Metropolis Free Press 22.03.13 by Metropolis

22-28.03.2013

On the road Οι πρωταγωνιστές στο νέο θεατρικό του Σάκη Σερέφα μιλούν στον Δημήτρη Χαλιώτη

ΦΥΛΛΟ 1021

Γυμνή Ελλάδα Η Κατερίνα Ι. Ανέστη ανιχνεύει το “Primal Matter” του Δημήτρη Παπαϊωάννου

The Body Electric Οι Portico Quartet εξηγούν τη μουσική τους στον Γιάννη Μαυρογιώργο

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

Metropolis www.metropolispress.gr

Listen to the Lions Ενα τανγκό με την Κατερίνα Παπαχρήστου και την μπάντα της

Index

Σωτηροπούλου...10

Νικολαΐδης...32

Δραστήρια παρουσία στα social media και στα εικαστικά δρώμενα της πόλης

Ο Τάκης Σπυριδάκης λέει το δικό του αντίο σε έναν φίλο και συνεργάτη

Παπαχρήστου...26

Δασκαλόπουλος...34

Η τραγουδίστρια των Tango with Lions μάς παρασύρει σε έναν παθιασμένο άγριο χορό

Μια χωροταξικά νομαδική κατάσταση τέχνης και σύγχρονης δημιουργίας

Κουρέλι...28

Retropolis II...36

Ο σκηνοθέτης Γιάννης Μόσχος επιλέγει το πρώτο έργο του Βρετανού Ντένις Κέλι

Ο Ηλίας Βαμβακούσης διασκευάζει τους «Πρωθυπουργούς» του Βαμβακάρη

Portico...29

Παπαϊωάννου...37

Το κουαρτέτο από το Λονδίνο που ξεσήκωσε τη Στέγη

“Primal Matter”, μια διαφορετική παράσταση που βρίσκεται μονίμως σε εξέλιξη

Στον δρόμο...30

Holy Moustache...38

Μια παράσταση γεμάτη ιστορίες ανθρώπων της διπλανής πόρτας

Η ιδιαίτερη περσόνα της πόλης μιλάει για την πνευματικότητα της Αθήνας

Mstories 62 Οι Portico Quartet πάντρεψαν την jazz με την electronica στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, ο Νίκος Καραθάνος βλέπει... αλλιώς τη θρυλική «Γκόλφω», ο Νίκος Βατόπουλος μάς ξεναγεί... «Κάθε Σάββατο στην Αθήνα», η Ελένη Ευθυμίου και η Βασιλική Τρουφάκου μάς αποκαλύπτουν την «Αληθινή ταυτότητα της Τζίνα Ντέιβις» και ο Πάνος Μπίρμπας μάς συστήνεται με το άλμπουμ “Mournful”.

Στου Ψυρρή...

METROPOLIS

metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr] : Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr] : Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Αργυρώ Μποζώνη, Βασίλης Νέδος, Γιώργος Παπαστογιαννούδης, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr] : Βάσια Αναγνωστοπούλου, Δάφνη Ανέστη, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Σταύρος Πετρόπουλος, Shutterstock, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr] : Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου / Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr] : Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

Οι μέρες της αφθονίας μου

Η θεωρία της σχετικότητας του χρήματος Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr Οπως προκύπτει από κάποιες πρόχειρες έρευνες στο ίντερνετ αλλά και από συζητήσεις και το γενικότερο κλίμα των τελευταίων ημερών, οι Ελληνες θεώρησαν σωστή τη στάση της Κυπριακής Βουλής να φωνάξει «ΟΧΙ» στο κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων, ακόμα και αν, όπως υποστήριξε ο κ. Αναστασιάδης, το μήνυμα των Βρυξελλών ήταν «αποδοχή της απόφασης ή χρεοκοπία». Η απόφαση εκτιμήθηκε ως σωστή και μάλιστα ως ηρωική. Πιθανόν να έχει να κάνει και με τη συμβολική χρήση του «ΟΧΙ», που ταυτίζεται με μια περήφανη άρνηση και όχι με μια απλή άρνηση. Μου κάνει εντύπωση γιατί, όταν τέθηκε στην Ελλάδα ανάλογο δίλημμα, δηλαδή μνημόνιο ή δραχμή, οι περισσότεροι τα χρειάστηκαν και δεν άφησαν χώρο στο μυαλό τους για ηρωικές αρνήσεις. Θα πείτε, βέβαια, δεν είναι ίδια περίπτωση. Δεν είναι. Αλλά πάντα οι επαναστάσεις των άλλων ήταν προτιμότερες από τις δικές μας. Ακόμα και αν η συγκεκριμένη, αυτή η άρνηση των Κυπρίων, τους οδηγήσει σε χειρότερα μονοπάτια, κάτι για το οποίο δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Εν τω μεταξύ, είναι εντυπωσιακή η σχετικότητα του χρήματος. Μια χώρα όπως η Κύπρος αυτή τη στιγμή υποφέρει και μαζί της παρασύρεται σε ανασφάλεια ολόκληρη η Ευρώπη, καθώς από τα ταμεία

της λείπουν 5,8 δισ. ευρώ (έστω αρχικά αυτό είναι το ποσό που αναζητείται). Κρατάμε τον αριθμό και αλλάζουμε θέμα. Συμπληρώθηκαν μέσα στην εβδομάδα δέκα χρόνια από την έναρξη του πολέμου στο Ιράκ, ενός πολέμου που έχει στοιχίσει τη ζωή σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους (άμαχους στην πλειονότητά τους). Ξέρετε πόσο έχει κοστίσει αυτός ο πόλεμος; 3 τρισ. δολάρια. Το κυπριακό έλλειμμα είναι ξαφνικά ένα αστείο ποσό. Κι άλλο παράδειγμα. Διάβαζα τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας. Η όγδοη αιτία θανάτου παγκοσμίως είναι τα τροχαία ατυχήματα. Το 2009 στην Ελλάδα, το κόστος των τροχαίων ανήλθε στα 1,2 δισ. ευρώ. Το 1/5 των χρημάτων που ψάχνει η Κύπρος. Το 0,5% του ΑΕΠ της Ελλάδας. Επειδή κάποιος οδηγούσε μεθυσμένος, επειδή του αρέσει η ταχύτητα, επειδή βιαζόταν και ήθελε να προσπεράσει, επειδή χάζευε και δεν είδε το στοπ. Την ίδια στιγμή που ο Πάουλο Κοέλιο κατά την επίσκεψή του στη χώρα μας σχολίασε ότι ακόμα πιστεύει πως, όταν θέλουμε κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρουμε. Μήπως να αποφασίσουμε τι θέλουμε;

VODAFONE WORLD OF DIFFERENCE Στήριξη σε αυτούς που θέλουν να κάνουν τη «διαφορά»

- Η Παρασκευή Βασιλειάδου, η οποία θα αναλάβει τη θέση της Υπεύθυνης Οργάνωσης Προγράμματος Υποστήριξης Ατόμων Τρίτης Ηλικίας στην «ΑΡΣΙΣ» Κοζάνης, με σκοπό την παροχή συμβουλευτικών υπηρεσιών σε τέσσερις τομείς: ψυχολογική υποστήριξη, κοινωνική ενδυνάμωση, επίλυση πρακτικών ζητημάτων της καθημερινότητας και εξοικονόμηση χρημάτων. - Η Μήλη Γιαλαβούζη που θα αναλάβει τη θέση της Ειδικής Παιδαγωγού στον Σύλλογο Συνδρόμου Down Ελλάδος, με σκοπό την εκπαίδευση και εξάσκηση των ατόμων με σύνδρομο Down σε δεξιότητες γραφής, ανάγνωσης και αυτοεξυπηρέτησής τους, καθώς και σε κοινωνικές και επικοινωνιακές δεξιότητες. - Η Ζωή Λυμπεροπούλου, η οποία θα αναλάβει τη θέση της Υπεύθυνης Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών, Ιδρυμα Βούρου-Ευταξία, με σκοπό τη δημιουργία εκπαιδευτικών προγραμμάτων για παιδιά και την αύξηση της επισκεψιμότητας του μουσείου. - Η Σταυρούλα Ρόπη που θα αναλάβει τη θέση της Ψυχολόγου στην Τηλεφωνική Συμβουλευτική Υπηρεσία της Εταιρείας Ψυχοκοινωνικής Υγείας Παιδιού και Εφήβου (Ε.Ψ.Υ.Π.Ε), με σκοπό την αύξηση κατά 25% στις κλήσεις που απαντά ο οργανισμός και τον έγκαιρο εντοπισμό προβλημάτων ψυχικής υγείας σε παιδιά και εφήβους, με αποτέλεσμα την άμεση πρόσβαση σε θεραπεία.

- Η Ευγενία Τουρίκη, η οποία θα εργαστεί ως Ψυχολόγος στο Κέντρο Ημέρας για ανοϊκούς ασθενείς στην Εταιρεία Νόσου Alzheimer και συναφών Διαταραχών Αθηνών, με σκοπό την ψυχοκοινωνική υποστήριξη ασθενών μέσα από σταθερό καθημερινό πρόγραμμα δραστηριοτήτων, καθώς και την ενημέρωση συγγενών και φροντιστών ασθενών για θέματα σχετικά με την άνοια, τα συμπτώματα και την εξέλιξη της νόσου Alzheimer, την κληρονομικότητα, τα πρακτικά θέματα για την καθημερινή φροντίδα ασθενών με νόσο Alzheimer κά. Φέτος, κατά την περίοδο υποβολής αιτήσεων, κατατέθηκαν συνολικά 242 ολοκληρωμένες προτάσεις για την ανάπτυξη και υλοποίηση συγκεκριμένων κοινωφελών έργων, από τις οποίες το 21% προήλθε από άτομα που είχαν μόνιμη απασχόληση, ενώ συνολικά έχουν μέχρι σήμερα υποβληθεί 948 προτάσεις. Ολες οι αιτήσεις αξιολογήθηκαν ξεχωριστά με βασικά κριτήρια τις ικανότητες, τη γνώση και τα τυπικά προσόντα, καθώς και το όραμα και το πάθος των υποψηφίων. Επιπρόσθετα, κάθε αίτηση αξιολογήθηκε σύμφωνα με την ανθρωπιστική και κοινωφελή της αξία, το εφικτό της υλοποίησης, τα μετρήσιμα αποτελέσματα και τη βιωσιμότητά της. Το Vodafone World of Difference είναι ένα παγκόσμιας εμβέλειας πρόγραμμα που μέχρι σήμερα εφαρμόζεται από τη Vodafone σε 22 χώρες, έχοντας δώσει την ευκαιρία σε περισσότερους από 2.100 επιτυχόντες να εργαστούν στον οργανισμό της επιλογής τους. Στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια των 2 πρώτων χρόνων υλοποίησής του έχει δώσει την ευκαιρία σε 9 νικητές να εργαστούν σε μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς σε περιοχές όλης της Ελλάδας, όπως η Αθήνα, η Κομοτηνή, η Μυτιλήνη, η Πάρος, η Πάτρα και οι Πρέσπες. Το πρόγραμμα υλοποιείται στο πλαίσιο του προγράμματος Εταιρικής Υπευθυνότητας και Βιώσιμης Ανάπτυξης της Vodafone.

PUBLI

Το πρόγραμμα Vodafone World of Difference ανέδειξε τις πέντε νέες νικήτριες που θα εργαστούν σε έναν κοινωφελή μη κερδοσκοπικό οργανισμό της επιλογής τους για έναν ολόκληρο χρόνο, ενώ η Vodafone θα καλύψει τον μισθό τους. Το πρωτοποριακό πρόγραμμα πραγματοποιείται στην Ελλάδα για τρίτη συνεχή χρονιά και έχει αναδείξει τα προηγούμενα χρόνια εννέα νικητές σε περιοχές όλης της χώρας. Οι φετινές νικήτριες του προγράμματος, οι οποίες θα εργαστούν για έναν χρόνο στον οργανισμό της επιλογής τους, είναι:

Ματιές

Τραγούδια για ταξί δι Στη μουσική μοιάζει σαν να γυρίσαμε στη δεκαετία του ’60, πριν από την έλευση του ολοκληρωμένου άλμπουμ, με τους Beatles να δοκιμάζουν στο Αμβούργο το επόμενο τραγούδι που θα κυκλοφορήσουν, τους Stones και τους Them να παίζουν σε clubs του Λονδίνου και του Μπέλφαστ αντίστοιχα και τον Τσιτσάνη να δοκιμάζει ένα Σάββατο βράδυ το ακυκλοφόρητο τραγούδι του στο «Χάραμα».

