, στις 8 η ώρα το βράδυ στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση (Συγγρού 107-109, Νέος Κόσμος) και με ελεύθερη για το κοινό είσοδο, θα πραγματοποιηθεί η απονομή των βραβείων του φετινού, τρίτου κατά σειρά, διαγωνισμού. Μιας διοργάνωσης που ξεπέρασε κάθε προσδοκία από πλευράς συμμετοχών, φθάνοντας τον εντυπωσιακό αριθμό των 1.469. Με την κριτική επιτροπή να αποτελείται από τους Γιάννη Φαρσάρη, Κώστα Μουρσελά, Γιάννη Ξανθούλη, Ελένη Γκίκα και Χρήστο Οικονόμου και με τη συμμετοχή των τεσσάρων τελευταίων να προσδίδει κύρος διαφορετικών λογοτεχνικών ελληνικών γενεών στη βράβευση. Τα 20 καλύτερα διηγήματα θα εκδοθούν από τις Εκδόσεις Καλέντη. Μεταφέροντας το ιντερνετικό γράψιμο στην πιο προσφιλή φόρμα της έντυπης έκδοσης. Οσο για την αυριανή εκδήλωση, πρόκειται για ημέρα χαράς. Για αυτούς που θα βραβευθούν, για το κοινό, για όσους τελικά συμμετέχουν στα δρώμενα της νέα ελληνικής λογοτεχνίας, έντυπης ή ηλεκτρονικής.

Θέατρο

Αναζητώντας την ελπί δα Η Σοφιάννα Θεοφάνους και ο Μιλτιάδης Φιορέντζης υποδύονται την Εστερ και τον Τζόνι στην παράσταση «Χαίρετε κι αντίο» που ανεβαίνει από τις 9 Απριλίου στην κεντρική σκηνή του 104 (Ευμολπιδών 41, Γκάζι). Η υπόθεση, αν και εκτυλίσσεται στο Πορτ Ελίζαμπεθ της Νότιας Αφρικής, έχει πολλά κοινά με την ελληνική πραγματικότητα. Τα δύο αδέρφια, φτωχοί λευκοί Νοτιοαφρικανοί, απόγονοι-θύματα οικονομικών αλλαγών, συναντιούνται ξανά έπειτα από χρόνια, όταν η Εστερ επιστρέφει στο πατρικό τους για να διεκδικήσει το μερίδιό της από την αποζημίωση για το εργατικό ατύχημα που άφησε τον πατέρα τους παράλυτο. «Το έργο έχει γραφτεί σε συνθήκες μεγάλης οικονομικής κρίσης και μιλάει καθαρά για την εργατική τάξη, τις κοινωνικές διακρίσεις και τον ρατσισμό, οπότε, νομίζω, έχει αρκετά κοινά στοιχεία με την Ελλάδα του σήμερα», μας λέει η Σοφιάννα. Τα δύο αδέρφια μοιάζουν με τους δεκάδες ανθρώπους που ζουν χωρίς ελπίδα και προσπαθούν να πιαστούν από κάτι μικρό για να συνεχίσουν. «Οταν αντιλαμβάνεσαι ότι δεν έχεις από κάπου να κρατηθείς στην τωρινή σου ζωή, με ποιον τρόπο μπορείς να προχωρήσεις μετά; Οταν

έχουν καταστραφεί τα πάντα, πώς μπορείς να συνεχίσεις να ζεις;» Αυτά τα ερωτήματα τίθενται, αλλά οι απαντήσεις πρέπει να δοθούν από τον κάθε θεατή ξεχωριστά. «Δεν πρόκειται για ένα απαισιόδοξο έργο. Δεν σου δίνει συγκεκριμένες απαντήσεις, σε αφήνει να μαντέψεις αν υπάρχουν περιθώρια να συνεχίσεις να ελπίζεις», συνεχίζει η Σοφιάννα. Ενα άλλο θέμα που απασχολεί τον συγγραφέα του έργου Αθολ Φούγκαρντ είναι αυτό της καταγωγής. «Τελευταία ακούω όλο και πιο συχνά τη φράση: ‘Αν είχα γεννηθεί σε άλλη χώρα, να δεις τι θα έκανα...’ Αυτό το ζήτημα της καταγωγής και το κατά πόσο μπορείς να το ξεπεράσεις και να θέσεις εσύ τις βάσεις της ζωής σου απασχολεί έντονα την Εστερ και τον Τζόνι». Τα δύο αδέρφια συναντιούνται ύστερα από χρόνια στο πατρικό τους σπίτι, αποτελεί αυτό άραγε ένα αποκούμπι για τα δύο παιδιά; «Φαινομενικά έχουν ο ένας τον άλλον, αλλά τελικά δεν έχουν ούτε αυτό. Οταν τα πάντα γύρω σου καταρρέουν, αυτό που θέλεις είναι η οικογένειά σου. Τα παιδιά συνειδητοποιούν ότι δεν μπορούν να ελπίζουν ούτε σε αυτό».

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου

Δυναμική παράσταση Τους Forced Entertainment τους ξέρουμε ήδη. Εχουν επισκεφτεί τη χώρα μας άλλες τρεις φορές και έχουν ήδη χαρακτηριστεί ως μία από τις μακροβιότερες ομάδες devised theatre, με δράση πάνω από 25 χρόνια. Αυτό που δεν ξέρουμε, όμως, είναι πώς θα εξελιχθεί η βραδιά της 11ης Απριλίου, καθώς κάθε παράσταση της ομάδας κυλάει με τελείως διαφορετικό τρόπο. Το “Quizoola!” -όπως ονομάζεται η παράσταση- βασίζεται σε 2.000 ερωτήσεις και μπορεί να διαρκέσει μέχρι έξι ώρες. Τρεις περφόρμερ φορούν στο πρόσωπό τους make-up για κλόουν και διαλέγουν διαφορετικές κάθε φορά ερωτήσεις και απαντούν με ανάλογο τρόπο. Ενα παζλ θεμάτων, προβληματισμών και διαθέσεων που αξίζει να βιώσετε. Οσοι πιστοί προσέλθετε την ερχόμενη Πέμπτη στο Bios Ρομάντσο (Αναξαγόρα 3-5).

Κατά των στερεότυπων Ανθρωπος, υλικό, γη. Αυτές οι τρεις λέξεις δημιουργούν τον τίτλο της παράστασης “HUMAterra” που παρουσιάζεται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη 1) στις 10 και 11 Απριλίου. Η ομάδα ΔΑΓΙΠΟΛΗ, που αποτελείται από χορευτές με κινητικά προβλήματα, ενώνει τις δυνάμεις της με τον Ψαραντώνη, την Ελένη Τσαλιγοπούλου, τον Κώστα Λειβαδά και την Ανδριάνα Μπάμπαλη και όλοι μαζί φτιάχνουν μια παράσταση που θα «ξεβολέψει» τους θεατές. Ενας άντρας με μηχανήματα στα πόδια εμφανίζεται στη σκηνή και σύντομα το τοπίο γεμίζει χορευτές - με αναπηρία ή χωρίς. Ενα παιχνίδι που, σύμφωνα με τους καλλιτέχνες, έχει σκοπό να κάνει το κοινό να συγκρουστεί με τα στερεότυπα και τους δαίμονές του.

Η Αθηνά Μαξίμου γίνεται τραγική ηρωίδα για χάρη της Βασιλικής. Το κεντρικό πρόσωπο του ομώνυμου βιβλίου της Βάσως Νικολοπούλου ζωντανεύει από τις 8 Απριλίου στο Νέο Ελληνικό Θέατρο Γιώργου Αρμένη (Σπ. Τρικούπη 34, Εξάρχεια). Εικοσιπέντε χρόνια μετά την ερωτική της σχέση με τον Φώτη, η Βασιλική βρίσκεται μετέωρη όταν εκείνος της λέει να χωρίσουν. Η 38χρονη Αθηνά Μαξίμου, σύζυγος του -επίσης ηθοποιούΑιμίλιου Χειλάκη, την οποία γνωρίσαμε στην ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου «Αυτή η νύχτα μένει», μπαίνει στη θέση της Βασιλικής, βυθίζεται στον πόνο της και μπλέκει σε ένα ατελείωτο γαϊτανάκι αναπάντητων ερωτημάτων για τον έρωτα.

05-11.04.2013

Παρουσιαστείτε! Το φετινό Bob Festival μπορεί να αργεί ακόμα να αρχίσει (15-19 Μαΐου), αλλά οι θεατρικές ομάδες που θέλουν να συμμετάσχουν στον διαγωνισμό Scratch Night 2013 πρέπει να βιαστούν, γιατί η ημερομηνία κατάθεσης αιτήσεων λήγει σε δέκα ημέρες (15 Απριλίου) - οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να βρουν όλες τις πληροφορίες και την απαιτούμενη αίτηση στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ (www. bobfestival.gr). Στον διαγωνισμό, που γίνεται για τέταρτη χρονιά φέτος, θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους 12 ομάδες σε τρεις ημέρες. Οι Αbovo θα επιλέξουν τις 12 αυτές ομάδες -οι οποίες θα ανακοινωθούν στις 16 Απριλίου- και το κοινό θα αναδείξει τη νικήτρια την τελευταία ημέρα, όταν θα ανακοινωθούν και τα αποτελέσματα. Η ομάδα που θα ξεχωρίσει θα έχει την ευκαιρία να ανεβάσει την -ολοκληρωμένη πια- δουλειά της στο φθινοπωρινό πρόγραμμα του Bios και θα λάβει από τους Abovo το ποσό των 1.000 ευρώ για τα έξοδα παραγωγής της παράστασης. Ακόμα, θα παρακολουθήσει ένα μίνι σεμινάριο από την ομάδα, που θα αφορά την καλλιτεχνική διεύθυνση και τη διεύθυνση παραγωγής. Από τα λογιστικά, δηλαδή, μέχρι και τη δημιουργία αφίσας.

Παιχνίδια ιεραρχίας Ερωτικά αδιέξοδα

O Δημήτρης Λιγνάδης δεν σκηνοθετεί απλώς το απαιτητικό έργο «Το τέλος του παιχνιδιού» του Σάμιουελ Μπέκετ, αλλά κρατάει για τον εαυτό του τον ρόλο του ιδιαίτερου Κλοβ. Ο σκηνοθέτης, λίγες ημέρες πριν παρουσιάσει την παράσταση «Η θύελλα επιμένει» του Ενζό Κορμάν στο 2o γαλλόφωνο Low Budget Festival, ανεβαίνει στο Από Μηχανής Θέατρο (Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο) από τις 9 Απριλίου. Μαζί με τον Ακι Βλουτή, την Αφροδίτη Κλεοβούλου και τον Γρηγόρη Ποιμενίδη θα προσπαθήσουν να δώσουν τη δική τους εκδοχή στη σχέση αφέντη-δούλου, πατέρα-γιου.

Οι Cheek Bones, οι Xα! και οι ομάδα Εμιγκρέδες, που νίκησαν στον διαγωνισμό τα προηγούμενα χρόνια, παρουσίασαν με επιτυχία τη δουλειά τους και συνεχίζουν να δημιουργούν ενδιαφέρουσες παραστάσεις. Αλλά και άλλες ομάδες έχουν ξεχωρίσει από τον διαγωνισμό και έχουν φιλοξενηθεί στο Bios, όπως η παράσταση «Χταποδάκια και άλλα διηγήματα». Το Bob Festival θα διεξαχθεί και φέτος στο Βios, χώρο που ταίριαξε τέλεια με το ύφος του, και θα παρουσιάσει νεανικές παραστάσεις, επιτυχίες που ξεχώρισαν τη φετινή σεζόν, αλλά και πρεμιέρες, όπως αυτή που θα κάνουν οι Αbovo με μια work in progress παράσταση. Τιμώμενο πρόσωπο στο φετινό φεστιβάλ θα είναι ο σκηνοθέτης Βασίλης Μαυρογεωργίου.

Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

Εξερευνώντας τον αστικό πολιτισμό Το διεθνές φεστιβάλ παραστατικών τεχνών “Live Manual” παρουσιάζει το BIOS σε συνεργασία με τη καλλιτεχνική κοινότητα Forest Fringe της Μεγάλης Βρετανίας και το Βρετανικό Συμβούλιο. Ολα αυτά, τις δύο πρώτες εβδομάδες του Απριλίου στο Bios Ρομάντσο (Αναξαγόρα 3-5, Αθήνα) και στο κτίριο της οδού Πειραιώς 84. Κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ το κοινό θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει μερικές από τις πιο πρωτοποριακές μορφές των σύγχρονων παραστατικών δράσεων, καθώς η θεματική του βασίζεται στις instruction based performances. Συγκεκριμένα, περιλαμβάνει έξι από τις πιο επιδραστικές παραστάσεις που έχουν περιοδεύσει ανά τον κόσμο τα τελευταία χρόνια. Αρχικά, το Σάββατο 6 Απριλίου, το αθηναϊκό κοινό θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει για μία ακόμη φορά τη δημοφιλή performance “Quizoola” της ομάδας Forced Entertainment, που έχει ως έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο. Στη συνέχεια, θα παρουσιαστούν το “White Rabbit, Red Rabbit” (10-14/4), μία από τις πιο

πολυσυζητημένες παραστάσεις του Φεστιβάλ Εδιμβούργου 2011, που βασίζεται στο κείμενο του Ιρανού συγγραφέα Nassim Soleimanpour, καθώς και το “I wish I was lonely” (12-14/4), μια συμμετοχική performance των Hannah Jane Walker και Chris Thorpe με θέμα την επικοινωνία και τη συνδεσιμότητα. Παράλληλα, οι Berlin, Nevada, δηλαδή η Gemma Brockis και η Silvia Mercuriali, εμπνέονται από τις «Αόρατες Πόλεις» του Italo Calvino και παρουσιάζουν την performance “Still Night” (4, 5 και 7/4), με πρωταγωνίστρια την Αθήνα. Τέλος, το πρόγραμμα συμπληρώνουν η πολιτικού ύφους performance της Tania El Khoury με τίτλο “Jarideh” (5-7/4), με αναφορές στις ταινίες μυστηρίου και τις επιθέσεις της Σκότλαντ Γιαρντ, αλλά και το διαδραστικό ακουστικό project του Andy Field “Motor Vehicle Sundown”, που είναι εμπνευσμένο από τα θορυβώδη αστικά κέντρα

Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

05-11.04.2013

Urban Interior Design Βιντεοπορτρέτα Μια άλλη πλευρά του διεθνώς αναγνωρισμένου σκηνοθέτη και σκηνογράφου Robert Wilson παρουσιάζει η έκθεση “Video Portraits” που παρουσιάζεται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (Συγγρού 107109, Νέος Κόσμος) από τις 5 Απριλίου έως τις 7 Ιουλίου. Την επιμέλεια της έκθεσης υπογράφει η Μαριλένα Καρρά. Στο πλαίσιό της παρουσιάζονται 60 βίντεο που δημιούργησε ο καλλιτέχνης το διάστημα 2004-2009. Πρόκειται για έργα με ετερόκλητους πρωταγωνιστές: διακεκριμένες προσωπικότητες από τον χώρο των τεχνών, των γραμμάτων και του θεάματος μέχρι και ζώα. Σε πρώτη παγκόσμια προβολή θα εκτίθενται και οι νέες εκδοχές τριών ιδιαίτερων video portraits: των ηθοποιών Juliette Binoche, Sean Penn και ενός χαριτωμένου βατράχου.

