Metropolis Free Press 22.02.13 by Metropolis

22-28.02.2013

Εργαστήριο στιχουργικής «Ο καλός στίχος δεν έχει συνταγή», είπε ο Νίκος Μωραΐτης στον Δημήτρη Χαλιώτη

ΦΥΛΛΟ 1017

Είμαστε πια πρωταθλητές Ο Ανδρέας Γιαννόπουλος γράφει για το 5ο Startup Weekend Athens

Συνήγορος των Αθηναίων Ο Βασίλης Σωτηρόπουλος μίλησε ως ευαίσθητος πολίτης στην Αργυρώ Μποζώνη

Metropolis www.metropolispress.gr

Should I stay or should I go? ΟΠ Πρόδρομος όδ Τσινικόρης Τ ό και ο Ανέστης Α έ Αζάς Αζά ανεβάζουν βάζ τον δικό τους «Τηλέμαχο» στη Στέγη

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο (σελ. 5)

Index

Au Revoir...9

Οσκαρ...36

Η Μαρία Μαρκουλή γράφει για τις αντοχές του μπαρ της Πατησίων

Ο Δημήτρης Χαλιώτης με τη σκέψη στο κόκκινο χαλί

Graffiti...10

Σαΐα...37

Απέξω γκραφιτάδες, από μέσα θέατρο

Η Ηρώ, τα minorάκια και οι αλλοτινοί ρεμπέτες

Καραντζάς...30

Trashformers...38

Δύο άνδρες, δύο γυναίκες, ένα γυμνό σκηνικό

Ο Jim Fast, ο Gizmo και τα πάρτι τους

Τεχνολογία...32

Τσόρτσιλ...46

Τα best του 2013

Τα κέικ της Μαρίσας

Τρέχας...33

Μπουρνάζου...47

Ενας Dreamer στην πόλη

Είναι μόδα και είναι χειροποίητη

Mstories 58 Η Μυρτώ Αλικάκη παλεύει με τους... «Καρχαρίες» στο Θέατρο ΠΚ, ο Νίκος Μωραΐτης συναντά ξανά νέους στιχουργούς στο Εργαστήριο Στιχουργικής, οι Belleville αναβιώνουν το καμπαρέ στο Half Note, ο Δημήτρης Καραντζάς σκηνοθετεί μια διαφορετική «Ελένη» του Ευριπίδη στο Φουαγιέ του Εθνικού και τρεις νέοι ηθοποιοί ενώνουν τις δυνάμεις τους, ανοίγοντας έναν νέο πολυχώρο στον Βοτανικό. O Bleeps στην Πειραιώς...

METROPOLIS

metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr] : Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr] : Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Κώστας Κωνσταντίνου, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Αργυρώ Μποζώνη, Βασίλης Νέδος, Γιώργος Παπαστογιαννούδης, Λήδα Πιμπλή, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr] : Βάσια Αναγνωστοπούλου, Δάφνη Ανέστη, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Σταύρος Πετρόπουλος, Shutterstock, AFP Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr] : Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου / Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr] : Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

Οι μέρες της αφθονίας μου

Οσκαρ, μυστικά και ψέματα Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr

Υπάρχει μια παγίδα την οποία συνήθως δεν καταφέρνουμε να αποφύγουμε όταν μιλάμε για τα Οσκαρ. Κάθε χρόνο το ίδιο. Ή τους δίνουμε υπερβολική προσοχή ή τα απαξιώνουμε εντελώς. Λες και δεν υπάρχει μια μέση οδός. Προφανώς και είναι μια διαδικασία στημένη πάνω στη λάμψη και στο λαϊφστάιλ του Χόλιγουντ και ως τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίζουμε, αλλά στο κάτω κάτω οι ταινίες του Χόλιγουντ διαγωνίζονται και επίσης, οι ταινίες του Χόλιγουντ είναι αυτές που κυρίως βλέπουμε και εμείς εδώ στην Ελλάδα. Αν ψάχνουμε κινηματογραφική δικαιοσύνη, δεν θα τη βρούμε στα Οσκαρ, δεν θα μας τη δώσει η Ακαδημία - περισσότερα στο κείμενο του Δημήτρη Χαλιώτη στις επόμενες σελίδες. Αυτό που μου έχει κάνει αρκετή εντύπωση φέτος, εν όψει της τελετής που θα πραγματοποιηθεί τα ξημερώματα της Δευτέρας, είναι η μίνι «εκστρατεία» του αμερικανικού Τύπου κατά του “Argo”, που αποτελεί το πρώτο φαβορί στην κατηγορία της καλύτερης ταινίας. «Εχουμε δει στο παρελθόν αντίστοιχα πράγματα και τα έχουμε δει να γίνονται καλύτερα», σχολίασαν οι “New York Times”. «Με όρους ποιότητας, το ‘Argo’ είναι έτσι κι έτσι», έγραψε το “Time”. «Πολύ καλό για να είναι αληθινό. Επειδή δεν είναι», διαβάζουμε στο “NPR”. «Το ‘Argo’ δεν αξίζει το Οσκαρ», καταλήγει το “Salon”. Η βασική ένσταση των παραπάνω κειμένων είναι ότι η Ακαδημία είναι έτοιμη να βραβεύσει μια ταινία γεμάτη ιστορικές ανακρίβειες, που

καταλήγει να είναι ένα πατριωτικό και προπαγανδιστικό φιλμ. Λόγια των ίδιων των Αμερικανών αυτά. Ο Μπεν Αφλεκ κάνει το γνωστό κόλπο, τονίζοντας ότι η ταινία είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα. Πατάει στην επίσημη ιστορία, τη χρησιμοποιεί και στα κρίσιμα σημεία την αλλάζει. Ολα τα στοιχεία της αγωνίας που κάνουν την ταινία ενδιαφέρουσα βασίζονται σε σεναριακές αυθαιρεσίες. Για παράδειγμα, οι έξι Αμερικανοί που κρύβονταν στο σπίτι του Καναδού πρέσβη (στην πραγματικότητα ήταν μοιρασμένοι σε δύο διαφορετικά σπίτια) δεν πάνε ποτέ στο παζάρι. Βλέποντας την ταινία απόρησα γιατί μπορεί να το έκαναν αυτό. Για περισσότερη αγωνία, είναι η μοναδική απάντηση. Επίσης, δεν υπάρχει ακύρωση των εισιτηρίων την τελευταία στιγμή, ποτέ δεν έγινε αυτό. Ούτε η ασφάλεια του αεροδρομίου τους ανέκρινε την τελευταία στιγμή, ούτε υπήρχε κυνηγητό στον διάδρομο απογείωσης. Η λίστα είναι πολύ μεγάλη. Είναι κρίμα, γιατί ο Αφλεκ έχει το υλικό για να κάνει μια σπουδαία ταινία κατασκοπίας και κοινωνικού ή πολιτικού προβληματισμού και αντ’ αυτού κάνει μια περιπέτεια του σωρού, που την πλασάρει, ξεχνώντας τις επεμβάσεις του, ως μια αληθινή ιστορία αμερικανικού ηρωισμού. Και δεν με ενοχλεί αν θα πάρει τελικά το βραβείο, αλλά με ενοχλεί που «διδάσκει» ιστορία με γεγονότα βγαλμένα από το κεφάλι του.

22-28.02. 2013

Αυτό είναι ένα QR Code! Αν είστε τακτικός αναγνώστης της εφημερίδας μας, θα έχετε προσέξει ότι υπάρχει ένα τέτοιο, λίγο μικρότερο, στην αρχή κάθε θέματος ή συνέντευξης που φιλοξενείται στις σελίδες μας. Eχετε έξυπνο κινητό τηλέφωνο; Αν ναι, μπορείτε να το σκανάρετε (αν δεν ξέρετε πώς γίνεται αυτό, επισκεφθείτε τη διεύθυνση bit.ly/Yar22Y για να κατεβάσετε μια εφαρμογή scan για το κινητό σας) και έτσι να ανακαλύψετε το επιπλέον αποκλειστικό περιεχόμενο που προσφέρει στους αναγνώστες της η “Metropolis”.

Τι σημαίνει αποκλειστικό περιεχόμενο; Περισσότερες φωτογραφίες, βίντεο, τραγούδια, ό,τι φαντάζεστε και κάνει την εμπειρία του να διαβάζετε την εφημερίδα μας πιο ενδιαφέρουσα, πιο διαδραστική, πιο προσωπική. Αν και μπορείτε να διαβάσετε όλα τα θέματα της εφημερίδας μας και στο website μας, στη διεύθυνση www.metropolispress. gr, το υλικό που κρύβεται πίσω από το QR Code δεν είναι διαθέσιμο από το site μας.

Είναι ένα δώρο από εμάς σε εσάς, τους αναγνώστες μας. Γιατί, όσο και αν αγαπάμε την καινούργια τεχνολογία και το internet, μερικά πράγματα δεν θα χάσουν ποτέ τη γοητεία τους, όπως το ξεφύλλισμα μιας φρεσκοτυπωμένης εφημερίδας. Εστω και με ένα smartphone στην τσέπη.

Ματιές

Η αναζήτηση του καλύτερου Οι Αμερικανοί, που μιλάνε την πιο καινούργια και πιο απλή γλώσσα στον πλανήτη, έχουν το γνωμικό “new is always better”, δηλαδή «το καινούργιο είναι πάντα καλύτερο». Εμείς οι Ελληνες, σε μια θαυμάσια εκδοχή καθημερινής λαϊκής σοφίας και με διάθεση για ισορροπία, λέμε «ο νέος είναι ωραίος, αλλά ο παλιός είναι αλλιώς».

Tο τσουρέκι μου Δηλώνω μεγάλος fan του τσουρεκιού. Η αδυναμία μου για αυτό ξεκινάει από τη μυρωδιά. Ενας φούρνος που πουλάει τσουρέκι δεν μου λέει τίποτα αν περνάω απέξω και δεν «τρυπάει τη μύτη μου» η μυρωδιά του! Σε ένα σούπερ μάρκετ, ελάχιστη έλξη μου ασκεί ένα τσουρέκι τυλιγμένο σε πλαστικό. Εγώ θέλω να το έχω μπροστά μου να ευωδιάζει! Η Μεγάλη Εβδομάδα, που για τον περισσότερο κόσμο μυρίζει λιβάνι, για μένα είχε πάντα μυρωδιά τσουρεκιού. Η μυρωδιά ξεκινούσε από την παλιά μου γειτονιά στην Αθήνα, όπου ένα μικρό ζαχαροπλαστείο από τη Μεγάλη Τετάρτη έβγαζε τα τσουρέκια της Λαμπρής. Και συνεχιζόταν στην Κέρκυρα, όπου πηγαίναμε οικογενειακά για το Πάσχα και είχα βρει έναν φούρνο που επίσης έστελνε την αγαπημένη μυρωδιά σε όλο το καντούνι! Τι με έπιασε και τα γράφω αυτά Φεβρουάριο μήνα; Χτες το απόγευμα πήγα μια βόλτα στα παλιά μου λημέρια και ένας από τους σκοπούς της επίσκεψης ήταν να αγοράσω και ένα αφράτο τσουρεκάκι! Από μακριά είδα πως ήταν σβηστή η φωτεινή επιγραφή με το όνομα του αγαπημένου ζαχαροπλαστείου. Κακό σημάδι, αλλά δεν πήγε ο νους μου στην καταστροφή! Πλησίασα και είδα ότι φως δεν υπήρχε ούτε μέσα στο μαγαζί. Οι βιτρίνες ήταν άδειες, η κυρία Ειρήνη (η γλυκιά παχουλή πωλήτρια) δεν ήταν εκεί και η πόρτα ήταν κλεισμένη με λουκέτο... Ταράχτηκα. Πώς είναι δυνατόν να έχει κλείσει ένα τέτοιο μαγαζί; Τι να έγινε; Είναι και αυτό θύμα της ύφεσης ή μήπως συνέβη κάτι στην ιδιοκτήτρια; Και πώς θα το μάθω; Και η κυρία Ειρήνη τι να απέγινε; Είχα να περάσω από τη γειτονιά από τα Χριστούγεννα (εδώ είχα, βέβαια, αγοράσει τη βασιλόπιτα-τσουρέκι). Τότε δεν είχα δει κάποιο σημάδι ανησυχητικό. Ο,τι έγινε πρέπει να έγινε τις τελευταίες ημέρες. Εμεινα να κοιτάζω το άδειο μαγαζί και ξανασκέφτηκα την κυρία Ειρήνη. Ευχήθηκα να είναι καλά, να έχει εξασφαλίσει τη σύνταξή της και να ξεκουράζεται τώρα στο σπίτι της φτιάχνοντας ωραία γλυκά στα παιδιά και τα εγγόνια της. Αρνήθηκα να σκεφτώ άλλη εκδοχή. Πλησίασα στην πόρτα και κόλλησα τη μύτη μου στο τζάμι. Μου ήρθε από μακριά λίγη από την αγαπημένη μυρωδιά. Ή το μαγαζί είχε «ποτίσει» τσουρεκίλα ή η όσφρηση του ανθρώπου έχει πανίσχυρη μνήμη! Σας διαβεβαιώνω, πάντως, ότι εγώ μύρισα το τσουρέκι μου... A.

Ούτως ή άλλως, πρόκειται για τις δύο δυνάμεις πάνω στη Γη που μας κρατούν σε μια ισορροπία, το παλιό και το καινούργιο, μια τόσο βαθιά στον χρόνο ιστορία βρίσκει εφαρμογή τόσο στο αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου, όσο και σήμερα στην τέχνη, την πολιτική, την κοινωνία. Το θέμα μας θα είναι παντού και πάντα η αναζήτηση του καλύτερου, αλλά το καινούργιο είναι και το καλύτερο; Η ταχύτητα με την οποία κινείται εδώ και 50 χρόνια ο πλανήτης -που ξεκίνησε από τη δεκαετία του ’60- έχει φέρει τρεις τέσσερις γενιές σε ένα μεγάλο αδιέξοδο... Λογοτέχνες και μουσικοί, κοινωνιολόγοι και ψυχαναλυτές, επιχειρηματίες και δημοσιογράφοι, κυβερνοφρικιά και αναρχικοί λένε σε άρθρα και συνεντεύξεις σε δεκάδες μέσα σε ολόκληρο τον πλανήτη ότι με

την ταχύτητα και τον ρυθμό που κινείται και παράγεται σήμερα η πληροφορία αλλά και δεκάδες αγαθά, ο άνθρωπος δεν χάνει μόνο την ικανότητα να δημιουργεί σχέσεις συναισθηματικές με το περιβάλλον του, αλλά χάνει ακόμη και την ικανότητα να διαχειρίζεται λογικά τις εικόνες, τις παραστάσεις και τις πληροφορίες. Από το πλήθος των καινούργιων ερεθισμάτων, όχι μόνο έχουμε γίνει ανδροειδή, αλλά έχει κρασάρει και ο σκληρός μας. Τα τελευταία δύο χρόνια ζούμε πολύ έντονα και στη χώρα μας τη μεταβολή, εξέλιξη ή αλλαγή ενός παλιού κόσμου που φεύγει με ταχύτατους ρυθμούς και δημιουργεί ευχάριστη αναστάτωση αλλά και ανησυχία, αφού πολλά γνώριμα και οικεία χάνονται. Για την ακρίβεια τα καταπίνει ο χρόνος... Το καινούργιο έρχεται! Ας είναι και καλύτερο. ΥΓ: Διαβάζεται ακούγοντας το “Cowgirl in the sand” του Neil Young από το LP “Everybody knows this is nowhere”. Γιώργος Μουχταρίδης

Στις απεργίες Ο έξυπνος Αθηναίος:

Πηγαίνει στη δουλειά του με την ησυχία του, φροντίζοντας να μην τον πάρει κανένα μάτι την ώρα που μπαίνει.

· ·

Ρυθμίζει τον κλιματισμό στη θερμοκρασία που τον βολεύει και βγαίνει έξω να κάνει τσιγάρο.

Κάνει τη δουλειά του με την ησυχία του, χωρίς ανόητες παρεμβάσεις από προϊσταμένους, υφισταμένους και άλλους καλοθελητές.

Απαντάει στο τηλέφωνο μόνο όταν αναγνωρίζει το νούμερο που τον καλεί και δεν δίνει σημασία στα ενοχλητικά email.

Τυπώνει όλες τις συνταγές του Τζέιμι Ολιβερ για το σπίτι χωρίς κανείς να αναρωτιέται γιατί αργεί τόσο ο εκτυπωτής.

Δεν μπαίνει στο Facebook για να μην προδοθεί - το γραφείο του είναι το βασίλειό του έστω και για μία μόνο ημέρα.

Αν δεν έχει δικά του κλειδιά, τσεκάρει ότι δεν θα τον κλειδώσει κανείς μέσα φεύγοντας. Τόσο άδοξο τέλος για μια τόσο ωραία ημέρα! Λήδα Πιμπλή

Μία ευκαιρία ακόμη Βιαστική στην καρδιά της πόλης. Μια εκδήλωση στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Ανεβαίνω τις μαρμάρινες σκάλες, τσακισμένες από τον χρόνο και τα περιστέρια. Το «μουσείο» του πολιτισμού της γραφής ανοίγει τις πύλες του... στην τηλεόραση. Αφορμή η παρουσίαση ενός ντοκιμαντέρ ιστορικής και συναισθηματικής μνήμης με μαρτυρίες προσφύγων της Mικρασιατικής Kαταστροφής για λογαριασμό της ΕΤ3. Είναι ήδη ευχάριστη έκπληξη το άνοιγμα της Βιβλιοθήκης στον σύγχρονο κόσμο. Πληροφορούμαι τη σκέψη της διοίκησής της να δημιουργήσει και ένα μικρό καφενείο, όπως έχουν όλες οι βιβλιοθήκες στο εξωτερικό, που γίνονται τόπος συνάντησης νεαρόκοσμου και τουριστών. Θα συμβεί το ίδιο και εδώ; Να το δοκιμάσουμε. Κάτι να δοκιμάσουμε επιτέλους. Κοντοστέκομαι στην είσοδο. Ρίχνω μια ματιά στη βιαστική Αθήνα γύρω μου. Συνοφρυωμένο τρεχαλητό ανθρώπων. Η καρδιά της πόλης χτυπά ακόμη ξέφρενα. Από συνήθεια; Οπως σε έναν γερασμένο οργανισμό, που η δύναμη της ζωής κρατά το ύστατο νήμα της ύπαρξής του ακόμη ανθεκτικό; Οι πόλεις δεν πεθαίνουν. Η Αθήνα περιμένει την ευκαιρία της. Ναι, μία ακόμη. Σπατάλησε τόσες. Χωρίς σχέδιο, χωρίς κατεύθυνση, με λυσσώδεις επιθέσεις στη γη και την ιστορία της από τους ίδιους της τους κατοίκους, από τους ίδιους της τους πολιτικούς. Ερμαιο αιώνες στα αλλεπάλληλα κύματα βαμπιρικών αυτοματισμών που απομύζησαν τη θέα της στη θάλασσα, τη φύση των επτά λόφων της, το πνεύμα, τις ρίζες της στον χρόνο. Φτάνει η θρηνωδία. Οι πόλεις δεν πεθαίνουν. Και για να μην ξεχνάμε την Ιστορία, η Αθήνα έγινε πόλη όταν έγινε κέντρο της γνώσης και του πνεύματος. Εμεινε πόλη όσο παρήγε πολιτισμό. Εγινε χωριό όταν πολιτικές ενός νέου κόσμου (την εποχή του Βυζαντίου) της απαγόρευσαν να εκπληρώνει τον σκοπό της, να είναι πυρήνας γνώσης, με τις Ακαδημίες και τις Σχολές της. Ξανάγινε πόλη όταν, αρχαιολατρικά έστω οράματα, την είδαν σαν πόλη-σύμβολο του παγκόσμιου πολιτισμού. Τα Πανεπιστήμια, η Βιβλιοθήκη της κτίστηκαν στην καρδιά της, να της δίνουν τον ρυθμό. Ηταν το όραμα της νέας Πρωτεύουσας. Εσβησε με την αντιπαροχή; Και μετά χάθηκε από τον ορίζοντα ακόμη και της σχολικής μνήμης, όταν επικράτησε το σκυλάδικο μπαρόκ του νεοπλουτισμού της; Οταν το μικροαστικό όνειρο του δημοσιοϋπαλληλικού βολέματος υποκλίθηκε στους γκουρού του ψευτο-λάιφ στάιλ; Το πλήρωσε η πόλη. Το πληρώνει. Λείπει ακόμη το όραμα. Και αυτό δεν μπορεί να είναι μόνο να «πέσει χρήμα στην αγορά» για να ανοίξουν και πάλι μαγαζιά. Η Αθήνα έγινε πόλη όταν παρήγε πολιτισμό. Οι μεγαλουπόλεις σε όλο τον δυτικό κόσμο είναι ή προσπαθούν να είναι, ή έστω δημιουργούν τη φαντασίωση ότι είναι, πυρήνες παραγωγής πολιτισμού. Ειδάλλως, είναι απλώς τόποι συνωστισμού πολύχρωμου, ασύνδετου και αλληλοσπαρασσόμενου πλήθους. Αθηνά Δεληγιάννη

Ματιές

Ο Ολάντ, ο Σαμαράς και το θαύμα Η επίσκεψη του Φρανσουά Ολάντ ήταν αδιαμφισβήτητα ένα θετικό γεγονός: Για την εικόνα της κυβέρνησης, την εξωτερική εικόνα της χώρας προς δυσμάς και ανατολάς. Οι εφημερίδες γέμισαν πάλι από τα αναμενόμενα ρεπορτάζ για τις ελληνογαλλικές σχέσεις, την -υπερεκτιμημένη κατά την άποψή μου- «βαθιά» φιλία των δύο λαών και πολλά άλλα συγκινητικά και μη.

Ζωή ποδήλατο

Προ δεκαετίας μια επίσκεψη Γάλλου προέδρου σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα μετά την αντίστοιχη της Γερμανίδας καγκελαρίου θα αποτελούσε δείγμα σοβαρότητας για την κυβέρνηση και απόδειξη διεθνούς prestige για τη χώρα. Τώρα δεν είναι παρά άλλο ένα επικοινωνιακό γεγονός, το οποίο χάνεται εν ριπή οφθαλμού κάτω από το βάρος της σκληρής ελληνικής πραγματικότητας. Ακόμη και αν αύριο ανακοινωνόταν επίσημη επίσκεψη του Ομπάμα στην Ελλάδα, λίγο αντίκτυπο θα είχε αυτό στην -ούτως ή άλ-

λως- προβληματική συμβίωση των εταίρων της τριμερούς κυβέρνησης. Και είναι λογική η απάθεια του μέσου Ελληνα για τις επισκέψεις ηγετών στην Αθήνα. Με την ανεργία να καλπάζει ολοταχώς προς το 30%, το επίπεδο ζωής να βυθίζεται καθημερινά, την προοπτική για το μέλλον να γίνεται ολοένα και πιο δυσοίωνη, το προσωπικό πρόβλημα υπερφαλαγγίζει κάθε άλλη σκέψη. Ετσι, οι επισκέψεις των ηγετών στην Αθήνα θυμίζουν τους συγγενείς ενός ασθενούς που πάνε να τον αποχαιρετίσουν μια τελευταία φορά προτού αποδημήσει εις Κύριον. Μέσα σε αυτό το -τουλάχιστον αντιπαραγωγικό- κλίμα, εκείνο που χρειάζεται ο Αντώνης Σαμαράς είναι ένα θαύμα: Που θα κρατήσει την κυβέρνηση στη θέση της, κυρίως, όμως, θα παράσχει στην κοινωνία έστω μια ελπίδα ότι υπάρχει ελπίδα για σταθεροποίηση. Βασίλης Νέδος

Αυτό είναι το πιο εκνευριστικό πράγμα που μπορεί να μου συμβεί. Η κάθε μου συναλλαγή να αρχίζει με ένα όχι, για να καταλήγει σε ένα αυτονόητο ναι. Ολα τα μυαλά έχουν γυρίσει στο αρνητικό πρόσημο. Λες μια ιδέα, ακούς δεν, στύβεις το μυαλό σου, ακούς μα... Ωραία. Τίποτα δεν γίνεται. Αλλά και τίποτα δεν θα γίνει. Ή ακούς το πιο συγκαταβατικό ναι μεν αλλά... Κόλαση. Για να αποσπάσεις ένα ενθαρρυντικό ναι, πρέπει να ιδρώσεις, και ας έχει ψόφο έξω. Φτάσαμε στον πάτο που άποψη θεωρείται μόνο η αντίρρηση. Κάθε νύχτα περνάω από τον θεοσκότεινο περιφερειακό του Φιλόπαππου, τρέμοντας ότι θα πατήσω έναν άνθρωπο που περπατάει, κάποιον που κάνει το βραδινό του τρέξιμο, έναν που έχει βγάλει βόλτα το σκυλί του. Εχω πάρει τηλέφωνα, έχω μιλήσει σε υπεύθυνους, σε γείτονες και όλοι μου λένε δεν γίνεται τίποτα, άσ’ το δεν θα γίνει τίποτα, άσ’ το δεν έχουν λεφτά. Βαρέθηκα να ακούω φίλους και γνωστούς να λένε μην ασχολείσαι. Βαρέθηκα να ακούω μόνο όχι. Ακουσέ με λοιπόν. Μη μου κάνεις τη ζωή ποδήλατο με τα όχι. Ποδηλατώ από μωρό. Με δύο βοηθητικές, με μία βοηθητική, χωρίς βοηθητικές, με κόντρα, με σπασμένα φρένα, αγωνιστικά, αντρικά, γυναικεία, τσάκισαν τα ποδήλατα και εγώ είμαι χωρίς γόνατα. Ξεκίνα με ένα ναι και ας μη γίνει τίποτα και ποτέ. Αν δεν ήμουνα κάποτε παιδί, αν φοβόμουνα όσο φοβάμαι τώρα, δεν θα είχα μάθει ποτέ ποδήλατο, δεν θα είχα βγάλει τις βοηθητικές για να δείχνω μεγάλη, δεν θα με παίζανε τα αγόρια, δεν θα είχα δανείσει το ποδήλατό μου, δεν θα είχα κατέβει τον μεγάλο περίπατο χωρίς χέρια, δεν θα είχα πέντε ράμματα στο κεφάλι. Δεν θα είχα μάθει τίποτα. Ετσι δεν είναι, Μαριάννα; Πες ένα ναι πριν το όχι και δοκίμασε χωρίς φρένα. Σε παίρνει. Τώρα. Αργυρώ Μποζώνη

