Metropolis Free Press 17.05.13

17-23.05. 2013

Art Athina Ο Αλέξης Κανιάρης παρουσιάζει στην Κίκα Κυριακάκου την αθηναϊκή φουάρ

ΦΥΛΛΟ 1028

Κορίτσι στη Χούντα Η Αργυρώ Μποζώνη ανιχνεύει τον βίο και την πολιτεία της Φανερωμένης

Οραμα και συλλογικότητα Ο Πέτρος Κόκκαλης ξεναγεί την Κατερίνα Ι. Ανέστη στα νέα πεδία της οικολογίας

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

Metropolis www.metropolispress.gr

"MM BCPVU #PC

Index Κανιάρης...9

Μαρκουλή...34

Ο νέος διευθυντής της Art Athina αναλύει τα δεδομένα και τους επαναπροσδιορισμούς της φετινής φουάρ

Τα δέκα μουσικά άλμπουμ που κυκλοφορούν τον Μάιο και πρόκειται να μας απασχολήσουν

Μουσεία...10

Φεστιβάλ Αθηνών...36

Οδηγός επιβίωσης για τον διήμερο εορτασμό της Διεθνούς Ημέρας Μουσείων 2013

Μια ξεχωριστή παρουσίαση των παραστάσεων και των προσώπων του φετινού φεστιβάλ

Bob...26

OpenWalkAthens...37

Το θεατρικό φεστιβάλ που μπορεί να εγγυηθεί για την ποιότητα των παραστάσεών του

Οι atenistas μάς καλούν να επισκεφτούμε τις παραδοσιακές επιχειρήσεις της πόλης

Κόκκαλης...30

Στέγη...38

Ο γενικός γραμματέας της Οργάνωσης Γη θέτει τον άνθρωπο στο επίκεντρο της οικολογίας

Το 3ο Φεστιβάλ Εφηβικού Θεάτρου με 20 νεανικές ομάδες και πολλές συνεργασίες

Χουβαρδάς...32

Κρομμύδας...39

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού παρέδωσε τη σκυτάλη της διαδοχής

Ο 36χρονος κιθαρίστας που θα εκπροσωπήσει τη χώρα μας στο Athens Technopolis Jazz Festival

Mstories 68 To Bob Theatre Festival επιστρέφει μέχρι τις 19 Μαΐου στο Bios, ο Γιώργος Κρομμύδας είναι η ελληνική συμμετοχή του φετινού Athens Jazz Festival στην «Τεχνόπολις», η Λένα Παπαληγούρα ετοιμάζεται να ντυθεί την Αντιγόνη στο Αίθριο του Μουσείου Μπενάκη, οι 3w.gr ξαναχτυπούν με νέο single και νέο βιντεοκλίπ και ο Θάνος Παπακωνσταντίνου σκηνοθετεί το “Pedestal” στο Υπόγειο του Ιδρύματος Κακογιάννη. Στην Ερμού...

METROPOLIS

metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr] : Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr] : Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Αργυρώ Μποζώνη, Βασίλης Νέδος, Γιώργος Παπαστογιαννούδης, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr] : Βάσια Αναγνωστοπούλου, Δάφνη Ανέστη, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Σταύρος Πετρόπουλος, Shutterstock, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr] : Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου / Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr] : Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε.

Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

Οι μέρες της αφθονίας μου

4

Κάθε καιρός και ο Υπέροχος Γκάτσμπι του Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr

Ζούμε ημέρες Φιτζέραλντ. Η ταινία του Μπαζ Λούρμαν ζωντάνεψε (ενώ ήδη υπήρχαν άλλες τέσσερις παλαιότερες μεταφορές του) το μυθιστόρημα του Αμερικανού συγγραφέα και το έφερε ξανά στη μόδα. Στην Αθήνα υπάρχουν παντού αφίσες με τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο ως Τζέι Γκάτσμπι, ενώ ο «Υπέροχος Γκάτσμπι» κυκλοφορεί πλέον στα ελληνικά σε τρεις διαφορετικές εκδόσεις (Πατάκης, Αγρα, Παπαδόπουλος). Στο ίντερνετ διαβάζω σχόλια και απόψεις εδώ και εβδομάδες, πριν καν ακόμα έρθει η ταινία στις ελληνικές αίθουσες. Γιατί; Επειδή πάντα μας αρέσει το κλασικό; Επειδή έτσι, τυχαία; Ή επειδή το αριστούργημα του Φιτζέραλντ, αν και γραμμένο κάτι λιγότερο από 100 χρόνια νωρίτερα, μιλάει (και) για εμάς; Για το σήμερα, εννοώ, για τον 21ο αιώνα. Μπορεί σε πρώτο πλάνο να ακολουθούμε τον ρυθμό της εποχής της τζαζ και να διαβάζουμε για τον αδύνατο, ρομαντικό έρωτα του Τζέι Γκάτσμπι και της Ντέζι Μπιουκάναν, αλλά πίσω από τα φώτα της γιορτής ο Φιτζέραλντ γράφει για κάτι άλλο. Για τη χαμένη γενιά του μεσοπολέμου, τη θαμπάδα του αμερικανικού ονείρου και, γενικότερα, για τους ανθρώπους, που ονειρεύονται στις πλάτες κάθε κοινωνίας που βουλιάζει. «Ο Φιτζέραλντ κατάλαβε από νωρίς ότι το πάρτι δεν

θα κρατήσει για πάντα. Πέρασαν λιγότερα από πέντε χρόνια από την έκδοση του Γκάτσμπι και οι αγορές κατέρρευσαν και η παγκόσμια οικονομική ύφεση έπεσε σαν κουρτίνα καλύπτοντας τα πανηγύρια», γράφει η Σάρα Τσέρτσγουελ στον “Guardian”. Σας θυμίζει κάτι; Πόσοι Τζέι Γκάτσμπι πέρασαν από την Ελλάδα τις προηγούμενες δεκαετίες; Και πόσο υπέροχοι ήταν; Δανείζομαι τη δομή από τον ελυτικό στίχο: κάθε καιρός και ο Υπέροχος Γκάτσμπι του. Κάθε καιρός και ο ανυποψίαστος ονειροπόλος του. Κάθε καιρός και τα λαμπερά πάρτι μας, οι μέρες τις αφθονίας μας και οι τυχοδιωκτικές φαντασιώσεις μας. Ο Τζόσουα Ρόθμαν γράφει στο “New Yorker”: «Ο Φιτζέραλντ κατάλαβε την απόλαυση της παράδοσης και είδε ανθρώπους που ήθελαν απεγνωσμένα να παραδοθούν σε οτιδήποτε - σε ένα ποτό, έναν άνθρωπο, μια ιστορία, ένα συναίσθημα, ένα τραγούδι, ένα πλήθος, μια ιδέα. Πίστευε ότι είμαστε εξαιρετικά πρόθυμοι να παραδοθούμε σε ιδέες, σε φαντασιώσεις». Και ακριβώς αυτό κάναμε. Και στην Αμερική του Φιτζέραλντ αυτό έκαναν και στην Ελλάδα του σήμερα αυτό κάναμε. Και κάθε κοινωνία, επειδή ίσως δεν γίνεται αλλιώς, αυτό κάνει. Μέχρι που έρχεται ο καιρός και παύουν όλα να είναι υπέροχα.

Ενα πλούσιο τριήμερο στο Μουσείο Τηλεπικοινωνιών ΟΤΕ Στο πλαίσιο των εορτασμών με θέμα «Μουσεία (Μνήμη + Δημιουργικότητα) = Κοινωνική Αλλαγή», το Μουσείο Τηλεπικοινωνιών διοργανώνει για πρώτη φορά μια πρωτότυπη εκπαιδευτική και εικαστική εμπειρία, διάρκειας 1,5 ώρας, η οποία θα περιστρέφεται γύρω από τρεις άξονες.

· · ·

Πρωτέως 25, 14564, Νέα Κηφισιά, Τηλ. 210 6201899, 210 6201999, E-mail: ote-museum@ote.gr, www.ote.gr

Ο πρώτος άξονας εστιάζει στα παιδιά ηλικίας 7-11 ετών, τα οποία θα περιηγηθούν στο μουσείο, ώστε στο τέλος να δημιουργήσουν με τους γονείς τους ένα έργο τέχνης σχετικό με την εμπειρία τους στον χώρο. Ο δεύτερος άξονας περιλαμβάνει ένα εργαστήρι συμβουλευτικής ψυχολογίας για γονείς. Σε μια εποχή όπου οι οικογενειακές ισορροπίες κλυδωνίζονται, η ψυχολόγος του προγράμματος συμβουλεύει πώς να επικοινωνούμε σωστά με τα παιδιά μας. Στον τρίτο άξονα, εμπνέουμε γονείς και παιδιά για τη δημιουργία ενός έργου τέχνης που θα αναλάβουν μαζί και θα αποτελέσει την κατάληξη της όλης εκπαιδευτικής εμπειρίας. Ετσι, οι μεν γονείς θα δώσουν μια σιωπηρή υπόσχεση να βελτιώσουν τις ισορροπίες με τα παιδιά τους, ενώ τα παιδιά θα ευχαριστηθούν την ώρα που οι γονείς τους θα τους αφιερωθούν «ψυχή τε και σώματι».

Τα δύο προγράμματα που ήδη «τρέχουν» με επιτυχία στο Μουσείο προσαρμόστηκαν ειδικά για τους φετινούς εορτασμούς:

· · ·

Τα «Τηλε-Ρεύματα Τέχνης» με «Ενα τηλέφωνο-μια εποχή», το εικαστικό-εκπαιδευτικό εργαστήρι για παιδιά 5-10 ετών, διάρκειας 1,5 ώρας. Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Ηλεκτρομαγνητίζω... και τους ήχους της φωνής μου μετασχηματίζω...», το νέο, φετινό τεχνολογικο-εκπαιδευτικό εργαστήρι για παιδιά 9-11 ετών, δίωρης διάρκειας. Στο Μουσείο Τηλεπικοινωνιών θα πραγματοποιηθούν και ξεναγήσεις ενηλίκων με τίτλο «Βλέπω, αγγίζω, ακούω... θυμάμαι». Ενα ταξίδι μνήμης, αλλά και συνειδητοποίησης των αλλαγών που επέφεραν οι τηλεπικοινωνίες στη ζωή μας.

Στις 17 και 18 Μαΐου το Μουσείο παραμένει ανοιχτό 9:00-20:00 και στις 19 Μαΐου 9:30-18:00. Ολες οι δράσεις προσφέρονται δωρεάν, αλλά απαιτείται έγκαιρη κράτηση στα τηλέφωνα 2106201899 και 210-6201999. Κλείστε θέση για να γιορτάσουμε όλοι μαζί!

PUBLI

Τα μουσεία μας βασίζονται σήμερα στον πλούτο της πολιτιστικής κληρονομιάς, αλλά και στη δημιουργικότητα και τη ζωντάνια των δράσεών τους. Αυτός ο συνδυασμός αποδεικνύει ότι η δημιουργικότητα και η μνήμη μπορούν να συμβάλουν στην ανανέωση της κοινωνίας. Με την ίδια πεποίθηση, το Μουσείο Τηλεπικοινωνιών ΟΤΕ σχεδιάζει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα ποικίλων δράσεων για όλους τους επισκέπτες του, με την ευκαιρία της Διεθνούς Ημέρας Μουσείων (18 Μαΐου), αλλά και της Παγκόσμιας Ημέρας Τηλεπικοινωνιών (17 Μαΐου).

Ματιές

6

Ο έξυπνος και ικανός άνθρωπος Ο Philip Glass μού έλεγε πριν από χρόνια σε μια συζήτησή μας ότι κάθε φορά που νιώθει ότι βολεύεται ως μουσικός και συνθέτης, βάζει στον εαυτό του τέτοιες δυσκολίες και περιορισμούς, ώστε να αποκτάει ενδιαφέρον και ζωντάνια η δουλειά του και να σπάει τη ρουτίνα... Δυόμισι χιλιάδες χρόνια πριν, ένας ποιητής, ο Ομηρος, έβαλε τον ήρωά του τον Οδυσσέα να περάσει από τόσες και τέτοιες δοκιμασίες, ώστε να επιβίωνε μόνο αν το άξιζε. Ουσιαστικά περιέγραψε με τον καλύτερο τρόπο την πορεία του ανθρώπουΟδυσσέα στη ζωή. Πολύ μετά, ο James Joyce στο “Α portrait of the artist as a young man” είπε ότι τρία είναι τα χαρακτηριστικά που φτιάχνουν την προσωπικότητα ενός καλλιτέχνη: η νοσταλγία, η φαντασία και η πανουργία (από το παν έργον!).

Ακης εν πλω Δεν μπορεί, θα σας έχει τύχει και εσάς. Να είστε στο σαλόνι του πλοίου και να ξεσπάσει ξαφνικά καβγάς για το κανάλι που θα δείχνει η τηλεόραση στη διαδρομή. Οι μισοί να απαιτούν να συντονιστεί η τηλεόραση στον σταθμό που δείχνει έναν αγώνα ποδοσφαιρικό και οι υπόλοιποι (ή υπόλοιπες!) να μη δέχονται με τίποτα να χάσουν τη συνέχεια του «τούρκικου».

Με όλα αυτά θέλω να πω ότι ο πρόεδρος του ελληνικού φεστιβάλ Γιώργος Λούκος παρουσίασε την Τετάρτη το καλλιτεχνικό πρόγραμμα της χρονιάς, το οποίο ξάφνιασε τους πολιτιστικούς συντάκτες των εφημερίδων με την αρτιότητά του, τον πλουραλισμό του, τα καλά ονόματα και το γεγονός ότι είχε ελάχιστο χρόνο, που κάποιος

άλλος στη θέση του θα χρειαζόταν και δυο και τρία χρόνια. Γιατί ο ικανός και έξυπνος άνθρωπος ξέρει να ξεπερνάει όλα τα εμπόδια και ξέρει να καταλήγει στο καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, με τα λιγότερα εργαλεία. Ο έξυπνος και ικανός άνθρωπος, όταν οι άλλοι γύρω του γκρινιάζουν, δουλεύει για το αποτέλεσμα, όταν οι άλλοι «κοιμούνται», δουλεύει για το αποτέλεσμα και, όταν όλοι πτοούνται, αυτός σηκώνεται όρθιος και μπαίνει μπροστά. Οι Ελληνες ήμασταν έτσι, τουλάχιστον σε ατομικό επίπεδο. Τα τελευταία 20 χρόνια, δυστυχώς, έχουμε γίνει λίγο κλαψιάρηδες, λίγο γκρινιάρηδες και λίγο «τι κάνει το κράτος;». Συγχαρητήρια στον Οδυσσέα που έφτασε στο τέλος στην Ιθάκη του και συγχαρητήρια και στον Γιώργο Λούκο που μόλις πέρασε τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Εχει πολλά χρόνια ακόμη μέχρι τη δική του Ιθάκη. Εμείς είμαστε μαζί του. ΥΓ: Ακούμε “Road to nowhere” από Talking Heads. Γιώργος Μουχταρίδης

Ε, λοιπόν, χτες που ταξίδευα ακτοπλοϊκώς, έζησα τη μεγάλη στιγμή της συμφιλίωσης όλων των κοινών! Αντρες, γυναίκες, νέοι και γέροι, είχαν όλοι συντονιστεί στην παρακολούθηση αποσπασμάτων από τη δίκη του Ακη Τσοχατζόπουλου. Με το που έπεσε ο τίτλος «ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ» με τη μουσική θρίλερ, κάθε κίνηση στο πλοίο σταμάτησε. Μέχρι και ο καφετζής στο μπαρ πήρε τα μάτια από το μπρίκι και χάζευε την αναμετάδοση από την Ευελπίδων. «Να τος, να τος» ακούστηκαν φωνές μόλις φάνηκε στην οθόνη ο πρώην υπουργός. «Πού είναι η Σταμάτη;» αναρωτήθηκε μια κυρία μεγαλοφώνως. «Kάνει την άρρωστη, δεν το έμαθες;» απάντησε μια άλλη από την άκρη του σαλονιού. «Σσς» φώναζε κάποιος που ήθελε να ακούσει τα λόγια του ρεπόρτερ. Δεν είχε κάτι ενδιαφέρον να πει και αυτός - δεν συνέβαινε τίποτα ιδιαίτερο. Η είδηση ήταν απλώς ότι ξεκινούσε άλλη μια ημέρα στο δικαστήριο. Μόλις φάνηκε και η Σταμάτη δικαιώθηκε απόλυτα το κανάλι που έβγαλε έκτακτο! Αποδοκιμασίες, κουνήματα κεφαλιού και σούσουρο επικράτησαν στο σαλόνι. Οι θεατές ήταν απορροφημένοι από το θέαμα. Ο Ισχυρός σερνόταν μπροστά τους αποκαμωμένος και η Κυρία του πλήρωνε τώρα για την καλοπέρασή της. Με τρόμαξε λίγο η εικόνα τόσου κόσμου συνεπαρμένου - λες και ήταν θεατές στην αρένα. Θα μπορούσε η δίκη να γίνει και να τελειώσει χωρίς να είναι θέμα υψηλής τηλεθέασης, σκέφτηκα. Αλλά τότε πώς θα περνούσε τόση ώρα στο σαλόνι του πλοίου, θα μου πείτε. Είναι και αυτό μια κάποια λύσις! Και αφού λειτουργεί ενωτικά, η δική μου η γνώμη περισσεύει.

Ενόψει θέρους Ο έξυπνος Αθηναίος: y Μαζεύει σχολαστικά τα χειμωνιάτικα ρούχα πού ο καιρός που τα μισά πετάγονταν στο τέλος της σεζόν. y Λιώνει τα χέρια του στο πλύσιμο - ξέρετε πόσο στοιχίζει ο καθαρισμός των μπουφάν στο καθαριστήριο;

τα - η πολιτική των ανοιχτών θυρών έχει τα πλεονεκτήματά της. y Αναρωτιέται κατά πόσο οι γείτονες θα διαμαρτυρηθούν αν βάλει ψησταριά στο μπαλκόνι - η γυναίκα του ασκεί βέτο στην προοπτική. y Θυμάται ότι δεν έχει κάνει δύο χρόνια σέρβις στο κλιματιστικό και αναρωτιέται αν ο κίνδυνος από τη νόσο των λεγεωνάριων είναι πραγματικός.

y Ονειρεύεται ρομαντικά βράδια στο μπαλκόνι. Καλού κακού δοκιμάζει να δει αν μεταφέρεται η τηλεόραση.

y Ξεφυλλίζει τα διάφορα αφιερώματα στα νησιά και μελαγχολεί.

y Αναζητεί δωρεάν internet στα γύρω διαμερίσμα-

Λήδα Πιμπλή

A.

Η Αθήνα που έχουμε Αιφνίδιες οι πρώτες ζέστες ήρθαν μαζί με τα κοντομάνικα, τις φραπεδιές στις παραλίες και τα σενάρια για σκληρό καλοκαίρι. Θα βράσουμε οι Αθηναίοι αυτό το καλοκαίρι, θα είναι καυτό δίχως έλεος και θα έχει κουνούπια μεγάλα και ασύδοτα που θα μας πίνουν το αίμα. Δεν φταίει η κρίση που έχει κλέψει το όνειρο της ξενοιασιάς. Το έχει το κουσούρι αυτός ο τόπος να προβάλλει το δράμα με ένταση και να γκρινιάζει για όσα άσχημα περισσότερο από όσο προσπαθεί να βελτιώσει τις συνθήκες της ζωής του. Αυτές που ουδέποτε υπολόγισε, μέσα στην απληστία να καταλάβει τη γη, να χτίσει κάθε γωνιά της, να αφανίσει το τοπίο χωρίς σεβασμό για το παρελθόν του, χωρίς αίσθημα ιερότητας απέναντι στην ομορφιά που κληρονόμησε. Αλιεύω την ιστορία από το «Κρασί και νύμφες, μικρά κείμενα επί παντός» του Θανάση Βαλτινού (εκδ. Εστίας): Το 1960 μια Αμερικάνα σπουδάστρια χορού αγόρασε στο Σύνταγμα έναν χάρτη της πόλης των Αθηνών με σκοπό να ακολουθήσει τα αθηναϊκά ίχνη της Ισιδώρας Ντάνκαν. Είχε διαβάσει ότι η ιέρεια του χορού που θαύμαζε λάτρεψε την Ελλάδα και την Αθήνα, ζούσε σε ένα αρχαιόπρεπο πέτρινο σπίτι στον λόφο του Κοπανά και συνήθιζε κάθε ημέρα να κατεβαίνει για βόλτα στις όχθες του Ιλισού για να «συναναστραφεί τις Νύμφες». Στις αρχές του 20ού αιώνα ακόμη υπήρχε το ποτάμι. Με τον χάρτη στο χέρι η νεαρή χορεύτρια διέσχισε τον Εθνικό Κήπο, βρέθηκε απέναντι από το Στάδιο, αλλά ο Ιλισός δεν υπήρχε πουθενά. Ο χάρτης είχε εκδοθεί το 1955 και τρία χρόνια μετά, όταν αυτή βρέθηκε πλέον στην Αθήνα, η κοίτη του άλλοτε ωραίου, μικρού ποταμού είχε ήδη μεταμορφωθεί «σε μια βασιλική λεωφόρο που δεν έλυσε ποτέ κανένα κυκλοφοριακό πρόβλημα». Αναφέρει, βέβαια, ο Βαλτινός ότι και ο ίδιος πρόλαβε τον Ιλισό, όχι πλέον ένα όμορφο ποτάμι που διέσχιζε δροσίζοντας την αθηναϊκή γη, αλλά έναν βούρκο, «έναν ανοιχτό σχεδόν οχετό, που πέρναγε μπροστά από το Παναθηναϊκό Στάδιο, παρέκαμπτε τον Αρδηττό και συνέχιζε την πορεία του χωρίς καμιά αίγλη πια». Θα μπορούσε, όμως, ακόμη και έτσι να έχει σωθεί, σημειώνει ο συγγραφέας. Το μπαζώσαμε, το χτίσαμε και να ’μαστε, χωρίς το ποτάμι που αναφέρουν μύθοι και ιστορίες, τίγκα στο τσιμέντο, να γκρινιάζουμε, οι κληρονόμοι πλέον όχι σεβασμού στο περιβάλλον, αλλά διαμερισμάτων επί και πέριξ των μπαζωμάτων και των ισοπεδώσεων που αλλοίωσαν τη γη των Αθηνών, για την ανελέητη ζέστη που μαστίζει τις τσιμεντωμένες γειτονιές του Κέντρου. Χωρίς μνήμη, χωρίς αιδώ μπροστά στην ανάγκη για εξοικονόμηση έστω του ελάχιστου χώρου ανάσας, ετοιμαζόμαστε να φουλάρουμε τα ερκοντίσιον και να θρηνούμε κλειδωμένοι στα διαμερίσματα τη χαμένη τιμή της Αθήνας, που όμως αύξησε ιλιγγιωδώς τις τιμές των οικοδομών της. Με τις υγείες μας. Αθηνά Δεληγιάννη

Ματιές

8

Τρικομματική συναίνεση στο ρουσφέτι

Πάνος Μιχαήλ

Close your eyes Το πατρικό μου σπίτι από το σπίτι του Γιάννη είναι ακριβώς ένα τσιγάρο δρόμος. Θησείο-Κεραμεικός. Τα χωρίζει μια γραμμή, η Πειραιώς. Που χωρίζει τελικά την πόλη σε δυο μέρη. Το καλό και το άσχημο.

Σύντομα, η τρικομματική κυβέρνηση θα αλλάξει διοικήσεις στα δημόσια νοσοκομεία. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, η ποσόστωση «4-2-1» έχει τηρηθεί απαρεγκλίτως. Φάκελοι με 80 ονόματα, ένας άλλος με 38 και ένας τρίτος με περίπου 20, ήδη περιμένουν την «προώθησή» τους, κατά τα ειωθότα, από τα κομματικά γραφεία στη διοίκηση. Το παιχνίδι είναι ήδη «σικέ», ωστόσο ουδείς ασχολείται. Και αν στην Αθήνα των τεσσάρων εκατομμυρίων οι αλλαγές δεν γίνονται αντιληπτές, οι επαρχιακές πόλεις «βοούν», καθώς συνδικαλιστές, επαγγελματίες της παλαιοκομματικής αναρρίχησης και λοιποί παρασιτικοί οργανισμοί αναμένουν την τοποθέτησή τους. Την ίδια στιγμή, επαγγελματίες γνωστοί για την ικανότητά τους στο σπορ της απόκτησης θέσεων δίχως προσόντα τοποθετούνται στα Διοικητικά Συμβούλια οργανισμών. Ούτε λόγος για τις «στρατιές» συμβούλων, οι οποίοι έχουν βρεθεί σε αδρά αμειβόμενες θέσεις σε διάφορα πόστα.