Η ομάδα Stigma Squad με την υποστήριξη του Stigma Lab (Ανδρέα Μεταξά 4, Εξάρχεια) παρουσιάζουν μια πρωτότυπη έκθεση, που συνδυάζει το interior design με τις χαρακτηριστικές urban και street art καταβολές του χώρου. Το “Residential Area” περιλαμβάνει μια σειρά έργων και παλιών αντικειμένων, τα οποία μέσα από το graffiti και την επέμβαση της ομάδας αποκτούν χρώμα, νέες φόρμες και χρήσεις. Ετσι, η τέχνη του δρόμου εισβάλλει στους εσωτερικούς, οικείους χώρους του σπιτιού και μάλιστα με αρκετά επιτυχημένο τρόπο. Η έκθεση διαρκεί μέχρι τις 25 Απριλίου.

Ο Μποστ του Τύπου

Με γυμνό μάτι Η Erica Baum παρουσιάζει τη νέα της ατομική έκθεση στον χώρο τέχνης Melas-Papadopoulos (Επίκουρου 26 & Κορίνης 4, Αθήνα). Η Αμερικανίδα καλλιτέχνις με έδρα τη Νέα Υόρκη δημιουργεί δύο σειρές έργων με τους τίτλους “Blanks” και “Naked Eye Anthology”. Η πρώτη αντλεί τις αναφορές της από τα ζωγραφικά έργα «Φόρος τιμής στο τετράγωνο» του Josef Albers, ενώ η δεύτερη χρησιμοποιεί ως βάση παλιά, κιτρινισμένα, χαρτόδετα βιβλία του 1960 και του 1970. Η έκθεση της Erica Baum θα διαρκέσει μέχρι τις 11 Μαΐου, ενώ φωτογραφικά έργα της βρίσκονται στις μόνιμες συλλογές του Μουσείου Guggenheim και στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης.

«CHERCHEZ ΝΑ ΦΑΜ! Ο Μποστ του Τύπου» ονομάζεται η έκθεση που διοργανώνουν έως τις 19 Μαΐου το Μορφωτικό Ιδρυμα της ΕΣΗΕΑ και το Μουσείο Μπενάκη στο Κτίριο της οδού Πειραιώς (Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου). Η έκθεση είναι αφιερωμένη στο έργο του Μποστ και επικεντρώνεται στη γελοιογραφική σάτιρά του στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο το διάστημα 1950-1980. Επιμελήτρια είναι η θεατρολόγος Μαρίνα Κοτζαμάνη, η οποία έχει φροντίσει και για μια σειρά παράλληλων προγραμμάτων που θα λάβουν χώρα κατά τη διάρκεια της έκθεσης. Ανάμεσά τους ημερίδες, ξεναγήσεις, εργαστήρια για παιδιά, αλλά και μια δραματοποιημένη παρουσίαση των γελοιογραφιών του Μποστ από τους φοιτητές του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.

Προμνησία Η Εβίτα Τσοκαντά επιμελείται την έκθεση “Déjà vécu”, η οποία θα παρουσιάζεται μέχρι τις 27 Απριλίου στον χώρο Ανάμεσα (Σερβίων 8, Βοτανικός). Οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες Χρήστος Βαγιάτας, Γιώργος Γύζης, Αλεξία Καραβέλα, Πάνος Ματθαίου, Ειρήνη Μπαχλιτζανάκη, Κοσμάς Νικολάου, Απόστολος Ντελάκος, Ιωάννα Ξημέρη, Δημήτρης Παπουτσάκης, Αγγελική Σβορώνου, Extra-conjugale επιχειρούν «μέσα από έργα-προσωπικές αναγνώσεις του παρελθόντος, να παρουσιάσουν τη συλλογική συνείδηση του χθες, ίσως και μέσω μιας λανθάνουσας αντίληψής του, όπως αυτή προσδιορίζεται και επαναδιατυπώνεται σήμερα», επισημαίνει η επιμελήτρια. «Πρωταγωνιστούν οι εγκαταστάσεις ποικίλων μορφολογικών εκφάνσεων, τρισδιάστατες, επιτοίχιες, αλλά και ηχητικές. Κοινός παρονομαστής όλων είναι οι αναφορές σε προσωπικά βιώματα που εκφράζονται μέσω μιας αναγνωρίσιμης εικονογραφίας που γίνεται καθολικό σύμβολο της ανάμνησης, αποκτώντας τη δυναμική του συλλογικού». Αναφορικά με τον τίτλο της έκθεσης, η επιμελήτρια εξηγεί πως τo déjà vécu (στα ελληνικά «έχω ήδη ζήσει») είναι μια μορφή της διαταραχής της αντίληψης που ονομάζουμε προμνησία. «Το υποκείμενο δεν έχει την εντύπωση απλώς ότι έχει δει, αλλά πως έχει πράγματι ζήσει στο παρελθόν την κατάσταση που βιώνει εκείνη τη στιγμή. Συνοδεύεται από μια έντονη αίσθηση ματαιότητας για την υποτιθέμενη επανάληψη της εμπειρίας. Το déjà vécu, άρα, θεωρείται μια βλάβη της ατομικής μνήμης». Η ατομική με τη συλλογική μνήμη αλληλοορίζονται και αλληλεπιδρούν στο πλαίσιο της έκθεσης. «Η συλλογική μνήμη, που χαρακτηρίζεται από μια υποκειμενική επιλεκτικότητα που τη διαφοροποιεί από την Ιστορία, παράγει παραδόσεις, αισθητικοποιημένες αναπλάσεις του παρελθόντος, που συνυπολογίζονται στη συγκρότηση της ομαδικής ταυτότητας», προσθέτει χαρακτηριστικά η Τσοκαντά.

Διαβάζω

Τα μάτια στους τοίχους Κείμενο: Λίνα Ρόκου

Οι τοίχοι έχουν μάτια. Είναι θετικό αυτό που σας λέω. Και το λέω με πάσα βεβαιότητα, διότι τα έχω δει με τα μάτια μου. Στο σπίτι μου, στο Παγκράτι. Μη με θεωρήσετε παράφρονα. Είμαι άνθρωπος της λογικής και πατώ γερά τα πόδια μου στη γη· ένα περήφανο τέκνο της Αθήνας. Ας γίνω πιο συγκεκριμένος. Πριν από περίπου εννιά μήνες και ενώ έφτιαχνα ένα παζλ, άκουσα ένα ανεπαίσθητο ποπ. Σήκωσα το κεφάλι και απέναντί μου στον τοίχο, στο ύψος του προσώπου, με κοιτούσε ένα μάτι. Ηταν ολοστρόγγυλο, γαλάζιο, με μαύρες βλεφαρίδες. Η κόρη του κινούνταν από τα δεξιά προς τα αριστερά και τούμπαλιν, με κάποια νευρικότητα. Το πλησίασα, είχε το μέγεθος μιας παλάμης και το κύριο χαρακτηριστικό του ήταν η στρογγυλότητά του, έφερνε στο νου παιδικό σκίτσο. Αλλο ένα βασικό γνώρισμά του ήταν το πόσο φουσκωμένο έδειχνε, έτοιμο σχεδόν να ξεπεταχτεί από την κόγχη του και να κυλήσει στο πάτωμα. Η σκέψη αυτή μου προκάλεσε δυσαρέσκεια. Αν είναι άβολο να ξεφυτρώνει στα καλά του καθουμένου ένα μάτι στον τοίχο του σπιτιού σου, φαντάσου πόσο πιο ενοχλητικό είναι να κυλά στο πάτωμα, λερώνοντας πιθανόν το χαλί με κολλώδεις εκκρίσεις. Καθώς έσκυψα ακόμα περισσότερο κοντά του, βύθισα το βλέμμα μου στην κόρη του. Ο μικρός αυτός μαύρος διάδρομος με ρούφηξε ολόκληρο. Χάθηκα σε μια άχρονη κηλίδα. Οταν επανήλθα, κατάλαβα ότι αποστολή μου ήταν να φροντίζω το μάτι μέχρι αυτό να μου αποκαλύψει τα μυστικά του οδηγώντας με στο τέλος του διαδρόμου. Οταν ξύπνησα το επόμενο πρωινό, και άλλα μάτια με κοιτούσαν από τους τοίχους. Ολα βρίσκονταν στο σαλόνι. Μόνο ένα είχε φρύδι από πάνω του. Ενα μικρό τριχωτό φίδι που προστάτευε την κόρη του. Αυτό ήταν πιο ήρεμο από τα υπόλοιπα, που κοίταζαν με κάποια νευρικότητα τριγύρω. Επίσης, όλα ήταν ολοστρόγγυλα, αθηναϊκά. Δεν υπήρχε ούτε ένα ασιατικό μάτι ή έστω ένα παριανό αμυγδαλωτό. Τα μέτρησα. Ηταν 28, διασκορπισμένα στο σαλόνι μου και στο μικρό χολ, χωρίς βέβαια να υπολογίζω το ματάκι της εξώπορτας. Σκέφτηκα πως, αν μη τι άλλο, το παράξενο αυτό γεγονός ήταν μια καλή αφορμή για να μάθω περισσότερα για αυτό το πολύτιμο αισθητήριο όργανο. Κατευθύνθηκα προς τα Εξάρχεια με σκοπό να αγοράσω ένα σχετικό βιβλίο. Γύρισα σπίτι κρατώντας το επίτομο έργο του Δρ. Χ «Οφθαλμός». Εμαθα για τη ζίννειο ζώνη, τον κερατοειδή, τον αμφιβληστροειδή, τον χοριοειδή και τον σκληρό χιτώνα, γεγονός που με έκανε να καταλάβω ότι και ένα μάτι έχει ανάγκη την γκαρνταρόμπα του. Ηταν αργά το βράδυ όταν τελείωσα την ανάγνωση του βιβλίου. Είχα πλέον 78 μάτια στο σπίτι μου. Οχι όλα στο σαλόνι.

05 -11.04. 2013

Είχαν περάσει αρκετοί μήνες, όταν αποφάσισα ότι ήρθε η στιγμή να μοιραστώ με κάποιον άλλον αυτό το θαύμα. Αλλωστε, και τα μάτια με την πάροδο του χρόνου ένιωθαν πλέον οικεία μέσα στο σπίτι μου και δεν στριφογύριζαν ανήσυχα. Ετσι, κάλεσα στο σπίτι την αδερφή μου, η οποία εμφανώς ξαφνιασμένη αποδέχτηκε την τηλεφωνική μου πρόσκληση. Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε ιδιαίτερες σχέσεις. Από την άλλη, ήταν η μοναδική οικογένεια που μου είχε απομείνει. Στο τηλέφωνο την προειδοποίησα ότι θα έβρισκε το πατρικό μας κάπως αλλαγμένο. Η στριγκλιά που ξεπήδησε από το στόμα της όταν αντίκρισε τους τοίχους αναστάτωσε τα μάτια μου. «Μη φοβάσαι, δεν είναι επιθετικά». Εκείνη χαλάρωσε ελαφρά και προσπάθησε να μου χαμογελάσει, αλλά μια αποτυχημένη γκριμάτσα σχηματίστηκε στο πρόσωπό της. Την πλησίασα και έβαλα τα χέρια μου στους ώμους της. «Είναι η μόνη παρέα μου στην πόλη». Πράγματι, ύστερα από μία ώρα είχε ξεθαρρέψει εντελώς. Ακόμα και εγώ ένιωσα έκπληκτος από το πόσο γρήγορα προσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα. Από την άλλη, όμως, έβλεπα τα μάτια μου αγριεμένα, σαν να μην τους άρεσε η νέα παρουσία στο σπίτι μας. Το πράγμα ξέφυγε τελείως όταν η αδερφή μου έβγαλε από την τσάντα της μάσκαρα, μολύβι και σκιά και άρχισε να μακιγιάρει ένα μάτι. Το γεγονός αυτό τα αναστάτωσε τρομερά. Αρχισαν να διαστέλλονται οι κόρες τους, κάποιες ίριδες από γαλάζιες έγιναν καφέ σκούρο και σε πολλά ο επιπεφυκότας βάφτηκε κόκκινος. Εδιωξα κακήν κακώς την αδερφή μου, η οποία γελούσε υστερικά και πριν κλείσω την πόρτα γύρισε και μου σφύριξε με κακία: «Ανώμαλε». Από εκείνη την ημέρα τα μάτια μου αρρώστησαν. Εχουν γεμίσει φρικτές κιτρινιάρικες τσίμπλες. Κάθε πρωί και κάθε βράδυ τους βάζω κομπρέσες, αλλά η κατάστασή τους χειροτερεύει. Αγόρασα από το φαρμακείο απίστευτες ποσότητες κολλύριου και ρίχνω τις σταγόνες σύμφωνα με τις οδηγίες χρήσεως. Ομως το προσδοκώμενο αποτέλεσμα δεν έρχεται. Τώρα πια τα περισσότερα μάτια μου έχουν μαύρη ίριδα. Ολα έχουν φρύδια τριχωτά και πελώρια, που τους δίνουν μια διαβολική όψη. Μόνο το πρώτο έχει παραμείνει το ίδιο, μολονότι είναι και αυτό άρρωστο και γεμάτο τσίμπλες. Το περιποιούμαι με ιδιαίτερη φροντίδα. Είναι το αγαπημένο μου. Οχι μόνο γιατί ήταν το πρώτο, αλλά να... έχει ακριβώς το ίδιο χρώμα με τα δικά μου μάτια. Αυτά που βρίσκονται στο πρόσωπό μου εννοώ. Σήμερα το πρωί δάκρυα κύλησαν από το αγαπημένο μου ετοιμοθάνατο μάτι. Το πλησίασα όσο περισσότερο μπορούσα. «Σ’ αγαπώ», ψιθύρισα και τότε διέκρινα το πρόσωπό μου μέσα στην κόρη. Στην κόρη του οφθαλμού μου. Δεν μπόρεσε να μου απαντήσει. Το μάτι δεν έχει στόμα.

*Η Λίνα Ρόκου έχει διακριθεί με το διήγημά της «Conneξιον», στον 2ο Διαγωνισμό Διηγήματος «Λόγω Τέχνης».

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

05 -11.04. 2013

Ιερείς της υψηλής διασκέδασης Οι Burger Project, εδώ και έξι χρόνια περίπου, διασκευάζουν και ερμηνεύουν με τον δικό τους ανατρεπτικό τρόπο τραγούδια από όλα τα στιλ και από όλες τις εποχές. Σε αυτή την πορεία λειτουργούν σε δίδυμα και θα διαλυθούν -αν δεν καταλήξουν όπως οι Rolling Stones- μόνο εάν τα δίδυμα γίνουν... τρίγωνα και καταστραφεί η ισορροπία της μπάντας. Αυτό μου εκμυστηρεύτηκαν ένα απόγευμα στο κέντρο της Αθήνας ο Al the x-King (φωνή, κιθάρες), ο General Conzou (μπάσο, φωνητικά), ο Mosi Holiday (τύμπανα, φωνητικά) και ο Cosmic Communist (πλήκτρα, φωνές). Με αφορμή, λοιπόν, τη συναυλία της στο Gagarin 205 στις 6 Απριλίου, η ιδιαίτερη -από κάθε άποψη- μπάντα μοιράζεται ορισμένα από τα μυστικά της με τη "Metropolis"... «Είμαστε χωρισμένοι σε ‘ΑπολλώνιουςΗδονιστές’, ‘Καπνιστές-Αντικαπνιστές’, ‘ΚαφεϊνέΝτεκαφεϊνέ’ και όλα τα συναφή, για να κρατάμε τις ισορροπίες», δηλώνει ο General Conzou και ο Al the x-King συμπληρώνει: «Στα δίδυμα ισορροπούμε. Είναι όλα παράγωγα του δύο, έτσι γράφουμε τη μουσική μας, έτσι διαλέγουμε και τα κομμάτια. Πάντα κατά τύχη, μελετώντας από πριν ή πάνω στη σκηνή την ώρα του live». Από την κουβέντα δεν μπορεί να λείπει ο Cosmic Communist. «Η αλήθεια είναι ότι είμαστε τόσο ανταγωνιστικοί μεταξύ μας, που ο καθένας προσπαθεί να προτείνει το καλύτερο κομμάτι. Παρόλο που οι αποφάσεις λαμβάνονται από όλους, κομμουνιστικά, η βάση είναι καπιταλιστική και οι σχέσεις μας βασίζονται στον ανταγωνισμό. Ο καθένας προσπαθεί να ξεπεράσει τον άλλον». Οι Burger Project είναι ένα συγκρότημα σαφώς εναρμονισμένο με την κοινωνία στην οποία ζούμε... «Εμείς την έχουμε βρει την άκρη, το θέμα είναι να τη βρει και η Ελλάδα», ολοκληρώνει την ανάλυση της θεωρίας του ο Cosmic Communist.

