Metropolis Free Press 20.01.12

Page 1

ÀÀÀÀÀÀÀs± À ÀÀÀÀÀÀÀ·¸ ¸

i ¸À¶±

0ERFORMANCEÀ ³ ¸À¸ À À ± ¸

n¸ ®½¸ ¸À ¸ ±

j ®À´ ®À° ®

¶nv ¹ ±¸À À¸³ ¸

l À°¸ ¸ µ r À·¸ ¸½±­¸ À

j ¸ À¢µ ¸À°³ ¸¡ Í Í Í

° ¸Àr­ ¸À Àor lÀ´± ¸Àn ¸ ³ À ¸ À À¢·¸ r­ ¡À

Í

xx Í

· ¬ ¶i¶uÀ ´± GURU t À"ABYÀ'URUÀ ³ ¸ À ¸ ½¸ À³ ¸ À ½ À ¸ À³ ¸ À½ À ¸ ¸ À¸ ­ r À ¸­ ¸ ¸ À ¸À À½ ³ À ¸½ ³


ȂǹȎȅȊ

ÄÄ Ä

"'Ͱ 1

Ä « ¬­¨°Ä « ¡¥ ¥¢°Ä¬²§ ± ³ £Ä

ÄÄÄÄÄÄÄÄÄÄÄ­¨Ä­«¨© «£Ä­¨²Ä¥ Ä Ä

ÄNA<=GÄ?9E=KÄ© § Ĭ±¨¦ ¨

ÄÄ Ä

ØGOGJCAF?

ÄÄ Ä

£ Ä¥« ¬£i¢Ä ¨¥£i ¬ Ä¡£ Ä­¢Ä|« ­ §

Ä

£Ä×=DD=NADD=Äi Ä £ ® ¬¢ Ä¥ i© «

Ä

¦£§­Ä ¬­¡¨²§­Ä Äy­ §Äy© ¦i© «¡¥

Ä

£ Ĭ ¡±«¨§¢Ä ¨²¬

Ä

£Ä×9:QÄÜMJMÄi£¦ § Ĭ­¢§Ä}£« §¢Äy¨²«¡£ ¥¢

Ä

t£¦¦ i ­ Ä© « Ä © Ä­¢§Ä© ¬­

ǿǹȃȅȊǹȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5 ::: 0(75232/,61(:6 *5

συσσιτιο και κολωνακι

Αθήνα, Ιανουάριος 2012: Ακτιβιστές της «Κοινωνικής Κουζίνας» διανέμουν φαγητό στην πάλαι ποτέ... κοσμοπολίτικη πλατεία.

Ä

Ä{ Ĭ Ä ¬¥ ¬ £°Ä¢« i °

Ä

Ä{®¢§ Ät ¦¢¡£ §§¢Ä ¤ ¡«£ª§ ­ £

ÄÄÄÄÄÄÄÄÄÄÄi Ä­¨²°Ä§ ¨¥ § ¦¨²°

v v Í v ~ ÍÍÍ

KCRPMNMJGQ KCRPMNMJGQLCUQ EP

Ä

Ä{§­³ ¦ Äs¥« ¥ Ä ¢¡ ­ £ Ä

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 • Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Ä

t£ Ä©¨ °Ä © «­¬ ¦ §

Ä

Äx¦ § ­¢°Ä{® § Ä­¯§Ä~¯ ¯§

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Νικήτας Καραγιάννης • Ειδικός σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου • Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπακίδης • Στην έκδοση συνεργάζονται οι: Λάμπρος Αραπάκος, Λένα Βλασταρά, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Τάσος Θεοδωρόπουλος, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Βασίλης Νέδος, Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρομπόλας, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής • Δημιουργικό: Θάνος Κατσαΐτης • Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη • Φωτογραφίες: AFP • Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε.

Ä

¨Ä¢i «¨¦ ¡£¨Ä­¢°Ä ­ ¬ °

UUU KCRPMNMJGQNPCQQ EP

+CRPMNMJGQÍ$PCCÍ.PCQQ


| s x Áx v |

lÀ¹°»tª¹iÀ »tuÀo²lstuÀmiojÀNLjÀ2

Àv ® Ào ¸ r

Και πάλι κοντά σας με έναν αχνιστό καφέ! Αλλα είχα σκοπό να γράψω αυτή την εβδομάδα (μην ανησυχείτε, κύριε Καμίνη, δεν σας ξέχασα!), με προσγείωσαν όμως στην επικράτεια του εσπρέσο οι οργισμένες αντιδράσεις των καταστηματαρχών. Οπως με ενημέρωσε η Νατάσα Μαστοράκου, έπεσαν βροχή τα τηλεφωνήματα την περασμένη Παρασκευή από ιδιοκτήτες όπου είχαν αγανακτήσει με τα -κατ’ αυτούς- κακόβουλα σχόλιά μου για το φαινόμενο της εσωτερικής υποτίμησης και το πώς έχει επηρεάσει τις προσφορές τους στους ρέκτες της καφεΐνης. Ιδίως με το σημείο που υπογράμμιζα ότι: «Κι επειδή η αγορά του καφέ είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αισχροκέρδειας, λογικό είναι να ξεκινήσει η κατακρήμνιση από εκεί». «Δεν ξέρει τι του γίνεται», «Τα λέει επίτηδες, είναι βαλτός», «Να έρθει από εδώ να μας τα πει από κοντά», ήταν μερικά μόνο από τα λεγόμενά τους. Ενας μάλιστα δήλωσε ότι έψαξε να με βρει στο Facebook και με βρήκε, δεν μπορούσε όμως να βγάλει άκρη μαζί μου γιατί έγραφα όλο στα αγγλικά. «Καλά ξεμπερδέματα» του εύχομαι, μια και στο δίκτυο εμφανίζομαι με άλλο όνομα, με ψευδώνυμο, για να διαφυλάξω την ψυχική μου ηρεμία και μερικά ακόμη πράγματα. Τέλος πάντων, ας μην ασχολούμαστε με τα δικά μου. Ας πάμε στο ψητό. Δευτέρα πρωί, πέρασα από τον καφεπώλη μου για ψώνια και ειρήσθω εν παρόδω τον ρώτησα: «Και δεν μου λέτε, πόσους εσπρέσο βγάζει ένα κιλό καφέ;» «Σιμά κοντά καμιά ογδονταριά», μου απάντησε. Αν υπολογί-

σει, λοιπόν, κανείς ότι το κιλό του καλού καφέ πωλείται λιανική γύρω στα 15 ευρώ, αντιλαμβάνεται εύκολα ότι το φλιτζανάκι δεν κοστίζει πάνω από 20 λεπτά ούτε στον πιο ευσυνείδητο μαγαζάτορα που σέβεται τον πελάτη του και του σερβίρει πρώτο πράγμα αντί για κιχώρι. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι ο συγκεκριμένος μαγαζάτορας δεν έχει άλλα έξοδα. Και ειδικευμένους υπαλλήλους πληρώνει, και τη μηχανή του την καθαρίζει τακτικά (έως καντήλες έβγαλα μια φορά από κακοσυντηρημένο μηχάνημα εσπρέσο...), και από το ενοίκιο ματώνει κάθε μήνα. Το τελευταίο ιδίως δεν είναι απλώς χαρακτηριστικό παράδειγμα αισχροκέρδειας, είναι ληστεία μετά φόνου. Τον καταλαβαίνω τον ευσυνείδητο επαγγελματία που αγανακτεί όταν σκέφτεται πως τρία ευρώ τον πουλάει αυτός τον καπουτσίνο στο Κολωνάκι και τόσο ακριβώς τον χρεώνει ένας τύπος με κατάστημα στην άκρη του πουθενά, με προσωπικό που δεν καταλαβαίνει τι είναι αυτό που σερβίρει, με εξαιρετικά αμφίβολη καθαριότητα συσκευών και τραπεζιών. Δίκιο έχει. Δίκιο όμως έχω κι εγώ όταν επισημαίνω ότι το περιθώριο κέρδους του καφέ είναι επιεικώς υπερβολικό. Εν τέλει, βέβαια, δεν έχει μεγάλη σημασία τι λέει ο ένας και τι λέει ο άλλος. Οσοι είναι της δουλειάς όχι μόνο θα επιβιώσουν, αλλά θα τα πάνε και καλά. Οι υπόλοιποι, οι περαστικοί και οι κομήτες που είδαν φως και μπήκαν, θα φάνε τις σφαλιάρες τους και θα μάθουν ότι μαζί με τον Τζάμπα πέθανε και ο Ραχάτης.

3 ǿǹȃȅȊǹȇǿȅȊ

ËÆô ÆÎÆôÆÒÐ È µ ~¸¹ ¨µ ´¨ » ½»² Βρέθηκα προχθές σε γνωστή καφετέρια στο Χολαργό. Από εκείνες τις τυχερές που ακόμα γεμίζουν με θαμώνες. Εκεί μου έκλεισε συνάντηση ο συνομιλητής μου. Κάποια στιγμή τα μάτια και ο λαιμός μου άρχισαν να τσούζουν από το ντουμάνι. Καθόμουν απέναντι από την είσοδο της καφετέριας και το κατάλαβα καλύτερα όταν το κρύο με χτύπησε σαν κρύα λάμα μαχαιριού. Επειδή μόλις είχα ξεμπλέξει με τη γρίπη, φώναξα πανικοβλημένος τη σερβιτόρα. Ηρθε αμέσως. «Συγνώμη, γιατί αφήσατε ανοιχτή την πόρτα;» της είπα. «Για να βγει λίγο ο καπνός», απάντησε ευγενικά. «Γιατί δεν λέτε στους πελάτες να σταματήσουν να καπνίζουν;», την ξαναρωτάω. Με κοίταξε σαν να ήμουν ένας ενοχλητικός ανόητος που βρέθηκε στην καφετέριά της. Εκλεισε τότε την πόρτα και εξαφανίστηκε μέσα στο ντουμάνι. Θυμήθηκα μια Δανέζα φίλη μου, την Κριστίν, η οποία είχε έρθει να με επισκεφθεί πέρσι στην Αθήνα. Φανατική καπνίστρια η ίδια, είχε βρει υπέροχο το γεγονός ότι στην Ελλάδα κάπνιζαν όλοι αβέρτα γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια το νόμο για την απαγόρευση. Ο ενθουσιασμός της μου θύμισε τον εξωτικό ενθουσιασμό των τουριστών που πηγαίνουν σε περιοχές με ιθαγενείς και τους βρίσκουν υπέροχους ακριβώς επειδή κάνουν πράγματα που εκείνοι δεν θα έκαναν στη χώρα τους. Τη ρώτησα αν θα παραβίαζε το νόμο για την απαγόρευση του καπνίσματος στη Δανία. Κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. Στη Δανία υπάρχουν αρκετοί που δεν συμφωνούν με το νόμο, τον σέβονται όμως γιατί εφαρμόζεται από θεσμούς που εκείνοι νιώθουν ότι τους εκπροσωπούν. Οσοι αντιτίθενται ή μισούν το νόμο θα διαμαρτυρηθούν με την ψήφο τους ή θα φτιάξουν κοινότητες και κινήματα κατά της απαγόρευσης, θα κάνουν εκστρατεία ευαισθητοποίησης, θα κατέβουν στους δρόμους, χωρίς να τους κλείσουν φυσικά. Αυτό κάνει και η φίλη μου η Κριστίν στη Δανία του Βορρά. Εδώ, στη «Δανία του Νότου», διανοούμενοι πήραν τα τσιμπούκια τους πέρσι και πήγαν στον Ιανό φουμάροντας δημόσια και παραβιάζοντας με πνεύμα επαναστατικό το νόμο της απαγόρευσης. Οι μη διανοούμενοι εφευρίσκουν άλλα κόλπα. Οπως το νέο κόλπο της γλάστρας αντί για τασάκι ή το παλιό κόλπο του λαδώματος του αστυνομικού της γειτονιάς. Και σε βλέπουν σαν ούφο εάν τους πεις ότι η ίδια «λογική» μας ωθεί στην παραβίαση των κόκκινων φαναριών και στη φοροδιαφυγή. Οτι αυτή η «λογική» διαιωνίζει ένα χρεοκοπημένο σύστημα όπου κανείς δεν σέβεται κανέναν. Οπου ισχύει ο νόμος του ανορθολογισμού, του ισχυρού και του πονηρού. Οπου ψηφίζονται νόμοι που δεν εφαρμόζονται ποτέ. Οπου όλα επιτρέπονται και «λαδώνονται» και ταυτόχρονα όλα απαγορεύονται για να λαδώνονται καλύτερα. Αυτό το σύστημα που οι ίδιοι που το διαιωνίζουν με τις καθημερινές συμπεριφορές τους ταυτόχρονα βρίζουν με πάθος. Γι’αυτό το σύστημα θα εξακολουθεί να ζει, είτε με ευρώ είτε με δραχμή… µ ¸ ½³ Àm¸ r


u

4 ǿǹȃȅȊǹȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

njstunjÀÀ Χρόνια κρατάει αυτή η κολόνια... Πριν από 20 χρόνια έπαιζα Tetris στο πρώτο Game Boy -αθάνατα 8bit γραφικά-, ενώ τώρα τα παιχνίδια στο iPad κατεβαίνουν δυο δυο κάθε εβδομάδα. Καλώς ή κακώς, οι σημερινοί 30άρηδες είμαστε η πρώτη γενιά των εθισμένων στα video games. Μάλλον είμαστε και τυχεροί, γιατί καταφέραμε να τα συνδυάσουμε όλα: αλάνες, ποδήλατα, κυνηγητό, κρυφτό από τη μια και Game Boy, Super NES, Sega Mega Drive και Game Gear από την άλλη. À°±½ À¶ © ±­

Οταν πρωτοεμφανίστηκαν στα ράφια των παιχνιδάδικων, οι τιμές τόσο για τις κονσόλες, όσο και για τα παιχνίδια ήταν τρομερά «τσουχτερές» για τα δεδομένα της εποχής. Ολοι, ωστόσο, είχαμε καταφέρει να «ψήσουμε» γονείς, νονούς ή γιαγιάδες και μας αγόρασαν μία! Ετσι, λοιπόν, το τελετουργικό του Σαββατοκύριακου ήταν ιερό: πρωί πρωί να τελειώσουμε τα μαθήματα και ύστερα παιχνίδι με την μπάλα στις πιλοτές μέχρι το σούρουπο που μαζευόμασταν σε κάποιο σπίτι. Οι γονείς ετοίμαζαν τοστ και πορτοκαλάδες και εμείς «βγάζαμε τα μάτια μας» προσπαθώντας να τερματίσουμε το πρώτο Zelda ή το Street Fighter ΙΙ. Την ίδια εποχή άνθιζαν και τα περίφημα μαγαζιά με τα «ηλεκτρονικά» ή αλλιώς «ουφάδικα». Φυσικά και η είσοδος απαγορευόταν για τους ανήλικους κάτω των 17 ετών, φυσικά και δεν λέγαμε τίποτα στους γονείς μας και φυσικά μαζεύαμε το χαρτζιλίκι μας για βδομάδες, προκειμένου να το ξοδέψουμε σε μισή ώρα. Κι όμως, αυτή η αίσθηση του και καλά απαγορευμένου έκανε τα παιχνίδια πιο γλυκά. Τους ομηρικότερους καβγάδες και τα μεγαλύτερα γέλια νομίζω ότι τα κάναμε εκεί. Τα φλιπεράκια θεωρούνταν ήδη ξεπερασμένα στην αρχή της δεκαετίας του ’90 και η μεγαλύτερη ουρά ήταν πάντα για τα Tumblepop και SEGA RALLY - η αίσθηση του να κάθεσαι στη θέση του οδηγού με τιμόνι, ταχύτητες και πεντάλ (άσχετο που παίζαμε πάντα στο αυτόματο) δεν ξεχνιέται με τίποτα. Μετά ήρθαν όχι οι μέλισσες, αλλά οι πρώτοι ηλεκτρονικοί υπολογιστές. «Τι θα τον κάνεις παιδί μου τον υπολογιστή;» μας ρωτούσαν οι μανάδες. «Θα με βοηθήσει στα μαθήματα», απαντούσαμε εμείς. Τι άλλο να πούμε δηλαδή; Οτι θέλουμε να παίζουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ τα πρώτα Starcraft και Warcraft; Το ότι παίζαμε online πάνω σε γραμμή 56k μου φαίνεται τώρα αδιανόητο, αλλά τότε ήταν πραγματικά ασύλληπτο! Μαζί με τα Monkey Island, Leisure Suit Larry κτλ., τα βιντεοπαιχνίδια κατάφεραν να μας χωρίσουν σε «φυλές» πολύ πιο αποτελεσματικά από ό,τι οι ποδοσφαιρικές ομάδες. Τα ποδοσφαιράκια, τα παιχνίδια επιστημονικής φαντασίας, στρατηγικής, πλατφόρμας, μαχών και πάει λέγοντας ήταν το επί μονίμου βάσης θέμα ενασχόλησης στα διαλείμματα στο σχολείο, αλλά και στις βόλτες. Ωστόσο, όλα σχεδόν τα βιντεοπαιχνίδια της παιδικής μας ηλικίας είχαν καθαρά ψυχαγωγικό

σκοπό (ουδέν μεμπτό, απλά μια παρατήρηση). Εκτός από την 100% καθαρή χαρά του παιχνιδιού, δεν αποκομίσαμε τίποτα το ιδιαίτερο - ο γράφων αποτελεί τυπικότερο παράδειγμα. Με το πέρασμα των χρόνων το μόνο που πετύχαμε ήταν να γίνουν τα δάχτυλά μας πολύ πιο επιδέξια, καθώς προσπαθούσαμε να πετύχουμε τα combo των 15 κουμπιών στο Virtual Fighter! Αντε το πολύ να μας έμεινε καμιά λέξη στα αγγλικά (βλ. “insert coin”, “high score” και “game over”). Υπήρχαν


5 ::: 0(75232/,61(:6 *5

ǿǹȃȅȊǹȇǿȅȊ

µ¹iÀ·is»iÀ·i¹¼¹i

φυσικά και ορισμένα χρήσιμα βιντεοπαιχνίδια, όπως παζλ, σταυρόλεξα ή κουίζ, ωστόσο είτε ήταν πολύ παιδικά είτε στα αγγλικά, έτσι μας άφηναν παγερά αδιάφορους. Σήμερα οι μαθητές μου εξακολουθούν να παίζουν με τον Mario και τον Link. Εχουν στη διάθεσή τους, όμως, και πολλές άλλες επιλογές. Τα διαδραστικά εκπαιδευτικά πακέτα πολυμέσων που πρωτοκυκλοφόρησαν πριν από αρκετά χρόνια στην αγορά άλλαξαν ριζικά το σκηνικό. «Ο Ξεφτέ-

ρης στην Αρχαία Αθήνα», για παράδειγμα, παραμένει ένα από τα κλασικά και πλέον αγαπημένα, παρόλα αυτά εν έτει 2012 φαντάζει ξεπερασμένο. Στην εποχή των εκτυφλωτικών γραφικών με τα εκατομμύρια πολύγωνα το δευτερόλεπτα, το target group των 8-16 ετών θεωρείται πως είναι ένα από τα πιο απαιτητικά. Η Apple, όμως, το έκανε και πάλι το θαύμα της. Οι συσκευές με το μηλαράκι στην πίσω πλευρά είναι τα πολυεργαλεία του 21ου αιώνα. Ομορ-

φα στην όψη, εύκολα στη χρήση και με εθιστικό gameplay... Τα παιχνίδια και οι εκπαιδευτικές εφαρμογές στο iPad/iPod πολύ απλά κάνουν τη μάθηση πραγματικό παιχνίδι. Εξακολουθώ -από ό,τι φαίνεται- να είμαι τυχερός, μια και στο δημόσιο δημοτικό σχολείο του Λονδίνου στο οποίο διδάσκω οι μαθητές των τριών τελευταίων τάξεων έχουν και από ένα iPad που το χρησιμοποιούμε σε καθημερινή βάση. Προπαίδεια και Μαθηματικά, Γεωγραφία, Ιστορία και συλλογή πληροφοριών, γλωσσικές ασκήσεις και εγκυκλοπαιδικά κουίζ συμπληρώνουν τη διδασκαλία με τον πιο διαδραστικό τρόπο. Ακόμα και η σιωπηλή ανάγνωση (υποχρεωτική τουλάχιστον για ένα τέταρτο κάθε ημέρα) απέκτησε άλλο χαρακτήρα! «Διαλέξτε ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη ή βγάλτε το iPad σας, παρακαλώ». Τα παιδιά, φυσικά, το λατρεύουν και η μαμά Apple για να μας βοηθήσει έστησε μία ξεχωριστή -σχεδόν αχανή- κατηγορία μόνο με εφαρμογές για το σχολείο. Φυσικά χρησιμοποιούμε ως επί το πλείστον τις δωρεάν, ωστόσο αυτό δεν εμποδίζει τους μαθητές να αγοράσουν -χρησιμοποιώντας είτε προπληρωμένες κάρτες, είτε τις πιστωτικές των γονιών τους- και όσες διατίθενται επί πληρωμή. Ειδικά για επανάληψη και εξάσκηση στο σπίτι, το iPad είναι ιδανικό. Φυσικά, κανείς δεν επιχειρεί να εφεύρει εκ νέου τον τροχό. Το περιεχόμενο των παιχνιδιών/εφαρμογών είναι πάνω κάτω το ίδιο εδώ και δεκαετίες -πόσο άλλωστε να αλλάξεις τους πίνακες της προπαίδειας;-, το περιτύλιγμα όμως δέχεται πολλές βελτιώσεις. Και στα μάτια των παιδιών, το ξέρουμε όλοι, η πιο «φανταχτερή» συσκευασία είναι ο μεγάλος νικητής. Σίγουρα δεν ανήκω στους φανατικούς πολέμιους που θέλουν σώνει και καλά να βγάλουν μολύβι και χαρτί σε αχρηστία. Η καλλιγραφία τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα και το γράψιμο στα τετράδια σε καθημερινή βάση είναι αναπόσπαστα κομμάτια της διδασκαλίας. Ωστόσο, αυτά τα δεκάλεπτα σε κάθε μάθημα που βγάζουμε τα iPad είναι το αγαπημένο κομμάτι και της δικής μου μέρας. p á ¡ ©Ò ¡©{ ¡© © p ¡ á© © © ä © © Ò ©cÍ©ÏÉ ÍÐËÕÎÓÍ©Ë ß ©Ë â © ©3GD©$BNMNLHRSi © © { á © © ¡ à © © ßp{ © ©Î ¡ á ¡©p ¢á©p © © p á ©cÍ©ÏÉ ÍÐËÕÎÓÍi


u

6 ǿǹȃȅȊǹȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

¼tu´jutunjÀnik¹

Μοντέρνα γραφεία, χαλαρή διάθεση, ευχάριστο περιβάλλον και επαφή με δημιουργικούς ανθρώπους. Οι coworking spaces διαδίδονται και στην Αθήνα προτείνοντας ένα διαφορετικό εργασιακό στιλ από τα συνηθισμένα. Ài ­ ³¸Àµ ¸

#/7/2+).'À30!#%3 À * 123P (Πειραιώς 133 & Αλκμήνης 12, Κάτω Πετράλωνα) * Loft2Work (Ιερά Οδός 38, Κεραμεικός) * CoLab (Πετράκη 28, Σύνταγμα) * CAMP (Ευπολίδος 4 & Απελλού 2, Πλατεία Κοτζιά)

Για να στεγάσει σήμερα ένας νέος επιχειρηματίας την εταιρεία του δεν χρειάζεται ούτε να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη ούτε να καταφύγει σε... υπόγεια και αποθήκες. Η λύση ονομάζεται coworking space -«χώρος συνεργασίας» στα ελληνικά- και γίνεται όλο και πιο δημοφιλής. Η ιδέα είναι απλή: Δημιουργούνται χώροι οι οποίοι ξεφεύγουν από την κλασική αντίληψη που έχουμε για το εργασιακό περιβάλλον. Νοικιάζονται τμήματά τους σε νέες εταιρείες και ανθρώπους και παρέχονται σε αυτούς οι βασικές υποδομές, όπως γραφεία, ίντερνετ και meeting rooms, ενώ παράλληλα τους δίνεται η δυνατότητα να έρχονται σε επαφή με άλλες εργασιακές ομάδες. Αποτέλεσμα; Χαμηλά ενοίκια και, φυσικά, γνωριμίες μεταξύ επαγγελματιών διαφορετικών κλάδων, οι οποίες βοηθούν στην ανάπτυξη των ιδεών και της καινοτομίας. Τέτοιοι χώροι αυτή τη στιγμή στην Αθήνα είναι το 123P στα Κάτω Πετράλωνα, το Loft2Work στον Κεραμεικό, το CoLab στο Σύνταγμα και το πιο... καλλιτεχνικό CAMP στην πλατεία Κοτζιά. «Η φιλοσοφία των coworking spaces βασίζεται στην ανταλλαγή ιδεών, γνώσης και συνεργασίας», υποστηρίζει η Κωνσταντίνα Zoehrer, επικεφαλής επιχειρησιακής ανάπτυξης του χώρου Loft2Work και συμπληρώνει: «Ο χώρος δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για να νιώθουν οι θαμώνες του άνετοι. Εμείς φροντίζουμε για λεπτομέρειες όπως ο σωστός φωτισμός και το απαλό μουσικό χαλί, αλλά ταυτόχρονα υποστηρίζουμε τη δικτύωση μεταξύ των ανθρώπων που διαλέγουν το χώρο για την επαγγελματική -και όχι μόνο- καθη-

μερινότητά τους. Πάνω από όλα θέλουμε να δείξουμε ότι η εργασία στο σωστό περιβάλλον μπορεί να είναι δημιουργική, ευχάριστη και αποδοτική». Και αν στην Ελλάδα η ιδέα μοιάζει ακόμα ξένη, στο εξωτερικό είναι εξαιρετικά διαδεδομένη. Η αρχή έγινε το 1999 στο Σαν Φρανσίσκο όταν προγραμματιστές, σχεδιαστές και επιχειρηματίες που ασχολούνταν με το ίντερνετ ξεκίνησαν να συγκεντρώνονται σε γραφεία και να ανταλλάσσουν ιδέες. Αποτέλεσμα ήταν το Citizen Space, το πρώτο μέρος στο οποίο δεκάδες ανεξάρτητοι επαγγελματίες είχαν τη δυνατότητα να δουλεύουν ταυτόχρονα. Σήμερα, μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπολογίζεται ότι οι χώροι τέτοιου είδους ξεπερνούν τους 700. «Αυτό που μας λείπει στην Ελλάδα είναι μία συγκέντρωση από ομοϊδεάτες», τονίζει ο Νίκος Δρανδάκης, ιδρυτής της start-up εταιρείας Taxibeat. Θεωρεί απαραίτητη μάλιστα τη δημιουργία σχετικών κοινοτήτων, όχι στο ίντερνετ, αλλά σε φυσικό χώρο. «Απαραίτητο στοιχείο για να αναπτυχθεί η καινοτομία είναι το να συναντιούνται τα μυαλά ενός κλάδου και να ανταλλάσσουν απόψεις. Δυστυχώς, πολλές φορές οι άνθρωποι με καλές ιδέες σκοτώνονται από το κακό περιβάλλον που υπάρχει γύρω τους. Αντίθετα, όταν είσαι σε ένα περιβάλλον με άτομα και τρόπο σκέψης όμοιο με το δικό σου, οι ιδέες σου ανθίζουν. Χρειάζεται λοιπόν να φτιάξουμε φυσικούς χώρους όπου τα άτομα της κοινότητας θα ανταλλάσσουν ιδέες. Είναι συνταγή επιτυχίας», καταλήγει. Και τα συστατικά της επιτυχίας η ομάδα του τα ξέρει καλά.


