Metropolis Free Press 15.03.13 by Metropolis

15-21.03.2013

Η Γκόλφω σήμερα Ο Νίκος Καραθάνος αφηγείται τις βλαβερές συνέπειες του έρωτα στην Αργυρώ Μποζώνη

ΦΥΛΛΟ 1020

Φιλανθρωπικά εγκλήματα Ο Δημήτρης Χαλιώτης συζητάει με την Εφη Λογγίνου για τα συντρίμμια των πολέμων

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

Μελαγχολική γιορτή Ο Papercut αποκαλύπτει στη Νάντια Σουφλή τα παράδοξα ηχητικά τοπία του

Metropolis www.metropolispress.gr

Disco Fever Party H Μαριέττα Φαφούτη ετοιμάζει μια γιορτή που θα μας μείνει αξέχαστη

Index

Ικαρος...9

Χατζηαργύρη...33

Ο Αλέξανδρος Βέργης φιλοτεχνεί τη βιτρίνα του ιστορικού βιβλιοπωλείου τιμώντας τον ποιητή Νίκο Καρούζο

Η Σάννυ μάς γνωρίζει τη φωτεινή πλευρά του ξυραφιού

Αρχιτεκτονική...10

BugSense...36

Δέκα φοιτητικά σχέδια για το Κέντρο Επισκεπτών του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος στο Φάληρο

Μια επιτυχημένη ελληνική startup με ηχηρές συνεργασίες

Φαφούτη...26

Μπάτμαν...37

Eτοιμάζει disco πάρτι και αποκαλύπτει τα μελλοντικά της σχέδια

Η Μαρία Μαρκουλή αντιπαθεί τις έτοιμες λύσεις και ανακαλύπτει ρωτώντας το γνωστό μπαράκι

Metamatic:taf...28

Theodore...38

«Παιχνίδι μη μηδενικού αθροίσματος» για Ελληνες, Ιρλανδούς και Πορτογάλους καλλιτέχνες

Από το Λονδίνο στην Αθήνα για την παρουσίαση του πρώτου του CD «7»

CAMP...32

Βούλγαρη...39

Οι ιδρυτές του σκιαγραφούν τον ανεξάρτητο χώρο τέχνης

Η «χειροποίητη» ταινία της Κωνσταντίνας

Mstories 61 Η Μαριέττα Φαφούτη μάς προσκαλεί στο απόλυτο disco αποκριάτικο πάρτι της, ο Χάρης Φραγκούλης είναι ο φετινός νικητής του Βραβείου Δημήτρης Χορν, οι εκδόσεις Ικαρος γιορτάζουν εικαστικά τα 70ά τους γενέθλια, το Θέατρο Κωφών επιμένει δημιουργικά με την παράσταση «Ξένοι» και ο Papercut μάς δίνει μια γεύση από τον νέο του δίσκο.

Στο Μοναστηράκι...

METROPOLIS

metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr] : Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr] : Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Κώστας Κωνσταντίνου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Αργυρώ Μποζώνη, Βασίλης Νέδος, Γιώργος Παπαστογιαννούδης, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr] : Βάσια Αναγνωστοπούλου, Δάφνη Ανέστη, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Σταύρος Πετρόπουλος, Shutterstock, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr] : Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου / Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr] : Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

Οι μέρες της αφθονίας μου

15 -21.03. 2013

Το παράδοξο της νέας γενιάς Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr Κάθε χρόνο από το 1983, το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών στη Βρετανία πραγματοποιεί μια μελέτη για την κατάσταση στη χώρα, συγκεντρώνοντας απαντήσεις από 3.000 ανθρώπους, συγκρίνοντας τα αποτελέσματα με τις προηγούμενες χρονιές και προσπαθώντας να τα ερμηνεύσει βάσει των όσων συμβαίνουν στην παρούσα φάση σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Η 29η μελέτη ολοκληρώθηκε προ ημερών και τα αποτελέσματα είναι διαθέσιμα στο ίντερνετ. Ενδεικτικά περισσότερο, θα αναφέρω μερικά στοιχεία. Ενώ το 2001 το 88% των ερωτηθέντων πίστευε ότι είναι ευθύνη της κυβέρνησης να εξασφαλίζει με κάποιον τρόπο τους άνεργους, σήμερα το ποσοστό έχει πέσει στο 59%. Μάλιστα, το 62% πιστεύει ότι σήμερα τα προνόμια των ανέργων είναι υπερβολικά. Μόλις το 28% πιστεύει ότι η κυβέρνηση πρέπει να φροντίζει τους φτωχότερους ακόμα και αυξάνοντας τους φόρους στους πιο προνομιούχους, ένα ποσοστό που δέκα χρόνια νωρίτερα ήταν σχεδόν διπλάσιο. Την ίδια στιγμή που σήμερα μόλις το 23% απάντησε ότι νιώθει επαγγελματική ασφάλεια, ενώ σχεδόν εννέα στους δέκα δήλωσαν ότι κουράζονται τόσο πολύ στη δουλειά που δεν απολαμβάνουν τίποτα όταν γυρνάνε σπίτι. Σχολιάζοντας τα αποτελέσματα, ο “Guardian” έθεσε ένα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα. Πώς γίνεται, ενώ είναι σαφές ακόμα και στην Αγ-

γλία ότι δυσκολεύουν οι συνθήκες εργασίας και ότι αλλοιώνεται η ποιότητα της ζωής, να μειώνεται παράλληλα η κοινωνική ευαισθησία των ανθρώπων, ειδικότερα της νέας γενιάς. Οι αναλυτές της εφημερίδας διέκριναν στα αποτελέσματα μια πρωτοφανή σκληρότητα και αδιαφορία στις απαντήσεις των νεότερων, μια έλλειψη αλληλεγγύης και μια απομάκρυνση από τις αξίες και τα ιδανικά των γονιών τους. Γιατί συμβαίνει αυτό στην πρώτη μεταπολεμική γενιά που θεωρεί άπιαστο όνειρο την πιθανότητα να αγοράσει κάποτε ένα σπίτι; Ελα ντε! Χωρίς να έχω μπροστά μου αριθμούς, από προσωπική παρατήρηση το ίδιο μπορώ να πω ότι συμβαίνει και στην Ελλάδα. Η Generation Y (χονδρικά οι γεννημένοι ανάμεσα στο 1980 και το 1992), που υφίστανται περισσότερο από όλους τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, η «γενιά του ίντερνετ» που φορτώθηκε την ταμπέλα του απολιτίκ και του βολεμένου, αντί να αναπτύξει μια ριζοσπαστική αντίληψη για την πραγματικότητα γίνεται όλο και πιο συντηρητική. Αυτό -πιθανόν- δεν αποτυπώνεται στα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών (όπου η ψήφος ήταν ελάχιστα ιδεολογική), αλλά είναι σαφές μέσα από καθημερινές συζητήσεις. Η κοινωνική ευαισθησία έχει γίνει στο μυαλό μας πολυτέλεια.

Ματιές

Ηθική μειοψηφία στην κυριολεξία... Robert Glasper, Vijay Iyer Trio, Portico Quartet... Ο,τι πιο μέσα στο πνεύμα της σημερινής σύγχρονης, προχωρημένης και ανήσυχης μουσικής τα τελευταία χρόνια σε όλες τις μητροπόλεις του κόσμου, τώρα πια και στην Αθήνα.

Θα έφευγε; Πριν από λίγο καιρό (αρχές Φεβρουαρίου, νομίζω) στην «ενημέρωση» στο Facebook είδα ένα κείμενο που ανέβασε μια φίλη με τίτλο «Γιατί θα έφευγε από την Ελλάδα η Αλκηστις Πρωτοψάλτη». Δίπλα στο κείμενο υπήρχε και μια μεγάλη φωτογραφία της τραγουδίστριας. Μάλλον θα έχετε ακούσει ή διαβάσει και εσείς κάτι σχετικό. Το κείμενο δεν ανήκει στην Πρωτοψάλτη, αφού το διέψευσε η ίδια. Απλώς κάποια κοπέλα στο blog της έγραψε το «Ναι, θα έφευγα» και στο τέλος ανέβασε και ένα link με το τραγούδι της Αλκηστης «Σαν τον μετανάστη». Κάποιος έγραψε ότι το κείμενο είναι της Αλκηστης, μερικά blog το αναπαρήγαγαν, από κει το βρήκαν διάφοροι και το ανέβασαν σε Facebook και Twitter (ως κείμενο της Πρωτοψάλτη!). Γράφτηκαν και τα σχετικά σχόλια «Να φύγει και να μην ξαναγυρίσει», «Τι ανάγκη έχει αυτή με τόσα λεφτά που έβγαλε» ή κάποια πιο θετικά του στιλ «Πόσο δίκιο έχει η αγαπημένη μας Αλκηστις».

Υπεύθυνη για αυτό δεν είναι άλλη από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, ή απλά «η Στέγη», όπως την αποκαλούν συμβολικά, χαϊδευτικά και τρυφερά οι φίλοι της, που τα τελευταία δύο χρόνια έχει αγκαλιάσει κάθε καινοτομία. Μαζί, λοιπόν, με τις ιδιαίτερες και εμπνευσμένες μουσικές έχει στεγάσει και ένα δυναμικό κοινό που μέχρι σήμερα αναζητούσε τους συναρπαστικούς αυτούς ήχους στο Λονδίνο, το Παρίσι, στη Βαρκελώνη, στο Βερολίνο και στη Νέα Υόρκη. Πριν από χρόνια φούντωναν από πάθος οι διάφορες συζητήσεις στους κύκλους των ψαγμένων μουσικόφιλων για το αν η Αθήνα μπορεί να «σηκώσει» καλλιτεχνικά, αλλά κυρίως εμπορικά μια σειρά από ονόματα που στον υπόλοιπο κόσμο ανήκουν στην πρωτοπορία της πειραματικής μουσικής, είτε

είναι η ευρεία έννοια της δημιουργικής jazz είτε της μινιμαλιστικής electronica, είτε της χορευτικής ambient. Οι συζητήσεις, φυσικά, πάντα κατέληγαν ότι η Αθήνα δεν σηκώνει «τέτοια πράγματα». Και ξαφνικά -ή σχεδόν ξαφνικά- έρχεται η Στέγη και με επιλογές που είναι εναρμονισμένες με αυτό που συμβαίνει σε πολλές πόλεις της Ευρώπης, που έχουν ουσία, περιεχόμενο και διόλου στήσιμο και πόζα, αλλά και έναν στοχευόμενο τρόπο προώθησης, δημιουργεί sold out σε ονόματα που πριν από χρόνια απασχολούσαν 100 άντε 200 άτομα. Αλλά δεν είναι μόνο το ότι τα εισιτήρια εξαντλούνται, είναι ότι όλες αυτές οι live εμφανίσεις αποτελούν μέρος της συζήτησης ενός όλο και μεγαλύτερου κύκλου ανθρώπων. Γιατί το να ακούσεις Robert Glasper, Vijay Iyer Trio, Portico Quartet είναι πλέον sexy. Και ό,τι είναι sexy είναι και επιθυμητό. Θα μπορούσαμε ίσως να δούμε και τους Kraftwerk όπως εμφανίστηκαν στην Tate του Λονδίνου; Γιώργος Μουχταρίδης

Ε, λοιπόν, σήμερα το πρωί ένας άλλος φίλος μου ανέβασε πάλι το κείμενο με τη φωτογραφία της τραγουδίστριας και σχόλιο από κάτω «Ας προβληματιστούμε - δεν έχει κι άδικο η Αλκηστις». Τι και αν η ίδια έκανε διάψευση, τι και αν έχει γραφτεί ότι, πράγματι, δεν είναι δικό της κείμενο. Τι και αν μια έρευνα στο Google εύκολα σε οδηγεί στην πραγματική συγγραφέα του... Το σημερινό post είμαι βέβαιος ότι κάποιοι άλλοι θα το αναπαραγάγουν και η βλακώδης συζήτηση θα αρχίσει από την αρχή. Θα συζητάμε και θα τσακωνόμαστε για το αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με την Αλκηστη, ενώ εκείνη δεν έχει καμία σχέση με όλο αυτό. Δεν αμφιβάλλω ότι θα την έχουν σταματήσει στον δρόμο να της πουν: «Πόσο δίκιο έχεις». Και εύχομαι να μη βρεθεί καμιά παρέα σε συναυλία της να αρχίσει να της φωνάζει: «Εξω από τη χώρα αν δε σ’ αρέσει». Γιατί όλα αυτά μπορεί να συμβούν. Και το χειρότερο είναι ότι αυτοί που θα χειροκροτούν ή θα αποδοκιμάζουν θα είναι εξίσου σίγουροι ότι έχουν καλή πληροφόρηση! Αφού το είδαν το κείμενο με τη δική της φωτογραφία σε κάποιο site ή σε ένα ποστ φίλου τους. Δεν μπορεί, έτσι θα είναι. Δυστυχώς, δεν είναι έτσι. Αλλά σκεφτείτε για ένα λεπτό, πόσο εύκολα το ψέμα έχει διαδοθεί και πόσο δύσκολο είναι να φτάσει στον κόσμο η μόνη αληθινή πληροφορία - ότι η Αλκηστις δεν ασχολήθηκε ποτέ με αυτό το θέμα. Και αν θέλετε, σκεφτείτε και πόσες άλλες φορές μπορεί να συμβαίνει αυτό... A.

Εν αναμονή Καθαράς Δευτέρας Ο έξυπνος Αθηναίος:

· ·

Απορρίπτει όλες τις προτάσεις για εκδρομές εκτός Αθηνών πλην προτάσεων φιλοξενίας.

Εξετάζει τις προτάσεις φιλοξενίας με γνώμονα τη χιλιομετρική απόσταση -πόσο η βενζίνη, πόσο τα διόδια, πόσο το service του αυτοκινήτου που έχει να επισκεφτεί συνεργείο από το 2010.

Αναζητεί το μπουκάλι με το τσίπουρο που του έστειλε πεσκέσι υποψήφιος βουλευτής στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση.

Ψάχνει τα ντουλάπια για τίποτα κονσέρβες με ρώσικο καβούρι που ενδέχεται να έχουν ξεμείνει από το ’90.

Θυμάται το περιστατικό με τη δηλητηρίαση της θείας Κατίνας μια Καθαρά Δευτέρα σε ταβέρνα στη Λούτσα και αποκλείει κάθε πιθανότητα εξόδου για φαγητό.

Απορρίπτει ασυζητητί τα αιτήματα των παιδιών για αγοραστούς αετούς και πράσινα άλογα - καιρός να επιστρέψουμε στην οικοτεχνία.

Υπολογίζει τι ώρα πρέπει να βρίσκεται στου Φιλοπάππου για να πιάσει καλή θέση.

Εξετάζει τη λίστα των γνωστών που διαθέτουν παραθαλάσσια κατοικία στην Αττική και πιάνει το τηλέφωνο.

Λήδα Πιμπλή

Η ανάπτυξη του... κεφτέ Τρελαίνομαι για κεφτεδάκια. Μπορεί να μάχομαι λυσσωδώς αυτή μου την αδυναμία -να ήταν η μόνη!- γιατί με κυνηγά ο εφιάλτης του στενού τζιν, αλλά ξέρω να εκτιμώ τον καλό κεφτέ, τηγανισμένο σε καλό λάδι, με ισορροπία στα καρυκεύματα, να μη σου σπάει το στομάχι από το σκόρδο στην πρώτη μπουκιά. Τα έχουν του συρμού οι ταβέρνες τα κεφτεδάκια. Εύκολα τάχα μεζεδάκια. Κολοκύθια. Είναι τέχνη ο κεφτές που δεν θα σου αφήσει ταγκίλα στη γεύση, που θα γλυκάνει ουρανίσκο και μετά την ψυχή και θα χαλαρώσει η παρέα χωρίς να καταλάβει ποιο ήταν το αγχολυτικό. Ο ωραίος κεφτές ήταν. Με ενθουσιασμό ανακάλυψα ότι προσέχουν πολύ τα κεφτεδάκια τους κάτι καινούργια φαγάδικα που φυτρώνουν σαν μανιτάρια στην Αθήνα της κρίσης. Ναι, σε αυτή την ίδια Αθήνα, που στέλνει εικόνες στα παγκόσμια μίντια πεινασμένων που απλώνουν τα χέρια μπροστά από φορτηγά για να τους πετάνε δωρεάν ζαρζαβατικά, ξαφνικά πληθαίνουν τα φαγάδικα. Και η πελατεία τους. Τις προάλλες ψάχναμε αγωνιωδώς τραπέζι για τη βραδινή μας συνάντηση και οι αρνητικές απαντήσεις μού θύμισαν κάτι από τα παλιά. Γεμάτα όλα. «Επρεπε να τηλεφωνήσετε χθες/προχθές», ήταν οι απαντήσεις. Ισως επειδή ήταν βράδυ Παρασκευής. Κι όμως, λίγους μήνες νωρίτερα, δεν συναντούσαμε την ίδια δυσκολία. Ισως, πάλι, επιλέξαμε μικρούς χώρους, με λίγα τραπέζια και, κυρίως, χαμηλές τιμές. Και είναι αλήθεια ότι αυτές -να τις πούμε «νέου τύπου»;- οι επιχειρήσεις εστίασης οι οποίες πληθαίνουν στην πόλη προσφέροντας πρωτόγνωρη στον Αθηναίο ισορροπία τιμών-ποιότητας-σέρβις, μοιάζει να γίνονται ο καθρέφτης μιας καινούργιας εποχής. Αυτής που δεν «φοβάται τον κεφτέ» θα την ονομάσω. Μόνο και μόνο γιατί το αγαπημένο μου φαγητό, ταλαιπωρημένο στα ταβερνεία, απέκτησε πλέον αίγλη και υψηλή γαστρονομική φροντίδα. Ε, λοιπόν, άλλαξε ο «καθρέφτης» μας. Αν θεωρήσουμε ότι αυτό είναι στην κουλτούρα της πόλης ο χώρος της εστίασης και τα ήθη του. Και όπως κάποτε τα εξωφρενικά ακαταλαβίστικα μενού καθρέφτιζαν την εποχή που το χρήμα άλλαζε ιλιγγιωδώς χέρια και αυτά που το έπιαναν ήθελαν να το επιδείξουν ακριβοπληρώνοντας αστακοσαβουρομακαρονάδες (αστακοί εισαγωγής, ροζ σαν τα πον πον της Μπάρμπι), σήμερα τα πιο «ταπεινά» εδέσματα, που θυμίζουν μαμαδίστικη κουζίνα γίνονται η σημαία της εποχής της ωριμότητας. Παίρνει την εκδίκησή του το κεφτεδάκι, με καρυκεύματα από την ελληνική ύπαιθρο και συνοδευτικά χόρτα και αυτά ελληνικής παραγωγής, με ωραίο λάδι. Σύμβολα, ας τα δούμε και έτσι, ενός νέου τρόπου ζωής που θέλει να συνδεθεί με την παράδοση και την ελληνική παραγωγή, να ξαναβρεί τη δύναμή του και την όρεξή του να δημιουργήσει στέρεα αυτή τη φορά ήθη. Και σιγά σιγά να σβήσει τις εικόνες της πείνας. Αθηνά Δεληγιάννη

Ματιές

Το ευρωπαϊκό δίλημμα

Πάνος Μιχαήλ

Success story Εχω ξοδέψει πολύ χρόνο στα παγκάκια. Είχα ένα αγαπημένο στην Πλατεία Βικτωρίας. Είχα φτιάξει ιστορίες για κάθε έρωτα που είχε χαραχτεί στην πράσινη μπογιά του, μέχρι που ο πανέξυπνος τότε δήμαρχος το αντικατέστησε με ένα άθλιο μεταλλικό. Σε παγκάκια έχω πάει τους έρωτές μου και τους ανθρώπους που αγαπώ, εκεί έχω κάνει ένα τελευταίο τηλεφώνημα που δεν θα ξεχάσω, έχω ξαπλώσει περιμένοντας κάτι που δεν ήρθε. Τα παγκάκια, τα κηπάκια, τα πεζούλια, ο δημόσιος χώρος της ποίησης και των ηδονών, μια μέρα εξορίστηκε από το λεξιλόγιο της επιτυχημένης πόλης και των ακόμα πιο επιτυχημένων κατοίκων της.

Στα τρία χρόνια που πέρασαν από την υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς διεθνούς επιτροπείας, η κοινωνία έγινε δέκτης ποικίλων απόψεων περί του ποια είναι η «ορθή» λύση για την έξοδο από την κρίση. Oλες οι λύσεις που προτάθηκαν και εξακολουθούν να κυριαρχούν στον δημόσιο λόγο (με εξαίρεση, βέβαια, τη σταθερή αντιευρωπαϊκή στάση του ΚΚΕ), κινούνται μέσα σε ένα πλαίσιο το οποίο έχει μεταβληθεί ελάχιστα. Hτοι: σκληρό ευρώ, αιματηρή δημοσιονομική προσαρμογή, αναιμική ανάπτυξη και μικρές, έως ανύπαρκτες, δημόσιες δαπάνες για τη συντήρηση του ευρωπαϊκού κράτους πρόνοιας. Το μείγμα αυτό έχει οδηγήσει την Ελλάδα στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Η κυβέρνηση Σαμαρά δεν δείχνει να επιτυγχάνει όλους τους στόχους οι οποίοι έχουν τεθεί. Αλλωστε, πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό με τη χώρα να βυθίζεται σε ένα ατέρμονο σπιράλ ύφεσης; Καθίσταται πλέον απαραίτητο

να τεθεί ζήτημα ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής. Η ελληνική κυβέρνηση ταχέως, δίχως καθυστερήσεις και, βεβαίως, δίχως ψευδαισθήσεις μεγαλείου, οφείλει να θέσει επί τάπητος την ανάγκη για επανασχεδιασμό των δομών του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Και τούτο πρέπει να συμβεί άμεσα, έστω και με κάποιο αναγκαστικό πισωγύρισμα. Η Ευρώπη προχωρά έχοντας ως έναν και μοναδικό ανεξάρτητο θεσμό την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Η διαδικασία που βρίσκεται ως τώρα σε εξέλιξη ανατέμνει την Ευρώπη σε βορρά και νότο και καλλιεργεί τις συνθήκες για τη δημιουργία πολιτικών τερατουργημάτων, όπως φάνηκε και στις ιταλικές εκλογές. Η Ευρώπη μπορεί να κάνει τώρα ένα βήμα πίσω και να διαλέξει μια εναλλακτική πορεία ή μπορεί να συνεχίσει στον δρόμο της προδιαγεγραμμένης αποτυχίας. Βασίλης Νέδος

Ακόμα και σήμερα, μέσα στην υποτιθέμενη πλήρη καταστροφή μας, οι επιτυχημένοι που με κοιτάζουν περίεργα όταν με βλέπουν στα παγκάκια, καθώς δεν είμαι άστεγη ή μετανάστρια, παραμένουν βαρετά ίδιοι. Εχουν το ίδιο παλιό βλέμμα. Εξακολουθούν να απαξιώνουν ό,τι δεν έχει τη μονάδα μέτρησης που γεμίζει την τσέπη τους και το εγώ τους. Τους ξέρω πολύ καλά αυτούς που με κοιτάζουν έτσι. Δεν σκέφτονται ποτέ ότι μπορεί να υπάρχει και μια άλλη ζωή δίπλα τους, έτσι δεν θα καταφέρουν ποτέ να επιστρέψουν μέσα τους, ούτε αυτή τη φορά. Τρέμουν να καθίσουν εκεί, δίπλα σου, γιατί το παγκάκι σημαίνει αποτυχία στη νεόπλουτη γλώσσα της πόλης. Είναι οι ίδιοι που τρέμουν τις μετατοπίσεις στη ζωή τους, τις συνήθειές τους, την πόλη. Είναι αυτοί που στυλώνουν τα πόδια σε κάθε αλλαγή. Είναι οι απέναντι. Οι πρωταγωνιστές της μπαγιάτικης παρέλασης. Οι δικοί μου πρωταγωνιστές, ακόμα και αν δεν έχουν δεύτερο παντελόνι να φορέσουν, είναι απολύτως επιτυχημένοι. Γιατί έχουν υπάρξει ήρωες όλων των μεγάλων συγγραφέων. Ολων ανεξαιρέτως. Εχουν αγαπήσει παράφορα, έχουν διαλυθεί, έχουν πεθάνει, εξακολουθούν να ζουν, ποθούν το πρωτόγνωρο και ξυπνάνε μούσκεμα στον ιδρώτα την πιο παγωμένη νύχτα του χειμώνα. Μαζί τους ταπεινώνεσαι και μαθαίνεις να αντέχεις να αγαπάς. Το ότι υπάρχουν δίπλα μου με κάνει να πιστεύω. Στα θαύματα που δεν έχουν εξήγηση. Αργυρώ Μποζώνη

Πόλη μου, σε συγχωρώ Πώς μπορείς να συγχωρέσεις μια πόλη σαν την Αθήνα για τα ατοπήματά της; Πολύ εύκολα: μια μέρα με λιακάδα ανεβαίνεις σε μια μηχανή και οδηγείς στην ωραιότερη παραλιακή ζώνη της Μεσογείου. Χαζεύεις τον κόσμο που βολτάρει κοντά στη θάλασσα και σταματάς σε μια σχεδόν άδεια παραλία. Αφήνεσαι στον ήχο του κύματος, ενώ ξαπλωμένος στη δροσερή ακόμα άμμο πίνεις μπίρες από το απέναντι περίπτερο. Και η ώρα κυλάει γλυκά και εσύ βλέπεις τις πληγές που άφησε επάνω σου και μέσα σου ο

