12-18.04.2013
Οικιακή απελπισία H Αργυρώ Μποζώνη συνομιλεί με τη Σύλβια Λιούλιου για το έργο του Ζαν Λυκ Λαγκάρς
ΦΥΛΛΟ 1024
Ιδανικός και ηδονικός Ο Δημήτρης Χαλιώτης βυθίζεται στους στίχους του Γιώργου Παυριανού
Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο (σελ. 4)
Ασκήσεις υπαρξισμού Νότες, ήχοι και μελωδίες των Κόρε. Υδρο. στη διάθεση της Νάντιας Σουφλή
Metropolis www.metropolispress.gr
Opening for Depeche Οι S Ο Space Bl Blanket k ετοιμάζονται άζ για το TTerra Vi Vibe
Index
2
Sleep out...9
Παυριανός...30
Η Κλίμακα μας καλεί να περάσουμε σαν άστεγοι μια νύχτα στην Πλατεία Κλαυθμώνος
Ο έμπειρος στιχουργός μοιράζεται προσωπικές και επαγγελματικές στιγμές του
Μαρκουλή...10
Μιχαηλίδης...32
Μας παροτρύνει να επιστρέψουμε στα δισκάδικα με αφορμή τη Record Store Day
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Λυρικής για τη μετακόμιση στο Φαληρικό Δέλτα και όχι μόνο
Space Blanket...26
Βαμβακάρης...34
Προετοιμάζονται για τη συναυλία των Depeche Mode και μιλούν για τα σχέδιά τους
Η Χάρη Ποντίδα γράφει για τη «Φραγκοσυριανή» στην εποχή του beatbox
Tolkien...28
Λιούλιου...36
Ενα από τα δαχτυλίδια που ενέπνευσαν τα έργα του συγγραφέα εκτίθεται στο Τhe Vyne
Σκηνοθετεί έργο του Λαγκάρς στη γαλλική εκδοχή του Low Budget Festival
Οργάνωση Γη...29
Κόρε. Υδρο...38
Η ελληνική ΜΚΟ που θέλει να μας φέρει με άλλον τρόπο κοντά στη φύση
Το συγκρότημα από την Κέρκυρα επιδίδεται σε απλές ασκήσεις υπαρξισμού
Mstories 65 Ο θίασος Κανιγκούντα επιστρέφει στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών με το βραβευμένο έργο του Ζοέλ Πομερά «Κύκλοι / Ιστορίες», οι γελοιογραφίες του Μποστ μάς περιμένουν στο Μουσείο Μπενάκη, οι Brothers in Plugs ετοιμάζουν το δεύτερο album τους, έξι νέοι συγγραφείς ξεχώρισαν για τα διηγήματά τους στον Διαγωνισμό «Λόγω Τέχνης» και ο σεναριογράφος του «Κυνόδοντα» πάει θέατρο... Στην Πλάκα...
METROPOLIS
metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress
Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr] : Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr] : Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Αργυρώ Μποζώνη, Βασίλης Νέδος, Γιώργος Παπαστογιαννούδης, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr] : Βάσια Αναγνωστοπούλου, Δάφνη Ανέστη, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Σταύρος Πετρόπουλος, Shutterstock, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr] : Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου / Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr] : Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]
4
Αυτό είναι ένα QR Code! Αν είστε τακτικός αναγνώστης της εφημερίδας μας, θα έχετε προσέξει ότι υπάρχει ένα τέτοιο, λίγο μικρότερο, στην αρχή κάθε θέματος ή συνέντευξης που φιλοξενείται στις σελίδες μας. Eχετε έξυπνο κινητό τηλέφωνο; Αν ναι, μπορείτε να το σκανάρετε (αν δεν ξέρετε πώς γίνεται αυτό, επισκεφθείτε τη διεύθυνση bit.ly/Yar22Y για να κατεβάσετε μια εφαρμογή scan για το κινητό σας) και έτσι να ανακαλύψετε το επιπλέον αποκλειστικό περιεχόμενο που προσφέρει στους αναγνώστες της η “Metropolis”. Τι σημαίνει αποκλειστικό περιεχόμενο; Περισσότερες φωτογραφίες, βίντεο, τραγούδια, ό,τι φαντάζεστε και κάνει την εμπειρία του να διαβάζετε την εφημερίδα μας πιο ενδιαφέρουσα, πιο διαδραστική, πιο προσωπική. Αν και μπορείτε να διαβάσετε όλα τα θέματα της εφημερίδας μας και στο website μας, στη διεύθυνση www.metropolispress. gr, το υλικό που κρύβεται πίσω από το QR Code δεν είναι διαθέσιμο από το site μας. Είναι ένα δώρο από εμάς σε εσάς, τους αναγνώστες μας. Γιατί, όσο και αν αγαπάμε την καινούργια τεχνολογία και το internet, μερικά πράγματα δεν θα χάσουν ποτέ τη γοητεία τους, όπως το ξεφύλλισμα μιας φρεσκοτυπωμένης εφημερίδας. Εστω και με ένα smartphone στην τσέπη.
Οι μέρες της αφθονίας μου
5
12-18.04. 2013
45.000 φοιτητές και μία κηδεία Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr Την ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων υποστήριξε σε ομιλία του ο υπουργός εσωτερικών Ευριπίδης Στυλιανίδης, παραθέτοντας διάφορα επιχειρήματα για το πώς αυτό θα βοηθήσει την εκπαίδευση και την οικονομία μας, επιχειρήματα που προστίθενται στον ωκεανό των απόψεων που έχουν διατυπωθεί τα τελευταία χρόνια στον σχετικό με το θέμα διάλογο. Δεν σκοπεύω να συνεισφέρω με κάποιο ακόμα, υπέρ ή κατά, αλλά θα σταθώ σε ένα από αυτά που ανέφερε ο κ. Στυλιανίδης, το οποίο προσπαθώ ακόμα να το καταλάβω. Είπε, λοιπόν, ότι με την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων θα βρουν χώρο να επαναπατριστούν οι 45.000 Ελληνες φοιτητές που βρίσκονται στο εξωτερικό. Δεν έχω καταλάβει κάτι; Οι 45.000 Ελληνες φοιτητές και οι δεν ξέρω κι εγώ πόσοι ακόμα νέοι που φεύγουν τρέχοντας από τη χώρα μας επιλέγοντας την ξενιτιά το έκαναν επειδή δεν βρήκαν χώρο; Ή επειδή αρνήθηκαν να προστεθούν στο 58,4%, ποσοστό στο οποίο σύμφωνα με τις τελευταίες μετρήσεις ανέρχεται η ανεργία των νέων κάτω των 25 ετών. Να γυρίσουν να κάνουν τι όλοι αυτοί οι άνθρωποι στην παρακμάζουσα Ελλάδα; Να συνεχίσουν τις σπουδές τους σε ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο στην Ελλάδα μόνο και μόνο για να μένουν στην πατρική τους στέγη που πάντα θα έχει έναν τοίχο ελεύθερο για ένα ακόμα κορνιζαρισμένο πτυχίο;
Ο κ. Στυλιανίδης δεν είναι αυτή τη στιγμή αρμόδιος υπουργός στα θέματα Παιδείας, ωστόσο διετέλεσε υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων κατά τη διετία 2007-09, σε μια ιδιαιτέρως αμφιλεγόμενη θητεία. Αφορμής δοθείσης και χωρίς καμία διάθεση παραλληλισμού ή σύνδεσης των δύο προσώπων, από το Υπουργείο Παιδείας πέρασε στην αρχή της πολιτικής της καριέρας και η Μάργκαρετ Θάτσερ, στιγματίζοντας το όνομά της, καθώς επί της θητείας της καταργήθηκε η δωρεάν χορήγηση γάλατος στους μαθητές 7 έως 11 ετών - εξού και το κλασικό σύνθημα “Thatcher Thatcher, Milk Snatcher”. Ο θάνατός της είναι το θέμα των ημερών, όχι τόσο επειδή έφυγε από τη ζωή μία από τις πιο χαρακτηριστικές προσωπικότητες της πολιτικής του 20ού αιώνα, αλλά επειδή, όπως φαίνεται, το ντιμπέιτ για την πολιτική της είναι ολοζώντανο ακόμα και σήμερα. Τα πανηγύρια για τον θάνατό της, κατά την άποψή μου, ξεπερνάνε τα όρια της χυδαιότητας, ακόμα και αν, φιλοσοφικά αν θέλετε, δεν είμαι καθόλου υπέρ του σκοπού που αγιάζει τα μέσα. Οι Βρετανοί θα συνεχίσουν να τσακώνονται για αρκετό καιρό ακόμα, εμείς όμως θα το ξεπεράσουμε σύντομα, καθώς εδώ δεν υπάρχουν ούτε σκοποί, ούτε μέσα. Μόνο κάτι άναρθρες κραυγές.
Ματιές
6
Στην αναμονή...
Ο άλλος δρόμος Στο γραφείο προχθές είχαμε αποχαιρετιστήριο πάρτι. Μας άφησε ένα από τα καλύτερα παιδιά, ο Ακης. Οπως υποψιάζεστε, για να λέω μας «άφησε» και για να έχουμε οργανώσει πάρτι, δεν πρόκειται για απόλυση. Ο Ακης αποφάσισε να ανοίξει την πόρτα μόνος του. Και, επειδή ήταν πραγματικά πολύ αγαπητός, εμείς στήσαμε ένα γλεντάκι με πίτσα και κρασί. Οι κακές γλώσσες του γραφείου (από άλλο τμήμα) σχολίασαν ότι γλεντάμε γιατί σώθηκε μια θέση εργασίας κάποιου άλλου, αλλά εγώ δεν το είδα καθόλου έτσι.
Μπορεί να μου απαντήσει κάποιος με σοβαρά επιχειρήματα γιατί μια συναυλία της Hannah Williams στο Fuzz ξεκινάει Παρασκευή στις 11:10 το βράδυ και τελειώνει στις 12:30, ενώ οι πόρτες έχουν ανοίξει από τις 8:30; Τέσσερις ολόκληρες ώρες; Γιατί ο Vassilikos, που έχει ζήσει στο Βερολίνο και σήμερα ζει στο Λονδίνο, ανεβαίνει στη σκηνή του Σταυρού την ίδια Παρασκευή στις 12 και οι Puppini Sisters πριν από τρεις μήνες στο Gagarin έκαναν διάλειμμα στις 12 για να ξανανέβουν στη σκηνή κατά τις 12:20 και να παίξουν άλλη μισή ώρα; Πιστεύει κάποιος ότι θέλουμε ένα διάλειμμα από τι; Γιατί το σημαντικότερο rock group των τελευταίων ετών, οι Black Keys, εμφανίζονται στο Λονδίνο, στο 02 Arena στις 9:15 και έχουν τελειώσει στις 10:45, ώστε το κοινό τους να επιστρέψει στο σπίτι μια λογική ώρα; Γιατί ο Bruce Springsteen στο Παρίσι παίζει για 3 ώρες και 40 λεπτά στο Palais De Bercy και ο Κωστής Μαραβέγιας και η Μαρίζα Ρίζου χρειάζεται να κάνουν διάλειμμα; Κουράζονται πιο εύκολα οι δικοί μας; (Sorry Boss!) Το ξενύχτι ανήκει σε άλλους χώρους; Για να το θέσω
και αλλιώς. Αλλες ικανότητες απαιτούνται από το ανθρώπινο σώμα και τον εγκέφαλο για να ακούσει Πέγκυ Ζήνα και άλλες για να ακούσει Νίκο Πορτοκάλογλου... Οι πρώτες ικανότητες ξυπνάνε μετά τις 12, οι δεύτερες κοιμούνται, ας το θυμούνται αυτό οι μη διασκεδαστές καλλιτέχνες! Οι καλλιτέχνες λένε ότι αργούν επειδή τους το ζητούν τα μαγαζιά. Από τα μαγαζιά η απάντηση είναι ότι αργεί ο κόσμος και ο κόσμος λέει πως, όταν πάει νωρίς, αργεί να ξεκινήσει... Μήπως να συνεννοηθούμε μεταξύ μας; Από την άλλη, υπάρχουν άνθρωποι που το πάλεψαν και το κέρδισαν το στοίχημα της ώρας έναρξης γιατί το μόνο που χρειάζεται είναι θέληση, χαρακτήρα και προσωπικότητα! Η Τάνια Τσανακλίδου, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και ο Νίκος Ξυδάκης, ενώ από χώρους στην Αθήνα μόνο το Gazarte και το Half Note. Και μην πει κανείς ότι η πόλη ξενυχτάει, γιατί μετά τις 11 πια λίγους θα δεις έξω! ΥΓ: Ακούμε “I’m going down” του Bruce Springsteen. Γιώργος Μουχταρίδης
Στην πραγματικότητα θέλαμε να μοιραστούμε τη χαρά με τον συνάδελφό μας που δεν το έβαλε κάτω και αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του σε άλλον τομέα. Και η απόφασή του είναι μεγάλη, γιατί εγκαταλείπει και την Αθήνα. Ομως οι προοπτικές είναι καλές και ο ίδιος είναι ενθουσιασμένος. Πριν από έναν χρόνο ανακάλυψε ότι ο πεθερός του έχει μια αρκετά μεγάλη έκταση έξω από το Αγρίνιο, που έμενε έρημη και άχρηστη. «Μήπως να σκεφτούμε να την εκμεταλλευτούμε;» ρώτησε τον πατέρα της γυναίκας του, που ήταν και αγρότης παλαιότερα. «Μπα, δεν συμφέρει πια η επιδότηση», ήταν η απάντηση. Ο Ακης ζήτησε την άδεια να το ψάξει, ο πεθερός του την έδωσε με συγκατάβαση και η κατάληξη είναι ότι την επόμενη εβδομάδα ξεκινάει η νέα φάση της ζωής του. Στην περιοχή υπάρχει μια ομάδα δραστήριων νέων αγροτών, που τον ενθάρρυναν να ξεκινήσει καλλιέργεια με ένα φυτό που ευδοκιμεί εκεί και πουλιέται σε καλή τιμή σε φαρμακοβιομηχανία στην Ελβετία. Οι επαφές έχουν γίνει από τους αγρότες που ξεκίνησαν ήδη τις εξαγωγές. Απλώς εκείνοι έψαχναν εκτάσεις για να αυξήσουν την παραγωγή - και ο Ακης συνεταιρίστηκε μαζί τους! Προχθές λοιπόν ήπιαμε, τραγουδήσαμε και του ευχηθήκαμε καλή τύχη. Στην πραγματικότητα θαυμάζουμε τον Ακη για την απόφαση που πήρε και μάλλον τον ζηλεύουμε κιόλας. Αυτός είχε την τύχη να έχει γη, θα μου πείτε. Δεν διαφωνώ. Αλλά ας σκεφτούμε ότι η έκταση ήταν εκεί και κανείς δεν νοιαζόταν να την αξιοποιήσει, ενώ υπήρχε η ευκαιρία. Τελικά, οι δυσκολίες μάς κάνουν πιο δημιουργικούς και πιο τολμηρούς... Και αυτή είναι η εναλλακτική στη μιζέρια και την παραίτηση. Ή μάλλον αυτή είναι η μόνη λύση. Η απελπισία δεν είναι επιλογή - είναι αυτό που λέει η λέξη! A.
Μπροστά στον λογαριασμό Ο έξυπνος Αθηναίος: y Δεν σηκώνει καν τον φάκελο από την είσοδο της πολυκατοικίας. Εχει ήδη αρκετούς, ανέγγιχτους και απλήρωτους και δεν ιδρώνει πια το αυτί του. y Θυμάται με συγκίνηση τον κύριο στο γκισέ της ΔΕΗ την τελευταία φορά που πήγε για διακανονισμό. Του άφησε και ένα δεκάευρο για να γυρίσει σπίτι του. y Αναρωτιέται μήπως το ρεύμα είναι υπερεκτιμημένο αγαθό, ειδικά τώρα που μπαίνει καλοκαιράκι.
y Ανασύρει και τους υπόλοιπους λογαριασμούς από τα βάθη των συρταριών και προσπαθεί να αποφασίσει ποιος είναι πιο επείγων. y Σκέφτεται τι του οφείλουν του ιδίου μπας και αναπτερωθεί το ηθικό του. Το ηθικό του, όπως ήταν αναμενόμενο, κατακρημνίζεται. y Αναβάλλει κάθε απόφαση για την επαύριο. Η εμπειρία έχει δείξει ότι τα πράγματα παίρνουν μόνα τον δρόμο τους. Λήδα Πιμπλή
Δίχως μνήμη & αξιοπρέπεια Μόνον εκείνοι που έχουν ζήσει τι σημαίνει για τον άνθρωπο η απώλεια της μνήμης του από παθολογικές αιτίες μπορούν να καταλάβουν πόσο άμεσα συνδεδεμένη είναι με την αξιοπρέπεια. Πόση σημασία έχει για την ποιότητα της ζωής, της καθημερινότητας. Ναι, διάβασα θρήνους για το κλείσιμο του Βιβλιοπωλείου της Εστίας έπειτα από 128 χρόνια λειτουργίας, σημειώματα για την ιστορία του, για το πόσα του οφείλει η πνευματική ζωή του τόπου, για το πόσα έχουμε να θυμηθούμε οι Αθηναίοι που αγαπήσαμε το βιβλίο και ακολουθήσαμε, σε άλλες εποχές, τα ίχνη εκείνων των οποίων τη γραφή και το πνεύμα θαυμάζαμε και νομίζαμε ότι αν συγχρωτιστούμε στους ίδιους τόπους μαζί τους ή με τη μνήμη τους θα πάρουμε κάτι από τη λάμψη και το ταλέντο τους. Με αυτόν τον τρόπο γίνονται τα «στέκια» άλλωστε. Παντού στον κόσμο. Στέκια πνευματικά, παρεΐστικα, του γλεντιού, δεν έχει σημασία, τα εντάσσουν ορισμένοι στον καθημερινό τρόπο ζωής τους και οι επόμενοι, που θαυμάζουν και σέβονται αυτόν τον τρόπο ζωής, σπεύδουν και αυτοί να ενταχθούν στον χώρο και να γράψουν τη δική τους ιστορία σε συνέχεια των προηγούμενων. Ετσι έγινε κομμάτι της αθηναϊκής ψυχής το Βιβλιοπωλείον της Εστίας. Αλλά αυτή την «ψυχή» πότε τη σεβάστηκε η πόλη και οι άνθρωποί της; Δεν πιστεύω ότι φταίει η κρίση από μόνη της για τους τίτλους τέλους. Πάνε χρόνια που άλλαξε ατμόσφαιρα η Σόλωνος, που άλλαξε η ποιότητα του κόσμου της, που έπαψε να είναι ο δρόμος του βιβλίου και των φοιτητών, που «πήραν τα νοίκια φωτιά» όταν γέμισε η περιοχή μπουτίκ και το γνωστό πνεύμα της «αρπαχτής» σάρωσε τη μνήμη. Μετά ήρθε η κρίση και ερήμωσε εύκολα το σύμπαν. Αλλά τι να πεις για τον σεβασμό που οφείλεται στην ανθρώπινη μνήμη, λειτουργία απόλυτα συνδεδεμένη με την ανθρώπινη προσωπικότητα και αξιοπρέπεια, με τις ρίζες του πολιτισμού στον χρόνο, όταν σε αυτόν τον τόπο έχει γίνει πλακατζίδικο διαφημιστικό σποτάκι για αριθμό τηλεφωνικών πληροφοριών η πλήρης απώλειά της. Είναι προφανές ότι έχουμε εθιστεί να καταθέτουμε στον βωμό του εμπορικού κυνισμού οτιδήποτε μπορεί να σταθεί εμπόδιο σε ένα εφήμερο και ανόητο μικροκέρδος. Κανένα μάθημα από τις απώλειες που είναι πολύ μεγαλύτερες και έρχονται χωρίς τίποτε να μπορεί να τις εμποδίσει αμέσως μετά. Μέχρι να διαλυθεί ο ιστός που συνδέει τις ζωές μεταξύ τους και αυτές με την ιστορία τους. Οπως ακριβώς συμβαίνει στους ασθενείς με αλτσχάιμερ. Χάνουν μνήμη και σταδιακά κάθε ανθρώπινη λειτουργία. Η πόλη εύκολα απεμπόλησε μνήμες και τα στέκια της, χάριν του εμπορικού κέρδους, κυνηγώντας μεγαλύτερη και ακριβότερη πελατεία. Μετά ήρθε η κρίση. Κοίταξε πίσω της και είδε τις «μαύρες τρύπες». Δεν μένει παρά να προσπαθήσουμε να μην καταπιούν ό,τι απέμεινε. Αθηνά Δεληγιάννη
Ματιές
8
Η εποχή των δεινοσαύρων
Πάνος Μιχαήλ
Failing with you Δεν θα πάψει ποτέ να με σοκάρει ο φθόνος. Μπορεί να λέμε πως η εποχή επιτρέπει να κοιτάς λίγο στραβά, αλλά μπα, έτσι ήταν πάντα. Ακόμα και όταν υπήρχαν πολλά, κάποιοι φθονούσαν τα περισσότερα. Είναι αυτοί που η αγωνία της επιτυχίας και της αναγνώρισης τους έκανε τέρατα. Τους βλέπω ακόμα γύρω μου. Είναι λίγο κουρασμένοι, αλλά υπάρχουν. Δεν έχουν αλλάξει. Είναι αυτοί που προσπαθούν ακόμα να εξοντώσουν κάθε προσωπική ιδιαιτερότητα του άλλου και να τον διαλύσουν.