Θα περάσει και αυτό... Παρασκευή βράδυ και είπαμε να βγάλουμε έξω έναν φίλο από το εξωτερικό. Προς μεγάλη μας έκπληξη ήταν όλα γεμάτα, σε σημείο απίστευτο. Φυσική η αντίδραση του ξένου φίλου, που προσπαθούσε να διακρίνει ίχνη της περίφημης ελληνικής κρίσης. Του εξηγήσαμε ότι παλιότερα η ίδια εικόνα έπαιζε και τις καθημερινές, πράγμα απίθανο τώρα. Σε δύο γνωστά μπαρ και σε ένα ρεμπετάδικο, αργότερα, οι Ελληνες διασκέδαζαν με την ψυχή τους. Εισιτήριο στην είσοδο (κάτι που δεν περιμέναμε), από 7 ευρώ έως 12 και βάλε οι τιμές των ποτών

(Γκάζι γαρ) και μια διάχυτη αίσθηση ότι ζούμε καλά. Εμείς νιώσαμε μια γλυκόπικρη νοσταλγία συγκρίνοντας την αφθονία του παρελθόντος και εκείνος μια μεγάλη έκπληξη για τις χιλιάδες κόσμου που είχαν κατακλύσει δρόμους και μπαράκια φορώντας τα καλύτερά τους χαμόγελα. Πήρε μια γεύση από την ελληνική ψυχοσύνθεση, που μάλλον θα του μείνει αξέχαστη, και εμείς, πάλι, λίγο κουράγιο ότι όλα θα περάσουν. Πού θα πάει, δεν θα περάσουν; Νικήτας Καραγιάννης

Κείμενο: Μαρία Μαρκουλή / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

22-28.02. 2013

Sound City Για το Au Revoir, το μπαρ της Πατησίων, έχουν γραφτεί βιβλία και κείμενα και, όσο το ουίσκι ρέει, τόσο γεμίζουν οι σελίδες μέθη και έμπνευση. Το Αu Revoir είναι η Πατησίων - ξέρω ανθρώπους που το πιστεύουν αυτό. Οπως και να ’χει, είναι εκεί στον μεγάλο δρόμο επάνω, στην Κυψέλη από κάτω, διασταυρωνόμαστε πού και πού. Εκεί βρίσκεται από το 1957. Εκεί τεντώσαμε τα αυτιά μας τις προάλλες να ακούσουμε τον Νικ Κέιβ. Το καινούργιο του, το “Push The Sky Away”, προακρόαση ήταν, όπως παλιά, με πρόσκληση ωραία -ηλεκτρονική- από την εταιρεία Sony και αυτό το «ηλεκτρονικό» ήταν η μόνη «μοντέρνα» παρασπονδία στη ρετρό υπόθεση. Από πότε είχες να πας σε παρουσίαση δίσκου; Θυμάσαι; Από τότε που έβγαινε ένας δίσκος και κάτι ήταν, το μάθαινε η πόλη. Συμφωνήσαμε όλοι: ότι θα συμφωνούσε και ο Κέιβ που παίχτηκε ο δίσκος του στο Au Revoir. Τoυ ται-

ριάζει. Λίγο υπόγεια, κάπως πλάγια, στην άκρη των εκκωφαντικών μουσικών, των must be there events. Πιο πολύ μιλούσαμε, παρά ακούγαμε (μερικές φορές ακούς καλύτερα όταν μιλάς). Θα αρέσει ο δίσκος, είναι μελαγχολικός, μελοδραματικός, ρομαντικός, σκιερός. Σηκώνει ουίσκι. Και μακρινές βόλτες. Συμφωνήσαμε και σε αυτό: ότι ο καθένας θα είχε να πει και από μία αθηναϊκή ιστορία με τον Νικ Κέιβ. Και τις πιο πολλές ο Χρήστος Δασκαλόπουλος, που είναι και φίλοι - και δεν διαφώνησε κανείς. Οι «γάτες», βέβαια, το ήξεραν. Πως και ο Φρανκ Σινάτρα είχε περάσει από εκεί. Είχε πιει το ουίσκι του και εκείνος στο Au Revoir. Μάλιστα. Ο Φρανκ Σινάτρα στην Πατησίων. Στα ηχεία της πόλης αυτές τις ημέρες, πάντως, μπήκαν δυνατά οι Plastic Flowers, που κατέβηκαν μόλις από τη Θεσσαλονίκη. «Λουλούδια» ανθισμένα στο lo-fi, με φαντασία και ambient συννεφάκια γύρω, κυκλοφόρησαν μόλις το ΕΡ τους

“Aftermath” στην αμερικανική Manic Pop Records και ετοιμάζουν βαλίτσες για να βγουν έξω να παίξουν. Οχι σε κάποιο κλαμπ της μόδας, αλλά στο ονομαστό και θηριώδες South x Southwest στο Oστιν του Τέξας, που αυτή τη στιγμή θα ήθελες να διακτινιστείς και εσύ εκεί. Ενα επιφώνημα χαράς και αδημονίας ακούστηκε, την ίδια στιγμή, από τα στόματα των μουσικόφιλων που έχουν κεραίες τεντωμένες και δεν τους είχαν διαφύγει τελευταία τα έργα και οι ημέρες των AllahLas από το Λος Aντζελες με φουλ καλιφορνέζικο γκαραζο-σερφ φλασμπάκ. Που θα πει: ωραίες μουσικές. Φρέσκο πράγμα με άρωμα ’60s. Στο τέλος Μαΐου, στην Αθήνα (αλλά και Πάτρα και Θεσσαλονίκη και Λάρισα). Κι έτσι, να τη η άνοιξη!

Κείμενο: Βάσια Ρούσσου / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

22-28.02.2013

Graffiti party… γνωριμίας

Πριν από μερικές ημέρες, ένα street art party έντυσε με χρώμα και μουσική το μέχρι πρότινος αδιάφορο σημείο στον Βοτανικό, στη συμβολή των οδών Αγίας Αννης και Μικέλη 4. Ο τεχνοχώρος Cartel και το στούντιο φωτογραφίας του Γιάννη Βασταρδή, Dark Box Studio, διοργάνωσαν ένα πάρτι, στο οποίο οι street artists ATAK και KLARK από την ομάδα CMK-UCS, καθώς και οι SONKE, NAIP και SMART, μεταμόρφωσαν με δημιουργίες graffiti τους εξωτερικούς τοίχους των χώρων των διοργανωτών, ενώ ο Dj Akylla με τις μουσικές επιλογές του απογείωσε τη διάθεση όλων. «Θέλαμε πάρα πολύ να υπάρχει ένα graffiti έξω. Ετσι ξεκίνησε η ιδέα. Από εκεί και πέρα, είναι η πρώτη μας εκδήλωση, για να γνωριστούμε και να συστηθούμε στον κόσμο», μας λέει η ηθοποιός Φαίη Τζήμα, συνιδρύτρια μαζί με τους επίσης ηθοποιούς Βασίλη Μπισμπίκη και Παναγιώτη Σούλη του Cartel. Ο τελευταίος γεννήθηκε από την ανάγκη των τριών ηθοποιών να εκφραστούν ελεύθερα και να τοποθετηθούν στα ζητήματα που μας αφορούν,

όπως εξηγεί ο Βασίλης. «Μια ανάγκη ήταν, για να εκφραστούμε μέσα στο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο όπου ζούμε και να σχηματοποιήσουμε κάπως αυτή την οργή και το ανυπόφορο που έχουμε μέσα μας. Ψάχναμε για χώρους για να κάνουμε κάτι δικό μας, να είμαστε ανεξάρτητοι, να έχουμε ελευθερία και να μπορούμε να τοποθετηθούμε όπως θέλουμε στα πράγματα χωρίς μεσάζοντες». Η τοποθέτηση αυτή γίνεται μέσα από τη δουλειά τους και όχι από την επιλογή του μέρους όπου δραστηριοποιούνται. «Δεν θα μπορούσαμε να νοικιάσουμε έναν χώρο στο κέντρο της Αθήνας. Θα ήταν ακριβός. Ψάχναμε, λοιπόν, έξω από το Κέντρο. Ετσι, επιλέξαμε να είναι αυτή η τοποθεσία. Δεν υπάρχει κανένας άλλος ιδεολογικός λόγος να βρισκόμαστε σε underground περιοχή», διευκρινίζει ο Βασίλης. Ποιος θα φανταζόταν πριν από λίγο καιρό ότι το πρώην συνεργείο αυτοκινήτων στην περιοχή του Βοτανικού που επέλεξαν θα μετατρεπόταν σε έναν χώρο όπου η τέχνη θα είχε τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο; Και μάλιστα η τέχνη σε διάφορες μορφές, όπως φαίνεται από τα λόγια της Φαίης: «Θα φιλοξενεί θεατρικές παραστάσεις, διάφορα

μουσικά δρώμενα, εκθέσεις, ίσως και βραδιές ποίησης. Επίσης, θα διοργανώσουμε σεμινάρια για σπουδαστές και απόφοιτους δραματικής σχολής, τα οποία θα ξεκινήσουν τον Απρίλιο». Τη σκηνή του Cartel θα εγκαινιάσει το έργο «Οι Εκτελεστές», μια γεύση του οποίου πήραν όσοι παρακολούθησαν την ανοιχτή πρόβα. Ο Παναγιώτης Σούλης, ένας εκ των τριών ηθοποιών που θα παίξουν στην παράσταση, μας ενημερώνει για τους συντελεστές. «Ως έναρξη του τεχνοχώρου έχουμε επιλέξει ένα έργο του Γιώργου Σκούρτη, τους ‘Εκτελεστές’, σε σκηνοθεσία Πηγής Δημητρακοπούλου, με σκηνικά του Κώστα Παππά, κοστούμια της Μαρίας Κοντοδήμα και φωτισμούς της Κατερίνας Μαραγκουδάκη. Οι ηθοποιοί της παράστασης είμαστε ο Ιωσήφ Πολυζωίδης, ο Βασίλης Μπισμπίκης και εγώ. Τη μουσική έχουν αναλάβει ο Γιάννης Αγγελάκας και το συγκρότημα Τρύπες». To street art party τελείωσε με συζήτηση σχετικά με την παράσταση, παρουσία του συγγραφέα και της σκηνοθέτριας. Ο τεχνοχώρος Cartel, όμως, ήρθε για να μείνει και να δώσει το δικό του πολιτιστικό στίγμα στην πόλη.

Reality Bites

Συντηρητικό DNA Ζήτημα γονιδιακό, ως έναν βαθμό τουλάχιστον, φαίνεται πως είναι το πόσο πολιτικά συντηρητικός είναι ο καθένας από εμάς, σύμφωνα με τα ευρήματα των τελευταίων ερευνών που δημοσιεύονται στο αμερικανικό περιοδικό “Mother Jones”.

Banksy και Ελγιν «Ο Θεός είναι μεγάλος», «οφθαλμός αντί οφθαλμού», «μία σου και μία μου». Οποια φράση και αν χρησιμοποιήσει κανείς για τη... νίλα που έπαθαν οι φίλοι μας οι Αγγλοι, θα πέσει μέσα. Αναφέρομαι στην είδηση που δημοσιεύτηκε προ ημερών, η οποία αφορούσε την κλοπή ενός από τα πλέον διάσημα έργα που είχε δημιουργήσει ο γνωστός-άγνωστος street artist Banksy σε έναν δρόμο του Λονδίνου.

Συγκεκριμένα, μια ομάδα ερευνητών των πανεπιστημίων Penn State και Brown εντόπισαν ότι οι άνθρωποι που φοβούνται ευκολότερα και περισσότερο είναι πολύ πιο πιθανό να είναι πολιτικά συντηρητικοί. Αν και η Ρόουζ ΜακΝτέρμοτ, μία από τις επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας είναι πολύ προσεκτική και διευκρινίζει: «Δεν μπορούμε να πούμε ότι όλοι οι συντηρητικοί άνθρωποι φοβούνται περισσότερο, αλλά όσοι βιώνουν πιο έντονα φοβικά αισθήματα τείνουν να είναι περισσότερο συντηρητικοί».

μιλήσει για προκαθορισμένη από τα γονίδια πολιτική διάθεση. Είναι πιθανό η πολιτική διάθεση -που επηρεάζεται και καθορίζεται από περιβαλλοντικούς παράγοντες, όπως η οικογένεια, η εργασία και η ευρύτερη κοινωνική αλληλόδραση- να επηρεάζει προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση την ανάπτυξη και διαμόρφωση του εγκεφάλου και συγκεκριμένα την υπερανάπτυξη ή όχι της αμυγδαλής, του αδένα που ρυθμίζει πόσο και τι φοβόμαστε. Φαίνεται ότι η ελευθερία επιλογής που έχουμε, σε μία από τις βασικές πολιτικές ερωτήσεις που καλούμαστε να απαντήσουμε στη διάρκεια της ζωής μας, είναι πολύ μικρότερη από αυτή που φανταζόμασταν μέχρι πρόσφατα... Γ.Μ.

Ωστόσο, υπάρχει μια λεπτομέρεια κρίσιμης σημασίας που πρέπει να λάβει κανείς υπόψη προτού

Το συγκεκριμένο στένσιλ (φωτό) είχε εμφανιστεί πέρυσι, λίγο πριν από τους εορτασμούς για το Αδαμάντινο Ιωβηλαίο της βασίλισσας Ελισάβετ και «σχολίαζε» με καυστικό τρόπο τα της... οικοδόμησης της βρετανικής κυριαρχίας. Το περασμένο Σάββατο, μας ενημερώνει το BBC, οι περίοικοι είδαν έκπληκτοι ότι είχε αφαιρεθεί από αγνώστους ολόκληρο το κομμάτι του τοίχου το οποίο περιέκλειε το έργο. Η αγωνία τους για την τύχη του δεν κράτησε πολύ: μερικές ημέρες αργότερα το έργο εμφανίστηκε προς πώληση σε μια αμερικανική ιστοσελίδα δημοπρασιών η οποία εδρεύει στο Μαϊάμι. Η τιμή πώλησής του αναμένεται να φτάσει, σύμφωνα με το δημοσίευμα, τις 320-452 χιλιάδες λίρες. Το «χτύπημα» του Banksy αποτελούσε πόλο έλξης της περιοχής αυτής του Βόρειου Λονδίνου για εκατοντάδες επισκέπτες ημερησίως και, όπως ήταν αναμενόμενο, κάτοικοι και δημοτικοί σύμβουλοι έχουν ξεκινήσει ήδη καμπάνια για την επιστροφή του στη... γενέτειρα. «Ο Banksy έδωσε απλόχερα αυτό το έργο τέχνης στην κοινότητά μας και κάποιοι το έκλεψαν προκειμένου να αποκομίσουν τεράστιο εμπορικό όφελος». Εκεί που είστε ήμασταν...

Just do it Ηταν σαν χθες που τον έβλεπα στην τηλεόραση να βγάζει τη γλώσσα έξω και να καρφώνει στα μούτρα του άμοιρου αμυντικού. Και όμως, ο Μιχαλάκης ο Τζόρνταν (όπως θα τον αποκαλούσε με στοργική αυθάδεια ο Ρωμαίος ο Γκίγκλης μας) έσβησε την περασμένη Κυριακή 50 κεράκια.

Ν.Ρ. Αν και κρέμασε προ πολλού τα παπούτσια του (και όχι μόνο μία φορά), ο Air εξακολουθεί να εισπράττει κάθε χρόνο αμέτρητα δολάρια από τον μαγικό κόσμο του αθλητισμού - και όχι μόνο. Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, 80 εκατ. από δαύτα, σύμφωνα με το “Forbes”. Ας είναι καλά οι επιτυχημένες συνεργασίες του με τη Nike, την Gatorade, τη Hanes και άλλους κολοσ-

σούς, τα έξι εστιατόρια, το 80% των μετοχών των Charlotte Bobcats και ένα σωρό επιπλέον πράγματα με τα οποία ασχολείται. Είναι χαρακτηριστικό πως τα παπούτσια που φέρουν το όνομά του αποφέρουν στον Μάικλ 60 εκατ. δολάρια ετησίως, με το συγκεκριμένο brand να ελέγχει το εντυπωσιακό 58% της αμερικανικής αγοράς παπουτσιών μπάσκετ. Με αυτούς τους ρυθμούς, ο Τζόρνταν θα μπει στη λέσχη των δισεκατομμυριούχων μέσα σε λιγότερο από μία πενταετία (η περιουσία του υπολογίζεται σήμερα σε 650 εκατ. δολάρια). Τι και αν φιγουράρει μόλις στην 87η θέση στη λίστα των NBAers με τις υψηλότερες αποδοχές στην ιστορία της λίγκας; Χ.Τ.

22-28.02. 2013

Ψυχροπολεμική νοσταλγία Αλλού καίνε την αστερόεσσα, αλλού φωνάζουν συνθήματα έξω από τις πρεσβείες των ΗΠΑ και αλλού έχουν αναγάγει τον αντι-αμερικανισμό σε επίσημη κρατική ιδεολογία. Στην τελευταία κατηγορία φαίνεται πως κατατάσσει ο “Economist” τη Ρωσία. «Εάν δεν υπήρχε η Αμερική, η Ρωσία θα έπρεπε να την εφεύρει», αναφέρει χαρακτηριστικά.

από τις ΗΠΑ να υιοθετούν ορφανά παιδιά ρωσικής υπηκοότητας. Ολα αυτά, συνεχίζει το άρθρο, τη στιγμή που οι Ρώσοι αξιωματούχοι και τα μέλη των οικογενειών τους δεν μπορούν να διατηρούν λογαριασμούς σε ξένες τράπεζες ή σε συναλλαγματικά διαθέσιμα, καθώς... «τέτοια πράγματα απειλούν την εθνική ασφάλεια».

Στο άρθρο παρατίθενται ως παραδείγματα της αντιαμερικανικής λύσσας η πρόταση που έχουν κάνει άτομα πολύ κοντά στον Πούτιν για επιβολή προστίμων στις εταιρείες εκείνες που «παίζουν» πολύ με τις αμερικανικές σειρές και ταινίες, ενώ ορισμένοι φτάνουν μέχρι το ακραίο σημείο του να προτείνουν την απαγόρευση χρήσης ξενικών λέξεων στα ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η λογική της απαγόρευσης σε ζευγάρια

Το παράδοξο της υπόθεσης, βέβαια, είναι πως, παρά τη συνειδητή προσπάθεια που καταβάλλει ο Βλαντιμίρ Πούτιν ώστε να διαφοροποιήσει -εάν όχι να απομονώσει πλήρως- τη χώρα του από τη Δύση, οι σφυγμομετρήσεις δείχνουν πως οι Ρώσοι που αντιμετωπίζουν θετικά τις ΗΠΑ γίνονται ολοένα και περισσότεροι. Ν.Ρ.

Σπέρνοντας... μηνύσεις Με τον άκρως ενδιαφέροντα τίτλο «Είναι έγκλημα να φυτέψεις έναν σπόρο;» ο Ανταμ Κοέν του “Time” εξιστορεί την περιπέτεια ενός αγρότη από την Ιντιάνα των ΗΠΑ. Ο 75χρονος Βέρνον Μπόουμαν αποφάσισε να φυτέψει σπόρους σόγιας. Εφαγε, λοιπόν, μια περιποιημένη μήνυση από την εταιρεία Monsanto, η οποία υποστηρίζει ότι διαθέτει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για τους γενετικά μεταλλαγμένους σπόρους που χρησιμοποίησε ο Μπόουμαν στο χωράφι του. Η πατέντα, σύμφωνα με το επιχείρημα, καλύπτει όλους τους απόγονους σπόρους οι οποίοι θα παραχθούν από τα φυτά που αναπτύχθηκαν από τους πρώτους σπόρους που διέθεσε η Monsanto στην αγορά. Ο Μπόουμαν έχασε ήδη τη δίκη, για αυτό και προσέφυγε στο Ανώτατο Δικαστήριο -η ακρόα-

ση πραγματοποιήθηκε την περασμένη Τρίτη. Από τη μία πλευρά, η Monsanto υποστηρίζει ότι, αν οι αγρότες δεν πληρώνουν για τους σπόρους (και δη τους απόγονούς τους) που παράγουν οι εταιρείες, θα πληγεί η καινοτομία. Από την άλλη πλευρά, ο Μπόουμαν έχει αναλάβει τον ρόλο του «Δαβίδ» (κάτι που θα λατρέψουν οι παραγωγοί του Χόλιγουντ σε σημείο που δεν αποκλείεται να τον κάνουν και ταινία σε περίπτωση που βρει τελικά το δίκιο του), υποστηρίζοντας την ελευθερία των αγροτών να φυτεύουν ελεύθερα σπόρους - τουλάχιστον αυτούς που δεν προέρχονται άμεσα από την εταιρεία. Για τα πρακτικά, πάντως, η κυβέρνηση Ομπάμα έχει συμπαραταχθεί με τον αγροτικό κολοσσό.

Καθόλου τυχαίο Για το “House of Cards”, τη σειρά-φαινόμενο του Netflix που κέρδισε τις εντυπώσεις στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, τα ξέρετε ήδη όσοι διαβάσατε το θέμα της Πόπης Διαμαντάκου στο προηγούμενο φύλλο της “Μ”. Φαίνεται, όμως, ότι η επιτυχία της σειράς, μιας πολιτικής σαπουνόπερας που διαδραματίζεται στους διαδρόμους του Κογκρέσου με πρωταγωνιστή τον Κέβιν Σπέισι, ήταν προδιαγεγραμμένη. Ακολουθούν οι λεπτομέρειες, σύμφωνα με το αμερικανικό περιοδικό “Salon”. Το Netflix είναι η μεγαλύτερη πλατφόρμα ψηφιακής διανομής περιεχομένου στις Ηνωμένες Πολιτείες, η οποία διανέμει ταινίες και σειρές των καθιερωμένων δικτύων και στούντιο στους συνδρομητές του. Ενα από τα πλεονεκτήματα του μοντέλου λειτουργίας του Netflix είναι ότι προσφέρει στους διαχειριστές του μια πολύ καθαρή εικόνα των επιλογών και των δράσεων του κάθε συνδρομητή ξεχωριστά. Το “House of Cards” αποτελεί remake μιας βρετανικής παραγωγής της δεκαετίας του ’90, που ήταν ήδη διαθέσιμη στους συνδρομητές του Netflix και θεωρούνταν ένα από τα πιο δημοφιλή προγράμματά του. Οταν λοιπόν λήφθηκε η απόφαση για το remake, το οποίο θα αποτελούσε και μία από τις αρχικές πρωτότυπες παραγωγές του Netflix, οι διαχειριστές της πλατφόρμας ήξεραν από τα δεδομένα που καταγράφει το σύστημα ότι ο αγαπημένος ηθοποιός όσων είχαν δει το βρετανικό “House οf Cards” ήταν ο Κέβιν Σπέισι και ο αγαπημένος τους σκηνοθέτης ο Ντέιβιντ Φίντσερ. Η επιλογή, λοιπόν, του πρωταγωνιστή και του παραγωγού της αμερικανικής βερσιόν ήταν μονόδρομος. Το αποτέλεσμα: ένας εμπορικός θρίαμβος. Γ.Μ.

Χ.Τ.

Μουσική

Ο «σπόρος» της διαφορετικότητας Αυτό το κορίτσι-θαύμα με το παραμυθένιο όνομα το γνωρίσαμε το 2010, όταν κυκλοφόρησε τον πρώτο της δίσκο με τίτλο “Barock”. Το αξιοθαύμαστο είναι πως, ξεπερνώντας την ιστορία δισκογραφικών εταιρειών και «μεσαζόντων», το ντεμπούτο άλμπουμ της ήταν εξ ολοκλήρου «χειροποίητο» και δημιουργήθηκε με όρους DΙΥ και lo-fi. Από την πρώτη ακρόαση σιγουρεύτηκα πως η Nalyssa Green ήρθε για να μείνει και να αλλάξει πολλά στα μουσικά πράγματα. Ηχητικά αυτό που κάνει είναι indie pop-rock με post punk ρυθμούς. Παρόντες, ο αστικός ρομαντισμός και η folk αισθητική. Με λίγα λόγια, υποβλητική ατμόσφαιρα που μπλέκεται αρμονικά με τη δραματικότητα ενός θρίλερ. Τα ταλέντα της πολλά και τα καταφέρνει πολύ καλά σε όλα! Γράφει μουσική, παίζει μουσική και, φυσικά, τραγουδάει. Συναρπαστικό και το ντύσιμό της, που το αντιμετωπίζει ως καλλιτεχνική πράξη και όχι διεκπεραιωτικά ή fashion icon-ίστικα. Η αισθητική της είναι προσεγμένη μέχρι και την

τελευταία λεπτομέρεια και αυτό το διαπιστώνει κάποιος πολύ εύκολα: με μια ματιά στο εξώφυλλο του άλμπουμ και ένα απλό γκουγκλάρισμα στις φωτογραφίες της. Η ίδια σε συνέντευξή της λέει πως αγαπάει τις χρυσές κορνίζες, τις εικόνες του Χριστούλη, τις τσιπούρες και τον σουρεαλισμό! Για εμάς ασύνδετα, αλλά μέσα στο μυαλό της αυτά έχουν νόημα. Στο τώρα, η Nalyssa Green έχει ήδη κυκλοφορήσει το δεύτερο άλμπουμ της με τίτλο “The Seed”. Οι κριτικές που απέσπασε, εξαιρετικές. Για την προώθησή του αλλά και για τα «μάτια μας μόνο» θα εμφανιστεί στις 24 Φεβρουαρίου στο Passport (Καραΐσκου 119, Πειραιάς). Μαζί της οι Mani Deum, μια μπάντα που δημιουργήθηκε το 2005 στην Κέρκυρα, που κινούνται στα ίδια μουσικά μονοπάτια. Η Nalyssa φυτεύει τον «σπόρο» της διαφορετικότητας, προωθώντας την επάνοδο της θηλυκής ουσίας και την απενοχοποίηση της ανάγκης και μας καλεί να ανακαλύψουμε την ανθρώπινη υπόστασή μας.

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

Πέραν του Ατλαντικού Ο ινδικής καταγωγής Αμερικανός πιανίστας Vijay Iyer, ένας από τους χαρισματικότερους μουσικούς της γενιάς του, θα εμφανιστεί στις 25 Φεβρουαρίου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (Λ. Συγγρού 107-109, Αθήνα). Ο Iyer υπήρξε το τζαζ πρόσωπο της χρονιάς 2011, κάνοντας την κλασική τζαζ παράδοση να συνυπάρχει με την ασιατική πατρογονική κληρονομιά. Στον τελευταίο δίσκο του κυριαρχούν σύγχρονα ρεύματα, όπως electronica, χιπ χοπ, αλλά και αφρικανικές πολυρυθμίες. Ακόμα μία πτυχή του «ουμανιστή» δημιουργού, που αντανακλάται στο έργο του είναι η δραστηριοποίησή του σε επιστήμες, τέχνες και κοινωνικά θέματα.