χειμώνας να επουλώνονται. Αισθάνεσαι βαθιά ερωτευμένος με τα χέρια που κρατάς μέσα στα δικά σου και με την πόλη που σου χαρίζει τόση ομορφιά. Κάθεσαι μέχρι να αρχίσει να δύει ο ήλιος και, όταν πια βυθιστεί στο πέλαγος, παίρνεις σιγά σιγά το δρόμο της επιστροφής, ενώ τα φώτα γύρω σου ανάβουν. Φοράς το καλύτερό σου χαμόγελο, ακούς τον ήχο της καρδιάς σου που μοιάζει με της θάλασσας. Και συγχωρείς απλά και αληθινά. Νικήτας Καραγιάννης

Κείμενο: Αργυρώ Μποζώνη / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

15 -21.03. 2013

Ημερολόγια βιτρίνας Σε μια συζήτησή του με τον Δημήτρη Γκιώνη, το 1990, δύο μήνες πριν από τον θάνατό του, ο ποιητής Νίκος Καρούζος έλεγε: «Εγώ δεν υπήρξα ποτέ υπερρεαλιστής, αλλά ως προς την τολμηρότητα της γραφής μου κάτι διδάχθηκα, γιατί ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω την απουσία της διαύγειας. Δεν υπέκυψα στη θολούρα. Εχω πάρει τις βάσεις από τις φυσικές επιστήμες, γιατί, όπως και η τέχνη, έχουν πλήρη και βέβαιη επιβίωση και στο μέλλον. Δεν υπήρξα ποτέ στρατευμένος ποιητής, χωρίς να θεωρώ ότι η στράτευση είναι τίποτα το άσχημο. Πιστεύω ότι στην ποίηση αρκεί η στράτευσή της στην ποίηση, δεν χρειάζεται άλλη στράτευση. Και πιστεύω ακόμα ότι ένα δυνατό ποίημα, χωρίς να είναι στρατευμένο, μπορεί να οδηγήσει κατευθείαν στον κομμουνισμό». Ο Νίκος Καρούζος πίστευε κυρίως στην πνευματική υπόσταση του ανθρώπου λέγοντας: «Η τέχνη θα επιβιώσει των ιδεολογιών και θα πάει προς στέρεες μορφές. Θα χρειαστεί ίσως να κάνει λίγο πίσω, για να πάει μπροστά». Στον ίδιο και στην ποίησή του είναι αφιερωμένη για τον μήνα Μάρτιο η βιτρίνα του ιστορικού βιβλιοπωλείου Ικαρος στην οδό Βουλής 4, που φέτος γιορτάζει τα 70 του χρόνια. Μια βιτρίνα

με εικαστικές παρεμβάσεις που δίνουν ιδιαίτερο τόνο στη φετινή επέτειο του εκδοτικού οίκου, καθώς το ισόγειό του είναι χαρακτηρισμένο ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο, «διότι από την ίδρυσή του το 1944 μέχρι σήμερα αποτελεί σημαντικό σημείο αναφοράς για την πνευματική ζωή της Αθήνας». «Ζητήσαμε από μια ομάδα νέων καλλιτεχνών», μας λέει η Μαριλένα Πανουργιά των εκδόσεων Ικαρος, «αποφοίτων του Ζ΄ Εργαστηρίου της ΑΣΚΤ του Γιάννη Ψυχοπαίδη, να αναλάβουν ο καθένας έναν μήνα και να δημιουργήσουν μια σύνθεση δική τους στη βιτρίνα του βιβλιοπωλείου. Αυτόν τον μήνα, τον αφιερωμένο στον Νίκο Καρούζο, τη βιτρίνα φιλοτεχνεί ο Αλέξανδρος Βέργης. Είναι για μας μεγάλη χαρά το ότι φιλοξενούμε εδώ έργα νέων καλλιτεχνών, δίνουμε βήμα και οι αντιδράσεις του κόσμου είναι ενθουσιώδεις. Ελπίζουμε ότι οι εικαστικές αυτές παρεμβάσεις που θα συνεχιστούν όλο τον χρόνο, θα είναι μια αφορμή για το αναγνωστικό κοινό να γνωρίσει το βιβλιοπωλείο Ικαρος» Σημειώσεις, τσαλακωμένα χαρτιά, σελίδες βιβλίων, τελάρα, χαρακτικά και ζωγραφικά έργα του Αλέξανδρου Βέργη επιχειρούν να συνομιλήσουν με το έργο του ποιητή. «Σε αυτή την υπέροχη βιτρίνα», μας λέει ο εικαστικός, «εμπνεύστη-

κα από τον Νίκο Καρούζο. Γενικά, χρειάζομαι ένα έναυσμα κάθε φορά να εμπνευστώ για τη δουλειά μου, κάτι, οτιδήποτε, οπότε τα ποιήματα του Καρούζου ήταν για μένα ένα πολύ δυνατό έναυσμα. Στον τρόπο που δουλεύω εμπλέκεται πάρα πολύ η χαρακτική. Μεταφέρω το χαρακτικό τύπωμα στη ζωγραφική επιφάνεια και το έχω και αυτό σαν αφορμή για να προχωρήσω παραπέρα. Στα έργα της βιτρίνας υπάρχουν και κάποια κείμενα που χάραξα πάνω σε μια μεταλλική μήτρα και τα πέρασα σε μια ζωγραφική επιφάνεια. Η γραφή αυτή προσπαθεί να συνομιλήσει με διάφορες φόρμες, διάφορα σύμβολα που κάνω και να σταθεί μέσα στο ζωγραφικό έργο. Είναι μια πρόκληση, κάθε φορά, το πώς μπορεί να σταθεί ένα χαρακτικό τύπωμα με ένα τύπωμα άλλης γραφής που έχει ένα πινέλο, ένα μολύβι, ένα χρωματιστό μολύβι και πώς μπορεί να περάσει το ένα μέσα στο άλλο. Η βιτρίνα είναι μια τέτοια σύνθεση».

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη

15 -21.03. 2013

Στην κρίση του Renzo Piano

H πρόκληση ήταν μεγάλη και πρωτόφαντη για τα ελληνικά δεδομένα: Ελληνες φοιτητές αρχιτεκτονικής (προπτυχιακοί μάλιστα) είχαν την ευκαιρία να σχεδιάσουν το Κέντρο Επισκεπτών που θα τοποθετηθεί στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος στο Φάληρο. Το αποτέλεσμα ήταν να κατατεθούν 94 προτάσεις στον σχετικό αρχιτεκτονικό διαγωνισμό, από τις οποίες επελέγησαν δέκα. Εντός των προσεχών ημερών θα περάσουν από τον έλεγχο του ίδιου του Renzo Piano, πριν επιλέξει τη μία που θα εφαρμοστεί - το πιθανότερο είναι πως μέχρι το τέλος Μαρτίου θα ξέρουμε τον νικητή. Οι φοιτητές αρχιτεκτονικής έπρεπε να σχεδιάσουν το Κέντρο το οποίο από το φθινόπωρο και μετά θα υποδέχεται το κοινό που θα φτάνει στο εργοτάξιο του Φαλήρου προκειμένου να ενημερωθεί, αλλά και να εκφράσει τις ιδέες και τις ανάγκες του από τον νέο χώρο. Εκλήθησαν να σχεδιάσουν μια ελαφριά προσωρινή κατασκευή επιφάνειας 220 έως 230 τετ.μ. με πολλαπλές χρήσεις: χώρο υποδοχής και παροχής πληροφοριών, χώρο διαλέξεων με δυνατότητα φιλοξενίας έως και 70 ατόμων, αλλά και χώρο για την ανάπτυξη εκπαιδευτικών και πολιτιστικών δράσεων. Το Κέντρο θα τοποθετηθεί στην Εσπλανάντα και θα αφαιρεθεί λίγο πριν από την ολοκλήρωση του έργου στο Κέντρο Πολιτισμού και την παράδοσή του στο Δημόσιο.

O εικόνες από τις δέκα προτάσεις που μπήκαν στον τελικό δόθηκαν στη δημοσιότητα, αποκαλύπτοντας τον ιδιαίτερο δημιουργικό τρόπο και τις ανησυχίες των νέων αρχιτεκτόνων, οι οποίοι αυτή τη στιγμή σπουδάζουν στις αρχιτεκτονικές σχολές και τα αντίστοιχα τμήματα των πολυτεχνείων και πανεπιστημίων της χώρας. Βλέπει κανείς το ευφάνταστο και ατίθασο της δημιουργίας, συνδυασμένο με την ανάγκη απόλυτης πειθαρχίας στις αρχές και στους στόχους της προκήρυξης. Προφανώς η ίδια η διαδικασία, αλλά κυρίως το γεγονός ότι θα κριθούν από τον γνωστό και ως stararchitect Renzo Piano είναι συναρπαστική - όχι περισσότερο συναρπαστική, βέβαια, από την ευκαιρία που θα έχουν κάποιοι να δουν ένα σχέδιό τους να γίνεται πραγματικότητα, πριν καν αποφοιτήσουν και βγουν στην ασφυκτική αγορά. Η επιλογή του Ιδρύματος να καταφύγει σε διαγωνισμό είναι συνεπής στο αρχικό όραμα που έχει εκφραστεί από το Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος: χώρος δημιουργίας, έκφρασης, ευκαιριών για το κοινό, αλλά κυρίως για τους νέους. Χώρος «έκρηξης της δημιουργίας και ανάπτυξης της περιέργειας», όπως έχει δηλώσει στη “M” ο διευθύνων σύμβουλος και γενικός διευθυντής του Κέντρου Γιάννης Τροχόπουλος. Μια άλλη διάσταση που επιθυμεί το Ιδρυμα να εξυπηρετηθεί είναι αυτή της επικοινωνίας του έργου με το κοινό μέσα από το Κέντρο Επισκεπτών. Σχεδόν μία διετία πριν από την παράδοση του Κέντρου, στόχος είναι το κοινό να μυηθεί στο νέο

σκηνικό, αλλά κυρίως να καταθέσει τις απόψεις και τις προτάσεις για τις χρήσεις και το περιεχόμενό του. Να γίνει, δηλαδή, το κέντρο πλατφόρμα διαδραστικής σχέσης του έργου με το κοινό. Επίσης, δεν αποκλείεται μέσα σε αυτόν τον χώρο να δούμε και μια σειρά πολιτιστικών δράσεων για παράδειγμα από την Εθνική Λυρική Σκηνή. H κριτική επιτροπή του διαγωνισμού αποτελούνταν από μέλη του Τεχνικού Τμήματος του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, τον Θεόδωρο Μαραβέλια - Δρα Αρχιτέκτονα Μηχανικό, Διευθυντή Τεχνικού Τμήματος Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος και Μέλος του ΔΣ της ΚΠΙΣΝ ΑΕ, και την Ασημίνα Κουτρουμπούση, Αρχιτέκτονα Μηχανικό, καθώς και από την ομάδα μελέτης του ΚΠΙΣΝ, τον Ιωάννη Βεντουράκη, Αρχιτέκτονα Μηχανικό, τον Νίκο Τζούροβιτς, Πολιτικό Μηχανικό, και τον Ιωάννη Δαμιανό, Μηχανολόγο Μηχανικό. Παρουσιάζοντας τις δέκα προτάσεις δήλωσαν: «Η υψηλή ποιότητα μεγάλου αριθμού προτάσεων επιβεβαιώνει την πεποίθηση του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος ότι το ΚΠΙΣΝ είναι έργο ελπίδας και πίστης στο μέλλον της Ελλάδας, ενώ περαιτέρω τονίζει τον σημαντικό ρόλο ανάλογων πρωτοβουλιών στην ανάδειξη των πλέον αξιόλογων και δημιουργικών στοιχείων της χώρας».

Reality Bites

Οικογενειακή υπόθεση Το κλασικό ερώτημα του αν η εγκληματικότητα είναι υπόθεση γονιδίων εξετάζει άρθρο της online έκδοσης του αμερικανικού περιοδικού “Slate”, με αφορμή τη σύλληψη για τρομοκρατική δράση του γαμπρού του Οσάμα Μπιν Λάντεν την περασμένη εβδομάδα στην Ιορδανία. Σύμφωνα με το άρθρο, αν και οι απόψεις των επιστημόνων δεν συμφωνούν πάντα, φαίνεται ότι υπάρχει μια αρκετά σημαντική προδιάθεση που μεταδίδεται γενετικά για τη ροπή στην εγκληματικότητα. Οι εκτιμήσεις των περισσοτέρων ειδικών μιλούν για μια 30% αυξημένη πιθανότητα παρατήρησης εγκληματικής ή αντικοινωνικής συμπεριφοράς σε όσους κατάγονται από εγκληματίες. Αυτό όμως που φαίνεται πως παίζει ακόμη μεγαλύτερο ρόλο είναι η ανατροφή και η οικογενειακή σχέση. Για παράδειγμα, μια τε-

ράστια μελέτη που διεξήχθη σε διάστημα 30 ετών στη Σουηδία και εξέτασε πάνω από 12 εκατ. άτομα εντόπισε ότι όσοι είχαν συγγενείς εγκληματίες πρώτου βαθμού είχαν 4,3 φορές περισσότερες πιθανότητες να διαπράξουν βίαια εγκλήματα. Αντίστοιχα, στο 8% των οικογενειών που παρατηρήθηκαν αντιστοιχούσε το 43% των συλλήψεων. Εξάλλου, διάσημοι εγκληματίες όπως ο Αλ Καπόνε και ο Τσαρλς Μάνσον είχαν «χαλασμένα» γονίδια, αφού στενοί τους συγγενείς είχαν συλληφθεί και φυλακιστεί για διάφορα βίαια εγκλήματα. Με όλα αυτά τα δεδομένα, ανυπομονούμε για τον πρώτο εγκληματία που θα επικαλεστεί ως δικαιολογία στο δικαστήριο το οικογενειακό του δέντρο... Γ.Μ.

Ιερή μπίρα Πίσω στα χρόνια του πανεπιστημίου, στην περίοδο των μεγάλων συλλαλητηρίων κατά της «ταυτότητας του 666» (τότε που είχαμε πραγματικά προβλήματα), ένας καθηγητής, φουλ ευρωπαϊστής, συνήθιζε να μας λέει: «Τρεις είναι οι θεοκρατίες που υπάρχουν στον κόσμο: το Ιράν, η Ελλάδα και οι ΗΠΑ». Ισως και να είχε κάποιο δίκιο: οι λαοί και στις τρεις χώρες είχαν έντονο το στοιχείο της θρησκευτικότητας και οι θρησκευτικοί ηγέτες ασκούσαν μεγάλη επιρροή. Τώρα, τα πράγματα φαίνεται πως αλλάζουν. Σύμφωνα με μια έρευνα του Pew Research Center, το 20% των Αμερικανών δεν αισθάνονται συνδεδεμένοι με κάποια θρησκεία (έναντι μόλις 15% πριν από πέντε χρόνια). Στην ηλικιακή ομάδα 18-29 ετών το ποσοστό ξεπερνά το 30%, μας θυμίζει η Wall Street Journal. Τι κάνουν, λοιπόν, ορισμένες εκκλησίες για να φέρουν πίσω στους κόλπους τους τα άσωτα νιάτα; Ακολουθούν το παράδειγμα των μοναχών της Ευρώπης του Μεσαίωνα: παράγουν μπίρα! Ενας μικρός αριθμός εκκλησιών άρχισε να μυείται στα μυστικά της μικροζυθοποιίας, προσφέροντας τους καρπούς των κόπων του στους πιστούς κατά τη διάρκεια της απογευματινής λειτουργίας. Τα αποτελέσματα; Αμεσα. Για παράδειγμα, η Πρεσβυτεριανή Εκκλησία «Νέα Ζωή» αύξησε τους πιστούς της από περίπου μία ντουζίνα σε 60 με 80, φτάνοντας μέχρι και τους 100. Δώσε, λοιπόν, μπίρα στους πιστούς, όχι δηλητηριώδη κηρύγματα. Σωστά, αιδεσιμότατε Ρόμπερτσον; Χ.Τ.

Το τελευταίο Kombi Το πρώτο εμβληματικό «βανάκι» Kombi της Volkswagen κατασκευάστηκε το 1950 και από τότε έχει αφήσει ανεξίτηλα τα ίχνη του στις ασφάλτους του κόσμου. Το αυτοκίνητο, που αγαπήθηκε όσο λίγα, έγινε το μίνι λεωφορείο που μετέφερε γενιές και γενιές, από τους μετανάστες της Γερμανίας μέχρι τους χίπις του Γούντστοκ και από τους σέρφερς της Αυστραλίας στους μαθητές για τα σχολεία τους (και εμένα ανάμεσά τους). Το όχημα αυτό θεωρείται το σύμβολο κάθε ελεύθερου και προοδευτικού μυαλού, συνώνυμο ενός αδέσμευτου πνεύματος. Τώρα, η εταιρεία ανακοινώνει ότι

το 2013 θα είναι η τελευταία χρονιά που θα κατασκευαστεί -στο μοναδικό εργοστάσιο που ακόμα το συναρμολογεί στο Σάο Μπερνάντο ντε Κάμπος της Βραζιλίας-, ρίχνοντας την αυλαία σε μια τεράστια εμπορική επιτυχία του περασμένου αιώνα. Οι ιδιοκτήτες του του χάριζαν ονόματα, μια ελάχιστη απόδειξη της αγάπης τους, ενώ έχει πρωταγωνιστήσει σε χιλιάδες ταινίες και το σλόγκαν που το ακολουθούσε ήταν: «Αν οδηγήσεις μια φορά Kombi, τότε έχεις ‘κολλήσει’ για πάντα». Ν.Κ.

Δεί ξε μου τα likes σου... Και η ανησυχία για την προστασία της ιδιωτικότητας στο Facebook συνεχίζεται. Μετά την αποκάλυψη του software της εταιρείας αμυντικών συστημάτων Raytheon, το οποίο μπορεί να συλλέξει πληροφορίες για ένα συγκεκριμένο άτομο «ψαχουλεύοντας» τους λογαριασμούς του στα social media, ο Τζος Χάλιντεϊ του “Guardian” μάς παρουσίασε τα αποτελέσματα μιας έρευνας 58 χιλιάδων χρηστών του Facebook στις ΗΠΑ, σύμφωνα με τα οποία μπορούμε να μάθουμε πολλά για το ποιόν του κάθε χρήστη ανάλογα με τα likes που κάνει. Ετσι, οι αναλυτές μπορούν, για παράδειγμα, να προβλέψουν με 88% επιτυχία αν ο χρήστης είναι ομοφυλόφιλος από τα likes που κάνει σε fan pages όπως το Human Rights Campaign και το Wicked

the Musical. Αντίστοιχα, είχαν 75% επιτυχία στην πρόβλεψη χρήσης ναρκωτικών από κάποιον χρήστη, απλά και μόνο τσεκάροντας τα εικονίδια με τον αντίχειρα προς τα πάνω. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι, αν έχετε κάτι να κρύψετε, καλό θα είναι να περιορίσετε το αποτύπωμά σας στο Facebook, προκειμένου να μη βγουν τα άπλυτά σας στη φόρα. Αν κάποιος δεν καταλαβαίνει τι γράφουμε, είναι αρκετά πιθανόν να κάνει like σε post σχετικά με μηχανές Harley Davidson (ή κωλοπειραγμένα παπιά στην ελληνική περίπτωση): μια τέτοια επιλογή υποδεικνύει χαμηλό IQ. Προσωπικά, δεν πρόκειται να σταματήσω τα likes σε post του «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών»: δείχνουν ότι έχω υψηλό IQ. Χ.Τ.

Εξωγήινες σαπουνόπερες Ας φανταστούμε ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Μια εξωγήινη φυλή έχει εισβάλει στη Γη και έχει καταλάβει τα σώματα των γήινων, γεμίζοντάς τους με απέχθεια για τη βία και απόλυτο σεβασμό για τον συνάνθρωπό τους. Μία από τους εξωγήινους, η Wanda, έχει μπει στο σώμα της Melanie και έχει ερωτευτεί τον φίλο της Melanie, τον Jared. O Jared όμως δεν εμπιστεύεται την Wanda/Melanie αρχικά, αλλά, όταν τελικά ενδίδει, η συνείδηση της Melanie ξυπνάει και αρχίζει να νιώθει ζήλεια για τη Wanda, δίνοντας νέο νόημα στην έννοια «εσωτερικός διάλογος». Τελικά, Wanda και Melanie συμφιλιώνονται ζώντας η μία στο σώμα της άλλης και δημιουργούν ένα ωραιότατο τρίο με τον Jared, δύο

σώματα με τρεις συνειδήσεις. Αν μπερδευτήκατε, είναι απολύτως φυσικό. Είναι η υπόθεση, σε γενικές γραμμές, της ταινίας “The Host”, που βγαίνει στους κινηματογράφους φέτος την άνοιξη, βασισμένη σε ένα παλαιότερο βιβλίο της γνωστής και μη εξαιρετέας Στέφανι Μέγιερ, συγγραφέως της περιβόητης τετραλογίας του “Twilight”. Και είναι τέτοια η δύναμη της υπογραφής της που, σύμφωνα με το περιοδικό “The Atlantic”, έπεισε τον Αντριου Νίκολ, σκηνοθέτη των εξαιρετικών “Truman Show” και “Gattaca”, να υπογράψει τη σκηνοθεσία μιας επικής μπαρούφας, από όσο μπορεί κανείς να φανταστεί. Γ.Μ.

15 -21.03. 2013

Μου το δανεί ζεις; Οι περισσότεροι γνωρίζετε το “peer to peer” ως έναν τρόπο ανταλλαγής αρχείων στο διαδίκτυο. Ωστόσο, το internet σε συνδυασμό με τη διάδοση των smartphones και των social media δημιουργεί μια ολόκληρη οικονομία που κινείται γύρω από το συγκεκριμένο μοντέλο. Στο διαδίκτυο όλα είναι προς ενοικίαση, επισημαίνει ο “Economist” σε σχετικό του άρθρο. Οι σύγχρονες τεχνολογίες επιτρέπουν σε οποιονδήποτε καταναλωτή να γίνει παράλληλα πάροχος, δανείζοντας το σπίτι του, το αυτοκίνητό του ή ακόμη και το πλυντήριό του έναντι ενός μικρού αντιτίμου. Αυτό το μοντέλο δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει χωρίς την οικοδόμηση της εμπιστοσύνης. Πού ξέρω, για παράδειγμα, ότι ο τύπος που θα με φιλοξενήσει στο Σαν Φρανσίσκο δεν είναι η ενσάρκωση του Νόρμαν, του ψυχοπαθή δολοφόνου από το «Ψυχώ»; Πολύ απλά, κάποιοι άλλοι τον έχουν ήδη επισκεφτεί και τον έχουν βαθμολογήσει σε κάποια από τις πολυάριθμες πλατφόρμες που έχουν αναλάβει αυτό το «νταραβέρι». Το ίδιο ισχύει, ασφαλώς, και για μένα, τον χρήστη: αν πχ. τσιμπολόγησα στο αυτοκίνητο που νοίκιασα και έριξα σάλτσες στο τιμόνι, ο ιδιοκτήτης θα μου δώσει κακή βαθμολογία και θα «φάω πόρτα» από την υπηρεσία. Το ζήτημα είναι, πάντως, ότι οι peers έχουν ακόμη την άνεση να λειτουργούν σαν free riders. Προς το παρόν, δεν τους πιάνει ούτε το ρυθμιστικό, ούτε το φορολογικό πλαίσιο που δεσμεύει τις επιχειρήσεις. Για αυτό και μπορούν να «χτυπούν» τις τιμές. X.T.

Μουσική

Γλυκό πρωί Ισως είναι η ιδιαίτερη φωνή της. Ισως το μουσικό ταλέντο της. Ισως η εξωτερική της εμφάνιση, με το πλατύ χαμόγελο και την απίστευτη γλυκύτητα στο βλέμμα. Ή μήπως τελικά είναι όλα αυτά μαζί που κάνουν τη Μαρίζα Ρίζου τόσο ξεχωριστή; Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται λόγος για την 26χρονη τραγουδίστρια. Μάλιστα, μας «απασχόλησε» πρόσφατα με τη συνέντευξη της στη “Metropolis” (τεύχος1016). Στην πρώτη της εμφάνιση στο Club του Σταυρού του Νότου τον Μάιο του 2012, παρά τα κολακευτικά σχόλια που άκουσα, δεν κατάφερα να παρευρεθώ. Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε λίγο αργότερα, όταν τις παραμονές των Χριστουγέννων εμφανίστηκε στο Kyklos Live Stage, σε ένα live που με άφησε πραγματικά άφωνο. Με τη βελούδινη φωνή της ερμήνευσε κομμάτια του παγκόσμιου τζαζ ρεπερτορίου, αλλά και «εγχώρια» τραγούδια, όπως η «Μπόσα Νόβα του Ησαΐα» του Φοίβου Δεληβοριά, που την έκανε γνωστή στο ευρύ κοινό. Αυτό που μπορούσες να καταλάβεις με το πρώτο άκουσμα

είναι πως φιλτράρει μέσα από το δικό της προσωπικό ύφος ό,τι και να ερμηνεύσει και δίνει κάτι από τον εαυτό της σε τραγούδια που ούτως ή άλλως τραγουδήθηκαν από μεγάλους καλλιτέχνες. Η πτυχιούχος του Τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών παρουσίασε πλέον την πρώτη προσωπική δουλειά της με τίτλο «Γλυκό πρωί». Η ίδια μάς είπε πως δεν θα μπορούσε να αισθάνεται πιο περήφανη για το άλμπουμ και πως το αποτέλεσμα δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς τους εξαιρετικούς συνεργάτες που τη συντροφεύουν. Για την ιστορία, η μουσική είναι της Σίσσυς Βλαχογιάννη, του Δημήτρη Σιάμπου (μαζί με τις ενορχηστρώσεις), αλλά και της ίδιας της Μαρίζας, η οποία υπογράφει και τους στίχους. Οκτώ κομμάτια στο σύνολο και, παρά την αγωνία της για το πώς θα πάει, ελπίζει ο καθένας που παίρνει στα χέρια του αυτό το CD, μετά την ακρόαση να χαμογελάει και να νιώθει πως άξιζε η αγορά του.

