Metropolis Free Press 10.05.13 by Metropolis

10 -16.05. 2013

Right place, right time Η συναυλία της χρονιάς από τους Depeche Mode στο TerraVibe

ΦΥΛΛΟ 1027

Η φωτιά της φωνής Το τραγουδιστικό ταλέντο της Μυρτώς Σαρτζή συγκινεί τον Νικήτα Καραγιάννη

Οι ζωές ποδήλατο Η Χάρη Ποντίδα ανεβαίνει στην Κηφισιά και μιλάει με μια οικογένεια δικυκλιστών

Metropolis www.metropolispress.gr

H Λένα, Αντιγόνη! Η Λένα Παπαληγούρα, φορώντας την καρφίτσα της Μελίνας, ετοιμάζεται να ενσαρκώσει την ηρωίδα-σύμβολο του Σοφοκλή

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο (σελ. 43)

Index Ζενέτος...4

Συναυλίες...32

Ενα όνομα, τέσσερις γενιές με τη δική τους παράδοση στο ποδήλατο από το 1934

Η Μαρία Μαρκουλή καταγράφει τα μουσικά events για τον μήνα Μάιο

Let’s cycle...6

Λιγνάδης...33

Η μελέτη του ΕΜΠ για τους ποδηλατόδρομους της Αθήνας βραβεύτηκε στο ευρωπαϊκό συνέδριο Velo City 2013

Σκηνοθετεί για πρώτη φορά μια αμιγώς μουσικοθεατρική παράσταση, την «Εύθυμη χήρα»

Πυθίας 26...11

Great...36

Ενα κείμενο της Κικής Δημουλά για την Κυψέλη της καρδιάς της

O Manuel Aires Mateus και ο Νίκος Κτενάς μιλούν για τα αποτελέσματα του αρχιτεκτονικού διαγωνισμού

Παπαληγούρα...26

Ρετάλης...37

Η θεατρική πορεία, οι εμπειρίες και οι σκέψεις της βραβευμένης ηθοποιού

Μέντορας επιτυχιών της startup σκηνής, που μετράει ήδη οκτώ διακρίσεις σε διαγωνισμούς για τις ομάδες του

Depeche Mode...28

Μαρκουλή...38

Αφιέρωμα στο χθες και το σήμερα του συγκροτήματος, λίγο πριν αυτό ανέβει στη σκηνή του TerraVibe

Παρατηρεί τον τρόπο με τον οποίο οι αέρηδες της πόλης αλλάζουν τις συμπεριφορές των κατοίκων της

M History* Τα κρατητήρια του Γερμανικού Φρουραρχείου. Οι μάχες γύρω από το Πολυτεχνείο. Οι νεκροί φοιτητές στη γωνία των οδών Ομήρου και Πανεπιστημίου. Ολα τους αναπόσπαστο κομμάτι της Αθήνας της κατοχικής περιόδου. Αγνωστες και άκρως ενδιαφέρουσες ιστορίες μιας κρίσιμης για την πόλη περιόδου ξετυλίγονται μπροστά στην κάμερα από τον ιστορικό-συγγραφέα Ιάσονα Χανδρινό. *Ενα νέο ψηφιακό περιοδικό ιστορίας

Στην παραλία της Γλυφάδας...

METROPOLIS

metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr] : Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr] : Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Αργυρώ Μποζώνη, Βασίλης Νέδος, Γιώργος Παπαστογιαννούδης, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr] : Βάσια Αναγνωστοπούλου, Δάφνη Ανέστη, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Σταύρος Πετρόπουλος, Shutterstock, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr] : Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου / Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr] : Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

Οι μέρες της αφθονίας μου

10 -16.05. 2013

Η πραγματικότητα της Μεγάλης Παρασκευής Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr Μεγάλη Παρασκευή και το τραμ σταματάει για να περάσει ο επιτάφιος της Αγίας Φωτεινής, στη Νέα Σμύρνη. Πέντε λεπτά, δέκα το πολύ. Σε αντίθεση με μια κοινή Παρασκευή, όταν ο κυκλοφορία διακόπτεται προσωρινά σε κάποιο φανάρι από τους ποδηλάτες, η περιφορά εδώ δεν διαθέτει την αίσθηση της ταχύτητας. Βήμα αργό και πένθιμο. Ο διπλανός μου δυσανασχετεί. Εχει αργήσει στο ραντεβού του, όπως λέει, και τα βάζει με την εκκλησία, τους παπάδες, το σύστημα, με θεούς και δαίμονες. Ξεκινάει μια ζωηρή συζήτηση με την ομήγυρη, ενώ το τραμ έχει πια ξεκινήσει και μέσα σε λίγες στάσεις έχουν προλάβει να αναλυθούν τα εξής ζητήματα: η λειτουργία του τραμ, το ασυμβίβαστο της αληθινής πίστης με τους θρησκευτικούς θεσμούς, το αν τα κορίτσια ντύνονται προκλητικά στην εκκλησία (γεγονός που αναγκάζει έναν επιβάτη που διαφωνεί να ξεκουμπώσει το πουκάμισό του για να αποδείξει ότι το γυμνό σώμα δεν προκαλεί απαραίτητα) και τελικά το οικονομικό μοντέλο των ανδροκρατούμενων χωρών. Οπως σχολιάζει ο φίλος μου ο Γ. που κάθεται δίπλα μου, «αν το βλέπαμε σε ταινία όλο αυτό, θα το θεωρούσαμε υπερβολικό». Κατεβαίνουμε στο Σύνταγμα, εκεί που εμφανίζεται μια εντελώς διαφορετική εικόνα. Παραταγμένη μπροστά από τη Βουλή βρίσκεται

μια μικρή στρατιωτική δύναμη που μαζί με την μπάντα του δήμου δίνει κάποιο κύρος στην ολοκλήρωση της περιφοράς του (αν δεν κάνω λάθος) Αγίου Διονύσου. Γύρω γύρω τουρίστες φωτογραφίζουν ενθουσιασμένοι τη διαδικασία, ώστε να μεταφέρουν λίγη από την ελληνική κατάνυξη στην Απω Ανατολή. Οι περισσότεροι επιτάφιοι σχολάνε εκείνη την ώρα, οπότε κατηφορίζοντας την Ερμού συναντάμε διάφορες ομάδες ανθρώπων με σβηστά κεριά να κατευθύνονται προς τη συνέχεια της νύχτας, ακολουθώντας ίσως τη μυρωδιά από τα θαλασσινά που δραπετεύει από τις κουζίνες των μεζεδοπωλείων στα στενά. Θυμάμαι τον Τερζάκη που γράφει στη «Μενεξεδένια Πολιτεία» για τους επιταφίους της Μητρόπολης, του Αϊ Γιώργη του Καρύτση, της Καπνικαρέας. «Ηταν ήσυχη η νύχτα και γλυκιά. Θερμή η ανάσα της κόλπωνε πάνω απ’ την πολιτεία τον έναστρο θόλο τ’ ουρανού, κι ο αέρας έφερνε απαλό το μύρο από βιολέτες. Οι καμπάνες σημαίνανε αργά». Κάπως έτσι. Αλλά υπάρχει κάτι βαρύ στην ατμόσφαιρα, από τη Μεγάλη Παρασκευή δύσκολα γλιτώνεις. Ούτε η ίδια η πραγματικότητα δεν είναι αρκετή για να διώξει αυτό που νιώθεις.

Κείμενο: Χάρη Ποντίδα / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

10 -16.05. 2013

Τέσσερις γενιές πετάλι

Από τον Τρύφωνα Ζενέτο, που άνοιξε το πρώτο του ποδηλατάδικο το 1934 στην Κηφισιά, μέχρι τον 19χρονο Αλέξανδρο, που μαθαίνει την «τέχνη» στο μαγαζί του παππού του Θόδωρου Ζενέτου, είναι κοντά 80 χρόνια. Τέσσερις γενιές... πετάλι, σε έναν δρόμο που ακόμα συνεχίζεται. Τον κύριο Θόδωρο Ζενέτο τον είχα πάντα στο μυαλό μου σαν διαφορετικό ποδηλατά. O «αέρας» του είχε κάτι που με πήγαινε χρόνια πίσω, στους παλιούς νοικοκυραίους εμπόρους της εποχής του ’60 και του ’70, όταν ακόμα το ποδήλατο ήταν το απόλυτο «φετίχ» της παιδικής ηλικίας και ο ποδηλατάς κάτι σαν τον πιο αγαπημένο θείο. Στις αρχές του 2000 ο κ. Θόδωρος πλησίαζε τα 70, ένας καλοβαλμένος κύριος που εξακολουθούσε να βρίσκεται σταθερά στην έδρα του, στην οδό Νικοτσάρα 4 (κοντά στο Ζηρίνειο της Κηφισιάς), λιγομίλητος, καλοντυμένος, ήπιος άνθρωπος που αντιμετώπιζε το «πρόβλημα» με σοβαρότητα επιστήμονα. Την τελευταία φορά που έφτασα στα μέρη του, έπιασα αμέσως τη διαφορά από το καλημέρα σας. Μπορεί ο ίδιος να ήταν ακόμα στο γραφειάκι του, αλλά ο αέρας στο μαγαζί μύριζε αλλιώς, πολλά νέα «ποδηλατικά αξεσουάρ» τριγύρω, νέες μάρκες προς πώληση, διαφορετικό πέρα δώθε όταν άνοιγε η πόρτα. Ο Τίμος Ζενέτος είναι ο μικρότερος από τα τέσσερα παιδιά

του και εδώ και κάποια χρόνια είχε αναλάβει τα ηνία του καταστήματος. Μαζί του κάποια απογεύματα και ο 19χρονος Αλέξανδρος (εγγονός του Θόδωρου από τον μεγαλύτερο γιο του Λάμπρο), που τελείωσε πέρυσι το λύκειο και, όπως όλα δείχνουν, θα μάθει και αυτός την τέχνη κοντά στον θείο του. Κηφισιά, δεκαετία του ’30. Στη φωτογραφία που είναι αναρτημένη πάνω από το γραφειάκι του κ. Θόδωρου τα πρόσωπα που χαμογελούν στον φακό είναι σαν να έχουν βγει από ταινία εποχής. Ο Θόδωρος Ζενέτος τότε ήταν παιδί. Σήμερα είναι 81. Οταν τον ρωτώ για εκείνα τα πρώτα του χρόνια στο επάγγελμα, το ύφος του αλλάζει, τα λόγια τρέχουν, οι εικόνες βγαίνουν μέσα από παραμύθι. Το Αλσος της Κηφισιάς και η Φιλαρμονική του Δήμου. Τα άσπρα γιακαδάκια των παιδιών, τα αμαξάκια, ο καταβρεχτήρας, η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος, οι κερασιές, τα πεύκα, τα περιβόλια. Και οι μεγάλοι «περίπατοι» με τα ποδήλατα. «Τι ρόλο είχε το ποδήλατο τότε;» τον ρωτώ. «Και ποιοι νοίκιαζαν ποδήλατα;» «Προπολεμικά είχαμε 110 ποδήλατα και στις 11 το πρωί δεν έβρισκες κανένα. Ανέβαιναν πολλοί στην Κηφισιά, όλη η Αθήνα ερχόταν να κάνει τον περίπατό της, τα ζευγαράκια, οι παρέες, όλοι νοίκιαζαν ποδήλατα και φεύγαμε για τη Βαρυμπόμπη, για το Ρέμα του Λοβέρδου. Είχε πολλές πηγές εκεί, ωραίες σκιές και μια μεγάλη λακκούβα όπου έκαναν μπάνιο. Το πεύκο μοσχοβολούσε. Και οι άνθρωποι μοσχοβολούσαν...» Μα τον έπαιρναν μαζί τους και εκείνον; «Βέβαια! Ακο-

λουθούσα. Με τα εργαλεία μου, μην πάει κάτι στραβά. Με τάιζαν, με πότιζαν και το απόγευμα γυρίζαμε πίσω». Το πρώτο ποδηλατάδικο το άνοιξε ο πατέρας του, ο Τρύφων, στη γωνία Εμμανουήλ Μπενάκη και Κηφισίας το 1934 και αργότερα το μετέφεραν επί της οδού Κηφισίας (κοντά στην Εθνική Τράπεζα). Το τρίτο, στη Νικοτσάρα, είναι το δικό του. Στην εποχή του το όνομα Ζενέτος έγινε συνώνυμο του καλύτερου τεχνίτη της Κηφισιάς. «Με βραβεία σε διαγωνισμούς, όχι παίξε γέλασε», λέει. Θόδωρος Ζενέτος ποδήλατα στην Κηφισιά, Νίκος Ζενέτος (ο αδελφός του) στην Ερυθραία και Λάμπρος Ζενέτος -ο μεγαλύτερος από τους γιους του- στον Αγιο Στέφανο. Πολλά αδέλφια, πολλά παιδιά, πολλά εγγόνια, ανίψια, ξαδέλφια, όλοι πάνω σε... δίτροχα που τρέχουν με φόρα από τη δεκαετία του ’30. Αραγε, δεν ονειρεύτηκε να κάνει τα παιδιά του γιατρούς η δικηγόρους; «Πήγαν όλοι σε καλά σχολεία και από κει και πέρα ο καθένας διαλέγει τον δρόμο του», απαντάει. «Αυτό που τους έλεγα πάντα», συνεχίζει, «είναι να κάνετε σωστά τη δουλειά σας και ποτέ να μη βγει κακιά λέξη από το στόμα σας». Φεύγοντας χαιρετάω πατέρα και γιο και, καθώς κατεβαίνω την οδό Νικοτσάρα και κοιτάζω τα παλιά κηφισιώτικα σπίτια, σκέφτομαι ότι εξακολουθούν να βρίσκονται εν ζωή κάποιοι παλιοί υγιείς οργανισμοί που, όταν έρχεσαι σε επαφή μαζί τους, βγαίνει στην επιφάνεια το πιο ευγενικό DNA σου. Και είναι τόσο σπάνιο αυτό πλέον...

Κείμενο: Γιώργος Παπαστογιαννούδης / Εικονογράφηση: Κωνσταντίνος Μπελιάς

10 -16.05. 2013

Let’s cycle! Οι ποδηλατόδρομοι στην Αθήνα παραμένουν απραγματοποίητο όνειρο κάθε «τρελού» που αποφάσισε να αφήσει το αυτοκίνητό του και να κυκλοφορεί στην πόλη με ορθοπεταλιές. Ωστόσο, μέσα στις συνθήκες απόλυτου χάους κατά τις ώρες αιχμής, οι αναβάτες θέτουν εαυτούς σε κίνδυνο με κάθε τους πεταλιά. Κινούνται σπασμωδικά, πότε ως οδηγοί, πότε ως πεζοί, μπερδεύοντας την κυκλοφορία και στους μεν και στους δε. Αυτό μερικές φορές αντιμετωπίζεται με συμπάθεια, άλλες όμως όχι και τόσο ψύχραιμα. Η ουσία είναι πως, από τη στιγμή που τα αυτοκίνητα και οι μηχανές χρειάζονται τους δρόμους και οι πεζοί τα πεζοδρόμια, έτσι και οι ποδηλάτες έχουν δικαίωμα στην ασφαλή μετακίνησή τους μέσω ποδηλατοδρόμων. Η έλλειψή τους είναι αυτή που κάνει τη συνύπαρξη δυσκολότερη. Τα ποδήλατα αυξάνονται, 350.000 πουλήθηκαν μόνο πέρυσι, ενώ φέτος οι πωλήσεις έχουν αυξητικές τάσεις, καθιστώντας την κατασκευή ποδηλατοδρόμων επιτακτική ανάγκη. Πριν από λίγες ημέρες, στα μέσα Απριλίου, κατά τη διάρκεια του Ευρωπαϊκού Συνεδρίου στη Βιέννη για το Ποδήλατο (Velo City 2013), η μελέτη του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου για το μητροπολιτικό δίκτυο ποδηλατοδρόμων της Αθήνας απέσπασε το τρίτο βραβείο στην κατηγορία «Ποδηλατικών οραμάτων» (σε ελεύθερη μετάφραση του “Cycling visionaries awards”). Τι περιλαμβάνει η μελέτη που εκπονήθηκε μέσα σε τρία χρόνια από τοπογράφους, πολεοδόμους, αρχιτέκτονες και συγκοινωνιολόγους; 226 χιλιόμετρα ποδηλατοδρόμων που θα διατρέχουν όλες τις μεγάλες οδικές αρτηρίες της πρωτεύουσας και θα εγγυώνται την ασφαλή και ταχύτατη μετακίνηση όσων επιλέγουν το ποδήλατο για μεταφορικό τους μέσο. «Στόχος μας είναι να υπάρξει ένα δίκτυο ποδηλατοδρόμων, όπως και στις άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, έστω και στο επίπεδο του σχεδιασμού, το οποίο στη συνέχεια θα ενταχθεί στο ρυθμιστικό σχέδιο της πόλης για να υλοποιηθεί στο μέλλον. Η υλοποίησή του βάζει την Αθήνα στις δέκα πρώτες ευρωπαϊκές ‘ποδηλατουπόλεις’ και συμβάλλει σε μια ευρύτερη

στροφή προς βιώσιμες λύσεις που θα αφορούν τη μετακίνηση του πολίτη στην πρωτεύουσα», λέει ο Θάνος Βλάστος, καθηγητής της Σχολής Αγρονόμων Τοπογράφων και επιστημονικός υπεύθυνος της Μονάδας Βιώσιμης Κινητικότητας του ΕΜΠ. Ο ποδηλατόδρομος θα διατρέχει όλες τις μεγάλες οδικές αρτηρίες (Μεσογείων, Κηφισίας, Βασ. Σοφίας, Πανεπιστημίου, Αθηνάς, Βουλιαγμένης, Συγγρού, Θησέως, Πειραιώς, Παραλιακή κά.), ενώνοντας τα προάστια με το κέντρο της πόλης και προσφέροντας στον ποδηλάτη μια ολοκληρωμένη διαδρομή, όπου και αν επιλέξει να κινηθεί μέσα στην πρωτεύουσα. «Η πρότασή μας για μητροπολιτικό ποδηλατόδρομο βασίστηκε σε μελέτες που πραγματοποιήθηκαν σε ποδηλατικά δίκτυα οκτώ ευρωπαϊκών πόλεων. Οι 36 ποδηλατολωρίδες ταχείας κυκλοφορίας που προβλέψαμε θα ενώνουν σχεδόν όλα τα πανεπιστήμια, τα μεγάλα εμπορικά κέντρα, ανοιχτούς χώρους και αθλητικές εγκαταστάσεις, νοσοκομεία και σταθμούς του μετρό και του τραμ». Οι αλλαγές, όμως, που πρέπει να γίνουν για την ολοκλήρωση ενός τέτοιου, μεγαλόπνοου σχεδίου, είναι πολλές. «Αντίστοιχα σχέδια έχουν καταφέρει να υλοποιηθούν μέσα σε έναν χρόνο σε μεγάλες πόλεις της Ευρώπης, αλλά εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Πρέπει να γίνουν σωστές υποδομές και ο ποδηλατόδρομος να έχει έναν διακριτό ρόλο στην κυκλοφορία των πολιτών. Δυστυχώς, δεν έχουμε την ποδηλατική νοοτροπία και κάτι τέτοιο γεννά προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν. Στην Ελβετία, ενδεχομένως, να χρειάζεται μια απλή διαγράμμιση για να γίνει σεβαστή η ποδηλατική διαδρομή, εδώ όμως πρέπει να διαφυλάξουμε τους ποδηλάτες από την ‘εξουσία’ των οδηγών στους δρόμους». Κάτι τέτοιο, όπως είναι φυσικό, εκτός του ότι αυξάνει το κόστος αποπεράτωσης του έργου, ενεργοποιεί και το πρόβλημα της εξεύρεσης χώρου. «Η πρότασή μας έχει να κάνει με τη δικτύωση μεγάλων οδικών αρτηριών, εκεί που υπάρχει χώρος και με τις κατάλληλες ρυθμίσεις μπορούμε να πετύχουμε την ελαχιστοποίηση των ενδεχόμενων προβλημάτων», μας λέει ο Ευθύμιος Μπακογιάννης, πολεοδόμος-συγκοινωνιολόγος στο ΕΜΠ και μέλος της ομάδας που εκπόνησε το

μητροπολιτικό σχέδιο. «Στα έργα -και δη σε αυτά που σχετίζονται με την κυκλοφορία- το 100% της επιτυχίας έγκειται στο να μάθει ο πολίτης να τα χρησιμοποιεί σωστά και να αξιοποιούνται διευκολύνοντας την κυκλοφορία όλων μας. Αλλιώς δεν υπάρχει λόγος να κάνεις κάτι. Με τις κατάλληλες υποδομές, εκπαιδεύεις και τον οδηγό, αλλά και τον ποδηλάτη να κυκλοφορούν σωστά, χωρίς ο ένας να αποτελεί βάρος για τον άλλον». Πόσο κοντά στην πραγματικότητα είναι, όμως, ένα τόσο μεγάλο έργο, που αλλάζει τις κυκλοφοριακές συνθήκες σε ολόκληρη την πρωτεύουσα; «Τα πράγματα δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Αρχικά, χρειάζεται πολιτική βούληση. Η πρότασή μας έχει κατατεθεί στα αρμόδια υπουργεία και μόλις τώρα κάτι άρχισε να κινείται», λέει ο κ. Βλαστός αναφερόμενος στο κομμάτι του ποδηλατόδρομου που θα ενώσει το Φάληρο με το Γκάζι, για το οποίο μόλις έχει αποφασιστεί η δημοπράτηση του έργου. Ο ποδηλατόδρομος αυτός θα ξεκινάει από το Φαληρικό Δέλτα και, εκμεταλλευόμενος την ήπια κυκλοφορία στις όχθες του Ιλισού στην Καλλιθέα, θα διασχίζει τον Ταύρο για να φτάσει στο Γκάζι. «Το έργο υπολογίζεται να κοστίσει 4.700.000 ευρώ και σε αυτό το ποσό υπολογίζονται 15% απρόβλεπτα, 18% εργολαβικό όφελος και 23% ΦΠΑ. Επομένως, το πραγματικό κόστος του είναι περίπου 2.600.000 ευρώ», μας λέει ο κ. Μπακογιάννης, τονίζοντας πως το πόσο θα καλυφθεί από ευρωπαϊκά κονδύλια. Τα δέκα αυτά χιλιόμετρα θα είναι το πρώτο δίκτυο διαδημοτικού ποδηλατόδρομου που καταφέρνει και εισχωρεί εντός των συνόρων του Δήμου Αθηναίων, εγκαινιάζοντας έτσι ένα πολλά υποσχόμενο σχέδιο με κεντρική ιδέα την ασφαλή και ανεμπόδιστη κυκλοφορία όλων. Η απονομή του τρίτου βραβείου για την πρόταση μητροπολιτικού ποδηλατικού δικτύου από το ΕΜΠ θα γίνει στο Velo City 2013 στη Βιέννη στα μέσα Ιουνίου, σηματοδοτώντας -ίσως- την απαρχή ενός κυκλοφοριακού «αύριο».

Ματιές

Με οδηγό το θυμικό

Ο επισκέπτης Εχω έναν καλό φίλο Γάλλο, που αγαπά πολύ την Ελλάδα και παλιότερα ερχόταν συχνά στην Αθήνα και στα νησιά. Τελευταία μας είχε ξεχάσει λίγο, αλλά φέτος κανονίσαμε και ήρθε τις ημέρες του δικού μας Πάσχα. Η ματιά του ξένου (όταν μάλιστα είναι οξυδερκής, όπως ο Πωλ) είναι πάντα διαφορετική. Θυμάμαι το καλοκαίρι του 2009 δύο σχόλιά του καθώς περπατούσαμε στην Αθήνα. Ενώ έβρισκε παντού όμορφες γωνιές και εκστασιαζόταν ακόμη και με τις πολυκατοικίες που είχαν ανακαινιστεί και έτσι «αναδεικνυόταν αυτή η τόσο ιδιαίτερη αρχιτεκτονική», έκανε κάποιες παρατηρήσεις που με προβλημάτισαν. «Αυτή η πόλη έχει εντυπωσιακά πολλά ακριβά μαγαζιά» και «οι άνθρωποι στον δρόμο δεν μοιάζουν καθόλου χαρούμενοι - είναι σκυθρωποί και σκυφτοί!» Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση η δεύτερη παρατήρησή του. Αρχισα να κοιτάω και εγώ προσεκτικά γύρω μου και έβλεπα μάλλον στενοχωρημένους ανθρώπους! Φαίνεται, όμως, πως δεν μου έκανε καμία εντύπωση μέχρι να μου το επισημάνει κάποιος. Για τα μαγαζιά τι να έλεγα; Το θεωρούσα απόδειξη της ευημερίας μας και είχα σκεφτεί πως ήταν ίσως ο σνομπ Παριζιάνος που έκανε την επισήμανση ότι... σαν πολλά ήταν τα ακριβά καταστήματα για μια πόλη σαν την Αθήνα! Τι μου είπε φέτος ο Πωλ; Βρήκε την πόλη γοητευτική όπως πάντα και με χαρά μου επεσήμανε ότι τα μίντια τρομάζουν τον κόσμο με εικόνες καταστροφής, ενώ η πραγματικότητα δεν είναι καθόλου αυτή. «Κλειστά μαγαζιά βλέπεις και στη Γαλλία, λογικό, είναι σε περίοδο ύφεσης. Αλλά κοίτα πόσος νέος κόσμος κάθεται στα καφέ - και τι ωραίες καινούργιες γωνιές ανακαλύπτεις». Το παραλήρημα αισιοδοξίας με επηρέασε και εμένα, έτσι τον πήγα σε δυο τρία μπαράκια και εστιατόρια στην Αγία Ειρήνη και στο Παγκράτι. «Επιτέλους, λογικές τιμές σε ωραία μέρη», ήταν το σχόλιο που... τα συνόψισε όλα!