::: 0(75232/,61(:6 *5

ǿǹȃȅȊǹȇǿȅȊ

m¹slni»tµªio¹mj° À·ªt°otªj°

Àv ® Ào ¸ r

Μου αρέσει να πηγαίνω σινεμά; Τι θα πει «μου αρέσει να πηγαίνω σινεμά»; Τρελαίνομαι, σας λέω, από την εποχή που ήμουνα στο γυμνάσιο και την κάναμε κοπάνα μέρα μεσημέρι με κάτι άλλα παλιόπαιδα και τρέχαμε στις αίθουσες να απολαύσουμε περιπέτειες, εκρήξεις, πιστολίδι, μπουνιές και ζόμπι. Εκτοτε τα γούστα μου κάπως έχουν εκλεπτυνθεί, μια και στις ανωτέρω κατηγορίες εντάχθηκαν ταινίες πολιτικές, κοινωνικές και αισθηματικές. Επαιξαν το ρόλο τους οι παρέες (αρσενικές και θηλυκές), έβαλε το χέρι του το διάβασμα (όχι μόνο αστυνομικά), έκαναν τη δουλειά τους και οι πάσης φύσεως επιρροές (σας χαιρετώ, κύριε Κώστα Τ.). Είμαι πλέον ένας σινεφίλ με τα όλα του! Και χαίρομαι πάρα πολύ που τόσο η Cosmote όσο και η Vodafone, τόσο η Vodafone όσο και η Cosmote, μου δίνουν την ευκαιρία να ικανοποιώ το πάθος μου με συχνότητα διαρκώς αυξανόμενη. Oχι που θα κάτσω σπίτι δηλαδή, όταν μπορώ να πάρω το κορίτσι (να πάρεις κι εσύ το αγόρι, το άλλο το κορίτσι, το φιλαράκι, τον ξάδερφο, την ανιψιά!) και να πάω στα Village, στα Ster, στα Odeon, να πληρώσω ένα εισιτήριο και να μπούμε μέσα και οι δύο. Με ένα SMS παρακαλώ, τίποτε παραπάνω και είμαι έτοιμος για κινηματογραφικές απολαύσεις. Να τα βάλω όμως σε μια σειρά, ξεκινώντας από την Cosmote και την προσφορά της που φέρει την ονομασία “2 FOR ONE”. Ισχύει για την αλυσίδα των Village Cinemas για τις Τετάρτες και η διαδικασία είναι η εξής: Στέλνεις κενό SMS στο 19019 (χρέωση ένα ευρώ με ΦΠΑ) και αμέσως λαμβάνεις έναν ψηφιακό κωδικό για δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός! Αν η παρέα περιλαμβάνει περισσότερους των δύο, μπορείς να χρησιμοποιήσεις το ανώτατο μέχρι δύο ψηφιακούς κωδικούς για να αγοράσεις τέσσερα εισιτήρια στην τιμή των δύο! Τα εισιτήρια μπορεί να τα κλείσει κάποιος είτε στα ταμεία των Village Cinemas επιδεικνύοντας τον ψηφιακό κωδικό, είτε μέσω της ιστοσελίδας www.villagecinemas.gr, είτε, τέλος,

στο δίκτυο καταστημάτων Γερμανός σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Βόλο. Οσον αφορά την προσφορά της Vodafone, ονομάζεται «1+1», μας πηγαίνει στα σινεμά των αλυσίδων Ster και Odeon, ισχύει για Δευτέρες, Τρίτες και Τετάρτες (πλην εορτών) και η διαδικασία για την ενεργοποίησή της είναι η εξής: Στέλνεις “CINEMA” στο 54646 (χρέωση 0,5 ευρώ ανά SMS συμπεριλαμβανομένου του ΦΠΑ) και αμέσως λαμβάνεις SMS με ένα μοναδικό κωδικό για δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός! Κάθε κωδικός ισχύει για επτά ημέρες και κάθε πελάτης δικαιούται να χρησιμοποιήσει έναν κωδικό CINEMA την εβδομάδα. Οι κρατήσεις γίνονται είτε στα εκδοτήρια των Ster και Odeon, είτε τηλεφωνικώς (ODEON: 210-6786000, STER: 210 8092690), είτε, τέλος, μέσω διαδικτύου (www.odeon.gr και www.stercinemas.gr). Και πώς πάνε οι προσφορές; Κρίνοντας από εμένα και τους φίλους μου, τρέχει κόσμος και κοσμάκης να περάσει υπέροχα στα σινεμά πληρώνοντας ένα εισιτήριο για ένα ντουέτο. Επειδή όμως καλό είναι να έχει κανείς και την άποψη των σχετικών εταιρειών, πήρα και ρώτησα. Από την Vodafone, λοιπόν, μου είπαν: «Eίναι μια προσφορά προς τους πελάτες μας, γιατί θέλουμε να δείξουμε ότι είμαστε δίπλα τους. Μόλις έκλεισε ένα χρόνο το ‘1+1’ και πηγαίνει περίφημα. Είχαμε περισσότερες από 100.000 εξαργυρώσεις αυτούς τους 12 μήνες και η τάση είναι αυξητική. Είναι μια επιτυχημένη προσπάθεια που αγκάλιασε ο κόσμος και θα συνεχιστεί και με άλλες πρωτοβουλίες». Από την πλευρά τους, οι άνθρωποι της Cosmote σημείωσαν: «Η επιτυχία του ‘2 FOR ONE’ είναι πολύ μεγάλη. Χαρακτηριστικό της θερμής ανταπόκρισης του κοινού είναι ότι φέτος διπλασιάστηκαν οι χρήστες της υπηρεσίας, γεγονός που καταδεικνύει ότι η προσφορά της Cosmote είναι πάρα πολύ σημαντική! Η Cosmote, βλέποντας τον κόσμο μέσα από τα μάτια των καταναλωτών της, επενδύει σταθερά στο σινεμά μέσα από πρωτότυπες πρωτοβουλίες και ενέργειες».


|

8 ǿǹȃȅȊǹȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

Με μια ενδιαφέρουσα μονογραφία (και με ένα εξίσου ενδιαφέρον και... πιασιάρικο εξώφυλλο) κυκλοφόρησε το ισπανικό περιοδικό “VANGUARDIA DOSSIER”. Το έντυπο από την Βαρκελώνη, το οποίο εξειδικεύεται σε ζητήματα διεθνών σχέσεων, ασχολείται στο τελευταίο (τριμηνιαίο) τεύχος με το ζήτημα της ισορροπίας οικονομικής ισχύος ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή, καθώς και με το πώς αυτή μεταβάλλεται σταδιακά προς όφελος της τελευταίας. «Από το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2008 μέχρι σήμερα, έχει παρατηρηθεί μία καθολική επικράτηση της γεωοικονομίας επί της γεωπολιτικής», επισημαίνει πολύ εύστοχα ο Alex Rodriguez στο editorial, ενώ στις σελίδες που ακολουθούν φιλοξενούνται οι απόψεις έγκριτων διεθνολόγων που αναλύουν τη νέα πραγματικότητα που αναδύεται στην παγκόσμια οικονομία. Μεταξύ άλλων, περιλαμβάνονται οι θέσεις των Ιαν Μόρις από το πανεπιστήμιο του Στάνφορντ και Nίαλ Φέργκιουσον από το Χάρβαρντ. Ο πρώτος δείχνει πεπεισμένος πως η Ευρωπαϊκή Ενωση και η Β. Αμερική (που σήμερα παράγουν τα 2/3 του παγκόσμιου πλούτου) θα παραδώσουν μέχρι το 2050 τη σκυτάλη της οικονομικής πρωτοκαθεδρίας στις χώρες της Ασίας και του Ειρηνικού, ενώ ο δεύτερος στέκεται στους λόγους που διατήρησαν τη Δύση και όχι την Κίνα στην παγκόσμια ηγεμονία τα τελευταία 500 χρόνια, αλλά και στο πώς αυτή η περίοδος φτάνει σταδιακά στο τέλος της. Εμπρός προς μια... Panx Sinica, λοιπόν. s ª

REALITY BITES ËÄÑÉÆ ô ÑÏÎô ÆÎÏôÑÒ

ÏôÊÄÉôÑÏô~ÉÄ~ÉÊÑÒÏ

ww

w. re

ali

ty

bit

es

20

11

.w

or

dp

re

ss

.co

m

Παρατηρώντας τις ορδές των Βρετανών προς τις αίθουσες στην πρεμιέρα της ταινίας “The iron lady”, η Αμερικανίδα δημοσιογράφος Λορίν Κόλινς έγραψε ένα άρθρο στο περιοδικό “New Yorker” για το πόσο έντονη είναι ακόμα η σχέση του βρετανικού λαού με την πρώην πρωθυπουργό του. «Πολλοί Βρετανοί ένιωσαν παράξενα βλέποντας την ταινία, βλέποντας να αναβιώνει μια εποχή και οι συζητήσεις που πίστευαν ότι έχουν αφήσει πίσω», γράφει η Κόλινς και περιγράφει ένα περιστατικό που της μεταφέρθηκε από μια βρετανική αίθουσα, όταν κάποιος, μετά τη σκηνή στην οποία η Θάτσερ χάνει την εξουσία του κόμματος, σηκώθηκε και φώναξε: “You’re on your own now, bitch!” «Στις ΗΠΑ το ‘The Iron Lady’ είναι μια ταινία, αλλά στην Αγγλία είναι μια κρίσιμη δοκιμασία», καταλήγει. Λογικό βέβαια, σκεφτείτε ύστερα από χρόνια να δούμε εδώ στην Ελλάδα μια ταινία για κάποιον πολιτικό της εποχής μας. Φαντάζεστε τι θα ακούγεται στην αίθουσα, ε; Αν υπάρχουν ακόμα τότε σινεμά.

Τον τελευταίο καιρό, όλο και περισσότερο οι παραγωγοί ταινιών και τηλεοπτικών σειρών ενδιαφέρονται για την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Ετσι τουλάχιστον ισχυρίζεται ο Τζέισον Απούτζο του “Libertas Film Magazine”, ενός φρέσκου και μοδάτου ηλεκτρονικού περιοδικού για το σινεμά. «Η παλιά Σοβιετική Ενωση αντικαθιστά σταθερά τη Ναζιστική Γερμανία, τη Ρώμη και τους εξωγήινους του διαστήματος ως η αγαπημένη του Χόλιγουντ», διαβάζουμε. «Το όραμα του Ψυχρού Πολέμου πάντως μοιάζει να αλλάζει από τους νεότερους και λιγότερο πολιτικά ιδεολόγους σκηνοθέτες. Αυτοί βλέπουν τον Ψυχρό Πόλεμο απλώς ως ένα γόνιμο χώρο για πιθανά σενάρια σχετικά με τη στέρηση της ελευθερίας, περίπου όπως

η προηγούμενη γενιά αντιμετώπιζε το Β΄ Παγκόσμιο. Ο σημερινοί σκηνοθέτες μοιάζουν πρόθυμοι να ανακαλύψουν το παρελθόν και να απεικονίσουν τις αιχμηρές πολιτικές διαφορές της Ανατολής με τη Δύση, ίσως επειδή αυτοί οι σκηνοθέτες ανιχνεύουν μια συνέχεια στα κομμουνιστικά καθεστώτα του 20ού αιώνα με ανάλογα καθεστώτα σήμερα». Ανεξάρτητα από το αν ισχύουν όλα αυτά από κινηματογραφικής πλευράς (δεν είναι ισχυρά τα επιχειρήματα που παρατίθενται, ο συλλογισμός όμως είναι σωστός), μπορούμε να διακρίνουμε κάτι άλλο, στο ύφος κυρίως του κειμένου. Οτι για έναν Αμερικανό, ακόμα και σήμερα, ακόμα και νεαρό όπως ο εν λόγω δημοσιογράφος, οι Σοβιετικοί ήταν οι κακοί, όχι οι αντίπαλοι.


9 ::: 0(75232/,61(:6 *5

ǿǹȃȅȊǹȇǿȅȊ

ÏÉôËÆÐÆ ôÑÈ ôÄ ÏÎÉÄ ôËÏÒ »¹¨´¸»²º¸²»¨µ ´¨»¹¨» »¹¼ ³ Με αφορμή τα γενέθλια του Ντέιβιντ Μπάουι την προηγούμενη εβδομάδα -έγινε 65 χρόνων- το ηλεκτρονικό περιοδικό “Digital Spy” κάλεσε τους αναγνώστες του να ψηφίσουν το αγαπημένο τους τραγούδι από τη μεγάλη δισκογραφία του Βρετανού μουσικού. Τα αποτελέσματα ήταν όπως περίπου μπορούσε κάποιος να φανταστεί. Το “Ashes to ashes” ήταν στην τρίτη θέση συγκεντρώνοντας το 7,3% των ψήφων, το “Heroes” ήταν δεύτερο με 12,5% και στην πρώτη θέση ήταν -με 21,4% μάλιστα- το σήμα κατατεθέν του Μπάουι, το “Life on Mars?”. Σουρεαλιστικό, με δόσεις Μπάροουζ στους στίχους και όλο το μεγαλείο του κόσμου στη μουσική, έντονο και ήρεμο συγχρόνως, ξεσηκωτικό και καθησυχαστικό με έναν περίεργο τρόπο, μελαγχολικό και αισιόδοξο. Υπέροχο.

Πόσο έχει αλλάξει ο τρόπος που γράφουμε από τη στιγμή που αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε οιούμε τον υπολογιστή και κατ’ επέκταση το Word; Είναι απλά μια ευκολία σε σχέση με τη γραφομηχανή ή το χειρόγραφο ή επηρεάζει το περιεχόμενο; Αυτά και άλλα παρόμοια αναρωτήθηκε ο Τζον Νότον σε άρθρο του στον “Observer”, καθώς κατά την άποψή του έπειτα από 30 χρόνια χρήσης του εν λόγω προγράμματος μπορούμε να βγάλουμε πολλά συμπεράσματα. «Νομίζω ότι το Word κάνει το γράψιμο να μοιάζει με γλυπτική στον πυλό», γράφει ο Νότον. «Επειδή είναι εύκολο να αναθεωρήσεις για κάτι που έχεις γράψει, ξεκινάς από ένα τραχύ προσχέδιο, το οποίο στη

συνέχεια αναδιαμορφώνεται συνεχώς κόβοντας και προσθέτοντας κομμάτια από δω κι από κει, μέχρι που σταδιακά το κείμενο αποκτά ένα σχήμα». Αλλωστε, σύμφωνα με έρευνες που επικαλείται ο ίδιος, ένας συγγραφέας που γράφει σε Word (ή σε οποιονδήποτε άλλο κειμενογράφο φαντάζομαι) ασχολείται πολύ περισσότερο με το αρχικό του κείμενο, όταν το έχει μόλις «ρίξει» στη σελίδα, παρά με το τελικό, το κείμενο δηλαδή που έχει προκύψει και απαιτεί επιμέλεια, ακριβώς επειδή όλη η φαιά ουσία έχει επενδυθεί στον αρχικό σχεδιασμό.

Φαντάζομαι το έχετε όλοι προσέξει. Πριν από δυο μέρες, την Τετάρτη 18 Ιανουαρίου, ξέσπασε ο πρώτος μεγάλος παγκόσμιος διαδικτυακός πόλεμος. Το Google μαύρισε την αρχική του σελίδα, ενώ η Wikipedia έμεινε κλειστή για μία ολόκληρη ημέρα προβάλλοντας τη φράση “Imagine a world without free knowledge”. Ολα αυτά συνέβησαν ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τα νομοσχέδια SOPA και PIPA, τα οποία είναι προς ψήφιση στην αμερικανική βουλή και ουσιαστικά σκοπεύουν να αλλάξουν το ίντερνετ όπως το ξέρουμε σήμερα. Είναι δύο νομοσχέδια κατά της ιντερνετικής πειρατείας, μια νομική ιδέα γέννημα θρέμμα του χαμένου τζίρου των μεγάλων δισκογραφικών και κινηματογραφικών εταιρειών παραγωγής που βλέπουν το ελεύθερο downloading να ελαχιστοποιεί τα κέρδη τους. Κατ’ επέκταση, μέσω του SOPA και του ΡΙΡΑ θα πληγεί η πρόσβαση στην ελεύθερη πληροφορία, ενημέρωση και έκφραση, το ίντερνετ θα στιγματιστεί από την παραδοσιακή εμπορευματοποίησή του, που θα οδηγήσει σταδιακά στην αλλοίωση και την απώλεια της αίγλης του. Ο,τι είναι μερικώς ελεύθερο δεν είναι ελεύθερο και ό,τι δεν είναι ελεύθερο δεν είναι ενδιαφέρον. Ο καλός Ομπάμα ευτυχώς δήλωσε ότι δεν θα το ψηφίσει (είμαι σίγουρος ότι κατεβάζει ακατάπαυστα σειρές στο δωμάτιό του στο Λευκό Οίκο), όλα όμως είναι πιθανά όταν Αμερικανοί γερουσιαστές πρέπει να πάρουν αποφάσεις. Ποιος ξέρει, αντ’ αυτού μπορεί να αποφασίσουν κανέναν πόλεμο. Κατά τ’ άλλα, αυτές τις μέρες είδα και το περίφημο «Κορίτσι με το τατουάζ», δεν το κατέβασα, μην με συλλάβετε, πήγα σε σινεμά. Οσοι είχαν δει προ διετίας τη σκανδιναβική του εκδοχή έλεγαν μετά το τέλος της ταινίας ότι «το σουηδικό ήταν καλύτερο» και το έλεγαν όλοι «σουηδικό», παρά το ότι ο Νιλς Αρντεν Οπλεφ που το σκηνοθέτησε είναι Δανός και η παραγωγή διεθνής. Μια άλλη κατηγορία θεατών έλεγε ότι «το βιβλίο ήταν καλύτερο» και τέλος υπήρχαν και αυτοί (όπως εγώ) που δεν είχαν δει ούτε το «σουηδικό» ούτε είχαν διαβάσει το βιβλίο, οι οποίοι ευχαριστήθηκαν μια έντονη ταινία, ένα από τα καλύτερα αστυνομικά θρίλερ μαζικής παραγωγής των τελευταίων ετών. Μην περιμένετε να σας αλλάξει τη ζωή, ένα πολύ ωραίο δίωρο όμως σας το εξασφαλίζει. i À¼ ½ r a.dimoulas@metropolisnews.gr


,$ȃȅȊǹȇǿȅȊ

|

::: 0(75232/,61(:6 *5

µ r Àm¸ ¸ r ÀF J@RS@M@JHR LDSQNONKHRMDVR FQ

o ¸ ±¸À À¶r ¸ Ài ¸ ¬ À ¸À ÀPROJECTÀ2ETROPOLIS

cÏÒ ©p © Ò © Ò© ¡i© ä © ©!DKKDUHKKD© ©{ â©b1DSQNONKHRh ©p © ¡

ß © á ¡ © © ß © © à©%@TRS© Ï p ¡© © ©É ¥ © ©Ô ©3HFDQ©+HKKHDR© ¡ ä © ©Ö p© ¡ß © © Ò ¢ ©Ð ß © © © p{ ß© © © ©b!HF©2ODMCDQh© ¡©b2VDDS© "G@QHSXh© © Ò¢ ©p © ©Î â© ¡©b-HMDh ©Ô ©!DKKDUHKKD© Ò ¡ ©p © © p Ò © © ©p ¡ à© ¡ ©Ë Ò ¡ © © ©â pÒ© ¡ © {â© á © © p{ ä © {â© © â© p© cÖ © á © ©Ð{ á i ©Ð © Ò © p{ ß © ©á © ß ©c ©{ pß ¡p © © © © { à©{ ¡© ©{ß © ©{ ä{ ¡ © ©¢ ß © © © Ò © pß © © âp ©à © â{ ©¢ à © © © ä © á ©Ò © p i ©É © ¡ © ¡ à ¡p å


::: 0(75232/,61(:6 *5

ǿǹȃȅȊǹȇǿȅȊ

Η Μαριέττα Φαφούτη και η ομάδα της, ως άλλοι Ghostbusters, αιχμαλωτίζουν όχι φαντάσματα, αλλά χαμόγελα και τα προσφέρουν στο κοινό στις ζωντανές εμφανίσεις τους. Kάθε Τρίτη στο Σταυρό του Νότου (Φραντζή & Θαρύπου 37, Ν. Κόσμος) επιστρέφουμε στην εποχή της αθωότητας και της ευτυχίας· “Back to happiness”. «Τι είναι ευτυχία για τον καθένα και πού μπορεί να τη βρει;» είναι τα ερωτήματα που θέτει η Μαριέττα, κατά τη διάρκεια του live όμως η ανάλυσή τους δεν θα σε ταλαιπωρήσει και πολύ, γιατί το χαμόγελο θα εμφανιστεί αυθόρμητα. Η Μαριέττα ετοιμάζει παράλληλα με τις ζωντανές εμφανίσεις το δεύτερο προσωπικό της δίσκο, ενώ έγραψε και τη μουσική για τη θεατρική παράσταση “I am my own wife” με τον Χάρη Αττώνη στον πρωταγωνιστικό ρόλο, που θα ξεκινήσει στα τέλη του μήνα στο Bios. Τα δικά της χαμόγελα μάλλον προκύπτουν από τη δημιουργία και τα δικά μας από τις ακροάσεις της.

Οι Mogwai είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ροκ περιπτώσεις και έρχονται από τη Σκοτία. Με ένα πρόσφατο άλμπουμ στις αποσκευές τους (“Hardcore will never die, but you will”), έρχονται τελικά για να συναντήσουν το ελληνικό κοινό μετά την αναβολή του περσινού Οκτωβρίου. Πολύ εύστοχα έχει ειπωθεί ότι «οι Mogwai λένε ό,τι δεν είπαν οι Cure και οι Sonic Youth». Αντιλαμβάνονται το ροκ με μια art αισθητική όπου πρωταγωνιστεί μια μυστηριακή διάθεση. Αν προσθέσεις σε αυτό και τη μουσική από την ταινία «Η πηγή της ζωής» (“The Fountain”) του Ντάρεν Αρονόφσκι, αντιλαμβάνεσαι τι πρέπει να περιμένεις από τη ζωντανή τους εμφάνιση αύριο (21/1) στο Fuzz Club (Πειραιώς 209).

Η πρώτη φορά που άκουσα τη διασκευή των Walkabouts στο τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη «Το τρένο φεύγει στις οκτώ» έχει μείνει αποτυπωμένη μέσα μου. Είναι η συγκίνηση της στιγμής που μένει ζωντανή και η διαπίστωση πως αυτή η μπάντα έχει ακόμα πράγματα να πει. Με αφορμή το τελευταίο τους άλμπουμ “Travels In The Dustland”, έρχονται ξανά στη χώρα μας. Οι μουσικές τους είναι ένα ταξίδι με το αυτοκίνητο σε μέρη που δεν έχεις επισκεφτεί, σαν να μπαίνεις σε ένα τούνελ σκοτεινό, γνωρίζοντας όμως ότι στο τέλος του υπάρχει φως. Το εισιτήριο για το «ταξίδι» οφείλω να ομολογήσω πως είναι φτηνό (22 ευρώ) και το σημείο συνάντησης το Κύτταρο Live στις 28 Ιανουαρίου.

Κάθε ζωντανή εμφάνιση του Νίκου Ξυδάκη είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία, γιατί, εκτός από δημιουργός είναι και καλός ενορχηστρωτής. Ο,τι χρειάζεται δηλαδή μια μουσική παράσταση ώστε να ζωντανέψουν τα τραγούδια και να παρασύρουν το κοινό. «Σε βάθος δρόμου μακρινού» θα μας συναντήσει ο Νίκος Ξυδάκης για δύο παραστάσεις σήμερα και αύριο στη σκηνή του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου (Συγγρού 143). Η «Εκδίκηση της Γυφτιάς» και τα «Δήθεν» θα ερμηνευτούν από το Τρίφωνο, ενώ η Γεωργία Νταγάκη με τη λύρα της θα παρουσιάσει ερωτικά τραγούδια σε ποίηση Σαπφούς από το δίσκο «Γρήγορα η ώρα πέρασε». Το Σάββατο 21 Ιανουαρίου συμμετέχει και το Duo Fina, δηλαδή οι δίδυμοι τενόροι και πιανίστες Τάκης και Γιάννης Φίνας.

