Metropolis Free Press 19.04.13 by Metropolis

19-25.04.2013

Αίσθηση υπεροχής Ο Ανδρέας Γιαννόπουλος συναντά τους νικητές του Imagine Cup

ΦΥΛΛΟ 1025

The belly of the beast Διάλογοι της Νάντιας Σουφλή με τη Μαρία Παπαγεωργίου και τον Αλέξανδρο Εμμανουηλίδη

Από Μηχανής Μπέκετ Ο Δημήτρης Λιγνάδης και ο Ακις Βλουτής εξηγούνται στον Δημήτρη Χαλιώτη

Metropolis www.metropolispress.gr

Ο ξεχωριστός Χάρης Φραγκούλης Βραβείο Χορν, «Γκόλφω» και «Θερμοκήπιο»

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

Index

Σύντομα κοντά σας!

Atenistas...9

Θέατρο Πόλη...34

Διοργάνωσαν έκθεση φωτογραφίας στο μετρό στο Σύνταγμα, τοποθετώντας τους Αθηναίους και την πόλη τους σε πρώτο πλάνο

Ο Δάνης Κατρανίδης και η Μίρκα Παπακωνσταντίνου αναρωτιούνται «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;»

Kinemat...11

Βikeart...36

Η ομάδα του Πανεπιστημίου Πειραιά νικήτρια του 11ου Imagine Cup που διοργανώνει η Microsoft

Η έκθεση αφίσας της ομάδας Carpe Diem στο CAMP και οι δράσεις της στα σχολεία της πόλης

Μιούζικαλ...28

Bios...37

Το θεατρικό είδος έχει την τιμητική του τον χειμώνα που μας έρχεται. Είμαστε, άραγε, έτοιμοι να το υποστηρίξουμε;

Ο πολυχώρος επεκτείνει τις δραστηριότητές του στο κτίριο που στέγαζε το περιοδικό «Ρομάντσο»

Ευκλεί δης...30

Comicdom...38

Ο σκηνοθέτης προετοιμάζεται πυρετωδώς για την πασχαλινή όπερα της Λυρικής «Καβαλλερία ρουστικάνα»

Ο Pan-Pan μάς βάζει στο κλίμα του μοναδικού ελληνικού φεστιβάλ που είναι αφιερωμένο στα κόμικς

3w.gr...32

OutView...39

Τους συναντήσαμε στο στούντιο για το γύρισμα του πρώτου τους βιντεοκλίπ και συζητήσαμε για τη μουσική τους πορεία

To Gay-Lesbian Film Festival επιστρέφει για έβδομη χρονιά στο Ινστιτούτο Θερβάντες

Mstories 66 Οι Space Blanket* δίνουν ραντεβού στο TerraVibe ανοίγοντας τη συναυλία των Depeche Mode, ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης και η Μαρία Παπαγεωργίου επιστρέφουν με νέο άλμπουμ, ο Δημήτρης Λιγνάδης και ο Ακις Βλουτής «συναντούν» τον Μπέκετ, ο κήπος του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου πλημμύρισε μελωδίες και μια έκθεση γεμάτη ποδήλατα που ξεχώρισε στο CAMP. *Την εμφάνιση των Space Blanket επιμελήθηκαν η Σίσσυ Σουβατζόγλου (styling) και η Ιωάννα Κουρμπέλα (ένδυση).

Στην Πλατεία Συντάγματος...

METROPOLIS

metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr] : Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr] : Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Αργυρώ Μποζώνη, Βασίλης Νέδος, Γιώργος Παπαστογιαννούδης, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr] : Βάσια Αναγνωστοπούλου, Δάφνη Ανέστη, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Σταύρος Πετρόπουλος, Shutterstock, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr] : Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου / Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr] : Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

Οι μέρες της αφθονίας μου

Οργή Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr

“... in the eyes of the people there is the failure; and in the eyes of the hungry there is a growing wrath”. Η φράση αυτή, δανεισμένη από τα «Σταφύλια της οργής» του Τζον Στάινμπεκ, έχει προφανώς συμβολικό ρόλο. Αντί οποιουδήποτε άλλου σχολίου, δηλαδή, για το περιστατικό της Μανωλάδας. Είναι, άλλωστε, αυτό που λέμε για τη διαχρονικότητα των μεγάλων λογοτεχνικών κειμένων. Αμερική του ’30, του Κραχ, εξαθλιωμένοι εσωτερικοί μετανάστες φτάνουν στην Καλιφόρνια έπειτα από ένα δύσκολο ταξίδι, δουλεύουν στη γη για ένα κομμάτι ψωμί και βιώνουν την εκμετάλλευση και τις απειλές των εργοδοτών. Οπου «σταφύλια» βάλτε «φράουλες» και όπου «οργή» κρατήστε την «οργή». Την οποία έχουμε μάλλον υποτιμήσει. Εν τω μεταξύ στις ΗΠΑ πρέπει να ζούνε μια από τις πιο δύσκολες εβδομάδες της μετά 9/11 εποχής. Σαν να μην έφταναν οι νεκροί της Βοστόνης, ήρθε τα ξημερώματα (ώρα Ελλάδας) της Πέμπτης και η έκρηξη σε εκείνο το εργοστάσιο του Τέξας. Από τραγωδία σε τραγωδία. Και στη μέση όλων αυτών ένας φάκελος με ρικίνη (θανατηφόρος τοξίνη) αποστέλλεται στον Μπάρακ Ομπάμα. Ωστόσο, η μοναδική φορά που η λέξη «οργή» συνυπήρξε με το όνομα του Αμερικανού Προέδρου στα ρεπορτάζ της προηγούμενης εβδομάδας δεν ήταν σε

κανένα από τα τρία περιστατικά (Βοστόνη, Τέξας, επιστολή). Ηταν για να περιγράψει τα συναισθήματά του στην αρνητική ψήφο της Γερουσίας στη μεταρρύθμιση που προωθούσε για την πάταξη της βίας με τη χρήση όπλων. Σε αυτό το έγκλημα ξέρουμε ήδη τους δράστες. Τους άλλους τους ψάχνει το FBI και η CIA. Την ίδια στιγμή στο Λονδίνο κηδεύτηκε με όλες τις τιμές η Μάργκαρετ Θάτσερ, σε μια τελετή κλειστή για το κοινό, αλλά με συνολικά 2.300 «υψηλούς προσκεκλημένους» να παρίστανται στον Καθεδρικό του Αγίου Παύλου. Και 4.000 αστυνομικούς. Ενα άτυπο κοινωνικό αξίωμα αναφέρει ότι όπου οι αστυνομικοί είναι περισσότεροι από τους καλεσμένους κάτι έχει γίνει λάθος. Οχι στο μέτρημα. Στην αξιολόγηση της ιστορίας. Εξω από τον Καθεδρικό, στις γειτονιές του Λονδίνου, στις πόλεις της βόρειας Αγγλίας, στην επαρχία της χώρας, υπάρχουν μερικά εκατομμύρια άνθρωποι που δεν εκτίμησαν ποτέ την πολιτική της Θάτσερ και ακόμα και μετά τον θάνατό της έχουν συσσωρευμένη μέσα τους μια οργή. “In the souls of the people the grapes of wrath are filling and growing heavy, growing heavy for the vintage”. Ετσι συνεχίζεται η φράση της αρχής.

Ματιές

Χρήμα και πολιτισμός Αν ο πολιτισμός ήταν θέμα χρημάτων, τότε οι φτωχοί θα ήταν απολίτιστοι και οι πλούσιοι ένας Παρθενώνας από μόνοι τους... Ελα όμως που η ζωή μάς δείχνει με τον πιο καθαρό τρόπο ότι αυτό που στην ουσία πρέπει να αποφεύγουν οι άνθρωποι του πολιτισμού είναι τα χρήματα! Γιατί; Γιατί ο πολιτισμός του χρήματος είναι τόσο παλιός, όσο και η λάσπη.

Τα... χρυσάδικα Τα τελευταία δύο τρία χρόνια στη γειτονιά όπου βρίσκεται το γραφείο μου έχουν κλείσει πάνω από δέκα καταστήματα. Στην αρχή οι χώροι έμεναν άδειοι, σιγά σιγά όμως άρχισε μια κινητικότητα. Ηρθαν συνεργεία, μπήκαν νέες πινακίδες και νέα μαγαζιά πήραν τη θέση των παλιών. Αποκτήσαμε δύο νέους φούρνους, ένα «γιαουρτάδικο» και ένα μαγαζί με βιολογικά προϊόντα από την Κρήτη. Τα άλλα δύο μαγαζιά δεν ξέρω πώς να τα ονομάσω. Η ταμπέλα και στα δύο γράφει: «Αγοράζουμε χρυσό και κοσμήματα».

Η αλήθεια είναι ότι ο πολιτισμός που εξαρτάται από τη «χρηματοδότηση» είναι ως συνήθως ο «κρατικοδίαιτος πολιτισμός». Μια άλλη αλήθεια είναι ότι, αν υπάρχει μια τέχνη που εξαρτάται από την οικονομική ενίσχυση όσο καμία άλλη, αυτή είναι ο κινηματογράφος. Τα αριστουργήματα του Στέλιου Φαϊτάκη, φαντάζομαι, χρειάζονται πολύ λίγα χρήματα. Ομως στη χώρα της υπερβολής, το θέμα ξανανοίγει κυρίως λόγω της πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης. Πάντα υποστήριζα ότι, αν το κράτος πρέπει να στηρίζει τις τέχνες και τα γράμματα, πρέπει να το κάνει μέσα από σταθερούς θεσμούς και υποδομές που να δίνουν τη δυνατότητα σε όλους να έρχονται σε επαφή με αυτά. Δυστυχώς, εκατοντάδες εκατομμύ-

ρια πετάχτηκαν σε ανούσια φεστιβάλ που δεν άφησαν πίσω τους τίποτε άλλο παρά μόνο μια αίσθηση θλίψης και μελαγχολίας. Με όλα αυτά δεν θέλω να πω ότι το χρήμα δεν πρέπει να «γυρίζει». Αλλωστε, το δόγμα που επέβαλε στους Αμερικανούς και αργότερα στον δυτικό κόσμο ο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ ήταν: «Αν θέλετε να σώσετε τις κοινωνίες σας, απλά ξοδέψτε!» Ομως παρατηρώ τον τελευταίο χρόνο δύο από τους σημαντικότερους θεσμούς του πολιτισμού στη χώρα, την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και τη Λυρική Σκηνή, να παράγουν περισσότερο και κυρίως πιο έξυπνο και δουλεμένο αποτέλεσμα. Εχουν γίνει καλύτεροι, με λιγότερα χρήματα! Αυτό που έχει αλλάξει από την άλλη μεριά της ζυγαριάς είναι το πάθος, η πίστη, οι ικανότητες των εργαζομένων και το management (κακόηχη λέξη, το ξέρω) του Μύρωνα Μιχαηλίδη στη Λυρική και του Βασίλη Χριστόπουλου στην Κρατική... Αλλος για τα χρήματα! ΥΓ: Ακούμε “Money” από Pink Floyd. Γιώργος Μουχταρίδης

Θα το έχετε προσέξει και εσείς. Τα καταστήματα αυτά έχουν καλυμμένη την τζαμαρία τους με τεράστια πόστερ, που δείχνουν χρυσά δαχτυλίδια και κοσμήματα και γράφουν συνήθως απλώς τη λέξη ΧΡΥΣΟΣ και GOLD. Εχουν μια πόρτα που είναι επίσης καλυμμένη με κάποιο σκούρο ύφασμα. Κάθισα προχτές για μισή ώρα σε ένα καφέ με καλή οπτική επαφή με την είσοδο του «χρυσάδικου». Είδα μόνο μια συμπαθέστατη κυρία γύρω στα 60 να μπαίνει μέσα. Φορούσε μαντίλι στο κεφάλι και μεγάλα γυαλιά ηλίου, αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν τα είχε βάλει για να προστατευθεί από τον ήλιο. Εμεινε μέσα αρκετή ώρα. Δεν την πρόλαβα να βγαίνει. Ηθελα πάρα πολύ να ρίξω μια ματιά στον χώρο. Πώς να είναι διαρρυθμισμένος; Θα έχει σίγουρα κάποιο μεγάλο τραπέζι, όπου θα ακουμπάει ο υποψήφιος πελάτης τα κοσμήματα ή το ρολόι. Λογικά θα υπάρχει πίσω κάποιο δωματιάκι όπου θα κάθεται ο «εκτιμητής». Προσπάθησα να φανταστώ πώς θα μοιάζει ο υπάλληλος. Καμιά χαμογελαστή κυρία με βαμμένο ξανθό μαλλί θα είναι, κατέληξα. Και ο ιδιοκτήτης; Για αυτόν έφτιαξα στο μυαλό μου την εικόνα ενός παχουλού άντρα που κοιτάει τη χρυσή βέρα και γυαλίζει το μάτι του... Εριξα μια τελευταία ματιά στη σκοτεινή τζαμαρία. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό ένα κατάστημα που δεν πουλάει τίποτα - μόνο αγοράζει σε τιμή ευκαιρίας από ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Το αυτοκόλλητο με τα χρυσά κοσμήματα δεν υπάρχει για να προστατεύει αυτούς που μπαίνουν στο μαγαζί. Είναι εκεί για να κρύβει την ντροπή του ιδιοκτήτη. Τουλάχιστον αυτό θέλω να πιστεύω εγώ. A.

Μπροστά στο χαλασμένο πλυντήριο Ο έξυπνος Αθηναίος:

για να μεταφέρει τα άπλυτα στη μητέρα του - ας κάνει και αυτή κάτι, σκέφτεται.

y Ανασκουμπώνεται και αρχίζει να μαζεύει τα νερά πριν φτάσουν στα υπόλοιπα δωμάτια. Είναι καιρός τώρα για φουσκωμένα πατώματα;

y Υπολογίζει τα χρήματα που θα εξοικονομήσει από τον λογαριασμό της ΔΕΗ - άγιο είχε που χάλασε το ρημάδι, καταλήγει.

y Καλεί το κατάστημα από όπου το αγόρασε. Το τηλέφωνο βουίζει διαρκώς.

y Υπολογίζει τα χρήματα που θα εξοικονομήσει αν φορτώσει στη μαμά και το σιδέρωμα - πώς θα το φέρει είναι το θέμα.

y Καλεί την αντιπροσωπεία. Ευγενικά του αποκρίνονται ότι η επίσκεψη μόνο κοστίζει 40 ευρώ, χώρια η επισκευή. y Υπολογίζει την απόσταση που θα πρέπει να κάνει

y Μετακομίζει στη μαμά του. Είναι καιρός τώρα για πηγαινέλα; Λήδα Πιμπλή

Το πορνό ενός μπριάμ Να εξηγηθώ. Το έχω άλλωστε γράψει πολλές φορές ότι μου αρέσει αυτή η νέα κουλτούρα της πόλης για το καλοφτιαγμένο, ελληνικό φαγητό σε προσιτές τιμές. Μου αρέσει που καμιά φορά χαζεύοντας εκπομπές μαγειρικής στην τηλεόραση μου ξυπνούν γλυκές μνήμες από εκείνη τη μαμαδίστικη κουζίνα με τα υλικά στα ράφια, στα βαζάκια, στο ψυγείο, τις μυρωδιές, τις ζύμες και εμένα στην άκρη του τραπεζιού να χαζεύω κάνοντας όρεξη με εκείνο το αίσθημα της ασφάλειας που έδινε η μητρική παρουσία. Χαλάλι τόση μαγειρική στην τηλεόραση και ας μοιάζει αυτό το πανδαιμόνιο μαγείρων και υλικών με ένα ακατάπαυστο cyber sex. Στιγμιαία ψευδαίσθηση ηδονής και διαρκής πλάνη ότι όλα αυτά τα μπορείς και μόνος σου στην πραγματική ζωή. Μπούρδες. Καμιά τηλεοπτική συνταγή δεν μου βγήκε ποτέ. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μου. Είναι ότι έχει αντικατασταθεί αυτό που ξέραμε για την τηλεόραση, η απόλαυση του fiction, η θριλερική αγωνία ενός τοκ σόου, η φρίκη ενός ριάλιτι, τέλος πάντων ό,τι αποκαλούσαμε τηλεόραση, με... μαγειρική on camera. Σε όλα τα δυνατά ντεκόρ κουζίνας, από hi-tec μέχρι εξοχική, από σπιτική-οικογενειακή μέχρι βιομηχανική, με όλα τα πιθανά και απίθανα συμπράγκαλα μαγειρικής -κοινώς βοηθήματα-, ένας θίασος από ειδήμονες των γευστικών συνδυασμών σε βομβαρδίζει με α-πί-θα-νες συνταγές. Και μάλιστα τις διαφημίζουν ως «εύκολες». Εχει τη σημασία του αυτό. Γιατί δεν παρακολουθείς για να τα φτιάξεις όλα αυτά. Είναι τελείως διαφορετική η διαδικασία και απολύτως ταυτισμένη με τη λειτουργία της τηλεόρασης. Είναι ηδονοβλεπτική. Χαζεύεις το μαρούλι και στο κοντινό πλάνο σού μοιάζει με το μαρούλι των παιδικών παραμυθιών, τέλεια πράσινο, υπέροχα σχηματισμένα τα φύλλα. Με άλλα λόγια, βλέπεις ένα απλό μαρούλι σαν σταρ των μαρουλιών και νομίζεις ότι απολαμβάνεις δροσεράδα στη θέα του, τέτοια, που κανένα πραγματικό μαρούλι δεν θα σου την προσφέρει. Κάπως έτσι συνειδητοποίησα ότι παρακολουθούσα την παρασκευή ενός κοινού, κοινότατου μπριάμ, πλην όμως το σόου ήταν τόσο προκλητικό που τύφλα να ’χε σόου σε στριπτιζάδικο. Ηταν ένα σέξι μπριάμι. Τα κοντινά στις καμπύλες των κολοκυθιών και των πιπεριών οργίαζαν. Και το ντεκόρ, αυτό και αν ερέθιζε τη φαντασία. Ονειρεμένη κουζίνα, με κατσαρόλες, ένα θαύμα του βιομηχανικού ντιζάιν. Ουδεμία σχέση το θέαμα με τη γεύση. Ενα πορνό ήταν. Από πλευράς τεχνικής και αποτελέσματος. Κοντινά πλάνα και λιγούρα για τον θεατή, ο οποίος βεβαίως και απολαμβάνει την ασφάλεια της απόστασης, βεβαίως και προτιμά τη φαντασίωση από την πράξη. Και αλίμονο, αν τύχει και προχωρήσει σε αυτήν, εννέα στις δέκα θα απογοητευτεί από το αποτέλεσμα. Αθηνά Δεληγιάννη

Ματιές

Καλύτερα φτωχοί, παρά βασανιστές Η κρίση που διανύει η χώρα δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι μια κρίση πολιτική και βαθιά κοινωνική. Η δολοφονική επίθεση των μπράβων στους Ασιάτες «εργάτες» των χωραφιών φράουλας της Μανωλάδας απλά μας το υπενθύμισε.

Πάνος Μιχαήλ

The time is now Μια φίλη με ρώτησε τις προάλλες αν θα έκανα άλλον γάμο. Και ναι να απαντήσω και όχι, ψέματα θα πω. Και λέμε ψέματα για να κάνουμε τις μισές αλήθειες μας πιο πιστευτές. Ακόμα και το ότι ο γάμος σφραγίζει ένα «για πάντα» που μπορεί να μην υπάρχει. Μαθαίνουμε αντίστροφα. Γνωρίζοντας τους άλλους ανθρώπους γνωρίζουμε εμάς. Και εδώ και πολύ καιρό συντηρούμαστε από ματαιωμένες πτήσεις.

Για αρχή, ας δούμε ψύχραιμα τη στάση του κράτους στην περιοχή όπου καλλιεργείται το 90% της ελληνικής φράουλας: Ηδη από το 2008 έχει γίνει γνωστό ότι, κάπου στην Ηλεία, ένας πληθυσμός περίπου 2.000 «εργατών» από το Μπαγκλαντές και το Πακιστάν ζει σε συνθήκες οιονεί δουλείας. Το 2009 εκπλαγήκαμε (πάλι) όταν νεαροί Ελληνες έδεσαν και έσυραν με το δίκυκλό τους δύο «εργάτες» (θα ήταν ακριβέστερος ο όρος «δούλοι»), για να περάσουν την ώρα τους. Εχουν, επίσης, επανειλημμένως καταγγελθεί οι συνθήκες δουλείας των συγκεκριμένων «εργατών» υπό το άγρυπνο βλέμμα ένοπλων φρουρών.

Η προχθεσινή αιματηρή επίθεση εναντίον μεταναστών που απαιτούσαν τα δεδουλευμένα έξι μηνών μόνο ως φυσική κλιμάκωση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Η τοπική κοινωνία σε συνεργασία με τις Αρχές της Ηλείας αποκρύπτουν την κατάσταση επί χρόνια. Η εξάρθρωση κάποιων από τα κυκλώματα δουλεμπόρων που δραστηριοποιούνται στην περιοχή οφείλεται στη δράση της Ασφάλειας Αττικής. Η στάση των ντόπιων αποδίδεται από πολλούς στο γεγονός ότι η φράουλα είναι η «ατμομηχανή» της τοπικής οικονομίας. Τα 75 εκατ. τζίρου της φράουλας είναι λίγα για να δικαιολογήσουν την ανοχή. Η πολιτεία οφείλει να είναι αμείλικτη απέναντι στους δουλέμπορους της Μανωλάδας, ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι το ΣΔΟΕ και η Ασφάλεια πρέπει να κλείσουν τις μισές επιχειρήσεις της περιοχής. Καλύτερα φτωχοί, παρά βασανιστές. Βασίλης Νέδος

Για την κοινή περιπέτεια δυο ανθρώπων τα περισσότερα τα έμαθα όχι από τη δική μου ζωή, αλλά από τη ζωή των άλλων. Μέσα από τη ζωή των άλλων μεγάλωσα και μέσα από τις ανάγκες τους κατάλαβα τις δικές μου. Ολοι αυτοί οι άνθρωποι, γυναίκες, άντρες, μου έμαθαν και κάτι άλλο πιο σοβαρό. Την αξία και το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής. Για αυτό, πολύ ξεκάθαρα και με λίγα λόγια θέλω να πω ότι σε μια κοινωνία που θέλουμε να προχωρήσει δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει ένα σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, για όσους έχουν επιλέξει ή θα επιλέξουν με ποιον θα μοιραστούν. Τα ταξίδια, τις περιπέτειες, τις αρρώστιες, τις μοναξιές, την αγάπη. Επειδή είμαι γυναίκα τα γράφω αυτά. Επειδή το σύμφωνο είναι μια επιλογή ζωής και θέλω να την έχω και αυτήν και θέλω να την έχουν και οι γκέι που δεν έχουν καμία απολύτως επιλογή σήμερα. Ο χρόνος έχει τελειώσει. Δεν υπάρχουν αναμονές, καθυστερήσεις, ας πούμε ό,τι είναι να πούμε, ας διαλέξουμε πλευρά, όχθη, βουνό ή θάλασσα, συνταξιδιώτες συνομιλητές και αντιπάλους. Τι θέλουμε; Κάθε μέρα να γινόμαστε έφηβοι, ιπτάμενοι, απίθανα πλάσματα. Τι θέλουμε; Εναν απέναντι που θα μας συστήσει ξανά στον εαυτό μας, θα διαλύσει τα ίσως, τα πρέπει, θα καταλάβει πριν μιλήσουμε, έναν απέναντι που δεν θα τολμήσεις, δεν θα διανοηθείς να του κουβαλήσεις τη μαδημένη φωτογραφία σου, τη χθεσινή εικόνα σου, να μην του πεις τα ανείπωτά σου. Να είσαι μαζί του, να ζήσεις μαζί του και, αν θέλεις να τον παντρευτείς, να το κάνεις. Ωρα να ταξιδέψουμε. Αργυρώ Μποζώνη

Το τέλος της λογικής; Απόγευμα Κυριακής στο Ζάππειο. Εργάτες στήνουν τα περίπτερα της Εκθεσης Βιβλίου, γονείς βολτάρουν με τα παιδιά τους, κάτι νεαροί επιδίδονται σε ακροβατικά κόλπα με τα skateboards πέφτοντας κάτω με εντυπωσιακές φιγούρες. Εμείς καθόμαστε σε ένα παγκάκι χαζεύοντας, κάτω από τον ήλιο που άρχιζε να κρύβεται σε σύννεφα. Μια πολύ ηλικιωμένη κυρία μάς πλησιάζει. «Είστε Ελληνες;» ρωτάει και της απαντούμε καταφατικά. Χωρίς άλλη κουβέντα, αρχίζει να τραγουδάει για τον Εμφύλιο, για τα αδέλφια που σκοτώνουν

αδέλφια, για τους ήρωες της επανάστασης του ’21... Το τέλος της αθηναϊκής λογικής, μαυροντυμένο μπροστά μας, τα δίνει όλα. Κοκαλώσαμε, κοιταχτήκαμε με απορία καθώς απομακρύνθηκε πάντα τραγουδώντας ύμνους και πατριωτικά τραγούδια. Λίγο αργότερα επέστρεψε και άρχισε κάτι σαν μοιρολόι, που έλεγε για τους ξένους που θα μας πάρουν τη γη και το βιος και για το πώς πρέπει να τους διώξουμε από την Ελλάδα. Αυτή τη φορά φύγαμε εμείς. Απόγευμα στο Ζάππειο. Νικήτας Καραγιάννης

Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

19-25.04. 2013

Kάνε focus στην πόλη Η Αθήνα, όπως όλοι μας έχουμε προσέξει, έχει αφεθεί στις διαθέσεις δεκάδων νέων καλλιτεχνών που, ερασιτεχνικά ή επαγγελματικά, την πλημμυρίζουν με προτάσεις. Ζωγράφοι στήνουν τα καβαλέτα τους στην οδό Σταδίου, θίασοι δρόμου εκφράζονται δημοσίως στο Μοναστηράκι και στο Θησείο, μουσικοί σκορπίζουν τις νότες τους σε μπαρ και πλατείες, γκραφιτάδες δημιουργούν μικρά αριστουργήματα σε προσόψεις εγκαταλειμμένων κτιρίων, ακόμη και σε υπαίθρια πάρκινγκ, ζογκλέρ επιδεικνύουν την τέχνη τους ακροβατώντας ανάμεσα σε αυτοκίνητα που σταματούν στους σηματοδότες, ενώ φωτογράφοι -κυριολεκτικά παντού- απαθανατίζουν κτίρια, δρόμους και ανθρώπους. Η στροφή προς τις τέχνες, ως διέξοδος και αντίδοτο πλέον, είναι περισσότερο από εμφανής και, σύμφωνα με πολλούς, αναγκαία όσο το οξυγόνο που αναπνέουμε. Το ερώτημα «Η τέχνη θα μας σώσει;» μοιάζει να έχει ήδη απαντηθεί σε μια πόλη που αρνείται να παραδοθεί αμαχητί στις δυσκολίες των καιρών. Αρκετές από αυτές τις ιδέες είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες, όπως για παράδειγμα ο 2ος Διαγωνι-

σμός Φωτογραφίας που οργανώνουν οι atenistas, ο οποίος παρουσιάζεται αυτές τις μέρες στο μετρό του Συντάγματος. Ο φετινός διαγωνισμός έχει θέμα του τον άνθρωπο με φόντο πάντα την Αθήνα και τίτλο «Ανθρωποι στην πόλη». «Η ανταπόκριση ήταν τεράστια, με διπλάσιο αριθμό συμμετοχών σε σχέση με πέρυσι, ξεπερνώντας τις 750», λέει ο Νίκος Ρουμπής, υπεύθυνος επικοινωνίας της δραστήριας ομάδας που έχει βαλθεί να αλλάξει τον αστικό μας ορίζοντα. «Πέρα από την ποσότητα, έχει βελτιωθεί και η ποιότητα της δουλειάς, κάτι που ομολογουμένως δυσκόλεψε την κριτική επιτροπή για την επιλογή των 80 καλύτερων φωτογραφιών που εκτίθενται εδώ. Επειδή ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος και μερικές φωτογραφίες αποκλείστηκαν μόνο με μία ψήφο διαφορά, αποφασίσαμε να τις ανεβάσουμε και στο site μας. Το φετινό μας θέμα, αντίθετα με το περυσινό που ήταν πιο στατικό, θέλει να δώσει μια αίσθηση ζωής στην πόλη, κάτι ζωντανό». Το στήσιμο της έκθεσης έχει επιμεληθεί ο καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών Εμμανουήλ Μπαμπούσης, ο οποίος έχει επιλέξει τη σειρά των φωτογραφιών ώστε να συνθέτουν ένα σενάριο, τη

ζωντανή αφήγηση μιας ιστορίας της Αθήνας, από τα πρωινά της μέχρι τις διαδηλώσεις, τις κινητοποιήσεις, τη διασκέδασή της, τους καθημερινούς αφανείς ήρωες και, τέλος, τις πάντα μαγικές νύχτες της. Οι επιβάτες του μετρό, νέοι και ηλικιωμένοι, σταματούν και χαζεύουν την έκθεση που καθρεφτίζει τον πυρήνα της πρωτεύουσας, που είναι βέβαια οι άνθρωποί της. Πρόσωπα και φιγούρες, χαρά, προσπάθεια, θλίψη, ελπίδα, βρίσκονται όλα εδώ, τα πολύτιμα και μοναδικά συστατικά της ζωής απαθανατισμένα σε χρώμα ή με την αλληγορία και το μυστήριο του άσπρου-μαύρου. Η ζωή της Αθήνας αναρτημένη στους τοίχους του μετρό! Το πρώτο βραβείο είναι ένα σεμινάριο φωτογραφίας από εκπαιδευτικό όμιλο, ενώ τα άλλα δύο είναι ποδήλατα. Ενα ακόμη βραβείο θα προταθεί από το επιβατικό κοινό το οποίο, μάλιστα, θα ψηφίσει αναγράφοντας τον αριθμό της αγαπημένης του φωτογραφίας πάνω στο εισιτήριό του. Η έκθεση ολοκληρώνεται την Κυριακή 21 Απριλίου στις 7 μμ. με τη βράβευση των νικητών και το live του μουσικού Απόστολου Ρίζου.

1 2

Κείμενο: Ανδρέας Γιαννόπουλος / Φωτογραφίες: Νίκος Παπαγγελής

19-25.04. 2013

Διαδραστικά παραμύθια

Σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο από φοιτητές, στα γραφεία της Microsoft στο Μαρούσι, πραγματοποιήθηκαν την περασμένη Δευτέρα 15 Απριλίου, οι ελληνικοί τελικοί του 11ου Imagine Cup. Πρόκειται για έναν παγκόσμιο φοιτητικό διαγωνισμό που διοργανώνει κάθε χρόνο η εταιρεία με στόχο να ενθαρρύνει νέους ανθρώπους να αναπτύξουν καινοτόμες εφαρμογές και να διεκδικήσουν διεθνή αναγνώριση. Συνολικά έλαβαν μέρος δέκα ομάδες από όλη την Ελλάδα παρουσιάζοντας τις ιδέες τους μπροστά στο κοινό και στην κριτική επιτροπή, που αποτελούνταν από επιχειρηματίες, καθηγητές πανεπιστημίων, αλλά και επενδυτές. Νικήτρια ομάδα αναδείχτηκε η Kinemat, έχοντας ως μέλη της τους φοιτητές του Πανεπιστημίου Πειραιά, Κώστα Ντόκο, Μιχάλη Νικολαΐδη, Γεωργία Καλύβα και Γιώργο Μανωλτζά (φωτό 1, από αριστερά), και μέντορά της τον Συμεών Ρετάλη, αναπληρωτή καθηγητή στο Tμήμα Ψηφιακών Συστημάτων. Ο τελευταίος, μάλιστα, έχει λάβει αρκετές φορές μέρος στον διαγωνισμό καθοδηγώντας επιτυχώς τις νεανικές ομάδες. Το εγχείρημα της Kinemat συνδυάζει τα εικονογραφημένα εκπαιδευτικά βιβλία με τα

videogames και τις παιγνιώδεις δραστηριότητες. Τα παιδιά διαβάζουν ένα βιβλίο και καλούνται να ξετυλίξουν το νήμα της ιστορίας παίζοντας είτε με τα χέρια και το σώμα είτε αξιοποιώντας αντικείμενα. «Η ιδέα μας», εξηγεί ο Κώστας Ντόκος, game developer της ομάδας, «αφορά μια σουίτα παιχνιδιών, ιστοριών και παραμυθιών με τα οποία παιδιά μικρής ηλικίας μπορούν να παίξουν και να μάθουν χρησιμοποιώντας τον αισθητήρα Kinect της Microsoft. Δεν χρησιμοποιούν ούτε χειριστήριο, ούτε πληκτρολόγιο, ούτε ποντίκι, παρά μόνο τα χέρια τους και αντικείμενα που έχουν δημιουργήσει μέσα από παιγνιώδη δραστηριότητα, όπως η χαρτοκοπτική». Στόχος τους, όπως υποστηρίζουν, είναι να αυξήσουν τις βασικές γνώσεις των παιδιών, να καλλιεργήσουν τις δεξιότητές τους και να γεφυρώσουν το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στα βιβλία και στα παιχνίδια αξιοποιώντας τη βοήθεια της τεχνολογίας. «Η ιδέα μάς ήρθε επειδή θα θέλαμε και εμείς να είχαμε κάτι αντίστοιχο όταν ήμασταν παιδιά. Να κατεβάζουμε παραμύθια και να παίζουμε μαζί τους διαδραστικά. Να περνάμε καλά και να μαθαίνουμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε», προσθέτει ο Κώστας Ντόκος. Η ομάδα θα κληθεί τον ερχόμενο Ιούλιο να παρουσιάσει το εγχείρημά της στους παγκόσμιους

τελικούς στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας και να διεκδικήσει το ποσό των 300.000 δολαρίων. Εκεί, παρά τον υψηλό ανταγωνισμό, έχει αρκετές πιθανότητες να διακριθεί αν κρίνουμε από την παράδοση που έχουν δημιουργήσει οι ελληνικές αποστολές τα προηγούμενα χρόνια. «Ως χώρα έχουμε καταφέρει πολλές διακρίσεις στους παγκόσμιους τελικούς του Imagine Cup», λέει ο Δημήτρης Γκανάτσιος (φωτό 2), υπεύθυνος ακαδημαϊκών προγραμμάτων Microsoft Ελλάς. Οπως εξηγεί, το project SmartEyes έλαβε την τρίτη θέση το 2004, το Sign2Talk τη δεύτερη θέση το 2005, ενώ το 2011 το Touring Machine πήρε την πρώτη θέση στην κατηγορία Interoperability Challenge. Επίσης, το 2012 η ομάδα Symbiosis βρέθηκε στην έκτη θέση. «Οπότε», καταλήγει, «αυτό που θα ήθελα να πω στους φοιτητές είναι: ‘μη φοβάστε, σε πολλές περιπτώσεις είστε αντάξιοι, αν όχι καλύτεροι, από φοιτητές ανάλογων ιδρυμάτων του εξωτερικού και με μια απλή ιδέα και ωραία υλοποίηση έχετε τη δυνατότητα να πάτε πολύ μπροστά’».

Reality Bites

Ξενοδοχείο αντί γραφείου; Από τότε που τα μπαρ και τα cafe εγκατέστησαν Wi-Fi για την πελατεία τους, γέμισαν με υπαλλήλους που αφήνουν τα βαρετά γραφεία για να εργαστούν σε ένα πιο χαλαρό περιβάλλον συνοδεία καφέ ή και ποτού. Μπροστά στο νέο επαγγελματικό σκηνικό που διαμορφώνεται, τα ξενοδοχεία άδραξαν την ευκαιρία προκειμένου να κερδίσουν χρήματα, αλλά και την προσοχή του κοινού. Μεγάλες αλυσίδες ξενοδοχείων, όπως τα Marriot, διαμορφώνουν ειδικούς χώρους τους οποίους μπορούν οι πελάτες, αλλά και οι υπόλοιποι να ενοικιάσουν με την ώρα για να δουλέψουν εκεί. Το

concept “Workspace on Demand” είναι ακριβώς αυτό: σε 32 ξενοδοχεία των ΗΠΑ και σε ένα στην Ευρώπη οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να ενοικιάσουν έναν χώρο εργασίας αντί 50 δολαρίων την ώρα και να χρησιμοποιήσουν άνετα το Wi-Fi, αλλά και άλλες ευκολίες που τους παρέχονται στην ίδια τιμή. Το παράδειγμα ακολούθησε και η εταιρεία Westin Hotels & Resorts με προσφορές στις τιμές των δωματίων της, απευθυνόμενη μάλιστα σε μια νεαρότερη πελατεία. Το πείραμα φαίνεται να έχει επιτυχία, οπότε σύντομα μπορεί αντί για το γραφείο να πηγαίνουμε σε ξενοδοχείο. Ν.Κ.

Η γη της ευκαιρίας Περίπου το 40% των εταιρειών που εντάσσονται στη λίστα των 500 επιχειρήσεων του Fortune ιδρύθηκε από μετανάστες ή από τα παιδιά τους, μας ενημερώνει ο “Economist“ σε πρόσφατο άρθρο του σχετικά με τη μετανάστευση αλλοδαπών υψηλής εξειδίκευσης στις ΗΠΑ. Ακόμη πιο θεαματική είναι η παρουσία των τελευταίων στις εταιρείες τεχνολογίας αιχμής: αν και οι μετανάστες αποτελούν μόλις το ένα όγδοο του αμερικανικού πληθυσμού, το ένα τέταρτο των start-ups έχουν ιδρυτή, ο οποίος ανήκει στη συγκεκριμένη ομάδα. Φωτεινό παράδειγμα συνιστά ο Σεργκέι Μπριν, συνιδρυτής της Google, ο οποίος σε μικρή ηλικία έφτασε στις ΗΠΑ από τη Ρωσία. Ή ο Οδυσσέας Τσάταλος και ο Στρατής Καραμανλάκης, δύο Ελληνες που ίδρυσαν την oDesk - μια παγκόσμια online αγορά εργασίας, όπου οι ενδιαφερόμενες επιχειρήσεις προσφέρουν συμβόλαια απασχόλησης σε ελεύθερους επαγγελματίες.

Επιλεκτική γαλαντομία

Και αφού οι Ελληνες μετανάστες παίρνουν τις ευκαιρίες που τους αξίζουν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος αν οι συμπατριώτες τους που μένουν εντός των συνόρων προσφέρουν αντίστοιχα επαρκείς ευκαιρίες σε μετανάστες που έρχονται στην Ελλάδα. Ε, δεν χρειάζεται κανείς να το σκεφτεί για πολλή ώρα. Αρκεί να αναλογιστούμε το αποτρόπαιο περιστατικό στη Μανωλάδα, όπου οι εξαθλιωμένοι μετανάστες ζήτησαν τα δεδουλευμένα τους και αντί για χρήματα εισέπραξαν σφαίρες.

Το κακό με τον χαρακτηρισμό «λαϊκιστής» είναι ότι μπορεί να τον χρησιμοποιεί οποιοσδήποτε κατά το δοκούν. Για παράδειγμα, η απόφαση του Μπαράκ Ομπάμα να επιτρέψει στη Φρανσίν Γουίλερ (μητέρα ενός από τα αδικοχαμένα θύματα στο δημοτικό σχολείο του Νιούταουν) να εκφωνήσει τον εβδομαδιαίο λόγο του στο ραδιόφωνο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «λαϊκιστική» από τους Ρεπουμπλικάνους, τη στιγμή που οι Δημοκρατικοί θα τη χαρακτήριζαν «ανθρώπινη».

Χ.Τ.

Αντίστοιχα ανάμεικτες αντιδράσεις θα μπορούσε να προκαλέσει και το άρθρο του “Guardian” σχετικά με το κόστος της κηδείας της Μάργκαρετ Θάτσερ, η οποία πραγματοποιήθηκε την περασμένη Τετάρτη και στοίχισε ούτε λίγο ούτε πολύ 10 εκατ. στερλίνες. Οι συντάκτες της εφημερίδας αναρω-

τιούνται τι θα μπορούσε να πληρώσει η βρετανική κυβέρνηση με αυτά τα λεφτά για ένα έτος. Ο κατάλογος είναι μακρύς: 322 νοσοκόμες ή 272 καθηγητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης· τους λογαριασμούς ηλεκτρισμού και αερίου 7.042 νοικοκυριών· τους λογαριασμούς νερού 25.773 νοικοκυριών· το επίδομα ανεργίας 177.777 δικαιούχων (το οποίο μείωσε η κυβέρνηση Κάμερον)· τα ετήσια δίδακτρα 1.199 φοιτητών (τα οποία αύξησε η κυβέρνηση Κάμερον). Είναι προφανές, όμως, ότι η σημερινή Συντηρητική κυβέρνηση δίνει περισσότερη σημασία στους νεκρούς (τουλάχιστον σε μία συγκεκριμένη κατηγορία), παρά στους ζωντανούς, με μια κίνηση γενναιοδωρίας που θα έκανε και την ίδια τη Θάτσερ να κοκκινίσει από ντροπή. Το ξέρω, λαϊκίζω... X.T.

Μαύρος Απρίλιος Η εβδομάδα που πέρασε σημαδεύτηκε ανεξίτηλα από τη βομβιστική επίθεση που αιματοκύλισε τον τερματισμό του μαραθωνίου της Βοστόνης. Ο χρόνος, όμως, που επέλεξαν οι δράστες του τρομοκρατικού -όπως το χαρακτηρίζουν οι Αρχές- χτυπήματος φαίνεται πως δεν είναι τυχαίος. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ των “New York Times”, οι ημέρες λίγο πριν και λίγο μετά τις 15 Απριλίου χαρακτηρίζονται συχνά από βίαια χτυπήματα ριζοσπαστικών αντικυβερνητικών ομάδων. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το χτύπημα στο Ομοσπονδιακό Κτίριο Alfred P. Murrah στην Οκλαχόμα το 1995 από μια ομάδα Αμερικανών παρακρατικών υπό την ηγεσία του διαβόητου πλέον Timoth McVeigh. Παρόμοιες περιπτώσεις είναι το χτύπημα στο Γυμνάσιο Columbine (που όλοι θυμόμαστε από την ταινία του Michael Moore “Bowling For Columbine”) και το μακελειό στο Πολυτεχνείο της Βιρτζίνια το 2007. Στο ίδιο κλίμα και η περίπτωση του Waco, το μακρινό 1993, όταν τα μέλη μιας θρησκευτικής αίρεσης οχυρώθηκαν σε ένα κτίριο. Το αποτέλεσμα: ο θάνατος 76 μελών της αίρεσης και τεσσάρων πρακτόρων του FBI, όταν το Ομοσπονδιακό Γραφείο Ερευνών προσπάθησε να τερματίσει την κατάληψη του κτιρίου. Ο λόγος για αυτή τη στατιστικά παράδοξη συγκέντρωση βίαιων επεισοδίων; Η 15η Απριλίου στις ΗΠΑ ονομάζεται Patriots’ Day, δηλαδή Ημέρα Πατριωτισμού, και αυτό θεωρείται ότι εξάπτει τις βίαιες ριζοσπαστικές ομάδες που στρέφονται κατά της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Επίσης, 15 Απριλίου λήγει η προθεσμία για την υποβολή των φορολογικών δηλώσεων στις ΗΠΑ, αλλά θέλουμε να πιστεύουμε ότι αυτό δεν έχει παίξει ρόλο στις παραπάνω περιπτώσεις... Γ.Μ.

19-25.04. 2013

Μουσική

Oh my GAD! Η ιστορία της μπάντας με το παράξενο όνομα ξεκίνησε το 2005, όταν ο Ηρακλής Αναστασιάδης και ο Κώστας Αντωνιάδης αποφάσισαν να συνθέσουν ένα κομμάτι για το “Greek Electro Vol.2”. Η φιλία τους και ο αλληλοσεβασμός στη δουλειά τους, οδήγησαν στη δημιουργία των GAD. Κατά την ηχογράφηση, μάλιστα, του ντεμπούτο άλμπουμ τους το συγκρότημα απέκτησε δύο νέα μέλη: τον Σπύρο Παπακώτση στα ντραμς και τον Αντώνη Αντωνιάδη στην κιθάρα. Η πορεία τους από τότε είναι ανοδική. Συναυλίες και live σε σκηνές και φεστιβάλ, η προσθήκη ενός καινούργιου μέλους, του Μάικ Σερμετζόγλου στο μπάσο, και το 2007 η ηχογράφηση του “System May Fall” (με την εμβληματική Shift Records). Από το άλμπουμ ξεχώρισε το “The end of the road”, ένα single που έγινε τεράστια ραδιοφωνική επιτυχία το 2008-2009. Οι GAD., όμως, δεν επαναπαύτηκαν και αναζήτησαν νέα μουσικά μονοπάτια. Αλλαξαν τον ήχο τους κάνοντάς τον πιο «σκοτεινό» και τον Μάιο

του 2010 μας σύστησαν το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο “The perfect crime”. Το “Waves”, το κομμάτι που έγινε αμέσως επιτυχία, τους καθιέρωσε ως την πιο δημοφιλή indie band στην Ελλάδα. Με αφορμή την κυκλοφορία του τρίτου άλμπουμ τους “End in Tears”, οι GAD. πρόκειται να εμφανιστούν σήμερα, Παρασκευή 19 Απριλίου, στο Fuzz Club (Πειραιώς 209 & Πατρ. Ιωακείμ 1, Ταύρος). Αξίζει να πούμε πως πολλά από τα κομμάτια του δίσκου, που κυκλοφόρησε στις αρχές του 2013, έχουν μιξαριστεί από τους Papercut, N.I.S. Project και Tareq! Τη συναυλία θα ανοίξουν οι Vinyl Suicide, που πρόσφατα κυκλοφόρησαν το debut single τους “6.40 Α.Μ. (On Lycabettus)”, με remixes από τους Harri Agnel, Kled Moné, Albert Planck & Prins George, ενώ αυτή τη στιγμή ηχογραφούν το debut album τους με τίτλο “Homeward Bound”, που θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2013.

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

19-25.04.2013

Οι Morcheeba... αλλιώς Μυστικά και ερωτικά Αύριο, Σάββατο 20 Απριλίου, ο «Μεγάλος Ερωτικός» του Μάνου Χατζιδάκι, από τα σημαντικότερα έργα που άφησε κληρονομιά ο συνθέτης, παρουσιάζεται στο Polis Art Cafe (Πεσμαζόγλου 5, Αίθριο Στοάς Βιβλίου) στις 9 μμ. «Ο Μεγάλος Ερωτικός με τον ‘μυστικό τρόπο’ μας» είναι ο τίτλος της παράστασης που υπογράφουν η Τατιάνα Ζωγράφου, η Δάφνη Πανουργιά και ο Ανδρέας Καρακότας. Εκτός από το μεγάλο έργο της ελληνικής μουσικής, θα παρουσιαστούν και τραγούδια της Τατιάνας Ζωγράφου από τον δίσκο «Μ’ έναν τρόπο μυστικό», που μιλούν για τον έρωτα πάνω σε στίχους σημαντικών σύγχρονων Ελλήνων ποιητών και σε ενορχήστρωση του Κώστα Βόμβολου.

Την Πέμπτη 25 Απριλίου θα εμφανιστούν στη σκηνή του KooKoo Live Music Bar (Ιάκχου 17, Γκάζι) οι Belleruche, που έχουν χαρακτηριστεί ως πρωτεργάτες της turntable soul, ενώ έφτασαν και να ονομαστούν ως η up-tempo εκδοχή των Morcheeba. Οι Belleruche από το 2005 που σχηματίστηκαν στο Λονδίνο βρίσκονται στην πρωτοπορία της εξέλιξης της soul, χαρίζοντάς μας ηχητικές στιγμές γεμάτες electronic soul, trip hop και electronic, ενώ ξεσηκώνουν το κοινό τους με τις μεγάλες τους επιτυχίες, όπως τα “Nothern Girls”, “Gold Rush” και “Minor Swing”.

«Αξιον» το Αρχαιολογικό Μας εκπλήσσει ευχάριστα κάθε φορά που εμβληματικοί χώροι και μνημεία της πόλης χρησιμοποιούνται για πολιτιστικές εκδηλώσεις. Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο είναι ένας από αυτούς. «Οραμά μας είναι να λειτουργεί ως χώρος έμπνευσης και έκφρασης», μας πληροφόρησαν οι υπεύθυνοι της εκδήλωσης. Mε αφορμή, λοιπόν, τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Μνημείων (18 Απριλίου), που φέτος είναι αφιερωμένη στην κληρονομιά της Εκπαίδευσης, αύριο, Σάββατο 20 Απριλίου, το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (Πατησίων 44, Αθήνα) και το Μουσικό Σχολείο Ιλίου παρουσιάζουν το συμφωνικό έργο «Αξιον Εστί» του Μίκη Θεοδωράκη σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη.

Λύρα στην Αβραμιώτου Μόνο εμείς Η Ηρώ θα βρίσκεται στον ΙΑΝΟ (Σταδίου 24, Αθήνα) για μία μοναδική παράσταση αύριο, Σάββατο 20 Απριλίου, στις 10 το βράδυ. Υπό τον τίτλο «Μόνο Εμείς» και με νέο τραγούδι στις αποσκευές της («Τα μικρά τα πλοία», σε στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου), η Ηρώ θα καθίσει στο πιάνο και με όχημα τη φωνή της θα δώσει μια συναυλία με αγαπημένα τραγούδια. Στον ατμοσφαιρικό και φιλόξενο χώρο του Ιανού, η ερμηνεύτρια θα μας ταξιδέψει με ένα πρόγραμμα γεμάτο ιδιαίτερες επιλογές και με μοναδικούς, αναπάντεχους συνδυασμούς ελληνικών και ξένων τραγουδιών.

Ο Ηλίας Ζούτσος συνδυάζει τη μουσική παράδοση της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Κρήτης, με τη μουσική της Σμύρνης, το ρεμπέτικο, τη σύγχρονη ελληνική μουσική σκηνή, τον Μπαχ, τον Piazzola και την τζαζ. Ξεκινώντας από μικρή ηλικία και παίζοντας κρητική λύρα σε συναυλίες και φεστιβάλ παραδοσιακής μουσικής, συνέχισε με σπουδές στο κλασικό βιολί. Τη Δευτέρα 22 Απριλίου θα παρουσιάσει στο Six D.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι) δουλειά των τελευταίων χρόνων, καθώς και τον πρώτο του δίσκο. Αξίζει να αναφέρουμε πως έχει συνεργαστεί με συνθέτες όπως ο Γιάννης Μαρκόπουλος και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου.