Από το πρώτο live τους το 2007 στο Guru Bar μέχρι σήμερα δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα στο ύφος της μπάντας, παρά μόνο τα πλήθη που τους ακολουθούν. Οι ίδιοι θα μου πουν για αυτό: «Συμβαίνει το εξής παράδοξο με εμάς. Επειδή εμφανιζόμαστε με στολές, μετά το live μπορεί να μη μας αναγνωρίσει και να μη μας μιλήσει κανείς», σχολιάζει ο General Conzou και εκεί επεμβαίνει ο Mosi Holiday. «Το στιλ μας από τότε παραμένει το ίδιο. Απλώς πια το κοινό μάς γνωρίζει και ανταποκρίνεται, ξεσηκώνεται. Αν τυχόν δεν συμβεί αυτό, έχουμε αποτύχει και μετά το live κάνουμε μεταξύ μας αυτοκριτική και όποιος ευθύνεται για τα λάθη της βραδιάς αυτοτιμωρείται ή τον μαστιγώνουμε». «Από την άλλη, όταν καταφέρνουμε, ιδιαίτερα σε δύσκολες συνθήκες με κακό ήχο ή δύσκολο κοινό, και τους ξεσηκώνουμε όλους, επιβραβεύουμε τους εαυτούς μας με μια πουλάδα», ομολογεί ο Cosmic Communist. Αναρωτιέμαι τι μπορεί να είναι η... πουλάδα των Burger Project, αλλά το μόνο που μπορώ να εκμαιεύσω από τον Al the x-King για αυτό είναι το εξής: «Είναι μια τελετουργία της μπάντας. Μπορώ όμως να σου πω ότι περιλαμβάνει τσίπουρο και κόκορα. Στις 6 Απριλίου ίσως έχουμε πουλάδες». Μετά τον πρώτο δίσκο τους το 2008 με τίτλο “We live in Athens” από τη Sony Music, που ηχογραφήθηκε στα πρώτα θρυλικά live τους στο Guru Bar, και ενώ ακόμα αναρωτιούνται γιατί έβγαλαν δίσκο, οι Burger Project προχωρούν σε νέο EP με τίτλο «Φτηνά Χαρέμια». «Για μας ο πρώτος δίσκος ήταν μια πουλάδα, μια επιβράβευση, ας πούμε, και από τότε μπλέξαμε», παραδέχεται ο Mosi Holiday, ενώ ο Alex the x-King προχωράει σε μια αναλυτικότερη προσέγγιση της νέας δουλειάς: «Το νέο άλμπουμ διαφέρει από το προηγούμενο κυρίως στον ήχο. Υπογράφουμε την παραγωγή σε συνεργασία με τον μουσικό παραγωγό Blend Mishkin, που έχει επεξεργαστεί διαφορετικά τον ήχο μας. Εχει μια πιο ηλεκτρο-

νική χροιά. Να αποκαλύψουμε και ένα από τα κομμάτια που δεν έχει ακούσει το κοινό... Είναι το ‘Μπαξέ τσιφλίκι’ σε ένα ιδιαίτερο remix - και φυσικά πολλά ακόμα». Αυτό το Σάββατο, παρέα με την αγαπημένη τους Ματούλα Ζαμάνη, θα ανέβουν στη σκηνή του Gagarin 205 για να παρουσιάσουν με κέφι και μπρίο για πρώτη φορά τα νέα τραγούδια τους, είτε έχει κόσμο είτε όχι... «Είμαστε προετοιμασμένοι για όλα. Ακόμα και ένας να βρίσκεται κάτω από τη σκηνή, θα τον κάνουμε να χορέψει. Είμαστε ένα γκρουπ που κάνει τον κόσμο να περνάει καλά και τον μυεί στην υψηλή διασκέδαση», υποστηρίζει ο General Conzou. «Θα έχουμε μαζί μας και τον μεγάλο έρωτα, τη Ματούλα, που εκτός του ότι είναι φωνάρα, μας κάνει και μασάζ πριν από τη συναυλία. Θα πάρουμε και τις πουλάδες μας στο τέλος και όλα τέλεια», προσθέτει ο Al the x-King. Φυσικά, οι Burger Project επιφυλάσσουν μια έκπληξη σε όσους παρευρεθούν στη συναυλία στο Gagarin 205 - θα μοιράσουν το νέο EP τους «Φτηνά Χαρέμια». «Θέλουμε να χαρίσουμε τα τραγούδια μας. Να είναι ένα δώρο για το κοινό μας. Ακόμα δεν ξέρουμε αν μετά θα διαθέσουμε το άλμπουμ προς πώληση», δηλώνει ο Cosmic Communist και ο στρατηγός General Conzou ζητά την προσοχή μας για να κλείσει τη συζήτηση: «Ο περισσότερος κόσμος μένει στην επιφάνεια των αστείων που κάνουμε. Υπάρχουν όμως και άλλα θέματα που θίγουμε μέσα από τη μουσική και τη στάση μας. Προσπαθούμε να είμαστε όσο το δυνατόν καλύτεροι σε αυτό που παρουσιάζουμε. Πιστεύουμε ότι έτσι αντιμετωπίζουμε το χάος στο οποίο ζούμε. Είναι μια αντίσταση στην κοινωνία. Αντί να είμαστε μίζεροι, είμαστε συνειδητοποιημένοι διασκεδαστές».

Κείμενο / Φωτογραφίες: Νικήτας Καραγιάννης

05 -11.04. 2013

Η όαση της Ιεράς Οδού

Απόλαυση να ανακαλύπτεις τον μικρό επίγειο παράδεισο που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το κέντρο της Αθήνας: το Θερμοκήπιο Καλλωπιστικών Φυτών του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών στην Ιερά οδό 75, που δίνει ανάσα στην πόλη και αυτή την εποχή είναι στα πάνω του. Ανοιξη, και τα περίπου 6.000 φυτά που ευδοκιμούν εδώ, μέσα και έξω από τα θερμοκήπια, σε κάνουν να ξεχνάς τη μαυρίλα που καραδοκεί έξω. Ο μικρός πράσινος ωκεανός που ξεδιπλώνεται μπροστά μου θα έλεγε κανείς ότι είναι το φυσικό περιβάλλον της Βάσως Ζωγοπούλου, η οποία έχει την τύχη να εργάζεται εδώ τα τελευταία 12 χρόνια, προτιμώντας αυτή τη δουλειά από την κλεισούρα ενός γραφείου. «Μπορείς να πεις ότι τα νιώθω σαν παιδιά μου», μου λέει περπατώντας δίπλα μου ανάμεσα σε 300 υπέροχα είδη μεγάλων και μικρών φυτών. «Οταν μου δόθηκε η ευκαιρία να αφήσω το γραφείο και να έρθω στο θερμοκήπιο, δεν το σκέφτηκα καθόλου. Είμαι πολύ ευτυχισμένη εδώ, μου αρέσει πολύ αυτό που κάνω». Μικρά δέντρα, μωρά ακόμα, και άλλα τεράστια, πάνω από δύο μέτρα... Χαϊδεύει τα φύλλα τους στοργικά σαν μάνα. Τα φροντίζει και τα μεγαλώνει από μοσχεύματα και σπόρους μέχρι να «ενηλικιωθούν» και να τα αγοράσουν όσοι γνωρίζουν αυτή τη φοβερή άκρη στην Αθήνα. Εδώ, αλλά και στο τεράστιο περιβόλι -πραγματικά, αν έλειπαν από το βάθος οι φιγούρες των κτιρίων, θα νόμιζες ότι είσαι στην επαρχία- γίνονται τα μαθήματα των φοιτητών.

Ριχόσπερμα, λεβάντες, αζαλέες, φίκοι, τριανταφυλλιές, πικροδάφνες, ελιές, λεμονιές, φυτά που δεν έχω ξαναδεί, τα πάντα, περιτριγυρισμένα από μια εξοντωτική ησυχία και γαλήνη, προστατευμένα, αγαπημένα. «Είναι το πιο φθηνό φυτώριο στην Αθήνα!» μου λέει όταν τη ρωτάω για τις τιμές των φυτών που διατίθενται στο κοινό. «Οι τιμές κυμαίνονται από 0,75 ευρώ τα μικρά έως 20 ευρώ τα μεγάλα δέντρα που έχουν πάνω από δύο μέτρα ύψος». Ποια φυτά ταιριάζουν στα μπαλκόνια και στο κλίμα της Αθήνας; «Προτείνουμε τα κατάλληλα ανάλογα με την περιοχή του σπιτιού. Δηλαδή, από τα Πατήσια και κάτω πάνε καλύτερα οι μπεντζαμίνοι, που σε πιο βόρεια προάστια είναι προτιμότερο να είναι προστατευμένοι με τέντες κατεβασμένες. Γενικά, στα βορινά αντέχουν καλύτερα τα θαμνώδη. Αν και εμείς εδώ δεν έχουμε λεμονιές και άλλα οπωροφόρα ή εποχικά φυτά, συμβουλεύω οι λεμονιές να μπαίνουν στον ήλιο, επειδή ο πάγος τις καίει. Οι νεραντζιές δεν έχουν ανάγκη, είναι πολύ ανθεκτικές». Οπως καταλαβαίνω, η σχέση με τον πελάτη εδώ δεν είναι εκείνη που έχουμε συνηθίσει σε άλλα φυτώρια ή ανθοπωλεία. «Δεν θέλουμε να τους πουλήσουμε ό,τι να ’ναι, αλλά ό,τι μπορεί να αντέξει καλύτερα στο περιβάλλον του σπιτιού τους. Επίσης, δεν τους λέμε να τους ρίχνουν λίπασμα κάθε 15 ημέρες, όπως τους συμβουλεύουν αλλού, μόνο και μόνο για να τους πουλήσουν λίπασμα. Το λίπασμα αρκεί δύο φορές την άνοιξη και άλλες δύο το φθινόπωρο και ποτέ στη διάρκεια καύσωνα ή παγετού». «Και αυτό για τα κατακάθια του καφέ φίλτρου είναι αστικός μύθος;» ρωτάω φανερά περίεργος. «Το έχω ξανακούσει, αλλά δεν το έχουμε δοκιμάσει. Προτείνουμε μόνο δοκιμασμένα λιπάσματα», απαντάει η Βάσω.

Πριν φύγω περιπλανιέμαι στο περιβόλι που βρίσκεται πίσω από το θερμοκήπιο. Περπατάω ανάμεσα σε μια συστάδα ελιές, όταν μια ομάδα φοιτητών με την καθηγήτριά τους με προσπερνούν πηγαίνοντας για το μάθημα. Σταματούν λίγο πιο κάτω σχηματίζοντας γύρω της έναν κύκλο. Στα χέρια τους μερικοί κρατούν εργαλεία για σκάψιμο. Δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη αίθουσα διδασκαλίας. Νέα παιδιά που έχουν επιλέξει αυτόν τον τομέα -για πολλούς έναν από τους καλύτερους για το μέλλον- ακούνε με προσοχή. Πλησιάζω διακριτικά μια νεαρή, τη Μαρία, και της ξεκλέβω δυο κουβέντες για την επιλογή της. «Το Γεωπονικό ήταν στις επιλογές μου, ναι, επειδή πιστεύω ότι αυτή η επιστήμη έχει πολλά να δώσει. Το μέλλον θα περάσει από το περιβάλλον και όσα μαθαίνουμε εδώ είναι τρομερά ενδιαφέροντα. Η οικολογία είναι το μέλλον, όπως και η τεχνολογία. Επίσης, αυτές οι δύο επιστήμες συνδυάζονται πλέον, οπότε ελπίζω ότι όταν τελειώσω θα βρω δουλειά σχετικά εύκολα. Αγαπώ τη φύση και θέλω να δουλέψω στην ύπαιθρο. Μερικοί συμμαθητές μου δεν το είχαν επιλέξει, αλλά τώρα τους αρέσει επειδή συνειδητοποιούν τις προοπτικές», μου λέει πριν προχωρήσει στο μάθημα μαζί με τους συμμαθητές της. Τους αφήνω, γεμίζω την κάμερα με εικόνες ζεν και το μυαλό μου με ενέργεια. Ασυζητητί από τα πιο απολαυστικά και αναζωογονητικά ρεπορτάζ που έχω κάνει.

