Metropolis Free Press 19.07.13 by Metropolis

19-25.07. 2013

Μια νύχτα μόνο Ο Περικλής Τσόπτσης χάρηκε τη θριαμβευτική εμφάνιση της Μαρίζας Ρίζου στο Μπενάκη

ΦΥΛΛΟ 1037

Χείρα βοηθείας Η Αμαλία Ζέπου γράφει για την πλατφόρμα «Συν Αθηνά» του Δήμου Αθηναίων

These are the chances Η Νάντια Σουφλή αποκρυπτογραφεί τη μελωδική χαρμολύπη της Dusk

Metropolis www.metropolispress.gr

Ζήτω η Γκόλφω! Αγγελος Α λ Π Παπαδημητρίου, δ ί Νίκος Νί Καραθάνος, Κ θά Γιάννης Γά Βογιατζής

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

Index Street art...9

Φωταγωγός...32

Ο Fred le Chevalier φέρνει στην πόλη μας τις paste-up δημιουργίες του

Ενας χώρος πολλαπλών δυναμικών και στοχεύσεων στο Κέντρο της πόλης

Γκόλφω...26

Dusk...35

Συζήτηση με τους συντελεστές της παράστασης Νίκο Καραθάνο, Αγγελο Παπαδημητρίου και Γιάννη Βογιατζή

Μας συντροφεύει με το ντεμπούτο single της, ενώ ετοιμάζει το πρώτο προσωπικό της άλμπουμ

Ιδρυμα Νιάρχος...28

Πιατάς...36

Ο Γιάννης Ζερβάκης και ο Ανδρέας Δρακόπουλος συζητούν για τις νέες δωρεές του Ιδρύματος

Μετά την κωμωδία “La Nonna” πηγαίνει στην Επίδαυρο με το σατιρικό δράμα του Ευριπίδη «Κύκλωπας»

Ζέπου...29

Ρί ζου...38

Η υπεύθυνη Δικτύωσης με Ομάδες Πολιτών του Δήμου Αθηναίων γράφει για τη νέα πλατφόρμα «Συν Αθηνά»

Γλυκές μουσικές βραδιές με τη Μαρίζα στο Μουσείο Μπενάκη

Φαφούτη...30

Summer time...41

Συναντά το κοινό της στον Κήπο του Μεγάρου, ενώ παράλληλα ετοιμάζει τον τρίτο της δίσκο

Συμβουλές από τη διαιτολόγοδιατροφολόγο Μαρία Σιδηροπούλου για υγιείς «βουτιές»

Mstories 77 Το Εθνικό Θέατρο ψηφίζει φέτος σατιρικό δράμα παρουσιάζοντας τον «Κύκλωπα» του Ευριπίδη. Η Μαριέττα Φαφούτη κάνει πάρτι στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής. Η Ομάδα Αστυ μάς προσκαλεί να σεργιανίσουμε στην άλλη Αθήνα. Οι μικροί μας φίλοι παίζουν και μαθαίνουν στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Το River Party επιστρέφει και εμείς ετοιμάζουμε βαλίτσες για Καστοριά… Στο Μοναστηράκι...

METROPOLIS

metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr]: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr]: Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Γιάννης Διαμαντής, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Βασίλης Νέδος, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr]: Βάσια Αναγνωστοπούλου, Δάφνη Ανέστη, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Σταύρος Πετρόπουλος, Shutterstock, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr]: Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου / Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr]: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

Οι μέρες της αφθονίας μου

Πόσο και πώς ζούμε Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr

Το προσδόκιμο ζωής για τους άνδρες στη Νότια Αφρική φτάνει μόλις τα 57 χρόνια (και τα 60 για τις γυναίκες). Ο Νέλσον Μαντέλα ήταν ήδη 72 όταν βγήκε από τη φυλακή. Και ήταν σαν κάποιος να του υποσχέθηκε ότι τα 27 χρόνια που του έκλεψαν θα τα ζήσει στη συνέχεια. Χθες (18/7) συμπλήρωσε 95 χρόνια ζωής και, αν και παραμένει στο νοσοκομείο, η κατάσταση της υγείας του βελτιώνεται. Από τους πολιτικούς που βρίσκονται αυτή τη στιγμή εν ζωή είναι ίσως η πιο αποδεκτή φυσιογνωμία παγκοσμίως και του ευχόμαστε να συνεχίσει να ξεχειλώνει τον μέσο όρο ζωής της ταλαιπωρημένης του χώρας. Στην Ελλάδα, το προσδόκιμο ζωής φτάνει στα 78 χρόνια για τους άνδρες και στα 84 χρόνια για τις γυναίκες. Αριθμοί που βρίσκονται στις κορυφαίες θέσεις του κόσμου. Μετά την Ιαπωνία, την Ιταλία και την Ελβετία που βρίσκονται στην κορυφή, αλλά λίγο πιο πάνω από τη Γερμανία, την Αγγλία ή το Βέλγιο, για παράδειγμα. Κατά τα άλλα, ενώ σε όλες τις χώρες οι γυναίκες ζούνε κατά μέσο όρο τέσσερα με πέντε χρόνια περισσότερο από τους άνδρες, υπάρχουν τρεις περιπτώ-

σεις όπου συμβαίνει το αντίθετο: στην Τόνγκα και στο Τουβαλού, δυο μικρά κράτη στην Πολυνησία, αλλά και στο Κατάρ, οι άνδρες ζούνε περισσότερο. Πουθενά αλλού. Με μια σύντομη έρευνα στο ίντερνετ, δεν βρήκα καμία ικανοποιητική απάντηση που να εξηγεί αυτό το φαινόμενο. Το παραθέτω λοιπόν εδώ ως μια απλή απορία. Βέβαια, όλα αυτά έχουν να κάνουν με την ποσότητα. Για την ποιότητα ζωής οι λίστες δεν μπορούν να βοηθήσουν. Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ένας από τους λιγότερο αγαπητούς ανθρώπους για τους Ελληνες τα τελευταία χρόνια, κατά τον ερχομό του στην Αθήνα δήλωσε ότι δεν πρέπει να τεθεί σε κίνδυνο το πρόγραμμα ανάπτυξης της χώρας μας από τις διαδηλώσεις και τις απεργίες. Το ακούσατε όλοι; Από δω και πέρα θα πρέπει να μας αρέσουν όλα, να μην υπάρχουν διαμαρτυρίες, να υπακούμε σε ό,τι συμβαίνει - για το καλό της Ελλάδας. Ελήφθη. Αυτό είναι ακριβώς που απαντάει στην ποιότητα της ζωής μας. Να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα ό,τι ενδεχομένως την κάνει χειρότερη.

Ματιές

Γιορτή κρασιού

Μικρόκοσμοι Καθόμασταν στην ωραία πάνινη πολυθρονίτσα μας στο μπαρ της παραλίας, πίναμε το μοχίτο μας και η Μαριλένα ξαφνικά άρχισε να μοιράζεται μαζί μας όσα διάβαζε στο Facebook. «Α, η Ελενα είναι στην Οία. Σούπερ! Κοίτα θέα από το δωμάτιο». Ενα λεπτό μετά, είχαμε νέα έκρηξη: «Κοιτάτε, κοιτάτε φωτογραφία – φοβερό μαγιό φοράει ο Τόλης». Και η περιήγηση στα στάτους των φίλων της συνεχίστηκε για περίπου 20 λεπτά. Πιο ευτυχισμένο κύκλο γνωριμιών δεν έχω ξανασυναντήσει! Ολοι στις παραλίες, πίνουν, τρώνε, φωτογραφίζονται με τέλεια μαγιό.Αυτός είναι ο κόσμος της Μαριλένας και των φίλων της.

Γιατί οι Αθηναίοι απεχθάνονται τα μουσικά φεστιβάλ με ίσως μία μοναδική εξαίρεση, το Rockwave; Γιατί η Madeleine Peyroux κόβει τα ίδια εισιτήρια με το Ejekt Festival έχοντας ίδια τιμή εισιτηρίου; Γιατί στην Ελλάδα τα μουσικά events ονομάζονται festivals, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για δύο ή τρία ονόματα που παίζουν ο ένας μετά τον άλλον; Υπάρχουν μονοήμερα φεστιβάλ στο εξωτερικό, σε οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο; Γιατί το ελληνικό κοινό δεν πηγαίνει από νωρίς στα φεστιβάλ, αλλά περιμένει να πάει κατά τις 9 το βραδάκι, όταν πλησιάζει η ώρα να εμφανιστεί το μεγαλύτερο όνομα στη μαρκίζα; Γιατί ένα φεστιβάλ σαν το PIIGS της «Τεχνόπολις» έπρεπε να απλωθεί σε πέντε ημέρες, ενώ εμφανίζονται μόλις δύο ονόματα καθημερινά; Γιατί το πραγματικά πρωτοπόρο Synch Festival κατάφερε όλα αυτά τα χρόνια να μαζεύει με το ζόρι 4.000 κόσμο, όταν προωθούσε ό,τι πιο φρέσκο και δυναμικό στην παγκόσμια σύγχρονη μουσική σκηνή; Δεν μας αρέσουν τα φρέσκα και νεανικά; Γιατί απέτυχαν τα Womad και Kosmos Festival να συνεχίσουν να υπάρχουν; Τι είναι αυτό που κάνει ακόμα και τους κατόχους δωρεάν προσκλήσεων να μην πηγαίνουν από νωρίς στα μουσικά φεστιβάλ (εξαι-

ρώ τα κατασκηνωτικά); Μας έχουν μείνει κατάλοιπα από τα φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή με το χαλίκι, τη σκόνη, το σουβλάκι και το ρεμπέτικο πάλκο ή από το άλλο της νεολαίος ΠΑΣΟΚ, που ήταν και αυτό καθοδηγούμενο και καπελωμένο, και βγάζουμε σπυράκια μέχρι και σήμερα; Γιατί μια 65άρα γυναίκα βγαίνει με το μαγιό στο Hide Park του Λονδίνου στις 3:30 το μεσημέρι για να δει το βράδυ στις 8:30 τον Bruce Springsteen ή τον Paul McCartney; Νομίζω πως θα έχω απαντήσεις όταν ξαπλώσουμε ένας ένας χωριστά και μετά όλοι μαζί στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή. Μέχρι να γίνει αυτό, είμαι πια σίγουρος ότι στους Ελληνες δεν αρέσουν τα φεστιβάλ και δεν είναι στην κουλτούρα μας να πηγαίνουμε σε μονοήμερα, διήμερα ή τριήμερα φεστιβάλ και να περνάμε καλά με την παρέα μας, ανεξαρτήτως του ποια ονόματα εμφανίζονται. Πρέπει πάντα να υπάρχει κάποιο τυράκι. Ως τότε, ας το έχουν υπόψη οι διοργανωτές φεστιβάλ ότι απλά χάνουν τα λεφτά τους. ΥΓ: Ακούμε το “Chicago” από Crosby, Stills, Nash and Young.. Γιώργος Μουχταρίδης

Προβληματίστηκα, οφείλω να πω. Και ζήτησα από τον ξάδελφό μου τον Αρη, που ήταν και αυτός στην παρέα, να κάνουμε ένα πείραμα με τους δικούς του φίλους στο Facebook. «Βάλε, βρε Αρη, μια φωτογραφία σου με το μοχίτο στην παραλία, να δούμε πώς θα αντιδράσουν οι δικοί σου». Με κοίταξε επιτιμητικά. «Είσαι με τα καλά σου; Ο κόσμος πεινάει και εγώ θα ανεβάζω ανέμελες φωτογραφίες από τη θάλασσα; Σαν την ηλίθια την γκόμενα;». Δεν έχει χιούμορ αυτό το παιδί και ας είναι της οικογένειάς μας. Τέλος πάντων, δεν κάναμε το πείραμα. Αλλά του πήρα το κινητό (το iPhone5 του αγανακτισμένου!) και άρχισα να κοιτάω τα στάτους των φίλων. «Κι άλλο αίμα θέλει η τρόικα. Δεν χορτάσανε πια;» σχολίαζε ο Περικλής. «Στα 300 ευρώ θέλουν να πάνε τον κατώτατο μισθό», μας ενημέρωνε η Αριστέα. Και ούτω καθεξής... Σκεφτόμουν ότι με τον κύκλο φίλων που είχε ο καθένας τους κλεινόταν στον κόσμο του! Αλλού ζει η Μαριλένα και αλλού ο Αρης. Καθώς έκανα αυτή την... κοινωνιολογική ανάλυση στην πολυθρόνα του μπαρ, συνειδητοποίησα ότι εγώ, αντίθετα, ζω σε έναν σχιζοφρενικό κόσμο όπου οι φίλες της Μαριλένας συνυπάρχουν με τους φίλους του Αρη! Ανοιξα το κινητό μου και, πριν προλάβω να αποφασίσω αν αυτό είναι καλό ή κακό, είδα δύο προσκλήσεις σε events που είχα λάβει. Ο Απόστολος με καλούσε στο “Eternal Beach Party” στην Ελιά στη Μύκονο. Και η παλιά μου συνάδελφoς η Καίτη σε «Ολονυκτία στο Σύνταγμα» κατά του πολυνομοσχεδίου. Πρέπει επειγόντως να αποφασίσω ποιος είμαι και πού πάω. Ή μήπως προλαβαίνω να πάω στο Σύνταγμα τη νύχτα και να πάρω το πλοίο από Ραφήνα το πρωί; A.

Το μετρό στο Σύνταγμα είναι κλειστό... ...και ο έξυπνος Αθηναίος: y Αναρωτιέται για ποιον λόγο είναι κλειστός ο σταθμός ώρα 10 το βράδυ - υπάρχει κίνδυνος να τον καταλάβουν οι θαμώνες των κοντινών μπαρ; y Ελπίζει και εύχεται να τον «απελευθερώσουν» στον Ευαγγελισμό. y Βλέπει τον σταθμό του Ευαγγελισμού να «περνάει» υποφωτισμένος και πανικοβάλλεται - πήραν τα όπλα και οι ασθενείς;

y Ελπίζει και εύχεται να λειτουργεί ο σταθμός του Μεγάρου Μουσικής. y Αποβιβάζεται στο Μέγαρο και αναρωτιέται τι μέλλει γενέσθαι από εδώ και πέρα. y Βολιδοσκοπεί την κίνηση για να δει αν διέρχονται λεωφορεία - μήπως θα ήταν πιο σοφό να πάρει ένα ταξί να τελειώνει; y Αναρωτιέται για ποιον λόγο είναι κλειστός ο σταθμός ώρα 9 το πρωί. Λήδα Πιμπλή

Ηταν στραβό το κλήμα... Διάβαζα τις προάλλες στoν “Guardian” την άποψη αρθρογράφου για τη σύγχρονη δημοσιογραφία, που υποτίθεται έχει πληγεί από τον «ανταγωνισμό» των social media και βρίσκεται στην ανάγκη να ρίξει τα στάνταρ της για να συντονιστεί με τη γαστριμαργική κατινιά της twitterικής καθημερινότητας και έλεγε και εκείνη ευθαρσώς ότι όλα αυτά είναι μπούρδες. Η δημοσιογραφία δεν κινδυνεύει από το ίντερνετ και τα social media, κινδυνεύει μόνον από κακούς δημοσιογράφους. Το θέμα δεν είναι απλό, γιατί παραμονεύει η σύγχυση. Ιδίως όταν δεν έχουμε καλά καλά ξεκαθαρίσει τι είναι «καλή» και «κακή» δημοσιογραφία ήδη προ κρίσης, ήρθε και αυτή, συναντήθηκε η κρίση των εφημερίδων με την ευκολία των social media και, για να μη φλυαρούμε, ήταν στραβό το κλήμα, το τρώει και ο γάιδαρος λίγο λίγο, στο τέλος θα μείνουμε πάλι να μιλάμε για περασμένα «μεγαλεία» του Τύπου. Πάντως, αν βρεθεί κάποιος σε απόσταση από το «κέντρο των γεγονότων» -και ως τέτοιο εννοούμε το «αθηναϊκό»-, οπότε δεν έχει τη δυνατότητα να παραβρίσκεται αυτοπροσώπως στα δρώμενα και δη τα καλλιτεχνικά, συνειδητοποιεί το χάσμα που υπάρχει μεταξύ αυτού που ο στενός κύκλος των Αθηνών θεωρεί ενημέρωση και αυτό που πραγματικά ενδιαφέρει όλο τον υπόλοιπο κόσμο μακριά από την πρωτεύουσα. Για παράδειγμα, ήταν και για μένα έκπληξη όταν βρέθηκα σε παρέα ντόπιων στο μικρό νησί των «αποδράσεών» μου και με βομβάρδισαν με ερωτήσεις αν έμαθα πώς ήταν η «παράσταση με τον Κιμούλη», πώς αντέδρασε το κοινό όταν τον είδε σε γυναικείο ρόλο κλπ., κλπ. Είχαν βουίξει οι εφημερίδες με «πληροφορίες» από το event, μόνο που αφορούσαν οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτά που ενδιέφεραν εκείνους που διψούν για μια εξ αποστάσεως έστω «αίσθηση συμμετοχής». Και αυτή δεν την καλύπτει το κουτσομπολιό για τα «ψηλοτάκουνα της συζύγου Τσίπρα». Επίσης αντιλήφθηκα από τη συζήτηση ότι είναι άλλο το άρθρο γνώμης για τα ήθη, για παράδειγμα, πολιτικών ή του πρωταγωνιστή, το οποίο έχει αφορμή το καλλιτεχνικό γεγονός και άλλο η μεταφορά της ατμόσφαιρας του κοινού που δημιούργησε η ίδια η παράσταση. Θυμήθηκα εκείνες τις παλιές εποχές της εύφορης δημοσιογραφίας, όταν στις παραστάσεις της Επιδαύρου κάθε εφημερίδα είχε τουλάχιστον δυο απεσταλμένους, έναν ρεπόρτερ που μετέφερε το κλίμα -και οι καλύτεροι μεταξύ αυτών πετύχαιναν τέτοια ακρίβεια που ήταν σαν να είχε βρεθεί στο θέατρο ο αναγνώστης- και έναν κριτικό θεάτρου για την εμβριθή ανάλυση. Πάνε αυτά; Δεν νομίζω. Μπορεί να απομάκρυνε η κρίση από τις εφημερίδες έμπειρες πένες, αλλά απομένουν ακόμη ορισμένες που σίγουρα θυμούνται την εποχή που δεν έγραφαν για τα “likes” των ιντερνετικών φίλων, αλλά είχαν πάντα κατά νου το μεγάλο πλάνο. Αθηνά Δεληγιάννη

Ματιές

Φόροι αντί ανάπτυξης Η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου το βράδυ της Τετάρτης αποτέλεσε, πρακτικά, το αποκορύφωμα ενός επικοινωνιακού μπαράζ αρκετών ημερών. «Θα ψηφίσουν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ;» «Θα περάσει από εκείνους της ΝΔ;» «Θα πάμε σε εκλογές τον Αύγουστο;» Μερικά από τα ερωτήματα που διατυπώνονταν δημοσίως από πολιτικούς, δημοσιογράφους και λοιπούς.

Μας ενώνουν Λάθη. Ολοι μας έχουμε κάνει. Αρκετά τα αναγνωρίζουμε, λίγα τα διορθώνουμε, μερικά μαθαίνουμε να τα ανεχόμαστε και άλλα αρνούμαστε πεισματικά να τα παραδεχτούμε. Η ζωή γεμάτη με σωστές αποφάσεις είναι βαρετή. Γιατί, αν πάντα επιλέγαμε τα σωστά, η ζωή μας θα ήταν μια ευθεία γραμμή. Σαν καρδιογράφημα νεκρού.

Η πρακτική αυτή δείχνει δύο πράγματα: Πρώτον, την -εν τέλει- παιδαριώδη τακτική της τρόικας να θεωρεί ότι υπό τη μορφή κάποιας απειλής (χρεοκοπία, χορήγηση της επόμενης δόσης κοκ.) σωφρονίζει τους «ατίθασους» του πολιτικού συστήματος και τους πολίτες οι οποίοι αμφισβητούν την ορθότητα του δρόμου. Ωστόσο, το δεύτερο στοιχείο το οποίο αναδεικνύει αυτή η -τελικά ανιαρή- πρακτική είναι πολύ χειρότερο. Φέρνει στην επιφάνεια τη βασική αδυναμία του πολιτικού συστήματος να προχωρήσει στη χάραξη ενός εθνικού, συλλογικού σχεδίου με την ευρύτερη δυνατή συναίνεση και στόχο την

ανάπτυξη. Οι ίδιες οι διατάξεις του φορολογικού νομοσχεδίου δείχνουν την απόλυτη έλλειψη αναπτυξιακού προσανατολισμού και τη στοχοπροσήλωση στην επιβολή φόρων. Εχουν ειπωθεί πολλά το τελευταίο χρονικό διάστημα για την ανάγκη να στηριχθεί η επιχειρηματικότητα: Από τις startups ως τις απλές αγροτοτουριστικές μονάδες (τις οποίες άπαντες εξυμνούν ως συνδυασμό των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας), ο μικρού και μεσαίου μεγέθους επιχειρηματίας αντιμετωπίζει ένα απολύτως εχθρικό περιβάλλον. Τα προβλήματά του αρχίζουν από την πρακτική ανυπαρξία τραπεζικού συστήματος και, αν έχει τη ρευστότητα, συνεχίζονται σε ένα φορολογικό περιβάλλον το οποίο μοιάζει να σχεδιάστηκε για να «πνίγει» τον συνεπή επιχειρηματία. Δίχως απαντήσεις σε αυτά τα πολύ βασικά ζητήματα η ανάκαμψη δεν πρόκειται να έρθει. Βασίλης Νέδος

Τα λάθη μάς ενώνουν. Πολλές φορές από τα λάθη μας καταλήγουμε σε μονοπάτια που δεν τα έχουμε περπατήσει. Σε αχαρτογράφητα νερά και σε καταστάσεις που απαιτούν όλη τη δύναμη και την προσοχή μας. Μέσα από τα λάθη μας γινόμαστε δυνατοί. Ο Καρλ Πόπερ στη «Λογική της επιστημονικής ανακάλυψης», ένα βιβλίο που δυστυχώς δεν έχει μεταφραστεί ακόμη στα ελληνικά, ισχυρίζεται ότι η επιστήμη προχωρά με δοκιμές και λάθη. Οπως και η ζωή. Δοκιμάζουμε, αποτυγχάνουμε, τρώμε τα μούτρα μας, πληρώνουμε τα λάθη μας και κάποια στιγμή βρίσκουμε τον δρόμο μας κουβαλώντας τα διδάγματα των αποτυχιών μας. Τα μαθήματα που παίρνουμε από τα λάθη ή από τις παραλείψεις μας δεν θα μας τα μάθει κανένας δάσκαλος, κανένας μέντορας, κανένας γονιός, κανένας φίλος, κανένας σύντροφος. Είναι η ατομική μας μάθηση. Μόνο για εμάς και για κανέναν άλλον. Ισως τα λάθη μας να είναι και η μόνη περιουσία μας. Αρκεί να τα αναγνωρίζουμε και να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τα διορθώσουμε ή, στην περίπτωση που δεν διορθώνονται με τίποτα, να προγραμματίσουμε εκ νέου τη ζωή μας υπό τις νέες συνθήκες. Αλλά τα λάθη που μας ενώνουν περισσότερο είναι τα λάθη των άλλων που καθορίζουν την πορεία μας χωρίς να το θέλουμε. Με αυτά πρέπει να ζήσουμε, θέλουμε δεν θέλουμε. Το στοίχημα είναι να δυναμώσουμε τόσο πολύ ώστε να μη μας αγγίζουν. Δεν είναι εύκολο. Ισως να μην το πετύχουμε και ποτέ. Αλλά, αν δεν προσπαθήσουμε, δεν θα μάθουμε και ποτέ. Μη φοβάστε τα λάθη. Αυτά μας δείχνουν τον δρόμο. Μάνος Πεπονάκης

