Metropolis Free Press14.12.12 by Metropolis

tÀ¶ À Às³ Àm ½

-ECHANIMALÀ0LANET

»¸ÀBLUESÀ Àm¸ ³¸ Ív Í Í

° Ài ¸ ½±¸À· r Í

xx Í

Καταραμένοι έρωτες Α π ό τ η ν π ατρ ί δ α το υ Τζ ο ν Φ ο ρ ν τ σ τ η Σ τ έ γ η

ȂǹȎȅȊ

INDEX

Ä:DM=KÄ¢°Ä ¦¦£® °

Ä|²¬¬£§ ¥¢©¨°Ä¬¨Ä ¨Ä ¬i¨Ä

%=;@9FAE9DÄHD9F=L

::: 0(75232/,635(66 *5 ::: 0(75232/,635(66 *5

o ¸ ±¸ À¼r Ài ³

Ä Ä ¨Ä\¤ « ¥£bÄ¢°Äx © ±« ¬¨²

«® Ä¢Äª« Ä¯§Ä± i©£

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

για ολα οσα συμβαινουν μερα και νυχτα στην αθηνα...

Ä ¨iÄ §Ä¡£¨« ³ £Ä Ä «£¬¨ ¡ §§ Ä

ÄÄ « i §¨£Ä «¯ °

Ä £ ¦ ¥£¥ Ä ¦¦£ª°Ä

Äy¨ ¦¢°Ä¡£ Ä¢Ä\ bÄ

s« ¨²§Ä i Ä ©¨ ¢Ä ¨£ Ä « ¬¨°Ä w §® ¥¢° Ä {®¢§ Ä t ¦¢¡£ §§¢ Ä {®¢§ ¨° Ä {®¯°Ä t¢i¨²¦ ° Ä {«¡²«ªÄ ©¨³ª§¢ Ä s£ §§¢°Ä ²«¨¡£ª«¡¨° Ä| ¬ ¦¢°Ä ¨° Äv Äx£i©¦

v v Í v ~ ÍÍÍ

metropolis@metropolisnews.gr

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης Project Manager: Βίκτωρας Δήμας Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Νικήτας Καραγιάννης v Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου v Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπακίδης v Στην έκδοση συνεργάζονται οι: Κατερίνα Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Μαρίνα Κατσάνου, Κίκα Κυριακάκου, Κώστας Κωνσταντίνου, Βασίλης Νέδος, Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρομπόλας, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής v Δημιουργικό: Θάνος Κατσαΐτης v Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη v Φωτογραφίες: AFP v Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. www.metropolispress.gr MetropolisPress

@MetropolisPress

MetropolisPress

...κατεβασε το

| s x Áx v |

ǻǼȀǼȂǺȇ,2<

::: 0(75232/,635(66 *5

Ô©ÖÔÐ© ËÓ© ÎÔÕÖÉÌËÎ© ÔÖË©ØÕÎ ÖÔ× ËÓÓÉ Àv ® À¯¸ r

Ο Τομ είναι περίπτωση. Είναι ένας wild and colorful character, που θα λέγανε και στην πατρίδα του την Ιρλανδία. Εσκασε μύτη στην Πλάκα πριν από 12 χρόνια, του παραχώρησε η εκκλησία μια καλύβη γωνία Κέκροπος και Σωτήρος, μπήκε ο Τομ, εγκαταστάθηκε. Αθόρυβα στην αρχή, σχεδόν εκρηκτικά στη συνέχεια, καθώς άρχισε να διακοσμεί τους εξωτερικούς τοίχους του οικήματος. Με συνθήματα πολιτικά, με μανιφέστα, με χιουμοριστικές ατάκες, με τη σημαία της πατρίδας του. Αίφνης το χαμόσπιτο απέκτησε ζωή, φωνή και όνομα. Εγινε η Καλύβα του Τομ, η φημισμένη Καλύβα του Τομ. Και ο Τομ ο ίδιος μεταμορφώθηκε από περιπλανώμενο Ιουδαίο σε καλό πνεύμα της Πλάκας. Αλλά δεν γιορτάζει ποτέ Χριστούγεννα. Μου το είπε ο ίδιος πριν από κάτι μερούλες που τον συνάντησα στην Tom’s Gallery. Στο απέναντι από την καλύβα του νεοκλασικό, για να είμαι ακριβής, που του το έχει παραχωρήσει ο διπλωμάτης ιδιοκτήτης για να μην του κάνουν κατοχή τίποτε περίεργοι τύποι. Ετσι μου είπε ο Τομ και δεν έχω κανένα λόγο να τον αμφισβητήσω. Εκεί έχει βρει καινούργιο στέκι και ζωγραφίζει από το πρωί ως το βράδυ, για να βγάλει κανένα έξοδο και να μην εξαρτάται από την καλοσύνη των ξένων. Οπως τις προάλλες, για παράδειγμα, που του ήρθε λογαριασμός νερού 570 ευρώ, συν πρόστιμο άλλα 200 ευρώ για την καθυστέρηση. «Κι όμως η εκκλησία μού είχε υποσχεθεί ότι θα το πληρώσει το νερό», λέει τώρα ο Τομ και συμπληρώνει: «Ευτυχώς με βοήθησε μια γειτόνισσα και κατάφερα να το εξοφλήσω. Ησύχασα ο άνθρωπος, ώσπου μου ήρθε ο καινούργιος λογαριασμός, που

ήταν 12 ευρώ και άλλα 69 ευρώ υπόλοιπο. Υπόλοιπο από τι; Πήγα, έκανα φασαρία, περιμένω τώρα μετά τα Χριστούγεννα να το κυνηγήσω πάλι...» Είχαμε όμως μείνει στα Χριστούγεννα. Ανάμεσα στους πίνακες, στους πίνακες που πουλάει προς 10, 20, 50 και 100 ευρώ (ανάλογα με το μέγεθος και την παρόρμηση της στιγμής), ο Τομ διηγείται: «Από το 1981 και δώθε δεν γιορτάζω ποτέ Χριστούγεννα. Ξέρεις γιατί; Γιατί τα Χριστούγεννα του 1981 έσκασε μια μπόμπα και σκότωσε τον πατέρα μου, τη μάνα μου, τη γυναίκα μου και το παιδί μου. Στη Βόρεια Ιρλανδία, από εκεί που είμαι εγώ. Ηταν βόμβα που είχαν βάλει οι Καθολικοί, γιατί εμείς είμαστε Προτεστάντες. Περιμένεις ύστερα να χαρώ και να γιορτάσω;» Οχι, δεν το περιμένω, όπως δεν περίμενα να πετύχω τον Τομ σε τόσο διαλογική διάθεση. Είναι με τα φεγγάρια του, βλέπετε, άλλοτε σε παίρνει σβάρνα με το μπλα-μπλα και άλλοτε δεν σηκώνει κουβέντα. Τώρα τον είδα ήρεμο, κουλαριστό, σχεδόν χαρούμενο. Εβαφε ένα τελάρο για να ξεκινήσει την καινούργια του δημιουργία. Κοίταξα γύρω μου, αντίκρισα ένα σωρό πολύχρωμους πίνακες. Μερικοί μου άρεσαν, κάποιοι άλλοι δεν βλέπονταν. Ο Τομ το ξέρει φυσικά, δεν παριστάνει το μεγάλο καλλιτέχνη. «Εχω τρία χρόνια που ζωγραφίζω», μου είπε. “Some of them are beautiful, some of them are shit”. Προτιμώ να μη μεταφράσω, να αφήσω τον υποψιασμένο αναγνώστη και την υποψιασμένη αναγνώστρια να βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Αν ενισχύσουν κιόλας το ταμείο του Τομ, ακόμη καλύτερα.

('Á-! Á+( Ͱ

ǻǼȀǼȂǺȇ,2<

::: 0(75232/,635(66 *5

imª¹¶lÀntuÀ·t´l Àtv¹Àjuviª¹°»¿

Δώσαμε ραντεβού στο κέντρο της πόλης. Ηρθε για λίγες ημέρες από τις Βρυξέλλες όπου ζει και εργάζεται εδώ και πολλά χρόνια. Φίλες από μικρές, έχουμε να θυμηθούμε πολλά, να ανταλλάξουμε νέα και, τα τελευταία χρόνια της κρίσης, να κάνουμε συγκρίσεις τρόπων ζωής, συμπεριφορών και τιμών. Το τελευταίο θέμα αναπόφευκτο, τόσο τις εποχές της αφασικής ευφορίας, με το εγχώριο κόστος της καθημερινότητας να εκπλήσσει εκείνους που ζούσαν στις χαρακτηρισμένες ως «ακριβές περιοχές» της Ευρώπης αλλά διαπίστωναν ότι ήταν φθηνότερες από την Ελλάδα, όσο και σε αυτές τις εποχές της κρίσης, όπου οι διαπιστώσεις, δυστυχώς, παραμένουν ίδιες. Η συνάντησή μας στο κεντρικότερο σημείο. Βουκουρε-

στίου. Θυμίζει πολύ την Γκαλερία των Βρυξελλών, τη στοά όπου ακριβά καταστήματα και κομψά ατμοσφαιρικά καφέ συγκεντρώνουν ντόπιους και τουρίστες. Για τις Βρυξέλλες, πόλη-σταυροδρόμι, έδρα ευρωπαϊκών οργανισμών και κεντρικών γραφείων της ΕΕ, τόπο διασκέψεων, συσκέψεων, συνόδων κλπ., υποτίθεται ότι μια περιοχή σαν την Γκαλερία τους θα έπρεπε να είναι και το πιο ακριβό σημείο. Δεν είναι. Οχι συγκριτικά με αντίστοιχες κεντρικές περιοχές των Αθηνών. Δύο καφέδες σε κεντρική αθηναϊκή πλατεία κοστίζουν περίπου όσο πέντε σε καφέ του κέντρου των Βρυξελλών. Ας είναι. Η φίλη μου χρειάζεται επειγόντως ένα ζευγάρι κάλτσες. Μπαίνουμε βιαστικά σε κοντινό πολυκατάστη-

u·iªvj¹ÀlÀ!²lsi À

μα. Σπεύδουμε στο ανάλογο σταντ, ζητάει ένα ζευγάρι, ίδια μάρκα με αυτές που αγοράζει πάντα, κοιτάει την τιμή και πανιάζει. Τρία ολόκληρα ευρώ και ενενήντα λεπτά ακριβότερα από ό,τι τις πληρώνει σε αντίστοιχο κατάστημα των Βρυξελλών. Από περιέργεια, μετά την ψυχρολουσία, κάνουμε ένα ρεπεράζ τιμών ανά τους ορόφους, αναζητώντας ίδιες μάρκες, ίδια ρούχα που η φίλη μου έχει δει σε καταστήματα των Βρυξελλών. Τριάντα και σαράντα τοις εκατό ακριβότερα τα περισσότερα. Ε, όχι, η δική μας Αθήνα έχει ακριβή θέα στην Ιστορία, έχει ακριβή ατμόσφαιρα στις γωνιές της, ακριβές μνήμες για τους ανθρώπους της και οι ακριβές τιμές της είναι σαν να τα προσβάλλουν όλα αυτά. Ài rÀ¼ r

4(%À3-!24À!4(%.)!. Οταν πάει στο κομμωτήριο: • Εχει τα μάτια της δεκατέσσερα κάθε φορά που οι ευγενείς υπάλληλοι την πλησιάζουν με ένα ακόμα βαζάκι ή σπρέι. Στο τέλος -στο ταμείο- κουρεύουν το γαμπρό. • Αποφεύγει τις ριζικές αλλαγές και δη αυτές που απαιτούν συντήρηση σε τακτά χρονικά διαστήματα -τι να το κάνεις το ντεκαπάζ σήμερα, όταν σε είκοσι μέρες η ρίζα θα γίνει κοτζάμ δέντρο; • Αποφεύγει τα κουρέματα που απαιτούν ανανέωση - κοντό, καρέ, κλπ. Το μαλλί μεσαίου μάκρους είναι πολύ πιο υπάκουο και δεν έχει υπερβολικές οικονομικές απαιτήσεις. • Επιλέγει κουπ που τελειοποιούνται εύκολα στο σπίτι με τη βοήθεια ενός προϊόντος styling και ενός σεσουάρ χειρός με φισούνα.

• Ζητάει όσο γίνεται αναλυτικότερες εξηγήσεις για τον τύπο και την απόχρωση της βαφής που χρησιμοποιεί. Ετσι θα είναι πιο εύκολο να επιλέξει την πιο συγγενή από τις βαφές οικιακής χρήσης που πλημμυρίζουν τον Χόντο και τα φαρμακεία. • Ζητάει δείγματα από όλα τα νέα προϊόντα των συνεργαζόμενων εταιρειών - οι τιμές των σαμπουάν, των προϊόντων περιποίησης και styling των «καλών» εταιρειών είναι απλησίαστες. • Ζητάει δουλειά. Το να σκουπίζεις το πάτωμα και να λούζεις βιαστικές πελάτισσες μπορεί να είναι η αρχή μια μεγάλης -ή έστω μικρομεσαίας- καριέρας. ´®¸À· ½ ®

Κάνοντας ζάπινγκ σήμερα το πρωί έπεσα στο δελτίο καιρού του BBC News (να είναι καλά η ψηφιακή ΕΡΤ που μας το παρέχει δωρεάν!). Είδα το χάρτη της Ασίας με τις πολικές θερμοκρασίες στο Πεκίνο και τις ευχάριστες ζέστες στην Μπανγκόκ. Αμέσως μετά ήρθε η σειρά της Ευρώπης. Στο χάρτη της ηπείρου μας ξεχώριζαν με μεγάλα γράμματα οι πόλεις και οι θερμοκρασίες δίπλα. Παρίσι -1, Βερολίνο -2, Ρώμη 5. Μέχρι και την Αγκυρα είχε. Αθήνα όμως δεν είχε. Οχι, μην ψάξετε τους λόγους στον ανθελληνισμό των Βρετανών! Ούτε η Λισαβόνα ήταν σημειωμένη στο χάρτη. Προφανώς, οι άνθρωποι δείχνουν τις θερμοκρασίες των μεγάλων και σημαντικών πόλεων. Και εδώ είναι το δράμα. Δεν συγκαταλέγεται η Αθήνα σε αυτές. Ισως αν ήταν καλοκαιρινή περίοδος να μας έβαζαν. Δεν αναβαθμίζεται η σημασία της χώρας σε τουριστική περίοδο, ως σημαντικός προορισμός; Εύχομαι να είναι σωστή η σκέψη μου. Γιατί, όπως και να το κάνεις, το να βλέπεις ένα χάρτη με τις σημαντικές πόλεις της Ευρώπης και η Αθήνα να μην αναφέρεται, κάπως σου κακοφαίνεται. Με τη δημοσιότητα που έχει πάρει τα δύο τελευταία χρόνια η Ελλάδα, ξεγελαστήκαμε. Θεωρήσαμε πως, έστω και αρνητικά, αποκτήσαμε μεγάλη σημασία για τον κόσμο. Στην πραγματικότητα, παραμένουμε μια μικρή μεσογειακή χώρα χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους ξένους. Δείχνει το BBC τι καιρό κάνει στη Ρώμη, δείχνει και την Αγκυρα. Ε, κάπου εκεί ανάμεσα είναι η Αθήνα. Κάπου ανάμεσα θα είναι και η θερμοκρασία στην πόλη. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη αναφορά. Ξαναλέω. Ενοχλήθηκα που δεν είδα την Αθήνα σημειωμένη στο χάρτη, αλλά το βρίσκω λογικό. Και σε αυτό καταλήγει ο συλλογισμός μου. Ζούμε σε μια μικρή περιφέρεια της Ευρώπης. Κατοικούμε σε μια πυκνοκατοικημένη αλλά μάλλον φτωχή (για τα ευρωπαϊκά δεδομένα) πόλη. Εδώ δεν υπάρχουν σημαντικές οικονομικές δραστηριότητες, ούτε ιδιαίτερη κίνηση από ξένους επαγγελματίες που έρχονται για δουλειές. Αν εξαιρέσουμε τον τουρισμό το καλοκαίρι, δεν ζούμε σε μια πόλη διεθνή. Για αυτό και για τους θεατές ενός καναλιού του εξωτερικού μικρή σημασία έχει αν βρέχει ή αν χιονίζει στην Αθήνα! Θα θέλαμε να είναι διαφορετικά; Θα μπορούσε; Πιθανόν. Αλλα δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα. Το θέμα είναι η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας, που δεν έχει μεγάλη σχέση με αυτό που εμείς φανταζόμαστε κλεισμένοι στα τείχη της πόλης μας. i

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,635(66 *5 µ r À Às ± Àª Àv ® À» ¸ ¸ ± Àµ r Àn¸

ÏÉôËÆÐÆ ôÑÈ ôÄ ÏÎÉÄ ôËÏÒ » ¨µ ¸ º´¸´ ¨»Ð ¨¸¼½» ¨ Στη γειτονιά μου, κάθε βράδυ κατά τις 2 συμβαίνει κάτι περίεργο. Στην αρχή, όταν το πρωτοάκουσα, δεν κατάλαβα τι ήταν, βγήκα στο μπαλκόνι και χρειάστηκα αρκετή ώρα για να βεβαιωθώ. Κάθε βράδυ, λοιπόν, κατά τις 2, εδώ και δέκα μέρες περίπου, ακούω καναρίνια να κελαηδάνε. Οχι ένα ή δύο. Αρκετά περισσότερα. Υποθέτω ότι αυτό οφείλεται στο καινούργιο pet shop που άνοιξε στη γωνία και προκάλεσε μια νέα καταναλωτική ανάγκη στη γειτονιά. Περίεργη εμπορική δραστηριότητα, σπάνια για την εποχή, ειδικά αν πιστέψουμε τα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων. Οπως διαβάζουμε, ένας στους τρεις εμπόρους και βιομηχάνους δήλωσαν στην εφορία το 2010 μηνιαία εισοδήματα γύρω στα 400 ευρώ, κάτι που, χωρίς να μπορεί να αποδειχτεί, ελέγχεται ως ανακριβές. Συγκεκριμένα, έμποροι, βιομήχανοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, εισοδηματίες και αγρότες πλήρωσαν στην εφορία 1,6 δισ. ευρώ, ενώ οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι πλήρωσαν 5,7 δισ. ευρώ. Ο κανόνας είναι ξεκάθαρος: κάποιος φτωχαίνει, κάποιος πλουτίζει. Φυσικά, τουλάχιστον όσον αφορά τα συνοικιακά καταστήματα, δεν πρόκειται να αμφισβητήσει κανείς το χαμηλό τους κέρδος. Τα λουκέτα, ακόμα και στους εμπορικούς δρόμους, μιλάνε από μόνα τους, μαζί με τα κίτρινα αυτοκόλλητα «Πωλείται», που έχουν γίνει σήμα κατατεθέν στις τζαμένιες βιτρίνες, και τις απελπισμένες ανακοινώσεις περί ξεπουλήματος. Οπότε όχι, δεν αφορά το καινούργιο pet shop το σχόλιό μου, ούτε το φούρνο που έκλεισε λίγα μέτρα παραδίπλα. Επιστρέφω στα καναρίνια. Κάθε βράδυ, λοιπόν, μέσα στο κρύο του Δεκέμβρη, ο δρόμος μου αποκτά μια αίσθηση λες και έχεις βγει για έναν ανοιξιάτικο περίπατο στο πάρκο. Δεν το καταλαβαίνω, αλλά σχεδόν το απολαμβάνω, έγινε πλέον μια συνήθεια, η περιοδικότητα της οποίας πετυχαίνει να με συντηρεί. Στο βαθμό που μπορεί. Το αυτονόητο ελπιδοφόρο μήνυμα ενός πουλιού που κελαηδάει δίνει μια διάσταση αισιοδοξίας στις μέρες, κάτι πολύ πιο πολύτιμο σε σχέση με οποιαδήποτε αφθονία ή πολυτέλεια. i À¼ ½ r A DIMOULAS METROPOLISNEWS GR

