Metropolis Free Press 08.02.13 by Metropolis

08-14.02.2013

Το καμπαρέ του σήμερα Οι Belleville εξηγούν στη Νάντια Σουφλή γιατί επιμένουν στο ρετρό

ΦΥΛΛΟ 1015

Το πάρκο του Πολιτισμού Η Κατερίνα Ι. Ανέστη μιλάει με τον Γιάννη Τροχόπουλο για τον νέο προορισμό των Αθηναίων

Οι σκληροί του Αγιου Κοσμά Ο Νικήτας Καραγιάννης φωτογραφίζει τους «Σπαρτιάτες» του ράγκμπι

Metropolis www.metropolispress.gr

Ο Τσέχοφ, αλλιώς! ΟΟ Ομηρος Πουλάκης, Π λά ο Δημήτρης Δ ή Πασσάς Π και ο Μάκης Παπαδημητρίου μαζί με την Κατερίνα Λυπηρίδου πρωταγωνιστούν σε έναν διαφορετικό «Βυσσινόκηπο»

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

Index

Τεχνόπολις...9

Belleville...32

Εντυπώσεις από μια επίσκεψη στο νεότερο μουσείο της πόλης

Ηρθαν για να μείνουν, αποδεικνύοντας ότι τίποτα δεν είναι πιο σύγχρονο από το παλιό

Tαγκούλη-Θεοδώρου...24

Κούρτη...36

Διασκευάζουν Καλδάρα για το “Retropolis II”

Ξαναθυμίζοντας τον Πούσκιν στον καιρό μας

Αbovo...25

Μπράτης...39

Εξιχνιάζουν ένα «Εγκλημα» με τη βοήθεια των θεατών

Πριν από την παρουσίαση της νέας του κολεξιόν στο fashion week του Μιλάνου

Τροχόπουλος...26

Γιάννου...40

Από τη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Βέροιας στα πολιτιστικά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος

Εγινε μία από τις φωνές της Αθήνας

Γάκης...31

the.flat...46

Η συνάντησή του επί σκηνής με τον Ιρβιν Γιάλομ

Ενα φιλόξενο για την τέχνη διαμέρισμα των ’50s στην Κυψέλη

Mstories 56 Η Νατάσσα Μποφίλιου συναντιέται με τους μάγους της ζωής της, oι Abovo ζητούν τη βοήθειά μας για να εξιχνιάσουν ένα έγκλημα, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα έχουν το γιατρικό για τον πόνο του άλλου, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη κάνει «μετακόμιση» και η ταινία της Ελίνας Ψύκου πάει στο Βερολίνο.

Εκθεση βιβλίου, Πλατεία Κοτζιά

METROPOLIS

metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr] : Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr] : Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Κώστας Κωνσταντίνου, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Αργυρώ Μποζώνη, Βασίλης Νέδος, Γιώργος Παπαστογιαννούδης, Λήδα Πιμπλή, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr] : Βάσια Αναγνωστοπούλου, Δάφνη Ανέστη, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Σταύρος Πετρόπουλος, Shutterstock, AFP Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr] : Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου / Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr] : Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

Οι μέρες της αφθονίας μου

Μοντέρνοι πατατοφάγοι Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr

Διαβάσαμε μέσα στην εβδομάδα για την έρευνα που πραγματοποίησε η Γενική Συνομοσπονδία Επαγγελματιών Βιοτεχνών Εμπόρων Ελλάδας στην προσπάθεια καταγραφής των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης στις καταναλωτικές συνήθειες και στη γενικότερη συμπεριφορά των πολιτών σε συνάρτηση με τις μειώσεις των εισοδημάτων τους. Μεταξύ άλλων, το 83,2% των ερωτηθέντων απάντησε ότι έχει κάνει περικοπές στη θέρμανση του νοικοκυριού, ενώ το 70% απάντησε ότι έχει κάνει περικοπές στα είδη διατροφής, με το 42,5% να δηλώνει ότι αγοράζει προϊόντα χαμηλότερης ποιότητας. Προφανώς είναι δυσάρεστα και τα αποτελέσματα που αποδεικνύουν τη γενικότερη μείωση στις καταναλωτικές συνήθειες, αλλά, όταν πρόκειται για ζητήματα βασικών αγαθών, διατροφής και θέρμανσης, τα αποτελέσματα της έρευνας γίνονται κάπως ανατριχιαστικά. Τα ποσοστά είναι τεράστια. Μάλιστα, το 72% των ερωτηθέντων απάντησε ότι περιμένει επιπλέον μειώσεις στα εισοδήματά του. Στο μυαλό μου ήρθε ασυναίσθητα ο πίνακας του Βαν Γκογκ με τους «Πατατοφάγους». Ο Ολλανδός ζωγράφος έφτιαξε σκόπιμα τραχιά τα χέρια των ανθρώπων, ώστε να φαίνεται ότι έχουν μοχθήσει για να κερδίσουν το ταπεινό τους δείπνο.

Συνεχίζοντας στην ίδια έρευνα, το 88% των νοικοκυριών δήλωσε ότι έχει μειώσει, πολύ λογικά, τις εξόδους για καφέ ή σινεμά και τις λοιπές δραστηριότητες ψυχαγωγίας. Είναι λογικό, αλλά είναι επίσης ανησυχητικό. Η ψυχαγωγία δεν μπορεί να θεωρείται είδος πολυτελείας. Η διασκέδαση, η πνευματική δραστηριότητα, η κοινωνικοποίηση, η επαφή με τον πολιτισμό είναι στοιχεία άμεσης προτεραιότητας, στοιχεία που μπορούν να μας διαχωρίσουν από τις μουντές φυσιογνωμίες των «Πατατοφάγων». Σε αυτή τη λογική, όπως θα διαβάσετε σε μια από τις επόμενες σελίδες, ο διευθύνων σύμβουλος του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος Γιάννης Τροχόπουλος κινητοποιεί τον εαυτό του διερωτώμενος τρία πράγματα: «Τι έχει ανάγκη ο κόσμος; Πώς θα κατορθώσουμε να συνδεθεί το Κέντρο με αυτές τις ανάγκες; Αλλά και πώς θα μείνει η ατζέντα μας ανοιχτή στη δημιουργικότητα των ανθρώπων;» Προ ετών είχα γνωρίσει ιδίοις όμμασι το θαύμα του κ. Τροχόπουλου στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Βέροιας, οπότε τα λόγια του σήμερα έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα και οι δραστηριότητές του είναι ένα πάτημα αισιοδοξίας στην υπό παρακμή πολιτιστική ζωή της χώρας.

Ματιές

Jazz made in Greece H ηθική μειοψηφία αναρωτιέται αν το 2012 ήταν μια καλή χρονιά για την εγχώρια σκηνή της τζαζ... Οι πληροφορίες και τα ρεπορτάζ των εφημερίδων προβάλλουν έντονα την εικόνα της τζαζ που έχει καθημερινή παρουσία στη ζωή των Αθηναίων, με μεσαίες και μικρότερες σκηνές να φιλοξενούν συνεχώς τρίο, κουαρτέτα και τους ίδιους τους μουσικούς να προβάλλονται σε σοβαρές εκπομπές για την τέχνη, στην ΕΡΤ, αλλά και σε σελίδες σοβαρών εφημερίδων. Είναι όμως αυτή η αληθινή εικόνα; Θα γίνει η άνοιξη που έρχεται και η άνοιξη της ελληνικής τζαζ;

Οταν η πόλη κρυώνει Στη μία πολυκατοικία δεν ανάβουν καθόλου καλοριφέρ. Στην άλλη δεν μιλάνε πλέον μεταξύ τους οι ένοικοι, γιατί οι μισοί δεν πληρώνουν για πετρέλαιο. Οταν κάνει κρύο το βράδυ, όλοι απολαμβάνουμε την τζακίλα στην ατμόσφαιρα (εκτός αν έχουμε ευαισθησία στο αναπνευστικό, οπότε μένουμε κλεισμένοι στο σπίτι). Και στα μαγαζιά ηλεκτρικών ειδών όλο και περισσότερο χώρο πιάνουν τα διάφορα θερμαντικά που λειτουργούν με ηλεκτρικό. Αυτή είναι η νέα κατάσταση που έχει διαμορφωθεί από πέρυσι τον χειμώνα. Θα μου πείτε, για νέο μας τα λες όλα αυτά; Δεν ξέρουμε ότι η κρίση ανάγκασε τον κόσμο να βρει άλλους τρόπους να ζεσταθεί; Ε λοιπόν, εδώ είναι το θέμα μου. Ο τρόπος που προσπαθήσαμε να προσαρμοστούμε στην οικονομική στενότητα πρέπει να γίνει αντικείμενο έρευνας στον τομέα της μαζικής ψυχολογίας - και της οικονομικής επιστήμης. Αν κόβεις το έξοδο για θέρμανση, δεν μπορεί κανείς να πει τίποτα. Αν όμως αντικαθιστάς μια μέθοδο θέρμανσης με μια άλλη χωρίς να έχεις όφελος, τότε κάτι δεν πάει καλά. Ας δούμε τα νούμερα. Ενα διαμέρισμα 100 τετραγωνικών για να θερμανθεί με πετρέλαιο θέλει περίπου 1.700 ευρώ τη σεζόν. Αυτά είναι πολλά. Αρα, πρέπει να βρει άλλη μέθοδο. Αν επιλέξει τα ηλεκτρικά θερμαντικά (όπως έκαναν σε πολλά σπίτια), θα χρειαστεί... 2.000 ευρώ! Δηλαδή θα πληρώσει παραπάνω. Να καίει το τζάκι αν έχει; Αν βάλετε το κόστος για αγορά ξύλων, χάσατε! Εκτός από ρυπογόνο και μη αποτελεσματικό για μεγάλο σπίτι, είναι και πανάκριβο το τζάκι. Μοναδικές λογικές λύσεις είναι το φυσικό αέριο ή τα συστήματα με πέλετ. Ξοδεύεις 1.100 ευρώ τον χρόνο - αλλά τον πρώτο χρόνο υπάρχει και το κόστος της αλλαγής καυστήρα. Συμπέρασμα: Μια ολόκληρη κοινωνία αλλάζει συνήθειες χωρίς λογικά κριτήρια. Κινούμενη μόνο από «εντυπώσεις» και διαφημίσεις. Διαχειριστές πολυκατοικιών παίρνουν αποφάσεις χωρίς μελέτη. Μεγάλοι άνθρωποι μένουν χωρίς θέρμανση ή ταλαιπωρούνται με μεθόδους που τελικά είναι ακριβότερες. Περνάμε δύσκολα. Ας σταματήσουμε να φωνάζουμε και να αντιδρούμε σπασμωδικά. Μυαλό και ψυχραιμία χρειαζόμαστε. Μπορεί τελικά να κρυώνουμε και λιγότερο! A.

Η πραγματικότητα είναι ότι οι Ελληνες μουσικοί της τζαζ παίζουν πολύ περισσότερο, σε πολύ περισσότερα σχήματα και σε πολύ περισσότερα μαγαζιάσκηνές. Και αν η οικονομική κρίση είναι ο κύριος λόγος αυτής της νέας μας συνήθειας, καλώς μας ήρθε και ας μείνει για λίγο καιρό ακόμα, γιατί για πολλά πολλά χρόνια πληρώναμε διπλά και τριπλά για ξένα ονόματα αμφίβολης αξίας, ενώ δίπλα μας είχαμε ταλαντούχους μουσικούς που χαραμίζονταν στις «μεγάλες σκηνές», στα μπουζούκια - από επιλογή τους φυσικά. Η αλήθεια είναι ότι η τζαζ μουσική ήταν πάντα μια δύσκολη υπόθεση και στην Αθήνα και στην Ελλάδα, γιατί η επιτυχία της εξαρτιόταν από αρχές και αξίες για τις οποίες εμείς οι Ελληνες δεν φημιζόμαστε... Χρειάζεται αυτοθυσία, σταθερότητα,

πειθαρχία και σκληρή δουλειά από την πλευρά του μουσικού και μεθοδικότητα, πίστη, αφοσίωση, καλλιέργεια σε καθημερινό επίπεδο, πειθαρχία και εμβάθυνση από την πλευρά της δισκογραφίας, των μαγαζιών και του κοινού. Ψύλλος στα άχυρα και στα αυτιά μου. Υπάρχει, όμως, τα τελευταία χρόνια μια γενιά μουσικών που έχει ξεφύγει από το fashion-jazz rock της δεκαετίας του ’70 και του ’80 και είναι αρκετά πιο εναρμονισμένη με την global ανοιχτή μουσική της jazz του σήμερα, που εκτός από τη δεξιοτεχνία βάζει και ένα μελωδικό περιεχόμενο... Υπάρχει μια γενιά που πειραματίζεται με τον μελωδικό πλούτο της χώρας μας τα τελευταία 80-90 χρόνια και δοκιμάζει να τα αποδώσει με τρόπο σημερινό και να φτιάξει κάτι που να ηχεί ταυτόχρονα διεθνές και ελληνικό! Αυτό θα είναι και το στοίχημα των νέων μουσικών της jazz στην Ελλάδα, αν θα δημιουργήσουν κάτι που θα βγαίνει από Ελληνες και θα αφορά ολόκληρο τον πλανήτη (αυτό άλλωστε είναι και το στοίχημα της χώρας). Η αλήθεια είναι ότι η συγκυρία είναι ευνοϊκή! Το κοινό είναι έτοιμο, ανοιχτό και διευρυμένο. Τα μαγαζιά έχουν ανάγκη τους μουσικούς και το δωμάτιό μας είναι ένα ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο. Ονόματα για το ποιοι ξεχωρίζουν την επόμενη εβδομάδα. Γιώργος Μουχταρίδης

Ο γολγοθάς των ΔΟΥ Ο έξυπνος Αθηναίος, στην εφορία:

Δεν σπεύδει να πανηγυρίσει όταν τη βρίσκει κλειστή. Υποψιάζεται ότι απλώς μετακόμισε και οπλίζεται με υπομονή και κουράγιο.

στις εκκλήσεις τύπου «μια στιγμούλα, μια πληροφορία θέλω».

Δεν αφήνει τον γκισέ αν δεν πάρει όλες τις πληροφορίες που θέλει. Επιμένει να διεκπεραιώσει όλες τις δουλειές του, όσα αντίγραφα και αν του ζητήσουν, όσες φορές και αν τον υποχρεώσουν να ανεβοκατέβει τις σκάλες.

Δεν μπαίνει ποτέ στο ασανσέρ. Καλύτερα στο κλουβί με το λιοντάρι παρά μεταξύ τρίτου και τετάρτου με εξαγριωμένο φορολογούμενο.

Λήδα Πιμπλή

Δεν φέρνει ποτέ αντιρρήσεις και δεν κάνει το λάθος να επισημάνει τα -προφανή- λάθη. Γνωρίζει ότι με αυτόν τον τρόπο επιβαρύνεται η θέση του. Είναι καχύποπτος με τους υπαλλήλους που προσφέρονται να τον βοηθήσουν. Είναι κατά κανόνα νέοι και άπειροι. Είναι παντελώς αναίσθητος στα δολοφονικά βλέμματα των υπολοίπων όταν καθυστερεί και

Η ντροπή Θυμάμαι ήταν περίπου αρχές των ’90s, τότε που ξεκινούσε ο καλπασμός της πόλης προς το όνειρο της ψευτοχλιδής. Αδειαζαν οι παλιές γειτονιές του Κέντρου για να συνωστιστούν στα προάστια οι νεόπλουτοι των «θαλασσοδανείων». Βραδιά ανοιξιάτικη, καληνυχτιζόμαστε με φίλους που έμεναν σε μία από τις ζηλευτές, κάποτε, πολυκατοικίες πίσω από το Μουσείο, όταν έσκασε δίπλα μου «ουρανοκατέβατη» σακούλα σκουπιδιών. Εφριξα! Πρώτα από τρόμο και μετά από αηδία, καθώς το δύσοσμο περιεχόμενό της σκόρπισε στο πεζοδρόμιο. Σήκωσα το κεφάλι. Φυσικά κανείς. Σκοτάδι στα μπαλκόνια. Φώναξα ένα: «Ντροπή, ανάγωγε». Προφανώς ο ανάγωγος και θρασύδειλος νόμιζε ότι αν δεν τον δουν έχει «καθαρίσει». Τότε ακόμη τα σκουπίδια σχημάτιζαν βορβορώδη λοφάκια στα πεζοδρόμια έξω από τις πολυκατοικίες, οι κάδοι ήταν δυσεύρετοι και οι δήμαρχοι έδιναν τη μάχη της φιγούρας, του τύπου «το ψηλότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Σύνταγμα» κλπ. Το φαινόμενο της ρίψης σκουπιδιών από μπαλκόνια πύκνωσε και ας αποκτήσαμε κάδους. Και δεν ήταν το μόνο σημάδι ότι αυτή η πόλη όσο ξιπαζόταν και το ’ριχνε στις χλιδές τόσο έχανε τον αυτοσεβασμό της. Μόνο στις στήλες και στα editorial των περιοδικών διάβαζες ότι ζεις σε μια κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα μεγαλούπολης. Στους δρόμους δεν τολμούσες να βρεθείς στο διάβα βιαστικού και άκουγες βρισιές. Οι πόρτες στους δημόσιους χώρους σου έρχονταν κατάμουτρα, γιατί ουδείς σκεφτόταν να τις κρατήσει για τον επόμενο. Πολυτέλειες. Αλλωστε δεν φταίμε εμείς. Πότε φταίγαμε; Φταίνε οι άρχοντες, η εξουσία, αυτοί που ψηφίζαμε, οι δήμαρχοι που δεν έφτιαχναν την Αθήνα -ειδικώς αυτοί, ένα περίεργο πράγμα, όσο περισσότερη φιγούρα πουλούσαν τόσο επανεκλέγονταν και ας σάπιζε η πόλη-, έφταιγαν οι υπουργοί, το τράφικο, όλα τα άλλα έφταιγαν και ουδόλως ο καημένος ο Αθηναίος, που -τι να σου κάνει;- μια τσίπα είχε, αλλά υποχρεώθηκε από τις συνθήκες να την αποβάλει. Καραμέλα η κοινοτοπία: «Ζούγκλα η Αθήνα». Και δώσ’ του όλοι να το αποδείξουν. Ντροπή; Ποιος τη θυμάται! Κάποτε στο άκουσμα της λέξης από κάποιον μεγαλύτερο, συνήθως για να συνετίσει παιδιάστικες αταξίες, κοκκίνιζαν και μερικά μαγουλάκια. Το ανάλογο σήμερα είναι μόνο προς χλευασμό. Συσχετίστηκε η «ντροπή» με τον έλεγχο της εξουσίας και όσο εκείνη αποδεικνύεται ανεξέλεγκτη, τόσο ξεσαλώνει η αναίδεια στην καθημερινότητα της πόλης. Οι πολυκατοικίες εμπόλεμες ζώνες. Οι δρόμοι για τους τσαμπουκάδες. Τα πάρκα για τους σκυλάδες, που θεωρούν ότι η αφόδευση των ζωντανών τους είναι φόρος τιμής στη χαμένη φύση. Και εγώ θυμάμαι τη γιαγιά μου: «Η ντροπή, ντροπή δεν έχει και χαρά στον που την έχει». Επειδή θυμάμαι, όχι μια διαφορετική Αθήνα, όσο διαφορετικούς Αθηναίους. Αθηνά Δεληγιάννη

Ματιές

Φαντασιακές παρανοήσεις Η βαναυσότητα σε βάρος των συλληφθέντων για τη ληστεία στο Βελβεντό όταν όλα είχαν τελειώσει, αποπροσανατόλισε τη συζήτηση από το βασικό ερώτημα, που δεν είναι άλλο από το γιατί τέσσερα ευκατάστατα 20χρονα το παίζουν τρομοκράτες. Αναζητούμε τις τελευταίες ημέρες κοινωνιολογικές απαντήσεις στο φαινόμενο της τρομοκρατίας των 20χρονων. Φέρνουμε στην επιφάνεια την κρίση, προσπαθούμε να εντοπίσουμε τα κοινωνικά αίτια και, δυστυχώς, δεν βλέπουμε ότι το πρόβλημα, εν προκειμένω, είναι το σπίτι.

Ψιλοπράγματα

Η μητέρα ενός εκ των συλληφθέντων Παυλίνα Νάσιουτζικ έλεγε σε συνέντευξή της που δημοσιεύθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 2009 στο περιοδικό «Εψιλον» της τότε «Ελευθεροτυπίας» ότι «στην Ελλάδα δεν έχουμε δημοκρατία». Προσέθετε πως «όποιος ασχολείται με την πολιτική ανήκει στο ευτελέστερο ανθρώπινο είδος», έπειτα ότι «οι πραγματικοί κουκουλοφόροι είναι στη Βουλή». Εν συνεχεία, αναμα-

σώντας τσιτάτα του Μαρξ μάς γνωστοποιούσε ότι η ίδια είναι επαναστάτρια, ότι, λίγο πολύ, όποιος εργάζεται είναι μάλλον λίγο χαζός και διάφορα άλλα ωραία. Εξέφραζε έναν ξεκάθαρο λόγο μίσους και υποτίμησης για τον περίγυρό της, κάτι που, βεβαίως, αν ήταν πραγματικά μορφωμένη και αφ’ υψηλού ιστάμενη αστή, όπως υπαινισσόταν για τον εαυτό της στην εν λόγω συνέντευξη, θα είχε αποφύγει. Η σύνδεση ανάμεσα στη συμπεριφορά μιας ώριμης γυναίκας τότε, δύο μήνες μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, με όσα κατηγορείται ότι έκανε ο γιος της σήμερα είναι σαφής. Η ευθύνη της επίσης αυταπόδεικτη. Ως κοινωνία είμαστε ήδη αρκετά συγχυσμένοι με όσα μας συμβαίνουν. Ας μην προσθέσουμε στον φορτισμένο νου μας τις φαντασιακές παρανοήσεις ανθρώπων που υποτιμούν τη νοημοσύνη μας. Βασίλης Νέδος

Υπάρχουν μέρες που τα μικροπράγματα φτιάχνουν τη μέρα, δηλαδή τη χαλάνε. Και τι να γράψω σήμερα; Δηλαδή όλοι έχουν μιλήσει για όλα. Απλώς κάτι τέτοιες μέρες που όλοι θεωρούν υποχρεωμένο τον εαυτό τους να μιλήσει, εγώ... τίποτα. Κρύβομαι πίσω από τους άλλους σε μια σειρά, ξέρεις, όπως στο σχολείο, να αναβάλεις τον χρόνο - όχι ότι αυτό σε προετοιμάζει καλύτερα, αλλά το αργότερα, το αύριο, είναι κάπως ανακουφιστικό. Ή πας στην εφορία. Για να δεις τους θυμούς να ξεσπάνε. Να σου πέφτει κάτω το στιλό και να ανατινάζεται ο διπλανός σου. Και ας μη βρέχει. Γιατί η βροχή σε αυτή την πόλη δεν είναι ποτέ λυτρωτική, είναι η μεγαλύτερη πηγή εκνευρισμού. Και το ότι δεν έχει μπει χειμώνας φέτος δεν βοηθάει στον θυμό. Βγάζουν καπνούς από τα αυτιά οι άνθρωποι περπατώντας σαν τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων. Ανεβαίνω τη Σταδίου και μετράω εντάσεις. Αυτοκίνητα, μηχανάκια, τροχονόμος, διαδηλωτές, μια κυρία που πατολούζει ένα πρεζάκι, ένα πρεζάκι που βρίζει έναν που τον έβρισε, ο μαγαζάτορας που τους βρίζει γιατί έπιασαν καβγά μπροστά στο μαγαζί του, αν ήταν καλύτερο το σκηνικό, θα ήταν βγαλμένο από σκηνή ιταλικής ταινίας με καβγάδες γειτονιάς. Και σε μια κοινωνία που δεν έχει και πολύ πια να ζηλέψει το παλτό του διπλανού, έχει αρχίσει να θυμώνει με τα άυλα. Θα αρχίσει να διαμαρτύρεται γιατί εσύ παίρνεις πιο πολλές ανάσες, γιατί σου λένε πιο πολλοί καλημέρα. Σάμπως στο Facebook οι ζηλιάρηδες δεν ασχολούνται με τα likes των άλλων; Και τα υπόλοιπα; Η βρομιά στην πόλη; Τα καταραμένα αυτά φώτα στο Σύνταγμα που δεν θα ανάψουν ποτέ; Ο περιφερειακός του Φιλοπάππου, μια σκοτεινή νυχτερινή καρμανιόλα; Τι θα γίνει; Με κοιτάζεις, ε; Που δεν σταματώ να λέω τα ίδια. Να αλλάξω τροπάριο; Μήπως θα έπρεπε να λέω: «Μπα... ψιλοπράγματα»; Δεν σου την κάνω τη χάρη. Αργυρώ Μποζώνη

Το τελευταίο οχυρό Κάποτε έλεγα ότι στα μπαρ της Αθήνας «παίζονται οι καλύτερες μουσικές στον κόσμο» και το εννοούσα. Χρόνια μετά, οι καιροί άλλαξαν, οι άνθρωποι της πόλης επίσης, η πρωτεύουσα η ίδια έχει μεταμορφωθεί, αν και όχι αναγκαστικά προς το καλύτερο. Παρόλα αυτά, έχω την αίσθηση πως το οχυρό της βραδινής ζωής κρατάει ακόμα, όχι τόσο στον τομέα των μεγάλων κλαμπ, αλλά σε εκείνον των μικρών μπαρ. Οι επιχειρήσεις αυτές, κόντρα στις αντιξοότητες και τις τρομακτικές δυσκολίες, προσπαθούν να επιβιώσουν κρατώντας ψηλά την παντιέρα της ψαγμένης μουσικής. Νέοι

djs, με διαφορετικά ακούσματα, καταθέτουν κάθε νύχτα κομμάτι της ψυχής τους προσπαθώντας να φέρουν ένα χαμόγελο σε μουντρουχιασμένα πρόσωπα, ενώ και οι ιδιοκτήτες των μπαρ, με πολλές θυσίες, μας θυμίζουν ότι η ζωή συνεχίζεται και αξίζει να τη διασκεδάζουμε. Σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, ως ένας κάτοικος της Αθήνας που εξακολουθεί να την αγαπά, τους ευχαριστώ από καρδιάς και σηκώνω το ποτήρι μου στην υγεία τους! Νικήτας Καραγιάννης

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

08 -14.02. 2013

Μια νέα-παλιά αστική αφήγηση To μόνο που δεν περιμένει κανείς καθώς περιηγείται σε ένα Μουσείο Φωταερίου είναι να τον αιφνιδιάσει η συγκίνηση. Κι όμως, το κυρίαρχο συναίσθημα του επισκέπτη στο ολοκαίνουργιο μουσείο της πόλης, μέσα στην «Τεχνόπολις» είναι μια συγκίνηση που εκκινεί από συγκεκριμένους ήχους. Από τον ήχο της ατμομηχανής που ξαφνικά αρχίζει και πάλι να λειτουργεί με έναν βρυχηθμό - είναι ο ήχος που έχουν τα σπλάχνα αυτού του εργοστασίου φωταερίου της Αθήνας που δημιουργήθηκε το 1857 και μέχρι το 1984 έδινε φωταέριο στην πόλη. Η συγκίνηση, όμως, παίρνει όγκο καθώς ο επισκέπτης, βάζοντας το χέρι σε ειδικές εσοχές, ακούει ξαφνικά εργάτες του εργοστασίου να αφηγούνται πώς ήταν η ζωή τους μέσα σε αυτό. Μοναδικής αξίας προφορικές μαρτυρίες, που φέρουν μια μακρά αφήγηση ανάπτυξης και ιστορίας στο τώρα, προκειμένου να ενωθούν με την αφήγηση όσων συμβαίνουν σήμερα και όσων ετοιμάζονται για το μέλλον. Αν λοιπόν ένας από τους βασικούς στόχους κάθε μουσείου είναι να βοηθήσει στην ανάδυση αστικών αφηγήσεων και στην εξιστόρηση νέων, τότε αυτό το έχει πετύχει

ήδη το Μουσείο Φωταερίου από τις πρώτες ώρες λειτουργίας του στις 27 Ιανουαρίου. Η ανθρωπογεωγραφία της Αθήνας βρίσκεται μέσα σε αυτές τις μαρτυρίες, μέσα στον χώρο όπου εργάστηκαν επιστήμονες, εργάτες, διοικητικοί υπάλληλοι κοκ. Η έννοια της ανάπτυξης, της δυνατότητας, της βιομηχανικής εξέλιξης όπως βιώθηκε τότε ζωντανεύει και μέσα από μια εκπαιδευτική διαδραστική διαδικασία και φανερώνει πως και σήμερα αυτές πρέπει να είναι οι προτεραιότητες της εξόδου από την κρίση. «Η βιομηχανία πρέπει να ξαναέρθει στο προσκήνιο, έστω και μέσα από τις τέχνες», μας λέει ο διευθυντής της «Τεχνόπολις» Κώστας Μπιτζάνης. «Μιλάμε για ανάπτυξη συνεχώς αυτή την εποχή, εδώ μπορούμε να δούμε πώς δημιουργήθηκε μέσα από τη βιομηχανία. Ταυτόχρονα, στο μουσείο έχουμε μια νέα αφήγηση για τη βιομηχανία, που μιλάει για τον ρόλο των συντελεστών της, εξαίροντας τους εργάτες, αλλά και τον ριψοκίνδυνο επιχειρηματία που έφερε μηχανές, τεχνογνωσία και πρώτες ύλες από το εξωτερικό για να φωτίσει την Αθήνα». Ολοι οι χώροι της «Τεχνόπολις» αξιοποιούνται και φανερώνουν στο ούτως ή άλλως φανατικό κοινό της την ιστορία τους: Οι νέοι και οι παλιοί

φούρνοι, η καμινάδα Β, τα πατάρια Α και Β, οι απορροφητήρες, τα καθαρτήρια, οι δεξαμενές καθαρισμού, το σιδηρουργείο, το κτίριο πίεσης και διανομής έχουν κάτι να δείξουν και να πουν. Σε κάθε αίθουσα υπάρχουν 3D οθόνες που δείχνουν τη λειτουργία των μηχανών, ενώ σχεδόν παντού μπορείς να δεις προβολές ή φωτογραφίες με τους εργάτες που δούλευαν μέσα σε αυτούς τους χώρους. Η δημιουργία του πρότυπου Μουσείου Φωταερίου στοίχισε μόλις 300 χιλιάδες ευρώ και το ποσό καλύφθηκε σε ποσοστό 50% από χορηγίες, ενώ το υπόλοιπο από τον προϋπολογισμό της «Τεχνόπολις». Το κοινό ήδη κατέκλυσε τον χώρο. Καθημερινά το επισκέπτονται σχολεία και αυτόνομοι επισκέπτες, ενώ μόλις την περασμένη Κυριακή (την πρώτη μετά τα εγκαίνια) πέρασαν περισσότερα από 350 άτομα. Η τιμή του εισιτηρίου είναι σχεδόν συμβολική: μόλις ένα ευρώ. Πάντως, η έννοια της διαδραστικότητας που παραμένει κυρίαρχο ζητούμενο, σύμφωνα και με τον διευθυντή της «Τεχνόπολις» Κώστα Μπιτζάνη, ενισχύεται και από τη φιλοξενία δορυφορικών εκθέσεων και εκδηλώσεων.