22-28.02.2013

Με τα «μάτια» της ποπ Σε μία και μοναδική συναυλία θα έχουμε τη δυνατότητα να απολαύσουμε τους Pop Eye στο Floral (Θεμιστοκλέους 80, Εξάρχεια) το Σάββατο 23 Φεβρουαρίου. Η μπάντα, που δημιουργήθηκε το 2005 από τους αδερφούς Μάρκο και Γιάννη Καρτάλη, τον Δημήτρη Καμπούρη και τον Μάνο Αναγνωστάκη, μας υπόσχεται ένα ταξίδι με pop ιδιώματα. Το πρώτο τους άλμπουμ κυκλοφόρησε το 2008 και σήμερα μας παρουσιάζουν τη νέα τους δουλειά με τίτλο “Almost Dead, Still Alive”. Indie pop, electropop, dance και electronica μουσική θα παρελάσουν και θα δοκιμαστούν για πρώτη φορά. Στην παρέα και η Εφη Θεολόγου.

Το αστέρι και η ευχή... Οταν ανακοινώθηκε η νέα παράσταση της Ευανθίας Ρεμπούτσικα με τίτλο «Το αστέρι και η ευχή...», έβαλα στοίχημα πως θα σαρώσει, όπως γίνεται κάθε φορά. Θα εμφανίζεται μαζί με μια πλήρη ορχήστρα στο Gazarte (Βουτάδων 32-34, Γκάζι) από τις 27 Φεβρουαρίου και για κάθε Τετάρτη μέχρι τις 20 Μαρτίου. Η μουσικός και συνθέτρια, απόφοιτη του Ωδείου Πατρών, έδειξε από πολύ νωρίς το ταλέντο της. Οι συνεργασίες της με κορυφαίους συνθέτες και ερμηνευτές είναι πολύ γνωστές. Ελένη Ζιώγα και Αλκηστις Πρωτοψάλτη (αλλά και η ξεχασμένη με τη Νατάσα Θεοδωρίδου) είναι μόνο μερικές από αυτές. Η μουσικές της για το σινεμά, την τηλεόραση και το θέατρο την έκαναν γνωστή πέρα από τα στενά όρια της Ελλάδας.

Ηλεκτρονική ματιά Το Deteriorate Sound Festival, μια συνάντηση ταλαντούχων Ελλήνων καλλιτεχνών με βασικό στοιχείο τον αυτοσχεδιασμό, θα λάβει χώρα στο Six D.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι). Στις 25 Φεβρουαρίου, ο Νίκος Κυριαζόπουλος (φωτό) θα συνθέσει χρησιμοποιώντας αναλογικά modular synthesizer, ο Θοδωρής Ρέλλος και ο Γιάννης Αναστασάκης θα πειραματιστούν με φυσικούς ήχους, ενώ οι Sancho 003 θα δημιουργήσουν οργανικές συνθέσεις με την τεχνική του looping. Την επομένη, ακολουθούν ο Γιώργος Κατσάνος με ambient-drone μουσικές, οι Elektronik Meditation με κιθάρα, καμβά και χρώματα και οι Mohammad με μουσικές εξερευνήσεις πάνω στην ενδοδιαμόρφωση και τις χαμηλές συχνότητες. Τέλος, στις 27 Φεβρουαρίου στη σκηνή ανεβαίνουν οι Vault of Blossomed Ropes, ο Μιχάλης Μοσχούτης, γνωστός από το σχήμα APNEA, και οι Acte Vide.

Από το Μηδέν To Club του Σταυρού του Νότου (Φραντζή & Θαρύπου 37, Ν. Κόσμος) πρόκειται να φιλοξενήσει μια ενδιαφέρουσα συνεργασία την Τρίτη 26 Φεβρουαρίου. Πρόκειται για τον Γιώργο Δημητριάδη και τους Lexicon Project (στη φωτό, ο frontman του συγκροτήματος Μιχάλης Κεχαγιάς), που συναντιούνται επί σκηνής για πρώτη φορά. Ο τραγουδοποιός θα παρουσιάσει τραγούδια από τη νέα του δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Απ’ το Μηδέν», επιχειρώντας να κάνει μια επανεκκίνηση μέσα από ένα σύνολο ήχων και εικόνων. Το γκρουπάκι που τόσο έχει αγαπηθεί, μετά από ένα χρόνο συνειδητής απουσίας, επιστρέφει με μια νέα δισκογραφική δουλειά που βρίσκεται ήδη στα σκαριά. Μαζί τους ο Νίκος Νικολαΐδης σε κιθάρα και φωνητικά.

Βασικά συστατικά των συνθέσεών της είναι τα χρώματα και τα αρώματα της Ανατολής και της Δύσης, συνοδευόμενα από ποικίλα όργανα, όπως το κονακάκι, το ακορντεόν, το κοντραμπάσο και τα τύμπανα. Η ίδια συνοδεύει με το βιολί της, που το μεταμορφώνει σε κάτι θεϊκό. Σε όλη τη διάρκεια της καριέρα της, σεμνή και χωρίς υπερβολές, κάτι που την έχει κάνει αγαπητή όχι μόνο στο κοινό, αλλά και στους συναδέλφους της. Από το «Αστέρι και την ευχή», τις «Μικρές Ιστορίες» και τη «Φωνή του Αιγαίου» μέχρι την «Πολίτικη Κουζίνα», το “Babam ve Oglum” και το “Ulak”, η Ευανθία Ρεμπούτσικα θα μας ταξιδέψει μέσα από μια παράσταση γεμάτη εικόνες και μουσικές γεννημένες σε αυτή τη μικρή γωνιά της Μεσογείου, την Ελλάδα μας.

Σινεμά

Μπιν Λάντεν... ώρα μηδέν Τέσσερα χρόνια μετά το βραβευμένο με Οσκαρ “The Hurt Locker”, η Κάθριν Μπίγκελοου επιστρέφει με μια ταινία που σάρωσε τα βραβεία στις περισσότερες Ενώσεις Κριτικών Κινηματογράφου στις ΗΠΑ, απέσπασε ήδη μία Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία της Τζέσικα Τσάστεϊν και διεκδικεί πέντε Οσκαρ, μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας, Σεναρίου και Α΄ Γυναικείου Ρόλου. Ακόμα όμως και να μη συνόδευε την ταινία όλη αυτή η αίγλη βραβεύσεων και διακρίσεων, είναι σίγουρο ότι δύσκολα δεν θα έμπαινες στον πειρασμό να δεις το “Zero Dark Thirty”. Και αυτό διότι το θέμα σε ιντριγκάρει από μόνο του: Είναι η επιχείρηση εντοπισμού και εξόντωσης του μέχρι πρότινος Νο1 καταζητούμενου για την αμερικανική κυβέρνηση, του Οσάμα Μπιν Λάντεν. Η ταινία της Μπίγκελοου ρίχνει για πρώτη φορά φως στη μυστική επιχείρηση της CIA, που έλαβε χώρα 30 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα στις 2 Μαΐου του 2011. Αυτό ακριβώς δηλώνει και ο τίτλος της ταινίας “Zero Dark Thirty”, που αποτελεί στρατιωτική αργκό. Φυσικά και σε αυτή την περίπτωση το Χόλιγουντ

μοιάζει να εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία, αφού η ταινία ουσιαστικά θαυμάζει την επιμονή των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ να βρουν και να εξοντώσουν τον Μπιν Λάντεν. Η ματιά της Μπίγκελοου δεν παύει να είναι προπαγανδιστική, χωρίς καμία διάθεση να κάνει ένα ευρύτερο σχόλιο για το προσωπείο του Κακού και τη δαιμονοποίηση του Μπιν Λάντεν. Αλλωστε, αυτός είναι και ο λόγος που, αν και η ταινία βρήκε θερμή ανταπόκριση από το σινεφίλ κοινό των ΗΠΑ, δεν είχε την ίδια απήχηση στον υπόλοιπο κόσμο και δη στην Ευρώπη. Παρόλα αυτά, τόσο η σφιχτοδεμένη σκηνοθεσία της Μπίγκελοου όσο και το καλογραμμένο -για αυτό που επιλέγει να διαχειριστεί και να προβάλει- σενάριο του Μαρκ Μπόαλ κρατούν αμείωτο το σασπένς. Το γεγονός, μάλιστα, ότι έχουμε να κάνουμε με αληθινή ιστορία, που έχει καταγραφεί τόσο πρόσφατα στη συλλογική μνήμη, δίνει πόντους στην ταινία.

Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

22-28.02.2013

Aρωμα Αφρικής Παρθένος ετών 38 Μην μπερδεύεστε! Τα «Μαθήματα Ενηλικίωσης», που κάνουν πρεμιέρα αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες, δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με τη χολιγουντιανή κωμωδία «Παρθένος ετών 40» του 2005. Εδώ η διαχείριση ενός παραπλήσιου θέματος είναι πολύ πιο τρυφερή, γλυκιά και αληθινή. Ο Μαρκ είναι ποιητής και έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε αναπηρικό κρεβάτι. Στα 38 του χρόνια αποφασίζει ότι ήρθε η στιγμή να κάνει επιτέλους σεξ. Η Σέριλ είναι ειδική θεραπεύτρια και επιστρατεύεται για να πραγματοποιηθεί η αποστολή με επιτυχία. Την υποδύεται η ήδη βραβευμένη με Οσκαρ Ελεν Χαντ, η οποία χάρη σε αυτή την ερμηνεία της αποσπά ακόμα μία οσκαρική υποψηφιότητα

Για δεύτερη χρονιά η Ταινιοθήκη της Ελλάδας διοργανώνει την Εβδομάδα Αφρικανικού Κινηματογράφου. Μέχρι τις 27 Φεβρουαρίου οι Ελληνες σινεφίλ θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν 20 ταινίες μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ από καταξιωμένους, αλλά και νεότερους σκηνοθέτες οκτώ διαφορετικών χωρών της αφρικανικής ηπείρου. Οι περισσότερες ταινίες είναι γυρισμένες την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα και αποκαλύπτουν ένα σινεμά που πολλές φορές παραμένει άγνωστο ακόμα και στους καλά μυημένους σινεφίλ. Η είσοδος για το κοινό για όλες τις προβολές στον κινηματογράφο Λαΐς (Ιερά Οδός 48 & Μεγ. Αλεξάνδρου) στο Γκάζι είναι ελεύθερη και εμείς σας προτείνουμε ανεπιφύλακτα να δώσετε το «παρών».

Ρουμανική υπεροχή Την περασμένη Κυριακή έπεσε η αυλαία του φετινού Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, με το ρουμανικό “Child’s Pose” του Κάλιν Πέτερ Νέτζερ να κερδίζει τη Χρυσή Αρκτο, επιβεβαιώνοντας τη μεγάλη δυναμική του νέου ρουμανικού σινεμά. Ενας 34χρονος άνδρας σκοτώνει με το αυτοκίνητό του ένα μικρό παιδί. Η υπερπροστατευτική και δυναμική μητέρα του θα χρησιμοποιήσει χρήματα και τις διασυνδέσεις της για να τη βγάλει ο γιος της καθαρή, σε μια χώρα όπου όλα έχουν την τιμή τους. Ενα λιτό, συγκινητικό δράμα με κάμερα στο χέρι στα χνάρια του σινεμά του Μουνγκίου. «Το σινεμά παραμένει ο μεγαλύτερος πρεσβευτής της Ρουμανίας στο εξωτερικό τα τελευταία χρόνια, αλλά η κυβέρνηση απλά το αγνοεί», φρόντισε να θυμίσει στους συμπατριώτες της και στους σινεφίλ ανά τον κόσμο η παραγωγός της ταινίας Αντα Σόλομον κατά την παραλαβή του μεγάλου βραβείου του Φεστιβάλ.

Dennis the Greek Πέρασαν κιόλας τέσσερα χρόνια από το ντεμπούτο του Ντένη Ηλιάδη στο Χόλιγουντ με το «Τελευταίο σπίτι στα αριστερά» σε παραγωγή Γουές Κρέιβεν, και ο Ελληνας σκηνοθέτης, μόνιμος κάτοικος των ΗΠΑ πλέον, επιστρέφει με νέα ταινία. Το “Plus One” θα κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στο μεταμεσονύκτιο τμήμα του πιο indie κινηματογραφικού φεστιβάλ της Αμερικής, του South By Southwest, τον ερχόμενο Μάρτιο. Η υπόθεση θέλει τρεις κολλητές φίλες να πηγαίνουν σε ένα πάρτι αναζητώντας αγάπη, σεξ ή το κάτι άλλο... Ενα υπερφυσικό φαινόμενο, όμως, θα μετατρέψει αναπάντεχα το πάρτι σε εφιάλτη. Αν κρίνουμε από το «Τελευταίο σπίτι αριστερά», το θρίλερ του Ντένη Ηλιάδη του πάει πολύ! Οπότε ανυπομονούμε...

Η επιστροφή του Χαν Δεν ξέρουμε αν πρέπει να πιστέψουμε την πληροφορία. Κυκλοφορεί τις τελευταίες ημέρες στο διαδίκτυο, αλλά ακόμα δεν έχει επιβεβαιωθεί επίσημα από την Disney. Η είδηση θέλει τον Χάρισον Φορντ να επιστρέφει στον νέο -έβδομο«Πόλεμο των Αστρων», τον οποίο σκηνοθετεί για πρώτη φορά ο Τζέι Τζέι Εϊμπραμς, παίρνοντας τη σκυτάλη από τον δημιουργό του Star Wars Τζορτζ Λούκας. Αναμφισβήτητα, η επιστροφή του πρωταγωνιστή της πρώτης ταινίας σχεδόν 40 χρόνια μετά δημιουργεί μια ίντριγκα γύρω από το επερχόμενο μπλοκμπάστερ, αλλά κανείς δεν έχει καταλάβει ακόμα ποιον ρόλο θα έχει ο 70χρονος πλέον Χάρισον Φορντ. Τον Χαν Σόλο, που υποδυόταν και στις δύο πρώτες ταινίες, ή κάποιον άλλον; Ιδωμεν...

Στα υπόλοιπα βραβεία, το “An Episode in the Life of an Iron Picker” του Βόσνιου Ντάνι Τάντοβιτς κατέκτησε την Αργυρή Αρκτο, ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν κέρδισε το Βραβείο Σκηνοθεσίας για το “Prince Avalanche”, o Τζαφάρ Παναχί, μετά το “This is Not a Film”, απέσπασε το Βραβείο Σεναρίου για τη δεύτερη απαγορευμένη -δεν του επιτρέπεται από την ιρανική κυβέρνηση να κάνει σινεμάταινία του “Closed Curtain”, ενώ το “Promised Land” του Γκας Βαν Σαντ, που ξανασυναντά τον Ματ Ντέιμον 15 χρόνια μετά τον «Ξεχωριστό Γουίλ Χάντινγκ», έφυγε από το Βερολίνο με μία Ειδική Μνεία στις αποσκευές του.

Βιβλίο

Χάρτης πειραιώτικου πολιτισμού Ο Διονύσης Χαριτόπουλος γεννήθηκε το 1947 στην Αθήνα και μεγάλωσε στον Πειραιά, όπου από μικρή ηλικία έκανε διάφορες χειρωνακτικές δουλειές στο λιμάνι και στα γύρω μηχανουργεία. Εκτοτε, από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, έχει εκδώσει δεκάδες έργα, με γνωστότερο ίσως τη βιογραφία του Βελουχιώτη «Αρης, ο αρχηγός των ατάκτων».

κή μορφή τη συναρπαστική ανθρωπολογία και τη γεωγραφία της ευρύτερης περιοχής. Ο ήρωάς του, ένας τελειόφοιτος του δημοτικού, ένα «αλάνι», εξερευνά τις γειτονιές και τα στέκια στα πέριξ του μεγάλου λιμανιού: από τα καμπαρέ της Τρούμπας, στους τεκέδες της Δραπετσώνας, μέχρι και το Πέραμα, το «Χονγκ Κονγκ του Πειραιά».

Στο τελευταίο του πόνημα «Εκ Πειραιώς» (εκδ. Τόπος), ο συγγραφές επιστρέφει στην πραγματική του πατρίδα, στα παιδικά του χρόνια, και όχι απλώς για αυτοβιογραφικούς λόγους: «Το λιμάνι είναι ο κοσμοπολίτης κάθε χώρας. Ο ψυχισμός των ανθρώπων που ζουν γύρω από τα μεγάλα λιμάνια του κόσμου ... διαφέρει αισθητά από των κατοίκων της ενδοχώρας. Σαν να ξέρουν κάτι που οι άλλοι αγνοούν. Ισως επειδή το καθημερινό νταραβέρι με τον έξω κόσμο τους κάνει πιο ανοιχτόμυαλους, ξυράφια, καθώς βλέπουνε, ακούνε, γνωρίζουν πρώτοι όσα στις παραμέσα πόλεις θα μάθουν αργότερα ή και ποτέ στη ζωή τους».

Αφηγείται τις συνήθειες και τα ήθη των κατοίκων, σκιαγραφώντας τις άλλοτε ειρηνικές, άλλοτε συγκρουσιακές σχέσεις μεταξύ φίλων, φυλών και κοινωνικών τάξεων: «Στην Τρούμπα επικρατεί ανεξιθρησκία. Εντός των τειχών της άγιοι και δαίμονες πάνε παρέα. Ολες οι φυλές του κόσμου είναι εδώ ... λευκοί ξανθοί, ασπρουλιάρηδες, κοκκινοτρίχηδες, σκούροι, πιο σκούροι, μαύροι ... σκυλόμαγκες, μοσχόμαγκες, ναύτες». Και η πολυχρωμία του λιμανιού δεν σταματά εδώ. Ο Πειραιάς έχει όλα όσα θα μπορούσε να επιθυμήσει ο καραβίσιος: ποτά, μπαρ, λαθραία κάργα, ξενοδοχεία για όλες τις δουλειές... «Ολα μπορείς να τα κάνεις στον Πειραιά, όλα εκτός από ένα, να κάνεις τον ζόρικο».

Συνδυάζοντας, λοιπόν, τα βιώματά του με ντοκουμέντα και απομνημονεύματα της εποχής, ο Χαριτόπουλος συνθέτει και παρουσιάζει σε μυθιστορηματι-

Επιμέλεια: Κώστας Κωνσταντίνου

22-28.02.2013

Ιστορίες αιχμαλωσίας Το μανιφέστο του Ο Τζέιμς Κλαβέλ είναι συγγραφέας, μεταξύ άλλων, των αριστουργημάτων “Shogun”, “Tai-Pan”, καθώς και σεναριογράφος επιτυχιών όπως «Η Μύγα» και «Η Μεγάλη Απόδραση». Ολα ξεκίνησαν για τον ίδιο όταν κατατάχθηκε, σε ηλικία 16 χρόνων, στον αγγλικό στρατό και πολέμησε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου αιχμαλωτίστηκε από τους Ιάπωνες και οδηγήθηκε στο Τσάνγκι - το πλέον διαβόητο στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου της Ασίας. Ο «Βασιλιάς των Αρουραίων» (εκδ. Anubis) αποτελεί μια κορυφαία μυθιστορηματική αφήγηση του τρόμου εκείνων των ημερών. Το πιο προσωπικό μυθιστόρημα του Κλαβέλ, που τον βοήθησε να εξορκίσει τον πόνο που βίωσε, προσφέροντάς μας ένα από τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά αριστουργήματα.

Ο ιδιαίτερα αγαπητός στη χώρας μας Εμίρ Κουστουρίτσα δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Το βιβλίο «Κι εγώ πού είμαι σ’ αυτή την ιστορία;» (εκδ. Πατάκη), το μοναδικό που έχει συγγράψει μέχρι στιγμής, είναι μια ιδιότυπη αυτοβιογραφία και παράλληλα ένα μανιφέστο του μεγάλου καλλιτέχνη. Η ζωή του είναι όπως οι ταινίες του: έντονη, πλούσια, προκλητική, μακριά από το πολιτικά ορθό, με τη μουσική πανταχού παρούσα. Ενα βιβλίο που διαβάζεται σαν το μυθιστόρημα των Βαλκανίων του 21ου αιώνα, στο οποίο ο Σέρβος κινηματογραφιστής αφηγείται τη ζωή του και στήνει ολοζώντανο μπροστά στα μάτια μας έναν ολόκληρο κόσμο σημαδεμένο από τον πόλεμο και την Ιστορία.

70 Χρόνια ΙΚΑΡΟΣ Θυμάμαι τον εαυτό μου, στη δευτέρα τάξη του δημοτικού, να με κάνει ρεζίλι η δασκάλα στην τάξη. Είχα μπερδέψει τον Ελύτη με τον Σεφέρη - αμάρτημα ασυγχώρητο. Εκείνη, αντί να προσπαθήσει να με φέρει κοντά με αυτή τη γλυκιά λογοτεχνική κληρονομιά, έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να μου παρουσιάσει τα «ιερά τέρατα» σε ρόλο «μπαμπούλα». Και, δυστυχώς, για κάποια χρόνια τα κατάφερε. Σήμερα, τέτοια περιστατικά και παρόμοια κατά τα φοιτητικά μου χρόνια, τα θυμάμαι και γελάω. Οπως γελάω και με τη δικιά μου, ίσως και όλων μας, τάση να προσπερνάω μικρές γωνιές, κρυμμένους θησαυρούς στην καρδιά της πόλης. Στην οδό Βουλής, μέσα σε μια Αθήνα που αγκομαχά, μπορεί κάποιος να ρεμβάσει με την εικαστική παρέμβαση της Μπέσσυς Ράλλη στη βιτρίνα ενός μικρού βιβλιοπωλείου. Ενα έργο που εκτίθεται για να γιορτάσει τα 70ά γενέθλια του εκδοτικού οίκου Ικαρος. Του οίκου που εξέδωσε τα δύο ελληνικά νόμπελ, που συνδύασε τον λόγο με τη ζωγραφική του Μόραλη, που «έβγαλε» Καβάφη και ένα πλήθος από ποιητές πρώτης γραμμής, φροντίζοντας κάθε σπιθαμή των βιβλίων τους. Των εκδόσεων που φιλοξενούν τα ποιήματα της Κικής Δημουλά και έχουν τη χαρά ενός πρωτότυπου εκδοτικού φαινομένου ονόματι “Logicomix”. Του graphic novel που κατάφερε να λάβει κριτικές από «εφημεριδούλες» όπως οι “New York Times” και η “Guardian”.

Περί μετανάστευσης

Σοβιετικός τρόμος

Γεννημένος πριν από 53 χρόνια στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας, από πατέρα Ελληνα που έφυγε από την Πελοπόννησο το ’51 για πολιτικούς λόγους και μητέρα Αυστριακή, ο Αρης Φιορέτος κατοικοεδρεύει πλέον στο Βερολίνο και είναι ένας από τους λιγοστούς συγγραφείς ελληνικής καταγωγής που κάνουν καριέρα στο εξωτερικό. Στο μυθιστόρημά του «Ο τελευταίος Ελληνας» (εκδ. Καστανιώτη) ο συγγραφέας, με αφετηρία τη Μικρασιατική Καταστροφή, καταπιάνεται με ένα θέμα που εν μέσω κρίσης γίνεται εκ νέου επίκαιρο: τη μετανάστευση. Ενα σύγχρονο, λυρικό μυθιστόρημα για τον ευρωπαϊκό 20ό αιώνα των διωγμών και της σύγκρουσης των πολιτισμών, καθώς και ένας ποιητικός φόρος τιμής στον πόνο και στον πλούτο της ζωής ενός μέτοικου.

Στο δεύτερο μυθιστόρημά του «Ο μυστικός λόγος» (εκδ. Πατάκη), ο Τομ Ρομπ Σμιθ μάς μεταφέρει στη Σοβιετική Ενωση το 1956. Το σταλινικό καθεστώς καταρρέει και αφήνει πίσω του μια κοινωνία διεφθαρμένη και συντετριμμένη. Παράλληλα, ο πρωταγωνιστής Λέο Ντεμίντοφ -πρώην αξιωματικός της Κρατικής Ασφάλειας- βιώνει τη δική του κόλαση, καθώς ένα άγνωστο πρόσωπο που τον μισεί αβυσσαλέα απειλεί αυτόν και την οικογένειά του. Ο απεγνωσμένος αγώνας του Λέο για να σώσει τα αγαπημένα του πρόσωπα θα τον παρασύρει από τα άγρια σιβηρικά γκουλάγκ στα βάθη του εγκληματικού υπόκοσμου και από εκεί στην καρδιά της ουγγρικής εξέγερσης. Ενα ατμοσφαιρικό όσο και ιστορικό θρίλερ, γεμάτο ένταση και συνεχείς κορυφώσεις.

Το σημαντικότερο, όμως, είναι πως ο Ικαρος ξεκίνησε το 1943 και συνεχίζει. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς φανφάρες και με την ουσία που μπορεί να προσφέρει το μεράκι μιας οικογενειακής επιχείρησης που δεν επαναπαύθηκε στις δάφνες της. Αλλά προσπαθεί να συνδυάζει την ποιότητα του κλασικού με νέες ιδέες. Δίχως καμία διάθεση να βάλει σε κάποιο ψηλό και απρόσιτο ράφι για τους αναγνώστες τη γλυκιά κληρονομιά του. Γιώργος Ρομπόλας

Θέατρο

Μια ερωτική αρένα Ενα αγόρι και ένα κορίτσι. Ενας ματαιωμένος έρωτας. Οι μουσικές και τα τραγούδια της Βijoux de Κant. Στις 27 και 28 Φεβρουαρίου στην αυλή του metamatic:taf (Nορμανού 5, Μοναστηράκι) ο σκηνοθέτης Γιάννης Σκουρλέτης και η Βijoux de Κant επιστρέφουν με μία ακόμα παράσταση, όπου η μουσική συναντά το θέατρο και τις εικαστικές τέχνες. «Ούτε μια νότα, αγάπη μου». Χρησιμοποιώντας ως δραματουργική βάση ένα παλιότερο κείμενο του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη με τίτλο «Το βιολί» και ένα νεότερο διά χειρός της Ειρήνης Σουργιαδάκη, μέλους της Βijoux de Κant -το οποίο με τη σειρά του χάρισε στην παράσταση και τον τίτλο της-, ο Γιάννης Σκουρλέτης μετατρέπει την αυλή του Τaf σε μια ιδιόμορφη ερωτική αρένα. Μέσα σε αυτή θα διηγηθεί την ιστορία ενός αγοριού και ενός κοριτσιού που δεν πρόλαβαν να ζήσουν την αγάπη τους. Με βασικό όχημα μουσικές και τραγούδια από παλιότερες παραστάσεις της, η Βijoux de Κant, μένοντας πιστή στις πεποιθήσεις για το τι εστί τέχνη,

επιχειρεί να μας παρασύρει για ακόμα μία φορά στο ιδιαίτερο καλλιτεχνικό της σύμπαν. Το θεατρικό σκηνικό του metamatic:taf, την καλλιτεχνική διεύθυνση του οποίου ανέλαβε η Βijoux de Κant για τα επόμενα δύο χρόνια, μοιάζει ιδανικό για να φιλοξενήσει το νέο της project. Για δύο μόνο βραδιές, λοιπόν, η Λένα Δροσάκη και ο Ιούλιος Τζιάτας θα ζήσουν τη δική τους σιωπηλή ερωτική ιστορία, πλημμυρισμένη από τις μουσικές και τα τραγούδια του Κώστα Δαλακούρα, ερμηνευμένα από τη Μαρίσα Αθητάκη, τον Θεμιστοκλή Καρποδίνη, τον Δημήτρη Πασσά, την Κατερίνα Σκλεπέτα και τον Σαμψών Φύτρο. Οσοι γνωρίζετε τι εστί Βijoux de Κant είναι βέβαιο ότι θα είστε εκεί. Οσοι δεν έχετε παρακολουθήσει ξανά παράστασή της, το «Ούτε μια νότα, αγάπη μου» είναι η ιδανική ευκαιρία για τις απαραίτητες συστάσεις.