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

Σύγχρονο καμπαρέ Τους πρωτοακούσαμε στο project Retropolis στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Οι Belleville, μια μπάντα που μετράει δύο χρόνια ζωής και που ήδη έχει στο ενεργητικό της εμφανίσεις σε φεστιβάλ αλλά και χώρους στην Αθήνα, πρόκειται να δώσει ένα αποκριάτικο πάρτι στο Half Note Jazz Club (Τριβωνιανού 17, Μετς) το Σάββατο 16 και την Κυριακή 17 Μαρτίου. Θα κυριαρχήσει το swing του Μεσοπολέμου σε μια ατμόσφαιρα καμπαρέ, με την jazz και τα blues να μας ξεσηκώνουν σε μια ατελείωτη διασκέδαση. Μετάξι, βελούδο, χρώμα και πέρλες θα έχουν την τιμητική τους! Βάλτε διάθεση και ρούχα εποχής και αφεθείτε.

Το An Club (Σολωμού 13-15, Εξάρχεια) κάνει την έκπληξη με τη σύμπραξη επί σκηνής των Empty Frame και του George Gaudi την Πέμπτη 21 Μαρτίου. Οι Empty Frame, γνωστοί για τις συνθέσεις τους με κλασικά όργανα, αλλά και την απαραίτητη δόση σε ηλεκτρικά σκεσπάσματα, επιστρέφουν έπειτα από μια μουσική περιπλάνηση που τους κράτησε για λίγο εκτός εμφανίσεων. Θα ακούσουμε κομμάτια από τον προηγούμενο δίσκο τους, αλλά θα πάρουμε και μια πρόγευση από το άλμπουμ που έχουν στα σκαριά. Ο George Gaudi, κατά κόσμον Γιώργος Γουδής, θα εμφανιστεί πριν από εκείνους και θα ερμηνεύσει τραγούδια από τον πρώτο του δίσκο “Millionaire”, ακροβατώντας μεταξύ σκοτεινών ήχων και swing διάθεσης.

15-21.03.2013

Art-pop για ψαγμένους Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ένα από τα πιο γοητευτικά σχήματα art-pop της τελευταίας δεκαετίας, οι Irrepressibles, θα εμφανιστούν σήμερα, Παρασκευή 15 Μαρτίου, στο Fuzz Live Music Club (Πειραιώς 209, Ταύρος). Ο leader voice Jamie McDermott δεν είναι μόνο ένας εξαιρετικός συνθέτης και μουσικός, αλλά και ένας visual artist και σκηνοθέτης με εκπληκτική jazz φωνή. Το σόου “Nude” που θα παρουσιάσουν είναι ένα οπτικοακουστικό θέαμα βασισμένο στο ομότιτλο δεύτερο άλμπουμ τους. Πότε με πιάνο και πότε με κιθάρα, ο McDermott συνοδεύει τους μελαγχολικούς στίχους του με τις χαρακτηριστικές λυρικές συνθέσεις.

Σε ρυθμούς reggae

Ηλεκτρισμός και swing

Το Half Note Jazz Club (Τριβωνιανού 17, Μετς) παρουσιάζει για πρώτη φορά στη σκηνή του τους Sistah Jammaroots & The Oscillators, μια μουσική κολεκτίβα από την Αθήνα, την Τετάρτη 20 Μαρτίου. Εχοντας ως σημείο αναφοράς τη τζαμαϊκανή μουσική παράδοση, πλάθουν ένα νέο μουσικό κράμα με επιρροές reggae και dub αισθητικής, με σίγουρη διάθεση για ατελείωτο χορό και πολλούς αυτοσχεδιασμούς. Τα φωνητικά ανήκουν στη Μαρία Περδίκη, που αν και ντράμερ έχει πειραματιστεί και με άλλα όργανα και μουσικά στιλ. Αέρας καλοκαιριού στην Αθήνα φυσάει από τώρα!

Αθήνα-Βαβυλώνα Ενας ακόμα παλιός μας γνώριμος, ο Gautier, πρόκειται να κυκλοφορήσει μέσα στον Μάρτιο το νέο του άλμπουμ με τίτλο “Babylon”. Μεγαλωμένος μεταξύ Αθήνας και Νότιας Γαλλίας όπου ζουν οι παππούδες του, ο Gaultier Βελισσάρης ξεκίνησε ως αυτοδίδακτος και, ενώ γνωρίζει πιάνο και σαξόφωνο, παραδέχεται πως η μεγάλη του αγάπη είναι η κιθάρα. Μετά τις σπουδές του στο marketing τις οποίες ολοκλήρωσε στο Λονδίνο, αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με αυτό που αγαπά περισσότερο από όλα: τη μουσική. Μετράει ένα support σε live εμφάνιση του Gonzalez, εμφανίσεις στο Gagarin 205, στο ΤΩΡΑ Κ44, στο Six D.o.g.s και σε άλλα γνωστά στέκια της Αθήνας, με πολύ μεγάλη επιτυχία που δεν πέρασε απαρατήρητη από το μουσικόφιλο κοινό. Με ήχο επηρεασμένο από τη rock και τους Rage against the machine μέχρι τον Jeff Buckley -τον οποίο ο ίδιος θεωρεί τον κορυφαίο μουσικό-, ο Gautier δεν είπε ποτέ όχι στους πειραματισμούς. Ετσι, σήμερα η τζαζ έχει μπει δυναμικά στη ζωή του, αν και συνεχίζει να είναι πολύ επιλεκτικός στα ακούσματά του. Από το άλμπουμ έχει ήδη ξεχωρίσει το “Home”, κομμάτι που κλείνει το μάτι στον Eddie Vedder και μιλά για την τάση που έχει ο σύγχρονος άνθρωπος να ξεφύγει από την καθημερινότητά του. Το κομμάτι έχει ήδη προβληθεί από το Jumping Fish, αποτελώντας την επιλογή του μουσικού site για αυτόν τον καιρό. Η επιτυχία είναι δεδομένη!

Σινεμά

Ο... άτακτος Πρόεδρος Ρούζβελτ Λίγους μήνες πριν από το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο βασιλιάς της Μεγάλης Βρετανίας Γεώργιος Στ΄ -γνωστός πλέον σε όλους από την οσκαρική ταινία «Ο λόγος του βασιλιά»- επισκέπτεται μετά της συζύγου του τον Αμερικανό Πρόεδρο Φραγκλίνο Ρούζβελτ στην εξοχική του κατοικία στην πόλη Χάιντ Παρκ κοντά στη Νέα Υόρκη. Είναι η πρώτη επίσημη επίσκεψη Βρετανού μονάρχη σε αμερικανικό έδαφος. Το Σαββατοκύριακο που θα ακολουθήσει θα είναι... ιδιαίτερο.

Δύο βασικές ιστορίες διαπλέκονται στην ταινία του Μίτσελ. Η μία εστιάζει στο βασιλικό ζεύγος της Αγγλίας και στα απρόοπτα της φιλοξενίας τους. Η άλλη στη σχέση του Ρούζβελτ με την Ντέιζι, γειτόνισσα και ερωμένη του. Δύο και τα σημαντικά ατού της ταινίας, που ακούνε στο όνομα του Μπιλ Μάρεϊ και της Λόρα Λίνεϊ, δύο έξοχων ηθοποιών γνωστών για τη λεπτότητα που διακρίνει τις ερμηνείες τους - ηγούνται, ούτως ή άλλως, ενός δυνατού καστ.

Σε αυτή την άγνωστη ομολογουμένως πτυχή των αμερικανοβρετανικών διπλωματικών σχέσεων εστιάζει η ταινία «Σαββατοκύριακο στο Hyde Park» του σκηνοθέτη του «Μια βραδιά στο Νότινγκ Χιλ» Ρότζερ Μίτσελ. Πρόκειται για κινηματογραφική διασκευή ενός θεατρικού έργου του Ρίτσαρντ Νέλσον. Ο βασιλιάς Γεώργιος αναζητά απεγνωσμένα τη στήριξη του Ρούζβελτ ενόψει του πολέμου, αλλά βρίσκεται αντιμέτωπος με τα ερωτικά μπερδέματα του Αμερικανού Προέδρου, με τη μητέρα, τη σύζυγο και τις ερωμένες του να διασταυρώνουν τα ξίφη τους πίσω από την πλάτη των προσκεκλημένων τους.

Μπορεί η ταινία του Μίτσελ να μη σας μείνει αξέχαστη, σίγουρα όμως θα σας χαρίσει μια ευχάριστη κινηματογραφική βραδιά, αφού διαθέτει εκείνο το σπιρτόζικο και ενίοτε φλεγματικό χιούμορ σε συνδυασμό με μια εύρυθμη σκηνοθεσία και απολαυστικές ερμηνείες. Με λίγα λόγια, το «Σαββατοκύριακο στο Hyde Park» δεν είναι μια σπουδαία, αλλά μια feelgood ταινία. Εχει και αυτό την αξία του.

Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

15-21.03.2013

Ακάλυπτος στο σινεμά Υπάρχει κανείς που δεν θυμάται τον τηλεοπτικό Ακάλυπτο από το «Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή»; Κανείς. Ετοιμαστείτε να τον συναντήσετε τώρα στη μεγάλη οθόνη. Το ομώνυμο μυθιστόρημα (γιατί έγινε και μυθιστόρημα!) του Λευτέρη Καπώνη γίνεται ταινία. Ο Αντώνης Καφετζόπουλος δίνει τη θέση του στον Πέτρο Φιλιππίδη, ο Λευτέρης Καπώνης ηγείται της σεναριακής ομάδας, μια πλειάδα γνωστών πρωταγωνιστών από την τηλεόραση (Σκιαδαρέσης, Λέχου, Ανδρίτσου, Κωνσταντινίδου, Λουδάρος, Βουτσάς) υποδύονται πρώτους και δεύτερους ρόλους και ο Χρήστος Δήμας σκηνοθετεί μία ακόμα κινηματογραφική κωμωδία μετά τη «Νήσο». Ολα αυτά εγγυώνται την εμπορική επιτυχία του «Ακάλυπτου». Για την καλλιτεχνική ας μη μιλήσουμε καλύτερα...

Ο Γούντι ξαναχτυπά Ολοκληρώνοντας ή κάνοντας ένα διάλειμμα στην ευρωπαϊκή του περιοδεία, ο 77χρονος Γούντι Αλεν επιστρέφει στην Αμερική, με τη νέα του ταινία “Blue Jasmine” να εξελίσσεται στο μεγαλύτερο μέρος της στο Σαν Φρανσίσκο. Η μούσα του αυτή τη φορά είναι η υπέροχη Κέιτ Μπλάνσετ. Υποδύεται μια πλούσια γυναίκα που χάνει τα πάντα και υποχρεώνεται να αφήσει τη ζωή της στη Νέα Υόρκη και να μετακομίσει στο σπίτι της αδελφής της στο Σαν Φρανσίσκο. Εκεί θα γνωρίσει έναν άντρα, που μπορεί να της αλλάξει τη ζωή. Το “Blue Jasmine” αναμένεται να κάνει πρεμιέρα στις αίθουσες στις ΗΠΑ στις 26 Ιουλίου, αλλά μπορεί και να περάσει από τις Κάννες νωρίτερα.

Θρίλερ... για τη Μαλέα Με ιδιαίτερη ανυπομονησία περιμένουμε την πρεμιέρα της νέας ταινίας της Ολγας Μαλέα στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 11 Απριλίου. Η δημιουργός μάς συστήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’90 με τον «Οργασμό της αγελάδας» και στη συνέχεια έφτιαξε σχολή στην ελληνική, εμπορική κινηματογραφική κωμωδία με τη «Διακριτική γοητεία των αρσενικών», το «Ριζότο» και τους «Λουκουμάδες με μέλι». Με τη νέα της ταινία κάνει κυριολεκτικά στροφή 180 μοιρών, γράφοντας και σκηνοθετώντας ένα... θρίλερ! Η «Ματζουράνα», για την ακρίβεια, είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ με κεντρική ηρωίδα ένα 11χρονο κορίτσι. Η μικρή Αννα (Μαρία Ρισκάκη) είναι ένα χαρισματικό παιδί. Με προτροπή της μαμάς της (Ναταλία Δραγούμη) συμμετέχει σε ένα τηλεοπτικό ριάλιτι μαγειρικής για παιδιά. Διάφορα περίεργα ατυχήματα, όμως, τη θέτουν εκτός διαγωνισμού. Τι συμβαίνει στην Αννα;

Νόμος και τάξη Ο Τζέικ Τζίλενχαλ και ο Μάικλ Πένια είναι δύο αστυνομικοί, που ρισκάρουν καθημερινά τις ζωές τους περιπολώντας στους δρόμους του νοτιοδυτικού Λος Αντζελες. Ο σκηνοθέτης της «Ημέρας εκπαίδευσης» Ντέιβιντ Αγιερ επιστρέφει με την «Περιπολία», μια αστυνομική ταινία δράσης με ντοκιμαντερίστικη διάθεση, που υμνεί την αυτοθυσία των Αμερικανών αστυνομικών. Καταδιώξεις, συμμορίες, γενναίοι αστυνομικοί και οι πανταχού παρούσες αξίες της οικογένειας, της τιμής και της φιλίας σε μια ταινία όπου τα στερεότυπα πάνε κι έρχονται. «Μου βγαίνει κάπως εύκολα να γράφω για αστυνομικούς», δηλώνει ο Αγιερ. Εμάς πάλι δεν μας βγαίνει εύκολα να το βλέπουμε.

Ψάχνουν σκηνοθέτη Κεραυνός εν αιθρία ήταν η απόφαση του Σαμ Μέντες να αρνηθεί τη σκηνοθεσία της νέας περιπέτειας του Τζέιμς Μποντ! Ολοι πίστευαν ότι οι παραγωγοί και ο Μέντες είχαν ήδη δώσει τα χέρια μετά την τεράστια καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία του “Skyfall”, αλλά τελικά ο Μέντες γύρισε την πλάτη στον 007! Ο λόγος; Οι ανειλημμένες θεατρικές υποχρεώσεις του, καθώς την ερχόμενη σεζόν θα σκηνοθετήσει τον «Βασιλιά Λιρ» και τη θεατρική εκδοχή του «Ο Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας». Τρέχουν και δεν φτάνουν τώρα οι παραγωγοί του “Bond 24” αναζητώντας εναγωνίως νέο σκηνοθέτη.

«Είναι μια ταινία για τη στοργική βία», εξηγεί με νόημα η Ολγα Μαλέα, χωρίς ωστόσο να αποκαλύψει κανένα από τα μυστικά της ταινίας της. Το μόνο που σπεύδει να προσθέσει είναι ότι «αυτός ή αυτή που αγαπάει τη μικρή Αννα πιο πολύ είναι αυτός (ή αυτή) που της κάνει και το μεγαλύτερο κακό - με τις καλύτερες προθέσεις πάντα». Οι κριτικοί έχουν βάλει πολλές φορές την Ολγα Μαλέα στο στόχαστρό τους. Οι περισσότεροι λατρεύουν να θάβουν τις ταινίες της. Αυτή τη φορά, όμως, μάλλον στέκονται σκεπτικοί. Προς το παρόν τουλάχιστον. Η Μαλέα αλλάζει τη συνταγή και το πρώτο τρέιλερ της ταινίας, που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο, φαίνεται ενδιαφέρον. Λέτε τελικά να δώσει το καλύτερο δείγμα γραφής της σκηνοθετώντας ένα θρίλερ;

Βιβλίο

Eτος Καβάφη Στα 1863 στην πόλη της Αλεξάνδρειας είδε το φως ο γιος ενός εύπορου Eλληνα εμπόρου. Το όνομα αυτού Κ.Π. Καβάφης. Σε μια εποχή όπου η μεγάλη βρετανική αυτοκρατορία της εποχής έμπαινε σιγά σιγά στην decadence της. Σε ένα κλίμα που ίσως θύμιζε τους αγαπημένους του ποιητή τελευταίους ελληνιστικούς χρόνους. Εκατόν πενήντα χρόνια μετά τη γέννηση του Καβάφη, σε αντίθεση με μεγάλο μέρος της ελληνικής λογοτεχνικής παραγωγής που αντιμετωπίζεται, δυστυχώς, από την παγκόσμια κοινότητα ως «τοπικό προϊόν», το έργο του αποτελεί ένα οικουμενικό κειμήλιο. Ενα πανανθρώπινο κτήμα ες αεί. Φέτος, καθώς διανύουμε το επιλεγόμενο «Ετος Καβάφη», έχουμε πληθώρα δράσεων, εκδηλώσεων και εκδόσεων σχετικών με την ποίηση του μεγάλου Αλεξανδρινού. Είτε πρόκειται για τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ είτε για την απόκτηση του Αρχείου Καβάφη από το Ιδρυμα Ωνάση, είτε για την ενδιαφέρουσα και καλαίσθητη πρόταση των εκδόσεων Νεφέλη, το πολιτιστικό βλέμμα βρίσκεται στραμμένο στην εμβληματική φιγούρα του. Κάθε μήνα, για το έτος 2013, θα κυκλοφορούν μονόφυλλα –κατά την προσφιλή και στον ίδιο τον ποιητή συνήθεια- με ποιήματά του. Σε μια

προσπάθεια εκκίνησης ουσιαστικού διαλόγου των στίχων του με την σύγχρονη εικαστική ματιά. Και όχι μια απλής εικονογράφησης στιγμών από το έργο του. Το ποίημα «Ιθάκη», συνοδευόμενο από σχέδιο του Γιώργου Κομνηνάκη (φωτό) που εμπνέεται από εκείνο, αποτέλεσε την αρχή της σειράς. Ενώ το αναγνωστικό κοινό μπορεί να βρει -σε ιδιαίτερα προσιτή τιμή, να τονιστεί- τόσο το πρώτο όσο και το δεύτερο μονόφυλλο στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Στίχοι του Καβάφη μπορούν, έστω και μεταφορικά, να περιγράψουν εκείνον τον αναγνωστικό έρωτα που σχεδόν κάθε αναγνώστης που αγάπησε και αγαπάει την ποίησή του βίωσε: «Μνήμη μου, φύλαξέ τα συ ως ήσαν. / Και, μνήμη, ό,τι μπορείς από τον έρωτά μου αυτόν, / ό,τι μπορείς φέρε με πίσω απόψι». Μακάρι προσπάθειες σαν και αυτή -που δίνουν τη δυνατότητα μιας διαφορετικής ανάγνωσης του έργου του- να φέρουν νέους αναγνώστες στο ικανό να σε συντροφεύει μια ζωή καβαφικό σύμπαν.

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας

Επιστήμη, τέχνη, ζωή

Επαναφορά

Τα παλιά χρόνια στη ναυσιπλοΐα συμβουλεύονταν τον αστρολάβο για να τους δείξει τον δρόμο. Ενα όργανο παρατήρησης του ουρανού που καθοδηγούσε τις γήινες αναζητήσεις. Ο λαοφιλής καθηγητής Γιώργος Γραμματικάκης στο νέο του βιβλίο «Ενας αστρολάβος του Ουρανού και της Ζωής» (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης) κοιτάζοντας στα αστέρια, καταγράφοντας σκέψεις για τα μυστήρια του σύμπαντος, επισκοπώντας τις τελευταίες επιστημονικές εξελίξεις - δεν μένει μόνο εκεί. Προσπαθεί να συνδέσει τον μακρόκοσμο με τον καθημερινό βίο του σύγχρονου, ακόμη και του «ντόπιου» ανθρώπου. Κόντρα στη -συχνά κραταιά- αντίληψη που θέλει επιστήμη, τέχνη και κοινωνική ανάλυση να μη συνδιαλέγονται.

Ο Γερμανός μυθιστοριογράφος Χανς Φάλαντα (1893-1947) μόνο ζωή χαρισάμενη δεν έζησε. Προβλήματα οικονομικά, προσωπικά, έξεις και διαταραχές ψυχικής υγείας κατέκλυζαν όλα του τα χρόνια. Ακόμα και η υστεροφημία του ταλανίστηκε από τη σχέση (;) του με το ναζιστικό καθεστώς. Οντας όμως έγκλειστος σε ψυχιατρικό ίδρυμα, όντας υποχρεωμένος να συντάξει κείμενο παραγγελία του Γκέμπελς, βρήκε το σθένος να ρίξει το βάρος του αλλού. Σε ένα μυθιστόρημα ονόματι «Ο πότης» (εκδ. Κίχλη), κατάδυση στο τέλμα του αλκοόλ και των φοβερών εξουσιαστικών ανθρώπινων σχέσεων. Τόσο δυνατό, ώστε, ενώ ο Φάλαντα είχε λησμονηθεί για χρόνια ως συγγραφέας, να επανέρχεται σήμερα στο πανευρωπαϊκό λογοτεχνικό στερέωμα.

15-21.03.2013

Paperback ελληνιστί Κάποτε, σε μικρή ηλικία, αναρωτήθηκα για τη λέξη ΒΙΠΕΡ. Είχα πλέξει έναν μικρό μύθο στο μυαλό μου. Που ο πατέρας μου διέλυσε λέγοντας πως απλώς πρόκειται για: Βιβλία Περιπτέρου. Μεγαλώνοντας και όντας φανατικός αναγνώστης των -λανθασμένα χαρακτηρισμένων- «παραλογοτεχνικών» ειδών, βλέπε αστυνομικό, ένιωθα συχνά πυκνά την τσέπη μου να πονάει. Το ένα έφερε το άλλο και κατέληξα στη λύση της διαδικτυακής αγοράς των πρωτότυπων και μη μεταφρασμένων τίτλων. Οι εκδοτικοί οίκοι του εξωτερικού συνηθίζουν να τροφοδοτούν την αγορά, με την παραμελημένη εν Ελλάδι μορφή, των mass-market paperbacks. Βιβλίων, δηλαδή, μαζικής παραγωγής με μαλακό εξώφυλλο και φιλική προς τον αναγνώστη τιμή. Στην Ελλάδα απλά δεν έχουν πιάσει. Οσες εκδόσεις προσπάθησαν να το κάνουν τα τελευταία χρόνια φαίνεται ότι απέτυχαν. Φυσικά, όταν μιλάμε για Βιβλία Περιπτέρου -αλλιώς ειπείν «τσέπης»-, δεν μιλάμε μόνο για λογοτεχνικά υποείδη. Τρανό παράδειγμα κλασικού αναγνώσματος σε μορφή παλιού ΒΙΠΕΡ αποτελεί ο «Ευτυχισμένος θάνατος» του Αλμπέρ Καμί, που μόνο παραλογοτεχνία δεν είναι.

Του γάμου δύσκολα

Επικαιροποίηση

Εχοντας ξεπεράσει τα 30 εκατ. πωλήσεις παγκοσμίως, η μέχρι πρότινος άγνωστη E. Λ. Τζέιμς, ολοκληρώνοντας την τριλογία της με το βιβλίο «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι: Απελευθέρωση» (εκδ. Πατάκη) ολοκλήρωσε παράλληλα και έναν best seller άθλο. Ο Νταν Μπράουν θα ζήλευε. Το story της Αγγλίδας συγγραφέως με το πιπεράτο concept, όσο περισσότερο κατακρίνεται από τους κριτικούς, τόσο περισσότερο φαίνεται να παίρνει τα πάνω του. Ο γάμος ποιότητας και εμπορικότητας δεν είναι πάντα εύκολος. Oμως, τελικά, το ερώτημα τίθεται: Μήπως είναι καλύτερο ένα οποιοδήποτε βιβλίο -ακόμη και όχι υψηλής ποιότητας- από δεκάδες ώρες μπροστά σε μια κακής ποιότητας τηλεόραση;

Ερση Σωτηροπούλου, Λένα Κιτσοπούλου, Χρήστος Οικονόμου: μερικά μόνο από τα 17 ονόματα γνωστών συγγραφέων που συνδράμουν σε αυτό το συλλογικό διηγηματικό εγχείρημα. Το «Αποτύπωμα της κρίσης» (εκδ. Μεταίχμιο) δεν εξιστορεί κάτι που έχει καταλαγιάσει. Αντίθετα, παίρνει αφορμή από το μείζον πρόβλημα που μαστίζει την εγχώρια -και όχι μόνο- ζωή, δίνοντας τη δυνατότητα στο αναγνωστικό κοινό να παρακολουθήσει τη διαχείριση της «καυτής» πραγματικότητας από τους δημιουργούς στο κατεξοχήν είδος τους: τη λογοτεχνία. Και όχι σε συνεντεύξεις και αρθρογραφία. Διαφορετικές οπτικές γωνίες, διαφορετικό ύφος, διαφορετικές θεματικές σε μια κοινή προσπάθεια μιας «επικαιροποιημένης» αφήγησης.

Τα paperbacks έχουν τα προβληματάκια τους. Λίγος ήλιος, λίγη θάλασσα, λίγη ταλαιπωρία και εύκολα διαλύονται στα εξ ων συνετέθησαν. Παράλληλα, πολύ πιο εύκολο να τα εκδόσεις όταν η γλώσσα είναι αγγλική, δεν χρειάζεσαι έξοδα μετάφρασης και απευθύνεσαι σε εκατοντάδες εκατομμύρια αναγνώστες. Εικάζω, όμως, πως ο βασικός λόγος της ελληνικής αποτυχίας τους είναι η ροπή όλων μας -αναγνωστικού κοινού και εκδοτών- προς την κακώς εννοούμενη «αγιοποίηση» του βιβλίου. Θεωρούμε, μάλλον, ευτελείς τέτοιες εκδόσεις. Ασχέτως εάν το καλό κείμενο παραμένει καλό και σε οποιαδήποτε ποιότητα χαρτιού. Ιδιαίτερα δε σε περιπτώσεις όπως είναι τα μοντέρνα αστυνομικά ή οι σύγχρονες συλλογές επιστημονικής φαντασίας, που σπάνια έχουν ανάγκη επιμέτρου και σκληρού εξώφυλλου. Αλίμονο, ίσως όλες αυτές οι διαφωνίες πάψουν, ευτυχώς ή δυστυχώς, εάν η ανάγνωση ξεχάσει το χαρτί και γίνει digital.