Δεν ρώταγε; Τώρα που καταλάγιασε η φασαρία με τον Κατίδη και τον ναζιστικό χαιρετισμό του, λέω να σκεφτούμε λιγάκι διαφορετικά το θέμα. Η πράξη του καταδικάστηκε από όλους και τη μεγαλύτερη σημασία για μένα έχει η πολύ καθαρή στάση των οπαδών της ομάδας και η σκληρή ανακοίνωση της Original. Σε μια ομάδα προσφυγική, φασισταριά δεν χωράνε - έτσι ακριβώς το λένε στην ανακοίνωση και μπράβο τους. Ομως, υπάρχει και μια άλλη πλευρά, που δεν της δώσαμε όλοι αρκετή σημασία. Τι είπε ο ίδιος ο ποδοσφαιριστής όταν κατάλαβε τι έκανε και τι αντιδράσεις προκάλεσε; Είπε ότι δεν έχει ιδέα από πολιτική, ότι δεν ήξερε τι σημαίνει ο χαιρετισμός αυτός και ότι απλώς είχε δει χρυσαυγίτες να τον χρησιμοποιούν και να ξεσηκώνουν κόσμο. Αυτό θέλησε να κάνει και αυτός. Να κάνει τους αεκτζήδες να ξεσηκωθούν στην εξέδρα.

Η άνοιξη θέλει τα παράθυρα του αυτοκινήτου ανοιχτά, τα γκάζια τέρμα και πολλά τραγούδια για ταξίδι. Ιδού μια ενδεκάδα από την καλή σοδειά των τελευταίων τριών μηνών: 1. You feel so lonely you could die - David Bowie: O Bowie στα καλύτερά του εδώ και 15 χρόνια. 2. Et moi - Nym: Ενας 25άρης από το Σαν Φρανσίσκο λατρεύει τη Νάνα Μούσχουρη και μας χαρίζει σε remix ένα από τα καλύτερα, άγνωστα τραγούδια της. 3. Work it out - Hannah Williams and The Tastemakers: Το απόλυτο τραγούδι για γυναίκες που αγαπούν τα δυνατά τραγούδια και τις δυνατές εμπειρίες. Στις 5/4 έρχονται στο Fuzz στην Αθήνα. 4. And so we dance - Kellylee Evans: To περίφη-

μο “Alors on danse” των Stromae, σε μια εκτέλεση bluesάτη και εσωτερική. 5. Take me there - Marietta Fafouti: Δεν θα μείνει στην Ιστορία, αλλά θα σε πάει εκεί που θέλεις με χαμόγελο. 6. Mermaids - Nick Cave: Ωριμος Cave! Ο Cave πάντα ήταν ώριμος, αλλά δοκίμαζε τα όρια τα δικά του και τα δικά μας. 7. GMF - John Grant: Tα σκοτάδια και ο αυτοσαρκασμός του John Grant, σε ένα ντουέτο με τη Sinead O’ Connor. 8. La trufa y el sifón - Bajofondo: Ο πιο ψυχεδελικός τίτλος των τελευταίων 40 χρόνων. 9. Freedom - Αnthony Hamilton and Elayna Boynton: To “Freedom” από το μέχρι στιγμής καλύτερο και εμπορικότερο soundtrack της χρονιάς. 10. Mãe Carinhosa - Cesaria Evora: Το γνωστό σε όλους μας «Για των ματιών σου το χρώμα» του Teofilo Chantre, σε μια εκτέλεση που κυκλοφορεί μετά θάνατον από τη γυναίκα που ενέπνευσε τόσες και τόσες γυναίκες στον πλανήτη να τραγουδήσουν. 11. Dusty Men - Saule and Charlie Winston: Ενα ντουέτο όπου ο Jeff Buckley και οι Radiohead συναντούν τον Serge Gainsbourg και τον Georges Brassens. Γιώργος Μουχταρίδης

Εγώ τον πιστεύω. Και λέω ότι αυτό ακριβώς το επεισόδιο μάς δίνει μια θαυμάσια ευκαιρία να προσεγγίσουμε με άλλο μάτι την επιρροή νεοναζιστών σε αρκετά νέα παιδιά στην Ελλάδα σήμερα. Δεν ξέρουν. Δεν έχουν διδαχθεί ιστορία. Δεν καταλαβαίνουν από πολιτική - όπως είπε και ο Κατίδης. Βλέπουν μια ομάδα ανθρώπων με ορμή και επιθετική συμπεριφορά και δεν είναι δύσκολο να ταυτιστούν. Τα υπόλοιπα δεν τα καταλαβαίνουν και δεν τα αναλύουν! Ας ξυπνήσουμε λοιπόν. Μια ματιά να ρίξουμε στα σχολικά βιβλία του γερμανικού εκπαιδευτικού συστήματος και στον τρόπο που διδάσκουν και εξηγούν τη ναζιστική περίοδο και την καταστροφή που έφερε, αρκεί. Στη Γερμανία κανείς νέος δεν θα πει ότι δεν ήξερε τι είναι ο ναζιστικός χαιρετισμός. Το έχει μάθει στο σχολείο, έχει συζητήσει για όλα αυτά και ξέρει πολύ καλά σε ποια απελπισία έφερε τη χώρα του και τους παππούδες και τους πατεράδες του ο ναζισμός. Δεν έχει υποφέρει λίγα και η Ελλάδα από αυτούς που χαιρετούσαν όπως ο Κατίδης. Αντί να ασχολούμαστε μόνο με τις μάχες του Κολοκοτρώνη και τις ναυμαχίες του Θεμιστοκλή, ας αφιερώσουμε χρόνο για να μάθουμε επίσης τι τράβηξε αυτή η χώρα από τον Χίτλερ και την παρέα του. Και αυτό δεν γίνεται με ξερές αναφορές σε γεγονότα και αριθμούς νεκρών (αν και αυτοί θα βοηθήσουν πολύ...). Χρειάζεται κουβέντα, ανάλυση των αιτιών της ανόδου του ναζισμού και παραλληλισμοί με την εποχή μας. Ας το δούμε σοβαρά. Ετσι, δεν θα καταφεύγουμε σε καταδίκες, σκληρές δηλώσεις και στενόχωρες ποινές. Δεν θα υπάρχει λόγος να γίνει κάτι τέτοιο. Γιατί οι Κατίδηδες θα ξέρουν και δεν θα πέφτουν εύκολα θύματα. A.

Αν έχει καταθέσεις στην Κύπρο Ο έξυπνος Αθηναίος:

· ·

Κατεβάζει το κεφάλι, το τηλέφωνο και τα σχετικά έγγραφα από το πατάρι.

Αναζητά τον εμπνευστή της ιδέας -συνήθως μέλος της οικογένειας- και τον κάνει κοινωνό των σκέψεων και των αισθημάτων του.

Μελετάει με αγωνία τα «μικρά γράμματα» στην αίτηση για την απόκτηση τραπεζικού κωδικού στην Κύπρο.

Ψάχνει ομοιοπαθείς, ώστε να «συντονίσουν» τις κινήσεις τους.

· ·

Ταράζει στα τηλέφωνα τον δικηγόρο του - ο τελευταίος, φυσικά, τον αποφεύγει συστηματικά.

Πιάνει χαρτί και μολύβι και αρχίζει να υπολογίζει: Τόσα αν ισχύσει το σενάριο Α, τόσα αν ισχύσει το Β.

Ανακαλύπτει ότι τα λεφτά του δεν κατέληξαν ποτέ σε τραπεζικό λογαριασμό στην Κύπρο - του τα έφαγε ο μεσάζων/η γυναίκα/ο γιος που είχαν τις «άκρες» στο νησί. Λήδα Πιμπλή

Ανάσαινε, μύριζε, ζήσε Ηρθε ξαφνικά μαζί με την πρώτη ανάσα καθώς άνοιγα την πόρτα. Η μνήμη της Ανοιξης. Παράξενη αίσθηση. Δεν ένιωσα την Ανοιξη σαν γεγονός της φύσης, όπως άλλοτε μου συνέβαινε όταν άρχιζε να γλυκαίνει η αθηναϊκή ατμόσφαιρα στην πρώτη μαρτιάτικη λιακάδα, αλλά τη θυμήθηκα. Θυμήθηκα εκείνο το αίσθημα της προσμονής, την απόλαυση της πρώτης ζέστης, το ηδονικό τέντωμα του σώματος στη λιακάδα, την πόλη να λάμπει μετά το χειμωνιάτικο κρύο και πριν οι υγροί καύσωνες του καλοκαιριού θαμπώσουν τον ορίζοντα. Και όλα αυτά έμοιαζαν σαν να ανασύρθηκαν μέσα από ένα σκονισμένο, σκεβρωμένο περιβάλλον σκέψεων, έτσι, σε μια στιγμή. Με τον ίδιο τρόπο που ξυπνάει μια μνήμη από τη μυρωδιά που μπορεί να αναδύει το συρτάρι, όταν το ανοίγεις έπειτα από καιρό και έχει κρατήσει στα βάθη του κάτι από εκείνο το μαμαδίστικο άρωμα, που το είχες συνδέσει με την απόλυτη τρυφερότητα. Και ξαφνικά αισθάνεσαι πόσο σου έχει λείψει, γιατί είναι δεμένο για πάντα με ό,τι σε συνδέει με τη ζωή και πάνω από όλα με το κουράγιο να τη ζεις. Κάπως έτσι μου ήρθε η μνήμη της Ανοιξης το πρώτο ανοιξιάτικο πρωινό της Αθήνας του 2013. Σαν να μην περίμενα ότι θα ξανασυμβεί. Οτι θα ξανάρθει. Ή, ακόμη χειρότερα, νόμιζα ότι δεν με ενδιαφέρει πια. Και ίσως δεν είμαι η μόνη. Θα σε πουν τρελό ή ηλίθιο -αν όχι ασυνείδητο- να μιλάς για Ανοιξη και συναισθήματα σε μια Αθήνα, σε έναν τόπο που έχει διανύσει τον τρίτο σκληρό χειμώνα της οικονομικής κρίσης με τα προβλήματα να κορυφώνονται, με την ανεργία να θερίζει ελπίδες και την ακατάσχετη μετρολογία για χαράτσια, φόρους, μειώσεις μισθών και συντάξεων από ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές να έχει κατακλύσει σαν βαρύς, σκοτεινός πολτός κάθε γωνιά του εγκεφάλου ακόμη και του πιο αποφασισμένου να αντισταθεί στη μιζέρια. Πώς να πεις και σε ποιον ότι αυτός ο τόπος παραμένει ευλογημένος, καθώς μπορεί να βλέπει, να νιώθει τις εποχές και να ανασαίνει τη μυρωδιά τους - και αυτό από μόνο του είναι ζωή. Πες το στους άστεγους, μου είπε απότομα ο κυνικός φίλος δίπλα μου, στους άνεργους, στους νέους που δεν σχεδιάζουν διακοπές πια, όπως εμείς στα νιάτα μας τέτοια εποχή. Τον στραβοκοίταξα. Οχι γιατί είχε άδικο. Αλλά γιατί δεν θέλω να πιστέψω και δεν θα το πιστέψω ποτέ ότι η ζωή δεν κάνει κύκλους, όπως οι εποχές, και ότι αυτός ο τόπος δεν παραμένει ευλογημένος γιατί μπορεί, ίσως μπορεί ακόμη, να βρει εκείνη τη σπίθα της δημιουργίας, ας την πούμε και δύναμη επιβίωσης, να αναδιπλωθεί όπως οι ψυχές στην πρώτη ανοιξιάτικη λιακάδα. Αθηνά Δεληγιάννη

Ματιές

Το ευρώ και η ακεραιότητά του Επί περίπου σχεδόν τρία χρόνια, από την ημέρα που η Ελλάδα έγινε η πρώτη χώρα που οικειοθελώς έθεσε εαυτόν υπό διεθνή κηδεμονία, πολλά αμφισβητήθηκαν: Από την ασκούμενη πολιτική, τη ρητορική που χρησιμοποιήθηκε, τον άδικο τρόπο των περικοπών. Τόσο στο εσωτερικό όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, εκείνο που παρέμενε ταμπού για τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτικών δυνάμεων που διεκδικούν την εξουσία είναι η ίδια η ακεραιότητα του ευρώ.

