Metropolis Free Press 13.07.12

s¸ r ¸Àn ±

Reloaded...

tÀ­ À½ À i ¸ r À¼ r

JR

o ³¸ À¸ ¸ ® µ r Àn ³

° ³ À ½ ¬

i Àª±

µ ¸ ± À ½

n ¸® Àn¸ ½¸

» À r½½¸À À½ ®½ Í x Í Í Í

xx Í

jsi°Àj´´lsi°ÀÀ ¶tp»°jm

lÀj À·¸ ¸ ¸ ± À ¸ ­ ±À Ài ¬ À ¯r À ¸À r ¸À À ® ¸À Àn ¬

ȂǹȎȅȊ

Ä Ä Ä

"'Ͱ 1

ǿȅȊȁǿȅȊ

::: 0(75232/,635(66 *5 ::: 0(75232/,635(66 *5

'Ä « ¬­¨°Äw §® ¥¢°Ä¥ £Ä¨£Ä § i§ ¬ £°Ä ­¯§Ä\{© § §­£b

Ä ÄÄÄÄÄÄ Ä ­ ¬¬ Ä ©¨ ¦£¨²Ä³ £Ä­£°Äi « °Ä­¨²Ä ¯­ °Ä

Ä Ä

s § Ä¢Ä ¦¦ ¡ Ä¥ £Ä¬­ ¦ Ä­¨Äi §²i Ĭ¨²

Ä

Äs¥ ³i §­Ä ©¦ §£ Ä¢Ä}¦¦ Ä¥ £Ä¨Ä±« §¨°

Ä

Ä%GJJAKK=QĬ­¨Äv²¥ ¢­­

Να την περπατήσω;

ÄÄ Ä{«¡ «¢°Äw ¢°Äi ­ i¨« ª§ ­ £Ä¬ Ä| ²­¬ ¥Ä

ÄÄ Ä £± ¦¢°Ä «i «£§ °Ä¥ £Ä­¨Ä¬¥ ii Ä­¢°Äi§ i¢°

Ä

Ä

Ή να κάνω πίσω;

'ÄÖ Ä¬ Ä« ¦¨Ä>9FÄ

Ä{®¢§ Ät ¦¢¡£ §§¢Ä § ¥ ¦ ©­ £Ä ­¨§Ä ¯¬­ Ä « ¡£

v v Í v ~ ÍÍÍ

KCRPMNMJGQ KCRPMNMJGQLCUQ EP

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 • Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Δείτε στο Μstories 30 που κυκλοφορεί σήμερα τη Νατάσσα Μποφίλιου να τραγουδάει τις «Μέρες του φωτός», τον Αργύρη Ξάφη και την Ελλη Παπακωνσταντίνου να παρουσιάζουν τον Βόυτσεκ, τους Parking Defenders να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της στάθμευσης, το Αθηναϊκό Underground στο CAMP, τον πρώτο δίσκο των Opera Chaotique και τον Απόστολο Ρίζο να τραγουδάει για τις γυναίκες της ζωής του. Τα Mstories διατίθενται στην ιστοσελίδα μας (www.metropolispress. gr), στο κανάλι μας στο YouTube (www.youtube.com/MetropolisPress) και στο Fan Page μας στο Facebook (www.facebook.com/MetropolisPress).

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Νικήτας Καραγιάννης • Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου • Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπακίδης • Στην έκδοση συνεργάζονται οι: Λένα Βλασταρά, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Τάσος Θεοδωρόπουλος, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Βασίλης Νέδος, Χρήστος Ξανθάκης, Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρομπόλας, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής • Δημιουργικό: Θάνος Κατσαΐτης • Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη • Φωτογραφίες: AFP • Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε.

UUU KCRPMNMJGQNPCQQ EP

+CRPMNMJGQÍ.PCQQ

| s x Áx v |

,2<ȁ,2<

::: 0(75232/,635(66 *5

t¹Àisinsl°j¹°À»¿s Ài·jsis»¹ Àv ® À¯¸ r

Σφίχτηκε η καρδιά μου τις προάλλες, όταν πέρναγα από τη Χάρητος. Είδα μια πολυκατοικία να «σηκώνεται», εκεί που δέσποζε κάποτε ένα πολύ συμπαθητικό νεοκλασικό. Και με έπιασε μελαγχολία. Αυτή η αίσθηση απώλειας που διαφημίζουν τα μπεστ σέλερ της chick lit, σε κάθε δεύτερη, άντε τρίτη, σελίδα τους. «Και καλά, τι έγινε;» θα ρωτήσει εκείνος ακριβώς ο συμμαθητής που είχε μπαμπά πολιτικό μηχανικό και έγινε πολιτικός μηχανικός ο ίδιος. «Το πρώτο ή το τελευταίο νεοκλασικό είναι που γκρεμίζεται; Τώρα σε έπιασαν εσένα οι στενοχώριες; Αυτή είναι η πρόοδος, ο κόσμος πάει μπροστά!» Ενα ακόμη νεοκλασικό; Οχι για όλους. Στο κτίσμα εκείνο της οδού Χάρητος λειτουργούσε μια εποχή ένα από τα πρώτα μπαρ νέου τύπου στην Αθήνα. Λοξώς απέναντι από τη Ράτκα, εξού και το όνομά του «Οι Απέναντι». Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 μάζευε τον υποψιασμένο κόσμο της πρωτεύουσας, που δεν χώραγε σε καπηλειά, μπουζούκια και κωλάδικα. «Εντάξει, μη φανταστείς ότι απευθυνόταν σε προλεταρίους», λέει τώρα η Λήδα, που στα 16 της πέρναγε συχνά πυκνά την πόρτα των «Απέναντι». Και συνεχίζει: «Bohemian chic ήταν το κοινό, υψηλής κοινωνικής κλάσεως και ευμάρειας. Αυτό που λέμε σήμερα alternative, πριν γίνει το alternative καραμελίτσα στα χείλη κάθε πικραμένου. Οι ‘Απέναντι’ τους προσέφεραν ένα χαριτωμένο, ζεστό και εξκλουσίφ χώρο για να φιλοσοφήσουν και να φλερτάρουν άνευ ευτελείας». Κάπως έτσι τους θυμάμαι και εγώ, που είχα φροντίσει, ων πρωτοετής τότε και δευτεροετής, να γευθώ τα ποτά και την ατμόσφαιρά τους. Τώρα υψώνεται σιγά σιγά η πολυκατοικία και έχει πιάσει

τρίτο όροφο. Αναρωτιέμαι αν στα μπετά επιζούν οι αναμνήσεις από τα βλέμματα και παίρνω δρόμο για να τελειώσω πια με τις υποχρεώσεις μου. Να συνεχίσω όμως με ένα νόστιμο στιγμιότυπο από την πολυπολιτισμική Αθήνα. Ενα απόγευμα τις προάλλες, έχω μπει στο μονόδρομο που οδη-

É ÐËÓÔ© ÎÉÔ×ÕÖΩ%.1$5$1 Δεν έχει τελειωμό, δεν έχει άκρη το κύμα με τα γιαουρτάδικα. Τα καταστήματα frozen yogurt έχουν καταλάβει το σύνολο του αθηναϊκού κέντρου, με μικρούς και μεγάλους να απολαμβάνουν πληθώρα γευστικών συνδυασμών. Εχουμε και λέμε λοιπόν: Στο νούμερο 23 της οδού Λουκιανού άνοιξε πρόσφατα το White (υπότιτλος “A fresh colour”), που χρησιμοποιεί «πραγματικό ελληνικό γιαούρτι», οπότε «στηρίζει την ελληνική αγορά» με προϊόντα «αθώα, φυσικά και αγνά». Ολες οι επιλογές είναι εδώ, με ειδικά αρώματα για τις antioxidant days (Δευτέρα και Τρίτη), τις energy days (Τετάρτη και Πέμπτη) και τις happy days (Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή). Από το Κολωνάκι παίρνω δρόμο για Σύνταγμα, προχωράω Ερμού, βγαίνω Μοναστηράκι και συναντώ το Yiaourtaki, με φρέσκο και παγωμένο ελληνικό γιαούρτι. Η βόλτα ολοκληρώνεται λίγο πιο κάτω, στο Γκάζι, στην πολυσύχναστη οδό Περσεφόνης, όπου κλείνω τις γιαουρτοπεριηγήσεις με το New Yog. Και έπεται συνέχεια!

γεί στο αδιέξοδο της πολυκατοικίας μου. Οπως πηγαίνω σιγά σιγά, διότι στα πέριξ κυκλοφορούν πλείστα όσα σκυλόγατα, ξαφνικά παίρνει το μάτι μου ένα Κινεζάκι πεντέξι χρονών πάνω στο ποδηλατάκι του. Το κοιτάω, με κοιτάει, σκάει χαμόγελο και μου λέει: «Είμαι θεότρελος, είμαι θεότρελος!» Σταματάω, βγάζω το κεφάλι από το τζάμι και τον ρωτάω: «Είσαι τρελός, ρε;» «Ναι», μου απαντάει και ξεκαρδίζεται. Γέλασα και εγώ και χωρίσαμε. Το συμβάν το θυμήθηκα προχθές που περπατούσα, στο μονόδρομο πάλι, για να πάω σούπερ μάρκετ. Είδα μια Κινεζούλα, πεντέξι και αυτή, με τον μπαμπά της να στέκονται δίπλα στα σκουπίδια. Κάποιος ελαφρόμυαλος συμπολίτης μας είχε παρατήσει ένα έξοχο κομοδίνο και δυο υπέροχα σκαμπό πλάι στον κάδο και ο Κινέζος προσπαθούσε να τα μεταφέρει σπίτι του. Από δίπλα η μικρή είχε βάλει στόχο να κουβαλήσει η ίδια ένα από τα σκαμπό, ο μπαμπάς φοβότανε μην του το χαλάσει η μικρή, το νήπιο επέμενε και δώσ’ του καβγαδάκι. Το ωραίο; Ο Κινέζος μίλαγε τη γλώσσα των προγόνων του και η Κινεζούλα απαντούσε σε άπταιστα ελληνικά άνευ προφοράς. Και κανείς δεν έμοιαζε να ενοχλείται ή να κάνει μαύρες σκέψεις περί εσχάτης προδοσίας. Δεν ξέρω τι θα βγει από αυτό το mix grill δύο κολοσσιαίων πολιτισμών, ό,τι και να προκύψει όμως σίγουρα θα είναι πολύ ενδιαφέρον.

t¹Ànjªj°À »tuÀo¿»t° ...LIVE µ r À Àv ® Ài Àn ¸®

Η Νατάσσα Μποφίλιου τραγουδάει στο Mstories 30 που κυκλοφορεί σήμερα

Σε ένα κλίμα έκπληξης υποδεχτήκαμε αρχικά την είδηση ότι η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Θέμης Καραμουρατίδης και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος θα επιχειρήσουν παρουσίαση δίσκου, Ιούλιο μήνα, σε ένα κέντρο της Αθήνας εν βρασμώ λόγω καλοκαιριού. Η έκπληξη ενισχύθηκε από τον τόπο όπου όρισαν το ραντεβού: το άρτι αφιχθέν δισκοπωλείο Reload στο νούμερο 54 της οδού Πανεπιστημίου. Νέο δισκοπωλείο στην εποχή που η παραδοσιακή δισκογραφία περνά εξαιρετικά δύσκολες ώρες και μάλιστα λίγες εβδομάδες μετά το κλείσιμο του ιστορικού Metropolis; Κι όμως. Η παρέα των τριών πάντα υπήρξε τολμηρή και πάντα αναζητούσε τους τολμηρούς. Αφενός, λοιπόν, η Sony που αγκάλιασε τη νέα δισκογραφική δουλειά τους με τίτλο «Οι μέρες του φωτός» (οι οποίες περιπλανήθηκαν άστεγες κάποιους μήνες προτού κυκλοφορήσουν), αφετέρου η οικογένεια Σταμελάτου με το εγχείρημά της να στηρίξει τη δισκογραφία σε μια τέτοια δύσκολη περίοδο, συντέλεσαν στο να πραγματοποιηθεί η βραδιά της Δευτέρας. Οπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος παίρνοντας το λόγο: «Νιώθαμε σαν τρελοί που μπήκαμε σε αυτή τη διαδικασία (του δίσκου), ευτυχώς βρήκαμε κι άλλους τρελούς ανθρώπους να μας ακολουθήσουν. Ετσι είχαμε την τύχη να βγάλουμε ένα δίσκο ακριβώς όπως τον θέλαμε, κόντρα στην εποχή και σε αυτό που ο περισσότερος κόσμος περιμένει από σχετικά νέους καλλιτέχνες». Καταλήγοντας, παρότρυνε το κοινό να στηρίζει τη μουσική που αγαπάει, γιατί μέσα από αυτή συνεχίζουν να βγαίνουν όμορφα πράγματα, κλείνοντας έτσι το μάτι σε μια δισκογραφική βιομηχανία που ασθμαίνει επικίνδυνα. Η Νατάσσα Μποφίλιου με την άνεση και την επικοινωνιακή δεινότητα που τη χαρακτηρίζει πάνω και κάτω από τη σκηνή, αναπόλησε την παρουσίαση του πρώτου κοινού τους δίσκου «Μέχρι το τέλος», που πραγματοποιήθηκε το 2008 λίγα καταστήματα πιο κάτω. Επειτα και ως εκ του φυσικού, το λόγο πήραν τα τραγούδια, με βασική προτεραιότητα σε όσα από τα καινούργια έχουν ακουστεί περισσότερο στο ραδιόφωνο, live, στο ΥouΤube και στα κοινωνικά δίκτυα: «Οι μέρες του φωτός», «Συνέχεια στα όρια», «Δεμένη», «Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει» και «Λοχαγός έρωτας», ενώ από το παρελθόν τιμήθηκαν η «Παρέα» και το «Κοίτα εγώ». Το ψαλιδισμένο μουσικό σχήμα αποτελούσαν ο Αρης Ζέρβας στο τσέλο, ο Δημήτρης Κουζής στο βιολί και στο μαντολίνο και ο Θέμης Καραμουρατίδης στο πιάνο και στη φωνή. Οσον αφορά το κοινό, λίγο οι υψηλές θερμοκρασίες, λίγο η άπνοια, λίγο η ημερολογιακή συγκυρία, δεν έδειξε την προσέλευση που θα περίμενε κανείς, δεδομένης φυσικά της πλήρως επιτυχημένης χειμερινής σεζόν στο Gazoo, των γεμάτων συναυλιών και μιας θάλασσας «πιστών» που φαίνεται ότι υπάρχει στην Αθήνα. Ακόμα και οι παρευρισκόμενοι φάνηκαν ελαφρώς μουδιασμένοι: χρειάστηκαν τη «συνενοχή» της ίδιας της Μποφίλιου, η οποία, τραγουδώντας το κλασικό «Δίχτυ» σχεδόν ακαπέλα, περπάτησε ως το πεζοδρόμιο της Πανεπιστημίου για να «χαιρετίσει» όσους δεν άντεξαν τον κακό κλιματισμό και προτίμησαν να παρακολουθήσουν την παρουσίαση μέσω των δύο οθονών που είχαν στηθεί απέξω. Εν κατακλείδι, ακόμη και έτσι η βραδιά έκανε εμφανές για άλλη μία φορά ότι με το ένα χέρι να νίβει το άλλο και τα δυο να διατηρούν το πρόσωπο καθαρό, οι συλλογικότητες -έστω και μικρές- αποτελούν ένα από τα ελάχιστα αντίδοτα σε μια κρίση που όλο βαθαίνει.

u

ǿȅȊȁǿȅȊ

::: 0(75232/,635(66 *5

ΜΥΡΩΔΙΕΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ Àv ® À¯¸ r

Το καλοκαίρι είναι γεμάτο εντάσεις. Της ψυχής, του σώματος, της θερμοκρασίας. Των αισθήσεων. Οραση, αφή, γεύση, παίρνουν φωτιά κάτω από τις ακτίνες του ηλίου. Από κοντά και η όσφρηση βεβαίως, μια και οι μυρωδιές που έριχναν ύπνο όλο το χειμώνα και ξαναγύρισαν στη ζωή την άνοιξη αποκτούν χαρακτήρα εκρηκτικό μέσα στο καλοκαίρι. Αυτές τις μυρωδιές, όπως τουλάχιστον τις εχω ζήσει και τις ζω εγώ, κάθησα και τις μάζεψα και τις έβαλα σε μια σειρά. Ακολουθούν αμέσως πιο κάτω:

Η μυρωδιά του ιδρωμένου σώματος, που δεν εχει όμως προλάβει να ξινίσει. Η μυρωδιά του φρεσκοπλυμένου σώματος, όσο άθλιο και αν είναι το σαπουνάκι στο ενοικιαζόμενο δωμάτιο.

Η μυρωδιά του φρεσκοπλυμένου ρούχου που έχει μείνει ώρα στον ήλιο. Οσο τσίπικο και αν είναι το απορρυπαντικό.

Η αυτοκινητίλα (για τους παλαιότερους). Η ερκοντισιονίλα (για τους νεότερους). Η μυρωδιά των φτηνών δερμάτινων στο Μοναστηράκι. Η μυρωδιά της ρίγανης στα νησιά. Της τσουρουφλισμένης από τον ήλιο ρίγανης. Και του θυμαριού.

Το Αουτάν (για όλους) και η Σιτρονέλα (για τους νεότερους). Η μυρωδιά της ντομάτας τον Αύγουστο. Και τον Ιούλιο έστω. Η μυρωδιά του μυτιληνιού ούζου μόλις του ρίξεις το νεράκι του. Το ψιλό το μαριδάκι, όπως εχει βγει από το τηγάνι ράιτ θρου. Και οι γοπίτσες, αλλά πρέπει να είναι ημέρας.

Τα συκαρέλια. Αναμφισβήτητα η πιο σέξι μυρωδιά του θέρους. Τα σεντόνια. Επειτά από... Η μυρωδιά της υπαίθριας θράκας. Και όσα προμηνύει. Με όλον το σεβασμό προς τα καρπουζοπέπονα, γλυκιά και στρογγυλή μυρωδιά σαν του καλού γιαρμά δεν υπάρχει στον ντουνιά όλο.

Η Μπατίντα ντε Κόκο. Βλέπε και το σχετικό τραγούδι της Αρλέτας. Τα αντιηλιακά με έλαια καρύδας. Το Κόπερτον, ρε. Η μυρωδιά της κάπαρης. Το άνθος της εχει την πιο αιθέρια, την πιο μεθυστική, την πιο ταξιδιωτική εσάνς.

Τα γεμιστά, η αρχή και το τέλος του θερινού σύμπαντος. Το αλάτι. Δεν μυρίζει, το ξέρω, αλλά όπως σε ψήνει σε αρωματίζει κιόλας. Το γιασεμί και το αγιόκλημα. Δεν είναι φαντασίωση του Κηλαηδόνη. Ο πλατύφυλλος βασιλικός. Οπως τον τρίβεις στα δάχτυλά σου. Η μυρωδιά του ηφαιστείου στη Νίσυρο και στη Σαντορίνη. Η μυρωδιά της νύχτας. Οι χιλιάδες μυρωδιές της νύχτας. Η μυρωδιά του βιβλίου που έμεινε στο φως και φρυγανίστηκε. Αν έχει και λίγο θάλασσα επάνω του ακόμη καλύτερα.

Το χώμα μετά την καλοκαιρινή μπόρα. Η πιο έντονη μυρωδιά της άγριας φύσης. Η μυρωδιά επίσης του ηλεκτρισμού, της ηλεκτρικής εκκένωσης στην μπόρα επάνω.

Η μυρωδιά του γράσου στο καράβι. Στο κανονικό το καράβι, όχι στο πλωτό λεωφορείο. Η μυρωδιά του ασβέστη. Για όσους μπορούν να την ξεχωρίσουν πια. Η μυρωδιά του πευκοδάσους και της πευκοβελόνας. Ακόμη και όταν τις σκουπίζεις στο στρατόπεδο.

Το Aqua di Parma. Το Piazzeta di Portofino. Το παλιό (όχι όμως και ξεχασμένο) Pour Homme του Versace. Ολες οι έξτρα καλοκαιρινές κολόνιες.

Το Johnson’s Baby Shampoo. To σαμπουάν που έβρισκες σε κάθε νησιώτικο μίνι μάρκετ. Και τέλος...

Το ιώδιο.