Θέατρο

Αθηναϊκή Eπιθεώρηση Το Θέατρο Badminton (Ολυμπιακά Ακίνητα Γουδή), τιμώντας την Αθηναϊκή Επιθεώρηση, παρουσιάζει ένα μουσικοχορευτικό υπερθέαμα που αφηγείται την ιστορία της Ελλάδας μέσα από την πορεία του θεατρικού είδους, που ανεβαίνει αδιάκοπα στο σανίδι για πάνω από έναν αιώνα. Η πρώτη επιθεώρηση παρουσιάστηκε στην Αθήνα το 1894 και ο Τύπος έγραφε: «Παράστασις φιλελευθέρα και πλήρης σατιρικού πνεύματος, ζωηρότητος, κινήσεως». Από τότε, και για όλο τον 20ό αιώνα, η αθηναϊκή επιθεώρηση εξελίχθηκε σε ένα μοναδικά ελληνικό είδος που σκοπό έχει να σατιρίζει την επικαιρότητα της κάθε εποχής, τα πάθη, τα ψέματα, τις αλήθειες, τους διχασμούς και τους συμβιβασμούς μιας ολόκληρης κοινωνίας. Η παράσταση «Θα σε πάρω να φύγουμε» αποτελείται από έναν 35μελή θίασο από ηθοποιούς, τραγουδιστές, μουσικούς και χορευτές. Oλοι αυτοί ζωντανεύουν με την τέχνη τους τους μυθικούς πρωταγωνιστές, τις αμίμητες ατάκες, τις σπουδαίες φωνές, τα αθάνατα τραγούδια, τα κοσμικά στέκια και τη λαμπερή μόδα της χρυσής εποχής της επιθεώρησης. Σπάνιο αρχειακό

υλικό έρχεται να δώσει ζωή σε μνήμες και αισθήσεις. Η παράσταση παίρνει τον θεατή από το χέρι και τον ξεναγεί στα μπουλούκια και τα ιστορικά θέατρα της Αθήνας από τη δεκαετία του ’30 έως τις αρχές της δικτατορίας του 1967. Τον ξεναγεί σε δεκάδες επιθεωρησιακά νούμερα και τραγούδια, τότε που η «Ομορφη Πόλη» του Μίκη Θεοδωράκη ανέβαινε στο Θέατρο Παρκ και η «Οδός Ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι στο Θέατρο Μετροπόλιταν. Η σκηνοθεσία και οι χορογραφίες είναι του Φωκά Ευαγγελινού, τα κείμενα υπογράφει ο Αγγελος Πυριόχος, τη δεκαμελή ορχήστρα διευθύνει ο Γιώργος Κατσαρός, ενώ στον θίασο συναντάμε μεταξύ άλλων τους Γιώργο Καπουτζίδη, Αντώνη Λουδάρο, Μιχάλη Μαρίνο, Ελισσάβετ Μουτάφη, Μέμο Μπεγνή, Τάνια Τρύπη. Τη δεκαμελή ζωντανή ορχήστρα διευθύνει ο μαέστρος Γιώργος Κατσαρός. Από σήμερα, Παρασκευή 15 Μαρτίου, έως τις 7 Απριλίου.

Επιμέλεια: Γιώργος Παπαστογιαννούδης

Βιτριόλι

Φοιτητική ζωή

Μια καταβύθιση στον παράξενο κόσμο της εφηβείας που αρνείται να υποταχθεί σε κανόνες και δεν αποδέχεται άκριτα όσα της επιβάλλονται επιχειρεί ο Γιάννης Μαυριτσάκης μέσα από το καινούργιο τολμηρό έργο του. Ο λόγος για το «Βιτριόλι», που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία του διεθνούς φήμης Γάλλου σκηνοθέτη και συγγραφέα Ολιβιέ Πι έως τις 28 Απριλίου στη Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού Θεάτρου (Αγίου Κωνσταντίνου 22-24, Ομόνοια). Παίζουν οι Μαρία Κεχαγιόγλου, Δημήτρης Μοθωναίος, Περικλής Μουστάκης, Κίτυ Παϊταζόγλου, Γιάννος Περλέγκας, Μηνάς Χατζησάββας και Νίκος Χατζόπουλος.

Δύο υποψήφιοι πτυχιούχοι του Οικονομικού, περνούν ένα καλοκαίρι έχοντας το μυαλό τους στην Οικονομετρία, που σαν «μπαμπούλας» τούς περιμένει στην πρώτη στροφή του Σεπτεμβρίου. Η παράσταση «Οι Πτυχιούχοι», που ανεβαίνει στο Black Box του 104 (Eυμολπιδών 41, Γκάζι), επιχειρεί να δώσει μια κινηματογραφική αίσθηση μέσα από τα φλας μπακ στα οποία καταφεύγει. Με αυτόν τον τρόπο αναδεικνύεται ο αγώνας για μελέτη και οι συνήθεις αντιπερισπασμοί τους. Το άγχος για τη σχολή, ο έρωτας, η οικογένεια και η πολιτική: το τετράπτυχο της στερεοτυπικής φοιτητικής ζωής. Παίζουν οι Παναγιώτης Κατσώλης, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Σεραφείμ Ράδης.

15-21.03.2013

Το σταυρουδάκι «Τώρα τα λεφτά είναι σε καλά χέρια», δήλωσε ο Χάρης Φραγκούλης, ο 13ος νικητής των φετινών Βραβείων Χορν, που οργανώθηκαν το βράδυ της Δευτέρας στο θέατρο που φέρει το όνομα του μεγάλου ηθοποιού στην οδό Αμερικής. «Είμαι χαρούμενος που κέρδισα το βραβείο, είναι πολύ σημαντικό για μένα και μου δίνει τη δύναμη να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπάω». Ο Χάρης Φραγκούλης κέρδισε το βραβείο για την ερμηνεία του στον ρόλο του Ζίγκμουντ Φρόιντ στο «Οταν έκλαψε ο Νίτσε» του Ιρβιν Γιάλομ. «Θέλω να ευχαριστήσω θερμά τον Ακύλλα Καραζήση και τον Νίκο Χατζόπουλο, που με επέλεξαν για αυτόν τον ρόλο. Χωρίς τη δική τους καθοδήγηση δεν θα ήμουν εδώ σήμερα» είπε στην “Metropolis”. Ο Δημήτρης Λάλος, ο περυσινός νικητής, έδωσε τον σταυρό του Χορν στον διάδοχό του, ενώ ο Σταμάτης Φασουλής τού παρέδωσε το χρηματικό βραβείο. Νωρίτερα, ο Διονύσης Σαββόπουλος και ο Κώστας Γεωργουσόπουλος από το βήμα στη σκηνή του Θεάτρου Χορν αναφέρθηκαν στη σημασία του βραβείου για έναν νέο ηθοποιό, αλλά και στις προσωπικές τους εμπειρίες όσον αφορά τη γνωριμία τους με τον Δημήτρη Χορν.

Ανθρωποι σκουπίδια Πρεμιέρα σε πανελλήνια πρώτη κάνει σήμερα, Παρασκευή 15 Μαρτίου, το έργο «Κουρέλι» (“Debris”) του Ντένις Κέλι. Το πρώτο έργο του συγγραφέα ανεβαίνει στο Faust (Καλαμιώτου 11 & Αθηναΐδος 12, Μοναστηράκι) σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου, με τον Θύμιο Κούκιο και την Ελίνα Ρίζου. Το «Κουρέλι», με ποιητικό και χιουμοριστικό τρόπο, σκιαγραφεί έναν κόσμο που νοσεί, έναν πολιτισμό που γεννά και μεγαλώνει ανθρώπους-σκουπίδια. Στα ερείπια αυτού του κόσμου, χωρίς Θεό, μέσα σε άρρωστες οικογενειακές και κοινωνικές δομές, ο συγγραφέας βάζει τους ήρωές του να αφηγούνται και παράλληλα να βιώνουν τις καταστάσεις, ενώ αλλάζουν διαρκώς ρόλους και ενσαρκώνουν όλα τα πρόσωπα της ιστορίας.

Πιο επίκαιρο από ποτέ Το Θέατρο Ακροπόλ παρουσιάζει τον «Επιθεωρητή» του Νικολάι Γκόγκολ από σήμερα, Παρασκευή 15 Μαρτίου, στην Κεντρική Σκηνή του (Ιπποκράτους 9-11). Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης που υποδύεται τον Χλεστακόφ, μαζί με τον Γιώργο Αρμένη, που ενσαρκώνει τον Επαρχο, την Αριέττα Μουτούση, τον Μιχάλη Μητρούση, τη Δανάη Σκιάδη, τον Θόδωρο Κατσαφάδο, τον Θανάση Κουρλαμπά και έξι ακόμα έξοχους ηθοποιούς, παρουσιάζουν μια αιχμηρή κωμωδία καταστάσεων, που εξελίσσεται από σάτιρα της τσαρικής κοινωνίας σε σάτιρα της διαφθοράς χωρίς τόπο και χρόνο ή ακόμη καλύτερα στον πιο κατάλληλο τόπο και χρόνο. Μία από τις κορυφαίες κοινωνικές σάτιρες του παγκόσμιου δραματολογίου.

Ο θεσμός ξεκίνησε το 2001 και από τότε έχει τιμηθεί μια σειρά νέων και εξαιρετικά ταλαντούχων ηθοποιών. Θεσμοθετημένο από τον Σταμάτη Φασουλή, που είχε και την επιμέλεια της βραδιάς, μαζί με τον στενό συνεργάτη του Χορν, τον Θεοδόση Ισσακίδη, το βραβείο χρηματοδοτείται από το κληροδότημα του Γιάννη Χορν, αδελφού του ηθοποιού.

Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

Συλλογική αυτοβιογραφία Η Μαρία Λοϊζίδου παρουσιάζει τη νέα της εικαστική δουλειά στο πλαίσιο της σειράς των Νέων Παραγωγών στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Βασ. Γεωργίου Β΄ 17-19 & Ρηγίλλης, Αθήνα) μέχρι τις 10 Απριλίου. Η εικαστικός είναι μέλος της ομάδας AA+U For Architecture, Art and Urbanism και έχει ως έδρα της τη Λευκωσία. Η βάση του συγκεκριμένου έργου είναι μια ντουλάπα των αρχών του 20ού αιώνα από ξύλο κυπαρισσιού, ιδιοκτησία μιας αγροτικής οικογένειας. Η ιδιότυπη εγκατάσταση-αποθηκευτικός χώρος ξεκίνησε να δημιουργείται το 1980 περίπου, παράλληλα με την ομότιτλη μονογραφία που συνοδεύει την έκθεση. Η ντουλάπα έχει κατασκευαστεί με τέτοιον τρόπο, ώστε να επιτρέπεται η αποσυναρμολόγησή της και η επαναφορά της, παραπέμποντας σε ένα ρούχο στο οποίο μπορείς να επέμβεις, ωστόσο αυτό διατηρεί πάντοτε τη φόρμα του. Ετσι, το αρχείο της εικαστικού και κατά συνέπεια η έρευνά

της ξεδιπλώνονται στα μάτια του επισκέπτη, ο οποίος ανακαλύπτει στις προθήκες του έργου μικρά γλυπτά, σχέδια, video, τετράδια και βιβλία. Σχετικά με τους στόχους της καλλιτέχνιδας, επισημαίνεται στο κείμενο της έκθεσης: «Αναφέρονται στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το τοπίο γύρω μας και ιδιαίτερα στην ερμηνεία που του αποδίδουμε. Πώς δηλαδή ένας κλειστός χώρος μπορεί να ερμηνευτεί σαν μία εφιαλτική φυλακή ή σαν ένα προστατευτικό κέλυφος όπου δοκιμάζεται η ανάπτυξη ιδεών και πραγμάτων, δίνοντας έμφαση περισσότερο στα στοιχεία που συνθέτουν τον κόσμο μας και ανήκουν στη σφαίρα των συναισθηματικών παρά των γνωστικών μας εμπειριών. Επιχειρούν να σχολιάσουν το σκοτεινό αυτό κομμάτι του ανθρώπου, των συναισθηματικών εμπειριών του, που του επιτρέπουν να ανακαλέσει τις αισθήσεις, τη μνήμη και την αντίληψή του, προκειμένου να μπορεί να διαχειριστεί θέματα που πραγματεύονται τη ζωή του».

Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

15-21.03.2013

Οι μη εκτεθειμένες 40 νέες γυναίκες εικαστικοί από το Ιράν παρουσιάζουν τα έργα τους στην έκθεση “Unexposed” στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος). Την επιμέλεια υπογράφει η ιστορικός τέχνης Φέρυ Μάλεκ-Μαντανί, ενώ διαρκεί μέχρι τις 24 Μαρτίου. Τα 70 έργα της έκθεσης καταδεικνύουν, συχνά με έμμεσο τρόπο λόγω των κοινωνικοπολιτικών συνθηκών στο Ιράν, την ανάγκη των δημιουργών τους για ελευθερία βούλησης και έκφρασης. Η επιμελήτρια επισημαίνει πως το συγκεκριμένο project «δίνει στις Ιρανές εικαστικούς την ευκαιρία και τη δυνατότητα να παρουσιάσουν τα έργα τους στις Βρυξέλλες, στην Αθήνα και τη Βαρσοβία, να μεταδώσουν τα μηνύματά τους και να αποκαλύψουν τις δημιουργίες τους».

Εκθεση αισιοδοξίας Με αφορμή τα τρία χρόνια λειτουργίας της Gallery Genesis (Χαρίτωνος 35, Κολωνάκι) η Iρις Κρητικού επιμελείται την ομαδική έκθεση με τίτλο “I never promised you a rose garden”. Στο πλαίσιο της έκθεσης, η οποία διαρκεί μέχρι τις 30 Μαρτίου, παρουσιάζονται μεταξύ άλλων έργα των Ανδρέα Γεωργιάδη, Μαρίνας Κροντίρα, Κώστα Παππά, Μάριου Βουτσινά, Μίλτου Παντελιά, Στέλιου Πετρουλάκη και Χαρίτωνα Μπεκιάρη. Αφετηρία της έκθεσης αποτελεί ένα τραγούδι της Lynn Anderson, τραγουδίστριας country. Οι στίχοι και οι συμβολισμοί του μοιάζουν να τοποθετούνται στην Ελλάδα του σήμερα, όπου οι μεγάλες προσδοκίες θυμίζουν μακρινό όνειρο, και να προσκαλούν τον καθένα προσωπικά να αναζητήσει τις δικές του μικρές, καθημερινές πηγές αισιοδοξίας.

Aνδρας και ζώα Ο Νίκος Σίσκος παρουσιάζει την τρίτη ατομική του έκθεση στην αίθουσα τέχνης Εκφραση Γιάννα Γραμματοπούλου (Βαλαωρίτου 9Α, Κολωνάκι). Με τον τίτλο “MANimals” ο καλλιτέχνης στη δουλειά του αυτή επιστρατεύει το χιούμορ, την ειρωνεία, τον συμβολισμό, αλλά και τον ερωτισμό. Τα νέα ζωγραφικά του έργα ξεδιπλώνουν ιστορίες όπου πρωταγωνιστούν η φαντασία και η δημιουργικότητα, ο άνδρας παραμένει πάντα παιδί, η φύση και τα ζώα αποτελούν οπτικοποίηση της ψυχικής διάθεσης και του υποσυνείδητου. Βασικός στόχος του ζωγράφου, να καταγράψει το προσωπικό του σύμπαν και το παιχνίδι εξουσίας που αναπτύσσεται στις ανθρώπινες σχέσεις. Η έκθεση διαρκεί μέχρι τις 13 Απριλίου.

Αποχρώσεις του γκρι Μια ομαδική εικαστική έκθεση που συγκεντρώνει σημαντικά διεθνή ονόματα όπως αυτά των Ανταμ Μακούεν, Αντρέας Γκούρσκι, Γιαγιόι Κουσάμα, Τσαρλς Ρέι, Αγκνες Μάρτιν και Μάρτιν Κιπενμπέργκερ παρουσιάζεται μέχρι τις 17 Μαΐου από τη Συλλογή Οικονόμου (Γράμμου 77, Μαρούσι). Η έκθεση “En Grisaille Nowadays” αποτελεί μια έρευνα πάνω στη μονοχρωματική ζωγραφική και τις αποχρώσεις του γκρι από το τέλος του 20ού και τις αρχές του 21ου αιώνα. Οι τρεις όροφοι του χώρου θα φιλοξενήσουν τις τρεις ενότητες του αφιερώματος, δηλαδή Ζωγραφική-Αφαίρεση, Ταυτότητα-Πορτρέτο και Τοπίο-Νεκρή Φύση.

Δωμάτιο θαυμάτων Ο Παύλος Τσάκωνας παρουσιάζει την πρώτη του ατομική έκθεση στην CAN Christina Androulidaki Gallery (Αναγνωστοπούλου 42, Κολωνάκι) στήνοντας ένα σύγχρονο Cabinet of Wonders μέχρι τις 6 Απριλίου. Αναφορικά με την παρούσα δουλειά του και το πώς διαφοροποιείται από ό,τι έχει δείξει μέχρι σήμερα επισημαίνει: «Στην έκθεση έχω αντιμετωπίσει τα έργα σαν αυτόνομα αντικείμενα που εκτείνονται στον χώρο. Επέλεξα να μην ασχοληθώ καθόλου με την τοιχογραφία που συνήθως τα ενοποιεί, αλλά να δώσω το περιθώριο στον θεατή να διαλέξει εκείνος τη διαδρομή που επιθυμεί να ακολουθήσει το βλέμμα του μέσα στην αίθουσα». Η έκθεση περιλαμβάνει έργα μικρών και μεγάλων διαστάσεων, ζωγραφισμένα με ακρυλικά πάνω σε ξύλο και κομμένα στο σχήμα της φιγούρας τους. «Ο τρόπος που έχω χειριστεί τη φωτοσκίαση δημιουργεί την εντύπωση μιας τρισδιάστατης οπτικής, η οποία σε συνδυασμό με τη σύνθεσή τους στον χώρο δημιουργεί ένα τοπίο ‘εικονικής πραγματικότητας’», προσθέτει ο καλλιτέχνης. Η Χριστίνα Ανδρουλιδάκη αναφέρει χαρακτηριστικά πως ο Τσάκωνας μετατρέπει την γκαλερί σε ένα “Wunderkammer” («Δωμάτιο θαυμάτων»), σε έναν μικρόκοσμο αντικειμένων που μοιάζουν βγαλμένα από videogame. «Η έκθεση προσκαλεί τον θεατή να μπει σε ένα παιχνίδι αναγνώρισης των αντικειμένων. Από τι υλικό είναι κατασκευασμένα; Πρόκειται για ζωγραφικά έργα ή γλυπτά; Είναι επίπεδα ή τρισδιάστατα; Προσεκτικά σχεδιασμένα, με έντονα χρώματα και pop διάθεση, υποκινούν τη φαντασία και επαναπροσδιορίζουν τη σχέση μας με αντικείμενα της καθημερινότητας».

Διαβάζω

Τα 72 τρεξίματα Κείμενο: Γιάννης Πλιώτας

Ενα σφυρί, μια μπαταρία αυτοκινήτου, ένας μισοάδειος -για τους απαισιόδοξους- τενεκές λάδι, λίγες φέτες καλοριφέρ, ένας γάντζος, ένα ζευγάρι μαξιλαράκια με τον Tουίτι και ένα STOP. Είχα βγει με το αυτοκίνητο στη γειτονιά και είχα παρκάρει σε ένα στενό, σχεδόν παράλληλα με τις γραμμές του τρένου, καμιά εικοσαριά μέτρα από τις ράγες. Εκλεινα το δρομάκι, αλλά δεν με ένοιαζε. Κυριακή 12 το μεσημέρι δεν έχει κίνηση και αν κάποιος ήθελε να περάσει θα έβαζα μπρος, θα έκανα τον γύρο του τετραγώνου και θα κατέληγα πάλι στο ίδιο σημείο. Ο αναπτήρας είχε ζεσταθεί και άναψα με ανεξήγητη ηδονή. Αναρωτήθηκα πώς αισθάνονται οι θανατοποινίτες που κάνουν το τελευταίο τσιγάρο τους. Ή μήπως αυτό γίνεται μόνο στις ταινίες; Μετά τις γραμμές του τρένου, στα αριστερά, υπήρχε ένα ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ, όπου ήταν κάτι τύποι που κρατούσαν πλατιά ρόπαλα. Στα δεξιά μου, μια αντιπροσωπεία ταξί, με διάφορα αυτοκίνητα προς πώληση και στην πρόσοψη είχε μια μεγάλη ταμπέλα που έγραφε «ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΟΔΗΓΟΣ». Σε αντίθεση με τα καλογυαλισμένα ταξί, η ταμπέλα φαινόταν ειρωνικά φθαρμένη για τις μέρες μας. Ο ιδιοκτήτης θα βαριόταν να την κατεβάσει. «Αύριο θα την κανονίσω, στα σκουπίδια θα τη στείλω», ήταν σαν να τον έβλεπα μπροστά μου να το λέει κάθε τόσο. Το βέβαιο είναι ότι, αν τελικά η ταμπέλα ξηλωνόταν και κατέληγε στα σκουπίδια, δεν θα χαίρονταν μόνο οι αγανακτισμένοι άνεργοι-περαστικοί που σταματούσαν και ζητούσαν πληροφορίες για μια θέση που εδώ και χρόνια είχε καλυφθεί από την ύφεση. Θα χαιρόταν και κάποιος ακόμα. Κάποιος που εκείνη τη στιγμή περνούσε μπροστά από το σταματημένο αμάξι μου με το σφυρί, τον τενεκέ, τα μαξιλαράκια με τον Τουίτι και όλα τα άλλα συμπράγκαλα, φορτωμένα σε ένα καρότσι σούπερ μάρκετ. Μελαμψός, γύρω στα τριάντα, λεπτό σκαρί, φαρδιά ρούχα, έσερνε το καρότσι και πήγαινε. Να περάσει τις γραμμές του τρένου αρχικά, μετά δεν έχω ιδέα. Τους είχα δει πολλές φορές να κατεβαίνουν τη Σιώκου, πάντα σέρνοντας το καρότσι τους, πάντα γεμάτο με απίθανα πράματα. Ποτέ δεν είχα αναρωτηθεί πού πήγαιναν όλοι αυτοί με τα καρότσια. Πάντως αποκλείεται να επιστρέφουν από τον Σκλαβενίτη που έχει λίγο παραπάνω στη Λιοσίων, νομίζω οι κανονισμοί σού απαγορεύουν να πάρεις το καρότσι μαζί σου, αλλιώς ο καθένας θα τριγυρνούσε με το καρότσι του και θα δημιουργούνταν μποτιλιαρίσματα στα πεζοδρόμια. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, μοιάζει αρκετά βολικό για να κουβαλήσεις σίδερα. Αν δηλαδή έχεις δουλειά να κουβαλάς σίδερα, εγώ σε γραφείο δουλεύω, αν πήγαινα καμιά μέρα με το καρότσι μου και δύο άδειες μπουκάλες οξυγόνου μέσα, μάλλον για τρελό θα με περνούσαν, μπορεί και το αφεντικό να μη με απέλυε. Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι μόλις είχε περάσει με τα σίδερα από μπροστά μου, οι λεπτοί ώμοι του έδειχναν γερτοί, ποιος ξέρει πόσα παιδιά είχε και πόσο μακριά, μπορεί να χρειαζόταν να απλώσεις δυο τρεις χάρτες πλάι πλάι για να φτάσεις στη χώρα του. Ενας ταξιτζής μού είπε μια μέρα που είδαμε έναν τέτοιον στον δρόμο ότι για κάθε φορτίο βγάζει τουλάχιστον 170 ευρώ και τον κοίταξα έκπληκτος, κοίτα να δεις, 170 ευρώ από ένα και μόνο φορτίο, καλά, γιατί δεν πάμε όλοι να σπρώχνουμε καρότσια, μέχρι και το γέλιο των συναδέλφων στο γραφείο θα κοβόταν μόλις έβλεπαν να ανταλλάσσω τις μπουκάλες με 170 σπαρταριστά ευρώ. Μετά, βέβαια, ο ταξιτζής μού ανέλυσε και μια θεωρία που είχε διαβάσει στο ιντερνέτ, ότι ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν προπάππος του Ιησού Χριστού, το λέει και στα χειρόγραφα του Κουμπαγιά, μπες αν δεν με πιστεύεις και διάβασέ τα, όλα εκεί με το νι και με το σίγμα.

