Metropolis Free Press 15.02.13 by Metropolis

15-21.02.2013

Η Αναστασία... μεγάλωσε Ο Δημήτρης Χαλιώτης βλέπει τη Μυρτώ Αλικάκη να ρίχνει φως στα σκοτάδια του έρωτα

ΦΥΛΛΟ 1016

The street artist Ο Remi αφηγείται στη Νάντια Σουφλή τις μουσικές ιστορίες που έζησε στον δρόμο

Νέο συλλογικό όραμα Η Κατερίνα Ι. Ανέστη μιλάει με τον Χρήστο Καρρά για τα σχέδια της Στέγης

Metropolis www.metropolispress.gr

Ενα γλυκό κορίτσι... ΗΜ Μαρίζα ίζ Ρίζου Ρίζ ετοίμασε ί τον πρώτο ώ της δίσκο! δί

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο (σελ. 5)

Index

Creative...24

Πάολα...36

Η Χάρις Ποντίδα επισκέφτηκε το νεοκλασικό της οδού Αμφικτύωνος και μίλησε με τα κορίτσια που διδάσκουν τη ραπτομηχανή

Την ακούσαμε να μιλάει για τον έρωτα στο Free Thinking Zone της οδού Σκουφά

Σπέισι...25

Σωτηροπούλου...37

Η Πόπη Διαμαντάκου σχολιάζει το ριμέικ της σειράς “House of Cards” του ιντερνετικού Netflix

Η δημιουργός των σατιρικών σελίδων Let It Beh και d-oh.gr

Glam...26

Μνημεία...38

Η Μαρία Μαρκουλή καταγράφει τα σημάδια της επιστροφής του

Η Europa Nostra πυροδοτεί την ανάδειξη του πολιτιστικού πλούτου της Ευρώπης

Σκουλά...32

Μετς...40

Πρωταγωνιστεί ως Ulrike στην παράσταση που σκηνοθετεί ο Ακύλλας Καραζήσης στο Bios

Ο Δημήτρης Καραΐσκος αποτυπώνει με τον φωτογραφικό του φακό την παράξενη ησυχία της γειτονιάς

Λίνας...33

Παπαμιχάλης...45

Διασκευάζει Απόστολο Καλδάρα για το “Retropolis II” και μας ταξιδεύει στη Μεσόγειο

O ραδιοφωνικός παραγωγός, που το βιβλίο του γίνεται παράσταση

Mstories 57 Η Μαρίζα Ρίζου ψηφίζει swing στον πρώτο της δίσκο «Γλυκό Πρωί». Η Μαρία Σκουλά αναμετράται με τη ζωή της Ουλρίκε Μάινχοφ στο Bios. Ο διευθυντής του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης μάς ξεναγεί σε μια έκθεση με... «Πριγκίπισσες». Ο Διαμαντής Καραναστάσης προτείνει “Love Love Love” στο Θέατρο Τέχνης. Και ο Remi ετοιμάζεται για ένα ακόμα full band live στο Floral.

Στο Μοναστηράκι...

METROPOLIS

metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr] : Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr] : Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Κώστας Κωνσταντίνου, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Αργυρώ Μποζώνη, Βασίλης Νέδος, Γιώργος Παπαστογιαννούδης, Λήδα Πιμπλή, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr] : Βάσια Αναγνωστοπούλου, Δάφνη Ανέστη, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Σταύρος Πετρόπουλος, Shutterstock, AFP Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr] : Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου / Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr] : Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

Οι μέρες της αφθονίας μου

Η μεταβατική ιδιότητα της πολιτικής Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr

Στην ταινία “Lincoln”, ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις, που υποδύεται τον Αμερικανό πρόεδρο, σε μια στιγμή επιφοίτησης, όταν πρέπει να πάρει μια κρίσιμη απόφαση για το αν θα προχωρήσει ή όχι στην ψήφιση της 13ης τροπολογίας που θα οδηγούσε στην κατάργηση της δουλείας, έφερε στο μυαλό του τον Ευκλείδη και τη μεταβατική ιδιότητα: Οταν δύο σχήματα είναι ίσα με ένα τρίτο, είναι και μεταξύ τους ίσα. Αυτά γίνονταν το 1865. Η συνειδητοποίηση της ισότητας άργησε πολύ να έρθει και φυσικά σε κάποια μέρη άργησε ακόμα περισσότερο. Στη Νότια Αφρική η πολιτική του απαρτχάιντ (που μεταφράζεται ως «διάκριση») ίσχυε μέχρι το 1991, ίχνη της οποίας μπορούν να εντοπιστούν ακόμα και σήμερα σε ορισμένες περιοχές της χώρας.

είναι διαρρήκτης, το περιστατικό θα στιγματίσει για πάντα τη ζωή και τη φήμη του.

Ο Οσκαρ Πιστόριους είναι Νοτιοαφρικανός. Λευκός. Η ιστορία του είναι λίγο πολύ γνωστή. Ακρωτηριάστηκε για ιατρικούς λόγους σε ηλικία 11 μηνών και έκτοτε χρησιμοποιεί τεχνητά μέλη. Μεγαλώνοντας εξελίχθηκε σε μια θρυλική μορφή των Παραολυμπιακών Αγώνων και τον περασμένο Αύγουστο έγινε ο πρώτος άνθρωπος με τεχνητά μέλη που έτρεξε σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ολοι οι ηρωικοί χαρακτηρισμοί που τον συνοδεύουν εδώ και χρόνια είναι απολύτως δίκαιοι. Από χθες το πρωί, βέβαια, δίπλα στο όνομά του υπάρχει κυρίως η λέξη «δολοφόνος». Ακόμα και αν αποδειχτεί ο ισχυρισμός του ότι πυροβόλησε και σκότωσε τη σύντροφό του νομίζοντας ότι

Ετσι κι αλλιώς όλα είναι πολιτική, δεν είναι; “I am the president of the United States of America, clothed in immense power!” θα πει σε κάποιο άλλο σημείο της ταινίας ο Λίνκολν. Τελευταία, πάντως, βλέπω ένα άλλο κινηματογραφικό-τηλεοπτικό κατόρθωμα με πολιτικό περιεχόμενο: το “House of Cards”. Λεπτομέρειες για τη σειρά του Ντέιβιντ Φίντσερ θα διαβάσετε στις επόμενες σελίδες, ωστόσο να σχολιάσω ότι, παρακολουθώντας τον Κέβιν Σπέισι στον ρόλο ενός μέλους του αμερικανικού Κογκρέσου, πιθανόν να τρομάξετε με τις δυνατότητες που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος σε μια οποιαδήποτε κυβέρνηση αυτού του κόσμου. Ακόμα και αν είναι απλώς μια σειρά.

Η Πρετόρια, όπου ζει ο Πιστόριους, είναι η πόλη με το μεγαλύτερο ποσοστό λευκού πληθυσμού στη Νότια Αφρική, αλλά και μια πόλη που ιστορικά βρίσκεται στις πρώτες θέσεις με την εντονότερη εγκληματικότητα παγκοσμίως. Συνολικά, την περασμένη δεκαετία, σύμφωνα με τα στοιχεία των Ηνωμένων Εθνών, η Νότια Αφρική ήταν δεύτερη σε όλο τον κόσμο σε ποσοστό δολοφονιών ανά κάτοικο, με 50 ανθρώπους να δολοφονούνται κάθε μέρα. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς εγκληματολόγος για να εντοπίσει και εδώ ίχνη της πολιτικής του απαρτχάιντ.

15 -21.02. 2013

Αυτό είναι ένα QR Code! Αν είστε τακτικός αναγνώστης της εφημερίδας μας, θα έχετε προσέξει ότι υπάρχει ένα τέτοιο, λίγο μικρότερο, στην αρχή κάθε θέματος ή συνέντευξης που φιλοξενείται στις σελίδες μας. Eχετε έξυπνο κινητό τηλέφωνο; Αν ναι, μπορείτε να το σκανάρετε (αν δεν ξέρετε πώς γίνεται αυτό, επισκεφθείτε τη διεύθυνση bit.ly/Yar22Y για να κατεβάσετε μια εφαρμογή scan για το κινητό σας) και έτσι να ανακαλύψετε το επιπλέον αποκλειστικό περιεχόμενο που προσφέρει στους αναγνώστες της η “Metropolis”.

Τι σημαίνει αποκλειστικό περιεχόμενο; Περισσότερες φωτογραφίες, βίντεο, τραγούδια, ό,τι φαντάζεστε και κάνει την εμπειρία του να διαβάζετε την εφημερίδα μας πιο ενδιαφέρουσα, πιο διαδραστική, πιο προσωπική. Αν και μπορείτε να διαβάσετε όλα τα θέματα της εφημερίδας μας και στο website μας, στη διεύθυνση www.metropolispress. gr, το υλικό που κρύβεται πίσω από το QR Code δεν είναι διαθέσιμο από το site μας.

Είναι ένα δώρο από εμάς σε εσάς, τους αναγνώστες μας. Γιατί, όσο και αν αγαπάμε την καινούργια τεχνολογία και το internet, μερικά πράγματα δεν θα χάσουν ποτέ τη γοητεία τους, όπως το ξεφύλλισμα μιας φρεσκοτυπωμένης εφημερίδας. Εστω και με ένα smartphone στην τσέπη.

Ματιές

Jazz made in Greece (No2) Η ηθική μειοψηφία λέει ότι τα λόγια είναι περιττά και ότι όλες οι θεωρίες ανατρέπονται στην πράξη. Σε συνέχεια της κουβέντας μας με το άρθρο της προηγούμενης εβδομάδας για το αν η άνοιξη της ελληνικής jazz σκηνής είναι προ των πυλών, η απάντηση πρέπει να γίνει πιο σαφής με ονόματα και διευθύνσεις, όπως έχω υποσχεθεί (και μια και μιλάμε για άνοιξη, μήπως και οι Αιγύπτιοι ζουν τη δική τους Ανοιξη και δεν το έχουμε καταλάβει ούτε εμείς αλλά κυρίως ούτε αυτοί;).

Συζητώντας πολιτικά Σε πρόσφατη έρευνα κοινής γνώμης στο ερώτημα «πόσο συχνά συζητάτε με φίλους και γνωστούς για πολιτικά θέματα», το 65% απάντησε «συχνά» ή «πολύ συχνά»! Ομολογώ ότι δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο πολύ τα τελευταία χρόνια έχουν εισβάλει στις ιδιωτικές μας συζητήσεις τα θέματα που τσουβαλιάζουμε στον όρο «πολιτική». Γιατί, βέβαια, δεν συζητάμε -όπως παλιά- για εσωκομματικές κόντρες ή για το ποιος θα είναι υποψήφιος πρόεδρος της Δημοκρατίας όταν θα έχουμε προεδρικές εκλογές. Για τα χάλια μας κουβεντιάζουμε. Για τους φόρους, για το χρέος και για το αν αντέχει η χώρα άλλη λιτότητα!

To 2012 ήταν η χρονιά που η ελληνική jazz σκηνή συζητήθηκε όσο καμιά προηγούμενη χρονιά, γιατί φαινόταν ότι αποκτάει ένα περιεχόμενο που αποτυπώθηκε και στα cds και στα live. To τρίο του πιανίστα Βαγγέλη Στεφανόπουλου με το “Sailing on a Marsipus” είναι ένας από τους λόγους που θα θυμόμαστε μουσικά το 2012 και ένας ακόμα λόγος αισιοδοξίας για το μέλλον της ελληνικής jazz. Το ίδιο ισχύει και για το “Urban Jazz” του αεικίνητου Γιώργου Κοντραφούρη με το -κλασικό πια- Baby Trio του. Ο Μάνος Αθανασιάδης, από την άλλη, πήγε με το “Everybody Swings” στην πηγή της vocal jazz, στο Great American Songbook και στα Jazz Standards και έφτιαξε έναν δίσκο μουσικά απολαυστικό και... εύηχο.

Αναζητήστε, επίσης, το “Black Mamba” του φλαουτίστα Λεωνίδα Σαραντόπουλου, καθώς και το πολύ πρόσφατο και ήδη πολυσυζητημένο “Heart of the Sun - The Music of Pink Floyd” του πολυσχιδούς και ταλαντούχου τρομπετίστα Ανδρέα Πολυζωγόπουλου. Ιδιαίτερο και ενδιαφέρον και το “In Paris” του πιανίστα Γιώργου Ψυχογιού. Σημαντικά jazz albums είχαν βγει και το 2011, αλλά ακούστηκαν περισσότερο το 2012. Οπως το “Manos” του Dimitris Kalantzis Quintet, 100% Χατζιδάκις και 100% jazz, που έφτασε σε πωλήσεις το ασύλληπτο νούμερο των 4.000 αντιτύπων. Ο Δημήτρης Καλαντζής ετοιμάζει τώρα καινούργιο cd στο ίδιο πνεύμα, με συνθέσεις του Μίκη Θεοδωράκη. Επιπλέον, το “Diary of Dreams” του Σταύρου Λάντσια, που ήταν η πιο jazzy πλευρά του κλασικότροπου συνθέτη. Το “Undelivered” του ταλαντούχου πιανίστα Σπύρου Μάνεση, το “Wonder-Fall” των Wonderful Quartet, εκπληκτικό και αυτό και ιδιαίτερο. Αρχίστε λοιπόν με αυτά, γιατί ο πήχης έχει ανεβεί ψηλά και το ταξίδι μοιάζει συναρπαστικό. ΥΓ: Ακούμε το “Blue Train” του John Coltrane. Γιώργος Μουχταρίδης

Αλλά μια και το ανοίξαμε το θέμα, είμαστε σίγουροι ότι η λέξη «κουβεντιάζουμε» είναι η σωστή; Δεν αναφέρομαι σε δημόσιες συζητήσεις - στη Βουλή ή στην τηλεόραση. Ρωτάω αν πράγματι «κουβεντιάζουμε» στα σπίτια μας, στα καφέ ή στα social media όταν το θέμα είναι πολιτικό. Σκεφτείτε λίγο πώς αντιμετωπίζεται η αντίθετη άποψη. Πόσο χρειάζεται για να γίνει η σπίθα της διαφωνίας πυρκαγιά έτοιμη να κατακάψει τον αντίπαλο! Προχθές στο γραφείο, μέσα σε τρία λεπτά ένας συνάδελφος αποκάλεσε «λακέ» τον απέναντί του. Για να γυρίσει ο άλλος και να τον πει «σούργελο»! Την Τετάρτη σε ένα μπαρ (ήταν και αργά, είχε καταναλωθεί και ένα μπουκάλι) έπεσε ξύλο ανάμεσα σε δυο τύπους. Ο λόγος δεν ήταν ότι διεκδικούσαν την ίδια γκόμενα - ο λόγος ήταν η Παυλίνα Νάσιουτζικ και το αν είχε μεγαλώσει σωστά το παιδί της ή όχι! Για το Facebook τι να πω... Οποιος ανεβάσει ένα post που δεν αρέσει σε κάποιους από τους φίλους του, τρώει ξύλο σε ελάχιστο χρόνο. Ανάλογα πάντα με το επίπεδο του «κύκλου φίλων»! Αλλού θα διαβάσουμε βρισιές («πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι»), αλλού λεπτές ειρωνείες («τι πρωτότυπη άποψη, υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται έτσι;»). Ε λοιπόν, ναι! Υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται διαφορετικά από εμάς και δεν είναι μαλάκες! Δεν είναι καν λακέδες των αφεντικών ή των ξένων, ούτε σούργελα αγράμματα! Απλώς διαφωνούν μαζί μας. Προτείνω να ηρεμήσουμε λίγο όλοι. Και να δοκιμάσουμε να ακούσουμε τη διαφορετική άποψη. Και αν δεν μας πείσει, απλώς να κάνουμε πως δεν ακούσαμε. Ας μη βρίσουμε και μια φορά, ρε παιδιά, κάπου αλλού θα εκτονωθούμε. A.

Στον γιατρό Ο έξυπνος Αθηναίος:

ηση ότι δεν φεύγει σε χειρότερη κατάσταση από αυτή στην οποία ήταν αρχικά.

Ακούει με προσοχή το πρόβλημα του θεράποντος που παίρνει 800 ευρώ μηνιαίως από το ταμείο και αναζητά με αγωνία δουλειά στο εξωτερικό - παίζουν και οι χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ.

Αν λάβει απάντηση -ευπρεπή-, παίρνει τη λίστα με τις εξετάσεις που πρέπει να κάνει, τη σταυρώνει και βγαίνει στη γύρα για τα σχετικά ραντεβού.

Λήδα Πιμπλή

Αφού ακούσει το πρόβλημα του γιατρού, διατυπώνει το ερώτημα που τον απασχολεί: «Θα ζήσω γιατρέ μου;» Αν ο γιατρός δεν αντιδράσει, επαναλαμβάνει το ερώτημα τρεις φορές ακριβώς. Αν δεν λάβει απάντηση ούτε την τρίτη φορά, αποχωρεί χωρίς άλλη κουβέντα, με την ικανοποί-

Στην έξοδο πληρώνει κανονικά τον γιατρό, ο οποίος το έχει ξανασκεφτεί και έχει αποφασίσει ότι, αφού δεν εισπράττει μία από το ταμείο, θα τα εισπράξει από τον ασφαλισμένο. Και βλέπουμε...

Για τη φτώχεια του νου Η Αθήνα της κρίσης. Πλατεία Βάθη. Κορμιά που συνωστίζονται και χέρια που απλώνονται για να πιάσουν ένα μπρόκολο, τρία τέσσερα πορτοκάλια. Η εικόνα που καθηλώνει. Η φωτογραφία των χιλίων λέξεων που κάνει τον γύρο του κόσμου. Πρωτοσέλιδο σε εγχώριες και διεθνείς εφημερίδες. Οι ψυχές μουδιάζουν στη θέα των πεινασμένων των Αθηνών. Ο στόχος έχει επιτευχθεί. Γιατί χειρότερο και από το αίσθημα της πείνας, χειρότερο και από την απελπισία της ανεργίας, της άδειας τσέπης, των απλήρωτων λογαριασμών είναι ο βαθύς, παραλυτικός τρόμος που προκαλούν όλα αυτά όταν γίνονται θέαμα. Τότε αποτελούν το πιο ισχυρό επικοινωνιακό προϊόν. Πόσο μάλλον όταν η εικόνα των πεινασμένων έχει φόντο την πόλη, που υπήρξε η μήτρα των ισχυρότερων συμβόλων του πολιτισμού. Για την Αθήνα την ταυτισμένη με τον Παρθενώνα, τη δημοκρατία, την τέχνη της γλυπτικής και του θεάτρου -τουλάχιστον στη συνείδηση εκείνων που αιώνες τώρα την επισκέπτονται για να τιμήσουν τα ίχνη της ιστορίας της- οι εικόνες πεινασμένων πολιτών της που απλώνουν τα χέρια στη διανομή δωρεάν ζαρζαβατικών είναι η πλήρης ανατροπή. Γιατί δεν προκαλούν απλώς τη συγκίνηση, όπως παρόμοιες εικόνες πεινασμένων από υποβαθμισμένες περιοχές του πλανήτη. Προκαλούν τρόμο. Και αυτός διεγείρει ανακλαστικά συντήρησης. Πρόκειται για την πιο συνηθισμένη παγίδα της σκέψης. Αρκεί να θυμηθούμε ότι ακόμη και στις εποχές της μεγάλης ευφορίας δεν έλειπαν ποτέ εικόνες πεινασμένων από τα μίντια, ενώ το «παιχνίδι» με την ακρίβεια διαφόρων φαγώσιμων, ιδίως σε γιορταστικές περιόδους, που είχε στόχο ένα αίσθημα πιθανής στέρησης, υπήρξε η πιο τετριμμένη επικοινωνιακή στρατηγική της κατανάλωσης. Για να το πούμε κυνικά, η εικόνα της στέρησης «πουλάει» περισσότερο από την αξιοπρέπεια, που άλλωστε δεν είναι δυνατόν να φωτογραφηθεί. Οχι ότι δεν υπάρχουν φτωχοί, άνθρωποι που πληρώνουν σκληρά την κρίση. Τα επίσημα στοιχεία μαρτυρούν ανθρώπινες τραγωδίες. Μόνο που όταν αυτές καταναλώνονται σαν εικόνες απελπισίας και προβάλλονται με υπερβάλλοντα ζήλο πλαισιωμένες με ζοφερούς σχολιασμούς από τους τηλεραψωδούς των δελτίων ειδήσεων, γίνομαι καχύποπτη για τον πραγματικό στόχο. Επειδή αυτό που εξαγριώνει πολύ περισσότερο από την ίδια την πείνα είναι ο φόβος μήπως πεινάσουμε. Για αυτό και δεν ήταν ποτέ οι πεινασμένοι τόσο επικίνδυνοι, όσο εκείνοι που δεν πεινούν, αλλά φοβούνται ότι μπορεί να πεινάσουν. Εμελλε να γίνει η Αθήνα για μία ακόμη φορά στην ιστορία της παγκόσμιο σύμβολο της εποχής της. Δυστυχώς, πλέον του οικονομικού ζόφου και της πείνας. Κρίμα, όμως, που δεν είχα και εγώ φωτογραφική μηχανή στο σούπερ μάρκετ, και μάλιστα στις καλές εποχές, όταν κυρίες με τίγκα το καροτσάκι σπρώχνονταν για ένα κουτάκι αναψυκτικό δωρεάν. Αθηνά Δεληγιάννη

Ματιές

Με τη ματιά του Μαζάουερ Αν και στη ζωή ουδείς πρέπει να αισθάνεται απολύτως βέβαιος για οτιδήποτε, υποθέτω ότι ο Μαρκ Μαζάουερ δεν είναι «Συριζαίος». Στην ομιλία που έδωσε την Τρίτη στο Deree αναφέρθηκε στην άμεση «συγγενική» σχέση της Χρυσής Αυγής με τον ναζισμό, επιχειρηματολόγησε με εμφατικό τρόπο εναντίον της θεωρίας των δύο άκρων και ενέταξε τον ΣΥΡΙΖΑ στις δυνάμεις που μπορούν να συμβάλουν, παρά τα εγγενή προβλήματα του κόμματος της Αριστεράς, στη λύση του ελληνικού προβλήματος.

Και όμως υπάρχουν

Πρόκειται για απόψεις του Μαζάουερ γνωστές, τουλάχιστον για όσους τον παρακολουθούν τα τελευταία χρόνια. Ισως η σημαντικότερη συμβολή του δημοφιλούς ιστορικού στον δημόσιο διάλογο είναι εκείνη που αφορά τον ρόλο της μεταπολίτευσης στη συγκρότηση της σύγχρονης Ελλάδας. Για τον Μαζάουερ η μεταπολίτευση αποτελεί εκείνη την πολύ συγκεκριμένη χρονική περίοδο κατά την οποία στην Ελλάδα εμπεδώθηκε η αξία της δημοκρατίας,

μακριά από τους εμφυλιακούς διχασμούς που την κράτησαν σε πολιτική καχεξία μέχρι και το 1974. Προβάλλει, εν ολίγοις, το θετικό είδωλο της μεταπολίτευσης και όχι εκείνο της εκτεταμένης ασωτίας που αναδεικνύεται συστηματικά την τελευταία τριετία. Η μεταπολίτευση ήταν το χωροχρονικό πλαίσιο εντός του οποίου αναδύθηκε μια πλουραλιστική δημοκρατία στην Ελλάδα. Η αμφισβήτηση της οικονομικής ευμάρειας έφερε την αμφισβήτηση της δημοκρατίας. Δόθηκε η δυνατότητα να ακουστούν στον δημόσιο διάλογο απόψεις αντιδραστικές, κομπλεξικές και ανιστόρητες που είχαν μείνει για σχεδόν 40 χρόνια σε ανυποληψία. Τώρα, η αντίδραση βρήκε πολιτικό εκφραστή, κυρίως, όμως, επέτρεψε στο ιδεολογικό περιθώριο να εγκατασταθεί στο κέντρο της σκηνής. Η πολιτική οπισθοδρόμηση έχει ήδη διαβεί τον κοινωνικό Ρουβίκωνα. Βασίλης Νέδος

Υπάρχουν ημέρες που ξυπνάς και διασχίζεις μια πόλη που νομίζεις πως κάποιος έχει αλλάξει τα κομμάτια του παζλ. Δεν είσαι καλά. Η Πειραιώς είναι ο ποταμός που σου λείπει και η Πατησίων λίμνη. Απλώς συνειδητοποιείς πως κάθε μικρή μετατόπιση δημιουργεί μεγάλη αναστάτωση στην ευαίσθητη μεγαλοκοπέλα Αθήνα. Δεν αντέχει μακριά ωράρια, μαγαζιά ανοιχτά τις Κυριακές και, αν πάρει κανείς κατά γράμμα τον νόμο, και οι μουσικές στις 11 το βράδυ πρέπει να σχολάνε. Από εκείνη την ώρα και μετά ας τραγουδάμε μόνοι μας και, αν ξέρουμε και κιθαρίτσα, μπορεί να γίνουμε οι σταρ της παρέας. Η Αθήνα ζει από τη νύχτα που δεν αγαπά. Τους στέλνει όλους σπίτια τους μέχρι τα μεσάνυχτα από τον φόβο μη μεταμορφωθεί η άμαξα σε κολοκύθα. Είναι μία από τις λίγες πόλεις στον κόσμο που δεν ενισχύουν τη βραδινή κυκλοφορία, τις βραδινές βόλτες. Τις βραδινές συντροφιές. Δυο χρόνια περιμένουν απάντηση οι atenistas από τους αρμόδιους φορείς και απάντηση δεν θα πάρουν αν δεν πιεστούν οι φορείς. Γιατί η ερώτησή τους είναι σε ένα συρτάρι με κάποιες άλλες αιτήσεις, ερωτήσεις και χαρτιά και μια ημέρα απλώς θα χαθεί. Αλλά έφτασε η ώρα και ξέρουμε πως κάποιοι άνθρωποι δούλεψαν για αυτό, δουλεύουν για αυτό και μας καλούν να είμαστε μαζί τους, να κυκλοφορούμε μέρα νύχτα σε μια πόλη ζωντανή. Και το πιο συγκινητικό σε όλο αυτό είναι το ότι δεν εγκαταλείπουν εδώ και δυο χρόνια και κάθε ημέρα μοιάζει να είναι η πρώτη ημέρα που το ξεκίνησαν. Τόσο ορμητικά. Υπάρχουν ημέρες, λοιπόν, που ξυπνάς, σκέφτεσαι πως κάποιοι επιμένουν και λες εδώ είμαστε και, αν πας ένα βήμα πίσω, βλέπεις την πλάτη σου. Προχωράς. Εχεις γεννηθεί, έχεις ζήσει, έχεις πέσει, έχεις σηκωθεί, έχεις βρει τον έρωτα της ζωής σου, τον έχεις χάσει, έχεις γιατρευτεί, έχεις αγαπήσει ξανά. Επιμένεις. Πάντα υπάρχουν γύρω σου αυτά που δεν μπορείς να δεις, αυτά που υπάρχουν ακόμα και αν δεν τα βλέπεις. Σαν τα πόδια του περιπτερά. Αργυρώ Μποζώνη

L’ amour Κάθονταν στο μπαράκι του Κέντρου με τα ποτά μπροστά τους και μιλούσαν. Οι δύο νέοι άντρες φαίνονταν βαθιά απορροφημένοι στην κουβέντα τους, αγνοώντας το σχεδόν γεμάτο με κόσμο μικρό μαγαζί. Εστρεψα την προσοχή μου πάλι στην παρέα μου, ενώ η βραδιά κυλούσε αργά, με την τζαζ να διακόπτεται πότε πότε από ένα δυνατό γέλιο. Πριν αδειάσει το ποτήρι μου, γύρισα να βρω το γκαρσόνι για να μου φέρει άλλο ένα, όταν τους είδα πάλι ακίνητους στη θέση τους. Ξαφνικά, πλη-

σίασαν ο ένας τον άλλον, όπως όταν σκύβεις για να ακούσεις καλύτερα τον συνομιλητή σου, μόνο που τα πρόσωπά τους ενώθηκαν στη γραμμή των χειλιών, τα μάτια τους έκλεισαν και παραδόθηκαν σε ένα απαλό φιλί που δεν φαινόταν να βιάζεται για να κρυφτεί από τα βλέμματα των διπλανών. Η εικόνα τους, όμορφη, τρυφερή και συνάμα απίστευτα δυνατή, μου θύμισε ότι η πόλη εξακολουθεί να ερωτεύεται ό,τι και να λέμε, ό,τι και να κάνουμε. Νικήτας Καραγιάννης

Κείμενο: Ανδρέας Γιαννόπουλος / Φωτογραφία: Aurelija S.