Το έργο μελοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1960 και αποτελεί κορυφαία στιγμή του μεγάλου μας συνθέτη. «Η φιλοξενία ενός τόσο σημαντικού έργου και η εκτέλεσή του από παιδιά αποκτούν ιδιαίτερη αξία», τονίζουν οι ίδιοι. Το Μουσικό Σχολείο λειτούργησε για πρώτη φορά το 2005 και αποτελεί ίσως ένα από τα πιο άρτια και εξοπλισμένα σχολεία του είδους, ενώ η ανθρωπιστική κατεύθυνσή του το κάνει ιδιαίτερο. Παράλληλα, αποτελεί ένα παράδειγμα της υψηλής καλλιτεχνικής παιδείας που παρέχουν, παρά τις δυσκολίες, τα μουσικά σχολεία. Για όσους δεν τα καταφέρουν ή δεν προλάβουν λόγω περιορισμένων θέσεων, η συναυλία θα μεταδοθεί απευθείας μέσω της ιστοσελίδας live.grnet.gr/namuseum.

Σινεμά

Η Γη το 2077 Η τελευταία «Επικίνδυνη Αποστολή» εκτόξευσε ξανά στα ύψη τις μετοχές του στο κινηματογραφικό χρηματιστήριο του Χόλιγουντ. Το “Oblivion” έρχεται απλά να το επιβεβαιώσει. Ο Τομ Κρουζ κρατάει τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα ακόμα μπλοκμπάστερ, ένα φουτουριστικό θρίλερ -το δεύτερο στην καριέρα του μετά το “Minority Report”-, που μας μεταφέρει στο 2077 για να μας αποκαλύψει τον Πλανήτη Γη όπως δεν θα τον φανταζόμασταν ποτέ. Πριν από 20 χρόνια η Γη είχε δεχτεί επίθεση από εξωγήινους εισβολείς. Οι άνθρωποι κέρδισαν τον πόλεμο, αλλά αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον πλανήτη. Ο Τζακ Χάρπερ είναι από τους τελευταίους εναπομείναντες ανθρώπους στη Γη, που φροντίζει να επιδιορθώνει τα ρομποτικά σκάφη που προστατεύουν τον πλανήτη από μια νέα εισβολή. Σε κάποια από τις τελευταίες του περιπολίες θα γνωρίσει μια αινιγματική γυναίκα. Κάτι θα τους φέρει πολύ κοντά. Οταν όμως δεχτούν επίθεση από κάτι απροσδιόριστο, ο Τζακ θα έρθει αντιμέτωπος με μια τρομακτική αλήθεια που αγνοούσε πλήρως...

Ο σκηνοθέτης του “Tron Legacy” Τζόζεφ Κοζίνσκι μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη ένα graphic novel του, που έκανε αίσθηση στους φίλους των κόμικς όταν δημοσιεύτηκε το 2010. Σε ένα σκηνικό που θυμίζει «Αποκάλυψη», ο κεντρικός του ήρωας παλεύει να διατηρήσει όσα του επιτρέπουν να θεωρεί εαυτόν άνθρωπο. Οχι ότι ο Κοζίνσκι μοιάζει να θέλει ιδιαίτερα να στοχαστεί φιλοσοφικά πάνω στο θέμα του. Προτιμά, ως γνήσιο ανερχόμενο τέκνο της χολιγουντιανής βιομηχανίας, να γείρει την πλάστιγγα προς τη δράση και το σασπένς, με τις ανατροπές να διαδέχονται η μία την άλλη. Η παρουσία, όμως, του Τομ Κρουζ και ενός αξιοπρόσεκτου καστ (Μόργκαν Φρίμαν, Ολγα Κιριλένκο, Αντρεα Ράιζμποροου) στους βασικούς ρόλους σε συνδυασμό με την ακριβή παραγωγή (ο προϋπολογισμός ανήλθε στα 200 εκατ. δολάρια) καθιστούν την ταινία ένα ενδιαφέρον φουτουριστικό θρίλερ, που δεν ξεπερνά τον εαυτό του (ίσως και να μη φιλοδοξεί να το κάνει), αλλά βλέπεται ευχάριστα.

Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

19-25.04.2013

Αθήνα μικρού μήκους Στα χνάρια του Ντίκενς Μία ακόμα κινηματογραφική διασκευή του κλασικού μυθιστορήματος του Κάρολου Ντίκενς «Μεγάλες Προσδοκίες» κάνει πρεμιέρα αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες. Η πρώτη φορά ήταν το 1946, ενώ αίσθηση είχε προκαλέσει η μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη το 1998 από τον Αλφόνσο Κουαρόν με τον Ιθαν Χοκ και την Γκουίνεθ Πάλτροου. Τώρα, μια απολύτως πιστή στην εποχή και στο πνεύμα του βιβλίου κινηματογραφική μεταφορά επιχειρεί ο βετεράνος Αγγλος σκηνοθέτης Μάικ Νιούελ, με τους νεαρούς Τζέρεμι Ερβιν και Χολιντέι Γκρέιτζερ στους ρόλους του Πιπ και της Εστέλα και τους πάντα εξαιρετικούς Ρέιφ Φάινς και Ελενα Μπόναμ Κάρτερ να τους πλασιώνουν. Κλασική κινηματογραφική ανάγνωση ενός λογοτεχνικού αριστουργήματος.

Από τις 22 έως τις 24 Απριλίου η Αθήνα χαρτογραφείται μέσα από μια σειρά από παλιότερες και σύγχρονες μικρού μήκους ταινίες. Το αφιέρωμα με τίτλο “Athens - Un Urban Film Map”, που πραγματοποιείται στο CAMP (Ευπόλιδος 4 & Απελλού 2, Πλ. Κοτζιά), περιλαμβάνει ταινίες μικρού μήκους από το ’60 μέχρι σήμερα, με την υπογραφή βραβευμένων κινηματογραφιστών, όπως ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Παντελής Βούλγαρης, ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης και ο Γιώργος Ζώης, αλλά και νεότερων δημιουργών. Ολα τα ταινιάκια αποκαλύπτουν πτυχές και όψεις της Αθήνας μέσα από τρεις θεματικές ενότητες: Ατομα, Σχέσεις και Εξιστορήσεις. Σκηνές μιας μεγαλούπολης άλλοτε εξαθλιωμένης και άλλοτε λαμπερής. Ολες οι προβολές ξεκινάνε στις 9 μμ.

Η Dreamworks ξαναχτυπά με ένα απολαυστικό animation που μας μεταφέρει σε μια άγνωστη, προϊστορική εποχή, την Κρουντάκιο Περίοδο. Οι «Κρουντς», που προβάλλονται από αυτή την εβδομάδα στους κινηματογράφους, είναι μια διαφορετική, προϊστορική οικογένεια, που όταν η σπηλιά της καταστρέφεται καλείται να αναζητήσει νέο σπίτι σε μια Γη που η Μητέρα Φύση δεν έχει καταλήξει ακόμα πώς τη θέλει ακριβώς... Ο Νίκολας Κέιτζ, ο Ράιαν Ρέινολντς και η Εμα Στόουν δανείζουν τις φωνές τους στους ήρωες αυτής της κωμικής, προϊστορικής ταινίας κινουμένων σχεδίων για μικρούς και μεγάλους.

Λιγότερο από ένας μήνας απέμεινε για την έναρξη του 66ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών, που θα σηκώσει αυλαία στις 15 Μαΐου. Μέχρι στιγμής δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα το επίσημο πρόγραμμα, αλλά γνωρίζουμε ήδη τις ταινίες έναρξης και λήξης. Η επίσημη πρεμιέρα, λοιπόν, θα γίνει με μια ταινία που, όπως φαίνεται, θα μας απασχολήσει έντονα και στα Οσκαρ του 2014. Ο Μπαζ Λούρμαν επιστρέφει με τον «Υπέροχο Γκάτσμπι», μία ακόμα κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου κλασικού μυθιστορήματος του Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ. Ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο πρωταγωνιστεί στην τρισδιάστατη αυτή κινηματογραφική εκδοχή του βιβλίου ενσαρκώνοντας τον Αμερικανό εκατομμυριούχο κοσμικό Τζέι Γκάτσμπι. Στο πλευρό του συναντάμε τον Τόμπι Μαγκουάιρ και την Κάρεϊ Μάλιγκαν. Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι η δεύτερη φορά που ταινία του Λούρμαν ανοίγει το Φεστιβάλ των Καννών. Η πρώτη ήταν πριν από 12 χρόνια με το υποψήφιο για οκτώ Οσκαρ “Moulin Rouge”.

To πρώτο θερινό Προϊστορική περιπέτεια

Στον δρόμο για τις Κάννες

Μπορεί να είμαστε ακόμα στα μέσα Απριλίου, αλλά μύρισε ήδη καλοκαίρι. Από αυτή την εβδομάδα, λοιπόν, ανοίγει τις πόρτες του το πρώτο θερινό σινεμά για φέτος. Πρόκειται για τον ιστορικό Ζέφυρο στη γειτονιά των Aνω Πετραλώνων, που είναι σταθερά ο πρώτος θερινός κινηματογράφος που ανοίγει κάθε χρόνο και ο τελευταίος που κλείνει προς τα τέλη του Οκτωβρίου. Σαφώς προσανατολισμένος στο art cinema, ξεκινάει τις προβολές του για φέτος στον υπέροχο κήπο του με δύο ελληνικά ντοκιμαντέρ («Ταξισυνειδησία» και “Welcome to the show”). Από τα θερινά κινηματογραφικά μας στέκια που δεν αλλάζουμε με τίποτα.

Οσον αφορά την ταινία λήξης του φεστιβάλ, αυτή θα είναι μια συμπαραγωγή Μεγάλης Βρετανίας, Γαλλίας και Νοτίου Αφρικής, με δύο δυνατά πρωταγωνιστικά ονόματα στο καστ της. Στο “Zulu” του Ζερόμ Σαλ, ο Ορλάντο Μπλουμ και ο Φόρεστ Γουιτάκερ υποδύονται δύο αστυνομικούς που ερευνούν τον φόνο ενός 18χρονου κοριτσιού στο Κέιπ Τάουν της εποχής του Απαρτχάιντ. Οικοδέσποινα των φετινών Τελετών Εναρξης και Λήξης θα είναι η γνωστή Γαλλίδα ηθοποιός Οντρέι Τοτού (λέγε με... «Αμελί»), ενώ πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής του Φεστιβάλ για το 2013 έχει ήδη οριστεί ο Στίβεν Σπίλμπεργκ.

Βιβλίο

Η ανοιχτή πληγή της Ιστορίας Η πεζογραφία σπανίως βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του πυρός της ελληνικής λογοτεχνίας. Χωρίς, βέβαια, αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρξαν σημαντικότατοι δημιουργοί. Είτε πρόκειται για τον έχοντα παγκόσμια αποδοχή Καζαντζάκη, είτε για τον Πεντζίκη, που συνομίλησε συγγραφικά με τον Τζόις, είτε για τον κοσμοκαλόγερο Παπαδιαμάντη, που τα κείμενά του ακόμα μελετώνται πανευρωπαϊκά. Σίγουρα, πάντως, η εικόνα που έβγαινε προς τα έξω, για να ειπωθεί απλοϊκά, ήταν μιας χώρας ποιητών. Ερχόμενοι όμως στα πεζά κείμενα, εξετάζοντας την περίοδο από τη Μεταπολίτευση έως σήμερα, βρίσκουμε κάποιους συγγραφείς που αδιάλειπτα, χωρίς τυμπανοκρουσίες και αφουγκραζόμενοι τον πραγματικό και υπόγειο παλμό του τόπου σμίλεψαν σημαντικό έργο. Ο Δημήτρης Νόλλας καταλαμβάνει δικαιωματικά μια θέση ανάμεσά τους. Με κείμενα πυκνά σε νοήματα αλλά μινιμαλιστικά σε έκφραση, έχει κερδίσει τόσο ένα -δυστυχώς όχι πολυπληθές- αφοσιωμένο κοινό, όσο και σημαντικές τιμητικές διακρίσεις. Το 1983 του απονέμεται το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος για το «Τρυφερό δέρμα», το 1993 το Κρατικό Βραβείο

Μυθιστορήματος για τον «Τύμβο κοντά στη θάλασσα», ενώ το 1996 το Βραβείο Διηγήματος του περιοδικού «Διαβάζω» για τα «Θολά τζάμια». Δεν είναι όμως τα βραβεία που «κάνουν τον παπά», όσο η οξεία λογοτεχνική του ματιά. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο του μυθιστόρημα που τιτλοφορείται «Το ταξίδι στην Ελλάδα» (εκδ. Ικαρος). Η σύντομη επιστροφή ενός αιώνιου σπουδάζοντα στη Γερμανία φοιτητή ελληνογαλλικής καταγωγής στον τόπο ενός εγκλήματος που βιώνουμε μέχρι σήμερα. Τότε, τις δύσκολες μέρες της δεκαετίας του 1960 και μάλιστα στην πολύπαθη Θεσσαλονίκη. Σε μια πορεία που θα τον οδηγήσει ακόμα παλιότερα και σε ακόμα πιο κρίσιμες στιγμές αλληλοσπαραγμού. Ενα ταξίδι εκεί που στοιβάζονται όλες οι αμαρτίες του παρελθόντος μας, όλη εκείνη η ανθρωπογεωγραφία που ζωντανεύει μια εποχή που έσκισε όχι μόνο τις δικές της, αλλά και τις δικές μας σάρκες. Ενα μυθιστόρημα που δεν στοχεύει σε έναν δεισιδαίμονα εξορκισμό των κακώς κειμένων, αλλά στην ανάδειξη του πώς η ιστορία είναι ικανή να τσαλαπατήσει -κάτω από τη βαριά μπότα της- ανθρώπους και ζωές.

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας

19-25.04.2013

Ανεξιχνίαστες υποθέσεις Της φήμης τα καμώματα Το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου 1986 ένα ζευγάρι γυρίζει στο σπίτι από το σινεμά. Η γυναίκα θα τραυματιστεί ελαφρά, ο θάνατος του άντρα, όμως, από τη σφαίρα του δολοφόνου θα είναι ακαριαίος. Το όνομα του νεκρού: Ούλοφ Πάλμε. Και η Σουηδία δεν θα είναι ποτέ πια ίδια ύστερα από εκείνη τη νύχτα. Με την επί της ουσίας ανεξιχνίαστη δολοφονία του λαοφιλή πρωθυπουργού ασχολείται στο σύνολό της η τριλογία «Η ιστορία ενός εγκλήματος». Ο Λέιφ Πέρσον καταδύεται στα άδυτα της σουηδικής αστυνομίας, όντας εγκληματολόγος και πρώην επιστημονικός συνεργάτης της, προσφέροντας με αφηγηματική δεξιοτεχνία -στο τρίτο μέρος της σειράς ονόματι «Ελεύθερη πτώση, σαν σε όνειρο» (εκδ. Ψυχογιός)- μια λύση στο αίνιγμα.

Το αποκλειστικά για γυναίκες συγγραφείς Βραβείο Orange αποτελεί μια σημαντική διάκριση. Από την άλλη πάλι βιβλίο με τίτλο «Το τραγούδι του Αχιλλέα» (εκδ. Διόπτρα) δεν προϊδεάζει απαραίτητα καλά. Ο όγκος από αρλούμπες σχετικές με τη μυθολογία που έχει γραφτεί και κινηματογραφηθεί τα τελευταία χρόνια φταίει. Φευ, μη κρίνεις βιβλίο από το εξώφυλλο. Η Μάντλιν Μίλερ δεν κέρδισε τυχαία το εν λόγω βραβείο και μάλιστα με το πρώτο της έργο. Με σεβασμό και ειλικρινή αγάπη που πηγάζει από τις κλασικές σπουδές της, μας παραθέτει μια μοντέρνα καλογραμμένη εκδοχή της δυνατής φιλίας του Μυρμιδόνα με τον Πάτροκλο. Επιβεβαιώνοντας, ανθρώπινα και όχι σαχλά, μια φήμη αιώνων.

Ενα διαφορετικό μέσο Το 2005, στη λίστα του περιοδικού “Time” με τα καλύτερα βιβλία όλων των εποχών φιγουράρισε και το “Watchmen” του Αλαν Μουρ. Οχι, δεν πρόκειται για μυθιστόρημα, αλλά για graphic novel. Και, όχι, τα graphic novels -και γενικότερα τα κόμικς- δεν είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού. Αποτελούν απλά ένα διαφορετικό format γραπτής αφήγησης. Μάλιστα, ο Μουρ, όπως αναφέρεται στη βιογραφία του, ερευνώντας κάποια στιγμή για ένα κόμικς σχετικό με τις «βρομοδουλειές» της CIA, έπεσε πάνω σε έγγραφο που ανέφερε, λίγο έως πολύ, τα εξής: καλύτερη μορφή προπαγάνδας από το κόμικς δεν υπάρχει. Αλίμονο, ποτέ δεν φταίει το μέσο, αλλά πάντα η χρήση του. Τα graphic novels μπορούν να δώσουν με ευκολία, χάρη, ταχύτητα και ξεπερνώντας ευκολότερα τις όποιες άμυνες του αναγνώστη τα νοήματα και τα συναισθήματα που θέλει να εκφράσει ο δημιουργός τους. Σκεφτείτε το “Logicomix” (εκδ. Iκαρος). Ποιος θα περίμενε μια φιλοσοφική, μαθηματική, ύμνο στην ειρήνη βιογραφία του Μπέρτραντ Ράσελ από τα χέρια ενός Eλληνα συγγραφέα -σε μόρφη graphic novel όμως- να γίνει παγκόσμιο best seller; Η πυκνότητα, καθώς και η αισθητική γλύκα του format αυτού, τουλάχιστον όταν είναι ποιοτικό, είναι ικανή να ζωντανέψει μια ολόκληρη εποχή. Οπως το «Ρεμπέτικο» του Νταβίντ Προυντόμ που σε κάνει να νομίζεις πως η «Τετράς του Πειραιά» σηκώθηκε από τον τάφο της και χορεύει ζεϊμπέκικο.

Τέχνη του καιρού μας

Παραμυθένια Πόλη

Το τι συμβαίνει στις τέχνες, και δη στις εικαστικές, τη σήμερον ημέρα παραμένει αναπάντητο σε μεγάλο βαθμό ερώτημα. Η παραπομπή του στις καλένδες, όμως, μπορεί να θεωρηθεί εθελοτυφλία. Στο δοκίμιό της «Τέχνη και παγκοσμιοποίηση» (εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας), η ιστορικός τέχνης και συγγραφέας Αντζελα Δημητρακάκη επιχειρεί -σε τρία μέρη- να προσεγγίσει τα φαινόμενα που επηρεάζουν τις εξελίξεις, καθώς και τα αποτελέσματα που επιφέρουν. Παρακολουθώντας την άνοδο και την πτώση του μεταμοντερνισμού προχωρεί αναλύοντας την επάνοδο πρακτικών που επικεντρώνονται στο κοινωνικοοικονομικό πεδίο της εποχής μας. Σε ένα έργο που καλύπτει ένα κενό στην ελληνική βιβλιογραφία, ενώ παράλληλα απευθύνεται στο γενικό κοινό.

Η Κωνσταντινούπολη αποτέλεσε για αιώνες ένα πολυπολιτισμικό μωσαϊκό γεμάτο γοητευτικές ιστορίες. Ξεχωριστό άρωμα σε αυτές, βέβαια, έδιναν και οι διαφορετικές μειονότητες της πόλης. Στο σημαντικό -ιδιαίτερα για τα τουρκικά γράμματα- και μεταφρασμένο σε 17 γλώσσες μεταμοντέρνο μυθιστόρημά του «Η Ιστανμπούλ ήταν ένα παραμύθι» (εκδ. Ωκεανίδα), ο Μάριο Λεβί θα εξιστορήσει τις περιπέτειες μιας εβραϊκής οικογένειας - τα χρόνια μεταξύ του 1920 και του 1980. Στο ογκώδες έργο του, άλλοτε ως αυτόπτης μάρτυρας, άλλοτε ως αφηγητής και άλλοτε ως πρωταγωνιστής, θα παρουσιάσει την αλλαγή της Πόλης από το παλιό παραμύθι στη σύγχρονη, σημερινή της αφήγηση.

Δυστυχώς, η ελληνική παραγωγή του είδους είναι φτωχή. Οχι σε ποιότητα, μα σε ποσότητα και πωλήσεις. Δεν λείπουν αξιόλογες δουλειές όπως «Το πτώμα» (εκδ. Jemma Press) σε σενάριο Τάσου Ζαφειριάδη και Γιάννη Παλαβού και εικονογράφηση Θανάση Πέτρου. Το πρόβλημα, όμως, παραμένει: Ο αναγνωστικός κόσμος της Ελλάδας στην πλειονότητά του αντιμετωπίζει τα graphic novels ως, όχι απλά κάτι διαφορετικό, αλλά κάτι κατώτερο. Κοιτώντας τα δέντρα χάνει το δάσος μιας σημαντικής διαφορετικής αφήγησης.

Θέατρο

Η Πηνελόπη των καιρών μας Ο Εκτορας Λυγίζος, ο οποίος απέσπασε πρόσφατα το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου για το έργο «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού», ανέλαβε να παρουσιάσει το έργο «Οι Πολεμιστές» του Φιλίπ Μινιανά στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος). Και αυτό από τις 21 μέχρι τις 24 Απριλίου στο πλαίσιο του 2ου γαλλικού Low Budget Festival. Μαζί του στη σκηνή θα είναι ο Γιάννης Παπαδόπουλος (ο οποίος πήρε το Βραβείο Α΄ Ανδρικού Ρόλου για την ίδια ταινία), ο Γιάννης Κλίνης και η Ελενα Μεγγρέλη. Ο σκηνοθέτης αγάπησε από την πρώτη στιγμή το γαλλικό έργο που κλήθηκε να σκηνοθετήσει, καθώς θα τον βοηθήσει να συνεχίσει την ερευνητική του δουλειά πάνω στην αφήγηση και τη σταδιακή εμπλοκή του θεατή. Η παράσταση αφορά τη ζωή τριών στρατιωτών που επιστρέφουν από το

μέτωπο αμέσως μετά το τέλος του πολέμου. Μήλον της έριδος η γυναίκα της ζωής τους, η οποία υπήρξε ερωμένη και των τριών. Σύμφωνα με τον Εκτορα, «και οι τρεις θα τη διεκδικήσουν πρώτα με τα λόγια και έπειτα με τον μόνο τρόπο με τον οποίο έχουν εκπαιδευτεί να λύνουν τις διαφορές τους: κάνοντας πόλεμο». Ουσιαστικά, και τα τέσσερα παιδιά αναγκάστηκαν να ενηλικιωθούν απότομα εξαιτίας του πολέμου χωρίς κανένας τους να έχει πραγματικά ωριμάσει. «Ενα ιδιόμορφο ραντεβού μιας Πηνελόπης με τρεις επίμονους μνηστήρες γραμμένο ως πολεμική και ερωτική κωμωδία. Το έργο είναι παιγμένο ως φαρσοκωμωδία με φόντο τον πόλεμο και στημένο ως γιορτή προς τιμήν των πεσόντων», αναφέρει ο σκηνοθέτης.

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου

19-25.04.2013

Ισπανικό ταμπεραμέντο Θεωρίες συνωμοσίας O Τζον Λένον εγκαταστάθηκε το 1972 στη Νέα Υόρκη, στην πόλη όπου έμελλε να δολοφονηθεί οκτώ χρόνια αργότερα, από τον Μαρκ Ντέιβιντ Τσάπμαν, θαυμαστή των Σκαθαριών. Ο Τσάπμαν ομολόγησε την πράξη του, καταδικάστηκε και δεκάδες θεωρίες συνωμοσίας ξεπήδησαν σε όλο τον κόσμο. Στην παράσταση «John Lennon: Το σκαθάρι και τα μάτια σας» του Mark St. Germain, όμως, που παρουσιάζεται στο Αγγέλων Βήμα (Σατωβριάνδου 36, Ομόνοια) από αύριο, Σάββατο 20 Απριλίου, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δύο πράκτορες του FBI αναζητούν στοιχεία που να δικαιολογούν την απέλαση του Λένον από τις ΗΠΑ, ώστε να σταματήσει ο τραγουδιστής να επηρεάζει το εκλογικό σώμα κατά του Νίξον. Ενα έργο για την εξουσία των μυστικών υπηρεσιών, με τον Κώστα Τριανταφυλλόπουλο και τον Λευτέρη Βασιλάκη.

Τρόφιμος υπ’ αριθμόν... Το «Θερμοκήπιο» του Χάρολντ Πίντερ ξαναστήνει ο Λευτέρης Βογιατζής στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων (Κυκλάδων 11 & Κεφαλληνίας, Κυψέλη). Οπως και στην παρουσίαση του 2011, ο σκηνοθέτης κρατάει για τον εαυτό του τον ρόλο του σαθρού διευθυντή Ρουτ -όπως είχε κάνει και ο συγγραφέας σε ένα ανέβασμά του-, ενώ μαζί του παίζουν ο Δημήτρης Ημελλος, ο Αργύρης Πανταζάρας, η Μαρία Σκουλά, ο Χάρης Φραγκούλης, ο Γιάννης Κότσυφας και ο Γιώργος Γάλλος. Από τις 22 Απριλίου, λοιπόν, η σκηνή της Κυκλάδων θα μετατραπεί σε ένα κρατικό ψυχιατρικό ίδρυμα το οποίο θα αναστατωθεί από τον θάνατο ενός ασθενούς και από τη γέννηση ενός βρέφους αγνώστου πατρός. Το έργο, πάντα επίκαιρο, παρουσιάζει το αδίστακτο παιχνίδι για εξουσία.