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

05 -11.04. 2013

Λίγα χρήματα, πολλή φαντασία... «Το low budget πια έχει γίνει πολύ της μόδας. Ολες οι παραστάσεις στην Αθήνα είναι λίγο πολύ low budget», λέει χαριτολογώντας η σκηνοθέτις Μαριάννα Κάλμπαρη, μία από τους τέσσερις ταλαντούχους σκηνοθέτες που συμμετέχουν στο φετινό «Low Budget Festival μιλάει... γαλλικά», που συνδιοργανώνουν ο πολιτιστικός ιστότοπος tospirto.net και το Γαλλικό Ινστιτούτο. Τέσσερα σύγχρονα γαλλικά έργα που δεν έχουν παρουσιαστεί ποτέ ξανά στην Ελλάδα συναντούν τέσσερις θεατρικούς δημιουργούς, που δηλώνουν νέοι, όχι απαραίτητα στην ηλικία, αλλά στην ψυχή! Από τις 13 έως τις 28 Απριλίου ο Δημήτρης Λιγνάδης, η Σύλβια Λιούλιου, ο Εκτορας Λυγίζος και η Μαριάννα Κάλμπαρη καταθέτουν τη δική τους ματιά στο σύγχρονο γαλλικό θέατρο, με ελάχιστα χρήματα και πολλή φαντασία, στο Γκαράζ του Ιδρύματος Κακογιάννη. «Το σημαντικό είναι αυτό που δημιουργείται στα μικρά θέατρα, στις μικρές αίθουσες, στα όνειρα των παιδιών που βασανίζονται στο σπίτι τους πώς θα σκηνοθετήσουν, που μένουν άυπνα το βράδυ, που προσπαθούν να βρουν τρόπους να κάνουν το όνειρο πραγματικότητα με τα λίγα...» εξηγεί ο εμπνευστής του Low Budget Festival Λάκης Λαζόπουλος. Το ενδιαφέρον, ωστόσο, στο 2ο γαλλικό Low Budget Festival είναι ότι δεν συμμετέχουν σε αυτό απλώς νέες ομάδες και πρωτοεμφανιζόμενοι δημιουργοί. Οι τέσσερις σκηνοθέτες που κλήθηκαν να κάνουν παράσταση τα ιδιαίτερα αυτά κείμενα της σύγχρονης γαλλικής δραματουργίας έχουν καταθέσει ήδη τα διαπιστευτήριά τους στον χώρο με δουλειές που αποδεικνύουν ότι έχουν και ταλέντο και άποψη. «Η νεότητα δεν είναι αυταξία. Δεν σημαίνει πως οτιδήποτε είναι νέο είναι απαραίτητα και καλό. Είσαι νέος; Απόδειξη. Κυνήγα το δύσκολο, κυνήγα το άγνωστο, κυνήγα τη φιλομάθεια, κυνήγα το

πείραμα, άνοιξε πόρτες που φοβάσαι να ανοίξεις και κυρίως ρίσκαρε», επισημαίνει ο Δημήτρης Λιγνάδης, που μετράει πια σχεδόν τρεις δεκαετίες στη σκηνή, αλλά παραμένει νέος στη σκέψη. Είναι εκείνος που θα σηκώσει και την αυλαία του φετινού φεστιβάλ με το έργο του Ενζό Κορμάν «Η θύελλα επιμένει» από τις 13 έως τις 16 Απριλίου, με πρωταγωνιστές τον Μάνο Σταλάκη και τον Βασίλη Μπουλουγούρη. «Είναι ένα γοητευτικά δύσκολο έργο. Μιλάει για δύο ανθρώπους του θεάτρου, έναν μεγαλύτερης ηλικίας με αμαρτωλό παρελθόν που έχει αποσυρθεί και έναν νεαρό αριβίστα τεχνοκράτη», αποκαλύπτει ο Δημήτρης, τονίζοντας ότι δεν θα αντιμετωπίσει το έργο με ευθύ τρόπο. «Οι δύο ηθοποιοί θα μας διηγηθούν την παράσταση του έργου. Οχι, δεν πρόκειται για αναλόγιο. Θα είναι ο ηθοποιός Χ και ο ηθοποιός Ψ, που επί σκηνής θα δείξουν πώς αντιμετώπισαν τους δύο αυτούς ρόλους». Τη σκυτάλη από τον Δημήτρη Λιγνάδη θα παραλάβει η νεότερη σκηνοθέτις Σύλβια Λιούλιου, που έχει ήδη ξεχωρίσει με θεατρικές της δουλειές τόσο στο Εθνικό Θέατρο, όσο και στο Φεστιβάλ Αθηνών. «Το έργο είναι ένα υψηλής ποίησης θεατρικό κείμενο, το οποίο εξαντλεί τη δυνατότητα του προφορικού λόγου και σε εξαντλεί εξαιτίας αυτού», εξηγεί αναφερόμενη στο θεατρικό «Στο σπίτι περιμένοντας τη βροχή» του Ζαν Λικ Λαγκάρς, που θα παρουσιάσει από τις 17 έως τις 20 Απριλίου με την Ιωάννα Παππά και την Ελενα Τοπαλίδου. «Είναι μια όμορφη ιστορία απώλειας και πένθους. Είμαστε αντιμέτωποι με την άφιξη ενός άνδρα, ο οποίος λείπει εδώ και πέντε χρόνια και πάνω σε αυτόν έχουν ακουμπήσει όλες τις ελπίδες τους πέντε γυναίκες. Και την ώρα που εκείνος επιστρέφει ως άλλος Ορέστης, λιποθυμάει στο κατώφλι. Δεν γνωρίζουμε αν ζει, αν πέθανε, αν ήρθε ποτέ...» «Δεν ήξερα καθόλου τον συγγραφέα αυτού του έργου, που ταιριάζει πολύ με τα θέματα που με

απασχολούν και θέλω να ερευνήσω αυτή την περίοδο», ομολογεί ο Εκτορας Λυγίζος για τον Φιλίπ Μινιανά, το έργο του οποίου -«Οι Πολεμιστές»- θα σκηνοθετήσει στο Γκαράζ του Ιδρύματος Κακογιάννη από τις 21 μέχρι τις 24 Απριλίου. «Είναι η ιστορία τριών στρατιωτών που γυρνάνε τσακισμένοι από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για να συναντήσουν και να διεκδικήσουν μία γυναίκα, που από ό,τι φαίνεται είναι η γυναίκα της ζωής τους. Για κάποιον περίεργο λόγο, όμως, αντί να λύσουν τις διαφορές μεταξύ τους, έχουν την ανάγκη να μιλήσουν στο κοινό», λέει, διευκρινίζοντας ότι πρόκειται για μια πικρή κωμωδία στα όρια της φάρσας. Ο ίδιος πρωταγωνιστεί κιόλας μαζί με τους Γιάννη Παπαδόπουλο, Γιάννη Κλίνη και Ελενα Μεγγρέλη. Η αυλαία θα πέσει με πολύ χιούμορ από έναν εκλεκτό της comedie francaise, τον Γκιγιόμ Γκαλιέν. Η Μαριάννα Κάλμπαρη θα ανεβάσει το έντονα αυτοβιογραφικό έργο του Γκαλιέν «Γκιγιόμ, γλυκιά μου» με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου στον κεντρικό ρόλο και την ομάδα ΚαταΛάθος. «Ο Γκαλιέν έγραψε αυτό το έργο από καρδιάς για να μιλήσει για αυτό που τον βασάνιζε στα παιδικά, εφηβικά και νεανικά του χρόνια. Και αυτό δεν είναι άλλο από την ερωτική του ταυτότητα, που δεν άφηνε το περιβάλλον του να την ανακαλύψει. Βίωσε, λοιπόν, διάφορες κωμικοτραγικές περιπέτειες προσπαθώντας να κάνει αυτό που ζητούσαν οι άλλοι από εκείνον. Τελικά, όμως, βρήκε τον εαυτό του», σημειώνει η Μαριάννα Κάλμπαρη. Και ύστερα η ίδια σπεύδει να προσθέσει λίγα λόγια, που συμπυκνώνουν όλη την ουσία αυτού του ξεχωριστού φεστιβάλ: «Λίγα χρήματα δεν σημαίνει έκπτωση σε αυτό που ονειρεύομαι, δεν σημαίνει λιγότερη δουλειά, λιγότερη φαντασία. Ισα ίσα. Το μόνο που μας μένει είναι η τέχνη. Να συνεχίσουμε να αισθανόμαστε νέοι για πάντα».

Κείμενο: Η ομάδα του metamatic:taf

Στο στενό της Νορμανού Οσοι έρχονται στο metamatic:taf στο Μοναστηράκι βλέπουν το πρώτο -ίσως και το δεύτερο- επίπεδο: έναν χώρο τέχνης που συνδυάζει αρμονικά την εικόνα της παλιάς Αθήνας με την ουσία της αρχαίας, έναν χώρο όπου ο κλασικός πολιτισμός της συμμετοχής και της έκφρασης συναντιέται με τον αστικό πολιτισμό και προσφέρει ένα όχημα για δημιουργία και διάλογο. Και όσοι έρχονται στο metamatic:taf στο ίντερνετ βλέπουν πώς ο φυσικός μας χώρος επεκτείνεται στον ηλεκτρονικό για να ανατροφοδοτηθεί, να γίνει ακόμα πιο ζωντανός και να αγκαλιάσει ακόμα και ανθρώπους που ποτέ έως τώρα δεν είχαν σκεφτεί πόσα πράγματα μπαίνουν κάτω από την ομπρέλα «πολιτισμός». Υπάρχει όμως και ένα πιο βαθύ επίπεδο, κάτι που το είδαν όλοι όσοι «παρακολουθούν» τις κινήσεις μας: αυτό της επίδρασης στον χώρο που μας φιλοξενεί. Καθώς στόχος μας δεν είναι μόνο οι άνθρωποι του πολιτισμού, αλλά και οι πολιτισμένοι άνθρωποι, έχουμε γίνει κέντρο για όλους εκείνους που όχι μόνο μπορούν να αναλύσουν έναν πίνακα ζωγραφικής, μια φωτογραφία ή ένα βιβλίο, αλλά και για εκείνους που

μπορούν να τα απολαύσουν στην καθημερινότητά τους - και μαζί, να απολαύσουν εξίσου ένα ποτήρι καλό κρασί, ένα βιολογικό λαχανικό ή ένα κασμιρένιο πουλόβερ. To metamatic:taf (The Art Foundation) είναι ένας οργανισμός, ο οποίος από το 2009 λειτουργεί ως ανεξάρτητος φορέας με σκοπό την υλοποίηση και τη φιλοξενία πολιτιστικών εκδηλώσεων, οι οποίες σχετίζονται με κάθε μορφή τέχνης. Ο φυσικός του χώρος είναι στην οδό Νορμανού 5 στο Μοναστηράκι. Είναι ένας ανοιχτός τόπος συνεύρεσης και διαλόγου, προσιτός και προσβάσιμος στο κοινό όλο τον χρόνο, επτά ημέρες την εβδομάδα. Αποτελεί μία πλατφόρμα διακίνησης σύγχρονων ιδεών και πρακτικών, όπου η σκέψη δεν διαχωρίζεται από την πράξη και ο πολιτισμός γίνεται αντιληπτός ως καθημερινή δράση και βίωμα, προσφέροντας μια συνολική καλλιτεχνική, εκπαιδευτική και ψυχαγωγική εμπειρία. Οι φίλοι του The Art Foundation θα παρατήρησαν μια σημαντική αλλαγή. Την προσθήκη του metamatic: πριν από το χαρακτηριστικό (πλέον) taf. Από τον Σεπτέμβριο του 2012, το TAF/The Art Foundation μετονομάστηκε σε metamatic:taf και συμπληρώνει τη δράση του με την παρουσία

του και στο online περιβάλλον μέσω της διαδικτυακής πλατφόρμας www.metamatictaf.gr, η οποία λειτουργεί ως προέκταση των πρακτικών του, τόσο στο ελληνόφωνο όσο και στο αγγλόφωνο κοινό. Το ηλεκτρονικό metamatic:taf διατηρεί τον προσανατολισμό του φυσικού χώρου της Νορμανού, την ίδια όμως στιγμή ανατροφοδοτείται από πολλά ακόμα σύνθετα ζητήματα που τίθενται στο δικτυακό εγχείρημα. H προβολή των εκδηλώσεων του χώρου αποτελεί μόνο ένα μικρό μέρος του περιεχομένου του website, ενώ το κύριο σκέλος αφορά τη συγκρότηση μιας δραστήριας πλατφόρμας επικοινωνίας και συνάντησης ετερόκλητων πρακτικών σε ψηφιακό περιβάλλον. Πίσω του βρίσκεται μια ολόκληρη ομάδα που δημιουργεί περιεχόμενο διάφορων μορφών και που γεννάει σκέψεις και δράσεις συμπληρωματικές και παραπληρωματικές προς το metamatic:taf. Με άλλα λόγια, δεν πρόκειται απλώς για ένα site που υπάρχει για να προωθεί τον χώρο, αλλά για μια άλλη διάστασή του, για ένα σύστημα οργανικά συνδεδεμένο με αυτό.

Κείμενο: Αργυρώ Μποζώνη / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

05 -11.04. 2013

Το εμπόριο της ζωής Το εμπόριο, η ιστορία του και οι αφηγήσεις που προκύπτουν από αυτό είναι ένας βασικός άξονας στο έργο του σπουδαίου Γάλλου δραματουργού και σκηνοθέτη Ζοέλ Πομερά. Στο αφιέρωμα που ετοίμασε για αυτόν η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, η ομάδα Κανιγκούντα παρουσιάζει μέχρι τις 21 Απριλίου το έργο «Κύκλοι/Ιστορίες». Στην παράσταση, οκτώ ηθοποιοί επί σκηνής είναι χωρισμένοι πολύ σχηματικά, σε δυνατούς και αδύναμους, σε θύματα και θύτες. Ο σκηνοθέτης της παράστασης Γιάννης Λεοντάρης μάς συστήνει τον συγγραφέα και το συγκεκριμένο έργο του. Ο Πομερά είναι μια πολύ σημαντική προσωπικότητα, ίσως ο πιο σημαντικός δραματουργός αυτή τη στιγμή. Δεν είναι μόνο δραματουργός, αλλά και σκηνοθέτης, έχει ασχοληθεί παλιά με την υποκριτική, είναι μια σύνθετη προσωπικότητα του θεάτρου και η συχνότητα με την οποία γράφει έργα συμβαδίζει εντυπωσιακά με την ποιότητα των έργων του, πράγμα που θα ήταν αναμενόμενο να μη συμβαίνει. Η σχέση της ομάδας με τον Πομερά κρατάει εδώ και οκτώ χρόνια, από τότε που είδαμε τη δουλειά

του όλοι μαζί στην Αβινιόν. Η πρώτη επαφή με τη δουλειά του ήταν για μένα ένα σοκ. Αλλαξε τον τρόπο με τον οποίο έβλεπα το θέατρο. Ο Πομερά σού βάζει μπροστά σου ένα μυστικό, έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ, σου μισανοίγει μια πόρτα και σε αφήνει κάπως αμήχανο στο τέλος. Τον επιδιώκει ουσιαστικά αυτόν τον χρόνο της αμηχανίας που νιώθεις στο τέλος μιας παράστασης. Το έργο του δρα βραδυφλεγώς, δηλητηριάζει τη σκέψη του θεατή μέχρι να αρχίσει να εκρήγνυται μέσα στο κεφάλι του. Στα έργα του έχει εμμονή με το ζήτημα πουλάωαγοράζω, το διευρύνει και το μελετά σε όλα τα επίπεδα των σχέσεων. Βλέπεις ένα έργο που αφορά τη ζωή των πλασιέ και από ένα σημείο και μετά σκέφτεσαι τι σημαίνει πλασιέ σε όλα τα επίπεδα, στον έρωτα, στις σχέσεις με τους αγαπημένους σου ανθρώπους, με τη δουλειά σου. Αναρωτιέσαι, λοιπόν, πού βρίσκεσαι, ποιες είναι οι σχέσεις σου... Και το πετυχαίνει αυτό χωρίς να σου κουνάει το δάχτυλο και να σου λέει πράγματα γνωστά. Σε πάει πολύ βαθιά, σιωπηρά, χαμηλόφωνα και ύπουλα, ενώ ταυτόχρονα σου παρουσιάζει απλές καθημερινές σκηνές. Αυτό το σημείο τον κάνει σημαντικό: Το θέατρό του ακουμπά σε καθημερινές ιστορίες, η γλώσσα του επίσης, τα έργα του δεν είναι δύσκολο να μεταφραστούν, ενώ συγχρόνως από κάτω υπάρχει ένα βάθος τεράστιο.

