Metropolis Free Press 13.06.13 by Metropolis

13 -20.06.2013

Το ταξίδι Η Νατάσα Μαστοράκου συναντάει στα Σφαγεία την κομπανία της Στέλλας

ΦΥΛΛΟ 1032

Φεστιβάλ και όχι μόνο Ο Γιώργος Λούκος ξεδιπλώνει το όραμά του στην Κατερίνα Ι. Ανέστη

Τετ α τετ Ο Νικήτας Καραγιάννης πέρασε ένα δεκάλεπτο παρέα με τον Ιθαν Χοκ

Metropolis www.metropolispress.gr

Μόνο αγάπη! Μ κολεκτίβα Μια λ ίβ καλλιτεχνών λλ ώ που την ενώνει ώ το αίσθημα αλληλεγγύης και η μουσική

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

Index e-awards...9

Κίτρινα Ποδήλατα...30

Η M media διεκδικεί δύο βραβεία στον μεγάλο διαδικτυακό διαγωνισμό

Eπιστρέφουν στη δισκογραφία με νέο άλμπουμ και μια πανηγυρική συναυλία

Πόλη...10

Θαλασσινός...31

Η Μαρία Μαρκουλή τριγυρνά την Αθήνα μέσα από το Google maps

Το καλλιτεχνικό στέκι των Εξαρχείων μέσα από τα μάτια ενός εκ των ιδιοκτητών του

Human Electric...11

Λούκος...32

Μια πλατφόρμα έξυπνων ρούχων που συνδυάζει το ένδυμα μαζί με software και hardware

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου κάνει ήδη τα σχέδιά του για την επόμενη χρονιά

ΑΓΑΠΗ ΡΕ+...26

GoT...34

Η νέα γενιά Ελλήνων καλλιτεχνών προτάσσει την αλληλεγγύη απέναντι στο μίσος, τον φόβο και τον διχασμό

Ο απολογισμός της τρίτης σεζόν της σειράς που έχει καθηλώσει ολόκληρο τον κόσμο

Before Midnight...28

Στέλλα travel...36

Ο Νικήτας Καραγιάννης βρέθηκε στην πρεμιέρα της ταινίας και μίλησε με τους πρωταγωνιστές και τον σκηνοθέτη

H Metropolis μπήκε στα Σφαγεία της οδού Πειραιώς και συνάντησε τους πρωταγωνιστές της παράστασης

Mstories 72 Πριν τα Μεσάνυχτα. Ο Iθαν Χοκ και η Ζιλί Ντελπί ζουν τον έρωτά τους στην Ελλάδα. Athens Pride 2013. Ενωμένοι και περήφανοι με σύνθημα... Η Αθήνα δικιά μας! Αγάπη Ρε+. Μια μεγάλη παρέα αγαπημένων τραγουδιστών απαντά στην κρίση με... αγάπη! «Ο Κύκλος». Ο Γιώργος Καραμίχος σκηνοθετεί δέκα σεξουαλικές ιστορίες. Κίτρινα Ποδήλατα και Φίλοι. Μία συναυλία-γιορτή με αφορμή ένα νέο άλμπουμ... Στo Μοναστηράκι...

METROPOLIS

metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr]: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr]: Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Γιάννης Διαμαντής, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Βασίλης Νέδος, Γιώργος Παπαστογιαννούδης, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr]: Βάσια Αναγνωστοπούλου, Δάφνη Ανέστη, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Σταύρος Πετρόπουλος, Shutterstock, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr]: Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου / Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr]: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

Οι μέρες της αφθονίας μου

Το λυσσασμένο ζώο Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr

Πήγα σχολείο εκεί, παραδίπλα από την ΕΡΤ. Δυο φορές, μάλιστα, μας πήγαν μέχρι το ραδιομέγαρο. Εκδρομή. Για εκπαιδευτικούς λόγους. Να δούμε πώς λειτουργεί η τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Χαιρόμουν εγώ γιατί υπήρχε και ένας μύθος στο παιδικό μυαλό μου: Λιλιπούπολη, Φρουτοπία, τα Κυριακάτικα μεσημέρια με την ΕΡΑ Σπορ. Φυσικά, το θέμα δεν είναι συναισθηματικό. Αν αρχίσει ο καθένας με τις αναμνήσεις του, δεν θα βγάλουμε άκρη. Γιατί άλλος θα πει ότι δεν του άρεσε η ΕΡΤ. Οτι δεν άκουγε το Τρίτο Πρόγραμμα. Οτι το “Downton Abbey” είναι βαρετό. Οτι η ΕΤ3 τον μπέρδευε στο ζάπινγκ. Οχι, το θέμα δεν είναι συναισθηματικό. Είναι πολιτικό, είναι κοινωνικό. Είναι πολύπλοκο. Και είναι τρομακτικό. Τρομακτικό σε πολλά επίπεδα. Για το προφανές, πρώτα από όλα. Για τους 2.600 εργαζόμενους. Για τους ανθρώπους δηλαδή που δεν έφταιγαν για τίποτα από όσα έκαναν την ΕΡΤ να φτάσει στο σημείο αυτό. Τρομακτικό, γιατί κάποιοι κρύβονται πίσω από μια καραμέλα και θεωρούν «ευτύχημα» το κλείσιμο της ΕΡΤ που τόσα χρόνια την

«πληρώναμε». Τρομακτικό, γιατί η Κυβέρνηση φέρεται πλέον έτσι. Σαν ένα λυσσασμένο ζώο. Απελπισμένο. Σε σύγχυση. Που τρώει από τις σάρκες του. Θυμίζω ότι προ μηνών την πλήρωσε το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου. Μικρότερο σε εμβέλεια από την ΕΡΤ, πέρασε λίγο στα ψιλά γράμματα. Τις προάλλες μάθαμε για το σχέδιο εξόντωσης των Δημόσιων Βιβλιοθηκών. Και ένα ωραίο πρωί θα κλείσουν και τα Δημόσια Σχολεία και τα Δημόσια Πανεπιστήμια. Γιατί όχι και τα Δημόσια Νοσοκομεία. Αυτό το ξαφνικό λουκέτο στην ΕΡΤ θα μείνει στην ιστορία. Είναι από τις φορές που βλέπεις κάτι και το καταλαβαίνεις αμέσως. Δεν χρειάζεται να περάσουν τα χρόνια για να αποδειχτεί. Θα μείνει στην ιστορία ως η κορυφαία πράξη (μέχρι σήμερα) απελπισίας των κυβερνώντων να διαχειριστούν την κρίση. Χαρακτηριστικό της εποχής μας. Αυτό που γράφει κάπου ο Παλάνιουκ: «Θα μας θυμούνται περισσότερο για αυτά που καταστρέψαμε, παρά για αυτά που δημιουργήσαμε».

Ματιές

Στον σωστό τόπο Στην Κύπρο χρησιμοποιούν μια έκφραση που λέει «ο τόπος είναι οι άνθρωποι», θέλοντας να δείξουν ότι ο τόπος δεν παίζει ρόλο και εξαρτάται από τους ανθρώπους που τον φτιάχνουν με την παρουσία (ή την απουσία) τους. Ο χώρος μιας συναυλίας αποδεικνύεται κάποιες φορές ο πιο καθοριστικός παράγοντας της επιτυχίας της.

Τι είν' τούτα; Για πότε γέμισε η Αθήνα “studio” ομολογώ ότι δεν το κατάλαβα! Εβλεπα πού και πού την ταμπέλα με το κομψό αυτό όνομα για τα «σπίτια», αλλά δεν είχα αντιληφθεί την έκταση του φαινομένου. Σιγά σιγά κλείσανε τα περισσότερα σπίτια με τα κόκκινα λαμπάκια στην είσοδο και ξεφύτρωσαν παντού τα νέα, μοντέρνα studio! Η καημένη η ξαδέλφη μου μας έκανε μια μέρα να σκάσουμε στα γέλια, όταν αναρωτήθηκε φωναχτά: «Μα τόσο καλά πάνε πια οι δουλειές των φωτογράφων; Ολο στούντιο ανοίγουν στη Λεωφόρο Συγγρού». Η ξαδέλφη μου είναι ηθοποιός (του ποιοτικού θεάτρου εννοείται) και για εκείνη στούντιο είναι οι χώροι όπου γίνονται οι φωτογραφίσεις των καλλιτεχνών για τις παραστάσεις τους. Λογικό να εκπλαγεί όταν διασχίζοντας τη Λεωφόρο Συγγρού είδε τόσες ταμπέλες με αυτό το όνομα!

Αφορμή για αυτές τις σκέψεις είναι η είδηση ότι την πρώτη ημέρα της κυκλοφορίας των εισιτηρίων της συναυλίας της Diana Krall για την εμφάνισή της στο Ηρώδειο την 1η Ιουλίου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών 2013, έφυγαν στην προπώληση περίπου 500 εισιτήρια! Τρεις φορές περισσότερα από όσα έκανε στο σύνολο όταν πριν από τρία χρόνια βρέθηκε στη Μαλακάσα, έναν χώρο ακατάλληλο για οτιδήποτε πέρα από σκληρό ροκ και κάποια μεγάλα «λαϊκά» ονόματα. Εναν χώρο που «έκαψε» επίσης πριν από λίγα χρόνια την εκπληκτική εμφάνιση του Leonard Cohen, που συγκέντρωσε μόλις 4.000 φίλους, αφού οι περισσότεροι ακροατές του δεν πείστηκαν να κάνουν το μακρύ ταξίδι μέχρι τη Μαλακάσα. Δεν είναι να τους κατηγορείς! Κάθε καλλιτέχνης

έχει το κοινό του και κάθε κοινό έχει τους χώρους του. Είναι επιλογές αισθητικής και κάποιες φορές και ιδεολογίας. Ακούς πολλές φορές ανθρώπους που δουλεύουν στη μουσική «βιομηχανία» να λένε ότι, αν ο τάδε καλλιτέχνης πήγαινε στο Gazarte πχ. και όχι στο Fuzz ή το Gagarin, θα έκανε τα διπλά εισιτήρια (ακούς φυσικά και το ανάποδο σκεπτικό, ότι κάποιοι δεν πατάνε στο Gazarte). Κάποιος μιλάει για συναυλίες και αμέσως λέει ότι «ο τάδε καλλιτέχνης κάνει για το Παλλάς, το Μέγαρο ή το Badminton», ενώ έχω ακούσει πολλούς Ελληνες μουσικούς να λένε: «εγώ δεν παίζω εκεί γιατί είναι ο ναός του σκυλάδικου...» Ολα αυτά τα ξέρουν όσοι πηγαίνουν στις συναυλίες και τα ξέρουν από ένστικτο. Μένει τώρα να τα μάθουν και οι διοργανωτές και να μην τρέχουν τους λάθος καλλιτέχνες στους λάθος χώρους. ΥΓ: Ακούμε “Domino Dancing” από Pet Shop Boys. Γιώργος Μουχταρίδης

Και δεν είναι μόνο η Συγγρού. Δεν συζητάμε για το Γκάζι, που είναι και νυχτερινός προορισμός (οπότε, ύστερα από κάποια ποτάκια, η ζήτηση για τα στούντιο προφανώς χτυπάει κόκκινο). Με έκπληξη διαπίστωσα ότι μια νέα ανερχόμενη γειτονιά στουντιακού χαρακτήρα είναι ο περιφερειακός στα Τουρκοβούνια. Εκεί τα σπίτια προσφέρουν και εξαιρετική θέα. Δεν ξέρω αν τα rooms with view χρεώνονται και παραπάνω! Τέλος πάντων, το θέμα δεν είναι η αύξηση των σπιτιών με το νέο όνομα. Το θέμα είναι το ίδιο το όνομα. Η λέξη στα λατινικά σημαίνει δωμάτιο μελέτης! Αντε με μία ευρύτερη ερμηνεία να είναι το δωμάτιο εργασίας του καλλιτέχνη. Πραγματικά είχε έμπνευση ο ...νονός! Κάποιες εργαζόμενες σίγουρα είναι καλλιτέχνιδες στο είδος τους και για κάποιους πελάτες νεαρής ηλικίας ο χώρος είναι δωμάτιο μελέτης κατά μία έννοια. Εχω την υποψία ότι η βάφτιση έγινε για να εμπλουτιστεί η γλώσσα με μία λέξη που δεν θα κουβαλάει το φορτίο της λέξης «μπουρδέλο». Η μαμά μας δεν θα μπορούσε ποτέ να μπει στο ακατάστατο δωμάτιο και να μας πει: «Μπουρδέλο το έκανες». Γιατί όμως να μη σου κάνει παρατήρηση πως το έκανες στούντιο το δωμάτιο; Επόμενο βήμα η δήλωση ενός πολιτικού «η χώρα έχει γίνει ένα απέραντο στούντιο». Κανείς δεν θα σοκαριστεί και όλοι θα πιάσουν το νόημα!

Στον Χόντο H έξυπνη Αθηναία: y Κοιτάζει γύρω της σαν επαρχιωτάκι που πρωτοπατάει το πόδι του στην Αθήνα - τόσο καιρό είχε να προσκυνήσει στον «ναό», που η αφθονία στα stands των εταιρειών καλλυντικών τη ζαλίζει.

από εδώ- η Γη συνεχίζει να γυρίζει και οι γυναίκες συνεχίζουν να αγοράζουν σκιές ματιών και αντιγηραντικά σέρουμ. y Νιώθει μέσα της να φουσκώνει ένα κύμα ζαμανφουτισμού - καλύτερα με full makeup στο θέατρο του δρόμου παρά μίζερη στις ουρές της ΔΕΗ.

y Προσπαθεί να θυμηθεί ποιος είναι ο σκοπός της επίσκεψής της - κάπου στο βάθος του μυαλού της ένα προειδοποιητικό λαμπάκι αναβοσβήνει και της θυμίζει τους όρκους οικονομίας που πήρε πριν διαβεί την πόρτα.

y Βγάζει την πιστωτική από το πορτοφολάκι και με βήμα αποφασιστικό κατευθύνεται προς το stand με τα αρώματα - το τελευταίο του Hermès το δοκιμάσατε;

y Συνειδητοποιεί με έκπληξη ότι κάπου -μακριά

Λήδα Πιμπλή

Αλλάζουν οι Αθηναίοι; Αίτημα της εποχής, η αλλαγή. Να το πούμε και ευελιξία, να το πούμε και άνοιγμα του πνεύματος και της ψυχής σε καινούργιους ορίζοντες, να το πούμε όπως θέλει ο καθένας, αλλά ο στόχος είναι ίδιος, να μετακινηθούμε. Είναι το δυσκολότερο. Κανείς δεν αφήνει τη «θέση» -την αντίληψη- που έχει ζεστάνει από τα μικράτα του, τη «θέση» από την οποία έβλεπε τον κόσμο και τον εαυτό του και, για να το μεταφέρουμε στα καθ’ ημάς, τη «θέση» από την οποία του επιτρεπόταν να κρίνει και να κατακρίνει τα πάντα παραβλέποντας, φυσικά, τη δική του ευθύνη. Τα λέω όλα αυτά επειδή παρακολουθώ τον υποτυπώδη διάλογο που γίνεται με κείμενα σκόρπια για την ανάπλαση της Πανεπιστημίου. Στην πλειονότητά τους επικριτικά, όπως ήταν αναμενόμενο, όπως αναμενόμενη ήταν και η επιχειρηματολογία: έχει τόσα προβλήματα η Αθήνα, οι σκοτεινοί δρόμοι πέριξ του Κέντρου, που η ανάπλαση της Πανεπιστημίου τη μάρανε. Επιπλέον, υπάρχει και ο φόβος ότι θα γίνει ένας σκοτεινός δίαυλος που θα μεταφέρει την εγκληματικότητα προς το Κέντρο. Αλλωστε, αυτοί που εκπόνησαν το σχέδιο είναι ξένοι, δεν γνωρίζουν τα προβλήματα της πόλης. Φοβάμαι ότι αυτό που κινητοποίησε τη σκέψη για την Αθήνα είναι το τελευταίο, ότι το σχέδιο που επιλέχθηκε είναι Ολλανδών και όχι Ελλήνων αρχιτεκτόνων. Ωστόσο, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ πού ήταν όλοι αυτοί με τις ωραίες απόψεις για τη βελτίωση των συνθηκών στο κέντρο της πόλης. Γιατί δεν πήραν ποτέ την πρωτοβουλία να σχηματίσουν μια κίνηση, δική τους, στην ελάχιστη βάση συμφωνίας, που τώρα βλέπω ότι την έχουν, για να πιέσουν δημάρχους, κεντρική εξουσία, με σχέδια σαφή πώς θα γίνει η πόλη καλύτερη; Σκορπισμένοι, με ιδεολογικοπολιτικές καθηλώσεις που έκαναν αβυσσαλέες τις διαφορές μεταξύ τους. Επειδή όμως είμαι αθεράπευτα μέχρι σκανδάλου αισιόδοξη, βλέπω ακόμη και στις διαφωνίες επιτέλους μια συζήτηση για την Αθήνα, επιτέλους έναν διάλογο -επιμένω- υποτυπώδη για το τι θα μπορούσε να γίνει. Αντιρρήσεις μπορεί να εκφράζονται και για τον συνδυασμό ιδιωτικής πρωτοβουλίας, κρατικών υπηρεσιών και διεκδίκησης κονδυλίων από το ΕΣΠΑ, με κυριότερη ότι η ανάπλαση είτε θα έπρεπε να γίνει εξ ολοκλήρου με «ευεργέτημα» ιδιώτη ή εξ ολοκλήρου από κρατικές υπηρεσίες, για να μην ωφεληθεί επικοινωνιακώς ο ιδιώτης. Ολα τα επιχειρήματα ευσταθούν, αλλά ένα έχει σημασία, ότι συζητάμε αλλαγές. Πολλοστή για την Ομόνοια και αποσπασματικές για μια πόλη που χρειάζεται γενική αναδιάρθρωση; Ναι. Αλλά από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε και να μείνουμε ενεργοί στη διαδρομή, γιατί μια ανάπλαση δεν είναι το τέλος της, είναι μόνον η αρχή της μετατόπισης από τη ζεσταμένη «θεσούλα» που λέγαμε. Αθηνά Δεληγιάννη

Ματιές

Η ΕΡΤ ως εκλογικό πιόνι Αρχίζουμε από τα απλά: Πρώτον, η ΕΡΤ αποτελεί χαρακτηριστικό και διαχρονικό παράδειγμα κακοδιαχείρισης με -σχεδόν- αποκλειστική ευθύνη των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Δεύτερον, η απόφαση του Αντώνη Σαμαρά να την κλείσει δεν εμπεριέχει ίχνος μεταρρυθμιστικής πρόθεσης. Η ανάγνωση του σχεδίου επιβεβαιώνει την υπαγωγή του «τεχνοκρατικού» σχεδιασμού στην πολιτική σκοπιμότητα. Η απόφαση Σαμαρά αποτελεί πολιτική κίνηση, υψηλού ρίσκου με τα παραδοσιακά μικροπολιτικού χαρακτήρα κίνητρα. Ο πρωθυπουργός θέλει να ασκήσει πίεση στις κεντροαριστερές δυνάμεις οι οποίες τον στηρίζουν και διαθέτουν ακόμη μια μεταρρυθμιστική εκλογική βάση.

Love Mommies Σε είδα. Σάββατο 5 η ώρα το απόγευμα στην Πλατεία Κλαυθμώνος κάτω από τον βροχερό αττικό ουρανό που τον στόλιζαν τα πολύχρωμα μπαλόνια. Τα οποία συμβόλιζαν τον αγώνα για την εξάλειψη κάθε διάκρισης με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου.

Το κλείσιμο της ΕΡΤ, ως παραδοσιακού οχήματος εξυπηρέτησης των πελατειακών συμφερόντων του δικομματισμού, ασκεί μια φυσική γοητεία στους μεταρρυθμιστές. Ως εκ τούτου, η πρώτη στόχευση Σαμαρά αφορά το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ,

κόμματα τα οποία θεωρεί ότι μπορεί να αλώσει με σχετική ευκολία. Ο τρόπος αντίδρασης της κεντροαριστεράς θα δείξει και τη δυνατότητα ή όχι ανασυγκρότησης του χώρου. Ωστόσο, η κύρια στόχευση του πρωθυπουργού συνίσταται στο άνοιγμα προς τα δεξιά. Για αυτό και επέλεξε να κάνει μια επίδειξη πυγμής, η οποία προκατέλαβε άπαντες. Η επιτυχία αυτής της κίνησης φάνηκε από την αμηχανία της Χρυσής Αυγής. Το βράδυ της Τρίτης δήλωσαν υπέρ της κατάργησης της ΕΡΤ, το μεσημέρι της Τετάρτης αναδιπλώθηκαν. Εν ολίγοις, ο πρωθυπουργός επέλεξε να χρησιμοποιήσει την ΕΡΤ ως ένα πιόνι σε μια πολιτική σκακιέρα, η κίνηση επί της οποίας γίνεται ολοένα και πιο επισφαλής. Ολα δείχνουν ότι δύσκολα θα αποφύγουμε -κάποια στιγμή- τις εκλογές. Το ερώτημα είναι αν πραγματικά εξυπηρετείται κανείς από μια τέτοια εξέλιξη. Βασίλης Νέδος

Χαμογελούσες, όχι με την παιδική αφέλεια που θα έπρεπε να είχες. Με το χαμόγελο της ευτυχίας που έχει κάποιος όταν έχει δίπλα του ανθρώπους που τον αγαπούν πραγματικά. Στα χέρια σου είχες ένα πλακάτ που έδειχνε τις δυο γυναίκες που σε συνόδευαν. I love Mommy και δύο βελάκια. Και εσύ στη μέση ευτυχισμένος και περήφανος που μεγαλώνεις με αγάπη. Δεν έχει σημασία ποια μήτρα σε έφερε σε αυτόν τον κόσμο. Δεν έχει σημασία ποιο σπέρμα γονιμοποίησε το ωάριο που σου έδωσε ζωή. Δεν έχει σημασία ποια δύο στήθη σε έθρεψαν με το γάλα τους. Σημασία έχει που χαμογελάς. Και για αυτό ευθύνονται οι δύο μαμάδες σου που σου έδωσαν περίσσεια αγάπης. Στις δυο μαμάδες σου το κράτος γυρνά την πλάτη. Δεν μπορούν νόμιμα να σε μεγαλώσουν. Αν αυτή που σε γέννησε φύγει από αυτόν τον κόσμο πριν ενηλικιωθείς, δεν θα σε μεγαλώσει η άλλη. Αν κάνουν περιουσία μαζί, δεν θα μπορεί να την κληρονομήσει η σύντροφός της. Γιατί για το κράτος, αν δύο άτομα του ίδιου φύλου είναι ζευγάρι, δεν έχουν καμία νομική κύρωση. Κανένα δικαίωμα. Για αυτά τα δικαιώματα αγωνίζονται. Και μαζί τους και εσύ Και όχι τόσο για τα περιουσιακά και τις κληρονομιές και για την τελετή στο δημαρχείο. Για το δικαίωμα να σε μεγαλώσουν μαζί, με αγάπη και με αξιοπρέπεια. Για να μπορείς να τις λες και τις δύο «μαμά» μπροστά σε όλο τον κόσμο χωρίς να σε κοιτούν στραβά κάποιοι. Χωρίς να σε κάνουν να ντρέπεσαι που δεν έχεις μια «κανονική» οικογένεια. Για να χαμογελάς απρόσκοπτα σε έναν κόσμο που θα σέβεται κάθε άνθρωπο. Με συγκίνησες, μικρό αγοράκι. Να χαμογελάς πάντα. Μάνος Πεπονάκης

Η σωστή πόλη Μεσημέρι, Πατησίων, στο τρόλεϊ προς το Σύνταγμα. Η κίνηση στους δρόμους χαλαρή και το όχημα μισοάδειο. Ενας νεαρός στέκεται δίπλα μου και κοντά στον οδηγό. Βγάζει το κινητό του και καλεί. «Ελα ρε, γεια σου, είμαι στην Αθήνα. Θα βρεθούμε μετά; Πού είναι αυτό; Καλά θα ρωτήσω», τον ακούω να λέει και έπειτα από μια σύντομη συνομιλία κλείνει. Γυρίζει προς τον οδηγό και τον ρωτάει: «Φίλε, συγγνώμη, αυτό το τρόλεϊ πάει Σύνταγμα;» «Ναι, ανε-

βαίνουμε τη Σταδίου, μετά την Ομόνοια», του απαντάει ο άλλος. «Θα μου πεις όταν φτάσουμε, επειδή δεν ξέρω από δω;» «Ναι, από πού είσαι αν επιτρέπεται;» τον ρωτάει ο οδηγός. «Σαντορίνη». «Τέτοια εποχή γιατί είσαι εδώ; Τι ήρθες να κάνεις;» «Να καταστραφώ!» απαντάει πολύ σοβαρά ο νεαρός επιβάτης χωρίς ίχνος ειρωνείας στη φωνή του. Ο οδηγός γυρίζει, τον κοιτάζει με περιέργεια και του λέει: «Ε, τότε φίλε μου βρίσκεσαι στη σωστή πόλη...» Νικήτας Καραγιάννης

Κείμενο: Γιώργος Παπαστογιαννούδης

13 -20.06.2013

e-awards 2013 Φέτος, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, διοργανώνονται τα βραβεία διαδικτύου e-awards, τα βραβεία που επιθυμούν να γίνουν θεσμός βράβευσης του καλύτερου περιεχομένου στο διαδίκτυο και έχουν ως σκοπό την ανάδειξη του ανεξάρτητου λόγου στο μέσο. Οι υποψηφιότητες που κατατέθηκαν φέτος ήταν χιλιάδες, καθιστώντας το έργο της κριτικής επιτροπής να καταλήξει σε επτά φιναλίστ για την καθεμία από τις 15 κατηγορίες εξαιρετικά δύσκολο. Η M media είναι υποψήφια σε δύο κατηγορίες, για το καλύτερο κανάλι στο ΥouΤube (youtube. com/metropolispress) και για την αντίστοιχη που θα αναδείξει την καλύτερη εφαρμογή για mobile συσκευές (www.mapp.gr).