Στην κουλτούρα της pop υπάρχουν τρία διάσημα παγκάκια... Το παγκάκι των Jethro Tull στο “Αqualung”, με τον τρισάθλιο γέρο επαίτη, το παγκάκι του Νίκου Παπάζογλου στο «Εγώ δεν είμαι ποιητής» και το παγκάκι του Tom Hanks στο “Forrest Gump“. Τώρα προστέθηκαν και τα παγκάκια της Keep Shelly in Athens... Δυστυχώς όχι στην pop κουλτούρα του τόπου μας, αλλά στην επιβεβαιωμένη πια δυνατότητά μας να αρχίζουμε έναν εμφύλιο την εβδομάδα στα social media. Κάτι σαν τους τσακωμούς στο γαλατικό χωριό για τη φρεσκάδα των ψαριών του Καταλφαβητίξ, αλλά χωρίς τα υπέροχα σκίτσα του Uderzo. Για όσους δεν έχετε παρακολουθήσει το θέμα «Κική Δημουλά - Παγκάκι - Μετανάστες», μην κάνετε τον κόπο τώρα... Tο θέμα λύθηκε, αφού μάλλον περί υπερβολικής «δημοσιογραφικής ευαισθησίας» και αντίδρασης επρόκειτο. Το λεκτικό ξεμάλλιασμα που ακολούθησε όμως στα social media ήταν το κάτι άλλο. Τόσο άλλο δε που ο Νίκος Φωτάκης έγραψε στο tweet του: «24 ώρες μετά και εξακολουθώ να εκτιμώ τόσο την Κική Δημουλά, όσο και την Aννα Δαμιανίδη. Μάλλον χρειάζομαι πιο σκληρά social media». Η λεκτική μανία δεν ξεθύμαινε με τίποτα και

η αλήθεια είναι ότι πια προσπαθούμε να λύσουμε λογικά θέματα με κύριο οδηγό το θυμικό! Πριν από έναν μήνα περίπου, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης είχε γράψει ένα συναισθηματικά φορτισμένο κείμενο για την υπόθεση της Κύπρου και είχαμε και πάλι χωριστεί στα δύο (πράγμα λογικό, όχι όμως και ο τρόπος και η ένταση). Ο ίδιος από τη μεριά του είπε σε μια συνέντευξη ότι το κείμενό του ήταν συναισθηματικά φορτισμένο γιατί αυτός είναι ο τρόπος του καλλιτέχνη όταν ερμηνεύει γεγονότα. Να είναι συναισθηματικός. Το πρόβλημά μας, όμως, ξεκινάει από το ότι και οι περισσότεροι δημοσιογράφοι πια ερμηνεύουν τα γεγονότα και τον κόσμο με κύριο οδηγό το συναίσθημα, αντί της ψυχραιμίας, της λογικής και της ακρίβειας. Οσο για τα social media, εκεί πια το θέμα στερείται σοβαρότητας. Ισως οι βάρβαροι να είναι μια λύση... Είναι και έτος Καβάφη το 2013! ΥΓ: Ακούμε το “Aqualung” των Jethro Tull, με την προσοχή στραμμένη στον πρώτο στίχο και στο εξώφυλλο του δίσκου. Γιώργος Μουχταρίδης

Ενόψει φορολογικών δηλώσεων Ο έξυπνος Αθηναίος:

«Δηλαδή, Πωλ, δεν μας βρήκες και τόσο χάλια», του είπα καθώς τον πήγαινα με το μετρό στο αεροδρόμιο. «Τα οικονομικά σας στοιχεία παραμένουν κακά», είπε ο καλά ενημερωμένος σε αυτά φίλος μου (στέλεχος τράπεζας άλλωστε). «Αλλά η Αθήνα δεν έχει καταστραφεί, μη λέμε υπερβολές! Η νεόπλουτη πόλη με τους δυστυχισμένους ανθρώπους μετατρέπεται σε μια πόλη σκληρή, ειδικά το βράδυ, που νεκρώνει πια νωρίς. Αλλά αλλάζει κιόλας. Οι καλές καινούργιες προσπάθειες ανοίγουν δρόμους. Πιστέψτε το και πάρτε το στα χέρια σας. Εγώ βλέπω σημάδια θετικών αλλαγών», κατέληξε. Σας μεταφέρω ό,τι μου είπε. Κρατήστε ό,τι θέλετε. A.

y Σηκώνει το τηλέφωνο για να καλέσει τον λογιστή που του έκανε την περυσινή δήλωση, θυμάται ότι του χρωστάει ακόμα και αφήνει το ακουστικό κάτω. y Αναρωτιέται τι σημαίνει αυτό το απειλητικό μήνυμα στην οθόνη των μηχανημάτων ανάληψης μετρητών περί βεβαίωσης τόκων. y Αναζητεί στις ειδήσεις νέα για την τύχη όλων εκείνων που δεν υπέβαλαν πέρυσι φορολογική δήλωση. y Υπολογίζει το ποσό που αντιστοιχεί σε τιμολόγια τα οποία ουδέποτε εισπράχθηκαν.

y Καταφεύγει στο συρτάρι με τα φάρμακα - χρειάζεται επειγόντως κάτι για τον ίλιγγο. y Ανοίγει το συρτάρι με τις αποδείξεις - ο ίλιγγός του χειροτερεύει, τώρα έχει και βουητό στα αυτιά. y Παίρνει έναν μπατζανάκη εφοριακό για να μάθει «από μέσα» τι περιθώριο πραγματικά έχει - ο μπατζανάκης του το κλείνει στα μούτρα. y Αποφασίζει να ρίξει τα μούτρα του και να πάρει τον λογιστή. Λήδα Πιμπλή

Πόσο προκομμένη πια! Φτιάξ’ το μόνη σου! Μάλιστα. Να το φτιάξω. Επιβάλλεται, σου λέει, να τα κάνεις όλα. Θες στρίφωμα, θες φούστα ολόκληρη, θες πουλόβερ; Ξεστραβώσου να μάθεις να ράβεις και να πλέκεις. Και όχι μόνο. Πόσο μπαλκονάκι έχεις; Eνα, ενάμιση μέτρο; Να το κάνεις μποστάνι. Να έχεις φρέσκο τον μαϊντανούλι και τη ρίγανη, αλλά και την τοματούλα, το μανιταράκι. Σου δίνουν ένα σωρό ειδικοί συμβουλές για το πώς θα γίνεις χρυσοχέρα. Γιατί δεν είσαι. Και μην ψεύδεσαι νομίζοντας ότι με ένα δυο πτυχία, μια δυο ξένες γλώσσες και κάνα δυο δουλειές έχεις καμιά σημαντική προσφορά στην κοινωνία. Η σύγχρονη γυναίκα, που ζει μέσα στη θύελλα της οικονομικής κρίσης, οφείλει όχι μόνο να κάνει οικονομία ακόμη και στο στρίφωμα του τζιν της, αλλά να δίνει και το καλό παράδειγμα, όπως να βάζει το γάντι το κηπουρικό και να σπέρνει το ραπανάκι της στη βεράντα της και ξυλουργική να γνωρίζει, να φτιάξει την παπουτσοθήκη μόνη, άσε πια τα υδραυλικά και τα ηλεκτρολογικά. Πώς κάποτε, π.Κ. (προ Κρίσης) εποχές, έβγαιναν στοίβες τα λάιφ στάιλ περιοδικά που σε βομβάρδιζαν με τα χαΐρια της μιας και της άλλης TV περσόνας (ονόματα δεν λέμε, για να μη ρίξουμε το επίπεδο); Πάνε αυτά. Πλέον τα περιοδικά που απευθύνονται στη σύγχρονη γυναίκα τη βομβαρδίζουν με συμβουλές πώς θα μοιάσει στη ...γιαγιά της. Σε εκείνες, τέλος πάντων, τις γυναίκες που βολόδερναν με το νοικοκυριό, αλλά είχαν χρόνο να το κάνουν. Είναι, μάλιστα, τόσο δελεαστικές οι περιγραφές, τόσο λεπτομερείς οι συμβουλές, τόσο έντονο το ύφος του «κάν’ το μόνη σου», που σε κάνουν να νιώθεις όπως και τότε που ξεφύλλιζες τα λάιφ στάιλ στο κομμωτήριο: αποτυχημένη που είσαι ...εκτός. Τότε, που ήσουν εκτός της γκλαμουρο-υστερίας. Σήμερα, αποτυχημένη αν είσαι εκτός της νέας χρυσοχεροσύνης. Πώς αλλιώς να την πω αυτή την τάση της γυναίκας-με-τα-δώδεκα-χέρια, όλα χρυσά, πολυτάλαντα και αποτελεσματικά. Προτρέπονται και οι άνδρες να αναλάβουν δράση. Λίγη κηπουρική, λίγη μαγειρική, ψιλοπράγματα μπροστά στα όσα προτρέπονται τα κορίτσια να πράξουν, έτσι, γιατί μπορούν. Αλλωστε, αυτές θεωρούνται πάντα σπάταλες και φυσικά αυτές έχουν χρόνο που τους περισσεύει. Λες και ζουν διπλές τις ώρες της ζωής τους. Και σε αυτές τις εποχές της στέρησης πρέπει να τις ζουν για να τα «κάνουν όλα μόνες τους». Μέχρι να πέσουν ξερές από εξάντληση. Εντάξει, είναι ευχής έργο που το χειροποίητο και δη το σπιτικό αποκαθίσταται στη συνείδησή μας. Οχι μόνο για τα καλύτερα υλικά του, αλλά και για την προσωπική φροντίδα που έχει η κατασκευή του. Αλλά έλεος, όχι πάλι οι γυναίκες στόχος. Μα πόσο προκομμένες να γίνουν πια! Αθηνά Δεληγιάννη

Ματιές

Το Τwitter ως πολλαπλασιαστής

Πάνος Μιχαήλ

Fear always eats Το 2005 αγόρασα το σπίτι μου στην Αχαρνών, ένα διαμέρισμα σε μια πολυκατοικία που κάποτε υπήρξε αρχοντική. Παρόλο που ζούσαμε στην ψιλομεθυσμένη μεταολυμπιακή κατάσταση ευφορίας, με την πόλη πιο καθαρή και πιο τακτοποιημένη, η Αχαρνών από τότε ήταν ένας δρόμος που σήμαινε παρακμή. Ζούσα στην καρδιά της πολωνικής κοινότητας, των Αιγυπτίων, των Ιρακινών. Λίγο Βερολίνο μου φαινόταν και μάλλον ήταν η αθεράπευτα αισιόδοξη διάθεσή μου που με έκανε να τα βλέπω όλα ρόδινα, τις συνυπάρξεις φυσικές. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι ξένους, αυτό τρόμαζε τους επισκέπτες μου και κατάλαβα ότι για τους φίλους μου ο μετανάστης ήταν περισσότερο μύθος, παρά άνθρωπος με σάρκα και οστά.

Με αφορμή τον καβγά στα social media για μια υποτιθέμενη δήλωση της Κικής Δημουλά, θυμήθηκα μια συζήτηση η οποία εκτυλίσσεται στον δημόσιο χώρο για χρόνια. Και τούτη αφορά την υποτιθέμενη αναξιοπιστία των παραδοσιακών μέσων και τη διαφημιζόμενη ανεξαρτησία των νέων μέσων. Παρά το γεγονός ότι η αρχική διαστρέβλωση οφείλεται σε κείμενο εφημερίδας, η συνέχεια που δόθηκε από τα social media ήταν εκρηκτική. Το Τwitter λειτούργησε ως πολλαπλασιαστής ψεύδους και κακοήθειας και η Κική Δημουλά παρουσιάστηκε ως ένας ρατσιστής «Βεελζεβούλ». Ακόμη χειρότερα, στα ποικιλώνυμα blogs, που σε σημαντικό βαθμό αποτελούν «πλυντήρια» ειδήσεων και μοχλούς διάχυσης ψευδών πληροφοριών, η υποτιθέμενη δήλωση Δημουλά κατέστη ένα σχεδόν αδιαμφισβήτητο γεγονός. Σε μια εφημερίδα όπου όλοι κάνουν καλά τη δουλειά τους, εν ολίγοις διασταυρώνουν τις πληροφο-

ρίες που δέχονται, αυτό δεν θα γινόταν εύκολα. Προφανώς, το διαδίκτυο, ως τόπος διάχυσης των πληροφοριών, ήρθε για να μείνει. Ουδείς μπορεί να φαντασιώνεται την επιστροφή στην εποχή των τυπογραφικών στοιχείων. Ωστόσο, το διαδίκτυο, ακριβώς επειδή είναι απολύτως «ελεύθερο», μπορεί να αποτελέσει τόπο σπίλωσης υπολήψεων, καταστροφικής προσβολής ατομικών -και όχι μόνοδικαιωμάτων. Και αν η κακόβουλη πληροφορία διαχέεται τάχιστα, η επανόρθωσή της δεν φτάνει για να διορθώσει τη ζημιά που έχει κάνει. Ουδείς μπορεί να θεωρεί ότι το διαδίκτυο είναι δυνατόν να ρυθμιστεί. Θα ήταν ουτοπικό. Ωστόσο, μια καλή αρχή θα ήταν η καταπολέμηση της ανωνυμογραφίας. Βασική αρχή της ελεύθερης άποψης είναι η επώνυμη έκφρασή της. Η ανωνυμία είναι η ασπίδα των λογής εκβιαστών του διαδικτύου που κρύβονται στο πλήθος. Βασίλης Νέδος

Ολα τα χρόνια στην Αχαρνών τα έζησα με την ερώτηση «Δεν φοβάσαι;». Σιγά σιγά, το πράγμα ζόρισε, από το 2008 άρχισε να γίνεται ένας ωραίος χαμός στον δρόμο, άνθρωποι σε απόγνωση να σπρώχνονται μέσα στον αστικό ιστό από τη Σοφοκλέους και την Ομόνοια, πεινασμένοι, ψιλοπαραβάτες, άνθρωποι χωρίς αύριο. Η γειτονιά μου έγινε ένα μέρος της κάτω πόλης, βρόμικη, υποβαθμισμένη, ξεχασμένη. Ζούσα εκεί και έπαιζα το παιχνίδι με την παρηγορητική ψευδαίσθηση ότι τα προβλήματα βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση. Τη νύχτα που μπήκαν στο αυτοκίνητό μου, στο φανάρι κάτω από το σπίτι μου και μου έβαλαν το μαχαίρι στον λαιμό κατάλαβα ότι το παιχνίδι έγινε σοβαρό. Το παιχνίδι με τον φόβο. Ο φόβος άπλωνε το μαύρο του χρώμα, χυνόταν σαν μελάνι, άλλαζε τους γύρω μου, με έκανε να σκέφτομαι όπως δεν φαντάστηκα ποτέ. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη ήττα μου. Με έσωσαν οι σοφοί ηλικιωμένοι γείτονές μου, όσοι αντιστέκονταν στα φασισταριά που αλώνιζαν, όσοι έβλεπαν ανθρώπους μόνους, πιο φοβισμένους από τους ίδιους, όσοι αγόραζαν στο σούπερ μάρκετ μια κονσέρβα πελτέ για τους πεινασμένους στο υπόγειο. Με έσωσε από τον θυμό και τον φόβο η σκέψη του ότι εύκολα, πολύ εύκολα θα μπορούσα να ήμουν στη θέση τους. Και η ζωή μου αποκαθηλώθηκε από κάθε λάμψη, όταν έβλεπα να ζουν με τα αποφάγια μου. Και με αυτά να ταΐζουν τα παιδιά τους. Ο μεγαλύτερος φόβος που τρώει τα σωθικά μου σήμερα είναι ότι αυτό μπορεί να το συνηθίσω. Αλλά το παιχνίδι δεν έχει τελειώσει. Είμαι παίκτης. Είμαι εδώ. Τίποτα δεν έχει τελειώσει. Αργυρώ Μποζώνη

Διαχείριση πολιτισμού Με αφορμή το μουσείο που ανοίγει στη Στοκχόλμη και είναι αφιερωμένο στους ABBA, προσπαθώ να σκεφτώ ένα ανάλογο μουσείο στην Αθήνα. Αν θυμάμαι καλά, μια κάποια προσπάθεια που έγινε προ καιρού στην «Τεχνόπολις» για την Κάλας δεν ευδοκίμησε, σκάλωσε σε πολλά και αστεία εμπόδια (μικρός αριθμός εκθεμάτων, πολύ περιορισμένο ωράριο επισκέψεων κλπ.), που τελικά ακύρωσαν πανηγυρικά τις όποιες καλές προθέσεις υπήρξαν. Μετά αναλογίζομαι ότι, αφού ούτε για την Κάλλας δεν είμαστε άξιοι να φτιάξουμε ένα μουσείο, ποιος

Ελληνας καλλιτέχνης θα μπορούσε να βρίσκεται στη θέση των ABBA; Εδώ θα μπορούσαμε να παραθέσουμε μερικά μεγάλα ονόματα, αλλά το κακό προηγούμενο με την Κάλλας από μόνο του θα δημιουργήσει αμφιβολίες για το τελικό αποτέλεσμα. Το θέμα, λοιπόν, είναι η τεράστια αδυναμία μας να διαχειριστούμε σωστά τους πολιτιστικούς μας θησαυρούς, δεδομένου βασικά ότι τους αναγνωρίζουμε ως τέτοιους. Αλλοι στη θέση μας θα είχαν ήδη φτιάξει μερικά τέτοια μουσεία, χαλαρά. Νικήτας Καραγιάννης

Κείμενο: Κική Δημουλά (Μητροπολιτικές Ιστορίες, Ιούλιος 2009)

10 -16.05. 2013

Πυθίας 26, Κυψέλη Η σχέση είχε όλα τα χαρακτηριστικά ενός έρωτα πρόθυμου να είναι αληθινός, σύμφωνος και από τα δύο μέρη. Συχνές συναντήσεις, και κάθε συνάντηση σαν πρώτη. Παρά το ώριμο της ηλικίας, κάθε τέλος των συναντήσεων ομόρφαινε από τη νεανική μελαγχολία του αποχαιρετισμού. Κάποτε της είπε, «ε, όσο γνωριστήκαμε, γνωριστήκαμε, το περισσότερο συντελείται κάτω από την αυτή στέγη, τι λες, τη μοιραζόμαστε;» Εκείνη συγκράτησε το ξέσπασμα της χαράς

που της έδινε η πρόταση, καθώς ήταν τρομακτικά προληπτική με την ευτυχία. Της έβγαινε σαν κακός οιωνός. Δεν ξεκαθάρισε ποτέ αν αυτή η ίδια δεν ήξερε να χειρίζεται την ευτυχία ή αν η ευτυχία δεν είχε ιδέα τι σημαίνει άνθρωπος και τι παροδικότητα. Και όσο μπόρεσε έκρυψε όλα όσα χόρευαν μέσα της με μιαν ευτυχισμένη ανήσυχη βεβαιότητα.

Οταν κατέβηκαν από το αυτοκίνητο βρέθηκε στην οδό Πυθίας, ακριβώς μπροστά στο σπίτι εκείνο μέσω του οποίου αισθάνθηκε κάποτε τι σημαίνει σφοδρό ερωτικό αίσθημα, τι σημαίνει μονόλογος οδύνης, απόρριψη, ταπείνωση. Ηταν πρόβλημα τότε να επιζήσει από αυτόν τον αφανισμό. Κι αν το κατάφερε ήταν για να αξιωθεί να νιώσει κάποια στιγμή το θρίαμβο ότι επιτέλους ξέχασε.

Ενα απόγευμα της πρότεινε: «Πάμε να σου δείξω το σπίτι που αγόρασα πρόσφατα. Το επισκευάζω να μείνουμε εκεί».

Και τώρα της αποκαλύφθηκε ότι εκείνο το ανεκπλήρωτο μένει ολοζώντανο μέσα της, ανυποχώρητο, και ονειρεύτηκε ακόμη εκπλήρωση.

Reality Bites

Η σημασία του να είσαι συμπαθής Παρακολουθούσα τη συνέντευξη που έδωσε η Αμάντα Νοξ στο CNN, η Αμερικανίδα που είχε καταδικαστεί στην Ιταλία ως συνεργός στη δολοφονία της συγκατοίκου της πριν από μερικά χρόνια. Η Νοξ είναι τώρα ελεύθερη ύστερα από νέα δίκη και βρίσκεται στις ΗΠΑ. Ωστόσο, έλαβε πάλι ειδοποίηση από τις ιταλικές αρχές ότι πρέπει να δικαστεί ξανά, με κίνδυνο να βρεθεί πάλι στη φυλακή. Οπως κατάλαβα, το πιο επιβαρυντικό στοιχείο εναντίον της είναι... η συμπεριφορά της εντός και εκτός δικαστηρίου. Πρόκειται για χαρακτηριστική περίπτωση ατόμου τόσο αντιπαθητικού που ο τρόπος του κάνει

τον εισαγγελέα να υποψιάζεται ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί του - εξού και η αλλαγή στάσης των Αρχών. Ηδη την κατηγορούν ότι είναι μανιακή του σεξ και ότι φταίνε οι ερωτικές της περιπέτειες που οδήγησαν στον θάνατο το θύμα. Πράγματι, ακόμα και όταν προσπαθούσε να κλάψει μπροστά στον δημοσιογράφο, έβλεπες ότι το έκανε με τόση δυσκολία που σχεδόν προκαλούσε γέλιο. Σφιγγόταν, προσπαθούσε να δακρύσει. Ούτε καν με τη βοήθεια του δημοσιογράφου δεν κατάφερε να γίνει πιστευτή. Η αξία του να είσαι συμπαθής είναι τελικά τόσο μεγάλη; Ν.Κ.

Internet στοπ Την Τρίτη το βράδυ το παγκόσμιο διαδίκτυο έγινε λιγότερο... παγκόσμιο. Η Συρία εξαφανίστηκε από το διαδικτυακό χάρτη, σύμφωνα με την Google και την Akamai, και χρειάστηκε να περάσουν 19 ώρες μέχρι την επανεμφάνισή της. Πώς συνέβη αυτό; Τέσσερα καλώδια με οπτικές ίνες μεταφέρουν τα διαδικτυακά δεδομένα από και προς τη χώρα και, σύμφωνα με την κυβέρνηση, τα έκοψαν οι αντάρτες. Εδώ και πολλές ημέρες μαίνονται συγκρούσεις στις πόλεις της Συρίας, μεταξύ της κυβέρνησης και αντικαθεστωτικών, για τις οποίες πληροφορίες αναφέρουν πως έχουν κοστίσει τη ζωή σε περισσότερους από 1.000 ανθρώπους. Από την προηγούμενη Πέμπτη οι συγκρούσεις έχουν ενταθεί και οι αντικαθεστωτικοί της χώρας ενημερώνουν τα ξένα δίκτυα, αλλά και επικοινωνούν μεταξύ τους μέσω του διαδικτύου και των κοινωνικών δικτύων, ανανεώνοντας το ραντεβού τους στις πλατείες της πόλης. Ολο αυτό, φυσικά, έχει κάνει τη Δύση δύσπιστη απέναντι στους ισχυρισμούς της συριακής κυβέρνησης. Και εφόσον αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά, η δυτική ψυχολογία ενισχύεται. Τότε (τον περασμένο Νοέμβριο), όπως και τώρα, δεν εκτελούνταν διεθνείς πτήσεις από και προς το αεροδρόμιο της Δαμασκού, βάζοντας το απόλυτο στοπ σε οποιαδήποτε επικοινωνία. Καμία συσκευή που χρησιμοποιεί DSL, 3G ή dial up υπηρεσίες δεν έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο και τα δυτικά μέσα ενημέρωσης αναφέρουν πως μάλλον είναι η πιο ολοκληρωτική διακοπή ίντερνετ σε χώρα, καθώς στη Συρία υπάρχει ένας και μοναδικός πάροχος. Γ.Π.

Ο ομοφοβικός Νάιαλ Ξεκίνησε την καριέρα του ως ιστορικός. Στη συνέχεια, την «είδε» οικονομολόγος και άρχισε να μαλλιοτραβιέται με τον Πολ Κρούγκμαν υποστηρίζοντας την ορθότητα των πολιτικών λιτότητας - και χρησιμοποιώντας ενίοτε λανθασμένα στοιχεία για να στηρίξει τις θέσεις του. Τώρα ήρθε η ώρα για τον Νάιαλ Φέργκιουσον να αποδομήσει τον οικονομολόγο Τζον Μέιναρντ Κέινς, ο οποίος 70 χρόνια μετά τον θάνατό του εξακολουθεί να επηρεάζει τη σκέψη ενός μεγάλου μέρους της κοινότητας των οικονομολόγων. Ο κ. Φέργκιουσον, όμως, δεν βρήκε σκόπιμο να απορρίψει τις αρχές του Κέινς σε θεωρητικό επίπεδο. Αντιθέτως, σε μια ομιλία του σε ένα συνέδριο στο Κάρλσμπαντ της Καλιφόρνιας

άφησε να εννοηθεί ότι ο Κέινς δεν έδωσε έμφαση στη μακροπρόθεσμη πορεία μιας οικονομίας, επειδή ήταν ομοφυλόφιλος και άτεκνος. Ασφαλώς, τα τουλάχιστον ατυχή σχόλιά του προκάλεσαν ένα «τσουνάμι» αντιδράσεων, και ο ίδιος ο Φέργκιουσον αναγκάστηκε σε μία δημόσια μετάνοια -πού αλλού;- στο Twitter. Και αφού ο Βρετανός ιστορικός εξιλεώθηκε (ή έτσι νομίζει) με αυτή την πράξη, να επισημάνουμε επίσης ότι η υπόθεσή του ήταν και θεωρητικά αστήριχτη, καθώς, όπως επισημαίνει ο Μάθιου Ιγκλέσιας στο “Slate”, ο Κέινς δεν επικεντρωνόταν αποκλειστικά στον βραχυπρόθεσμο ορίζοντα. Χ.Τ.

Περάστε έξω, κυρία μου! Μπορεί να μην έχουν κυκλοφορήσει ακόμα στο ευρύ κοινό, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τους ιδιοκτήτες ενός από τα γνωστότερα καζίνο του Λας Βέγκας να απαγορεύσουν στους θαμώνες τους να φορούν τα γυαλιά της Google, τα πολυσυζητημένα Google Glass, ενώ παίζουν τυχερά παιχνίδια. Πατώντας σε μια ρύθμιση της νομοθεσίας της πολιτείας της Νεβάδα που απαγορεύει τη χρήση συσκευών μαγνητοσκόπησης εικόνας ενώ κάποιος παίζει τυχερά παιχνίδια, το καζίνο Ceasars Palace φρόντισε έγκαιρα να λάβει τα μέτρα του. Ετσι, θα αποφύγει προβλήματα με τυχόν πονηρούς που θα χρησιμοποιούσαν τις augmented reality δυνατότητες της καινούργιας συσκευής της Google για να βελτιώσουν τις πιθανότητες επιτυχίας τους στα τραπέζια poker ή άλλων χαρτοπαιγνίων.