Η Μίνα Ορφανού, η Νέλλη Γκίνη, η Ζήνα Κουτσελίνη, η Φωτεινή Ντεμίρη και η Παρθένα Χοροζίδου ανεβαίνουν ξανά σε ψηλοτάκουνες γόβες και μεταμορφώνονται σε αλμοδοβαρικές ηρωίδες για τις ανάγκες της παράστασης «Γυρνάνε πίσω... στα ψηλά τακούνια», που παρουσιάζεται από τις 22 Απριλίου στο Βυρσοδεψείο (Ορφέως 174, Βοτανικός). Ο Ιωάννης Κυφωνίδης και ο Κωνσταντίνος Ρόδης έγραψαν και σκηνοθέτησαν μια perfomance εμπνευσμένη από τις ταινίες και το έργο του Ισπανού δημιουργού που μεταφέρει τους θεατές στον κόσμο του κινηματογράφου, της μουσικής και της μόδας.

Μικρή Πόλη του Φωτός Ξέρετε ότι στην καρδιά της Αθήνας υπάρχει ένα μικρό Παρίσι; Εχετε σκεφτεί ποτέ ότι κάτω από την Πλατεία Ομονοίας ως την Πλατεία Καραϊσκάκη και πέρα από την Πλατεία Βάθης υπάρχουν αρκετοί δρόμοι με γαλλικά ονόματα, όπως Σατωβριάνδου, Βεραντζέρου, Φαβιέρου, Ουγκώ, Μαιζώνος, Πουκεβίλ, Μολιέρου και, φυσικά, η οδός Μάρνη (Μarne εκ του παραποτάμου Σηκουάνα στο Παρίσι); Σε αυτό το κομβικό σημείο της πόλης θα πραγματοποιηθεί για πρώτη φορά φέτος το «Μικρό Παρίσι 2013», που είναι αφιερωμένο στον Αλμπέρ Καμί για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του. Στη διοργάνωση κεντρικό ρόλο παίζει το καμπαρέ, θεατρικό είδος που εμφανίστηκε στην Αθήνα στα τέλη του 19ου αι., εμπνέεται από τα καμπαρέ του Παρισιού και προσαρμόστηκε στο ελληνικό κοινό. Κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου τα γαλλικά έργα θριαμβεύουν στις αθηναϊκές σκηνές και επηρεάζουν την αστική τάξη στις ιδεολογίες, στις συνήθειες, ακόμα και στη γλώσσα. Αυτή την περίοδο θα γεννηθούν νέοι δραματουργοί που θα ανοίξουν τον δρόμο σε μια νέα εποχή, εισάγοντας νέα θεατρικά μοτίβα και αντιλήψεις.

Ο Σετσουάν σπίτι του Στη γενέτειρα του Μπρεχτ κάθε χρόνο ανεβαίνει μια νέα παραγωγή του συγγραφέα. Φέτος, για τη σεζόν 2013-2014, το Κρατικό Θέατρο του Αουγκσμπουργκ επέλεξε την Κατερίνα Ευαγγελάτου για να σκηνοθετήσει τον «Καλό άνθρωπο του Σετσουάν». Η Ελληνίδα σκηνοθέτις μόλις επέστρεψε από το Αουγκσμπουργκ, όπου συναντήθηκε με τους ηθοποιούς και τη διεύθυνση του θεάτρου. Το συγκεκριμένο έργο παρουσιάστηκε φέτος με μεγάλη επιτυχία στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, ενώ η νέα του εκδοχή -στην οποία θα συμμετάσχουν μόνο Γερμανοί ηθοποιοί- θα κάνει πρεμιέρα τον Φεβρουάριο του 2014 στην κεντρική σκηνή του θεάτρου χωρητικότητας 1.000 θεατών.

Σε αυτή την εποχή θα είναι αφιερωμένες οι θεατρικές δράσεις που θα πραγματοποιηθούν από τις 9 έως τις 16 Οκτωβρίου σε μια πολιτιστική εβδομάδα με διεθνή αντίκτυπο. Η πρωτοβουλία ανήκει στο αθηναϊκό καλλιτεχνικό δίκτυο και υλοποιείται σε συνεργασία με τον Οργανισμό Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων, τον Εμπορικό Σύλλογο Αθηνών, την «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων και την 1η διαμερισματική κοινότητα του Δήμου Αθηναίων. Το πρόγραμμα προβλέπεται πλούσιο, με δράσεις που θα επεκταθούν από κλειστά θέατρα και καμπαρέ σε συναυλίες, θέατρο του δρόμου, εικαστικές εκθέσεις, αλλά και μια σειρά από διαλέξεις με θέμα τον Καμί, τον ιμπρεσιονισμό, τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ γαλλικής και ελληνικής γραμματείας, των τεχνών με έμφαση στο θέατρο, καθώς και διαλέξεις για το πολιτιστικό παρελθόν, παρόν και μέλλον της συνοικίας. Οι ενδιαφερόμενοι καλλιτέχενες-δημιουργοί ή οι καλλιτεχνικές δημιουργικές ομάδες μπορούν να δηλώσουν συμμετοχή μέχρι τέλος Μαΐου στο athensartnetwork@gmail.com.

Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

Επιστροφή στο Κέντρο Το “Back to Athens” επιστρέφει τον Απρίλιο στο κέντρο της Αθήνας. Πρόκειται για μια δυναμική καλλιτεχνική πρωτοβουλία που στόχο έχει να αλλάξει «ως έναν βαθμό την κυρίαρχη αντίληψη που θέλει το κέντρο της πόλης επικίνδυνο και ζοφερό», όπως επισημαίνει ο Δημήτρης Γεωργακόπουλος, ένας εκ των τριών επιμελητών της διοργάνωσης. «Είναι μια πλατφόρμα ιδεών που παίρνουν τη μορφή εκθέσεων, παραστάσεων, μουσικών performances, προβολών, αλλά κυρίως είναι μια συνάντηση καλλιτεχνών στο κέντρο της πόλης, ένα μέρος που γεννιούνται ιδέες και καταφέρνουν να πραγματοποιηθούν». Οι διοργανωτές και επιμελητές του πολιτιστικού φεστιβάλ Γιώργος και Δημήτρης Γεωργακόπουλος και Φωτεινή Καπίρη και η Πρέσβειρα της Αυστρίας θα μιλήσουν για το φετινό εγχείρημα σήμερα, Παρασκευή 19 Απριλίου, στις 8 μμ. στο CAMP (Ευπόλιδος 4 & Απελλού 2, Πλ. Κοτζιά). Εκεί θα γίνει η επίσημη πρώτη παρουσίαση όλων των εκδηλώσεων και στη συνέχεια θα ανοίξουν όλοι οι χώροι για το κοινό. Οι εκθέσεις και οι

εκδηλώσεις θα λάβουν χώρα στο CAMP, στο ARTWALL, στο ξενοδοχείο Πίνδαρος και στο Fresh Hotel. Στο πλαίσιο του “Back to Athens 2013”, το οποίο θα ολοκληρωθεί στις 28 Απριλίου, θα παρουσιαστεί η εικαστική έκθεση σύγχρονων Αυστριακών καλλιτεχνών με τίτλο “Great Balls of Austria”, με τη συνεργασία της Αυστριακής Πρεσβείας, τρεις διαφορετικές επιμελητικές προτάσεις στο ξενοδοχείο Πίνδαρος, η ομαδική έκθεση «Αταξία» υπό την επιμέλεια των Μυρτώ Βουδούρη και Ιωάννα Γουζέλη, το project της Τζένης Αργυρίου “Memorandum Athens Lab - A Living Space in a Participating Time” και η ομαδική έκθεση “RE-FRESH / the new mind of design and art”. Παράλληλα, η διοργάνωση περιλαμβάνει performances, μια σειρά από ομιλίες και προβολές με θέμα την παγκόσμια ύφεση, προβολές video art και ένα κινηματογραφικό αφιέρωμα με διακεκριμένες ταινίες μικρού μήκους που έχουν ως άξονα εξέλιξης την ελληνική πρωτεύουσα.

Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

19-25.04.2013

Η εικόνα προς τα μέσα

Πριν από τη βράβευση To Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης (Βασ. Σοφίας & Ηροδότου 1, Αθήνα) θα φιλοξενήσει από τις 24 Απριλίου μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου τους έξι υποψήφιους καλλιτέχνες για το Βραβείο ΔΕΣΤΕ 2013 σε μια έκθεση η οποία θα πλαισιωθεί από παράσταση της ομάδας Nova Melancholia. Οι Μαρία Θεοδωράκη, Ηλίας Παπαηλιάκης, Michail Pirgelis, Κώστας Σαχπάζης, Αλέξανδρος Τζάννης, Μαριάννα Χριστοφίδου θα παρουσιάσουν τα έργα τους όλο αυτό το διάστημα, ενώ ένας από αυτούς θα διακριθεί με το Βραβείο ΔΕΣΤΕ. Η επιλογή του νικητή θα γίνει από μια διεθνή κριτική επιτροπή και το αποτέλεσμα θα ανακοινωθεί κατά την τελετή απονομής στις 9 Σεπτεμβρίου.

Μια έκθεση με θέματα κατά κύριο λόγο κοινωνικού και πολιτικού περιεχομένου φιλοξενείται στην γκαλερί a.antonopoulou.art (Aναξαγόρα 20, Ψυρρή). Στη νέα ατομική του δουλειά «Η εικόνα προς τα μέσα» ο Μιχάλης Γ. Καλλιμόπουλος δίνει έμφαση στη ζωγραφική και αντλεί αναφορές από τον σουρεαλισμό, τον εξπρεσιονισμό και τη γελοιογραφία, προβάλλοντας την εικόνα προς τα μέσα. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 24 Μαΐου, ενώ ο καλλιτέχνης θα βρίσκεται στον χώρο στις 20 και 27 Απριλίου, καθώς και στις 11 Μαΐου στη 1 μμ. για να συζητήσει με το κοινό για το νέο του έργο.

Με αφορμή τον Καβάφη Μια ομαδική έκθεση με σημείο αναφοράς το έργο του διακεκριμένου Αλεξανδρινού ποιητή K.Π. Καβάφη φιλοξενούν οι Kalfayan Galleries (Χάρητος 11, Κολωνάκι) μέχρι την 1 Ιουνίου. Στην έκθεση «Περιμένοντας τους Βαρβάρους» παρουσιάζονται εικαστικά έργα των Νάνου Βαλαωρίτη, Αικατερίνης Γεγησιάν, Εμμανουήλ Μπιτσάκη, Νίνας Παπακωνσταντίνου, Δημήτρη Τάταρη, Anna Boghiguian και David Hockney.

Τεν Τεν & φίλοι Tέχνη σε αποτοξίνωση Η νέα ατομική έκθεση του Κυριάκου Ρόκου «99% Σχέδια και 1 Γλυπτό, ζητούν ΑΠΟΤΟΞΙΝΩΣΗ ΤΩΡΑ» παρουσιάζεται στον χώρο Εκφραση - Γιάννα Γραμματοπούλου (Βαλαωρίτου 9Α, Κολωνάκι) μέχρι τις 18 Μαΐου. Σύμφωνα με τον Κώστα Καζαμιάκη, αρχιτέκτονα και ιστορικό τέχνης, η συγκεκριμένη δουλειά αποτελεί «αφετηρία και πηγή για εικαστικές, ποιητικές, μουσικές, φιλοσοφικές, αλλά και ιστορικές, επιστημονικές, κοινωνικές και πολιτικές αναζητήσεις». Ο καλλιτέχνης, επιστρέφοντας 40 χρόνια μετά στον χώρο όπου έδειξε την πρώτη του ατομική, επισημαίνει πως στην προκειμένη περίπτωση το σχέδιο και η γλυπτική λειτουργούν «σαν μια κιβωτός καταστάσεων μιας εποχής, χρήσιμης για τους μελλοντικούς μελετητές της».

Στο πλαίσιο του φετινού φεστιβάλ Comicdom Con Athens, το οποίο πραγματοποιείται στην Ελληνοαμερικανική Ενωση (Μασσαλίας 22, Κολωνάκι), παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό η έκθεση «Η ζωή και το έργο του Hergé» σε συνεργασία με το Μουσείο Hergé. Πρόκειται για ένα αφιέρωμα στον γνωστό Τεν Τεν και τον δημιουργό του, ενώ παράλληλα θα προβληθεί και η 3D ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ με πρωταγωνιστή τον διάσημο Βέλγο ήρωα. Πέρα από την έκθεση, το καθιερωμένο πλέον αφιέρωμα στα κόμικς, το οποίο θα διαρκέσει μέχρι τις 21 Απριλίου, περιλαμβάνει προβολές, εργαστήρια, διαγωνισμό Cosplay και διάσημους προσκεκλημένους, όπως τον βετεράνο Βρετανό σεναριογράφο Τζον Βάγκνερ, γνωστό για τον χαρακτήρα του Δικαστή Ντρεντ μεταξύ άλλων.

Αναφορικά με την επικαιρότητα του έργου του Καβάφη, η Σοφία Αντιπαρίδου, εκπρόσωπος του χώρου, επισημαίνει: «Στην εποχή της παγκόσμιας ‘κρίσης’, τα ποιήματα του Καβάφη αποτελούν έναυσμα για την αφύπνιση της ψυχής και του πνεύματος. Με ποιήματα μελαγχολικά, με γλώσσα ιδιαίτερα λιτή, ειρωνική και μοναδική και με αισθήματα αληθινά ο Καβάφης, λάτρης και γνώστης της ιστορίας, δεν θα μπορούσε παρά να είναι ο πιο επίκαιρος και διαχρονικός ποιητής σήμερα. Οι έννοιες και οι αξίες της ζωής είναι παρούσες, κρυμμένες ή φανερές σε όλα σχεδόν τα ποιήματά του. Ακολουθώντας το παράδειγμά του και μελετώντας την ιστορία μπορούμε να δούμε τι συμβαίνει γύρω μας με άλλη ματιά». Στην παρούσα έκθεση, οι Kalfayan Galleries επέλεξαν να παρουσιάσουν έργα μοντέρνων και σύγχρονων Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών «που έχουν ερμηνεύσει με τη δική τους ‘γλώσσα’ την εντύπωσή τους από τα ποιήματα του Καβάφη, σε διάλογο με χειρόγραφα του ποιητή και πρώτες εκδόσεις ποιημάτων του», προσθέτει η κυρία Αντιπαρίδου. «Διαφορετικά εικαστικά μέσα, διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, διαφορετικές απεικονίσεις, όλες επηρεασμένες από δημιουργήματα του ίδιου ποιητή».

Διαβάζω

Οδός Βύσσης Κείμενο: Ελια Αλεξίου Φέτος μου συνέβη στην οδό Βύσσης. Εκεί που έστριψα αριστερά στην Ερμού και είδα ξαφνικά απέναντι την πλατεία, την Ακρόπολη, τον ήλιο και τον ουρανό, το ένα πάνω στο άλλο, σαν απανωτές στρώσεις ομορφιάς. Χαμογέλασα. Η Βύσσης είναι ίσως ο πιο σουρεάλ δρόμος αυτής της πόλης· ο δρόμος με τα πόμολα. Ναι, πόμολα! Τίποτα άλλο. Ενα στενάκι, θύμα της τόσο αστείας εξειδίκευσης των μεγάλων πόλεων, που έχει μόνο μαγαζιά με πόμολα. Ξύλινα, μεταλλικά, πανάκριβα, κιτς, παιδικά, ακόμα πιο κιτς... Αρκετές φορές έχω παρακάμψει επίτηδες για να περάσω από κει. Σκέψου το λίγο: αυτή την ώρα, σ’ αυτή την πόλη, κάποιοι διαλέγουν πόμολα... Για κάποιους νεόνυμφους θα είναι το θέμα της ημέρας. Μου συνέβη εκεί λοιπόν. Στρίβοντας από τη Βύσσης στην Ερμού, σαν να άγγιξα ένα αόρατο πόμολο κι άρχισε να ανοίγει μια πόρτα δίνοντας αποσπασματικά κομμάτια φωτός. Κι όταν έφτασα πια στην πλατεία, ήμουν σίγουρη. Ανοιξαν τα παράθυρα, οι πόρτες, άνοιξαν τα μπουφάν και τα πουκάμισα, άνοιξαν τα πάνω κουμπιά. Δεν ξέρω αν άργησα να το καταλάβω ή συνέβη μόλις τώρα, πάντως κοίτα! Ηρθε η άνοιξη! Σε έναν ενδεχόμενο κατάλογο πιθανών συναισθημάτων, θα έπρεπε να υπάρχει ένα ξεχωριστό που να λέγεται: «αυτό που νιώθεις όταν καταλαβαίνεις ξαφνικά ότι, ναι, ήρθε η άνοιξη!» Είναι κάτι παιδικό. Μια στιγμή, εκεί που γράφεις ορθογραφία σε κάποιο θρανίο (που, αν έβλεπες σήμερα το ύψος του, θα γέλαγες), κοιτάς έξω από το παράθυρο και βλέπεις στο προαύλιο εκείνα τα κάποια δέντρα ολάνθιστα. Κι εκείνες τις κάποιες γλάστρες στα μπαλκόνια ξαναμμένες. Ξάναμμα. Παιδί που γυρνά κατακόκκινο απ’ το σχολείο με το μπουφάν στο χέρι. Εβγαλα γρήγορα το μπουφάν, σαν να με έπνιγε, κι αγόρασα ένα μπουκάλι κρύο νερό. Υστερα κάθισα στα σκαλιά και σε περίμενα. Περίεργο που σε περίμενα, συνήθως αργώ σε σημείο αγένειας. Αλλά βέβαια με σένα ήταν αλλιώς απ’ την αρχή. Εμείς φτάναμε πάντα μαζί. Δυο σώματα τόσο συγχρονισμένα, τόσο κοντά το ένα στο άλλο, που η όποια ασυνεννοησία να αποκλείεται σχεδόν εξ ορισμού. Φαντάσου. Να έχει μόλις έρθει η άνοιξη και να σε περιμένω. Και να μην ξέρω από ποιο στενό θα εμφανιστείς. Κι ύστερα να σε βλέπω να βγαίνεις από τη Βύσσης και να ξέρω ότι πέρασες κι εσύ από κει επίτηδες, όπως κι εγώ. Ετσι, για να θυμηθείς τότε που σου έδειξα για πρώτη φορά τις βιτρίνες με τα πόμολα και γελούσαμε και παριστάναμε κάτι κλισέ μικροαστικά ζευγάρια που ανοίγουν σπίτια και μαλώνουν για πόμολα. Μόνο που είμαστε κι εμείς το ίδιο κλισέ, και ας μην το ξέρουμε. Γιατί είμαστε ερωτευμένοι. Κι είναι άνοιξη.

Και γιατί είναι έγκλημα να μην ερωτεύεσαι την άνοιξη. Σε είδα ξαφνικά στη γωνία στη Βύσσης κι η άνοιξη μέσα μου χτύπησε κόκκινο. Πώς συμβαίνει όλο αυτό όταν σε βλέπω να πλησιάζεις; Πώς ο χρόνος σταματά και όλα αιωρούνται μισό μέτρο πιο ψηλά; Ολα θαμπά, αργοκίνητα, στρογγυλεμένα σαν τραπεζάκια νηπιαγωγείου. Και θολά, αφρένια. Με κοιτούσες κι ερχόσουν. Σημείο βρασμού, εξάχνωσης. Αλλαξε η φύση των πραγμάτων. Αλλαξε η εποχή. Και ήσουν εκεί απέναντι. Τόσο απλά. Μ’ ένα τσιγάρο, αδιάφορα. Και ήσουν τα πάντα. «Σε ικετεύω, πάμε μια εκδρομή», κάτι τέτοιο σου είπα όταν έφτασες. Κι είπες κάτι για τη δουλειά, δεν έχω ιδέα τι. Πώς τολμάς να μιλάς για δουλειά ένα τέτοιο απόγευμα; Στο διάολο οι δουλειές, στο διάολο οι ζωές που κάνουμε, στο διάολο όλοι. Είναι άνοιξη. Και σαν να μην έφτανε αυτό, είμαστε μαζί. Δεν θυμάμαι πού πήγαμε τελικά εκείνο το βράδυ. Νομίζω μια τεράστια βόλτα, πάνω κάτω στα στενά. Και νομίζω ότι είχαμε καρφιτσωμένο κι οι δυο ένα χαμόγελο. Κάπως έτσι αντιδρά κάθε υγιής ζωντανός οργανισμός στην άνοιξη. Στην προοπτική της ευτυχίας. Κάτι σαν αλλεργικό ανοιξιάτικο σύμπτωμα. Αλλοι φτερνίζονται, άλλοι χαμογελούν κι ερωτεύονται. Πάντως περπατούσαμε ώρα, δεν λέγαμε να πάμε σπίτι. Ανοιξιάτικα βράδια που δεν θες να τελειώσουν. Φοβάσαι μήπως σύντομα ξαναχαλάσει ο καιρός ή -χειρότερα- μήπως έρθει πιο γρήγορα το καλοκαίρι. Θες να περπατήσεις, να φύγεις, να πας πού; Σαν να ψάχνεις την πηγή όλων αυτών. Από πού μας ήρθε όλο αυτό; Ποιος πλανήτης γεννά τις άνοιξες και μας τις στέλνει κάθε χρόνο; Δεν μπορεί να ανθίζουν τα πάντα... Δεν μπορεί να μας φυσά τέτοιο αεράκι. Νιώθω πως θα το πληρώσω όλο αυτό. Κάποιος θα με εκδικηθεί που ζω μια τέτοια άνοιξη φέτος. Πάντως, νομίζω ότι τελικά ξαναπεράσαμε από τη Βύσσης αργότερα για να βγούμε στο μετρό. Και νομίζω πως, λόγω κρίσης και εκπτώσεων, οι βιτρίνες και οι υποψήφιοι αγοραστές μάς φάνηκαν ακόμα πιο κιτς. Αλλά νομίζω ότι κανείς μας δεν ειρωνεύτηκε αυτή τη φορά τα ζευγάρια με τα πόμολα. Ο έρωτας είναι κάτι τόσο υπέροχο, που δεν μπορεί να γίνει κιτς. Κι ύστερα τα πόμολα είναι απαραίτητα. Ανοίγουν πόρτες. Και πολλές φορές δεν έχει σημασία μόνο ποια πόρτα ανοίγεις, αλλά και πώς. Κι όταν μπαίνεις στην άνοιξη με έρωτα, το μόνο που πρέπει να φοβάσαι είναι μήπως έχει όρια η ανθρώπινη ευτυχία. Αλλά δεν νομίζω. ΥΓ: «Θέλω να σου κάνω αυτό που κάνει η άνοιξη στις κερασιές», Πάμπλο Νερούδα.

*Η Ελια Αλεξίου συμμετείχε με το κείμενό της «Barbie άνεργη» στην παράσταση “Unemployed”.