ÉÓ ©É Ô©Ô É©ÐÔ× ÎÏÍ Η 69η απονομή των Χρυσών Σφαιρών είχε για άλλη μία φορά λάμψη, μεγάλα ονόματα, μεγάλους νικητές, κόντρες και φυσικά ενστάσεις για τα βραβεία. Οι συζητήσεις για το «ποιος άξιζε να το πάρει» είναι μάλλον περιττές, αφού το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Στη φετινή απονομή η μουσική του «Kαλλιτέχνη» (“The artist”) κέρδισε το βραβείο μουσικής επένδυσης σε ταινία. Το τραγούδι “Masterpiece” που έγραψε η Madonna για την ταινία της “W.E.” κέρδισε το βραβείο για το καλύτερο τραγούδι, με τον συνυποψήφιο Ελτον Τζον να φρίττει, αφού λίγο πριν από την απονομή διατεινόταν ότι η Madonna αποκλείεται να κερδίσει το βραβείο, διατυπώνοντας την άποψή του με όχι τόσο κομψό τρόπο! Με αφορμή λοιπόν τις Χρυσές Σφαίρες, σας προτείνω δύο soundtrack. Θα γεμίσουν τα ηχεία σας με μελωδίες που αποτυπώνουν πολύ επιτυχημένα το «αίσθημα» της ταινίας την οποία έντυσαν μουσικά και ως αυτόνομες παραγωγές -πέραν της μουσικής επένδυσης της εικόνας- είναι τουλάχιστον εξαιρετικές. “The Artist” Η πολυσυζητημένη και βραβευμένη πλέον ταινία (πέντε βραβεία έχει κερδίσει μέχρι στιγμής) αποδίδει όλο το κλίμα εκείνης της μεταβατικής περιόδου από το βωβό κινηματογράφο στον ομιλούντα μέσα από τη μουσική του Λουντοβίκ Μπουρς. Οι μεγάλες ορχήστρες, τα βαλς, οι κλασικές μελωδίες και ο χορευτικός ρυθμός της εποχής έχουν την τιμητική τους σε αυτό το soundtrack και πλέον οι πιθανότητες για να κερδίσει και το αγαλματίδιο των Oscar μεγαλώνουν. «Κοτόπουλο με δαμάσκηνα» Αλλη μια ταινία στην οποία η μουσική αναγκαστικά έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, εφόσον ο κεντρικός ήρωας είναι ένας βιολιστής. Ενα γλυκόπικρο soundtrack με μελωδίες που συνδυάζουν τη νοσταλγία, τα αδιέξοδα της καλλιτεχνικής «φύσης», το τέλος και την αρχή του νέου έρωτα και τη δύναμη του Στραντιβάριους. Ο Ολιβιέ Μπερνέ (συνθέτης) συνεργάζεται για άλλη μία φορά με τη Μαρζάν Σατραπί (σκηνοθέτιδα) μετά το “Persepolis” και το αποτέλεσμα είναι τόσο συγκινητικό όσο και το άκουσμα μιας γλυκιάς μελωδίας ερμηνευμένης από ένα βιολί που παίζει μόνο για σένα. Γ.Κ.


|

,$ȃȅȊǹȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

i ³ ¸ ­ Àv¸ ® À@ BG@SYHR LDSQNONKHRMDVR FQ

ã ¨ Þ ¨z á o

¨ zß ¨ o ¨ ߨ ¨ oÑ ¨o ¨ ã ¨ à ¨z ¨ oÞ ¨ ¨ ã ¨ ¨ Ñz ¨ à ¨ ¨ ¨Ó

Ô©Ï ©Î ¡ ©{ ¡ Ò¢ © © á ©b) ©$CF@Qh©p © © Ò ©Ó ©ÏÒ{ © ©p © Ò © p á © ©¡{ ä

© ©Ö¢ ©Ë ©Ø ä © © ¡ à© © â© ¡© %!( ©pß © © Ò â© ¡ ©Ô© Î ¡ © Ò¢ © © ßp © p{ ä© ©¢ à © ¡© ¡ ä© Ò ©â{ © © ß ©p © ©p

ß © ¡©à© © p äp © p ¡ á © ¡

m´¹s»À¹°»µtus»ÀÀÀ ήÀ

°»¹¶jsÀ°·¹´n·jªµm Ô© á © {á p{ ©p © © á © ¡©cÖ ©É © ¡©

ßp ¡i© á ©p © © ß © â ©Ê ä© à ¡©p © © { pß © ¡©Ò © © { á © { ¡ Ò © ©{ ß © ¡© ©

â© â© Ò© © Ò © ¡©É}© pá ¡© ßp ¡ © Ô© â © Ö¢ß p ©Î Ò © © á© © â©p © â © © á© ©{ â© ¡© á ©

È ¨Þ ¨ Ñ ¨ ¨z

á ¨ ¨ ã o ¨z ¨ Þ ¨b,HKKHNM¨#NKK@Q¨ !@AXh ¨ á ¨Þ ¨ à ¨ ¨ ¨ zá z ¨¡ ߨ ¨ Í ¨ Þz o


::: 0(75232/,61(:6 *5

ǿǹȃȅȊǹȇǿȅȊ

Εχοντας κατακτήσει το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ του Σάντανς και έχοντας συμμετάσχει στο Επίσημο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του Φεστιβάλ των Καννών, η ταινία με τον πρωτότυπο τίτλο-σιδηρόδρομο «Μάρθα Μάρσι Μέι Μαρλίν» δεν γίνεται να περάσει απαρατήρητη. Η Μάρθα, μια νεαρή γυναίκα, ξεφεύγει από μια θρησκευτική οργάνωση και το χαρισματικό ηγέτη της, θέλοντας να ζήσει μια φυσιολογική ζωή. Τα πράγματα θα μπλεχτούν όταν τα μέλη της οργάνωσης θα αρχίσουν να την αναζητούν. Πρόκειται για το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Σον Ντέρκιν.

!',̝Ä ÈÎÄ } ¸ µ ¸¹¸» ¨¨ »Ð¸¨~¹|Ш¸ ¨¶ » ²´ Λένε πως όταν ξεκινούν τα ανέκδοτα έχει τελειώσει η παρέα. Υπερβολική διατύπωση βέβαια, περιέχει όμως μια δόση αλήθειας. Οπως και να ’χει, ένα καλό ανέκδοτο μπορεί να σπάσει τον πάγο. Μπορεί να κάνει τους χωρισμένους να γελάσουν. Μπορεί να βγάλει από το τέλμα μια βαρετή κουβέντα. Μικρά, μεγάλα, πρωτότυπα, ρατσιστικά, μαύρα, απ’ όλα Το να παίζεις σκοτεινό δωμάτιο δεν είναι πάντα ευχάριστο. Ειδικά αν παίζεις στην ταινία «Η πιο σκοτεινή ώρα» του Κρις Γκόρακ. Τα πράγματα είναι απλά: κάποιος πατάει το “off” σε όλες τις ηλεκτρονικές συσκευές του πλανήτη. Τα κρυφά αρχεία με τις τσόντες δεν ανοίγουν, το τυρί στα τοστάκια δεν λιώνει όπως πρέπει και το ράδιο παραμένει κλειστό τώρα για μέρες. Καταστροφή; Και βέβαια όχι! Οσο υπάρχει μια ομάδα Αμερικανών και Βρετανών σε αυτό τον πλανήτη, όλα θα είναι υπό έλεγχο. Παγιδευμένη, λοιπόν, στη Μόσχα (πρόκειται μάλλον για ρωσικό δάκτυλο), η ομάδα θα βρει καταφύγιο κάτω από τη γη και θα κάνει τα πάντα για να ανακαλύψει ποιος έχει σκαρώσει αυτή τη φάρσα που σκοτώνει κόσμο. Αφού το βρει, πρέπει και να επιβιώσει. Παιχνιδάκι...

Ακόμα περισσότερες συμμετοχές ελληνικών ταινιών σε διεθνή φεστιβάλ, κάτι που τείνει να γίνει ευτυχής συνήθεια! Η ταινία «Μετέωρα» του Σπύρου Σταθουλόπουλου επιλέχθηκε στο Διαγωνιστικό Τμήμα του 62ου Φεστιβάλ Βερολίνου. Στο ίδιο φεστιβάλ -στο Τμήμα Generation 14plus- θα συμμετάσχει και το ντοκιμαντέρ του Αγγελου Αμπάζογλου “Mustafa’s Sweet Dreams”. Επίσης, το “L” του Μπάμπη Μακρίδη θα συμμετάσχει στο Διεθνές Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του Φεστιβάλ του Ρότερνταμ. Το ίδιο φεστιβάλ σε διαφορετικά προγράμματα θα «απασχολήσει» τις ταινίες: «Αλπεις» του Γιώργου Λάνθιμου, «Αδικος Κόσμος» του Φίλιππου Τσίτου (το οποίο επιλέχθηκε και ως ταινία έναρξης του Φεστιβάλ του Γκέτεμποργκ), «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού» του Εκτορα Λυγίζου, αλλά και τα καινούργια σχέδια παραγωγής των Αργύρη Παπαδημητρόπουλου και Αθηνάς-Ραχήλ Τσαγγάρη. Με μεγάλο νικητή την ταινία «Οι Απόγονοι» του Αλεξάντερ Πέιν (Καλύτερη Ταινία-Δράμα και Α’ Ανδρικού Ρόλου για τον Τζωρτζ Κλούνεϊ) έκλεισε, την προηγούμενη Κυριακή, η 69η Απονομή των Ανταποκριτών του Ξένου Τύπου (Χρυσές Σφαίρες). Η ταινία εστιάζει σε έναν άντρα ο οποίος ζει δύσκολες ώρες με τα παιδιά του, μιας και η γυναίκα του είναι υπό μηχανική υποστήριξη. Τα πραγματικά δύσκολα έρχονται όταν μαθαίνει ότι τον απατούσε. Κι αν ο Πέιν είναι ο μεγάλος κερδισμένος, αφού συχνά η συγκεκριμένη Χρυσή Σφαίρα οδηγεί και στο αντίστοιχο Οσκαρ, μάλλον ο Στίβεν Σπίλμπεργκ πρέπει να θεωρείται ο μεγάλος χαμένος, καθώς η ταινία του «Το Αλογο του Πολέμου» έφυγε με μηδέν βραβεία. Ευτυχώς έχει τον Τεν Τεν...

έχει ο μπαξές. Βέβαια, τα πιο ενδιαφέροντα είναι τα λεγόμενα «κλασικά», τα οποία θυμόμαστε ανά πάσα ώρα και στιγμή. Είναι αυτά που δεν χρειάζεται να τα πεις. Οπως το ανέκδοτο με το «γρύλο», που έχει γίνει σχεδόν γνωμικό. Νομίζω πως όλοι οι αναγνώστες το γνωρίζουν, οπότε δεν χρειάζεται να το αναφέρω. Αξίζει όμως να αναφέρω πως, μετά την ταινία «Το κακό στην εποχή των ηρώων» (2009) του Γιώργου Νούσια, το συγκεκριμένο ανέκδοτο -το οποίο άκουσα να αναφέρεται σε παρέα προσφάτως- έχει πάρει άλλη διάσταση. Η ταινία αρχίζει με τη φράση «Γρύλος τε και συ γαμηθήναι», που ακούγεται από μια παρέα αρχαίων Ελλήνων που κάθεται γύρω από τη φωτιά. Στα επόμενα 90 λεπτά του σίκουελ του επιτυχημένου σπλάτερ «Το Κακό», το αίμα και τα ζόμπι θα κατακλύσουν για μία ακόμη φορά την Αθήνα. Γνωστοί Ελληνες ηθοποιοί, αλλά και ο Ελληνας του Χόλιγουντ Billy Zane, σκοτώνουν με θεαματικούς τρόπους, κυνηγιούνται σε κεντρικές οδούς της Αθήνας και πετάνε αστείες ατάκες σε κάθε ευκαιρία. Στο δεύτερο μέρος -παράλληλα με τη σύγχρονη εποχή και τη συνέχεια της ιστορίας των ηρώων που γνωρίσαμε στο πρώτο «Κακό»- μεταφερόμαστε στην Αρχαία Ελλάδα, όπου και τότε το απόλυτο Κακό είχε εμφανιστεί και είχε νικηθεί. Αίμα τότε, ακόμα περισσότερα αίμα τώρα. i v


,$ȃȅȊǹȇǿȅȊ

v

::: 0(75232/,61(:6 *5

´³ ¸À¶ ¸ ¸ r ÀK UK@RS@Q@ LDSQNONKHRMDVR FQ

© © © â © © Ò © Ò© © ¡ ä p ©p ¢á© p © ©{ à© Ò© ©p © Ò© á ©Ô ©Ò { © ©ß{ © © âp Ò© ¡ © {â© ©{ Ò p ©{ ¡© { ä

© ©â{ ©à © © © Ò ¢ ©Í©p à©{ á ©{ ¡© { Ò © © ß © á © ¡© à © p á ¡©cÍ© {à© ¡© â ¡i© © Ò © © ©p{ ä © © á ©{ ¡ Ò© ä© { Ò © © Òå©Ô © Ò © © ©ß ¡ ©{ à © { p ¡ á© {â© ©¡{â { © © © © {ß © {â© ©¡ Ò© Ò© ¡© ä ¡© { p ä© © © { Ò© ¡ àp ©â{ © ©¢à © ©p á © © © pâ © ©¢ ¡ ©{ ß © © ©{ Ò

¡ © ¡ â © Ò© © © ¡ © © Ò © pà©â{ © ¡ á© { ¡p ä © © { p Ò

¡ © © ä © © © Ò© © ©¢ ß © ¡ © ©¡{Ò ¡ © p ä ©â{ © á © ©

ß © © ß ©à© © Ò © © Ò © á©ß © ß © ä p © ©p{ á© © ß © Ò © © á © © © © ß © © © ß © à © pâ © © ß å


::: 0(75232/,61(:6 *5

ǿǹȃȅȊǹȇǿȅȊ

Λίγους ανθρώπου έχω συναντήσει μέχρι τώρα που να μην τρέφουν μια ιδιαίτερη αδυναμία στην φο Κρ Κρήτη. Κάποιοι για την ιστορία της, άλλοι για τα προϊόντα της και της άλλοι για τους ανθρώπους της. άλ Το βιβλίο «Παραμύθια από την Κρήτη» της Αγλαΐας Κυρμιζάκη Κ κ κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Νόβολι και μέσα από τις σελίδες Ν ττου ανακαλύπτεις την ιστορία της Κρήτης, τη λαογραφία της, τον Κ πολιτισμό και τους ανθρώπους π της. Η εκπαιδευτικός, ζωγράφος και συγγραφέας (γεννημένη στα

Χανιά της Κρήτης στις αρχές του προηγούμενου αιώνα - 1904-1983) συγκέντρωνε από τους μαθητές της και τα χωριά της Κρήτης λαογραφικό υλικό και παραμύθια. Το αποτέλεσμα είναι το βιβλίο να συγκεντρώνει παραμύθια που χρονολογούνται από το 1929 και, αντί για συγγραφείς, ως υπογραφή, να φέρουν το όνομα του χωριού από το οποίο προέρχονται. Το πιο όμορφο, όμως, είναι ότι όλες οι αφηγήσεις συνοδεύονται από πανέμορφα πρωτότυπα σκίτσα με μελάνι της ίδιας της συγγραφέως και δύο έργα με λάδι σε καμβά της Σταυρούλας Ραμπαλάκου.

Κόσμος που κρατάει καλάθια σούπερ μάρκετ γεμάτα βιβλία, στοίβες βιβλίων σε στενούς διάδρομους, ενώ η σωστή διαδρομή που πρέπει να ακολουθήσεις ώστε να περάσεις μπροστά από όλα τα βιβλία παραμένει μέχρι σήμερα ένας άλυτος γρίφος! Το γνωστό σε όλους μας Παζάρι Βιβλίου ανοίγει τις πόρτες του σήμερα, στην πλατεία Κλαυθμώνος. Μπορείτε να το επισκέπτεστε καθημερινά ως τις 8 Φεβρουαρίου από τις 10 το πρωί μέχρι τις 10 το βράδυ. Συμμετέχουν 150 εκδότες, με 500.000 τίτλους βιβλίων και τιμές που ξεκινάνε από 0,50 λεπτά! Ακόμη κι αν δεν είχατε κανένα σκοπό να ξοδέψετε χρήματα σε βιβλία, ο πειρασμός να το επισκεφτείτε είναι μεγάλος!

Ενας Τομ Ρόμπινς διαφορετικός αλλά και γνώριμος στους θαυμαστές του βρίσκεται πλέον στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Ο λόγος για το βιβλίο «Συζητήσεις με τον Τομ Ρόμπινς», που κυκλοφόρησε κυ από τις εκδόσεις εκ Αίολος. Το βιβλίο βι περιλαμβάνει πάνω πά από 20 συνεντ ντεύξεις που έδωσε ο συγγραφέας από τα μέσα μ της δεκαετίας του το ’70 μέχρι σήμερα, ό όπου μιλά για τη ζωή του, τ τα έργα του, τις εμπειρίες ε του από το τ αντεργκράουντ κίνημα, τις επιρροές κ του τ από ανατολικές φιλοσοφίες, την ανάγκη για πνεύμα και χιούμορ στη λογοτεχνία και πολλά άλλα μιας συναρπαστικής ζωής - της δικής του. Αν λοιπόν, κάποτε, οι «Καουμπόισσες που μελαγχολούν», ο «Τρυποκάρυδος» και το «Αρωμα του ονείρου» σας έκλεψαν την καρδιά, δεν έχετε παρά να γνωρίσετε τον ίδιο το συγγραφέα τους!

Οι πολίτικαλ κορέκτ αναγνώστες χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: σε αυτούς που διάβασαν, λάτρεψαν και ανατρέχουν διαρκώς στον «Οδυσσέα» του Τζέιμς Τζόις και σε αυτούς που το ξεκίνησαν, αλλά δεν κατάφεραν ποτέ να το ρα ολοκληρώσουν, οι ολ οποίοι κατά συνέοπ πε πεια δεν μπορούν να καταλάβουν τους πρώτους. το Η ιστορία Οδυσσ σέας και Τζόις απασχολεί το α αναγνωστικό α κοινό επί 90 κ συναπτά έτη! Οι σ εκδόσεις Κέδρος τιμούν τη συμπλήρωση 90 χρόνων από την πρώτη έκδοση του «Οδυσσέα» με μια νέα, επετειακή έκδοση του βιβλίου με σκληρό εξώφυλλο. Αν λοιπόν εδώ και χρόνια θέλετε να διαβάσετε το εν λόγω έργο, ίσως με αυτή την αφορμή να κάνετε την αρχή!

» ¨~ ´z´ ¨»¹¼¨ ~ º» µ¹¼ Οταν ο αγαπημένος σου συγγραφέας έχει πεθάνει, το να μαθαίνεις ότι θα εκδοθεί κάποιο ανέκδοτο βιβλίο του είναι μια ανέλπιστη χαρά. Πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε το -ανέκδοτο μέχρι σήμερα- μυθιστόρημα της Διδώς Σωτηρίου «Τα παιδιά του Σπάρτακου» από τις εκδόσεις Κέδρος. Πρόκειται για ένα πολυπρόσωπο μυθιστόρημα, η υπόθεση του οποίου διαδραματίζεται στη Θράκη των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα και στην Αθήνα της πρώτης μετεμφυλιακής περιόδου. Κεντρικό θέμα του είναι η συνδικαλιστική και αντιστασιακή δράση των ηρώων, που εμπνέονται από την επανάσταση του Θρακιώτη σκλάβου Σπάρτακου και από τα ιδανικά της Αριστεράς σε μια εποχή όπου ο τόπος βιώνει δραματικές στιγμές. Στη συνέντευξη Τύπου, ο ανιψιός της Νίκος Μπελογιάννης μίλησε για την ιστορία των χειρογράφων, υπογραμμίζοντας ότι «Τα παιδιά του Σπάρτακου» άρχισαν να γράφονται σε καθεστώς παρανομίας της ελληνικής Αριστεράς στα τέλη της δεκαετίας του ’50. Το μυθιστόρημα δουλεύτηκε πιο συστηματικά στις αρχές της δεκαετίας του ’60 στην Αίγινα και στον Πόρο, ωστόσο, μετά την επικράτηση της δικτατορίας, η Διδώ Σωτηρίου αναγκάστηκε να είναι πολύ προσεκτική. Συνέχισε να γράφει το βιβλίο αποσυρμένη στα Βασιλικά Ιστιαίας, όμως, προκειμένου να μην κινήσει υποψίες και πέσει θύμα διώξεων, έκρυβε τα κεφάλαια που ολοκλήρωνε σε θυρίδα της Εθνικής Τράπεζας. Με την έλευση της Μεταπολίτευσης, η συγγραφέας έδωσε προτεραιότητα στη συγγραφή άλλων βιβλίων της, καθώς και σε άλλες δραστηριότητές της. Ασχολήθηκε και πάλι με «Τα παιδιά του Σπάρτακου» στη διάρκεια της δεκαετίας του ’90. Μετά το θάνατό της, το αρχείο της πέρασε στην κατοχή του ΕΛΙΑ, όπου και ανακαλύφθηκαν τα σχετικά χειρόγραφα.


,$ȃȅȊǹȇǿȅȊ

Í©Ðß ¡ © Ò© ©pä ©à © p ©âp © â ©{ ¡© {

{ à © © Ò © {â© © © ©ß © â© © Ò ©É Ò ©Ë pß © © Ò© {â© ¡ à© ©{ Ò © p pâ © ©Ðß ¡ © ©ß © ß © © â ©p © Ò ©¢ pß ©p © á © © ßpp ©{ ¡©p pâ © ¡ ©Ò © ©{ß ©É¡ â© ©pä ©¢ ä © © àp

©Ð{Ò © ©{ Ò © cÐß ¡ ©Í© ¡ á © © ß i©{ ¡©{ ¡ Ò¢ © ©Ê YD© Ï © © Ò © ¡ ß © ©Ö á ©ß © © ©Î ¡ á ¡ © © ©Ðß ¡ © © ä ©{ pâ © © {â © á © © à{ © {â©{ß © â{ ¡© Ò ©Ò ©

á © {â© ßpp © á © {â© © â © ¡©p ¡ pß

¡©É ¡ © {â© © { ¡ á © © Ò{ © © á © © { á© ¡ â © © â © © © á ©{Ò © © Ò© © Ò{ © ©ß © â p ©

pß © {â©{ß © © á © © ¡{à © © Ò © © © ¡ à © Ò© ©¢ à

u

::: 0(75232/,61(:6 *5 s¸ r ¸Àn¸ r À


::: 0(75232/,61(:6 *5

ǿǹȃȅȊǹȇǿȅȊ

«Μια τεράστια έκρηξη» επιστρέφει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (Αντισθένους 7 και Θαρύπου) από αύριο, Σάββατο 21 Ιανουαρίου, με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το έργο έχει σκηνοθετήσει ο ίδιος μαζί με τον Κώστα Γάκη και μαζί του στη σκηνή παίζουν η Μαρία Φιλίνη και η Κατερίνα Μαυρογεώργη. Η έκρηξη αφορά τη ζωή και την ψυχή του κάθε ανθρώπου όταν έρχεται η ώρα να αφήσει τη ζεστή αγκαλιά της οικογένειάς του όπου ασφαλής και ήρεμος νιώθει εκλεκτός, ήρωας, σωτήρας του σύμπαντος, μεσσίας, ονειρεύεται αστρικά ταξίδια, πνευματικούς δασκάλους και ντροπαλές πριγκίπισσες. Ενας κόλπος, εντός του οποίου οι γονείς-προστάτες φροντίζουν να μην ενημερώσουν για τη σκληρή πραγματικότητα της εκμετάλλευσης, του ψέματος, της διαφθοράς, μα πάνω απ’ όλα της μοναξιάς. Οταν λοιπόν φτάσει η ώρα της ενηλικίωσης κι η οδυνηρή διαπίστωση ότι ο κόσμος που μας περιβάλλει είναι κατά βάση απάνθρωπος, τότε συντελείται εκείνη η τεράστια έκρηξη που συνεφέρει και προσγειώνει.

Η παράσταση «Ποιος κοιμάται απόψε;» σε σκηνοθεσία Χρύσας Σπηλιώτη ανεβαίνει από τις 21 Ιανουαρίου και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων στο 104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης (Θεμιστοκλέους 104). «Κανείς δεν κοιμάται απόψε», απαντούν οι άστεγοι Ελληνες που έχουν κατακλύσει τις πλατείες της Αθήνας. Και είναι εκατομμύρια πλέον αυτοί, μια και το έργο

παρακολουθεί τα δεινά μας σε λίγο πιο μελλοντικά χρονικά καρέ. Οσοι έχουν ακόμη στέγη πάνω από το κεφάλι τους προσπαθούν να δραπετεύσουν με κάθε τρόπο. Οι πιο τυχεροί με κανένα αεροπλάνο και η πλειονότητα με τη φαντασία και την ψευδαίσθηση. Παίζουν: Λένα Γιάκα, Αγγελική Δημητρακοπούλου, Καλλιρρόη Μυριαγκού, Σήφης Πολυζωίδης.

Την ιστορία της ζωής της αποκαλύπτει η «Σεβάς Χανούμ» σε ένα νέο δημοσιογράφο κάθε βράδυ από τις 23 Ιανουαρίου στο Αγγέλων Βήμα (Σατωβριάνδου 36). Στο κείμενο του Γιώργου Χρονά, ο Γιάννης Τσεμπερλίδης (δημοσιογράφος) παραδίνεται στην τρικυμία του μυαλού της Κωνσταντίνας Μιχαήλ (Σεβάς Χανούμ) και μαθαίνει για την καταγωγή της, το ρεμπέτικο, τον άγονο έρωτα με τον Καζαντζίδη, τις απαγορευμένες ουσίες και τα τραγούδια που ποτέ δεν είπε. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Κωνσταντίνος Ρήγος.

Για μία μοναδική παράσταση στη Σκηνή Φουαγιέ του Θεάτρου Επί Κολωνώ, θα παρουσιαστεί η performance «Η Μέρκελ έρχεται» την Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου. Η παράσταση αφορά το πρόσωπο που ηγείται της γερμανικής πολιτικής, σαν ένα σατυρικό alter ego που επιδιώκει την επαφή με την ελληνική πραγματικότητα. Τα στοιχεία που συνθέτουν την πολιτική θα οδηγήσουν τη Μέρκελ μέσα σε αυτό το πείραμα. Κρυμμένη πίσω από τη μάσκα του εαυτού της συμβουλεύεται και οδηγείται μπροστά στο κοινό από έναν εικονολήπτη. Ο συνήθης πολιτικός της λόγος μετατρέπεται σε μια αντιπαράθεση για τα διάφορα προβλήματα της ύπαρξής μας. Με τη βοήθεια μιας Ελληνίδας ψυχολόγου, η Γερμανίδα καγκελάριος βρίσκεται στην ουτοπική θέση να συζητά τις διαφορετικές πραγματικότητες μέσα στις οποίες ζούμε, τα γεγονότα, τα όνειρα και τις αξίες καθώς και τη δυσκολία να τα πραγματοποιήσουμε. Στη σκηνοθεσία και στον πρωταγωνιστικό ρόλο η Effi Rabsilber.

Μια μουσική παράσταση από τον Γεώργιο Αναματερό με τίτλο «Μια αμφιβολία εγεννήθη στο μυαλό ενός ευγενούς τιμωρού» ανεβαίνει από τις 28 Ιανουαρίου στο Βοοze (Κολοκοτρώνη 57). Στην παράσταση, αν και παραμένει η αισθητική μιας τζαζ συναυλίας, οι μουσικοί γίνονται και ηθοποιοί και διηγούνται με τρόπο που θυμίζει αρχαίο δράμα και βωβό σινεμά τέσσερις νουάρ ερωτικές ιστορίες. Σε μια μικρή κοινωνία που υποφέρει από μία μεγάλη κρίση, το νέο αμφιλεγόμενο θέμα της ημέρας είναι ένας άγνωστος άνδρας που τακτοποιεί καταλλήλως αυτούς που ο νόμος αφήνει ατιμώρητους: διεφθαρμένους υπουργούς, σκοταδιστές δημοσιογράφους κλπ. «Ευγενή Τιμωρό» τον αποκαλεί ήδη ο κόσμος! Και μάλιστα όχι τυχαία!