Σκοπός των βραβείων είναι να αναδείξουν τον ανεξάρτητο λόγο στο διαδίκτυο, να εντοπίσουν τους ανθρώπους που αναπτύσσουν δυναμικό περιεχόμενο με την αναγκαία αλληλεπίδραση μεταξύ των χρηστών και να προαγάγουν αυτούς που επιμένουν στο πρωτογενές περιεχόμενο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, οι υποψηφιότητες των μέσων της Μ Media αποκτούν βαρύνουσα σημασία για τους ανθρώπους της, αλλά και για αυτούς που τα παρακολουθούν ή τα χρησιμοποιούν. «Μέσα στον ορυμαγδό του copy-paste και της αναπαραγωγής ειδήσεων και περιεχομένου χωρίς αυθεντικότητα στο διαδίκτυο, θεωρήσαμε πως ένας θεσμός που θα αξιολογεί το περιεχόμενο, που σέβεται τη δεοντολογία, την ανεξαρτησία της γνώμης, την πρωτοτυπία και τη διάδραση και επιβραβεύει τους δημιουργούς του πρωτογενούς περιεχομένου θα ήταν πολύ

χρήσιμος», αναφέρει ο δημιουργός του maga. gr και εμπνευστής των e-awards Δημήτρης Παπαδημητριάδης. «Πολλώ δε μάλλον», συνεχίζει, «αφού η διοργάνωση βασίζεται σε εθελοντές και είναι μη κερδοσκοπική -αξίες στις οποίες βασίστηκε και η σύνθεση της διοργανώτριας ομάδας του maga. gr-, ενώ η κριτική επιτροπή απαρτίζεται από διακεκριμένες προσωπικότητες στους τομείς του πολιτισμού, της δημοσιογραφίας, νομικούς και ανθρώπους που η σχέση τους με το διαδίκτυο είναι πολύ στενή». Τα βραβεία θα απονεμηθούν στις 25 Ιουνίου σε μια τελετή που θα λάβει χώρο στο αμφιθέατρο του 9.84 στην «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων με κεντρικό παρουσιαστή τον δημοσιογράφο Κώστα Αρβανίτη, ενώ θα συμμετέχει σε αυτή και το συγκρότημα των Wedding Singers.

Κείμενο: Μαρία Μαρκουλή

Χαμένη στους χάρτες Δεν περηφανεύομαι για αυτό, αλλά προχτές πέρασα ένα μεγάλο μέρος της μέρας (τη μισή;) μελετώντας χάρτες Google στο ίντερνετ. Μπήκα για να δω δυο αποστάσεις και κατέληξα να τριγυρνάω στην πόλη και στη ζωή, αν το θες ποιητικά, γιατί οι χάρτες μπορεί να είναι σκέτη ποίηση. Πρώτο και κύριο, σου τα λένε όλα με τον τρόπο τους. Απαντάνε σε όλες τις ερωτήσεις (πόσο από δω μέχρι εκεί, πού να σταματήσω για καφέ και τι ώρα φτάνω ορεινή Ναυπακτία -λέμε τώρα- αν με πάρει ο ύπνος και ξεκινήσω αργά). Παίρνεις τις πληροφορίες που θέλεις και «τερματισμός» - κλείνεις λάπτοπ, βγαίνεις έξω. Αλλά όχι, οι χάρτες δεν σε αφήνουν να το κάνεις. Μαύρη τρύπα και άλλη διάσταση. Και ξεκινάω, που λες. Να εντοπίσω την οδό Ατταλείας στο Αιγάλεω και την Επιμηθέως στο Παγκράτι. Την Πλατεία Βαρνάβα που φαίνεται ωραία, καθώς ήταν και πιο πράσινη τότε και μετά κατεβαίνω Εμπεδοκλέους, μπαίνω Στάδιο από την πίσω πύλη -την καταπακτή-

και βγαίνω για τρέξιμο στον Αρδηττό πολύ πριν η κυρία με τα ταγέρ και το πείσμα της σε βάρος όλων βάλει Ολυμπιακούς Αγώνες στο κεφάλι της. Και πίσω πάλι στο Αιγάλεω, μήπως δείχνει αν υπάρχει ακόμη εκείνο το οικόπεδο όπου παίζαμε κρυφτό. Κοίτα να δεις, όλα τα λέει το map, γράφεις όνομα, σου βγάζει διεύθυνση, βάζεις διεύθυνση, σου δίνει όνομα. Σπουδαίο πράγμα! Βόρεια προάστια πάει; Αν πάει λέει! Πού ήταν η Αυτοκίνηση που είχαμε κάνει τον χορό του σχολείου; Πιο βόρεια. Πού ήταν ο τροχονόμος; Πιο βόρεια. Πού είναι ο φούρνος που λίγο κάτω κάνουμε αριστερά και βγαίνουμε στην Εθνική; Πιο βόρεια για να καταλάβεις. Και μέρες που είναι με εξετάσεις, πανελλήνιες και άλλα τέτοια που φέρουν ταραχή, νιώθω μια ζάλη πάνω στον χάρτη. Εχει περάσει και η ώρα. Οπότε, λέω, καλύτερα να περάσω και εγώ από Κέντρο, Στύλους Ολυμπίου και τα ρέστα, απέναντι Ακρόπολη - θαυμάστε (σε περίπτωση που μας διαβάζουν και τουρίστες). Βγαίνω Συγγρού και κλικ, κλικ, κλικ, παραλιακή με μικρές λοξοδρομήσεις στο ύψος του Ελλη-

νικού από πάνω, εκεί που ήταν το Αεροδρόμιο το κλαμπ, που έφυγε και πήρε και ολόκληρο το αεροδρόμιο το κανονικό μαζί του. Δεν βαριέσαι, λέω εκεί πάνω από τους χάρτες μου, τα πράγματα στη ζωή αλλάζουν - το Γκολφ της Γλυφάδας ποτέ. Και απλώνεται στον χάρτη ηγεμονικά. Τώρα που το σκέφτομαι, γκολφ δεν έχω παίξει ποτέ. Μόνο μία φορά - μίνι γκολφ, αλλά δεν νομίζω ότι μετράει. Δεν φαίνεται καν στο Google map αυτό. Συνεχίζω, κλικ, κλικ και να τη η Βάρκιζα. Με το λεωφορείο της γραμμής. Να αλλάζουμε θέσεις και να καθόμαστε στο παράθυρο εκείνο από όπου μπαίνει ο αέρας πιο πολύ και να φωνάζει ο οδηγός -«Τα παιδιά να μη σηκώνονται από τις θέσεις τους»-, να μας φωνάζει και η μάνα -«Βάρκιζα λοιπόν»- και τα Λιμανάκια στην οθόνη φαίνονται χάρμα και η Βουλιαγμένη χάρμα και αυτή και κλικ, κλικ στην ακτή και πιο κάτω στην άλλη την ακτή και τότε, νομίζω τότε, ντράπηκα που κόντευε να φύγει η μέρα και εγώ είχα κολλήσει στους χάρτες και είπα να σταματήσω εκεί το ψάξιμο και να βγω έξω. Αλλά τι κόλλημα κι αυτό, ε;

Κείμενο: Ανδρέας Γιαννόπουλος / Φωτογραφίες: Νίκος Παπαγγελής

13 -20.06.2013

Ρούχα με IQ Αν και σπούδασε χημικός μηχανικός και εργάστηκε σε μεγάλες βιομηχανίες τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, μεγάλη αγάπη του 35χρονου Αλέξανδρου Χριστόπουλου ήταν και συνεχίζει να είναι το ντιζάιν. Ακούγεται, λοιπόν, απόλυτα φυσιολογικό όταν μου λέει ότι σήμερα ασχολείται ενεργά με αυτό και πως παρέα με τους Αριστείδη Λαύκα, Δημήτρη Καλλίρη και Βενέδικτο Αντύπα δημιούργησαν τη Human Electric. Μια πλατφόρμα έξυπνων ρούχων που συνδυάζει το ένδυμα μαζί με software και hardware. Καθώς καθόμαστε στο σαλόνι του και ακουμπάμε τον καφέ μας στο τραπεζάκι που ο ίδιος κατασκεύασε -όπως και πολλά άλλα έπιπλα μέσα στο σπίτι του-, εξηγεί ότι αφορμή για τη δημιουργία της Human Electric στάθηκαν οι δυσκολίες που συναντούν οι ποδηλάτες στην καθημερινότητά τους. Οι τέσσερίς τους θέλησαν να τους διευκολύνουν σχεδιάζοντας ρούχα που ελέγχονται από smartphones και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. «Η πρώτη μας προσέγγιση είναι ένα έξυπνο ποδηλατικό jacket (βλέπε φωτό) που

ενσωματώνει την ενεργή σήμανση και την πλοήγηση. Απευθύνεται σε αστικούς ποδηλάτες που θέλουν να εμπλουτίσουν τη ζωή τους με τη χρήση τεχνολογίας», υποστηρίζει. Ο ίδιος έχει αναλάβει το κομμάτι εκπροσώπησης της ομάδας, αλλά και αυτό της στρατηγικής σκέψης. «Εχω τη χαρά», λέει χαρακτηριστικά, «να δίνω δημιουργικές λύσεις στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε σε όλους τους τομείς. Αυτή την περίοδο δουλεύουμε παράλληλα σε δύο κατευθύνσεις». Αφενός εμπλουτίζουν το jacket με απαραίτητες λειτουργίες για τον χρήστη, αφετέρου αναπτύσσουν το λογισμικό που θα είναι ο πυρήνας της πλατφόρμας ή αλλιώς «ο οδηγός των κοινωνικών αλληλεπιδράσεων μεταξύ των ποδηλατών». Ολη η ομάδα, μάλιστα, έχει ένα παραπάνω κίνητρο για να κάνει πράξη όσα οραματίζεται, αφού πριν από λίγες εβδομάδες βρέθηκε στη δεκάδα των νικητών του διαγωνισμού «i-bank Καινοτομία & Τεχνολογία» της Εθνικής Τράπεζας. Πράγματι, ο Αλέξανδρος δεν μένει στα λόγια, κάτι που επιβεβαιώνεται απλά ρίχνοντας μια ματιά στο γεμάτο σημειώσεις και σχέδια γρα-

φείο του. «Σε μερικά χρόνια από τώρα», μου λέει μόλις παρατηρεί ότι το βλέμμα μου πέφτει στο σχεδιαστήριό του, «πιστεύω πως θα έχουμε τουλάχιστον δύο εφαρμογές σε κυκλοφορία και συνεργασίες με εταιρείες διεθνούς δραστηριότητας». Πιστεύει ακράδαντα, εξάλλου, ότι τα έξυπνα ρούχα είναι το μέλλον και ότι μαζί με τους συνεργάτες του θα καταφέρουν να διαδώσουν μια σειρά από λύσεις και εφαρμογές. «Ελπίζω, επίσης, πως στον δρόμο μας θα καταφέρουμε να γνωρίσουμε σε βάθος τις υπάρχουσες τεχνολογίες και να τις εμπλουτίσουμε», προσθέτει. Οσον αφορά, τέλος, τους ποδηλάτες και τα βήματα που πρέπει να γίνουν για να διευκολυνθούν οι μετακινήσεις τους μέσα στην πόλη, θεωρεί ότι δεν έχει καν νόημα να μιλήσει για την ανάπτυξη υποδομών. «Ολοι μας αναγνωρίζουμε πως τα έργα είναι απαραίτητα. Από την πλευρά μου, εάν μπορούσα, θα επενέβαινα στη συνείδηση των οδηγών και θα αύξανα την ευαισθητοποίηση και την ανέχειά τους σε σχέση με το ποδήλατο».

Reality Bites

Είμαστε όλοι λογοτέχνες Μια από τις βασικές φαντασιώσεις μας για τον γενναίο νέο κόσμο της ψηφιακής εποχής είναι ότι οι άνθρωποι γράφουν πολύ λιγότερο από όσο παλιά. Και ίσως, σε ένα επίπεδο, αυτό να ισχύει, αν θεωρήσουμε ότι γραφή είναι μόνο η παραδοσιακή διαδικασία που χρειάζεται χαρτί, μολύβι, γραφείο και απαλό φως. Η πραγματικότητα, όμως, είναι εντελώς διαφορετική. Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες που έλαβαν χώρα στη Βρετανία, ο μέσος Βρετανός γράφει κατά τη διάρκεια της ζωής του πάνω από 7,3 εκατ. λέξεις απλωμένες σε πάνω από 200.000 γραπτά μηνύματα, υπολογίζοντας ότι ο μέσος Βρετανός ξεκινάει να στέλνει γραπτά μηνύματα στην ηλικία των 14 ετών.

Για να αποκτήσουμε μια καλύτερη αίσθηση των αριθμών, ας αναφέρουμε το εξής: ένα μέσου μεγέθους μυθιστόρημα περιέχει περίπου 80.000 λέξεις. Διαιρώντας, ο αριθμός που προκύπτει είναι πάνω από 90 μυθιστορήματα. Και αυτό αφορά μόνο τις λέξεις που γράφουμε σε γραπτά μηνύματα, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη e-mails, τη δράση μας σε κοινωνικά δίκτυα, κάρτες γενεθλίων, σημειώματα για ψώνια στο ψυγείο, ερωτικά ραβασάκια και ενδεχομένως κάποιο μυθιστόρημα που θα γράψουν όντως οι πιο δημιουργικοί από εμάς... Γ.Μ.

Πιάστε τον Εντ! Οταν ο Εντ Σνόουντεν έφτασε στο Διεθνές Αεροδρόμιο του Χονγκ Κονγκ πριν από λίγες ημέρες, κανένας δεν του έδωσε ιδιαίτερη σημασία. Με μία μικρή μαύρη βαλίτσα και τέσσερα λάπτοπ, ήταν ένας ακόμη Αμερικανός που ήρθε για να κάνει business. Και όμως, τρεις εβδομάδες μετά, ο 29χρονος έχει γίνει ο πιο διάσημος «κατάσκοπος» και φυγάς του κόσμου, υπεύθυνος για τη μεγαλύτερη διαρροή άκρως απόρρητων εγγράφων στην ιστορία των ΗΠΑ. Είναι χαρακτηριστικό πως αρκετά μέλη του Κογκρέσου χαρακτηρίζουν «προδοσία» τις ενέργειες του Σνόουντεν. Και εάν ο Μπράντλεϊ Μάνινγκ αντιμετωπίζει ισόβια κάθειρξη για τη διαρροή εγγράφων χαμηλής διαβάθμισης του υπουργείου Εξωτερικών στο Wikileaks το 2010, φανταστείτε τι περιμένει τον «νούμερο ένα καταζητούμενο» των ΗΠΑ, ο οποίος άφησε να διαρρεύσουν «άκρως απόρρητα» έγγραφα, αν εκδοθεί στη χώρα του. Τι ακριβώς περιείχαν αυτά τα έγγραφα; Πληροφορίες για το πρόγραμμα Prism της NSA, με το οποίο η αμερικανική Υπηρεσία Εθνικής Ασφαλείας συνέλεγε προσωπικές πληροφορίες από τις μεγαλύτερες εταιρείες τεχνολογίας του κόσμου. Για να αποκαλύψει το μυστικό πρόγραμμα, ο Snowden δεν επέλεξε κάποιο αμερικανικό μέσο ενημέρωσης, αλλά μια βρετανική εφημερίδα, τον ”Guardian“. Ο ίδιος αρνείται ότι έκανε κάτι κακό και ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει trade-off μεταξύ ασφάλειας και ιδιωτικότητας, μνημονεύοντας τα λόγια του Βενιαμίν Φραγκλίνου: «Αυτοί που θυσιάζουν την ελευθερία για την ασφάλεια δεν θα έχουν και δεν αξίζουν τίποτα από τα δύο». Χ.Τ.

«Γκέι λόμπι» στο Βατικανό Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πηγές, ο Πάπας Φραγκίσκος, κατά τη διάρκεια ακρόασης με κληρικούς από τη Λατινική Αμερική, παραδέχτηκε την ύπαρξη ενός «γκέι λόμπι» στους κύκλους του Βατικανού, καθώς και ενός «ρεύματος διαφθοράς». Οι δηλώσεις του Πάπα δημοσιεύτηκαν στο χιλιανό site ”Reflection and Liberation“. Στο άρθρο, ο Πάπας περιγράφεται ως «εξαιρετικά ανοιχτός», ένας χαρακτηρισμός που δεν είχε δοθεί σε προκατόχους του. Φέρεται ότι είπε στους κληρικούς πως στους κόλπους της Εκκλησίας υπάρχουν ενάρετοι και καλοί άνθρωποι, αλλά και πολλοί διεφθαρμένοι. «Στο Βατικανό πρέπει να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για το γκέι λόμπι που λειτουργεί μέσω της γραφειοκρατίας. Είναι αλήθεια, υπάρχει», ανακοίνωσε ο Πάπας στους

κληρικούς. Παρόλα αυτά, το Βατικανό αρνείται να επιβεβαιώσει το δημοσίευμα. Εδώ και καιρό, από τότε που παραιτήθηκε ο Πάπας Βενέδικτος, φήμες οργιάζουν σχετικά με τη στάση πολλών γκέι κληρικών, οι οποίοι προωθούν τα προσωπικά τους συμφέροντα, εκθέτοντας έτσι το Βατικανό σε εκβιαστές. Μάλιστα, λέγεται ότι αυτό το στοιχείο έπαιξε σημαντικό ρόλο στην παπική παραίτηση. Υπενθυμίζεται ότι πολλά ΜΜΕ στην Ιταλία είχαν δημοσιεύσει εκτεταμένα ρεπορτάζ για τη φημολογούμενη ερωτική σχέση του Βενέδικτου με τον κατά πολύ νεαρότερο - και γοητευτικό - προσωπικό του γραμματέα ο οποίος τον ακολουθούσε παντού. Ν.Κ.

Πολεμώντας το e-smoking Η Βρετανία σχεδιάζει την ένταξη των ηλεκτρονικών τσιγάρων από το 2016 στον κατάλογο των φαρμάκων. Αντίθετα με άλλες ευρωπαϊκές χώρες που προτίθενται να περιορίσουν μέσω νομοθεσιών τη χρήση τους, στη Βρετανία ελάχιστοι περιορισμοί ισχύουν, τουλάχιστον προς το παρόν. Η αρμόδια βρετανική υπηρεσία ανακοίνωσε ότι το νέο καθεστώς για τα ηλεκτρονικά τσιγάρα θα εφαρμοστεί μαζί με τον νέο ευρωπαϊκό νόμο για το κάπνισμα. Οι συνεχείς απαγορεύσεις στο κάπνισμα έχουν εκτοξεύσει τις πωλήσεις των ηλεκτρονικών τσιγάρων σε πολλές χώρες. Οι πολέμιοι του καπνίσματος επιχειρηματολογούν λέγοντας ότι μέσω των τσιγάρων χωρίς καπνό μπορεί να διαδοθεί το κάπνισμα σε ανηλίκους, ακόμα και σε μη καπνιστές. Οι βρετανικές Υπηρεσίες Υγείας θεωρούν ότι τα ηλεκτρονικά τσιγάρα δεν πληρούν τους αναγκαίους κανόνες ασφαλείας και ποιότητας, καθώς υπάρχουν ελαττώματα στην κατασκευή τους, που σε ορισμένες περιπτώσεις επιτρέπουν τη διαρροή της υγρής νικοτίνης στο στόμα των χρηστών. Μέχρι το 2016, οπότε και αναμένεται η αλλαγή αδειοδότησής τους, τα προϊόντα αυτά δεν θα συνιστώνται από κρατικούς φορείς. Η εναλλακτική λύση ήταν να απαγορευτούν άμεσα, αλλά η κυβέρνηση τελικά προσανατολίστηκε στη χρήση τους ως φαρμάκων. Ωστόσο, όπως επισημαίνουν ειδικοί, η χρήση των ηλεκτρονικών τσιγάρων είναι λιγότερο επιβλαβής από τα κοινά τσιγάρα, αφού ο χρήστης δεν απορροφά τις τοξικές ουσίες του καπνού. Επίσης, οι κατασκευαστές των ηλεκτρονικών τσιγάρων τονίζουν ότι μπορούν ακόμη και να σώσουν ζωές, επειδή πολλοί χρήστες τους καταφέρνουν έπειτα από καιρό να κόψουν τελείως το κάπνισμα. Υπενθυμίζεται ότι μέχρι στιγμής κανένας χρήστης ηλεκτρονικών τσιγάρων δεν έχει πεθάνει, ενώ αντιθέτως κάθε πέντε λεπτά ένας κλασικός καπνιστής χάνει τη ζωή του στη Βρετανία. Στη Νέα Ζηλανδία, τα ηλεκτρονικά τσιγάρα ήδη πωλούνται μόνο σε φαρμακεία. Εντελώς απαγορευμένα είναι στη Βραζιλία, τη Νορβηγία και τη Σιγκαπούρη. Ν.Κ.