Ολα αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα της κρίσης. Το πολιτικό σύστημα, απαξιωμένο, γονατισμένο από τις αμαρτίες του παρελθόντος, θυμίζει κάβουρα, ο οποίος από τη φύση του είναι καταδικασμένος να βαδίζει στραβά. Πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της διεθνούς κρίσης και τρία συναπτά έτη μνημονίου, ανεργίας και αδιάκριτης υπερφορολόγησης, η οποία επιβλήθηκε, κατά μείζονα λόγο, για να μη χρεοκοπήσει το σπάταλο ελληνικό κράτος, η συνταγή παραμένει ίδια. Με μια μικρή διαφορά: Αλλοτε, τα κρατικά οφίκια διαμοιράζονταν στους «τυχερούς» ενός κόμματος, σήμερα η μοιρασιά γίνεται στα τρία. Παράλληλα με αυτή την άθλια διαδικασία εκτυλίσσεται και κάτι πιο θλιβερό. Οι νέοι, προσοντούχοι, δυναμικοί και εξωστρεφείς, φεύγουν. Μένουμε με τους άχρηστους, που ανερυθρίαστα καρπώνονται τον ιδρώτα του μετώπου του φορολογούμενου.. Βασίλης Νέδος

Εκεί, αντοχές και συνυπάρξεις δοκιμάζονται καθημερινά. Ελληνες, Ρομά, μετανάστες, απλωμένες μπουγάδες σε συρματοπλέγματα, καλλιτέχνες και επαίτες. Στην κάτω μεριά οι συνυπάρξεις δεν είναι απλώς μια θεωρία, μια φωτογραφία ενός καλλιτέχνη από το Μπαγκλαντές αγκαλιά με έναν Αγγλο και μια Τουρκάλα. Και δεν είναι εύκολες. Δεν είναι ήχοι από εξωτικές μουσικές, ούτε μυρωδιές από υπέροχα εδέσματα. Οι συνυπάρξεις έχουν μια σκληρή ατζέντα και όσοι κατοικούν εκεί είναι καταδικασμένοι να ζουν στον φόβο. Ολοι φοβούνται όλους για να μην υπάρξει παρεξήγηση. Η υπόλοιπη πόλη μπορεί να αναστενάξει με ανακούφιση, γιατί μπορεί ακόμα να συζητάει τα θέματα και να μην τα ζει, αν και, φοβάμαι, αυτή η ανακούφιση κάθε μέρα αποδεικνύεται πρόωρη. Εδώ που έχουμε σταθεί μια νύχτα και ψιλοτραγουδούσαμε, έχουμε πάει σε περφόρμανς και έχουμε ζήσει τη χαρά του καφενείου που και καλά οι άλλοι δεν έχουν ακόμα ανακαλύψει, εδώ ακριβώς ο Γιάννης έχει φάει ξύλο τρεις φορές. Γιατί επιμένει και μένει εδώ; Γιατί γυρνάει στο σπίτι τις νύχτες μόνος του; Αυτά ρωτάμε κάθε φορά. Και δεν είναι τα χαμένα πορτοφόλια και τα χαρτιά, ούτε το μελανιασμένο μάτι ή το μπανταρισμένο πόδι. Είναι που σε πιάνει ένα πείσμα που το ξέρω καλά. Οχι ρε φίλε, εδώ είναι το σπίτι μου, δεν φεύγω. Μου λέει κλείσε τα μάτια και ξέχνα τη γραμμή που χωρίζει την πόλη. Η πόλη είναι ίδια παντού αν θέλεις να την αγαπήσεις. Κλείσε τα μάτια, όχι για να μη δεις, ούτε για να γίνεις ξαφνικά ρομαντικός, αλλά για να εξαφανίσεις την πληγή που εξακολουθεί να κακοφορμίζει. Κλείσε τα μάτια για να σκοτώσεις την κοινή πεποίθηση που λέει ότι υπάρχουν δυο ταχύτητες. Αυτή είναι η πιο ανιστόρητη θεωρία που έχει διατυπωθεί ποτέ για το κέντρο μιας πόλης. Αργυρώ Μποζώνη

Ο αρκουδιάρης Για το καλό της χώρας πρέπει να προσέξουμε ώστε φέτος οι τουρίστες να μην πάρουν χαμπάρι το κοινωνικό μας μπάχαλο. Αυτό λέει το Μαξίμου και εμείς οφείλουμε να βγάλουμε τις μάσκες από τα ντουλάπια, να τις φορέσουμε και «κάνε Μαριώ πώς γελά η Βουγιουκλάκη». Αυτό φώναζαν οι αρκουδιάρηδες στις αρκούδες τους που περιέφεραν παλιά στις γειτονιές για να χορέψουν. Φορούσαν, μάλιστα, και φούστα στο καημένο ζώο -Μαριώ το αποκαλούσαν-, που σηκωνόταν φοβισμένο στα δύο πόδια και λικνιζόταν προκαλώντας γέλιο.

Το βάρβαρο έθιμο -του αρκουδιάρη- επιβιώνει ακόμα στην Ανατολή, εξοργίζοντας τις οργανώσεις για τα δικαιώματα των ζώων. Μόνο εμείς, το τρελό παιδί της ΕΕ, καλούμαστε να το αναβιώσουμε προς χάριν του μέλλοντός μας. Η Ελλάδα, ωστόσο, αγαπήθηκε τόσο για το αδιαμφισβήτητο φυσικό της κάλλος, όσο και για τη λαμπερή καρδιά και το χαμόγελο του λαού της, που όμως τώρα πρέπει να χορεύει στο ταψί αδιαμαρτύρητα. Νικήτας Καραγιάννης

Κείμενο: Κίκα Κυριακάκου / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

9

17-23.05. 2013

Η αθηναϊκή φουάρ Ενας σημαντικός πολιτιστικός θεσμός, έπειτα από ένα μικρό διάλειμμα, επέστρεψε στην πόλη χθες, Πέμπτη 16 Μαΐου, και θα μας συντροφεύσει μέχρι και την Κυριακή 19 Μαΐου. Είκοσι χρόνια μετά την πρώτη της παρουσίαση από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αιθουσών Τέχνης, η Art Athina εξακολουθεί να αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα εικαστικά γεγονότα στην Ελλάδα και βασικό σημείο συνάντησης της διεθνούς καλλιτεχνικής σκηνής. Χώρος διεξαγωγής και φέτος, το γήπεδο Tae Kwon Do Παλαιού Φαλήρου. Λίγες ημέρες πριν από τα επίσημα εγκαίνια, ο νέος διευθυντής της διοργάνωσης Αλέξης Κανιάρης μάς μίλησε για τον ρόλο που καλείται να παίξει φέτος η φουάρ. Το μοντέλο σαφώς έχει επαναπροσδιοριστεί, μια και η εικόνα της Ελλάδας έχει αλλάξει, όπως επισημαίνει. «Στόχος είναι να καλύψουμε το κενό του 2012 και να γίνει ένα βήμα για μεγαλύτερη παρουσίαση καλλιτεχνών, γκαλερί, αλλά και όσων εμπλέκονται στον χώρο της τέχνης. Η έκθεση έχει γίνει κατά κάποιον τρόπο λιγότερο επιλεκτική, παρουσιάζοντας μεγαλύτερο αριθμό από νέους καλλιτέχνες, ανεξάρτητες πλατφόρμες τέχνης, καθώς και γκαλερί από την επαρχεία. Αναφορικά με τη σχέση μας με το εξωτερικό, αποφασίσαμε να ξαναδώσουμε μια θέση στην Art Αthina στο διεθνές

στερέωμα και έχουμε οργανώσει ένα πολύ φιλόδοξο πρόγραμμα ξένων VIP, το οποίο περιλαμβάνει είτε συλλέκτες είτε επαγγελματίες του χώρου τους οποίους και φιλοξενούμε στην έκθεση». Ο Αλέξης Κανιάρης βρίσκεται στον χώρο διοργάνωσης εκθέσεων τα τελευταία 20 χρόνια, ωστόσο εντοπίζει πως ο κλάδος της τέχνης έχει διαφορετικές απαιτήσεις σε πολλά επίπεδα, πως υπήρξαν αρκετές προκλήσεις και κλήθηκαν να απαντήσουν σε πολλά ερωτήματα. «Ολες οι απαντήσεις θα έχουν δοθεί στις 20 Μαΐου, με το πέρας της έκθεσης», μας λέει χαμογελώντας. Σημαντική χείρα βοηθείας στη διοργάνωση αυτή αποτέλεσε η υποστήριξη του ΥΠΠΟΤ μέσω ΕΣΠΑ, κάνοντας πραγματικότητα την επανάληψη της έκθεσης για τρία χρόνια τουλάχιστον και θέτοντας τις βάσεις για μια σταθερή τροχιά. Εκτός από την καθιερωμένη παρουσίαση των περιπτέρων των γκαλερί από την Ελλάδα και το εξωτερικό, φέτος το πρόγραμμα περιλαμβάνει την ομαδική έκθεση “Οpen Form” της Μαρίνας Φωκίδη, όπου γκαλερί του εξωτερικού συμμετέχουν με μια σειρά από διακεκριμένους καλλιτέχνες, όπως είναι ο Jurgen Teller, ο Jeremy Deller, ο Nedko Solakov, αλλά και ο γνωστός ηθοποιός James Franco. Παράλληλα, η κριτικός τέχνης διοργανώνει το πρόγραμμα “Symposia”, όπου ένας αριθμός διεθνών επιμελητών και κριτικών θα μι-

λήσει για τη μεθοδολογία και τις προκλήσεις του επαγγέλματός τους. Η καλλιτέχνις και επιμελήτρια Αρτεμις Ποταμιάνου διοργανώνει από τη μεριά της το “Platform Project”, καλώντας ανεξάρτητες πλατφόρμες και κολεκτίβες να παρουσιάσουν τη δραστηριότητά τους και επιμελείται την έκθεση “Paradise Lost”. Εκεί καλλιτέχνες της νεότερης γενιάς από τις γκαλερί που συμμετέχουν στο βασικό πρόγραμμα θα επιδιώξουν να δώσουν το στίγμα της εικαστικής σκηνής του σήμερα. Στην έκθεση θα έχουν παρουσία και αρκετοί φορείς και ιδρύματα, όπως είναι το Μουσείο Ακρόπολης και το Μουσείο Μπενάκη, το ΕΜΣΤ και η AICA Hellas, ενώ έχει προγραμματιστεί και ένα αφιέρωμα στην γκαλερί Δεσμός. Πρόκειται για έναν φόρο τιμής στον ιστορικό αυτό χώρο τέχνης, όπως σημειώνει ο διευθυντής της Art Athina, βασισμένο σε μια ιδέα του Μάνου Στεφανίδη. Ο Ελληνας ιστορικός τέχνης έχει επιμεληθεί τη συγκεκριμένη παρουσίαση για τον Δεσμό, υπογραμμίζοντας τη συνεισφορά του στην ελληνική τέχνη, η οποία θα πλαισιωθεί και από ένα δρώμενο του εικαστικού Δημήτρη Αληθεινού. Κλείνοντας, ο Αλέξης Κανιάρης μάς ενημέρωσε τόσο για το νέο μειωμένο εισιτήριο, όσο και για το πρωτότυπο διαδραστικό πρόγραμμα για παιδιά που θα περιλαμβάνεται στη φετινή διοργάνωση, ένα συμμετοχικό παιχνίδι για όλη την οικογένεια.

10

Κείμενο: Χρήστος Τσαπακίδης / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

11

17-23.05. 2013

Πάμε μουσείο; Οταν αποφασίζω να επισκεφτώ μια πόλη στο εξωτερικό, τρία πράγματα κοιτάζω κατά προτεραιότητα. Πρώτον, τα αεροπορικά εισιτήρια. Δεύτερον, τα δωμάτια. Και τρίτον, τα μουσεία της πόλης. Και αν οι δύο πρώτες ενέργειες φαντάζουν αρκετά λογικές, η τρίτη -από ό,τι κατάλαβα στην πορεία- δεν ήταν πάντα δεδομένη. «Και τι τα θες τα μουσεία στο εξωτερικό; Λες και έχεις επισκεφτεί τα μουσεία στην Αθήνα;», ήταν δύο ερωτήσεις που δεχόμουν όταν μοιραζόμουν την «αλλόκοτη» προτεραιότητά μου. Γιατί όχι; Τα μουσεία μπορούν να διηγηθούν σε βάθος την ιστορία της πόλης τους, χωρίς να περιορίζονται, πλέον, μόνο σε αυτό, καθώς δίνουν ολοένα και περισσότερη έμφαση στο παρόν και το μέλλον της. Αυτό καταδεικνύεται και με τον εορτασμό της Διεθνούς Ημέρας Μουσείων 2013, η οποία φέρει τον χαρακτηριστικό τίτλο «Μουσεία (μνήμη + δημιουργικότητα) = κοινωνική αλλαγή» και η οποία συμπίπτει με την Ευρωπαϊκή Νύχτα Μουσείων. Τα μουσεία της πόλης μας αναμένεται να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, σχεδιάζοντας ένα πλούσιο πρόγραμμα για το Σαββατοκύριακο που έρχεται, τη στιγμή που το Σάββατο η είσοδος σε αυτά θα είναι ελεύθερη. Εν αρχή ην η «ναυαρχίδα» των μουσείων μας, το Μουσείο Ακρόπολης, το οποίο για να τιμήσει την ημέρα έκοψε αναμνηστικά μετάλλια σε συνεργασία με το Εθνικό Νομισματοκοπείο, με θέμα τον πετεινό, ο οποίος αποτελούσε αγωνιστικό πρότυπο για τους αθλητές των Παναθηναίων και τους πολεμιστές της πόλης. Επίσης, το Σάββατο το μουσείο θα παραμείνει ανοιχτό από τις 8 πμ. έως τις 12 τα μεσάνυχτα, οργανώνοντας κατά τη διάρκεια της ημέρας δωρεάν ξεναγήσεις για τους ενήλικες, αλλά και ένα πρόγραμμα ψυχαγωγίας και εκπαίδευσης για τους μικρούς φίλους. Μεγάλη παράδοση στους εορτασμούς έχει το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, το οποίο προγραμματίζει για αύριο, Σάββατο, ευρεία γκάμα

εκδηλώσεων, όπως μια συναυλία με τη συμφωνική ορχήστρα των Μουσικών Συνόλων του Δήμου Αθηναίων, μια παράσταση σύγχρονου χορού από το χοροθέατρο Ηρος Αγγελος στις 12 το μεσημέρι και μια βραδιά αφήγησης για ενήλικες με τη Νίκη Κάπαρη. Επίσης, το πρωί της Κυριακής, στις 11:30, θα ανέβει μια θεατρική παράσταση για μικρούς και μεγάλους με πήλινες κούκλες από τον κουκλοθίασο «Ψευτιά με αυτιά». Ιδιαίτερη έμφαση στα παιδιά δίνει το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Σε μία ημέρα κατά την οποία θα παραμείνει ανοιχτό από τις 10 πμ. μέχρι τα μεσάνυχτα, το Κυκλαδικής Τέχνης οργανώνει 40λεπτες ξεναγήσεις για παιδιά και οικογένειες, δημιουργικές δραστηριότητες για παιδιά, αλλά και ένα εικαστικό εργαστήριο με τους υποψήφιους καλλιτέχνες για το βραβείο ΔΕΣΤΕ 2013. Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναμένουμε και την παράσταση «Ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας» του Οσκαρ Γουάιλντ από την ομάδα Ιπτάμενοι Ανθρωποι (αρκεί να φροντίσετε να κλείσετε θέση τηλεφωνικά). Από τις 9 το βράδυ έως τα μεσάνυχτα, παραγωγοί του En Lefko 87.7 θα παίζουν μουσική, ενώ θα γίνει και Street Party στην οδό Νεοφύτου Δούκα. Δωρεάν ξεναγήσεις έχει κανονίσει και το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο για το Σάββατο, προσφέροντας πέντε ξεχωριστές θεματικές διαδρομές, οι οποίες θα έχουν ωριαία διάρκεια και θα ξεκινήσουν στις 6 μμ. και τις 7:30 μμ. Την Κυριακή, το μουσείο έχει προγραμματίσει εκπαιδευτικές δράσεις για παιδιά, οι οποίες περιγράφουν τα χρόνια του Βυζαντίου και την καθημερινή ζωή στη συγκεκριμένη περίοδο, καθώς και τις κοινότητες των Ρωμιών. Από την πλευρά του, το Μουσείο Μπενάκη -και με αφορμή και τη συμπλήρωση 35 χρόνων του πωλητηρίου του- καλεί τους επισκέπτες του να ταξιδέψουν σε μια έκθεση από την αρχαιότητα στο σύγχρονο design. Πιο συγκεκριμένα, οι οργανωτές στήνουν δέκα ζωντανά εργαστήρια στους χώρους του Μουσείου όπου τεχνίτες-

καλλιτέχνες και δημιουργοί εμπνέονται από τα ιστορικά εκθέματα και αποκαλύπτουν βήμα βήμα τα μυστικά της τέχνης τους (όπως η κατασκευή ψηφιδωτών, η αγιογραφία και το origami) μπροστά στα μάτια σας. Επίσης, θα «τρέξουν» τρία εκπαιδευτικά εργαστήρια αποκλειστικά για παιδιά, στα οποία οι μικροί φίλοι θα μάθουν για την κατασκευή των αρχαίων αγγείων, θα δημιουργήσουν κοσμήματα και θα επινοήσουν τους προσωπικούς τους σύγχρονους ήρωες, συνθέτοντας αφίσες με τα δικά τους μηνύματα. Τα εργαστήρια θα είναι διαθέσιμα το Σάββατο από τις 11 πμ. έως τις 8 μμ. και την Κυριακή από τις 11 πμ. έως τις 3 το μεσημέρι. Για τους πιο «σύγχρονους», καλή επιλογή αποτελεί το πρόγραμμα του Μουσείου Τηλεπικοινωνιών ΟΤΕ, το οποίο ξεκινάει από σήμερα, Παρασκευή, και τελειώνει μεθαύριο, Κυριακή, και εστιάζει περισσότερο στις οικογένειες, δηλαδή στην από κοινού συμμετοχή γονιών και παιδιών σε εργαστήρια και δράσεις που συνδυάζουν την εκπαίδευση, την ψυχαγωγία και την αφιέρωση ποιοτικού χρόνου μεταξύ μικρών και μεγάλων, με στόχο να φέρουν πιο κοντά την οικογένεια. Τέλος, εάν έχετε διάθεση για ημερήσια εξόρμηση (καλό καιρό προβλέπει η ΕΜΥ και δεν έχουμε λόγο να μην την εμπιστευτούμε), μπορείτε να επισκεφτείτε τους Δελφούς και το τοπικό Αρχαιολογικό Μουσείο, όπου θα πραγματοποιηθεί η κεντρική εκδήλωση της ημέρας στις 6:30 το απόγευμα, ακολουθούμενη από ξενάγηση στους χώρους του Μουσείου στις 8:30 μμ. Οπως καταλαβαίνετε, έχετε αμέτρητες επιλογές για να ζήσετε τη Διεθνή Ημέρα Μουσείων και καμία δικαιολογία να μην περάσετε μια βόλτα από τουλάχιστον ένα μουσείο ή αρχαιολογικό χώρο.

Reality Bites

12

Πωλείται παιδί Το Craigslist μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα γνωστό στην Ελλάδα, αλλά στην Αμερική είναι μία από τις πιο γνωστές ιστοσελίδες, λειτουργώντας ως χώρος φιλοξενίας αγγελιών για οτιδήποτε μπορεί κανείς να φανταστεί: έπιπλα και άλλα αντικείμενα, σπίτια προς πώληση ή ενοικίαση, όλων των ειδών τις υπηρεσίες, ακόμη και σεξουαλικές. Αυτό που πόσταρε στη σελίδα Craigslist πριν από μερικές εβδομάδες η 29χρονη Stephanie Redus από το Τέξας, όμως, ξεπερνάει κάθε προηγούμενο. Σύμφωνα με το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο ABC, oύτε λίγο ούτε πολύ, η 29χρονη, ήδη έγκυος στο δεύτερο παιδί της, ανέβασε αγγελία ψάχνοντας γονείς να υιοθετήσουν το τρίχρονο αγοράκι της. Στο κείμενο της αγγελίας, η 29χρονη παραδέχεται ότι δεν βρίσκεται στο καλύτερο στάδιο της

ζωής της και αναζητά κάποιον που θα ενδιαφερθεί για να φροντίσει τον γιο της. Οπως ανακοίνωσε η αστυνομία, που συνέλαβε την κ. Redus, η 29χρονη ακολουθεί θεραπεία με αντικαταθλιπτικά, αλλά λόγω της εγκυμοσύνης της υποχρεώθηκε να τη σταματήσει προσωρινά, γεγονός που προκάλεσε μάλλον την επιδείνωση της ψυχολογικής της κατάστασης. Για την ώρα, η 29χρονη κατηγορείται για τοποθέτηση αγγελίας για υιοθεσία παιδιού, που θεωρείται πταίσμα, αλλά, όπως δήλωσε ο βοηθός εισαγγελέας της κομητείας Χάρις, David Abrams, οι κατηγορίες μπορεί να «αναβαθμιστούν»... Γ.Μ.

Στο Γκουγκλιστάν Ο Λάρι Πέιτζ, διευθύνων σύμβουλος της Google, έχει κουραστεί. Καταρχάς, τον έχει κουράσει ο ανταγωνισμός. Στο πλαίσιο του συνεδρίου Google I/O στο Σαν Φρανσίσκο, ο κ. Πέιτζ δήλωσε την απογοήτευσή του από τη συμπεριφορά των εταιρειών του κλάδου: η Microsoft, για παράδειγμα, δεν έχει συνεργατικό πνεύμα. Και για την Oracle «τα λεφτά είναι πιο σημαντικά από οποιαδήποτε μορφή συνεργασίας». Ο κ. Πέιτζ, όμως, δεν σταμάτησε εκεί. Είχε κάτι να πει και για τα media: «Κάθε είδηση που διαβάζω για την Google έχει θέμα ‘εμείς εναντίον μιας άλλης εταιρείας’. Δεν το βρίσκω ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Ο αρνητισμός δεν θα μας οδηγήσει στην πρόοδο». Καλά, για τη συμπεριφορά των εθνικών κυβερνήσεων δεν το συζητάμε (βλ. Γαλλία). Ποια είναι η λύση, σύμφωνα με τον αποκαμωμένο διευθύνοντα σύμβουλο της Google; «Ισως να χρειαζόμαστε ορισμένες ασφαλείς τοποθεσίες, όπου θα μπορούμε να δοκιμάζουμε νέα πράγματα, χωρίς να χρειάζεται να τα αναπτύσσουμε σε ολόκληρο τον κόσμο». Επειτα από όλα αυτά, ο Γουίλ Ορέμους του “Slate” αναρωτιέται μήπως ο διαδικτυακός κολοσσός σκέφτεται να ιδρύσει τη δική του χώρα. Μπορείτε να φανταστείτε μια χώρα που να διοικείται από μια επιχείρηση που λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια; Εμένα με ανατριχιάζει, πάντως, το ενδεχόμενο. Θα είναι σαν μια Σοβιετική Ενωση με ένα δήθεν φιλελεύθερο μανδύα. Χ.Τ.

Ο Νιουτ απορεί Δεν γνωρίζετε τον κύριο Νιουτ Γκίνγκριτς; Επιτρέψτε μου να σας τον συστήσω: είναι Αμερικανός πολιτικός, ανήκει στη “hardcore” συντηρητική πτέρυγα των Ρεπουμπλικάνων και πέρυσι έφτασε αρκετά κοντά για να πάρει το χρίσμα από το κόμμα του, προκειμένου να διεκδικήσει από τον Μπαράκ Ομπάμα την προεδρία της χώρας. Εξι, λοιπόν, χρόνια μετά το λανσάρισμα του πρώτου iPhone, ο κ. Γκίνγκριτς σκέφτηκε να μοιραστεί μαζί μας μία σκέψη που τον έχει προβληματίσει πάρα πολύ. Και είπε να το κάνει με ένα βίντεο στο YouTube, με τον χαρακτηριστικό τίτλο “We’re Really Puzzled”. Με αυτή την ατάκα ξεκινά, μάλιστα, και το βιντεάκι. Κραδαίνοντας ένα «έξυπνο κινητό», ο Νιουτ δηλώνει: «Είμαστε πολύ προ-

βληματισμένοι. Προσπαθούμε να βρούμε πώς θα ονομάσουμε κάτι τέτοιο [δείχνοντας τη συσκευή]». Και κάπου εδώ ξεκινά ο φιλοσοφικός του οίστρος: «Πιθανότατα θα νομίζετε ότι είναι ένα κινητό τηλέφωνο. Αλλά σκεφτείτε το. Αν τραβάει φωτογραφίες, τότε δεν είναι κινητό. Αν έχει μια εφαρμογή που σας δείχνει το πλησιέστερο McDonald’s, τότε δεν είναι κινητό. Αν μπορείτε να μπείτε στη Wikipedia, τότε δεν είναι κινητό». Και συνεχίζει: «Αυτή η συσκευή είναι κάτι εντελώς καινούργιο». Μη μας πεις, Νιουτ! Κάποιοι λοξοί άνθρωποι έχουν βρει τη λύση εδώ και κάποια χρόνια. Και ονόμασαν αυτή τη συσκευή “smarthone”, Νιουτ. Αρκετά πιασάρικη λέξη, δεν νομίζεις; Μήπως να τη χρησιμοποιείς και εσύ; Χ.Τ.