ǿȅȊȁǿȅȊ

u

::: 0(75232/,635(66 *5

ΓΙΝΕ Η ΑΛΛΑΓΗ Eνας νέος χάρτης δημιουργείται και ενώνει περισσότερες από 20 χώρες, με τοπόσημα τα πρόσωπα και τα προσωπικά μηνύματα των ίδιων των πολιτών. Η Αθήνα συμμετέχει στο “Be the Change” του περίφημου street artist JR και στέλνει μηνύματα που επιτέλους θα ακουστούν! µ r À Àm¸ ± ¸À¹ Ài ³ Η Αθήνα των τοίχων που μιλούν διάσπαρτοι με συνθήματα και κραυγές («βασανίζομαι») είναι μέρος ενός από τα σημαντικότερα και πλέον φιλόδοξα διεθνή project τέχνης σε δημόσιο χώρο, που ενώνει δεκάδες πόλεις ανά τον κόσμο, από τη Νέα Υόρκη ως τις φαβέλες στο Ρίο και το Περθ στην Αυστραλία. Πρόκειται για το “Βe the Change” του περίφημου Γάλλου street artist JR, τα έργα του οποίου συγκλόνισαν από την πρώτη στιγμή λόγω της τόλμης τους να μεταφέρουν μηνύματα αντίστασης και δικαιοσύνης, ενώ προσέλκυσε ακαριαία το ενδιαφέρον της Tate Gallery και του Centre Pompidou. Το νέο του έργο, που πραγματοποιείται σε περισσότερες από 20 χώρες στον κόσμο, χρησιμοποιεί ως σύνθημα τη γνωστή παρότρυνση του Γκάντι «Γίνε η αλλαγή που θες να δεις» και καλεί τους κατοίκους των μεγαλουπόλεων να φωτογραφηθούν και να κάνουν μια δήλωση για τη ζητούμενη αλλαγή, να στείλουν ένα θετικό μήνυμα. Είναι μέρος του “Inside Out Project”, του μεγάλης κλίμακας συμμετοχικού art project που πραγματοποιείται με την υποστήριξη της TEDxAcademy στο πλαίσιο της επιλογής της να στηρίζει όχι μόνο ιδέες αλλά και δράσεις. Από την Τετάρτη έως και σήμερα στις 8 το βράδυ, στην πλατεία Μοναστηρακίου, εκατοντάδες Αθηναίοι και τουρίστες σπεύδουν να φωτογραφηθούν και να πουν τι σημαίνει για αυτούς «αλλαγή», μια λέξη πολλαπλών φορτίσεων στην Ελλάδα. Οι φωτογραφίες αυτές θα αναρτηθούν στο διαδίκτυο στο

www.insideoutproject.net, ενώ στην Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης στις 21 Σεπτεμβρίου θα κολληθούν ως αφίσες σε δημόσιους χώρους των πόλων που συμμετέχουν ανά τον κόσμο. Ο JR, όμως, θα δημιουργήσει ένα νέο χάρτη, καθώς οι φωτογραφίες θα ανακατευτούν και θα κολληθούν σε διαφορετικές πόλεις. Οι εκατοντάδες Αθηναίοι που έσπευσαν να λάβουν μέρος θα πρέπει να περιμένουν ότι το πρόσωπό τους θα μπορούσε να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε πόλη του κόσμου φέροντας ένα δυνατό μήνυμα από την Ελλάδα. «Αυτό είναι σημαντικό μέρος του project», μας εξηγεί η Καλλιόπη Μινιουδάκη, Ph.D ιστορικός τέχνης/curator, που συμμετέχει στο “Ιnside Out” και ως συνεργάτιδα του TEDxAcedemy. «Πραγματοποιεί συμβολικά το ανακάτεμα πολιτών του κόσμου που εκφράζει τόσο την agenda του Μeld όσο και του ‘Ιnside Out’. Για μένα καταλήγει να σημαίνει τη δημιουργία ενός ριζοσπαστικού ομαδικού πορτρέτου της ανθρωπότητας που δίνει φωνή στη σιωπηλή πλειοψηφία». Ο JR χρησιμοποιεί τη δύναμη των ανθρώπων για να ταράξει και πάλι τα αστικά κέντρα και να περάσει μηνύματα που τα παραδοσιακά media αδυνατούν. Η προσωπική ταυτότητα γίνεται καλλιτεχνικό έργο, τα ασπρόμαυρα πορτρέτα αφηγούνται ιστορίες

::: 0(75232/,635(66 *5

που θα απλωθούν στους δρόμους όλου του κόσμου στην πιο αληθινή, χωρίς λογοκρισία ιστορία που έχει ειπωθεί ως τώρα. Αλλωστε, αυτό είναι ένα από τα κεντρικά ζητούμενα στην τέχνη του JR σύμφωνα με το περιοδικό “Νew Yorker”: να παράγει έργο μέσα από τις ίδιες τις ανθρώπινες σχέσεις, μια τέχνη εννοιολογική όπου είναι θολά τα όρια μεταξύ καλλιτέχνη, θέματος και θεατή, δημιουργώντας έτσι ένα παλλόμενο κοινωνικό παζλ. Με επιφάνεια έκφρασης το δρόμο, έναν τοίχο. «Σε μια πόλη όπως η Αθήνα, όπου ο ‘τοίχος’ συνεχίζει να παίζει σημαντικό ρόλο στην καταγραφή προσωπικών, συλλογικών και συχνά επαναστατικών συνθημάτων, το ‘Be the Change’ ανανεώνει την παρουσία του ως επιφάνεια έκφρασης, συμπληρώνονας τη σημαντική παρουσία του καλλιτεχνικού γκράφιτι», σημειώνει η κα Μινιουδάκη. Αν και στόχος των διοργανωτών είναι να συγκεντρώσουν 500 πορτρέτα από κάθε χώρα, ήδη την Τετάρτη έσπευσαν να λάβουν μέρος περισσότερα από 200 άτομα, κυρίως ηλικίας μεταξύ 20 έως 35 ετών, χωρίς να λείπουν οι ηλικιακές εκπλήξεις. Θαμώνες της πλατείας Μοναστηρακίου, εργαζόμενοι στην περιοχή, περαστικοί, ένας ηλικιωμένος λαχειοπώλης, μετανάστες, τουρίστες, αλλά και μια ομάδα υποστηρικτών του project από τον κόσμο της τέχνης αποτελούσαν το μείγμα αυτής της πρώτης μέρας που έγινε δεκτό από την ομάδα της Meld. Η συμμετοχή ήταν εντυπωσιακή, αν αναλογιστεί κανείς ότι η όλη διαδικασία έγινε έξω, στην πλατεία επί επτά ώρες σε συνθήκες καύσωνα. Το κίνητρο όμως της αποστολής ενός προσωπικού μηνύματος που, ναι, επιτέλους θα ακουστεί από κάποιους ήταν απολύτως ισχυρό, κυρίως σε αυτή την

ǿȅȊȁǿȅȊ

εποχή της βαθιάς κρίσης. Ενα κίνητρο που σίγουρα θα στείλει πολλούς στο Μοναστηράκι και σήμερα, Παρασκευή, ως τις 8 το βράδυ. Επιπλέον, πρέπει να υπολογίσει κανείς και το μήνυμα που στέλνει η ίδια η πόλη. «Καταρχάς βάζει την Αθήνα στο διεθνή χάρτη της πρωτοποριακής δημόσιας, διαδικτυακής τέχνης, αλλά και του street art», παρατηρεί η κα Μινιουδάκη. «Αυτό οφείλεται και στο γεγονός ότι το project ανατρέπει τον παραδοσιακά εμπορικό χαρακτήρα της αφίσας, ενός τόσο σημαντικού μέσου διαφήμισης που κατακλύζει όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα. Ο εφήμερος και οικολογικός χαρακτήρας του (οι κόλλες που ο JR ζητά να χρησιμοποιούνται είναι φυσικές και αυτοσχέδιες) αντιμάχεται τη μνημειακότητα παραδοσιακών μορφών δημόσιας τέχνης στην Αθήνα και ταυτόχρονα εφιστά την προσοχή μας σε θέματα σεβασμού του φυσι-

κού και αστικού περιβάλλοντος». Σε μια φάση όπου αναζητούμε την αληθινή Ελλάδα (true Greece?) αίφνης αυτό το παγκόσμιο καλλιτεχνικό project πολιτών δίνει φωνή στον Αθηναίο και του επιτρέπει να στείλει θετικά μηνύματα στη διεθνή κοινότητα χωρίς παραμορφωτικά ενδιάμεσα φίλτρα. Η όλη διαδικασία παράγει γνώση, επισημαίνει η κα Μινιουδάκη. «Aλλη μία σημαντική πρόκληση εντοπίζεται στην ουτοπική -ή μη, ελπίζω- προσπάθεια να αποδείξουμε στον κόσμο και στους εαυτούς μας (εννοώ όσους ασχολούμαστε με την τέχνη από θέση διαφορετικής επαγγελματικής κατάρτισης) ότι η τέχνη δεν είναι μόνο μέσο προσωπικής έκφρασης, προϊόν αισθητικής αυτονομίας ή ακόμα και προϊόν πολυτέλειας του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι ένα δυναμικό μέσο προσωπικής και κοινωνικής αλλαγής».

|

,2<ȁ,2<

::: 0(75232/,635(66 *5 j ½³ ¸ Às ± Àª Àv ® À» ¸ ¸ ±­

ËÆô ÆÎÆôÆÒÐ È ¶.(-%)!+/ ¨½º¹¸¹ Ενα από τα καταπληκτικά βιβλία που ο μεγάλος ανθρωπολόγος Michael Herzfeld έχει γράψει για την Ελλάδα έχει τίτλο «Μια θέση στην Ιστορία: Κοινωνικός και Μνημειακός χρόνος σε μια κριτική πόλη». Πρόκειται για την πόλη του Ρεθύμνου και τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουν την ιστορία και την παράδοση οι κρατικές Αρχές και οι ντόπιοι κάτοικοι. Υπεραπλουστεύοντας θα έλεγα ότι οι Αρχές είναι προσκολλημένες σε ένα «μνημειακό χρόνο» (“Monumental time”), παγωμένο και άχρονο, που δυσκολεύεται να ενσωματώσει τη σύγχρονη εξέλιξη, τις καθημερινές ανάγκες και τα προσωπικά βιώματα των κατοίκων. Οι κάτοικοι, από την άλλη, προτάσσουν στο «μνημειακό χρόνο» της γραφειοκρατίας το δικό τους «κοινωνικό χρόνο» (“Social time”) που διέπεται από τις δικές τους καθημερινές ανάγκες και πρακτικές, βιώματα και συμφέροντα. Τη βρίσκω καταπληκτική αυτή τη «διχοτομία». Εχω την εντύπωση ότι αυτό που κάνει ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα στην Ελλάδα είναι το γεγονός ότι η επικρατούσα αφήγηση, πολιτιστική και πολιτική, είναι εκείνη του «μνημειακού χρόνου». Προσπαθούμε να λύσουμε τα σύγχρονα κοινωνικά μας προβλήματα με το βλέμμα μονίμως στο παρελθόν. Κάτι τέτοιο έχει, σαφώς, βαθιές ρίζες. Η Ελλάδα ως κράτος και η ελληνική εθνική ταυτότητα, δανειζόμενη την αφήγηση των Δυτικών (και ειδικά των κακών σήμερα Γερμανών), φτιάχτηκε απαξιώνοντας και απωθώντας τη σύγχρονη πραγματικότητά της και προσπαθώντας να «πουλήσει» στους Δυτικούς το παρελθόν των «ένδοξων ερειπίων» που εκείνοι δόξαζαν για τις δικές τους ανάγκες. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, δημιουργεί το σύμπλεγμα «κατωτερότητας-ανωτερότητας» απέναντι στους Φράγκους, το σύμπλεγμα του μικρομεγάλου που δεν επιτρέπει στην Ελλάδα ούτε να μικροδημιουργήσει ούτε να μεγαλουργήσει. Την κάνει να ζει μονίμως μέσα σε ένα χρόνο «μνημειακό», παγωμένο και ακίνητο. Στην τωρινή κρίση όμως κανείς στην Ευρώπη δεν έχει διάθεση να «αγοράσει» αυτόν το «μνημειακό χρόνο». Τώρα βλέπουμε συχνά το άλλο πρόσωπο της Ευρώπης, που πάντα υπήρχε, της περιφρόνησης της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Από τη στιγμή, όμως, που οι ίδιοι οι Ελληνες πολλές φορές απαξιώνουν τη σύγχρονη πραγματικότητά τους, τη ζουν ως απειλητική και παρακμιακή κατάσταση (αρκεί να δεις τον τρόπο που ζουν την παρουσία των μεταναστών) σε σύγκριση με το «αρμονικό και ένδοξο παρελθόν», πώς περιμένουμε να συμπεριφερθούν οι άλλοι; Τώρα με την κρίση, η σύγκρουση δεν είναι ανάμεσα στο «μνημειακό» και τον «κοινωνικό χρόνο» (αυτό θα ήταν ευτύχημα), αλλά ανάμεσα στο «μνημονιακό» και τον «αντιμνημονιακό χρόνο». Μια ψεύτικη διαμάχη που δεν επιτρέπει στους πολίτες να ασχοληθούν με τον πραγματικό, σύγχρονο «κοινωνικό χρόνο» που τρέχει αδυσώπητα. Και τα δυο «στρατόπεδα» (ειδικά το «αντιμνημονιακό»), αυτό που τα διακρίνει είναι μια κρυφή ή ανοιχτή νοσταλγία για το «καλό, προστατευμένο, ακίνητο παρελθόν» που χάθηκε. Ετσι οι πολίτες, χάνοντας κάθε μέρα περισσότερο την εμπιστοσύνη τους στους σύγχρονους θεσμούς, δυσκολεύονται να βρουν μια θέση στη σύγχρονη Ιστορία και βλέπουν μπροστά τους ερείπια. Μόνο που τα ερείπια, αυτή τη φορά, δεν είναι αρχαία. Ερχονται από το μέλλον... µ ¸ ½³ Àm¸ r GAZIKAP GMAIL COM

É ×ÕÔ ÖÔÐÉ© ÔÖÉ© Μπαίνεις στο μπαρ και κάθεσαι στο σταντ. Η πρώτη πρόταση που απευθύνεις στον μπάρμαν περιέχει μέσα τις λέξεις «βρόμικος» και «μπάσταρδος», κι όμως αυτός δεν σου φέρνει το μπουκάλι στο κεφάλι. Αντί αυτού, σου χαμογελάει ευγενικά και σου σερβίρει το ποτό που ζήτησες, το “Dirty Bastard”... Μην το δοκιμάσεις, βέβαια, στο Γκάζι ή στην Καρύτση, αυτά γίνονται μόνο στο «Αμέρικα». Εκεί, δηλαδή, που πολλές εταιρείες παραγωγής οινοπνευματωδών, προσπαθώντας να ξεχωρίσουν μέσα στο ανταγωνιστικό περιβάλλον, επιλέγουν σκοτεινές και πολλές φορές political incorrect ονομασίες για τα προϊόντα τους. Το περιοδικό “Time” αναφέρεται σε όλα εκείνα τα μπουκάλια μπίρας, κρασιού ή άλλων οινοπνευματωδών με τις προκλητικές ονομασίες, τα οποία μπορεί να βρει κανείς στα αμερικανικά ράφια, όπως το “Arrogant Bastard”, το αναγραμματισμένο “Lukcy Basartd”, το “Raging Bitch” και το “Buffalo Butt”. Το καλύτερο όλων, το “Five Wives Vodka”, για το οποίο μάλιστα έγινε πρόσφατα μεγάλος ντόρος στη Γιούτα, την πολιτεία-προπύργιο των μορμόνων. Οι λάτρεις της πολυγαμίας λογικά θα τη λατρεύουν και θα αναρωτιούνται καθώς πίνουν: «Γιατί να έχεις μόνο μία;» Γυναίκα; Βότκα; Θα σας γελάσω...

É É Í©Ø ÕÎ ©̍ ̎© ×ÓÔÕÉ Τα αποτελέσματα έρευνας γύρω από τους μεικτούς γάμους στην Ευρώπη δημοσίευσε ο “Economist”, ορίζοντας ως μεικτό το γάμο ανάμεσα στον ιθαγενή μιας χώρας και σε κάποιον που ζει στην ίδια χώρα αλλά έχει γεννηθεί στο εξωτερικό. Η συγκεκριμένη μελέτη, η οποία διενεργήθηκε από το στέλεχος της Eurostat, Giamapolo Lanzieri, «μπορεί να αποτελέσει σημαντικό δείκτη για το βαθμό ενσωμάτωσης, ιδίως των μεταναστών, σε μια κοινωνία», αναφέρει χαρακτηριστικά το δημοσίευμα και στη συνέχεια εστιάζει στις τρεις τάσεις που καταγράφηκαν. Η πρώτη έχει να κάνει με την αύξηση των μεικτών γάμων την τελευταία πενταετία σχεδόν στις 25 από τις 30 ευρωπαϊκές χώρες της έρευνας, κάτι που «ίσως να δείχνει ότι βρισκόμαστε πιο κοντά σε μία ευρωπαϊκή ‘ένωση’», όπως σχολιάζει ο αρθρογράφος. Ενα άλλο στοιχείο είναι πως οι βόρειες χώρες είναι πιο δεκτικές στους γάμους με αλλοεθνείς, ενώ οι νότιοι και οι Βαλκάνιοι προτιμούν ομοεθνείς (τους Ρουμάνους δεν τους κατανοώ απόλυτα). Τέλος, μικρότερες χώρες, όπως το Λουξεμβούργο και η Ελβετία, εμφανίζουν υψηλά ποσοστά μεικτών γάμων, κάτι που δικαιολογείται από τους πολιτικούς, γλωσσικούς και άλλους δεσμούς που διαθέτουν με μεγαλύτερες, όμορες χώρες. Στην Ελλαδίτσα μας, εμμένουμε στο... παπούτσι από τον τόπο μας, με ποσοστά που κυμαίνονται κοντά στο 3%.

::: 0(75232/,635(66 *5

,2<ȁ,2<

ÏÉôËÆÐÆ ôÑÈ ôÄ ÏÎÉÄ ôËÏÒ ½ º´ ¨·´ ¼¸Ð Ô Ôש5(/©ÏÉΩͩÐÔÎÕÉ©ÖÔ×j Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου ή αλλιώς «Η εκδίκηση του φτωχού». Εντάξει, δεν τον λες και μεγαλωμένο στη φτωχολογιά το μέσο άνθρωπο που θα ταξιδέψει στη πρωτεύουσα της Αγγλίας για τους αγώνες, αλλά συγκριτικά με εκείνον που έχει εξασφαλίσει VIP εισιτήρια για το συγκεκριμένο θεσμό, μια οικονομική διαφορά θα την έχει. Προς τι, όμως, η εκδίκηση; Με βάση τις τελευταίες προβλέψεις της βρετανικής μετεωρολογικής υπηρεσίας, κατά την πρώτη -τουλάχιστον- εβδομάδα της διοργάνωσης θα ρίχνει... καρέκλες. Τίποτα το ιδιαίτερο, θα μου πείτε, για τη Μεγάλη Βρετανία μιλάμε άλλωστε. Το αστείο της όλης υπόθεσης, σύμφωνα με την “Telegraph”, είναι το γεγονός ότι το 40% των θέσεων του κεντρικού σταδίου δεν καλύπτεται από οροφή. Ετσι, όλοι αυτοί που πλήρωσαν για VIP εισιτήρια (300 λίρες και πάνω) ώστε να βλέπουν τις προσπάθειες των αθλητών από απόσταση αναπνοής θα γίνονται λούτσα. Αντίθετα, οι δήθεν ριγμένοι των πιο απόμακρων θέσεων θα παραμείνουν στεγνοί. Το κερασάκι στην τούρτα; Οι διοργανωτές δεν επιτρέπουν τις μεγάλες ομπρέλες στις κερκίδες...

' //8©!(13'# 8å Ανασφάλεια, διαφθορά και οικονομική κρίση. Οχι, ο James Copnall του “Guardian” δεν χρησιμοποιεί αυτό το τρίπτυχο για να χαρακτηρίσει την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας. Το χρησιμοποιεί ως μικρό απολογισμό ενός έτους ανεξαρτησίας του Νοτίου Σουδάν. Παρόλα αυτά, ο πρόεδρος της Ενωσης Ηλικιωμένων της χώρας Donato Ochan τονίζει: «Αν μετρήσετε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζαμε όταν ήμασταν μία ενιαία χώρα, είναι καλύτερα που είμαστε χώρια. Τότε ήμασταν πολίτες δεύτερης κατηγορίας». Το Νότιο Σουδάν πάσχει από σοβαρές ελλεί-

ψεις υποδομών (σχολεία, νοσοκομεία, δρόμοι), ενώ παράλληλα δυσκολεύεται να εκμεταλλευτεί το πολυτιμότερο αγαθό του, το πετρέλαιο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η οικοδόμηση ενός νεοφώτιστου κράτους καθίσταται εξαιρετικά δύσκολη. Για το λόγο αυτό, ίσως ήρθε -κιόλας- η ώρα τα ηνία να περάσουν στη νέα γενιά. Οπως σημειώνει και ο Biar Ajak, διευθυντής του think tank Centre for Strategic Analysis and Research: «Θέλουμε η γενιά που μας απελευθέρωσε να παραμερίσει μπροστά σε μία γενιά που θα δώσει έμφαση στην ανάπτυξη». Τόπο στα νιάτα, λοιπόν.