«Οίκοι ανοχής» θα εμφανιστούν στη σκηνή του Bios (Πειραιώς 84) από τις 27 Ιανουαρίου και την ευθύνη θα φέρει η Ομάδα 7. Για 12 μόνο παραστάσεις η ομάδα αναρωτιέται τι θα μπορούσε σήμερα να είναι ένας οίκος ανοχής. Ισως ένας ενδιάμεσος χώρος... Ενας χώρος ανάμεσα στην πραγματική ζωή και την αξία της. Εξι ηθοποιοί, ανάμεσα στην πραγματικότητα και τις προσδοκίες τους. Πώς δρουν και τι ανέχονται; Τι πουλάνε και ποιος τους αγοράζει; Οίκος ανοχής γίνεται το σώμα τους, η πατρίδα τους, η θρησκεία τους, η ζωή τους η ίδια. Παίζουν: Ελεάνα Αποστολάκη, Μιχάλης Γεωργίου, Τζωρτζίνα Κακουδάκη, Σοφία Λιάκου, Μάριος Παναγιώτου και Βαγγέλης Παπαδάκης.


,$ȃȅȊǹȇǿȅȊ

u | | t v | | ::: 0(75232/,61(:6 *5

m± ¸Àm ¸ r ÀJ JXQH@J@JNT LDSQNONKHRMDVR FQ

'© á©!DQMHDQ $KH@CDR© Ë{ Ò ¡© © á ©{ ¡ Ò¢ © ©{ © p à©ß © © Ë Ò © ¡© p ä© ß ©)NM@SG@M©,DDRD ©Ô© ß © p á © © à©

à© à© © ß © ¡© ä© © © á © â © © ©{ ä{ ¡ ©ß © ¡ © © { á © { p Ò © Ò ©{ â p © ¡{ Ò © ß © © Ò© © ß ©{ Ò © © © © Ò©¢ Ò©ß © ¡ © © { á © ¡ ¡Ò¢ ¡ © © Ò¢©p © ©{ { Ò© ¡ Ò© á © © ß © ä © © © äp © © ¡ pß ©ß © ©,DDRD© { ¡ Ò¢ ©p © Ò© {â© ä ©ß © ©¢ à© ¡©ß ©ß © © á © ©RSQDDS© @QS© { á©p ä© äp © © á © © © ¡{ Ò© ¡©p Ò¢ ¡ © © { ä © {â © â © { { ä©p¡ ä© â p ¡ ©Í©ß © © ß ©pß © © ©Ð á ¡©


::: 0(75232/,61(:6 *5

ǿǹȃȅȊǹȇǿȅȊ

Για 12η χρονιά η Αίθουσα Τέχνης Καππάτος παρουσιάζει από την Πέμπτη 26 Ιανουαρίου μέχρι τις 12 Φεβρουαρίου του 2012 την «Εκθεση Σύγχρονης Τέχνης ROOMS 2012» στο Ξενοδοχείο St George Lycabettus (Κλεομένους 2, Κολωνάκι). Στο πλαίσιο της φετινής έκθεσης 23 επιμελητές εκθέσεων, ιστορικοί και θεωρητικοί Τέχνης, αρχιτέκτονες, θεατρολόγοι και χορογράφοι επιλέγουν από έναν πρωτοεμφανιζόμενο καλλιτέχνη ή μια ομάδα καλλιτεχνών ο καθένας, που θα παρουσιαστούν στα δωμάτια του ξενοδοχείου. Οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να δουν έργα από 30 καλλιτέχνες, ενώ παράλληλα για πρώτη φορά φέτος διοργανώνεται στην Αίθουσα Τέχνης Καππάτος η έκθεση “Rooms 2012 plus +”, η οποία έχει διάρκεια από τις 28 Ιανουαρίου μέχρι τις 25 Φεβρουαρίου. Μια έκθεση αφιερωμένη στα 50 χρόνια ζωγραφικής του Σωτήρη Σόρογκα παρουσιάζει το Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138 και Ανδρονίκου, Αθήνα) μέχρι τις 19 Φεβρουαρίου. Η αναδρομική έκθεση του Ελληνα καλλιτέχνη αναπτύσσεται γύρω από τις δέκα θεματικές που τον απασχόλησαν σε όλες τις φάσεις της καλλιτεχνικής του πορείας. Εκεί συναντάμε τα «Πρώτα έργα» του καλλιτέχνη και στη συνέχεια τις σειρές «Πέτρες», «Αλογα», «Αρχαία μάρμαρα», «Πορτρέτα», «Μαύρα ανοίγματα», «Ξύλα», «Θαλάσσια ξύλα» «Σκουριές». Παράλληλα, στο πλαίσιο της έκθεσης παρουσιάζονται συγγράμματα του Σόρογκα γύρω από την τέχνη και οι μακέτες των έργων που φιλοτεχνήθηκαν από τον καλλιτέχνη για το Σταθμό Λαρίσης στο Αττικό Μετρό. Η έκθεση συνοδεύεται από εικονογραφημένη έκδοση με κείμενα της Κικής Δημουλά, του Χάρη Καμπουρίδη, του Δημήτρη Κοσμόπουλου και του Γιάννη Μπόλη. Οι Χριστίνα Σγουρομύτη, Γεωργία Τσισμετζόγλου και Σωζήτα Γκουντούνα/Out of the Box Intermedia διοργανώνουν στο Beton7 (Πύδνας 7, Βοτανικός) από τις 18 έως και τις 29 Ιανουαρίου την πλατφόρμα δράσεων “Words, Words, Words!”. Το πρόγραμμα της πλατφόρμας έγινε «με άξονα το κίνημα του λετρισμού και με έμφαση στην κειμενικότητα και την υλικότητα της λέξης», σύμφωνα με τις διοργανώτριες. Συγκεκριμένα, περιλαμβάνει ένα κινηματογραφικό αφιέρωμα γύρω από το λετριστικό σινεμά, καθώς και την εικαστική έκθεση “Words, Words, Words!» όπου συμμετέχουν οι: Νάνος Βαλαωρίτης, Ειρήνη Γκόνου, Ελένη Οικονόμου & Γιώργος Παπαδόπουλος, Παναγιώτης Παπαφράγκος, Ν. Γ. Πεντζίκης, Χριστίνα Σγουρομύτη, Juliana Borinski, Tamarin Norwood. Κατά τη διάρκεια των εγκαινίων παρουσιάστηκε περφόρμανς από την ομάδα χορού FingerSix, ενώ το Σάββατο 21 Ιανουαρίου θα πραγματοποιηθεί ανοιχτή συζήτηση, καθώς και δράση της ομάδας συν-κίνηση γύρω από την έννοια της κειμενικότητας. Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος (Λεμπέση 4 και Μακρυγιάννη, Αθήνα) φιλοξενεί την έκθεση “MOODS” των Μανόλη Γιανναδάκη, Γιώργου Κατσάγγελου και Γιώργου Τσακίρη. Οι τρεις καλλιτέχνες, καθηγητές της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου της Θεσσαλονίκης, αναπτύσσουν ένα διάλογο γύρω από την εικαστική απόδοση της διάθεσης (mood στα αγγλικά) στη ζωή και την τέχνη. Η ενότητα του Μανώλη Γιανναδάκη έχει ως κεντρικό άξονα τις μεταλλάξεις του φυτικού κόσμου με επίκεντρο το δέντρο. Πρόκειται για έργα μικρής και μεσαίας κλίμακας, δουλεμένα με τις τεχνικές της οξυγραφίας. Ο Γιώργος Κατσαγγέλου πραγματεύεται τη ζωή τη νύχτα μέσα από τη φωτογραφική του δουλειά, υλικό που συγκέντρωσε ο φωτογράφος από τα ταξίδια του τα τρία τελευταία χρόνια, το οποίο διακρίνεται από έντονο κοινωνικό προσανατολισμό. Τέλος, ο Γιώργος Τσακίρης παρουσιάζει μια σειρά από σχέδια με μολύβι μικρών και μεγάλων διαστάσεων, τα οποία λειτουργούν ως μικρές παρενθέσεις, ως ιστορίες που δεν έχουν ειπωθεί αναφορικά με το έργο του. Η έκθεση έχει διάρκεια μέχρι τις 4 Φεβρουαρίου.

/NÀLINEÀ Η δουλειά του εικαστικού καλλιτέχνη Αγγελου Πλέσσα έχει ως κεντρικό άξονα το διαδίκτυο, ενώ πριν από μερικούς μήνες, δημιουργώντας έναν υβριδικό χώρο στο ΕΜΣΤ, παρουσίασε μια σειρά πρωτότυπων δράσεων στο πλαίσιο του έργου “Angelo Foundation School of Music”. Στα πιο πρόσφατα project του περιλαμβάνονται οι συμμετοχές του στο «Μονόδρομο», την 3η Μπιενάλε της Αθήνας, και στην Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης με τα project “Fantasy Plot Generator” και “Monument to Internet Hookups: II” αντίστοιχα, καθώς και η ατομική έκθεσή του με τίτλο “Every Website is a Monument”, την οποία παρουσίασε στην γκαλερί Preeteen στο Μεξικό. Λίγο μετά την ηλεκτρονική ανάρτηση του τρίτου τεύχους της fotonovela του με τίτλο “Psycho-Cyber-Feminism” στο blog angelosaysdotcom. blogspot.com, μας μίλησε για το τι ακριβώς παρουσίασε στο «Μονόδρομο» και πώς σχετίζεται η δουλειά του αυτή με το ηλεκτρονικό έντυπο Fotonovela. «Η συμμετοχή μου στην 3η Μπιενάλε της Αθήνας ήταν το έργο «Γεννήτωρ Φαντασιακής Πλοκής», το οποίο αποτελείται απο μία ιστοσελίδα, ένα σκηνικό και μια σειρά δράσεων. Στο site FantasyPlotGenerator.com οι χρήστες επινοούν ονόματα χαρακτήρων και παράγουν αυτόματα μια ιστορία με περιεχόμενο φιλοσοφικών διαλόγων. Στην Μπιενάλε μερικές από αυτές τις ιστορίες «εμψυχώθηκαν» στον εκθεσιακό χώρο από ηθοποιούς, μέσα σε ένα σκηνικό από δανεισμένα έπιπλα και κοστούμια του Εθνικού Θέατρου. Αυτές οι δράσεις παίρνουν και τη μορφή περιοδικών εκδόσεων fotonovela και διανέμονται από τo site. Πώς ακριβώς όμως περιγράφει ο Αγγελος Πλέσσας το project Fotonovela; «Πρόκειται για φωτογραφικές ιστορίες σε μορφή PDF που έφτιαξα με τα stills από τις δράσεις και τις ιστορίες του site προσθέτοντας και δικά μου στοιχεία. Θυμάμαι μικρός, εκτός από τα παιδικά κόμικς, διάβαζα τις φωτονουβέλες των περιοδικών της γιαγιάς μου. Βρήκα ενδιαφέρον να επαναπροσδιορίσω σε ένα άλλο πλαίσιο ένα τέτοιο μέσο της low-culture». À m m


v¹´¹j°ÀÀ´j¯j¹°

Às ± Àª À ÀNRITINIOTIS METROPOLISNEWS GR

©© ©{ â © © p â ¡ ¡ © Ò© ©{ ßp ¡ © ¡© ä ©{ ß © p á ¡©b/QNSDBS© (MSDKKDBST@K©/QNODQSX© BSh © ©© Í© { pà© ©c¡ à ©{ à i ©© Ö ©pâ ©{ ¡©ß ©{ ß © © Ò © ©ÎÒ{ ©{ ¡{ ¡ â © á © ©p © ¡© © ©â p © ©© Ô© ß ©Ê Ò © ß © ©ß © á © © { à © ä© â © ©ß © ä p © ©{ {à © ©© Ë © © ¡ â © ©¢â © ¡


x

21

::: 0(75232/,61(:6 *5

ǿǹȃȅȊǹȇǿȅȊ

jn·ªt²j°ni »tÀi´¹mt

iniª»¿´lÀ·t´l

¼ rÀ À¸ ¸ ® À i ³ ¸ ­ À·¸ ¸­r

Δελτίο Τύπου από την Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ με την οποία προαναγγέλλεται η διενέργεια αιμοδοσίας στα γραφεία (!) του Μετώπου. Η κίνηση είναι προγραμματισμένη για τις 11 Μαρτίου 2012 και αποσκοπεί στη δημιουργία μιας... ιδιαίτερης τράπεζας αίματος.

Δημιουργούμε τράπεζα αίματος. Γνωρίζουμε τις ανάγκες. Αγωνιζόμαστε για την πλήρη και δωρεάν κάλυψη των αναγκών όλης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Αντιπαλεύουμε τη λογική της μετατροπής σε εμπόρευμα όλων των αγαθών και τη μείωση του μη μισθολογικού κόστους που προωθούν τα επιτελεία της κυβέρνησης της Ε.Ε. και του κεφαλαίου. Το αίμα της εργατικής Τάξης το διαθέτουμε για τις ανάγκες των συναδέλφων μας όπου και όποτε απαιτείται δεν το χαρίζουμε στην κερδοφορία του κεφαλαίου [...]

Η κομμουνιστική αντίληψη περί αιμοδοσίας. «Η τιμή του αίματος» ή αλλιώς «Το αίμα, ρευστό δεν γίνεται».

Oποιος ισχυριστεί ότι η εποχή μας είναι φυσιολογική μάλλον έχει καιρό να επισκεφθεί τη χώρα. Η καταβαράθρωση της οικονομίας, η καθίζηση της πολιτικής, η βαθιά κατάθλιψη στην οποία έχουν περιπέσει οι -σκεπτόμενοι και μη- πολίτες, συνιστούν πινελιές μόνο στον πίνακα της ελληνικής κρίσης. Ανάμεσα στα σκούρα χρώματα που συνθέτουν τον πίνακα αυτό, μια άλικη απόχρωση μοιάζει με εσκεμμένο λάθος. Το άλικο αυτό χρώμα είναι το ΚΚΕ και το λάθος δεν είναι εσκεμμένο, είναι ιστορικό. Ενας πολιτικός χώρος ο οποίος ταύτισε την ύπαρξή του με την ιδεολογική ήττα του έχει κινητοποιηθεί για να αποδείξει ότι ο καπιταλισμός πεθαίνει και ο χώρος για τη σοσιαλιστική ουτοπία αρχίζει να δημιουργείται. Αυτά υποστηρίζουν άνθρωποι που έχουν «αναστήσει» τον Στάλιν και νοσταλγούν ένα καθεστώς τόσο απάνθρωπο όσο όλα τα δικτατορικά αντίστοιχά του. Επεμβαίνουν και διαλύουν τη διαπραγμάτευση μεταξύ των κοινωνικών εταίρων, απορρίπτοντάς την ως «συνθηκολόγηση», καλούν γιατρούς να μην συμμετέχουν στο κοινωνικό ιατρείο που στήθηκε στην Πρέβεζα για τους ευρισκόμενους σε δυσχερή θέση συμπολίτες μας, κατηγορώντας την πρωτοβουλία και ως «επιχείρηση αθώωσης του καπιταλισμού». Σε όποιον δεν έχει υποστεί χειρουργική λοβοτομή, όλα αυτά μοιάζουν απλά σχιζοφρενικά. Η αποτυχία του μεταπολεμικού κράτους να ενσωματώσει το ΚΚΕ στο πολιτικό σύστημα καρποφορεί σήμερα. Με μια ρητορική η οποία δεν έχει προχωρήσει ούτε βήμα από τη δεκαετία του ’50, το ΚΚΕ δυναμιτίζει συνειδητά την προσπάθεια για έξοδο από την «καπιταλιστικότατη» κρίση. Θεωρούν ότι πάνω στα ερείπια μπορούν να χτίσουν την κοινωνία από την αρχή χωρίς «σκυλιά της εργοδοσίας», «προσκυνημένους» και λοιπούς ταξικούς εχθρούς. Ευθύνη των «συστημικών» πολιτικών σχηματισμών, αν έχουν το παραμικρό ένστικτο επιβίωσης, είναι να μεταλλαχθούν. Διαφορετικά ο δρόμος για το ΚΚΕ και τους λοιπούς φαντασμένους αριστερά και δεξιά του πολιτικού φάσματος είναι ανοιχτός. ¶¸ ± Às³­


22 ǿǹȃȅȊǹȇǿȅȊ

u

::: 0(75232/,61(:6 *5

Äx{ {t} y yÄ yÄv v{y

INFO Í© á © ¡© © ä ©c Ò i© á ©© © ©Î ¡ á ¡© ¡ © p Ò ¡ © {â©© ©2SQ@#@©%HKLR ©Ö ©RNTMCSQ@BJ© © á ©¡{ Ò © ©&/@K ©


23 ::: 0(75232/,61(:6 *5

ǿǹȃȅȊǹȇǿȅȊ

Η νεαρή ηθοποιός Λίλα Μπακλέση πρωταγωνιστεί στην καινούργια ταινία του Παναγιώτη Φαφούτη «Παράδεισος». Μιλήσαμε μαζί της για την εμπειρία της, την άνοδό της στην Αθήνα και το όνειρό της που έγινε πραγματικότητα. m ±½ Ài ³ ¸ ­ Àv¸ ® o ¸ ¸ ±¸ Às ® ¸ Àm¸ ¸ r

Με τη Λίλα Μπακλέση συναντηθήκαμε στο ζεστό σπίτι της, στο Παγκράτι, την επομένη της επίσημης πρεμιέρας της ταινίας «Παράδεισος» του Παναγιώτη Φαφούτη. Αν και ξενυχτισμένη -εξαιτίας του πάρτι της πρεμιέρας- και κουρασμένη από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού όπου σπουδάζει, είχε όρεξη να μιλήσει για την πρώτη της κινηματογραφική εμπειρία. Αφού λοιπόν ετοιμάσαμε τους καφέδες μας και φορέσαμε τις αποκριάτικες μάσκες μας, ξεκινήσαμε τη συζήτηση. Η αρχή μόνο συνηθισμένη δεν ήταν, μια και αφορμή στάθηκαν... τα κυκλώματα ενός ανοιχτού υπολογιστή που βρισκόταν στη βιβλιοθήκη. Η Λίλα αποτελεί μέρος της μεγάλης «παρέας» φοιτητών που σπουδάζουν κάτι διαφορετικό από αυτό που θέλουν πραγματικά να γίνουν. «Μεγάλωσα στην Πάτρα και πέρασα στο Τμήμα Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών και Πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο Πατρών», αρχίζει να μου εξιστορεί και αναφέρει πως το πάθος της για την ηθοποιία την οδήγησε στον «Ρεφενέ», έναν ερασιτεχνικό πολιτιστικό σύλλογο που ανέβαζε και θεατρικά έργα. Η παράσταση «Πούπουλα», λοιπόν, σε κείμενο και σκηνοθεσία Τηλέμαχου Τσαρδάκα έμελλε να είναι και το σημείο καμπής της. «Σε εκείνη την παράσταση ήρθε και ο Παναγιώτης Φαφούτης μαζί με ένα φίλο μου. Αφού με είδε, μου είπε ότι με σκεφτόταν για ένα ρόλο και ανέβηκα στην Αθήνα για να συναντηθώ με τη Μαρία Σκουλά (σσ. την κινηματογραφική μητέρα της Λίλας) και τον Αντρέα Κωνσταντίνου (σσ. τον κινηματογραφικό έρωτα της Λίλας)», συνεχίζει. Βέβαια, η θετική απάντηση για την ταινία ήρθε μέρες μετά και την πέτυχε στο... Λονδίνο. «Μου έστειλε ένα μήνυμα ο Παναγιώτης στο κινητό που έλεγε: ‘Αντε πότε θα γυρίσεις στην Αθήνα να αρχίσουμε πρόβες;’ Δεν θυμάμαι καθόλου πόσο ούρλιαξα εκείνη τη στιγμή», προσθέτει. Στην ταινία η Λίλα υποδύεται την Παναγιώτα, μια 17χρονη μαθήτρια -παιδί χωρισμένων γονιών- που τρελαίνεται για το καρναβάλι, αλλά και τον Αντώνη, τον κρυφό φίλο της μαμάς της. Οταν μάλιστα αυτό μαθαίνεται, η Παναγιώτα εξοργίζεται. «Οταν είδα ότι στο τρέιλερ έβαλαν τη σκηνή που βρίζω τη Μαρία Σκουλά, την οποία και θαυμάζω, έβαλα τις φωνές», λέει η νεαρή ηθοποιός γελώντας. Οσο για τα γυρίσματα, θυμάται πως το χάος του καρναβαλιού, η βροχή που έπιασε κατά τη

διάρκεια της παρέλασης και -φυσικά- το γεγονός ότι ήταν η πρώτη της εμπειρία στο σινεμά αποτέλεσαν ένα συνδυασμό που τη δυσκόλεψε. «Είχα άγχος που έπαιζα με τους ηθοποιούς, τους οποίους έβλεπα όλα αυτά τα χρόνια στο σινεμά ή στο θέατρο να κάνουν φοβερά πράγματα. Βέβαια, με βοήθησαν πολύ όλοι τους -ειδικά η Μαρία- και δεν ένιωσα ποτέ ότι ήμουν σε κατώτερη θέση». Μετά τη συγκεκριμένη ταινία -και αφού η Λίλα πέρασε 25 (!) μαθήματα-, αποφάσισε να δώσει εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και να μετακομίσει οριστικά στην Αθήνα. Στην επιλογή της, βέβαια, έπαιξε ρόλο ένα ακόμα «μικρό» συμβάν. «Το προηγούμενο καλοκαίρι με πήρε τηλέφωνο ο Εκτορας Λυγίζος για να παίξω στην ταινία του». Πρόκειται για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη, που συμμετέχει -ως work in progress- στο Φεστιβάλ του Ρότερνταμ και λέγεται «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού». Ρωτάω τη Λίλα αν ζει το όνειρό της. Η απάντηση είναι άμεση και καταφατική. «Από τη μία είναι πολλές οι ώρες στη Δραματική Σχολή, από την άλλη όμως, επειδή ξέρω πώς είναι να απασχολείσαι 15 ώρες με κάτι που δεν σε ενδιαφέρει σχεδόν καθόλου, μπορώ να το εκτιμήσω». Οσο για το μεγαλύτερο όνειρό της, σχετίζεται με την Επίδαυρο, αλλά, όπως εξηγεί και η ίδια: «Ονειρό μου είναι να κάνω ωραίες δουλειές και να μπορώ να έχω κάποιο επίπεδο στο πώς θα αποδίδω τους ρόλους». Επιστρέφοντας στο θέμα της πολυτεχνικής σχολής, η Λίλα εξομολογείται ότι χρωστάει ακόμα έξι μαθήματα και ελπίζει πως το καλοκαίρι θα είναι πτυχιούχος. «Αν και ήθελα πάντα να γίνω ηθοποιός, ποτέ δεν σκέφτηκα να παρατήσω τη σχολή. Συνέχισα, αλλά κράτησα στο πίσω μέρος του μυαλού μου την επιθυμία μου. Οπως και να ’χει, τώρα πια δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα έκανα αν δεν είχαν συμβεί όλα αυτά με τις δύο ταινίες και αν δεν είχα περάσει στη Δραματική». Ερχεται η ώρα να βγάλουμε τις μάσκες μας. Πριν αποχαιρετιστούμε, προσπαθώντας να αποφύγω την κλασική ερώτηση περί αγαπημένου ηθοποιού, της ζητάω να μου πει ποιο είναι το αγαπημένο της μάθημα. «Ψηφιακή Επεξεργασία Σημάτων», απαντάει. Γελάω. Καληνυχτιζόμαστε και βγαίνω έξω. Κοιτάζω το ημερολόγιο του κινητού μου. Ελπίζω τις απόκριες να μην έχει τόσο κρύο.

°mlst²j»¿s»i°ÀÀ n¹iÀµ¹tª»l Με πέντε βραβευμένες μικρού μήκους ταινίες στο ενεργητικό του («Η ζωή είναι βραχεία», «Ο Γκόγκος», «Μετά τις 11», “Red Sky”, «Τα σαλιγκάρια της Λουλούς») και μία μεγάλου μήκους («Η Κληρονόμος») που σημείωσε εισπρακτική επιτυχία, θα ήταν αδύνατο να μην περιμέναμε με αγωνία τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Παναγιώτη Φαφούτη, ειδικά όταν έχει γράψει ο ίδιος το σενάριο. Με καταγωγή από την Πάτρα, αποφάσισε από μέλος του καρναβαλιού να γίνει σκηνοθέτης του, έστω και για λίγες ώρες. «Η πρώτη ιδέα για την ταινία περιείχε μια κοπέλα που χωρίζει και έρχεται στην Πάτρα το τριήμερο του καρναβαλιού για να διασκεδάσει το χωρισμό της. Αυτό που με απασχολούσε ήταν η συντροφικότητα», λέει ο Παναγιώτης, τονίζοντας πως επέλεξε το καρναβάλι ως φόντο επειδή του ήταν γνώριμο. Στην ταινία όλοι οι πρωταγωνιστές συνδέονται με το δικό τους τρόπο με το καρναβάλι. Αραγε επηρεάζονται οι ανθρώπινες σχέσεις από τέτοιου είδους γιορτές; «Νομίζω πως δεν επηρεάζονται, σε τέτοιες οριακές καταστάσεις όμως μπορεί να είσαι πιο αληθινός και να πεις αυτό που δεν τολμάς. Εννοώ καταστάσεις χάους, πάρτι... του να βγεις έξω από τον εαυτό σου και να κάνεις πράγματα που δεν σου επιτρέπονται στην καθημερινότητά σου», απαντάει ο Παναγιώτης και συμπληρώνει ότι σε αυτό δεν παίζει ρόλο ούτε η στολή ούτε η μάσκα. Τέλος, όσον αφορά το περιστατικό με την ΕΡΤ (σσ. η ΕΤ1 πρόβαλε από λάθος 25 λεπτά της ταινίας), ο Παναγιώτης σχολιάζει πως η όλη ιστορία τον έβαλε σε γενικότερες σκέψεις για το πώς προστατεύεται το πνευματικό σου δικαίωμα και ποια είναι αξία του. * Στην ηλεκτρονική διεύθυνση της εφημερίδας, www.metropolispress.gr είναι διάθεσιμη η συνέντευξη του Παναγιώτη Φαφούτη στον Δημήτρη Νάκο.