Μουσική

Δύο ημέρες, έξι live Το Let Me Know Festival οργανώθηκε για πρώτη φορά το 2012 στην Αθήνα. Η ιδέα απλή και παράλληλα τόσο πρωτότυπη: ένα διήμερο φεστιβάλ στο οποίο θα μπορούσε να συνδυαστεί η μουσική με τη φωτογραφία και τη συνέντευξη. Ο χώρος που επιλέχθηκε να το φιλοξενήσει ήταν το Mezzanine στην οδό Ερμού. Και κάπου εκεί, στο νεανικό αυτό φεστιβάλ, ακούσαμε έξι γκρουπ από την ελληνική alternative pop-dance σκηνή. Ταυτόχρονα και προτού κάθε συγκρότημα ανέβει στη σκηνή, παρακολουθούσαμε συνέντευξή του που έχει δώσει σε κάποιον αγαπημένο του χώρο στην πόλη. Για την ιστορία, στη σκηνή βρέθηκαν την πρώτη μέρα οι Penny & The Swingin’ Cats, η Ολγα Κουκλάκη και ο Monsieur Minimal, ενώ τη δεύτερη οι Cyanna, ο Στάθης Δρογώσης και οι GAD. Το 2013 είναι η δεύτερη χρονιά για το Let Μe Κnow Festival, που μεγαλώνει και εδραιώνεται! Με τη βασική ιδέα να παραμένει η ίδια, το φεστιβάλ έγινε πιο καλοκαιρινό, αλλάζοντας τον χώρο όπου φιλοξενείται. Ετσι, την

Τετάρτη 19 Ιουνίου, στον αίθριο χώρο του Ελληνικού Κόσμου (Πειραιώς 254, Ταύρος) εμφανίζονται οι Baby Guru, η Nalyssa Green και οι Keep Shelly in Athens (φωτό). Οι πρώτοι επιστρέφουν στην Ελλάδα μετά τις πολύ επιτυχημένες εμφανίσεις τους στη Γαλλία, η Nalyssa κάνει την πρώτη της καλοκαιρινή εμφάνιση μετά την κυκλοφορία του τελευταίου της δίσκου, ενώ οι τρίτοι είναι το ελληνικό γκρουπ φαινόμενο με τις sold out εμφανίσεις σε Αμερική και Ευρώπη. Τη δεύτερη ημέρα (Πέμπτη 20 Ιουνίου) επί σκηνής θα βρεθούν οι Imam Baildi, οι Sunny Side of the Razor και οι αγαπημένοι μας The Bet. Οι Imam Baildi εμφανίζονται επί ελληνικού εδάφους μετά την περιοδεία τους σε Γερμανία, Βέλγιο, Ελβετία και Αυστρία, οι Sunny Side of the Razor είναι η μπάντα που άνοιξε τη συναυλία των Red Hot Chili Peppers, ενώ οι The Bet έχουν ήδη στις αποσκευές τους το νέο τους άλμπουμ! Δύο ημέρες, έξι live από τα σημαντικότερα γκρουπ της νέας ελληνικής μουσικής σκηνής.

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

13-20.06.2013

Φόρος τιμής Project σκιών Οι Burger Project ενώνουν τις δυνάμεις τους με τον Καραγκιόζη του γνωστού σκιοπαίκτη Ηλία Καρελλά στην παράσταση «Στo νησί των Κατεργαραίων» αύριο, Παρασκευή 14 Ιουνίου, στον κήπο του Νομισματικού Μουσείου Αθηνών (Πανεπιστημίου 12, Αθήνα). Η μουσική είναι βασισμένη στην παραδοσιακή κωμωδία με τίτλο «Ο Καραγκιόζης στη χώρα των Κατεργαραίων», που γράφτηκε το 1955. Ο Ηλίας Καρελλάς και το μουσικό σχήμα Burger Project διασκευάζουν την κλασική κωμωδία με μια σύγχρονη ματιά σατιρίζοντας την επικαιρότητα, ενώ οι θεατές συμμετέχουν ενεργά, συνομιλώντας και τραγουδώντας παρέα με τον Καραγκιόζη και το μουσικό συγκρότημα.

Η Πατρίσια Κας για μία μοναδική εμφάνιση στο Θέατρο Badminton (Ολυμπιακά Ακίνητα, Γουδί) αύριο, Παρασκευή 14 Ιουνίου, παρουσιάζοντας, με αφορμή την επέτειο των 50 χρόνων από τον θάνατο της Εντίθ Πιαφ, ένα μεγάλο αφιέρωμα στη φωνή που σφράγισε την ιστορία του γαλλικού τραγουδιού. Η παράσταση «Η Κας ερμηνεύει Πιαφ» είναι, όπως δηλώνει η ίδια, ένας φόρος τιμής σε μια διαχρονική καλλιτέχνιδα που πάντα θαύμαζε. Η παράσταση που ακολούθησε την κυκλοφορία του ομώνυμου άλμπουμ έχει παρουσιαστεί στο Royal Albert Hall, το Carnegie Hall και το Operetta Theatre με τεράστια επιτυχία.

Διακρίσεις Στις αρχές της χρονιάς η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών κατακλύστηκε από κόσμο που έσπευσε να δει από κοντά τις μουσικές παραστάσεις της ανερχόμενης τραγουδοποιού και ερμηνεύτριας Monika. Οι συγκεκριμένες sold out συναυλίες με τον τίτλο “Primal” αποτέλεσαν το προοίμιο για το νέο, ομώνυμο EP της νεαρής τραγουδίστριας, το οποίο κυκλοφορεί ήδη με μεγάλη επιτυχία σε επιλεγμένα σημεία. Σε αυτό περιέχονται πέντε καινούργια κομμάτια και ένα bonus track, ενώ συνοδεύεται από ένα πολυτελές ένθετο με τους στίχους των τραγουδιών, τους συντελεστές και πολλές ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες. Τόσο τον σχεδιασμό του EP, όσο και την καλλιτεχνική επιμέλεια της παράστασης “Primal” ανέλαβε η ομάδα του Bob Studio. Για το πρώτο, μάλιστα, τα μέλη του Bob Studio βραβεύτηκαν πριν από μερικές ημέρες με το δεύτερο βραβείο στην κατηγορία CD/DVD Cover, στo πλαίσιo του θεσμού των European Design Awards (στον ίδιο διαγωνισμό κατέκτησαν την πρώτη θέση στην κατηγορία Συσκευασίας Τροφίμων και Ποτών).

Αφιερωμένο... Πρωτόγονα σήματα Ο Κύριος Κ. μάς εκπλήσσει κάθε φορά με την εφευρετικότητά του. Με όπλο τις δέκα εναπομείνασες συλλεκτικές κασέτες με τη νέα δισκογραφική του απόπειρα «Σήματα Καπνού», προσεδαφίζεται στο Six D.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι) την Τετάρτη 19 Ιουνίου, για ένα τελευταίο live λίγο πριν από το καλοκαίρι και την παγκόσμια περιοδεία του. Δύο εκκωφαντικές κιθάρες με βουντού riffs και τύμπανα βασισμένα στα πιο πρωτόγονα patterns θα στείλουν «Σήματα Καπνού» στους απανταχού θαυμαστές του καλώντας τους να γιορτάσουν όλοι μαζί. Η είσοδος συμπεριλαμβάνει χειροποίητους κωδικούς για ελεύθερο download του άλμπουμ από το διαδίκτυο.

Ο Θάνος Μικρούτσικος, μαζί με τους Μανώλη Μητσιά, Γιάννη Κότσιρα, Δημήτρη Μπάση και Ρίτα Αντωνοπούλου, παρουσιάζει τη Δευτέρα 18 Ιουνίου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού (Πεζόδρομος Διονυσίου Αρεοπαγίτου) στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών το πρόγραμμα «Πάντα γελαστοί και γελασμένοι». Η ιδέα του ξεκίνησε από τα λαϊκά τραγούδια που έχει γράψει κατά καιρούς ο συνθέτης, αλλά και από τα τραγούδια με πολιτική χροιά. Μια διαδρομή στις μουσικές δημιουργίες ενός από τους μεγαλύτερους τραγουδοποιούς της γενιάς του. Η παράσταση αφιερώνεται στη μνήμη του στιχουργού Αλκη Αλκαίου που έφυγε πρόσφατα.

«Το EP έχει τη μορφή λευκώματος, με εικόνες και ιδέες που αντικατοπτρίζουν τη διαδικασία της δημιουργίας των τραγουδιών: από τη σύλληψή τους μέχρι και την τελική τους παρουσίαση στην εκδήλωση», αναφέρουν μεταξύ άλλων τα μέλη του Bob Studio. Περισσότερα για την όμορφη αυτή παρουσίαση, στη διεύθυνση www.bobstudio.gr/ monika-primal.

ΠΡΟΣΕΧΩΣ

Σινεμά

Με ελληνικό άρωμα... Πρωτογνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν το 1995 σε ένα τρένο στη Βιέννη… «Πριν το ξημέρωμα». Ξανασυναντήθηκαν στο Παρίσι το 2004 και αποφάσισαν να ενώσουν τις ζωές τους… «Πριν το Ηλιοβασίλεμα». Και τώρα ο Τζέσε και η Σελίν -κατά κόσμον Iθαν Χοκ και Ζιλί Ντελπί- έρχονται στην Ελλάδα για να γράψουν το τρίτο κεφάλαιο μίας από τις πιο όμορφες και ιδιαίτερες κινηματογραφικές ιστορίες αγάπης στο σύγχρονο σινεμά... «Πριν τα Μεσάνυχτα». Ο έρωτας, η πίστη, οι ενοχές, η αγάπη, η λογοτεχνία, η απώλεια, το χθες, το σήμερα και το αύριο διαπλέκονται αρμονικά στις ατέρμονες συζητήσεις τους καθώς σεργιανίζουν στα σοκάκια της μεσσηνιακής Μάνης. Ευτυχώς, όμως, ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ δεν παρασύρεται από μια καρτ ποστάλ απεικόνιση του ελληνικού τοπίου. Το εκμεταλλεύεται μόνο σαν ένα όμορφο φόντο. Η κάμερά του παραμένει κολλημένη πάνω στους δύο ήρωες στο πρότυπο των δύο προηγούμενων ταινιών. Τι κρατάει ενωμένο αυτό το ζευγάρι τόσα χρόνια μετά; Ισως το ότι σκέφτονται δυνατά και συζητάνε τα πάντα. Τα θέλω τους, τις ανασφάλειές

τους, τους φόβους τους, όσα τους εξοργίζουν και όσα αγαπούν ο ένας στον άλλον. Για ακόμα μία φορά οι διάλογοι του Λινκλέιτερ είναι απολαυστικοί και αφοπλιστικά ειλικρινείς, ενώ η χημεία του Χοκ και της Ντελπί δεδομένη και εκρηκτική. Ισως, όμως, εδώ να χρειάζεται να κάνουμε μια αναγκαία επισήμανση προς τους ανυποψίαστους θεατές που στο άκουσμα του ονόματος του Ιθαν Χοκ σε συνδυασμό με τα γυρίσματα στην Ελλάδα σπεύσουν μαζικά στις κινηματογραφικές αίθουσες. Το «Πριν τα Μεσάνυχτα», όπως και οι δύο προηγούμενες ταινίες, δεν έχουν αμιγώς κινηματογραφική αφήγηση. Το σενάριο αναλώνεται σε μακροσκελείς διαλόγους, σε μονοπλάνα που μπορεί να κρατάνε μέχρι 10-15 λεπτά και παραπέμπουν περισσότερο σε ένα ιδιόμορφο θεατρικό έργο σε φυσικούς χώρους. Αυτό το στοιχείο, σε συνδυασμό με την απουσία εξωτερικής δράσης, είναι πολύ πιθανό να ξενίσει έναν θεατή που, μαθαίνοντας για μια ταινία που γυρίστηκε στην Ελλάδα, είναι έτοιμος να δει το επόμενο... “Mamma Mia”.

Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

13-20.06.2013

Ψυχογράφημα Μία από τις σημαντικότερες ταινίες του σύγχρονου ευρωπαϊκού σινεμά προβάλλεται από αυτή την εβδομάδα σε επανέκδοση στους κινηματογράφους. «Η Δασκάλα του Πιάνου» του κορυφαίου Μίκαελ Χάνεκε με την καθηλωτική Ιζαμπέλ Ιπέρ στον ρόλο μιας πειθαρχημένης, αυστηρής καθηγήτριας πιάνου με έντονα σεξουαλικά απωθημένα, που έρχονται στο φως όταν γνωρίζει τον νεαρό, χαρισματικό μαθητή της Βάλτερ. Μια αιρετική σπουδή στη γυναικεία ψυχοσύνθεση, που εν έτει 2001 δίχασε το σινεφίλ κοινό. Οι Κάννες, πάντως, υποκλίθηκαν στο μεγαλείο της χαρίζοντας στην ταινία το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής και τα Βραβεία Γυναικείας και Ανδρικής Ερμηνείας στην Ιζαμπέλ Ιπέρ και στον Μπενουά Μαζιμέλ.

Τρισδιάστατη επιστροφή Είκοσι χρόνια μετά την επέλασή τους στις κινηματογραφικές αίθουσες, οι θρυλικοί δεινόσαυροι του Στίβεν Σπίλμπεργκ επιστρέφουν... τρισδιάστατοι! Το “Jurassic Park” προβάλλεται ξανά και στην Ελλάδα σε νέα, ψηφιακή 3D εκδοχή, ταξιδεύοντάς μας πάλι στο νησί του δισεκατομμυριούχου φιλάνθρωπου Τζον Χάμοντ, που έχει καταφέρει το ακατόρθωτο! Να ζωντανέψει πάλι την Ιουράσια Περίοδο σε ένα πάρκο ψυχαγωγίας που φιλοξενεί κλωνοποιημένους δεινόσαυρους. Τι θα γίνει, όμως, όταν απενεργοποιηθούν οι φράχτες ασφαλείας; Αυτή τη φορά θα νιώσετε πραγματικά καυτή την ανάσα του Τυραννόσαυρου...

Σε διεθνή τροχιά Η Ελίνα Ψύκου, την οποία φιλοξενήσαμε στη “Metropolis” τον περασμένο Φεβρουάριο λίγο πριν από τη συμμετοχή της στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου με το σκηνοθετικό της ντεμπούτο «Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά», φιγουράρει στη λίστα “10 Directors to Watch” του περιοδικού “Variety”. Τι σημαίνει αυτό; Οτι το έγκυρο κινηματογραφικό περιοδικό την επιλέγει ως μία από τους δέκα νέους σκηνοθέτες-κινηματογραφιστές από όλο τον κόσμο που αξίζουν την προσοχή μας. Ε, μια τέτοια διάκριση σε κάνει δικαίως να αισθάνεσαι περήφανος! Η ταινία της Ελίνας Ψύκου με πρωταγωνιστή τον Χρήστο Στέργιογλου θα κάνει πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες το φθινόπωρο.

Βραβείο γέλιου Από το “Young Frankenstein” μέχρι τον «Ρομπέν των Δασών: Οι ήρωες με τα κολάν», ο Μελ Μπρουκς μάς έχει χαρίσει άφθονες στιγμές γέλιου. Στα 87 του χρόνια, το American Film Institute τον τίμησε για την προσφορά του στην έβδομη τέχνη σε μια βραδιά όπου το χιούμορ περίσσεψε. «Ενα τιμητικό βραβείο! Τι κλασάτος τρόπος για να πεις σε κάποιον ‘άντε τέλειωνε!’» είπε η πάντα αιρετική Σάρα Σίλβερμαν, ενώ ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο αναρωτήθηκε: «Ποιον πρέπει να πηδήξω επιτέλους για να παίξω σε μια ταινία του Μελ Μπρουκς;» Ο Μάρτιν Σκορσέζε παρέδωσε το βραβείο στον Μπρουκς, που κράτησε την καλύτερη ατάκα για το τέλος: «Συνήθως διαφωνώ με τις επιλογές του AFI. Απόψε, κάτι πάει να γίνει!»

O άλλος Βογιατζής Εγινε γνωστός, ξεχώρισε και λατρεύτηκε κυρίως για τη θεατρική του προσφορά. Στο θεατράκι του στην οδό Κυκλάδων παρουσίασε παραστάσεις ορόσημα για το νέο ελληνικό θέατρο. Υπάρχει όμως και ο άλλος Λευτέρης Βογιατζής. Ο κινηματογραφικός. Εξίσου σπουδαίος. Εξίσου χαρισματικός. Αυτόν τον Λευτέρη Βογιατζή τιμά το φετινό Φεστιβάλ Αθηνών προβάλλοντας στη μνήμη του τρεις από τις πλέον χαρακτηριστικές στιγμές της κινηματογραφικής του διαδρομής, από τις 17 έως τις 19 Ιουνίου στον Χώρο Δ της Πειραιώς 260. «Μελόδραμα;» του Νίκου Παναγιωτόπουλου, «Ακροπόλ» του Παντελή Βούλγαρη και «Γυμνά Χέρια» του Γιώργου Σκεύα. Το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Λευτέρη Βογιατζή γίνεται το 1979 στην ταινία «Περιπλάνηση» του Χριστόφορου Χριστοφή. Η πρώτη πρωταγωνιστική παρουσία του που κλέβει τις εντυπώσεις, όμως, είναι στο «Μελόδραμα;» του Νίκου Παναγιωτόπουλου το 1980. Ο νεαρός Βογιατζής συναντά για πρώτη φορά τον ανερχόμενο Παναγιωτόπουλο, που μετρούσε τότε ήδη μία επιτυχία με τους «Τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας». Η συνεργασία τους στο «Μελόδραμα;» είναι μόνο η αρχή μιας δυνατής φιλίας και μιας πιστής κινηματογραφικής σχέσης... «Βαριετέ» (1985), «Η γυναίκα που έβλεπε τα όνειρα» (1987), «Ονειρεύομαι τους φίλους μου» (1993), “Beautiful People” (2001), «Αθήνα-Κωνσταντινούπολη» (2008), «Τα Οπωροφόρα της Αθήνας» (2010), καθώς και η τελευταία του κινηματογραφική συμμετοχή στη «Λιμουζίνα», που ακόμα δεν έχει προβληθεί στις αίθουσες. «Αυτό που μου άρεσε στον κινηματογραφικό ηθοποιό Βογιατζή είναι ότι το πρόσωπό του θύμιζε Μπάστερ Κίτον και το παίξιμό του είχε κάτι από Χοντρό-Λιγνό και από Τζέρι Λιούις», εξηγεί ο Νίκος Παναγιωτόπουλος.

Βιβλίο

Σκληρός μες στους σκληρούς Το σκανδιναβικό αστυνομικό μυθιστόρημα γεννήθηκε, αντρώθηκε τα τελευταία χρόνια, έχει φουσκώσει σε απρόσμενο σημείο και δεν μένει παρά να δούμε, όταν θα εκραγεί, εάν θα καταφέρει να σπείρει γόνιμους σπόρους ή αν θα σκάσει σαν μπαλόνι γεμάτο (κοπανιστό) αέρα. Στο ενδιάμεσο, έχει σίγουρα δώσει σημαντικότατα δείγματα γραφής, αξιοσημείωτους συγγραφείς που μετέφεραν το βάρος της best seller λογοτεχνίας από τους αιθέρες του «δεν βαριέσαι» στο τώρα των κοινωνικών προβλημάτων και -μην το ξεχνάμε- εκατομμύρια πωλήσεις. Ομως, φευ, αρκετούς εξ ημών ή εξ υμών έχει αρχίσει να τους κουράζει. Σε κουβέντες με μανιώδεις καταβροχθιστές «αστυνομικών» αναγνωσμάτων πολλοί δηλώνουν πως πλέον βρίσκουν επαναλαμβανόμενα κλισέ στα εν λόγω βιβλία. Κάποιοι φτάνουν και στην υπερβολή να πουν: «Απεταξάμην». Για ένα κείμενο όμως δεν έχω ακούσει ποτέ πως το βρήκαν κλισέ, βαρετό ή προβλέψιμο. Και αυτό είναι ο «Κοκκινολαίμης» του Νορβηγού Τζο Νέσμπο. Ενα κείμενο ιδιαίτερα οξύ, που στηλιτεύει με άγριες διαθέσεις το φαινόμενου του νεοναζισμού, δίχως να ξεχνά, αλλά μάλλον υπενθυμίζοντας επίμονα την τεράστια συζήτηση για το κατά πόσο η Σκανδιναβία

παραδόθηκε στον Αξονα αμαχητί και ολίγον τι «καλή τη θελήσει» ή όχι. Φροντίζοντας παράλληλα να κάνει μακροσκελή flashback στα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου - προσδίδοντας στο «αστυνομικό» και το αλατοπίπερο του «πολεμικού» μυθιστορήματος. Ο Τζο Νέσμπο έχει δημιουργήσει, τουλάχιστον για τους ρέκτες της «σκληρής ροκ» γραφής, έναν ακαταμάχητο χαρακτήρα τον οποίο ακολουθεί κατά πόδας σε κάθε του βιβλίο. Ο Χάρι Χόλε είναι ο πιο σκληρός μες στους σκληρούς ντετέκτιβ του σήμερα - και σε άκρα αντίθεση με τους πολύ προσγειωμένους χαρακτήρες συγγραφέων όπως της συμπατριώτισσάς του Κάριν Φόσουμ. Τσαμπουκαλής, χαντακωμένος από τη μοίρα, εμμονικός, αλκοολικός, θυμίζει vigilante ήρωα, χωρίς όμως να κοντράρει το στερεότυπο του «καλού αστυνομικού». Στο τελευταίο βιβλίο της σειράς «Η λεοπάρδαλη» (εκδ. Μεταίχμιο) τον βρίσκουμε στο Χονγκ Κονγκ, να προσπαθεί να ξεπλύνει την τσακισμένη ψυχή του μακριά από το μπουκάλι. Και μέσα στα βαθιά όνειρα του οπίου. Θα γυρίσει, όμως, πίσω στην πατρίδα του όταν το καθήκον τον καλέσει. Για να δοκιμαστεί όχι μόνο επαγγελματικά, αλλά και προσωπικά αυτή τη φορά - στο πλέον βίαιο, από τα ήδη βίαια βιβλία, του συγγραφέα.

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας

Μετά το blog

Κόψη του ξυραφιού

Τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε μια γενιά νέων μπλόγκερ να χτίζουν μικρά παλάτια ποιότητας. Ευτυχώς, όπως σταδιακά αποδεικνύεται, όχι πάνω στην άμμο. Μία από αυτούς, δικαιωματικά και με ψευδώνυμο εμπνευσμένο από την ποίηση του Πάουλ Τσέλαν, είναι και η μπλόγκερ Niemands Rose. Πολύ πρόσφατα εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο «Τα φώτα στο βάθος» (εκδ. Πόλις), μεταφέροντας τη γραφή της πέρα από τα ιστολογία και σε πιο παραδοσιακή μορφή. Μια συλλογή αφηγήσεων μικρού μήκους, με έδρα κάθε γωνιά της γης (από τη μακρινή Βραζιλία μέχρι τα καθ’ ημάς τοπία) και πυξίδα τα βιώματα της νέας γενιάς - μακριά από δανεικούς καημούς.

Η Τιτίνα Δανέλλη έχει κερδίσει το αναγνωστικό κοινό τα τελευταία χρόνια με θεματικές «αστυνομικές και κατασκοπικές», εκδίδοντας και συμμετέχοντας σε συλλογές, προσεγγίζοντας αμερόληπτα τα κακώς κείμενα του ντόπιου εγκλήματος - και μάλιστα όταν αυτό στοιχειώνει το δεύτερο σκέλος της πάγιας φράσης «κλέφτες και ...». Το corpus των κειμένων της όμως δεν είναι μονοδιάστατο. Οπως στην πρόσφατη συλλογή διηγημάτων της «Αίθουσα αναμονής» (εκδ. Καστανιώτη), όπου καθημερινές, σοβαροφανείς φιγούρες της διπλανής πόρτας -συμβολαιογράφοι, ανασφαλείς άντρες, πλούσιες χήρες, ένα αγαπημένο ζευγάρι- έρχονται αντιμέτωπες με την πραγματικότητα και τελικά τη γελοιότητα της ύπαρξής τους.

Εκο, εσύ το ξεκίνησες Υγρός εξαγνισμός «Κουατροτσέντο» ονομάζεται το σύνολο των καλλιτεχνικών εξελίξεων της Ιταλίας κατά τον 15ο αιώνα, που προηγήθηκαν της Αναγέννησης - και σε κάποιες περιπτώσεις την επικάλυψαν χρονικά. Το ομώνυμο βιβλίο της Ισπανίδας, τόσο «ευπώλητης» όσο και πολλάκις βραβευμένης, Σουζάνα Φόρτες από τις εκδόσεις Α. Α. Λιβάνη διαδραματίζεται στη σύγχρονη εποχή - ανασκάπτοντας όμως εκείνο το παρελθόν. Φλωρεντία στο τότε και στο σήμερα, χαμένα σημειωματάρια, οι Μεδίκοι, πίνακες «κλειδιά», δράση, έρωτας, πλοκή... Φοιτήτρια και καθηγητής θα μπλέξουν σε σκευωρίες που επιβιώνουν για αιώνες. Είναι φανερό πως όσα έσπειρε ο Ουμπέρτο Εκο με τα πρώτα του μυθιστορήματα έρχονται πολλοί άλλοι λατινόφωνοι συγγραφείς για να θερίσουν.