15 -21.02. 2013

Καινοτόμοι Vol. 5! Το Startup Weekend Athens επιστρέφει για πέμπτη συνεχή χρονιά και από σήμερα μέχρι και την Κυριακή το βράδυ η... τεχνολογική καρδιά της πόλης θα χτυπά στο κτίριο του AKTO Art & Design College. Νέοι επιχειρηματίες θα έχουν στη διάθεσή τους 54 ώρες για να προχωρήσουν στη σύσταση μιας καινούργιας startup, να δουλέψουν την ιδέα τους και να διεκδικήσουν ένα ταξίδι στο Αμστερνταμ για το ευρωπαϊκό συνέδριο The Next Web.

Αναλυτικότερα, το Startup Weekend είναι ένας καταξιωμένος θεσμός που διοργανώνεται κάθε χρόνο σε 200 χώρες σε όλο τον κόσμο. Βασικός του στόχος είναι να συγκεντρώσει τα άτομα που ενδιαφέρονται για την επιχειρηματικότητα και την καινοτομία, να τα βοηθήσει να έρθουν πιο κοντά και να τα παροτρύνει να κάνουν κάτι πρωτοποριακό μέσα από συνεργασίες. Κατά τη διάρκειά του υπάρχουν μέντορες που βοηθούν τους συμμετέχοντες σε νομικά ζητήματα, θέματα μάρκετινγκ και business, τους συμβουλεύουν και λύνουν τυχόν απορίες τους. Στο τέλος του τριημέρου, οι ομάδες παρουσιάζουν τα επιχειρη-

ματικά τους projects στο κοινό, καθώς και σε μια κριτική επιτροπή με μέλη που προέρχονται από τον χώρο των επιχειρήσεων, του μάρκετινγκ και της πληροφορικής. Η νικήτρια ομάδα θα ταξιδέψει στο συνέδριο The Next Web, για να δείξει την ιδέα της σε ένα διεθνές ακροατήριο γεμάτο επενδυτές και προσωπικότητες από τον χώρο της τεχνολογίας. Αξίζει να αναφερθεί πως η “M” στηρίζει τη διοργάνωση ως χορηγός επικοινωνίας και την επόμενη εβδομάδα θα παρουσιάσει τις καλύτερες ιδέες που θα λάβουν μέρος.

Κείμενο: Χρήστος Τσαπακίδης

Ο πόλεμος των... social media «Δεν μπορώ να σας δώσω αξιόπιστες πληροφορίες για τα πλάσματα στο Γκρόβερς Μιλ. Μπορώ, όμως, να προσπαθήσω να σας περιγράψω την καταστροφική συσκευή τους. Θα χρησιμοποιήσω τον όρο ‘ακτίνα θερμότητας’ για το μυστηριώδες όπλο. Προφανώς, αυτά τα πλάσματα έχουν επιστημονική γνώση που είναι μακράν πιο εξελιγμένη από τη δική μας». Αυτή ήταν η εκτίμηση του καθηγητή Πίρσον για τους Αρειανούς που επιτέθηκαν στις ΗΠΑ λίγο πριν από το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Χιλιάδες ακροατές πανικοβλήθηκαν με την είδηση. Τελικά, δεν ήταν παρά μια ραδιοφωνική προσαρμογή του «Πολέμου των Κόσμων» του Χ. Τζ. Γουέλς (ή η πρώτη τρολιά της σύγχρονης εποχής). Η Αμερική ήταν προς το παρόν ασφαλής. Το ραδιόφωνο ήταν τότε σχετικά καινούργια τεχνολογία. Οι χρήστες του δεν ήταν πλήρως εξοικειωμένοι με αυτό, ενώ οι παραγωγοί δεν είχαν αναπτύξει ακόμη έναν κώδικα συμπεριφοράς για την αποτροπή τέτοιων παρεξηγήσεων. Δεδομένου ότι το διαδίκτυο βρίσκεται σήμερα σε νεαρή -σχετικά- ηλικία, θα μπορούσε να επαναληφθεί ένα περιστατικό τύπου «Ο Πόλεμος των Κόσμων»; Αυτό αναρωτιέται το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, το οποίο εντάσσει φέτος για πρώτη φορά στην έκθεσή του «Παγκόσμιοι Κίνδυνοι 2013»

ένα ειδικό κεφάλαιο για το πώς η υπερσυνδεσιμότητα θα μπορούσε να προκαλέσει «πυρκαγιές» παγκόσμιων διαστάσεων. Η ενημέρωση για το τι συμβαίνει γύρω μας είναι σήμερα πιο πληρέστερη από ποτέ. Το internet συμβάλλει στην ταχύτατη διάδοση της πληροφορίας σε όλες τις γωνιές του πλανήτη. Το παράδειγμα της Wikipedia μας δείχνει ότι υπάρχουν μηχανισμοί αυτοδιόρθωσης. Ωστόσο, μια ψευδής πληροφορία μπορεί να γίνει “viral” με τη βοήθεια των social media και να έχει σοβαρές επιπτώσεις προτού διορθωθεί. Σε συνθήκες κρίσης, ο κίνδυνος γίνεται ακόμη μεγαλύτερος, καθώς μειώνεται ο απαιτούμενος χρόνος για να ελεγχθεί μια είδηση. Για παράδειγμα, όταν ο τυφώνας Σάντι έπληξε τη Νέα Υόρκη, ένας χρήστης του Twitter μετέδωσε ότι στο χρηματιστήριο της πόλης το νερό έφτασε το ένα μέτρο. Η είδηση διαψεύστηκε, όχι όμως προτού αναμεταδοθεί από το CNN. Από την άλλη πλευρά, το υλικό που παράγει κάποιος χρήστης μπορεί να έχει τραγικές συνέπειες. Το βίντεο «Η αθωότητα των μουσουλμάνων» προκάλεσε έντονες αντιδράσεις στον ισλαμικό κόσμο και οδήγησε σε αιματηρές διαδηλώσεις. Στα παραπάνω παραδείγματα εντοπίζουμε και τον λόγο εξαιτίας του οποίου το διαδίκτυο μπορεί να αποδειχτεί επικίνδυνο. Ενώ στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση οι πηγές πληροφόρησης είναι περιορισμένες, στο internet ουσιαστικά εί-

ναι τόσες όσοι και οι χρήστες: δισεκατομμύρια. Και δεν είναι όλοι οι χρήστες ευσυνείδητοι ή σωστά πληροφορημένοι. Για την αντιμετώπιση του κινδύνου, το Φόρουμ θεωρεί ως πιθανή λύση την επιβολή περιορισμών στην online ανωνυμία, αλλά κάτι τέτοιο μπορεί να επιφέρει δυσάρεστες συνέπειες. Σκεφτείτε πχ. το ενδεχόμενο κάποιος πολίτης ενός δημοκρατικού καθεστώτος να θέλει είτε να συκοφαντήσει έναν πολιτικό ή να σπιλώσει τη φήμη μιας επιχείρησης (σε έρευνα του “Forbes” και της Deloitte οι ερωτηθέντες διευθυντές κατονόμασαν τα social media ανάμεσα στους μεγαλύτερους κινδύνους που αντιμετωπίζει η επιχείρησή τους). Σκεφτείτε, όμως, και ένα αυταρχικό καθεστώς, στο οποίο τα συμβατικά μέσα ενημέρωσης βρίσκονται υπό τον έλεγχο του κράτους - το διαδίκτυο είναι ίσως ένα από τα ελάχιστα καταφύγια ελευθερίας. Αυτό που απομένει είναι η ανάπτυξη ενός κώδικα συμπεριφοράς, ενός συστήματος αρχών και αξιών, τόσο για όσους δημιουργούν ή μεταδίδουν πληροφορίες στο διαδίκτυο, όσο και για όσους τις λαμβάνουν. Δεδομένου, όμως, ότι η ψηφιακή κοινωνία ταυτίζεται με την πραγματική, αυτό σημαίνει ότι η παραβατικότητα στο διαδίκτυο είναι αναπόφευκτη. Αρα εναπόκειται σε εμάς τους ίδιους, ως λήπτες πληροφορίας, να ελέγχουμε αυτά που μας σερβίρουν προτού κάνουμε “like” ή “share”.

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη / Φωτογραφίες: Σταύρος Πετρόπουλος

15 -21.02. 2013

Οχι πια φαγητό στα σκουπίδια «Με αυτά που πετάς στα σκουπίδια κάθε μέρα μπορούν να χορτάσουν κάποιοι άνθρωποι», λέει η Ξένια Παπασταύρου του Μπορούμε. Της οργάνωσης που εφαρμόζοντας την πιο στοιχειώδη λογική αποφάσισε να μας πείσει να μην πάει ούτε μία μερίδα φαγητό χαμένη - κάτι που εκφράζει και με το μότο “Saving food, saving lives”. Το Μπορούμε έγινε η γέφυρα που φροντίζει το περισσευούμενο φαγητό να φτάνει στα τραπέζια όσων πραγματικά έχουν ανάγκη. Eτσι, από τις επτά μερίδες ψαρόσουπα ενός εστιατορίου μέχρι τις μερίδες φαγητού του ΙΚΕΑ και των ξενοδοχείων της Αθήνας, χιλιάδες πιάτα φαγητού καταλήγουν κάθε μέρα σε ιδρύματα, σχολεία, όπου υπάρχει ανάγκη σίτισης σε αυτά τα βάρβαρα χρόνια της κρίσης. Στα χρόνια όπου πολίτες ευπρεπώς ντυμένοι ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό ή που κάποιοι στις γειτονιές προνοούν να βάζουν τα τρόφιμα που περισσεύουν σε σακούλες έξω από τους κάδους. Η ορμή του Μπορούμε έφτασε μέχρι τα γραφεία του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, που εδώ και έναν χρόνο έχει θέσει σε εφαρμογή το πρόγραμμα αντιμετώπισης των συνεπειών της κρίσης στην Ελλάδα (ύψους 100 εκατ. ευρώ). Η διαχειρίστρια

δωρεών του Ιδρύματος Μυρτώ Ξανθοπούλου μάς εξηγεί: «Μάθαμε το έργο τους και τους προσεγγίσαμε εμείς. Πάντα προσπαθούμε όχι μόνο να ανταποκρινόμαστε στα αιτήματα για δωρεές που δεχόμαστε (τα οποία είναι αυξημένα αυτή την εποχή), αλλά και να έχουμε πολύ πιο άμεση εμπλοκή, να εντοπίζουμε και εμείς προσπάθειες που αξίζει να τις στηρίξουμε προκειμένου να αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί την κρίση». Το Ιδρυμα προκαλεί περαιτέρω συνέργειες, συνδυάζοντας, για παράδειγμα, τη δράση του Μπορούμε με το πρόγραμμα σίτισης 18 χιλιάδων μαθητών που βρίσκεται σε εξέλιξη. Ετσι, όταν κάποιες ημέρες δεν λειτούργησαν ορισμένα σχολεία εξαιτίας του χιονιού, οι μερίδες του φαγητού διατέθηκαν αμέσως μέσω του Μπορούμε. Το Μπορούμε αποτελεί τη γέφυρα μεταξύ του φαγητού που περισσεύει και όσων το έχουν ανάγκη. Δεν μεταφέρει τις μερίδες που περισσεύουν, αλλά έχει χτίσει ένα δίκτυο που ουσιαστικά ενώνει τις δύο αντίθετες άκρες. «Στόχος μας είναι κάποια στιγμή να μην έχουμε πλέον χρησιμότητα. Να μπορούν όσοι διαθέτουν φαγητό που περισσεύει να συνεννοούνται απευθείας με αυτούς που το έχουν ανάγκη», λέει ο Αλέξανδρος Θεοδωρίδης του Μπορούμε. Και αυτό είναι ένα κομβικό ζητούμενο και για το Ιδρυμα Νιάρχος, όπως μας

εξηγεί η υπεύθυνη επικοινωνίας: «Είναι σημαντικό να ενθαρρύνεις αυτές τις σχέσεις, να περάσεις το μικρόβιο συνεργασίας μεταξύ όσων έχουν ανάγκη και όσων μπορούν να προσφέρουν. Ούτε το Ιδρυμα Νιάρχος, ούτε κανένας φορέας μπορεί να κάνει την αλλαγή από μόνος του. Επιπλέον, ένας από τους λόγους που αποφασίσαμε να κάνουμε τη δωρεά των 100 εκατομμυρίων είναι για να ενθαρρύνουμε και άλλους να προσφέρουν είτε με χρήματα, είτε με εθελοντική εργασία». Και όμως το σύστημα λειτουργεί. Η Αλίκη Μοάτσου του Μπορούμε μάς διηγείται ότι μια κυρία που οργάνωνε γαμήλια δεξίωση 500 ατόμων για την κόρη της ενημέρωσε πως σίγουρα θα περισσέψει φαγητό (όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις). Το Μπορούμε επικοινώνησε με το Ιδρυμα Γαλήνη στον Κεραμεικό και στις 3 το πρωί του Σαββάτου παρέλαβαν το φαγητό που περίσσεψε και θα κατέληγε στα σκουπίδια. Το Μπορούμε αποτελεί το παράδειγμα για όσα συμβαίνουν τώρα στη χώρα και συγκινεί και το εξωτερικό. Υστερα από μια σειρά δημοσιευμάτων στον γερμανικό Τύπο, μια κυρία από τη Γερμανία οργάνωσε τη συγκέντρωση τροφίμων που γέμισαν μια νταλίκα και θα φτάσουν σύντομα στην Ελλάδα.

Reality Bites

Κόμμα Σούπερ Μάρκετ Μια φανταστική ιδέα για τη χρηματοδότηση των χρεοκοπημένων ελληνικών κομμάτων μάς έρχεται από την απέναντι όχθη του Ατλαντικού. Οπως αναφέρει σε δημοσίευμά του το propublica.com, οι πολιτειακές οργανώσεις των Δημοκρατικών έχουν αποφασίσει να πουλήσουν τα δεδομένα των μελών του κόμματος σε εταιρείες που μπορεί να ενδιαφέρονται για αυτά και ψάχνουν ήδη αγοραστές. Τέτοιοι αγοραστές θεωρείται ότι μπορεί να είναι εταιρείες πιστωτικών καρτών ή και αλυσίδες λιανικού εμπορίου όπως η Target.

Για τα νυχτοπούλια

Πολλά από τα προς πώληση στοιχεία είναι δεδομένα που προέρχονται από κυβερνητικές πηγές, όπως στοιχεία ταυτότητας, διευθύνσεις και τηλέφωνα. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ιστορίας, όμως, έχει να κάνει με στοιχεία που προέρχονται

από έρευνες και ερωτηματολόγια που συμπλήρωσαν τα μέλη του Δημοκρατικού Κόμματος και αφορούν τις προτιμήσεις και τις επιλογές τους σε μια πληθώρα θεμάτων. Τα ερωτηματολόγια αυτά προορίζονταν αρχικά για τη διαμόρφωση της ατζέντας και της επικοινωνιακής στρατηγικής του κόμματος. Παραμένει, λοιπόν, συζητήσιμο κατά πόσο είναι νόμιμη η πώληση των δεδομένων αυτών. Για αυτό, εξάλλου, και οι νομικοί κύκλοι σχολιάζουν ότι οι πιθανότητες ευόδωσης του σχεδίου πώλησης των στοιχείων των μελών του Δημοκρατικού Κόμματος είναι μικρές. Το αόρατο χέρι της αγοράς, όμως, πάντα βρίσκει τρόπο... Γ.Μ.

Οι χαρακτηρισμοί που θα μπορούσε να αποδώσει κανείς στους atenistas, αμέτρητοι. Υπάρχει και ένας, όμως, που δεν τους «κολλάει» με τίποτα: μονοδιάστατοι. Και αυτό διότι, αν δει κανείς τις πλείστες όσες παρεμβάσεις έχουν αναλάβει στα δυόμισι σχεδόν χρόνια από την ίδρυσή τους, θα αναγνωρίσει ότι η πλέον δημοφιλής και ενεργή συλλογικότητα πολιτών που έχει γνωρίσει η πρωτεύουσα προσπαθεί να «απλώνεται» σε διάφορες πτυχές της καθημερινότητάς μας. Μία από αυτές τις πρωτοβουλίες, λοιπόν, είναι και αυτή που πήρε πάνω της πρόσφατα η νεοϊδρυθείσα ομάδα atenistas civil (κάτι σαν υποομάδα της συλλογικότητας), η οποία έθεσε στο μικροσκόπιό της το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι της πόλης εξαιτίας της υπολειτουργίας των δημόσιων συγκοινωνιών κατά τις βραδινές ώρες. Και επειδή -όπως λέει και το σύνθημά τους- παραμένουν «Αθηναίοι στην πράξη», μετά τον εντοπισμό του προβλήματος, είπαν να απευθυνθούν με επιστολές στον ΟΑΣΑ και στην ΟΣΥ. Σε αυτές, εστιάζουν στις βασικές πτυχές του προβλήματος και παραθέτουν -προς σύγκριση- στους αρμόδιους φορείς τα παραδείγματα μεγάλων ευρωπαϊκών μητροπόλεων στις οποίες η χρήση ΜΜΜ κατά τις βραδινές ώρες είναι σαφώς πιο διαδεδομένη. Παραδείγματος χάρη, ενώ στην Αθήνα των 3,1 εκατ. υπάρχουν πέντε νυχτερινές γραμμές για όλα τα μέσα, στο Βουκουρέστι του 1,7 εκατ. κατοίκων (για να μην αναφερθώ στις άλλες και... μελαγχολήσουμε) λειτουργούν 23 γραμμές. Με φθηνότερο μάλιστα εισιτήριο και με μεγαλύτερη συχνότητα. Για τους ιστορικούς του μέλλοντος, να αναφέρω ότι μέχρι στιγμής δεν έχουν λάβει καμία απάντηση. Και αυτό προφανώς διότι θα εργάζονται πυρετωδώς για την επίλυση του ζητήματος... Ν.Ρ.

Ο κόσμος γερνάει. Ε και; Ακούμε συνέχεια για την υπογεννητικότητα και τη γήρανση του πληθυσμού που πλήττει τις χώρες της Δύσης· ότι θα υπονομεύσουν την ανάπτυξη, θα επιβαρύνουν τα εθνικά συστήματα υγείας και θα καταστήσουν μη βιώσιμη τη χορήγηση συντάξεων. Για την αντιμετώπιση του προβλήματος, συνεχίζει αυτό το επιχείρημα, θα χρειαστούμε είτε αύξηση της γεννητικότητας, είτε μαζική εισροή μεταναστών, αλλιώς η Δύση θα «γκριζάρει» και θα παρακμάσει. Και εκεί που αναρωτιόμουν αν υπάρχει αντίλογος σε αυτό το ζοφερό σενάριο, ο Τσαρλς Κένι, ερευνητής του αμερικανικού think tank Center for Global Development μού έλυσε κάποιες απορίες με ένα άρθρο του στο “Business Week”. Σύμφωνα με αυτό, η μείωση του ρυθμού γεννήσεων αντανακλά καταρχάς μια βελτίωση στην ισότητα των δύο

φύλων, μια και οι γυναίκες επιθυμούν να κάνουν λιγότερα παιδιά (μέσα σε μια εποχή όπου η παιδική θνησιμότητα έχει μειωθεί). Παράλληλα, το μυστικό της ευημερίας δεν είναι να έχουμε περισσότερους νέους, αλλά περισσότερο παραγωγικούς ανθρώπους. Με το εκπαιδευτικό επίπεδο να αυξάνεται, η παραγωγικότητα ακολουθεί ήδη αντίστοιχη πορεία. Οι πιο σημαντικές προεκτάσεις, όμως, αφορούν το μέλλον του πλανήτη: Η σταθεροποίηση του παγκόσμιου πληθυσμού σημαίνει μικρότερη επιβάρυνση στο περιβάλλον και μείωση της πιθανότητας επισιτιστικής κρίσης σε παγκόσμια κλίμακα. Αν λοιπόν σαν οικογένεια σχεδιάζετε να αποκτήσετε μόνο ένα παιδί, μην έχετε ενοχές. Χ.Τ.

15 -21.02. 2013

Θεϊκός τζόγος Δεν έχουν περάσει παρά ελάχιστες ημέρες από τότε που η δεξιά μου τσέπη γνώρισε τη ζεστασιά των εύκολων χρημάτων. Και όταν ακούτε εύκολο χρήμα, μην πηγαίνει ο νους σας σε παραβατικές δραστηριότητες και συνωμοσιολογίες. Για στοίχημα μιλάω. Στοίχημα ποδοσφαιρικό. Το κακό, λοιπόν, με αυτό είναι πως κάθε φορά που «πηγαίνεις ταμείο», η δίψα σου για την επόμενη νίκη αυξάνεται ταχύτατα. Σε σημείο που μπορείς να παίξεις οτιδήποτε απίθανο. Ακόμη και με τις πιθανότητες για την ανάδειξη του νέου Πάπα... Η πρόβλεψη αυτή δίνεται από εταιρείες στοιχηματισμού που δραστηριοποιούνται στο διαδίκτυο, οι οποίες, μάλιστα, δίνουν ως απόλυτο φαβορί τον

πρώην αρχιεπίσκοπο του Κεμπέκ, Marc Ouellet, με αποδόσεις που κυμαίνονται από 7 προς 2 έως 3 προς 1. Είναι χαρακτηριστικό, όπως αναφέρει το ρεπορτάζ του ABC News, ότι το 2005 ο συνολικός τζίρος στοιχημάτων για την ανάδειξη του Πάπα έφτασε το ιλιγγιώδες ποσό του ενός δισ. ευρώ! Ενα νούμερο, πάντως, που μέχρι τον Μάρτιο -όταν και θα αναδειχτεί ο νέος Πάπας στην Καπέλα Σιξτίνα- αναμένεται να ξεπεραστεί. Αξίζει να σημειωθεί, τέλος, πως στους υποψηφίους συμπεριλαμβάνεται και ο Bono των U2, με απόδοση 1.000 προς 1, αλλά και ο Τόνι Μπλερ, ο οποίος για κάθε ευρώ αποφέρει κέρδος 500. Δεν το σκέφτομαι καν, μη με κοιτάτε... Ν.Ρ.

Ο μεγάλος αδελφός του Facebook Οι Κινέζοι επιτίθενται στους Αμερικανούς, οι Αμερικανοί στους Κινέζους, οι Ισραηλινοί στους Ιρανούς και πάει λέγοντας. Οι επιθέσεις αυτές δεν έχουν συμβατικό χαρακτήρα, καθώς δεν πραγματοποιούνται σε κάποιο φυσικό πεδίο μάχης, αλλά στον κυβερνοχώρο. Μια και η σημασία του κυβερνοπολέμου έχει αρχίσει και αυξάνεται, οι εταιρείες αμυντικών συστημάτων δεν θα μπορούσαν, παρά να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Ο “Guardian” αποκάλυψε πως μία από αυτές τις εταιρείες, η Raytheon, άρχισε να δραστηριοποιείται στο συγκεκριμένο πεδίο. Το λογισμικό που ανέπτυξε με τη δυσοίωνη ονομασία Riot («εξέγερση» στα ελληνικά, συντομογραφία του Rapid Information Overlay Technology) είναι σε θέση να

αντλήσει τεράστιες ποσότητες προσωπικών δεδομένων από τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, όπως το Facebook, το Twitter και το Foursquare. Με τη βοήθεια του Riot, ο ενδιαφερόμενος μπορεί να έχει μία πλήρη εικόνα σχετικά με ένα πρόσωπο-στόχο: από την ημερομηνία γέννησής του, μέχρι τα μέρη που έχει επισκεφτεί και τα άτομα με τα οποία συναναστρέφεται. Πώς μπορείτε να προστατεύσετε τον εαυτό σας; Τσεκάροντας τα privacy settings των λογαριασμών που διατηρείτε στα social media. Το Riot -όπως αναφέρει η Raytheon- «αλιεύει» μόνο πληροφορίες που είναι δημόσια διαθέσιμες. Απομένει να δούμε αν θα αλλάξει αυτό στο απώτερο μέλλον.

Οχι μόνο κλήσεις Η τέταρτη πιο συχνή αιτία θανάτου δεν είναι αυτή που φαντάζεται κανείς. Μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο χάνουν τη ζωή τους 89 χιλιάδες άνθρωποι επειδή δεν πήραν στη σωστή δοσολογία ή στη σωστή ώρα τα φάρμακά τους, ειδικά όταν πρόκειται για φάρμακα καρδιοπαθών. Για μια καλύτερη αίσθηση του προβλήματος, αξίζει να σημειωθεί ότι περίπου μισοί από τους Αμερικανούς που παίρνουν τακτικά φάρμακα δεν φροντίζουν επαρκώς για τις δοσολογίες και τους χρόνους της φαρμακευτικής αγωγής τους. Τώρα, όμως, υπάρχει λύση στο πρόβλημα αυτό, με τη μορφή ενός application για έξυπνο τηλέφωνο. Το MediSafe, που δημιουργήθηκε από τους αδερφούς Rotem και Bob Shor από το Ισραήλ, υπενθυμίζει στους ασθενείς να πάρουν τα φάρμακά τους στη σωστή ώρα. Για να σταματήσει να χτυπάει το κινητό τηλέφωνο, ο χρήστης της εφαρμογής πρέπει να σκανάρει το barcode στη συσκευασία του φαρμάκου, για να αποδείξει ότι πήρε το χάπι του. Αν για τον οποιονδήποτε λόγο ο χρήστης δεν καταφέρει να πείσει τη συσκευή ότι πήρε τη δόση του, ένα πρόσωπο της επιλογής του από το στενό οικογενειακό του περιβάλλον θα λάβει άμεσα ένα sms, που θα τον/ την ειδοποιεί για το πρόβλημα. Το αποτέλεσμα: Την πρώτη εβδομάδα χρήσης της εφαρμογής το ποσοστό των ασθενών που πήραν σωστά τα φάρμακά τους ανέβηκε στο 81% (από 50% χωρίς την εφαρμογή). Αυτό που μένει είναι να πάρουμε ένα iPhone στον παππού. Και να ελπίζουμε να μην ανακαλύψει το... Bang With Friends. Γ.Μ.

Χ.Τ.

Μουσική

Πιάνο, καλώδια, μίκτες Ενα φεστιβάλ αποκλειστικά αφιερωμένο στη σύγχρονη μουσική με την παρουσία επί σκηνής των πιο ιδιαίτερων τάσεων του 21ου αιώνα παρουσιάζει η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση (Λεωφ. Συγγρού 107109, Νέος Κόσμος). Αύριο, Σάββατο 16 Φεβρουαρίου, στη Μικρή Σκηνή της Στέγης θα δώσουν μία μοναδική συναυλία ο Μηνάς Μπορμπουδάκης και ο Felix Dreher με καλώδια, μίκτες, υπολογιστές, φίλτρα, μικρόφωνα και ένα πιάνο που παράγει νέους ήχους και μουσικά σχήματα. Το πρόγραμμά τους “Plugged!!!” συνδέεται με μια προσπάθεια που ξεκίνησε από την απλή ιδέα της επέκτασης του ήχου ενός κλασικού οργάνου, όπως είναι το πιάνο, που παρουσιάζεται στο συμβατικό του περιβάλλον και ρεπερτόριο. Η ιδέα αναπτύσσεται με έργα γραμμένα για πιάνο και προηχογραφημένο υλικό ή με έργα ελεύθερης μορφής κατά τα οποία η επεξεργασία και η ανάπλαση του ήχου γίνονται ζωντανά προσφέροντας στους θεατές μια ξεχωριστή μουσική εμπειρία. Η φασματική μουσική θα έχει την τιμητική της την Κυριακή 17 Φεβρουαρίου, με τους Ensemble 2e2m (φωτό) σε ένα ιδιαίτερο πρόγραμμα με έργα

πρωτοπόρων αλλά και νεότερων συνθετών. Η φασματική μουσική αφορά μια συνθετική στάση που ξεκίνησε τη δεκαετία του ’70 και υπήρξε η αφορμή για τη δημιουργία ορισμένων από των πλέον συναρπαστικών έργων των τελευταίων δεκαετιών. Το σύνολο 2e2m, που κλείνει φέτος 40 χρόνια αφοσίωσης στη σύγχρονη δημιουργία, και ο διευθυντής του Πιερ Ρουλλιέ, κεντρική μορφή της νέας μουσικής στην Ευρώπη, θα επισκεφτούν για πρώτη φορά την Αθήνα. Στόχος τους, να προβάλουν τον κεντρικό ρόλο που έχουν διαδραματίσει οι Γάλλοι συνθέτες στο ρεύμα της φασματικής μουσικής, αλλά και τη σημασία που συνεχίζουν να έχουν σήμερα. Το φεστιβάλ θα κλείσει με ένα αφιέρωμα και ένα ντοκιμαντέρ. Στις 18 Φεβρουαρίου τιμάται ο Μιχάλης Αδάμης, που έφυγε πριν από λίγες ημέρες από τη ζωή και έχει στον κατάλογό του περισσότερα από 300 έργα για ορχήστρα, μικρά μουσικά σύνολα, όργανα σόλο, χορωδία, θέατρο και τηλεόραση. Τέλος, στις 19 και 20 Φεβρουαρίου θα πραγματοποιηθεί προβολή της ταινίαςντοκιμαντέρ «Γυμνά χέρια» για τη ζωή του Δημήτρη Μητρόπουλου.