Reality Bites

Σε θέλω, με θέλεις Με το που διάβασα στους συναδέλφους την παρακάτω είδηση για μια νέα εφαρμογή που κυκλοφορεί στο Facebook, άπαντες στο γραφείο γούρλωσαν τα μάτια και έσπευσαν να βεβαιώσουν: «Πώς την είπες, πώς την είπες;» “Bang with friends” (σσ. περιττή η μετάφραση...), τους απάντησα όντας σίγουρος πως πολλοί από αυτούς θα την τσεκάρουν όταν γυρίσουν σπίτι τους. Τι κάνει, λοιπόν, το “Bang with friends”, που μέσα σε ελάχιστες μόλις ημέρες έχει τραβήξει το ενδιαφέρον εκατοντάδων χιλιάδων χρηστών και έχει «παίξει» ως είδηση από την “Daily Mail” και τον “Independent” μέχρι το techCrunch.com; Απλά, όμορφα και κατανοητά: εγγράφεσαι και αμέσως εμφανίζεται μια λίστα με τους φίλους ή τις φίλες σου. Από αυτούς/ές, επιλέγεις με ποιον/α θα ήθε-

λες να συνευρεθείς ερωτικά (το gay-lesbian κοινό μπορεί να υποβάλει τις διαμαρτυρίες του, καθώς από προεπιλογή εμφανίζεται πάντα το αντίθετο φύλο). Ωστόσο, τίποτα δεν κοινοποιείται προς αυτούς/ές που επέλεξες ή προς τρίτους - διασφαλίζοντας έτσι την ιδιωτικότητα των... ορέξεών σου. Εάν, τώρα, κάποιος από τους φίλους/ες σου που έχει εγκαταστήσει την εφαρμογή σε βλέπει με άλλο μάτι και σε επιλέξει και αυτός/ή, τότε και τα δυο σας θα λάβετε μια ειδοποίηση (μέσω mail) για το «ζευγάρωμα» που καταφέρατε. Τότε, θα πρέπει να ετοιμαστείτε για τα... περαιτέρω. Οι πληροφορίες λένε πως από την ευχάριστη αυτή προετοιμασία έχουν περάσει ήδη καμιά δεκαριά χιλιάδες χρήστες... Ν.Ρ.

Οι... Δανίες του Βορρά «Αν έπρεπε να γεννηθείς ξανά οπουδήποτε στον κόσμο ως ένα άτομο με μέσο ταλέντο και μέσο εισόδημα, θα ήθελες να ήσουν ένας Βίκινγκ», σχολιάζει ενδεικτικά το άρθρο του “Economist” που ασχολείται με τα πετυχημένα role models της Σουηδίας, της Δανίας, της Νορβηγίας και της Φινλανδίας. Το συγκεκριμένο κείμενο έχει γνωρίσει τεράστια απήχηση, συγκεντρώνοντας μάλιστα περί τα 28 χιλιάδες likes. Εξέλιξη που δεν οφείλεται στο αποκαλυπτικό του περιεχόμενο (δεν λέει άλλωστε και κάτι νέο), αλλά μάλλον στη χαρά που έκαναν οι Σκανδιναβοί ανά τον κόσμο βλέποντας την αναγνώριση που τους επιφύλαξε το φημισμένο περιοδικό. Ο αρθρογράφος στηρίζεται στο special report που έχει εκπονήσει ο έντυπος “Economist”, το οποίο βάζει στο μικροσκόπιο τις τέσσερις αυτές χώρες. Ολες τους πρωτεύουν στους περισσότερους δείκτες: από την ανταγωνιστικότητα και τη δημόσια υγεία έως τον δείκτη ευτυχίας, έχουν αποφύγει την οικονομική σκλήρωση που ταλανίζει τη Νότια Ευρώπη, όπως επίσης και τις ακραίες ανισότητες που βρίθουν στις ΗΠΑ. Πάντως, όπως σχολιάζει και το άρθρο, τόσο οι Γάλλοι αριστεροί που βλέπουν στη Σκανδιναβία το υπέρτατο σοσιαλιστικό πρότυπο, όσο και οι Αμερικανοί συντηρητικοί που φοβούνται ότι ο Ομπάμα καλοβλέπει τη «σουηδοποίηση» της χώρας του, έχουν πέσει έξω: Οι δημόσιες δαπάνες των εν λόγω χωρών ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι μικρότερες από τις αντίστοιχες της Γαλλίας, ενώ από την άλλη πλευρά οι φορολογικοί συντελεστές που έχουν υιοθετήσει είναι χαμηλότεροι από τον συντελεστή των ΗΠΑ. Ν.Ρ.

Ενας απρόσμενος σύμμαχος Λίγοι ήταν αυτοί που πίστευαν ότι ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ θα μπορούσε να αποσπάσει οτιδήποτε από τον πρόεδρο της Google Ερικ Σμιτ κατά τη διάρκεια της συνάντησής τους την περασμένη Παρασκευή. Ο κ. Ολάντ ήταν αποφασισμένος να αναγκάσει τον διαδικτυακό κολοσσό να αποζημιώνει τα γαλλικά μίντια για τα λινκ που φιλοξενεί στη μηχανή αναζήτησής του. Και ο κ. Σμιτ ήταν προφανώς αποφασισμένος να υπερασπιστεί τα κεκτημένα του: τα τεράστια έσοδα που εισπράττει από τις online διαφημίσεις. Τελικά, βρέθηκε η χρυσή τομή: οι δύο άνδρες υπέγραψαν συμφωνία, σύμφωνα με την οποία η Google θα βοηθήσει τα γαλλικά μίντια να αυξή-

σουν τα έσοδά τους από την online διαφήμιση, επιτρέποντάς τους, επίσης, την πρόσβαση στις πλατφόρμες διαφήμισης AdSense και AdMob για κινητά τηλέφωνα. Η συμφωνία αυτή έχει το δυναμικό να διασώσει μία ολόκληρη βιομηχανία -αυτήν της ενημέρωσης- από τον αφανισμό, εκτιμά ο Ντέιβιντ Σμιθ του “Economy Watch”. Τα έσοδα του κλάδου από την έντυπη διαφήμιση και τις πωλήσεις έχουν πέσει στα... τάρταρα και χρειάζεται μία εναλλακτική λύση προκειμένου να εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα των μίντια - και της δημοσιογραφίας γενικότερα. Θα πάρει τη σκυτάλη η Γερμανία για μία αντίστοιχη συμφωνία; Χ.Τ.

08 -14.02. 2013

Η τέχνη της διαφήμισης To Super Bowl είναι για τους Αμερικανούς ό,τι ο τελικός του Champions League για τους Ευρωπαίους. Μη σας πω ότι είναι κάτι ακόμη πιο σημαντικό, καθώς αποτελεί ένα από τα σήματα-κατατεθέν της αμερικανικής κουλτούρας. Εκτός, όμως, από το κομμάτι της αμερικανικής ψυχής, αποτελεί και αιτία για ένα «όργιο» μάρκετινγκ, όπως μας επισημαίνει το περιοδικό “Wired”. Τα υψηλότατα επίπεδα τηλεθέασης έχουν εκτοξεύσει στα ουράνια και το κόστος διαφήμισης· ένα διαφημιστικό σποτ στοίχισε φέτος 3,7-3,8 εκατ. δολάρια. Στην προσπάθειά τους δε να κάνουν τα προϊόντα των πελατών τους πιο «σέξι», οι διαφημιστές έχουν αναγάγει τα τηλεοπτικά σποτάκια σε μια νέα μορφή τέχνης. Το σποτάκι «1984», με το οποίο η Apple παρουσίασε στον κόσμο τη σειρά υπολογι-

στών Macintosh, παίζει με το κεντρικό θέμα του ομώνυμου βιβλίου του Οργουελ και μάλιστα υπό τη σκηνοθεσία του «πολύ» Ρίντλεϊ Σκοτ. Ακόμη πιο πρόσφατα, το σποτάκι της VW με τον πιτσιρικά Darth Vader δεν έκλεψε μόνο την παράσταση τη βραδιά του Super Bowl, αλλά έγινε και viral στο YouTube, μαζεύοντας views και likes για πολλούς μήνες -κάτι που αποδεικνύει την «εισβολή» των σποτ του μεγάλου τελικού στα social media. Και άμα δεν είστε και πολύ εξοικειωμένοι με το αμερικανικό φούτμπολ, μπορείτε να κάνετε ένα ταχύρρυθμο μάθημα με την ταινία «Κάθε Κυριακή» του Ολιβερ Στόουν. Χ.Τ.

Μουσική

Οι γιοι του Γρηγόρη στο Γκάζι Οι Imam Baildi δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Ο Ορέστης και ο Λύσανδρος Φαληρέας, παιδιά του Γρηγόρη, πέρα από το εκκεντρικό και «νόστιμο» όνομά τους, μας εκπλήσσουν με τους πειραματισμούς τους. Διασκευάζουν από Σοφία Βέμπο και Βασίλη Τσιτσάνη μέχρι Μανώλη Χιώτη Μαίρη Λίντα. Αντλούν υλικό από το παρελθόν και καταφέρνουν να φέρουν αυθεντικές εκτελέσεις στο σήμερα χωρίς, όμως, να χαθεί η συγκίνηση του πρώτου ακούσματος. Αρχισαν να πειραματίζονται σε μικρή ηλικία, έφηβοι, και κατάφεραν μέχρι σήμερα να μετρούν συνεργασίες όπως αυτές με τον Maxwel Wright (Ojos de Brujo), τους Delinquent Habits, τη Δήμητρα Γαλάνη και την Ελένη Τσαλιγοπούλου. Τα μουσικά τους ακούσματα, ποικίλα. Ηλεκτρονική μουσική, hip hop, jazz και Γαβαλάς. Θεωρώ, μάλιστα, μακράν το καλύτερο από όλα τα σαμπλαρίσματα πάνω στη φωνή της Σοφίας Βέμπο το «Πόσο λυπάμαι» του

Κώστα Γιαννίδη. Πιο πρόσφατη δουλειά τους το “Cookbook”, που περιέχει, μεταξύ άλλων το αγαπημένο «Ακρογιαλιές Δειλινά» της Στέλλας Χασκήλ. Στο σήμερα, οι Imam Baildi επιστρέφουν στο αγαπημένο τους αθηναϊκό στέκι ύστερα από 15 και πλέον πετυχημένα live σε όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό. Η μουσική κολεκτίβα από σήμερα, 8 Φεβρουαρίου, θα γεμίζει τα βράδια της Παρασκευής με «ανεβαστικά» live στο KooKoo Live Music Bar (Ιάκχου 17, Γκάζι), κάνοντας κάθε τόσο και μια έκπληξη στο, ομολογουμένως πιστό, κοινό τους. Ετσι, θα μοιράζονται τη σκηνή με εκλεκτούς καλεσμένους, τους οποίους θα ανακοινώνουν μέσω Facebook λίγες ημέρες νωρίτερα. Πρωτότυπη ιδέα που πολύ μας αρέσει! Γιατί οι καλές εκπλήξεις είναι πάντα καλοδεχούμενες.

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

08-14.02.2013

Και πάλι στη Λιοσίων

Τζαζ ντράμερ Τον Γάλλο μουσικό Manu Katche θα υποδεχτούμε στην Αθήνα για δύο ξεχωριστές βραδιές στις 8 και 9 Φεβρουαρίου. Ο «μάγος των ντραμς», με καταγωγή από την Ακτή Ελεφαντοστού, θα μαγέψει το κοινό καταφέρνοντας, ως απόλυτος βιρτουόζος που είναι, να κάνει τα ντραμς να ακούγονται το μελωδικότερο μουσικό όργανο! Ο χρόνος θα... παγώσει στο Gazarte (Βουτάδων 32-34, Γκάζι) και ο σπάνιος αυτός καλλιτέχνης θα μοιραστεί μαζί μας τζαζ και ροκ μελωδίες. Μαζί του οι μουσικοί Luca Aquino, Jim Watson και Tore Brunborg.

Μετά το εκρηκτικό περυσινό sold out live, τα Κίτρινα Ποδήλατα επιστρέφουν στη σκηνή του Gagarin (Λιοσίων 205) αύριο, Σάββατο 9 Φεβρουαρίου. Με δυνατές μελωδίες και ανεξάντλητη σκηνική ενέργεια, τα αδέρφια Παντελιά θα παρουσιάσουν τραγούδια από την έως τώρα πορεία τους, όπως τα «Μη μ’ αγγίζεις», «Να σε δω να γελάς», «Θα πάρω φόρα», κάποια ακυκλοφόρητα, αλλά και ξεχωριστές διασκευές αγαπημένων τραγουδιών από την ελληνική και την ξένη ροκ σκηνή. Το στέκι της Λιοσίων αναμένεται να γεμίσει -ξανά-, ενώ ο Γιώργος και ο Αλέξανδρος Παντελιάς μαζί με την μπάντα τους θα «πάρουν φόρα» και θα δώσουν για μία ακόμη φορά τον καλύτερο εαυτό τους.

Το soundtrack των 30άρηδων Η πρεμιέρα ήταν το Σάββατο 2 Φεβρουαρίου και -όπως φάνηκε- ήμασταν όλοι εκεί. Το ραντεβού έξω από τον «συναυλιακό χώρο» Kyklos Live Stage (Ιερά Οδός 74, Βοτανικός) δόθηκε, λοιπόν, για τις 10 μμ. Θα προσπεράσω την επιλογή του μαγαζιού, θεωρώντας την πέρα για πέρα άτοπη και λανθασμένη για έναν και μοναδικό λόγο: ο χώρος είναι ιδανικός για μπουζούκια, αλλά δεν ταιριάζει σε καλλιτέχνες όπως η Νατάσσα. «Το πέρασμα των Μάγων», πάντως, όπως είναι ο τίτλος της παράστασης, βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στη σκηνή. Τα δώρα τους, τρία και μοναδικά: Νατάσσα Μποφίλιου, Θέμης Καραμουρατίδης, Γεράσιμος Ευαγγελάτος.

Εκρηκτικοί συνδυασμοί Ας μετρηθούμε Ενα τρίωρο πρόγραμμα που φιλοδοξεί να ενώσει μουσικές της δεκαετίας του ’70 μέχρι και το σήμερα παρουσιάζει η Ραλλία Χρηστίδου στον Σταυρό του Νότου (Φραντζή & Θαρύπου 37, Ν. Κόσμος). Η Ραλλία, μαζί με μια παρέα συνεργατών και φίλων της από τα παλιά, θα μας κάνει να ταξιδέψουμε, να χορέψουμε και -γιατί όχι;- να ερωτευτούμε. Με τον μοναδικό τρόπο της, όπως μας έχει συνηθίσει μέχρι τώρα στις solo εμφανίσεις της, θα αποδείξει και πάλι την ικανότητά της να υπηρετεί διαφορετικά είδη ρεπερτορίου. Οι Δευτέρες μας δεν θα είναι πια ίδιες!

Σε πρωτότυπη οπτικοακουστική πλατφόρμα θα μετατραπεί για δύο ημέρες (σήμερα και αύριο) το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη), καθώς φιλοξενεί το Hertz Festival, το μοναδικό φεστιβάλ που συνδυάζει με άρτιο τρόπο τις νέες τεχνολογίες και τις ψηφιακές τέχνες. Με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Θανάση Καπρούλια (Novi_sad), το φεστιβάλ εμπλουτίζεται φέτος με πολλά διεθνή ονόματα, οπτικοακουστικές παραστάσεις και εγκαταστάσεις. Με στόχο την προβολή και διάδοση των τελευταίων τάσεων και νεωτερισμών στον χώρο του ήχου και των ψηφιακών τεχνών, θα έρθουν στην Ελλάδα διεθνή ονόματα της πειραματικής ηλεκτρονικής μουσικής, όπως οι Αlva Noto, Mika Vainio, Ryoji Ikeda και Fennesz, για να παρουσιάσουν τα projects τους.

Το μαγαζί ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Ενα πολυσυλλεκτικό κοινό κατέκλυσε όλους τους διαθέσιμους χώρους, για να αποθεώσει κυριολεκτικά το νέο αστέρι της αθηναϊκής μουσικής σκηνής, που δείχνει να πατάει γερά στο σανίδι, με μια λάμψη που δεν προσφέρεται από τα φώτα... Βγαίνει από τα έγκατα της ψυχής μιας ερμηνεύτριας με τσαγανό, αλλά και απίστευτα εκρηκτική θηλυκότητα. Η Νατάσσα, παρά τα αρκετά προβλήματα του ήχου, εκθαμβωτική. Ερμήνευσε τραγούδια δύσκολα και, παρατηρώντας τη χημεία που είχε με το κοινό της, καταλάβαινες πως το soundtrack της ζωής των σημερινών 30άρηδων έχει ήδη φτιαχτεί. Ευχαριστούμε την τριάδα και της ευχόμαστε να φέρει «τις μέρες του φωτός» στα ελληνικά μουσικά πράγματα. Καλή συνέχεια!

Σινεμά

Τα μυθικά πλάσματα... μιας 6χρονης Τέσσερις υποψηφιότητες για Οσκαρ, Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο Σάντανς, Χρυσή Κάμερα στις Κάννες, Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Σιάτλ, Βραβείο Κοινού στο Λος Αντζελες, Βραβεία Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη και Πρωτοεμφανιζόμενης Ηθοποιού από την Ενωση Κριτικών Κινηματογράφου των ΗΠΑ... Και να μη σκοπεύατε να δείτε αυτή την ταινία, είναι τέτοιος ο ορυμαγδός των βραβείων που τη συνοδεύουν που αποκλείεται να της αντισταθείτε. «Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου» είναι το μεγάλο αουτσάιντερ των φετινών Οσκαρ. Το κινηματογραφικό ντεμπούτο σε μεγάλου μήκους ταινία του Μπεν Ζάιτλιν συγκέντρωσε πάνω του όλα τα βλέμματα στο περυσινό Φεστιβάλ του Σάντανς και ξεκίνησε μια φρενήρη πορεία στα διεθνή φεστιβάλ ανά τον κόσμο, η οποία πιθανότατα θα καταλήξει σε μερικά Οσκαρ. Κεντρική ηρωίδα της ταινίας, η 6χρονη Χάσπαπι, που ζει σχεδόν ορφανή σε μια ξεχασμένη κοινότητα του Αμερικανικού Νότου, αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο. Ο πατέρας της, άγριος σε διαρκές ξεφάντωμα. Ενας

αναπάντεχος κατακλυσμός, η αρρώστια του πατέρα της και το ξύπνημα των άγριων ζώων από τους παγωμένους τάφους τους θα φέρουν τα πάνω κάτω στο αλλόκοτο σύμπαν της μικρής Χάσπαπι, που έχει μάθει να αντιλαμβάνεται τον κόσμο σαν έναν εύθραυστο ιστό πραγμάτων. «Η πραγματική ερώτηση για μένα είναι πώς βρίσκεις τη δύναμη να στέκεσαι και να παρακολουθείς το μέρος που σε έφτιαξε να πεθαίνει», επισημαίνει ο Μπεν Ζάιτλιν, ο οποίος στην πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους φανερώνει όχι μόνο αξιοπρόσεκτες σκηνοθετικές αρετές, αλλά και ένα ολοκληρωμένο όραμα που τον διαφοροποιεί από τους περισσότερους συναδέλφους του. Πέραν όλων αυτών, με τα «Μυθικά Πλάσματα του Νότου» ο Ζάιτλιν μάς συστήνει και ένα σπάνιο ταλέντο, την 9χρονη Κουβένζανε Γουάλις, μια μαθήτρια της τρίτης τάξης του δημοτικού στη Νότια Λουιζιάνα, την περιοχή που ακόμα μετράει τις πληγές της από το φονικό χτύπημα του τυφώνα Κατρίνα. Ουσιαστικά, το μέρος που ενέπνευσε τον Ζάιτλιν για την ταινία του.

Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

08-14.02.2013

Ο αληθινός Χίτσκοκ

100 χρόνια Αντονιόνι Μέχρι τις 13 Φεβρουαρίου συνεχίζεται στο Iδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος) το αφιέρωμα σε μια εμβληματική μορφή του παγκόσμιου κινηματογράφου, τον Μικελάντζελο Αντονιόνι. Η αρχή έγινε την περασμένη Τρίτη (5/2) στο Μέγαρο Μουσικής με την προβολή της αριστουργηματικής «Περιπέτειας» (“L’Avventura”, 1960). Η ρετροσπεκτίβα στο έργο του κορυφαίου δημιουργού, ο οποίος επηρέασε καταλυτικά νεότερους εξαιρετικά σημαντικούς και διακεκριμένους συναδέλφους του -ανάμεσά τους και ο Θόδωρος Αγγελόπουλος- συνεχίζεται στο Ιδρυμα Κακογιάννη. Το εισιτήριο κοστίζει μόλις 3 ευρώ και για τις δύο προβολές κάθε ημέρας. Ιδανική ευκαιρία να απολαύσουμε ξανά αριστουργήματα όπως τα “Zabriskie Point” και «Η Κόκκινη Ερημος».

Ηταν, είναι και θα είναι ο κινηματογραφικός μετρ του σασπένς, αλλά ποιος ήταν στην αληθινή ζωή; Ο Αντονι Χόπκινς υποδύεται συναρπαστικά τον Αλφρεντ Χίτσκοκ στην ταινία «Χίτσκοκ», που κάνει πρεμιέρα αυτή την εβδομάδα στις κινηματογραφικές αίθουσες και εστιάζει στη σχέση του Χίτσκοκ με τη σύζυγό του, την Αλμα, έναν άνθρωπο-κλειδί για την καριέρα του. Ο σκηνοθέτης Σάσα Τζερβάζι παρακολουθεί τον Χίτσκοκ και τη σύζυγό του κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του θρυλικού «Ψυχώ», μιας ταινίας που αρχικά απορρίφθηκε από τα μεγάλα στούντιο, με το ζεύγος να παίρνει το ρίσκο να αναλάβει την παραγωγή. Ο Αντονι Χόπκινς και η Ελεν Μίρεν τα δίνουν όλα.

Η φετινή Τελετή Απονομής των Οσκαρ στις 24 Φεβρουαρίου κρύβει πολλές εκπλήξεις. Μία από αυτές είναι η εμφάνιση της Μπάρμπαρα Στρέιζαντ στη σκηνή, όπου και θα τραγουδήσει live στα Οσκαρ μετά από 36 ολόκληρα χρόνια! Ηταν το 1977 όταν η Στρέιζαντ είχε ερμηνεύσει μοναδικά στη σκηνή των Οσκαρ το “Evergreen”. Τώρα επιστρέφει έπειτα από πρόσκληση των παραγωγών της βραδιάς, αλλά ακόμα είναι άγνωστο ποιο τραγούδι θα ερμηνεύσει. Να σας θυμίσουμε ότι στη φετινή τελετή θα εμφανιστούν και θα τραγουδήσουν live επίσης η Adele και η Νόρα Τζόουνς.

Την περασμένη Κυριακή πραγματοποιήθηκε στις ΗΠΑ το Super Bowl, ο μεγάλος τελικός του american football. Θα μου πείτε, τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με το σινεμά; Μεγάλη, αφού είναι παράδοση πλέον στα διαλείμματα της τηλεοπτικής μετάδοσης του αγώνα -ο οποίος συγκεντρώνει ποσοστά τηλεθέασης που κόβουν την ανάσα- να προβάλλονται σύντομα τρέιλερ από τις πολυαναμενόμενες νέες κινηματογραφικές παραγωγές του Χόλιγουντ. Φέτος, λοιπόν, οι ποδοσφαιρόφιλοι (και όχι μόνο) τηλεθεατές πήραν μια μικρή γεύση από το νέο “Iron Man 3”, τη φαντασμαγορική ντισνεϊκή εκδοχή του «Μάγου του Οζ» με τίτλο «Οζ Μέγας και Παντοδύναμος», την επιστροφή του “Star Trek”, το έκτο κατά σειρά “Fast and Furious” και το νεο-γουέστερν “Lone Ranger” με τον Τζόνι Ντεπ.

Επετειακά ντοκιμαντέρ

Η Στρέιζαντ στα Οσκαρ

Ο Μπραντ Πιτ και τα ζόμπι

Τα 15 του χρόνια κλείνει φέτος το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, το οποίο θα διεξαχθεί από τις 15 έως τις 24 Μαρτίου, και το γιορτάζει με ένα επετειακό αφιέρωμα στις κορυφαίες κινηματογραφικές στιγμές του. Οι ταινίες που σημάδεψαν τον θεσμό και σάρωσαν τα βραβεία θα προβληθούν ξανά, δίνοντας την ευκαιρία στους σινεφίλ να ακολουθήσουν μια συναρπαστική κινηματογραφική διαδρομή. Από το άκρως επίκαιρο και πολυβραβευμένο “The Corporation” των Τζένιφερ Αμποτ και Μαρκ Ακμπαρ του 2003 μέχρι τη συγκινητική «Ιστορία της καμήλας που δάκρυσε» και το ελληνικό «Sugar Town - Οι γαμπροί», ετοιμαστείτε να απολαύσετε ξανά τα best of του θεσμού.

Ενα τρέιλερ, όμως, κέντρισε πραγματικά την προσοχή μας, το “World War Z” με πρωταγωνιστή τον Μπραντ Πιτ. Μιλάμε, φυσικά, για ένα ακόμα blockbuster του Χόλιγουντ, με καταιγιστική δράση και τον Μπραντ Πιτ να έρχεται αντιμέτωπος με στρατιές από ζόμπι, που κατακλύζουν τον κόσμο εξαιτίας μιας πανδημίας που μετατρέπει τους ανθρώπους σε αιμοδιψή όντα. Το θέμα της ταινίας μοιάζει πολυφορεμένο, αλλά η σκηνοθεσία του Μαρκ Φόστερ (“Finding Neverland”, “Quantum of Solace”) σε συνδυασμό με τον πάντα γοητευτικό Μπραντ Πιτ και την εξαιρετικά ακριβή παραγωγή που αναπαριστά εντυπωσιακά εικόνες πραγματικού χάους και βιβλικής καταστροφής μάς έκαναν να μετράμε αντίστροφα για την παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας στις 21 Ιουνίου.

Βιβλίο

Ντοστογιέφσκι reloaded

Μέχρι πρότινος τα έργα του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι στην Ελλάδα ήταν σχεδόν ταυτόσημα με τις εξαιρετικές μεταφράσεις του Αρη Αλεξάνδρου, οι οποίες εκδόθηκαν για πρώτη φορά πριν από μισό αιώνα. Ωστόσο, εδώ και πέντε χρόνια, οι εκδόσεις Ινδικτος και η μεταφράστρια Ελένη Μπακοπούλου ανέλαβαν το τιτάνιο εγχείρημα να επανεκδώσουν τα άπαντα του μέγιστου Ρώσου συγγραφέα και να προσφέρουν στους αναγνώστες την ευκαιρία να γνωρίσουν, είτε για πρώτη φορά είτε εκ νέου, ορισμένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Το αποτέλεσμα τους δικαιώνει, καθώς έχουμε πλέον στη διάθεσή μας μια σειρά από εξαιρετικά επιμελημένες εκδόσεις των έργων του Ντοστογιέφσκι, μεταφρασμένων σε μια πιο σύγχρονη και ταπεινή -όπως έχει χαρακτηριστείγλώσσα. Ετσι, μετά την κυκλοφορία του «Ηλίθιου» (2008), του «Υπογείου» (2010) και των «Αδελφών Καραμάζοφ» (2011), έρχεται τώρα να προστεθεί στη εν λόγω σειρά το πλέον εμβληματικό του πεζογράφημα «Εγκλημα και τιμωρία».

Προφανώς, οι συστάσεις για ένα βιβλίο τέτοιου βεληνεκούς είναι περιττές. Η ιστορία αφορά έναν νεαρό, τον κοινωνικά και ψυχικά αλλοτριωμένο Ρασκόλνικοφ, ο οποίος υποκύπτει στις συγκεχυμένες και «ριζοσπαστικές» ιδέες που έχουν διαποτίσει το μυαλό του και διαπράττει έναν φόνο. Ωστόσο, παλινδρομώντας ανάμεσα στον μηδενισμό και στην ηθική, στο παράλογο και στη λογική, ο Ρασκόλνικοφ θα κυριευτεί σταδιακά από τις Ερινύες και, μέσα από μια δαιδαλώδη μάχη με την κοινωνία και με τον ίδιο του τον εαυτό, θα βρει τελικά τη λύτρωση ομολογώντας την ενοχή του, αποδεχόμενος την τιμωρία για το έγκλημά του και ανοίγοντας την ύπαρξή του στη συντροφιά των άλλων. Εν ολίγοις: μια σύγχρονη Οδύσσεια από την αποξένωση στην απελευθέρωση. ΥΓ: Και αν τα διδάγματα του Ντοστογιέφσκι ενίοτε φανούν υπέρ το δέον ηθικιστικά ή χριστιανικά σε κάποιους νεότερους αναγνώστες, ας μην ξεχνούν ότι στην πραγματικότητα το σύμπαν του Ντοστογιέφσκι δεν κατοικείται τόσο από τις δυνάμεις του Καλού, όσο από στοιχειά και δαίμονες με τη μορφή ανθρώπων - όπως και το δικό μας.