Ο Πέρσιβαλ Εβερετ είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Αφροαμερικανούς μυθιστορηματογράφους. Ενας καθόλου τυπικός συγγραφέας. Στη «Θεραπεία του νερού» (εκδ. Πόλις), η κόρη ενός συγγραφέα φτηνών ρομάντζων θα δολοφονηθεί κακοποιημένη. Εκείνος θα ζητήσει εκδίκηση πάση θυσία. Θα απαγάγει τον φονιά (;) της για να του επιβάλει παρόμοια τύχη. Σε ένα έργο με λόγο στο δεύτερο πρόσωπο, ένα κείμενο υπόγεια κραυγή ενάντια στις θηριωδίες του Γκουαντάναμο, που επικοινωνεί με τη μεταμοντέρνα γραφή και μέσα από αποσπασματικά μέρη προσπαθεί να ανασυνθέσει το σύνολο του τσακισμένου ήρωα - σε πρώτο πλάνο. Γιατί σε δεύτερο πλάνο θέλει να μιλήσει για το παγκόσμιο σημερινό γίγνεσθαι.

13-20.06.2013

Booker υπάρχουν πολλά Τι εστί Man Booker; Θα ήταν ψέματα να πω πως δεν υπήρχε εποχή στη ζωή μου που μπερδευόμουν... Εν συντομία γράφω το εξής: δύο ειδών είναι, ένα το κλασικό ονόματι Man Booker Prize και δεύτερο και πολύ πιο πρόσφατο το Man Booker International Prize. Και εδώ ξεκινάνε οι διαφορές τους, στον επιθετικό προσδιορισμό «διεθνές». Το «κλασικό» απονέμεται κάθε χρόνο, από το 1969 και έπειτα, βραβεύοντας ένα σημαντικό λογοτεχνικό έργο. Νικητής, το αυτοτελές έργο και όχι το σύνολο των γραπτών του εκάστοτε συγγραφέα. Η ετήσια απονομή αφορά μονάχα πολίτες του αγγλιστί επιλεγόμενου Commonwealth, δηλαδή της Κοινοπολιτείας της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας της Μεγάλης Βρετανίας. Κοινώς, η Αγγλία, η Ιρλανδία, ο Καναδάς, η Ωκεανία σχεδόν στο σύνολό της, η ινδική ήπειρος, σημαντικό μέρος της Αφρικής, καθώς και παλιές αγγλικές κτήσεις στη Νότια Αμερική και τη Νοτιοανατολική Ασία. Τα έγραψα όσο πιο σύντομα γίνεται και να με συγχωρέσουν οι μη αναφερθείσες ονομαστικά χώρες. Σημαντικό στοιχείο: οι ΗΠΑ δεν παίζουν στο παιχνίδι. Το αντίστοιχο διεθνές βραβείο είναι μια άλλη ιστορία όμως. Εδώ η βράβευση γίνεται ανά διετία και μάλιστα βάσει της συνολικής παρουσίας ενός καλλιτέχνη. Μοναδική προϋπόθεση ο συγγραφέας να είναι ευρέως μεταφρασμένος στα αγγλικά. Ετος εκκίνησής του το 2005 και πρώτος νικητής, ένας γείτονας, ο Αλβανός Ισμαήλ Κανταρέ, και μια μεγάλη τιμή για τα Βαλκάνια. Το 2007 βραβεύτηκε μια σημαντική φιγούρα της Αφρικής, ο προσφάτως αποθανών Νιγηριανός Τσινούα Ατσέμπε. Εκτοτε το διεθνές Booker το έχουν λάβει Βορειοαμερικανοί, κάνοντας το επίθετο «διεθνές» να παραπέμπει περισσότερο στο «αγγλοσαξονικό». Φέτος, στις 22 Μαΐου, μια δεινή αρχιτέκτονας του διηγήματος, η Αμερικανή Λίντια Ντέιβις, έκοψε το νήμα πρώτη - με τα πυκνά και ασυνήθιστα μικρά γραπτά κεντήματά της. Αναγνωστικά ένα είναι το βασικό κρατούμενο για τα Βραβεία Booker. Δεν βραβεύουν πάντοτε τους εν δυνάμει καλύτερους των καλύτερων, αναμφισβήτητα όμως αποτελούν μια σίγουρη σφραγίδα ποιότητας. Και σχεδόν πάντα σίγουρη ψυχαγωγία - όπως, άλλωστε, όλα τα διεθνή και έγκυρα βραβεία. Μάθετε τα πάντα για τα Booker: www.themanbookerprize.com.

Θέατρο

Χορεύοντας με τη λήθη Μια χορεύτρια flamenco, μια ηθοποιός και ένας μουσικός σε ένα τοπίο ακατοίκητο, στο τοπίο της μνήμης, στη «Λήθη» του Δημήτρη Δημητριάδη. Η Βικτώρια Κόκκιζα, η Γεωργία Τσαγκαράκη και ο Roland Hoffmann παρουσιάζουν τον ελλειπτικό μονόλογο από τις 15 έως τις 20 Ιουνίου στο Βυρσοδεψείο (Ορφέως 174, Βοτανικός). Τρεις φίλοι από τα παλιά ένωσαν τις δυνάμεις τους για αυτή την παράσταση, όπως μας λέει η Γεωργία Τσαγκαράκη, υπεύθυνη και για τη σκηνοθεσία της. «Αυτή την ιδέα την είχα εδώ και καιρό, καθώς με τη Βικτώρια ξεκινήσαμε μαζί χορό flamenco πριν από πολλά χρόνια και είμαστε από τότε φίλες. Εγώ στη συνέχεια ασχολήθηκα με το θέατρο, ενώ εκείνη πήγε στη Σεβίλλη και έκανε χορό. Θέλαμε να εξερευνήσουμε τη σχέση του λόγου και του χορού και τον τελευταίο καιρό αποφασίσαμε τελικά να το κάνουμε παράσταση. Τότε επέλεξα και το κείμενο». Αναρωτιέμαι τι ιδιαίτερα χαρακτηριστικά έχει

η «Λήθη» για να μπορέσει να υπηρετήσει μια τέτοια ιδέα και η Γεωργία απαντάει: «Υπάρχουν στο κείμενο δύο συνθήκες. Η πρώτη αφορά τη φόρμα της γραφής του λόγου. Είναι ένα υπαρξιακό κείμενο γραμμένο με πολύ ρυθμό, έχει μικρές προτάσεις, επαναλαμβανόμενες φράσεις και λέξεις που δημιουργούν μελωδίες. Παράλληλα, μιλάει για το σώμα στο εδώ και στο τώρα και για την αντοχή που καλούμαστε να έχουμε οι άνθρωποι για να υπάρξουμε μέσα στο σώμα μας. Η ανάγκη να επιβεβαιώνουμε τον εαυτό μας και το παρελθόν μας μας έχει απομακρύνει από το σώμα και από την ύπαρξή μας. Στηρίζεται στον ρυθμό και εξυμνεί το σώμα». Και η μουσική; Πώς λειτουργεί η ζωντανή μουσική του Roland Hoffmann στην παράσταση; «Πρόκειται για έναν δεξιοτέχνη μουσικό. Η μουσική του λειτουργεί σαν συναισθηματική γέφυρα απαλύνοντας τους κραδασμούς του κειμένου και του σώματος».

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου

13-20.06.2013

Ρεμπέτικο και Τυνησία Πέρυσι θαυμάσαμε τους αδελφούς Αλί και Χεντί Ταμπέτ από την Τυνησία σε ένα έργο εμπνευσμένο από τη μουσική σούφι. Φέτος είναι η σειρά του ρεμπέτικου, που δουλεύει σαν συνδετικός ιστός στο νέο τους εγχείρημα. Τα ταλαντούχα αδέρφια μαζί με την ομάδα Cie mpta (σημαίνει: Ομάδα χέρια, πόδια και κεφάλι επίσης) που ίδρυσε ο Mathurin Bolze, καλλιτέχνης του τσίρκου, παρουσιάζουν δύο έργα. Το “Ali” αφορά έναν χορό με πατερίτσες με φόντο ένα παράνομο ρεμπέτικο, ενώ το “Nous sommes pareils...” είναι εμπνευσμένο από το ποίημα του Ρενέ Σαρ «Πάθος και μυστήριο». Η παράσταση ανεβαίνει στην Πειραιώς 260 (Κτίριο Η) στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών από το Σάββατο 15 έως τις 17 Ιουνίου και συνοδεύεται από ορχήστρα με Ελληνες και Τυνήσιους μουσικούς.

Ενα οδοιπορικό Δεκαέξι χρόνια μετά την πρώτη του παρουσίαση, ο «Κοινός Λόγος» του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου ανεβαίνει στην Πειραιώς 260 (Κτίριο Η) στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Η παράσταση που σημάδεψε το Θέατρο του Νέου Κόσμου επιστρέφει με τη Λυδία Κονιόρδου, την Ελένη Κοκκίδου, τη Μαρία Κατσανδρή, την Ελένη Ουζουνίδου και την Τάνια Παλαιολόγου και επιχειρεί ένα οδοιπορικό που διατρέχει την κρίσιμη περίοδο από τη Μικρασιατική Καταστροφή μέχρι τον Εμφύλιο. Στις 19 και 20 Ιουνίου το ταραχώδες παρελθόν του τόπου μας σκιαγραφείται μέσα από λαϊκές αφηγήσεις, ατομικούς σπαραγμούς και συλλογικές μνήμες, αναδεικνύοντας το δραματικό παρόν.

Με αφορμή τον Αμλετ Είμαι η Κύπρος, εσείς; Η ερευνητική προσέγγιση που οδήγησε την ομάδα Minus στο έργο «Ο Αμλετ αυτοκτόνησε» συνεχίζεται και φέτος με την παρουσίαση του «Post Hamlet ή μετά-Αμλετ». Βασισμένη στον «Αμλετ» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ σε μετάφραση Γιώργου Χειμωνά και το «Σονέτο Νο 92» του Σαίξπηρ, με έναν 12μελή θίασο ηθοποιών, σε δραματουργική σύνθεση και σκηνοθεσία της Στέλλας Μαρή, η παράσταση προσπαθεί να αναδείξει ένα ιδιότυπο διαφορετικό έργο. Ολα αυτά με τη βοήθεια της τεχνολογίας και του κινηματογράφου, καθώς θα προβληθούν αποσπάσματα από τη μνημειακή ταινία του Grigori Kozintsev με τον Ινοκέντι Σμοκτουνόφσκι στον ρόλο του Αμλετ. Στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος) από τις 18 έως τις 20 Ιουνίου.

Η νεαρή performer Ελεάνα Αλεξάνδρου συστήνεται πρώτη φορά στο κοινό του Φεστιβάλ Αθηνών με αμεσότητα, φρεσκάδα και περισσή τόλμη σε ένα one-woman show, με τίτλο «Στη χώρα των θ_υμάτων», μια απόπειρα αναστοχασμού για την ταυτότητα της πατρίδας της, της Κύπρου. Ο σκηνικός χώρος στρωμένος με χαλί, μια πολυθρόνα, ραδιοφωνικά αποσπάσματα από ομιλίες πολιτικών και, φυσικά, οι δικές της παρλάτες, όλα σε στενή συνάρτηση με το χοροθεατρικό δρώμενο, υπογραμμίζουν την ανάγκη μιας γενιάς να αμφισβητήσει την εξουσία. Στις 18 και 19 Ιουνίου στην Πειραιώς 260 (Κτίριο Ε).

Λέγε με Αντιγόνη Αυτή η παράσταση είναι σίγουρα γυναικεία υπόθεση. Από τη Λένα Παπαληγούρα που παίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, τη Νατάσα Τριανταφύλλη που υπογράφει τη σκηνοθεσία, μέχρι τη Monika που έγραψε τη μουσική ειδικά για την παράσταση. Η «Αντιγόνη» ανεβαίνει από τις 19 Ιουνίου έως τις 7 Ιουλίου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη. Η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα της Τριανταφύλλη -υπήρξε βοηθός του Μπομπ Γουίλσον στην «Οδύσσεια», του Λευτέρη Βογιατζή στον «Πρίγκιπα του Χόμπουργκ» και του Γιάννη Χουβαρδά σε όλες τις παραστάσεις του- αφορά μία από τις σημαντικότερες ελληνικές τραγωδίες. Σε ένα βαθιά πολιτικό κείμενο, τη μετάφραση του οποίου υπογράφει ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, η ηρωίδα βρίσκεται μόνη, τραγική φιγούρα στο μεταίχμιο του παλιού με το νέο. Στην παράσταση οι δράσεις των προσώπων πραγματοποιούνται στο σκοτάδι και αποκαλύπτονται στο φως, σε χρόνο ενεστώτα και αμφιλεγόμενο. Εκτός από τη Λένα Παπαληγούρα στον ρόλο της Αντιγόνης, εμφανίζονται ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος (Κρέων), η Βίκυ Παπαδοπούλου (Ισμήνη), ο Χρήστος Σαπουντζής (Φύλακας) και ο Ορφέας Αυγουστίδης (Αίμων). Μεγαλύτερη όμως έκπληξη όσον αφορά τη διανομή αποτελεί η Λυδία Φωτοπούλου, που ενσαρκώνει τον Τειρεσία και την Ευρυδίκη, ενώ εμφανίζεται και ως χορός. Σε αυτό το πολύ καλά μελετημένο τόλμημα τίποτα δεν είναι τυχαίο. Το Μουσείο Μπενάκη επιλέχθηκε ως φυσικό σκηνικό και ένας χώρος με αξία, εξουσία και ιστορία που ενώνει το παλιό με το καινούργιο, ενώ η Monika που υπογράφει τη μουσική ήταν από τους αρχικούς συντελεστές, ως μια καλλιτέχνις που ενώνει το πολύ σκοτεινό και φωτεινό ταυτόχρονα. Υπό τις μελωδίες της θα ανοίξει η αυλαία την ερχόμενη Τετάρτη σε μια παράσταση που ανυπομονούμε να δούμε!

Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

Αστικό ζωοτρόπιο Σύγχρονοι Eλληνες και ξένοι καλλιτέχνες και δημιουργικές ομάδες θα βρεθούν στο CAMP! (Ευπόλιδος 4 & Απελλού 2, Πλ. Κοτζιά), από τις 17 μέχρι τις 24 Ιουνίου, για να παρουσιάσουν και φέτος τη δουλειά τους με κοινό παρονομαστή την κινούμενη εικόνα και τα στάδια παραγωγής της στο πλαίσιο του Zootrope.

Η έκθεση θα πλαισιωθεί από παράλληλες δράσεις, όπως είναι η ηχητική performance της Αφροδίτης Ψαρρά με τίτλο “Idoru” την Τρίτη 20 Ιουνίου και οι προβολές της σειράς “Art21 - 100 Artists” σε συνεργασία με το Art21 και με την ευγενική υποστήριξη της Πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα την Τετάρτη 19 και την Παρασκευή 21 Ιουνίου.

Ανάμεσα στις ενότητες που θα συμπεριληφθούν στη φετινή διοργάνωση είναι το διαγωνιστικό αφιέρωμα σε νέους δημιουργούς με τίτλο Zootrope Calling “Young minds in action - Rebuilding the future”, το αφιέρωμα στη διεθνή εταιρεία παραγωγής Blacklist με έδρα τη Νέα Υόρκη, καθώς και η έκθεση με τίτλο “The Metamorphosis”. Eνα character based project, στο πλαίσιο του οποίου οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες καλούνται να δημιουργήσουν έργα εμπνευσμένα από το κλασικό έργο του Φραντς Κάφκα, την ομότιτλη εμβληματική νουβέλα των αρχών του 20ού αιώνα. Βασισμένοι στην έννοια της μεταμόρφωσης σε κυριολεκτικό και μεταφορικό επίπεδο: η μεταμόρφωση ως μέρος της ανθρώπινης εξέλιξης και ιστορίας, ως κομμάτι της φύσης, αλλά και ως σημείο αναφοράς στην τέχνη, στον κινηματογράφο, στη λογοτεχνία, καθώς και στα κόμικς και στο animation.

Στο Zootrope παίρνουν μέρος οι καλλιτέχνες: Αφροδίτη Ψαρρά, brittle, Dreamer, Hypokondriak, Versaweiss, NΣ 2013, These are a few of our favorite things, RTMone, junkart, SER! (Αργύρης Σαρασλανίδης), Χρύσανθος Χριστοδούλου, Θεοδώρα Μαλάμου, Σοφία Χατζηγεωργίου, Ολγα Δουλκερίδου, Holbrooks, Pistachios, Polynoid, Saiman Chow, Wizz, Παντελής Μάκκας, Αγης Κελπέκης, Στάθης Πετρόπουλος κά. Την επιμέλεια υπογράφουν η Μαρία Λούκα, ο Πάνος Ξενάκης και η Κίκα Κυριακάκου. Τέλος, στη σελίδα zootropegr.tumblr.com -μια 24/7 ψηφιακή πλατφόρμα επικοινωνίας μεταξύ των επισκεπτών και των καλλιτεχνών τoυ Ζοοtrope- φιλοξενούνται βίντεο, φωτογραφικό υλικό, προσχέδια και κείμενα των καλλιτεχνών, καθώς και οι εντυπώσεις που καταθέτουν οι φίλοι τoυ project.

Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

Πρώτη ύλη, κάρβουνο

Στον καιρό της κρίσης

Σε ένα από τα πιο όμορφα σημεία της πόλης, στο Λουτρό των Αέρηδων, φιλοξενείται η έκθεση της ζωγράφου Σοφίας Βλαζάκη «Φανταστικός Τόπος». Η καλλιτέχνις παρουσιάζει μια σειρά από σχέδια με κάρβουνο και ακουαρέλα τα οποία έρχονται σε διάλογο με τον ιδιαίτερο χώρο του Λουτρού και με τα μουσειακά αντικείμενα, συμπληρώνοντας ιδανικά τον φανταστικό τόπο της. Η έκθεση διαρκεί μέχρι τις 28 Ιουνίου και πραγματοποιείται στο πλαίσιο μιας σειράς ενεργειών στον συγκεκριμένο αρχαιολογικό χώρο που στόχο έχουν, μεταξύ άλλων, να ανοίξουν τους διαύλους επικοινωνίας μεταξύ σύγχρονης και κλασικής τέχνης.

Το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα (Αρματολών & Κλεφτών 48, Αθήνα) φιλοξενεί μια επίκαιρη και πρωτότυπη έκθεση φωτογραφίας μέχρι τις 22 Ιουνίου. Η Ζωή Χατζηγιαννάκη παρουσιάζει τη σειρά έργων με τίτλο «Μυστικά και Κρίσεις», ουσιαστικά έναν αριθμό από δίπτυχα που έχουν ως θέμα κτίρια δημόσιων οργανισμών της Αθήνας. Σε κάθε έργο η εικόνα του κτιρίου αντιπαραβάλλεται με μια μεγεθυσμένη θολή λεπτομέρεια της ίδιας φωτογραφίας, αποτελώντας ένα εύστοχο σχόλιο για την πολιτική διαφθορά και αδιαφάνεια. Η έκθεση συνοδεύεται από κατάλογο των εκδόσεων Cube Art.

Χωρίς περιορισμούς Μια αξιοθαύμαστη δράση πραγματοποιεί το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Κτίριο Ωδείου Αθηνών, Βασ. Γεωργίου Β΄ 17 -19 & Ρηγίλλης, Αθήνα) στο πλαίσιο του προγράμματος ΕΜΣΤ Χωρίς Σύνορα από τις 18 μέχρι τις 30 Ιουνίου. Πρόκειται για την έκθεση με τον τίτλο «Πέρα από τα όρια» με έργα ζωγραφικής των μαθητών του Γυμνασίου-Λυκείου του Ειδικού Καταστήματος Κράτησης Νέων Αυλώνα (ΕΚΚΝΑ) υπό την επιμέλεια της Μαρίνας Τσέκου και της Κλεάνθης-Χριστίνας Βαλκανά. Τα δύο έργα μεγάλων διαστάσεων που φιλοτέχνησαν την άνοιξη μέσα στις φυλακές περίπου 30 μαθητές εκτίθενται στην Αίθουσα των Νέων Εργων του ΕΜΣΤ.

3D καρέκλες Η έκθεση «100 καρέκλες σε 100 μέρες» του Martino Gamper, που έχει φιλοξενηθεί σε σημαντικά μουσεία ανά τον κόσμο, παρουσιάζεται στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138, Αθήνα) μέχρι τις 28 Ιουλίου. Παρουσιάζονται 100 ανακατασκευασμένες καρέκλες, οι οποίες δημιουργήθηκαν από τον καλλιτέχνη μέσα σε 100 ημέρες, ενώ παράλληλα προβάλλεται ένα μικροφίλμ που καταγράφει όλη τη διαδικασία παραγωγής τους. Ο καλλιτέχνης αναφέρει για τη δουλειά του αυτή: «Η ανακατασκευή της κάθε καρέκλας ήταν για μένα σαν ένα «τρισδιάστατο σκίτσο» που έπρεπε να ολοκληρώσω σε μια μέρα... Οι ιστορίες πίσω από τις καρέκλες είναι τόσο σημαντικές όσο το στιλ και η λειτουργικότητά τους».

13-20.06.2013

Το red carpet του Φεστιβάλ Στο φετινό πλούσιο πολιτιστικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών περιλαμβάνεται και η έκθεση “Heart of Darkness” σε επιμέλεια Δημήτρη Παλαιοκρασσά στον χώρο της Πειραιώς 260. Η Μάρω Μιχαλακάκου παρουσιάζει το επιβλητικό έργο της “Red Carpet” και ο Kendell Geers την εγκατάσταση “Akropolis Now”, δύο έργα της συλλογής Δ. Δασκαλόπουλου τα οποία φιλοξενούνται με την ευγενική υποστήριξη του νεοσύστατου οργανισμού Νέον. «Εχουμε μεγάλη τύχη στην Αθήνα να μπορούμε να παρουσιάζουμε έργα σε παραστάσεις εξαιρετικής ποιότητας και σε χώρους όπως η Πειραιώς 260», επισημαίνει η Μάρω Μιχαλακάκου. «Ο χώρος του φεστιβάλ έχει από μόνος του μια ένταση. Παλιό εργοστάσιο επίπλων που μυρίζει αίγλη, ζωή, εργάτες, ιδρώτα, γέλια, λεφτά να αλλάζουν χέρια, δημιουργία. Μπορεί κανείς να φανταστεί αμέτρητες σκηνές καθημερινότητας όταν αυτοί οι χώροι ήταν κάτι άλλο. Το μαγικό με τα έργα όταν αλλάζουν χώρους είναι ότι ξαναζούν πολλές ζωές και, όσο και αν φαίνεται παράξενο, δεν είναι τα ίδια, δεν μπορούν να είναι τα ίδια. Αυτό γίνεται γιατί έχουν την τύχη να παίρνουν τη ενέργεια αυτών των χώρων και να ‘ξαπλώνουν’ πάνω τους». Αναφορικά με τον διάλογο που αναπτύσσεται μεταξύ των δύο έργων η Μιχαλακάκου προσθέτει: «Τα δυο έργα έχουν την τύχη από κάποιες οπτικές να είναι σαν να μπαίνουν το ένα μέσα στο άλλο, το ‘Acropolis Νow’ έχει την ‘ανωτερότητα’ να αφήσει το χρώμα του ‘Red Carpet’ να το διαπεράσει χωρίς να το κατακρεουργήσει από το κοφτερό συρματόπλεγμα. Η κάθαρση μοιάζει να έρχεται στα δύο έργα μέσα από κοφτερά εργαλεία, το πολύ επικίνδυνο συρμάτινο πλέγμα στο έργο του Geers και το νυστέρι στο έργο της Μιχαλακάκου, με το οποίο αφαιρεί το πέλος του βελούδου». Στις 20, 27 Ιουνίου και 4 Ιουλίου η καλλιτέχνις θα πραγματοποιήσει ξεναγήσεις στις 7:30 και 8:30 το απόγευμα.