Λεπτομέρειες θα διαβάσετε στις παρακάτω σελίδες, στα λογοτεχνικά νέα τις εβδομάδας. Αναφέρομαι όμως και εγώ σε αυτή την καινούργια έκδοση που θα περιέχει τις 47 διαφορετικές εκδοχές του τέλους του «Αποχαιρετισμού στα όπλα» του Ερνεστ Χέμινγουεϊ γιατί υπάρχει μια λεπτομέρεια, την οποία από τη στιγμή που τη διάβασα δεν μπορώ να την αποβάλω από το μυαλό μου. Πρώτα από όλα να θυμίσω το τέλος που επικράτησε, τη φράση που προτίμησε ο Αμερικανός συγγραφέας. «Ηταν σαν να αποχαιρετούσα ένα άγαλμα. Μετά από λίγο βγήκα έξω και έφυγα από το νοσοκομείο και περπάτησα πίσω στο ξενοδοχείο μέσα στη βροχή». Είναι μία από τις κλασικότερες φράσεις της λογοτεχνίας του 20ού αιώνα, πολλοί φαντάζομαι την ξέρετε καλά. Αυτό όμως που θέλω να αναφέρω είναι ένα άλλο τέλος που δεν επιλέγει και που διέρρευσε πριν από την κυκλοφορία του βιβλίου και είναι αυτό που πρότεινε στον Χέμινγουεϊ ο φίλος του (ακόμα εκείνη την εποχή) Φ.Σ. Φιτζέραλντ. Του πρότεινε, λοιπόν, να γράψει το εξής: «(Ο κόσμος) σκοτώνει τους πολύ καλούς και τους πολύ ευγενικούς και τους πολύ γενναίους αμερόληπτα. Αν δεν είσαι τίποτα από αυτά μπορείς να είσαι σίγουρος ότι θα σε σκοτώσει κι εσένα αλλά χωρίς καμία ιδιαίτερη βιασύνη». Δεν είναι δα και καμία φοβερή διαπίστωση, αλλά είναι μία ακόμα απόδειξη ότι υπάρχουν περισσότεροι από ένας τρόποι να προσεγγίσεις την πραγματικότητα. Ο Χέμινγουεϊ δεν λέει την αλήθεια, την αφήνει να εννοηθεί με όσο λιγότερα λόγια γίνεται, ενώ ο Φιτζέραλντ, όπως έκανε πάντα, λέει την αλήθεια με ένα λυρικό και όμορφο τρόπο, έτσι ώστε να φαίνεται λιγότερο σκληρή από όσο είναι. Αυτό το φινάλε όμως, αυτό το «χωρίς καμία ιδιαίτερη βιασύνη», αυτή η αίσθηση ότι δεν γλιτώνει κανείς, δυο τρία χρόνια τώρα αυτό δεν ζούμε; Αυτή την ψυχοφθόρα υπενθύμιση δεν έχει η καθημερινότητά μας; Συγχωρέστε μου αυτό τον ενδεχομένως αδόκιμο παραλληλισμό, αλλά τα μεγάλα κλασικά έργα έχουν την ικανότητα του διαχρονικού και του οικουμενικού, ακόμα και στις φράσεις που τελικά έμειναν απέξω. i À¼ ½ r A DIMOULAS METROPOLISNEWS GR

,2<ȁ,2<

|

::: 0(75232/,635(66 *5

j ® À° ¸­r ÀD RNTQFH@C@JH LDSQNONKHRMDVR FQ

Í© © © ©p ä ©á © ¡ ¡ á © ¡© ä© £ ä© ä©ß © © á ©pâ © © © ¡ ß © ©Î ¡ á ¡ © ©,NQQHRRDX© © á © © à© ¡© ¡ ä©p © ¡ ß © â

© p ä{ © © ©p á © © ¡ Ò ©p à ©{ {©{ ¡© © ¡ ä © âp © © Ò{ © { ¡© ©ß © ß ©{ © á © © ä © ©¡{Ò © á ©Ö © ¡ ¡ á © © á © © à© © ¡© #@UHC©!NVHD © p á ©*QHRSDDM©8NTMF © © { á © ¡ ä © ©,NQQHRRDX© ©¢ ß © ¡© p á © © ¡ á © â ©Í©{ ß ¡ © © ß © ¡© ¡ ä© © á © © ©pp © © *QHRSDDM©8NTMF© © ß © © à© © © © ©,NQQHRRDX© © ©Ö © à © © © ¡ © ß ¡ © á ©p{ á ©âp © ©{ p ¡ á © © © ©{ { © VVV SHBJDS@QDM@ FQ © 3HBJDSGNTRD ©/TAKHB © © © © © pß © © ¡ ¡ á © © p á © ¡© ¡ ä ©

::: 0(75232/,635(66 *5

Λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία του “Homemade Joy” και ενώ τα ραδιόφωνα αγαπούν όλο και περισσότερο την καλοκαιρινή της διάθεση, η Μαριέττα Φαφούτη εμφανίζεται την Πέμπτη 19 Ιουλίου στην ταράτσα της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση (Λεωφόρος Συγγρού 107-109) με την επταμελή μπάντα της, δηλαδή τους Ευαγγελία Ξυνοπούλου (φωνητικά, κρουστά), Εύη Κουρτίδου (φωνητικά, ακουστική κιθάρα), Κώστα Χαλιώτη (ντραμς), Θοδωρή Ζευκιλή (μπάσο, φωνητικά), Δημήτρη Σιάμπο (κιθάρες), Γιώργο Ζαρέα (τρομπόνι) και τον Γιάννη Παξεβάνη στον ήχο. Μετά το τέλος της συναυλίας θα ακολουθήσει dj set από τον Σάκη Τσιτομενέα του Εν Λευκώ 87.7, ενώ το bar του εστιατορίου Hytra θα παραμείνει ανοικτό μέχρι το τέλος της βραδιάς. Με εισιτήριο μόλις στα 7 ευρώ με ποτό, απολαμβάνετε θέα και υπέροχες μουσικές σε μια από τις πιο ιδιαίτερες ταράτσες της πόλης.

Την πρώτη φορά που θα βρεθείς στον κήπο του Νομισματικού

Μουσείου (Πανεπιστημίου 12), θα δεις την Αθήνα με άλλη ματιά. Οταν θα ξαναπάς, θα είσαι υπερήφανος που έχεις ανακαλύψει αυτή τη μικρή όαση ανάμεσα στους πιο κεντρικούς δρόμους της πόλης. Πόσο μάλλον αν πέσεις πάνω σε μία από τις live jazz βραδιές της Πέμπτης. Αυτή την εβδομάδα, εκτάκτως το live μεταφέρεται μια ημέρα μετά, σήμερα, Παρασκευή 13 Ιουλίου. Το τρίο των Human Touch -David Lynch (σαξόφωνο, φλάουτο, κρουστά κά.), Γιώτης Κιουρτσόγλου (μπάσο, κρουστά κά.) και Σταύρος Λάντσιας (πιάνο, πλήκτρα, ντραμς, κρουστά, κιθάρα, μελόντικα κά.)- θα βρεθεί στον υπέροχο αυτό κήπο για μια world jazz και soul βραδιά που θα ξεκινήσει στις 9. Η είσοδος είναι ελεύθερη και η εμπειρία προβλέπεται μοναδική.

H φωνή της Αλκηστης Πρωτοψάλτη και οι συνθέσεις της

Ευανθίας Ρεμπούτσικα είναι τα συστατικά μιας συνταγής γλυκιάς και αγαπημένης, που με λίγο «Mπαχάρι, κανέλα και γιορτή», δίνουν μια γεύση γεμάτη αναμνήσεις. Οι δυο τους συνεχίζουν την επιτυχημένη πορεία του χειμώνα στην καρδιά του καλοκαιριού με μουσικές αγαπημένες από την Ανατολή και τη Δύση, από το χθες και το σήμερα, πορεία που καταγράφηκε πρόσφατα στο νέο τους CD με τίτλο «Για πού τραβάς, ελπίδα;». Πρόκειται για ένα δίσκο με 12 τραγούδια σε στίχους των Μιχάλη Γκανά, Αρη Δαβαράκη, Ελένης Ζιώγα, Ρεβέκκας Ρούσση, Παναγιώτη Καλαντζόπουλου, το πιο πρόσφατο απόσπασμα του οποίου είναι το κομμάτι «Σε όλα τα νησιά», στα οποία θα ταξιδέψει το μυαλό σας, ακόμα και αν δεν μπορείτε να τα δείτε από το λόφο της Καστέλας όπου βρίσκεται το Βεάκειο Θέατρο Πειραιά (Λόφος Προφήτη Ηλία). Η συναυλία θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη στις 17 Ιουλίου, ενώ την επόμενη μέρα στον ίδιο χώρο θα βρίσκεται ο αγαπημένος Θανάσης Παπακωνσταντίνου συντροφιά με τις αλλόκοτες ποιητικές του ιστορίες και τη Ματούλα Ζαμάνη.

Ο Γιώργης Χριστοδούλου επιστέφει από την περι-

οδεία του στην Ισπανία ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του τελευταίου του δίσκου “Flaneur” και με αφορμή το νέο single «Φάβα», που διατίθεται δωρεάν στο διαδίκτυο, θα βρίσκεται για μια ιδιαίτερη καλοκαιρινή συναυλία στη γνωστή γωνία της πλατείας Εξαρχείων, στο Floral (Θεμιστοκλέους 80) απόψε (13/7) στις 10 το βράδυ. Τραγούδια σε ελληνικά, ισπανικά, γαλλικά, αγγλικά και ιταλικά και ρυθμοί από το ’30, το ’40 και το ’50 από τους Πάνο Αθάνατο (κιθάρες), Αντώνη Αρβανίτη (κοντραμπάσο) και Ρόλυ Γιαμοπούλου (τύμπανα). Η είσοδος είναι ελεύθερη, ενώ μετά τη συναυλία θα ακολουθήσει πάρτι με τον dj Fellow Hopper, με swing από τη δεκαετία του ’20 μέχρι σήμερα.

,2<ȁ,2<

¸ ¨~ ´º¸²´ ¨²´¸ ´¨¸ ¨z´¸²´ ¨ Οι συναυλίες με χαρακτήρα κοινωνικής στήριξης είναι πλέον αρκετά διαδεδομένες και όλο και συχνότερες τον τελευταίο καιρό. Ετσι, και αυτή την εβδομάδα συνεχίζεται το Vaultage Music Festival στον πολυχώρο Vault στο Βοτανικό (Μελενίκου 26), με είσοδο 5 ευρώ και μέρος των εσόδων στη διάθεση του Κέντρου Ζωής για ανθρώπους που ζουν με HIV/AIDS. Καθημερινά, λοιπόν, στις 9:30 θα μπορείτε να δείτε με τη σειρά τους Empty Frame (13/7), Lolek & Violet Louise (14/07), Οι Αθλιοι του Ούγκο (15/07), Αναστασία Σέμμα, Γ. Βολανάκης, I. Βαγιάνος (16/07), MusicSoup (17/07), Kelly Kaltsi n’ the Special Kz & Μαρία Πανοσιάν (18/07), Penny & the Swingin’ Cats (19/07). Παράλληλα, σήμερα Παρασκευή στο Bolivar Beach Bar στο Καλαμάκι (Ακτή του Ηλιου, Λεωφ. Ποσειδώνος) εννέα συγκροτήματα και καλλιτέχνες τραγουδούν για το πρόγραμμα στήριξης αστέγων και τη μη κυβερνητική οργάνωση Κλίμακα. Οι Dilemma, Πέτρος Θεοτοκάτος, Ρους, Νίκος Μαϊντάς (πρώην Magic de Spell), Θεοδοσία Τσάτσου, Βασίλης Μπαμπούνης, FlyΒyWire, Remade, Matisse θα βρίσκονται εκεί με είσοδο από 2 ευρώ μέχρι όσο θέλετε, ενώ παράλληλα θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης. Από τη Δευτέρα 16 ως την Παρασκευή 20 Ιουλίου ένα ακόμα νέο φεστιβάλ θα δώσει για πρώτη φορά το «παρών» στην καρδιά της πόλης, στην «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων (Πειραιώς 100), το Athens World Music Festival. Πέντε μέρες γεμάτες μουσικές από διάφορα μέρη του κόσμου, 25 σχήματα, 30 σολίστες, πάνω από 100 μουσικοί και η Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων, καντάδες από τα Επτάνησα, workshops αφρικανικών κρουστών, τραγούδια και θέματα σμυρναίικα, πολίτικα, λάτιν, τάνγκο, φλαμένκο και κρητικά θα ανακατεύονται ασταμάτητα σε μια ηχητική παλέτα που θα απλωθεί από την Κεντρική Αυλή της «Τεχνόπολις» στο Μοναστηράκι, το Σύνταγμα και το Θησείο. Τα εισιτήρια κοστίζουν 7 ευρώ (ημερήσιο), 10 (διήμερο) και 20 (πενθήμερο) και μέρος των εσόδων θα διατεθεί στην ΜΚΟ Γιατροί του Κόσμου. Ισως τελικά το ότι είμαστε μαζί να μην είναι απλώς μια ψευδαίσθηση. j °

|

,2<ȁ,2<

::: 0(75232/,635(66 *5

4r À² ­ ÀS SGDNCNQNONTKNR LDSQNONKHRMDVR FQ

Ïá ¨zÞ ¨ á ¨o Ѩ ¨ à ¨ à ¨ ¨z á z ¨ Ñ ¨N¨ z ¨ È Ñ ¨ z Þ ¨o ¨ Þ ¨ z ß ¨ ¨È ¨ ~ Ñ ¨ Þ ¨ Þ ¨ ¨ Ï ¨~ Þoz ¨ Þ ¨KNUD¨RSNQX ¨ ¨Êo ¨ á ¨ ¨ ¨ ¨ zᨠ¨ ß

â © © { { pâ © ¡©2OHCDX © ©ß ©{ © â © â© â ©p ©p ä ©ßp

© © â©{ á ¡ © © © ¡ Ò p © ¡©à © © © Ò© ©âp © ᢠ© © á p ©Ëá ©âp © â© © ß{ ©{Ò © Ò © ©á © NQHFHM©RSNQX© ©Ò © à © © © p à© Ò © © á

30)$%2-!.ÀÀ ή

30)$%2"/9 á© ß © ¡ â{ © â ©pß © ©ß ©pâ ©pß © © á ©ß © © ©{ â p © { Ò © ©ß ©à ©

á© © p p á © ¡ á © ¡©Ó ©. © © ¡© Ò

{ ¡© ©Ò ©p © Ò© © © ¡

ä © ©{ ©p { á © â ¡ á© ¡©âp © ß © © ¡ ä

Ê ¨ oÞ ¨o ¨ áo ¨ Ñ ¨ONU¨o Þ ¨ ¨ Ño ¨ ¨ ¨ Ñ ¨ ¨~ Ñ ¨z ¨ à ¨ z 㨠㠨 zá¨ ß ¨ ¨Ï Ñ ¨Ì¨ à ¨ Þ ¨ ¨ ¡ oÞ ¨ ã¨z oÞ

::: 0(75232/,635(66 *5

Αλφρεντ Χίτσκοκ εναντίον Μέριλιν Μονρόε στις επανεκδόσεις της εβδομάδας. Κάρι Γκραντ και Ινγκριντ Μπέργκμαν, σε απόλυτη χημική ένωση κινηματογραφικού φλογοβόλου, μπλέκουν με ναζί στη Νότιο Αμερική, δίνουν στο κατασκοπικό σασπένς την απαραίτητη πρέζα νουάρ μελοδράματος και καθιστούν το “Notorious” του 1946... νοτόριους, δηλαδή περιβόητο. Στην ταινία «Οι άνδρες προτιμούν τις ξανθές» το περιβόητο ακουμπάει την περιφέρεια του στήθους της Τζέιν Ράσελ, το μύθο της Μέριλιν και του τραγουδιού “Diamonds are a girl’s best friend”. Μουσικοχορευτική κομεντιέν εξτραβαγκάντσα με γεωγραφική ονομασία προέλευσης τη χώρα του τεχνικολόρ θρύλου από το 1953 και τη σκηνοθετική υπογραφή του Χάουαρντ Χοκς.

,2<ȁ,2<

¹´¨̵~ y²» ¸² ̶¨ ²º¸¹¼¸¨µ |¹µ ´º´¨ » ¨» ¶²´

Υποψήφια για Οσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, με τη σφραγίδα του βραβείου Καλύτερου Σεναρίου στο περυσινό Φεστιβάλ των Καννών και άλλα εννέα βραβεία από την Ισραηλινή Ακαδημία Κινηματογράφου, μεταξύ των οποίων αυτά της Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας, το «Γράψε Λάθος» είναι μια απολαυστική, σύγχρονη, πικρή κομεντί. Δύο ακαδημαϊκοί, ένας πατέρας και ένας γιος, μελετητές του Ταλμούδ, θα γίνουν μαλλιά κουβάρια με αφορμή τις επικείμενες κρατικές βραβεύσεις. Οικογενειακές σχέσεις, εμμονές, παραδόσεις και βραβεία μπαίνουν στο στόχαστρο του σκηνοθέτη Τζοζέφ Σεντάρ και ανατρέπονται με τον πιο απολαυστικό τρόπο.

Μετά το «Κορίτσι με το Τατουάζ», ένα ακόμα πολύκροτο θριλερικό σκανδιναβικό best seller μεταφέρεται στον κινηματογράφο, με τα αμερικανικά στούντιο να ετοιμάζονται για το remake του. Οι «Κυνηγοί Κεφαλών» έχουν ως ήρωα έναν κοντούλη απατεώνα με διπλή εγκληματική ταυτότητα «εμ σαμπού εμ κοντίσιονερ», δηλαδή και κυνηγός κεφαλών και κλέφτης έργων τέχνης. Οταν όμως αποφασίσει να βάλει στη «δουλειά» τον πρώην μισθοφόρο Κλας, τα πράγματα θα πάρουν μια περίεργη αιματοβαμμένη τροπή· συνωμοσίες, αποκαλύψεις και κρυφές ερωτικές σχέσεις. Σκοτεινή, βίαιη και καλοδεχούμενα «ψυχρή» ενήλικη κινηματογραφική διασκέδαση στα καλύτερά της, εν μέσω καύσωνα στις αίθουσες. Από τη Νορβηγία με δολοφονική αγάπη, σε σκηνοθεσία Μόρτεν Τάιλντουμ.

Σαδομαζοχιστικό σεξ με καυτές περιγραφές και άρλεκιν ρομάντζο που έχει συναρπάσει όλες τις γυναίκες του κόσμου. Αυτός είναι ο κόσμος της λογοτεχνικής τριλογίας “Fifty Shades” που υπογράφει η εκατομμυριούχα πλέον E.Λ. Τζέιμς, έχει προκαλέσει σάλο και έχει γίνει εξώφυλλο από το “Newsweek” μέχρι το “Entertainment Weekly”. Το πρώτο βιβλίο της σειράς “Fifty Shades of Grey” (στα ελληνικά «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι», εκδ. Πατάκη), που περιγράφει τη σχέση ανάμεσα σε ένα δισεκατομμυριούχο σαδιστή καλλιεργημένο με θεληματικό πηγούνι επιχειρηματία και τη φίλη του, αγοράστηκε από την εταιρεία Universal με σκοπό την κινηματογραφική του μεταφορά στην ταινία που πρόκειται να μετατρέψει όλα τα συνοικιακά κομμωτήρια σε sexshop.

Επιτέλους «αλληλούια» στο ελληνικό box office, με διπλάσιο αριθμό θεατών (110.462) σε σχέση με την προηγούμενη εβδομάδα να έχουν επισκεφτεί μια κινηματογραφική αίθουσα αυτό το τετραήμερο. Στη συντριπτική τους πλειονότητα για να δουν την «Εποχή των Παγετώνων 4», που έκανε την πρώτη μεγάλη και ευχάριστη καλοκαιρινή έκπληξη, φέρνοντας ζωντάνια και χαμόγελα ξανά στα ταμεία». Πολύ καλά στο κύκλωμα των έξι αιθουσών κινήθηκε το «Ψαρεύοντας σολομούς στην Υεμένη», κάτι που δεν μπορεί να ειπωθεί για το «Επιστροφή στον έρωτα», που ξανοίχτηκε σε 12 αίθουσες και multiplex, με πενιχρά όμως αποτελέσματα. Σταθερή η παρουσία στην πεντάδα των δύο low profile εισπρακτικών εκπλήξεων του Ιουνίου, δηλαδή του «Ερωτα του Φεγγαριού» αλλά και του «Δικός σου για πάντα» και 734 εισιτήρια για την “Gilda” σε μία μόνο αίθουσα. Πιο αναλυτικά, η πρώτη πεντάδα των ταινιών στην Ελλάδα για το τετραήμερο 5-8 Ιουλίου διαμορφώθηκε ως εξής: 1. «Η Εποχή των Παγετώνων 4: 67.836 εισιτήρια 2. «Ψαρεύοντας Σολομούς στην Υεμένη»: 9.270 εισιτήρια 3. «Επιστροφή στον έρωτα»: 5.877 εισιτήρια 4. «Ο Ερωτας του Φεγγαριού»: 3.488 εισιτήρια (29.710 σύνολο) 5. «Δικός σου για πάντα»: 3.309 εισιτήρια (40.577 σύνολο)

,2<ȁ,2<

v

::: 0(75232/,635(66 *5

´³ ¸À¶ ¸ ¸ r ÀK UK@RS@Q@ LDSQNONKHRMDVR FQ

Ô© à © â{ ¡ ©ß © © á ©c ¡

Ò i© ©Ï © ©{ pß © ¡Ò ©Ô © ¡ â © ©pà ©¡{à © ©Òp © { à©p © ¡ © © ¡ © © ä © p Ò© ©á ©ß © Ò

© ¡© á ¡ © © ¡ â ©Ò © © á © © á © © Ò © © á © p á ¡ ©ÏÒ{ © {â© ¡ ©

© ß © ¡ © © á ©EDAQT@QHNR BNL © { pß © © ß © Ò © á © { Ò©p Ò© © p á

¡ © ä © © â © © ©{ à © ¡pÒp © Ò©p ©pß ©{ ¡© ä{ © © ß â©p ¡© © pá © á © © Ò ©{ ¡ p ä©p ¡© á{ ©c â © © á © ©%KNQ@K© {â© © á © ¡ ©Ð{ á © ©{ á © Ëá © á© © â{ ¡ © © ¡á ©â ©â{ ©{Ò © © © ©{ © ©p{ © © {âp © Ò © ¡© á ¡© ¡åi©Ö ©¢ © © p á © ¡ p ©{ ¡© © Ò © © {Ò ©Ô©á © © ¡ ß © Ò ©c ©Ö © áp © p

â © {â© © á © © p â ©Í©{ à© Ò ¢ © Ò ©p © © © ß ©Ô © à © { á

© © ¡ Ò©{ ¡©ß © ©{ p ß © à © ©á © { Ò p ©{ ¡©Ò ¡ © © © © p à© ¡ © ¢ à i© á © {â © ¡©ß © á© © á ©c â© â©{ á p i ©Ï Ò© © Ò © ¡©{ Òp © © © ©ß¢ ©NMKHMD ©Ï © © ß © { © © â © © Ò © á © © á © ä© ©ß ©à © Ò © á ©{ © {â© ¡ ä ©{ ¡© ©ß¢ © â © ß © © © ß © ©ß ©ß © á ¡{ © © à © ¡© ©{ © {â© ¡ ä ©{ ¡© Ò¢ ¡ © © ¡ â© ©{ á p © © á ©{ á © ©pÒ © © { ß pÒ© ¡ ©

::: 0(75232/,635(66 *5

,2<ȁ,2<

Σε μία περίοδο όπου στην Ελλάδα πολλές ιστορικές εφημερίδες έκλεισαν, διαβάζοντας την υπόθεση του βιβλίου «Τίτλοι τέλους» (εκδ. Κέδρος) απορείς όταν συνειδητοποιείς ότι ο συγγραφέας δεν είναι Ελληνας, αλλά ο Αγγλος Τ Ράχμαν. Οι «Τίτλοι τέλους» είναι η ιστορία των ιδιόρρυθΤομ μ μων, αγχωμένων, αξιαγάπητων εργαζόμενων μιας αγγλόφωνης ε εφημερίδας που έχει την έδρα της στη Ρώμη. Είναι η ιστορία τω συντακτών, των διεθνών ανταποκριτών και των διορθωτών των τη Είναι όμως και η ιστορία του μυστηριώδους Σάιρους Οτ, της. ιδ ιδρυτή της εφημερίδας στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, και τω αμφιλεγόμενων διαδόχων του. Ενα βιβλίο επίκαιρο για μια των εφ εφημερίδα της οποίας δεν μαθαίνουμε ποτέ το όνομα από έναν ν συγγραφέα που γεννήθηκε το 1974 στο Λονδίνο. νέο

Τα βιβλία εκλαϊκευμένης επιστήμης είναι πολύ χρήσιμα και ευχάριστα όταν έχουν γραφτεί με τρόπο κατανοητό και εύπεπτο απαντώντας σε ερωτήματα τα οποία κατά καιρούς έχουν περάσει από το νου των περισσότερων από εμάς. Ενα τέτοιο βιβλίο είναι «Η Κόκκινη Βασίλισσα» (εκδ. Κάτοπτρο) του Ματ Ρίντλεϊ. Ανατρέχοντας τις 616 σελίδες του, θα βρείτε απαντήσεις σε βιολογικά και φιλοσοφικά ερωτήματα όπως: Πόσο νόημα έχει στην εξέλιξη η έννοια της προόδου; Πόσο σημαντικός είναι ο ανταγωνισμός με τα άλλα άτομα του είδους μας; Γιατί οι πολικές αρκούδες είναι λευκές; Τα ζώα ενδιαφέρονται για το ατομικό τους όφελος ή για το καλό του είδους στο οποίο ανήκουν; Είναι ο άνθρωπος ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου; Γιατί μια γυναίκα έχει μεγαλύτερη πιθανότητα να συλλάβει παιδί με τον εραστή της παρά με το σύζυγο;

Ούτε δύο, ούτε τρεις, αλλά 47 διαφορετικούς «τίτλους τέλους» για το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Ερνεστ Χέμινγουεϊ «Αποχαιρετισμός στα όπλα» ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει ο εκδοτικός οίκος Scribner σε λίγες μέρες. Οι 47 αυτές καταλήξεις είναι του ίδιου του συγγραφέα, καθώς, όπως ισχυρίστηκε, προσπαθούσε να ταιριάξει σωστά τις λέξεις. Το βιβλίο που θα περιέχει όλους τους πιθανούς τίτλους τέλους του βιβλίου «Αποχαιρετισμός στα όπλα» θα συμπεριλαμβάνει επίσης και διαφορετικές εκδοχές του συγγραφέα για κάποια ενδιάμεσα μέρη του βιβλίου. Εφόσον, βέβαια, ο νομπελίστας συγγραφέας προβληματίστηκε τόσο για το τέλος του βιβλίου του, αναπόφευκτο είναι να είχε τα ίδια προβλήματα για τον τίτλο του. Ετσι, μαθαίνουμε ότι αμφιταλαντεύτηκε ανάμεσα σε πολλούς τίτλους πριν καταλήξει στους στίχους του ποιήματος του 16ου αιώνα. Μερικοί από αυτούς ήταν οι “Love in War”, “World Enough and Time”, “Every Night and All” και “Of Wounds and Other Causes”. Αν όλα τα παραπάνω συγκεντρώνονταν σε χωριστό βιβλίο και δεν αποτελούσαν μέρος του έργου «Αποχαιρετισμός στα όπλα», σίγουρα θα έφτιαχναν ένα νέο μυθιστόρημα!