Επιμέλεια: Κώστας Κωνσταντίνου

08-14.02.2013

Σύγχρονος Ορφέας

Φόρος τιμής

Μαρξιστής και χριστιανός

O Ισμαήλ Κανταρέ, ο επιφανέστερος Αλβανός συγγραφέας της εποχής μας, έχει γράψει ποιήματα, δοκίμια και κυρίως μυθιστορήματα, ενώ τα βιβλία του έχουν τιμηθεί με βαρυσήμαντα βραβεία, όπως το Man Booker International. Το μυθιστόρημά του «Η αποκλεισμένη» (εκδ. Μεταίχμιο), για το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο Balkanika (2009), είναι πλέον διαθέσιμο και στη γλώσσα μας. Ενα πολυεπίπεδο πεζογράφημα, όπου ο Κανταρέ πλέκει τον αρχαίο μύθο του Ορφέα με το οδυνηρό κεφάλαιο της πρόσφατης αλβανικής ιστορίας και τοποθετεί τον πρωταγωνιστή του μυθιστορήματος στα σύνορα της ζωής και του θανάτου, καθώς αναζητά τη δική του Ευρυδίκη. Πόσο μακριά όμως είναι διατεθειμένος να φτάσει για αυτήν;

Το βιβλίο «Θόδωρος Αγγελόπουλος: Με γυμνή φωνή» (εκδ. Πατάκη) γεννήθηκε από τις συνομιλίες του μεγάλου Ελληνα σκηνοθέτη με τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Γιώργο Αρχιμανδρίτη, οι οποίες ηχογραφήθηκαν στο πλαίσιο της σειράς εκπομπών “A voix nue” και μεταδόθηκαν από τον σταθμό τεχνών και πολιτισμού της Κρατικής Γαλλικής Ραδιοφωνίας France Culture. Πέντε ημίωρες συζητήσεις με έναν κορυφαίο δημιουργό, για τις ελπίδες, τα πιστεύω και τις αμφιβολίες του. Η πολύτιμη αυτή μαρτυρία συνοδεύεται από την πλήρως ενημερωμένη φιλμογραφία του, καθώς και από σπάνιο ανέκδοτο φωτογραφικό υλικό από τα προσωπικά του αρχεία και από γυρίσματα των ταινιών του. Ενας φόρος τιμής σε έναν μεγάλο καλλιτέχνη.

Μέσα στον «πυρετό» της εορταστικής περιόδου, διαπιστώσαμε με χαρά ότι οι εκδότες δεν περιορίστηκαν απλώς στην κυκλοφορία επικείμενων best-sellers και αμέτρητων ημερολόγιων, αλλά εξέδωσαν και σημαντικά συγγράμματα κοινωνιολογικού και πολιτικού περιεχομένου. Ενα από τα πιο αξιοσημείωτα ήταν αναμφισβήτητα το «Τεχνικό Σύστημα» του Ζακ Ελλύλ από τις εκδόσεις Αλήστου Μνήμης.

Ερωτας και πόλεμος

Κατάρα ή ευλογία;

Ο Ζιλμπέρ Σινουέ έχει χαρακτηριστεί «ο σπουδαιότερος και αρτιότερος σύγχρονος συγγραφέας ιστορικού μυθιστορήματος» από τον Πιέρ Γκριμάλ, ενώ τα έργα του έχουν αποσπάσει σημαντικά βραβεία στη Γαλλία, όπως το Grand Prix de Littérature Policière. Στο τελευταίο του μυθιστόρημα «H κραυγή της πέτρας» (εκδ. Ψυχογιός) μεταφερόμαστε στη Μέση Ανατολή, στο ταραχώδες δεύτερο μισό του 20ού αιώνα: μάχες ξεσπούν, οι πόλεις φλέγονται, τα πάθη πυροδοτούνται. Ωστόσο, ανάμεσα στον Πόλεμο των Εξι Ημερών και σε εκείνον του Γιομ Κιπούρ, υπάρχει χώρος για την αγάπη; Μια παθιασμένη Σύρια και ένας Αιγύπτιος, μια αποφασισμένη για όλα Παλαιστίνια και ένας Ισραηλινός κάνουν τα πάντα για να το αποδείξουν.

Ο Γουίλιαμ Σίντις είναι πραγματικό πρόσωπο, έζησε στις αρχές του 20ού αιώνα στις ΗΠΑ και ενσαρκώθηκε από τον Ματ Ντέιμον στην περίφημη ταινία «Ο ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ». Ενα παιδί-φαινόμενο, που έμαθε να διαβάζει μόνος του όταν ήταν μόλις 18 μηνών, στα οκτώ του γνώριζε οκτώ γλώσσες και στα 11 γράφτηκε στο Χάρβαρντ! Γιατί, λοιπόν, ένας τέτοιος χαρισματικός άνθρωπος πέθανε μόνος, άπορος και λησμονημένος από όλους; Ο Δανός συγγραφέας Μόρτεν Μπρασκ στο βιβλίο «Η τέλεια ζωή του Γουίλιαμ Σίντις» (εκδ. Κέδρος) σκιαγραφεί τον πολυτάραχο βίο του και προσκαλεί τον αναγνώστη σε ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο, εξερευνώντας την άγνωστη όσο και συναρπαστική ζωή μιας παραγνωρισμένης ιδιοφυΐας.

Ο Ελλύλ είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση στον χώρο της κριτικής σκέψης, καθότι αφενός ήταν μυημένος στη σκέψη του Μαρξ και στον αναρχισμό, ενώ αφετέρου δήλωνε ευθαρσώς χριστιανός. Το τελευταίο δεν τον καθιστούσε ιδιαίτερα αρεστό στους ριζοσπαστικούς κύκλους. Χαρακτηριστικό, άλλωστε, είναι το γεγονός ότι ο Γκι Ντεμπόρ, η ηγετική μορφή των Γάλλων καταστασιακών, έτρεφε μεγάλη εκτίμηση για τον Ελλύλ και το έργο του. Δεν δέχτηκε, ωστόσο, να συνεργαστεί μαζί του, ακριβώς επειδή ήταν θρησκευόμενος. Στο «Τεχνικό Σύστημα» -το τέταρτο και σημαντικότερο βιβλίο του που μεταφράζεται στα ελληνικά- ο Ελλύλ αναλαμβάνει να εντοπίσει το ειδοποιό στοιχείο της νεωτερικότητας και καταλήγει πως αυτό είναι η Τεχνική. Το συγκεκριμένο στοιχείο περιλαμβάνει την τεχνολογία, αλλά δεν ταυτίζεται με αυτήν. Αποτελεί, επίσης, ένα τεράστιο σύνολο μέσων και τρόπων επίλυσης προβλημάτων, τα οποία επιλέγονται με κριτήριο την ορθολογιστική αποτελεσματικότητα. Ο Ελλύλ παρατηρεί ότι η Τεχνική συγκροτεί πλέον το «περιβάλλον» του ανθρώπου, όπως ήταν παλιότερα η φύση, και διαπιστώνει πως δεν περιορίζεται εκεί, αλλά έχει γίνει Σύστημα: μετατρέπει ασταμάτητα όλες τις ζωντανές δυναμικές του ανθρώπου και της κοινωνίας σε τεχνικά ζητήματα κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή της. Αραγε, σε αυτό το εμβριθές σύγγραμμα «βαριάς» κοινωνιολογίας, ο Ζακ Ελλύλ «προέβλεψε σχεδόν τα πάντα», όπως θεωρεί ο μελετητής του Ζαν-Λικ Πορκέ;

Θέατρο

Χείμαρρος δίχως αυτολογοκρισία Η Κάτια Σπερελάκη στον μονόλογό της «Νίνα 2» θέτει αναπάντητα ερωτήματα στον εαυτό της και στους άλλους και μας παρασύρει σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας με αυτοσαρκασμό και χιούμορ. Η ίδια μάς λέει για την παράσταση, που φιλοξενείται στο Θέατρο Κέλυφος (Αμφικτύονος 17, Θησείο) κάθε Δευτέρα και Τρίτη: «Το παιχνίδι των ρόλων ασκεί αξεπέραστη γοητεία, ακόμα και εκεί που θεωρείται αυτονόητο, δηλαδή μέσα στο ίδιο το θέατρο. Η ‘Νίνα 2’ δεν αρκείται στη μετά 30 έτη ταύτισή της με την αρχετυπική Νίνα στον ‘Γλάρο’ του Τσέχοφ, που αυτή, άλλωστε, ηθοποιός ήταν... Οντας ρόλος η ίδια, ανασύρει την ώρα της κρίσης τους ρόλους που θα σημάδευαν κάθε θεραπαινίδα αυτής της τέχνης που χάνεται όταν σβήσουν τα φώτα της σκηνής, αλλά παραμένει αιώνια ζωντανή, περιμένοντας την επόμενη ερμηνεία». Το έργο «Νίνα 2» είναι ο εσωτερικός μονόλογος μιας γυναίκας που τυχαίνει να είναι ηθοποιός, αλλά η υπαρξι-

ακή της αγωνία υπερβαίνει τα στενά όρια της επαγγελματικής και καλλιτεχνικής ματαίωσης και εξερευνά περιοχές της ψυχής της που αναγνωρίζει ο θεατής, είτε είναι άντρας είτε γυναίκα.Ανασύρει μνήμες και πρόσωπα, εκτίθεται συνομιλώντας με τον εαυτό της, αλλά αναπόφευκτα και με το κοινό, μόνη και ευάλωτη, όπως κάθε ηθοποιός πάνω στη σκηνή. Είναι μια γυναίκα αληθινή, που σε προκαλεί να τη συμπαθήσεις ή να την αντιπαθήσεις, να ταυτιστείς μαζί της, να συμφωνήσεις, να διαφωνήσεις ή να γελάσεις με όσα καταθέτει ενώπιόν σου τριγυρίζοντας στο δωμάτιό της σαν θηρίο στο κλουβί. Οι μύχιες σκέψεις της ξεχύνονται σαν χείμαρρος χωρίς αυτολογοκρισία, αλλά τη σώζει το χιούμορ της. Και όπως λέει και η ίδια: «Είμαι σκληρό καρύδι εγώ. Για μια αξιοπρέπεια ζούμε»!

Επιμέλεια: Γιώργος Παπαστογιαννούδης

08-14.02.2013

Ενας νέος κόσμος; Ασυμβίβαστος δρόμος Η Φρίντα Κάλο για ακόμη μία φορά γίνεται πηγή έμπνευσης για ένα θεατρικό έργο που ανεβαίνει στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας (Κεφαλληνίας 16, Κυψέλη) σε σκηνοθεσία της Εστέρ Αντρέ Γκονζάλες. Ελεύθερο πνεύμα, παν-σεξουαλική, εκρηκτική, ανένταχτη, αλλά και εύθραυστη τόσο στην ψυχή όσο και στο σώμα, η Μεξικανή καλλιτέχνις ακολούθησε με απόλυτη πίστη τον προσωπικό δρόμο της και η ζωή της έχει υμνηθεί ουκ ολίγες φορές με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Εν προκειμένω, έχουμε να κάνουμε με την ιστορία της, βασισμένη στον μύχιο κόσμο της και, κάποιες στιγμές, στον κόσμο που την περιβάλλει. Παίζουν: Εβελίνα Αραπίδη, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Γιάννης Φίλιας.

Εχετε αναρωτηθεί πώς μπορεί να είναι ο κόσμος μας το 2031; Πώς θα είναι το σχολείο, η τηλεόραση, η οικογενειακή ζωή; Γιατί θα απαγορεύονται οι λέξεις «χορός», «διαζύγιο», «δεινόσαυρος»; Μια ομάδα νέων ηθοποιών (Μάγια Ανδρέου, Αρης Λάσκος, Σωτήρης Μεντζέλος, Κατερίνα Πατσιάνη, Ελέανα Στραβοδήμου) στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου (Αντισθένους 7 & Θαρύπου) αναλαμβάνει να απαντήσει στα καυτά αυτά ερωτήματα και να μας συστήσει τον... «Νιου Γουόρλντ»! Εμπνευσμένη από τα μυθιστορήματα «1984» του Τζορτζ Οργουελ και «Ο θαυμαστός καινούριος κόσμος» του Αλντους Χάξλεϊ και από άρθρα εφημερίδων και δημοφιλή τραγούδια, η παράσταση μας ξεναγεί σε έναν κόσμο στον οποίο δεν θα θέλαμε ποτέ να ζήσουμε. Ή μήπως ζούμε και δεν το ξέρουμε;

Η εφεύρεση της λύρας Θεατρικό παζλ To έργο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο», που είδαμε για πρώτη φορά στο Low Budget Festival, θα παρουσιαστεί για μία μόνο παράσταση αυτή την Κυριακή 10 Φεβρουαρίου στο Θέατρο Πορεία (Τρικόρφων 3-5). Η Αθηνά Μουστάκα και ο Κώστας Μπιμπής, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Κώστα Γάκη, αναλαμβάνουν να αναμετρηθούν με το γνωστό κείμενο του Σαίξπηρ, παίζοντας όλους τους ρόλους του έργου σε ένα τρελό παιχνίδι παρενδυσίας και μεταμορφώσεων. Μια σπαζοκεφαλιά υποκριτικής, ένα θεατρικό παζλ από ποικίλα θεατρικά είδη και ύφη, ένας αγώνας να δοθεί στο ακέραιο η ουσία του έργου του Σαίξπηρ.

Πέντε διακεκριμένες θεατρικές παραστάσεις που έχει σκηνοθετήσει ο Δήμος Αβδελιώδης θα παρουσιάσει το Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206). Το έργο «Ιχνευτές» του Σοφοκλή θα παρουσιαστεί αύριο, Σάββατο 9 Φεβρουαρίου. Το έργο αναφέρεται στην κλοπή των ιερών βοδιών του Απόλλωνα από τον νεαρό Ερμή και στην εφεύρεση του πρώτου έγχορδου, της λύρας. Παρουσιάστηκε αρχικά στο πλαίσιο του Διεθνούς Συνεδρίου για τις θεατρικές παραδόσεις της Μεσογείου, το οποίο διοργάνωσε το Κέντρο Αρχαίου Δράματος του Παντείου Πανεπιστημίου σε συνεργασία με την Ecole des Hautes Etudes στο Παρίσι, τη Βασιλική Ακαδημία Θεάτρου του Λονδίνου και το Πίκολο Τεάτρο του Μιλάνου, τον Ιούνιο του 2010.

Μη φοβού τον άλλο Η παράσταση «Hecuba, Hekáb, Hecabe, Hécube, Εκάβη Project» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον είναι μία παράσταση βασισμένη στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη, αλλά το κείμενό της δεν στέκεται εκεί. Ποιήματα και τραγούδια έρχονται να εμπλουτίσουν το περιεχόμενό της. «Σαφέστατα το κείμενο του Ευριπίδη είναι τόσο δυνατό και επίκαιρο, όπως ακριβώς και τα ποιήματα του Καβάφη και του Σεφέρη», μας λέει ο σκηνοθέτης της παράστασης Ενκε Φεζολάρι και προσθέτει: «Με αυτή την παράσταση προσπαθούμε κυρίως να καταδείξουμε τον φόβο, όχι τόσο με την έννοια του ξένου, όσο με ό,τι έχει να κάνει με τον φόβο προς τον άλλον, τον διαφορετικό». Μια ομάδα μεταναστών, που μόλις διέσχισαν τα νερά του Ελλήσποντου, βιώνουν μια καθαρτήρια τελετή περάσματος και ολοκληρώνουν την εμπειρία τους με ένα συμπόσιο, όπου τη θέση της τροφής παίρνει ο ίδιος ο λόγος του Ευριπίδη. «Η ‘Εκάβη’ δεν είναι μια τυχαία επιλογή, αλλά προήλθε από την ανάγκη όλων των συμμετεχόντων της παράστασης να εκφραστούν με όχημα την τραγικότητα που φέρει το συγκεκριμένο έργο», τονίζει ο σκηνοθέτης. Τραγικότητα που καταδεικνύεται μέσα από τη λυσσαλέα πάλη Ελλήνων και Βαρβάρων, μια πάλη που τελικά τους μεταμορφώνει. Η παράσταση είναι πλημμυρισμένη από ήχους αλβανικών και αφρικανικών κειμένων, με τραγούδια ξενιτιάς και μοιρολόγια ελληνικά. Ενα θεατρικό κέντημα υφασμένο με τόσο διαφορετικά αλλά τόσο ίδια, τελικά, υλικά. Μια απάντηση, για την οποία όλα συνηγορούν πως δεν μπορεί παρά να υπάρχει βαθιά μέσα μας.

Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

Τέχνες, πόλη, παραγωγή Με αφορμή τη δημιουργία του Βιομηχανικού Μουσείου Φωταερίου στο Γκάζι, έχει προγραμματιστεί στις εγκαταστάσεις της «Τεχνόπολις» (Πειραιώς 100, Γκάζι) ένα πλούσιο πολιτιστικό αφιέρωμα με τίτλο «Οι Τέχνες συναντούν τη Βιομηχανία» μέχρι τις 24 Φεβρουαρίου. Κατά τη διάρκειά του παρουσιάζεται η εικαστική έκθεση με τίτλο «Υποπροϊόντα» σε επιμέλεια Αλέξανδρου Ψυχούλη. Στο πλαίσιό της οι Ελληνες εικαστικοί Νίκος Αρβανίτης, Γιάννης Γρηγοριάδης, Γιώργος Γυπαράκης, Θοδωρής Ζαφειρόπουλος, Γιάννης Ισηδώρου, Κώστας Ιωαννίδης, Ζήσης Κοτιώνης, Λίνα Μαντίκου, Απόστολος Ντελάκος, Δημήτρης Ντοκατζής, Λήδα Παπακωνσταντίνου και Μαρία Τσαγκάρη εξετάζουν τη σχέση μεταξύ βιομηχανικής και εικαστικής παραγωγής. Παράλληλα, στον χώρο της «Τεχνόπολις» φιλοξενούνται δύο φωτογραφικές εκθέσεις με θέμα τη βιομηχανία σε επιμέλεια Πλάτωνα Ριβέλλη. Η πρώτη είναι η ομαδική έκθεση φωτογραφίας «Εργάτες» με πορτρέτα και απεικονίσεις της βιομηχανικής εργασίας και φωτογραφικά έργα των Νίκου

Μάρκου, Δημήτρη Καρπούζη, Ανδρέα Σχοινά, Αλέξανδρου Βρεττάκου και Γρηγόρη Δάλλη. Η δεύτερη είναι η έκθεση φωτογραφιών από τα μουσεία του Πολιτιστικού Ιδρύματος του Ομίλου Πειραιώς. Η συγκεκριμένη έκθεση περιλαμβάνει φωτογραφίες από το Μουσείο Ελιάς και Λαδιού στη Σπάρτη, το Μουσείο Βιομηχανικής Ελαιουργίας στη Μυτιλήνη, το Μουσείο Περιβάλλοντος στη Στυμφαλία, το Μουσείο Μετάξης στο Σουφλί και το Μουσείο Μαρμαροτεχνίας στην Τήνο μεταξύ άλλων. Το αφιέρωμα περιλαμβάνει και ένα κινηματογραφικό κομμάτι, με προβολές ταινιών που η θεματολογία τους σχετίζεται με τη βιομηχανική ζωή και επανάσταση. Ανάμεσα στις ταινίες που μπορούμε να δούμε είναι το κλασικό αριστούργημα του Φριτς Λανγκ «Μετρόπολις», οι «Μοντέρνοι Καιροί» με τον Τσάρλι Τσάπλιν, αλλά και πιο πρόσφατα φιλμ, όπως τα ντοκιμαντέρ “The Wobblies” και “Megacities”, καθώς και η ταινία «Κατάληψη» του Αβι Λιούις.

Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

08-14.02.2013

Μιγαδικά σήματα Ψευδαίσθηση H γκαλερί Vamiali’s (Σάμου 1, Πλ. Καραϊσκάκη, Μεταξουργείο) φιλοξενεί την ομαδική έκθεση με τίτλο “I Don’t Know It’s An Illusion I Don’t Care” («Δεν ξέρω είναι μια ψευδαίσθηση δεν με νοιάζει») σε συνεργασία με την γκαλερί Preteen από το Μεξικό και σε επιμέλεια του Gerardo Contreras. Η έκθεση, σύμφωνα με τον επιμελητή, είναι ένα πείραμα, μια άσκηση. Περιλαμβάνει 20 έργα διεθνών καλλιτεχνών των οποίων η πρακτική ξεκινά από το διαδίκτυο, ενώ βασική αναφορά των έργων είναι η avant-garde τέχνη του περασμένου αιώνα. Η έκθεση θα ολοκληρωθεί στις 9 Μαρτίου.

Η αρχιτέκτων και καλλιτέχνις Ασπασία Κουζούπη παρουσιάζει τη νέα ατομική της δουλειά «Μιγαδικά σήματα» στην γκαλερί Ζουμπουλάκη (Πλ. Κολωνακίου 20) μέχρι τις 2 Μαρτίου. Η έκθεση αποτελεί συνέχεια της πρώτης παρουσίασης μιας σειράς αποδομημένων σημάτων σήμανσης που αποτέλεσαν μόνιμη εγκατάσταση στον κόμβο Αναστάσεως της Αττικής Οδού το 2005 και περιλήφθηκαν στη έκθεση της ομάδας «Υβριδικά Τοπία» στο Παρίσι το 2007. Ακολούθησαν τα «Υβριδικά Σήματα», τα οποία παρουσιάστηκαν στο Σεν-Τροπέ. Η παρούσα εξέλιξή τους αποτελείται από κολάζ φωτοευαίσθητων υλικών σε αλουμίνιο, που χαρακτηρίζονται ως μιγαδικά διότι αποτελούν «ένα κομμάτι των στοχασμών μας που δεν άγγιξε ή που παραλίγο να αγγίξει την πραγματικότητα», όπως αναφέρει η δημιουργός τους.

Ο γάτος της Ελένης H νεαρή εικαστικός Ελένη Μπαγάκη και η επιμελήτρια Ζωή Χαρακτινού εγκαινίασαν χθες το συνεργατικό project με τον πρωτότυπο τίτλο “ΖΙΝΟ”. To “ΖΙΝΟ” θα έχει ως βάση το στούντιο της εικαστικού στην καρδιά της Αθήνας, στον τέταρτο όροφο, στον αριθμό 33 της οδού Πραξιτέλους και παίρνει το όνομά του από τον γάτο της. Το μικρό κατοικίδιο ζει στο στούντιο και η ικανότητά του να κινείται μέσα στο εργαστήριο και να το μοιράζεται αποτελεί πηγή έμπνευσης για τις δύο φίλες και δημιουργούς του καινούργιου χώρου. «Σκοπός μας είναι η ανάπτυξη νέων συνεργασιών και η ανταλλαγή ιδεών με άλλους καλλιτέχνες, επιμελητές, θεωρητικούς, αλλά και το κοινό», μας εξηγούν. «Η έρευνα, η διαδικασία και η ανταλλαγή αποκτούν την ίδια βαρύτητα και ενίοτε ταυτίζονται με το εικαστικό έργο. Επίσης, επανεξετάζεται υπό αυτό το πρίσμα και η έννοια του στούντιο. Ανά διαστήματα θα παρουσιάζεται ό,τι προκύπτει με διάφορους τρόπους, όπως εκθέσεις, δρώμενα, project, κείμενα, διαδικτυακά».

Κρυπτογραφικά Ειδύλλια Η Ορέστεια Παπαχρήστου παρουσιάζει την έκθεση ζωγραφικής της με τίτλο «Κρυπτογραφικά Ειδύλλια» στην γκαλερί Αστρολάβος-Δεξαμενή (Ξανθίππου 11, Κολωνάκι). Η έκθεση εγκαινιάζεται σήμερα και θα διαρκέσει μέχρι και το Σάββατο 8 Μαρτίου. Κεντρικό θέμα αποτελούν οι λιτές, σχεδόν μονοχρωματικές, γυναικείες φιγούρες που διαπνέονται από ερωτισμό, μετουσιώνοντας παράλληλα στοιχεία από κόμικς, από το γκράφιτι και από την ποπ αρτ. Ταυτόχρονα, παραπέμποντας στην αγιογραφία, η καλλιτέχνις θα εφαρμόσει στα έργα την εγκαυστική τεχνική. Εννοιες όπως ο συμβολισμός, ο αποκρυφισμός και ο μυστικισμός είναι εμφανείς στην παρούσα δουλειά της, όπως εμφανής είναι και η επίδρασή της από σχετικές φιλοσοφίες της Αναγέννησης και της Ανατολής.

Γλυπτά από χρώμα Η γλύπτρια και ζωγράφος Δήμητρα ΓιαννακάκουΡαζέλου παρουσιάζει τη νέα της ατομική δουλειά με τίτλο “Think - Walk”. Οι δημιουργίες της νεαρής καλλιτέχνιδας θα εκτίθενται στο lobby του ξενοδοχείου Χίλτον Αθηνών (Bασ. Σοφίας 46, Αθήνα) έως τις 10 Μαρτίου. Η ΓιαννακάκουΡαζέλου χρησιμοποιεί το χρώμα ως υλικό στα έργα της, όπως έχει συμβεί αντίστοιχα στην ποπ αρτ και στον μινιμαλισμό του προηγούμενου αιώνα. Ετσι, παράγει μια σειρά από γλυπτά που παραπέμπουν σε καθημερινά χρηστικά αντικείμενα, επισημαίνοντας εύστοχα και με χιούμορ τη σχέση και τη λειτουργία μεταξύ μυαλού και σώματος, σκέψης και δράσης.

Οι Εxtra-Conjugale, δηλαδή οι καλλιτέχνες Ειρήνη Καραγιαννοπούλου και Sébastien Marteau, θα πραγματοποιήσουν ένα εβδομαδιαίο residency δουλεύοντας στο στούντιο και εγκαινιάζοντας τις εκθέσεις του “ΖΙΝΟ”. Το αποτέλεσμα της προσωρινής τους μετακόμισης θα παρουσιαστεί στο κοινό από τις 8 έως τις 10 Φεβρουαρίου. «Θα αναπτύξουν νέα πρωτόκολλα και συστήματα αυτοσχεδιασμού μέσα από μια σειρά δράσεων που έχουν ονομάσει “Teeter-totter” - τραμπάλα», επισημαίνουν η εικαστικός και η επιμελήτρια και δίνουμε ραντεβού για τα εγκαίνια που θα γίνουν σήμερα, Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου.

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

08 -14.02. 2013

Ο «Βυσσινόκηπος» της γενιάς των '00s «Αυτό που κάνουμε είναι επάγγελμα. Ζούμε από αυτό. Αλλά την ίδια στιγμή είναι και τέχνη. Υπάρχουν φορές που δεν δουλεύεις για τα λεφτά, αλλά για το ‘οξυγόνο’». Το δημιουργικό ‘οξυγόνο’. Και αυτό είναι ανεξάρτητο από το αποτέλεσμα μιας παράστασης». Αυτή η φράση διά στόματος Ομηρου Πουλάκη συνοψίζει με τον καλύτερο τρόπο τον λόγο για τον οποίο 13 νέοι (εξαιρώντας τον μεγαλύτερης ηλικίας Γιώργο Μελισσάρη), ταλαντούχοι ηθοποιοί συναντιούνται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου παρουσιάζοντας, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Παντελή Δεντάκη, την ωραιότερη σκηνική εκδοχή του «Βυσσινόκηπου» του Τσέχοφ που έχω δει μέχρι σήμερα. Ο Μάκης Παπαδημητρίου, η Κατερίνα Λυπηρίδου, ο Ομηρος Πουλάκης και ο Δημήτρης Πασσάς είναι μόνο τέσσερις από αυτούς. Ολοι τους ανήκουν στην ίδια γενιά. «Ο Δημήτρης και ο Ομηρος είναι λίγο νεότεροι», διορθώνει ο Μάκης. «Πότε τελείωσες τη σχολή;» ρωτάει τον Δημήτρη. «Το 2007». «Εγώ το 2002», παρεμβαίνει ο Ομηρος. «Εσύ το 2001;» λέει ο Δημήτρης κοιτάζοντας τον Μάκη. «Οπότε ο Δημήτρης είναι μία κατηγορία από μόνος του», σημειώνει ο Ομηρος. «Ναι, αλλά χρόνια μετά θα κριθούμε ως μία γενιά», διαμαρτύρεται ο Δημήτρης. «Κάθε πότε αλλάζει η γενιά; Κάθε 20 χρόνια;» αναρωτιέται ο Μάκης. «Κάθε δέκα», τονίζει με σιγουριά ο Δημήτρης. «Γράψε ότι είμαστε πάνω κάτω της ίδιας γενιάς!» μου λέει ο Μάκης, προσπαθώντας να κλείσει το θέμα με τις... γενιές που άνοιξε από το πουθενά, αλλά ο Δημήτρης δεν έχει πει ακόμα την τελευταία του κουβέντα. «Εγώ πάντως σε αυτή την παράσταση νιώθω να μαθαίνω από τους μεγαλύτερους». Μας πιάνουν τα γέλια. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, βέβαια, ότι το θέμα της γενιάς λύθηκε, αλλά τι σημασία έχει; «Υπάρχει μια μεγάλη μερίδα νέων ηθοποιών που κινείται στο ίδιο μήκος κύματος ως προς το πώς θέλει να κάνει θέατρο», εξηγεί ο Μάκης και εδώ συμφωνούν και οι τέσσερις. Φαίνεται άλλωστε. Ακόμα και αν δεν έχεις παρακολουθήσει την καλλιτεχνική διαδρομή του καθενός, η φετινή

σκηνική τους συνάντηση στον «Βυσσινόκηπο» φανερώνει κοινούς κώδικες και κοινά θέλω. Αλλά η σχεδόν μίας ώρας συζήτηση μαζί τους δεν μου αποκαλύπτει απλώς το ταλέντο τους. Αυτό το έχω διαπιστώσει πολλές φορές στη σκηνή και το διαπίστωσα ακόμα μία φορά με εκρηκτικό τρόπο βλέποντας τον «Βυσσινόκηπο» φέτος. Ο Μάκης, η Κατερίνα, ο Ομηρος και ο Δημήτρης δεν ξέρουν μόνο να κάνουν θέατρο, ξέρουν από θέατρο. Ή απλά είναι τέσσερις σκεπτόμενοι, νέοι άνθρωποι που χαίρεσαι να συζητάς μαζί τους. Προσωπικά, αν δεν μας πίεζε όλους ο χρόνος, θα το έκανα με τις ώρες. Μία φράση στην τελευταία πράξη του έργου, που επικαλούμαι στην αρχή της συνέντευξης, είναι αρκετή για να πυροδοτήσει μια συζήτηση άκρως αποκαλυπτική ως προς το μέγεθος του κειμένου, που θα μας οδηγήσει μέχρι το σήμερα. «Μην παρααπλώνεις το χέρι σου», συμβουλεύει ο Τροφίμοφ τον Λοπάχιν. «Ο Λοπάχιν αντιπροσωπεύει έναν κόσμο που από την απόλυτη ανέχεια βρέθηκε ξαφνικά με πάρα πολλά χρήματα», μου λέει ο Μάκης, που τον υποδύεται στην παράσταση. Τους υπενθυμίζω ότι στην ιστορική εξέλιξη ο Λοπάχιν και κατ’ επέκταση η αστική τάξη που εκπροσωπεί το παραάπλωσε το χέρι της. «Δεν είναι μόνο το χέρι που άπλωσε ο Λοπάχιν, είναι και ο χώρος που άφησαν οι άλλοι και του επέτρεψαν να απλώσει το χέρι του. Η ανοχή για τα πράγματα που μας καταδυναστεύουν είναι το χειρότερο. Επιτρέψαμε να έχουμε ναζί στη Βουλή, να καταπατούνται τα δικαιώματά μας...» παρεμβαίνει ο Δημήτρης. «Πάντως, στο έργο ο Λοπάχιν είναι ένας θετικός χαρακτήρας. Απλώνει τα χέρια του για καλό, γιατί οι άλλοι έχουν αφήσει να φτάσει η κατάσταση σε αυτό το σημείο», σημειώνει η Κατερίνα ξαναγυρίζοντας τη συζήτηση στο έργο. «Ηθελε πολύ να πάρει τον ‘Βυσσινόκηπο’ όχι μόνο σαν οικονομική επένδυση, αλλά και σαν ταξική και συναισθηματική επένδυση απέναντι στη Λιούμποβα. Αυτό που θέλει να κερδίσει είναι κοινωνική αποδοχή», εξηγεί ο Μάκης. «Οι χαρακτήρες στον Τσέχοφ δεν είναι ούτε θετικοί ούτε αρνητικοί», λέει ο Ομηρος. «Στον Τσέχοφ βλέπεις πραγματικά φέτες ζωής. Ποιος το

έλεγε αυτό; Ο Στανισλάβσκι;» αναρωτιέται ο Δημήτρης. «Oχι, νομίζω ότι είναι ο ορισμός του νατουραλισμού του Ζολά», απαντά ο Oμηρος. Eχει απόλυτο δίκιο, αλλά στην προσπάθειά μου να το επιβεβαιώσω εκ των υστέρων, όταν το ψάχνω στο Google, πέφτω πάνω στο διαφημιστικό σλόγκαν του ψωμιού Κρις Κρις! Κάπου εδώ ο Τσέχοφ γλιστράει στον... Ιονέσκο και εγώ αποφασίζω να επιστρέψω εσπευσμένα στον «Βυσσινόκηπο». Ετσι συμβαίνει πάντα με τα μεγάλα έργα, σκέφτομαι. Κρύβουν μέσα τους τόσες διαφορετικές αναγνώσεις. «Στο παγκόσμιο θέατρο είναι τέσσερα τα θέματα με τα οποία ασχολούνται τα πάρα πολύ μεγάλα κείμενα: ο έρωτας, ο θάνατος, ο πόλεμος και η εξουσία», τονίζει ο Μάκης. «Αρα δύο, ο έρωτας και ο θάνατος», προσθέτει χαμογελώντας ο Δημήτρης. Και τι καθιστά ένα έργο κλασικό; Η θεματολογία και μόνο; «Ο χρόνος. Ο τρόπος που επιβίωσαν κάποια κείμενα μέσα στον χρόνο τα κάνει και κλασικά. Και ότι οι αναγνώσεις που μπορείς να κάνεις φωτίζουν συνεχώς διαφορετικές πτυχές τους», μου απαντά ο Μάκης. Πράγματι, η παράσταση του «Βυσσινόκηπου» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου φωτίζει πτυχές που δεν είχα ποτέ ανακαλύψει στο έργο. «Αυτό που μας λένε και είναι πάρα πολύ θετικό είναι ότι ακούσαμε και καταλάβαμε πάρα πολύ καλά το κείμενο», μου λέει η Κατερίνα. Ισχύει. Μπορώ να το υπογράψω. Και ένα πράγμα που χάρηκα στην παράσταση του Δεντάκη πάνω από όλα είναι ότι, αν και δεν πρόκειται για ένα -κακώς εννοούμενοκλασικό ανέβασμα του έργου, κρατά την ουσία του και δεν χάνεται σε αυτιστικές κινήσεις σκηνοθετικής επιδειξιομανίας. Είναι θαυμαστή αυτή η ισορροπία. «Δεν έγινε ο Βυσσινόκηπος για να βγάλουμε χρήματα. Το κάνουμε επειδή γουστάρουμε, αλλά δεν το κάνουμε δωρεάν. Δεν δουλεύουμε τζάμπα», καταλήγει ο Μάκης. Πόσο ευλογημένες μπορεί να είναι αυτές οι συναντήσεις ταλαντούχων ανθρώπων στο όνομα της τέχνης...