ÏÉÖÉ ÏË×ÉÌÔÓÖÉ ©ÖÔ©ÐË ÔÓ «Οι παγκόσμιοι ηγέτες υπολείπονται σε φιλοδοξία, ωστόσο είμαστε εμείς εδώ για να καλύψουμε τα κενά που αφήνουν». Αυτή είναι η βαρύγδουπη εισαγωγή του αφιερώματος που φιλοξενεί το τεύχος Δεκεμβρίου-Ιανουαρίου του περιοδικού “Monocle” με τίτλο «Το εργαστήριο του μέλλοντος». Οι αρθρογράφοι του περιοδικού επισημαίνουν το γεγονός ότι οι παγκόσμιοι πολιτικοί ηγέτες αποφεύγουν πλέον να επεξεργαστούν το σχεδιασμό και την υλοποίηση μακρόπνοων και εμπνευσμένων έργων. «Από τον Ομπάμα και τον Ρόμνεϊ, έως τη Μέρκελ και τον Ολάντ, κανείς τους δεν έχει εξαγγείλει τη δημιουργία μίας υπερταχείας ή την πλήρη στροφή προς την ανανεώσιμη ενέργεια», αναφέρουν χαρακτηριστικά. «Απαντες έχουν μετατρέψει τις εκλογές σε διαγωνισμούς διοικητικών ικανοτήτων και όχι σε πλατφόρμα παράθεσης μεγάλων ιδεών», τονίζουν και τους προτείνουν ορισμένες από αυτές προκειμένου να τους διευκολύνουν. Ενα γεωθερμικό ενεργειακό εργοστάσιο στην Ιαπωνία, της οποίας η ανεκμετάλλευτη ενέργεια μπορεί να δώσει ισχύ αντίστοιχη με εκείνη που θα παρήγαγαν 20 πυρηνικά εργοστάσια, είναι ένα από τα απτά παραδείγματα που παραθέτουν. Ο αυτοκινητόδρομος που θα συνδέει το Κάιρο με τη Καζαμπλάνκα είναι και αυτό πολυσυζητημένο σχέδιο, το οποίο -αν υλοποιηθεί επιτέλους- θα εκτινάξει την οικονομία των πέντε βορειοαφρικανικών χωρών που θα διασχίζει. Το υποθαλάσσιο τούνελ μήκους 50 χιλιομέτρων που θα ενώνει το Ταλίν με το Ελσίνκι, ένα παναφρικανικό αεροδρόμιο στην Ακρα, ένα πάρκο ηλιακής ενέργειας στη Σαχάρα (μόλις το 0,3% του ήλιου που πέφτει στην έρημο είναι αρκετό για να καλύψει τις ενεργειακές ανάγκες της Ευρώπης...), ένα Μουσείο Ιστορίας της Λατινικής Αμερικής, μία υπερταχεία που θα ενώνει τη Βαρκελώνη με το Μιλάνο, συμπληρώνουν τις προτάσεις τους. Δεν προσθέτετε και ένα γηπεδάκι στον Παναθηναϊκό, λέω εγώ; Ας μην είμαστε «τσίπηδες»... s ª À

Í©̘ÐÔ×ÐÎÉ̙©Ë Î ÖÕË ËÎå Μην προετοιμάζεστε για ένα ακόμη sequel του γνωστού franchise με πρωταγωνιστή τον Μπρένταν Φρέιζερ. Ούτε για ένα νέο επεισόδιο των Θάντερκατς. Ο τίτλος «Η επιστροφή της μούμιας» που φιγουράρει στο εξώφυλλο της εφημερίδας “Libération” της περασμένης Δευτέρας αναφέρεται στο νέο χτύπημα ενός παλιού γνώριμου -κοτζάμ φωτογραφία τον συνοδεύει, δεν τον καταλάβατε; Ο Καβαλιέρε, λοιπόν, απέσυρε την εμπιστοσύνη του στην κυβέρνηση Μόντι και δηλώνει πρόθυμος να διεκδικήσει εκ νέου την πρωθυπουργία, απειλώντας να βυθίσει στο χάος τόσο τη χώρα του, όσο και την ευρωζώνη, καταλήγουν οι δημοσιογράφοι της γαλλικής εφημερίδας. Οχι ότι έχει και πολλές πιθανότητες να κερδίσει - το κόμμα του βρίσκεται πολύ πίσω στις δημοσκοπήσεις. Ενας πολιτικός, όμως, που άφησε το στίγμα του χάρη κυρίως στα «πάρτι μπούνγκα-μπούνγκα» και όχι στα πολιτικά επιτεύγματά του, κατάφερε να κάνει άνω κάτω ολόκληρη ήπειρο. Μαζί, λοιπόν, με την επιστροφή της μούμιας, επέστρεψε και η κατάρα της. v »

::: 0(75232/,635(66 *5

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

ÆÎÑÏ ôô~ÄÊÑÒ ÉÏÒ »´¨²¶²´¸²¨ ~¹¨»¹¨ ¨

«Το 2011 ήταν ένα έτος γεμάτο επαναστάσεις και σαρωτικές αλλαγές. Το 2012, ωστόσο, είναι ακόμη πιο περίπλοκη χρονιά», σχολιάζει η διαδικτυακή έκδοση του περιοδικού Time στην εισαγωγή του αφιερώματος για το καλύτερο φωτορεπορτάζ για τη χρονιά που φεύγει. Από το αργό και βασανιστικό πέρασμα στη δημοκρατία των χωρών εκείνων που βίωσαν την Αραβική Ανοιξη και τις αιματηρές εξελίξεις στη Συρία, έως την προεκλογική εκστρατεία του Μπαράκ Ομπάμα και τον καταστροφικό τυφώνα Σάντι. Από εκεί, μεταφέρεται στις αντιδράσεις των θαυμαστών των Pussy Riot στη Ρωσία και στους πεινασμένους «ανθρώπους των σπηλαίων» στο Σουδάν, ενώ δεν παραλείπει να εστιάσει και στους κουστουμαρισμένους (!) θαμώνες του ενός και μοναδικού bowling center του Ιράν. Μπορείτε να δείτε ολόκληρο το αφιέρωμα στην εξής διεύθυνση: lightbox. time.com/2012/12/11/ times-best-photojournalismof-2012. s ª À

*Αθήνα είναι μόνο ο δακτύλιος

Í©ØÕÔÓÎÉ© ÐË É©É Ô©ÖÔ© ÖÔ ÕÉ ÎÏÔ© ÉÏÔ© ÖÔ×©3(,$

Οι ήρωές μου που αφηγούνται ιστορίες. Η νύχτα που αναρωτήθηκα άυπνη τι γυρεύω εδώ, άνοιξα την πόρτα και έφυγα για πάντα. Οι άνθρωποι που δεν εγκαταλείπουν. Οι άνθρωποι που εγκαταλείπουν και πάνε για άλλα. Το “what shall I do now? What shall we do tomorrow? What shall we ever do?” του T. S. Elliot. Οι γυναίκες που συναναστρέφομαι. Οι άντρες που συναναστρέφομαι. Οι άνθρωποι που ερωτεύομαι. Να λυγίζω μπροστά σε μια ρομαντική ιστορία. Να προστατεύω τον εαυτό μου όταν γίνεται θύμα πολύ βαρετών τύπων. Να μην αναγκάζομαι να μιλάω με κλισαδούρες σε ανθρώπους που δεν με καταλαβαίνουν. Να μη μιλάω σε ανθρώπους που δεν με καταλαβαίνουν. Οτι η πόλη όπου ζούμε είναι πρώτα από όλα δικός μας λογαριασμός. Οτι μπορείς πάντα να δεις μια άσχημη όψη με άλλο μάτι. Οτι μοιράζεσαι το αγαπημένο σου παγκάκι και είναι χειμώνας. Οτι εκμυστηρεύεσαι τους φόβους σου. Οτι αυτό που ονειρεύεσαι μερικές φορές δεν μένει μόνο στα όνειρα. Οτι υπάρχει ένα τηλέφωνο που μπορείς να πάρεις στις αϋπνίες. Οτι μοιράζεσαι μερικές αϋπνίες. Οτι χρωστάς πάντα και δεν σου χρωστάει κανένας τίποτα. Οτι δεν χρωστάς σε κανέναν ούτε λεπτό από τη μέρα σου. Οτι η ασχήμια είναι ύπουλο πράγμα και μπορεί να τη συνηθίσεις. Οτι πέρασε μία ακόμα χρονιά και δεν έγινες πιο γέρος και πιο σοφός. Οτι ζεις σε μια πόλη όπου, ακόμα και αν δεν το ξέρεις, κάποιοι άνθρωποι μεγαλουργούν. Οτι πάντα έρχονται Χριστούγεννα και φτάνουν όλοι οι άνθρωποι που θέλεις. Οτι μπόρεσες να διαβάσεις, να χορέψεις, να σκεφτείς, να ταξιδέψεις. Οτι δεν μπόρεσες και φέτος να αντέξεις τη βία, το σεξισμό και τον ανταγωνισμό. Οτι εξακολουθεί να σε σοκάρει η κακοποίηση, οι πεταμένοι στα πεζοδρόμια άνθρωποι. Οτι δεν θα συνηθίσεις ποτέ να βλέπεις ένα παιδί που ζητιανεύει και ένα πρεζάκι. Οτι το μυαλό σου βγάζει σπίθες όταν βλέπεις έναν ενδιαφέροντα συνομιλητή. Οτι περιμένεις ακόμα αυτό το κάτι που θα βάλει στα πόδια σου φτερά. Οτι είσαι τυχερός άνθρωπος ακόμα και όταν σώζεσαι στα πέναλτι. Οτι έχεις πολύ δρόμο μπροστά και το 12 ήταν η αρχή. Ποτέ δεν ήταν πιο καλά. i Àn A BOZONI METROPOLISNEWS GR

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,635(66 *5

ÆË ÐÏ Æ ËÄ Ð¨ ~¹ºº´ Ð¨»¹¼¨| µ´ ¶¹¼ Τις τελευταίες ημέρες ζούμε τη διάσπαση της σοβαρότητας. Ο Καμμένος, ο Μαρκόπουλος, ο Τέρενς Κουίκ, ο Γιάννης (ο) Μανώλης, κάποια Ραχήλ Μακρή, όλοι αυτοί οι ΑΝΕΞΕΛ, νυν και πρώην, κάπου στο βάθος και ο Βουλγαράκης. Και ούτω καθεξής. Ολοι αυτοί διεκδικούν μερίδιο από την προσοχή μας. Το κόμμα του Καμμένου ήταν εξαρχής ένα όχημα προσωπικό. Πίσω του δεν υπήρξε για ούτε μία στιγμή κάποιο ιδεολογικό στίγμα. Η ρηχή αντιμνημονιακή ρητορική ενδεδυμένη με μια γερή εσάνς συνωμοσιολογίας, από εκείνη που κυριαρχεί στη μεταμεσονύκτια τηλεοπτική ζώνη, στάθηκε ικανή να πείσει κάποιους συμπολίτες μας και να νομιμοποιήσει κοινοβουλευτικά το κόμμα του Καμμένου. Ηταν ένα συνονθύλευμα στο οποίο ευκαιριακά βρήκαν θέση κάποιοι άνθρωποι που επεδίωκαν είτε να παραμείνουν εντός πολιτικής, είτε να βρουν έναν τρόπο να μπουν σε αυτήν. Οι διεργασίες που συμβαίνουν σε αυτή τη γωνία του «πολιτικού συστήματος» αφήνουν παγερά αδιάφορη σύσσωμη την ελληνική κοινωνία. Ακόμη και το κομμάτι της κοινωνίας που ψήφισε στις προηγούμενες εκλογές, το κόμμα της ΝΔ. Οι περισσότεροι από όσους περιμάζεψε ο Καμμένος στο κόμμα του του έμοιαζαν. Λαϊκιστές, ανερμάτιστοι, πολιτικοί σαλτιμπάγκοι. Κύρια δεξιότητά τους ήταν η πώληση προϊόντων λαϊκισμού, κατά προτίμηση από τα τηλεοπτικά παράθυρα. Η ΝΔ δεν μπορεί να επωφεληθεί από όλους αυτούς. Συνιστούν έρμα. Η απόρριψη όλων αυτών στην πολιτική λήθη, έστω και κατά αυτό τον τρόπο, συνιστά ένα θετικό βήμα. Η καταβαράθρωση του λαϊκισμού και των εκφραστών του πρέπει να βρεθεί στην κορυφή της ατζέντας κάθε πολιτικής δύναμης που επιθυμεί να διαδραματίσει σοβαρό ρόλο στην επόμενη δύσκολη δεκαετία που περιμένει την χώρα. Τα επόμενα δέκα χρόνια η χώρα πρέπει να κάνει μια πρωτοφανή προσπάθεια δημοσιονομικής προσαρμογής, προσπαθώντας παράλληλα να μην οδηγηθούν στην εξαθλίωση μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Ο σπόρος της φαιδρότητας που έχουν φυτέψει στην τραυματισμένη κοινωνία κόμματα όπως αυτό του Καμμένου δεν πρέπει να ευδοκιμήσει. Οσοι αναζητούν τέτοιου είδους διασκέδαση, ας πάνε στο θέατρο. ¶¸ ± Às³ V NEDOS METROPOLISNEWS GR

ÖÉ©Ô É ©ÖÕË ÔÎ©ÐÔ× © ÖÉ©Ô É Ολοι ξέρουμε το NRA, την οργάνωση που υπερασπίζεται τους λιγότερο ή περισσότερο τρελούς Αμερικανούς που θεωρούν ότι το Σύνταγμα των ΗΠΑ τους δίνει το δικαίωμα να οπλοφορούν. Μέχρι τώρα η συζήτηση για το δικαίωμα της οπλοφορίας στις ΗΠΑ αφορούσε τα πυροβόλα όπλα, πιστόλια, καραμπίνες, ενδεχομένως και ημιαυτόματα, ακόμα και αν αυτό οδηγούσε σε ορισμένα ατυχή περιστατικά, όπως το μακελειό στο Γυμνάσιο Columbine ή, πιο πρόσφατα, στην προβολή της ταινίας “The Dark Knight Rises” στην πόλη Ορόρα της πολιτείας του Κολοράντο. Τώρα όμως έχουμε μια νέα ομάδα που επικαλείται το αμερικανικό Σύνταγμα για να έχει το δικαίωμα να κουβαλάει μια διαφορετική κατηγορία όπλων και συγκεκριμένα μαχαίρια. Σύμφωνα με άρθρο του αμερικανικού πολιτικού περιοδικού “Mother Jones” στο τεύχος Νοεμβρίου/Δεκεμβρίου, η ομάδα Knife Rights Inc αποτελεί το νέο λόμπι που υπερασπίζεται το δικαίωμα των Αμερικανών πολιτών να κυκλοφορούν και να οπλοφορούν. Οπως λέει ο Doug Ritter, πρόεδρος της Knife Rights, «τα μαχαίρια είναι απαραίτητα εργαλεία που χρησιμοποιούνται καθημερινά από εκατομμύρια Αμερικανούς, στο σπίτι, στη δουλειά, στο παιχνίδι και σε σπάνιες περιπτώσεις μπορούν να χρησιμεύσουν ως όπλα αυτοάμυνας ή για την υπεράσπιση των οικογενειών τους». Αν και για εμάς τους Ευρωπαίους η υπόθεση ακούγεται εντελώς τρελή, η Knife Rights ισχυρίζεται ότι βρίσκει ανταπόκριση και σε χώρους που δεν πρόσκεινται στην αμερικανική Δεξιά, όπως φίλους της άγριας φύσης, που κινδυνεύουν να μπουν φυλακή σε ορισμένες πολιτείες που απαγορεύουν γενικά την κατοχή μαχαιριών, ακόμα και εκτός του αστικού περιβάλλοντος. Ο αντίλογος, πάντως, προέρχεται κυρίως από τη Νέα Υόρκη, την πολιτεία με το πιο αυστηρό σχετικό νομικό πλαίσιο. Σύμφωνα με τους εγκληματολόγους, τα μαχαίρια αποτέλεσαν το φονικό όπλο στο 13% των ανθρωποκτονιών που σημειώθηκαν το 2010 και αυτό φαίνεται πως αποτελεί ισχυρό αποτρεπτικό παράγοντα για την αλλαγή της νομοθεσίας. Σε κάθε περίπτωση, το συμπέρασμα είναι ένα. Είναι τρελοί αυτοί οι Αμερικάνοι. µ n

ÖÔ © É ËÕ ÉÏÎ©ÖÍ © É ÉØÕÍ ÖÔ×©É Ô©ÖÍÓ©É ÎÉ Προφανώς και δεν γνωρίζω αν η Ελληνίδα πρωταθλήτρια του τριπλούν -που με τους ρατσιστικούς της αστεϊσμούς απασχόλησε καλοκαιριάτικα την υφήλιοέχει βιολογικό ξάδερφο στο Νησί. Το σίγουρο είναι πως έχει άξιους συνεχιστές. Οπως είναι ο 15χρονος φίλαθλος της Μάντσεστερ Σίτι, ο οποίος, κατά τη διάρκεια του κυριακάτικου αγώνα των δύο ομάδων του Μάντσεστερ, είπε να ξεχαρμανιάσει οπαδικά γράφοντας ένα ρατσιστικό σχόλιο εναντίον του ποδοσφαιριστή της Γιουνάιτεντ, Ρίο Φέρντιναντ. Οπως μας ενημερώνει ο “Guardian”, η αστυνομία της πόλης εντόπισε τα ηλεκτρονικά ίχνη του και εν συνεχεία προχώρησε στη σύλληψή του. Το συγκεκριμένο tweet, ωστόσο, δεν ήταν το μοναδικό πλήγμα που δέχτηκε ο Φέρντιναντ στον αγώνα της ομάδας του με τη Σίτι. Κατά τη διάρκεια των πανηγυρισμών μετά το νικητήριο γκολ που πέτυχε για την ομάδα του ο Φαν Πέρσι στις καθυστερήσεις, δέχτηκε ένα κέρμα στο κεφάλι από οπαδό της γηπεδούχου ομάδας, το οποίο μάλιστα του προκάλεσε αιμορραγία. «Ποτέ ξανά μια τέτοια Κυριακή», θα ψελλίζει ο αγαπητός Ρίο... s ª

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,635(66 *5

· ® À» ÀO SRNOSRHR LDSQNONKHRMDVR FQ

3N©p ¡ âj© ä © ¡© ä ¡© ß © ä © â © © © Ò¢ å© Ö ©,TRHB©/@ODQ © © { pß ©RHSD© { ¡© á © ¡ á ©p © ©

à©p ¡ à © á© © ß © © ¡ ß © © © p ¡ ß © ©

Ò ¡ ©p ¢á© ¡ ©{ ¡ Ò¢ © © p © Ò© ä © ©â{ © Ò ©Ö © ßp{ © © p á

¡© ©%TYY© © á © © Ò © Ð ä © © ©Õá ©É { ä

¡ © © ©É ß ¡© © ©Ø à © á © © ßp ©Ï p ¡ á © © ©Ó Ò ©Ð{ á ¡ © ©Ï © Ò © © ©Ë ß ©Ö { ä ¡ © © ©Ï ¢â{ ¡ © © © ©Óß © ©É ß ©Ëpp ¡

á © © ©Ð á © { á ¡ © ©Ø á © ¡© © ©Ê á © Ö ä ©Ö ©ÐTRHB©/@ODQ© © © ä © © á¢ © © à©p ¡ à© pß © {â©p ©{ â p ©{ ¡© ¡pá¢ © ©{ Ò©{ à© p á © Ò© { á© ©p Ò © pâ© © ¡ â © ©RNBH@K©LDCH@ © ¡ à© ¡©RHSD© á © © p Ò © © â ©{ â ©Ð Ò © Ò © © { á © ß © ¡

¡ à © ¡©{ ä©c á i © {â© â{ ¡©{ ß © ©p Ò ©pß © © ¡ à © pÒ

::: 0(75232/,635(66 *5

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

Το ολοκαίνουργιο άλμπουμ τους “The Shallows” θα παρουσιάσουν στο Κύτταρο Live (Ηπείρου & Αχαρνών 48, Αθήνα) οι I Like Trains. Το συγκρότημα από τη Μεγάλη Βρετανία δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Παλιοί γνώριμοι του αθηναϊκού κοινού, με indie/ dark wave/post rock καταβολές για ένα ξεχωριστό βράδυ το Σάββατο 15 Δεκεμβρίου. Η ιδιαίτερη σκηνική παρουσία που χαρακτηρίζει το σχήμα δεν θα αφήσει κανέναν ασυγκίνητο. Μην το χάσετε!