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

15-21.02.2013

Banks, σόλο εμφάνιση Μετά την περυσινή sold out συναυλία των Interpol, ο τραγουδιστής τους, ο Paul Banks, επιστρέφει με ένα προσωπικό project. Ο νέος του δίσκος με τίτλο “Banks” είναι μια αφήγηση εφηβικών ονείρων και μια επιστροφή στην «αθωότητα». Αφήνει στην άκρη τον Julian Plenti, κάνει την έκπληξη μέσα από την απλότητα της σύνθεσής του. Εχοντας, λοιπόν, πάντα την πρότερη εμπειρία του με τους Interpol, θα δώσει την ευκαιρία στους Αθηναίους να απολαύσουν αυτή τη μοναδική βραδιά στο Fuzz Live Music Club (Πειραιώς 209, Ταύρος) σήμερα, Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου.

The Bet live Η διασκευή στο “Who’ll Pay Reparations” του Gil Scott Heron τους εκτόξευσε στο airplay. Ο Αλέξανδρος Δανδουλάκης, ο Γιώργος Λαγογιάννης, ο Αυτοκράτωρ Στέφανος Φίλιππος, ο Πέτρος Φατής και ο Γιάννης Βουτσινάς είναι οι The Bet και μας παρασύρουν με φαντασία και πάθος σε power soul, funk και blues-rock ήχους. Κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP “In Motion” τον Ιούλιο του 2012 από το ανεξάρτητο label της Restless Wind και συνεχίζουν να κατακτούν τη χώρα με τις live εμφανίσεις τους. Επόμενες στάσεις: 15 Φεβρουαρίου στο Βarsol (Πλ. Ελευθ. Βενιζέλου 4, Νέα Φιλαδέλφεια), 16, 23 Φεβρουαρίου, 16, 30 Μαρτίου στο Αλάβαστρον (Δαμάρεως 78, Παγκράτι), 21 Μαρτίου στο Double Trouble (Ερμού 40, Μαρούσι), 9 Μαρτίου στο Six d.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι), support στους Radio Moscow.

Αγαπημένο ντουέτο Σήματα καπνού Το Σάββατο 16 Φεβρουαρίου, ο Κύριος Κ. θα στέλνει «Σήματα καπνού» σε όλες τις φυλές της Αθήνας. Με αφορμή την κυκλοφορία 100 συλλεκτικών κασετών που θα περιέχουν τα εννέα, νέα κομμάτια του καλλιτέχνη, θα συναντηθεί με την μπάντα του στον Πολυχώρο Αχαρνών 61 (Αχαρνών 61, Αθήνα) για ένα πολλά υποσχόμενο μουσικό πάρτι. Τη συναυλία ανοίγουν ο MC Εκπτωτος Αγιος-Ανάφλεξη και ο Dj Everlast, που υπόσχονται και ένα τρελό after! Πρέπει να αναφέρουμε πως το μουσικό κομμάτι «Ελέφαντες» διανέμεται δωρεάν από τη δισκογραφική του Κ. Μια καλή αφορμή να συναντηθούν φίλοι από τα παλιά!

Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία, κοινή τους εμφάνιση και επιστρέφουν στο Θέατρο Παλλάς (Βουκουρεστίου 5, Αθήνα). Ο λόγος για τον Δημήτρη Παπαδημητρίου και τη Φωτεινή Δάρρα, που θα παρουσιάσουν την Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου τον νέο τους δίσκο σε στίχους του Νίκου Γκάτσου με τίτλο «Λουλούδι στη φωτιά». Με τη συνοδεία της Ορχήστρας Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ, η Δάρρα θα ερμηνεύσει τραγούδια που έχουν ήδη ξεχωρίσει, όπως το «Παρασκευή Μεγάλη». Τη διεύθυνση της ορχήστρας θα έχει ο ίδιος ο Παπαδημητρίου και από κοινού θα μοιραστούν μαζί μας το πάθος τους για το τραγούδι και τη μουσική.

Τα βινύλια του Ταραντίνο Υπάρχουν φορές που η μουσική κάποιας ταινίας αποδεικνύεται κατώτερη των προσδοκιών. Αλλες φορές το soundtrack γίνεται διασημότερο και πιο δημοφιλές από την ίδια την ταινία. Στην περίπτωση της νέας ταινίας του Ταραντίνο “Django Unchained” συμβαίνει κάτι σπάνιο: ταινία και soundtrack σε πλήρη συνεργασία. Το OST χωρίζεται σε δύο μέρη. Από τη μία ο Ennio Morricone δίνει το «παρών» με τρία κομμάτια φερμένα από το καουμπόικο παρελθόν του. Το coda, υπό την καθοδήγηση του Franko Micalizzi, αναλαμβάνουν οι I Cantori Moderni di Alessandroni (γνωστοί από τις υπέροχες μελωδίες του “Rome” των Mouse και Luppi). Πάντα παρούσες αυτές οι -σχεδόν εμμονικές- αναφορές του σκηνοθέτη στα μπλουζ της δεκαετίας του ’70 και φυσικά στα soundtrack των spaghetti western films. Από την άλλη, νέα τραγούδια, που ενσωματώθηκαν αριστοτεχνικά στο φιλμ ανάμεσα σε διαλόγους και σκηνές δράσης. Και πάλι παρών ο Morricone, γράφοντας το “Ancora Qui”, που ερμηνεύει η συμπατριώτισσά του Elisa Toffoli. Σαμπλαρισμένα μουσικά κομμάτια από την ταινία είναι το “Untouchable” και το “The Payback” των 2Pac και James Brown. Από κοντά και στο γενικότερο πνεύμα, το “Freedom” των Anthony Hamilton και Elayna Boynton, το οποίο, κατά τη γνώμη μου, αποτελεί το σήμα κατατεθέν του φιλμ. Συνοψίζοντας, πιστεύω πως ο σκηνοθέτης μάς δίνει τη δυνατότητα να απολαύσουμε ένα ενδιαφέρον mixtape με 23 κομμάτια, όχι μόνο επειδή ο ίδιος χρησιμοποίησε δίσκους βινυλίου της προσωπικής του συλλογής βάζοντας έτσι τη σφραγίδα του, αλλά γιατί αυτό το πανταχού παρών νοσταλγικό σκρατσάρισμα μας αρέσει πολύ!

Σινεμά

Στο πάνθεον των μιούζικαλ! Είναι το μακροβιότερο μιούζικαλ στην ιστορία του West End του Λονδίνου. Οι «Aθλιοι» των Αλέν Μπουμπλίλ, Κλοντ-Μισέλ Σόνμπεργκ και Χέρμπερτ Κρέτζμερ, βασισμένοι στο κλασικό μυθιστόρημα του Βικτόρ Ουγκό, παίζονται με αμείωτη επιτυχία από το 1985. Δεκαοκτώ χρόνια αργότερα, ο Τομ Χούπερ, ο βραβευμένος με Οσκαρ σκηνοθέτης του «Λόγου του Βασιλιά», παίρνει το ρίσκο να το μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη. Το μιούζικαλ, όχι το μυθιστόρημα. Πρόκειται, ουσιαστικά, για το μεγαλύτερο καλλιτεχνικό στοίχημα της καριέρας του και... το κερδίζει. Η υπόθεση, λίγο πολύ γνωστή. Ο Γιάννης Αγιάννης, ένας πρώην κατάδικος, προσπαθεί και τελικά τα καταφέρνει να επανενταχθεί στην κοινωνία, αφήνοντας πίσω του οριστικά το παρελθόν. Μέχρι που στον δρόμο του βρίσκεται ξανά ο παλιός του δυνάστης, ο αστυνόμος Ιαβέρης, με τον οποίο είχαν ανοικτούς λογαριασμούς από τον καιρό της φυλακής. Οταν η πραγματική ταυτότητά του αποκαλυφθεί, ο Ιαβέρης θα βάλει σκοπό της ζωής του να συλλάβει τον Αγιάννη και να τον στείλει πίσω στη φυλακή...

Το μυθιστόρημα του Ουγκό έχει μεταφερθεί στο σινεμά αρκετές φορές. Πρώτη φορά, όμως, επιχειρείται η κινηματογραφική διασκευή του μιούζικαλ. Η πλοκή εξελίσσεται μέσα από τις ανυπέρβλητες μουσικές του ΚλοντΜισέλ Σόνμπεργκ. Επίσης, η ορχήστρα δεν σταματά να παίζει και οι ηθοποιοί τραγουδάνε ζωντανά -ευφυής επιλογή του Χούπερ προκειμένου να μη χαθεί η αμεσότητα- από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Αν και το ελληνικό κοινό δεν είναι εξοικειωμένο με το είδος -πόσο μάλλον κινηματογραφικά-, οι «Αθλιοι» του Τομ Χούπερ είναι αναμφισβήτητα το καλύτερο κινηματογραφικό μιούζικαλ από την εποχή του “Chicago” (καθόλου τυχαίες οι οκτώ υποψηφιότητες για Oσκαρ). Υποστηρίζονται από ένα εξαίσιο καστ, που πραγματικά εκπλήσσει με τις φωνητικές και υποκριτικές του ικανότητες - ο Χιου Τζάκμαν, η Αν Χάθαγουεϊ (το Οσκαρ Β΄ Γυναικείου Ρόλου της ανήκει!) και η Αμάντα Σέιφριντ είναι άπαιχτοι, ενώ ο Ράσελ Κρόου, αν και δεν διαθέτει τις ίδιες τραγουδιστικές ικανότητες, κεντάει υποκριτικά.

Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

Διπρόσωπη αγάπη

Πίσω από τις κάμερες

Η γιορτή του έρωτα γιορτάζεται εντελώς διαφορετικά στη μεγάλη οθόνη από τη Feelgood Entertainment και την Odeon. Η πρώτη μάς προτείνει να ανακαλύψουμε τη σκοτεινή πλευρά του έρωτα παρακολουθώντας τον «Παράδεισο του Ερωτα» του αιρετικού Ούλριχ Ζάιντλ. Κεντρική ηρωίδα μια 50χρονη που ταξιδεύει στις παραδεισένιες ακτές της Κένυας και αναδεικνύεται σε Sugar Mama - παρατσούκλι που αποδίδεται στις μεσήλικες Ευρωπαίες που αναζητούν την παρέα νεαρών Αφρικανών με αντάλλαγμα χρήματα και δώρα. Η δεύτερη εκδοχή είναι πιο συμβατική και... ελληνική. Το «Love in the End: Η αγάπη έρχεται στο τέλος» αποτελείται από τρεις ιστορίες τριών νεαρών ζευγαριών που βιώνουν το καθένα με τον δικό του τρόπο το τι εστί... έρωτας.

Σας έχουμε ήδη μιλήσει για το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Γκόσλινγκ. Τιτλοφορείται “How to catch a monster” και ανακοινώθηκε στο περασμένο Φεστιβάλ του Τορόντο. Το σενάριο, το οποίο υπογράφει ο ίδιος, συνδυάζει επιστημονική φαντασία με έντονα αλληγορικά στοιχεία και σασπένς, ενώ θέλει μια χωρισμένη μητέρα να αναζητά τον γιο της σε μια μυστική πολιτεία κάτω από το νερό. Η νέα κινηματογραφική είδηση είναι ότι στο καστ προστέθηκε το όνομα της Εύα Μέντες! Τυχαίο; Δεν νομίζω. Η Μέντες και ο Γκόσλινγκ γνωρίστηκαν στα γυρίσματα του “The Place Beyond the Pines” -ακόμα μία ταινία με πρωταγωνιστή τον Γκόσλινγκ που περιμένουμε να δούμε- και από τότε είναι μαζί και ερωτευμένοι!

15-21.02.2013

Οσκαρικά φαβορί Μπαίνουμε, λοιπόν, στην τελική ευθεία για τα πιο απρόβλεπτα Οσκαρ των τελευταίων χρόνων, που θα απονεμηθούν στις 24 Φεβρουαρίου. Στην κατηγορία της Καλύτερης Ταινίας το τοπίο παραμένει εξαιρετικά θολό. Το “Argo” του Μπεν Αφλεκ, έχοντας αποσπάσει τη Χρυσή Σφαίρα και το Βραβείο των Παραγωγών, είναι θεωρητικά το μεγάλο φαβορί, αλλά μία νίκη του “Lincoln” του Σπίλμπεργκ δεν θα εκπλήξει κανέναν. Το “Zero Dark Thirty” της Κάθριν Μπίγκελοου έμεινε πίσω στην κούρσα, αλλά δεν παύει να είναι η ταινία που σάρωσε όλα σχεδόν τα βραβεία των κριτικών, ενώ οι «Αθλιοι», ο «Οδηγός Αισιοδοξίας» και η «Ζωή του Πι» παίζουν εξίσου δυνατά. Το Οσκαρ Σκηνοθεσίας, εάν δεν το πάρει ο Σπίλμπεργκ (“Lincoln”), λογικά θα το κερδίσει ο Ανγκ Λι για τη «Ζωή του Πι», αλλά μία αναπάντεχα δίκαιη και αντικειμενική κρίση της Ακαδημίας μπορεί να φέρει αγκαλιά με το Οσκαρ είτε τον Μίκαελ Χάνεκε («Αγάπη») είτε τον Μπεν Ζάιτλιν («Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου»).

Δεν πεθαίνει με τίποτα! Ο Μπρους Γουίλις επιστρέφει σε έναν ρόλο που σφράγισε μια για πάντα την κινηματογραφική του καριέρα! Για πέμπτη φορά υποδύεται τον Τζον ΜακΛέιν και εμείς δεν αγχωνόμαστε ιδιαίτερα μήπως δεν τα καταφέρει να ξεπαστρέψει τους κακούς, αφού είναι... «Πολύ σκληρός για να πεθάνει σήμερα». Το στόρι λαμβάνει χώρα στη Μόσχα, όπου καταφτάνει ο ΜακΛέιν αναζητώντας τον γιο του. Ο σκληροτράχηλος -αν και γερασμένος- Γουίλις σε συνδυασμό με κακούς Ρώσους, καλούς Αμερικανούς, έναν πυρηνικό εφιάλτη, καταιγιστική δράση, απίθανες καταδιώξεις και άρωμα ’90s μπορεί να μας πείσει ότι μπουκωμένοι με ποπκόρν μπορεί να περάσουμε και υπέροχα!

Σεξ και Τρίερ Πώς γίνεται μια ταινία που δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί και δεν συμμετέχει καν στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου να γίνει εν μία νυκτί το απόλυτο talk of the festival; Οταν πρόκειται για τη νέα ταινία του Λαρς Φον Τρίερ, γίνεται! Μία φωτογραφία από το “Nymphomaniac” που δόθηκε στη δημοσιότητα έβαλε κυριολεκτικά φωτιά στους σινεφίλ. Η Σαρλότ Γκενσμπούργκ γυμνόστηθη σε ένα καυτό threesome ανάμεσα σε δύο μαύρους! Το “Nymphomaniac”, που διηγείται σε οκτώ κεφάλαια τις περιπέτειες της νυμφομανούς Τζο, θα περιλαμβάνει σκηνές hardcore sex από ένα ασυναγώνιστο καστ, που φέρνει στο ίδιο πλατό, μεταξύ άλλων τον Σάια ΛαΜπεφ, την Ούμα Θέρμαν και τον Τζέιμι Μπελ.

Τέλος, στα Οσκαρ Ερμηνείας, το Α΄ Ανδρικού φαίνεται να κλειδώνει στον Ντάνιελ Ντέι Λιούις (“Lincoln”), με τον Χιου Τζάκμαν («Οι Αθλιοι») και τον Γιοακίν Φοίνιξ (“The Master”) να τον ακολουθούν. Η Τζένιφερ Λόρενς («Οδηγός Αισιοδοξίας») και η Τζέσικα Τσαστέιν (“Zero Dark Thirty”) θα δώσουν μάχη για το Οσκαρ Α΄ Γυναικείου με την υπέροχη Εμανουέλ Ριβά του «Αγάπη» να καραδοκεί. Η Αν Χάθαγουεϊ («Οι Αθλιοι») έχει στο τσεπάκι της το Οσκαρ Β΄ Γυναικείου Ρόλου και ο Τόμι Λι Τζόουνς (“Lincoln”) μέχρι τώρα είναι το φαβορί για το Οσκαρ Β΄ Ανδρικού Ρόλου, με πρώτο επιλαχόντα τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο («Οδηγός Αισιοδοξίας»).

Βιβλίο

Ο Κάφκα στην Αφρική Η έξοχα επιμελημένη επανέκδοση του εξαντλημένου έργου του Νίκου Καχτίτση «Ο Εξώστης» από τις εκδόσεις Κίχλη αποτελεί ένα από τα λογοτεχνικά γεγονότα της χρονιάς που μας πέρασε. Δίνει τη δυνατότητα στο νεότερο αναγνωστικό κοινό να γνωρίσει μία από τις πλέον ιδιόμορφες και παραγνωρισμένες μορφές της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας. Συν τοις άλλοις, η εν λόγω έκδοση -εμπλουτισμένη με σχέδια, ερμηνευτικές μελέτες, μια εξιστόρηση της εκδοτικής περιπέτειας του έργου, ένα συναρπαστικό χρονολόγιο, καθώς και άφθονο εικονογραφικό υλικό- συνιστά ένα πραγματικό κόσμημα για κάθε βιβλιοθήκη. Το πεζογράφημα είναι μικρό σε μέγεθος, αλλά πολυεπίπεδο, ανατρεπτικό και αινιγματικό. Λαμβάνει χώρα στην Αφρική, αλλά ουσιαστικά διαδραματίζεται στον νοερό χώρο μιας ζοφερής φαντασίας. Είναι γραμμένο με πρόζα αυτιστική, η οποία συνάμα αποτελεί αριστοτεχνικό δείγμα γραφής ενός συγγραφέα που έχει αφομοιώσει τα ριζοσπαστικότερα τεχνάσματα και ρεύματα της νεότερης ευρωπαϊκής λογοτεχνίας. Ο ανώνυμος αφηγητής, ο ήρωας του μυθιστορήματος, επιχειρεί να έρθει αντιμέτωπος με μια απροσδιόριστη στον αναγνώστη ενοχή, η οποία πηγάζει

από ένα αλλόκοτο περιστατικό που συνέβη στον εξώστη ενός ξενοδοχείου κάπου στην Αφρική. Οι τύψεις τον κατατρέχουν, τον συνθλίβουν και τον βασανίζουν για κάτι ακαθόριστο, οδηγώντας τον σταδιακά στο απόλυτο υπαρξιακό άγχος και στο κενό. Η ματαιότητα κυριαρχεί και κάθε απόπειρα ανασύνταξης των ψυχικών του δυνάμεων στερείται νοήματος. Ολα αυτά συνθέτουν μια ατμόσφαιρα πολιορκίας και εγκλεισμού, όπου ο πρωταγωνιστής επιλέγει τελικά να αυτοτιμωρηθεί και παράλληλα να λυτρωθεί, αφήνοντας τον εαυτό του να χαθεί στην ασφυξία της ενδότερης ζούγκλας της Αφρικής - η οποία προσομοιάζει, αλλά μάλλον ωχριά μπροστά στον σκοτεινό λαβύρινθο της ίδιας του της ψυχής. Μια κορυφαία στιγμή της ελληνικής λογοτεχνίας, η οποία αναπόφευκτα μας παραπέμπει, μεταξύ άλλων, στα έργα του Ντοστογιέφσκι, του Πεσόα και κυρίως στον μηδενισμό του Κάφκα. Ωστόσο, ο Καχτίτσης δημιουργεί τον δικό του κόσμο και το έργο του δεν ανάγεται στις επιρροές του. Οπως είπε και ο ίδιος άλλωστε: «Υπήρξα καφκικός προτού διαβάσω Κάφκα».

Επιμέλεια: Κώστας Κωνσταντίνου

15-21.02.2013

Αγνωστος Μαρής

Τα ακατάλληλα

Εραστής των ταξιδιών

Επειτα από την αναβίωση του αναγνωστικού ενδιαφέροντος για το έργο του Γιάννη Μαρή το 2012, οι εκδόσεις Αγρα συνεχίζουν να τροφοδοτούν την εγχώρια αγορά, εκδίδοντας άγνωστα μυθιστορήματα του συγγραφέα. Το πεζογράφημα «Η κυρία της νύχτας» δημοσιεύτηκε αρχικά σε 82 συνέχειες στην εφημερίδα «Ακρόπολις» το 1955-56. Η ιστορία του αφορά «το μυστικό μιας γοητευτικής και αινιγματικής γυναίκας που σκορπίζει στο πέρασμά της την καταστροφή και τον θάνατο». Η εμβληματική φιγούρα του αστυνόμου Μπέκα δηλώνει και πάλι το «παρών» στη διαλεύκανση του μυστηρίου. Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα του Γιάννη Μαρή, με εισαγωγή του Ανδρέα Αποστολίδη και εκλογή από την πρωτότυπη εικονογράφηση της εποχής του Μιχάλη Γάλλια.

Τα χαρακτήρισαν ως «τα εκπαιδευτικά εγχειρίδια του σεξ» της δεκαετίας του ’30. Ειπώθηκε πως «δεν έχουν το ταίρι τους στη φευγάτη ασέβεια, τη σάτιρα και τον κοινωνικό σχολιασμό». Επλεξαν το εγκώμιό τους, λέγοντας πως είναι «αντικοινωνικά, αστεία, σχεδόν ψυχωτικά». Τα περί ων ο λόγος «Βρόμικα κόμικς» (εκδ. Αγρα) -δηλαδή τα ερωτικά και χιουμοριστικά κόμικς που εμφανίστηκαν στις ΗΠΑ στην κρίση του 1929- παρουσιάζονται πλέον και στο ελληνικό κοινό μέσα από 34 ιστορίες. Ενας χείμαρρος από πρόστυχα σκίτσα και ξεκαρδιστικούς διαλόγους, με ήρωες-θύματα όλους τους πρωταγωνιστές της σύγχρονης Ιστορίας: από τον Μίκη Μάους και τον Ταρζάν ως τον Στάλιν και τον Μουσολίνι!

Ο Νίκος Καββαδίας άφησε την τελευταία του πνοή πριν από 38 χρόνια, στις 10 Φεβρουαρίου του 1975. Εξού και η χρονική συγκυρία είναι κατάλληλη για να του αποδώσουμε έναν μικρό φόρο τιμής. Προσπερνώντας τις τυπικές, βιογραφικές πληροφορίες, αυτό που μας ενδιαφέρει ως αναγνώστες είναι ότι ο Καββαδίας από 20 χρόνων (1930) ταξιδεύει σχεδόν ασταμάτητα. Και αυτό το ταξίδι, που τελικά γίνεται στην κοσμοθεωρία του συνώνυμο της ζωής και του θανάτου, καταγράφεται τελικά στα ποιήματα και τα πεζά του. Οι πρώτες κριτικές κάνουν λόγο για έναν προικισμένο νέο με «οξεία παρατηρητικότητα, εκπληκτικά δυσανάλογη για την ηλικία του». Παράλληλα, χαρακτηρίζεται ως «καταραμένος ποιητής» -λόγω της επιρροής που του ασκούσε ο Μποντλέρ- και ως ποιητής της θάλασσας, ενώ πλέον κατέχει δικαίως μια θέση στο πάνθεον της ελληνικής λογοτεχνίας. Ωστόσο, γιατί το σύμπαν του Καββαδία, το εξωτικό, όπου συναντάει κανείς «το διάστροφο και το σάπιο» δίπλα στην «αρμονία των ήχων των κυμάτων», δεν μας φαίνεται ανοικείο; Την ορθή, νομίζω, απάντηση την οφείλουμε στον συγγραφέα Hλία Παπαδημητρακόπουλο: «H αστική πεζογραφία είναι γεμάτη πάθη, μεγάλους έρωτες, αγνά αισθήματα, τραγικούς χωρισμούς, μίση αβυσσαλέα». Τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύουν στον χωροχρόνο του Kαββαδία. «Oι εραστές θα αγκαλιασθούν με κάποια στοργή, όταν ξαναβρεθούνε, οι φίλοι θα φιληθούν, θα φάνε και θα πιουν, η μάνα που έχασε το παλληκάρι της στη θάλασσα, δεν θα γευθεί ποτέ πια ψάρι».

Ποιητική οδύνη

Εφιαλτική μητρότητα

Ο Γουίσταν Oντεν, ίσως ο επιφανέστερος ποιητής της βρετανικής γενιάς του ’30, διακρίθηκε τόσο για τη δεξιοτεχνία της γραφής του, όσο και για την ικανότητά του να θίγει μέσα από το έργο του τα υπαρξιακά, ηθικά και πολιτικά ζητήματα μιας ολόκληρης γενιάς. Η συλλογή «Πένθιμο μπλουζ» (εκδ. Ροδακιό) αποτελείται από δύο ελεγειακά ποιήματά του. Το πρώτο φέρει τον τίτλο της συλλογής και γράφτηκε με αφορμή τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου. Το δεύτερο τιτλοφορείται «Στη μνήμη του Γ. Μπ. Γέητς», ο οποίος υπήρξε δάσκαλος του Oντεν στη γλώσσα και την τέχνη. Δύο από τα σημαντικότερα ποιήματα της αγγλικής γλώσσας στον 20ό αιώνα, σε μόλις 700 αριθμημένα αντίτυπα!

Το μυθιστόρημα «Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν» (εκδ. Μεταίχμιο) της Λάιονελ Σράιβερ τιμήθηκε με το βραβείο Orange το 2005, πούλησε περισσότερα από ένα εκατομμύριο αντίτυπα σε όλο τον κόσμο, ενώ μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο από τη σκηνοθέτιδα Λιν Ράμσεϊ. Τι συμβαίνει όταν η μητρότητα δεν είναι ονειρεμένη εμπειρία; Πώς νιώθει μια μητέρα απέναντι στον γιο της τον δολοφόνο; Εγκληματίας γεννιέσαι ή γίνεσαι; Στις σελίδες του βιβλίου, η πρωταγωνίστρια Ιβα θα αναλύσει και θα απαντήσει με ειλικρίνεια σε αυτά τα ερωτήματα, με μια σειρά από αφοπλιστικά εξομολογητικές επιστολές που απευθύνονται στον χαμένο σύζυγό της. Ενα προκλητικό μυθιστόρημα που αγαπήθηκε όσο λίγα και προκάλεσε θύελλα συζητήσεων.

Εκεί οφείλεται η οικειότητα που νιώθουμε προς τον μεγάλο ποιητή: στο πολύ ανθρώπινο, απλό και ταπεινό ήθος που του δίδαξε η θάλασσα και το οποίο ο ίδιος αποτύπωσε μοναδικά πάνω στο λευκό χαρτί.

Θέατρο

Η Ηλέκτρα στα μαύρα Το Εθνικό Θέατρο παρουσιάζει από τις 22 Φεβρουαρίου στην Κεντρική Σκηνή το έργο «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα», του Ευγένιου Ο’Νιλ. Θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα έργα του 20ού αιώνα, όπου ο συγγραφέας επεξεργάζεται τον μύθο της Ορέστειας και τον μεταγράφει σε μια σύγχρονη τριλογία, διερευνώντας τις εκδοχές ενός αόρατου μηχανισμού, που ορίζει και συνθλίβει τη ζωή των ανθρώπων.

των Μάννον, με το σκοτεινό παρελθόν και τη νοσηρή σχέση με τη ζωή, υπάρχουν πολλές ανοιχτές πληγές. Η παθολογική αγάπη της γυναίκας του Εζρα, της Κριστίν Μάννον, για τον γιο της Οριν, η προβληματική της συμβίωση με την κόρη της Λαβίνια και η παρεμβολή ενός τρίτου, μοιραίου προσώπου στη ζωή τους, διευρύνουν τον κύκλο μίσους, εκδίκησης και καταστροφικού έρωτα, που ήδη εμποτίζει το παρελθόν της οικογένειας.

Στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου, η ιστορία των Μάννον διατηρεί ανοιχτή συνομιλία με το σήμερα, φέρνοντας τον θεατή αντιμέτωπο με το ερώτημα της δικής του εμπλοκής στον μηχανισμό αυτό. Σκηνοθετεί ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Γιάννης Χουβαρδάς, ενώ τη διανομή συνθέτει μια εξαιρετική ομάδα ηθοποιών (Ακύλλας Καραζήσης, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Μαρία Πρωτόπαππα, Χρήστος Λούλης, Γιώργος Γάλλος, Αργύρης Πανταζάρας, Γιούλικα Σκαφιδά, Χρήστος Στέργιογλου, Χάρης Τσιτσάκης, Θέμις Μπαζάκα, Μάγια Λυμπεροπούλου και Γιώργος Κοτανίδης).