Οπως τονίζουν οι υπεύθυνοι του καζίνο, δεν είναι λίγοι αυτοί που χρησιμοποιούν κρυμμένες κάμερες για να μεταφέρουν εικόνα εκτός του καζίνο, όπου κάποιος συνεργός τους αξιολογεί τις πιθανότητες νίκης με τη βοήθεια ηλεκτρονικού υπολογιστή, προσφέροντας έτσι ένα άδικο αβαντάζ στους επιτήδειους. Τα Google Glass βρίσκονται ακόμα σε πιλοτικό στάδιο, αλλά μέχρι τον ερχόμενο Ιανουάριο, οπότε θα λάβει χώρα στο Λας Βέγκας η έκθεση ηλεκτρονικών CES αναμένεται να έχουν γίνει διαθέσιμα στο ευρύ κοινό. Αν λοιπόν είχατε σκοπό να γίνετε ο επόμενος Danny Ocean με τη βοήθεια της τεχνολογίας, μάλλον είναι ώρα να αλλάξετε σχέδια... Γ.Μ.

Εκτύπωσε ένα ρεβόλβερ Σε ένα από τα επεισόδια “CSI: New York” του φετινού κύκλου περιγράφεται ένα έγκλημα, το οποίο φάνταζε τόσο πρωτότυπο που θα ήταν δύσκολο να συμβεί στην πραγματική ζωή - τουλάχιστον σύντομα. Ενας σεσημασμένος κακοποιός σκότωσε το θύμα του χρησιμοποιώντας ένα όπλο που κατασκευάστηκε σε 3D εκτυπωτή. Εντάξει, οι σειρές “CSI” φημίζονται για τα ευφάνταστα εγκλήματα και τις εξίσου ευφάνταστες τακτικές εξιχνίασής τους: για παράδειγμα πριν από δέκα χρόνια, τα εργαστήρια της αστυνομίας μπορούσαν δήθεν να αποκωδικοποιήσουν το DNA του δράστη σε ελάχιστα λεπτά. Ελα, όμως, που στη συγκεκριμένη ιστορία μπορεί και να πέσουν μέσα. Οπως διαβάσαμε στον “Guardian”, για πρώτη φορά κατασκευάστηκε ένα όπλο εξολοκλή-

ρου σε 3D εκτυπωτή. Ο λόγος για το “Liberator” («Απελευθερωτής»), το οποίο «εκτυπώθηκε» από την οργάνωση Defense Distributed. Η τελευταία ασχολείται με θέματα πληροφόρησης σχετικά με την τρισδιάστατη εκτύπωση όπλων (στις ΗΠΑ, όπου επικρατεί πώρωση γύρω από τα όπλα, είναι σκόπιμο να υπάρχει ακόμη και μια τέτοια οργάνωση). Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Οτι με τη διάδοση των 3D εκτυπωτών, ο καθένας θα μπορεί να εκτυπώσει από το σπίτι του το όπλο που θέλει. Εγείρονται, λοιπόν, νέοι προβληματισμοί σχετικά με το πώς θα πρέπει να ρυθμιστεί η χρήση αυτής της νέας τεχνολογίας, προκειμένου να μην υπονομευτεί περαιτέρω η ασφάλειά μας. Χ.Τ.

10 -16.05. 2013

Γίνε υπερήρωας Οι φαν του Iron Man πρέπει να ρίξουν μια ματιά στη νέα εφεύρεση μιας ομάδας σπουδαστών του Royal College of Art στη Μεγάλη Βρετανία: Πρόκειται για μια μάσκα που δίνει σε όποιον τη φοράει υπερφυσικές ικανότητες, όπως να ακούει έναν συγκεκριμένο ήχο μέσα σε οχλοβοή ή να βλέπει μακριά και με ευκρίνεια σαν μια κάμερα υψηλής ανάλυσης. Το πρωτότυπο, που ονομάζεται Eidos και κατασκευάστηκε με τη βοήθεια της τρισδιάστατης αντιγραφής, θυμίζει ταινία επιστημονικής φαντασίας, αλλά είναι θέμα χρόνου να κατασκευαστεί ένα μικρότερο και πιο εύχρηστο. Το νέο γκάτζετ μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στα σπορ για την ανάλυση των κινήσεων ενός αθλητή. Προς το παρόν η μάσκα αποτελείται από δύο μέρη, ένα για τα αυτιά και το στόμα και ένα για τα μάτια. Οπως δήλωσαν οι εφευρέτες του Eidos, «είμαστε συνηθισμένοι να ελέγχουμε το περιβάλλον μας ώστε να βρούμε τι μας κάνει καλύτερα. Ομως, ενώ η τεχνολογία προχωράει, το βιολογικό μας σώμα παραμένει ίδιο. Φανταστείτε να μπορούσαμε να ελέγχουμε τις αισθήσεις μας, τι θαυμάσια πράγματα θα κάναμε». Η τεχνολογία που φοριέται, όπως τα γυαλιά της Google ή τα «έξυπνα» ρούχα, είναι ό,τι πιο καινούργιο και πολλοί επιστήμονες στρέφουν εκεί την προσοχή τους ώστε να τελειοποιήσουν τις νέες ιδέες. N.K.

Μουσική

Παρέα με έναν θρύλο Ο Eric Burdon των θρυλικών Animals, μέλος του Rock and Roll Hall of Fame από το 1994 και ένας από τους «100 σημαντικότερους τραγουδιστές όλων των εποχών» σύμφωνα με το περιοδικό “Rolling Stone”, θα βρίσκεται στην Αθήνα σήμερα και αύριο, Παρασκευή 10 και Σάββατο 11 Μαΐου, στη σκηνή του Half Note Jazz Club (Τριβωνιανού 17, Μετς) στο πλαίσιο της περιοδείας του σε μεγάλες πόλεις της Αμερικής και της Ευρώπης. Με περισσότερα από 50 χρόνια καριέρας στη μουσική, ο 71 ετών Βρετανός τραγουδιστής και τραγουδοποιός μετρά 50 άλμπουμ και συμμετοχές σε ταινίες, αλλά και συγγραφή βιβλίων. Ο Eric Burdon είναι πολυτάλαντος και μας το αποδεικνύει κάθε φορά. Πρόσφατα ανακάλυψε και την κλίση του στη ζωγραφική ξαφνιάζοντάς μας ευχάριστα! Ο θρύλος της ροκ, η ψυχή και frontman των The Animals και αργότερα των War δεν σταματά ποτέ να πειραματίζεται. Λίγους μόλις μήνες μετά την κυκλοφορία του νέου solo

album του “Till Your River Runs Dry”, ο ίδιος δηλώνει παρών και σε θέματα περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης. Σίγουρα, όμως, δεν απαρνιέται και τη μέχρι τώρα καλή του συνήθεια: να μιλά μέσα από τους στίχους του για θέματα που τον απασχολούν, όπως η πολιτική και η θρησκεία. Η κυκλοφορία του νέου άλμπουμ συνέπεσε με την επέτειο των 50 χρόνων από τη δημιουργία των Animals, του γκρουπ που ταυτίστηκε με την British Invasion στη ροκ σκηνή των ’60s. Το Half Note δεν του είναι άγνωστο. Τον χειμώνα του 2004 είχε παρουσιάσει εκεί την αυτοβιογραφία του με τίτλο “Don’t Let Me Be Misunderstood”. Σε συνέντευξή του έχει δηλώσει πως το αγαπημένο του συγκρότημα αυτή την εποχή είναι οι Calexico, γιατί αντιπροσωπεύουν αυτό που ο ίδιος πιστεύει για τη μουσική: ότι αποτελεί μέσο επικοινωνίας των λαών.

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

Πετυχημένη συνταγή

Επέτειος με δίσκο Οι Locomondo γιορτάζουν δέκα χρόνια μαζί με μια σειρά συναυλιών σε όλη την Ελλάδα και παρουσιάζουν τον έβδομο δίσκο τους με τίτλο «Οδύσσεια», αύριο, Σάββατο 11 Μαΐου, στο Gagarin 205 (Λιοσίων 205, Αθήνα). Επειτα από δέκα χρόνια διαρκούς παρουσίας σε Ελλάδα και εξωτερικό, οι Locomondo επιστρέφουν στη δισκογραφία με νέα τραγούδια δικής τους παραγωγής, όπου η διανομή και η πώληση του δίσκου θα γίνεται χωρίς μεσάζοντες, απ’ ευθείας στους χώρους συναυλιών της μπάντας και μέσω ίντερνετ. Η μεγάλη μουσική παρέα του reggae, σκα και λάτιν ρυθμού μάς έχει κερδίσει και με την πρωτοβουλία της για τη διάθεση του δίσκου γίνεται πιο προσιτή σε μεγαλύτερο κοινό.

Πάρτι και χορός Οι Μέντα, οι The Voyage Limpid Sound και ο Spaced Cowboy (φωτό) ενώνουν τις μουσικές δυνάμεις τους και στήνουν ένα ανοιξιάτικο χορευτικό live party το Σάββατο 11 Μαΐου στο Bios (Πειραιώς 84, Κεραμεικός). Οι Μέντα, με τις εκρηκτικές ποπ μελωδίες τους και τους συνήθεις urban ρυθμούς τους, θα συναντήσουν τον μοναδικό πολυσυλλεκτικό ήχο των The Voyage Limpid Sound, της παρέας του Σέργιου Βούρδη, ενώ η βραδιά θα κλείσει με τις μίξεις του Spaced Cowboy στα decks. Dress code: άνετα παπούτσια!

Μουσικό τετραήμερο Ο ντράμερ της τζαζ O διάσημος jazz & fusion ντράμερ Billy Cobham επισκέπτεται την Αθήνα και το Gazarte (Βουτάδων 32-34, Γκάζι) σήμερα και αύριο, 10 και 11 Μαΐου. Θεωρείται ο απόλυτος ντράμερ της fusion μουσικής, ενώ παραμένει κορυφαίος μουσικός και ακούραστος ερευνητής. Γεννημένος στον Παναμά και μεγαλωμένος στη Νέα Υόρκη, αποτυπώνει την πολυπολιτισμική του εμπειρία σε ένα μείγμα μουσικών επιρροών. Το πρώτο solo album του με τίτλο “Spectrum” θεωρείται κορυφαία συνάντηση της jazz, της funk και της rock μουσικής, ενώ στην πιο πρόσφατη δισκογραφική δουλειά με τίτλο “Palindrome” συμπεριλαμβάνονται διασκευές τραγουδιών όπως το “Moon Germs” και το “A Day’s Grace”.

10-16.05.2013

Το Plissken Festival 2013, από 16 έως και 19 Μαΐου, παρουσιάζει 32 καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο και όλο το φάσμα της μουσικής σε τέσσερις ημέρες και τέσσερις διαφορετικούς χώρους ανά την Αθήνα με ένα εισιτήριο! Την Πέμπτη 16 Μαΐου το φεστιβάλ θα φιλοξενηθεί στο The Hub (Αλκμήνης 5, Πετράλωνα), την Παρασκευή 17 Μαΐου στο Six D.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι), το Σάββατο 18 Μαΐου στο Κτίριο 56 του Κέντρου Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος (Πειραιώς 254, Ταύρος), ενώ την Κυριακή 19 Μαΐου στο Τώρα Κ44 (Κωνσταντινουπόλεως 44, Γκάζι). Το πρόγραμμα, καθώς και τα ονόματα που θα λάβουν μέρος μπορούμε να τα βρούμε στο www. plisskenfestival.gr.

Ευτυχώς τα καλά πράγματα κάποιες φορές επαναλαμβάνονται. Μετά την απόλυτα επιτυχημένη πρώτη της εμφάνιση, η αγαπημένη μας Ηρώ Σαΐα επιστρέφει σήμερα, Παρασκευή 10 Μαΐου, στον Ιανό (Σταδίου 24, Αθήνα). Το live που μας συγκίνησε και απέδειξε για ακόμα μία φορά το ταλέντο της γίνεται μια καλή ευκαιρία να συναντηθούν φίλοι, γνωστοί και πιστοί θαυμαστές. Με μια καλή αφορμή, την κυκλοφορία του νέου της δίσκου, η Ηρώ μαζί με πέντε μουσικούς έρχεται να μας χαρίσει μια βραδιά με ένταση, πάθος, συγκίνηση, αλλά και χαρά, με ορισμένα από τα νέα της τραγούδια, αλλά και πολλά γνωστά και αγαπημένα του ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου, από τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Σταύρο Ξαρχάκο έως τον Νίνο Ρότα, τους Madredeus αλλά και το δημοτικό τραγούδι. Σύντροφοί της σε αυτό το μουσικό ταξίδι ο Νεοκλής Νεοφυτίδης στο πιάνο, η Αννα Λάκη στο ακορντεόν, η Σοφία Κακουλίδου στα κρουστά, ο Ilya Αl Gaer στο μπάσο και, τέλος, ο Ιορδάνης Γυμνόπουλος στις κιθάρες. Φυσικά, δεν θα λείπουν και οι εκλεκτοί καλεσμένοι της που, όπως και την προηγούμενη φορά, δίνουν το δικό τους στίγμα στη βραδιά. Αυτή τη φορά η Αφροδίτη Μάνου και οι πάντα αγαπημένοι μας Minor Project θα συναντηθούν με την Ηρώ επί σκηνής. Για την ιστορία αναφέρουμε ότι έχει συνεργαστεί στο παρελθόν μεταξύ άλλων με τους: Σταύρο Ξαρχάκο, Σταμάτη Κραουνάκη, Λουκιανό Κηλαηδόνη, Αφροδίτη Μάνου, Μανώλη Μητσιά, Νίκο Μαμαγκάκη, καθώς και ότι η βραδιά θα μεταδίδεται ζωντανά από τo ianosradio.gr.

ΠΡΟΣΕΧΩΣ

Σινεμά

Στα βάθη του μυαλού του Μπορεί το 2009 να σάρωσε τα Οσκαρ με το “Slumdog Millionaire”, αλλά η αλήθεια είναι ότι ανάμεσα στον Ντάνι Μπόιλ του “Slumdog” και στον σκηνοθέτη που μας συστήθηκε το 1994 με τα «Μικρά εγκλήματα μεταξύ φίλων» και έστρεψε όλα τα βλέμματα πάνω του δύο χρόνια αργότερα με το “Trainspotting” υπάρχει η άβυσσος. Ευτυχώς, η κινηματογραφική του επιστροφή με το “Trance” θυμίζει κάτι από τον παλιό καλό του εαυτό. Ενα σκοτεινό, περιπετειώδες θρίλερ γεμάτο σασπένς και ανατροπές, το χαρακτηριστικό φρενήρες μοντάζ του Μπόιλ και χαρακτήρες που έχουν αποτινάξει τo ιλουστρασιόν περίβλημα των ηρώων του “Slumdog”.

Η κατάσταση της υγείας του Σάιμον, όπως είναι λογικό, δεν θα συγκινήσει ιδιαίτερα τον αρχηγό της συμμορίας, που πιστεύοντας ότι ο Σάιμον τον κοροϊδεύει θα τον υποβάλει σε φρικτά βασανιστήρια για να μάθει την αλήθεια. Μάταια όμως. Ο Σάιμον όντως υποφέρει από αμνησία και ο μόνος τρόπος για να αποκαλυφθεί η κρυψώνα του πίνακα είναι να καταφέρει κάποιος να την εκμαιεύσει από το υποσυνείδητό του. Την αποστολή αυτή αναλαμβάνει μια υπνοθεραπεύτρια. Οσο όμως προχωράει πιο βαθιά στο μυαλό του Σάιμον, θα έρθουν στην επιφάνεια μυστικά και αλήθειες που τρομάζουν...

Κεντρικός ήρωας της ταινίας ο Σάιμον, που εργάζεται σε έναν οίκο δημοπρασιών. Οταν μια συμμορία του υποκόσμου τον προσεγγίζει για να κλέψει έναν πανάκριβο πίνακα, εκείνος δέχεται να συνεργαστεί. Κατά τη διάρκεια της ληστείας, όμως, ένα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι θα προκαλέσει αμνησία στον Σάιμον, που τώρα πια δεν θυμάται πού έχει κρύψει τον πολύτιμο πίνακα.

Το γνώριμο στον Μπόιλ σκοτεινό σύμπαν του υποκόσμου ζωντανεύει ξανά με τον Τζέιμς Μακαβόι -ίσως τον πλέον ταλαντούχο ηθοποιό της γενιάς τουνα μας χαρίζει ακόμα μία δυνατή ερμηνεία, τον Βενσάν Κασέλ να θυμίζει κάτι από το «Μίσος» και τη Ροζάριο Ντόσον να αναστατώνει τις αισθήσεις άμα τη εμφανίσει της. Εκρηκτικό κοκτέιλ.

Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

10-16.05.2013

Διεθνές καναρίνι Αφού κέρδισε τις εντυπώσεις στα Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι, του Μόντρεαλ, του Ρότερνταμ, του Λονδίνου και της Θεσσαλονίκης και απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, το «Αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού», η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Εκτορα Λυγίζου, προβάλλεται από αυτή την εβδομάδα αποκλειστικά στον κινηματογράφο Δαναό. Ενα 22χρονο αγόρι χωρίς δουλειά, χωρίς χρήματα, χωρίς κοπέλα και χωρίς φαγητό περιπλανιέται στην Αθήνα αναζητώντας τροφή για το ίδιο και το καναρίνι του, τον μοναδικό του φίλο. «Δεν είναι μια ταινία για την κρίση. Προσπαθεί να ερμηνεύσει την αντίδραση στην κρίση και τι σημαίνει για έναν Ελληνα να αισθάνεται άχρηστος, ασήμαντος και αβοήθητος σε ένα περιβάλλον κρίσης», εξηγεί ο σκηνοθέτης.

Τηλεφωνικό... θρίλερ Μετά το χαοτικά αφελές “Cloud Atlas” των Τίκβερ και Γουακόφσκι, η Χάλι Μπέρι επιστρέφει πρωταγωνίστρια στο “The Call”, ένα θρίλερ που τη θέλει στη μια άκρη της τηλεφωνικής γραμμής να προσπαθεί να σώσει μια νεαρή κοπέλα που έχει απαχθεί από έναν serial killer και βρίσκεται εγκλωβισμένη στο πορτ μπαγκάζ κάποιου αυτοκινήτου σε άγνωστη τοποθεσία. Ο μόνος τρόπος για να σώσει τη ζωή της κοπέλας είναι να τη μετατρέψει σε συνεργάτιδά της για να τη βοηθήσει να εντοπίσει τον δολοφόνο. Λέτε να βλέπεται σε θερινό σινεμά;

Η Ελλάδα στις Κάννες Το ελληνικό ενδιαφέρον στο φετινό Φεστιβάλ των Καννών δεν εστιάζεται στη μία και μοναδική ταινία που φέρει την υπογραφή Eλληνα δημιουργού και δεν είναι άλλη από το “India Blues” του Γιώργου Μαρκάκη. Αυτό που κλέβει τις εντυπώσεις είναι η άφιξη στις Κάννες επτά νέων Ελλήνων παραγωγών, οι οποίοι στις 21 Μαΐου, στο πλαίσιο του “Regions Capitales pour le Cinema”, θα συναντηθούν με ξένους συναδέλφους τους αναζητώντας συμπαραγωγές για μια σειρά από νέες ελληνικές ταινίες, που βρίσκονται στο στάδιο της ανάπτυξης και της προπαραγωγής. Ο Κώστας Κεφάλας από τη Faliro House, την εξαιρετικά δραστήρια εταιρεία παραγωγής του Χρήστου Κωνσταντόπουλου, που βρίσκεται πίσω από τις «Αλπεις» του Λάνθιμου και το «Πριν τα μεσάνυχτα» του Λινκλέιτερ, θα δώσει το «παρών», μεταξύ άλλων, στις Κάννες αναζητώντας συμπαίκτες για την παραγωγή του «Για πάντα», της νέας ταινίας της Μαργαρίτας Μαντά, στενής συνεργάτιδας του Θόδωρου Αγγελόπουλου.

Για πρώτη φορά μαζί Και τώρα... Μάκβεθ Εγινε παγκοσμίως γνωστός από την εξαιρετική του ερμηνεία στο “Shame”. Αν κάτι διακρίνει τον Μάικλ Φασμπέντερ πέρα από το εκρηκτικό του ταλέντο, είναι η ικανότητά του να πρωταγωνιστεί με την ίδια επιτυχία σε blockbusters του Χόλιγουντ (“X Men”, “Prometheus”) και αμιγώς καλλιτεχνικές ταινίες. Τώρα ένα ακόμα project έρχεται να προστεθεί στις ταινίες στις οποίες αναμένεται να τον δούμε προσεχώς. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Φασμπέντερ θα ενσαρκώσει τον αδίστακτο Μάκβεθ σε μία ακόμα κινηματογραφική μεταφορά του αριστουργήματος του Σαίξπηρ. Τη σκηνοθεσία θα υπογράψει ο Τζάστιν Κερζέλ, που αυτό το διάστημα ολοκληρώνει το θρίλερ “Our Kind of Traitor” με τους Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, Ρέιφ Φάινς και Μαντς Μίκελσεν.

Η Μέριλ Στριπ συναντά τον Τζόνι Ντεπ στη μεγάλη οθόνη και το box office αναστενάζει από τώρα! Οι δύο εξαιρετικά δημοφιλείς και εντυπωσιακά ταλαντούχοι σταρ αναμένεται να ενώσουν τις δυνάμεις τους στην κινηματογραφική μεταφορά του μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ “Into the woods”, με τη σκηνοθετική υπογραφή του ειδήμονα Ρομπ Μάρσαλ (“Chicago”, “Nine”). Το μιούζικαλ εμπνέεται από κάποια από τα παραμύθια των αδελφών Γκριμ και διηγείται τις περιπέτειες ενός φούρναρη και της γυναίκας του, που αναζητούν σε ένα σκοτεινό δάσος τη μάγισσα που τους έχει καταραστεί να μην κάνουν παιδιά. Ο Ντεπ θα υποδυθεί τον φούρναρη, ενώ η Στριπ τη μάγισσα. Τα γυρίσματα θα ξεκινήσουν τον Οκτώβριο.

Ο Γιώργος Καρναβάς και ο Κωνσταντίνος Κοντοβράκης από τη Heretic ψάχνουν επιπλέον χρηματοδότηση για το «Πεινασμένο Στόμα», τη νέα ταινία του σκηνοθέτη του “Wasted Youth” Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, που θα ξεκινήσει γυρίσματα στις αρχές του 2014, αλλά και για το «Ιβο και Σοφία» της Ελίνας Ψύκου, που έκανε αίσθηση με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της «Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά». Η Μαρία Χατζάκου από τη Haos Film θα φτάσει στις Κάννες έχοντας στις αποσκευές της το νέο κινηματογραφικό project της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη (“Attenberg”) με τίτλο “Duncharon”, ενώ η Μαρία Τσίγκα από την εταιρεία παραγωγής Αργοναύτες ευελπιστεί σε μια διεθνή συνεργασία για το “Virus” του Aγγελου Φραντζή, που θα γυριστεί στη Ρωσία.

Βιβλίο

Βαλκανικά Νόμπελ Εάν κάποιος άνοιγε έναν χάρτη του 18ου αιώνα και κοίταζε εκεί στα νοτιοανατολικά της Ευρώπης, θα έβλεπε το χρώμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας να σκεπάζει το τοπίο. Καθώς τα χρόνια περνούσαν, το χρώμα αυτό υποχωρούσε και έδινε τη θέση του σε μια νέα πραγματικότητα: τα Βαλκάνια. Με το πέρασμα του καιρού η περιοχή είχε πια να επιδείξει τα δικά της επιτεύγματα στο νέο αυτό -και περισσότερο στραμμένο προς τη Δύσηπλαίσιο στο οποίο αναπτυσσόταν. Φτάνοντας τώρα στον 20ό αιώνα και περιορίζοντας τη συζήτηση στη λογοτεχνία και δη στα Βραβεία Νόμπελ, δυστυχώς δεν βλέπουμε πολλούς εκπροσώπους της. Την τελευταία δεκαετία υπήρξε μία, όχι όμως ακραιφνής, βαλκάνια διάκριση. Η Χέρτα Μίλερ, βραβευθείσα το 2009, ναι μεν είναι γεννημένη στη Ρουμανία, το έργο της όμως πιστώνεται -και δικαίως- στη γερμανική λογοτεχνία. Το 1963 και το 1979 η Ελλάδα «στέφθηκε» δις νικήτρια. Με τους δύο πιο αναγνωρίσιμους ποιητές της, φέρνοντας έτσι και τα Βαλκάνια στο προσκήνιο. Το εάν έπρεπε να είχε βραβευθεί και ο Καζαντζάκης θα μείνει

αιώνια αναπάντητο. Ομως πρώτος από όλους τους Βαλκάνιους τη μεγάλη αυτή τιμητική διάκριση την είχε γευθεί ένας Κροατοβόσνιος αυτοανακηρυγμένος Σέρβος, ένας Γιουγκοσλάβος τελικά, το 1961. Τα έργα του μεγάλου πεζογράφου Ιβο Αντριτς αποτελούν γραπτά κειμήλια για την περιοχή. Και εκείνος υπήρξε ένας δημιουργός που έσκυψε, κοιτώντας πάντα προς τη Δύση, με πολύ προσεκτική ματιά πάνω στα αποτυπώματα που άφησαν οι αιώνες στη ζωή των Βαλκανίων. Δεν λοξοκοίταξε ποτέ μακριά από την οθωμανική περίοδο. Δεν την αντιμετώπισε ως κενό χρόνο. Αντίθετα, την ανέσκαψε και την έκρινε κατά την άποψή του για αυτό που υπήρξε. Μετουσιώνοντας όμως το τοπικό σε κάτι πανανθρώπινο. Σε φράσεις που δεν κοιτάνε καταγωγή, αλλά μας αφορούν όλους. Ενας από τους χαρακτήρες του, επί παραδείγματι, θα πει στην «Καταραμένη αυλή» (εκδ. Καστανιώτη): «Αν θες να ξέρεις τι πράμα είναι ένα κράτος και η διοίκησή του, κοίταξε μόνο να μάθεις πόσοι έντιμοι κι αθώοι άνθρωποι βρίσκονται στις φυλακές, κι από την άλλη, πόσοι εγκληματίες και παράνομοι είναι ελεύθεροι. Ετσι θα το μάθεις με τον καλύτερο τρόπο».