Κείμενο: Βικτωρία Ταγκούλη, Χρίστος Θεοδώρου / Φωτογραφία: Ευτυχία Βλάχου

Της καρδιάς του τον καημό Τo «Nύχτωσε χωρίς φεγγάρι» είναι χωρίς καμία αμφιβολία ένα τραγούδι αναφορά του νεοελληνικού πολιτισμού. Γράφτηκε από τον Απόστολο Καλδάρα τον καιρό του Εμφυλίου Πολέμου, εμπνευσμένο απόλυτα από τα γεγονότα της εποχής. Είναι καταχωρημένο στο συλλογικό υποσυνείδητό μας, έχοντας πια αποσυνδεθεί από τον λόγο για τον οποίο γεννήθηκε, και θα ζει μέσα στις καρδιές μας σαν κάτι πολύτιμο και ανεξίτηλο. Σημείο αναφοράς. Μέγιστο. Η μελωδία του, στροφική, ιερατικά αριστουργηματική, παραπέμπει αμέσως στους ύμνους. Στη διασκευή που κάναμε για το “Retropolis” προσπαθήσαμε με τα ελάχιστα μέσα, φωνές και πλήκτρα, να αγγίξουμε την ονειρική διάσταση του τραγουδιού και να ανα-

δείξουμε την κρυμμένη του τρυφερότητα, σαν ένα κοριτσίστικο χάδι, ένα τρυφερό φιλί στο στόμα. Η ερμηνεία προσπαθήσαμε να είναι απλή και να υπάρχει εσωτερική ένταση. «Ας μπορούσα να μαντέψω της καρδιάς του τον καημό». Αυτή η τόσο θηλυκή αν και γραμμένη από έναν άντρα φράση, που περικλείει όλη τη γυναικεία, μητρική σχεδόν ευαισθησία, μας ώθησε να χρησιμοποιήσουμε στο τελευταίο μέρος του τραγουδιού μία μικρή «χορωδία» γυναικείων φωνών που έρχονται όλες μαζί να χαϊδέψουν, να παρηγορήσουν και να χαρίσουν ασφάλεια στην ανασφαλή, ηττημένη και μοναχική φύση του ήρωα. Σκόπιμα η απλή ρυθμική beat-box αγωγή των 9\4 που υπάρχει μόνο στο μεσαίο μέρος εξαφανίζεται, τονίζοντας τις γυναικείες φωνές που μένουν μέχρι το τέλος.

Το “Retropolis II” πραγματεύεται τη σημαντικότερη καλλιτεχνικά εποχή του 20ού αιώνα για την Ελλάδα, την εποχή όπου εκφράστηκαν οι μεγάλοι δάσκαλοι του ρεμπέτικου, μέσα από τον απόλυτο πόνο και την ανέχεια των ημερών τους. Αυτοί οι σεμνοί και για αυτό μεγάλοι συνθέτες ουσιαστικά καθόρισαν το πρόσωπο του νεοελληνικού πολιτισμού, καθιέρωσαν αισθήματα και έφτιαξαν κοινούς μύθους στους οποίους πατάμε ακόμα και σήμερα. Το πώς αγγίζει την καρδιά μας σήμερα το αιώνιο «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» θελήσαμε να καταθέσουμε με τη διασκευή αυτή, με σεβασμό και με απλά μέσα, με τα απλούστερα. Ελπίζουμε να το έχουμε πετύχει.

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

08 -14.02. 2013

Ποιος είναι ο δολοφόνος; Δηλώνετε θεατρόφιλοι; Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχει και πολλή σημασία. Η νέα παράσταση των Abovo «Εγκλημα στη Γκαλερί» δεν μοιάζει με το θέατρο όπως το έχετε στο μυαλό σας. Δεν είναι καν μια διαδραστική θεατρική παράσταση. «Είναι ένα παιχνίδι. Το κοινό έρχεται να παίξει. Επηρεαστήκαμε όχι τόσο από το interactive θέατρο, όσο από τα video games», μου εξηγεί ο Γιώργος Αγγελόπουλος, από τα πιο γνωστά μέλη της ομάδας. Ας παίξουμε λοιπόν. Ο χώρος μοιάζει αχανής. 1.100 τετραγωνικά, όλα στη διάθεσή μας. Εδώ οι θεατρικές συμβάσεις πάνε περίπατο. Ηθοποιοί και θεατές γίνονται ένα. Το Thission Lofts, που φιλοξενεί το νέο project των Abovo, δεν έχει σκηνή, δεν έχει πλατεία, δεν έχει αριθμημένες θέσεις, δεν έχει φώτα - δηλαδή φώτα έχει, αλλά τα ίδια με το σπίτι σας! Πολύ απλά, επειδή δεν είναι θέατρο. Είναι lofts. «Η παράσταση είναι αυτό που λέμε ‘site sympathetic’. Δεχόμαστε, δηλαδή, τις ιδιομορφίες του χώρου και μέσα σε αυτόν προσπαθούμε να προσαρμόσουμε όσο θέατρο μπορούμε χωρίς να χαλάει η αίσθηση ότι είμαστε εκτός θεάτρου», μου διευκρινίζουν και αρκεί να κινηθώ μαζί τους

στον χώρο παρακολουθώντας τη δράση για να το διαπιστώσω και μόνος μου. «Θέλαμε εξαρχής να χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον χώρο. Είχε τύχει να κάνουμε κάποιες πρόβες εδώ και μας άρεσε το γεγονός ότι είναι ένας λαβύρινθος». Ας αρχίσει λοιπόν το παιχνίδι! Ενα λεπτό. Τι παίζουμε; Θα μπορούσε να λέγεται «Βρείτε τον δολοφόνο» ή «Βοηθήστε τον αστυνόμο να βρει τον δολοφόνο». Γιατί στο «Εγκλημα στη Γκαλερί» υπάρχει και δολοφόνος και αστυνόμος και ύποπτοι και μάρτυρες και ένα ερώτημα που πλανάται μέχρι το τέλος της παράστασης και τη λύση του μυστηρίου: Ποιος ήθελε νεκρό τον διάσημο ζωγράφο Μάρκο Πολίτη; Υστερα από έξι χρόνια απουσίας, ο καταξιωμένος εικαστικός επιστρέφει θριαμβευτικά με μια έκθεση των καλύτερων έργων που ζωγράφισε ποτέ. Ομως τη βραδιά των εγκαινίων κάνει βουτιά θανάτου από το μπαλκόνι της γκαλερί και βρίσκεται να χαροπαλεύει στην εντατική. Αυτοκτονικές τάσεις ή... κάποιος έβαλε το χεράκι του; Δεν μένει παρά να το ανακαλύψετε μόνοι σας! «Το κοινό στην ουσία είναι κάτι σαν βοηθός του αστυνόμου, ο οποίος ηγείται της διαλεύκανσης του εγκλήματος. Ψάχνει στους χώρους του εγκλήματος στοιχεία που θα βοηθήσουν την υπόθεση να δέσει και να αποκαλυφθεί ο ένοχος»,

μου εξηγεί η ομάδα. Το παρελθόν ξυπνά και ζωντανεύει μπροστά σας μέσα από κρίσιμα για τη διαλεύκανση της υπόθεσης φλας μπακ. Θα χρειαστεί να παρακολουθήσετε προσεκτικά τις ανακρίσεις των υπόπτων κάνοντας και τις δικές σας ερωτήσεις. Να επισκεφθείτε το εργαστήριο του σπουδαίου ζωγράφου. Να βγείτε στον δρόμο πηγαίνοντας από το ένα loft στο άλλο, γιατί η δράση δεν εξελίσσεται σε ένα μόνο κτίριο. Να βγάλετε τις μάσκες των τεθλιμμένων συγγενών και φίλων, να ενώσετε τα κομμάτια του παζλ και να μάθετε τι πραγματικά συνέβη εκείνο το βράδυ... Σας ακούγεται διασκεδαστικό; Είναι. Μετά τα πολύ επιτυχημένα «Εκεί, εκεί στην κόλαση», «Μαμά Ελλάδα 2» και «Το Ιδρυμα», οι Abovo ανεβάζουν ακόμα πιο ψηλά τον πήχη, βάζοντας δύσκολα στους εαυτούς τους και παρουσιάζοντας ένα εντελώς διαφορετικό θέαμα σε έναν μη θεατρικό χώρο. «Σε αυτό το έργο την ιδέα την έφερε ο χώρος. Είπαμε: ‘Αχ, τι ωραία θα ήταν να κάνουμε εδώ μία παράσταση...’ και, αφού το σκεφτήκαμε, καταλήξαμε σε αυτό το στόρι. Δεν θυμάμαι ποιος πρωτοείπε την ιδέα. Στους Abovo συμβαίνει πολλές φορές να μη θυμόμαστε ποιος έφερε μια ιδέα ή ποιος είπε να γίνει αυτός ο ρόλος», μου ομολογεί ο Γιώργος Αγγελόπουλος. Ετσι συμβαίνει, άλλωστε, στις πραγματικές ομάδες.

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

08 -14.02. 2013

Η έκρηξη της δημιουργίας Το γραφείο του Γιάννη Τροχόπουλου μοιάζει με καράβι. Ο εξωτερικός γυάλινος τοίχος δεν βλέπει ακόμα στην Bella Vista (Καλλιθέα) - η οποία κινητοποίησε δημιουργικά τον θρυλικό αρχιτέκτονα Renzo Piano για τον σχεδιασμό του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος στο Φάληρο. Βλέπει σε μια κάθετη οδό της Βασιλίσσης Σοφίας. Χρειάζεται μάλιστα να σκύψεις λίγο, αν θέλεις να κοιτάξεις έξω από το παράθυρο. Αν έχεις την περιέργεια να δεις τι υπάρχει εκεί έξω. Περιέργεια: να κάτι που όχι μόνο δεν παρεξηγεί ο διευθύνων σύμβουλος και γενικός διευθυντής του Κέντρου Πολιτισμού, αλλά αντίθετα το ενισχύει.

Είναι η πρώτη φορά που δεν συζητάμε για το όραμα, αλλά για το περιεχόμενό του που ήδη παίρνει μορφή. «Μετακινούμαστε από ένα πολιτιστικό ίδρυμα που παρέχει απλώς υπηρεσίες πολιτισμού -με την έννοια ότι δίνει δυνατότητα στο κοινό να δει παραστάσεις- σε μια νέα κατηγορία που δίνει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να επιλέγει και να συμμετέχει στη διαδικασία του πολιτισμού. Πιστεύω ότι η δημιουργική βιομηχανία έχει σχέση με δύο βασικές διαστάσεις: με την κληρονομιά που σε συνδέει με το παρελθόν και σου δίνει την αίσθηση ότι ανήκεις κάπου, αλλά και με τη φωνή, με αυτό δηλαδή που σου δίνει τη δυνατότητα να δημιουργήσεις. Ευημερία υπάρχει όταν μπορείς να συνδέεις το παρελθόν σου με αυτό που δημιουργείς εσύ, τώρα».

Ο Γιάννης Τροχόπουλος σχεδιάζει ένα Κέντρο «που θα ενθαρρύνει τη διαρκή ανάπτυξη και καλλιέργεια της περιέργειας του ανθρώπου»! Οποιος υπέθετε ότι το Κέντρο θα προσφέρει μόνο υψηλής ποιότητας πολιτιστικά προϊόντα στο κοινό μέσα σε ένα υψηλής αισθητικής περιβάλλον, ε, κάνει λάθος. Ο κ. Τροχόπουλος σκέφτεται συστηματικά αντισυμβατικά. Θέλει να δημιουργηθεί ένα μοναδικής αξίας πάρκο που θα δοθεί στην «one man band, στις μοναχικές, εγκλωβισμένες δημιουργικές δυνάμεις της Αθήνας που επιτέλους θα αποκτήσουν σκηνή, φωνή. Η δημιουργική βιομηχανία είναι κλειστή σε πολλές κατηγορίες ανθρώπων: σε όσους δεν έχουν κανονική εκπαίδευση, στις γυναίκες από μια ηλικία και μετά, στους μετανάστες, στις μειονότητες. Ολοι αυτοί βρίσκονται έξω από το σύστημα. Εχω όμως την αμυδρή ελπίδα ότι το Κέντρο θα μπορέσει να αναδείξει αυτούς τους δημιουργούς. Θέλουμε μια έκρηξη δημιουργικότητας».

Συζητάμε ακριβώς τη στιγμή που αποκρυσταλλώνεται η φυσιογνωμία του Κέντρου, αλλά και ο νέος ρόλος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, της Εθνικής Βιβλιοθήκης και της μη κερδοσκοπικής ανώνυμης εταιρείας ειδικού σκοπού «Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος ΑΕ. Η τελευταία είναι, ουσιαστικά, η ανώνυμη εταιρεία που έχει συσταθεί από το Ιδρυμα, η οποία θα παραδοθεί στη συνέχεια στο Δημόσιο μαζί με το πάρκο. «Θα γίνω ξανά δημόσιος λειτουργός», λέει. «Το Ιδρυμα δημιούργησε την ανώνυμη εταιρεία και τη στελέχωσε. Θα την παραδώσει στο ελληνικό Δημόσιο το 2015. Η εταιρεία αυτή τη στιγμή έχει την ευελιξία που της προσφέρει το Ιδρυμα για να διαμορφώσει τη φυσιογνωμία του Κέντρου και στη συνέχεια να διαμορφώσει τον τρόπο επικοινωνίας με τη Λυρική και την Εθνική Βιβλιοθήκη. Για παράδειγμα, με την όπερα είναι ήδη προφανές ότι προωθούμε την ιδέα της συνεργασίας. Θέλουμε να έχει ένα διαρκές εκπαιδευτικό πρόγραμμα, ενταγμένο στην καθημερινότητά της. Θέλουμε να δίνει τη δυνατότητα να διαμορφωθούν γενιές ανθρώπων που θα είναι πιο περίεργοι και θα έχουν μεγαλύτερη σχέση με τη δημιουργική βιομηχανία. Το Ιδρυμα κάνει αυτό που δεν μπορεί στην παρούσα φάση να κάνει η πολιτεία».

Του θυμίζω ότι είχαμε συναντηθεί ακριβώς πριν από οκτώ μήνες, πάνω «στο γλέντι της ανακοίνωσης» που τον έφερε από τη διεύθυνση της -βραβευμένης από το Ιδρυμα Bill & Melinda Gates- Δημόσιας Βιβλιοθήκης της Βέροιας, στα διοικητικά γραφεία του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Μου φαίνεται διαφορετικός (δεν θυμάμαι να τον έχω ξαναδεί με γραβάτα), πιο διστακτικός πριν μιλήσει. Αλλά και πιο σίγουρος. Τον ρωτάω αν νιώθει πως έχει αλλάξει αυτούς τους μήνες. «Εχει βελτιωθεί η διεισδυτικότητά μου. Και η υπομονή μου».

Η μη κερδοσκοπική ΑΕ ειδικού σκοπού θα αναλάβει πολύ περισσότερα από τη διαχείριση του πάρκου. Θα γίνει συμπαραγωγός ή χορηγός χώρου σε νέους και καταξιωμένους δημιουργούς που θα θέλουν να παρουσιάσουν το έργο τους

στο πάρκο, συμπληρωματικά και υποστηρικτικά της Λυρικής και της Βιβλιοθήκης. Αυτή είναι μια προδιαγραφή που βρίσκει ήδη εφαρμογή στον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό που διεξάγεται μεταξύ φοιτητών για τη δημιουργία του κέντρου επισκεπτών που θα δημιουργηθεί στο Φάληρο (στην κριτική επιτροπή συμμετέχει και ο Piano, ενώ ανακοινώσεις αναμένονται τον Απρίλιο). Oι νέοι αρχιτέκτονες έχουν μια σπάνια ευκαιρία να στεγάσουν τις ανάγκες ενημέρωσης του κοινού από τον Σεπτέμβριο, αλλά και τις ανάγκες φιλοξενίας των πρώτων δράσεων που θα διοργανώσει το Ιδρυμα σε συνεργασία με τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου, πριν ακόμα από την επίσημη λειτουργία του Πάρκου. Επιπλέον, έχουν κληθεί δέκα αρχιτεκτονικά γραφεία να καταθέσουν προτάσεις για τη δημιουργία αιθουσών ψηφιακών μέσων και διαδικτύου σε βιβλιοθήκες σε όλη τη χώρα, υπό τη σκέπη του Future Library, ενώ τον Μάρτιο θα γίνει το πρώτο Hive Festival στην Αθήνα για παιδιά Γυμνασίου και Λυκείου κυρίως. Αν κάτι πλοηγεί τον Γιάννη Τροχόπουλο μέσα από αυτές τις επιλογές, αυτό είναι τα τρία ερωτήματα που θέτει συνεχώς στον εαυτό του: «Τι έχει ανάγκη ο κόσμος; Πώς θα κατορθώσουμε να συνδεθεί το Κέντρο με αυτές τις ανάγκες; Πώς θα μείνει η ατζέντα μας ανοιχτή στη δημιουργικότητα των ανθρώπων;» Το Κέντρο θα αποτελέσει μια «κυψέλη» (να μια λέξη που του αρέσει να χρησιμοποιεί συχνά). Ομως δεν βιάζεται: «Θα χρειαστούν περίπου 30 χρόνια για να αποδώσει πλήρως αυτό που οραματιζόμαστε. Ξεκινώντας από τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας και τους νέους γονείς, που θα μάθουν να αξιοποιούν τις γνώσεις και τις δυνατότητές τους, να δημιουργούν, να συνεργάζονται, να βρίσκουν λύσεις, να προλαμβάνουν τις κρίσεις. Κρίσεις σαν αυτή που τώρα ζούμε». Πριν από οκτώ μήνες, μου έλεγε ότι είναι φύσει απαισιόδοξος. Σήμερα; «Οχι, δεν έγινα περισσότερο αισιόδοξος. Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου, αλλά αυτό δεν με σταματάει από το να δουλεύω ασταμάτητα. Τι θα με έκανε αισιόδοξο; Η πρόοδος και η πορεία των παιδιών μου. Ναι... Και η πρόοδος όλων των παιδιών». Οταν η κυψέλη αρχίζει να βγάζει το μέλι της δημιουργίας δηλαδή, στο πάρκο του Φαλήρου με την Bella Vista.

Διαβάζω

Τέλος εποχής Κείμενο: Αθηνά Μπασιούκα

Ο Ηλίας έμεινε σιωπηλός. Στα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν μέχρι να μιλήσει, το μυαλό του κατακλύστηκε από αμέτρητες σκέψεις, αλλά ένιωθε ότι δεν μπορούσε να εκφράσει καμία από αυτές. Ηθελε να απαντήσει, δεν ήταν ότι δεν ήθελε. Κάπου όμως είχε διαβάσει πως, όταν ο ανθρώπινος εγκέφαλος σοκάρεται, είναι δυνατόν προσωρινά να «αδειάσει», με αποτέλεσμα το άτομο να μην μπορεί να αντιδράσει και να περνά σε μια φαινομενική κατάσταση απάθειας. «Ηλία, μ’ ακούς;» τον ρώτησε ανυπόμονα η Αγγελική, στην άλλη άκρη της γραμμής. Εκείνος έγνεψε καταφατικά, παρότι δεν τον έβλεπε η συνομιλήτριά του. «Είσαι σίγουρη;» τη ρώτησε. *** «Κι όμως συμβαίνει», σκέφτηκε ο Ηλίας καθώς ένας συνάδελφος του εγκληματολογικού σήκωνε μία από τις κίτρινες κορδέλες της σήμανσης για να τον βοηθήσει να περάσει στην οριοθετημένη περιοχή. Διέκρινε την Αγγελική λίγα μέτρα πιο πέρα και εκείνη τον οδήγησε πάνω απ’ το σκεπασμένο πτώμα. «Αλέξανδρος Παύλου, ετών 72», άρχισε να τον ενημερώνει. «Σήμερα, στις δέκα και τέταρτο το πρωί, αυτοκτόνησε πυροβολώντας τον εαυτό του στο κεφάλι, μπροστά στα έντρομα μάτια των περαστικών. Καταλαβαίνεις πόσος κόσμος υπήρχε εδώ εκείνη την ώρα». Ο Ηλίας κοίταξε δεξιά, πάνω από τον ώμο του, με βλέμμα που φανέρωνε μεγάλο προβληματισμό. Στο πάνω μέρος της Πλατείας Συντάγματος, το Κοινοβούλιο έμοιαζε ερμητικά κλειστό και απόμακρο. «Καταλαβαίνω», απάντησε. Γύρω από την περίφραξη του εγκληματολογικού, οι δημοσιογράφοι και οι κάμερες συνωστίζονταν για το ρεπορτάζ. «Στο διπλανό δέντρο είχε αφήσει ένα σημείωμα», συνέχισε η Αγγελική, δίνοντάς του το μέσα σε ένα διαφανές σακουλάκι, ενώ ο Ηλίας έβαζε γάντια, προκειμένου να το πιάσει. Εζησα με αξιοπρέπεια. Προτιμώ έναν σκληρό θάνατο από μια ζωή που θα μου στερήσει αυτό το προνόμιο και θα με ξεφτιλίσει στα μάτια των παιδιών μου. Το κρίμα σε αυτούς που έφταιξαν. ***

«Μέχρι τώρα, δεν σταματούσα να εκπλήσσομαι με τη δουλειά που κάνω. Τώρα πλέον δεν σταματάω να απογοητεύομαι». Ο Ηλίας ήταν καθισμένος απέναντι από τον ψυχολόγο. Είχε καιρό να πάει. Οσο βρισκόταν στην Αμερική για τις σπουδές του ήταν τακτική του πανεπιστημίου η προτροπή στους φοιτητές να έχουν τον ψυχολόγο τους. Εκανε συνεδρίες λοιπόν κάθε δύο εβδομάδες. Οταν γύρισε στην Ελλάδα, τις συνέχισε, αλλά από κάποιο σημείο και έπειτα ένιωσε ότι δεν χρειαζόταν άλλο. Μέχρι τώρα. «Θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα από κοντά δολοφονημένο άνθρωπο. Ηταν μια δημοσιογράφος, σφαγμένη μέσα σε μια μπανιέρα γεμάτη νερό. Δεν άντεξα και έκανα εμετό επί τόπου. Η Αγγελική μού φώναζε ότι πιθανόν να κατέστρεψα πολύτιμα στοιχεία, ξέρετε τώρα. Μου πήρε καιρό να συνηθίσω, αλλά συνήθισα. Με έβαζε σε σκέψεις κάποιες φορές αυτό, το ότι είχα συνηθίσει τόσο πολύ αυτή την ωμή βία, αλλά ξέρω ότι έτσι γίνεται με τους επαγγελματίες. Αυτό ήθελα και αυτό θέλω να είμαι: επαγγελματίας και μάλιστα καλός. Σπούδασα υπολογιστές, ψυχολογία, εγκληματολογία και από τότε που επέστρεψα στην Ελλάδα ασχολήθηκα με πολλά περιστατικά. Αυτό που συμβαίνει τώρα, όμως, δεν περίμενα ότι θα το ζούσα». «Τι εννοείς;» ρώτησε ο ψυχολόγος. Ο Ηλίας ανάσανε με θόρυβο. «Εννοώ ότι έχουν διαλυθεί τα πάντα. Κάθε μέρα -κάθε μέρα όμως- πηγαίνουμε σε ένα ή περισσότερα περιστατικά αυτοκτονίας. Η Ελλάδα έχει αλλάξει, δεν ήταν αυτό που άφησα πριν φύγω. Κάποια στιγμή κουράστηκα στην Αμερική και αποφάσισα να επιστρέψω. Δεν θα είχα ποτέ τις ίδιες ευκαιρίες εδώ, αλλά δέχτηκε η Αγγελική να δουλέψω μαζί της και αυτό ήταν καλό κίνητρο. Ξέρετε ότι είναι πολύ γνωστή στον κλάδο μας». Ο ψυχολόγος είπε ότι γνώριζε την Αγγελική από αστυνομικές υποθέσεις που είχαν παρουσιαστεί στα μέσα και για τις οποίες έκανε δηλώσεις ως εκπρόσωπος της αστυνομίας και ο Ηλίας συνέχισε. «Πέρασα καλά στην Ελλάδα. Οταν τελειώνει η δουλειά, έχεις πράγματα να κάνεις και να διασκεδάσεις. Και χαίρομαι που ήμουν κοντά στους δικούς μου. Αλλά τώρα πρέπει πάλι να φύγω. Δεν είμαι καλά καλά 35 χρονών και θα μεταναστεύσω για δεύτερη φορά στη ζωή μου. Ακουγα ότι η Ελλάδα διώχνει τα παιδιά της και το αμφισβητούσα. Πίστευα ότι όποιος προσπαθήσει μπορεί να ζήσει καλά και εδώ. Τώρα πρέπει ν’ αντιμετωπίσω τη σκληρή πραγματικότητα: η Ελλάδα με διώχνει». *** Η Αγγελική κοίταζε τον Ηλία που μάζευε τα τελευταία του πράγματα από το γραφείο. «Λυπάμαι πολύ που φεύγεις», του είπε. «Νιώθω ένα βάρος όμοιο μ’ αυτό που είχα όταν έφυγε ο γιος μου για την Αγγλία. Μου ’πε ότι θα λείψει για δυο χρόνια. Πέρασαν ήδη εννιά και τώρα αποκλείεται να επιστρέψει. Τον καταλαβαίνω δηλαδή, τι να ’ρθει να κάνει; Κι εσένα σε καταλαβαίνω». Ο Ηλίας δεν απάντησε. Περισσότερο από φόβο μήπως δεν αντέξει και συγκινηθεί. Ενας χτύπος ακούστηκε στην πόρτα και ο αστυνομικός που είχε υπηρεσία εκείνη την ώρα μπήκε μέσα. Απευθύνθηκε στην Αγγελική. «Σας ψάχνουμε», της είπε. «Μόλις μας ενημέρωσαν για ένα περιστατικό στο Παγκράτι. Πενηντάχρονος αυτοκτόνησε επειδή η ΔΕΗ έκοψε το ρεύμα στο σπίτι του. Ανεργος με δυο παιδιά».

Η Αθηνά Μπασιούκα είναι συγγραφέας, με συμμετοχή στο συλλογικό έργο «Η Επιστροφή του Αστυνόμου Μπέκα» (εκδ. Καστανιώτη). Διαβάστε περισσότερα στο προσωπικό της ιστολόγιο diningatmyplace.blogspot.gr.