Ο θάνατος της Θάτσερ, πέρα από τη διχόνοια μεταξύ υποστηρικτών και διαφωνούντων της πολιτικής στην οποία επέβαλε τη χώρα της, έφερε στην επιφάνεια ένα σχεδόν μόνιμο ερώτημα, κυρίαρχο στον δημόσιο διάλογο περί του αν «υπάρχουν πια μεγάλοι ηγέτες». Το ερώτημα, προφανώς, είναι παραπλανητικό και στοχεύει στα θεμελιώδη ένστικτα όλων μας. Η Θάτσερ, όπως ο Μιτεράν, ο Γκονζάλες, ο Χέλμουτ Κολ, ο Ανδρέας Παπανδρέου -για να μην επεκταθώ πέρα από όσους μεσουράνησαν τη δεκαετία του ’80- ήταν πολιτικοί της εποχής τους. Ως θνητά, πεπερασμένα όντα, έχουμε την τάση να εξιδανικεύουμε το παρελθόν. Και εξ αυτού, να ξεχνάμε σε τι συνθήκες ανήλθαν οι συγκεκριμένοι ηγέτες. Ας επιστρέψουμε στο 2013 και ας βάλουμε στη θέση του Κάμερον, του Ολάντ, του Ραχόι, του Σαμαρά, της Μέρκελ, εκείνους τους ηγέτες. Η Θάτσερ θα ερχόταν αντιμέτωπη με μια επισφαλή
οικονομία, την οποία οδήγησαν σε κακή κατάσταση οι επιλογές της δεκαετίας του ’80. Ο Μιτεράν θα είχε να διαχειριστεί έναν «άρρωστο» τραπεζικό τομέα και τον φόβο μιας κλιμακωτής αποβιομηχάνισης. Ο Γκονζάλες θα έπρεπε να κρατήσει την Ισπανία όρθια. Ο Παπανδρέου θα πάσχιζε να δημιουργήσει ανάπτυξη χωρίς δανεικά. Και ο Κολ θα αντιμετώπιζε την πρόκληση να χειριστεί τη γερμανική πρωτοκαθεδρία, δίχως να αναβιώσει εθνικισμούς. Εν κατακλείδι, εκείνο που στην πραγματικότητα άλλαξε είναι η κοινωνία. Οι 30άρηδες της δεκαετίας του ’80 έγιναν άπληστοι, οι σημερινοί 30άρηδες αφεθήκαμε στην πεποίθηση του «προοδευτικού» μονόδρομου και, εν συνεχεία, στην κατάθλιψη. Ας καταλάβουμε, πριν είναι αργά, ότι δεν θα μας σώσουν οι δεινόσαυροι. Βασίλης Νέδος
Είναι αυτοί που έχουν σηκώσει το ποτήρι και έχουν πιει έστω και μία φορά ευχόμενοι τον θάνατο του άλλου. Είναι αυτοί που για να θεωρούνται επιτυχημένοι διάλεξαν δειλούς συνδαιτυμόνες, μόνο και μόνο για να μπορούν να τους συντρίψουν. Είναι οι θιασώτες του τίποτα. Είναι αυτοί που απαξιώνουν την παρηγορητική χειρονομία, το τρυφερό βλέμμα, την εξομολόγηση, κάθε κουβέντα που δεν τους κάνει κυρίαρχους και πιο επιτυχημένους. Και αν είναι έτσι τα πράγματα, αν είναι αυτά τα βήματα, αν ορίζεται έτσι το σουξέ, ας κάνω και εγώ μια πρόποση. Nα αποτύχουμε παταγωδώς. Οχι βήμα βήμα. Λέξη λέξη. Nα μας ξεχάσουν όλοι και να μας αφήσουν στη σιωπή μας. Να ηρεμήσουμε. Να μιλήσουμε επιτέλους. Να έχουμε λίστα σοβαρών επιδιώξεων που θα συμπεριλαμβάνει στην πρώτη πεντάδα φόβους, πόθους, μια μπουκάλα αίμα, χαρτί και μολύβι. Να διαγράψουμε. Να μας διαγράψουν. Να μην ξεχάσουμε ποτέ. Να ζήσουμε επιτέλους. Να έχουμε στόχο. Να διαλέξουμε χωρίς να αισθανόμαστε τρομοκράτες της ζωής μας. Να ορίσουμε. Πρέπει να αποτύχουμε παταγωδώς, εκκωφαντικά και λίγο αστεία. Να αποτύχουμε και να καταργήσουμε την τερατώδη εξουσίας της αναισθησίας. Να αποτύχουμε και να κάνω επιτέλους ένα μεγάλο πάρτι. Να έρθουν αυτοί που αγαπώ και κάθε μέρα ρισκάρουν και βγαίνουν από τις δύο διαστάσεις του κάδρου τους και πετάνε στο κενό, να έρθουν όλοι αυτοί για τους οποίους γράφω, οι άνθρωποι που ακουμπάω τρυφερά και έχουν το όλον, τον κόσμο μέσα τους βαθιά. Ακόμα και αυτοί που δεν μπορούν να χορέψουν. Αργυρώ Μποζώνη
Μάθημα ζωής Το μάθημα του 25χρονου Γιώργου στο Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών τελείωσε και ήρθε να μας συναντήσει για καφέ. Αυτή τη φορά, όμως, ήταν φανερά συγκινημένος. Πριν προλάβουμε να τον ρωτήσουμε τι συνέβη, άρχισε να μας λέει για την ομάδα ψυχαναλυτών, γιατρών και δικηγόρων (όλοι τους εθελοντές) που τους επισκέφτηκαν στο σχολείο, με σκοπό να βοηθήσουν με όποιον τρόπο μπορούσαν τους μαθητές. Ο Γιώργος, με δάκρυα στα μάτια, μας είπε ότι, πριν πάει στο σχολείο αυτό, δεν πίστευε
ότι υπήρχε πλέον ανθρωπιά στον κόσμο και ότι είναι η πρώτη φορά στη ζωή του που αισθάνεται ότι επιτέλους ανήκει κάπου, σε μια ομάδα ανθρώπων με τα ίδια ή και μεγαλύτερα προβλήματα από τα δικά του, που τον στηρίζουν και τον υπολογίζουν. Μιλούσε με φωνή που έτρεμε. Και εμείς τον κοιτάζαμε ευτυχισμένοι για την πάρτη του, έναν άνθρωπο που βρίσκει σιγά σιγά έναν δρόμο σε μια πόλη που τελικά σκύβει πάνω από τα παιδιά της. Νικήτας Καραγιάννης
Κείμενο: Γιώργος Παπαστογιαννούδης
9
12-18.04. 2013
Αλλάζοντας θέσεις Κάνοντας μια βόλτα στην πρωτεύουσα, στους πιο κεντρικούς της δρόμους, όποια ώρα και να είναι, μπορεί κανείς εύκολα να διακρίνει την κατάπτωση στην οποία έχει περιέλθει το πάλαι ποτέ ολοζώντανο Κέντρο. Κλειστά μαγαζιά, σκουπίδια και άστεγοι συνθέτουν το σκηνικό σε τόσο πολλές γωνιές, αποκύημα όλα μιας κρίσης που μας ταλανίζει για πάνω από τρία χρόνια.
μό Λαρίσης, ακόμη και μέσα στου Φιλοπάππου, βρίσκονται μερικές μόνο από τις γωνιές όπου οι άστεγοι της πόλης ψάχνουν να βρουν κατάλυμα. Για να προφυλαχθούν, αρχικά από τις καιρικές συνθήκες (τον βασικό εχθρό τους) και επιπλέον από το ίδιο το μάτι της κοινωνίας που τους κατατάσσει στο περιθώριο.
Και αν ακόμη μπορεί κανείς να παραβλέψει το σκοτάδι στις βιτρίνες ή τα σκουπίδια στους δρόμους, δεν είναι δυνατό να συμβεί το ίδιο και με τους ανθρώπους. Οσο και να το έχουμε συνηθίσει πια σαν θέαμα (διότι αυτό έχει συμβεί), θα πρέπει να ψάξουμε μέσα μας για να δούμε τελικά πόσο, την ίδια στιγμή, έχουμε σκληρύνει. Οχι όλοι. Εχω γίνει αυτόπτης μάρτυρας συμπολιτών που δίνουν ένα πιάτο φαγητό σε άστεγο, όμως ο ίδιος δεν το έχω πράξει. Τις περισσότερες φορές, μάλιστα, περνώ δίπλα τους χωρίς καν να αναλογιστώ ποια μοίρα είναι αυτή που τους έφερε σε αυτό το σημείο.
Τα νούμερα μιλούν από μόνα τους και είναι αποκαρδιωτικά. Υπολογίζεται ότι τα τελευταία δύο χρόνια οι άστεγοι στη χώρα έχουν αυξηθεί κατά 25% φτάνοντας τους 20.000, οι μισοί εκ των οποίων φυτοζωούν στην Αθήνα και σε λοιπά αστικά κέντρα. Και αν πιστεύετε πως αυτοί οι άστεγοι είναι άνθρωποι του περιθωρίου, η κ. Αντα Αλαμάνου, υπεύθυνη του προγράμματος στήριξης αστέγων της ΜΚΟ Κλίμακα, μιλά με στοιχεία: «Ενας στους πέντε σημερινούς αστέγους έχει ανώτερο ή ανώτατο μορφωτικό επίπεδο, είναι Ελληνας με προηγούμενο υψηλό ή επαρκές βιοτικό επίπεδο που δεν προμήνυε την κατάληξή του στον δρόμο. Θα μπορούσε να είναι ο άνεργος ή ο χαμηλόμισθος γείτονάς μας που από τη μια στιγμή στην άλλη έχασε τα πάντα».
Στην Πανεπιστημίου, στο Σύνταγμα, στους «πρόποδες» της λουξ Μεγάλης Βρεταννίας, στη Σταδίου, στο Ζάππειο, πίσω από την Παλιά Βουλή, στη Σοφοκλέους, στο Μοναστηράκι, στον Σταθ-
Τι λείπει, όμως, πιο πολύ στον άστεγο; Η κ. Αλαμάνου συνεχίζει: «Μετά τη στέγαση, αυτό που στερούνται είναι η ιατρική περίθαλψη, η εργασία και η φροντίδα υγιεινής (75%). Ο άστεγος νιώ-
θει φόβο, ανασφάλεια και απαισιοδοξία, ταυτόχρονα όμως κάνει όνειρα για το μέλλον και πιστεύει ότι η κατάστασή του μπορεί να αλλάξει. Επιπλέον, πιστεύει ότι, αν υπάρξει κρατική πρόληψη, θα είναι εφικτή η αντιμετώπιση της έλλειψης στέγης». Για αυτή την κρατική πρόληψη διοργανώνεται σήμερα και η δράση Sleep Out από την Κλίμακα. Τι θα συμβεί εκεί; «Σήμερα, Παρασκευή 12 Απριλίου, από τις 6 το απόγευμα, μέχρι τις 8 το πρωί του Σαββάτου, θα βρισκόμαστε στην Πλατεία Κλαυθμώνος και καλούμε τους πολίτες να περάσουν μια νύχτα στον δρόμο μαζί με τους αστέγους. Είναι μια εκδήλωση συμβολικής συμπαράστασης, με στόχο την αφύπνιση της πολιτείας και των πολιτών, ώστε να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα των αστέγων ως ένα ιδιαίτερο κοινωνικό ζήτημα. Αφορά όλους μας να διεκδικήσουμε την ουσιαστική εφαρμογή του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος στη στέγη». Εκεί θα βρίσκονται και οι καλλιτέχνες Δημήτρης Πουλικάκος και οι Ασσοι του Καράτε Νο2, η Μαριέττα Φαφούτη, ο Μανώλης Ρακιντζής και ο Σταύρος Κυπραίος και οι Φλος Ρουαγιάλ, που θα κάνουν την προσομοίωσή μας ως αστέγους για μια νύχτα, πιο ευχάριστη από ό,τι είναι στην πραγματικότητα.
10
Κείμενο: Μαρία Μαρκουλή / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης
11
12-18.04. 2013
Ημέρες βινυλίου
Σίγουρα πράγματα. Μπορεί επίσημα η Ημέρα των Δισκοπωλείων -Record Store Day- να είναι φέτος στις 20 Απριλίου, αλλά ανεπίσημα ολόκληρος ο μήνας είναι αφιερωμένος στα απανταχού δισκάδικα. Μια μυρωδιά βινυλίου είναι διάχυτη στην ατμόσφαιρα μαζί με αυτήν της άνοιξης - για πολλούς συμπίπτει με τη μυρωδιά της άνοιξης. Ο καθένας αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα με τον δικό του τρόπο. Καμία αντίρρηση. Η αλήθεια να λέγεται: ωραιότατα, χρήσιμα και μεγάλη ευκολία είναι τα downloads και τα soundcloud και όλος ο κόσμος της μουσικής βρίσκεται σε απόσταση ενός κλικ και μίας και μόνο κίνησης στο ποντίκι. Το δίχως άλλο! Αλλά, όπως τα λέει ξεκάθαρα και ο Τζακ Γουάιτ, Πρεσβευτής της Ημέρας των Δισκοπωλείων για φέτος, «δεν υπάρχει τίποτε ερωτικό στο ‘κλικ του ποντικιού’, αν βγεις όμως έξω θα συναντήσεις ανθρώπους, θα μιλήσεις για τη μουσική που αγαπάς, θα ανταλλάξεις απόψεις, με άλλα λόγια θα έχεις επαφή και αυτό δεν είναι λίγο». Σε μια έρευνα που έγινε πρόσφατα, μάλιστα, ρώτησαν 1.200 παιδιά του γυμνασίου αν έχουν επισκεφθεί δισκοπωλείο και αν έχουν σταθεί μπροστά σε ράφια με δίσκους και CD και ο αριθμός των παιδιών που απάντησε «ναι» ήταν: μηδέν. Εκεί κινητοποιήθηκε και ο Τζακ, που εκτός του ότι είναι μουσικός, έχει δική του δισκογραφική
εταιρεία, δισκοπωλείο, στούντιο, κάνει παραγωγές... Εν ολίγοις, η μουσική είναι στο αίμα του - ή είναι το αίμα του, πες το όπως θέλεις. Με αυτά τα δεδομένα, οι Record Store Days γέμισαν ειδικές κυκλοφορίες, συναυλίες και δραστηριότητες από καλλιτέχνες, όχι μόνο παλιούς για να τους καταλογίσεις νοσταλγία, αλλά και πολλούς νέους -δες, ας πούμε, τους Βest Coast, Black Milk, A Place to Bury Strangers-, που κατοχυρώνουν την τρισδιάστατη θέση τους ανάμεσα στα ράφια, γιατί, ναι, υπάρχει ζωή και έξω από το ίντερνετ. Το άλλο με το οποίο γεμίζουν οι Ημέρες Δισκοπωλείων (και δεν έχει σημασία πού βρίσκεσαι, στην Οξφορντ Στριτ του Λονδίνου ή στην οδό Ακαδημίας) είναι με ιστορίες δισκάδικων που έκλεισαν, που κατέβασαν ρολά και που δεν υπάρχουν πια - φινίτο. Μην το ψάχνεις. Παλιότερα, όταν «χάναμε» ένα δισκάδικο, ξέραμε ότι είχε μετακομίσει σε μεγαλύτερο και πιο άνετο χώρο. Οταν έφυγε το Τζαζ Ροκ από τη Βησσαρίωνος, άνοιξε στην Ακαδημίας. Δυο βήματα πιο πάνω, κανένα πρόβλημα, δεν χανόμαστε. Μετά, ούτε και οι πιο αισιόδοξοι θα έκαναν τέτοιες σκέψεις μετακόμισης. Από το Happening ως πιο πρόσφατα το Θρι Σίξτι στο Γκάζι συναντάς ιστορίες με τίτλους τέλους. Μικρές και μεγάλες. Με χαοτικές μαύρες τρύπες στη μουσική αλυσίδα της πόλης. Ασ’ τα να πάνε.
Το παραδέχομαι. Το Amazon μπορεί να σου προτείνει ότι όσοι αγόρασαν Φρανκ Οσιαν αγόρασαν και τον Μιγκέλ, αλλά έχεις χάσει, λέω τώρα, την απρόβλεπτη, αναπάντεχη και αποκαλυπτική πρόταση του Παύλου που δούλευε στο μαγαζί, έχεις χάσει την ιστορία που είχε να σου πει ο Ηλίας με όλες τις χάρες της αφήγησής του, έχεις χάσει τη χαρά να αγοράζει δίσκους δίπλα σου ο Αλέξης από τους Last Drive και -να μη σου πω το άλλο- έχεις χάσει την ευκαιρία να γνωρίσεις τον Μιχάλη και να σου αλλάξει η ζωή. Ετσι έχουν τα πράγματα, συγνώμη, και δεν θέλω να σε στεναχωρήσω. Ναι, μόνο που δεν έχουν εντελώς έτσι. Γιατί εκεί έξω είναι ανοιχτά δισκάδικα και σε περιμένουν με παλιά και καινούργια, με νέες κυκλοφορίες και nice price. Με box set και άρτι αφιχθέντα λαχταριστά τεμάχια από εργοστάσια βινυλίου του Νάσβιλ στις προθήκες των Εξαρχείων. Και εκεί έξω κυκλοφορούν άνθρωποι που μπορούν να περάσουν όλη την ημέρα τους σκαλίζοντας δίσκους και CD στο Μοναστηράκι ή να αλλάξουν δρόμο για να περάσουν από το ‘στέκι’ με τα βινύλια στην Αραχώβης. Η φράση κλειδί, πάντως, δεν είναι το δισκάδικο, οι ημέρες του (ούτε καν ο ωραίος Απρίλιος). Είναι το «εκεί έξω». Που δεν είναι καθόλου μακριά, είναι ελάχιστα πιο μακριά από το κλικ που λέγαμε. Δίπλα δηλαδή. Αν κοιτάξεις από το παράθυρο, το βλέπεις.
Reality Bites
12
Δηθενισμός
Παραμένει Σιδηρά To γεγονός της εβδομάδας στα social media ήταν το δίχως άλλο ο θάνατος της πρώην πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας Μάργκαρετ Θάτσερ. Οπως και κατά τη διάρκεια της ζωής της, έτσι και με τον θάνατό της, η Σιδηρά Κυρία προκάλεσε ορυμαγδό σχολίων στα κοινωνικά δίκτυα, ελληνικά και ξένα.
Υπάρχει ένας «-ισμός» αλλιώτικος από τους άλλους. Δεν αφορά την οργάνωση του κράτους και της οικονομίας. Ούτε κάποια ιδεολογική ή καλλιτεχνική κατεύθυνση. Κρύβεται πίσω από τη συμπεριφορά ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Και σήμερα φαίνεται πως αρχίζει και ξεφεύγει από κάθε έλεγχο, παίρνοντας τη μορφή του «πολιτικά ορθού». Κυρίες και κύριοι, γνωρίστε το ρεύμα του «δηθενισμού». Τελευταίο θύμα του ήταν ο Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος τόλμησε (άκουσον άκουσον) να χαρακτηρίσει την Καμάλα Χάρις, γενική εισαγγελέα της Καλιφόρνιας, «όμορφη» (“goodlooking”). Το ανάγωγο κάθαρμα! Ενας μεγάλος αριθμός προσωπικοτήτων, κυρίως από το ιδεολογικό στρατόπεδο του Προέδρου, έπεσε πάνω του, μας πληροφορεί ο “Independent”,
κατηγορώντας τον κ. Ομπάμα για σεξισμό. Γιατί, βλέπετε, σήμερα ξοδεύουμε αρκετά δισ. δολάρια σε προϊόντα ομορφιάς, αλλά απαγορεύεται να χαρακτηρίσουμε μια γυναίκα όμορφη, διότι αποπροσανατολίζουμε τους άλλους από τις πραγματικές της αρετές. Ισως, τελικά, να πρέπει να καταργήσουμε εντελώς τον χαρακτηρισμό, αλλά και όλους τους χαρακτηρισμούς, μια και το πολιτικά ορθό έχει αρχίσει πλέον να ποδοπατά την ελευθερία της έκφρασης χωρίς να προστατεύει ουσιαστικά την αξιοπρέπεια του ατόμου που καλείται να υπερασπιστεί. Ή, ίσως, να πρέπει απλά να αποφεύγουμε να απευθυνόμαστε στις γυναίκες. Οταν ο κ. Ομπάμα χαρακτήρισε όμορφο τον υπουργό Εσωτερικών Κεν Σαλαζάρ, κανένας δεν ασχολήθηκε. Χ.Τ.
Συντηρητικοί και αριστεροί, φιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες αντιμετώπισαν τον θάνατο της Βαρόνης Θάτσερ ο καθένας από τη δική του σκοπιά. Αλλοι με θλίψη και διάθεση απολογισμού και άλλοι με πανηγυρικό τόνο, ισορροπώντας στα όρια του μακάβριου. Ορισμένοι πάλι δεν πήραν χαμπάρι, καθώς βλέποντας το hashtag #nowthatchersdead στο Twitter αναρωτήθηκαν αν πέθανε η γνωστή ποπ τραγουδίστρια Cher. Σταχυολογώντας τις πιο ενδιαφέρουσες αντιδράσεις στον θάνατο της Σιδηράς Κυρίας, δεν μπορούμε να προσπεράσουμε το ορθογραφικό (;) λάθος του BBC, που για λίγα λεπτά ενημέρωνε τους χρήστες του site του πως η Θάτσερ πέθανε εξαιτίας μιας απεργίας (strike) και όχι εξαιτίας καρδιακού επεισοδίου (stroke), θυμίζοντας έτσι τη μεγάλη διαμάχη της Συντηρητικής Πρωθυπουργού με τα βρετανικά συνδικάτα τη δεκαετία των ’80s. Το πιο αστείο από όλα, όμως, είναι σίγουρα η online ψηφοφορία που έστησαν κάποιοι με αίτημα να ιδιωτικοποιηθεί η δημοσία δαπάνη κηδεία της πρώην πρωθυπουργού, σχολιάζοντας έτσι εύγλωττα τις πολιτικές της θέσεις. Αν και η ψηφοφορία γρήγορα μπλοκαρίστηκε από το petition.direct.gov.uk στο οποίο και φιλοξενήθηκε, 33.000 Bρετανοί πολίτες πρόλαβαν να επιδείξουν το παροιμιώδες φλέγμα τους και να υποστηρίξουν το αίτημα να πληρωθεί από ιδιωτικά κεφάλαια η ταφή της αξέχαστης, όπως όλα δείχνουν, Μάγκι... Γ.Μ.
Από σκύλος, λιοντάρι Ο Calvin Cordozar Broadus Jr δεν τα πάει και άσχημα αυτή την περίοδο. Ηδη κυκλοφορεί ένα ντοκιμαντέρ με θέμα τον βίο και την πολιτεία του, ενώ σε λίγες ημέρες θα κυκλοφορήσει και ένα άλμπουμ με τον ίδιο τίτλο “Reincarnated”. Τώρα, βέβαια, θα αναρωτηθείτε: ποιος διάολο είναι αυτός ο Broadus Jr; Για να σας βοηθήσω: το όνομα Snoop Lion σας λέει κάτι; Οχι; Τότε έχετε χάσει επεισόδια, όπως και εγώ. Γιατί την τελευταία φορά που τσέκαρα τον έλεγαν Snoop Dogg. Ο δημοφιλής ράπερ δίνει στον Simon Hattenstone του “Guardian” μια πολύ λογική εξήγηση για την απόφασή του να αλλάξει για δεύτερη φορά όνομα. Ο Snoop Dogg ήταν ένας ζόρικος «γκάν-
γκστα» που αντιμετώπιζε το μίσος με περισσότερο μίσος. Ο Snoop Lion, από την άλλη μεριά, είναι ένας ρασταφάρι, κήρυκας της ειρήνης. Ο Dogg έκανε ρίμες για το πώς μεγάλωσε ανάμεσα στους γκάνγκστα. Ο Lion γράφει τραγούδια ρέγκε για τη ζωή του ως 41χρονος πατέρας τριών παιδιών. Εξάλλου, είναι και το θέμα του branding. Ο Lion ήθελε να κάνει στροφή στη ρέγκε και ως Dogg ήταν ταυτισμένος με τη ραπ. Αυτό δεν σημαίνει ότι το προηγούμενο alter ego του τραγουδιστή έχει πεθάνει. Οποτε χρειαστεί, θα κάνει συναυλίες και ως Dogg, να βγάλει και κανένα φράγκο παραπάνω. X.T.
Μουσική
14
Ηλεκτρονικοί επαναπροσδιορισμοί Ο Leon, κατά κόσμον Τίμος Βερέμης, μας συστήθηκε πριν από περίπου δύο χρόνια με το ντεμπούτο άλμπουμ του “Futrue”, όπου με την κολεκτίβα του δημιούργησαν έναν από τους πιο ενδιαφέροντες και ολοκληρωμένους δίσκους που κυκλοφόρησαν στην εγχώρια αγορά εκείνο το διάστημα: οι βιωματικοί στίχοι και η αβίαστες και αληθινές μελωδίες του τραγουδοποιού το επιβεβαιώνουν. Το περιγραφικό “Letters to My Father”, με την αφοπλιστική ειλικρίνειά του, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του ότι «η τέχνη πηγάζει από τη ζωή». Βαλκανικοί ρυθμοί και ηχοχρώματα που εναλλάσσονταν συνεχώς, οι pop εκπλήξεις και οι indie-folk στιγμές έκαναν τον δίσκο πολυσυλλεκτικό και το αποτέλεσμα εφάμιλλο των παραγωγών των Beirut. Με σπουδές στη μουσική και τη φιλοσοφία, ο Leon ταξίδεψε στον κόσμο συλλέγοντας εικόνες και δημιουργώντας τραγούδια με multi-cultural αισθητική. Οι περισσότερες μελωδίες είναι χτισμένες πάνω στο ukulele, το όργανο «σήμα κατατεθέν» του, ενώ τον ηχητικό καμβά πλουτίζουν το βιολί, η τρομπέτα, το βιμπράφωνο και
πολλά ακόμα. Δεν θα μπορούσαμε να παραβλέψουμε και τους συνεργάτες του, στους οποίους βασίζεται σε μεγάλο βαθμό η επιτυχία του. Ανάμεσά τους η Nalyssa Green και ο Σταύρος Παργινός, καθώς και οι Josh Clark και Ottomo (συνεργάτες των Beirut). Ο Leon είναι πλέον έτοιμος να παρουσιάσει το νέο του υλικό. Με ήχο περισσότερο ηλεκτρονικό, επαναπροσδιορίζει τη σχέση του με το κοινό και δίνει την πρώτη του συναυλία για αυτή τη χρονιά στο Gig Space του Six D.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι) σήμερα, Παρασκευή 12 Απριλίου. Δίπλα στα πολυαγαπημένα “Children of Tomorrow” και “Someday”, θα παιχτούν για πρώτη φορά καινούργια κομμάτια του νέου δίσκου που θα ηχογραφηθεί στις ΗΠΑ το καλοκαίρι του 2013. Φυσικά, δεν θα λείπουν και οι διασκευές γνωστών και αγαπημένων του τραγουδιών. Μαζί του θα εμφανιστούν επί σκηνής και νέοι μουσικοί της ανεξάρτητης σκηνής, όπως ο Θοδωρής Βρανάς, η Νεφέλη Λιούτα και ο Νίκος Αγγλούπας. Τη βραδιά ανοίγει η 17χρονη ερμηνεύτρια και δημιουργός Sma Rag Da.
Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης
Beat exploration
Λόγος & μουσική
Οι Chinese Man, η εκρηκτική κολεκτίβα των High Ku, Sly και Ze Mateo, έρχονται για πρώτη φορά στη χώρα μας αύριο, Σάββατο 13 Απριλίου, στο Gagarin 205 (Λιοσίων 205, Αθήνα) για ένα αξέχαστο ζωντανό beat exploration. H μουσική τους είναι μεν επηρεασμένη από το hip hop, αλλά οι ίδιοι παραμένουν πάντα ανοιχτοί σε κάθε μουσικό ερέθισμα. Ηχοι «σκονισμένου» dub, afrobeat, baile funk, swing, jazz, αλλά και πιο παραδοσιακοί, εναρμονίζονται άψογα στο τελικό αποτέλεσμα. Η περιοδεία τους με τίτλο “The Groove Sessions Live”, που κράτησε δύο ολόκληρα χρόνια, ήταν μια τεράστια επιτυχία που στη συνέχεια κυκλοφόρησε και σε dvd.
Η Σαβίνα Γιαννάτου σε ένα μουσικό ταξίδι όπου συνεντεύξεις με μετανάστες και αποσπάσματα επιστολών συνδιαλέγονται με μουσικούς και ηλεκτρονικούς ήχους και μελωδίες από διαφορετικές εποχές και τόπους. Μια παράσταση όπου ο προφορικός και γραπτός λόγος γίνονται η πρώτη ύλη της μουσικής. Η πρωτότυπη αυτή ιδέα θα παρουσιαστεί το Σάββατο 13 Απριλίου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (Λεωφ. Συγγρού 107109, Νέος Κόσμος), όπου την ερμηνεύτρια θα πλαισιώσει μια ομάδα εξαιρετικών συνεργατών: η Λάμια Μπεντίουι, ο Γιάννης Δεσποτάκης και ο Γιώργος Κοροπούλης.
15
12-18.04.2013
Χάλκινα και σινεφίλ Στην αρχή της καριέρας του συνεργάστηκε ως κιθαρίστας με ορισμένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της εγχώριας μουσικής σκηνής, όπως ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Διονύσης Σαββόπουλος. Αργότερα, ασχολήθηκε με τη σύνθεση και έντυσε με τις μελωδίες του έργα για τη μικρή και τη μεγάλη οθόνη, όπως επίσης και για το θέατρο. Σήμερα, ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος και η Ορχήστρα του Δρόμου μαζί με την Αγγελική Τουμπανάκη και τους Melios Balkana Mama, ετοιμάζουν μια παράσταση με τίτλο «Λόγια του αέρα», που θα φιλοξενηθεί στο Μικρό Παλλάς (Βουκουρεστίου 5, Σύνταγμα) στις 16, 23 και 30 Απριλίου. Η Αγγελική Τουμπανάκη, γνωστή από το συγκρότημα Buzz Bastardz, με την εξαιρετική φωνή και τη θεατρική σκηνική παρουσία της, θα ερμηνεύσει καινούργια κομμάτια και θα προσεγγίσει τα παλιά με μια φρέσκια ματιά, ενώ η οκταμελής παρέα των Melios Balkana Mama, με επιρροές από τους βαλκανικούς ήχους των χάλκινων πνευστών, θα εκτελέσουν τραγούδια από τον πρώτο ομώνυμο δίσκο τους, αλλά και κομμάτια του Καλαντζόπουλου.
Eθνικ γοητεία
Αρωμα κινηματογράφου
Γεννημένη στην Ιερουσαλήμ, η Yasmin Levy θεωρείται σήμερα μία από τις σπουδαιότερες ερμηνεύτριες των Ladino και Σεφαραδίτικων τραγουδιών. Οι έντονες επιρροές της ισπανικής και τουρκικής μουσικής αποτελούν το χαρακτηριστικό γνώρισμα της ερμηνείας της, προσδίδοντας στα Ladino τραγούδια ένα εντελώς διαφορετικό ύφος. Στο νέο project που θα παρουσιάσει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη 1) στις 20 Απριλίου η σπουδαία ερμηνεύτρια, θα συνενώσει δύο κόσμους: το πάθος του φλαμένκο με την τούρκικη μουσική. Μια πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση πλημμυρισμένη από το fusion της κιθάρας και τα τούρκικα έγχορδα! Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναμένεται, επίσης, η παρουσία στη σκηνή του Γιάννη Χαρούλη, ο οποίος και θα συνοδεύσει τη γοητευτική ερμηνεύτρια.
Ο Michel Legrand, ο Γάλλος συνθέτης της κινηματογραφικής μουσικής, θα βρίσκεται στο Gazarte (Βουτάδων 32-34, Γκάζι) για τρεις βραδιές στις 12, 13 και 14 Απριλίου. Ο ζωντανός θρύλος, ο δημιουργός που έχει επενδύσει μουσικά ταινίες όπως τα “I love Paris”, «Οι ομπρέλες του Χερβούργου» και “Summer of ’42”, παραμένει ακόμα και σήμερα ανήσυχος και δημιουργικός παρά τα 80 χρόνια του. Η Ελλάδα αποτελεί σταθμό μιας μεγάλης, παγκόσμιας περιοδείας που αποφάσισε να ξεκινήσει για να χαρίσει μαζί με την ορχήστρα του ανεπανάληπτες στιγμές.
Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Κώστας Καπάκας, ο οποίος συνδέεται με τον Καλαντζόπουλο και μέσω των ταινιών του, με τον τελευταίο να έχει επενδύσει μουσικά τα “Peppermint”, “Uranya” και “Magic Hour”.
Σινεμά
16
Γκόσλινγκ VS Κούπερ Για να είμαστε ειλικρινείς, και μόνο η συμμετοχή του Ράιαν Γκόσλινγκ σε μια ταινία είναι από μόνη της ένας πολύ καλός λόγος για να τη δεις. Πόσω μάλλον όταν στην ταινία «Στο τέλος του δρόμου» συνεργάζεται εκ νέου με τον σκηνοθέτη Ντέρεκ Σάιανφρανς του εξαιρετικού “Blue Valentine” και συναντιέται για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη με τον επίσης ταλαντούχο και γοητευτικό Μπράντλεϊ Κούπερ. Ο Λουκ (Ράιαν Γκόσλινγκ) είναι ένας εργένης, ανεξάρτητος μοτοσικλετιστής κασκαντέρ που περιοδεύει από πόλη σε πόλη κάνοντας τον «γύρο του θανάτου». Οταν συναντήσει έναν παλιό του έρωτα περνώντας από μια επαρχιακή πόλη, θα ανακαλύψει μια αλήθεια που θα του αλλάξει τη ζωή. Είναι πατέρας ενός μικρού αγοριού. Το γεγονός αυτό τον κάνει να τα παρατήσει όλα και να δουλέψει για να συντηρήσει την οικογένειά του. Το νέο του αφεντικό, βλέποντας τις ικανότητές του στην οδήγηση μοτοσικλέτας, τον μπλέκει σε μια σειρά τραπεζικών ληστειών. Αυτό θα τον φέρει αντιμέτωπο με έναν νεαρό, φιλόδοξο αστυνομικό, τον Εϊβερι (Μπράντλεϊ Κούπερ), που
παλεύει να βρει και αυτός τις ισορροπίες του ανάμεσα στην προσωπική και την επαγγελματική του ζωή. Ο Ντέρεκ Σάιανφρανς παραδίδει μία ακόμα ταινία πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις. Αν στο “Blue Valentine” η κάμερά του εστίαζε στις συζυγικές σχέσεις σκιαγραφώντας το πορτρέτο ενός παντρεμένου ζευγαριού μέσα στον χρόνο, στην ταινία «Στο τέλος του δρόμου» ο Σάιανφρανς καταπιάνεται με τη σχέση πατέρα και γιου. Και οι δύο κεντρικοί ήρωες της ταινίας έχουν γιους. Και η διαμάχη τους θα κληρονομηθεί γρήγορα και στην επόμενη γενιά. «Με ελκύουν οι οικογενειακές ιστορίες», εξηγεί ο Σάιανφρανς και η αλήθεια είναι ότι πρώτον έχει μια ιδιαίτερη, διεισδυτική ματιά μέσα από την οποία τις διαχειρίζεται και δεύτερον ότι καταφέρνει να συσπειρώνει γύρω του τους καλύτερους συνεργάτες. Με προεξάρχοντα, φυσικά, αυτόν τον ηθοποιό-χαμαιλέοντα ονόματι Ράιαν Γκόσλινγκ. Ενας εκρηκτικός συνδυασμός ταλέντου και γοητείας.
Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης
17
12-18.04.2013
Πίσω από τις κάμερες Για πρώτη φορά στην πολύχρονη καριέρα του ο Ντάστιν Χόφμαν περνάει πίσω από τις κάμερες και σκηνοθετεί μια βιτριολική κωμωδία με πρωταγωνιστές ένα θαυμάσιο κουαρτέτο βετεράνων Αγγλων ηθοποιών με προεξάρχουσα τη Μάγκι Σμιθ. Το «Κουαρτέτο», που κάνει πρεμιέρα αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες, μας μεταφέρει στον διάσημο οίκο ευγηρίας του Μπίτσαμ, που φιλοξενεί συνταξιούχους καλλιτέχνες. Ανάμεσά τους, τρεις καλοί φίλοι από τα παλιά, ο Ρέτζι, ο Γουίλφ και η Σίσι. Η άφιξη μιας αλλοτινής σταρ της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, που αποδεικνύεται παλιά γνώριμη των τριών φίλων και πρώην σύζυγος του Ρέτζι, θα ανατρέψει τις ισορροπίες. Το παρελθόν κρύβει κόντρες και μυστικά. Θα καταφέρουν άραγε να τα ξεπεράσουν και να επιστρέψουν ως ένα αχτύπητο κουαρτέτο στο γκαλά του Μπίτσαμ Χάουζ;
Μετά τον «Χωρισμό» Με την ταινία του «Ενας Χωρισμός» απέσπασε το Οσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, τη Χρυσή Αρκτο του Φεστιβάλ Βερολίνου και το Σεζάρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας. Ο Ιρανός Ασγκάρ Φαρχαντί επιστρέφει τώρα με τη νέα γαλλόφωνη, ταινία του «Το Παρελθόν», που θα κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα της σε έναν περίπου μήνα στο Φεστιβάλ των Καννών. Πρωταγωνίστριά του η Μπερενίζ Μπεζό (“The Artist”), στον ρόλο μιας γυναίκας που την έχει εγκαταλείψει ο σύζυγός της και εκείνη τον καλεί πίσω για να πάρουν και επίσημα διαζύγιο. Το πρώτο τρέιλερ που κυκλοφόρησε φέρνει δάκρυα στα μάτια και αποκαλύπτει ένα ακόμα δυνατό, μινιμαλιστικό δράμα στα χνάρια του «Ενας Χωρισμός», που θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για τον φετινό Χρυσό Φοίνικα.
Επιλέγει θρίλερ Επειτα από πέντε επιτυχημένες κωμωδίες η Ολγα Μαλέα αλλάζει τη συνταγή και επιστρέφει με ένα ψυχολογικό θρίλερ με τίτλο «Ματζουράνα», που προβάλλεται από αυτή την εβδομάδα στους κινηματογράφους. Η κεντρική ηρωίδα της ταινίας είναι η μικρή Αννα (Μαρία Ρισκάκη), ένα κοριτσάκι 11 χρόνων, έξυπνο και ταλαντούχο, που θέλει πάντα να κάνει περήφανη τη μαμά του (Ναταλία Δραγούμη). Οταν παίρνει μέρος σε ένα ριάλιτι μαγειρικής για παιδιά, κάτι αρχίζει να αλλάζει στη συμπεριφορά του, ενώ του συμβαίνουν περίεργα ατυχήματα...
Ξαναχτυπά... ακμαίο! Με σύνθημα «Δεν μας πέφτει ποτέ!» το Outview Film Festival, το μοναδικό gay and lesbian κινηματογραφικό φεστιβάλ της Ελλάδας, επιστρέφει για έβδομη χρονιά από τις 18 έως τις 28 Απριλίου στο Ινστιτούτο Θερβάντες (Μητροπόλεως 23, Αθήνα). 67 βραβευμένες ταινίες ομοφυλοφιλικού περιεχομένου, φέτος με έμφαση στο ντοκιμαντέρ, μας περιμένουν να τις ανακαλύψουμε. Ξεχωρίσαμε το “I want your love” ή αλλιώς την gay εκδοχή του “Shortbus”, τα αφιερώματα στην ομοφοβία, το Bear Cinema και τα Queer Icons και την ταινία έναρξης “Call me Kutchu”, ένα πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ για την άκρως ομοφοβική Ουγκάντα.
Επιστρέφει... αλλιώς Μάλλον η νέα ταινία του Τιμ Μπάρτον θα απέχει αρκετά από το γνώριμο κινηματογραφικό του ύφος, το οποίο έχει υιοθετήσει εδώ και πολλά χρόνια. Μετά τα μάλλον αποτυχημένα καλλιτεχνικά “Dark Shadows” και “Frankenweenie”, ο Μπάρτον ανακοίνωσε ότι η νέα του ταινία “Big Eyes” θα αφηγείται τη θυελλώδη σχέση του καλλιτεχνικού ζευγαριού Γουόλτερ και Μάργκαρετ Κιν. Και επειδή πιθανότατα τα ονόματά τους να μη σας θυμίζουν απολύτως τίποτα, πρόκειται για ένα ζευγάρι ζωγράφων που έγιναν διάσημοι στην Αμερική των ’50s χάρη στους πίνακές τους, που απεικόνιζαν παιδιά με μεγάλα θλιμμένα μάτια. Εμελλε όμως να γίνουν μέχρι και πρωτοσέλιδο, όταν το διαζύγιό τους το 1965 πυροδότησε μια πρωτοφανή διαμάχη, με τη Μάργκαρετ να ισχυρίζεται -και τελικά να δικαιώνεται δικαστικά- ότι εκείνη φιλοτέχνησε όλους τους πίνακες και ότι ο Γουόλτερ απλά φρόντιζε να βάζει την υπογραφή του στο κάτω μέρος. Το ενδιαφέρον γύρω από το νέο project του Τιμ Μπάρτον εστιάζεται κυρίως στο πρωταγωνιστικό του δίδυμο. Για πρώτη φορά ο Μπάρτον συνεργάζεται με τον δύο φορές βραβευμένο με Οσκαρ Κρίστοφ Βαλτς και την ταχέως ανερχόμενη και ταλαντούχα Εϊμι Ανταμς. Οσον αφορά το σενάριο, το υπογράφουν οι Σκοτ Αλεξάντερ και Λάρι Καραζέβσκι, που έχουν συνεργαστεί και παλαιότερα με τον Μπάρτον σε μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες ταινίες της καριέρας του, το “Ed Wood”. Ολα αυτά μας κάνουν απλώς να ανυπομονούμε... Τα γυρίσματα θα ξεκινήσουν το καλοκαίρι.
Βιβλίο
18
Η Ελλάδα ως έμπνευση Το 2007 η Βικτόρια Χίσλοπ τάραξε τα εκδοτικά νερά με ένα μυθιστόρημα διαδραματιζόμενο στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Η αφήγηση, βέβαια, δεν αφορούσε το ξέφρενο πάρτι που λαμβάνει χώρα εδώ και χρόνια κατά τους θερινούς μήνες στα ελληνικά νησιά. Είχε να κάνει με μια ζοφερή και τραγική τοποθεσία. Τον τόπο εξορίας απόκληρων, λόγω της λοιμώδους νόσου του Χάνσεν, κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Τη νήσο Σπιναλόγκα. Μεσολάβησαν από τότε πάνω από δύο εκατ. αντίτυπά του, άπειρες επανεκδόσεις του στα ελληνικά, ένα καλογυρισμένο σίριαλ που έσπασε όλα τα κοντέρ και η κυκλοφορία άλλων δύο μυθιστορημάτων της. Με το τελευταίο, μάλιστα, να καταπιάνεται με τη Θεσσαλονίκη και τους χρόνους από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έως και το 1970. Το ενδιαφέρον, τελικά, στοιχείο που παρουσιάζει η λογοτεχνία της Χίσλοπ είναι η προτίμησή της για τόπους και χρόνους σκονισμένους και σκληρούς μεν, πραγματικά ανθρώπινους δε. Ετσι, αν και η ίδια καθόλου δεν ενοχλείται να ορίζεται ως «λογοτεχνία διακοπών» ή «μπεστ σέλερ λογοτεχνία», τα βιβλία της, χω-
ρίς να μπορούν να διεκδικήσουν τις δάφνες της πρωτοπόρας, ρηξικέλευθης ή «υψηλής» λογοτεχνίας, αναμοχλεύουν τη λίμνη της ιστορίας μέχρι να βγουν αρκετά στοιχεία στην επιφάνεια. Μέχρι να αναδυθούν τοπία και καταστάσεις στις οποίες ο άνθρωπος υπάρχει ως ολότητα - και όχι, απλά, ως γκλάμουρ επιφάνεια. Η συλλογή διηγημάτων «Ο τελευταίος χορός» (εκδ. Διόπτρα) αποτελεί τη νέα προσπάθειά της. Μικρής έκτασης κείμενα εμπνευσμένα τόσο από το ελληνικό τοπίο όσο και από ελληνικούς χαρακτήρες. Οπως ένας μοναχικός ορθόδοξος παπάς ή η καταστρεπτική αντιζηλία δύο αδερφών. Η Βικτόρια Χίσλοπ στα βιβλία της, στην αρθρογραφία της και γενικά σε κάθε κίνησή της δείχνει να ενδιαφέρεται πραγματικά για την Ελλάδα και για την ιστορία της πίσω από την κουρτίνα. Τελικά, τέτοιες οπτικές από ξένους μάλλον φως μπορεί να ρίξουν στο σκοτάδι, παρά να θολώσουν -το ήδη θολό- πρίσμα από το οποίο μας κοιτούν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι.
Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας
Ψυχές αντί οκτανίων
Χαμένη Αλεξάνδρεια
Ο Ρομάν Γκαρί είχε τη χαρά και την τιμή να είναι ο μοναδικός Γάλλος συγγραφέας που τιμήθηκε δις με το αξιοσέβαστο Βραβείο Γκονκούρ. Ασχέτως εάν τη δεύτερη φορά αυτό το κατάφερε με ψευδώνυμο, σηκώνοντας θύελλα «μουρμούρας». Το 1977 παρέδωσε ένα έργο αλληγορικής επιστημονικής φαντασίας που τιτλοφορείται «Ψυχικό Φορτίο» (εκδ. Γκοβόστη), όπου νέο και ισχυρότατο καύσιμο έχει ανακαλυφθεί από την ανθρωπότητα. Και με αυτό φωτίζονται τα σπίτια, κινούνται τα αυτοκίνητα, κατασκευάζονται οι υπερβόμβες. Μόνο που το καύσιμο αυτό χρειάζεται ανθρώπινες ψυχές να φυλακιστούν για να λειτουργήσει. Τελικά, μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε για να λύσουμε το ενεργειακό μας πρόβλημα;
Ο Αντρέ Ασιμάν, συγγραφέας και διακεκριμένος ερευνητής του Μαρσέλ Προυστ, ένας εβραϊκής καταγωγής, ιταλικού διαβατηρίου και αμερικανικής υπηκοότητας κοσμοπολίτης, ανατρέχει στις παιδικές του μνήμες. Βρίσκει ξανά την πόλη που λάτρεψε ο Κ.Π. Καβάφης και ύμνησε ο Λόρενς Ντάρελ, έτσι όπως την άφησε πριν την αποχαιρετήσει. Ενα οδοιπορικό στον χρόνο και στα αποτυπώματα ενός πολυπολιτισμικού κόσμου που έχει για πάντα χαθεί. Τα απομνημονεύματά του, τιτλοφορούμενα «Εξοδος από την Αίγυπτο» (εκδ. Μεταίχμιο), ακολουθώντας την ιστορία της ιδιαίτερης οικογένειάς του, γραμμένα σε λόγο λεπτοδουλεμένο και πλούσια χρωματισμένα, κουβαλούν χαμένες εικόνες, χαμένους ήχους, ακόμα και νοσταλγικές μυρωδιές μιας Αλεξάνδρειας που δεν υπάρχει πια.
19
12-18.04.2013
Φαντασίας το ανάγνωσμα Η λογοτεχνία του φανταστικού καθόλου πρόσφατη δεν είναι στα ελληνικά γράμματα. Αναλογιστείτε το εξής: τα διηγήματα του Δημοσθένη Βουτυρά. Ρίξτε μια ματιά στο graphic novel «Παραρλάμα και άλλες ιστορίες» (εκδ. Τόπος), μια δουλειά βασισμένη στο έργο του συγγραφέα, και θα πειστείτε. Τα ιδιαίτερης ποιότητας διηγήματα «Ζώνη ερήμωσης» (εκδ. Νεφέλη) του Περικλή Μποζινάκη και ανθολογίες σαν τη «Στοιχειωμένη πόλη» (εκδ. Ars Nocturna) συνεχίζουν την παράδοση. Μεγάλη μερίδα αναγνωστών, τώρα, εισχώρησε βαθύτερα στα του οίκου της φαντασίας και δη της επικής λόγω του «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών». Μια ακόμα μεγαλύτερη απενοχοποίηση του είδους ήρθε με τη νέα παγκόσμια μανία. Τη βασιζόμενη στο έργο του George R.R. Martin τηλεοπτική σειρά ονόματι “Game of Thrones”. Πέρα από τα μεγαλεπήβολα κινηματογραφικά σχέδια, όμως, υπάρχει και εδώ στη χώρα μας μια μερίδα -νέων επί το πλείστον- συγγραφέων που δημιουργεί παρά τις αντίξοες συνθήκες.
Περί Σέρλοκ Χολμς
Γεωλογία της ποίησης
Το έτος 1893 μπορεί να οριστεί ως έτος θανάτου του διασημότερου ντετέκτιβ όλων των εποχών. Φευ, οι πιέσεις του αναγνωστικού κοινού ανάγκασαν τον δημιουργό του να τον αναβιώσει οκτώ χρόνια μετά. Λογικό. Αφού μετά την πρώτη ανάγνωση κολλάς και δεν έχει στοπ. Την έλλειψη καινούργιων ιστοριών του ήρωα έρχεται να καλύψει τρόπον τινά η «Λέσχη Σέρλοκ Χολμς» (εκδ. Κέδρος) του πρωτοεμφανιζόμενου Γκράχαμ Μουρ. Ενα μυθιστόρημα για μια αναγνωστική λέσχη αφιερωμένη στον Σέρλοκ και το υποθετικά χαμένο ημερολόγιο του Ντόιλ, που ταξιδεύει στο τότε το σήμερα με άνεση και χιούμορ, μπλέκοντας τον μύθο με την πραγματικότητα και τούμπαλιν.
Μια συλλογή ποίησης, διόλου εύκολη, που διατρέχει μια πορεία με παράξενους, θαυμαστούς, αναπάντεχους συνοδοιπόρους -βλέπε βρικόλακες και συνοριοφύλακες, ηλεκτρικά κορίτσια και σαμάνους- από το δάσος στον γιαλό και από εκεί στην τάιγκα. Ο ποιητής Θοδωρής Ρακόπουλος, κάτοχος του Κρατικού Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα και υπότροφος του ΕΚΕΒΙ για το 2011, δεν μένει στα βραβευμένα του. Αντίθετα, στο καινούργιο έργο του «Ορυκτό Δάσος» (εκδ. Νεφέλη) αναζητά νέους δρόμους και καταπιάνεται με το δύσκολο πλαίσιο του ποιήματος σε πρόζα. Χαρίζοντας στιγμές που μαγνητίζουν το εσωτερικό αισθητήριο του έχοντος καλή προαίρεση αναγνώστη: «Μικρέ σκαντζόχοιρε, σαν σκοτεινή όραση εντόμου».