Still nice! Οι δύο τουρίστριες που με σταμάτησαν στον δρόμο, κάπου στην Πλάκα, για να με ρωτήσουν πώς θα πάνε στο Καλλιμάρμαρο φαίνονταν κουρασμένες από το περπάτημα και από τη ζέστη. Εκτός από αυτό, με ρώτησαν αν η Ακρόπολη θα ήταν ανοιχτή την επόμενη μέρα, επειδή είχαν μάθει για τη γενική απεργία. Απάντησα ότι για σιγουριά καλό θα ήταν να ρωτήσουν και στο ξενοδοχείο τους. Ηθελαν επίσης να μάθουν αν γίνονται συχνά απεργίες εξαιτίας της κρίσης. «Πάντως τα πράγματα δεν μας φαίνονται τόσο άσχημα όσο περιμέναμε», είπε η

νεότερη. «Ναι, βλέπουμε κόσμο στα ρεστοράν και στα μπαρ να τρώει και να πίνει και η εντύπωσή μας είναι ότι τα ΜΜΕ υπερβάλλουν για την κατάσταση στην Ελλάδα», συμπλήρωσε η άλλη. Σε τόσο δύσκολους καιρούς είναι ίσως ενθαρρυντικό το ότι οι επισκέπτες της χώρας μας δεν εισπράττουν τη συλλογική κατάθλιψη των Ελλήνων και ότι ακόμα βρίσκουν όμορφη και ζωντανή την Αθήνα. Κάτι είναι και αυτό. Νικήτας Καραγιάννης

Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

19-25.07. 2013

Χάρτινες ιστορίες Ζει στο Παρίσι και είναι από τους πιο αγαπητούς και δημοφιλείς street artists της πόλης. Τα χάρτινα σχέδιά του, αναρτημένα με την τεχνική του paste-up στις γειτονιές της γαλλικής πρωτεύουσας, ξεχωρίζουν για τις λιτές γραμμές και για τον διάχυτο ρομαντισμό τους. Πριν από λίγες ημέρες, καλεσμένος στο Athens Street Art Festival 2013, πόσταρε τη δουλειά του και στα κτίρια της Σχολής Καλών Τεχνών της οδού Πειραιώς. Ο 38άρης Fred le Chevalier σχεδίαζε από παιδί, ενώ όμως του άρεσε, κάποια στιγμή τα παράτησε. Πρόπερσι, αυτό ευτυχώς άλλαξε: Ξανάπιασε την πένα, διάλεξε τον δρόμο για καμβά του -επειδή, όπως λέει, του δίνει την ευκαιρία να μοιραστεί το όραμά του με περισσότερο κόσμο χωρίς να χρειάζεται να ρωτήσει κάποιον ή να εμφανίζεται ο ίδιος- και κέρδισε μια θέση ανάμεσα στους καλύτερους του είδους. Θεωρεί ότι το γκράφιτι έχει μια ποιητική γλώσσα με την οποία «μιλούν» οι χαρακτήρες του, καθώς ζουν μια όμορφη ζωή πάνω στους τοίχους. Τι λένε, λοιπόν, αυτές οι ντελικάτες φιγούρες; Ιστορίες για ελπίδα και απόγνωση, για τη ζωή και

για το χαμόγελο. Τον ενδιαφέρει να κάνει τους ανθρώπους να χαμογελούν και -γιατί όχι;- να τους εμπνεύσει. «Βλέπεις το σχέδιο, το δέχεσαι και μετά έχεις την ευκαιρία να φτιάξεις τη δική σου ιστορία, τις δικές σου ερωτήσεις», δήλωσε πρόσφατα. «Βασικά, βάζω μερικές δικές μου προτάσεις ή λέξεις σε κάποια σχέδια, οπότε μάλλον υπαγορεύω με τον τρόπο μου, αλλά λίγα από αυτά έχουν ένα μήνυμα». Οσοι γνωρίζουν τη δουλειά του σίγουρα έχουν προσέξει έναν από τους χαρακτήρες που φέρει μια κόκκινη καρδιά στο στήθος. «Αυτό το πρόσωπο είμαι κυρίως εγώ», εξηγεί ο καλλιτέχνης. «Με ενδιαφέρει να χρησιμοποιώ τον ίδιο χαρακτήρα σε διαφορετικές ιστορίες». Η ενασχόλησή του με το street art έχει γίνει πλέον πάθος - εθισμός, όπως λέει ο ίδιος. Αγαπάει όλη τη διαδικασία με την κόλλα και την αναζήτηση χώρων-τοίχων. Εχει μάλλον συνηθίσει την ιδέα ότι μερικά έργα του μπορεί να εξαφανιστούν μέσα σε λίγες ημέρες, ενώ άλλα μπορεί και να ζήσουν ακόμα και έναν χρόνο. Τα μεγαλύτερα έργα γνωστών καλλιτεχνών διατηρούνται μάλλον για περισσότερο χρόνο, ενώ πολλά δικά του είναι μικρών διαστάσεων, ακόμα και μισοκρυμμένα

πάνω σε έναν βρόμικο τοίχο. Πάντως, προτιμάει να δουλεύει σε βρόμικους τοίχους. Οσο εμπνευσμένο και να είναι ένα έργο, υπάρχουν πολλοί που διαφωνούν με αυτή την εφήμερη τέχνη που, κατά τη γνώμη τους, ρυπαίνει την πόλη. Ο νόμος στη Γαλλία τιμωρεί με πρόστιμο, ακόμα και με φυλάκιση, όσους κάνουν tags. Ομως τα χάρτινα σχέδια του Fred τυχαίνουν καλύτερης υποδοχής. «Τα ανεβάζω την ημέρα, δεν κρύβομαι, ενώ οι γκραφιτάδες και όσοι κάνουν tags πρέπει να τα κάνουν τη νύχτα», διευκρινίζει. «Ο κόσμος αντιδρά θετικά στη δουλειά μου. Ακόμα και αστυνομικοί μού έχουν πει καλά πράγματα. Οι χαρακτήρες μου είναι ειρηνικοί και για αυτό μάλλον δεν υπάρχει πρόβλημα. Δεν με ενδιαφέρει να φτιάξω κάτι και να δημιουργήσω θέμα στον ιδιοκτήτη ενός τοίχου». Πιστεύει πως πολλές φορές υπάρχουν ωραία έργα στους δρόμους και άσχημα στις γκαλερί και ότι η street art έχει περισσότερο χιούμορ, περισσότερη ελευθερία, λιγότερες κουβέντες και καθόλου πρόσωπο να δείξει. «Μια άλλη διαφορά με τη ‘νορμάλ’ τέχνη», επισημαίνει, «είναι ότι τα χέρια σου είναι βρόμικα και το πάτωμα μυρίζει από τα ούρα των ζώων...»

Κείμενο: Μαρία Μαρκουλή

19-25.07. 2013

Summer in the city

Φέτος, φαίνεται, η πόλη δεν θα αδειάσει, δεν θα πάρει εκείνη την έρημη εικόνα της ευτυχισμένης της μοναξιάς και της γλυκιάς της εγκατάλειψης, είναι βυθισμένη στις σκοτούρες και στα προβλήματά της και δεν έχει όρεξη για τέτοια. Αν και πάλι, ο Αύγουστος είναι αυτός που θα πει την τελευταία λέξη όσον αφορά αυτά τα πράγματα της πόλης και του καλοκαιριού της. Eτσι, πάνω κάτω, λίγο ως πολύ και στο περίπου, είμαστε όλοι σχεδόν εδώ, κόβοντας βόλτες με τις αντοχές του ο καθένας σε summertime blues, που ξεκινάνε, ας πούμε, με έναν καφέ, συνεχίζουν με ένα παγωτό στο χέρι, με μια μπίρα και με το «αύριο είναι μια άλλη μέρα», έτσι και καταφέρεις και τη βγάλεις σήμερα καθαρή. Αθάνατο αθηναϊκό καλοκαίρι, με σοβαρά εγκαύματα από την παρατεταμένη έκθεση στην κρίση. Ορατά παντού. Είναι μια παρέα από τουρίστες -γαλλικά μιλάνε- που κατεβαίνουν την οδό Μητροπόλεως και φωτογραφίζουν. Τη μία (τους παρακολουθώ) πιάνουν την Ακρόπολη που ξεπροβάλλει από τα στενά, την άλλη μαγαζιά κλειστά και «ενοικιάζεται» και άλλες πολλές εικόνες της κρίσης. Διακοπές στην Ελλάδα. Η πόλη μιλάει και τους αφηγείται αυτό που της συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Η κρίση άλλωστε δεν είναι πια εξωτικό φρούτο για κανέναν, την ξέρουν καλά και οι τουρίστες μας, την έχουν νιώσει πολλοί από αυτούς στο πετσί τους. Θα έχουν άλμπουμ ολόκληρα από τις φωτογραφίες της.

Στους Αέρηδες κοντά, πιο μετά, συναντάω πάλι τους ίδιους Γάλλους (μα τι γίνεται, με ακολουθούν;) να φωτογραφίζουν τώρα τις γρανίτες τους, δείγμα του «ποστάρω, άρα το ζω» με hashtag #summer in Athens ή κάτι τέτοιο. Εκεί, στην Πλάκα, στα σοκάκια με τα τουριστικά, τα μαγαζάκια με τα παραδοσιακά προϊόντα και τα σανδάλια, τα καφέ στα σκαλάκια, ξεγελιέσαι κιόλας και νομίζεις πως ζεις σε άλλο καλοκαίρι και όχι σε αυτό εδώ που θέλει να σε πνίξει. Μια βόλτα στην Πλάκα πρέπει να τη βάλεις στο πρόγραμμα. Summer in the city- κλασικά εικονογραφημένα. Στον σταθμό του μετρό του Αγ. Δημητρίου έχουν τοποθετήσει τα γνωστά πορτοκαλί κολονάκια από υλικό ελαστικό, που πάντα επιστρέφουν στη θέση τους (αν δεν διαλυθούν τελείως) και δηλώνουν απερίφραστα με την παρουσία τους ότι σε εκείνο το σημείο απαγορεύεται να παρκάρεις. Δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. Απαγορεύεται. Επειδή, όταν παρκάρεις εκεί, κλείνεις τη μία λωρίδα κυκλοφορίας στην κεντρικότατη Λεωφόρο Βουλιαγμένης. Και κολλάει η κίνηση. Ποιο το πρόβλημα με τα πορτοκαλί κολονάκια; Κανένα για τον οδηγό. Παρκάρει δίπλα σε αυτά και παράλληλα, εμποδίζοντας ακόμη περισσότερο την κυκλοφορία, καθώς σχηματίζεται μια δεύτερη σειρά παρκαρισμένων αυτοκινήτων που περιμένουν πάντα κάποιον να βγει από το μετρό ή απλά περιμένουν ή μένουν εκεί για να κάνουν παρέα στα κολονάκια. Είναι οι ίδιοι ακριβώς οδηγοί που, λίγα μέτρα πιο μπροστά, διαμαρτύρονται και τα «χώνουν» στο Σύμπαν ολόκληρο γιατί αναγκάζονται να στρι-

μωχτούν σχεδόν σε μία λωρίδα, δεδομένου ότι σταματάνε και τα λεωφορεία εκεί και επειδή έχουν ταξί (ή άλλα αυτοκίνητα) παρκαρισμένα μπροστά τους κάνουν μανούβρα να βγουν και υποχρεωτικά φρενάρουν τους από πίσω. Εχουν πιάσει και οι ζέστες και το σκηνικό παίρνει φωτιά. Υπομονή, όπου να ’ναι, λέει, ανοίγουν και οι τρεις νέοι σταθμοί πιο κάτω. Καλοκαίρι στην πόλη, που έχει δει πολύ καλύτερα καλοκαίρια και ζητάει επειγόντως ανάσες οξυγόνου για να μη γονατίσει τελείως. Εκπτώσεις τώρα στα μαγαζιά, με ειδικές προσφορές και έξτρα μειωμένες τιμές, γιατί στην τηλεόραση κάνουν πολιτική, εδώ όμως είναι η κανονική ζωή που ζούμε και με κάποιον τρόπο πρέπει να σταθείς όρθιος. Στο μεταξύ, παίρνω όλα τα διαφημιστικά που μου δίνουν στον δρόμο -ντρέπομαι τον άνθρωπο που κάθεται εκεί με τις ώρες και τα μοιράζει-, άπειρα διαφημιστικά, για εκπτώσεις στα ηλεκτρικά, για φροντιστήρια Αγγλικών, για ζάντες και σέρβις στο αυτοκίνητό σου, για το μέντιουμ Αχμέτ που ξέρει και σου λέει το μέλλον, για βιοτεχνία μαγιό που διαθέτει μεγάλα μεγέθη, για ομπρέλες θάλασσας και εξοπλισμό κάμπινγκ... Τέτοια και άλλα πολλά, σθεναρή αντίσταση στην ψηφιακή εποχή, να φορτώνουν με ακόμη πιο πολύ χαρτομάνι την πόλη που κολυμπάει στα σκουπίδια της. Summertime blues, που λένε, και όποιος αντέξει.

Reality Bites

Μηχανή χρημάτων Στην ταινία “The Avengers” ο Captain America προκαλεί τον Tony Stark (aka Iron Man) να δηλώσει τι είναι. Με το αυτάρεσκο ύφος του, ο δεύτερος απαντά: «Ιδιοφυΐα, δισεκατομμυριούχος, πλέιμπόι, φιλάνθρωπος». Ας τσεκάρουμε αν αυτά τα χαρακτηριστικά ταιριάζουν και στον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, τον ηθοποιό που υποδύεται τον Tony Stark. Ιδιοφυϊα; Αρκετά κοντά σε κάτι τέτοιο, αν αναλογιστούμε το πώς ενσαρκώνει τους ρόλους που αναλαμβάνει. Πλέι μπόι; Γιατί όχι; Φιλάνθρωπος; Οπως και οι περισσότεροι σταρ του Χόλιγουντ που σέβονται τον εαυτό τους, ο Ρόμπερτ έχει αναπτύξει κάποια φιλανθρωπική δράση. Δισεκατομμυριούχος; Οχι, αλλά είναι σε καλό δρόμο.

Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με το “Forbes”, ο δημοφιλής ηθοποιός κατάφερε να αυξήσει την περιουσία του κατά 75 εκατ. δολάρια μέσα σε μόλις έναν χρόνο (Ιούνιος 2012-Ιούνιος 2013), κατακτώντας, μάλιστα, την κορυφή της λίστας των καλύτερα αμειβόμενων ηθοποιών. Ο Ρόμπερτ έχει πρωταγωνιστήσει σε έξι ταινίες με έσοδα άνω των 500 εκατ. δολαρίων η καθεμία. Οχι και άσχημα για έναν ηθοποιό που παρά το ταλέντο του είχε «πιάσει πάτο» 15 χρόνια πριν, έχοντας μπλέξει με ναρκωτικά, αλκοόλ και την αστυνομία. Χ.Τ.

Φυγάς superstar Η περιπέτεια του πρώην υπαλλήλου της CIA Εντουαρντ Σνόουντεν, που κατάφερε να γίνει ο πιο καταζητούμενος άνθρωπος αυτή τη στιγμή στον πλανήτη μετά τις αποκαλύψεις του για τις παρακολουθήσεις των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, δεν θα μπορούσε να αφήσει αδιάφορο το Χόλιγουντ. Προδότης ή ήρωας, ο Σνόουντεν είναι το μάννα εξ ουρανού για τον κινηματογράφο και αυτό ακριβώς εξετάζουν ήδη οι σεναριογράφοι: τέσσερις νεαροί κινηματογραφιστές στο Χονγκ Κονγκ έχουν ήδη γυρίσει μια μικρού μήκους ταινία με τίτλο “Verax” και πρωταγωνιστή έναν τύπο που μοιάζει πολύ στον διάσημο φυγά, την ανέβασαν στο ίντερνετ και μέχρι στιγμής την έχουν δει περισσότεροι από 250 χιλιάδες χρήστες. Ενας από τους θερμότερους και πιο γνωστούς υποστηρικτές του Σνόουντεν, ο Ολιβερ Στόουν, τον έχει περιγράψει ως ήρωα, επικροτώντας τις πράξεις του και χειροκροτώντας το θάρρος του, όπως και ο Αυστραλός σκηνοθέτης Φίλιπ Νόις, που δήλωσε ότι θέλει να τον κάνει ταινία. Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι στην κινηματογραφική βιομηχανία -και όχι μόνο- που τον θεωρούν προδότη των ΗΠΑ, όπως ο μεγάλος παραγωγός Χάρβεϊ Γουέινστιν, που δήλωσε ότι δεν πρόκειται να ασχοληθεί με το ζήτημα, τουλάχιστον προς το παρόν. Η ιστορία του νεαρού Αμερικανού περιέχει όλα τα αναγκαία στοιχεία για να γίνει μεγάλη επιτυχία στο box office, αφού ακόμα και τα πιο ευφάνταστα σενάρια κατασκοπείας δεν μπορούν να συγκριθούν με τα όσα συμβαίνουν στη ζωή του από τη στιγμή που αποφάσισε να αποκαλύψει τις μεθόδους της CIA. Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πού θα καταλήξει η υπόθεση, αλλά είναι βέβαιο ότι σύντομα θα φτάσει στις κινηματογραφικές αίθουσες. Ν.Κ.

Ανδρόγυνο μέλλον Προς μεγάλη έκπληξη των γυναικών, που μέσα από την τελευταία μόδα της γενειάδας είδαν τους αρσενικούς όπως τους ήθελαν, το ανδρόγυνο look -ή αλλιώς θηλυπρεπές- έκανε ένα θεαματικό come back στις πασαρέλες του Λονδίνου για την ερχόμενη άνοιξη του 2014. Δεν μιλάμε μόνο για τις φούστες -αυτή είναι μια παλιά πονεμένη ιστορία που για πολλούς δικαιολογείται μόνο στη Σκοτία-, αλλά και για τις δαντέλες του JW Anderson, που φαίνεται να στολίζουν τις αντρικές εμφανίσεις, τα εξώπλατα του ιδίου, που αφήνουν εκτεθειμένους τους ώμους και τις πλάτες των αντρών, τις οργάντσες του ανερχόμενου Shaun Sampson, που αποκτούν κυρίαρχο ρόλο ειδικά στις βραδινές εμφανίσεις, και φυσικά τα χτενίσματα της Martine Rose, που μοιάζουν με εξόδους από το

κομμωτήριο της γειτονιάς μετά από ώρες τυλίγματος στα ρόλεϊ. Από τη νέα τάση δεν έλειψαν ούτε οι δημιουργίες της καλλιτεχνικής διευθύντριας του οίκου Alexander McQueen, Σάρας Μπάρτον, με έναν καταιγισμό λευκής δαντέλας. Μερικοί ίσως κάνουν λόγο για επιστροφή του ρομαντισμού, αλλά είναι πραγματικά αυτό που συμβαίνει στο ανδρικό styling ή έχουμε να κάνουμε με απώλεια του αρσενικού; Η υστερία με τις γενειάδες ήταν -και είναι ακόμα- ένα ευχάριστο διάλειμμα, αλλά αν το μέλλον μάς επιφυλάσσει όλα τα ανωτέρω τότε οι γυναίκες θα βρεθούν στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Ν.K.

Ο φόβος Ο Τζορτζ Ζίμερμαν ίσα που κατάφερε να συγκρατήσει το μειδίαμά του όταν άκουσε την απόφαση των ενόρκων. Πριν από λίγους μήνες, ο Ζίμερμαν θεώρησε «ύποπτο» τον 17χρονο -μαύρο- Τρέιβον Μάρτιν και αποφάσισε να τον ακολουθήσει. Λίγο μετά οι δυο τους ήρθαν στα χέρια. Και επειδή ο Ζίμερμαν τα βρήκε σκούρα απέναντι σε ένα παιδί, έβγαλε το όπλο του και το πυροβόλησε. Αφού κυκλοφορούσε ελεύθερος για έξι εβδομάδες -και έπειτα από ισχυρές πιέσεις της κοινής γνώμης-, ο Ζίμερμαν προφυλακίστηκε και παραπέμφθηκε σε δίκη. Επικαλέστηκε «αυτοάμυνα» - αν και ήταν αυτός που ξεκίνησε την αλυσίδα των γεγονότων. Και αθωώθηκε λόγω αμφιβολιών. Η δικαιοσύνη φαίνεται πως απογοήτευσε την κοινότητα των Αφροαμερικάνων στις ΗΠΑ. Οι περισσότεροι, όμως, μαύροι αναλυτές δεν δείχνουν ιδιαίτερα έκπληκτοι. Ξέρουν ήδη ότι το σύστημα στοχοποιεί την κοινότητά τους και προβάλλουν το εξής απλό, αφοπλιστικό ερώτημα: «Θα ήταν ίδια η απόφαση αν ο Τρέιβον ήταν λευκός;» Μία επιπλέον -και ιδιαίτερα σημαντική- ανησυχία διατυπώνεται από τον Γιουτζίν Ρόμπινσον της “Washington Post”: η κοινωνία δεν αντιμετωπίζει τα μαύρα αγόρια ως παιδιά, αλλά ως άνδρες. Ο Τρέιβον δεν αποτελούσε σε καμία περίπτωση απειλή για τον Ζίμερμαν. Οταν αντιμετώπισε τον διώκτη του, το έκανε σε μια προσπάθεια να καλύψει τον φόβο του, όχι για να κάνει σε κάποιον κακό. Και πώς θα μπορούσε, άλλωστε, αφού αυτός που είχε το όπλο ήταν ο Ζίμερμαν. Και η αθώωση του συγκεκριμένου ανθρώπου δεν κάνει τίποτε άλλο από το να αυξάνει τον φόβο των μαύρων γονιών για την ασφάλεια των παιδιών τους, μια και μπορούν να γίνουν ανά πάσα στιγμή στόχος ενός λευκού που την είδε Τσαρλς Μπρόνσον. Χ.Τ.

Μουσική

Με Up διάθεση Πριν από τρία χρόνια ίσως βλέπαμε με περιέργεια και κάπως αποστασιοποιημένα το 1ο Up Festival. Τότε ουσιαστικά η εγχώρια ανεξάρτητη σκηνή άρχιζε να γίνεται όλο και πιο δημοφιλής και αγαπητή στο ευρύ κοινό. Νέοι καλλιτέχνες, πολλοί με αγγλόφωνο στίχο και ήχο ψαγμένο, όπως θα έλεγαν μερικοί, ή «εναλλακτικό» κατά τα λεγόμενα κάποιων άλλων, μαζί με αναγνωρισμένους καλλιτέχνες της χώρας, μαζεύτηκαν το 2011 σε ένα μικρό νησί, σε μια παραλία στη μέση του πουθενά και έκαναν πραγματικότητα την πιο παράξενη και ατμοσφαιρική μουσική καλοκαιρινή γιορτή! Ηταν ένα πείραμα μεταξύ φίλων και της μουσικής που αγαπάνε, το οποίο πέτυχε. Από τότε η παρέα μεγάλωσε, το ίδιο και η εμπιστοσύνη των καλλιτεχνών. O κόσμος, οι φίλοι, οι χορηγοί, οι τοπικοί φορείς, άπαντες συνέβαλαν στο να γίνει το Up Festival θεσμός. Ετσι, φτάσαμε φέτος αισίως στο Up Festival vol. 3. Στα τέλη του Ιουλίου και συγκεκριμένα το τριήμερο από τις 25 έως τις 27 Ιουλίου, αγαπημένοι καλλιτέχνες θα σμίξουν στο μπαρ Καλόφεγγο στην παραλία Πορί στο Ανω Κουφονήσι και θα στήσουν ένα πολυσυλλεκτικό μουσικό πάρτι. Κάποιοι από αυτούς μοιράστηκαν με τη “Metropolis” σκέψεις και συναισθήματα, λίγες ημέρες πριν από την έναρξη του φεστιβάλ. «Ανυπομονούμε για το Up Festival εδώ

και καιρό. Στο Κουφονήσι θα παίξουμε τον καινούργιο μας δίσκο ‘A long walk’ και κάποια από τα κομμάτια του πρώτου δίσκου», μας είπε η Kατερίνα Παπαχρήστου από τους Tango with Lions. «Θα παρουσιάσω κομμάτια από τον πρώτο μου δίσκο ‘Feathers’, καθώς και κάποια καινούργια. Είναι η πρώτη φορά που θα παίξω σόλο ως KU έπειτα από καιρό και είμαι ενθουσιασμένος. Θα έχω, μάλιστα, την τιμή να με συνοδεύσουν σε κάποια tracks που δεν έχω ξαναπαίξει (και ούτε θα ξαναπαίξω) ποτέ ζωντανά οι Baby Guru», δήλωσε ο KU (Δημήτρης Παπαδάτος). Από τη μεριά του ο Λάμπης εκμυστηρεύεται για τη συμμετοχή των Wedding Singers: «Από το Up το μόνο που περιμένουμε είναι να μας κάνει διάσημους στο Κάτω Κουφονήσι, στο Ανω Κουφονήσι και σε όλες τις Κυκλάδες. Εμείς θα παρουσιάσουμε ένα άκρως χορευτικό και φαντασμαγορικό σόου με αγαπημένες επιτυχίες από τη δεκαετία του ’90, ειδικά επιλεγμένες για αυτό το live!» Ραντεβού, λοιπόν, σε έξι ημέρες στο Ανω Κουφονήσι για το 3ο Up Festival από νωρίς το μεσημέρι ως αργά το βράδυ, με lives, dj sets, parties και πολλές εκπλήξεις. Ολα με ελεύθερη είσοδο. Φέρτε μαζί σας καλή διάθεση, αστείρευτο κέφι και πολλά καλοκαιρινά όνειρα!