08 -14.02. 2013

Κείμενο: Γιάννης Μαυρογιώργος

Ο κυρίαρχος του σύμπαντος Ο Αγγελος Μπαλτάς (γνωστός και ως Φανταστικοί Ηχοι) ξεκίνησε την πορεία του στη μουσική γύρω στο 2005, εξερευνώντας τις διαφορετικές πτυχές του ηλεκτρονικού ήχου. Με κύρια πηγή έμπνευσης το ελληνικό Νέο Κύμα του 1970 αρχικά, αλλά και την ψυχεδέλεια του παρελθόντος, άρχισε να κυκλοφορεί μέσω διαδικτύου μια σειρά από ρεμίξ σε παλιά, γνώριμα τραγούδια του ελληνικού ρεπερτορίου. Οι δημιουργίες αυτές οδήγησαν στη σύνθεση των «Κυρίαρχων του Σύμπαντος», ενός δίσκου που κυκλοφόρησε διαδικτυακά το 2008. Οι «Κυρίαρχοι» ήταν η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά του, η οποία περιείχε τραγούδια βασισμένα σε samples από το παρελθόν αλλά και σε ήχους του σήμερα, σε αποκλειστική παραγωγή του Αγγελου. Τα επόμενα χρόνια, οι Φανταστικοί Ηχοι συνέχισαν να δίνουν κάθε τόσο το στίγμα τους με καινούργια τραγούδια και ρεμίξ -που γίνονταν διαθέσιμα για download στο blog fantastikoihxoi.blogspot. gr, φτάνοντας μέχρι τον Δεκέμβριο του 2012, όταν κυκλοφόρησε από την Inner Ear ο πρώτος «κανονικός» διπλός δίσκος βινυλίου με τίτλο “Fantastikoi Hxoi”, με ταυτόχρονη διάθεση στο διαδίκτυο και στα δισκοπωλεία. Ο Αγγελος Μπαλτάς ανοίγεται στη “Metropolis”:

Δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα από τον πρώτο δίσκο μου, αισθητικά τουλάχιστον. Αυτός εδώ είναι ίσως λίγο πιο εσωτερικός. Επίσης, έχω απομακρυνθεί από το να σαμπλάρω φανερά κομμάτια και χρησιμοποιώ πολύ περισσότερα δικά μου θέματα. Το να κυκλοφορείς έναν δίσκο σε physical μορφή και όχι μόνο ψηφιακά επηρεάζει σίγουρα το αποτέλεσμα. Υπάρχει περισσότερο άγχος, πιο πολλή σκέψη και προσοχή. Το να επιβαρύνεις τον πλανήτη με μερικά κιλά παραπάνω «άχρηστου» υλικού σε κάνει πολύ προσεκτικό στο τι θα συμπεριλάβεις στο προϊόν σου. Το ψηφιακό είναι μεγάλη ευκολία και σαφώς πιο οικολογική λύση, αλλά σε τελική ανάλυση -δυστυχώς- αποβαίνει σε βάρος της ακουστικής εμπειρίας. Το να είσαι μουσικός σήμερα, με όλες αυτές τις ψηφιακές ευκολίες διαθέσιμες, αλλάζει σαφώς την εμπειρία του να παράγεις μουσική. Δεν ξέρω αν το κάνει πιο εύκολο ή δύσκολο. Εξαρτάται από το πόσο εύκολο η δύσκολο θέλεις εσύ να το κάνεις. Το να έχεις ένα σχήμα το οποίο δισκογραφεί είναι σχετικά εύκολο: ξοδεύεις ένα μέρος του ελεύθερου χρόνου σου κάνοντας κάτι που σε ευχαριστεί, ίσως χρηματοδοτήσεις και κάποια κυκλοφορία σου, την οποία μετά θα διανείμεις διαδικτυακά. Το δύσκολο είναι να βιοποριστείς από

την τέχνη σου, δίνοντας παράλληλα στον εαυτό σου το ελεύθερο να δημιουργείς όποια στιγμή της ημέρας θελήσεις. Αυτή είναι μια σημαντική ελευθερία, η οποία όμως κοστίζει ακριβά. Είναι θέμα προτεραιοτήτων και αφοσίωσης. Επιπλέον, το διαδίκτυο είναι ένα σημαντικό εργαλείο για την προώθηση της ανεξάρτητης δημιουργίας, μια φοβερή πολυτέλεια, η οποία δεν υπήρχε παλιά. Σε κάθε περίπτωση, χρειάζεται δουλειά και πίστη. Δεν είμαι πολύ συνεπής στο να παρακολουθώ τι συμβαίνει στη μουσική σκηνή της Αθήνας, αν και κυκλοφορούν αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα σε όλους τους μουσικούς τομείς. Είδα πρόσφατα την Giganta live, έπαιξε μία ώρα club μουσικής UK προσανατολισμού και με εντυπωσίασε. Το set της ήταν πολύ δεμένο, δομημένο σωστά και οι παραγωγές της δείχνουν ότι δουλεύει πολύ. Από τα διεθνή μού αρέσει σχεδόν οτιδήποτε βγάζει η LIES, καθώς και το άλμπουμ του Actress. Στο player μου αυτή τη στιγμή είναι κολλημένο το “Brian Eno, Robert Fripp - May 28, 1975 - Paris”. Πέρα από τον δίσκο, για το 2013 προγραμματίζω πολλές κυκλοφορίες με διαφορετικά ονόματα και διαφορετικές μουσικές κατευθύνσεις, αρχίζοντας με το Faint Object EP στη Lower Parts. Πολλά ρεμίξ, επίσης, ελληνικά και μη, τα οποία θα ακούτε κυρίως στα DJ sets μου.

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες: Σίσσυ Μόρφη

08 -14.02. 2013

Στο ντιβάνι της σκηνής «Το βιβλίο υπήρχε στη βιβλιοθήκη των γονιών μου και το διάβασα ένα καλοκαίρι πριν από δύο χρόνια», μου λέει ο Κώστας Γάκης για το μυθιστόρημα του Ιρβιν Γιάλομ «Ο Δήμιος του Ερωτα», που διασκεύασε για το θέατρο και το σκηνοθετεί φέτος στη σκηνή του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης. «Εκείνη τη νύχτα βρήκα το email του Γιάλομ στο ίντερνετ και του έστειλα μήνυμα. Μου απάντησε μέσα σε μισή ώρα γράφοντάς μου: ‘Such a great idea’». Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Δύο χρόνια μετά η 70χρονη Θέλμα, που εδώ και οκτώ χρόνια διακατέχεται από μια έντονη ερωτική εμμονή με έναν κατά πολύ νεότερό της άντρα, και ο καταξιωμένος ψυχολόγος κύριος Γιάλομ ενσαρκώνονται ιδανικά από την Ξένια Καλογεροπούλου και τον Μηνά Χατζησάββα. «Είναι η πρώτη φορά που σκηνοθετώ δύο καταξιωμένους ηθοποιούς και είναι και η πρώτη φορά που όλη η σκηνοθεσία υπήρχε εξαρχής μέσα στο μυαλό μου», εξηγεί. Από την πρώτη στιγμή που διάβασε το βιβλίο ήταν σαν να του φανερώθηκε σχεδόν η παράσταση. «Μου ήρθε η ιδέα της σύνδεσης της πρόζας με το χοροθέατρο. Ηθελα να κάνω μια παράσταση για το πώς συνομιλούν τα νεαρά σώματα με τα πιο ηλικιω-

μένα κορμιά. Μια παράσταση για το γήρας, που να έχει και μία μπαλαρίνα». Τον παρακολουθώ εδώ και χρόνια τον Γάκη στο θέατρο. Από τότε που νεαρά παιδιά με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου έκαναν ολόκληρη τη θεατρική Αθήνα να μιλάει για τους ίδιους και την «Κατσαρίδα» τους. Αεικίνητος, ευφυής, πεισματάρης, εργασιομανής, είναι σε θέση να κάνει θέατρο από το μηδέν. «Με ενδιαφέρει να επιστρέφω σε μια αθωότητα. Οπως εκείνες τις πρώτες ημέρες που κάναμε δουλειές στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και δεν υπήρχε τίποτα. Είχες μόνο ένα μπαστούνι και έπρεπε να το κάνεις κάτι», μου εξομολογείται σε κάποια στιγμή της κουβέντας μας. Οι εκφραστικοί και σκηνοθετικοί του κώδικες μου είναι πλέον αναγνωρίσιμοι. Μινιμαλιστική ματιά, κινηματογραφική λογική, φρενήρες -για τα θεατρικά δεδομένα- μοντάζ, μουσικά ιντερμέδια, άφθονο χιούμορ... Ολα αυτά υπάρχουν και στον «Δήμιο του Ερωτα», μόνο που αυτή τη φορά δένουν μαγικά. Επαιξε ρόλο η ύπαρξη ενός καλογραμμένου μυθιστορήματος, που αποτέλεσε τη βάση της παράστασης; Η συνάντηση με το χοροθέατρο; Η συμμετοχή δύο εξαιρετικά έμπειρων ηθοποιών; «Νιώθω λίγο σαν να ωρίμασα με την επαφή μου με αυτούς τους τέσσερις ανθρώπους», μου λέει, εννοώντας, εκτός από την Ξένια και τον Μηνά, την Ελενα Γεροδή-

μου και τον Χρήστο Παπαδόπουλο. Οντως στον «Δήμιο του Ερωτα» καταθέτει την πιο ώριμη σκηνοθετική του δουλειά. «Το έργο αναφέρεται στις επιφανειακές μας βεβαιότητες, που είναι καλό πού και πού να τις ταρακουνάμε», γράφει στο σκηνοθετικό του σημείωμα για την παράσταση. Αναρωτιέμαι ποιες βεβαιότητές του έχει ταρακουνήσει ο ίδιος μέχρι σήμερα... «Αν απαντούσα ψέματα, θα έλεγα πολλές, αλλά μάλλον ελάχιστες έχω ταρακουνήσει», μου λέει χαμογελώντας. Δεν ξέρω αν πρέπει να τον πιστέψω. Ανατρέχοντας στη δεκαετή πλέον πορεία του στο θέατρο και στη μουσική, διαπιστώνεις ότι ποτέ του δεν φοβήθηκε να τολμήσει. Δεν επαναπαύτηκε στο Βραβείο Χορν που κέρδισε το 2006 για την «Κατσαρίδα». Δούλεψε παθιασμένα με νέους ηθοποιούς και ομάδες, έκανε θέατρο με παιδιά με ειδικές ανάγκες, παρουσίασε τραγούδια του με έναν εξόχως θεατρικό τρόπο... «Αγάπη και δράση, αντί για φόβο και αδράνεια», μου είχε απαντήσει σε παλαιότερη συνάντησή μας όταν του ζήτησα να μου γράψει ένα στάτους που τον εκφράζει. Ενας άνθρωπος με τη στάση ζωής του Κώστα είναι καταδικασμένος να αναθεωρεί τις βεβαιότητες και να εξελίσσεται προς το καλύτερο.

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Θέμης Γκλιάτης

08 -14.02. 2013

Το καμπαρέ του 2013 Είχα ακούσει τους Belleville και είχα δει φωτογραφίες τους στο διαδίκτυο. Με είχε εντυπωσιάσει το προσεγμένο στιλ και η αισθητική τους. Φαίνονταν πολύ δουλεμένη και ψαγμένη μπάντα. Τους πρόσεξα όμως ακόμα περισσότερο στις Nouvelle Vague Days που διοργάνωσε ο Pepper 96.6 FM και ο Γιώργος Μουχταρίδης. Ηταν ξεχωριστοί... Κάποιους μήνες αργότερα, αποφάσισα να τους συναντήσω. Λίγο πριν από την πρόβα τους, με περιμένουν σε ένα όμορφο καφενείο η Δώρα Τσίγκα (φωνή) και ο Γιάννης Καφετζόπουλος (πιάνο, κιθάρα, φωνητικά). Σιγά σιγά μαζεύονται και οι υπόλοιποι: ο Θοδωρής Χριστοδούλου (τύμπανα) και ο Λουκάς Γιαννακίτσας (κοντραμπάσο, φωνή), ενώ λείπουν η Ειρήνη Αναστασίου (τσέλο, ακορντεόν, μελόντικα, φωνητικά) και τα παιδιά που επιμελούνται τα βίντεο των Belleville, ο Σπύρος Παπαρούλιας και ο Φώτης Βελέντζας. Σε όλη τη διαδρομή αναρωτιόμουν αν θα έρθουν ντυμένοι όπως στα live τους, σε ύφος καμπαρέ και ανυπομονούσα να τους αντικρίσω. Γελάω με τον εαυτό μου όταν τους βλέπω από μακριά. Οχι, φυσικά... Οι Belleville ζουν σε αυτή την πόλη, σε αυτή την εποχή και μας μεταφέρουν στις δεκαετίες του ’20, του ’30, του ’40 μέσα από τη μουσική τους. Μου αρέσει καλύτερα έτσι. Εχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Σχηματίστηκαν ουσιαστικά το 2011 και, παρά το σύντομο χρονικό διάστημα, έχουν κάνει αρκετές live εμφανίσεις και το κοινό τούς έχει ξεχωρίσει. Ολα ξεκίνησαν από το όνειρο της Δώρας και από τον Πάνο Μπίρμπα, ο οποίος δεν είναι πια στο γκρουπ, αλλά έπαιξε σημαντικό ρόλο στη δημιουργία των Belleville. «Εγώ πάντα ήθελα να κάνω καμπαρέ», μου εξιστορεί η Δώρα. «Γνωρίζω, λοιπόν, τον Πάνο στο Λαϊκό Θέατρο Ερυθραίας. Του το λέω κάποια στιγμή, ενθουσιάζεται και δεν

χάνουμε καιρό. Εκείνος παίζει κιθάρα, φέρνει την Ειρήνη στο τσέλο, βρίσκουμε σιγά σιγά και τους υπόλοιπους μουσικούς και ξεκινάμε». «Από εκείνο το πρώτο εγχείρημα το 2010 μέχρι και σήμερα, ο κόσμος αντιδρά πολύ θετικά σε αυτό που παρουσιάζουμε. Αλλωστε, το ρετρό είναι της μόδας και πράγματι είναι αξιόλογη σκηνή που έχει να δώσει πολλά. Σημασία έχει οι μπάντες που ασχολούνται με αυτό το στιλ να το κάνουν επειδή το θέλουν πραγματικά και όχι να το εκμεταλλεύονται απλά για να αναδειχθούν», συνεχίζει η Δώρα, ενώ ο Γιάννης φαίνεται σίγουρος για το αποτέλεσμα και την πορεία της κάθε μπάντας στη σύγχρονη «ρετρό μουσική σκηνή»: «Ο κόσμος δοκιμάζει γιατί βλέπει κάτι διαφορετικό, αλλά στο τέλος αναγνωρίζεται αυτός που κάνει καλά και σωστά αυτό που παρουσιάζει». Οι Belleville αγαπούν τη σκοτεινή ατμόσφαιρα των καμπαρέ του Μεσοπολέμου και, με λεπτές πινελιές χιούμορ, προσφέρουν θέαμα που δεν βασίζεται μόνο στη μουσική. «Φροντίζουμε τα live μας αισθητικά με video art, styling και πρόζα. Εξάλλου, οι εποχές που περιγράφουμε δεν είναι μόνο μουσική. Είναι το στήσιμο της σκηνής, η θεατρικότητα, τα χρώματα», σχολιάζει ο Γιάννης με ενθουσιασμό και παρασύρει τους υπόλοιπους σε γλαφυρές περιγραφές... Ξαφνικά μεταφέρομαι στο Παρίσι και στην Μπελβίλ, το λέω δυνατά και αμέσως σπεύδει η Δώρα να μου εξηγήσει: «Το όνομα της μπάντας είναι επηρεασμένο από την Μπελβίλ και την ταινία ‘Το τρίο της Μπελβίλ’, που έχει όλη αυτή τη μουσική ατμόσφαιρα». Σκέφτομαι τις εικόνες... Ακούω στα αυτιά μου σαν ψίθυρο το “Rendez-vous” και χαμογελάω. Τι ωραία εποχή! Ο Θοδωρής συμφωνεί και συμπληρώνει: «Μας αρέσει και εμάς και μας εκφράζει πολύ γιατί έχει γοητεία, είναι αθώα, νοσταλγική και αυθόρμητη. Ξεφεύγει από το στημένο που βλέπουμε γύρω μας καθημερινά».

Οι Belleville εμπνέονται από την jazz, την blues, τη μουσική για το θέατρο και το swing του Μεσοπολέμου και διασκευάζουν αγαπημένους καλλιτέχνες με τον δικό τους μοναδικό τρόπο και ήχο. Από αυτές ξεχωρίζουν τη διασκευή για το “Blue Hotel”, ενώ λατρεύουν τον Τομ Γουέιτς. «Ο Τομ Γουέιτς είναι μοναδικός. Για μένα, κάνει καμπαρέ και είναι πολύ θεατρικός. Οπως και οι Tiger Lillies, είναι φοβεροί», υποστηρίζει η Δώρα. Με τέτοια επιτυχία, σκέφτομαι, γιατί δεν έχουν προχωρήσει σε μια πιο προσωπική δουλειά; «Θέλαμε να δέσει πρώτα αυτό που κάνουμε, ώστε να μη μας προσπεράσει η ίδια η δουλειά μας και το κοινό», μου εξηγεί ο Θοδωρής. «Τώρα αισθανόμαστε έτοιμοι να αρχίσουμε να δουλεύουμε κάτι δικό μας. Μέχρι το καλοκαίρι ίσως να έχουμε υλικό». Μου αρέσει όπως το ακούω, ιδιαίτερα σε συνδυασμό με τον ενθουσιασμό και τη χαλαρότητα των Belleville: «Πάνω από όλα είμαστε ομάδα. Χαιρόμαστε με αυτό που κάνουμε και περνάμε καλά», λέει ο Λουκάς και ο Γιάννης του απαντά, σαν να συζητούν: «Θα μπορούσε να είναι δύσκολα για μια ανερχόμενη μπάντα στην Αθήνα. Αλλά, άμα κάνεις αυτό που αγαπάς και δεν κυνηγάς μόνο τα χρήματα, θα βρεις ανταπόκριση». Πράγματι, σε μια Αθήνα όπου επικρατεί η μαυρίλα και η μιζέρια, οι Belleville υπόσχονται ένα πολύχρωμο μουσικό ταξίδι γεμάτο ρομαντισμό. «Λίγη αγάπη χρειαζόμαστε», πιστεύει ο Λουκάς, «θέλουμε ο κόσμος να ανέβει ψυχολογικά και να περάσει καλά, αυτή είναι η διάθεση της μπάντας». Με μπουρλέσκο ύφος, φρεσκάδα και ένταση, οι Belleville ήρθαν από εποχές αλλοτινές για να μείνουν, πιστεύοντας πως στη σημερινή μουσική πραγματικότητα τίποτα δεν μπορεί να είναι πιο σύγχρονο από το ρετρό... Δεν έχουμε παρά να το επιβεβαιώσουμε στις 16 και 30 Μαρτίου στο Half Note Jazz Club!

Κείμενο: Αργυρώ Μποζώνη

Συναυλία για όλους «Η μουσική αγαπάει τον αυτισμό» είναι ένα εκπαιδευτικό εργαστήριο που πραγματοποιείται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση μέχρι τις 23 Φεβρουαρίου. «Πρόκειται για ένα μουσικό εργαστήριο», μας λέει η Χριστίνα Παναγιωτάκου, μουσικολόγος και μουσικοθεραπεύτρια του προγράμματος, «που αφορά ανεξαιρέτως όλα τα παιδιά που ανήκουν στο ευρύ φάσμα του αυτισμού. Ο στόχος του εργαστηρίου είναι διττός. Πρώτον, να έρθουν τα παιδιά με τους γονείς/συνοδούς σε δημιουργική επαφή με τη μουσική μέσα από έναν μεγάλο αριθμό μουσικών οργάνων και δραστηριοτήτων, καθώς και στην τελευταία συνάντηση να πραγματοποιηθεί μια διαδραστική συναυλία μουσικής». «Οι διαδραστικές συναυλίες», εξηγεί η ίδια, «έχουν πραγματοποιηθεί και στο παρελθόν σε

μικρότερη κλίμακα και διαφορετικό πλαίσιο, ενώ είναι πρώτη φορά που πραγματοποιείται στο πλαίσιο μιας ομάδας αξιόλογων συνεργατών με υποστήριξη ενός επίσημου φορέα, στην προκειμένη περίπτωση της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Γενικά, η πλειονότητα των συναυλιών που πραγματοποιούνται στον ελλαδικό χώρο στοχεύουν στην υποστήριξη των παιδιών με αυτισμό. Πιο σπάνιες, τουλάχιστον για την ελληνική πραγματικότητα, είναι οι συναυλίες που επιτρέπουν την ενεργό συμμετοχή των παιδιών με αυτισμό». Ως προς τον τρόπο που θα πραγματοποιηθεί η συναυλία, μας εξηγεί ότι κάθε παιδί συμμετέχει βάσει των δεξιοτήτων που θα αναπτύξει κατά τη διάρκεια των συναντήσεων και των ιδιαίτερων ικανοτήτων του. «Είναι δύσκολο να προκαθοριστεί το πλαίσιο και ο ακριβής τρόπος συμμετοχής. Η ψυχοδυναμική των σχέσεων που θα δημιουργηθούν στο πλαίσιο του εργαστηρίου

καθορίζει το τελικό αποτέλεσμα. Στόχος δεν είναι η άρτια εκτέλεση του ρεπερτορίου, αλλά η τόνωση της αυτοπεποίθησης και η επαφή με την τέχνη της μουσικής. Η μουσική με τον ρυθμό και τους χρωματισμούς της λειτουργεί ως όχημα για την επίτευξη μουσικών και εξωμουσικών στόχων, δίνει το έναυσμα για ποιότητα στη ζωή του παιδιού και κατ’ επέκταση ολόκληρης της οικογένειάς του. Μέσα από τις μουσικές δραστηριότητες θίγονται ζητήματα που αφορούν τα παιδιά που ανήκουν στο ευρύ φάσμα του αυτισμού, όπως αυτά της σωματογνωσίας, της διάσπασης προσοχής, της ανάπτυξης της μνήμης και γενικότερα συναισθηματικής ωρίμανσης. Ιδιαίτερες ευχαριστίες εκ μέρους όλης της ομάδας των συνεργατών στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση που υποστηρίζει το εκπαιδευτικό εργαστήριο».

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες: Σίσσυ Μόρφη

08 -14.02. 2013

«Επιστροφή» στο Βερολίνο «Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά». Οταν πρωτοδιάβασα πριν από αρκετούς μήνες σε κάποιο site τον τίτλο της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας της Ελίνας Ψύκου, προσπέρασα χωρίς να δώσω πολλή σημασία. Μου θύμισε κουλτουριάρικη ελληνική ταινία «ψαγμένου», νέου Ελληνα σκηνοθέτη στα τέλη της δεκαετίας του ’70, τουτέστιν... χαμένη στη μετάφραση. Της τα λέω όλα αυτά όταν τη συναντώ από κοντά και βάζει τα γέλια. «Εγινε μεγάλη συζήτηση και με τους συνεργάτες μου για τον τίτλο, με την έννοια ότι είναι πάρα πολύ μεγάλος και αυτό τον κάνει αντιεμπορικό», μου εξομολογείται. «Από την άλλη είναι μια ταινία που βασίζεται όλη στον Αντώνη Παρασκευά, οπότε ήθελα πολύ να υπάρχει το όνομά του στον τίτλο της. Επίσης διαπραγματεύεται ακριβώς αυτό, την επιστροφή του. Αρα η ταινία είναι η επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά. Ηθελα όμως να βάλω και ένα επίθετο. Και άρχισα να σκέφτομαι: Η μεγάλη επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά... Η ξαφνική επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά... Και κατέληξα στο «αιώνια», γιατί συνδέεται με το δέκατο επίπεδο της ταινίας, που είναι η ματαιότητα. Η ανάγκη του ανθρώπου να υπάρχει και μετά τον θάνατό του στο μυαλό των άλλων».

Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα όλες αυτές τις εξηγήσεις περί του τίτλου για να καταλάβω ότι η αρχική μου εκτίμηση για την ταινία της Ελίνας ήταν πέρα ως πέρα εσφαλμένη. Η βράβευσή της ως work in progress στο Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι το περασμένο καλοκαίρι και ακόμα περισσότερο η συμμετοχή της στο Forum του φετινού Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, που μόλις ξεκίνησε, με είχαν ήδη κάνει να αναθεωρήσω. «Εχω να σε ρωτήσω πολλά. Θέλω να τα μάθω όλα», της λέω. «Α, είσαι από αυτούς τους... περίεργους δημοσιογράφους», απαντά γελώντας και διαπιστώνω το προφανές: Η Ελίνα δεν έχει τίποτα το δήθεν και -το κυριότερο- δεν πιστεύει ότι με την ταινία της θα αλλάξει τον κόσμο. Τη συμπάθησα ήδη. Ποιος είναι λοιπόν ο Αντώνης Παρασκευάς, τον οποίο υποδύεται στην ταινία ο Χρήστος Στέργιογλου; Ενας διάσημος τηλεπαρουσιαστής, που, βλέποντας τα ποσοστά τηλεθέασης της εκπομπής του να πέφτουν δραματικά, σκηνοθετεί την εξαφάνισή του. Απομονώνεται σε ένα κλειστό ξενοδοχείο και παρακολουθεί από την τηλεόραση τις... συνταρακτικές εξελίξεις της μυστηριώδους εξαφάνισής του. «Το σενάριο το εμπνεύστηκα όταν διάβασα στην εφημερίδα μια είδηση για έναν Βραζιλιάνο δημοσιογράφο και βουλευτή ταυτόχρονα, ο οποίος

έκανε μια εκπομπή που αφορούσε το έγκλημα. Aποκαλύφθηκε, λοιπόν, από την αστυνομία ότι πλήρωνε ανθρώπους για να σκοτώσουν άλλους ανθρώπους, προκειμένου να στέλνει τους ρεπόρτερ της εκπομπής του πρώτους στο σημείο του εγκλήματος και να αποσπά έτσι πάντα υψηλά ποσοστά τηλεθέασης», μου εξηγεί η Ελίνα. Αυτή ήταν και η αφορμή για να κάνει μια ταινία που η ίδια χαρακτηρίζει «υπαρξιακό road movie, αλλά με έναν πολύ περίεργο τρόπο». Δεν την έχω δει. Δεν θα μπορούσα. Κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα της στις 11 Φεβρουαρίου στο Φεστιβάλ του Βερολίνου. Ομως κάτι μου λέει ότι το πείραμά της πέτυχε. Δεν είναι μόνο τα διεθνή πλέον διαπιστευτήριά της. Είναι η συμμετοχή του Στέργιογλου, η σύσσωμη βοήθεια πολλών νέων, άλλα ήδη γνωστών συναδέλφων της (Φαφούτης, Ζώης, Τζουμέρκας, Αλεξίου), η αγάπη της για τον Χάνεκε... Και ας απορρίφθηκαν μέχρι σήμερα όλα τα σενάρια που έχει καταθέσει στα χρηματοδοτικά κινηματογραφικά προγράμματα της ελληνικής πολιτείας (βλέπε Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου). Η πρώτη ή η τελευταία είναι που τρώει πόρτα στην Ελλάδα και γίνεται δεκτή στο Βερολίνο, στις Κάννες και στη Βενετία; Μα τι ξέρουν τώρα αυτοί από σινεμά;

Επιμέλεια: Αργυρώ Μποζώνη / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

08 -14.02. 2013

Αν υπάρξει αύριο, πώς θα είναι; Το 1816 ο Αγγλος ποιητής Τζον Γουίλσον γράφει την «Πόλη της Πανούκλας». Σχεδόν δύο δεκαετίες αργότερα, το 1830 ο δημιουργός της νεότερης ρωσικής λογοτεχνίας Αλεξάντρ Πούσκιν γράφει τις «Μικρές τραγωδίες». Ενα έργο με τέσσερις εικόνες. Η τέταρτη είναι εμπνευσμένη από το έργο του Γουίλσον και λέγεται «Γλέντι στον καιρό της πανούκλας». Η νέα θεατρική ομάδα Πυρ, που την αποτελούν η σκηνοθέτις Ιώ Βουλγαράκη και οι ηθοποιοί Αργύρης Ξάφης και Δέσποινα Κούρτη, επέλεξε αυτό το έργο του Πούσκιν για να εγκαινιάσει τη θεατρική της δραστηριότητα και το παρουσιάζει στο Θέατρο Βυρσοδεψείο. Η Δέσποινα Κούρτη μάς μίλησε για την παράσταση και για την ηρωίδα που υποδύεται. Ο Πούσκιν κάνει ένα εξαιρετικά τολμηρό έργο κατά τη γνώμη μου. Το γράφει σε μια εποχή όπου τα έργα είναι τεράστια και η οικονομία τους είναι εντελώς διαφορετική. Και εκείνος παίρνει μία και μοναδική σκηνή και στήνει ένα έργο. Αυτό μου φαίνεται πολύ επαναστατικό. Είναι ένα στιγμιότυπο στην ουσία. Ενα γλέντι στον καιρό της πανούκλας, που διακόπτεται από την έλευση ενός ιερέα, την αποχώρησή του και εκεί ολοκληρώνεται και η σκηνή και το έργο. Ενα έργο μέσα στο οποίο όλα όσα συμβαίνουν είναι στο κόκκινο. Δεν υπάρχει μια συνηθισμένη αφήγηση που κορυφώνεται κάποια στιγμή και ακολουθεί τη γραμμή μιας συμβατικής δράσης. Για αυτό και το συνδέουμε με την ‘Αποκάλυψη’». Στη δική μας παράσταση, βρισκόμαστε στην τελευταία στιγμή της ‘Αποκάλυψης’. Ο,τι συμβαίνει συμβαίνει σε μια αποδεκατισμένη πόλη. Ακόμα και το ότι παίζουμε εδώ, στον Βοτανικό, που είναι μια συνειδητή επιλογή μας, έχει σχέση με την κατάσταση στην οποία τοποθετείται η δράση του

έργου. Θέλω να πω με αυτό ότι, ακόμα και η διαδρομή μέχρι εδώ είναι μια προετοιμασία για τον θεατή και εμάς. Ο Βοτανικός είναι στην καρδιά της πόλης αλλά και σε μια άκρη της, στη μέση του πουθενά. Το ‘Γλέντι στον καιρό της Πανούκλας’ συμβαίνει σε μια πόλη φάντασμα, με σφραγισμένα σπίτια, με πεταμένα σωρούς τα πράγματα στους δρόμους να καίγονται, με την πόλη ξεκληρισμένη. Οι τέσσερις άνθρωποι, οι ήρωες -αν μπορεί να τους πει κανείς έτσι- του έργου, έχουν χάσει τα πάντα και είναι στον δρόμο. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο γύρω τους. Στήνουν το τραπέζι τους, ένα τραπέζι γλεντιού στον δρόμο περιμένοντας τι; Τον θάνατο; Θα επιζήσει τελικά κανείς; Για μένα αυτό είναι μια κίνηση ζωής, παρόλο που δεν μπορείς να φανταστείς την κατάληξη. Η Μαίρη που υποδύομαι ως πρόσωπο υπάρχει και στο έργο του Γουίλσον και είναι Σκοτσέζα. Η πανούκλα που περιγράφει ο Γουίλσον στο έργο του συμβαίνει στο Λονδίνο και η Μαίρη τη ζει για δεύτερη φορά, αφού έχει γλιτώσει από την πανούκλα της Σκοτίας. Και αυτή και η δεύτερη γυναίκα του έργου είναι πόρνες. Η Μαίρη έγινε πόρνη από ανάγκη. Είναι απλό κορίτσι, ένα χωριατοκόριτσο που για να επιβιώσει κάνει και αυτό. Αλλά η κατεύθυνσή της είναι άλλη. Με το που γνωρίζει τον πρόεδρο, τον ερωτεύεται, κολλάει και τον ακολουθεί. Τον αγαπάει πολύ και είναι η απάντησή της στον θάνατο. Η τάση της είναι η δημιουργία της ομορφιάς ακόμα και μέσα στην καταστροφή. Με μια μάταιη -αν μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε έτσι- διεκδίκηση ομορφιάς, διεκδίκηση ζωής. Δηλαδή σε ένα τέτοιο τοπίο αφανισμού φέρνει μια ανθοδέσμη και στολίζει. Ολα αυτά πηγάζουν από την αγάπη που νιώθει. Για τους τέσσερις ήρωες η απάντησή τους σε αυτό που συμβαίνει στην πόλη και στον κόσμο είναι να έχουν ο ένας τον άλλο. Παρόλο που είναι άγνωστοι άνθρωποι μεταξύ τους, οι δεσμοί που δημι-

ουργούν είναι οικογενειακοί. Υπάρχει ένας ρόλος στο έργο ενός νέου που δεν έχει όνομα γιατί ποτέ δεν το μάθαμε. Οι σχέσεις δημιουργούνται στο δευτερόλεπτο και αρπάζονται μεταξύ τους, ο ένας με τον άλλο. Οι άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι νιώθουν αδέρφια. Χρησιμοποιούν μπροστά στον θάνατο τον κώδικα της οικογένειας εξαιτίας της συνθήκης που υπάρχει. Ισως απαντά το έργο και σε ένα ερώτημα για το πώς δημιουργούνται οι δεσμοί ανάμεσα στους ανθρώπους. Το έργο αρχίζει και τελειώνει με την ‘Αποκάλυψη’. Και τελειώνει με το αγαπημένο μου κομμάτι. Είναι αυτό που αφορά το τι θα έρθει μετά την καταστροφή. Ολη η ‘Αποκάλυψη’ είναι σαν ένας τεράστιος πόλεμος. Σαν ένας πόλεμος του Καλού με το Κακό και υπάρχει αυτό το κομμάτι που λέει ότι θα έρθει αυτή η στιγμή που οι άνθρωποι δεν θα έχουν καν ανάγκη το φως του ήλιου, δεν θα υπάρχει θάνατος, δεν θα υπάρχει πόνος. Αυτό ακριβώς το κομμάτι με συνδέει και προσωπικά με αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, με μια παγκόσμια συγκυρία. Τα ερωτήματα με τα οποία βρισκόμαστε αντιμέτωποι σήμερα: Τι είναι το τέλος; Πώς το διαχειρίζεται ο άνθρωπος; Τι είναι η δύναμη της υπέρβασης, από ποια σκοτεινή γωνιά της ανθρώπινης ύπαρξης ξεπηδάει και πόσο ισχυρή και απρόβλεπτη μπορεί να είναι; Ποια πρωτόγνωρη ευτυχία μπορεί να ανακαλύψει ο άνθρωπος αν καταφέρει να υπερβεί την απελπισία του και να αντιμετωπίσει το τέλος, είτε αυτό είναι ο θάνατος, είτε το τέλος μιας εποχής, είτε το τέλος μιας χώρας, είτε το τέλος του κόσμου; Είναι αυτό που μας βασανίζει όλους. Τι θα γίνει; Τι θα γίνει μετά;

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης

Η σκοτεινή όψη του... έρωτα Φέτος γιορτάστε τον Αγιο Βαλεντίνο με τον πιο αντισυμβατικό κινηματογραφικό τρόπο! Στις 14 Φεβρουαρίου, ανήμερα της Γιορτής του Ερωτα, κάνει πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες από τη Feelgood Entertainment μια ταινία η οποία μιλάει για τη... σκοτεινή όψη του έρωτα μακριά από καρδούλες, αρκουδάκια και χολιγουντιανού τύπου love stories. Ο αιρετικός Αυστριακός σκηνοθέτης του “Dog Days”, ο Ούλριχ Ζάιντλ, επιστρέφει με το πρώτο μέρος της τριλογίας του «Παράδεισου».