Η Inner Ear, η δισκογραφική εταιρεία που ξεκίνησε από την Πάτρα και κατέκτησε την Αθήνα -και όχι μόνο-, κλείνει αισίως τα πέντε της χρόνια και το γιορτάζει με ένα πολυήμερο event. Εκεί θα εμφανιστούν αρκετά από τα ονόματα που έχουν κυκλοφορήσει ή θα κυκλοφορήσουν δουλειά τους στην εταιρεία. Οι εκδηλώσεις θα κλείσουν με τη συναυλία των Baby Guru, οι οποίοι φωτογραφήθηκαν για τη “Metropolis” και διατύπωσαν τις λακωνικές απόψεις τους.

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ Η εκδήλωση λαμβάνει χώρα στο Six d.o.g.s και περιλαμβάνει μια εικαστική έκθεση με όλα τα artworks των εξωφύλλων των δίσκων που κυκλοφόρησε η εταιρεία μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια, καθώς επίσης συναυλίες και dj sets, που ξεκίνησαν στις 9 του μήνα και θα διαρκέσουν ως τις 22. Η τελευταία αυτή ημερομηνία ανήκει στους Baby Guru, τον Γιώργο, τον Γιάννη και τον Αξιο - που όμως επιλέγουν να συστήνονται διαφορετικά: «Είμαστε οι Prins Obi, King Elephant & Sir Kosmiche. Παίζαμε μαζί στο λύκειο, στη συνέχεια χαθήκαμε για κάποια χρόνια και πρόπερσι βρεθήκαμε ξανά». Τώρα, ύστερα από εκείνο το μουσικό γκρουπ του λυκείου, έχουν ήδη συμβόλαιο με μία από τις μεγαλύτερες ανεξάρτητες δισκογραφικές της χώρας και παίζουν ανάμεσα σε ονόματα που ενδεχομένως κάποτε θαύμασαν ως έφηβοι, όπως αυτά του Θάνου Ανεστόπουλου και του Φοίβου Δεληβοριά. Κι ακόμα ανάμεσα σε άλλα, ελάσσονα σχήματα που έχουν ήδη προκαλέσει συζητήσεις κι έχουν αποκτήσει ένα δυναμικό κοινό, όπως οι His Majesty the King of Spain, η Μαριέττα Φαφούτη, η Νalyssa Green, ο The Boy, οι Tango with Lions και πολλοί άλλοι. Ο φερώνυμος δίσκος τους κυκλοφόρησε το

Μάρτιο του 2011 και οι ίδιοι μας εξηγούν γιατί επέλεξαν αυτό το όνομα για την τριμελή τους μπάντα: «Τις περισσότερες φορές συμπεριφερόμαστε σαν μώρα και κάποιες ελάχιστες σαν γκουρού», λένε. Διαθέτουν χιούμορ και αίσθηση του αυτοσαρκασμού. Σχηματίστηκαν μια βροχερή μέρα, έχοντας ήδη βαρεθεί τις τυπικές ροκ μπάντες. Στους στίχους τους θα βρείτε από φιλοσοφικό στοχασμό μέχρι ντανταϊστικό πειραματισμό. Στις μουσικές τους γίνεται μνεία στο garage punk, την πρώιμη electronica, τη ζεστασιά των αναλογικών συνθεσάιζερ των ’80s και τη new wave και ακούγοντάς τους θα τους συνδέσετε με τη λέξη indie. Δεν νομίζω πως τους αρέσουν οι χαρακτηρισμοί. Γιατί να χαρακτηρίσεις άλλωστε ένα είδος μουσικής όταν σε ικανοποιεί το αισθητικό αποτέλεσμα; Οι Baby Guru πιστεύουν στις απροσδόκητες εμπνεύσεις και τον αυθορμητισμό. Επιλέγουν για γένος το ουδέτερο πληθυντικό και για τόπο κατοικίας τον Πλούτωνα.

mr À¸ À À ©³ À ± ¸ À ¸À À½ r ¸À ¸¬½¸ ¸À Κι όμως, αυτοί οι τύποι με τα περίεργα ονόματα έχουν και τις «κανονικές» ζωές τους εδώ στη Γη· ο Prins Obi είναι φαρμακοποιός, ο Sir Kosmiche οικονομολόγος και ο King Elephant μουσικός παραγωγός. Πρόσφατα ανέλαβαν να ντύσουν μουσικά τη θεατρική παράσταση «Γιατί σκότωσα την καλύτερή μου φίλη», που είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Αμάντας Μιχαλοπούλου και αφηγείται την ιστορία δύο μικρών κοριτσιών λίγο μετά τη Μεταπολίτευση. Η σκηνοθεσία είναι της Βάσιας Ατταριάν και το πρώτο δείγμα αυτής της δουλειάς είναι το τραγούδι “Is your body free?”. Είναι ελεύθερα τα σώματά μας στην αθηναϊκή σημερινή κατάσταση; Οι μυστηριώδεις Baby Guru απαντούν με ένα τετράστιχο: Blood-infected sugar cane / Steal the car and drive away / Western free fall / Eastern backbone Δεν είναι ούτε αισιόδοξοι, ούτε απαισιόδοξοι.


BABY GURU Θεωρούν απλά πως όλα τα πράγματα έχουν αρχή μέση και τέλος. Ετσι δεν τους θλίβει η κρίση του αντικειμένου που λέγεται CD και είναι, με έναν τρόπο μάλλον κυνικό, προσαρμοσμένοι με την κοινωνική κατάσταση της χώρας. «H Ελλάδα σκοτώνει τα παιδιά της και αποθεώνει τα ερείπιά της», σχολιάζουν με τη λακωνικότητα που τους διακρίνει. Πιστεύουν πως όλες οι ανησυχίες μας μπορούν να χωρέσουν κάτω από μια κουβέρτα, αφού -όπως λένε- «κάτω από τις κουβέρτες γίνονται τα πιο μεγάλα θαύματα». Αγαπημένοι τους καλλιτέχνες; The Jimi Hendrix Experience, Larry Gus, Soft Machine, Mike Oldfield, Yes, Aphrodite’s Child. Το αγαπημένο μέρος όπου συχνάζουν στην Αθήνα; Η παιδική χαρά έξω από το στούντιό τους.

Info:

©É{ ä © ¡ ©!@AX©&TQT© ©Ï¡ à© © © ©2HW©C N F R© É p ¡© ©Ð Ò © © ©pp ©p © ä © á © © ©{ß © â © ©(MMDQ©$@Q

©Ö ©c á© â © © ä à©p ¡© á i © ¡© { á ¡© ©RNTMCSQ@BJ©¡{ Ò ¡ © Ò ©{ p ß © ©Ö á © © © ©pp © © ©Ïß © â ¡© ©Öß © © â ©Ï © ©Ë Ò © p ß ¡ ©


u

26 ǿǹȃȅȊǹȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

)3À)4À4(%À%.$À/&À¶t5:/5+)iÀ !3À7%À+./7À)4

À»r À² ­ ÀÀ

Mε αφορμή την ερώτηση του τίτλου, εύχομαι ολόψυχα ναι. Οπως φαντάζομαι ελπίζουν και κάποιοι από αυτούς που εργάζονται στην πάλαι ποτέ, πλέον επικερδή (διά της πλαγίου, άνευ αποδείξεων και με μποτίλια μπόμπα χαρακίρι) βιοτεχνία ψυχαγωγίας της χώρας. Ποιοι είναι αυτοί οι κάποιοι; Εξαιρετικοί μουσικοί που χάριν μεροκάματου είδαν τα καλύτερά τους χρόνια να χαραμίζονται μπαρουτοκαπνισμένα πίσω από άφωνα βιζιτοειδή ξέκωλα, αλλά και αρκετοί τραγουδιστές που αναγκάστηκαν, λόγω γεωγραφικής ονομασίας προέλευσης και διαμονής, να υποστηρίξουν την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά και εν γένει την καλλιτεχνική τους αξιογαμησιμότητα σερνόμενοι ως το πρωί σε φονικές πίστες του τρόμου, προσπαθώντας να επιβιώσουν ανάμεσα σε ξαναμμένους βουκόλους που με το iPhone στο χέρι (και αφού χορέψουν σε παραλλαγή του υπέρβαρου παραπληγικού το «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας») απαιτούσαν φωτογραφικό ενσταντανέ με το «ταλέντο» αγκαλιά. Κι αυτό είναι ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που δεν συμβαίνουν στο φετινό πρόγραμμα της Αννας Βίσση «12» κάθε Παρασκευή και Σάββατο στο Rex, με τη συμμετοχή της Μαίρης Λίντα και των Wedding Singers και την καλλιτεχνική επιμέλεια της Μυρτώς Κοντοβά. Δεν ανεβαίνει κόσμος στην πίστα και ευλογημένο το όνομα του Υψίστου. Γιατί, ούτε η Βίσση ούτε η Κοντοβά αντιλήφθηκαν το εγχείρημά τους ως πίστα. Και αυτό χρειάζεται κοχόνες, από την ώρα που το επιχειρούν σε ένα χώρο που έχει πολλάκις ταυτιστεί με αυτή την έννοια. Ως μουσική παράσταση το είδαν εξαρχής, μέσα στην οποία θα μπορούσαν να συνυπάρξουν (και συνυπάρχουν) δάνεια. Και από πίστα (μένει το γαρύφαλλο και το ποτισμένο σε φιάλη kefi, φεύγει ο αγωγιάτης, η σεξουαλική του στέρηση και η επίδειξη του τρακτέρ του) και από musical performance και από πάρτι και από pop ρετρό medley και από μεταλλαγμένο μπουζούκι προσαρτημένο στην εξάτμιση τριαξονικής ηλεκτρικής κιθάρας. Θέλει και κόπο, θέλει και τρόπο για να πετύχει κάτι τέτοιο, θέλει κι ένα ταλέντο στο κέντρο δράσης, εν προκειμένω την ίδια τη Βίσση, που, παρά τις «κακοτοπιές» με τις οποίες μπορεί κατά καιρούς (όπως όλοι μας) να έχει φλερτάρει, διατηρεί σε παλλόμενη και μεταδοτική ένταση ατόφιο κάτι από το οποίο έχουν παραιτηθεί προ πολλού οι περισσότεροι συνάδελφοί της στην υπερπροσπάθειά τους να

είναι διασκεδαστικοί: το ανθρώπινο στοιχείο της. Σε αντίθεση με τη φιγούρα της νυχτερινής βιονικής γυναίκας και του ατσαλάκωτου κοστουμαρισμένου βάρδου, η αμεσότητα της Βίσση on stage ούτε προκάτ είναι ούτε υπόκειται σε προσυμφωνημένες, κακοσκηνοθετημένες τσαχπινιές. Γιατί προκύπτει σαν memo από τις δικές της επιθυμίες και όχι σαν δανει-

κορόνας και νιώθοντας ελεύθερη (και γι’ αυτό πιο εκφραστική από ό,τι την άκουσες ποτέ τα τελευταία χρόνια) να ποντάρει στην προσωπική της, βιωματική και «αλανιάρικα» παθιασμένη σχέση με αυτό που τραγουδάει και, πάνω από όλα, επιτρέποντας σε όλους όσοι είναι μαζί της στη σκηνή να λειτουργήσουν ως σύνολο στο οποίο ενίοτε ηγείται, αλλά, όταν χρειά-

κή μοντερνιά. Και ακριβώς επειδή ούτε εκείνη ούτε η Κοντοβά με τη νυχτερινή τους πρόταση ισχυρίστηκαν ποτέ ότι ανακάλυψαν την πυρίτιδα, έκαναν κάτι που επικοινωνείται στον κόσμο, επειδή δεν χαρακτηρίζεται από έπαρση αλλά από χαρά, εφόσον αυτό είναι και το ζητούμενο στις αντιδράσεις σου. Σε μια performance (επιμένω στον όρο) που σκηνοθετικά φαίνεται να βασίζεται σε μια απλή οδηγία: «Σπάσε την πόζα, δεν έχουμε πρόζα». Οδηγία που η Βίσση ακολουθεί όχι μόνο στα fun κομμάτια της βραδιάς, αλλά ακόμα κι όταν «βουτάει» στη λαϊκή δραματικότητα του προσωπικού της ρεπερτορίου. Απορρίπτοντας την επίδειξη της κορόνας για χάρη της

ζεται, το ακολουθεί. Τρεις διαφορετικές γενιές, από την ασταμάτητη Μαίρη Λίντα, μέχρι τους «παλαβωμένους» Wedding Singers, την ίδια τη Βίσση, την αγριεμένη ορχήστρα και ακόμα και τα -κατακαημένα σε άλλες περιπτώσεις, αλλά υπέροχα στημένα εδώ- background vocals, κάνουν ασταμάτητα για πέντε ώρες ενέσεις βλαστοκύτταρων η μία στην άλλη, ενοποιώντας «χημικά» τις αισθητικές, ηλικιακές και ενεργειακές τους διαφορές, σε ένα ελιξίριο αποδεδειγμένης αναζωογονητικής δράσης. Που το καταλαβαίνεις σαν εφέ, όταν στις 5 το πρωί βγαίνεις από το Rex χωρίς τη θαμπή ρυτίδα της ξενυχτισμένης μπουζουκοκούρασης, αλλά με νέο δέρμα, μέσα έξω. Κυριολεκτικά.


27 ::: 0(75232/,61(:6 *5

ǿǹȃȅȊǹȇǿȅȊ

°»iÀi¼u»iÀ»tuÀoitu°»À

o ¸ ± À° ¸¬ À·

Το πρώτο μέρος της διάσημης τραγωδίας του Γκαίτε «Φάουστ» δημιούργησε τη βάση για τη γαλλική ομότιτλη όπερα που παρουσιάζεται από σήμερα, Παρασκευή, και για οχτώ παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών από την Εθνική Λυρική Σκηνή. Η ιστορία του ηλικιωμένου επιστήμονα Φάουστ που πουλά την ψυχή του στο Διάβολο με αντάλλαγμα τη νιότη και τον έρωτα σκηνοθετείται και χορογραφείται σε αυτή τη νέα και φιλόδοξη παραγωγή από τον Ρενάτο Τζανέλα ο οποίος έχει κάνει και την κινησιολογία. Η μουσική διεύθυνση ανήκει στον Μύρωνα Μιχαηλίδη, τα εντυπωσιακά σκηνικά είναι του Αλεσά-

ντρο Κάμερα, τα κοστούμια σχεδίασε η Κάρλα Ρικότι, τους φωτισμούς ο Βινίτσιο Κέλι, ενώ η διεύθυνση χορωδίας είναι του Νίκου Βασιλείου. Η προσέγγιση του σκηνοθέτη στο έργο, όπως σημειώνει και ο ίδιος, «απομακρύνεται τόσο από το υπερφυσικό, όσο και από το θρησκευτικό στοιχείο και τοποθετεί τον άνθρωπο και τις αδυναμίες του στο επίκεντρο της υπόθεσης». Τους βασικούς ρόλους ερμηνεύουν οι: Ερικ Κάτλερ, Αλεξία Βουλγαρίδου, Παάτα Μπουρτσουλάτζε, Δημήτρης Πλατανιάς και Δημήτρης Κασιούμης. N.K. *Παραστάσεις: 20, 21, 22, 24, 25, 27, 28 και 29 Ιανουαρίου.


u

28 ǿǹȃȅȊǹȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

ni²lni»iÀ

Συνάντησα τον συγγραφέα και σεναριογράφο Νίκο Παναγιωτόπουλο σε μια ιδιαίτερα δημιουργική περίοδο της ζωής του, κατά την οποία κάνει μαθήματα σεναρίου, ετοιμάζει δύο μεγάλου μήκους ταινίες, ενώ το τελευταίο του βιβλίο «Τα παιδιά του Κάιν», έχοντας ήδη πάρει πολύ καλές κριτικές, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. À¼ ½® Àsr

Ποια ανάγκη γεννήθηκε για να γράψεις «Τα παιδιά του Κάιν»; Ηταν μια ιδέα που είχα, αυτής της παρέας, αυτής της παραλίας, και ξεκίνησα να το γράφω το 2004, σε μια πανηγυρική εποχή! Ηθελα να περιγράψω τις ζωές των παιδιών αυτής της παρέας και μέσα από τις ζωές τους να καταγράψω, αν γινόταν, το πώς άλλαξε η χώρα. Ηθελα να το κάνω αυτό γιατί μου φαινόταν ότι στη διάρκεια αυτών των χρόνων η Ελλάδα είχε υποστεί ένα πολύ γερό «λίφτινγκ». Το λέω για κακό, δεν το λέω για καλό. Είχε ψιλοπαραμορφωθεί από τις ενέσεις κολλαγόνου. Το lifestyle, ο λαϊκισμός, αυτά τα χρόνια της άτσαλης ευημερίας. Εβλεπα να χάνεται η κοινωνική συνοχή, παρά τους πανηγυρισμούς για το Euro του 2004. Εχεις αυτοβιογραφικά στοιχεία μέσα; Ναι. Είναι η παραλία όπου πήγαινα εγώ διακοπές και τα πρόσωπα του βιβλίου είναι συρραφή από τα αποσπάσματα των δικών μου φίλων και γνωστών. Στο μυθιστόρημα νιώθεις μεγαλύτερη ασφάλεια από ό,τι στο σενάριο, με την έννοια ότι έχεις τον απόλυτο έλεγχο του τελικού αποτελέσματος. Γι’ αυτό γράφω και μυθιστορήματα! Παρόλο που κοστίζουν πολύ -εννοώ σε χρόνο και σε ενέργεια- και ταυτόχρονα αποδίδουν ελάχιστα, ταυτοχρόνως είναι η χώρα της απόλυτης ελευθερίας. Από τη μία είσαι απολύτως ελεύθερος να δοκιμάσεις πράγματα -κάτι που στο σινεμά δεν ισχύει, υπάρχουν περιορισμοί- και από την άλλη είσαι απολύτως υπεύθυνος για ό,τι κάνεις. Εχεις απογοητευτεί ποτέ βλέποντας κάποιο σενάριό σου γυρισμένο; Ναι, βέβαια. Παραπάνω από μία φορές. Μπήκες ποτέ στον πειρασμό να σκηνοθετήσεις; Οχι, γιατί είναι μια δουλειά που δεν μπορώ να κάνω. Είναι μια δουλειά όπου χρειάζεται να πείσεις πολύ μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Εμένα μου είναι πάρα πολύ δύσκολο. Είμαι φανατικός οπαδός της ρήσης του Μικ Τζάγκερ “over two is a crowd”! Ενώ η διαδικασία της λογοτεχνίας είναι πιο μοναχική, έχεις να τα βάλεις με τον εαυτό σου. Αυτό είναι ήδη

δύσκολο! Πιστεύεις ότι πρέπει να υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα σε εκείνον που γράφει το σενάριο κι εκείνον που το σκηνοθετεί; Κοίταξε, υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να κάνουν και τις δύο δουλειές πολύ καλά. Δεν πρέπει να υποστηρίξουμε σώνει και καλά ότι δεν πρέπει να γράφουν οι σκηνοθέτες ή πρέπει να γράφουν μόνο οι σεναριογράφοι. Ομως, εκ του αποτελέσματος στις ελληνικές ταινίες, μάλλον δεν είναι πολλοί οι άνθρωποι που μπορούν να τα κάνουν και τα δύο πολύ καλά. Καλό θα ήταν να συνεργαστούν με κάποιο σεναριογράφο. Δόξα τω Θεώ, τα τελευταία χρόνια υπάρχουν άνθρωποι που λένε φωναχτά: «Εγώ δεν θέλω να γράψω σενάριο, θέλω μόνο να σκηνοθετήσω». Ξεπεράσαμε το φετιχισμό του ανθρώπου auteur, του ανθρώπου που τα κάνει όλα, του ανθρώπου-ορχήστρα. Το κόστος παραγωγής σε «εγκλωβίζει» όταν γράφεις το σενάριο; Επειδή στην Ελλάδα τις ταινίες τις κάνουμε όπως τις κάνουμε, υπάρχουν δύο διέξοδοι: η μία είναι το “think cheap”, να σκέφτεσαι φτηνά project. Γιατί; Επειδή τα άλλα δεν μπορούν να γίνουν. Επομένως γιατί να βασανίζεσαι; Η άλλη λύση είναι το “think big”. Αλλά big big! Δηλαδή πέρα από τα αναμενόμενα. Να στήσεις ένα project και να διεκδικήσεις την παραγωγή του και εκτός Ελλάδας. Αυτό που δεν έχουμε αντιληφθεί είναι ότι στο εξωτερικό υπάρχει μια αγορά του οπτικοακουστικού, που, όπως κάθε αγορά, διψάει για φιλόδοξα, ενδιαφέροντα πράγματα. Το έχεις επιχειρήσει ποτέ; Ναι. Αυτό το project που δουλεύω τώρα κοστίζει πέντε εκατομμύρια δολάρια χωρίς ηθοποιούς! Είναι φιλόδοξο, δεν ξέρω αν θα γίνει ποτέ. Αλλά από την άλλη δεν είναι και ακατόρθωτο. Εί-


29 ::: 0(75232/,61(:6 *5

ǿǹȃȅȊǹȇǿȅȊ

μαστε σε επαφή αυτή τη στιγμή με ανθρώπους. Πιστεύεις ότι σήμερα γίνονται ταινίες που αφηγούνται ιστορίες που αξίζει να ειπωθούν; Φυσικά, κάθε μέρα γίνονται. Πρόσφατα είδα το «Ενας χωρισμός». Να μια ιστορία που αξίζει να ειπωθεί. Στα ελληνικά χωρικά ύδατα; Το “Tungsten”. Ηταν μια ιστορία που άξιζε να ειπωθεί. Ειπώθηκε με 3.500 ευρώ. Είναι μεγάλοι μάγκες τα παιδιά που έκαναν αυτή την ταινία. Το σενάριό της δεν είναι τέλειο, δεν θα μείνει στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, δεν είναι το “Chinatown”. Η ταινία που κάνανε όμως ήταν μια βαρβάτη ταινία. Για να πω και για μια «συγγενική» της, το “Wasted Youth”: εξαιρετική ιστορία, αξίζει να ειπωθεί. Ποια πιστεύεις ότι είναι αυτά τα δυο τρία στοιχεία που πρέπει να έχει ένα καλό σενάριο; Ο Ελίας Καζάν έλεγε ότι πρέπει να έχει δύο πράγματα. Να είναι αληθινό και να είναι ενδιαφέρον. Το αληθινό πάνω κάτω το καταλαβαίνει κανείς, στο ενδιαφέρον είναι που χωράει συζήτηση. Μέσα στο ενδιαφέρον, κατά τη γνώμη μου, χωράει και το πρωτότυπο και το δυνατό στοιχείο. Το βλέπω πολύ σπάνια. Οταν ξεκινάς να στήσεις μια ιστορία, ξεκινάς από το θέμα, από μια εικόνα, από έναν ήρωα; Εκτός από δύο περιπτώσεις, σε όλες τις άλλες δούλεψα πάνω στην ιδέα που είχε κάποιος σκηνοθέ-

της. Μου έχει τύχει να ξεκινήσω με ένα σκηνοθέτη που θέλει να δουλέψει πάνω σε ένα θέμα. Οι «Απόντες», για παράδειγμα, ήταν μια τέτοια ιστορία. Μας βγήκε σε καλό, παρόλο που πιστεύω ότι είναι λάθος τρόπος. Το να ξεκινάς από το θέμα είναι τραγικά επικίνδυνο και πιστεύω πως είναι μια συνήθης νόσος των ελληνικών ταινιών. Προτιμώ να ξεκινώ από ιστορίες, οι οποίες ούτως ή άλλως διαπραγματεύονται ένα θέμα. Οταν γράφεις, σε βοηθάει να ξέρεις ποιος ηθοποιός θα παίξει τον τάδε ήρωα; Οταν γράφω εγώ δεν το σκέφτομαι, αλλά όταν αυτό αποφασίζεται από πριν, ποιος ηθοποιός δηλαδή θα παίξει, ναι, είναι βοηθητικό πολύ. Αλλά κανονικά δεν χρειάζεται. Κανονικά γράφεις ένα σενάριο και η δουλειά του ηθοποιού είναι να δημιουργήσει το χαρακτήρα και όχι το ανάποδο. Στα μαθήματα σεναρίου το λέμε πάντα. Πρέπει να έχεις στο μυαλό σου έναν αληθινό άνθρωπο, αν όχι από τη ζωή σου, έστω έναν ηθοποιό. Αλλιώς ο ήρωας θα βγει καρτούν, δισδιάστατος. Το σενάριο είναι το βασικό πρόβλημα του ελληνικού κινηματογράφου; Οχι. Ποτέ δεν ήταν. Γιατί δεν λέμε το ίδιο για τον κινηματογράφο της δεκαετίας του ’60; Τι συνέβη δηλαδή και στη δεκαετία του ’70 αφανίστηκαν οι καλοί σεναριογράφοι από την Ελλάδα; Υπάρχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα. Ενα από αυτά είναι ότι δεν υπάρ-

o ¸ ±¸ À· Àm³ ¸ À

°jsiª¹tu

χουν παραγωγοί. Υπάρχει ένα Κέντρο Κινηματογράφου, που δεν είναι παραγωγός, είναι χρηματοδότης, και μετά υπάρχουν και ιδιωτικές εταιρείες που κάνουν αυτά που κάνουν για να κερδίσουν χρήματα. Πραγματικοί παραγωγοί όμως δεν υπάρχουν, παραγωγοί δηλαδή που θα ενθουσιαστούν με ένα project και θα κάνουν τα πάντα για να γίνει και που θα το προστατέψουν και από τη στιγμή που θα γίνει. Το θέμα της έλλειψης σχολών κινηματογράφου τι ρόλο παίζει; Υπάρχει ένα τμήμα κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκη που λειτουργεί όπως λειτουργεί και από κει και πέρα η εκπαίδευση έχει αφεθεί στους ιδιώτες με ό,τι σημαίνει κάθε φορά αυτό. Προσωπικά θεωρώ ντροπή να μην έχει αυτή η χώρα μια ακαδημία κινηματογράφου το 2011. Δηλαδή πού ζούμε; Το κοινό εκπαιδεύεται να βλέπει κινηματογράφο, έχει μια κινηματογραφική συνείδηση; Οχι, αυτοσχέδια γίνεται. Υπάρχει ένα σινεφίλ κοινό που ψάχνει ταινίες που αξίζουν τον κόπο μέσα στον ορυμαγδό, αλλά δυστυχώς είμαστε μικρή χώρα, έτσι το κοινό αυτό είναι επίσης μικρό και δεν φτάνει για να συντηρήσει πιο φιλόδοξες καλλιτεχνικές προσπάθειες. Δεν μπορεί να παίζεται το «Ενας χωρισμός» και η προβολή να γίνεται με έξι άτομα. Κάτι κακό σημαίνει αυτό για το κοινό και όχι και για την ταινία.