Επιμέλεια: Γιώργος Παπαστογιαννούδης

Απαρχή των πάντων Το «Σωματίδιο του Θεού» από την ομάδα «Κι όμως κινείται» ανεβαίνει στις 21-24 Φεβρουαρίου στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος). Επτά ερμηνευτές (χορευτές και ακροβάτες) αναπτύσσουν μια διαλεκτική σχέση που κυμαίνεται ανάμεσα στην οπτικοποίηση και την ολοένα αυξανόμενη αίσθηση της μικρής ανθρώπινης εμβέλειας μέσα σε αυτό το εξωφρενικό και άπειρο σύμπαν. Αφορά την ακούραστη γενναιότητα του ανθρώπινου είδους, την ασταμάτητη έρευνά του, με ό,τι μέσο διαθέτει, προκειμένου να καταλάβει ποιοι είμαστε, πώς φτιάχτηκε όλο αυτό και τι τελικά θα απογίνουμε. Η παράσταση είναι ταυτόχρονα μια διάλεξη αυξανόμενης εντροπίας από τον Δ. Αποστολάκη, υπότροφο του Πανεπιστημίου Κρήτης, που ήταν ερευνητής στο CERN σε αυτό ακριβώς το πεδίο αναζήτησης του μποζόνιου Χιγκς.

Ενας άντρας και μια γυναίκα. Μια συζήτηση χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Ενα έργο που ισορροπεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και την παραίσθηση. Ο νεαρός συγγραφέας Κώστας Καραφύλλης μέσα από το έργο του «Παραμονή Πρωτοχρονιάς» στο Κινητήρας Studio (Ερεχθείου 22, Ακρόπολη) κάνει ένα σχόλιο πάνω στη συλλογική μας μοναξιά, ανατρέχοντας στα υλικά του θεάτρου του παραλόγου. Ποιοι είναι πραγματικά οι ήρωες του έργου; Πώς συναντήθηκαν; Γνωρίζονται; Υπάρχουν και οι δύο; Η Αντιγόνη Γύρα προσεγγίζει σκηνοθετικά το έργο, δίνοντας έμφαση στην κινησιολογία, που έρχεται σε πλήρη αντίστιξη με τη δράση, δημιουργώντας μια εκκεντρική χοροθεατρική μίξη, άψογα εκτελεσμένη από την Ελένη Τυρέα και τον Δημήτρη Αγορά.

22-28.02.2013

Χορεύτρια τρομοκράτης Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Νέος Κόσμος) η Βασιλική Τρουφάκου και η Ελένη Ευθυμίου μάς προτείνουν ένα έργο εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα «Αγνωστη τρομοκράτισσα» του Ρίτσαρντ Φλάναγκαν, με πρωτότυπη μουσική γραμμένη ειδικά για την παράσταση από τη Λένα Πλάτωνος. Ενα αστυνομικό μυστήριο που δημιουργείται από το τίποτα, μια όμορφη χορεύτρια με ταπεινά όνειρα που σε μια νύχτα βαφτίζεται διαβόητη τρομοκράτισσα, ο ρόλος των μίντια στη δημιουργία μιας είδησης. Με τρόπο άμεσο, κωμικό, αλλά και με έντονο κοινωνικοπολιτικό σχόλιο, η θεατρική παράσταση επιδιώκει να μιλήσει για όλα αυτά που μας συμβαίνουν και προσπαθούμε να αποσιωπήσουμε...

Μασκαράτα Λογική ή παραίσθηση;

Ενα κλασικό θεατρικό έργο από το ιστορικό Θέατρο Vakhtangov της Μόσχας θα παρουσιαστεί για δύο βράδια (22-23 Φεβρουαρίου) στο Θέατρο Badminton (Ολυμπιακά Ακίνητα Γουδή). Η «Μασκαράτα» του Μιχαήλ Γιούριβιτς Λέρμοντοφ σε σκηνοθεσία του Rimas Tuminas είναι μια γιορτή με μαγευτική μουσική, λαμπρά κοστούμια, μυστηριώδεις μάσκες και δελεαστικές προτάσεις για γλέντι, όπου οι άνθρωποι διασκεδάζουν, συκοφαντούν και χαρτοπαίζουν, χωρίς να τους αναγνωρίζει κανείς, αφού πίσω από τις μάσκες είναι ελεύθεροι από τα πάντα, ακόμα και από τους εαυτούς τους. Το έργο αποκαλύπτει την ανελέητη αλήθεια για τους ανθρώπους και τον κόσμο στον οποίο ζουν, έναν κόσμο αυστηρό, όπου η ηθική παραπαίει στην κόψη του ξυραφιού.

Ελληνικοί μύθοι αγγλιστί Μια θεατρική ομάδα από τη Μεγάλη Βρετανία, με βάση της το Μπέρμινχαμ και με διαπιστευτήρια τις επιτυχημένες εμφανίσεις της στο Fringe του Εδιμβούργου και την ευρωπαϊκή της περιοδεία, η Temple Theatre, έρχεται για να μας ξαναγυρίσει στο μυθικό παρελθόν μας. Ολοι οι μύθοι της αρχαίας Ελλάδας μόνο σε μία ώρα στην παράσταση “Unmythable”. Ετοιμαστείτε για το ταξίδι της ζωής σας. Σαλπάρετε με τον Ιάσονα και τους Αργοναύτες στη μεγαλύτερη αποστολή τους - να φέρουν πίσω το Χρυσόμαλλο Δέρας. Ακούστε την ιστορία της «Οδύσσειας» από την πλευρά ενός απλού στρατιώτη, δείτε τι έκανε ο βασιλιάς Μίδας όταν του τελείωσε όλο το χρυσάφι και ανακαλύψτε τι έγινε πραγματικά στον Δούρειο Ιππο. Η βρετανική ομάδα μάς καλεί να ζήσουμε μαζί τους μύθους της αρχαίας Ελλάδας, αλλά και να συμμετέχουμε σε αυτούς μέσα από το δικό της θεατρικό ταξίδι. Το “Unmythable” συνδυάζει το σωματικό θέατρο με το δράμα και το τραγούδι. Η παράσταση ανεβαίνει στο BIOS (Πειραιώς 84, Κεραμεικός) και παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής της περιοδείας. Στην Αθήνα, εδώ που ξεκίνησαν όλα, μυθικοί ήρωες, τρομερά τέρατα, επικές μάχες και φανταστικές πτήσεις θα «ζωντανέψουν» σε μια ανεκδιήγητη περιπέτεια για όλη την οικογένεια από τις 28 Φεβρουαρίου έως τις 3 Μαρτίου.

Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

Ο φίλος από τη Βιέννη O ιστορικός τέχνης και καλλιτεχνικός διευθυντής του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Ντένης Ζαχαρόπουλος αποτίνει φόρο τιμής στον πρόσφατα αποθανόντα εικαστικό Franz West, με την πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση «Franz West, O Βιεννέζος Φίλος», που θα φιλοξενείται μέχρι τις 5 Μαΐου στο Μουσείο Αλεξ Μυλωνά (Πλ. Αγίων Ασωμάτων 5, Θησείο). Επιτοίχια έργα, εγκαταστάσεις και βίντεο των Herbert Brandl, Mike Kelley, Martin Kippenberger, Peter Kogler, Mariella Simoni, Octavian Trauttmansdorff, Otto Zitko και Heimo Zobernig έρχονται σε διάλογο με τα έργα του West, υπογραμμίζοντας τη μακρόχρονη συνεργασία και φιλία που συνέδεε τους δημιουργούς τους με τον Αυστριακό καλλιτέχνη. Ο επιμελητής της έκθεσης σημειώνει: «Στις αίθουσες ή τα πάρκα, τις εκθέσεις ή τα περάσματα στην πόλη, μέσα από το πλαίσιο θεσμών ή της καθημερινής ανεκδοτολογίας του κόσμου, ο Franz West συγκεντρώνει τα κομμάτια της

ψυχής -τρομερά και γλυκά, μεγαλοπρεπή κι εύθραυστα, αποκρουστικά και τρυφερά- και μας συμπλέκει μέσα στο έργο του ως μια τεράστια κουρελού: passstücke, ντιβάνια, καθίσματα, κινήσεις, βαψίματα, στάσεις, χαλιά, βίντεο, φωνές, χειρονομίες, προοπτικές, πρόσωπα, χρώματα και συναισθήματα, πράγματα και πάθη, όπως η εικόνα που σχηματίζεται μέσα από τους κόμπους στο χαλί του Κόσμου που μας σημασιοδοτεί». Ο Ντένης Ζαχαρόπουλος προσθέτει για τη σχέση του West με τους συνοδοιπόρους του που παρουσιάζονται στην έκθεση καθώς και για το σημαντικό έργο-παρακαταθήκη του καλλιτέχνη: «Ο κύκλος των καλλιτεχνών γύρω του ήταν συνεχώς ανοιχτός και πλούσιος σε αντιπαραθέσεις και διάλογο που χτύπησε καίρια κάθε είδους φορμαλισμό και κομφορμισμό. Ο Βιεννέζος φίλος παραμένει μια τόσο σημαντική μορφή ανάμεσά μας μέσα από το έργο και την πνευματική υποθήκη που ολοκληρώνει και κληροδοτεί στις νεότερες γενιές».

Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

Τι είναι η πατρίδα μας; Το Εθνικό Θέατρο (Αγίου Κωνσταντίνου 22-24, Αθήνα) φιλοξενεί δύο σύγχρονες εικαστικές εκθέσεις που επιχειρούν να απαντήσουν στο ερώτημα «Τι είναι η πατρίδα μας;». Ετσι, στο φουαγιέ του Κτιρίου Τσίλλερ θα παρουσιάζεται μέχρι τις 31 Μαρτίου η έκθεση των εικαστικών Νίκου Μάρκου, Μανώλη Μπαμπούση, Πάνου Κοκκινιά, Γιώργη Γερόλυμπου, Δημήτρη Τσουμπλέκα, Παύλου Φυσάκη και Πάρι Πετρίδη, σε επιμέλεια Ελένης Κούκου και Κατερίνας Τσέλου. Παράλληλα, στο φουαγιέ της Νέας Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου εκτίθενται έργα του Κώστα Τσώλη, τα οποία βρίσκονται σε άμεση συνάρτηση με την παράσταση «Ζ» του Εθνικού, η οποία είναι βασισμένη στο γνωστό βιβλίο του Βασίλη Βασιλικού.

22-28.02.2013

Τέχνη και ανατομία Με τον πρωτότυπο τίτλο “Fovea” η καλλιτέχνις Iliodora Margellos επιλέγει να παρουσιάσει την πρώτη της ατομική έκθεση στην γκαλερί a.antonopoulou.art (Αριστοφάνους 20 , Ψυρρή). Δανειζόμενη έναν όρο ανατομίας ο οποίος σχετίζεται με τη δυνατότητα της απόλυτης οπτικής ευκρίνειας, η καλλιτέχνις δημιουργεί έργα με έντονη χρωματική και σχηματική ποικιλία. Aλλωστε, η ανατομία αποτέλεσε αντικείμενο σπουδών της Margellos, ενώ συνδύασε την αγάπη της για την ιατρική επιστήμη και τις τέχνες σπουδάζοντας στην Αμερική. Η οπτική αφήγηση που παράγει κατά τη διάρκεια της έκθεσής της ξεκινά και καταλήγει στην εγκατάσταση με το όνομα “Scotoma”, ή αλλιώς τυφλό σημείο, όπου εντοπίζουμε όλα τα αντικείμενα από τα έργα της ανά θεματικές κατηγορίες.

Σχεδιασμοί στην Τέχνη Ο Εμμανουήλ Μαυρομμάτης επιμελείται την έκθεση «Σχεδιασμοί και Προγράμματα Υλοποίησης», η οποία θα παρουσιάζεται μέχρι τις 11 Μαρτίου στο CAMP (Απελλού 2, Πλατεία Κοτζιά). «Θα φανεί απροσδόκητο, αλλά ξεκίνησε από τις σπουδές μου στην αρχαιολογία», μας λέει για τη συγκεκριμένη έρευνά του. «Η αρχαιολογία είναι μια λειτουργική παιδεία, γιατί μαθαίνεις ότι αυτό που βλέπεις κρύβει τις αιτίες του στο βάθος των χρόνων. Με την ανάλυση των πιθανών του χρήσεων, ίσως ανακαλύψεις τη λογική του που είναι μέσα στο πράγμα και η λογική του είναι η ανάγκη του - είναι ο λόγος για τον οποίο έγινε. Αυτή είναι η έννοια του καλλιτεχνικού έργου». Ποια είναι, όμως, η σχέση της συγκεκριμένης έκθεσης με τις «Διαδικασίες/Συστήματα», την πρώτη ομαδική έκθεση στην οποία συμμετείχε πριν από 37 χρόνια μαζί με την Οπυ Ζούνη, τον Μιχάλη Κατζουράκη, τον Παντελή Ξαγοράρη κά.;

Τα λάθη επιτρέπονται Φυτικά μοτίβα Η Γεωργία Δαμοπούλου παρουσιάζει τη νέα της δουλειά στην γκαλερί Batagianni (Ηρακλείτου 3 Κολωνάκι) με τον τίτλο “Sarracenia obscura / Passiflora mirabilis“. Παραπέμποντας στη βοτανολογία και τη φυτολογία, τόσο ο τίτλος της έκθεσης, όσο και τα ονόματα των έργων, αποτελούν κατ’ ουσίαν παραποιημένα ονόματα σαρκοβόρων φυτών. Ενα απειλητικό φυτικό μοτίβο, υπό μορφή αναρριχητικού φυτού ή ιστού, συναντάται σε όλες τις δημιουργίες της απειλώντας και παγιδεύοντας τις ανθρώπινες φιγούρες της καλλιτέχνιδας. Μια σιωπηλή αφηγηματικότητα διαπνέει τα έργα της, ενώ οι ήρωές της θυμίζουν υπνοβάτες που πρόκειται να ξυπνήσουν σε έναν κόσμο ανησυχητικό και επώδυνο. Η έκθεση της Γεωργίας Δαμοπούλου διαρκεί μέχρι τις 16 Μαρτίου.

Με γενικότερο τίτλο “Errors allowed” η 16η Biennale Νέων καλλιτεχνών της Ευρώπης και της Μεσογείου θα λάβει χώρα το καλοκαίρι του 2013 στην όμορφη και κοντινή Αγκόνα της Ιταλίας. Εκεί, περισσότεροι από 250 νέοι δημιουργοί από διαφορετικά κράτη και πεδία (εικαστικά, φωτογραφία, comic, video art, λογοτεχνία, κινηματογράφος, μουσική, χορός) θα παρουσιάσουν τα πρωτότυπα έργα τους. Η Ελλάδα θα εκπροσωπηθεί από 15 καλλιτέχνες, ενώ η προθεσμία υποβολής βιογραφικών και προτάσεων για συμμετοχή ολοκληρώνεται στις 28 Φεβρουαρίου. Οι ενδιαφερόμενοι σπεύσατε στην ιστοσελίδα της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς για περισσότερες λεπτομέρειες και για να αποστείλετε την αίτησή σας!

«Στην πρώτη μου έκθεση η ιδέα ήταν αρχαιολογική, αυτό που προηγήθηκε είναι μέσα στο παρόν», εξηγεί. «Η σημερινή είναι κριτική. Πράγματι, οι επιδιώξεις του έργου υλοποιούνται πάντα μέσα στο παρόν; Αναφέρομαι σε καλλιτέχνες με τους οποίος κάναμε μαζί μέχρι τώρα ένα μέρος του δρόμου: ο Ανδρέου, η Γαλανού, ο Καλδής, ο Λαζόγκας, η Μιχαηλίδου, ο Μπουτέας, η Ξενούλη, ο Παπαηλιάκης, ο Σαχίνης, ο Τσακίρης. Στους περισσότερους από αυτούς τους καλλιτέχνες προλόγισα την πρώτη έκθεση. Αλλους τους υποστήριξα ηθικά ή με κατάλληλες αναλύσεις, όπως την Ασσάνη, την Καραγκουνάκη, την Γκούμα, τον Σκούρτη, τη Σπυρούλη και κυρίως την Παπασπύρου, με την οποία μας συνδέει ένα κοινό βλέμμα για περισσότερο από 30 χρόνια. Η έκθεση εργάζεται με αναγνωρίσιμα υλικά, των οποίων οι διασυνδέσεις μέσα στον χώρο κατασκευάζουν την έννοια. Το έργο είναι το κύρος της έννοιας».

Κείμενο: Αργυρώ Μποζώνη / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

22-28.02.2013

Ο δικός σου Τηλέμαχος Should I stay or should I go? Αυτός ο στίχος, δανεισμένος από το τραγούδι των Clash δεν έχει καμία σχέση με ερωτικό μήνυμα. Είναι ίσως το πιο κρίσιμο σημερινό ερώτημα μιας νεολαίας που, φορτωμένη πτυχία και μεταπτυχιακούς τίτλους σπουδών, αγγίζει την ανεργία του 60% και αναζητά την έξοδο κινδύνου προς τη μετανάστευση. Είναι το δεύτερο συνθετικό του τίτλου της παράστασης του Ανέστη Αζά και του Πρόδρομου Τσινικόρη «Τηλέμαχος - Should I stay or should I go?», που κάνει πρεμιέρα στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στις 27 Φεβρουαρίου, σε συμπαραγωγή με το Ballhaus του Βερολίνου. Συναντήσαμε τους δημιουργούς της παράστασης λίγες ημέρες μετά την ολοκλήρωση των παραστάσεών τους στο Ballhaus-Naunystrasse, ένα θέατρο στην καρδιά του Κρόιτσμπεργκ, που δημιουργήθηκε το 2008, και του οποίου το καλλιτεχνικό πρόγραμμα εποπτεύει ο διεθνούς φήμης Τούρκος κινηματογραφιστής Φατίχ Ακίν. Το Ballhaus έχει σαν θεματική τη μετανάστευση και στο πρόγραμμά του έχει σκοπό να δίνει χώρο σε όλες αυτές τις αφηγήσεις και τους ανθρώπους που κάτω από «νορμάλ» συνθήκες δεν θα έβρισκαν χώρο στις γερμανικές σκηνές. «Αρχίσαμε να δουλεύουμε αυτό το έργο», μας λένε, «τον Σεπτέμβριο του 2011, σε μια εποχή που ο Τύπος είχε πολώσει πολύ τόσο τη σχέση μας με τη Γερμανία, κατεβάζοντας το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης σε αναμέτρηση λαών. Εμάς αυτό που μας απασχολούσε αρχικά ήταν η κρίση σαν κυρίαρχο θέμα και κάποια αποτελέσματά της, όπως το δεύτερο αυτό μεταναστευτικό κύμα προς τη Γερμανία. Και όχι μόνο η οικονομική κρίση, αλλά και η κρίση της δημοκρατίας και η κρίση των σχέσεων ανάμεσα στις δύο χώρες. Στη συνέχεια αυτούς τους επιστήμονες-μετανάστες τους συνδέσαμε με την πρώτη γενιά μεταναστών που ξεκίνησαν από εντελώς διαφορετική αφετηρία, σαν εργάτες, σαν αγρότες, σαν οικονομικοί μετανάστες. Αρ-

γότερα θελήσαμε να το συνδέσουμε με κάποιο κομμάτι από την αρχαία ελληνική γραμματεία και μοιραία ο συνειρμός είναι η ‘Οδύσσεια’. Για να ανοίξει ο συνειρμός, διαλέξαμε το κομμάτι που αφορά τον Τηλέμαχο. Από την οπτική γωνία του γιου που ψάχνει τον πατέρα του και συνδέεται με μια καινούργια γενιά που αναζητά την παλιότερη». Επί σκηνής ερασιτέχνες και επαγγελματίες ηθοποιοί, μια μικτή φόρμα, ανταλλάσσει τις μυθιστορηματικές της διαδρομές μέσα από βαθιά φορτισμένες συναισθηματικά προσωπικές αφηγήσεις. Θα μπορούσε κανείς να το αποκαλέσει αυτό πολιτικό θέατρο; «Πάντα», απαντούν, «δουλεύουμε τα έργα μας εκκινώντας από μια κοινή και συγκεκριμένη ιδεολογική και πολιτική αφετηρία που είναι προφανής στις παραστάσεις μας. Αν πιστεύουμε σε κάποιο δόγμα, αυτό είναι η ρήση του Γκοντάρ ‘Το θέμα είναι να κάνουμε ταινίες πολιτικά και όχι πολιτικές ταινίες’. Για μας αυτό σημαίνει πως το θέατρο είναι ούτως ή άλλως πολιτικό εκ φύσεως, από τη στιγμή που μπαίνει σε έναν κοινό διάλογο. Από εκεί και πέρα εξαρτάται από το πόσο συνειδητά το κάνεις εσύ ο ίδιος σαν καλλιτέχνης. Εμείς στα έργα μας δουλεύουμε συνειδητά με θέματα της πολιτικής επικαιρότητας. Και το να φέρνεις στη σκηνή την προσθήκη της αλήθειας είναι πολιτική διαδικασία. Αυτή τη στιγμή, μόνο από άποψη δραματουργίας αν το εξετάσουμε, η Ελλάδα είναι ένα καζάνι που βράζει, τα θέματα είναι εδώ, οι συγκρούσεις είναι εδώ. Και εμείς θα θέλαμε να δουλεύουμε εδώ που είναι η γλώσσα μας, αλλά αυτή η δουλειά είναι εκ φύσεως νομαδική και περίπου ξέρουμε πως θα μοιράσουμε τα επόμενα χρόνια της ζωής μας ανάμεσα στις δύο χώρες». Ο Ανέστης Αζάς σπούδασε σκηνοθεσία στην Ανώτατη Δραματική Σχολή Ernst Busch του Βερολίνου και ο Πρόδρομος Τσινικόρης γεννήθηκε στο Βούπερταλ από γονείς μετανάστες στη Γερμανία. Μεταφέροντας, λοιπόν, και το προσωπικό τους βίωμα στη σκηνή, επέλεξαν σαν έναρξη της παράστασης ένα ταινιάκι των αρχών

του ’80, με πρωταγωνιστές τον Πρόδρομο Τσινικόρη και την αδερφή του, παιδιά Ελλήνων μεταναστών, να γιορτάζουν στο Βούπερταλ τα πρώτα τους γενέθλια. Σε αυτή την παράσταση, παρόλο που η έρευνα, τα ντοκουμέντα και οι μαρτυρίες παίζουν σημαντικό ρόλο, όπως σε όλες τις δουλειές τους, εξελίσσουν τη μέθοδό τους και περνάνε από το ντοκουμέντο σε ένα έργο πολύ πιο θεατρικό κείμενο, γραμμένο μέσα από αυτοσχεδιασμούς των ηθοποιών της παράστασης. Υπάρχει, καταλήγουν, ένα μεγάλο συναισθηματικό φορτίο σε όλη αυτή την αφήγηση. Ο Πρόδρομος Τσινικόρης βλέπει σε βίντεο τους παππούδες του που δεν ζουν πια, μετανάστες που δεν κατάφεραν να επιστρέψουν στον γενέθλιο τόπο τους, και τους γονείς του να τον συμβουλεύουν τι να κάνει· η Σοφία Αναστασιάδου απεργάζεται ένα προσωπικό τραύμα προδοσίας απέναντι στον εαυτό της, καθώς έπρεπε να αρνηθεί στον Αρειο Πάγο όλη της την πολιτική ιδεολογία για να πάρει πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων να τελειώσει τις σπουδές της και να φύγει στο εξωτερικό· η νεαρή Δέσποινα Μπιμπίκα με πτυχίο Θεατρολογίας και Ψυχολογίας, που ζει στο Βερολίνο καθαρίζοντας σπίτια, είναι μερικές από τις ιστορίες που συνδέουν το ντοκουμέντο με την προσωπική εξομολόγηση, κάνοντας το προσωπικό συλλογικό μέσα από αλήθειες που τις υποψιάζεσαι θεωρητικά, αλλά δεν τις έχεις ακούσει ποτέ από πρώτο χέρι. Ισως δεν θα μπορέσει κανείς να απαντήσει σε κανένα ερώτημα. Αν πρέπει να φύγει, αν πρέπει να μείνει, αν θέλει να φύγει ή να μείνει, αν μπορεί να ζήσει εδώ ή αλλού. Αλλά πάντα μπορεί να αναζητήσει τις πληροφορίες εκείνες που θα φωτίσουν τις επιλογές του επικοινωνώντας με ένα θέατρο που συνομιλεί απευθείας με τον θεατή και αυτά που τον απασχολούν σήμερα.