²»¹ ¨¸ ¨¶¹¼¨»º y¹¼zÐ ²´ ¨ Για μία και μοναδική εμφάνιση την Κυριακή 16 Δεκεμβρίου ο κιθαρίστας Al di Meola και ο πιανίστας Gonzalo Rubalcaba στο Fuzz Live Music Club (Πατρ. Ιωακείμ 1, Ταύρος). Στο πλαίσιο της παγκόσμιας περιοδείας τους, ο χαρισματικός κιθαρίστας της μοντέρνας τζαζ Al και ο πολυβραβευμένος με Grammy πιανίστας Gonzalo συμπράττουν επί σκηνής, συνδυάζοντας το πάθος και τη μουσική τους ευφυΐα. Αξιοσημείωτη η συμμετοχή του Ελληνα σολίστα του μπουζουκιού Μιχάλη Παουρή, ενώ τη συναυλία ανοίγει ο Μπάμπης Παπαδόπουλος με το κουιντέτο εγχόρδων του.

Την άνοιξη του 2007 οι Θεσσαλονικείς

Φώτης Σιώτας και Κώστας Παντελής δημιουργούν τους Sancho 003. Με την τεχνική του looping παράγουν ηλεκτρο-ακουστικά ηχοτοπία σε όλες τους τις συνθέσεις, που είναι αποκλειστικά οργανικές, αφήνοντας πίσω τις μουσικές που υπηρέτησαν. Εχοντας ήδη στο ενεργητικό τους εμφανίσεις σε φεστιβάλ και μικρότερους χώρους, καθώς και τη σύνθεση της μουσικής για δύο παραστάσεις της ομάδας Sinequanon, οι Sancho 003 θα εμφανιστούν στο Gagarin 205 (Λιοσίων 203-205, Αθήνα). Θα παρουσιάσουν δουλειές από το νέο άλμπουμ τους, που κυκλοφόρησε το Μάιο με τίτλο “Muzga”, αλλά και το νέο μέλος τους, τον ντράμερ Σωτήρη Ντούβα.

Το Six d.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μονα-

στηράκι) παρουσιάζει στις 14 Δεκεμβρίου τον πρωτοπόρο του αυτοσχεδιασμού Damo Suzuki. Ο Ιάπωνας πειραματιστής επιστρέφει στην Αθήνα με το Damo Suzuki’s Network, που έχει ως βασική ιδέα να συνεργάζεται με εγχώριους καλλιτέχνες-“Sound Carriers”, δημιουργώντας ένα δίκτυο μουσικών. Ο εξέχων συνεργάτης των Can θα μεταμορφώσει τη συναυλία σε μια μορφή άμεσης σύνθεσης, μέσω της αλληλεπίδρασης με τους υπόλοιπους μουσικούς αλλά και με το κοινό, κάνοντας κάθε παράσταση μοναδική. Ανάμεσα στους Αθηναίους “Sound Carriers” οι Blaine Reininger, Bampiece και Pam Pam.

Η λέξη carol, που χρησιμοποιείται στον αγγλόφωνο κόσμο για τα τραγούδια που εμείς ονομάζουμε κάλαντα, σήμαινε αρχικά το χορό που απευθύνεται σε κάτι ή σε κάποιον. Ο παγανιστικός εορτασμός του χειμερινού ηλιοστασίου που συνέβαινε συνήθως γύρω στις 22 Δεκεμβρίου, τη μικρότερη ημέρα του χρόνου, προέβλεπε πολύ πριν από την επέλαση του Χριστιανισμού τραγούδια και χορούς για την υποδοχή ενδεχομένως των αλλαγών της φύσης, του κύκλου των εποχών, αφού λέγεται πως παρόμοια τελετουργικά υπήρχαν για κάθε εποχή, απλά μόνο τα χειμερινά επιβίωσαν στο δυτικό κόσμο. Οι πρώτοι Χριστιανοί αντικατέστησαν τα παγανιστικά τραγούδια με χριστιανικά ήδη από το 130 μΧ., τα οποία ήταν ύμνοι στους Αγγέλους, αποκλειστικά στα λατινικά. Αυτή την παράδοση έσπασε ο Αγιος Φραγκίσκος της Ασίζης το 1223 με το να εισαγάγει στον εορτασμό των Χριστουγέννων την αναπαράσταση της Γέννησης του Χριστού, με τη Μαρία και τον Ιωσήφ, το άστρο της Βηθλεέμ, τη φάτνη, τους Μάγους και όλα όσα συνηθίζαμε και εμείς να παίζουμε στα χριστουγεννιάτικα θεατρικά όταν ήμασταν στο δημοτικό. Από εκείνη την εποχή και από την αλλαγή αυτή στην Ιταλία, τα κάλαντα -που περιέγραφαν σκηνές από την ιστορία του Θείου Βρέφους- άρχισαν να τραγουδιούνται στη γλώσσα που μιλούσε το κάθε κοινό, διαδόθηκαν σε Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Στην Ελισαβετιανή περίοδο πήραν χαρακτήρα ψυχαγωγικό, περιέγραφαν φανταστικές περιπέτειες των πρωταγωνιστών της Γέννησης και από τις εκκλησίες πέρασαν πλέον στα σπίτια. Αργότερα, με την άνοδο των Πουριτανών στην Αγγλία, οι χριστουγεννιάτικοι εορτασμοί και τα κάλαντα σταμάτησαν και αυτό κράτησε μέχρι τη Βικτωριανή περίοδο, όταν εμφανίστηκαν οι «επαγγελματίες τραγουδιστές καλάντων», οι λεγόμενοι Waits, αφού η νύχτα της Γέννησης συχνά αναφέρεται και ως νύχτα της Αναμονής. Το 2012 στην Αθήνα, σε αναμονή μιας καλύτερης χρονιάς, σκεφτείτε πώς αλλάζουν τα τραγούδια στις ζωές και τις ζωές μας και αφήστε κάποιους να τραγουδήσουν για σας. Μόνο σε καλό μπορεί να βγει. j ® À° ¸r

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,635(66 *5

¼ ½® Àv¸ ÌC G@KHNSHR LDSQNONKHRMDVR FQ

Ó ¨z oÞ ¨o ¨ à ¨ ¨ á ¨ ¨Þ ¨ z Þ ¨ ¨ oß¨z ¨ Ñ ¨z o Þ ¨ ¨ Ñ ¨ ßoo ¨ ¨ Þ ¨ Þ ¨ á ¨ ¨ Ñ ¨ ¨c×àoz ¨Ê ¨ zÑ ¨ ß i¨ ¨ ß ¨Õ¡Ñ Ë ß © â ©p Ò© © ¡

á ©cÉ © © ¡

i © © äp{ © ¡©Öâ © { á © Ò© Ò © © Ò© ©p Ò © â å©Í© á © ¡©cØâp{ i© p á¢ © © â ©{ © {â© ©cÉ

i© ©Ðß © © ©

¡ á© ©Ð{á p{ ©Ð{Ò © ©{ {Ò Ò© ¡© © © © á © ¡©Ë p{ © {â© © p â© Ò ©Ó à © É Ò© ¡ â© á ©pâ © © à

¿ªiÀµ¹iÀvtn·¹» ©â ©pá ©¡{â © áp © ©Ð{á p{ © ©{Ò © © ß © ¡© © ¡ á © ¡© â ¡p ©Ö © ¡ á © { ¡© á ©Ò © ¡

pß ©p © ©p á © © Ðß © ©Ëá ©â © ¡ © á © © Ò © © Ò ¡

p © © Ò © © â

::: 0(75232/,635(66 *5

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

Ενας μύθος της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, ένας βραβευμένος με Οσκαρ σκηνοθέτης και ένα ντοκιμαντέρ που συζητήθηκε έντονα στα διεθνή φεστιβάλ. Το “Marley” του Κέβιν ΜακΝτόναλντ προβάλλεται από αυτή την εβδομάδα στον κινηματογράφο Μικρόκοσμος, ρίχνοντας φως σε άγνωστες πτυχές της ζωής και της μουσικής διαδρομής του θρύλου της reggae Μπομπ Μάρλεϊ. Ο μουσικός, ο ακτιβιστής, ο επαναστάτης, ο σούπερ σταρ, ο μύθος... Μέσα από ανέκδοτο αρχειακό υλικό και εξομολογήσεις ανθρώπων που μοιράστηκαν μαζί του εμπειρίες ζωής, ο Κέβιν ΜακΝτόναλντ ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής και της καριέρας του Μπομπ Μάρλεϊ, ενός «μουσικού φαινομένου», που πρόλαβε να αφήσει ανεξίτηλα τα ίχνη του στο μουσικό στερέωμα αν και έφυγε νωρίς, στα 36 του μόλις χρόνια, νικημένος από τον καρκίνο. Ενα ντoκιμαντέρ όχι μόνο για τους fans του Μάρλεϊ, αλλά και για τους μουσικόφιλους και σινεφίλ εν γένει.

Λίγους μήνες πριν γιορτάσει τα 90ά του γενέθλια, το σήμα κατατεθέν του Χόλιγουντ, αυτά τα περίφημα λευκά γράμματα στη σειρά που δεσπόζουν επιβλητικά πάνω από την ευρύτερη περιοχή του Λος Αντζελες σχηματίζοντας τη λέξη... HOLLYWOOD, πέταξαν από πάνω τους τα σημάδια του χρόνου και κυριολεκτικά έλαμψαν! Οι εργασίες καθαρισμού και ανακαίνισής τους κράτησαν εννέα εβδομάδες, αφού κάθε γράμμα της τεράστιας αυτής ταμπέλας έχει ύψος 13 μέτρα και πλάτος από 9 μέχρι 12 μέτρα. Σημειώστε, επίσης, ότι το σήμα είχε να καθαριστεί από το 1978! Πάντως τώρα πια μοιάζει πανέτοιμο να γιορτάσει τα 90ά του γενέθλια, αφού χρονολογείται από το 1923, έστω και αν αρχικά η ταμπέλα έγραφε Hollywoodland. Κάπου στην πορεία το land κόπηκε και μας έμεινε το Hollywood.

Είχε δηλώσει πριν από αρκετό καιρό ότι θα γυρίζει μία ταινία κάθε χρόνο και φαίνεται πως ο σκηνοθέτης Νίκος Παναγιωτόπουλος τηρεί, σχεδόν κατά γράμμα, την υπόσχεσή του. Από το εμβληματικό «Αυτή η νύχτα μένει» του 2000 μέχρι σήμερα έχει γυρίσει οκτώ ταινίες συνολικά. Η τελευταία, τα «Δεσμά Αίματος», δεν έχει κάνει ακόμα πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες, αλλά ο Νίκος Παναγιωτόπουλος δεν χάνει καιρό και το περασμένο Σάββατο ξεκίνησε γυρίσματα για τη νέα του ταινία! Προσωρινός τίτλος «Η Λιμουζίνα», με τα γυρίσματα να πραγματοποιούνται στην Αθήνα, στη Μάνη και σε ένα άλλο μέρος που δεν αποκαλύπτει. Αυτή τη φορά πρόκειται για μια σουρεαλιστική κωμωδία, αλλά η υπόθεση κρατείται μέχρι στιγμής ως επτασφράγιστο μυστικό. Γνωρίζουμε όμως το καστ, του οποίου ηγείται ο Νίκος Κουρής στην τέταρτη συνεργασία του με τον σκηνοθέτη και η Δούκισσα Νομικού (ναι, καλά διαβάσατε!). Σε δεύτερους ρόλους συναντάμε τον Δημήτρη Καταλειφό, τον Παύλο Χαϊκάλη και τον Δημήτρη Πιατά.

²||Ð¸´µ¹¨ º ¶ ¨ »´ ¨!|~²´ Οχι μία, όχι δύο, αλλά τρεις ελληνικές ταινίες συμμετέχουν στο φετινό πρόγραμμα του 4ου Φεστιβάλ Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου Les Arcs, που διεξάγεται στις Αλπεις και έχει αναδειχθεί ένα από τα πιο σημαντικά κινηματογραφικά φεστιβάλ του κόσμου, κυρίως χάρη στον καλλιτεχνικό του διευθυντή Φρεντερίκ Μπουαγιέ με θητεία στις Κάννες και στην Τριμπέκα. Η ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου φεστιβάλ είναι ότι οι προβολές διεξάγονται σε διαφορετικά υψόμετρα των Αλπεων, τα οποία και δίνουν το όνομά τους στα αντίστοιχα τμήματα της διοργάνωσης! Στο Επίσημο Διαγωνιστικό Τμήμα του φεστιβάλ, που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη και θα διαρκέσει μέχρι τις 22 Δεκεμβρίου, διαγωνίζεται η πολυσυζητημένη και ήδη πολυβραβευμένη σε Κάρλοβι Βάρι, Μόντρεαλ, Σεβίλλη και Θεσσαλονίκη ταινία του Εκτορα Λυγίζου «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού». Στο τμήμα Arc 1950 CoProduction Village (το 1950 είναι... υψόμετρο!) συναντάμε το “A Blast”, τη νέα ταινία του Σύλλα Τζουμέρκα («Χώρα Προέλευσης»), που διηγείται την ιστορία μιας γυναίκας που αποφασίζει να τινάξει τη ζωή της στον αέρα... κυριολεκτικά! Τέλος, στο τμήμα Work in Progress το ελληνικό στίγμα δίνει η Πέννυ Παναγιωτοπούλου, η οποία δέκα χρόνια μετά το «Δύσκολοι αποχαιρετισμοί: ο μπαμπάς μου» επιστρέφει με το “September”, με πρωταγωνίστριες την Κόρα Καρβούνη και τη Μαρία Σκουλά στους ρόλους δύο μοναχικών γυναικών που η ζωή τις φέρνει κοντά. ¼ v

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

Τα BAFTA, αποκαλούμενα και «βρετανικά Οσκαρ», είναι τα βραβεία της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, γνωστά στους περισσότερους σινεφίλ. Τα BIFA όμως, τα Βραβεία του Βρετανικού Ανεξάρτητου Κινηματογράφου ή αγγλιστί British Indipendent Film Awards, τα ξέρουν σίγουρα λιγότεροι. Ενα μήνα πριν από την απονομή των BAFTA, λοιπόν, ήταν η ώρα των... BIFA, που απονεμήθηκαν την Κυριακή το βράδυ στο Λονδίνο. Φέτος, ένας από τους δύο μεγάλους νικητές ήταν το πολυσυζητημένο “Berberian Sound Studio” του Πίτερ Στρίκλαντ με τον Τόμπι Τζόουνς και τη δική μας Τόνια Σωτηροπούλου, που έκανε διεθνή αίσθηση με το “Skyfall”. Η ταινία απέσπασε Βραβείο Σκηνοθεσίας, Α΄ Ανδρικού Ρόλου, Εκτέλεσης Παραγωγής και Τεχνικού Επιτεύγματος. Ετερος μεγάλος νικητής ήταν το “Broken” του Ρούφους Νόρις με τον Τιμ Ροθ, που κέρδισε τα Βραβεία Καλύτερης Ταινίας και Β΄ Ανδρικού Ρόλου για τον Ρόρι Κίνιαρ.

Πρώτα έδωσε στη δημοσιότητα τη λίστα με τις χειρότερες ταινίες του 2012. Λίγο αργότερα μας... γλύκανε με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς που τελειώνει. Το έγκριτο βρετανικό περιοδικό “Time” έστειλε, όπως κάθε χρόνο, κάποιους στα ουράνια και κάποιους στον... Καιάδα. Χειρότερη ταινία της χρονιάς, σύμφωνα με τους συντάκτες του, το “Cloud Atlas” του Τομ Τίκβερ και των αδελφών Γουακόφσκι. Το ακολουθούν, μεταξύ άλλων, το... κάκιστο “John Carter” και το “Abraham Lincoln Vampire Hunter” (καμία σχέση με το “Lincoln” του Σπίλμπεργκ). Καλύτερη ταινία της χρονιάς η ομολογουμένως αριστουργηματική «Αγάπη» του Χάνεκε (το μεγάλο φαβορί για το Οσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας). Στη δεύτερη θέση το “Beasts of the Southern Wild” (θα το δείτε σχεδόν σίγουρα και στην υποψήφια δεκάδα για το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας) και στην τρίτη θέση η «Ζωή του Πι» του Ανγκ Λι (ακόμα ένα οσκαρικό φαβορί).

Στην αυγή της νέας χιλιετίας, πριν από δέκα και πλέον χρόνια, ο Τζόνι Ντεπ ετοιμαζόταν να υποδυθεί τον Σάντσο Πάντσα στην κινηματογραφική εκδοχή του «Δον Κιχώτη» που ετοίμαζε ο Τέρι Γκίλιαμ. Δυστυχώς, η ταινία δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Τώρα, ο Ντεπ επανέρχεται στο project, αλλά με εντελώς διαφορετική διάθεση. Πρώτον, με παραγωγό την Disney (και αυτό τα λέει όλα!), δεύτερον, χωρίς τον Τέρι Γκίλιαμ στη σκηνοθετική καρέκλα και, τρίτον, με τον ίδιο τον Ντεπ να φλερτάρει αυτή τη φορά με το ρόλο του Δον Κιχώτη! Βέβαια, όλα αυτά θα συμβούν στο μέλλον, αν υπολογίσουμε ότι προτού ο Ντεπ... κυνηγήσει ανεμόμυλους θα πρέπει να ολοκληρώσει μία σειρά από άλλα φιλόδοξα projects, όπως οι πέμπτοι «Πειρατές της Καραϊβικής» (μα δεν βαρέθηκε πια;), το ριμέικ του “Thin Man”, το “Transcendence” του Γουόλι Πφίστερ και το “Night Stalker” του Εντγκαρ Ράιτ.