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας

Κυπριακή φωνή

Τζέιμς Ελρόι, ακούς;

Ο πολλάκις βραβευμένος και τιμημένος τόσο στην Ελλάδα όσο και στην πατρίδα του την Κύπρο Κυριάκος Χαραλαμπίδης είναι -ίσως- ο κορυφαίος εν ζωή εκπρόσωπος μιας μικρής σε έκταση, αλλά όχι απαραιτήτως ελάσσονος, λογοτεχνικής γης. Κουβαλώντας, λόγω ηλικίας και οικογενειακής παράδοσης, έντονες μνήμες από κάθε στιγμή της πολυτάραχης πρόσφατης ιστορίας του νησιού, αποτελεί μια ιδανική φωνή ανάμεσα σε κραυγές - σε στιγμές που η καταστροφή φαίνεται να χτύπησε ξανά τη γενέτειρά του. Στην τελευταία ποιητική συλλογή του «Στη γλώσσα της υφαντικής» (εκδ. Μεταίχμιο) καταπιάνεται με το τώρα, το σήμερα, από διαφορετικές οπτικές γωνίες, ανιχνεύοντας το μυστήριο της καλλιτεχνικής δημιουργίας, μα και της ίδιας της ύπαρξης.

Το σουηδικό «αστυνομικό» έχει κάνει φήμη κυρίως με ήρωες της διπλανής πόρτας. Ο Γενς Λάπιντους στην τριλογία του «Στοκχόλμη νουάρ» πηγαίνει κόντρα στην παράδοση. Κλείνει τη μύτη και βουτάει βαθιά στον υπόκοσμο της βόρειας χώρας. Αλλωστε ο ίδιος, επιτυχημένος δικηγόρος γαρ, έχει συχνά αναλάβει σκληρούς εγκληματίες - γνωρίζει το θηρίο από τα μέσα του. Στο δεύτερο μέρος της τριλογίας «Μη μασάς» (εκδ. Ψυχογιός), ελεεινοί χαρακτήρες προσπαθούν να ξεμπλέξουν ένα ακόμα πιο ελεεινό κουβάρι συνωμοσιών. Απομένει, για να επιβεβαιωθεί η σχεδόν βλάσφημη σύγκρισή του με τον «μεγάλο» Τζ. Ελρόι, το έργο του να αντέξει στον χρόνο - αν όχι στο βάρος της ίδιας της σύγκρισης.

Εκ του Amazon

Νηφάλια μέθη

O τόπος έχει βουίξει πως το Google έχει στα σκαριά νέο «επιστημονικό νόμπελ». Στα πεπραγμένα τώρα του θαυμαστού καινούργιου κόσμου μας υπάρχουν τα λογοτεχνικά βραβεία του Amazon. Στα ημιτελικά αυτών για το 2010 βρέθηκε και η νεαρή Αμερικανίδα Ρεμπέκα Κόλμαν με το «Βασίλειο της αθωότητας» (εκδ. Κλειδάριθμος). Ενα βιβλίο στο μοτίβο του μπεστ σέλερ, που αφηγείται -τι άλλο;- μια ερωτική ιστορία, διαφορετικά όμως από τη συνήθη πρακτική. Το ενδιαφέρον εντοπίζεται στον έρωτα ενήλικου και ανήλικου εραστή. Οχι ανδρός με κορίτσι, αλλά γυναίκας με 16χρονο αγόρι. Μέχρι τα τρομακτικά μυστικά της πρώτης να γεμίσουν φουρτούνες τον ορίζοντα της σχέσης τους.

Ο Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση για τα ελληνικά γράμματα. Ιδιαίτερη όχι όπως λέμε «περίεργη», ιδιαίτερη όπως λέμε «σημαντική». Δεινός μεταφραστής, δοκιμιογράφος, ποιητής και last but not least πεζογράφος. Με έναν γάργαρο -με την καλή έννοια-, γεμάτο και γλαφυρό τρόπο γραφής. Το τελευταίο του πόνημα, πολύ μικρής έκτασης, με τον ευφυή τίτλο «Η Μεγάλη Παρασκευή των Ρασοευχήδων» (εκδ. Γαβριηλίδης) μας μεταφέρει λίγες δεκαετίες πίσω. Σε τρεις νέους ποιητές του τότε και έναν μεγάλο ποιητή του πάντοτε, τον Νίκο Καρούζο. «Τότε που η μέθη ήταν και νηφάλιος, τότε που η αθωότητα ήταν και παράφορη, τότε που τα όνειρα ήταν και πραγματικότητα».

10-16.05.2013

Αυτοέκδοση Κάποτε, πριν από όχι και τόσο πολλά χρόνια, ένας υπολογιστής χρησίμευε στους «γραφιάδες» κάθε είδους ως -στην καλύτερη των περιπτώσεων- μια προηγμένη γραφομηχανή. Και μετά ήρθε η «βαριά» χρήση του διαδικτύου και το σύμπαν μας άλλαξε. Για αρκετά χρόνια -και μια πρακτική που δεν έχει εγκαταλειφθεί τελείως, δεν ξέρω μήπως έχει γιγαντωθεί κιόλας-, πολλοί συγγραφείς επί της ουσίας χρηματοδοτούσαν τα βιβλία τους ώστε να τα εκδώσουν γνωστοί οίκοι. Ή προσπαθούσαν, παλεύοντας με τις θηριώδεις δυσκολίες της τυπογραφίας, να τα «βγάλουν» μόνοι τους. Μέχρι που εμφανίστηκε η εξελιγμένη και βασιζόμενη σε μεγάλο βαθμό στο διαδίκτυο αυτοέκδοση. Που έχει λύσει πολλά χέρια. Οι πλατφόρμες πια που προσφέρουν αυτή τη δυνατότητα, πολλές και για κάθε γούστο. Συνέχεια, εντός των ελληνικών τειχών, ξεπηδάνε νέα sites, νέοι εκδοτικοί αυτοέκδοσης, νέα βιβλιοπωλεία που προσφέρουν τη δυνατότητα. Στα πέριξ των γραφείων της εφημερίδας, στη Θησέως, υπάρχει «Το ανώνυμο βιβλίο». Στο ίντερνετ πολλά και αξιόλογα, όπως το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο Captain Book, οι πολύ παραγωγικές εκδόσεις Οσελότος ή, για τους λάτρεις της επιστημονικής φαντασίας, ο εκδοτικός οίκος Συμπαντικές Διαδρομές. Ενώ για όσους θέλουν να δοκιμάσουν με ακόμη πιο άμεσο τρόπο την τύχη τους η διεθνής πλατφόρμα Lulu.com κάνει θαύματα. Η παγκοσμίου φήμης πια μπεστσελερίστα Αμάντα Χόκινγκ ξεκίνησε με αυτόν τον τρόπο παρακάμπτοντας την πεπατημένη οδό. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που ορέγονται την τύχη της. Κατ’ εμέ, όμως, η αυτοέκδοση θέλει μια προσοχή. Πολλές πλατφόρμες που ενεργοποιούνται στον χώρο δεν θα εκδώσουν οτιδήποτε, αλλά θέτουν στάνταρ ποιότητας - και καλά κάνουν. Κάποιες δεν το κάνουν, με αποτέλεσμα να εκδίδονται βιβλία που δεν έχουν καμία τύχη, ούτε εμπορική, ούτε ποιοτική. Η αυτοέκδοση -λόγω των τεχνολογικών εξελίξεων- παρουσιάζει τεράστιες και ενδιαφέρουσες νέες προοπτικές. Πάσχει όμως ακόμη, συχνά, από παιδικές ασθένειες. Για άλλη μια φορά σίγουρα δεν φταίει το μέσο. Απλά η χρήση του καλό είναι να γίνεται λελογισμένα και με γνώμονα το μεράκι. Και όχι σε στιλ «μπας και πιάσουμε την καλή»

Θέατρο

Προς αναζήτηση σωτήρα Λίγες ημέρες έμειναν για την έναρξη του 6ου Bob Festival. Από την Τρίτη 14 έως την Κυριακή 19 Μαΐου το Bios (Πειραιώς 84, Κεραμεικός) θα υποδέχεται τα πιο φρέσκα πρόσωπα του ελληνικού θεάτρου. Το νεανικό φεστιβάλ της πόλης φιλοξενεί για ακόμη μία φορά τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς, αυτοσχεδιασμούς, τον διαγωνισμό Scratch Night, μετακλήσεις από το εξωτερικό και ιδιαίτερες πρεμιέρες. Σε μία από αυτές, στο “Rev-illusion”, συνεργάζονται τρεις νεανικές ομάδες, Cheek Bones, Χα! και katayis teater, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Αγγελόπουλου από τους Abovo. «Πάντα θέλαμε αυτό που συμβαίνει με τον διαγωνισμό να μας δώσει κάτι παραπάνω, και σε εμάς στους Abovo αλλά και στις ομάδες που συμμετέχουν στο Scratch Night», τονίζει ο Γιώργος Αγγελόπουλος πριν αρχίσει να μου εξηγεί τα επιμέρους στοιχεία της παράστασης. «Επρεπε να βρούμε ένα σχήμα να συνεργαστούμε όλοι εμείς και έτσι ήρθε η ιδέα της παράστασης. Και οι τρεις ομάδες που δουλεύουμε μαζί έχουμε κοινά στοιχεία και κοινό καλλιτεχνικό προσανατολισμό. Και οι τρεις κάνουν devised παραστάσεις όπως και οι Abovo».

H παράσταση “Rev-illusion” ανέβηκε για πρώτη φορά στην Πάτρα, πριν από πέντε χρόνια. «Ηταν, βέβαια, σε πρωτόλεια μορφή και την παρουσίασα με τους μαθητές μου εκεί», συνεχίζει ο Γιώργος. Το έργο είναι βασισμένο σε ένα πραγματικό γεγονός που συνέβη στην Αμερική πριν από μερικές δεκαετίες: στη γέννηση και την πτώση της αίρεσης People’s Temple. «Η παράσταση ξεκινάει με αυτό το γεγονός, αλλά έχουν προστεθεί πολλά μυθοπλαστικά στοιχεία. Μιλάει για την ανάγκη των ανθρώπων να πιστέψουν σε σωτήρες ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης όπως αυτή που ζούμε. Η κάθε επανάσταση μπορεί να ξεκινάει από καλή πρόθεση, αλλά στην πορεία αποκτά δομές πιο απολυταρχικές. Σκοπός μας όμως δεν είναι να βρούμε κακούς και να καταδικάσουμε κανέναν, αλλά να δείξουμε ότι η κάθε επανάσταση δεν συμβαίνει εξαιτίας κάποιου ικανού ηγέτη, αλλά εξαιτίας των ανθρώπων που τοποθετούν σε κάποιον ελπίδες και προσδοκίες βγάζοντάς τες από τον εαυτό τους. Αυτό τις περισσότερες φορές οδηγεί στην υποδούλωση και μάλιστα με οικειοθελή διαδικασία». Με αφορμή τα μέλη μια αίρεσης, λοιπόν, το “Rev-illusion” ψάχνει πίσω τις επαναστάσεις ανά τους αιώνες.

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου

Ολα για όλα O Γιώργος Καραμίχος, ο Πέτρος Λαγούτης, η Βίκυ Παπαδοπούλου και ο Χρήστος Σαπουντζής είναι οι τέσσερις τελευταίοι υποψήφιοι για μια θέση ανώτατου στελέχους σε μια πολυεθνική εταιρεία. Ιδανική ευκαιρία και για τους τέσσερις, που είναι διατεθειμένοι να υποστούν τα πάντα προκειμένου να κερδίσουν. Αν και οι δοκιμασίες στις οποίες υποβάλλονται φαίνονται παράλογες, ο Χόρντι Γκαλθεράν, συγγραφέας του έργου «Η Μέθοδος του Γκρόνχολμ», έχει βασιστεί σε πραγματικές τεχνικές επιλογής προσωπικού. Η παράσταση, σκηνοθετημένη από τον Διαγόρα Χρονόπουλο, παρουσιάζεται στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης από αύριο, Σάββατο 11 Μαΐου, σε μουσική Σταύρου Γασπαράτου.

10-16.05.2013

Μέρος δεύτερο Η νέα δουλειά της Helter Skelter Company κάνει πρεμιέρα αύριο, Σάββατο 11 Μαΐου, στο Iδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος) σε σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου. Η παράσταση “Pedestal” («Βάθρο») χρησιμοποιεί ως βάση την τραγωδία «Χοηφόροι» του Αισχύλου και τις τελετουργίες ερμητικών ταγμάτων, ενώ αποτελεί το δεύτερο μέρος της τριλογίας “Carnage” («Σφαγή»), μιας ελεύθερης απόδοσης της τριλογίας του Αισχύλου «Ορέστεια». Το πρώτο μέρος της τριλογίας “Venison” («Κρέας από κυνήγι») παρουσιάστηκε πέρυσι στον ίδιο χώρο. Στην παράσταση παίζουν: Βασίλης Βηλαράς, Αλέξανδρος Καναβός, Κατερίνα Μηλιώτη, Ελένη Μολέσκη, Νικόλας Χατζηβασιλειάδης.

Η γελοιότητα... αλλιώς Για 20 λεπτά μόνο ο Ευριπίδης Λασκαρίδης θα ανέβει απόψε στη σκηνή του ΕΜΠΡΟΣ (Ρήγα Παλαμήδου 2, Ψυρρή) για να παρουσιάσει την performance “Banana Split”. Αντλώντας έμπνευση από τη μεταμόρφωση και τη γελοιότητα, θα διασκεδάσει το κοινό δείχνοντας ένα δείγμα πραγμάτων με τα οποία πειραματίζεται αυτόν τον καιρό στο πλαίσιο του Queer Festival. «Δεν πρόκειται για κάτι τελειωμένο, είμαι ακόμα σε δοκιμές, αλλά σκοπεύω να το ολοκληρώσω και να το παρουσιάσω. Εμπνέομαι από τις παραστατικές τέχνες και την performance art. Από την commedia dell’ arte, τον Τσάρλι Τσάπλιν και το μπούτο, γιατί και αυτό έχει την πηγή του στη γελοιότητα. Οταν το έκαναν στην Ιαπωνία, ήταν για να καυτηριάσουν μια μανία με τη δύση και τον πολιτισμό της, όπως την αγάπη στο μπαλέτο. Είναι είδη πλούσια σε υλικό και έχει ενδιαφέρον να δοκιμάσει κανείς να τα εντάξει στη σύγχρονη πραγματικότητα», λέει ο Ευριπίδης και συνεχίζει: «Μελετάω όλα αυτά και προσπαθώ να δημιουργήσω κάτι καινούργιο. Μια παράσταση χωρίς κείμενο, που θα δανείζεται κειμενάκια από άλλες πηγές».

Διπλή ταυτότητα; Η Βασιλική Τρουφάκου και η Ελένη Ευθυμίου μάς προτείνουν ένα έργο εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα «Η άγνωστη τρομοκράτισσα» του Ρίτσαρντ Φλάναγκαν, με πρωτότυπη μουσική γραμμένη ειδικά για την παράσταση από τη Λένα Πλάτωνος. «Η αληθινή ταυτότητα της Τζίνα Ντέηβις» παρουσιάζεται έως τις 19 Μαΐου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (Αντισθένους 7 & Θαρύπου) και εξετάζει αν η όμορφη χορεύτρια Τζίνα είναι η τρομοκράτισσα που καταδιώκουν οι Αρχές. Η κατασκευή της είδησης στο επίκεντρο ενός έργου που δείχνει πώς το υποκείμενο μπορεί να χάσει τη δυνατότητα υποστήριξης του ίδιου του εαυτού του. Μαζί με τη Βασιλική Τρουφάκου και την Ελένη Ευθυμίου παίζει ο Γιώργος Μακρής.

Δύσκολη ξενάγηση Αύριο, Σάββατο 11 Μαΐου, η Ζωή Ξανθοπούλου θα ενσαρκώσει για πρώτη φορά στην Ελλάδα την Μπέρτα στο έργο «Διαδρομές υψηλού κινδύνου» του βραβευμένου Καταλανού συγγραφέα Ιγνάσι Γκαρσία σε σκηνοθεσία Μιχάλη Παλίλη στο 104 (Ευμολπιδών 41, Γκάζι). Με ανατρεπτικό ύφος, ο συγγραφέας δημιουργεί μια ρεαλιστική, παράξενη ξενάγηση των θεατών σε ένα εμπόλεμο περιβάλλον, σχολιάζοντας τα δεινά της σύγχρονης εποχής. Ξεναγός σε αυτό το «ταξίδι» είναι η Μπέρτα, η οποία σε καθημερινή βάση επισκέπτεται με το γκρουπ της (τους θεατές) ένα εγκαταλειμμένο χώρο για να παρακολουθήσουν την πρώτη «ατραξιόν» της ημέρας. Κάπως έτσι ξεκινούν όλα...

Στο τέλος της performance θα ενταχθεί η έναρξη της προβολής του ντοκιμαντέρ της Μέρι Τζόρνταν “Jack Smith and the Destruction of Atlantis”, μέσα από το οποίο μπορεί κανείς να γνωρίσει τον πατέρα του Queer Performance. Ο Τζακ Σμιθ, ασυμβίβαστος και αντιεμπορικός, είναι λιγότερο γνωστός, αλλά είναι ο άνθρωπος που επηρέασε βαθιά τον Αντι Γουόρχολ, τη Λόρι Αντερσον, τον Ρόμπερτ Γουίλσον και πολλούς άλλους.

Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

Ο κήπος ως σύμβολο Η ομάδα Indoors Plus παρουσιάζει το έργο «Ο Εθνικός Κήπος» στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Κτίριο Ωδείου Αθηνών, Βασ. Γεωργίου Β΄ 17 -19 & Ρηγίλλης, Αθήνα) στο πλαίσιο της σειράς των Νέων Παραγωγών. Πρόκειται για μια εντυπωσιακή εγκατάσταση των εικαστικών Μαριγώς Κάσση, Βάλλυς Νομίδου, Σπυριδούλας Πολίτη, Μαίρης Χρηστέα, Αντιγόνης Καββαθά, Κωνσταντίνου Σταματίου και του φυσικού Δρ. Ερνέστου Αργύρη, που διαρκεί μέχρι τις 26 Μαΐου. Η ομάδα μάς συστήθηκε το 2007 με το όνομα Indoors και παρουσίασε την πρωτότυπη εικαστική δράση «Σπίτι» σε ένα κατοικημένο διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας, μια δράση για την οποία έλαβε και ειδικό έπαινο από την AICA. Το 2009, στο πλαίσιο της Μπιενάλε Θεσσαλονίκης, παρουσιάζουν το έργο “Indoors is moving out”, ενώ παράλληλα εμπλουτίζονται με νέα μέλη και μετονομάζονται σε Indoors Plus.

Στη δουλειά τους αυτή στο ΕΜΣΤ δημιουργούν μια μεγάλης κλίμακας εγκατάσταση, μια απεικόνιση της κάτοψης του Εθνικού Κήπου των Αθηνών, ανάγοντάς τη σε σύμβολο της τωρινής κατάστασης στη χώρα. Την επιμέλεια της έκθεσης, η οποία παρουσιάζεται στην Αίθουσα των Νέων Εργων του Μουσείου, έχει αναλάβει ο Σταμάτης Σχιζάκης και τον ηχητικό σχεδιασμό ο Στέφανος Μπαρμπαλιάς. Οπως εξηγούν και οι ίδιοι οι Indoors Plus, η ιδέα του κήπου περικλείει χωρίς να καταπνίγει τις διαφορετικές καλλιτεχνικές προσωπικότητές τους. «Αποτελεί ένα μοντέλο συνύπαρξης, επιτρέπει τη δημιουργία ενός κοινού έργου όπου οι διαφορετικές φωνές μας συναντώνται για να διαπραγματευτούν θέματα ταυτότητας, συλλογικότητας και συμπεριφοράς, σε μια προσπάθεια άμβλυνσης των αντιθέσεων που δημιουργούν οι διαφορετικές μας ατομικότητες». Ενα επίκαιρο έργο που υπογραμμίζει, όπως επισημαίνουν, την επιτακτική ανάγκη για μια συλλογική δημιουργική αναδόμηση.

Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

10-16.05.2013

Σύγχρονα ψηφιδωτά Στο Αίθριο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου Αθηνών (Πατησίων 44, Αθήνα) φιλοξενείται η αναδρομική έκθεση «Ψηφιδωτά του Σήμερα» της εικαστικού και καθηγήτριας της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Αθήνας Δάφνης Αγγελίδου. Η έκθεση εγκαινιάζεται τη Δευτέρα 13 Μαΐου και θα διαρκέσει μέχρι το τέλος Αυγούστου, ενώ την επιμέλεια υπογράφει ο ιστορικός τέχνης Αντρέας Ιωαννίδης. Τα σύγχρονα ψηφιδωτά έργα της καλλιτέχνιδος τοποθετούνται στο ανοιχτό εκθεσιακό σημείο του μουσείου δημιουργώντας έναν ιδιότυπο διάλογο με τον περιβάλλοντα χώρο, τα υπάρχοντα αγάλματα και το ρωμαϊκό δάπεδο. Υπογραμμίζουν έτσι τόσο την προβληματική της καλλιτέχνιδος πάνω στη σχέση ανθρώπου και περιβάλλοντος, όσο και τη διαχρονικότητα της ψηφιακης τέχνης από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.

Θραύσματα πόλης Ενας σημαντικός αριθμός έργων του Κωστή Αντωνιάδη από το 80 μέχρι σήμερα παρουσιάζεται στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138, Αθήνα) μέχρι τις 26 Μαΐου. Οι «Χρησιμοποιημένες Φωτογραφίες 1985-2013» αποτελούν μια σειρά από «θραύσματα εικόνων της πόλης», τα οποία χωρίζονται σε 11 διαφορετικές ενότητες. Μεταξύ άλλων παρουσιάζεται η σειρά “Photoset”, που απεικονίζει ένα πλέγμα ανθρώπων καθώς εκτελούν κοινωνικά στερεότυπα, οι «Τέσσερις Εικόνες», ολόσωμα, φυσικού μεγέθους πορτρέτα που αναφέρονται στην ορθόδοξη αγιογραφία και τις Τέσσερις Εποχές του Τσαρούχη, καθώς και η εγκατάσταση «Αλήθειες και Ψέματα», μια άσκηση εν είδει παιχνιδιού.

Εκ των έσω

Εμπειρία αφής

Η γκαλερί Vamiali’s (Σάμου 1, Πλ. Καραϊσκάκη, Μεταξουργείο) εγκαινιάζει την έκθεση με τίτλο “The Artist & The Practice”, αύριο, Σάββατο 11 Μαΐου. Οι καλλιτέχνες Aνδρέας Αγγελιδάκης, Δήμητρα Βάμιαλη, Γιάννης Θεοδωρόπουλος, Ελένη Κοτσώνη, Αντώνης Πίττας, Αγελος Πλέσσας, Αρτεμις Ποταμιάνου, Βασίλης Μπαλατσός, Γιάννης Σαββίδης καλούνται να παρουσιάσουν τη διαδικασία και τα στάδια παραγωγής ενός έργου στους χώρους της γκαλερί καθ’ όλη τη διάρκεια της έκθεσης. Στόχος, να καταφέρει ο επισκέπτης να αποκωδικοποιήσει τη μεθοδολογία του κάθε καλλιτέχνη και να αναγνώσει το ίδιο το έργο, αλλά και τον κόσμο που το περιβάλλει. Η έκθεση ολοκληρώνεται στις 6 Ιουλίου.

Ο Τάκης Μαυρωτάς υπογράφει την επιμέλεια της έκθεσης του Μιχάλη Μακρουλάκη στο Ιδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β & Μ Θεοχαράκη (Βασ. Σοφίας 9 & Μέρλιν 1, Αθήνα). Η έκθεση με τίτλο «Η Αρμονία των Εικόνων» περιλαμβάνει έργα από το 1956 μέχρι σήμερα διαφόρων διαστάσεων τα οποία έχουν γίνει στην Αθήνα, στη Σύρο και στην Τεχεράνη. Ο Αγγελος Δεληβορριάς χαρακτηριστικά έχει αναφέρει για τη ζωγραφική του Μακρουλάκη πως ένα ζωγραφισμένο ματσάκι του από παπαρούνες είναι «σαν να μετουσιώνει ό,τι απορροφά η όραση σε εμπειρία αφής». Πρόκειται κατ’ ουσίαν για ένα σύνολο έργων το οποίο διακρίνεται για τη φωτορεαλιστική διάθεση του ζωγράφου και τον αισθησιασμό του και θα φιλοξενείται στον χώρο μέχρι τις 4 Ιουνίου.

Ορίζοντας τον ορίζοντα Ο Κώστας Μπασάνος παρουσιάζει την πέμπτη ατομική έκθεσή του στην γκαλερί Ιλεάνα Τούντα (Αρματολών & Κλεφτών 48, Αμπελόκηποι) με τον τίτλο «Σιωπή». «Πρόκειται για μια ηχηρή σιωπή που μέσα από μια εσωστρεφή βιωματική έκφραση και με λογοτεχνικές αναφορές αποτυπώνει την αντίληψη του καλλιτέχνη σε σχέση με την έννοια του ορίζοντα», επισημαίνει η Κατερίνα Νίκου. Αφετηρία της συγκεκριμένης δουλειάς του Μπασάνου είναι ο θεωρητικός και αρχιτέκτονας Bernard Cache και το έργο του “Earth moves: the furnishing of territories”. Στο πλαίσιο της έκθεσης, ο καλλιτέχνης αναπτύσσει την εννοιολογική του προσέγγιση για τον χώρο, τον χρόνο και την ύλη. «Ο χώρος ως κάτι που διαρκώς μεταλλάσσεται, αμφισβητείται αλλά και υπονοείται μέσα από τη διαμόρφωση των κοινωνικών σχέσεων. Ο χρόνος αντιμετωπίζεται βιωματικά και οριοθετείται από τη γνωστική δημιουργικότητα (cognitive creativity) του καλλιτέχνη. Η ύλη ορίζει μορφολογικά τα αντικείμενα, ενώ την ίδια στιγμή καταργείται η φυσική της υπόσταση (αποϋλοποίηση) και επανανοηματοδοτείται η σχέση μας με αυτή», μας εξηγεί η Νίκου. «Στην έκθεση ‘Σιωπή’ η έννοια του ορίζοντα μετατρέπεται σε μη-αντικείμενο (non-object) που μπορεί να ορίσει τον χώρο, υπονομεύοντας την υλικότητα, οδηγώντας τον επισκέπτη σε μια ιδιαίτερη θέαση την οποία διακατέχει το στοιχείο του ρομαντισμού που χαρακτηρίζει τα έργα». Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 25 Μαΐου.