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

22-28.02. 2013

Εργαστήρι στιχουργικής «Δεν υπάρχουν μυστικά στη στιχουργική με την έννοια της συνταγής. Υπάρχουν όμως κανόνες που μπορούν να τηρηθούν». Ο Νίκος Μωραΐτης δεν χρειάζεται συστάσεις. Μας συστήνεται 16 χρόνια τώρα μέσα από τα τραγούδια του, τα λόγια του. Δεν του το είπα, αλλά του χρωστάω ορισμένα από τα ωραιότερα μουσικά μου ταξίδια μέσα από τη φωνή της Γαλάνη, της Πρωτοψάλτη, της Αρβανιτάκη, της Χαρούλας... Ακόμα και σε συνεργασίες και κομμάτια του με τα οποία δεν έχω ενθουσιαστεί, του αναγνωρίζω ότι έχει μια βάση κάτω από την οποία δεν πέφτει ποτέ. Το πιο αδιάφορο τραγούδι του Νίκου είναι το best of the best της μεγάλης πλειονότητας των Ελλήνων στιχουργών. Το καλύτερό του απλά μπορεί να παίζει στο repeat για ώρες. Και παίζει συνήθως όταν είσαι μόνος. «Ο στίχος δεν διδάσκεται», μου ομολογεί, αφού η αφορμή της συνάντησής μας είναι το Εργαστήριο Στιχουργικής, που επιμελείται για δεύτερη χρονιά στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης από τις αρχές Μαρτίου μέχρι τις αρχές Ιουνίου. Δώδεκα συναντήσεις. «Θέλω φέτος να είναι εστιασμένο περισσότερο στους στίχους των παιδιών. Να αναλυθούν περισσότερο, να μελοποιηθούν από συνθέτες, να κληθούν τα παιδιά να γράψουν πάνω σε μελωδίες... Να είναι, δηλαδή, λιγότερο θεωρητικό και περισσότερο πρακτικό από πέρυσι», μου λέει. Ο στίχος δεν διδάσκεται, αλλά σίγουρα παλεύεται, δοκιμάζεται, ξαναγράφεται. Και το να έχεις σε αυτή τη διαδικασία στο πλευρό σου έναν άνθρωπο που αποδεδειγμένα ξέρει να χτίζει με τα λόγια του εικόνες που παίρνουν πνοή μέσα από τις μουσικές είναι σημαντικό πλεονέκτημα για να εξελίξεις την τέχνη σου. Ο ίδιος ομολογεί ότι δεν παρακολούθησε κάποιο σεμινάριο όταν ξεκινούσε. Ηταν όμως χρόνια ταμένος σε αυτό. Ο στίχος δεν διδάσκεται. Είναι ταλέντο, είναι αγάπη για το τραγούδι, είναι παρατήρηση, είναι πολλή και επίμονη προσωπική δουλειά. Είναι μια μοναχική διαδικασία. Και

ο Νίκος είχε περάσει μέσα από αυτό το τούνελ μέχρι να μας συστηθεί με επτά τραγούδια του στα «Χάρτινα» της Γαλάνη το 1997. Σε μια χρυσή εποχή για την ελληνική δισκογραφία. Σε μια χρυσή εποχή για το έντεχνο τραγούδι. Δεκαέξι χρόνια μετά, το σκηνικό έχει αλλάξει. «Είναι δύσκολα σήμερα, γιατί δεν υπάρχει βιομηχανία. Αλλά και τι σημαίνει ‘δεν υπάρχει βιομηχανία’; Ο,τι αξίζει να λάμψει, θα λάμψει».

μιλάμε ανοιχτά. «Εχεις γράψει ποτέ με ψευδώνυμο;» τον ρωτάω. «Ναι, μία φορά», μου απαντάει. «Σε αυτή τη δουλειά δημιουργούνται και σχέσεις. Και έρχονται άνθρωποι που σου ζητάνε πράγματα τα οποία κάποιες φορές δεν θέλεις να κάνεις, αλλά έχεις ηθική υποχρέωση να τα κάνεις. Ουσιαστικά μία φορά έχω χαρίσει τραγούδι μου, αλλά δεν ήθελα να το υπογράψω στον καλλιτέχνη όπου δόθηκε».

Ομολογώ ότι με κάποιες επιλογές του το τελευταίο διάστημα δεν ενθουσιάστηκα. Συγκεκριμένα, όταν είδα ότι γράφει τραγούδια στην Πέγκυ Ζήνα, ξενέρωσα. Δεν έχω κάτι προσωπικό με τη Ζήνα, αλλά ο καθένας φέρει το στίγμα του, την αισθητική του, τις επιλογές και τη διαδρομή του. Αδυνατώ να καταλάβω πώς συγκλίνουν οι διαδρομές του Νίκου με της Ζήνα. Αποφασίζω να το θέσω διακριτικά: «Προσπαθώ να καταλάβω με ποιο κριτήριο επιλέγεις έναν καλλιτέχνη για να του γράψεις στίχους. Εχεις γράψει για τη Γαλάνη, την Αλεξίου και τον Νταλάρα μέχρι την Πέγκυ Ζήνα. Η απάντησή του με αιφνιδιάζει. «Το ότι έγραψα για την Πέγκυ Ζήνα είναι ένα τεράστιο λάθος μου, το οποίο ελπίζω να μην το επαναλάβω και για αυτό έφυγα τρέχοντας. Ολοι κάνουμε λάθη. Εγώ τουλάχιστον κάνω. Δεν ταιριάζουμε με όλους τους ανθρώπους». Αυτό δεν το περίμενα.

Εκτιμώ και κάτι άλλο, που διαπιστώνω στην πορεία της κουβέντας μας. Ο Νίκος δεν ζηλεύει. Συναγωνίζεται, παλεύει για να γίνει καλύτερος, αλλά δεν φοβάται να θαυμάσει τη δουλειά κάποιου άλλου και να το παραδεχτεί. «Οταν άκουσα τους στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου στο ‘Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει’ στο live της Μποφίλιου πέρυσι στο Gazoo, με χτύπησε κεραυνός. Και μόνο έτσι γίνεται δουλειά. Μόνο όταν σε χτυπήσει κεραυνός με τον στίχο ενός άλλου μπορείς να γράψεις και εσύ καλύτερα», επισημαίνει. «Θυμάμαι, όταν είχα ακούσει το ‘Τράβα σκανδάλη’ της Κοντοβά, επίσης με είχε χτυπήσει κεραυνός. Αν δεν είχε γίνει αυτό το τραγούδι, δεν θα είχε γραφτεί το ‘Ο Αγγελός μου’ όταν κλήθηκα να συνεργαστώ με την Πρωτοψάλτη. Αν δεν ήταν τόσο ψηλά ο πήχης, δεν θα προσπαθούσα να τον περάσω», μου λέει ομολογώντας χωρίς περιστροφές ότι οι αγαπημένοι του νέοι στιχουργοί είναι ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος και η Ελέανα Βραχάλη.

«Το κριτήριο για να δώσω στίχους μου σε έναν καλλιτέχνη είναι η εκτίμηση στο πρόσωπό του και η αισθητική που κουβαλάει αυτός ο άνθρωπος», προσθέτει, ενώ ακόμα τον παρακολουθώ σαστισμένος από την ειλικρίνειά του. Δεν το συναντάς συχνά. Πιστέψτε με. «Αναφέρομαι στην αισθητική του ίδιου, όχι του χώρου όπου τραγουδάει. Γιατί, για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, ακόμα και τα πιο έντεχνα πρόσωπα, που τα έχω σε μεγάλη εκτίμηση, σε κάτι χώρους με τσιγαρίλα τραγουδάνε, όπου του χρόνου θα τραγουδάει εκεί το τελευταίο σκυλί». Είναι η πρώτη φορά που μας δίνεται η ευκαιρία να τα πούμε από κοντά και εκτιμώ πολύ το ότι

Αυτό που χάρηκα από τη συνάντησή μου με τον Νίκο είναι ότι δεν «μίκρυνε» μέσα μου. Πολλές φορές συμβαίνει αυτό. Κάποιους καλλιτέχνες τους έχεις λατρέψει από απόσταση. Τους έχεις αγαπήσει για τα δώρα που σου έχουν χαρίσει. Για τις στιγμές, που έχεις μοιραστεί μαζί τους χωρίς εκείνοι να το ξέρουν. Και σε κάποιες περιπτώσεις, όταν τους γνωρίσεις για πρώτη φορά, όλο αυτό καταρρέει. Σαν χάρτινος πύργος. Δεν έχεις κανέναν λόγο για να αγαπήσεις τους ίδιους. Ε, με τον Νίκο δεν συνέβη αυτό. Ο πήχης παρέμεινε ψηλά. Ευτυχώς.

Διαβάζω

Επόμενος σταθμός, Μοναστηράκι Κείμενο: Στέργια Κάββαλου

Κάποια στιγμή θα έβγαινε ήλιος. Eτσι μετράμε τη μέρα. Βγήκε, ξημέρωσε. Μπήκε, νύχτα. Τώρα πού μπαίνει και κρύβεται δεν ξέρω. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τα πλανητικά. Εδώ τα γήινα και πασχίζω. Γιατί εδώ ξημερώνει όταν αρχίζει να γουργουρίζει το μετρό κάτω από τα πόδια μου. Εδώ τα ξυπνητήρια είναι μηχανοκίνητα και θορυβώδη. Αναγκαστικά.

Κρύα αχτίδα στα μάτια μου. Σχεδόν τσούζει. Πόσο ζεστό να σε κρατήσει ένα σκουφί; Πάω να τα τρίψω λίγο, κοκαλωμένα τα δάχτυλα. «Το κρύο είναι υγεία», θα πουν κάποιοι. «Αλίκη, Σάββα μου, όλα καλά;» θα πω εγώ σκουντώντας μαλακά, πατρικά, τα κοιμισμένα παιδιά μου. Απαντούν με μικρές κινήσεις των ώμων και των ζυγωματικών. Αγγίζω τα χέρια τους και πιάνω ακόμα σφυγμό. Μέχρις εδώ, καλά.

Η μάνα τους δεν έχει γυρίσει και το βιαστικό ρολόι του περαστικού δείχνει εφτά. Δεν ξέρω πού πηγαίνει, αλλά πάντα επιστρέφει. Εκείνη λέει πως στέκεται κάτω από τον βράχο της Ακρόπολης και παρακαλάει τους Θεούς να μας στείλουν μια καλύτερη τύχη. «Τίποτα δεν συγκρίνεται με μια πρωινή, γεμάτη πάχνη, βόλτα στο Μοναστηράκι». Πώς καταφέρνει να βρίσκει και ωραίες στιγμές μέσα σε όλο τούτο, δεν έχω μπορέσει να το εξηγήσω. Ζην, ευ ζην και στο τέλος αποθανείν. Ή στη δική μας την περίπτωση. Ευ ζην, οριακά αποθανείν και ακόμα πιο οριακά ζην.

Αυτά σκέφτομαι ενώ σαλιώνω τα φλέβαρά μου να πλυθούν. Το νερό είναι για δίψα, όχι για καλλωπισμούς. Παρόλα αυτά, βγάζω την τσατσάρα από την τσέπη του πουκάμισου και χτενίζω τα μαλλιά μου. Τα μισά μένουν στο πλαστικό. Σε λίγο δεν θα έχει τίποτα να χτενίσω και θα πάει κι αυτή στο γιουσουρούμ για να βγάλουμε κανένα γαλατάκι ή καμιά κοκακολίτσα για την Κυριακή.

Ο κόσμος με κοιτάει που σηκώνομαι, που τινάζω τα παπούτσια μου, που στρώνω το κρεβάτι μου. Ακούω τις σκέψεις τους και τους λυπάμαι. «Κουρελής, βρομιάρης, κατεστραμμένος». Ωστόσο, και

ρούχα έχω, να είναι καλά κάποιοι που είχαν περισσότερα, και την κολόνια μου θα βάλω και η ψυχή μου είναι ακόμα δυνατή, ταπεινή και σε εγρήγορση. Για τη δική τους, «δεν παίρνω κανέναν όρκο», σκέφτομαι όσο τους βλέπω να απομακρύνονται από εμάς σφίγγοντας γιακάδες και κασκόλ σαν ασπίδα προστασίας και επιταχύνοντας το βλέμμα τους για να προλάβουν ή το βαγόνι ή την καλή τους ζωή.

Είμαστε η οικογένεια που ζει στο μετρό στο Μοναστηράκι. Αυτό είναι τώρα το σπίτι μας. Κάποτε, όχι παλιά, είχαμε από το άλλο, το συμβατικό. Με κόκκινο κεραμίδι, σοφά, μέχρι και τζάκι για κάστανα και ψητή πατάτα. Αλλά και το σπίτι και το ξυλουργείο γκρεμίστηκαν από μια ιδιοτροπία της φύσης που οι επιστήμονες ονόμασαν σεισμό. Κι εμείς, χωρίς καλούς συγγενείς, γκρεμιστήκαμε στην άσφαλτο.

Αύριο μπορεί να μας βρουν ξενώνα. Αύριο μπορεί να μπούμε σε λυόμενο. Αύριο μπορεί να έχω ξανά ωράριο εργασίας. Αύριο μπορεί και πάλι τα παιδιά μου να με φωνάξουν «μπαμπά», ίσως και «πατέρα», αφήνοντας το «Νικολάκη» να το πάρει η λάσπη του δρόμου, όπως παίρνει το βάρος και τα κρίματα κάθε διαβάτη.

Oλα αυτά αύριο. Ευτυχώς που ήρθε η Στέλλα να ετοιμάσει τα παιδιά για το σχολείο. Κρατάει μια σακούλα με διάφορα και μοιάζει σχεδόν ανέμελη έτσι που κινδυνεύει να την πάρει ο αέρας. Τη Στέλλα, όχι τη σακούλα. Ξεφλουδιστό το πρόσωπο, μα λαμπερά τα μάτια. Eτσι είναι. Και εκείνη και η ζωή μας.

«Eβγαλα το ψωμί και το φαγητό της εβδομάδας!» μας ανακοίνωσε ενθουσιασμένη. «Είδατε που σας έλεγα να μείνουμε στου Ψυρρή; Τόσα φαγάδικα, φουρνάρικα, δεν μπορεί; Θα έπιαναν τόπο και στο δικό μας στομάχι».

«Eχω και τη βότκα για απόψε», μου ψιθύρισε. «Μόνο για μας». Και μια παράταιρη ευδαιμονία σαν αγάπη μού γαργάλισε το αυτί.

Ο Σάββας βοήθησε την Αλίκη να φορέσει την τσάντα της, η Στέλλα τούς έβαλε από ένα κουλούρι στο στόμα και, αποκαμωμένη από την αναζήτησή της, κύκλωσε το αυτοσχέδιο σπίτι μας με φρέσκα χαρτόνια να μην την ενοχλεί η ποδοπατημένη κίνηση και τα φριχτά μάτια των αγνώστων και ξάπλωσε να κοιμηθεί. Τη φίλησα στο μέτωπο και πήγα για το μεροκάματο. Σήμερα. Η Στέργια Κάββαλου είναι συγγραφέας του «Αλτσχάιμερ Trance» (εκδ. Τετράγωνο) και υπήρξε υποψήφια για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού «Διαβάζω» για το 2011

22-28.02.2013

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

22-28.02.2013

Η δύναμη της απλότητας

«Από τη δική μου εμπειρία στο σχολείο -γιατί την έχω διδαχτεί και εγώ την ‘Ελένη’ του Ευριπίδη στην τρίτη γυμνασίου- είναι κάτι το απολύτως βαρετό για τους φιλολόγους. Προσπερνάνε πολύ βασικά κομμάτια του έργου και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η Ελένη τελικά ήταν καλή και ότι κακώς τη βρίζανε, γιατί δεν είχε κάνει τίποτα. Μόνο που το έργο δεν λέει αυτό», μου εξηγεί ο Δημήτρης Καραντζάς, ο οποίος στα 25 του χρόνια είναι από τους πλέον ενδιαφέροντες θεατρικούς σκηνοθέτες της νέας γενιάς. Φέτος συνεργάζεται για πρώτη φορά με το Εθνικό Θέατρο. Με αφορμή τη διδασκαλία της «Ελένης» του Ευριπίδη στην τρίτη γυμνασίου, το Εθνικό ανέθεσε στον Δημήτρη να καταθέσει τη δική του, φρέσκια ματιά πάνω στην ευριπίδεια τραγωδία μέσα από μια παράσταση που ήδη περιοδεύει στα σχολεία της Αττικής και πλέον παρουσιάζεται και στο Φουαγιέ της Νέας Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου κάθε Κυριακή στις 5 το απόγευμα. Και εκείνος έβαλε ένα στοίχημα με τον εαυτό του, που έμελε να το κερδίσει. Το στοίχημα της απλότητας. Τέσσερις μόνο ηθοποιοί, απλά ρούχα που δεν παραπέμπουν σε κάποια συγκεκριμένη εποχή, μια χαρτοταινία που οριοθετεί τον σκηνικό χώρο, δύο

μικρές πυραμίδες, μία καρέκλα και ένα στερεοφωνικό. Αυτά είναι τα υλικά με τα οποία κλήθηκε να μας αφηγηθεί την «Ελένη» ο Δημήτρης. Ούτε φώτα, ούτε σκηνικά, ούτε χορός. Μόνο οι ηθοποιοί, οι φωνές και οι κινήσεις τους. «Τέσσερις αφηγητές αναλαμβάνουν να διηγηθούν την ιστορία της Ελένης αρχικά όλοι μαζί. Σταδιακά αυτές οι τέσσερις φωνές χωρίζονται, ξεπηδούν οι ρόλοι, ο χορός και ενώνονται ξανά όλοι μαζί για να κλείσουν τον κύκλο της αφήγησης της Ελένης. Τα πρόσωπα δεν έχουν τόση σημασία όσο η ίδια η πλοκή», μου λέει και καταλαβαίνω απόλυτα τη ματιά του, μια και είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω την παράσταση λίγη ώρα πριν. Είναι εντυπωσιακό πώς μπορείς να παρουσιάσεις μια τραγωδία τόσο απλά και όχι μόνο να μη χάσεις, αλλά εν τέλει να αναδείξεις την ουσία της. Μας έχουν μάθει να αντιμετωπίζουμε το είδος με ένα σχεδόν δυσβάσταχτο δέος, που αντί να μας ενθουσιάζει, μας προκαλεί ασφυξία. «Πρέπει να προσεγγίζουμε τις τραγωδίες όπως προσεγγίζουμε τα πάντα. Με την ίδια απλότητα», μου υπενθυμίζει ο Δημήτρης και η αλήθεια είναι ότι, αν το σκεφτείς ψύχραιμα, δεν έχεις παρά να αφηγηθείς μια ιστορία. Ευτυχώς, στην περίπτωση της «Ελένης», ο ίδιος ο Ευριπίδης φροντίζει να βάλει στην άκρη αυτή την

επιτηδευμένη σοβαροφάνεια απέναντι στο είδος. «Το έργο νομίζω ότι είναι τελείως επαναστατικό για την εποχή του. Ξεκινάει σαν μια κλασική τραγωδία και ξαφνικά αρχίζει να υπονομεύει την ίδια την κατασκευή της τραγωδίας. Στην παράσταση ξεπηδούν πολλά φαρσικά στοιχεία, τα οποία είναι στο κείμενο. Δεν είναι θέμα σκηνοθετικής ματιάς. Οφείλεις να τα δεις και να βρεις έναν τρόπο να τα διαχειριστείς», μου εξηγεί ο Δημήτρης. Η παράστασή του αναδεικνύει φυσικά όλο αυτό το χιούμορ, που μάλλον πρέπει να αιφνιδίασε ευχάριστα πολλούς από τους μαθητές των σχολείων, που στο άκουσμα της «Ελένης» κάθε πρωί στην τάξη αρχίζουν τα χασμουρητά. Αναρωτιέμαι για ποιον λόγο έχουμε φτιάξει ένα εκπαιδευτικό σύστημα που πασχίζει να μισήσουμε το θέατρο, τη λογοτεχνία, την ποίηση. «Τα σχολικά βιβλία έχουν έναν πολύ συντηρητικό και σχεδόν διαστρεβλωτικό χαρακτήρα», παρατηρεί ο Δημήτρης. «Να δεις μόνο τα ‘σωστά’. Να σου εντοπίσουν με ποιον τρόπο θα είσαι πιο τυφλός. Να σου μάθουν να μη σκέφτεσαι». Από αυτή την άποψη, παραστάσεις σαν τη φετινή «Ελένη» του Εθνικού μοιάζουν κυριολεκτικά με σανίδα σωτηρίας.

Κείμενο: Χρήστος Τσαπακίδης

Τα 10 «αστέρια» του 2013 Σε ένα από τα πρόσφατα επεισόδια της κωμικής σειράς “The Big Bang Theory”, οι δύο geeks πρωταγωνιστές, ο Ραζ και ο Χάουαρντ, αναζητούν τρόπο να φτιάξουν κούκλες που θα έχουν τα δικά τους χαρακτηριστικά. «Εχω δύο λέξεις για εσένα. Ή μάλλον έναν αριθμό, ένα γράμμα και μία λέξη: 3D εκτύπωση», λέει ο πρώτος. «Οι τιμές έπεσαν και μπορούμε με έναν τέτοιο εκτυπωτή να φτιάξουμε πράγματα που χρειαζόμαστε: πρωτότυπα σχεδίων, εξειδικευμένα εργαλεία...» απαντά ο δεύτερος. Ετσι, «έσκασαν» 5.000 δολάρια για να αγοράσουν έναν μεταχειρισμένο 3D εκτυπωτή. Μέσα σε λίγες ώρες είχαν έτοιμες τις φιγούρες που σχεδίασαν. Η 3D εκτύπωση εισέρχεται στη ζωή μας με ταχείς ρυθμούς. Ηδη από πέρυσι, το περιοδικό “The Economist”, έχοντας αναγνωρίσει το δυναμικό της, έκανε ολόκληρο αφιέρωμα στη συγκεκριμένη τεχνολογία, μιλώντας για την «τρίτη βιομηχανική επανάσταση» που θα επιφέρει. Η σημασία της 3D εκτύπωσης αναγνωρίστηκε και από το Συμβούλιο Αναδυόμενων Τεχνολογιών του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, το οποίο τη συγκαταλέγει στις δέκα περισσότερο ελπιδοφόρες τεχνολογικές τάσεις του 2013. Και δικαιολογημένα: η τρισδιάστατη εκτύπωση αναμένεται να αλλάξει ριζικά το πρόσωπο της βιομηχανίας, καθώς μειώνει σημα-

ντικά το κόστος μεταφοράς προϊόντων (ο καθένας θα μπορεί να εκτυπώσει το προϊόν που θέλει στον εκτυπωτή του) και υπόσχεται να προσφέρει εξατομικευμένα αγαθά χωρίς επιπλέον επιβάρυνση. Η λίστα του Συμβουλίου δεν εξαντλείται στη συγκεκριμένη τεχνολογία. Σε αυτήν ξεχωρίζει, επίσης, η τεχνολογία OLEV (Online Electric Vehicles), η οποία επιτρέπει στα κινούμενα οχήματα να αντλούν ασύρματα ηλεκτρική ενέργεια από το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο που δημιουργείται από καλώδια που είναι εγκατεστημένα στους δρόμους. Τα νέα οχήματα, τα οποία δοκιμάζονται ήδη στη Σεούλ, υπόσχονται μεγαλύτερη αποδοτικότητα και αυτονομία. Ακόμη πιο χρήσιμη φαντάζει η αύξηση της ενεργειακής απόδοσης για τον καθαρισμό του νερού και την αφαλάτωση με τη χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε μείωση της κατανάλωσης ενέργειας κατά τουλάχιστον 50%, καθιστώντας περισσότερο βιώσιμη την αυτάρκεια των νησιών ή περιοχών με πρόβλημα λειψυδρίας. Στο πεδίο της προστασίας του περιβάλλοντος δεσπόζουν, επίσης, οι νέες τεχνολογίες για τη μετατροπή του διοξειδίου του άνθρακα σε υγρά καύσιμα ή χημικά προϊόντα με τη χρήση της ηλιακής ενέργειας. Με αυτόν τον τρόπο, ένα επιβλαβές αέριο μπορεί να χρησιμοποιηθεί στις μεταφορές, μειώνοντας την εκπομπή αερίων του θερμοκηπίου. Ακόμη πιο ορατή θα είναι η παρουσία υλικών με

δυνατότητα αυτοΐασης. Εχοντας ως παράδειγμα τη φύση, οι επιστήμονες αναπτύσσουν υλικά που μπορούν να αυτοθεραπεύονται σε περίπτωση που σκιστούν ή ραγίσουν, χωρίς να χρειαστεί ανθρώπινη παρέμβαση. Η παραγωγή τέτοιων υλικών σημαίνει πρακτικά μεγαλύτερη διάρκεια ζωής, μείωση της ζήτησης για πρώτες ύλες και αύξηση της ασφάλειας - απλά φανταστείτε αεροσκάφη που μπορούν να επουλώνονται μόνα τους. Η λίστα συμπληρώνεται από τη βελτίωση της διατροφής για την αναβάθμιση της υγείας μας σε μοριακό επίπεδο, την ακριβέστερη χορήγηση φαρμάκων με την αξιοποίηση της νανοτεχνολογίας, την εξέλιξη των δυνατοτήτων των αισθητήρων (πχ. αισθητήρες στα αυτοκίνητα που «αντιλαμβάνονται» τις αποστάσεις μεταξύ τους και την πορεία τους στον δρόμο για την αύξηση της οδικής ασφάλειας), την παραγωγή ηλεκτρονικών και φωτοβολταϊκών από οργανική ύλη, καθώς και την ανακύκλωση πυρηνικών αποβλήτων και την κατασκευή πυρηνικών αντιδραστήρων τέταρτης γενιάς. Στο επεισόδιο του “The Big Bang Theory”, ο Χάουαρντ αναγκάστηκε να επιστρέψει τον 3D εκτυπωτή του επειδή ήταν πολύ ακριβός για αυτόν. Το ίδιο ισχύει και για τις υπόλοιπες τεχνολογίες που αναφέρθηκαν παραπάνω. Το κόστος, όμως, μειώνεται και σύντομα οι νέες τεχνολογίες πρόκειται να γίνουν μέρος της καθημερινότητάς μας, κάνοντας τη ζωή μας πιο εύκολη.