::: 0(75232/,635(66 *5

¶~´¸¨| ¸»²¸ ¨y´ ¨/ µ º Aν κρίνουμε από τα μέχρι τώρα βραβεία των Αμερικανικών Ενώσεων Κριτικών Κινηματογράφου, φαίνεται ότι το φετινό Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας δεν θα έχει ιδιαίτερο σασπένς! Η Αμερική ψηφίζει ασυζητητί “Zero Dark Thirty”. Η ταινία της Κάθριν Μπίγκελοου για την επιχείρηση εξόντωσης του Μπιν Λάντεν μοιάζει το απόλυτο οσκαρικό φαβορί. Μετά την Ενωση Κριτικών Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης, τέσσερις ακόμα ενώσεις τής χάρισαν το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας και στις περισσότερες περιπτώσεις το Βραβείο Σκηνοθεσίας. Το National Board of Review, η Ενωση Κριτικών της Βοστόνης και οι Online Κριτικοί της Νέας Υόρκης και της Βοστόνης έστρωσαν κυριολεκτικά το κόκκινο χαλί στη Μπίγκελοου και το “Zero Dark Thirty” στο δρόμο για τα Οσκαρ. Εάν η Ακαδημία συμφωνήσει τελικά με την κρίση των Ενώσεων Κριτικών, τότε η Μπίγκελοου θα γίνει η πρώτη γυναίκα στην ιστορία του θεσμού που κερδίζει δύο Οσκαρ Σκηνοθεσίας, αφού έχει ήδη βραβευτεί μία φορά με το “The Hurt Locker” το 2009. Τι σημαίνει όμως “Zero Dark Thirty”; Στη στρατιωτική αργκό μεταφράζεται ως... «τριάντα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα» και ουσιαστικά σηματοδοτεί την ώρα που έγινε η εισβολή των Αμερικανών κομάντο στο κρησφύγετο του Μπιν Λάντεν στις 2 Μαΐου του 2011. Η προσωπική μας εκτίμηση, πάντως, συνυπολογίζοντας και τα μέχρι τώρα δεδομένα, είναι ότι τα Οσκαρ φέτος θα έχουν πολιτικό χρώμα. Και οι τρεις ταινίες που φιγουράρουν ως μεγάλα φαβορί το αποδεικνύουν. Το “Zero Dark Thirty” είναι σαφές ότι πρόκειται για ένα πολιτικό θρίλερ, όπως ακριβώς και το “Argo” του Μπεν Αφλεκ, που μοιάζει επίσης να ξεχωρίζει στην κούρσα, ενώ το “Lincoln” του Σπίλμπεργκ έχει αναμφισβήτητα πολιτικό και... εθνικοπατριωτικό άρωμα. ¼ v

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,635(66 *5

m ¸ Àm ¸ ± ÀJ JNMRS@MSHMNT LDSQNONKHRMDVR FQ

Ô©Ö¢â ©Ïâ ¡© á © {â© ¡ © Ò ¡ © ä ¡ © ¡ á ©{ ¡© á © â © à © áp ©{ pá © © ß ©{ á ¡ ©â ¡ © ä © © © â© â© â ©Ð © © á ©c { pß © ß i© © â © © { ¡p © ¡ ß © Ò © ©{ © Ò© © p Ò à© ¡©p ©ß ©p¡ â p © © { Ò ©{ ¡© á © ¡ â ©ß © ä ©{ pä © ©p Ò ¡ ©Í© á © ©p à © Ï © © { á ©p ©pß © ä © {â© © á © © © © © á © ä © ©p © p à ©â{ ¡© ä{ ©ß ©p¡ © { pß © ß © © pß

á©â © © ß © © © á ©{ Ò©ß © pàp © â ©p ä ¡© ¡ â ¡ © © { á © { á¢ ¡ © Ò ©Ò { ©É © ©{ ¢ © á © © © { ¡pá ©â © ä © © ä ©{ p â ©{ ¡© { á¢ © © ß © © © á ©{ ß © p © ¡ {á © © á © Ò © â Ë ©{ pä ©p á ©â{ ¡© ©Ö¢â ©Ïâ ¡© Ò¢ © © {á ©â © á © ¡ â © © Ò ¡p © © © ¡p © © p â ©p © © ©p ¢âp © © ä p © © ß ©{ ¡©¡{Ò © © ß ©p ©Ë © â ©pà ¡p © ©¢ ä © ä å

::: 0(75232/,635(66 *5

Η Μινέτ Γουόλτερς τη χαρακτήρισε «αληθινά σπουδαία αφηγήτρια», ενώ η Φίλις Τζέιμς είπε ότι έδωσε στο αστυνομικό μυθιστόρημα πρωτοτυπία, λεπτό χιούμορ και ευφυΐα. Πράγματι, η Ντόροθι Σέγιερς, περί ης ο λόγος, είναι μία από τις μεγαλύτερες συγγραφείς αστυνομικού μυθιστορήματος της Αγγλίας και το βιβλίο «Τα εννέα πένθιμα χτυπήματα» (εκδ. Αγρα), με πρωταγωνιστή τον διάσημο ντετέκτιβ λόρδο Πίτερ Ουίμζι, ανήκει στα εξοχότερα έργα της. Πρόκειται για την επεισοδιακή διαλεύκανση ενός ανεξιχνίαστου εγκλήματος, με αφορμή το παραμορφωμένο πτώμα που βρέθηκε στο κοιμητήριο ενός χωριού, δίπλα στους απόμερους βάλτους της Ανατολικής Αγγλίας - υπάρχει ιδανικότερο σκηνικό για μια μυστηριώδη αστυνομική ιστορία;

Το βιβλίο «Ο καλλιτέχνης και η εποχή του» (εκδ. Καστανιώττη) αποτελείται από τις ομιλίες που έδωσε ο Αλμπέρ Καμύ στη Σ Σουηδία, με αφορμή τη βράβευσή του με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ο συγγραφέας εστιάζει στην τέχνη και τη διπλή υποχρέωση που ττης προσδίδει αξία: «Να ταχθεί στην υπηρεσία της αλήθειας και ττης ελευθερίας». Εχοντας συνείδηση ότι ανήκει σε μια γενιά που --ίσως σαν τη δική μας- δεν έχει προορισμό να ξαναφτιάξει τον κ κόσμο, αλλά «να τον εμποδίσει να χαλάσει», θα αναρωτηθεί ποιος εείναι ο ρόλος της τέχνης και θα απαντήσει: «Δημιουργώ, στις μέρες μ μας, σημαίνει δημιουργώ επικινδύνως». Ενα διαχρονικό όσο και εεπίκαιρο εγχειρίδιο πολιτικής τέχνης και σκέψης.

Οταν το 2006 η “New York Times” ζήτησε σε 200 συγγραφείς, επιμελητές και κριτικούς να ψηφίσουν το καλύτερο αμερικανικό μυθιστόρημα της 25ετίας, έξι μυθιστορήματα του Φίλιπ Ροθ βρέθηκαν στις πρώτες 20 θέσεις της λίστας. Στην ιστορία η «Πατρική κληρονομιά» (εκδ. Πόλις), ο πολυβραβευμένος συγγραφέας αφήνει τη μυθοπλασία και μας περιγράφει αυτοβιογραφικά τη μάχη του πατέρα του με τον καρκίνο και τη γεμάτη αγάπη, τρόμο και αγωνία συμπαράσταση του γιου του σε όλα τα στάδια της ύστατης αυτής δοκιμασίας. Ενα μεστό, υπαρξιακό και βαθιά συγκινητικό πορτρέτο πατέρα και γιου, που ανακηρύχθηκε από το περιοδικό “Time” Καλύτερο Βιβλίο στην κατηγορία της μη μυθοπλαστικής πεζογραφίας.

Το παιχνίδι της προκαλεί στους θεατές δέος και ευφορία, ενώ σ στους αντιπάλους τρόμο και αγωνία. Η Μπάρτσα είναι πράγματι ««κάτι παραπάνω από ένας απλός σύλλογος». Ο Σάντρο Μοντέο στο βιβλίο “Barça” (εκδ. Τόπος) μυεί τον αναγνώστη στα μυστικά σ αυτού του ποδοσφαιρικού γαλαξία, αναλύοντας -όχι μόνο ποδοα σφαιρικά, αλλά κοινωνικά και πολιτισμικά- την εξέλιξη του ολοσ κληρωτικού ποδοσφαίρου, που αποτελεί το σήμα κατατεθέν της κ ομάδας. Ταυτόχρονα, αναζητεί στη βιολογία και τη φυσική αναο λλογίες ανάμεσα στις ποδοσφαιρικές μάχες της Μπαρτσελόνα και στον αγώνα βακτηριδίων-αντισωμάτων ή συνδέει τις τακτικές της σ με τις αρχές της κβαντικής μηχανικής! Μια αναμφίβολα πρωτότυμ π πη και ευφυής έρευνα στο πιο πετυχημένο εγχείρημα δημιουργικού και επιθετικού ποδοσφαίρου μέχρι σήμερα. κ

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

%¸ ¨¸»²¶~¹¼»¹¨|´y¹»²º¹¨µ |¹¨ ~¹¨»Ð¨ ¼¸²½²´ Ο περιβόητος Φράνζεν. Ο,τι πλησιέστερο σε super star έχει το συγγραφικό σύμπαν της εποχής. Εγινε εξώφυλλο στο “Time” ως «Μεγάλος Αμερικανός Μυθιστοριογράφος». Κατηγόρησε την Οπρα ότι εκφράζοντας το θαυμασμό της για το opus magnum του, τις «Διορθώσεις», στέρησε από τους άντρες την ευκαιρία να το διαβάσουν. Και είναι απόδειξη για πολλούς ότι, όταν το λογοτεχνικό κατεστημένο και ένας καλός ατζέντης θέλουν να επιβάλουν ένα όνομα, θα το πετύχουν. Το πρώτο του μυθιστόρημα μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά. Η «Εικοστή Εβδομη Πολιτεία» του 1988 είναι παιδί της «φωνακλούς» δεκαετίας κατά την οποία γράφτηκε. Εξιστορεί την προσπάθεια της καινούργιας, συνωμότριας Ινδοαμερικανίδας αστυνομικής διοικητού της Σεντ Λούις να ελέγξει, με κάθε μέσο (κοριούς σε κρεβατοκάμαρες, σεξουαλικά δολώματα, στημένες τρομοκρατικές ενέργειες, ξυλοδαρμούς, απαγωγές), την ελίτ της πόλης. Για να αγοράσει γη φθηνά και να την πουλήσει ακριβά. Το μυθιστόρημα είναι υπερβολικό στην πλοκή και στους χαρακτήρες, σπασμωδικό στο ρυθμό. «Φωνάζει» ότι έχει μεγάλους στόχους και ότι ο 28χρονος συγγραφέας του θέλει να πει πολλά. Συχνά (όχι τόσο όσο θα ήθελα), το πετυχαίνει. Στα σημεία που η πένα του «ηρεμεί», που γράφει γαλήνια, χωρίς προσπάθεια να αποδείξει ότι είναι σημαντικός. Οταν επικεντρώνεται στις βαθιές σκέψεις και τις ακίνητες στιγμές ενός χαρακτήρα. Ναι, υπάρχουν καλύτερα ντεμπούτα στη σύγχρονη λογοτεχνία. Η μετάφραση, τιτάνιο έργο, που της ξεφεύγει μία προσπάθεια για «λογιοσύνη» και στόμφο για τα οποία διατηρούμε επιφυλάξεις ότι ήταν στις προθέσεις του συγγραφέα. Ωστόσο, το βιβλίο έχει ειδικό βάρος. Του το παρέχει άφθονο η μεγάλη αμίλητη πρωταγωνίστρια, η πόλη που παρακμάζει (δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ την Αθήνα σήμερα), που βουλιάζει προς ένα μέλλον ακόμα πιο «μικρό». Σήμερα, το 2012, η 27η πολιτεία έχει κατρακυλήσει πια στην 58η θέση... ¶¸ ³ À· © r

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,635(66 *5

©p à© à© ¡© p ä©A@Q©-TDU@© 3QNU@© ©Ð Ò © Ò ©Ï¡ à© © ©pp © pß © © ©Î ¡ á ¡ © © Ë ß ©Ï Ò © Ò © © Ò© © © ¢ Ò© © â© ©{ á { © ©LHMH© RHYD©LTRHB@K© ¡© pà © Ø ©cÍ©Ï ä i © $ ©c{ pä i© pß © {â© ©¢ àå©Í© á © © Ë ß © © © Ò ©Ë ß © Ðß © {â©{ â¢ © { pß

á © © ¡ á © © © c ¡ Òi© © © Ò © c$ i c © á © © á © ¡pß ©p ©¢ à©p © ©É ß ©Ï Ò © © ¡ ¡ á ©Ø ¡©Ö¢Ò p © © © ©{ Ò ©p © © ÖÒ åi© ß ©Ò © p © ©Ò © ¡ Ò ©p © © pà

©Ø ¡ â{ ¡ © © © ¡ ä © ©{ Ò © Ð ©â{ © © ©p{ á © © ©¡{ß © à© © © Ë ß ©Ï Ò © Ò¢ © {á© à © ß © © ¡

àp ©Ë ¡ Ò¢ © © { ä © © ©{â © © ä ©{ Ò © © ©p ä © © { á¢ © ß © © Ò © © ¡pá¢ ¡ © Ò © â © ¡ Ò ©Ö ©{ â © á ©â © © Ò{ © {â© © á © ©Ë ß © © á © © ¡ â© © á© ¡ â© ©{ pä © Ò © ¡© ¡pá¢ © ß ©Ò © ©

ß © © © ©{ á {Ò© ©Ï © © © © © á © ©ß ©â{ © ©ß © ¡ á ©.{ © ß © © ©á © ©ß ©c © © { â © ©¢ à© ¡ á¢ © Ï © © Ò¢ © ©QDOD@S© ©?Ð pÒ © Ò ©É © © pâ © ©É Ò© © ©ÖÒ © © © © ä © {â © ß ©DWBTRDåi

â © á ¡©Ðâ

¯§¼¯É¼²·Éc ¸¶¸µª½«iÉ»¼¸É,RSNQHDRÉ

s¸ r ¸Àn¸ r ÀM L@RSNQ@JNT LDSQNONKHRMDVR FQ

::: 0(75232/,635(66 *5

To βιβλίο του Βασίλη Βασιλικού «Ζ: Φανταστικό ντοκιμαντέρ ενός εγκλήματος», που αναφέρεται στα γεγονότα σχετικά με τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη την άνοιξη του 1963, αναλαμβάνει να μεταφέρει στο θέατρο η σκηνοθέτις Εφη Θεοδώρου. Από τις 20 Δεκεμβρίου στη Νέα Σκηνή Νίκος Κούρκουλος του Εθνικού Θεάτρου (Αγίου Κωνσταντίνου 22-24, Αθήνα) θα ζωντανέψουν τα γεγονότα από την άφιξη του Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη μέχρι τη δικαστική έρευνα και τα πρώτα αποτελέσματά της, σε ένα μείγμα δημοσιογραφικής ακρίβειας και λογοτεχνικής μυθιστορίας. Παίζουν: Θανάσης Δήμου, Μαρία Κεχαγιόγλου, Γιάννης Κότσιφας, Χριστίνα Μαξούρη, Κίτυ Παϊταζόγλου, Γιάννος Περλέγκας, Χάρης Φραγκούλης, Νικόλας Χανακούλας και Νίκος Χατζόπουλος.

Η «Σεβάς Χανούμ» επιστρέφει στο Θέατρο ΠΟΛΗ (Φωκαίας 4 & Αριστοτέλους 87, Πλ. Βικτωρίας) για δέκα παραστάσεις από τη Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Ο νέος χώρος του Κέντρου φιλοξενεί το έργο που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά πέρυσι αφήνοντας θετικές εντυπώσεις. Η Σεβάς, που συνδέθηκε ερωτικά με τον Καζαντζίδη, τραγούδησε μαζί του καθώς και με την Μπέλλου και την Πόλυ Πάνου στο ίδιο πάλκο, ζωντανεύει μέσα από την ερμηνεία της Κωνσταντίνας Μιχαήλ και μαζί της ζωντανεύει η Ελλάδα της πρώτης μεταπολεμικής εποχής, των ρεμπέτηδων και των λαϊκών κέντρων, της σεξουαλικής καταπίεσης και της μεγάλης περηφάνιας των ανθρώπων που μοχθούσαν για το μεροκάματο.

Ο πιο δημοφιλής από όλους τους τραγικούς μύθους, ο μύθος των Ατρειδών, απασχόλησε σύγχρονους συγγραφείς, σκηνοθέτες, ηθοποιούς και όλους τους ανθρώπους του θεάτρου. Αυτή τη φορά αφορμή στάθηκε το κείμενο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Γράμμα στον Ορέστη» για τη δημιουργία της ομώνυμης παράστασης που παρουσιάζεται στο Βios (Πειραιώς 84, Κεραμεικός). Η ματιά του συγγραφέα πάνω στο μύθο δίνει τη δύναμη μιας σύγχρονης προσέγγισης, η οποία μέσα από το σώμα της Ελένης Ουζουνίδου δημιουργεί μια σκυταλοδρομία γυναικείων μορφών, φωνών, σωμάτων, παθημάτων και παραλλαγών της μάσκας της Κλυταιμνήστρας. Η ίδια ζητάει τη συμφιλίωση, τη λήθη, τη δικαιοσύνη, τη συγχώρεση. Θέλει να ησυχάσει μέσα στο θολωτό της τάφο, στις Μυκήνες, να κοιμηθεί ως μια κοινή θνητή. Και η παράσταση διαλέγει αυτόν το δρόμο, αυτόν που ζητάει η Κλυταιμνήστρα μέσα από το λόγο του Ιάκωβου Καμπανέλλη.

Ενα έργο που σπάνια παίζεται στην Ελλάδα διάλεξε να παρουσιάσει ο Νίκος Μαστοράκης στην πρώτη του συνεργασία με το θεατρικό οργανισμό Ακροπόλ (Ιπποκράτους 9-11). Πρόκειται για την «Αγία Ιωάννα των σφαγείων» του Μπέρτολτ Μπρεχτ, που γράφτηκε το 1929, αλλά ο ίδιος ο συγγραφέας δεν πρόλαβε να το δει ποτέ επί σκηνής. Η ιστορία αφορά μια καυστική σατιρική εκδοχή της Ζαν ντ’ Αρκ, που διαδραματίζεται με πολλά ένθετα τραγούδια στο Σικάγο του 1929 και του οικονομικού κραχ. Στην παράσταση -που ανεβαίνει στις 19 Δεκεμβρίου- πρωταγωνιστούν ο Αιμίλιος Χειλάκης στο ρόλο του Πιέρποντ Μάουλερ και η Βίκυ Βολιώτη στο ρόλο της Ιωάννας Νταρκ. Παίζουν ακόμα η Κίκα Γεωργίου, ο Μίνως Θεοχάρης, ο Μιχάλης Οικονόμου κά.

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

%º ¨µ ´¨»²|¹ ¨ Αυτές τις ημέρες θα έχουμε την ευκαιρία να μπούμε στον κόσμο του έρωτα, των πικάντικων γεύσεων, του αργεντίνικου tango και -αναπόφευκτατης απώλειας. Στην παράσταση «Ερως και τέλος ή Τα δάκρυα του ψαριού μέσα στη θάλασσα», σε κείμενο και σκηνοθεσία Ελένης Τζάρου, χαρακτήρες στα όρια ρεαλισμού και αφαίρεσης, ζουν την «καταιγιστική ορμή του ερωτικού πάθους». Σύμφωνα με τη συγγραφέα και σκηνοθέτιδα, το κείμενο γράφτηκε σε μια περίοδο που η ίδια βίωνε ως μεταβατική, νιώθοντας την ανάγκη να μιλήσει για τη γνώση και τα συναισθήματα που απέρρεαν από τους δύο βασικούς άξονες της ζωής της: τον έρωτα και το θάνατο. Ο «Ερως» -η ζωήκαι το «Τέλος» -η απώλεια- τόσο σε συμβολικό όσο και σε κυριολεκτικό επίπεδο. Και αν σήμερα η έννοια του τέλους ακούγεται περισσότερο οικεία από εκείνη της ζωής, η σκηνοθέτις πιστεύει ότι ο έρωτας εξακολουθεί να έχει ουσιαστική σημασία, αν και διαφοροποιημένος από το παρελθόν. Ιδιαίτερα, αναφορικά με τους ρόλους που τα δύο φύλα καλούνται να παίξουν, η σκηνοθέτις αναφέρει ότι «τουλάχιστον στην Ελλάδα τα πράγματα βρίσκονται σε ένα μεταίχμιο». Η αλλαγή του ρόλου της γυναίκας τις τελευταίες δεκαετίες και η εγκατάλειψη του παραδοσιακού δίπολου έρωτα-γάμου έχει οδηγήσει στον επαναπροσδιορισμό των διαπροσωπικών σχέσεων. Στο σημείο αυτό έρχεται στο προσκήνιο η καλλιτεχνική επιλογή του παραδοσιακού αργεντίνικου tango. Στο συγκεκριμένο χορό, εξηγεί η χορεύτρια και δασκάλα του tango κα Τζάρου, οι ρόλοι ανάμεσα στους παρτενέρ είναι σαφείς: ο άντρας οδηγεί και η γυναίκα ακολουθεί. Εάν η τελευταία θελήσει να μην ακολουθήσει, τότε δεν γίνεται να χορέψουν. Η ακολουθία αυτή φυσικά δεν μεταφράζεται με όρους δουλικής υποταγής, αλλά περισσότερο με την αποδοχή του άλλου, με τέτοιο τρόπο που μέσα από το χορευτικό παιχνίδι αναδύεται σωματοποιημένη η μαγεία του έρωτα. Η παράσταση «Ερως και Τέλος ή Τα δάκρυα του ψαριού μέσα στη θάλασσα» παρουσιάζεται από τις 13 έως τις 16 Δεκεμβρίου στο Baile de Barrio (Κωνσταντινουπόλεως 52, Γκάζι). ¼®½ ¸Àn r ¸