13

17-23.05. 2013

Αίγυπτος remastered Η νέα γενιά των καλλιτεχνών του δρόμου στην Αίγυπτο εμπνέεται από τις αρχαίες τοιχογραφίες των βασιλικών τάφων, αλλά και από τη σύγχρονη πραγματικότητα της χώρας, συνθέτοντας εντυπωσιακές εικόνες υψηλής αισθητικής που όμως δεν χάνουν ούτε συλλαβή από το πολιτικό μήνυμα που περιέχουν. Στις φτωχογειτονιές των πόλεων, όπως στην Ιμπαμπά του Κάιρου, οι τοίχοι φωνάζουν ότι η Αίγυπτος θέλει να προχωρήσει μπροστά και διαθέτει ένα πλούσιο φυτώριο νέων ταλέντων για να το αποδείξει. Ο Αλα Αγουάντ, από παιδί θεωρούσε ότι ο Τουταγχαμόν και η Νεφερτίτη ήταν η προσωποποίηση του πνεύματος της Αιγύπτου και σήμερα μεταφέρει την ατμόσφαιρα των Πυραμίδων στις τοιχογραφίες του. Στα έργα του οι εργάτες, οι σκλάβοι και οι υπηρέτες των βασιλέων που βρίσκουμε στις περίτεχνες

διακοσμήσεις των ιερών ναών και παλατιών γίνονται θυμωμένοι διαδηλωτές που τα βάζουν με την εξουσία απαιτώντας περισσότερη δικαιοσύνη και ισότητα. Ακόμα και τρομακτικές μούμιες επιστρατεύονται για να πολεμήσουν το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Πίσω από την ονομασία Freedom Painters βρίσκεται μια μικρή ομάδα νεαρών που με τα κομψά πορτρέτα τους μετατρέπουν σκονισμένες αλάνες σε αυτοσχέδιες γκαλερί μοντέρνας τέχνης. Αλλοι καλλιτέχνες, όπως ο Ελ Τενίν και ο Αγια Ταρέκ, χρησιμοποιούν πολλές διαφορετικές τεχνικές, από στένσιλ μέχρι σπρέι για τις ενδιαφέρουσες δημιουργίες τους, οι οποίες έχουν περισσότερο δυτικές επιρροές. Ν.Κ.

Geoguessr.com Και ποιος δεν έχει «σπαταλήσει» χρόνο για να καταφέρει να «λοκάρει» το σπίτι του στους χάρτες της Google; Και αφότου έκανε αυτό, δεν έψαξε μετά να βρει πώς έχει καταγράψει δορυφορικά η Google τον χώρο εργασίας του ή μέρη που θα ήθελε να επισκεφτεί; Oταν μάλιστα μπήκε στο παιχνίδι και το street view, τότε το πράγμα έγινε ακόμη πιο ενδιαφέρον. Με ένα κλικ ο χρήστης μπορεί να βρεθεί μπροστά από το σπίτι του και να δει τι συνέβαινε όταν το αυτοκίνητο της Google περνούσε και κατέγραφε αυτή τη στιγμή στους χάρτες της. Αν αυτή η ενασχόληση μοιάζει ενδιαφέρουσα στον χρήστη για να ροκανίσει λίγο από τον πολύτιμο χρόνο, ήρθε ο Anton Wallen ως developer

για να τον αποτελειώσει. Πώς; Σχεδίασε το εθιστικό Geoguessr. Ενα έξυπνο παιχνίδι που χρησιμοποιεί τους χάρτες της Google για να μας ταξιδέψει κάπου στον πλανήτη και εμείς καλούμαστε να μαντέψουμε το πού. Κάθε γύρος απαιτεί πέντε μαντεψιές και όσο πιο κοντά, τόσο περισσότεροι πόντοι. Το street view είναι το εργαλείο για να περιπλανηθεί ο χρήστης και να ανακαλύψει όσο το δυνατόν περισσότερα στοιχεία, από πινακίδες δρόμων μέχρι συνθήματα σε τοίχους, ταμπέλες καταστημάτων, τοπία ή και χαρακτηριστικά οχήματα που θα βοηθήσουν αυτή τη μαντεψιά να είναι ακριβής. Οι φήμες πως η πασιέντζα «βρήκε τον δάσκαλό της» έχουν απόλυτη βάση. Γ.Π.

Truth or dare Και ενώ ο ρατσισμός και η ομοφοβία πληγώνει πια συχνά πυκνά το ποδόσφαιρο, έρχεται στο φως μια ιστορία θάρρους, αγάπης και αποφασιστικότητας, που προβληματίζει όσο και συγκινεί. Ο Μάρκους Ούρμπαν, Ανατολικογερμανός ποδοσφαιριστής, είπε «όχι» σε μια πολλά υποσχόμενη καριέρα στο άθλημα, επειδή ο ίδιος είναι γκέι και ήθελε να ζήσει τη ζωή του χωρίς να αναγκάζεται να κρύβεται. Τη συγκλονιστική εμπειρία του περιγράφει στο βιβλίο του «Κρυμμένος παίκτης: η ιστορία του γκέι ποδοσφαιριστή Μάρκους Ούρμπαν». Αρχισε να παίζει το 1978 σε ηλικία επτά ετών. Οταν κέρδισε το εφηβικό πρωτάθλημα, τον ζήτησε η εθνική ομάδα εφήβων, πήρε μέρος σε 100 αγώνες, αλλά τελικά αποσύρθηκε φοβούμενος ότι η σεξουαλικότητά του θα φανερωνόταν με αρνητικές συνέπειες στην καριέρα του. «Επέλεξα την ελευθερία μου ως άντρας από το να φυλακίσω το μυαλό μου», δηλώνει σήμερα, προασπίζοντας το δικαίωμα στη διαφορετικότητα με διαλέξεις σε οργανισμούς και ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες. Πρόσφατα, ένας άλλος αθλητής, ο Αμερικανός μπασκετμπολίστας Ρόμπι Ρότζερς, δήλωσε δημοσίως όντας παίκτης εν ενεργεία πως είναι γκέι, στρέφοντας πάνω του την προσοχή των ΜΜΕ και καταφέρνοντας να κερδίσει τη συμπαράσταση και στήριξη των συμπαικτών του, όπως και πλήθους επωνύμων που τον συνεχάρησαν για την ειλικρίνεια και το θάρρος του.

N.K.

Μουσική

14

Let's dance! Οσοι βρέθηκαν σε μία από τις έξι εμφανίσεις του Φοίβου Δεληβοριά στο PassPort τους περασμένους μήνες ξέρουν πολύ καλά περί τίνος πρόκειται. Οι υπόλοιποι πρέπει να σπεύσουν στο Kyklos Live Stage (Ιερά Οδός 74, Βοτανικός) σήμερα, Παρασκευή 17 Μαΐου. Γιατί η παράσταση «Καλοριφέρ» αποχαιρετά τη χειμερινή σεζόν με ένα πανηγυρικό τελευταίο άναμμα. «Ηθελα να γίνει η ηρωική πτώση του καλοριφέρ», μου είπε ο Φοίβος όταν τον ρώτησα τι να περιμένω από αυτό το live. «Ηθελα ένα τελευταίο live με τα πιο πετυχημένα στοιχεία του χειμώνα, αλλά σε έναν διαφορετικό χώρο, ανοιχτό, σαν μια ροκ συναυλία». Για να εξυπηρετηθεί αυτή η επιθυμία του τραγουδοποιού, ο Kyklos μετατράπηκε σε έναν χώρο χωρίς τραπέζια, με λίγες περιορισμένες θέσεις στα θεωρεία για καθήμενους. «Πολλοί φίλοι μου έλεγαν ότι ήθελαν να δούνε αυτή την παράσταση όρθιοι σε μια πιο πάρτι εκδοχή. Και επειδή είμαι ο χειρότερος

χορευτής της γης -ο χειρότερος που ξέρω τουλάχιστον-, σκέφτηκα ότι μπορεί και άλλοι στο κοινό να έχουν το ίδιο πρόβλημα. Ηρθε, λοιπόν, η ώρα να το ξεπεράσουμε μια και καλή. Φυσικά, εγώ θα χορέψω πρώτος!» Οσον αφορά το πρόγραμμα, θα ακούσουμε τα περισσότερα από τα τραγούδια που έλεγε στην κανονική version της παράστασης. Τραγούδια από το ’89 έως το τώρα, τραγούδια δικά του, αλλά και αγαπημένα του, από τα «Ματόκλαδά σου λάμπουν» μέχρι το “Je suis bossu”. Το σημαντικό, όμως, είναι ότι για πρώτη φορά ο Φοίβος θα παίξει τουλάχιστον ένα καινούργιο τραγούδι από τον δίσκο που ετοιμάζει. Μαζί με τον Κώστα Παντέλη στις κιθάρες, τον Κωστή Χριστοδούλου στα πλήκτρα, τον Σταμάτη Σταματάκη στο μπάσο και τον Σωτήρη Ντούβα στα τύμπανα, ετοιμάζουν ένα ξέφρενο δίωρο πάρτι με καλεσμένους-έκπληξη!

15

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

Στον Πειραιά Η πολύ ταλαντούχα τραγουδοποιός των τελευταίων ετών Μαριέττα Φαφούτη, με μια από τις μεγαλύτερες ραδιοφωνικές και όχι μόνο επιτυχίες της χρονιάς στο ενεργητικό της, το single “Kookoobadi”, ξεκινά σειρά καλοκαιρινών εμφανίσεων με αφετηρία το λιμάνι του Πειραιά. Ετσι, οι απανταχού θαυμαστές της θα έχουμε τη δυνατότητα να την απολαύσουμε στη σκηνή του PassPort (Καραΐσκου 119, Πειραιάς) σήμερα, Παρασκευή 17 Μαΐου, όπου θα παρουσιάσει το νέο της πρόγραμμα με τίτλο “Become the sun tour” και θα μας ξεσηκώσει με την πάντα καλή της διάθεση!

Rock americana Αύριο, Σάββατο 18 Μαΐου, οι Dustbowl εμφανίζονται στο Floral (Θεμιστοκλέους 80, Εξάρχεια) κουβαλώντας τον «σκονισμένο» ήχο της ερήμου και τον ασταμάτητο ρυθμό του «Μεγάλου μαύρου τρένου» σε μια αφήγηση για την ξεχασμένη αμερικανική μουσική παράδοση. Το συγκρότημα δημιουργήθηκε τον Μάιο του 2006 στην Αθήνα και ο ήχος τους είναι μια ανάμειξη από alt-country & americana, punk/ rock, rockabilly & gospel. Το “Medicine Show Live” που θα παρουσιάσουν είναι ένα set που περιλαμβάνει τραγούδια από τα άλμπουμ τους “Goin’ Down” και “Troublebound & Lonesome”, καθώς και διάφορα άλλα αγαπημένα, παιγμένα πάντα με τον δικό τους τρόπο

17-23.05.2013

Metal στο στενάκι Οι The Shrine είναι τρεις ταλαντούχοι νέοι από το μακρινό Λος Αντζελες. Δημιουργήθηκαν το 2009, επηρεασμένοι από τους Motorhead και την αισθητική των Melvins, αλλά γοητεύτηκαν εξίσου με τους Black Flag και τους Black Sabbath. Οι ίδιοι, πάντως, ισχυρίζονται πως βασικό πρότυπό τους είναι οι The Who. Φέτος, παίζουν support στην αμερικανική περιοδεία των Graveyard, ενώ ήδη έχουν ανακοινώσει εμφανίσεις στη δυτική ακτή με τους Dinosaur Jr., αλλά και στην Ευρώπη, όπου για πρώτη φορά περιοδεύουν ως headliners. Θα κάνουν, λοιπόν, μια στάση στο Gig Space του Six d.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι) αύριο, Σάββατο 18 Μαΐου.

Ντεμπούτο & διασκευές Ο τραγουδοποιός Πάνος Μπίρμπας, με τη χαρακτηριστική μπάσα φωνή του, πάντα φορτισμένος με την ξεχωριστή ενέργειά του, φιλοξενείται την Κυριακή 19 Μαΐου στο Faust (Καλαμιώτου 11, Μοναστηράκι). Πρόκειται να παρουσιάσει το ντεμπoύτο άλμπουμ του “Mournful”, που κυκλοφόρησε πρόσφατα σε επιμέλεια και παραγωγή του Lolek, αλλά και διασκευές σε κομμάτια αγαπημένων του καλλιτεχνών, όπως οι Johnny Cash, Leonard Cohen, Tom Waits, Bob Dylan και Nick Cave. Μαζί με την μπάντα του μας καλεί σε ένα ταξίδι μεταξύ μύθου και αλήθειας αλλά και μιας νοσταλγίας, καθώς το “Mournful” χορεύει σε valse και swing ρυθμούς.

Επιστροφή στη Λιοσίων Οι Κόρε. Υδρο. σχηματίστηκαν στην Κέρκυρα το φθινόπωρο του 1993 από τον Παντελή Δημητριάδη και τον Γιώργο Αρβανιτάκη μαζί με δύο σχολικούς τους φίλους. Το 1997 ήρθε στο συγκρότημα ο Κωνσταντίνος Αμύγδαλος, ενώ η προσχώρηση του Αλέξανδρου Μακρή το 2001 αποτέλεσε σημείο αναφοράς για μια νέα αρχή για το συγκρότημα. Το άλμπουμ με τίτλο «Αν όλα τέλειωναν εδώ» κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2003, αποσπώντας ενθουσιώδεις κριτικές. Τον Φεβρουάριο του 2006 ακολουθεί ο δεύτερος δίσκος των Κόρε. Υδρο. «Φτηνή ποπ για την ελίτ», ηχογραφημένος στο «σπιτικό» στούντιο του συγκροτήματος στην Κέρκυρα. Το τραγούδι «Οχι πια έρωτες» γίνεται μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός πως τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς η «Φτηνή ποπ για την ελίτ» ονομάστηκε «ο σημαντικότερος ελληνικός δίσκος της δεκαετίας μέχρι στιγμής». Εκτοτε τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους με πολλά live και ακόμα έναν δίσκο που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2009. Την ίδια χρονιά στην παρέα προστέθηκαν ο Μάριος Πλασκασοβίτης, ο Παντελής Πέτρου και ο Αγγελος Σερσέμης, με τη βοήθεια των οποίων ηχογραφήθηκε ζωντανά ο νέος δίσκος με τίτλο «Απλές ασκήσεις στον υπαρξισμό». Οι ίδιοι πιστεύουν πως μουσικά είναι ίσως το πιο πολυσυλλεκτικό. Ακουστικές και τζαζ ενορχηστρώσεις με έντονη παρουσία πνευστών δίπλα σε hardcore ξεσπάσματα! Οι Κορε. Υδρο. μάς περιμένουν αύριο, Σάββατο 18 Μαΐου, σε έναν πολύ οικείο χώρο για τους ίδιους, στο Gagarin 205 (Λιοσίων 205, Αθήνα), να περάσουμε αξέχαστα με την κερκυραϊκή παρέα που γράφει μουσικά «διαμαντάκια».

ΠΡΟΣΕΧΩΣ

Σινεμά

16

Στον κόσμο του Γκάτσμπι Δώδεκα χρόνια μετά το αστραφτερό “Moulin Rouge” και πέντε μετά το αποτυχημένο -αν και εξίσου μεγαλομανές- “Australia”, ο Μπαζ Λούρμαν επιστρέφει με μία ακόμα υπερπαραγωγή, που αυτή τη φορά όμως βασίζεται σε ένα από τα πιο γνωστά και πολυσυζητημένα μυθιστορήματα του Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ. Μεταφέροντας στη μεγάλη οθόνη τον «Υπέροχο Γκάτσμπι», ο Λούρμαν παρακολουθεί τις περιπέτειες του νεαρού συγγραφέα Νικ Κάραγουεϊ -το μυθιστορηματικό alter ego του ίδιου του Φιτζέραλντ-, ο οποίος την άνοιξη του 1922 εγκαταλείπει τα πάτρια εδάφη του στις μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ για να δοκιμάσει την τύχη του στη Νέα Υόρκη. Κυνηγώντας το δικό του αμερικανικό όνειρο ο νεαρός Νικ θα εντυπωσιαστεί από τη ζωή της απόλυτης μητρόπολης, που χάρη στην ακμή του χρηματιστηρίου και την ανάπτυξη του λαθρεμπορίου βιώνει μία από τις καλύτερες περιόδους της. Σύντομα, ο Νικ θα βρεθεί στο πλευρό του αινιγματικού, πολυεκατομμυριούχου κοσμικού Τζέι Γκάτσμπι. Ενας κόσμος απόλυτης χλιδής, απατηλής λάμψης και επιφανειακής ευδαιμονίας ανοίγεται μπροστά του, με τον Νικ

να γίνεται μέρος της ξέφρενης ζωής του Γκάτσμπι, της ξαδέρφης του Ντέζι και του άπιστου, γαλαζοαίματου συζύγου της Τομ Μπιουκάναν. Οπως και στις δύο προηγούμενες ταινίες του, ο Λούρμαν επιλέγει μια ιλουστρασιόν κινηματογράφηση αναβιώνοντας εντυπωσιακά -αλλά και εντυπωσιοθηρικά συνάμα- την καλή κοινωνία της Νέας Υόρκης λίγο πριν από το οικονομικό κραχ. Μια παραγωγή που άγγιξε τα 127 εκατ. δολάρια, ευφραίνει τον αμφιβληστροειδή του μέσου θεατή μέσα από έναν καταιγισμό από απαστράπτουσες σεκάνς, γοητευτικούς μπον βιβέρ, εκρηκτικές θηλυκές παρουσίες και την υπόσχεση μιας ζωής που δεν έζησες... Μόνο που το -εν μέρει αυτοβιογραφικό- μυθιστόρημα του Φιτζέραλντ δεν μένει στην απατηλή επιφάνεια αυτού του κόσμου, σε αντίθεση με την ταινία του Λούρμαν, που λες και θαμπώνεται και η ίδια από τη λάμψη του και βουλιάζει στη μονότονη χλιδή του παρασύροντας και τους τρεις γοητευτικούς και αναμφισβήτητα ταλαντούχους πρωταγωνιστές της (Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Κάρεϊ Μάλιγκαν και Τόμπι Μαγκουάιρ) σε ερμηνείες που δεν απογειώνονται.

Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

17

17-23.05.2013

Μετά το “Argo” Αφού σάρωσε τα Οσκαρ με το “Argo”, ο Μπεν Αφλεκ ετοιμάζεται για το επόμενο σκηνοθετικό του βήμα. Πίσω στη γενέτειρά του λοιπόν, τη Βοστόνη, για να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη ένα ακόμα μυθιστόρημα του πλέον αγαπημένου του συγγραφέα Ντένις Λεχέιν («Σκοτεινό Ποτάμι», «Το Νησί των Καταραμένων»). Μετά το “Gone Baby Gone”, που ήταν και το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, ο Αφλεκ ετοιμάζεται για την κινηματογραφική διασκευή του “Live by Night”, που μας γυρίζει πίσω στην Αμερική του μεσοπολέμου και της ποτοαπαγόρευσης. Ο ίδιος θα κρατήσει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο, υποδυόμενος τον Τζος Κούλιν, που από μικροδιακινητής αλκοόλ θα αναδειχθεί σε ένα από τα μεγάλα κεφάλια του οργανωμένου εγκλήματος.

Πρόεδρος στη Βενετία Μπορεί αυτή την περίοδο τα βλέμματα όλων των σινεφίλ να είναι στραμμένα στις Κάννες, αλλά σε τρεις μήνες είναι η σειρά της Βενετίας να συγκεντρώσει το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κινηματογραφικής κοινότητας. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του 70ού Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, που θα διεξαχθεί από τις 28 Αυγούστου μέχρι τις 7 Σεπτεμβρίου, ανακοίνωσε ότι πρόεδρος της φετινής Κριτικής Επιτροπής θα είναι ο βραβευμένος με Οσκαρ Ιταλός σκηνοθέτης Μπερνάρντο Μπερτολούτσι («Ο τελευταίος αυτοκράτορας»). Είναι η δεύτερη φορά μετά το 1983 που ο Μπερτολούτσι κάθεται σε αυτή τη θέση.

City to City: Αθήνα-Τορόντο Την τιμητική της θα έχει η Αθήνα και κατ’ επέκταση το νέο ελληνικό σινεμά στο 38ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο, σε ένα από τα μεγαλύτερα και πλέον σημαντικά φεστιβάλ στον κόσμο. Η ελληνική πρωτεύουσα επιλέχθηκε ως η πλέον κατάλληλη για να εστιάσει σε αυτήν το πρόγραμμα City to City του Φεστιβάλ. Το City to City επιλέγει κάθε χρόνο μία πόλη, αναδεικνύοντας όχι απαραίτητα την ίδια, αλλά νέους κινηματογραφιστές που ζουν και εργάζονται σε αυτήν, ανεξάρτητα από το πού διαδραματίζονται οι ταινίες τους. Κάπως έτσι δίνεται η ευκαιρία σε μια σειρά νέων Ελλήνων δημιουργών να προβάλουν το έργο τους σε ένα κορυφαίο διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ, γεγονός που καταδεικνύει ακόμα μία φορά την άνοδο του νέου ελληνικού σινεμά.

Μόνοι στο διάστημα «Είναι ένα μάλλον παράξενο φιλμ. Δυο άνθρωποι στο διάστημα. Χωρίς τέρατα», εξηγεί ο Τζορτζ Κλούνεϊ, που πρωταγωνιστεί μαζί με τη Σάντρα Μπούλοκ στη νέα ταινία του Αλφόνσο Κουαρόν “Gravity”. Πρόκειται αναμφισβήτητα για το πιο φιλόδοξο και προσωπικό project του Μεξικανού σκηνοθέτη («Θέλω και τη μαμά σου», «Ο Χάρι Πότερ και ο Αιχμάλωτος του Αζκαμπάν», «Τα παιδιά των ανθρώπων»). Μια ταινία μόνο για δύο, με φόντο το απόλυτο σκοτάδι του διαστήματος. «Δεν νομίζω ότι μπορώ να περιγράψω πώς θα είναι η ταινία, δεν έχω βιώσει κάτι αντίστοιχο ποτέ», προσθέτει η Μπούλοκ. Το πρώτο teaser trailer που κυκλοφόρησε απλά έκανε την ανυπομονησία μας να χτυπήσει κόκκινο. Η ταινία θα κάνει πρεμιέρα στις ΗΠΑ στις 4 Οκτωβρίου.

Με διαφορά... χρώματος Ολοι οι Πρόεδροι των ΗΠΑ από το 1952 μέχρι το 1986 θα παρελάσουν από τη νέα ταινία του βραβευμένου με Οσκαρ σκηνοθέτη του “Precious” Λι Ντάνιελς. Μόνο που στο “The Butler” δεν θα είναι αυτοί οι πρωταγωνιστές, αλλά ο πρώτος μαύρος μπάτλερ του Λευκού Οίκου Γιουτζίν Αλεν. Το καστ δημιουργεί κυριολεκτικά ίλιγγο. Φόρεστ Γουιτάκερ (Γιουτζίν Αλεν), Οπρα Γουίνφρεϊ (η σύζυγός του), Ρόμπιν Γουίλιαμς (Αϊκ Αϊζενχάουερ), Τζον Κιούζακ (Ρίτσαρντ Νίξον), Αλαν Ρίκμαν (Ρόναλντ Ρίγκαν), Τζέιν Φόντα (Νάνσι Ρίγκαν), Τζέιμς Μάρσντεν (JFK), Λιβ Σράιμπερ (Λίντον Τζόνσον), Μελίσα Λίο (Mέιμι Αϊζενχάουερ), Κιούμπα Γκούντινγκ Τζ. (γιος), Μίνκα Κέλι (Τζάκι Κένεντι), Βανέσα Ρεντγκρέιβ.

«Μια σειρά νεαρών κινηματογραφιστών -με τους περισσότερους από αυτούς να έχουν μόλις τελειώσει τη σχολή κινηματογράφου ή στην καλύτερη περίπτωση με μια δυο ταινίες μικρού μήκους στο βιογραφικό τους- έχει φέρει τα πάνω κάτω. Αισιοδοξούμε ότι αυτό το νέο κύμα διεθνούς αποδοχής θα προσφέρει στο ελληνικό σινεμά την αυτοπεποίθηση να μεταδώσει το μήνυμά του από μια θέση όπου τα εθνικά σύνορα δεν θα έχουν σημασία πια», επισημαίνει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Δημήτρης Εϊπίδης, που παράλληλα είναι επικεφαλής διεθνούς προγραμματισμού του Φεστιβάλ του Τορόντο. Το φετινό Φεστιβάλ θα διεξαχθεί από τις 5 έως τις 15 Σεπτεμβρίου και οι δέκα ελληνικές ταινίες που θα παρουσιαστούν -ακόμα δεν έχουν ανακοινωθεί- μπορεί να είναι από παγκόσμιες πρεμιέρες μέχρι ταινίες που γυρίστηκαν από το 2009 και μετά.