Πάνος Μιχαήλ

Γυάλινος κόσμος Κάποτε στο μετρό, στη στάση Εθνική Αμυνα μπήκε ένας ελέφαντας. Το θέαμα ήταν εξωτικό και αξιοπερίεργο, αλλά δημιούργησε συλλογικό νευρικό κλονισμό στους επιβάτες. Ο τρόμος και ο πανικός πνίγηκαν σε μια θάλασσα λέξεων, ενώ ο ελέφαντας μέσα στην άγνοιά του και μην καταλαβαίνοντας την έλλειψη ενθουσιασμού μας, πρέπει να ένιωθε μπερδεμένος, σαστισμένος και -γιατί όχι;- πληγωμένος. Τελικά, ο ελέφαντας κατέβηκε στη στάση Σύνταγμα και μερικοί αφηρημένοι επιβάτες σαν εμένα θα αναρωτιούνται αν αυτή η ιστορία συνέβη στην πραγματικότητα.

Τις τελευταίες εβδομάδες η αντίληψη αυτή φαίνεται να αλλάζει ραγδαία. Τρεις είναι οι βασικές «ενδείξεις»: Πρώτη, η εγκαθίδρυση στο επίκεντρο της ιταλικής πολιτικής ζωής ενός κινήματος το οποίο δεν θεωρεί το ευρώ προαπαιτούμενο ευημερίας. Η δεύτερη ένδειξη είναι η απόφαση του Eurogroup για την αναγκαστική φορολόγηση των καταθέσεων στις τράπεζες μιας χώρας της Ευρωζώνης. Η τρίτη εντοπίζεται στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, τη

Γερμανία. Εξι μήνες πριν από τις εκλογές για την ανάδειξη ομοσπονδιακής κυβέρνησης, ένας στους τέσσερις Γερμανούς δηλώνει ότι θα ψήφιζε υπέρ ενός αντιευρωπαϊκού κόμματος. Πριν από λίγες ημέρες, ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, εκ των ελάχιστων ηγετών της σημερινής Ευρώπης που αντιλαμβάνονται τον ιστορικό ρόλο της ΕΕ, μίλησε για δαίμονες που κοιμούνται, ενώ βρήκε ομοιότητες μεταξύ του 2013 και των ετών πριν από το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ουδείς μπορεί να προβλέψει αν το ευρώ θα αποδειχθεί πιο ανθεκτικό από όσο έχουν υπολογίσει οι επικριτές του. Ωστόσο, η εποχή των βεβαιοτήτων έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Και οι ελληνικές πολιτικές ηγεσίες οφείλουν, επιτέλους, να εγκαταλείψουν τη μικροαστική ρητορεία και να προχωρήσουν τη χώρα παρακάτω. Αν μπορούν... Βασίλης Νέδος

Θυμήθηκα αυτή την ιστορία με τον φασιστικό χαιρετισμό του ποδοσφαιριστάκου. Το σύστημα έπαθε νευρικό κλονισμό και μπήκε σε μεγάλη δοκιμασία. Ο καθένας θεώρησε υποχρέωσή του να παίξει τον ρόλο του και να επιδείξει στους άλλους την ανοχή, την ανωτερότητα, τη δημοκρατικότητα και τον αφάνταστο μικροαστισμό του στην προσπάθεια να είναι κουλ. Ξαφνικά, οι άνθρωποι που χρόνια τώρα ζουν και υφίστανται μια κουλτούρα αγένειας, βίας και φασισμού στη δουλειά και στη ζωή τους άρχισαν να διαγωνίζονται και να διαγκωνίζονται να δείξουν πόσο μεγαλόθυμοι είναι απέναντι στους άλλους. Υπάρχουν τέτοιες ιστορίες που ανέχεσαι κάθε μέρα χωρίς τις χαιρετούρες. Φασιστάκια αφεντικά που εκβιάζουν το ψωμί σου, φασιστάκια υπηρέτες των κοινών συμφερόντων που προσπαθείς να τα κρατήσεις μακριά σου, να φτιάξεις έναν κόσμο γύρω σου, να οχυρωθείς για να αναπνέεις τουλάχιστον. Αλλά έρχεται «αυτό» και σου σπάει την πόρτα. Είναι η στιγμή που θα πεις: «Μέχρι εδώ». Αυτή είναι η ώρα. Και την πληρώνει όποιος ρίχνει την κλωτσιά. Η μόνη μου αλήθεια είναι ότι υποφέρω και έχω φτιάξει έναν γυάλινο κόσμο για να μπορέσω να ζήσω. Χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσα να καταλάβω άνθρωπο, να διαβάσω ένα ποίημα, να σε σκεφτώ, να ακούσω το κλάμα σου. Υπάρχουν όμως μέρες που δονείται, συντρίβεται και μερικά κομμάτια του πέφτουν, σπάνε. Προσπαθώ να τα μαζέψω με τα χέρια και τότε μόνο καταλαβαίνω πως το αθώο, γυάλινο ελεφαντάκι της συλλογής μου είναι αληθινά επικίνδυνο.

Το ακορντεόν Ο ήχος του ακορντεόν, υγρός σαν από δάκρυα, ξεχύνεται στα βαγόνια του ηλεκτρικού μόλις κλείσουν οι πόρτες. Βαριά ρομαντικό, παραπονιάρικο όργανο παιγμένο από παιδικά χέρια που ενίοτε έχουν ταλέντο. Η μουσική σκαρφαλώνει στα ανέκφραστα πρόσωπα των επιβατών που κοιτάζουν το πουθενά. Ελάχιστοι αντιδρούν. Η εικόνα των μικρών ζητιάνων που μπαινοβγαίνουν από συρμό σε συρμό, από βαγόνι σε βαγόνι, καθημερινή. Μαζί τους έρχεται το soundtrack μιας άλλης πόλης, εκείνης στις ράγες.

Αργυρώ Μποζώνη Ο έφηβος που μπήκε μια μέρα με το ακορντεόν του στα χέρια, σταμάτησε, με κοίταξε και με

χαιρέτισε χαμογελώντας. Το θυμάμαι από μικρό παιδί να γυρίζει τα μπαράκια, αρχικά με τη μικρή του αδελφή και αργότερα μόνος του. Μετά τα πρώτα ψιλά που του έδωσα, με χαιρετούσε κάθε φορά όταν τύχαινε να συναντηθούμε. Τον ρώτησα τι κάνει και μου είπε ότι είναι καλά με την ίδια ευγενική ομιλία που θυμόμουν. Εκείνος βγήκε για το επόμενο βαγόνι, εγώ πήρα τον δρόμο μου με τον ήχο του ακορντεόν να σβήνει στο βάθος. Νικήτας Καραγιάννης

Κείμενο: Γιώργος Παπαστογιαννούδης / Φωτογραφία: Κωνσταντίνος Μ.

22-28.03. 2013

Στη λάσπη βρήκα εσένα...

Τη Μαρία Σωτηροπούλου την πρωτογνώρισα και εγώ, όπως και ο περισσότερος κόσμος, μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Εξαιτίας της έντονης παρουσίας της εκεί με προφίλ που αριθμούν χιλιάδες friends ή followers, αλλά και του blog της In the mud I found thee, θέλησα να τη συναντήσω για να μου μιλήσει για αυτή τη διαδικτυακή της διαδρομή. Ποια ήταν η πρώτη της επαφή με τον κόσμο του διαδικτύου; «Στο μάθημα της Πληροφορικής στο σχολείο. Το ίντερνετ ήταν στις αρχές του και εγώ τότε θυμάμαι έμπαινα στο chat του in.gr και συμμετείχα σε συζητήσεις που με ενδιέφεραν. Επίσης, από τα πρώτα πράγματα που έκανα στο διαδίκτυο ήταν να κατεβάζω μουσική από τον Napster και να ψάχνω τους στίχους των τραγουδιών. Μετά, όσο ήμουν στη σχολή είχαμε ένα blog, σαν ημερολόγιο εργασιών, για να βλέπουν τις εργασίες οι καθηγητές και οι άλλοι φοιτητές». Η Μαρία, έπειτα από τις σπουδές στη Βακαλό και το μεταπτυχιακό της στο Communication Design στο Pratt Institute της Νέας Υόρκης, δουλεύει ως designer σε μια διαφημιστική. Στα φοιτητικά της χρόνια, όμως, ήταν η πρώτη της φορά που έκανε login στο Twitter. «Το Twitter είχε μόλις βγει στην αγορά -το 2006- και εγώ, όντας στην Αμερική για το μεταπτυχιακό μου και εξαιτίας διάφορων projects που δουλεύαμε, έφτιαξα προφίλ. Τότε το mobile internet δεν ήταν διαδεδομένο, αλλά δοκιμάζαμε μια καινούρια δυνατότητα, να ανα-

νεώνουμε το προφίλ μας μέσω sms. Στέλνοντας, λοιπόν, το μήνυμα σε έναν συγκεκριμένο αριθμό, αυτό ανέβαινε σαν tweet στο προφίλ σου». Από τότε μέχρι σήμερα η Mskoyot, όπως είναι το όνομα της διαδικτυακής της περσόνας, έχει στείλει σχεδόν 20 χιλιάδες tweets. «Τα κοινωνικά δίκτυα είναι ένας υπέροχος τρόπος για να κρατάς επαφή με τους φίλους σου», μου εξηγεί». Εχω πολλούς φίλους που μένουν μακριά και, εκτός του να επικοινωνούμε με mail μεταξύ μας, είναι πολύ όμορφο που μπορούμε να μοιραζόμαστε και δημόσια κάποιο τραγούδι ή κάποια φωτογραφία από τις καθημερινές μας στιγμές. Αυτά τα μικρά πράγματα μάς φέρνουν κοντά, τι και αν η επαφή μας δεν είναι φυσική; Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο πραγματικός κόσμος είναι αυτός που έχει μεγαλύτερη σημασία. Τα κοινωνικά δίκτυα είναι ικανά να δημιουργήσουν την παραίσθηση ότι κάτι που συμβαίνει εκεί είναι πολύ σημαντικό, αλλά αυτό δεν είναι η αλήθεια. Η ζωή βρίσκεται μακριά από τις οθόνες και τα πληκτρολόγια. Αυτά είναι το μέσο για να εκφράσεις αυτά που νιώθεις, αυτά που σκέφτεσαι και αυτά που δημιουργείς». Με το ψευδώνυμο Mskoyot έχει προφίλ και στο Instagram, το οποίο αριθμεί πάνω από 700 φωτογραφίες και διπλάσιους followers. Η ίδια θεωρεί πως χάρη στο Instagram απέκτησε ένα online φωτογραφικό ημερολόγιο. «To Ιnstagram σού προσφέρει εικόνες, λίγο πιο παραμυθένιες από αυτές της άφιλτρης πραγματικότητας», λέει, αλλά η ενασχόληση της Μαρίας με τη φωτογραφία

δεν ξεκίνησε από εκεί. Φανατική «ερασιτέχνις» φωτογράφος από πολύ νωρίτερα, παρουσιάζει τη δουλειά της μέσω του blog της In the mud I found thee. Εκεί μπορεί κανείς να περιηγηθεί σε δικές της φωτογραφίες, αλλά και σε σχέδια και σκίτσα που έχει κάνει η ίδια. «Το blog μου ήθελα να είναι ένα project αισιόδοξο και κυρίως να μου δίνει δύναμη να σκέφτομαι πως, ακόμη και στις χειρότερες καταστάσεις, πάντα υπάρχει η φωτεινή πλευρά και πάντα μπορείς να ανακαλύψεις κάτι καλό. Για αυτό με τον καιρό έπαψε να είναι πια αποκλειστικά portfolio και έχει γίνει κάπως σαν ημερολόγιο». Η αναγνωρισιμότητα που της προσέφεραν τα διαδικτυακά προφίλ τη συνέδεσε με την ομάδα του Momentography Athens. «Τα παιδιά του Momentography τα γνώριζα διαδικτυακά και έτσι επικοινωνήσαμε και ταυτιστήκαμε να σχεδιάσουμε την έκθεσή μας πέρυσι τον Σεπτέμβριο. Αυτή είναι και η δύναμη των κοινωνικών δικτύων που, εκτός του να μαθαίνεις πράγματα για κάποιον χωρίς να τον έχεις γνωρίσει ποτέ, έρχεσαι και κοντά με ανθρώπους που διαφορετικά δεν θα είχες τη δυνατότητα να τους γνωρίσεις και να σχεδιάσετε μαζί όμορφα projects». Στο Momentography η Μαρία με θεματική το «πριν» και το «τώρα» είχε δημιουργήσει ένα installation με φωτογραφίες της στα δωμάτια που επιμελήθηκε στον χώρο του metamatic:taf. Στους τοίχους είχε γράψει «Πφ! Ζούμε μεγάλες στιγμές» και αλίμονο αν κάποιος δεν βλέπει την αλήθεια σε αυτό.