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

u | | t v | | ::: 0(75232/,635(66 *5

m± ¸Àm ¸ r ÀJ JXQH@J@JNT LDSQNONKHRMDVR FQ

» ³ Àm ±

Ê â© ßp © ©ß

á© © { ß ©{ à© p ¡ â © © â © Ò© ©{ â ¡ © á © â{ © á © ¡ à©{ ¡© ä ¡p ©Í©ß © á©pß © © © Î ¡ á ¡© © © ¡pp ß ¡ ©p ä© Ò © © Ò © É pÒ © p à © É£ á ©Ðá © ß

p ©Ð á ©Ï ß © Ø à ©Ï â ¡ © É ©Ï¡ ä © Ö¢ß ©Ï á ¡ ©ØÒ

©Ð{à ©Óá © Ó Ò ¡ ©É ß © { ©Ð á © { ä ¡ ©Ï © Ø { ä ¡ © Ò © ¡ { á

n¸ ±¸ÀÀo ¬

vr À´r½

ΤΑ BLUES ΤΗΣ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ

m ±½ À ¸ ± À¼ ½® Àm¸ ¸

Η οδός Κρέμου στην Καλλιθέα είναι μια γραμμή που παίρνει φόρα από το κέντρο της Αθήνας και κατρακυλάει ως το Σαρωνικό. Ιλιγγιωδώς ευθυτενής, ασφαλτωμένος σύνδεσμος μεταξύ της καρδιάς της πόλης και της ακτής και αυτή, σαν τις δύο μεγάλες της αδερφές, τη Συγγρού και τη Θησέως. Η Κρέμου όμως δεν είναι καμιά λεωφόρος όπως εκείνες - είναι απλά ένας συνοικιακός δρόμος μονής κατεύθυνσης, τυπικά αθηναϊκός, φορτωμένος με στρατιές από πολυκατοικίες, παρκαρισμένα αυτοκίνητα και συστοιχίες από νεραντζιές. Βρέθηκα σε αυτήν τυχαία, ένα βράδυ του Νοεμβρίου, έχοντας βάλει στόχο να περπατήσω από το Κέντρο και να φτάσω ως το νερό μέσω Καλλιθέας. Αποφάσισα να την περπατήσω ως το τέρμα της, παρατηρώντας τα πάντα πάνω της, ψάχνοντας να βρω ενδιαφέρον στο οτιδήποτε. «Το κάθε τι είναι το καλύτερο», κάπου είχα διαβάσει. Στην Κρέμου είδα πράγματα που δεν θα αποτελούσαν είδηση για σχεδόν κανέναν. Κι όμως, κρυμμένα μέσα στο χιλιοφορεμένο πέπλο της κοινοτοπίας, ήταν συναρπαστικά. Το σύμπλεγμα των ξεφτισμένων εργατικών κατοικιών που βρήκα κοντά στην αρχή της έμοιαζε, μέσα στο εξωγήινο πορτοκαλί φως, με πίνακα του Μαξ Μπέκμαν. Οι πιο βαρετοί είσοδοι των πολυκατοικιών μοιάζανε λες και ήταν πρότζεκτ του πιο περιπετειώδους αρχιτέκτονα. Το γεμάτο φεγγάρι που ξεπρόβαλλε κάθε τόσο ανάμεσα από τα σύννεφα πόζαρε θεατρικά πάνω από τις ταράτσες ή περιπαικτικά τρομακτικό δίπλα από τη φωτισμένη επιγραφή ενός νηπιοτροφείου και κάθε τόσο ξεφύτρωναν ανάμεσα από τις πολυκατοικίες όμορφα κτίρια των αρχών του περασμένου αιώνα, οικίες ή τοπικοί πολιτιστικοί οργανισμοί, μερικά ζωντανά και διατηρημένα, άλλα παρατημένα φαντάσματα, που πρόδιδαν τον παλιό αστικό χαρακτήρα της γειτονιάς. Και κοντά στις λεωφόρους που την έτεμναν, όπως η Σιβιτανίδου, είχαν μαζευτεί τράπεζες και πολυτελείς αστικές πολυκατοικίες με μεγαλειώδεις εισόδους, λες και τις είχε τραβήξει η ζωή του μεγάλου δρόμου σαν μαγνήτης. Σιγά σιγά, η κατάβαση τελείωνε και άρχιζες να νιώθεις το Σαρωνικό. Η Κρέμου, προς το τέρμα της, γινόταν Κολοκοτρώνη και έμπαινε έτσι απλά, σχεδόν κυνικά, μέσα στη φωτισμένη Λεωφόρο Θησέως, ελάχιστα μέτρα από τη χλαπαταγή της Ποσειδώνος και την ξεχασμένη εκβολή του Ιλισού.

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο του Νέου Κόσμου ζωντανεύει ο «Βυσσινόκηπος» του Αντoν Τσέχoφ και μαζί του η Ρωσία στις αρχές του 20ού αιώνα και η Ελλάδα του σήμερα. Πώς συνδυάζονται όλα αυτά; Ο Παντελής Δεντάκης, σκηνοθέτης της παράστασης, μας εξηγεί.

tÀ¶u°°¹stml·t°À »tuÀsjtuÀmt°ntu

Μια κοινωνία έτοιμη να καταρρεύσει περιγράφει ο Αντον Τσέχoφ στο «Βυσσινόκηπο». Και ο Παντέλης Δεντάκης, που έχει αναλάβει την παρουσίαση μιας σύγχρονης εκδοχής του, βλέπει στο πρόσωπο της τσαρικής ρώσικης κοινωνίας την αντίστοιχη ελληνική. «Η ομοιότητα, χωρίς να το θέλουμε, είναι πολύ μεγάλη», αναφέρει ο σκηνοθέτης. «Εμείς βλέπουμε μέσα από το ‘Βυσσινόκηπο’ την Ελλάδα, την ελληνική κοινωνία που έχει φτάσει στο σημείο μηδέν, που κρατιέται, βαστιέται, είναι γαντζωμένη με δανεικά στο παλιό σύστημα, αλλά το παλιό σύστημα έχει ήδη πεθάνει και έρχεται ένα καινούργιο». Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά στη Μόσχα τον Ιανουάριο του 1904, ένα χρόνο πριν από την πρώτη επανάσταση των μπολσεβίκων και λίγους μήνες πριν από το θάνατο του Ρώσου συγγραφέα. Ο «Βυσσινόκηπος» χρησιμοποιείται συμβολικά για να υποδείξει τα συμπτώματα της καταρρέουσας κοινωνίας, αλλά και αυτό που γεννιέται. Οι ιδιοκτήτες του, συνηθισμένοι να ζουν στη χλιδή και στα πλούτη, αναγκάζονται να τον πουλήσουν για να ξεπληρώσουν τα χρέη τους. Στην παράσταση έχουν κρατηθεί όλες οι σκηνές και οι ρόλοι του κειμένου, αλλά, σύμφωνα με το σκηνοθέτη, η παράσταση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κωμωδία. «Ούτε και δράμα», διευκρινίζει ο Παντελής Δεντάκης. «Είναι φτιαγμένη με τα κωμικά υλικά

m ±½ Às¸ r ¸Àn¸ r o ¸ ± Às± À·¸ ¸ ®

που είχε ο Τσέχoφ στο μυαλό του και ταυτόχρονα έχει το σκοτεινό κομμάτι που έβγαινε ερήμην του στα έργα του». Ενας από τους πιο ιδιαίτερους ρόλους είναι ο Λοπάχιν, τον οποίο ερμηνεύει ο Μάκης Παπαδημητρίου. «Είναι ένας άνθρωπος που πηγαίνει και αγοράζει το Βυσσινόκηπο», εξηγεί ο ίδιος. «Ο ρόλος έχει οδηγηθεί εκεί που οδηγήθηκε μετά από πολλές συζητήσεις και πρόβες με τον Παντελή και μετά από μια σημείωση που έχει ο Τσέχoφ και ήθελε τον Λοπάχιν να μην είναι ένας στυγνός έμπορος, αλλά κάποιος που προφανώς είχε πολλά λεφτά αλλά και ευαισθησίες. Και αγαπούσε πολύ τη Λιούμποβα. Ενας άνθρωπος που ήθελε να αγοράσει το Βυσσινόκηπο για να γίνει κομμάτι της οικογένειας και να μην αφήσει το σπίτι να πάει σε ξένα χέρια. Βέβαια, αυτό είναι κάτι που προφανώς η οικογένεια δεν το δέχεται». Χαρακτηριστικός είναι και ο ρόλος του Τροφίμoφ, του αιώνιου φοιτητή που παλεύει για έναν καλύτερο κόσμο. Ο Ομηρος Πουλάκης εξηγεί για τον ήρωα που ενσαρκώνει: «Ο αιώνιος φοιτητής περιφέρεται στη Ρωσία μεταδίδοντας κατά κάποιον τρόπο τις νέες ιδέες που είναι ένα κράμα κομμουνιστικών, εξελικτικών, αναρχικών και επιστημονικών θεωριών, οι οποίες εκείνη την εποχή έβρισκαν ένα τρομερά πρόσφορο έδαφος. Τις μεταλαμπαδεύει με ορμή, με πίστη, με ανησυχία και αμφιβολία».

)NFO

Δείτε την παράσταση «Βυσσινόκηπος» στο Mstories 51

©{ Ò ©{ á¢ ¡ © âp © ©Ð Ò ©Ô âp ¡ ©Ï á © ¡{ á ¡ © ä p © Ï ß © pà © Ò © á © á ©Ð á © Ò ¡ © ©Ð Ò © Ò © ¡á ©Ð Ò ©Ö â{ ¡ © ß © {¡ â{ ¡ © {ä © á

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,635(66 *5

ΗΧΗΤΙΚΟ ΥΒΡΙΔΙΟ

Δείτε τους Mechanimal στο Mstories 51

Οι Mechanimal, μια νέα μπάντα που σχηματίστηκε από έμπειρα μέλη, θέλουν να βρει η drone’n’roll μουσική τους το δικό της κοινό. µ r À Às ¸ Àm¸½¸

Τους λένε Mechanimal και, για όποιον τουλάχιστον καταλήγει σε συμπεράσματα με κριτήρια επιφανειακά, θα μπορούσαν να αποτελούν μια πολύ παρεξηγημένη περίπτωση. Να νομίζεις ότι, επειδή οι δύο στους τρεις έχουν μούσια και φοράνε μαύρα, βάζοντας το άλμπουμ τους να παίζει θα ακούσεις κάτι βαρύ και σκοτεινό, κάτι σε Nine Inch Nails δηλαδή, και να σου προκύπτει τελικά κάτι πολύ πιο προσβάσιμο, όχι εύπεπτο ή ποπ, αλλά υποβλητικά ατμοσφαιρικό. Ξεκίνησαν ως μια ιδέα και εξελίχθηκαν σε μουσικό σχήμα την άνοιξη του 2011. «Επειτα από διάφορους πειραματισμούς καταλήξαμε σε αυτό το πρώτο άλμπουμ», εξηγεί για τους Mechanimal ο ιθύνων νους Γιάννης Παπαϊωάννου. «Μας αρέσει να παίζουμε με τις λέξεις, έχουμε ονομάσει τη μουσική μας drone’n’roll, ένα είδος στο οποίο παίζουν σε λούπες πολλά επαναλαμβανόμενα μονοφωνικά synthesizers μαζί με παλιά, αναλογικά drum machines και από πάνω μπαίνουν πολύ δυνατές φαζαρισμένες κιθάρες, δημιουργώντας ένα ισοκράτημα, ένα wall of sound, το οποίο διαπερνά η φωνή του Freddie· αυτό είναι το μουσικό μας τέρας». Και οι τρεις έχουν πλούσιο βιογραφικό: Ο Παπαϊωάννου, δημοσιογράφος, μουσικός και ιδρυτής της βραχύβιας Elfish, της πρώτης ανεξάρτητης ελληνικής δισκογραφικής εταιρείας ηλεκτρονικής μουσικής, είναι ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από το one man project με τον τίτλο ION (για να πάρετε μια ιδέα ακούστε, για παράδειγμα, το “And then we will become a cloud”). O φωτογράφος και τραγουδιστής Freddie F. έχει απαθανατίσει μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα πορτρέτα των τελευταίων χρόνων σε Αθήνα και Νέα Υόρκη και είχε αναμιχθεί ενεργά στο στήσιμο της ελληνικής έκδοσης του (πολύ) εναλλακτικού περιοδικού

“Vice”. Την τριανδρία συμπληρώνει ο κιθαρίστας Τάσος Νικογιάννης, ιδρυτικό μέλος των Make Believe, και όσοι πέρασαν μέρος της εφηβείας τους στα ’90s αποκλείεται να μη θυμούνται τη φωνή της Φλώρας ή τραγούδια σαν το “Last Impression” και το “Only”. Σε κάθε ομάδα πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία δυνάμεων, κάποιος να είναι ο οργανωτικός, κάποιος να μένει συνεχώς ανικανοποίητος και να απαιτεί πρόβες και κάποιος να αφήνει τα ένστικτά του να κάνουν τη δουλειά. Δεν θα σας πούμε ποιος είναι ποιος στους Mechanimal, αλλά σας ορκιζόμαστε ότι ο διαχωρισμός γίνεται ολοφάνερος άμα τη εμφανίσει τους. Είναι προφανές ότι πέρα από συνεργάτες είναι και φίλοι, μιλάνε για μια αυστραλοβρετανική κινηματογραφική παραγωγή με τίτλο “Triangle” που τους άρεσε, διαφωνούν για το τελευταίο άλμπουμ των Swans, αν και μάλλον συμφωνούν για την αξία τους εν γένει, και ο Γιάννης ξεκαθαρίζει ότι έχει μια αδυναμία στο έργο του Φιλανδού μουσικού Βλάντισλαβ Ντιλέι. Με τη νέα χρονιά ίσως κάνουν μια περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Σε ό,τι αφορά την περιγραφή του άλμπουμ τους, το οποίο έχει τίτλο ‘‘Mechanimanl’’ και κυκλοφορεί σε CD, βινύλιο και digital album από την Inner ear, θα δανειστούμε τα δικά τους λόγια: «Τα δέκα κομμάτια που συνθέτουν το ντεμπούτο των Mechanimal είναι φανερά εμπνευσμένα από το σύγχρονο αστικό τοπίο της Αθήνας και από τις καταστάσεις που το επηρεάζουν τα τελευταία χρόνια. Από τις πρώτες ψιθυριστές συχνότητες του ‘Funny’ έως τη μακρόσυρτη και οργισμένη θεματική εικόνα του ‘Low Land’, που κλείνει το άλμπουμ, ο ήχος του ‘Mechanimal’ δεν εκφράζει μόνο την αποσύνθεση μιας ολόκληρης εποχής, αλλά και μια επαναστατική προσπάθεια επανασύνδεσης με τις βασικές αρχές της ίδιας της μουσικής».

::: 0(75232/,635(66 *5

Δείτε το Μηχανισμό των Αντικυθήρων στο Μstories 34

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

tÀnlvis¹°nt°À i·tmi´u·»j»i¹ À¯isi 111 χρόνια μετά την ανακάλυψή του, το Ναυάγιο των Αντικυθήρων έρχεται για άλλη μια φορά στο προσκήνιο μέσα από την έκθεση που διοργανώνει το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, με τίτλο «Το Ναυάγιο των Αντικυθήρων: Το πλοίο, οι Θησαυροί, ο Μηχανισμός». Ο ΟΤΕ και η COSMOTE, στο πλαίσιο της χορηγίας της έκθεσης, έχουν προχωρήσει σε μια σειρά από ενέργειες προκειμένου να αναδείξουν τη συγκεκριμένη πτυχή του ελληνικού πολιτισμού από όσο το δυνατόν περισσότερες οπτικές γωνίες. Ιδιαίτερη έμφαση, όπως θα ανέμενε κανείς, έχει δοθεί στον -ξακουστό στα πέρατα της Γης- Μηχανισμό των Αντικυθήρων, ο οποίος αποτελεί και το σημαντικότερο έκθεμα που παρουσιάζεται στο Μουσείο. Σε μια προσπάθεια να «παντρέψει» τον πολιτιστικό πλούτο της έκθεσης με την τεχνολογία, ο ΟΤΕ και η COSMOTE δημιούργησαν μια εφαρμογή για έξυπνα τηλέφωνα (smartphones application), μέσω της οποίας ο χρήστης έχει τη δυνατότητα να ξεναγηθεί στο χώρο της έκθεσης και να μάθει επιπλέον πληροφορίες για το πλοίο, τους θησαυρούς, αλλά και για το Μηχανισμό. Αξίζει δε να σημειωθεί πως είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιείται τεχνολογία αυτού του είδους για μουσειακούς σκοπούς στην Ελλάδα. Επιπλέον, το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, με την αποκλειστική χορηγία του ΟΤΕ και της COSMOTE, ανέπτυξε μια ειδική διαδικτυακή εκπαιδευτική εφαρμογή που αφορά το Μηχανισμό των Αντικυθήρων. Στην ουσία, πρόκειται για μία ιστο-εξερεύνηση, στην οποία μπορούν να προχωρήσουν παιδιά ηλικίας 15 ετών και άνω, χωρίς να αποκλείονται, βεβαίως, οι... πειραματισμοί από μικρό-

τερους ή ακόμη και ενήλικες. Σε αυτήν, ο ενδιαφερόμενος καλείται να διερευνήσει τα μυστήρια του Μηχανισμού μέσα από τέσσερις διαφορετικές ειδικότητες και συγκεκριμένα αυτές του αρχαιολόγου, του επιγραφικού, του μηχανικού και του ιστορικού της επιστήμης. Στην εφαρμογή, η οποία θα αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου αμέσως μετά την ολοκλήρωσή της, θα περιέχονται οδηγίες, πληροφορικό υλικό, τεχνολογικές εφαρμογές και σχετικοί υπερ-σύνδεσμοι που θα παραπέμπουν σε ελεγμένες (και επιλεγμένες) ιστοσελίδες. Ο ΟΤΕ και η COSMOTE σε συνεργασία με το Μουσείο προχώρησαν και σε μια σειρά επιπρόσθετων δράσεων. Οπως για παράδειγμα η έκδοση ενός λευκώματος σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, το οποίο είναι αφιερωμένο στην τεχνολογία που σχετιζόταν με το πλοίο, τους θησαυρούς και, φυσικά, το Μηχανισμό. Μία άλλη πρωτοπόρος κίνηση αφορά στην δημιουργία του OTE-COSMOTE Internet Corner στο χώρο υποδοχής του Μουσείου. Η «γωνιά» αυτή, με υποδομή από τον ΟΤΕ και εξοπλισμό από την COSMOTE, δημιουργήθηκε για να προσφέρει σε όλους ανεξαιρέτως δωρεάν πρόσβαση στο διαδίκτυο. Αξίζει, τέλος, να σημειωθεί πως οι δύο αποκλειστικοί χορηγοί διοργάνωσαν πριν από λίγο καιρό ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα φιλοξενίας για μαθητές από σχολεία της Σύμης και των Κυθήρων. Μέσα από αυτή την κίνηση, τα παιδιά αυτά είχαν την ευκαιρία βιώσουν μια εμπειρία ζωής γεμάτη από συμβολισμούς, καθώς είδαν από κοντά τα ευρήματα που έφεραν οι πρόγονοί τους στην επιφάνεια την αυγή του προηγούμενου αιώνα. . 0 À