Διαβάζω

Εσωτερικός μετανάστης Κείμενο: Στελίνα Χατζηχρήστου Τα κλείνω όλα, φεύγω. Καθημερινή διαδρομή εξόδου, shut down, τα τιμαλφή επικοινωνίας και μεταφοράς, διακόπτης. «Πολύ ωραίο το παλτό σου». Τυπικές φιλοφρονήσεις διαδρόμου. Το ’χουν αυτό οι γυναίκες - να λένε όμορφες λέξεις κενές σε άλλες γυναίκες για τις οποίες αδιαφορούν. Ή αντιπαθούν. Ή και μισούν. Αλλά είναι όντως ωραίο αυτό το παλτό, ιδιαίτερο χρώμα. Αυτό θα ήθελα να φορούσα όταν τον γνώρισα. Να τον θαμπώσει αυτό το μπλε του κοβαλτίου, να καλύψει την Καρύτση η λίμνη μου, να γίνουν οι άνθρωποι ανάμεσά μας ύφαλοι. Τρέχω στο πεζοδρόμιο, ανήκουστο κρύο Μάρτη μήνα, μπερδεύτηκαν οι εποχές, τα δέντρα στη Μακρυγιάννη αδιαφορούν για τον περίεργο χειμώνα, γίνονται ρεπορτάζ, καίγονται την άνοιξη. «Ραντεβού στο τελευταίο βαγόνι». Τελικό σήμα εξόδου, τελευταίο δεδομένο ώρας πριν από την αγαλλίαση του προσωπικού χρόνου, το βράδυ -καταφύγιο, που πια δεν σε σπρώχνει ν’ ανακαλύψεις τη μεγάλη πόλη-, το βράδυ, ώρα να μπούμε στο υπόγειο τρένο σπίτι δωμάτιο πλευρό, όνειρο ενίοτε, ώρα να κρυφτούμε, ώρα ν’ αποδείξουμε πως καλά κάνουμε και είμαστε μαζί. «Θ’ αργήσω», λες, και μένω μόνη σ’ έναν διάδρομο αναμονής, δεκάδες -ασθενείς θαρρείς- μάχονται για μια θέση. Επόμενος συρμός, επόμενο κύμα, αλλοπρόσαλλοι άνθρωποι, όλων των μεγεθών, αυτοί πού λες να πηγαίνουν, η κυρία με το κατακόκκινο μαλλί ποια ανάγκη διάκρισης καλύπτει, το μελαμψό αγόρι πώς φαίνεται ότι φοβάται τους καθωσπρέπει; Βαριέμαι, κρυώνω, όλοι μπαίνουν στην κάψουλα που τρέχει κι εγώ μένω μόνη για λίγο στη θέση μου, ένα μπλε παλτό με παγωμένη απορία στο πέτο. Μη μ’ αφήνεις ώρα μόνη μου. Φοβάσαι; Οχι, αναρωτιέμαι. Μηδενίζω το κοντέρ κι αμφισβητώ την ονομασία των πραγμάτων, καινούργιες πραγματικότητες ξεπηδούν, πιο σκούρες συνήθως, σε μια πόλη που μόλις την αγάπησα, την ένιωσα δικιά μου, άλλαξε - όπως όλοι οι σύζυγοι. Ανεβαίνω τις σκάλες, Χέντελ και κρύο διαχέονται στον χώρο, σκόρπιες κουβέντες δίπλα, πάνω-πίσω, πιο πολλές σιωπές. Θυμάμαι μια άλλη σκάλα, άσπρη, αστραφτερή, σαν συμπαγές χιόνι, μόνο προς το

φως σήκωνα το γόνατο, ένα ακόμη, στο παράθυρο να φτάσω, ένα κρυφό πουκάμισο, κεφάλι χαμένο στον τζαμένιο ήλιο της Κηφισίας, φιλί. Περίεργο δεν είναι, ό,τι πιο ισχυρό στον άνθρωπο το στόμα, τροφή, λέξεις, φιλί, εσένα τρώω, εσένα λέω, εσένα φιλάω. Στροφή κι αριστερά, να η πηγή του κακού, έξοδος ανοιχτή στο παγωμένο Σύνταγμα. Μ’ αρέσει το κρύο. Θα το πω. Σχεδόν σε κάνουν να ντρέπεσαι να το πεις σ’ αυτή την πόλη, χαλάς το ίματζ του αιώνιου ήλιου. Αλλά μ’ αρέσει το κρύο, έχει κάτι από αυτοσυντήρηση. Να κατεβαίνεις νύχτα και να σε περονιάζει ο αέρας, να σφίγγεις το σώμα ώσπου να νιώθεις μύες που είχες ξεχάσει, πιο κοντά σε σένα, χωμένος στο κασκόλ, τα μάτια όμως μπροστά, ανάσα καθάρια κοφτή, κρυώνεις; Οχι - τι ψέμα, κι όμως κατά τι αλήθεια. Και συνεχίζεις να τρέχεις στην πλατεία, προς τα κάτω, πάντα προς τα κάτω, μια θάλασσα από κρύο γύρω σου, γύρω του και σου σφίγγει το χέρι χωρίς γάντι, με θράσος στον υδράργυρο, εγώ σε κρατάω, εγώ σε ζεσταίνω, μόνο το δικό μας βαρκάκι θερμαίνεται στη Ναβαρίνου. Ενας ώμος με χτυπάει, «δεν προσέχετε πού πάτε;», σκάλα. Ενα εξόγκωμα στη ράχη της, δεν είναι κακοτεχνία του καλλιτέχνη. Το ταμπελάκι δίπλα του απολογητικό, διευκρινιστικό καταγωγής - τεχνικές μάρκετινγκ, ένεκα του πρώιμου πατριωτισμού. Αφήνω τα ενοχικά ψιλά μου, τα πράσινα μάτια του πιο έντονα απ’ τα λαμπιόνια της πλατείας, κυρίες φορτωμένες σακούλες παραπαίουν στα σικάτα τακουνάκια, τι αυταπάτη η έννοια του συνεχούς. Τον κερνάω τσιγάρο, με κερνάει τ’ όνομά του και χαμόγελο, μιλάμε για το πατρικό του στην Αγίας Λαύρας όπου έχει να πατήσει χρόνια, για μια πόλη που δεν πρόλαβα να γνωρίσω, για δρόμους που περπάτησε πριν από μένα και τώρα τον έχουν εξορίσει, για ένα εισιτήριο συναυλίας κι ένα ραβασάκι που έχει ακόμα στον σάκο του, που τον γερνάνε πιο βίαια από κάθε ημερομηνία. Απαιτείς την απάντησή μου με διψήφια τηλεφωνήματα, αλλά το μόνο που θέλω είναι να τον πάρω μια μητρική αγκαλιά, να τον ζεστάνω στο μπλε παλτό μου, μακριά απ’ τα σκαλιά, να ονειρευτεί τα κατάφυτα Πατήσια, να του μιλήσω για τους δικούς μου δρόμους που ξεμπρόστιασαν την άγνοιά μου για τα απτά αυτού του κόσμου, για εκείνη την ανηφόρα που ποτέ δεν κατάφερα να δω τι κρύβει στο τέρμα, για το φιλήσυχο προάστιο με το πνιγηρό κέλυφος, για εκείνο το πράσινο φόρεμα στην Κολοκοτρώνη που αψήφησε τα πρέπει χωρίς ανταπόκριση· να θερμάνω τα παγωμένα του δάχτυλα, που σαν χωρίς αφή, χαϊδεύουν το πεζοδρόμιο-κρεβάτι. Καληνύχτα, κυρία. Πού θα πας; Κάπου καλύτερα. Αγίας Λαύρας; Μικρό, πικρό χαμόγελο. Ο σάκος στον ώμο, το χέρι ψηλά χαιρετάει, γνέφει, σαν να καλεί αόρατους ακόλουθους, ένα ισχνό κατάρτι δίπλα στο σιντριβάνι - όλο απομακρύνεται απ’ τα σκαλιά που με νιώθουν να σηκώνομαι, εδώλιο και πάλκο, αντιμέτωπη με την πλατεία που μου ζητά εξηγήσεις.

*Η Στελίνα Χατζηχρήστου κέρδισε, στο πλαίσιο του 1ου Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών του ΕΚΕΒΙ, το 1ο βραβείο στον διαγωνισμό «Μαραθώνιος γραφής: 8 ώρες - 1 ιστορία», ενώ το βραβευμένο κείμενό της «Τούφα Τούφα» δημοσιεύτηκε στο 13ο τεύχος των «Μητροπολιτικών Ιστοριών».

10 -16.05. 2013

Κείμενο: Αργυρώ Μποζώνη / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

10 -16.05. 2013

Η διαδρομή Οσοι έχουν δουλέψει μαζί της μιλούν για έναν συνδυασμό ταλέντου, καλού χαρακτήρα και μεγάλου επαγγελματισμού. Η 27χρονη Λένα Παπαληγούρα φόρεσε φέτος την καρφίτσα της Μελίνας Μερκούρη (Βραβείο Μελίνα Μερκούρη) για τον περυσινό ρόλο της στην «Αόρατη Ολγα» του Εθνικού Θεάτρου, έπαιξε στην «Οδύσσεια» του Ρόμπερτ Ουίλσον, στο Εθνικό Θέατρο και στο Πίκολο Τεάτρο στο Μιλάνο και ετοιμάζεται στα τέλη Ιουνίου να ενσαρκώσει την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή. Από την αποφοίτησή της από το Θέατρο Τέχνης μέχρι σήμερα έχει δουλέψει με τον Θοδωρή Γκόνη, τον Βασίλη Μαυρογεωργίου, τη Μάνια Παπαδημητρίου, την Κατερίνα Ευαγγελάτου, τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Νίκο Μαστοράκη. Η γνωριμία μαζί της αποκαλύπτει έναν χαρακτήρα ήρεμο, πειθαρχημένο, εργατικό, αφοσιωμένο στο θέατρο. «Είναι άδικο να ασχολείσαι με κάτι αν δεν το αγαπάς. Είναι άδικο να ασχολείσαι με το θέατρο, αν δεν πιστεύεις βαθιά ότι είναι η δουλειά της ζωής σου, η ίδια σου η ζωή. Μόνο έτσι μπορείς να προχωρήσεις», μας λέει. «Στο θέατρο μπορείς να αναπτύξεις πολύ στενές σχέσεις, σχέσεις ζωής, να συνδεθείς, είναι μια δοκιμασία η συλλογικότητα και ίσως ένα μήνυμα σήμερα». Είμαι μοναχοπαίδι. Η μάνα μου θυμάται ότι της είπα πως θέλω να γίνω ηθοποιός όταν ήμουν τεσσάρων χρόνων. Εγώ θυμάμαι ότι το κατάλαβα στη θεατρική ομάδα του σχολείου, στο γυμνάσιο. Γενικά, ενώ είμαι εξωστρεφής και έχω παρέες, είμαι και αρκετά κλειστή σαν χαρακτήρας. Με το θέατρο ένιωσα ότι υπάρχει για μένα ένας χώρος ελευθερίας. Είχα στο σχολείο δασκάλες τη Μάγκυ Ασβεστά και την Αθανασία Καραγιαννοπούλου, που με ώθησε πολύ να ακολουθήσω αυτή τη δουλειά και έτσι σκέφτηκα ότι μπορεί να το κάνω καλά και πήρα την απόφαση να το ακολουθήσω. Δεν νομίζω ότι θα ήθελα να κάνω άλλη δουλειά, παρόλο που θα μπορούσα. Πήγα στα ΜΜΕ στην Πάντειο και ήταν κάτι που με ενδιέφερε. Θα μπορούσα να είμαι και δημοσιογράφος και δικηγόρος - ίσως και νηπιαγωγός, γιατί μου αρέσουν πολύ τα παιδιά. Εδωσα στο Εθνικό, δεν πέρασα και στενοχωρήθηκα, θυμάμαι. Μπήκα στο Τέχνης και τελικά είμαι

ευχαριστημένη, γιατί έχει ένα οικογενειακό στιλ που μου ταιριάζει. Το ότι αισθάνομαι ελευθερία έχει να κάνει με το οικογενειακό πλαίσιο που δημιουργεί αυτή την επικοινωνία. Στο Τέχνης υπήρχε και η ατμόσφαιρα και πιο κοντινοί δεσμοί. Ημασταν ένα πολύ καλό έτος, ήμασταν κοντά ο ένας στον άλλο και αυτό μου άρεσε πολύ. Τέλειωσα το 2006, ενώ παράλληλα υπήρχε αυτό το πολύ ωραίο πράγμα που μπορείς όσο σπουδάζεις να δουλεύεις στο θέατρο. Και δούλευα ως ταξιθέτρια· ήταν μια πολύ αθώα και ενδιαφέρουσα εμπειρία. Τελειώνοντας τη σχολή ξεκίνησα κάνοντας την Μπελίσα στο ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου. Τότε, θυμάμαι, είχα τρομάξει πολύ, είπα: «Θα κάνω αυτή την παράσταση και δεν θα ξαναπαίξω ποτέ».

την άλλη, νομίζω ότι είχε πάντα αυτή την ανασφάλεια, ενώ άλλα επαγγέλματα ήταν πιο ασφαλή. Σήμερα παραπαίουν όλα. Οπότε είναι πιο εύκολο να ακολουθήσεις την καρδιά σου. Οταν τίποτα γύρω σου δεν λειτουργεί, βρες τι λειτουργεί για σένα και ακολούθησέ το. Αυτό πιστεύω. Μπορεί αυτό που λέω να φαίνεται ιδανικό, αλλά μπορεί να είναι και έτσι.

Η ανασφάλεια υπάρχει κάθε έξι μήνες στη δουλειά μας. Την είχα και όταν τελείωσα και ήμουνα μικρή, το ζω περισσότερο και τώρα. Και ενώ είναι πρόσφατο σχετικά το πότε τέλειωσα τη σχολή, η διαφορά στη νοοτροπία είναι τεράστια. Εμείς λέγαμε: «Θα τελειώσω τη σχολή, θα προσπαθήσω και -δεν μπορεί!- κάτι θα μου κάτσει». Δεν υπήρχε το «μπορεί να τελειώσω τη σχολή και να μη μου κάτσει τίποτα». Ή «μπορεί να μην τα καταφέρω να κάνω αυτά που θα ήθελα, αλλά όχι να μην καταφέρω καν να μου δοθεί μια ευκαιρία». Τη νοοτροπία αυτή, δηλαδή, που βλέπω γύρω μου. Νιώθω πως ό,τι πράγματα και να έχεις κάνει στο θέατρο, το βιογραφικό σου δεν σου εξασφαλίζει τίποτα.

Νιώθω τυχερή, γιατί όταν έχεις δουλέψει μια δυο φορές και κάποιοι άνθρωποι σε έχουν εμπιστευτεί, παίρνεις μια δύναμη, λες: «Ακόμα και μόνος μου μπορώ να κινητοποιηθώ».

Από την άλλη, αυτό το τσιγγάνικο που έχει η συγκεκριμένη δουλειά σού δημιουργεί μια ελευθερία με έναν τρόπο. Θέλω να πω το ότι ξέρεις πως αυτό που κάνεις είναι για πεπερασμένο χρόνο και πρέπει να τα δώσεις όλα και μετά να φύγεις, να πας παρακάτω. Σου δημιουργεί κάτι πιο φευγάτο που έχει μια γοητεία, αλλά όχι όπως είναι σήμερα τα πράγματα. Δηλαδή, μπορείς να ονειρευτείς καλλιτεχνικά, όχι όμως όταν δεν έχεις να πληρώσεις το νοίκι σου. Η δουλειά είναι δουλειά, δεν είναι χόμπι. Για να αφοσιώνεσαι, να είσαι εκεί, πρέπει και να αμείβεσαι. Αλλιώς καταλήγουμε στο να γίνονται ερασιτεχνικά πράγματα. Γενικά, δεν λέω, να αμείβεσαι τόσο όσο να μπορέσεις να ζεις, δεν μιλώ για υπερβολές. Εμένα είναι η ζωή μου αυτό το πράγμα, αλλά είναι η δουλειά μου. Δεν είμαστε τίποτα τρελοί που κάνουμε την πλάκα μας. Από

Οταν πήγα στη σχολή, η τηλεόραση ήταν στα επάνω της και αυτό προέτρεπε μερικούς να μπουν σε ένα επάγγελμα που είχε χρήμα και φήμη. Σήμερα αυτοί που θέλουν να γίνουν ηθοποιοί ξέρουν ότι θα αντιμετωπίσουν το χάος και το θέλουν πολύ και κάνουν αυτή την επιλογή συνειδητά.

Την εμπειρία με τον Μπομπ Γουίλσον δεν μπορώ να την τοποθετήσω ακριβώς και να πω ότι ήταν μια ωραία εμπειρία. Ο άνθρωπος αυτός έχει μια συγκλονιστική προσωπικότητα, δούλευε περισσότερο από όλους μας, έμπαινε πρώτος στο θέατρο και έβγαινε τελευταίος, έχει τη μοναδικότητα να το κάνει όπως φαντάζεται και όχι για να αρέσει. Αναμετριέται με το δημιούργημά του, με τον εαυτό του κάθε στιγμή. Οι παραστάσεις στο Μιλάνο και η αποδοχή που είχαν ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία για όλους εμάς. Πιστεύω ότι, επειδή περνάμε πολύ δύσκολη εποχή και ο Γουίλσον προτείνει ένα πολύ συγκεκριμένο πράγμα που έχει να κάνει με την ομορφιά, θέλει μεγάλη γενναιότητα και ψυχικό σθένος να μπορείς να δεις γύρω σου την ομορφιά, όταν υπάρχει τόση ασχήμια. Ηταν μια σπουδαία εμπειρία τελικά και μια σπουδαία παράσταση. Ετοιμάζομαι να παίξω στην «Αντιγόνη», ένα έργο που αγαπώ πολύ, σε μια ιδέα και σκηνοθεσία της Νατάσσας Τριανταφύλλη. Είναι μια σκηνοθέτις νέα που εκτιμώ πολύ. Δεν μπορώ ακόμα να πω τίποτα για έναν τόσο μεγάλο ρόλο. Αλλά μπορώ να μιλήσω για τα βασικά. Σκληρή δουλειά κυρίως. Και επιμονή. Και αισιοδοξία.

Κείμενο: Νικήτας Καραγιάννης

10 -16.05. 2013

Μόδα παντοτινή Από το 1981, όταν ακούμπησα τη βελόνα του πικάπ στον πρώτο δίσκο των Depeche Mode, μέχρι σήμερα η όποια νεανική μου αθωότητα έχει πάει περίπατο. Το ίδιο και εκείνη των DM, αν δεχτούμε ότι είχαν μία. Με αφορμή τη συναυλία τους στην Αθήνα, επιχειρώ ένα flash back με μερικά αγαπημένα τραγούδια τους που με σημάδεψαν, αν και η επιλογή τους είναι σαν ένα παιχνίδι που δεν μπορείς να κερδίσεις. Ζωντανεύουν αναμνήσεις τριών δεκαετιών, προσωπικές και άλλες, πάντα με ένα υπέροχο μουσικό χαλί να τις κρατάει ζωντανές, ανήσυχες, ερωτευμένες. Just can’t get enough (Speak and spell, 1981) Πρώτη επαφή, ευχάριστο σοκ. Πρώτο single στο Τop10 της Μεγάλης Βρετανίας, πρώτο βίντεο. Η ηλεκτρονική του ταυτότητα μιξάρεται με το υπνωτικό “Bette Davies Eyes” της Kim Carnes και το ξεσηκωτικό “Don’t you want me” των Human League. Οι DM συστήνονται επισήμως σαν κάτι τρομακτικά καινούργιο. Στον ουρανό του ’81 απογειώνεται το διαστημικό λεωφορείο Columbia, ενώ στη γη η πριγκίπισσα Νταϊάνα παντρεύεται τον Κάρολο. Στο ροζ παραμύθι η ερωτική εξομολόγηση ξεστομίζεται χορεύοντας. Η Ελλάδα γίνεται ισότιμο μέλος της ΕΟΚ και εμείς τραγουδάμε “And I just can’t get enough, I just can’t get enough”. Πού να ξέραμε... Everything counts (Construction time again, 1983) Οι προχωρημένοι ξεχωρίζουν αμέσως το single, το οποίο γεμίζει τις πίστες. Είναι η πρώτη φορά που οι DM χορεύονται back to back με τον Michael Jackson και οι φαν αντιλαμβανόμαστε ότι έχουμε να κάνουμε με μεγάλο, πολύτιμο, κοινό παρανομαστή. Το ηλεκτρονικό μήνυμά του στέλνεται τη χρονιά που γεννιούνται το ίντερνετ και τα κινητά τηλέφωνα καθορίζοντας την επόμενη γενιά. Οι Γκορ και Μάρτιν μιλούν για το κυνήγι της εξουσίας, το καινούργιο trend. Σε έναν ανταγωνιστικό κόσμο, όλα μετρούν όταν είναι πολλά. Η Θάτσερ θριαμβεύει στις εκλογές. Τα glittering ’80s είναι καζάνι που βράζει και το ρυθμικό

“Everything counts” γίνεται σύνθημα μεταφέροντας την πολιτική στο clubbing. Οι djs αυξάνουν το ειδικό τους βάρος με το κομμάτι στα πικάπ. Οι DM είναι «δικοί μας».

είναι περιττά, μόνο κακό μπορούν να κάνουν. Το ακούγαμε υπνωτισμένοι από την τεράστια αλήθεια των στίχων και της μουσικής του. Ακόμα και σήμερα, το “Enjoy the silence” παραμένει βασιλιάς.

People are people (Some great reward, 1984)

Personal Jesus (Violator, 1990)

Τα πράγματα σοβαρεύουν, οι DM γίνονται πιο σκοτεινοί, με πιο πολιτικό στίχο, που μας καλεί όλους να αποδεχτούμε τον άγνωστο απέναντί μας. Το AIDS δεν έχει αναχθεί ακόμα σε «πρόβλημα» και η ανάγκη μας για συνύπαρξη είναι τόσο σημαντική όσο και το υλικό των ονείρων για το οποίο τραγουδούν την ίδια χρονιά οι Eurythmics στο “Sweet Dreams”. Οι Band Aid, τα χρυσά λαρύγγια της εποχής, ρωτούν τις κυβερνήσεις και τους λαούς “Do they know it’s Christmas”, τη στιγμή που δεκάδες αμερικανικές τράπεζες καταρρέουν. Οι άνθρωποι είναι άνθρωποι.

Με την πρώτη νότα είπαμε: «αλληλούια!» Ο προσωπικός μας Ιησούς βγαίνει από τα ηχεία ηλεκτρικός, απόλυτος, ευσπλαχνικός μέσα στον καταιγιστικό ρυθμό του και προσφέρει σωτηρία σε μια έρημο αβεβαιότητας. Και εμείς λατρέψαμε αυτό το γεμάτο με ιερό θράσος τραγούδι όπως τον Θεό που κρύβεται μέσα μας. Οδηγός μας είναι τώρα η κιθάρα, ο νέος πρωταγωνιστής του γκρουπ. Η μουσική τους ωριμότητα αγιοποιείται από φίλους και εχθρούς.

Question of lust (Black celebration, 1986)

Το παιχνίδι με τον έρωτα συνεχίζεται και οι Βρετανοί φίλοι μας ανοίγουν πάλι τα τεφτέρια της αγάπης διαβεβαιώνοντας ότι αυτή τη φορά δεν υπάρχει κρυμμένη παγίδα. Αγάπη ελεύθερη χωρίς δεσμεύσεις για όσους πονέσαμε, κρυφτήκαμε, φοβηθήκαμε. Στην τηλεόραση το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου γίνεται η απόλυτη είδηση και ο ήδη πληγωμένος από φυσικές καταστροφές και πολέμους κόσμος απειλείται από έναν φαύλο κύκλο εκδίκησης. Η εναλλακτική των Mode για ανιδιοτελή αγάπη ακούγεται καλύτερη. Πιο ποιητική.

«Εύθραυστος, σαν ένα μωρό στην αγκαλιά σου». Ενα αργόσυρτο, μελαγχολικό τέμπο μας παρασύρει σε ένα ατέλειωτο εσωτερικό ταξίδι. Η τρυφερή πλευρά της ηλεκτρονικής ποπ είναι απολαυστική. Ολα αυτά ενώ ο έρωτας έχει γίνει ναρκωτικό και τα ναρκωτικά έρωτας για τη γενιά που έχει φτάσει τα 26. «Χρειάζομαι να πιω, περισσότερο από όσο φαίνεται να νομίζεις, πριν δοθώ σε οποιονδήποτε, και ξέρεις ότι είναι θέμα λαγνείας, είναι θέμα εμπιστοσύνης». Οι νύχτες μοιάζουν να μην ξημερώνουν, αλλά ακόμα και όταν έρχεται το πρωινό, το φως φαίνεται λιγοστό. Το Τσάλεντζερ εκρήγνυται, τα email γίνονται πραγματικότητα και το Τσέρνομπιλ τρόμος. Το “Black Celebration” έχει δώσει ένα σωστό, σκοτεινό ραντεβού με όσα συμβαίνουν εκεί έξω. Enjoy the silence (Violator, 1990) Από το άλμπουμ-σταθμό στη διαδρομή των DM, αυτό το τραγούδι ανέβασε τους βασιλιάδες στον θρόνο τους. Από εκεί πάνω μας προέτρεψαν να διασκεδάσουμε τη σιωπή, ενώ μας ξεκούφαινε ο πόλεμος του Κουβέιτ, οι δύο Γερμανίες που ενώνονταν κάτω από την τρύπα του όζοντος. Τα λόγια

Freelove (Exciter, 2001)

Precious (Playing the angel, 2005) Επιστροφή στην προσευχή; Στην αναζήτηση ενός Θεού που παρακαλάμε να βλέπει μέσα από τα μάτια που λατρεύουμε; Η θεϊκή οντότητα για την οποία μιλάει το γκρουπ έλειπε, πάντως, από την φλεγόμενη Ανατολική Αττική και από τη Νέα Ορλεάνη που πνίγηκε στον θυμό της Κατρίνα. Σε όποιο remix και να ακουστεί, χορευτικό ή ακουστικό, το “Precious” φανερώνει τη δύναμή του σε ένα σύμπαν όπου όλα σπάνε, καταστρέφονται κάνοντας χώρο στην καρδιά για να χωρέσει περισσότερους αγγέλους. Ισως τώρα να μας είναι πιο πολύτιμοι από ποτέ.