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

Στα Εξάρχεια Η Πένυ, ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος Οναρ, ξεκινά φέτος το καλοκαίρι ένα μουσικό ταξίδι με ιδιαίτερο ακουστικό ήχο και τραγούδια από διάφορες εποχές. Από τον Jeff Buckley και τη Norah Jones ως τον Iggy Pop και τους Beatles και φυσικά τις μεγαλύτερες επιτυχίες των Οναρ, η Πένυ Ραμαντάνη και η παρέα της μας προσκαλούν σήμερα, Παρασκευή 19 Ιουνίου, στο Floral (Θεμιστοκλέους 80, Εξάρχεια) και μας υπόσχονται μια παράσταση διαφορετική, γεμάτη συναισθήματα και μελωδίες! Συνταξιδιώτες της, ο Δημήτρης Καρράς και ο Δημήτρης Νίτης στην κιθάρα.

19-25.07.2013

Πάμε παραλία;

Ενα τάνγκο στην Επίδαυρο

Το Bolivar Beach Bar (Ακτή του Ηλιου, Αλιμος) έχει ετοιμάσει μια μοναδική συναυλία για την πανσέληνο του Ιουλίου, με τον Λεωνίδα Μπαλάφα να προσφέρει μια δυνατή μουσική βραδιά τη Δευτέρα 22 Ιουλίου. Ο τραγουδιστής και τραγουδοποιός μαζί με τους μουσικούς του θα παρουσιάσουν κομμάτια από τις δισκογραφικές του δουλειές, τραγούδια που δεν έχουν ακόμα παρουσιαστεί δισκογραφικά και «πειραγμένα» τραγούδια άλλων δημιουργών. Ηχοι rock, reggae, jazz και παραδοσιακοί ήχοι από όλη τη μουσική γκάμα, παντρεμένοι σε ένα μείγμα με διάθεση για πειραματισμό και αυτοσχεδιασμούς πάντα πάνω στο προσωπικό του ύφος.

Ενα σαββατόβραδο στην καρδιά του καλοκαιριού. Να οδηγείς και να ακολουθείς το φεγγάρι. Σαν να σε πηγαίνει κάπου. Ξεκινώντας από το κέντρο της Εύβοιας, οδηγώντας προς την Πελοπόννησο, με προορισμό το φως της Επιδαύρου. Η Επίδαυρος εκπέμπει πολιτισμό και δημιουργεί ατμόσφαιρες. Από το παλιό στο νέο και από το εναλλακτικό στην απλότητα του κλασικού. Αν κολυμπάς κάπου γύρω, σίγουρα θα βγεις κερδισμένος. Αρκεί να έχεις τη δίψα να δεις και να ακούσεις, την ανάγκη να το ζήσεις και -δυστυχώς- λίγα λεφτά στην τσέπη . Ημασταν πολλοί εκείνο το βράδυ. Αλλοι στη μεγάλη Επίδαυρο για να δουν τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη σκηνοθετημένο από τον Διονύση Σαββόπουλο και άλλοι στο μικρό θέατρο δίπλα στη θάλασσα, μέσα στο χωριό. Αφού σκοτείνιασε λίγο, ακούστηκε ο ήχος του ακορντεόν σε ένα τάνγκο που σε έκανε να πάρεις το βλέμμα σου από το κενό του δάσους και να το καρφώσεις στην ορχήστρα του θεάτρου. Κάτι διαφορετικό από ό,τι θα περίμενε κανείς να ακούσει σε ένα αρχαίο θέατρο, ειδικά αν δεν είχε έρθει διαβασμένος σχετικά με το τι πρόκειται να παρακολουθήσει. Μέχρι τη στιγμή που ανέβηκε στη σκηνή η Ηρώ, με όση διακριτικότητα και απλότητα αρμόζει σε ένα τέτοιο εγχείρημα. Τόσο λιτά και ήρεμα που πολλοί ένιωσαν την παρουσία της μόνο όταν άρχισε να τραγουδάει από τα βάθη του «μέσα» της σε ένα «έξω» που την παρακολουθούσε αποσβολωμένο και απορρημένο για το αν είναι όντως η Ηρώ που ξέρουμε. Εκεί είναι που δεν ξέρεις τι να απαντήσεις. Είναι όντως αυτή; Είναι μια νέα εκδοχή ή μήπως μια πλευρά των ακουσμάτων της που μόνο αν άκουγες προσεκτικά τις μελωδίες των κομματιών της μπορούσες να διακρίνεις;

Unplugged

Ραντεβού στον Kήπο

Ο Στέλιος Δάβαρης και ο Πάνος Μπίρμπας ενώνουν τις φωνές τους σε ένα ιδιαίτερο ακουστικό σετ την Τετάρτη 24 Ιουλίου στο Βρυσάκι (Βρυσακίου 17, Πλάκα). Σε ένα live μόνο με τις κιθάρες τους μοιράζονται τραγούδια τους από τα προσωπικά τους άλμπουμ «Ολα είναι νερό», «Ρεύματα» και “Mournful”. Ακόμα, θα διασκευάσουν αγαπημένα μας τραγούδια από καλλιτέχνες όπως ο Johnny Cash, οι U2, ο Leonard Cohen, ο Damien Rice και ο Νick Cave, καθώς και τραγούδια αγαπημένων Ελλήνων συνθετών.

Στο κέντρο τις Αθήνας, στον Κήπο του Νομισματικού Μουσείου (Πανεπιστημίου 19, Αθήνα) ο Αδάμ Τσαρούχης μάς καλεί σε ένα μουσικό βράδυ την Πέμπτη 25 Ιουλίου. Σε μουσικές επιλογές από τον χώρο της jazz και όχι μόνο, με τραγούδια όπως το “Fly me to the moon”, “LOVE”, “All of me” και “My funny valentine”, καθώς και τραγούδια από την ελληνική μουσική σκηνή διασκευασμένα με jazz ύφος, ο Αδάμ θα μας «ανεβάσει» τη διάθεση σε έναν εμβληματικό χώρο. Ευκαιρία να απολαύσουμε και να γνωρίσουμε τον δροσερό κήπο με καλή μουσική παρέα.

Από τον Astor Piazzola και τον Carlos Gardel μέχρι σύγχρονες κινηματογραφικές διασκευές σε τάνγκο ρυθμούς και από συμπράξεις παρέα με τον πληθωρικότατο Αργεντίνο ερμηνευτή Javier di Ciriaco μέχρι το δικό της «Ψύχραιμα». Εκεί όλα ήρθαν και έδεσαν. Εκεί είναι που καταλάβαινες πως όλα συνδέονται και πως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Και όσο τα σκεφτόσουν όλα αυτά, το φεγγάρι έπαιρνε τον δρόμο του και οι δύο χορευτές τραβούσαν πάνω τους το δειλό μας βλέμμα. Ολο αυτό οδήγησε σε αγκαλιές και σε ένα τεράστιο χειροκρότημα. Και σε μια απορία που εξαφανίστηκε. Στάθης Δράκος

Σινεμά

Στο όνομα της αγάπης Με μόλις τρεις ταινίες μεγάλου μήκους στο βιογραφικό του, ο Τζεφ Νίκολς είναι αναμφισβήτητα ένας από τους πιο ικανούς κινηματογραφιστές του σύγχρονου ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου. Με το “Shotgun Stories” το 2007 έδωσε το πρώτο θετικό δείγμα γραφής. Με το «Καταφύγιο» το 2011, μια συναρπαστική κινηματογραφική αλληγορία με τον Μάικλ Σάνον σε ένα πραγματικό ρεσιτάλ ερμηνείας, επιβεβαίωσε το αυτονόητο, ότι ήρθε για να μείνει. Στο «Ενα καλοκαίρι» δύο νεαρά αγόρια, που ζουν στις όχθες του ποταμού Αρκάνσας, ξεκινούν για να εξερευνήσουν μια βάρκα που έχει μείνει κολλημένη πάνω σε κάτι δέντρα, απομεινάρι τρομερών πλημμυρών που είχαν πλήξει την περιοχή. Οταν φτάνουν, διαπιστώνουν ότι κάποιος ήταν εκεί πριν από αυτούς. Ακολουθώντας τα μυστηριώδη χνάρια που παρατηρούν στην παραλία έρχονται αντιμέτωποι με τον Μαντ, έναν αινιγματικό άντρα που κατηγορείται για φόνο, αλλά η μόνη του έννοια είναι να βρει την παλιά του αγάπη, την Τζούνιπερ. Τα δύο αγόρια αποφασίζουν να τον βοηθήσουν και μια αλλόκοτη φιλία ξεκινά...

«Η ταινία αφορά την αγάπη», εξηγεί ο Νίκολς. «Πρόκειται για αυτό το αγόρι, τον Ελις, που αναζητά απεγνωσμένα απόδειξη ότι η αγάπη μπορεί να διαρκέσει, είτε στους γονείς του είτε στον θείο του καλύτερού του φίλου, ή στον νέο του φίλο, τον Μαντ. Θέλει να δει την αγάπη να νικά. Θέλει να βεβαιωθεί ότι δεν χάνεται». Πρόκειται για μια διαφορετική ιστορία ενηλικίωσης με αναφορές στο «Χάκλμπερι Φιν» του Μαρκ Τουέιν (ο ίδιος ο Νίκολς είχε ζητήσει από τους πρωταγωνιστές του να έχουν διαβάσει το βιβλίο πριν από την έναρξη των γυρισμάτων). Φέρνει στο μυαλό τη δεξιοτεχνική αφήγηση κορυφαίων Αμερικανών λογοτεχνών, όπως ο Ρέιμοντ Κάρβερ, ο Κόρμακ ΜακΚάρθι και ο Λάρι Μπράουν και χαρακτηρίζεται από μια νοσταλγική, αλλά σε καμία περίπτωση γλυκερή, κινηματογραφική ματιά, που σε κερδίζει. Οσο για τον Μάθιου ΜακΚόναχι, που πρωταγωνιστεί, αποκαλύπτει αναμφισβήτητα άγνωστες μέχρι σήμερα πτυχές του υποκριτικού του ταλέντου.

Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

Ξανά στο κόκκινο!

Θερινή Αθήνα

Το 2010 ο Μπρους Γουίλις και η παρέα του έκαναν τη δράση και το γέλιο να χτυπήσουν... κόκκινο με το “Red”. Τρία χρόνια μετά έρχεται το σίκουελ! Στο “Red 2” ο συνταξιούχος μυστικός πράκτορας της CIA Φρανκ Μόουζες έχει μετατραπεί σε φιλήσυχο σύζυγο στο πλευρό της αγαπημένης του Σάρα. Στην πραγματικότητα, όμως, από τότε που έπαψε να σκοτώνει κακούς η σχέση του έχει πάρει την κατιούσα. Ισως τελικά το να σώσεις μια σχέση να είναι πιο δύσκολο από το να σώσεις τον κόσμο από έναν πυρηνικό όλεθρο. Ο Μπρους Γουίλις, η Ελεν Μίρεν, ο Τζον Μάλκοβιτς και η Μαίρη Λουίζ Πάρκερ επιστρέφουν στη δράση και τα κάνουν όλα άνω κάτω! Νέες αφίξεις, ο Αντονι Χόπκινς και η Κάθριν Ζέτα Τζόουνς.

Συνεχίζονται μέχρι το τέλος Ιουλίου οι θερινές κινηματογραφικές προβολές του Athens Open Air Film Festival σε διάφορα σημεία της Αθήνας. Στις 22 Ιουλίου ο κήπος του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου φιλοξενεί το «Ζέλιγκ», μία από τις πιο άγνωστες ταινίες του Γούντι Αλεν. Στις 25 Ιουλίου το θερινό σινεμά στήνεται στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης με την προβολή του «Ενα φονικό καλοκαίρι» του Ζαν Μπεκέρ. Και στις 30 Ιουλίου κλείστε από τώρα ένα ραντεβού για ένα event που συνδυάζει μουσική και σινεμά. Το «Τσίρκο» του Τσάρλι Τσάπλιν συναντά τις μελωδίες των His Majesty the King of Spain στην πανέμορφη ταράτσα της Ταινιοθήκης στο Γκάζι.

19-25.07.2013

Χρυσές... Νύχτες Επιστρέφει, πιστό στο φθινοπωρινό του ραντεβού με τους σινεφίλ της πρωτεύουσας, στις 19 Σεπτεμβρίου. Το πρόγραμμα για το 19ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας» ετοιμάζεται πυρετωδώς και, όπως φαίνεται, επιφυλάσσει πολλές ευχάριστες εκπλήξεις. Ηδη μία έγινε γνωστή... Η ταινία που θα ρίξει αυλαία στη φετινή διοργάνωση δεν είναι άλλη από τη «Ζωή της Αντέλ», το φιλμ του Αμπντελατίφ Κεσίς, που συζητήθηκε και επαινέθηκε όσο κανένα άλλο στο περασμένο Φεστιβάλ των Καννών, για να φύγει τελικά με τον Χρυσό Φοίνικα στις αποσκευές του. Μια διαφορετική ιστορία ενηλικίωσης και αγάπης ανάμεσα στη 15χρονη Αντέλ και την Εμμα, ένα αγοροκόριτσο με μπλε μαλλιά. Μία θυελλώδης ερωτική σχέση ξεκινά με τα όποια σεξουαλικά ταμπού να μπαίνουν στην άκρη...

Η άλλη Μήδεια Ο αρχαίος μύθος της Μήδειας συναντά την εμβληματική μουσική του Μίκη Θεοδωράκη και τη χορογραφία του Ρενάτο Τζανέλα σε μια μίξη κινηματογράφου, μπαλέτου και σύγχρονου χορού στην ταινία του Αστέρη Κούτουλα «Ανακυκλώνοντας τη Μήδεια», που προβάλλεται από αυτή την εβδομάδα στις κινηματογραφικές αίθουσες. Η Μαρία Κουσουνή ερμηνεύει χορευτικά τη Μήδεια σε έναν κόσμο γεμάτο εικόνες από εξεγερμένους, κουκουλοφόρους και βαριά οπλισμένους αστυνομικούς. Μέσα σε αυτόν τον κόσμο ξεπροβάλλει αιφνιδιαστικά η φιγούρα μιας 15χρονης, μιας νέας Αννας Φρανκ. Συμβολισμός, πολιτική, ποίηση, χορός και η αξεπέραστη μουσική του Μίκη σε πρώτο πλάνο.

Οι πρώτες εικόνες «Ενα σπίτι. Ενα μυστικό. Ενας άνδρας. Δύο αδελφές». Αυτό είναι το μότο της νέας ταινίας του Παντελή Βούλγαρη «Μικρά Αγγλία», που μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το ομώνυμο μυθιστόρημα της Ιωάννας Καρυστιάνη. Το πρώτο teaser trailer της ταινίας κυκλοφόρησε ήδη στο διαδίκτυο αποκαλύπτοντας τις πρώτες εικόνες από το φιλμ που γυρίστηκε την περασμένη άνοιξη στην Ανδρο και μας ταξιδεύει στα χρόνια του Μεσοπολέμου μέχρι την αυγή της δεκαετίας του ’50. Στο επίκεντρο, ο έρωτας της Ορσας και του Σπύρου. Η ταινία θα κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους τον ερχόμενο Δεκέμβριο σε διανομή της Feelgood Entertainment.

Η πρωταγωνίστρια της ταινίας, η ελληνικής καταγωγής Αντέλ Εξαρχόπουλος, ήταν η πραγματική αποκάλυψη των φετινών Καννών. Μέσα σε μία ημέρα όλα τα φώτα στράφηκαν πάνω της με κοινό και κριτικούς να μιλάνε για τη νέα μεγάλη σταρ του γαλλικού σινεμά. Η Αντέλ θα δώσει το «παρών» και στην πανελλήνια πρεμιέρα της ταινίας στις 29 Σεπτεμβρίου ως επίτιμη καλεσμένη του 19ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας. Οσοι πάντως δεν καταφέρετε να δείτε την ταινία στη μία και μοναδική προβολή της στις «Νύχτες Πρεμιέρας» δεν χρειάζεται να αγχώνεστε, γιατί θα προβληθεί κανονικά στις κινηματογραφικές αίθουσες από τη StraDa Films από τις 31 Οκτωβρίου.

Βιβλίο

Μια σκληρή γεύση από πραγματικότητα Ελάτε, ας πούμε την αλήθεια. Πιο εύκολα κατεβάζουμε επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς παρά ανοίγουμε βιβλίο. Και πράγματι υπάρχουν αριστουργήματα να δει κανείς. Μάλιστα, αν κάποιος κάνει την ερώτηση του ενός εκατομμυρίου δολαρίων σε σεσημασμένους «σειράκηδες» περί της καλύτερης, παίρνει μια κάθετη απάντηση: το “The Wire”. Ενα σκοτεινό διαμάντι που ανατέμνει την αληθινή ζωή των ΗΠΑ καταγράφοντας όλη εκείνη τη βρομιά που φωλιάζει κάτω από το χαλάκι του αμερικανικού ονείρου - σε κάθε επίπεδο. Στην αστυνομία, στο δικαστικό σώμα, στη δημοσιογραφία, στους διαδρόμους της πολιτικής. Παντού. Κοιτώντας τους συντελεστές, ένα οικείο όνομα φιγουράρει, αυτό του Τζορτζ Π. Πελεκάνος. Ο Ελληνοαμερικανός δημιουργός, εκτός από διάσημος συγγραφέας αστυνομικών, είναι και ιδιαίτερα επιτυχημένος σεναριογράφος. Το τελευταίο μεταφρασμένο στα ελληνικά έργο του τιτλοφορείται «Η προμήθεια» (εκδ. Πατάκης). Ηρωάς του ο Σπίρο Λούκας -πόσο ταιριαστό (!) και κατά την προσφιλή συνήθεια του συγγραφέα όνομα-, ένας βετεράνος πεζοναύτης του πολέμου του Ιράκ. Τώρα βγάζει το ψωμί του ανακτώντας κλοπιμαία, χωρίς να δίνει εξηγήσεις στους πελάτες. Το μόνο που θέλει:

40% προμήθεια. Ελα μου όμως που η ασχολία του αυτή θα τον φέρει αντιμέτωπο με άτομα των οποίων -ακόμα και αυτόν, έναν μπαρουτοκαπνισμένο φαντάρο- η βία τον αφήνει άφωνο. Η λογοτεχνία του Πελεκάνος σύντομα και απλουστευμένα εμπίπτει σε αυτό που ονομάζεται hard boiled αστυνομικό. Εξελιγμένο όμως και με σαφή πολιτικά μηνύματα. Μην περιμένετε το στιλ της ήρεμης δύναμης που λέγεται Πέτρος Μάρκαρης και έχει να κάνει με τη μικροαστική Αθήνα, ούτε το παιγνιώδες χιούμορ του Μεξικανού Paco Ignacio Taibo II. Οι σελίδες του έχουν πάνω τους τη βία της αμερικανικής μεγαλούπολης, το στρίγκλισμα μιας γυμνής ροκ μελωδίας και συχνά μια σχεδόν ντοκιμαντερίστικη χροιά. Οπως πολύ καλά έχει περιγράψει και ο ομότεχνός του Ντένις Λεχέιν, όποτε διαβάζει Πελεκάνος νιώθει πως βίωσε ένα «αυθεντικό πάντρεμα τέχνης και αλήθειας». Ακριβώς δηλαδή ό,τι συμβαίνει και με την τηλεοπτική σειρά “The Wire”, έτσι και στα βιβλία του. Οι αναγνώστες του έρχονται αντιμέτωποι με μια δόση από τη σκληρή γεύση της αστικής πραγματικότητας - που δεν χαρίζεται σε κανέναν, αφού ο καθένας είναι προσωπικά υπεύθυνος να σώσει την ψυχή του.

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας

19-25.07.2013

Με ένα κλικ

Μνήμης δεσμώτης

Αγνωστη Αθήνα

Καθώς η αγορά του βιβλίου εξελίσσεται, εμφανίζονται όλο και συχνότερα πολλά ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία - όχι απαραίτητα κόντρα στα παραδοσιακά, αλλά παράλληλα με αυτά. Ενα ιδιαίτερα καλό από πλευράς πλοήγησης, ποικιλίας και προσφορών είναι αυτό της Cosmote. Στη διεύθυνση cosmotebooks.gr μπορείτε να βρείτε απειρία -ελληνικών και ξένων- τίτλων και σε ιδιαίτερα φιλικές τιμές. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός πως όσα βιβλία προέρχονται από γηγενείς συγγραφείς έχουν αυτομάτως 10% έκπτωση, όπως επίσης και η πληθώρα των ebooks που υπάρχει διαθέσιμη. Οσοι, λοιπόν, προτιμάτε αγορές με ένα κλικ σπεύσατε. Ηδη, άλλωστε, τα κλικ έχουν περάσει το μισό εκατομμύριο.

Ο Τζον Μπάνβιλ είναι ένας σπουδαίος συγγραφέας, είναι αλαζόνας -αλλά τι πειράζει;-, είναι ένας φλεγματικός Ιρλανδός. Το θέμα των διαφορετικών εαυτών και της ανελέητης μνήμης διατρέχει τα μυθιστορήματά του, που υφαίνονται από την πολυποίκιλη γραφή του. Το «Αρχαίο φως» (εκδ. Καστανιώτη), τελευταίο του έργο, αφηγείται το τώρα και το τότε ενός γηραιού ηθοποιού που ανασύρεται από τα αζήτητα για να πρωταγωνιστήσει σε κινηματογραφική παραγωγή. Καθώς θυμάται τον έρωτα της ζωής του, εκείνος 15, εκείνη 35 χρόνων και μητέρα του φίλου του, βιώνει το τραυματισμένο από οικογενειακή τραγωδία παρόν του αδυνατώντας να ξεφύγει από το μοτίβο του παρελθόντος του.

Ξεκινώντας την προσπάθεια μίνι διαδικτυακών ντοκιμαντέρ που ονομάστηκε «Ιστορίες από την κατεχόμενη Αθήνα», προσεγγίσαμε νέους ιστορικούς με έργο πρωτότυπο, που εξερεύνησε περιοχές τις οποίες λίγοι είχαν μέχρι τότε αγγίξει. Σκοπός της προσπάθειας, μια αφήγηση με ανθρώπινο στίγμα, αλλά και επιστημονική επικύρωση της πλέον ταραγμένης και αιματοβαμμένης δεκαετίας του αιώνα για τη χώρα και την πόλη. Αυτής του 1940. Ιστορίες ανθρώπινες και όχι χάρτινες, αφού οι πόλεις στέκονται όρθιες, μέσα στους τυφώνες των καιρών, πάνω στις πλάτες των ανθρώπων τους - ακόμη και όταν η Ιστορία τις αγκαλιάζει θανάσιμα.