Ài Àn

::: 0(75232/,635(66 *5

Μπορείς να χαζέψεις τη σκηνή για αρκετή ώρα. Κατακόκκινη. Το κρεβάτι που δεσπόζει στο σκηνικό, τα πόστερ μια έφηβης “True Blοod”, αλλά και το «Πρόγευμα στο Τίφανις» και το «Οσα παίρνει ο Ανεμος» και μια καθολική Μαντόνα. Ενα τυπικό δωμάτιο έφηβης; Μια εικαστική εγκατάσταση. Σαν να είναι φτιαγμένη για αυτό το κατακόκκινο θέατρο. Παρόλο που τη δική μου προσοχή αποσπούσαν συνεχώς οι θεατές που γέμιζαν το θέατρο Célestins, ένα εμβληματικό κτίριο, ένα ιταλικό θέατρο στην καρδιά της Λιόν. Σοφιστικέ και ακριβά ρούχα, είναι γεγονός ότι η καλή κοινωνία της Λιόν, οι ψαγμένοι θεατές, έδιναν το «παρών» εκείνη τη βραδιά στο θεατρικό γεγονός της σεζόν στην πόλη τους. Η αστική τάξη δεν θα πάει στον παράδεισο απόψε, σκέφτηκα, από το πρώτο λεπτό της παράστασης, της οποίας ο τίτλος σε υποψιάζει για αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει. Αν το «τι κρίμα» είναι η φράση στην οποία συνήθως καταλήγει μια ερωτική ιστορία, η ίδια φράση σφραγίζει το τέλος ενός έργου-σκάνδαλο, που και μόνο το βασικό του θέμα ανατριχιάζει κάθε συντηρητικό, ακόμα και για την ύπαρξή του. «Ποτέ μέχρι σήμερα δεν ανακατεύτηκαν ο φόνος και η αιμομιξία τόσο περίεργα. Για μια γυναίκα τόσο νέα, τόσο προικισμένη από τη φύση, μπορούμε χωρίς δισταγμό να πούμε: ‘Κρίμα που είναι πόρνη’», λέει ο καρδινάλιος στο φινάλε του έργου του Φορντ. Αυτά τα λόγια στην εκδοχή του Ντόνελαν δεν θα τα ακούσουμε ποτέ. Το φινάλε του είναι τόσο έξυπνο και δεν αξίζει να το προδώσω, τόσο πιστό στο κείμενο, έστω και χωρίς αυτό. Στην παράσταση όλα περιστρέφονται γύρω από ένα κρεβάτι. Το κρεβάτι της Αναμπέλας, ενός νυμφίδιου μεταξύ Ιουλιέτας, Κέιτ Μος και Λολίτας, που αποπλανάται αλλά και αποπλανά, ενώ γύρω της δημιουργείται από λεπτό σε λεπτό ένα όλο και πιο αιμοσταγές περιβάλλον από τις μάχες για την κατάκτησή της. Η Αναμπέλα μοιάζει με τινέιτζερ Αγγλίδα που διατρέχει τη μόδα μέσα στις δεκαετίες. Λίγο Μαντόνα, Βίβιαν Γουέστγουντ, για να καταλήξει την ημέρα του γάμου της να φοράει αντίγραφο του νυφικού του γάμου της Γκρέις Κέλι. Ο απαγορευμένος έρωτας για τον αδερφό της, που η ολοκλήρωσή του θα συμβεί κάτω από ένα πορφυρό σεντόνι υπό τους ήχους του Corpus Christi και παρουσία όλων των ηθοποιών, θα πυροδοτήσει μια σειρά γεγονότων αλλά και φόνων που ποτέ δεν θα συμβούν μπροστά στα μάτια του θεατή, αλλά στο λουτρό, κατά το μοντέλο της αρχαίας τραγωδίας. Ο Τζοβάνι, αδερφός και εραστής της, είναι αυτός που στο τέλος, σε μια συγκλονιστική σκηνή, της ξεριζώνει την καρδιά. Και οι άλλοι, κλήρος, εξουσία, είναι απλώς ο περίγυρος ενός έρωτα που συμπεριλαμβάνει όχι μόνο τα χαρακτηριστικά της εφηβικής ορμής, όπως στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», αλλά και την ένταση της μύησης στο σεξ. Οι πρωταγωνιστές του Ντόνελαν δεν εγκαταλείπουν σχεδόν λεπτό τη σκηνή. Η σκηνοθεσία μοιάζει με χορογραφία. Κινήσεις ακριβείας και όλες οι αρετές του καλού βρετανικού θεάτρου. Ο λόγος του Τζον Φορντ είναι σε ελεύθερη συνομιλία με όλες τις δεκαετίες της αγγλικής κουλτούρας, με τις θρησκευτικές αντιλήψεις και τις πο-

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

λιτικές πεποιθήσεις που σφραγίζουν τη χώρα του σκηνοθέτη. Πάρτι και χορευτικά της βρετανικής ποπ κουλτούρας που θυμίζουν βιντεοκλίπ των Pet Shop Boys, ναρκωτικά, βρετανικό χιούμορ, αντρικά κοστούμια, με τους ηθοποιούς άντρες να είναι βγαλμένοι από μια σύσκεψη στο Σίτι και τις γυναίκες να μεταμορφώνονται σε μαινάδες, όχι ατιμώρητα. «Η τέχνη πρέπει να είναι ζωντανή, όχι νεκρή», υποστηρίζει ο σκηνοθέτης και αυτό φαίνεται να είναι το βασικό μότο της δουλειάς του περισσότερο από 30 χρόνια. Οι διασκευές του στα έργα του Σαίξπηρ τολμούν και μεταφέρουν το λόγο του ποιητή μέσα στις εποχές και τις τάσεις, στα αισθητικά ρεύματα και στις σύγχρονες αναγνώσεις. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στο «Κρίμα που είναι πόρνη». Στην παράστασή του οι γυναίκες μπορεί να είναι θύματα μιας ολόκληρης κοινωνίας, αλλά είναι άνθρωποι με συναίσθηση της θέσης και των πράξεών τους. Τις κινεί το πάθος τους και η δύναμη του σεξ, η μεταμορφωτική του δύναμη και η επίγνωση της επίδρασης που ασκούν σαν γυναίκες στους άντρες. Οι ίδιες γίνονται μήλον της έριδος μέχρι να κατακτηθούν, αλλά, αλίμονο, μετά την κατάκτησή τους δεν ακολουθούν την ίδια μοίρα, της επιθυμίας και της ελευθερίας. Το τέλος και των τριών γυναικών της παράστασης είναι δραματικό, σφραγισμένο από το θάνατο. Οι άντρες κινούνται σε άλλα μοτίβα. Η εξουσία τούς κάνει όμορφους, λαμπερούς και αυτάρεσκους, ο πόθος της κατάκτησης τους κάνει αήττητους. Μέσα σε ένα περιβάλλον διαφθοράς και αδιαφορίας της άρχουσας τάξης, με την εκκλησία να διατηρεί τα μεσαιωνικά της χαρακτηριστικά, να τιμωρεί, να στηλιτεύει, να αφανίζει και να δημεύει περιουσίες, ο Ντόνελαν επισημαίνει διαρκώς την ένταση και την πρωτόγονη δύναμη του πάθους. Ο,τι κινεί και καθορίζει τη δράση περιστρέφεται γύρω από τον απαγορευμένο, τον ιερόσυλο αυτό έρωτα. Εναν έρωτα σχεδόν βαμπιρικό, που λούζεται στο αίμα και ποτέ στο φως. Αν δεν ήταν κλασικό έργο, ένα αριστούργημα της λογοτεχνίας, θα μπορούσε να είναι ένα μιούζικαλ της αστικής κουλτούρας, με σκηνές υπέροχης ακρίβειας, απαλλαγμένο από τα μπαρόκ χαρακτηριστικά, από τη φλυαρία και την περίφραση του πρωτότυπου έργου, χωρίς να αλλοιώνεται έστω και η ελάχιστη έννοια. Σε αυτή την εκδοχή που θα δούμε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών μιας παράστασης και ενός θρυλικού θεατρικού συγκροτήματος που έρχεται για πρώτη φορά στη χώρα μας, διαφαίνεται με τον καλύτερο τρόπο η πρόθεση ενός σπουδαίου, ενός ευφυούς σκηνοθέτη απέναντι στα κείμενα. Λίγοι κατορθώνουν να προσαρμόσουν τις κλασικές έννοιες στο σήμερα τόσο επιτυχημένα όσο το έκανε ο Ντόνελαν στο «Κρίμα που είναι πόρνη». Αν το χειροκρότημα είναι η τροφή των δημιουργών, η πρεμιέρα τους στη Λιόν, μπορεί να θεωρηθεί θριαμβευτική. Το κοινό του θεάτρου έφερε τους ηθοποιούς επτά (!) φορές στη σκηνή, αποθεώνοντάς τους. Οι απορίες μου για το αν θα άρεσε τελικά μια παράσταση ακόμα και θεματολογικά τολμηρή σε ένα αστικό κοινό λύθηκαν μονομιάς. Στο θέατρο υπάρχει πάντα η γοητεία της φυσικής επαφής, η δύναμη της υποκριτικής και το οργανωμένο θέαμα υψηλού επιπέδου που σε κατακτά. Ο συνδυασμός τους είναι ακαταμάχητος, ένας συνδυασμός που κινεί πνεύμα και αισθήσεις. Οταν βγήκα από το θέατρο, το κρύο της Λιόν μού φαινόταν πιο μαλακό.

Cheek by Jowl σημαίνει κολλητά, πολύ κοντά. Οι Cheek by Jowl είναι ο σκηνοθέτης Ντέκλαν Ντόνελαν και ο σύντροφός του στη ζωή και σταθερός σκηνογράφος της ομάδας Νικ Ορμεροντ. Ιδρυσαν την ομάδα τους το 1981 και φημίζονται για τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τα κλασικά έργα. Με βάση το Barbican του Λονδίνου, έχουν ταξιδέψει σε περισσότερες από 300 πόλεις και 40 χώρες σε όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα έρχονται για πρώτη φορά.

)NFO Οταν πέθανε ο Σαίξπηρ, ο Τζον Φορντ ήταν 29 ετών (1586-1639). Εζησε κάτω από τη βαριά γιγαντιαία σκιά του. Παρόλο που με μια ολόκληρη γενιά συγγραφέων της εκπληκτικής αγγλικής Αναγέννησης είδαν τα έργα τους να χειροκροτούνται στα πάμπολλα θέατρα εκείνου του καιρού στις όχθες του Τάμεση, παρέμεινε μέχρι τον 20ό αιώνα σχεδόν σε άγνοια. Αν σκεφτούμε ότι ο Τζον Φορντ ήταν ένας εξέχων δικαστικός της εποχής του, είναι απορίας άξιο πώς με αυτή του την ιδιότητα έγραψε ένα έργο που κριτικάρει ανελέητα τα ήθη της πολιτείας και της εκκλησίας. Το «Κρίμα που είναι πόρνη», όπως και τα περισσότερα έργα της Ελισαβετιανής περιόδου, καταλήγει σε μια θάλασσα αίματος. Το τέλος του μοιάζει με αυτό του «Τίτου Ανδρόνικου» του Σαίξπηρ. Αυτό όμως που κάνει το έργο του Φορντ «μαύρο διαμάντι» της παγκόσμιας φιλολογίας, πέρα από τις ίντριγκες που είναι ο κινητήριος μηχανισμός των έργων αυτής της περιόδου, είναι ο απαγορευμένος έρωτας της Αναμπέλα με τον αδερφό της Τζιοβάνι. Μια ιστορία καθαρής αιμομιξίας, που στα χέρια ενός λιγότερο ταλαντούχου συγγραφέα δεν θα ήταν παρά μια χυδαία σκανδαλοθηρική ιστορία. Η ποίηση του Τζον Φορντ, όπως και αυτή του Μποντλέρ, κατορθώνει και εξυμνεί την «απαγορευμένη ηδονή». Η αιμομιξία ωραιοποιείται και αυτομάτως αλλάζει τόπο διαμονής, μετοικεί από τη θνητή κατοικία της καθημερινότητας στο «παγκόσμιο φανταστικό μουσείο», στο οποίο δεν έχουν θέση παρά τα αριστουργήματα της τέχνης. Στο «Κρίμα που είναι πόρνη» οι σκηνές στις οποίες επεμβαίνει ο κλήρος θυμίζουν Μεσαίωνα. Απαίσιες φλόγες, θειάφι, καπνοί, κραυγές και βογκητά. Ολο το οπλοστάσιο της εκκλησίας εναντίον των αμαρτωλών. Οι σκηνές στις οποίες πρωταγωνιστεί η άρχουσα τάξη δείχνουν ένα απόλυτα διεφθαρμένο περιβάλλον. Ο λαός εδώ είναι ο μέγας απών, «κανένας Φορτεμπράς δεν θα φανεί για να αναγγείλει νέους καιρούς που έρχονται». Ετσι, σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον, η εξομολόγηση του Τζοβάνι, που αναρωτιέται γιατί να μην μπορεί να ενωθεί με την κόρη που βγήκε από την κοιλιά της ίδιας μάνας και που με αυτό τον έρωτα θα αποτελέσουν μια ψυχή, μια ύπαρξη, μια σάρκα, μοιάζει με το ιδανικό του αντρόγυνου που συναντάμε στην τέχνη της Αναγέννησης.

dµ ÉÑ ¨wÆ ¨ É ¨wÊ j¨ Æ ¨» Æ ¨ Æ Ç ¨y ÑÑÅ ¨ ¨» ¨ wÊ¨ ¨ ¨Ç ¨ ¨ ¨z Ñ ÉÆ á ©#DBK@M©#NMMDKK@M ¡ á ©.VDM©'NQRKDX pâ ©-HBJ©.QLDQNC Ê â © ß ©)@MD©&HARNM pâ © p ©)TCHSG©&QDDMVNNC Ð ¡ à© ©Í ©-HBJ©/NVDKK á¢ ¡ ©&HM@©!Q@LGHKK ©/GHKHO©"@HQMR ©#@UHC©"NKKHMFR ©'DCXCC© #XK@M ©1X@M©$KKRVNQSG ©)@LDR©%@HQGTQRS ©.QK@MCN©)@LDR ©)NM@SG@M© +HUHMFRSNMD ©/DSDQ©,NQDSNM ©-HBNK@©2@MCDQRNM ©&XTQH©2@QNRRX © +@TQDMBD©2ODKKL@M

lÀ¼¹i´jm»¹ml À i´´¹¿°

Μια απρόσμενη εμπειρία συναισθήματος περιμένει τους Αθηναίους στο Αρχαιολογικό Πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος. Εκεί που οι «Εικαστικοί Διάλογοι» πυροδοτούν εκρήξεις στοχαστικές και ψυχικές, καθώς κύματα, παιδικές φωνές, νέφη στάχτης και το επίμονο ερώτημα «Τι είναι ευτυχία τώρα;» δημιουργούν μια αξέχαστη διαδρομή. µ r À Àm¸ ± ¸À¹ Ài ³

Δείτε τους «Εικαστικούς Διαλόγους» στο Mstories 51

Ηχοι κύματος ακούγονται στο Αρχαιολογικό Πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος: διάσπαρτο από αρχαιότητες, φορτισμένο με ενέργεια και συμβολισμούς, καταπράσινο και στα 135 στρέμματά του, το πάρκο όπου δίδαξε ο Πλάτωνας γίνεται αυτές τις μέρες το σώμα και η φωνή των πιο δυνατών «εικαστικών διαλόγων». Δέκα σύγχρονοι εικαστικοί καλλιτέχνες παρουσιάζουν ο καθένας μέσα στο δικό του «σπίτι» ένα νέο έργο ψηφιακών μέσων που με τόλμη και λυρισμό συνδιαλέγεται με τα πιο βασανιστικά, επείγοντα και παρόντα προβλήματα. Οι «Εικαστικοί Διάλογοι» (ουσιαστικά εκκινούν από την Κυριακή και θα συνεχιστούν ως τις 6 Ιανουαρίου) διοργανώνονται από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, στο πλαίσιο του έργου «Η Ελληνική Σκέψη σε διάλογο: Προγράμματα Βιωματικής Μάθησης», το οποίο εντάσσεται στην Πράξη «Ακαδημία Πλάτωνος - Η Πολιτεία και ο Πολίτης». «Η πρόκληση αυτής της έκθεσης είναι να δοθεί μια αφορμή στους εικαστικούς καλλιτέχνες να πάρουν θέση, να δράσουν και ταυτόχρονα να αντιδράσουν στη σύγχρονη κοινωνία», εξηγεί η επιμελήτρια της έκθεσης (και υπεύθυνη εικαστικών της Στέγης) Μαριλένα Β. Καρρά. Η έκθεση προσφέρει μια μοναδική τοπογραφία, μια αρχιτεκτονική βαθιά πολιτική και εικαστική, καθώς ακολουθείς τη διαδρομή μέσα στο πάρκο που σε οδηγεί από το ένα σπίτι στο άλλο: Από τα σμήνη των πουλιών (Αθανασοπούλου), στους νομάδες (Ζερβού) και από εκεί στην κινούμενη στάχτη που είναι η Ευρώπη (Χατζηγεωργίου), στο σαρωτικό κύμα που αφανίζει το εγκατεστημένο (Βουνάτσου-Ντεξής), στην επιλεκτική μνήμη του στρεβλού βιώματος (Αλαβάνου), στην αναβίωση του Συμποσίου (Πασχαλίδου), στο πεδίο των πεσόντων (Βενετόπουλος) κοκ.

«Ο καλλιτέχνης δεν νοείται να παράγει έργο με το οποίο να μην παίρνει θέση σε όσα συμβαίνουν στο πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον όπου ζει», λέει κατηγορηματικά η κα Καρρά. «Ολα τα έργα στην Ακαδημία Πλάτωνος έχουν μια έντονα ανθρωπιστική, κοινωνιολογική και πολιτική χροιά. Κάποια προέκυψαν και μέσα από την πραγματικότητα της ίδια της γειτονιάς, για παράδειγμα η Τζένη Μαρκέτου μίλησε με κατοίκους, επιτροπές, φορείς της περιοχής, μίλησε με άστεγους, άνεργους, απολυμένους και έθεσε σε όλους το ερώτημα ‘Tι είναι για εσάς ευτυχία, τώρα;’». Ταυτόχρονα, βέβαια, είναι ορατοί οι αρμοί που ενώνουν την ηθική και αισθητική της αρχαιότητας με τη σύγχρονη τέχνη. Στην «Αποδημία», για παράδειγμα, υπάρχει η αναφορά στο Σωκράτη από τον «Θεαίτητο» του Πλάτωνα, που παρομοιάζει την ανθρώπινη ψυχή με κλουβί μέσα στο οποίο οι γνώσεις είναι πουλιά που πετούν. Στο «Κύμα» η αίσθηση του κινδύνου είναι παρούσα και με την υπόμνηση από τη «Ρητορική» του Αριστοτέλη πως ο φόβος «είναι ένα είδος λύπης ή μια μορφή αναστάτωσης, που προκαλεί η ιδέα κάποιου καταστρεπτικού ή οδυνηρού κακού που πρόκειται να συμβεί». Οι έμμεσες αναφορές συνεχίζονται ή περιμένουν να ανακαλυφθούν στο σύνολο των έργων. Οι «Εικαστικοί Διάλογοι» λειτουργούν καθημερινά από τις 12 το μεσημέρι έως τις 6 το απόγευμα με δωρεάν πρόσβαση. Την Κυριακή 16 Δεκεμβρίου θα γίνει και η επίσημη παρουσίαση της έκθεσης σε μια μέρα γιορτής για το πάρκο.