Στη μνήμη του Νίκου Παπάζογλου και του Μανόλη Ρασούλη που χάρισαν τον τίτλο «Αχ, Ελλάδα, σ’ αγαπώ» είναι αφιερωμένο το νέο βιβλίο της Σωτηρίας Σταυρακοπούλου, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις της Εστίας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το βιβλίο αποτελείται από εννέα νουβέλες και όχι διηγήματα, μια και η έκταση των ιστοριών είναι μεγαλύτερη από αυτή των διηγημάτων. Οι ιστορίες εκτυλίσσονται στη Μάνη, στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα μεταξύ 1996 και 2009. Με πρωταγωνιστές πρόσωπα που ζουν στην Ελλάδα, αλλά δεν κατάγονται απαραίτητα από αυτή τη χώρα, η συγγραφέας σκιαγραφεί τη σύγχρονη Ελλάδα: ένας Γάλλος διπλωμάτης ρωσικής καταγωγής με ανθελληνική στάση, ένας νέος σε ηλικία Αλβανός μετανάστης, μια πτυχιούχος κοινωνικών σπουδών, μια ιδιοκτήτρια μικρού συνοικιακού σούπερ μάρκετ και μια νεαρή Γεωργιανή που γηροκομεί ένα γέρο συνταξιούχο δάσκαλο, καθηλωμένο στο αρχαιοελληνικό μεγαλείο.

ШµºÐ»Ð¨z²¸¨»²|²´ ¸²´¨~¹»² «Κρήτη, με τα ψηλά βουνά, / με τσ’ εύφορες πεδιάδες, / τσι ρίμες, τα ριζίτικα / και με τσι μαντινάδες». Οι αναχωρήσεις για τις καλοκαιρινές διακοπές έχουν ήδη σημάνει για πολλούς, οπότε μπορούμε να δούμε δύο νέα βιβλία που κυκλοφόρησαν για την Κρήτη, που αποτελεί σταθερό προορισμό διακοπών. Πρόκειται για τα βιβλία «Οι πιο ωραίες εκδρομές στην Κρήτη» και «Οι ομορφότερες παραλίες της Κρήτης» του Μισέλ Μπουοσάντι και της Αλμπέρτα Γκαλά, που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Mystis. Το πρώτο βιβλίο είναι ένας οδηγός ο οποίος βοηθάει τον αναγνώστη να ανακαλύψει τις ομορφότερες παραλίες της Κρήτης. Παραλίες ήσυχες, σχεδόν κρυφές, χωρίς ομπρέλες και ξαπλώστρες, που διαθέτουν όμως ό,τι πρέπει να διαθέτει μια παραλία: πεντακάθαρα νερά. Για να φτάσετε σε πολλές από αυτές πρέπει να αφήσετε το αυτοκίνητό σας και να περπατήσετε. «Διαλέξαμε», λένε οι συγγραφείς «ιδανικές τοποθεσίες και προσπαθήσαμε να δώσουμε όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για να πάτε εκεί. Την ίδια στιγμή, σκοπός μας ήταν να μεταφέρουμε στους αναγνώστες μας κάποιες από τις πρώτες μας εντυπώσεις όταν ανακαλύψαμε τα γοητευτικά αυτά μέρη για πρώτη φορά». Στο δεύτερο βιβλίο περιλαμβάνονται 20 εκδρομές που εξερευνούν τα πιο προσιτά και λιγότερο γνωστά φαράγγια της Κρήτης, αγγίζουν σύντομα τμήματα του ευρωπαϊκού μονοπατιού Ε4 και προτείνουν χαλαρωτικές πεζοπορίες, που παρουσιάζουν ενδιαφέρον από βοτανολογικής άποψης ή επειδή συνδέονται με αρχαιολογικούς χώρους προσβάσιμους μόνο με τα πόδια. Στην αρχή κάθε διαδρομής υπάρχει πίνακας που δίνει συνοπτικά πληροφορίες για την εξερεύνηση του φαραγγιού. Οσο για τους αλλοδαπούς φίλους σας με τους οποίους θα πάτε μαζί διακοπές, τα βιβλία κυκλοφορούν στα αγγλικά, τα γαλλικά, τα γερμανικά, τα ιταλικά και τα ρωσικά! ´ ¶

,2<ȁ,2<

u

::: 0(75232/,635(66 *5

¼®½ ¸Àn r ¸ ÀC A@QK@ LDSQNONKHRMDVR FQ

Ðá © âp © ß ©Ë á © ß © © ß ©Ï { ä

¡ © ¡pp ß © ¡ à© © Ò© © Ò ©É ©p © ©{ Ò ©cÉ Ò © Ò © ©Í©Ë{ ài© © © © © © Í © {â© © © © © ©Î ¡ á

¡ ©Ö © ßp © © á © © à© © á © ©à © © Ë{ Ò © ¡© ©É Ò © Ò © © © © äp © {â© © â© ¡© Ò © ©p © © { pß © © ¡©Ï ¡ Ò © ä ¡ © © â © © © à ¡ ©

©É à © ¡© ©Ö © ©ß © ©pÒ ¡ © © Ò© { â ©p{ Ò© {â© ©Ê ¡ à © © ¡ ¢â © ©

¡ à© ©{ á ©à©â © © p à© © { ä ¡p © © ¡ ©Óá ©Ï Ò © ß ©Ï { ä ¡ © Ò © ß © © Ëp ¡©Ï à ©Î Ò ©Ð ¡ ß © © Ò ©Ïâ

::: 0(75232/,635(66 *5

,2<ȁ,2<

Η μηχανιστική σωματικότητα του σύγχρονου ανθρώπου αποτελεί το αντικείμενο της μελέτης της χορογράφου Μαριάννας Καβαλλιεράτου και της ομάδας χορού Klokworks στην παράσταση “Auto Run” που παρουσιάζεται στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών στις 17 και 18 Ιουλίου στην Πειραιώς 260 (Ε). Μηχανιστική όχι μόνο ως προς τις κινήσεις των μελών του σώματος, αλλά και ως προς την ψυχική και συναισθηματική κίνηση. Ενας προσωπικός «αυτόματος πιλότος» έχει ρυθμιστεί με τέτοιον τρόπο, που εμποδίζει τη δράση και την επικοινωνία με τους άλλους. Είναι απαραίτητος παρόλα αυτά, καθώς αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού. Την ισορροπία ανάμεσα στα δίπολα που συγκροτούν την ανθρώπινη φύση θα προσπαθήσουν να βρουν οι ερμηνευτές Καλλιόπη Σίμου, Γιώργος Τζαβάρας και η Μαριάννα Καβαλλιεράτου. Μία γεύση work in progress από την ερχόμενη δουλειά “Drama Perpetua” της ομάδας Baumstrasse/ Δρόμος με Δέντρα μπορούμε να πάρουμε ως τις 15 Ιουλίου, στο χώρο της ομάδας στη Σερβίων 8 στο Βοτανικό. Αυτή τη φορά οι δραστήριοι καλλιτέχνες καταπιάνονται με τα απομνημονεύματα ενός άντρα, του Henri Desire Landru, και το ημερολόγιο μιας γυναίκας, της Αγίας Perpetua, για να εξερευνήσουν τις θυσίες που το κάθε φύλο καλείται να κάνει στο αιώνιο δράμα της μεταξύ τους σχέσης. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Γιώργος Φριντζήλας, ο οποίος βρίσκεται επίσης επί σκηνής με τη Γεωργία Τσαγκαράκη, ενώ ως είσοδος προτείνεται το συμβολικό αντίτιμο των 10 ευρώ.

Μία καινούργια όπερα επισκέπτεται την Αθήνα στις 18 και 19 Ιουλίου στο θέατρο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος). Πρόκειται για «Το Φιλί της Λεονόρας», σε λιμπρέτο και μουσική του Yves Senn από το θίασο L’avant Scene Opera. Το έργο πραγματεύεται τον κόσμο των αντιθέσεων με τη συμβολική εικόνα/τοποθέτηση μιας ετερόκλητης ομάδας ανθρώπων σε ένα έρημο τοπίο, όπου ενώνονται από την κοινή αναζήτηση του Φιλιού της Λεονόρας. Το «Φιλί» του Klimt απέναντι στο φιλί του Ιούδα: το φιλί που ως έννοια και συμβολισμός προτάσσει την άμεση ένωση της σάρκας με τη σάρκα, παρά τις όποιες μεταξύ τους διαφορές.

̵²~´» ´¹ ̶¨ ~¹¨»¹¨{² »º¹¨z ¶ »´¹¼

«Δεν έχω πένθος. Το πένθος είναι πολύ ψυχαναλυτικό. Θλίψη έχω. Καημό. Καλό μας ξημέρωμα». Βία είναι η ανεργία. Βία είναι η φτώχεια. Βία είναι να είσαι μισθωτή, νοικοκυρά και μάνα. Η δημοκρατία έχει τα όριά της. Ξαπλώνω για τις οροθετικές ιερόδουλες και το διασυρμό τους. Ξαπλώνω γιατί κουράστηκα να είμαι όρθια. Υπάρχει μια αντινομία, Ελληνες. Ξαπλώνω για να βλέπω τα αστέρια. Τι αγαπάς; Αυτοκτόνησαν. Ελληνες αυτοκτόνησαν. Σε αγάπησες όπως σου άξιζε; Από το 2009 μέχρι το 2012. Τι αγαπάς; Κοπέλα 18 χρονών. Αγαπάς; Κρήτη, Ρέθυμνο, Αμαλιάδα, Χαλκίδα, Σύνταγμα, μπαλκόνι, 5ος όροφος, ο ιμάντας από το παντζούρι, πατέρας τεσσάρων παιδιών. Και εσείς που είστε σε ηλικία, να κάνετε παιδιά. Διψώ, νερό. Να μην χαθεί η πόλις. Συνοψίζοντας. Η πόλις. «Αυτά συνέβησαν εκείνο το χειμώνα. Και αφού τους θρηνήσατε, πηγαίνετε». Μικρή, στο σχολείο έκανα τον «Επιτάφιο του Περικλή». Καθισμένες γύρω από το τραπέζι της κουζίνας, διαβάζαμε με την αδερφή μου το κείμενο από το πρωτότυπο και μετά κάναμε τη μετάφραση. Λέγαμε απέξω κομμάτια και η μία συμπλήρωνε την άλλη. Η διάλεξη-δράση «Επιτάφιος» παρουσιάστηκε από την ομάδα Θέατρο Δωματίου σε σκηνοθεσία Αντζελας Μπρούσκου, μουσική MiniMaximum Improvisation και με τη συμμετοχή της Τζίνας Πολίτη και μίας ομάδας νέων ηθοποιών, τη Δευτέρα 9 και την Τρίτη 10 Ιουλίου στην Αυλή της Kunstalle Athens στο Μεταξουργείο. Η μία την άλλη. Καιρό έχω να τη δω. ¼ n

Τη μάχη μεταξύ Δίκαιου και Αδικου Λόγου θα δώσουν οι Γιάννης Μπέζος και Αλέξανδρος Μυλωνάς στις 13 και 14 Ιουλίου στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου στις αριστοφανικές «Νεφέλες». Το Εθνικό Θέατρο και ο σκηνοθέτης Νίκος Μαστοράκης επιλέγουν τη σάτιρα κατά των σοφιστών, για να αναρωτηθούν στη σημερινή έκταση της διαστρέβλωσης της έννοιας του δικαίου. Ο πολυμελής θίασος απαρτίζεται μεταξύ άλλων από τους Μάκη Παπαδημητρίου, Γιάννη Νταλιάνη, Νίκο Ψαρρά, Προμηθέα Αλειφερόπουλο, Τάνια Τρύπη και από τους νεοφώτιστους μαθητές Λαέρτη Μαλκότση, Ομηρο Πουλάκη, Θάνο Τοκάκη και Μιχάλη Οικονόμου. Στην κλασική μετάφραση του Κ. Χ. Μύρη έχουν επίσης προστεθεί αποσπάσματα από τους Πλατωνικούς Διαλόγους.

,2<ȁ,2<

u | | t v | | ::: 0(75232/,635(66 *5

m± ¸Àm ¸ r ÀJ JXQH@J@JNT LDSQNONKHRMDVR FQ

Ðß © © ©Î ¡ á ¡© © á© 2H@JNR '@M@OOD©'NTRD©NE© QS© Ð ä© © ¡ Ò © © á© © { à©ß © © àp © Ò ¡© Õ ¢ß ¡©b"NKNQ©2HLTK@SHNMh© © ¡© Ò ©É â{ ¡ ¡© b'TARh © ©{ ©ß © © ß © { Ò ©p © © ßp ©{ ¡© ©ß ¡ © {

à © Ò© ä © â © © ¡ Ò© ©â{ © © p © © © © ©{ pß © { á{ © © p © p

{ᢠ© © ©¡ â © © © © ©ß © ¡ á© ©{ p á © ¡© p á ¡© à© ¡© ä © © ß

©Í© ä ©ß ©p © á © b'TARh© ¡© Ò ©É â{ ¡ ¡© { á © {â©p © Ò© ä © ¡{ ©p ©

â © ß © Ò p © p ¡ ß © ß © Ò ©ß{ { © ©CDRHFM© HSDLR ©Ô© ß © { p á

© Ò© © ¡ pß © áp äp © p ¡

© âp ¡ ©p © pÒ © { { á¢ Ò © © © { á Ò © ¡ ©p © ß © ¡

â © ä© à

::: 0(75232/,635(66 *5

Στο πλαίσιο της έκθεσης “Collecting Architecture Territories” του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ (Εμ. Παππά & Φιλελλήνων 11, Νέα Ιωνία) παρουσιάζεται το αποτέλεσμα της συνεργασίας μεταξύ του Ιδρύματος και της Σχολής Αρχιτεκτονικής, Σχεδιασμού και Συντήρησης (GSAPP) του Πανεπιστημίου Columbia της Νέας Υόρκης. Τον περασμένο Ιανουάριο κατά τη διάρκεια ενός σεμιναρίου και ενός εργαστηρίου που έλαβαν χώρα στο αμερικανικό πανεπιστήμιο εξετάστηκε η αμφισημία της έννοιας της συλλογής αρχιτεκτονικών εδαφών (Collecting Architecture Territories). H ομότιτλη έκθεση στο ΔΕΣΤΕ παρουσιάζει την έρευνα των δύο αυτών προγραμμάτων, ενώ παράλληλα περιλαμβάνει και τη συμμετοχή μιας ομάδας μεταπτυχιακών φοιτητών από το Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Χρησιμοποιώντας διαφορετικά καλλιτεχνικά μέσα (φωτογραφία, γλυπτική, ζωγραφική) 12 καλλιτέχνες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Σωτήρη Παπανικολάου και της Blanka Amezkua να παρουσιάσουν μια σειρά έργων σε 12 διαφορετικούς μη συμβατικούς εκθεσιακούς χώρους της αθηναϊκής πρωτεύουσας. Δώδεκα κουρεία της Αθήνας επιστρατεύτηκαν για να φιλοξενήσουν τα έργα των Δημήτρη Θεοδόση, Κατερίνας Μπιλγιούκα, Δήμου Μαυρουδή, Ηρας Βλαχάκη, Τζίμη Ευθυμίου, Βασίλη Βασίλη, Μάριον Φίσερ, Ελεάνας Χαβιαρά, Κωστή Καρακατσάνου, Νίκολα Μουρ, Μελίνας Μοϊσιδέλη, Μανώλη Αγγελάκη ή tind. Οι εκθέσεις θα είναι ανοιχτές για το κοινό τις ώρες λειτουργίας των κουρείων, ενώ την Παρασκευή 27 Ιουλίου, στο κουρείο R53 (Μνησικλέους 4-6, Πλάκα) θα γίνει το πάρτι κλεισίματος του project.

Η κινηματογραφική καταγραφή του Florian Thalhofer με τίτλο «Το Χρήμα και οι Ελληνες», σε συμπαραγωγή του GoetheInstitut Athen και του Korsakow-Institut, παρουσιάζεται μέσα από μια πρωτότυπη εικαστική εγκατάσταση στο Βeton 7 (Πύδνας 7, Βοτανικός). Η εγκατάσταση περιλαμβάνει πολλαπλές οθόνες, αποσπάσματα από την ομώνυμη ταινία και στιγμιότυπα από το οδοιπορικό του σκηνοθέτη στην Ελλάδα και θα φιλοξενείται στο χώρο μέχρι τις 8 Σεπτεμβρίου. Ο Florian Thalhofer θέλησε να αποτυπώσει το φαινόμενο της κρίσης όπως το βιώνουν σήμερα οι Ελληνες, ενώ παράλληλα δημιούργησε μια πρωτότυπη διαδραστική εγκατάσταση (Korsakow), ώστε ο επισκέπτης της έκθεσης να καθορίζει ο ίδιος τη σειρά των προβολών, δημιουργώντας κάθε φορά μια διαφορετική κινηματογραφική αφήγηση.