Υστερα από ένα μικρό εκδοτικό ξέσπασμα πριν από λίγα χρόνια, οφειλόμενο λογικά στην εμπορική ελπίδα των εκδοτικών ότι «θα έπιαναν λαβράκι», η ελληνική επική φαντασία γύρισε στα γνώριμα λημέρια της. Μοναχικές, ρομαντικές προσπάθειες ανθρώπων που το έχουν μεράκι. Σίγουρα έχουν υπάρξει κείμενα με χοντρές αστοχίες και τελείως κακή κατασκευή. Αλλά μιλάμε για σχεδόν νεογέννητο είδος εν Ελλάδι. Λίγη υπομονή. Αλλωστε, αξιόλογες και ελπιδοφόρες προσπάθειες έχουν αναδείξει τη δυνατότητα ανάπτυξης μιας εγχώριας παραγωγής με ντόπια χαρακτηριστικά. Ας θυμηθούμε το «Βασίλειο της Αράχνης» (εκδ. Λιβάνη) του Γιάννη Πλιώτα επί παραδείγματι και ας χαμογελάσουμε ευχαριστημένοι. Μάλιστα, συχνά πυκνά έχουμε και νέες εκδόσεις, όπως πρόσφατα το «Διαμάντι των θεών» (εκδ. Andy’s Publishers) του Στυλιανού Κιλημάντζου. Τελικά, το ζητούμενο είναι οι προσπάθειες να συνεχίσουν με τον ίδιο ρυθμό και τον καλώς εννοούμενο δονκιχωτισμό. Εξάλλου, στο τέλος αυτό που μένει είναι το μεράκι και όχι η εμπορική αποδοχή.
Θέατρο
20
Υπερπαραγωγή στο γκαράζ Το Low Budget Festival μιλάει... γαλλικά για δεύτερη φορά και καλεί το κοινό να παρακολουθήσει τέσσερις παραστάσεις βασισμένες σε έργα Γάλλων συγγραφέων, σκηνοθετημένα από νέους Ελληνες σκηνοθέτες. Πρώτος θα παρουσιάσει τη δουλειά του στο υπόγειο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος) ο Δημήτρης Λιγνάδης, ο οποίος συμμετέχει στο φεστιβάλ πρώτη φορά. «Πρόκειται μόνο κατ’ επίφαση για low budget festival», αναφέρει ο Δημήτρης καθώς ξεκινάμε την κουβέντα μας. «Μπορεί οικονομικά να είναι low, αλλά μας δίνει και του δίνουμε πολλά ψυχικά αποθέματα. Ψυχικά είναι μια υπερπαραγωγή!» Ο Δημήτρης ανέλαβε να σκηνοθετήσει το έργο «Η θύελλα επιμένει» του Ενζό Κορμάν. «Το φεστιβάλ μού έκανε την ανάθεση του έργου και, καθώς η επί σκηνής ‘πρόταση’ κάθε σκηνοθέτη δεν είναι παρά ένα κλάσμα διαθέσεων και διαθεσιμοτήτων, κράτησα την παράσταση σε έναν low budget χαρακτήρα χωρίς κανένα σκηνικό, με ελάχιστα φώτα και πολύ λίγα σκηνικά αντικείμενα».
Το έργο πραγματεύεται τη συνάντηση ενός φιλόδοξου νέου σκηνοθέτη που ψάχνει έναν παλιό ηθοποιό για να παίξει στον Ληρ. Οι δυο τους ζυμώνονται και ανταλλάσσουν ιστορίες. «Είναι ένα έργο που ανεξαρτήτως... πλοκής μιλάει για τον ηθοποιό ως άνθρωπο μα και ως καλλιτεχνική ‘ψυχοσύνθεση’, για τα ερέβη της ανθρώπινης ψυχής, για την απομυθοποίηση των ανθρώπινων ‘ιστοριών’! Και όλα αυτά τα εκφράζει με έναν... κρυπτικό τρόπο, με ένα κείμενο φαινομενικά ρεαλιστικό αλλά κατά βάθος βαθιά ποιητικό». Και επειδή μιλάμε πάντα για low budget καταστάσεις, ο Δημήτρης κράτησε την παράσταση σε ένα σκαρίφημα, μια απόπειρα σκηνικής ανάγνωσης του έργου «κατά την οποία οι δύο ηθοποιοί (Μάνος Σταλάκης, Βασίλης Μπουλουγούρης) πασχίζουν να προσπελάσουν τους δύο ρόλους, χρησιμοποιώντας τα μέσα που υποβάλλει ο συγκεκριμένος σκηνικός χώρος, τις δυνατότητες του αυτοσχεδιασμού και -κυρίως- το ‘εξουσιαστικό’ χιούμορ με το οποίο είναι ενδεδυμένο το εξαιρετικό τούτο έργο».
21
Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου
12-18.04.2013
Με το βλέμμα στη Γαλλία Αναζητείται πρίγκιπας Η Ελένη Καρακάση θα προσπαθήσει για μία ακόμη φορά να βρει τον πρίγκιπά της αυτή τη Δευτέρα 15 Απριλίου στο Nueva Trova (Αθηνάς & Βλαχάβα 9, Μοναστηράκι). Στην «Κολοκύθα» του Δημήτρη Χαλιώτη η Ελένη -και κάθε Ελένη, που λέει και το τραγούδι- αναζητεί τον ιδανικό σύντροφο/άνδρα/πρίγκιπα. Εκείνον που θα την κάνει όταν κοιτάζει τον καθρέφτη να μη βλέπει πια την κολοκύθα, αλλά τη βασίλισσα. Ολη αυτή η αναζήτηση γίνεται μέσα από πρόζα, αγαπημένα τραγούδια -στο πιάνο ο Δημήτρης Χρυσανθακόπουλος-, χιούμορ, αλλά και μελαγχολικές στιγμές, καθώς η Ελένη θυμάται τον Χρήστο, τον Πέτρο, τον Αρη, τον Τάκη...
Στον Γάλλο συγγραφέα Ζαν Λυκ Λαγκάρς είναι αφιερωμένη η εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί στο Εθνικό Θέατρο (Αγ. Κωνσταντίνου 22-24) αύριο, Σάββατο 13 Απριλίου. Ενας από τους πιο πολυπαιγμένους Γάλλους θεατρικούς συγγραφείς ανά τον κόσμο θα τιμηθεί από τους Ελληνες ηθοποιούς και σκηνοθέτες με αποσπάσματα από τέσσερα έργα του. Η Μάγια Λυμπεροπούλου και ο Χρήστος Στέργιογλου θα παρουσιάσουν απόσπασμα από το έργο “Music-Hall”, o Γιώργος Γάλλος, η Μαρία Κεχαγιόγλου και ο Χρήστος Λούλης από το «Τελευταίες τύψεις πριν από τη λησμονιά», ο Αντώνης Αντωνόπουλος, η Χαρά Ιωάννου, η Ιωάννα Κολλιοπούλου και ο Αντώνης Πριμηκύρης από το «Οι κανόνες του σαβουάρ βιβρ στη σύγχρονη κοινωνία» και ο Ενζό Κορμάν από το έργο «Στο σπίτι, περιμένοντας τη βροχή». Η είσοδος είναι ελεύθερη.
Λάμπρος Καζάν
Παρέα με ένα ποτήρι γάλα Στο ομώνυμο βιβλίο του Ευθύμη Φιλίππου βασίζεται η παράσταση «Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα», που συνεχίζει την πορεία της στο Θέατρο Θησείον (Τουρναβίτου 7, Ψύρρη) για λίγες μόνο παραστάσεις. Ο σεναριογράφος των ταινιών «Αλπεις», «Κυνόδοντας» και “L” κρυφακούει τις σκέψεις που κάνει ο καθένας μόνος του και τις παρουσιάζει μέσα από μια γρήγορη εναλλαγή απολαυστικά αστείων συνειρμών και διαλόγων.
Wind of change Πριν το τέλος Βερολίνο 1945. Ο Αδόλφος Χίτλερ -λίγο πριν πέσει η ναζιστική πρωτεύουσα- απευθύνει τα τελευταία του λόγια στους λίγους πιστούς που έχουν μείνει μαζί του στο καταφύγιο. Αθήνα 2013. Ο Βρετανός ηθοποιός Pip Utton έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα για να παρουσιάσει τον ίδιο μονόλογο στη σκηνή του Bios (Πειραιώς 84, Κεραμεικός) από τις 18 έως τις 21 Απριλίου. Η θεατρική παράσταση “Adolf”, που παρουσιάζεται σε συνεργασία με τη Fresh Target Theatre Ensemble και σε σκηνοθεσία Guy Masterson, αποτελεί μια ανατομία στον φασισμό μέσα από τα λόγια του μεγαλύτερου εκφραστή του.
Στη σκηνή του Beton 7 (Πύδνας 7, Βοτανικός) καλεί η Κάτια Γέρου δύο νεότερους εκπροσώπους της μουσικής και του θεάτρου, για να αναρωτηθούν όλοι μαζί αν ο κόσμος μπορεί να αλλάξει. Η ηθοποιός Ελεάνα Γεωργούλη, απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν, που τη γνωρίσαμε με την ομάδα Σημείο Μηδέν, και ο μουσικός Λεωνίδας Μαριδάκης με δύο δίσκους στο ενεργητικό του και σημαντικές συνεργασίες, μαζί με την Κάτια Γέρου ανεβάζουν το «Ντοκουμέντο» για εννέα μόνο παραστάσεις έως τις 28 Απριλίου. Πρόκειται για μια performance με στοιχεία πολιτικού cabaret, αλλά και κείμενα των Primo Levi, Samuel Beckett & Subcomandante Marcos που σκηνοθετεί ο Σάββας Στρούμπος.
Η Νόρα Δημοπούλου, η οποία μαζί με τον Βαγγέλη Ιεζεκιήλ Παπά έχει αναλάβει τον ρόλο της παρουσίασης του κειμένου, το χαρακτηρίζει πρωτότυπο και ανατρεπτικό. «Διασκεδάσαμε πολύ προετοιμάζοντας την παράσταση. Το κείμενο μας άρεσε πολύ γιατί περιγράφει πολύ καλά την πραγματικότητα του Ελληνα», αναφέρει η ίδια και τονίζει: «Ασχολείται με αυτά που λέμε και κυρίως με αυτά που δεν λέμε. Με αυτά που σκεφτόμαστε όταν είμαστε μόνοι μας στο σπίτι, πριν κοιμηθούμε ή μόλις ξυπνήσουμε, πίνοντας ένα ποτήρι γάλα». Για τον Βαγγέλη Ιεζεκιήλ Παπά το κείμενο αφορά τα πράγματα που έχει ο καθένας να διαπραγματευτεί και με τον τρόπο που συνδιαλέγεται με γνωστούς και αγνώστους: «Τελικά βλέπουμε πόσο λίγα πράγματα μονοπωλούν την κουβέντα μας κάθε φορά. Ολη η γκάμα των πραγμάτων που συζητάμε κινείται γύρω από ανούσια και επιφανειακά πράγματα. Από το κούρεμα ενός ανθρώπου μέχρι την πιο άβολη ερώτηση σε μια κουβέντα: ‘Τι ώρα είναι;’»
Εκθέσεις / Εκδηλώσεις
22
Οπτικές γωνίες O Κυριάκος Μορταράκος εκθέτει τη νέα του ατομική δουλειά στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη (Πλ. Κολωνακίου 20, Αθήνα) μέχρι τις 18 Μαΐου. Η έκθεση φέρει τον τίτλο «Παράθυρο», μια λέξη που εμπεριέχει τη διπολικότητα που τον απασχόλησε στην παρούσα έρευνά του. Αναφορικά με τη συγκεκριμένη έννοια ο καλλιτέχνης επισημαίνει: «Δεν ξέρω με τη λέξη ‘παράθυρο’ τι μου έρχεται πρώτα στη μνήμη, το ‘μέσα’ ή το ‘έξω’. Η συνύπαρξη αυτών των αντιθέτων γονιμοποιεί τη φαντασία. Συγκεκριμένο project δεν υπάρχει. Το έργο είτε αποτελεί ενότητα είτε όχι, μικρό ή μεγάλο, διατηρεί την αυτονομία του και ενίοτε μόνο του δηλώνει γιατί υπάρχει και με βάση αυτή τη δήλωση μορφοποιείται». Ο Μορταράκος, τακτικός καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, έχει κάνει πολλές ατομικές εκθέσεις, έχει πάρει μέρος σε σημαντικές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ενώ έργα του υπάρχουν σε μουσεία, ιδρύματα, καθώς και σε ιδιωτικές
συλλογές. Στην έκθεσή του αυτή συναντάμε έργα διαφόρων διαστάσεων, όπου πρωταγωνιστούν υλικά όπως καμβάς, χαρτιά, παστέλ, λάδια ή MDF. Ο κριτικός και ιστορικός τέχνης Χάρης Σαββόπουλος αναφέρει χαρακτηριστικά για τη δουλειά του Μορταράκου πως έχει μεγάλη σημασία για τον ίδιο τον καλλιτέχνη η ‘γραφή’ και πως κρατά σημειώσεις σκυμμένος σε ένα χαρτί, ακόμη και στον καφέ, στη βόλτα ή σε στιγμές χαλάρωσης. «Γράφει με εκείνη την αρχέγονη κίνηση της επαναλαμβανόμενης χάραξης που ανέδειξε ο Βολς, με την επιθετική παλινδρόμηση της γραφής του παιδιού, φορτώνοντας κραδασμούς σιωπής και διατρήσεις, μαύρες σιωπές και δραματικά διάκενα της σιωπής σε ένα κομμάτι χαρτί. Και η ζωγραφική του πάντα έτσι ήταν και έτσι θα είναι: μια γραφή. Ακόμα και στις ‘εξευγενισμένες’ εκδοχές της, που η ζωγραφική του αφηγείται, πάντα θα διεισδύει η δραματική γραφή-πινελιά σαν άγιος νόμος της αντίθεσης που επαναφέρει τους δύο πόλους σε ισορροπία ισοδύναμης αξίας».
Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου
23
12-18.04.2013
Αθηναϊκή περιπλάνηση Ισορροπία αντιθέσεων Μια έκθεση της Οπυ Ζούνη αφιερωμένη στις «Τελευταίες πινελιές», όπως δηλώνει και ο τίτλος, φιλοξενείται στο Ιδρυμα Κακογιάννη (Πειραιώς 206, Ταύρος) μέχρι τις 29 Απριλίου. Ενας φόρος τιμής στην καταξιωμένη Ελληνίδα ζωγράφο, που περιλαμβάνει 24 από τις τελευταίες δημιουργίες της πλαισιωμένες από παλαιότερα έργα. Η ιστορικός τέχνης και μουσειολόγος Κατερίνα Κοσκινά αναφέρει για την έκθεση: «Τα έργα της αντανακλούν όχι μόνο τη σκέψη της, αλλά και το συναίσθημά της. Η ίδια αγαπούσε τον κόσμο, τη φύση. Στην έκθεση αυτή προβάλλεται και πραγματώνεται εικαστικά η ισορροπία που διέπει φαινομενικά αντιθετικές φόρμες και τάσεις, μετατρέποντάς τες σε νοητικές ασκήσεις και αισθητικές απολαύσεις».
Η Ελβετίδα Wendula παρουσιάζει μέχρι τις 14 Απριλίου στον χώρο του Booze Cooperativa (Κολοκοτρώνη 57, Αθήνα) την πρώτη ατομική δουλειά της στην Ελλάδα “My Greek Inspiration”. Η αυτοδίδακτη καλλιτέχνιδα, ακολουθώντας τις σχολές του μινιμαλισμού και της αφαίρεσης, δημιουργεί 21 ζωγραφικούς πίνακες, τους οποίους δούλεψε κατά τη διαμονή της στην Αθήνα. Εμπνεύστηκε από τις περιπλανήσεις της στους δρόμους του Πειραιά, όπου τριγυρνούσε με τη φωτογραφική της μηχανή κρεμασμένη στον ώμο. Μια δουλειά που στο σύνολό της συνοψίζεται στην κυρίαρχη προσωπική της φιλοσοφία: «Δεν υπάρχει καμία δημιουργία χωρίς εξέλιξη, δεν υπάρχει καμία εξέλιξη χωρίς φαντασία».
Τέχνη από πορσελάνη Στο πλαίσιο του κύκλου εκθέσεων με θέμα «Αναζητήσεις στην Υλη» που οργανώνει το Πωλητήριο του Μουσείου Μπενάκη (Πειραιώς 138, Αθήνα), παρουσιάζεται η έκθεση της Θωμαής Κοντού «Παιχνίδι με την Πορσελάνη». Το πρόγραμμα έχει σαν στόχο την παρουσίαση και ανάδειξη καλλιτεχνών από τον χώρο των εφαρμοσμένων τεχνών και του design. Πρωταγωνιστής στην παρούσα έκθεση, η πορσελάνη, την οποία η καλλιτέχνιδα πλάθει και διαμορφώνει χρησιμοποιώντας τροχό και τεχνικές που παραπέμπουν στο μπατίκ. Τα έργα της ποικίλλουν σε χρώμα, φόρμα και χρήση, ενώ συναντάμε από μικροσκοπικά διακοσμητικά κουτιά μέχρι μεγάλης κλίμακας πιατέλες. Η έκθεση διαρκεί μέχρι της 19 Μαΐου.
Εικονογραφίες Η γκαλερί Bernier-Eliades (Επταχάλκου 11, Θησείο) φιλοξενεί την πρώτη ατομική έκθεση του Αμερικανού Lari Pittman στην Ελλάδα μέχρι τις 25 Μαΐου. Στη νέα του έκθεση ο Pittman δημιουργεί ένα ξεχωριστό μείγμα readymade εικονογραφίας πλούσιο σε φόρμες και συμβολισμούς. Ο Καλιφορνέζος καλλιτέχνης εμπνέεται από την εμπορική διαφήμιση, τη λαϊκή τέχνη και τη διακόσμηση, ενώ οι δημιουργίες περιλαμβάνουν ετερόκλητου ύφους σκηνές γεμάτες ένταση και πρωτοτυπία. Εργα του έχουν παρουσιαστεί μεταξύ άλλων στο Institute of Contemporary Arts του Λονδίνου, στο Contemporary Arts Museum του Χιούστον, στην Μπιενάλε της Βενετίας, στην έκθεση Documenta και στη Whitney Biennial.
Κοινωνική γλυπτική To Beton7 και το Goethe-Institut Athen παρουσιάζουν μέχρι τις 27 Απρίλιου ένα αφιέρωμα στον Joseph Beuys και στο εμβληματικό έργο του «7000 Βελανιδιές» σε επιμέλεια της Δρ. Ρέας Thönges-Στριγγάρη. Κατά τη συνέντευξή μας η επιμελήτρια μίλησε για τη μακροχρόνια συνεργασία της με τον Beuys: «Από το 1972 έως τον θάνατό του, η γνωριμία και η συνεργασία μου με τον Joseph Beuys εξελίχθηκε σε ατέρμονη performance: κάθε συνάντηση και περιπέτεια. Μαζί του είχες ιδέες που πριν ούτε καν τις υποπτευόσουν. Ο Beuys ήταν ένας καταλύτης - τέλειος δέκτης και τέλειος πομπός. Ηξερε να ακούει και πίστευε ακράδαντα στη γυναικεία δημιουργικότητα. ‘Εχουμε μπει στην εποχή των γυναικών’, έλεγε γελώντας, ‘οι άνδρες είναι όλοι ηλίθιοι’. Είχε μεγάλη αγάπη για τη ζωή, με έντονη αίσθηση της τραγικότητάς της, την οποία αντιμετώπιζε πάντα με χιούμορ. Από το 2002, το ίδρυμα ‘7000 Βελανιδιές’, σε συνεργασία με την πόλη του Κάσελ, έχει αναλάβει τη φροντίδα των δέντρων, με έμφαση στη διάδοση των γενεσιουργών ιδεών του έργου». Αναφορικά με την έκθεση, η Δρ. Στριγγάρη εξηγεί πως περιλαμβάνει 50 φωτογραφίες του Dieter Schwerdtle στο Beton7 (Πύδνας 7, Βοτανικός), αντικείμενα, multiples, «καθώς και ανέκδοτο υλικό και ντοκουμέντα από την ‘κοινωνική γλυπτική’ - όπως χαρακτήριζε ο Beuys το έργο αυτό, ορόσημο σήμερα στη σύγχρονη τέχνη. Η έκθεση θα πλαισιώνεται από προβολές βίντεο, ξεναγήσεις και μια δενδροφύτευση. Στις 16 Απριλίου, στις 7 μμ., στo Ινστιτούτο Goethe (Ομήρου 14-16, Κολωνάκι) θα ακολουθήσει προβολή φιλμ και διάλεξη με θέμα ‘Μια ιδέα ριζώνει - Οι 7000 Βελανιδιές στην Κοινωνική Γλυπτική του Joseph Beuys’».
Διαβάζω
24
Στο μυαλό της... Aθηνας Κείμενο: Νεοκλής Γαλανόπουλος
To παλιό μου σπίτι δεν ήταν κάπου εδώ; Αυτή πρέπει - αυτή είναι η πλατεία που ερχόμουνα με τον μπαμπά και τη μαμά! Εδώ παίζαμε κρυφτό με τα κορίτσια· πώς τις λέγανε, η Ζωίτσα και η ...; Πού πήγαν, καλέ, τα δέντρα, τα κόψανε; Τόσο μικρή ήταν η πλατεία; Μα τι λέω, το ίδιο μέγεθος έχει, εμένα μου φαινόταν τότε απέραντη. Πώς του ’ρθε του Σωτήρη και μου έδωσε ραντεβού τόσο μακριά απ’ τα λημέρια του; Ισως γιατί δεν υπάρχει ψυχή! Καμία σχέση με την παλιά εποχή, θυμάμαι κόσμο πολύ, μέχρι αργά το βράδυ - μάλλον καλοκαίρι ήτανε. Αλλά και τώρα καλοκαίρι δεν έχουμε; Υποτίθεται· έπεσε ο ήλιος και κάνει ψύχρα, έπρεπε να ’χω βάλει μπουφάν. Τι ώρα είναι; Ακόμα; Να καθίσω ή να μην καθίσω στο παγκάκι; Αλλο δεν υπάρχει; Περίεργο! Θα καθίσω άκρη άκρη, που δεν έχει κουτσουλιές· δεν αντέχω άλλο όρθια, πονάνε τα πόδια μου. Λες και περπάτησα πολύ! Γέρασα πριν την ώρα μου. Αγνώριστη έχει γίνει η πλατεία. Ασχημη που ’ναι έτσι γυμνή, χωρίς ένα φυλλαράκι! Να ’τανε και καθαρή... Αηδία! Πλήρης εγκατάλειψη. Ποιος να την - τι ακούστηκε; Ποιος είν’ εκεί; Ενας γέρος ψάχνει στον κάδο με τα σκουπίδια. Πού καταντήσαμε! Να τρώνε απ’ τα - να τρώνε σκουπίδια οι άνθρωποι. Πότε θα περάσει αυτή η κρίση; Ελπίζω πριν φαγωθεί η κληρονομιά, αλλιώς δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα. Τουλάχιστον έχουμε ωραίο ουρανό! Αυτόν μάλιστα, κανείς δεν μπορεί να μας τον πάρει. Μπορεί η πόλη να ’ναι γκρίζα, αλλά τα χρώματα από πάνω είναι φανταστικά! Θυμίζουν πίνακα... Ρομαντικές βλακείες! Εχει χρώμα ο ουρανός; Οφθαλμαπάτη είναι. Μήπως κι η όμορφη πλατεία που θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια μια ψεύτικη ανάμνηση δεν είναι; Θα ’πρεπε να τη δω σε φωτογραφία, για να έχω αντικειμενική άποψη. Αλλά έτσι είναι, η ευτυχία σε κάνει να τα βλέπεις όλα θαυμάσια. Ναι, τότε ήμουνα πραγματικά ευτυχισμένη, αυτή δεν είναι ψεύτικη ανάμνηση. Ημασταν όλοι μαζί, ζούσε η μαμά, ο μπαμπάς - τι θα κάνω με τον μπαμπά; Πρέπει να τον βάλω κάπου να έχει ειδική φροντίδα, για πόσο ακόμη θα τον κρατώ στο
25
σπίτι; Τι νόημα έχει κιόλας, αφού δεν με αναγνωρίζει πια; Απ’ την άλλη, καλύτερα και για τους δυο μας που δεν ξέρει ποια είμαι. Πάλι κατάθλιψη θα με πιάσει. Τι έχω πάθει; Αχ, γιατί να είμαι έτσι; Γιατί να μην μπορώ να ηρεμήσω, να χαρώ κι εγώ, σαν φυσιολογικός άνθρωπος, τη ζωή μου; Επειδή είμαι άτυχη και δεν μου ’ρχεται τίποτα όπως το θέλω; Επειδή έχω πάρει την ευαισθησία της μαμάς, όπως έλεγε ο μπαμπάς, ο πάντοτε -κάποτε- λογικός; Εκείνη όμως δεν πάθαινε κρίσεις μελαγχολίας. Μπορεί να εκτονωνόταν με τη ζωγραφική... Την αγαπούσε όμως κι ο μπαμπάς πάρα πολύ. Ενώ εμένα ποιος μ’ αγάπησε; Ουσιαστικά κανείς. Λάθος άτομα πήγαινα κι ερωτευόμουνα πάντα, κατόπιν εορτής το καταλάβαινα. Ερωτευόμουνα ή παραμυθιαζόμουνα; Ανθρωπάκια, ψεύτες όλοι τους, ο ένας χειρότερος από τον άλλον! Ωσπου μπήκε στη ζωή μου ο Σωτήρης! Απ’ το τίποτα... Είναι ειλικρινής τουλάχιστον· έτσι δείχνει προς το παρόν. Ηταν τυχαίο, άραγε, που συναντηθήκαμε; Μήπως το επιδίωξε; Πάντως ήταν μοιραίο να δεθούμε! Τα ετερώνυμα έλκονται. Η αρχόντισσα και ο αλήτης. Αλληλοσυμπληρωνόμαστε. Δούναι και λαβείν δηλαδή, όπως σε όλες τις σχέσεις· νόμιμες και παράνομες! Τι με κοιτάζει έτσι ο βρoμόγερος; Ακόμα εδώ είναι; Μήπως του γυάλισα; Λεφτά θα θέλει! Ναι, για σένα τα ’χω! Παραπλησίασε, λες να ’ναι επικίνδυνος; Σιγά μην τον φοβηθώ - δεν είμαι θύμα εγώ! Να, σταμάτησε το ραμολί, ούτε τα πόδια του δεν μπορεί να πάρει! Τι με κοιτάς, ρε; Σε κοιτάω κι εγώ. Οφθαλμόν αντί οφθαλμού! Φεύγει. Οχι, που δεν θα ’φευγε, ο χέστης. Βρε ουστ! Γιατί αργεί αυτός ο Σωτήρης; Λες να ’παθε τίποτε; Μπα, τον εαυτό του μια χαρά ξέρει και τον προστατεύει. Δεν είναι η πρώτη φορά που με στήνει άλλωστε. Μάλλον επίτηδες το κάνει, μην τυχόν και τον θεωρήσω δεδομένο... Ναι, σιγά μην έχει ανασφάλεια ο γκιουλέκας. Μ’ έχει για σίγουρη, γι’ αυτό δεν τον νοιάζει που περιμένω! Μωρέ, θα του άξιζε να σηκωθώ να φύγω κι άσ’ τον να ψάχνει έπειτα. Πλάκα θα ’χε! Αλλά ποιον κοροϊδεύω; Αυτό δεν γίνεται. Μήπως έχει θυμώσει μαζί μου για κάποιον λόγο; Γιατί όμως; Τι παραπάνω θέλει; Δεν πιστεύω να κάνει κανέν’ αστείο και να μ’ αφήσει έτσι! Πρέπει να έρθει, το υποσχέθηκε! Να τος, φάνηκε! Μα ήταν δυνατόν να με απογοητεύσει; Οχι, ο Σωτήρης ποτέ. Αφού είμαστε αχώριστοι. Μου χαμογελάει από μακριά. Η καρδιά μου πεταρίζει, ξεχνώ τις μαύρες σκέψεις, ξεχνώ πού βρίσκομαι. Πετάγομαι πάνω και τρέχω με λαχτάρα κοντά του. Τα πόδια μου δεν πονάνε πια, ούτε η καρδιά μου· όλα εντάξει, τώρα που ήρθε ο Σωτήρης όλα θα φτιάξουν! Εχει τη δόση μου. Τι μανία κι αυτή κάθε φορά να με χουφτώνει! Κάνω τη χαζή όπως πάντα· αναγκαστικά. Μόνο αυτόν έχω. *Tα έργα του Νεοκλή Γαλανόπουλου «Η παραλλαγή του Γιώργου Δαρσινού», «Θάνατος από το πουθενά» και «Οικογενειακά εγκλήματα» κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Τόπος.