Κείμενο: Μανώλης Κιλισμανής

Η πρώτη φορά... Ηταν μαζί με άλλους 30 με 40 χιλιάδες κόσμο. Στο Παναθηναϊκό Στάδιο, 26 Ιουλίου 1985, στο ένα και μοναδικό (και με τις ευλογίες της Μελίνας) Rock in Athens - συμπαραγωγή του Υπουργείου Νέας Γενιάς, του γαλλικού πρακτορείου Nouvelles Frontieres και κάποιας Roxane, όπως έγραφε το αξίας 2.000 δραχμών εισιτήριο. Ηταν η πρώτη μέρα του διήμερου, νομίζω Παρασκευή. Είχα ζητήσει άδεια από τη δουλειά για εκείνο το απόγευμα μήνες νωρίτερα. Εκανε ζέστη, πολλή ζέστη. Αγνοια κινδύνου - ούτε καπέλο, ούτε ένα μπουκαλάκι νερό μαζί. Στην είσοδο μας μοίραζαν φυλλάδια που έλεγαν πόσο πολύ αγαπάει η εφημερίδα «Βραδυνή» τη νεολαία και μια μέρα μετά η ίδια εφημερίδα μίλαγε για τα γνωστά ροκ κτήνη που έκαναν επεισόδια. Μετά το τέλος των Γάλλων Telephone (o δάκτυλος του ξένου διοργανωτή μάλλον) ο ένας και μοναδικός Σγόντζος (δεν χάνετε κάτι αν δεν τον ξέρετε) ανακοίνωσε με πάθος όλα τα επόμενα ονόματα.

Οι Depeche Mode έφαγαν γιούχα - όχι τόση όση οι Culture Club, αλλά έφαγαν. Το ελληνικό κοινό τότε διάνυε τη μάτσο ροκ φάση του και δεν μπορούσε να ανεχτεί «φλώρους» που έπαιζαν με ηχογραφημένα μέρη. Και μετά βγήκαν οι DM. Ξεκίνησαν με το “Something to Do”. Αυτό ήταν. Τα γιούχα έγιναν αποθέωση σε χρόνο ντε τε. “People Are People”, “Shake the Disease”, “Master and Servant”, “Everything Counts”, “Photographic” (που μου την έσπασε, γιατί το έπαιξαν σε διαφορετική από αυτήν του “Some Bizzare” εκτέλεση), “Just Can’t Get Enough”. Δεν ήταν και δύσκολο για τον λαό να παραδοθεί αμαχητί. Ο Dave Gahan αλώνιζε επί σκηνής, στριφογύριζε με την πειρατική του μπέρτα, που συμπλήρωνε ιδανικά το όλο θέαμα. Hταν ο απόλυτος μπροστάρης μιας μπάντας της οποίας τα υπόλοιπα μέλη έμεναν σχεδόν ακούνητα πίσω από τα keyboards τους, έστω και αν τη βρόμικη δουλειά την έκαναν τα τεράστια Revox πίσω από τη σκηνή, όπως αποκάλυψε λίγα χρόνια μετά ο παρουσιαστής του MTV Steve Blame σε συνέντευξή του στον Ηχώ FM.

Ηταν εμφάνιση που τη θυμάσαι για πάντα. Ενα συγκρότημα στα ντουζένια του με πολλά άψογα ποπ hits και έναν τραγουδιστή που για πλάκα σε έκανε να κρέμεσαι από τα χείλη του. Καθώς χτυπιόμουν, έλεγα μέσα μου «μπράβο ρε», αφού βούλωναν στόματα με τον καλύτερο τρόπο. Ανήκα σε αυτούς που τους άρεσαν οι DM, βλέπετε. Μετά ήρθαν τα ναρκωτικά, η «ποιοτική» στροφή, τα άλμπουμ με μερικά μόνο καλά τραγούδια και η (απόλυτα δικαιολογημένη) καθιέρωσή τους ως μια από τις μεγαλύτερες μπάντες των τελευταίων 30 χρόνων. Στην επιστροφή τους στο κλειστό του ΟΑΚΑ το 2001, ο Martin L. Gore έπαιζε κιθάρα και είχαν και ντράμερ. Revox δεν είχαν σίγουρα πάντως. Εκείνο το ζεστό διήμερο του ’85 δύο ήταν οι μπάντες που «έγιναν» μέσα σε λίγα λεπτά. Οι Depeche Mode και οι Cure. Εγώ, πάντως, την επόμενη Δευτέρα πήγα και αγόρασα όλα τα άλμπουμ των DM (των Cure τα είχα), στην ελληνική τους έκδοση, γιατί δεν περίσσευαν φράγκα.

Κείμενο: Νικήτας Καραγιάννης

10 -16.05. 2013

Η επιστροφή! Οσοι πάνε στο TerraVibe Park για την πολυαναμενόμενη αποψινή συναυλία των Depeche Mode, The Delta Machine Tour, θα βρεθούν σε ένα τεράστιο και εντυπωσιακό σόου, αν κρίνω από όσα λένε φίλοι μας που τους είδαν στις ΗΠΑ. Support group θα είναι οι FOX, νεοσύστατοι, ταλαντούχοι και εκρηκτικοί της ηλεκτροπόπ, συντροφεύουν τους DM στη φετινή περιοδεία τους. Στη συνέχεια θα ανέβουν στη σκηνή οι δικοί μας Space Blanket, που κέρδισαν και τον διαγωνισμό του Jumpingfish.gr με τον ολόφρεσκο, μοδάτο

ήχο τους που τζαμάρει από τη nu disco μέχρι την indie.Οι Gahan, Gore και Fletcher θα πάρουν τη σκυτάλη για να ξεδιψάσουν τους χιλιάδες Ελληνες φανατικούς θαυμαστές τους - τους οποίους απογοήτευσαν με την ξαφνική ακύρωση της τελευταίας τους συναυλίας το 2009.

δράματα των καλλιτεχνών -όπως σειρά περιστατικών κατάχρησης ουσιών που οδήγησαν σε ακυρώσεις εμφανίσεων-, οι DM φαίνεται να έχουν βρει ξανά τον εαυτό τους, δίνοντας μεγάλη προσοχή στα live τους που ανάγονται σε επίπεδο καθαρής μοντέρνας τέχνης.

Αν όλα πάνε καλά, το κορυφαίο γκρουπ της ηλεκτρονικής βιομηχανικής ποπ θα δώσει 34 συναυλίες σε 25 ευρωπαϊκές χώρες, ενώ υπολογίζεται ότι θα τις παρακολουθήσουν πάνω από 1,5 εκατ. άτομα. Στο επίκεντρο της βραδιάς θα βρίσκεται, φυσικά, το νέο τους άλμπουμ “Delta Machine”, που ήδη έχει πάρει πολύ καλές κριτικές. Επειτα από πολλά σκαμπανευάσματα και προσωπικά

Απομένει να τους δούμε στην Αθήνα, ώστε να βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα για ένα τεράστιο γκρουπ -ένα από εκείνα που άλλαξαν τη μουσική- που από το 1981 έως σήμερα μας δίδαξε πώς να λατρεύουμε την ηλεκτρονική μουσική.

Κείμενο: Μαρία Μαρκουλή

Συναυλίες θερινής νυκτός Σχεδόν καλοκαίρι στις σκηνές της πόλης και επισήμως η συναυλιακή σεζόν ξεκινά, με τον Μάιο να δείχνει ο πιο ενδιαφέρων μήνας για φέτος. Ερχονται οι Swans και το Plissken Festival υποδέχεται πάνω από 30 καλλιτέχνες και σχήματα που «συμβαίνουν» τώρα. Και αν δεν έχεις χορτάσει, το Φεστιβάλ Πολλής Μουσικής προσθέτει 74 ονόματα στο μενού. Αφησε μόνο χώρο για λαχταριστό επιδόρπιο. Οι Allah-las ακριβώς πάνω στο κλείσιμο του μήνα. Ανάμεσα σε άλλα λοιπόν και αυτά. 10: Depeche Mode στο Terra Vibe της Μαλακάσας. Η συναυλία που μας χρώσταγαν, από τότε που ο Dave Gahan αντιμετώπισε το σοβαρό πρόβλημα υγείας και το live ακυρώθηκε λίγο πριν βγουν στη σκηνή. Τώρα είναι καλά, οι DM έχουν καινούργιο άλμπουμ και το Hysterika, το διάσημο φαν κλαμπ τους, δεν κρατιέται. 10, 11: Eric Burdon στο Half Note. Κάλεσμα για ροκ ψυχές για όχι μόνο για παλιοροκάδες. O Eric Burdon στην πόλη - τι άλλο να πεις και να προσθέσεις; Τις ίδιες μέρες ο Billy Cobham στο Gazarte, ο ντράμερ της τζαζ, για τον οποίο όλοι οι ντράμερ της τζαζ κάνουν στην άκρη για να περάσει. Σε νέα μονοπάτια αλλά και σε παλιά λημέρια, κλασικά και αξιοθαύμαστα. 11: Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στο Passport του Πειραιά. Οι Locomondo στο Gagarin με reggae πάρτι κατά το έθιμο. Τέλος, οι Μέντα, οι The

Voyage Limpid Sound και οι Spaced Cowboy στο Bios, ενωμένες μουσικές δυνάμεις. 16, 17: Swans στον Μύλο και στο Fuzz, σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα αντίστοιχα. Σπουδαίοι Αμερικανοί που δεν τους χάνεις. Με ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς που πέρασε και ίχνη στο ροκ, ανεξίτηλα, έρχονται ταπεινά στα μέρη μας. 16, 17, 18, 19: Plissken Festival με κεντρικό σημείο των εκδηλώσεων τη 18η Μαΐου στο Κτίριο 56 στον Ελληνικό Κόσμο (Πειραιώς 254, Είσοδος Γ). Το φεστιβάλ, που καταφέρνει να κλείνει κάτω από την ομπρέλα του ό,τι συμβαίνει στη μουσική τώρα, απλώνεται σε Hub, Six d.o.g.s, Tώρα Κ44 και υποδέχεται πάνω από 30 καλλιτέχνες και σχήματα από διαφορετικά είδη μουσικής. Εμφανίζονται οι Death Grips, Fucked Up, Ebo Taylor, FM Belfast, Egyptian Hip Hop, XXYYXX, Beat Culture,Larry Gus, ANDY Dream Koala και πολλοί ακόμη, από το μεσημέρι ως πολύ αργά. Κανείς δεν θέλει να φύγει. 17: Ρόδες στο Passport. Και hip hop με σφραγίδα και τα δικά τους χρώματα. 17, 18: Οι Va Voi στο Gazarte. Ισραηλίτικες εμπνεύσεις, αγγλικό φλέγμα, ταξιδιωτικός ο ρυθμός. 18: Κόρε Υδρο στο Gagarin. Oι Κερκυραίοι επιστρέφουν με τα νεότερα. Επίσης, Quantic & Frente Cumbiero + Ondatropia στο Gazarte με cumbia και funk και αέρα στα πανιά τους. Ο Βρετανός

Quantic επιστρέφει σε σύντομο διάστημα από την προηγούμενη φορά που ήταν εδώ, με νέο έργο και φρέσκες συνεργασίες. 23, 24: Parov Stelar στο Φιξ (Θεσσαλονίκη) και στον Βοτανικό (Αθήνα). Τζαζ, swing και electronica από δικό μας πλέον άνθρωπο, που ξέρει πώς να διασκεδάζει το κοινό του. 24: Residents στο Fuzz. Πίσω από τις μάσκες και τα κοστούμια χαμογελούν και γιορτάζουν 40 χρόνια στην αμερικανική πρωτοπορία. Και παρουσιάζουν σόου με τίτλο «Κόσμος του Αλλόκοτου» (“World of Weird”) - δηλαδή τι άλλο θα μπορούσε να ήταν; 24, 25, 26: Dee Dee Bridgewater στο Gazarte. Η κυρία της τζαζ «μιλάει» τα μπλουζ αλλά και τα αφρικάνικα. Ταυτόχρονα, ξεκινάει το 2ο Φεστιβάλ Πολλής Μουσικής στο Six d.o.g.s. Που σημαίνει τι; Οτι μέσα σε αυτές τις τρεις ημέρες στους χώρους του κλαμπ με την αυλή της οδού Αβραμιώτου θα παιχτεί πάρα πολλή μουσική από 74 σχήματα και καλλιτέχνες, οι οποίοι μάλιστα δεν είχαν εμφανιστεί πέρυσι. Από τις 6 το απόγευμα θα ανοίγουν οι πόρτες, από τις 7 θα αρχίζουν τα live. Τόσο πολλή μουσική. 31: Αllah-Las στο Fuzz (αλλά και στις 29 στο Λιθοτριβείο στην Πάτρα και 1 Ιουνίου στο Club του Μύλου στη Θεσσαλονίκη). Πέραν του hype που δίκαια κέρδισαν, η μπάντα της Δυτικής Ακτής προσφέρει σερφ, γκαράζ και ’60s απόλαυση με έμπνευση από τους μεγάλους του είδους και γοητεία εντελώς δική τους.

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη

10 -16.05. 2013

Κάτι παλιό, κάτι νέο Η Ελενα Κελεσίδη, με το γοητευτικό ρώσικο accent (γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Καζακστάν), τραγουδά αριστουργηματικά τα πάθη και τους κρυφούς σκοπούς της Εύθυμης Χήρας που πρέπει να παντρευτεί έναν πλούσιο συμπατριώτη της προκειμένου να σώσει τη χώρα της -και την ίδια- από την οικονομική καταστροφή. Δίπλα της δύο νέοι Ελληνες λυρικοί τραγουδιστές με ήδη σημαντική παρουσία στα μεγαλύτερα λυρικά θέατρα του κόσμου, ο Τάσος Αποστόλου και ο Δημήτρης Σούρμπης, ξιφουλκούν και κινούν μια παράσταση πέρα από στερεότυπα. Η Εθνική Λυρική Σκηνή κάνει ένα ακόμη νεύμα νεωτερισμού μέσα από την «Εύθυμη Χήρα» που ανεβαίνει από σήμερα 10 Μαΐου, αναθέτοντας μάλιστα τη σκηνοθεσία (καθώς και την επιμέλεια και την επεξεργασία του κειμένου) σε έναν ρηξικέλευθο και πολυσυζητημένο για τις επιλογές του σκηνοθέτη του ελληνικού θεάτρου, τον Δημήτρη Λιγνάδη. «Δέχτηκα αμέσως την πολύ τιμητική για μένα πρόταση της Λυρικής», λέει ο ίδιος. «Οχι μόνο επειδή η μουσική, με την ευρεία έννοια του όρου, διέπει τη ζωή μου, επί και εκτός σκηνής. Οχι μόνο επειδή συμφωνώ με το καινούργιο στίγμα που η σημερινή Λυρική Σκηνή θέλει να δώσει. Αλλά, κυρίως, γιατί η πρό(σ)κληση να ασχοληθώ, για πρώτη μου φορά, με ένα αμιγώς μουσικοθεατρικό είδος αποτέλεσε για μένα μεγάλο δέλεαρ!» Με εντελώς ανανεωμένο καστ και μια νέα προσέγγιση που εστι-

άζει κυρίως στις προσωπικότητες και στη φυσική παρουσία των νέων συντελεστών, ο Δημήτρης Λιγνάδης σκηνοθετεί ξανά την «Εύθυμη Χήρα» που παρουσιάστηκε πρώτη φορά πέρυσι στην Εθνική Λυρική Σκηνή εξασφαλίζοντας απανωτά sold out. Με την ορμή της περσινής μεγάλη απήχησης η «Εύθυμη Χήρα» επιστρέφει για περίπου δέκα παραστάσεις (10, 11, 12, 15, 17, 19, 22, 24, 25, 26 Μαΐου). «Δεν κρύβω πως η πρώτη, αντανακλαστική, διάθεσή μου (φαντάζομαι και των περισσότερων ομολόγων μου σκηνοθετών) απέναντι στην ‘Εύθυμη χήρα’ ήταν να προσπαθήσω με... γενναίες δραματουργικές και σκηνοθετικές ενέσεις, ώστε ένα φαινομενικά απλό -ίσως και απλοϊκό- έργο να εκσυγχρονιστεί, να εμβαθύνει, να προβληματίσει», παρατηρεί ο Δημήτρης Λιγνάδης. «Αλλωστε, και μόνο το θέμα της οπερέτας τούτης προσφέρεται: Μια μικρή χώρα στα πρόθυρα οικονομικής καταστροφής, διά ‘ικανών’ της εκπροσώπων ελίσσεται, ώστε να κάνει τη χείρα της χήρας να ανοίξει απλόχερα και να σώσει διά της περιουσίας της το... πτωχόν κρατίδιον! Οποία σύμπτωσις για το ελληνικό κοινό, που εδώ και καιρό βρίσκεται στη δίνη ποικίλων κρίσεων. Θα μπορούσα, επίσης, με δραματικές φωτοσκιάσεις και σκηνικά σχόλια, να αντιπαραβάλω τους ανάλαφρους χαρακτήρες και τις αφρώδεις καταστάσεις της πλοκής, με τον ζόφο του σήμερα. Και πάει λέγοντας!» Με αυτές τις αρχικές σκέψεις, που στη συνέχεια όμως ανατράπηκαν, προχώρησε η αρχιτεκτονική

της παράστασης, μέσα σε κλίμα που παραπέμπει σε καμπαρέ του Παρισιού τον 19ο αιώνα και τα κόκκινα, χρυσά και μαύρα σκηνικά της Εύας Νάθενα. Πού οδηγήθηκε τελικά ο Δημήτρης Λιγνάδης; «Μια φωνή μέσα μου μου έλεγε: Ασε την ‘Εύθυμη χήρα’ να τραγουδήσει μόνη της! Ισως να ήταν η φωνή της γιαγιάς μου και όλων των αγαπημένων μου συγγενών που δεν είναι πια στη ζωή και έχουν μετακομίσει εντός μου για πάντα. Ισως να ήταν η φωνή ενός παιδιού που, χρόνια τώρα, ακόμη περιμένει στο μοναχικό του παράθυρο να φανεί η βασιλοπούλα του παραμυθιού. Ισως να ήταν η φωνή ενός 45άρη καλλιτέχνη που κουράστηκε να βλέπει την αποδόμηση του... μη δομημένου, τον μαγικό μύθο της σκηνής να γίνεται καθημερινό ντοκιμαντέρ της διπλανής πόρτας, την κορνίζα να φωτίζεται καλύτερα από τον ίδιο τον πίνακα». «Αφησα, λοιπόν, στην ‘Εύθυμη χήρα’ μου, τη δική της μελωδία!» συνεχίζει. «Και όπου παρενέβην, το έκανα για να κελαηδήσει εκείνη καλύτερα και τη μελωδία της να την ακούσουν όσο πιο πολλοί γίνεται. Εάν το πέτυχα, δεν το ξέρω. Ξέρω όμως πως την αγάπησα πολύ. Και δεν έχω παρά να την ευχαριστήσω που με πήρε από το χέρι και περπατήσαμε μαζί σε ξεχασμένους λυρικούς κήπους, με ερωτευμένα αγάλματα και όμορφα λουλούδια. Που με έκανε, όχι να ξεχαστώ, αλλά -ίσα ίσα- να θυμηθώ! Και η μνήμη είναι το μόνο αγέραστο όργανο της ψυχής».

Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

10 -16.05. 2013

Από τον Μπετόβεν στον... Τόλη «Το τραγούδι ήταν πάντα το πιο φυσικό πράγμα που μπορούσα να κάνω. Δεν ξέρω γιατί ασχολήθηκα, απλώς το κάνω». Με αυτή την πρώτη απάντηση, η Μυρτώ Σαρτζή, αφοπλιστικά γοητευτική, περνάει από την αδιακρισία του φωτογραφικού φακού στην περιέργεια ενός δημοσιογραφικού κασετόφωνου. Πλατεία Καρύτση, απόγευμα: Η Αθηναία τραγουδίστρια, που εκπλήσσει το κοινό με τη φωνή και τη σκηνική της παρουσία, μου λέει για τη μεγάλη αγάπη που είχε η οικογένειά της για τη μουσική, πως σε ηλικία 5 ετών την έγραψε ο πατέρας της στο πιάνο και πως την ηχογραφούσε, από τότε κιόλας. Δεν έχει σκεφτεί να μην τραγουδάει. Επαγγελματικά άρχισε όταν τελείωσε το σχολείο. «Από μικρή αυτό που με εξέλισσε ήταν όταν τραγουδούσα με τον πατέρα μου και, επειδή ήταν οργανωμένος, ηχογραφούσαμε και τα ακούγαμε», συνεχίζει. «Ηταν υπέροχα». Ως μεγαλύτερη πια, κινήθηκε από συμμετοχές σε συγκροτήματα (Κοτζάμ, Lost Highway, Hey Blue) ως σολίστ πιάνου, συμμετείχε στην εκπροσώπηση της Ελλάδας στους Παραολυμπιακούς του Πεκίνου του 2008, σε θεατρικές παραστάσεις, φεστιβάλ... «H πιο σημαντική μου στιγμή τα τελευταία δυο τρία χρόνια είναι η μεγάλη μου τύχη να γνωρίσω τον Νίκο Φουρνογεράκη, με τον οποίο δουλεύουμε μαζί. Με φροντίζει σε όλα ιδανικά», μου λέει. Το καλοκαίρι τους προβλέπεται γεμάτο: μαζί θα κάνουν live-full band, ενώ ετοιμάζουν μια μεγάλη δισκογραφική παραγωγή. Η Μυρτώ δεν εντάσσει το είδος που τραγουδάει σε κατηγορία και αυτό γίνεται σαφές όταν αναφέρεται στα live της: «Είναι, νομίζω, το τρίπτυχο, Μπετόβεν - Nick Cave - Τόλης Βοσκόπουλος.

Δεν έχω βάλει ταμπέλες, ακούω ό,τι είναι καλό. Ούτως ή άλλως αυτές οι μουσικές λένε τα ίδια πράγματα με άλλα λόγια και διαφορετικό τρόπο. Εφόσον είναι κάτι καλό, μου κάνουν όλοι οι τρόποι». Μιλάμε για το ελληνικό κοινό, που θεωρεί ότι δεν είναι πάντα ανοιχτό, αλλά πρέπει να το εκπλήξεις. «Τότε γίνεται εύκολο, αλλά γενικά είναι δύσπιστο. Αυτό με ιντριγκάρει, είναι πρόκληση. Πρέπει να κάνεις κάτι ‘παράξενο’ για να τραβήξεις το ενδιαφέρον του». Βέβαια, έχει νιώσει αρχικά αμηχανία, αλλά είχε πάντα αίσιο τέλος. Της αρέσουν τα live, οι άνθρωποι, η επικοινωνία μαζί τους και, επειδή από παιδί είχε περίεργες ιδέες, κάνει διάφορα... «Τον τελευταίο καιρό ο κόσμος ψάχνει αφορμή να μαλακώσει την ψυχή του. Το έχει περισσότερο ανάγκη τώρα, για αυτό αφήνονται στα live, ελευθερώνονται περισσότερο». Δεν έχει σκεφτεί να φύγει στο εξωτερικό, αλλά φυσικά δεν το αποκλείει. Δεν θα έλεγε πλέον όχι. Θα ήθελε να ζει στο Λονδίνο. Δεν το βρίσκει σκοτεινό; «Μου αρέσει το σκοτάδι με την προϋπόθεση ότι υπάρχει το φως. Το φως με πνίγει περισσότερο, διαθέτω, βλέπεις, ευαίσθητες κεραίες. Εχω σκοτεινές πλευρές, με κάποιες μάχομαι, κάποιες τις αγαπώ και τα καταφέρνω μέχρι στιγμής. Οσο δεν μου κάνουν εκείνες κουμάντο και δεν με παίρνουν από κάτω είμαστε εντάξει». Θέλει να έχει τον έλεγχο; «Τώρα πια, ναι, θέλω να έχω τον έλεγχο με κάποιον τρόπο. Και ειδικά με τη δουλειά μου περισσότερο από πριν. Με τον Νίκο συγκεκριμένα, για αυτό και τον χαρακτηρίζω μεγάλη τύχη στη ζωή μου. Εχουμε καταφέρει να «συναντηθούμε» με έναν τρόπο, τον εμπιστεύομαι με κλειστά μάτια, παρά το γεγονός ότι έχουμε διαφορετικά ακούσματα. Και εγώ έχω προσπαθήσει να τον φέρω κοντά στα δικά μου, και εκείνος το ίδιο. Είναι πολύ σπουδαίο. Οπότε

πάλι έχω τον έλεγχο, επειδή ξέρω πως ό,τι και να κάνει θα είναι τέλειο». Θεωρεί ότι υπάρχει καλό μη ερωτικό τραγούδι, όμως ο έρωτας είναι το βασικό «θέμα» υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, σε όλες τις εποχές. «Θα τραγουδούσα πολιτικό, με αγγίζει, το έχω ήδη κάνει, όπως το ‘Αννα μην κλαις’ σε πολύ ωραία διασκευή. Ομως, και εμένα ο έρωτας είναι το ‘θέμα’ μου. Σε αυτόν εστιάζω τελικά. Είναι το κριτήριό μας, ο λόγος που ξυπνάμε, που κοιμόμαστε». Δεν φεύγει εύκολα από την πόλη, δεν ξεκολλάει από μέρη, από ανθρώπους, από συνθήκες. Παραδέχεται ότι το κομμάτι αυτό δεν το έχει δουλέψει πολύ. Πώς θα ήθελε την Αθήνα; «Τη βλέπω δυστυχώς να ασχημαίνει, αν και είμαι ερωτευμένη μαζί της. Είναι και κακή περίοδος τώρα». Στους άρχοντες της πόλης θα έλεγα να την αγαπήσουν περισσότερο. Την αγαπάμε εμείς που βολτάρουμε το βράδυ, αλλά εκείνοι δεν την αγαπούν». Βρίσκει γοητευτική τη νύχτα. Την ημέρα μπορεί να κάνει έκπτωση, να μην τη ζήσει, τη νύχτα όμως, όχι, δεν γίνεται να μην τη ζήσει. «Το έργο της νύχτας είναι πιο ειλικρινές». Τελικά, έχει φανταστεί τον εαυτό της σαν μια πολύ εμπορική καλλιτέχνιδα; «Ναι, προφανώς, για αυτό και κάνω ό,τι κάνω. Μου κάνει και αυτή η φάση, εξαρτάται όμως τι λέμε εμπορικό. Ο,τι θέλεις μπορείς να το κάνεις με πολλούς τρόπους, δεν χρειάζεται να πουλάς λίγο για να κάνεις καλή μουσική. Είναι λίγο συγχυσμένο το θέμα. Συνήθως οι μεγάλες πωλήσεις ταυτίζονται με κατώτερη μουσική, αλλά ευτυχώς δεν συμβαίνει πάντα έτσι».