αναδεικνύεται σε Sugar Mama, το παρατσούκλι που δίνουν οι νεαροί Αφρικανοί στις μεσήλικες Ευρωπαίες οι οποίες αποζητούν τις σεξουαλικές τους υπηρεσίες. Σύντομα, όμως, θα ανακαλύψει ότι ο παράδεισος είναι μακριά...

Ο «Παράδεισος του Ερωτα» ήταν υποψήφιος για τον Χρυσό Φοίνικα στο περυσινό Φεστιβάλ των Καννών, όπου σόκαρε με την τόλμη του την αισθητική του κοινό και τους κριτικούς. «Αποκρουστικό και πανέμορφο, ανυψώνει και καταδικάζει τους χαρακτήρες του, φρικτό και υπέροχο την ίδια στιγμή», έγραψε για την ταινία το έγκριτο κινηματογραφικό περιοδικό “Variety”.

«Ο παράδεισος είναι η υπόσχεση της μόνιμης ευτυχίας, μια λέξη που συνδυάζει την επιθυμία για θάλασσα, ήλιο, ελευθερία, αγάπη και σεξ, καθώς και μία εκτενώς κακοποιημένη έννοια στην τουριστική βιομηχανία», λέει ο Ζάιντλ, εξηγώντας γιατί διάλεξε τον συγκεκριμένο όρο ως λέξη-κλειδί στην τριλογία του. Τρεις ταινίες, τρεις ιστορίες, τρεις γυναίκες από την ίδια οικογένεια. Η Τερέζα, κεντρική ηρωίδα της πρώτης ταινίας, η αδελφή της, που βρίσκει τον έρωτα στο πρόσωπο του Χριστού στη δεύτερη ταινία της τριλογίας “Paradise: Faith”, και η κόρη της Τερέζας, που ερωτεύεται για πρώτη φορά σε μία κατασκήνωση με υπέρβαρους εφήβους στο “Paradise: Hope”. «Και οι τρεις γυναίκες ερωτεύονται, γεύονται την αγάπη και σε κάποιο σημείο απογοητεύονται»,

Κεντρική ηρωίδα της ταινίας είναι η Τερέζα, μια μεσήλικη γυναίκα από την Αυστρία, η οποία αποφασίζει να αναζητήσει τον έρωτα και τη σεξουαλική ηδονή στις παραδεισένιες ακτές της Κένυας, εκεί που τα αποκαλούμενα Beach Boys, νεαροί Κενυάτες με τα απαραίτητα προσόντα, προσφέρουν τον... έρωτά τους έναντι αμοιβής. Η Τερέζα

Ο σεξοτουρισμός, η μιζέρια, η ανέχεια, η αποικιοκρατία, η εκμετάλλευση βρίσκονται στο επίκεντρο της ταινίας του Ζάιντλ. Ο παράδεισος του Αυστριακού σκηνοθέτη είναι κάθε άλλο παρά αγγελικά πλασμένος, ενώ και σε αυτή την ταινία του ο δημιουργός διακρίνεται για την προκλητική, σχεδόν σαδιστική του ματιά στις ανθρώπινες σχέσεις.

αποκαλύπτει ο Ζάιντλ, ο οποίος σίγουρα δεν είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να σας μιλήσει για αιώνιες αγάπες και... ροζ συννεφάκια. Σε αυτή την ταινία, όπως και στις προηγούμενες, ο Ζάιντλ έχει έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο δουλεύει ως δημιουργός. Αν και μυθοπλασία, οι ταινίες του γυρίζονται περισσότερο με τη λογική του ντοκιμαντέρ, με αποτέλεσμα να αποτυπώνουν με μεγαλύτερη πιστότητα θραύσματα της αληθινής ζωής. Δεν έχουν παραδοσιακό σενάριο -οι διάλογοι διαμορφώνονται αυτοσχεδιαστικά κατά τη διάρκεια του γυρίσματος- και το καστ αποτελείται από επαγγελματίες και ερασιτέχνες ηθοποιούς. Ολα αυτά καθιστούν κάθε ταινία του Ζάιντλ μια μοναδική εμπειρία όχι μόνο για τους θεατές, αλλά και για κάθε ηθοποιό που συνεργάζεται μαζί του. «Ολες οι σκηνές έχουν χαραχτεί στην καρδιά μου», ομολογεί η πρωταγωνίστρια του «Παράδεισος του Ερωτα» Μάργκαρετ Τίζελ, σπεύδει όμως να προσθέσει: «Θα προτιμούσα να κουνούσε περισσότερο το καρότο και λιγότερο τον βούρδουλα. Ο Ζάιντλ είναι πολύ φειδωλός στους επαίνους του». Μας ακούγεται πολύ λογικό για έναν τόσο ξεχωριστό, ταλαντούχο, αλλά και ιδιόρρυθμο δημιουργό, που ξέρει να σοκάρει με κάθε ταινία του.

Κείμενο: Νικήτας Καραγιάννης

08 -14.02. 2013

Από το Μιλάνο με στιλ Νέος, εμπνευσμένος και γεμάτος όρεξη για δουλειά, ο σχεδιαστής μόδας Αγγελος Μπράτης διαθέτει εκείνα τα απαραίτητα στοιχεία που του έδειξαν τον δρόμο... για το εξωτερικό! Τόσο η έλλειψη σοβαρών υποδομών στον χώρο της μόδας, όσο και η οικονομική κρίση στη χώρα μας, οδήγησαν τον Ελληνα σχεδιαστή στην Ιταλία, όπου με έδρα του το Μιλάνο έχει καταφέρει μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα να διακριθεί (πρώτο βραβείο Who’s On Next στην Εβδομάδα Μόδας της Ρώμης του 2011, που οργανώνεται από την ιταλική “Vogue” και την Alta Roma)! Σπούδασε στο Αμστερνταμ και έζησε στη Ρώμη δύο χρόνια προτού ιδρύσει την εταιρεία του στην Αθήνα το 2005. Εφυγε εξαιτίας της οικονομικής κρίσης τον Οκτώβριο του 2010, θέλοντας να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στην καριέρα του. «Ζω στο Μιλάνο, όπου μεγάλοι οίκοι μόδας

έχουν τη βάση τους», εξηγεί τις διαφορές μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας στον τομέα της μόδας. «Εκεί υπάρχουν παντού εξειδικευμένα ατελιέ και μονάδες παραγωγής ρούχων και παράγουν όχι μόνο ιταλική μόδα, αλλά και για οίκους από όλο τον κόσμο. Το Sale in Italy είναι ένα παγκόσμιο brand. Στην Ελλάδα τα πράγματα έχουν ανθρώπινη διάσταση. Πρέπει να πω πως η εμπειρία του ατελιέ στην Αθήνα με δίδαξε πάρα πολλά. Εκεί έμαθα πώς να περπατώ και τώρα εδώ μαθαίνω να τρέχω». Θεωρεί ότι τα μεγαλύτερα προβλήματα του κλάδου στην Ελλάδα είναι η έλλειψη παραγωγής, εξειδικευμένου Τύπου και δημοσιογράφων, καθώς και η συμπαράσταση από τις boutique που δεν επενδύουν σε ελληνικά ονόματα. Τι θα χρειαζόταν, λοιπόν, για να γυρίσει; Τι του λείπει εκεί που είναι; «Δεν σκέφτομαι να γυρίσω στην Ελλάδα και να συνεχίσω ως σχεδιαστής ρούχων. Θα μπορούσα να γυρίσω μόνο με κάποια άλλη ιδιότητα. Μου λείπει η οικογένεια και οι φίλοι μου πολύ».

Κατά τη γνώμη του, ο μεγαλύτερος μύθος γύρω από τη μόδα είναι ότι όλα φαίνονται όμορφα και λαμπερά, ενώ η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι η δουλειά αυτή είναι σκληρή, ότι χρειάζεται πολύ υπομονή, πολλά χρήματα και πολλές θυσίες. Για το στερεότυπο του κοστουμιού στην αντρική μόδα πιστεύει ότι οι άντρες έχουν εγκλωβιστεί μόνοι τους σε αυτό εξαιτίας της φαλλοκρατικής κοινωνίας που έχουν δημιουργήσει πουριτανοί Αγγλοσάξονες και Αμερικανοί. «Πριν από 200 χρόνια οι άντρες φορούσαν πολύ ωραίες φούστες σε όλη την Ευρώπη», εξηγεί. «Οι γυναίκες αγοράζουν μόδα περισσότερο από τους άντρες, οπότε το γυναικείο ρούχο έχει περισσότερη ζήτηση, περισσότερη προσφορά. Οι άντρες αγοράζουν λιγότερο μόδα και θέλουν να νιώθουν ασφαλείς στην εικόνα τους». Αυτή την εποχή ετοιμάζει πυρετωδώς τη νέα του κολεξιόν για τον Χειμώνα 2013/2014, που θα παρουσιαστεί στο fashion week του Μιλάνου τον Φεβρουάριο. Η ευχή του; «Η Αθήνα μια μέρα να γίνει η πόλη που αγαπάμε!»

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

08 -14.02. 2013

Αρχηγός μιας γλυκιάς συμμορίας

Κυριακή μεσημέρι. Ολα σήμερα ήθελα να έχουν μια γλυκιά αθηναϊκή γεύση. Ετσι, συνάντησα την Αριστέα Γιάννου, την αρχηγό της πιο γλυκιάς συμμορίας στον σταθμό της πόλης... Είμαστε στην «Τεχνόπολις» στον Αθήνα 9.84, εδώ που χτυπάει η καρδιά της πόλης. Γνώρισα την Αριστέα πριν από περίπου ενάμιση χρόνο, ένα βράδυ στους 98.3 μεγάκυκλους. Ηταν μια γλυκιά, ευχάριστη φωνή, που ήθελε να μοιραστεί την ενέργειά της με μια άλλη μεγάλη παρέα... τους ακροατές της. Από εκείνη την πρώτη ραδιοφωνική γνωριμία μας μάς έχουν ενώσει κοινά μουσικά ακούσματα και πολλές εκπομπές της και τώρα ανυπομονώ να ακούσω την ιστορία της. «Μπήκα στον 9.84 το 1999 ως μουσική επιμελήτρια για έξι χρόνια. Τώρα, ύστερα από άλλα έξι χρόνια μουσικών εκπομπών σε βραδινές ζώνες, διανύω αισίως τον 13ο χρόνο με τη «Γλυκιά Συμμορία» κάθε Σαββατοκύριακο 4-6 μμ. και μου ταιριάζει πολύ», θυμάται η Αριστέα καθώς ξεκινάμε την κουβέντα μας. Κάθε εκπομπή της Αριστέας είναι ένα γλυκό μουσικό ταξίδι με ενημερωμένη ατζέντα για το τι γίνεται στην πόλη. Οχι όμως και συμμορία... «Τουλάχιστον, ποιοι είναι οι υπόλοιποι εκτός από εκείνη επικεφαλής;» αναρωτιέμαι. Η Αριστέα θα μου λύσει την απορία: «Ο τίτλος προέρχεται από την ταινία του Νίκου Νικολαΐδη. Μου αρέσει πολύ αυτή η

ιδανική ατμόσφαιρα της παρέας που υπάρχει στις ταινίες του. Ετσι και οι ακροατές μου και εγώ δημιουργούμε μια συμμορία, γλυκιά κατ’ επέκταση, εφόσον με ενδιαφέρει η ζεστή σχέση και επικοινωνία μαζί τους. Μάλιστα, κάποιοι με χαρακτηρίζουν ‘Αρχισυμμορίτισσα’ ή ‘Αρχηγό της Συμμορίας’ και μας αρέσει πολύ. Αισθάνομαι τυχερή για αυτή τη σχέση και τη φροντίζω». Οσο μιλάμε, παρατηρώ ότι λάμπει, επιβεβαιώνοντας τον πηγαίο ενθουσιασμό και την πληρότητα που νιώθει για αυτό που κάνει. Δεν είναι τυχαίο που επαναλαμβάνει συνεχώς: «Αυτό ήταν το όνειρό μου από παιδάκι». Με σπουδές στο Θέατρο και στη Δημοσιογραφία, καταλήγει στη μεγάλη της αγάπη, τη μουσική, και ξεκινάει με τη μουσική επιμέλεια ενημερωτικών και ψυχαγωγικών εκπομπών στην τηλεόραση, μέχρι να καταλήξει στο ραδιόφωνο. «Από παιδί μού άρεσε η μουσική. Προσπάθησα να μάθω κιθάρα, αλλά μάταια, γιατί δεν ήμουν επιμελής. Στο σχολείο παραμελούσα τα μαθήματα για να ανοίξω το ραδιοφωνάκι μου», θυμάται η Αριστέα και αναφέρει τις δύο μεγάλες της αγάπες: «Λατρεύω τους Beatles και τον Χατζιδάκι που ήταν από τα πρώτα ακούσματά μου». Στη σύγχρονη ελληνική μουσική σκηνή ξεχωρίζει τον Vassiliko, τον Γιάννη Χαρούλη, τον Κωστή Μαραβέγια, ενώ πάντα θα συγκινείται ακούγοντας τη Χαρούλα Αλεξίου. Από όσα μου λέει στη συνέχεια, φαίνεται πως στον Αθήνα 9.84 έχει βρει το σπίτι της. «Ο Αθήνα 9.84 είναι ο πρώτος ελεύθερος σταθμός της πόλης. Εχει ενημερωτικές και ψυχαγωγικές εκπομπές, ενώ στηρίζει τις δράσεις της πόλης και τον

πολίτη της Αθήνας. Είναι σύγχρονος σταθμός, αλλά δεν έχει playlist, κρατώντας μια πιο παλιά έκφραση του ραδιοφώνου». Φέτος, παράλληλα με τη «Γλυκιά Συμμορία», επιμελείται μαζί με τον διευθυντή προγράμματος του σταθμού, τον Λεωνίδα Αντωνόπουλο, το project «Τα τραγούδια μας». «Επιλέγουμε νέους κυρίως καλλιτέχνες που κάνουν τη δική τους εκπομπή κάθε Κυριακή στις 7 μμ. Είναι πολύ ενδιαφέρον για τους ίδιους τους καλλιτέχνες και όσα αποκαλύπτουν», μου εξηγεί και παραδέχεται ότι ξεχώρισε τον χειμαρρώδη Χρήστο Θηβαίο στη «θέση του ραδιοφωνικού παραγωγού». Καθώς η ώρα έχει περάσει και η Αριστέα σε λίγο θα μπει στο στούντιο, κλείνουμε την κουβέντα με ένα τραγούδι. Είναι το «Μια ευχή», από τον Κωνσταντίνο Βήτα και τη Δήμητρα Γαλάνη. «Είναι το τραγούδι που θα ήθελα να πάρει κάποιος μαζί του ακούγοντας τη ‘Γλυκιά Συμμορία’», μου εκμυστηρεύεται η Αριστέα. Στον δρόμο της επιστροφής, ομολογώ ότι περπάτησα αρκετά, χωρίς να βγάλω στιγμή μέχρι τις 6 μμ. τα ακουστικά από το κινητό μου...

Κείμενο / Φωτογραφίες: Νικήτας Καραγιάννης

08 -14.02. 2013

Οι Σπαρτιάτες του ράγκμπι Με μια κίνηση «ρουά ματ» οι παίκτες της ελληνικής ομάδας ράγκμπι Spartans έριξαν φως όχι μόνο στην ομάδα τους, αλλά και σε ολόκληρο το ελληνικό ράγκμπι: Φωτογραφήθηκαν γυμνοί για ένα ημερολόγιο του 2013, κάτι που ωστόσο συνηθίζεται στους επαγγελματικούς αθλητικούς συλλόγους του εξωτερικού! Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα -όσο και αν μας κάνει εντύπωση- υπάρχουν επτά ομάδες ράγκμπι, τέσσερις στην Αθήνα, μία στη Ρόδο και δύο στη Θεσσαλονίκη. Η ομάδα Spartans ιδρύθηκε το 1982 από τον Τεντ Σιπιότ στη Γλυφάδα και στελεχώθηκε με υπαλλήλους της αμερικανικής πρεσβείας, από άτομα που δούλευαν στα μπαρ,

Αμερικανούς και Αγγλους που ζούσαν στην περιοχή. Τότε δεν υπήρχαν άλλες ομάδες, οπότε οι παίκτες έπαιζαν μεταξύ τους ή με πληρώματα από πλοία του αμερικανικού ναυτικού που στάθμευαν στην Ελλάδα. Πλέον, έχει σχηματιστεί Εθνική Ομάδα, υπάρχει και Ομοσπονδία, ενώ πρέπει να τονιστεί η απουσία οιασδήποτε οικονομικής ενίσχυσης από την πολιτεία, με αποτέλεσμα οι ίδιοι οι παίκτες να συντηρούν οικονομικά τις προσπάθειές τους, τόσο για τις δραστηριότητές τους στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό όταν χρειαστεί να ταξιδέψουν για αγώνες (το «γυμνό» ημερολόγιο στοχεύει στο να ενισχυθεί οικονομικά η ομάδα). Το πρωτάθλημα διαρκεί από τον Σεπτέμβριο μέχρι τον ΜάρτιοΑπρίλιο. «Το ράγκμπι είναι ένα άθλημα σκληρό, φτιαγμένο για ευγενείς! Αυτό που μου αρέσει

περισσότερο είναι ότι μπορεί 15 άτομα για 80 λεπτά να χτυπηθούν μέσα στον αγώνα, αλλά στο τέλος θα υπάρξει και τρίτο ημίχρονο όπου θα βρεθούν όλοι μαζί και θα συμφιλιωθούν σαν να μη συμβαίνει τίποτα!» μου εξήγησε στη διάρκεια μιας προπόνησης στον Αγιο Κοσμά ο προπονητής των Spartans Παναγιώτης Καλλίνικος. Το φωτορεπορτάζ πραγματοποιήθηκε στις αθλητικές εγκαταστάσεις του Αγίου Κοσμά όπου, παρά τις εμφανείς δυσκολίες και τις ελλείψεις, οι «Σπαρτιάτες» του ελληνικού ράγκμπι προπονούνται ανελλιπώς.

08 -14.02. 2013

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία : Νίκος Παπαγγελής

Το ρετιρέ της τέχνης Πώς θα σας φαινόταν ένα απόγευμα με καλή παρέα σε ένα διαμέρισμα των ’50s, vintage ατμόσφαιρα, ωραία μουσική, με καφέ, κρουασάν και τέχνη; the.flat is here! Βρισκόμαστε στην Κυψέλη, στο διατηρητέο τετράγωνο μιας αθηναϊκής αριστοκρατικής γειτονιάς του παρελθόντος, στον πέμπτο όροφο μιας πολυκατοικίας του ’50. Το ψηλοτάβανο ρετιρέ της οδού Καραμανλάκη, στον αριθμό 14 μπροστά από την Πλατεία Καλλιγά είναι η νέα άφιξη και καινοτομία στην Αθήνα. Το the.flat μετράει περίπου τρεις μήνες ζωής και έχει δεχτεί θερμή υποδοχή από τα μέσα και τα social media. Εξι νέοι άνθρωποι και φίλοι πάνω από όλα, προερχόμενοι από διαφορετικούς χώρους -θέατρο, επικοινωνία, γραφιστική-, υλοποιούν το κοινό τους όραμα χωρίς να στοχεύουν άμεσα στο να ζήσουν από αυτό, αφού η κίνησή τους αυτή έχει μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Αυτοί είναι οι flat. mates και μας προσκαλούν στον ζεστό και φιλόξενο χώρο τους να γίνουμε και εμείς συγκάτοικοι στο the.flat. «Μετατρέψαμε αυτό το παλιό διαμέρισμα σε μια πλατφόρμα έκφρασης που αποτελεί μια ανοιχτή πόρτα στην καλλιτεχνική και πολιτιστική ζωή της Αθήνας», μου εξηγεί ο ιδρυτής και Creative

Director του εγχειρήματος Δημήτρης Μπογδάνος. Η ιδέα στηρίζεται στο ότι το διαμέρισμα παραμένει ως έχει. Με όλα τα δωμάτια και τους υπόλοιπους βασικούς χώρους, κουζίνα, μπάνιο κλπ., να θυμίζουν ένα αστικό σαλόνι των ’50s και των ’60s, άνοιξε τις πόρτες του στο κοινό με σκοπό να φιλοξενήσει τις ιδέες και τα project καλλιτεχνών. Η Εύα Νικάκη, το δεύτερο μέλος των flat.mates και Communication Manager του the.flat σημειώνει: «Εγκαινιάσαμε το 'διαμέρισμα' με μια έκθεση γραφιστικής όπου γραφίστες εμπνεύστηκαν από το λογότυπό μας και με θέμα ‘Flat.ter your space project’ δημιούργησαν καταπληκτικά έργα». Η κεφάτη παρέα, όμως, δεν σκοπεύει να μείνει εκεί. Hδη φιλοξένησε το project με τίτλο “Draft.made”, ένα ενδυματολογικό installation που ακροβατεί μεταξύ μόδας και σκηνογραφίας, από τη σχεδιάστρια μόδας Ιωάννα-Πέτρα Τσαντάκη και τη σκηνογράφο Μαρίζα Παγκάκη. Παράλληλα, θα εξελίσσονται μόνιμα στον χώρο του ανοιχτές συζητήσεις, εναλλακτικές παρουσιάσεις βιβλίων και προβολές ταινιών που καταλήγουν σε πάρτι, ενώ στα σχέδια είναι εργαστήρια και σεμινάρια. Οσο η Εύα και ο Δημήτρης με ξεναγούν στο διαμέρισμα και μου εξιστορούν όλα αυτά με καφέ και ωραία κουβέντα, η πόρτα ανοίγει και μπαίνουν ακόμα δύο «συγκάτοικοι». Η Μυρτώ Νασιοπούλου και ο Κοσμάς Απατάγγελος, που σχεδίασαν

την οπτική επικοινωνία του the.flat. Δεν είμαστε πλήρεις, μια και λείπουν ο Δημήτρης Γρηγοριάδης, που βρίσκεται πίσω από τον συντονισμό του, και η Νίκολη Θανοπούλου, που έχει αναλάβει το οικονομικό κομμάτι. Αφού γνωριστούμε και σερβιριστούν καφέ, συνεχίζουμε όλοι μαζί τη συζήτηση. Η Μυρτώ περιγράφει πώς σχεδιάστηκε το λογότυπο του the. flat. «Σκοπός ήταν να δημιουργηθεί κάτι όμορφο και προσιτό στο κοινό. Θέλαμε με αυτόν τον τρόπο να δείξουμε ότι είμαστε ανοιχτοί, φιλοξενούμε φίλους και γνωστούς και όσους ενδιαφέρονται να έρθουν σε επαφή με την τέχνη και με άλλους ανθρώπους». Στόχος του project, όπως μας λέει ο Κοσμάς εκφράζοντας όλη την ομάδα, είναι η μετάδοση της γνώσης και της πληροφορίας. «Οποιος έχει μια ιδέα και θέλει να τη μοιραστεί με το ευρύτερο κοινό και δεν έχει το βήμα, του δίνουμε τη δυνατότητα μέσα από το the.flat να το κάνει. Είναι κάτι που και εμείς ψάχναμε όταν ήμαστε νεότεροι και δεν το βρίσκαμε». Εγώ πάντως βρήκα στο the.flat και στους νέους μου flat.mates αυτό που ζητούσα το απόγευμα του προηγούμενου Σαββάτου και πέρασα υπέροχα! Stay tuned at theflatathens.tumblr.com!

Κείμενο: Ανδρέας Γιαννόπουλος / Φωτογραφία: Βαγγέλης Λαΐνας

08 -14.02. 2013

Ξεναγός αλά καρτ Ο στόχος του 29χρονου Γιώργου Καρακατσιώτη και του 24χρονου φίλου και συνεργάτη του Βαγγέλη Πτερνέα δεν είναι απλά να αναπτύξουν μία ακόμα εφαρμογή για κινητά τηλέφωνα που θα κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη. Οι δυο τους αποσκοπούν στο να αλλάξουν ριζικά τον τρόπο με τον οποίο περιπλανιόμαστε μέσα σε μια πόλη ή σε ένα μουσείο, προσαρμόζοντας τον ηλεκτρονικό ξεναγό τους στα μέτρα του κάθε επισκέπτη. Η σύλληψη της ιδέας για την ανάπτυξη του Touring Machine, όπως ονομάζεται το εγχείρημά τους, έγινε όταν επισκέφθηκαν την αρχαία Τίρυνθα. «Περπατώντας στον αρχαιολογικό χώρο διαπιστώσαμε ότι δεν υπήρχε ούτε μία πινακίδα», λέει ο Γιώργος. «Ξέραμε λοιπόν ότι η τεχνολογία υπάρχει και σκεφτήκαμε πως θα μπορούσαμε να φτιάξουμε έναν ξεναγό τσέπης που να σε συντροφεύει στα ταξίδια σου». Σύντομα προχώρησαν στην υλοποίησή του και το 2010 πήραν μέρος στον φοιτητικό διαγωνισμό καινοτομίας Imagine Cup της Microsoft, λαμβάνοντας την πρώτη θέση στον ελληνικό τελικό. Η μεγαλύτερη διάκριση όμως ήρθε έναν χρόνο αργότερα στη Νέα Υόρκη, με την κατάκτηση της πρώτης θέσης στους παγκόσμιους τελικούς!