12-18.04. 2013
26
Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος
27
12-18.04. 2013
Ηλεκτρισμός και γρέζια Οι Space Blanket (www. spaceblanket.gr) είναι το συγκρότημα που αναδείχθηκε στον διαγωνισμό του Jumping Fish για να κάνει το opening act στη συναυλία που θα δώσουν οι Depeche Mode στο Terra Vibe στις 10 Μαΐου. Τον Νοέμβριο του 2011 ήταν το συγκρότημα του Jumping Fish με το τραγούδι “Distorted”, ωστόσο η εκκίνησή τους καταγράφεται επίσημα το 2009. Βασικοί συντελεστές, ο Abdul (electronics, synthesizers, vocals) και ο Biscuit (electronics, synthesizers, vocals). Τους τελευταίους μήνες προστέθηκαν στη σύνθεση του γκρουπ ο Vag (guitars, vocals) και ο Steve (drums). Η ιστορία, όμως, των Space Blanket ξεκίνησε πολύ νωρίτερα. Ο Abdul και ο Biscuit μου τη διηγούνται... «Η συνεργασία μου με τον Abdul ξεκίνησε ουσιαστικά το 2004, στο club Μεταλλείο στη Σέριφο. Εγώ ήμουν Dj και ο Abdul Vj - ακόμα είμαστε. Εκεί γνωριστήκαμε με τον Steve και τον Vag», θυμάται ο 34χρονος Biscuit και συνεχίζει ο κατά τρία χρόνια μικρότερος Abdul: «Κάποια στιγμή ξεκινήσαμε να πειραματιζόμαστε με σκοπό να δημιουργήσουμε μπάντα. Από την αρχή είχαμε προσδοκίες και επαγγελματική διάθεση. Δεν το κάναμε για την πλάκα μας. Στη Σέριφο συνειδητοποιήσαμε με τον Biscuit ότι μοιραζόμασταν το ίδιο ακριβώς όραμα». Κάπου εκεί γύρω χρονικά, ένας φίλος του Abdul φέρνει από ένα ταξίδι του στην Ιαπωνία μια “space blanket”. Την ασημένια ή χρυσαφί «κουβέρτα επιβίωσης», δηλαδή, που χρησιμοποιείται για εγκαύματα ή κρυοπαγήματα, εξηγούν ο Abdul και ο Biscuit για το... βάπτισμα του συγκροτήματος. «Πιστεύουμε πως η έννοια του διαστήματος και της επιβίωσης ταιριάζει πολύ στο ύφος και στον ήχο
μας. Μας χαρακτηρίζει ίσως ένα ρομαντικό στοιχείο με πιο σκληρό τρόπο», υποστηρίζουν. Η μουσική των Space Blanket είναι ηλεκτρονική χορευτική με αρκετά σκληρά στοιχεία και γρέζια. Η ιδιαιτερότητά τους, όμως, είναι τα live τους, τα οποία εμπλουτίζονται πάντα με προβολές και εγκαταστάσεις, δημιουργώντας κάθε φορά ένα ξεχωριστό περιβάλλον. «Μας ενδιαφέρει να παρουσιάζουμε τη μουσική μας σε πραγματικό χρόνο και όχι απλά να παίζουμε σαν χαλί τα κομμάτια μας. Αυτό συνεπάγεται ότι πειραματιζόμαστε επί σκηνής», εξηγεί ο Biscuit. Φυσικά, για να μπορεί να γίνει αυτό, χρειάζεται να υπάρχει η σωστή βάση. Ο Biscuit, γνήσιο παιδί της ηλεκτρονικής μουσικής, έχει σπουδάσει πιάνο και μουσική τεχνολογία στην Ελλάδα και μουσική παραγωγή στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ στο Στάφορντσαϊρ, ενώ ασχολείται με το βίντεο και την επεξεργασία της εικόνας στον κινηματογράφο. Από την άλλη, ο Abdul, με πιο ροκ ακούσματα στις επιρροές του, έχει σπουδάσει κλασική κιθάρα και παιδαγωγικά, ενώ εργάζεται ως δάσκαλος σε δημοτικό σχολείο, κάτι που ομολογεί ότι αγαπά πολύ. Οι Space Blanket δεν βιοπορίζονται από το συγκρότημα. Εύχονται, πάντως, κάποια στιγμή να το καταφέρουν αν και αμφότεροι πιστεύουν ότι στην Ελλάδα κάτι τέτοιο δεν είναι και τόσο εύκολο. «Το ελληνικό κοινό δεν έχει συνηθίσει αυτού του είδους τη μουσική και πολλές φορές τη θεωρεί αρκετά σκληρή. Στο εξωτερικό, το φαινόμενο αυτό δεν είναι τόσο έντονο», λέει ο Abdul. Ο ίδιος παραδέχεται πως χρειάζονται πολλές θυσίες για να γίνει σωστή δουλειά. «Τα Σαββατοκύριακα είμαστε στο στούντιο για πρόβα. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και την Πρωτοχρονιά και πολλά ακόμα τριήμερα...»
Το 2012 οι Space Blanket παρουσίασαν την πρώτη δισκογραφική τους δουλειά με τίτλο “Cosmic”, ένα EP με τέσσερα κομμάτια που ολοκλήρωσε και τον πρώτο κύκλο της πορείας τους. Αυτή την περίοδο ετοιμάζουν το δεύτερο άλμπουμ τους, που προσανατολίζεται σε πιο σκληρό ηλεκτρονικό ήχο, ενώ περιμένουν με ανυπομονησία την εμφάνισή τους στο Terra Vibe. Η χαρά τους κατά την περιγραφή της διαδικασίας του διαγωνισμού, είναι ενδεικτική. «Το ηλεκτρονικό στοιχείο που είναι έντονο στη μουσική μας δεν μας έδινε πολλές ευκαιρίες για να παίξουμε σε ένα μεγάλο venue στην Ελλάδα, για αυτό και αποφασίσαμε να δηλώσουμε συμμετοχή. Ηταν μια αφορμή για να δέσει η μπάντα με τη νέα της σύνθεση, σε ένα live με μεγάλο stage και καλό ηχητικό εξοπλισμό. Αυτές είναι οι προδιαγραφές για τα δικά μας live, που δεν βρίσκουμε σε πολλά μαγαζιά στην Αθήνα, για αυτό και κάνουμε λίγες, αλλά σωστές εμφανίσεις», θα μου πει ο Abdul. Στις 29 Μαρτίου το κοινό που βρέθηκε στο Γκάζι Music Hall επέλεξε ομόφωνα και με ενθουσιασμό τους Space Blanket για το support των Depeche Mode. «Το vibe ήταν θετικό και πολύ δυνατό και μας απέδειξε ότι υπάρχει ένας πυρήνας ανθρώπων που ακούει Space Blanket και αγαπάει τη μουσική μας», σημειώνει ο Biscuit και ελπίζει μετά τη συναυλία να οργανωθεί μια περιοδεία στο εξωτερικό. «Η μουσική μας γενικά έχει μεγαλύτερη απήχηση στην παγκόσμια μουσική σκηνή, επομένως μας ενδιαφέρει πολύ να ανοιχτούμε εκτός ελληνικών συνόρων. Αυτό ευελπιστούμε να αποτελέσει το ‘μετά’ της συναυλίας στο Terra Vibe».
Κείμενο: Χρήστος Τσαπακίδης
28
Τα δαχτυλίδια του «Αρχοντα» «Ο κόσμος άλλαξε. Το νιώθω στο νερό. Το νιώθω στη γη. Το μυρίζω στον αέρα». Μια ντουζίνα χρόνια μετά την κινηματογραφική πρεμιέρα του «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών», πολλά φαίνεται πως άλλαξαν. Κοιτώντας όμως στο παρελθόν, η ιστορία παραμένει η ίδια - όσο και αν γράφεται και ξαναγράφεται. Την προηγούμενη εβδομάδα κυκλοφόρησε μια είδηση που ενθουσίασε τους θαυμαστές του J. R. R. Tolkien. Το δαχτυλίδι που -σύμφωνα με μια εκδοχή- ενέπνευσε τον Βρετανό συγγραφέα να συγγράψει τον πιο γνωστό μύθο της σύγχρονης εποχής, την ιστορία γύρω από το «Ενα Δαχτυλίδι», εκτίθεται στο The Vyne, ένα παλιό αρχοντικό στη Νότια Αγγλία που έχει μετατραπεί σε χώρο εκθέσεων. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, ο Tolkien μελέτησε το σπάνιο κειμήλιο δύο χρόνια προτού εκδώσει το «Χόμπιτ» (το 1937). Το συγκεκριμένο δαχτυλίδι φέρει πάνω του δύο διακριτές μεταξύ τους επιγραφές, αποδεικνύοντας ότι είχε δύο διαφορετικούς ιδιοκτήτες. Η μία επιγραφή γράφει “Venus” (το όνομα της θεάς Αφροδίτης) και η άλλη την πιο χριστιανική φράση “Seniciane vivas in de[o]” («Σενισιανέ, ζήσε με τον Θεό»). Ως εδώ δεν υπάρχει κάτι το ξεχωριστό. Από εδώ
και πέρα, όμως, η ιστορία αποκτά ενδιαφέρον. Πρώτον, το δαχτυλίδι είναι μάλλον τεράστιο για ανθρώπινο δάχτυλο (έχει διάμετρο 2,5 εκ.). Δεύτερον, συνδέεται με μια κατάρα χαραγμένη σε μια πλάκα που βρέθηκε στον ναό του Νόντενς -μιας κέλτικης θεότητας- δεκάδες χιλιόμετρα μακριά. Σύμφωνα με τα όσα γράφονται στην πλάκα, ο αρχικός ιδιοκτήτης του δαχτυλιδιού Σιλβιανός το έχασε. Γνωρίζοντας ότι βρίσκεται πλέον στην κατοχή του Σενισιανού, καταριέται τον νέο κάτοχο να μην είναι υγιής μέχρις ότου επιστρέψει το δαχτυλίδι στον ναό. Αρκούν, όμως, όλα αυτά για να συμπεράνουμε ότι το δαχτυλίδι που εκτίθεται στο The Vyne αποτελεί την κύρια πηγή έμπνευσης για τον Tolkien; Η απάντηση είναι μάλλον αρνητική. Ο συγγραφέας είχε ήδη δεχτεί πολλές επιρροές προτού συναντήσει το συγκεκριμένο δαχτυλίδι. Κατ’ αρχάς, χάρη στις κλασικές σπουδές που ακολούθησε στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, εξοικειώθηκε από νωρίς με τον μύθο του Δαχτυλιδιού του Γύγη, το οποίο έκανε αόρατο όποιον άνθρωπο το φορούσε (κάτι αντίστοιχο, δηλαδή, που συνέβαινε και με όποιον έβαζε στο δάχτυλό του το «Ενα Δαχτυλίδι»). Η πιο δημοφιλής ταύτιση, ωστόσο, είναι αυτή μεταξύ του «Ενός Δαχτυλιδιού» και του Δαχτυλιδιού του Νίμπελουνγκ, ενός μαγικού
κοσμήματος στην ομώνυμη τετραλογία όπερας του Βάγκνερ, το οποίο έδινε στον κάτοχό του τη δύναμη να εξουσιάζει ολόκληρο τον κόσμο. Ο ίδιος ο Tolkien, πάντως, δεν ήταν καθόλου ικανοποιημένος με αυτόν τον παραλληλισμό, γράφοντας χαρακτηριστικά σε μια από τις επιστολές του ότι «και τα δύο δαχτυλίδια είναι στρογγυλά και η ομοιότητα σταματά εκεί». Ως εκ τούτου, μια δικαιότερη -για τον Tolkienκαι πιο αξιόπιστη υπόθεση θέλει τον συγγραφέα να χρησιμοποιεί τις ίδιες πηγές με τον Βάγκνερ - και στην προκειμένη περίπτωση από το “Nibelungenlied”, ένα επικό ποίημα του γερμανικού Μεσαίωνα. Αλλωστε, είναι γνωστό ότι ο Tolkien έχει στηριχτεί σημαντικά στη γερμανική και τη σκανδιναβική μυθολογία (όπως και στην κέλτικη) για να γράψει το «Χόμπιτ», τον «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών», αλλά και το «Σιλμαρίλλιον». Ποιο είναι το συμπέρασμα; Ο «πατέρας» του fantasy δεν επηρεάστηκε μόνο από μία πηγή για να γράψει την ιστορία της Μέσης Γης. Και δεδομένου ότι έχει βγει και πάλι στο προσκήνιο (χάρη στην πρόσφατη προβολή της πρώτης ταινίας «Χόμπιτ»), πολλοί προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το άστρο του για να κερδίσουν περισσότερη προσοχή. Αν κρίνουμε από την ανταπόκριση του κοινού, το καταφέρνουν μια χαρά.
Κείμενο / Φωτογραφία: Οργάνωση Γη
29
12-18.04. 2013
Προστατεύοντας τον άνθρωπο H Οργάνωση Γη (www.ogi.gr) είναι μια ελληνική Μη Κυβερνητική Οργάνωση. Πιστεύει ότι τα περιβαλλοντικά προβλήματα είναι πρωτίστως κοινωνικά και με τις δράσεις της προσπαθεί να αναδείξει μια νέα σχέση μεταξύ της κοινωνίας και του φυσικού περιβάλλοντος. Με αργά αλλά σταθερά βήματα δραστηριοποιείται εδώ και έναν χρόνο στο Κέντρο της Γης, έναν χώρο 25 στρεμμάτων μέσα στο Κτήμα Βασιλίσσης στο Ιλιον, αναπτύσσοντας δράσεις βιωματικής εκπαίδευσης για τα μικρά και τα μεγάλα παιδιά της πόλης.
Μία από τις βασικές δράσεις της Οργάνωσης Γη είναι το «Ταξίδι στο Κέντρο της Γης». Στο «Ταξίδι στο Κέντρο της Γης» ο επισκέπτης μπορεί να εξερευνήσει με τη βοήθεια ξεναγών τη μεγάλη αλυσίδα της φύσης και να μάθει τρόπους για να λειτουργεί με σεβασμό απέναντί της, σε μια βόλτα διάρκειας μίας ώρας. Μερικά από τα σημεία που συναντά κατά την εξερεύνησή του είναι: το Κτήμα, το Μουσείο Εντόμων και Ασπόνδυλων, ο Σταύλος των Αλόγων, ο Πύργος της Βασίλισσας Αμαλίας, η Προσομοίωση του Αγριου Οικοσυστήματος, ο Βιολογικός Λαχανόκηπος και η υπαίθρια Εκθεση των Παλαιών Αγροτικών Μηχανημάτων.
Οι περισσότερες δράσεις της Οργάνωσης Γη στοχεύουν στην άμεση επαφή των ανθρώπων με τη φύση και τη γη και στο ενεργειακό-αισιόδοξο συναίσθημα που αυτή προκαλεί. Με βιωματικό τρόπο, η Οργάνωση Γη προσφέρει τα ερεθίσματα ώστε ο σύγχρονος άνθρωπος να εντάξει στην καθημερινότητά του συμπεριφορές που συνεισφέρουν στην προστασία του περιβάλλοντος και, μέσα από αυτή, συμβάλλουν στη συλλογική ευημερία και βελτίωση της ποιότητας ζωής του ανθρώπου.
Μέσω της δράσης «Κυριακή στη Γη», με κεντρικό άξονα τη «συλλογική κουζίνα» και σύνθημα “Never eat alone”, η Οργάνωση Γη αλλάζει τον τρόπο που βλέπουμε τις Κυριακές μας! Προτείνει έναν πιο βιώσιμο τρόπο ζωής, ξεκινώντας από τη διατροφή, που αποτελεί το «καύσιμο» για τον ανθρώπινο οργανισμό. Κάθε Κυριακή έχει διαφορετικό θέμα, αλλά οι συνταγές παραμένουν λιτές, εποχικές και θρεπτικές και η food blogger TwominutesAngie καθοδηγεί και νοστιμεύει τα φαγητά που προετοιμάζονται από όλους μαζί, διαδίδοντας αξίες όπως η ανταποδοτικότητα, η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη σε μια κυριακάτικη γιορτή. Οποιος θέλει μπορεί να κάνει ποδήλατο στο πάρκο, δωρεάν μαθήματα γιόγκα, meditation, tibetan bowls, να αγοράσει βιολογικά λαχανικά και διάφορα χόρτα από το «Ραδίκι» και να αφήσει τα παιδιά να παίξουν με τους εμψυχωτές από το «Παιχνιδαγωγείο».
Στο Κέντρο της Γης οι επισκέπτες συναντούν χώρους και δραστηριότητες που αναδεικνύουν την αξία της γης, τις πρακτικές της βιολογικής καλλιέργειας, συμβάλλουν στην εξοικονόμηση των φυσικών πόρων, προτείνουν έναν πιο απλό καθημερινό τρόπο ζωής και αναδεικνύουν τη σημασία της συλλογικότητας.
Διακρίνοντας την ανάγκη που έχει προκύψει για εκπαίδευση και ενημέρωση αρκετών συμπολιτών που επιθυμούν να αλλάξουν επαγγελματικό προσανατολισμό αλλά και τρόπο διαβίωσης, η ΜΚΟ Οργάνωση Γη σε συνεργασία με το Ιδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» και το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών πραγματοποιεί τους κύκλους σεμιναρίων «Εισαγωγή στη Γεωργία». Απευθύνονται σε ανέργους και αφορούν μεθόδους και πρακτικές της πρωτογενούς παραγωγής και της βιολογικής καλλιέργειας. Τα σεμινάρια πραγματοποιούνται στο Κέντρο της Γης και αφορούν πρακτική και θεωρητική εντατική εκπαίδευση, διάρκειας εννέα εβδομάδων, παρέχονται δωρεάν στους συμμετέχοντες και είναι δωρεά του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος» (www.SNF.org), στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας του, για συμβολή στην αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης στην Ελλάδα. Η τελευταία πρωτοβουλία της Οργάνωσης Γη είναι το “Αephoria.net” (www.aephoria.net), ένα νέο πρόγραμμα εκκίνησης και υποστήριξης νεοφυών επιχειρήσεων, που μπορούν να προσφέρουν περιβαλλοντική και κοινωνική προστιθέμενη αξία στην ελληνική οικονομία. Τον σπόρο για τη δημιουργία του “Αephoria.net“ έβαλε η ΜΚΟ Οργάνωση Γη και για την υλοποίηση του προγράμματος συνεργάζεται με το Ελculture και το ίδρυμα «Κ2».