Ο Ευγένιος Ο’Νιλ παρουσιάζει την τριλογία του «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα», που βασίζεται στην «Ορέστεια» του Αισχύλου το 1928. Το έργο αποτελείται από τρία μέρη, αντίστοιχα με την τριλογία του Αισχύλου: «Ο γυρισμός» («Αγαμέμνων»), «Οι κυνηγημένοι» («Χοηφόροι»), «Οι στοιχειωμένοι» («Ευμενίδες»). Ο Αμερικανός δραματουργός τοποθετεί χρονικά το έργο του στον εμφύλιο πόλεμο που συντάραξε την Αμερική (1861-1865), βρίσκοντας αντιστοιχίες ανάμεσα στην οικογένεια Μάννον και στον οίκο των Ατρειδών. Εντονα αυτοβιογραφικός, ο Ο’Νιλ σκιαγραφεί μέσα στην τριλογία και τη δραματική ιστορία της δική του οικογένειας.

Αμέσως μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου στις ΗΠΑ, ο στρατηγός Εζρα Μάννον επιστρέφει στο σπίτι του, στη Νέα Αγγλία. Ομως στην οικία

Επιμέλεια: Γιώργος Παπαστογιαννούδης

15-21.02.2013

Τα σκοτεινά «εγώ» Σικέ παιχνίδι Η ομάδα Cheek-bones παρουσιάζει τη Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου μια performance βασισμένη στη σατιρική κωμωδία «Οι παίκτες» του Νικολάι Γκόγκολ στο Bios Basement (Πειραιώς 84, Κεραμεικός). «Οι παίκτες» ανήκουν στα λιγότερο γνωστά και παιγμένα κείμενα του συγγραφέα. Το έργο, πέρα για πέρα σύγχρονο, είναι βασισμένο στη διαφθορά και την απάτη. Ο Γκόγκολ εμβαθύνει με εντυπωσιακό τρόπο στην ψυχολογία ενός παίκτη που είναι αποφασισμένος να εξαπατήσει. Σε ένα πανδοχείο, μια συμμορία τζογαδόρων στήνει ένα «παιχνίδι» χωρίς ηθικούς φραγμούς. Το θύμα γίνεται θύτης και ο θύτης θύμα. Τι θα φέρει το επόμενο φύλλο δεν έχει πολλή σημασία. Ο νικητής υπάρχει πριν ακόμη ξεκινήσει το παιχνίδι.

Το «Ενας κάποιος παράδεισος 2» είναι ένα σκληρό, σύγχρονο έργο, βασισμένο στη ζωή και στο έργο του Ζαν Ζενέ. Παρουσιάζεται στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος) σε κείμενο και σκηνοθεσία της Βάνας Πεφάνη. Το έργο εκτυλίσσεται στη φυλακή, όπου ο έγκλειστος για πολλοστή φορά Ζενέ προσπαθεί να τελειώσει ένα βιβλίο. Οι ήρωες ξεπηδούν από τη φαντασία του, παίρνουν σάρκα και οστά, ζουν τη δική τους ζωή στο περιθώριο, μισούν και λατρεύουν τον δημιουργό τους. «Ολα αυτά που μας πληγώνουν, μας τρομάζουν, μας έλκουν και μας απωθούν ταυτόχρονα, οδηγούν στο συμπέρασμα πως μόνο καταφύγιο είναι ο εαυτός μας, η συνειδητοποίηση πως τελικά ο καθένας έχει τον παράδεισο που του αξίζει», μας λέει ο ηθοποιός Γιώργος Στριφτάρης.

Στη σκηνή του Θεάτρου Αποθήκη (Σαρρή 40, Ψυρρή), ο Θανάσης Ευθυμιάδης ερμηνεύει τον μονόλογο της Κατερίνας Μαγγανά «Εφη. Από το Ευτυχία». Το έργο καταπιάνεται με όλη την γκάμα των συναισθημάτων που μπορούν να ανθίσουν σε μια χώρα σαν την Ελλάδα. Ο Φώτης είναι γύρω στα 45, ζει με τη μητέρα του στην Τούμπα, είναι φορτηγατζής και Παοκτζής. Η παράδοξη επανασύνδεσή του με τον μεγάλο έρωτα των νεανικών του χρόνων, τότε που η ζωή θα μπορούσε να είχε σχεδιαστεί αλλιώς, έρχεται να ταρακουνήσει τον ευάλωτο κόσμο του. Ενα καθαρά αντρικό έργο, γραμμένο από μια γυναίκα. Ο Φώτης, ο ήρωας του έργου, συμπυκνώνει πτυχές όλων μας: Τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες που έρχεται η στιγμή να «εξοφλήσουμε», τις εσωτερικές και εξωτερικές συγκρούσεις, που καλούμαστε να διαχειριστούμε, τους φόβους και τους δισταγμούς, τη λαχτάρα για το παρακάτω, τη συμφιλίωση με τον εαυτό, με τους άλλους, με την ουσία της ζωής. Ο θεατρικός μονόλογος «Εφη. Από το Ευτυχία» γεννήθηκε με αφορμή το βιωματικό εργαστήριο «Δραματοθεραπεία και δημιουργική γραφή», κατά τις εργασίες του συνεδρίου «Τέχνη & Ψυχιατρική» (Χανιά, Μάιος 2010). Η συγγραφέας παρακολούθησε ως σύνεδρος το συγκεκριμένο συνέδριο στο πλαίσιο της επαγγελματικής της δραστηριότητας.

Οι δικοί μου ξένοι Το Θέατρο Σημείο (Χαριλάου Τρικούπη 4, Καλλιθέα) φιλοξενεί την παράσταση «Το Θέαμα» του John Clancy σε σκηνοθεσία Βασίλη Κατσικονούρη από 16 Φεβρουαρίου και κάθε Σάββατο και Κυριακή. Το “The event”, όπως είναι ο αγγλικός τίτλος, βραβεύτηκε στο Fringe Festival του Εδιμβούργου το 2009, ανέβηκε σε αρκετές χώρες και τώρα παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Ενας άντρας (Βαγγέλης Ρόκκος) πάνω σε μια σκηνή, κάτω από ένα φως, απέναντι σε κάποιους ξένους. Μόνος του. Ο μονόλογος είναι γραμμένος με τόσο ευρηματικό τρόπο, ώστε στο τέλος ο άντρας να είναι λιγότερο μόνος και οι απέναντί του λιγότερο... ξένοι.

ΠΑΟΚ και έρωτας

Η Τσάπλιν ψιθυρίζει Η αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη 1) θα υποδεχτεί μια φαντασμαγορική παράσταση σήμερα και αύριο (15-16/2). Οι «Ψίθυροι των Τοίχων» (“Murmures de murs”), το θέαμα που παρουσιάζει η Ορελιά Τιερέ, είναι ένας σουρεαλιστικός κόσμος, άυλος και διαρκώς μεταβαλλόμενος, όπου το τσίρκο συναντά το θέατρο. Τη σκηνοθεσία, τη χορογραφία αλλά και τα σκηνικά υπογράφει η μητέρα της πρωταγωνίστριας, η Βικτόρια Τιερέ Τσάπλιν (κόρη του Τσάρλι Τσάπλιν), ενώ η παράσταση εντάσσεται στο πλαίσιο της σειράς «Γέφυρες».

Οσον αφορά τη μουσική του έργου, ο Χρήστος Νικολόπουλος εμπιστεύτηκε τη μουσική του στον Γιάννη Πλούταρχο, ο οποίος ερμηνεύει το ομώνυμο τραγούδι, που γράφτηκε ειδικά για το έργο. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Ακύλλας Καραζήσης και μαζί με τον Θανάση Ευθυμιάδη παίζει ο Κλήμης Εμπέογλου.

Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

Η Κιβωτός πλέει και πάλι «Το ρεπερτόριο του Αργυράκη αγγίζει όλα τα σύμβολα της ελληνικότητας. Τα απομυθοποιεί γελοιογραφικά από το κύρος τους, αλλά συγχρόνως τα μεταφέρει στον χώρο ονείρων, στην ‘Οδό Ονείρων’ του Νεοέλληνα ... Με την παρεμβολή του Μίνου Αργυράκη τοποθετείται το σημείο που έγινε η στροφή, για να περάσουμε σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα στην Ελλάδα, από το βίωμα στη μνήμη». Με αυτά τα λόγια η ποιήτρια και τεχνοκριτικός Ελένη Βακαλό έχει περιγράψει το έργο του αντισυμβατικού, μποέμ δημιουργού Μίνου Αργυράκη. Αυτές τις ημέρες παρουσιάζεται ένα σημαντικό εκθεσιακό αφιέρωμα στη μνήμη του καλλιτέχνη, που θα διαρκέσει έως τις 27 Απριλίου στην Xippas Gallery (Πατριάρχου Ιωακείμ 53, Κολωνάκι). Στην έκθεση φιλοξενούνται έργα από τα ερωτικά σχέδια του καλλιτέχνη, που έγιναν όλα μεταξύ 1968 και 1969. Το διάστημα εκείνο η Χούντα επεμβαίνει και κλείνει τον avant garde, πειραματικό, καλλιτεχνικό χώρο «Κιβωτός της Αμυ» στην Πλάκα, τον οποίο είχε ανοίξει ο ίδιος μαζί με τη

σύντροφό του, την Ιρλανδέζα Αμυ Μιμς. Ανάμεσα στους τακτικούς θαμώνες και φιλοξενούμενους καλλιτέχνες της Κιβωτού διακρίνουμε μεταξύ άλλων τους Τσαρούχη, Δανάη, Χατζιδάκι και Θεοδωράκη. Με το κλείσιμό της, ο Αργυράκης αποχωρεί από τη χώρα και επιστρέφει μετά την πτώση της δικτατορίας. Ο Μικρασιατικής καταγωγής καλλιτέχνης μαθήτευσε στο πλάι του Τσαρούχη και το 1957 εξέδωσε το «Οδός Ονείρων», το πρώτο του λεύκωμα με σκίτσα και κείμενα. Το λεύκωμα αυτό αποτελεί τη βάση για την ομότιτλη μουσική επιθεώρηση του Μάνου Χατζιδάκι, η οποία παρουσιάστηκε στο Θέατρο Μετροπόλιταν της Αθήνας το 1962 σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολωμού και με ηθοποιό τον Δημήτρη Χορν. Τα έργα του Αργυράκη στο σύνολό τους επιτυγχάνουν να κρατούν άγρυπνες τις παγανιστικές ομορφιές με ενέργεια και χιούμορ, όπως έχει επισημάνει για αυτόν ο Γάλλος συγγραφέας και καλλιτέχνης Alain Jouffroy στο βιβλίο “Minos ou l’ humor de la liberté”.

Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

15-21.02.2013

Ηλεκτρικές βόλτες Διαθλάσεις Η ατομική έκθεση γλυπτικής της Αντωνίας Παπατζανάκη σε επιμέλεια του κριτικού τέχνης Κωνσταντίνου Β. Πρώιμου παρουσιάζεται στην αίθουσα τέχνης Εκφραση-Γιάννα Γραμματοπούλου (Βαλαωρίτου 9Α, Αθήνα) μέχρι τις 9 Μαρτίου. Εντυπωσιακά, μίνιμαλ γλυπτά, με φως που μορφοποιείται καθώς περνά μέσα από σταθερά διαφανή στοιχεία πρωταγωνιστούν στην έκθεση αυτή της καλλιτέχνιδας που φέρει τον τίτλο «Διαθλάσεις». Ο επιμελητής της έκθεσης επισημαίνει: «Οι αντιθέσεις οργανικού-ανόργανου, φωτεινούσκοτεινού και διαφανούς-αδιαφανούς συγκροτούνται σε μια Ηρακλείτια ολότητα και εξυπηρετούν τις φιλοσοφικές και ενεργειακές μεταφορές ορίων και υπερβάσεων από τις οποίες η Παπατζανάκη εμπνέεται τα έργα της».

«Φορέστε ακουστικά και ανακαλύψτε τους μυστικούς ήχους της Αθήνας», θα μπορούσε να είναι η πρόσκληση για τις “Electrical Walks Athens” που διοργανώνονται από το Ινστιτούτο Γκαίτε (Ομήρου 14-16, Αθήνα) κατά τη διάρκεια του Hertz Festival 2013. Η sound artist Κριστίνα Κούμπις, στο πλαίσιο της έρευνάς της, έχει δημιουργήσει μια ιδιότυπη, ηχητική χαρτογράφηση της πρωτεύουσας με τη βοήθεια ειδικών ασύρματων ακουστικών που λαμβάνουν ηλεκτρομαγνητικά σήματα. Παράλληλα, διατίθεται ένας ειδικά σχεδιασμένος χάρτης με πιθανές διαδρομές, καθώς και ηλεκτρικά πεδία της πόλης που παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μόνοι σας ή με τους φίλους σας μπορείτε να δανειστείτε τα ακουστικά και τον χάρτη από το Γκαίτε και να εξερευνήσετε το Κέντρο καθημερινά μέχρι και τις 20 Φεβρουαρίου.

Salon de Vortex Η δραστήρια καλλιτεχνική ομάδα των Salon de Vortex αναλαμβάνει μέχρι και το τέλος του 2013 να παρουσιάζει τα projects της στο χώρο της Cheapart (Ανδρέου Μεταξά 45, Εξάρχεια). Ο Γιάννης Γρηγοριάδης, βασικό μέλος της ομάδας μάς μίλησε για την παρούσα έκθεσή τους με τον τίτλο «Διαλεκτική της Ανοικοδόμησης», που περιλαμβάνει έργα δικά του και του Γιάννη Ισιδώρου και ολοκληρώνεται στις 17 Φεβρουαρίου: «H έκθεση εντάσσεται στη σειρά πειραματισμών μας που αφορούν το αστικό φαινόμενο, τις εντάσεις και τις μεταμορφώσεις του. Το πλαίσιο της ιδεολογίας του και τη στρατηγική του συστήματός του. Η έκθεση έχει τη μορφή μιας σύνθετης εγκατάστασης μέσα στην οποία παρουσιάζονται -μεταξύ άλλων- αρχεία και ευρήματα από τη «χρυσή εποχή» του μεταπολεμικού αναπτυσσόμενου τόπου της νότιας βαλκανικής χερσονήσου, ακριβείς αποτυπώσεις θραυσμάτων, ηχητικά ντοκουμέντα και θραυσμένες φωτογραφικές καταγραφές». Αναφορικά με τα πρόσωπα των επερχόμενων δράσεων των Salon de Vortex, στον πυρήνα τους θα συναντήσουμε τους Δάφνη Δραγώνα, Νάντια Καλαρά, Ηλία Μαρμαρά, Κωστή Σταφυλάκη, Θεόφιλο Τραμπούλη και την ομάδα Campus Novel.

Τι εστί έρως;

Αντί πουριτανισμού

Η έκθεση φωτογραφίας με τίτλο “Insta-Love” εγκαινιάστηκε την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, στις 14 Φεβρουαρίου, στον χώρο ΜETApolis (Αιόλου 48-50, Αθήνα). Πραγματοποιείται υπό την Αιγίδα των Γιατρών του Κόσμου και περιλαμβάνει έργα 80 φωτογράφων και μελών της ομάδας ΜETApolis με θέμα τον έρωτα, το ολέθριο αυτό συναίσθημα και την καταλυτική επίδρασή του στην ανθρώπινη ύπαρξη. Με μέσο τη φωτογραφία, ψηφιακή ή μη, οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες προσπαθούν να προσεγγίσουν και να δώσουν απαντήσεις στο ερώτημα των παιδικών λευκωμάτων «Τι εστί έρως;», δημιουργώντας μια σειρά από ξεχωριστές οπτικοποιημένες αφηγήσεις. Η έκθεση διαρκεί μέχρι τις 16 Μαρτίου.

Η νέα ατομική έκθεση του Εδουάρδου Σακαγιάν φιλοξενείται στον χώρο των Kalfayan Galleries (Χάρητος 11, Κολωνάκι) μέχρι τις 23 Φεβρουαρίου. Η ζωγραφική δουλειά του καλλιτέχνη αποτελείται από δέκα νέα έργα και διαπνέεται από πρωτόγονη σεξουαλικότητα, έντονο κυνισμό και ωμότητα, στοιχεία που αποτελούν αφετηρία για την έρευνα του Σακαγιάν γύρω από την αποξένωση του σύγχρονου ανθρώπου. «Τα έργα μου είναι αφορμές και περιπέτειες, δίχως τη χυδαιότητα της ψευδαίσθησης αλλά και χωρίς τον πουριτανισμό της εικονοκλαστικότητας», αναφέρει για τη δουλειά του ο ζωγράφος. «Είναι η ζωγραφική που καταλήγει σε εικόνα. Δέκα έργα μέσα στα οποία έζησα μερικές ημέρες από τη ζωή μου».

Τέλος, η επόμενη προγραμματισμένη έκθεση της ομάδας είναι η εγκατάσταση του αρχιτέκτονα Ζήση Κοτιώνη με τίτλο «Υπονόμευση». «Ενα εφήμερο μνημείο για την ανεπιτέλεστη πράξη εκτίναξης του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετανία τα Χριστούγεννα του 1944, από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ, με την ευκαιρία της κρίσιμης επίσκεψης του Τσόρτσιλ στην Αθήνα», όπως μας επισημαίνει ο Γιάννης Γρηγοριάδης.

Κείμενο: Χάρις Ποντίδα / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

Ραπτομηχανή, the return Υπάρχει τουλάχιστον ένα κοινό σημείο στην ιστορία της Εύης και της Χριστίνας. Αν όντως τα παιδικά χρόνια είναι η μόνη μας (και πιο αληθινή) πατρίδα, εκείνες συναντήθηκαν στον «πλανήτη της Μπάρμπι», στα πέντε η έξι τους, κάνοντας όλα όσα κάνουν τα κοριτσάκια σε εκείνες τις ηλικίες. Με μια μικρή διαφορά όμως. Η Χριστίνα (αριστερά) κούρευε το ξανθό κεφάλι της κούκλας και την έγδυνε κατευθείαν για να την ντύσει ξανά με δικά της ρούχα. «Ηταν πολύ ξανθιά για τα γούστα μου και πολύ κλισέ αυτά που φόραγε», λέει. Η Εύη (δεξιά), πάλι, προσπαθούσε να την τοποθετήσει σε ένα δικό της σύμπαν, όπου όλο το παιδικό δωμάτιο συμμετείχε στην κατασκευή ρούχων, αξεσουάρ, τοπίων κλπ. Μια δεύτερη συνάντηση στη ζωή τους είναι η κουζίνα όπου τα λέμε τώρα, με τον καφέ να γουργουρίζει στην καφετιέρα και τη Μαριλού (την τρίτη της παρέας) να χώνεται και αυτή στην κουβέντα μας, εξηγώντας ή συμπληρώνοντας. Εύη Σκαρβελάκη, η «δασκάλα» της κατασκευής τσάντας. Χριστίνα Τίγκα, τα σεμινάρια για ράψιμο στο χέρι, η πρώτη γνωριμία με τη ραπτομηχανή, στενέματα, κοντέματα, φερμουάρ, μεταμόρφωση των παλιών ρούχων σε νέα, κατασκευή κιμο-

νό. Μαριλού Νικολάου, η εμπνεύστρια και συντονίστρια των σεμιναρίων, ιθύνων νους και ιδρύτρια του Lu Creative Studio, που στεγάζεται στο ωραίο νεοκλασικό της οδού Αμφικτύωνος (Θησείο), όπου τα μαθήματα για κόσμημα, βελονάκι, τεχνική macramé, φωτογραφία, ζωγραφική κλπ. γεμίζουν την ατμόσφαιρα (και τους τοίχους) με έναν αέρα γυναικείας -σε συντριπτικό ποσοστόδημιουργικότητας. Δύο φορές την εβδομάδα, η Χριστίνα και η Εύη ανεβαίνουν την ξύλινη σκάλα που οδηγεί στον ψηλοτάβανο χώρο για να συναντήσουν τις μαθήτριές τους, από 18 έως 58 ετών. «Είναι η κρίση σίγουρα, αλλά δεν είναι μόνον αυτό», υποστηρίζει η Χριστίνα. «Πιο πολύ είναι η τάση να μπορεί κάποιος να εκφράζεται δημιουργικά μέσα στην καθημερινότητά του». Με σπουδές ανθρωπολογίας στον πρότερο βίο της και αρχιτεκτονικής σε δεύτερη φάση, θα έβρισκε κάποια στιγμή τον δρόμο της επιστρέφοντας στην παλιά της αγάπη, το ρούχο, αφού θα πέρναγε πρώτα από σεμινάρια fashion design στο Λονδίνο, μαθήματα πατρόν και ραπτικής στην Ελλάδα και πάει λέγοντας. Πορεία τεθλασμένη και ενδιαφέρουσα. Και συνειδητοποίηση μιας αλήθειας που δεν είχε βρει ακόμα τις συντεταγμένες της για να βγει στο φως: «Κατάλαβα ότι αυτό που πραγμα-

τικά θέλω είναι να παρατηρώ κάτι και να σκέφτομαι πώς μπορώ να το μεταμορφώσω. Να δίνω στα ρούχα μια δεύτερη ζωή». Με τη λέξη «μεταμόρφωση» σχετίζεται και η πορεία της Εύης Στραβελάκη, η οποία ξεκίνησε ως δημοσιογράφος χωρίς όμως να απαλλαχθεί ποτέ από το «μικρόβιο» που είχε παιδιόθεν. Κατασκευή κοσμήματος στην αρχή, κατασκευή τσάντας αργότερα. Μεγαλωμένη στο Ηράκλειο της Κρήτης, σε ένα σπίτι όπου ο ήχος της ραπτομηχανής ήταν συνδεδεμένος με τη φιγούρα της γιαγιάς της, θυμάται τις πρώτες σοβαρές ενδείξεις της «νόσου»: «Αρνιόμουν να πετάξω ρούχα και υφάσματα. Προφανώς τα έβρισκα ενδιαφέροντα και είχα στο μυαλό μου ότι κάτι θα τα έκανα αργότερα». Και σήμερα πώς το βλέπουν το μέλλον αυτής της πιο «δημιουργικής καθημερινότητας»; Επιστροφή στο βελονάκι, στο πλέξιμο, στο ράψιμο, στα κομπλέν της γιαγιάς; «Μα είναι ωραίο», απαντούν. Η συνέχιση μιας παράδοσης που πλέον απενοχοποιείται από τα κλισέ τύπου «δεν είναι για μένα αυτά, εγώ θα σπουδάσω». «Και δεν είναι απαραίτητο να έχεις ένα συγκεκριμένο background για να πειραματιστείς με κάτι», συμπληρώνει η Χριστίνα. «Στο Λονδίνο, όταν ξεκίνησα, με ένα άσπρο πουκάμισο άρχισα. ‘Πάρτε το’, μας είπαν ‘και κάντε το κάτι’. Ξέρεις πόσα μπορείς να κάνεις με ένα πουκάμισο;»

Κείμενο: Πόπη Διαμαντάκου

15 -21.02. 2013

Σφραγίζοντας το μέλλον της TV «Σε πέντε χρόνια από σήμερα η τηλεόραση δεν θα είναι πια η τηλεόραση που ξέρουμε». Η ρήση ανήκει στον σεναριογράφο Μπο Γουίλιμον, που υπογράφει τα script της σειράς “House of Cards”, που είναι γυρισμένη αποκλειστικά για να διατεθεί από τη Netflix, την ιντερνετική υπηρεσία που παρέχει ψυχαγωγικό περιεχόμενο σε συνδρομητές, διευρύνοντας το πεδίο των YouTube, Hulu, Amazon κά. Πρόκειται για νέα μορφή «τηλεόρασης»; Πάντως οι «παραδοσιακοί» τηλεθεατές λιγοστεύουν και μια νέα γενιά αρνείται την καθήλωση σε συγκεκριμένη ώρα μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες για να παρακολουθήσει ένα επεισόδιο σειράς σε συνέχειες. Την ίδια στιγμή το ενδιαφέρον για σειρές που γυρίζονται με υψηλές προδιαγραφές μεγαλώνει και το downloading των επεισοδίων έχει

γίνει η νέα συνήθεια. Εξού και έσπευσε η Netflix να ανταποκριθεί στην πρόκληση της νέας αγοράς με την παραγωγή μιας ακριβής σειράς με πρωταγωνιστή τον Κέβιν Σπέισι. Το “House of Cards” -ριμέικ επιτυχημένης σειράς του BBC με πρωταγωνιστή τον Ιαν Ρίτσαρντσονπροσφέρεται σε δύο «πακέτα» 13 επεισοδίων έκαστο, και το κόστος των γυρισμάτων έχει υπολογιστεί μέχρι στιγμής στα 100 εκατ. δολάρια. Είναι, ωστόσο, προφανές ότι η νέα εποχή της τηλεθέασης στην οποία ποντάρει η Netflix επιβάλλει και υψηλά στάνταρ παραγωγής. Για αυτό και επιλέχτηκε ένα όνομα όπως αυτό του Κέβιν Σπέισι για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Υποδύεται έναν φιλόδοξο πολιτικό, μέλος του Κογκρέσου με τους Δημοκρατικούς σε μια ιστορία που αποτυπώνει τον κυνισμό και τις παθιασμένες συγκρούσεις της πολιτικής σκηνής.

Οσο για τον Κέβιν Σπέισι, που έκανε το διεθνές κοινό να υποκλιθεί στην ερμηνεία του στον σαιξπηρικό «Ριχάρδο Γ΄» -θεατρική παράσταση την οποία απόλαυσε και το κοινό της Επιδαύρου-, ανήκει και αυτός στους μεγάλους ηθοποιούς που αναγνώρισαν στην τηλεόραση τις υψηλές δυνατότητες που προσφέρει για μια άρτια καλλιτεχνική δημιουργία. Εσπευσε ήδη να δηλώσει ότι ο ρόλος του στο “House of Cards” είναι από τους πιο συναρπαστικούς της καριέρας του και ότι η τηλεόραση πλέον προσφέρει καλύτερους ρόλους και δυνατότητες ερμηνείας στους ηθοποιούς από τον κινηματογράφο. Μπορεί η παραδοσιακή τηλεόραση να μετράει 148 ώρες μηνιαίως κατά κεφαλή παρακολούθηση των προγραμμάτων της, αλλά και τα νέα δίκτυα τύπου Netflix αύξησαν μέσα σε έναν χρόνο κατά 37% το κοινό τους. Το μέλλον έχει ήδη φτάσει.