Βιβλίο

18

Ο τολμών νικά Το τοπίο, μια δυστοπία επί βρετανικού εδάφους, πολύ κοντά στην αίσθηση που άφησαν τα θατσερικά χρόνια στο νησί. Ο ήρωας, ένας συγγραφέας παιδικών βιβλίων με μια μάλλον βαρετή καθημερινότητα - δίχως εκπλήξεις. Καταραμένη ρουτίνα, δύσκολα παλεύεσαι, καθόλου γοητευτική δεν είσαι. Μια συνηθισμένη βόλτα στο σούπερ μάρκετ με την κόρη του. Και το παιδί θα εξαφανιστεί, θέτοντας τη βάση για μια προσωπική εμπειρία αβάσταχτης έλλειψης και τη δυνατότητα αποδοχής (ή μη) του συμβάντος. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, λένε. Ομως ποιο είναι τελικά το μέγεθός του; Πόσο γραμμικός ή όχι είναι; Μια ασυνήθιστη εμπειρία θα οδηγήσει τον ήρωα του βιβλίου να αντιμετωπίσει την ύπαρξή του μακριά από τα στενά όρια του χρόνου - όπως τα γνωρίζουμε. Ο Ιαν ΜακΓιούαν θα παραδώσει την ιστορία αυτή στα 1987, δανειζόμενος τον τίτλο από τον γνωστό «ύμνο» των Deep Purple “Child in Time”. Φέτος κυκλοφορεί στα ελληνικά ως «Χαμένο παιδί» (εκδ. Πατάκη). Από την πένα ενός συγγραφέα που χαιρετίζεται ως μία από τις σημαντικότερες -αν όχι η σημαντικότερη- εν ζωή πένες της Γηραιάς Αλβιόνας.

Η εικόνα που δίνει ο συμπαθέστατος ΜακΓιούαν προς τα έξω είναι ενός καθόλα λογικού, γειωμένου -με την καλή έννοια- ανθρώπου που δεν διστάζει να εκφραστεί δημοσίως, ακόμα και αν οι απόψεις του κινδυνεύουν να παρεξηγηθούν. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η ζωή του υπήρξε τετριμμένη και σπαρμένη με ρόδα. Η έντονη ενασχόλησή του με το μεταφυσικό σε νεαρή ηλικία «κέρδισε» τον χλευασμό των ομότεχνών του, ένας κατεστραμμένος γάμος, η ανακάλυψη ενός χαμένου ετεροθαλή αδελφού είναι μερικά από τα αυτοβιογραφικά στοιχεία που εκθέτει, χωρίς να φοβάται, σε αυτό του το κείμενο. Το διαζύγιό του και ο αγώνας για την κηδεμονία των παιδιών του σίγουρα τον σημάδεψε. Εκείνος επιλέγει να αναμετρηθεί λογοτεχνικά όχι μόνο με τα προσωπικά του βιώματα, μα και με τον ίδιο τον χρόνο. Μιας δύναμης ικανής να λυτρώσει ή να σκοτώσει. Το μότο «ο τολμών νικά» ίσως είναι αισιόδοξο υπέρ το δέον. Αλλά δίχως τους τολμηρούς δεν κατακτήθηκε ποτέ καινούργιο έδαφος. Σε λογοτεχνία και ζωή.

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας

Αστικά παραμύθια

Ανοιχτή πύλη

Αυτό το βιβλίο δεν μπορείτε να το αγοράσετε. Πολύ απλά επειδή δεν πωλείται. Αντιθέτως, διατίθεται δωρεάν από το site του συγγραφέα: www. yannisadamis.com. Το τελευταίο πόνημα του Γιάννη Αντάμη, επονομαζόμενο «Τα δάνεια», αποτελείται από μικρές, μικρότατες σε μέγεθος ιστορίες αστικής αποξένωσης. Οχι με τον τρόπο αφήγησης που έχετε συνηθίσει, αλλά σε παραμυθιακή μορφή, άλλοτε πεζή, άλλοτε σχετικά έμμετρη, μα πάντοτε στακάτη. Ενήλικα παραμύθια της μίας σελίδας συνήθως, που κοροϊδεύουν κατάμουτρα τον καθωσπρεπισμό. Αντί για happy ending προτείνουν μια άλλη και ουσιώδη λύση: το δηλητηριώδες χιούμορ. Οπως ακριβώς κάνει και η ηρωίδα ενός από τα διηγήματα, η τρομερή (;) Σκοτεινούλα.

O Γιώργος Σεφέρης σε όλη τη διάρκεια του βίου του δεν έπαψε να αναζητά νέους δρόμους, όχι μόνο για την ποίηση, αλλά και για την παιδεία και τη γλώσσα που τόσο αγάπησε, πόνεσε και θέλησε να αναζωογονήσει. Πέρα από το ποιητικό του έργο, σημαντικά πολύ υπήρξαν και τα δοκίμιά του με τίτλο «Δοκιμές» (εκδ. Ικαρος). Τα κείμενα αυτά κυκλοφορούν ξανά, σε δύο τόμους με χρονολογική διάταξη «1936-1947» και «1948-1971», αποτελώντας κειμήλια ακόμα και για αναγνώστες που δεν καταπιάνονται με την ποίηση. Μια ανοιχτή πύλη στη σκέψη ενός εκ των σημαντικότερων πνευμάτων του 20ού αιώνα για τον ελληνικό -και όχι μόνο- χώρο.

19

17-23.05.2013

Οι μεταμορφώσεις σήμερα Ολοι, τουλάχιστον αυτό έχω παρατηρήσει ή φαντάζομαι, κάποια στιγμή στη διάρκεια του βίου μας, έχουμε ευχηθεί να ήμασταν κάποιος ή κάτι άλλο. Εστω και για μια μόνο στιγμή, να απουσιάζαμε από τη ζωή μας, να ενδυόμασταν ξένα σε εμάς σαρκία. Αλλες φορές πάλι, δίχως να το έχουμε καταλάβει, έχουμε μεταμορφωθεί στο σκοτεινό είδωλο αυτού που θεωρούμε καλού και αγαθού εαυτού μας. Εχει αναλάβει ο Κύριος Χάιντ τα ηνία μας, αφήνοντας μίλια μακριά τον προσωπικό μας Δρ. Τζέκιλ. Η μεταμόρφωση, πέρα από τη ζωή την ίδια, έχει απασχολήσει μέσα από τους αιώνες επανειλημμένα τη λογοτεχνία. Το κείμενο που δικαιωματικά καταλαμβάνει τη θέση του εμβλήματος επί του θέματος είναι οι «Μεταμορφώσεις» του Ρωμαίου ποιητή Πόπλιου Οβιδίου Νάσωνα ή κατά κόσμον (και πιο απλά) Οβιδίου. Ενα ογκώδες ποιητικό έργο που δεν έχει απλά το όνομα, αλλά και τη χάρη. Και, βέβαια, την αντοχή στους αιώνες για να αποδείξει του λόγου του αληθές.

Ο ήρωας του ρεύματος Απαγωγές Δεινός επιστήμονας, αντικοινωνικός, μορφωμένος δανδής, περιοδεύων μάγος-ταχυδακτυλουργός, χωρίς γυναίκες στη ζωή του, φράγκο δεν έβγαλε από το εναλλασσόμενο ρεύμα - ενώ άλλοι θησαύριζαν από τα δικά του επιτεύγματα. Ο Νίκολα Τέσλα αποτελεί επιτομή μυθιστορηματικής φιγούρας, χωρίς όμως να είναι. Το μυθιστόρημα «Αστραπές» (εκδ. Πόλις) του Ζαν Εσενόζ επιχειρεί μια μυθοπλαστική βιογραφία του προαναφερθέντα. Οπως και ο ήρωάς του, έτσι και ο συγγραφέας δεν είναι μια συνηθισμένη περίπτωση. Ο βραβευμένος Γάλλος καταπιάνεται με είδη που δεν φημίζονται για τη δεξιοτεχνία της γραφής τους. Προσδίδοντάς τους, λακωνικά και με περίσσιο ταλέντο, το «αλατοπίπερο» που τους λείπει.

Είναι φανερό πως εκεί ψηλά στη Σουηδία έχουν φτιάξει μια βιομηχανία «αστυνομικού». Τη φαντάζομαι κανονική φάμπρικα με γρανάζια, ατμούς και γραμμή παραγωγής. Δύσκολο να ξεχωρίσει κάποιος συγγραφέας μέσα σε όλο αυτό. Το σχετικά καινούργιο που φέρνει στο είδος η πρώην επιστημονική συνεργάτις των σουηδικών Αρχών -τόπος κοινός πολλών δημιουργών του genre στη βόρεια χώρα- Κριστίνα Ολσον είναι η θεματική «παιδική απαγωγή». Μπορεί να μην ακούγεται το φρικιαστικότερο των εγκλημάτων, σίγουρα όμως σηκώνει την τρίχα κάθε γονέα. Το πρώτο βιβλίο της σειράς ονομάζεται «Ανεπιθύμητο» (εκδ. Μεταίχμιο) και, χωρίς να αποτελεί κάτι ρηξικέλευθο, κρατάει τον αναγνώστη με την καλοζυγισμένη του πλοκή.

Σε αυτό -μεταξύ άλλων- στηρίχθηκε για να κάνει την ανακοίνωσή του εχθές, στο 7ο Συνέδριο Μεταπτυχιακών Φοιτητών και Υποψήφιων Διδακτόρων του Τμήματος Φιλολογίας Αθηνών, ο μεταπτυχιακός Ηλίας Κολοκούρης. Διαλέγοντας να εξετάσει κάτι σύγχρονο, δικό μας, της γενιάς μας. Το μοτίβο, δηλαδή, της μεταμόρφωσης στο έργο του Αύγουστου Κορτώ αναφορικά με το αρχαίο κείμενο. Είτε πρόκειται για την προσπάθεια χρονολογικής εξάλειψης του ήρωα στον «Αφανισμό του Νίκου», είτε για την πιο «καθαρόαιμη» περίπτωση μεταμόρφωσης του αφηγητή στον «Δαιμονιστή». Πάντοτε με γνώμονα το ερωτικό στοιχείο. Μια επιλογή ενδιαφέρουσα, κατά την άποψή μου, για έναν πολύ βασικό λόγο. Γιατί καταδεικνύει πως οι σημερινοί λογοτέχνες δεν είναι ναυαγοί στη θάλασσα του χρόνου. Η σχέση μας με το παρελθόν, πιστεύω, καλό είναι να είναι συγκριτική και όχι μόνο αναφορική. Είναι και αυτοί οι σύγχρονοί μας, λοιπόν, άξιοι να εξεταστούν, να αναλυθούν, να συγκριθούν. Και όχι μόνο τα ιερά -αλλά όχι πια εν ζωή- τέρατα της ελληνικής πεζογραφίας.

Θέατρο

20

Ερωτας διά αλληλογραφίας Ο Θανάσης Ακοκκαλίδης μπορεί τώρα να βρίσκεται στον Βοτανικό για τις ανάγκες της παράστασης «Μισό», που σκηνοθετεί ο ίδιος, αλλά πριν από λίγο καιρό ήταν στο Μιλάνο για τις ανάγκες της παράστασης «Οδύσσεια» του Μπομπ Γουίλσον. «Ο Μπομπ Γουίλσον είναι ο μέντοράς μου και έχει επηρεάσει τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τα πράγματα στη ζωή και την τέχνη. Είμαι τυχερός που συνεργάζομαι μαζί του», σχολιάζει ο ίδιος για τη συμμετοχή του στην παράσταση που, μετά την επιτυχία που είχε στην Αθήνα, ταξίδεψε και στην ιταλική πόλη. «Η αποδοχή της παράστασης από το κοινό του Μιλάνου ήταν συγκινητική. Μακάρι μια τέτοια παράσταση να μπορέσει να ταξιδέψει περισσότερο, γιατί με αυτόν τον τρόπο προάγουμε τον πολιτισμό μας στο εξωτερικό». Από το Μιλάνο στον Βοτανικό, λοιπόν, στον Τεχνοχώρο Cartel (Aγ. Αννης & Μικέλης 4) - ο Θανάσης, όμως, δεν ξεχωρίζει τις δουλειές του. Χορευτής, ηθοποιός και σκηνοθέτης. «Δεν άλλαξα τον τρόπο που προσεγγίζω τα πράγματα ως ερμηνευτής», δηλώνει ο ίδιος. «Αντλώντας υλικό από την εμπειρία μου, μετακινήθηκα στην πλευρά του σκηνοθέτη και του χορογρά-

φου για να συνδιαλλαγώ με το κοινό». Το «Μισό», άλλωστε, δεν είναι η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Θανάση. Η πρώτη ήταν το “Moment”, με τη Μαριάννα Καβαλιεράτου στο Φεστιβάλ Αθηνών 2010. Το «Μισό» πραγματεύεται το παιχνίδι λογικής και συναισθήματος, πλάνης και πραγματικότητας μεταξύ δύο ανθρώπων σε έναν κοινό χώρο με απώτερο σκοπό την κατάκτηση. «Η αλληλογραφία, ως μέσο επικοινωνίας, τους οδηγεί στην ψευδή αίσθηση ότι δύο μισά μπορούν να είναι ολόκληρο. Το σκηνικό μας, σχεδιασμένο από την Κατερίνα Ζερβουδάκη, είναι από ανακυκλώσιμο υλικό, δημιουργώντας την αίσθηση του εφήμερου». Το κείμενο της παράστασης, καθώς και οι βασικές δομές της έχουν δημιουργηθεί τόσο από τον Θανάση όσο και από τους ερμηνευτές Χριστέλα Γκιζέλη και Βασίλη Λιάκο. Αφορμή για το έργο ήταν το “Love Letters” του A.R. Gurney, ενώ οι δημιουργοί άντλησαν έμπνευση από τις ερωτικές επιστολές προσωπικοτήτων όπως οι Ντίλαν Τόμας, Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, Guilleragues, Μαρκήσιος Ντε Σαντ και το βιβλίο του Ρόλαν Μπαρτ «Αποσπάσματα ερωτικού λόγου».

21

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου

Για απαιτητικούς θεατές Το «Δέρμα» δεν είναι μια εύκολη παράσταση. Αυτό το ξέρουν ήδη όσοι το είδαν στον πρώτο κύκλο παρουσίασής του στο Βυρσοδεψείο (Ορφέως 174, Βοτανικός) και θα το καταλάβουν όσοι το δουν από τις 21 Μαΐου και στις 12 παραστάσεις που θα ακολουθήσουν. Η Ελλη Παπακωνσταντίνου -που υπογράφει τη σύλληψη και τη σκηνοθεσία- μαζί με την ομάδα OΔC Ensemble δημιουργεί μια performance που εμπνέεται από το εξουσιαστικό κράτος του Λεβιάθαν και περιλαμβάνει από δωρεάν βαρκάδα, μαθήματα εκδοράς και επεξεργασίας ανθρώπινου δέρματος, γνωριμία με έναν Γερμανό μετανάστη έως και επικήδειο λόγο μέσα σε ένα dance club.

Ενας ξένος ανάμεσά μας Mόνο για σήμερα, Παρασκευή 17 Μαΐου, ο Heiko Raulin θα βρεθεί στη Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού Θεάτρου (Αγίου Κωνσταντίνου 22-24, Ομόνοια) για να ερμηνεύσει τον ιδιαίτερο ξένο στην παράσταση «Η νύχτα μόλις πριν από τα δάση» του Bernard-Marie Koltès. Ενας άντρας αναζητά ένα μέρος να κοιμηθεί, ένας ξένος, του οποίου το όνομα δεν μαθαίνουμε ποτέ, ψάχνει απεγνωσμένα έναν συνομιλητή, έναν σύντροφο να μοιραστεί τους προβληματισμούς και τις αγωνίες του. Η παράσταση -σε σκηνοθεσία Matthias Jochmann- παρουσιάζεται στα γερμανικά με ελληνικούς υπέρτιτλους.

Εκστατική τεχνική Μια νύχτα στο Μουσείο Η Νάνα Παπαδάκη και ο Αποστόλης Κουτσιανικούλης βρίσκονται για 70 λεπτά μόνοι στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και κανείς δεν ξέρει πώς θα εξελιχθεί αυτή η νύχτα. Ο νυχτοφύλακας και η διευθύντρια του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας μπλέκονται σε ένα παιχνίδι που θυμίζει άλλοτε σκάκι και άλλοτε πινγκ πονγκ στην παράσταση «Εκτός εαυτού» της Μαρίας Γιαγιάννου, που παρουσιάζεται από αύριο, Σάββατο 18 Μαΐου, στο CAMP (Ευπόλιδος 4 & Απέλλου 2, Πλ. Κοτζιά) σε σκηνοθεσία Γιώργου Γιανναράκου.

17-23.05.2013

Στροφοδίνη ήταν το όνομα του απέδιδαν στην Αρχαία Ελλάδα στην αυθόρμητη χορευτική τάση όλων των παιδιών για να φτάσουν σε έκσταση. Από εκεί πήρε και το όνομά της η παράσταση «Στροφοδίνη 3», που θα παρουσιαστεί στον κεντρικό χώρο του Bios (Πειραιώς 84, Κεραμεικός) από τις 23 Μαΐου και για οκτώ παραστάσεις. Εννιά στροβιλιστές μυούν το κοινό στην εκστατική τεχνική που έχει στόχο την ψυχική ανάταση όχι μόνο αυτών που την εξασκούν, αλλά και αυτών που την παρακολουθούν. Η ομάδα με εμπνευστή και καθοδηγητή τον Βίκο Ναχμία ξεκίνησε να χορεύει πριν από 12 χρόνια και δεν σταμάτησε ποτέ.

New entry Ο νέος πολυχώρος που ανοίγει ο Βασίλης Μαυρογεωργίου και οι συνεργάτες του στο Παγκράτι εγκαινιάζεται την ερχόμενη εβδομάδα. Το Skrow (=αυτός που έχει χάσει τον προσανατολισμό του, που βρίσκεται σε αναζήτηση ταυτότητας και νιώθει χαμένος) στεγάζεται στην Αρχελάου, σε μια γειτονιά από όπου λείπει η θεατρική δράση. Ο νέος χώρος έχει στόχο να στηρίξει τους νέους δημιουργούς και ιδιαίτερα τους Ελληνες συγγραφείς, στεγάζοντας παραστάσεις, εκθέσεις, lives, δημιουργικά εργαστήρια και σεμινάρια. Η αρχή θα γίνει αυτή την Τετάρτη με την καινούργια σκηνοθετική δουλειά του Βασίλη Μαυρογεωργίου. Η παράσταση «Ενας άνθρωπος υπό χρεοκοπία» είναι μια μαύρη κωμωδία του David Lescot, στην οποία παίζουν ο Νίκος Ορφανός, ο Θανάσης Δόβρης και η Δανάη Επιθυμιάδη. Ενας άνδρας που σταδιακά χάνει τα πάντα, μια γυναίκα που αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο και οπισθοχωρεί και ένα τρίτο πρόσωπο, ένας εντεταλμένος εκκαθαριστής, που με ανεξήγητο ζήλο αναλαμβάνει την υπόθεση. Οι τρεις ήρωες μπλέκονται και αλληλεπιδρούν με ιδιαίτερο τρόπο, καθώς ο πρώτος χάνει σταδιακά τη δουλειά του και τα περιουσιακά του στοιχεία πάντα υπό την καθοδήγηση του εκκαθαριστή. Μόνος σύμμαχός του στη μοναξιά, ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας: «Ο άνθρωπος που συρρικνώνεται». Τη μετάφραση του έργου έχει κάνει η Μαρία Ευσταθιάδη και τη μουσική έχει επιμεληθεί ο Αριστοτέλης Ρήγας.

Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

22

Η επιστροφή Σε έναν ιδιαίτερο χώρο κοντά στον ηλεκτρικό του Θησείου, ανάμεσα σε παλαιοπωλεία, καταστήματα, ινδικά εστιατόρια, ενεχυροδανειστήρια και πολλά πλέον ενοικιαστήρια, η γκαλερί Ζουμπουλάκη διοργανώνει τη νέα της έκθεσης στο πλαίσιο του project της Δάφνης Ζουμπουλάκη “Zone D”. Μετά την επιτυχημένη τελευταία του παρουσίαση στην περιοχή της Αγίας Ειρήνης το φθινόπωρο του 2010 με την ομαδική έκθεση «Προθήκες Θαυμάτων» των επιμελητών Πολύνας Κοσμαδάκη και Χριστόφορου Μαρίνου, το “Zone D” επιστρέφει υπό την επιμέλεια του εικαστικού Mark Noll. Η έκθεση με τον τίτλο «Mehr Als Schein / Shining Through / Αυτό που φαίνεται» εγκαινιάζεται σήμερα, Παρασκευή 17 Μαΐου, και φιλοξενείται σε ένα διατηρητέο κτίριο στην Ερμού 135, όπου θα παρουσιαστούν έργα καλλιτεχνών με βάση την Ελλάδα, τη Γερμανία και την Κύπρο. Συγκεκριμένα, στην έκθεση, η οποία θα διαρκέσει μέχρι και τις 2 Ιουνίου, συμμετέχουν οι καλλιτέχνες Νίκος Αλεξίου, Γιάννης Γκανάς, Μανώλης Ζαχαριουδάκης, Μαρία Λοϊζίδου, Κώστας Μπασάνος, Ξενοφών Μπήτσικας, Ζάφος Ξαγοράρης, Νίνα Παπακωνσταντίνου, Κώστας Χριστόπουλος, Jeanne Faust, Dorothea Goldschmidt, Yang Kailiang, Katia Kelm, Inge Krause, Ruth May, Mark Noll, Michalis Pichler, Maike Sander, Barbara Zenner.

Ο Mark Noll αναφέρει για το επιμελητικό του εγχείρημα, το οποίο ερευνά τη σχέση μας με το φαίνεσθαι και την εικόνα: «Η εμφάνιση είναι απατηλή, η ομορφιά είναι μόνο επιφανειακή. Οι ελκυστικές επιφάνειες έχουν συχνά προκαλέσει υποψίες στη σκέψη των διανοούμενων και έχουν σχετισθεί με την επιπολαιότητα (τη ρηχότητα) ή ακόμα χειρότερα με την ‘εξαπάτηση’. Η πραγματική υπόσταση, όπως και το περιεχόμενο, το νόημα ή η αλήθεια, από την άλλη πλευρά, είναι πάντα αναμενόμενο να κρύβονται πίσω από την επιφάνεια. Η έκθεση ‘Αυτό που φαίνεται’ δεν εστιάζει στην υποτιθέμενη ανεπάρκεια της επιφάνειας, αλλά στοχεύει να αποκαλύψει πρωταρχικά ότι η επιφάνεια είναι ένα αισθητικό φαινόμενο που δεν εξάγεται από το περιεχόμενο, ούτε εξυπηρετεί μόνο διακοσμητικούς σκοπούς». Τα εγκαίνια θα γίνουν στις 8:30 μμ., ενώ η έκθεση συνοδεύεται και από τρίγλωσση έκδοση (εκδ. Futura) με έργα και κείμενα των Ludwig Seyfarth and Mark Noll.

Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

Ενα άλλο Βερολίνο

Η έκθεση των αποφοίτων

Ο Ντένης Ζαχαρόπουλος και ο Αλέξιος Παπαζαχαρίας επιμελούνται την έκθεση «Το Βερολίνο της Φώφης Ακριθάκη: 1969-1997», που εγκαινιάζεται σήμερα, Παρασκευή 17 Μαΐου, στο Μουσείο Αλεξ Μυλωνά (Πλ. Αγίων Ασωμάτων 5, Θησείο) και θα διαρκέσει μέχρι τις 3 Νοεμβρίου. Ενα αφιέρωμα στο Εστιατόριο της Φώφης Ακριθάκη -συζύγου του Αλέξη Ακριθάκη- στο Βερολίνο, το οποίο αποτέλεσε για δεκαετίες σημείο συνάντησης διεθνών καλλιτεχνών και έμεινε γνωστό με το όνομα Fofi’s. Θα παρουσιαστούν ντοκουμέντα των συναντήσεων αυτών, όπως κείμενα, φωτογραφικό υλικό και έργα από τους Αλέξη Ακριθάκη, Rebecca Horn, Robert Rauschenberg, Francis Bacon, Robert Wilson, Γιάννη Κουνέλλη, Thierry Noir, Heiner Müller, Takis, Oswald Wiener, Hermann Nitsch.

Tη Δευτέρα 20 Μαΐου στις 7:30 μμ. στον εκθεσιακό χώρο Νίκος Κεσσανλής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών (Πειραιώς 256, Ρέντης) εγκαινιάζεται η έκθεση «Απόφοιτοι 2009-2010». Την επιμέλεια έχει αναλάβει ο αναπληρωτής καθηγητής Μιχάλης Μανουσάκης, ενώ στην έκθεση περιλαμβάνονται τα έργα 118 αποφοίτων του Τμήματος Εικαστικών Τεχνών της ΑΣΚΤ, της περιόδου 2009-2010. Πρόκειται για μια δουλειά που στο σύνολό της υπογραμμίζει τους τρόπους έκφρασης και τις τάσεις των νέων δημιουργών, καταδεικνύοντας τα αποτελέσματα των σπουδών και της έρευνας που ανέπτυξαν κατά τη φοίτησή τους. Η έκθεση διαρκεί μέχρι τις 8 Ιουνίου.

Μένοντας στην Αθήνα Με τον τίτλο «This Must Be the Place / Αυτό είναι το μέρος;» η γκαλερί Kunsthalle Athena (Κεραμεικού 28, Κεραμεικός) φιλοξενεί τις ατομικές παρουσιάσεις τριών καλλιτεχνών που επιμένουν να ζουν και να εργάζονται στην Αθήνα, της Κατερίνας Κανά, του Θάνου Κυριακίδη (BLIND ADAM) και του Πέτρου Τουλούδη, με τη συμμετοχή των Σωτήρη Μπακαγιάννη, Αγγελου Πλέσσα, Σωκράτη Σωκράτους και Μαρίας Τζανάκου. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 2 Αυγούστου και θα πλαισιωθεί από τις performances «Πολιτικοί Λόγοι», όπου παίρνουν μέρος δημιουργοί από διαφορετικά πεδία, όπως ο Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης, ο Γιώργος Παπαδόπουλος, ο Poka-Yio και ο Θάνος Σταθόπουλος μεταξύ άλλων.