Γύρισα το κλειδί στη μίζα, άκουσα ένα πνιχτό τσβιιιιν και μετά σιωπή απόλυτη, το μαλακισμένο διάλεξε ώρα να μην παίρνει μπρος. Εριξα μια βιαστική ματιά στον καθρέφτη και άνοιξα την πόρτα. Αν ήθελε κανείς να περάσει, θα είχαμε πρόβλημα. Βγήκα, πέταξα το τσιγάρο και άρχισα να τρέχω προς το μέρος του μελαμψού. Ταυτόχρονα, άκουσα τον ήχο από καμπανάκια και είδα τις μπάρες να κατεβαίνουν. Τον φώναξα, δηλαδή «έι!» είπα, πού να ξέρω το όνομά του, μπορεί και εκείνος να είχε μήνες να το ακούσει σωστά. «Εϊ, εσύ!» ξαναφώναξα. Από μακριά είδα την αμαξοστοιχία να πλησιάζει ορμητική. «Εϊ! Πρόσεχε!» είπα σχεδόν πανικόβλητος, η αμαξοστοιχία πλέον πολύ κοντά μας. Εκείνος σταμάτησε ακριβώς μπροστά στις μπάρες και γύρισε ήρεμα προς το μέρος μου. Το τρένο πέρασε ορμητικά μπροστά μας. Ο μελαμψός με κοίταξε με απορία. Τον είχα φτάσει, ήμουν λαχανιασμένος απέναντί του. Μια μέρα έπρεπε να το κόψω το παλιοτσιγάρο, «αύριο» υποσχέθηκα στον εαυτό μου και χαμογέλασα μέσα μου χαιρέκακα. Μίλησα, προσθέτοντας χειρονομίες για να καταλάβει. «Φίλε, έλα μαζί μου στο αμάξι, να εκεί. Εχει διάφορα σίδερα, έχω εργαλειοθήκη, έχω πυροσβεστήρα. Ελα πάρε ό,τι θες». Με κοίταξε. Μίλησε αργά: «Γιατί, δεν τα θέλει;» Σχεδόν τον τράβηξα από την πουκαμίσα του. «Ελα, αδερφέ, δεν τα χρειάζομαι πια. Εσύ κάτι καλύτερο θα τα κάνεις, αλλιώς θα πάνε χαμένα». Φτάσαμε τελικά στο αμάξι μου, άνοιξα τις πόρτες και το πορτ-μπαγκάζ, τού έκανα νόημα να πάρει ό,τι θέλει. «Γιατί εγώ;» «Τι γιατί; Ετσι! Πες ότι κέρδισες το λαχείο. Εδώ έχει ό,τι ποθήσεις, μέταλλα, πλαστικά. Ξήλωσε και τις πόρτες! Εχω τα πάντα!» Με ξανακοίταξε. Σίγουρα δεν έμοιαζα με αστυνομικό. Αλλά αν ήμουν κάτι άλλο; «Γιατί;» ξαναρώτησε. Η φόρα μού κόπηκε απότομα. Το κορμί του δεν είχε αλλάξει θέση, η έκφραση στο πρόσωπό του ανεξιχνίαστη. Ρε, λες να με καθάριζε εκεί επί τόπου; Κοίταξα γύρω μας. Περνούσαν πού και πού αμάξια. Στο γήπεδο παραδίπλα έβλεπα πολύ κόσμο. Κατάλαβα ότι πετούσαν μια μπάλα και κάποιος προσπαθούσε να την πετύχει με ένα πλατύ ματσούκι. Τι στο καλό παίζανε; Ξανακοίταξα τον τύπο μπροστά μου. «Δεν το χρειάζομαι πια... Είναι η τελευταία μέρα μου», είπα σχεδόν ψιθυριστά και κοίταξα ασυναίσθητα τις γραμμές. Σε λίγα λεπτά θα περνούσε το τρένο των 12:27. Δεν ήθελα να το χάσω. «Περιμηκνίδες; Εχει;» Αιφνιδιάστηκα. Τι ήταν πάλι τούτο; Τα λεφτά στη γλώσσα του; «ΠΕ-ΡΙ-ΜΗ-ΚΝΙ-ΔΕΣ!» επανέλαβε πιο δυνατά, λες και ήμουν κουφός. Εκανε και μια κίνηση, δείχνοντάς κάτω από τα γόνατά του. Δεν είχα ιδέα τι προσπαθούσε να μου πει. Σήκωσα τους ώμους. Κούνησε το κεφάλι και μονολόγησε: «Αρα δεν έχει τα πάντα...» Εκανε μεταβολή. Εσυρε το καροτσάκι μέχρι τις γραμμές, τις πέρασε κοιτώντας δεξιά και αριστερά και κατευθύνθηκε προς το ανοιχτό γήπεδο του μπάσκετ. Μόλις τον είδαν οι υπόλοιποι διέκοψαν το παιχνίδι και μαζεύτηκαν να τον αγκαλιάσουν λες και είχαν χρόνια να τον δουν. Λίγο αργότερα ακροβολίστηκαν πάλι στο γήπεδο. Είδα τον δικό μου να δένει με κορδόνι τα μαξιλαράκια με τον Τουίτι στα πόδια του. Επειτα, πήρε θέση και κάποιος του έδωσε ένα ρόπαλο στα χέρια. Το παιχνίδι ξεκινούσε πάλι και οι άνθρωποι άρχισαν να τρέχουν. Παράτησα αμάξια και τρένα και πήγα κοντά να δω καλύτερα. *Ο Γιάννης Πλιώτας είναι συγγραφέας και έχει γράψει τα «Ουγγρικά ψάρια» (Βορειοδυτικές Εκδόσεις).

15 -21.03. 2013

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

15 -21.03. 2013

Τα ξόρκια της ευτυχίας

Συνάντησα τη Μαριέττα Φαφούτη με αφορμή το επερχόμενο live της στις 16 Μαρτίου στο Gazoo, όπου θα εμφανιστεί με την εννεαμελή μπάντα της. Βρεθήκαμε ενώ δούλευε. Η Μαριέττα γράφει μουσική για ταινίες, ντοκιμαντέρ, τηλεοπτικές παραγωγές, διαφημίσεις, θεατρικές παραστάσεις, μιούζικαλ, video games και εικόνα. Ηταν μέρα όταν έφτασα στο Μαρούσι και τελικά νυχτώσαμε... «Το Σάββατο έχουμε να κάνουμε το εξής. Θα φορέσετε ό,τι παραπέμπει σε disco και θα έρθετε ντυμένοι στο ‘Disco fever live party’ που διοργανώνει ο ΔΙΕΣΗ 101.3. Θα παίξουμε τραγούδια από τον πρώτο, τον δεύτερο και τον τρίτο δίσκο που έρχεται και αγαπημένες διασκευές, ενώ το live θα ανοίξουν η ESTERINA και ο RSN», δηλώνει με κέφι η Μαριέττα εμφανώς έτοιμη για όλα. Η Μαριέττα Φαφούτη είναι ό,τι πιο φρέσκο έχει γνωρίσει η αγγλόφωνη pop της ελληνικής μουσικής σκηνής τα τελευταία χρόνια. Εχει κυκλοφορήσει δύο προσωπικές δουλειές από την Inner Ear, το “Try a little romance” με παραγωγό τον Νίκο Αγγλούπα (aka Ottomo) και το “Homemade Joy” σε παραγωγή Θοδωρή Ζευκιλή. Τα περισσότερα από τα τραγούδια της έχουν γίνει ραδιοφωνικές επιτυχίες και έχουν κατακλύσει τις μουσικές μας επιλογές. Τον τελευταίο καιρό, μάλιστα, απολαμβάνουμε το κομμάτι “Take me there” στη διαφήμιση της Aegean για την ομώνυμη υπηρεσία και θα μπορούσε να ακολουθήσει μακρύς κατάλογος για τις διακρίσεις της. Η ίδια δεν ακούει πολλή μουσική, γράφει με ευκολία μελωδίες και στίχους και, παρά τις τελευταίες εξελίξεις στη ζωή της, φαίνεται -και πράγματι είναι- χαλαρή και προσγειωμένη. «Δεν είχα όνειρο να γίνω τραγουδίστρια, δεν μου άρεσε. Ετυχε να ανεβάσω κάποια τραγούδια στο Myspace όπου η φωνή μου ήταν οδηγός. Με βρήκαν, λοιπόν, ο πρώτος παραγωγός μου ο Νίκος Αγγλούπας και η Inner Ear και μου πρότειναν

να βγάλουμε δίσκο. Φαντάσου, στην αρχή νόμιζα ότι μου έκαναν πλάκα. Τελικά αποφασίσαμε να επενδύσουμε σε αυτό και έτσι τραγούδησα... Μέχρι και τώρα, βέβαια, δεν θεωρώ ότι έχω φωνάρα, αλλά μια αξιοπρεπή φωνή για να υποστηρίξει αυτά τα τραγούδια», μου διηγείται η Μαριέττα και την ακούω με ενδιαφέρον. Μου κάνει εντύπωση, όμως, πώς έκανε το μεγάλο βήμα και είπε το «πάμε». Η ίδια θα μου εξηγήσει: «Δούλευα ως κειμενογράφος. Πριν από δύο χρόνια, λοιπόν, απολύθηκα. Αυτή ήταν η ιδανική ευκαιρία για να ασχοληθώ με τη μουσική». Μου αρέσει πολύ όπως αντιμετωπίζει αυτό το νέο κορίτσι τα πράγματα. Είναι φρέσκια, γεμάτη, αισιόδοξη και ξεχειλίζει από θετική ενέργεια. Τη ρωτάω από πού πηγάζει όλο αυτό. «Δεν έχω πολλές ανάγκες στη ζωή μου. Είμαι πολύ ευτυχισμένη ακόμα και χωρίς να έχω τίποτα από όλα αυτά που έχω τώρα με τη μουσική μου. Ημουν το ίδιο ευτυχισμένη και πριν από επτά χρόνια που δούλευα από το πρωί μέχρι το βράδυ ως κειμενογράφος. Από τη στιγμή που έχω την οικογένειά μου, τους φίλους μου και είμαστε υγιείς, είμαι καλά. Φυσικά, σε αυτή τη φάση, με ό,τι συμβαίνει στη δουλειά μου, νιώθω τέλεια. Είμαι σαν μικρό παιδί που παίζει στην παιδική χαρά. Ξετρελαίνομαι, το λατρεύω!» απαντάει με ενθουσιασμό. Μετά τον ρομαντισμό του πρώτου δίσκου και τη χαρά του δεύτερου, προχωράμε προς τον Οκτώβριο για τις εκπλήξεις του τρίτου δίσκου της Μαριέττας Φαφούτη με πολλή όρεξη και ανυπομονησία από την ίδια. «Δεν με νοιάζει να βγάζω δίσκους σε όλη μου τη ζωή, αλλά αφού δημιουργώ τώρα θεωρώ πολύ ωραίο να το μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους αυτό. Από τη στιγμή που έχω και καλούς συνεργάτες να το στήσουμε όμορφα, είναι μεγάλη χαρά για μένα. Ακόμα δεν ξέρω πού θα κινηθεί ακριβώς ο νέος δίσκος. Γράφω από μπαλάντες, μέχρι trip hop και soul. Εχω άπειρα κομμάτια. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι το υλικό να με αντιπροσωπεύει και να είναι φρέσκο. Μεταξύ μας, νομίζω, θα

κινηθεί περισσότερο προς τη soul πλευρά. Εχω ανάγκη για δύναμη και ρυθμό», μου αποκαλύπτει για τα επερχόμενα σχέδιά της. Καθώς η ώρα έχει περάσει και καθόμαστε να τσιμπήσουμε κάτι, μπαίνουμε σε μια διαδικασία παιχνιδιού, όπου της λέω λέξεις και μου απαντάει ατακαριστά χωρίς να το πολυσκεφτεί. Χαρά: «Οικογένεια». Ερωτας: «Αγάπη». Δουλειά: «Χαρά. Βέβαια στη δουλειά θα μπορούσα να προσθέσω και τους φίλους. Γιατί έχω πολλούς φίλους με τους οποίους συνεργάζομαι και μου αρέσει πολύ αυτό. Το επιλέγω». Οσο περιμένουμε το φαγητό, η κουβέντα πηγαίνει στη σημερινή κατάσταση που βιώνουμε. Η Μαριέττα δηλώνει φανερά προβληματισμένη και, μιλώντας για τον ρατσισμό, είναι η μόνη στιγμή που τη βλέπω να χάνει το κέφι της. «Με ενοχλεί πολύ το ρατσιστικό πνεύμα που τρυπώνει ύπουλα και έντονα στην κοινωνία μας. Είναι εγκληματικό να θεωρείς τον εαυτό σου ανώτερο από κάποιον που έχει γεννηθεί σε άλλη χώρα και έχει μεγαλώσει με άλλον τρόπο. Είναι ό,τι πιο βρόμικο μπορώ να φανταστώ και θέλω να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να το πολεμήσουμε. Μάλιστα, έχουμε ξεκινήσει μια προσπάθεια πολλοί καλλιτέχνες από όλες τις γενιές προς αυτή την κατεύθυνση και θα ανακοινωθούν σύντομα οι ενέργειές της. Πρέπει να το αλλάξουμε τώρα αυτό». Αφήνω τη Μαριέττα να επιστρέψει στον Χολαργό όπου μένει με τις δύο πολυαγαπημένες αδερφές της, την Κλαίρη και τη Νάνσυ. Δίνουμε ραντεβού το Σάββατο στις 16 Μαρτίου στο Gazoo, με disco διάθεση και αμφίεση. «Και τα βάζουμε όλα για λίγο στην άκρη», θα μου πει εκείνη και θα προσθέσει φεύγοντας: «Εκλογίκευση χρειάζεται για να ζούμε καθημερινά χωρίς άγχη. Ας ξεκινήσουμε με ένα αξέχαστο πάρτι. Ελάτε να ξεσαλώσουμε!»

Κείμενο: Κίκα Κυριακάκου / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

Νέοι εικαστικοί και κρίση Ενα δίδυμο δραστήριων Ιρλανδών αποφάσισε να μετατρέψει την κρίση σε παιχνίδι και να στήσει ένα πρωτότυπο project το οποίο εξελίσσεται ταυτόχρονα σε τρεις ευρωπαϊκές πόλεις που βρίσκονται στο μάτι του οικονομικού κυκλώνα: στην Αθήνα, τη Λισαβόνα και στο Δουβλίνο. Οι νεαροί εικαστικοί και επιμελητές Μάθιου Νέβιν και Κιάρα Σκάνλαν δημιούργησαν το «Παιχνίδι μη μηδενικού αθροίσματος». Πρόκειται ουσιαστικά για ένα πρόγραμμα εκθέσεων και performance της ομάδας MART, που ερευνά τις δυνατότητες της τέχνης και των ανθρώπων της να μετασχηματίζουν την ψυχοσύνθεση του κοινού. Στο παιχνίδι παίρνουν μέρος Ελληνες, Ιρλανδοί και Πορτογάλοι καλλιτέχνες, ενώ πριν από λίγες ημέρες βρεθήκαμε στο metamatic:taf και είχαμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε από κοντά επιμελητές και καλλιτέχνες να δουλεύουν για την αθηναϊκή έκθεσή τους. Ο Μάθιου μού εξηγεί πως η ομάδα MART δημιουργήθηκε πριν από κάποια χρόνια, όταν ακόμη αυτός και η Κιάρα ήταν φοιτητές. Για τα project τους χρησιμοποιούν συμβατικούς εκθεσιακούς χώρους και σύγχρονες γκαλερί, αλλά συχνά θα παρουσιάσουν έργα και σε εγκαταλελειμμένους χώρους και κλειστά καταστήματα. Το δίκτυό τους ξεκίνησε με επτά καλλιτέχνες και πλέον περιλαμβάνει περισσό-

τερους από 150, η δουλειά των οποίων εκτίθεται στην ψηφιακή γκαλερί της ομάδας, ενδεχομένως μία από τις μεγαλύτερες που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην Ιρλανδία, όπως με ενημερώνει. Τον ρωτώ για την παρούσα ιδέα του και μου εξηγεί τους κανόνες του project, αλλά και την άμεση συσχέτισή του με την υπάρχουσα διεθνή οικονομικοπολιτική κρίση. «Πέντε καλλιτέχνες από την Ιρλανδία συνεργάζονται με πέντε Ελληνες εικαστικούς για την έκθεση της Αθήνας. Οι προκλήσεις ήταν πολλές, γιατί έπρεπε να ακολουθήσουμε αυστηρά τους κανόνες του παιχνιδιού: να κάνουμε μια σειρά από πρωτότυπα έργα μέσα σε πέντε ημέρες και να μην υπερβούμε τα 100 ευρώ ως προϋπολογισμό παραγωγής μεταξύ άλλων». Η ιδέα για το έργο που παρουσιάζει στην έκθεση προέκυψε όταν πετούσε για Αθήνα και η αεροσυνοδός τού έδωσε ένα ζευγάρι ακουστικά μίας χρήσης για την πτήση. «Με αφορμή το γεγονός αυτό και έχοντας ως αφετηρία την κρίση και τα αυστηρά μέτρα λιτότητας που ταλανίζουν τόσο την Ελλάδα όσο και την Ιρλανδία, αποφάσισα να συγκεντρώσω όλα τα αντικείμενα που έφταναν στα χέρια μου καθημερινά και για τα οποία δεν έπρεπε να διαθέσω κάποιο οικονομικό αντίτιμο. Ετσι, συγκέντρωσα έναν μεγάλο αριθμό πραγμάτων, από γλειφιτζούρια και μικροεργαλεία μέχρι είδη υγιεινής. Κατά τη διάρκεια των εγκαινίων θα διοργανωθεί πλειστηριασμός υπό μορφή

performance, όπου το κάθε αντικείμενο θα διατίθεται σε ένα συμβολικό κόστος». Παρατηρώ τον Γιώργο Γύζη και τον Αντριου Κάρσον, δύο νέους εικαστικούς από την Ελλάδα και την Ιρλανδία αντίστοιχα, να δουλεύουν με ενθουσιασμό στο δικό τους έργο. Πρόκειται για μια εγκατάσταση που περιλαμβάνει ήχο, εικόνα και τυπώματα με πρωταγωνιστή ένα μπαγλαμαδάκι, όργανο απαγορευμένο επί τουρκοκρατίας, αλλά και επί δικτατορίας στη χώρα μας. Οι δύο εικαστικοί επιδιώκουν να κάνουν έναν παραλληλισμό μεταξύ παλαιότερων πολιτικών ελέγχου και εξουσίας και σύγχρονων τακτικών λογοκρισίας και απαγόρευσης. Παρά τις δυσχερείς συνθήκες και οι δύο χαίρονται με την ευκαιρία που τους δόθηκε εν μέσω κρίσης να γνωριστούν και να συνεργαστούν. Η Κιάρα, η δεύτερη επιμελήτρια, μου εξηγεί πως από τη μεριά της θα προβάλει μια βιντεοσκοπημένη performance που παρουσιάστηκε στο Μοναστηράκι την προηγούμενη ημέρα. Στήνοντας έναν αυτοσχέδιο αγώνα δρόμου όπου ο υποψήφιος νικητής απλά έπρεπε να διασχίσει τη γραμμή λήξης, η καλλιτέχνιδα θέλησε να κάνει μια αισιόδοξη τοποθέτηση πάνω στις καθημερινές ευκαιρίες που μας παρουσιάζονται, τονίζοντας πως όλοι είμαστε εν δυνάμει νικητές είτε αναφερόμαστε στον αθλητισμό είτε στην πραγματική ζωή. Η έκθεση «Παιχνίδι μη μηδενικού αθροίσματος» θα διαρκέσει έως τις 24 Μαρτίου.

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

15 -21.03. 2013

Μελαγχολία που γίνεται γιορτή Ο Papercut είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση καλλιτέχνη που δεν εμφανίζεται συχνά. Συνθέτει μουσική, αλλά δεν τραγουδάει. Είναι ο μουσικός που με τα ατμοσφαιρικά κομμάτια του μας μυεί σε ένα σύμπαν μελαγχολικό, κάπου πάνω από τη γη και λίγο πριν από τα σύννεφα. Εχει στο ενεργητικό του ένα άλμπουμ, το ομώνυμο “Ρapercut”, που κυκλοφόρησε το 2011 από το label The sound of everything και άφησε σημαντικές ραδιοφωνικές επιτυχίες. Συνάντησα τον Papercut με αφορμή το τελευταίο live του στην Αθήνα στο Floral, όπου μας έδωσε μια γεύση από το νέο single του “Adrift”, προάγγελο του δίσκου που ετοιμάζεται. «Είμαι πολύ χαρούμενος που προχωράμε στον δεύτερο δίσκο και ιδιαίτερα που ξεκινάμε με μια σημαντική συνεργασία. Πρόκειται για την Αμερικανίδα τραγουδίστρια Kristin Mainhart, τη φωνή του single “Adrift”. Με έφερε σε επαφή μαζί της η εταιρεία μου. Μου αρέσει που είναι από άλλη ήπειρο και μου άρεσε πολύ η φωνή της, όπως και σε εκείνη άρεσε η δουλειά μου. Τραγούδησε τους στίχους μου όπως το φανταζόμουν», αναφέρει ο Papercut. Ο μυστηριώδης Papercut πάντα τολμάει και εμπλουτίζει τόσο τα live του όσο και τους δίσκους του με διασκευές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κομμάτι «Στα Σύννεφα», που περιέχει ένα sample από το τραγούδι «Απόψε που χωρίζουμε» με τη φωνή της Καίτης Μπελίντα. «Μου

αρέσουν οι διασκευές γιατί πρώτα από όλα αφορούν αγαπημένα δικά μου τραγούδια. Σε μια εποχή όπου όλα έχουν γίνει στην τέχνη, δεν μένει παρά να συνδυάζεις το παλιό με το καινούργιο με σεβασμό και να δημιουργείς μια νέα ζωή. Αυτό κάνω και εγώ με σκοπό η μουσική μου να είναι αληθινή, να δημιουργεί συναισθήματα και να αγγίζει τους ανθρώπους», μου εξηγεί ο Papercut. Από το 2011 μέχρι σήμερα, τα τραγούδια του Papercut έχουν ταξιδέψει στην Αμερική, τη Γαλλία, την Ελβετία, την Κωνσταντινούπολη, την Κίνα σε γνωστές συλλογές, όπως αυτή του DJ Ravin από το γαλλικό Buddha Bar με το κομμάτι «Στα Σύννεφα». Η ανταπόκριση του κοινού στην Ελλάδα, επίσης, είναι θερμή και ενθουσιώδης, παρόλο που όλα ξεκίνησαν κάπως ανάποδα... «Για κάποια χρόνια είχα ένα γκρουπ, τους Monitor, με τους οποίους κυκλοφορήσαμε δύο άλμπουμ. Σε εκείνο το σημείο, συνειδητοποίησα ότι είχα πολλά τραγούδια. Φτιάχνω έτσι στο Μyspace μια σελίδα και ανεβάζω δύο κομμάτια, το ‘My Melody’ και το ‘Morning Blues’, χωρίς ανταπόκριση. Ενα απόγευμα, που δεν είχα internet, πηγαίνω σε ένα internet cafe, αποφασισμένος να κατεβάσω τα τραγούδια. Εκείνη την ημέρα, λοιπόν, ήρθαν τα πρώτα κολακευτικά μηνύματα από ανθρώπους που άκουσαν τη μουσική μου», μου εξιστορεί ο Papercut, σαστισμένος ακόμα λες και δεν έχει περάσει ούτε μία ημέρα από τότε. Ετσι άλλαξαν όλα για τον Papercut, ο οποίος είχε μελετήσει πολύ πριν το χρειαστεί το όνομα που

θα έντυνε στη συνέχεια τη μουσική του. Ο ίδιος θα μου αποκαλύψει: «Πάντα μου έκανε εντύπωση πώς το χαρτί, ένα τόσο λεπτό και μικρό αντικείμενο μπορεί να μας κόψει και να προκαλέσει τόσο πόνο. Από εκεί προέρχεται το όνομα Papercut, σε αντιστοίχιση με όλα τα μικρά πράγματα που συμβαίνουν καθημερινά και μας πονούν πολύ». Χωρίς να βιοπορίζεται αποκλειστικά από τη μουσική του, ο Papercut εργάζεται στον ευρύτερο χώρο της μουσικής παραγωγής, ώστε να μπορεί να μη μετανιώνει και να συνεχίζει να τον εκφράζει απόλυτα αυτό που δημιουργεί. «Αρχικά αυτό που δημιουργώ πρέπει να αρέσει σε μένα. Στη συνέχεια, με ενδιαφέρει ο κόσμος να αγαπάει τη μουσική μου και να ταυτίζεται με αυτή. Σημαντικό ρόλο παίζει σε αυτό, ότι, παρόλο που κυρίαρχο στοιχείο της δουλειάς μου είναι η μελαγχολία, ποτέ δεν τη θρηνώ μέσα από τα τραγούδια μου, αλλά τη γιορτάζω!» περιγράφει με σιγουριά. Μπορείτε να βρείτε τον τελευταίο δίσκο του Papercut στα δισκοπωλεία και στο iTunes. Το digital single “Adrift” από τον νέο δίσκο του θα κυκλοφορήσει τις επόμενες εβδομάδες, ενώ ο ίδιος αποσύρεται από τις live εμφανίσεις για τους επόμενους μήνες. «Θέλω να συγκεντρωθώ στην ολοκλήρωση του άλμπουμ. Αν όλα κυλήσουν καλά, τον Σεπτέμβριο θα είναι έτοιμο με 12, όπως υπολογίζω τώρα, καινούργια τραγούδια. Αλλά ποιος ξέρει μέχρι τότε, πάντα κάνω αλλαγές την τελευταία στιγμή...»