19-25.04. 2013

Κείμενο: Αργυρώ Μποζώνη / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

19-25.04. 2013

Με ταλέντο και σκληρή δουλειά Με το θέατρο ο Χάρης Φραγκούλης ασχολήθηκε εντελώς τυχαία. Φοιτητής της Βιολογίας, έφτασε σε ένα εργαστήριο υποκριτικής παρέα με έναν φίλο του και αυτή η γνωριμία του με το θέατρο ήταν καθοριστική για τη ζωή του. «Αποφάσισα», μας λέει, «ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου. Μέχρι τότε η επαφή μου με το θέατρο ήταν ελάχιστη, αλλά είχα δει μια παράσταση, τον ‘Πουπουλένιο’, και είχα εντυπωσιαστεί φοβερά. Είχε μια επίδραση επάνω μου που δεν φανταζόμουν. Η συνέχεια ήταν να δώσω εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού, να περάσω και μετά όλα πήραν τον δρόμο τους». Ο Χάρης Φραγκούλης ξεχώρισε από την πρώτη κιόλας θεατρική του εμφάνιση στον «Επιστάτη» του Πίντερ. Φέτος, τιμήθηκε με το Βραβείο Χορν για την ερμηνεία του στο «Οταν έκλαψε ο Νίτσε». Φτάνει στο τέλος μιας θεατρικής χρονιάς με ένα πρόγραμμα βαρύ. Τάσος στην «Γκόλφω» του Εθνικού Θεάτρου, πρόβες για το «Θερμοκήπιο» σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή, πρόβες για το έργο που σκηνοθετούν ο Ακύλλας Καραζήσης και ο Νίκος Χατζόπουλος για το Φεστιβάλ Αθηνών. Για τον ρόλο του στην Γκόλφω αισθάνεται πολύ τυχερός. «Ο Νίκος Καραθάνος είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ πολύ. Τον σέβομαι γιατί δεν είναι ‘δήθεν’, μου έδωσε μια ευκαιρία και χώρο, με εμπιστεύτηκε με έναν τρόπο που δεν συνηθίζεται και ένιωσα πολύ υπεύθυνος, γιατί είμαι άπειρος ηθοποιός μπροστά στους υπόλοιπους. Ενιωσα ότι έχω μια μεγάλη ευθύνη εκτός από μια μεγάλη ευκαιρία. Επίσης, γνώρισα και ένα σπουδαίο έργο. Κατάλαβα την αξία του με αυτή την παράσταση, η οποία με γοητεύει γιατί κινούμαστε, τραγουδάμε, παίζουμε μουσική και μου αρέσει που συνυπάρχω στη σκηνή με αυτούς τους ανθρώπους». Με τον ίδιο ενθουσιασμό μιλά και για τον Λευτέρη Βογιατζή, τον οποίο θεωρεί σπουδαίο δάσκαλο, αλλά και για τον

Ακύλλα Καραζήση, στον οποίο αφιέρωσε και το Βραβείο Χορν. Η ανάγκη που τον κάνει να θέλει να δουλέψει με σκηνοθέτες που εκτιμά, παράλληλα τον ωθεί να δοκιμάσει ο ίδιος τις δυνάμεις του στη σκηνοθεσία και να δουλέψει ομαδικά με ανθρώπους της γενιάς του, όπως η Ηρώ Μπέζου και ο Αργύρης Πανταζάρας. Εχει ήδη κάνει την πρώτη του σκηνοθεσία, τον «Βόιτσεκ», ενώ ετοιμάζει έναν μονόλογο με την Ηρώ Μπέζου. «Δεν με τρομάζει καθόλου η ιδέα να δοκιμαστώ», λέει με βεβαιότητα. «Το αντίθετο. Ισως είναι χαρακτηριστικό της γενιάς της δικής μου. Νιώθω ότι έχω να πω μια ιστορία, είμαι τυχερός που ανήκω σε μια ομάδα και έχω φίλους και συνομιλητές και πάνω από όλα έχω την επιθυμία να εξερευνήσω όλα τα πράγματα. Δηλαδή, δεν μου αρέσει να είμαι μόνο ηθοποιός, θέλω να είμαι και χορευτής και ας μη χορέψω ποτέ και να ξέρω τραγούδι και ας μην τραγουδήσω ποτέ. Σαν εργαλεία της δουλειάς μου. Πάντοτε άνθιζε μέσα μου η απορία για πολύ ταλαντούχους ηθοποιούς μιας προηγούμενης γενιάς πώς και δεν έχουν την επιθυμία να κάνουν φέρ’ ειπείν κάτι δικό τους, να φτιάξουν μια ομάδα με ηθοποιούς της ηλικίας τους, αλλά περιμένουν να τους ‘ευλογήσει’ κάποιος σκηνοθέτης. Εμείς θέλουμε να πούμε μια ιστορία. Η νοοτροπία του ότι για να την πεις πρέπει να σε λιώσουν οι προηγούμενοι δεν μου είναι κατανοητή. Δεν θέλω να ανήκω σε μια γενιά που δεν αντέδρασε ή δεν αντιδρά». «Πιστεύω πως αξίζει τον κόπο να προσπαθείς με ταλέντο και σκληρή δουλειά, ακόμα και σε περιβάλλοντα αντίξοα ή τοξικά», συνεχίζει περιγράφοντας τη σημερινή κατάσταση στους κύκλους που κινείται επαγελματικά. «Είναι μεν δύσκολο να δουλεύεις σε τρία πράγματα, να πληρώνεσαι στο ένα και να παίρνεις βασικό, να μην μπορείς συνεπώς να αποταμιεύσεις και να πρέπει να δουλεύεις συνέχεια - αν βρεις δουλειά κιόλας. Παρόλη τη δυσκολία, όμως, υπάρχουν γύρω μας παιδιά που κάνουν κινηματογράφο και θεατρικές ομάδες που κάνουν πολύ σπουδαία πράγματα».

Πώς θα μπορούσαν, όμως, τα πράγματα να είναι διαφορετικά; «Μου έλεγε ο Στέργιος Πάσχος, που έχουμε κάνει μαζί τρεις ταινίες μικρού μήκους, πόσο θα ήθελε να έχει τα λεφτά να με πάρει στην ταινία που κάνει, να μην κάνω τίποτα άλλο και να συγκεντρωθώ σε αυτήν, κάτι που θα ήθελα και εγώ. Θα μπορούσε να υπάρχει μια πραγματικότητα που σε προστατεύει, μια συνθήκη μέσα στην οποία θα μπορούσα να κάνω μόνο μία ταινία ή μία παράσταση. Τότε, θα έκανα τη δουλειά μου πολύ καλύτερα και εσωτερικά και εξωτερικά. Θα ήθελα να μπορώ, για παράδειγμα, να κουρέψω τα μαλλιά μου, να είμαι συγκεντρωμένος, να είμαι όλη μέρα εκεί. Γιατί, όσο καλός και να είσαι, δεν μπορεί να είσαι εξίσου καλός με έναν ξένο, έναν Αμερικανό που είναι εκεί, συγκεντρωμένος, αφοσιωμένος μόνο στη δουλειά του. Από εκεί και πέρα αυτή η δυσκολία, όπως και κάθε δυσκολία, δημιουργεί ένα πείσμα, μια δυναμική, σπρώχνει τα πράγματα προς τα μπροστά. Αυτό το βλέπω κυρίως στη γενιά μου, έχει μια δυναμική μεγαλύτερη από αυτήν των μεγαλύτερων. Νομίζω ότι η προηγούμενη ήταν μια γενιά πιο προσκολλημένη στον μπαμπά από ό,τι αυτή η γενιά και ίσως αυτό είναι από τα πιο θεμελιώδη προβλήματα αυτής της κοινωνίας». Επιπλέον, θεωρεί ότι στις μέρες μας υπάρχει ένας περίεργος κύκλος που περιστρέφεται γύρω από το χρήμα. «Δηλαδή δεν σου δίνουν χρήματα για να κάνεις κάτι, το κάνεις πρόχειρα και σου λένε ότι είναι πρόχειρες οι δουλειές. Ετσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος. Ομως αυτή η προχειρότητα, ακόμα και αν δίνεις μια προσωπική μάχη, με κάποιον τρόπο σε διαβρώνει. Και ψάχνεις να βρεις ένα κλίμα σοβαρότητας για να ισορροπήσεις, να σωθείς. Να βρεις έναν τρόπο να αντιμετωπίσεις τα πράγματα, να διαμορφώσεις τις ανάγκες σου, τις επιθυμίες σου, την οπτική σου και τη στάση σου», καταλήγει.

Κείμενο: Αλέξανδρος Ευσταθίου

Θα γίνει… του μιούζικαλ! Ενα ερώτημα με απασχολεί έντονα τις τελευταίες μέρες. Οχι, δεν είναι το «να ζει κανείς ή να μη ζει;». Το ξεπεράσαμε αυτό. Η νέα απορία μου είναι η εξής: πόσα μιούζικαλ θα δούμε τον ερχόμενο χειμώνα στην Αθήνα; Ή μάλλον, για να χαρίσω στην απορία μου την απαραίτητη υπαρξιακή της διάσταση: πόσα μιούζικαλ αντέχουμε να δούμε τον ερχόμενο χειμώνα στην Αθήνα; Η Μποφίλιου ανεβάζει την «Εβίτα» του Γουέμπερ στον Ελληνικό Κόσμο με τον Μουζουράκη στον ρόλο του Τσε Γκεβάρα. Η Μαρινέλλα θα υποδυθεί τη Σοφία Βέμπο (άραγε μετά θάνατον; Γιατί η Βέμπο πέθανε στα 68!) σε ένα μιούζικαλ για τη ζωή της στο Badminton, που μαθαίνω ότι θα σκηνοθετήσει τελικά ο Πέτρος Ζούλιας και όχι ο Σταμάτης Φασουλής, όπως είχε ακουστεί αρχικά. Ο τελευταίος, που θα επαναλάβει από Σεπτέμβριο το “Chicago” (γιατί, λέει, δεν προλάβαμε να το δούμε πολλοί - μπορεί και να μη θέλαμε φυσικά!), ήταν να παρουσιάσει το «Καμπαρέ» με την Ελεονώρα Ζουγανέλη στο Παλλάς, αλλά τελικά δεν κατάφερε να πάρει τα δικαιώματα και θα ανεβάσει το «Μερικοί το προτιμούν καυτό» με

τη Ζέτα Μακρυπούλια στον ρόλο της… Μονρόε. Την οποία Ζέτα Μακρυπούλια έκλεισε και για τον μεθεπόμενο χειμώνα του 2014-2015 για τη «Μελωδία της Ευτυχίας»! Οι Ρέππας-Παπαθανασίου από την άλλη ετοιμάζουν, λέει, σε μιούζικαλ τη ζωή του Θεοδωράκη πάλι στο Παλλάς, αλλά από τη νέα χρονιά. Η Θέμις Μαρσέλλου, εκτός από την «Εβίτα», θα σκηνοθετήσει και την «Αννυ», αλλά και τον «Μάικ τον Φασολάκη» για δεύτερη χρονιά (μιούζικαλ και αυτό, έστω και για… ζαρζαβατικά). Και ο κατάλογος δεν τελειώνει εδώ, αφού κάτι πήρε το αυτί μου και για ένα ακόμα ξένο μιούζικαλ με τρεις άντρες πρωταγωνιστές, που ετοιμάζεται και αυτό με τη σειρά του να προσγειωθεί στο αθηναϊκό… Broadway! Επειδή, αν δεν το έχεις καταλάβει, έχουμε γίνει Broadway! Μπορεί να έχουμε κρίση, μπορεί να μην έχουμε λεφτά, μπορεί το μιούζικαλ να είναι το πιο ακριβό θεατρικό είδος, αλλά τώρα μας ήρθε να κάνουμε όλοι μαζί μιούζικαλ, τώρα θα τα κάνουμε! Είναι κάτι σαν το θεατρικό… frozen yogurt! Το έκανες εσύ, θα το κάνω κι εγώ! Το πώς είναι άλλη συζήτηση… Θα κόψουμε λίγο από εδώ, θα το μαζέψουμε λίγο από την άλλη, θα βρούμε και έναν αναγνωρίσιμο πρωταγωνι-

στή/πρωταγωνίστρια που πιστεύει ότι το ’χει (κι ας μην πατάει, ρε παιδί μου, σε όλες τις νότες!), θα τον πλαισιώσουμε με κάνα μπαλετάκι, που θα το χορογραφήσει κάποιος που πιστεύει ότι είναι λίγο καλύτερος από τον Μπομπ Φόσι (τελικά η πίστη είναι αυτή που πεθαίνει τελευταία και πολύ αργότερα από την ελπίδα!) και θα το σερβίρουμε στο θεατρόφιλο κοινό της Αθήνας, που εντοπίζει τις διαφορές του “Chicago” και του «Μαρινέλλα: Το Μιούζικαλ» μόνο στην πλοκή. Με αυτά και με τ’ άλλα, φυσικά, ξεχάσαμε να φτιάξουμε και καμιά σχολή για μιούζικαλ, αλλά από την άλλη τι να την κάνεις; Να βγουν τέσσερα χρόνια αργότερα σωστά εκπαιδευμένοι ηθοποιοί για το είδος και να μην έχουν τι να κάνουν; Γιατί μέχρι τότε θα μας έχει περάσει η φρενίτιδα. Θα έχουμε βρει άλλο κοσκινάκι πιθανότατα. Τώρα που το σκέφτομαι, το σωστό ερώτημα δεν είναι πόσα μιούζικαλ θα δούμε τον ερχόμενο χειμώνα στην Αθήνα. Δεν είναι καν το γιατί δεν έχουμε μία σχολή μιούζικαλ. Το σωστό ερώτημα είναι γιατί δεν έχουμε μία σχολή τσίρκου. Διότι σε αυτό διαπρέπουμε δεκαετίες τώρα!

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

19-25.04. 2013

Παίζοντας... Μπέκετ «Αν είσαι έξυπνος, πρέπει να κάθεσαι και να αποβλακώνεσαι μπροστά στους μεγάλους συγγραφείς», μου λέει με νόημα ο Δημήτρης Λιγνάδης, που για πρώτη φορά στην πολύχρονη θεατρική του διαδρομή έρχεται αντιμέτωπος με ένα έργο του κορυφαίου Σάμιουελ Μπέκετ. Μαζί με τον Ακι Βλουτή πρωταγωνιστούν στο «Τέλος του παιχνιδιού», που παρουσιάζεται στο Από Μηχανής Θέατρο. «Είναι ένα δύσκολο έργο και όποιος δεν θέλει να κοιτάξει τον καθρέφτη του εαυτού του και της κοινωνίας του μπορεί να μην έρθει», εξηγεί ο Λιγνάδης, ο οποίος όμως είχε την ευφυΐα να μη φτιάξει μια δυσβάσταχτη παράσταση. «Θέλω να πιστεύω ότι δεν παίξαμε τη... βαρύτητα βαριά», σημειώνει χαμογελώντας. Ο Μπέκετ σκιαγραφεί στο «Τέλος του Παιχνιδιού» μια μαρτυρική καθημερινότητα. Ο ανάπηρος Χαμ και ο πιστός του υπηρέτης Κλοβ μοιάζουν να τρώνε τις σάρκες τους κλεισμένοι μέσα σε ένα δωμάτιο στο πουθενά. «Εξω από εδώ υπάρχει μόνο θάνατος», λέει σε κάποια στιγμή του έργου ο Χαμ. «Αισθάνομαι ότι μέσα στη διαστροφή αυτής της σχέσης αυτοί οι δύο άνθρωποι αγαπούν βαθιά ο

ένας τον άλλον», μου λέει ο Ακις θεωρώντας ότι εκεί κρύβεται το λιγοστό φως του έργου.

μεγάλοι συγγραφείς θέτουν ερωτήματα, δεν δίνουν απαντήσεις».

«Το ‘Τέλος του Παιχνιδιού’ μιλάει για τον ζόφο, για το μηδέν, για την άρνηση, τον πάτο, την ανάγκη φυγής και μια μικρή ηλιαχτίδα που υπάρχει σε αυτήν», επισημαίνει ο Δημήτρης χαρακτηρίζοντας το έργο εξαιρετικά επίκαιρο. Αναρωτιέμαι γιατί και του το λέω. «Καταρχάς, εξαιτίας της θεματικής του έργου. Το ότι δεν υπάρχει τίποτα, ότι όλα είναι μηδέν και γκρίζα, ότι δεν υπάρχει Θεός, οι τάσεις φυγής και ο φόβος φυγής από έναν χώρο όπου ασφυκτιάς είναι θέματα που τα συζητάμε συνέχεια σήμερα. Επίσης, όμως, σήμερα περισσότερο από ποτέ αυτό το έργο κάνει ένα μεγάλο θεατρικό σχόλιο. Την εποχή της κατ’ επίφαση αποδόμησης, του μεταμοντερνισμού, την εποχή που όλα χωράνε παντού και ο οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει τα πάντα, ξαφνικά επανέρχεται αυτό το ελλειπτικό, αφαιρετικό θέατρο του Μπέκετ και μας βάζει όλους στη θέση μας. Δεν είναι δηλαδή μόνο το θέμα, είναι και ο τρόπος που ζωγραφίζει ο Μπέκετ».

«Ομολογώ ότι είναι η πρώτη φορά στη θεατρική μου ζωή που έχει γίνει μια παράσταση και δεν το έχω καταλάβει. Δεν νιώθω ότι παίζω. Υπάρχει μια ηρεμία και μια ησυχία σαν να μην έγινε πρεμιέρα. Δεν έχει συμβεί τίποτα που να αλλοιώσει τον τρόπο της πρόβας», εξομολογείται ο Ακις. Ο Δημήτρης συμφωνεί και προσθέτει: «Πρέπει πραγματικά να παίξεις το έργο και όχι να κάνεις ότι το παίζεις. Και αυτή είναι η μεγάλη μας δυσκολία».

«Γιατί παίζουμε αυτό το θέατρο;» ρωτάει κάποια στιγμή ο Κλοβ τον Χαμ. «Προσωπικά μπορώ πολύ εύκολα να θέσω αυτή την ερώτηση, αλλά δεν μπορώ να την απαντήσω», μου λέει ο Δημήτρης σπεύδοντας να μου υπενθυμίσει ότι «οι

Αν και η παράσταση που έχει στήσει ο Λιγνάδης διαθέτει τις απαραίτητες λυτρωτικές κωμικές ανάσες, που θα σε κάνουν να χαμογελάσεις αρκετές φορές, το έργο του Μπέκετ φαίνεται σε πρώτο επίπεδο βυθισμένο στο σκοτάδι. Είναι όμως στη βάση του ένα τόσο πεσιμιστικό κείμενο; «Κάποια στιγμή σπαράζει ο Χαμ φωνάζοντας: ‘Μα τι ελπίζετε επιτέλους;’ Αυτός όμως που διατείνεται για τη μη ύπαρξη ελπίδας, ελπίζει», μου λέει ο Ακις και ο Δημήτρης βάζει την τελευταία πινελιά στην κουβέντα μας: «Ενας κλασικός μπεκετικός διάλογος θα μπορούσε να είναι. Λέει ο ένας: ‘Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία’. Και απαντά ο άλλος: ‘Ναι. Πάντως πεθαίνει’. Ομως, όταν το πεις αυτό επί σκηνής, το ξορκίζεις».

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

19-25.04. 2013

Ιπποτισμός στη Νίσυρο Eίναι σχεδόν μεσάνυχτα και στην αίθουσα Ολύμπια ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Ευκλείδης έχει κλείσει ήδη 15 ώρες προετοιμάζοντας την πιο απρόβλεπτη «Καβαλλερία ρουστικάνα» («Αγροτικός ιπποτισμός») που έχουμε δει ποτέ. Δίπλα του τεχνικοί της Λυρικής ρυθμίζουν τα φώτα, κάνουν υπολογισμούς, για μια παράσταση που αποτελεί μοναδική πρόκληση χάρη στην τεχνική αρτιότητα και ακρίβεια που απαιτεί, αφού τα σκηνικά θα είναι ψηφιακά. Η παράσταση που θα ανέβει αντί θρησκευτικής μουσικής το Πάσχα στη Λυρική (από τις 25 έως και τις 28 Απριλίου) θα έχει χαρακτήρα πειραματικό, μας διαβεβαιώνει ο Αλέξανδρος Ευκλείδης, ο οποίος έχει κατορθώσει να γίνει γνωστός για την ιδιοσυγκρασιακή του γραφή στη σκηνοθεσία του μουσικού και του λυρικού θεάτρου: εκτός συμβάσεων και ορίων, υπέρ του νοήματος, χωρίς αισθητικές εκπτώσεις, αλλά απεγκλωβισμένος από την αισθητικοποιημένη τέχνη. Η έκρηξη αυτών των χαρακτηριστικών πάνω στην «Καβαλλερία ρουστικάνα» κάνει την παράσταση, αν μη τι άλλο, πολυαναμενόμενη (και σίγουρα μετά θα είναι και πολυσυζητημένη...). Η διοίκηση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής επέλεξε το έργο, τους συντελεστές, αλλά είχε και τη σύλληψη για να γίνει η βίντεο-σκηνογραφία από την Εβίτα Γαλανού, Ελληνίδα που ζει στην Ελβετία, σε συνεργασία με τον Τόμας Βολεμπέργκερν (φωτό). Ο Αλέξανδρος Ευκλείδης είχε όμως τη σύλληψη να μεταφέρει την πλοκή του έργου από ένα χωριό της Σικελίας σε ένα ελληνικό νησί. Φανταστείτε, ας πούμε, τη Νίσυρο, την κεντρική της πλατεία, ανήμερα το Πάσχα, όπου ένας έρωτας και μια παρεξήγηση οδηγούν σε αιματοχυσία. Καθώς ακούω τον Αλέξανδρο Ευκλείδη να αναλύει τη μεταφορά της παράστασης στον χωροχρόνο, τον ρωτάω αυθόρμητα αν θα μοιάζει με το “Μama mia”, το γνωστό κινηματογραφικό μιούζικαλ. Και εκεί που οποιοσδήποτε σοβαροφανής θα χλόμιαζε, ο Ευκλείδης γελάει και απαντάει: «Ναι, μπορείς να το πεις και έτσι! Μάλιστα, η χορωδία δεν

θα αποτελείται από ντόπιους -όπως αναφέρει το λιμπρέτο-, αλλά από τουρίστες. Ξέρεις, παρακολουθούν και σχολιάζουν έκπληκτοι αυτό που συμβαίνει στην τοπική κοινωνία». Και αυτό είναι ένα σημαντικό σημείο για τον τρόπο προσέγγισης της παράστασης, αλλά και της φιλοσοφίας του Αλέξανδρου Ευκλείδη για την όπερα: Να μπορείς να τη δεις πέρα από τις συμβάσεις. Μιλώντας όμως για τη φιλοσοφία των νέων καλλιτεχνών, δεν μπορώ να μη σταθώ και στην ανάγκη του σκηνοθέτη να μιλήσει για το συλλογικό. Επαινώντας τους τεχνικούς της Λυρικής που δουλεύουν εντατικά και μέχρι αργά και που με ενημερώνει ότι διαθέτουν εξαιρετικό know how για τέτοιου είδους τεχνικές απαιτήσεις. Αλλά και εστιάζοντας στην ιδιαιτερότητα της συνεργασίας του με τον μαέστρο Βασίλη Χριστόπουλο. «Ισως και επειδή είμαστε της ίδιας γενιάς με τον Βασίλη, είχαμε εξαιρετική και ουσιαστική συνεργασία. Ξεπεράσαμε την τεχνοκρατική αντίληψη στην όπερα, που θέλει τον σκηνοθέτη και τον διευθυντή ορχήστρας σχεδόν να μη συναντιούνται και δουλέψαμε πολλές ώρες μαζί». Εν μέσω φωνών, λοιπόν, και αυστηρότατων μετρήσεων για τον φωτισμό, για την ακριβή αρχιτεκτονική του πού θα σταθούν οι συντελεστές επί σκηνής (αφού η συνθήκη του ψηφιακού σκηνικού, όσο και αν είναι εντυπωσιακή, είναι και εξαιρετικά δύσκολη), αντιλαμβάνεται κανείς μια γοητευτική συνύπαρξη: σημαντικοί νέοι καλλιτέχνες που δουλεύουν είτε εδώ είτε στην Ελλάδα συνυπάρχουν για τη δημιουργία νέου έργου στην Ελλάδα. Ο Αλέξανδρος Ευκλείδης και ο Βασίλης Χριστόπουλος είναι κοσμοπολίτες με σημαντικές δουλειές σε μεγάλες σκηνές του εξωτερικού, η Εβίτα Γαλανού ζει και εργάζεται στο εξωτερικό. Ολες αυτές οι δυνάμεις έλκονται και συσπειρώνονται γύρω από έναν εθνικό φορέα πολιτισμού, τη Λυρική, σε μια νέα προσέγγιση. Ο Αλέξανδρος Ευκλείδης μιλάει με ενθουσιασμό για αυτή τη συνάντηση, που τον κάνει να αισθάνεται δημιουργικός, ξεπερνώντας, για παράδειγμα, το γεγονός ότι πρόκειται για μια εξαιρετικά δύσκολη οικονομική κατάσταση, με λίγα μέσα. «Κάνουμε μόνο οικονομικές εκπτώσεις, ποτέ καλλιτεχνικές. Αλλωστε, αυτό δεν είναι

πρόβλημα για μένα, θα έλεγα ότι έχω εξειδικευθεί στην παραγωγή μεγάλων οπερατικών έργων με χαμηλό κόστος», λέει γελώντας πριν επιστρέψει στην πρόβα για τους φωτισμούς. Η «Καβαλλερία ρουστικάνα» είναι δημοφιλής όπερα του Πιέτρο Μασκάνι (φέτος συμπληρώνονται 150 χρόνια από τη γέννησή του). Η υπόθεση του έργου είναι η ακόλουθη: Κυριακή του Πάσχα, πρωί, σε ένα χωριό της Σικελίας. Ο Τουρίντου τραγουδά για τη Λόλα. Σταδιακά συγκεντρώνονται οι χωρικοί. Φτάνει ο Αλφιο, σύζυγος της Λόλας. Ρωτά τη Λουτσία, μητέρα του Τουρίντου, σχετικά με τον γιο της. Εκείνη αποκρίνεται ότι έλειπε, είχε πάει στο Φρανκοφόντε να φέρει κρασί για το πανδοχείο της. Οταν ο Αλφιο ανταπαντά πως τον είδε κοντά στο σπίτι του, η Σαντούτσα συγκρατεί τη Λουτσία να μην αντιδράσει. Η κουβέντα διακόπτεται όταν καμπάνες αναγγέλλουν τη Λειτουργία του Πάσχα. Ολοι οι χωριανοί μπαίνουν στην εκκλησία, εκτός από τη Σαντούτσα, την οποία έχει αφορίσει η εκκλησία. Ο Τουρίντου, με τον οποίο είναι ερωτευμένη, την άφησε για τη Λόλα. Η Σαντούτσα μιλά για όλα στη μητέρα του. Μόνη, περιμένει τον αγαπημένο της. Ο Τουρίντου φτάνει, η Σαντούτσα τον παρακαλεί να επιστρέψει κοντά της και τον προειδοποιεί πως τον είδαν κοντά στο σπίτι του Αλφιο. Την ώρα που ο Τουρίντου την κατηγορεί για ζήλια, φθάνει η Λόλα: ανταλλάσσει μερικές κουβέντες με τη Σαντούτσα και μπαίνει στην εκκλησία. Οταν οι παρακλήσεις της Σαντούτσας προς τον Τουρίντου γίνονται ακόμα πιο έντονες, εκείνος αντιδρά βίαια. Οργή και ο φθόνος κυριεύουν την Σαντούτσα. Ετσι, όταν βλέπει τον Αλφιο, του αποκαλύπτει το ένοχο μυστικό. Εκείνος ορκίζεται εκδίκηση. Κατά τη διάρκεια πρόποσης, ο Αλφιο προσβάλλει τον Τουρίντου και τον προκαλεί σε μονομαχία. Πηγαίνοντας να τον συναντήσει, ο Τουρίντου αποχαιρετά τη μητέρα του, εμπιστευόμενός της τη Σαντούτσα. Λίγα λεπτά αργότερα μια γυναίκα φωνάζει πως ο Τουρίντου σκοτώθηκε. Η Λουτσία και η Σαντούτσα καταρρέουν.