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,635(66 *5

tÀ°tu´l°À µ¹iÀ»lÀ̂ª¹»ĩ Ο σκηνοθέτης Νίκος Σούλης ανεβάζει στη θεατρική σκηνή Εν Αθήναις το ευαίσθητο κείμενο του Γιώργου Χρονά «Με το μικρό όνομα Ρίτα», που αναφέρεται στη Ρίτα Σακελλαρίου. Πρωταγωνίστριά του η Ειρήνη Βελιμαχίτη και δίπλα της ο Βασίλης Λέμπερος. Ο σκηνοθέτης μάς μίλησε για το νέο του πόνημα αλλά και για τις συγκυρίες στις οποίες παίζεται. m ±½ À ¸ ±¸ À. ® ¸ Àm¸ ¸ r

Πώς ξεκίνησε το «ταξίδι» αυτής της παράστασης; Η ιδέα ήταν του Θανάση Παππαδά! Αυτός σκέφτηκε την παράσταση, μας έφερε σε επαφή με τον Λάκη Κορρέ, τον αγαπημένο βοηθό της Ρίτας, ο οποίος αφηγήθηκε στον Γιώργο Χρονά ιστορίες από την προσωπική του ζωή στο πλάι της. Μέσα σε λίγο καιρό, λοιπόν, είχαμε το κείμενο, πάνω στο οποίο δούλεψα με πίστη. Το προσέγγισα στίχο στίχο. Ετσι ξεκίνησε το ταξίδι αυτό, που δεν είναι άλλο από ένα ταξίδι στη ψυχή της μεγάλης λαϊκής τραγουδίστριας. Το ταξίδι στη ρίζα της! Δεν είναι τυχαίο. Στην ανάγνωση παραβρέθηκε ο Λάκης. Τον είδαμε να δακρύζει. Σαν επιβεβαίωση ότι η Ρίτα εγκρίνει την παράστασή μας! Ποιες είναι οι ιδιαίτερες δυσκολίες ενός έργου που βασίζεται σε βιογραφικά στοιχεία. Τι προσπάθησες να αναδείξεις από την προσωπικότητα της Ρίτας Σακελλαρίου; Να ξεκαθαρίσουμε αρχικά ότι δεν πρόκειται για βιογραφία. Δεν είναι ένα έργο που εξιστορεί το βίο της Ρίτας. Σίγουρα εμπεριέχει αυτό που λέμε βιογραφία, αλλά πιο πολύ σαν έναυσμα για βαθύτερο ψάξιμο στο χαρακτήρα μιας λαϊκής τραγουδίστριας. Είμαστε στην Ελλάδα μετά τον Εμφύλιο. Ο πατέρας της Ρίτας ήταν Αριστερός. Τον έκαψαν ζωντανό οι χίτες! Το μικρό κορίτσι μαζεύει αντικείμενα από τη χωματερή με τη μάνα της και τα μεταπωλούν για να επιβιώσουν. Στα 14 την πάντρεψε η μάνα της -καθόλου περίεργο, ήθελε ένα αρσενικό στο σπίτι-, έκανε δύο παιδιά και αργότερα άλλα τρία σε άλλο γάμο. Στα 17 την άκουσαν να τρα-

γουδάει από το παράθυρο και άρχισε την καριέρα της στα μαγαζιά στο Πέραμα τα Σαββατοκύριακα. Αυτή ακριβώς είναι η ρίζα της λαϊκής φωνής, που ανεβαίνει από τα τρίσβαθα της ψυχής της και αντιλαλούν τα βουνά. Αυτήν ακριβώς τη λεβεντιά, την παλικαρίσια φωνή της Ρίτας, προσπάθησα να εξηγήσω μέσα από το διάβασμα του έργου του Χρονά. Το κορίτσι στα φουγάρα της χωματερής θα φορέσει μαύρα τακούνια, θα γίνει η «γυναίκα των μαύρων τακουνιών», της αγαπημένης μυθολογίας του Χρονά, θα γίνει βασίλισσα, θα ταξιδέψει, θα αγαπήσει, θα υποφέρει. Η δυσκολία στα έργα που αναφέρονται σε πρόσωπα γνωστά, πολύ γνωστά και μάλιστα πρόσφατα και αγαπημένα ακόμα στο κοινό, βρίσκεται ακριβώς εκεί που αναμένει κανείς: να δει τη Ρίτα, όποια Ρίτα, να ζωντανεύει στη σκηνή. Φυσικά, δεν θα βαδίζαμε στην εύκολη οδό της εξωτερικής μίμησης του καθρέφτη, αλλά στη λεπτή ισορροπία της ανάδειξης του εσωτερικού κόσμου της χωρίς να ξεχνάμε και τη σύμβαση της ενσάρκωσης ενός υπαρκτού, αναγνωρίσιμου προσώπου! Πώς ήταν η συνεργασία με τον Γιώργο Χρονά; Τον Γιώργο Χρονά είχα τη τύχη να τον συναντήσω όταν ήμουν στρατιώτης στα τέλη του ’70 μέσα από τους στίχους του. Αργότερα, ο ίδιος δημοσίευσε φωτογραφίες μου και κάποια κείμενα στην «Οδο Πανός». Η ποίησή του, οικεία σε μένα. Οι μύθοι του, αναγνωρίσιμοι και συγγενείς. Μου εμπιστεύθηκε το κείμενό του με μία μοναδική οδηγία: «Η Ρίτα στο έργο αυτό είναι μια ηρωίδα του Τένεσι Ουίλιαμς». «Και μοιάζει να θυμάται

τη ζωή της σαν να ήταν η τελευταία μέρα της στη Γη», συμπλήρωσα εγώ. Ετσι γεννήθηκε το έργο «Με το μικρό όνομα Ρίτα». Γιατί ανεβάζεις αυτό το έργο σήμερα, κάτω από τις συγκεκριμένες συγκυρίες; Προς τα πού βλέπεις να πηγαίνει το θέατρο; Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω εγώ προς τα πού βαδίζει το θέατρο. Θα ήθελα να βαδίζω συχνότερα πλάι του. Πάντως υπάρχει μια άνθηση τα τελευταία χρόνια. Σήμερα όμως η κοινωνία εκφασίζεται. Η τηλεόραση αναπαράγει ένα λάιφ στάιλ ανύπαρκτο, για κούφια μυαλά. Οπου χιούμορ βάζει χαβαλέ, όπου ενημέρωση βάζει ψέμα, διαπλοκή, πελατεία, όπου πολιτισμός «κατούρα να φύγουμε». Η μόνη χώρα όπου ο χαρακτηρισμός «κουλτουριάρης» θεωρήθηκε ύβρις. «Τι σχέση έχει η Ρίτα Σακελλαρίου με μια σημερινή λαϊκή τραγουδίστρια;» σκέφτομαι συχνά στις πρόβες. «Αυτοί ξεκίνησαν από τις χωματερές και φτάσανε στην αποθέωση, εμείς γεννημένοι μέσα στην αποθέωσή μας καταλήγουμε στις χωματερές». Οποιο έργο ανεβάζει κανείς μέσα στη συγκυρία αυτή δεν ξεχνάμε ότι το παρακολουθούμε μέσα στη κρίση. Αν μιλάμε ευθέως από τη σκηνή για την κρίση, ίσως κατανοήσουμε καλύτερα πώς φτάσαμε εδώ και λέω «αμήν», διότι η απαρχή της εξόδου από αυτήν είναι η κατανόησή της. Αλλά και πάλι είναι τόσο δύσκολο να ξεπεζέψουμε τη βόλεψή μας, πώς να κάνουμε reset; Οπως λέει η Ρίτα κάπου στο έργο: «Οποιος φεύγει πρώτος σώζεται!»

mku { {qªuj{ u Την Τρίτη, Κριέ, θα προτιμούσα να μην πάρεις καμία απόφαση για τη ζωή σου. Η λογική σου δεν θα είναι στα καλύτερά της και ανησυχώ. Επίσης, αν μπορούσες να αποφύγεις να βγεις από το σπίτι, θα το εκτιμούσα, μάλιστα καλό θα ήταν να έβαζες και αφρολέξ στις γωνίες. Βασικά, αν κοιμόσουν όλη τη μέρα, θα ήμουν ευγνώμων. Ετοιμάσου για ταξίδια, Ταύρε, από αυτά που είναι μακρινά και από αυτά που σου έχουν λείψει εδώ και καιρό. Βέβαια, εντάξει, ακόμα στις ετοιμασίες είσαι, αλλά ακόμα και αυτές έχουν τη χάρη τους, σε βάζουν στο κλίμα. Καλό ξελαμπικάρισμα, για λίγο. Ο διπλανός στη δουλειά σου θα είναι πολύ ζωηρός, Δίδυμε. Τώρα αυτό το «στη δουλειά σου» μην το πάρεις και τοις μετρητοίς. Πάντως, δεν θα είναι πολύ ευχάριστο και με τη διάθεση που θα έχεις είναι πολύ πιθανό να αντιδράσεις κάπως άσχημα. Ζύγιασε τις αντιδράσεις σου αυτή την εβδομάδα - αν θέλεις να τη βγάλεις καθαρή. Πρώτα η δουλειά και μετά η διασκέδαση, ρε Καρκίνε, πάλι πρέπει να σου τα λέω; Μια ατέρμονη σειρά από υποχρεώσεις σε περιμένει και εσύ παίζεις μπάσκετ με τη γιαγιά σου. Θα καταλήξεις να είσαι ντεφορμέ και, όταν έρθει η ευκαιριάρα στο τέλος της εβδομάδας, μπορεί να μην κάνεις τα πρέποντα, για αυτό πρόσεχε. Θα μπεις στον πειρασμό τη Δευτέρα, Λέοντα, να πάρεις ένα μεγάλο ρίσκο και δεν ξέρω πόσο θα το χαρείς όταν έρθει η ώρα του απολογισμού. Υπολόγισε καλά τις κινήσεις σου πριν κάνεις οτιδήποτε και άνοιγε συχνά το πορτοφόλι σου για να βλέπεις τα μυγάκια που πετιούνται από μέσα, έτσι για να προσγειώνεσαι στην πραγματικότητα λίγο πιο εύκολα. Αν ευχαριστιέσαι ένα πράγμα αυτό τον καιρό, Παρθένε, είναι να ονειροπολείς. Για αυτό ονειροπόλησε καλά και πολύ, και μη σε νοιάζει το λεωφορείο που πλησιάζει με 50 χιλιόμετρα την ώρα. Μια μαγική φούσκα θα σε προστατεύει από τον κίνδυνο. Και μια κούνια που σε κούναγε.

Κάρπε ντίεμ, ρε κάφρε Ζυγέ. Εχω βαρεθεί να σε βλέπω στον καναπέ. Το ότι πρέπει να τελειώσεις αυτόν το μαραθώνιο Seinfeld δεν είναι δικαιολογία. Εκεί έξω τα άστρα ευνοούν τις νέες γνωριμίες, ενώ εσύ είσαι και έτοιμος από καιρό και θαρραλέος για να τις κυνηγήσεις. Καθάρισε λίγο το πρόγραμμά σου από Seinfeld και ξεκίνα. Θα σου πουν να πας Θησείο, Σκορπιέ. Εσύ να επιμείνεις. Θα σου πουν να πας εκδρομές. Εσύ θέλω να είσαι βράχος. Αυτό που θέλεις είναι να πιεις το ποτό σου συνοικιακά και τίποτα δεν θα σου αλλάξει γνώμη. Το να επιμείνεις στη γνώμη σου είναι σημαντικό, αφού είναι από τις λίγες φορές που ξέρεις τι λες και θέλεις να το απολαύσεις. Θα έχεις μια τέλεια εναρμόνιση μυαλού και συναισθημάτων αυτό τον καιρό, Τοξότη, με αποτέλεσμα να ξέρεις ακριβώς τι πρέπει να κάνεις σε κάθε περίσταση. Τα δε γεγονότα θα τρέχουν την εβδομάδα αυτή, οπότε θα δεις ότι θα είναι χρήσιμο αυτό. Α ναι, και να έχεις τα αθλητικά σου πρόχειρα. Η σιωπή είναι χρυσός, Αιγόκερε, και αυτό το ξέρεις καλύτερα από εμένα. Ωστόσο, ακόμα πιο χρυσός είναι να ξέρεις να μιλάς. Θέλω να πω, πες ό,τι πρέπει, αλλά τη στιγμή που πρέπει. Και η αρχή της εβδομάδας είναι εκείνη η στιγμή. Ερχονται και άλλες ευκαιρίες βέβαια, αλλά γιατί να περιμένεις; Μια νέα γνωριμία έρχεται κατά πάνω σου, Υδροχόε, από ξένα μέρη. Και όταν λέω ξένα μέρη, εννοώ έξω από τους συνηθισμένους ανθρώπους που γνωρίζεις. Καλό θα σου κάνει, νέα μονοπάτια θα ανοίξουν και όλα αυτά τα ωραία. Μην παραενθουσιαστείς πάντως, γιατί άλλα θέματα άσχετα θα απαιτήσουν αρκετή προσοχή μέσα στην εβδομάδα. Η εκδρομή σου σε συγκεκριμένο προάστιο δεν θα πάρει την τροπή που ήθελες, Ιχθύ. Ισως δε να θέλεις να το προλάβεις αυτό και να προτιμήσεις το Κέντρο για τις εξορμήσεις σου. Αυτό αφορά και τα επαγγελματικά σου, να δεις που με ένα μαγικό τρόπο κάπως στο Κέντρο θα καταλήξεις. Τι να τα κάνεις τα προάστια εξάλλου; m ¸ ± À° r ¸

»iÀ0/).43À»l°Àj¶¼tni¼i°

ΚαφεΟίνο

Εφήμερον

Τo ΚαφεΟίνο συνδυάζει αρμονικά ξεχωριστή διακόσμηση, ανοιχτόμυαλη μουσική προσέγγιση και παρεΐστικο κλίμα που δημιουργείται κάθε μέρα στους χώρους του, αποτελώντας μια ιδιαίτερη πρόταση για τη βραδινή -και όχι μόνοέξοδο στην περιοχή. Θα το βρεις ανοιχτό από το πρωί για καφέ ως αργά το βράδυ για ποτό και μπορείς να είσαι σίγουρος ότι κάθε βραδιά στο ΚαφεΟίνο θα σου μείνει αξέχαστη. Γαβριηλίδου 8, Aνω Πατήσια

Six d.o.g.s Project Space

Στο Εφήμερον θα βρεις καλό καφέ, πιάτα ημέρας με εκλεκτά υλικά και μια αξιόλογη γκάμα ποτών που μπορεί να ικανοποιήσει και τους πιο απαιτητικούς. Και αν θέλεις κάτι διαφορετικό, μη διστάσεις να ρωτήσεις για κάποιο ξεχωριστό κοκτέιλ. Επίσης, το Εφήμερον προσφέρει συχνά και βραδιές με ζωντανή μουσική από τις πιο φρέσκες και ενδιαφέρουσες μπάντες που σίγουρα θες να ανακαλύψεις. Ευρυδάμαντος 15, Νέος Κόσμος

Μυκηνών Γωνία

Juju De Kokimο Σχεδιασμένα και ραμμένα για τον κάθε πελάτη ξεχωριστά, τα ρούχα που συναντά κανείς στο Juju De Kokimo έχουν σίγουρα κάτι ιδιαίτερο και προσφέρουν τη μοναδική άνεση και εφαρμογή που μόνο τα χειροποίητα ρούχα χαρίζουν. Το μυστικό είναι το μεράκι στη δημιουργία, αλλά και η εξαιρετική ποιότητα των υφασμάτων. Στο Juju De Kokimo φιλοξενούνται συχνά bazaars και άλλες εκδηλώσεις. Αρχελάου 20, Παγκράτι

Che Sara

Το Μυκηνών Γωνία στον Κεραμεικό είναι ένα καινούργιο μεζεδοπωλείο με ιδιαίτερα προσιτές τιμές και πραγματικά ξεχωριστή ατμόσφαιρα. Τον τόνο δίνουν τα γυμνά τούβλα στους τοίχους, οι μεγάλες λάμπες πάνω από το μικρό μπαρ με το τσίπουρο και το ούζο και οι μεταλλικές σωληνώσεις του εξαερισμού. Ο συνδυασμός μοντέρνας διακόσμησης και παραδοσιακής γεύσης σίγουρα δεν περνά απαρατήρητος. Μ. Αλεξάνδρου 97 & Μυκηνών, Κεραμεικός

Η Αθήνα, οι άνθρωποί της, οι αξίες και η ποιότητά της χαρτογραφούνται και παρουσιάζονται δυναμικά, με έναν καινούργιο οπτικοποιημένο τρόπο στην εφαρμογή M.app. Πρόκειται για ένα «ζωντανό» χάρτη με 200 πινέζες-σημεία, που διαρκώς ανανεώνονται και αυξάνονται, σκιαγραφώντας όλες τις πτυχές της ζωής στην πόλη.

Από το 2010 ο Θοδωρής Μάρκου ταξιδεύει και φωτογραφίζει τους ελληνικούς δρόμους και διάφορα κομμάτια της σύγχρονης επαρχιακής πραγματικότητας παρέα με μια φθηνή πλαστική κάμερα και έγχρωμο φιλμ. Μια ιδιαίτερα αξιόλογη έκθεση στον εκθεσιακό χώρο του Six d.o.g.s, δίπλα ακριβώς από τον αγαπημένο σε όλους πολυχώρο, με το μπαρ, το live stage και τον κήπο που έχουμε όλοι επισκεφθεί. Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι

Tο Che Sara στον Ταύρο είναι μία σπιτική ιταλική trattoria, στην οποία σου δίνεται η δυνατότητα να απολαύσεις γνήσιες ιταλικές γεύσεις. Εάν μάλιστα είσαι τυχερός, μπορεί να δεις τον Tony, τον ιδιοκτήτη του καταστήματος, να βγαίνει από την κουζίνα και να παίζει αγαπημένα ιταλικά τραγούδια με την κιθάρα του, για μια σπάνια, πραγματικά αυθεντική ιταλική εμπειρία που δεν μπορεί παρά να σου μείνει αξέχαστη. Νοταρά 38, Ταύρος

Φαγητό, ποτό, καφές, θέατρο, μουσική, βιβλίο, κινηματογράφος, εκθέσεις, επιλεγμένα καταστήματα, όπως επίσης και οι πιο φρέσκες ιδέες στο χώρο της τεχνολογίας και της ζωής στην πόλη έρχονται στην οθόνη του κινητού σου και παρουσιάζονται μέσα από video υψηλής αισθητικής, μικρής διάρκειας και πλούσιας περιεκτικότητας.

j ½³ ¸ Ài ³¸ Àµ ¸ ÀÀÀAGIANNOPOULOS

METROPOLISNEWS GR

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

ͬ |Á | ::: 0(75232/,635(66 *5

i°·ªtmtmm¹stÀ·i»t Υπάρχουν φορές που όσο καλή και αν είναι η φωτογραφία ενός γκάτζετ, πρέπει να γράψεις ολόκληρες προτάσεις για να εξηγήσεις τι κάνει. Υπάρχουν και άλλες που η εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις, όπως συμβαίνει με αυτά τα σφηνοπότηρα από ζαχαροκάλαμο. Πέραν του ότι μπορείς να τα φας αφού τα χρησιμοποιήσεις μερικές φορές, δεν σου προσφέρουν τίποτα άλλο που να μην καταλαβαίνεις από μόνος σου. Επειδή όμως δεν γίνεται να τυπωθεί λευκή σελίδα, μάθε πως τα γεμίζεις με τεκίλα, πίνεις και γίνεσαι λιώμα. Μάθε επίσης πως γίνεται να τους βάλεις και βότκα, ουίσκι, τζιν, ρούμι, τσίπουρο, ρακί και όποιο άλλο ποτό σου αρέσει. Ωραία, τώρα είμαστε ΟΚ. U mad bro? www.amazon.com

»ª¿¿Àmi¹Ànj²¿ Εχεις ζήσει χρόνια στην Αμερική και σου αρέσει να κάθεσαι γύρω από τη φωτιά με τα παιδιά σου και να τους διηγείσαι ιστορίες καθώς ψήνετε ζαχαρωτά; Την ίδια στιγμή λατρεύεις το ουίσκι, αλλά δεν πίνεις μπροστά τους για να δίνεις το καλό παράδειγμα; Τότε τα Marshmallows της Wondermade έχουν φτιαχτεί για σένα. Εμπλουτισμένα με ουίσκι, σου επιτρέπουν να αγοράσεις απλά ζαχαρωτά για τα παιδιά σου και μία έξτρα, μερακλίδικη έκδοση για τον εαυτό σου και όποιον άλλον θέλεις να μεθύσεις. Το κουτί των 16 τεμαχίων κοστίζει περίπου 5,5 ευρώ και απαιτείται μία εβδομάδα μέχρι να έρθουν στην πόρτα σου, λόγω υψηλής ζήτησης. www.wondermade.com

»ªi·jk¹Àijªt° Ο,τι αξίζει πονάει την τσέπη και είναι δύσκολο να το αποκτήσεις. Πιστό στο μάθημα ζωής που θα μπορούσαν να τραγουδούν παραλλαγμένο οι Πυξ Λαξ στην τελευταία τους συναυλία αν δεν είχαν διαλυθεί, το τραπεζάκι Up! ξεχωρίζει με το ντιζάιν και την τιμή του. Συγκεκριμένα, κοστίζει κάτι περισσότερο από 7.000 ευρώ και θα φτιαχτεί σε μόλις 20 αντίτυπα για ισάριθμους ιδιοκτήτες με μεγάλες κούπες καφέ και ανάλογη τσέπη. Την έμπνευση και το όνομά του τα αντλεί από την ταινία κινουμένων σχεδίων “Up!”, στην οποία ένας παππούς απογειώνεται στον ουρανό μαζί με το σπίτι του χάρη σε εκατοντάδες μπαλόνια. Και επειδή το έπιπλο πιθανότατα δεν θα το δεις ποτέ από κοντά, δες τουλάχιστον την ταινία που αξίζει τον κόπο. www.duffylondon.com

tÀ°mt»j¹st°À¹··t»l°À°¿kj¹ Εντάξει, δεν διαφωνεί κανείς, έχεις τέλεια usb φλασάκια που όλοι τα βλέπουν και αμέσως ψαρώνουν. Οι γυναίκες πέφτουν στα πόδια σου και οι φίλοι σε έχουν για Θεό. Τη φάτσα όμως του Batman από το “The Dark Knight Rises” την έχουν; Τα μάτια τους ανάβουν όταν τα συνδέεις με τη usb θύρα του υπολογιστή; Οχι, για αυτό μη μιλάς και ετοιμάσου να ξηλωθείς. Η αυθεντική έκδοση του Σκοτεινού Ιππότη με την επίσημη άδεια της Warner Bros και χωρητικότητα 16GB είναι εδώ. Η τιμή της φθάνει τα 67 ευρώ, ενώ συνοδεύεται από μοναδικό σειριακό κωδικό για να το αναγνωρίζεις, μια και όλοι θα θέλουν να σου το πάρουν. Ιδανικό δώρο για geeks ενόψει Χριστουγέννων. edgewave.ecrater.com