Εγώ δουλεύω αυτό το κείμενο που παρουσιάζουμε τρία χρόνια, με την ομάδα το δουλεύουμε ενάμισι χρόνο και, ακόμα και τώρα, σήμερα, χθες, ξεκλειδώνουμε πράγματα. Ανακαλύπτουμε πράγματα και συνδέσεις συνεχώς. Δίνουμε ιδιαίτερη έμφαση στη σωματικότητα. Αποφασίσαμε να δουλέψουμε το σώμα σε σχέση με τον λόγο. Από την καθημερινή παρατήρηση είδαμε ότι τα σώματά μας από την πίεση, από το στρες, έχουν αλλάξει. Είναι αλήθεια ότι όλο και λιγότεροι άνθρωποι σήμερα έχουν τη δυνατότητα να φροντίσουν το σώμα τους, τον εαυτό τους, να έρθουν σε επαφή με τη φύση, να γυμναστούν. Οπότε και οι ήρωες αυτής της παράστασης έχουν ένα απορρυθμισμένο σώμα. Το θέμα του έργου είναι πάλι η σχέση που ο Πομερά θέτει στα έργα του, του πουλάω-αγοράζω, αποκαλύπτοντας σιγά σιγά πόσο το θέμα αυτό είναι απλωμένο σε όλο το φάσμα της ζωής μας. Βάζει ζητήματα ηθικής σε σχέση με αυτό, αναζητά τα όρια αυτής της συναλλαγής. Πρόκειται για οκτώ ιστορίες ανεξάρτητες, ένα σπονδυλωτό έργο όπου η μια ιστορία μπαίνει μέσα στην άλλη. Ξεκινάνε από τον Μεσαίωνα για να περάσουν στην Μπελ Επόκ και να φτάσουν στο σήμερα.

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

05 -11.04. 2013

Θρίλερ με άρωμα... ματζουράνας Πρέπει να ήταν φθινόπωρο του 1996. Εχω πάει να δω μια ταινία -δεν θυμάμαι ποιαστον κινηματογράφο Αθήναιον στους Αμπελόκηπους. Τo σινεμά είναι γεμάτο κόσμο. Εχω βουλιάξει στο κάθισμά μου παρακολουθώντας τα προσεχώς. Στη μεγάλη οθόνη δύο νεαρά κορίτσια τρέχουν μέσα σε κάτι λιβάδια. Ξαφνικά πέφτουν σκασμένες στα γέλια με τα πόδια ψηλά. «Ο οργασμός της αγελάδας», ακούγεται μια φωνή (αν θυμάμαι καλά) την ίδια στιγμή που ο τίτλος γράφεται με κεφαλαία γράμματα στην οθόνη. Ενα ολόκληρο σινεμά σκάει στα γέλια. Τι είναι πάλι τούτο; Λίγες εβδομάδες μετά η πρώτη ταινία της Ολγας Μαλέα κάνει πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες και σπάει ταμεία. Δεκαεπτά χρόνια και τέσσερις ταινίες μετά η Ολγα Μαλέα διατηρεί ακόμα τον τίτλο της πιο εμπορικής γυναίκας κινηματογραφίστριας στην Ελλάδα. Η «Διακριτική γοητεία των αρσενικών», το «Ριζότο», οι «Λουκουμάδες με μέλι», το «Πρώτη φορά νονός» αγαπιούνται φανατικά από το κοινό κόβοντας εκατοντάδες χιλιάδες εισιτήρια και θάβονται συστηματικά από τους κριτικούς. «Δεν τους αρέσουν οι ταινίες μου. Τι να κάνω; Πάντως προσωπικά μαζί μου δεν έχουν», μου λέει γελώντας όταν τη συναντώ με αφορμή τη νέα της ταινία «Ματζουράνα», που θα ξεκινήσει να προβάλλεται στις αίθουσες στις 11 Απριλίου από τη Feelgood Entertainment. Αυτή τη φορά η Μαλέα αλλάζει τη συνταγή. Για πρώτη φορά δοκιμάζει κάτι διαφορετικό από κωμωδία. Η «Ματζουράνα» είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ. «Τις κωμωδίες δεν τις έκανα κατά παραγγελία. Αυτό μου έβγαινε, αυτό έκανα. Τώρα μου βγήκε ψυχολογικό θρίλερ και αυτό έκανα», μου εξηγεί. Η κεντρική ηρωίδα της ταινίας είναι η μικρή Αννα (Μαρία Ρισκάκη), ένα κοριτσάκι 11 χρόνων, έξυπνο και ταλαντούχο, που θέλει πάντα να κάνει περήφανη τη μαμά του (Ναταλία Δραγούμη). Οταν παίρνει μέρος σε ένα ριάλιτι μαγειρικής για παιδιά, κάτι αρχίζει να αλλάζει στη συμπεριφορά του, ενώ του συμβαίνουν περίεργα ατυχήματα...

Τη ρωτάω τι είναι αυτό που την κέντρισε στο να γράψει τη συγκεκριμένη ιστορία. «Η κρίση», μου απαντά. Η κρίση; Μα το σενάριο δεν έχει καμία σχέση με την κρίση, σκέφτομαι, αλλά με προλαβαίνει. «Με την κρίση τελειώσαν όλες οι κανονικές δουλειές που πληρώνανε, όπως τα σίριαλ στην τηλεόραση που έκανα, και βρήκα χρόνο να κάτσω να γράψω αυτή την ιστορία, που πάλευα δυο χρόνια στο μυαλό μου». Το θέμα της ταινίας είναι η στοργική βία. Η μικρή Αννα μεγαλώνει σε μια θεωρητικά ιδανική οικογένεια. Οι γονείς της την αγαπάνε πάρα πολύ. Η ίδια είναι ένα παιδί-θαύμα, γεμάτο ταλέντα. «Μέσα σε ένα σχήμα τέλειας οικογένειας, που όλοι θέλουν το καλύτερο για το παιδί, το ίδιο το παιδί δεν μιλάει για όσα αρνητικά μπορεί να βιώνει. Τα παιδιά δεν μιλάνε. Δείχνουν. Και αν δεις, είδες...» μου επισημαίνει η Ολγα και προσθέτει: «Οι περισσότεροι γονείς ναι μεν είναι δίπλα στα παιδιά τους για να τα στηρίξουν, αλλά από την άλλη τους λένε: ‘Είμαι εδώ για να αναπτύξεις τον καλύτερο εαυτό σου!’ Και το παιδί σκέφτεται μέσα του ότι αν δεν αναπτύξει τον καλύτερο εαυτό του δεν θα το αγαπάνε οι γονείς του τόσο πολύ». Ολη η ψυχολογική πίεση που ασκείται στη μικρή Αννα οφείλεται σε υπερβολική αγάπη. «Θεωρώ ότι όσο πιο ταλαντούχο είναι ένα παιδί, τόσο πιο εύκολα μπορεί να πέσει στην παγίδα. Είναι τέτοιες οι προσδοκίες και τέτοια η πίεση», αναφέρει και σπεύδει να διευκρινίσει: «Το θέμα της ταινίας δεν είναι η προβολή από την τηλεόραση. Η μικρή Αννα θα μπορούσε να είναι η πρώτη μαθήτρια στο σχολείο και ψυχαναγκαστικά να κάνει ιδιαίτερα όλο το καλοκαίρι για να παραμείνει η πρώτη. Σε οποιοδήποτε παιδί έχει ένα ταλέντο και αυτό πουσάρεται μέσα από την οικογένεια μπορεί να του δημιουργηθούν διάφορα αρνητικά συμπλέγματα». Η απόλυτη πρωταγωνίστρια της ταινίας είναι η μικρή Μαρία Ρισκάκη. «Τη γνώρισα στα γυρίσματα της ‘Ονειροπαγίδας’ και έγραψα το σενάριο πάνω της. Η ταινία είναι λίγο σαν την ‘Εκτη αίσθηση’, αλλά εκεί έπαιζε και ο Μπρους Γουίλις»,

μου λέει και βάζουμε τα γέλια. Τη ρωτάω για τα γυρίσματα. Πώς είναι να δουλεύεις με ένα παιδί; «Της είχα πει την ιστορία, φυσικά οι γονείς της είχαν διαβάσει το σενάριο και μετά δουλεύαμε κάθε σκηνή λέγοντάς της τι έχει γίνει πριν και τι θα γίνει μετά. Και αυτό της αρκούσε», μου εξηγεί. Η στροφή της Μαλέα από την κωμωδία στο ψυχολογικό θρίλερ δεν σηματοδοτείται μόνο σε επίπεδο σεναρίου. Είναι αρκετά καθαρή και στη σκηνοθετική της ματιά. «Σε κάθε ταινία με ενδιαφέρει να κάνω κάτι διαφορετικό σκηνοθετικά. Εδώ με βοήθησε πάρα πολύ η περιοχή του Μαρκόπουλου, όπου γυρίστηκε η ταινία, που είναι γεμάτο εκτάσεις με αμπέλια και ελιές και ξαφνικά υπάρχουν κάτι τεράστιοι πυλώνες της ΔΕΗ», μου λέει τονίζοντας ότι «τα γυρίσματα με ψηφιακή κάμερα είναι πιο ελεύθερα. Φαίνεται σαν να είναι τυχαία η κάμερα εκεί και απαθανάτισε τη σκηνή. Εχει και πολλά μονοπλάνα αυτή η ταινία. Και ενάμισι λεπτό... Πρώτη φορά κάνω τόσο μεγάλα μονοπλάνα». Ριζότο, Λουκουμάδες με μέλι, Ματζουράνα... Για ακόμα μία φορά επιλέγει για τίτλο ταινίας της κάτι που περνάει από το στομάχι. «Η ματζουράνα έχει μια θεϊκή γεύση. Μοιάζει με τη ρίγανη, αλλά είναι πιο γλυκιά και πιο ευωδιαστή», μου λέει και αποκαλύπτει ότι η σχέση της με τη μαγειρική ξεκινάει από τα παιδικά της χρόνια, από τη γιαγιά της. «Οταν άνοιγε φύλλο, ήθελε πάντα να τη βοηθάω. Αν είχα δηλαδή διαγώνισμα, έπρεπε να είχα διαβάσει πριν. Γενικά, μου αρέσει να μαγειρεύω περίεργα πράγματα, κυρίως με βάση τα θαλασσινά. Αυτό όμως που με ενδιαφέρει πιο πολύ είναι να συνδυάζεται το φαγητό με καλή παρέα». Δεν ξέρω γιατί, αλλά η συζήτησή μας για το φαγητό μού φέρνει στο μυαλό την κρίση. «Θα γύριζες μια ταινία για την κρίση;» τη ρωτάω. «Ναι αμέ. Αλλά κωμωδία», μου λέει. Λογικό, σκέφτομαι. Και προσπαθώ να μαντέψω τι λαχταριστό θα διαλέξει για τίτλο της. Ας μην προτρέχω... Προέχει να δοκιμάσουμε τη «Ματζουράνα» της.

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη

Dream team για το Μέγαρο «Προτάσεις νεωτεριστικές και πρωτοποριακές», «φεστιβάλ εναλλακτικού θεάτρου», «ανανέωση και επέλαση του χορού», «φιλόξενο πνευματικό και πολιτιστικό καταφύγιο», «ο κήπος της μουσικής», «ανοιξιάτικο φεστιβάλ»... Η πρώτη συνάντηση με τον Γιώργο Κουρουπό για να παρουσιάσει την ταυτότητα της νέας διαδρομής του Μεγάρου Μουσικής (της μετάβασης σε μια νέα εποχή, όπως είπε ο πρόεδρος του Μεγάρου Ιωάννης Μάνος), αν και δεν είχε ονόματα παραγωγών, είχε το σχήμα και τα στοιχήματα του άμεσου μέλλοντος. Με την κλασική μουσική να παραμένει η ισχυρή ραχοκοκαλιά του Μεγάρου, περισσότερες μορφές τέχνης έρχονται στρατηγικά να πάρουν θέση δίπλα της. Με κυρίαρχο τον χορό, όπως έγινε ξεκάθαρο εξαρχής: άλλωστε η είδηση πως στην ομάδα υποστήριξης του προγράμματος ανήκει και η Βίκυ Μαραγκοπούλου του Διεθνούς Χορού Φεστιβάλ Καλαμάτας δημιουργεί ήδη μεγάλες προσδοκίες για τη μετατροπή της Αθήνας (και δη της σκηνής του Μεγάρου) σε χώρο ανάδειξης του σύγχρονου χορού στις καλύτερες και διεθνείς εκφράσεις του. Και η αλήθεια είναι ότι, αν και τόσο ο Ιωάννης Μάνος όσο και ο Γιώργος Κουρουπός αναφέρθηκαν στις συνεργασίες και τις συνέργειες (Λυρική Σκηνή, Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, Φεστιβάλ Αθηνών, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Ιδρυμα Κακογιάννη, Ιδρυμα Θεοχαράκη), η νέα εποχή αναδεικνύει στην πράξη την έννοια της ένωσης δυνάμεων. Του

πήρε αρκετά λεπτά του Γιώργου Κουρουπού για να ανακοινώσει τα ονόματα της dream team που, μαζί με τους βασικούς συντελεστές του Μεγάρου για το πρόγραμμα και τον αναπληρωτή καλλιτεχνικό διευθυντή Θάνο Αποστολόπουλο, προσφέρουν ήδη ιδέες και γνώσεις: η Βίκυ Μαραγκοπούλου, ο Γιώργος Κουμεντάκης, ο Μίλτος Λογιάδης, ο Λουκάς Καρυτινός, η Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου είναι μερικοί από αυτούς. Αλλωστε, ο Γιώργος Κουρουπός εκμυστηρεύτηκε ότι έτσι έμαθε να δουλεύει πλάι στον Μάνο Χατζιδάκι, όταν γύρισε από το Παρίσι για να αναλάβει αναπληρωτής διευθυντής στο Τρίτο Πρόγραμμα. Ο Μάνος μάζευε την ομάδα των περίπου 15 συντελεστών σε χώρους όπως ο κήπος του Μαγικού Αυλού και εκεί όλοι ελεύθερα, με πνεύμα δημιουργικού συναγωνισμού, εφευρετικότητας και αυτοσχεδιασμού έλεγαν ιδέες, τις οποίες με το μοναδικό του ένστικτο ο Χατζιδάκις επεξεργαζόταν και έκανε έργα.

Διαγωνισμών και Νέους Χορογράφους), Adagio (με προγράμματα σε συνεργασία και με άλλους φορείς για την περίοδο του Πάσχα), Η Αλλη Νότα (όπου φιλοξενείται το παλιό και νέο ελληνικό τραγούδι με συνθήκες που παραπέμπουν σε σύγχρονη αστική μπουάτ), Μουσική και Ποίηση, Jazz & Latin και Μουσικά Εργαστήρια.

Κάπως έτσι η σύνθεση ιδεών έχει ήδη κινηθεί στο Μέγαρο, όπου υπό την απειλή της κρίσης σχεδιάζονται τα επόμενα βήματα - με το νέο πρόγραμμα να ανακοινώνεται τον Ιούνιο ή τον Σεπτέμβριο. Αιχμή δημιουργίας και ανάδειξης εναλλακτικών μορφών τέχνης, αλλά και νέων δημιουργών θα αποτελέσει ο κήπος, που αναβαθμίζεται και γίνεται μια φυσική σκηνή του Μεγάρου. Οπως ανακοίνωσε ο Γιώργος Κουρουπός, δημιουργούνται εννέα νέοι κύκλοι: Σύγχρονο Μουσικό Θέατρο, Μουσική Δωματίου, Βραδιές Lied, Καλωσόρισμα (που περιλαμβάνει της Σειρές Συνθέτες και Ερμηνευτές Νεαρής Ηλικίας, Rising Stars, Νικητές Διεθνών

Η σειρά Μετατροπίες, που πραγματοποιείται σε συνεργασία με την Καμεράτα, θα λάβει νέα μορφή, όπως και η Σειρά Μουσικές Βραδιές στην Αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος. Η Σειρά Rising Stars θα ενταχθεί σε έναν ευρύτερο κύκλο, ενώ οι Συναυλίες στον Κήπο -που έχουν εξαιρετική ανταπόκριση από το κοινό- θα διευρυνθούν χρονικά και θα καλύψουν τους μήνες Ιούνιο, Ιούλιο και Σεπτέμβριο.