Για να τα καταφέρουν, παρουσίασαν μια πλατφόρμα παραγωγής εξατομικευμένων ξεναγήσεων. Οπως οι περισσότεροι ξεναγοί, το Touring Machine προσφέρει εικόνες, video, multimedia και περιγραφές για τα εκθέματα που περιλαμβάνει. Αυτό που διαφοροποιεί το δικό τους σύστημα είναι οι περιγραφές, οι οποίες δεν είναι προεγγεγραμμένες αλλά συντάσσονται δυναμικά. Ετσι, μπορούν να αλλάζουν τη φρασεολογία που χρησιμοποιείται ανάλογα με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του χρήστη. «Για παράδειγμα», εξηγεί ο Βαγγέλης, «οι περιγραφές που απευθύνονται σε παιδιά είναι πιο μικρές και χρησιμοποιούν απλούστερες εκφράσεις από τις περιγραφές που απευθύνονται σε ενηλίκους. Επίσης, καθώς το σύστημα θυμάται τι έχει αναφέρει στον επισκέπτη, προσπαθεί να μην επαναλαμβάνεται και να μην αναφέρει πληροφορίες που έχει ήδη παρουσιάσει». Ενα άλλο χαρακτηριστικό του Touring Machine είναι ότι μπορεί να παράγει συγκρίσεις και χωρικές εκφράσεις. Κρατώντας το ιστορικό του επισκέπτη, πραγματοποιεί δυναμικά συγκρίσεις μεταξύ των εκθεμάτων που έχει ήδη επισκεφθεί και του εκθέματος που βλέπει εκείνη τη στιγμή. Ο Γιώργος μάς δίνει μερικά παραδείγματα: «Παράγονται εκφράσεις όπως: ‘Σε αντίθεση με τα αγγεία που είδατε προηγουμένως, που είναι της

Αρχαϊκής Περιόδου, αυτό το αγγείο είναι της Κλασικής’. Επιπρόσθετα, καθώς η εφαρμογή γνωρίζει τη θέση των εκθεμάτων και του χρήστη, παράγει και χωρικές εκφράσεις όπως: ‘Το έκθεμα που βρίσκεται αριστερά σας...’» Αυτή την περίοδο οι δύο φίλοι δουλεύουν την εφαρμογή, η οποία προς το παρόν είναι διαθέσιμη σε λίγους χρήστες για δοκιμή, αλλά και τις ξεναγήσεις που θα διατίθενται. Σύντομα θα δώσουν στην κυκλοφορία μία εφαρμογή για την Αθήνα, μία για τον βράχο της Ακρόπολης και μία για το Μουσείο Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας Κώστας Κοτσανάς στον Νομό Ηλείας. Στη συνέχεια σκοπεύουν να επεκταθούν και σε άλλες πόλεις και μουσεία. Ειδικά, όμως, για την πόλη μας θεωρούν πως το Touring Machine έχει τη δυνατότητα να τη βοηθήσει ουσιαστικά. «Οσο ο επισκέπτης χρησιμοποιεί το σύστημά μας», καταλήγει ο Γιώργος, «τόσο αυτό μαθαίνει τα ενδιαφέροντά του και του προτείνει δραστηριότητες που ταιριάζουν στο προφίλ του. Αντί, λοιπόν, οι τουρίστες να πηγαίνουν στην Ακρόπολη και αμέσως μετά να φεύγουν για τα νησιά, θα έχουν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να μάθουν και για τα υπόλοιπα κρυμμένα διαμάντια της Αθήνας». Και είναι πολλά αυτά!

Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα

Θα αρχίσω να σε αποφεύγω αυτή την εβδομάδα, Κριέ, γιατί είσαι έτοιμος να γίνεις ένα τέρας κοινωνικότητας, που θα καταβροχθίζει με παλαβούς ρυθμούς ποτά, σφηνάκια, ανέκδοτα, μεθυσμένες εξομολογήσεις και δεν ξέρω αν μπορώ να ακολουθήσω τους ρυθμούς σου. Τα λέμε στον καφέ του hangover. Η δουλειά σου και οι παρέες σου έχουν αυτόν τον καιρό βρει έναν καταπληκτικό τρόπο να συντονίζονται, Ταύρε. Ισως γιατί δουλεύεις σε μπαρ; Ισως γιατί οι μόνοι σου φίλοι είναι φοροτεχνικά βιβλία; Ισως γιατί ούτε εσύ, ούτε κανείς από τους φίλους σου δεν έχει δουλειά και τη βγάζετε όλη μέρα στους καφέδες; Αν χρειαστεί να πάρεις κάποια σημαντική απόφαση, Δίδυμε, να μην το κάνεις πουθενά αλλού, παρά στο σημείο δύναμής σου. Και αυτό είναι η Πλατεία Δεξαμενής αυτή την εβδομάδα. Στο δεύτερο παγκάκι δεξιά ανηφορίζοντας. Μόνο εκεί είναι όλα εναρμονισμένα για να πάρεις μια πραγματικά καλή απόφαση. Δεν με πιστεύεις; Πήγαινε και θα δεις. Μια αναπάντεχη περιπέτεια θα σε βγάλει από τη συνηθισμένη σου ρουτίνα, Καρκίνε, και θα αλλάξει λίγο τα δεδομένα σου, και κοινωνικά και οικονομικά. Ευτυχώς που η όλη κατάσταση δεν περιλαμβάνει επίσκεψη από νάνους που θα σου φάνε όλο το τυρί. Οπότε ακολούθησε τα όσα σου φέρνει η μοίρα και μη φοβάσαι, σε καλό θα βγουν. Και αν το παίξεις καλά, μπορεί να κάτσει και κανένα γκομενάκι σαν εξτραδάκι. Οι συνθήκες αλλάζουν, Λέοντα. Αλλαγές που θέλεις να κάνεις εδώ και καιρό θα αρχίσουν από μόνες τους να σου σκουντάνε τον ώμο, σαν να σου λένε: «Εεε, με ξέχασες». Και όταν γκρινιάζουν οι αλλαγές, ποιος τις ακούει. Σαν να έχεις ξεχάσει φιλέτο φάλαινας στο ψυγείο σου εδώ και μήνες και σιγά σιγά να βρομάει αλμύρα όλο το σπίτι και να πρέπει επιτέλους να το πετάξεις. Ηρθε η ώρα, Παρθένε, να θυμηθείς τι αξίζεις από διπλωματία. Θέματα δικά σου αλλά και συμβουλές που θα σου ζητήσουν φίλοι θα χρειαστούν λεπτοδουλειά στο μιλητό, τηλεφωνήματα για παρεμβάσεις από εξωτερικούς παράγοντες, πολλές φορές και σχεδόν άκακα ψέματα. Πέρνα αυτή την εβδομάδα να μαγειρεύεις τα κοινωνικά σου σαν αριστοτεχνικό παστίτσιο και συναντιόμαστε την άλλη εβδομάδα στην Αδριανού να μου τα πεις.

Πώς θα σου φαινόταν ένα πάρτι, Ζυγέ; Οχι από αυτά που πηγαίνεις και σκουπιδιάζεσαι στο αλκοόλ, από αυτά που κάνεις σπίτι σου -και έχεις καιρό να κάνεις- όπου το σκουπίδιασμα αντενδείκνυται. Είναι ώρα σιγά σιγά να γίνεις ο οικοδεσπότης, για να δείξεις αν μη τι άλλο ότι δεν είσαι αυτός που κυνηγάει μόνιμα την τζάμπα βότκα. Τα του σπιτιού σου πάνε καλά, Σκορπιέ, γεγονός θετικό, μια και θα κάθεσαι αρκετά μέσα αυτή την εβδομάδα. Είναι, επίσης, καλή ευκαιρία να βάλεις πράγματα σε τάξη, αλλά και να ξεκινήσεις καινούργια σπιτικά προτζεκτάκια που σου αρέσουν. Φιλέτο φάλαινας έχεις φάει; Θα σου έδινε ο Λέοντας, αλλά του χάλασε. Το δυνατό σου σημείο είναι οι πρωτότυπες ιδέες, Τοξότη, και θα σου έρθουν πολλές. Μην τις κρατήσεις για τον εαυτό σου. Ενα πουλάκι μού είπε ότι θα υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που θα τις βρουν ενδιαφέρουσες και θα θέλουν να επενδύσουν σε σένα. Ολα αυτά, αν καταφέρεις να επιζήσεις από την επίθεση οικιακών ατυχημάτων που σε περιμένει. Σώσε τουλάχιστον το καλό σου χέρι, για να μπορείς να γράφεις. Τα άστρα λένε ότι τα οικονομικά σου πάνε καλά, Αιγόκερε. Για αυτό μην πιστεύεις την τσέπη σου, που την ψάχνεις και βγαίνουν μυγάκια, τα άστρα έχουν πάντα δίκιο. Υπάρχουν και τα θεωρητικά λεφτά. Υπάρχουν και τα Ευρώ Χάρης, και από αυτά οι φίλοι σου σου χρωστάνε πολλά, από τότε που ζήτησες 200 Ευρώ Χάρης το καλοκαίρι από τον καθένα για να φέρεις τις πετσέτες από την παραλία στην καφετέρια του κάμπινγκ. Το ότι είσαι πολυάσχολος αυτόν τον καιρό, Υδροχόε, δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να αφιερώνεις χρόνο στους φίλους σου. Ούτε το ότι θέλουν να σε δουν σημαίνει ότι σε ζηλεύουν και προσπαθούν να σε κρατήσουν πίσω. Με λίγα λόγια, δεν δικαιολογείσαι όταν γίνεσαι παρανοϊκός επειδή έπεσε λίγο περισσότερη δουλειά. Μαζέψου λοιπόν και προσγειώσου. Πονάει το δόντι σου, Ιχθύ; Κανένας γιατρός δεν θα σε σώσει. Αυτό που χρειάζεσαι είναι μια κλασική πνευματική σωτηρία, να βρεις το ζεν σου, δεν υπάρχει δόντι, δεν υπάρχει ούλο, δεν υπάρχει πόνος, δεν υπάρχει φιλέτο φάλαινας. Λίγη εσωτερική ηρεμία θα σου κάνει καλό, για αυτό κάνε λίγη γιόγκα, για τον πόνο ή όχι.

Ο,τι Καλύτερο

Μαργαρώ

Στο «παβλοβοποιείο» της Eφης Γιαλούση στο Κολωνάκι θα βρούμε το γλυκό σε διάφορες γεύσεις, αναλόγως την εποχή. Λεμόνι, μόκα, φράουλα, καραμέλα, κάστανο και πολλές άλλες παραλλαγές μπαίνουν μέσα στη μαρέγκα από φρέσκα ασπράδια, κρουστή εξωτερικά, ζουμερή στη μέση. Εδώ θα βρούμε και μαρέγκες έτοιμες, ψημένες, αδειανές, μικρές ή μεγάλες, για να τις γεμίσουμε με υλικά της επιλογής μας στο σπίτι.

Στο Χατζηκυριάκειο, κοντά στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, εδώ και αρκετές δεκαετίες, οι λάτρεις του φρέσκου ψαριού συναντώνται στη «Μαργαρώ». Ο κατάλογος ανύπαρκτος, αλλά περιεκτικός. Το μενού περιλαμβάνει κυρίως φρέσκες τηγανητές κουτσομούρες και γαρίδες, ενώ κάποιες μέρες πέφτει στο τηγάνι και κανένα άλλο ψάρι - εξαρτάται από την ψαριά. Μαζί με μια χωριάτικη σαλάτα, θα χορτάσουμε το δίχως άλλο αλά ελληνικά.

Σκουφά 56, Αθήνα

Χατζηκυριάκου 126, Πειραιάς

Prosopa

Το Μαύρο Πρόβατο

Το εστιατόριο Prosopa αποτελεί καλλιτεχνικό στέκι και τόπο συνάντησης για φίλους που θα βρεθούν εκεί για φαγητό μετά το θέατρο ή τον κινηματογράφο. Ο ιδιοκτήτης Γιάννης Γκούμας και οι συνεργάτες του είναι το συστατικό που θα σας κάνει να νιώσετε οικεία. Το σέρβις στα Prosopa είναι γρήγορο και φιλικό, με προσεγμένη μεσογειακή κουζίνα, επιλεγμένη λίστα κρασιών και καλή σχέση ποιότητας και τιμής.

Ελληνική κουζίνα σε γλυκές τιμές, σε έναν οικείο χώρο με σύγχρονη, λιτή αισθητική και αύρα μπιστρό γειτονιάς. Χωμένο στο Παγκράτι, κοντά στην Πλατεία Προσκόπων, συμμετέχει με τα υπόλοιπα μαγαζιά της περιοχής στην πρόσφατη και αλματώδη άνοδό της, ως προορισμός των απανταχού Αθηναίων που έχουν κουραστεί από τη «ρουτίνα» που χαρακτηρίζει τα αντίστοιχου ύφους εστιατόρια στο κέντρο της πόλης.

Κωνσταντινουπόλεως 4 & Μ. Βασιλείου 52, Ρουφ

Αρριανού 31, Παγκράτι

Χρύσα

Hytra

Το Εστιατόριο «Χρύσα» θα σας κάνει αμέσως να νιώσετε άνετα και θα σας ανεβάσει τη διάθεση με απαλή μουσική και γευστικές απολαύσεις από τη δημιουργική κουζίνα της σεφ Χρύσας Πρωτόπαπα. Η μαγειρική της ξεχωριστή, με συνταγές «πειραγμένες» από τη μεσογειακή κουζίνα. Οταν ανοίγει ο καιρός, το σκηνικό μεταφέρεται στην αυλή, με κεράκια, διακριτικό φωτισμό και φαναράκια στα δέντρα, θυμίζοντας κάτι από παλιό αρχοντικό.

Η Hytra, τον χειμώνα στον έκτο όροφο και το καλοκαίρι στην ταράτσα της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, δίνει το δικό της στίγμα στην προσιτή, ποιοτική διασκέδαση. Ο σεφ Νίκος Καραθάνος μαγειρεύει ελληνική κουζίνα, για την οποία έχει ήδη ένα Αστέρι Michelin, ενώ δίπλα από το γκουρμέ εστιατόριο βρίσκεται το μπιστρό με πιο απλές γεύσεις, για να χαλαρώσετε στην μπάρα του με μοναδικά cocktails και finger food.

Αρτεμισίου 4 & Κεραμεικού, Κεραμεικός

Λ. Συγγρού 107-109, Νέος Κόσμος

Τα points της εβδομάδας Η Αθήνα, οι άνθρωποί της, οι αξίες και η ποιότητά της χαρτογραφούνται και παρουσιάζονται δυναμικά, με έναν καινούργιο οπτικοποιημένο τρόπο στην εφαρμογή M.app. Πρόκειται για έναν «ζωντανό» χάρτη με 200 πινέζες-σημεία, που διαρκώς ανανεώνονται και αυξάνονται, σκιαγραφώντας όλες τις πτυχές της ζωής στην πόλη. Φαγητό, ποτό, καφές, θέατρο, μουσική, βιβλίο, κινηματογράφος, εκθέσεις, επιλεγμένα καταστήματα, όπως επίσης και οι πιο φρέσκες ιδέες στον χώρο της τεχνολογίας και της ζωής στην πόλη έρχονται στην οθόνη του κινητού σου και παρουσιάζονται μέσα από βίντεο υψηλής αισθητικής, μικρής διάρκειας και πλούσιας περιεκτικότητας. Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη για iOS, Android και Windows Phone.

Αγορά

Κλικ στην πόλη Ακουστικά με στιλ Τα καταστήματα Public, που έκαναν μόδα στην Ελλάδα τα headphones διαθέτοντας τους πιο ενημερωμένους χώρους, εμπλουτίζουν την γκάμα ακουστικών SONY με όλα τα τελευταία της μοντέλα. Οι λάτρεις του ήχου και της τεχνολογίας που επισκέπτονται τα καταστήματα έχουν τη δυνατότητα να δουν τα καλύτερα ακουστικά προηγμένης τεχνολογίας και design. Σε αυτά έρχονται να προστεθούν τα νέα μοντέλα headphones της SONY,

που περιλαμβάνουν τα MDR-1 και κυκλοφορούν σε τρεις εκδοχές: ενσύρματα, ενσύρματα με κορυφαία λειτουργία noise canceling και ασύρματα με Bluetooth, μικρόφωνο, αλλά και την τελολογία NFC! Μόνο στα καταστήματα Public μπορεί κανείς να επιλέξει από απλά και οικονομικά in ear έως και full size overhead headphones για όλα τα γούστα και όλα τα budget, που απογειώνουν την ποιότητα ήχου.

Αριστείων... συνέχεια

Το Woodstock στο κινητό σου!

Στηρίζοντας σταθερά τους συνεργάτες της στην ελληνική αγορά, η Info Quest Technologies είναι o μοναδικός πανευρωπαϊκά διανομέας με τέσσερις συνεχόμενες διακρίσεις και ήδη δύο βραβεύσεις Αριστείας στην Πληροφορική ως European Distributor of the Year. Η φετινή υποψηφιότητα, η οποία αναδεικνύει τη συμβατότητα και την ασφαλή λειτουργία στη διαχείριση multi-device περιβαλλόντων εργασίας, είναι η τέταρτη κατά σειρά για την Info Quest Technologies, στην οποία το 2010 και το 2012 είχε απονεμηθεί το πρώτο βραβείο. Διεκδικώντας και φέτος τη βράβευση, η Info Quest Technologies συναγωνίζεται διακεκριμένες εταιρείες της ευρωπαϊκής αγοράς.

Εναν ακόμη λόγο για την επιλογή των smartphone Xperia δίνει στους χρήστες η Sony με την προσθήκη, αποκλειστικά στα Xperia, της υπηρεσίας αναμετάδοσης συναυλιών από όλο τον κόσμο. Πρόκειται για τη φημισμένη υπηρεσία iConcerts που γεννήθηκε στην Ελβετία και συγκεντρώνει στη βιβλιοθήκη της περισσότερες από 1.000 συναυλίες και μοναδικές διοργανώσεις, όπως το London Live, το Later with Jools Holland, το Legends of Jazz, το Koko Pop και άλλες. Και όλα αυτά βρίσκονται ανά πάσα στιγμή διαθέσιμα με επιλογές για αναζήτηση ανά συναυλία ή καλλιτέχνη, για να φτιάξετε τα δικά σας playlists και για να τα απολαύσετε στην ποιότητα που επιθυμείτε. Ολα τα είδη της αγαπημένης σας μουσικής, rock, pop, blues, κλασική μουσική, soul, reggae, electronic, jazz, hip-hop και επιλογές από το 1971 ως και σήμερα, από Woodstock έως Glastonbury, από Rolling Stones έως

Ο διαγωνισμός HTC Urban Adventure ολοκληρώθηκε και οι τρεις πιο εντυπωσιακές φωτογραφίες κέρδισαν από ένα κινητό τηλέφωνο HTC. Οι συμμετέχοντες έπρεπε να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους τραβώντας την πιο urban φωτογραφία και να τη δημοσιοποιήσουν στο Facebook. Oι νικητές πήραν μέρος και στη μεγαλύτερη urban περιπέτεια, στην οποία παρέα με τους επίσημους Urban Adventure Ambassadors της HTC πραγματοποίησαν βόλτα στο κέντρο της Αθήνας γνωρίζοντας την πόλη μέσα από την κάμερα του HTC One X, του πρώτου κινητού με κρυστάλλινο ήχο και εκπληκτική κάμερα.

Beyonce. Η mobile εφαρμογή είναι διαθέσιμη αποκλειστικά για τους χρήστες των Sony Xperia smartphones και μπορούν να την κατεβάσουν από το Google Play: http:// bit.ly/WcCe2B είτε κάνοντας αναζήτηση με τη λέξηκλειδί «iConcerts». Τα Xperia είναι ιδανικά για να απολαύσετε τη μαγεία και να ζήσετε την ένταση μια συναυλίας, αφού προσφέρουν άψογη εικόνα με μεγάλες HD οθόνες και Mobile Bravia Engine, άριστη ποιότητα ήχου με 3D surround, γρήγορους επεξεργαστές και εξοικονόμηση μπαταρίας. Επιπλέον, προσφέρουν έναν μήνα δωρεάν για τις πρώτες 15.000 ενεργοποιήσεις. Μετά το τέλος του δωρεάν μήνα, οι χρήστες θα έχουν διάφορες επιλογές για να συνεχίσουν τη συνδρομή τους όπως πχ. για ένα 24ωρο, για συγκεκριμένη συναυλία, για έναν μήνα ή για έξι μήνες.

Επιμέλεια: Ανδρέας Γιαννόπουλος

Σερφάροντας με ασφάλεια Με την πεποίθηση ότι η πρόληψη και η σωστή ενημέρωση μπορούν να διασφαλίσουν την ασφαλή χρήση του διαδικτύου και του κινητού και με αφορμή την Ημέρα Ασφαλούς Διαδικτύου, ο ΟΤΕ και η COSMOTE υλοποιούν για ακόμη μία χρονιά ενημερωτική εκστρατεία. Με το μήνυμα «Στον παραμυθένιο κόσμο του internet, θέλουμε να λείπει ο κακός!» και μέσα από μια σειρά στοχευμένων ενημερωτικών πρωτοβουλιών και δράσεων, απευθύνονται τόσο στο ευρύ κοινό όσο και στους χιλιάδες εργαζόμενους του Ομίλου. Για τους γονείς και τα παιδιά οι εταιρείες πραγματοποίησαν ενημερωτική εκδήλωση το Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013, στο Τhe Mall Athens. Ειδικοί επιστήμονες από τη Μονάδα Εφηβικής Υγείας (ΜΕΥ) της Β΄ Παιδιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Νοσοκομείο Παίδων «Π. & Α. ΚΥΡΙΑΚΟΥ», ενημέρωσαν γονείς και παιδιά για την ασφαλή χρήση του διαδικτύου, τους πιθανούς κινδύνους, αλλά και τον εθισμό των νέων, μέσα από ενδιαφέρουσες διαδραστικές ενέργειες. Οσον αφορά τον πολιτισμό, το Μουσείο Τηλεπικοινωνιών ΟΤΕ φιλοξενεί τη θεατρική παράσταση «Η Φάρμα του Διαδικτύου», βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο της Βερόνικας Σαμαρά και του Γεωργίου Κορμά, το Σάββατο 9 και την Κυριακή 10 Φεβρουαρίου. Οι σχετικές πρωτοβουλίες του ΟΤΕ και της COSMOTE έχουν ξεκινήσει από το 2009 και ήδη έχουν διανεμηθεί περισσότερα από 700.000 ενημερωτικά έντυπα, έχουν αποσταλεί περισσότερα από 680.000 ενημερωτικά SMS, ενώ περισσότεροι από 36.000 εκπαιδευτικοί, γονείς, εργαζόμενοι και παιδιά έχουν συμμετάσχει σε ενημερωτικές εκδηλώσεις. Σε συνεργασία με τη Μονάδα Εφηβικής Υγείας (ΜΕΥ) της Β΄ Παιδιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Νοσοκομείο Παίδων «Π. & Α. ΚΥΡΙΑΚΟΥ», έχουν πραγματοποιηθεί περισσότερες από 300 εκπαιδευτικές ημερίδες, τις οποίες παρακολούθησαν πάνω από 14.000 μαθητές.

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Ανδρέας Γιαννόπουλος

Δεν πα’ να βρέχει

Δεινόσαυρος για… σπίτι Περιμένεις πώς και πώς τη 3D έκδοση του “Jurassic Park” στους κινηματογράφους; Είσαι φανατικός λάτρης των δεινοσαύρων σαν τον Ρος από τα «Φιλαράκια» (αλλά χωρίς τη Ρέιτσελ, μια και η πραγματική ζωή είναι σκληρή για τους geeks); Η σκοτσέζικη εταιρεία παιχνιδιών H. Grossman είναι εδώ για να καλύψει τις ανάγκες σου. Η νέα της δημιουργία, το Megasaur, είναι ένας τυραννόσαυρος έξι μέτρων, ο οποί-

ος διαθέτει μηχανισμούς για να κουνά το κεφάλι, τα άκρα και τα μάτια του - αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να κυνηγήσει τις αδέσποτες γάτες που μαγαρίζουν την αυλή σου. Ακύρωσε, λοιπόν, τα πλάνα σου για την αγορά νέου αυτοκινήτου και ετοιμάσου να σκάσεις 7.700 ευρώ, αν ψήθηκες.

Αγαπητέ μου χιπστερά, σου έχω το ιδανικό γκάτζετ για τη βροχή. Είμαι σίγουρος ότι έχεις σιχαθεί τις συμβατικές ομπρέλες, με τον χωρίς έμπνευση σχεδιασμό. Μπορείς, λοιπόν, να παραγγείλεις έναντι 13 στερλινών τη Manbrella, η οποία έχει τη μορφή εφημερίδας (με το προφητικό πρωτοσέλιδο: «Βρέχει καρεκλοπόδαρα»). Το υλικό της είναι αδιάβροχο, για αυτό και μπορείς να την κρατάς πάνω από το κεφάλι σου σε περίπτωση βροχής.

ozbozz.co.uk manbrella.com

Δανεικά και γυρισμένα

Τράβα για ψάρεμα

Τρέμε, Μποντ!

Ο φορτιστής των κινητών τηλεφώνων είναι σαν τον αναπτήρα: έτσι και κάνεις το λάθος να τον ακουμπήσεις στο τραπέζι του σαλονιού σου, τον «δανείζονται» και δεν τον ξαναβλέπεις ποτέ. Σε αντίθεση όμως με τους αναπτήρες, που πάντα ανανεώνονται χάρη στις φίλες σου που ψωνίζουν στα Hondos Center, με τον φορτιστή το πιθανότερο είναι να χρειαστεί να αγοράσεις άλλον, καθώς όλοι θα ισχυρίζονται πως είναι δικός τους. Η λύση στο δύσκολο αυτό πρόβλημα λέγεται Whooz και σε βοηθά να το αντιμετωπίσεις οριστικά και με στιλ. Οκτώ διαφορετικά σχέδια για iPhone, τέσσερα σε μαύρο, κίτρινο, κόκκινο και μπλε χρώμα και τέσσερα με σχήματα και ονόματα προσώπων (Rico, Cindy, Charlene και Dexter) εξασφαλίζουν πως κανείς δεν θα σου ξαναπεί: «Οχι, δικός μου είναι αυτός ο φορτιστής, δεν ξέρω πού έχεις βάλει τον δικό σου». Υπάρχουν επίσης τέσσερα σχέδια για το iPad, ώστε να αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις και στις ταμπλέτες, ενώ ο καθένας από αυτούς κοστίζει κάτι λιγότερο από 10 ευρώ.

Το ότι όλοι οι φίλοι σου σου προτείνουν να πας για ψάρεμα δεν πρέπει να σε ρίχνει ψυχολογικά. Μπορεί να αποτελέσει μια μοναδική ευκαιρία να τους μπεις στο μάτι, αρκεί να έχεις τα κατάλληλα αποτελέσματα. Και επειδή η τεχνολογία έχει προχωρήσει από τον καιρό που πετούσες την πετονιά στη θάλασσα και απλά περίμενες, θα χρειαστείς τη βοήθεια του RealSonar. Πρόκειται για μια συσκευή υπερήχων η οποία συνδέεται μέσω Bluetooth με το κινητό σου τηλέφωνο και σου δείχνει πού βρίσκονται τα ψάρια τριγύρω. Κατεβαίνει σε βάθος 50 μέτρων, απεικονίζει επίσης στην οθόνη του smartphone σου την τοπογραφία του βυθού, ενώ διαθέτει και ηχητικές ειδοποιήσεις για κάθε φορά που τσιμπάει κάποιο ψάρι. Και για να μη φοβάσαι πως θα το χάσεις στο σκοτάδι, πατάς ένα κουμπί από το κινητό σου και φωτίζει αμέσως. Σε περίπτωση, μάλιστα, που το παραγγείλεις τώρα που οι σχεδιαστές του βρίσκονται σε φάση συγκέντρωσης χρημάτων μέσω crowdfunding, μπορείς να το κάνεις δικό σου με 59 ευρώ.

Εστω ότι είσαι ο Τζέιμς Μποντ σε αποστολή στην Κίνα. Εχεις εξουδετερώσει τους φρουρούς και είσαι στο γραφείο του Κινέζου υπουργού Αμυνας. Βρήκες τα έγγραφα που έψαχνες, αλλά δεν ξέρεις να μεταφράζεις κινέζικα, μια και δεν έκανες το σχετικό μάθημα επιλογής στη σχολή κατασκόπων. Μην ανησυχείς καθόλου, απλά προσάρμοσε τον μίνι μεταφραστή Ivy Guide στην άκρη ενός στιλό ή ενός μολυβιού. Μόλις υπογραμμίσεις την άγνωστη λέξη, ο Ivy Guide θα προβάλει τη μετάφρασή της πάνω στο χαρτί - αρκεί να μην έχεις ξεχάσει να τον φορτίσεις με τον φορτιστή USB που τον συνοδεύει. Αυτό ήταν! Εχεις ολοκληρώσει την αποστολή σου και σου περίσσεψε και χρόνος για να την πέσεις και στη γυναίκα του υπουργού.

whoozizit.com

indiegogo.com/reelsonar

yankodesign.com

Training Ground

08-14.02.2013

Βάφεται κόκκινος Το «Βαγγέλη, ψυχάρα, Ολυμπιακάρα!» είναι ένα σύνθημα που ενδεχομένως και να μην ακουστεί ποτέ στο ΣΕΦ προς τιμήν του 23χρονου Βαγγέλη Μάντζαρη. Οσο να ‘ναι, ο κόσμος της πειραιώτικης ομάδας είναι λιγάκι μετρημένος απέναντί στον Περιστεριώτη σούτινγκ γκαρντ. Οχι πως δεν τον εκτιμάει, το αντίθετο. Απλά είναι και εκείνο το βιντεάκι στο YouTube, μωρέ, από το Final 4 της Βαρκελώνης που τον δείχνει στην κερκίδα των φιλάθλων του Παναθηναϊκού να απολαμβάνει τον Διαμαντίδη και τους υπόλοιπους στον αγωνιστικό χώρο...