Νέα γενιά

Αναθεωρώντας

Ο ηλεκτρονικός διαγωνισμός διηγήματος «ΛόγωΤέχνης» αυξάνεται και πληθύνεται - τόσο σε συμμετοχές, όσο και σε ποιότητα. Οι εκδόσεις Καλέντη προχώρησαν φέτος στην ευχάριστη έκπληξη να εκδώσουν όχι τα πρώτα 20, αλλά τα πρώτα 40 διηγήματα που συμμετείχαν. Eτσι, πέρα από την πρώτη νικήτρια Αντιγόνη Σδρόλια, που κείμενό της φιλοξενήθηκε και στις σελίδες της εφημερίδας πρόσφατα, οι αναγνώστες θα έχουν την ευκαιρία μέσω της συλλογής διηγημάτων «11 λέξεις» να γνωρίσουν πολλούς νέους και ειλικρινά φερέλπιδες συγγραφείς, όπως ο Ρωμανός ΣκλαβενίτηςΠιστοφίδης. Σε κείμενα που άλλοτε με in your face τρόπο και άλλοτε υπαινικτικά ασχολούνται με την τωρινή ζωή μας - και όχι κάποιο άγνωστο επέκεινα.

Συχνά, εμείς οι νεότεροι έχουμε ή είχαμε την αίσθηση πως σχεδόν τίποτα δεν έχει να μας προσφέρει η καθόλου λαμπερή ελληνική λογοτεχνική δεκαετία του ’80. Αλίμονο, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Στο βραβευθέν «Η μεγάλη πομπή» (εκδ. Μεταίχμιο) ο Αλέξης Πανσέληνος τολμάει να αναμετρηθεί με το υπερκειμενικό μυθιστόρημα και βγαίνει νικητής. Εισάγοντας στην ελληνική λογοτεχνία το κόμικς - μέσα από τις περιπέτειες του Ιππότη Λάνσετρις που αχόρταγα διαβάζει ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου. Ο τελευταίος αντιπροσωπεύει εκείνον τον οικείο χαρακτήρα που παλεύει με όλα τα κρυφά τέρατα της Μεταπολίτευσης. Μέσα σε ένα καθαρά ’80s κείμενο που αποκαλύπτει τι μας έφερε μέχρι εδώ.

Ο Ιάσων Χανδρινός περιέγραψε το φαινόμενο των συχνών διαδηλώσεων μέσα στο ζοφερό τοπίο που είχαν εγκαθιδρύσει οι ναζιστικές δυνάμεις κατοχής. Σε δεύτερο χρόνο ο Μενέλαος Χαραλαμπίδης μάς υπενθύμισε τον τόπο μαρτυρίου που φέρει το όνομα Σκοπευτήριο Καισαριανής και πώς κατέληγαν εκεί άνθρωποι μελλοθάνατοι, πιασμένοι σαν θηράματα στα μπλόκα που έστηναν τα Ευζωνικά Τάγματα Ασφαλείας υπό την καθοδήγηση Γερμανών αξιωματικών. Τα επόμενα βήματα αυτής της προσπάθειας θα συνεχιστούν από Σεπτέμβρη, λαμβάνοντας υπόψη το πόσο λίγα ξέρουμε και το πόσο λίγα συζητάμε και μαθαίνουμε για τις πιο κρίσιμες στιγμές του περασμένου αιώνα. Κλείνοντας, ήθελα να αναφερθώ σε ένα συμβάν από τα γυρίσματα. Περπατώντας με τον υπεύθυνο για τις λήψεις Νίκο Παπαγγελή κοντά στη Λεωφόρο Υμηττού και αφού είχαμε μπει σε γραφική γεμάτη παλιά παραθύρια γειτονιά, μια ευγενική γιαγιά μάς σταμάτησε - κοιτώντας μας με περιέργεια και αμηχανία. Εδειξε την κάμερα και μας είπε: «Θα σας πω εγώ τι να τραβήξετε, να πάτε εκεί». Το εκεί ήταν κτίρια με εμφανή ακόμα τα σημάδια, γαζωμένα από πυροβολισμούς, τότε τη δεκαετία του 1940. Ας μην ξεχνάμε ποτέ πόσο λίγα ξέρουμε για αυτή την πόλη. Για τις χιλιάδες ανεξερεύνητες γωνιές της που σταλάζουν ιστορία - και, συνήθως, εμείς τις αγνοούμε επιδεικτικά.

Θέατρο

Νικητές και ηττημένοι Πώς συνεχίζεται η ζωή μετά τις μεγάλες ήττες; Πώς προσδιορίζονται οι άνθρωποι όταν ο κόσμος τους καταρρέει; Πώς αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας στο άγνωστο τοπίο που αναδύεται σε περιόδους κρίσης; Η φωνή των Τρωάδων ηχεί σαν προειδοποίηση στον «νεκρό χρόνο» που ακολουθεί την καταστροφή. Τριάντα δύο μουσικοί και 14 ηθοποιοί επιχειρούν μια μουσική ανάγνωση σε ένα κλασικό έργο, το οποίο αποτυπώνει τον θρίαμβο και την εξουσία των νικητών μέσα από τα πάθη και τον όλεθρο των ηττημένων. Το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας παρουσιάζει τις Τρωάδες, την τραγωδία του Ευριπίδη -μεταξύ άλλων- στις 23 και 24 Αυγούστου στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Το έργο (παρουσιάστηκε στα Μεγάλα Διονύσια το 415 πΧ.) κα-

θρεφτίζει την αλαζονεία της εξουσίας και τις ολέθριες συνέπειές της σε κάθε εποχή. Οι Τρωάδες απηχούν, όχι τον πόλεμο ή την ήττα, αλλά την υπέρβαση παντός ορίου στη διαχείριση κρίσεων εκ μέρους των νικητών. Η ιστορία αναπτύσσεται στη «νεκρή ζώνη» μεταξύ μιας κατάκτησης και ενός ολοκληρωτικού αφανισμού και κλείνει με την εξάλειψη της προοπτικής των ηττημένων και την απαρχή της καταστροφής των νικητών, εντέλει την έναρξη μιας νέας εποχής που προκαλεί δέος και δεν υπόσχεται τίποτα. Η σκηνοθεσία είναι του Θοδωρή Αμπαζή, ενώ στον ρόλο της Εκάβης εμφανίζεται η Αννα Κοκκίνου, της Ελένης η Κατερίνα Διδασκάλου, της Αθηνάς η Κόρα Καρβούνη και του Μενέλαου ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης.

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου

19-25.07.2013

20 χρόνια μετά Για τα μάτια μιας γκέισας Τη «Μαντάμα Μπαττερφλάι» του Τζιάκομο Πουτσίνι παρουσιάζει η Εθνική Λυρική Σκηνή στις 27, 28, 30 και 31 Ιουλίου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού (Πεζόδρομος Διονυσίου Αρεοπαγίτου) σε μουσική διεύθυνση του καλλιτεχνικού διευθυντή της ΕΛΣ Μύρωνα Μιχαηλίδη και σκηνοθεσία του Αργεντίνου σκηνοθέτη Ούγκο ντε Ανα. Η «γιαπωνέζικη τραγωδία» εξιστορεί τον μοιραίο έρωτα της 15χρονης γκέισας Τσο-Τσο-Σαν για τον Μπέντζαμιν Φράνκλιν Πίνκερτον, υποπλοίαρχο του Ναυτικού των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Το έργο παρουσιάζεται σε νέα παραγωγή με καινούργια σκηνικά και αυθεντικά παραδοσιακά γιαπωνέζικα κοστούμια.

Ο Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου επιστρέφει στην Επίδαυρο με την αναβίωση της «Σαμίας» του Μενάνδρου, μιας παράστασης που στην πρώτη της εμφάνιση στο αργολικό θέατρο το 1993 ανακηρύχθηκε μία από τις δέκα καλύτερες παραγωγές στην ιστορία του Φεστιβάλ Επιδαύρου. Είκοσι χρόνια μετά, το ελληνικό κοινό έχει την ευκαιρία να δει (ή να ξαναδεί) τη «Σαμία» με όλους τους, εν ζωή, πρωταγωνιστές της παραγωγής του 1993, σε μόνο δύο παραστάσεις σήμερα και αύριο, Παρασκευή 19 και Σάββατο 20 Ιουλίου, στο πλαίσιο του φετινού φεστιβάλ σε σκηνοθεσία Εύης Γαβριηλίδη.

Ερωτας... βιτρίνας Αφιερωμένο Η τελευταία σκηνοθεσία του Λευτέρη Βογιατζή «Θερμοκήπιο» παρουσιάζεται στο Θέατρο της οδού Κυκλάδων (Κεφαλληνίας & Κυκλάδων 11, Κυψέλη) από τις 22 έως τις 26 Ιουλίου σε μια παράσταση-αφιέρωμα στον εκλιπόντα σκηνοθέτη. Σε ένα κρατικό «ησυχαστήριο» υπάρχουν ασθενείς με κωδικούς αντί για ονόματα, μυστηριώδεις γεννήσεις και θάνατοι, ανακρίσεις και ηλεκτροσόκ. Το κείμενο γραμμένο από τον Χάρολντ Πίντερ το 1958 παρέμεινε άγνωστο για μια 20ετία. Παρουσιάστηκε από τον Βογιατζή για πρώτη φορά το 2011 και είχε προγραμματιστεί για τον περασμένο Απρίλιο. Τώρα ανεβαίνει στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών με τον Γιώργο Γάλλο στον ρόλο του Ρουτ.

Ενας άντρας, μια γυναίκα και μια ιστορία αγάπης που ετοιμάζεται να ξεκινήσει. Κλασικό θέμα ειπωμένο μέσα από μια σουρεαλιστική ξενάγηση σε χώρους του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, από την Πλάκα έως το Σύνταγμα. Επίκεντρο δύο αντικρινές βιτρίνες στην οδό Βουλής 38-43. Το «38:43 μ.μ.» (σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Χατζάκη) αφορά τη Δάφνη, μια διακοσμήτρια εσωτερικών χώρων που μένει προσωρινά στο έξτρα δωμάτιο του έξτρα χώρου του καταστήματος της αδερφής της, στο νούμερο 38 της οδού Βουλής, και τον γραφίστα που τον φωνάζουν «Πέμπτη», ο οποίος συνήθως καταλήγει να κοιμάται στο υπόγειο της εταιρείας όπου εργάζεται στο νούμερο 43 της οδού Βουλής. Η παράσταση έχει ως σημείο εκκίνησης το Βρυσάκι (Βρυσακίου 17, Μοναστηράκι).

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα Για πολλούς είναι η πιο πολυσυζητημένη παράσταση της χρονιάς. Οχι μόνο γιατί εμφανίζεται ο Σάκης Ρουβάς πρώτη φορά στο θεατρικό σανίδι και μάλιστα σε έναν δύσκολο και απαιτητικό ρόλο, όπως αυτός του Διονύσου, αλλά και γιατί ο Δημήτρης Λιγνάδης που σκηνοθετεί την παράσταση έχει επιλέξει να τον πλαισιώνουν ονόματα με τεράστια εμπειρία στον χώρο, όπως η Ρούλα Πατεράκη και ο Γιάννης Καρατζογιάννης. Η πρώτη παράσταση για τις «Βάκχες», λοιπόν, δόθηκε στην Ελευσίνα και οι κριτικές έπεσαν στο τραπέζι. Η καλλιτεχνική εταιρεία Αργώ που έχει αναλάβει την παραγωγή της παράστασης άφησε εν λευκώ στον Δημήτρη Λιγνάδη να κάνει όλες τις επιλογές. Αυτός είχε φανταστεί τον Σάκη Ρουβά σε ρόλο Διονύσου στο συγκεκριμένο έργο, αυτός το πρότεινε, αυτός το τόλμησε. Τώρα, λοιπόν, που τα φώτα της δημοσιότητας κόπασαν και οι κάμερες αρκέστηκαν στα πλάνα του Σάκη από την πρεμιέρα, αρχίζει να δίνεται η πραγματική μάχη. Αυτή που θα δώσει όλος ο θίασος μπροστά στο κοινό της περιφέρειας, που πολλές φορές αποδεικνύεται πιο απαιτητικό. Σε αυτό το κοινό ο Δημήτρης Λιγνάδης και οι «Βάκχες» του -η παράσταση σύμφωνα με τον ίδιο θα μπορούσε να είχε τον τίτλο «Προς Διόνυσο»- θα δείξουν τις συγκρούσεις που δημιουργούνται όταν οι οργανωμένοι κοινωνικοί σχηματισμοί έρχονται αντιμέτωποι με την «εισβολή» στον περίκλειστο χώρο τους νέων δεδομένων-ανθρώπων και δυνάμεων. Η παράσταση θα ανέβει αύριο, Σάββατο 20 Ιουλίου, στην Κατερίνη, την Κυριακή στο υπαίθριο Δημοτικό Θέατρο Βόλου, την ερχόμενη Δευτέρα στη Λάρισα και την Τρίτη στους Δελφούς. Στη συνέχεια θα ταξιδέψει στην Πάτρα (24-25/7), την Αρχαία Ολυμπία (27/7), τη Ζάκυνθο (28/7) και τη Ρόδο (30-31/7). Το πρόγραμμα θα συνεχιστεί και τον Αύγουστο, με την Αθήνα να υποδέχεται για πρώτη φορά της «Βάκχες» στις 29 και 30 Αυγούστου στο Θέατρο Βράχων του Βύρωνα και να ακολουθεί στις 2 Σεπτεμβρίου παράσταση στο Θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη και αργότερα στο Μαρούσι, στα Βριλήσσια, στο Γαλάτσι κά.

Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

Στα σφαγεία της Yδρας To Iδρυμα ΔΕΣΤΕ, στο πλαίσιο του ειδικού προγράμματος εκθέσεων που πραγματοποιεί στα παλιά σφαγεία της Yδρας, φιλοξενεί την έκθεση “Yes” του Urs Fischer μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου. Ο αντισυμβατικός εκθεσιακός χώρος εγκαινιάστηκε το 2009 και έκτοτε ένας καλλιτέχνης σε συνεργασία με το ΔΕΣΤΕ αναλαμβάνει να ετοιμάσει μια έκθεση σχεδιασμένη ειδικά για τον χώρο και την ευρύτερη περιοχή. Ο διεθνής εικαστικός ανταποκρίθηκε θετικά στην πρόσκληση του Δάκη Ιωάννου, οργανώνοντας ένα πρωτότυπο πολυσυλλεκτικό project, στο πλαίσιο του οποίου κάλεσε τα παιδιά από τα δημοτικά σχολεία του νησιού, αλλά και τους μόνιμους κατοίκους και τους επισκέπτες τους να δημιουργήσουν έργα με πολύχρωμο πηλό. O Ελβετός καλλιτέχνης θεωρείται ένας από τους πιο καταξιωμένους σύγχρονους εικαστικούς με διεθνή φήμη και δράση. Με έδρα τη Νέα Υόρκη έχει παρουσιάσει τη δουλειά του μέσα από επιτυχημένες εκθέσεις, όπως είναι η πρόσφατη έκθεσή του στο MOCA στο Λος Αντζελες και η έκθεση

“Marguerite de Ponty” στο New Museum της Νέα Υόρκης το 2009. Το έργο του έχει συμπεριληφθεί σε πολλές σημαντικές δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές, ενώ έχει συμμετάσχει στην Μπιενάλε της Βενετίας το 2003, το 2007 και το 2011. Στην έκθεση “Yes” στην Υδρα ο καλλιτέχνης και οι συμμετέχοντες ανώνυμοι δημιουργοί πραγματοποιούν «ένα είδος συμφωνίας σε πηλό, ένα παιχνίδι για όλες τις ηλικίες και ταυτόχρονα την υλοποίηση ενός συλλογικού βλέμματος πάνω στο νησί και τις ιστορίες του, με την περιέργεια και το ενδιαφέρον του καλλιτέχνη να κινούν τα επιμέρους μέρη της όλης διαδικασίας», όπως διαβάζουμε στο δελτίο Τύπου. Κατά τη διάρκεια των εγκαινίων στο νησί βρέθηκαν σημαντικά πρόσωπα της διεθνούς εικαστικής σκηνής (Jurgen Teller, Maurizio Cattelan, Massimiliano Gioni), τιμώντας τον Ελληνα συλλέκτη και τον διεθνή εικαστικό με την παρουσία τους. Την έκθεση συνοδεύει κατάλογος, παραγωγή του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ.

Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

19-25.07.2013

Χωρίς ανάσα Η νέα έκθεση του φωτογράφου Γιώργου Νούνεση σε επιμέλεια Παντελή Μάκκα παρουσιάζεται στο Barbers&Co (Λεβίδου 16, Κηφισιά) μέχρι τις 7 Σεπτεμβρίου. Με τον τίτλο «Απνοια», η έκθεση φιλοξενείται στον νέο χώρο που λειτουργεί ως σημείο συνάντησης, περιποίησης και χαλάρωσης και στόχο έχει να αναδείξει την ομορφιά και την υψηλή αισθητική μέσα από εκθέσεις design και φωτογραφίας. Αναφορικά με τη δουλειά του καλλιτέχνη, ο Μάκκας σημειώνει: «Τα γυμνά σώματα που για λίγο -όσο κρατάει η άπνοια του καθενός- εμβαπτίζονται σε αυτή τη σιωπή· έστω στιγμιαία γίνονται ένα με τον υδάτινο όγκο που τα περιβάλλει και αφήνονται στο ξύπνημα άλλων αισθήσεων».

Αληθινή ομορφιά Η ομαδική έκθεση ζωγραφικής «Το ψέμα της σάρκας» θα φιλοξενείται στο μουσείο Φρυσίρα (Μονής Αστερίου 3, Aθήνα) μέχρι τις 27 Οκτωβρίου. Μια έκθεση αφιερωμένη στον Γάλλο ζωγράφο Jean Rustin, η οποία πραγματεύεται έννοιες όπως το εφήμερο κάλλος και τη θνητότητα. Στο πλαίσιό της παρουσιάζονται περισσότερα από 30 έργα Ελλήνων και ξένων δημιουργών, όπως των: Andrea Pat, Παναγιώτη Μπελντέκου, Κατερίνας Χαδουλού, Αντώνιου Γιακουμάκη, Μαρίας Γιαννακάκη, Ανδρέα Κοντέλη, Γιώργου Κουρκούβελου, Bogumil Ksiazek, Frederic Leglise, Καλλιρρόης Μαρούδα, Θανάση Μακρή, Αχιλλέα Πιστώνη, Nazanin Pouyandeh, Εδουάρδου Σακαγιάν, Γιώργου Σακκά, Δημήτρη Σαρασίτη, Βασίλη Σούλη, Γιώργου Σπυρόπουλου, Ντανιέλας Σταματιάδη, Φωτεινής Στεφανίδου, Attila Szucs, Αντώνη Τσακίρη κά

Eικαστική ποίηση Το Hydra School Projects και ο Δημήτρης Αντωνίτσης παρουσιάζουν την έκθεση “pο(-)i-tre” στο πλαίσιo του εορτασμού των Μιαουλείων 2013, στον χώρο του παλιού γυμνασίου της Υδρας. Ο καλλιτέχνης και επιμελητής συνθέτει μια ιδιάζουσα προσωπική αφήγηση με αναφορές στην ποίηση του Κωνσταντίνου Καβάφη μέσα από τα έργα των Ghada Amer, Assume Vivid Astro Focus, Pio Diaz & Hilda Thyren, Phillipa Horan, Rene Ricard, Ugo Rondinone, Mirabelle Marden, Josh Smith, Θάνου Βελούδιου, Διονύση Καβαλλιεράτου και Κατερίνας Ζαχαροπούλου. Παράλληλα, παρουσιάζονται τα έργα των Rene Ricard και Phillipa Horan στο πλαίσιο του Hydra School Projects Residency Program και ο κατάλογος στη μορφή σχολικού τετραδίου σχεδιασμένος από τον Σταύρο Χρήστο Βλαχάκη.

Παρόν και παρελθόν Η Αγγέλικα Κοροβέση παρουσιάζει τη νέα της έκθεση «Ο χρόνος, οι μορφές, οι έννοιες» στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (28ης Οκτωβρίου 44, Αθήνα). Τα γλυπτά της καλλιτέχνιδας παρουσιάζονται στις αίθουσες του μουσείου αναπτύσσοντας έναν πρωτότυπο διάλογο με τις μόνιμες αρχαιοελληνικές συλλογές. Πρόκειται για μια έκθεση που ερευνά πρωταρχικές έννοιες και δομές της ανθρώπινης ιστορίας μέσα από τους ήχους της γλώσσας και τη διαλεκτική σχέση έννοιας και υλικών, σύμφωνα με την Κοροβέση. Τη γενική επιμέλεια της έκθεσης έχει ο Αν. Διευθυντής του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου Δρ Γεώργιος Κακαβάς, ενώ η διάρκειά της είναι μέχρι την 1η Σεπτεμβρίου.

365 ημέρες τέχνης Με τον τίτλο “365 Art Days” το ARTWALL Project Space (Σοφοκλέους 26, Αθήνα) φιλοξενεί μέχρι τις 10 Σεπτεμβρίου μια εικαστική αναδρομή στο πρόγραμμά του. Γιορτάζοντας έναν χρόνο ζωής, ο χώρος παρουσιάζει μια έκθεση αφιερωμένη στις 365 ημέρες λειτουργίας του, οι οποίες πλαισιώθηκαν από εκθέσεις, μουσικά events, θεατρικές παραστάσεις και performances. Η ιδρύτρια και επιμελήτρια του χώρου Φωτεινή Καπίρη αναφέρει: «Τη Δευτέρα 15 Ιουλίου το ARTWALL συμπλήρωσε έναν χρόνο ζωής. Οι καλλιτέχνες που συμμετείχαν σε αυτό που είναι σήμερα το ARTWALL βρίσκονται μαζί μας σε μια αναδρομική παρουσίαση των έργων και των ιδεών τους μέσα από την έκθεση με τίτλο ‘365 Art Days’. Στο διάστημα των 12 μηνών ο χώρος συμμετείχε και στο Back to Athens 2013, ενώ το κοινό είχε την ευκαιρία να δει πάνω από 60 καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Στο κέντρο της Αθήνας γεννήθηκε ένα νέο καλλιτεχνικό spot σε πείσμα των καιρών, το οποίο συγκεντρώνει σύγχρονους εικαστικούς που ανήκουν στο δημιουργικό δυναμικό του πολυσυλλεκτικού τοπίου της πόλης». Στην έκθεση μεταξύ άλλων συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Ανδρέας Βάης, Βάλια Γκούζια, Ινώ Βαρβαρίτη, Ανδρέας Βούσουρας, Δημήτρης Γεωργακόπουλος, Νίκος Γιαβρόπουλος, Ελλη Γρίβα, Γιώργος Γυπαράκης, Φωτεινή Καπίρη, Αλέξανδρος Μαγκανιώτης, Θεοδώρα Μαλάμου, Αννα Μανέτα, Βίλυ Μανωλάκου, Αντρέας Πασιάς, Λευθέρης Πλακίδας, Christian Rupp, Νίκος Σαμουρέλης, Αννέττα Σπανουδάκη, Γιώργος Τσεριώνης, Μαρία Τσιμπουρλά κά.

Διαβάζω

46 Αυγούστου Κείμενο: Ηλίας Νίσαρης

Νομίζει πως παίζει σε ταινία. Οταν σου ανοίγει την πόρτα για να μπεις, σου λέει:

Σε πείθει εύκολα. Ετσι κι αλλιώς, δεν έχεις και πολλή όρεξη να περάσεις το βράδυ μέσα.

«Το ήξερα πως μπορώ να βασιστώ πάνω σου».

«Τι βλέπεις;» τη ρωτάς.

Βλακείες. Της είχες ήδη πει πως θα ερχόσουν, δεν είχε κανέναν λόγο να αναρωτιέται αν και πότε.

«‘Η τελευταία νύχτα του κόσμου’...» «Καλό;»

Μπαίνεις μέσα, σ’ αγκαλιάζει (καταβάλλεις προσπάθεια να μη σου σηκωθεί) και προχωράτε προς το δωμάτιό της. Πηγαίνει μπροστά, με τις πατερίτσες. Περνώντας μπροστά απ’ την κουζίνα, βλέπεις τη μάνα της και κοντοστέκεσαι για ένα γεια. Η κυρία Λ. είναι βαμμένη και στολισμένη, έτοιμη για έξοδο. Μιλάτε για λίγο. «Ναι μαμά, είναι το καλύτερο παιδί, άντε τώρα», της φωνάζει η κοπέλα, που έχει ήδη φτάσει στην πόρτα του δωματίου της. Η κυρία Λ. σε κοιτάει και ανασηκώνει τους ώμους. Κάνεις κι εσύ το ίδιο κι έπειτα προχωράς ξανά προς το δωμάτιο της κόρης της.