Διαβάζω

Ψηλά Κείμενο: Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης

Τώρα κατοικώ εδώ. Στα ψηλά. Στην όμορφη αυτή ταράτσα με το δώμα και τις κεραίες. Είκοσι τρεις μέρες τώρα. Πριν ζούσα χαμηλότερα, πολύ χαμηλότερα, στoν πρώτο όροφο της αντικρινής πολυκατοικίας. Πάνω στον δρόμο. Πολλή φασαρία, πολύς συνωστισμός. Πάντοτε έβλεπα την ταράτσα αυτή απέναντι κι έλεγα: τι τυχεροί όσοι μένουν εκεί ψηλά, έχουνε θέα, ανοιχτωσιά, βλέπουν θάλασσα, αναπνέουν φρέσκο αέρα. Πραγματικά τους ζήλευα. Τώρα πια κατοικώ κι εγώ εδώ, με δική μου μάλιστα επιλογή. Είκοσι τρεις μέρες τώρα, και θα μείνω άλλες δεκαεφτά. Υστερα ποιος ξέρει, μάλλον θα αναρριχηθώ ακόμα ψηλότερα. Θα δούμε. Πράγματι, βλέπεις θάλασσα από δω, τουλάχιστον τη μέρα. Το βράδυ βλέπεις αστέρια. Είναι όμορφα, πάρα πολύ όμορφα, αλλά μόνο έξω, στην ταράτσα. Μέσα στο δώμα είναι πνιγηρά κι ακούγεται κι ένας θόρυβος ολημερίς, σαν μοτέρ. Δε βαριέσαι, δεκαεφτά μερούλες ακόμα, θα περάσουν. Τα αφεντικά μου -πλάκα δεν έχει που τους λέω έτσι, λες κι είμαι κάνας σκύλος!- μένουν βέβαια ακόμα κει κάτω, στη βαβούρα. Είναι θλιμμένοι που μ’ έχασαν. Συμπαθητικό ζευγάρι. Εκείνος Τούρκος, αυτή Ελληνίδα. Πολύ χαδιάρηδες και οι δυο. Παρότι ηλικιωμένοι άνθρωποι, δεν λένε ν’ αφήσουν τα πασπατέματα. Τσιμπιές, ζουλήγματα, τριψίματα - όλη την ώρα. Μήπως τα ίδια δεν κάνανε και σε μένα όσο ζούσα μαζί τους; Καταντούσαν ενοχλητικοί, αλλά δεν διαμαρτυρόμουν, γιατί ήξερα πως τους είμαι υπόχρεος. Επρεπε να τρέφω ευγνωμοσύνη σ’ αυτούς που μου δίνανε στέγη, το είχα ενστερνιστεί αυτό, το πίστευα βαθιά. Ας μου ’βαζαν και λίγο χέρι, τι έγινε δηλαδή, κανείς δεν έπαθε τίποτα από λίγο χαϊδολόγημα στα ψαχνά. Τώρα χαϊδολογούνται μονάχα αναμεταξύ τους. Αναγκαστικά. Κυρίως τα απογεύματα. Υστερα αυτή του διαβάζει από ένα χοντρό βιβλίο. (Στα ελληνικά πάντα.) Ζυράννα Ζατέλη. Ετσι λένε τη συγγραφέα του βιβλίου. Αυτός καμιά φορά αποκοιμιέται και τότε η άλλη θυμώνει και του βάζει τις φωνές. Παράλογο δεν είναι να οργίζεται κανείς με τη νύστα του συντρόφου του; Δεν το καταλαβαίνω. Ξυπνάει λοιπόν κι εκείνος και αρχινάει να τη βρίζει που τον ξάφνιασε έτσι άκαρδα μες στο γλυκοΰπνι του. (Στα τουρκικά πάντα.) Η Ελληνίδα τότε συνεχίζει το διάβασμα μόνη, ο Τούρκος πάει για ύπνο. Αργότερα θα πέσει κι εκείνη δίπλα του και, μισοκοιμισμένοι, οι δύο ηλικιωμένοι θα κάνουν έρωτα. Ο θάνατός μου τους συγκλόνισε, το ξέρω καλά. Αλλωστε, ζήσαμε μαζί εξίμισι χρόνια. Και σκυλί να ήμουνα, που λέει ο λόγος, θα μ’ είχαν πονέσει. Τους λείπω. Τα μάτια τους δακρύζουν όταν με σκέ-

φτονται. Εγώ; Δεν ξέρω, μπορεί στο βάθος να τους είχα αγαπήσει κι εγώ. Κι αν κάποια στιγμή μου φέρθηκαν σκληρά, περασμένα ξεχασμένα. Ανθρωποι είναι. Θα θυμάμαι μοναχά τις καλές στιγμές και το γλυκασμό στα μάτια τους όταν μου ’λεγαν πόσο όμορφος είμαι. Ημουν. Αυτός ο θόρυβος που ακούγεται διαρκώς τι να είναι; Μηχανικός θόρυβος, το μόνο σίγουρο. Αλλά τι μηχάνημα και για ποιο σκοπό δουλεύει, ένας θεός ξέρει. Μου περνάει κάποια στιγμή η ιδέα μήπως αληθεύουν οι διαδόσεις. Οτι δηλαδή μια μεγάλη αλλαγή βρίσκεται στα πρόθυρα, κάτι τρομερά σοβαρό που πρόκειται ν’ αλλάξει μονομιάς και για πάντα τη ζωή αυτής της πόλης. Ολοι μιλούν με μισόλογα, οι περισσότεροι φυσικά είναι εντελώς ανίδεοι, όπως εγώ, κι αν πάλι υπάρχουν μερικοί ελάχιστοι που να γνωρίζουν κάτι χειροπιαστό, είναι ορκισμένοι να μη διαρρεύσει το παραμικρό - κι έτσι σκοτάδι, μαύρο σκοτάδι. Σκέφτομαι, λοιπόν, μήπως αυτό το μηχάνημα έχει κάποια σχέση μ’ όλο τούτο, με τις ραγδαίες εξελίξεις που φημολογούνται. Θα μπορούσε δηλαδή, εικάζω, να είναι γρανάζι του μηχανισμού προετοιμασίας της νέας κατάστασης. Ή, ενδεχομένως, του μηχανισμού άμυνας απέναντι σ’ αυτήν. Αγνωστο. Ισως ορισμένα απ’ όλα τα μυστήρια του κόσμου να ξεδιαλύνουν στα μάτια μου ύστερα από δεκαεφτά μέρες. Θα το δούμε αυτό. Στην ταράτσα πάντως δεν ακούγεται ο θόρυβος και αγναντεύεις κι όλη την Αθήνα, μέχρι τη θάλασσα. Μέρος πρόσφορο για όμορφες σκέψεις. Αναλογίζομαι τη ζωή που έζησα και καταλήγω πως, μολονότι δεν ήταν μεγάλη, είχε χάρη και ουσία κι ότι στο διάβα μου απ’ αυτήν κατάφερα, έστω και κομματάκι, να εξελιχθώ. Δέχτηκα πολλή αγάπη και αρκετές φορές ένιωσα αγάπη κι ο ίδιος. Είχα πάντα ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι μου, δεν πείνασα ούτε μέρα κι όταν ήρθ’ η ώρα μου δεν πήγα σαν το σκυλί στ’ αμπέλι. Επιπλέον, ο Θεός με προίκισε με γρήγορη αντίληψη και μ’ ομορφιά. Δεν έγινα ποτέ βάρος σε κανέναν. Δεν ξυλοφορτώθηκα. Τι παραπάνω να ζητήσει κανείς; Μακάρι τα αφεντικά μου να ζήσουνε καλά στερνά, τη μια στιγμή να φαγώνονται και την άλλη να ζευγαρώνουν, όπως έκαναν πάντα, κι έτσι να πορευτούνε ίσαμε το τέλος. Εύχομαι, ακόμα, να μην τρομάξουν από το καινούργιο που σύντομα θα έρθει. Κι αν γινόταν να μ’ ακούσουν από δω ψηλά, θα τους φώναζα πως δεν με πειράζει διόλου, διόλου, μα τον Θεό, αν μία των ημερών, ακόμα κι αύριο, να πούμε, μπάζανε ξανά στο σπίτι τους έναν καινούριο γάτο.

To νέο βιβλίο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη «Το ελάχιστο ίχνος» κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Το Ροδακιό.

13 -20.06.2013

Από αριστερά: Θέμης Καραμουρατίδης, Σπύρος Γραμμένος, Νατάσσα Μποφίλιου, Δημήτρης Τζιμέας, Γιώργος Καραδήμος, Στάθης Δρογώσης, Μαριέττα Φαφούτη, Κωστής Μαραβέγιας, Μανώλης Φάμελλος, Φοίβος Δεληβοριάς

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

13 -20.06.2013

Με σύνθημα την... ΑΓΑΠΗ Η ισχύς εν τη ενώσει, λένε. Κάπως έτσι το σκέφτηκαν και εκείνοι και, βλέποντας το σκοτάδι να τυλίγει μία ολόκληρη χώρα, αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να απαντήσουν με αλληλεγγύη, αγάπη και φυσικά... μουσική. Και εγένετο η κολεκτίβα ΑΓΑΠΗ ΡΕ+ ή περιφραστικά: Αγάπη Ρε ματζόρε. «Μιλάμε για αγάπη, αλλά δεν μιλάμε για την αγάπη σαν χίπηδες. Μιλάμε για την αγάπη που θα κάνει καλύτερη τη ζωή μας», μου εξηγούν. Στον φόβο, το μίσος, τον διχασμό απαντάνε με μια σειρά από δράσεις με θετικό πρόσημο. Στις 6 Ιουλίου γίνεται απλά η αρχή με μια μεγάλη συναυλία στο Κατράκειο της Νίκαιας με τα έσοδα να πηγαίνουν σε αυτόνομες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης. Φοίβος Δεληβοριάς, Νατάσσα Μποφίλιου, Στάθης Δρογώσης, Μανώλης Φάμελλος, Κωστής Μαραβέγιας, Μαριέττα Φαφούτη, Κωνσταντίνος Βήτα, Γιώργος Καραδήμος, Θέμης Καραμουρατίδης, Σπύρος Γραμμένος, Δημήτρης Τζιμέας... Μέχρι τις 6 Ιουλίου θα έρθουν και άλλοι φίλοι στην παρέα. Κάποιους από αυτούς τους ξέρω προσωπικά. Κάποιους άλλους τους θαυμάζω χρόνια τώρα χωρίς να τους γνωρίζω. Δεν έχει σημασία. Το στοίχημα δεν είναι προσωποκεντρικό, είναι συλλογικό. «Η μεγαλύτερη κατάκτηση είναι η συνύπαρξή μας, η συνεύρεσή μας ανά τακτά χρονικά διαστήματα σε μια εποχή που ευνοεί την ατομικότητα. Καταφέραμε να λειτουργούμε ως ‘εμείς’ σε μια φάση της ζωής μας», μου λέει ο Μαραβέγιας. «Μπορούν να υπάρχουν σε μία ομάδα ανθρώπων περισσότερα πράγματα που τους ενώνουν από αυτά που τους χωρίζουν», προσθέτει η Μποφίλιου. «Στόχος μας είναι πλέον, όταν βρίσκεται κάτι στο οποίο θα θέλουμε να συνεισφέρουμε, να μπορούμε να το κάνουμε συλλογικά, με μεγαλύτερη δύναμη. Μαζί». Ακούγεται αυτονόητο, ίσως και εύκολο, αλλά το να σπάσεις το φράγμα της ατομικότητας σε μια εποχή που την έχει κάνει θεό είναι το πιο δύσκολο. «Ηταν πολύ επίπονη η διαδικασία της δημιουργίας αυτής της κολεκτίβας. Χρειάστηκε να βρούμε έναν κοινό παρονομαστή. Είμαστε άνθρωποι με διαφορετικές καταβολές και ο καθένας μας το προσέγ-

γιζε όλο αυτό από εντελώς διαφορετική σκοπιά στην αρχή», μου εξηγεί ο Μανώλης Φάμελλος.

μια καλύτερη κοινωνία με αλληλεγγύη και συντροφικότητα», συμπληρώνει ο Γιώργος Καραδήμος.

Τι είναι, λοιπόν, το ΑΓΑΠΗ ΡΕ+; Ο Φοίβος Δεληβοριάς δίνει το στίγμα. «Θεωρούμε ότι οι καλλιτεχνικές και κοινωνικές πρωτοβουλίες στις οποίες συμμετέχουν πολλοί άνθρωποι χωρίς να χειραγωγούνται από κάποιο κόμμα ή κάποιο σωματείο είναι μια ωραία ποιητική απάντηση σε αυτό που συμβαίνει». Μια σειρά από καλλιτέχνες νιώθουν από μόνοι τους την ανάγκη να συναντηθούν, να υψώσουν τα δικά τους τείχη στον φόβο και στην απάθεια, να βρουν τον κοινό τόπο, να αυτοοργανωθούν και να δράσουν συλλογικά.

Τους βλέπω αποφασισμένους. Τους νιώθω ουσιαστικά μαζί. Εχουν καταφέρει να νικήσουν ίσως τη μεγαλύτερη παθογένεια της φυλής μας, τη διχόνοια. «Είναι πολύ εύκολο με μια απλουστευτική λογική να χωρίζεις σε καλούς και κακούς. Μέσα μας υπάρχει ένας σκοτεινός εαυτός. Η οικονομική κρίση τον έβγαλε στην επιφάνεια. Εμείς από τη μία βγαίνουμε επιθετικά μιλώντας για την ελευθερία της έκφρασης, γιατί εκτός από τον φασισμό, τον ρατσισμό, έχουμε και πολλά κρούσματα καλλιτεχνικής φίμωσης, και από την άλλη προβάλλουμε μπροστά τα θετικά. Να μην κλειστούμε στα σπίτια μας», μου λέει ο Δρογώσης και η Μποφίλιου καταλήγει: «Ενωνόμαστε όλοι μαζί για τον καλό μας εαυτό, όχι για τον κακό μας».

«Θέλουμε όλο αυτό να είναι μια θετική δράση», επισημαίνει ο Δρογώσης. «Δεν τονίζουμε το αντιρατσιστικό. Δεν τονίζουμε το -αντί. Τονίζουμε το θετικό. Να υπάρξει ένας προβληματισμός στην κοινωνία. Να δώσουμε μια ψυχική ανάταση στον κόσμο μιλώντας για αλληλεγγύη». «Αυτό που λένε ότι οι καλλιτέχνες πρέπει να δίνουν το ‘παρών’ γράφοντας τραγούδια με κοινωνικό χαρακτήρα είναι πολύ σημαντικό, αλλά δεν θεωρώ ότι ένα τραγούδι από μόνο του μπορεί να σώσει μια κατάσταση. Πρέπει να κινητοποιηθούμε όλοι για να κάνουμε το ένα βήμα παραπέρα», παρεμβαίνει η Μαριέττα Φαφούτη και ο Μαραβέγιας σπεύδει να διευκρινίσει: «Το σημαντικό είναι να μην κάνουμε ένα πανηγύρι για να γιορτάσουμε μεταξύ μας, όσοι δηλαδή ξέρουμε ήδη τα προβλήματα. Το θέμα είναι να έρθουν κοντά μας άνθρωποι που είναι έξω από όλο αυτό και να δουν την άλλη όψη του πράγματος. Να μη μείνουμε στον φόβο». «Υπάρχει ένας φόβος. Υπάρχει μια ρητορική του μίσους στην κοινωνία. Υπάρχει ένας κόσμος που δεν αντιδρά ούτε θετικά ούτε αρνητικά σε όλο αυτό. Υπάρχει ένας κόσμος που θέλει κουράγιο», τονίζει ο Δρογώσης κάνοντας ακόμα πιο καθαρές τις προθέσεις αυτής της κολεκτίβας, που επιμένει να στρέφει το βλέμμα της προς το φως. «Είναι η απάντηση στις γραμμές καταγγελίας που έχει φτιάξει το κράτος για να καταγγείλεις τον διπλανό σου αν κάνει κάτι», μου λέει με νόημα ο Σπύρος Γραμμένος. «Υπάρχει χώρος για όλους, αρκεί να έχουμε έναν κοινό στόχο, να φτιάξουμε

«Ενας λόγος εξαιτίας του οποίου ο κόσμος στράφηκε προς το μίσος είναι το ότι δυσκολεύεται πολύ να κατηγορήσει τον ίδιο του τον εαυτό, οπότε το πιο εύκολο είναι να πει ‘φταίει ο άλλος’», μου υπενθυμίζει ο Δημήτρης Τζιμέας. «Αυτό πρέπει να το ανατρέψουμε». Λίγο πριν από το τέλος, βάζω φωτιά στη συζήτησή μας. Τους θυμίζω τον στίχο του Γκάτσου από τον Κεμάλ: «με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί». Εσείς επιλέγετε να απαντήσετε με αγάπη, τους λέω. «Η ‘φωτιά και το μαχαίρι’ σε κάθε εποχή παίρνουν άλλη μορφή. Μπορεί σήμερα το να προσπαθείς να επικοινωνήσεις κάτι θετικό να είναι πολύ δυναμικό και πολύ πιο ουσιαστικά αντιδραστικό από κάτι πιο επιθετικό», μου λέει η Μποφίλιου. «Ανέκαθεν η ανθρωπότητα απαντούσε στο πρόβλημα με δύο αντιθετικές πρακτικές», παίρνει τον λόγο ο Δεληβοριάς. «Η μία είναι εξωστρεφής, η φωτιά και το μαχαίρι. Η άλλη είναι εσωστρεφής, η τέχνη, η φιλοσοφία, οι κοινωνικές δράσεις. Και τα δύο νικάνε. Το πρώτο μπορεί να νικήσει άμεσα. Το άλλο όμως νικάει σε βάθος χρόνου. Δεν πρέπει να επικεντρωνόμαστε σε αυτή τη συγκεκριμένη εποχή, που είναι σκοτεινή. Το θέμα είναι να προετοιμάζουμε την επόμενη». *Το λογότυπο της κολεκτίβας (βλέπε εξώφυλλο) έχει σχεδιαστεί από την ομάδα του Bob Studio.

Κείμενο: Νικήτας Καραγιάννης

13 -20.06.2013

10' πριν τα μεσάνυχτα

Δέκα λεπτά με τον Ιθαν Χοκ, τη Ζιλί Ντελπί και τον Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, τους πρωταγωνιστές και τον σκηνοθέτη της ταινίας «Πριν τα Μεσάνυχτα», που έκανε την πρεμιέρα της στην Αθήνα, μπορεί να μοιάζουν με αιωνιότητα ή με δέκατα του δευτερολέπτου. Το ραντεβού για τη μικρή συνέντευξη μαζί τους μετατέθηκε λίγο, εξαιτίας της καθυστέρησης του αεροπλάνου που τους έφερνε εδώ. Εξω από τη σουίτα του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρεταννία, όπου κανονίστηκε η συνάντηση, οι συντονιστές της συνέντευξης με την ευγένειά τους απάλυναν την κούραση από το ξενύχτι της προηγούμενης νύχτας στη βεράντα πάνω από το laptop για την αναγκαία προετοιμασία. Ευτυχώς, η πλοκή του «Πριν τα μεσάνυχτα» προκαλεί δύο βασικά ερωτήματα: Για το φάντασμα του χρόνου που επιστρέφει, τις συγκρούσεις και τη σημασία τους στη ζωή μας. Οταν έρχεται η σειρά μου να τους μιλήσω, παρατηρώ ότι τελικά η μυθική μαγεία της μεγάλης οθόνης αδικεί τόσο τον Χοκ όσο και την Ντελπί: είναι πολύ πιο όμορφοι στην πραγματικότητα και ίσως το ίδιο αγχωμένοι με εμένα για τον χρόνο, αλλά κυρίως για την εξέλιξη του καιρού το ίδιο βράδυ, αφού η ταινία επρόκειτο να παιχτεί στο Θησείον, κάτω από τον ανοιχτό αττικό ουρανό με θέα την Ακρόπολη. Το μετεωρολογικό δίνει καταιγίδες «σε μια χώρα που τέτοια εποχή βρέχει σπάνια», όπως μου λένε έκπληκτοι. «Εύχομαι να πάνε όλα καλά», μου λέει ο Χοκ ενώνοντας τις παλάμες του σαν σε προσευχή. Στην ερώτηση αν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς συγκρούσεις και πόσο σημαντικές είναι για να προχωρήσουμε παραπέρα, απαντάει πρώτος, άνετος στο μπεζ καλοκαιρινό κοστούμι του. «Χωρίς συγκρούσεις δεν δίνονται λύσεις. Υπάρχουν λύσεις πολύ χρήσιμες στις ζωές μας και είναι αδύνατο να δοθούν χωρίς συζήτηση. Με αυτές φτάνουμε κάπου, μαθαίνουμε κάτι, βρισκόμαστε σε ένα νέο σημείο».

Ο σκηνοθέτης επισημαίνει ότι «από την ιστορία, οι συγκρούσεις είναι εξωτερικές, αλλά οι άνθρωποι συγκρούονται εσωτερικά». Η Ντελπί λέει ότι διάβασε ένα άρθρο στους “New York Times” που έλεγε ότι τα παιδιά που ήταν μπροστά σε συγκρούσεις των γονέων τους οι οποίες τελικά λύθηκαν τα πάνε καλύτερα στη ζωή τους από ό,τι τα παιδιά που δεν είχαν δει τους γονείς τους να συγκρούονται. «Η σύγκρουση είναι μέρος ενός μηχανισμού του ανθρώπινου μυαλού που στην πραγματικότητα φέρνει θετικά αποτελέσματα», εξηγεί με σιγουριά. «Ξέρεις, της αρέσει πολύ αυτή η ιστορία...» την πειράζει γελώντας ο Χοκ. «Οχι», επιμένει εκείνη. «Πρόκειται για πραγματικό γεγονός, επιστημονικά τεκμηριωμένο. Γιατί, εσύ δεν έχεις συγκρούσεις;» τον ρωτάει. «Οχι, ποτέ!» απαντάει εκείνος. Είναι λοιπόν ένα σχολείο; «Είναι καλό για το μυαλό. Και νομίζω για την κοινωνία γενικότερα, και πιθανώς ο μοναδικός τρόπος να αναπτυχθείς», συμπληρώνει η Γαλλοαμερικανίδα ηθοποιός. «Αρχίζει με τις προσωπικές σου συγκρούσεις, αλλά μαθαίνεις παρακολουθώντας και άλλους ανθρώπους να συγκρούονται εξαιτίας διαφορετικών προβλημάτων. Ξέραμε ότι οι θεατές δεν θα περίμεναν να δουν τον Τζέσι και τη Σελίν να συγκρούονται, αλλά, όταν τους βλέπεις να επικοινωνούν και να το ξεδιαλύνουν, δίνουμε ελπίδα ότι θα διευθετηθεί με τον τρόπο του». Ο χρόνος ή μάλλον ο (μη) χρόνος που καταδιώκει το ζευγάρι και που έρχεται πάλι στο προσκήνιο. «Ποια είναι η σχέση σας με τον χρόνο, προσωπικά και ως καλλιτέχνες;» «Νομίζω ότι η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δίνεται στην ταινία», λέει ο Χοκ, εξηγώντας πως και οι τρεις ταινίες συνδέονται με την εμμονή στον χρόνο. Πώς να τον αιχμαλωτίσεις. «Και στο πρώτο φιλμ υπήρχε η αίσθηση ότι ο χρόνος πετούσε, η προσπάθεια να ελέγξεις την αίσθησή του». Η Ντελπί θυμίζει ότι και η δεύτερη ταινία είναι τοποθετημένη μέσα σε μιάμιση ώρα, σε real time.