Reality Bites

Εχετε μήνυμα Τα οργοθραφκιά λάθη στα μυνήματα από κντιο ίσως απτλεούν ενδξς για ένα επεχρόμενο εγκεφαλικό επεισόδια. Πάμε από την αρχή. Τα ορθογραφικά λάθη στα μηνύματα που στέλνουμε στο κινητό μας ίσως αποτελούν ένδειξη για ένα επερχόμενο εγκεφαλικό. Σύμφωνα με το αμερικανικό περιοδικό “Slate”, η dystextia, όπως χαρακτηρίζεται η δυσκολία στην πληκτρολόγηση στο κινητό τηλέφωνο, συχνά είναι το μόνο σύμπτωμα που μαρτυράει ότι κάποιος βρίσκεται προ των πυλών ενός εγκεφαλικού. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε κακογραμμένο μήνυμα θα πρέπει να γίνεται αφορμή για πανικό. Ολοι έχουμε πέσει θύματα του auto-correct ή έχουμε γράψει μηνύματα σε λιγότερο νηφάλια κατάσταση. Αλλά όταν το πρόβλημα γίνεται μόνιμο, όπως στην περίπτωση ενός 40χρονου από

το Ντιτρόιτ, λίγη προσοχή δεν βλάπτει. Ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας άρχισε να στέλνει ακατάληπτα μηνύματα στη σύζυγό του, ενώ βρισκόταν σε επαγγελματικό ταξίδι. Οταν επέστρεψε, μια επίσκεψη στο νοσοκομείο αποκάλυψε ότι είχε υποστεί οξύ ισχαιμικό επεισόδιο. Η dystextia είναι φυσικά καινούργια. Η σχετική έρευνα είναι ακόμα περιορισμένη, αλλά, όπως σημειώνει ο Dr. Laurence Wechsler του Πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ, οι ενδείξεις είναι ενθαρρυντικές. Εξάλλου, το εγκεφαλικό παραμένει η τρίτη κύρια αιτία θανάτου στις ΗΠΑ και, όπως φαίνεται, ένα ανορθόγραφο μήνυμα μπορεί να γίνει αφορμή να γλιτώσει κάποιος τα χειρότερα. Γ.Μ.

Πάπας, ποιος; «Είμαστε κοντά του με τις προσευχές μας», ανέφερε για τον Βενέδικτο στην πρώτη του ομιλία ο νεοεκλεγείς πάπας. Τα πρώτα δείγματα γραφής, πάντως, του Φραγκίσκου δείχνουν πως μόνο κοντά δεν βρίσκεται στα χνάρια του προκατόχου του. Ηδη, τα πρώτα συμπεράσματα που απορρέουν από τους εν γένει συμβολισμούς που παράγει η συμπεριφορά του ως ηγέτη της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας φανερώνουν πως ο 76χρονος Φραγκίσκος έχει «μπει» πολύ διαφορετικά από τον αποχωρήσαντα πάπα. Ο τελευταίος, όντας ο πρώτος -ύστερα από 600 ολόκληρα χρόνια- καθολικός ηγέτης που αποφάσισε να παραιτηθεί του αξιώματός του, βίωσε μια θητεία στιγματισμένη από σκάνδαλα και από εσωτερικές έριδες. Μία από τις πρώτες έγνοιες του Φραγκίσκου, λοιπόν, ήταν να υπερτονίσει αυτήν ακριβώς την τάση για μετάβαση σε μια νέα, καθαρή εποχή. «Ελπίζουμε ότι αυτός θα είναι ο πάπας που θα φέρει ξανά τον κόσμο πίσω στην εκκλησία και θα αλλάξει τη γενικότερη ατμόσφαιρα», αναφέρει στο περιοδικό “Time” ο αρθρογράφος της Catholic Herald, Alexander Lucie-Smith. Η αμεσότητα που επέδειξε ο Φραγκίσκος από τις πρώτες του κιόλας δημόσιες εμφανίσεις εν μέρει δικαιώνει τις ελπίδες αυτές. Πάνω στο ανοιχτό τζιπάκι, ο Φραγκίσκος «κόβει βόλτες» για περισσότερο από μισή ώρα στην πλατεία του Αγιου Πέτρου, φιλώντας και αγκαλιάζοντας τους πιστούς. Μιλάει εκτός κειμένου και σκύβει για να αστειευτεί με τον μπροστινό του. Ολα καλά, δηλαδή, αρκεί βέβαια να μην επαληθευτεί το άρθρο της “Washington Post”, το οποίο εστιάζει στην ολιγωρία που επέδειξε ως αρχιεπίσκοπος Αργεντινής σχετικά με την πάταξη φαινομένων παιδικής κακοποίησης από ιερείς της δικαιοδοσίας του... Ν.Ρ.

Ποιος φοβάται την NRA; Μία εβδομάδα μετά τη δολοφονία 20 μικρών παιδιών στο δημοτικό σχολείο του Σάντι Χουκ των ΗΠΑ, ο κύριος Γουέιν Λαπιέρ δήλωνε στην τηλεόραση: «Είστε τόσο τυφλωμένοι από τον φόβο και από το μίσος για την NRA και τους κατόχους όπλων, που θα επιτρέψετε την ύπαρξη ενός κόσμου στον οποίο η μόνη αντίσταση στα τέρατα θα είναι ένας άοπλος διευθυντής που θα δώσει τη ζωή του για να προστατεύσει τους μαθητές;» Με λίγα λόγια, ο κ. Λαπιέρ, διευθυντής της Εθνικής Ενωσης Οπλων (NRA), πιστεύει ότι επικρατεί μια παράλογη έχθρα απέναντι στην οπλοκατοχή, προτείνοντας μια πολύ λογική λύση στο ζήτημα της επίθεσης ενόπλων σε σχολεία: περισσότερα όπλα - και μάλιστα μέσα στα σχολεία! Οι δηλώσεις του κατάφεραν να προκαλέσουν την

αντίδραση ακόμη και ορισμένων κατασκευαστών όπλων. Παρόλα αυτά, η NRA φαίνεται πλέον πως διαμορφώνει τη δική της ατζέντα, με τα μέλη της ένωσης απλά να ακολουθούν, αντί να ισχύει το αντίστροφο. Δύο είναι οι λόγοι που παρουσιάζει το “Business Week” πίσω από αυτό. Ο πρώτος είναι ο εκφοβισμός: η NRA μπορεί να ξεκινήσει μποϊκοτάζ, καταστρέφοντας τους κατασκευαστές όπλων που δεν ακολουθούν τη γραμμή της. Ο δεύτερος είναι η αποτελεσματικότητα: η πολιτική της NRA ευνοεί τα μέλη της, με τις πωλήσεις των τελευταίων να έχουν εκτοξευτεί στα ύψη. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε ένας Φρανκενστάιν, που είναι δύσκολο να εξουδετερωθεί. X.T.

22-28.03. 2013

Δώρο στον πολιτισμό Δεν ξέρω τι έχουν πάθει τα αμερικανικά media τώρα τελευταία και ασχολούνται τόσο πολύ με την μπίρα και τα πλεονεκτήματά της, αλλά δεν θα μας πειράξει να πάμε λίγο με τα νερά τους. O καθηγητής ψυχιατρικής Τζέφρι Καν εξηγεί στους “New York Times” ότι τα βασικά κοινωνικά ένστικτα του ανθρώπου που τον ώθησαν εξαρχής να συνυπάρξει με άλλους συνανθρώπους του τον περιόριζαν ταυτόχρονα από το να αναπτύξει τις πιο δημιουργικές πτυχές του, όπως τις τέχνες, την εφευρετικότητα και τον πειραματισμό. Τι χρειαζόμασταν, λοιπόν, για να παρακάμψουμε τις αναστολές μας και να γίνουμε πιο δημιουργικοί; Μπίρα! Το αφρώδες ρόφημα συνόδευε γιορτές και συναντήσεις ήδη από τα προϊστορικά χρόνια, καθώς

εκτιμάται ότι η πρώτη παραγωγή μπορεί να δημιουργήθηκε πριν από 10.000 χρόνια. Εκτοτε, η μπίρα επεκτάθηκε σε όλες τις γωνιές του κόσμου, από τη Μέση Ανατολή έως το μακρινό Μεξικό. Με τη βοήθειά της -όπως και με τη συμβολή του (νερωμένου) κρασιού στην Ελλάδα και αλλού- οι άνθρωποι ξεπερνούσαν τις αρχικές τους επιφυλάξεις και ξεκινούσαν συζητήσεις στις οποίες μπορούσαν να γεννηθούν χρήσιμες και πρωτότυπες ιδέες. Και όλα αυτά, επειδή η μπίρα ήταν ένα ισορροπημένο ποτό, με μικρή περιεκτικότητα σε αλκοόλ. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, όταν το παρακάνεις με το αλκοόλ, όχι ιδέες δεν γίνεται να κατεβάσεις, αλλά ούτε να σταθείς όρθιος δεν μπορείς. Χ.Τ.

Ασπρη πέτρα ξέξασπρη Ενας λευκός βράχος που ανακαλύφθηκε από το μη επανδρωμένο σκάφος Mars Curiosity που βρίσκεται τους τελευταίους μήνες στην επιφάνεια του πλανήτη Αρη φαίνεται ότι επιβεβαιώνει τις υποψίες των επιστημόνων ότι ο κοντινότερος στη Γη πλανήτης ήταν πολύ πιο φιλόξενος για πιθανές μορφές ζωής στο παρελθόν. Η Tintina, όπως βαφτίστηκε από τους επιστήμονες της NASA ο εν λόγω βράχος, ανακαλύφθηκε τον περασμένο Ιανουάριο. Σύμφωνα με το δημοσίευμα του “Atlantic”, ένας από τους βράχους πάνω από τους οποίους πέρασε το Mars Curiosity στην πορεία εξερεύνησης του κόκκινου πλανήτη έσπασε. Οταν η φωτογραφία από τα θραύσματα έφτασε στη Γη, οι επιστήμονες που παρακολουθούν τα ευρήματα της αποστολής εξεπλάγησαν, καθώς η Tintina είχε

λευκό χρώμα και όχι το συνηθισμένο κόκκινο που έχουν όλες οι φωτογραφίες από τον Αρη. Η αιτία; Ενυδρα ορυκτά, όπως αυτά που βρίσκονται στη Γη. Ενυδρα όπως νερό. Η Tintina αποτελεί, λοιπόν, άλλη μια ένδειξη ότι νερό έρεε κάποτε στην επιφάνεια του κόκκινου πλανήτη, ο οποίος εκείνη την περίοδο πρέπει να έμοιαζε ακόμα περισσότερο με τη Γη σε κλιματικές συνθήκες. Η Melissa Rice του πολυτεχνείου Caltech της Καλιφόρνιας τόνισε ότι η περιοχή στην οποία βρέθηκε ο λευκός βράχος μοιάζει με κοίτη ποταμού που κατέληγε σε λίμνη. Η ανακάλυψη αυτή αναζωπυρώνει τις, φιλολογικές μάλλον, ονειρώξεις των επιστημόνων ότι ο γειτονικός πλανήτης θα μπορούσε και στο μέλλον να φιλοξενήσει ζωή που θα εισαχθεί εκεί από τη Γη.