«Αείζωον Πυρ» είναι ο τίτλος της φωτογραφικής έκθεσης του Γιώργου-Ομηρου Χριστάκου που θα φιλοξενείται στο Ιδρυμα Ευγενίδου (Λεωφ. Συγγρού 387, Π. Φάληρο) μέχρι τις 22 Ιουλίου. Ο φωτογράφος επιχείρησε να απαθανατίσει συγκεκριμένες στιγμές από την ανθρώπινη κίνηση μέσα από μια σειρά 22 διαφορετικών έργων. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρει και ο ίδιος: «Στόχος μου ήταν να απαθανατίσω τη στιγμή, τη συγκεκριμένη στιγμή που η κίνηση του ανθρώπινου σώματος προβάλλει την ενέργειά της στο χώρο και το χρόνο. (...) Ενα ταξίδι τελικά προς μια νέα διάσταση έτοιμη προς εξερεύνηση ή ένα παιχνίδι του μυαλού;»

,2<ȁ,2<

¶´ ¨¼~²º¹½Ð¨³ Ш Την Τρίτη 3 Ιουλίου η Kunsthalle Athena εγκαινίασε την έκθεση με τίτλο «Μια Υπέροχη Ζωή» και γιόρτασε την κυκλοφορία του πρώτου τεύχους του “South”, του νέου περιοδικού τέχνης που κυκλοφορεί υπό τη διεύθυνση της Μαρίνας Φωκίδη. Η κριτικός τέχνης, επιμελήτρια και διευθύντρια του εκθεσιακού χώρου μάς μίλησε για τη νέα έκθεση, το καινούργιο έντυπο και τα επερχόμενα σχέδια της ομάδας της Κunsthalle Athena. «Η έκθεση έχει να κάνει φυσικά με την περίοδο που διανύει η Ελλάδα και εμπνέεται από το φιλμ του Κάπρα, μεταφορικά όμως μόνο. Υστερα από ένα χειμώνα βαριάς οικονομικής-κοινωνικής και υπαρξιακής κρίσης στην Ευρώπη με επίκεντρο την Ελλάδα, έπειτα από καταστροφές, κυριολεκτικές και ηθικές, εμείς νιώθουμε «υπέροχα». Δεν μας πείραξαν οι βανδαλισμοί, δεν μας πειράζουν τα απάνθρωπα μέτρα λιτότητας, δεν μας πειράζουν οι σχιζοφρενικές υποσχέσεις ψηφολάγνων πολιτικών, δεν μας πειράζει η δίνη που μας τραβάει όλο και πιο κάτω, απλά μας θυμίζει κάτι που έγινε, γίνεται και θα ξαναγίνει, και εμείς πνιγόμαστε με τη σειρά. Μην ξέροντας κάτι άλλο να κάνουμε πέρα από την τέχνη, τελικά αποφασίσαμε να συνεχίσουμε. Ισως και αφηρημένα με αυτό τον τρόπο να συμβάλουμε σε μια αντίσταση απέναντι στον καθολικό και ατομικό μας πνιγμό. Το χειμώνα ετοιμάσαμε και ένα περιοδικό, το ‘South’, θέλοντας να μολύνουμε ολόκληρο τον κόσμο με νότια στερεότυπα και ιδέες του νότου, αφού κάτι άλλο δεν πέτυχε. Toν επόμενο Οκτώβριο θα παρουσιάσουμε κατά πάσα πιθανότητα δύο ατομικές παρεμβάσεις Ελλήνων καλλιτεχνών και συζητάμε και μια συνεργασία για μια διεθνή έκθεση με την ομάδα Daily Lazy». Αναφορικά με την ιδέα του περιοδικού, η Μαρίνα Φωκίδη μας είπε: «Το ‘South’ ξεκίνησε από την έλλειψη ενός περιοδικού τέχνης στην Ελλάδα. Καθώς όμως ούτε το φάσμα των εικαστικών αλλά ούτε και τα σύνορα μιας χώρας ήταν αρκετά να στεγάσουν το πάθος μας και τις ιδέες μας για κάτι τέτοιο, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα διεθνές περιοδικό -για αυτό είναι στα αγγλικά- όπου να συμπεριλαμβάνονται νέα και σχολιασμοί από όλο τον κόσμο. Ποιοι είμαστε εμείς όμως για να μιλήσουμε για αυτόν και πού να τον χωρέσουμε σε 150 σελίδες δύο φορές το χρόνο; Περιοριστήκαμε ξανά λοιπόν, σε κάτι που ξέρουμε καλύτερα, το Νότο. Νότια Ευρώπη, Νότιο ημισφαίριο, Νότια Αμερική... Γενικά νότια του εγκεφάλου, ο Νότος ως μια κατάσταση ύπαρξης, ως μια ιδιοσυγκρασιακή διάθεση μυαλού». m m

2 1

ΧΙΛΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ Às ± Àª À Ànritiniotis@metropolisnews.gr

3 4

5 © Ïâ © Ò ©â © © â © ¡ Ò© â ©É á©p © © p á © ¡©Ê Òp© ©Øá ©© © Ð © ©p{ ä © Ò © © Ò © ¡© © ä © âpp © ¡©(BGHQN©.Y@V@© ©Î { á ©© © © ¡ á © { pß ©{ á © ¡ ä © © âp © © { à © © á © ¡ ©Ï â © © Ò © ©á © © © à © © cÏ © ©Ó { ß © ä ©à ©p © £ ä i ©{ { á© ©Ô Ò © © É © ©Ð{Ò ©Ðß © © © { á ©ß ©

x

25

::: 0(75232/,635(66 *5

ǿȅȊȁǿȅȊ

jn·ªt²j°ni tÀqju»l°À¶t°mt°

¼ rÀ À¸ ¸ ® À i ³ ¸ ­ À·¸ ¸­r

iniª»¿´lÀ·t´l

ΜΕΝΟΥΜΕ ΑΘΗΝΑ!

(Θέλοντας και μη...)

Η κυβερνητική κρίση των προηγούμενων ημερών δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Σίγουρα δεν ήταν η πρώτη, ούτε πρόκειται βεβαίως να είναι και η τελευταία. Το πρόβλημα δεν συνίσταται στα πρόσωπα. Στην πίεση που ενδεχομένως αισθάνεται ο Αντώνης Σαμαράς, στην αμφίσημη τακτική του Ευάγγελου Βενιζέλου ή στον τρόμο της φθοράς που νιώθει ο Φώτης Κουβέλης. Το βασικότερο πρόβλημα το οποίο υποσκάπτει την αξιοπιστία της κυβέρνησης συνίσταται σε μια διπλή ήττα που έχει υποστεί. Η πρώτη ήττα είναι δεδομένη για κάθε κυβέρνηση που επιχειρεί να κάνει αλλαγές, μεταρρυθμίσεις, να προχωρήσει σε υπερβάσεις. Αυτή η ήττα αποτυπώθηκε στο εκλογικό αποτέλεσμα. Η αφαίμαξη του ΠΑΣΟΚ από τις δυνάμεις εκείνες που αντιτάσσονται σε οποιαδήποτε προσπάθεια για αλλαγή και η απορρόφησή τους από το ΣΥΡΙΖΑ έκανε σαφή αυτή την πραγματικότητα. Ο τριπλός συνασπισμός κατόρθωσε να συγκεντρώσει ποσοστά που επέτρεψαν το σχηματισμό κυβέρνησης σε ένα κλίμα πρωτοφανούς -για τα πολιτικά δεδομένα -πόλωσης. Η ήττα αυτή δεν είναι βέβαια ευθύνη της κυβέρνησης, αλλά αφορά την κοινωνία γενικότερα. Η δεύτερη ήττα αφορά την ίδια την κυβέρνηση και τις τακτικές των δύο κομμάτων του πρώην δικομματισμού (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ). Για δεκαετίες οι πρωτοκλασάτοι τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ ήταν οι βασικοί διαχειριστές του άφθονου κοινοτικού χρήματος που μέσω πολλαπλών οδών έρεε στη χώρα. Δεν έκαναν ούτε μια μεταρρύθμιση, ούτε μια αλλαγή, ούτε μια αποκρατικοποίηση της προκοπής. Από το 1993 και έπειτα κυβερνήσεις εκλέγονταν και τελικά απέρχονταν με τη μόνιμη υπόσχεση για εκσυγχρονισμό, μεταρρυθμίσεις και αλλαγές. Η επιτυχία των πρώτων ετών του ευρώ τα θόλωσε όλα και χάθηκε ο προσανατολισμός. Το πιο μετριοπαθές τμήμα της κοινωνίας εθίστηκε στη διάψευση των προεκλογικών υποσχέσεων όλων των κομμάτων. Τώρα το -όποιο- αστικό πολιτικό σύστημα κραυγάζει, όπως ο βοσκός του Αισώπου, ότι ο λύκος έχει μπει στο μαντρί και ήδη έχει ξεκινήσει να τρώει τα πρόβατα. Ας ελπίσουμε η χώρα να μην έχει τελικά την ίδια τύχη με τα πρόβατα του ψεύτη βοσκού... ¶¸ ± Às³­

u

26 ǿȅȊȁǿȅȊ

::: 0(75232/,635( ::: 0(75232/,635(66 *5

O Aπόστολος Ρίζος ζος γεννήθηκε το 1977 και σπούδασε ασε Μηχανολόγος Μηχανικός στο Εθνικό Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Εμπνευσμένος πνευσμένος από τον κανταδόρο ππαππού αππού του, έμαθε να παίζει κιθάραα και φυσαρμόνικα όπως εκείνος, ενώ ώ στα 15 του βρισκόταν ήδη σε μικρές κρές μουσικές σκηνές και συμμετείχε χε σε συγκροτήματα ως τραγουδιστής τής και κιθαρίστας. Την Τρίτη 17 Ιουλίου λίου θα έχουμε την ευκαιρία να τον ααπολαύσουμε πολαύσουμε στο Θέατρο Βράχων σε σε μια συναυλία αφιερωμένη στο θηλυκό στοιχείο που γίνεται στοιχειό. χειό.

ǖ ǖ ǖ ǖ

m ±½ Àj ® À° ¸­r ±½ Àj ® À°

¸­r o ¸ ±¸ À¶r ¸Ài ¸ ¸ À¶r ¸Ài ¸ ¬

χρωστούσε στον εαυτό του, ήταν ένας ανοιχτός λογαριασμός χρόνων. Εκτός από τη «γυναίκα», εντοπίζει θεμελιώδεις έννοιες της ζωής μας που είναι γένους θηλυκού, όπως η πολιτική, η εξουσία, η αντίδραση, η ελευθερία, η αγάπη, η ειρήνη, η αλληλεγγύη και άλλες πολλές, σε μια λίστα ατέλειωτη. «Αφορμή ήταν κάποια τραγούδια που αγαπώ από μικρός και πάντοτε ήθελα να πω. Οπως για παράδειγμα το ‘Σίδερο μ’ ατμό’ του Σταμάτη Κραουνάκη και της Λίνας Νικολακοπούλου ή το ‘Ελένη’ του Θάνου Μικρούτσικου και του Μπάμπη Τσικληρόπουλου, το ‘Μαμά’ του Charles Aznavour σε ελληνικούς στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου». Μαζί με όλα αυτά, ένα ανεξερεύνητο μαγικό τοπίο εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά του με την παρουσία στην καθημερινή του ζωή μιας μικρής γυναίκας που αναπτύσσεται από το μηδέν, της κόρης του. «Και επειδή πάντοτε οι ζωντανές μου εμφανίσεις έχουν ή εμπεριέχουν μια θεματική στο πρόγραμμα τραγουδιών που παρουσιάζω, δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς», καταλήγει. Θεωρεί πως οι ανεξάντλητες μεταμορφώσεις και οι παράλληλοι ρόλοι δεν είναι χαρακτηριστικό αποκλειστικά της γυναίκας και πως σε αυτή την αντίληψη μάς οδηγεί μόνο ο έρωτας ανατομικά και η σύνδεση με παλιές κουλτούρες και τρόπους συμπεριφοράς. «Νομίζω πως είναι μονόδρομος και ευτυχώς κάποια στιγμή θα μιλάμε για ανθρώπους και όχι για άντρες και γυναίκες σε αυτό που αναφέρεσαι. τραγουδάει Η ανθρώπινη ζωή με όλες τις ευθύνες,

Οταν ο Απόστολος Ρίζος ήταν 19 χρόνων, ο Νίκος Ζούδιαρης τον επέλεξε ως ερμηνευτή του καινούργιου τότε δίσκου του «Ενας κύκνος κλαίει», αλλά και αργότερα στο single «Φυσαλίδα». Το τελευταίο του προσωπικό άλμπουμ, που κυκλοφορεί από τη Lyra εδώ και δύο σχεδόν χρόνια, έχει τίτλο «Τι είδες που δεν είδα εγώ;». Την Τρίτη, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ στη Σκιά των Βράχων, ο Απόστολος Ρίζος και οι μουσικοί Κώστας Νικολόπουλος (κιθάρες), Απόστολος Καλτσάς (μπάσο), Βαγγέλης Παρασκευαΐδης (βιμπράφωνο, drums) και εκτάκτως ο Παναγιώτης Τσεβάς (ακορντεόν), θα παρουσιάσουν το μουσικό αφιέρωμα με τίτλο «Η Γυναίκα στον πυρήνα». Τραγούδια αφιερωμένα στη γυναίκα, τραγούδια γραμμένα από γυναίκες, αλλά και τραγούδια που έχουν χαρακτηριστεί από κορυφαίες ερμηνεύτριες. «Είμαστε μια ‘αγοροπαρέα’, που μαζί θα ταξιδέψουμε μουσικά σε ό,τι μας ενώνει με το θηλυκό στοιχείο», λέει ο Απόστολος και εξηγεί: «Η γυναικεία μορφή στο τραγούδι έχει μεγάλη σχέση με τη γυναικεία μορφή στη ζωή. Η δημιουργία όμως ακτινοβολεί όταν στηρίζεται πάνω στη μεταμόρφωση του πραγματικού. Η φαντασία δεν ανοίγει τα φτερά της αν δεν αποκλίνεις από το πραγματικό, αν δεν αλλάζεις τη θέση από την οποία το παρατηρείς. Ζητούμενο είναι ένα συναίσθημα λύτρωσης και ψυχικής ανάτασης στην επιστροφή, όταν ξανακοιτάξεις το πραγματικό και διαπιστώσεις πως έχει επιπλέον αποχρώσεις από πριν». Η ιδέα για μια μουσική παράσταση με την εν λόγω θεματική είναι κάτι που, όπως λέει, το

Ο Απόστολος Ρίζος για τις γυναίκες στο Mstories 30 που κυκλοφορεί σήμερα

τη συντροφικότητα, τα δικαιώματα, τις υποχρεώσεις, την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό δεν έχουν φύλο». Ολες αυτές οι σκέψεις, αλλά και η επιτυχημένη σειρά εμφανίσεών του το χειμώνα που μας πέρασε, θα τον οδηγήσουν και πάλι μπροστά μας, για να αφηγηθεί μια σειρά αντανακλάσεων, να προσεγγίζει άυλους εαυτούς και να ξεδιπλώνει αγαπημένες ιστορίες μέσα από τη δική του ματιά. Εκτός όμως από τραγούδια τρίτων, θα μας πει και δικά του που ξεκίνησαν να δημιουργούνται για μια γυναίκα, για όλες τις θηλυκές μορφές ή για καμιά τους. «Εχω γράψει για τη μία και μοναδική, για την ιδεατή γυναίκα, το ‘Χείλια σκαλοπάτια’, που υπάρχει στον τελευταίο μου δίσκο», απαντάει στην ερώτησή μου αν έχει γράψει τραγούδι για μια γυναίκα. «Απορούσα και ένιωθα περίεργα, γιατί συνήθως τέτοια τραγούδια έχουν κάποιο υπαρκτό πρόσωπο ως πηγή έμπνευσης. Οταν γράφτηκε δεν είχε, αλλά το απέκτησε μετά, όταν γεννήθηκε η κόρη μου. Το ρεφρέν λέει: ‘Δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο / δεν υπάρχει τίποτα / πάνω σ’ αυτή τη γη που να μην έχει ανακαλυφθεί / που να μην έχει εξηγηθεί / εκτός από εσένα’».

Info

cÍ© ¡ á © © cÍ© ¡ á © © ¡ à i Ö á © ©Î ¡ á ¡© © Ö á © ©Î ¡ á ¡© © ©pp ß ©Ê Ò ©cÉ © ¡ ß ©Ê Ò ©cÉ © ¡ äi Ëá © Ëá © © ¡

Ο ΒΟΫΤΣΕΚ ΤΟΥ 2012 m ±½ Ài Àn m m ±±½ ½

i

n n

o ¸ ± À° ¸¬ À·

Εκατόν εβδομήντα έξι χρόνια μας χωρίζουν από τότε που ο 23χρονος Γκέοργκ Μπύχνερ αφήνει τις σημειώσεις του, ένα έργο ημιτελές για την πρώτη εργατική τραγωδία που γράφτηκε ποτέ από τον Βόυτσεκ. Ο ήρωάς του είναι ο πρώτος πρωταγωνιστής τραγωδίας στη γερμανική γλώσσα που προέρχεται από το λαό και έτσι το ζήτημα της εργασίας ανάγεται σε κύριο θέμα της τραγωδίας, μιας τραγωδίας που πολύ πριν από τον Κάφκα σκιαγραφεί το απόλυτο αδιέξοδο της ανθρώπινης ύπαρξης, παράλληλα με τις πολιτικές προεκτάσεις που βρίσκουμε στα έργα του Μπρεχτ. Ο ίδιος ο Μπύχνερ, άλλωστε, συμμετείχε με διάφορα συγγράμματα διαμαρτυρίας και διεκδικήσεων, όπως «Ο ταχυδρόμος της Εσσης», στους αγώνες ενάντια στην κοινωνική ανισότητα. «Ο Μπύχνερ είχε συνείδηση του τι σημαίνει εργατική τάξη και ήταν αλληλέγγυος όλων αυτών που προσπαθούσαν να επιβιώσουν σε μια εποχή που το σύστημα πολύ χοντροκομμένα παρήγε δράστες και θύματα, καθώς η διαδρομή του ανθρώπου ήταν άμεσα συνυφασμένη με την κοινωνική του θέση», λέει ο Αργύρης Ξάφης που υποδύεται τον Βόυτσεκ στην παράσταση της Ελλης Παπακωνσταντίνου.

ǿȅȊȁǿȅȊ

Το σύστημα που περιγράφει ο Μπύχνερ είναι ένα υπόβαθρο γεγονότων, ακόμα και η ερωτική τραγωδία από αυτό πηγάζει. Ο Βόυτσεκ θεωρείται το κατώτερο επίπεδο του ανθρώπινου είδους και, καθώς απογυμνώνεται συστηματικά από την ανθρώπινη ιδιότητά του, συνθλίβεται. Το μόνο κομμάτι της ζωής του που δεν είναι εξαρτημένο από τους άλλους είναι η σχέση του με τη Μαρία, για αυτό και η απιστία της, που τον εκθέτει δημοσίως, τον οδηγεί στο έγκλημα και στον προσωπικό του αφανισμό. Παρόλο που ο Μπύχνερ άντλησε το υλικό του έργου του από αληθινές ιστορίες της εποχής, δεν πρόκειται για μια ιστορία που εκτυλίσσεται, για παράδειγμα, σε ένα χωριό και κορυφώνεται με ένα έγκλημα. Οχι βέβαια, αντιθέτως προβάλλεται η συστηματική υποβάθμιση ενός ανθρώπου, η οποία φτάνει μέχρι το διανοητικό και πνευματικό φόνο του πρωταγωνιστή και της τάξης στην οποία ανήκει. Εσύ πιο κομμάτι του Βόυτσεκ συνδέεις με την εποχή μας; Μπορεί και όλο το έργο. Οταν ετοιμάζαμε την παράσταση, ο Παπανδρέου έλεγε ότι είμαστε το πειραματόζωο της Ευρώπης, την ώρα που ο Βόυτσεκ έλεγε πως είναι ο ίδιος πειραματόζωο. Σκεφτόμασταν, λοιπόν, τι να κάνουμε, ότι θα νομίζει ο κόσμος πως φτιάξαμε επιθεώρηση, παρόλο που οι ατάκες είναι δικές μας. Αυτό που συνδέω περισσότερο με την εποχή μας, πάντως, είναι το πόσο βγάζοντας το ανθρώπινο κομμάτι, το κομμάτι της λογικής, υπάρχει το ζώο μέσα μας. Ο άνθρωπος βασίζεται στη λογική, αντιδρά λογικά, έτσι μας διδάσκει ο δυτικός πολιτισμός.

u

::: 0(75232/,635(66 *5

::: 0(75232/,635(66 *5

Ναι, ακόμα και η ούρηση ελέγχεται από τη βούληση, αυτό όμως στην ουσία είναι ένα σχόλιο του Μπύχνερ για την αμφίβολη επανάσταση της ιατρικής στην εποχή του, που θεωρούσε σύμπτωμα τρέλας και μελαγχολίας ακόμα και το να βαδίζεις γρήγορα ή την υπερβολική βιασύνη. Νομίζω πως πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι μέσα μας έχουμε το ένστικτο, το ζωώδες. Επειδή υπάρχει. Στον κόσμο μας σήμερα δηλαδή βλέπεις από τη μία ανθρώπους σε αποκτήνωση, με τη βία ψηλά στη λίστα αξιών, και από την άλλη ένα πλήθος ανθρώπων σε πλήρη αδιαφορία, και προσπαθείς να καταλάβεις αν είναι αδιαφορία η υποταγή; Και αν ναι, σε ποιον; Η κοινωνίες όλες και τότε και τώρα παραπαίουν μέσα στη διαφθορά και την ανισότητα, τώρα όμως λείπει -τουλάχιστον σε εμένα και στους γύρω μου- μια ιδεολογία, μια καινούργια ιδέα να μας δώσει ώθηση. Σε αυτή την παράσταση τι θεωρείς πιο προκλητικό; Τις συνθήκες μέσα στις οποίες δημιουργήθηκε. Σε όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας κάθε μέρα έμοιαζε να διαλύεται το σύμπαν. Δεν ξέραμε αν θα γίνει φεστιβάλ, αν θα είμαστε στην Ευρώπη, αλλά επιμέναμε, δουλεύαμε μέσα στο βυρσοδεψείο με 40 βαθμούς, είχαμε τις ατυχίες μας, τις δυσκολίες μας και εμείς εκεί. Νομίζω έχω ιδρώσει όσο και ο Βόυτσεκ...

Και η βασική συνθήκη της παράστασης; Είναι μια συναυλία. Μια συνάντηση μουσική επί σκηνής, η οποία περιέχει πολλές υποσχέσεις που έχουν καταστραφεί, περιέχει την πίστη, την αφοσίωση, τη σκληρή δουλειά. Κάποια μένουν και κάποια διαλύονται. Για μένα η τόσο κυρίαρχη ύπαρξη της μουσικής στην παράσταση είναι βαθιά λυτρωτική. Παίζω κιθάρα, γιουκαλίλι, φυσαρμόνικα, όλοι παίζουμε μουσική και αυτό μας ανοίγει χώρο, μας δημιουργεί ένα μεγάλο πεδίο ελευθερίας. Πιστεύεις δηλαδή ότι αυτός ο χώρος που δημιουργείται, εννοώ η επιμονή στο να κάνουν οι άνθρωποι παραστάσεις, χωρίς λεφτά σχεδόν αλλά πολύ πιο ενδιαφέρουσες σε ένα επίπεδο έρευνας και σύνδεσης, σήμερα μας λέει κάτι; Καλά, σε όλα τα προηγούμενα χρόνια πουλήσαμε αέρα, όχι κτίριο, δηλαδή δεν υπάρχει σχέση χειροπιαστή της τέχνης με το οικονομικό, το οικονομικό είχε μεγαλύτερη σχέση με το σταριλίκι και τη δόξα, ας πούμε, παρά με τη σκληρή δουλειά - ή έστω τη δουλειά. Πάντα στο δικό μας χώρο υπήρχαν κάποιοι -ανάμεσά τους και εγώ- που ζούσαν με λίγα από επιλογή, αλλά μέσα στο high των προηγούμενων ετών δεν καταλάβαμε εγκαίρως ότι κάποιος πρέπει να προστατεύει αυτό το επάγγελμα και όχι μόνο οικονομικά. Σήμερα είσαι ηθοποιός και είσαι απλώς εκτεθειμένος. Αν θυμάσαι, τα προηγούμενα χρόνια λέγαμε: «Ποιoς είναι ο αντίπαλος;» Πιστεύω πάντως ότι υπάρχει ελπίδα και για τους δημιουργούς και για τη δημιουργία, με την προϋπόθεση ότι οι άνθρωποι θα συσπειρωθούν και θα βρουν τους όμοιούς τους σε μια συνεπή και υγιή βάση. Το βέβαιο είναι ότι σήμερα καταλαβαίνουμε ίσως με τον πιο σκληρό τρόπο αυτό που είναι το απολύτως αυτονόητο. Τίποτα δεν είναι κανενός. Και πάμε.