Κείμενο: Αργυρώ Μποζώνη / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

15 -21.03. 2013

Σαν ποίημα και σαν τραγωδία Στην «Γκόλφω» του Νίκου Καραθάνου στο Εθνικό Θέατρο, το χρώμα που κυριαρχεί είναι το μαύρο. Στην πολυπρόσωπη αυτή παράσταση, η Γκόλφω και ο Τάσος ενσαρκώνονται από τρία ζευγάρια σε ηλικίες από 25 έως 88 ετών. Εύη Σαουλίδου και Χάρης Φραγκούλης, Λυδία Φωτοπούλου και Νίκος Καραθάνος, Αλίκη Αλεξανδράκη και Γιάννης Βογιατζής. Ζητήσαμε από τον Νίκο Καραθάνο να μας μιλήσει για την παράσταση. Δεν ήθελα δύο πρωταγωνιστές, δεν ήθελα να κάνω ένα θέατρο όπου θα καταχειροκροτηθεί το ζευγάρι των πρωταγωνιστών, ούτε ήθελα να το παίξω όλο με άντρες. Ηθελα πολλούς ανθρώπους για αυτούς τους δύο ρόλους, μου άρεσε να είναι ο ένας 88 και ο άλλος 25 και όλοι οι άλλοι ενδιάμεσα. Τέτοιες εποχές, που θέλεις να αλλάξεις λίγο τα πράγματα, λες: «Τι θα δείξω;» Μια παράσταση κάνεις, οπότε δείχνεις κάτι από τον εαυτό σου. Αναρωτήσου ποιο είναι το σωστό και φύγε λίγο λάθος, άνοιγε τρύπες. Από το σωστό δεν θα βγούμε πουθενά. Και αν νομίζεις ότι κάνεις κάτι σωστά, κράτησέ το λίγο παραπάνω. Ετσι κάπως το πάω. Αν με ρωτήσεις πώς κάνω θέατρο, αν θέλεις την αλήθεια μου, μία λέξη θα έβαζα. Το κάνουμε απαρηγόρητοι. Οσο περνάει ο καιρός, το πιστεύω πιο πολύ. Είμαστε απαρηγόρητοι, θα είμαστε για πάντα απαρηγόρητοι μέχρι να πεθάνουμε και για αυτό κάνουμε ό,τι κάνουμε. Στην αρχή σκέφτηκα πως η «Γκόλφω» είναι ένα έργο για να παίζεται στην ύπαιθρο. Εκτός θεάτρου. Σε άλλον χώρο, σαν ένα γεγονός. Ας πούμε, σε έναν σταθμό του ΚΤΕΛ, σαν ένα σημείο συνάντησης. Ή ήθελα να πάρω μια κάμερα να πάω στην Αυστραλία να δω μεγάλους ανθρώπους να μιλάνε για το χωριό τους... Ψάχνοντας άλλα πράγματα, πιο φρέσκα καλλιτεχνικά. Αυτά

Και μετά ήταν το Ρεξ, ένα ωραίο θέατρο, αστικό. Σε αυτόν τον χώρο, τα κάναμε όλα μαύρα, και τα σκηνικά και τα κοστούμια, γιατί το άσπρο έχει κακοποιηθεί και σαν στοιχείο γραφικό ή εθνικιστικό και γιατί έπρεπε να ξεχάσω αυτό που είχα στο μυαλό μου για το έργο, έπρεπε να βάλω την καρδιά μου να κοιτάξει. Να ταπεινωθεί και να πιστέψει. Να μπορέσει να δει και να κάνει κάτι με το πρώτο επίπεδο, γιατί μόνο αυτό υπάρχει. Στο πρώτο την πατάμε. Να μιλήσεις, δηλαδή, με τον πιο κοινότοπο στίχο: πάνω στου ελάτου την κορφή κάθομαι μόνη τόσα χρόνια.

Αν βγάλεις τη γραφικότητα, έχει μια ουσία, έναν άνθρωπο που σου λέει κάτι. Κάτι που ξέρουμε και εμείς καλά. Γιατί περιέχει αυτό το στοιχείο του μεγάλου έρωτα και της προδοσίας. Οταν η Γκόλφω λέει «Τι λες, φονιά, χρωστάς καρδιά, εμένα μόνο δαχτυλίδι μου χρωστάς;», αυτό είναι ένα ντόμπρο πράγμα που τολμούν και το λένε οι λεβέντες οι άνθρωποι, γυναίκες και άντρες, χρόνια τώρα. Η Γκόλφω είναι ένα κορίτσι που έχει μια λεβεντιά. Λέει ένας στίχος: «Στον κόσμο αυτό έναν αγάπησε η Γκόλφω και αυτός την αρνήθηκε. Και αυτή αρνιέται για έναν τον κόσμο». Είναι μια ηρωίδα που δίνει τη μάχη της και φτάνει σε ένα σημείο που δεν αντέχει πια. Δεν αντέχει ούτε να καταραστεί. Είναι ακέραιος άνθρωπος και κάποια στιγμή λέει: «Οπα, δεν πάει άλλο». Ακόμα και αυτός ο λόγος της που έχει σχέση με το τέλος της, τον θάνατό της, έχει κάτι το θριαμβευτικό.

Αυτό το πρώτο επίπεδο, εδώ και πολλά χρόνια, από το θέατρο το πασάραμε στη μουσική. Μπορεί να το λέει ο Νικ Κέιβ, δεν θα το πω εγώ, μπορεί να το δείχνει μια εικόνα του σινεμά, δεν θα το πω εγώ. Το σνομπάρω. Θα το τραγουδήσω σε τραγούδι, βέβαια, της Νίνου ή της Παπαρίζου -δεν έχει σημασία-, αλλά το σνομπάρω να το πω γυμνός, γιατί στο θέατρο το λες στον κόσμο, δεν το λες στον τοίχο, ούτε στον απέναντί σου μόνο.

Πέρα από τον έρωτα, σε αυτό το έργο τα βρίσκεις όλα, αν θελήσεις να αντιστοιχίσεις το έργο με μια κοινωνία σημερινή. Βρίσκεις την εξουσία, το χρήμα, τη δύναμη. Τη φτώχεια. Την ντροπή που αισθάνεσαι όταν είσαι φτωχός. Αν κοιτάξεις γύρω σου, τα ίδια συμβαίνουν και σήμερα. Νομίζεις πως δεν μας αφορούν κάποια πράγματα ή ότι μας αφορούν κάποια άλλα λίγο πιο ευφάνταστα, πιο ευρωπαϊκά, πιο μεσοαστικά.

Ο Περεσιάδης έγραψε ένα δραματικό ειδύλλιο και ευφυώς με κωμικές στιγμές. Ο Καβάφης έλεγε: «Δεν είμαι Ελληνας, είμαι ελληνικός». Ο Περεσιάδης είναι ένας ελληνικός άνθρωπος, γιατί κλαίει και γελάει. Ηταν ένας τυφλός άνθρωπος όταν έγραφε αυτό το έργο το 1893 σε κάτι βουνά της Ακράτας, βλέποντας όντως τα ύδατα της Στυγός, έναν καταρράκτη πάνω από το βουνό. Το έγραψε σε αυτό το μυθολογικό σημείο. Που κατοικείται από άλλα στοιχειά, από άλλα όντα, σαν την ελληνική ψυχή, που και αυτή κατοικείται από θάλασσες και μυθολογικά τέρατα και ζωντανούς και πεθαμένους. Σαν την ελληνική ποίηση. Για μένα υπάρχει και αυτή η ανάγνωση της «Γκόλφως», σαν ποίημα, αλλά και σαν τραγωδία.

Ετσι και στις αρχές του αιώνα, όταν γράφτηκε, τη σνόμπαραν την «Γκόλφω». Γιατί τους θύμιζε την καταγωγή τους. Παίζανε γαλλικές οπερέτες. Εμένα, σήμερα, αυτή η ιστορία με αφορά. Ετσι απλά το λέω. Μου μαθαίνει κάτι παραπάνω. Γιατί, όταν ασχοληθείς με ένα τέτοιο έργο, αισθάνεσαι και τη δική σου μετακίνηση σε σκέψεις, απόψεις, ιδέες. Που συμβαδίζει με μια προοδευτική σου πορεία. Μεγαλώνεις, κάτι αλλάζεις, κάτι χάνεις. Μάλλον όχι. Δεν χάνεις. Απλώς δεν τα χρειάζεσαι πια για να συνεχίσεις.

τα έκανα με τη διάθεση -ίσως λίγο κουτή- του να ψάχνεις κάτι πιο μοντέρνο, αλλά τελικά δεν είναι αυτό για μένα. Το μοντέρνο το αναπνέεις μέσα στο παρόν σου, άσχετα με το τι φοράς, τι κάνεις, τι δείχνεις.

Κείμενο: Δ. Γεωργακόπουλος, Φ. Καπίρη, Γ. Γεωργακόπουλος

Πυρήνας τεχνών Τον Δεκέμβριο του 2011 ιδρύεται το CAMP, ένας ανεξάρτητος χώρος τέχνης με το ομότιτλο café στο ισόγειο, με προσανατολισμό κυρίως στις εικαστικές τέχνες, άλλα ανοιχτός και στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στις μουσικές performance. Πρόκειται για ένα τριώροφο διατηρητέο νεοκλασικό κτίριο πάνω στην Πλατεία Κοτζιά σε μέτωπο με άλλα νεοκλασικά, όπως το κτίριο της Εθνικής Τραπέζης, το κτίριο Μελά, το παλιό κτίριο του Κλαουδάτου και, φυσικά, το δημαρχείο της πόλης των Αθηνών. Eνας σημαντικός στόχος που θέσαμε από το αρχικό στάδιο του σχεδιασμού αυτού του χώρου ήταν να δημιουργηθεί ένας ισχυρός πυρήνας καλλιτεχνών και θεωρητικών από διαφορετικούς χώρους, τα εικαστικά, το θέατρο, τη μουσική, τον κινηματογράφο, που θα λειτουργούσε υποστηρίζοντας καινοτόμες προτάσεις, αντισυμβατικές παραγωγές και αναπάντεχες συμβιώσεις ομάδων και καλλιτεχνών. Το ενδιαφέρον μας δεν περιορίζεται στο να παρουσιάσουμε ολοκληρωμένες εικαστικές ή άλλες παραγωγές, αλλά κυρίως να φέρουμε στην επιφάνεια τη διαδικασία και την έρευνα που κρύβεται πίσω από το τελικό αποτέλεσμα. Το πειραματικό στοιχείο παίζει καθοριστικό ρόλο και είναι αυτό που διατηρεί το έργο ζωντανό, αναπάντεχο, με μια δυναμική άγνωστη τις περισσότερες φορές και σε εμάς.

Το CAMP είναι μια πλατφόρμα ιδεών που παίρνουν τη μορφή εκθέσεων, παραστάσεων, μουσικών performance, προβολών, αλλά κυρίως είναι ένας τόπος συνάντησης καλλιτεχνών, ένα πραγματικό στέκι στο κέντρο της πόλης, ένα μέρος όπου γεννιούνται και υλοποιούνται ιδέες. Δεν προέκυψε ξαφνικά. Ως ιδρυτές ενός άλλου οργανισμού, της CHEAP ART, και έπειτα από 17 χρόνια λειτουργίας της σχεδιάσαμε και υλοποιήσαμε μέσα από τις ποικίλες δράσεις της ένα πρόγραμμα έρευνας και χαρτογράφησης της σύγχρονης ελληνικής εικαστικής παραγωγής, των τάσεων και ιδεών της. Δημιουργήσαμε ένα ζωντανό δίκτυο συνεργασιών, με καλλιτέχνες, θεωρητικούς, ομάδες και καλλιτεχνικούς οργανισμούς από την Ελλάδα και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Το CAMP αρχικά στηρίχθηκε στην ήδη υπάρχουσα τεχνογνωσία και εξελίχθηκε ως μια δυναμική καλλιτεχνική πρωτοβουλία στο κέντρο της πόλης, αλλάζοντας ως έναν βαθμό και την κυρίαρχη αντίληψη που θέλει το κέντρο της πόλης επικίνδυνο και ζοφερό. Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες παραγωγές που πραγματοποιήσαμε πέρυσι τον Απρίλιο ήταν το project “Βack to Athens”. Η ιδέα βασίστηκε στη δυνατότητα του να αλλάξει η εικόνα που έχουμε για την πόλη. Αναζητήσαμε χώρους άδειους, αλλά και χώρους σε χρήση στην περιοχή γύρω από το δημαρχείο που μας παραχωρήθηκαν και προσκαλέσαμε καλλιτέχνες, ομάδες και επιμελη-

τές, που αντιλαμβάνονται την πόλη ως ανοιχτό πεδίο δράσης, άλλα και ως ένα περιβάλλον σε συνεχή βίαιη μεταμόρφωση. Η μορφή που πήρε αυτή η πρωτοβουλία ήταν αυτή ενός 10ήμερου φεστιβάλ. Φέτος, στις 19 Απριλίου και για δέκα ημέρες το “Βack to Athens” θα επαναληφθεί με 12 διαφορετικά project στους χώρους του CAMP, στο πρώην ξενοδοχείο Πίνδαρος στο Fresh Hotel και σε τέσσερις διαφορετικούς χώρους, διαμερίσματα στην περιοχή γύρω από το δημαρχείο. Τον Μάιο του 2014 σχεδιάζουμε μια μεγάλη διεθνή παράγωγη στη Λεμεσό της Κύπρου, την “OFFSPACES International Young Art Fair” (www.offspaces.eu), που απευθύνεται κυρίως σε ανεξάρτητους χώρους, καλλιτεχνικές ομάδες και οργανισμούς από τον χώρο της τέχνης, της αρχιτεκτονικής και του design. Θα πραγματοποιηθεί στο αθλητικό κέντρο Σπύρος Κυπριανού και υποστηρίζεται από τον Δήμο Λεμεσού. Είναι ένα σχέδιο που δουλεύουμε από το 2008 μια ομάδα έξι ανθρώπων με έναν κοινό στόχο, να διερευνήσουμε τη δυναμική των ανεξάρτητων χώρων που δραστηριοποιούνται στην Ευρώπη και να δημιουργήσουμε έναν ισχυρό θεσμό που θα μπορεί να φιλοξενεί τους χώρους αυτούς και να δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για την παράγωγη έργου, για τη διαμόρφωση δικτύων και για συνεργασίες μεταξύ των συμμετεχόντων.

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

15 -21.03. 2013

Η φωτεινή πλευρά του ξυραφιού Τη Σάννυ Χατζηαργύρη τη γνωρίσαμε ως ηθοποιό. Οι περισσότεροι από εμάς θυμόμαστε την ανατρεπτική Λίλα στην τηλεοπτική σειρά “Singles”. Τα τελευταία χρόνια, όμως, η Σάννυ μάς αποκάλυψε ένα ακόμη κρυφό ταλέντο της, το τραγούδι - ή καλύτερα τη μουσική. Η Σάννυ Χατζηαργύρη είναι η frontwoman του συγκροτήματος Sunny Side of the Razor. Τη συναντήσαμε στο σπίτι της σε έναν μικρό παράδεισο έξω από την Αθήνα, όπου διατηρεί και το στούντιο του συγκροτήματος. «Είμαι πολύ χαρούμενη, γιατί πρώτη φορά ανοίγω το στούντιο στα media. Εδώ συνδέονται τα πάντα με το συγκρότημα. Εδώ γράφουμε, εδώ τα λέμε, εδώ κάνουμε πρόβες», θα πει η Σάννυ καλωσορίζοντάς μας. Οι Sunny Side of the Razor υπάρχουν εδώ και δέκα χρόνια, με βασικούς δημιουργούς τη Σάννυ και τον μπασίστα Δημήτρη Κουτσιουρή, με τον οποίο γράφουν και τα τραγούδια. «Η μπάντα ήταν αρχικά ένα προσωπικό μου όραμα. Ολα αυτά τα χρόνια γράφαμε με τον Δημήτρη τραγούδια. Το 2008 περίπου, ένιωσα την ανάγκη να βγάλω τη δουλειά προς τα έξω, να τη γνωρίσει ο κόσμος. Ετσι κυκλοφόρησε ο πρώτος μας δίσκος με τίτλο το όνομα του συγκροτήματος και εξ ολοκλήρου δική μας παραγωγή», εξηγεί η Σάννυ.

Οι Sunny Side of the Razor τραγουδούν κομμάτια με αγγλικό στίχο και ακροβατούν μεταξύ alternative-indie και gothic ήχων με αρκετές αμερικανικές επιρροές. Τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας είναι ο Νίκος Σάλτας (πλήκτρα), ο Επιμενίδης Κουτσαυτάκης (κιθάρα) και ο Κοσμάς Μπρούσαλης (ντραμς), συνεργάτες πολύτιμοι για τη Σάννυ. Με σπουδές στο Εθνικό Θέατρο και μεταπτυχιακό στην Αμερική, η Σάννυ ξεκίνησε να δουλεύει ως ηθοποιός, αλλά ποτέ δεν ξέχασε τη μουσική πλευρά της. «Ημουν πάντα πολυτεχνίτης. Ο μέντοράς μου, ο Milton Katselas βέβαια, με έμαθε ότι για να είσαι ολοκληρωμένος θα πρέπει να καλλιεργείς όλες σου τις κλίσεις. Υπό αυτή την έννοια, είμαι και σκηνοθέτις και γράφω και άλλα πολλά ακόμα». Παρόλα αυτά, η μουσική έχει ξεχωριστή θέση στη ζωή της Σάννυ. «Η μουσική για μένα είναι κάτι πιο βαθύ. Αυτό γιατί πέρασα μια δύσκολη εφηβεία. Τότε οι Cure ήταν ‘αυτοί’ που με βοήθησαν να ξεπεράσω τα προβλήματά μου. Ηταν για μένα ό,τι και το όνομά τους, θεραπεία. Με σημάδεψε τόσο αυτό, που ήταν αδύνατο να μην ασχοληθώ με τη μουσική». «Δεν είναι τυχαίο που η μουσική των Sunny Side of the Razor έχει κάτι από τα δύσκολα, μελαγχολικά και επαναστατικά εφηβικά χρόνια», σχολιάζω δυνατά και η ίδια σπεύδει να συμπληρώσει: «Το πρώτο μου άλμπουμ το αφιερώνω στους έφηβους.

Προσπάθησα για αυτό να μπω ξανά στο εφηβικό μου συναίσθημα. Και θα συνεχίσω να κρατώ την ασυμβίβαστη διάθεση αυτής της εποχής μαζί με την ευαισθησία και πολλή τρέλα». Οι Sunny Side of the Razor άνοιξαν τη συναυλία των Red Hot Chili Peppers στην Αθήνα τον Σεπτέμβριο του 2012, κάτι που ανύψωσε τη ψυχολογία της μπάντας και είχε ως αποτέλεσμα το συγκρότημα να γίνει γνωστό στο ευρύτερο κοινό. «Νιώσαμε έκσταση και δικαίωση. Η συναυλία αυτή μάς έδωσε δύναμη να συνεχίσουμε. Η ανταπόκριση του κοινού είναι μεγαλύτερη πια και σπουδαία. Το γεγονός, βέβαια, ότι έχουμε αγγλόφωνο στίχο και εναλλακτικό ύφος, αποστασιοποιεί κάπως το ελληνικό κοινό. Εμένα σκοπός μου ήταν να αγγίξω με τη μουσική μου έστω και ένα παιδί, όπως άγγιξαν κάποτε οι Cure εμένα. Επομένως, έχω πετύχει», δηλώνει με σιγουριά η Σάννυ. Αύριο, Σάββατο 16 Μαρτίου, θα εμφανιστούν στη σκηνή του An Club μαζί με τους No Sequence και τους Trip, σε μια βραδιά αφιερωμένη στο alternative rock. Αυτόν τον καιρό η Σάννυ ετοιμάζει τα κομμάτια για τον επόμενο δίσκο του συγκροτήματος, που θα κινηθεί στον γνωστό ήχο της μπάντας με περισσότερα στοιχεία soundtrack και ύφος ταξιδιάρικο.

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

15 -21.03. 2013

Τα θύματα του πολέμου «Οταν ξεκίνησα να διαβάζω το έργο στο σπίτι μου, άρχισα να κλαίω», μου εξομολογείται η Εφη Λογγίνου για το έργο του Γκιγιέμ Κλουά «Δέρμα στις φλόγες», που παρουσιάζεται στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου. Τέσσερα πρόσωπα, ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, μια χώρα χωρίς όνομα, μια φωτογραφία και ο πόλεμος.

Προσπαθώ να καταλάβω πώς μπορεί να σκέφτεται ένας άνθρωπος που διαφημίζει τη φιλανθρωπία του και την ίδια στιγμή σκοτώνει, κακοποιεί, βιάζει και εκμεταλλεύεται παντοιοτρόπως ανθρώπους που βρίσκονται σε πιο αδύναμη θέση από εκείνον. «Πιστεύω ότι στην πλειονότητά τους οι άνθρωποι δεν είναι ένα πράγμα», μου εξηγεί η Εφη και καταλαβαίνω αμέσως τι θέλει να πει. «Το θέμα είναι τι ρόλο επιλέγεις να παίξεις σε αυτή τη ζωή. Ολοι μας κάνουμε κακές σκέψεις, απλά δεν τις κάνουμε όλοι μας πράξη».

«Πρόκειται για ηθικά, φυσικά και ψυχικά τραυματισμένους ήρωες. Είναι και οι τέσσερις θύματα του πολέμου», μου λέει η Εφη, που υποδύεται αναμφισβήτητα την πιο τραγική ηρωίδα του έργου, την Ιντα, μια νεαρή, φτωχή κοπέλα, που δέχεται να κακοποιηθεί σεξουαλικά από έναν καθωσπρέπει γιατρό του ΟΗΕ, προκειμένου να τη βοηθήσει να γίνει καλά το παιδί της, που βρίσκεται στο νοσοκομείο.

Κάπως έτσι συμβαίνει και με τους ήρωες της παράστασης «Δέρμα στις φλόγες». Ολοι τους έχουν τη φωτεινή και τη σκοτεινή τους όψη. Ο πόλεμος, όμως, έχει βγάλει σε όλους τον χειρότερό τους εαυτό, έστω και αν κάποιοι φαίνονται σε πρώτη ανάγνωση τα θύματα και κάποιοι άλλοι οι θύτες. Το έργο αφορά τον πόλεμο. Εχει δίκιο η Εφη.

Με αφορμή ένα αληθινό περιστατικό, ο Γκιγιέμ Κλουά ασκεί ένα δριμύ κατηγορώ στην υποτιθέμενη φιλανθρωπική δράση των εκπροσώπων του δυτικού κόσμου στις αναπτυσσόμενες χώρες. «Δεν είχα ακούσει ποτέ κάτι αρνητικό για αυτές τις οργανώσεις», ομολογεί η Εφη. «Ηξερα ότι πολλές φορές προασπίζονται συγκεκριμένα συμφέροντα, αλλά δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι μπορεί να γίνονται τέτοια πράγματα. Μέσα από συζητήσεις που κάναμε στη διάρκεια των προβών, συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν άνθρωποι που εκμεταλλεύονται ή και σκοτώνουν ακόμα ανθρώπους στο όνομα της ειρήνης».

Ο ρόλος της στην παράσταση περιέχει γυμνό και αρκετές τολμηρές ερωτικές σκηνές. «Ενας ηθοποιός πρέπει να είναι έτοιμος να κάνει τα πάντα. Οταν ένας ρόλος σού αρέσει και θέλεις να τον κάνεις, δεν πρέπει να έχεις φραγμούς», μου απαντάει όταν τη ρωτάω αν αισθάνθηκε άβολα. «Δεν αισθάνθηκα άσχημα κατά τη διάρκεια των προβών. Οταν πήγαινα στο σπίτι μου, βέβαια, το σκεφτόμουν. Υπήρχαν φορές που ξάπλωνα και έλεγα ’έκθεση, διπλή έκθεση’. Αλλά θεωρώ ότι η ψυχική κατάθεση του κάθε ηθοποιού είναι μεγαλύτερη έκθεση από οτιδήποτε έχει γραφτεί από έναν συγγραφέα», προσθέτει.

«Το έργο αφορά τον πόλεμο», μου λέει. Και η αλήθεια είναι ότι αυτό είναι που του χαρίζει και την απαραίτητη οικουμενική διάσταση. «Στη διάρκεια του πολέμου γίνονται μεγαλύτερα εγκλήματα από το να πυροβολήσεις και να σκοτώσεις κάποιον. Γίνονται τα απόλυτα αίσχη και αυτό δεν έχει να κάνει ούτε με το σε ποια τάξη ανήκεις ούτε με το σε τι θέση βρίσκεσαι».

Την παρακολουθώ να μου μιλάει για το έργο, τον ρόλο της, την υποκριτική και την παραδέχομαι. Είναι παθιασμένη με αυτό που κάνει. Ομολογώ ότι μέχρι το κινηματογραφικό της ντεμπούτο πριν από δύο χρόνια στην ταινία «45 τετραγωνικά» του Στράτου Τζίτζη δεν την ήξερα, αν και η Εφη είχε ήδη προϋπηρεσία στο θέατρο και στην τηλεόραση. Εχει πολύ ενδιαφέρον, όμως, να γνωρίζεις

έναν ηθοποιό κάπως στη μεγάλη οθόνη και να τον συναντάς εντελώς αλλιώς στη σκηνή. Ισως να ακούγεται αυτονόητο, αλλά δεν είναι. «Αυτό που έμαθα από την οικογένειά μου είναι ότι πρέπει να δουλεύεις σκληρά», μου λέει. Παιδί Ελλήνων μεταναστών από τη Σουηδία, ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία οκτώ χρόνων. «Δεν κάθομαι ποτέ, δουλεύω συνέχεια, πληρώνω τους φόρους μου, αλλά νιώθω ότι με κοροϊδεύουν. Νιώθω ότι ζω σε ένα κράτος όπου δουλεύουν κάποιοι και κάποιοι άλλοι τους κοροϊδεύουν», μου εξομολογείται όταν η συζήτησή μας έρχεται στο επίμαχο θέμα της κρίσης. Τη ρωτάω αν πιστεύει ότι μπορεί να ζήσουμε στο μέλλον και στην Ελλάδα αντίστοιχες καταστάσεις με αυτές που βιώνουν οι ήρωες της άγνωστης χώρας του έργου. «Νομίζω ότι με έναν τρόπο τις βιώνουμε. Δεν χρειάζεται να γίνει ένας πόλεμος και να μην έχουμε να φάμε, όπως οι κοπέλες στην ιστορία. Παλιά, όταν βλέπαμε έναν άνθρωπο να έχει περισσότερα χρήματα από εμάς, δεν γινόταν τόσο μεγάλο θέμα. Τώρα έχουν δημιουργηθεί δύο στρατόπεδα και υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται γιατί ο διπλανός τους έχει να φάει και δεν έχουν αυτοί». «Για μένα, όμως, δεν είναι αυτό το μεγαλύτερο πρόβλημα στην Ελλάδα σήμερα», μου λέει. Πιο ψηλά στην ατζέντα της παίζουν τα φαινόμενα ρατσιστικής βίας και ο ανερχόμενος φασισμός στην ελληνική κοινωνία. «Με πιάνει φρίκη. Οι γονείς μου έζησαν σε μια εποχή στη Σουηδία που δεν υπήρχε θέμα ρατσισμού. Το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής με απασχολεί καθημερινά. Εχω πάρα πολλούς φίλους αλλοδαπούς, που τρέμω μην πάθουν κάτι. Οταν έμαθα ότι σκότωσαν ένα παιδί στα Πετράλωνα, όπου μένω και εγώ, πίστευα ότι είναι ένας φίλος μου», μου εξομολογείται. «Είναι ένας λόγος για να βγω στους δρόμους αύριο το πρωί», καταλήγει.