°m´lªtÀmi¹Ài´uµ¹°»t Το πορτοφόλι σου πρέπει να είναι όπως ο χαρακτήρας σου: σκληρό και αλύγιστο. Για το λόγο αυτό επιβάλλεται να κάνεις δικό σου το τελευταίο δημιούργημα της Obtainium, ένα πορτοφόλι κατασκευασμένο μένο μίζει από το ίδιο αλουμίνιο που χρησιμοποιείται και στην παραγωγή αεροσκαφών. Ο σχεδιασμός του θυμίζει smartphone κομμένο στη μέση, ενώ επιτρέπει να βάζεις και να βγάζεις τις πιστωτικές σου κάρτες χωρίς ωρίς να χρειάζεται καν να το ανοίξεις. Η χωρητικότητά του είναι σταθερή, δέχεται μέχρι οκτώ κάρτες καιι μερικά χαρτονομίσματα ή δέκα κάρτες και καθόλου χρήματα. Διατίθεται σε τρία χρώματα, γκρι, χακίί και χρυσό, με την τιμή του να φτάνει τα 95 ευρώ. www.kickstarter.com r.com

42!).).'À'2/5.$

::: 0(75232/,635(66 *5

tÀviªl°Àmi¹Àt Àn·jmin Ο πρωταγωνιστής των αθλητικών media αυτής της εβδομάδας είναι ο Χάρης Μαυρίας. Ο 18χρονος εξτρέμ, μετά την εντυπωσιακή εμφάνισή του στο ντέρμπι, μετατράπηκε σε νέο Σαραβάκο και καινούργιο Μπέκαμ. Γνωστά για την υπερβολή τους, τα ελληνικά μέσα βρήκαν κάτι πράγματι ελπιδοφόρο να ασχοληθούν σε ένα πρωτάθλημα παντελώς αδιάφορο. Η αλήθεια είναι πως ο Μαυρίας έχει όλα τα φόντα και το κατάλληλο timing για να προβληθεί από τη διοίκηση και να αγαπηθεί από τον κόσμο του Παναθηναϊκού. Ο σύλλογος μέχρι πρόσφατα πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, έχει ήδη χάσει το πρωτάθλημα και έχει αποκλειστεί από την Ευρώπη, διώχνει όλα τα μεγάλα συμβόλαια και βλέπει πρίγκιπες και επιταγές να πηγαίνουν και να... μην έρχονται. Την ίδια στιγμή έχει γίνει ξεκάθαρα γνωστό πως χτίζει μία νέα ομάδα που θα βασιστεί στις ακαδημίες ώστε να γίνει βιώσιμη. Τι καλύτερο, λοιπόν, από ένα νέο πρωταγωνιστή που προέρχεται από την Παιανία και μπορεί να αποτελέσει το λαμπρό παράδειγμα για το δύσκολο μέλλον. Μια νέα ή και βελτιωμένη περίπτωση Νίνη και Καραγκούνη. Για να τα καταφέρει, ωστόσο, θα χρειαστεί σκληρή δουλειά και σωστή καθοδήγηση. Αυτό που απαιτείται στην περίπτωσή του είναι ένας άνθρωπος δίπλα του να του κλείσει τα αυτιά -και πιθανότατα τα μάτια- και να του εξηγήσει πως τα media, με την ίδια ευκολία που δημιουργούν

ήρωες, τους αποκαθηλώνουν με συνοπτικές διαδικασίες. Και φυσικά πως μπορείς να παραμείνεις για πάντα αιώνιο ταλέντο, όπως αμέτρητοι πιτσιρικάδες πριν από αυτόν. Στην τελική, θα πρέπει να διαλέξει και ο ίδιος τι θέλει να γίνει: ένας νέος Κυριάκος Παπαδόπουλος που δουλεύει νυχθημερόν στη Σάλκε και με μαθηματική ακρίβεια κάποια στιγμή θα ανταμειφθεί με συμβόλαιο στις μεγαλύτερες ομάδες του πλανήτη ή ένας νέος Γιάννης Φετφατζίδης, που πλέον πάτησε τα 22 και κινείται μεταξύ πάγκου και κερκίδας; µ À¼ ½ ±

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

v¿°j Àvt´j¶i Πάνω που η συζήτηση με τις ανανεώσεις των συμβολαίων στον Ολυμπιακό είχε αρχίσει να γίνεται πιο γραφική και από το Πήλιο, τα πράγματα δείχνουν να μπαίνουν στο δρόμο τους σιγά σιγά. Η θετικότερη από όλες τις εξελίξεις είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμία εξέλιξη με την ανανέωση του Μπίλι του Τοροσίδη. Του κατά φαντασίαν αρχηγού της ομάδας. Ενός παίκτη υπερεκτιμημένου, που ελάχιστα ανταποκρίνεται σε αυτό που ονομάζουμε «Ολυμπιακή Ιδιοσυγκρασία» και που ελάχιστα έχει προσφέρει στο σύλλογο την τελευταία διετία. Αδιαφορεί για τη φανέλα, όσο αδιαφορεί και το «πέταλο» για αυτόν. Και να ξέρετε ότι, είτε είστε θαμώνες του είτε όχι, το πέταλο έχει (σχεδόν) πάντα δίκιο. Σε ό,τι αφορά, τώρα, τον Ραφίκ Τζιμπούρ, το επιθετικό υπερόπλο της ομάδας (πιο κλισέ πεθαίνεις, το ξέρω). Είναι πλέον δεδομένο πως το παλικάρι από το μακρινό Αλγέρι βρίσκεται μια ανάσα από την ανανέωση. Την οποία, αν και πιστολέρο, την έχει κερδίσει με το σπαθί του. Πάνω στις δικές του πλάτες και -πολύ περισσότερο- πάνω σε αυτές του Μήτρογλου, ο Ολυμπιακός έχει βρει το επιθετικό ντουέτο που για τα επόμενα χρόνια θα αποφεύγει τις όποιες παραφωνίες. Και ερχόμαστε στον Χοσέ τον Χολέβα, ο οποίος είπε τελικά το πολυπόθητο «ναι» και επέκτεινε το συμβόλαιό του με την ομάδα ως το 2016 (τέσσερα χρόνια, δηλαδή, προτού φτάσει το χρέος της Ελλάδας στο πολυπόθητο 120%...). Μπορεί ο Τρικαλινός να μας έκανε νερά από τις αρχές της χρονιάς και με τα νάζια του να μην έβγαζε στο χορτάρι τις πραγματικές του δυνατότητες, είδε όμως ότι κινδυνεύει να τον απαγάγει ο Ιβάν ο... Τρομερός στον ΠΑΟΚ (αστείοι μανατζαραίοι) και αποφάσισε τελικά να κάτσει στα αυγά του. Είπα αυγά και μου ήρθαν στο μυαλό συνειρμικά οι κότες: να μην ξεχάσουν στην ΠΑΕ να κάνουν πρόωρη ανανέωση στον υπεραπαραίτητο Ματσάδο (Sotirakopoulos edition), να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο... ª ½¸± Àµ ±

ǻǼȀǼȂǺȇ,2<

sjtÀnj´t°À Ενα νέο, προσιτό smartphone προστίθεται στην οικογένεια Xperia της Sony. Βολικό και ανταγωνιστικό σε τιμή, ιδανικό για απλή χρήση, με εξαιρετική ποιότητα HD Voice, που διευκολύνει τους χρήστες να επικοινωνούν με ακόμα πιο καθαρό ήχο κατά τη διάρκεια της κλήσης. Διαθέτει δυνατότητα ελέγχου του κόστους χρήδ ό λέ ό ή σης και της κατανάλωσης μπαταρίας. Η εφαρμογή χρήσης δεδομένων παρακολουθεί πόσα δεδομένα έχουν χρησιμοποιηθεί και η κατάσταση αναμονής λειτουργεί έτσι ώστε να αυξάνει την απόδοση της μπαταρίας μέχρι και τέσερις φορές. Μόλις η οθόνη μείνει σε κατάσταση αναμονής για λίγα λεπτά, το WiFi, η διαχείριση δεδομένων και οι περισσότερες εγκατεστημένες εφαρμογές απενεργοποιούνται. Οι κλήσεις και τα μηνύματα λειτουργούν κανονικά χωρίς κανένα πρόβλημα. Με το άγγιγμα της οθόνης όλες οι λειτουργίες επανέρχονται στην καθορισμένη κανονική κατάσταση.

niªi²¿s¹t°Àµ¹iÀ»iÀ·i¹¼¹i

Τη στήριξη του έργου της ΕΛΕΠΑΠ με μια σειρά μηχανισμών πριν και κατά τη διάρκεια των αγώνων πέτυχε η WIND συγκεντρώνοντας το ποσό των 50.000 ευρώ. Την επιταγή με το ποσό που συγκεντρώθηκε είχαν τη χαρά να παραδώσουν οι ίδιοι οι πρεσβευτές της WIND Running Team στην πρόεδρο και στα παιδιά της ΕΛΕΠΑΠ στο πλαίσιο της χριστουγεννιάτικης γιορτής τους που πραγματοποιήθηκε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. «Ολη η οικογένεια της ΕΛΕΠΑΠ, παιδιά, γονείς, προσωπικό, διεύθυνση, διοίκηση, εκφράζουν την απεριόριστη ευγνωμοσύνη τους στη WIND, στους πρεσβευτές της, στην ομάδα της WIND Running Team και σε όλους τους δρομείς που στήριξαν μέσα από τον αγώνα τους στα 5, 10 και 42 χλμ. τα ‘Βήματα Ζωής’ των παιδιών της ΕΛΕΠΑΠ, τα ‘Βήματα Ζωής’ των παιδιών με αναπηρία και συμμετείχαν σε αυτό το μεγάλο θαύμα της αγάπης», ανέφερε μεταξύ άλλων η πρόεδρος της ΕΛΕΠΑΠ Μαριάννα Μόσχου.

::: 0(75232/,61(:6 *5

t¹À·ªt°otªj°À°usjv¹kts»i¹

Με το νέο Cosmote Deals for You μπορείς να πηγαίνεις παντού... διπλός! Με αποκλειστικές προσφορές σε ψυχαγωγία και αποδράσεις, μπορείς να προγραμματίσεις την εβδομάδα σου και να πετύχεις μειώσεις στο λογαριασμό του κινητού σου. Δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός στα Village Cinemas κάθε Τετάρτη, δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός στα συνεργαζόμενα θέατρα της Ελληνικής Θεαμάτων κάθε Τετάρτη και Πέμπτη και κάθε Σαββατοκύριακο για τις παιδικές παραστάσεις στα θέατρα Αλίκη και Κιβωτός, δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο από Δευτέρα έως Παρασκευή, δύο πίτσες στην τιμή της μίας από τo Delivery της Pizza Hut από Δευτέρα έως Παρασκευή και δύο συμμετοχές στην τιμή της μίας, σε δραστηριότητες της Trekking Hellas, όπως rafting, trekking και mountain bike. Θέλεις και άλλα;

::: 0(75232/,635(66 *5

·j°À»iÀt´iÀnjÀjsiÀ¼¿ªt

Μοναδικές χριστουγεννιάτικες προσφορές επιφυλάσσει για τους επισκέπτες του το Δίκτυο Καταστημάτων ΓΕΡΜΑΝΟΣ και φέτος, με το μήνυμα: «Δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψουν τη χαρά που δίνεις με ένα δώρο». Μια δωροεπιταγή ΓΕΡΜΑΝΟΣ αξίας έως 150 ευρώ, για να διαλέξουν δώρα για τα αγαπημένα τους πρόσωπα περιμένει όσους αγοράσουν ένα από τα επιλεγμένα Smartphones και tablets, μεταξύ των οποίων τα δημοφιλή Sony Xperia J, Windows Phone 8S by HTC, Samsung Galaxy Tab Note 10.1 4G. Το νέο τηλεοπτικό σποτ ΓΕΡΜΑΝΟΣ για τα Χριστούγεννα, που είναι ήδη στον αέρα, υπενθυμίζει ότι «γιορτές» σημαίνουν δώρα και τα δώρα επισημαίνουν τη χαρά του να μοιράζεσαι.

¼¹·´iÀ°»iÀ·i¹¼¹i Για πέμπτη συνεχή χρονιά, η Coca-Cola βρέθηκε κοντά στα Παιδικά Χωριά SOS και προσκάλεσε 70 παιδιά να απολαύσουν τη μαγεία των Χριστουγέννων, αποδεικνύοντας πως υπάρχουν λόγοι για να πιστεύουμε σε ένα καλύτερο αύριο. Η Coca-Cola ετοίμασε ένα χιονισμένο χριστουγεννιάτικο σκηνικό, στο οποίο τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να διασκεδάσουν με δημιουργικές δραστηριότητες, αλλά και να απολαύσουν μοναδικές χριστουγεννιάτικες λιχουδιές. Στη συνέχεια, οι NEBMA και η Alessandra Rassimov τραγούδησαν τις επιτυχίες τους και τα κάλαντα παρέα με τα παιδιά, γεμίζοντας το χώρο μελωδίες. Ο ενθουσιασμός των παιδιών κορυφώθηκε φυσικά με την εμφάνιση του Aγιου Βασίλη, που ήταν εκεί όπως κάθε χρόνο για να μοιράσει δώρα στα παιδιά και να φωτογραφηθεί μαζί τους.

i¯¹t¹Àmi¹À»uvjªt¹ Απονεμήθηκαν οι Υποτροφίες ΟΤΕ-COSMOTE για το ακαδημαϊκό έτος 20122013 σε πρωτοετείς φοιτητές Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων από την ελληνική περιφέρεια και για πρώτη χρονιά και από την Αττική και τη Θεσσαλονίκη. Με το θεσμό των Υποτροφιών να συμπληρώνει φέτος 11 χρόνια, 46 νέοι και νέες παρέλαβαν ένα σημαντικό βοήθημα για τις σπουδές τους, συνολικού ύψους 345.328 ευρώ. Οι 20 φετινοί υπότροφοι που προέρχονται από 17 νομούς της χώρας βραβεύτηκαν με το ποσό των 15.280 ευρώ ο καθένας. Επιπλέον, 26 Τιμητικές Διακρίσεις αξίας 1.528 ευρώ η καθεμία, απονεμήθηκαν σε υποψηφίους από τις ίδιες περιοχές, που ξεχώρισαν για τις σχολικές και εξωσχολικές τους επιδόσεις. Α π ευ θ υ ν ό μ ε νο ς στο κοινό της εκδήλωσης ο κ. Τσαμάζ, μεταξύ άλλων, δήλωσε: «Στον Ομιλο ΟΤΕ συνεχίζουμε τη στήριξή μας στους νέους ανθρώπους, παρά την ένταση της κρίσης, αυξάνοντας φέτος τον αριθμό των υποτρόφων».

ÑÐåªÐåÍªÇÌ|ÎË | ª |ÇÍªÊ Ð ÇÏ ªÍ ªÐÇ~ÇÉ

Την ανάγνωση αξιόλογων κειμένων που γράφτηκαν για τον Αλκη Αλκαίου με αφορμή το θάνατό του. Εκτός από την «εξομολόγηση» του Οδυσσέα Ιωάννου που τη διάβασα μέχρι τέλους και μάλιστα δύο φορές, τα υπόλοιπα κείμενα, που στην πλειονότητά τους δημοσιεύτηκαν στο MusicPaper, δεν κατάφεραν να μου κεντρίσουν το ενδιαφέρον. Διάβασα πράγματα που ήξερα για έναν άνθρωπο που δεν γνώριζα στην ουσία καθόλου. Και εκεί νομίζω ήταν το λάθος. Τα λίγα που γνωρίζαμε για τον Αλκη Αλκαίου δεν μας εμπόδισαν να τον αγαπάμε και να ανυπομονούμε για το επόμενο βήμα του τόσα χρόνια. Οι πληροφορίες για ασθένειες, ιδιαιτερότητες, χούγια δεν με αφορούν. Αν ήθελε, θα μας τις είχε πει ο ίδιος, θα είχε αφήσει να μαθευτεί κάτι από τη ζωή του, θα είχε δώσει έστω και μία συνέντευξη. Αυτό όμως που είχε ενδιαφέρον ήταν η μοναδική του τηλεοπτική εμφάνιση το 1990 για λογαριασμό της εκπομπής «Η περιπέτεια ενός ποιήματος» με παρουσιαστή τον Αντώνη Κόκκινο που προβαλλόταν στην ΕΡΤ. Πρόκειται ουσιαστικά για μια συνομιλία του ποιητή-στιχουργού με τον Θάνο Μικρούτσικο, που τον αποκαλεί με το πραγματικό του μικρό όνομα, Βαγγέλη. Αυτό είναι το μόνο που αξίζει να δει κανείς. Και φυσικά να παρακολουθήσει τη δουλειά του όλα αυτά τα χρόνια. Τα υπόλοιπα περιττεύουν.

Την ανάγνωση της αγαπημένης μου επιστημονικής είδησης. Δεν λέω, αγαπάω τα σκαντζοχοιράκια. Εχω και ένα φίλο που προσπαθούσε κάποτε μανιωδώς να πιάσει μερικά για να τα κάνει κατοικίδια. Αλλά, όταν σκέφτομαι ότι γίνονται έμπνευση για ανώδυνες ενέσεις, ράμματα και χειρουργικούς συνδετήρες, κάτι με πιάνει. Και να φανταστείτε ότι δεν φοβάμαι τις ενέσεις, απλώς με ανατριχιάζει ο συνδυασμός. Κυρίως η ανάλυση των αγκαθιών του σκαντζόχοιρου, που είναι στην ουσία μεγάλες σκληρές τρίχες εξοπλισμένες με δόντια. Οι επιστήμονες, σύμφωνα με την είδηση, γνώριζαν ότι τα «δόντια» αυτά βοηθούν το αγκάθι να μένει καρφωμένο στο δέρμα κάθε επίδοξου θηρευτή που πάει να πιάσει το σκαντζόχοιρο, δεν ήξεραν όμως πώς ακριβώς λειτουργεί ο μηχανισμός. Ε, τώρα έμαθαν και θέλουν να εφαρμόσουν και σε εμάς το ίδιο. Μπορεί να είναι για ιατρικούς λόγους, αλλά εμένα μου σηκώθηκε η τρίχα. Και η δική μου δεν έχει και δόντια!

ȢΤην προετοιμασία του σπιτιού για το χειμώνα και για τα Χριστούγεννα σε μία μόνο μέρα. Είχε φανεί πολύ ελπιδοφόρο το σχέδιο. Στρώσιμο χαλιών -εντάξει, άργησα λιγάκι-, κατέβασμα χριστουγεννιάτικου εξοπλισμού και στόλισμα. Ποιος όμως υπολόγιζε χωρίς τον ξενοδόχο; Εγώ! Που όχι μόνο δεν κατάφερα να τα κάνω όλα μαζί, αλλά δεν συμμετείχα καν στο πρώτο σκέλος. Τα χαλιά στρώθηκαν από την υπόλοιπη οικογένεια την ώρα που εγώ απλώς έτρεμα στο κρεβάτι από τον πυρετό. Το δέντρο και τα υπόλοιπα στολίδια κατέβηκαν από το πατάρι και τοποθετήθηκαν την επόμενη μέρα. Μικρή καθυστέρηση, θα μου πείτε, αλλά δεν έχετε νιώσει ποτέ ότι κάνετε σχέδια και κάποιος γελάει μαζί σας; Ε, κάπως έτσι ήταν! s¸ r ¸Àn¸ r N MASTORAKOU METROPOLISNEWS GR