Κείμενο / Φωτογραφία: Γιώργος Παπαστογιαννούδης

22-28.02. 2013

Ονειροπόλος με αιτία Ο Σωτήρης Τρέχας είναι ο Dreamer. Ενας υπερδραστήριος 22χρονος φοιτητής της ΑΣΟΕΕ. Ποιος είναι ο Dreamer και τι κάνει στη ζωή του; «Ως φοιτητής είχα πολύ ελεύθερο χρόνο για να σκεφτώ και να κάνω διάφορα δημιουργικά πράγματα. Απο μικρός μου άρεσε να ζωγραφίζω - μικρόβιο που το κόλλησα από τον πατέρα μου. Αυτή η ανησυχία με την εικόνα και τη δημιουργία της με οδήγησε να ασχοληθώ με το photoshop. Αναζητώντας, λοιπόν, φωτογραφίες μου από τα οικογενειακά άλμπουμ για να πειραματιστώ, ανακάλυψα μία όπου ήμουν πολύ μικρός και, για να είμαι ειλικρινής, ήταν η μόνη που μου άρεσε - αυτή έχω και τώρα στο προφίλ μου στο Facebook. Κοιτάζοντάς την, το μόνο που έβλεπα ήταν ένας πιτσιρικάς γεμάτος όνειρα. Η μητέρα μου θυμάται να της λέω χαρακτηριστικά: ‘Οταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω σκουπιδιάρης για να διατηρώ την πόλη καθαρή’». Ο Σωτήρης, όμως, δεν έγινε σκουπιδιάρης. Αντ’ αυτού επέλεξε να πειραματιστεί με τη φωτογραφία, να επιμελείται εκθέσεις, να διοργανώνει events και πάρτι στην πόλη και να βάζει την υπογραφή του σε μπλουζάκια, τσάντες, καπέλα,

τετράδια, πόστερ και γυαλιά ηλίου. «Λατρεύω την ποπ αρτ και η αισθητική μου είναι ταγμένη σε αυτή. Ξεκίνησα αρχικά να φτιάχνω μπλουζάκια για μένα τον ίδιο, μετά ήθελαν και οι φίλοι μου και έπειτα βρέθηκα στα meet markets να τα πουλάω». Εκεί κάπου γεννιέται και το κόνσεπτ του Dreamer. «Τα γυαλιά που σχεδίασα είχαν μεγάλη απήχηση και μετά από κάποια πορτρέτα φίλων, που τους φωτογράφισα να φορούν τα γυαλιά Dreamer, ο κόσμος άρχισε να μου ζητά να γίνουν και αυτοί... dreamers. Ετσι, άρχισαν να γίνονται γνωστές και οι δημιουργίες μου». Τι ρόλο έπαιξαν τα social media στο κομμάτι της αναγνωρισιμότητας; «Πολύ μεγάλο», λέει ο ίδιος. «Οταν πρωτομπήκα στο Facebook το 2008, ήμουν πολύ επιφυλακτικός, διότι φοβόμουν αυτή την υπερέκθεση. Πολύ γρήγορα, όμως, κατάλαβα τη δύναμή τους και πόσο μπορούν να βοηθήσουν σε αυτό που κάνεις - και όχι σε αυτό που είσαι. Υπάρχουν άνθρωποι που στήνουν μια ολόκληρη διαδικτυακή αυτοκρατορία γύρω από την προσωπικότητά τους, όμως εμένα δεν με αφορά κάτι τέτοιο». Ως διαδικτυακή περσόνα, έχει να θυμάται την ημέρα που μπήκε στο προφίλ του στο Τwitter και

είδε mention από την Kylie Minogue. «Είχε μπει στο site μου και πόσταρε φωτογραφία με τα γυαλιά Dreamer στον προσωπικό της λογαριασμό!» Δεν ρώτησα αν αυτό το γεγονός συνέπεσε με κάποιο ‘Yes it does, Sure it does’ πάρτι για να το γιορτάσει, όμως σίγουρα είναι πολύ περήφανος και για αυτά τα πάρτι, ως μέλος της ομάδας που τα διοργανώνει. «Εχουν μεγάλη απήχηση, ο κόσμος διασκεδάζει και χορεύει με ωραίες μουσικές και αυτή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή για μένα. Τα πάρτι μας δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από αντίστοιχα του εξωτερικού και αυτή τη διασκέδαση τη χρειάζεται η πόλη». Τα επόμενα βήματα για τον 22χρονο ονειροπόλο είναι ένα φανζίν που έχει στα σκαριά υπό τον τίτλο “Dreamer Color”, καθώς και το blog Baloney, όπου θα φιλοξενεί συνεντεύξεις στις οποίες οι πρωταγωνιστές τους θα παρουσιάζουν τον... ονειρικό τους εαυτό. «Μην πιστεύετε αυτά που θα διαβάζετε εκεί μέσα. Οι συνεντευξιαζόμενοι έχουν όνειρα και αυτά θα εκμυστηρεύονται». Ισως με αυτόν τον τρόπο δεν σταματήσουμε ποτέ να είμαστε Dreamers.

Κείμενο: Αργυρώ Μποζώνη / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

22-28.02. 2013

Στάσου στο πλευρό μου Στη Ζυρίχη λειτουργεί από το 1971. Σε πολλές πόλεις της Ευρώπης, εδώ και δεκαετίες. Ο Συνήγορος του Δημότη και της Επιχείρησης, ένας θεσμός που λειτουργεί μόλις από το 2010 στην Ελλάδα, διεκδικεί τη θέση της πιο φιλικής υπηρεσίας του Δήμου Αθηναίων. Ο 35χρονος και γεννημένος στην Αθήνα Βασίλης Σωτηρόπουλος είναι ο άνθρωπος πίσω από το νομικό ιστολόγιο E-Laywer, το οποίο ασχολείται με ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην ψηφιακή εποχή. Πέραν αυτού, όμως, είναι και ο Συνήγορος του Δημότη και της Επιχείρησης στον Δήμο Αθηναίων. Τον συναντήσαμε για να μας μιλήσει για έναν θεσμό που είναι στην πλευρά του δημότη και πρέπει να γνωρίζουν όλοι οι κάτοικοι της πόλης. «Νομίζω», μας λέει, «ότι είναι σημαντικό οι πολίτες να έχουν τη δυνατότητα να λύνουν εξωδικαστικά τις διαφορές τους με τον Δήμο». Ποιες είναι οι περισσότερες καταγγελίες που δέχεστε; Από πλευράς όγκου καταγγελιών που έρχονται σε εμάς, προηγείται η δημοτική αστυνομία και έπεται η πολεοδομία. Οι διαμεσολαβήσεις, όμως, έχουν προχωρήσει και πιέζουμε διαρκώς για θετικά αποτελέσματα. Εμείς εδώ σαν ανεξάρτητοι διαμεσολαβητές, προσπαθούμε να επιλύσουμε προβλήματα πολιτών και επιχειρήσεων που κυρίως αφορούν την κακοδιοίκηση. Ας πούμε, φτάνουν σε εσάς για να παραπονεθούν για τα πεζοδρόμια, τα φώτα ή είναι εκτός αρμοδιοτήτων σας; Οπως θα δείτε, έχουμε λύσει θέματα με φώτα και πεζοδρόμια και φρεάτια, αλλά εμείς έχουμε αρμοδιότητα όταν ο πολίτης έχει ήδη πει το θέμα στον Δήμο και οι υπηρεσίες δεν κάνουν τίποτα. Τώρα όμως, για τέτοια θέματα καθημερι-

νής εξυπηρέτησης άνοιξε η Γραμμή του Δημότη στο 1595, με ένα πλήρες τηλεφωνικό κέντρο που εξυπηρετεί για τα πιο άμεσα προβλήματα. Εχετε βρει έναν τρόπο να αντιμετωπίζετε την τεράστια γραφειοκρατία; Θέλουμε να γίνουμε μια «Υπηρεσία Χωρίς Χαρτιά», δηλαδή να μειώσουμε κατά το δυνατόν τις γραφειοκρατικές καθυστερήσεις που προκαλεί η εκτύπωση εγγράφων. Μια λύση που ακολουθούμε είναι η πλήρης αξιοποίηση των δυνατοτήτων που μας δίνει το διαδίκτυο. Μια άλλη πτυχή της γραφειοκρατίας είναι η αδιαφάνεια. Εμείς τηρούμε τον νόμο για την Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση που επιβάλλει σε κάθε δημόσιο φορέα να δημοσιοποιεί το σύνολο των πληροφοριών που κατέχει, με πλήρη σεβασμό των προσωπικών δεδομένων. Κάθε καταγγελία που υποβάλλεται, αναρτάται στην ιστοσελίδα μας ως τίτλος και καθένας μπορεί να παρακολουθήσει τα στάδια της επεξεργασίας της, μαζί με τις ημερομηνίες κάθε ενέργειάς μας. Από την υποβολή της καταγγελίας, μέχρι την επίλυση του προβλήματος. Πιστεύετε ότι αυτό είναι το πιο σοβαρό πρόβλημα του Δήμου Αθηναίων, η γραφειοκρατία; Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το οικονομικό όπου υπάρχουν τεχνικές ελλείψεις οφείλονται κυρίως στη δημοσιονομική συγκυρία. Επειτα υπάρχει μεγάλη ροή εξόδου του ανθρώπινου δυναμικού, καθώς κάθε μήνα συνταξιοδοτούνται ή παίρνουν μετατάξεις πολλοί εργαζόμενοι, με αποτέλεσμα την αποψίλωση των υπηρεσιών του Δήμου, με κίνδυνο να μην μπορούν να παρασχεθούν οι υπηρεσίες στους πολίτες. Μέσα στον ίδιο τον Δήμο, πώς σας αντιμετωπίζουν; Γιατί, φαντάζομαι, θα έρχεστε συχνά σε οριζόντιες συγκρούσεις. Οι αιρετοί του Δήμου έχουν υποδεχθεί στο σύνολό τους θετικά τη λειτουργία του θεσμικού διαμεσολαβητή. Ορισμένα προβλήματα υπάρ-

χουν σε επίπεδο υπηρεσιών, καθώς υπάρχει πάντοτε το άγχος ότι, αν κάποιος παραδεχθεί ένα σφάλμα, ενδέχεται να υποστεί κυρώσεις. Αυτή τη νοοτροπία προσπαθούμε να μεταβάλουμε: Ο πολίτης ενδιαφέρεται να εξυπηρετηθεί, οπότε το κέντρο βάρους πρέπει να πέφτει στην επίλυση του προβλήματός του, όχι σε μια -συμβολική πολλές φορές- τιμωρία, που μπορεί να μην έχει απτά αποτελέσματα για την εκάστοτε υπόθεση. Και αν πρόκειται για μια ποινική παράβαση; Φυσικά, όταν τελούνται ποινικές παραβάσεις, τα στοιχεία πρέπει να διαβιβάζονται άμεσα στις αρχές. Αλλά το ποινικό σκέλος είναι δουλειά άλλων. Εμείς έχουμε την αποστολή να βρίσκουμε πρακτικούς εξωδικαστικούς τρόπους να λύνουμε τα προβλήματα. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα της λειτουργίας σας, πιστεύετε ότι ο ρόλος σας έχει γίνει κατανοητός; Σε επίπεδο αυτοκριτικής, πρέπει να παραδεχθώ ότι υπήρξαν άνθρωποι που αντιλήφθηκαν εσφαλμένα τον ρόλο μας, αντιμετωπίζοντας τον Συμπαραστάτη ως ένα «κουτί παραπόνων» στο οποίο μπορούν να πουν κάθε πρόβλημα. Επρεπε να είχαμε ενημερώσει καλύτερα ότι εμείς δεν είμαστε αρμόδιοι για αποφάσεις των αιρετών, αλλά μόνο των υπηρεσιών του Δήμου. Για να εξεταστεί μια καταγγελία που έρχεται σε εμάς, πρέπει πρώτα να υπάρχει μια πράξη ή παράλειψη υπηρεσίας του Δήμου. Οι πολίτες σάς κάνουν καταγγελίες και για πολιτικά θέματα; Δεν παίρνουμε εμείς τις αποφάσεις για τα πολιτικά θέματα που παρουσιάζονται στον Δήμο Αθηναίων, αλλά τα πρόσωπα που ο λαός έχει επιλέξει για αυτόν τον ρόλο. Είμαι υπέρ της ευλαβικής τήρησης αυτών των διαχωριστικών γραμμών: οι πολιτικοί κάνουν πολιτική, εμείς είμαστε ένας θεσμός εξωδικαστικής υπεράσπισης δικαιωμάτων.

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης

Μα ποια είναι αυτή η Ακαδημία; Φτάσαμε και φέτος μία ανάσα από τα Οσκαρ... Τη Δευτέρα τα ξημερώματα η Ακαδημία θα μοιράσει τα χρυσά αγαλματάκια της, τα φλας θα αστράψουν, τα χαμόγελα θα περισσέψουν, το ίδιο και τα δάκρυα και τα «ευχαριστώ τη μαμά μου, τον μπαμπά μου και την αγάπη μου». Κανονικά, θα έπρεπε να συνεχίσω γράφοντας για τα φαβορί, τα στοιχήματα, τα αουτσάιντερ και τις πιθανές ανατροπές. Αλλά δεν θα το κάνω. Πριν από λίγες ημέρες είχα μια συζήτηση με έναν φίλο. Του έλεγα ότι θεωρητικά το φετινό φαβορί για το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας είναι το “Argo”. Με κοίταξε παράξενα και αναρωτήθηκε: «Μα το ‘Argo’; Εντάξει, μια χαρά ταινία, αλλά για Οσκαρ;» Και σκέφτηκα ότι, όντως, είναι τουλάχιστον αστείο να πιστέψει κάποιος που διατείνεται ότι ξέρει από κινηματογράφο ότι το “Argo” είναι η καλύτερη ταινία του 2012! «Αυτή είναι η αισθητική της Ακαδημίας», του απάντησα με κεκτημένη ταχύτητα. Ποια είναι όμως η Ακαδημία; Ποιοι ψηφίζουν για να προκύψουν οι υποψήφιοι και εν συνεχεία

για να κερδίσει κάποιος ένα Οσκαρ; Θα περίμενε κανείς να είναι κάποιοι άνθρωποι απολύτως σχετικοί με το αντικείμενο. Η συντριπτική πλειονότητα των μελών της Ακαδημίας, όμως, είναι μια ανομοιογενής μάζα ανθρώπων, των οποίων η σχέση με τον κινηματογράφο εξαντλήθηκε στην καλύτερη περίπτωση στο ότι κάποια στιγμή συμμετείχαν παντοιοτρόπως σε μία ή δύο ταινίες. Κάπως έτσι ψηφίζει για τα Οσκαρ ο δικός μας Σπύρος Φωκάς. Και δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον κύριο Φωκά, αλλά θα ήταν ο τελευταίος του οποίου τη γνώμη θα ζητούσα για να πάω να δω μια ταινία. Γιατί, λοιπόν, πρέπει να μας απασχολεί κάθε χρόνο τόσο έντονα η γνώμη μιας τέτοιας Ακαδημίας, που συνήθως καθοδηγείται από τις βουλές των μεγάλων στούντιο - πρέπει να είσαι αφελής για να πιστεύεις ότι δεν δίνεται γραμμή στα Οσκαρ; Πέρα από το σόου, τη λάμψη, τη βιομηχανία του πράγματος, πόση σχέση έχει όλο αυτό με την έβδομη τέχνη; Πόσο σοβαρά μπορείς να πάρεις έναν θεσμό που επιλέγει να βραβεύσει το “The Hurt Locker” και τον «Λόγο του Βασιλιά» -για να μιλήσω για τις πρόσφατες χρονιές- και να αγνοήσει πλήρως, μόνο πέρυσι, ταινίες όπως το “Drive”, το “Shame” και το “Take Shelter” («To Καταφύγιο»);

Πόσο τραγελαφική μπορεί να φαντάζει για κάποιον που γνωρίζει στοιχειωδώς από κινηματογράφο η πιθανή βράβευση με το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας ενός φιλμ όπως το “Argo”, όταν στην ίδια κατηγορία διαγωνίζονται (και πάλι καλά να λες) η «Αγάπη» του Χάνεκε και τα «Μυθικά πλάσματα του Νότου» του Ζάιτλιν; Συγγνώμη, αλλά για να σας προλάβω, δεν είναι θέμα γούστου. Είναι ζήτημα επαρκούς γνώσης του αντικειμένου του οποίου καλείσαι να κρίνεις. Κάπως έτσι φέτος η Εμανουέλ Ριβά («Αγάπη») και η μικρή Κουβενζανέ Γουάλις («Μυθικά Πλάσματα του Νότου») θα φύγουν χωρίς το Οσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου -μακάρι να διαψευστώ-, για να το κερδίσει είτε η Τζένιφερ Λόρενς («Οδηγός Αισιοδοξίας») είτε η Τζέσικα Τσάστεϊν (“Zero Dark Thirty”), που είναι εξαιρετικά ταλαντούχες, αλλά οι συγκεκριμένες ερμηνείες τους δεν αξίζουν μία μπροστά στις ερμηνείες της Ριβά και της Γουάλις. Επίσης, κάπως έτσι ο Πολ Τόμας Αντερσον δεν είναι καν υποψήφιος φέτος για το Οσκαρ Σκηνοθεσίας για το “The Master” (δεν έχει σημασία αν σου άρεσε ή όχι η ταινία, τώρα μιλάμε για τη σκηνοθεσία). Αλλά είπαμε, ψηφίζει... ο Σπύρος Φωκάς. Καλή σας διασκέδαση.

Κείμενο: Ηρώ Σαΐα / Φωτογραφία: Πέτρος Κουμπλής

22-28.02.2013

Oλοι οι ρεμπέτες του ντουνιά Tα ρεμπέτικα... Τα έχω τραγουδήσει σε μαγαζιά, πέρυσι στην παράσταση «Αμάν Αμήν» (πρόσφατα κάποια ξημερώματα σε ένα ρεμπετάδικο στη Θεσσαλονίκη). Τα τραγουδώ σε στιγμές που η καρδιά μου το ζητάει. Γιατί αυτά τα τραγούδια, ακόμα και όσα μιλάνε για πόνο, τον εκφράζουν με μια ιδιαίτερη παλικαριά, όπως έτσι ιδιαίτερα εκφράζουν το κάθε συναίσθημα. Τα ρεμπέτικα έχουν μιαν άλλη κοσμοθεωρία... Το τραγούδι που μας ανατέθηκε να διασκευάσουμε είναι του Μάρκου Βαμβακάρη, ενός από τους πατριάρχες του ρεμπέτικου - ακούγοντας τα τραγούδια και τη φωνή του, ταξιδεύω στη Σύρα και ας μην έχω πάει ποτέ μέχρι τώρα. «Ολοι οι ρεμπέτες του ντουνιά, εμένα μ’ αγαπούνε, μόλις θα μ’ αντικρίσουνε, θυσία θα γενούνε». Και μόνο αυτός ο στίχος μάς ταξιδεύει σε άλλη επο-

χή και σε άλλα ιδανικά, τα ιδανικά και τις αξίες του ρεμπέτη. Καταξίωση για αυτόν δεν είναι το χρήμα και η κοινωνική άνοδος, αλλά η αναγνώριση των συναδέλφων και ομοϊδεατών του, η χαρά που αισθάνεται όταν απολαμβάνει τη φιλία και την εμπιστοσύνη της παρέας. Ετσι και εμένα με εμπιστεύτηκε μια παρέα, οι Minor Project, και εγώ αυτούς, για να φτιάξουμε για λογαριασμό του “Retropolis II” τη διασκευή αυτού του τραγουδιού, δίνοντάς του ένα χρώμα παλιό-σημερινό. Αντιμετωπίζοντάς το όχι ως νοσταλγοί, αλλά ως θαυμαστές αυτού του είδους που επεξεργάζονται από μιαν άλλη πλευρά κάτι που πλέον θεωρείται μέρος της νεότερης παράδοσής μας, της κληρονομιάς που μας άφησαν αυτοί οι «μάγκες». Το σίγουρο είναι ότι έγινε κάτι διαφορετικό. Διότι οι Μinor Project έφτιαξαν κατά τη γνώμη μου ένα πολύ ιδιαίτερο, νέο και παλιό μαζί, από-

κοσμο έως και μεταφυσικό περιβάλλον για τη φωνή μου, ένα περιβάλλον το οποίο εμένα προσωπικά με γοήτευσε! Σεβόμενη το κείμενο του τραγουδιού, την ιστορία του, αλλά και την ενορχηστρωτική ματιά των Minor Project, δεν θέλησα να βαρύνω την ερμηνεία του τραγουδιού με επιπλέον τσακίσματα, τρίλιες, τσαλκάντζες ή όπως αλλιώς λέγονται (αν και μου αρέσουν πολύ γενικά). Προτίμησα μια πιο λιτή προσέγγιση και το «στόλισα» μόνο με κάποια παράξενα φωνητικά, που νομίζω ότι δένουν με την απόκοσμη προσέγγιση των παιδιών. Ενα τραγούδι παλιό, που θελήσαμε -ο καθένας από την πλευρά του- να το αντιμετωπίσουμε σαν να είχε γραφτεί σήμερα με πολλή χαρά και αγάπη και σεβασμό. Ευχόμαστε να σας αρέσει!

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

22-28.02.2013

Ζήτω το trash! Oλα ξεκίνησαν πριν από εννέα σχεδόν χρόνια στην Πάτρα. Δύο κολλητοί στα early ’00s, ο Δημήτρης και ο Γιάννης ή αλλιώς ο Jim Fast και ο Gizmo, αποφασίζουν να κάνουν ένα πάρτι με ξεχασμένα hits από τις δεκαετίες του ’80 και του ’90. «Στόχος μας ήταν να περάσει ο κόσμος καλά», μου εξηγούν. Θα χρειαστεί να κάνουν αφισοκόλληση για να διαφημίσουν το πάρτι τους. «Τότε δεν υπήρχε ακόμα Facebook», μου λένε γελώντας. Η αφίσα του πρώτου trash πάρτι ήταν τέσσερις φωτογραφίες μαζί. Backstreet Boys, Spice Girls, Νίκος Καρβέλας και Μιχάλης Ρακιντζής. Πιο σαφές δεν γίνεται! «Ηταν πολύ περίεργη η όλη φάση, γιατί παίζαμε σε ένα ροκ μαγαζί. Μπαίνανε μέσα μαλλιάδες, ακούγανε Μπρίντεϊ Σπίαρς και φεύγανε! Υπήρχαν, βέβαια, και οι μαλλιάδες που ακούγανε Μπρίτνεϊ Σπίαρς και μένανε!» θυμούνται από εκείνο το πρώτο πάρτι στην Πάτρα, που στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Κάπως έτσι γεννήθηκαν οι Trashformers. Στην πορεία προστέθηκαν στην παρέα ο Αρείων και ο Κώστας, που τον φωνάζουν Ιταλό, και τα trash πάρτι έγιναν θεσμός, με χίλια άτομα να παραληρούν στο άκουσμα του Κώστα Μπίγαλη. «Το κοινό αγαπάει το trash γιατί είναι ειλικρινές», μου επισημαίνουν. «Ο κόσμος έρχεται απλά για να διασκεδάσει. Και έρχονται πολύ μεγάλες παρέες μαζί. Η μικρότερη παρέα που θα δεις είναι δέκα με 15 άτομα. Αυτό βοηθάει σε ένα κλίμα χαβαλέ». Ισχύει. Θα το διαπιστώσω και μόνος μου δίνοντας το «παρών» στο καθιερωμένο antiValentine’s Day trash πάρτι στο μπαρ Nueva Trova. Ενα ασφυκτικά γεμάτο μαγαζί γίνεται μια παρέα ακούγοντας ξεχασμένα σουξέ του Σάκη

και ζητωκραυγάζοντας. Οι παλιές Ρουβίτσες κυκλοφορούν ακόμα ανάμεσά μας! «Το κομμάτι που δεν λείπει ποτέ από κανένα πάρτι μας είναι το ‘Μούρη’ του Καρβέλα. Παίζει ανελλιπώς. Μόνο σε ένα πάρτι δεν έπαιξε και στο επόμενο το βάλαμε δύο φορές», μου λένε. Η σοβαροφάνεια είναι απαγορευμένη λέξη για τους Trashformers. Το anti-Valentine’s Day πάρτι κάθε Φλεβάρη και το Halloween πάρτι κάθε Οκτώβρη είναι πλέον από τα σταθερά ετήσια ραντεβού τους, αλλά τα υπόλοιπα θεματικά πάρτι μέσα στη χρονιά είναι που δίνουν το στίγμα τους. Πάρτι-αφιέρωμα στον Τσακ Νόρις, Βollywood πάρτι, Βανδή versus Βίσση με ένα V for Vendetta στη μέση... Είναι μόνο μερικά από τα trash πάρτι που άφησαν εποχή. Τους ρωτάω πώς σχεδιάζουν ένα trash πάρτι. «Θα σου πούμε τη διαδικασία... Οταν τελειώσει ένα πάρτι, περνάνε τρεις ημέρες που προσπαθούμε να συνέλθουμε. Υστερα αποφασίζουμε να συναντηθούμε όλοι μαζί, τις περισσότερες φορές στο μαγαζί του Δημήτρη. Συνήθως σε αυτό το Trashformers meeting μεθάμε και δεν συζητάμε τίποτα, οπότε πρέπει να ξανακάνουμε ένα meeting για να συζητήσουμε τι θέλουμε να κάνουμε στο επόμενο πάρτι». Σιγά μη μου δίνανε σοβαρή απάντηση! Ενα από τα κομβικά στοιχεία των trash πάρτι είναι η συμμετοχή του κόσμου. Οι Trashformers δεν έχουν καμία διάθεση να σε αφήσουν ήσυχο να ακούσεις τον... Μιχάλη Ρακιντζή σου! Το dj set είναι μόνο ένα μέρος ενός trash πάρτι. Το υπόλοιπο κρύβει... εκπλήξεις. «Σε ένα anti-Valentine’s Day πάρτι πήραμε δύο άτομα από τον κόσμο, τους ντύσαμε Ρωμαίο και Ιουλιέτα και τους δώσαμε να παίξουν τρεις σελίδες από το έργο με trash στίχους τύπου ‘Δώσ’ μου να πιω το δηλητήριο’».

Φυσικά, το interactive έχει πάντα τα... απρόοπτά του. «Σε ένα πάρτι βάλαμε το ‘Χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ’ και εννοείται ότι ο κόσμος συμμετείχε. Οταν έφτασε, λοιπόν, να πει «χαρωπά τα δυο μου πόδια τα χτυπώ», χτυπούσαν όλοι μαζί με δύναμη τα πόδια τους, με αποτέλεσμα να σπάσει ο αποχετευτικός αγωγός από κάτω και να πλημμυρίσει όλο το μαγαζί», μου λένε και σχεδόν κλαίω από τα γέλια. Με τα χρόνια, τα trash πάρτι κέρδισαν την αγάπη όχι μόνο ενός κοινού που διψούσε για χαβαλέ και ξεχασμένα hits, αλλά και των ίδιων των καλλιτεχνών που αποθέωναν. Οι διάσημοι γκεστ είναι πλέον ένα από τα βασικά συστατικά πολλών trash πάρτι. Ο Κώστας Μπίγαλης, η Μπέσυ Αργυράκη, ο Θάνος Καλλίρης, η Πωλίνα, ο Πασχάλης είναι μερικοί μόνο από αυτούς που έχουν δώσει το «παρών». «Το πιο δυνατό σκηνικό με γκεστ ήταν όταν ο Καλλίρης είπε το ‘Το νου σου κύριε οδηγέ’. Τραγούδαγαν πραγματικά όλοι με αναμμένους αναπτήρες. Ηταν σαν μια μικρή συναυλία των Scorpions!» θυμούνται. Αυτές τις ημέρες ετοιμάζουν πυρετωδώς το μεγάλο αθηναϊκό πάρτι τους στο KοοΚοο στο Γκάζι, το Σάββατο 2 Μαρτίου. Θέλεις να ζήσεις την εμπειρία ενός trash πάρτι; Δεν έχεις παρά να είσαι εκεί! Μη διανοηθείς όμως να πας όπως είσαι. Υπάρχει dress code. Το πάρτι είναι μασκέ. Το θέμα του: “Virus”. «Μια επιδημία που αρχίζει να εξαπλώνεται και κολλάνε όλοι. Μπορείς να ντυθείς μικρόβιο, νοσοκόμα, στρατός που έχει έρθει για να πολεμήσει τα ζόμπι», μου διευκρινίζουν. «Δίνουμε πάντα ιδέες για ντυσίματα, αλλά πάντα ο κόσμος μάς εκπλήσσει», μου λένε. Βέβαια, κι αυτοί δεν πάνε πίσω... «Σε ένα μασκέ πάρτι ‘Heaven vs Hell’ είχα ντυθεί Χριστός», θυμάται ο Δημήτρης. «Είχα φτιάξει έναν σταυρό 1,80x1,80 και είχα μπει στο μετρό! Με βλέπανε οι γιαγιάδες και κάνανε τον σταυρό τους!»