«Σε βάζει σε σκέψεις...» «Οπως;» «Οπως... δεν θα ’ταν γαμάτο αν ο κόσμος τελείωνε, για παράδειγμα, στις 16 Σεπτεμβρίου και το ξέραμε πως θα τελείωνε τότε, να φτιάχναμε ένα καινούργιο ημερολόγιο όπου ο Αύγουστος θα είχε 46 μέρες; Δεν θα ήταν γαμάτο να συμβεί αυτό, έστω μία και μόνο φορά; Ενας μήνας με 46 μέρες;» Την ειρωνεύεσαι, αλλά τελικά συμφωνείς μαζί της. Θα ήταν όντως γαμάτο.

Μπαίνετε μέσα. Μια ταινία παίζει στον υπολογιστή. Στρίβετε τσιγάρο. «Εσύ τι θα ’κανες αν ήξερες ότι ο κόσμος τελειώνει;» σε ρωτάει ξαφνικά. «Δεν πιστεύω να μείνουμε μέσα», σου λέει. «Θα έπαιρνα πρωτοβουλίες». «Δεν έχουμε πολλές επιλογές». Αφήνει τον καπνό να φύγει από το στόμα της. «Αποκλείεται. Τώρα που οδηγείς κιόλας». «Οδηγώ, αλλά χωρίς δίπλωμα».

«Δεν ξέρεις τι λες. Αυτό που έκανες τα Χριστούγεννα, για παράδειγμα, ήταν... απίστευτο».

«Μην ανησυχείς. Αμα μας πιάσει μπάτσος, θα του δείξω βύζο».

«Απίστευτη εξαίρεση».

«Αυτά είναι!» (Μέσα σου σκέφτεσαι: «Ούτε να τολμήσεις».)

«Δεν ξέρεις τι λες», σου ξαναπετάει. «Χρειάστηκε πολλά κότσια για να το κάνεις αυτό».

Η κυρία Λ. έρχεται και σας αποχαιρετά. Σε καθιστά υπεύθυνο. Εσύ της χαμογελάς αθώα και της λες να μην ανησυχεί για τίποτα. Σε πιστεύει. Μάλλον.

«Ναι, εντάξει... Εσύ τι θα έκανες το τελευταίο βράδυ του κόσμου;»

Οταν πια η εξώπορτα κλείνει, η κοπέλα σού λέει:

«Θα έπαιρνα υστεροβουλίες... Πάμε τώρα;»

«Σε κάνα μισάωρο την κάνουμε κι εμείς, ε; Θα πάρουμε το άλλο αμάξι».

«Δεν έχει περάσει μισή ώρα».

«Ωωωχ... πάρε και μια πρωτοβουλία στη ζωή σου». Κατεβαίνετε στο αμάξι. Πάτε μια βόλτα στη γειτονιά σας, αλλά μετά αποφασίζετε να κατεβείτε Κέντρο. Ευτυχώς, κανένας μπάτσος και κανένας βύζος. Παρκάρετε σ’ ένα στενάκι και κατηφορίζετε προς Ψυρρή. Ξαφνικά, αλλάζει γνώμη. Παίζει ένα πάρτι στην Καλαμιώτου, λέει. Είναι στο υπόγειο μιας πολυκατοικίας. Κατεβαίνετε τα σκαλιά κι ένας τύπος τη σταματάει πιάνοντάς την απ’ το μπράτσο. Ετοιμάζεσαι για τσαμπουκά, αλλά είναι φίλος της.

19-25.07. 2013

Κάθεστε χωριστά πάνω από μια ώρα. Η γνωστή σου δείχνει να έχει όρεξη, αλλά εσύ δεν παίρνεις τα μάτια σου από την καλή σου φίλη. Οχι πως εκείνη χαμπαριάζει. Μιλάει ακόμα με τον Πολύβιο, πότε πότε εκείνος χορεύει γύρω της, αφού η κοπέλα δεν μπορεί να κινηθεί, κι άλλοτε στέκονται κοντά, έτοιμοι να φιληθούν. Μόνο μια στιγμή εκείνη γυρίζει προς το μέρος σου και σου ρίχνει ένα βλέμμα όλο μίσος. Και ξαφνικά, μονομιάς, ο Πολύβιος χαλάει όσα έχτισε με τόσο κόπο. Ενας τύπος, μισομεθυσμένος, περνάει από δίπλα του και χύνει κατά λάθος το ποτό του πάνω στον Πολύβιο. Εκείνος του ρίχνει αμέσως δύο γρήγορες γροθιές και τον ξαπλώνει κάτω. Πάει να τον κλωτσήσει, αλλά τον εμποδίζεις.

«Τι κάνεις εσύ εδώ;» τη ρωτάει. Τον πας έξω και τον καθίζεις στο πεζούλι. Η άλλη τον αγκαλιάζει σφιχτά και μένουν έτσι για μισό λεπτό. «Ασε μας, μωρέ, με το μαλακιστήρι», λέει. Ανταλλάσσουν νέα. Του λέει για το σχολείο, τις πανελλήνιες, το σπασμένο πόδι της. Μετά θυμάται να σας συστήσει. Τον λένε Πολύβιο. Φοράει ειρωνικό εμπριμέ πουκάμισο, ειρωνική τζιν βερμούδα και ειρωνικά σνίκερς με ειρωνική αερόσολα. «Τι λέει το πάρτι;» τον ρωτάς, για να μη χαθείς τελείως στο φόντο. «Ψόφια πράγματα. Το Σάββατο έχει πεθάνει. Πολύ λίγοι ξέρουν πως η Πέμπτη είναι το νέο Σάββατο».

Σηκώνεται και φεύγει, προς άγνωστη κατεύθυνση. Αλλο που δεν θες, αλλά η κοπέλα σε αναγκάζει να τη βοηθήσεις να τον βρει. Τελικά τον βρίσκετε να ξερνάει σε ένα στενάκι. Τον συμμαζεύετε και τον βάζετε στο αμάξι. Τον πηγαίνετε ως το σπίτι του και μετά πάτε στο δικό της. Στη διαδρομή την ακούς να ξεφυσά. «Ρε τον Πολύβιο», λέει.

Το εννοεί. Ετσι μιλάει. Η κοπέλα τον παίρνει στα σοβαρά όμως. «Ο Σωσίβιος κι οι φίλες του». «Καλά, κατέβασα το καινούργιο Apartment=Flat. Οχι απλά απίστευτο. Απίστευτο», συνεχίζει εκείνος.

«Εντάξει, κάναμε ένα λάθος κι εμείς».

«Ναι... Πολύβιε, θα έρθεις μαζί μας, ε;»

Φτάνετε και παρκάρεις από κάτω. Βγαίνετε. Της πετάς τα κλειδιά, αλλά εκείνη δεν τα πιάνει. Πλησιάζεις για να τη βοηθήσεις να τα βρει. Εκείνη όντως ψάχνει. Εσύ απλά κάθεσαι και την κοιτάς. Τελικά τα βρίσκει, χάρη στο φως του κινητού της.

«Ναι ρε!»

«Τι;»

Πηγαίνετε ξανά στο αμάξι. Ο Πολύβιος κάθεται πίσω, αλλά είναι συνεχώς γερμένος μπροστά και σας πρήζει για τους Apartment=Flat. Θες να του την πεις με κάποιον τρόπο, αλλά σε κάθε ευκαιρία συγκρατιέσαι. Φτάνετε βόρεια και μπαίνετε στο μπαρ που προτείνει η κοπέλα.

Δεν απαντάς. Απλά τη φιλάς στο στόμα. Προσπαθεί να ξεφύγει, αλλά εσύ συνεχίζεις. Σταματάς μόνο για να πάρεις ανάσα κι εκείνη βρίσκει την ευκαιρία να σε ρωτήσει:

«Πάμε αλλού;» λες στη φίλη σου.

«Τι κάνεις;» Πέφτεις κι εσύ πάνω σε μια γνωστή σου κι έτσι, χωρίς να το θέλεις, αφήνεις χώρο στον Πολύβιο να κάνει τα μαγικά του. Τον παρακολουθείς να χορεύει μπροστά στην καλή σου φίλη. Τραγουδά φάλτσα κι ακούγεται πάνω απ’ τη μουσική. Η καλή σου φίλη, όμως, δείχνει να το απολαμβάνει.

«Παίρνω πρωτοβουλίες». «Κι εμένα έτσι μου φάνηκε».

Το μυθιστόρημα «Ελληνική ασφυξία» του Ηλία Νίσαρη, που πραγματεύεται την κρίση των τελευταίων χρόνων μέσα από τις ζωές τριών νέων ανθρώπων, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις των Συναδέλφων.

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

19-25.07. 2013

Γκόλφω redux

Το περασμένη άνοιξη η Γκόλφω ξαναγεννήθηκε. Η βουκολική ηρωίδα πήρε και πάλι σάρκα και οστά από τον Νίκο Καραθάνο και ανέβηκε στη σκηνή του Εθνικού, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις σε κοινό και κριτικούς. Συνάντησα τον Αγγελο Παπαδημητρίου και τον Γιάννη Βογιατζή, που εμφανίζονται στην παράσταση μαζί με τον σκηνοθέτη, ένα ζεστό πρωινό στο Κολωνάκι. Η παράσταση θα ανέβει στις 16 Αυγούστου στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου και θα κλείσει το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Αυτό από μόνο του είναι μια καλή αφορμή για κουβέντα.

έχει η φυλή μας και οι παραδόσεις μας. Αυτή η παράσταση έμεινε, θα μείνει, θα ξανασυζητηθεί και θα υπάρχει πια στο ρεπερτόριο των Ελλήνων, όπως υπήρχε πάντοτε η Γκόλφω, γιατί είναι κάτι απλό. Η τέχνη η μεγάλη είναι απλή, δεν είναι σύνθετη, δεν χρήζει ερμηνευτικής εγκυκλίου για να την καταλάβεις, είναι απλούστατη. Οπως απλούστατη είναι η ομορφιά, ο έρωτας, το φαγητό, το να μάθεις γράμματα. Ολα αυτά τα προτερήματα τα έχει η ‘Γκόλφω’. Το έδειξε, άλλωστε, και η προσέλευση του κόσμου. Ο κόσμος σήμερα λόγω της οικονομικής κατάστασης επιλέγει πού θα πάει. Και θέλει από αυτό που θα επιλέξει να πάρει πίσω τα λεφτά του. Ε, στην ‘Γκόλφω’ παίρνει πίσω τα λεφτά του πολλαπλά».

«Γιατί την ‘Γκόλφω’;» ρωτάω τον Νίκο Καραθάνο. «Γιατί όχι;» απαντάει εκείνος. «Γιατί όλοι είναι εναντίον της», βιάζεται να σώσει την κατάσταση ο Αγγελος Παπαδημητρίου και συνεχίζει: «Εχει παιχτεί τόσο πολύ, έχει μιληθεί τόσο πολύ που νομίζεις ότι δεν υπάρχει κάτι παραπάνω να ειπωθεί για αυτή». Κι όμως, ο Νίκος Καραθάνος βρήκε χώρο να πει για αυτήν τη δική του ιστορία. Εμεινε στην ουσία, στον καθαρό λόγο και έκανε μια παράσταση που θα συζητηθεί πολύ.

Κάπου εκεί μπαίνει ξανά στην κουβέντα ο Αγγελος Παπαδημητρίου. «Αυτό που λέει ο Γιάννης φαίνεται τόσο απλό, αλλά και εγώ δεν είχα συλλάβει από την αρχή το σουξέ της Γκόλφως. Νόμιζα πως δεν υπήρχε τίποτα άλλο να πεις για αυτήν. Αλλά εκεί είναι το στοίχημα, να μιλήσεις για ένα πράγμα χιλιοειπωμένο και να βρεις χώρο να πεις κάτι. Αυτό έκανε ο Νίκος, βρήκε στο πατημένο χιόνι ένα κομμάτι απάτητο για να πει αυτό που ήθελε να πει. Δεν σκέφτηκε το γελοίο του θέματος, το βλάχικο, το παρωχημένο. Κράτησε τον λόγο και ανακαλύψαμε όλοι μαζί ότι το κεντρικό σημείο είναι ο λόγος, που είναι κοντά στον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, στην αρχαία τραγωδία, στην ωραία ελληνική γλώσσα».

«Εμείς θέατρο κάνουμε, βρήκαμε ένα υπέροχο έργο και το παίζουμε. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Η ‘Γκόλφω’ είναι ένα υπέροχο έργο, μια υπέροχη ποίηση. Είναι λίγο κακοποιημένη, λίγο δαρμένη από εδώ και από εκεί. Αλλά η Γκόλφω έχει ευτυχήσει μέσα στον χρόνο και θα ευτυχεί πάντα», αναφέρει ο σκηνοθέτης, για να συμπληρώσει ο Γιάννης Βογιατζής ότι η «απλή γλώσσα του Σπυρίδωνος Περεσιάδη χρειάζεται απλά και καθαρά πράγματα για να την πεις». Η Γκόλφω είναι η Ελλάδα», συνεχίζει ο ηθοποιός. «Εχει όλα τα προτερήματα και όλα τα ελαττώματα που

Στην παράσταση του Νίκου Καραθάνου το διαχρονικό ζευγάρι ενσαρκώνουν τρία διαφορετικά ζευγάρια, από 25 έως 88 χρόνων. Η Εύη Σαουλίδου και ο Χάρης Φραγκούλης, η Λυδία Φωτοπούλου και ο Νίκος Καραθάνος, η Αλίκη Αλεξανδράκη και ο Γιάννης Βογιατζής. Στον ρόλο της Σταυρούλας εμφανίζεται η Μαρία Δια-

κοπαναγιώτου, ενώ τον αυταρχικό τσέλιγκα Ζήση ερμηνεύει ο Αγγελος Παπαδημητρίου. «Και όλα αυτά σε μαύρο χρώμα», με ενημερώνει ο Αγγελος Παπαδημητρίου, «γιατί ο Περεσιάδης ήταν τυφλός όταν έγραψε την ‘Γκόλφω’. Αλλωστε, η μαυρίλα ταιριάζει και με την εποχή μας». Η Ελλη Παπαγεωργακοπούλου, που έχει επιμεληθεί τα σκηνικά, έχει κάνει κάτι «ιδιοφυές» κατά τον Γιάννη Βογιατζή. «Εχει χρησιμοποιήσει τεράστια πουφ που μοιάζουν με βουνά για να δημιουργήσει λόφους, λαγκάδια και βρύσες». Εκτός από τα σκηνικά, ο Γιάννης Βογιατζής τονίζει με κάθε ευκαιρία την αξία του Νίκου Καραθάνου και την τέλεια επιλογή που έκανε στους ηθοποιούς. «Γνώριζε απόλυτα το έργο και μας έμαθε πρώτα να παίζουμε την κατάσταση, να την αισθανθούμε και μετά να μιλήσουμε. Για εμένα αυτή είναι η αρχή του θεάτρου. Πρώτα να καταλαβαίνεις τι λες και μετά να το λες. Και τότε αυτό θα έχει αντίκτυπο και θα βρει αυτιά υπάκουα και πρόθυμα να ενστερνιστούν τον λόγο και να τον βάλουν μέσα στην ψυχή τους. Οταν είδα τον τρόπο με τον οποίο ήθελε να ανεβάσει την ‘Γκόλφω’ ο Νίκος, τότε εξετέθην και είπα στα παιδιά ότι θα μας δημιουργήσει πρόβλημα από την ανάποδη γιατί δεν θα ξέρουμε τι να κάνουμε με την επιτυχία του έργου». Αυτή η επιτυχία τούς έφερε μέχρι την Επίδαυρο και τον χειμώνα ξανά στο Εθνικό. «Είναι μεγάλη χαρά να παίξουμε στην Επίδαυρο», αναφέρει ο Νίκος Καραθάνος και εξηγεί: «Δεν πάμε να αποδείξουμε ότι είμαστε καλοί - ότι είμαστε, είμαστε. Καλοί ή κακοί, απλώς θα ακουστεί ο συγκεκριμένος λόγος και τα συγκεκριμένα βήματα εκεί πέρα και αυτό είναι τεράστια χαρά».

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη / Φωτογραφία: Γιώργης Γερόλυμπος

Η ψυχή της δωρεάς Ναι, το μεγαλειώδες αγαπά την κλίμακα. Τη μικρή κλίμακα, εκεί που ο άνθρωπος δεν είναι διακοσμητικό ανθρωπάριο σε μακέτα, αλλά κυρίαρχος. Η αφορμή για τη συνειδητοποίηση αυτή είναι το νέο, εντυπωσιακό κύμα δωρεών ύψους 19 εκατ. ευρώ που ανακοίνωσε το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας του για τη βοήθεια ενάντια στην κρίση. Και όμως, οι αριθμοί έχουν μικρή σημασία όταν ακούς τις ιστορίες πίσω από αυτούς - τις ιστορίες που καταγράφηκαν και αυτές που θα μπορούμε να αφηγηθούμε στο άμεσο μέλλον. Σε ένα μικρό χωριό κοντά στην Αριδαία, λοιπόν, ένα σχολείο κάνει αίτηση για έναν υπολογιστή. Λέξη άγνωστη στα περισσότερα παιδιά, αντικείμενο μυθικό. Δαπάνη που δεν ξεπερνά τα 3.000 ευρώ, μαζί με κάποια βιβλία και υλικά για τη βιβλιοθήκη που εξασφαλίζει το Ιδρυμα. Ο υπολογιστής φτάνει, εγκαθίσταται και το σχολείο μεταμορφώνεται: Μετά το μάθημα τα παιδιά μένουν για να μπουν στο διαδίκτυο, να ψάξουν υλικό, να παίξουν παιχνίδια (καμία δαιμονοποίηση για κάτι που γεννά οικειότητα). Και το βράδυ μαζεύονται γυναίκες του χωριού για να κάνουν μαθήματα γυμναστικής με τη βοήθεια των προβολών που γίνονται από τον προτζέκτορα που εστάλη μαζί με το υλικό. Μια κοινωνία ολόκληρη μεταμορφώνεται, ορίζει τα δικά της παγκόσμια σύνορα. Σε

ένα άλλο χωριό -που θα μείνει αχαρτογράφητο- ο υπολογιστής που έφτασε στο σχολείο στολίστηκε με ένα πλεκτό σεμέν και κανένας καθηγητής δεν ασχολήθηκε ποτέ με τη διαδικασία της μύησης. Και ο υπολογιστής έμεινε για πάντα σιωπηλός και οι δυνατότητες των παιδιών σε ύπνωση. Ακούγοντας αυτές τις ιστορίες από τον λειτουργικό διευθυντή του Ιδρύματος Γιάννη Ζερβάκη, επιβεβαιώνω το αξίωμα του μεγαλειώδους και της κλίμακας. Το τεκμηριώνω σχεδόν καθώς ο πρόεδρος του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, Ανδρέας Δρακόπουλος, λέει με κατηγορηματικό τρόπο ότι, όταν οργανώσεις ή σύλλογοι ζητάνε δωρεές, η πρώτη ερώτηση είναι αν έχουν και άλλους χορηγούς, αν η τοπική κοινωνία έχει ενεργοποιηθεί. Αν η απάντηση είναι αρνητική, σπάνια θα δοθεί χορηγία από το Ιδρυμα. Η προϋπόθεση της συνεργασίας, της κινητοποίησης όχι μόνο για την επιβίωση αλλά κυρίως για την ανάπτυξη είναι ζητούμενα. Η έννοια της δωρεάς που τοποθετείται μηχανικά σε ένα κουτί εράνου δεν αφορά το Ιδρυμα που επένδυσε 566 εκατ. για τη δημιουργία του Πολιτιστικού Κέντρου Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος στο Φάληρο, σε σχέδια του ιδιοφυούς Renzo Pianno. Ενός έργου που προχωρά απρόσκοπτα κατασκευαστικά, με την πολιτεία να παρουσιάζει αρρυθμίες στην επίλυση προβλημάτων οργάνωσης των οργανισμών - όχι της καλπάζουσας Λυρικής, αλλά κυρίως της σκελετωμένης Εθνικής Βιβλιοθήκης. Και τα βλέμματα που στρέ-

φονται προς το Ιδρυμα για τη χρηματοδότηση του Κέντρου και μετά την παράδοση του έργου, η ομολογία της αδυναμίας και η άρνηση της ενεργοποίησης είναι κάτι που μοιάζει να εκνευρίζει τον πρόεδρο του Ιδρύματος, ο οποίος αφαιρεί το δίχτυ ασφάλειας και δηλώνει: «Εμείς μετά την παράδοση θα πάμε στα σπίτια μας». Στη χαλαρή συζήτηση με τους ιθύνοντες του Ιδρύματος, τα ποσά αναφέρονται σχεδόν σφυριχτά, ο τόνος μπαίνει στο παράδειγμα, στις ιστορίες, στις δράσεις, στις ομάδες. Είναι προφανές ότι, πέρα από την ανακούφιση από την κρίση και τη δημιουργία υποδομών ανάπτυξης σε συγκεκριμένους τομείς, πρωταρχικός στόχος είναι η εκπαίδευση στη συνεργασία, στη συνέργεια, στη συμμετοχή. Αλλά μέχρι εκεί. Ο μεγαλοϊδεατισμός -που πολλοί σπεύδουν να καρφιτσώσουν στο Ιδρυμα σαν να είναι εικόνισμα που θα παρέμβει και θα διασώσει- δεν αφορά τους ιθύνοντές του. «Ιδρυμα είμαστε, δεν αναπληρώνουμε το κράτος», τονίζει ο Ανδρέας Δρακόπουλος, καθώς η παρεξήγηση για τον ρόλο του παντοδύναμου Ιδρύματος επικρατεί. Φεύγοντας από τη συνάντηση έχω την έντονη αίσθηση πως το Ιδρυμα είναι στην πραγματικότητα μια κόλλα: ενώνει υγιείς δυνάμεις, ενώνει συνειδήσεις. Και ναι, τις προικίζει κιόλας. *Το σύνολο των νέων δωρεών που ανακοίνωσε το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος υπάρχει στο site και στο QRC του θέματος.