«Οπότε», προσθέτει ο συμπρωταγωνιστής της, «είναι μια έξυπνη ερώτηση, αλλά δεν υπάρχει απάντηση σε κάτι τόσο βαθύ. Η απάντηση δίνεται από τις ίδιες τις ταινίες». Ο Ρίτσαρντ πιστεύει ότι αυτά κάπως αλληλοσυνδέονται. «Εχεις μια σχέση με τον εαυτό σου και το περιβάλλον γύρω σου η οποία βασίζεται στον χρόνο. Πρόκειται για μεγάλο θέμα». «Πολλοί λένε ότι ίσως το επόμενο μεγάλο θέμα βρίσκεται στις πολύ καλές δραματικές σειρές σε τηλεόραση και ίντερνετ. Εσείς τι πιστεύετε;» «Τουλάχιστον στις ΗΠΑ περνάμε μια χρυσή εποχή της τηλεόρασης. Αλλά μου αρέσει το φορμάτ των ταινιών», απαντά ο σκηνοθέτης. «Δεν νομίζω ότι η τηλεόραση θα σκοτώσει τον κινηματογράφο. Ναι, υπάρχουν πολλά σόου για το ίντερνετ, χωρίς να γίνεται τίποτα και πολλά που ξεχνιούνται εύκολα. Φτιάχνονται γρήγορα, τα ταΐζουν γρήγορα στο κοινό και ξεχνιούνται. Δεν έχουν το ίδιο αποτέλεσμα με τον ρυθμό, όπως μια ταινία. Το φορμάτ στο ίντερνετ είναι μικρό και χωρίς μυστήριο. Η κιβωτός μιας ιστορίας ήταν για χρόνια σε ένα πλαίσιο μιάμισης ώρας, το τέλειο όχημα ώστε να επικεντρωθεί στην ιστορία η προσοχή του θεατή. Ναι, αυτά στο ίντερνετ θα τα δει ο κόσμος σαν μέρος της κουλτούρας μας. Σαν να λέμε ότι μετά την εφεύρεση του σινεμά εξαφανίστηκε η ζωγραφική, ή ότι μετά τα ακρυλικά εξαφανίστηκε η ελαιογραφία. Είναι ένα νέο φορμάτ, μπορεί να ανήκει στο μέλλον, αλλά δεν θα εξοντώσει το άλλο». «Πάντως το αλλάζει, όπως το ακρυλικό αλλάζει, η φωτογραφία τώρα επίσης αλλάζει, περισσότερες φωτογραφίες έχουν τραβηχτεί τα τελευταία χρόνια από όσες έχουν τραβηχτεί εδώ και εκατοντάδες χρόνια», επεμβαίνει ο Χοκ. «Ναι, επηρεάζει την τέχνη της φωτογραφίας και νομίζω ότι και το σινεμά θα αλλάξει βασιζόμενο στο ίντερνετ, όπως για παράδειγμα το θέατρο ή η λογοτεχνία άλλαξαν βασιζόμενα σε ταινίες. Αλληλοεπηρεάζονται, αλλά δεν είναι ξεκάθαρο με ποιον τρόπο».

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

Η φωτεινή πλευρά του ροκ «Γιορτάζουμε τα συναισθήματα όλων αυτών των χρόνων. Είναι ωραία όταν συνειδητοποιείς ότι η δουλειά σου έχει αποφέρει καρπούς», λέει ο 36χρονος Γιώργος, που βρίσκεται πίσω από τη φωνή και τους στίχους του συγκροτήματος, ενώ ο κατά έξι χρόνια μικρότερος Αλέξανδρος, που γράφει τη μουσική και κάνει τις ενορχηστρώσεις, δηλώνει ικανοποιημένος με τη συνέπεια της μπάντας όλα αυτά τα χρόνια. Τα αδέρφια Παντελιά είναι οι εμπνευστές και οι δημιουργοί του συγκροτήματος Κίτρινα Ποδήλατα, το οποίο από το 2000 όταν και έκανε την εμφάνισή του στην ελληνική δισκογραφία, μετρά οκτώ δίσκους. Ως έφηβοι ξεκίνησαν παίζοντας με φίλους και κάνοντας όνειρα. Στη συνέχεια, όμως, ασχολήθηκαν από κοινού με το στήσιμο της φιλοσοφίας της μπάντας. «Σκοπός μας ήταν και είναι να υπηρετούμε τη μουσική και όχι να τη χρησιμοποιούμε ως μέσο για να γίνουμε γνωστοί και να βγάλουμε χρήματα. Θέλουμε το έργο μας να αντέξει στον χρόνο», σχολιάζει ο Γιώργος, ο οποίος κάποτε άφησε τις σπουδές του στο Μαθηματικό για να ακολουθήσει τη μεγάλη του αγάπη, τη μουσική.

Τα Κίτρινα Ποδήλατα έγιναν ένα από τα γνωστά ονόματα της ελληνικής δισκογραφίας σε βάθος χρόνου. «Εξελιχθήκαμε με σταθερότητα. Δουλέψαμε πολύ τα live μας, ώστε να παρουσιάζουμε υψηλού επιπέδου, σύγχρονες παραγωγές. Θυσιάσαμε την προσωπική μας ζωή, περάσαμε οικονομικές δυσκολίες, αλλά πλέον είμαστε σίγουροι για το αποτέλεσμα», παραδέχεται ο Αλέξανδρος. «Ολα αυτά τα χρόνια υπήρχαν πολλές σειρήνες γύρω μας, ωστόσο επιλέξαμε να μην ενταχθούμε σε συστήματα. Βρήκαμε πόρτες κλειστές, αλλά δεν το βάλαμε κάτω. Γυρίσαμε την Ελλάδα όσες φορές χρειάστηκε και κάποια στιγμή τα τραγούδια μας ήταν τόσο δυνατά που δεν μπορούσε να τα σταματήσει τίποτα. Αυτό επιβεβαίωσε ότι δεν ξοδεύουμε άδικα τη ζωή μας στη μουσική», περιγράφει ο Γιώργος. «Ολα αυτά τα χρόνια έχουμε δεθεί περισσότερο, έχουμε χτίσει μεταξύ μας μια σχέση ειλικρινή, δίχως ανταγωνισμό», εξομολογείται ο Αλέξανδρος και συμπληρώνει ότι η αδελφική τους σχέση ενίσχυε τον ενθουσιασμό τους για να κάνουν και άλλα πράγματα. Ο Γιώργος αναφέρει χαρακτηριστικά: «Το όνειρό μας είναι να βοηθήσουμε νέα συγκροτήματα, με σκοπό να ενδυναμώσουμε τη ροκ σκηνή στην Ελλάδα. Θέλουμε να προσφέ-

ρουμε τη γνώση μας και να δώσουμε την πραγματική εικόνα και τις δυσκολίες της τέχνης αυτής στους νέους ανθρώπους». Το «Ετων 16», το νέο τους άλμπουμ, ξεχωρίζει για τον έντονο δυναμισμό στον στίχο και τον ηλεκτρισμό στον ήχο. Το Σάββατο 15 Ιουνίου θα τον παρουσιάσουν σε μια μεγάλη συναυλία που θα στηθεί στην «Τεχνόπολις» και με τη συντροφιά αγαπημένων φίλων, όπως ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο Μπάμπης Στόκας, η Μελίνα Κανά, ο Θάνος Μικρούτσικος, τα Υπόγεια Ρεύματα και ο Μίλτος Πασχαλίδης. «Με αυτό το άλμπουμ θέλαμε να στηρίξουμε τη γενιά των 16άρηδων που καλούνται να σηκώσουν το αύριο στις πλάτες τους, ενώ γύρω τους το τοπίο είναι διαλυμένο. Παράλληλα, επιθυμούμε τα τραγούδια μας να μιλήσουν και σε όλους εμάς, με αισιοδοξία ώστε να γαλουχήσουμε καλύτερα τη νέα γενιά. Το κίτρινο χρώμα συμβολίζει το φως που πηγάζει ακόμα και μέσα από τη μελαγχολία και ο δρόμος που διανύει το ποδήλατο έχει δυσκολίες και ανηφοριές, αλλά και ωραίες βόλτες», εξηγούν. «Επιθυμούμε να αφήσουμε πίσω μας έργο που χρόνια μετά θα χαρακτηρίζεται από τις επόμενες γενιές ως ‘η φωτεινή πλευρά της δισκογραφίας’ στην ελληνική ροκ σκηνή».

Κείμενο: Γιώργος Θαλασσινός

13 -20.06.2013

Θα σε δω στο Floral... Η Θεμιστοκλέους ήταν δρόμος ακόμη, η Μπλε Πολυκατοικία ήταν περίπου μπλε, η Μαρονίτα φιλοξενούσε τις κοπάνες μας από το σχολείο, στο VOX βλέπαμε τον «Κλέφτη Ποδηλάτων» και στην πλατεία έπαιζαν παιδιά. Στο “patisserie de luxe” FLORAL, τα απογεύματα, ο πατέρας μου έπινε βαρύ γλυκό και συζητούσε πολιτικά και εγώ διάβαζα «Μικρό Ηρωα» και έτρωγα μια τέλεια σεράνο! ’60s στην Πλατεία Εξαρχείων... Πάνω από τέσσερις δεκαετίες αργότερα, τον Δεκέμβριο του 2008, όταν ανοίγαμε την εξώπορτα του παρατημένου και παρηκμασμένου FLORAL με τον Νίκο, ένιωσα νοσταλγία και μια βαθιά μελαγχολία. Τίποτα δεν θύμιζε το ιστορικό, αντικομφορμιστικό στέκι διανοούμενων, καλλιτεχνών, πανεπιστημιακών και φοιτητών άλλων εποχών, των ατέλειωτων ραντεβού, των συζητήσεων και φιλοσοφημάτων. Σε τίποτε δεν παρέπεμπε στον άλλο πόλο του άξονα Κολωνάκι-Εξάρχεια, στο Ντόλτσε-Φλοράλ της μεταπολιτευτικής περιόδου. Χρειάστηκε να πετάξουμε τόνους μπάζα, γυψοσανίδες και ψευδοροφές για να δούμε την υπέροχη μαρμάρινη σκάλα από πεντελικό μάρμαρο που οδηγούσε στον κάτω χώρο, να αντικρίσου-

με το ψηλοτάβανο μπόι του και να μας χαϊδέψει το φως από τα μεγάλα του παράθυρα! Χρειάστηκε σκληρή δουλειά πέντε μηνών για να δούμε το όνειρό μας να γίνεται χειροπιαστό: το Floral του 1933 γίνεται το Floral της νέας χιλιετίας. Ενα νεανικό, λογοτεχνικό και μουσικό στέκι για τα ραντεβού του σήμερα! Από τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι... Σε τέσσερα χρόνια πάνω από 500.000 επισκέπτες, πάνω από 1.000 εκδηλώσεις, συζητήσεις, κινηματογραφικές προβολές, πάρτι, παρουσιάσεις βιβλίων, ποιητικές βραδιές, μουσικά live, θεατρικές παραστάσεις πέρασαν την πόρτα του. Αδύνατον να ξεχωρίσω κάποιες στιγμές από την αλληλουχία των συναισθημάτων. Βιβλία που μας χάρισαν γιατί γράφτηκαν (όλα ή μέρος τους) μέσα στο Floral, συγγραφείς που γράφουν ακροβολισμένοι σε γωνίες ή ταξινομούν το υλικό τους, ομάδες φοιτητών της Αρχιτεκτονικής που κατασκευάζουν τις φιλόδοξες μακέτες τους, νέοι τραγουδοποιοί και συγκροτήματα που παρουσιάζουν την πρώτη τους δουλειά, κινηματογραφιστές ή δημοσιογράφοι που δείχνουν και συζητούν το πρώτο τους ντοκιμαντέρ, νέοι που χορεύουν μπροστά σε μια τζαμαρία -μέσα και έξω από αυτήν-, νέοι που χορεύουν μπροστά σε μια τζαμαρία και έξω από αυτή σταθμεύουν τα ΜΑΤ, ο Διακογιάννης που σχολιάζει το Μου-

ντιάλ, τα κορίτσια με τα φλοράλ φορέματα που χορεύουν σουίνγκ, η βραδιά για τον Νικολαΐδη, το αντίο της Ρικάκη, οι λάτρεις του Γιάννη Μαρή, οι ρεμπέτες του Ηλία Πετρόπουλου, μία από τις τελευταίες αγαπησιάρικες λογοδιάρροιες του Μανώλη Ρασούλη, οι αγωνιώδεις συζητήσεις για την κρίση, η βραδιά «ομελέτα» με τη Σώτη. Στο Floral φοράς ακουστικά... Βλέπεις τον κόσμο γύρω σου να συζητά, να σερφάρει, να γράφει, να διαβάζει και έχεις στα αυτιά σου το soundtrack της πόλης: Burger, Penny, Sugahspank, Expert Medicine, Cyanna, Nalyssa Green, Human Touch, Monsieur Minimal, Speakeasies, Belleville, Dustbowl, Gautier, Joalz, Jazzmatazz, Papercut, Sancho 003, Sillyboy και τόσοι άλλοι. Στο Floral έχει πλάκα... Δεν ξέρω ποιο είναι το καλύτερο που έχω ακούσει, πάντως ένα βράδυ με πλησιάζει ένας τυπάκος, την ώρα που άρχιζε το live: «Ρε φίλε, μήπως έχεις μανιτάρια;» «Πώς σου ήρθε τώρα αυτό;» τον ρωτάω. «Εφυγα βιαστικά από το σπίτι να προλάβω το live και η μάνα μου είχε μαγειρέψει μανιτάρια και... μου λείπουν!» Καλά, βολέψου με καμιά μπίρα, έχω και Burger. Στις 20 Ιουνίου... Θα σε δω στο Floral!

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη / Φωτογραφία: Βαγγέλης Λαΐνας

13 -20.06.2013

Ηρθε για να μείνει!

Το γραφείο του μου θυμίζει Μπέκετ. Τις «Ευτυχισμένες μέρες». Ο Γιώργος Λούκος στη μέση ενός τεράστιου γραφείου με λόφους χαρτιών, βιβλίων, προγραμμάτων. Ενα χάος, απόλυτα οργανωμένο, αφού κάποια στιγμή που χρειάζεται κάτι, με μια κίνηση του χεριού στον αέρα εστιάζει στο σωστό σημείο και αποσύρει το χαρτί που ήθελε. Το να μιλήσεις μαζί του για το τρέχον Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου μοιάζει κάπως παρωχημένο. «Ετοιμάζω ήδη το πρόγραμμα για την επόμενη χρονιά. Η Ελλάδα θα φιλοξενήσει την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης και έχω ήδη μιλήσει με δέκα χώρες για να κάνουν σημαντικά πράγματα εδώ, στην Ελλάδα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ». Τον ακούω να κάνει σχέδια και αναρωτιέμαι για πόσο καιρό ανανεώθηκε η σύμβασή του. «Για τρία χρόνια», μου απαντά. Σκέφτομαι πως ξεχειμωνιάσαμε με το κουίζ του Φεστιβάλ Αθηνών: Θα μείνει ο Γιώργος Λούκος ή όχι; Μέχρι εκείνο το πρωινό του Μάρτη, που χτύπησε το τηλέφωνο και στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο Κώστας Τζαβάρας. Αυτά που ειπώθηκαν μεταξύ τους προστατεύονται από τη σύμβαση του off the record. Η συνέχεια όμως είναι γνωστή: Μέσα σε ένα κατάμεστο Μουσείο Μπενάκη με εκστατικά χαμόγελα ανακοινώθηκε το πρόγραμμα, ο Μαρμαρινός μάλωσε τον Λούκο που παραπλανά τους υπουργούς με την ταχύτητα που ετοίμασε το πρόγραμμα του θρυλικού Φεστιβάλ, ορδές Αθηναίων κατακλύζουν την Πειραιώς 260, τα sold out είναι στην ημερήσια διάταξη. «Σχετική ικανοποίηση», μου απαντά όταν τον ρωτάω πώς νιώθει τώρα, καθώς έχουν συμπληρωθεί περίπου 15 ημέρες του Φεστιβάλ. «Εν γένει λόγω της καθυστέρησης ήμουν λίγο διχασμένος - και αυτό υπάρχει ακόμη. ‘Τι πας να κάνεις τώρα;’ έλεγα στον εαυτό μου. Ομως αυτό αλλάζει μέρα

με τη μέρα: Είδα τον εκπληκτικό Κουρεντζή στην κατάμεστη αίθουσα, η ‘Ιλιάδα’ του Λιβαθινού και η ‘Πρώτη Υλη’ του Παπαϊωάννου είναι sold out. Λέω στον εαυτό μου ότι δεν μπορώ να τα αγνοήσω όλα αυτά».

είναι ντεμοντέ». Νιώθει μεγάλη τρυφερότητα για τους Ελληνες του εξωτερικού, τους έχει γνωρίσει από την Αφρική και τη Νέα Ζηλανδία ως τον Καναδά, έχει δει τη δουλειά τους και θα ήθελε να τη φέρει και εδώ στην Αθήνα.

Νο bad feelings; «Δεν ξέρω, να σου πω την αλήθεια. Ισως λίγο». Νιώθει πικρία που αναγκάστηκε να ακυρώσει παραγωγές από το εξωτερικό που είχε ήδη κλείσει, νιώθει πικρία που δεν μπόρεσε να κάνει το αφιέρωμα στα 100 χρόνια από την «Ιεροτελεστία της Ανοιξης» του Στραβίνσκι (είχε μιλήσει ήδη με την ομάδα της Πίνα Μπάους και με ορχήστρες του εξωτερικού). Η αλήθεια είναι πως όλους αυτούς τους μήνες της αναμονής για τον επαναδιορισμό του πιέστηκε από φίλους και καλλιτέχνες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (ο Φορσάιθ, η Μαρέν, ο Οστερμάγιερ) που του έλεγαν ότι δεν πρέπει να εγκαταλείψει το Φεστιβάλ. «Υπήρξαν άνθρωποι που αγαπούσα πολύ, όπως ο Λευτέρης Βογιατζής, που επέμεναν να μείνω. Δεν μπορούσα να πω ‘παράτα τους’, έτσι είναι τα πράγματα στην Ελλάδα, έτσι θα είναι πάντα. Δεν μπορούσα». Για τον Κώστα Τζαβάρα δεν έχει καμία αιχμή: «Μου είναι συμπαθής, καταλαβαίνω αυτά που μου λέει. Πιστεύω ότι μπήκαν άλλοι στη μέση, είπαν διάφορα. Δεν πιστεύω ότι είχε κάτι προσωπικό εναντίον μου».

Ο Γιώργος Λούκος σκέφτεται, όμως, και πέρα από το Φεστιβάλ, βάζει στην ατζέντα του και τον τουρισμό. Αφορμή για αυτή την ιδέα είναι τόσο η δράση που έγινε από το Φεστιβάλ πέρυσι στους Δελφούς, όσο και η συναυλία που θα δοθεί τον Αύγουστο στο Αρχαίο Θέατρο της Μεσσήνης, το οποίο θα επαναλειτουργήσει έπειτα από αιώνες. «Σκέφτομαι πως θα μπορέσουμε να κάνουμε μια πιο στενή σχέση του Φεστιβάλ με τον τουρισμό, που μπορεί να αποτελέσει βασική πηγή πλούτου για την Ελλάδα. Να αξιοποιήσουμε παραγωγές της Επιδαύρου για να πάνε σε αρχαιολογικούς χώρους και σε θέατρα σε όλη την Ελλάδα. Να δώσουμε την ευκαιρία σε πολλούς σκηνοθέτες που έχουν κάτι διαφορετικό να πουν να ανεβάσουν έργα τους. Με τη σωστή στρατηγική και προβολή θα ήταν πολύ σημαντικό για τον τουρισμό μας. Στο κάτω κάτω ο τίτλος μας είναι ‘Eλληνικό Φεστιβάλ. Ηellenic Festival’. Aς το αξιοποιήσουμε!» Τον ρωτώ αν πιστεύει ότι θα έπρεπε το Φεστιβάλ να είναι και υπό τη σκέπη του ΕΟΤ (όπως ίσχυε στο παρελθόν). Συμφωνεί απόλυτα, όπως δεν κρύβει ότι βρίσκει «φρικτό, μεγάλο λάθος, αδιανόητο» τη μετατροπή του Υπουργείου Πολιτισμού σε Γραμματεία Πολιτισμού, μέρος του γιγαντωμένου Υπουργείου Παιδείας.

Τον ενδιαφέρει η κριτική που δέχεται -«μπορεί και να συμφωνώ με κάποια από αυτά»- και δεν διστάζει να κάνει αυτοκριτική. «Με τίποτα δεν είμαι ευχαριστημένος, όλο αναρωτιέμαι αν έκανα λάθος. Για πάρα πολλά πράγματα δεν μετανιώνω, αλλά αμφιβάλλω αν έπραξα ορθά. Εδώ στο Φεστιβάλ, θα μπορούσε, για παράδειγμα, να είναι καλύτερη η οργάνωση, γραφειοκρατικά εννοώ». Σκέφτεται λίγο και συνεχίζει: «Αν μου έκανες μια κριτική, αυτή θα ήταν ότι έχω συμπεριφορά Ελληνα του εξωτερικού. Μου αρέσουν τα ρεμπέτικα, η λαϊκή μουσική. Οταν τα προτείνω, οι καλώς σκεπτόμενοι διανοούμενοι της αριστεράς μού λένε ότι

Λίγο πριν φύγω από το γραφείο του, γίνεται γνωστή η είδηση για την ΕΡΤ και για την πράξη νομοθετικού περιεχομένου που αφορά συγχωνεύσεις και καταργήσεις ΔΕΚΟ. Αναρωτιέμαι αν ανησυχεί για το Φεστιβάλ (είναι ΔΕΚΟ). Αλλωστε και στο παρελθόν είχαν ακουστεί πολλά σενάρια. «Αν γίνει κάποια συγχώνευση, ακριβώς επειδή το Φεστιβάλ έχει τόση επιτυχία, δεν θα είναι το Φεστιβάλ αυτό που θα συγχωνευθεί από τον παρτενέρ του».