Κείμενο: Ανδρέας Γιαννόπουλος / Φωτογραφίες: Νίκος Παπαγγελής

22-28.02.2013

Οι πρωταθλητές της καινοτομίας Πρωτοπόρες ιδέες, διάθεση για σκληρή δουλειά, κέφι και μπόλικη τεχνολογία ήταν τα συστατικά του πέμπτου Startup Weekend Athens, που πραγματοποιήθηκε μεταξύ 15 και 17 Φεβρουαρίου. Συνολικά 16 ομάδες είχαν στη διάθεσή τους 54 ώρες για να προχωρήσουν στη σύσταση μιας καινούργιας startup εταιρείας, να δουλέψουν την ιδέα τους και να την παρουσιάσουν την Κυριακή το βράδυ σε μια κατάμεστη αίθουσα στο κτίριο του AKTO Art & Design College. Νικήτρια αναδείχθηκε η ομάδα FR8, που ξεχώρισε με την ανατρεπτική πρότασή της πάνω στη μεταφορά προϊόντων με φορτηγά, και ακολούθησε το video game των Zombot και τα κατά παραγγελία προϊόντα για παιδιά των Matetti. Αναλυτικότερα, η πρόταση των μελών της FR8 (απεικονίζονται στο δισέλιδο που ακολουθεί) θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το “Taxibeat” των φορτηγών. Σκοπός της ομάδας είναι να αναδιαρθρώσει τη συγκεκριμένη αγορά, δίνοντας στους ιδιοκτήτες φορτηγών τη δυνατότητα να μι-

λούν απευθείας με τους πελάτες και να γεμίζουν το όχημά τους χωρίς διαμεσολαβητή. Οποιος θέλει να αποστείλει ένα φορτίο θα συνδέεται με την πλατφόρμα και θα βλέπει όλα τα διαθέσιμα φορτηγά που βρίσκονται ή που περνούν από την περιοχή του. Στη συνέχεια θα επιλέγει τον μεταφορέα που επιθυμεί και θα του ζητά να μεταφέρει και το δικό του φορτίο. Ο μεταφορέας θα μπορεί να ορίζει ο ίδιος την τιμή για τη δουλειά του και να τη χαμηλώνει αν δεν βρίσκει ανταπόκριση. Στη δεύτερη θέση του διαγωνισμού βρέθηκε η ομάδα Zombot με το video game Zombies vs Robots. Εχοντας ως κεντρικό σύνθημα το “pick your side”, καλεί τους χρήστες να διαλέξουν αν θέλουν να είναι με την πλευρά των ζόμπι που εξαπλώνουν την ασθένειά τους ή με αυτή των ρομπότ που παλεύουν να την περιορίσουν. Το παιχνίδι θα εμπλέκει τον πραγματικό με τον ψηφιακό κόσμο, θα σε ανταμείβει όταν φέρνεις φίλους σου και θα έχει μια σειρά από αποστολές ώστε να κρατά ενεργό το ενδιαφέρον του παίκτη.

Οσον αφορά την τρίτη θέση, κατακτήθηκε από την ομάδα Matetti, που φιλοδοξεί να φέρει κοντά πελάτες και κατασκευαστές κατά παραγγελία προϊόντων για παιδιά. Μικρές επιχειρήσεις και επαγγελματίες θα μπορούν να εγγράφονται στην πλατφόρμα και μέσα από αυτή να ανταποκρίνονται στα αιτήματα των καταναλωτών. Τα έσοδα θα προέρχονται από μια μικρή προμήθεια που θα κρατά η σελίδα επί των συναλλαγών. Βασικό έπαθλο του τριημέρου ήταν δύο αεροπορικά εισιτήρια, ένα για κάθε εκπρόσωπο των δύο πρώτων ομάδων, με προορισμό το Αμστερνταμ. Εκεί θα παρακολουθήσουν το συνέδριο The Next Web, ένα από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη σχετικά με το διαδίκτυο. Οι νικητές θα λάβουν επίσης δωρεάν λογισμικό και υποστήριξη από τη Microsoft για τρία χρόνια, φιλοξενία σε συνεργατικούς χώρους και μια σειρά από άλλα δώρα τεχνολογίας.

22-28.02.2013

Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

Η μάγισσα του γλυκού Από το γονίδιο του παππού και της γιαγιάς για τη μαγειρική, στη διεθνή αναγνώριση ως μια πολύ επιτυχημένη «σεφ» της ζαχαροπλαστικής. Η εμφάνιση της Μαρίσας Τσόρτσιλ στο τηλεοπτικό σόου “Top Chef”, η κατάταξη του βιβλίου της στα Καλύτερα Βιβλία Συνταγών του περιοδικού “People” και οι συνταγές της για γλυκά διαίτης στο περιοδικό και το site της Οπρα Γουίνφρι είναι σίγουρα από τις καλύτερες στιγμές στη ζωή της. Ταξιδεύει συνεχώς από τη βάση της στο Σαν Φρανσίσκο δίνοντας στην Αθήνα διαλέξεις ζαχαροπλαστικής και δελεάζει τους Αθηναίους με τα γλυκά της, τα οποία μπορούν να τα βρουν στα καταστήματα Cake. Η ίδια δεν θεωρεί ότι η σπουδαία ζαχαροπλαστική έχει κάποιο μυστικό και το διευκρινίζει λέγοντας: «Αυτό που κάνει ένα κρουασάν υπέροχο δεν είναι το ίδιο για ένα cupcake. Τα γλυκά εξελίσσονται συνεχώς, νέες γεύσεις

προκύπτουν. Νομίζω ότι το κλειδί για να φτιάξεις καλά προϊόντα και να γίνεις καλός σεφ είναι να μελετάς τις τάσεις. Πρέπει να ψάχνεις άλλους σεφ στον κόσμο, να τους γνωρίσεις, να γνωρίσεις τους κριτικούς γεύσης, να πας σε συνέδρια μαγειρικής και να είσαι ενημερωμένος. Ποτέ μη φοβάσαι τους πειραματισμούς με νέες γεύσεις». Ηρθε στη χώρα μας πριν από 11 χρόνια με την Ελληνίδα μητέρα της και, όπως πολλοί άλλοι Ελληνες του εξωτερικού, ερωτεύτηκε τον τόπο, τους ανθρώπους, την οικογένειά της εδώ, την ιστορία, αλλά και τα μελομακάρονα της γιαγιάς! Τώρα όμως, που πλέον έχει καταξιωθεί στον χώρο, πώς τον βλέπει και τι πιστεύει για τους νέους που μπαίνουν στη δουλειά; «Είναι υπέροχη δουλειά, αλλά και σκληρή!» μου λέει σοβαρά. «Πριν από τη μαγειρική, είχα σπουδάσει μάρκετινγκ και στη συνέχεια πήρα δίπλωμα διατροφολόγου. Στην Ελλάδα, η μαγειρική δεν είναι τόσο ανταγωνιστική όσο στις ΗΠΑ. Τώρα αλλάζουν τα πράγματα λόγω των τηλεοπτικών σόου και

η μαγειρική είναι δημοφιλής. Ενας τρόπος για να διαφοροποιηθείς από τον ανταγωνισμό είναι να συνδυάσεις τη μαγειρική με άλλα ταλέντα. Οταν με κάλεσαν να μιλήσω στο συνέδριο του IACP (International Association of Culinary Professionals) στη Νέα Υόρκη, με ρώτησαν πώς μπορείς να χτίσεις το όνομά σου στον χώρο και τους απάντησα: ‘Μην ακολουθείς, ηγήσου. Ασχολήσου με τα ταλέντα σου, μην αντιγράφεις το στιλ των άλλων. Να είσαι μοναδικός, για να ξεχωρίσεις από τους υπόλοιπους’». Αυτόν τον καιρό ετοιμάζει το δεύτερο βιβλίο της “Sweet & Skinny”, καθώς και τη συμμετοχή της στο τηλεοπτικό σόου της Μαρία Μενούνος. Επίσης, συζητά με ελληνικούς εκδοτικούς οίκους για το βιβλίο της, ώστε να κυκλοφορήσει και στα ελληνικά, ενώ συνεχίζει τα σεμινάρια ζαχαροπλαστικής στο ξενοδοχείο Divani. Περισσότερες πληροφορίες στη διεύθυνση www.marishachurchill.com και στο Twitter @marishachurchill.

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

22-28.02. 2013

Χειροποίητη μόδα Η 28χρονη Ντέπη Μπουρνάζου είναι η νέα σχεδιάστρια της πόλης! Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ, αλλά την κέρδισαν οι σπουδές της στο Σχέδιο Μόδας. Ετσι, εδώ και έναν χρόνο έχει κατέβει από το Ηράκλειο Αττικής στο κέντρο της Αθήνας για να στήσει το δικό της κατάστημα, τη χαριτωμένη μπουτίκ της στο Κολωνάκι με το brand name de.bour. Εκεί τη συνάντησα.

πληροφορίες για αυτά: «Κάνω focus στο παπούτσι που, αν και είναι απαιτητικό και δεν έχει κέρδος, μου αρέσει πολύ να το φτιάχνω. Ρούχα σχεδιάζω λιγότερο. Τον Μάρτιο του 2011 παρουσίασα μια μικρή συλλογή παπουτσιών στην Athens Xclusive Designers Week, στους νέους σχεδιαστές. Αυτό ήταν και το πρώτο μου catwalk. Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου σχεδίασα τα παπούτσια για τη χειμερινή συλλογή DOGMA του σχεδιαστή Δημήτρη Πέτρου».

Η Ντέπη με υποδέχεται με ζεστό τσάι και χαμόγελο σε έναν χώρο γεμάτο χρώματα, πολλά παπούτσια, λιγότερα ρούχα, διάφορα αξεσουάρ, υφάσματα, κλωστές, δέρματα και διακοσμητικά μπιχλιμπίδια. Κοιτώ και αγγίζω τα πάντα καθώς μιλάμε για το πώς βρέθηκε το de.bour στο Κολωνάκι. «Ουσιαστικά υπήρχε μεγάλη ανταπόκριση από την πρώτη στιγμή που ανέβασα τις δημιουργίες μου στην προσωπική μου σελίδα στο Facebook. Εγώ ήξερα ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου και, όταν άρχισα να το προχωράω επίσημα, αποφάσισα να ξεκινήσω και το κατάστημα», μου λέει η Ντέπη για το όνειρό της που έγινε πραγματικότητα.

Η Ντέπη Μπουρνάζου έχει συμμετάσχει, επίσης, σε αρκετά fashion events στο κέντρο της πόλης και δηλώνει χαρούμενη και αισιόδοξη που συμβαίνουν πράγματα γύρω από τη μόδα, ενώ εμφανίζεται μια νέα γενιά Ελλήνων σχεδιαστών. «Τα πράγματα από το μεγάλο μπαμ των Ελλήνων σχεδιαστών τη δεκαετία του ’90 έχουν αλλάξει. Τα κόστη έχουν πέσει και η νέα γενιά σχεδιαστών προσαρμόζεται αρκετά στις καταστάσεις. Φαίνεται ότι η μόδα αναπροσδιορίζεται, το ίδιο και ο καταναλωτής. Υπάρχει μια τάση στήριξης των Ελλήνων σχεδιαστών».

Τα de.bour είναι όλα χειροποίητα. Ενθουσιάζομαι με τα παπούτσια! Είναι πολύ ιδιαίτερα, κάποια αρκετά τολμηρά και όλα τα σχέδια, από πρωινά μποτάκια και brogues μέχρι γόβες και πλατφόρμες, ταιριάζουν απόλυτα στην urban culture μιας μεγαλούπολης! Η Ντέπη θα μου δώσει κάποιες

Μου αρέσει που το ακούω από μια νέα σχεδιάστρια που βιώνει τις δυσκολίες παράλληλα με τα όνειρά της. «Συνεχίζω να προσπαθώ, εφόσον βλέπω ότι υπάρχει κίνηση. Οι νέες γυναίκες πια πειραματίζονται στο στιλ τους, ενημερώνονται από το διαδίκτυο, φοράνε χρώμα, δοκιμάζουν συνεχώς καινούργια πράγματα. Αυτό είναι το κοινό μου και το κοινό όλων των σχεδιαστών της γενιάς

μου», μου εξηγεί για την πραγματικότητά της και τη μόδα στην Αθήνα του 2013. Μου ανακοινώνει με χαρά ότι στις αρχές του χρόνου έκανε το πρώτο άνοιγμα στην πώληση χονδρικής, συμμετέχοντας στην έκθεση Femina Fashion Trade Show, που απευθύνεται σε εμπόρους. Τώρα ετοιμάζει τα επόμενα σχέδιά της, που, νομίζω, θα μας αρέσουν πολύ... «Μέσα στο επόμενο δίμηνο θα είναι έτοιμο το e-shop de.bour στο www.debour. gr, για το οποίο ανυπομονώ και πιστεύω ότι θα αποτελέσει ένα ισχυρό στήριγμα για την μπουτίκ, μια και η αγοραστική δύναμη του διαδικτύου έχει αναπτυχθεί πολύ στην Ελλάδα. Παράλληλα, ετοιμάζω με τη συνεργάτιδά μου Αλεξάνδρα Αναγνώστου μια σειρά μαγιό και αξεσουάρ παραλίας για την καλοκαιρινή σεζόν, που θα λέγεται ‘Sun.Set.Go!’ και θέλω να πιστεύω ότι θα κατακτήσει τις παραλίες όλης της Ελλάδας», μου λέει η Ντέπη γελώντας με νόημα και παιχνιδιάρικο ύφος. Αυτό ακριβώς σε καλούν να κάνεις και οι δημιουργίες της. Να τις φορέσεις και να γελάσεις, να παίξεις και να πειραματιστείς με τον εαυτό σου, να νιώσεις ιδιαίτερος, ξεχωριστός, άνετος και αισιόδοξος. Μέχρι να μπορούμε με ένα κλικ στο de.bour e-shop να έχουμε τις δημιουργίες στο σπίτι μας, επισκεφτείτε την Ντέπη Μπουρνάζου στο de.bour official fan page στο Facebook και στο κατάστημά της στο Κολωνάκι.

Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα

Είναι από εκείνες τις ημέρες, Κριέ, που η πνευματική σου δραστηριότητα θα είναι τόσο διαυγής όσο ποτέ. Αυτό είναι καλή βάση για να κάνεις τον απολογισμό της ταραγμένης περυσινής χρονιάς, αλλά και για να σχεδιάσεις την επόμενη. Και θυμήσου ότι μιλάς καλύτερα με τον εαυτό σου από ό,τι με τον περίγυρό σου, οπότε πρόσεχε τις παρεξηγήσεις. Θα είναι μια πολύ μπερδεμένη εβδομάδα για σένα, Ταύρε. Από τη μία ετοιμάσου να τρέχεις από τη μια δουλειά στην άλλη πιο γρήγορα από όσο τρέχει ο Πιστόριους προς την καταστροφή. Από την άλλη, θα υπάρχει απρόσμενο κέφι στην παρέα σου και πολλές ευκαιρίες για εξόδους, με πιο πολύ γέλιο από όταν γελάει ο Ψάλτης με τα αστεία του. Δηλαδή πολύ.

Ισως να πρέπει να προσέχεις λίγο καλύτερα την υγεία σου, Ζυγέ. Τώρα, που κάνεις τόσους φίλους και θυμίζεις πρόεδρο κοινότητας, με τόσες χειραψίες που ανταλλάσσεις, ο κίνδυνος να κολλήσεις καμιά ίωση αυξάνεται. Πλένε τα χέρια σου συχνά. Αυτό το τελευταίο ίσως έχει και μια μεταφορική χροιά. Ο ρομαντισμός ξεχειλίζει για σένα αυτή την εβδομάδα, Σκορπιέ, λες και σου δώσανε από αυτά τα μαντζούνια που δίνουν οι μάγισσες. Αλλά, εντάξει, δεν είναι για κακό και δεν θα περάσεις άσχημα. Θα είναι καλή αλλαγή σε σχέση με τον συνήθως συγκρατημένο εαυτό σου. Ολο αυτό θα σου δώσει και μια νέα δημιουργική ορμή, σαν κύμα που σε παρακαλάει να το καβαλήσεις.

Κάνεις ένα καλό σερί επιδόσεων στη δουλειά και στις κοινωνικές σου σχέσεις, Δίδυμε. Θα έπρεπε να συγχαίρεις τον εαυτό σου και να ανακαλύπτεις τρόπους να σου δίνεις χειραψίες, αλλά είναι και αυτή η περίεργη αίσθηση ανικανοποίητου που κάθεται σαν συννεφάκι από πάνω σου. Ισως αν πήγαινες για ένα προφιτερόλ στο Κολωνάκι;

Θα θέλεις να κάνεις πράγματα δημιουργικά, Τοξότη, ή άλλα που θα σου βρουν νέους τρόπους να βγάλεις το κατιτίς παραπάνω. Το δύσκολο θα είναι ότι δεν θα μπορείς να ξεκολλήσεις από το σπίτι σου. Προσπάθησε, λοιπόν, να αρχίσεις να πλέκεις ή να φτιάχνεις ξύλινα αλογάκια, ή να φτιάχνεις λογισμικά παγκόσμιου βεληνεκούς. Αν δεν πιάνει το χέρι σου, την πάτησες, Τοξότη.

Οι δύο λέξεις-κλειδιά για σένα, Καρκίνε, είναι νέα αντικείμενα. Πάρε τα τελευταία λεφτά σου και αγόρασε κάτι που σου αρέσει ή ασχολήσου με κάτι καινούργιο που θα σε ενθουσιάσει. Αν σε παίρνει, ξεκίνα να ψάχνεις το εναλλακτικό, την υπερβόρεια φιλοσοφία, το γιαπωνέζικο σκα, τα γέτι, τα αστρικά ταξίδια με κανό. Ακόμα και ένα κανονικό ταξίδι πάντως μπορεί να κάνει τη διαφορά.

Με καταλύτη κάποιες κινήσεις ματ από φίλους σου, Αιγόκερε, θα δεις ότι με φυσικό τρόπο κάποιες φιλίες δυναμώνουν και άλλες χάνονται στο παρασκήνιο, όπως θα έπρεπε εδώ και καιρό. Ολα αυτά, βέβαια, δεν έχουν τίποτα να κάνουν με την κρίση δημιουργικότητας που σε έχει πιάσει, την οποία πολύ άδικα διοχετεύεις στην αναζήτηση του τέλειου παστίτσιου.

Τοποθέτησε όλα τα λαχανικά σε βαθιά κατσαρόλα, Λέοντα. Επάνω στα λαχανικά βάλε το κεφάλι του ροφού, με ελαιόλαδο και νερό, αλάτι και πιπέρι. Βράσε το για 35 λεπτά. Αφού βράσει το κεφάλι, βγάλε το με προσοχή και τοποθέτησέ το σε μια πιατέλα. Βάλε όλα τα λαχανικά στο μπλέντερ και πολτοποίησέ τα. Μετά βάλε τα πάλι στην κατσαρόλα με τον ζωμό για 15 λεπτά και αυγόκοψε.

Ακόμα σαν λουκουμάκι σε κοιτάζει το αντίθετο φύλο, Υδροχόε, πρόσεχε μην αρχίζουν να σε δαγκώνουν στον δρόμο και χάσεις κανένα χέρι. Κατά τα άλλα, ετοίμαζε βαλίτσες και έχε τες πάντα έτοιμες και κοντά στην πόρτα, γιατί εκείνη η άδεια που περιμένεις και σε κρατάει ζωντανό στη δουλειά δεν είναι πολύ μακριά. Και θυμήσου να το παίξεις old school, πήγαινε στο αεροδρόμιο και πάρε την επόμενη πτήση για οπουδήποτε.

Μεγάλο πράγμα οι ανθρώπινες σχέσεις, ε Παρθένε; Πού να ξέρεις όμως εσύ, που έχεις γίνει ένας μισάνθρωπος και μισός. Και πώς να μη γίνεις; Γνώρισες τους ανθρώπους και αγάπησες τα ζώα. Αλλά μην ξεχνάς αυτό που λέμε συχνά, ότι συνήθως δεν φταίνε οι άλλοι, αλλά τα νεύρα σου. Βγες έξω, λοιπόν, κάνε καμιά καλή πράξη και θα ισιώσεις, σου το λέω γκαραντί.

Μην καθαρίζεις τα αφτιά σου αυτή την εβδομάδα, Ιχθύ. Δεν είναι κερί, είναι η δημιουργικότητα που ξεχειλίζει από τα αφτιά σου. Μάζεψέ τη σε ένα κεσεδάκι και χρησιμοποίησέ την όποτε έχεις έλλειψη. Και μη σε νοιάζει, για τώρα θα έχεις πολύ περισσότερη από όση θα μπορείς να διαχειριστείς. Κομάντο.

Garage Place

Thission Lofts / Abovo

Καφέ-κοκτέιλ μπαρ στην Ηλιούπολη, με στιλ, άψογη εξυπηρέτηση και χαλαρή ατμόσφαιρα, που το κάνουν να ξεχωρίζει από τη μάζα. Το Garage Place χαρακτηρίζεται από τη διάθεση παρέας, αλλά και τις μουσικές του επιλογές, που κινούνται από τη ροκ έως την ποπ. Μάλιστα, τρεις φορές τον μήνα μπορεί κανείς να απολαύσει διάφορα live.

Ας αρχίσει το παιχνίδι! Θα μπορούσε να λέγεται «Βρείτε τον δολοφόνο» ή «Βοηθήστε τον αστυνόμο να βρει τον δολοφόνο». Γιατί στο «Εγκλημα στη Γκαλερί» υπάρχει και δολοφόνος και αστυνόμος και ύποπτοι και μάρτυρες και ένα ερώτημα που πλανάται μέχρι το τέλος της παράστασης. Ποιος ήθελε νεκρό τον διάσημο ζωγράφο Μάρκο Πολίτη; Δεν μένει παρά να το ανακαλύψετε μόνοι σας!

Ηρώων Πολυτεχνείου 3, Ηλιούπολη

Πειραιώς 123, Γκάζι

Μπενάκη / Τσαρούχης

Κυκλαδικής / Πριγκίπισσες

Το έργο του μεγάλου ζωγράφου παρουσιάζεται μέσα από σπουδές και παραλλαγές, ανέκδοτες φωτογραφίες και πρωτότυπο αρχειακό υλικό. Η έκθεση καταγράφει τη δημιουργική διαδικασία που ακολουθούσε ο ζωγράφος για να προσεγγίσει σημαντικά θέματα που τον απασχόλησαν από τα νεανικά του χρόνια ήδη, μέσα από σχέδια, άλλοτε πρωτόλεια και ημιτελή και άλλοτε ώριμες ασκήσεις, αλλά και ολοκληρωμένα ζωγραφικά έργα.

24 σύνολα από ταφές γυναικών από την Ελλάδα, την Κύπρο, τη Ν. Ιταλία και την Ετρουρία στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Η συγκέντρωση πλούτου και κτερισμάτων από τη μία μεριά, αλλά και η συγγένεια των ταφικών εθίμων από την άλλη, δημιουργούν ένα ιδεολογικό ρεύμα και μια κοινωνική διάσταση, καθώς φαίνεται ότι οι γυναίκες αυτές, υπήρξαν φορείς μεταφοράς πολιτισμικών και ιδεολογικών στοιχείων.

Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου, Αθήνα

Νεοφύτου Δούκα 4, Κολωνάκι

Στέγη / Newton

Apsendi

«Λατρεύω τη χυδαιότητα. Με έλκει αφάνταστα η κακογουστιά που τη θεωρώ πιο διεγερτική από το καλό γούστο, το οποίο στην πραγματικότητα δεν αποτελεί παρά τυποποίηση του βλέμματος», είχε πει ο διάσημος φωτογράφος. Η έκθεση αποτελεί αναδρομική καταγραφή του έργου του Νιούτον και καλύπτει τις βασικές θεματικές της δουλειάς του, όπως είναι η μόδα, το γυμνό, το πορτρέτο, το σεξ, το χιούμορ. Θα διαρκέσει μέχρι τις 3 Μαρτίου.

Ενα από τα πιο hot bar restaurants της σεζόν, το Apsendi, που άνοιξε στα... σύνορα Ψυχικού και Χαλανδρίου, κρύβει μυστικά. Κυρίως αλκοολικά: Ο Σπύρος Κερκύρας και ο Αλέξανδρος Γκικόπουλος έχουν στελεχώσει «δυνατά» την μπάρα του, ετοιμάζοντας κοκτέιλ custom made με μαεστρία και δημιουργικότητα. Για όσους πεινάσουν υπάρχει και ένα μικρό μενού με finger food και γρήγορα πιάτα. Tip: δοκιμάστε το Mystery box project στο μπαρ.

Λεωφ. Συγγρού 107-109, Αθήνα

Λεωφ. Κηφισίας 252-254 & Σερρών, Χαλάνδρι

Τα points της εβδομάδας Η Αθήνα, οι άνθρωποί της, οι αξίες και η ποιότητά της χαρτογραφούνται και παρουσιάζονται δυναμικά, με έναν καινούργιο οπτικοποιημένο τρόπο στην εφαρμογή M.app. Πρόκειται για έναν «ζωντανό» χάρτη με 200 πινέζες-σημεία, που διαρκώς ανανεώνονται και αυξάνονται, σκιαγραφώντας όλες τις πτυχές της ζωής στην πόλη. Φαγητό, ποτό, καφές, θέατρο, μουσική, βιβλίο, κινηματογράφος, εκθέσεις, επιλεγμένα καταστήματα, όπως επίσης και οι πιο φρέσκες ιδέες στον χώρο της τεχνολογίας και της ζωής στην πόλη έρχονται στην οθόνη του κινητού σου και παρουσιάζονται μέσα από βίντεο υψηλής αισθητικής, μικρής διάρκειας και πλούσιας περιεκτικότητας. Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη για iOS, Android και Windows Phone.

Αγορά

Μοναδική μουσική εμπειρία Κάθε μήνα μία προσφορά Οι μοναδικές προσφορές Best Buy συνεχίζονται τον Φεβρουάριο στο δίκτυο καταστημάτων Γερμανός για τα καλύτερα smartphones και προϊόντα τεχνολογίας. Μέσω του Best Buy, θα έχεις τη δυνατότητα να αναζητήσεις τα καλύτερα smartphones και προϊόντα τεχνολογίας στις καλύτερες τιμές της αγοράς. Ειδικότερα για τον Φεβρουάριο, έχεις την ευκαιρία να αποκτήσεις το Samsung Galaxy 550

με 79,90 ευρώ (από 114,90 ευρώ), καθώς επίσης και να επιλέξεις ανάμεσα και σε άλλες συσκευές με μειωμένες τιμές. Επιπλέον, με κάθε αγορά ενός Samsung Galaxy Smartphone, παίρνεις δώρο ακόμη ένα κινητό τηλέφωνο. Συγκεκριμένα, με την αγορά ενός εκ των Samsung Galaxy Y, Galaxy Ace, Galaxy S III Mini, Galaxy Fit, παίρνεις δώρο τη συσκευή Samsung E1230.