Επιπλέον, διατηρούνται οι βασικές σειρές: Μεγάλες Ορχήστρες-Μεγάλοι Μαέστροι, Μεγάλοι Ερμηνευτές, Οπερα και Οπερέτα, Met Live αναμεταδόσεις από τη Μητροπολιτική Οπερα της Νέας Υόρκης, Μπαρόκ, Γέφυρες, Σύγχρονη Μουσική Δημιουργία, Θέατρο στο Μέγαρο, Nt Live αναμεταδόσεις θεατρικών παραστάσεων από το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας, Χορός στο Μέγαρο, Παιδικά θεάματα, Κυριακή πρωί στο Μέγαρο, Χριστούγεννα στο Μέγαρο, Ειδικές Εμφανίσεις και Megaron Plus.

Κείμενο: Marina Satti & Tareq / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

05 -11.04. 2013

Αργοσβήνεις μόνη «Τότε είχαμε τα κεριά, δηλαδή οι φωνοληψίες γίνονταν με κεριά, και όχι όπως τώρα, που υπάρχουν τόσες ευκολίες. Το τραγούδι γραφόταν πάνω στο κερί. Οταν παίζαμε και το γράφαμε δεν μπορούσαμε να ακούσουμε τι παίξαμε και τι βγήκε στο τέλος της φωνοληψίας. Ενα κερί χρησιμοποιούσαμε μόνο στην αρχή για δοκιμή. Μετά, ό,τι παίξαμε, παίξαμε. [...] Και όταν έφθανε η ώρα τότε να έρθει το δείγμα του δίσκου μου, για να ακούσω τι έχει βγει, άρχιζε για μένα άλλο μαρτύριο, άλλη αγωνία. Δεν κοιμόμουνα και τηλεφωνούσα κάθε μέρα στην εταιρεία και ρώταγα αν ήρθε το δείγμα...» Αυτά είχε πει κάποτε ο Τσιτσάνης σχετικά με τις τεχνικές δυσκολίες της εποχής. Κι εμείς, όμως, είχαμε τις δυσκολίες μας. Βλέπετε, τη διασκευή μας αυτή για το Retropolis II την ηχογραφήσαμε εξ αποστάσεως! Η Μαρίνα έγραψε το organ και τις φωνές στο σπίτι της και το έστειλε στον Tareq, ο οποίος έβαλε το beat

και ηχογράφησε τη φωνή του. Δεν το κάναμε από προχειρότητα. Απλώς θέλαμε να δούμε πόσο πραγματικά επικοινωνούμε και το κατά πόσο είναι εφικτό η απόσταση εν τέλει να μας ενώσει και το αποτέλεσμα να μας δικαιώσει. Είχαμε και οι δύο συνειδητοποιήσει πως το «Αργοσβήνεις μόνη» ήταν αυτό που λένε «καρμικό» να γίνει: Οταν μας στάλθηκε η λίστα με τα τραγούδια και χωρίς να έχουμε επικοινωνήσει μεταξύ μας, το διαλέξαμε και οι δύο χωρίς δεύτερη σκέψη. Το βρίσκουμε, άλλωστε, ένα από τα πιο ειλικρινή δείγματα αστικού λαϊκού τραγουδιού και, παρά το γεγονός ότι και οι δύο προερχόμαστε από εντελώς διαφορετικά είδη μουσικής, αισθανόμαστε εν γένει μια ταύτιση με τον περιθωριακό χαρακτήρα του ρεμπέτικου. Το «Αργοσβήνεις μόνη» είναι ένας ύμνος στην αγάπη. Πρωτοτραγουδισμένο από την Ιωάννα Γεωργακοπούλου το 1949, σε σύνθεση Βασίλη Τσιτσάνη, δίνει από το πρώτο άκουσμα την αίσθηση της φθοράς, της εγκατάλειψης και του πόνου, από την πλευρά όμως του τρίτου. Του όποιου τρί-

του. Αυτού που αγαπάει χωρίς να φεύγει. Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο, το φινάλε είναι δυνατό και αισιόδοξο: «Η αγάπη μου θα σε γιατρέψει και τ’ όνειρό σου το παλιό θα ζωντανέψει». Επιπλέον, το γεγονός ότι στη διασκευή μας συνυπάρχει μια αντρική και μια γυναικεία φωνή -σε ένα τραγούδι με καθαρά αντρικό στίχο- δίνει σε αυτήν «άρωμα Τσιτσάνη», καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ήταν από τους πρώτους ρεμπέτες που ανέβασαν γυναίκα στην ορχήστρα. Το στοίχημα της διασκευής και η χρήση διαφορετικών οργάνων, ήχων, φωνών και beat σε αυτήν ήταν να μη χαθεί η μαγεία του ρεμπέτικου. Μια μαγεία που -ακόμα και αν δεν είσαι εξοικειωμένος με αυτό- σε κρατάει καθηλωμένο από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Οπως και να έχει, η διαδικασία κατά τη δημιουργία του κομματιού ήταν απολαυστική. Και όπως είπε και η Ιωάννα Γεωργακοπούλου, «θα τραγουδώ μέχρι τη στερνή μου ώρα. Ακόμη και στο σπίτι μου, όταν μένω μόνη, τραγουδώ παλιά τραγούδια μου και ό,τι μου ’ρθει εκείνες τις στιγμές».

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

05 -11.04. 2013

Η αρχιτεκτονική της μπάντας

Τα τέσσερα αδέλφια Αρωνίδη άνοιξαν το 2011 τη συναυλία των Bon Jovi στην Αθήνα, αφού ξεχώρισαν στον διαγωνισμό του Jumping Fish και μας παρέσυραν στο δικό τους καταφύγιο με ήχους mainstream rock και αγγλικό στίχο. Από τότε για τους Brothers in Plugs (www.brothersinplugs.com) έχει μεσολαβήσει ένας προσωπικός δίσκος με τίτλο “The Day Just Begun”, που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2011, αλλά και πολλά live. Ο 29χρονος Κοσμάς (μπάσο) είναι ο μεγαλύτερος. Ακολουθεί ο κατά τρία χρόνια νεότερος Βασίλης (κιθάρα, φωνές), ο 24χρονος Δαμιανός (πλήκτρα, φωνητικά) και τέλος ο βενιαμίν της μπάντας, ο 22χρονος Ηλίας (ντραμς). Τα αδέλφια Αρωνίδη παίζουν μουσική από μικρά παιδιά και θεωρούν ξεχωριστή συγκυρία που αυτό συνδυάζεται με την αδελφική τους σχέση. «Η πρώτη φορά που παίξαμε ως μπάντα ήταν πριν από χρόνια στο σπίτι της μητέρας μας στο Κιάτο όπου ήμασταν διακοπές», θα μου πει ο Ηλίας. «Να φανταστείς, ο Κοσμάς έπαιρνε υποτροφία στο Berkley για το μπάσο και εγώ, όντας 13, ξεκινούσα να παίζω ντραμς. Και όμως, παίζαμε μουσική μαζί. Αν δεν ήμασταν αδέλφια, αυτός ο συνδυασμός δεν θα μπορούσε να υπάρξει». Μένουν όλοι μαζί στο Ηράκλειο Αττικής. Εκτός από τον Κοσμά, ο οποίος μετακόμισε στο Παγκράτι. Απαντες, βέβαια, ομολογούν ότι προτιμούν το κέντρο της Αθήνας. Η σχολή τους είναι μια ευκαιρία για να το επισκέπτονται συχνά, μια και βρίσκεται στα Εξάρχεια. Οι τέσσερις μουσικοί, βλέπετε, είναι και αρχιτέκτονες. Ο Δαμιανός και ο Ηλίας σπουδάζουν ακόμα, ο Κοσμάς δου-

λεύει και ο Βασίλης κάνει το μεταπτυχιακό του. Εχει, μάλιστα, ξεκινήσει να εργάζεται στον χώρο. Η αρχιτεκτονική βοηθάει στο να φιλτράρουν τις μουσικές επιλογές τους, αφού κανείς τους δεν βιοπορίζεται από τη μουσική. Ομως ούτε αυτή η επιλογή έγινε τυχαία. Οπως θα μου εξηγήσει ο Βασίλης, ο ένας έπαιρνε παράδειγμα από τον άλλον. «Οι μεγαλύτεροι αποτελούσαν πάντα πρότυπα, σε συνδυασμό φυσικά με τους γονείς μας, που είναι αρχιτέκτονες. Οι μικρότεροι έβλεπαν τις μακέτες και τα projects από τη σχολή και τους άρεσε η ιδέα. Επίσης, υποσυνείδητα μάς επηρέασε όλους μια κουβέντα του πατέρα μας: ‘Αν γίνετε αρχιτέκτονες, μπορείτε να κάνετε μετά ό,τι θέλετε’, υπονοώντας ότι ο κλάδος αυτός ανοίγει ορίζοντες, συνδυάζοντας επιστήμη και τέχνη». Στη διάρκεια της συζήτησής μας, τα τέσσερα αδέλφια είχαν να μοιραστούν πολλές στιγμές από τα παιδικά τους χρόνια, τα οποία ήταν γεμάτα από μουσική. Ο Δαμιανός ανέλαβε να μου αφηγηθεί μία από αυτές: «Θυμόμαστε έντονα τα καλοκαιρινά μας ταξίδια με το αυτοκίνητο. Μπροστά οι γονείς μας, πίσω εμείς. Λέγαμε στον πατέρα μας ποιον δίσκο να βάλει και ποιο συγκεκριμένο κομμάτι. Οι τέσσερίς μας, στριμωγμένοι και ιδρωμένοι από τη ζέστη, συνήθως καταλήγαμε να τραγουδάμε χαρούμενοι Beatles». Φαίνεται, λοιπόν, ότι το μέλλον για τα αδέλφια Αρωνίδη είχε διαγραφεί από πολύ παλιά, οδηγώντας τους μάλιστα στο support της συναυλίας των Bon Jovi. Οπως θα παραδεχτούν, η μεγάλη αυτή ευκαιρία στο ΟΑΚΑ ήταν ένα πολύ όμορφο γεγονός, που όχι μόνο τους έκανε γνωστούς στο ευρύτερο κοινό, αλλά και τους βοήθησε στο να... απομυθοποιήσουν τα πράγματα στη μουσική βιομηχανία.

Τι κάνουν, όμως, σήμερα οι Brothers in Plugs; «Ολοκληρώσαμε την ηχογράφηση του καινούργιου μας EP που τώρα βρίσκεται στη διαδικασία της μίξης από τον παραγωγό μας, τον Αλέξη Γράψα, και περιμένουμε τα αποτελέσματα από το Λος Αντζελες», μου λέει ο Κοσμάς. Η νέα δουλειά θα περιλαμβάνει τέσσερα κομμάτια και θα είναι αρκετά διαφορετική από το πρώτο τους άλμπουμ: «Ενώ στον πρώτο δίσκο ετοιμάσαμε τα κομμάτια, τα παίζαμε σε live και στη συνέχεια τα ηχογραφήσαμε, αυτή τη φορά δουλέψαμε αποκλειστικά και μόνο για το EP. Πειραματιστήκαμε πολύ, με σκοπό να κάνουμε μια δουλειά με κατεύθυνση στις σύγχρονες παραγωγές. Ξέρουμε πού πατάμε πια», περιγράφει με σιγουριά ο Βασίλης, ο βασικός δημιουργός των τραγουδιών της μπάντας, και μου αποκαλύπτει την πηγή έμπνευσής του για το νέο EP: «Διάβασα το ‘On the road’ του Τζακ Κέρουακ και μου άρεσε πολύ ο τρόπος με τον οποίο περιγράφει το τοπίο της Αμερικής του ’50. Αυτή είναι και η ατμόσφαιρα του δεύτερου άλμπουμ. Ισως κάπως κινηματογραφική. Ετσι ήρθε και η ιδέα να συνεργαστούμε με τον Αλέξη Γράψα, που γράφει μουσική για ταινίες». Οι Brothers in Plugs περιμένουν με ανυπομονησία τον δίσκο που θα κυκλοφορήσει μέσα στους επόμενους μήνες, ενώ το κοινό θα έχει την ευκαιρία να τους παρακολουθήσει στις επερχόμενες εμφανίσεις τους σε συναυλίες και φεστιβάλ. Μέχρι τότε, μπορεί κανείς να τους απολαύσει στο ολόφρεσκο video clip που έχουν ετοιμάσει για το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου ‘The Day Just Begun’.

Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα

Ξεκινάει ένα άγριο επταήμερο για σένα, Κριέ, γεμάτο δράση και πρόκληση. Καλά που είσαι στο στοιχείο σου και έχεις όρεξη για όσα μπάχαλα έρθουν προς τη μεριά σου. Ετσι θα το ευχαριστηθείς και αρκετά το όλο σκηνικό. Με τα γκομενικά σου, όμως, κοίτα να είσαι λίγο συντηρητικός, θα είναι καλή σταθερά στον όλο χαμό που θα βρεις μπροστά σου.

Ετοιμάζεσαι να γίνεις μάρτυρας για τη σωτηρία της ανθρωπότητας, Ζυγέ. Ανακαλύπτεις τρόπους για να καταστρέψεις τα κοινωνικά δίκτυα, για να δείξεις τον σωστό δρόμο στο πώς πρέπει να φέρονται οι φίλοι σου. Και να αποδείξεις ότι όλα αυτά είναι κατάρα, ειδικά για τις γυναίκες. Να ξέρεις ότι ο Δίδυμος είναι μαζί σου σε αυτό, για πάντα συνεργάτης στο έγκλημα.

Γίνεται λίγο πανικός στα συναισθηματικά σου, Ταύρε, και αυτό σε κάνει να νιώθεις κάπως ευάλωτος, όπως και να το κάνεις. Αλλά μην ανησυχείς, υπάρχει λύση. Λέγεται καφές και πίνεται σε διάφορες πλατείες και δρόμους της Αθήνας, ιδανικά κάτω από τον ήλιο και με γυαλιά ηλίου, γιατί πολύ άργησε η άνοιξη και για αυτό νομίζει η καρδιά σου ότι είναι ακόμα χειμώνας...

Κι εσύ, Σκορπιέ, αντίθετα με τον Ζυγό, κοιτάς να νοικοκυρέψεις τον εαυτό σου και όχι τον κόσμο, πράγμα που φαίνεται κάπως πιο πιθανό. Είσαι έτοιμος για αλλαγές στον τρόπο ζωής σου, στη δουλειά σου, στην καθημερινή σου ρουτίνα, στο τι τρως. Θα έχεις και ένα αεράκι αυθορμητισμού να σου φυσάει το αυτί, έτσι για το γούστο. Μια χαρά εβδομάδα δηλαδή.

Είναι ώρα για εξελίξεις, Δίδυμε. Δύο φορές θα χτυπήσει το τηλέφωνό σου όλη την εβδομάδα. Την πρώτη φορά θα είναι για δουλειά και θα χαρείς γιατί περίμενες νέα από αυτό το μέτωπο καιρό. Τη δεύτερη θα είναι για γκομενικό, αλλά και αυτό δεν θα σε χαλάσει. Α, και να επικοινωνήσεις με τον Ζυγό, έχει ένα σατανικό σχέδιο να σου προτείνει.

Σου έχει έρθει τώρα, Τοξότη, μια μανία για περιπέτεια και βγαίνεις στην Αιόλου με μαστίγια και καπέλα καουμπόικα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν προβλέπεται αυτή την εβδομάδα η επαφή με την πραγματικότητα. Οπότε κάνε του κεφαλιού σου και την άλλη εβδομάδα που θα συνέλθεις θα βρούμε έναν τρόπο να συμμαζέψεις τα ασυμμάζευτα.