ǿȅȊȁǿȅȊ

j¹ni°»jÀt´t¹ À¶tp»°jm Η Ελλη Παπακωνσταντίνου αγαπάει πολύ αυτόν τον Βόυτσεκ. Ετσι κάπως ξεκινάει την αφήγησή της για το έργο που πρότεινε στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών. Ηταν άλλωστε το πρώτο έργο που είχε σκηνοθετήσει όταν έκανε μεταπτυχιακό στην Αγγλία. «Λόγω των συνθηκών στην Ελλάδα και της πολιτικής κατάστασης, ήθελα να καταπιαστώ πάλι με αυτό το έργο σε μια πιο ώριμη δική μου φάση. Είναι ένα έργο που στο πρόσωπο του Βόυστεκ αφηγείται την εξόντωση ενός ολόκληρου λαού και αυτή η αφήγηση με αφορούσε σε σχέση με την κατάσταση εδώ». Κάπως έτσι κατέληξε στην παράσταση «Κουαρτέρο Βόυτσεκ» που αντλεί το υλικό της από τον «Βόυτσεκ» του Μπύχνερ και την ομώνυμη όπερα του Αλμπαν Μπεργκ. Τι συνδέει όμως το έτος 1836 με το 2012; Το τέλμα ενός πολιτικού συστήματος που έφτασε στα όριά του, συνοδεία δυσβάσταχτης φορολόγησης των πολιτών και κρατικής καταστολής; Η απουσία ενός νέου παγκόσμιου κινήματος ικανού να δώσει ελπίδα στον καταπιεσμένο λαό; «Στην πορεία ανακάλυψα αυτό που σαρκαστικά αναφέρει ο Μπύχνερ στο έργο: ‘Κυρίες και Κύριοι. Δείτε την πρόοδο του ανθρώπινου πολιτισμού! Τα πάντα προοδεύουν!’» Ο συγγραφέας σαρκάζει την ιστορία που κάνει ενάρξεις. Κάθε επανάσταση που ανατρέπει τα δεδομένα αλλά ξεκινάει με βία και καταλήγει σε κρατική καταστολή. Σκεφτόμουν στην πορεία ότι διανύουμε μια περίοδο αντίστοιχη με την εποχή που γράφτηκε το έργο. Ο Μπύχνερ άλλωστε ήταν πολιτικοποιημένος, ακτιβιστής και έζησε σε μια εποχή που δεν είχε γυρίσει ο τροχός της ιστορίας για να δημιουργηθεί ιδεολογικός ορίζοντας. Αυτό είναι ακόμα ένα σημείο που συναντηθήκαμε με το έργο, γιατί και εμείς βιώνουμε μια αντίστοιχη περίοδο. Είμαστε σε ένα μεταίχμιο», καταλήγει η σκηνοθέτις. Το ίδιο το έργο, όμως, καταλήγει σε κάποιο συμπέρασμα; «Οχι. Ο Μπύχνερ δεν καταλήγει κάπου. Ο ίδιος πέθανε σε πολύ νεαρή ηλικία πριν προλάβει να δημιουργηθεί ο ιδεολογικός ορίζοντας που ήταν ο κομμουνισμός. Ο συγγραφέας δεν είναι διδακτικός με αυτή την έννοια, αυτή είναι και η διαφοροποίησή του από άλλους συγγραφείς», μου εξηγεί η Ελλη Παπακωνσταντίνου, η οποία επέλεξε να προσεγγίσει το κείμενο με μαύρο χιούμορ, όπως άλλωστε ήταν γραμμένο. «Το εκπληκτικό με αυτή την παράσταση είναι ότι ο κάθε συντελεστής μετέφερε στην πρόβα τα καθημερινά του βιώματα. Συναντηθήκαμε οι άνθρωποι και έγινε αυτή η ώσμωση που παλεύουμε να γίνει κάθε φορά στο θέατρο. Αλλά έγινε με φυσικό τρόπο, αβίαστα. Η καθημερινότητα σε αυτή την περίπτωση ήταν πιο σκληρή από την πραγματικότητα του έργου». s n

u

30 ,2<ȁ,2<

::: 0(75232/,635(66 *5

Για να παρκάρεις στο Παγκράτι ή στην Κυψέλη δεν χρειάζεται πλέον να ψάχνεις 45 λεπτά. Αρκεί να ανοίξεις από το κινητό σου την εφαρμογή Parking Defenders και η θέση... έρχεται σε σένα. m ±½ Ài ­ ³¸ Àµ ¸ o ¸ ±¸ À¶¸ ³ À´¸ ¸

ÈzᨠÑ:¨Î ¨È Ñ ¨~ Ñ ¨Î ¨Ó ¨È à

»iÀ´iµ¿s¹miÀ»tuÀ·iªm¹sµm το καλοκαίρι του 2011, όταν ένα από τα μέλη της ομάδας γλίτωσε τη διαδικασία της αναζήτησης θέσης παίρνοντας αυτήν του πατέρα του που τυχαία ξεπάρκαρε την ίδια στιγμή. Την επόμενη μέρα συζήτησαν το περιστατικό και σκέφτηκαν ότι μια εφαρμογή που θα συντόνιζε όσους ψάχνουν θέσεις με εκείνους που πρόκειται να ξεπαρκάρουν θα παρουσίαζε μεγάλο ενδιαφέρον. Αποφάσισαν λοιπόν να υλοποιήσουν την ιδέα τους και η ανταπόκριση του κόσμου ήταν κάτι παραπάνω από ενθαρρυντική. «Στον πρώτο μήνα λειτουργίας μας», υποστηρίζει ο Κώστας Αρκάδας, «μέτρησαμε 3.000 χρήστες! Σήμερα φτάνουμε τους 5.000, νούμερο που αποδεικνύει ότι δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναζητούν μία fun εναλλακτική λύση για να βρουν την πολυπόθητη θέση για το αυτοκίνητό τους». Εκτός όμως από το ενδιαφέρον των απλών χρηστών, προσέλκυσαν και τα βλέμματα της τεχνολογικής κοινότητας. Σε όσους διαγωνισμούς για startups έλαβαν μέρος απέσπασαν θετικά σχόλια, με πιο πρόσφατο το BizSpark European Summit της Microsoft. Εκεί βρέθηκαν ανάμεσα σε 15 νέες επιχειρήσεις από όλη την Ευρώπη σε μία διοργάνωση που, όπως εξηγεί η κ. Η εφαρμογή Parking Defenders Λυδία Μορατζάνη, Business Operations παρουσιάζεται στο Mstories 30 Manager του Κέντρου Καινοτομίας της που κυκλοφορεί σήμερα Microsoft, «συγκεντρώνει σημαντικούς εκπροσώπους της ευρωπαϊκής επιχει-

Οι Κώστας Αρκάδας, Οθωνας Αντωνίου, Νίκος Αντωνίου, Γιάννης Κατσιώτης και Κατερίνα Δεμερτζή είναι παιδιά -όπως οι ίδιοι υποστηρίζουντης λεγόμενης “Generation Y”. Γεννήθηκαν δηλαδή είτε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 είτε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και μεγάλωσαν μέσα στις ψηφιακές τεχνολογίες. Εχοντας όλοι τους σπουδάσει σε σχολές σχετικές κυρίως με την πληροφορική και λιγότερο με το μάρκετινκ, αποφάσισαν να δημιουργήσουν την εφαρμογή Parking Defenders για κινητά τηλέφωνα με λειτουργικό Android, iOS και Windows Phone. Σκοπός τους, να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο ψάχνουμε θέσεις πάρκινγκ στις μεγάλες πόλεις μέσω της δημιουργίας μιας κοινότητας χρηστών οι οποίοι θα προσφέρουν ο ένας τη θέση του στον άλλο. Συγκεκριμένα, ο κάθε χρήστης λίγα λεπτά πριν ξεπαρκάρει δηλώνει ότι πρόκειται να αφήσει μια κένη θέση. Στη συνέχεια όσοι ψάχνουν πάρκινγκ στην ίδια περιοχή μπορούν να ζητήσουν να πάρουν τη θέση και η διαδικασία λειτουργεί και αντίστροφα. Η ιδέα προέκυψε τυχαία πριν από ένα χρόνο,

ρηματικής κοινότητας -επενδυτές, startups, δημοσιογράφους και κυβερνητικούς εκπρόσωπους-, παρέχοντας μια μοναδική ευκαιρία διαλόγου και προβολής». Κατάφεραν έτσι να πάρουν «πολύτιμο feedback για την εφαρμογή, αλλά και ένα σημαντικό αριθμό γνωριμιών που μπορούν να αυξήσουν τα ποσοστά επιτυχίας του project», τονίζει ο Οθωνας Αντωνίου. Στόχος τους τώρα είναι να βελτιώσουν τις υπηρεσίες που προσφέρουν στην περιοχή της Αθήνας, καθώς θεωρούν ότι το πρόβλημα του πάρκινγκ είναι εμφανές. Στη συνέχεια σχεδιάζουν να επεκταθούν σε άλλες αγορές με ίδιο ή και ακόμα πιο έντονο πρόβλημα, όπως εκείνη του Σαν Φρανσίσκο, όπου ήδη τους έχει ζητηθεί να πάνε. Παράλληλα, προσανατολίζονται στη δημιουργία εσόδων κυρίως μέσα από συνεργασίες με επαγγελματίες του χώρου του πάρκινγκ. Να μπορεί δηλαδή, λόγου χάρη, ένα γκαράζ να εμφανίζει προσφορές μέσα από την εφαρμογή σε περιοχές όπου οι οδηγοί δυσκολεύονται να βρουν θέση. «Σε καμία περίπτωση όμως», καταλήγει ο Γιάννης Κατσιώτης, «δεν υπάρχουν σχέδια εκμετάλλευσης των δημοσίων θέσεων. Το αγαθό αυτό είναι δωρεάν και αυτό το σεβόμαστε. Οπως εξάλλου σεβόμαστε και το χρόνο των οδηγών. Για αυτό φιλοδοξία μας είναι να τους βοηθήσουμε να περάσουν όσο το δυνατόν περισσότερο καιρό έξω από το αυτοκίνητό τους».

31 ::: 0(75232/,635(66 *5

ǿȅȊȁǿȅȊ

nj°iÀ°»lsÀi·tmªuolÀ miª»À·t°»i´À»l°À·t´l°

µ r À Àm¸ ± ¸À¹ Ài ³

Eνα μεγάλο σκάμμα της μνήμης κρυμμένο πίσω από την Πειραιώς 260 αναδύθηκε για τρεις μέρες μπροστά στο αθηναϊκό κοινό, καθώς ο Μιχαήλ Μαρμαρινός το οδήγησε βαθιά μέσα στο συναίσθημα: “Ιnsenso”.

32 ǿȅȊȁǿȅȊ

u

::: 0(75232/,635(66 *5

Το αναπάντεχο συνάντησαν οι θεατές της παράστασης “Insenso” του Μιχαήλ Μαρμαρινού επί τρεις ημέρες στο Φεστιβάλ Αθηνών, πίσω από το φράχτη της διάπυρης Πειραιώς 260. Οχι μια παράσταση ακριβώς, αλλά μια έξοδο σε κάποια άλλη διάσταση της πόλης, μια κατάδυση στο συναίσθημα, μια πρωτόφαντη εμπειρία θέασης που έβαζε το κοινό να εισπράττει σωματικά τις εντάσεις του θέματος του έργου: η παραφορά του ερωτικού πάθους που οδηγεί στην κατάργηση της ταυτότητας, στον εξευτελισμό, ακόμη και στην τριπλή προδοσία - πατρίδα, κοινωνική τάξη, εραστής. Το “Ιnsenso” είναι ο απόηχος της ταινίας “Senso” του Βισκόντι. Είκοσι μία γυναίκες με βαριά βελούδινα μπλε φορέματα σε ρόλο μίας, της κόμισσας Λίβια Σερπιέρι, που πρόδωσε τον εραστή της. «Είμαι η κόμισσα Λίβια Σερπιέρι. Κατέδωσα τον εραστή μου υπαξιωματικό Φραντς Μάλερ για λιποταξία στον αυστριακό στρατό». Ο Δημήτρης Δημητριάδης έγραψε το “Insenso” εκκινώντας από την τελευταία σκηνή του “Senso”, όπου ένας πυροβολισμός κάνει τη γυναίκα να τρέχει. Στο “Ιnsenso” -βαθιά μέσα στο αίσθημα δηλαδή- βλέπουμε τη Λίβια να τρέχει διαρκώς. Να ασθμαίνει, να σταματά σαν να αντίκρισε μόλις ένα φάντασμα, να σωριάζεται στο πάτωμα, να καταλαμβάνεται από υστερία, να γελάει χαιρέκακα, να καταθλίβεται, να ορκίζεται ξανά εκδίκηση, να λιμπίζεται τον έρωτα. Δεν τη βλέπουμε ή ακούμε όμως μέσα στην ασφάλεια μιας κλειστής αίθουσας - όχι μόνο. Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός ήθελε να μας δείξει το ζωώδες αυτού του παράφορου έρωτα κάτω από σκληρό αττικό φως, έξω στο ύπαιθρο όπου όλες οι αλήθειες επαληθεύονται ή καταρρίπτονται με κρότο. Μας πήρε από το χέρι και μας έβγαλε έξω από την Πειραιώς 260 σε μια άλλη διάσταση αυτής της πόλης, της άνυδρης και ασφαλτωμένης πόλης. Χωμάτινος δρόμος, σπαρτά που έφταναν στο ύψος της μέσης, ένα πράσινο σκάμμα και μια λίμνη με λιμπελούλες έγιναν το τοπίο όπου ο θεατής του ήρθε αντιμέτωπος με την παραφορά της Σερπιέρι - των 16 μορφών που την εκπροσωπούσαν. Περπατώντας στη σειρά πάνω στο χώμα, χώρια οι άντρες από τις γυναίκες, σαν σε επιτάφιο, έκθαμβοι οι Αθηναίοι είδαν μια άλλη φύση πίσω από τις βιομηχανικές εγκαταστάσεις της Πειραιώς, σε ένα βιότοπο που ο ίδιος ο Μαρμαρινός ονομάζει «σκάμμα μνήμης». Και ναι, λειτούργησε έτσι, αφού η μνήμη είναι ο μόνος χώρος που παραμένει ιδιωτικός αν και δημόσιος. Περπατώντας, ξαφνικά τα σπαρτά σού μιλούσαν - ένα ηχείο κρυμμένο έστελνε μουσικές και λόγια. «Βρεθήκατε ποτέ μέσα σε συναίσθημα;» ρωτάει και θέλεις να σκύψεις και να απαντήσεις. Καθώς οι σειρές αντρών και γυναικών προχωρούν προσπερνώντας κάθε Σερπιέρι που σαν tableau vivant ζει μια διάσταση της παραφοράς της, ακούς τον πυροβολισμό από όπου όλα ξεκίνησαν (πυροτεχνήματα στον ουρανό) και νιώθεις τη ζάλη όσων συμβαίνουν γύρω σου: το καταιγιστικό των λόγων, το ερμητικό του τοπίου. Η αλήθεια είναι πως τα λόγια λίγο ακούγονται - όχι για τεχνικούς λόγους, αλλά γιατί η εικόνα και η δημιουργία του συναισθήματος υπερτερούν. Αλλωστε νιώθεις γρήγορα πως η

33 ::: 0(75232/,635(66 *5

επανάληψη του κειμένου, σαν το αυτιστικό χτύπημα μιας γραφομηχανής, έχει εξαντληθεί. Το κείμενο δεν έχει κάτι άλλο να πει. Μικρές πινακίδες ανάμεσα στα σπαρτά αναγράφουν χρονολογίες, λίγοι ανασηκώνουν κινητά για να φωτογραφίσουν καθώς οι γυναίκες της παράστασης γίνονται νησιά μέσα στη λίμνη. Κάθε μία ένα νησί απρόσιτο, καθώς πυρετικά παραληρεί: «Ποτέ δεν ένιωσα την έλλειψη του Θεού. Μόνο ο άνθρωπος μου έλειψε». Προσπερνώ διάφορες Σερπιέρι που κρατούν στο καθηλωμένο χέρι ένα ξυλάκι παγωτό που λιώνει (από έρωτα κι αυτό;), ενώ το τοπίο αδυνατεί να με αφήσει να επικεντρωθώ σε αυτά που ακούω, μέχρι να με τραβήξει από το χέρι ένας ήχος δεξιά μου. «Το τρομερό είναι να ελπίζεις», αναδύεται από ένα ηχείο. Στο τέλος της γραμμής των ανδρών περπατά ο Μιχαήλ Μαρμαρινός ανάμεσα στο πλήθος. Μέσα στην κοιλιά αυτής της κρυμμένης καρτ ποστάλ της πόλης που είχε την ευφυΐα και την τόλμη να μας στείλει, μέσα από την πιο αποκαλυπτική παράσταση του φετινού Φεστιβάλ. Εγκαταλείποντας το χώμα, μπαίνουμε στην αίθουσα με το βρεγμένο τσιμέντο και την απίστευτη ζέστη. Εκεί πλέον, στεγασμένος ο παράφορος έρωτάς της ασκείται στην επανάληψη: ξανά το ίδιο και το ίδιο παράπονο, απειλή, υπόσχεση. Στοιχείο σίγουρα και αυτό της παραφοράς, όμως πια ο θεατής νιώθει την κούραση ενός κειμένου που δεν μπορεί να ακολουθήσει τη σκηνοθετική ματιά που είναι μαζί τολμηρή, τρυφερή, υψιπετής, έρπουσα, αλλά και τη δυνατή και μαζί ανεπαίσθητη δημιουργία της σκηνογράφου και ενδυματολόγου Ντόρας Λελούδα. «Η απόλυτη κατοχή του άλλου είναι το τέλος του». Ναι, εξάρσεις λόγων κάθε τόσο, ενώ ο Μαρμαρινός φέρνει στη σκηνή μοναδικές εικόνες λίγο πριν βγει ο ίδιος στο τέλος για να διευθύνει ως διευθυντής ορχήστρας τις ηθοποιούς του, μια χορωδία «ψυχική». Μπορείς να κάνεις το συναίσθημά σου αίτημα; Μπορείς, έτσι νιώθεις φεύγοντας από το “Insenso”. Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός, βλέπετε, κατορθώνει ως σκηνοθέτης, έργο με έργο να προχωρά πιο βαθιά, όχι μόνο στο συναίσθημα, αλλά σε όλο αυτόν το μηχανισμό που οφείλει να είναι το θέατρο. Οχι τόσο αναπαράσταση, όσο έκπληξη και σκούντημα αρκετά δυνατό για να σε κάνει να πας ένα βήμα μπροστά. Οπως έκανε ο ίδιος, εξαντλώντας κάθε εργαλείο του, επιστρατεύοντας φαντασία και θέληση στην πλέον δύσκολη οικονομική συγκυρία για το Φεστιβάλ Αθηνών. Αλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι ήδη δυο διεθνή σημαντικά φεστιβάλ έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για την παράσταση, σε αυτή την πλέον εσωστρεφή περίοδο για τη χώρα. Κοιτώντας ξανά το φυλλάδιο που μοιράστηκε στην παράσταση, ξεχωρίζει μπροστά ως μότο η φράση του Νίτσε: «Κι εκείνοι που διακρίνονταν να χορεύουν θεωρήθηκαν τρελοί από εκείνους που δεν άκουγαν τη μουσική». Αλήθεια, ο Νίτσε δεν είχε πει επίσης πως χρειάζεσαι χάος για να γεννήσεις ένα αστέρι που χορεύει;

ǿȅȊȁǿȅȊ

{

} { ° ½ À ½³ ¸ À s ® ¸ Àm¸ ¸ r

n Ài± Ο θερινός κινηματογράφος της Αίγλης Ζαππείου είναι από τους ωραιότερους και πιο καλά διατηρημένους της χώρας. Η αρχιτεκτονική του κομψότητα είναι ένα βάλσαμο για τις αισθήσεις μας και τον κατατάσσει στα είδη προς εξαφάνιση.