Τη συνεργασία τους για τη διάθεση της συνδρομητικής υπηρεσίας Akazoo στην ελληνική αγορά ανακοίνωσαν η Samsung Electronics Hellas και η InternetQ. Με αυτόν τον τρόπο οι χρήστες των προϊόντων κινητής τηλεφωνίας Samsung θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν πλήθος προσφορών, αλλά και μοναδικές στιγμές διασκέδασης, φτιάχνοντας και μοιράζοντας τις δικές τους μουσικές συλλογές.

Επέκταση στην Κίνα Εχοντας ήδη παρουσία σε 15 σύγχρονες και δυναμικές αγορές του εξωτερικού, η Ολυμπιακή Ζυθοποιία επεκτείνει την εξαγωγική της δραστηριότητα και στην αγορά της Κίνας. Θεωρώντας ιδιαίτερα σημαντική την εν λόγω αγορά, ανέλυσε και υποστήριξε πλήρως το πλάνο διείσδυσής της σε αυτή, δίνοντας αρχικά έμφαση στο κομμάτι της Νοτιοδυτικής Κίνας, με κέντρο τη Σαγκάη, προς το λιμάνι της οποίας «ταξιδεύουν» ήδη τα πρώτα containers με τα προϊόντα της εταιρείας. Παράλληλα, ως στόχος για την επόμενη τριετία συμφωνήθηκε η σταδιακή επέκταση της διανομής των FIX Hellas και FIX Dark, στο σύνολο της αχανούς κινεζικής αγοράς. Με αυτή την κίνηση, η Ολυμπιακή Ζυθοποιία αποδεικνύει έμπρακτα ότι εκπροσωπεί την υγιή επιχειρηματικότητα, που προσβλέπει στην ανάκαμψη και την εθνική προοπτική.

Στηρίζοντας την τοπική κοινωνία Την πρόθεσή του να συνεχίσει και το 2013 να υλοποιεί και να υποστηρίζει ενέργειες προς όφελος της κοινωνίας στο σύνολό της ανακοίνωσε το Athens Metro Mall. Από την πρώτη ημέρα λειτουργίας του μέχρι σήμερα, εκτός από την εμπορική του δράση, σχεδιάζει και υλοποιεί ενέργειες κοινωνικού χαρακτήρα, στηρίζοντας έμπρακτα την τοπική κοινωνία, την οικογένεια, τα παιδιά και τους νέους. Στο πλαίσιο αυτό έχει συνδράμει στη δημιουργία σχολικών βιβλιοθηκών για τα σχολεία του Δήμου Αγ. Δημητρίου και έχει προχωρήσει σε διανομή σχολικών ειδών και ειδών

εξοπλισμού σε μαθητές της περιοχής. Εχει συγκεντρώσει σε συνεργασία με ραδιοφωνικούς σταθμούς παιχνίδια και τρόφιμα για παιδιά ασθενέστερων οικονομικά οικογενειών μέσω του Κοινωνικού Παντοπωλείου του Δήμου Αγ. Δημητρίου και, τέλος, έχει υποστηρίξει αθλητικούς συλλόγους. Επιπλέον, βρίσκεται στο πλευρό των νέων μέσω δωρεάν ψυχαγωγικών εκδηλώσεων που διοργανώνει συχνά, αλλά και μέσω δράσεων που αποσκοπούν στον επαγγελματικό τους προσανατολισμό και στη δημιουργία ευκαιριών εργασίας, όπως η εβδομάδα «Πανόραμα καριέρας».

Επιμέλεια: Ανδρέας Γιαννόπουλος

22-28.02.2013

Σταθερό ίσον κινητό Σταθερά μειωμένοι λογαριασμοί Την εμπορική διάθεση της δικής τους πιστωτικής κάρτας ξεκινούν ο ΟΤΕ και η Cosmote σε συνεργασία με τη Eurobank, προσφέροντάς σου μοναδικά προνόμια από τη στιγμή που είσαι συνδρομητής τους. Συγκεκριμένα, χρησιμοποιώντας σε κάθε αγορά την ΟΤΕ Cosmote World MasterCard θα κερδίζεις εάν είσαι συνδρομητής OTE το 2% της αξίας των μηνιαίων σου αγορών ως έκπτωση στον επόμενο λογαριασμό σου. Σε περίπτωση που είσαι συνδρομητής Cosmote, θα κερδίζεις το 2% της αξίας των μηνιαίων σου αγορών ως έκπτωση στον επόμενο λογαριασμό της εταιρείας. Εάν όμως είσαι συνδρομητής και στον ΟΤΕ και στην Cosmote, θα κερδίζεις το 3% των μηνιαίων σου αγορών ως συνολική έκπτωση στους επόμενους λογαριασμούς (1,5% των αγορών της κάρτας ως έκπτωση σε επόμενο λογαριασμό ΟΤΕ και επιπλέον 1,5% σε επόμενο λογαριασμό Cosmote αντίστοιχα). Προϋπόθεση αποτελεί οι λογαριασμοί ΟΤΕ ή/και Cosmote να εξοφλούνται μέσω πάγιας εντολής στην κάρτα.

Κλήσεις προς κινητά με αστική χρέωση ή ακόμα και απεριόριστες κλήσεις προς αυτά προσφέρει για πρώτη φορά η Forthnet σε μια προσπάθεια να επαναπροσδιορίσει τη σχέση μας με το σταθερό τηλέφωνο. Αναλυτικότερα, οι νέες υπηρεσίες Forthnet 2play Απεριόριστα και Forthnet Telephony Απεριόριστα, με τιμές που ξεκινούν από τα 22,90 ευρώ και 17,90 ευρώ αντίστοιχα, απαντούν στις σύγχρονες καθημερινές ανάγκες κάθε νοικοκυριού για αξιόπιστες υπηρεσίες τηλεφωνίας και internet με υψηλές ταχύτητες έως 50Mbps, ενώ

παράλληλα μειώνουν τα συνολικά τηλεπικοινωνιακά έξοδα. Ετσι, μπορείς να πετύχεις σημαντική μείωση στα συμβόλαια και στους λογαριασμούς σου, καθώς σου δίνεται η δυνατότητα να καλείς κινητά με μέχρι δέκα φορές χαμηλότερο κόστος. Για περισσότερες πληροφορίες, μπορείς να επισκεφτείς ένα από τα καταστήματα Forthnet σε όλη την Ελλάδα ή το δίκτυο εμπορικών συνεργατών Forthnet, να καλέσεις τον αριθμό 13831 με αστική χρέωση ή να επισκεφτείς τη διεύθυνση www. forthnetgroup.gr.

Ετσι, για παράδειγμα, εάν έχεις μηνιαίους λογαριασμούς ΟΤΕ & Cosmote ύψους 60 ευρώ και πληρώνεις με την κάρτα και τις καθημερινές συναλλαγές σου ύψους 540 ευρώ μηνιαίως, μειώνεις τα τηλεπικοινωνιακά σου έξοδα κατά 30% κάθε μήνα. Συγκεκριμένα, κερδίζεις συνολικά 18 ευρώ έκπτωση (9 ευρώ έκπτωση στον λογαριασμό του ΟΤΕ και 9 ευρώ έκπτωση στον λογαριασμό της Cosmote). To συνολικό ποσό έκπτωσης που μπορεί να λάβει κάποιος δεν μπορεί να υπερβαίνει ετησίως τα 1.000 ευρώ. Επιπλέον, με την ΟΤΕ Cosmote World MasterCard συμμετέχεις στο πρόγραμμα επιβράβευσης καρτών Eurobank Επιστροφή, μέσω του οποίου κερδίζεις ευρώ από τις συναλλαγές σου, τα οποία μπορείς να εξαργυρώσεις σε επόμενες αγορές σου σε 4.500 επιχειρήσεις. Για να αποκτήσεις την ΟΤΕ Cosmote World MasterCard, με δωρεάν συνδρομή για πάντα, αρκεί μία επίσκεψη στο δίκτυο πωλήσεων ΟΤΕ-CosmoteΓερμανός, σε ένα κατάστημα Eurobank ή καλώντας στο 210.95.55.555.

Πρώτα παντού Συνολικά τρία βραβεία απέσπασαν τα καταστήματα Public στον θεσμό Sales Excellence Awards και αναδείχθηκαν μεταξύ των μεγάλων νικητών της βραδιάς! Τα Sales Excellence Awards έχουν στόχο να αναδείξουν και να επιβραβεύσουν τις βέλτιστες πρακτικές πωλήσεων σε όλους τους επιχειρηματικούς κλάδους στην Ελλάδα και όχι μόνο στο λιανικό εμπόριο. Τα Public απέσπασαν τα Βραβεία Παραγωγικότητας και Απόδοσης Δικτύου, Ανάπτυξης Δικτύου Πωλήσεων/Οργάνωσης Νέου Τμήματος και Εξυπηρέτησης Πελατών. Μειώνοντας όλες τις γραμμές

κόστους και βελτιώνοντας όλους τους δείκτες, κατάφεραν να παρουσιάσουν πολύ καλά αποτελέσματα σε μια δύσκολη χρονιά για την ελληνική οικονομία. Συγκεκριμένα, σημειώθηκε αύξηση 10% του αριθμού αποδείξεων ανά πωλητή, αύξηση 10% του τζίρου και 12% της κερδοφορίας ανά πωλητή και αύξηση κατά 50% των πωλήσεων που έρχονται από Cross Selling, σε όγκο, αξία και μικτό κέρδος. Οσον αφορά το 2013, τελικός στόχος είναι να δημιουργηθούν καταστήματα Public σε όλες τις πόλεις άνω των 50.000 κατοίκων σε όλη την Ελλάδα.

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Ανδρέας Γιαννόπουλος

Γίνε νίντζα Η τέχνη του ψωμιού Σίγουρα έχεις ξεχάσει ψωμί στην ψωμιέρα σου τόσο καιρό που θα μπορούσες άνετα να το πετάξεις στον τοίχο και να ανοίξει τρύπα. Επειδή όμως δεν έχεις καλλιτεχνικό μυαλό, δεν σκέφτηκες να φτιάξεις ένα τραπέζι με αυτό. Κάτι που έκαναν οι άνθρωποι του Studio Gyalik από την Πολωνία σε μια προσπάθεια, όπως λένε, να καταδείξουν το πρόβλημα του φαγητού που καταλήγει καθημερινά στα σκουπίδια και θα

μπορούσε να θρέψει τον πεινασμένο κόσμο. Το έργο εκτίθεται ήδη στο μουσείο μοντέρνας τέχνης της περιοχής Τρέντο στην Ιταλία, στο πλαίσιο της έκθεσης “the food project. the shape of taste”. Θα βρίσκεται μάλιστα εκεί έως τις 2 Ιουνίου, ώστε να το απολαύσουν οπτικά όσο περισσότεροι γίνεται.

Για να γίνεις νίντζα, δεν χρειάζεται ούτε να ανέβεις σε κάποιο βουνό και να διδαχθείς πολεμικές τέχνες από έναν σοφό γέροντα, ούτε να κόβεις με το σπαθί σου στη μέση όποιον σε κοιτάει περίεργα. Αυτά είναι για την Ούμα Θέρμαν και το “Kill Bill”. Εσένα σου αρκεί το μπλουζάκι της φωτογραφίας, που κοστίζει από 13 ευρώ έως 17 ευρώ, ανάλογα με το μέγεθος.

mart.trento.it/thefoodproject www.amazon.com

Αλλα κόλπα

Μπράβο, αυτό είναι φόρεμα Από τον Αρη με αγάπη

Λατρεύεις το ποδόσφαιρο και ονειρεύεσαι μια μέρα ο γιος σου να φοράει το περιβραχιόνιο της Εθνικής Ελλάδος. Θα τον στείλεις στην αλάνα να παίξει με τα άλλα παιδάκια ή θα τον γράψεις στην ομάδα της γειτονιάς σου ώστε να εξασκηθεί και να βελτιωθεί; Τίποτα από τα δύο, αφού υπάρχει το Zero Gravity Soccer First Touch. Στη μια πλευρά του φιγουράρει μια μπάλα και στην άλλη βαράκια τα οποία αυξάνεις ή μειώνεις ανάλογα με τον σκοπό της προπόνησης. Οσο πιο πολλά βάζεις, τόσο περισσότερο δυναμώνουν τα πόδια, όσο μικρότερο είναι το βάρος, τόσο εξασκείσαι στις πιο γρήγορες κινήσεις με την μπάλα. Κοστίζει 105 ευρώ και μπορείς να το αποκτήσεις μέσα από τη σελίδα του Amazon.

Σκέψου πόσες φορές έχεις προσπαθήσει να την πέσεις σε κάποια κοπέλα στο μπαρ της γειτονιάς και το σκηνικό χαλάει επειδή δεν ξέρεις αν την προσεγγίζεις σωστά. Δεν θα ήταν πολύ καλύτερα αν με κάποιον μαγικό τρόπο γνώριζες ότι το πας καλά; Η θεόσταλτη λύση στο πρόβλημα αυτό λέγεται Intimacy 2.0 και, όταν όλες οι ελεύθερες γυναίκες αποφασίσουν να το φορούν, θα έχει ξημερώσει μια καλύτερη ημέρα για το ανδρικό γένος. Πρόκειται για ένα φόρεμα με ενσωματωμένους σένσορες που αντιλαμβάνονται τους χτύπους της καρδιάς του ατόμου που το φοράει. Ετσι, όταν φλερτάρεις έντονα και κάνεις τη γυναίκα που έχεις απέναντί σου να αισθάνεται πιο ερωτική, το φόρεμα γίνεται σταδιακά διάφανο, αποκαλύπτοντας σημεία του σώματός της. Αντιστρόφως, όταν έχεις προσέγγιση κάγκουρα και αρχίζει να βαριέται, τότε το ρούχο σκουραίνει και καλύτερα να πας αλλού να παίξεις. Δυστυχώς, η ημερομηνία κυκλοφορίας του δεν είναι ακόμα γνωστή, αλλά αναμένουμε με κομμένη την ανάσα.

Ας υποθέσουμε ότι, για κάποιον ακατανόητο λόγο, όνειρο της ζωής σου είναι να πιάσεις στα χέρια σου λίγο χώμα από τον Αρη. Υπάρχουν δύο τρόποι για να το καταφέρεις. Ο ένας είναι να περιμένεις να αναπτυχθεί τέτοια τεχνολογία που θα μας επιτρέψει να επισκεφτούμε τον κόκκινο πλανήτη και να γίνεις ένας από τους πρώτους τουρίστες του. Ο άλλος είναι να αγοράσεις σήμερα ένα αυθεντικό κομμάτι του NWA 4930, ενός μετεωρίτη που προσγειώθηκε στη Σαχάρα και τώρα βγαίνει στο σφυρί. Για να φτάσει στα χέρια σου έχει κάνει ένα πραγματικά μεγάλο ταξίδι: Κάθε φορά που ένας μετεωρίτης πέφτει στην επιφάνεια του Αρη εκτοξεύονται πέτρες, ορισμένες από τις οποίες καταφέρνουν να ξεφύγουν από το βαρυτικό του πεδίο. Ελάχιστες από αυτές κατευθύνονται προς τη Γη και ακόμα λιγότερες καταφέρνουν να προσγειωθούν στην επιφάνειά της χωρίς να καούν στην ατμόσφαιρα. Οπότε, τα 2 milligram που παίρνεις για λιγότερα από 20 ευρώ μοιάζουν υπεραρκετά, για όποιον σκοπό και αν τα προορίζεις.

www.amazon.com

www.studioroosegaarde.net

www.thinkgeek.com

Training Ground

22-28.02.2013

Το βάρος της φανέλας Μπορεί να συγκριθεί ο Μπόατενγκ με τον Ινιέστα; Είναι καλύτερος παίκτης ο Μουντάρι από τον Τσάβι; Πλησιάζει σε αξία ο Ελ Σαραουί τον Αλέξις Σάντσες; Η απάντηση είναι: «Φυσικά και όχι». Παρά το γεγονός, ωστόσο, ότι ποδοσφαιρικά κανείς τους δεν είναι κάτι πραγματικά ιδιαίτερο, όλοι τους έχουν την τύχη να φορούν μια φανέλα με τεράστιο βάρος στα ευρωπαϊκά κύπελλα, αυτήν της Μίλαν.

Φώτση ανάβασις Μια φορά κι έναν καιρό πήρα συνέντευξη από τη Cesaria Evora. Ηταν εκείνη την εποχή που πρωτόκανε σουξέ στην Ελλάδα και εις άπασαν την επικράτειαν ακουγότανε το “Sodade“. Και προσπαθούσα εγώ με μισά γαλλικά, μισά αγγλικά και ολίγα καποβερδιανά να συνεννοηθώ με την ξυπόλητη ντίβα. Συν τη γλώσσα του διαστήματος φυσικά, τις κάθε είδους χειρονομίες. Τέλος πάντων, τα ‘παμε, τα μιλήσαμε, βγήκε η συνέντευξη, την ώρα που μάζευα το κασετόφωνο γύρισε και μου έδειξε ένα τατουάζ στο χέρι της. Ηταν ένα όνομα ανδρικό, από τα νησιά της Δυτικής Αφρικής. «Ξέρεις τι είναι αυτό, μικρέ;» με ρώτησε. «Τι είναι;» απόρησα. “Sodade“, μου απάντησε και μου ‘κλεισε το μάτι. Αυτήν ακριβώς τη λέξη θα χρησιμοποιούσα και εγώ, κάτι ανάμεσα σε νοσταλγία, ίντριγκα και καψούρα, αν αναφερόμουν στη σχέση των Παναθηναϊκών με τον Αντώνη Φώτση. Ενα ατελείωτο “Sodade“, που διαρκεί έτη επί ετών. Στην Αμερική πήγε ο Αντώνης, “Sodade“ οι Πράσινοι, στη Ρωσία ταξίδεψε, το ίδιο. Και στην Ιταλία που εγκαταστάθηκε είναι αδύνατον να τον ξεχάσουν, έχει

στοιχειώσει το υποσυνείδητό τους ανεξίτηλα. Οπως το τατουάζ στο χέρι της Cesaria Evora. Μπορεί και να έχουν δίκιο, δεν λέω. Με αυτόν κέρδιζαν τα πάντα, σχεδόν πάντοτε. Και επειδή το μισό ζουμί σε κάθε αθλητική συνάντηση είναι η ψυχολογία, άμα το πιστεύεις βαθιά μέσα σου ότι μπορείς να κερδίσεις, σίγουρα θα ανέβει η απόδοσή σου. Ενδέχεται να μην το πάρεις το έπαθλο, αλλά οπωσδήποτε θα το διεκδικήσεις ως την τελευταία στιγμή. Εκεί πόνταρε ο Παναθηναϊκός στην περίπτωση του Φώτση και εκεί θαμπώθηκε. Τον διεκδίκησε ως την τελευταία στιγμή και ξέχασε τη βασική αθλητική αρχή, ότι υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές που βγάζουν πορτοκάλια. Τώρα απομένει δίχως ενίσχυση και δίχως παίκτη που να αντιμετωπίζει εντός και εκτός ρακέτας τους wingers του Ολυμπιακού. Και κυρίως τον Παπανικολάου και τον Πρίντεζη, αινίγματα άλυτα για την ώρα από την άμυνα του ΠΑΟ. Χρήστος Ξανθάκης

Οσοι πίστεψαν, λοιπόν, ότι την Τετάρτη το βράδυ η Μπαρτσελόνα θα είχε εύκολο έργο απέναντι σε μία από τις χειρότερες Μίλαν των τελευταίων ετών γελάστηκαν εύκολα. Οι Μιλανέζοι, έχοντας επτά Τσάμπιονς Λιγκ στην πλάτη τους, μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο με τον τρόπο που κάνουν πάντοτε οι πρωταθλητές: μεταμορφωμένοι και αποφασισμένοι να υπερασπιστούν την ιστορία τους. Εκλεισαν χώρους, μάρκαραν με αυτοθυσία, έπαιξαν έξυπνα τις αντεπιθέσεις και σκόραραν δύο φορές παίρνοντας προβάδισμα για την πρόκριση στη φάση των «8». Ο επαναληπτικός, βέβαια, στο Καμπ Νου θα είναι μια εντελώς διαφορετική υπόθεση και, αν η Μπαρτσελόνα πιάσει τα γνωστά στάνταρ απόδοσής της, τότε δεν αποκλείεται να καταφέρει την ανατροπή. Σε περίπτωση, όμως, που κάνει το ίδιο λάθος με την Τετάρτη και πιστέψει ότι έχει απέναντί της μια συνηθισμένη ευρωπαϊκή ομάδα, τότε ο Μέσι και η παρέα του μάλλον θα δουν το υπόλοιπο Τσάμπιονς Λιγκ από την τηλεόραση. Και ας ξέρει ο Πατσίνι το ένα δέκατο της μπάλας του Αργεντινού. Γιώργος Δημητρίου

Στιγμιότυπα Πόλης

Ο αφρός της μνήμης Τον Λέντζο τον έμαθα με το που κατέβηκα Αθήνα. Οχι ως καφέ, αλλά ως στίχο τραγουδιού. Τρέχαμε τότε στην αρχή της δεκαετίας του ’80 όλα τα πιτσιρίκια στα ρεμπετάδικα και στα νεολαϊκά και άκουσα ένα βράδυ τον Δημήτρη Κοντογιάννη να το λέει το άσμα: «Καθόμουνα στου Λέντζου και έπινα καφέ». Ποιου Λέντζου, πώς, πότε; Ρώτησα, μου είπανε, έμαθα. Και επειδή εκείνη την εποχή έπινα πού και πού έναν φραπέ, κατηφόρισα από τις εξοχές του Ζωγράφου στο άστυ του Παγκρατίου. Ωραίος ήταν ο φραπές, δεν λέω. Και η περατζάδα είχε πλάκα, εκεί στην πλατεία (ο Θεός να την κάνει...) Παγκρατίου. Περνάγανε κυρίες με μωρά, περνάγανε μωρά σκέτα, περνάγανε μαθητές και μαθήτριες από τα σχολεία πιο κάτω, περνάγανε αξιοσέβαστοι κύριοι, περνάγανε λαμόγια, ό,τι θες. Και από αργόσχολους ένα σωρό. Είχε αρχίσει τότε και διόριζε σωρηδόν το ΠΑΣΟΚ και πού να χωρέσουν όλοι οι νεοπροσληφθέντες στις δημόσιες υπηρεσίες; Βουρ στου Λέντζου για φραπέ και σχόλια: «Τους την έφερε ο Αντρέας», «Γάτα ο Αντρέας», «Θα φάει ο κόσμος κρέας», τέτοια. Πήγα μία, πήγα δύο, πήγα τρεις, ως εκεί. Ηταν και έξω από τον δρόμο μου ο Λέντζος, γιατί, άμα ξημεροβραδιάζεσαι όλη μέρα στη Σόλωνος, δεν αφήνεις εύκολα τη σχολή και το παρεάκι για έναν φραπέ. Οσο

μυθικός και αν ήταν ο φραπές αυτός, με την κρυφή τη συνταγή. Το μυστικό της; Αν κάνετε ένα ψάξιμο στο δίκτυο, θα διαβάσετε κάποιον από την ιδιοκτησία του καταστήματος να αποδίδει την επιτυχία του ροφήματος στο ισχυρό μίξερ και στη δοσολογία. Αλλες εκδοχές, πιο απόκρυφες, έκαναν λόγο για ασπράδια αυγού στη σύνθεσή του και έτερα μυστήρια σκευάσματα. Οποιος θέλει πιστεύει ό,τι θέλει. Και τώρα; Τώρα ο Λέντζος έκλεισε. Αν έκλεισε δηλαδή, γιατί ήδη άρχισε η αμφισβήτηση από τους γνώστες του ίντερνετ (υπάρχει και τίποτε άλλο στο ίντερνετ εκτός από «γνώστες»;), που κάνουν λόγο για τρικ και εμπαιγμό. Ας πούμε όμως ότι έκλεισε. Οτι τα κατέβασε τα ρολά. Θα έπρεπε να συγκινηθούμε, να στενοχωρηθούμε, να κλάψουμε; Ή να μείνουμε αδιάφοροι, μια και τόσα και τόσα μαγαζιά λένε αντίο στα εγκόσμια αυτές τις μέρες; Να σας πω τη δική μου την εμπειρία. Πριν από κάνα δυο μήνες, Κυριακή πρωί, είχα μάστορα στο σπίτι. Είχε ξηλώσει ο γάτος το πόμολο του μπάνιου και υποφέραμε. Τέλος πάντων, τον έφερα τον άνθρωπο να το διορθώσει άρον άρον, να κάνει και μερικά μερεμέτια ακόμη και φυσικά τον ρώτησα αν ήθελε κάνα καφέ. Φραπέ ήθελε, φραπέ δεν φτιάχνω στο σπίτι, λέω θα πάω να πάρω. Πού να πάω, ας πάω στον Λέντζο. Και πήγα.

Και αντίκρισα ένα καφέ σε πλήρη διάλυση. Στα ράφια είχαν ξεμείνει πεντέξι σκονισμένα μπουκάλια αλκοόλ, από πελάτες ούτε ένας (στο παραδιπλανό Ciao καιγόταν ο τόπος), η βαριεστημένη μπαρίστα εξ Ανατολικής Ευρώπης μόνο που δεν με πυροβόλησε όταν της ζήτησα φραπέ και, το αποκορύφωμα, τσίτα δημοτικά στα ηχεία. Ρώτησα δυο παππούδες που κάθονταν πίσω από τον πάγκο «Ποιος τα ’βαλε αυτά, ρε παιδιά;», μου απάντησαν «Εμείς τα βάλαμε, πολύ μας αρέσουν», είπα «Ευχαριστώ», πλήρωσα και έφυγα. Σχεδόν αποσβολωμένος, σχεδόν πανικόβλητος. Και αναρωτιέμαι τώρα εγώ αν πρέπει να κλαίμε για ένα μαγαζί που το είχαν παρατήσει αυτοί που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να το φροντίζουν. Συγγνώμη, δηλαδή, αλλά πας στο Λονδίνο και το Bar Italia (το μοναδικό μέρος όπου μπορούσες να πιεις νορμάλ εσπρέσο στη δεκαετία του ’80) λάμπει και αστράφτει. Πας στη Νέα Υόρκη, στο Σόχο, και το παμπάλαιο Cafe Dante σφύζει από ζωή, πας στο Παρίσι και βράζει ο τόπος στην αρχαία Coupole, πας στο Δουβλίνο και το Bewley’s στην Grafton Street είναι φορτωμένο κόσμο και ντουνιά. Και σκέφτεσαι ότι καλά είναι τα αστικά μνημεία, αλλά με τις μνήμες μόνο δεν συντηρούνται. Χρήστος Ξανθάκης