Κείμενο: Ανδρέας Γιαννόπουλος / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

Startup πρότυπο Οταν πριν από περίπου ενάμιση χρόνο ο Γιάννης Βλαχογιάννης (αριστερά στη φωτό και ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος (δεξιά) αποφάσισαν να ιδρύσουν την BugSense, ίσως και οι ίδιοι δεν είχαν φανταστεί πού θα βρίσκονταν σήμερα. Να έχουν δηλαδή μια startup με έδρα την Αθήνα, γραφείο στο Σαν Φρανσίσκο και πελάτες τους εταιρείες όπως οι Samsung, VMWare, Skype, Instagram, Shazam και SoundCloud. Οι δυο τους προχώρησαν στη σύσταση της επιχείρησης τον Αύγουστο του 2011 στις ΗΠΑ και λίγες εβδομάδες αργότερα προστέθηκε στην ομάδα η Μαρία Νασιώτη (στο κέντρο της φωτό), η οποία αποτελεί σήμερα βασικό μέλος της. Σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, δουλειά τους είναι να «βοηθούν τους προγραμματιστές να φτιάχνουν καλύτερα και πιο σταθερά applications για κινητά». Εάν ήθελε όμως να εξηγήσει κάποιος με απλά λόγια τι κάνουν, θα έλεγε πως διαθέτουν μια πλατφόρμα η οποία εντοπίζει προβλήματα και τυχόν κολλήματα στις εφαρμογές και στη συνέχεια ενημερώνει τους προγραμματιστές ώστε να τα διορθώσουν. «Στις δύο προηγούμενες startup

μας», εξηγεί ο Γιάννης, «η ανίχνευση προβλημάτων ήταν από τις βασικότερες δυσκολίες που συναντούσαμε και δεν βρίσκαμε απάντηση. Είχαμε ανάγκη από μια τέτοια υπηρεσία, που να μας βοηθάει να φτιάχνουμε το καλύτερο προϊόν που μπορούμε, οπότε σκεφτήκαμε να τη δημιουργήσουμε εμείς». Αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε περισσότερα από 200 εκατ. smartphones, νούμερο που τους κατατάσσει τρίτους στον κόσμο στον τομέα τους, πίσω από την Google και το Flurry. Η εταιρεία τους αριθμεί 11 άτομα «και είναι κερδοφόρα από την πρώτη χρονιά λειτουργίας της», όπως τονίζουν με περηφάνια, «παρά το γεγονός ότι χρειάστηκε χρηματοδότηση μόλις μία φορά και αυτή της τάξης των 100.000 δολαρίων». Για να καταλάβει κανείς το εύρος των μεγεθών, οι βασικοί τους ανταγωνιστές έχουν χρηματοδοτηθεί συνολικά με 7,5 εκατ. δολάρια. Τέτοιες επιδόσεις δεν θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητες στο εξωτερικό και, όπως ήταν φυσικό, δεν άργησε να τους έρθει πρόταση να μετακομίσουν. Οπως υποστηρίζει όμως ο Παναγιώτης, «προτιμούμε να είμαστε όπου είναι οι πελάτες, δηλαδή παντού. Για αυτόν τον λόγο

περνάμε αρκετό καιρό μέσα σε ένα αεροπλάνο. Εξάλλου, το να έχεις μια εταιρεία στο ίντερνετ σού δίνει την ευκαιρία να διαλέξεις εσύ το πού θα είσαι. Εμείς επιλέγουμε την Ελλάδα λόγω του ταλέντου της». Κατά τα άλλα, όντας εξαιρετικά δραστήριοι, συμμετέχουν από τη διοργάνωση θεατρικών παραστάσεων μέχρι τη σύσταση επενδυτικών ταμείων. Συγκεκριμένα, το τελευταίο τους εγχείρημα είναι η δημιουργία του Zerofund, ενός ταμείου που θα χρηματοδοτήσει νέες επιχειρήσεις και θα τις βοηθήσει να αναπτυχθούν. «Θέλουμε να δώσουμε τη δυνατότητα σε άτομα που θέλουν και μπορούν, να φτιάξουν μια επιτυχημένη εταιρεία και να δημιουργήσουν το προϊόν τους», καταλήγει ο Γιάννης. Για να το καταφέρουν θα αναδείξουν, μέσα από διαγωνισμό που ήδη προχωρά, μια ομάδα η οποία θα πάρει 65.000 δολάρια και θα πάει για τρεις μήνες στην Αμερική να δουλέψει. Οσα χρειάζεται, δηλαδή, για να ξεκινήσει ένα ταξίδι μοναδικό σαν το δικό τους.

Κείμενο: Μαρία Μαρκουλή / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

15 -21.03. 2013

Μήπως είδατε τον Μπάτμαν; Δεν μπορεί να μην τους ξέρεις. Είναι εκείνοι που ξέρουν τα πάντα. Τα πάντα για την πόλη. Κάθε γωνιά της, κάθε άκρη και μέση, κάθε τι νέο ή αναπαλαιωμένο. Τα παλιά και τα καινούργια της. Ξέρουν το μπακάλικο που έκλεισε και το σουβλατζίδικο που ανοίγει. Θα το ήξερα και εγώ αυτό, γιατί όλο κάπου κάποιο σουβλατζίδικο ανοίγει. Αν όχι εδώ, λίγο πιο κάτω. Και τώρα που έρχεται η άνοιξη και το φρόζεν γιόγκαρτ επιστρέφει δριμύτερο, αλλά αυτά είναι εύκολα πράγματα, δεν ρωτάμε τέτοια αυτούς που ξέρουν. Η ιστορία είναι η άλλη, η άσχημη. Τα μαγαζιά που κλείνουν, που έχουν κλείσει, και το «ενοικιάζεται», που είναι η νέα επιτυχημένη αλυσίδα καταστημάτων της εποχής, οπότε -δυστυχώς- και αυτό το βρίσκεις, ακόμη και αν δεν ξέρεις γιατί το βλέπεις παντού, σε «βλέπει» και εκείνο. Θυμάσαι το κρεοπωλείο του Μάκη από την Καρδίτσα; Εκλεισε. Η πληροφορία, όμως, δεν σταματάει να κυκλοφορεί και εκείνοι που ξέρουν θα σου πουν πρόθυμα -και πολύ θα χαρούν που θα σου πουν- πού θα φας το καλύτερο γαλακτομπούρεκο, πού θα

βρεις ροζ κορδέλα για τη στολή της Χιονάτης, πού πουλάνε φάκες για τους ποντικούς. Θα σου πουν πού «παίζει» vintage παζάρι και πού θα ζητήσεις τη Χρυσάνθη να σου συστήσει την κοπέλα που φτιάχνει τις ωραίες φούστες από τζιν μπουφάν και πετσέτες κουζίνας. Πού θα φας φτηνά και καλά και ποιος dj παίζει στο Drunk Sinatra Τετάρτη μεσαία βάρδια. Πότε ανθίζουν οι πασχαλιές γύρω από την πλατεία - θα σου το πουν, μια και μπορεί όλα αυτά τα χρόνια να μην το έχεις προσέξει. Και εκείνο το κουμπί που μοιάζει με πλανήτη Γη με μικρά εξογκώματα γύρω γύρω (οι οροσειρές ας πούμε) και το έψαχνες για το παλτό σου από την εποχή των δεινοσαύρων, το έχει το μαγαζάκι ειδών ραπτικής κατεβαίνοντας προς Μοναστηράκι. Δεν υπάρχει περίπτωση, θα το βρεις. Γιατί εκείνος που σου το είπε ξέρει, εκτός και αν αυτό το συγκεκριμένο κουμπάκι τέλειωσε, αλλά και πάλι κάτι θα βρεις σε αυτό το μαγαζάκι των θαυμάτων, δεδομένου ότι το μαγαζάκι των θαυμάτων τη σκαπουλάρισε από την κρίση και αντέχει ακόμη. Εχασε μόνο μερικά κουμπιά. Πάρα πολύ τους θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους που έχουν τις πληροφορίες τους, σωστές και εξακριβωμένες, σαν να γυρίζουν συνέχεια και

να ξετρυπώνουν πράγματα - ή μπορεί και η πόλη να τους ανοίγεται και να τους αποκαλύπτεται από μόνη της ή να της ψιθυρίζουν τίποτε μυστήρια λόγια κωδικούς και να την ξεκλειδώνουν. Και να, ιδού το καλό το εκλέρ με όνομα και διεύθυνση και το βαθύ το χρώμα της μπίτερ της σοκολάτας. Τους θαυμάζω στα αλήθεια, αλλά δεν θέλω να τα ξέρω όλα. Θέλω να βρω το εκλέρ στην τύχη, να πέσω τυχαία πάνω στο κουρείο με τη φωτογραφία του Μίστερ Σποκ δίπλα από τον καθρέφτη, θέλω η πόλη να κρατάει και λίγο τα μυστικά της. Και υποψιάζομαι ότι μου έχεις πει πού είναι εκείνο το καινούργιο alternative-άκι που άνοιξε προχτές και παίζει ωραίες μουσικές, αλλά το ξέχασα και θα ανακαλύψω το δικό μου. Και δεν θα ξεχάσω εκείνη τη νύχτα, κάπου στον Νέο Κόσμο που ήμασταν και ρωτούσαμε στα περίπτερα αν ήξεραν πού είναι ο «Μπάτμαν». Τον βρήκαμε και μια χαρά είχαμε περάσει και δεν είχαμε ψάξει στις λίστες με τα μπαρ της πόλης - που, εδώ που τα λέμε, ως Μπάτμαν θα την ξέρει μέσα και έξω, αλλά κρατάει μυστικά. Τέτοιος χαρακτήρας είναι και έχει και τους λόγους του.

Κείμενο: Χάρη Ποντίδα / Φωτογραφία: Λίλα Σωτηρίου

Α Greek man in London Να ξεκινήσουμε πρώτα από τον ήχο. Γιατί πρώτα ο ήχος κλέβει τις εντυπώσεις, και ας τρέχει παράλληλα στην οθόνη η εικόνα δύο χεριών που πηγαινοέρχονται με φόρα πάνω στα πλήκτρα ενός “Steinway”. Ο Θόδωρος Πολυχρονόπουλος -Theodore για όσους τον ξέρουν διαδικτυακά- ετών 21, μόνιμος κάτοικος Αγγλίας τα τελευταία χρόνια (σπουδάζει σύνθεση), μας συστήνεται με το πρώτο του ψηφιακό CD «7». Δουλειά που θα έρθει να παρουσιάσει για δεύτερη φορά στην Αθήνα στο bar Faust στις 28 Μαρτίου (η πρώτη ήταν τον Ιανουάριο στο ΚοοΚοο). Παρακολουθώ τα βίντεο στο ΥouΤube και σκέπτομαι πόσο απλή, αλλά χωρίς ίχνος ερασιτεχνισμού φαίνεται αυτή η πρώτη του προσπάθεια στα μάτια του τυχαίου επισκέπτη. Βιντεοσκοπημένα τα τραγούδια στο γνωστό Church Studio του Λονδίνου, σου αφήνουν μια αίσθηση καλώς εννοούμενου επαγγελματισμού, όπου φωτισμοί, ήχος, πρόσωπα, όργανα (συμμετέχει και ένα κουαρτέτο εγχόρδων) συνδυάζουν την οικονομία και την ακρίβεια ενός «κλασικού» έργου με τα ξεσπάσματα, τις εντάσεις, την υπόγεια γοητεία μιας θεατρικής ροκ. Μουσική και θέατρο εις σάρκα μία. Υπάρχει και μια υπόνοια μελοδραματισμού στον αέρα - κυρίως στον τρόπο που τραγουδάει.

Στο τηλέφωνο, ωστόσο, η φωνή του έχει τις αποχρώσεις της φωνής κάποιου που πατάει γερά στη γη. Οργανωμένος, ξεκάθαρος, αισιόδοξος λόγος και πλάνο εμφανίσεων (στην Ελλάδα, στο Λονδίνο, ίσως και στην Ιταλία) για τους επόμενους μήνες. «Εχουμε φτιάξει μια ομάδα στο πανεπιστήμιο που έχει αναλάβει το μάνατζμεντ, κυρίως για το συναυλιακό κομμάτι», μου λέει. Αλλά για να έρθουμε στη μουσική του τώρα. Υπήρχε μια συγκεκριμένη αφετηρία όπου πάνω της κτίστηκε ένα ενιαίο έργο; Το υπόγειο ...σκότος και το δράμα από πού προκύπτουν άραγε; Η απάντηση, ξεκάθαρη. «Η αφετηρία είναι ο έρωτας. Οπως τουλάχιστον μπορεί να αντιληφθεί τον έρωτα ένας 18χρονος» (γιατί τότε άρχισε να γράφει το «7»). Την επόμενη ερώτηση την προλαβαίνει... «Τη σκληρότητα του έρωτα τη βιώνει κανείς από πολύ μικρή ηλικία και ας μην το συνειδητοποιεί. Ούτε φίλτρα υπάρχουν τότε, ούτε ευγένειες. Το «ψιλοφρίκ» το διαισθανόμαστε όλοι από πολύ νωρίς». Μεγαλωμένος στην Αθήνα σε αστικό περιβάλλον, δεν αναρωτήθηκε ποτέ τι θα έκανε στη ζωή του αργότερα. «Μουσικός ήθελα να γίνω πάντα», λέει. «Αν και κάποια στιγμή κόλλησα με την ιδέα της αστροφυσικής και της κοσμολογίας - αλλά στα μαθηματικά ήμουν χάλια, οπότε σοβαρεύτηκα γρήγορα». Η ηχογράφηση ξεκίνησε από την Ελλάδα με παραγωγό τον Vassiliko και ηχολήπτη τον Γιώργο

Σιμάτο και ολοκληρώθηκε στο Λονδίνο με παραγωγό τον Clive Martin. Μεταξύ Ελλάδας και Αγγλίας τον τελευταίο χρόνο, αποφάσισε να μη βάλει στον εαυτό του -τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον- διλήμματα του τύπου «εδώ ή εκεί». «Θα ήθελα να τα καταφέρω να μην έχει σημασία πού βρίσκομαι», λέει. «Ολα είναι τοπικά μέχρι να βρεις τον τρόπο να τα κάνεις να είναι παντού. Το internet βοηθάει σε αυτό». Καθώς προχωράει η συζήτηση και μιλάμε για την κατάσταση στην Ελλάδα, του λέω ότι το ξεκίνημά του συμπίπτει με την πιο άγρια οικονομική και κοινωνική κρίση των τελευταίων 40 χρόνων. «Το ότι βγαίνεις έξω στην Αθήνα και βλέπεις σκυμμένα κεφάλια είναι πραγματικά πολύ δυσάρεστο. Από την άλλη όμως -και αυτό είναι το αισιόδοξο κομμάτι-, δεν θα έπρεπε κάποτε να σπάσει η φούσκα που ζούσαμε; Eίναι ωραίο να ζεις μια πλαστή πραγματικότητα; Δυστυχώς, η μπάλα παίρνει πολύ κόσμο μαζί της». Το «7» του κυκλοφορεί στα πολυεθνικά ύδατα του ΥouΤube (και αν θέλει κανείς το αγοράζει από το ψηφιακό CD Baby) και στις 28 του μηνός θα πετάξει από το King's Cross του Λονδίνου όπου μένει στην οδό Καλαμιώτου στην Αθήνα. «Δεν βλέπω την ώρα», λέει στο φινάλε. «Βέβαια, αν έμενα εκεί, όλο έξω θα ήμουν. Με τέτοιον ήλιο ποιος να κάθεται να δουλέψει;»

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

15 -21.03. 2013

Μια «χειροποίητη» ταινία Λένε ότι το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι ειδικά στον καλλιτεχνικό χώρο τις περισσότερες φορές που πέφτει σαπίζει γρήγορα. Iσως φταίει και ο βαρύς ίσκιος της μηλιάς, που στέκει εμβληματική από πάνω του. Η Κωνσταντίνα Βούλγαρη αποτελεί την εξαίρεση του πιο πάνω κανόνα. Το απέδειξε με την πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία, το “Valse Sentimentale”, πριν από πέντε χρόνια. Το αποδεικνύει ξανά με το «Συγχαρητήρια στους αισιόδοξους», που θα προβάλλεται στις κινηματογραφικές αίθουσες από τις 28 Μαρτίου από τη Feelgood Entertainment. Το σινεμά που κάνει απέχει χιλιόμετρα από τις ταινίες του διάσημου και καταξιωμένου πατέρα της. Ενα σινεμά πολύ πιο προσωπικό και διεισδυτικό, που πατάει όμως στη σημερινή πραγματικότητα και δεν στερείται κοινωνικού προβληματισμού και χιούμορ. «Νομίζω ότι οι περισσότερες νέες ελληνικές ταινίες είναι μεν προσεγμένες, αλλά ελιτίστικες. Εμένα αυτό δεν με εκφράζει. Γιατί, ας πούμε, στην Αγγλία ή στον αμερικανικό ανεξάρτητο κινηματογράφο βλέπεις ταινίες που είναι καλλιτεχνικές, αλλά αφορούν και την κοινωνία, αφορούν και ένα πιο ευρύ κοινό;» μου λέει χαρακτηριστικά.

Τη συναντώ με αφορμή τη νέα της ταινία «Συγχαρητήρια στους αισιόδοξους». Χαίρομαι που δέχεται να τα πούμε από κοντά. Ξέρω ότι δεν είναι το καλύτερό της να δίνει συνεντεύξεις. Οταν ακούει ότι θα κάνουμε και φωτογράφιση σε εξωτερικό χώρο, ψάχνει να βρει μέρος για να μη μας δει κανείς. Μου έρχεται να βάλω τα γέλια. Πραγματική καλλιτέχνις. Την αφορά να μιλάει μέσα από το έργο της. Η προσωπική προβολή δεν της λέει απολύτως τίποτα. «Το ‘Συγχαρητήρια στους αισιόδοξους’ είναι ο τίτλος του πρώτου κόμικ της Μαφάλντα», μου εξηγεί όταν τη ρωτάω για την επιλογή ενός τέτοιου τίτλου σε μια εποχή κρίσης. «Η κεντρική ηρωίδα της ταινίας έχει κάποια σχέση με τη Μαφάλντα. Είναι και οι δύο πολιτικοποιημένες και επιπλέον η Μαφάλντα είναι ο χαρακτήρας κόμικ που ένιωθα ανέκαθεν ότι μου ταιριάζει περισσότερο. Από την άλλη ο τίτλος είναι εν μέρει ειρωνικός. Για μένα οι αισιόδοξοι είναι αυτοί που αγωνίζονται. Δεν είναι οι χαρούμενοι άνθρωποι, αλλά όσοι παλεύουν για να ανατρέψουν τις αδικίες αυτού του κόσμου». Η κεντρική ηρωίδα του «Συγχαρητήρια στους αισιόδοξους» είναι μια κοπέλα που ανήκει στον αναρχικό χώρο, ζει στην Αθήνα, έχει κάνει καλλιτεχνικές σπουδές τις οποίες όμως δεν εξασκεί

από πεποίθηση, γιατί δεν της αρέσει ο τρόπος που λειτουργεί το καλλιτεχνικό σύστημα, και ο φίλος της είναι στη φυλακή υπόδικος για μια υπόθεση που σχετίζεται με τον «τρομονόμο». Η ταινία παρακολουθεί την καθημερινότητα αυτής της κοπέλας. «Δεν είναι ένα σενάριο που γίνονται πολλά πράγματα και έχει μια εξέλιξη. Που περιμένεις να δεις τι θα γίνει», μου εξηγεί η Κωνσταντίνα. Ξέρω ότι γύρισε την ταινία σχεδόν χωρίς λεφτά, αν και είχε εγκριθεί η χρηματοδότησή της από το Κέντρο Κινηματογράφου και την ΕΡΤ. «Επρεπε να δουλέψουμε τζάμπα, να βρούμε μόνοι μας χορηγίες για φαγητά, για το συνεργείο και γενικά να εργαστούμε με πολύ κόπο για όλο αυτό», μου εξομολογείται τονίζοντας ότι πρόκειται για «χειροποίητη ταινία». Τη ρωτάω πώς βλέπει την άνθιση του νέου ελληνικού κινηματογράφου και με αιφνιδιάζει με την απάντησή της. «Δεν είμαι σίγουρη. Πολλές ταινίες που προβάλλονται σήμερα μπορεί να έχουν γυριστεί και πριν από τρία χρόνια. Επίσης, θεωρώ ότι από εδώ και πέρα θα αρχίσει να γίνεται πάρα πολύ δύσκολο το να κάνει κάποιος μια ταινία», επισημαίνει και προσθέτει ότι, ακόμα και απλήρωτος να δεχτεί να δουλέψει κάποιος, δεν θα έχει να βάλει βενζίνη στο μηχανάκι του για να έρθει για γύρισμα.

Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα

Πέρνα αυτή τη δύσκολη -τι λέω;-, αβυσσαλέα εβδομάδα, Κριέ, και όλα θα πάνε καλύτερα. Γιατί αν τα πράγματα στη δουλειά σου είναι τόσο πιεστικά, πώς να μην επηρεαστείς γενικά; Και είναι κρίμα, γιατί υπό κανονικές συνθήκες θα ήσουν ικανός να κουρέψεις όλη την Πλατεία Συντάγματος με τόση δημιουργικότητα και ενέργεια, αλλά τι να κάνεις; Είναι μία από αυτές τις εβδομάδες.

Είναι μια καλή συγκυρία για σένα να αρχίσεις να σκέφτεσαι μήπως να γυρίσεις στην εκπαίδευση, Ζυγέ. Και να διαλέξεις με πολλή σύνεση το αντικείμενο, να βρεις κάτι που σε ενδιαφέρει πραγματικά και να δεσμευτείς σε αυτό μακροπρόθεσμα. Αν δεν βρεις κάτι τέτοιο, υπάρχει πάντα η λύση της μαγειρικής. Σε όλους αρέσει να τρώνε.

Ενα από τα πιο αγαπημένα σου πρόσωπα θα σου κάνει μια μεγάλη χάρη, ανεβαίνοντας στην ιεραρχία στο μυαλό σου. Ισως είναι καλή ευκαιρία, μάλιστα, να σβήσεις ένα όνομα από τη λίστα που έχεις με τον κόσμο που θέλεις να σκοτώσεις, που σε πολλά σημεία συμπίπτει με τη λίστα με τα αγαπημένα σου πρόσωπα, ψυχανώμαλε, Ταύρε.

Θα σου κάτσει ένα χαμόγελο στο πρόσωπο, Σκορπιέ, και δεν θα λέει να φύγει. Και ναι, θα είναι από καινούργιο ερωτικό μπαχαλάκι. Και ναι, θα γουστάρεις τόσο που θα γίνεις χειρότερος από ταινία με τη Μεγκ Ράιαν. Και ναι, δεν θα θέλω να σου κάνω παρέα για καμιά εβδομάδα, γιατί βαριέμαι τρελά τη Μεγκ Ράιαν. Βέβαια, όχι ότι θα σκεφτείς να σηκωθείς από το κρεβάτι και να δεις φίλους...

Αυτόν τον χαμούλη που ζεις στη δουλειά, Δίδυμε, που είτε παίζεις κρυφτούλι με το αφεντικό σου ή κάνεις τα πάντα για να σε συμπαθήσει, θα τον δεις να τελειώνει σιγά σιγά. Οχι αναγκαστικά με θετικά αποτελέσματα, αλλά απλά γιατί έχεις βαρεθεί τη διαδικασία. Και καλύτερα, αν θέλεις τη γνώμη μου. Τα αφεντικά είναι σαν τα λεωφορεία, ποτέ μην τρέχεις από πίσω τους.

Τα πράγματα στο σπίτι αλλάζουν, Τοξότη, κυρίως γιατί νέες εμπειρίες σε κάνουν να το κοιτάζεις με άλλο μάτι. Πολύ πιθανό να θέλεις να το αφήσεις για να δοκιμάσεις κάποιον άλλον ταχυδρομικό κώδικα. Δική σου απόφαση, αλλά κινήσου προσεκτικά, γιατί θα είναι κατά τα άλλα μια φορτωμένη εβδομάδα. Φορτωμένη με αλκοόλ, επομένως είναι επικίνδυνο να κάθεσαι να σκέφτεσαι ντέφι πού μένεις.

Αν θέλεις έστω και λίγο τη συμβουλή μου, Καρκίνε, κάθισε σε μια καρέκλα, βάλε στο νερό σου υπνωτικό, πάρε βαριές αλυσίδες και δέσου, βρες δυο λιοντάρια να φυλάνε την έξοδο του σπιτιού σου. Γιατί τέτοια μανία να την κάνεις από την Αθήνα πρώτη φορά θα έχεις και δεν πρέπει, για τον Θεό. Οι καλές ευκαιρίες έρχονται όταν είσαι εκεί και αυτές δεν θα θέλεις να τις χάσεις.