Κείμενο: Μαρία Μαρκουλή / Εικονογράφηση: Κωνσταντίνος Γεωργαντάς

15 -21.02. 2013

Πολύ «γκλαμ» και όλα γκρίζα

Κάτι σαν αστείο: Glam rock, η επιστροφή. «Γκλαμ» θα πει λάμψη. Και αν πεις τώρα για λάμψη στην πόλη, θα σε πάρουν για τρελό. Για ροκ μίλα όσο θες. Αλλά λάμψη; Μας διαβάζει κόσμος, τι λάμψη; Η μόνη που κυκλοφορεί είναι σε αλυσίδες καταστημάτων «αγοράζουμε χρυσό - άμεσα μετρητά». Χρυσές αλυσίδες - χρυσές δουλειές κάνουν, λάμψη θαμπή, αόρατη. Ασ’ τα να πάνε. Και ενώ άλλα πάνε, άλλα έρχονται. Το glam rock μέσα στο γκρίζο από άκρη σ’ άκρη βρήκε ευκαιρία να κάνει εντύπωση. Αυτό που πάντα ζητούσε, εντύπωση. Από τις αρχές των ’70s, επιστρέφοντας στα ’80s με μια δόση νοσταλγίας, στην καρδιά της κρίσης. Μαχαιριά. Πάντα όμως για κάποιους είναι κάτι καινούργιο. Λαμπερή ανακύκλωση. Θραύσματα εκκεντρικότητας για μια όμορφη απόδραση. Ακούγεται σαν καλή ιδέα. Από ένα αμάξι στην Πατησίων, επίσης, ακούγεται δυνατά το “Hot Love” των T-Rex. Μπορεί μέσα στο αμάξι να χορεύουν, άλλωστε αρκετοί ήταν αυτοί που χόρεψαν όταν έμαθαν τα νέα ότι ο Ντέιβιντ Μπάουι (εκτός όλων των άλλων και glam είδωλο) είναι πάλι κοντά μας με νέο άλμπουμ, το πρώτο σε μια δεκαετία και κοιτάει ήδη το μέλλον. “Τhe Next Day” (ο τίτλος του) και δεν θα σε αδικήσω καθόλου αν είχες πιστέψει ότι πιο πιθανό θα ήταν να τον συναντούσες σε

εκπομπή μαγειρικής ή σε φωτό παπαράτσι να κάνει τζόκινγκ στο πάρκο. Αλλά να που ο «Ζίγκι Στάρνταστ» βρίσκεται σε επαφή με τον κόσμο και τις παλιές καλές μέρες. Το εξώφυλλο του νέου άλμπουμ σε στέλνει ηρωικά κατευθείαν στο “Heroes”. Και αν αυτό δεν είναι ικανό να σε συγκινήσει, έρχεται από αλλού και το ντοκιμαντέρ: “Lust for Life”, ημέρες Βερολίνου, Ιγκι Ποπ και Ντέιβιντ Μπάουι στα ’70s. Μπορεί στα μέρη μας να μην ήμασταν ποτέ στ’ αλήθεια τόσο glam όσο το Βερολίνο και το Λονδίνο, αλλά, όποτε ο DJ υπαινιχθεί το “20th Century Boy”, κύμα ενθουσιασμού θα ξεσπάσει εγγυημένα. Αφόρητη νοσταλγία, δεν νικιέται με τίποτε. Το Wizard στο Μαρούσι τίμησε το glam rock με λάμψη και περηφάνια, το είχε κάνει και με πάρτι αφιέρωμα στον άρχοντα του σκότους και του μακιγιάζ και εξαίρετο παίκτη του γκολφ Αλις Κούπερ. Καλοκαίρι του 1990 στην Αθήνα ο Αλις καλούσε τους φαν στον «εφιάλτη» του, ενώ ποτάμια από μάσκαρα χάραζαν το πρόσωπό του. Απέξω, πολιορκώντας το γήπεδο του ΠΑΟ, φανατικοί χριστιανοί με σταυρούς και προσευχές ξόρκιζαν το κακό, πριν από τη μάνα ρέιβερ, πολύ πριν από τη μάνα τρομοκράτη. Από αυτά στα άλλα. Μεγάλη έκθεση με θέμα το glam rock (όσο από αυτό αντέχει η ψυχή σου) εγκαινιάζεται στο πάντα μουσικά ανήσυχο Λίβερπουλ - “Glam! The Performance Of Style”, μια

βουτιά στα βαθιά της εκκεντρικότητας, της υπερβολής, της καλλιτεχνικής έκφρασης με φτερά και χοντρά, ψηλά τακούνια για κορίτσια και αγόρια, με πολλά στρας, κολάν και ερωτισμό, με κιτς και ποπ φαντασμαγορία και όλο εκείνο το γκλίτερ που σκορπίστηκε μετά στα εορταστικά προγράμματα των καναλιών. Με άλλα λόγια, το γκλάμουρ στην πιο αντιγκλάμουρ εποχή. Εικόνες και έργα του Αντι Γουόρχολ και του Ντέιβιντ Χόκνεϊ , από τα ποπ ακραία γλυπτά του Αλεν Τζόουνς, ως την electroclash ματιά της Σίντι Σέρμαν. Η έκθεση στην Τate Liverpool διαρκεί ως τις 12 Μαΐου σαν μια δεξαμενή τροφοδοσίας ποπ λάμψης σε σφιγμένους και κακεντρεχείς καιρούς. Το είπαμε όμως, ποτέ αυτή η πόλη δεν ήταν γκλαμ στ’ αλήθεια. Πάντα κάτι την έτρωγε από μέσα. Ηταν από μόνη της ο δικός της glam πλανήτης, όπου τη μια στιγμή καρδιοχτυπούσε και έπεφτε στα πατώματα με New York Dolls και την άλλη εκτοξευόταν με Roxy Music. Το ίδιο ετοιμάζεται να κάνει και τώρα. Ψηλά στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, αγόρια και κορίτσια στα μαύρα, πιο μαύρο από όλα πάνω τους, η σκιά στα μάτια, στέκονται και κάτι φαίνεται να περιμένουν. Τους υπόλοιπους ίσως της παρέας -πάντα κάποιοι αργούν- για να μπουν στο Revenge of Rock και να ροκάρουν σαν ήταν τα ’70s ή σκηνή από το μέλλον. Με «γκλαμ» δηλαδή και συμπάθεια.

Διαβάζω

Delirium Urbis Κείμενο: Ανδρέας Μιχαηλίδης

Είναι λυκόφως, ίσως και λυκαυγές - δύσκολο να πει κανείς τη μελανιασμένη τούτη ώρα, καθώς αυτό το δίχως ήλιο φως πέφτει πάνω σε τοίχους ψηλούς και μονοκόμματους σαν γκρεμούς. Πάνω τους τα χρώματα φέρνουν στον νου, στην άκρη του ματιού, εκεί που το στραβό χαμόγελο γίνεται μια αίσθηση απτή, μυϊκή, πάνω στα ζυγωματικά, την ανάμνηση μιας παραλίας σε άλλον τόπο, μα ακόμα μακρύτερα στον χρόνο. Ηταν εκεί που, βράδια το ένα απάνω στο άλλο, για χρόνια στοιβαγμένα ένα σωρό, γλυκά και πικρά σαν χαμόγελο και δάκρυ περγαμόντο, ανοίγαμε διάπλατα τα μάτια μας και βλέπαμε αλήθειες, ζωγραφισμένες ξεκάθαρα με όνειρα και φρίκες - κι ούτε μια θαμπή στιγμή.

Μ’ έπιασε όμως πάλι παραλήρημα... Διαβάτη μου, πού πας; Δεν σε πειράζει διαβάτη να σε λέω, γιατί, ξέρεις, είτε γοφούς έχεις τορνευτούς, είτε πρόσωπο αξύριστο, είτε είσαι σε ηλικία που αυτά είναι ξένες έγνοιες, διαβάτης είσαι, κι ας έχουμε ξεχάσει ότι στην κακοποιημένη μας γλώσσα πολλά επίθετα έχουν το φύλο των Αγγέλων. Ξέρω ότι περπατάμε τους ίδιους δρόμους, γεμάτους με ανθρώπους σκυφτούς, που έχουν τα ίδια μελανά σύννεφα μέσα τους, τις ίδιες βαριές σκιές στα πρόσωπά τους, ότι ζούμε στην ίδια πόλη, με προεστούς και κοτζαμπάσηδες εκείνους που καρτερικά στενάζει να δει η κρεμάλα.

Ησουν μαζί μου εκείνο το βράδυ, στο ίδιο το λεωφορείο 500, περασμένα μεσάνυχτα, μία η ώρα περασμένη, από Πετράλωνα προς τα δικά μου τα λημέρια; Εβλεπες κι εσύ εκείνον τον ψηλόλιγνο γέροτρελό να λέει άκακες ασυναρτησίες, τους νεαρούς αλήτες να τον κακοποιούν, να τον χτυπούν, να τον ματώνουν και να γελούν σαν παιδιά με το ευφάνταστο παιχνίδι τους; Ενιωσες όπως εγώ κάτι μαύρο να αναβλύζει μέσα σου, το φάντασμα ενός γδικιωμού που δεν ήρθε, που δεν έρχεται ποτέ; Θέλησες να καταλάβει το σώμα σου ή να πεταχτεί μέσα από το κεφάλι σου κάποιος από τη φαντασία σου πλασμένος, που θα έστριβε τα χέρια και τα δάχτυλά τους μέχρι ο ήχος του κόκαλου που σπάει να καλύψει τα ουρλιαχτά, κάποιος που θα τους έκανε θρύψαλα τα γόνατα, όχι να κλωτσούν, μα με δυσκολία πια να περπατούν; Εμεινες στη θέση σου; Εμεινες μόνο να κοιτάς με χίλια «μπορεί», με τη λογική και τον φόβο του ζώου να σε κρατούν σιδηροδέσμιο στο κάθισμα που λέγεται Δειλία;

Δεν προδικάζω τίποτα. Να ξέρεις, πάντως, εγώ έμεινα· κι όσο ευχάριστη έκπληξη ήταν η ετοιμότητα του νεαρού οδηγού, που ξαφνικά δεν έκανε στάσεις μέχρι που τους παρέδωσε στα ξένια χέρια των τροχήλατων μαυροφορεμένων κάπου στην Αχαρνών, άλλο τόσο δυσάρεστη και εξηγήσιμη είναι η ανάμνηση ενός λεωφορείου γεμάτου ανθρώπους, με διάχυτη τη μυρωδιά του φόβου από την εύκολη, αδέξια βία τριών υπανθρώπων, τη στιγμή που οι υπόλοιποι επιβάτες φτάναμε και περισσεύαμε για να τους πατήσουμε χάμω σαν σκουλήκια.

Αν ήσουν κι εσύ εκεί, διαβάτη μου, μη νιώθεις άσχημα. Γιατί ίσως κι εσύ να αναγνωρίζεις τη βία που αναδεύεται μέσα σου, νωχελικά αλυσοδεμένη κάτω από τα εύθραυστα φτιασίδια του πολιτισμού, που προσποιούμαστε ότι μας έβγαλαν από τις σπηλιές. Ισως κι εσύ να βρέθηκες κυνηγημένος στα Εξάρχεια -από μια φυλή που θυμάται τη γενεσιουργό βία των μακρινών προγόνων μας, δίχως να μπορεί να κατανοήσει την αληθινή της χρησιμότητα- κι η ανάμνηση μιας μάχης που δεν είχες ελπίδα να κερδίσεις, απέναντι σε εκείνους που δεν ήταν καν εχθροί σου, να κάνει τα μέλη σου βαριά. Ισως αυτή η πόλη να μην είναι ο δικός σου κόσμος και ίσως μια μέρα να δεις τις λεπτές ραφές που τη συγκρατούν. Τότε θ’ ανοίξουν, χύνοντας παντού άπλετη σκόνη και θα δεις ότι όλα δεν είναι τίποτε περισσότερο από σχήματα στην άμμο.

Πες μου, μήπως κι εσύ βλέπεις την πόλη με τα δικά μου μάτια, όπως ο γέρος τη γριά του σ’ εκείνο το παλιό παραμύθι από την Κίμωλο; Σου έτυχε ποτέ να περπατάς από τον σταθμό του Μεταξουργείου στην Αχιλλέως κι η πράσινη πορτούλα στο 48 να είναι μισάνοιχτη, τα κόκκινα φωτάκια αναμμένα; Εριξες μια κλεφτή ματιά; Θυμάσαι τι είδες ή νόμισες πως είδες, ή είναι η ανάμνησή σου ένα αυθόρμητο χαμόγελο, όταν διάβασες στην τελευταία κάθετη το όνομα του Αντιλόχου, γιατί ήξερες πως, όπου ο γοργόφτερος Αχιλλέας, από κοντά κι ο άψεγος Αντίλοχος, είτε μπροστά στης Τροίας τα τείχη, είτε στον άχαρο τον Αδη; Γέλασες όταν βρήκες μια παραμυθού να μένει στη Μενελάου κι άλλη μια στη Διοχάρους, αρχινώντας ύστερα να ψάχνεις αν κάθε αφηγητής μένει σε δρόμο που ’ναι σημάδι για την τέχνη του; Μην κουράζεσαι, ξέρω πως δεν είναι έτσι, ακόμα κι εγώ, που κάποτε ήμουν καλύτερος άνθρωπος κι η αθώα τρέλα δεν δίσταζε να ζωγραφίζει θαύματα και έξω από το κοιμισμένο μου μυαλό, μπροστά στα ξύπνια μάτια μου.

Μα δεν πειράζει. Αλλωστε, όλα όσα μας συμβαίνουν, μόλις περάσει η στιγμή τους, είναι απλά ιστορίες, τίποτα περισσότερο μα και τίποτα λιγότερο. Ξέρεις, όλες οι ιστορίες είναι ψέματα και όλες λένε την αλήθεια - αυτό τώρα δα δεν είναι δικό μου, από αλλού το έκλεψα, μα κι εκείνη από αλλού το έχει κλέψει. Τέτοιοι κλέφτες να ήμασταν όλοι -κι εγώ κι εσύ κι η ανθρωπότητα ολάκερη, διαβάτη μου-, γιατί ούτε μια ιστορία δεν μας ανήκει και έτσι είναι όλες δικές μας.

Ο Ανδρέας Μιχαηλίδης είναι μεταφραστής και συγγραφέας, με συμμετοχή στο συλλογικό έργο «Ελληνικά Εγκλήματα 4» (εκδ. Καστανιώτη).

15 -21.02. 2013

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

15 -21.02. 2013

Ενα γλυκό κορίτσι Οι περισσότεροι γνωρίσαμε την 26χρονη Μαρίζα Ρίζου από την «Μπόσα νόβα του Ησαΐα», τη διασκευή στο τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά που τόσο αγαπήσαμε και σιγοτραγουδήσαμε στους τζαζ ρυθμούς της. Τώρα, περίπου έναν χρόνο μετά, η Μαρίζα επιστρέφει με «Μια άλλη ευτυχία», την οποία μου διηγήθηκε σε μια όμορφη βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. «Σε αυτή τη φάση πια έχω βρει τον στόχο μου και, αφού είδα ότι υπάρχει ανταπόκριση σε αυτό και ο κόσμος το αγαπάει και το στηρίζει, αποφάσισα να συνεχίσω δυναμικά. Δεν φτάνει κάποιος να έχει καλή φωνή ή να κάνει δυνατές συνεργασίες. Μόνο οι καλλιτέχνες που έχουν μια πρόταση και μια καλλιτεχνική ταυτότητα μακροπρόθεσμα εξελίσσονται», μου εξηγεί η Μαρίζα για τη νέα κατάσταση που βιώνει. Νομίζω το διακρίνει κανείς καλά ότι αυτό το νέο κορίτσι από το Χαλάνδρι βαδίζει πια με άλλον αέρα στη σύγχρονη μουσική πραγματικότητα και έρχεται να στήσει τη δική της big band jazz ορχήστρα, με έντονα swing στοιχεία και θεατρικό ύφος. «Τρελαίνομαι για αυτή τη μουσική. Αυτός είναι ο λόγος που αποφάσισα να το κάνω επαγγελματικά», λέει ενθουσιασμένη, ενώ εκφράζει τη χαρά της για την άνθηση αυτού του είδους τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. «Θεωρώ ότι είναι πολύ καλό που υπάρχουν μπάντες και αξιόλογοι καλλιτέχνες που κινούνται μουσικά στον ίδιο χώρο με εμένα. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει και κοινό που ακούει αυτή τη μουσική. Νομίζω, θα πρέπει να είμαστε όλοι ενωμένοι και να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί τη μουσική μας». Ετσι όπως ακούω τη Μαρίζα να μου μιλάει, σκέφτομαι πώς θα μπορούσε να σταθεί μια big band στην Αθήνα του 2013 και ρωτάω την ίδια, μήπως καταφέρω να φτιάξω την εικόνα στο μυαλό μου... «Αυτό το είδος μουσικής είναι πολύ φανταχτερό. Εγώ από την άλλη, επειδή δεν είμαι έτσι ως άνθρωπος, θα μπορούσα να φανταστώ αυτή τη μουσική ακόμα και στον δρόμο ή σε μικρά μαγαζιά.

Με ενδιαφέρει να δημιουργείται μια ατμόσφαιρα ευχαρίστησης, χορού και κεφιού. Δεν μου αρέσει το αποστειρωμένο». Σε λίγες ημέρες θα ξυπνάμε με το «Γλυκό πρωί», το ντεμπούτο άλμπουμ της Μαρίζας Ρίζου που θα κυκλοφορήσει από τη Phonograph. Ο δίσκος περιλαμβάνει οκτώ κομμάτια, δύο αγαπημένες διασκευές, την «Μπόσα νόβα του Ησαΐα» και το «Πόσο λυπάμαι», και έξι τραγούδια σε μουσική της Μαρίζας, της Σίσσυς Βλαχογιάννη και του Δημήτρη Σιάμπου, ο οποίος έχει κάνει και τις ενορχηστρώσεις στον δίσκο. Τους στίχους υπογράφει η Μαρίζα και μου αρέσει πολύ αυτό... Ολο και κάτι θα έχει να μου αποκαλύψει! Οταν μου έστειλε για πρώτη φορά τα κομμάτια, περίμενα να ακούσω ένα ωραίο αποτέλεσμα γύρω από τον γνωστό ήχο και το ύφος της swing jazz. Εντυπωσιάστηκα, όμως, ήδη από το πρώτο κομμάτι «Ο πιο δικός μου δράκος», που ομολογώ ότι είναι και αγαπημένο μου. Η Μαρίζα φλερτάρει με την τζαζ και τον ήχο μιας big band με τον ιδιαίτερο ανατρεπτικό τρόπο της. Χωρίς αναστολές, τολμάει και μας δίνει κομμάτια πιο μυστήρια, με ελαφρώς κρυμμένη μια λεπτή ειρωνεία, χωρίς ποτέ να χάνει το χιούμορ και την αισιοδοξία της. Εχω ενθουσιαστεί και εκείνη το ίδιο: «Είμαι περήφανη για αυτή τη δουλειά», μου λέει. «Προσπαθήσαμε να μεταφέρουμε τον ήχο μιας big band. Εχουμε, βέβαια, πέντε πνευστά στον δίσκο, χωρίς αυτό να μας περιορίζει. Νομίζω ότι σε αυτή τη δουλειά μαρτυρείται η αγάπη μου για τον ήχο των πνευστών και αρκετά κομμάτια προσεγγίζονται πολύ διαφορετικά από τα καθιερωμένα, είναι πιο σκοτεινά. Οπως τα κομμάτια ‘Ο πιο δικός μου δράκος’ και ‘Θυμωμένο βαλς’, που με οδήγησαν να εξελίξω κάπως τον ήχο της μπάντας, έχοντας βέβαια πάντα στο νου τη λύτρωση στο τέλος και την ευχαρίστηση. Αγαπώ όλα τα κομμάτια, γιατί όλα είναι πτυχές της ζωής μου». Εκείνη τη στιγμή αρπάζω την ευκαιρία και ξεκινάμε μια μικρή διήγηση για την ιστορία του δίσκου με αφηγήτρια τη Μαρίζα... «Το κομμάτι ‘Ο πιο δικός

μου δράκος’ συμβολίζει τον φόβο, όπως τον αντιλαμβάνεται ο καθένας. Η ‘Απάθεια’ επίσης έχει σκοτεινό στίχο και φωτεινή μουσική. Μου αρέσει γενικώς να υπάρχει κάπου κρυμμένο ένα κοινωνικό μήνυμα, χωρίς υπερβολές». Αρα και το «Γλυκό πρωί» είναι κάτι παραπάνω από ένα ξύπνημα; «Το ‘Γλυκό πρωί’ για μένα είναι η ψυχική υγεία, η ηρεμία, η όρεξη για δουλειά, οι φωτεινοί άνθρωποι γύρω μας και η θετική σκέψη», υποστηρίζει η Μαρίζα. Παρόλο που η ώρα έχει περάσει, δίνω «παράταση» στην κουβέντα μας γιατί μου αρέσει η ιστορία και η Μαρίζα συνεχίζει: «Η ‘Παράταση’ στον δίσκο είναι το κομμάτι του χρόνου που δίνουμε σε μια ερωτική σχέση μέχρι να έρθει το τέλος». Η Μαρίζα μιλάει με τόση όρεξη για τον δίσκο... Ζει σίγουρα «μια άλλη ευτυχία», τη δική της: «Είμαι πολύ ευτυχισμένη και νιώθω ευγνώμων για τους ανθρώπους που έχω γύρω μου. Το ‘Μια άλλη ευτυχία’ δεν μπορεί να είναι παρά η τωρινή ευτυχία. Επειδή παλεύω καθημερινά και νιώθω ότι βελτιώνομαι και εξελίσσομαι, ακόμα και αν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα θέλω, εγώ θα είμαι ευτυχισμένη που ξέρω ότι προσπάθησα. Με ενδιαφέρει να προχωράω με αργά και σταθερά καλλιτεχνικά βήματα, δείχνοντας σεβασμό στους ανθρώπους που με στηρίζουν». Από τη Σταδίου στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης και από εκεί στο Μοναστηράκι, φτάσαμε στο τέλος της βόλτας μας. Δίνουμε ραντεβού ξανά στις 28 Μαρτίου στον Σταυρό του Νότου για την παρουσίαση του δίσκου και μέχρι τότε ακούμε το «Θυμωμένο βαλς» και το «Μια άλλη ευτυχία». «Είναι δύο κομμάτια που αφιερώνω στον κόσμο, γιατί, παρόλο που έχουν έναν γλυκό θυμό, οδηγούν στη λύτρωση. ‘Δεν θα ορίσεις εσύ για μένα τι θα κάνω, θα το ορίσω εγώ και θα το καταφέρω’», αναφέρει η Μαρίζα για τα δύο κομμάτια και έτσι τελειώνει η ιστορία του άλμπουμ. Οσο τη βλέπω να απομακρύνεται, σκέφτομαι πως η δική της ιστορία μόλις ξεκίνησε: «Μια φορά και έναν καιρό ήταν η Μαρίζα Ρίζου σε ‘Μια άλλη ευτυχία’...»

Κείμενο: Αργυρώ Μποζώνη / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

Βία και προσωπική ζωή Το 1977 στη Γερμανία βρίσκονται νεκροί στα κελιά τους στις φυλακές του Σταμχάιμ οι ηγέτες της πρώτης γενιάς της RAF (Φράξια Κόκκινος Στρατός), Μπάαντερ, Εσλιν και Ράσπε. Εναν χρόνο νωρίτερα, κάτω από τις ίδιες ανεξιχνίαστες συνθήκες, βρίσκεται νεκρή στο κελί της η Ουλρίκε Μάινχοφ, μέλος της οργάνωσης, φεμινίστρια, διάσημη δημοσιογράφος, αστή. Η παρουσία της Μάινχοφ στη RAF και οι αιτίες που την οδήγησαν να προσχωρήσει σε ένα βίαιο ένοπλο κίνημα τροφοδοτούν για δεκαετίες τους αστικούς μύθους. Πρόσφατα μια καινούργια βιογραφία της, γραμμένη από την πρώην βουλευτή των Πράσινων Γιούτα Ντίτφουρτ, ακτινογραφεί την πορεία της προτεστάντισσας δημοσιογράφου. Αποσπάσματα από αυτή τη βιογραφία, μια σειρά έργων του Γερμανού ζωγράφου Γκέρχαρντ Ρίχτερ στα οποία αποτυπώνει τα νεκρά κορμιά των τρομοκρατών στα κελιά τους και ένα διήγημα του ΝτεΛίλο με τίτλο “Looking at Meinhof” -γραμμένο με αφορμή αυτή την έκθεση που έγινε στο ΜΟΜΑ, αποτελούν τον βασικό καμβά της παράστασης “Ulrike”, που σκηνοθετεί ο Ακύλλας Καραζήσης, με τη Μαρία Σκουλά στον ομώνυμο ρόλο. Η τελευταία μάς μίλησε για την Ουλρίκε Μάινχοφ και για την πρόκληση της ενσάρκωσής της.

Διαβάζοντας τη βιογραφία της Μάινχοφ, αναρωτήθηκα πολλές φορές πώς μια γυναίκα δημοσιογράφος, πολιτικοποιημένη, ενεργή πολίτις αποφασίζει να περάσει στον ένοπλο αγώνα. Η αλλαγή αυτή που συμβαίνει στη ζωή της και την καθορίζει μέχρι την τελευταία στιγμή -καθορίζει ακόμα και το τέλος της- προκύπτει από συνθήκες που πιθανώς σε έναν άλλο άνθρωπο να ενεργούσαν εντελώς διαφορετικά. Η Μάινχοφ μεγαλώνει στη μεταπολεμική Γερμανία και, αν εξετάσουμε το περιβάλλον της, μπορούμε ίσως να δούμε ότι πρόκειται για ένα κανονικό παιδί που μεγαλώνει μέσα στις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες μιας Γερμανίας που προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί. Οσο και αν αυτό ακούγεται ρομαντικό, έχει όνειρα τα οποία προσπαθεί να πραγματοποιήσει. Σαν ηθοποιός, στάθηκα απέναντι σε αυτή την προσωπικότητα προσπαθώντας να μην την κρίνω, αλλά να την καταλάβω. Να κατανοήσω αν θα μπορούσε να συνεχίσει να ζει χωρίς να μπει σε μια οργάνωση τέτοιου τύπου. Η ίδια γράφει: «Η προσωπική ζωή είναι ένα βαθιά πολιτικό ζήτημα. Η ανατροφή των παιδιών είναι πολιτική υπόθεση, η διάλυση του αστικού τρόπου ζωής είναι ένα ζήτημα».

Οταν δίνει διαλέξεις, πιστεύει πως δεν μπορεί να επηρεάσει τη ζωή των άλλων, ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Με την αρθρογραφία της βάζει ζητήματα που κινητοποιούν πολλούς ανθρώπους. Για εμένα προσωπικά, το ακατανόητο της προσωπικότητάς της, το κομμάτι που δεν μπορώ να προσεγγίσω είναι το βίαιο κομμάτι της. Μου φαίνεται αδιανόητο μια μάνα να μπορεί να σκοτώνει. Ακολουθώ την ιστορία της μέχρι το τέλος χωρίς να κατανοώ αυτό το κομμάτι της ένοπλης πάλης. Δεν μπορώ να κάνω τη σύνδεση, απλώς το παίρνω ως γεγονός. Και το γεγονός είναι ότι η Μάινχοφ δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτό το κομμάτι, χωρίς να είναι ελεύθερη με αυτόν τον τρόπο. Ακόμα και αν αυτός ο τρόπος από ένα σημείο και μετά λειτουργεί αυτοκαταστροφικά. Στην παράσταση “Ulrike” δημιουργείται ένα ηχητικό περιβάλλον από τον Μάκη Μηλάτο, με αποσπάσματα και τραγούδια άμεσα συνδεδεμένα με την αφήγηση της ηρωίδας, μια αφήγηση που δεν είναι γραμμική, αλλά δομημένη από θραύσματα της ιστορίας της. Επί σκηνής και η νεαρή ηθοποιός Δήμητρα Βλαγκοπούλου, σε έναν ρόλο που αποτυπώνει το περιβάλλον και τις συνθήκες της εποχής. Η παράσταση θα φιλοξενείται στο Bios μέχρι τις 24 Φεβρουαρίου.

Κείμενο: Γιάννης Λίνας

15 -21.02. 2013

Το αισθαντικό της ερήμου 1948... Ο Απόστολος Καλδάρας γράφει το τραγούδι «Σ’ ένα βράχο φαγωμένο», μιλώντας για τη μοναξιά των εξόριστων, ενώ δέχεται με επιστολή μέσω εφημερίδας τα συγχαρητήρια του ποιητή μας Κώστα Βάρναλη. Το τραγούδι λογοκρίνεται και κυκλοφορεί με άλλους στίχους, μιλώντας πλέον για την οργή μιας γυναίκας. Ενα από τα ωραιότερα διαμάντια της λαϊκής μας μουσικής, της δικής μας blues, του δικού μας rock. Μερικά χρόνια αργότερα θα μας χαρίσει ένα από τα πιο δυνατά και αισθαντικά καμηλιέρι-

κα που έχουν γραφτεί και μαζί με τους Ντούο Χάρμα θα τραγουδήσουν την «Μπαρμπαριά», τραγούδι σταλμένο κατευθείαν από το Αλγέρι... «Ενα τραγούδι απ’ τ’ Αλγέρι, τραγούδι του καμηλιέρη» ήταν οι στίχοι που ειπώθηκαν την πρώτη φόρα, ενώ αργότερα το ρεφρέν έμεινε γνωστό ως «Ενα τραγούδι απ’ τ’ Αλγέρι», που συνόδευσε το τραγούδι και ως τίτλος. Οπως και να ’χει, ο σκοπός του τραγουδιού έχει επιτευχθεί, σε ταξιδεύει στη Μεσόγειο και στα πιο εξωτικά μέρη που έχεις φανταστεί. Ο Απόστολος Καλδάρας μάς έχει χαρίσει πλήθος ωραίων και αγαπημένων τραγουδιών, που μεγάλωσαν και θα μεγαλώνουν γενιές ολόκληρες,

δείχνοντας τη δύναμη της λαϊκής μας μουσικής, αλλά και την ομορφιά του να μαγεύουν οι μελωδίες της με το ηχόχρωμα οποιουδήποτε οργάνου. Εμφανείς, λοιπόν, οι λόγοι που σε κάνουν να ακούς αυτά τα τραγούδια και να τα αγαπάς, πόσο μάλλον όταν σου δίνεται η ευκαιρία να συνευρεθείς με μερικούς καλούς φίλους και συνεργάτες, όπως τον Γ. Μισετζή και τον Φ. Παπαθεοδώρου, των οποίων η συμβολή στο «Σ’ ένα βράχο φαγωμένο» ήταν σημαντικότατη. Οσο για το «Ενα τραγούδι απ’ τ’ Αλγέρι»; Εκλεισα τα μάτια και ταξίδεψα... Σε αυτό συνέβαλε και η τρομπέτα του Λ. Ιωαννίδη.