30
Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής
31
12-18.04. 2013
Ο... Ιανός μέσα του! «Ηρθα εδώ για να ακούσω τις ιστορίες σου», του λέω ανοίγοντας το κασετοφωνάκι μου. Ο Γιώργος Παυριανός δεν είναι ένας ακόμα στιχουργός. Ενας ακόμα άνθρωπος της δισκογραφίας, του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης. Είναι ο άνθρωπος που έχει να σου πει άπειρες ιστορίες για τον Χατζιδάκι, τη Μελίνα, την Αλίκη, τον Τσαρούχη, τη Ρίτα Σακελλαρίου, τον Ρουβά, τον Μαρίνο, τον Νταλάρα, τη Βλαχοπούλου... Τους έχει ζήσει όλους από κοντά. Εχει κλέψει στιγμές τους, που ούτε μπορείς να φανταστείς. Ισως να σου φανεί παράξενο. Ισως και να θυμώσεις μαζί μου. Αλλά κλείνοντας το κασετοφωνάκι μου τέσσερις ώρες μετά, είχα ήδη αποφασίσει να μη μοιραστώ μαζί σου όλες αυτές τις ιστορίες. Οχι μόνο γιατί κάποιες από αυτές μου είναι αδύνατο να τις αποκαλύψω. Καταλαβαίνεις, θα εκτεθούμε όλοι μαζί ανεπανόρθωτα. Το κάνω περισσότερο γιατί θεωρώ ότι ο Γιώργος Παυριανός δεν ορίζεται μόνο από τις ιστορίες του με διάσημους, που λάτρεψες και μίσησες. Η ζωή του θα μπορούσε να είναι μυθιστόρημα. Οχι πως προλαβαίνω να σου τη διηγηθώ σε 900 λέξεις. Θέλω όμως, επιτέλους, να στρέψω την κάμερα πάνω του. Ενα κοντινό στον Γιώργο, παρακαλώ. Αφήστε για λίγο τη Μελίνα, τον Μάνο, την Αλίκη έξω από το πλάνο. Αυτό είναι! «Στις 29 Ιουνίου 1955 γεννήθηκα στην Πάτρα...» Οχι, όχι! Πολύ συμβατικό ξεκίνημα για ένα κείμενο για τον Παυριανό. Πάμε πάλι: «Ημουν αριστούχος μαθητής και το καλύτερο παπαδάκι που έχει υπάρξει ποτέ. Εκανα όμως σεξουαλικά τέρατα μέσα στο ιερό! Η Μεγάλη Παρασκευή ήταν η πιο σεξουαλική μου μέρα!» Ναι. Αυτό μάλιστα. Είναι ο σωστός πρόλογος για έναν άνθρωπο που κατάφερε να ρίξει γέφυρες ανάμεσα στον Χατζιδάκι και την Εφη Σαρρή, στο Τρίτο Πρόγραμμα και το «Εγώ δεν πάω Μέγαρο». Γιατί, στην τελική, ο Γιώργος είναι και του Μέγαρου και του... παίδαρου! «Το όνομα λέει Παυριανός. Εχει μέσα του τον Ιανό. Δύο πρόσωπα. Δύο πλευρές. Αυτό ήταν και όλη μου η ζωή», μου λέει με νόημα. «Ο πατέρας μου ήταν κομμουνιστής. Εγώ πήγαινα κατηχητικό, δανειζόμουν βιβλία από τη βιβλιοθήκη της Αστυ-
νομίας Πόλεων». Και την ίδια στιγμή κατέβαινε τις σκάλες του πατρικού του στην Πάτρα τραγουδώντας Βίκυ Λέανδρος... «Ψάξε στην καρδιά σου να βρεις», κάνοντας όνειρα μια μέρα να της γράψει στίχους. Για φαντάσου. Εκείνη η μέρα άργησε δύο δεκαετίες, αλλά ήρθε! Στα 16 του (αν υπολογίζω σωστά) έμεινε στην ίδια τάξη. «Εγώ ο αριστούχος μαθητής έμεινα στην ίδια τάξη εξαιτίας ενός έρωτα. Γιατί ο έρωτας πήγε στο Πρακτικό και εγώ, ο σκράπας στα Μαθηματικά, τον ακολούθησα. Και έμεινα. Ηταν τόσο τρομερό για την οικογένεια, που τα μαζέψαμε και ήρθαμε στην Αθήνα», μου λέει και θυμάται την πρώτη εικόνα που αντίκρισε μπαίνοντας έφηβος στην πρωτεύουσα. «Βλέπω στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων που ήταν κρεμασμένα στα περίπτερα: ‘Πέθανε ο μεγάλος μας ποιητής, Γιώργος Σεφέρης’. Ετσι με υποδέχτηκε η Αθήνα. Μπαίνοντας εγώ, είχε πεθάνει ο Γιώργος Σεφέρης». Μας πιάνουν τα γέλια. «Μπήκα στην Πάντειο με υποτροφία στο Πολιτικών Επιστημών με καθηγητές τον Πουλαντζά και τον Καράγιωργα. Ασχολούμαι με τα πολιτικά -το απαιτεί άλλωστε η εποχή-, αλλά συγχρόνως ιδρύω τη θεατρική ομάδα της Παντείου. Στο μουσικό της Παντείου υπεύθυνος ήταν ο Σταμάτης Κραουνάκης», μου αποκαλύπτει. Και κάπου εκεί ξυπνάει πάλι μέσα του ο... Ιανός. «Πέρα όμως από τις ασκήσεις θεατρικού αυτοσχεδιασμού, τα βράδια έκανα κι άλλες ασκήσεις... Πήγαινα βόλτες και, έχοντας τα κλειδιά του πολιτιστικού εργαστηρίου της Παντείου κατέληγα να κάνω εκεί όλα τα ερωτικά μου. Μέχρι που ο φύλακας της Παντείου με ανακάλυψε!» Τον διώχνουν, φυσικά, με συνοπτικές διαδικασίες. Το 1977 γνωρίζει τον Χατζιδάκι. Του ζητάει να δουλέψει ως σκηνοθέτης θεατρικών μεταδόσεων στο ραδιόφωνο του Τρίτου Προγράμματος. Περνάει δοκιμαστικό. Ο Μάνος το ακούει. «Ζήτα μου ό,τι θες», του λέει. Και ο Παυριανός τού ζητάει το «Τρίτο Στεφάνι». Θέλει να το διασκευάσει για το ραδιόφωνο. Ετσι ξεκινάνε όλα. Εξι χρόνια αργότερα έρχεται το δισκογραφικό του ντεμπούτο με τον Γιώργο Μαρίνο και το «Μόνον άνδρες». Ο πρώτος gay δίσκος εν έτει 1983.
Θέλει κότσια. «Απορώ πώς το πέρασε η λογοκρισία!» μου λέει. Από εκεί και πέρα οι συνεργασίες διαδέχονται η μία την άλλη... Βίκυ Λέανδρος, Σάκης Ρουβάς -είναι ο άνθρωπος που τον βγάζει στη δισκογραφία με το «Πάρ’ τα» το 1992- , Ρίτα Σακελλαρίου (και το θρυλικό «Εγώ δεν πάω Μέγαρο»), Γιώργος Μαζωνάκης («Παιδί της νύχτας είμαι εγώ» και «Αλλάξανε τα πλάνα μου»), Εφη Σαρρή («Γυμνός μες στην Ελλάδα»), Αλκηστις Πρωτοψάλτη, Γιώργος Νταλάρας... Η Αλεξίου παραμένει ακόμα το απωθημένο του. «Είμαστε φίλοι χρόνια με τη Χαρούλα. Σε αυτή τη δουλειά, όμως, οι επιθυμίες σου δεν πραγματοποιούνται πάντα», μου λέει εξηγώντας μου ότι μάλλον σε αυτό του έχει στοιχίσει και ο... Ιανός μέσα του. «Η Γαλάνη μου έχει πει: ‘Βρε Γιώργο, αν δεν είχες γράψει το ‘Εγώ δεν πάω Μέγαρο’, τι ωραία τραγούδια που θα κάναμε μαζί...» Δεν μετανιώνει. Τον ρωτάω για το σήμερα. «Το μεγάλο μέρος της ευθύνης το φέρουν οι στιχουργοί. Και δεν βγάζω ούτε τον εαυτό μου από αυτό», επισημαίνει εξηγώντας μου ότι η διαδικασία παραγωγής ενός τραγουδιού πια είναι εντυπωσιακά απρόσωπη. «Εγώ γράφω τον στίχο, τον στέλνω με email στον συνθέτη. Αυτός γράφει τη μουσική χωρίς να έχει πιει ούτε ένα ουζάκι μαζί μου. Το στέλνει με email στο στούντιο, το ενορχηστρώνει ο ενορχηστρωτής της τραγουδίστριας, το τραγουδάει αυτή και εμείς μπορεί να μην έχουμε βρεθεί μέχρι την παρουσίαση του δίσκου. Μα πώς θα γίνει; Παλιά γράφανε ιστορία οι παρέες. Αυτή τη στιγμή το τραγούδι πάσχει γιατί έχουν χαλάσει οι παρέες». «Επίσης δεν έχουμε μια νέα γενιά μορφωμένη. Η νεολαία θέλει μια βρεγμένη σανίδα στον υπέροχο κώλο της για να έρθει να καταλάβει ότι δεν έχει γεννηθεί στη Νέα Υόρκη, αλλά στη Νέα Φιλαδέλφεια!» μου λέει και προσθέτει: «Οι άνθρωποι δεν βρίσκουν πια ευχαρίστηση ούτε στο τραγούδι, ούτε στην κουβέντα, αλλά στο φαΐ και στο σεξ. Δεν λέω ότι δεν είναι απαραίτητα, αλλά το τι θα συνοδεύει μουσικά τη σεξουαλική πράξη σχεδόν καθορίζει και το αποτέλεσμά της. Εμείς κάναμε σεξ ακούγοντας τη μουσική του Μάνου από τους ‘Ορνιθες’!»
32
Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη / Φωτογραφία: Βαγγέλης Λαΐνάς
33
12-18.04. 2013
Το success story του πολιτισμού «Mύρωνα, να είσαι βέβαιος ότι στην Αθήνα θα έχετε το 2016 το καλύτερο θέατρο για όπερα σε ολόκληρο τον κόσμο», είπε ο Renzo Piano στον καλλιτεχνικό διευθυντή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής σε μια από τις συζητήσεις τους για το Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Ο Μύρων Μιχαηλίδης μού λέει αυτή τη φράση, που στοιχηματίζω ότι θα έκανε κάθε καλλιτεχνικό διευθυντή στον κόσμο να αναπηδήσει με ενθουσιασμό (και κάθε δήμαρχο και υπουργό Πολιτισμού επίσης). Τον κοιτάζω προσπαθώντας να ανιχνεύσω σημάδια αυτής της έξαρσης - μάταια. Ο Μύρων Μιχαηλίδης παραμένει αυτό που σε κάθε συνάντησή μας βλέπω: ατάραχος, ευγενής, προσηλωμένος, αποφασισμένος να μην επιτρέψει σε καμία ρωγμή να εμφανιστεί στον δρόμο για τον μεγάλο στόχο. Που δεν είναι πια η επιβίωση της Λυρικής -όπως όταν ανέλαβε το 2010-, αλλά η εκτόξευσή της στην κορυφή του διεθνούς λυρικού θεάτρου μέσω της μεταστέγασής της στο Κέντρο Πολιτισμού. «Η Λυρική είναι ένα λιοντάρι σε κλουβί. Δεν νιώθουμε κανέναν φόβο, μόνο προσμονή για τη μεταφορά μας στο Φαληρικό Δέλτα. Σκεφτείτε πόσες μεγαλειώδεις παραγωγές έχουμε κάνει ήδη από το 1940 στο Ηρώδειο». Τον συναντώ μέσα στο χαμηλοτάβανο γραφείο διευθυντή, με τις ξύλινες επενδύσεις στον τοίχο, στον πρώτο όροφο του Ολύμπια. «Οταν το πρωτοείδα, σκέφτηκα ότι μοιάζει με καράβι», λέει. Θυμάμαι ότι εκεί είχα συναντήσει τον εκρηκτικό Στέφανο Λαζαρίδη, λίγες ημέρες μετά την ανάληψη της διεύθυνσης της Λυρικής και της έναρξης μιας ευδαιμονικής, αλλά και εξαιρετικά βραχύβιας περιόδου. Ο Μύρων Μιχαηλίδης από την πλευρά του -με λιγότερες εκρήξεις- ετοιμάζει την ευδαιμονική σταθερά του μέλλοντος. Τον Σεπτέμβριο θα ανακοινώσει τον προγραμματισμό όχι μόνο για την περίοδο 2013-1014, αλλά και για τις περιόδους 2014-2015 και 2015-2016. Μακροπρόθεσμος προγραμματισμός; Θα μπορούσε να είναι ένα σύντομο ανέκδοτο για τον αφυδατωμένο πολιτισμό. «Από την πολιτεία περιμένω μόνο ένα πράγμα: την κάλυψη των ανελαστικών δαπανών», λέει και είναι η μοναδική στιγμή σε αυτά τα περίπου 50 λεπτά της συνέντευξης που η φωνή του υψώνεται. Τον
ρωτάω πώς θα κατορθώσει η Λυρική να καλύψει τα προφανώς μεγάλα κόστη που θα προκύψουν από τη συντήρηση του νέου θεάτρου. «Σύμφωνα με τις μελέτες που έχουν γίνει, η συμμετοχή της Λυρικής στη λειτουργία του νέου χώρου θα είναι μικρότερη από ό,τι σήμερα που δαπανούμε μεγάλα ποσά σε έξοδα εγκαταστάσεων», απαντά. «Σκεφτείτε επίσης πως, επειδή μιλάμε για έναν σαφώς μεγαλύτερο χώρο, το σύνολο των καλλιτεχνικών σχημάτων της Λυρικής -η ορχήστρα, το μπαλέτο, οι μονωδοί, η χορωδία- θα έχουν τη δυνατότητα να αναπτυχθούν. Σήμερα παρουσιάζουμε περίπου οκτώ νέες παραγωγές κάθε χρόνο, στο Κέντρο Πολιτισμού θα παρουσιάζουμε 16, εκ των οποίων όμως οι μισές περίπου θα είναι επαναλήψεις των σημαντικών μεγάλων παραγωγών που ήδη σήμερα διαθέτουμε. Ο ‘Φάουστ’, ο ‘Σικελικός Εσπερινός’, ο ‘Ρωμαίος και Ιουλιέτα’ είναι μερικές από τις παραγωγές που μπορούν να ανεβαίνουν σταθερά δίνοντας τη δυνατότητα σε Αθηναίους, αλλά και σε κοινό από την περιφέρεια και το εξωτερικό να τις δουν για πρώτη φορά». Και είναι η στιγμή που ο διευθυντής ορχήστρας υποχωρεί μπροστά στον μάνατζερ: «Συγκρίνοντας την αύξηση του κόστους λειτουργίας με την προσδοκώμενη αύξηση των εσόδων, είναι βέβαιο ότι στην καμπύλη θα υπερισχύσει η αύξηση των εσόδων. Για αυτό θα το ξαναπώ: Περιμένω από την πολιτεία να τηρήσει τις υποχρεώσεις προς τα ανελαστικά έξοδα. Πιστέψτε με, δεν υπάρχουν χορηγοί για τη μισθοδοσία». Οση ώρα μιλάμε, δίπλα στήνεται μια παρουσίαση για το πρόγραμμα Οπερα στα Σχολεία που πραγματοποιεί η Λυρική μέσω ΕΣΠΑ. «Ενα από τα στοιχήματα που βάλαμε ήταν η ενίσχυση του εκπαιδευτικού χαρακτήρα και αυτό το πετύχαμε. Τα άλλα ήταν η συμβολή της Λυρικής στην κοινωνική συνοχή και αυτό επίσης πιστεύουμε ότι το πετύχαμε χάρη στις κινήσεις εξωστρέφειας που κάνουμε. Δείτε τι έγινε στη Βαρβάκειο όπου συναντήθηκαν 4.000 άτομα, άλλα με σκισμένα τζιν και άλλα με ταγιέρ». Υπάρχουν, όμως, και οι φωνές που διαμαρτύρονται πως το μεγάλο άνοιγμα της Λυρικής στο κοινό και τα συνεχή sold out έγιναν και με εκπτώσεις στην ποιότητα του προγράμματος και της αισθητικής. «Ο Στραβίνσκι έλεγε: δεν υπάρχει μου αρέσει ή δεν μου αρέσει. Υπάρχει, είναι καλό ή όχι», απαντά ο Μύρων Μιχαηλίδης. «Υπάρχει το
αισθητικό και το τεχνικό σκέλος. Για το αισθητικό μπορεί ο καθένας να έχει την άποψή του. Στο τεχνικό σκέλος, όμως, όποιος αμφισβητήσει μια παραγωγή θα πρέπει να έχει συγκεκριμένα επιχειρήματα για την κριτική του. Οσον αφορά το πρόγραμμα, υπάρχει μια παλέτα επιλογών προκειμένου να καλυφθούν όλα τα γούστα του κοινού. Ο καθένας θα επιλέξει αυτό που του ταιριάζει. Αυτός είναι ο ρόλος μιας Εθνικής Σκηνής. Ετσι καταφέραμε όχι μόνο να διατηρήσουμε το παραδοσιακό κοινό μας, αλλά και να το διευρύνουμε σημαντικά. Αν κάναμε παραστάσεις που θα ικανοποιούσαν μόνο ένα συγκεκριμένο κοινό και είχαμε μισοάδειες αίθουσες, τότε σας διαβεβαιώνω πως του χρόνου δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε ούτε αυτές τις παραστάσεις». Κάποιοι παραπονιούνται πως η Λυρική παίρνει τεράστιες επιχορηγήσεις. «Η Εθνική Λυρική Σκηνή παράγει εδώδιμο πολιτισμό, είναι ο μεγαλύτερος φορέας πρωτογενούς πολιτιστικού προϊόντος, δεν κάνει μεταπράτηση. Δίνει δουλειά σε ένα μεγάλο εύρος επαγγελμάτων. Για παράδειγμα, μέσω του προγράμματος με το ΕΣΠΑ απασχολούνται περίπου 80 νέοι άνθρωποι που μέχρι τον Σεπτέμβριο ήταν άνεργοι. Από εκεί και πέρα, ας βάλουμε κάτω τις δαπάνες και ας δούμε από τις επιχορηγήσεις που παίρνουμε οι φορείς, πόσα πηγαίνουν σε ανελαστικά έξοδα και πόσα σε προγραμματισμό. Εμείς ουσιαστικά κάνουμε προγραμματισμό με βάση τα έσοδά μας, όχι την επιχορήγηση», απαντά. «Σήμερα η Λυρική απασχολεί 450 άτομα σε σχέση με τα 810 άτομα που απασχολούσε μέχρι το 2010, προ της εξυγίανσης δηλαδή». Αν κάποιοι αναρωτιούνταν μήπως ο Μύρων Μιχαηλίδης είναι τρελός που εγκαταλείπει την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης για να αναλάβει ουσιαστικά το πτώμα της Λυρικής, σήμερα θα έκαναν τα πάντα για να είναι στη θέση του. Στη θέση του άλλοτε 18αρη φοιτητή που έβλεπε «Τραβιάτα» από τον εξώστη του Ολύμπια, του σημερινού καλλιτεχνικού διευθυντή που, πέρα από τον τριετή καλλιτεχνικό σχεδιασμό και τα Θυρανοίξια της Λυρικής το 2016, έχει άλλες επείγουσες ανάγκες: την προετοιμασία για τις πρόδρομες δράσεις που θα κάνει ήδη από τον Ιούλιο μέσα στο εργοτάξιο του Κέντρου Πολιτισμού, αλλά και τις συναντήσεις του Μαΐου με όπερες του εξωτερικού για τη δημιουργία κοινών παραγωγών που θα ταξιδέψουν σε όλο τον κόσμο. Ναι, η σημειολογία του γραφείου που θυμίζει καράβι είναι, εντέλει, η σωστή.
Κείμενο: Χάρη Ποντίδα
34
Η «Φραγκοσυριανή» στην εποχή του beatbox Ο Μάρκος Βαμβακάρης δεν είναι ο μόνος, αλλά μάλλον κρατάει τα πρωτεία. Βαμβακάρης και σία λοιπόν, «πειραγμένος» ή σκέτος, όπως στα πρώτα χρόνια του ρεμπέτικου, επιστρέφει με φόρα και υπάρχει ξανά, μέσα από το ροκ, τη reggae, την electronica, την dub, το hip hop, στους ήχους των πιο ανοιχτόκαρδων live. Τραγούδια όπως τα «Αντιλαλούν οι φυλακές», «Oι πρωθυπουργοί», αλλά και ερωτικά, όπως το «Μια όμορφη μελαχρινή», έχουν την τιμητική τους, ρίχνοντας νέο φως σε ένα τραγούδι που μέχρι πολύ πρόσφατα «ανήκε» αυστηρά στους ακροατές της λαϊκής πλευράς του τραγουδιού. Από τους Locomondo και τον Αγγελάκα, τον Νικήτα Κλιντ («Ρόδες»), τον Μπάμπη Παπαδόπουλο, τον Κωστή Μαραβέγια, μέχρι και τον Ιταλό της world σκηνής Βινίσιο Καποσέλα, ο Βαμβακάρης και οι σύγχρονοί του αναδύονται εκ νέου μέσα από τις στάχτες τους, φέρνοντάς μας σε επαφή με έναν ήχο ή έναν στίχο που, επειδή είναι απογυμνωμένος από κάθε καλλιέπεια, μπορεί και ακουμπάει φλέβα. Για να μην πούμε και για το πολιτικό περιεχόμενο των στίχων, που ώρες ώρες μοιάζουν σαν να βγήκαν για να σχολιάσουν το σήμερα. «Ενα του Μάρκου, του άπαιχτου», βλέπουμε τον Νικήτα Κλιντ να λέει στον φακό (ΥouΤube)
και αμέσως μετά αναλαμβάνει ο μπαγλαμάς, ως άλλη μηχανή του χρόνου, να βάλει στο παιχνίδι το «Μια όμορφη μελαχρινή / ναζιάρα και σκερτσόζα». Ο Λεωνίδας Μπαλάφας προτιμάει να συνοδεύει το «Νόστιμο τρελό μικρό μου» με μπαγλαμαδάκι, ενώ είναι πλέον δεδομένη στα πάρτι η reggae εκδοχή της «Φραγκοσυριανής» από τους Locomondo.
σήμερα, οκτώ χρόνια μετά, η εικόνα του στη σκηνή εν μέσω μπαγλαμά και κιθάρας στο «Αντιλαλούν οι φυλακές» ή το «Οι πρωθυπουργοί» είναι πλέον κομμάτι του νέου του προφίλ. «Τα πρώτα ρεμπέτικα του ’30 μοιάζουν γυμνά, αλλά έχουν φοβερή ενέργεια», μου είχε πει κάποτε. «Η ‘Φραγκοσυριανή’ είναι από τις μεγάλες επαναστάσεις στο ελληνικό τραγούδι».
Αλίμονο στους οπαδούς των καθαρών τάσεων και του «αυθεντικού». Τι θα πάθαιναν αν άκουγαν τη Ματούλα Ζαμάνη να τραγουδάει την «Τσιγγάνα», τους Burger Project να μπερδεύουν Τσιτσάνη με Αλις Κούπερ, τον Κωστή Μαραβέγια να μετατρέπει για μια βραδιά τη «Ζαρντινιέρα Ιllegal» σε «Ζαρντινιέρα Ρεμπετάλ» (φέτος στο Passport), ενώ με τους στίχους του Βαμβακάρη -στο «Οσοι γενούν πρωθυπουργοί / όλοι τους θα πεθάνουν»- να ξεσηκώνει την αίθουσα.
Με άμεσα πολιτικοκοινωνικό μάτι το βλέπει ο «γείτονάς» μας Βινίσιο Καποσέλα, που το προηγούμενο καλοκαίρι συμμετείχε στο αφιέρωμα για τον Μάρκο Βαμβακάρη στο Ηρώδειο. Η παρουσία του εκεί, αλλά και το cd που κυκλοφόρησε σε Ελλάδα και Ιταλία (“Rebetico Gymnastas”), εμπνευσμένο από το ήθος και τη στάση ζωής των πρώτων θαμώνων των τεκέδων του Πειραιά, λέει πολλά για το ποιος πιστεύει ότι είναι ο πραγματικός λόγος επιστροφής του Πειραιά του ’30 στις συναυλίες μας.
Μάρκος ο «άπαιχτος» (όπως λέει ο Νικήτας Κλιντ). Σε εποχές δύσκολες, όπου τα πράγματα μοιάζουν πιο θολά και πιο ύποπτα από ποτέ, ο καθαρός, γήινος λόγος αποκτάει δύναμη και αξία. Πριν από μερικά χρόνια, όχι τόσο πολλά όμως, ήταν έκπληξη να ακούσουμε Μάρκο Βαμβακάρη σε ηλεκτρονικό δίσκο. Στις «Ανάσες των Λύκων» (2005) όμως -το cd που σηματοδότησε τη μετά Τρυπών επιστροφή του Αγγελάκα και τη συνεργασία του με τον Νίκο Βελιώτη-, τον ακούμε να ψιθυρίζει την «Πλημμύρα» (του Βαμβακάρη), ενώ
«Είναι ένα τραγούδι που έχει να κάνει με την πραγματική σας ρίζα. Και επειδή το πρόβλημα στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη δεν είναι οικονομικό, αλλά μια κρίση βαθύτερης ταυτότητας, πιστεύω ότι κάθε προσπάθεια να βρούμε τη ρίζα μας είναι μια αφετηρία να δούμε ξανά τον εαυτό μας. Για σας τους Ελληνες, το νέο κοίταγμα πάνω σε αυτό το τραγούδι είναι πολιτική πράξη».