Κείμενο: Χρήστος Τσαπακίδης

13 -20.06.2013

Οι Lannisters στέλνουν χαιρετίσματα

Οταν κάπου στη μέση του έβδομου επεισοδίου του τρίτου κύκλου του “Game of Thrones” είδα τον Jaime Lannister να λέει στον Roose Bolton (ο οποίος όδευε για τον γάμο του Edmure Tully στον πύργο των Freys) να στείλει εκ μέρους της οικογένειάς του τα χαιρετίσματα της οικογένειάς του στον Robb Stark, ένιωσα μία ανατριχίλα να με διαπερνά. Και δεν πρόκειται να εξηγήσω τίποτα περισσότερο, προτού προειδοποιήσω όλους εσάς ότι αυτό το άρθρο αναφέρεται ως επί το πλείστον στα τεκταινόμενα του τρίτου κύκλου της κορυφαίας σειράς (μέχρι και το δέκατο επεισόδιο) και επομένως συνοδεύεται από ένα κάρο spoilers για όσους ακόμη δεν τον έχουν τελειώσει. Γνωρίζω, άλλωστε, ότι έχετε «κολλήσει» με το “Game of Thrones” και αυτό αποδεικνύεται με τις ατέρμονες συζητήσεις στο Facebook, αλλά και στις παρέες, γι’ αυτό δεν θέλω να σας την χαλάσω. Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους, ξέρετε. Και συνεχίζω. Προς τι τόσος ενθουσιασμός για τη συγκεκριμένη σκηνή; Οι αναγνώστες του George R.R. Martin ξέραμε τι μας περίμενε φέτος. Και με αυτή την ατάκα του Jaime, η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει για τον “Red Wedding”, την πιο ανατρεπτική, δραματική και συνάμα αιματηρή σκηνή στην ιστορία της τηλεόρασης. Ακόμη και εάν απείχε αρκετά από το βιβλίο, όπου οι μουσικοί ήταν φάλτσοι (μια και ήταν πραγματικά τοξότες), το φαγητό φτωχικό και η αίθουσα του γάμου υπερπλήρης με κόσμο, δημιουργώντας συνολικά μία «σκοτεινή» και δυσοίωνη ατμόσφαιρα, η τηλεοπτική μεταφορά του «κόκκινου γάμου» έκανε όλους τους τηλεθεατές να παραμιλούν. Και αυτό γιατί σε αυτόν ξεκληρίστηκε η οικογένεια Stark (η μαμά Catelyn και ο πρωτότοκος γιος Robb), η ηθι-

κή πυξίδα του έπους με την οποία ταυτίστηκαν πολλοί φίλοι. Ο ίδιος ο Αμερικανός τηλεπαρουσιαστής Conan O’Brien, φιλοξενώντας πρόσφατα στην εκπομπή του τον Martin, του μετέφερε την «ιερά» αγανάκτηση του κόσμου: «Μάς κάνεις να νοιαζόμαστε για τους χαρακτήρες που δημιουργείς και μετά τους σκοτώνεις, αρρωστημένο κάθαρμα!» Ο συγγραφέας, ο οποίος φάνηκε να απολαμβάνει αυτή την κατηγορία, απάντησε γελώντας: «Ως αναγνώστης ή τηλεθεατής, μου αρέσουν οι απρόβλεπτες καταστάσεις, μου αρέσει το πραγματικό σασπένς. Θέλω οι αναγνώστες μου και οι τηλεθεατές να φοβούνται όταν οι χαρακτήρες βρίσκονται σε κίνδυνο. Θέλω να φοβούνται να γυρίσουν σελίδα, επειδή ο χαρακτήρας μπορεί να μην επιβιώσει.» Και στην περίπτωσή μας, ο χαρακτήρας, ή καλύτερα οι χαρακτήρες, δεν επιβίωσαν. Οπως δεν επιβίωσε και η Talisa Maegyr, η έγκυος σύζυγος του Robb στη σειρά. Αξίζει να την αναφέρουμε ξεχωριστά γιατί στο βιβλίο δεν είχε παραστεί καν στον γάμο. Και όχι μόνο αυτό, ήταν και διαφορετικός χαρακτήρας: η Jeyne Westerling, από οικογένεια ευγενών που ήταν πιστή στους Lannisters. Στο τελευταίο, δε, βιβλίο που έχει εκδώσει ο Martin, η Jeyne είναι πλέον αιχμάλωτη των Lannisters και υπάρχει η υπόνοια ότι μπορεί να είναι έγκυος, πυροδοτώντας μία σειρά σεναρίων από τους αναγνώστες, σύμφωνα με τα οποία η νεαρή γυναίκα θα γεννήσει έναν Stark που θα επιστρέψει στο Winterfell. Η σειρά, λοιπόν, κατάφερε να καταστρέψει όλα αυτά τα σενάρια. Ο “Red Wedding” κατάφερε να σώσει την παρτίδα για έναν κύκλο που έδειχνε να απογοητεύει ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού κοινού -και όχι μόνο. Η συνεχής αποφυγή των

σκηνών μάχης, με τους ήρωες να περιγράφουν εκ των υστέρων τι έγινε σε αυτές, καθώς και η προσθήκη ανούσιων σκηνών (όπως το μεγαλύτερο μέρος των βασανιστηρίων του Theon Greyjoy από τον μπάσταρδο του Roose Bolton, Ramsay Snow, ή η προσπάθεια του Varys να πείσει τη Shae να εγκαταλείψει τον Tyrion και το Westeros) σε συνδυασμό με την απομάκρυνση του στοιχείου της έκπληξης που υπήρχε στους δύο πρώτους κύκλους (και η οποία προερχόταν από τα κοστούμια, τα σκηνικά και γενικά το story) οδήγησε πολλούς στο συμπέρασμα ότι η σειρά έκανε «κοιλιά». Ετσι, η προδοσία των Boltons και των Freys έδωσε νέα τροπή στην ιστορία και κέρδισε πάλι το ενδιαφέρον μας, δημιουργώντας σε συνδυασμό με το τελευταίο επεισόδιο (το οποίο μέσα σε μία ημέρα από την προβολή του «κατέβηκε» από ένα εκατ. χρήστες, διαλύοντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ για τις τηλεοπτικές σειρές) νέα ερωτήματα για τον τέταρτο κύκλο. Θα πάρει κανένας εκδίκηση για τους Starks; Θα τιμωρηθεί η ασέβεια των Freys απέναντι στους ζωντανούς και τους νεκρούς; Ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις του Stannis Baratheon στην προσπάθειά του να κατακτήσει τον Σιδηρούν Θρόνο; Θα καταφέρουν οι Wildlings να περάσουν το Τείχος και να γλιτώσουν από τους Whitewalkers; Και πότε θα βάλει πλώρη για το Westeros η Daenerys με τους δράκους και τον στρατό της; Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχουμε ένα ολόκληρο καλοκαίρι για να συζητάμε στις παρέες μας τι συνέβη αυτή τη σεζόν, αλλά και τι πρόκειται να συμβεί στην επόμενη, η οποία φαντάζει πάρα πολύ μακρινή˙ άντε να περιμένεις μέχρι τον επόμενο Απρίλιο για να δεις την πρεμιέρα του επόμενου κύκλου.

Φωτογραφίες: Νίκος Παπαγγελής

13 -20.06.2013

Στέλλα travel O Γιάννης Σκουρλέτης φαντάστηκε μια δική του Στέλλα. Μια Στέλλα διαχρονική, μια Στέλλα που μιλάει συνέχεια για ένα ταξίδι, ένα ταξίδι που ούτε η ίδια γνωρίζει αν επιθυμεί πραγματικά να κάνει. Το μυθικό πρόσωπο που ταυτίστηκε με τη μορφή και την ερμηνεία της Μελίνας Μερκούρη ενσαρκώνει η Λένα Δροσάκη, ενώ στα πρόσωπα του Αινεία Τσαμάτη και της Μαριάνθης Παντελοπούλου συμπυκνώνονται οι υπόλοιποι ήρωες του έργου. Μια θεατρική μεταγραφή της κινηματογραφικής Στέλλας, που θα παρουσιαστεί στο τέλος Ιουνίου στα Δημοτικά Σφαγεία Αθηνών στον Ταύρο. Για τον μύθο της Στέλλας διαβάστε τι έγραψε ο Μιχάλης Κακογιάννης στον πρόλογο της έκδοσης του σεναρίου της ταινίας (Καστανιώτης, 1990):

βασιλιά στο κέντρο και μπροστά. Εδωσα εντολή στον οπερατέρ να αρπάξει τη στιγμή που ο Κακκαβάς θα έγερνε τη σημαία σε χαιρετισμό, μα δεν πρόλαβε. Ξεχνώντας τους πάντες και τα πάντα, έκανα σινιάλο στον Κακκαβά να οπισθοχωρήσει μερικά βήματα για να ξαναπεράσει. Ως υπάκουος ηθοποιός συμμορφώθηκε ο φτωχός κάνοντας τις γραμμές πίσω του να συμπτυχθούν σαν φυσαρμόνικα. Το πλάνο γυρίστηκε στο τσακ, καθώς τέσσερα χέρια με πολλά γαλόνια με άρπαζαν από τους ώμους και με απομάκρυναν σηκωτό βρίζοντάς με σκαιότατα, για να με παραδώσουν τελικά σε κάποιον αστυνομικό με εντολή να με κλείσει μέσα. Δεν θυμάμαι αν του φίλησα τα γόνατα, το γεγονός, όμως, είναι ότι τον συγκίνησα τόσο με τις ικεσίες μου που έκλεισε τα μάτια και με άφησε να το σκάσω μέσα στο πλήθος.

[...] Δεν θυμάμαι πώς ήρθε στα χέρια μου το θεατρικό έργο του Καμπανέλλη «Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια». Θυμάμαι, όμως, ότι διαβάζοντάς το ο ρόλος της πρωταγωνίστριας ταυτίστηκε αμέσως στη φαντασία μου με τη Μελίνα. Είχα γυρίσει την πρώτη μου ταινία, το «Κυριακάτικο ξύπνημα», και είχα αρχίσει να δουλεύω κάποιο σενάριο για τη δεύτερη, μα, όταν η Μελίνα είπε το ναι παρασέρνοντας με τον ενθουσιασμό της και τον Καμπανέλλη, το παραμέρισα χωρίς δισταγμό.

Αυτό δεν ήταν παρά το προοίμιο των δεινών, που θα αντιμετωπίζαμε αργότερα. Μια το παγερό κρύο κατά τα ολονύκτια γυρίσματα στον «Παράδεισο», που έκανε τις αναπνοές των ηθοποιών να βγαίνουν αχνιστές και, για να τις εξουδετερώσουμε, τους χώναμε κοπανισμένα παγάκια στο στόμα· μια η απηρχαιομένη κάμερα, που έκανε τόσο το λεγόμενο πουράζ, δηλαδή φρενάριζε στα μισά του πλάνου· μια οι βροχές και το χρονοβόρο στέγνωμα όταν σταματούσαν· μια ο έρωτας του οπερατέρ για τη Μελίνα, που, θέλοντας να τη βγάζει πιο όμορφη (λες και το χρειαζόταν!), έβαζε στα κλεφτά φίλτρα από γάζα, τα οποία συνήθως ανεκάλυπτα εγκαίρως και του ’σουρνα τα εξ αμάξης, και διάφορα άλλα κωμικοτραγικά - όπως όταν έχωσα θρασύτατα τον Φούντα με στολή του Ολυμπιακού και μια δική μας μπάλα στο γήπεδο του Παναθηναϊκού κατά τη διάρκεια ενός σημαντικού ματς, βάζοντάς τον να κάνει τρίπλες και να εκτελεί κόρνερ με φόντο τις κατάμεστες κερκίδες που τα ‘χαν χάσει, ώσπου ο διαιτητής να διακόψει το παιχνίδι όταν οι πραγματικοί παίκτες βρέθηκαν με δύο μπάλες στα πόδια τους - φτάσαμε, τέλος πάντων, απτόητοι και με την αισιοδοξία που εισπράτταμε από τις προβολές των καθημερινών γυρισμάτων, στη μεγάλη σκηνή του φινάλε.

Ηταν η εποχή που ήμουν ερωτευμένος με την Αθήνα. [...] Αυτός ο έρωτας, που στο Κυριακάτικο ξύπνημα με έσπρωξε να αλωνίσω τους δρόμους, τους λόφους και τις ακτές της, με τη Στέλλα μου άνοιγε δρόμους για να εξερευνήσω ένα άλλον κόσμο της, που είχε συναρπάσει τα μάτια μου και τα αυτιά μου: πιο λαϊκό αυτή τη φορά, πρωτόγνωρο για μένα και περιφρονημένο ως τότε, τόσο από τους Αθηναίους αστούς όσο και από τους κινηματογραφιστές, τον κόσμο του ρεμπέτικου και της μπουζουκοταβέρνας. Και κάποιος άλλος θα μπορούσε να αξιοποιήσει τελειότερα, μουσικά και δραματικά, το ηχητικό μέρος της ταινίας από τον συνθέτη των «Επτά λαϊκών ζωγραφιών», τον Μάνο Χατζιδάκι; Η εξασφάλιση της συνεργασίας του, καθώς και εκείνης του Γιάννη Τσαρούχη στα ντεκόρ και τη διακόσμηση των εξωτερικών χώρων ήταν προϋποθέσεις απαραίτητες για να επιτευχθεί το ποθούμενο αποτέλεσμα. [...] Λόγω των θεατρικών υποχρεώσεων της Μελίνας, το γύρισμα, κι ας προϋπέθετε ζεστές καλοκαιρινές βραδιές, δεν θα άρχιζε πριν από τα μέσα Νοεμβρίου. Προηγουμένως, όμως, ήταν απαραίτητο να τραβήξω την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, γυρίζοντας και όλα τα πλάνα με τη Μελίνα. [...] Το ξέφρενο γύρισμα της 28ης Οκτωβρίου μέσα στη βροχή, που δεν υπήρχε περίπτωση να επαναληφθεί, με τόσες χιλιάδες δωρεάν κομπάρσους, στρατιωτικές μπάντες κλπ., παρά τρίχα να διακοπεί πρόωρα και άδοξα με τη σύλληψή μου από τα όργανα της τάξης. Καθώς οπισθοχωρούσα καταμεσής στη λεωφόρο Αμαλίας δίπλα στον οπερατέρ τραβώντας κοντινά πλάνα του παρείσακτου σημαιοφόρου Κώστα Κακκαβά επικεφαλής της Παντείου, κάποια στιγμή πλησιάσαμε στον Αγνωστο Στρατιώτη, όπου ήταν παρατεταγμένοι οι επίσημοι με τον

Ο καιρός μας βοηθούσε, ο μουντός ουρανός ήταν σαν ένα παρατεταμένο χάραμα, οι ηθοποιοί ήταν σε φόρμα, ως το απόγευμα είχαμε γυρίσει όλα τα πλάνα, φιληθήκαμε, τσουγκρίσαμε ποτήρια και πέσαμε ξένοιαστοι να κοιμηθούμε. Την επόμενη μέρα έπαθα υστερική κρίση. Με κρατούσαν για να μη χυμήξω στην κάμερα – το καφεκούτι όπως την αποκαλούσαμε – που είχε καταγδάρει όλα τα πλάνα σαν τρίφτης τυριού. Δεν υπάρχει για τον σκηνοθέτη πιο ασήκωτο βάρος από το να πρέπει να ξαναγυρίσει μια ολόκληρη σκηνή [...] γεμάτη ένταση, ζυγισμένη στην τρίχα και έχοντας εξασφαλίσει από τους ηθοποιούς τις ερμηνείες που ονειρευόταν. Πόσο μάλλον όταν έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στη μόνη μηχανή που ήταν διαθέσιμη εκείνη τη στιγμή. Το αποτέλεσμα του οδυνηρού δεύτερου γυρίσματος είναι αυτό που ενσωματώθηκε στην ταινία και που μερικά από τα λόγια του (Φύγε, Στέλλα, κρατάω μαχαίρι) έχουν χαραχτεί στη μνήμη των Ελλήνων περνώντας από γενιά σε γενιά [...].

Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα

Ξεκινάς το Σαββατοκύριακο με ελαφριά καρδιά, Κριέ, και κέφι και όρεξη να κάνεις πολλά και καλά μπάχαλα. Υπάρχουν θέματα στον αέρα, όμως, που θα δημιουργήσουν ένταση και θα σου χαλάσουν λίγο την όρεξη. Ετοιμάσου να δεις να παίζονται παιχνίδια εξουσίας πίσω από την πλάτη σου και τελείωνε με τις διασκεδάσεις γρήγορα για να αναλάβεις δράση.

Εχεις το πάνω χέρι αυτή την εβδομάδα, Ζυγέ. Και το καλύτερο από όλα είναι ότι ξέρεις τι να το κάνεις. Τώρα που θα έρθουν, λοιπόν, οι μεγάλες προκλήσεις, να τις αντιμετωπίσεις με θάρρος. Και όχι με θράσος, δηλαδή με άγνοια κινδύνου, που λέει και ο μακαρίτης ο Θουκυδίδης στον Επιτάφιο του Περικλή, που να αγιάσει το στόμα του.

Εμπιστεύσου τις κεραίες σου, Ταύρε, και μαζί με αυτήν τις ευαισθησίες που αφήνεις να βγουν στην πρώτη γραμμή. Οι κοντινοί σου άνθρωποι θα το εκτιμήσουν και θα ανταποδώσουν με την ανάλογη διάθεση, αλλά και με νέες ιδέες που θα σε ανανεώσουν. Οπως το να δείτε το “Notebook” για 16η φορά.

Η τύχη σου θα είναι καλή σε επίπεδα τιτάνια, Σκορπιέ, αλλά θα βρει τον τρόπο να κρύβεται πίσω από θάμνους. Και εσύ θα πρέπει να την κυνηγήσεις λίγο για να την κάνεις να εκδηλωθεί. Εξάλλου, νομίζω, και οι αρχαίοι μας πρόγονοι κάτι σχετικό έλεγαν με κάποια Αθηνά που συγκινεί μια χήρα.

Είναι μια καλή εβδομάδα για να μαζέψεις τους φίλους σου στο πάρκο της εκκλησίας στην Ασκληπιού και να κάνετε ένα ωραίο πικνίκ, Δίδυμε. Οχι μέσα στο σουκού βέβαια, εκτός αν είσαι πνιγμένος και δεν φοβάσαι τη βροχή. Αλλά είναι κάτι που οι φίλοι σου θέλουν καιρό και δεν ήξεραν πώς να το ζητήσουν. Ασε που θα βγεις και λίγο ήρωας αν το προτείνεις πρώτος.

Είσαι σχεδόν έτοιμος να τα παρατήσεις όλα τα διαδικαστικά, Τοξότη, και να δώσεις αέρα στη δημιουργικότητά σου, τόσο πολύ που θα φουσκώσει και θα πάει να σκάσει, αλλά εσύ δεν θα την αφήσεις, γιατί πια ξέρεις τα όριά της και πώς να την κουμαντάρεις και αν χρειαστεί να της πεις και δυο γλυκόλογα πριν πάει για ύπνο.

Ολα κυλούν ρολόι στη ζωή σου, Καρκίνε, όλα έχουν βρει τον δρόμο τους, καλό ή κακό. Αν είναι όμως καλός θα γίνει καλύτερος, και αν είναι κακός θα γίνει καλός, γιατί ένα νέο πρόσωπο έρχεται να σου ασκήσει θετική επιρροή και να αλλάξει τη χαραγμένη πορεία. Είπα πορεία; Εφυγα.

Το δούναι και το λαβείν, τα μέσα και τα έξω, οι άσχετες πληροφορίες που θα ακούσεις και θα πεις θα είναι το ζουμί της εβδομάδας, Αιγόκερε. Ούτε ο ντελάλης στη λαϊκή της Καλλιδρομίου δεν θα δει τόσο κόσμο μαζεμένο σε τόσο λίγο χρόνο. Για αυτό και εσύ κάθισε σε μέρος περίοπτο και άνοιξε τα αφτιά σου.

Οταν θέλεις κάτι πολύ, υπάρχει τρόπος να το κάνεις, Λέοντα, και πραγματικά δεν θα έπρεπε να σου το θυμίζω εγώ κάθε λίγο και λιγάκι. Με την κοινωνική σου ζωή να προσομοιάζει αυτή του Γκάτσμπι, θα βρεθείς στο σημείο να κόβεις στόχους αντί να σκέφτεσαι πώς θα τους καταφέρεις. Και μέσα σε όλα αυτά, άντε να παρκάρεις στου Ψυρρή Σάββατο βράδυ.

Εχεις έναν ιδιαίτερο τρόπο να πλησιάζεις τους ανθρώπους αυτή την εβδομάδα, Υδροχόε, μια περίσσια γλυκάδα που πολύ εκτιμάται από τους γύρω σου, αλλά και τους παραέξω. Είναι μια καλή ευκαιρία για νέες γνωριμίες και για να ζητήσεις αυτές τις χάρες που σκεφτόσουν καιρό να μη ζητήσεις.

Κάνε το δειλό πρώτο βήμα, Παρθένε, και μοιράσου μια ιδέα σου με έναν φίλο ή συνάδελφό σου. Σου εγγυώμαι ότι θα σε θεωρήσει μια μικρή κρυφή ιδιοφυΐα. Και ότι θα σου πει τα τρία επόμενα βήματα προς την υλοποίησή του, ξέρεις, αυτά που δεν μπορούσες να βρεις γιατί το όλο θέμα ήταν τόσο θεωρητικό στο μυαλό σου.

Μια νέα εποχή ξεκινάει για σένα από σήμερα, Ιχθύ. Πολύ πιο σκοτεινή από τις προηγούμενες. Κοίτα προσεκτικά. Ο ήλιος δύει νωρίτερα. Το σπίτι μπάζει κρύο. Ο χειμώνας έρχεται. Ετοιμάσου για μεγάλα ζόρια αυτή την εβδομάδα και μην ανησυχείς, ένα δυο χρόνια είναι, θα περάσουν.

Δωμάτιο

Six d.o.g.s

Το Δωμάτιο είναι ένα καφέ-κοκτέιλ μπαρ στην ολοένα και ανερχόμενη πιάτσα στο Χαλάνδρι με αδυναμία στη μουσική από βινύλια. Σε ρυθμούς funk, soul και rock, κάθε βράδυ φιλοξενεί events με διαφορετικούς djs στα decks. Ενας χώρος που σκοπό έχει να γίνει άμεσα οικείος στον πελάτη, για να νιώσει σαν στο σπίτι του, με τιμές του παραμένουν προσιτές σε όλους.

Το Six d.o.g.s αποτελεί all day/all night πολιτιστικό κέντρο διασκέδασης στην καρδιά της πόλης. Συνδυάζει οργανικά Project Space, Bar, Café, κήπο, και Gig Space πλήρως τεχνικά εξοπλισμένο για να φιλοξενεί συναυλίες, θεατρικά, party, workshops, ομιλίες, εκπαιδευτικά προγράμματα και σεμινάρια. Ο κήπος του στην καρδιά του οικοδομικού τετραγώνου είναι ένα από τα πιο hot spot της πόλης.

Ιφικράτους 3, Χαλάνδρι

Αβραμιώτου 6-8, Αθήνα

Fresko Yogurt Bar

Ο Eλβις

Στον πιο όμορφο πεζόδρομο της Αθήνας, μόλις 100 μέτρα από το Μουσείο της Ακρόπολης, βρίσκεται το Fresko Yogurt Bar, το πρώτο μπαρ παραδοσιακού φρέσκου γιαουρτιού που ξεκίνησε τη λειτουργία του τον Απρίλιο του 2011. Ενας «παραδοσιακά» μοντέρνος χώρος στον οποίο μπορείς να απολαύσεις το αγαπημένο σου γιαούρτι, σε αμέτρητους γευστικούς συνδυασμούς με φρέσκα φρούτα και γλυκά του κουταλιού!

Ψησταριά στην περιοχή του Κεραμεικού που έχει σπάσει τις μύτες των περίοικων και πολύ γρήγορα απέκτησε θαμώνες. Ο λόγος; Τα νοστιμότατα χοιρινά καλαμάκια, καλαμάκια κοτόπουλο, λουκάνικα και κεμπάπ, συνοδευμένα από καλοψημένο ζυμωτό ψωμί ή πίτες και φρέσκες τηγανητές πατάτες. Ευγενική και γρήγορη εξυπηρέτηση, ενώ οι τιμές του είναι απόλυτα λογικές για τις πλούσιες μερίδες που προσφέρει.

Διονυσίου Αρεοπαγίτου 3, Αθήνα

Πλαταιών 29 & Λεωνίδου, Κεραμεικός

Pepper House

Tiki Athens

Ενα κατάστημα μπαχαρικών με διαφορετική φιλοσοφία βρίσκεται στην καρδιά της Καλλιθέας, στη Σιβιτανίδου 4. Η καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη και η 25χρονη εμπειρία των ιδιοκτητών στον χώρο της εστίασης τούς ενέπνευσαν να ανοίξουν αυτό το μαγαζί με έναν συνδυασμό εκλεκτών μπαχαρικών, βοτάνων και τσαγιών, αλλά και superfoods. Ντόπια και μη, γνωστά και άγνωστα υλικά θα σας βοηθήσουν να κάνετε μαγικά στην κουζίνα σας.

Στο Tiki Athens τα κοκτέιλ είναι σαν τις μουσικές: δεν γνωρίζουν όρια. Μπορεί να είναι rock’n’roll, lounge, jazz, funky soul, latin, calypso, κλασικά γαλλικά ή ιταλικά κομμάτια, μεγαλειώδεις disco στιγμές, εναλλακτικά -από την εποχή που ο όρος σήμαινε κάτι-, Motown, cabaret ή απλά αγνή ποπ, ανεξαρτήτως εποχής. Το Tiki αποτελεί εδώ και χρόνια εγγυημένη διασκέδαση στη σκιά του Μουσείου της Ακρόπολης.