Κείμενο: Βάσια Ρούσσου / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

Ροκ με άποψη Οι 3w.gr είναι μια μπάντα ελληνόφωνου ροκ που δημιουργήθηκε από τον Ηλία Κατσογιάννη (κιθάρες) και τη Χρύσα Εμμανουήλ (τραγούδι) στις αρχές του 2011. Σύντομα, στο σχήμα προστέθηκαν ο Ηλίας Φυλακτός (μπάσο), ο Γιάννης Φουστέρης (πλήκτρα) και ο Στέφανος Κομπιλίρης (τύμπανα). Λίγους μήνες αργότερα, ο Γιάννης και ο Στέφανος αποχώρησαν, αφήνοντας τη θέση τους στην Κατερίνα Λιάκη και στον Βασίλη Αρμάο αντίστοιχα. Η πρόταση του Ηλία Κατσογιάννη, που βιοπορίζεται ως φαρμακοποιός στον Νέο Κόσμο, να βαφτίσουν την μπάντα τους 3w.gr έγινε αμέσως δεκτή από τα υπόλοιπα μέλη. «Είναι η διεύθυνση που οι περισσότεροι Ελληνες έχουμε εντάξει στη ζωή μας. Η σχέση μας με το internet είναι καθημερινή και πολύωρη. Ενημερωνόμαστε, ακούμε μουσική, επικοινωνούμε. Ολα γίνονται μέσω αυτού. Ζούμε πλέον σε έναν σχεδόν ψηφιακό κόσμο. Επίσης, μέσω της σελίδας μας στο Facebook, του ΥouΤube και μουσικών ιστοσελίδων, προβάλλουμε τη δουλειά μας και προσπαθούμε να κάνουμε γνωστό το όνομά μας», μας εξηγούν. Το σίγουρο είναι ότι έχουν ήδη καταφέρει να αποκτήσουν το κοινό τους, χάρη στον ιδιαίτε-

ρο ήχο τους, που φέρει στοιχεία από διάφορα μουσικά είδη, αλλά κατά βάση είναι ροκ. «Ο ήχος της μπάντας είναι ένα κράμα από τις απόψεις μας. Ο καθένας από εμάς έχει διαφορετικά ακούσματα. Οι επιρροές μας είναι από τον χώρο της ροκ, της ποπ, της μέταλ και της ηλεκτρονικής μουσικής. Η ροκ είναι, ουσιαστικά, το σημείο στο οποίο συναντιόμαστε». Οι διαφορετικές επιρροές των μελών της μπάντας δεν είναι ο μοναδικός λόγος για τον οποίο πειραματίζονται με τον ήχο. «Δεν θέλαμε να φτιάξουμε μια μπάντα που να κάνει το ίδιο με αυτό που κάνουν κάποιες άλλες μπάντες, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν εκτιμάμε τη δουλειά τους. Απλώς θεωρούμε ότι αυτό γίνεται ήδη. Θέλουμε να προσπαθήσουμε να φτιάξουμε κάτι διαφορετικό για τα ελληνικά ακούσματα. Αυτό δεν γίνεται αν δεν πειραματιστείς αρκετά». Μέσα από τον πειραματισμό, λοιπόν, έχουν καταφέρει να διαμορφώσουν την ταυτότητά τους και το στοιχείο που κυρίως τους χαρακτηρίζει είναι τα δυναμικά τους live. «Στα live μας δεν είναι στατική η μπάντα. Υπάρχουν μεγάλες δόσεις αυτοσχεδιασμού. Με τη δουλειά που κάνουμε στις πρόβες είμαστε σε θέση να αλλάζουμε το setlist, όταν χρειάζεται. Εχει τύχει να κάνουμε αλλαγή του προγράμματος για να κερδίσουμε τον κόσμο.

Ο συμβιβασμός δεν είναι στον ήχο μας, αλλά στην επιλογή της διάθεσης». Ανάμεσα στα πολυάριθμα live τους ξεχωρίζουν δύο, λόγω του αποτελέσματος και της ατμόσφαιρας. «Τα live μας το 2011 στο Ρυθμός Stage με τους Νίκο Μίχα, Ζακ Στεφάνου, Διονύση Καλαφάτη και Σταύρο Μιχαλακάκο και το 2012 στο Nueva Trova με τους δύο τελευταίους, τον Γιώργο Παπαδημητράκη και την Κατερίνα Παπουτσάκη, αποτελούν ιδιαίτερες στιγμές στην πορεία μας, επειδή παίξαμε για κάτι περισσότερο από τον εαυτό μας. Τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν δόθηκαν στο Καταφύγιο Αδέσποτων του Ζωγράφου και το Χαμόγελο του Παιδιού αντίστοιχα». Αυτή την περίοδο δίνουν όλη τους την ενέργεια για την ολοκλήρωση και την κυκλοφορία του πρώτου τους βιντεοκλίπ. «Αποφασίσαμε να γυρίσουμε βιντεοκλίπ για το τραγούδι ‘Κόλαση μακριά σου’, επειδή πιστεύουμε ότι θα αρέσει στον κόσμο και θα μας δώσει την ευκαιρία να κάνουμε περισσότερα πράγματα. Ο ήχος του είναι ροκ και ποπ με dubstep στοιχεία. Για την υλοποίησή του, μας βοήθησαν πολλοί και καλοί φίλοι, μεταξύ των οποίων ο Dominik Papaemmanouil και ο George Brass, που ανέλαβαν τη σκηνοθεσία και το μοντάζ αντίστοιχα. Θα κυκλοφορήσει την επόμενη εβδομάδα».

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

19-25.04. 2013

Δίπολα και αντιθέσεις Τη Μαρία Παπαγεωργίου και τον Αλέξανδρο Εμμανουηλίδη τους γνωρίσαμε από τον πρώτο τους κοινό δίσκο με τίτλο «Ομορφοι και ηττημένοι». Πρόσφατα, παρουσιάστηκε στον Σταυρό του Νότου η δεύτερη κοινή τους δουλειά, το «Αβουλο θεριό», σε στίχους και μουσική του Αλέξανδρου, με τη φωνή της Μαρίας. Η ιστορία για το επιτυχημένο μουσικό ζευγάρι, όμως, ξεκινάει πριν από έξι χρόνια και δύο αποτυχημένες ακροάσεις της Μαρίας σε οντισιόν του Αλέξανδρου... Στην τρίτη ακρόαση, τελικά τον έπεισε, όπως μου αφηγούνται σε συζήτηση στο σπίτι της Μαρίας στη Νέα Σμύρνη. Η 28χρονη Μαρία, αν και από μικρό παιδί ήξερε ότι θέλει να γίνει τραγουδίστρια, ήρθε στην Αθήνα από τα Γρεβενά για να σπουδάσει Χρηματοοικονομική και Τραπεζική Διοικητική. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές της και κατάλαβε ότι μουσική και οικονομικά δεν συνδυάζονται, αφιερώθηκε στο τραγούδι. Σήμερα, παράλληλα με τη μουσική της, διδάσκει φωνητική σε παιδιά και ενήλικες, κάτι που, όπως αναφέρει η ίδια, αγαπά εξίσου, μια και της προσφέρει ηρεμία αλλά και οικονομική ασφάλεια. Από την άλλη, ο 32χρονος Αλέξανδρος ήρθε από τις Σέρρες αποκλειστικά για τη Δεύτερη Ακρόαση της Μικρής Αρκτου. Τώρα κατοικεί στα Ιλίσια, δηλώνει ολιγαρκής και στοχεύει να ζει από τα τραγούδια και τη μουσική του.

Προτού καταλήξουν να είναι ο ένας το μουσικό alter ego του άλλου, έχουν περάσει αμφότεροι από ταβέρνες, μικρά μαγαζιά και διάφορες μπάντες. «Συνέπεσαν οι καλλιτεχνικές μας ανησυχίες, η αντίληψή μας για τα τραγούδια... Παράλληλα, επειδή παιδευτήκαμε πολύ αυτά τα χρόνια, ήρθαμε πιο κοντά», θα μου πει η Μαρία. Ενώ ο Αλέξανδρος θα συμπληρώσει: «Αν και αρχικά είχαμε πολλές διαφορές, ακόμα και στο ύφος, τώρα αλληλοσυμπληρωνόμαστε και μοιραζόμαστε και κοινές ανασφάλειες. Εχουμε, για παράδειγμα, άγχος και αγωνία για το αν αυτό που κάνουμε θα έχει ανταπόκριση». Οση περνάει η ώρα που τους βλέπω και τους ακούω, τόσο πιο εμφανή φαντάζουν τα δίπολα και οι αντιθέσεις μεταξύ τους... «Οταν η Φαίδρα Χάρδα και η Ελευθερία Ανθη, που επιμελήθηκαν εικαστικά τον δίσκο, άκουσαν τα κομμάτια, μας μετέφεραν συναισθήματα και εικόνες για δύο ανθρώπους που έρχονται σε κόντρα και που αλληλοσυμπληρώνονται. Μας περιέγραψαν αντιφάσεις... ηρεμία και αγριάδα», εξηγεί η Μαρία. Ακούγοντάς την ο Αλέξανδρος παίρνει τον λόγο για να μας εκθέσει τη δική του άποψη. «Το ‘Αβουλο θεριό’ είναι ένας καθ’ όλα κοινωνικός δίσκος, αλλά εκφράζει την κοινωνική παρατήρηση μέσα από τη σχέση δύο ερωτευμένων. Μάλιστα, στην αρχή δεν ήθελα να τιτλοφορηθεί από ένα ερωτικό τραγούδι. Αλλά στη συνέχεια σκέφτηκα ότι το ‘Αβουλο θεριό’ καλύπτει όλες τις

πλευρές του δίσκου, την κοινωνική, την αλήτικη, την ερωτική». Πιστεύουν ότι αυτός ο δίσκος είναι μεν μελαγχολικός, αλλά πιο εξωστρεφής. Τα εννέα τραγούδια του άλμπουμ επικοινωνούν με τον ακροατή και αφηγούνται μια ερωτική ιστορία, με τους διχασμούς και τις ανασφάλειές της, χωρίς ωστόσο να τον βαραίνουν. «Θέλουμε το ‘Αβουλο θεριό’ να ταξιδέψει αργά και σταθερά, χωρίς πολλές φανφάρες και να αγγίζει τον κόσμο σε προσωπικό επίπεδο», σχολιάζει ο Αλέξανδρος. Αυτή την περίοδο ετοιμάζουν εμφανίσεις στην Αθήνα και την επαρχία, με συνταξιδιώτη τον Γιώργο Ανδρέου, ενώ ήδη κάνουν και «χωριστά» όνειρα. «Μια πλευρά μας δεν εκφράζεται μέσα από τη συνεργασία μας. Σιγά σιγά και υγιώς ο καθένας θα κάνει και δικά του πράγματα», ομολογεί η Μαρία, ενώ ο Αλέξανδρος θεωρεί ότι θα ήταν τεράστια παγίδα να μη σκέφτονται ένα τέτοιο ενδεχόμενο. «Ηδη έχουμε ξεκινήσει να δουλεύουμε τις επόμενες προσωπικές μας δουλειές και μάλλον τον χειμώνα θα κάνουμε και χωριστά εμφανίσεις. Βέβαια, κανείς ποτέ δεν ξέρει τι μπορεί να φέρει ένας νέος δίσκος... Για την ώρα αφήνουμε το ‘Αβουλο θεριό’ να μας δείξει τον δρόμο».

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

19-25.04. 2013

Μαζί... στην αρένα

Σε κάποια πράγματα μπορείς να είσαι απόλυτος. Το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» του Εντουαρντ Αλμπι είναι το αριστούργημα του ρεαλιστικού θεάτρου. Οχι ένα αριστούργημα. Το αριστούργημα. Κάθε φορά που το διαβάζω ή το βλέπω στη σκηνή είναι σαν να το ανακαλύπτω ξανά και ξανά. «Δεν υπάρχει ούτε μία λέξη για να πάμε παρακάτω», μου λέει ο Δάνης Κατρανίδης, που φέτος παρουσιάζει το έργο μαζί με τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου στο, ανακαινισμένο εκ βάθρων, Θέατρο Πόλη της Πλατείας Βικτωρίας, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη. Φίλοι από τα νιάτα τους, πάλαι ποτέ συμμαθητές στη Δραματική Σχολή και σύντροφοι στη ζωή, ο Κατρανίδης και η Παπακωνσταντίνου αναμετριούνται με δύο ρόλους που ίσως κάθε ηθοποιός να εύχεται να παίξει στη ζωή του. «Είναι πρώτα το έργο και μετά οι ρόλοι», διορθώνει τη σκέψη μου η Μίρκα. «Είναι ανατριχιαστικά επίκαιρο και διαχρονικό. Και μόνο ο τίτλος... ‘Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;’ Δηλαδή, ποιος φοβάται την πραγματική ζωή;» παρεμβαίνει ο Δάνης. Τζορτζ και Μάρθα. Ενα ζευγάρι γύρω στα 50 και κάτι. Γυρνάνε από τη βραδινή τους έξοδο ελαφρώς ζαλισμένοι από το ποτό. Εκείνη έχει προλάβει να καλέσει στο σπίτι τους ένα νεαρό ζευγάρι που γνώρισαν λίγο νωρίτερα. Και το παιχνίδι αρχίζει... «Το έργο ξεκινάει εξαιρετικά ύπουλα. Αν δεν το ξέρεις, δεν μπορείς να προβλέψεις ότι σε μιάμιση ώρα αυτοί οι δύο θα έχουν φάει τις σάρκες τους και θα έχουν γίνει κουρέλια ψυχικά και σωματικά», επισημαίνει η Μίρκα. «Είναι η απόλυτη σχέση. Ο ένας υπάρχει και επιβεβαιώνεται μέσα από την ύπαρξη του άλλου», προσθέτει ο Δάνης. «Είναι πολύ δύσκολο κάθε φορά που η σχέση πέφτει σε ένα τέλμα να το αναγνωρίσεις, να το αποδεχτείς και να θες να το ανατρέψεις. Γιατί μπορεί και να μη θες. Αυτοί

οι δύο θέλουν», μου εξηγεί. Και το κάνουν μέσα από ένα σχεδόν διαστροφικό, ερωτικό παιχνίδι, που απαιτεί το κοινό του. «Θέλουν θεατές. Χωρίς αυτούς δεν μπορεί να λειτουργήσει το παιχνίδι», εξηγεί η Μίρκα. Ο Νικ και η Χάνι, οι νεαροί καλεσμένοι τους, είναι ό,τι πρέπει. Ομως αυτή η νύχτα δεν θα κυλήσει σαν όλες τις άλλες... «Είναι ένα έργο που αφορά τις σχέσεις. Είναι αδύνατον να μη σε αγγίξει. Για αυτό θα παίζεται και θα ξαναπαίζεται», παρατηρεί η Μίρκα και συνεχίζει: «Για μένα όλες οι σχέσεις -και πολύ περισσότερο οι ερωτικές- είναι αρένα. Δεν πιστεύω, όμως, ότι η Μάρθα και ο Τζορτζ έχουν περισσότερο σκοτάδι από άλλες σχέσεις. Αυτοί απλά εκτίθενται πιο πολύ». «Το έργο τεκμηριώνει ότι ο έρωτας είναι κάτι που έρχεται και ξανάρχεται, αρκεί να θέλεις να τον φέρεις στο ζευγάρι», επισημαίνει ο Δάνης. «Κάθε φορά που μένει μόνος του ο ένας από τους δύο, αυτός φωνάζει Μάρθα και αυτή φωνάζει Τζορτζ. Με απόγνωση. Πού πήγες; Πού είσαι; Ενώ όταν είναι μαζί βγάζουν τις σάρκες τους», εξηγεί. Ναι, όντως. Εχουν δίκιο. Δεν μιλάμε για μια υγιή σχέση. Αλλά μιλάμε για σχέση. «Αλλωστε, είναι πολύ υποκειμενικό το τι θεωρεί ο καθένας υγιή σχέση...» μου θυμίζει η Μίρκα. Κουβεντιάζουμε πάνω στη σκηνή για το έργο, για τους ρόλους τους... Τόσο θεωρητικά. Λες και μετά, αφού ολοκληρώσουμε τις αναλύσεις μας, θα σηκωθεί να πάει ο καθένας σπίτι του. Τους παρατηρώ και μου φαίνεται σχεδόν αδιανόητο ότι σε περίπου μία ώρα αυτοί οι δύο άνθρωποι -πατώντας ένα κουμπί;- θα βγάλουν τις σάρκες τους ως Τζορτζ και Μάρθα πάνω στη σκηνή. «Είναι μαγική αυτή η διαδικασία, αλλά και ψυχοφθόρα. Δεν βγαίνεις αλώβητος», επισημαίνει η Μίρκα. «Το συγκεκριμένο έργο απαιτεί το μυαλό και το σώμα σου να είναι εκεί στο 100%. Οταν το καταφέρνεις, είναι λυτρωτικό, γιατί σπαράζεις μαζί με τον ήρωα. Μετριέσαι με

τις ανεπάρκειες και τους δαίμονές σου ακόμα και ερήμην σου. Αυτό που είναι ψυχοφθόρο είναι να προσπαθείς να μπεις και να μην μπαίνεις με τίποτα», προσθέτει ο Δάνης. «Με τα χρόνια δεν γίνεσαι πιο ευτυχισμένος στο θέατρο. Το αντίθετο. Στην αρχή έχεις την ορμή, τα νιάτα, την απειρία, που πολλές φορές είναι και λαμπερό πράγμα. Σιγά σιγά, όμως, αρχίζεις και κοιτάς το βάθος. Σε νοιάζει η λέξη, η έννοια... Κοιτάς μέσα. Και προσπαθείς να φτάσεις αυτό που θες και δεν το φτάνεις», σχολιάζει με ένα σχεδόν πικρό χαμόγελο η Μίρκα, που μετράει πλέον πάνω από 40 χρόνια στο σανίδι. Αφοσιωμένοι άνθρωποι σε αυτό που αγαπούν. Ευλογημένο και αυτό. Τόσα χρόνια παραδομένοι στην τέχνη τους. Με την πίστη τους διαρκώς να δυναμώνει. Οχι στους εαυτούς τους. Στο θέατρο. Μόνο έτσι αναμετράσαι με αυτά τα έργα. Μόνο έτσι τολμάς σε χαλεπούς καιρούς, όπως αυτοί που ζούμε, να επενδύσεις στήνοντας από την αρχή έναν ολοκαίνουργιο θεατρικό χώρο, όπως το Θέατρο Πόλη του Δάνη Κατρανίδη. «Είναι επίπονο, χρονοβόρο και δαπανηρό», μου εξομολογείται ο ίδιος. Και καταλαβαίνω πολύ καλά τι θέλει να μου πει. Δεν αρκέστηκε στο να πάρει μια αποθήκη, να τη βαφτίσει θέατρο και να κάνει το κομμάτι του. Μου εξηγεί βήμα βήμα όλες τις επεμβάσεις -δομικές και ηλεκτρολογικές- που έκανε για να μετατρέψει το εγκαταλελειμμένο πρώην Θέατρο Μέλι σε ένα πανέμορφο, λειτουργικό θεατράκι με δύο σκηνές στην πολύπαθη περιοχή της Πλατείας Βικτωρίας. «Ξεκίνησα από το μηδέν με βάση αυτά που λέει ο ισχύοντας κανονισμός για θεατρικούς χώρους κάτω των 200 θέσεων», μου λέει με νόημα. Και κάπως έτσι το Θέατρο Πόλη δεν βρίσκεται στη λίστα με τα θέατρα που κινδυνεύουν να κλείσουν. Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Κείμενο: Χάρη Ποντίδα / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

Αδραξε το πετάλι Ενα ποδήλατο που πετάει στα σύννεφα ή ένα ποδήλατο που περιδιαβαίνει στα άδυτα του Κάτω Κόσμου μπορεί να είναι ωραίες εικόνες για ιστορίες πιτσιρικάδων, αλλά μάλλον κάτι τέτοιες αφορμές περιμένουμε και εμείς. Αρωμα λεμονιάς και ποδήλατο μύρισε πριν από μερικές ημέρες στο CΑΜΡ στην Πλατεία Κοτζιά και αυτό το κατάλαβαν όσοι έχουν ιδιαίτερη ευαισθησία σε «κινητοποιήσεις» ποδηλατικού περιεχομένου. Bikeart.gr Poster Exhibition 2013: Ποδήλατα χρωματιστά, γραφίστικα, «ντιζαϊνάτα», ποδήλατα εμπνευσμένα από τον κόσμο του γκράφιτι, των ιαπωνικών μάνγκα, από τη ρεαλιστική ζωγραφική, από την τέχνη της γελοιογραφίας. Ενωμένες δυνάμεις πάνω στα δίτροχα: Δέκα writers (graffiti artists), δέκα graphic designers και δέκα comic artists έκαναν το ποδήλατο... μοντέλο τους και έφτιαξαν τις 30 πολύ ενδιαφέρουσες δουλειές που βλέπαμε τώρα, στον δεύτερο όροφο του γνωστού νεοκλασικού. Οταν ανηφόριζα αργότερα τη Σταδίου έχοντας κάτω από τη μασχάλη μου την αφίσα που σχεδίασε για την έκθεση η γραφίστρια Λίλα Καλογερή (υπήρχαν αριθμημένα αντίτυπα από όλες τις αφίσες, έναντι 15 ευρώ η μία, θα τις βρείτε στο bikeart.gr), σκεφτόμουν ότι θα αγόραζα τουλάχιστον άλλες τρεις - και αυτό ουδεμία σχέση είχε

με το άρωμα λεμονιάς (ή νεραντζιάς;) που τρελαίνει αυτή την εποχή κάθε διερχόμενο ρουθούνι και τελικά ξεσπάει στην τσέπη. Ηταν καθαρά αισθητικό το κριτήριο. Ισως και λίγο συναισθηματικό. Γιατί η ατμόσφαιρα στο CΑΜΡ ήταν ωραία, ο σκοπός της έκθεσης ιερός (θα εξηγηθώ σε λίγο) και γιατί οι διοργανωτές ανήκουν σε μια ομάδα street καλλιτεχνών που έχουν γράψει ιστορία (από τα μέσα του ’90), επεμβαίνοντας με τα σπρέι τους στους μεγάλους «καμβάδες» των δρόμων της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Συγκεκριμένα, το Bikeart αποτελείται από καλλιτέχνες που ανήκουν στην Urbanact, που μέχρι πρόσφατα ήταν γνωστοί ως Carpe Diem. Οπου Carpe Diem, βάλτε εκείνες τις μεγάλες τοιχογραφίες σε προσόψεις κτιρίων που βλέπετε όταν βολτάρετε στο Μοναστηράκι ή στου Ψυρρή, στα Κτίρια του ΚΤΕΛ στην Πειραιώς, στη μάντρα του παλιού εργοστασίου ΕΛΑΪΣ, σε προσόψεις κτιρίων στον Ταύρο και πάει λέγοντας. Από τις τελευταίες τους δράσεις είναι το πρόγραμμα «Ζωγραφίζοντας σχολικά κτίρια στην Αθήνα» (ξεκίνησε το 2007), όπου, εκτός από τοιχογραφίες σε σχολεία, οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες δίδαξαν στους μαθητές τεχνικές γκράφιτι και τοιχογραφίας. Ακριβώς αυτό το πρόγραμμα στήριξε η έκθεση Bikeart Poster, «γιατί τα πράγματα στις μέρες

μας είναι δύσκολα» και είναι κρίμα να σταματήσει η προσπάθεια, από τη στιγμή, μάλιστα, που η επέμβαση της ομάδας σε σχολεία του Κέντρου έκανε παιδιά, δασκάλους, γονείς, ακόμα και περίοικους να δουν την «τέχνη του δρόμου» με άλλο μάτι. Ο Κυριάκος Ιωσηφίδης (ιδρυτικό μέλος των Carpe Diem) και οι καλλιτέχνες Same84 και Κez, που τώρα βλέπω να πηγαινοέρχονται μέσα στον χώρο, να στήνουν τα βίντεο (όπου προβάλλονται σκηνές από τη δράση τους), φαίνεται να έχουν βρει ένα καλό αντίδοτο στην κατάθλιψη που φέρνει η κρίση. Μέλη και οι τρεις του Βikeart και της ευρύτερης ομάδας των writers που διαμόρφωσαν την τέχνη των ανοιχτών δρόμων στα μέρη μας, αλλά και διαμορφώθηκαν σαν καλλιτέχνες μέσα από αυτή, μου λένε ουσιαστικά ότι «ο δρόμος είναι η πηγή». Σε αυτόν εντάσσεται και το ποδήλατο. Ομως ήταν η πρώτη φορά που comic artists, γραφίστες και street artists έδωσαν ραντεβού πάνω σε δύο ρόδες και αυτή η πρώτη «βόλτα» γνωριμίας έδειξε ότι ο δρόμος είναι ολάνοιχτος - άρα να περιμένουμε και άλλα. Ραντεβού έξω, λοιπόν (το θέλει και ο καιρός), και, αν δείτε πουθενά την υπογραφή Bikeart. gr ή Urbanact, να ξέρετε ότι πίσω τους υπάρχει ένας ολόκληρος «λόχος» με σπρέι, στένσιλ, πινέλα, σκαλωσιές και το μόνο που περιμένουν είναι να τους δοθεί μια ευκαιρία...