36
Κείμενο: Αργυρώ Μποζώνη / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη
37
12-18.04. 2013
Πένθος και απώλεια Ο Ζαν Λυκ Λαγκάρς, σκηνοθέτης σχετικά άγνωστος στην Ελλάδα, έφυγε πολύ νωρίς από τη ζωή, χτυπημένος από AIDS, αλλά θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους Γάλλους θεατρικούς συγγραφείς. Στη διάρκεια της σύντομης ζωής του έγραψε 25 έργα και η γραφή του είναι εμποτισμένη από την ποίηση, τη φιλοσοφία και το θέατρο του παραλόγου. Προς χάριν της γνωριμίας μας με αυτόν τον συγγραφέα, αξίζει να σημειωθεί ότι, σε αντίθεση με τον Κολτές, τον οποίο ανέδειξε με τη σκηνοθεσία του η ιδιοφυία του θεάτρου, ο Πατρίς Σερό -είναι ο μόνος σύγχρονος συγγραφέας που ανέβασε ποτέ ο Σερό-, ο Λαγκάρς αναδείχτηκε από το κοινό που γεμίζει και το τελευταίο κάθισμα όπου και αν παίζεται. Στο πλαίσιο του 2ου γαλλικού Low Budget Festival, η Σύλβια Λιούλιου σκηνοθετεί το έργο του Λαγκάρς «Στο σπίτι περιμένοντας τη βροχή», με την Ιωάννα Παππά και την Ελενα Τοπαλίδου. Η ιστορία, φαινομενικά απλή, μιλά για το τι συμβαίνει με την επιστροφή του μοναδικού γιου μιας οικογένειας στην οποία κυριαρχούν οι γυναίκες και ο συγγραφέας αθροίζει στο έργο του όλες τις σταγόνες της γυναικείας απελπισίας. Είναι ακριβώς τόσες όσες χωρούν σε ένα σπίτι με γυναίκες που πενθούν για τον θάνατο ενός αγοριού - του μόνου αγοριού της οικογένειας. Είναι, παράλληλα, μια ελεγεία στη γυναικεία ύπαρξη που ορίζεται από την έννοια της καρτερικότητας σε ένα γαλλικό έργο που αναζητά τις ρίζες του στην αρχαία ελληνική τραγωδία και δικαιώνεται μέσα από την τσεχοφική και την κατοπινή ευρωπαϊκή δραματουργία. Ζητήσαμε από τη σκηνοθέτιδα Σύλβια Λιούλιου να μας μιλήσει για τη συγκεκριμένη παράσταση, που παρουσιάζεται από τις 17 έως τις 20 Απριλίου στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Πόσες λέξεις χρειάζονται άραγε για να εκτονωθεί το πένθος για έναν αδερφό ή έναν γιο, έναν άνδρα που τον περιμένεις αιώνες και που φτάνει «με τα μάτια του ποτέ ξανά ανοιχτά» μόνο και
μόνο για να σε βυθίσει στην αέναη απουσία της ελπίδας; Και ποιες είναι οι κατάλληλες λέξεις μέσα στις οποίες μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος πόνος; Η δική μας παράσταση δεν έχει βασιστεί στους χαρακτήρες, δεν έχει κρατηθεί δηλαδή η έννοια της μητέρας, της γιαγιάς και των τριών αδερφών, γιατί διαβάζοντας το έργο αυτό μπορεί εύκολα να διαπιστώσει κανείς ότι δεν υπάρχει η έννοια του χαρακτήρα ως κάτι ανάγλυφο. Ετσι, σε συνεργασία με την Ιωάννα και την Ελενα, κάναμε μια διασκευή και συγκροτήσαμε μια σειρά μονολόγων τους οποίους αναλαμβάνει η μία και η άλλη εναλλάξ. Εχουμε φτιάξει, δηλαδή, δύο γυναικείες φιγούρες που κινούνται μέσα στον χώρο αυτόν και είναι φορείς του εξαιρετικού λόγου του Λαγκάρς, που είναι πολύ ποιητικός, πολύ εσωτερικός και στο κέντρο του έχει κάτι πολύ σοβαρό, την έννοια του πένθους και την έννοια της απώλειας. Είναι το πένθος για κάποιον που δεν έχει φύγει ακόμα και είναι συγκινητικό πώς ένας τέτοιος συγγραφέας με αυτή τη βιογραφία γράφει ένα έργο όπου μια σειρά γυναικών πενθούν για έναν άντρα που δεν έχει ακόμα πεθάνει. Ο Λαγκάρς ζούσε με το φάσμα της ασθένειας και του θανάτου. Δηλαδή, αν το σκεφτούμε σε αναλογία με τη βιογραφία του, είναι πραγματικά σπαρακτικό. Κάπως έτσι το έχουμε σκεφτεί και εμείς. Υπάρχει μια καταπληκτική φράση στην οποία λέει: «Δεν ήταν ακριβώς η μέρα του αποχωρισμού, η μέρα του αποχαιρετισμού, έφυγε ξαφνικά». Τι σημαίνει αυτό; Οτι, όταν αποχωρίζεσαι κάποιον, δεν έχεις ακριβώς επίγνωση ότι είναι η στιγμή που τον αποχωρίζεσαι για πάντα, ακόμα και αν είναι συμφωνημένο δηλαδή. Ποτέ δεν αποχωρίζεσαι τον άλλον με τη βεβαιότητα ότι δεν θα τον ξαναδείς ποτέ. Αυτό είναι κάτι που με απασχολεί και προσωπικά, είναι κάτι γύρω από το οποίο έχει διαμορφωθεί ο ψυχισμός μου και αυτό το έργο έχει μεγάλη αναφορά και στην έννοια της παιδικής ηλικίας και στο πώς διαμορφώνονται από τα τραύματα οι ψυχισμοί των ανθρώπων. Τι σημαίνει ο οικογενειακός πυρή-
νας να νοσεί, να διαμορφώνεται ο ψυχισμός σου ερήμην σου όταν είσαι ακόμα παιδί. Αν μιλήσω για τη σχέση μου με αυτή την έννοια, δεν τον αντέχω τον αποχωρισμό. Ακόμα και τον ελάχιστα παροδικό. Εχω πάντα μια μικρή θλίψη όταν αποχωρίζομαι κάποιον. Πολλώ δε μάλλον στις πιο σοβαρές απομακρύνσεις, όπως όταν έφυγα στο εξωτερικό για πρώτη φορά, μολονότι έφευγα για έναν πολύ καλό λόγο που ήταν οι σπουδές μου, ο σπαραγμός μου ήταν μεγάλος. Δηλαδή με απασχολεί και με βασανίζει αυτή η έννοια του ξεριζώματος, η αίσθηση της απώλειας αυτού που ονομάζουμε «οικείο». Ο αποχωρισμός με τα πρόσωπα και τους χώρους που είναι οικείοι. Ας πούμε η απώλεια των υλικών δεν με πονάει, με πονάει το πένθος, ο αποχωρισμός με ανθρώπους που έχω αγαπήσει, από τους οποίους έχω αγαπηθεί. Το φοβάμαι και καθημερινά αυτό, με την έννοια της παροδικότητας, το πώς είναι να φεύγεις από τη χώρα, και παλεύω να σκέφτομαι ανάποδα, να είμαι χαρούμενη για κάθε μέρα μου εδώ. Ειδικά τώρα είναι μια εποχή που δεν ξέρω αν θα είμαι εδώ την επόμενη μέρα ή αν οι φίλοι μου θα εξακολουθήσουν να βρίσκονται στην Ελλάδα, γιατί ανθίζουν οι αποχωρισμοί αυτή την περίοδο, φεύγουν οι άνθρωποι μακριά. Αυτή η έννοια της απώλειας είναι κάτι βαθιά υπαρξιακό, έχει σχέση με αυτό που ονομάζουμε «φόβο για το τέλος» και, άπαξ και μπολιαστείς με τη σκέψη που λέγεται «θάνατος», θα την πατήσεις σίγουρα. Δεν μπορεί παρά να συνομιλείς διαρκώς με αυτό. Το κείμενο του Λαγκάρς προσφέρεται για μια τέτοια κατάδυση. Υπάρχουν αυτές οι έννοιες στην επιφάνειά του. Δεν είναι κρυμμένες. Είναι όλα φανερά. Η παιδική ηλικία, η αέναη αναμονή που στο τέλος διαψεύδεται και εσύ αντιλαμβάνεσαι ότι περίμενες για το τίποτα, η ματαίωση. Είναι μια εισαγωγή σε μια βαθιά αναζήτηση όχι μόνο για το πώς πενθούμε, αλλά και για το πώς συνεχίζουμε να ζούμε.
38
Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Κόρε. Υδρο.
39
12-18.04. 2013
Βιοπορίζοντας την μπάντα Η μπάντα συγκροτήθηκε στην Κέρκυρα το φθινόπωρο του 1993 από τον Παντελή Δημητριάδη και τον Γιώργο Αρβανιτάκη μαζί με δύο σχολικούς τους φίλους. Σύντομα απέκτησε cult φήμη στους underground μαθητικούς κύκλους του νησιού, στηριζόμενη σε μια σειρά από ανεπεξέργαστες, άχρονες “no-fi” σπιτικές ηχογραφήσεις trash αισθητικής, προϊόντα μιας ακόρεστης τάσης για καταγραφή των εφηβικών παροξυσμών και των ανεξάντλητων σχολικών αστείων και ακροτήτων. Με την προσχώρηση και του Αλέξανδρου Μακρή μετά το 2001, η... παρακαλλιτεχνική δραστηριότητα του συγκροτήματος απέκτησε νέα πνοή. Από τότε, οι Κόρε. Υδρο. μετρούν τρεις επίσημες δισκογραφικές δουλειές, που έχουν γίνει δεκτές με ενθουσιασμό από τους κριτικούς και το κοινό: «Αν όλα τέλειωναν εδώ» (2003), «Φτηνή ποπ για την ελίτ» (2006), «Ολη η αλήθεια για τα παιδιά του ’78» (2009). Σήμερα, οι Κόρε. Υδρο. είναι ο Παντελής Δημητριάδης (φωνή) και ο Αλέξανδρος Μακρής (πιάνο), ο Μάριος Πλασκασοβίτης (κιθάρα), ο Παντελής Πέτρου (μπάσο) και ο Αγγελος Σερσέμης (ντραμς), ενώ πίσω από τα εικαστικά βρίσκονται ο Κωνσταντίνος Αμύγδαλος και ο Γιώργος Αρβανιτάκης, σταθερά μέλη εδώ και χρόνια. Ο βασικός δημιουργός και ιδρυτικό μέλος των Κόρε. Υδρο. Παντελής Δημητριάδης, γνήσιο παιδί της γενιάς του ’78 μας μίλησε -από την Κέρκυρα όπου και βρίσκεται- για την πολυτάραχη δραστηριότητα της μπάντας. «Τα θυμόμαστε όλα και αρρωσταίνουμε, γιατί μας λείπουν όλα», ξεκινάει την εξιστόρηση. Σίγουρα, από το ξεκίνημα των Κόρε. Υδρο. έχουν αλλάξει πολλά, τόσο στη σύνθεση όσο και στην εξέλιξη της δουλειάς τους. Παρόλα αυτά και παρά την ευρύτερη αποδοχή της μπάντας, δεν σκέφτηκαν ποτέ να «μετακομίσουν» στην Αθήνα. «Ο σκληρός πυρήνας κατάγεται από την Κέρκυρα, πλαισιωμένος από φοιτητές του τμήματος
Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου, χωρίς τους οποίους τα πράγματα θα ήταν πρακτικά πολύ πιο δύσκολα για μας. Η καθημερινότητα στην Κέρκυρα είναι όπως ο καθένας τη φτιάχνει για τον εαυτό του», θα μου πει ο Παντελής. «Δεν ήρθαμε στην Αθήνα, γιατί ποτέ δεν είδαμε τους ΚΥ ως όχημα μιας κάποιας καριέρας στον χώρο της καλλιτεχνίας. Εξάλλου, η εντοπιότητα ήταν πάντα συστατικό στοιχείο των ΚΥ, όχι ως μύθος, αλλά ως πραγματικότητα». Οι Κόρε. Υδρο. είναι ένα ομολογουμένως επιτυχημένο συγκρότημα. Αυτό, ωστόσο, δεν συνεπάγεται ότι τα μέλη του βιοπορίζονται από τη μουσική. Ο Παντελής, έχοντας σπουδάσει Γλωσσολογία, ασχολείται περιστασιακά με τη διδασκαλία ελληνικών ως ξένης γλώσσας και ομολογεί χαρακτηριστικά: «Μέχρι στιγμής εμείς βιοπορίζουμε την μπάντα», ενώ, όταν τον ρωτάω αν θα επιθυμούσε να βιοποριστεί από αυτή, δηλώνει με ειλικρίνεια: «Νομίζω πως, ειδικά στις μέρες μας, κάθε σώφρων άνθρωπος θα επιθυμούσε τον βιοπορισμό από όπου και αν προέρχεται». Αναρωτιέμαι αν η ταραχώδης εποχή που διανύουμε επηρεάζει τα τραγούδια των Κόρε. Υδρο. Ο ίδιος αναφέρει ότι γράφει κυρίως όταν λαμβάνουν χώρα στη ζωή του γεγονότα συναισθηματικής φύσεως για αυτό και τα τραγούδια των ΚΥ έχουν κατά βάση ερωτικό περιεχόμενο. «Εμπνέομαι από προσωπικά βιώματα, εφορμώντας είτε από εμένα τον ίδιο είτε από καταστάσεις και γεγονότα του περιβάλλοντός μου. Δεν θεωρώ ότι κάνω κοινωνικό σχολιασμό ούτε ο αυτοσαρκασμός αποτελεί αυτοσκοπό για μένα. Η τέχνη των Κόρε. Υδρο. είναι στρατευμένη μόνο στη συγκίνηση και απευθύνεται σε όσους μπορούν να αντλήσουν κάποια συγκίνηση από αυτήν». Δεν ξεχωρίζει κάποια από τις τρεις ολοκληρωμένες δισκογραφικές δουλειές των Κόρε. Υδρο, σημειώνοντας ότι αποτελούν μη συγκρίσιμες αξίες. Ανακοινώνει, ωστόσο, για πρώτη φορά ότι σε λίγες μέρες θα κυκλοφορήσει από την Inner Ear σε cd και digital album (και λίγο αργότερα σε βινύλιο) το τέταρτο άλμπουμ των Κόρε. Υδρο. με τίτλο «Απλές ασκήσεις στον υπαρξισμό». Εκμυστη-
ρεύεται στους αναγνώστες της “Metropolis” ότι τα τραγούδια -που ηχογραφήθηκαν ζωντανά στο νέο στούντιο του συγκροτήματος στην Κέρκυραέχουν γραφτεί με αφορμή γεγονότα υπαρξιακής τάξεως και σχετίζονται άμεσα με τη γενικότερη κρίση που μαστίζει τον τόπο μας. Εχουν περάσει σχεδόν τρία χρόνια από την τελευταία εμφάνιση της μπάντας στο Gagarin 205. «Τι έγινε, δεν σας αρέσουν τα live;» τον ρωτάω και εκείνος σπεύδει να διευκρινήσει: «Δεν υπάρχει κοινή απάντηση σε αυτό. Προσωπικά μου αρέσει πολύ το live, το ευχαριστιέμαι. Τα ‘πολλά’ live, όμως, όχι. Στην Κέρκυρα εμφανιζόμαστε πολύ πιο σπάνια από ό,τι στην Αθήνα». Η απάντησή του μου κινεί την περιέργεια... «Μήπως σας αρέσει να είστε ‘στο παρασκήνιο’ έτσι ώστε να μεγαλώνει η επιθυμία του κοινού να σας δει;» «Μας αρέσει και αυτό, γιατί να το κρύψουμε; ‘Η ελάχιστη παρουσία είναι το μυστικό, προπαντός στον έρωτα», παραδέχεται ο Παντελής, χρησιμοποιώντας ευφυώς το απόσπασμα του Σελίν από το «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας». Οσο ακριβοθώρητοι και αν είναι, πάντως, ελπίζουμε πως θα κρατήσουν την υπόσχεσή τους και θα τους δούμε τελικά στις 10 Μαΐου στο Gagarin 205... «Σχεδιάζουμε κάποιες εμφανίσεις για την προώθηση του δίσκου στο πλαίσιο της συνεργασίας μας με την Inner Ear. Για μια πιο άμεση επαφή με το κοινό μας και, πάνω από όλα, για την κάλυψη προσωπικών αναγκών. Ψυχολογικής και όχι μόνο φύσεως». Ο Παντελής αρνείται να κάνει σχέδια για το μέλλον του γκρουπ. «Δεν έχω καμιά σχετική επιθυμία ή φαντασίωση. Go with the flow...» σχολιάζει ενδεικτικά. Εχει, όμως, ένα μήνυμα για τους θαυμαστές του συγκροτήματος στην Αθήνα. Το μεταφέρω αυτούσιο μέχρι την αντάμωση μαζί τους στη Λιοσίων... «Οταν κοιταζόμαστε στα μάτια νιώθουμε σκιρτήματα (Σ. Γονίδης)».
Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα
Μη βιάζεσαι, Κριέ. Προσπαθείς να τα κάνεις όλα μαζί και το πράγμα μπερδεύεται. Οταν βάλεις τις υποθέσεις σου σε μια ωραία σειρά, θα δεις ότι, όχι μόνο όλα γίνονται πιο εύκολα, αλλά προλαβαίνεις και να πάρεις αυτή τη γλυκιά ευχαρίστηση από τα μικρά πράγματα. Επίσης, κράτα την ψυχραιμία σου, γιατί μεγάλα νέα έρχονται την Τετάρτη. Τα παιχνίδια εξουσίας συνεχίζονται, Ταύρε. Αυτή τη φορά όχι με τον κοινωνικό σου κύκλο, αλλά με τη δουλειά σου. Η καλύτερη λύση σε αυτή τη φάση είναι να αφήσεις στην άκρη τους εγωισμούς, για να καταφέρεις να λειάνεις τη συνεργασία σου με τους συναδέλφους σου όσο γίνεται περισσότερο. Και αν αυτοί κάνουν το ίδιο, θα έχεις μια εβδομάδα μούρλια. Κάτι καλό θα γίνει στο πορτοφόλι σου αυτή την εβδομάδα, Δίδυμε. Δύο περιπτώσεις υπάρχουν. Ή θα γεμίσει αναπάντεχα και θα είσαι σίγουρος ότι σου χαμογελάει και σου κλείνει το μάτι ή θα βαρεθεί που το έχεις άδειο τόσο καιρό και το κοροϊδεύουν οι φίλοι του και θα το χάσεις σύντομα. Να εύχεσαι να γίνει το πρώτο, όλοι θέλουν ένα χαρούμενο πορτοφόλι. Να επιμένεις, Καρκίνε, αυτό είναι το κλειδί αυτή την εβδομάδα. Αν χτυπάς κουδούνια και δεν σου απαντάνε, να επιμένεις. Αν δεν σου έχουν απαντήσει ακόμα από κάποια δουλειά, να τους πάρεις εσύ και να επιμένεις. Αν σου πουν ότι κάνεις λάθος και το ξέρεις, να επιμένεις παρόλα αυτά. Θα πιάσει η επιμονή ό,τι και να κάνεις, θες δεν θες. Ερωτας, Λέοντα, είναι να βάζεις μια μελιτζάνα μέσα σε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Είναι να χτυπάει το ρολόι έξι φορές μέχρι να κάνεις το αβέβαιο βήμα προς την αντίθεση. Είναι να στροβιλίζεις μια κανάτα καφέ κάτω από τον ήλιο μέχρι να δείξει το παιδί μέσα του. Και είναι να προσπαθείς να σφουγγίσεις τον ιδρώτα από τα μουστάκια ενός θαλάσσιου ελέφαντα μέχρι να πει ορίστε. Κράτα τα σχέδιά σου ανοιχτά, Παρθένε, το ξέρεις καλύτερα από εμένα ότι ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Θα συμφωνήσεις να πας σινεμά και θα το ακυρώσεις για να τα πιεις στα μπαρ της Κολοκοτρώνη, αλλά θα ντραπείς να ακυρώσεις και αυτό για να πας σε ένα σούπερ πάρτι όπου θα γνώριζες το ζιμπλαφόν της ζωής σου. Φτάσε το στα όρια, ρε, μη μασάς.
Ολα καλά κι ωραία, Ζυγέ, με την εξαίρεση ότι ένας νέος ανταγωνιστής εμφανίζεται να καλπάζει στο ηλιοβασίλεμα και να ρίχνει όλο και μεγαλύτερη σκιά στα σχέδιά σου. Ενεργοποίησε πάλι όλη τη μηχανορραφία σου και βάλε ξανά το σύνθημα «Ζήτω τα μπάχαλα» έξω από την πόρτα σου. Αν θέλει πόλεμο, θα τον έχει, αιμοδιψή Ζυγέ. Οταν τα πράγματα δυσκολεύουν, οι σκληροί είναι αυτοί που μένουν για να σώσουν την κατάσταση. Και εσύ είσαι ένας από αυτούς, Σκορπιέ. Πάρε τα πράγματα στα χέρια σου και δείξε σε όλους τι αρχηγός είσαι. Μη φανταστείς, βέβαια, ότι θα πρέπει να οδηγήσεις τις στρατιές σου κατά μήκος της Πανεπιστημίου, και μικρότερες ηγετικές κινήσεις αρκετές είναι. Θέλεις να κατακτήσεις τον κόσμο, Τοξότη, να φτάσεις στην ψηλότερη κορυφή, να καρφώσεις εκεί τη σημαία σου και να μείνεις εκεί να κάνεις ηλιοθεραπεία. Πριν το κάνεις αυτό, όμως, πρέπει να σκεφτείς τον σύντροφό σου. Αν δεν μπορεί να σε ακολουθήσει, τι θα κάνεις; Θα κάνεις ηλιοθεραπεία μόνος σου ή θα αποφασίσεις να καθυστερήσεις λίγο για να πας με παρέα; Από Δευτέρα ετοιμάσου να αντιμετωπίσεις τον χειρότερο εχθρό σου, Αιγόκερε, τη βαρεμάρα. Εχεις σκεφτεί να αρχίσεις ένα καινούργιο χόμπι μέχρι να πάρουν πάλι τα πάνω τους οι δουλειές σου; Θα είναι και καλή ευκαιρία να γνωρίσεις κόσμο... Και εσύ ειδικά ξέρεις πόσο σημαντικό είναι να έχεις πηγές πληροφορίας. Σκέψου το και πες μου τι έγινε. Αν θέλεις γρήγορα λεφτά, Υδροχόε, ξεκίνα να τρέχεις. Αν όμως θέλεις περισσότερα και σταθερά, κοίτα να έχεις ένα σταθερό σχέδιο στο μυαλό σου, γιατί όλες αυτές οι αλλαγές κατεύθυνσης δεν σου κάνουν καλό. Αυτή η μπερδεμένη ρότα που έχεις δυσκολεύει και εμένα και εσένα. Κατά τα άλλα, την Κυριακή θα ακούσεις κάτι περίεργα νέα, που καλό είναι να μην πιστέψεις. Για σένα, Ιχθύ, βασική δουλειά σου είναι να προσπαθήσεις να βγάλεις το μυαλό σου από τα σύννεφα. Προσπάθησε να συντονιστείς με την πραγματικότητα και σου υπόσχομαι ότι πολλά θαυμαστά θα δεις και εκεί. Την Τρίτη καλό θα ήταν να φας μουσακά. Να θυμηθείς ότι το καλό φαγητό είναι θέμα ψυχολογίας και ότι οι βραστές πατάτες μπορεί να σε προετοιμάζουν για το καλοκαίρι, αλλά είναι κακό πράγμα τα νεύρα σου να είναι κρόσσια.
Thesis
Oinoscent
Οι ανέφικτες πράξεις, η έννοια της καταστροφής και η απόπειρα σύναψης ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου θεμελιώνουν την έκθεση “Thesis” στο metamatic:taf. Σχεδιασμένη με τη λογική πλατφόρμας παιχνιδιού, η έκθεση ορίζει ως υπόθεση εργασίας το ερώτημα «τι θα μπορούσε να συμβεί εάν μια επινοημένη κοινότητα έθετε στον εαυτό της ένα όριο, το ξεπέρασμα του οποίου θα οδηγούσε σε συνειδητή καταστροφή της;».
Η ιδέα του Oinoscent γεννήθηκε μέσα από την αγάπη για τις γεύσεις, τα αρώματα και το καλό κρασί. Αυτοί είναι και οι λόγοι που το μαγαζί είναι γεμάτο από παρέες κάθε βράδυ. Εκεί μπορείς να δοκιμάσεις διάφορες ετικέτες κρασιού, οι οποίες είναι ανοιχτές για τους πελάτες και αλλάζουν κάθε εβδομάδα, ώστε να αποφασίσει ο καθένας τι ταιριάζει στο γούστο του και στο εκάστοτε πιάτο με το οποίο συνδυάζει το κρασί!