Παιχνί δι σκιών Το παιχνίδι των σκιών συνεχίζεται γύρω από τη φήμη των μπαλέτων Μπολσόι της Ρωσίας με νέες συνταρακτικές αποκαλύψεις που είδαν αυτές τις ημέρες το φως της δημοσιότητας και σύμφωνα με τις οποίες οι χορεύτριες αναγκάζονταν να κοιμούνται με πλούσιους σπόνσορες του ιδρύματος. Αυτό καταγγέλλει η Αναστασία Βολότσκοβα, πρώην χορεύτρια των μπαλέτων, η οποία απολύθηκε κάτω από περίεργες συνθήκες το 2003 με επίσημη δικαιολογία ότι ήταν πολύ ψηλή και παχιά για να τη σηκώνουν οι άντρες παρτενέρ της! Οπως ήταν αναμενόμενο, η διεύθυνση των Μπολσόι απέρριψε τους ισχυρισμούς της ότι «το Μπολσόι είναι ένα τεράστιο μπορντέλο» ως βρόμικους και ανυπόστατους. Η Βολότσκοβα στη διάρκεια συνεντεύξεων σε τηλεοπτικό σταθμό αλλά και στο ρωσικό ραδιόφωνο κατήγγειλε ότι οι χορεύτριες αναγκάζονταν να πηγαίνουν σε δείπνα με πλούσιους σπόνσορες των μπαλέτων και στη συνέχεια να κάνουν μαζί τους σεξ, ενώ σε περίπτωση που δεν δέχονταν θα αποκλείονταν από τις περιοδείες αλλά και από εμφανίσεις μέσα στη Ρωσία. Το νέο σκάνδαλο βγαίνει στην επιφάνεια λίγο καιρό μετά την αποκάλυψη ότι κορυφαίος χορευτής είχε παραγγείλει σε μαφιόζους χτύπημα με οξύ εναντίον του καλλιτεχνικού διευθυντή των Μπολσόι Σεργέι Φιλίν, σε μια υπόθεση που συγκλόνισε τον κόσμο του μπαλέτου αποκαλύπτοντας τη σκοτεινή πλευρά αυτής της λαμπερής τέχνης Ν.Κ.

Γ.Μ.

Μουσική

Portishead και Ζαμπέτας Η τραγουδοποιός και τραγουδίστρια Σοφία Κουρτίδου, γεννημένη στην Αλεξανδρούπολη, ασχολήθηκε από μικρή ηλικία με τη μουσική,σπουδάζοντας κλασική κιθάρα και φωνητική. Η ίδια δηλώνει πως η μουσική δεν έχει είδη και κατηγορίες, αλλά μπορούμε να πούμε με σιγουριά πως swing, bossa nova, jazz και funk είναι το στοιχείο της - εκεί μεγαλουργεί. Ενώ σπούδαζε Ψυχολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, η Σοφία Κουρτίδου δούλευε παράλληλα σε μουσικές σκηνές για να συμπληρώσει το εισόδημά της, πραγματώνοντας ταυτόχρονα αυτό για το οποίο προορίστηκε: να τραγουδά. Κάτι που δεν γνωρίζει πολύς κόσμος και αποτελεί έκπληξη είναι η συνεργασία της με τον Αγάθωνα, έναν γνήσιο ρεμπέτη, η οποία διεύρυνε τους ορίζοντές της. Με άνεση, λοιπόν, ακούει από Chet Baker μέχρι Sarah Vaughan και Bobby McFerrin. Η καριέρα της απογειώθηκε με το «Δανεικά Ιδανικά» που κυκλοφόρησε από τη Hidden Track Records, αποτέλεσε το τραγούδι που προώθησε την περίοδο εκείνη το Jumping Fish

και προσέφερε μια μικρή γεύση από το μουσικό ύφος του άλμπουμ που κυκλοφόρησε λίγο αργότερα. «Προσωπικά γράφω τραγούδια που με κάνουν να νιώσω όμορφα όταν τα ακούω», έχει δηλώσει σε συνέντευξή της. Είμαι σίγουρος πως στο μυαλό της αυτό μεταφράζεται πως τα πάντα πρέπει να τα ζούμε έντονα την κάθε στιγμή. Η πιο καλή ευκαιρία για να μας το αποδείξει είναι το live της στο γνωστό στέκι του Νέου Κόσμου. Ετσι, την Τετάρτη 27 Μαρτίου θα βρίσκεται στον Σταυρό του Νότου (Φραντζή & Θαρύπου 35), αποδεικνύοντας πως ο Ζαμπέτας μπορεί να συνυπάρχει με την ατμόσφαιρα των Portishead στο ίδιο τραγούδι! «Αφού δεν μπορούμε να αλλάξουμε την πραγματικότητα, ας αλλάξουμε το μάτι που τη βλέπει» είναι μια φράση που δανείστηκε από τον Καζαντζάκη και αποτελεί το μότο της. Με χιουμοριστική διάθεση, θα μας διηγηθεί δικές της θλιβερές ιστορίες της καθημερινότητας. Επί σκηνής ο Γιάννης Παπαδόπουλος στο πιάνο, ο Βασίλης Ποδάρας στα τύμπανα και ο Κώστας Καρακατσάνης σε βιολί και κιθάρα.

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

22-28.03.2013

Ηλεκτρονικά πειράματα Το Σάββατο 23 Μαρτίου ο Lorenzo Senni θα βρίσκεται στο Six D.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι). Με σπουδές στη μουσικολογία και στη σύνθεση ήχου με ηλεκτρονικά μέσα, ο Ιταλός καλλιτέχνης με έδρα το Μιλάνο ανεβαίνει στα decks του δημοφιλούς χώρου στο Μοναστηράκι και, χρησιμοποιώντας διάφορα εργαλεία ψηφιακής σύνθεσης, πειραματίζεται στην ηλεκτρονική και noise μουσική. Ολα αυτά σε πραγματικό χρόνο! Μαζί του ο Biomass, γνωστός dj ήδη από τη δεκαετία του ’90, που πρόσφατα δημιούργησε ένα μουσικό και οπτικό project παγκόσμιου βεληνκούς. Φυσικά, δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε και τη δική μας Αφροδίτη Ψαρρά, εικαστικό που ασχολείται με την τέχνη των νέων μέσων υπό το πρίσμα hacking και tinkering τεχνικών.

Ροκ και πάλι ροκ

Ηχος από τα ’90s

Από την Τετάρτη 27 Μαρτίου και για τρεις ημέρες το Gagarin 205 Live Music Stage (Λιοσίων 205, Αθήνα) γιορτάζει τα δέκα του χρόνια στα αθηναϊκά μουσικά πράγματα με ένα αφιέρωμα στο ελληνικό ροκ σε προγραμματισμό του Αλέξανδρου Βούλγαρη. Στο τριήμερο αφιέρωμα με ελεύθερη είσοδο συμμετέχουν 15 καλλιτέχνες και σχήματα, από τα οποία ξεχωρίζουν οι παρουσίες του Θάνου Ανεστόπουλου, η φωνή του συγκροτήματος Διάφανα Κρίνα (27/3), του Λόλεκ (27/3) και του The boy (28/3). Σύγχρονοι μουσικοί που γνωρίζουν πολύ καλά την παράδοση και παλεύουν να εξελίξουν το ελληνικό τραγούδι, με διαφορετικές εκκινήσεις και αναφορές ο καθένας, μας δίνουν τη δυνατότητα να συνθέσουμε μια πιο πλήρη εικόνα της σύγχρονης κοινωνίας.

Είναι από τις λίγες φορές που η είδηση πως κάποιο ξένο συγκρότημα βρίσκεται στην Ελλάδα για εμφανίσεις με κάνει τόσο ευτυχή. Επίσης, είναι από τις λίγες φορές που ένα live αποτελεί μεγάλο μουσικό γεγονός για την πόλη. Στον Σταυρό του Νότου (Φραντζή & Θαρύπου 35, Νέος Κόσμος) και για μία μόνο εμφάνιση θα βρίσκονται οι Puressence, το θρυλικό συγκρότημα από το Μάντσεστερ, που ξεκίνησε την πορεία του τη δεκαετία του ’90 και συνεχίζει, σχεδόν αναλλοίωτο, στον χρόνο!

Δεύτερη εποχή Παλιά και νέα Ο Λεωνίδας Μπαλάφας επιστρέφει σήμερα, Παρασκευή 22 Μαρτίου, στον Σταυρό του Νότου Club (Φραντζή & Θαρύπου 35-37, Νέος Κόσμος), για να παρουσιάσει τραγούδια από παλαιότερες δουλειές του και ακυκλοφόρητα κομμάτια σε έναν χώρο οικείο στον ίδιο και στους συνεργάτες του. Τζαζ, ροκ και παραδοσιακή μουσική παντρεύονται αρμονικά, αλλά ο αυτοσχεδιασμός κυριαρχεί σε όλο το πρόγραμμα, κάνοντάς το προσωπική υπόθεση του καλλιτέχνη. Φυσικά, δεν λείπουν και τα «πειραγμένα» κομμάτια άλλων τραγουδιστών για να ανέβει η διάθεσή μας τώρα που η άνοιξη μάς κλείνει το μάτι για τα καλά.

Οι Active Member θα εμφανιστούν για ένα και μοναδικό live την Κυριακή 24 Μαρτίου στη σκηνή του Passport (Καραΐσκου 117, Πειραιάς) και δηλώνουν παρόντες, γεμάτοι από στιγμές, από την αγάπη του κόσμου και από τις δικές τους, προσωπικές εικόνες. Αφήνοντας πίσω την «Πρώτη εποχή» -έτσι τους αρέσει να ονομάζουν την καριέρα τους μέχρι σήμερα-, ετοιμάζονται για νέο ξεκίνημα και μας προσκαλούν να γίνουμε μάρτυρες σε αυτή την αλλαγή μέσα από τα τραγούδια τους. Οπως οι ίδιοι δηλώνουν, θέλουν να κλείσουν τους λογαριασμούς τους με το χτες και να βρουν τρόπο να απολαύσουν το σήμερα.

Η παρέα των James Mudriczki (φωνητικά), Lowell Killen (κιθάρα), ο οποίος αντικατέστησε τον Neil McDonald που υπήρξε και ιδρυτικό μέλος, Kevin Matthews (μπάσο) και Tony Szuminski (ντραμς) μας συντροφεύει ήδη από το 1992 με την κυκλοφορία δύο singles με τίτλο “Siamese” και “Scapa flow”. Η μεγάλη επιτυχία, όμως, έρχεται με την υπογραφή συμβολαίου στην Island Records και την κυκλοφορία του ομώνυμου άλμπουμ τους “Puressence” to 1996. Ακόμα θυμάμαι την αγωνία μου να ακροαστώ τα κομμάτια τους όταν το απέκτησα αμέσως μόλις μπήκε στις προθήκες των δισκοπωλείων. Alternative και indie rock είναι το είδος που υπηρετούν πιστά - για όσους δεν το γνωρίζουν. Πολύ νερό έχει κυλήσει στο αυλάκι του χρόνου από τότε και σήμερα μετρούν αρκετούς δίσκους και εμφανίσεις, όχι μόνο στη Μεγάλη Βρετανία, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Σειρά μας λοιπόν! Οι φανατικοί θαυμαστές τους, μαζί με τον υπογράφοντα, θα βρίσκονται εκεί την Πέμπτη 28 Μαρτίου. Ευκαιρία να τους γνωρίσουν και όσοι πιστεύουν πως κάποια γκρουπάκια του παρελθόντος έχουν ακόμα πολλά να δώσουν.