Επειτα από αρκετό στάσιμο χρόνο στη (μη) καριέρα σου, κάτι καλό συμβαίνει. Κι όπως συνηθίζεται, η ευκαιρία θα εμφανιστεί φευγαλέα, Καρκίνε, και μετά θα εξαφανιστεί όπως ο Kaiser Schoze στους «Συνήθεις Υπόπτους». Φρόντισε, λοιπόν, να μη σου ξεφύγει όπως σε εκείνον τον βλάκα αστυνομικό που τον ανέκρινε. Ευχή και κατάρα σου δίνω. Ξεκινά μια σουρεαλιστική εβδομάδα για σένα, Λέοντα. Τη Δευτέρα μπορεί να βρεθείς να κοιμάσαι σε κάποια φοιτητική εστία, την Τρίτη να δουλεύεις σε κάποιο μεγάλο κλαμπ με μαλάκα αφεντικό και την Τετάρτη να αντιμετωπίζεις ορδές ζόμπι στο Σύνταγμα. Μπορεί όχι με αυτή τη σειρά και όχι ακριβώς αυτά, αλλά μην περιμένεις τέλος πάντων να πίνεις άνετος το καφεδάκι σου. Η ώρα για μεγάλα σχέδια ήρθε, Παρθένε. Μην κωλώσεις με τίποτα και βάλε μπρος. Και πάντα να θυμάσαι ότι υπάρχει κόσμος δίπλα σου που είναι πολύ πρόθυμος να βοηθήσει αρκετά. Το πρόβλημα είναι ότι η πρακτικότητα που σε διακατέχει τώρα μπαίνει σε δεύτερο πλάνο και ο αυθορμητισμός σου θα βγει τόσο πολύ προς τα έξω που θα τρέχεις και δεν θα φτάνεις.

Το σπίτι θέλει πολλή δουλειά, Αιγόκερε, και η δουλειά θέλει και λίγο σπίτι. Να το θυμάσαι καλά, δεν είναι δύσκολο να το μπερδέψεις και δεν είναι πολύ μακριά από τον τρόπο ζωής σου. Από εκεί και πέρα, να είσαι έτοιμος για μεγάλο μπλέξιμο με κουτσούβελα, είτε είναι δικά σου είτε ανίψια, ή απλά περαστικά που τα έκλεψες τάζοντάς τους καραμέλα. Εχεις πολλά να πεις, Υδροχόε, και πολλά από αυτά είναι δύσκολο να τα βγάλεις από μέσα σου. Οι περιστάσεις όμως είναι τέτοιες που πολλά ανείπωτα θα σου βγουν, θες δεν θες. Καλό είναι, λοιπόν, να προετοιμαστείς και να τα πεις με τον δικό σου τρόπο, τη σωστή ώρα και χωρίς πίεση από άλλους. Παίξε στο ταμπλό σου, αυτό λέω στην ουσία. Ηρθε πάλι αυτή η πελώρια λαχτάρα για ψώνια, Ιχθύ. Τώρα πια, όμως, είσαι βετεράνος στο πώς να την καταπνίγεις, γιατί τα μυγάκια που βγαίνουν από το πορτοφόλι σου δεν αστειεύονται. Πράγμα που με κάνει να σκέφτομαι μήπως αντί να κάνεις οικονομία να έπαιρνες κανένα εντομοκτόνο; Αλλά θα μου πεις, με τι λεφτά;

Chez Lucien

Podilato

Το Chez Lucien είναι ένα λιλιπούτειο γαλλικό μπιστρό στην καρδιά των Πετραλώνων. Σκοπός του είναι να ταξιδέψει τον θαμώνα στην αίσθηση των μπιστρό του Μαρέ και του Σεν Ζερμέν, με πλούσιο κατάλογο αυθεντικών γαλλικών συνταγών. Στο τραπέζι που θα μοιραστείτε με τη διπλανή παρέα μην παραλείψετε να παραγγείλετε πατάτες ογκρατέν ή αντρεκότ, αλλά και τη μους σοκολάτας, που είναι από τα δυνατά χαρτιά.

Στο Podilato θα βρεις όλα όσα μαρτυρά το όνομά του: τα πάντα γύρω από το ποδήλατο, όπως ακριβώς τα θέλει ο χίπστερ ποδηλάτης της σήμερον στην πόλη. Μεγάλη γκάμα ανταλλακτικών για ποδήλατα όλων των ειδών, από Mountain μέχρι σπαστά και από downhill μέχρι φιξάκια. Οποιο είδος ποδηλασίας και αν προτιμάτε, το Podilato είναι στο κέντρο της πόλης για να ικανοποιήσει τις ανάγκες σας.

Τρώων 30, Ανω Πετράλωνα

Κολοκοτρώνη 30, Αθήνα

Boxes n’ Foxes

Jarmusch

Το Boxes n’ Foxes στο Παγκράτι είναι ένα μαγαζί με έντονο το χειροποίητο ελληνικό ντιζάιν σε αντικείμενα, ρούχα, παιχνίδια, χρηστικά κεραμικά, cheap art και κουτιά φτιαγμένα με ταπετσαρίες διακόσμησης. Η Χαρά Κονταξάκη, ιδιοκτήτρια του καταστήματος, εκτός από το να δημιουργεί το μεγαλύτερο μέρος της πραμάτειας του μαγαζιού της, προσφέρει και διακοσμητικές υπηρεσίες που αφορούν αλλαγές στο σπίτι, ανακαίνιση δωματίων και στιλιστικές προτάσεις.

Στον πεζόδρομο της Κιάφας θα βρεις το Jarmusch, με όνομα και αισθητική εμπνευσμένα από τον διάσημο σκηνοθέτη Jim Jarmusch. Στον χώρο του απολαμβάνεις χαλαρά το πότο σου, με ωραίες μουσικές από το φάσμα της ροκ. Μεταξύ άλλων, στα τοπ του μαγαζιού είναι η σπιτική λεμονάδα φτιαγμένη με τη μυστική τους συνταγή, το σερβίρισμα του καφέ με χειροποίητο γλυκό του κουταλιού και τα «μαμαδίστικα» λικέρ.

Αρχελάου 23, Παγκράτι

Ζωοδόχου Πηγής & Κιάφας 8, Αθήνα

Δρακούλης m...eat

Βαλεντίνα

Αν βρίσκεστε στην Αγίας Σοφίας 90 στη Νέα Σμύρνη και ακούσετε δυνατά ηλεκτρονική μουσική, μη διστάσετε να την ακολουθήσετε. Αν πιστέψετε, βέβαια, πως πρόκειται για κάποιον χώρο διασκεδάσεως, θα αναθεωρήσετε πάραυτα όταν διαπιστώσετε πως οι πελάτες του έχουν μπει εκεί για ένα κιλό κιμά και όχι μόνο. Διότι το Δρακούλης m...eat είναι ένα ξεχωριστό κρεοπωλείο που εδώ και 25 χρόνια προσφέρει στην πελατεία του τα καλύτερα κρέατα.

Πριν από 23 χρόνια η κ. Βαλεντίνα δημιούργησε στην Καλλιθέα τον δικό της χώρο εστίασης με μοναδικό σκοπό η ποιότητα των υλικών που χρησιμοποιεί στα φαγητά της να είναι πάντοτε εξαιρετική. Εκτοτε οι θαμώνες της μπορούν να απολαύσουν καθημερινά ρώσικα σπιτικά φαγητά σε πολύ προσιτές τιμές. Μην παραλείψεις να δοκιμάσεις τα πιροσκί, το πιλμένι και το σασλίκ χοιρινό, που αποτελεί και τη σπεσιαλιτέ του μαγαζιού.

Αγ. Σοφίας 90, Νέα Σμύρνη

Λυκούργου 235, Καλλιθέα

Τα points της εβδομάδας Η Αθήνα, οι άνθρωποί της, οι αξίες και η ποιότητά της χαρτογραφούνται και παρουσιάζονται δυναμικά, με έναν καινούργιο οπτικοποιημένο τρόπο στην εφαρμογή M.app. Πρόκειται για έναν «ζωντανό» χάρτη με 200 πινέζες-σημεία, που διαρκώς ανανεώνονται και αυξάνονται, σκιαγραφώντας όλες τις πτυχές της ζωής στην πόλη. Φαγητό, ποτό, καφές, θέατρο, μουσική, βιβλίο, κινηματογράφος, εκθέσεις, επιλεγμένα καταστήματα, όπως επίσης και οι πιο φρέσκες ιδέες στον χώρο της τεχνολογίας και της ζωής στην πόλη έρχονται στην οθόνη του κινητού σου και παρουσιάζονται μέσα από βίντεο υψηλής αισθητικής, μικρής διάρκειας και πλούσιας περιεκτικότητας. Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη για iOS, Android και Windows Phone.

Αγορά

Στιγμές απόλαυσης

Απεριόριστες δυνατότητες To www.cosmote.gr ανανεώθηκε και πλέον προσφέρει ένα ολοκληρωμένο, εύχρηστο online κατάστημα με αποκλειστικές προσφορές και δυνατότητες διαχείρισης λογαριασμού. Στη σελίδα ξεχωρίζουν η εύκολη πλοήγηση, το καθαρό design, οι νέες λειτουργίες και η έμφαση στις online αγορές. Ειδικότερα, οι χρήστες μπορούν να εκμεταλλευτούν αποκλειστικές online προσφορές, να αγοράσουν με ευκολία το πρόγραμμα και

τη συσκευή που επιθυμούν, να ανανεώσουν το συμβόλαιό τους και να ενημερωθούν για προϊόντα και υπηρεσίες. Επίσης, σε περίπτωση που είσαι συνδρομητής της Cosmote, έχεις τη δυνατότητα μέσω του My Cosmote να διαχειριστείς τον λογαριασμό σου, καθώς και την ανάλυση των κλήσεων, να ενεργοποιήσεις και να απενεργοποιήσεις τις υπηρεσίες που επιθυμείς και να αλλάξεις οικονομικό πρόγραμμα.

Εάν ζητάς ένα αναζωογονητικό και ελαφρύ παγωτό, το Nirvana Yogurt με ελληνικό γιαούρτι και κρεμώδη υφή είναι εδώ για να ικανοποιήσει τον ουρανίσκο σου. Οι δύο ξεχωριστές γεύσεις Nirvana Yogurt Dark Cookies και Nirvana Yogurt Forest Fruits ήρθαν για να δροσίσουν τις καλοκαιρινές ημέρες και να χαρίσουν μια ανάλαφρη νότα στην καθημερινότητά σου.

Ταξίδι χαράς Το κινητό πολυϊατρείο «Ιπποκράτης» και η κινητή μονάδα Παιδιατρικής και Οδοντιατρικής του οργανισμού «Το Χαμόγελο του Παιδιού» ολοκλήρωσαν το ταξίδι τους στην Κρήτη εξετάζοντας συνολικά 4.800 παιδιά. Συνολικά 20 δήμοι καλωσόρισαν τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό, οι οποίοι προσφέρουν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους. Πιο αναλυτικά, εξετάστηκαν στα Χανιά 1.500 παιδιά, στο Ρέθυμνο 800 παιδιά, στο Ηράκλειο 1.500 παιδιά και στο Λασίθι 1.000 παιδιά. Ο «Ιπποκράτης» συνεχίζει δυναμικά το ταξίδι του στην Εύβοια, ενώ επόμενοι προορισμοί του θα είναι η Πελοπόννησος και τα Κύθηρα. Η προσπάθεια υλοποιείται με την υποστήριξη του μη κερδοσκοπικού οργανισμού Johnson & Johnson Corporate Citizenship Trust, με βασικό στόχο την παροχή προληπτικών εξετάσεων σε περισσότερα από 18.000 παιδιά.

Γιορτή του αθλητισμού Περισσότεροι από 10.000 δρομείς έδωσαν το «παρών» την περασμένη Κυριακή 31 Μαρτίου, στους αγώνες του 2ου Ημι-Μαραθωνίου της Αθήνας. Η Wind ως Μέγας Χορηγός του ΣΕΓΑΣ και Ονομαστικός Χορηγός του αγώνα δρόμου 3 χλμ. της διοργάνωσης είχε δυναμική παρουσία. Η οδός Σταδίου πλημμύρισε από τους δυνατούς ήχους των BATALA, που ντυμένοι στα χρώματα της εταιρείας ξεσήκωναν με τα τύμπανά τους και τον δυναμικό χορό τους σε ρυθμούς samba & reggae τους δρομείς στο πέρασμά

τους. Στο αθλητικό μέρος της διοργάνωσης, μεγάλη νικήτρια στις γυναίκες στο αγώνισμα του Ημι-Μαραθώνιου δρόμου των 21,1 χλμ. αναδείχτηκε η Μάγδα Γαζέα με χορηγό τη Wind. Με χρόνο 1:17:54, η Γαζέα κατέκτησε ταυτόχρονα και το 4ο πανελλήνιο πρωτάθλημα. Οσον αφορά τους άνδρες, την πρώτη θέση κατέκτησε ο Κώστας Πούλιος. Παράλληλα, στους αγώνες του Ημι-Μαραθωνίου συμμετείχαν και 120 εργαζόμενοι της εταιρείας, που έτρεξαν με τα χρώματα της Wind Running Team.

Επιμέλεια: Ανδρέας Γιαννόπουλος

Ιντερνετ με καφέ και μπέργκερ Δωρεάν απεριόριστο ίντερνετ στο κινητό, στο laptop και στο tablet θα μπορείς να απολαμβάνεις χάρη στη Vodafone και στην Hellas Online, που καινοτομούν και δημιουργούν τα πρώτα Vodafone 3G hotspots και Wi-Fi holspot στα καταστήματα Goody’s και Flocafé. Πιο συγκεκριμένα, η Vodafone και η Hellas Online δημιούργησαν 3G hotspots και Wi-Fi holspots σε περισσότερα από 150 καταστήματα Goody’s και Flocafé πανελλαδικά, συμβάλλοντας σημαντικά στη δυνατότητα πρόσβασης στο ίντερνετ. Το έργο αποτελεί παγκόσμια καινοτομία, δεδομένου ότι χρησιμοποιείται για πρώτη φορά η τεχνολογία FemtoCell σε συνδυασμό με την τεχνολογία Wi-Fi από την Hellas Online, για την παροχή πρόσβασης στο ίντερνετ μέσω 3G δικτύου και WiFi holspot δικτύου. Η εν λόγω κίνηση καλύπτει τις πλέον σύγχρονες ανάγκες του καταναλωτή για άμεση πρόσβαση στο ίντερνετ και εκτός σπιτιού. Η Hellas Online, μέσω της πλέον εξελιγμένης Wi-Fi υποδομής της εξασφαλίζει την πιο αξιόπιστη, γρήγορη και δωρεάν πρόσβαση σε όλους τους επισκέπτες των Goody’s και Flocafé, ανεξάρτητα από το δίκτυο κινητής στο οποίο ανήκουν, μέσω της υπηρεσίας holspot. Επιπλέον, αποκλειστικά όλοι οι συνδρομητές Vodafone μπορούν εύκολα και απλά -χωρίς καμία απολύτως διαδικασία από πλευράς τους- να σερφάρουν ξέγνοιαστα, απολαμβάνοντας δωρεάν mobile ίντερνετ στα εγκατεστημένα 3G hotspots εντός των καταστημάτων, με το αξιόπιστο δίκτυο της εταιρείας. Οι συνδρομητές, μάλιστα, ενημερώνονται πότε είναι εντός και εκτός της υπηρεσίας «δωρε@ν internet», λαμβάνοντας δωρεάν sms στο κινητό τους, αλλά και μέσω του επίσης δωρεάν application Vodafone Free 3G hotspot, που μπορούν να κατεβάσουν από το android κινητό τους. Τα καταστήματα Goody’s και Flocafé, παραμένοντας πιστά στην προσφορά προστιθέμενης αξίας προς τους καταναλωτές τους, υιοθετούν την καινοτομική αυτή υπηρεσία προσφέροντας τη δυνατότητα στους χιλιάδες πελάτες που τα επισκέπτονται καθημερινά να έχουν άμεση και δωρεάν πρόσβαση στο ίντερνετ.