Νορμανού 5, Μοναστηράκι
Βουλής 44, Σύνταγμα
Tony Bonano
To Piggyπόπουλο
Μπορεί να βρίσκεται στην καρδιά του Πειραιά, η ατμόσφαιρα όμως της trattoria Tony Bonanno θα σας μεταφέρει κατευθείαν στη Σικελία με γεύσεις και αρώματα από τις σικελικές ακτές. Τα φρέσκα ζυμαρικά -η σπεσιαλιτέ της ιταλικής κουζίνας-, αλλά και οι πίτσες και τα υπόλοιπα πιάτα θα σας μαγνητίσουν. Μη φύγετε χωρίς να δοκιμάσετε ψημένη σκαρμότσα και παπαρδέλες με λουκάνικο.
Ενα μικρό, ιδιαίτερο και πεντακάθαρο ψητοπωλείο: αυτό είναι το Piggyπόπουλο στο Παγκράτι. Τα υλικά που χρησιμοποιεί είναι όλα εξαιρετικής ποιότητας και οι γεύσεις του το κάνουν must για όσους περνούν από την περιοχή και θέλουν να φάνε κάτι γρήγορα και οικονομικά. Οπωσδήποτε να δοκιμάσετε το καλαμάκι κοτόπουλο φτιαγμένο από μπούτι. Θα γίνετε θαμώνας και θα φταίμε εμείς για αυτό.
Παπαναστασίου 63, Πειραιάς
Αρχελάου 16, Παγκράτι
Mini Size
Γκαζάκι
Γευστικά πιάτα, όμορφη διακόσμηση και προσιτές τιμές δίπλα από τις γραμμές του τρένου στον Ταύρο. Στα must της παραγγελίας οι μελιτζάνες ρολάκια, το κοκκινιστό με μακαρόνια, τα παϊδάκια με μέλι και η σαλάτα με πεπόνι και σύγκλινο. Βέβαια, ο κατάλογός του, αν και μικρός, σου δίνει τη δυνατότητα να κινηθείς μεταξύ κρεατικών, ψαρικών και θαλασσινών, καλύπτοντας όλα τα γούστα!
Το Γκαζάκι είναι ένα από τα πρώτα ποτάδικα που άνοιξαν στην περιοχή του Γκαζιού το 1999. Η ταράτσα του θα σε μαγέψει τους καλοκαιρινούς μήνες, αλλά και το χειμώνα θα ικανοποιήσει ακόμα και τους πιο απαιτητικούς στο ζεστό ξύλινο περιβάλλον του. Με ροκ ύφος, έχει αφήσει τη δική του ιστορία στη βραδινή διασκέδαση της πόλης.
Κωνσταντινουπόλεως 26, Ταύρος
Τριπτολέμου 29, Γκάζι
Τα points της εβδομάδας Η Αθήνα, οι άνθρωποί της, οι αξίες και η ποιότητά της χαρτογραφούνται και παρουσιάζονται δυναμικά, με έναν καινούργιο οπτικοποιημένο τρόπο στην εφαρμογή M.app. Πρόκειται για έναν «ζωντανό» χάρτη με 200 πινέζες-σημεία, που διαρκώς ανανεώνονται και αυξάνονται, σκιαγραφώντας όλες τις πτυχές της ζωής στην πόλη. Φαγητό, ποτό, καφές, θέατρο, μουσική, βιβλίο, κινηματογράφος, εκθέσεις, επιλεγμένα καταστήματα, όπως επίσης και οι πιο φρέσκες ιδέες στον χώρο της τεχνολογίας και της ζωής στην πόλη έρχονται στην οθόνη του κινητού σου και παρουσιάζονται μέσα από βίντεο υψηλής αισθητικής, μικρής διάρκειας και πλούσιας περιεκτικότητας. Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη για iOS, Android και Windows Phone.
Αγορά
42
«Εκκολαπτήριο» ιδεών Μία υποσχόμενη πρωτοβουλία έρχεται να συμπαρασταθεί στις νέες και καινοτόμες επιχειρήσεις τεχνολογίας. Πρόκειται για το IQbility, ένα «εκκολαπτήριο» start-ups που ανακοινώθηκε από τον Ομιλο Quest. Το IQbility πρωτοτυπεί σε σχέση με άλλες πρωτοβουλίες, αφού παρέχει χρηματοδότηση άμεσα μέσω της συνεργασίας του με το PJ Tech Catalyst Fund. Με όραμα την ανάδειξη μιας νέας γενιάς επιχειρήσεων που θα μπορούν να παράγουν καινο-
τόμα προϊόντα και υπηρεσίες πληροφορικής, το IQbility διαθέτει στελέχη από μια δεξαμενή έμπειρων συμβούλων. Επίσης, φιλοδοξεί να συμβάλει στη γρήγορη πρόσβαση των νέων προϊόντων στις αγορές μέσω του ήδη εγκατεστημένου εμπορικού δικτύου συνεργατών του ομίλου. Το IQbility έχει ήδη αρχίσει να δέχεται αιτήσεις καινοτόμων ιδεών με καταληκτική ημερομηνία τις 15 Μαΐου, μέσω της ιστοσελίδας του www.iqbility.com.
Αλλη γεύση Χρειάζεσαι μια νέα γευστική πρόταση για να δροσιστείς, τώρα που ανεβαίνει η θερμοκρασία; Το Frulite On the Go, o φυσικός ενεργειακός χυμός της Coca-Cola Τρία Εψιλον με το τριπλό ενεργειακό «πακέτο» από guarana, ginseng και φυσική καφεΐνη, έρχεται με νέα γεύση πορτοκάλι-νεκταρίνι, για να σε αναζωογονήσει.
Υψηλά στάνταρ Το αντίπαλο δέος του iPhone 5, το Samsung Galaxy S4, φέρνει η COSMOTE στα τέλη Απριλίου. Χάρη σε αυτό, μπορείς να αξιοποιήσεις πλήρως τις υψηλές ταχύτητες 4G. Σχεδιασμένο να σου λύσει τα χέρια, το smartphone της Samsung διαθέτει μοναδικές λειτουργίες, όπως το Air gesturing/Air View για να μπορείς να δέχεσαι κλήσεις, να βλέπεις φωτογραφίες και να αλλάζεις τραγούδια χωρίς να αγγίζεις καν την οθόνη. Η ευρεία οθόνη 5 ιντσών και ο τετραπύρηνος επεξεργαστής 1,5 GHz συγκαταλέγονται στα μοναδικά τεχνικά χαρακτηριστικά του Samsung Galaxy S4. Το smartphone διατίθεται φθηνότερα στα προγράμματα COSMOTE ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΑ, από τα καταστήματα COSMOTE, ΓΕΡΜΑΝΟΣ και OTE, καθώς και από το εμπορικό δίκτυο αντιπροσώπων της εταιρείας.
Κινήσου ήσυχος Οι κάτοχοι συσκευών Τoshiba έχουν έναν ακόμη λόγο να αισθάνονται εξασφαλισμένοι, μια και η εταιρεία επεκτείνει την προσφορά της “No Matter What Guarantee” («Εγγύηση ό,τι και αν συμβεί») ως τις 30 Σεπτεμβρίου. Το πρόγραμμα προστατεύει τους πελάτες από απρόσμενα κόστη που προκύπτουν σε τρεις περιπτώσεις. Πρώτον, από απρόοπτα περιστατικά, όπως χτυπήματα, πτώσεις ή υγρά. Η Toshiba παρέχει δωρεάν επισκευή
σε περίπτωση καταστροφής ή ζημιάς που εμποδίζουν τη φυσιολογική λειτουργία της συσκευής. Δεύτερον, η εγγύηση περιλαμβάνει αντικατάσταση των κλεμμένων προϊόντων που επιβεβαιώνονται ως δηλώσεις κλοπής από την αστυνομία. Τέλος, η Τoshiba αναλαμβάνει την ανάκτηση δεδομένων σε έναν νέο σκληρό δίσκο ακόμα και σε περιπτώσεις υλικής ζημιάς, σφάλματος λογισμικού ή επίθεσης από ιό.
Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης
Ποδοσφαιρικό υπερθέαμα Αν είσαι φανατικός ποδοσφαιρόφιλος, οι τελικοί αγώνες των Κυπέλλων Ισπανίας, Ιταλίας και Γαλλίας που θα πραγματοποιηθούν τον Μάιο βρίσκονται στην κορυφή της λίστας με τα “must see” παιχνίδια. Και αν είσαι συνδρομητής του OTE TV, θα έχεις την ευκαιρία να τους παρακολουθήσεις αποκλειστικά και σε high definition από τα αθλητικά κανάλια OTE Sport. Παράλληλα, ο OTE TV διοργανώνει διαγωνισμό, δίνοντας τη δυνατότητα σε τρεις συνδρομητές να ζήσουν, μαζί με ένα ακόμη άτομο, τη μοναδική εμπειρία των μεγάλων τελικών στη Μαδρίτη, τη Ρώμη ή στο Παρίσι. Ο πρώτος τελικός, αυτός του Copa del Rey, θα διεξαχθεί στις 17 Μαΐου μεταξύ της Ρεάλ και της Ατλέτικο Μαδρίτης. Οι δύο ομάδες έχουν να βρεθούν σε τελικό Κυπέλλου από το 1992, όταν η Ατλέτικο είχε επικρατήσει με 2-0. Ο επόμενος τελικός είναι αυτός του Coppa Italia, που θα διεξαχθεί στις 26 Μαΐου. Η φιναλίστ Λάτσιο θα αναμετρηθεί με τον νικητή του αγώνα Ιντερ-Ρόμα. Τέλος, ο τελικός του Coupe de France θα πραγματοποιηθεί στις 31 Μαΐου. Το ζευγάρι των φιναλίστ δεν έχει αναδειχθεί ακόμη. Για τη συμμετοχή τους στον διαγωνισμό, οι συνδρομητές της υπηρεσίας μπορούν έως τις 28 Απριλίου να στείλουν το γραπτό μήνυμα «OTE ΤV» στο 54260. Για τη φετινή σεζόν ο ΟΤΕ TV έχει εξασφαλίσει τα δικαιώματα αποκλειστικής μετάδοσης περισσότερων από 100 αγώνων από τα Κύπελλα Ισπανίας, Ιταλίας και Γαλλίας. Μέσα από τα κανάλια OTE Sport, οι συνδρομητές μπορούν επίσης να απολαύσουν σε αποκλειστική μετάδοση το Κύπελλο Ελλάδας και τη Football League, καθώς και πλούσιο ποδοσφαιρικό θέαμα σε υψηλή ευκρίνεια από τα κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα - ισπανικό, ιταλικό, γερμανικό και, από τον Αύγουστο του 2013, το αγγλικό. Τα αθλητικά κανάλια του OTE TV είναι διαθέσιμα μέσω του Full Pack, με 19,90 ευρώ τον μήνα, μαζί με περισσότερα από 70 ψηφιακά κανάλια.
21ος Αιώνας
Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης
Σταντ αυτοάμυνας
Παιχνίδια του φωτός Εχεις ανάμεικτα συναισθήματα απέναντι στα ταριχευμένα κεφάλια ζώων που κοσμούν τα τζάκια των αμετανόητων κυνηγών. Από τη μία δεν θα σε χάλαγε να έχεις και εσύ ένα τέτοιο διακοσμητικό στο σπίτι σου, από την άλλη όμως δεν θέλεις κιόλας να πάρεις στο κυνήγι με την κουμπούρα τη μαμά του Μπάμπι, πρώτον γιατί είσαι φιλόζωος και οπαδός της αειφόρου και πράσινης ανάπτυ-
44
ξης και δεύτερον γιατί δεν αντέχεις τα αίματα άσε που δεν αξίζεις μία στο σημάδι. Τι μπορείς να κάνεις; Να αγοράσεις μια λάμπα με σχήμα κεφαλιού ελαφιού. Οταν την ανάβεις, το φως προβάλλεται με τέτοιον τρόπο, που φαίνεται ότι το ελάφι έχει κέρατα.
Αν θέλεις να διασκεδάσεις το αίσθημα ανασφάλειας που σε διακατέχει και ταυτόχρονα να αποκτήσεις ένα προϊόν αισθητικής που θυμίζει κάτι από “Game of Thrones”, το Self Defense Night Stand θα ικανοποιήσει τις ανάγκες σου. Εκ πρώτης όψεως μοιάζει με ένα απλό σταντ. Οταν χρειαστεί, όμως, μετατρέπεται σε ασπίδα και ρόπαλο, για να αντιμετωπίσεις πιθανούς εισβολείς. Δύο σε ένα!
about.me/bikodesign tek-bull.com
Batman με χλαμύδα
Μουσική κουβέρτα
Η έναστρη πλευρά
Οι Ελληνες δώσαμε τα φώτα στον δυτικό πολιτισμό. Η χώρα μας είναι το λίκνο της δημοκρατίας, της φιλοσοφίας και των... υπερηρώων. Για σκέψου το: Ο Ηρακλής ήταν ένας πρώιμος Superman, ο οποίος χάρη στις υπερδυνάμεις του σκότωσε με τα ίδια του τα χέρια το λιοντάρι της Νεμέας. Ο Περσέας χρησιμοποίησε τεχνολογία αιχμής, όπως θα έκανε ο Batman, για να γλιτώσει την ανθρωπότητα από τη Μέδουσα. Και εάν κάποιοι ανθέλληνες προσπαθούν πάση θυσία να αποκρύψουν αυτή τη συνεισφορά, ο καλλιτέχνης Nicholas Hyde επιχειρεί να τη φέρει στο προσκήνιο με τα πόστερ του. Τα πόστερ αυτά παρουσιάζουν υπερήρωες (τον Batman, τον Spiderman και τον Thor προς το παρόν) όπως θα απεικονίζονταν σε αρχαία ελληνικά κεραμικά σκεύη. Κοστίζουν 15 ευρώ το ένα.
Περίμενες πώς και πώς για να φτάσει η άνοιξη, προκειμένου να πας επιτέλους για πικνίκ στο μέρος που ανακάλυψες πριν από λίγο καιρό, μεγάλε ιχνηλάτη. Πλακώνεσαι στα αντιισταμινικά, ετοιμάζεις τα ταπεράκια με το φαΐ και οδηγείς μέχρι την Πάρνηθα, την Καισαριανή ή κάπου εκτός Αττικής. Μόλις φτάσεις, όμως, στον προορισμό σου διαπιστώνεις ότι το Citroën Saxo σου με το σούπερ-ντούπερ subwoofer και τα θηριώδη ηχεία δεν μπορεί να διασχίσει το μονοπατάκι για το απομονωμένο ξέφωτο στην καρδιά του δάσους, άρα θα πρέπει να το αφήσεις πίσω. Μην ξενερώνεις! Ηχο θα έχεις ούτως ή άλλως χάρη στο Speaker Blanket, μια κουβερτούλα που έχει ενσωματωμένα ηχεία και υποδοχή 3,5 χλστ. για να συνδέσεις το mp3 player ή οποιαδήποτε άλλη μουσική συσκευή. Τον νου σου, όμως, μη διανοηθείς να παίξεις Παντελίδη ή Πάολα. Τα ζωάκια του δάσους έχουν γούστο και δεν θα εκτιμήσουν ιδιαίτερα τέτοιου είδους επιλογές.
Από τότε που η Disney εξαγόρασε την εταιρεία του George Lucas, το θρυλικό franchise “Star Wars” έχει δεχτεί μεγάλα πλήγματα. Με το «καλημέρα» έκοψε τη σειρά κινουμένων σχεδίων “Star Wars: The Clone Wars” από το Cartoon Network της ανταγωνίστριας Time Warner. Επειτα αποφάσισε την κατάργηση του τμήματος video games LucasArts. Για να μην αναφέρουμε την ανάθεση της σκηνοθεσίας του καινούργιου επεισοδίου “Star Wars” (καλό νέο) στον JJ Abrahams (εν δυνάμει καταστροφικό νέο). Μην απελπίζεσαι, όμως, αθεράπευτε fan των κορυφαίων ταινιών επιστημονικής φαντασίας! Θα έχεις για πάντα τον Darth Vader στο πλάι σου. Το Homestar Darth Vader συνδυάζει τη μάσκα του πρώην Τζεντάι-πρώην Σιθ-νυν αείμνηστου λόρδου Vader με ένα μίνι πλανητάριο δωματίου που, όταν κλείσεις τα φώτα, μπορεί να προβάλει 10.000 αστέρια και μαζί με αυτά και την εικόνα ενός μαχητικού της πάλαι ποτέ κραταιάς Γαλαξιακής Αυτοκρατορίας. Σύμφωνα δε με την περιγραφή του προϊόντος, το Homestar χρησιμοποιεί την ίδια τεχνολογία με αυτήν που χρησιμοποιούν τα μεγάλα πλανητάρια. Για αυτό κοστίζει κιόλας περίπου 80 ευρώ.
www.etsy.com
www.spinninghat.com
www.geekstuff4u.com
Πράξη πρώτη Ναι, μάλιστα, όντως τα είδα τα ματσάκια του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού για τα προημιτελικά της Ευρωλίγκας. Και τι συμπεράσματα έβγαλα; Ορίστε για τη συνέχεια, πρώτα με τον Παναθηναϊκό: 1) Οσο καλοί και να είναι ο Ούκιτς με τον Διαμαντίδη, αναπληρωματικούς δεν έχουν. 2) Ο Μάρκους Μπανκς είναι η χειρότερη εκδοχή του combo guard. 3) Μπορείς να εμπιστευτείς τον Μπράμο. Αλλά όχι για πολύ. 4) Αν ο Γκιστ είχε σταθερότητα, θα έπαιζε στο ΝΒΑ. 5) Αν ο Λάσμε είχε σουτ, θα είχε δαχτυλίδι πρωταθλητή στο ΝΒΑ. 6) Τα κότσια του Κώστα Τσαρτσαρή αντέχουν ακόμη. Για πόσα ματς όμως; 7) Ετσι και έπαιζε ο Μάικλ, η Μπαρτσελόνα θα ήταν μία κατηγορία πάνω. 8) Ο Ναβάρο στραβογέρασε. 9) Ολίγη περισσότερη εμπιστοσύνη στον Σόφο δεν θα έβλαπτε. 10) Οι διαιτητές μπορεί και να μην ήταν μιλημένοι. Αλλα προκατειλημμένοι, σίγουρα. Και για τον Ολυμπιακό: 1) Κάποιος πρέπει να μιλήσει στον Παπανικολάου και να του εξηγήσει ότι δεν μπορεί να βαράει τόσα τρίποντα όσα και δίποντα. 2) Κάποιος πρέπει να μιλήσει στον Παπανικολάου και να του εξηγήσει ότι πρέπει να μπαίνει διαρκώς στη ρακέτα. 3) Κάποιος πρέπει να μιλήσει στον Παπανικολάου και να του εξηγήσει ότι η τρίπλα είναι όπλο και όχι εχθρός. 4) Ο Σπανούλης είναι ένα τσικ πιο βραδύς. Φαίνεται. 5) Το παιχνίδι του Ολυμπιακού μέσα στη ρακέτα είναι επιεικώς για γέλια. 6) Ο Εϊσι Λο είναι μεγάλο χαρτί. Και ο Χάινς μεγάλη καρδιά. 7) Η σοβαρότητα του Περπέρογλου δεν έχει χαθεί. Η εμπιστοσύνη στον εαυτό του; 8) Η σοβαρότητα του Πάουελ ούτε υπήρχε ούτε βρέθηκε ποτέ. 9) Δεν μπορείς να βασίζεσαι στον Αντιτς. 10) Ανευ Πρίντεζη το αποτέλεσμα θα ήταν ανάποδο. Χρήστος Ξανθάκης
Στιγμιότυπα Πόλης
46
The party goes on... To άκουσα και εγώ αυτό το σχέδιο να περικυκλωθεί με κάγκελα η τριλογία του Τσίλερ στην Πανεπιστημίου. Να κλείσει η πρόσβαση στο κοινό και, κυρίως, στους γκραφιτάδες και στους εμπόρους ναρκωτικών. Να αποκλειστεί ο χώρος και να καθαρίσει. Σταματήστε με αν θέλετε, μπορώ να γράφω και να περιγράφω ως μεθαύριο τις προτάσεις των διαφόρων αρμοδίων. Η δουλειά τους, άλλωστε, είναι να φλυαρούν μέχρι τελικής πτώσεως και να προτείνουν λύσεις επί χάρτου. Και να εκπλήσσονται επίσης, όταν η πραγματική ζωή έρχεται καταπάνω τους με φόρα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, όπως λένε και στις ταινίες νοσταλγίας. Οσον αφορά τα συνθήματα, την έχω ξαναπεί την άποψή μου. Anything goes, τη εξαιρέσει μαρμάρων και μνημειακών επιφανειών. Τουτέστιν, και εγώ για μαύρο χάλι το βλέπω αυτό που συμβαίνει στην Πανεπιστημίου. Δεν έχει σημασία αν τα γκραφίτι είναι κακόγουστα ή καλόγουστα - κάποια όντως διακρίνονται για την ευρηματικότητά τους. Αυτό που εμένα προσωπικά με ενδιαφέρει είναι η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα δικαιώματα του ενός και στα δικαιώματα του άλλου. Οπως ο κάθε γκραφιτάς είναι ελεύθερος να γεμίζει μια μάντρα ή έναν χύμα τοίχο με τα δημιουργήματά του, έτσι και
ο κάθε πολίτης που πλήρωσε για την πρόσοψη ενός δημόσιου κτιρίου και για ένα άγαλμα (αυτός ή οι πρόγονοί του τέλος πάντων) μπορεί να φωνάξει «ως εδώ». Τα ναρκωτικά, βέβαια, είναι άλλη υπόθεση. Γνωστό είναι το μπουλούκι που συνωστίζεται εκεί στην είσοδο του παλιού πανεπιστημιακού κτιρίου και πρωί και απόγευμα και βράδυ. Μπουλούκι από Νιγηριανούς και Ελληνες, για να μη νομίζουμε ότι τα δικά μας τα παιδιά διακρίνονται για την αθωότητά τους και μόνο. Για πωλήσεις χονδρικής και λιανικής, ανάλογα με την περίπτωση και το φορτίο. Τους βλέπεις; Φυσικά και τους βλέπεις και τι να κάνεις αναρωτιέμαι. Να φωνάξεις την αστυνομία; Εκεί είναι τις μισές ώρες της ημέρας. Τις άλλες μισές ώρες δεν φτάνουν οι υπερωρίες. Οπότε; Οπότε το πάρτι συνεχίζεται, όπως και στην Κυψέλη και στα Χαυτεία και στη Σολωμού φυσικά, που είναι η νέα πιάτσα της πιάτσας. Το πάρτι συνεχίζεται. Και όπως έχω σημειώσει ένα σωρό φορές (θα το γράφω ώσπου να ασπρίσει όλο το μαλλί μου), οι πιάτσες μετακινούνται αναλόγως, όχι τόσο με τις ανάγκες των ενδιαφερομένων, όσο με τις διαμαρτυρίες και τους ολολυγμούς των περιοίκων. Και με βάση τα συμφέροντα του
real estate, θα έλεγαν μερικές πολύ κακές γλώσσες, αλλά εγώ τις κακές γλώσσες δεν θέλω να τις πιστεύω. Στην Πανεπιστημίου, λοιπόν, δεν έχει κανέναν να βάλει τις φωνές τις νυχτερινές ώρες, διότι η λεωφόρος δεν κατοικείται. Ούτε η Ακαδημίας κατοικείται, ούτε η Σταδίου κατοικείται και δεν νομίζω να περιμένετε να κατεβεί ο άλλος από Σόλωνος και Βουκουρεστίου γωνία και να τρέχει κάνα διακοσάρι μέτρα με τις πιτζάμες για να πλακωθεί μέσα στη μαύρη νύχτα. Δεν το βλέπω. Και αναρωτιέμαι πώς ακριβώς θα το λύσει το πρόβλημα η ανάπλαση της Πανεπιστημίου. Εκτός και αν μεταμορφώσουν τα δικηγορικά γραφεία σε condominiums. Πράγμα το οποίο, αν μη τι άλλο, θα βελτιώσει το κάρμα της περιοχής! ΥΓ: Οταν λέμε ότι θα καγκελωθεί ο χώρος της τριλογίας, εννοούμε ότι θα κλείσει εκεί μπροστά στα κτίρια ή θα πάρει σβάρνα η αβραμοπουλική πρωτοβουλία όλο το προαύλιο ως τις εισόδους του μετρό; Για όσους διατηρούν ακόμη σώας τα φρένας υπάρχει και το ζήτημα του πανεπιστημιακού ασύλου, μην ξεχνιόμαστε. Χρήστος Ξανθάκης