Σιβιτανίδου 4, Καλλιθέα

Φαλήρου 15, Αθήνα

Τα points της εβδομάδας Η Αθήνα, οι άνθρωποί της, οι αξίες και η ποιότητά της χαρτογραφούνται και παρουσιάζονται δυναμικά, με έναν καινούργιο οπτικοποιημένο τρόπο στην εφαρμογή M.app. Πρόκειται για έναν «ζωντανό» χάρτη με 200 πινέζες-σημεία, που διαρκώς ανανεώνονται και αυξάνονται, σκιαγραφώντας όλες τις πτυχές της ζωής στην πόλη. Φαγητό, ποτό, καφές, θέατρο, μουσική, βιβλίο, κινηματογράφος, εκθέσεις, επιλεγμένα καταστήματα, όπως επίσης και οι πιο φρέσκες ιδέες στον χώρο της τεχνολογίας και της ζωής στην πόλη έρχονται στην οθόνη του κινητού σου και παρουσιάζονται μέσα από βίντεο υψηλής αισθητικής, μικρής διάρκειας και πλούσιας περιεκτικότητας. Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη για iOS, Android και Windows Phone.

Αγορά

Νέα γενιά PC Τη διάθεση τεσσάρων νέων μοντέλων υπολογιστών Quest, εξοπλισμένων με τους νέους επεξεργαστές Intel 4ης γενιάς ανακοίνωσε η Info Quest Technologies. Τα νέα μοντέλα Quest έγιναν διαθέσιμα την ίδια ημέρα με την παγκόσμια διάθεση των ολοκαίνουργιων επεξεργαστών της Intel, επιβεβαιώνοντας τη συστηματική προσπάθεια της Info Quest Technologies να φέρνει άμεσα τα πλεονεκτήματα κάθε νέας τεχνολογικής εξέ-

Κλήσεις για όλους λιξης στον Έλληνα χρήστη. Οι καινούργιοι υπολογιστές καλύπτουν μία ευρύτατη γκάμα χρήσεων, όπως η οικιακή, οι εφαρμογές γραφείου, το gaming και οι εφαρμογές για εξειδικευμένους χρήστες. Oι νέοι υπολογιστές Quest είναι ήδη διαθέσιμοι στο www.you.gr, το ηλεκτρονικό κατάστημα του Ομίλου Quest, καθώς και σε επιλεγμένο δίκτυο συνεργατών της Info Quest Technologies.

Εάν θέλεις να μιλάς από το κινητό σου προς όλα τα δίκτυα, χωρίς περιορισμούς, τότε το νέο συμβόλαιο W της WIND μπορεί να καλύψει τις ανάγκες σου. Το W προσφέρει απεριόριστο χρόνο ομιλίας και SMS προς όλους, καθώς και απεριόριστα MB για χρήση mobile internet. Το μηνιαίο πάγιο του συμβολαίου ανέρχεται σε 49,90 ευρώ.

Καινούργια εμπειρία Τα καταστήματα Multirama ενισχύουν την παρουσία τους στο διαδίκτυο με το αναβαθμισμένο site www. multirama.gr και σε προσκαλούν να το επισκεφτείς. Περίπου 3.500 προϊόντα τεχνολογίας και όχι μόνο, μία απίστευτη προσφορά σε τακτά διαστήματα και νέες υπηρεσίες εξυπηρέτησης σε ένα περιβάλλον ανανεωμένης αισθητικής σε περιμένουν να τα εξερευνήσεις. Η ολοκληρωμένη παρουσίαση των προϊόντων, οι αξιολογήσεις από πραγματικούς αγοραστές, καθώς και τα σχετικά recommendations ήρθαν για να σε βοηθήσουν στην τελική επιλογή. Με δωρεάν αντικαταβολή, δωρεάν μεταφορικά για παραγγελίες άνω των 99 ευρώ και 110 φυσικά σημεία πώλησης, οι online αγορές γίνονται ευκολότερες. Και αν αλλάξεις γνώμη, έχεις δικαίωμα επιστροφής μέσα σε 14 ημέρες από την αγορά σου.

Τα πάντα για την τηλεόραση Μια ιδιότυπη επανάσταση πραγματοποιείται στο Πλαίσιο αυτές τις ημέρες, με επίκεντρο την τηλεόραση. Ο λόγος για το “TV (R)Evolution”, στο πλαίσιο του οποίου παρουσιάζονται οι πιο πρόσφατες εξελίξεις στον κόσμο των τηλεοράσεων, όλες τις νέες τεχνολογίες των Smart TV αλλά και 90 μοναδικές προσφορές, για να αποκτήσεις αυτή που πάντα ήθελες. Αναλυτικά στα καταστήματα Πλαίσιο θα βρεις ό,τι πιο νέο υπάρχει στις τεχνολογίες των Smart TV, με τους εξειδικευμένους συνεργάτες και έναν πλήρη κατάλογο 212 σελίδων να

απαντούν σε όλες σου τις απορίες. Επίσης, μπορείς να βρεις όλους τους μεγαλύτερους κατασκευαστές τηλεοράσεων και όλα τα νέα μοντέλα. Επιπλέον, στα καταστήματα θα εντοπίσεις ό,τι χρειάζεσαι για να κάνεις τη νέα σου τηλεόραση το δικό σου «μίνι κινηματογράφο» και να απογειώσεις την εμπειρία θέασης. Τέλος, στον νέο κατάλογο που κυκλοφορεί θα βρεις ενσωματωμένο Οδηγό Αγοράς με 11 πράγματα που πρέπει να ξέρεις πριν αγοράσεις τηλεόραση και γλωσσάρι που εξηγεί όλες τις βασικές έννοιες των TV με απλά λόγια.

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Συνεχίζουμε την ανακύκλωση Mε το σύνθημα «Ανακυκλώνουμε - Μικρή προσπάθεια, μεγάλο αποτέλεσμα», το πρόγραμμα ανακύκλωσης του ΟΤΕ και της COSMOTE προτρέπει το κοινό να φέρει στα καταστήματα των δύο εταιρειών, αλλά και στα καταστήματα ΓΕΡΜΑΝΟΣ, μπαταρίες, μελάνια εκτυπωτή και τηλεφωνικές συσκευές για ανακύκλωση. Με αυτή την πρωτοβουλία, ο OTE και η COSMOTE θέλουν να τονίσουν ότι ακόμη και μια μικρή ενέργεια, όπως η ανακύκλωση μπαταριών, έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς συμβάλλει σημαντικά στην προστασία του περιβάλλοντος. Το κοινό, διευρυμένο πρόγραμμα ανακύκλωσης εφαρμόζεται στο δίκτυο καταστημάτων ΟΤΕ-COSMOTEΓΕΡΜΑΝΟΣ, που περιλαμβάνει περισσότερα από 580 σημεία σε όλη την Ελλάδα, καθώς και σε επιλεγμένα κεντρικά κτίρια των εταιρειών. Το πρόγραμμα ανακύκλωσης υλοποιείται στο πλαίσιο των δράσεων εταιρικής υπευθυνότητας του Ομίλου και αντικαθιστά τα προηγούμενα σχετικά προγράμματα που υλοποιούσαν ο ΟΤΕ και η COSMOTE κατά τα τελευταία επτά χρόνια. Ενισχύοντας τον κοινωνικό χαρακτήρα της ενέργειας, οι δυο ετιαρείες θα δώσουν 1.000 ευρώ στους περιβαλλοντικούς φορείς «Φιλοδασική Ενωση Αθηνών» και «Καλλιστώ», για κάθε τόνο κινητών και σταθερών τηλεφωνικών συσκευών με τα αξεσουάρ τους που θα συγκεντρωθούν μέχρι τις 31 Μαΐου 2014. Ο ΟΤΕ και η COSMOTE εφαρμόζουν μία σειρά περιβαλλοντικών δράσεων, που απευθύνονται τόσο στο ευρύ κοινό όσο και στους εργαζόμενους του Ομίλου και οι οποίες επιδιώκουν τη μείωση του περιβαλλοντικού αποτυπώματος της λειτουργικής δραστηριότητας των δύο εταιρειών στο περιβάλλον, σύμφωνα με τους διεθνείς κανόνες και πρακτικές. Οι δράσεις αυτές, στις οποίες εντάσσεται και το πρόγραμμα ανακύκλωσης, αποτελούν μια έμπρακτη απόδειξη της ολοκληρωμένης περιβαλλοντικής πολιτικής του Ομίλου ΟΤΕ. Είναι, δε, χαρακτηριστικό, ότι μέσα στο 2012 -και στο πλαίσιο των περιβαλλοντικών προγραμμάτων του ομίλου- ανακυκλώθηκαν 1.100 τόνοι τεχνικών στερεών αποβλήτων (καλώδια, μέταλλα) και 23,87 τόνοι συσκευών κινητής και σταθερής τηλεφωνίας, καθώς και αξεσουάρ.

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Δεν κάνει «νερά» Αγαπητέ κατασκηνωτή, σου έχω το ιδανικό gadget για να κάνεις την κρίση, ευκαιρία. Μπορεί να ήσουν λίγο άτυχος τον τελευταίο καιρό: κάθε φορά που έφτανες σε μία καταπληκτική παραλία, να ‘σου μία μπόρα που σου χαλούσε τη διάθεση. Τώρα, όμως, μπορείς να εκμεταλλευτείς τις δυσμενείς συνθήκες, για να αποθηκεύεις πόσιμο νερό και να μην κάνεις δεκάδες χιλιόμετρα μέχρι να το βρεις εμφιαλωμένο. Το Kammok

Glider είναι μία τέντα που σε προστατεύει από τη βροχή και παράλληλα χρησιμοποιεί υδρορροές, οι οποίες οδηγούν το νερό της βροχής σε μπουκάλια (επίσης της Kammok), όπου και αποθηκεύεται. Ανάλογα, μάλιστα, με τη βροχόπτωση, το σύστημα μπορεί να συλλέξει μέχρι και ένα λίτρο νερό μέσα σε μόλις 30 δευτερόλεπτα.

Σταντ που χορεύει Τα σταντ για iPhone που δεν προέρχονται από την Ιαπωνία είναι απλά ξενέρωτα. Απλά τσέκαρε το Dancing Face Stand για του λόγου το αληθές. Το σταντ χορεύει βάσει της μουσικής που παίζεις στο smartphone σου, απεικονίζοντας το πρόσωπό σου στην οθόνη του τελευταίου, αρκεί να ενεργοποιήσεις το σχετικό app FaceSing, να φωτογραφήσεις το πρόσωπό σου και να επιλέξεις τη μουσική.

www.kammok.com www.takaratomy.co.jp

Στο υπέρυθρο

Φακός-σκαμπό

Μέχρι τώρα, οι υπέρυθρες φωτογραφικές μηχανές δεν απεικόνιζαν σωστά την πόζα “duckface” και κόστιζαν πανάκριβα - εκατοντάδες δολάρια. Σήμερα, εξακολουθούν να μη βγάζουν σωστά τη συγκεκριμένη πόζα, αλλά γίνονται πολύ φτηνότερες. Το Public Lab αναπτύσσει μία σειρά από kits και φωτογραφικές μηχανές (γνωστές ως “Infragram”) με δυνατότητα υπέρυθρης φωτογράφισης. Συγκεκριμένα, θα προσφέρει ένα kit με το οποίο θα μπορείς να μετατρέψεις τη δική σου φωτογραφική μηχανή, μία webcam και μία κανονική φωτογραφική μηχανή. Ολα αυτά οφείλονται σε ένα φίλτρο που ανέπτυξε το Public Lab, που φιλτράρει το κόκκινο, επιτρέποντας στη φωτογραφική να «διαβάσει» το υπέρυθρο τμήμα του φάσματος. Τέτοιου είδους μηχανές ενδείκνυνται για να ελέγχεις την υγεία των φυτών σου -ή απλά για να σπας πλάκα.

Είσαι κολλημένος με τη φωτογραφία; Βλέπεις κάποιον να κυκλοφορεί με μια DSLR και προσπαθείς να σκεφτείς ποια θα είναι η ιδανική ταχύτητα κλείστρου και το διάφραγμα για να φωτογραφήσει το περιστέρι που πετάει πάνω από έναν παππού και ετοιμάζεται να τον κουτσουλήσει; Τότε θα ενθουσιαστείς με ένα DSLR Reflex Lens Stool στο δωμάτιό σου. Πρόκειται για ένα σκαμπό σε σχήμα φακού με ένα κόκκινο μαξιλαράκι στην κορυφή του, για να μπορείς να κάθεσαι άνετα. Το σκαμπό διαθέτει, επίσης, άνετο αποθηκευτικό χώρο, στον οποίον μπορείς να τοποθετήσεις αντικείμενα που δεν πολυχρησιμοποιείς ή το ενοχλητικό ανιψάκι σου που σε έχει ζαλίσει με την υπερκινητικότητά του (αλλά μην σου δίνω ιδέες καλύτερα). Το περίεργο είναι ότι η τιμή του είναι πάνω-κάτω ίδια με αυτή μίας καλής entry level DSLR (580 ευρώ), επομένως άμα θέλεις να διαθέσεις ένα τόσο μεγάλο ποσό, μάλλον θα σου συνιστούσα να αγοράσεις μία φωτογραφική μηχανή -ή έναν καλύτερο φακό.

Σβήσε τον Han

publiclab.org

monoculoshop.wordpress.com

www.etsy.com

Ο Han Solo σε ανθρακίτη είναι υπέροχος όταν τον κρεμάς στον τοίχο. Θυμήσου τον Jabba the Hutt, που τον χρησιμοποίησε για να στολίσει το παλάτι του -μία απόφαση μάλλον ατυχής, αν σκεφτείς ότι οδήγησε στο τέλος του αδίστακτου λήσταρχου του Τατουίν. Εσύ, από την άλλη πλευρά, μπορείς να κρεμάσεις τον Han Solo στον τοίχο σου και να μην φοβάσαι την οργή και τα αντίποινα του τζεντάι φίλου του, Luke Skywalker. Επίσης, θα ταιριάξει απόλυτα στο πιο «ταπεινό» σπίτι σου. Οι διαστάσεις του είναι πολύ μικρότερες, μια και το Han Solo Frozen In Carbonite Light Switch δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένας διακόπτης φωτός. Το γεγονός, βέβαια, ότι ο μοχλός βρίσκεται σε ένα αμφιλεγόμενο μέρος του σώματος του Han μπορεί να προκαλέσει ένα σωρό φτηνά λογοπαίγνια και πειράγματα από τους φίλους σου, αλλά μην μασάς. Σκέψου ότι σε φθονούν, επειδή αυτοί δεν έχουν ένα τόσο cool διακόπτη σπίτι τους. Το προϊόν είναι χειροποίητο και διατίθεται προς περίπου 40 δολάρια.

Training Ground

13-20.06.2013

Καλώς τον! Ημαστε νέοι και άσπρισαν τα μαλλιά μας και στο μεσοδιάστημα δεν σταματήσαμε να ακούμε τις επαναλαμβανόμενες σειρήνες περί επαναδραστηριοποίησης του Δημήτρη Μελισσανίδη στα της διοίκησης. Και να που η επιστροφή του Τίγρη είναι πλέον γεγονός.

Το μαράζι του LeBron Η πιο ζουμερή κακία για την απόδοση του LeBron James στους τελικούς του ΝΒΑ γράφτηκε, φυσικά, στην τουίτα. Κι έλεγε το τουί: «Από πότε είχε ο LeBron να καταγράψει μηδέν βολές; Από τις 2 Δεκεμβρίου του 2009, όταν ακόμη είχε συμπαίκτη τον Danny Green!» Μάλιστα, αυτόν τον Danny Green που τα ξημερώματα της Τετάρτης (ώρα Ελλάδος) τού έκλεισε το σπίτι με επτά τρίποντα και συνολικά 27 πόντους. Τον Danny Green που τον ξαποστείλανε ως άχρηστο οι Cleveland Cavaliers όταν έφυγε από την ομάδα ο LeΒron και τον έκοψε δυο φορές από τους San Antonio Spurs ο προπονηταράς Gregg Popovich. Kαι για να επιστρέψει ο δόλιος στην ομάδα άφησε μήνυμα στον τηλεφωνητή του κόουτς όπου πάνω κάτω έλεγε τα εξής: «Ασε με να παίξω κι εγώ, θα κάνω ό,τι γουστάρεις». Ετσι χτίζονται οι ομάδες. Οι παιχταράδες χτίζονται με προσωπική επιμονή και προσπάθεια, αλλά οι ομάδες χτίζονται από πάνω προς τα κάτω. Θυμίζω ότι πριν από την έναρξη τον φετινών

playoffs ο Popovich είπε αντίο σε έναν από τους αγαπημένους του παίκτες, τον Stephen Jackson, για λόγους πειθαρχικούς. Τον έβγαλε από το ρόστερ, goodbye και ευχαριστώ πολύ. Πληρωμένο, βεβαίως, το συμβόλαιο, δέκα μύρια δολάρια, όχι όπως Ελλάδα και Ντάνι Βρέινς για να θυμηθώ τις ηρωικές μέρες του Μάκη Ψωμιάδη. Και ο Jackson, τόσο φρούτο, πανηγύριζε λέγοντας κάτι σε «εγώ τα λεφτά μου τα πήρα και δεν με νοιάζει τι θα κάνουν αυτοί οι τύποι». Αναρωτιέμαι αν δεν θα το ήθελε ένα ακόμη δαχτυλιδάκι του πρωταθλητή... Ναι, ναι, το ξέρω ότι η σειρά δεν τελείωσε ακόμη. Εχει ψωμάκι και όλα στο τραπέζι είναι. Και αυτή την ώρα που γράφω δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει ο τραυματισμός του Tony Ρarker. Αλλά, αν δεν βρέξει βατράχια, είναι μάλλον δύσκολο να κερδίσουν τρία στα τέσσερα παιχνίδια οι Heat και να το γυρίσουν το κόλπο. Πολύ δύσκολο.

Βγήκε, λοιπόν, ο άνθρωπος μετά και την πανηγυρική ανάδειξη του ψηφοδελτίου που στήριζε στις εκλογές της ερασιτεχνικής ΑΕΚ και με επίσημη τοποθέτηση δήλωσε «παρών» στην επόμενη μέρα του συλλόγου, θέτοντας ως βασικούς στόχους το (ξανα)χτίσιμο του γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια και τη γρήγορη επιστροφή της ομάδας στα μεγάλα σαλόνια. Εσκασε το χειλάκι του κάθε Αεκτζή και -έστω και προσωρινά- ξεχάστηκαν τα μύρια όσα προβλήματα. Οπως επίσης και το πρωτόγνωρο γεγονός ότι η ομάδα για την επόμενη διετία -τουλάχιστον- θα αντιμετωπίζει ομάδες όπως ο Αστέρας Βάρης και ο Εθνικός Γαζώρου... Οι Ενωσίτες, έχοντας βομβαρδιστεί από πληροφορίες του τύπου «μέχρι και οι καμπάνες θα χτυπούν (!) στα γκολ της ΑΕΚ στο νέο της γήπεδο» (το οποίο παρεμπιπτόντως θα μοιάζει και με το αντίστοιχο μιας κάποιας Γιουβέντους), έχουμε ποντάρει όλα τα οπαδικά μας «ρέστα» στον Μελισσανίδη. Ονειρα αεκτζίδικης τρέλας; Θα το δείξει ο καιρός. Η ιστορία πάντως, έστω και μονολεκτικά, ξεκίνησε με τον καλύτερο πρόλογο: Ερχόμαστε! Λευτέρης Πολυχρονίδης

Χρήστος Ξανθάκης

Στιγμιότυπα Πόλης

Πορείες & ταλαιπωρίες Διαβάζω αυτές τις ημέρες για την πρωτοβουλία Δένδια με τις διαδηλώσεις. Αυτό το πράγμα δηλαδή που θέλει να πάρει από τη μέση του δρόμου όσες συγκεντρώσεις δεν υπερβαίνουν τα 200 άτομα εν συνόλω και να τις μεταφέρει στο πεζοδρόμιο. Για να μην κλείνει το κέντρο της Αθήνας, για να μην ταλαιπωρούνται οι πολίτες, για να μη θίγονται οι επιχειρήσεις εντός του δακτυλίου και πάει λέγοντας. Πρόσθεσε, μάλιστα, ο υπουργός ότι μέσα στο 2012 μετρήθηκαν 796 διαδηλώσεις στο Κέντρο, οι οποίες μας βγάζουν κάτι σε 2,5 την ημέρα, άρα βράσε ρύζι και ζήτω που καήκαμε και μπορώ να συνεχίσω μέχρι αύριο με κλαυθμούς και οδυρμούς. Πώς το σκέφτομαι το πράγμα; Πρώτα από όλα, δεν παριστάνω των αθώο. Εχει περάσει πολύς καιρός από τότε που συμμετείχα συχνά σε διαδηλώσεις, καθώς τα τελευταία έτη είμαι ιδιαίτερα επιλεκτικός. Φταίει η δουλειά, φταίει η κούραση, φταίει και ο φόβος -το παραδέχομαι- να μη φάω κανένα δακρυγόνο στο κεφάλι. Φταίει και όλο εκείνο το στόρι με τους Αναγανακτισμένους, που σε εμένα τουλάχιστον είχε την εντελώς αντίθετη επίδραση από εκείνη που άσκησε σε πλείστους όσους

συμπολίτες μας. Με απομάκρυνε σχετικώς από τις συλλογικές εκφράσεις διαμαρτυρίας. Γιατί; Διότι εν τέλει δεν ήταν διαμαρτυρία πολιτική, ήταν διαμαρτυρία προσωπική και το είδαμε πού ακριβώς καταλήξαμε. Οπως πληρώθηκε ο λογαριασμός των στραβών υποβρυχίων, έτσι πληρώθηκε και ο λογαριασμός τους Συντάγματος. Ας επιστρέψω όμως στις διαδηλώσεις. Είδα και κατέγραψα τις αντιδράσεις του Υπουργείου Τουρισμού, των Εμπορικών Συλλόγων, του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου, του Δήμου Αθηναίων, όλες υπέρ του μέτρου ήταν. Κατανοητόν, τη δουλειά τους κάνουν οι άνθρωποι, αν και ο Καμίνης φρόντισε να πει δυο λόγια και για τους παράνομους οίκους ανοχής και για τα κέντρα διασκέδασης. Κάτι σαν: «Ναι, καλά, περιορίστε τις πορείες, αλλά μήπως μπορείτε να κάνετε και κάνα δυο πράγματα ακόμη για τους κατοίκους της Αθήνας και όχι μόνο για τους επαγγελματίες της;» Απόλυτο δίκιο είχε και μόνο για αυτό το ερώτημά του (που ερώτημα θα παραμείνει στα συρτάρια του Υπουργείου...) κερδίζει έναν πόντο. Οπως κερδίζει έναν πόντο και η Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου, που στήριξε μεν την πρωτοβουλία

Δένδια, αλλά έκανε επίσης λόγο για «ένα νέο ρυθμιστικό πλαίσιο, το οποίο δεν θα έχει τόσο τον χαρακτήρα των αστυνομικών μέτρων, όσο των μέτρων κατανόησης της κοινωνίας και των αναγκών». Σωστό, θα προσθέσω εγώ, καθώς υπάρχουν πορείες και πορείες. Ετυχε να μπλοκαριστώ στο Σύνταγμα πριν από κάτι χρόνια από μια μίνι πορεία και, όπως ήταν φυσικό, έβραζα και κατέβαζα καντήλια. Ωσπου πέρασα μπροστά από τους καμιά 50αριά συγκεντρωμένους και είδα ότι ήταν μεταλλωρύχοι από το Μαντούδι. Και τι να έλεγες δηλαδή σε αυτούς τους ανθρώπους που ήταν στην πλειονότητά τους καταδικασμένοι σε φοβερά προβλήματα υγείας και κακό θάνατο; «Να πάτε από το πεζοδρόμιο παρακαλώ;» Αυτό θα πούμε, για παράδειγμα, και σε πορεία αναπήρων και 80χρονων αν τους μετρήσουμε και τους βρούμε 199 αντί για 200; Θέλω να δω ποιος θα την πάρει αυτή την ευθύνη και πώς θα την υποστηρίξει... Χρήστος Ξανθάκης