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη / Φωτογραφίες: Βαγγέλης Λαΐνας

Great επιδόσεις Φοβισμένοι ή παραζαλισμένοι από την κρίση; Ή μήπως έτοιμοι να σπάσουν τα όρια και να κατακτήσουν τη δική τους γραφή; Η απάντηση, όσον αφορά τους Ελληνες φοιτητές αρχιτεκτονικής, είναι σίγουρα η δεύτερη, τουλάχιστον όπως προκύπτει από τον διαγωνισμό «Great - Τα πρώτα τους κτίρια» και τα συμπεράσματα της κριτικής επιτροπής. Λίγα λεπτά μετά την ολοκλήρωση της μαραθώνιας σύσκεψης για την κρίση των 470 εργασιών που κατατέθηκαν στον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό GREAT - Greek Architectural Talent που διοργανώνει το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και η ΑΓΕΤ Ηρακλής μέλος του Ομίλου Lafarge, συναντήσαμε στους κήπους του Μεγάρου δύο μέλη της επιτροπής: τον Manuel Aires Mateus (δεξιά) και τον Νίκο Κτενά (αριστερά), που μας μετέφεραν μια πρώτη σχεδόν συναρπαστική εικόνα της αρχιτεκτονικής του μέλλοντος. Πάντα με το «αν και εφόσον» που βάζουν οι σκληρές συνθήκες της αγοράς να αποτελεί το όριο ή τον πήχη που πρέπει να ξεπεράσουν οι νέοι αρχιτέκτονες για να δημιουργήσουν μια νέα σχολή έπειτα από χρόνια. Ο Μanuel Aires Mateus είδε στις προτάσεις κάτι αναπάντεχο: Φιλοδοξία. «Οι προτάσεις έχουν εξαιρετικά μεγάλη ποικιλία, είναι δύσκολο να βρεις κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Αυτό όπου υπάρχει εδώ είναι φιλοδοξία. Φιλοδοξία που λέει: θέλω να κάνω κάτι, θέλω να είμαι ζωντανός». Το ενδιαφέρον είναι ότι, σύμφωνα με τον διεθνούς φήμης Πορτογάλο αρχιτέκτονα, η φιλοδοξία ύπαρξης των νέων αρχιτεκτόνων δεν έχει να κάνει

με την κρίση, την ξεπερνάει, είναι βαθύτερη από αυτήν. Και αυτό είναι ένα σκίρτημα που δείχνει πως υπάρχει, αν μη τι άλλο, η δεδηλωμένη πρόθεση της δημιουργίας ενός νέου δημιουργικού τρόπου. Φυσικά, τα στοιχεία της ταυτότητας και του τοπίου της Ελλάδας δεν λείπουν από τη νέα αφήγηση που τώρα διαγράφεται - ούτε καν στις προτάσεις των Ελλήνων φοιτητών που σπουδάζουν στο εξωτερικό. «Είναι προφανές ότι έχουν την ατμόσφαιρα και τις προδιαγραφές μιας χώρας του Νότου, αλλά και μιας χώρας με μοναδική ιστορία. Εχει ενδιαφέρον ότι δίνουν μεγάλη προσοχή στην τοπογραφία». Με την ίδια γεύση βγήκε από τη σύσκεψη και ο Νίκος Κτενάς, ο οποίος, αν και σαφώς πιο ενήμερος για τις τάσεις που διαμορφώνονται μέσα στις σχολές αρχιτεκτονικής από τους Ελληνες φοιτητές, ένιωσε και αυτός ένα ξάφνιασμα. Ναι, είδε και ο ίδιος πολλές διαφορετικές απόψεις και γραμμές στις διπλωματικές και μεταπτυχιακές εργασίες που υποβλήθηκαν, όμως διευκρίνισε: «Δεν είναι σύγχυση αυτό. Ζούμε σε μια κοινωνία όπου η πληροφόρηση είναι περισσότερο έντονη παρά ποτέ και είναι επόμενο να υπάρχουν και έντονες διαφοροποιήσεις. Το πιο σημαντικό είναι ότι με το Great ξεδιπλώνεται για πρώτη φορά μπροστά μας μια συλλογή που δείχνει τι βγάζει η αρχιτεκτονική σχολή στην Ελλάδα. Ναι, είναι ένα ξεδίπλωμα!» Ο Νίκος Κτενάς έχει μια δυναμική εμπειρία διδασκαλίας σε ολόκληρο τον κόσμο και η ματιά του πάνω σε αυτή τη σπαρταριστή συλλογή των

470 εργασιών είναι προφανές ότι έχει πυροδοτήσει μια νέα σειρά προβληματισμών. Του ζητάω να ξεχωρίσει μερικές σταθερές εστίες ενδιαφέροντος των φοιτητών και απαντά με βεβαιότητα: «Σίγουρα η τοπογραφίa, το κλίμα μας, αλλά και οι επιλογές που είναι προφανές ότι πηγάζουν από τις σκέψεις για την ιστορία μας και κυρίως την αρχαία Ελλάδα. Οι νέοι αρχιτέκτονες κουβαλάνε αυτή την ιστορική συνείδηση». Το κοινό θα έχει την ευκαιρία να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα και να αποκωδικοποιήσει το όραμα (ευελπιστούμε) των φοιτητών, στην έκθεση που θα πραγματοποιηθεί στο Μέγαρο Μουσικής στις 20 Μαΐου, όπου θα παρουσιαστούν 41 από τις προτάσεις που υποβλήθηκαν, τις οποίες επέλεξε η επιτροπή. Την επιμέλεια της έκθεσης έχει αναλάβει ο Μέμος Φιλιππίδης, ο οποίος σημειώνει: «Μας εντυπωσίασε ιδιαίτερα το υψηλό επίπεδο των εργασιών και πραγματικά πιστεύω ότι η κριτική επιτροπή θα ικανοποιηθεί από το αρχιτεκτονικό ταλέντο και τη δημιουργικότητα που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Αρκετές από τις προτάσεις που είδαμε έχουν πειραματικό χαρακτήρα και ορισμένες από αυτές τοποθετούν με απροσδόκητο τρόπο χρήσεις μέσα σε παλιά κελύφη της πόλης. Κάποιες άλλες προχωρούν με τολμηρούς συνδυασμούς και εντάσσουν νέα μοντέρνα κτίρια σε παλαιότερους παραδοσιακούς οικισμούς». Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι και τις 9 Ιουνίου.

Κείμενο: Ανδρέας Γιαννόπουλος / Φωτογραφία: Βαγγέλης Λαΐνας

10 -16.05. 2013

Ο καθηγητής μέντορας Εάν ήθελε κάποιος να φτιάξει μια λίστα με τα επιδραστικότερα πρόσωπα της εγχώριας startup σκηνής, σίγουρα θα συμπεριλάμβανε μέσα και τον Συμεών Ρετάλη. Στα 44 του χρόνια κατέχει τη θέση του αναπληρωτή καθηγητή στο Τμήμα Ψηφιακών Συστημάτων του Πανεπιστήμιου Πειραιά, αλλά μικρή σχέση έχει με τον πανεπιστημιακό που πιθανότατα έχει κανείς στο μυαλό του. Εξαιρετικά δραστήριος και εξωστρεφής, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένας «μέντορας επιτυχιών». Φροντίζει, δηλαδή, να καθοδηγεί προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές βοηθώντας τους να διακριθούν σε… κάθε είδους τεχνολογικούς διαγωνισμούς. Αναλυτικότερα, τα τελευταία έξι χρόνια οι διάφορες ομάδες του έχουν διακριθεί οκτώ φορές σε ελληνικούς και διεθνείς διαγωνισμούς, με πιο πρόσφατη επιτυχία αυτή της ομάδας Kinemat, που κατέκτησε την πρώτη θέση στον ελληνικό φοιτητικό διαγωνισμό Imagine Cup της Microsoft. Σημαντικότερη διάκριση, ωστόσο, θεωρεί την είσοδο στην τελική πεντάδα στον διαγωνισμό καινοτομίας και τεχνολογίας Intel Business Challenge Europe το 2011 με την ομάδα Motion Learning

Games. «Ηταν εξαιρετική εμπειρία η συμμετοχή σε αυτόν τον διαγωνισμό, που ήταν πολύ υψηλού επιπέδου, είχε διάφορα στάδια αξιολόγησης συνολικής διάρκειας επτά μηνών και συμμετείχαν ομάδες από όλες τις χώρες της Ευρώπης». Η ιδέα μάλιστα εξελίχθηκε, έλαβε και άλλες σημαντικές διακρίσεις και κατέληξε στη δημιουργία μιας διεθνούς startup εταιρείας με το όνομα Kinems, η οποία προσφέρει πλέον λύσεις στον χώρο των υποστηρικτικών τεχνολογιών για παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες. Την περίοδο αυτή ο Συμεών Ρετάλης κινείται μεταξύ μαθημάτων και της ερευνητικής ομάδας που έχει δημιουργήσει υπό το όνομα CoSyLlab. Αντικείμενο των μελών της είναι η έρευνα και η ανάπτυξη στον τομέα των προηγμένων τεχνολογιών μάθησης και πολιτισμού. «Εκτός από τα έργα που χρηματοδοτούνται από την Ευρωπαϊκή Ενωση», εξηγεί, «συνεργαζόμαστε με μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς, όπως η WWF Ελλάς». Την ίδια στιγμή δεν λείπουν και οι συνεργασίες με πολλές μεγάλες εταιρείες, όπως οι Microsoft, Oracle, Smart Technologies και Google. «Ορόσημο, πάντως, των συνεργασιών μας ήταν αυτή με την Intel στο πλαίσιο του εξελληνισμού της δικτυακής πύλης Skoool.gr και του διαδραστικού

μαθησιακού υλικού για μαθηματικά και φυσικές επιστήμες πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης», προσθέτει. Στόχος του είναι να εμφυσήσει στους φοιτητές του το ομαδικό πνεύμα και τη συλλογικότητα. «Θέλω να καταλάβουν οι φοιτητές-συνεργάτες μου ότι πρέπει να είναι εξωστρεφείς και να τολμούν να ανταγωνιστούν για να πετύχουν τη διάκριση σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Πρέπει να τολμούν, είτε πετύχουν είτε αποτύχουν». Πιστεύει, μάλιστα, πως στα ελληνικά πανεπιστήμια εργάζονται εξαιρετικοί καθηγητές και ότι, παρά τα όποια προβλήματα, η δουλειά που γίνεται στους κόλπους τους είναι πραγματικά καλή. «Αν ήθελα κάτι να αλλάξει», καταλήγει, «είναι το να προωθηθεί ιδιαίτερα η εξωστρέφεια, η αριστεία και η καινοτομία. Ειδικά για τον τομέα των τεχνολογιών, πρέπει να γίνουν όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικές οι μονάδες καινοτομίας και επιχειρηματικότητας, ώστε οι νέοι φοιτητές ή απόφοιτοι να τολμούν να σχεδιάζουν και να παράγουν καινοτόμα πράγματα που θα αποφέρουν πολλαπλά οφέλη στους ίδιους, στην οικονομία και την κοινωνία».

Κείμενο: Μαρία Μαρκουλή / Φωτογραφία: Δημήτρης Καραΐσκος

10 -16.05. 2013

Περί ανέμων και υδάτων (στην κυριολεξία)

Μερικές φορές η πόλη είναι ο αέρας της. Ο αέρας που φυσάει ξαφνικά και σηκώνει το λαδωμένο χαρτί από την τυρόπιτα στην οδό Βουλής ή σου φέρνει μάσκα στη μούρη το διαφημιστικό του ντελίβερι με τις πίτσες - κάθε Τρίτη μπύρα και αναψυκτικό κέρασμα. Μπορεί να είναι εκείνος ο αέρας που σε κάνει να περάσεις στο απέναντι πεζοδρόμιο, γιατί η ξεχασμένη σκαλωσιά που στήθηκε με τις καλύτερες προθέσεις χτυπήθηκε από την κρίση και έμεινε εκεί σαν εικαστική εγκατάσταση «εκτελούνται έργα», αλλά κουνιέται επικίνδυνα με τον βοριά και καλύτερα να συνεχίσεις τον δρόμο σου από το απέναντι πεζοδρόμιο για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο και ολόκληρο. Είναι εκείνος ο αέρας που έρχεται κάθε τόσο από την Αφρική και φέρνει τη σκόνη της ερήμου και κάποια μέρα θα φέρει και τις καμήλες μαζί και ίσως και καμιά όαση, αν είμαστε τυχεροί, αλλά δεν είμαστε και πολύ τυχεροί τελευταία (αυτό να λέγεται), οπότε να περιμένεις μόνο τη σκόνη που τα σκεπάζει όλα και βρίσκεις έτσι ωραία δικαιολογία να μην πλύνεις το αυτοκίνητο και να γλιτώσεις λίγο κόπο και κανένα ευρώ. Και τα δυο μετράνε. Είναι και εκείνος ο αέρας (πού το θυμήθηκα τώρα αυτό!) που είχε απειλήσει την ασφάλεια των White Stripes στο Φάληρο - έτσι είπε ο Τζακ Γουάιτ τότε, σε εκείνη τη συναυλία, ότι φοβήθηκε, είπε, μην πέσει η σκηνή και σταμάτησε να παίζει και μείναμε στα κρύα του λουτρού μέσα στην καρδιά του Ιούλιου εκείνο το βράδυ και κάποιοι που είχαν ανέβει στον Λυκαβηττό να δουν

την Πάτι Σμιθ και είχαν φύγει νωρίτερα από εκεί για να προλάβουν να δουν και λίγο τον Τζακ στο Φάληρο, εκείνοι την «πάτησαν» χειρότερα, γιατί με το που έφτασαν κόπηκε η συναυλία στη μέση. Ο αέρας σήκωσε -μεταφορικά μόνο- σκηνή και παρασκήνιο. Τι κρίμα! Και πότε θα δούμε πάλι τον Τζακ Γουάιτ στα μέρη μας; Μάλλον ποτέ. H πόλη, όμως, είναι οι Αέρηδές της και τα βελάκια που δείχνουν την κατεύθυνση των ανέμων στα δελτία καιρού, βόρειοι, ανατολικοί μέτριοι, ως έξι μποφόρ, μια υπόσχεση καλών ειδήσεων, «η πρόγνωση του καιρού», μετά τους τυφώνες που έχουν προηγηθεί και έχουν ρίξει κάτω ό,τι είχε μείνει όρθιο από το προηγούμενο δελτίο. Οχι πολλά. Ελάχιστα. Αλλά για άλλους αέρηδες ήθελα να σας πω από την αρχή και με πήγε αλλού το θέμα· για τους νοτιάδες ξεκίνησα την ιστορία. Αν είσαι στα νότια της πόλης, το ξέρεις, δεν λέω τίποτε καινούργιο. Με το που πιάνει ο νοτιάς και αρχίζει και φυσάει, φεύγουν, φαίνεται, email ή δεν φεύγει τίποτε, το πάει το μήνυμα ο αέρας ότι ο καιρός είναι ο κατάλληλος και τότε εμφανίζεται στις παραλίες η φυλή των σέρφερ. Σαν να γίνεται μυστικό κάλεσμα και να κλείνει ραντεβού με dress code, μαύρη στολή και σανίδα. «Σκάνε» από παντού, στην παραλία της Βουλιαγμένης, που όταν σηκωθεί κύμα δεν πιστεύεις στα μάτια σου, στην Ανάβυσσο όπου η φυλή έχει υψώσει σημαίες, εκεί που το πιάνει ο αέρας και μυρίζει αλμύρα. Ολο τον χρόνο, χειμώνα καλοκαίρι και οπωσδήποτε τις ενδιάμεσες εποχές, όταν και εφ’ όσον αυτές προλάβουν να σταθούν στη μέση, σαν αυτή την άνοιξη που παίζει τώρα - άνοιξε το παράθυρο να δεις.

Δεν υπόσχεται κανείς, βέβαια, τα κύματα της Χαβάης, ούτε τα υδάτινα θηρία της Νότιας Αφρικής και τις «κούρσες» στα αυστραλέζικα νερά όπου οι επαγγελματίες κάνουν χρυσές επιδόσεις, αλλά δεν σου λείπουν και πολύ σε τέτοιες σαν τις δικές μας παραλίες. Μερικές φορές, λέω εγώ που σερφάρω μόνο στο όνειρό μου (μια στιγμή όμως! Και οι Beach Boys δεν σέρφαραν, φωτογραφίζονταν μόνο με τις σανίδες, οκέι, και τραγουδούσαν για αυτές), μερικές φορές, λοιπόν, αρκεί μόνο να είσαι εκεί κοντά, την ώρα που πιάνει ο νοτιάς ή όποιος αέρας ταιριάζει καλύτερα στην παραλία σου. Η πόλη έχει τους δικούς της κώδικες με σήματα ανέμου. Την ώρα δηλαδή που κάπου στο downtown φυσάει αέρας ανανέωσης, κάπου πιο κάτω φυσάνε νοτιάδες. Και η φυλή με τις σανίδες, μαζί και οι φιλικές φυλές της (που, όταν λένε «πόλη», εννοούν και τις θάλασσές της πακέτο), ξετρυπώνουν από το δωμάτιο του τέταρτου ορόφου, βγαίνουν από το γραφείο της εταιρείας αλουμινίου, κόβουν από την ουρά της ΔΕΗ όπου περίμεναν, σηκώνονται από τον καναπέ όπου είχαν βουλιάξει γιατί δεν είχαν πουθενά να πάνε ή κάνουν την πιο δικαιολογημένη κοπάνα στην ιστορία της κοπάνας (δική μου εκτίμηση) και το σκάνε για να βρουν το κύμα. Ακόμη και αν η θάλασσα στο μεταξύ έγινε λάδι και ο αέρας άλλαξε, όπως ακριβώς το είχε πει και ο καιρός.

Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα

Επιστροφή στην πραγματικότητα, Κριέ, και ετοιμάσου να τα βρεις σκούρα στη δουλειά. Λίγο το αφεντικό έρχεται με ορεξούλες, με την κακή έννοια, λίγο κάποιος συνάδελφος θα τη δει υπερανταγωνιστικός και θα σου σπάσει τα νεύρα. Θυμήσου τα καλά του Πάσχα για δύναμη και κράτα τα μπόσικα.

Κάποια συμφωνία που έχεις κάνει στο παρελθόν, Ζυγέ, ίσως να πρέπει να την ξανασυζητήσεις τώρα που όλα αλλάζουν ξανά για σένα στο επαγγελματικό πεδίο. Και όταν βρεθείς στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, καλό θα είναι να έχεις και μια εικόνα της Παναγίας στην τσέπη, γιατί οι πιθανότητες είναι εναντίον σου.

Εκεί που γύριζες το κοκορέτσι, Ταύρε, μάλλον δεν είχες στο μυαλό σου σε κάτι άλλο από το πώς να χωρέσουν όλα αυτά τα φαγητά σε μια κοιλιά. Γιατί, κατά τα άλλα, ξέχασες τι σημαίνει εγκράτεια και αυτό είχε βαρύ αντίκτυπο στα οικονομικά σου. Βάλε τα όλα σε χαρτί και μολύβι, να δεις τι έκανες.

Πήγαινε στην Τρώων στα Πετράλωνα, Σκορπιέ, την Τρίτη, κάθισε σε μια καφετέρια, παράγγειλε έναν δεκαεξαπλό καπουτσίνο και μείνε εκεί για πάντα. Γιατί; Για να αποφύγεις τις βλακείες που θα έκανες αν ήσουν εκεί που θα έπρεπε να είσαι. Και επειδή έχεις καλή πιθανότητα να περάσει από μπροστά σου το ζιμπλαφόν της ζωής σου. Γουίν γουίν.

Ερχεται που λες, Δίδυμε, μια νέα γνωριμία που θα τα κάνει όλα καινούργια, που θα σε κάνει να σηκωθείς λίγο περισσότερο από τον καναπέ, που θα σε αναγκάσει να μεθύσεις λίγο πιο πολύ αυτή την εβδομάδα. Και με τόσες διαδρομές από την Αγίας Ειρήνης στο Κολωνάκι, θα το σκεφτεί σοβαρά ο δήμος να βάλει καινούργια γραμμή τρόλεϊ ειδικά για σένα.

Αν είναι να ρισκάρεις, Τοξότη, κάνε το αυτή την Κυριακή. Πάρε αυτό το τηλέφωνο που καθυστέρησες λόγω σούβλας και ετοιμάσου για την απάντηση. Πιθανότατα να είναι πιο ευχάριστη από αυτήν που περιμένεις. Μάζεψε κουράγιο, λοιπόν, και κάνε την κινησάρα. Και αν δεν κάτσει κερνάω πάστα.

Πλάτυνε το χαμόγελό σου, Καρκίνε, η τσίκνα και η λαδίλα έφυγαν και δίνουν τόπο σε πιο καθαρά στομάχια και σε πιο καθαρά μυαλά. Είναι η ώρα που θα σκεφτείς εκ νέου σοβαρά ζητήματα που σε απασχολούν και θα βρεις λύσεις σε αρχαία πια προβλήματα. Ξεκίνα και κανένα καινούργιο χόμπι, αυτή τη φορά θα πιάσει τόπο.

Είσαι αυτό που είσαι, Αιγόκερε, αλλά από Δευτέρα σκέψου το λίγο μήπως θέλεις να γίνεις κάτι άλλο. Να αφήσεις, δηλαδή, λίγο τα ορθολογικά σου και να δείξεις μια πιο ευαίσθητη πλευρά σε κοντινά σου πρόσωπα που θα σε χρειαστούν. Μη σου λένε δηλαδή το πρόβλημά τους και εσύ να απαντάς: «Ε, λογικό είναι».

Η κοινωνική ζωή γράφει με χρυσά νέον γράμματα το όνομά σου αυτή την εβδομάδα, Λέοντα. Φρόντισε να έχεις άνετα παπούτσια, γιατί το πάρτι δεν θα σταματήσει και οι πίστες θα μοιάζουν άδειες χωρίς εσένα. Αν τα μπαρ του Γκαζιού είχαν πρόεδρο, θα ήσουν σίγουρη υποψηφιότητα.

Mε τόσους πειρασμούς, Υδροχόε, πώς να μην ξεστρατίσεις; Λίγο κάποιο επικό τσιζκέικ θα σε κάνει να εγκαταλείψεις τη δίαιτα, λίγο το φλερτ θα σε κάνεις να παραμελήσεις τη σχέση, λίγο κάποια εσωτερική ανάγκη θα σε κάνει να ξεχάσεις ότι κάνεις οικονομίες. Δεν πειράζει, καμιά φορά χρειάζονται και τέτοιες εβδομάδες.

Ελπίζω να βρίσκεσαι σε σχέση, Παρθένε, γιατί η ερωτική σου ορμή είναι τόσο έντονη αυτή την εβδομάδα που θα είσαι έτοιμος να ορμήσεις σε ό,τι κινείται στον δρόμο και να του κάμεις πράγματα που θα γραφτούν στις ειδήσεις, αλλά μόνο αυτές που παίζουν μετά τις 12. Τα υπόλοιπα ζώδια καλά θα κάνουν να κλειδώσουν τις πόρτες τους.

Κοίταξε να δείξεις τον καλό σου εαυτό, Ιχθύ, γιατί κάποιος φίλος σου θα έχει μια μεγάλη επιτυχία και εσύ θα πρέπει να χαρείς, αντί να ζηλέψεις ως το μεδούλι σου, όπως θα σου έρθει φυσικά να κάνεις. Θα σου βγει σε καλό, πίστεψέ το.

Scrapland

Barazz

Το metamatic:taf παρουσιάζει την έκθεση “ScrapLand”, η οποία θα διαρκέσει έως τις 26 Μαΐου. Επιχειρώντας την αναπαράσταση μιας «Θραυσματικής Γης», οι συμμετέχοντες δημιουργοί παραθέτουν μέσα από καθημερινά στιγμιότυπα και γνώριμα τοπία το προσωπικό τους σχόλιο για την αστική και ηθική παρακμή που αποτελεί πλέον το οικιστικό μας περιβάλλον. Η επιμέλεια της έκθεσης ανήκει στους Boubrothers.

Μακριά από τις συνηθισμένες βόλτες στο Κέντρο και συγκεκριμένα στον Νέο Κόσμο θα βρείτε το Barazz. Τα συστατικά της συνταγής του είναι η παρεΐστικη ατμόσφαιρα, τα καθαρά ποτά, τα ευφάνταστα κοκτέιλ σε προσιτές τιμές, και η εξαιρετική μουσική. Στη σκηνή της Βρεσθένης φιλοξενούνται συχνά live από ανερχόμενα αξιόλογα συγκροτήματα, ενώ τις Τετάρτες τα ποτά προσφέρονται στη μισή τιμή.

Νορμανού 5, Μοναστηράκι

Θεοδωρήτου Βρεσθένης 61, Ν. Κόσμος

Ναυάγιο των Αντικυθήρων

Wine Ρoint

Η περιοδική έκθεση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου για το 2012 είναι αφιερωμένη στο Ναυάγιο των Αντικυθήρων. Για πρώτη φορά παρουσιάζεται σχεδόν το σύνολο των αρχαιοτήτων που ανασύρθηκαν από τον χώρο του περίφημου Ναυαγίου. Η ανέλκυσή του συνιστά την πρώτη, τόσο μεγάλης έκτασης, ενάλια αρχαιολογική έρευνα παγκοσμίως. Τα ευρήματα θα βρίσκονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο μέχρι τις 31 Αυγούστου.

Το Wine Point είναι το πρώτο αυθεντικό wine bar στην Αθήνα, για όσους αγαπούν το κρασί και λατρεύουν να δοκιμάζουν και να ανακαλύπτουν τις γεύσεις, τα χρώματα και τις ποικιλίες του ελληνικού αμπελώνα παρέα με ιδιαίτερα γευστικά συνοδευτικά, πρωτότυπες ποικιλίες ελληνικών τυριών και αλλαντικών. Ολα αυτά με παράλληλα αφιερώματα σε οινοπαραγωγούς, μουσικές βραδιές και events.