Τι είναι εικόνα; Η γκαλερί CAN (Αναγνωστοπούλου 42, Κολωνάκι) της Χριστίνας Ανδρουλιδάκη παρουσιάζει την έκθεση “That’s Not An Image” μέχρι τις 22 Ιουνίου. Στο πλαίσιό της παρουσιάζονται έργα τριών σύγχρονων εικαστικών, του Πάνου Παπαδόπουλου, του Γιώργου Τσεριώνη και του Vassili H. Τα κολάζ και τα ζωγραφικά έργα του Πάνου Παπαδόπουλου αποτελούν έναν ιδιότυπο συνδυασμό αφηρημένου εξπρεσιονισμού και street art. Τα οριγκάμι του Γιώργου Τσεριώνη, φτιαγμένα από εικόνες από περιοδικά του ’70, συνιστούν ένα διαφορετικού τύπου καλειδοσκόπιο, ενώ ο Vassilis H., χρησιμοποιώντας διαφορετικά μέσα, επιχειρεί να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ της περιόδου του μοντερνισμού και ενός αόριστου 21ου αιώνα.

23

17-23.05.2013

Οταν η τέχνη γίνεται λύση Η Χριστίνα Πετρηνού παρουσιάζει στο CAMP (Απελλού 4 & Ευπόλιδος 2, Πλ. Κοτζιά) την ομαδική έκθεση «Στις εκλείψεις ζευγαρώνει η τέχνη», η οποία εγκαινιάζεται σήμερα, Παρασκευή 17 Μαΐου, και θα διαρκέσει μέχρι τις 11 Ιουνίου. «Τα έργα τα οποία έχουν επιλεγεί για τη συγκεκριμένη έκθεση θέλουν να είναι μια πρόταση διεξόδου σε κάθε κρίσιμη εποχή, λαμβάνοντας υπόψη τις υπάρχουσες συνθήκες. Δεν μιλούν τόσο για τη κρίση, αλλά για το πώς η τέχνη μπορεί να είναι μια λύση απέναντι σε αυτήν», σημειώνει η ιστορικός τέχνης. «Ο Γιώργος Χαρβαλιάς σχεδιάζει τον πίνακα του χρηματιστηρίου σε μια εποχή προτού ξεσπάσει η κρίση του χρηματιστηρίου. Ο Ζάφος Ξαγοράρης μετατρέπει ένα μουσείο σε εμπορικό χώρο. Η Αλίκη Παλάσκα δημιουργεί έναν άγγελο δίνοντάς του το πρόσωπο του Μπετόβεν. Η Ελένη Μυλωνά ζωγραφίζει ένα τοπίο πάνω σε μια μαξιλαροθήκη την οποία συνοδεύει μια ηλεκτρονική επιγραφή (φωτό). Ο Πάνος Χαραλάμπους στο βίντεό του μας δείχνει μια ονειρική σκηνή με ό,τι διασώζεται. Η Μαρία Παπαδημητρίου στήνει ένα κανόνι ως οχυρό στα τσουβάλια με πατάτες. Η Λίζη Καλλιγά φωτογραφίζει σε ένα πάρκο στην Αρμενία αγάλματα, τα πρόσωπα των οποίων είναι τυλιγμένα με γάζες. Ο Κωστής Βελώνης θέτει το ερώτημα της ατομικότητας έναντι της συλλογικότητας. Η Μάρθα Δημητροπούλου συνθέτει ένα τοπίο από πευκοβελόνες, το οποίο το ονομάζει ‘Νάρκισσος’. Ο Κώστας Μπασάνος δημιουργεί ένα γλυπτό θίγοντας το θέμα του θανάτου και της επιβίωσης. Ο Απόστολος Καρακατσάνης διαπραγματεύεται ζητήματα κατοικήσιμου χώρου, ενώ ο Μάκης Φάρος με μέσο την ηλεκτρονική μουσική δημιουργεί μια αίσθηση αναμονής σαν να πρόκειται να συμβεί κάτι».

Διαβάζω

24

Το λάφυρο Κείμενο: Σοφία Παπαπολύζου

07:05 πμ. Επλεξε τα δάχτυλά της μεταξύ τους και τεντώθηκε. Ηταν ένα όμορφο καλοκαιρινό πρωινό. Ο αγουροξυπνημένος ήλιος αναδείκνυε για άλλη μια φορά το μαρμάρινο μεγαλείο του Παρθενώνα, ζέσταινε τον αδέσποτο σκύλο που είχε ξαπλώσει καταμεσής της Διονυσίου Αρεοπαγίτου και χάιδευε απαλά τα γυμνά πόδια και μπράτσα της. Εσκυψε και έβγαλε προσεκτικά το βιολί της από τη θήκη του και ύστερα την τοποθέτησε ανοιχτή μπροστά στα πόδια της. Κράτησε το μουσικό όργανο στην αγκαλιά της με έναν σχεδόν μητρικό τρόπο και δοκίμασε απαλά τις χορδές του με το δοξάρι της. Για εκείνη ήταν αντικείμενο λατρείας, το πιο πολύτιμο που είχε στην κατοχή της. Εκλεινε τα μάτια της και ο ήχος του την ταξίδευε σε γαλαξίες και εποχές, στον χώρο και τον χρόνο. Η Γιολάντα είχε μεγάλο ταλέντο. Το καταλάβαιναν όλοι όσοι την άκουγαν εκτός από την ίδια. Ηταν νέα, αυτοδίδακτη και η χαμηλή αυτοπεποίθησή της ήταν το μόνο που την κρατούσε από το να φτάσει ψηλά. Αυτό και το γεγονός ότι ήταν ορφανή και δεν είχε τις κατάλληλες διασυνδέσεις για να κάνει καριέρα - oι «διασυνδέσεις» της περιορίζονταν στην Ειρήνη και τον Αλέξανδρο, τους φίλους με τους οποίους μοιραζόταν το κλειστοφοβικό διαμέρισμα στον Ταύρο, και τον Φοίβο, τον αυταρχικό μεγαλόσωμο γάτο τους, που νιαούριζε με έκσταση κάθε φόρα που την άκουγε να παίζει βιολί. Ηταν πεπεισμένη ότι είχε μουσικό αυτί και ότι σε κάποια προηγούμενη μετεμψύχωσή του είχε υπάρξει βιολιστής. Ισως και να είχε πρωταγωνιστήσει στο «Βιολιστή στη Στέγη». Η Γιολάντα σκέφτηκε τον Φοίβο και χαμογέλασε. Θα ξεκινούσε με την αγαπημένη του σονάτα σήμερα. Ηλπιζε να μαζέψει αρκετά ψιλά ώστε να μπορέσει να αγοράσει ένα από τα κρουασάν που της είχαν σπάσει τη μύτη από το απέναντι καφέ. Ή, μάλλον, όχι «ένα», αλλά «το κρουασάν», εκείνο το φουσκωτό και αφράτο που διαφήμιζε τα κάλλη του στη δεξιά άκρη της βιτρίνας.

07:17 πμ. Ο Πάνος κοίταξε βιαστικά την οθόνη του κινητού του. 07:17. Σε ακριβώς 13 λεπτά είχε ραντεβού με τους υπόλοιπους σε ένα στενό κοντά στον σταθμό της Ακρόπολης και σε 30 λεπτά θα άλλαζε όλη του η ζωή. Για πάντα. Ηταν άυπνος, πεινασμένος και θυμωμένος. Ο θυμός κυλούσε στις φλέβες του, γέμιζε τους πνεύμονές του, έκανε την καρδιά του να χτυπάει, ξεχείλιζε από τους

25

πόρους του και έδινε φτερά στα πόδια του. Κοιτούσε ευθεία μπροστά του και δεν έβλεπε τίποτα άλλο εκτός από τη στιγμή που θα έπαιρνε την εκδίκησή του για όλα όσα του είχε στερήσει η κοινωνία, οι γονείς του, η ζωή, η μοίρα, ο Θεός. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν η δικαίωση και το μεταλλικό αντικείμενο στην αριστερή του τσέπη που θα τον βοηθούσε να την κατακτήσει. Παρόλο που ένιωθε το βάρος του, το ψηλάφισε διακριτικά πάνω από το ύφασμα της φόρμας του για να βεβαιωθεί ότι ήταν ακόμα εκεί. Μια οποιαδήποτε άλλη καλοκαιρινή μέρα θα ντυνόταν λίγο πιο ελαφριά. Αλλά όχι σήμερα. Σήμερα ήταν σημαντικό να συνεχίσει να φοράει την κουκούλα του, παρόλο που ένιωθε τα αυτιά του να έχουν πάρει φωτιά. Κοίταξε ξανά την οθόνη του κινητού. 07:22. Είχε φτάσει νωρίτερα. Μπορούσε να διακρίνει το στενάκι όπου είχαν ραντεβού, ωστόσο αποφάσισε ότι θα ήταν καλύτερα να μη στηθεί από τώρα εκεί για να μην κινήσει υποψίες. Θα στεκόταν λίγο πιο πέρα, κοντά στο μικρό καφέ με τα κρουασάν. Ναι, ήταν καλή ιδέα... Ακούμπησε την πλάτη του στον τοίχο του σφαλισμένου κτιρίου παραδίπλα και έκλεισε τα μάτια του. Ενιωθε έτοιμος. Θα το έκανε. Θα το έκανε. Θα το έκαν... Ενα μελωδικό λα εισχώρησε στα αυτιά του και διέκοψε τη σκέψη του. Υστερα ένα ρε, μι, σολ... Μια ακολουθία από καλοπαιγμένες νότες, συνδυασμένες αριστοτεχνικά για να παραγάγουν μια μελωδία που έμοιαζε να βγαίνει από τα μεγάφωνα του παραδείσου. Ο Πάνος λάτρευε τη μουσική. Ηταν σημαντικό μέρος της ζωής του από πολύ νωρίς. Η εικόνα του πατέρα του να παίζει ακριβώς το ίδιο κομμάτι, ενώ εκείνος τον παρακολουθούσε κουρνιασμένος στη γωνία του τεράστιου καναπέ τους στο σπίτι τους στο Χαλάνδρι εισχώρησε απρόσκλητη στη σκέψη του και γέμισε το μυαλό του. Vivaldi. Αυτόματα, κάτι άλλαξε μέσα του. Ενα γαλάζιο κύμα από πίκρα, λύπη, απογοήτευση, αλλά και απεριόριστη αγάπη απέκτησε, μέσα σε λίγα μόνο δεύτερα, παλιρροϊκές διαστάσεις και έσβησε κάθε ίχνος οργής. Υστερα βρήκε διέξοδο από τις κόγχες του και κύλησε στα μάγουλά του. Ο Πάνος άνοιξε τα μάτια του και είδε μια όμορφη κοπέλα να παίζει βιολί στην απέναντι μεριά του δρόμου. Επρεπε να τη σταματήσει. Θα τα κατέστρεφε όλα.

07:27 πμ. Ενας δυνατός γδούπος από ένα σώμα που πέφτει στο έδαφος. Ενα μεταλλικό σώμα. Δεν ήταν σίγουρα κέρμα - άρα, τι ήταν; Η Γιολάντα, που έπαιζε όπως πάντα με τα μάτια κλειστά, προσγειώθηκε απότομα από τον ουρανό στη Μακρυγιάννη και την πραγματικότητα. Και τότε είδε μια εικόνα που δεν θα ξεχνούσε ποτέ στη ζωή της... Μέσα στη θήκη της, ανάμεσα σε εικοσάλεπτα, πενηντάλεπτα και μονόευρα, βρισκόταν και ένα 45άρι.

Η Σοφία Παπαπολύζου είναι κειμενογράφος και νικήτρια στο γραπτό παραμύθι του 6ου Φεστιβάλ Story Telling που διοργάνωσε το Μικρό Πολυτεχνείο.

17-23.05. 2013

26

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης

27

17-23.05. 2013

All about Bob Συμπληρώνοντας φέτος τα έξι του χρόνια, το Bob Theatre Festival μπορεί να περηφανεύεται ότι έχει γίνει πια θεσμός. Ενα σημείο αναφοράς για το νεανικό θεατρόφιλο κοινό της πρωτεύουσας και αναμφισβήτητα το σημαντικότερο θεατρικό event στην ανοιξιάτικη Αθήνα. Τυχαίο; Τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Σε μια Αθήνα που τα τελευταία χρόνια -και ειδικά αυτή την περίοδο, μετά την επίσημη λήξη της θεατρικής σεζόν- κατακλύζεται από θεατρικά φεστιβάλ νεανικών ομάδων, το Bob κατόρθωσε να ξεχωρίσει. Σχεδόν από την πρώτη στιγμή. Κατηφορίζοντας προς το Bios, όπου διεξάγεται για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά η φετινή διοργάνωση μέχρι τις 19 Μαΐου, αναρωτιόμουν γιατί. Η απάντηση ήρθε αβίαστα. Το Bob έχει μια αξιόπιστη και ουσιαστική καλλιτεχνική διεύθυνση και αυτό φυσικά το οφείλει στον Γιάννη Σαρακατσάνη και τους Abovo. Τα περισσότερα νεανικά θεατρικά φεστιβάλ, που ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια το τελευταίο διάστημα στην Αθήνα, δεν έχουν καθαρό στίγμα. Μοιάζουν περισσότερο με βεβιασμένες απόπειρες θεατρικών επιχειρηματιών να καλύψουν ένα κενό στον προγραμματισμό των θεάτρων τους χωρίς σχεδόν καμία ουσιαστική αξιολόγηση στις συμμετοχές τους. Το Bob έχει καταφέρει το ακριβώς αντίθετο. Να εγγυάται με κάποιον τρόπο για την ποιότητα των παραστάσεων που συμπεριλαμβάνονται στο πρόγραμμά του. Αυτό δεν σημαίνει ότι απαραίτητα θα ενθουσιαστείτε με ό,τι δείτε, αλλά σίγουρα το αποτέλεσμα δεν θα είναι ερασιτεχνικό και προχειροφτιαγμένο. Ακόμα και οι συμμετοχές στο Scratch Night, το διαγωνιστικό κομμάτι του φεστιβάλ που απευθύνεται σε λιγότερο γνωστές ή και πρωτοεμφανιζόμενες ομάδες, περνάνε από κρίση, για να παρουσιαστούν μόνο οι φιναλίστ στο τέλος, στο πλαίσιο του φεστιβάλ. Κάπως έτσι, το Bob Theatre Festival έχει κερδίσει τις εντυπώσεις και έχει αποκτήσει ένα σταθερό κοινό, που πέρυσι ξεπέρασε τους 3.000 θεατρόφιλους. Φέτος βάζει ξανά ψηλά τον πήχη με 16 παραστάσεις -άλλες πρεμιέρες και work in progress και άλλες που έχουν ήδη διαγράψει μια

επιτυχημένη πορεία μέσα στον χειμώνα-, μία βραδιά αυτοσχεδιασμού και κωμωδίας και φυσικά το φετινό Scratch Night, ο νικητής του οποίου για πρώτη φορά θα κερδίσει, εκτός από τα εύσημα, και 1.000 ευρώ. Στο φετινό πρόγραμμα του Bob ξεχωρίζει η διεθνής συμμετοχή των Out of Balanz από τη Δανία. Ο πολυβραβευμένος θίασος έρχεται στο φεστιβάλ για να παρουσιάσει το “Posthumous Works”, έναν διαλογισμό πάνω στη ζωή, τον θάνατο και το μέλλον που ανοίγεται μπροστά μας μυστηριώδες. Ενα θεατρικό ταξίδι πλημμυρισμένο με χιούμορ και συγκίνηση από τις παιδικές μας αναμνήσεις μέχρι το τέλος... Στα work in progress του φετινού φεστιβάλ περιλαμβάνεται η παράσταση “Rev-illusion”, σε κείμενο και σκηνοθεσία του Γιώργου Αγγελόπουλου των Abovo. Τρεις ομάδες, που έχουν διακριθεί σε περασμένα Scratch Night, ενώνουν τις δυνάμεις τους για να διηγηθούν την ιστορία του People’s temple, μιας επανάστασης που ονομάστηκε αίρεση... Μια devised παράσταση από τις ομάδες Cheek Bones, Xα! και Katayis Teater εμπνευσμένη από την αληθινή ιστορία μιας αίρεσης στις ΗΠΑ πριν από μερικές δεκαετίες. Στις υπόλοιπες πρεμιέρες, ο Νίκος Αρβανίτης και η Μαρία Μαμούρη πρωταγωνιστούν στο «Κλέφτικο: Εμείς και οι Ελληνες», βασισμένο σε ένα ποίημα του Γιώργου Πρεβεδουράκη και ένα άρθρο του Δημήτρη Δημητριάδη. Μια ξεχωριστή συζήτηση δύο ηθοποιών διαφορετικής γενιάς μαζί με το κοινό τους για τη σημερινή Ελλάδα και το... λεβέντικο ελληνικό έθνος. Στο «ΓΑΜ» (φωτό) ο Δημήτρης Μπογδάνος μεταφέρει στη σκηνή το βιβλίο της Κατερίνας Εσλιν. Ιστορίες αστείες, πικρές, σουρεαλιστικές, ερμηνευμένες από 13 ηθοποιούς σε μια δουλειά που δηλώνει ακόμα... work in progress. Τέλος, η ομάδα Αγονη Γραμμή και το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης φέρνουν στην Αθήνα, ύστερα από μια περιοδεία στα χωριά της Βόρειας Ελλάδας, την παράσταση «Καλά Ξεμπερδέματα», που είναι βασισμένη σε πέντε διηγήματα του Αντον Τσέχοφ. Στις άλλες συμμετοχές, που έχουν ήδη παρουσιαστεί με επιτυχία τους προηγούμενους μήνες και η επιστροφή τους μέσω του Bob συνιστά μια

μοναδική ευκαιρία να τις δείτε εάν δεν τα καταφέρατε μέχρι τώρα, συναντάμε τον Γιώργο Νανούρη και το «Μαζί», ένα έξυπνο διαδραστικό θεατρικό δρώμενο που απαιτεί την ενεργή συμμετοχή σας, το εξαιρετικά ενδιαφέρον «Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα» από τους Katayis Teater σε κείμενο του σεναριογράφου του «Κυνόδοντα» Ευθύμη Φιλίππου και το «Νιου Γουόρλντ» από τους Ubuntu, που από το Θέατρο του Νέου Κόσμου συνεχίζουν στο Bob σκιαγραφώντας ένα μέλλον που δεν θέλεις να ζήσεις (ή μήπως ήδη το ζεις;). Επίσης, τα «Πολιτισμένα Ζώα» που απέσπασαν θερμά σχόλια φέτος στο Bios, τους «Πτυχιούχους», μια παράσταση βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Χρήστου Βακαλόπουλου σε σκηνοθεσία Βάσιας Ατταριάν, το «Χρωματιστό Νερό» της ομάδας ΧΑ! που ξυπνάει συναισθήματα μέσα από τις τεχνικές του σωματικού θεάτρου, τη «Χαμένη Τιμή της Katharina Blum» πάλι από τους Ubuntu, θεατρική διασκευή του μυθιστορήματος του Νομπελίστα Χάινριχ Μπελ, την ομάδα Σύρμα της Φιλιώς Λούβαρη με το «Αγαπητέ Αγαπημένε revisited», που παντρεύει κείμενα του Σαίξπηρ, του Τσέχοφ, του Ιονέσκο, της Σάρα Κέιν, της Σπηλιώτη, του Δήμου και άλλων για να μιλήσει για τις... ερωτευμένες γυναίκες, το «Ηταν κάποτε», πέντε όχι τόσο τρυφερά ελληνικά, παραδοσιακά παραμύθια από τους Χ-αίρεται και το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης και τέλος «Τα Χταποδάκια και άλλα διηγήματα», που δεν είναι άλλη από την παράσταση που διακρίθηκε στο περσινό Scratch Night. Συμμετοχή-έκπληξη αυτή του Γιώργου Γαλίτη στο φετινό Bob... «απευθείας από το εμπορικό θέατρο», όπως μου λέει χαριτολογώντας ο Γιάννης Σαρακατσάνης. Ο γνωστός κωμικός θα παρουσιάσει τον επιτυχημένο του μονόλογο «Τα ραδίκια ανάποδα», με τον ίδιο να αλλάζει ρόλους σε 13 ξεκαρδιστικούς επικήδειους. Για όλους αυτούς τους λόγους, δεν έχετε παρά να δώσετε το «παρών» στο φετινό Bob, που ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη στο Bios. Μόνο βιαστείτε! Η αυλαία πέφτει στις 19 Μαΐου.

28

Από αριστερά: Μανώλης Αντωνίου, Σωτήρης Μεντζέλος, Αρης Λάσκος, Κλεοπάτρα Μάρκου, Ελεάννα Στραβοδήμου, Βάσια Χρήστου, Χρήστος Πίτσας, Γιώργος Νανούρης, Βάσω Καβαλιεράτου, Ναταλία Καλημερατζή, Μιχάλης Φραγκιαδάκης, Σεραφείμ Ράδης, Παναγιώτης Κατσώλης, Μαρία Μπαλούτσου, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Αντώνης Γκρίτσης, Μαρία Κουβίδη, Αλέκα

Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

29

17-23.05. 2013

Τόμπρου, Σταμάτης Ζακολίκος, Χάρης Αττώνης, Δημήτρης Μπογδάνος, Στέλιος Ψαρουδάκης, Φάνης Παυλόπουλος, Αθηνά Δελιάδη, Πηνελόπη Τσούτσουβα, Μαρία Θρασυβουλίδη, Νίνα Αδαμοπούλου, Μαρία Μαμούρη, Ηλέκτρα Ελληνικιώτη

30

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

31

17-23.05. 2013

Στο μυαλό κάτι μαγικό (ξανά) «Μου κάνεις πλάκα», σκέφτομαι. Βρίσκομαι στο Κέντρο της Γης (...), Κυριακή πρωί, περπατώ κατά μήκος ενός τεράστιου λαχανόκηπου, με διάσπαρτα κωμικά σκιάχτρα και ακούω κλασική μουσική από τα ηχεία που είναι τοποθετημένα, ανάμεσα σε μαρούλια, αγκινάρες και φράουλες. «Μου κάνεις πλάκα», μου λέει και η φωτογράφος όταν της δείχνω έναν άντρα που κουβαλάει ένα μεγάλο τελάρο φορτωμένο με λαχανικά να χάνεται στο βάθος προς τον λαχανόκηπο, εξηγώντας της ότι αυτός είναι ο Πέτρος Κόκκαλης που πρέπει να φωτογραφίσουμε για τη συνέντευξη. Ο Πέτρος Κόκκαλης είναι (μεταξύ άλλων) ο γενικός γραμματέας της μη κερδοσκοπικής, μη κυβερνητικής περιβαλλοντικής οργάνωσης «Οργάνωση Γη». Εχοντας κλείσει τον κύκλο της επαγγελματικής ενασχόλησης στον Ολυμπιακό, ασχολείται με μια σειρά νέων project, με κυρίαρχη όμως την Οργάνωση Γη και το Κέντρο της Γης. Και διαπιστώνω πως ασκείται επίσης στην εφεύρεση νέων όρων, όπως μου εξηγεί διακόπτοντας κάθε τόσο για να χαιρετίσει φωνάζοντας με τα ονόματά τους γονείς και παιδιά που φτάνουν στο Κέντρο για την καθιερωμένη τους κυριακάτικη επίσκεψη. «Είναι μια εποχή που πρέπει να εφεύρουμε νέους όρους για να αντεπεξέλθουμε. Ενα από τα βασικά πράγματα που πετύχαμε στην Οργάνωση Γη είναι να ξεφύγουμε από την καταστροφολογία. Και αυτό το κάναμε κυρίως για όρους αγοράς: για να έχουμε έσοδα από τον κόσμο και όχι από το κράτος, θα πρέπει ο κόσμος να περνάει καλά, να θέλει να ξανάρθει, να μάθει, να κρατήσει επαφή με το Κέντρο. Δεν μπορείς να λες στον άλλο ‘η φύση καταστρέφεται’ και τίποτα άλλο». Σκέφτομαι πως η πλέον χαρακτηριστική εικόνα που έχω από τον Πέτρο Κόκκαλη είναι σε ένα γραφείο με την πιο εντυπωσιακή βιβλιοθήκη ίσως που έχω δει στη ζωή μου, να μιλάμε για το πάθος του: Ιστορία και Πολιτική Επιστήμη. Δεν θα τον φανταζόμουν να σκάβει, να χτίζει μόνος του πεζούλες, να ασχολείται με την οικολογία. Είναι