30 ȈǼȆȉǼȂǺȇǿȅȊ ǿǹȃȅȊǹȇǿȅȊ

x

::: 0(75232/,61(:6 *5

SMS τα μηνύματα της εβδομάδας À»r À² ­ À TERRA?GELIDA HOTMAIL COMÀ

Eλενα Ράπτη: «Μες στο χειμώνα, μες στην οικονομική κρίση, ποιος Ελληνας πολίτης θέλει να δει εμένα με μαγιό;» Κάποιος που δεν σας αγαπάει και θέλει να πουντιάσετε, Ελενα. Πέτρος Λαγούτης: «Με την Κατερίνα Παπουτσάκη συνταξιδεύουμε». Μαγιό πήρατε ή αφήσατε την παλιοδουλειά στην Ελενα; Ο Παύλος και η Μαρί Σαντάλ πήγαν στο Γκστάαντ για διακοπές. Λόγω της οικονομικής κρίσης, δεν είχαν λεφτά για... μπανιερά και επέλεξαν τα χιόνια. Διαρρήκτες μπήκαν στο σαλέ της Σοφίας Αλιμπέρτη στην Αράχωβα. Να δεις που ο Πέτρος και η Κατερίνα πήραν μαγιό, αλλά είχαν ξεχάσει τα παγοπέδιλα. Νίκος Οικονομόπουλος: «Βάζω δικλείδες ασφαλείας για να προστατεύσω τον εαυτό μου». Ο εαυτός του είναι σαν ένα ταπεινό σαλέ στην Αράχωβα! Η Μπήλιω Τσουκαλά επιστρέφει με το «Εχει Γούστο» στην τηλεόραση. Ηρθε η στιγμή για τον Παύλο και τη Μαρί Σαντάλ να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στο έθνος και να την καλέσουν επειγόντως στο Γκστάαντ. Νίνα Λοτσάρη: «Εχω μετανιώσει για αρκετές επιλογές μου». Φαίνεται στα χείλη σας. Ο Κωνσταντίνος Ρήγος, που σκηνοθετεί τη νέα παράσταση της Νίνας Λοτσάρη, σε ποια κατηγορία επιλογών της ανήκει; Πανικός στο ebay. H Αγγελική Δαλιάνη δήλωσε: «Εχω κρατήσει τα γυαλιά και τα σιδεράκια από τη ‘Μαρία την άσχημη’». Συναγερμός στο Κέντρο Ελέγχου Ειδικών Λοιμώξεων. Η Μάρα Μεϊμαρίδη δηλώνει: «Φανταζόμουνα πως ζούσα ανάμεσα στους φαραώ και έπλενα στο Νείλο τα πόδια μου». Αννα Μαρία Παπαχαραλάμπους: «Από το θέατρο δεν μπορεί να ζήσει μια οικογένεια». Εκτός και αν είναι πολύτεκνη και ανεβάσει τη «Μελωδία της Ευτυχίας». Είναι αλήθεια πως το βιβλίο του Γρηγόρη Αρναούτογλου «Μακιγιαρισμένοι φόβοι» καταγράφει τις προσωπικές εμπειρίες των μακιγιέζ που τον περιποιούνται στο Mega; Σιγά την αποκάλυψη ότι ο Γιώργος Χωραφάς στα νιάτα του πουλούσε φλογέρες σε τουρίστες. Πολλοί συνάδελφοί του στο ξεκίνημά τους τις έπαιζαν κιόλας. Δέσποινα Βανδή: «Με το σώμα μου, την ισορροπία τη βρήκα εννιά μήνες μετά που γέννησα». Με το πρόσωπό σας όμως ακόμα είστε σε... διαπραγματεύσεις. Η Δωροθέα Μερκούρη νιώθει κολακευμένη από τα θετικά σχόλια που της έκανε ο Ζαν Πολ Γκοτιέ. Κάποιος να της πει ότι λίγες εβδομάδες νωρίτερα ο σχεδιαστής είπε τα ίδια στα «κορίτσια» που δουλεύουνε στις Κούκλες. Κωδικός Το Βίντσι: Τώρα που ο Κωνσταντίνος Ρήγος άφησε μούσι και σκηνοθετεί τους Γιώργο Μαζωνάκη και Τάμτα στο ΝΑΪΤ, μπορούμε να αναφερόμαστε σε όλους μαζί ως Ναΐτες;

ώθει ρη νιικά ύ ο κ ρ τ Με τα θε Ζαν ροθέέανη από α νε ο ς πει Η Δω μ κ κευ ης έ ιος να τητερα κολαλια που τΚ ρί τα άπο σχό Γκοτιέ. ομάδες νω ια σ τις δ ί λ δ α ο β τ Π ες ε ής είπε λεύουνε σ γ ί λ ι ότ εδιαστ ου δου ο σχ ίτσια» π «κορκλες. Ä Κού { Ä {


{

} { ° ½ À ½³ ¸ À s ® ¸ Àm¸ ¸ r

â ©Ó à ©Ï Ò

i r ¸ Àj r­¸ Τρίτη απόγευμα. Ο ήλιος δύει πάνω από την παγωμένη Αθήνα και ντύνει τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης σε ένα υπέροχο χρυσό φως δίνοντας στους τουρίστες που βρέθηκαν εκεί μια γεύση από το μεγαλείο της ελληνικής φύσης. Ενα αναζωογονητικό διάλειμμα από την «μπίχλα» των δύσκολων ημερών που διανύουμε.


Á

ǿǹȃȅȊǹȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

Ä Ü ô ô Ü i°ml°lÀlªjn¹i°À

i

â ©Ó à ©Ï Ò

"LISSÀÀ Στην περίπτωση του Bliss, ένα ξεχωριστής ομορφιάς παλιό κτίριο του Κέντρου έχει κυριολεκτικά αναστηθεί. Πολυχώρος για σεμινάρια, συνεδρίες και διασκέδαση με μια μικρή, αλλά ιδιαίτερη λεπτομέρεια: τα βιολογικά υλικά που χρησιμοποιούνται στα ροφήματα, στο φαγητό και στα γλυκά του. Η πόλη δεν έχει μείνει ασυγκίνητη...

â ©Ó à ©Ï Ò

Γράφω αυτό το κείμενο στο laptop και δίπλα μου «δονείται» το κινητό, ενώ χτυπάει και το σταθερό τηλέφωνο! Απέναντί μου, η οθόνη της τηλεόρασης είναι αναμμένη (ξεχασμένη από το πρωί- χωρίς ήχο ευτυχώς). Τι λείπει; Ενα ραδιόφωνο να παίζει ίσως; Εχω κατεβασμένο στο desktop τον αγαπημένο μου σταθμό - ακούγεται ελαφρά η μουσική. Μην ανησυχείτε! Είμαι με τα καλά μου; Εσείς είστε με τα καλά σας; Γιατί υποπτεύομαι ότι και οι περισσότεροι από εσάς τα ίδια κάνετε. Δηλαδή (προσπαθείτε να) κάνετε τέσσερα πέντε πράγματα ταυτόχρονα! Μήπως να δοκιμάζαμε να κάνουμε ένα διάλειμμα ηρεμίας; Ξέρετε πόσο αναζωογονητικό μπορεί να είναι αυτό; Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο έκανα ένα πείραμα. Δεν άφησα τον εαυτό μου να ανοίξει το laptop, δεν έβαλα στα αυτιά μου iPod, δεν είδα τηλεόραση. Το μόνο που μου επέτρεψα ήταν να διαβάσω - εφημερίδες, περιοδικά ή βιβλία. Λοιπόν... Το Σάββατο το βράδυ στο μετρό, για πρώτη φορά έπειτα από καιρό, δεν άκουγα μουσική στη διαδρομή. Απόλαυσα τον ήχο του τρένου πάνω στις ράγες και διαπίστωσα ότι μου είχε λείψει! Επίσης, άκουγα κουβέντες από τους γύρω μου και ομολογώ ότι (καθώς είμαι και κουτσομπόλης κατά βάθος) μια χαρά πέρασε η ώρα! Την Κυριακή ήταν λίγο πιο δύσκολα τα πράγματα - ο πειρασμός να μπω στο Facebook ήταν μεγάλος. Βλέπετε, είχε προηγηθεί η έξοδος του Σαββάτου, είχε γίνει και μια γνωριμία με ανταλλαγή ονομάτων-προφίλ! Οπότε, μια σχετική φαγούρα την είχα. Αλλά έμεινα βράχος! «Μπορούμε να μιλήσουμε και από Δευτέρα» σκέφτηκα. Προς το βράδυ, ύστερα από μια πολύ ήσυχη ποδηλατάδα στο κρύο, αφοσιώθηκα στο βιβλίο μου. Καιρό είχα να συγκεντρωθώ στο διάβασμα. Οταν διαπίστωσα ότι είχα διαβάσει επτά κεφάλαια από το χοντρό βιβλίο σε δυο ώρες, ένιωσα εξαιρετική ικανοποίηση. Και κατάλαβα, βέβαια, γιατί με δυσκολία προχωρούσα 10-15 σελίδες τις προηγούμενες μέρες. Αμα σηκώνεσαι κάθε λίγο για να μπεις στο ίντερνετ ή ανάβεις την τηλεόραση και αρχίζεις το ζάπινγκ, πώς να διαβάσεις; Σκέφτομαι πολύ σοβαρά να καθιερώσω την άσκηση ηρεμίας κάθε Σαββατοκύριακο. Γι’ αυτό έχω ετοιμάσει ένα άλλο σχέδιο. Θα μαγειρέψω για το πρόσωπο (αυτό από το Facebook) και, όχι, δεν θα προτείνω να δούμε ταινία μαζί. Θα προτιμήσω να μιλήσουμε! Και χωρίς μουσική υπόκρουση. Μια χαρά φωνή έχει, δεν μπορώ να αφοσιωθώ σε αυτήν; Πρέπει σώνει και καλά να παίζει η Lady Gaga από πίσω;

tÀ Οι φωτογραφίες της Ρενέ Ρεβάχ που παρουσιάζονται στο Booze Cooperativa σε έκθεση με τίτλο «Καινός Χρόνος» είναι εντυπωσιακές μέσα στην απλότητά τους. Ενας δύσκολος στόχος -η φωτογραφική αποτύπωση της έννοιας του χρόνου- επιτυγχάνεται.


::: 0(75232/,61(:6 *5

ǿǹȃȅȊǹȇǿȅȊ

2&#ô4'#5 l´jm»ªts¹mtÀ¢·iª¿s¡

·¸ ± Η Nalyssa Green και η Μαριέττα Φαφούτη, δύο από τις εκλεκτές παρουσίες του αφιερώματος στην Inner Ear Records που απολαύσαμε στο Six d.o.g.s. Ορισμένα θέματα δεν τα χορταίνουμε...

â © Ò ©É ß

â ©Ó à ©Ï Ò

Παρά το γεγονός ότι με τούτα και μ’ εκείνα έχω φτάσει τους 1.000+ «φίλους» στο Facebook, στην οθόνη μου βλέπω πάντα τους ίδιους, που δεν ξεπερνούν τους 50 ή κάτι τέτοιο. Πού βρίσκονται άραγε οι υπόλοιποι; Θα μου πείτε, δεν έχουν όλοι τους την πρεμούρα να ξημεροβραδιάζονται πάνω από το keyboard, τους περισσότερους όμως δεν τους έχω δει ποτέ εκεί μέσα. Οι ίδιοι και οι ίδιοι «συναντιόμαστε» για να κάνουμε τους έξυπνους, να βγάλουμε το θυμό μας, να εξομολογηθούμε κάποιους έρωτες, να καυτηριάσουμε την κουλοσύνη των πολιτικών, να ανεβάσουμε μουσική, τσιτάτα και φωτογραφίες που αντικαθιστούν τις χιλιάδες λέξεις που διαφορετικά θα έπρεπε να γράψουμε. Η τάξη της συλλογικής ψυχανάλυσης του Facebook δεν είναι τελικά και τόσο μεγάλη. Κάνουμε «φίλους» που τα στόματά τους παραμένουν ερμητικά κλειστά και το μυστήριο της ύπαρξής τους άλυτο. Σήμερα, ο κολλητός μου ο Γιώργος (ο οποίος τυχαίνει τέτοιας λατρείας στο Facebook ώστε ακόμα και μια απλή «καλημέρα» να γράψει συγκεντρώνει εκατοντάδες like, ενώ εγώ με το ζόρι παίρνω καμιά δεκαριά) μου είπε πως ανακοίνωσε στους φίλους του πως κάνει “off” για λίγες μέρες επειδή έχει βαρεθεί τρομερά όσα γίνονται και λέγονται στο μεγαλύτερο δίκτυο κοινωνικής δικτύωσης του κόσμου. «Βαρέθηκα πια, άι σιχτίρι! Ολο μπούρδες, φτάνει, δεν μπορώ άλλο...» τον άκουσα στο τηλέφωνο και βάλαμε τα γέλια. Τον καταλαβαίνω απολύτως, επειδή κι εγώ, ενώ χθες βράδυ ήθελα αρχικώς να γράψω κάτι για την πολιτική, ξαφνικά σταμάτησα, άφησα το ποντίκι κάτω και «βγήκα» χωρίς να δαχτυλογραφήσω κουβέντα. Ηταν και αργά -μετά τις τρεις τα ξημερώματα-, οπότε ελάχιστοι θα το έβλεπαν και ακόμα λιγότεροι θα το σχολίαζαν. Προς τι η υστερία λοιπόν; Από την άλλη βλέπω και τη Δήμητρα (την ψηλή, όπως τη φωνάζουμε), που δεν έχει Facebook και «παρόλα αυτά» είναι μια χαρά παιδί. Οταν έχει θέμα με τον γκόμενο, τη δουλειά της ή την κρίση -λέμε τώρα-, το μοιράζεται μαζί μας με ουσιαστικό τρόπο και όχι με τους άγνωστους της διπλανής ηλεκτρονικής σελίδας που χέστηκαν αν και κατά πόσο είναι χολοσκασμένη η φίλη μου. Η μαύρη αλήθεια, όμως, είναι πως μέσα από τη διαδικτυακή μπούρδα έχω γνωρίσει λίγα, αλλά σούπερ άτομα, έχω διευκολυνθεί στη δουλειά μου και έχω ξαναβρεί παλιούς χαμένους φίλους που διαφορετικά θα παρέμεναν χαμένοι. Είναι επίσης γεγονός ότι πολλά βράδια έχω νιώσει λιγότερο μόνος και περισσότερο ζωντανός. Μια ηλεκτρονική αυταπάτη; Μια χωρίς νόημα πραγματικότητα ή απλά τρώγομαι με τα ρούχα μου; Πώς εξηγείται, λοιπόν, το γεγονός ότι κάθε φορά που ανοίγω τον υπολογιστή «περνάω» πρώτα από το Facebook και μετά συνεχίζω το εικονικό ταξίδι μου στον κόσμο; Φανταστείτε να ήταν ενεργοί και οι 1.000 από τους «φίλους» μου... s m


Á

ǿǹȃȅȊǹȇǿȅȊ

ô

::: 0(75232/,61(:6 *5

$ !#ô-$$

â ©Ó à ©Ï Ò

¢¼¹imt°n¿s»i°¡À»lÀsuv»i Η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί και τα ενδιαφέροντα ενός ατόμου από την παιδική του ηλικία. Αυτό επαληθεύεται και στην περίπτωση του Γιάννη Ψηλόλυχνου, ο οποίος από μικρός έδειξε έφεση στη διακόσμηση. «Το είχα από παιδί!» λέει σήμερα στα 29 του. «Στο σπίτι άλλαζα συνεχώς τη θέση των επίπλων, με συνέπεια χρόνια αργότερα να ακολουθήσω σπουδές εσωτερικής διακόσμησης». Παρόλα αυτά, μπορούμε να πούμε ότι τον έχει κερδίσει η νύχτα, αφού από το 2004 διακοσμεί κυρίως κοκτέιλ παρά σπίτια. Τον συναντήσαμε στο «9» της οδού Κολοκοτρώνη. Είναι Ζυγός, δεν ξέρει τον ωροσκόπο του, ξέρει όμως καλά τι θέλει από τους φίλους του. «Φίλους θεωρώ εκείνους που θα κάνουν κάτι καλό για μένα χωρίς αντάλλαγμα», μου εξηγεί. «Οι αληθινοί φίλοι σε εκπλήσσουν ευχάριστα με μια τους κίνηση». Υπάρχει σήμερα αληθινή φιλία; «Ναι, πιστεύω ότι υ υπάρχει. Είναι εύκολο να ‘περάσεις’ για φ φίλος, αλλά δύσκολο να το αποδείξεις». Ο Οι φίλοι του πάντως πρέπει να τον εκτιμ μούν ιδιαιτέρως, επειδή περισσότερο από οτιδήποτε άλλο του αρέσει να κάνει α πράγματα που τους ευχαριστούν, όπως π ας πούμε να διοργανώνει μικρές βεγγέα ρες με μουσική και ποτά. «Ναι, γουρ στάρω πολύ να περνούν καλά οι γύρω σ μου βάζοντας τον εαυτό μου σε δεύτερη μ μοίρα». Αυτό το εξακρίβωσα και στο μ μπαρ στο οποίο δουλεύει, εφόσον μ προσέχει μέχρι την τελευταία λεπτομέπ ρ ρεια του πόστου του. «Το μαγαζί όπου δουλεύω το νιώθω σαν δικό μου», λέει δ προς μεγάλη τέρψη του αφεντικού του. π Θ Θεωρεί πρόκληση όσα συμβαίνουν τα τε τελευταία δύο χρόνια στη χώρα μας. «Η κρίση ήταν αναμενόμενη επειδή παντού υπήρχε ένα ‘βύσμα’, κάποιος που μπορούσες να ‘λαδώσεις’ για να κάνεις τη δουλειά σου. Με λίγα λόγια, εδώ τίποτα δεν λειτουργεί όπως σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες». Στις παρέες του όλοι μιλούν για την ανέχεια, για την ανεργία και για τις μειώσεις των μισθών. Πού θα ήθελε να ταξιδέψει; «Στην Ελβετία», απαντά και, επειδή δείχνω έκπληκτος, μου εξηγεί ότι του αρέσουν τα βουνά της, η φύση της. Πάω πάσο. Αν και κάθε χρόνο λέει ότι θα κάνει κάτι διαφορετικό, τα καλοκαίρια περνάει από το χωριό του, τη Μεθώνη, όπου έχει σπίτι. Στη θέση του κι εγώ το ίδιο θα έκανα... αν δεν είχα ήδη μετακομίσει εκεί. Πώς βλέπει τις σχέσεις, εννοώντας φυσικά τον έρωτα; «Είναι ωραίο, αλλά δύσκολο», απαντάει. «Από πού να αρχίσεις... Πρέπει να καταλάβεις τον άλλο, να συνεννοείστε, να τον μαθαίνεις ώστε να αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις - που είναι και πολλές». Πέρα από τα ερωτικά, το μήνυμα που στέλνει στον κόσμο είναι να μην βάζει κάτω το κεφάλι, να μην χάνει το θάρρος του και να μην απογοητεύεται όσο δύσκολο και να είναι. Αν κέρδιζε ένα εκατομμύριο ευρώ, θα το γλεντούσε με τους φίλους του και θα αγόραζε ένα αυτοκίνητο για να βάλει μέσα την Κίρα, το σκυλάκι του, και μαζί να κάνουν το ταξίδι της ζωής τους. Τυχερή Κίρα... s m

tÀ¢·¸ r­ ¡À r À r Οι ρυθμοί από τα decks του G.Pal έστελναν τους καλεσμένους του σκηνοθέτη Παναγιώτη Φαφούτη στον κινηματογραφικό του «Παράδεισο», ενώ εκείνος πόζαρε με τη Λίλα Μπαγκλέση - που παρεμπιπτόντως μου έφερε στο νου την Μπριζίτ Μπαρντό στα νιάτα της! Στο κλαμπ του Booze, εν μέσω ποτών και χαμόγελων, συνάντησα και τη Νατάσσα Ζάγκα με τον Μιχάλη Φωτόπουλο. â ©Ó à ©Ï Ò


35 ::: 0(75232/,61(:6 *5

ǿǹȃȅȊǹȇǿȅȊ

ON THE ROAD

mis¹¶i´¹mlÀn¹kjª¹i

â © ä © â{ ¡

j ¸ À¢µ ¸À°³ ¸¡

â ©Ó à ©Ï Ò

Ο Γιάννης Παλαμίδας και η Ηρώ Σαΐα προετοιμάζονται να δώσουν τέσσερις ξεχωριστές παραστάσεις τον επόμενο μήνα στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Τραγούδια από την προσωπική τους δισκογραφία μαζί με άλλες εκπλήξεις περιμένουν τους θαυμαστές τους. Περισσότερες πληροφορίες λίαν συντόμως.

·¸ À ¸ Τα καροτσάκια με το παραδοσιακό ζεστό και νόστιμο σαλέπι πέρασαν στα χέρια της νέας γενιάς, μάλλον εξαιτίας της κρίσης. Το ευχάριστο είναι πως επίσης νέοι άνθρωποι προστέθηκαν στην πελατεία τους. «Ουδέν κακόν...» που λένε.

Πρώτα είδα την καταστροφή στην τηλεόραση. Η τυφλή μανία μιας ομάδας νεοκανίβαλων, από αυτούς που έχουν βρει άλλοθι της φασίζουσας διαστροφής τους τη δήθεν «αγανάκτησή» τους από το «πολιτικό σύστημα», είχε ξεσπάσει στο όμορφο μικρό καφέ της γειτονιάς. Δεν είχε αφήσει τίποτε χωρίς να το μαγαρίσει. Στους καλοβαμμένους τοίχους με τα μεγάλα ρολόγια, στις όμορφες μαξιλάρες, στο πάτωμα, παντού ήταν χυμένα γιαούρτια, αυγά και γυαλικά σπασμένα. Είχε μαζευτεί, λέει, μια παρέα βουλευτών του ΠΑΣΟΚ να συζητήσει και την ανακάλυψαν αντιφρονούντες, ξεσαλωμένοι, δήθεν αγανακτισμένοι και τα έκαναν λαμπόγυαλο. Στο αγαπημένο μου μαγαζάκι. Ενιωσα σαν να είχαν μπει σπίτι μου. Λίγο πολύ για εμάς, της γειτονιάς, κάτι τέτοιο ήταν το μικρό καφέ. Ενα τόσο δα μαγαζάκι, για καφέ το πρωί, για σαλάτα ολόδροση το μεσημέρι και το βράδυ χαμήλωνε λίγο ο φωτισμός και μαζεύονταν οι παρέες από την περιοχή για ένα ποτήρι κρασί. Δυο κορίτσια το δούλευαν. Από το πρωί ως τη νύχτα στο πόδι. Γελαστές. Ευγενέστατες. Ενιωθες ζεστασιά. Σαν-στο-σπίτι-σου. Δεν θα χρησιμοποιούσα τον όρο «στέκι», γιατί δεν μου πολυαρέσει. Προϋποθέτει μια κάπως εκβιαστική οικειοποίηση του χώρου από ορισμένους, ενώ το μικρό μας καφέ ήταν απλώς οικείο σε όλους. Παλιότερα μαζευόμασταν στην πασίγνωστη πλατεία της περιοχής, εκεί που είχε αφήσει τη σφραγίδα του ο Μάνος Χατζιδάκις και θεωρούσαν οι μεταγενέστεροι μαγαζάτορες που έπιασαν τις γωνιές της ότι μαζί με τους καφέδες -νερομπούρμπουλους-, τα ξενέρωτα σάντουιτς και τις μπίρες με τα ταγκισμένα ξηροκάρπια πουλούσαν και κουλτουριάρικο χαϊλίκι. Ας όψεται η επίμονη υποστήριξή μου στη γειτονιά, χρόνια τώρα. Τη θέλω ζωντανή, να μπαίνω στα μαγαζιά και να μου λένε «έχουμε κάτι που θα σας αρέσει» και να έχουν δίκιο, επειδή ξέρουν το γούστο μου 30 χρόνια και βάλε. Μου αρέσει να μεγαλώνω μαζί της. Γίνεται ο χρόνος πιο γλυκός. Γι’ αυτό και θα μπορούσε να ήταν και μερικοί από μας μέσα στο μικρό, «σπιτίσιο» μας μπαράκι εκείνο το βράδυ, όταν ξέσπασε εναντίον του ο μανιοκαταθλιπτικός κομπλεξισμός μιας χούφτας ηλιθίων. Γιατί μόνον ηλίθιος είναι εκείνος που παριστάνει ότι «κάνει πολιτική» γιαουρτώνοντας, στην πραγματικότητα καταλύοντας με ελαφριά συνείδηση τα ύστατα οχυρά της ατομικής ελευθερίας. Και είναι και επικίνδυνος. Για τον ύπουλο φασισμό του. Που δεν έχει καν τον τσαμπουκά να τον υποστηρίξει ως τέτοιον και τον συγκαλύπτει παριστάνοντας τον «αγανακτισμένο». Είναι αυτός που θα μπουκάριζε στα σπίτια μας να τα σπάσει. Γιατί έτσι. Μισεί. Και το μίσος δεν έχει ιδεολογία, έχει μόνο στόχο, τον αφανισμό του άλλου, του όμοιου, του διπλανού. Δεν θα τους περάσει. i rÀ¼ r


Á

36 ǿǹȃȅȊǹȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

ÑÄô ÑÄôÑÈ ô Ï È

~²ºÐ ¸¹

° ³ À½ ® Κάθε Τετάρτη βράδυ στο Σταυρό του Νότου η Ματούλα Ζαμάνη και το συγκρότημά της Angry Birds δημιουργεί το δικό της μουσικό “crossover”, δηλαδή το πάντρεμα διαφορετικών στιλ, για τους λάτρεις του είδους, που, όπως φαίνεται, είναι αρκετοί και φανατικοί.

â © á ©Ï { ä¢

· À Ο Νίκος Βατόπουλος είχε την ιδέα να καλέσει όλα τα μέλη του group «Κάθε Σάββατο στην Αθήνα» στην πρώτη τους συνάντηση. Το ραντεβού δόθηκε για αύριο στις 11:00 μμ. στο μπαρ «9» της Κολοκοτρώνη. Προλαβαίνετε...