Σινεμά

Αλμοδόβαρ εν πτήσει! Ετοιμοι για απογείωση; Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ υπόσχεται μια θεότρελη, αξέχαστη πτήση. Αυτή τη φορά, σε αντίθεση με τις δύο τελευταίες του ταινίες -«Ραγισμένες Αγκαλιές» και «Το δέρμα που κατοικώ»-, ο Αλμοδόβαρ ψηφίζει κωμωδία και μάλιστα χωρίς κάποιο μεγάλο όνομα να ηγείται του καστ, όπως η Πενέλοπε Κρουζ και ο Αντόνιο Μπαντέρας, που εδώ περιορίζονται απλά σε ρόλους γκεστ. Το «Δεν Κρατιέμαι» μοιάζει με ένα ευχάριστο διάλειμμα. Μια σειρά από ετερόκλητους ήρωες συναντιούνται σε μια πτήση με προορισμό το Μεξικό. Ενα σοβαρό τεχνικό πρόβλημα θα οδηγήσει σε απρόβλεπτες καταστάσεις. Η σωτηρία τόσο του πληρώματος, όσο και των επιβατών περνάει από τα χέρια ενός αεροσυνοδού, που έχει τα προσωπικά του προβλήματα και το τσούζει λίγο παραπάνω. Ολο αυτό θα μεταφραζόταν πιθανότατα στο Χόλιγουντ σε μια γκροτέσκ, κακόγουστη φαρσοκωμωδία. Στα χέρια όμως του Αλμοδόβαρ μετατρέπεται σε πολύχρωμη, σουρεαλιστική κωμωδία στο γνώριμο ύφος του, με την καμπίνα του αεροσκάφους να μεταμορφώνεται σε... ιπτάμενη ντίσκο!

Τα ταμπού καταρρίπτονται, οι gay ήρωες απελευθερώνονται, η μουσική δυναμώνει και το όλο σκηνικό δεν θυμίζει σε τίποτα μια συμβατική πτήση. Η απόλυτα feelgood αλμοδοβαρική κωμωδία, σάρωσε στο ισπανικό box office με 2,5 εκατ. δολάρια εισπράξεις μόνο το πρώτο Σαββατοκύριακο προβολής της, κατακτώντας τον τίτλο του πιο εμπορικού ανοίγματος ταινίας του Αλμοδόβαρ στα χρονικά! «Είναι μεν κωμωδία, αλλά το γνωστό σε όλους, αξεπέραστο, πληθωρικό και μοναδικό στιλ του Πέδρο δεν μπορεί να περιοριστεί απλά σε ένα κινηματογραφικό είδος. Οπότε μιλάμε για μια κινηματογραφική ιστορία με πλοκή, η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί δραματική όσον αφορά το χτίσιμο των χαρακτήρων, αλλά καταφέρνει παράλληλα να διατηρεί τη μοναδική τρέλα και τον χαρακτήρα των ταινιών του Αλμοδόβαρ», σημειώνει ο Αγκουστίν Αλμοδόβαρ, αδερφός του Πέδρο και παραγωγός της ταινίας. Ετσι είναι. Το αλμοδοβαρικό σύμπαν είναι μοναδικό και σε καμία περίπτωση μονοδιάστατο.

Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

22-28.03.2013

Βιαστικός Ο’ Ρασελ Γυναικείο... πάθος Δύο γυναίκες. Ενα παιχνίδι εξουσίας. Η αποπλάνηση, η χειραγώγηση, η ταπείνωση. Ο Μπράιαν ντε Πάλμα επιστρέφει με το προκλητικό “Passion”. Η Νούμι Ράπας και η Ρέιτσελ Μακ Ανταμς υποδύονται την Κριστίν και την Ιζαμπέλ αντίστοιχα. Η πρώτη, κομψή, δυναμική και αινιγματική. Η δεύτερη, αθώα και εύπλαστη, μοιάζει το παιχνιδάκι στα χέρια της Κριστίν. Τις ενώνει κάτι περισσότερο από μια επαγγελματική σχέση. Οταν όμως η Ιζαμπέλ κοιμηθεί με έναν από τους εραστές της Κριστίν, η κατάσταση θα ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Ο Ντε Πάλμα διασκευάζει αλά αμερικανικά το γαλλικό θρίλερ του Αλέν Κορνέ «Η Αντίζηλος» και μας χαρίζει ένα μυστηριώδες ερωτικό θρίλερ με λεσβιακό άρωμα.

Μπορεί τα φετινά Οσκαρ να απονεμήθηκαν πρόσφατα, αλλά ήδη κάποιοι ετοιμάζονται πυρετωδώς για τα επόμενα! Ο σκηνοθέτης του «Οδηγού Αισιοδοξίας» Ντέιβιντ Ο’ Ράσελ ανακοίνωσε ότι το νέο του, ατιτλοφόρητο ακόμα, project θα κάνει πρεμιέρα στις ΗΠΑ τον ερχόμενο Δεκέμβριο για να μπει δυναμικά στην οσκαρική κούρσα του 2014. Ηδη στο καστ έχει κλείσει το πρωταγωνιστικό δίδυμο του «Οδηγού Αισιοδοξίας» Μπράντλεϊ Κούπερ και Τζένιφερ Λόρενς, αλλά και οι παλαιότεροι συνεργάτες του Ο’ Ράσελ από το “The Fighter” Κρίστιαν Μπέιλ και Εϊμι Ανταμς. Προσθέστε τον Τζέρεμι Ρένερ και το ότι η ταινία θα είναι πολιτική και θα αφηγείται μια κομπίνα μελών του FBI τη δεκαετία του ’70 και έχετε κάθε λόγο να ανυπομονείτε.

Σινεμά και μουσική Ο βωβός κινηματογράφος συναντά τη σύγχρονη, πειραματική μουσική σκηνή στο φετινό Moving Silence Festival, που διοργανώνει το Ινστιτούτο Γκαίτε από τις 28 έως τις 31 Μαρτίου. Μουσικοί και κινηματογραφιστές από την Αθήνα και από το Βερολίνο ενώνουν τις δυνάμεις τους σε μια διοργάνωση που φιλοδοξεί να προσφέρει νέες οπτικοακουστικές εμπειρίες. Κλασικές, αλλά και καινούργιες γερμανικές και ελληνικές βωβές ταινίες ντύνονται με ήχους και μελωδίες που τους χαρίζουν μια σύγχρονη, εναλλακτική ματιά. Το Moving Silence Festival ξεκίνησε για πρώτη φορά στο Βερολίνο το 2009 με εμπνευστές τον μουσικό Marco Brosolo και τον κινηματογραφιστή Matthias Fritsch. Τέσσερα χρόνια μετά μοιάζει να έχει πετύχει τον στόχο του, που δεν είναι άλλος από το πάντρεμα της πρώτης μορφής κινηματογράφου με τη σύγχρονη αισθητική και τις νέες τεχνολογίες. Στην Αθήνα το Moving Silence Festival πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά το 2010. Φέτος, λίγο πριν από την έναρξή του, καλεί νέους Ελληνες κινηματογραφιστές να γυρίσουν τις δικές τους βωβές ταινίες. Το θέμα τους και τη διάρκειά τους τα αποφασίζουν οι υποψήφιοι, οι οποίοι θα πρέπει να καταθέσουν τις ταινίες τους μέχρι τις 26 Μαρτίου. Η καλύτερη ταινία, που θα αναδειχθεί μέσω ψηφοφορίας στην έναρξη του Φεστιβάλ στις 28 Μαρτίου, θα κερδίσει χρηματικό βραβείο αξίας 1.000 ευρώ.

Trainspotting II Οσκαρ αλά ελληνικά Το “J.A.C.E.” του Μενέλαου Καραμαγγιώλη είναι η ταινία που συγκέντρωσε τις περισσότερες -συνολικά 11- υποψηφιότητες για τα φετινά Βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, που θα απονεμηθούν στις 2 Απριλίου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (Λεωφ. Συγγρού 107-109, Νέος Κόσμος). Ακολουθεί η «Κόρη» του Θάνου Αναστόπουλου με εννέα υποψηφιότητες, ενώ υποψήφια σε πέντε κατηγορίες είναι «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού» του Εκτορα Λυγίζου και το “L” του Μπάμπη Μακρίδη. Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη διεκδικεί ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης για το «Αν...».

Μόλις έκανε πρεμιέρα η νέα του ταινία “Trance”, αλλά ο αεικίνητος Ντάνι Μπόιλ βάζει πλώρη ήδη για την επομένη. Ο λόγος για το... «Πορνό», τη συνέχεια του εμβληματικού “Trainspotting”, που τον έκανε παγκοσμίως γνωστό στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Αυτό το διάστημα ο συνεργάτης του Τζον Χοντζ γράφει την κινηματογραφική διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος, που αφηγείται πώς εξελίχθηκαν οι ζωές των ηρώων του “Trainspotting”, ενώ ο Μπόιλ βρίσκεται κιόλας σε συζητήσεις με τους πρωταγωνιστές της πρώτης ταινίας -ανάμεσά τους και με τον Γιούαν ΜακΓκρέγκορ- για να ενώσουν ξανά τις δυνάμεις τους στο «Πορνό».

Οι προβολές και οι εκδηλώσεις του Moving Silence Festival θα πραγματοποιηθούν στις 28 και 29 Μαρτίου στο Ινστιτούτο Γκαίτε (Ομήρου 14-16, Κολωνάκι) και στις 30 και 31 Μαρτίου στο Κέντρο Τέχνης και Πολιτισμού Beton7 (Πύδνας 7, Βοτανικός). Η είσοδος είναι ελεύθερη. Αξίζει τον κόπο να δώσετε το «παρών».

Βιβλίο

Ελληνικό (συλλογικό) αστυνομικό Στις αρχές της δύσκολης δεκαετίας του 1950, ένας δημοσιογράφος αρχίζει να γράφει αστυνομικές ιστορίες - με το κομμάτι. Μέσα σε λίγα χρόνια η φήμη του θα εκτοξευτεί. Ο Γιάννης Μαρής θα καταφέρει, παρότι το έργο του για χρόνια αντιμετωπίστηκε ως παραλογοτεχνία, να δώσει έναν μυθιστορηματικό ήρωα που αντέχει στο πέρασμα των δεκαετιών. Από το «Eγκλημα στο Κολωνάκι» και το έτος 1953 κύλησε πολύ μελάνι στον ποταμό της «εγκληματικής» αφήγησης. Στην Ελλάδα χρησιμοποιείται ακόμα ο σχετικά περιοριστικός όρος της «αστυνομικής» λογοτεχνίας - για να συνεννοούμεθα πιο εύκολα. Στο εξωτερικό ο όρος crime fiction δίνει μεγαλύτερο εύρος. Τόσο όμως εντός όσο και εκτός των τειχών πια η αλήθεια παραμένει μία: η λογοτεχνία που αντλεί τη θεματολογία της από την πανανθρώπινη συνισταμένη του εγκλήματος έχει αποκτήσει ειδικό βάρος. Στις ΗΠΑ, στο πρόσωπο του Τζέιμς Ελρόι, τα αμερικανικά γράμματα έχουν βρει έναν από τους πλέον αξιόλογους εκπροσώπους τους. Κάτι αντίστοιχο θα μπορούσε να λεχθεί, σε σχέση με την Ελλάδα, για τον Πέτρο Μάρκαρη. Χωρίς όμως, ευτυχώς, να αποτελεί απλά μια φωτεινή εξαί-

ρεση. Ποιοτικές και απολαυστικές δουλειές δίνει μια πλειάδα Ελλήνων δημιουργών - πολλοί εκ των οποίων συμμετέχουν και στην Ελληνική Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας. Οσο για τα συλλογικά έργα του είδους, αυτά έχουν δημιουργήσει μια εγχώρια mini παράδοση. Εκδοτική και συγγραφική. Μάλιστα, στα «Ελληνικά εγκλήματα 4» (εκδ. Καστανιώτη) έχω την αίσθηση πως διάβασα την ευφυέστερη -ανήκουσα στον Ανταίο Χρυσοστομίδη- εισαγωγή σε συλλογή διηγημάτων της ζωής μου. Αυτές τις ημέρες στο συλλογικό έργο «Κλέφτες και Αστυνόμοι» (εκδ. Ψυχογιός) συναντώνται πολλά «δυνατά» ονόματα του ελληνικού αστυνομικού, παλαιότερα και νεότερα. Οπως ο Φίλιππος Φιλίππου, που διηγείται μια ληστεία τραπέζης ικανή να καταστρέψει μια φιλία. Οπως νέα παιδιά, σαν τον Ανδρέα Μιχαηλίδη και τον Βασίλη Δανέλλη, διηγήματα των οποίων είχαμε τη χαρά να φιλοξενήσουμε πρόσφατα στις σελίδες της εφημερίδας. Σε κάθε περίπτωση, ένα είναι σίγουρο. Συλλογές σαν και αυτήν αποτελούν, τα τελευταία χρόνια, σίγουρη ψυχαγωγία και ελπίδα για το μέλλον της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας - και όχι μόνο.