Ετοιμάσου για εξομολογήσεις, Αιγόκερε, η εβδομάδα θα είναι γεμάτη από δαύτες. Και μερικές από αυτές έξτρα ζουμερές. Είτε θα μάθεις πράγματα για τη δουλειά σου που ούτε φανταζόσουν ή θα είναι του ερωτικού τομέα και θα βλέπεις τα μπάχαλα να ξεχύνονται μπροστά σου σαν να έχεις βάλει το «Μπέβερλι Χιλς» στο γρήγορο.

Μία εβδομάδα έχεις, Λέοντα, κοίταξε να την εκμεταλλευτείς. Μία εβδομάδα για ξεκούραση, ανάκτηση δυνάμεων, γέμισμα μπαταριών και όλα αυτά. Και κοίτα να μην πας για τίποτα paintball ή να αρχίσεις τα μπάχαλα στο Σύνταγμα ή με το αντίθετο φύλο, μιλάμε για ξεκούραση βαρέων βαρών, με οχτάωρα στον καναπέ και χυμουδάκια. Θα το καταλάβω αν κλέβεις.

Μια καινούργια οικονομική ευκαιρία έρχεται καλπάζοντας στον ορίζοντα, Υδροχόε. Και καλά θα κάνεις να μην είσαι στο σαλούν και να τα πίνεις, καλά θα κάνεις να είσαι έξω, εκεί που τα πράγματα συμβαίνουν, με τα όπλα σου έτοιμα να πυροβολήσουν και τα σπιρούνια σου έτοιμα να κεντρίσουν το άλογο που θα σε οδηγήσει προς τη δόξα. Παλαβιάρη, Υδροχόε.

Ετοιμάσου για μια πολύ έντονη συναισθηματικά εβδομάδα, Παρθένε, και πάρε τις κατάλληλες προφυλάξεις. Δεν θέλεις να βρεθείς στην Κολοκοτρώνη να κλαίγεσαι στους περαστικούς για το τάδε πρόβλημά σου που είναι τόσο τραγικό. Είναι ώρα να λες μόνο τα απαραίτητα για λίγο καιρό και αν γίνεται με χαμόγελο που να είναι έστω οριακά πιστευτό, ναι;

Κάνε μια ευχή τη Δευτέρα, Ιχθύ, αν είναι να γίνει πραγματικότητα, σίγουρα τη Δευτέρα είναι που πρέπει να δοκιμάσεις. Αλλά τις αποφάσεις που θα βρεις μπροστά σου και που θα σε επηρεάσουν πολύ πιο μακροπρόθεσμα καλά θα κάνεις να τις σκεφτείς αρκετά παραπάνω. Να πάρεις γνώμες άλλων και τα πάντα. Αλλά όχι από τους Τοξότες, προσοχή!

Papa George’s

Cantina Social

Το Papa George’s είναι ένα all day cafe-bar restaurant στην περιοχή της Δάφνης. Στον χώρο του μπορείς να απολαύσεις τον καφέ, το ποτό ή το κοκτέιλ σου και να γευθείς finger food, σαλάτες και american burgers. Με πρίζες σε κάθε τραπέζι για να καθίσεις με το laptop σου, γίνεται, επίσης, το ιδανικό μέρος για επαγγελματικά ραντεβου.

Καλά κρυμμένο μυστικό στην περιοχή του Ψυρρή, με χαλαρή μουσική και ευχάριστη διάθεση. Πολυσύχναστο και ανεπιτήδευτο urban στέκι με φτηνά ποτά, ρετρό setting με τραπεζάκια καφενείου, αλλά και μουσική που δεν καλουπώνεται με ηχητικές ταμπέλες, καθώς βγαίνει αυθεντική από 15 διαφορετικούς dj.

Μεγάλου Αλεξάνδρου 4, Δάφνη

Λεωκορίου 8, Αθήνα

Τρίγωνο

imoney

Με κλασικά μαρμάρινα τραπεζάκια στον εσωτερικό χώρο, μπόλικο ξύλο στη διακόσμηση και συνήθως jazz μουσική, το Τρίγωνο αποπνέει θετική ενέργεια. Στο μοντέρνο αυτό καφενείο θα πιεις τον ελληνικό σου στο μπρίκι μαζί με φίλεμα κέικ της μαμάς. Φημίζεται, επίσης, για την καθαρή κρητική του ρακή, τις ποικιλίες και τον ντάκο του.

Το imoney σού προσφέρει δωρεάν τον πιο εύχρηστο και απλό τρόπο για να οργανώσεις και να διαχειριστείς τα οικονομικά σου. Χάρη στη δυνατότητα συστηματικής καταγραφής και παρακολούθησης, μπορείς να γνωρίζεις ανά πάσα στιγμή πού «πατάς» και να αποφεύγεις δυσάρεστες εκπλήξεις. Είναι διαθέσιμο για τα λειτουργικά συστήματα iOS και Android.

Αμύντα 15 & Αρχελάου 23, Παγκράτι

www.imoney.gr

Θρούμπι

Πλούτος

Aπό τις Σπέτσες στην Αθήνα, σε λίγο πιο πρωινή εκδοχή, το Θρούμπι αποτελεί ένα bar με έντονο arty χαρακτήρα, διακοσμημένο με φωτιστικά ζωγραφισμένα στο χέρι και μουσική jazz, soul και oldies. Οι πίνακες στους τοίχους αλλάζουν κατά διαστήματα, έτσι λειτουργεί παράλληλα ως mini εκθεσιακός χώρος. Τα snack που μπορείς να επιλέξεις είναι βασισμένα σε μεσογειακά υλικά, με εμφανείς επιρροές από την Ανατολή.

Μια ομάδα νέων ταλαντούχων ηθοποιών από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας μάς προτείνει έναν διαφορετικό «Πλούτο» του Αριστοφάνη. Μετά την επιτυχία που γνώρισε στην Πάτρα, η ανατρεπτική και αμείλικτη κωμωδία σε σκηνοθεσία Τσέζαρις Γκραουζίνις έρχεται στην Αθήνα στο Θέατρο Εμπορικόν. Μια πρωτότυπη πρόταση ενός από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της νέας γενιάς με διεθνή αναγνώριση.

Πλατεία Αγίας Ειρήνης 2, Μοναστηράκι

Σαρρή 11, Ψυρρή

Τα points της εβδομάδας Η Αθήνα, οι άνθρωποί της, οι αξίες και η ποιότητά της χαρτογραφούνται και παρουσιάζονται δυναμικά, με έναν καινούργιο οπτικοποιημένο τρόπο στην εφαρμογή M.app. Πρόκειται για έναν «ζωντανό» χάρτη με 200 πινέζες-σημεία, που διαρκώς ανανεώνονται και αυξάνονται, σκιαγραφώντας όλες τις πτυχές της ζωής στην πόλη. Φαγητό, ποτό, καφές, θέατρο, μουσική, βιβλίο, κινηματογράφος, εκθέσεις, επιλεγμένα καταστήματα, όπως επίσης και οι πιο φρέσκες ιδέες στον χώρο της τεχνολογίας και της ζωής στην πόλη έρχονται στην οθόνη του κινητού σου και παρουσιάζονται μέσα από βίντεο υψηλής αισθητικής, μικρής διάρκειας και πλούσιας περιεκτικότητας. Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη για iOS, Android και Windows Phone.

Αγορά

Δωρεάν εξετάσεις

Απλά εντυπωσιακό Tο νέο Xperia Z smartphone της Sony Mobile είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά όσοι βρέθηκαν στο νέο πρότυπο κατάστημα της Cosmote στην Πανεπιστημίου την προηγούμενη εβδομάδα. Το κινητό διαθέτει μοναδικό design από premium υλικά, η οθόνη του με Mobile Bravia Engine 2 είναι η πιο ευκρινής που κυκλοφορεί στο μέγεθός της και όλα αυτά συνδυάζονται με τον υψηλό-

τερο βαθμό αντοχής στο νερό και στη σκόνη. Ενσωματώνει, ακόμα, τετραπύρηνο επεξεργαστή και υποστήριξη LTE, που βελτιώνουν σημαντικά την εμπειρία των χρηστών παρέχοντας πολλαπλάσιες ταχύτητες πλοήγησης στο διαδίκτυο, χρήση προηγμένων multimedia εφαρμογών, όπως HD Streaming και HD Video-Conferencing, αλλά και αποστολή και λήψη μεγάλων αρχείων.

Κλινική εξέταση μαστού προσέφερε και φέτος η Interamerican σε εργαζόμενες στις διοικητικές υπηρεσίες της με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Σύμφωνα με το International Agency for Research on Cancer, ο καρκίνος του μαστού διαγιγνώσκεται σε περίπου ένα εκατ. γυναίκες παγκοσμίως τον χρόνο, με τα κρούσματα στην Ελλάδα να ανέρχονται σε 4.500.

Πλήρως ανανεωμένο Με στόχο να προσφέρει καλύτερη online εμπειρία στους επισκέπτες του, το site της Vodafone Ελλάδας vodafone.gr επανασχεδιάστηκε παρέχοντας πιο γρήγορη πλοήγηση, αλλά και πιο εύκολες αγορές online. Συγκεκριμένα, το ηλεκτρονικό κατάστημα της εταιρείας σχεδιάστηκε εκ νέου, με σκοπό να σε διευκολύνει ακόμη περισσότερο να επιλέξεις τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που επιθυμείς και ταιριάζουν με τις προσωπικές σου ανάγκες. Στο πλαίσιο αυτό μπορείς πλέον με λιγότερα βήματα να ολοκληρώσεις τις αγορές σου. Αξίζει, μάλιστα, να σημειωθεί ότι στην ενότητα «Επαγγελματίες-Εταιρείες» δημιουργήθηκε και ειδικό eShop εστιασμένο στις τηλεπικοινωνιακές ανάγκες του επαγγελματία. Το site, τέλος, συνεχίζει να παρέχει και την υπηρεσία φωνητικής πλοήγησης, ώστε να είναι προσβάσιμο στα άτομα με προβλήματα όρασης, σε ηλικιωμένους και άτομα με δυσλεξία.

Είχαν φτερά Ο Γάλλος Tom Pages ήταν ο νικητής στον πρώτο αγώνα Red Bull X-Fighters World Tour 2013 στο Μεξικό, κερδίζοντας τον Ισπανό Dany Torres σε έναν αγώνα γεμάτο δράση μπροστά στο ενθουσιώδες κοινό των 38 χιλιάδων θεατών. Ο Νεοζηλανδός υπερασπιστής του τίτλου Levi Sherwood απέσπασε την τρίτη θέση στην αρένα ταυρομαχιών Plaza de Toros, στην πρώτη από τις έξι στάσεις που θα πραγματοποιηθούν σε τέσσερις ηπείρους. Αυτή ήταν η δεύτερη νίκη στην καριέρα του Pages, ο οποίος φορούσε μια

φανέλα με το όνομα του Eigo Sato, ως φόρο τιμής στον Γιαπωνέζο FMX αθλητή που υπέκυψε στα θανατηφόρα τραύματά του ύστερα από ένα ατύχημα κατά τη διάρκεια εκπαίδευσης τον προηγούμενο μήνα στην Ιαπωνία. Σειρά στους αγώνες παίρνει το Ντουμπάι στις 12 Απριλίου και ακολουθούν το Glen Helen των ΗΠΑ στις 11 Μαΐου, η Οσάκα την 1η Ιουνίου, η Μαδρίτη στις 19 Ιουλίου και η Πρετόρια στις 7 Σεπτεμβρίου. Περισσότερες πληροφορίες στο www.redbull.gr.

Επιμέλεια: Ανδρέας Γιαννόπουλος

Βαλίτσες για Λονδίνο Ενα μοναδικό ταξίδι στο Λονδίνο για το διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου και μουσικής Sundance Film and Music Festival προσφέρει ο OTE TV, μέσα από διαγωνισμό που διοργανώνει αποκλειστικά για τους συνδρομητές του, σε συνεργασία με το Sundance Channel. Ο νικητής του διαγωνισμού, μαζί με άλλο ένα άτομο, θα ταξιδέψει για τρεις ημέρες στην πρωτεύουσα της Αγγλίας (26 έως 28 Απριλίου 2013) και θα έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει ταινίες του φεστιβάλ, αλλά και να συμμετάσχει σε μοναδικές εκδηλώσεις. Για να λάβεις μέρος, από τη στιγμή που είσαι συνδρομητής του OTE TV, πρέπει να στείλεις έως τη Δευτέρα 18 Μαρτίου το γραπτό μήνυμα «ΛΟΝΔΙΝΟ» στο 54260 προκειμένου να μπεις στην κλήρωση για το ταξίδι. Εχοντας αναδείξει διάσημους σκηνοθέτες, όπως ο Κουέντιν Ταραντίνο και ο Στίβεν Σόντερμπεργκ, το φεστιβάλ του Sundance, που κάθε χρόνο πραγματοποιείται στη Γιούτα των ΗΠΑ και στο Λονδίνο, παρουσιάζει τις τελευταίες παραγωγές του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά, ενώ αναδεικνύει νέα ταλέντα και ονόματα από τον χώρο του κινηματογράφου και της μουσικής. Το Sundance Channel, που μεταδίδεται στην Ελλάδα αποκλειστικά από τον OTE TV, προβάλλει βραβευμένες ταινίες και καταξιωμένες ανεξάρτητες παραγωγές, ντοκιμαντέρ, αλλά και προγράμματα από το ομώνυμο φεστιβάλ σε ποιότητα υψηλής ευκρίνειας. Το κανάλι ανήκει στο δίκτυο AMC Networks, Inc., το οποίο υπογράφει ποιοτικά προγράμματα και ταινίες εδώ και περισσότερο από 30 χρόνια. Υπενθυμίζεται ότι ο ΟΤΕ TV προσφέρει πλούσιο περιεχόμενο σε ταινίες από τον διεθνή και ελληνικό κινηματογράφο και δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές, καθώς επίσης και πλούσιο αθλητικό περιεχόμενο σε αποκλειστικότητα και πρόγραμμα για όλη την οικογένεια μέσα από παραπάνω από 70 ψηφιακά κανάλια με μόλις 19,90 ευρώ τον μήνα (Full pack).

08-14.03.2013

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Ανδρέας Γιαννόπουλος

Κόκκινο πάτο Πλεχτός ιππότης Εάν θέλεις να μοιάσεις στον Bane, τον κακό από το “The Dark Knight Rises”, και ταυτόχρονα να κάνεις τη μάνα σου ευτυχισμένη, τότε η μάσκα της φωτογραφίας πλέχτηκε για σένα. Εμπνευσμένη από την πρόσφατη ταινία του Batman, σου δίνει το απαραίτητο άγριο προφίλ και ταυτόχρονα σε προστατεύει από το κρύο. Ετσι, την επόμενη φορά που θα σου πει η μάνα σου «ρίξε κάτι πάνω σου, θα κρυώσεις», εσύ με στιλ αρχοντικό θα τη

φορέσεις και θα βγεις στους σκοτεινούς δρόμους. Θα πρέπει, βέβαια, αφενός να πληρώσεις 70 ευρώ, αφετέρου να περιμένεις περίπου τέσσερις μήνες για να την παραλάβεις. Αιτία, η τεράστια ζήτηση, που ανάγκασε τη δημιουργό της να φτιάξει λίστα αναμονής ανάλογη αυτών του ΙΚΑ.

Κάθε πάρτι που σέβεται τον εαυτό του υπακούει σε έναν χρυσό κανόνα: πάντα χρησιμοποιούμε πλαστικά ποτήρια ώστε να μην έχουμε ατυχήματα με μεθυσμένους. Κάτι τέτοιο, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να έχουν και στιλ. Παράδειγμα τα κόκκινα ποτήρια της εταιρείας Red Cup Living, που διατίθενται για μπίρα, κρασί, κοκτέιλ, σαμπάνια, σφηνάκια και ό,τι άλλο τραβάει η όρεξή σου.

www.etsy.com shop.redcupliving.com

Μπου και κάτω

Βιομετρική ασφάλεια

Ελα στη δροσιά

Για να τρομάξεις κάποιον που έρχεται σπίτι σου, δεν χρειάζεται να κρυφτείς πίσω από την πόρτα και να τον ακουμπήσεις απότομα την ώρα που θα παίζει αμέριμνα με το κινητό του. Μπορείς να κάνεις την ίδια και καλύτερη δουλειά αγοράζοντας τα φωτιστικά της φωτογραφίας που, για κάποιον μυστήριο λόγο, έχουν σχήμα ανθρώπου και κεφάλι-λαμπατέρ. Ανήκουν στη σειρά με τίτλο “Embarakiya” και είναι ντυμένα με παραδοσιακές φορεσιές από το Κουβέιτ. Διαθέτουν, επίσης, αισθητήρα αφής στο χέρι, ενώ μπορείς να τα συνδυάσεις και με κάποιον αισθητήρα κίνησης που θα τα κάνει να ανάβουν αυτόματα μόλις εντοπίσουν κίνηση μπροστά τους. Η τιμή τους δεν είναι γνωστή, αν ωστόσο ενδιαφέρεσαι, γίνεται να τη μάθεις έπειτα από επικοινωνία μέσω email.

Εχεις τρεις λογαριασμούς email, είσαι γραμμένος σε πέντε-έξι forum, σε δύο κοινωνικά δίκτυα, σε πόσα site που δεν θυμάσαι καν τη διεύθυνσή τους, συν τον τραπεζικό σου λογαριασμό. Για να μη μιλήσουμε για PIN πιστωτικών καρτών, κωδικό κινητού κλπ. Και έρχονται οι ειδικοί και σου λένε πως σε όλα πρέπει να έχεις διαφορετικό κωδικό. Επειδή όμως είσαι μέσος άνθρωπος και όχι μαθηματική ιδιοφυΐα για να θυμάσαι 50 νούμερα απέξω, αρκεί να κάνεις δικό σου το myIDkey. Πρόκειται για ένα βιομετρικό στικάκι, το οποίο συνδέεται μέσω usb ή bluetooth με τον υπολογιστή και το κινητό σου και αποθηκεύει τους κωδικούς που του ζητάς. Στη συνέχεια το έχεις πάντα μαζί σου και το ενεργοποιείς ακουμπώντας το αποτύπωμά σου, με τους κωδικούς να εμφανίζονται στην ενσωματωμένη οθόνη έπειτα από φωνητική εντολή που του δίνεις. Κοστίζει 76 ευρώ και έχεις ακόμα έξι ημέρες στη διάθεσή σου για να το παραγγείλεις.

Γνώριζες ότι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες που επηρεάζουν την ανδρική γονιμότητα είναι η ζέστη; Για αυτόν τον λόγο δεν πρέπει να δουλεύεις με το λάπτοπ στα πόδια σου και για αυτό καλό είναι να αποφεύγεις τα πολύ κολλητά εσώρουχα. Το σώμα σου μεταδίδει θερμότητα στα γεννητικά σου όργανα, με αποτέλεσμα οι «κολυμβητές» σου να γίνονται πιο αργοί και από λεωφορείο στην Πατησίων. Μια άλλη λύση είναι να αγοράσεις τα Snowball Underwear, που ενσωματώνουν ειδικές κύστες γεμάτες τζελ, ώστε να τα διατηρούν στην ιδανική θερμοκρασία. Σύμφωνα με τους κατασκευαστές τους, έχουν τη δυνατότητα να αυξήσουν τόσο την ποιότητα όσο και την ποσότητα του σπέρματός σου, αυξάνοντας την πιθανότητα να συλλάβεις παιδί με κόστος 43 ευρώ. H τιμή περιλαμβάνει τρία εσώρουχα, ενώ προσθέτοντας και τα μεταφορικά μόλις που ξεπερνάει τα 46 ευρώ. Αν πάλι δεν σκοπεύεις να μπεις στη λογική των απογόνων σύντομα, θα σου θυμίσουμε τι λέει ο σοφός λαός: «Των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν».

www.alhamaddesign.com

www.kickstarter.com

Στιγμιότυπα Πόλης

Το σύνδρομό της... Στα Τρίκαλα γεννήθηκα, αλλά στη Σόλωνος μεγάλωσα. Εκεί με έφερε η μοίρα το ’82, φρεσκότατο κοτοπουλάκι στο Φυσικό Αθηνών. Στο πρώτο έτος του Φυσικού Αθηνών, «ματρίκολας» που λέγανε και όσοι ξέρανε από ιταλικά πανεπιστήμια. Εσκασα μύτη στο κτίριο και δεν ήξερα πού πάνε τα τέσσερα. Με περίμενε η οργάνωση του Ρήγα από τον Σεπτέμβριο και εγώ αφίχθην μέσα Νοεμβρίου, ίσα ίσα για να κάνω την εγγραφή στα εργαστήρια. Ανέβηκα τα σκαλιά, κοίταξα δεξιά και αριστερά τις νεραντζιές και τα παγκάκια στα παρτέρια και σκέφτηκα ότι ανοιγόταν μπροστά μου λαμπρό πεδίο για αραλίκι.

Από κοντά με τη Νομική ήρθε και ο Ιωνάς. Ενα ζαχαροπλαστείο λίγο πιο δίπλα, που μου το έμαθε (ποιος άλλος;) ο Νίκος Φίλης και κόντεψα να χάσω το φως από τις ζάχαρες. Και έπειτα έμαθα το Dolce, όπου με έσερνε ο Αντρέας Μπέλας, «έλα, ρε βλάκα, να καταλάβεις τι εστί περατζάδα». Δίκιο είχε, όπως είχε δίκιο και σε ένα σωρό άλλα πράγματα, μόνο που εγώ ήμουν ξεροκέφαλος και δεν καταλάβαινα. Ο κύκλος των γλυκών έκλεισε με τη συνέχεια της Σόλωνος, τη Σέκερη, όπου άνοιξε το πρώτο Fresh με Στέλιο Παρλιάρο και όπου τρέχαμε οι γλυκατζήδες να μάθουμε τα καινούργια και τα πονηρά.

Οπερ και εγένετο, αλλά ας μη σας κουράζω με λεπτομέρειες του φοιτητικού μου βίου. Του εξεταστικού μου βίου, για να είμαι ακριβής, μια και το πήρα το πτυχίο μετά από οκτώ χρόνια. Εν τω μεταξύ, είχα περάσει τη μισή μου ζωή ανεβοκατεβαίνοντας τη Σόλωνος είτε για να πάω στα Εξάρχεια και στο Πολυτεχνείο, είτε για να ανέβω στο Σύνταγμα και στη Νομική. Στη Νομική; Ναι, ναι, στη Νομική, γιατί βεβαίως και υπήρχαν ωραία κορίτσια στο Φυσικό, μόνο που δεν ήταν αρκετά για τα μιλιούνια των λυσσασμένων ανδρών. Αλλωστε, μαζί με τη Νομική είχε και Φιλοσοφική, οπότε καταλαβαίνετε τι γινόταν. Αρκεί να προλαβαίναμε τους Πολυτεχνίτες, που πόσο πια να βολευτούν και αυτοί με τις Αρχιτεκτόνισσες.

Στη Σόλωνος κατεβήκαμε ένα πρωί παλαβωμένοι να χορεύουμε χασαποσέρβικο σε γιορτή φοιτητική, από τη Σόλωνος περάσαμε εκείνο το βράδυ που βγάλαμε τα φιλαράκια από το πρώτο Χημείο για να πάμε ως τη Βουλή, στη Σόλωνος με σέρνανε οι φιλενάδες για να πάμε παρεάκι ως το Κρίσνα και να ψωνίσουν ινδικά, στη Σόλωνος με σέρνανε άλλες φιλενάδες για να πάμε παρεάκι ως το NewLac και να ψωνίσουν τρέντι, στη Σόλωνος στο καφενείο απέναντι από το Φυσικό έχασα (ή μήπως κέρδισα;) ώρες ατέλειωτες σε μονομαχίες πόρτας και πλακωτού (και δεν έμαθα ποτέ πρέφα...), στα φωτοτυπεία της Σόλωνος έβγαζα σμικρύνσεις (και περισσότερα μη ζητάτε, δεν πρόκειται να σας πω!), στη Σόλωνος απορούσα ποιος είναι ο Σαϊμπάμπας περνώ-

ντας από του Λυμπεράκη, από τη Σόλωνος έκοβα για να βγω Πολυτεχνείο να βρω τους συντρόφους και να ζυμωθούμε. Και να πάω στα Εξάρχεια να βγω στη Ριβιέρα και στο Βοξ και στο Επέκεινα για βότκες. Και στον Κλόουν, αν τον θυμάται πια κανείς. Η Σόλωνος με μεγάλωσε, η Σόλωνος με ξεστράβωσε. Εχει αυτό το προνόμιο το μοναδικό της τέλειας μεταμόρφωσης σε ένα χιλιόμετρο μέσα. Από το Κολωνάκι ως τα Εξάρχεια και τούμπαλιν, τέτοια αλλαγή τοπίου είναι σχεδόν αδύνατον να τη φανταστείς. Μπορεί να της λείπει το grandeure της Πανεπιστημίου και της Σταδίου, αλλά το vitalité της δεν το βρίσκεις πουθενά. Στη Σόλωνος, τέλος, είδα πριν από λίγους μήνες, το καλοκαίρι, το πιο φρικιαστικό θέαμα της ζωής μου. Καθισμένες σε μια εσοχή πολυκατοικίας, δυο πιτσιρίκες όχι πάνω από 20, μέρα μεσημέρι, είχαν βγάλει τα σύνεργα και ετοιμάζονταν να πρεζωθούν. Και ήταν πενταχαρούμενες, χαμογελαστές, λα λα λα λα. Ισως αυτό να ήταν που με σόκαρε περισσότερο, πιο πολύ και από την ηλικία τους. Οτι άρχιζαν πανευτυχείς το μακρύ ταξίδι στον εφιάλτη. Χρήστος Ξανθάκης