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

15 -21.02. 2013

Για μια νέα πολιτιστική γεωγραφία Ενα μικρό βαζάκι με καυτερές πιπεριές από την Τυνησία. Ακουστικά. Κανένα κινητό σε εμφανές σημείο. Ενα πολύχρωμο παπάκι σφυρίχτρα (έπαθλο από το αφιέρωμα στον John Cage). Ολα μαζί, ακουμπισμένα ανάμεσα σε έγγραφα και έντυπα πάνω στο γραφείο. Πίσω ακριβώς, ένα μικρό γλυπτό κάκτος του Τάκι, ένα πορτρέτο του εκλιπόντος Στέλιου Παπαδημητρίου (πρώην προέδρου του Ιδρύματος Ωνάση) και ράφια που περιμένουν να τοποθετηθούν για να ακουμπήσουν επάνω τους (ευλαβικά, είμαι σίγουρη) μερικές παρτιτούρες του John Cage. Εξω από το παράθυρό του γλάστρες με δεντρολίβανο, λεβάντα και φασκόμηλο, πάνω στην Ευρυδάμαντος... Το γραφείο του Χρήστου Καρρά, εκτελεστικού διευθυντή και υπεύθυνου τομέα μουσικής στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, δεν είναι η μόνη έκπληξη σε αυτό το δωμάτιο - η μεγαλύτερη είναι ο ίδιος ο Χρήστος Καρράς. Με σπάνιο χιούμορ και κυρίως αυτοσαρκασμό, με σαφές πολιτικό βλέμμα πάνω στην αισθητική και στο περιεχόμενο του πολιτισμού, αλλά και με περίσσευμα συγκίνησης έτοιμο να επενδυθεί στα διαρκή ερεθίσματα της Στέγης και της επικοινωνίας με το κοινό, ανυπομονεί να δοκιμάζει συνεχώς τα όρια που βάζουν οι δύσκολες συνθήκες της εποχής. Αν μη τι άλλο, έτσι επιθυμεί να λειτουργεί η Στέγη: εκτός ορίων και προδιαγραφών, οραματικά και με αίσθημα αποστολής και ρεαλιστικών στόχων. «Η πρώτη χρονιά της Στέγης ήταν εκλεκτική, θα έλεγα, η δεύτερη -αυτή που διανύουμε τώρα- σαφώς πολιτική. Η επόμενη πιστεύω ότι θα είναι πιο τολμηρή. Θα βγούμε πέρα από τις σκηνές, πέρα από το ίδιο το κτίριο της Στέγης και ταυτόχρονα θα αναπτύξουμε πλήρεις συνέργειες μεταξύ των τεχνών». Δηλώνει συγκεντρωτικός, αν και δεν πιστεύει σε κανένα άλλο μοντέλο εργασίας, παρά μόνο στο συλλογικό. Κάνει συχνά συσκέψεις με όλα τα τμήματα και όλα τα επίπεδα, επιμένει πως το αποτέλεσμα της δουλειάς στη Στέγη είναι ομαδικό - άλλωστε δεν υπάρχει ένας καλλιτεχνικός διευθυντής, αλλά υπεύθυνοι τομέων (Αφροδίτη Παναγιωτάκου - υποδιευθύντρια/υπεύθυνη επικοινωνίας, Κάτια Αρφαρά - Θέατρο/Χορός, Μαριλένα Καρρά - Εικαστικά). «Η Στέγη είναι τεράστιο μέρος της ζωής μου. Οχι μόνο λόγω κα-

θηκόντων, αλλά επειδή περνάω καλά εδώ. Είμαι πολύ καλά εδώ. Θεωρώ τη μεγαλύτερη ευτυχία να δουλεύω με αυτούς τους συνεργάτες και να παρουσιάζουμε αυτά που κάνουμε στη Στέγη», διαβεβαιώνει. Εξάλλου, καθ’ όλη τη διάρκεια της συνομιλίας μας, δεν γκρίνιαξε ποτέ και για τίποτα (παρά μόνο ίσως για τα φώτα του γραφείου). Αυτές τις ημέρες στα γραφεία της Στέγης συγκεντρώνονται οι αιτήσεις για συμμετοχή στο πρόγραμμά της την επόμενη χρονιά: 233 αιτήσεις για τη μουσική και «δυστυχώς δεν μπορούμε να διαλέξουμε περισσότερες από δέκα», τουλάχιστον 300 αιτήσεις για το θέατρο και τον χορό. «Οσοι ζουν στην Ελλάδα επειδή το έχουν επιλέξει μπορούν να ανέβουν στη σκηνή της Στέγης. Εμείς δεν ζητάμε ταυτότητες».

γύρω μας. «Στόχος για τη σεζόν που σχεδιάζουμε είναι να κινηθούμε πιο πειραματικά σε σχέση με την ευρύτερη έννοια του χώρου. Θα ανοιχτούμε με δράσεις σε όλους τους χώρους της Στέγης, ενώ θα υπάρξουν εσωτερικές αλλαγές στη διαμόρφωση του κτιρίου, προκειμένου να γίνει πιο ζεστός και ζωντανός ο χώρος. Θα κινηθούμε όμως και εκτός κτιρίου σε όλη την πόλη, όπως κάναμε και με τους ‘Εικαστικούς Διαλόγους’ στην Ακαδημία Πλάτωνος φέτος. Θα ξεπεράσουμε, ταυτόχρονα, και τα όρια μεταξύ των ίδιων των τεχνών. Θα επιδιώξουμε να έχουμε συνέργειες, συνεχείς συναντήσεις μεταξύ των τεχνών στις παραγωγές μας. Για παράδειγμα, στη μουσική θα επενδύσουμε στο μουσικό θέατρο - ένα είδος δύσκολο στην Ελλάδα».

Εκατοντάδες αιτήσεις από τους νέους Ελληνες δημιουργούς που λαχταρούν μέσα στο άνυδρο πολιτιστικά τοπίο της κρίσης να παρουσιάσουν δουλειά τους μέσα στην art of the state σκηνή της Στέγης κρίνονται αυτή την εποχή. Αποφάσεις αναμένονται τον Μάρτιο. «Αυτή είναι η μία εμμονή μας: να στηρίξουμε τη νέα ελληνική δημιουργία, χωρίς να είμαστε ιστορικά αυτιστικοί. Η άλλη εσωτερική εμμονή που έχουμε στο γραφείο είναι αυτή που με παντελή έλλειψη πρωτοτυπίας ονομάζουμε... εξωστρέφεια: αφιερώνουμε μέρος του προϋπολογισμού μας σε ελληνικές παραγωγές για να στηρίξουμε την παρουσίασή τους στο εξωτερικό».

Νιώθει ανακουφισμένος που δεν έχει κάνει «τερατώδη λάθη, μέχρι τώρα τουλάχιστον». Χρεώνει στον εαυτό του το γεγονός ότι δεν παρήγγειλε αρκετούς πομπούς μετάφρασης για τη διάλεξη του Πασκάλ Μπρυκνέρ: «Από τσιγκουνιά το έκανα, με αποτέλεσμα να μη φτάσουν για όλους. Καλά μου λέει η μητέρα μου ότι είμαι ένας Χιώτης τσιγκούνης», λέει με τον γνωστό αυτοσαρκασμό του. Του αρέσει να κυκλοφορεί συνεχώς μέσα στη Στέγη, ανάμεσα στο κοινό, παρατηρώντας, ακούγοντας. «Κατά τη διάρκεια του αφιερώματος στον Cage θυμάμαι ότι μέσα στο ασανσέρ δύο κυρίες έλεγαν πως αισθάνονται ξαφνικά ότι δεν βρίσκονται στην Ελλάδα, αλλά στο Λονδίνο ή στο Βερολίνο. Δεν είναι ανθελληνικό αυτό, αλλά αισθάνεται το κοινό ότι, ενώ η χώρα και η κοινωνία έχουν απαξιωθεί από την κρίση, εδώ μπορούν να δουν κάτι οργανωμένο και με καλλιτεχνική ποιότητα που τους μεταφέρει αυτομάτως σε μια ευρωπαϊκή σκηνή». Αυτά τα δυόμισι χρόνια έχει χάσει μόνο δύο παραγωγές της Στέγης και έχει ακούσει κάθε ψίθυρο στους έξι ορόφους του κτιρίου της Συγγρού.

Μιλάει και κινεί διαρκώς τα χέρια θυμίζοντας αρχιμουσικό ορχήστρας (κλισέ διατύπωση, αλλά ακριβώς έτσι είναι). Οταν δεν το κάνει, τυλίγει τα χέρια του πίσω από το κεφάλι - συνήθως όταν μιλάει πιο χαμηλόφωνα, προβληματισμένος. Οπως για αυτά που τον φοβίζουν: «Φοβάμαι μήπως επαναπαυτούμε επειδή πάμε καλά. Πρέπει να είμαστε διαρκώς σε εγρήγορση. Αυτό που με φοβίζει όμως περισσότερο είναι το γενικότερο περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε όλοι μας. Δεν μπορούμε να είμαστε ξεκομμένοι από αυτό. Βλέπω μια τάση να στηριχτούμε σε έννοιες και αρχές που είναι οι λάθος απαντήσεις στις ερωτήσεις που τίθενται. Κυριαρχούν ο εθνικισμός και ο συντηρητισμός. Πρέπει επειγόντως να πάμε σε νέα μοντέλα, νέες συλλήψεις». Η κοινωνική συνθήκη και μια αίσθηση βαθιάς πολιτικής συνείδησης ενεργοποιούν τη Στέγη, που θέλει να ανταποκρίνεται σε όσα συμβαίνουν

Δηλώνει ευσυγκίνητος, δεν κρύβει πως έχει δακρύσει σε κάποιες παραγωγές και είναι περήφανος για τις εκπαιδευτικές δράσεις και για το εύρος τους (“from the cradle to the grave”, λέει με αγγλοσαξονικό χιούμορ). Για παράδειγμα, για το φεστιβάλ εφηβικού θεάτρου πέρυσι, όπου παιδιά διαπολιτισμικού λυκείου, παιδιά που βρίσκονται υπό δικαστική επιμέλεια και παιδιά λυκείου από την Ηλιούπολη παρουσίασαν τα έργα τους. «Εσμιξαν όλα μαζί. Χωρίς αποκλεισμούς. Χωρίς όρια».

Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

Paola's stories «Δεν ξέρω γιατί με κάλεσαν να μιλήσω για τον έρωτα, αλλά το βρίσκω ενδιαφέρον. Ελπίζω να πάει καλά». Με αυτή την κουβέντα, που φανέρωνε κάποιο τρακ εκ μέρους της, τελειώσαμε με την Πάολα ένα τσιγάρο στα σκαλοπάτια του βιβλιοπωλείου Free Thinking Zone της οδού Σκουφά. Λίγο αργότερα, η δραστήρια celebrity-status τραβεστί και ακτιβίστρια πέρασε μέσα για να καθίσει δίπλα στη δημοσιογράφο Τίνα Μανδηλαρά, η οποία θα άνοιγε τη συζήτηση στο θέμα του έρωτα. Η βραδιά οργανώθηκε με αφορμή την προβολή της ταινίας «Παράδεισος του Ερωτα», η οποία κυκλοφορεί εδώ και μία ημέρα στις ελληνικές αίθουσες από τη Feelgood Entertainment. Οι παρευρισκόμενοι είχαν ψηφίσει ήδη σε μια αυτοσχέδια κάλπη που στήθηκε δίπλα στην είσοδο αν ανήκουν στους ρομαντικούς ή στους κυνικούς. Τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας θα ανακοινώνονταν στο τέλος της εκδήλωσης, με κάποιους τυχερούς να κερδίζουν εισιτήρια για τη

βραβευμένη ταινία του Ούλριχ Ζάιντλ. Οι απαντήσεις της Πάολας στις ερωτήσεις της δημοσιογράφου, όπως ήταν αναμενόμενο σε όσους τη γνωρίζουν, άρχισαν να πέφτουν βαριές, σταράτες και ικανές από μόνες τους να οδηγήσουν τη συζήτηση σε μύρια όσα συγγενή ζητήματα, ξεναγώντας το κοινό σε ένα σύμπαν αμείλικτα ειλικρινούς ερωτισμού. Μερικές από τις απολαυστικές της ατάκες ήταν: «Ο έρωτας είναι πάντα δηλητηριώδης», «Εδώ και πολύ καιρό έχω απομυθοποιήσει τα ρομαντικά ηλιοβασιλέματα με γκόμενους», «Το σεξ είναι αποτέλεσμα της αγάπης μου για τα αγόρια», «Οι γυναίκες έχετε ευνουχίσει τους άντρες», «Παλιότερα δεν υπήρχαν ενοχές στον έρωτα», «Εχουμε ξεκαυλώσει σαν λαός και για αυτό φταίει και η κρίση», «Τώρα υπάρχει χυδαιότητα και ένα σεξουαλικό μπάχαλο», «Το ίντερνετ έχει μπλοκάρει τους νέους και είναι μια λύση ανάγκης», «Παλιά, η πουτάνα ήταν κάτι ιερό, ενώ σήμερα ο μύθος της έχει χαθεί», «Ο μεγαλύτερός μου έρωτας ήταν πλατωνικός», «Μια τρανς βλέπει τον κόσμο και τους άντρες διαφορετικά από μια γυναίκα», «Στον

έρωτα κάθε μέρα εκπλήσσεσαι», «Δεν υποκύπτω σε έρωτες επειδή ξέρω τα όριά μου. Δεν θα ξεφτιλίσω τον εαυτό μου», «Ο έρωτας δεν είναι ένα ποτάμι συνεχές, έχει και διακλαδώσεις», «Δεν υπάρχει ανιδιοτελής έρωτας: αγαπάς τον άλλον επειδή έχεις κάτι να πάρεις από αυτόν. Περισσότερο αγαπάς τον εαυτό σου παρά τον άλλον», «Το σεξ είναι απλό, λες στον άλλον: ‘Αγόρι μου, κατέβασε το παντελονάκι σου’. Εσείς οι γυναίκες το κάνετε δύσκολο», «Τους μύθους για τον άλλον τους φτιάχνουμε για να περνάμε καλά», «Ερωτας είναι να απολαμβάνεις μια ματιά, ένα χαμόγελο», «Στον έρωτα είμαστε και θύτες και θύματα». Σε μια πολιτική προέκταση, μάλιστα, δήλωσε ότι «η Αριστερά ήταν πάντα ομοφοβική. Οι δεξιοί ήταν πιο αλήτες, οπότε και πιο άνετοι». Η συζήτηση, με τη συμμετοχή του κόσμου, εξελίχτηκε σε ομαδική ψυχανάλυση. Τελείωσε με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων της ψηφοφορίας, που έφερε ισόπαλους τους ρομαντικούς και τους κυνικούς και την Πάολα να σηκώνεται από το τραπέζι λέγοντας: «Ωραία, πάμε τώρα γρήγορα για τσιγάρο!»

Κείμενο: Γιώργος Παπαστογιαννούδης

15 -21.02. 2013

Blogopersona Την ώρα που συνάντησα τη Νίκη Σωτηροπούλου, έψαχνε να βρει με το κινητό της στο Amazon το Playmobile φαντασματάκι που φωσφορίζει - αυτό που παίζαμε μικροί. «Μα είναι σοβαροί; Δες! Είκοσι πέντε λίρες συν τα μεταφορικά!» Αφήνει το κινητό της -για λίγο- και ξεκινά να περιγράφει την πρώτη φορά που μπήκε στο ίντερνετ. «Ηταν το 1995. Ημασταν από τους πρώτους που βάλαμε σύνδεση, εκείνη που αν σήκωνες το τηλέφωνο κοβόταν. Η εποχή που με κέρδισε, όμως, ήταν το ’97 ή το ’98, όταν μπαίναμε όλοι στο site των ΑΜΑΝ και κάναμε chat». Εκτοτε το διαδίκτυο είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς της είτε για δουλειά είτε για ψυχαγωγία. Στο πρώτο κομμάτι δηλώνει σύμβουλος εταιρικής επικοινωνίας για digital marketing και διδάσκει Social Media στον ΑΚΤΟ. Στο δεύτερο κομμάτι δηλώνει μπλόγκερ και κάτοχος προφίλ σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα που υπάρχουν - γνωστά και μη. «Μου αρέσει να δοκιμάζω τα νέα social media, διότι θέλω να είμαι ενήμερη για οτιδήποτε νέο βγαίνει και από επαγγελματική διαστροφή αλλά και ως προσωπική ενασχόληση».

Δημιούργησε το πρώτο της μπλογκ το 2005. «Δεν θυμάμαι να σου πω πόσα ακολούθησαν. Είναι κάτι που μου αρέσει να κάνω. Δημιουργώ περσόνες και, όταν τις βαριέμαι, πάω στην επόμενη. Τίποτα από αυτά όμως δεν είναι ψέμα. Η κάθε περσόνα είμαι εγώ και η διάθεσή μου στην εκάστοτε συγκυρία». Η Νίκη μού εξηγεί πως στο ίντερνετ της αρέσει να γελάει. Αυτό προσπαθούσε να βγάλει μέσα από τα μπλογκ της και εκεί οδηγήθηκε μέσα από το προφίλ της στο Facebook, ως δημιουργός της επιτυχημένης σελίδας Let It Beh. Η σελίδα με λογότυπο το πρόβατο την κάνει να νιώθει υπερήφανη. «Σκοπός μου ήταν να δει ο χρήστης μια εικόνα μέσα στη διάρκεια της ημέρας που θα τον κάνει να γελάσει, θα του τραβήξει την προσοχή από τη μιζέρια της καθημερινότητάς του έστω και για λίγο. Τίποτα άλλο. Και έφτασε η σελίδα να έχει πάνω από 11 χιλιάδες fans». Ολα αυτά από ένα κορίτσι που, όταν δημιούργησε για πρώτη φορά προφίλ στο Facebook, συστήθηκε στην κοινότητα ως Νίκη Παπάρογλου, από φόβο μην της κλέψουν τα στοιχεία. «Η ασφάλεια στο διαδίκτυο είναι ένα θέμα. Η κάλυψη, όμως, που μπορεί να προσφέρει στην ανωμαλία και

την ανεπάρκεια του καθένα είναι και το δικό σου άλλοθι για να μην παίρνεις στα σοβαρά κάποια πράγματα». Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που λες στους σπουδαστές σου στον ΑΚΤΟ; «Αυτά που θα μάθετε σήμερα δεν θα ισχύουν σε έξι μήνες». Και μια ημέρα τις προάλλες, εκεί που η επικαιρότητα είχε χτυπήσει κόκκινο με τα πολύ σοβαρά που συμβαίνουν αυτή την περίοδο, η Νίκη σκέφτηκε το Do.h. «Οταν συμβαίνει κάτι πολύ σοβαρό και μπαίνουν όλοι στα κοινωνικά δίκτυα για να ‘κράξουν’ είναι το χειρότερό μου. Ακούς τη βλακεία του καθενός που μπαίνει και εκτονώνεται νομίζοντας πια πως έτσι κάνει το χρέος του. Τα social media μας έκαναν επαναστάτες του καναπέ και αυτό το βαριέμαι αφόρητα. Εκείνη την ώρα δεν έβρισκα τίποτα ευχάριστο να διαβάσω και το Do.h ήρθε ως αντίδραση σε αυτό ακριβώς». Το περιεχόμενό του, και αυτό μακριά από την Ελλάδα της κρίσης και της μιζέριας. «Μέσα από το Do.h θα προσπαθούμε να προβάλλουμε ανθρώπους που είναι ταλαντούχοι, αλλά δεν είναι πολύ γνωστοί για αυτό που κάνουν, ανθρώπους που μπορούν με το ταλέντο τους να αλλάζουν την καθημερινότητά τους και κατ’ επέκταση τη δική μας».

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη

15 -21.02. 2013

Να σώσουμε τα μνημεία! Η βαθύτατη κρίση που πλήττει ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά και η σύγχυση που δημιουργείται γύρω από την ταυτότητα των Ευρωπαίων, έχουν ως πρώτο θύμα την ίδια την πολιτιστική κληρονομιά μας. Προκειμένου να αντιστρέψει αυτή την κατάσταση και να πυροδοτήσει την ανάδειξη του πολιτιστικού πλούτου της Ευρώπης, η Europa Nostra (η κορυφαία ευρωπαϊκή οργάνωση για την πολιτιστική μας κληρονομιά) σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (European Investment Bank - EIB), που εκπροσωπείται από το Ινστιτούτο ΕΙΒ, διοργανώνουν το πρόγραμμα «Τα 7 σε μεγαλύτερο κίνδυνο Μνημεία». Στόχος αυτού του φιλόδοξου προγράμματος είναι να εντοπίσει τα μνημεία που διατρέχουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο στην Ευρώπη και στη συνέχεια να κινητοποιήσει όλους τους μηχανισμούς και τους φορείς τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα προκειμένου να διασωθούν, να αποκτήσουν ένα μέλλον βιώσιμο. Το πρόγραμμα είναι εμπνευσμένο από ένα επιτυχημένο πρόγραμμα της US National Trust for Historic Preservation, με έδρα την Ουάσινγκτον. Το ευρωπαϊκό πρόγραμμα θα καταρτίσει τη λίστα με τα μνημεία που κατά προτεραιότητα απειλούνται περισσότερο και θα προτείνει και σαφή σχέδια για τη διάσωσή τους. Με αυτόν τον τρόπο θα δημιουργηθεί για πρώτη φορά και ένας αξιόπιστος και επικαιροποιημένος κατάλογος με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα σημαντικότερα μνημεία της Ευρώπης. Το πρόγραμμα είναι κυριολεκτικά πολυεπίπεδο: Θα αναζωογoνήσει

το ενδιαφέρον για τα μνημεία και τον πολιτιστικό μας πλούτο, θα προκαλέσει ένα συλλογικό ενδιαφέρον και θέληση για δράση, θα βοηθήσει να εντοπιστούν οι καλύτερες δυνατές λύσεις παρέμβασης, οι τρόποι χρηματοδότησης, οι ιδανικές μελέτες για την πραγματική διάσωση των επτά μνημείων που κινδυνεύουν περισσότερο. Την αναγκαιότητα αλλά και τον «τόνο» της παρέμβασης αυτής δίνει ο ίδιος ο πρόεδρος της Europa Nostra Plácido Domingo λέγοντας: «Η πολιτιστική κληρονομιά είναι το μεγαλύτερο περιουσιακό στοιχείο της Ευρώπης: το αργό μας πετρέλαιο και τα αποθέματα χρυσού μας. Η κληρονομιά μας είναι το αλατοπίπερο, είναι η ψυχή και η καρδιά της Ευρώπης. Μαζί με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, η Europa Nostra είναι περήφανη που ξεκινάει το πρόγραμμα «Τα 7 σε μεγαλύτερο κίνδυνο Μνημεία». Αν δουλέψουμε όλοι μαζί, μπορούμε να αναδείξουμε την αναγέννηση της μοναδικής πολιτιστικής κληρονομιάς της Ευρώπης». Η διαφύλαξη της πολιτιστικής κληρονομιάς στην Ευρώπη είναι ένα τεράστιο ζήτημα και χωρίς καμία αμφιβολία αποτελεί κοινή ευθύνη για όλους τους πολίτες. Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων με ενθουσιασμό δέχθηκε να είναι ένας ιδρυτικός εταίρος του νέου προγράμματος της Europa Nostra, του προγράμματος που ονομάζεται «Τα 7 σε μεγαλύτερο κίνδυνο Μνημεία». Η συμβολή της μέσω του Ινστιτούτο EIB θα είναι να παρέχει αναλύσεις και να συμβουλεύει με ποιους τρόπους μπορούν να χρηματοδοτηθούν τα προγράμματα που θα επιλεγούν από το εν λόγω πρόγραμμα.

Η πρώτη λίστα του προγράμματος θα ανακοινωθεί κατά τη διάρκεια του συνεδρίου της 50ής επετείου της Europa Nostra, που θα γίνει στην Αθήνα στις 16 Ιουνίου. Η διεθνής συμβουλευτική επιτροπή θα προετοιμάσει μια μικρή λίστα των 14 περισσότερο απειλούμενων μνημείων και η τελική λίστα των επτά θα επιλεγεί από το εξειδικευμένο προσωπικό της Europa Nostra. Οι υποψηφιότητες των πιο απειλούμενων μνημείων θα υποβληθούν από τα μέλη της Europa Nostra και από αντίστοιχες οργανώσεις της Ευρώπης. Η πλήρης λίστα των υποψηφιοτήτων θα είναι διαθέσιμη στην ιστοσελίδα της Εuropa Nostra, ενώ καταληκτική ημερομηνία για την υποβολή των υποψηφιοτήτων είναι η 1η Μαρτίου του 2013. Μετά την επιλογή των επτά μνημείων, οι ειδικοί -που θα επιλεχθούν από το Ινστιτούτο EIB- θα επισκεφτούν κάθε ένα από αυτά σε στενή συνεργασία με τους τοπικούς φορείς και θα προτείνουν ρεαλιστικά και εφικτά σχέδια για τη σωτηρία τους. Η Τράπεζα Ανάπτυξης του Συμβουλίου της Ευρώπης (Council of Europe Development Bank - CEB), που έχει έδρα το Παρίσι, θα είναι ένας από τους βασικούς εταίρους για αυτό το στάδιο του προγράμματος. Τα σχέδια θα περιλαμβάνουν συμβουλές για το πώς θα μπορούσε να γίνει η χρηματοδότηση, πχ. αντλώντας κοινοτικούς πόρους ή ακόμη και με δάνεια των EIB και CEB. Το εκτεταμένο δίκτυο της πολιτιστικής κληρονομιάς της Europa Nostra θα κινητοποιήσει τις τοπικές κοινότητες, τους δημόσιους ή ιδιωτικούς φορείς για να ενισχύσουν τη συμμετοχή για τα επτά μνημεία που βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο.

Κείμενο / Φωτογραφίες: Δημήτρης Καραΐσκος

15 -21.02. 2013

Μετς, μια παράξενη ησυχία Υπάρχει μια μικρή γωνιά της Αθήνας που πήρε το όνομά της από μια μπιραρία, η οποία με τη σειρά της πήρε το όνομά της από μια γαλλική πόλη. Αυτή η γωνιά της Αθήνας λέγεται Μετς και καταφέρνει με έναν θαυμαστό τρόπο να είναι τόσο κοντά στο πολύβουο κέντρο και παράλληλα να θυμίζει χωριό. Ενα χωριό τόσο κοντά στο Σύνταγμα, που από τις βεράντες του ακούς τις φωνές των διαδηλωτών και τις κροτίδες της αστυνομίας μπροστά από τη Βουλή, λες και βρίσκονται δίπλα σου. Το Μετς έχει έναν σπουδαίο και ιστορικό λόφο, τον Αρδηττό, και ένα μυστήριο αλσάκι για το οποίο διάφοροι λένε πως είναι γεμάτο αλλόκοσμες δονήσεις, το άλσος Λογγίνου, το οποίο κάθεται μουντό δίπλα στο Α΄ Νεκροταφείο. Το τελευταίο είναι επίσης κομμάτι του Μετς και ποτέ

δεν σταματά να προσφέρει τις βόλτες του ανάμεσα στα ιστορικά γλυπτά του. Το Μετς έχει παντού μια ακατανόητη ησυχία - λες και μια άγραφη συνθήκη κάνει τους ήχους να μαλακώνουν και τους ανθρώπους να μιλούν σιγά. Λίγο να περάσεις τα όρια και να πας στο Παγκράτι, αμέσως καταλαβαίνεις, λόγω της αυξανόμενης φασαρίας, πως είσαι σε άλλη γειτονιά. Το Μετς έχει επίσης μια παράξενη μελαγχολία, μια μελαγχολία που ίσως οφείλεται στην ησυχία του, εκτός και αν η ησυχία του είναι που προέρχεται από τη μελαγχολία. Υπάρχει στα δρομάκια του, στα παράθυρά του, στα πλακόστρωτα σοκάκια του, και δεν λέει να φύγει, ακόμα και όταν ο αθηναϊκός ήλιος τα γεμίζει όλα με χρώματα και κοφτερές σκιές.

Το Μετς είναι γεμάτο μικρά καταστήματα -ψιλικατζίδικα, καφενεία, μανάβικα, γραφεία κηδειών, κομμωτήρια, ραφεία και μερικές ωραίες γωνιές για να φας- με ιδιοκτήτες εξίσου ιδιοσυγκρασιακούς με τη γειτονιά τους. Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν αυτό το κείμενο προσπαθούν να περιγράψουν τη γειτονιά μέσα από τις παλιές επιγραφές αυτών των καταστημάτων, καθώς και από μερικές ακόμα εμφανίσεις δημόσιας καθημερινής τυπογραφίας. Ωρες ώρες νιώθει κανείς πως και αυτές έχουν αρπάξει λίγη από τη μελαγχολική τρέλα αυτού του τόπου - αυτού του μικρού χωριού που, σεμνά, ευγενικά και αμίλητα, κρύβεται μέσα στο κέντρο της πόλης.