Κείμενο: Αμαλία Ζέπου / Φωτογραφία: Χρήστος Αραζός

19-25.07. 2013

Και χείρα κίνει... Η διαδικτυακή πλατφόρμα «Συν Αθηνά» (www.synathina. gr) είναι μια πρωτοβουλία του Δήμου Αθηναίων για να στηρίξει και να διευκολύνει τις ομάδες πολιτών που με τις δράσεις τους βελτιώνουν την ποιότητα ζωής στην Αθήνα. Ατυπες ομάδες πολιτών, MΚΟ ή και μεμονωμένες πρωτοβουλίες που σχετίζονται μεταξύ τους γύρω από λύσεις και δράσεις για το καλό της γειτονιάς ή της πόλης τους. Μοναδικό κριτήριο δημοσίευσης της καταχώρησής τους αποτελεί η έμπρακτη εμπλοκή τους σε δραστηριότητες για το κοινό όφελος. Η πλατφόρμα δίνει διάφορες δυνατότητες στους χρήστες και στους επισκέπτες της. Εδώ οι ομάδες μπορούν να δημοσιεύσουν τις δράσεις τους για ευρύτερη επικοινωνία, να ενημερωθούν για αντίστοιχες δράσεις που έχουν πραγματοποιηθεί στο παρελθόν και να ανταλλάξουν με άλλες ομάδες εμπειρία και τεχνογνωσία. Για τους κατοίκους της Αθήνας είναι ένα ημερολόγιο δράσεων στο οποίο μπορούν να ενημερώνονται για

το αντικείμενο, την τοποθεσία και την ημερομηνία διεξαγωγής δράσεων που τους ενδιαφέρουν. Στο site του «Συν Αθηνά» φιλοξενούνται και οι ραδιοφωνικές εκπομπές «αυτοσύστασης» των ομάδων που πραγματοποιούνται στο στούντιο του δημοτικού ραδιοφωνικού σταθμού Αθήνα 9.84. Οι άνθρωποι που με τις δράσεις τους αλλάζουν την εικόνα της πόλης καθημερινά έχουν τη δυνατότητα να γίνουν οι ίδιοι ραδιοφωνικοί παραγωγοί και να μιλήσουν για τις ομάδες και για το έργο τους. Η πλατφόρμα «Συν Αθηνά» δημιουργήθηκε με στόχο να αποτελέσει ένα εύχρηστο και καινοτόμο τεχνολογικά εργαλείο διασύνδεσης των ομάδων που αλλάζουν με τις δράσεις τους την πόλη. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ένας δημόσιος φορέας δίνει βήμα σε δημιουργικούς ανθρώπους να εκφραστούν και να συμμετέχουν στα κοινά. Γιατί, όπως ανέφερε και ο δήμαρχος Γιώργος Καμίνης, ανεξάρτητα από τα εργαλεία, την Ιστορία πάντα τη γράφουν οι άνθρωποι. Στη διαδικτυακή πλατφόρμα «Συν Αθηνά», λοιπόν, την πρώτη μέρα λειτουργίας της -10 Ιουλί-

ου 2013- ήδη ανέβασαν τις δράσεις τους πέντε ομάδες. Η κοινωνική κουζίνα «Ο άλλος άνθρωπος» ανέβασε το κάλεσμά της «Μαγειρεύουμε στο Θησείο», η Ανταλλακτική Βιβλιοθήκη την τοποθέτηση της κινητής ανταλλακτικής βιβλιοθήκης στον χώρο των δημοτικών υπηρεσιών του Δημαρχιακού Μεγάρου, οι Γιατροί του Κόσμου το πρόγραμμα αστέγων και το πρόγραμμα για την ευάλωτη ομάδα των τοξικοεξαρτημένων, η PRAXIS το πρόγραμμα των εξορμήσεων της κινητής μονάδας της για την εξέταση του HIV και η Διογένης ΜΚΟ (περιοδικό δρόμου «Σχεδία») την εκστρατεία «Ενας καφέ σε περιμένει!». Περιμένουμε με ανυπομονησία τη συνέχεια αυτού του δημιουργικού ταξιδιού και καλούμε όλους τις ομάδες που ενεργοποιούνται στην Αθήνα να ανεβάσουν και εκείνες τις δράσεις τους στο «Συν Αθηνά»! *Η Αμαλία Ζέπου είναι υπεύθυνη Δικτύωσης με Ομάδες Πολιτών στον Δήμο Αθηναίων.

Κείμενο: Γιάννης Διαμαντής / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

19-25.07. 2013

Θα ’θελα να ’μουν κηπουρός Με τη Μαριέττα Φαφούτη έχουμε συναντηθεί αμέτρητες φορές, με διάφορες αφορμές. Γενέθλια, διακοπές, ρεβεγιόν, πρόβες, αποχαιρετιστήρια πάρτι φίλων... Για την τωρινή μας συνάντηση αφορμή στάθηκε η συναυλία της στον Κήπο του Μεγάρου σήμερα, Παρασκευή 19 Ιουλίου. Πρωτογνωριστήκαμε πριν από περίπου δέκα χρόνια στις πρόβες μιας ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας. Τα περισσότερα βράδια της τότε, επιστρέφοντας από τη διαφημιστική όπου εργαζόταν, τα περνούσε μπροστά στο πιάνο της, έχοντας πάντα δίπλα της ένα μπουκαλάκι με diet αναψυκτικό. Εγραφε μουσικές για παραστάσεις και ταινίες φίλων της. Ονειρευόταν ότι μια μέρα ίσως και να γράψει και δικά της τραγούδια, η σκέψη όμως ότι θα τα ερμηνεύει η ίδια πάνω στη σκηνή ισοδυναμούσε για αυτήν με εφιάλτη. Τελικά, λίγο καιρό αργότερα η Μαριέττα Φαφούτη σηκώθηκε από το πιάνο του σπιτιού της, έκανε δύο δίσκους -οδεύει τώρα προς τον τρίτο- και, για να καταπολεμήσει τον εφιάλτη της, στη σκηνή δεν ανέβηκε μόνη της, αλλά με συγκρότημα. «Η μπάντα που έχουμε φτιάξει είναι για μένα το Α και το Ω. Αν δεν είχα τους φίλους μου πάνω στη σκηνή, δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνω. Εξάλλου, οι ενορχηστρώσεις του δεύτερου δίσκου σε πολύ μεγάλο ποσοστό έγιναν από όλη την μπάντα μαζί». Ετσι, η Μαριέττα Φαφούτη και η μπάντα της μετράνε ήδη αρκετές εμφανίσεις εντός και εκτός Αθηνών, ενώ τον Σεπτέμβριο θα ανοίξουν για μία ώρα το live της Zaz. Πάντως, για την ώρα ετοιμάζονται να μας υποδεχτούν στον Κήπο του Μεγάρου. «Την Παρασκευή θα ζήσουμε μια καταπληκτική βραδιά! Θα τραγουδήσουμε μέσα στο πράσινο και κάτω από τα αστέρια. Το περιμένουμε πώς και πώς! Είναι ό,τι πρέπει για να πάρει κάποιος τα παιδιά ή τους γονείς του και να έρθει». Λογικό, αφού, αν η Μαριέττα Φαφούτη ήταν ταινία, θα ήταν σίγουρα «για όλη την οικογένεια». Είναι από τα κορίτσια που, αν τύχει και τα συναντήσουν οι γονείς ή κάποιες θείες σου, μετά πάντα

σε ρωτάνε τι κάνει εκείνο το συμπαθέστατο και χιουμοράτο κορίτσι. Η μουσική της, εξάλλου, με πολλά στοιχεία προηγούμενων δεκαετιών κάνει 16άρηδες και 65άρηδες να την αγαπούν εξίσου. Το ραντεβού μας ήταν στο εμπορικό κέντρο Αίθριο στο Μαρούσι. Εκεί στεγάζεται η Μusou, η publishing εταιρεία με την οποία συνεργάζεται εδώ και κάποιον καιρό, συνθέτοντας μουσικές επενδύσεις και jingles για διαφημιστικά, παραστάσεις, ταινίες και άλλες χρήσεις. Η σκηνή που συναντώ φτάνοντας είναι βγαλμένη από τον βίο και την πολιτεία της Μαριέττας Φαφούτη. Μια κοπέλα με κατακόκκινες γόβες και φόρεμα βρίσκεται στα πρόθυρα του ακούσιου αυτοτραυματισμού, αιωρούμενη μεταξύ πεζουλιού και παρτεριού, προσπαθώντας να αυτοφωτογραφηθεί με φόντο την πρασινάδα... Ολα ευτυχώς εξελίχθηκαν καλώς. Η φωτογραφία βγήκε και ποσταρίστηκε με το σχόλιο: «Θα ’θελα να ’μoυν κηπουρός». «Αλήθεια, αν δεν ήσουν μουσικός και συνθέτις, τι θα ήθελες να ήσουν;» τη ρωτάω. «Μαγείρισσα, μοδίστρα ή κομμώτρια», απαντάει χωρίς παύση... «Και στα τρία έχεις τη δυνατότητα να φτιάξεις τη διάθεση του άλλου από τη μια στιγμή στην άλλη!» Για την κανονική της δουλειά μου είπε: «Εχω την τεράστια χαρά και τιμή να είμαι μέρος αυτής της καταπληκτικής ομάδας. Για μένα είναι μια μουσική παιδική χαρά εδώ! Ασε που με βοηθάει πολύ ως δημιουργό. Δεν θα έμπαινα στη διαδικασία να δουλέψω σε είδη όπως το τανγκό, το ελληνικό του ’30 ή το heavy metal. Είναι σαν να παρακολουθώ ιδιαίτερα μαθήματα σύνθεσης. Επίσης, εδώ κάνω και τα προσχέδια του τρίτου δίσκου μου. Δεν ξέρω, βέβαια, ακόμα με ποια εταιρεία θα βγει. Είμαστε σε συζητήσεις... Το σίγουρο είναι ότι, όπως και στον δεύτερο δίσκο, παραγωγός θα είναι ο Θοδωρής Ζευκιλής (σσ. μπασίστας επίσης της μπάντας)». Αναρωτιέμαι σε ποιο στάδιο βρίσκεται ο τρίτος δίσκος και λαμβάνω την πιο ανέλπιστη απάντηση που θα μπορούσε να έχει δοθεί σε σχετικό ερώτημα. «Κοίτα, θα μπορούσε να πει κανείς

ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν τρεις τρίτοι δίσκοι μου!» Σιωπή. Και από τη δημιουργό και από τον αρθρογράφο... Η δημιουργός επιχειρεί να εξηγήσει: «Σχεδόν με το που βγήκε πέρσι ο δεύτερος δίσκος μου άρχισα να γράφω νέα τραγούδια. Ο Θοδωρής, όμως, ήταν κάθετα αντίθετος στο να βγάλω νέο δίσκο τόσο σύντομα. Στο διάστημα που υποτίθεται ότι περίμενα άρχισα να γράφω άλλα κομμάτια. Οταν αργότερα τα άκουσε, μου είπε ότι με αυτά ενιαίο άλμπουμ δεν γίνεται και ότι πρόκειται για δύο διαφορετικούς δίσκους. Τα πρώτα είχαν πιο soul, πιο μαύρο ήχο, ενώ τα δεύτερα πιο ηλεκτρονικό. Πάνω που συμφωνήσαμε προς μία κατεύθυνση, αρχίζω και γράφω ένα τρίτο στιλ μουσικής». Δύσκολο πράγμα να είσαι παραγωγός της Φαφούτη, σκέφτομαι... «Τα νέα τραγούδια, λοιπόν, γράφονται σύμφωνα με αυτό το τρίτο στιλ μουσικής», συνεχίζει. «Δεν μπορώ όμως να τα εντάξω κάπου... Θα μου άρεσε, πάντως, να έλεγε κάποιος ότι θα μπορούσαν να ακουστούν σε ταινία του Ταραντίνο». Ποιες μουσικές την έχουν επηρεάσει άραγε; Ομολογουμένως αυτή είναι μία από τις πιο κοινότοπες ερωτήσεις που μπορείς να κάνεις σε έναν μουσικό. Βέβαια, όταν έχεις να κάνεις με τη Μαριέττα Φαφούτη, ακόμα και το πιο συνηθισμένο μπορεί να σε οδηγήσει στο πιο απρόβλεπτο. «Από όσα έχω ακούσει κατά καιρούς: Bowie, Freddy Mercury, Elvis Presley, Morricone... Περισσότερο με έχει στιγματίσει η ποπ του ’80 και του ’90...» Και ενώ περιμένω να ακούσω κάποια από τα φημισμένα συγκροτήματα της ευρωπαϊκής και αμερικανικής ποπ μουσικής, η συνέχεια με διαψεύδει: «Πασχάλης, Ρακιντζής, Πωλίνα... Πραγματικά πιστεύω ότι αυτοί με έχουν επηρεάσει περισσότερο!» Αυτή είναι η Μαρίεττα Φαφούτη. Ενα κορίτσι που λέει ακριβώς αυτό που σκέφτεται τη στιγμή που το σκέφτεται, που λατρεύει τα φορέματα και τις γόβες, πίνει μόνο αναψυκτικά diet, αυτοφωτογραφίζεται με εξαιρετική τεχνική και γράφει καταπληκτικά τραγούδια.

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη / Φωτογραφίες: Νίκος Παπαγγελής

19-25.07. 2013

Urban πατριδογνωσία

Κάτι παλιό, κάτι νέο, κάτι ρηξικέλευθο, κάτι ρομαντικό, κάτι ατόφιο αθηναϊκό, κάτι indie. Kάτι ξεχωριστό. Αυτά είναι τα υλικά που πρόχειρα καταγράφω μετά την επίσκεψη στον Φωταγωγό, έναν χώρο πολλαπλών δυναμικών και στοχεύσεων - βιβλιοπωλείο, εκθεσιακός χώρος, hub φωτογράφων, χώρος δρώμενων και αθηναϊκών συναντήσεων. Χρειάζεται να διασχίσεις τη χρωματιστή στοά Κουρτάκη -ναι, παραπέμπει στη γνωστή ρετσίνα- για να πέσεις στο τέλος του διαδρόμου στην αγκαλιά του χώρου, όπου από τις 27 Ιουνίου συστεγάζονται οι ιστορικές εκδόσεις Ροδακιό της καλαισθησίας και της ατίθασα αταξινόμητης γραφής και το πρακτορείο FosPhotos, όχι μόνο ως ανεξάρτητες οντότητες, αλλά κυρίως ως γόνιμος συνεταιρισμός τέχνης και αστικού πολιτισμού. Οι γενιές συναντιόνται μέσα από αυτόν τον «συνεταιρισμό», όπου συνυπάρχουν η ιδρύτρια των εκδόσεων Ροδακιό Τζούλια Τσιακίρη, που εξέδωσε το πρώτο βιβλίο του οίκου πριν από 21 χρόνια, με τον συνεκδότη, γνωστό δημοσιογράφο και δημιουργό αστικών καταστάσεων Σταύρο Διοσκουρίδη. Ρωτώντας τον τι οδήγησε σε αυτή τη συνεργασία και στη δημιουργία του χώρου που λειτουργεί ως πωλητήριο, εκθεσιακός χώρος αλλά και χώρος δράσεων -«Πώς το λένε οι ειδικοί; Α ναι, happenings»- ο Σταύρος μιλά για αυτή τη στυφή γεύση του ανέστιου. «Αν και όλοι ήμασταν κάτω από διάφορες επαγγελματι-

κές στέγες, είχαμε την αίσθηση ότι κάτι λείπει. Η ανάγκη αυτή και κυρίως η ανάγκη για συνεργασία, για συνεταιρισμό, για συνδημιουργία μας οδήγησε στον Φωταγωγό. Η επιθυμία για τη σύσταση ενός πυρήνα που θα αποτυπώνει αυτά που επιθυμούμε, αυτά που νομίζουμε ότι λείπουν». Κορυφαίοι Ελληνες φωτογράφοι θα εκθέτουν έργα τους και θα διατίθενται προς πώληση φωτογραφίες τους, εκδόσεις, τυπώματα... Το Ροδακιό θα συνεχίσει την επέλαση των εκδόσεων με αυτό το σπάνιο μείγμα που αγκαλιάζει από μοναδικές ελληνικές γραφές, μέχρι απαιτητικούς ξένους συγγραφείς, ιστορικούς και περιηγητές, αλλά και αστέρια της ροκ με βίο που καθορίζει την παγκόσμια κουλτούρα. Για παράδειγμα, φεύγει σε λίγο για το τυπογραφείο η βιογραφία του Μπρους Σπρίνγκστιν από τον Peter Ames Carlin και η έκδοση θα συνοδευτεί με θεματικές βραδιές στον Φωταγωγό (με ενημερώνουν μάλιστα πως η Αθήνα έχει το δικό της αφοσιωμένο fun club του ροκ σταρ). Μετά τη σαρωτική επιτυχία της βιογραφίας του Κιθ Ρίτσαρντς που ακουμπά στα ράφια του Φωταγωγού πλάι στα ποιήματα της Εμιλι Ντίκινσον με το αισθαντικό ντύσιμο από ριζόχαρτο ή στις εκδόσεις του Δημήτρη Χατζή, που έχουν και το ρεκόρ πωλήσεων του οίκου, το Ροδακιό έχει φτιάξει το ολόδικό του niche στην εκδοτική αγορά. Χαϊδεύοντας τις ράχες των βιβλίων και τα τυπώματα των φωτογραφιών (εξαιρετικές οι νέες αφίξεις με την υπογραφή της Αναστασίας Βουτυ-

ροπούλου), ακούω την Τζούλια Τσιακίρη να μιλά για τη στοά Κουρτάκη όπου στεγάζεται ο Φωταγωγός - δίπλα στο Booze. Εναν χώρο με ισχυρή αθηναϊκή αφήγηση, αφού εκεί, σε αυτή τη στοά με το αίθριο στεγάζονταν τα γραφεία διοίκησης της ρετσίνας Κουρτάκη. Η γειτονιά αποτελεί ένα από τα βασικά συστατικά, στοιχείο ταυτότητας για τον Φωταγωγό. «Κάθε απομεσήμερο», λέει, «ανηφορίζει την Κολοκοτρώνη η Εύα Καραϊτίδη της Εστίας φεύγοντας από το γραφείο της, λίγο παρακάτω στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης βρίσκονται οι εκδόσεις Πόλις, πιο ψηλά στη στροφή της Κολοκοτρώνη προς τη Βουλής υπάρχει ο ιστορικός οίκος Ικαρος...» Η αστική πατριδογνωσία που αντιστέκεται και εξελίσσεται χάρη και στον Φωταγωγό αποκαλύπτεται μέσα σε αυτή την πολύχρωμη, φωτεινή στοά. Από τον Σεπτέμβριο το ιερατείο της στοάς θα ενισχυθεί καθώς προχωρά η συνεργασία με τη δισκογραφική εταιρεία Ιnner Ear για τη διάθεση δίσκων, θα πραγματοποιηθεί η έκδοση πρωτότυπων και ρεαλιστικών οδηγών πόλης (φανταστείτε τη λογική των οδηγών του Wall Paper αλλά με διαφορετική αισθητική) και θα υλοποιηθούν συνεργασίες με καλλιτέχνες από όλο το φάσμα των τεχνών που θα διαθέτουν προς πώληση τις δημιουργίες τους. Εκδηλώσεις με επίκεντρο δημιουργούς, συναντήσεις με επίκεντρο την αγωνία της δημιουργίας και την άγρια χαρά της συνάντησης. Στον αριθμό 59Β της Κολοκοτρώνη, η στοά Κουρτάκη έχει κέφια...

Κείμενο: Nalyssa Green

Ξημέρωμα και ημέρωμα Μία από τις πιο όμορφες και αξιομνημόνευτες εμπειρίες της ζωής μου ολάκερης ήταν το περσινό Up Festival, στο οποίο είχαμε τη χαρά να συμμετάσχουμε εγώ και η λατρευτή μου μπάντα. Καταρχάς, δεν είχε τύχει ξανά να πάω Κυκλάδες, οπότε, φαντάζομαι, γίνεται εύκολα κατανοητό το σοκ που έπαθα από την ομορφιά. Από αυτό το μπλε. Μα τι μπλε! Το Κουφονήσι ειδικά... Παράδεισος επί γης. Φτάνει το ταλαίπωρο καραβάκι κούτσα κούτσα στο νησί και δίπλα ακριβώς από το λιμάνι να τη μία από τις πιο όμορφες παραλίες. Και λες: «Κοίτα να δεις, η καλή η παραλία του νησιού είναι δίπλα στο λιμάνι!» Kαι δεν είναι. Προχωράς παραλιακά και βρίσκεις ολοένα και ομορφότερες παραλίες, η μία δίπλα στην άλλη, απλόχερα σου δίνονται. Ωσπου βρίσκεσαι στο Πορί. Και φτάνει στο ζενίθ η ομορφιά. Η σκηνή του φεστιβάλ ήταν εκεί. Δίπλα σε αυτή την παραλία.

Το θέμα με το Up Festival, αυτό που το κάνει τόσο μαγικό, είναι μεν η τοποθεσία, αλλά κυρίως είναι η διάθεση των ανθρώπων. Ολων των ανθρώπων. Αυτών που φτιάχνουν το φεστιβάλ, που το νιώθουν σαν παιδί τους και είναι απλά μια ιδέα που κάνουν πράξη με μεράκι, χωρίς να είναι επαγγελματίες, μόνο επειδή αγαπούν αυτόν τον τόπο και αυτή τη μουσική. Των μουσικών και όσων δουλεύουν για να γίνει, γιατί πρόκειται για ένα πάρτι, για διακοπές σε έναν τόπο ευλογημένο. Του κόσμου, που επιτέλους ζει το καλοκαίρι, την ανεμελιά, αφήνει πίσω τη μαυρίλα, γλεντά, νιώθει τον αέρα στο πρόσωπό του, την αλμύρα, πατάει με γυμνό το πόδι. Ολοι γινόμαστε σε τέτοιες καταστάσεις περισσότερο άνθρωποι. Περισσότερο ο εαυτός μας. Περισσότερο ελεύθεροι. Καλύτεροι.

με οκλαδόν στο χώμα και ακούσαμε μελαγχολικές μπαλάντες, χτυπηθήκαμε με τυμπανοκρουσίες και κιθάρες, παρτάραμε ανελέητα, ταξιδέψαμε με στίχους και συναισθήματα. Και έπειτα γλέντι μέχρι να ξανάρθει ο ήλιος.

Φυσικά, είναι και η μουσική. Αυτή και αν εξημερώνει τα ήθη. Οι τρεις μέρες του περσινού Up Festival (όσο παρακολούθησα ως ακροάτρια) ήταν μαγικές με τον τρόπο τον δικό τους. Καθίσα-

Φέτος νιώθω πως το Up Festival μεγαλώνει. Πιο πολλές μπάντες. Πιο μεγάλη παρέα δηλαδή. Το περιμένω πώς και πώς. Να μας έρθετε.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το live εκείνο του Παύλου Παυλίδη (που έκλεισε και το περσινό φεστιβάλ). Ηταν μια εμπειρία σχεδόν έξω από το σώμα. Μια στιγμή στον χρόνο όπου όλα ενώθηκαν. Και το σκηνικό ήταν εκεί για να πλαισιώνει τον ήχο. Εκείνο το δεντράκι που κουνήθηκε από τον αέρα την ώρα που ακουγόταν ένας στίχος ταιριαστός. Ο άνεμος που φύσηξε ξαφνικά στα μαλλιά μου. Ο τρόπος που ειπώθηκε η λέξη «ουρανός» και με έκανε να κοιτάξω τα αστέρια. Η κάθαρση.

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

19-25.07. 2013

Λίγο πριν ξημερώσει «Η μουσική είναι το πρώτο πράγμα που θυμάμαι ως παιδί. Ο πατέρας μου με μύησε σε μουσικές από όλο τον κόσμο, ενώ η μητέρα μου, επίσης μουσικός, με επηρέασε παίζοντας βιολί και κιθάρα. Κάποια στιγμή άρχισα να παίζω σε μπάντες, στη συνέχεια έμαθα μόνη μου κιθάρα και, όταν έφτασα σε σημείο να σκάσω από όσα είχα μέσα μου και ήθελα να τα εκφράσω, πήρα την κιθάρα και άρχισα να γράφω». Ετσι άρχισε το μουσικό ταξίδι της Dusk -ή αλλιώς της 28χρονης Αυγής-, της νέας τραγουδοποιού που συστήθηκε στο κοινό με το πολύ επιτυχημένο κομμάτι “What are the chances” και αποτελεί τη νέα πρόταση του Jumping Fish της COSMOTE για το καλοκαίρι. «Το πρώτο τραγούδι μου είχε τίτλο ‘Come to think of it... all’ και δεν έχει ακουστεί πολύ», αποκαλύπτει η ίδια. Σε αντίθεση με το “What are the chances”, σχολιάζω, και συνεχίζουμε την κουβέντα. «Το ‘What are the chances’ ήταν το τραγούδι που συγκινούσε περισσότερο τον κόσμο στα live μου. Τότε κατάλαβα ότι είναι ξεχωριστό. Φαντά-

σου, στην αρχή δεν ήθελα να το δώσω ούτε για demo, γιατί ακριβώς θεωρούσα ότι έχει πολύ πόνο μέσα του». Αλήθεια, η μουσική της Dusk είναι γλυκά μελαγχολική. Ενα πάντρεμα χαρμολύπης, όπως αναφέρει η ίδια, με folk, indie και alternative ήχους. «Γράφω μουσική από εσωτερική ανάγκη. Τα τραγούδια μου είναι προσωπικές ιστορίες για τις ανθρώπινες σχέσεις που με απασχολούσαν πάντα. Οταν ήμουν μικρή, ευχόμουν να μπορούσα να μπω στο μυαλό των ανθρώπων», ομολογεί. Σε αυτό το πλαίσιο κινείται και το single “What are the chances”. Κρύβει πίσω του μια αληθινή ιστορία... «Το τραγούδι πραγματεύεται τη χαμένη αγάπη και το αν θα ξανασυναντηθούν ποτέ δύο άνθρωποι μετά το τέλος μιας σχέσης, γιατί η αγάπη χάνεται μετά τον χωρισμό και εγώ δυσκολευόμουν πάντα να το πάρω απόφαση», αποκαλύπτει. Η Dusk δεν γράφει τυχαία αγγλόφωνο στίχο. Από μικρή ήθελε να γίνει τραγουδίστρια και μάλιστα σε indie αγγλόφωνη μπάντα. Με μητέρα Αγγλίδα, η ίδια ένιωθε από πολύ νωρίς την αγγλική γλώσσα ως μια άλλη εσωτερική της πλευρά. Αλλωστε και

το όνομά της, για το οποίο ευθύνεται ο Κώστας Αντωνιάδης, τραγουδιστής των GAD., συμβολίζει και αυτό. «Νιώθω ότι πίσω από τον αγγλόφωνο στίχο μπορώ και κρύβομαι. Η ελληνική γλώσσα είναι άμεση. Αντίστοιχα, αν ζούσα στην Αγγλία, θα έγραφα στα ελληνικά», εκμυστηρεύεται η νεαρή τραγουδοποιός που θεωρεί πολύ καλή τη συγκυρία και τη χρονική στιγμή ανάδειξης της αγγλόφωνης ελληνικής μουσικής σκηνής. Αυτόν τον καιρό η Dusk δουλεύει πυρετωδώς παρέα με τον παραγωγό της Jerry Kolaitis και τη μουσικό Matina Sous Peau για το ντεμπούτο άλμπουμ της που θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο του 2013 από τη The Sound οf Everything, με τίτλο “The debut of crossing the lines”. «Η αρχή του να περνάς γραμμές και να κάνεις το επόμενο βήμα... Ο τίτλος, όπως και το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου, δεν είναι τυχαία. Προσωπικά, βρίσκομαι σε συνεχή πάλη με τον εαυτό μου. Η δουλειά αυτή συμβολίζει για μένα την αρχή για κάτι ακόμα καλύτερο», εξηγεί. «Για να ησυχάσει η ψυχή μου πρέπει να δω το άλμπουμ μου τυπωμένο. Είμαι τελειομανής».