ǿȅȊȁǿȅȊ

Á ::: 0(75232/,635(66 *5

Ä Ü ô ô Ü ¼jnjslÀ Είναι μέρες τώρα που ακούω στο σταθμό Μελωδία ένα καινούργιο τραγούδι από τη Νατάσα Μποφίλιου. Δεν ήξερα πώς το λένε, οπότε ξεκίνησα σήμερα το πρωί την έρευνα στο ΥouΤube. Εβαλα «Μποφίλιου», “Bofiliou”, εμφανίστηκαν διάφορα αγαπημένα τραγούδια της Νατάσας, αυτό δεν μου βγήκε. Εστειλα μήνυμα σε ένα φίλο μου, εξπέρ στα καλλιτεχνικά δρώμενα της πόλης. «Θα σου το στείλω μέσα στη μέρα», μου είπε. Δεν ήθελα να περιμένω. Εκανα add τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο, που γράφει τους στίχους της Νατάσας συνήθως. Να είναι καλά, με δέχτηκε αμέσως. Ετσι, με λίγο ψάξιμο στη σελίδα του, βρήκα το τραγούδι. Λέγεται «Δεμένη». Το έβαλα να παίξει· για πρώτη φορά το άκουσα με δική μου επιλογή - όχι τυχαία, επειδή το έβαζε ο ραδιοφωνικός σταθμός. Ιδια αίσθηση. Μου αρέσει πάρα πολύ αυτό το κομμάτι. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με συγκινεί τόσο πολύ. Δεν είμαι γυναίκα γύρω στα 40, για να αναπολώ την παιδική μου ηλικία και τη σχέση με τον πατέρα μου («δεμένη μ' αλυσίδα στα κλειδιά του»). Κι όμως, βρίσκω συγκινητική τη Νατάσα όταν τραγουδάει για «όλα τα μεγάλα όνειρά του». Ή λίγο πιο κάτω: «Δεν έχω μάθει δυστυχώς να μην ανήκω / μια στο βοσκό, μια στο μαντρί και μια στο λύκο». Ενα τραγούδι γυναικείο, η μελαγχολία του οποίου όμως μπορεί να παρασύρει γλυκά και τους άντρες. Κάτι μου λέει (γιατί όλο και θυμάμαι τις εφηβικές μελαγχολίες) ότι, αν και είναι γραμμένο με εμπειρίες 30 και πάνω, μπορεί να αρέσει εξίσου σε μικρότερες και μικρότερους. Την υποπτεύεσαι τη δουλειά, δεν είναι ανάγκη να το ζήσεις πρώτα! Οι στίχοι του Ευαγγελάτου είναι εξαιρετικοί - για τα κορίτσια που δεν μπόρεσαν να μην ακολουθήσουν το δρόμο που τους είχαν προετοιμάσει. Η φωνή της Μποφίλιου σωστή στον τόνο και με τη θεατρικότητα που προσθέτει πάντα. Και η μουσική του Καραμουρατίδη δεμένη απόλυτα με στίχους και φωνή. Δεν θέλει να επιβληθεί στα άλλα δύο και αυτό είναι μεγάλο προσόν σε ένα τραγούδι. Με λίγα λόγια: εξαιρετικό κομμάτι! i

n¸ ¸ ± ¸ À À ± Πάνω από 50.000 άτομα χάρηκαν μια ξεχωριστή βραδιά μεγάλων ονομάτων, τραγουδιών και συναισθημάτων στο Καλλιμάρμαρο. Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας με τους φίλους του δόνησαν την Αθήνα!

k¿lÀ°isÀ·tª»tmi´¹

j ¸À ¸ ±­ Το Τρένο στο Ρουφ ξυπνάει το ρομαντισμό που κρύβουμε μέσα μας με την έκθεση «Αποσκευές». Ενα εικαστικό αφιέρωμα στις δυνατές συγκινήσεις του ταξιδιού που πάντα θέλουμε να κάνουμε.

-,ô2&#ô0- "

Η ζέστη πηχτή, βαριά. Η πόλη έμοιαζε δύσθυμη. Στα στενά και στους ακάλυπτους αντιλαλούσαν τα βουητά των air-condition. Σφαλιστά πορτοπαράθυρα και από πίσω ζωές που αναζητούσαν λίγη, μηχανική έστω, δροσιά. Oχι όλες. Ευτυχώς υπάρχουν και οι αβόλευτες. Οι ζωές που αναζητούν ακατάπαυστα το νόημά τους στις παρέες, τις πλατείες, τις συναυλίες. Οι ζωές που δεν χαλαλίζουν τους χυμούς τους σε θρηνωδίες. Μια τέτοια βραδιά, όταν ο καύσωνας έμοιαζε ανελέητος, άφησα μια παρέα φίλων να με παρασύρει στην Αγ. Παρασκευή, στον κήπο της δημοτικής βιβλιοθήκης. Θα έδινε συναυλία ο Κωστής Μαραβέγιας. Πατείς με πατώ σε τα πλήθη των περιοίκων όταν φτάσαμε. Η πιτσιρικαρία σε έναν απλωμένο μουσαμά μπροστά στην αυτοσχέδια σκηνή και οι μεγαλύτεροι σε καρέκλες, ασφυκτικά τοποθετημένες στο μικρό κηπάκι. Ο ιδρώτας ποτάμι. Ουδείς έδειχνε να ασχολείται. Βγήκε η μπάντα στην ώρα της. Νέοι, τριαντάρηδες το πολύ. Ενας εξαιρετικός τρομπονίστας, Ελλην εξ Αυστραλίας, ένας μπασίστας Αμοργιανός, ένας που έπαιζε κρουστά και σπούδαζε στην Αγγλία μουσική, ο τραγουδιστής σε τρελά κέφια με ένα έξοχο, πανέξυπνο χιούμορ που τον έκανε να επικοινωνεί με όλες τις ηλικίες απέναντί του, να γίνεται ένα με τον κόσμο, φιλικός, ανθρώπινος, φιγούρα οικεία. Θύμιζε πού και πού στην κίνηση τη σατιρική διάθεση για τα ευτράπελα της ελληνικής καθημερινότητας και στον αδιάκοπο αυτοσαρκασμό του, τον Σαββόπουλο στα νιάτα του. Ηταν, όμως, ολοκαίνουργιος, διαφορετικός και η μουσική του είχε ένα διαολεμένα ειρωνικό ύφος κάτω από το ξέφρενα κεφάτο ύφος της. Λίγο τζαζ, λίγο ροκ, λίγο τάνγκο και λάτιν, μερικά μουσικά θέματα γνωστά, από ελληνικά παλιά σπουδαία τραγούδια, μέχρι και από ηπειρώτικα δημοτικά, δουλεμένα με προσωπικό ύφος και, όπως έδειχναν, με κέφι, χωρίς ίχνος μιζέριας, χωρίς ίχνος γκρίνιας. Αυτό το ύφος της χαράς ήταν που με καθήλωσε από την αρχή, σαν πρόταση για διαμαρτυρία με γέλιο. Η καλύτερη. Η πιο τσαμπουκαλίδικη εντέλει. Είδα και το νεαρόκοσμο τριγύρω, σκασίλα του για τη ζέστη, ούρλιαζε με ενθουσιασμό στα τραγούδια που είχαν στοιχεία κοινωνικής διαμαρτυρίας και μιας αντίστασης, με κέφι και χιούμορ. Σαν μια πρόταση αυτής της νεανικής κουλτούρας του τόπου και της εποχής για μια ζωή που δεν στερεύει. Αγωνία για το μέλλον, διαμαρτυρία για το παρόν, αλλά ζωή, που διεκδικεί τις στιγμές της κάτω από το σκληρό φλοιό της γκρίνιας και των αδιέξοδων, στον οποίο επιμένουν να κλείνουν τα μίντια τα νιάτα. Ξέχειλες αυτό το καλοκαίρι πλατείες, αυλές και κήποι, όπου στήνονται μουσικά γλέντια, δωρεάν, με ένα ευρώ, με το τίποτε, για την απόλαυση της μουσικής, για τη συνάντηση του κόσμου. i rÀ¼ r À

t À­r­ Η έκθεση με τις Ολυμπιακές δάδες στη Στοά Σπύρομήλιου, με εκθέματα από το 1936 έως το 2012, κέρδισε εύκολα το ενδιαφέρον και το θαυμασμό των περαστικών.

Á

ǿȅȊȁǿȅȊ

ô

::: 0(75232/,635(66 *5

$ !#ô-$$

njÀ»tÀmjoi´¹Àj¯¿ Από το σύμπαν του βιβλίου στο ελεύθερο ρεπορτάζ και στην αρένα των πολιτικών ειδήσεων, η δημοσιογράφος Λώρη Κέζα έχει κάνει μια πολύ αξιόλογη διαδρομή στο χώρο των ΜΜΕ. Απόγευμα στο Κέντρο με το θερμόμετρο να χτυπάει κόκκινο, τη ρωτάω κάτω από την προστασία ενός κλιματιστικού ποιος από τους τομείς με τους οποίους έχει ασχοληθεί της αρέσει περισσότερο. «Οπως ξέρεις, η αρθρογραφία έχει την πολυτέλεια να μη βγαίνεις υποχρεωτικά στο δρόμο», μου λέει. «Με το βιβλίο έκανα πολλές παρέες, δηλαδή οι συγγραφείς διασταυρώνονται με το προσωπικό μου σύμπαν. Δεν έχει τύχει όμως μέχρι τώρα να θέλω να βγω το βράδυ και να πάρω τηλέφωνο ένα βουλευτή, ενώ αυτό συνέβαινε με τους συγγραφείς. Από την άλλη, στο πολιτικό ρεπορτάζ πρέπει να έχεις πρόσβαση άμεση στην πληροφορία. Αυτό μου αρέσει, διότι βρίσκομαι στην καρδιά των γεγονότων». Αναρωτιέμαι αν υπήρξαν φορές που οι εξελίξεις την εκνεύρισαν. «Ναι, τη βραδιά που ψηφιζόταν το μνημόνιο πάνω από 30 βουλευτές είχαν βγει από την αίθουσα της ολομ μέλειας για να πάνε στο εντευκτήριο και κ να δουν μπάλα! Αυτό μπορεί να έχει ένα συμβολισμό, αλλά και οι συμέ β βολισμοί έχουν την αξία τους». Τι είναι α αυτό που δεν βλέπει στον πολιτικό κόσμο; «Η αισιοδοξία που θα ήθελα να σ έχουν. Οπότε βασίζομαι στην ατομική έ α αισιοδοξία, στην ατομική ευθύνη, στην α ατομική πρωτοβουλία και στο συναίσ σθημα της υπευθυνότητας που πρέπει ν έχει ο καθένας». να Πώς βιώνει η ίδια τη κρίση; «Οσο κ κάποιος έχει μια σταθερή δουλειά, η κ κρίση δεν τον έχει ακουμπήσει, γιατί έτσι όπως είναι σήμερα αναφέρεται σε ανθρώπους που δεν έχουν να φάνε. Πολύ χαμηλοί μισθοί και για μια φορολογική πολιτική που είναι αδυσώπητη. Με έχει εντυπωσιάσει ότι οι άνθρωποι της μέσης αστικής τάξης με καλές δουλειές, όπως οι πανεπιστημιακοί, στις 20 του μήνα έχουν ξεμείνει. Είναι αδιανόητο να μιλάνε όλοι για λογαριασμούς, για τις τιμές των σούπερ μάρκετ, τα ειδικά τέλη που αποδιοργανώνουν την καθημερινότητα. Το εντυπωσιακό όμως είναι ότι το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν μια ετυμηγορία υπέρ της λιτότητας. Παρόλα αυτά είμαι υπέρ μιας επανάστασης ευσυνειδησίας και αισιοδοξίας. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι δεν αξίζουν αυτή τη μοίρα. Υπάρχει, βέβαια, και μια άλλη Ελλάδα, που θα περιγράψω μέσα από ένα παράδειγμα: Σε ένα ραντεβού που είχα με βουλευτή, χτυπούσε συνεχώς το iΡhone του. Του είπα να απαντήσει και μου εξήγησε ότι πρόκειται για ψηφοφόρους του που του ζητούν κάτι. Τον ρώτησα ποιοι είναι και μου απάντησε ότι πρόκειται για 25χρονους που ζητούν διορισμό στους εποχικούς της πυροσβεστικής ή αναπηρική σύνταξη με 67%! Οπότε το ερώτημα είναι αν θα νικήσουν οι του ρουσφετιού ή οι υπόλοιποι, οι αξιοπρεπείς». Το μήνυμά της είναι να μη μας καταρρακώνει τίποτα και, όπως λέει χαρακτηριστικά: «Αν είσαι σε ένα λάκκο με σκατά και το κεφάλι έξω, να είσαι αισιόδοξος που είσαι με το κεφάλι έξω!» s m

´r À Στο υπόγειο Stigma Lab της οδού Α. Μεταξά, η ομάδα του γνωστού σε όλους μας γκράφιτι «Λάθως» δείχνει τη δουλειά της παραμένοντας στην ανωνυμία. Cool!

i ¸ ®À Η ομάδα του street artist JR επί το έργον στο Μοναστηράκι, φωτογραφίζει πρόσωπα της πόλης για το project “Be the Change”. Στείλατε το μήνυμά σας;

40

j ½³ ¸ Ài ­ ³¸ Àµ ¸ ÀÀÀagiannopoulos@metropolisnews.gr ǿȅȊȁǿȅȊ

21 |Á | ::: 0(75232/,635(66 *5

·¹i° À»tÀi´´¹¿° »iÀ·iµim¹i °»lÀ°j¹ªi Το πιο απαραίτητο γκάτζετ του καλοκαιριού -μετά το air condition φυσικά- είναι οι παγοθήκες. Για αυτό δεν επιτρέπεται να έχεις στην κατάψυξή σου ακόμα τις κλασικές παγοθήκες τις οποίες γεμίζεις νερό, βρέχεις το πάτωμα στη διαδρομή νεροχύτης-ψυγείο και για να βγάλεις τα παγάκια πρέπει να έχεις κάνει όλο το χειμώνα γυμναστήριο. Η λύση λέγεται Cube Tube, έρχεται από την Quirky και λειτουργεί με τον εξής απλό τρόπο: Γεμίζεις το δοχείο με νερό, στη συνέχεια βάζεις το ειδικό διαχωριστικό και σφραγίζεις το καπάκι. Οταν σχηματιστούν τα παγάκια, χτυπάς τον πάτο του πάνω στον πάγκο της κουζίνας (ή όπου αλλού θέλεις) και είσαι πανέτοιμος. Και το καλύτερο από όλα, μπορείς να το κάνεις δικό σου μόνο με 6,5 ευρώ! www.quirky.com

ou°ij¹Àmts»ªi Παίζεις Football Manager με τις ώρες; Ξέρεις τις πίστες του Call of Duty καλύτερα και από τη γειτονιά σου; Τότε γνωρίζεις από πρώτο χέρι πόσο σημαντικό είναι να έχεις ένα καλό ποντίκι με όλα τα κομφόρ. Οπως το Black Element Cyclone Edition της Thermaltake, που εκτός από ρυθμιζόμενο βάρος διαθέτει και και πλλευανεμιστήρα στην μπροστινή του πλευρά. Ετσι, όταν θα βρίσκεσαι στο γρ γραφείο ραφείο και η παλάμη σου θα ιδρώνει από ό την η αγωαγω νία, θα μπορείς να σηκώνεις το χέρι και να λαμβάνεις όλες τις απαραίτητες «ριπές» δροσιάς που θα σου επιτρέπουν να συνεχίσεις τη δύσκολη μάχη. Δυστυχώς η ημερομηνία κυκλοφορίας του καθώς και η τιμή του δεν έχουν γίνει ακόμα γνωστές, φημολογείται ωστόσο πως θα κυμαίνεται ανάμεσα στα 80 με 110 ευρώ. www.ttesports.com

Το έχουμε γράψει αμέτρητες φορές, οι καλύτερες εφευρέσεις είναι οι πιο απλές. Η δερμάτινη λαβή της φωτογραφίας με το όνομα Frame Handle είναι ακριβώς μία τέτοια περίπτωση. Δένεται λίγο πάνω από την αλυσίδα, χαμηλά στο σκελετό του ποδηλάτου σου και σου επιτρέπει να το κουβαλήσεις με τεντωμένο χέρι. Αυτό σημαίνει λιγότερη προσπάθεια και κούραση -και κατά συνέπεια μεγαλύτερη ευκολίαόταν ανεβοκατεβαίνεις σκάλες κλπ. Είναι χειροποίητη, δερμάτινη και κοστίζει κάτι λιγότερο από 25 ευρώ, ενώ υπάρχει η δυνατότητα να επιλέξεις καλύτερης ποιότητας δέρμα και να χαράξεις πάνω το μονόγραμμά σου με 82 ευρώ. www.kickstarter.co

´tumis¹miÀ/.À&)2% Εχεις βγει βόλτα στην εξοχή, έχεις ανάψει φωτιά και ετοιμάζεσαι να ψήσεις λουκάνικα μαζί με την παρέα σου. Ακριβώς στο σημείο όπου η πείνα σου ξεπερνάει τα ανθρώπινα όρια και θα έτρωγες και τα κάρβουνα αν χρειαζόταν, σου πέφτει το φαγητό μέσα στη φωτιά. Για να μη φωνάζεις “nooo”, όπως οι πρωταγωνιστές των θρίλερ, αγόρασε τα Hot Dog Roasting Sticks. Πρόκειται για δύο ειδικές ράβδους που στη μία τους άκρη έχουν ξύλινη λαβή και στην άλλη σπιράλ σχήμα, το οποίο διασφαλίζει ότι δεν θα σου ξαναφύγει ποτέ το λουκάνικο από τα χέρια. Το μήκος τους φτάνει τα 86 εκ., ώστε να βρίσκεσαι σε απόσταση ασφαλείας από τη φωτιά, και η τιμή τους κυμαίνεται λίγο κάτω από τα 18,5 ευρώ. www.etsy.com

¿ªiÀµ¹iÀ»l´jo¿st Ο εφιάλτης κάθε γονιού με μικρό παιδί είναι να το χάσει από το οπτικό του πεδίο και να ψάχνει να το βρει πανικόβλητος προτού πάθει κάποιο κακό. Σίγουρα ορισμένοι είναι υπερβολικοί, για να έχεις όμως το κεφάλι σου ήσυχο αρκεί να αγοράσεις το τηλέφωνο-ρολόι της φωτογραφίας. Επιτρέπει στα παιδιά να κάνουν κλήσεις, έχει ενσωματωμένο GPS το οποίο ενεργοποιείται με το πάτημα ενός κουμπιού και σου δείχνει πού βρίσκεται αυτός που το φοράει. Επιπλέον, ρυθμίζεται μέσω Bluetooth για να σε ειδοποιεί όταν το παιδί βγει έξω από την ακτίνα εμβέλειάς σου ή παραβιάσει τα «σύνορα» που θα ορίσεις (πχ. την περίμετρο της αυλής σου). Και όλα αυτά μόνο με 65 ευρώ. www.chinavasion.com

T R A I N I N G

G R O U N D

»ª¹i°»jªt¹À mi¹À¶´j·tunj Προχτές το βράδυ δεν ήξερα πώς να σκοτώσω την ώρα μου και αποφάσισα να δω βιντεάκια στο YouTube. Δεν ήθελα και πολύ για να πληκτρολογήσω τη μαγική λέξη “olympiakos” στο... ψαχτήρι της υπηρεσίας. Στα πρώτα αποτελέσματα, που λέτε, μου έβγαλε ένα βίντεο με εκατοντάδες χιλιάδες views στο οποίο επαναλαμβάνονταν τα τελευταία δευτερόλεπτα από το έπος της Πόλης. Με το σχολιασμό του σπίκερ να είναι από διαφορετική χώρα κάθε φορά: Ιταλία, Τουρκία, Σερβία, Αγγλία, Ρωσία. Ξανά και ξανά και ξανά, μια μονοτονία, που σε σκλάβωνε... Κάθε, μα κάθε φορά που το σουτ της δεκαετίας από το δεξί χέρι του Πρίντεζη κατέληγε αργά και βασανιστικά στο πιο όμορφο, στο πιο τσαχπίνικο, στο πιο καλοφτιαγμένο διχτάκι του κόσμου ολόκληρου, οι πολύγλωσσες τσιρίδες τους μου σήκωναν την τρίχα κάγκελο! Δεν ξέρω αν φταίει η αρρώστια μου για το σύλλογο, αλλά είμαι βέβαιος πως δεν είμαι ο μοναδικός που συνεχίζει ντάλα καλοκαίρι να βλέπει βίντεο από τους θριάμβους της περασμένης σεζόν σε Ελλάδα και Ευρώπη. Ειπώθηκαν και αναλύθηκαν τα πάντα, πανηγυρίσαμε με την καρδιά μας, αλλά το συγκεκριμένο hangover φαντάζει ατελείωτο... Και τώρα; Τώρα, σύγγαυροι, έρχονται τα πιο όμορφα. Ο βασικός κορμός της πιο νεανικής και υγιούς ομάδας που ανέδειξε ποτέ το ερυθρόλευκο τμήμα μπάσκετ θα μείνει ως έχει και για τη φετινή -τουλάχιστον- χρονιά. Πρίντεζης, Σπανούλης, Παπανικολάου, Σλούκας, Μάντζαρης, παρέα με τον Λο και (κατά πάσα πιθανότητα) τους Ντόρσεϊ, Αντιτς, περιμένουν τις αποφάσεις του φιλόδοξου και ορεξάτου νέου κόουτς του τμήματος Γιώργου Μπαρτζώκα γύρω από το συμπλήρωμα των τελευταίων κομματιών του ρόστερ. Σημαντική λεπτομέρεια που έρχεται και «δένει» άψογα με τις παραπάνω ομορφιές: η αποσύνθεση των απέναντι έχει αρχίσει και μας σπάει τις μύτες... ª ½¸± Àµ ±

k ¸ À Εμφανώς συγκινημένος, ο Ρότζερ Φέντερερ γιορτάζει τη νίκη του απέναντι στον Αντι Μάρεϊ στον τελικό του Wimbledon και την επιστροφή του στο Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης. Εφτασε έτσι τις επτά κατακτήσεις του τουρνουά, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ των Πιτ Σάμπρας και Ουίλιαμ Ρενσό, ενώ επιβεβαίωσε για ακόμα μία φορά πως είναι ο καλύτερος τενίστας της εποχής μας.

v ± À¸ ± ¸ Ο Ουκρανός πυγμάχος Βλάντιμιρ Κλίτσκο πανηγυρίζει την επικράτησή του επί του Αμερικανού Τόνι Τόμσον στη Βέρνη της Ελβετίας και τη διατήρηση του τίτλου του παγκόσμιου πρωταθλητή στην κατηγορία βαρέων βαρών. Η νίκη ήρθε με εντυπωσιακό νοκ άουτ στον έκτο γύρο και πανηγυρίστηκε έξαλλα από τους θεατές.