â ©Ó à ©Ï Ò

Eνα ντοκιμαντέρ και μια θεατρική παράσταση με έκαναν και ένιωσα περήφανος - για διαφορετικούς λόγους το καθένα. Το ντοκιμαντέρ της Αλίντας Δημητρίου «Τα κορίτσια της βροχής» με έκανε περήφανο γιατί συνειδητοποίησα πως η μνήμη συνεχίζει -σε αυτή την πόλη και σε αυτή τη χώρα- να κερδίζει (τις περισσότερες φορές και σε πείσμα των καιρών) στον αγώνα της ενάντια στη λήθη. Η παράσταση του Θωμά Μοσχόπουλου πάνω στον σαιξπηρικό «Μακμπέθ» με έκανε περήφανο γιατί συνειδητοποίησα πως το ντόπιο θέατρο και οι δημιουργοί του (πάλι σε πείσμα των καιρών) έχουν το τσαγανό (ανεξαρτήτως του αποτελέσματος) να αναμετρηθούν με κείμενα που δεν χαρίζουν ...κάστανο και εξακολουθούν να θέτουν (με επιμονή) τα διαχρονικά ζητήματα της σχέσης του ανθρώπου με την εξουσία και της εξουσίας με την καταστολή και τη βία. «Τα κορίτσια της βροχής» της Δημητρίου είναι μια σχεδόν αυτοσχέδια ταινία που ενδιαφέρεται κατά προτεραιότητα να καταγράψει αυτούσιες και αφτιασίδωτες μαρτυρίες γυναικών που βασανίσθηκαν και φυλακίσθηκαν κατά τη διάρκεια της Χούντας των Συνταγματαρχών. Πέρα από τις μικρές ή μεγάλες διαφωνίες με τις επιλογές και τις προσεγγίσεις της Δημητρίου, η αλήθεια που μεταφέρουν μέσα από το φακό οι μαρτυρίες των γυναικών -σπαρακτικές οι μαρτυρίες της Κίττυς Αρσένη και της Μαρίας Καλλέργη- τρομάζει για το τι συνέβη ή δεν συνέβη στα χρόνια της Μεταπολίτευσης και, το κυριότερο, για το τι θα έπρεπε να είχε συμβεί στον κρίσιμο τομέα της διαφύλαξης της ιστορικής μνήμης. Εκείνο που τρομάζει ακόμη περισσότερο είναι ότι τα «Κορίτσια της βροχής» έχουν τη δύναμη να αποκωδικοποιήσουν πολιτικές και κοινωνικές συμπεριφορές που αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια της χούντας, αλλά και στα κρίσιμα χρόνια της Μεταπολίτευσης και οι οποίες συνέβαλαν στο αποτέλεσμα που βιώνουμε όλοι. Από την άλλη πλευρά, ένα παιδί πολιτικών προσφύγων που γεννήθηκε το 1965 στην Μπίτολα (Μοναστήρι) της τότε ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, ο Θωμάς Μοσχόπουλος αναλαμβάνει το ρίσκο να φέρει στη σκηνή της φιλόξενης Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών και να οργανώσει ένα δεξιοτεχνικό παιχνίδισμα ανάμεσα στα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης και της «δίψας» και της «πείνας» της για εξουσία. Σε μια παραγωγή υψηλών προδιαγραφών που θα ζήλευαν αρκετά λονδρέζικα θέατρα, ο σαιξπηρικός «Μακμπέθ» του Μοσχόπουλου -με τον επιβλητικό Αργύρη Ξάφη στο κεντρικό ρόλο- γίνεται, δίχως άλλο, μια φιγούρα των καιρών μας σε μια μορφή υβριδικού πολιτικού δοκιμίου! µ Àm Àm¸ ¸ r


u

37

::: 0(75232/,61(:6 *5

ǿǹȃȅȊǹȇǿȅȊ

x{ { u Ä

n¹i°Ài´´l°Àj·tvl° Àv ® Ào ¸ r

«Eγώ δεν σπιτώνομαι. Εγώ σπιτώνω!» Διά στόματος Αντζελας Γκρέκα, παρακαλώ. Είχε προηγηθεί μια σειρά από αστεία του Δημήτρη Ζούμπου, ιδιοκτήτη του Μικρού Κεραμεικού, που προσπαθούσε να στήσει δεσμό ανάμεσα στην αειθαλή αοιδό και στον ομότεχνό της (και συνομίληκo;) Λευτέρη Μυτιληναίο. «Να τα φτιάξεις με τον Λευτεράκη και θα σε σπιτώσει», κατέληξε. Η απάντηση που έλαβε ήταν σαφής και πληρωμένη! Η κουβέντα είχε ανάψει μετά το τέλος του προγράμματος. Κυριακή απόγευμα ξεκίνησε, Κυριακή απόγευμα ολοκληρώθηκε, το παρεάκι περιλάμβανε τον Ευριπίδη και τον Γιώργο. Με το που ήχησαν οι τελευταίες νότες, άφησε το πάλκο η Αντζελα Γκρέκα και ήρθε μαζί με τον Μυτιληναίο και τον Φίλιππο Πλακιά στο τραπέζι μας. Εκεί ανέλαβε ο Δημήτρης Ζούμπος να βάλει φιτίλια. «Οταν ήμουν με τον πρώτο άντρα μου...» αφηγείτο η Γκρέκα. «Τον πρώτο πρώτο άντρα σου;» ρώταγε ο Ζούμπος. «Το πρώτο το στεφάνι μου, ρε συ», απαντούσε εκείνη. «Α, όχι τον άλλο, τον πρώτο σου τον άντρα στη ζωή σου...» συμπλήρωνε ο Ζούμπος. Τον κοίταζε η Γκρέκα και του έλεγε: «Ε, δεν ήταν και ο πρώτος άντρας στη ζωή μου όλη. Τι ήμουνα εγώ δηλαδή; Αρρωστη;»

Και δώσε ιστορίες για την εικοσαετή παραμονή της στην Αμερική και το Ντεθ Βάλεϊ που έμοιαζε στις δύο το πρωί με θάλασσα λάδι. Και πάρε περιστατικά από τις συνεργασίες της με τους μεγάλους του ελληνικού τραγουδιού και τις ιδιοτροπίες τους. Ετσι όπως την άκουγα, δεν ήξερα αν την προτιμώ τραγουδίστρια ή παραμυθού, παρότι σε αμφότερες τις περιπτώσεις μαγεμένος κατέληγα. Μαγεμένος και υπνωτισμένος από ένα πλάσμα βγαλμένο από τις «Χίλιες και μια νύχτες». Χώρια η μαγκιά. Οταν την τσίγκλησε ο Ζούμπος ότι πονάει το δοντάκι της για τον Μυτιληναίο, τον ρούμπωσε αυτοστιγμεί: «Μόνο το δοντάκι μου; Η μασέλα μου ολόκληρη!» Κι ύστερα μας κοίταξε μισοτρυφερά, μισοαυστηρά και διευ-

INFO Í©É ¢ © ß © © ¡ á ©{ ¡©{ ä © © Ò p ©cÓ ©{ Ò © ©{ Ò © ©{ Ò i© ©{ ¡ â© ¡©ÐÒ ¡©Ê p Ò © ¡ Ò © £ Ò© © p{ß © © cÐ â©Ï p âi© Ï p ä© © ©Ð © © Ò © Ò © Ò ¡© ©Ï¡ à©p pß ©Ð ¢á© © © ¡ ß © С á © © á {{ © Ò © © ©Ð á © Ò

κρίνισε: «Οχι ότι έχω μασέλα, παιδάκια. Μην το παρεξηγήσουμε κιόλας.» Ούτε εγώ ούτε τα άλλα παιδάκια προσπαθήσαμε να επιδείξουμε καμιά εξερευνητική διάθεση. Κάτσαμε στ’ αβγουλάκια μας χαμογελώντας ντροπαλά... Και το ευχαριστηθήκαμε πάρα πολύ πρέπει να σας πω. Τόσο το μπίρι μπίρι, όσο και τις επιδόσεις της μεγάλης κυρίας στην πίστα. Δεν παριστάνω τον ειδικό, δεν είμαι κανένας πτυχιούχος ωδείου, ως ακροατής ομιλώ. Αν κρίνω λοιπόν από φωνή, μπορώ να τη βάλω την Γκρέκα πλάι στη Μαρινέλλα, με ήχο πεντακάθαρο, αράγιστο και ατσαλάκωτο. Κι από παρουσία στη σκηνή μόνο με τον Μητροπάνο μπορώ να τη συγκρίνω, έτσι δωρική και μονοκόμματη που είναι. Με το χαμόγελο στα χείλη βεβαίως, γιατί το διασκεδάζει και καλοπερνάει με την ορχήστρα και τους θαμώνες. Αν δεν το είχε στο αίμα της, δεν θα έβγαινε να τραγουδάει τέτοιες μέρες που μόλις γιόρτασε γενέθλια και μπήκε στα 72 της χρόνια. Δεν το λέω εγώ, αυτή μας το είπε, μας το αποκάλυψε ρωτώντας ταυτόχρονα τον Δημήτρη Ζούμπο τι δώρο θα της κάνει. Εκείνος την κοίταξε αμήχανα και η Γκρέκα έσκασε στα γέλια. «Μικρό κορίτσι είμαι ακόμη, ρε», του πέταξε κι η παρέα την ακολούθησε πρόθυμη στον ξεκαρδισμό!


,$12<ǹȇ,2Ȋ

x t v ::: 0(75232/,61(:6 *5

Η «ΦΥΛΗ» ΤΩΝ BMXΑΔΩΝ Είναι από μόνοι τους μια ξεχωριστή κατηγορία ποδηλατών. Οι BMXάδες αλωνίζουν την πόλη και ισορροπούν -πολλές φορές κυριολεκτικά- σε τεντωμένο σκοινί. + ±½ À´r½ Ài ¸ r À LARAPAKOS BLOGSPOT COM À o ¸ ± Àl ±¸ Àn³

Καβαλούν τα BMX τους και τρέχουν σε όλη την πόλη κάνοντας μοναδικά ακροβατικά. Τρέχουν στους δρόμους, πετάνε στον αέρα και νιώθουν απόλυτη ελευθερία. Μαζεύονται σε παρέες, ξεκινούν συνήθως χωρίς συγκεκριμένο προορισμό και εκμεταλλεύονται ό,τι βρίσκουν μπροστά τους δοκιμάζοντας νέα κόλπα, ενώ αποδεικνύουν ότι δεν φοβούνται τίποτα πάνω στο ποδήλατό τους. «Το να κάνεις BMX φυσικά και είναι ένα από τα πιο extreme, αλλά ταυτόχρονα ένα από τα πιο δύσκολα αθλήματα με τα οποία μπορεί να ασχοληθεί κάποιος, διότι απαιτεί τεχνική, ισορροπία, απόλυτο έλεγχο του ποδηλάτου και 100% συγκέντρωση», λέει ο 17χρόνος Αnas Μansour, που εδώ και δυόμισι χρόνια ασχολείται με το άθλημα. «Το συναίσθημα όταν κάνεις BMX δεν περιγράφεται, είναι πολύ διαφορετικό από όταν κάνεις κανονικό ποδήλατο. Νιώθεις ότι πετάς, η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο. Τρελαίνεσαι και ενθουσιάζεσαι όταν βγάζεις ένα καινούργιο κόλπο και δεν θες να σταματήσεις με τίποτα», εξηγεί ο 20χρονος Σπύρος Τηνιακός που εδώ και επτά χρόνια κάνει BMX, ενώ Νίκος Μπάλας αναφέρει ότι πάνω στο BMX αισθάνεται ελεύθερος να κάνει τα πάντα, χωρίς περιορισμούς, όρια και «πρέπει», ενώ παράλληλα ξεχνάει όλα τα προβλήματα της καθημερινότητάς του. BMXαδες συναντάς κυρίως στο ΟΑΚΑ, στην Πλατεία Ηρώων στο Μαρούσι, στα Βριλήσσια -στη ράμπα που έχουν οι ίδιοι φτιάξει- και στο Βogiatiland στον Αγιο Στέφανο, το όποιο αποτελεί τον παράδεισο για τους λάτρεις του είδους. «Πρόκειται για ένα απίστευτο, τεράστιο πάρκο για BMX, ιδανικό για να κάνεις άλματα. Φτιά-

χτηκε από το Bogiatiland crew χωρίς τη βοήθεια κάποιου κρατικού φορέα», αναφέρει ο Αnas. Από την κουβέντα μαζί τους, καταλαβαίνω ότι το BMX στο εξωτερικό βρίσκεται πολλά βήματα πιο μπροστά από ό,τι στην Ελλάδα. Και όλα αυτά τα κόλπα που φαντάζουν μαγικά πώς τα καταφέρνουν; «Χρειάζεται πολύ υπομονή, διάθεση και για να τα πετύχεις πρέπει να αφιερώσεις αρκετό χρόνο», εξηγεί ο Anas, ο οποίος έχει τραυματιστεί αρκετές φορές, ακόμα και σοβαρά: «Αμα δεν πέσεις δεν θα μάθεις, αλλά αυτό δεν με κάνει να το σταματήσω, το αντίθετο, με κάνει να συνεχίσω ώστε να γίνω ακόμα καλύτερος». Ο Σπύρος αναφέρει ότι οι τραυματισμοί είναι μέσα στο πρόγραμμα για κάθε άθλημα. Στο μεταξύ δεν κάνουν ποτέ BMX μόνοι τους και ο Σπύρος εξηγεί τους λόγους: «Αφενός άμα χτυπήσεις δεν θα έχεις κάποιον να σε βοηθήσει. Επίσης, είναι κάπως μελαγχολικό να κάνεις μόνος σου και πωρώ-


::: 0(75232/,61(:6 *5

ǿǹȃȅȊǹȇǿȅȊ

à{ à àz} { à à 4O¨ +ASSIMATIS¨ "IKES¨ É ¨ ÈÑ ¨ Ç ¨ wʨ ¨ w ƨ Ë Æ ¨ ¨ w È ¨wÆ Å¨ ÈÑ ¨ ¨² Å ¨ ƨ ƨ Æ ¨ÑwÆ É¨ É ¨ ¨ ¨ Ñ ¨ Ñ Å ¨ wÆ É ¨ wʨ CITY ¨ TREKKING¨ ¨ O˙¨ ROAD¨ wÆ È ¨ ¨ ¨ É ¨ w Å ¨ w ÆËÑ ¨ ¨ ·¶½ ¨ z Ç ¨ wÉ ¨ É ¨ ÅÑ ¨ ¨ ¨ Æ Å ¨ ¨ É ¨ Ç ¨ Æ¨Ñ É¨Ç ¨ ƨ3HIMANO¨SERVICE¨CENTER ¨ ~Ç ¨Ñ ¨ Ê ¨ ¨ ¨ Å ¨ ɨ É ¨ ƨ Ê ¨ ƨ Æ

νεσαι με το να βλέπεις άλλους να δοκιμάζουν κόλπα, μπαίνεις στη διαδικασία να κάνεις κι εσύ». Στο εξωτερικό και λίγες φορές στην Ελλάδα γίνονται αγώνες BMX στους όποιους οι αναβάτες καλούνται να δημιουργήσουν μέσα σε δύο λεπτά ένα line-run με διάφορα κόλπα και ένα last trick, ενώ υπάρχουν κριτές που βαθμολογούν την προσπάθειά τους. Ο Αnas εξομολογείται ότι η πιο τρελή και αξέχαστη εμπειρία που έχει ζήσει ήταν στο παγκόσμιο πρωτάθλημα BMX που έγινε στη Γερμανία, όπου κατάφερε να κάνει καλή εντύπωση - σε σχέση πάντα με τις προδιαγραφές των ξένων αναβατών. «Η μεγαλύτερη απόσταση που έχω διανύσει με το BMX είναι Μαρούσι-Ελληνικό, υπολόγισε πόσα χιλιόμετρα», αναφέρει ο 24χρονος Νίκος, που ασχολείται με το άθλημα από τα 11 του. Οι νεαροί αναβάτες από τη μεριά τους είναι ιδιαίτερα ικανοποιημένοι που έπιασαν τόπο οι αγώνες τους για να επιτρέπονται κάθε μέρα τα ποδήλατα στο μετρό. «Κάναμε άπειρες πορείες για να γίνει αυτό», τονίζει ο Σπύρος. Στο τέλος ρωτάω τι θα συμβούλευαν κάποιον που θέλει να ξεκινήσει BMX. Το λόγο παίρνει ο Νίκος: «Θα του έλεγα ότι το BMX δεν είναι μόδα που περνάει, αλλά τρόπος ζωής. Θέλει χρόνο, χρήμα, επίμονη και, το κυριότερο, ΑΓΑΠΗ ‘Τhis is the only way guys’».

( 00&* 1&0à &(ß0Íx³Ä´ Í ½Çº·¯µ»©¼¶ÅÍ Í Í ÍuºÇ´ ²¯ Í ¶º Í Í Í$?V Í Í Í#K?GJ ÍGLDM I?QQGK?RGQ@GICQ EP

C QFM N ÍUUU ÍI?QQGK?RGQ@GIC Q EP


21 |Á |

40 ǿǹȃȅȊǹȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

°»iÀuql

¼¹·´tÀ»in·´t Τι γκάτζετ δεν έχεις πάνω στο γραφείο σου; Μα φυσικά ένα πληκτρολόγιο ικανό να γράψει και στον υπολογιστή και στο iPhone σου. Αυτή την τρομερή έλλειψη συμπληρώνει το Slim One της εταιρείας Matias, το οποίο συνδέεται μέσω θύρας USB με τον υπολογιστή ή τον Mac σου, όπως ένα οποιοδήποτε άλλο πληκτρολόγιο. Εχει τη δυνατότητα όμως να συνδεθεί μέσω bluetooth και με το iPhone σου και, πατώντας ένα κουμπί, να γράφεις κείμενα σε αυτό. Διαθέτει επίσης ειδικό stand για το κινητό, που ρυθμίζεται σε τρεις διαφορετικές γωνίες των 15, 25 και 50 μοιρών ώστε να διαλέξεις αυτή που σε εξυπηρετεί καλύτερα. Κοστίζει 80 δολάρια και μπορείς να το προπαραγγείλεις από το site της εταιρείας ώστε να το έχεις αμέσως δίπλα σου μόλις κυκλοφορήσει. matias.ca

otªl»t À¯u´t Η αξιοποίηση των κινητών τηλεφώνων και των tablets ως παιχνιδομηχανών αυξάνεται διαρκώς και δεν αποτελεί πλέον έκπληξη όταν βλέπουμε δημοφιλείς τίτλους να κυκλοφορούν για Android ή iOS. Από χτες λοιπόν υπάρχει διαθέσιμο για κατέβασμα το Soul Calibur στο App Store της Apple και, παρά τις επιφυλάξεις που υπάρχουν για την εκτέλεση combo κινήσεων σε οθόνες αφής, η κυκλοφορία μόνο ως θετική μπορεί να σχολιαστεί από τους gamers. H έκδοση περιλαμβάνει όλους τους 19 μαχητές της αρχικής έκδοσης, καθώς και αρκετά modes μεταξύ των οποίων τα arcade battle, time attack, survival, extra survival, practice και museum. Είναι διαθέσιμη για iPhone 4, iPhone 4S, iPod Touch 4 και iPad 2, με πολλές από τις λειτουργίες να υποστηρίζουν το Game Center. www.namco.com

Για δύο πράγματα είναι γνωστή η Bang & Olufsen: για τον υψηλής ποιότητας ήχο που αποδίδουν τα προϊόντα της και για τις υψηλές τιμές της. Από αυτούς τους κανόνες δεν θα μπορούσε να ξεφύγει και το καινούργιο της ηχείο με το όνομα BeoLit 12 Wireless Speaker. Με πρωτότυπο ντιζάιν που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε καλάθι πικνίκ και παλιό τρανζίστορ, εσωκλείει έναν ενισχυτή 120 Watt, δύο tweeter 2 ιντσών και ένα woofer 4 ιντσών. Η διάρκεια της μπαταρίας του, καθώς είναι ασύρματο, φτάνει τις οκτώ ώρες όταν το συνδέεις απευθείας με κάποια συσκευή και τις τέσσερις ώρες όταν το λειτουργείς σε AirPlay mode. Οσον αφορά την τιμή, ξεκινάει από τα 800 δολάρια (περίπου 630 ευρώ), που αν το καλοσκεφτείς είναι κοψοχρονιά για την εταιρεία... www.bang-olufsen.com

·¹sµm˹·tsµmÀ°»tÀ»j»ªiµ¿st Εάν είσαι πραγματικά καλός και έχεις βαρεθεί να κερδίζεις τους φίλους σου στο πινγκπονγκ, τότε ήρθε η ώρα να αλλάξεις άθλημα και να βάλεις περισσότερο κόσμο στο παιχνίδι. Το Quad Table Tennis υπόσχεται να χαρίσει σε εσένα και την παρέα σου άφθονο γέλιο αλλά και κυνηγητό μπάλας. Η ιδέα είναι απλή: τέσσερα κομμάτια τραπεζιού, με διαφορετική κλήση το καθένα, ισάριθμα άτομα και ρακέτες. Οι διαφορετικές γωνίες κάνουν την πορεία της μπάλας απρόβλεπτη, έχεις τη δυνατότητα να σημαδεύεις όποιον αντίπαλο θέλεις, να κερδίζεις πόντο όταν πετύχεις την τρύπα στο κέντρο και να χάνεις όταν τη στέλνεις εκτός τερέν. Το μικρό μέγεθος των τραπεζιών επιτρέπει να τα έχεις μέσα στο σπίτι και να τα μαζεύεις εύκολα ώστε να γλιτώσεις από πιθανές γκρίνιες, ενώ κοστίζει 250 δολάρια και συνοδεύεται από εγγύηση εφ’ όρου ζωής. www.hammacher.com

µuª¿Àµuª¿Àt´t¹ Ολο και περισσότεροι χρήστες εγκαταλείπουν τις φωτογραφικές μηχανές, καθώς χρησιμοποιούν οποιούν τις κάμερες των κινητών τηλεφώνων τους. Υπάρχουν αρκετοί ωστόσο που παραμένουν ν πιστοί στις standalone συσκευές. Σε αυτούς στοχεύει η Tamaggo, η οποία κυκλοφορεί στην αγορά ορά μία συσκευή ικανή να τραβήξει πανοραμικές φωτογραφίες 360 μοιρών. Ο αισθητήρας της φτάνει άνει τα 14 megapixel, είναι εφοδιασμένη με WiFi, bluetooth και θύρα mini USB, ενώ επιπλέον ενσωμανσωματώνει στη βάση της μία LCD οθόνη αφής. Η τιμή της πάντως δεν έχει ακόμη ανακοινωθεί,, οπότε θα πρέπει να αρκεστείς στις εντυπωσιακές πανοραμικές λήψεις που υπάρχουν στο site τηςς μέχρι να την πάρεις στα χέρια σου. www.tamaggo.com ggo.com


u

41

::: 0(75232/,61(:6 *5

¯r À À­ ­r ¸ ¸ Από καταβολής του επαγγελματικού ποδοσφαίρου μέχρι σήμερα, η συντριπτική πλειονότητα των προέδρων που... κοσμεί τις ηγεσίες των επιμέρους ΠΑΕ είναι τσακωμένη με τον προγραμματισμό και λατρεύει την προχειρότητα. Λίγες οι περιπτώσεις προέδρων που ανέλαβαν τη διοίκηση μιας ΠΑΕ και (συνεχίζουν να) τη διαχειρίζονται ορθολογικά. Ανάμεσά τους, ο Χρήστος Πανόπουλος, γνωστός επιχειρηματίας και ιθύνων νους της ομάδας-μοντέλου από τη Θράκη. Πολλά χρόνια πριν από το ξέσπασμα της κρίσης, τότε που η υπερβολή αποτελούσε το κύριο χαρακτηριστικό και της ποδοσφαιρικής αγοράς, είχε κατανοήσει πως με σωστή δουλειά στα φυτώρια της ομάδας οι καρποί που μπορείς να απολαύσεις -αγωνιστικοί και κυρίως οικονομικοί- είναι ανεξάντλητοι. Τα πιτσιρίκια τα οποία ανέδειξε έγιναν άντρες που κέρδισαν τίτλους και διακρίσεις με άλλες ομάδες, αφού πρώτα έφεραν εκατομμύρια (δραχμές και ευρώ) στα ταμεία της ομάδας μέσα από τις μεταγραφές τους. Μήπως, λοιπόν, θα έπρεπε να προχωρήσει στη διοργάνωση σειράς σεμιναρίων για να υπενθυμίσει στις υπόλοιπες «προεδράρες» πως το ορθολογικό μάνατζμεντ είναι ένα... φρούτο που σε αυτές τις δύσκολες εποχές θα έπρεπε να ευδοκιμήσει (επιτέλους) και στην Ελλάδα; Ν. Ρ.

ǿǹȃȅȊǹȇǿȅȊ

x} { Ä

·i¹m»j°Àmi»jªµikj»i¹

Η οικονομική κρίση οδηγεί τις ομάδες της Superleague στο να εμπιστευθούν νεαρούς, ντόπιους παίκτες και αυτές δικαιώνονται με την απόδοσή τους. Ài ­ ³¸Àµ ¸

Κατά έναν περίεργο τρόπο, η μεγαλύτερη απόλαυση ενός οπαδού συμπίπτει με το βασικότερο στόχο των συλλόγων: την ανακάλυψη εγχώριων ταλέντων ων και την ανάδειξη παικτών από τις ακαδημίες. Στη η Super League, ωστόσο, μέχρι πρόσφατα λίγες ήταν οι ομάδες που εμπιστεύονταν Ελληνες πιτσιρικάδες. Συνήθως προτιμούσαν να ξοδεύουν τα χρήματά τους σε «λαχεία» και «διαμάντια» από τη Λατινική Αμερική και την Αφρική που λίγο καιρό αργότερα αποδεικνύονταν ταν άνθρακας. Φέτος όμως η κατάσταση μοιάζει να διαφοροποιείται, όχι τόσο επειδή άλλαξαν νοοτροπία παράγοντες και προπονητές, αλλά διότι τους ανάγκασε η έλλειψη χρημάτων. Και το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου άσχημο. Πρώτο και πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Παναθηναϊκός,

που το καλοκαίρι έχασε πολλά από τα πρωτοκλασάτα στελέχη του. Κάτω από τα δοκάρια βρέθηκε ο 17 17χρονος Στέφανος Καπίνο, ο οποίος αποδεικ αποδεικνύεται λίρα στόχαστρο ξέεκατό και έχει ήδη μπει στο στό ως δεξί χαφ νων συλλόγων, τη στιγμή που ω συνομήλικός του αγωνίζεται αρκετές φορές ο συνο Χάρης Μαυρίας. Συμμετοχές παίρνει πα σταδιακά και ο 18χρονος Σπύρος Φουρλάνος και μένει να δούμε κατά πόσο πόσ μπορεί να αντεπεξέλθει στο ρόλο του. ΑΕΚ ο Βίκτωρ Αντίστοιχα, στην ΑΕ μετατρέπεται σε χρήσιΚλωναρίδης μετατρέπετα μο εργαλείο στα χέρια του Κωστέ20χρονος Θωμάς νογλου, ενώ ο 20χρο Τσίτας που αποκτήθηκε αποκτήθη από τον ερασιτέχνη Ηρακλή έχει όλα τα πολύ καλός φόντα για να γίνει π επιθετικός. Παρόμοια είναι η πε23χρονου Ανέρίπτωση και του 23χ οποίος αποκτήστη Αργυρίου, ο οποί χρήματα από τον θηκε με ελάχιστα χρήμ σταδιακά αποκτά Πανθρακικό και σταδια είναι απαραίτηεμπειρίες που του είνα τες για να μπορέσει να καθιερωθεί στην εντεκάδα. Στον ΠΑΟΚ το νέο αίμα απο18χρονο Κώστα τελείται από τον 18χρ Σταφυλίδη, τον 21χρονο 21χρον Απόστολο Γιάννου, καθώς και τον συνοΟ μόμήλικό του Γιώργο Κάτσικα. Κάτσ νος που φέτος δεν έχει έχ καταφέρει να πάρει συμμετοχές συμμετοχέ σε σχέση με την προηγούμενη χρο χρονιά είναι ο Σταύρος Τσουκαλάς, ο οποίος βέβαια οπ αντιμετώπισε προβλήματα τραυματισμών. περιπτώσεις είναι Αξιόλογες περιπτώ Αργυεπίσης ο 21 ετών Λεωνίδας Λεων ρόπουλος και ο 18 ετών Δημήτρης Κουρμπέλης του Αστ Αστέρα Τρίπολης, όπως και ο 20χρονος Γιάννης Σκόν Σκόνδρας του Ατρόμητου. Κ Και, φυσικά, δεν μπορο μπορούμε να μην αναφέρουμε τον Παναγιώτη Βλαχοδήμο της Ξάνθης, ο οποίος βρίσκεται ήδη ή στο στόχαστρο μεγάλων ομάδων ομάδων.