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

19-25.07. 2013

Με χιούμορ που... δαγκώνει Από τον ομηρικό Κύκλωπα στον Κύκλωπα του Ευριπίδη. Τον περασμένο χειμώνα, ο Δημήτρης Πιατάς δάνεισε τη φωνή στον Πολύφημο στην κατά Μπομπ Γουίλσον «Οδύσσεια» του Ομήρου. Φέτος το καλοκαίρι, ξανασυναντά τον Κύκλωπα στο ομώνυμο σατιρικό δράμα του Ευριπίδη. «Ούτε τραγωδία, ούτε αττική κωμωδία. Το σατιρικό δράμα είναι ξεχωριστό είδος», μου εξηγεί ο Δημήτρης Πιατάς λίγες ημέρες πριν από την πρεμιέρα της παράστασης του Εθνικού Θεάτρου, σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου, στην Επίδαυρο στις 2 και 3 Αυγούστου. «Είναι, κατά κάποιον τρόπο, ο πασατέμπος της αρχαίας τραγωδίας», λέει χαρακτηριστικά. «Το σατιρικό δράμα έμπαινε ανάμεσα στις τριλογίες των αρχαίων τραγωδιών για να δοθεί η δυνατότητα στους θεατές να πάρουν μία ανάσα. Επαιζε τον ρόλο του διαλείμματος», προσθέτει. Ισως αυτός να είναι και ο λόγος που όλα τα σατιρικά δράματα -με εξαίρεση τον «Κύκλωπα»- δεν διασώθηκαν. «Δεν θεωρούνταν σοβαρό είδος. Πίστευαν ότι είναι ένα πιο light θέαμα», διευκρινίζει. Η θεμελιώδης διαφορά του σατιρικού δράματος από την αττική κωμωδία είναι ότι το πρώτο αντλεί τη θεματολογία του από τους μύθους, ενώ η δεύτερη σαρκάζει την εποχή της. Βέβαια, ο Κύκλωπας του Ομήρου από τον Κύκλωπα του Ευριπίδη απέχουν αρκετά. «Ο Κύκλωπας του Ευριπίδη φέρει ιδεολογία. Καταρχάς, το γεγονός ότι είναι μονόφθαλμος σηματοδοτεί μια μονόφθαλμη οπτική για τα πράγματα, κάτι το οποίο είναι το σύνηθες σήμερα στην πολιτική μας ζωή», μου λέει και συνεχίζει: «Επίσης υπερασπίζεται τον κανιβαλισμό ως ιδεολογία. Ο ευριπίδειος Κύκλωπας εξηγεί στον Οδυσσέα γιατί θα πρέπει να τον φάει. Ο Κύκλωπας, λοιπόν, δεν είναι ένα ζώο απομονωμένο. Η μετεξέλιξή του είναι ο σημερινός ηγέτης, η σημερινή εξουσία. Είναι πολλοί οι Κύκλωπες». Μιλάμε για ένα είδος εξελιγμένης πολιτικής ανθρωποφαγίας, όπως εύστοχα επισημαίνει σε ένα άρθρο του ο καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου Γιάγκος Ανδρεάδης. Το σατιρικό δράμα του

Ευριπίδη, όσο εύπεπτο και αν φαίνεται, δεν παύει να είναι βαθιά πολιτικό. Απέναντί του ο Κύκλωπας έχει τον Οδυσσέα, εκείνον που προκειμένου να επιβιώσει αποποιείται την ταυτότητά του. Δηλώνει... Κανένας. «Σκέψου ότι αυτή τη στιγμή ο Κανένας είναι το κόμμα που βγαίνει», μου επισημαίνει ο Δημήτρης Πιατάς. Εχει δίκιο. Ο σύγχρονος μέσος Ελληνας κινείται με διακριτική άνεση ανάμεσα στον Οδυσσέα και τον Πολύφημο. Ενας ευφυής παγαπόντης, που τον ενδιαφέρει μόνο να περνάει καλά. «Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένας καταπιεσμένος Πολύφημος», μου λέει. Μέσα από το χιούμορ και το γέλιο μπορείς να πεις πάντα τα πιο σημαντικά. Το πιστεύω αυτό. Αναρωτιέμαι, όμως, αν ο κόσμος στρέφεται στην κωμωδία για να χαλαρώσει ή να προβληματιστεί. «Δεν είμαι ούτε εγώ σίγουρος. Το ψάχνω ακόμα», μου απαντά και μας πιάνουν τα γέλια. Η επιτυχία πάντως του “La Nonna”, που παρουσίασε τον περασμένο χειμώνα στο θέατρο Ακάδημος και θα το παρουσιάσει και την ερχόμενη σεζόν, δηλώνει ότι ο κόσμος δεν θέλει μόνο να γελάσει. «Ηταν μια απόπειρα-πρόταση να κάνω σε ένα κεντρικό θέατρο μια πικρή κωμωδία καταγραφής της χρεοκοπίας της χώρας μου μέσω Αργεντινής. Ενα έργο που έχει πολύ γέλιο, αλλά παράλληλα και έντονο προβληματισμό», εξηγεί και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «ο κόσμος δεν θέλει μόνο τον πασατέμπο του». Αλλωστε, οι αρχαίοι Ελληνες μπορούσαν να κάνουν μαζί τον «Οιδίποδα» και τον «Κύκλωπα». «Δεν είναι υπέροχο αυτό;» ρωτάει με ενθουσιασμό. Εδώ και αρκετά χρόνια ο Δημήτρης Πιατάς έχει επιλέξει τον πιο δύσβατο δρόμο. Αγαπήθηκε φανατικά ως ένας αυθεντικός κωμικός ηθοποιός. Δεν επαναπαύτηκε όμως σε αυτό. «Με ενοχλεί το καλαμπούρι, αυτού του είδους το αστείο, το φαιδρό. Με ενδιαφέρει η σκοτεινή πλευρά της κωμωδίας, την οποία έχω υπηρετήσει και, σε πληροφορώ, είναι πάρα πολύ ελκυστική», τονίζει. Το “La Nonna” αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας κωμωδίας. Στην Αργεντινή της μεγάλης κρίσης μια αδηφάγος γριά καταβροχθίζει τα πάντα. «Τα τρώει όλα.

Θα φάει και τον εαυτό της για να επιβιώσει. Το σύστημα είναι τέρας», μου υπενθυμίζει. Τον ρωτάω αν είχε ποτέ φανταστεί όταν πρωτοπαρουσίαζε το “La Nonna” το 1997 ότι θα ερχόταν η στιγμή που η Ελλάδα θα βίωνε αντίστοιχες καταστάσεις με την Αργεντινή εκείνης της περιόδου. «Παρόλο που πιστεύω ότι είμαι ένας ευφυής άνθρωπος, ομολογώ ότι όχι», μου απαντά και σπεύδει να διευκρινίσει όσον αφορά το πρόσφατο ανέβασμα του έργου ότι προσπάθησε να διατηρήσει ακέραιες όλες τις αναφορές στην Αργεντινή, για να αποφύγει την όποια απόπειρα ελληνικοποίησης. «Δεν ήθελα ούτε μία στιγμή να αφήσω την υπόνοια ότι αυτή η ιστορία διαδραματίζεται στην Ελλάδα. Είναι τόσο ελληνικό το θέμα, που αν το τονίσεις παραπάνω υπάρχει ο κίνδυνος της γραφικότητας», εξηγεί. «Νιώσατε τα τελευταία χρόνια να χάνετε κάποια στιγμή το χιούμορ σας;» τον ρωτάω. «Να σου απαντήσω ειλικρινά; Οχι. Ισα ίσα που γίνεται πολύ πιο ισχυρό. Η προσωπική μου εξέγερση είναι το χιούμορ. Αυτή είναι και η δύναμή μου», απαντά αφοπλιστικά επισημαίνοντας πως θεωρεί ότι η κωμωδία είναι ένα ισχυρό όπλο για να αντιμετωπίσουμε την εξουσία. «Αυτό δεν σημαίνει ότι η κωμωδία μπορεί να νικήσει ή να αλλάξει το σύστημα. Μην έχουμε τέτοιες ψευδαισθήσεις. Αλλά σίγουρα μπορεί να το επηρεάσει». Και τώρα τι; «Νομίζω ότι είναι μια καλή στιγμή να ξαναβρούμε τους εαυτούς μας. Να κάνουμε τη δράση αντίδραση», μου λέει. «Μόνο ακτιβιστικά μπορείς να λειτουργήσεις πλέον σε μια χώρα που έχει διαλυθεί». Και όταν λίγο αργότερα του λέω για αυτό το περιβόητο φως στο τούνελ, που όλο μας λένε ότι φαίνεται, επιστρατεύει για ακόμα μία φορά το δαιμόνιο χιούμορ του: «Το φως στο τούνελ είναι το τρένο που έρχεται να μας πατήσει. Απλά δεν μας το έχουν πει. Μας λένε ότι είναι η άκρη του τούνελ. Βλέπεις το φως; Βλέπω, λες. Οταν δεις το φως ολοκληρωτικά, θα είναι αργά...»

Κείμενο: Περικλής Τσόπτσης / Φωτογραφίες: Ευαγγελία Θωμάκου

19-25.07. 2013

Πλαζ Μπενάκη Το εμβληματικό κτίριο του Μουσείου Μπενάκη της οδού Πειραιώς (Πειραιώς 138, Αθήνα) φιλοξενεί φέτος ένα νέο καλλιτεχνικό γεγονός. Πρόκειται για το Benaki Summer Festival, που ξεκίνησε στις 9 και θα διαρκέσει μέχρι τις 27 Ιουλίου. Μας άρεσε πολύ η ιδέα του «ανοίγματος» ενός τέτοιου χώρου για εκδηλώσεις πέρα των καθαρά μουσειακών, κάνοντάς το ένα ζωντανό κύτταρο στα πολιτιστικά της καλοκαιρινής πρωτεύουσας. Κάθε Σάββατο, το αίθριο του μουσείο μετατρέπεται σε συναυλιακό χώρο. Τον χορό άνοιξε στις 13 Ιουλίου η Μαρίζα Ρίζου. Από νωρίς

γύρω από το κτίριο διάφορες αθηναϊκές «φυλές» προσέρχονταν και περίμεναν υπομονετικά στην ουρά για το εισιτήριο. Αλλωστε, η Μαρίζα έχει ένα ακόμα ταλέντο πέρα του μουσικού και τραγουδιστικού της: συσπειρώνει ένα ανομοιογενές κοινό. Το δροσερό αεράκι που φυσούσε έκανε την αναμονή πιο ευχάριστη και θα έλεγε κανείς πως υπήρχε η αίσθηση της ακρογιαλιάς στην καρδιά της Πειραιώς. Η βραδιά ήταν υπέροχη! Γεμάτη κέφι που μας μετέδιδε σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, η Μαρίζα ερμήνευσε με jazz διάθεση μεγάλες διεθνείς επιτυχίες, όπως τa “I will survive”, “Twist ‘n’ shout” των Beatles, αλλά και τα δικά της «παιδιά», όπως το «Γλυκό πρωί» και το «Μια

άλλη ευτυχία». Δεν θα μπορούσε να λείπει και η διασκευή της «Μπόσα Νόβα του Ησαΐα», που την καθιέρωσε. Με τα δικά της -ή μη- τραγούδια, το κοινό ξεσηκώθηκε, αγκαλιάστηκε και τραγούδησε μαζί της σαν μια μεγάλη παρέα. Φυσικά, στο encore δεν μας απογοήτευσε. Χωρίς καν να φύγει από τη σκηνή και με ιδιαίτερο κέφι, μας αποχαιρέτησε με δύο ακόμα τραγούδια. Πάντα να περνάμε τόσο καλά!

Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα

Κάποιος από το κοντινό σου περιβάλλον θα χρειαστεί την αγάπη, τη φροντίδα και κυρίως το προδέρμ σου, Κριέ. Κάνε τον προτεραιότητα και στο μέλλον αυτό θα σου βγει σε μεγάλο καλό. Αν μη τι άλλο, θα δείξεις στον κύκλο σου ότι είσαι εκεί όταν σε χρειάζονται. Κατά τα άλλα, ετοιμάσου για ένα blast from the past όλο δικό σου.

Θα εκπέμπεις χάρη και θα φτύνεις ουράνια τόξα όταν μιλάς, Ζυγέ. Οι άνθρωποι θα έρχονται υπνωτισμένοι κοντά σου, όπως στον «Μαγεμένο αυλό». Κάθε λέξη σου θα είναι ευαγγέλιο και κάθε πρόταση φυσικός νόμος. Για αυτό, σε παρακαλώ, χρησιμοποίησε αυτές σου τις δυνάμεις για το καλό της ανθρωπότητας. Πείσε τον κόσμο για παγκόσμια ειρήνη ή κανένα τέτοιο.

Να διαλέγεις καλά σε τι καβγάδες μπλέκεις αυτή την εβδομάδα, Ταύρε. Για παράδειγμα, το αν πρόλαβε άλλη παρέα το καλό τραπεζάκι στην Αγίας Ειρήνης είναι κάτι που θα σε νευριάσει μεν, αλλά δεν θα πρέπει να κάνεις κάτι για αυτό. Αν όμως το ζιμπλαφόν σου πάει να καταπατήσει το τελευταίο κομμάτι γης που έχεις κρατήσει για σένα, τότε πέσε με τα μούτρα.

Συνδυάζεις τόνους δημιουργικότητας και ερωτικής ενέργειας αυτή την εβδομάδα, Σκορπιέ. Και ναι, θέλεις να τα βάλεις μαζί να δεις τι θα γίνει. Θα πετύχεις τον εαυτό σου να κρατάει σημειώσεις για το τι καινούργιες βρομιές μπορείς να κάνεις στο κρεβάτι και έξω από αυτό. Μην ανησυχείς, εγώ δεν σε κρίνω. Μάλλον επικροτώ.

Δεν πειράζει καθόλου να σκέφτεσαι ανορθολογικά αυτή την εβδομάδα, Δίδυμε, και δεν πειράζει να μην ακολουθείς τους κανόνες κατά γράμμα. Δεν πειράζει να στείλεις το λάθος μήνυμα στον λάθος άνθρωπο. Δεν πειράζει να γράψεις το λάθος σχόλιο στα Νέα του Βελγίου. Απλά κάνε το και το σκέφτεσαι μετά.

Εσύ όμως, Τοξότη, χρειάζεται να μετράς τις σκέψεις σου και τα λόγια σου. Εχουν να γίνουν πολλά μπάχαλα στο κοινωνικό επίπεδο, που θα χρειαστούν ειδικό χειρισμό για να μην εξελιχθούν σε τριμπάχαλα. Και αρκετά από αυτά έχεις δει τον τελευταίο καιρό, δεν είναι ανάγκη να ζήσεις και βροχή μπαχαλικών μετεωριτών.

Το σπίτι σου και η οικογένειά σου, Καρκίνε, και τίποτε άλλο. Βάλε λίγο στην άκρη τις προβληματάρες σου, γιατί οι δικοί σου θα έχουν πρόβλημα και πρέπει να είσαι εσύ ο δυνατός και ψύχραιμος της υπόθεσης. Και όταν στρώσουν τα πράγματα στο σπίτι σου, υπόσχομαι κέρασμα μοχίτο στην παραλιακή, έτσι να το γιορτάσουμε.

Θυμήσου, Αιγόκερε, ότι πρέπει αυτή την εβδομάδα να κοιτάς το σύνολο και να μη μένεις στις λεπτομέρειες. Σημαντικές είναι μεν, αλλά μπορούν να οδηγήσουν τα σχέδιά σου εκεί που θέλουν αυτές και όχι εκεί που θέλεις εσύ. Και προς Θεού, μη σπάζεσαι με τις επιδόσεις των συνεργατών σου, όλοι έχουν κακές μέρες.

Είσαι έτοιμος να κάνεις ένα οικονομικό άνοιγμα από την αρχή της επόμενης εβδομάδας, Λέοντα. Δεν ξέρω τι σε έπιασε καλοκαιριάτικα και κρισιάτικα, αλλά θα πρέπει να το αναβάλεις μέχρι νεοτέρας. Το να γίνονται όλα στον καιρό τους είναι σημαντικό και τώρα δεν είναι ο καιρός τους. Και προσοχή πώς θα μιλήσεις στο ζιμπλαφόν σου την Κυριακή, υπάρχει μέγας κίνδυνος τσακωμού.

Τα λεφτάκια σου και τα μάτια σου, Υδροχόε. Οι τσέπες σου θα έχουν τρύπες, η βρύση που βγάζει λεφτά στέρεψε και το δέντρο όπου φυτρώνουν μαράθηκε. Σκέψου λίγο καλύτερα πώς θα διαχειρίζεσαι τα έξοδά σου και, επιτέλους, υπάρχει και άλλο μέρος εκτός από το Κολωνάκι για να πίνεις καφέ. Α ναι, και θυμήσου εκείνο το προτζεκτάκι που έχεις αφήσει στη μέση.

Μην ανησυχείς τόσο πολύ, Ζυγέ, χαλάρωσε, χαλαρουίτα, μπαμπάτσα, κλάιν ντάιν. Τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο φαίνονται. Απλά λίγο τον τρόπο ζωής πρέπει να ραφινάρεις, γιατί δεν έχεις καταλάβει ότι αυτό το σύννεφο όπου κατοικείς δεν είναι γειτονιά του Γαλατσίου. Ούτε καν του Παράδεισου Αμαρουσίου.

Αυτή την τόση αισιοδοξία πού τη βρίσκεις εσύ, Ιχθύ; Τέλος πάντων, καλό κάνει, κακό δεν κάνει. Εκτός του ότι αυτή την τάση σου να παραχαλαρώνεις και να κουράζεις μόνο τον αντίχειρα του δεξιού σου χεριού την έχεις κάνει τέχνη. Βρες λοιπόν μια χρυσή τομή και κάνε τη ζωή σου σαν άρχοντας.

Κείμενο: Μαρία Σιδηροπούλου

19-25.07. 2013

Food on the beach Η επίσκεψή σου στην παραλία για τις καλοκαιρινές σου βουτιές έχει έναν και μόνο σκοπό: λίγες ώρες ξεγνοιασιάς και χαλάρωσης, που θα βάλουν στο πίσω μέρος του μυαλού σου τα της καθημερινότητάς σου και θα επαναφορτίσουν τις ζωτικές σου μπαταρίες. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως θα πρέπει -κατά την παραμονή σου στις κατά τόπους αμμουδιές- να διαγράφεις από τον νου τη φροντίδα της υγείας του σώματός σου. Ολα αυτά τα αναφέρω γιατί δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν συνδυάσει τα μπάνια του λαού με τα γιγάντια donuts, τους λαχταριστούς λουκουμάδες, τα «αμαρτωλά» club sandwich, τις πνιγμένες στις σος σαλάτες, τις αμέτρητες μπίρες και τα κοκτέιλ. Τα παραπάνω μπορεί να σε κάνουν να θέλεις να πέσεις με ευχαρίστηση στον λάκκο της διατροφικής ακολασίας, ωστόσο δεν ανταποκρίνονται σε ένα ισορροπημένο θρεπτικό διαιτολόγιο, καθώς είναι πλούσια σε θερμίδες και κακά λιπαρά. Καλό είναι, λοιπόν, πριν από την επόμενη βουτιά να εφοδιαστείς με τα κατάλληλα «όπλα διατροφής», έτσι ώστε να είσαι έτοιμη/ος να απολαύσεις τον ήλιο και τη θάλασσα όπως πρέπει:

• •

Νερό ίσον ενυδάτωση. Σου προσφέρει την απαραίτητη δροσιά, σε ενυδατώνει και καταπολεμά τη δίψα σου. Αντίθετα, οποιοδήποτε ρόφημα περιέχει αλκοόλ σε αφυδατώνει. Φυσικοί χυμοί ή smoothies από το κοντινότερο beach bar είναι απαραίτητοι για την ενυδάτωσή σου, πλούσιοι σε θρεπτικά συστατικά και -γιατί όχι;- αντικαταστάτες της όρεξής σου για παγωτό. Πολύ ωραία επιλογή είναι και το παγωμένο πράσινο τσάι. Φυσικά και δεν λέμε όχι σε ένα σάντουιτς ή ένα τοστ, αρκεί αυτό να περιέχει άπαχο τυρί, γαλοπούλα και λαχανικά, συνοδευμένο από σαλάτα. Και όχι από πατάτες τηγανητές... Φρούτα και πάλι φρούτα! Δεν έχεις καμία δικαιολογία να τα αποφύγεις, καθώς το καλοκαίρι υπάρχει τεράστια ποικιλία από αυτά. Δεν γίνεται. Σε κάποιο θα έχεις αδυναμία. Τι καλύτερο, λοιπόν, από ένα ώριμο ροδάκινο, μια φέτα παγωμένο καρπούζι ή μια χούφτα ζουμερά κεράσια. Τα φρέσκα φρούτα σού προσφέρουν τις απαραίτητες βιταμίνες, σε ενυδατώνουν, αλλά είναι και μια καλή εναλλακτική όταν το στομάχι σου αρχίζει να γουργουρίζει.

•

• •

Σε σακουλάκι που θα πάρεις από το σπίτι φεύγοντας, ανακάτεψε διάφορους ανάλατους ξηρούς καρπούς με σταφίδες, ξερά φρούτα και δημητριακά. Ενα ιδανικό, θρεπτικό και γευστικό σνακ, δεν συμφωνείς; Οι μπάρες δημητριακών, τα κριτσίνια ή τα κρακεράκια ολικής, πολύσπορα ή σικάλεως (σε μικρές όμως συσκευασίες) αποτελούν και αυτά μια θρεπτική επιλογή. Την ώρα που απολαμβάνεις τον καυτό ήλιο, ένα παγωτό φαντάζει το καλύτερο δροσιστικό διάλειμμα. Σε δροσίζει, αλλά σε φορτώνει παράλληλα και με περιττές θερμίδες. Αν τελικά υποκύψεις, προτίμησε τη γρανίτα ή τα παγωτά τύπου light που περιέχουν κάτι λιγότερο από 150 θερμίδες.

Απόλαυσε, λοιπόν, τον καυτό ήλιο και τις δροσερές βουτιές με τους αγαπημένους σου έχοντας ταυτόχρονα σε πρώτο πλάνο την υγεία και το σώμα σου.