·¸ ¬­ À À­ r Νομίζετε ότι το μπάσκετ είναι μόνο για πιτσιρικάδες; Για δείτε λίγο τι συμβαίνει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, στο μαγικό κόσμο του NBA, και μάλλον θα αλλάξετε άποψη. Ο 36χρονος Ρέι Αλεν, κορυφαίος σουτέρ τρίποντων όλων των εποχών, αποφάσισε στα στερνά της μπασκετικής του καριέρας να εγκαταλείψει τη Βοστόνη για το Μαϊάμι (το οποίο, μάλιστα, του προσέφερε μόλις τα μισά λεφτά), μπας και καταφέρει να κερδίσει ένα ακόμη δαχτυλίδι πρωταθλητή λίγο προτού κρεμάσει τα παπούτσια του. Μεγαλύτερο πάταγο έκανε, ωστόσο, η μετακίνηση του Στιβ Νας από τους Phoenix Suns στους Los Angeles Lakers. Ο Καναδός point guard έκλεισε τριετές συμβόλαιο, γεγονός που σημαίνει ότι θα παίζει τουλάχιστον μέχρι τα 41 του χρόνια! Μα καλά, τι τους ποτίζουν εκεί στο NBA; v ® À» ¸ ¸ ±­

43

j ½³ ¸ Ài ­ ³¸ Àµ ¸ Às ± Àª ::: 0(75232/,635(66 *5

ǿȅȊȁǿȅȊ

(ª¿¹mlÀi·t»uv¹i

{©¨± £« ­£¬i °Ä¬­ Ä ©¦ Η φυγή του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς από τον Παναθηναϊκό αυτό το καλοκαίρι ήταν σίγουρο πως θα άφηνε στην ομάδα ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Υστερα από 13 χρόνια προπονητικής σταθερότητας, στα οποία ο σύλλογος έμαθε να δουλεύει με πολύ συγκεκριμένο και επιτυχημένο τρόπο, όλοι περίμεναν πως η μετάβαση θα είναι πολύ δύσκολο να γίνει ομαλά. Αποδεικνύεται ωστόσο πως στην πράξη τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα, μια και ο Ζέλικο ήταν κάτι παραπάνω από ένας εξαιρετικός προπονητής: από μόνος του αποτελούσε πόλο έλξης για κάθε παίκτη με φιλοδοξίες και πηγή έμπνευσης για τους ήδη υπάρχοντες στο ρόστερ. Από τη στιγμή που είπε «αντίο», οι αθλητές άρχισαν να αποχωρούν ένας ένας, αποδυναμώνοντας μια ομάδα που είχε ούτως ή άλλως ανάγκη ενίσχυσης. Ο Νικ Καλάθης αναχώρησε για... κάποια Λοκομοτίβ Κούμπαν και τα όμορφα λεφτά της, ο Κώστας Καϊμακόγλου για την Ούνιξ Καζάν και τις βαλίτσες του -από ό,τι φαίνεται- ετοιμάζει μέχρι και ο Μάικ Μπατίστ. Ο δε Στράτος Περπέρογλου εμφανίζεται να διαπραγματεύεται με τον Ολυμπιακό, σε μια μεταγραφή που, αν τελικά προχωρήσει, θα επιφέρει μεγάλο επικοινωνιακό πλήγμα στο σύλλογο. Το ερώτημα όμως είναι αν αυτοί θα έφευγαν σε

περίπτωση που ο Ομπράντοβιτς ήταν ακόμα στον «πράσινο» πάγκο. Η απάντηση είναι μάλλον όχι, ακόμα και αν τα συμβόλαια που τους προσφέρονταν ήταν χαμηλότερα από των άλλων ομάδων. Στην αντίπερα όχθη, αυτή των αφίξεων, μέχρι στιγμής υπάρχουν μόνο παίκτες-στοιχήματα. Ο Μάικ Μπράμος δηλαδή, ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης και ο 35χρονος Αντι Πάνκο έπειτα από εξαιρετική χρονιά στη... Λαγκούν Αρο. Ολοι τους, όπως και ο προπονητής Αργύρης Πεδουλάκης, μπορεί να πετύχουν και να καταξιωθούν. Η πιθανότητα όμως του να αποτύχουν είναι εξίσου μεγάλη, γεγονός παράδοξο για ένα σύλλογο που είχε συνηθίσει τους φιλάθλους του στα υψηλότερα στάνταρ. Εάν μάλιστα προσθέσουμε δίπλα τους τους έντονα καταπονημένους Δημήτρη Διαμαντίδη και Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, τα προβλήματα αυξάνουν. Θα ζήσουμε, λοιπόν, φέτος το τέλος μιας αυτοκρατορίας; Πολύ πιθανό, εκτός και αν γίνει εντυπωσιακή μεταγραφική ρελάνς στη συνέχεια. Ακόμα και τότε όμως το οικοδόμημα δύσκολα θα στεριώσει, αφού αυτός που ξέρει καλύτερα από τον καθένα τη συνταγή των επιτυχιών έχει αλλάξει διεύθυνση. µ À¼ ½ ±

Από δικαιολογίες άλλο τίποτε. Από θεωρίες συνωμοσίας, από σκοτεινά κέντρα, από δυνάμεις που θέλουν το κακό της πατρίδος, να φάνε κι οι κότες. Το αποτέλεσμα, ωστόσο, παραμένει το ίδιο: Η Ελλάδα απέτυχε στο προολυμπιακό τουρνουά μπάσκετ της Βενεζουέλας και τα παλικάρια μας δεν θα πάνε στο Λονδίνο. Τελεία και παύλα. Και ποιος φταίει; Ο Καϊμακόγλου επέμεινε ότι φταίει η απουσία αμυντικού ζήλου και σχεδίου και ως ένα σημείο έχει δίκιο. Η αλήθεια είναι ότι η εθνική μπάσκετ δεν ασχολήθηκε ιδιαιτέρως με την άμυνα, προσπαθώντας να κερδίσει παιχνίδια με τον επιθετικό της οίστρο. Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και η κακή του μοίρα. Μια στρατηγική που δεν νομίζω ότι την επέβαλε κανείς στον προπονητή Ηλία Ζούρο, μάλλον μόνος του την επέλεξε. Οπως διάλεξε να κρατήσει στον πάγκο τον Αντώνη Φώτση στον κρίσιμο αγώνα με τη Νιγηρία. Τον επανέφερε στα 70 δευτερόλεπτα πριν από το τέλος και τον ξανάβγαλε στα 3,5 δευτερόλεπτα, αντικαθιστώντας τον με τον Καϊμακόγλου. Και ο Καϊμακόγλου έκανε λάθος πάσα! Να ήταν ο Φώτσης η μοναδική αμαρτία του Ελληνα τεχνικού! Στα τελευταία κρίσιμα λεπτά κράταγε στο παρκέ τον Νίκο Ζήση αναμφισβήτητα από τους εξυπνότερους αλλά και πιο αργούς παίκτες του τουρνουά. Τον πέρναγαν οι Νιγηριανοί σαν σταματημένο και κανείς δεν σκέφτηκε να τον αλλάξει με τον Καλάθη. Ούτε ένας δεν διανοήθηκε επίσης να στήσει μια ζωνίτσα για να χτυπήσουμε τους Αφρικανούς στο αδύνατό τους σημείο. Στο μακρινό σουτ. Εν κατακλείδι; Για κάποιο λόγο, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ο Ζούρος αποφάσισε να υιοθετήσει τη συνταγή του Ιβκοβιτς για ένα free flowing μπάσκετ. Δεν είχε βεβαίως τους παίκτες του Σέρβου, ούτε την ψυχραιμία να παραδεχτεί τα λάθη του. Δεν αλλάζεις τα άλογα στη μέση του ποταμού, το ξέρω, αλλά, αν τα άλογα έχουν ψοφήσει, ποια άλλη επιλογή σου μένει; v ® À¯¸ r

·´isl»l° i²lsi Πρόσεχε τα νεύρα σου, Κριέ, αυτή την εβδομάδα, γιατί το να θρηνήσουμε θύματα δεν είναι καθόλου μακριά. Και προς Θεού, απόφυγε μέρη όπου μπορεί να ακουστούν λέξεις όπως «παραγγελιά» ή «Στέλλα φύγε». Θα σου μπουν ιδέες. Καλού κακού, μην μπεις ούτε στην κουζίνα. Ασε κάποιον άλλο να αναλάβει το μαγείρεμα για λίγο. Η αραχνοαίσθησή σου θα βαράει κόκκινα, Ταύρε, το Σαββατοκύριακο. Κάποιος κίνδυνος έρχεται από μακριά, πολύ μακριά, αλλά, επειδή εσύ θα τα πιάνεις όλα από απόσταση ετών φωτός, θα είσαι έτοιμος. Τόσο καλή που είναι βέβαια, το ξέρεις ότι μέχρι να έρθει προλαβαίνεις πέντε με έξι μοχίτο. Οι προσπάθειες για επαγγελματική καταξίωση συνεχίζονται, Δίδυμε, και όχι χωρίς λόγο. Είναι δύσκολος αυτός ο τομέας την σήμερον ημέραν, για σένα μάλιστα λίγο περισσότερο. Πάλι όμως, ειδικά για σένα είναι σημαντικό να έχεις αφτιά τεντωμένα και κεραίες ανοιχτές, γιατί η καλή η ευκαιρία θα έρθει και εσύ θα είσαι έτοιμος. Είναι ώρα, Καρκίνε, να δεις τη ζωή σου -και ειδικότερα τη ζωή σου στη δουλειά- σαν ένα σχετικά ήσυχο ρυάκι που σε πηγαίνει αυτό όπου θέλει με τους δικούς του ρυθμούς. Η ώρα για δράση θα έρθει, απλά όχι ακόμα. Μέχρι τότε, αποδράσεις σε παραλίες και καφέδες στα αρκουδίσιον μέχρι νεωτέρας. Να έχεις και εσύ τα αφτιά σου τεντωμένα, Λέοντα, για νέα που θα σου κάνουν εντύπωση. Ετσι θα γίνουν τα κοινωνικά γεγονότα της εβδομάδας κατά πολύ πιο ενδιαφέροντα. Ολα αυτά μπορεί να επηρεάσουν και τα σχέδιά σου για κάποιο ταξίδι, αλλά με τρόπο που εσύ θα ορίσεις αν είναι προς το καλύτερο. Ετοιμάσου για πολεμικά γεγονότα με το ζιμπλαφόν σου, Παρθένε, ειδικά αν είσαι του πρώτου δεκαήμερου. Η ζηλίτσες θα γίνουν ζήλια, μετά παράνοια και μετά προσομοίωση καλάσνικοφ. Επειδή όμως αυτά είναι συγκοινωνούντα δοχεία, προσπάθησε λίγο να το μετριάσεις με το να μην το κάνεις πρώτος. Αν θέλεις βέβαια να το μετριάσεις...

Ενα πράγμα να θυμάσαι, Ζυγέ: Κακό πράγμα το ψέμα, ακόμα χειρότερο όταν λες ψέματα στον εαυτό σου. Αντιμετώπισε την πραγματικότητα όπως είναι, πάλεψε με την τάση σου να την ωραιοποιείς ή να μην τη βλέπεις, γιατί μόνο έτσι θα φύγουν κάποια ενοχλητικά πράγματα από το δρόμο σου. Ζεις για την ένταση, Σκορπιέ, αυτή την εβδομάδα. Αν βλέπεις μπροστά σου ήσυχες καταστάσεις, κάτι σε πιάνει και θέλεις να τα κάνεις όλα μπάχαλο. Λες και εσένα περιμέναμε για να ξεμπουρδελέψει το πράγμα. Κάνε καλύτερα κανένα κρύο ντους, γιατί οι ζέστες της Αθήνας δεν είναι λόγος να μας καβαλήσεις όλους. Ο καιρός προβλέπεται να βρέχει κάονες, Τοξότη, μόνο πάνω από το κεφάλι σου. Δηλαδή, και θα βρέχει, και δεν θα δροσίζεσαι. Οχι πολύ καλή προοπτική. Πρόσεξε καλά τους τραυματισμούς όταν κάνεις extreme sports, αν και δεν σε κόβω και πολύ για τέτοιο τύπο. Εκτός αν θεωρείς extreme sport το να καθαρίζεις μανταρίνια. Οικογενειακά θέματα θα βρεθούν στο επίκεντρο την Τρίτη, Αιγόκερε, και κάποιος μπορεί να φανεί λίγο απαιτητικός. Προσπάθησε να είσαι υπομονετικός με αυτό το πρόσωπο. Μπορεί να αισθανθείς κατηφής, για αυτό καλό είναι να κάνεις κάτι ιδιαίτερο για τον εαυτό σου. Ο προσδιορισμός θα σε βοηθήσει να επιτευχθεί ένας στόχος την Παρασκευή. Λάδωσε καλά τα γρανάζια του μυαλού σου, Υδροχόε, γιατί θα δουλεύουν υπερωρίες αυτή την εβδομάδα. Κανένα ζήτημα δεν θα είναι αρκετά μεγάλο, καμία πρόκληση αρκετά βουνό. Αν έχεις λύσει, βέβαια, τα πάντα στη ζωή σου, πιάσε κανένα Sudoku, γιατί τόσες στροφές κάπου πρέπει να εκτονωθούν. Ξέρεις το Μίδα, Ιχθύ; Που ό,τι έπιανε γινόταν χρυσάφι; Εσύ θα είσαι ο Αδίμ, ό,τι χρυσάφι θα πιάνεις θα γίνεται κουράδες. Αρκετά εύκολο να αποφύγεις δύσκολες καταστάσεις βέβαια, δεδομένου ότι πολύ λίγο χρυσό θα βρεις μπροστά σου. Καλύτερα πάντως να ρίχνεις μια ματιά στο τι πιάνεις. m ¸ ± À° r ¸

s

::: 0(75232/,635(66 *5 ,2<ȁ,2<

uµ¹j¹slÀnjÀ°»u´ Το νέο Dettol No-Touch παρουσίασε η οικογένεια των προϊόντων Dettol, το οποίο είναι εμπλουτισμένο με aloe vera και βιταμίνη Ε και έρχεται σε συσκευασία με μεταλλικό χρώμα για να ταιριάζει απόλυτα με το design των ανοξείδωτων συσκευών στην κουζίνα σου. To νέο προϊόν αποτελεί εξέλιξη του πρωτοποριακού Dettol No-Touch, την πρώτη αυτόματη συσκευή κρεμοσάπουνου. Με αισθητήρα που ανιχνεύει την κίνηση του χεριού, απελευθερώνει αυτόματα τη σωστή δόση, με αποτέλεσμα να αποφεύγεται η επαφή των χεριών με την αντλία, η οποία αποτελεί εστία μικροβίων. Για το λόγο αυτό έχει αναδειχθεί σε σύμμαχο κάθε μητέρας στην προσπάθειά της να διασφαλίσει την υγεία της οικογένειάς της, ενώ παράλληλα προτρέπει τα παιδιά να αποκτήσουν συνήθειες υγιεινής με εύκολο και διασκεδαστικό τρόπο!

¼¹·´lÀ¼¹imª¹°l Δύο βραβεία στις κατηγορίες ERP και CRM κατέκτησε η Cosmote στα Business IT Excellence Awards, που έκαναν φέτος πρεμιέρα στη χώρα μας. Ειδικότερα, η εταιρεία βραβεύτηκε στην κατηγορία ERP (Enterprise Resource Planning), στον πυλώνα «Βραβεία σε Επιχειρήσεις για τη βέλτιστη χρήση/αξιοποίηση της Πληροφορικής», για το έργο της υλοποίησης ενιαίου, κεντρικού συστήματος ERP σε επίπεδο ομίλου για την αποτελεσματικότερη διαχείριση πόρων από όλες τις εταιρείες στη ΝΑ Ευρώπη. Στον ίδιο πυλώνα κατέκτησε βραβείο στην κατηγορία CRM (Customer Relationship Management) για το πρόγραμμα ενοποίησης των συστημάτων CRM των εταιρειών του ομίλου κάτω από ένα ενιαίο σύστημα με κοινό πυρήνα, με στόχο την περαιτέρω αναβάθμιση των υπηρεσιών εξυπηρέτησης και της εμπειρίας του πελάτη.

¶ªi¶j¹iÀiª¹°»j¹i°

Δεκαεπτά παιδιά μελών της Ενωσης Επαγγελματιών Πρακτόρων ΟΠΑΠ Υπερνομαρχίας Αττικής (ΕΠΠΑΠ), τα οποία εισήχθησαν σε Ανώτατες και Ανώτερες Πανεπιστημιακές και Τεχνολογικές Σχολές πέρυσι, βραβεύθηκαν κατά τη διάρκεια εκδήλωσης που οργανώθηκε στα γραφεία της ΟΠΑΠ στις 5 Ιουλίου. Είχε προηγηθεί πριν από δυο μήνες η αντίστοιχη βράβευση παιδιών πρακτόρων της Βόρειας Ελλάδας, σε εκδήλωση που οργανώθηκε στη Θεσσαλονίκη. Ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας κ. Γιάννης Σπανουδάκης ανακοίνωσε ότι η βράβευση (η οποία συνοδεύεται από επιταγή με το συμβολικό ποσό των 1.000 ευρώ ανά φοιτητή-σπουδαστή) θα συνεχιστεί, θα επεκταθεί σε όλη τη χώρα και θα καταστεί θεσμός για τον όμιλο.

"/.53Àµ¹iÀt´tu° Το CU σου δίνει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσεις την ιστοσελίδα www.vodafonecu.gr και να επωφεληθείς από μοναδικά bonus χρόνου ομιλίας, sms και ΜΒ! Συγκεκριμένα, όλοι οι εγγεγραμμένοι χρήστες στο My CU Account, προϋπάρχοντες και νέοι, κερδίζουν αυτόματα bonus 300 λεπτά ομιλίας προς Vodafone! Επιπλέον κάθε online παραγγελία πακέτου σύνδεσης CU δίνει αυτόματα με την ενεργοποίηση του bonus 100 λεπτά προς CU εντελώς δωρεάν. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν απλά να παραγγείλουν το CU πακέτο σύνδεσής τους μέσω ίντερνετ και θα το λάβουν στο σπίτι τους δωρεάν μέσα σε τρεις εργάσιμες ημέρες! Σημειώνεται πως τα bonus είναι διαθέσιμα για 30 ημέρες από την ενεργοποίησή τους.

°»lª¹¯l °»tsÀi²´l»¹°nt Την προσφορά της στον αθλητισμό συνεχίζει η Cyta Ελλάδος ανακοινώνοντας τη στήριξή της στον πρωταθλητή του άλματος εις ύψος Κυριάκο Ιωάννου ως Επίσημος Χορηγός. Ο 29χρονος άλτης είναι από τους πιο επιτυχημένους και αναγνωρισμένους αθλητές του στίβου με πολλές διεθνείς διακρίσεις. Συγκαταλέγεται στους κορυφαίους του αγωνίσματός του, ενώ οι επιτυχίες του ξεκίνησαν το 2005 όταν στους Μεσογειακούς αγώνες της Ισπανίας κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο. Το 2007 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου της Ιαπωνίας βρέθηκε στο βάθρο των νικητών με το χάλκινο μετάλλιο και την ίδια χρονιά ήταν «ασημένιος» στην Πανεπιστημιάδα στην Ταϊλάνδη. Αυτή την περίοδο προετοιμάζεται πυρετωδώς για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου που θα πραγματοποιηθούν μεταξύ 27 Ιουλίου και 12 Αυγούστου και θα εκπροσωπήσει την Κύπρο με στόχο την κορυφή.

ÑÐåªÐåͪÇÌ|ÎË | ª |ÇÍªÊ Ð ÇÏ ªÍ ªÐÇ~ÇÉ

Την ανάγνωση της αγαπημένης μου τεχνολογικής είδησης. Ο στόχος ήταν ξεκάθαρος, «αποκωδικοποιήθηκε το DNA της μπανάνας». Δεν μπόρεσα να αντισταθώ, φαντάζομαι ότι καταλαβαίνετε τους λόγους. Τη μεγάλη ανακάλυψη ανακοίνωσαν οι ερευνητές και, όσο αστείο και αν σας φαίνεται, μπορεί να συμβάλει στην προστασία του φρούτου καθώς οι καλλιεργούμενες ποικιλίες απειλούνται από πλήθος ασθενειών. Η μπανανιά, έλεγε η είδηση, έχει πάνω από 36.500 γονίδια (γύρω στα 14.000 περισσότερα από τους ανθρώπους) και από το DNA της προκύπτει ότι διαθέτει μία εξελικτική ιστορία περίπου 7.000 ετών. Η παγκόσμια παραγωγή της εμπορικής μπανάνας κινδυνεύει, καθώς η τελευταία εμφανίζει εξελικτική στασιμότητα εδώ και πολύ καιρό, με συνέπεια να είναι ολοένα πιο ευάλωτη στις συνεχώς εξελισσόμενες απειλές στο περιβάλλον της. Πριν τελειώσω το κείμενο, θυμήθηκα ότι έχω μια τελευταία μπανάνα στο ψυγείο. Ετρεξα προς τα εκεί και άφησα τη μόρφωση για άλλη ώρα!

Το γράψιμο αυτής της σελίδας, γιατί συνέπεσε με τον ημιτελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Τα αγόρια του γραφείου αποφάσισαν ότι ήταν απαραίτητο να δουν τον αγώνα και μάλιστα σε έναν από τους υπολογιστές που ήταν πολύ κοντά μου. Οσο και να προσπαθούσα να συγκεντρωθώ, στο γκολ της Εθνικής Ελλάδος στην παράταση δεν άντεξα και σηκώθηκα από τη θέση μου. Ευτυχώς η Εθνική κέρδισε και η καθυστέρηση δεν πήγε χαμένη. Τώρα μένει να μάθουμε αν θα παίξουμε με Γάλλους ή Ισπανούς. Είχαμε δεν είχαμε, έναν τελικό θα τον δούμε!

ȢΤην πρόβλεψή μου ότι ο Φοίβος θα έλεγε το «Εκείνη» στο encore της συναυλίας του με τη Μάρθα Φριντζήλα. Στην αρχή χάρηκα που ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης άλλαξε και κυρίως που αποφάσισε να μας χαρίσει το «Κάθε Σεπτέμβρη», έστω και με φωνή της Φριντζήλα, αλλά τελικά η πρόβλεψή μου επιβεβαιώθηκε τρία λεπτά μετά. Το «Εκείνη» ακούστηκε, ο κόσμος χοροπήδησε -και εγώ μαζί του-, αλλά θα προτιμούσα την έκπληξη. Βέβαια άκουσα την «Κική» και τον «Καθρέφτη», τη «Γυναίκα του Πατώκου» και τη «Μπόσα Νόβα του Ησαΐα». Ε, ας μην είμαι και αχάριστη!

s¸ r ¸Àn¸ r N MASTORAKOU METROPOLISNEWS GR