15 -21.02. 2013

Κείμενο: Nάντια Σούφλη / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

Οι ιστορίες του δρόμου Μεσημέρι στην Πλάκα με συννεφιά. Μόλις που προλαβαίνουμε να ακούσουμε τον Remi, τον Αγγελο Κυπριανό δηλαδή, και τη Δώρα Θανοπούλου στο ακορντεόν, να μας τραγουδούν στον δρόμο πριν πιάσει βροχή. Ο Remi είναι μουσικός του δρόμου και εμπνέεται από τις ιστορίες που συναντά, σε ήχους folk, indie, country, blues, με πολλές ακουστικές εκπλήξεις ενός ατελείωτου road trip. Η μπόρα ξεκινάει και σπεύδουμε στο κοντινό σπίτι της Δώρας για να συνεχίσουμε. «Ξεκίνησα να παίζω μουσική το 2011 στον στρατό, γιατί στις άδειες δεν είχα χρήματα», μου εξιστορεί ο Αγγελος. «Μου άρεσε πολύ και έγινε συνήθεια. Ετσι, μαζευτήκαμε κάποιοι μουσικοί και ηχογραφήσαμε το πρώτο άλμπουμ ‘Street Serenade’ το 2011 και στη συνέχεια το δεύτερο ‘The Gospel of the road’ το 2012». Με βασική ιδέα τις ιστορίες του δρόμου, για τον Remi και την μπάντα του ο δρόμος είναι τρόπος ζωής. «Εγώ κυριολεκτικά από αυτό ζω. Ο δρόμος είναι απαραίτητη εμπειρία για τον μουσικό. Ακόμα και η αντιμετώπιση του κόσμου είναι αναπάντεχη, σωστό σχολείο», υποστηρίζει ο 27χρονος Αγγελος, ενώ η κατά τέσσερα χρόνια νεότερη Δώρα προσθέτει: «Στον δρόμο ακούς άψογα. Είναι η καλύτερη πρόβα που μπορείς να κάνεις».

Δύσκολα όμως στην Ελλάδα ο κόσμος εμπιστεύεται έναν καλλιτέχνη του δρόμου. «Οι παλιές γενιές πιστεύουν ότι μόνο οι άστεγοι παίζουν στον δρόμο. Οι νεότεροι όμως άνθρωποι το έχουν δεχτεί θερμά και η νοοτροπία έχει αλλάξει. Αντίθετα, στην Ευρώπη ο πολίτης εκτιμά τον μουσικό του δρόμου και τον προσέχει», υποστηρίζει ο Αγγελος. Ο Remi γράφει τα τραγούδια του και συνθέτει τη μουσική με αφορμή και αιτία τα ταξίδια του στην Ευρώπη. «Κάθε άλμπουμ βασίζεται σε ένα ξεχωριστό ταξίδι. Το ‘Street Serenade’ αντιστοιχεί στη διαδρομή Ιταλία-Ισπανία-Αμστερνταμ-ΓερμανίαΑγγλία, ενώ το ‘The Gospel of the road’ είναι το ταξίδι Οσλο-Πράγα-Αμστερνταμ-Βερολίνο. Ξεκινάω από εδώ με όποιον θέλει να ακολουθήσει από την μπάντα, έχουμε ένα βασικό budget και τα υπόλοιπα έξοδα τα βγάζουμε στον δρόμο», περιγράφει ο Αγγελος και μου αποκαλύπτει το τρίτο ταξίδι που ετοιμάζει με ευτυχή κατάληξη τον τρίτο δίσκο: «Η τρίτη διαδρομή θα ξεκινήσει τον Ιούνιο και θα περιλαμβάνει Βενετία-Παρίσι-Λισαβόνα-Πράγα. Ο δίσκος που θα προκύψει θα λέγεται ‘The road not taken’ και θα είναι ο δρόμος που δεν πήραμε, όλες οι δεύτερες επιλογές μας που δεν έγιναν ποτέ». Ακούγοντας όλα αυτά ενθουσιαζόμαστε και η Δώρα προτρέπει τον Αγγελο να πει μια ιστορία... Εκείνος μας αφηγείται το πρώτο του ταξίδι στο Αμστερνταμ, που δεν το είχε οργανώσει καθόλου

καλά. «Φτάνω Νοέμβριο στο Αμστερνταμ με μείον επτά βαθμούς κελσίου και έχω ξεμείνει από χρήματα. Είμαι, λοιπόν, στον δρόμο πολύ αγχωμένος και με βλέπει ένας τύπος. Μιλάμε λίγο και μου προτείνει να μείνω σπίτι του, μια και πρόκειται να λείψει σε ταξίδι. Μου εμπιστεύτηκε για έξι ημέρες το σπίτι του. Ηταν απίστευτο. Μετά φυσικά γίναμε καλοί φίλοι και του έγραψα το τραγούδι ‘Kind Stranger’». Η Δώρα χαίρεται σαν να μην έχει ξανακούσει την ιστορία και ομολογεί ότι ο Αγγελος την παρασύρει σε όλο αυτό το μαγικό ταξίδι του δρόμου, ενώ μου λέει με νόημα: «Ο καθένας μας μπορεί να βρεθεί σε αυτές τις ιστορίες και η Αθήνα σίγουρα σε εμπνέει με διάφορους τρόπους». Ο Αγγελος συμφωνεί, παρόλο που ο επόμενος χρόνος θα τον βρει στο Αμστερνταμ, με σκοπό να δοκιμάσει καινούργια πράγματα καλλιτεχνικά. Πριν φύγει ο Remi, μπορούμε να τον απολαύσουμε με την μπάντα του σήμερα (15/2) στο Floral. Για το τέλος κρατώ το μήνυμα των παιδιών προς όλους: «Αφορά το κομμάτι ‘Save your soul’. Είναι κουαρτέτο και καθένας που τραγουδά είναι και μια ιστορία δρόμου. Ουσιαστικά μιλάμε για τη σωτηρία της ψυχής του ανθρώπου, που έρχεται μέσα από την ειλικρινή σχέση με τον εαυτό του και την αναζήτηση του προσωπικού δρόμου».

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου / Φωτογραφία: Ευαγγελία Θωμάκου

15 -21.02. 2013

Η ρίζα του Maybe Συνάντησα τον Χρήστο Παπαμιχάλη πρώτη φορά διά ζώσης στο στούντιο του Μελωδία το 2005. Ραδιοφωνικά είχαμε συναντηθεί κάποια χρόνια νωρίτερα ένα βράδυ Τετάρτης. Δεν θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες. Θυμάμαι όμως ότι κάτι είχε αυτή η φωνή που δεν σε άφηνε να κλείσεις εύκολα το ραδιόφωνο. Ηταν και αυτό το 12-2 που έπαιζε το “Soundtrack της νυχτιάς” γοητευτικό από μόνο του. Γνώριμες μελωδίες από το ελληνικό ρεπερτόριο, άγνωστες σε εμάς ιταλικές φωνές, όλα τοποθετημένα με προσοχή, σαν να έφτιαχνε κάθε φορά ένα μαγικό μουσικό παζλ. Ακριβώς αυτό θέλει να κάνει ο Χρήστος, να φτιάχνει μουσικές ιστορίες ικανές να σε ταξιδέψουν. Αυτό έκανε τότε, αυτό κάνει και τώρα. Τι και αν άλλαξαν οι συνθήκες και η συχνότητα του Μελωδία έγινε ψηφιακό podcast; Οι ακροατές τον αγαπάνε το ίδιο και αναζητούν με μανία κάθε καινούργια κίνησή του. Ολα αυτά όμως αφορούν τη μεγάλη του αγάπη, τη μουσική. Αυτή τη φορά τον συνάντησα με αφορμή κάτι άλλο, που άρχισε το 2000, αλλά η πορεία του συνεχίζεται ακόμα. Ο λόγος για το πρώτο του βιβλίο, το “Maybe”, που ξεκίνησε να γράφει το 2000, τελείωσε το 2004 και σήμερα παρουσιάζεται με τον τίτλο “Ρίζα του 5” στο Θέατρο Βαφείο. «Δεν υπάρχει καμία τρελή ιστορία πίσω από το

βιβλίο», εξομολογείται ο ίδιος. «Ξεκίνησα να γράφω κάτι που δεν ήξερα τι να το κάνω και ονόμασα το αρχείο ‘Μaybe’. Μετά που εγώ ήθελα να αλλάξω τον τίτλο, δεν με άφησε ο εκδοτικός», αναφέρει γελώντας. Πάντα ευδιάθετος και μετριοπαθής. «Στην αρχή είχα την ιστορία του πρώτου τύπου στο μυαλό μου, αλλά αυτή τελείωσε σε δέκα σελίδες. Δεν το έλεγες και βιβλίο. Μετά ήρθαν οι υπόλοιποι, αλλά τίποτα δεν ήταν προσχεδιασμένο. Τελικά, μου πήρε τέσσερα χρόνια να το σκεφτώ και δέκα βράδια να το γράψω». «Γράφεις γρήγορα», παρατηρώ. «Ε, δεν είναι και καμία τεράστια έκταση, 110 σελίδες όλο κι όλο», απαντάει με ταχύτητα πριν προλάβω να κάνω ούτε ένα κομπλιμέντο. Το βιβλίο, λοιπόν, τελείωσε, κυκλοφόρησε, έκανε τον κύκλο του και πέρυσι ο Χρήστος δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από την ηθοποιό Αντωνία Γιαννούλη, που του ζητούσε την άδεια για να γίνει το βιβλίο θεατρικό. «Της είπα: ‘Είστε τρελοί, αλλά κάντε το!’» αναφέρει ο Χρήστος και τονίζει ότι δεν πήγε παρά μόνο σε μια δυο πρόβες και δεν δέχτηκε την πρόταση του σκηνοθέτη Ιωσήφ Βαρδάκη να κάνει τη δραματουργική επεξεργασία. «Ντρεπόμουνα να πάω στις πρόβες. Είμαι λίγο αμήχανος απέναντι σε όλο αυτό. Είμαι βέβαια και πολύ ευτυχισμένος. Η παράσταση είναι περισσότερο από ό,τι είναι το βιβλίο. Γιατί το κείμενο από μόνο του είναι ένα μπερδεμένο κατασκεύασμα για τον αναγνώστη. Είναι σπουδαίο που ο θεατής καταλαβαίνει τι γίνε-

ται, αλλά ταυτόχρονα έχει κρατηθεί και αυτό που είναι το ‘Μaybe’». Αυτή τη στιγμή ο Χρήστος συνεχίζει να γράφει «κάτι άλλο», όπως το χαρακτηρίζει, αλλά η θεατρική προσαρμογή του “Maybe” δεν έχει αλλάξει πολύ τους ρυθμούς του. Ωστόσο, χαίρεται για το πρώτο του βιβλίο, το οποίο χαρακτηρίζει «παρατημένο». «Αισθανόμουν αμήχανα και μόνο που είχε κυκλοφορήσει. Τώρα αισθάνομαι περισσότερο αμήχανα, αλλά το έχω αγαπήσει. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι είναι πολύ σκληρό αυτό που έχω γράψει και ίσως θα άλλαζα κάποια πράγματα εκ των υστέρων. Νιώθω ότι ξεβολεύεσαι λίγο όταν το βλέπεις, αλλά, είτε το θες είτε όχι, αυτή είναι η πραγματικότητα». Κλείνοντας, δεν μπορώ παρά να ρωτήσω για τα επόμενα σχέδιά του. Τα podcasts συνεχίζουν να ανεβαίνουν κάθε εβδομάδα και να κρατάνε τις πρώτες θέσεις στα ελληνικά downloads, ενώ ο ίδιος συνεχίζει να παίζει μουσική σε αγαπημένα στέκια της πόλης με ιδιαίτερη αδυναμία στο Almaz. Εκτός από αυτό, ο Χρήστος αποφάσισε μαζί με φίλους του από τον χώρο να ξαναβάλουν «Το ραδιόφωνο» να παίζει μέσα από ένα καινούργιο διαδικτυακό χώρο. Με το καλό το νέο εγχείρημα.

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

15 -21.02. 2013

Καρχαρίες... στο σαλόνι «Στο θέατρο που εμένα με αφορά δεν υπάρχουν παραστάσεις πλέον που να κρατάνε από τον Οκτώβρη μέχρι το Πάσχα», λέει, προσπαθώντας να μου εξηγήσει γιατί και φέτος -για τρίτη συνεχόμενη χρονιά- επέλεξε να κάνει όλες τις ημέρες της εβδομάδας θέατρο. Από τη μία η «Φτωχούλα του Θεού» της Ελένης Γκασούκα στο Από Μηχανής Θέατρο και από την άλλη το «La Ultima Noche ή Oι Καρχαρίες» του Θανάση Τριαρίδη, που κάνει πρεμιέρα στις 18 Φεβρουαρίου στο Θέατρο ΠΚ.

«Στην ουσία έχουμε δύο ανθρώπους που δεν μπορούν να αγαπηθούν. Οταν το διάβασα, ένιωσα ότι τα έχω ζήσει όλα αυτά», μου εξηγεί η Μυρτώ. «Φως; Υπάρχει καθόλου φως σε όλο αυτό;» τη ρωτάω. Βάζει τα γέλια. «Το έργο έχει γραφτεί από τον συγγραφέα με τη λογική να παιχτεί όλο -εκτός από δέκα λεπτά- στο απόλυτο σκοτάδι», μου λέει. Για καλή μας τύχη, οι συντελεστές του δεν τον άκουσαν. «Υπάρχουν όμως και σκηνές με απόλυτο σκοτάδι στην παράσταση, απλώς διασκορπισμένες μέσα σε αυτή δεν διαρκούν πάνω από δέκα λεπτά συνολικά», σπεύδει να συμπληρώσει ξεκαθαρίζοντάς μου ότι happy end δεν υπάρχει.

Κρατάω τη φράση της «στο θέατρο που εμένα με αφορά». Τι θέατρο αφορά τη Μυρτώ Αλικάκη; «Στο θέατρο, αν δεν μου αρέσει αυτό που κάνω, ζορίζομαι πάρα πολύ. Μου έχει τύχει να παίζω σε παράσταση που δεν μου άρεσε καθόλου και ντρεπόμουν να βγω στο χειροκρότημα», μου εξομολογείται. «Εκνευρίζομαι όταν βλέπω συναδέλφους να τους πιάνουν τα γέλια πάνω στη σκηνή και να μη σέβονται αυτόν που έχει πληρώσει εισιτήριο για να τους δει. Αυτό είναι για μένα το κακώς εννοούμενο εμπορικό θέατρο. Από την άλλη, με αφορά το θέατρο ρεπερτορίου, γιατί αυτό που αγαπώ δεν είναι να υπάρχω απλά πάνω στη σκηνή. Είναι να μεταμορφώνομαι. Πες με μαζόχα, πες με ψυχάκι, αλλά εγώ τη βρίσκω με το να παίζω».

«Αυτό που μου αρέσει στο συγκεκριμένο κείμενο είναι ότι δεν έχει τίποτα το νεοελληνικό. Δεν είναι ένα ζευγάρι που συζητάει τα προβληματάκια του. Είναι ένα έργο που θα μπορούσε να είχε γραφτεί από οποιονδήποτε συγγραφέα σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου», τονίζει. «Εχει κάτι από τον ‘Αντίχριστο’ του Λαρς φον Τρίερ».

Συζητάμε στο φουαγιέ του Θεάτρου ΠΚ λίγο πριν ξεκινήσει μία από τις γενικές δοκιμές του «La Ultima Noche ή Οι Καρχαρίες». Αυτό το θέατρο μάλλον την αφορά. Και πολύ μάλιστα. «Είναι ένα σκληρό, σκοτεινό έργο. Μου φέρνει στο μυαλό το ‘Σκηνές από έναν γάμο’ του Μπέργκμαν», αναφέρει. Ενα ζευγάρι που είναι μαζί 15 χρόνια χωρίς να έχουν κάνει ούτε μία φορά έρωτα. Θα δεχτούν να παίξουν ένα ψυχολογικό παιχνίδι. Θα υποδυθούν τους ναυαγούς στη μέση του ωκεανού με τους καρχαρίες να τους περιτριγυρίζουν. Οσο το τέλος πλησιάζει, τόσο οι άμυνες του καθενός μπορεί να καταρρεύσουν. Πόσο όμως απέχει το παιχνίδι από την πραγματικότητα;

Η αναφορά στον «Αντίχριστο» δεν είναι τυχαία. Οσοι γνωρίζουν τη Μυρτώ ξέρουν ότι είναι απίστευτα σινεφίλ. Αλλωστε έχει δηλώσει ότι ο κινηματογράφος είναι αυτό που αγαπά περισσότερο να κάνει. «Λατρεύω τον ανεξάρτητο, αμερικανικό κινηματογράφο. Μου αρέσει η αλήθεια. Μου αρέσει αυτό που βλέπω να το ‘μυρίζω’ κιόλας. Ο,τι είναι πλαστικά ωραίο με ξενερώνει». Την περασμένη άνοιξη γύρισε μια ταινία για την οποία είναι πολύ περήφανη. «Είναι μια πολύ ωραία δουλειά. ‘Το Δέντρο και η Κούνια’ της Μαρίας Ντούζα, μια ελληνοσερβική, αγγλόφωνη παραγωγή, που νομίζω θα βρει τον δρόμο της στο εξωτερικό». Ρωτάω τη γνώμη της για το νέο ελληνικό σινεμά. «Για μένα το πρόβλημα που έχουμε εμείς οι Ελληνες είναι ότι πολλές φορές κλεινόμαστε στο καβούκι μας και κάνουμε τη νεοελληνικούρα μας. Αυτό νομίζω δεν αφορά κανέναν. Ο ιρανικός κινηματογράφος, ας πούμε, γιατί επικοινωνεί με όλο τον κόσμο; Ή θα χειρίζεσαι οικουμενικά θέματα ή θα έχεις μια ματιά πιο φολκλόρ για τη χώρα σου που θα πουλάς. Το ενδιάμεσο δεν γίνεται».

Από την κουβέντα μας, αλλά και παρακολουθώντας την 20χρονη πλέον διαδρομή της στον χώρο, διαπιστώνω ότι η ματιά της στο θέατρο και στο σινεμά είναι πολύ συγκεκριμένη. Στην τηλεόραση, όμως, δεν έχει κρατήσει ακριβώς την ίδια γραμμή. Εχει συμμετάσχει ακόμα και σε καθημερινή δραματική σειρά. Θεωρώ έντιμο να μοιραστώ μαζί της αυτή την παρατήρησή μου. Μου αρέσει που δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της. «Νιώθω ότι έχω κάνει αρκετές καλές δουλειές στην τηλεόραση. Υπήρξαν όμως και φορές που το έχω κάνει για την επιβίωσή μου. Βέβαια, μπορεί διαβάζοντας το σενάριο ενός επεισοδίου να έχω τραβήξει τα μαλλιά μου, να έχω κάνει χαβαλέ με τους συναδέλφους, να έχω πει ατάκες τύπου ‘Θεέ μου, τι είναι αυτά που λέμε;’... Αλλά όταν ακουστεί αυτό το ‘Τρία, δύο, ένα, πάμε’, οφείλεις να είσαι σοβαρός. Σε κάθε περίπτωση έχω δώσει τον καλύτερό μου εαυτό», εξηγεί. Πατάει και με τα δύο πόδια στη γη. Νομίζω ότι πάντα πατούσε. Για αυτό μπόρεσε να το διαχειριστεί όλο αυτό. Δεν είναι εύκολο πράγμα στα 20 σου χρόνια να στρέφονται όλα τα φώτα πάνω σου. «Είχα ένα ένστικτο που μου έλεγε κάτι και μία πραγματικότητα γύρω μου διαφορετική και όλο αυτό πάλευα να το ισορροπήσω. Ζορίστηκα πολύ», μου αποκαλύπτει για τα πρώτα χρόνια της «Αναστασίας», όταν όλη η Ελλάδα μιλούσε για εκείνη. Και όμως τα κατάφερε. Οχι απλά να βρει τις ισορροπίες της, αλλά να αποδείξει ότι πάνω από όλα είναι ηθοποιός. Και καλή ηθοποιός. «Πιστεύω ότι σε κάθε εποχή οι άνθρωποι που έχουν τις ικανότητες να κάνουν κάτι θα το κάνουν. Και αναφέρομαι και στο ψυχικό σθένος, γιατί πολλοί άνθρωποι έχουν ταλέντο, αλλά δεν έχουν τη δύναμη και το κουράγιο για να παλέψουν. Ή δεν έχουν την πειθαρχία να δουλέψουν», μου λέει. Η Μυρτώ είχε το πακέτο. Είκοσι χρόνια μετά πρέπει να είσαι κακεντρεχής για να μην της το αναγνωρίσεις.

Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα

Ασε για λίγο τα πρακτικά προβλήματα, Κριέ, και σκέψου υπερβατικά. Η καθημερινότητα δεν σταματάει ποτέ και εσύ έχεις ένα magnum opus να σταματήσεις να αναβάλλεις. Παράτα τη φασίνα και ξεκίνα τις μεγάλες σουλατσάδες. Αυτή δεν πάει πουθενά, ενώ εσύ έχεις δρόμο ακόμα να διανύσεις. Και μην ξεχνάς ότι ένα καθαρό μυαλό κάνει καλύτερη εντύπωση από ένα καθαρό πουκάμισο. Η γοητεία σου αυτή την εβδομάδα θα κάνει ολόκληρο βουνό να ντρέπεται μπροστά σου, Ταύρε. Αν το πάρεις χαμπάρι, έχει καλώς. Αλλιώς απλά θα λειτουργήσει υπέρ σου εν αγνοία σου. Φυσικά αυτό δεν θα σταματήσει το γεγονός ότι το ζεύγος σου θα σου ανακοινώσει νέα που θα ήθελες να μην είχες ακούσει. Ποια είναι αυτά; Μα τίποτα κρυφό να μη σου κρατήσω; Οταν το αφεντικό σου ξεχειλίσει το ποτήρι, Δίδυμε, βασίζομαι στη νέα σου δύναμη να μη γίνεσαι Χουλκ προκειμένου να αποφύγεις διπλωματικά επεισόδια που δεν αναστρέφονται. Αν η κατάσταση χειροτερέψει, η ίδια διπλωματία θα σε βοηθήσει να στρέψεις τα σκυλιά σου, δηλαδή τους συναδέλφους σου, εναντίον του στόχου. Καρκίνε, κόψε τα χάπια. Αν κόψεις τα χάπια, θα κόψεις και τις αηδίες. Αν κόψεις τις αηδίες, θα αρχίσεις να πράττεις πιο σωστά. Αν αρχίσεις να πράττεις πιο σωστά, θα αρχίσεις να σκέφτεσαι πιο σωστά. Και αν αρχίσεις να σκέφτεσαι πιο σωστά, θα δεις τον κόσμο όπως είναι. Και αν δεις τον κόσμο όπως είναι, τουλάχιστον θα πάρεις τα σωστά χάπια. Επίσης, συγχαρητήρια.

Ενταση βλέπω για τη δική σου εβδομάδα, Ζυγέ. Και θα χρειαστούν όλες οι διπλωματικές σου τσαχπινιές για να τη βγάλεις καθαρή. Ο,τι και να γίνει πάντως, πρέπει να δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου, γιατί αυτοί οι καφέδες στη Νέα Σμύρνη θα φέρουν εξελίξεις που θα πρέπει να φέρεις εις πέρας προς όφελός σου. Και προς Θεού, μην πας για καφέ με Ταύρο. Δώσε βάση σε ό,τι δεις στον ύπνο σου, Σκορπιέ. Αν δεν αποδειχτούν αρκούδως προφητικά, σίγουρα θα σου πουν πράγματα για σένα που προσπαθείς να μη δεις, αλλά πρέπει. Σε κάθε περίπτωση, να έχεις στο κομοδίνο σου πρόχειρο χαρτί και μολύβι, συγγνώμη, ανοιχτό word processor εννοούσα. Και όταν όλα αυτά τα δεις μπροστά σου, διάβασε τι έγραψες για να δεις ότι είχα δίκιο. Εχε τα μάτια σου ανοιχτά, Τοξότη. Είσαι επιρρεπής στο να χάνεις ευκαιρίες τελευταία και αυτή την εβδομάδα δεν μπορώ να σου το επιτρέψω. Τώρα που έχεις την ευκαιρία να γνωρίσεις κόσμο από άλλες χώρες και να γευτείς εξωτικά φρούτα του έρωτα, δεν μπορώ να σε αφήσω να κάθεσαι στον καναπέ σου. Σκέψου μόνο πόσο έπος θα είναι να σου ανοίξει αυτός ο φρέσκος καρπός φρέσκες πόρτες... Μεγάλο έπος. Σταμάτα να ακούς μουσική στη διαπασών, Αιγόκερε, και δώσε βάση στο τι λένε οι γύρω σου. Πάντα σε αφορούσαν, τώρα όμως όσο ποτέ. Πάω στοίχημα ότι σε σχολιάζουν επειδή ακούς μουσική τόσο δυνατά που δεν παίρνεις χαμπάρι ότι θέλει να σου μιλήσει αυτή η χυμώδης γαλανομάτα ξανθιά Σουηδή που κάθεται στο διπλανό γραφείο.

Η εβδομάδα αυτή, Λέοντα, προορίζεται για την ανανέωση του στιλ σου. Μη φανταστείς τίποτα θαύματα, εξάλλου τα οικονομικά σου στα ίδια θα είναι, αλλά το ξέρεις και εσύ πολύ καλά ότι μικρές αλλαγές σε ρεπερτόριο και συνδυασμούς μπορούν να κάνουν θαύματα. Και αφού τα καταφέρεις, δες την Πλατεία Κοραή σαν πασαρέλα και ξεκίνα να την πηγαίνεις πάνω κάτω.

Κάνε τον εαυτό σου λίγο χαρούμενο την Τετάρτη, Υδροχόε. Πήγαινέ σε σινεμά, πάρε σου ποπκόρν, την επόμενη ημέρα κέρασέ σε καφέ στο Ζόναρς, κάλεσέ σε σε πάρτι, κάνε σου ανήθικες προτάσεις. Κάνε σου έρωτα όπως δεν έχεις ξανακάνει και όπως δεν σου έχουν ξανακάνει. Και πάρε σε τηλέφωνο την επομένη για ευχαριστώ.

Οταν περνάς από πόρτες, θα τις ανοίγεις διάπλατα, Παρθένε, και θα ελέγχεις τον χώρο. Ενας παλιός εχθρός έρχεται στο προσκήνιο και οι μάχες πρόκειται να είναι επικές. Στην καλύτερη θα θυμίζει το «Δώρο του Καίσαρα», στη χειρότερη το “Kill Bill”. Τώρα σκέψου εσύ αν θα πρέπει να ακονίσεις τις ατάκες σου ή το σπαθί σου. Ανάλογα την περίπτωση.

Η σκέψη σου δεν θα είναι και τόσο καθαρή αυτή την εβδομάδα, Ιχθύ. Ασε, λοιπόν, τα προβλήματα για δυνατούς λύτες για άλλη φορά και ρίξ’ το στα αθλήματα. Ακόμα και όταν βρεθείς μπροστά σε ένα καυτό δίλημμα, μην πτοηθείς. Συνέχισε να κάνεις γύρους γύρω από το πάρκο, όσο και αν είναι πειρασμός να το λύσεις. Γιατί απλά θα το λύσεις λάθος.

The Box

7th Thought

Εδώ και ενάμιση χρόνο, λίγο πιο κάτω από την Πλατεία Συντάγματος, άνοιξε ένα ξεχωριστό κομμωτήριο. Ο ιδιοκτήτης του Δημήτρης Κονδύλης μας ξεναγεί στο δικό του «κουτί». Στον ξεχωριστό, ζεστό και φιλόξενο χώρο με ύφος βιομηχανικό και στοιχεία oldies, που δεν θα σας εμπνεύσει μόνο για το νέο σας κούρεμα, αλλά και για να χαλαρώσετε συζητώντας με το φιλικό προσωπικό.

Ενας μικρός πολυχώρος στο Χαλάνδρι, ένα καινούργιο στέκι, που συνδυάζει εν είδει πολυχώρου τον καφέ, το τσάι, τη σοκολάτα και μια σειρά από εκλεκτά βότανα, φρέσκες μπαγκέτες και επιλεγμένα κοκτέιλ με δημιουργίες από Ελληνίδες σχεδιάστριες μόδας, αλλά και αντικείμενα από όλο τον κόσμο. Στηρίζει το «δίκαιο εμπόριο», που αποτελεί κύρια προϋπόθεση στα προϊόντα του, επιμένοντας στην ποιότητα.