Ο πολύτιμος Κατσουράνης Οποιος κατάφερε να μείνει ξύπνιος στο παιχνίδι της Εθνικής μας απέναντι στην Ελβετία, διαπίστωσε το ξεκάθαρο πρόβλημα της ομάδας στον χώρο του κέντρου. Ποτέ δεν διαθέταμε την ανάπτυξη της Ισπανίας και της Βραζιλίας και ούτε πρόκειται να την αποκτήσουμε, κάτι που έχει συνειδητοποιήσει ο μέσος φίλαθλος. Το βράδυ της Τετάρτης, όμως, τα πράγματα ήταν κάτω από τον -όχι και τόσο υψηλό- μέσο όρο μας. Ο Καραγκούνης και κυρίως ο Κατσουράνης, οι δύο παίκτες που έχουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν, βρέθηκαν σε μέτρια βραδιά και η άμυνα των Ελβετών δεν άνοιξε ποτέ. Ελαφρυντικά υπάρχουν, με πρώτο και καλύτερο πως το ματς ήταν φιλικό. Σίγουρα δεν αποτελεί δικαιολογία κάτι τέτοιο για επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, αλλά, κακά τα ψέματα, κανείς δεν δείχνει τον ίδιο ζήλο σε ένα ανεπίσημο ματς και σε κάποιο που κρίνει την πρόκριση στα τελικά του παγκοσμίου πρωταθλήματος. Κατά δεύτερον, παίκτες που θα μπορούσαν να δώσουν πολύτιμες βοήθειες, όπως ο Νίνης και ο Φετφατζίδης, δεν αγωνίζονται στις ομάδες τους και κατά συνέπεια δεν μπορούν να κληθούν και στην Εθνική. Το κακό στην προκειμένη περίπτωση είναι πως οι δυο τους δύσκολα θα παίξουν και μέσα στον επόμενο μήνα στους συλλόγους τους, όταν έχου-

με το κρίσιμο ματς με τη Βοσνία στη Ζένιτσα. Θα κληθεί, λοιπόν, ο Φερνάντο Σάντος να βρει λύση, ο οποίος παραδέχτηκε ξεκάθαρα στη συνέντευξη Τύπου ότι «τα αρνητικά στοιχεία είναι δύσκολο να τα διορθώσουμε, γιατί δεν υπάρχει χρόνος μέσω προπονήσεων». Και αυτή θα περνάει από τα πόδια του Κώστα Κατσουράνη, που έχει το μυαλό και τις κάθετες πάσες για να βγάλει μόνους τους τους επιθετικούς μας. Το θετικό είναι πως πιθανότατα θα έχει επιστρέψει και ο τραυματίας Γιώργος Σαμαράς, ενώ θα έχει βρει ρυθμό και ο ιδανικός για τέτοια ματς Φάνης Γκέκας. Μένει, τέλος, και ο Φορτούνης, που, όπως έδειξε για ακόμα μία φορά, πρέπει να ξεκινάει βασικός. Οσον αφορά το δυνατό μας σημείο, δηλαδή την άμυνα, το ντεμπούτο του Κώστα Μανωλά δίπλα στον Σωκράτη Παπασταθόπουλο μπορεί να κριθεί ως επιτυχημένο. Ακόμα και εδώ, ωστόσο, μένουν οι επιστροφές του Αβραάμ και του Κυριάκου Παπαδόπουλου, που διαθέτουν την απαραίτητη εμπειρία για τέτοιου είδους παιχνίδια. Με όλους αυτούς μέσα στην ενδεκάδα έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε αυτό που ξέρουμε τόσο καλά τα τελευταία χρόνια: να πάρουμε το αποτέλεσμα που θέλουμε και να ετοιμάσουμε βαλίτσες για το Μουντιάλ της Βραζιλίας.

Πάραυτα, ο άτυχος σούτινγκ γκαρντ, ο οποίος τραυματίστηκε άσχημα στο παιχνίδι πρωταθλήματος με τον ΠΑΟΚ και θα μείνει εκτός παρκέ για έξι ολόκληρους μήνες, έτυχε θερμότατης υποδοχής στον αγώνα της περασμένης Δευτέρας με τον ΠΑΟ, ακούγοντας όλο το στάδιο να του εύχεται εν χορώ περαστικά. Στο πλευρό του και οι συμπαίκτες του, που έσπευσαν να του αφιερώσουν τη νίκη. Μάλιστα, η κίνηση του Παπανικολάου να τον δείξει σε μια φάση μετά από ένα εύστοχο καλάθι, αν μη τι άλλο αποδεικνύει πως το πνεύμα αλληλεγγύης και το οικογενειακό κλίμα ξεχειλίζουν και φέτος από την ομάδα. Στοιχεία, δηλαδή, που άλλοτε βλέπαμε να δεσπόζουν στον Παναθηναϊκό κατά την πάλαι ποτέ κραταιά αυτοκρατορία του. Και λέω πάλαι ποτέ, γιατί ακόμη και οι φίλοι μας οι Πράσινοι έχουν καταλάβει πως τα... κόζια πλέον έχουν αλλάξει. Το είδαν πέρυσι, το εμπέδωσαν και φέτος δύο φορές. Στο ΟΑΚΑ και στο ΣΕΦ. Οσονούπω έρχεται και η τρίτη επιβεβαίωση, την Κυριακή στον τελικό του Κυπέλλου. Εχοντας εξασφαλίσει το πλεονέκτημα έδρας στο πρωτάθλημα, το τιμημένο κυπελλάκι στο κλειστό του Ελληνικού, όπως επίσης και η συμμετοχή (τουλάχιστον) στο Final 4 του Λονδίνου θα έρθουν για να «φιξάρουν» την απαρχή της νέας τάξης πραγμάτων στο ελληνικό μπάσκετ. Τιμής ένεκεν, ας είναι ο Μάντζαρης εκείνος που -σαν άλλος Σιγάλας- θα έχει την ευκαιρία να βροντοφωνάξει πάνω στο βάθρο της απονομής: «Το πρώτο!»

Γιώργος Δημητρίου Ρωμαίος Γκίγκλης

Στιγμιότυπα Πόλης

Το ψωμί, ψωμάκι Το είχα ξαναγράψει για τη Ropa Lavada, το κατάστημα ενδυμάτων της οδού Σόλωνος, ότι διαθέτει τις εξυπνότερες, τις θεαματικότερες, τις πιο ιντριγκαδόρικες βιτρίνες της Αθήνας. Εκεί στη Σόλωνος, πρώτα στη μίνι, σχεδόν αόρατη εκδοχή του μαγαζιού, και τώρα σε κάτι πιο γκράντε και βολικό για την ιδιοκτησία και τους πελάτες. Αν θυμάστε, η παρθενική τους απόπειρα για πονηρή βιτρίνα στη νέα διεύθυνση ήταν μάλλον σεμνή και ταπεινή για τα δεδομένα τους. Ενα φουστάνι όμορφο και γύρω γύρω χαρτιά υγείας. Είχα ρωτήσει τότε τον συνιδιοκτήτη (μαζί με τα αδέρφια του Μιχάλη και Κάτια) Χρήστο Πάκο: «Δεν νομίζετε ότι πρέπει να το ‘χοντρύνετε’ λίγο;» Μου είχε απαντήσει: «Αυτό ακριβώς συζήταγα τώρα. Μην ανησυχείτε, θα βρούμε τον δρόμο μας». Και τον βρήκαν! Στην καινούργια τους βιτρίνα το φόρεμα δεν είναι ανάμεσα σε χαρτιά υγείας, αλλά σε ψωμιά. Καρβέλια κανονικά, που στοιχίζονται δεξιά και αριστερά του ως άλλα φανταράκια. Και λίγο πιο δίπλα, ένα τσουβάλι αλεύρι να κάνει αισθητή την παρουσία του. Βάλτε και την πόρτα μέσα, όπου η λέξη “SALES” σχηματίζεται με φρυγανιές! Ολοκληρωμένη πρόταση αναμφισβήτητα, που προκαλεί το μάτι ατάκα κι επί τόπου. Και πώς

τους ήρθε, παρακαλώ; Πάλι τον Χρήστο πέτυχα στο ταμείο, πάλι αυτός μου απάντησε: «Μια και όλος ο κόσμος έχει πει το ψωμί ψωμάκι αυτή την εποχή, αποφασίσαμε και εμείς να ανταποκριθούμε στο λαϊκό αίσθημα. Το σκεφτήκαμε και οι τρεις, το καταλήξαμε και ορίστε!» Και καλά, θα αντέξουν τα καρβέλια στη βιτρίνα; «Ε ναι. Είπαμε στον φούρναρη ότι θα μείνουν εκεί για κάποιον καιρό και έκανε μια μαγκιά για να διατηρηθούν». Αρκεί, βέβαια, να μην ανοίξουν την όρεξη σε κάνα περαστικό! Περαστικός είμαι και εγώ, βέβαια, άλλη δουλειά δεν κάνω από το να περιπλανώμαι στην Αθήνα. Στον δακτύλιο, ως γνωστόν, συν ένα χιλιόμετρο πιο δίπλα, τα ’χω γράψει, τα ’χω ξαναγράψει μπλα, μπλα, μπλα. Τέλος πάντων, να μη μακρηγορώ, όπως περπάταγα τις προάλλες στην Ακαδημίας, είδα ότι ετοιμάζεται να κατεβάσει ρολά ο Παρασκευόπουλος. Το κλασικό, κλασικότατο κατάστημα ανδρικών ενδυμάτων, κάποτε κορυφή στην κραταιά πιάτσα των ανάλογων μαγαζιών στην Ακαδημίας. Κορυφαία, παρεμπιπτόντως, ήταν και η διαφήμισή του, με το διαχρονικό σλόγκαν: «Ντυθείτε γαμπρός ή σαν γαμπρός»! Ο Παρασκευόπουλος, υπενθυμίζω, αποτελούσε το ένα από τα τρία μεγάλα «Πι» του αθηναϊκού

Κέντρου. Βλέπε επίσης τον Πανταζώνα στην Ομόνοια και τον Πατίστα στην Ευριπίδου. Ο πρώτος ήταν το πιο κλασικό ρουχάδικο ’70s (χαμηλοκάβαλο, λαχανί παντελόνι, με μισό μέτρο καμπάνα), που συνέχισε να πουλάει την ίδια μόδα επί σειρά ετών. Οποιος είχε περάσει απέξω είχε εισπράξει και το τριαντάφυλλο με το οποίο σε «γλυκαίνανε» για να μπεις μέσα και να βάλεις το χέρι στην τσέπη. Οσο για τον Πατίστα, κυριαρχούσε επί δεκαετίες στην περιοχή γύρω από την Ομόνοια, προσελκύοντας φυσικά και την ανάλογη πελατεία. Η κουμπάρα μου η Γωγώ είχε δουλέψει εκεί πριν από 25 χρόνια ως κορίτσι της Rilken και ακόμη θυμάται τον Γιάννη Πατίστα να επιβλέπει όλο το μαγαζί από τον ψηλό θρόνο του. Και τις πωλήτριες ντυμένες με στολή, παρακαλώ, ομοιόμορφες και τακτοποιημένες, στην υπηρεσία της πελάτισσας. Εκείνον τον καιρό ο Πατίστας διαγκωνιζόταν ακόμη με τον Χόντο για την πρωτοκαθεδρία στο σύμπαν των καλλυντικών, μια μάχη Ομόνοιας εναντίον Συντάγματος. Ποια πλατεία κέρδισε εν τέλει, το ξέρουμε όλοι, νομίζω. Χρήστος Ξανθάκης

TΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΥΡΩΣΥΣΤΗΜΑ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

ΤΗΣ ΕΤΗΣΙΑΣ ΤΑΚΤΙΚΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΜΕΤΟΧΩΝ µ n«´¯±¤ v¿³¨µ¦²¯µ º®½ ¸ ¶«À§½ º®½ ²² ªµ½ ±§²«£ ºµ¿½ ³«º¤¾µ¿½ º®½ ¸ ¶«À§½ ¹¦³¬¼´§ ³« ºµ §º§¹º§º¯±¤ º®½ ±§¯ ºµ ¤³µ ¹« §±º¯±¢ n«´¯±¢ v¿´¡²«¿¹® º® o«¿º¡¸§ «¨¸µ¿§¸£µ¿ ¹º¯½ ºµ ³«¹®³¡¸¯ ¹ºµ «´º¸¯±¤ §º ¹º®³§ º®½ ¸ ¶«À§½ ¹º®´ {»¢´§ ²«¿»«¸£µ¿ ~«´¯À¡²µ¿ µ½ ¤¸µ¬µ½ §£»µ¿¹§ n«´¯±·´ v¿´«²«¦¹«¼´ § »¡³§º§ º®½ ³«¸¢¹¯§½ o¯ º§°®½ «£´§¯ º§ «°¢½ {´ ´¼¹® º®½ «º¢¹¯§½ ±»«¹®½ ºµ¿ o¯µ¯±®º¢ ¶µ¿ ¿¶µ¨ ²²«º§¯ ³« «´ºµ²¢ ºµ¿ n«´¯±µ¦ v¿³¨µ¿²£µ¿ º®½ ¸ ¶«À§½ ¯§ ºµ´ ¹µ²µ¯¹³¤ ±§¯ º¯½ ²µ¯¶¡½ ¯±µ´µ³¯±¡½ §º§ ¹º ¹«¯½ ±§»·½ ±§¯ º§ ¶«¶¸§³¡´§ ºµ¿ ¡ºµ¿½ {´ ´¼¹® º®½ ±»«¹®½ º¼´ ²«±º·´ ¯§ ºµ´ ¹µ²µ¯¹³¤ ±§¯ º¯½ ²µ¯¶¡½ ¯±µ´µ³¯±¡½ §º§¹º ¹«¯½ º®½ ¾¸¢¹®½ ±¸¯¹® º®½ «º¢¹¯§½ ±»«¹®½ ºµ¿ o¯µ¯±®º¢ ºµ¿ ¹µ²µ¯¹³µ¦ ±§¯ º¼´ ²µ¯¶·´ ¯±µ´µ³¯±·´ §º§¹º ¹«¼´ ¾¸¢¹®½ ³«º º®½ ±»«¹®½ º¼´ ²«±º·´ ±¸¯¹® º®½ ª¯ »«¹®½ º¼´ ±§»§¸·´ ±«¸ª·´ ¹¦³¬¼´§ ³« ºµ ¸»¸µ ºµ¿ §º§¹º§º¯±µ¦ ¶µ¿ §´¡¸¾µ´º§¯ ¹ºµ ¹¿´µ²¯±¤ ¶µ¹¤ º¼´ «¿¸· ¼½ «°¢½ ¡¸¯¹³§ ¶¸µ½ ¶²®¸¼³¢ «¿¸· §´ ³«ºµ¾¢ ¹« ³«ºµ¾¡½ ¡´§´º¯ «¿¸· §´ ³«ºµ¾¢ º® ¾¸¢¹® «¿¸· ¤¸µ½ ³«¸¯¹³ º¼´ ¹¿´º«²«¹º¢½ ¸»¸µ ¶§¸ ±§¯ ºµ¿ ´ «¿¸· ¶¤²µ¯¶µ ¶«¸¯«¸¾¤³«´µ ¹ºµ ²²®´¯±¤ o®³¤¹¯µ «¿¸· v¿³¶²¢¸¼¹® ºµ¿ ¸»¸µ¿ ºµ¿ §º§¹º§º¯±µ¦ º®½ ¸ ¶«À§½ {´§±µ£´¼¹® ª¯µ¸¯¹³µ¦ ³¡²µ¿½ ºµ¿ v¿³¨µ¿²£µ¿ µ³¯¹³§º¯±¢½ sµ²¯º¯±¢½ ±§¯ µ¸¯¹³µ¦ ³¡²µ¿½ º®½ ¶¯º¸µ¶¢½ ²¡¾µ¿ §»µ¸¯¹³¤½ §¶µÀ®³£¼¹®½ ±§¯ µªµ¯¶µ¸¯±·´ «°¤ª¼´ º¼´ ³«²·´ ºµ¿ n«´¯±µ¦ v¿³¨µ¿²£µ¿ §»µ¸¯¹³¤½ §³µ¯¨¢½ º¼´ ²«±º·´ ¯§ º® ¾¸¢¹® {¶§²²§¢ §¶¤ ± »« ¶¸µ¹¼¶¯±¢ «¿»¦´® º¼´ ³«²·´ ºµ¿ n«´¯±µ¦ v¿³¨µ¿²£µ¿ ±§¯ º¼´ ²«±º·´ ¯§ º§ ¶«¶¸§³¡´§ ±§¯ º® o¯§¾«£¸¯¹® ºµ¿ ¡ºµ¿½ ±²µ¢ v¿³¨µ¦²¼´ ±²µ¢ ²«±º·´ ¯§ º® ¾¸¢¹® qµ¯¶¡½ {´§±µ¯´·¹«¯½ vº® v¿´¡²«¿¹® ¡¾«¯ ª¯±§£¼³§ ´§ ² ¨«¯ ³¡¸µ½ ±§¯ ´§ ®¬£¹«¯ «£º« §¿ºµ¶¸µ¹·¶¼½ «£º« ³¡¹¼ §´º¯¶¸µ¹·¶µ¿ º®¸µ¿³¡´¼´ º¼´ ¶«¸¯µ¸¯¹³·´ º¼´ ¸»¸¼´ ±§¯ ºµ¿ §º§¹º§º¯±µ¦ µ ±¦¸¯µ½ ºµ¿² ¾¯¹ºµ´ «¨ªµ³¢´º§ ¶¡´º« ³«ºµ¾·´ ¶µ¿ «£´§¯ ««¸§³³¡´µ½ ¹º§ §¸¾«£§ ºµ¿ v¿¹º¢³§ºµ½ ¿²¼´ £º²¼´ v { ¶µ¿ ª¯§¾«¯¸£À«º§¯ ® ²²®´¯± ¸®³§º¯¹º¢¸¯§ { { ¹ºµ µ¶µ£µ º®¸µ¦´º§¯ µ¯ ±¯´®º¡½ §°£«½ º®½ ¸ ¶«À§½ ±§º º®´ ¡´§¸°® º®½ ¶¡³¶º®½ ®³¡¸§½ ¶¸¯´ §¶¤ º®´ ®³¡¸§ ¹¿´«ª¸£§¹®½ º®½ n«´¯±¢½ v¿´¡ ²«¿¹®½ «´ ¶¸µ±«¯³¡´¼ º®½ «º ¸º®½ «¨¸µ¿§¸£µ¿ ®³«¸µ³®´£§ ±§º§¸§¬¢½ ¾¼¸£½ ´§ §¶§¯º«£º§¯ ª¡¹³«¿¹® º¼´ ³«ºµ¾·´ ºµ¿ {´ «¨ªµ³¢´º§ ¶¡´º« ³«ºµ¾¡½ ¶§¸¡¾µ¿´ ¹ºµ´ ±¦¸¯µ §¿º·´ ºµ ª¯±§£¼³§ ³¯§½ ¢¬µ¿ ¡ºµ¾µ¯ ¶µ¿ ¡¾µ¿´ ²¯¤º«¸«½ §¶¤ «¨ªµ³¢´º§ ¶¡´º« ³«ºµ¾¡½ ³¶µ¸µ¦´ ´§ ª¯µ¸£¹µ¿´ ±µ¯´¤ §´º¯¶¸¤¹¼¶µ ³¡ºµ ¾µ µ µ¶µ£µ½ ³¶µ¸«£ ´§ ¶§¸§¹º«£ ¹º® v¿´¡²«¿¹® «¬¤¹µ´ ¹¿±«´º¸·´«¯ º®´ §´º¯¶¸µ¹¼¶«£§ ºµ¿² ¾¯¹ºµ´ «¨ªµ³¢´º§ ¶¡´º« ³«ºµ¾·´ ¸»¸§ ±§¯ ºµ¿ §º§¹º§º¯±µ¦ ¹« ¹¿´ª¿§¹³¤ ³« º® §¶¤¬§¹® ºµ¿ n«´¯±µ¦ v¿³¨µ¿²£µ¿ º®½ ¸ ¶«À§½ ¶«¸£ §´§¶¸µ¹§¸³µ¢½ §¶¤ «£±µ¹¯ ¶¡´º« ¹« «¨ªµ³¢´º§ ¶¡´º« ºµ¿ «² ¾¯¹ºµ¿ §¸¯»³µ¦ ³«ºµ¾·´ ¶µ¿ §¶§¯º«£º§¯ ¯§ º®´ ¶§¸µ¾¢ ª¯±§¯·³§ºµ½ ¹¿³³«ºµ¾¢½ ±§¯ ¢¬µ¿ ¹º® n«´¯±¢ v¿´¡²«¿¹® ³«º º®´ «¶«²»µ¦¹§ ±§º ¸»¸µ ºµ¿ §º§¹º§º¯±µ¦ ª¯ ¹¶§¹® º®½ ³«ºµ¾¢½ º®½ ¸ ¶«À§½ ¹¦³¬¼´§ ³« º®´ §¶¤¬§¹® ºµ¿ n«´¯±µ¦ v¿³¨µ¿²£µ¿ ¶µ¿ «±¸£»®±« ³« º®´ s¸ °® ºµ¿ ¶µ¿¸¯±µ¦ v¿³¨µ¿²£µ¿ {e § ª¯±§¯·³§º§ ª¯µ¯±¢¹«¼½ ¹¿³¶«¸¯²§³¨§´µ³¡´µ¿ ºµ¿ ª¯±§¯·³§ºµ½ ¶§¸§¹º ¹«¼½ ±§¯ ¢¬µ¿ ¹º® n«´¯±¢ v¿´¡²«¿¹® §´§¹º¡²²µ´º§¯ ¯§ ºµ¿½ ³«º¤¾µ¿½ ¶µ¿ «³¶£¶ºµ¿´ ¹º®´ ¶§¸ ºµ¿ ¸»¸µ¿ ºµ¿ §º§¹º§º¯±µ¦ >¤¶¼½ ¶¸µ¹º¡»®±« ³« º®´ §¶¤ §¶¤¬§¹® º®½ ®½ º¢¹¯§½ §±º¯±¢½ n«´¯±¢½ v¿´¡²«¿¹®½ º¼´ «º¤¾¼´ º®½ ¸ ¶«À§½ ¶µ¿ ±¿¸·»®±« ³« ºµ ¸»¸µ ¶§¸ ¶«¸ ¨ ºµ¿ ´ {e @ ¢ºµ¯ ¶¸¤¹¼¶§ «¶£ º¼´ µ¶µ£¼´ ® ¸ ¶«À§ §¹±«£ «¶µ¶º«£§ ¹¦³¬¼´§ ³« ºµ ¸»¸µ { ºµ¿ §º§¹º§º¯±µ¦ ¢ ³« ª¯ º§°® ´¤³µ¿ «¶¯¾«¯¸¢¹«¯½ ¹¿´ª«ª«³¡´«½ ³« §¿º ³¡²® º¼´ ª¯µ¯±®º¯±·´ ¹¿³¨µ¿²£¼´ ¢ ª¯§¾«¯¸¯¹º¡½ º¡ºµ¯¼´ ¶¸µ¹·¶¼´ ¹¦À¿µ¯ ±§¯ ¹¿«´«£½ §¿º·´ ¡¼½ ª«¿º¡¸µ¿ ¨§»³µ¦ ¶£¹®½ µ¿ª«£½ ³¡ºµ¾µ½ «±º¤½ ºµ¿ o®³µ¹£µ¿ ±§¯ ¤¹¼´ «³¶£¶ºµ¿´ ¹ºµ ¸»¸µ ºµ¿ ´ ª¦´§º§¯ ´§ §¹±¢¹«¯ ¹º® n«´¯±¢ v¿´¡²«¿¹® ª¯±§£¼³§ ¢¬µ¿ ¯§ §¸¯»³¤ ¢¬¼´ ¿¶«¸¨§£´µ´º§ ºµ §´º¯¹ºµ¯¾µ¦´ ¹« ª¦µ «±§ºµ¹º ºµ¿ ³«ºµ¾¯±µ¦ ±«¬§²§£µ¿ ¶µ¹µ¹º¤ >º«²«¿º§£µ «ª ¬¯µ ºµ¿ ¸»¸µ¿ ºµ¿ §º§¹º§º¯±µ¦ ¤¶¼½ ¶¸µ¹º¡»®±« ³« º®´ §¶¤ §¶¤¬§¹® º®½ ®½ º¢¹¯§½ §±º¯±¢½ n«´¯±¢½ v¿´¡²«¿¹®½ º¼´ «º¤¾¼´ º®½ ¸ ¶«À§½ ¶µ¿ ±¿¸·»®±« ³« ºµ ¸»¸µ ¶§¸ ¶«¸ ºµ¿ ´ {e @ ¯ ³¡ºµ¾µ¯ ¶µ¿ ¡¾µ¿´ ª¯±§£¼³§ ´§ ² ¨µ¿´ ³¡¸µ½ ¹º® v¿´¡²«¿¹® ±§²µ¦´º§¯ ´§ ¶¸µ¹¡²»µ¿´ ¹º®´ ¶®¸«¹£§ «ºµ¾·´ ºµ¿ ³¢³§ºµ½ n¸§³³§º«£§½ º®½ ¸ ¶«À§½ º®½ ²² ªµ½ ¯§ ´§ ¶§¸§² ¨µ¿´ º§ ª«²º£§ «¯¹¤ªµ¿ ºµ¿½ ³¡¾¸¯ ±§¯ º®´ s§¸§¹±«¿¢ «¨¸µ¿§¸£µ¿ §¶¤ª«¯°® º®½ ³«ºµ¾¯±¢½ ¯ª¯¤º®º§½ £´«º§¯ ³« §¶«¿»«£§½ ®²«±º¸µ´¯±¢ ¹¦´ª«¹® º®½ ¸ ¶«À§½ ³« º§ §¸¾«£§ ºµ¿ ¼½ ´¼ v¿¹º¢³§ºµ½ ¿²¼´ £º²¼´ ª¯µ¸¯¹³¤½ ±§¯ ® §´ ±²®¹® §´º¯¶¸µ¹·¶µ¿ ºµ¿ ³«º¤¾µ¿ £´µ´º§¯ «¸ ¬¼½ ¯ ³¡ºµ¾µ¯ ¶µ¿ «¶¯»¿³µ¦´ ´§ ¹¿³³«º ¹¾µ¿´ ¹º® n«´¯±¢ v¿´¡²«¿¹® ³¡¹¼ §´º¯¶¸µ¹·¶µ¿ ¢ ´§ §´§±§²¡¹µ¿´ ºµ´ «´ ²¤¼ ª¯µ¸¯¹³¤ µ¬«£²µ¿´ ´§ ±§º§»¡¹µ¿´ ¹º®´ ¶®¸«¹£§ «ºµ¾·´ ºµ¿ ³¢³§ºµ½ n¸§³³§º«£§½ º®½ ¸ ¶«À§½ º®½ ²² ªµ½ ºµ¿² ¾¯¹ºµ´ º¸«¯½ ®³¡¸«½ ¶¸¯´ §¶¤ º®´ µ¸¯¹»«£¹§ ®³«¸µ³®´£§ ¹¿´«ª¸£§¹®½ º®½ n«´¯±¢½ v¿´¡²«¿¹®½ ¢ºµ¯ ºµ §¸¤º«¸µ ³¡¾¸¯ º®´ s§¸§¹±«¿¢ «¨¸µ¿§¸£µ¿ ¹¿³¶²®¸¼³¡´µ ±§¯ ª«¤´º¼½ ¿¶µ« ¸§³³¡´µ ºµ ¹¾«º¯±¤ ¡´º¿¶µ §´º¯¶¸µ¹·¶«¿¹®½ ºµ µ¶µ£µ «£´§¯ ª¯§»¡¹¯³µ ±§¯ ¹ºµ´ ¯¹ºµ¾·¸µ º®½ ¸ ¶«À§½ ZZZ EDQNRIJUHHFH JU ¹º®´ «´¤º®º§ ´®³¡¸¼¹® «º¤¾¼´ ³¡ºµ¾µ½ ³¶µ¸«£ ´§ ª¯µ¸£¹«¯ §´º¯¶¸¤¹¼¶µ ¯§ ³£§ ±§¯ ³¤´® n«´¯±¢ v¿´¡²«¿¹® ¢ ¯§ ¤¹«½ v¿´«²«¦¹«¯½ ² ¨µ¿´ ¾·¸§ «´º¤½ µ¸¯¹³¡´µ¿ ¾¸¤´µ¿ ¹µ¯ §¶¤ ºµ¿½ ³«º¤¾µ¿½ «£´§¯ ´µ³¯± ¶¸¤¹¼¶§ ¶¸¡¶«¯ ³¡¹§ ¹º®´ £ª¯§ ¶¸µ»«¹³£§ ´§ ±§º§»¡¹µ¿´ ¹¦³¬¼´§ ³« ºµ ´¤³µ ±§¯ º§ ´µ³¯³µ¶µ¯®º¯± ºµ¿½ ¡¸§¬§ v« ¶«¸£¶º¼ ¹® ¶µ¿ º§ ¼½ ´¼ ¡¸§¬§ ¡¾µ¿´ ¢ª® ±§º§º«»«£ ¹« ²²® ¶®¸«¹¯§±¢ µ´ ª§ º®½ ¸ ¶«À§½ §¸±«£ ´§ £´«¯ ¹¾«º¯±¢ §´§¬µ¸ ¹ºµ ¡´º¿¶µ §´º¯¶¸µ¹·¶«¿¹®½ »« ³¡ºµ¾µ½ ³¶µ¸«£ ´§ ª¯µ¸£À«¯ ³¡¾¸¯ º¸«¯½ §´º¯¶¸µ¹·¶µ¿½ µ³¯± ¶¸¤¹¼¶§ ³«º¡¾µ¿´ ¹º® n«´¯±¢ v¿´¡²«¿¹® µ¸£Àµ´º§½ ¼½ «±¶¸µ¹·¶µ¿½ ºµ¿½ ³¡¾¸¯ º¸£§ ¬¿¹¯± ¶¸¤¹¼¶§ £ª¯§ ¼½ ´¼ ª¯§ª¯±§¹£§ §±µ²µ¿»«£º§¯ ±§¯ ¹º®´ ¶«¸£¶º¼¹® ¶µ¿ ³¡ºµ¾µ½ ¾µ¸®«£ ¹« º¸ ¶«À§ «°µ¿¹¯µª¤º®¹® ¯§ º®´ ¹±®¹® ª¯±§¯¼³ º¼´ ¢¬µ¿ ¨ ¹«¯ ¹¾«º¯±·´ µª®¯·´ ºµ¿ {´º¯¶¸¤¹¼¶µ½ ¶µ¿ «´«¸«£ ¯§ ¶«¸¯¹¹¤º«¸µ¿½ ³«º¤¾µ¿½ ³¶µ¸«£ ´§ ®¬£À«¯ ª¯§¬µ¸«º¯± ¯§ ± »« ³¡ºµ¾µ µ ¶²¢¸«½ ±«£³«´µ º®½ s¸¤¹±²®¹®½ ±§»·½ ±§¯ µ¯ ¶²®¸µ¬µ¸£«½ ºµ¿ ¸»¸µ¿ ¶§¸ ºµ¿ ± ´ ª¯§º£»«´º§¯ ¹« ®²«±º¸µ´¯±¢ ³µ¸¬¢ ¹ºµ´ ¯¹ºµ¾·¸µ º®½ ¸ ¶« À§½ º®½ ²² ªµ½ ZZZ EDQNRIJUHHFH JU ¹º®´ «´¤º®º§ ´®³¡¸¼¹® «º¤¾¼´ § ±«£³«´§ º¼´ «´ ²¤¼ ¶²®¸µ¬µ¸¯·´ ±§¯ ¹ºµ¯¾«£¼´ ª¯§º£»«´º§¯ ±§¯ ¹« ¡¾§¸º® ³µ¸¬¢ §¶¤ º®´ ¶®¸«¹£§ «ºµ¾·´ ºµ¿ ³¢³§ºµ½ n¸§³³§º«£§½ º®½ ¸ ¶«À§½ º®½ ²² ªµ½ ~«´¯À¡²µ¿ {»¢´§ º®² ±§¯ ID[ {»¢´§ §´µ¿§¸£µ¿ « «´ºµ²¢ ºµ¿ n v ~ q s o v n v ~ q o v v {s {v v qq{o v n n v { s ~ s q v