Κείμενο: Δημιουργική ομάδα BIOS

19-25.04. 2013

The art incubator Το BIOS ξεκίνησε τη δράση του το 2001, συστήνοντας στο αθηναϊκό κοινό το πρώτο οπτικοακουστικό φεστιβάλ με έμφαση στην ηλεκτρονική μουσική, το BIOS01. Δύο φεστιβάλ μετά και έχοντας ανάγκη μια σταθερή έδρα, εγκαταστάθηκε στο κτίριο της οδού Πειραιώς 84, δημιουργώντας έναν νέο για τα αθηναϊκά δεδομένα χώρο και προτείνοντας δράσεις που εισήγαγαν στο εδώ κοινό τον αστικό πολιτισμό. Με κύριο σκοπό την προώθηση των σύγχρονων τεχνών, αλλά και τη διασύνδεση διαφορετικών καλλιτεχνικών πεδίων, το BIOS τα τελευταία δέκα χρόνια έχει επιμεληθεί πάρα πολλές συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, προγράμματα προβολών, εκθέσεις, workshops και εκπαιδευτικά προγράμματα, καθώς και μια πληθώρα φεστιβάλ. Συναυλίες με τα πιο καινούργια -ίσως υπερβολικά καινούργια- ονόματα της σύγχρονης μουσικής σκηνής και μετακλήσεις oνομάτων που διαμόρφωναν το διεθνές μουσικό τοπίο της στιγμής: Caribou, Plaid, Chicks on Speed, Damo Suzuki, Vladislav Delay, Luke Vibert, David Holmes, Jamie Lidell, Andrea Parker, Cocorosie, Schneider TM, Pluramon with Julee Cruise, Cassetteboy, The Orb, DMX Krew, Kid 606, DJ Food, Arovane, Ion, Jimmy Edgar, Deadalus, Chris Clark, Alva Noto,

Pansonic, Acid Symphony Orchestra, Lindstrom, DJ Qbert, Mr Scruff, Jazzy Jeff, The Gaslamp Killer, Moodymann, Mary Anne Hobbs, Wax Tailor, Joker, Kode9, Omar S, Gilles Peterson, Italians Do it Better, Dirty Beaches, Moderat, Autechre, Zomby, Actress, Sebastien Tellier κά. Παραστάσεις με τα πιο γνωστά και ενδιαφέροντα ονόματα του devised theatre, αφενός συστήνοντας για πρώτη φορά καλλιτέχνες όπως οι Forced Entertainment, οι Rimini Protokoll, ο Tim Crouch, οι Action Hero, οι Chris Thorpe και Hannah J. Walker, ενώ ταυτόχρονα αποτελώντας τον χώρο όπου έχουν αναπτυχθεί και αναδειχθεί μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες ομάδες σύγχρονου θεάτρου της Ελλάδας. Επειτα από δέκα χρόνια ζωής στην Πειραιώς, πολλή μουσική, πάρα πολλές παραστάσεις και αρκετά καλοκαίρια στην ταράτσα, το BIOS επεκτείνει τις δραστηριότητές του στο νέο του παράρτημα, στο κτίριο της Αναξαγόρα 3-5, τα παλιά τυπογραφεία του περιοδικού «Ρομάντσο», όπου θα δημιουργηθεί η πρώτη καλλιτεχνική θερμοκοιτίδα της Ελλάδας για να στεγάσει νέες επιχειρήσεις στον τομέα των δημιουργικών επαγγελμάτων. Η οδός Αναξαγόρα, πίσω ακριβώς από το Δημαρχείο της Αθήνας, βρίσκεται στο κέντρο της περιοχής Γεράνι -μιας από τις πλέον υποβαθμισμένες

περιοχές του Ιστορικού Κέντρου της Αθήνας-, αλλά την ίδια στιγμή στον πυρήνα του κέντρου της πόλης. Εκεί που οι αναμνήσεις του κάποτε δραστήριου εμπορικού κέντρου της μεταπολεμικής Αθήνας αναμετρώνται με το πολυπολιτισμικό χρώμα και την καθημερινότητα των μεταναστών που κατοικούν εκεί σήμερα. Είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται στην πόλη η συστέγαση νέων καλλιτεχνικών ομάδων και επιχειρήσεων σε ένα κτίριο, καλώντας νέους ανθρώπους να κατοικήσουν με έναν τρόπο ξανά την ίδια τους την πόλη, αυξάνοντας την επισκεψιμότητα της περιοχής. Το κτίριο που στέγαζε το περιοδικό «Ρομάντσο» για περισσότερα από 60 χρόνια, μαζί με αρκετές δημοφιλείς λαϊκές εκδόσεις των δεκαετιών του ’50 μέχρι και του ’80, όπως το «Πάνθεον» και η «Βεντέτα», ανακατασκευάζεται και τα νέα του γραφεία σταδιακά θα αποτελέσουν τη βάση και την έδρα για έναν ζωντανό πυρήνα ενεργών δημιουργών. Κάτι που έχει ανάγκη τόσο η ίδια η πόλη, όσο και ένας μεγάλος αριθμός νέων ανθρώπων που δυσκολεύονται με τις σημερινές συνθήκες να υλοποιήσουν τις ιδέες τους και να κάνουν το δύσκολο, πρώτο βήμα.

Κείμενο / Σκίτσο: Παναγιώτης Πανταζής (Pan-Pan)

Στη γιορτή των κόμικς Το να κάνω κόμικς είναι ό,τι απολαμβάνω να κάνω περισσότερο. Σημαίνει ατελείωτες ώρες βιδώματος σε ένα σχεδιαστήριο, με αφοσίωση στον στόχο, αγάπη για αυτό που κάνω, διάθεση για απομόνωση και σκληρή δουλειά και κυρίως αποδοχή του ότι ουσιαστικά ασχολούμαι για να δημιουργήσω κάτι για μήνες ολόκληρους και αυτό να καταναλωθεί μέσα σε λίγα λεπτά. Επίσης, όπως επισημαίνει σε διάφορα strips των “Stupid Comics” του ο Jim Mahfood -από την περίοδο που διαβαζόταν-, είναι ένας τρόπος σταδιακά να καταστρέφω τη μέση μου, τον καρπό του δεξιού μου χεριού και να διατηρώ τους κοιλιακούς μου σε μορφή τζελ, λόγω της στάσης του σώματός μου. Το Comicdom Con Athens είναι η τριήμερη αφορμή να βγω από το λαγούμι και να δεχθώ με ευγνωμοσύνη την ανταμοιβή μου για όλα τα παραπάνω. Το καλύτερο πράγμα που μου συμβαίνει σε ένα Comicdom είναι η απευθείας επαφή με τους ανθρώπους που διαβάζουν τα κόμικς μου. Είναι

όμορφη η στιγμή που κάποιος μου λέει ότι είχε διαβάσει κάτι που σχεδίασα πριν από τρία χρόνια, του είχε αρέσει και το θυμάται ακόμη και βρίσκει τώρα την αφορμή να μου το πει που τα λέμε από κοντά. Εχει πλάκα κάθε φορά που κάποιος αναγνώστης θα πει: «Τι; Εσύ είσαι; Σε περίμενα πιο ψηλό/λεπτό/ωραίο...» Εχω κολλήσει ώρα τώρα και ψάχνω έναν τρόπο να περιγράψω, επίσης, πόσο ωραίο είναι να σου μιλάει ένα κορίτσι κάνοντας κομπλιμέντα ή ασκώντας κριτική στη δουλειά σου, αλλά στη μόνη διατύπωση που καταλήγω είναι ότι η φάση του Comicdom επίσης μετράει πολύ μόνο και μόνο για το κορίτσι που έρχεται και σου μιλάει, κάνοντας κομπλιμέντα ή ασκώντας κριτική στη δουλειά σου. Και αυτό είναι μια νίκη για τον ξεμαλλιασμένο, διοπτροφόρο εαυτό σου που ξενυχτάει σε ένα σχεδιαστήριο και τώρα στέκεται εκεί με χαλαρό ημιντροπαλό χαμόγελο, ενώ από μέσα του έχει ανάψει καπνογόνο. Στο Comicdom βλέπω αγόρια με μπλουζάκια, που φορώντας τα στη σχολή τους κατατάσσονται στους weirdos, εδώ όμως μπορεί και να τους μιλήσει ενθουσιασμένο κάποιο κορίτσι με δερμάτινη στολή που συμμετέχει στον διαγωνισμό cosplay.

Βλέπω κυρίους στην ηλικία του μπαμπά μου να μελετάνε περισσότερο από τους άλλους επισκέπτες τις εκθέσεις πρωτοτύπων από κάποιον κλασικό σχεδιαστή που ενδεχομένως να έχουν προλάβει εν δράσει (ΟΚ, ακραίο σενάριο). Βλέπω κυρίες στην ηλικία της μαμάς μου να ζητάνε να μάθουν ποιος σχεδίασε το τάδε βιβλιαράκι και να δίνουν εγκάρδια συγχαρητήρια. Βλέπω 15χρονα κοριτσάκια να μιλάνε με επιτηδευμένα μη ψαρωμένο ύφος στον πληθυντικό στον Ηλία Κυριαζή και γελάω. Βλέπω σχεδόν όλους τους Ελληνες συναδέλφους μου και οι περισσότεροι έχουν κάποιο βιβλίο να πρωτοκυκλοφορεί στο τριήμερο. Και πρόπερσι γνώρισα από κοντά τον -προσωπικό μου θεό- Chris Ware και αυτό το γεγονός, στο σύμπαν των υπερβολικών δηλώσεων, θα μπορούσε να είναι και ο λόγος να μη με ενδιαφέρει να ξαναγίνει Comicdom άλλη χρονιά. Σε αυτό το σύμπαν, όμως, κάθε Φεβρουάριο που ανακοινώνονται οι ημερομηνίες για το επόμενο, μετράω τις μέρες όπως στον στρατό. Και τώρα έχουν μείνει μόνο λίγες ώρες.

Κείμενο: Νικήτας Καραγιάννης

19-25.04. 2013

Κράτα το ψηλά! Επτά χρόνια συμπληρώνει φέτος το OutView Festival (1828/4), το καμάρι της ελληνικής LGBT κοινότητας, που μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα κατάφερε να φιγουράρει ανάμεσα στα κορυφαία του είδους. «Το κακό, όμως, είναι ότι και εγώ μεγάλωσα επτά χρόνια!» λέει γελώντας η Maria Cyber, η ψυχή του φεστιβάλ, και, όταν συμφωνούμε ότι όλοι μας έχουμε μεγαλώσει, τη ρωτάω τι διαφορετικό υπάρχει στη φετινή διοργάνωση. «Η κρίση», απαντάει αμέσως. «Το ένα κακό, και το βασικό που αντιμετωπίσαμε φέτος, είναι το χορηγικό. Δεν βρήκαμε χρήματα και αυτό μας γύρισε πίσω όπως όταν πρωτοξεκινούσαμε. Αλλά το θέμα είναι ότι, όταν ξεκινήσαμε, είχαμε τέσσερις ημέρες, ενώ τώρα έχουμε 11. Ομως, παρόλα αυτά, φέτος έχουμε το καλύτερο πρόγραμμα και αυτό για δύο λόγους: Επειδή το φεστιβάλ έχει μεγαλώσει και χαίρει σεβασμού διεθνώς, οι εταιρείες μάς εμπιστεύονται και μας δίνουν να παίζουμε πρεμιέρες, όπως για παράδειγμα το ‘Healing by Sharing’ του Μίκαελ Στοκ, που ο ίδιος αποφάσισε να κάνει την πρεμιέρα του εδώ. Μην ξεχνάμε, επίσης, ότι παίζουμε νέες ταινίες, των δύο τελευταίων ετών, που είναι και πιο ακριβές. Επειδή όμως λόγω κρίσης μάς κάνουν καλύτε-

ρες τιμές, μαζέψαμε περίπου 34 πολυβραβευμένα ‘διαμάντια’. Δηλαδή, δεν είναι απλά ‘ταινιούλες’ που έχουν επίσημη συμμετοχή». Το πρόβλημα που δημιουργείται με τόσες σημαντικές συμμετοχές είναι ότι οι διοργανωτές δεν ξέρουν πού να τις βάλουν, επειδή... οι Ελληνες σινεφίλ πηγαίνουν σινεμά μετά τη δύση του ήλιου, αντίθετα από τα ξένα φεστιβάλ, οι αίθουσες των οποίων είναι γεμάτες από τις 9 το πρωί. «Πέρυσι ξέραμε ότι το βραδινό πρόγραμμα ήταν ‘τούμπανο’, ενώ φέτος αυτό ισχύει για όλες τις ώρες. Τώρα δεν χρειάζεται να ψάχνεις σε ξένα φεστιβάλ. Ερχεσαι μέχρι το Σύνταγμα και βλέπεις όλες τις καλύτερες νέες ταινίες», τονίζει η Μαρία. Στο 7ο OutView, οι φίλοι των ντοκιμαντέρ θα ενθουσιαστούν, καθότι το πρόγραμμα είναι πλούσιο και σε αυτό το είδος, σε ποσοστό μάλιστα που πλησιάζει το 50% των προβολών. «Ξέρουμε ότι στην Ελλάδα το κοινό δεν πολυλατρεύει τα ντοκιμαντέρ, αλλά τα φετινά μας είναι καλύτερα ακόμα και από μεγάλου μήκους ταινίες», επισημαίνει σωστά και αναφέρει δύο παραδείγματα: το συγκλονιστικό “Vito”, που μιλάει για τη ζωή του ακτιβιστή και συγγραφέα Vito Russo, και το “Call

me Kutchu” με θέμα τη δίωξη των ομοφυλόφιλων στην Ουγκάντα, που μέχρι στιγμής έχει συγκεντρώσει περισσότερα από 20 βραβεία διεθνώς. Πέρυσι, η διοργάνωση είχε καλεσμένους πολλούς επώνυμους δημιουργούς. Τι γίνεται φέτος; «Λόγω έλλειψης χρημάτων δεν έχουμε πολλούς, αλλά το απίστευτο είναι ότι και χωρίς λεφτά έρχονται πλέον μόνοι τους, όπως οι τρεις Ιρανές του ‘Facing Mirrors’, της πρώτης ιρανικής ταινίας με πρωταγωνίστρια μια τρανς, το οποίο σκίζει διεθνώς. Πετάω από τη χαρά μου που έρχονται!» Οσο για τη συνεργασία του φεστιβάλ με το Ινστιτούτο Θερβάντες που το φιλοξενεί και φέτος, η Μαρία μού υπενθυμίζει ότι η συμβολή του είναι τεράστιας σημασίας. «Χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσαμε να έχουμε πάλι το εισιτήριο 3-5 ευρώ. Ενώ στις απογευματινές προβολές οι 30 πρώτοι που θα έρθουν με κάρτα ανεργίας θα μπαίνουν δωρεάν. Είναι το λιγότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε για τους άνεργους σινεφίλ». Η απονομή των βραβείων θα γίνει στις 28 Απριλίου στο Faust, με τη Μαριέττα Φαφούτη στο μουσικό πρόγραμμα. Σωστό το φετινό σλόγκαν «Δεν μας πέφτει ποτέ»: με τέτοια εξέλιξη στο OutView, πώς θα μπορούσε άλλωστε;

Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα

Η καινοτομία σου σπάει κόκαλα αυτή την εβδομάδα, Κριέ. Εχεις πάρει όση δημιουργικότητα θα έβαζες στα χόμπι σου και την πετάς στη δουλειά σου, επομένως τα αποτελέσματα θα είναι θαυμαστά. Αυτό, μαζί με μια σαφή ιδέα του προς τα πού πηγαίνεις, θα είναι ο καλύτερος τρόπος να μεγαλουργήσεις. Κοίτα μόνο μη σε κρατήσουν πίσω τα μπουρδελοερωτικά σου, και όλα θα πάνε καλά.

Αν βασίζεσαι, Ζυγέ, στις αποφάσεις και τις κινήσεις κάποιου συνεργάτη για να προχωρήσουν οι υποθέσεις σου, καλό είναι να χρησιμοποιήσεις όσο τακτ έχεις, αλλά και να δείξεις υπομονή μεγαλύτερη από αυτήν που σε χαρακτηρίζει. Η σωστότερη κίνηση είναι να του φερθείς με το γάντι. Και το ξέρω ότι είναι δύσκολο σε αυτές τις συνθήκες, αλλά σκέψου τις ωφέλειες και πράξε.

Η εσωτερίκευση συνεχίζεται για σένα, Ταύρε, και ίσως πιο έντονα από πριν. Τώρα αρχίζουν και τα περίεργα όνειρα, ξέρεις, από εκείνα που κάνουν ένα μπαμ και τα σκέφτεσαι όλη μέρα και που πολύ πιθανόν να σε επηρεάσουν και να σε οδηγήσουν σε αποφάσεις τις οποίες διαφορετικά δεν θα έπαιρνες. Αντε καλύτερα στην Αναγνωστοπούλου για πάστα να το σκεφτείς καλύτερα.

Εσύ από την άλλη, Σκορπιέ, καλύτερα να μη βγεις από το σπίτι καθόλου. Και στο σπίτι σου ακόμα, αν μένεις με άλλους, καλύτερα να μην τους μιλάς ή έστω να έχεις μόνο τυπικές συνεννοήσεις. Δεδομένου ότι και καλημέρα να σου πουν αυτές τις ημέρες το παίρνεις σαν ύστατη προσβολή που ξεπλένεται μόνο με αίμα, η διακοπή επικοινωνίας με τον κόσμο ακούγεται καλή ιδέα.

Οι φιλικοί σου κύκλοι τέμνονται ευχάριστα αυτές τις ημέρες, Δίδυμε, και καινούργιες με παλιές γνωριμίες βρίσκουν μια ωραία συνεννόηση που σε κάνει να χαλαρώνεις κοινωνικά. Αυτό σημαίνει ότι οι ημέρες στον ήλιο θα είναι αργές και ήσυχες και τα δωράκια που θα πάρεις θα τα χαρείς, όσο μικρά ή μεγάλα και αν είναι. Για μια εβδομάδα, λοιπόν, το σκέφτεσαι λιγότερο να τα κάνεις όλα λαμπόγυαλο.

Είναι ημέρες μεγάλου και εκλεπτυσμένου γούστου, Τοξότη, και καλά θα κάνεις να το εκμεταλλευτείς. Αντί δηλαδή να πηγαίνεις στα κλασικά μέρη στην Ασκληπιού με φτηνή βαρελίσια μπίρα, γιατί δεν δοκιμάζεις κάποιο καλό κρασί και πώς πηγαίνει με ποικιλίες τυριού; Μπορεί να είναι πολύ μακριά από το μπάτζετ σου, αλλά μία φορά στο τόσο δεν σκότωσε ποτέ κανέναν. Τι λες;

Αν σκέφτεσαι, καλέ μου Καρκίνε, να προωθήσεις τη δουλειά σου ή να επεκτείνεις τις επιχειρηματικές σου ιδέες, καλύτερα να το ξεχάσεις για καμιά εβδομάδα ακόμα. Οχι λόγω των εμποδίων που δεν χρειάζεται να σου πω πόσα και πόσο μεγάλα είναι, αλλά επειδή στα εν οίκω σου γίνεται τέτοιος χαμός που η προσοχή σου απαιτείται εκεί. Οταν έχεις στρωμένο το κρεβάτι σου, το δωμάτιο φαίνεται αμέσως πιο καθαρό.

Να χαλαρώσεις, Αιγόκερε, αυτό χρειάζεται. Και να προσέξεις τα προβλήματα στη μέση σου. Και να στρωθείς στη δουλειά. Και να μην αγχώνεσαι. Και να περιοριστείς στους δύο καφέδες την ημέρα, το πολύ. Και να σκέφτεσαι ότι κανένα δίμηνο μόνο θα κρατήσουν τα βάσανά σου. Και να θυμάσαι ότι με πολύ και καλό προγραμματισμό γίνονται θαύματα.

Κάτι θα σε κάνει να ξεφύγεις από την καθημερινότητα, Λέοντα, είτε αυτό είναι ένα καλό κοντινό ταξίδι είτε ένα καλό βιβλίο, ή ένας παροξυσμός κατανάλωσης αλκοόλ. Και όλα αυτά θα σου θυμίσουν ότι ο Frank Zappa είχε δίκιο όταν έλεγε ότι μόνο όταν ξεφεύγεις από τη νόρμα πετυχαίνεις την πρόοδο. Και είχε δίκιο, ακόμα και στα μικρά πράγματα. Αραξε την πέτσα σου, Παρθένε. Μεγάλες δόξες έρχονται, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να τις αποφύγεις, θα πρέπει αναγκαστικά να δεχτείς τους αυλικούς που έρχονται να προσφέρουν τις δάφνες σου. Και μην πεις πολλά ενώ όλος ο κόσμος σε αποδέχεται σαν μεσσία του, θα χαλάσεις τη στιγμή. Τέλος, πρόσεξε τα οικονομικά σου, γιατί θα είναι λίγο σφιχτά.

Καταφέρνεις να κάνεις θαύματα με λίγα γλυκόλογα, Υδροχόε. Τουλάχιστον πολύ περισσότερα από το να φωνάζεις και να ωρύεσαι και να απειλείς θεούς και δαίμονες. Και καταλαβαίνω ότι το τελευταίο είναι η φυσική σου τάση, αλλά μάλλον πρέπει να αρχίσεις να σκέφτεσαι πριν δράσεις. Πολλά εξαρτώνται από αυτή την εβδομάδα, κοίτα μην τα κάνεις μαντάρα. Ο,τι και να κάνεις με λεφτά, Ιχθύ, κάνε το με τεράστια προσοχή. Το πού τα ξοδεύεις είναι σαφές ότι θέλει να το σκεφτείς καλά. Αλλά και το από πού θα τα βρεις μπορεί να αποδειχθεί ότι κρύβει παγίδες. Ακόμα δεν έχεις δείξει να καταλαβαίνεις ότι όλα τα λεφτά δεν είναι καλά. Για να σου το πω λιγότερο ευθέως, προσπάθησε να μην παίρνεις καραμέλες από ξένους που σου προτείνουν να τους ακολουθήσεις στο βανάκι τους.

Θέατρο Νέου Κόσμου

Μουσείο Μπενάκη

Ενα κωμικό αστυνομικό μυστήριο που δημιουργείται από το τίποτα, μια όμορφη χορεύτρια που σε μια νύχτα βαφτίζεται τρομοκράτισσα και ο ρόλος των μίντια στη δημιουργία μιας είδησης. Η Βασιλική Τρουφάκου και η Ελένη Ευθυμίου στην «Αληθινή ταυτότητα της Τζίνα Ντέηβις» προτείνουν ένα έργο εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα «Αγνωστη Τρομοκράτισσα» του Ρίτσαρντ Φλάναγκαν, με μουσική της Λένας Πλάτωνος ειδικά για την παράσταση.

«CHERCHEZ ΝΑ ΦΑΜ! Ο Μποστ του Τύπου» ονομάζεται η έκθεση του Μουσείου Μπενάκη, αφιερωμένη στο γελοιογραφικό έργο του Μποστ. Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 19 Μαΐου και επικεντρώνεται στη γελοιογραφική σάτιρα του Μποστ, στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο το διάστημα 1950-1980. Η επιμελήτρια Μαρίνα Κοτζαμάνη έχει φροντίσει για μια σειρά παράλληλων προγραμμάτων, όπως ημερίδες, ξεναγήσεις και εργαστήρια για παιδιά.

Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Ν. Κόσμος

Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου, Αθήνα

Γκαλερί Ζουμπουλάκη

Θέατρο Θησείον

O Κυριάκος Μορταράκος εκθέτει τη νέα του ατομική δουλειά στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη. Τίτλος της έκθεσής του: «Παράθυρο», μια λέξη που εμπεριέχει το μέσα και το έξω, τη διπολικότητα που τον απασχόλησε στην παρούσα έρευνά του, μια συνύπαρξη αντίθετων εννοιών που γονιμοποιεί τη φαντασία. Στην έκθεσή του αυτή συναντάμε έργα διαφόρων διαστάσεων, όπου πρωταγωνιστούν υλικά όπως καμβάς, χαρτιά, παστέλ, λάδια ή MDF.