Αγορά

Διακοπές online Θέλεις να έχεις δωρεάν internet καθ’ όλη τη διάρκεια των διακοπών σου; Τότε τα καταστήματα Public σου έχουν μια έκπληξη. Αν αποκτήσεις ένα notebook HP αξίας άνω των 299 ευρώ, κερδίζεις αυτόματα δώρο το internet των διακοπών σου με WIND mobile broadband με κάρτα. Η αποκλειστική αυτή προσφορά ισχύει από την Τρίτη 16 Ιουλίου μέχρι και τις 31 Αυγούστου ή

Δροσιστική επιλογή μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων, ενώ το πακέτοδώρο WIND mobile broadband 3 GB περιλαμβάνει 30 ημέρες αρχικό χρόνο πλοήγησης (3 GB χρήση δεδομένων), το Huawei USB modem stick και μία SIM card. Ετσι, μπορείς να σερφάρεις ξέγνοιαστα όπου και να βρίσκεσαι και να μοιράζεσαι τις εμπειρίες σου με όλους τους φίλους σου.

Η πρώτη μάρκα που δημιούργησε φυσικούς χυμούς ψυγείου στην Ελλάδα, το Life, φέρνει για μια ακόμη φορά μια μοναδική πρόταση στους Ελληνες καταναλωτές. Επιλέγοντας τα πιο ισχυρά superfruits -το κράνμπερι, το ράσμπερι και το μπλούμπερι-, και συνδυάζοντάς τα στο Superfruits, το Life δημιούργησε ένα νέο χυμό με αντιοξειδωτική δράση και μοναδική γεύση.

Διάκριση στο... νέφος H Info Quest Technologies βραβεύτηκε στην κατηγορία «Επενδυτική Δραστηριότητα» στα βραβεία Business IT Excellence Awards, τα οποία έχουν θεσμοθετηθεί από το περιοδικό NetWeek με την επιστημονική υποστήριξη του Εργαστηρίου Ηλεκτρονικού Εμπορίου (ELTRUN) του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Η βράβευση αφορά στη δημιουργία του ολοκληρωμένου cloud οικοσυστήματος Q Cloud, το οποίο προσφέρει ενημέρωση για λύσεις και υπηρεσίες cloud computing, προκειμένου οι ελληνικές επιχειρήσεις να αφομοιώσουν εύκολα και άμεσα τις νέες υπηρεσίες. Πρωτεύοντα ρόλο στην επιτυχία του Q Cloud διαδραματίζουν οι εξουσιοδοτημένοι συνεργάτες της Info Quest Technologies, οι οποίοι αξιοποιώντας την τεχνογνωσία τους και την πολυετή γνώση των αγορών όπου εξειδικεύονται, προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, μετεξελίσσοντας την τεχνολογική υποδομή κάθε πελάτη.

Αναζητώντας καινοτόμες ιδέες Η Καλαμάτα ανοίγει τις πόρτες της σε έναν γενναίο νέο κόσμο, με το δεύτερο TEDxKalamata, το οποίο φέρει τον τίτλο “Brave New World” και θα φιλοξενηθεί στις 26 Ιουλίου στο Κάστρο της πόλης και στις 27 Ιουλίου στο Εκκλησιαστήριο της Αρχαίας Μεσσήνης. Πρόκειται για το πρώτο TEDx στον κόσμο που πραγματοποιείται σε αρχαιολογικό χώρο. Στα πρότυπα της λειτουργίας του Εκκλησιαστηρίου, οι διοργανωτές και οι συμμετέχοντες δίνουν ζωή στον χώρο όπου οι πολίτες της Αρχαίας Ελλάδας μοιράζονταν τις ιδέες τους για την πολιτική, τη φιλοσοφία,

την τέχνη και την επιστήμη. Εκεί από όπου ξεκίνησαν ιδέες και ιδεώδη να ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο, αλλάζοντας ουσιαστικά τον παγκόσμιο πολιτισμό. Δεκαοκτώ ακαδημαϊκοί, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες και οραματιστές, από επτά χώρες, θα παρουσιάσουν και θα προτείνουν τρόπους ένταξης βέλτιστων πρακτικών και καινοτόμων ιδεών σε μία πόλη, που μπορεί να γίνει η πρωτεύουσα και το σημείο αναφοράς της Μεσογείου. Ενα κέντρο που θα εκφράζει την κουλτούρα και τον πολιτισμό μιας νέας εποχής.

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Καλοκαίρι με δράση Ποιος είπε ότι το καλοκαίρι δεν έχει τίποτα άλλο στην τηλεόραση πέρα από επαναλήψεις; Αν είσαι συνδρομητής του OTE TV, έχεις την ευκαιρία να παρακολουθήσεις ένα ολόφρεσκο πρόγραμμα, με νέους κύκλους κορυφαίων τηλεοπτικών σειρών, αλλά και καινούργιες, πολυαναμενόμενες σειρές από τα κανάλια Fox, Foxlife και το Sundance Channel. Ηδη από τη Δευτέρα 1η Ιουλίου, η νέα σειρά του αγαπημένου σεφ Jamie Oliver, “Jamie’s 15 Minute Meals”, έκανε πρεμιέρα στον OTE TV μέσα από το κανάλι Foxlife. Από την Τρίτη 2 Ιουλίου, οι συνδρομητές μπορούν να απολαμβάνουν τον δεύτερο κύκλο της πολυβραβευμένης (με Χρυσές Σφαίρες και Βραβεία Emmy) αμερικανικής σειράς “Homeland”, με τους Claire Danes και Damien Lewis στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Η νέα αστυνομική σειρά “The Bridge” άρχισε να προβάλλεται στην τηλεόραση του ΟΤΕ από το κανάλι Fox την Κυριακή 14 Ιουλίου, λίγες ημέρες μετά την προβολή της στις ΗΠΑ. Στους κεντρικούς ρόλους, η Diane Kruger (“Inglorious Basterds”, “Unknown”) και ο Demian Bichir (“Savages”, “Che: Part Two”) υποδύονται δύο ντετέκτιβ που αναζητούν τα ίχνη ενός serial killer σε ΗΠΑ και Μεξικό. Ο τρίτος κύκλος της κορυφαίας δραματικής σειράς “Mad Men”, με τον Jon Hamm στον ρόλο του μυστηριώδους διαφημιστή της δεκαετίας του ’60, ξεκίνησε επίσης να προβάλλεται αποκλειστικά για τους συνδρομητές της υπηρεσίας. Η σειρά φέρνει την υπογραφή του ταλαντούχου Matthew Weiner (γνωστός και από τη σειρά “The Sopranos” και το “Becker”). Επίσης, λίγο μετά την προβολή στην Αμερική, o τέταρτος κύκλος της δημοφιλούς σειράς “The Listener” θα αρχίσει να προβάλλεται από σήμερα, Παρασκευή 19 Ιουλίου, στις 21.00, στο κανάλι Foxlife. Τέλος, συνεχίζεται η προβολή των δύο πρώτων κύκλων του “Sherlock”, της σειράςφαινόμενο του BBC.

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Βιτρίνα βιβλίου

Για πράσινο γραφείο

Τώρα που καλοκαίριασε, σου αρέσει να κάθεσαι έξω και να διαβάζεις το βιβλίο σου. Το εκνευριστικό είναι ότι πρέπει να έχεις πάντα ένα χέρι πάνω στη σελίδα που διαβάζεις, γιατί με το παραμικρό αεράκι μπορεί να τη χάσεις. Το BOOK on BOOK είναι ένα διάφανο κομμάτι ακρυλικού σε σχήμα ανοιχτού βιβλίου που προσαρμόζεται πάνω στο βιβλίο σου για να το κρατάει σταθερό, ελευθερώνοντας και τα δύο

χέρια σου. Το βάρος του είναι ελάχιστο, επομένως δεν υπάρχει κίνδυνος να δεις τσακισμένη τη νουβέλα την οποία διαβάζεις αυτές τις ημέρες. Η τιμή του ανέρχεται περίπου στα 45 ευρώ, γεγονός που με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί δεν σου πρότεινα να αγοράσεις καλύτερα κάποιον e-reader.

Σου αρέσει να έχεις φυτά στο γραφείο, όμως παραμελείς το πότισμά τους και ξεραίνονται μέσα σε μια εβδομάδα. Ή θα πάρεις, λοιπόν, κανένα κακτάκι, ή τα στυλό Pooleaf. Τα τελευταία είναι φτιαγμένα από σιλικόνη και μοιάζουν με γρασίδι. Κοστίζει πέντε δολάρια το καθένα πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να «σκάσεις» αρκετά χρήματα άμα θέλεις να γεμίσεις ένα γλαστράκι από δαύτα.

tent1000.stores.jp

connectdesign.co.kr

Κουζινική ματριόσκα

Φακός... επαφής

Χρόνος για όλους

Πρόκειται να μετακομίσεις σε ένα μια σταλιά διαμέρισμα και δεν ξέρεις τι θα κάνεις με τα κουζινικά, μια και θέλεις να έχεις ένα σωρό από δαύτα, καθώς τρελαίνεσαι για τη μαγειρική. Μια λύση σε αυτή τη δύσκολη εξίσωση είναι το Nest kit, μία «κουζινική ματριόσκα» που περιέχει εννέα διαφορετικά σκεύη, με το ένα να μπαίνει μέσα στο άλλο για να σου εξοικονομούν χώρο. Το σετ περιέχει δύο μπολ ανακατέματος με αντιολισθητική βάση, δύο σουρωτήρια και πέντε μεζούρες διαφόρων μεγεθών, με τις οποίες μπορείς να μετρήσεις ποσότητες που ισούνται από μία κουταλιά του τσαγιού, μέχρι μία ολόκληρη κούπα, προκειμένου να κάνεις ακριβείς μετρήσεις στην προσπάθειά σου να πετύχεις το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Τα σκεύη αποτελούνται από ανοξείδωτο ατσάλι και στοιχίζουν 150 δολάρια.

Εάν είναι κάτι που σιχαίνεσαι στους νόμους του Μέρφι, είναι ότι δεν πέφτουν ποτέ έξω. Σύμφωνα, λοιπόν, με έναν από αυτούς, όταν γίνεται διακοπή ρεύματος μέσα στη νύχτα, πάντα ο φακός σου θα είναι αποφορτισμένος ή δεν θα έχει μπαταρίες. Ναι, είναι όντως εκνευριστικό, αν και διακοπές ρεύματος δεν συμβαίνουν, πλέον, τακτικά στη χώρα μας. Σε λίγo καιρό, όμως, θα μπορούμε να παρακάμπτουμε ακόμη και αυτή τη σπάνια ατυχία, χάρη στο Hollow Flashlight, το οποίο δημιούργησε η 15χρονη μαθήτρια Αν Μακοσίνσκι (στη φωτογραφία ποζάρει πιθανότατα με μια μαθητική στολή του Χόγκουαρτς) στο πλαίσιο του φετινού επισημονικού διαγωνισμού της Google. Ο φακός ανάβει χάρη στη διαφορά θερμοκρασίας ανάμεσα στα χέρια που τον κρατάνε και την κούφια αλουμινένια λαβή του, η οποία σε κάθε περίπτωση πρέπει να είναι τουλάχιστον 5ο C. Τέλος, εκτός του ότι το Hollow Flashlight έχει πρακτικά άπειρη αυτονομία, τα λιτά υλικά κατασκευής του εγγυώνται και χαμηλό κόστος αγοράς.

Είναι κάποια πράγματα που έχουμε ως δεδομένα, όπως για παράδειγμα το να βλέπουμε την ώρα στο ρολόι που έχουμε στον καρπό μας. Υπάρχει, όμως, κόσμος που δεν έχει αυτή τη δυνατότητα: τα άτομα με προβλήματα όρασης. Η Eone Timepieces έχει τη λύση: το πανέμορφο ρολόι Bradley, το οποίο επιτρέπει στους τυφλούς να τσεκάρουν την ώρα αγγίζοντάς το. Η κάσα αποτελείται από τιτάνιο. Ενα ρουλεμάν που κινείται στα πλάγια αποτελεί τον δείκτη για την ώρα, ενώ ένα άλλο πάνω στην επιφάνεια του ρολογιού δείχνει τα λεπτά. Ανάγλυφες γραμμές στην επιφάνεια επιτρέπουν, επίσης, τον χρήστη να «διαβάσει» ευκολότερα την ώρα. Ιδιαίτερη σημασία έχει και το από πού έλαβε την ονομασία του το συγκεκριμένο μοντέλο: από τον Bradley Snyder, αξιωματικό του αμερικανικού ναυτικού, ο οποίος έχασε την όρασή του έπειτα από μία έκρηξη στο Αφγανιστάν το 2011. Ο Bradley (ή Brad) δεν το έβαλε κάτω˙ συμμετείχε στους Παραολυμπιακούς του Λονδίνου το 2012 και κέρδισε δύο χρυσά και ένα αργυρό μετάλλιο στην κολύμβηση.

www.josephjoseph.com

www.googlesciencefair.com

www.nubrella.com

Training Ground

19-25.07.2013

Οι Γάλλοι και οι άλλοι Η Γιουβέντους ενισχύεται, η Μπαρτσελόνα το ίδιο, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ προσπαθεί να εντυπωσιάσει. Την παράσταση, ωστόσο, στις φετινές καλοκαιρινές μεταγραφές έχουν κλέψει οι Μονακό και Παρί Σεν Ζερμέν - και μάλιστα με διαφορά.

Νέοι ως Ελληνες Σήμερα κληρώνει για τους Νέους Ανδρες. Για την εθνική ομάδα την μπασκετική, που παίζει προημιτελικό με την αντίστοιχη της Ισπανίας. Ιδιο είναι το στιλάκι μας, χωρίς σέντερ παίζουνε αμφότερες οι ομάδες, η Μεσόγειος μας βρέχει, στην άμυνα είμαστε καλύτεροι, στην επίθεση είναι καλύτεροι, ο προπονητής μας έχει σώας τας φρένας (δεν μπορώ να το πω για όλους τους συναδέλφους του...), ο Αντεντοκούνμπο μάς χρωστάει ένα πραγματικά μεγάλο ματς, πάνω κάτω αυτές είναι οι λεπτομέρειες της υπόθεσης. Είμαι αισιόδοξος; Γιατί να μην είμαι αισιόδοξος δηλαδή; Ακόμη πιο αισιόδοξοι από εμένα είναι οι μάνατζερ. Βλέπε, για παράδειγμα, τον εκπρόσωπο του Λαρεντζάκη, που έδωσε δέκα χιλιάρικα στην ομάδα του και πήρε την «ελευθέρας» του παίκτη. Θα μου πείτε: «Δέκα χιλιάρικα, ενώ ο Ολυμπιακός είχε πάρει μεταγραφή τον Παπανικολάου από τον Αρη, σε αντίστοιχη ηλικία, με ένα μύριο;» Θα σας απαντήσω: «Οταν ο Ολυμπιακός έδινε ένα μύριο στον Αρη για να πάρει τον Παπανικολάου, η Ελλάδα πλήρωνε στην ώρα της». Τώρα ισχύει το γνωστό παλιό και καλό «ό,τι πάρομεν καλόν είναι» και άμα σου αρέσει. Αμα δεν σου αρέσει, μπορεί ο παίκτης να φύγει στο φρι εντελώς για να πάει

σε κανένα πανεπιστήμιο στην Αμερική (βλέπε περίπτωση Παπαπέτρου) και δεν χρειάζεται καν να είναι πρωτοκλασάτο το πανεπιστήμιο για να το σκάσει. Εχει κάτι ιδρύματα στις ερημιές του Μιντγουέστ ή στους βάλτους του νότου που καλωσορίζουν κάθε ανθρώπινη ψυχή. Σε ένα εξ αυτών κάτι συμμαθητές μου είχαν στήσει μια εποχή μπουζουξίδικο μαζί με χαρτοπαικτική λέσχη και πέρασαν υπέροχα τον χρόνο τους έως ότου γράψει ο Ινδός τις απαραίτητες εργασίες και αγοράσουν τα πτυχία τους! Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Εδώ έχουμε να κάνουμε με προημιτελικό, που επιτέλους θα τον δούμε και τηλεοπτικά, μια και φιλοτιμήθηκε ο AΝΤ1 να αποκτήσει τα δικαιώματα. Τα οποία δικαιώματα τα είχε η ΕΡΤ, ποια ΕΡΤ όμως, τώρα την πήρε το σκότος το μαύρο και πήγανε βόλτα. Οπως μπορεί να πάρει το σκοτάδι και κάποια από αυτά τα παιδιά εάν δεν αντιμετωπιστούν ως παιδιά αλλά ως κομμάτια κρέας. Ας τα αφήσουμε πρώτα να το διασκεδάσουν λιγάκι στο γήπεδο μέσα πρωτού επενδύσουμε πάνω τους εθνικές ελπίδες και όνειρα πλουτισμού. Είτε το φέρουν είτε δεν το φέρουν το μετάλλιο. Χρήστος Ξανθάκης

Η Μονακό, έχοντας περάσει από τον Δεκέμβριο του 2011 στα χέρια του Ρώσου μεγιστάνα των λιπασμάτων Ντιμίτρι Ριμπολόβλεφ -ο ίδιος που αγόρασε τον Σκορπίο- κατάφερε φέτος να ανέβει στην πρώτη κατηγορία του γαλλικού πρωταθλήματος. Η αφάνεια στην οποία είχε βρεθεί δεν εμπόδισε να έρθουν μέχρι στιγμής στην ομάδα ο Φαλκάο από την Ατλέτικο Μαδρίτης για 60 εκατ. ευρώ, οι Ροντρίγκεζ και Μουτίνιο από την Πόρτο για συνολικά 62 εκατ., ο Τουλαλάν από τη Μάλαγα για 12 εκατ., καθώς και οι ελεύθεροι Ρικάρντο Καρβάλιο (Ρεάλ Μαδρίτης) και Ερίκ Αμπιντάλ (Μπαρτσελόνα). Επιπλέον φημολογείται πως έχει δώσει τα χέρια με τους Μονεγάσκους και ο Χουλκ της Ζενίτ για άλλα 60 εκατ. ευρώ! Η Παρί Σεν Ζερμέν, από την πλευρά της, γνωρίζει ένδοξες μέρες στα χέρια του Νασέρ Αλ-Κελαϊφί. Ο Καταριανός, αφού πέρσι ξόδεψε 146 εκατ. ευρώ για να φέρει στο Παρίσι τους Ιμπραΐμοβιτς, Τιάγκο Σίλβα, Λαβέτσι, Μόουρα, Βεράτι και Φαν ντερ Βιλ, φέτος έκανε το μεγάλο μπαμ αγοράζοντας από τη Νάπολι τον Καβάνι για 64 εκατ. ευρώ. Παράλληλα, έδωσε 15 εκατ. στη Λιλ για να αποκτήσει το νέο μεγάλο γαλλικό ταλέντο Λούκας Ντιν, ενώ έπεται και συνέχεια. Και μετά έρχεται ο Σόιμπλε στην Αθήνα με 100 ψωροεκατομμύρια ευρώ για επενδύσεις... Ανδρέας Γιαννόπουλος

Στιγμιότυπα Πόλης

Η χαρά της πισίνας Πέρυσι τέτοια εποχή είμαι στη Νέα Υόρκη. Με έχει καλέσει για παρεάκι ο θείος μου ο Νίκος. Ο Νίκος ο Ελληνας, το οποίον μάς κάνει Nick the Greek. Εχει σημασία, διότι τις μισές μέρες τις πέρασα στο Ατλάντικ Σίτι πάνω από ένα τραπέζι με ζάρια. Οχι γιατί με έπιασε ξαφνικά ένας πόθος με το κουμάρι, αλλά γιατί ο θείος το τιμάει το παρατσούκλι του. Και δώσε “let Nick the Greek hit ‘em” και πάρε “gimme eleven Nick the Greek”, μην το συζητάτε, θέαμα γίναμε. Προσωπικό κέρδος; Δώδεκα ολόκληρα δολαριάκια, έπειτα από διάφορα πάνω κάτω και πλαγίως στην πράσινη τσόχα. Επαιξα και άλογα, αλλά καταποντίσθηκα συντριπτικά. Τέλος πάντων, δεν είναι το ζάρι το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ότι είχα τρελή ζαλούρα από το jet lag και έψαχνα έναν τρόπο να την απαλύνω. Τα χάπια τα αποκλείω, αλκοόλ πόσο να πιεις πια χωρίς να γίνεις ρεζίλι, λέω «θα πάω στην πισίνα του ξενοδοχείου να ρίξω μερικές απλωτές να ανέβει η αδρεναλίνη». Μέναμε, βλέπετε, στο ξενοδοχείο (συγγνώμη, ξενοδοχείο-καζίνο) Borgata πέντε αστέρων και κάτι παραπάνω, υπερλούξ, φουλ καινούργιο και απαστράπτον. Αγοράζω ένα μαγιό made in China δέκα δολάρια, τσιμπάω και ένα πετσετόνι, πάω πισίνα.

Τη βλέπω, καλή φαινότανε. Εικοσιπεντάρα, κομπλέ, λίγο μακρόστενη, αλλά δεν θα τα χαλάσουμε. Μπαίνω χαρούμενος, έτοιμος για το μακροβούτι. Περπατάω. Συνεχίζω το περπάτημα. Ξαναπερπατάω. Φτάνω εγώ μέχρι τη μέση, μου φτάνει το νερό μέχρι τη μέση. Αρχίζει μια έκφραση απορίας να ζωγραφίζεται στη φατσούμπα μου. Κοιτάω δεξιά, κοιτάω αριστερά, βλέπω το σήμα το θανάσιμο: «Μέγιστο βάθος τέσσερα πόδια»! Το οποίο μάς κάνει ένα μέτρο και 30 εκατοστά, άντε βαριά βαριά ένα μέτρο και 40 για να μείνουμε φίλοι. Μένω κόκκαλο, κάνω έναν σταυρό και παριστάνω ότι κολυμπάω. Βγήκα στο πεντάλεπτο, βρίζοντας σε όλες τις γλώσσες. Τα ίδια και στο υπερσούπερ ντούπερ πεντάστερο plus ξενοδοχείο-καζίνο Revel, που κόστισε κάνα δισεκατομμύριο δολάρια (!) για να φτιαχτεί. Μια πισίνα μισοφέγγαρο, χωριό τελείως, όπου πλατσούριζαν κάτι γονείς με τα παιδιά τους πριν πάνε να τα χώσουν στη ρουλέτα. Στο δε Resorts Hotel Casino, που ήταν και το πρώτο που άνοιξε στο Ατλάντικ Σίτι, η πισίνα ήταν από αυτές που συναντάς σε κάτι κολυμβητήρια εποχής Κώστα Ασλανίδη. Πάλι καλά που είχε νερό μέσα...

Τι θέλω να πω; Θέλω να πω ότι έτσι εξηγείται ο πόθος και η λαγνεία των Αμερικανών με τις πισίνες στα μέρη μας. Τους βλέπεις να μπουκάρουν στην πισίνα του Hilton και νομίζεις ότι εισέρχονται στον Παράδεισο. Και όχι μόνο εκεί, αλλά και σε άλλα ξενοδοχεία των Αθηνών (βάλε και Αστέρα, βάλε και Grand Resort) που έχουν την πρόνοια να προσφέρουν το συγκεκριμένο σέρβις. Ακόμη και κάτι πισίνες-σκάφες, όπως εκείνη του Fresh, τους ιντριγκάρουν σφόδρα. Αυτούς και τους Γερμανο-αυστριακούς που μεγαλώνουν μέσα σε μια πισίνα (έχω πάει στο Βόρεια Θάλασσα, δεν προσφέρεται για μπάνιο) και έρχονται εδώ και περνάνε υπέροχα. Για να μη νομίζουμε δηλαδή ότι αρκούν ο ήλιος και η θάλασσα για να φέρουμε κοντά μας το δολάριο και το ευρώπουλο. ΥΓ: Κανονικά έπρεπε να γράφω τώρα δυο λόγια για τους ΟΤΑ, αλλά όταν αντιδρούν στον προληπτικό έλεγχο του μπάτζετ τους λέω να το αποφεύγω. Μου εχει πει ο γιατρός να μην ανεβάζω θερμοκρασίες μέσα στο καλοκαίρι. Χρήστος Ξανθάκης