Τοσίτσα 1, Αθήνα

Πορινού 10, Ακρόπολη

Ζάχαρη & Αλάτι

Hellenic Street Food

Τρία νέα παιδιά δημιούργησαν σε ένα διώροφο νεοκλασικό στα Εξάρχεια το Ζάχαρη & Αλάτι bistrotbar, που εξελίσσεται σε καλλιτεχνικό στέκι. Στον χώρο θα βρεις ποικιλία σε αλμυρές και γλυκές γεύσεις, από υποβρύχιο και γλυκό κουταλιού μέχρι σάντουιτς, όλα με αποκλειστικά ελληνικής παραγωγής υλικά, καθώς και τέσσερα διαφορετικά πιάτα ημέρας. Η πλακόστρωτη εσωτερική αυλή είναι το αγαπημένο σημείο των θαμώνων.

Eνα διαφορετικό μαγαζί φαγητού που σερβίρει σάντουιτς μπακαλιάρου και γαρίδας σε χειροποίητο ψωμί, σαλάτες και hot dog μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Μπορείς ο ίδιος να συνθέσεις το γεύμα ή το επιδόρπιο από τη μεγάλη γκάμα προσεγμένων υλικών. Το μυστικό του, ωστόσο, για να σου γίνει εμμονή να κατεβαίνεις στο Γκάζι δεν είναι άλλο από τις χειροποίητες σοκολάτες, στο ψυγείο δεξιά του ταμείου.

Βαλτετσίου 47, Εξάρχεια

Τριπτολέμου 30-34, Γκάζι

Τα points της εβδομάδας Η Αθήνα, οι άνθρωποί της, οι αξίες και η ποιότητά της χαρτογραφούνται και παρουσιάζονται δυναμικά, με έναν καινούργιο οπτικοποιημένο τρόπο στην εφαρμογή M.app. Πρόκειται για έναν «ζωντανό» χάρτη με 200 πινέζες-σημεία, που διαρκώς ανανεώνονται και αυξάνονται, σκιαγραφώντας όλες τις πτυχές της ζωής στην πόλη. Φαγητό, ποτό, καφές, θέατρο, μουσική, βιβλίο, κινηματογράφος, εκθέσεις, επιλεγμένα καταστήματα, όπως επίσης και οι πιο φρέσκες ιδέες στον χώρο της τεχνολογίας και της ζωής στην πόλη έρχονται στην οθόνη του κινητού σου και παρουσιάζονται μέσα από βίντεο υψηλής αισθητικής, μικρής διάρκειας και πλούσιας περιεκτικότητας. Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη για iOS, Android και Windows Phone.

Αγορά

Ποιοτική ψυχαγωγία

Για τα παιδιά

Αν έχεις υψηλές απαιτήσεις από την τηλεόραση που σχεδιάζεις να πάρεις, μπορείς να ρίξεις μια ματιά και στα καινούργια μοντέλα της σειράς W από τη Sony. Οι καινούργιες τηλεοράσεις σού προσφέρουν έναν μοναδικό συνδυασμό υπηρεσιών, τεχνολογίας και περιεχομένου, χαρίζοντας ολοζώντανες εικόνες και εντυπωσιακό ήχο.Η σειρά W των τηλεοράσεων LED BRAVIA περιλαμβάνει τα μοντέλα W9, W8 και W6. Ολα τα μοντέλα διαθέ-

τουν WiFi και χρησιμοποιούν τον επεξεργαστή εικόνας X-Reality PRO της Sony, ο οποίος αναβαθμίζει και προβάλλει εικόνες στην οθόνη της τηλεόρασης με εξαιρετικές λεπτομέρειες και εκπληκτικά χρώματα. Αυτή η σειρά χρησιμοποιεί, επίσης, Motionflow XR™, για να απολαύσεις καλύτερη εμπειρία στην παρακολούθηση γρήγορων σκηνών δράσης, καθώς και στο gaming.

Με μια λιτή εκδήλωση στις εγκαταστάσεις του Ορφανοτροφείου Θηλέων Μέλισσα στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης, η WIND παρέδωσε την επιταγή με το ποσό των 30.000 ευρώ που συγκεντρώθηκαν από την εκστρατεία αλληλεγγύης που πραγματοποίησε μέσω της WIND Running Team, με αφορμή τη χορηγία της εταιρείας στον 8ο Διεθνή Μαραθώνιο «Μέγας Αλέξανδρος».

Ειδήσεις για όλους Η τηλεοπτική ενημέρωση είναι έτοιμη για μία ουσιαστική κοινωνική τομή. Από τη Δευτέρα, 13 Μαΐου, οι ειδήσεις στον Alpha θα είναι διαθέσιμες και στη νοηματική γλώσσα, ικανοποιώντας ένα πάγιο αίτημα περίπου 25.000 Ελλήνων με προβλήματα ακοής. Αμέσως μετά την προβολή του, το καθημερινό κεντρικό δελτίο ειδήσεων του σταθμού θα αναρτάται με απόδοση στη νοηματική γλώσσα στην ιστοσελίδα του www.alphatv.gr, αλλά και το Alpha Mobile App, τη δωρεάν εφαρμογή του για smartphones και tablets. Ετσι, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, οι κωφοί και βαρήκοοι τηλεθεατές θα έχουν ανά πάσα στιγμή εικόνα της επικαιρότητας, σε ισότιμη βάση με τους υπόλοιπους συμπολίτες τους. Στην ενέργεια θα συμπεριληφθούν οι ενημερωτικές εκπομπές «Αυτοψία», «60’ Ελλάδα» και «Alpha check up».

Πολυμορφικό… laptop Αν είσαι επαγγελματίας που θέλεις το laptop σου να είναι παράλληλα υπολογιστής και tablet, το Portégé Z10t της Toshiba αποτελεί μία καλή λύση. Το νέο laptop έχει δημιουργηθεί για εντατική καθημερινή χρήση και έχει δοκιμαστεί για να καλύπτει τις προδιαγραφές υψηλής ποιότητας και αξιοπιστίας της εταιρείας. Το Portégé διαθέτει λειτουργικό σύστημα Windows 8 Pro και είναι ένα ισχυρό Ultrabook, το οποίο με το πάτημα ενός κουμπιού μεταμορφώνεται σε ένα πρακτικό tablet που προσφέρει μια εντυπωσιακή εμπειρία γραψίματος. Το laptop προσφέρει

τη δυνατότητα ευελιξίας στους επαγγελματίες χρήστες, που θέλουν ένα υπολογιστή ο οποίος να προσαρμόζεται στις ανάγκες τους. Επίσης, το Ultrabook και tablet Toshiba Portégé είναι γνωστό για τον υψηλό βαθμό φορητότητας, αξιοπιστίας και ανθεκτικότητάς του. Χάρη στο Toshiba Easy Guard, έχεις την ευκαιρία να βιώσεις μια εμπειρία υπολογιστή χωρίς προβλήματα. Οι ευρωπαϊκές πωλήσεις του νέου φορητού Portégé Z10t με Full HD οθόνη αφής 11.6” με υψηλή φωτεινότητα, θα ξεκινήσουν το δεύτερο τρίμηνο του 2013.

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

10-16.05.2013

Αλλαγή προσώπου Η ιστοσελίδα του ΟΤΕ έκανε λίφτινγκ, προσφέροντας μεταξύ άλλων ευκολία στην πλοήγηση, μοντέρνο design, δυνατότητα για online αγορές, αλλά και για διαχείριση του λογαριασμού, προσφέροντας ολοκληρωμένη εξυπηρέτηση στους επισκέπτες του www.ote.gr. Στο νέο site της εταιρείας, όλοι οι πελάτες, ιδιώτες, επαγγελματίες ή επιχειρήσεις, διαθέτουν πλέον τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουν online αγορές προϊόντων και υπηρεσιών, που έχουν σχεδιαστεί ειδικά για τις ανάγκες τους. Επιπλέον, μπορούν να φτιάξουν το δικό τους πακέτο υπηρεσιών, όπως ακριβώς το θέλουν κάνοντας τους δικούς τους συνδυασμούς υπηρεσιών. Παράλληλα, μέσω της νέας υπηρεσίας Μy ΟΤΕ, οι πελάτες μπορούν να διαχειριστούν μόνοι τους τη σύνδεση και τον λογαριασμό τους, είτε από το σπίτι, είτε το γραφείο. Επίσης, μπορούν να αλλάξουν τη διεύθυνση αποστολής του λογαριασμού τους ή να τον εξοφλήσουν online, να αναβαθμίσουν και να τροποποιήσουν τη συνδρομή σταθερής τηλεφωνίας και internet, να τσεκάρουν την πραγματική ταχύτητα της σύνδεσής τους στο διαδίκτυο, καθώς και να τροποποιήσουν ή να προμηθευτούν υπηρεσίες ΟΤΕ TV. Καθώς τα social media και ο ΟΤΕ έρχονται πιο κοντά, οι χρήστες μπορούν, επιπλέον, να κάνουν γρήγορη και εύκολη εγγραφή μέσα από τον λογαριασμό τους στο Facebook, με τη χρήση ενός και μόνο κωδικού. Για ακόμα πιο άμεση εξυπηρέτηση, το νέο site δίνει, επιπλέον, την πρωτοποριακή δυνατότητα για online επικοινωνία με τους εκπροσώπους του τμήματος εξυπηρέτησης πελατών, μέσω των υπηρεσιών Οnline Chat & Call Back. Το καινούργιο site του ΟΤΕ σημειώνει, τέλος, μία ακόμα πρωτιά. Ο λόγος για το ΟΤΕ Life, το πρώτο ελληνικό blog εταιρείας τηλεπικοινωνιών στην ελληνική αγορά, το οποίο παρέχει τη δυνατότητα ενημέρωσης για τα τελευταία νέα και εξελίξεις. Με ένα κλικ, οι επισκέπτες μπορούν να ενημερωθούν για ενδιαφέροντα θέματα από τον χώρο της τεχνολογίας, αλλά και του lifestyle.

Αυτό είναι ένα QR Code! Αν είστε τακτικός αναγνώστης της εφημερίδας μας, θα έχετε προσέξει ότι υπάρχει ένα τέτοιο, λίγο μικρότερο, στην αρχή κάθε θέματος ή συνέντευξης που φιλοξενείται στις σελίδες μας. Eχετε έξυπνο κινητό τηλέφωνο; Αν ναι, μπορείτε να το σκανάρετε (αν δεν ξέρετε πώς γίνεται αυτό, επισκεφθείτε τη διεύθυνση bit.ly/Yar22Y για να κατεβάσετε μια εφαρμογή scan για το κινητό σας) και έτσι να ανακαλύψετε το επιπλέον αποκλειστικό περιεχόμενο που προσφέρει στους αναγνώστες της η “Metropolis”. Τι σημαίνει αποκλειστικό περιεχόμενο; Περισσότερες φωτογραφίες, βίντεο, τραγούδια, ό,τι φαντάζεστε και κάνει την εμπειρία του να διαβάζετε την εφημερίδα μας πιο ενδιαφέρουσα, πιο διαδραστική, πιο προσωπική. Αν και μπορείτε να διαβάσετε όλα τα θέματα της εφημερίδας μας και στο website μας, στη διεύθυνση www.metropolispress.gr, το υλικό που κρύβεται πίσω από το QR Code δεν είναι διαθέσιμο από το site μας. Είναι ένα δώρο από εμάς σε εσάς, τους αναγνώστες μας. Γιατί, όσο και αν αγαπάμε την καινούργια τεχνολογία και το internet, μερικά πράγματα δεν θα χάσουν ποτέ τη γοητεία τους, όπως το ξεφύλλισμα μιας φρεσκοτυπωμένης εφημερίδας. Εστω και με ένα smartphone στην τσέπη.

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Ρετρό καταστάσεις

Για το σαλόνι σου Αν τη δεις μπροστά σου, πιθανότατα να αναφωνήσεις έκπληκτος (όπως ένας πρώην Ελληνας πρωθυπουργός): «Είναι αυτό μακέτο;» Αναφέρομαι στη ρέπλικα Iron Man MARK 42 που κατασκεύασε το Beast Kingdom, η οποία είναι ό,τι πιο κοντινό μπορεί να δει κανείς στη στολή που φοράει ο Tony Stark στην ταινία “Iron Man 3”. Η φιγούρα έχει ύψος 2,16 μέτρα, είναι βαμμένη με μεταλλικό χρώμα και

διαθέτει φωτισμό LED στα μάτια, στις παλάμες και στο στέρνο, αλλά και μια αρκετά καλαίσθητη βάση. Ασφαλώς, δεν μπορείς να φορέσεις τη στολή για να πετάξεις και να ρίξεις ρουκέτες (δυστυχώς, ο σχετικός εξοπλισμός δεν περιλαμβάνεται) και η τιμή είναι αρκετά τσιμπημένη, στα 8.500 δολάρια.

Το Arcadie είναι ένα docking station για iPad mini αλλιώτικο από τα άλλα. Απλά συνδέεις το tablet σου στην υποδοχή που βρίσκεται στο πίσω μέρος του Arcadie και λιώνεις σε κλασικά παιχνίδια arcade, όπως το Alien Invaders, το Blasteroids και το Ping. Το joystick και τα πλήκτρα του Arcadie θα σε ταξιδέψουν στην παιδική σου ηλικία, όταν ξημεροβραδιαζόσουν στα ουφάδικα.

www.sideshowtoy.com arcadie-arcade.com

Πηγή ενέργειας

Σκάναρε ένα άγαλμα

Πιες και δες

Η ιδέα της χρήσης δυναμό στο ποδήλατο για να κρατάς αναμμένο το φως πορείας δεν είναι καινούργια. Η ιδέα, όμως, να φορτίζεις τα γκάτζετ σου όσο ποδηλατείς στους δρόμους της πόλης (προκαλώντας μποτιλιάρισμα) είναι. Το Siva Cycle Atom κάνει ακριβώς αυτό το πράγμα, αλλά και κάτι παραπάνω: μπορεί να φορτίζει μία on-board μπαταρία, την οποία μπορείς να αποσπάσεις από το ποδήλατό σου και να τη χρησιμοποιήσεις για να φορτίσεις τις φορητές συσκευές σου, ακόμη και όταν δεν κάνεις πετάλι. Το προϊόν είναι ακόμη σε φάση εξεύρεσης επενδυτών, για αυτό και είναι αναρτημένο στη σελίδα crowdfunding, Kickstarter. Οταν αρχίσει να διατίθεται στην αγορά (κάτι πολύ πιθανό να γίνει σύντομα), το Siva Cycle Atom θα πωλείται περίπου στα 95 δολάρια.

Πολύς ντόρος γίνεται τελευταία με τους 3D εκτυπωτές και τις δυνατότητες που προσφέρουν για την παραγωγή customized προϊόντων. Πώς γίνεται, όμως, να σχεδιάσεις ένα προϊόν, αν δεν είσαι εξοικειωμένος με το σχέδιο ή αν απλά δεν έχεις τον χρόνο για να ασχοληθείς; Μια λύση είναι οι 3D scanners, οι οποίοι σου προσφέρουν τη δυνατότητα να αντιγράψεις το αντικείμενο του πάθους σου, για να το εκτυπώσεις στη συνέχεια σε έναν 3D εκτυπωτή ή να το αποθηκεύσεις στο PC σου. Η εταιρεία Creaform ισχυρίζεται, μάλιστα, ότι κατέστησε πολύ εύκολη τη διαδικασία της 3D σάρωσης, χάρη στο GO!Scan, έναν αρκετά ελαφρύ και εύχρηστο scanner που μοιάζει με πιστόλι. Απλά στοχεύεις με τον σαρωτή το αντικείμενο που θέλεις και αυτός αρχίζει να «διαβάζει» την επιφάνειά του, περνώντας τα δεδομένα στον υπολογιστή. Εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι υπομονή μέχρι να ωριμάσει η αγορά 3D scanners και να πέσουν οι τιμές, για να αγοράσεις και εσύ έναν δικό σου.

Το αλκοτέστ είναι εντελώς passé. Με τη ραγδαία ανάπτυξη των αισθητήρων και της υπολογιστικής ισχύος των φορητών συσκευών, είναι απολύτως λογικό να ζητάει κανείς πολλά περισσότερα από μία απλή μέτρηση του αλκοόλ στο αίμα. Το BACtrack Mobile Breathalyzer μπορεί να σου δείξει πόσο μεθυσμένος είσαι, με τι ρυθμό και -το πιο σημαντικό- σε πόση ώρα θα είσαι πάλι σε θέση να πιάσεις τιμόνι. Μπορείς, ακόμη, να φωτογραφίσεις τα ποτά που πίνεις και να γράψεις σχετικές σημειώσεις, ποστάροντας στη συνέχεια τις σχετικές πληροφορίες στους λογαριασμούς σου στα social media. Εδώ, βέβαια, πρέπει να σου υπενθυμίσω τους εξής απαράβατους κανόνες πιώματος: ποτέ δεν οδηγούμε υπό την επήρεια αλκοόλ και ποτέ δεν ποστάρουμε τις σκέψεις μας στο Facebook όταν έχουμε πιει· γιατί πάντα γινόμαστε «ρόμπα» στους φίλους μας. Και αφού πέρασα το κοινωνικό μου μήνυμα, να ενημερώσω επίσης ότι το BACtrack Mobile Breathalyzer συνδέεται μόνο με τις συσκευές της Apple και η τιμή του ανέρχεται στα 150 δολάρια.

www.kickstarter.com

www.goscan3d.com

www.thinkgeek.com

Training Ground

10-16.05.2013

Το πάμε άλλη μία; Μπασκετάκι όλη την εβδομάδα με τον φόρο τιμής στον Νίκο Γκάλη (ο Θεός να τον έχει καλά!), μπασκετάκι και σήμερα με τους ημιτελικούς της Ευρωλίγκας. Η Ρεάλ με την Μπάρτσα ας τα βγάλουν τα ματάκια τους, δεν με πολυνοιάζει. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ο αγώνας του Ολυμπιακού με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η επανάληψη του περυσινού τελικού. Εδώ είναι που θα πέσουν κορμιά και εδώ είναι στραμμένα τα μάτια της μπασκετικής Ευρώπης. Προγνωστικά; Ακούω κάποιον να ζητάει προγνωστικά; Μην περιμένετε από εμένα να σας τα δώσω, μια και το άθλημα δεν προσφέρεται για παπατζιλίκι. Αυτά καλύτερα να τα αναζητήσετε σε στήλες ειδικευμένες με το στοίχημα που προσφέρουν περιουσίες και κότες με χρυσά αυγά στους αναγνώστες τους. Μπορώ, ωστόσο, να σημειώσω ότι, αν ο Ολυμπιακός πιάσει την απόδοση που πρέπει και παίξει νορμάλ το παιχνίδι του, η δουλειά του θα είναι πιο εύκολη από ό,τι το 2012. Τι εννοώ όταν λέω «αν πιάσει την απόδοση που πρέπει και παίζει νορμάλ το παιχνίδι του»; Το σπάω σε πενηνταράκια: Πρέπει ο Σπανούλης να είναι συγκεντρωμένος και να μην ξεχνιέται, να είναι ζεστό το χέρι του Παπανικολάου (μιλάμε για streak shooter με όλα τα κακά του και τα άσχημά του), να μη φορτωθεί με εύκολα φάουλ ο Χάινς, να μην πέσει σε λήθαργο ο Πάουελ, να το πάρει προσωπικά ο Πρίντεζης (αυτό το παιδί ζει και πεθαίνει από τον εγωισμό του), να μην το πάρει προσωπικά ο Λόου (γιατί θα πλακωθεί στα μπουνίδια με όλους), να είναι σε καλή μέρα ο Μπαρτζώκας (ναι, έχει και κακές μέρες...), να μην αλληθωρίζει ο Αντιτς. Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο.

Οι Ρώσοι, από την άλλη, μπορεί να έχουν καλύτερο προπονητή φέτος (βλέπε Μεσίνα), αλλά τους λείπει ο καλύτερός τους παίκτης (βλέπε Κιριλένκο). Είναι επίσης παρών ο άνθρωπος που κυριολεκτικά χάρισε το τρόπαιο πέρυσι στον Ολυμπιακό. Ο λόγος για τον Τεόντοσιτς, αυτόν τον αδιανόητα χαρισματικό και απίστευτα μπουμπουνοκέφαλο μπασκετμπολίστα. Οταν του πιάνουν τα κόλπα του, είναι όλα καλά. Οταν δεν του πιάνουν, αμέσως εγκαθίσταται τρικυμία στο κρανίο. Και παίρνει ο διάολος ομάδες, σχέδια, συστήματα και, φυσικά, αποτελέσματα. Το ξέρει ο Μεσίνα αυτό, ξέρει πολύ καλά ότι ο Τεόντοσιτς μπορεί να τον ανεβάσει στα ουράνια και να τον κατεβάσει στα τάρταρα, όλα κομπλέ εντός ενός και μοναδικού πενταλέπτου. Για αυτό και πήρε μαζί του τον Παπαλουκά. Οχι για τη νιότη του και το σφρίγος του, αλλά για το μυαλό του. Και καλά έκανε, λέω εγώ, διότι ο Θοδωρής μπορεί να ηρεμήσει μια ομάδα και να την καλμάρει έπειτα από μια ακόμη επίδειξη παράνοιας του Τεόντοσιτς. Εντάξει, δεν μπορεί πλέον να κερδίσει ένα ματς μόνος του, αλλά για αντίβαρο είναι απαραίτητος. Η δική του απόδοση και οι κρίσεις βλακείας του Κρσιτς νομίζω ότι θα κρίνουν πολλά στον ημιτελικό. Χρήστος Ξανθάκης

Στιγμιότυπα Πόλης

Τα κορίτσια & τα παγωτά Πώς το έλεγε ο Σαββόπουλος σε εκείνο το τραγούδι; Α μάλιστα, το ’χω: «Σκύβουν πίσω από το τζάμι και ζητάνε παγωτό, τα κορίτσια που ’χουν γίνει δεκατέσσερα χρονώ». Αν εξαιρέσει κανείς την ελαφρώς ευφάνταστη ομοιοκαταληξία, η εικόνα του στίχου δεν έχει αλλάξει ούτε μετά την πάροδο μισού αιώνα. Ούτε έχει υποβαθμιστεί έστω και μια γραμμή αυτή η παράξενη γοητεία που ασκούν πάνω στα αγόρια όλες οι πρώην ζαχαρομπουμπούδες και νυν ντεμπυντάντ. Οταν λέω ντεμπυντάντ βεβαίως, δεν εννοώ αυτά τα δόλια πλάσματα που συμμετέχουν στον ομώνυμο ετήσιο χορό. Στο Παρίσι γίνεται, στο Λονδίνο γίνεται, στο Μονακό γίνεται, μου διαφεύγει ακριβώς τούτη την ώρα. Δεν είναι όμως τίποτε άλλο από ένα στιλιζαρισμένο νυφοπάζαρο, όπου πλούσιοι και τιτλούχοι αναζητούν ακόμη πιο πλούσιους και τιτλούχους μπας και ζευγαρώσουν τόσο τις κόρες τους όσο και τα λεφτά τους. Καλή επιτυχία τους εύχομαι (και καλά κέρδη αναμφιβόλως!), αλλά δεν είναι αυτοί το θέμα μας. Το θέμα μας είναι τα κορίτσια που ανθίζουν μέσα στην αθηναϊκή άνοιξη. Γιατί δεν είναι μόνο τα φυτά και τα δέντρα και οι θάμνοι και αυτές οι διαολεμένες οι νε-

ραντζιές που τα δίνουν όλα τέτοια εποχή. Είναι και τα κορίτσια που μέχρι πέρυσι τον Σεπτέμβριο ήταν ακόμη κλωσόπουλα και τώρα πια έχουν εξελιχθεί σε γυναικάκια. Σε θηλυκά, άγουρα ακόμη, αλλά ικανά να προσελκύσουν βλέμματα και επιφωνήματα όπως περνούν πλάι στα κακόμοιρα τα αγόρια. Ικανά να αναστατώσουν και τους πλέον σπαγκοραμμένους των αισθημάτων και των αναστεναγμών.

που γράφει “fragile”. Αλλά δεν γράφει “please don’t touch”. Γιατί τα κορίτσια δεν είναι βλαμμένα. Μπορεί να είναι λίγο άγαρμπα, μπορεί να είναι λίγο άκομψα, μπορεί να αισθάνονται κάπως άβολα που αλλάξανε τρεις φορές μέγεθος στο παπούτσι μέσα σε μια σεζόν, αλλά βλίτα δεν είναι. Θέλουν να δοκιμάσουν τον κόσμο και το θέλουν τώρα. Και θα σταθούν πίσω από το τζάμι για το παγωτό τους.

Αυτά τα κορίτσια των 15, των 16, των 17 χρονών. Που ανακάλυψαν το καινούργιο τους σώμα και την καινούργια τους μαγεία μέσα στον χειμώνα. Και έσκασαν μύτη χιλιοφωτισμένες και πολύχρωμες στα πεζοδρόμια, στις πλατείες, στις οδούς. Σαν τις τουλίπες ένα πράγμα, που κοιμούνται μήνες ολόκληρους για να σου χαρίσουν ύστερα την άσπιλη ομορφιά τους. Τις πιο ωραίες θα τις βρείτε πάντοτε αυτόν τον καιρό στο Ελαφονήσι στην Κρήτη. Υστερα από λίγο καιρό δεν θα βρείτε τίποτε, θα τις έχουν τσαλαπατήσει τα SUV.

Τις κοιτώ και τους βγάζω το καπέλο. Τις χαίρομαι και διασκεδάζω έτσι όπως περνούν με εκείνες τις μόνιμες υποψίες στα πρόσωπά τους: «Με βλέπουν τώρα; Τι λένε για μένα; Μήπως είναι πολύ στενό το παντελόνι; Μήπως είναι πολύ φαρδύ το παντελόνι; Μήπως μπατάρει το μαλλί μου; Μήπως φαίνεται το στήθος μου; Μήπως δεν φαίνεται το στήθος μου;» Μάλιστα, κυρίες και κύριοι, μαζί με τις νεραντζιές, τα κορίτσια είναι τα στολίδια της αθηναϊκής άνοιξης. Και η απόδειξη πως η ζωή δεν θα είναι πάντα τζούφια και σκυφτή.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα κορίτσια. Η καλλονή τους μοιάζει τόσο εύθραυστη, λες και την κατασκεύασαν οι τεχνίτες του Μάισεν. Λες και κουβαλούν στις πλάτες τους μια πινακίδα από αυτές των τελωνείων

Χρήστος Ξανθάκης