Θησέως 7-9, Σύνταγμα

Αγίας Παρασκευής 29-31, Χαλάνδρι

Υπερωκεάνειον

Tamarind

Το ταβερνομεζεδοπωλείο με το τόσο «μεγάλο» όνομα, χωράει μέσα στα λίγα τετραγωνικά του καθημερινά τις αρκετές παρέες που το προτιμούν για το ψιλό του ψαράκι, τις λιτές του σαλάτες, τη φάβα, τον γόνο καλαμαριού και το επιτηδευμένα γραφικό του περιβάλλον. Δώστε βάση στον χειροποίητο πελτέ που φτιάχνουν κάτι γιαγιάδες στην Κίμωλο. Τον βγάζουν για μεζέ με λαδάκι, κάππαρη και κρεμμυδάκι. Τιμές; Λογικές.

Το μοναδικό εστιατόριο ταϊλανδέζικης κουζίνας στην Αθήνα και ένα από τα πιο hot spots των λεπτών ουρανίσκων της πόλης. Ομορφο, χαλαρό, ατμοσφαιρικό, με ταξιδιάρικες μουσικές, στο Tamarind Thai Kitchen της Αντζελας Γεωργαρά (σεφ παλιότερα στο Bar Guru Bar και στο Soul) θα δοκιμάσετε αυθεντικά ταϊλανδέζικα πιάτα και καλά κοκτέιλ. Συνεχώς ανανεώνει τα πιάτα του, ενώ η κυρίως αίθουσα είναι μη καπνιζόντων.

Μ. Χατζηκυριακού 48, Πειραιάς

Κεραμεικού 51, Κεραμεικός

Εξι

Kelifos

Το «6» είναι ένα από αυτά τα ολοκαίνουργια μαγαζιά της περιοχής των Πετραλώνων. Γωνιακός χώρος πάνω στον κεντρικό δρόμο της περιοχής, ο οποίος προσφέρει κυρίως προϊόντα μικρών παραγωγών και δημιουργών και τοπικών συνεταιρισμών κάθε είδους από όλη την Ελλάδα. Ολα τα προϊόντα συνοδεύονται, φυσικά, με ρακή. Η διακόσμησή του είναι ιδιαίτερη και πλούσια σε χρώμα, με βιβλία σκόρπια σε τραπέζια, ράφια και πάγκους.

Μια εταιρεία που ειδικεύεται σε αποκλειστικές συσκευασίες από το 2000, έχει στην καρδιά της Αθήνας έναν χώρο από όπου μπορούμε να προμηθευτούμε τα όμορφα προϊόντα της. Κουτιά και τσάντες κάθε είδους, μορφής, σχεδιαστικού στιλ και χρήσης, για καλλυντικά, δώρα, κοσμήματα, αλλά και για εμπορικούς σκοπούς. Με πρωτοποριακές ιδέες και δημιουργικότητα που την έκαναν να ξεχωρίσει από το πρώτο διάστημα λειτουργίας της.

Τριών Ιεραρχών 21, Πετράλωνα

Θησέως 13, Αθήνα

Τα points της εβδομάδας Η Αθήνα, οι άνθρωποί της, οι αξίες και η ποιότητά της χαρτογραφούνται και παρουσιάζονται δυναμικά, με έναν καινούργιο οπτικοποιημένο τρόπο στην εφαρμογή M.app. Πρόκειται για έναν «ζωντανό» χάρτη με 200 πινέζες-σημεία, που διαρκώς ανανεώνονται και αυξάνονται, σκιαγραφώντας όλες τις πτυχές της ζωής στην πόλη. Φαγητό, ποτό, καφές, θέατρο, μουσική, βιβλίο, κινηματογράφος, εκθέσεις, επιλεγμένα καταστήματα, όπως επίσης και οι πιο φρέσκες ιδέες στον χώρο της τεχνολογίας και της ζωής στην πόλη έρχονται στην οθόνη του κινητού σου και παρουσιάζονται μέσα από βίντεο υψηλής αισθητικής, μικρής διάρκειας και πλούσιας περιεκτικότητας. Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη για iOS, Android και Windows Phone.

Αγορά

Ασφαλές σερφάρισμα Η συναυλία της χρονιάς Μέσα σε δύο μόλις ημέρες εξαντλήθηκαν τα χίλια διπλά εισιτήρια που διέθεσε η Cosmote στους συνδρομητές της για τη συναυλία των Depeche Mode στις 10 Μαΐου του 2013 στο Terra Vibe Park. Συγκεκριμένα, η εταιρεία έδωσε την ευκαιρία να αγοράσουν από τα καταστήματα Γερμανός ένα front of stage εισιτήριο για τη συναυλία και να πάρουν δώρο άλλο ένα. Επιπλέον,

μέσω του Jumping Fish δίνει τώρα τη δυνατότητα σε έναν τυχερό καλλιτέχνη ή συγκρότημα να ανοίξει τη βραδιά. Για να δηλώσεις και εσύ συμμετοχή, μπες στο www. jumpingfish.gr και ανέβασε το τραγούδι σου έως και τις 28 Φεβρουαρίου. Οι υποψηφιότητες θα αξιολογηθούν από κριτική επιτροπή, η οποία θα ανακοινώσει την τυχερή πεντάδα στις 15 Μαρτίου.

Η ασφαλής συμπεριφορά των νέων στο διαδίκτυο θα βρεθεί στο επίκεντρο της εκδήλωσης «Youth Online Safety: Σερφάρω, δε ρισκάρω» που διοργανώνεται για τρίτη συνεχή χρονιά από τη Microsoft Ελλάς και το Χαμόγελο του Παιδιού. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 19 Φεβρουαρίου και ώρα 10 πμ. στον πολυχώρο Gazarte (Βουτάδων 32-34, Γκάζι). Η εκδήλωση θα μεταδοθεί μέσω live streaming στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.microsoftlive.gr/ youthonlinesafety.

Σαββατιάτικος προορισμός Με μοναδικές καλλιτεχνικές παραστάσεις και ψυχαγωγικά events που θα διαρκέσουν όλο τον χρόνο, το Smart Park κάθε Σάββατο ανεβάζει τη διάθεση στους επισκέπτες του, διαμορφώνοντας μια άκρως ξεχωριστή ατμόσφαιρα που υπόσχεται πως θα χαρίσει σε όλους χαμόγελα και στιγμές απόλυτης διασκέδασης και ψυχαγωγίας. Συγκεκριμένα, κάθε Σάββατο θα φιλοξενείται ένας καλεσμένος ή μια καλλιτεχνική ομάδα από την Ελλάδα ή από το εξωτερικό στην πλατεία και τον πεζόδρομο του Εμπορικού Πάρκου. Οι καλεσμένοι θα ποικίλλουν: από ζογκλέρ, καλλιτέχνες δρόμου, ακροβάτες, ταχυδακτυλουργούς, μίμους, χορευτές και μουσικούς, παραστάσεις κουκλοθέατρου, αφήγηση μαγικών παραμυθιών έως επιδείξεις break dance, kite και parkour. Για να δείτε το πρόγραμμα της ημέρας, αρκεί μια επίσκεψη κάθε Παρασκευή στην επίσημη σελίδα του Smart Park στο Facebook στη διεύθυνση www.facebook.com/SmartPark.com.gr.

Το καλύτερο... μικρό Ως το «Καλύτερο Tablet του 2012» βραβεύτηκε το iPad mini της Apple στο 3ο Συνέδριο InfoCom Mobile & Apps. Η Οργανωτική Επιτροπή του Συνεδρίου, που έδωσε τα βραβεία της σε προϊόντα και εταιρείες που διακρίθηκαν για τη δημιουργικότητά τους συμβάλλοντας στην ανάπτυξη της αγοράς και της τεχνολογίας, έκρινε ότι το iPad mini είναι η πιο ολοκληρωμένη λύση της κατηγορίας του. Η Apple, που με το iPad δημιούργησε και καθόρισε την κατηγορία των tablets παγκοσμίως, παρουσίασε τον πε-

ρασμένο Οκτώβριο το iPad mini, με 7,2 χλστ. πάχος και 310 γραμ. βάρος. Αν και μικρότερο από το iPad με οθόνη 9,7”, το iPad mini παρέχει στον χρήστη όλη την εμπειρία iPad, αφού διαθέτει οθόνη Multi-Touch 7,9”, επεξεργαστή Α5, ταχύτατη ασύρματη δικτύωση και πάνω από 800 χιλιάδες εφαρμογές μέσω του App Store, με χιλιάδες από αυτές δωρεάν. Επίσημος διανομέας των προϊόντων Apple για την Ελλάδα και την Κύπρο είναι η iSquare, η οποία δραστηριοποιείται στον χώρο της πληροφορικής και των τηλεπικοινωνιών.

Επιμέλεια: Ανδρέας Γιαννόπουλος

Ολη η μπάλα είναι εδώ! Από την πλατφόρμα του ΟΤΕ TV θα έχεις τη δυνατότητα να απολαύσεις το κορυφαίο ποδοσφαιρικό θέαμα της Premier League από τον Αύγουστο του 2013, αποκλειστικά και σε ποιότητα high definition. O ΟΤΕ TV εξασφάλισε για τα αθλητικά κανάλια OTE Sport τα δικαιώματα μετάδοσης των αγώνων του αγγλικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου για την τριετία 2013-2016, έπειτα από σχετική διαγωνιστική διαδικασία. Με την προσθήκη αυτή προσφέρει πλέον αποκλειστικά όλα τα μεγάλα ευρωπαϊκά ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα, αφού ήδη οι συνδρομητές του απολαμβάνουν το ισπανικό, το ιταλικό και το γερμανικό πρωτάθλημα, μαζί με σπουδαίες διοργανώσεις σε όλα τα αθλήματα από ολόκληρο τον κόσμο. Σχολιάζοντας την είδηση, ο εκτελεστικός γενικός διευθυντής του Ομίλου ΟΤΕ κ. Ζαχαρίας Πιπερίδης υποστήριξε ότι «με το πρόγραμμα του ΟΤΕ TV να αναπτύσσεται δυναμικά, οι συνδρομητές μας έχουν πρόσβαση σε πλούσιο και ποιοτικό περιεχόμενο». Από την πλευρά του ο διευθύνων σύμβουλος της Premier League κ. Richard Scudamore ανέφερε: «Είμαστε ιδιαίτερα ικανοποιημένοι που ο OTE TV επέλεξε να επενδύσει στην απόκτηση των δικαιωμάτων μετάδοσης της Premier League στην Ελλάδα από τη σεζόν 2013-14 έως τη σεζόν 2015-16. Ανυπομονούμε για τη συνεργασία και είμαστε βέβαιοι ότι η μετάδοση θα γίνει με τον πλέον ολοκληρωμένο και πρωτοποριακό τρόπο». Οι συνδρομητές του OTE TV μπορούν να απολαμβάνουν την Premier League και τις άλλες κορυφαίες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις, το σημαντικότερο πρωτάθλημα μπάσκετ στον πλανήτη, NBA, αλλά και τα διασημότερα πρωταθλήματα μηχανοκίνητου αθλητισμού, Formula 1, Moto GP και WRC, μέσω του Full Pack, μόνο με 19,90 ευρώ τον μήνα, μαζί με περισσότερα από 70 ψηφιακά κανάλια, τα 17 σε High Definition, και όλα τα κανάλια εθνικής εμβέλειας. Σημειώνεται ότι η υπηρεσία OTE TV παρέχεται ως αορίστου χρόνου με ελάχιστη 12μηνη παραμονή. Η ειδική τιμή για πελάτες ΟΤΕ ισχύει για κατόχους οικιακής τηλεφωνικής σύνδεσης ΟΤΕ.

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Ανδρέας Γιαννόπουλος

Σούσι και ξερό ψωμί Κόμπος στον λαιμό Οι κόμποι είναι καλοί για τους ναυτικούς που χρειάζεται να δένουν με ασφάλεια τα πλοία στο λιμάνι. Για σένα που απλά πρέπει να πας στο γραφείο ξημερώματα και δεν βλέπεις μπροστά σου όταν σηκώνεσαι από το κρεβάτι αρκεί μία γραβάτα με φερμουάρ, όπως η Zip Tie. Την περνάς κάτω από τον γιακά του πουκάμισού σου, την κλείνεις και γλιτώνεις από την γκρίνια του αφεντικού σου με μόλις 50

ευρώ. Είναι κατασκευασμένη στο χέρι, διατίθεται σε γκρι και γαλάζιο χρώμα, αλλά και σε τρία διαφορετικά μεγέθη για όλους τους σωματότυπους. Οσον αφορά το στιλ, βέβαια, έχει ένα θεματάκι, αλλά δεν σκοπεύεις να την πέσεις και στη διπλανή σου, ε;

Αν υπάρχει ένα φαγητό που έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές Ελλήνων, αυτό είναι το σούσι. Οποιον πατέρα και αν ακούσεις να διηγείται ιστορίες από την παιδική του ηλικία πάντοτε θα πει για το πόσο δύσκολα αποκτούσε το ωμό του ψάρι. Για αυτό το Shark Sushi Plate με 53 ευρώ αποτελεί ιδανικό δώρο για να τρώει και να αναπολεί.

www.actualsf.com manbrella.com

Ούτε λεπτό χαμένο

Γυαλίζει, καθαρίζει

Σιδερώστρα-επανάσταση

Αν κάτι αλλοτρίωσε η σύγχρονη ζωή και η τεχνολογία είναι ο τρόπος με τον οποίο ανακουφιζόμαστε. Από την ημέρα που ανακαλύφθηκαν τα smartphones σταματήσαμε να λύνουμε σταυρόλεξα, να διαβάζουμε τα συστατικά των σαμπουάν και να παρατηρούμε τις ατέλειες στα πλακάκια του μπάνιου. Το Pedestal Stand πάει την όλη υπόθεση ένα βήμα παραπέρα, προσφέροντας θέση για το χαρτί υγείας στη βάση του και θήκη για το λατρεμένο σου iPad στην κορυφή. Σου δίνει έτσι τη δυνατότητα να αξιοποιήσεις όλο τον χρόνο μέσα στην ημέρα βλέποντας βίντεο και παίζοντας τα αγαπημένα σου παιχνίδια τη στιγμή που πας τουαλέτα. Διατίθεται σε μεταλλικό χρώμα και μπορείς να το κάνεις δικό σου από το Amazon με 34 ευρώ.

Δεν υπάρχει πιο κουραστική δουλειά από το να καθαρίζεις την οθόνη της ταμπλέτας και του κινητού σου τηλεφώνου. Τρίβεις και ξανατρίβεις, για να λερωθεί λίγα λεπτά αργότερα από τα δάχτυλά σου. Οι Ιάπωνες φίλοι το γνωρίζουν καλά αυτό και για να σε βγάλουν από τη δύσκολη θέση κατασκεύασαν το απαραίτητο για κάθε σπίτι AutoMee S. Με σχήμα που θυμίζει ηλεκτρική σκούπαρομπότ, είναι ικανό μέσα σε τέσσερα λεπτά να κάνει το smartphone σου να γυαλίζει σαν καθρέφτης, ενώ χρειάζεται οκτώ λεπτά για το tablet σου. Οι διαστάσεις του είναι 67x73x38 χλστ., ώστε να το έχεις πάντα μαζί, το βάρος δεν ξεπερνά τα 82 γραμ., ενώ η αυτονομία των τριών ωρών επιτυγχάνεται με μία μόνο μπαταρία μεγέθους ΑΑ. Παράλληλα, ειδικοί αισθητήρες εξασφαλίζουν ότι δεν θα πέσει από τη συσκευή όσο καθαρίζει, για να απολαμβάνεις ξένοιαστος τον ελεύθερο χρόνο που εξοικονομείς. Μόνο αρνητικό, ότι θα πρέπει να κάνεις υπομονή μέχρι τις 28 Μαρτίου, οπότε και θα κυκλοφορήσει έναντι 13 ευρώ.

Αγαπημένε εργένη, που σου βγαίνει η πίστη κάθε φορά που προσπαθείς να σιδερώσεις ένα πουκάμισο χωρίς τη βοήθεια της μάνας σου, η ημέρα της λύτρωσης έφτασε. Ανοιξε ένα καλό μπουκάλι κρασί και γιόρτασε και εσύ τον ερχομό της Ironing Station, της σιδερώστρας που θα σου κάνει τη ζωή εύκολη. Η μία πλευρά είναι ενιαία και στην άλλη υπάρχουν δύο άκρα που ανοιγοκλείνουν εύκολα: τα ανοίγεις λίγο και απλά περνάς μέσα τα μανίκια από την μπλούζα ή ολόκληρο το παντελόνι σου. Τα ενώνεις και σιδερώνεις την πλάτη από το Τ-shirt σου. Σφηνώνεις τον γιακά από το πουκάμισο ανάμεσά τους και ξεμπερδεύεις στο πιτς φιτίλι. Τόσο απλά και τόσο γρήγορα. Διαθέτει τρία πόδια για αυξημένη σταθερότητα και, αν καταφέρει ποτέ να βγει στην παραγωγή, θα κοστίζει μόλις 17 ευρώ. Και αυτό γιατί βρίσκεται σε φάση κατασκευής για περισσότερο από έναν χρόνο, οπότε καλό είναι να εκδηλώσεις και εσύ το ενδιαφέρον σου αν θέλεις να το δεις να γίνεται πραγματικότητα.

www.amazon.com

www.takaratomy.co.jp

www.quirky.com

Training Ground

15-21.02.2013

Ιβάν ο τρομερός H πολιτική είδηση των ημερών; Κάτι σε Ρούμπιν μήπως, κάτι σε Δένδια, κάτι σε ΔΝΤ; Θα με συγχωρέσετε, αλλά εγώ αλλιώς το βλέπω. Για μένα, η πολιτική είδηση των ημερών έχει ασπρόμαυρες ρίγες, άρωμα Θερμαϊκού και σερβίρεται σε σαμοβάρι. Με δυο λόγια, Ιβάν Σαββίδης!

Μαθήματα ηρεμίας Εφτασαν άραγε ο προπονητής και οι παίκτες του Παναθηναϊκού ένα βήμα πριν πιαστούν στα χέρια κατά τη διάρκεια της προπόνησης μέσα στην εβδομάδα; Οσο και αν προσπαθούν στην Παιανία να πείσουν με συνεχείς δηλώσεις πως κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ, η αλήθεια είναι πως η μέχρι στιγμής συμπεριφορά του Φάμπρι δεν δείχνει έναν άνθρωπο που μπορεί να ελέγξει εύκολα τα νεύρα του. Αντιθέτως, θυμίζει έντονα άλλες «μυθικές» μορφές των πάγκων, γνωστές για τον οξύθυμο χαρακτήρα τους, όπως τον Γιώργο Χατζάρα και τον Νίκο Αλέφαντο. Σύμφωνα, λοιπόν, με όσα γράφτηκαν στο ίντερνετ και στις εφημερίδες, έπειτα από μία έντονη παρατήρηση του τεχνικού των Πρασίνων προς τους παίκτες στην προπόνηση της Δευτέρας, η κατάσταση ξέφυγε. Ο Ισπανός άρχισε να φωνάζει, για να ζητήσει λίγη ώρα μετά γονατιστός συγγνώμη, παίκτες απείλησαν να φύγουν από την προπόνηση, ενώ ακούστηκαν και φράσεις όπως: «Τελευταία φορά που το κάνεις αυτό. Αν συνεχίσεις έτσι, δεν θα τα πάμε καλά». Απαντες στην ΠΑΕ έσπευσαν να διαψεύσουν το περιστατικό, όλοι όσοι ασχολούνται, ωστόσο, με το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα

γνωρίζουν για την εγκυρότητα των διαρροών από τα αποδυτήρια και για τους παίκτες-ρεπόρτερ. Επιπλέον, στον έναν περίπου μήνα που βρίσκεται ο Φάμπρι στη χώρα μας, πρόλαβε ήδη να τσακωθεί δημοσίως με τους Ζέκα και Βιτόλο, που ως εκείνη τη στιγμή δεν είχαν δώσει δικαιώματα. Για να μην αδικείται, βέβαια, κανείς, είναι γνωστό πως πάνω στην ένταση του αγώνα μπορεί να τσακωθούν οι πάντες. Και πως ο προπονητής μιας ομάδας επιβάλλεται να είναι πολλές φορές αυστηρός, αφού στην ουσία απευθύνεται σε παιδιά με πολλά χρήματα και εξίσου πολύ χρόνο. Υπάρχουν, όμως, και ισορροπίες που πρέπει να ξέρει να κρατά, γιατί στο τέλος της ημέρας δεν είναι αυτός που θα μπει στο γήπεδο να αγωνιστεί. Και αν οι ποδοσφαιριστές δεν παίζουν και για τον προπονητή τους, ειδικά όταν είναι απλήρωτοι, τότε το πιθανότερο είναι να τον οδηγήσουν στην πόρτα της εξόδου. Αν και στην περίπτωση του Φάμπρι το ζήτημα αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται να είναι το αν θα φύγει, αλλά αν τη στιγμή που θα το κάνει θα έχει κάποιο μάτι μαυρισμένο. Γιώργος Δημητρίου

Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Πρώτα κατέθεσε δέκα εκατομμύρια ο Σαββίδης (ομογενής μεγαλοεπιχειρηματίας εκ Ρωσίας) και πήρε τον ΠΑΟΚ. Τον έβαλε σε μια σειρά, τον συγύρισε και χθες έριξε άλλα 15 εκατομμύρια στα ταμεία του συλλόγου. Για «αναπτυξιακή πολιτική», όπως ανακοινώθηκε σε αυτή την ομιχλώδη γλώσσα του ποδοσφαίρου. Και τώρα προτίθεται να δώσει άλλα 11 εκατομμύρια, για να σβήσει τα χρέη του συλλόγου προς το Δημόσιο. Σύνολον 36 εκατομμύρια ως εδώ, στη χειρότερη οικονομικά σεζόν όχι μόνο για την μπάλα, αλλά για την Ελλάδα ολόκληρη. Και πήρε και το Μακεδονία Παλλάς για έναν χρόνο, δίνοντας άλλο ένα εκατομμύριο πουρμπουάρ. Τα βλέπω όλα αυτά και αναρωτιέμαι... Για την ασπρόμαυρη φανέλα γίνονται; Για την αγάπη της Θύρας 4; Για τη δόξα ενός πρωταθλήματος; Δεν νομίζω. Εχω την εντύπωση ότι ακολουθώντας το παράδειγμα του Σίλβιο Μπερλουσκόνι (ελπίζω όχι και το γούστο του...) ο Ιβάν Σαββίδης ευελπιστεί να παίξει ρόλο κεντρικό στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας. Της Ελλάδας ολόκληρης και όχι μόνο της Βορείου. «Με δύναμη από την Κηφισιά», ήταν ο τίτλος του θεατρικού έργου, «Με δύναμη από τη Θεσσαλονίκη» θα μπορούσε να είναι ο τίτλος μιας νέας εποποιίας. Αρκεί να μην εξελιχθεί σε φάρσα. Χρήστος Ξανθάκης

Στιγμιότυπα Πόλης

Το μέγεθος μετράει Είναι αυτό το αιώνιο ανέκδοτο με το μέγεθος. Αν μετράει δηλαδή και αν δεν μετράει. Και δώσ’ του γέλιο. Προσφιλές θέμα συζήτησης στις παρέες, ιδίως στις παρέες των μεσόκοπων που έχουν και ένα κάποιο θέμα με τις επιδόσεις. Ο καθένας με τη δική του εκδοχή, η καθεμιά με τη δική της άποψη. Προσωπικώς έμαθα πια να κρατάω το στόμα μου κλειστό, καθότι στη συγκεκριμένη περίπτωση ισχύει 100% το βρετανικό “damned if you do, damned if you don’t”. Λέω όμως να το ανοίξω το ρημάδι και εγώ μια φορά και να πω την άποψή μου για το μέγεθος. Το μέγεθος της Αθήνας, μη σκιάζεστε! Δεν έχω σκοπό να αναπτύξω πορνό ανησυχίες, αν και η πρωτεύουσα ενίοτε θυμίζει τον αλήστου μνήμης Τζον Χολμς. Ανοικονόμητη, θεόρατη και ελαφρώς γκροτέσκ για να λέμε την αλήθεια. Λόγω μεγέθους. Ναι, λόγω μεγέθους, γιατί έφτασε αυτό το πράγμα να μη μαζεύεται με τίποτε και να ξεχειλίζει από παντού. Οσον αφορά την Αθήνα, όχι μόνο μετράει το μέγεθος, αλλά είναι και μία από τις βασικότερες αιτίες της καταστροφής της. Σκεφτείτε το λίγο. Οταν ήμουνα πιτσιρίκι στη δεκαετία του ’70, η Αθήνα είχε δύο εκατομμύρια κόσμο, σε συνολικό πληθυσμό της Ελλάδας κάτι λιγότερο από δέκα εκατομμύρια. Υστερα πήγε τρία μύρια, ύστερα τριάμισι, τέσσερα παρά κάτι, τέσσερα και κάτι και τώρα πλέον κοντεύει τα πέντε εκατομμύρια, αν δεν τα έχει ξεπεράσει κιόλας. Και δεν το γράφω τυχαία αυτό

το «αν δεν τα έχει ξεπεράσει κιόλας», γιατί δεν νομίζω να πιστεύει κανείς ότι οι μετανάστες απογράφονται έστω και κατά πλειοψηφία. Ας πούμε, λοιπόν, για να το στρογγυλέψουμε, πέντε εκατομμύρια ψυχές σε συνολικό πακέτο κατοίκων της Ελλάδας γύρω στα 11 εκατομμύρια. Να το πω με μια φράση; Χειρότερα δεν γίνεται. Μιλάμε τώρα για μια αναλογία της συμφοράς, που δεν απαντάται πουθενά στον πολιτισμένο κόσμο. Το Greater London, ας πούμε, μπορεί να πλησιάζει τα 18 εκατομμύρια, αλλά ολόκληρη η Βρετανία έχει τετραπλάσιο πληθυσμό. Το ίδιο ισχύει και με το Παρίσι, τον γίγαντα της ηπειρωτικής Ευρώπης, ενώ ακόμη και η Κωνσταντινούπολη, που τη μετράνε επισήμως στα 12 εκατομμύρια (και έχει ξεπεράσει τα 15 προ πολλού), είναι ένα τίποτα μπροστά στα 75 εκατομμύρια της Τουρκίας εν συνόλω. Σαν την Αθήνα πουθενά! Εντάξει, το ομολογώ ότι δεν γνωρίζω και τόσο καλά την ανθρωπογεωγραφία της Αφρικής και μπορεί να μου ξεφεύγει κάποια πρωτεύουσα, κάποια πόλη κράτος με τις διαστάσεις και τις αναλογίες των Αθηνών. Εκεί, ωστόσο, είναι ειδικές οι συνθήκες, υποφέρουν οι άνθρωποι από τα στοιχεία της φύσης, από εμφυλίους πολέμους, από τα κατάλοιπα της αποικιοκρατίας, δεν έχει Ευρωπαϊκή Ενωση και ευρώ και λοιπά συμπαρομαρτούντα. Ας την αφήσουμε τη Μαύρη Ηπειρο στη δυστυχία της και ας ασχοληθούμε με τα δικά μας.

Και τα δικά μας λένε ότι το πράγμα δεν δουλεύει. Δεν είναι δυνατόν να δουλέψει έτσι όπως διογκώθηκε και θέριεψε. Με τόσους και τόσους κατοίκους να πουλάνε ο ένας στον άλλον σέρβις, οικοδομή και αυτοκίνητα. Το πρώτο αποδείχθηκε μια μεγάλη μπλόφα (ούτε καν οι Ιρλανδοί που μιλάνε παγκόσμια γλώσσα δεν μπόρεσαν να το υποστηρίξουν), το δεύτερο και το τρίτο ψόφησαν χειρότερα και από το σκυλί στ’ αμπέλι. Απέμειναν οι Αθηναίοι, ο μισός πληθυσμός της χώρας, να μην παράγουν τίποτε εκτός από πέντε ζαρζαβατικά και 15 σκουπίδια. Και να ζητάνε ο ένας δανεικά από τον άλλον. Δεν βγάζω απέξω την οικονομική κρίση, εννοείται, είμαι όμως απολύτως σίγουρος ότι εδώ το μέγεθος μετράει και παραμετράει. Οταν ήμουνα πιτσιρίκι, θυμάμαι που έπαιρνε ο μεγάλος μου αδερφός το «Αντί» και το διάβαζα και εγώ για να μορφώνομαι. Στις σελίδες του είχα διαβάσει μια ανάλυση για τις «Αντίπαλες Πόλεις» που θα αναπτύσσονταν ανταγωνιστικά προς την Αθήνα, για να αναχαιτίσουν τον υδροκεφαλισμό της πρωτεύουσας. Του Μάνου ήταν ιδέα, του Τρίτση, θα σας γελάσω. Τριάντα χρόνια κατόπιν, αναρωτιέμαι αν υπάρχουν ακόμη περιθώρια για ένα τέτοιο σενάριο ή αν δεν σώζεται με τίποτα το τέρας. Χρήστος Ξανθάκης