η στιγμή που «αποκαλύπτει» πως η Οργάνωση Γη είναι μια περιβαλλοντική οργάνωση που δεν ενδιαφέρεται για το περιβάλλον. «Είναι λίγο προβακατόρικο αυτό, το ξέρω, όμως ως μια σχετικά νέα οργάνωση με μόλις τέσσερα χρόνια ζωής επιλέξαμε έναν σύγχρονο τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος συμβίωσης του ανθρώπου με τον πλανήτη», εξηγεί. «Οταν λέμε δεν μας ενδιαφέρει το περιβάλλον, εννοούμε ότι μας ενδιαφέρει κυρίως η συμπεριφορά του ανθρώπου - αν πράγματι η ανθρωπογενής επίδραση με βάση το σημερινό οικονομικό μοντέλο καταφέρει να επιβαρύνει τον πλανήτη και να ανεβάσει τη θερμοκρασία για 3 με 4 βαθμούς, κάποια είδη δεν θα επιβιώσουν. Και σε αυτά συγκαταλέγεται και ο άνθρωπος. Εν τέλει, δεν καταστρέφει τον πλανήτη, αλλά τον εαυτό του. Και το κάνει χρησιμοποιώντας τους πόρους σύμφωνα με το κυρίαρχο καπιταλιστικό σύστημα». Εντάξει, δεν είμαι πια στο κτήμα Βασιλίσσης, βρίσκομαι πάλι στο γνωστό γραφείο... «Σε κάθε περίπτωση, όμως, οι πρωτεργάτες της βιομηχανικής επανάστασης δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι οι πόροι του πλανήτη και οι χώροι του είναι περατοί. Σήμερα, καλούμαστε να περάσουμε σε μια εξέλιξη αυτού του συστήματος, λαμβάνοντας υπόψη την πραγματική διάσταση του χώρου - αυτό το είδαμε το ’70 από το διάστημα, ως εδώ, αυτός είναι ο χώρος που έχουμε. That’s it. Και επιπλέον πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε και μία μόνο διάσταση του χρόνου: Δεν μπορούμε να αφαιρούμε από τις επόμενες γενιές τους πόρους που σήμερα έχουμε εμείς και τους σπαταλούμε χωρίς σκέψη». Περπατώντας, φτάνουμε στα υπέροχα διατηρητέα κτίρια του πρώην βασιλικού κτήματος, εκεί που κάποια δέντρα μιλάνε και τα παιδιά καθηλώνονται στις πιο γοητευτικές αφηγήσεις, όταν δεν παίζουν το κυνήγι του -εκτός εποχής- θησαυρού: όταν τους ζητούν πχ. τον Νοέμβριο να εντοπίσουν ντομάτες στο κτήμα και φυσικά δεν μπορούν να βρουν - παρά μόνο στα ράφια των σούπερ μάρκετ. «Τον πλανήτη δεν τον κληρονομήσαμε από τους προηγούμενους, τον δανειστήκαμε από τα παιδιά μας», λέει ο Πέτρος Κόκκαλης. «Ο,τι βγάζεις από τη γη δεν μπορείς να το

επιστρέψεις. Θα πρέπει το οικονομικό μοντέλο να θεωρεί εξωτερικά κόστη τα κόστη χρήσης του περιβάλλοντος. Για παράδειγμα, για το ηλεκτρικό ρεύμα πληρώνουμε το κόστος κατασκευής του εργοστασίου, παραγωγής, διανομής, αλλά όχι το κόστος που έχει το πετρέλαιο που δεν θα μπορέσει να χρησιμοποιήσει η επόμενη γενιά, το κόστος της αύξησης της θερμοκρασίας... Για αυτό επιμένουμε ότι είναι τρελή παραδοξότητα να λέμε ότι ο άνθρωπος δεν είναι μέρος του περιβάλλοντος. Για αυτό σου έλεγα πως δεν μας ενδιαφέρει το περιβάλλον, αλλά ο άνθρωπος και η κοινωνία. Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε να αναπτυχθούν νέοι τρόποι για να συνεχίσει να ευημερεί». Στην Οργάνωση Γη ο Πέτρος Κόκκαλης οδηγήθηκε από τύχη: Είχε φύγει από τον Ολυμπιακό, έψαχνε έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό, ήταν η στιγμή που στηνόταν η Οργάνωση. «Δεν είχα μελετήσει εντατικά την οικολογία, όμως όλο αυτό το κομμάτι της πράσινης ανάπτυξης αφορά μια καθαρά πολιτική κατάσταση. Η βιομηχανική επανάσταση που γέννησε την αριστερά και τη δεξιά είναι σύστημα που πλέον δεν επηρεάζει πολλούς ανθρώπους. Νομίζω ότι σήμερα η πολιτική κατάσταση αλλάζει σε σχέση με τον αν είσαι χρήσιμος ή όχι για το περιβάλλον». Στην υπαίθρια κουζίνα γνωστοί σεφ και σπουδαίοι food bloggers ετοιμάζουν τα πιάτα της ημέρας (κάτι γλυκό, κάτι στυφό, κάτι ξινό, κάτι καυτερό), ενώ ο Πέτρος Κόκκαλης κάνει συστάσεις. «Η οργάνωση στηρίζεται στα πρόσωπα». Αναρωτιέμαι αν έχει οράματα, αν η Οργάνωση Γη είναι ένα όραμα για αυτόν. Χαμογελάει. «Εχω ανδρωθεί επαγγελματικά σε μια συλλογικότητα που ζει με ένα όραμα τρελό και στο μυαλό κάτι μαγικό... Είναι δουλειά μου να συνδυάζω τα οράματα και τη συλλογικότητα». Η συνέντευξη τελείωσε κάπως έτσι, καθώς ο Πέτρος πλησίαζε έναν εργάτη για να τον ρωτήσει αν γίνεται για λίγο να αφήσει το διαπεραστικού ήχου μηχάνημα και να κάνει κάτι λιγότερο θορυβώδες: παραδίπλα, κάτω από τα δέντρα, μια ομάδα κάνει γιόγκα. Δεν σου κάνω πλάκα.

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη

32

Χωρίς να κάνει τη συγκίνηση αίτημα Oταν βλέπεις δημοσιογράφους να σηκώνουν δειλά τα κινητά τηλέφωνα για να φωτογραφίσουν τον επί έξι χρόνια επικεφαλής ενός πολιτιστικού οργανισμού, τότε ξέρεις πως αυτό που νιώθεις είναι αλήθεια: πρόκειται για μια ιστορική στιγμή. Η συνέντευξη του Γιάννη Χουβαρδά για να παρουσιάσει τον απολογισμό της θητείας του και να παραδώσει την ακόμα μετέωρη σκυτάλη της διαδοχής στο Εθνικό Θέατρο «χωράει» όλους τους τίτλους: «Tέλος εποχής», «Aλλαγή σελίδας», «Kαι τώρα τι;». Πίσω από το πρόσωπο του σκηνοθέτη και άτεγκτου μάνατζερ Γιάννη Χουβαρδά που επί έξι χρόνια σφυρηλάτησε το νέο προφίλ του Εθνικού με βάση σαφέστατους καλλιτεχνικούς και νοηματικούς άξονες (που προφανώς και αμφισβητήθηκαν

και δέχθηκαν κριτική, κυρίως από όσους τέρπονται από την παράδοση), συμπίεσε τον προϋπολογισμό, ήρθε αντιμέτωπος με τα συνδικάτα και επέβαλε εργασιακή ειρήνη, πάλεψε και κατάφερε να φέρει το κοινό σε μια περιοχή διάσπαρτη από σύριγγες, φάνηκε την Τρίτη η πιο βαθιά ανθρώπινη διάσταση. Του καταξιωμένου διεθνώς σκηνοθέτη θεάτρου και όπερας, που τουλάχιστον τρεις φορές αναφέρθηκε στον Νίκο Κούρκουλο τιμώντας τη συμβολή και την προίκα του στο Εθνικό: «Οταν είχα μόλις αναλάβει την Καλλιτεχνική Διεύθυνση, είχα πει ότι παραλαμβάνω ένα οικονομικά υγιές θέατρο και έτσι θέλω να το παραδώσω. Και νομίζω ότι τα κατάφερα. Τα καταφέραμε». Αλλά κυρίως του ηγέτη, που είπε: «Τα όποια αρνητικά παρακαλώ να χρεωθούν αποκλειστικά σε μένα». Η αλήθεια είναι πως είμαστε άμαθοι σε τέτοιου είδους αποχωρισμούς. Η επιλογή ενός προ-

σώπου να εγκαταλείψει οικειοθελώς μια θέση μέσω της οποίας κυριολεκτικά δημιούργησε μια μικρή κοσμογονία (104 παραγωγές σε 20 διαφορετικές σκηνές, 71 σκηνοθέτες, Ελληνες και ξένοι, 595 ηθοποιοί) είναι σχεδόν εξωτική στην Ελλάδα. Και όσο μιλάμε για fin du siècle για το Εθνικό Θέατρο, το μόνο βέβαιο είναι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα επανεκκίνηση για τον ίδιο τον Γιάννη Χουβαρδά στις σκηνές της Ευρώπης, αλλά προσδοκούμε και για την ελληνική σκηνή. Και ναι, ο Γιάννης Χουβαρδάς, που δεν έδειξε ποτέ συναισθηματισμούς, δάκρυσε, σε αυτή την οριακή, ασθματική στιγμή του ελληνικού πολιτισμού, όπου οι πέτρες κατέβηκαν και η εντιμότητα θριάμβευσε.

Κείμενο: Αργυρώ Μποζώνη / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

33

17-23.05. 2013

Επώδυνο παρελθόν Τρεις γυναίκες συμπράττουν. Αύριο, Σάββατο 18 Μαρτίου, στις 7 το απόγευμα, στις Αναγνώσεις του Εθνικού Θεάτρου, για να ακολουθήσουν τα βήματα ενός 11χρονου κοριτσιού στον χρόνο και στην Ιστορία. Η «Φανερωμένη» είναι ένα αναλόγιο σε περιβάλλον που έγραψε η Ρούλα Γεωργακοπούλου, σκηνοθετεί η Κατερίνα Ευαγγελάκου και ερμηνεύει η Μαρία Ζορμπά. Ενα κορίτσι αυτοδίδακτο και μόνο, στη χαραμάδα της ιστορίας, στην καρδιά της Χούντας, εξερευνά τον κόσμο και τον εαυτό της με μοναδικό όπλο τον πανίσχυρο ανθρώπινο επιβιωτικό μηχανισμό. Μπροστά στα δράματα που εκτυλίσσονται γύρω της, προσπαθεί να βγάλει τα δικά της συμπεράσματα για τον εαυτό της και για το περιβάλλον της. Ενα ονειρικό και οδυνηρό χρονικό, μια διαδρομή μέσα σε ένα πολύ πρόσφατο επώδυνο παρελθόν. Για τη «Φανερωμένη» μάς μίλησαν η συγγραφέας και η σκηνοθέτις του έργου. «Τα λίγα πράγματα που ξέρω για αυτήν», μας λέει η Ρούλα Γεωργακοπούλου, «είναι ότι έζησε τη μετάβαση από την παιδική ηλικία προς την εφηβεία μέσα στην καρδιά της Χούντας των Συνταγματαρχών. Μια ολόκληρη γενιά αγνοούμενων κοριτσιών

δεν έχει πει μέχρι στιγμής κουβέντα για αυτό το σκοτεινό δράμα της πρώιμης σεξουαλικότητας με φόντο ένα αλλόκοτο και διαστροφικό καθεστώς που σε αυτές τις ηλικίες φαντάζει σαν αιωνιότητα». «Η Φανερωμένη, άφαντη, αλλά και διαρκώς παρούσα μέσα μου, είναι η ‘εκ παραδρομής’ σημερινή γυναίκα», συνεχίζει η ίδια. «Αυτή που παρίσταται και συμμετέχει στα σημερινά δημόσια πράγματα συναισθηματικά ακρωτηριασμένη, χωρίς ποτέ κανείς να το παίρνει είδηση. Το κορίτσι που δέχτηκε τον νόμο της σιωπής και γοητεύτηκε από τα κολλυβογράμματα της Χούντας, αλλά που κατά βάθος έκανε το δικό του, προχωρώντας σε μια αυτοσχέδια αντίσταση. Παράλληλη, αλλά και τόσο διαφορετική από την όποια αντίσταση έκαναν οι νέοι ή οι ενήλικες της ίδιας ιστορικής περιόδου. Επειδή έχω σκοπό να της αποσπάσω και άλλα μυστικά, δεν μπορώ να προβώ σε περαιτέρω αποκαλύψεις για το ποιόν και τις προθέσεις της. Προς το παρόν τη βλέπω σαν ένα σατανικό και απρόβλεπτο κοριτσάκι που, αν της αφήσω χώρο ελεύθερο, δεν αποκλείεται να διαλύσει τις ισορροπίες που μεγαλώνοντας απόκτησα με πολύ κόπο». «Αυτό που με γοήτευσε», εξηγεί η σκηνοθέτις του έργου Κατερίνα Ευαγγελάκου, «είναι το κρυπτικό, το αινιγματικό μέρος του κειμένου, δηλαδή ό,τι

απουσιάζει και υπαινίσσεται. Είναι ένα πάτσγουερκ κειμένου, οι φασματικές στιγμές ενός μεγάλου βίου που αφήνει κενά για καλλιτεχνική αυθαιρεσία. Σε όλα αυτά τα κενά ήρθαν και εγκαταστάθηκαν κάποιες εικαστικές ατμόσφαιρες, θραύσματα δικά μου και ξένα, που γέμισαν με τη δύναμη που έχει το σκοτάδι να φτιάχνει φόρμες. Για μένα σε αυτή την ανάγνωση του κειμένου ήταν βασικό να σβήσουμε το φως και να κάνουμε γλυπτική με το φως μέσα από το σκοτάδι. Ετσι, με αυτόν τον τρόπο επιτρέπουμε σε μια καλλιτεχνική ‘ασυναρτησία’ να βγει στο φως. Ιδανική για αυτή τη σχέση σκότους-φωτός, λέξεων-σχέσεων είναι η Μαρία Ζορμπά, μια ηθοποιός που θαυμάζω και εκτιμώ και ερμηνεύει με μοναδικό τρόπο τη Φανερωμένη». «Πιστεύω ότι το θέατρο είναι ένα πεδίο μέσα στο οποίο μπορεί να φυτρώσουν και να βρουν πρόσφορο έδαφος να σταθούν τα πιο ‘διάφορα’ πράγματα από άλλες τέχνες», συμπληρώνει η σκηνοθέτις. «Ετσι αποφασίσαμε να συνεργαστούμε για αυτή τη δουλειά με την εικαστικό Ιουλία Βεντίκου, τον Γιώργο Αργυροηλιόπουλο στα φώτα και τον Σπύρο Γασπαράτο στη μουσική και θελήσαμε να δημιουργήσουμε ένα υπόστρωμα απολύτως απαραίτητο, ώστε να πατήσουν οι εξαιρετικές, οι αποδιαρθρωμένες λέξεις του κειμένου».

34

Κείμενο: Μαρία Μαρκουλή

35

17-23.05. 2013

Δέκα άλμπουμ για τον Μάιο

Μάιος, ο μήνας που μπαίνει με βήμα ταχύ και αποχωρεί αργά και νωχελικά, προσπαθώντας να κλέψει ημέρες από το καλοκαίρι. Ο μήνας που βρέχει στον καταραμένο τόπο (ο σοφός λαός το λέει) και που η ανθοφορία της ελιάς μας τρελαίνει στις αλλεργίες (οι γιατροί το λένε). Ας δούμε δέκα δίσκους που βγαίνουν Μάη και θα διαμορφώσουν σίγουρα τον ήχο κάτω από υψηλές θερμοκρασίες. Με τις υγείες σας και καλή ακρόαση.

Daft Punk, “Random access memories”. Αυτό που το ντουέτο από τη Γαλλία έχει σημάνει συναγερμό παντού στον μουσικό πλανήτη και φορτίζει την ατμόσφαιρα με ντίσκο, φανκ και ελεκτρόνικα σε retro future συμφωνία. Εν ολίγοις, σηκώνει τη «σκόνη» που θα αναπνέουμε όλο το καλοκαίρι. Το πρώτο τους από το άλμπουμ -“Get Lucky”έδειξε το πώς. Συμμετοχές από θρύλους, όπως ο Τζόρτζιο Μόροντερ και ο Νάιλ Ρότζερς και άλλοι πολλοί εκλεκτοί, κάνουν το τέταρτο πόνημα των Daft Punk να παίρνει φωτιά.

The Great Gatsby (το soundtrack). Αυτό που ο Μπαζ Λούρμαν υπογράφει σκηνοθετικά τον δικό του “Great Gatsby“ και ο Τζέι-Ζ φροντίζει τη μουσική παραγωγή με έναν «θίασο» με σπουδαίους πρωταγωνιστές: Τζακ Γουάιτ, Λάνα Ντελ Ρέι, Φλόρενς, Μπιγιονσέ και άλλους «φίλους» του Φ. Σ. Φιτζέραλντ και της κλασικής αμερικανικής λογοτεχνίας.

Vampire Weekend, “Modern vampires of the city”. Aυτό που έρχονται οι Vampire Weekend με

φόρα, αλλά και πολύ χαλαρά ταυτόχρονα - παίρνουν αποστάσεις από το προηγούμενο “Contra”, γιατί είναι θαυμάσιοι μουσικοί και μπορούν να το κάνουν, και ξαναφτιάχνουν ήχο με δική τους σφραγίδα. Εκρηκτικό και με γούστο (στην ούγια γράφει Νέα Υόρκη, ενώ ο Στιβ Μπουσέμι δίνει τον τόνο σε ειδική πρόμο αποστολή, σκέτη απόλαυση στο ΥouΤube).

John Grant, “Pale green ghosts”. Aυτό που δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, καθώς μιλάμε για τον τραγουδοποιό που τιθασεύει συναισθήματα μέσα σε τραγούδια όπου κάθε γωνιά τους είναι καταπακτή για να βουτήξεις ακόμη πιο βαθιά στην τέχνη του. Τόσο απλά, τόσο ωραία.

Laura Marling, “Once I was an eagle”. Αυτό που η μικρή Βρετανίδα έχει λίγο μεγαλώσει (γύρω στα 24 νομίζω;) και έχει μετακομίσει στο Λος Αντζελες, ώστε να είναι πιο κοντά στις αληθινές φολκ-ροκ ρίζες της, κάτι που στα αλήθεια φωτίζει όλο και περισσότερο την εικόνα, μια και το κορίτσι αναπνέει τώρα τον ίδιο (περίπου) αέρα με τον Μπομπ Ντίλαν. Α, βέβαια!

Savages, “Silence Yourself”. Αυτό που ήδη -να ξέρετε- κάποιοι χαρακτήρισαν cult classic (μεγάλη κουβέντα!), ίσως επειδή (προσπαθώ να εξηγήσω) το ντεμπούτο των Λονδρέζων Savages έχει αιχμές και post punk αναπνοές, τον Τζον Κασαβέτις στις αναφορές του, τους Magazine και τους Gang Of Four, μεταξύ άλλων, στις επιρροές του.

The National, “Trouble will find me”. Aυτό που είναι σίγουρο ότι οι μπελάδες κάποια στιγμή θα σε βρουν (αναφορά στον τίτλο) και που φέρνει

την μπάντα από το Μπρούκλιν πρόσωπο με πρόσωπο με τους δαίμονές της (πρώτο σινγκλ το “Demons”) και την κάνει μετά να κερδίζει με το σπαθί της την παρτίδα «έκτο άλμπουμ» κάτω από τις ζωηρές επευφημίες του πλήθους. Κόρε. Υδρο., «Απλές ασκήσεις στον υπαρξισμό». Αυτό που τα ασυνδύαστα συνδυάζονται, τα χαοτικά συγκεκριμενοποιούνται, η πυξίδα τρελαίνεται, η μελωδία σαν πέπλο σε τυλίγει, τα πνεύματα ζωηρεύουν και ο υπαρξισμός θριαμβεύει με μια σουρεαλιστική νότα. Οι Κερκυραίοι μας Κόρε. Υδρο. είναι εδώ. Με γεια το νέο έργο. Παύλος Παυλίδης, «Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί». Αυτό που ο Παυλίδης επιστρέφει σαν να γυρίζει ανανεωμένος από road trip και να έχει ένα σωρό ωραία πράγματα να πει πριν βγει και πάλι ορεξάτος στους δρόμους. Ασυζητητί ο καλύτερος «σκηνοθέτης» της ελληνικής μουσικής σκηνής. Γιάννης Αγγελάκας, «Η γελαστή ανηφόρα». Αυτό που είναι cd και βιβλίο μαζί και mp3 (αν έτσι σας αρέσει) και ο Γιάννης Αγγελάκας έχει μέσα κείμενα και τραγούδια που ηχογράφησε τα τελευταία χρόνια με τους συνεργάτες του, από αυτά που σου δίνουν το χέρι για να ανέβεις την ανηφόρα, που θα σου φανεί γελαστή και όλη η διαδρομή αληθινή απόλαυση. Φορτωμένος με ιδέες, εμπνεύσεις, ρακές και μουσικές από τη θάλασσα ως την κορφή βουνού. Να υποθέσω του Ψηλορείτη;

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη

36

Εκεί που σμίγει η Αθήνα Ο Διονύσης Σαββόπουλος ντυμένος στα μαύρα, αγέλαστος (forgive me Father, I have sinned) μπαίνει στο αμφιθέατρο της Πειραιώς κρατώντας αγκαζέ την Αμαλία Μουτούση - θα ανεβάσουν στην Επίδαυρο τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη, σε μουσική και σκηνοθεσία του Σαββόπουλου. Λίγο πριν, στους ασφυκτικά γεμάτους διαδρόμους του Μουσείου Μπενάκη, χέρια σηκώνονται στον αέρα χαιρετώντας κάποιον στο βάθος, σώματα πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο ανταλλάσσοντας αγκαλιές και φιλιά. Ο Γιώργος Βέλτσος κάθεται στην άκρη της πρώτης σειράς στοχαστικός, στάση λιονταριού, που όντως αργότερα δικαιώθηκε με έναν βρυχηθμό για το κυρίαρχο χρηματοπιστωτικό σύστημα - το έργο του, η «Φωνή», θα ανέβει στη Στέγη σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη. Ο Θωμάς Μοσχόπουλος λίγο πριν, ακουμπώντας σε ένα δέντρο για να μιλήσει στο τηλέφωνο, διέκοπτε κάθε τόσο για να χαιρετίσει όσους έβγαιναν και έμπαιναν στο μουσείο - σκηνοθετεί «Τραχίνιες» για λογαριασμό του Εθνικού στην Επίδαυρο. Η συνέντευξη έχει αρχίσει, ο Γιώργος Λούκος έχει μόλις πει απανωτά τα ονόματα Πάτι Σμιθ, Νταϊάνα Κρολ, Τόμας Οστερμαϊερ, Μαγκί Μαρέν, Μπομπ

Ουίλσον, Ουίλιαμ Νταφόε, Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ - όλοι τους δέχτηκαν αμέσως μόλις τους τηλεφώνησε να αλλάξουν προγράμματα και περιοδείες και διακοπές για να τιμήσουν το φεστιβάλ φέτος. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου με τρία βήματα βρίσκεται από τη γαλαρία στη σκηνή για να καθίσει ανάμεσα στον Γιώργο Λούκο και τον Κώστα Τζαβάρα -κοιτώντας μόνο τον Γιώργο Λούκο- και να μιλήσει για τη νέα εκδοχή της «Πρώτης Υλης» (ο Φράνσις Μπέικον συναντά τον Γιάννη Τσαρούχη, RIP Aριστοτέλη), αλλά και να προτείνει στον υπουργό το 2014 να δώσει μόνο λίγες ώρες στον Γιώργο Λούκο, για να δούμε αν θα προλάβει να ετοιμάσει φεστιβάλ. Xειροκροτήματα, γέλια, ατάκες που διασχίζουν σαν βέλη την αίθουσα και ο Γιώργος Λούκος να παίρνει απουσίες: «Είναι εδώ ο Βασίλης Παπαβασιλείου να μας μιλήσει για τον Κύκλωπα;» «Εχει λουμπάγκο», του λέει κάποιος. Αναζητά τον Γιώργο Πέτρου, που θα διευθύνει την όπερα «Αλέξανδρος» σε σκηνοθεσία της Λουσίντα Τσάιλντς, αλλά έχει κολλήσει στην κίνηση. Και δέχεται την τρυφερή κατσάδα του Μιχαήλ Μαρμαρινού: «Ο Γιώργος Λούκος αποπλανά τους πολιτικούς. Δυστυχώς όχι, δεν μπορείς να κάνεις φεστιβάλ με ένα τσακ», λέει χτυπώντας τα

δυο του δάχτυλα. Επιστρέφει με το “Ιnsenso” στο Φεστιβάλ Αθηνών, γιατί «εδώ γεννήθηκε, εδώ πρέπει και να πεθάνει». Ο Μανώλης Μητσιάς χαμογελά μονίμως, ενώ γέρνει πλάι στον Ηλία Ανδριόπουλο για να του ψιθυρίσει κάτι, καθώς οι κάμερες τους περικυκλώνουν. Ο Σταμάτης Κραουνάκης, που θα έχει τον Μητσιά εξάρχοντα κορυφαίο στην παράσταση της Μικρής Επιδαύρου, βρίσκεται στο κέντρο μιας παρέας με πολλά «αγάπες» στον αέρα. Η Εφη Θεοδώρου και ο Νίκος Καραθάνος, μια μέρα μετά την αποχώρηση του Χουβαρδά, περιζήτητοι, τους περικυκλώνουν όλοι. Εχουν ένα χαμόγελο θλιμμένο, παρά την επιδαύρια επέλαση που ετοιμάζει το Εθνικό Θέατρο: «Κύκλωπας», «Τραχίνιες», ενώ η παράσταση της χρονιάς, η «Γκόλφω» σε σκηνοθεσία του Νίκου Καραθάνου, θα επιστρέψει για μία βραδιά - όχι στην Κωνσταντινουπόλεως, αλλά στην αργολική γη. Η Συνέντευξη Τύπου του Φεστιβάλ έχει τελειώσει, κανείς δεν θέλει να φύγει από το αίθριο του μουσείου. Είναι γλυκό να σμίγεις ξανά με κάτι που αγάπησες και που φοβήθηκες πως θα χάσεις, με το «μαζί» του αθηναϊκού θέρους. Καλό καλοκαίρι.

Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

37

17-23.05. 2013

Βόλτα στη νοσταλγία Το Ιστορικό Κέντρο μάς αποκαλύπτει μερικά από τα ωραιότερα μυστικά του μέσα από επαγγέλματα που, παρότι παραδοσιακά, επιμένουν να δηλώνουν το «παρών» σε πείσμα των καιρών. Αφορμή είναι η νέα δράση των atenistas “OpenWalkAthens”, που αυτή την Κυριακή 19 Μαΐου από τις 11 το πρωί μέχρι τις 4 το μεσημέρι ανοίγει τα ρολά μερικών επιχειρήσεων, ώστε το κοινό να γνωρίσει από κοντά τις ιδιαιτερότητες του αντικειμένου τους. Επισκεφτήκαμε κάποιες από αυτές και όσα μάθαμε μας άνοιξαν ένα παράθυρο νοσταλγίας για το παρελθόν της πόλης. Το παραδοσιακό κουρείο «Εν Αθήναις 1928» του Βασίλη Μοναστηρλή (φωτό) βρίσκεται στη στοά της Σοφοκλέους 5 και μοσχομυρίζει παλιά εποχή, όταν η αντρική περιποίηση ήταν ιεροτελεστία. «Χαίρομαι, διότι οι hip νέοι το μαθαίνουν και καταλαβαίνουν τη διαφορά από τα κομμωτήρια», λέει ο Βασίλης. «Τους αρέσει το στιλ στο ξύρισμα με τη φαλτσέτα και η περιποίηση της γενειάδας τους όπως γινόταν παλιά, με προσοχή και μεράκι», προσθέτει. Οταν λέει «παλιά», εννοεί τα πάντα, από το ενδυματολογικό στιλ του ιδίου -που θυμίζει αντρική Vogue-, την επίπλωση, τις συλλεκτικές πολυθρόνες κουρέματος από την Αμερική, τα μικροαντικείμενα, ακόμα και ένα ποδήλατο από το 1900, που βλέπουμε για πρώτη φορά, που ανήκε

σε έναν Ιταλό πλανόδιο κουρέα και το οποίο θα έπρεπε να βρίσκεται κανονικά σε μουσείο, ενώ το κούρεμα γίνεται βάσει προσωπολογίας και το ξύρισμα αρχίζει πάντα με πινέλο. Στον πρώτο όροφο της οδού Αγίας Ελεούσης 7 στου Ψυρρή, η γλυκύτατη Ελισάβετ Σαρριγιαννίδου ανέλαβε τη βιοτεχνία ψάθινων καπέλων από τον πατέρα της, που την άνοιξε το 1960. Από εδώ πηγάζουν οι παιδικές της μνήμες, όταν περνούσε πριν πάει βόλτα στον Εθνικό Κήπο. «Δεν πίστευα ότι θα συνέχιζα την επιχείρηση, αλλά τελικά συνέβη σαν αυτονόητο», εξηγεί. Είναι η μοναδική με αυτή την τεχνοτροπία ψάθας στην πόλη και, όπως λέει, θα το παλέψει όσο μπορεί. Κάποτε τα αμπαζούρ των φωτιστικών ήταν τέχνη. Το ύφασμά τους, το ράψιμο, το μέγεθος, το φως που έβγαζαν. Για αυτά μιλάει η Ολυμπία Παπαδήμα-Περβολαράκη, που και αυτή ανέλαβε την οικογενειακή επιχείρηση του πατέρα της, η οποία πάει πίσω 60 χρόνια και βρίσκεται στην οδό Ευριπίδου 1. Από τα αμπαζούρ της Μεγάλης Βρετανίας και του Μουσείου Μπενάκη μέχρι σήμερα πολλά έχουν αλλάξει στην Αθήνα, τονίζει, αλλά όχι το μεράκι της ίδιας για την «υψηλή ραπτική του αμπαζούρ», όπως αποκαλεί το αντικείμενό της. «Ο νεοπλουτισμός και το βλαχομπαρόκ ήρθε και έφυγε, αλλά τώρα σιγά σιγά επιστρέφει η ανάγκη για πολυτέλεια», προσθέτει.

Οι αδελφές Μαρία και Χρυσούλα Αγγελοπούλου διατηρούν κατάστημα με είδη ραπτικής στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης 5. Το πρωτοάνοιξε ο πατέρας τους το 1925 και η γειτονιά τότε ήταν γεμάτη υφασματάδικα για χονδρική πώληση. Παλιά εξώφυλλα περιοδικών, συλλεκτικά μανικετόκουμπα, μοναδικές κλωστές, τρέσες, τα πάντα βρίσκονται εδώ, στον παράδεισο μιας μοδίστρας. «Η γειτονιά άλλαξε χρήση», λέει η Μαρία, εννοώντας τα δεκάδες μπαρ που άνοιξαν τριγύρω. «Αλλά ακόμα και στον καιρό της κινεζοποίησης, εμείς θα κάνουμε τη διαφορά», τονίζει περήφανη. Λίγο πιο κάτω, στη γωνία της οδού Κακουργοδικείου 2 και Αθηνάς 17, το υπόγειο λευκοσιδηρουργείο του Γιώργου Τερίκογλου λειτουργεί από το 1929. Ο πατέρας του το ανέλαβε το ’52 και ο Γιώργος συνεχίζει από το 2008 την οικογενειακή παράδοση. «Η γειτονιά άλλαξε προς το χειρότερο, πολλά ναρκωτικά, επιχειρήσεις που έκλεισαν, αλλά εμείς το παλεύουμε», εξηγεί για την σημερινή πραγματικότητα. «Είναι κρίμα που κατάντησε έτσι το κέντρο της Αθήνας, της πόλης που τόσο αγαπάμε», συμπληρώνει. Βγαίνοντας πάλι στον δρόμο, είναι σαν να αφήνεις πίσω μια πρωτεύουσα που οι παλιοί νοσταλγούν και οι νεότεροι θέλουν πολύ να γνωρίσουν, αλλά που τώρα ζει μόνο μέσα από τις ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου.

Κείμενο: Αργυρώ Μποζώνη / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

38

Εφηβοι στο σανί δι Εμπνευση, ενθουσιασμός, μια ανήσυχη εφηβεία δημιουργική και ανεξάρτητη, φιλοξενούνται από σήμερα, Παρασκευή 17 Μαΐου, έως την Κυριακή 19 Μαΐου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Αρχίζει το 3ο Φεστιβάλ Εφηβικού Θεάτρου. Μετά το περσινό δεύτερο φεστιβάλ την άνοιξη του 2012, η ομάδα Grasshopper παρουσιάζει ένα τριήμερο γεμάτο παραστάσεις που έχουν προκύψει από την ουσιαστική και εντατική συνεργασία θεατρικών ομάδων γυμνασίων, λυκείων, αλλά και δήμων με σκηνοθέτες, ηθοποιούς και, για πρώτη φορά, με τρεις δραματουργούς, την Εριφύλλη Λέκκα, τη Γεωργία Μαυραγάνη και τον Λένο Χρηστίδη. Με στόχο μια γραφή για έφηβους υψηλής ποιότητας, χρησιμοποιώντας τη δημιουργικότητα, τη φαντασία και το ταλέντο της νέας γενιάς, μέσα από την αλληλεπίδραση, σε ένα πυκνό πρόγραμμα, περισσότερες από 20 ομάδες παρουσιάζουν τη θεατρική δουλειά τους. Παράλληλα, αυτή τη χρονιά η Στέγη εγκαινιάζει τη συνεργασία της με το National Theatre του Λονδίνου και το πρόγραμμα “Connections”. Πρόκειται για μια επιλογή από έργα-αναθέσεις σε καθιερωμένους συγγραφείς που παίχτηκαν το 2012 σε διάφορα σχολεία της Μεγάλης Βρετανίας. Στη Στέγη θα παρουσιαστούν με τη μορφή αναλογίου από εφη-

βικούς θιάσους της Αθήνας, δίνοντας μια διεθνή διάσταση στο φετινό Φεστιβάλ Εφηβικού Θεάτρου. «Οι σημερινοί έφηβοι θα είναι οι αυριανοί ενήλικες και κληρονόμοι των χαοτικών καταστάσεων που τους αφήνουμε», δηλώνει ο Γιάννης Τσίρος, συγγραφέας του έργου «Ελεύθερα Υδατα», που παρουσιάστηκε στην Εφηβική Σκηνή της Στέγης. «Η επιλογή ενός πολιτικού έργου για έφηβους, σε συνδυασμό με το ξεκίνημα μιας καλλιτεχνικής ανταλλαγής με άλλες χώρες και θεσμούς σε μια κρίσιμη για τη χώρα μας συγκυρία, μας ενέπνευσε και για τον τίτλο του φετινού φεστιβάλ: ‘Εφηβοι-πολίτες του κόσμου’. Στο φετινό φεστιβάλ περιλαμβάνονται θεατρικά έργα από το φεστιβάλ εφηβικού θεάτρου “Connections” του Εθνικού Θεάτρου της Αγγλίας που θα παρουσιαστούν σε μορφή ημισκηνοθετημένης παράστασης, θεατρικά έργα γραμμένα από επιλεγμένους Ελληνες θεατρικούς συγγραφείς, έπειτα από δίμηνα εργαστήρια με τις αντίστοιχες ομάδες που θα τα παρουσιάσουν, καθώς και θεατρικά έργα που ανήκουν στο είδος devised theatre, δηλαδή έργα που προκύπτουν από αυτοσχεδιασμούς και τεχνικές θεατρικής γραφής και θα τα επιμελείται δραματουργικά ο υπεύθυνος σκηνοθέτης για κάθε ομάδα. Η καλλιτεχνική διευθύντρια του φεστιβάλ Εφηβικού Θεάτρου Σοφία Βγενοπούλου μάς λέει:

«Φέτος στο φεστιβάλ έχουμε 11 συμμετοχές και μια δωδέκατη, μια παράσταση που ετοίμασαν οι έφηβοι των φυλακών της Αυλώνας. Το πιο ουσιαστικό που αποκομίζω από το φεστιβάλ είναι η απίστευτη ανάγκη για ομαδική δουλειά, για την ομάδα, για την παρέα και για τους δρόμους έκφρασης που έχουν οι έφηβοι. Μέσα σε μια στείρα σχολική εμπειρία, η ενασχόλησή τους με τον πολιτισμό τούς αναπτερώνει. Η παράσταση που παρουσιάζουν εδώ δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή μιας διαδρομής. Εμείς εδώ έχουμε μια μεγάλη ευκαιρία να δούμε αυτό που πραγματικά απασχολεί τα παιδιά. Τα απασχολεί κατά κύριο λόγο η αίσθηση της μοναξιάς και της απομόνωσης». «Είναι αλήθεια ότι ο πολιτισμός ασχολείται με άλλους καταναλωτές και όχι με τους έφηβους», συνεχίζει η ίδια. «Οι έφηβοι έχουν πολύ λίγες ευκαιρίες να εκφραστούν. Το δικό μας στοίχημα είναι να μπορέσει να δημιουργηθεί μια νέα κουλτούρα στα σχολεία, ένας πυρήνας δημιουργικός που δεν θα σταματήσει. Δηλαδή ένα κομμάτι του πολιτισμού μας να απευθύνεται στους έφηβους. Εμείς έχουμε ενθουσιαστεί με αυτά τα παιδιά που τα δίνουν όλα, είναι επικοινωνιακά και αποζητούν τη συλλογικότητα. Στέλνουν ένα μήνυμα στην πολιτεία και την κοινωνία με αυτήν τους τη στάση και οφείλουμε να τα ακούσουμε».

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

39

17-23.05. 2013

Αγριεμένη τζαζ Ο Γιώργος Κρομμύδας είναι ο κιθαρίστας που επιλέχθηκε από 45 συμμετοχές για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο Athens Technopolis Jazz Festival, το Σάββατο 1η Ιουνίου στην «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων. Ο 36χρονος μουσικός μάς διηγείται την ιστορία του...

επιφανειακά μουσική, αλλά μελετούσα την ιστορία και τους μουσικούς. Από τη στιγμή που απέκτησα γνώσεις στη ροκ και στη heavy metal, μου φάνηκαν φτωχά είδη πάνω στα οποία δεν θα μπορούσα να εξελίξω την τέχνη μου και έτσι στράφηκα σταδιακά στην τζαζ».

«Ο μπαμπάς μου ήθελε να μάθω βιολί, επειδή έπαιζε και εκείνος. Το δοκίμασα, μου φάνηκε δύσκολο και έτσι στράφηκα στην κιθάρα στα 14, με αφορμή και τα εφηβικά γκρουπ που είχαμε στη γειτονιά. Μέσα από τους φίλους, ουσιαστικά, άρχισα να έχω ροκ ακούσματα και αγάπησα στην πορεία και το όργανο που μάθαινα», διηγείται ο Γιώργος για το ξεκίνημά του.

Σήμερα, ο Γιώργος Κρομμύδας είναι επαγγελματίας μουσικός. Βγάζει τα προς το ζην συμμετέχοντας σε συναυλίες, αλλά και ως δάσκαλος ηλεκτρικής κιθάρας. Εχοντας ένα ευρύ φάσμα μουσικών επιρροών από τα ακούσματα της εφηβείας του, αλλά με σεβασμό στην παράδοση και τον ήχο κλασικών τζαζ κιθαριστών (Wes Montgomery, Joe Pass, Grant Green), αυτοσχεδιάζει με ηχοχρώματα και μουσικά θέματα που φλερτάρουν από τη σύγχρονη τζαζ έως το ροκ και το alternative.

Τα πράγματα σοβάρεψαν για εκείνον όταν τελείωσε το Λύκειο και έπρεπε να αποφασίσει για το μέλλον του. Τότε, αφού πέρασε από διάφορες δουλειές, κατάλαβε ότι στη ζωή μπορεί να παίζει μόνο μουσική. Ετσι, ξεκίνησε σπουδές στην κλασική και την τζαζ κιθάρα στο Ωδείο Φίλιππος Νάκας. Ο ίδιος θα μου πει για την απόφαση ζωής που πήρε: «Ηταν μια συνολική αλλαγή που ήρθε πολύ φυσικά. Ολα αυτά τα χρόνια δεν άκουγα

Το 2010 παρουσίασε το ντεμπούτο άλμπουμ του “JAZZIUM” και τον περασμένο Μάρτιο κυκλοφόρησε τη δεύτερη δισκογραφική του δουλειά με τίτλο “Aggressive Thoughts”. «Η καινούργια δουλειά αποτελεί μια μίξη της νέας γενιάς με την παλιά εμπειρία. Σε αυτό συνέβαλαν η φρεσκάδα και οι ιδέες των συνεργατών μου», υποστηρίζει, δηλώνοντας πως η μουσική του πορεία πια έχει πάρει τον δρόμο που επιθυμούσε.

Το “Aggressive Thoughts” είναι η πιο ώριμη δουλειά του Γιώργου, εμπνευσμένη κυρίως από την καθημερινότητα... «Σε αυτή την πόλη δεν γίνεται να μην έχεις ‘επιθετικές σκέψεις’. Στο μετρό είναι όλοι αγριεμένοι και αυτό σου το βγάζει η ίδια η πόλη. Είναι η κρίση που βιώνουμε, είναι η έλλειψη επικοινωνίας και επαφής μεταξύ των ανθρώπων», περιγράφει. Την Παρασκευή 31 Μαΐου, το διεθνές Athens Technopolis Jazz Festival ανοίγει τις πύλες του και ως την Κυριακή 2 Ιουνίου φιλοξενεί τζαζ τάσεις και μουσικά σχήματα από 10 χώρες (Πορτογαλία, Ισραήλ, Δανία, Ουγγαρία, Ισπανία, Πολωνία, Ελλάδα, Αργεντινή, Αυστρία, Ολλανδία). Ο Γιώργος Κρομμύδας είναι φανερά ενθουσιασμένος για τη δική του συμμετοχή. «Οταν μου ανακοίνωσαν τη συμμετοχή μου, νόμιζα ότι μου έκαναν φάρσα. Είχα δει και τους υπόλοιπους πιο έμπειρους μουσικούς που συμμετείχαν και πίστευα ότι δεν έχω ελπίδα... Εμείς οι τζαζίστες έχουμε συνηθίσει να παίζουμε σε μικρά μπαρ και θα είναι μοναδική ευκαιρία στην ‘Τεχνόπολις’ να παρουσιάσουμε τη δουλειά μας σε πάρα πολύ κόσμο. Ολη αυτή ενέργεια σε μαγεύει και φυσικά το απολαμβάνεις περισσότερο. Ο σκοπός του μουσικού, άλλωστε, είναι ακριβώς αυτός».

Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα

Νιώθεις μια ανάγκη από δω ως τα Πετράλωνα να επιστρέψεις στην εκπαίδευση, Κριέ. Και δεν εννοώ αναγκαστικά τα φροντιστήρια στο Μαρούσι. Μιλάω για τη νέα σου ορμή να μάθεις καινούργια πράγματα, να πιάσεις ένα νέο πεδίο γνώσης και να το ξεκοκαλίσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα γίνεις γιατρός στα γεράματα, αλλά και μπριτζ να μάθεις, θα το χαρείς, σου το υπόσχομαι.

Η ώρα για κέφι ήρθε, Ζυγέ. Ετοιμάσου για βόλτες και καλό καιρό. Και για μια διάθεση τόσο ελαφριά που θα σε κάνει να τα απολαμβάνεις όλα αυτά όπως νόμιζες ότι είχες ξεχάσει πώς γίνεται. Και μην ανησυχείς για τα πέρα από χάλια οικονομικά σου: το πορτοφόλι σου θα αργήσει να ξαναβγεί από την τσέπη και εσύ θα αναρωτιέσαι πότε θα έρθει η σειρά σου να πληρώσεις.

Είναι μια καλή εβδομάδα για σένα, Ταύρε, να μείνεις προσγειωμένος και να αντιμετωπίσεις όλα τα καθημερινά σου θέματα που γίνονται ολοένα και πιο πιεστικά. Η καλή σου επαφή με την πραγματικότητα θα σου λύσει πολύ τα χέρια. Και μη σε νοιάζουν για τώρα οι καφέδες στο Πανεπιστήμιο και στο Γκάζι που θα χάσεις, για καλό είναι όλα αυτά.

Οι ευκαιρίες έρχονται για σένα αυτή την εβδομάδα, Σκορπιέ, σαν μίνι παρέλαση σε κάποιον συνοικιακό δρόμο, τον οποίο τυχαίνει να διασχίζεις. Πρόσεξε όμως, μόνο αν δείξεις τον καλόβολο και ευγενικό σου εαυτό θα σου χαμογελάσει η θεά Τύχη, που προχωρά μπροστά σημαιοφόρος. Και αν σου χαμογελάσει η θεά Τύχη, δεν θέλεις τίποτε άλλο. Σημαιοφόρος η Τύχη, είχε καλούς βαθμούς σε όλα τα εξάμηνα.

Για σένα, Δίδυμε, η καλύτερη συμβουλή είναι να μείνεις σπίτι. Οχι μόνο χρειάζεσαι ξεκούραση, αλλά είναι και το μόνο μέρος όπου θα βρεις τη δημιουργική ενέργεια που θέλεις για να ξεκινήσεις όλα αυτά που έχεις στο μυαλό σου. Γιατί ο καλός Δίδυμος ξέρει ότι και οι μεγαλύτεροι πύργοι φτιάχνονται πρώτα στο χαρτί. Και εσύ θέλεις να είσαι καλός Δίδυμος, έτσι δεν είναι; Καλό πράμα το να βγάζεις προς τα έξω χάρη και καλή διάθεση, Καρκίνε, να το θυμάσαι αυτό. Και να ξέρεις ότι τα σχέδιά σου θα σου βγουν, όσο απίθανο και αν φαίνεται τώρα, και παρόλο που τα εμπόδια θα είναι πολλά και ποικίλα. Η μοίρα θα δώσει ένα χεράκι τις κρίσιμες στιγμές, αν και εσύ θα προτιμούσες να έδινε μπουλντόζα. Δεν μπορούμε, όμως, να τα έχουμε όλα.

Η γοητεία σου θα είναι στα φόρτε της αυτή την εβδομάδα, Τοξότη, και για αυτό να περιμένεις πάνω από τα αναμενόμενα κομπλιμέντα. Και θα το αξίζεις τρόπον τινά, δεδομένου ότι έτσι που ματώνεις οικονομικά και έχεις λίγο καιρό να δεις άσπρη μέρα, το να δείχνεις γοητευτικός θέλει μια προσπάθεια παραπάνω. Χαμογέλα, λοιπόν, τι μας έχει μείνει στο κάτω κάτω. Μία το ρομάντζο, μία οι δημιουργικές δραστηριότητες, μία οι βραδινές βόλτες, τρεις και το λαδόξυδο, Αιγόκερε. Θα είναι μια εβδομάδα χαμηλών τόνων, αλλά υψηλής ικανοποίησης. Τα υπόλοιπα προβλήματα ας πάνε να κουρεύονται για τώρα, εσύ χρειάζεσαι αυτή τη χαλάρωση και ευτυχώς θα την έχεις. Το σύμπαν θα συνωμοτήσει να φας αυτό το παγωτό στην Πανδρόσου, να το θυμάσαι.

Τα ίδια Παντελάκη μου για σένα, Λέοντα, όσον αφορά τα προβλήματά σου - είναι κάπως διογκωμένα, σε βαθμό που γίνονται κουραστικά. Αλλά τι να κάνεις που, αν δεν τα αντιμετωπίσεις, θα είναι πάντα εκεί να σε περιμένουν. Μη σε μέλλει, πάντως, γιατί στο μεταξύ πετάγονται στον αέρα σχέδια για ταξίδια, που πολύ θα σε ανακουφίσουν όταν τελικά γίνουν πραγματικότητα.

Είναι ώρα αποφάσεων για τη σχέση σου, Υδροχόε. Ή που θα πάει πολύ μπρος ή πολύ πίσω αυτή την εβδομάδα, ανάλογα με τις επιθυμίες σου, αλλά και με το πώς θα χειριστείς τις μακραίωνες συζητήσεις που θα κάνεις - τις οποίες ώρες ώρες θα εύχεσαι να μην είχες ξεκινήσει. Αλλά δείξε θάρρος, νυν υπέρ πάντων ο αγών και άλλα τέτοια.

Εσύ όμως, Παρθένε, δείχνεις να κάνεις προόδους στα επαγγελματικά σου και εύγε. Αυτό που μένει να κάνεις είναι να ξεχάσεις τις ποτάρες στην Ερμού και να συγκεντρωθείς στους σκοπούς σου, γιατί είναι πάντα εύκολο να χάσεις τον ειρμό σου κάπου εκεί μέσα στο αλκοόλ. Μην ξεχνάς πάντως να διαβάζεις, εκεί είναι που θα ξεδίνεις καλά, όχι στα μοχίτα.

Αν έχεις κάποια ιδεάρα, Ιχθύ, υποστήριξέ την! Γιατί, ξέρεις, κανείς δεν θα το κάνει για σένα. Και αφού η ιδεάρα γίνει πλανάρα, θα πίνεις ποτάρα στην μπαράρα και θα χαίρεσαι που η ποτάρα δεν σου φαίνεται πια ακριβή, γιατί ο μισθός που είχες πριν είναι πλέον μισθάρα. Ολα αυτά βέβαια σηκώνουν μεγάλες δόσεις αισιοδοξίας, τι λέω, αισιοδοξιάρας, αλλά θα δεις ότι θα αξίζει τον κόπο.

Shamone

Βρυσάκι

Τo bar-restaurant του Φώτη Σεργουλόπουλου αντλεί έμπνευση από μια... (φανταστική) πορνοστάρ. Πολυσυλλεκτική, οικονομικά προσιτή κουζίνα και ένα τραπέζι-πασαρέλα, διαθέτει μενού 15 πιάτων με τιμές από 6 μέχρι 14 ευρώ ανά πιάτο. Παράλληλα, η επτά μέτρων μπάρα προσφέρει όλα τα γνωστά brands ποτών και έναν μεγάλο κατάλογο με κοκτέιλ φτιαγμένα από τους έμπειρους barmen μέσα από την μπάρα του.

Ο νέος χώρος της Εταιρείας Πολιτισμού «Σύνθεση» ξεκίνησε να λειτουργεί τον Οκτώβριο του 2010. Το Βρυσάκι στοχεύει στο να μετατραπεί σε ένα πολυδιάστατο και διακαλλιτεχνικό μέρος, το οποίο θα αποτελεί ζωντανό πυρήνα τέχνης και δράσης στην Αθήνα. Ενας χώρος οικείος που διευκολύνει τη γόνιμη ανάμειξη ετερόκλητων στοιχείων και αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα τόσο στους καλλιτέχνες, όσο και στο κοινό που προσελκύει.

Λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως 48, Γκάζι

Βρυσακίου 17, Πλάκα

Dodo’s

Συλλαβή

Τo Dodo’s είναι ένας γνώριμος χώρος, πλήρως ανακαινισμένος, μακριά από τη λογική των «στημένων» μαγαζιών και τη νοοτροπία που τα συνοδεύει. Ενα εναλλακτικό all day bar στα προάστια της πόλης, που αποτελεί λύση για μια χαλαρή έξοδο στην περιοχή. Οι τιμές παραμένουν προσιτές για όλους, ενώ η ατμόσφαιρα είναι πολύ φιλική και όλοι οι θαμώνες γίνονται συχνά μια παρέα.

Το μοντέρνο καφέ-βιβλιοπωλείο Συλλαβή έχει ήδη κλέψει καλλιτεχνικές καρδιές στο Παγκράτι. Urban χώρος σε έναν πολύ όμορφο αστικό και ήσυχο πεζόδρομο στο κέντρο της περιοχής, προσφέρει την ευκαιρία για ατελείωτες αναγνώσεις από το πρωί μέχρι το βράδυ, υπέροχες μουσικές και ωραίους καφέδες και ποτά για όσους επιλέξουν μια πιο «μελετηρή» έξοδο παρέα με «ομοϊδεάτες».

Ελβετίας 21, Αγία Παρασκευή

Τιμοθέου 1, Παγκράτι

Βραζιλιάνα

Salero

Ηταν από τα πρώτα μαγαζιά που έβαλαν τη σφραγίδα τους για να γίνουν τα Πετράλωνα μία από τις πιο in περιοχές της πόλης. Σε βραζιλιάνικο στιλ και χρώματα, η Βραζιλιάνα είναι ένα bar με ποτά και φαγητό σε προσιτές τιμές. Διαθέτει ποικιλία ποτών, ευχάριστες μουσικές επιλογές και ωραία ατμόσφαιρα, σε μια γειτονιά που ανεβαίνει συνεχώς στη διασκέδαση. Κατάλληλη επιλογή για όλες τις ώρες.

Το όνομα Salero σημαίνει «αλατιέρα», σημαίνει όμως και «γευστικός», κάτι που η κουζίνα του το επιβεβαιώνει μόλις τη δοκιμάσεις. Μια απλή συνταγή καθημερινής ευδαιμονίας με ισπανική έμπνευση έχει έρθει εδώ και χρόνια στον πεζόδρομο της Βαλτετσίου στο κέντρο των Εξαρχείων. Οι θαμώνες του επιλέγουν τον κήπο του για να απολαύσουν την κουζίνα, αλλά και τα κοκτέιλ του μαγαζιού.

Αρκάδων 4, Πετράλωνα

Βαλτετσίου 51, Εξάρχεια

Τα points της εβδομάδας Η Αθήνα, οι άνθρωποί της, οι αξίες και η ποιότητά της χαρτογραφούνται και παρουσιάζονται δυναμικά, με έναν καινούργιο οπτικοποιημένο τρόπο στην εφαρμογή M.app. Πρόκειται για έναν «ζωντανό» χάρτη με 200 πινέζες-σημεία, που διαρκώς ανανεώνονται και αυξάνονται, σκιαγραφώντας όλες τις πτυχές της ζωής στην πόλη. Φαγητό, ποτό, καφές, θέατρο, μουσική, βιβλίο, κινηματογράφος, εκθέσεις, επιλεγμένα καταστήματα, όπως επίσης και οι πιο φρέσκες ιδέες στον χώρο της τεχνολογίας και της ζωής στην πόλη έρχονται στην οθόνη του κινητού σου και παρουσιάζονται μέσα από βίντεο υψηλής αισθητικής, μικρής διάρκειας και πλούσιας περιεκτικότητας. Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη για iOS, Android και Windows Phone.

Αγορά

42

Μήνας τεχνολογίας

Στα ψυγεία ί

Τα Public σε συνεργασία με τη Samsung καλωσορίζουν ό,τι πιο νέο σε smartphones, tablets, notebooks και Smart TVs σε έναν μήνα γεμάτο events και δώρα. Ενδεικτικά, το Σάββατο, 25 Μαΐου, στα Public Συντάγματος και Metro Mall θα πραγματοποιηθεί στις 12 ένα spinning party με το νέο smartphone GALAXY S4 για να βοηθήσεις να συγκεντρωθούν χιλιόμετρα, προκειμένου να στηριχθούν

φορείς που το έχουν ανάγκη. Την Πέμπτη 6 Ιουνίου, στις 7 μμ., δημοφιλείς bloggers θα συγκεντρωθούν στο Public Συντάγματος για να σου μάθουν τα μυστικά τους και να σε βοηθήσουν να φτιάξεις το δικό σου blog. Πλατφόρμες, ιδέες, αλλά και πολύ δημιουργικές προτάσεις σε περιμένουν αρκεί να δηλώσεις συμμετοχή στο www.public.gr.

Ενας νέος πύραυλος προσγειώθηκε στα ψυγεία της Νestlé: το MAGNUM Cookie, το οποίο συνδυάζει βανίλια με μεγάλα κομμάτια Cookies, σε ένα υπέροχα τραγανό χωνάκι που θα σε εκπλήξει ευχάριστα. Η κάθε σου δαγκωνιά θα συνοδεύεται από άφθονο σιρόπι σοκολάτας, μετατρέποντας την κάθε σου στιγμή σε μια καλοκαιρινή όαση.

«Πράσινη» διάκριση Η Samsung Electronics ενισχύει τη θέση της στην αγορά εκτυπωτών laser, αποσπώντας βραβεύσεις από το Buyers Laboratory (BLI) στις ΗΠΑ και το iF (Γερμανία) - δύο από τους σημαντικότερους οργανισμούς αξιολόγησης σχεδιασμού και προτύπων. Τρία μοντέλα από τους Α4 έγχρωμους laser εκτυπωτές/πολυμηχανήματα (CLP-680ND, CLX-6260FD/FW) βραβεύτηκαν με πέντε αστέρια σε σχετικό τεστ περιβαλλοντικής απόδοσης από το BLI. Τα τρία μοντέλα έλαβαν την υψηλότερη βαθμολογία για την κατανάλωση ενέργειας, το κόστος, τη γρήγορη ανάκτηση από το sleep mode και την αξιοποίηση ανακυκλωμένου χαρτιού. Επίσης, στα iF Design Awards, η Samsung απέσπασε το πρώτο χρυσό βραβείο στον κλάδο των laser εκτυπωτών και τέσσερα ακόμα βραβεία για τους έγχρωμους laser εκτυπωτές Α4 και τα πολυμηχανήματα Α3.

Περιβαλλοντική συνείδηση Στην προσπάθειά της να βοηθήσει τους πελάτες της να μειώσουν τον περιβαλλοντικό αντίκτυπο των εκτυπώσεών τους, η Hewlett-Packard ανακοίνωσε τη διεύρυνση του προγράμματος ανακύκλωσης αναλωσίμων. Το πρωτοποριακό πρόγραμμα ανακύκλωσης της εταιρείας επιτρέπει στους πελάτες της να ανακυκλώνουν αυθεντικά μελάνια ΗΡ, στο πλαίσιο μιας ολοκληρωμένης διαδικασίας ανακύκλωσης πλαστικού. Μέχρι σήμερα, οι πελάτες της εταιρείας έχουν ανακυκλώσει παγκοσμίως περισσότερο από μισό δισ. δοχεία μελάνης ΗΡ ink και LaserJet μέσω του προγράμματος.

Η συμμετοχή στο πρόγραμμα είναι δωρεάν και εύκολα διαθέσιμη μέσω της σελίδας www.hp.com/recycle ή ενός εξουσιοδοτημένου σημείου συλλογής ΗΡ. Με τέτοιου είδους πρωτοβουλίες, η εταιρεία στοχεύει στην ανακύκλωση 1,6 εκατ. τόνων προϊόντων και αναλώσιμων μέχρι το τέλος του 2015. Η καινοτόμος ολοκληρωμένη διαδικασία ανακύκλωσης πλαστικού της ΗΡ χρησιμοποιεί το πλαστικό από τα ανακυκλωμένα δοχεία μελάνης και από άλλες πηγές για να δημιουργήσει νέα αυθεντικά μελάνια. Μέχρι σήμερα, η εταιρεία απέτρεψε την απόρριψη περισσότερων από 280 εκατ. δοχείων μελάνης και 2 εκατ. άλλων πλαστικών στοιχείων.

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

“Like” στη γνώση Αν επιθυμείς να αποκτήσεις πρακτικές γνώσεις γύρω από τη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ως μέσο προβολής εταιρειών και προϊόντων, τα πρώτα εξειδικευμένα εργαστήρια social media για επαγγελματίες, με τίτλο “From Social Media to Social Business”, σου δίνουν την ευκαιρία να το κάνεις. Τα εργαστήρια είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας της OTEAcademy, μέλους του Ομίλου ΟΤΕ, και της XPLAIN, κορυφαίας εταιρείας στον χώρο του Content Marketing με εξειδίκευση στα social media και το word of mouth. Λαμβάνοντας υπόψη την ταχύτητα διείσδυσης των social media στις επιχειρήσεις, τα εργαστήρια σχεδιάστηκαν ώστε να καλύπτουν τις εξειδικευμένες ανάγκες διαφορετικών κλάδων. Τα εργαστήρια “From Social Media to Social Business” εστιάζουν περισσότερο σε πρακτική γνώση και λιγότερο σε θεωρητικές πληροφορίες. Στόχος είναι οι συμμετέχοντες, μέσα από εξειδικευμένα case studies και πρακτικές συμβουλές, να αποκομίσουν ιδέες και εφόδια για να μπορούν να δρομολογήσουν σωστά τη συνολική στρατηγική της εταιρείας ή προϊόντος τους στα social media. Εως το τέλος του 2013 θα πραγματοποιηθούν συνολικά πέντε εργαστήρια στις εγκαταστάσεις της OTEAcademy, για πέντε διαφορετικές αγορές. Το πρώτο workshop, το οποίο απευθύνεται στους επαγγελματίες της αγοράς των Fast Moving Consumer Goods (FMCG), θα ξεκινήσει στις 28 Μαΐου, ενώ το δεύτερο, για επαγγελματίες της αγοράς αυτοκινήτου, θα ξεκινήσει στις 25 Ιουνίου. Ο κ. Δημήτρης Λώλης, διευθύνων σύμβουλος της OTEAcademy, αναφέρει σχετικά: «Αναγνωρίζοντας τη διαρκώς αυξανόμενη σημασία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης για την επιτυχή προώθηση εταιρειών και προϊόντων και αξιοποιώντας την εξειδίκευση της ΟΤΕAcademy στην εκπαίδευση στελεχών και τις νέες τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνιών, δημιουργήσαμε τα εργαστήρια “From Social Media to Social Business”. Με τη νέα μας αυτή πρωτοβουλία, αποδεικνύουμε ότι είμαστε συνεχώς σε εγρήγορση για να προσφέρουμε στους πελάτες μας υπηρεσίες εκπαίδευσης που ανταποκρίνονται στις ανάγκες του σήμερα».

17-23.05.2013 17 1 7 -2 -23 3.. 05 0 5 . 20 201 13 3

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Για τον φίλο σου

Ωρα για ξύλο Ξέχνα τον χρυσό, την πλατίνα, το τιτάνιο και το ατσάλι. Το πιο κουλ υλικό για ρολόι είναι το ξύλο. Για του λόγου το αληθές, μπορείς να ρίξεις μια ματιά στο Kisai Rogue Wood της Tokyoflash. Η κάσα του και το λουρί του είναι φτιαγμένα από ξύλο σφενδάμου και σανταλόξυλο και η οθόνη του είναι LCD. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι το ρολόι δεν είναι αδιάβροχο - με λίγη βροχή το βλέ-

44

πω να φουσκώνει γύρω από τον καρπό σου και να αγανακτείς μέχρι να το αφαιρέσεις. Ενα ακόμη στοιχείο που το κάνει να ξεχωρίζει (μια και δεν έφτανε το υλικό κατασκευής), είναι η πρωτότυπη μέθοδος απεικόνισης της ώρας, καθώς το Rogue Wood δεν έχει δείκτες, ούτε ψηφία.

Αν είσαι από τους τυχερούς που έχουν και κήπο και σκύλο, τότε θα πρέπει να κάνεις κάτι για να διατηρήσεις τον τετράποδο φίλο σου στην αυλή σου και να μην τον κυνηγάς στους τέσσερις δρόμους. Το SURESwivel είναι μια βάση που στερεώνεται στο έδαφος και επιτρέπει στον σκύλο να κινείται 360 μοίρες γύρω από αυτό, χωρίς να μπλέκεται το λουρί του.

www.tokyoflash.com sureswivel.com

Πότισε με στιλ

Φλασκί undercover

Κρέμασε τις κουτάλες

Ολοένα και περισσότερος κόσμος αγοράζει τριανταφυλλιές, γαρδένιες, σεφλέρες, ιβίσκους και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς για να στολίσει το μπαλκόνι του. Οι περισσότεροι από αυτούς νομίζουν ότι τα φυτά είναι ανεξάρτητα, ότι ποτίζονται μόνα τους και ότι μπορούν να αυτοπροστατευτούν από αρρώστιες και παράσιτα. Ετσι, ξύνουν με απορία το κεφάλι τους όταν τα βλέπουν ξεραμένα, έτοιμα να ποζάρουν σε πίνακα νεκράς φύσης. Αλλά όχι εσύ. Θέλεις να φροντίσεις τα φυτά σου και να το κάνεις με στιλ. Το Rubber Squeeze Flower Sprinkler είναι ένα στυλάτο ποτιστήρι που θα σε βοηθήσει στα καθήκοντά σου. Απλά το γεμίζεις, πιέζεις τη λαστιχένια μπάλα και δροσίζεις το φυτικό σου βασίλειο. Δυστυχώς, όμως, η χωρητικότητά του σε νερό δεν ξεπερνά την αντίστοιχη μιας μπουγελόφατσας.

Το κακό με τις συσκευές και τα λοιπά προϊόντα “iΤάδε” έχει παραγίνει. Και εκεί που νόμιζα ότι τα είχα ακούσει και τα είχα δει όλα, έρχεται ένα άρθρο στο Gizmodo να τιμωρήσει τον αδικαιολόγητο εφησυχασμό μου. Κυρίες και κύριοι, γνωρίστε το iFlask, το πρώτο φλασκί που μοιάζει με συσκευή iPhone. Με το iFlask μπορείς να ξεγελάσεις δύο φορές τους φίλους σου: πρώτον μπορείς να τους κάνεις να νομίζουν ότι έχεις στην κατοχή σου τη ναυαρχίδα της Apple (απλά φρόντισε να τους το δείχνεις από απόσταση) και δεύτερον μπορείς να τους κρύψεις ότι έχεις μαζί σου ποτό, γιατί αν το καταλάβουν θα σε ταράξουν στην τράκα. Αλλωστε, το φλασκί δεν χωράει και καμία τεράστια ποσότητα, με 140 ml, φτάνει-δεν φτάνει για την πάρτη σου. Τέλος, είναι εξαιρετικά ανθεκτικό χάρη στη στιβαρή του κατασκευή (άρα δεν θα χρειαστείς θήκη σιλικόνης) και κοστίζει 25 δολάρια - πολύ λιγότερα από ένα αυθεντικό iPhone.

Καλή η μαγειρική, δεν αντιλέγω. Ειδικά τώρα που οι μισές εκπομπές στην τηλεόραση είναι αφιερωμένες στο συγκεκριμένο χόμπι, μπορείς να περάσεις ατελείωτες ώρες στην κουζίνα σου, δοκιμάζοντας πρωτότυπες συνταγές. Το 80% από αυτές, βέβαια, είναι σκέτη αποτυχία - τι το ήθελες το βελανίδι στο ψαρονέφρι ή το σαφράν στις μπάμιες; Για αυτό και είναι καλύτερο να επιστρέψεις στις παραδοσιακές συνταγές της μαμάς: αυτές ξέρεις, αυτές να εμπιστεύεσαι. Οπως και να έχει, η χαρά της δημιουργίας μπορεί να σου βγει ξινή, αν δεις στο τέλος τα σκεύη που πρέπει να πλύνεις. Τα Hang Around Kitchen Utensils μπορούν να σε γλιτώσουν από ένα μέρος του κόπου. Πρόκειται για δύο ξύλινα σκεύη, μία κουτάλα και μία σπάτουλα, που έχουν μία εσοχή κοντά στη λαβή, για να μπορείς να τα στερεώνεις στο χείλος της κατσαρόλας και να μη γεμίζεις πιατάκια στο τραπέζι για να τα ακουμπάς. Μια απλή ιδέα για να λερώνεις λιγότερα κουζινικά, εξοικονομώντας χρόνο, νερό και απορρυπαντικό. Αλλο ένα πρόβλημα του ανεπτυγμένου κόσμου βρήκε τη λύση του.

www.manufactum.com

goiflask.com

www.thefancy.com

Training Ground

Δικαίωση Μην παραπονιέστε, σας τα είχα γράψει. Ορίστε ένα μικρό, αλλά χαρακτηριστικό απόσπασμα από το κομμάτι μου της περασμένης εβδομάδας: «Μπορώ ωστόσο να σημειώσω ότι, αν ο Ολυμπιακός πιάσει την απόδοση που πρέπει και παίξει νορμάλ το παιχνίδι του, η δουλειά του θα είναι πιο εύκολη από ό,τι το 2012». Στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ αναφερόμουν και όποιος με πίστεψε και το ’παιξε, πρέπει να πέρασε ευτυχής στη συνέχεια από το ταμείο. Ευχαριστώ για το χειροκρότημα και συνεχίζω. Τώρα τα γράφω κατόπιν εορτής, αλλά και την Κυριακή, στο καφέ που είχα καθίσει και έβλεπα τον αγώνα, ανάλογη ήταν η αντίδρασή μου. Με το που έφτασε στο +17 η διαφορά υπέρ της Ρεάλ, οι φανατικοί φίλαθλοι του Ολυμπιακού γύρω μου είχαν φορέσει ήδη τις μαύρες πλερέζες. Γύρισα, λοιπόν, και τους είπα: «Μην ανησυχείτε, θα τη μαζέψει εύκολα τη διαφορά». Με κοίταξαν σαν να είμαι ούφο και αργότερα, όταν τη μάζεψε όντως, γύρναγαν ο ένας στον άλλον και έλεγαν: «Είδες, το ’ξερα εγώ». Κατόπιν εορτής είμαστε όλοι προφήτες. Μην ξεχνάμε όμως ότι φέτος η Ευρωλίγκα δεν είχε πια και τις καταπληκτικές ομάδες. Ο τιτάνας Κιριλένκο έλειπε, τον Ρούντι Φερνάντες τον διώξανε -δεν έφυγε- από το ΝΒΑ, ο Ναβάρο ήθελε αλλά δεν μπορούσε, ο Διαμαντίδης είχε αναπληρωματικό αυτό το γίδι τον Μπανκς, οι Τούρκοι πρώτα θα πάθουν και ύστερα θα μάθουν, γιατί δηλαδή να μην το έπαιρνε ο Ολυμπιακός; Στρωμένη ομάδα παρέλαβε ο Μπαρτζώκας (ο Πατ Ράιλι, όπως τον αποκαλεί κακιασμένος Σέρβος προπονητής!), σοβαρούς τραυματισμούς πλην Μάντζαρη δεν είχε, με το που πήγε να κάνει την ομάδα μπουρδέλο ο Ντόρσεϊ, η διοίκηση αντέδρασε υποδειγματικά, όλοι, μα όλοι, μα όλοι επέδειξαν γαϊδουρινή υπομονή (πράγμα αδιανόητο για Ελλάδα) και όλοι, μα όλοι, μα όλοι δούλεψαν στις προπονήσεις και βελτίωσαν το παιχνίδι τους έστω και μισή μονάδα. Κατάλαβαν, επίσης, ότι το παιχνίδι δεν παίζεται σε ένα εντυπωσιακό κάρφωμα τα Χριστούγεννα και μια σούπερ ασίστ τα Φώτα. Παίζεται τον Απρίλιο και τον Μάιο. Τελεία και παύλα. Χρήστος Ξανθάκης

Στιγμιότυπα Πόλης

46

Εις τον αφρό της θάλασσας Ο,τι και να λέμε για την Αθήνα, αυτό το προνόμιο να είσαι μισή ώρα από τη θάλασσα δεν θα το βρεις πουθενά αλλού. Και μιλάμε για θάλασσα νορμάλ τώρα και παραλίες ακόμη πιο νορμάλ και άμμο και βραχάκια και βότσαλο, μία απ’ όλα, σας ευχαριστώ. Να μπαίνεις στο όχημα, να μπαίνεις στο λεωφορείο, ακόμη και στο τραμ να μπαίνεις και να βγαίνεις σε ένα τοπίο που σε υποδέχεται με ανοικτές αγκάλες. Και να μην κινδυνεύεις από ένα σωρό δερματικά και λοιπά διόλου ευχάριστα νοσήματα. Δεν ήταν πάντοτε έτσι. Πριν φτιαχτεί η Ψυτάλλεια (ένας πόντος στον Κώστα Λαλιώτη), ο Σαρωνικός έφερνε κάπως σε σοκολατούχο γάλα. Οποιος ήθελε έριχνε ό,τι ήθελε εκεί μέσα, πρόνοια δεν υπήρχε καμία, έλεγες για καθαρισμό και νομίζανε ότι μίλαγες για σκουπόξυλο, βράσε και ξαναβράσε ρύζι. Εβλεπα κάτι θείτσους με κάτι θείτσες να κάνουν μπάνιο εκεί πέρα στον Φλοίσβο και αναρωτιόμουν πώς και δεν είχαν βγάλει ακόμη φολίδες. Εγινε όμως η Ψυτάλλεια. Και δούλεψε, παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια και καθάρισε ο τόπος. Εδώ καθάρισε ο κόλπος της Γέρας που είχε γίνει μπορντό από τα βυρσοδεψεία (ποδένανε τον στρατό της Κίνας παρακαλώ!),

δεν θα καθάριζε ο Σαρωνικός; Ετσι όπως έχει γίνει τώρα το πράγμα, ακόμη και στον Φλοίσβο να μπεις, δεν θα τη βγάλεις πεντακάθαρη, αλλά κάπως θα τη βγάλεις. Και όταν σε ξαναδεί η μανούλα σου, θα σε γνωρίσει. Προνομιακή η μοίρα μας, ασυζητητί. Στην Κωνσταντινούπολη άμα μένεις, πρέπει να κάνεις ταξίδι ολόκληρο για να βρεις θάλασσα της προκοπής. Είναι γεμάτος πετρέλαια ο Βόσπορος και γεμάτος σκουπίδια φυσικά, μια και η αποκομιδή λειτουργεί για ορισμένες μόνο συνοικίες. Οι υπόλοιπες επαφίενται στον στρατηγό άνεμο, που θα έλεγε και ο Πολύδωρας, για να τα πάρει από τους δρόμους και να τα ρίξει στο κύμα. Και μη νομίζετε ότι στη Ρώμη είναι καλύτερα. Ενας βούρκος είναι οι παραλίες του Λατίου, κατάλληλες μόνο για όσους και όσες δεν μπορούν να φτάσουν ως το Κάπρι. Ούτε η Βαρκελώνη με σκλάβωσε, πρέπει να το ομολογήσω, παρότι τα Αμερικανάκια έκαναν σαν τρελά στη θάλασσά της. Το γιατί το αντελήφθην όταν επισκέφθηκα πέρυσι τον Ιούλιο το Ατλάντικ Σίτι. «Τέλειες συνθήκες», έλεγε το δελτίο, ντάλα ήλιος, αεράκι ψόφιο. Ετοίμασα μαγιό να βγω να βουτήξω. Και όπως πλησίασα, είδα δυο μέτρα το κύμα. Ατλαντικός γαρ, όχι παίξε γέλασε

και κάθονταν οι λουόμενοι μέχρι το γόνατο και κάνανε χαρούλες. «Να μου λείπει», σκέφτηκα και επέστρεψα στο τραπέζι με τα ζάρια. Ανάλογες ήταν οι εντυπώσεις μου και από τα θέρετρα τα γερμανικά. Μια φορά και έναν καιρό με έψησε εκείνη που κοιμάται πλάι μου να επισκεφθούμε το Λούμπεκ. Το κορίτσι για να δει το πατρικό του Τόμας Μαν, εγώ για να γνωρίσω την πατρίδα του μαρτσιπάν. Το ζαχαροπλαστείο, μάλιστα, όπου «εφευρέθηκε» το έδεσμα στέκει ακόμη και σερβίρει αιθέριες τούρτες, τούρτες φτιαγμένες από σύννεφα, να τις τρως και να τρέχουν ποτάμι της χαράς τα δάκρυα. Επί τη ευκαιρία, λοιπόν, κάναμε και εκδρομές στην περιοχή και φτάσαμε ως το Χαϊλίνγκενταμ, το θέρετρο της πρωσικής αριστοκρατίας. Αφιχθήκαμε, παρκάραμε, «έφερα και μαγιό», η καλή μου. «Κάτσε να δούμε», απάντησα εγώ και πλησίασα στη θάλασσα. Και είδα να με περιμένει ένα πράγμα μαύρο, πίσσα από το φύκι. Αν σας πω ότι κατέφυγα στο τοπικό Kempinski για ένα μαγικό Poppy Seed Cake θα με πιστέψετε, δεν θα με πιστέψετε; Χρήστος Ξανθάκης