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας

Αλλαγή ρόλων

Φως στο σκοτάδι

Ο Ενρίκε Αμορίμ υπήρξε ένας ελάσσων λογοτέχνης, που όμως γνώριζε πολλούς από τους καλλιτεχνικούς γίγαντες του περασμένου αιώνα προσωπικά. Στον «Ουρουγουανό εραστή» (εκδ. Καστανιώτη) ο πολυγραφότατος -για την ηλικία του- Σαντιάγο Ρονκαλιόλο, αντλώντας από πραγματολογικές πηγές και δίνοντας στον Αμορίμ τον ρόλο ενός συνδετικού αφηγηματικού κρίκου, περιγράφει ιντριγκαδόρικες ιστορίες από τη ζωή των καλλιτεχνικών κύκλων μιας μεγάλης εποχής. Ο Λόρκα, ο Μπόρχες, ο Νερούδα και πολλοί άλλοι σημαίνοντες δημιουργοί μπαίνουν στο προσκήνιο της αφήγησης - αντί να βρίσκονται οι ίδιοι στη θέση του αφηγητή. Αλλάζουν ρόλους και εισέρχονται στην αχλή του μύθου που οι ίδιοι δημιούργησαν.

O Κρίστοφερ Χίτσενς γεννήθηκε πριν από 67 χρόνια. Πάλεψε, μίλησε, φώναξε και έγραψε -με δηλητηριώδες χιούμορ- για όλα όσα πίστευε, δημιουργώντας φίλους και εχθρούς. Κατηγορήθηκε νεαρός για τις ριζοσπαστικές αριστερές απόψεις του και σε μεγάλη ηλικία ως νεο-αντιδραστικός. Πέθανε το 2011, τσακισμένος από την επάρατη νόσο. Στο «Πριν το τέλος» (εκδ. Μεταίχμιο) καταγράφει -ξανά με δηλητηριώδες χιούμορ- τις δύσκολες, αλλά, αλίμονο, ανθρώπινες, στιγμές του καθώς πλησιάζει στον θάνατο. Βρίσκοντας ή όχι σύμφωνο τον εκάστοτε αναγνώστη η διαλεκτική του, το «εγχειρίδιο» αυτό αναμφισβήτητα δείχνει δύναμη ψυχής. Και την αντιμετώπιση μιας αρρώστιας που, δυστυχώς, δεν βρίσκεται μακριά από το κατώφλι κανενός μας.

Με δύναμη από τη Χίο

Τσέχοφ και τιμωρία

O Γιάννης Μακριδάκης, αφού πρώτα έστησε ένα ερευνητικό κέντρο για τον τόπο του, εμφανίστηκε αρκετά ξαφνικά στα ελληνικά γράμματα. Από το «άντρο» του, τη Χίο, σχεδόν κάθε χρόνο πια, ταράζει τα νερά της πρωτεύουσας που δεν είναι συνηθισμένη να δέχεται -ούτε και να αγκαλιάζει εύκολα- λογοτέχνες που διαλέγουν την επαρχία για τόπο διαμονής. Στο νέο του βιβλίο «Του Θεού το μάτι» (εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας) ο ήρωάς του ονόματι «Πεπόνας» εξιστορεί τη ζωή του σε ένα σκιάχτρο με το όνομα «Διομήδης». Σε μια αφήγηση όπου οι άνθρωποι και η φύση συναντώνται κάτω από τη σκιά των πληγών του σύγχρονου κόσμου.

Αντίθετα με αυτό που πιστεύει μεγάλο μέρος του φιλοθεάμονος κοινού, ο Αντον Τσέχοφ δεν έγραψε μόνο θεατρικά έργα. Εχει να επιδείξει και πεζογραφικό έργο, τέτοιας ποιότητας ώστε να θεωρείται και σε αυτόν τον τομέα από πολλούς κορυφή - τουλάχιστον όσον αφορά τα διηγήματά του. Η νουβέλα ονόματι “The Shooting Party”, δημοσιευμένη σε συνέχειες το 1884, κυκλοφόρησε πρόσφατα ως «Το Εγκλημα» (εκδ. Σοκόλη-Κουλεδάκη). Το ενδιαφέρον στοιχείο του κειμένου, πέρα από μια γνωριμία με τις πρώτες συγγραφικές απόπειρες του δημιουργού, είναι πως πρόκειται για μια αστυνομική ιστορία. Γραμμένη, φυσικά, από μια πένα που πολλοί θα ζήλευαν και οι περισσότεροι υποκλίνονται μπροστά της.

22-28.03.2013

Ηλεκτρονικές αναγνώσεις Το διάβασμα σε ηλεκτρονική μορφή είναι στα φόρτε του. Και δεν μιλάω μόνο για τα πολλά και ενδιαφέροντα blogs που κυκλοφορούν - βλέπε «Το βυτίο». Αναφέρομαι σε βιβλία, πατροπαράδοτου τύπου, σε ηλεκτρονική μορφή. Για αυτά τα τελευταία, παλαιότερα, ξεσπάθωνα εναντίον. Σήμερα νιώθω χαζός για αυτά που έλεγα και θα εξηγήσω στη συνέχεια το γιατί. Μη ων, βέβαια, ειδικός απευθύνθηκα σε κάποιον που θεωρώ κατεξοχήν ειδήμονα σχετικά με τα e-books. Ο blogger Μιχάλης Καλαμαράς «τρέχει» τον Ηλεκτρονικό Αναγνώστη, πολυαγαπημένο και πολύτιμο blog για τους απανταχού Ελληνες e-readers. Μου ανέφερε εν τάχει και συνοπτικά κάποια καταφανέστατα προτερήματα του νέου αυτού είδους. Μου έγραψε για το πώς ουσιαστικά μπορείς να συμπυκνώσεις μια ολόκληρη βιβλιοθήκη μέσα σε μια συσκευή και να τη μεταφέρεις όπου και όποτε θέλεις. Για το πώς μπορείς να σημειώνεις ηλεκτρονικά πάνω στα e-books - χωρίς να παθαίνεις κρίση πανικού ότι καταστρέφεις ένα βιβλίο. Για τα ενσωματωμένα λεξικά και την εύκολη χρήση τους και για το ότι, ευτυχώς, δεν υπάρχουν εξαντλημένα e-books. Δεν πρόκειται να ξεμείνεις ποτέ. Πάνω από όλα, όμως, μου επεσήμανε πως το έντυπο με το ηλεκτρονικό βιβλίο δεν βρίσκονται σε σχέση ανταγωνισμού. Απλά, καλό είναι να είμαστε ανοιχτοί σε αυτή τη νέα μορφή. Και σίγουρα τα e-books δεν είναι το τέρας του παραμυθιού που θα μας κλέψει την αγαπημένη μυρωδιά των σελίδων. Δεν πρόκειται να σβήσει τη λατρεμένη σκόνη από την παλιά έκδοση του Παπαδιαμάντη που κληρονομήσαμε. Απλά μπορεί να συμπληρώσει με νέες ιδιότητες την εμπειρία της ανάγνωσης. Αντί του «διαίρει και βασίλευε», καλύτερα να έχουμε στο μυαλό μας το «ισχύς εν τη ενώσει». Αλλωστε, και τον Γουτεμβέργιο ως νεωτεριστή θα τον κατηγορούσαν στην εποχή του.

Θέατρο

Θεατές... 40 χρόνια μετά Μετά τον «Καλό άνθρωπο του Σετσουάν» του Μπέρτολτ Μπρεχτ που κυριολεκτικά έσπασε ταμεία στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, η Κατερίνα Ευαγελλάτου επιστρέφει με τους «Θεατές» του Μάριου Ποντίκα από τις 27 Μαρτίου στο Εθνικό Θέατρο (Αγ. Κωνσταντίνου 22-24). Ενα άθλιο ξενοδοχείο. Δύο δωμάτια δίπλα δίπλα. Δύο παράλληλες ιστορίες, που διασταυρώνονται με έναν αλλόκοτο τρόπο. Ενας άντρας, ξεχασμένος στη ρουτίνα του, κρυφοκοιτάζει μέσα από μία τρύπα ως άλλος ηδονοβλεψίας το δράμα ενός ζευγαριού στο γειτονικό δωμάτιο, για να διηγηθεί στη συνέχεια με χαρακτηριστική απάθεια την τρομερή του μαρτυρία στην ανάπηρη ερωμένη του. Τώρα είναι το κοινό που κρυφοκοιτάζει τη δική του ιστορία... Η ζωή και ο πόνος του άλλου γίνεται παυσίπονο για τον δικό σου πόνο. Αποξένωση. Συναισθηματική, κοινωνική, πολιτική. Είμαστε όλοι... θεατές.

Και μόνο. Σαράντα χρόνια μετά, το έργο του Μάριου Ποντίκα μοιάζει ανατριχιαστικά επίκαιρο. Η Κατερίνα Ευαγγελάτου τοποθετεί ευφυώς το κοινό στη θέση του ηδονοβλεψία. Οι θεατές κρυφοκοιτάζουν μέσα από τις τρύπες και τα ανοίγματα του σκηνικού τούς τέσσερις ήρωες του έργου, με την Ευαγγελάτου να βουτάει στα βαθιά της σύγχρονης πραγματικότητας και να κεντάει στο υποσυνείδητό μας σκέψεις, απωθημένα ένστικτα και προβληματισμούς. Για ακόμα μία φορά η ταλαντούχα σκηνοθέτις ενώνει τις δυνάμεις της με τη Στεφανία Γουλιώτη, που πρωταγωνιστεί στην παράσταση μαζί με τον Νίκο Ψαρρά, την Αλκηστη Πουλοπούλου και τον Νικόλα Παπαγιάννη. Το ξεχωριστό επιτελείο των συντελεστών συμπληρώνουν ο Σταύρος Γασπαράτος με τη μουσική του και ο Σάκης Μπιρμπίλης με τα φώτα του.

Επιμέλεια: Νάντια Σουφλή

22-28.03.2013

Το άλφα και το ωμέγα Πόσο ρατσιστής είσαι; Οκτώ θεατρικές ομάδες δίνουν ραντεβού από τις 28 έως τις 31 Μαρτίου στο Κινητήρας Studio (Ερεχθείου 22, Ακρόπολη) επιχειρώντας να απαντήσουν στο κρίσιμο και επίκαιρο ερώτημα «Πόσο ρατσιστής είσαι;» στο πλαίσιο του 3ου Διαγωνισμού Perfomance. Μέσα από δράσεις, που συνδυάζουν το θέατρο, τον χορό, τη μουσική και το stand up comedy, μία σειρά από νέους καλλιτέχνες αναρωτιούνται: «Είναι ο ρατσισμός ένα παροδικό φαινόμενο; Και απέναντι σε ποιους είμαστε ρατσιστές; Μόνο απέναντι στους ανθρώπους διαφορετικής εθνικότητας;» Οι συντελεστές της perfomance που θα κερδίσουν το Βραβείο της Επιτροπής θα επιστρέψουν στον Κινητήρα το ερχόμενο φθινόπωρο με δική τους παράσταση.