Το βιβλίο «Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα» του βραβευμένου σεναριογράφου του «Κυνόδοντα» Ευθύμη Φιλίππου μεταφέρεται στη σκηνή του Θεάτρου Θησείον από τους Katayis Teater. Πώς γίνεται να μπερδέψεις μια σοκολατίνα με μια χειροβομβίδα; Πόσο μεγάλη ευθύνη είναι ένας σκίουρος; Τι γράφει στη χειρολαβή της η ρακέτα του Γιάννη; Και μήπως τελικά, όταν γράφεις με κόκκινο, είναι λίγο σαν να μη βρήκες μπλε;

Πλ. Κολωνακίου 20, Αθήνα

Τουρναβίτου 7, Ψυρρή

Εθνικό Θέατρο

Στέγη

Ο Γιάννης Χουβαρδάς σκηνοθετεί στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου το αριστούργημα του Ευγένιου Ο’ Νιλ «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα». Το σκοτεινό παρελθόν της οικείας Μάννον ξυπνά με την επιστροφή από τον Αμερικάνικο Εμφύλιο του πατριάρχη της οικογένειας, του Στρατηγού Εζρα Μάννον. Οι πληγές παραμένουν ακόμα ανοιχτές... Η άφιξη ενός τρίτου προσώπου θα διευρύνει τον κύκλο του μίσους και της εκδίκησης.

Η ομάδα Κανιγκούντα παρουσιάζει το βραβευμένο έργο του Ζοέλ Πομερά «Κύκλοι/Ιστορίες» (Βραβείο Μολιέρου 2010), μέσα από το πρίσμα ενός τσίρκου δωματίου. Τι απέμεινε στην αμοραλιστική Ευρώπη των κεφαλαιαγορών από τον ανθρωπισμό; Η κατανάλωση; Η μεταφυσική του χρήματος και της επιβολής; Η αρχή και το τέλος του ευρώ; Οκτώ ηθοποιοί ερμηνεύουν περισσότερους από 40 ρόλους.

Αγ. Κωνσταντίνου 22-24, Ομόνοια

Λεωφ. Συγγρού 107-109, Ν. Κόσμος

Τα points της εβδομάδας Η Αθήνα, οι άνθρωποί της, οι αξίες και η ποιότητά της χαρτογραφούνται και παρουσιάζονται δυναμικά, με έναν καινούργιο οπτικοποιημένο τρόπο στην εφαρμογή M.app. Πρόκειται για έναν «ζωντανό» χάρτη με 200 πινέζες-σημεία, που διαρκώς ανανεώνονται και αυξάνονται, σκιαγραφώντας όλες τις πτυχές της ζωής στην πόλη. Φαγητό, ποτό, καφές, θέατρο, μουσική, βιβλίο, κινηματογράφος, εκθέσεις, επιλεγμένα καταστήματα, όπως επίσης και οι πιο φρέσκες ιδέες στον χώρο της τεχνολογίας και της ζωής στην πόλη έρχονται στην οθόνη του κινητού σου και παρουσιάζονται μέσα από βίντεο υψηλής αισθητικής, μικρής διάρκειας και πλούσιας περιεκτικότητας. Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη για iOS, Android και Windows Phone.

Αγορά

Απόδειξη υπεροχής

Και το καλύτερο σκίτσο είναι... Τα doodles που εμφανίζονται στην αρχική σελίδα του Google αποτελούν σημείο αναφοράς για τη διαδικτυακή κοινότητα. Τώρα ήρθε η στιγμή να αναδείξουμε ένα ελληνικό doodle που θα αναρτηθεί στη σελίδα αναζήτησης στις 14 Μαΐου. H Google ανάρτησε στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.google.gr/doodle4google/vote.html τις 60 ζωγραφιές ελληνόπουλων με θέμα «Η Ελλάδα μου»

που επιλέχθηκαν από μια ομάδα κριτών και σε καλεί να ψηφίσεις το αγαπημένο σου. Η online ψηφοφορία θα διαρκέσει έως τις 7 Μαΐου και με βάση τα αποτελέσματά της θα αναδειχθούν οι τέσσερις εθνικοί φιναλίστ. Ο τελικός νικητής θα επιλεγεί στη συνέχεια από την Google. Το όνομά του θα ανακοινωθεί κατά την τελετή απονομής των βραβείων τη Δευτέρα 13 Μαΐου.

Το 2012 αποδείχτηκε ιδιαίτερα παραγωγικό για τον ΟΤΕ και την COSMOTE, οι οποίοι απέσπασαν αντίστοιχα τα βραβεία «Πάροχος Υπηρεσιών Internet (ISP) της Χρονιάς» και «Εταιρεία κινητής τηλεφωνίας της χρονιάς», στο πλαίσιο των Tech Excellence Awards που διοργανώθηκαν για έκτη φορά φέτος και αναδεικνύουν τα καλύτερα προϊόντα και τις εταιρείες της χρονιάς.

Χωρίς περιορισμούς Τα νέα προγράμματα επικοινωνίας RED παρουσίασε η Vodafone, έχοντας ως κεντρικό της σύνθημα το «Υπάρχει πάντα κάτι καλό!». Βασικό τους χαρακτηριστικό είναι πως προσφέρουν απεριόριστο χρόνο ομιλίας και sms προς όλα τα δίκτυα (ισχύει πολιτική ορθής χρήσης 1.500 λεπτά ομιλίας και 1.500 sms τον μήνα). Επιπλέον, οι συνδρομητές έχουν πρόσβαση στην υπηρεσία Internet 4 Sharing, με την οποία μπορούν να μοιράζουν τα ΜΒ του προγράμματός τους στο κινητό, το laptop και το tablet. Τέλος, παρέχεται δωρεάν υπηρεσία επισκευής της συσκευής σε περίπτωση βλάβης, διασφαλίζεται το περιεχόμενό της με το Vodafone Cloud, ενώ το Vodafone Protect παρέχει anti-virus, εντοπισμό και κλείδωμα της συσκευής σε περίπτωση απώλειας ή κλοπής. Για περισσότερες πληροφορίες, αρκεί μία επίσκεψη στο www.vodafone.gr.

Πλατφόρμα δημιουργίας Η νέα διεθνής πλατφόρμα προώθησης για creatives βρίσκεται ήδη online στη διεύθυνση www.designlobby. asia. Πρόκειται για μία πλατφόρμα στην οποία συμμετέχουν, μεταξύ άλλων, η Red Design Consultants, η καταξιωμένη εταιρεία που σχεδίασε το σήμα των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας και η Κ2design, υπεύθυνη για τις συσκευασίες και την εταιρική ταυτότητα της εταιρείας Κορρές. Το designLobby.asia έχει δημιουργήσει ήδη ένα δίκτυο από συνεργάτες και brand ambassadors με φυσική παρουσία και γραφεία σε Σανγκάη, Γκουαντσού,

Πεκίνο, Ταϊβάν, Μαδρίτη, Αθήνα, Μιλάνο και Βερολίνο. Τον σχεδιασμό της σελίδας έχει αναλάβει το δημιουργικό γραφείο Kommigraphics σε συνεργασία με την εταιρεία δημιουργίας ιστοσελίδων Lab21. Σχολιάζοντας σχετικά το γεγονός, η ομάδα του Kommigraphics δήλωσε: «Σκοπός μας εξ αρχής ήταν να αποδώσουμε μέσω της σχεδίασης κάτι φρέσκο, διαφορετικό και με ιδιαίτερο χαρακτήρα, αλλά πάντα με στόχο να προβάλλεται σωστά το περιεχόμενο και κυρίως τα μέλη που είναι και ο πυρήνας αυτής της μεγάλης προσπάθειας».

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Σκέψου θετικά Το TEDx, μια καταξιωμένη σειρά εκδηλώσεων όπου παρουσιάζονται καινοτόμες ιδέες, δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Το περασμένο Σάββατο 13 Απριλίου, διοργανώθηκε το 4ο συνέδριο στο Ολύμπιον στη Θεσσαλονίκη (4ο TEDx Thessaloniki), με θέμα «Η δύναμη του +συν» και χορηγό τη WIND. Επρόκειτο για μια ολόκληρη ημέρα γνώσης και δικτύωσης, με σημείο έναρξης και βασικό σκοπό την ανάγκη να αναδειχτούν έννοιες, στοιχεία και ενέργειες με θετική σκέψη και δράση. Οι ομιλητές, προερχόμενοι από τους χώρους της εκπαίδευσης, της επιχειρηματικότητας, της τέχνης, της κοινωνίας των πολιτών και της τεχνολογίας, παρουσίασαν τις ιδέες τους για το πώς η δύναμη του «συν» μπορεί να γίνει πράξη. Ανάμεσά τους περιλαμβάνονταν ο Ευθύμης Παπατζίκης, μουσικός και νευροεπιστήμονας, ο Χρήστος Στεργίου, ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος της TrueGreece, ο Κωνσταντίνος Τζούμας, ηθοποιός και ραδιοφωνικός παραγωγός, και η Belinda Parmar, διευθύνουσα σύμβουλος της Lady Geek. Οι ομιλίες κάλυπταν όλα τα ενδιαφέροντα. Αφορούσαν όποιον πιστεύει ότι μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό του και τα όριά του και να κάνει το βήμα μπροστά. Ανάμεσά τους και ο Γιώργος Κώστα, Αντιπρύτανης στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ο οποίος μίλησε για τη συμμετοχή του σε τέσσερις εθνικές διοργανώσεις ως μαραθωνοδρόμος, τρέχοντας με τα χρώματα της WIND Running Team για καλό σκοπό. Κατά την ομιλία του δήλωσε χαρακτηριστικά: «Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να βάζεις τα παπούτσια σου και να βγαίνεις για τρέξιμο, ενώ ‘τρέχουν’ γύρω σου παιδιά, οικογένεια, απαιτήσεις επαγγελματικές και προσωπικές. Και να μεγαλώνεις και να μπορείς να τρέχεις και να τερματίζεις στα 42.195 μέτρα και κάθε φορά να ξεκινάς ξανά από την αρχή». Ολοι οι ομιλητές, οι performers και οι παράλληλες δράσεις κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον όσων τυχερών το παρακολούθησαν ζωντανά και πολλών χιλιάδων ακόμη, που, αν και δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν το μαγικό εισιτήριο, το είδαν διαδικτυακά.

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Ενα μηρυκαστικό στο σαλόνι Αν σκοπεύεις να αγοράσεις τη λάμπα τοίχουελάφι που σου προτείναμε την προηγούμενη εβδομάδα και δεν θέλεις να την αφήσεις να αισθάνεται μοναξιά μέσα στο σαλόνι σου, τότε βάλε στη λίστα αγορών σου και το φωτιστικό δαπέδουκαμηλοπάρδαλη (Giraffe), το οποίο παρουσιάστηκε στην έκθεση επίπλων SaloneSatelitte 2013 του Μιλάνου από την εταιρεία σχεδιαστών Bernhard | Burkhard. Ο σπαστός λαιμός τού προσφέρει ευελι-

ξία και προσαρμοστικότητα που θα καλύψει όλες τις απαιτήσεις. Παράλληλα, η καλαισθησία του εξασφαλίζεται από τον συνδυασμό μεταλλικών στοιχείων με τα ξύλινα πόδια του φωτιστικού. Ασε που είναι και αυτό φυτοφάγο, άρα δεν θα έχεις κυνηγητό μέσα στο δωμάτιο για το ποιος θα φάει ποιον, η καμηλοπάρδαλη το ελάφι ή αντίστροφα..

Death Star sucks Κανονικά αυτό το νέο δεν πρέπει να κυκλοφορήσει παραέξω, γιατί κινδυνεύουμε να προκαλέσουμε τη μήνιν της Γαλαξιακής Αυτοκρατορίας. Ενας παραγωγός από την άλλη άκρη του Ατλαντικού αποφάσισε να πάρει το καμάρι του Αυτοκράτορα, το «Αστρο του Θανάτου», το οποίο μπορεί να ανατινάξει ολόκληρους πλανήτες, και το έκανε γλειφιτζούρια! Το πακέτο έχει έξι γλειφιτζούρια και αποστέλλεται στην Ελλάδα έναντι 24 ευρώ. Αλμυρό!

www.bernhard-burkard.com www.etsy.com

Iron βραστήρας

Πάρε αέρα

Ζωή ποδήλατο

Μετράμε αντίστροφα μέχρι να προβληθεί η τρίτη ταινία “Iron Man” στους κινηματογράφους και η KitchenAid φαίνεται πως βάλθηκε να μας εξοικειώσει με τα σερβίτσια που έχει ο εκκεντρικός δισεκατομμυριούχος Τόνι Σταρκ στο πολυτελές σπίτι του - προτού γκρεμιστεί στη θάλασσα από τους κακούς. Πάρτε για παράδειγμα τον νέο βραστήρα της εταιρείας, ο οποίος στο χρώμα Candy Apple Red είναι ασορτί με τη στολή του Iron Man (εντάξει, κυκλοφορεί σε άλλα τέσσερα χρώματα, αλλά ποιος νοιάζεται;). Ο βραστήρας έχει χωρητικότητα 1,5 λίτρο και χάρη στην περιστρεφόμενη βάση του, μπορείς να τον σηκώσεις από οποιοδήποτε σημείο. Την τιμή του δεν τη χαρακτηρίζεις και πολύ προσιτή, 150 ευρώ είναι αυτά. Ωρα για τον κύριο Σταρκ να ρίξει την ατάκα: «Αντε στην κουζίνα σου, Πέπερ Ποτς!»

Αν έχεις βαρεθεί τους συμβατικούς, φτηνιάρικους ανεμιστήρες με τις πλαστικές λεπίδες και τον χωρίς έμπνευση σχεδιασμό, τότε έχεις δύο επιλογές: είτε να αγοράσεις έναν ανεμιστήρα χωρίς λεπίδες από τη βρετανική Dyson, είτε να στραφείς στην Απω Ανατολή για να αγοράσεις τον Aero Sphere. Το σουλούπι του νέου προϊόντος που διατίθεται από την ιστοσελίδα της Idea International μοιάζει με αυτό ενός σκαντζόχοιρου (η μαύρη του εκδοχή) ή ενός αλμπίνο σκαντζόχοιρου (η λευκή εκδοχή). Ο Aero Sphere ουσιαστικά λειτουργεί με λεπίδες, απλά αυτές δεν φαίνονται, χάρη στον σφαιρικό σχεδιασμό της που τις κρύβει. Ο μεγάλος αριθμός οπών στο μπροστινό μέρος του ανεμιστήρα εξασφαλίζει την απρόσκοπτη ροή του αέρα και ταυτόχρονα σημαίνει ότι θα είσαι υποχρεωμένος να ξοδεύεις ένα ολόκληρο πακέτο μπατονέτες κάθε φορά που θα αποφασίζεις να τον καθαρίσεις. Και αυτή δεν είναι η μόνη δυσκολία: μπορείς να παραγγείλεις τον Aero Sphere μόνο από την Ιαπωνία, άρα εκτός από τα 65 ευρώ που κοστίζει, υπολόγισε και τα έξοδα τελωνείου. Κονίτσιουα!

Θυμάμαι με χαμόγελο το ατύχημα που είχε πάθει πριν από καιρό ένας γόνος γνωστής ελληνικής οικογένειας, ο οποίος στην προσπάθειά του να επαναφέρει την αλυσίδα του ποδηλάτου του εν κινήσει, έφαγε τελικά τα μούτρα του. Για τις λανθασμένες αποφάσεις δεν μπορεί να κάνει κανείς τίποτα. Για τα εργαλεία, όμως, που θα έχει ένας δικυκλιστής στο ποδήλατό του, η Victorinox, ο δημοφιλής κατασκευαστής ελβετικών σουγιάδων, προσφέρει μια πλήρη λύση. Πρόκειται για το Swiss Army Bike Tool, ένα πολυεργαλείο που θα σταθεί άξιος σύμμαχoς στην προσπάθειά σου να χαλαρώσεις τη μανέτα του φρένου ή να σφίξεις την αλυσίδα - αρκεί να έχεις ακινητοποιήσει πρώτα το δίκυκλο. Το εργαλείο περιέχει ένα κλειδί σχήματος L, το οποίο στην άκρη του έχει υποδοχή για οκτώ μύτες (περιλαμβάνονται), αλλά και άλλα καλούδια, εκτός από τα παρελκόμενα που θα περίμενε κανείς από έναν παραδοσιακό ελβετικό σουγιά, όπως νυχοκόπτη, ανοιχτήρι μπίρας και λίμα.

www.kitchenaid.co.uk

www.idea-in.com

www.spinninghat.com

Κάτσε κάτω από τη ρακέτα! Το είχα γράψει και την προηγούμενη εβδομάδα για τον Ολυμπιακό: Δεν έχει παιχνίδι μέσα στη ρακέτα! Καλός και άγιος ο Κάιλ Χάινς, με καρδιά (για να μην πω τίποτε άλλο...) λιονταριού, ενδιαφέρων τύπος ο Τζος Πάουελ, φάτσα κινηματογραφική ο Πέρο Αντιτς, κορμί αρσιβαρίστα ο Δημήτρης Μαυροειδής, ευχαριστώ πολύ, με τις υγείες σας, όλοι μαζί δεν κάνουν έναν Τζόι Ντόρσεϊ. Ναι, το γνωρίζω πολύ καλά ότι ο Αμερικανός είχε προβλήματα προσωπικότητας (σε απλά ελληνικά: ήταν θεότρελος), αλλά ο χώρος δράσης του ήταν η ρακέτα και μόνο η ρακέτα. Εκεί έπαιρνε το πρωινό του, εκεί δερνόταν ανελέητα, εκεί έβγαζε το ψωμάκι του και το παντεσπάνι του. Εφυγε, πήγε στο καλό και ορφάνεψε το παιχνίδι του Ολυμπιακού κάτω από το καλάθι. Και άρχισαν τα τρίποντά του σε κάθε ματσάκι να πλησιάζουν επικινδύνως τα δίποντα. Πράγμα το οποίο συμβαίνει μόνο σε ερασιτεχνικές και μικρές ομάδες. Θα μου πεις, πας καλά; Ο Ολυμπιακός είναι μικρή ομάδα; Οχι, είναι μεγάλη ομάδα, με παίκτες μεγάλους. Αλλά επειδή ακριβώς είναι μεγάλοι αυτοί οι παίκτες και μπορούν να τα χώνουν από μακριά, δεν έχουν καμία όρεξη να σπάνε τα κόκαλά τους μέσα στη ρακέτα. Γιατί εκεί είναι η φθορά η μεγάλη. Και η δικιά σου, που τρως ξύλο άφθονο, και του αντιπάλου, που φορτώνεται φάουλ και κούραση. Δεν υπάρχει ούτε ένας προπονητής που να μην το ξέρει, δεν υπάρχει ούτε ένας παίκτης που να μην το ξέρει. Παίξε το παιχνίδι κάτω από το καλάθι και τον δυσκολεύεις σφόδρα τον αντίπαλο. Παίξε έξω από τη γραμμή του τρίποντου και είναι σαν παίζεις ρουλέτα. Μια φορά θα κάτσει σε σένα, τρεις φορές θα κάτσει στην μπάνκα. Αυτό πρέπει κάποιος να το εγγράψει στο κεφάλι του Κώστα Παπανικολάου. Με τατουάζ έστω, μπας και αποφασίσει να εκμεταλλευτεί επιτέλους τα σπάνια προσόντα του. Αλλιώς θα μετατραπεί σε μια ελαφρώς πιο κινητική εκδοχή του Φραγκίσκου Αλβέρτη. Ωραίο πράγμα, δεν λέω, αλλά την εκδρομή στο ΝΒΑ μάλλον θα πρέπει να την ξεχάσει. Χρήστος Ξανθάκης

Στιγμιότυπα Πόλης

Απρίλης στην Κηφισιά Εμένα με ξέρετε, είμαι στο Κέντρο ταμένος. Δακτύλιος και ξερό ψωμί. Το όνειρό μου το μεγάλο είναι να αποκτήσω ρετιρέ πάνω στην Πλατεία Ομονοίας, να ξυπνάω, να παίρνω λουκουμάδες από τον Κτιστάκη και να ανεβαίνω ως τις αφετηρίες των λεωφορείων στην Ακαδημίας για να απολαύσω το πρωινό καυσαέριο. Ετσι μου αρέσει και δεν σκοπεύω να απολογηθώ για τις προτιμήσεις μου. Λατρεύω το κέντρο της Αθήνας και τις χάρες του δεν τις βρίσκω ποτέ και πουθενά. Εκεί μένω, λοιπόν, και εκεί θα μένω. Με μία εξαίρεση! Εναν μήνα τον χρόνο, έναν και μοναδικό, θα ήθελα να μετακομίζω στην Κηφισιά. Αυτόν τον μήνα τον τρέχοντα, τον Απρίλιο, που ανθίζουν τα σπαρτά και βγάζει η γης χορτάρι. Και μεταμορφώνεται η Κηφισιά σε ένα τεράστιο ανθεστήριο που σε φωνάζει κοντά του. Σε θέλγει, σε γοητεύει, σε παραμυθιάζει, πώς αλλιώς να το πω; Ναι, για έναν μήνα κάθε χρόνο θα τα άφηνα τα αγαπημένα μου ντουβάρια και θα ανηφόριζα την Κηφισίας για να εγκατασταθώ σε ένα προάστιο που κατά τα άλλα με αφήνει αδιάφορο. Για την ώρα, πάντως, αρκούμαι στις βόλτες. Παρκάρω δίπλα στο ιστορικό Jourfixe και αρχίζω το περπάτημα. Πάω δεξιά, πάω αριστερά, χάνομαι και ξαναβρίσκομαι ανάμεσα σε αυλές και παρτέρια. Με τη φύση σε διάθεση οργιαστική, να μου κλείνει το μάτι και να μου λέει: «Είσαι δικός μου. Μου ανήκεις!» Και έχει δίκιο, αναμφιβόλως. Αυτόν τον μήνα, τον Απρίλιο, δεν μπορώ να της

αντισταθώ. Τώρα που βάζει τα καλά της και φοράει τα κοσμήματά της, υποκλίνομαι στο μεγαλείο της και ζητώ άφεση αστικών αμαρτιών. Το ομολογώ, με συγκινούν τα τζαρντίνι της Κηφισιάς. Αλλά ακόμη περισσότερο με μαγεύουν κάποιοι κήποι εντελώς παρατημένοι, κήποι από αρχαία μέγαρα και γερασμένα δίπατα που σιγά σιγά καταρρέουν. Βλέπεις τις ταμπέλες μπροστά τους: «Ιδιοκτησία της τάδε ή της δείνα οικοδομικής εταιρείας». Την τσατάλιασε η κρίση την μπετονιέρα και το ξέχασε το έργο της. Και έμειναν οι θάμνοι, τα λουλούδια και τα δέντρα να θεριεύουν κουτουρού, προς πάσα κατεύθυνση. Μια βεριτάμπλ έκρηξη χρωμάτων και φύλλων και κλαδιών που σε αναστατώνει όσο και αν της αντιστέκεσαι. Και ύστερα είναι τα άδεια οικόπεδα. Οχι πολλά πια μετά τη φούσκα των ακινήτων, αλλά υπάρχουν και αυτά. Με μισογκρεμισμένες μάντρες και μισοδιαλυμένα συρματοπλέγματα, σε καλούν να μπουκάρεις και να τα εξερευνήσεις. Να ξαναγίνεις οκτάχρονος, να ντυθείς πειρατής και καουμπόης και να ορμήξεις στην περιπέτεια. Πρεζόνια δεν έχει για να μπλέξεις, καθότι η παπαρούνα δεν φύεται στην Κηφισιά, και ο πειρασμός είναι μεγάλος. Ισως να το αποτολμήσω σε κάποια βόλτα μεταμεσονύκτια. Κατά τα άλλα, μοιάζει ωσάν ο εναπομείνας πλούτος του λεκανοπεδίου να συγκεντρώθηκε όλος στην Κηφισιά. Ολα λάμπουν, όλα αστράφτουν, ως και κόσμος

με τσάντες φουλ ψώνια από τα χάι καταστήματα κυκλοφορεί πλάι σου. Και κουβεντιάζει για τις βιτρίνες, για τον Λάκη Γαβαλά, για το δράμα με την πιτσιρίκα κόρη που θέλει να τη φωνάζουν με ένα άθλιο υποκοριστικό και για την οικιακή βοηθό που βρήκε την ώρα να επιστρέψει στην πατρίδα της. Κάτι παραπάνω από βαρετές συζητήσεις, αλλά τις ξεχνάς γρήγορα στο επόμενο κλωνάρι ανθισμένης μυγδαλιάς. Οφείλω επίσης να σημειώσω, για να είμαι δίκαιος, ότι στα τοπικά πεζοδρόμια δεν είδα ούτε μία κουράδα σκύλου. Ενώ στο Κολωνάκι γίνεται (μετά συγχωρήσεως...) του σκατού το πανηγύρι, στην Κηφισιά δεν διέκρινα τίποτε δύσοσμο. Είναι ο δήμος πιο ενεργός; Είναι οι σκυλογονείς πιο συνειδητοποιημένοι; Δεν ξέρω τις απαντήσεις. Το σημειώνω, ωστόσο, προς γνώση και συμμόρφωση. Οσο για το χόμπι μου, τα γκραφίτι, λίγα πράγματα. Τα κλασικά αντιφασιστικά, τα κλασικά ακατάληπτα, μπόλικος Παναθηναϊκός και, όλως περιέργως, αρκετός ΠΑΟΚ. Πώς τρύπωσαν και πώς συντονίστηκαν οι Παοκτζήδες στην Κηφισιά μού είναι παντελώς άγνωστο. Αλλά έχει την πλάκα του, οπωσδήποτε, δίπλα στην απαστράπτουσα βιτρίνα να φιγουράρει αμάσητο το σύνθημα «ΠΑΟΚ, μπούτι και μπαρμπούτι»! Χρήστος Ξανθάκης