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Ανδρέας Γιαννόπουλος

Κάνε τη γουρουνιά σου Σε έχουν καλέσει για να σου κάνουν το τραπέζι και ανησυχείς πως δεν θα μπορέσεις να κατεβάσεις τον αγλέορα, αφού το παντελόνι σου σε χωράει οριακά. Ευκαιρία λοιπόν να παραγγείλεις τα Gluttony Pants, αφού τέτοιες ευκαιρίες δεν σου τυχαίνουν συχνά τη σήμερον ημέρα. Το μυστικό τους βρίσκεται στη μέση και συγκεκριμένα στα κουμπιά, τα οποία είναι τοποθετημένα σε τρεις διαφορετικές θέσεις, ώστε όσο θα περνάει η ώρα τόσο να ανοίγεις πιο πολύ το παντελόνι. Το κάθε ένα από αυτά, μάλιστα, έχει όνομα που αντιστοι-

χεί σε μέγεθος γουρουνιού και συγκεκριμένα χρησιμοποιούνται σε αύξουσα σειρά τα Piglet, Sow και Boar. Πρόκειται αντίστοιχα για το μικρό και χαριτωμένο γουρουνάκι, ένα κλασικό γουρούνι που τρώει τα πάντα και το αγριογούρουνο, που καταβροχθίζει ό,τι βρει στο πέρασμά του. Κοστίζουν 78 ευρώ και διατίθενται σε διάφορα μεγέθη, για να βρεις αυτό που σου ταιριάζει καλύτερα και στο μήκος.

Αντίο ξηρασία Εάν η ατμόσφαιρα στο γραφείο σου είναι πιο ξηρή από αυτήν ενός μπαρ χωρίς εξαερισμό, δεν χρειάζεται να ζαλίζεις τον διευθυντή σου για να σου αγοράσει υγραντήρα. Μπορείς με μόλις 12,5 ευρώ να πάρεις μόνος σου τον usb doughnut humidifier. Εχει διάμετρο πέντε εκατοστών και, για να δουλέψει, το μόνο που χρειάζεται είναι μία usb θύρα και ένα ποτήρι νερό.

www.betabrand.com usb.brando.com

Λιτό και απέριττο

Ford διμούτσουνο

Σιγά τα μέλια

Υπάρχουν κουμπιά στο πληκτρολόγιό σου που σίγουρα δεν τα έχεις χρησιμοποιήσει ποτέ. Τα F, για παράδειγμα, που δεν αντιστοιχούν σε συντόμευση, τα F που αντιστοιχούν σε συντόμευση, οι περίεργες παύλες κλπ. Φαντάσου τώρα να είχες τη δυνατότητα να τα αφαιρέσεις και να κρατήσεις μόνο αυτά που πατάς κάθε μέρα. Επίσης να μπορούσες να αλλάξεις τη θέση των γραμμάτων και να τα βάλεις με τη σειρά που σε εξυπηρετεί καλύτερα, αντί να κάθεσαι να μαθαίνεις τυφλό σύστημα. Με το Puzzle Keyboard του σχεδιαστή Wan Fu Chun όλα γίνονται, αρκεί να έχεις την υπομονή να περιμένεις μέχρι να βγει στην παραγωγή. Μια ημερομηνία που αγνοείται, βέβαια, αφού παραμένει σε concept στάδιο από το 2012, όταν και διακρίθηκε στον διαγωνισμό ντιζάιν Red Dot Award.

Δεν μπορείς να παρκάρεις Smart ούτε σε θέση για τριαξονική νταλίκα; Σε λούζει κρύος ιδρώτας στη σκέψη και μόνο να βάλεις όπισθεν; Μην ανησυχείς, βρήκαμε λύση και σε αυτό το πρόβλημά σου. Πρόκειται για το Ford της φωτογραφίας, που προφανώς τροποποιήθηκε από κάποιον με πρόβλημα παρόμοιο με το δικό σου, ώστε να μπορεί να το οδηγεί και από τις δύο πλευρές. Διαθέτει τιμόνι, καθίσματα, καθρέφτες και όλα τα υπόλοιπα αξεσουάρ επί δύο. Το μόνο αρνητικό είναι πως η αγγελία βρήκε αμέσως αγοραστή και το αυτοκίνητο πουλήθηκε για κάτι λιγότερο από 2.000 ευρώ. Οπότε δύο είναι οι λύσεις, αφού δεν το κατέχεις το άθλημα: Πρώτον, πηγαίνεις μέχρι τις ΗΠΑ και παρακαλάς τον νέο ιδιοκτήτη να σου το μεταπωλήσει όσο όσο και το φέρνεις με καράβι στην Ελλάδα. Δεύτερον, αγοράζεις δύο οποιαδήποτε μεταχειρισμένα -ούτως ή άλλως πλέον τζάμπα είναι-, πηγαίνεις σε ένα συνεργείο και τους ζητάς να κάνουν κολάζ. Απλά, εύκολα, δημιουργικά.

Κάνεις το λάθος και παντρεύεσαι. ΟΚ, αναμενόμενο, τόσα δισ. άνθρωποι την έχουν πατήσει πριν από εσένα, εσύ θα τη γλίτωνες; Τουλάχιστον φρόντισε το δαχτυλίδι που θα φοράς στο δάχτυλο για το υπόλοιπο της ζωής σου να είναι ξεχωριστό. Τον τρόπο τον γνωρίζει ο Ιάπωνας σχεδιαστής Sakurako Shimizu, που αναλαμβάνει να αποτυπώσει πάνω του φράσεις όπως «Δέχομαι», «Για πάντα» και «Σ’ αγαπώ». Επειδή όμως τα γράμματα και οι γραμματοσειρές είναι περιορισμένες και κάποια στιγμή εξαντλούνται, ηχογραφεί τη φωνή τη δική σου και της συντρόφου σου και χαράζει πάνω στο δαχτυλίδι την κυματομορφή τους.

www.red-dot.sg

www.craigslist.org

sakurakoshimizu.blogspot.gr

Το υλικό κατασκευής μπορεί να είναι ασήμι, χρυσός 14 και 18 καρατίων ή πλατίνα, ενώ για να φτάσει στα χέρια σου χρειάζονται έξι εβδομάδες αν μένεις στις ΗΠΑ ή οκτώ εβδομάδες αν βρίσκεσαι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα. Οσον αφορά τις τιμές, ποικίλλουν ανάλογα το μέγεθος και το υλικό κατασκευής, οπότε καλύτερα να συμβουλευτείς τον κατάλογο που υπάρχει στη σελίδα του.

Ο Μήτσος έχει νεύρα Ερώτημα: Δικαιούται να τα παίρνει ο Δημήτρης Διαμαντίδης; Απάντηση: Και να τα παίρνει δικαιούται και να τα δίνει. Το ζήτημα, όπως σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, είναι το timing. Το ότι ο αρχηγός του Παναθηναϊκού είναι καλό παιδί δεν το αμφισβητεί ουδείς. Ως και παπαδοπαίδι θα τον χαρακτήριζαν μερικοί, μια και είχε κατέβει από την Καστοριά με τον σταυρό στο χέρι. Και αν δεν ήταν ο Ομπράντοβιτς να τον φροντίσει όταν πήρε μεταγραφή από τον Ηρακλή στον Παναθηναϊκό, όταν μετακόμισε από τη συμπρωτεύουσα στην πρωτεύουσα, μπορεί να είχε μείνει στον τόπο από το culture shock. Θυμίζω, επίσης, ότι ο Διαμαντίδης κυκλοφορούσε επί σειρά ετών με ένα Mini, όταν πλείστοι όσοι συνάδελφοί του δεν καταδέχονταν να πατήσουν πόδι σε τίποτε λιγότερο αστραφτερό από μια Porsche. Αυτό, βεβαίως, δεν τον έκανε κάνα κορόιδο στο παρκέ. Ξαναθυμίζω τις μονομαχίες του με τον Τεόντοσιτς, που κόντεψαν να καταλήξουν σε κλωτσομπουνίδι. Ο Τεόντοσιτς, φυσικά, μπορεί να ανάψει τα λαμπάκια και αγίου ακόμη, νομίζω όμως ότι οι συγκεκριμένοι καβγάδες αποτέλεσαν μια κρίσιμη καμπή στην εξέλιξη του παίκτη και ανθρώπου Διαμαντίδη. Από εκεί και πέρα φάνηκε να είναι λιγότερο σεμνός και ταπεινός, τον είδαμε στη Μύκονο και στις κοσμικές σελίδες, ως και τατουάζ χτύπησε με άγνωστο ακόμη (σε μένα τουλάχιστον...) περιεχόμενο. Μια αλλαγή που δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη από όσους έχουν τα μάτια τους ανοιχτά και τα αυτιά τους τεντωμένα. Αυτά, συν την εθελούσια έξοδό του από την Εθνική προς όφελος των συλλογικών υποχρεώσεών του - κάτι που δεν του συγχώρεσε ποτέ μερίδα του κοινού και των αθλητικογράφων. Ο Διαμαντίδης μεγάλωσε λοιπόν; Κάποιοι θα το έβλεπαν έτσι και κάποιοι άλλοι θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ότι μίκρυνε. Οτι ξαφνικά εντάχθηκε στον κύκλο των κανονικών θνητών και κάπως έτσι ορίζεται και το ξέσπασμά του εναντίον του διαιτητή Πουρσανίδη τις προάλλες στη Νέα Σμύρνη. Προσωπικώς αναμένω με αγωνία τις αντιδράσεις του μετά και τα φετινά play off. Αν δεν τη σηκώσει την κούπα κόντρα στον (επίσης «παρμένο» τώρα τελευταία) Σπανούλη, αναρωτιέμαι πώς θα συγκρατήσει τα νεύρα του... Χρήστος Ξανθάκης

Στιγμιότυπα Πόλης

Νεραντζιές... the return Το είχε πει ο David Bowie σε εκείνο το παρεξηγημένο άλμπουμ του που έφερε τον τίτλο “Young Americans”: «Δεν υπάρχει, ρε παιδάκι μου, ένα τραγούδι που να με κάνει να πέσω στα πατώματα και να κλαίω;» Κάπως έτσι, αναλογικώς, αισθάνομαι και εγώ. Εχω εκατομμύρια θέματα να γράψω, εκατομμύρια ζητήματα και πληγές της Αθήνας που απασχολούν την κεφάλα μου, αλλά εμένα με νοιάζει μόνο ένα πράγμα. Ανθισαν και φέτος οι νεραντζιές! Και η μυρωδιά των ανθέων τους με κάνει να κλαίω.

Ετσι όπως περνώ πλάι από τις νεραντζιές και με ζαλίζει το άρωμά τους, όπως αντραλίζομαι, που λένε και στο χωριό μου, και αναρωτιέμαι πώς καταφέραμε να πηδήξουμε τον χειμώνα. Και τον πικρό και ζοφερό Μάρτιο, που έφερε μαζί του όλη τη χολή του κόσμου. Το χάνεις το θάρρος σου, είναι η αλήθεια. Και το ξαναβρίσκεις όταν στέκεσαι κάτω από μια νεραντζιά σε αυτά τα στενά πεζοδρόμια του Κολωνακίου που χωρούν μόνο έναν διαβάτη τη φορά.

Μπορεί και να είναι ο μοναδικός λόγος αυτή την εποχή που αξίζει τον κόπο να περιπλανάται κανείς στο Κολωνάκι. Γιατί το Κολωνάκι έχει ακόμη νεραντζιές, όσες άφησε να ζήσουν ο Νικηταράς ο δενδροφάγος, και αυτές οι νεραντζιές είναι ανθισμένες στο φουλ. Περνάς από δίπλα τους και λες «Παναγιά μου». Θα το πεις και ας έχεις να πατήσεις στην εκκλησία από τότε που σε βαφτίσανε. Γιατί αυτά τα μικρά θαύματα είναι που σε κάνουν να θέλεις να πιστέψεις επειγόντως. Στη μαμά σου, στη μητέρα φύση, στη μάνα του Ιησού, κάπου τέλος πάντων εδώ και τώρα.

Κοιτάς πάνω και σε συνεπαίρνει η μυρωδιά. Αυτό το άρωμα του νεραντζιώτικου άνθους. Που συγκρίνεται μόνο με εκείνα του γιασεμιού και της κάπαρης. Προσέξτε την αυτή την τελευταία. Αν βρείτε λουλουδάκι κάπαρης (φύονται αρκετές στον περιβάλλοντα τοίχο του Baraonda!), κάντε έναν κόπο να το μυρίσετε. Θα χάσετε τον κόσμο κάτω από τα πόδια σας. Ε λοιπόν, κάτι αντίστοιχο είναι και το άνθος της νεραντζιάς. Λες και κάποιος ζούληξε όλο τον Μάρτη και όλο τον Απρίλη και τον έσταξε σε πέντε δέκα τόσα δα πέταλα και σέπαλα.

Πιστεύω κι εγώ. Πιστεύω στο θαύμα της Ανοιξης, σε αυτό το δράμα που δεν μπορεί παρά να είναι θείο.

ραντζολιές. Ελίτσες, δηλαδή, με χυμό από το φρούτο, ψημένες παρεάκι στην άλμη. Φορτώνεις νεράντζι κολωνακιώτικο, τσουρνεύεις ελιές από την Αρχελάου στο Παγκράτι (άντε να πας στο Χαλάνδρι άμα δεν θέλεις να σε δείχνουν με το δάχτυλο όλοι οι χιπστεράδες των πέριξ μπαρ), βρίσκεις και μερικά βαζάκια μαρμελάδας από θείες που κάποτε σε έπαιζαν στα γόνατά τους και επιδίδεσαι στο ευγενές άθλημα της νεραντζολιάς. «Είναι όμως σίγουρο ότι τρώγονται;» θα ρώταγε εκείνος ακριβώς ο συμμαθητής που ταυτιζόταν πάντοτε με τον ευαγγελιστή Θωμά. Οχι μόνο τρώγονται, θα απαντήσω, αλλά τις απολαμβάνεις κιόλας ως μια γεύση πρωτόγνωρη και σχετικώς εξωτική. Σαν μια αύρα θαλασσινή, από το Λιβυκό Πέλαγος, από το Φραγκοκάστελο στην άκρη του πελάγους. Ρίχνεις μια δαγκωνιά, πίνεις μια γουλιά και αρχίζεις να ταξιδεύεις παρεάκι με τους Δροσουλίτες. No sir, you can’t buy that with your money. Χρήστος Ξανθάκης

Kαι άμα δεν σου αρκεί το άρωμα, οι νεραντζιές μπορούν να σου φανούν και χρήσιμες. Οχι μόνο για το παραδοσιακό το νεραντζάκι γλυκό, αλλά και για νε-