T R A I N I N G

G R O U N D

» Àª r À Àijm! Αν ζούσαμε σε μια πολιτισμένη χώρα, πέρα από καντήλια θα χρησιμοποιούσαμε και λίγο αυτοκριτική στα συνθήματά μας. Ετσι, μετά τον αγώνα κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ θα μπορούσαμε να φωνάξουμε το εξής: «Και ντάμπα ντούμπα και ντάμπα ντούμπα, χάσαμε εύκολα απ’ τον Μπάοκ μες στην Τούμπα...» Ως ΑΕΚτζή, το συναίσθημα της ήττας δεν με πιάνει πλέον. Εχει γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Απλά βλέπω το παιχνίδι, χάνουμε και έπειτα συνεχίζω κανονικά τις υπόλοιπες δουλειές μου σαν να μην έχει συμβεί το παραμικρό. Ούτε νεύρα, ούτε τίποτα. Αυτό που είδα στον προημιτελικό του κυπέλλου δεν ήταν ΑΕΚ. Δεν θύμιζε σε τίποτα την ομάδα που αγάπησα όταν φορούσα σιδεράκια και έπαιζα κυνηγητόμπαλα. Χωρίς αρχή, μέση και τέλος, με παίκτες άψυχους και ένα διαιτητή ταυτισμένο με τη νεοελληνική πραγματικότητα: έναν άνθρωπο, δηλαδή, που απλά δεν κάνει σωστά τη δουλειά του. Τέλος πάντων, ο πίνακας έγραψε 2-0 και οι φίλοι μας (;) από το Βορρά μετά το Europa League ονειρεύονται ότι θα σηκώσουν και το κύπελλο Ελλάδος... Το μόνο που με παρηγορεί πλέον είναι πως, βλέποντας το τελευταίο classico στην Ισπανία, έχω κατανοήσει ότι τη σήμερον ημέρα πιο δύσκολο είναι να είσαι Ρεάλ Μαδρίτης παρά ΑΕΚ... i ³ À· ±­

i À Κρύο, καιρός για... σκι. Στη φωτογραφία ο Αμερικανός Μποντ Μίλερ παίρνει μέρος στο παγκόσμιο κύπελλο FIS Alpine Ski, τη σημαντικότερη διοργάνωση αλπικού σκι που διεξάγεται αυτές τις ημέρες στο Κιτσμπούχελ της Αυστρίας.

¿ ¸À ¸À r Μέχρι τις 22 Ιανουαρίου θα διαρκέσει το Tour Down Under, ένας ποδηλατικός αγώνας που πραγματοποιείται στην Αδελαΐδα της Νότιας Αυστραλίας. Η διοργάνωση ξεκινά κάθε χρόνο την τρίτη Τρίτη του Ιανουαρίου και προσελκύει ποδηλάτες από όλο τον κόσμο.

· ¸ ® À Παρά την έκφραση του προσώπου του, ο Νόβακ Τζόκοβιτς κατάφερε να προκριθεί εύκολα στον τρίτο γύρο του Αυστραλιανού Open. Ο Σέρβος τενίστας, που βρίσκεται στο νούμερο ένα της παγκόσμιας κατάταξης τένις, καλείται να διατηρήσει τον τίτλο που πέρυσι κατέκτησε κερδίζοντας τον Αντι Μάρεϊ στον τελικό.


43

j ½³ ¸ Ài ­ ³¸ Àµ ¸ Às ± Àª ǿǹȃȅȊǹȇǿȅȊ

j « À ¸

n r ¸ ¬ À ½ ¸ À Πώς η Μπαρτσελόνα απέδειξε για ακόμα μία φορά ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να κερδίσει το μποξ. Ενα “el classico” έχει πάντα τη χάρη του. Δύο από τις μεγαλύτερες και ακριβότερες ομάδες του κόσμου κοντράρονται, ο φανατισμός είναι μεγάλος και η μπάλα πηγαίνει διαρκώς πάνω κάτω. Μόνο που στα τελευταία ντέρμπι η εικόνα διαφοροποιείται. Από τη μία η Μπαρτσελόνα έχει το μυαλό της στην μπάλα και από την άλλη η Ρεάλ Μαδρίτης στο ξύλο. Οσοι παρακολούθησαν το βράδυ της Τετάρτης τον αγώνα για το κύπελλο Ισπανίας είδαν τους Μαδριλένους να μοιράζουν τις... κλωτσιές απλόχερα, να κάνουν τάκλιν από πίσω χωρίς να έχουν πρόθεση να πάρουν μπάλα και να χρησιμοποιούν τον Μέσι ως σάκο του μποξ. Ειδικά ο Πέπε, που έχει φανερώσει την «αδυναμία» του στον Αργεντίνο από τα προηγούμενα παιχνίδια, φρόντισε να του αφήσει και ένα ωραίο αναμνηστικό πάνω στο χέρι από τις τάπες του παπουτσιού του. Φυσικά, όλοι συμφωνούν πως το ποδόσφαιρο είναι ανδρικό σπορ και δεν γίνεται να σφυρίζονται τα φάουλ όπως πχ. στο μπάσκετ. Αυτό όμως διαφέρει ολοκληρωτικά από το βρόμικο παιχνίδι. Και επί εποχής Μουρίνιο η «Βασίλισσα» δυστυχώς παίζει πολύ βρόμικα. Ο «εκλεκτός», που πήγε ως μεσσίας στη Μαδρίτη -με βασικότερη παρακαταθήκη

τον αποκλεισμό της Μπαρτσελόνα στο Champions League με την Ιντερ-, ξεκίνησε τη θητεία του δεχόμενος πέντε γκολ. Ψάχνοντας λοιπόν να βρει νέους τρόπους για να αντιμετωπίσει το καλύτερο ποδοσφαιρικό σύνολο αυτή τη στιγμή στον πλανήτη, κατέφυγε στην άμυνα και στο ξύλο. Ευτυχώς όμως για όλους όσοι αγαπάμε την ωραία μπάλα, η προσαρμοστικότητα της Μπαρτσελόνα τα ξεπέρασε και αυτά. Ο Μέσι σε όλο τον αγώνα φάνηκε ελάχιστα, αλλά αρκούσε μία δικιά του μπαλιά «πάρ’ τη βάλ’ τη» στον Αμπιντάλ. Ο Αλέξις Σάντσες ήταν εξαιρετικός, όπως και οι Τσάβι και Ινιέστα, οι οποίοι βρίσκονταν παντού μέσα στο γήπεδο. Και παρότι βρέθηκαν για ακόμα μία φορά πίσω στο σκορ, στο τέλος κέρδισαν με 1-2. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου που στα τελευταία 13 “el classico” οι Καταλανοί μετρούν εννέα νίκες, τρεις ισοπαλίες και μόλις μία ήττα. Μπορεί βέβαια να σταθεί κανείς, όπως ήδη έκανε ο Μουρίνιο, στο πρωτάθλημα, όπου η Ρεάλ είναι μπροστά με πέντε βαθμούς και πιθανότατα θα το κατακτήσει. Σε μερικά χρόνια όμως αυτή που θα θυμούνται ως μία από τις καλύτερες ομάδες όλων των εποχών θα είναι σίγουρα η Μπαρτσελόνα. Α.Γ.

µ³ À½³ ¸ Η αιτία των κακών εμφανίσεων του Ολυμπιακού τις τελευταίες αγωνιστικές απέκτησε όνομα! Φρανκ Γέστε! Νονοί; Ορισμένοι φωστήρες από τη διοίκηση και κάποια δημοσιογραφικά παπαγαλάκια που μετά την γκέλα με τη Δράμα βρήκαν στο πρόσωπο του Ισπανού μεσοεπιθετικού -που όντως δεν προσέφε-

ρε τα αναμενόμενα- τον αποδιοπομπαίο τράγο. Εκδιώχθηκε, λοιπόν, κακήν κακώς, ενώ την ίδια στιγμή στου Ρέντη συνεχίζουν να κάνουν προπόνηση Αμπντούνηδες, Μονχαίοι και Μαρκανάτοι. Για μεταγραφές (της προκοπής), ούτε λόγος. Αν ήταν το «δούλεμα» επάγγελμα, κάποιοι στο λιμάνι θα χρυσάφιζαν... ª ½¸± Àµ ±

Αν χάσει το πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός από τον Ολυμπιακό, δεν θα το χάσει επειδή έχει χειρότερους παίκτες, θα το χάσει επειδή έχει λιγότερους παίκτες. Οταν στον ΟΣΦΠ υπάρχουν τουλάχιστον δύο ποδοσφαιριστές για κάθε θέση, στον ΠΑΟ πρέπει να γίνουν αλχημείες για να υπάρξει ένας. Πάρτε παράδειγμα το πόστο του σέντερ μπακ. Από κει που ο Μπιάρσμιρ μάζευε ήλιο στις κερκίδες, βρέθηκε να ξεκινάει κάθε ματς βασικός! Χώρια η περίφημη επίθεση της ομάδας που γάζωνε μια φορά κι έναν καιρό κι έρχεται τώρα να την ξελασπώσει ο Κατσουράνης. Δίνοντας έτσι την ευκαιρία στο δημοσιογραφικό κλαμπ «Φίλοι του Κώστα» να πανηγυρίσει με σημαίες και με ταμπούρλα - αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Θα μου πείτε, επιστρέφει ο Νίνης. Κι αν επιστρέψει δηλαδή, τι έγινε; Οπως γνωρίζουν όλοι όσοι ασχολούνται με τα αθλητιατρικά, δεν εχει σημασία πότε μπαίνεις εσύ στο γήπεδο, σημασία έχει πότε μπαίνει το γήπεδο σε σένα. Μπορεί να χρειαστεί μήνες ολόκληρους από conditioning ο Σωτηράκης για να έρθει στα ίσα του και προσωπικά δεν ξεχνώ ότι κάτω από τη φανέλα του δεν κατοικοέδρευαν ποτέ «φέτες», αλλά «σαμπρελίτσες». Πριν από τον τραυματισμό... Εν κατακλείδι; Εν κατακλείδι, επειδή το πρωτάθλημα είναι Μαραθώνιος και όχι σπριντ, για την ώρα ο Ολυμπιακός είναι πολύ καλύτερα πλασαρισμένος για να το κατακτήσει. Αρκεί να μην χάσει την ψυχραιμία του. v ® Ào ¸ r


·´isl»l° i²lsi Ο Υδροχόος μπαίνει σε καλή θέση ώστε να σε αναγκάζει να βγεις έξω και να τα σπάσεις, Κριέ. Μπορεί να γίνει λίγο κουραστικό να σε διατάζουν τα άστρα να παρτάρεις άσχημα μέχρι να πέσεις κάτω, ενώ εσύ θέλεις να ησυχάσεις λίγο ή έστω να κάτσεις και να πιεις ένα ποτό σαν άνθρωπος. Αλλά τι να κάνουμε; Βγαίνουν στην επιφάνεια θεματάκια με τους φίλους σου, Ταύρε, που πρέπει να τα αντιμετωπίσεις αν θες να έχεις λίγο ήρεμο κεφάλι αυτή τη βδομάδα. Και το θες το κεφάλι σου, Ταύρε, γιατί το Σαββατοκύριακο επιφυλάσσει εκπλήξεις. Ξέρεις, από τις καλές, ζιμπλαφόν και τέτοια. Αν ψάχνεις να χρηματοδοτήσεις την ιδεάρα σου, Δίδυμε, αυτή η βδομάδα δεν είναι καλή για να κάνεις επισκέψεις σε τράπεζες. Ακούγεται περίεργο να το λέει κανείς αυτό τέτοιες εποχές, αλλά για να σ’ το λέω μάλλον θα σημαίνει ότι θα φτάσουν στα άκρα τα πράγματα αν πατήσεις το πόδι σου εκεί μέσα. Τα φεγγάρια σου, Καρκίνε, φωτίζουν τη σχέση σου, δίνοντάς της το ασημένιο φως του ρομάντζου. Στην υγεία σου όμως τα πράγματα είναι περίεργα, πρόσεχε για διαταραχές στο πεπτικό σου που πολύ πιθανόν να προκαλέσουν κάποιες απρόσμενες οσμές. Πρόσεξε πώς θα τα συνδυάσεις αυτά τα δύο. “All work and no play”, λένε και στις ταινίες, Λέοντα, αλλά εσύ έχεις να δεις ταινία από τότε που οι ωκεανοί ήταν νέοι και ο άνθρωπος είχε λέπια. Μετά τη δουλειά αυτή τη βδομάδα άσε τα παιδιά να κλαίνε και βγες για καφέ στο Κολωνάκι. Θα έχεις καιρό για ξεκούραση το Σαββατοκύριακο, μην σε απασχολεί αυτό. Ξέρεις τι άλλο λένε στις ταινίες, Παρθένε; Οτι είναι καιρός να μιλήσεις για τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Μεταφορικά πάντα, μόνο το «Πάρτι» με τον Πίτερ Σέλερς ξέρω που είχε όντως έναν ελέφαντα στο δωμάτιο. Τέλος πάντων, έχετε κάτι σοβαρό να συζητήσετε με το σύντροφό σου, μην το αποφεύγετε. Εσένα τα άστρα, Ζυγέ, σου ζητάνε να θυ-

μηθείς τις οικογενειακές υποχρεώσεις σου, τις οποίες έχεις παραμελήσει τελευταία. Εκτός αν μένεις στην Κυψέλη, οπότε σε παίρνουν λίγο ξώφαλτσα, με αποτέλεσμα να πρέπει να δεις δεύτερα και τρίτα ξαδέρφια που δεν έχεις δει καιρό ή που βασικά αποφεύγεις. Μπορείς να αποφασίσεις να κλείσεις τις κεραίες σου και να κάνεις κάτι που θα σου έδιναν σήμα να μην κάνεις. Θέλεις όμως; Πραγματικά, θέλεις; Γιατί είσαι και από αυτούς που σκέφτονται και λίγο τις συνέπειες, Σκορπιέ. Ακου λοιπόν τις κεραίες σου, οι οποίες παρεμπιπτόντως τελευταία πιάνουν παλαβό σήμα. Εντείνονται τα οικονομικά θεματάκια, Τοξότη; Κόψε τους πολλούς κεφτέδες. Δυσκολεύει η σχέση με το ζιμπλαφόν σου; Πάρε λουλούδια, κανείς δεν είπε ποτέ «όχι» σε λουλούδια. Εχεις καιρό να κουνηθείς; Το Πεδίον του Αρεος είναι εκεί για λίγο τρέξιμο. Σε κουτσούλισε κάονας; Υγρά μαντηλάκια. Μπορεί να νιώσεις μπλοκαρισμένος και απογοητευμένος αυτή τη βδομάδα, περήφανε Αιγόκερε, αλλά μην το πάρεις ως σημάδι αποτυχίας. Ο Κρόνος είναι που γαργαλάει τον Ηλιο και σου κάνει κόλπα. Ο Ηλιος όμως ζεσταίνει και τα λεφτάκια σου, να και κάτι καλό στην όλη ιστορία. Πέρασες μια περίοδο ηρεμίας, Υδροχόε, αν όχι έξωθεν, τότε σίγουρα στα μέσα σου. Τώρα είναι η ώρα της δράσης, τώρα πρέπει να πιάσεις κάτι από τα κέρατα και να το ταρακουνήσεις μέχρι να ζαλιστεί και να μην θέλει άλλο να ταρακουνιέται και να παραδοθεί. Γιατί έτσι ρολάρεις, Υδροχόε. Ο κόσμος τελειώνει, Ιχθύ, κι εσύ ακόμα σκέφτεσαι τι χρώμα να βάψεις τις κουρτίνες σου. Καθώς τα άστρα δίνουν έμφαση στην πνευματικότητά σου, πλέον καταλαβαίνεις ότι προφανώς θα τις βάψεις λαχανί. Και ότι μπορείς να μετακινείς αντικείμενα με τη σκέψη σου, με λίγη εξάσκηση. m ¸ ± À° r ¸


s

ǿǹȃȅȊǹȇǿȅȊ

t¹mtstn¹iÀ/.,).% Τη δυνατότητα να κερδίσεις σημαντική έκπτωση στο μηνιαίο πάγιο κάθε νέας σύνδεσης σταθερής τηλεφωνίας και ίντερνετ δίνει η Wind μέσω του ηλεκτρονικού της καταστήματος. Συγκεκριμένα, το Wind Double Play S προσφέρεται στο site της εταιρείας στα 19,90 από 23,67 ευρώ το μήνα, το Wind Double Play M στα 27,20 από 34 ευρώ και το Wind Double Play L στα 32,99 από 41,24 ευρώ. Παράλληλα, στο www.wind.com.gr έχεις τη δυνατότητα να ελέγξεις τη διαθεσιμότητα δικτύου στην περιοχή του ενδιαφέροντός σου, να παρακολουθήσεις την εξέλιξη της αίτησής σου, να ζητήσεις να σε καλέσει εκπρόσωπος του τμήματος εξυπηρέτησης πελατών της εταιρείας, αλλά και να κατεβάσεις δωρεάν το Panda Cloud Antivirus, ένα αποτελεσματικό πρόγραμμα προστασίας από ιούς.

m´¹mÀ°»lsÀ¹°»tª¹i

tn¹´j¹»jÀj´´ls¹mi

Το Ιδρυμα Μείζονος Ελληνισμού και η Vodafone παρουσίασαν το «Click... στην Ιστορία», ένα πρωτοποριακό εκπαιδευτικό πρόγραμμα μέσω του οποίου οι μαθητές γυμνασίου αναδεικνύουν την ιστορία του τόπου τους αξιοποιώντας τις δυνατότητες που παρέχει η κινητή επικοινωνία. Στο πλαίσιο του προγράμματος οι μαθητές γίνονται «ρεπόρτερ της ιστορίας» χρησιμοποιώντας το κινητό τους ως φωτογραφική μηχανή, κάμερα και συσκευή εγγραφής φωνής. Εξερευνούν έτσι την πόλη, τη γειτονιά και το χωριό τους, συλλέγουν τεκμήρια από οικογενειακά φωτογραφικά άλμπουμ, πολιτιστικούς θεσμούς και δημόσια αρχεία και φτιάχνουν τις δικές τους παρουσιάσεις. Στη συνέχεια το υλικό αποστέλλεται μέσω του δικτύου της Vodafone στη διαδικτυακή πλατφόρμα local.e-history.gr, η οποία αποτελεί το εργαλείο παρουσίασης της εργασίας των μαθητών στο ευρύ κοινό.

Ενα νέο κανάλι αφιερωμένο στους λάτρεις του ελληνικού κινηματογράφου εγκαινίασε η OTE TV. Ελληνικές ταινίες, κλασικές και σύγχρονες, του χθες και του σήμερα, αγαπημένα πρόσωπα και οικείες καταστάσεις, που αποτελούν κλασικές αξίες της ελληνικής οικογενειακής ψυχαγωγίας θα βρίσκονται στο δέκτη σου 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα. Εκτός όμως από διάσημα μιούζικαλ και κωμωδίες, το ΟΤΕ σινεμά θα προβάλλει και ταινίες σπανιότερες, όπως αστυνομικές, δραματικές, αισθηματικές, πολεμικές, καθώς και ταινίες του νέου ελληνικού κινηματογράφου. Περισσότερες πληροφορίες μπορείς να βρεις στο www.otetv.gr, ενώ για να παραγγείλεις την πλατφόρμα αρκεί ένα τηλέφωνο στο 13888.


ÑÐåªÐåͪÇÌ|ÎË | ª |ÇÍªÊ Ð ÇÏ ªÍ ªÐÇ~ÇÉ

Τον αποχαιρετισμό δύο αγαπημένων μου προσώπων στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος. Και δεν σας το λέω επειδή πιστεύω ότι σας αφορά, αλλά για να μην την πατήσετε κι εσείς όπως εκείνες. Γιατί μπορεί να είχαν τσεκάρει εκατό φορές ότι έχουν στα χέρια τους διαβατήρια, ταυτότητες και όλα τα σχετικά, μπορεί να είχαν επιβεβαιώσει ότι η Visa τους (ζουν στη Νέα Υόρκη) είναι εντάξει, είχαν όμως αμελήσει να δουν το αυτονόητο. Οτι το διαβατήριο είχε λήξει μόλις δέκα μέρες πριν από το αναμενόμενο ταξίδι επιστροφής. Ετσι ο αποχαιρετισμός αναβλήθηκε για λίγο και, όπως φύγαμε από το σπίτι, ξαναγυρίσαμε. Ιδιος αριθμός ατόμων με τις ίδιες ακριβώς αποσκευές. Το διαβατήριο ανανεώθηκε και, την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, εκείνες θα βρίσκονται ήδη σπίτι τους. Εσείς να θυμάστε όμως πριν πάτε στο αεροδρόμιο να τσεκάρετε όχι μόνο αν έχετε μαζί σας τα απαραίτητα έγγραφα, αλλά και αν ισχύουν.

Την αγαπημένη μου τεχνολογική είδηση. Εμείς οι χρήστες του διαδικτύου, έλεγε, μπορούμε να βοηθήσουμε στο εντοπισμό νέων πλανητών. Ε, τέτοια είδηση δεν μπορούσε να με αφήσει αδιάφορη. Δυστυχώς, βέβαια, δεν αναφερόταν ακριβώς σε μένα. «Διεθνής ερευνητική πρωτοβουλία για τον εντοπισμό εξωπλανητών ζητά τη βοήθεια των χρηστών του διαδικτύου, οι οποίοι καλούνται να αναλύσουν τον ωκεανό δεδομένων που μεταδίδει το εξειδικευμένο τηλεσκόπιο Kepler», έλεγε για την ακρίβεια και, επειδή είχα μερικές άγνωστες λέξεις, συνέχισα την ανάγνωση. Υπάρχει, λέει, μια διεθνής ομάδα εθελοντών του διαδικτύου που δημιουργήθηκε πέρυσι με τη συμμετοχή των πανεπιστημίων Οξφόρδης και Γέιλ, η οποία παρατηρεί κάτι δεδομένα και βοηθάει τους επιστήμονες. Κάπου εκεί, όταν μπλέχτηκαν τα πανεπιστήμια, σιγουρεύτηκα ότι η είδηση δεν ήταν για μένα και σταμάτησα να διαβάζω.

Την ακρόαση ενός καινούργιου δίσκου που δεν περιλαμβάνεται ακριβώς στα γούστα μου. Τα Στρουμφάκια, που λέτε, έβγαλαν δίσκο με τα τραγούδια της τελευταίας τους ταινίας. Εκεί διασκευάζουν αγαπημένα τραγούδια της διεθνούς σκηνής, κυρίως ποπ ύφους. Στα δύο πρώτα ενθουσιάστηκα. Μπορεί να βοήθησε και η ανιψιά μου που χόρευε και κούναγε το φόρεμά της - και ας έδειχνε το ρολόι δύο τα ξημερώματα. Λίγο αργότερα ακούστηκε η πρώτη φωνή διαμαρτυρίας: «Δεν το χαμηλώνεις λίγο;» είπε η μαμά της χορεύτριας, που μάλλον είχε αρχίσει να βαριέται και έψαχνε το επόμενο παιχνίδι της. Είχαμε ακούσει τρία τραγούδια όταν το ακροατήριο ομόφωνα ψήφισε να το κλείσουμε. Ωραίο το «Πο πο νάζι, πο πο νάζι», αλλά πόσο να αντέξει κανείς;

Την ανάγνωση μηνυμάτων που ήρθαν στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο και αφορούσαν το φανταστικό επάγγελμα των ταξιτζήδων. Καταρχάς, να ξεκαθαρίσω ότι εγώ παίρνω πολύ συχνά ταξί και συνήθως εξυπηρετούμαι. Πριν γίνω δηλαδή υπέρμαχος των απανταχού πολέμιων του επαγγέλματος, οφείλω να πω ότι έχω συναντήσει εξαιρετικούς ανθρώπους, με τρόπους και ευγένεια. Φυσικά, όπως ξέρετε, έχω πετύχει και απατεώνες, αγενείς και βρομιάρηδες. Και από ό,τι φαίνεται έχετε πετύχει κι εσείς. Υπόσχομαι ότι θα διαβάσω με προσοχή τα μηνύματά σας και θα δημοσιεύσω κάποια από αυτά.

s¸ r ¸Àn¸ r n.mastorakou@metropolisnews.gr


Συνθέτουμε το παζλ των εξελίξεων του 2012 Ολες οι απαντήσεις στην ετήσια έκδοση «Ο Kόσμος το 2012», με το κύρος του Economist και τη σφραγίδα της Καθημερινής. Παρεμβαίνουν με άρθρα τους προσωπικότητες διεθνούς κύρους, όπως η επιχειρησιακή διευθύντρια του Facebook, Sheryl Sandberg, το αφεντικό της Siemens, Peter Löscher, η βραβευμένη με Νόμπελ Ειρήνης, Aung San Suu Kyi και ο γενικός διευθυντής του CERN, Rolf Heuer. Μαζί, η καθιερωμένη ειδική έκδοση «Η Ελλάδα το 2012».

Κυκλοφορεί στα περίπτερα

www.kathimerini.gr



Turn static files into dynamic content formats.

Create a flipbook
Issuu converts static files into: digital portfolios, online yearbooks, online catalogs, digital photo albums and more. Sign up and create your flipbook.