Ο ουμανιστής Ζοέλ Πομερά, μόνιμος καλλιτεχνικός συνεργάτης στο Ateliers Berthier του Odéon-Théâtre de l’Europe και στο Εθνικό Θέατρο των Βρυξελλών, έρχεται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (Συγγρού 107-109) στις 28, 29, 30 και 31 Μαρτίου για να παρουσιάσει την παράσταση «Η μεγάλη και θαυμαστή ιστορία του εμπορίου». Από τη δεκαετία του ’60 μέχρι και σήμερα «η ιστορία του εμπορίου μοιάζει να είναι η ιστορία της ανθρωπότητας», διατείνεται ο Πομερά, που προχωράει ένα βήμα παραπέρα αναρωτώμενος... «μήπως, τελικά, εκείνο που όλοι εμπορευόμαστε δεν είναι παρά η ίδια η ύπαρξή μας;».

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος δημιουργεί παραστάσεις που μας κάνουν να γυρνάμε πίσω στις εικόνες και στον λόγο για καιρό μετά τη θέασή τους... Φέτος τον συναντήσαμε στη «Μικρή γοργόνα» του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν στο Θέατρο Μικρή Πόρτα και στο “Mistero Buffo” στο Θέατρο Θησείον.

Απενοχοποίηση τώρα

Από το βιβλίο στη σκηνή Το διήγημα «Η Άλλη» από το πρώτο βιβλίο της Ιωάννας Καρυστιάνη με τίτλο «Η κυρία Κατάκη» μεταφέρεται στη σκηνή υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιάννη Τορτσέκη. Από τις 22 Μαρτίου ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος υποδύεται έναν άντρα που συνδιαλέγεται με πρόσωπα της ζωής του, που δεν ζουν πια, αλλά είναι απελπιστικά παρόντα. Μνήμες, ενοχές, επιθυμίες, πόθοι... Το παρελθόν στοιχειώνει ακόμα καταλυτικά το παρόν. Ένας παραληρηματικός μονόλογος στο γνώριμο και διεισδυτικό ύφος της Καρυστιάνη, που ψυχαναλύει τον ήρωά της με αριστοτεχνικό τρόπο.

Ο δρόμος για τις Τραχίνιες

Η Αθηνά Παππά, ο Θύμιος Κούκιος, ο Δημήτρης Μαζιώτης και η Μελεντίνη είναι άνεργοι εν μέσω κρίσης. Και τι κάνουν; Λένε “GO!” μέσα από μια παράσταση που συνδυάζει θέατρο, video art, live μουσική, φωτογραφία και εικαστική σκηνογραφία. Στον εκθεσιακό χώρο του CAMP (Ευπόλιδος 4 & Απελλού 2, Πλ. Κοτζιά), η θεατρική ομάδα «Συν Αθηνά...» πειραματίζεται, τραγουδάει και συνομιλεί με το κοινό, με σκοπό να συμμετάσχει και αυτό στη μαγική διαδικασία του θεάτρου. Η Αθηνά Παππά τα τελευταία χρόνια ακολουθεί σκηνοθετικά τη μέθοδο Live Art Theatre, συνδυάζοντας παλιές και σύγχρονες θεατρικές φόρμες και δεν επαναπαύεται. Ούτε η ίδια, ούτε οι ηθοποιοί, ούτε οι θεατές της.

Το καλοκαίρι, θα υπογράψει τις «Τραχίνιες» του Σοφοκλή, τη μία από τις δύο παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου, και βρίσκεται σε πυρετώδεις προετοιμασίες. Συνολικά 970 νέοι ηθοποιοί πέρασαν από τις οντισιόν, που ολοκληρώθηκαν μέσα στην εβδομάδα με στόχο να επιλεγούν οι κατάλληλοι για τον 20μελή χορό, που έχει χαρίσει και το όνομά του στην ομώνυμη τραγωδία. Οι πρόβες για την παράσταση που θα παρουσιαστεί το καλοκαίρι στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου και στη συνέχεια σε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα θα ξεκινήσουν στις 2 Απριλίου. Τέσσερα χρόνια μετά την εξαιρετική «Αλκηστη» του Ευριπίδη, ο Μοσχόπουλος επιστρέφει στην Επίδαυρο, με ένα εξαιρετικό επιτελείο συντελεστών, που περιλαμβάνει πολλούς από τους μόνιμους συνεργάτες του (Αννα Μάσχα, Αργύρης Ξάφης, Κώστας Μπερικόπουλος, Αννα Καλατζίδου), αλλά και τη Φιλαρέτη Κομνηνού στον ρόλο της Τροφού.

Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

Υλη και τέχνη H Λίνα Τσίκουτα επιμελείται τη νέα ομαδική έκθεση με τίτλο «Η ύλη ως αφήγηση» στο CAMP (Απελλού 4, Πλατεία Κοτζιά). Με αφετηρία το ίδιο το υλικό και το πώς μπορεί να συμβάλει στην αφήγηση του έργου τέχνης, όπως συνέβη με τους ντανταϊστές και τα Ready-mades του Duchamp, η επιμελήτρια ερευνά εκτενώς τη σύγχρονη ελληνική εικαστική σκηνή και τη σχέση της με την ύλη. Η έκθεση περιλαμβάνει περισσότερα από 40 έργα και, με αφηγηματικό μέσο υλικά όπως ο γύψος, το τσιμέντο, το βινύλιο, το ύφασμα, το γυαλί, η ρητίνη και το ξύλο μεταξύ άλλων, η Τσίκουτα επιχειρεί να φωτίσει ενδεικτικές μέχρι σήμερα περιπτώσεις αλληλεξάρτησης ύλης, αντικειμένου και αφήγησης. Η επιμελήτρια επισημαίνει πως η παρουσίαση της έκθεσης ξεκινά στον πρώτο όροφο με τρεις σημαντικούς καλλιτέχνες της γενιάς του 1960, τους Δανιήλ, Κανιάρη, Κεσσανλή, και συνεχίζεται με αξιόλογους εκπροσώπους της γενιάς του 1970, όπως είναι οι Δημητρέας, Μιχάλης Κατζουράκης, Μπουτέας, Παπασπύρου, Στασινοπούλου. Το έργο του Μπονάτσου σηματοδοτεί την έκθεση εκτεινόμενο από το ισόγειο μέχρι τον τρίτο όροφο, όπου συναντάμε το βίντεο από την in situ έκθεση της Διοχάντη στην Ελευσίνα.

«Η περιήγηση στο πρώτο αυτό επίπεδο ολοκληρώνεται με αντιπροσωπευτικούς εκπροσώπους της γενιάς του 1980, όπως οι Βούσουρας, Διβάρης, Σκούρτης, Σπηλιόπουλος, Τσακίρης, Χαραλάμπους, Χαρβαλιάς, Χατζηαργυρού, και χαρακτηριστικά έργα με μετατόπιση σε ιδιαίτερα υλικά και μέσα», συμπληρώνει η Λίνα Τσίκουτα. «Από τους νεότερους καλλιτέχνες, οι Πατσουράκης, Σάββα και Ψυχούλης παρουσιάζονται στον χώρο αυτό για λόγους ασφαλείας και ευθραυστότητας του υλικού. Η συνέχεια της έκθεσης στον τρίτο όροφο συγκεντρώνει χαρακτηριστικούς εκπροσώπους της γενιάς του 1990, όπως οι Γυπαράκης, Καρατζά, Μακαρούνας, Κρίτων Παπαδόπουλος, Χανδρής, Χατζηγεωργίου, Χιώτη. Στον ίδιο χώρο η έκθεση ολοκληρώνεται με έργα νεότερων καλλιτεχνών της τελευταίας εξελικτικά γενιάς του 2000-2010, όπως οι Ζαφειρόπουλος, Καμάρης, Κλιάφα, Λεωνίδας Παπαδόπουλος, Σγουρομύτη, Χατζηανδρέου, Χριστόπουλος». Η έκθεση θα ολοκληρωθεί στις 10 Απριλίου.

Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

22-28.03.2013

Σε μαύρο φόντο

Τέχνη και οικολογία O Klaus Staeck παρουσιάζει στο Ινστιτούτο Γκαίτε (Ομήρου 14-16, Κολωνάκι) μέχρι τις 10 Απριλίου την έκθεση «Τίποτα δεν έχει τελειώσει». Είναι αφιερωμένη στην τέχνη της αφίσας, βασικό μέσο έκφρασης του Γερμανού καλλιτέχνη, ο οποίος έχει παραγάγει εκατοντάδες σχετικά έργα, έχει συμμετάσχει σε πολλές διεθνείς εκθέσεις και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους στο είδος του. Ο επισκέπτης έχει την ευκαιρία να δει μια επιλογή από 40 πρωτότυπες αφίσες του Staeck με βασική θεματική τη μόλυνση του περιβάλλοντος, έργα τα οποία επιχειρούν να αφυπνίσουν την οικολογική συνείδησή μας και να μας ευαισθητοποιήσουν σχετικά με την προστασία του πλανήτη.

Το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα (Αρματωλών και Κλεφτών 48, Αθήνα) παρουσιάζει τη νέα φωτογραφική δουλειά του Τιμολέοντα Λειβαδίτη με τίτλο “Grande Classicism”, καθώς και την τρίτη ατομική έκθεση του Δημήτρη Ανδρεάδη με τίτλο “Daily Unsimplicity“. Αναφορικά με το έργο του Ανδρεάδη, η Κατερίνα Νίκου επισημαίνει πως ο καλλιτέχνης στο πλαίσιο της ζωγραφικής έκθεσής του συνεχίζει την αφήγηση που τον απασχολεί μέχρι σήμερα, τόσο σε αισθητικό όσο και σε εννοιολογικό επίπεδο. «Με συνέπεια στην αντιμετώπιση της ζωγραφικής και με βασικό χαρακτηριστικό τις εναλλαγές χρώματος, φωτός και σκιάς, ο Ανδρεάδης προβάλλει στον θεατή οικείες-ανοίκειες εικόνες που κυριαρχούν σε μαύρο φόντο. Οι δύο εκθέσεις διαρκούν μέχρι τις 13 Απριλίου.

Σαξόφωνο και blues Αυθαίρετη παρέμβαση Μια διαδραστική εγκατάσταση της Μαρίας Πασχαλίδου, που συνδυάζει τα νέα μέσα με τον ήχο και τη φωτογραφία, παρουσιάζεται στο Beton7 (Πύδνας 7, Βοτανικός). Με τον τίτλο «Αυθαιρεσία», η έκθεση είναι εμπνευσμένη από το έργο της Louise Bourgeois “He disappeared into complete silence” και τις αναφορές του στον λόγο και στην εικόνα, ενώ παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο του παράλληλου προγράμματος της Photobiennale του Μουσείου Φωτογραφίας. Ενα ειδικό λογισμικό επιτρέπει στους επισκέπτες να επέμβουν αυθαίρετα στο έργο, ερευνώντας ταυτόχρονα τις δυνατότητες της προσωπικής τους αυθόρμητης επιλογής. Η έκθεση διαρκεί μέχρι τις 31 Μαρτίου.

H γκαλερί του Black Duck (Χρήστου Λαδά 9A, Αθήνα) φιλοξενεί τη νέα ζωγραφική δουλειά του Γιώργου Μπότσου με τον τίτλο “Sax blues”. Ο εικονογράφος και υπεύθυνος για το πρόγραμμα “Sketch-Comics-Cartoon” στο κολέγιο τέχνης και design ΑΚΤΟ στην έκθεσή του αυτή επικαλείται τη θεραπευτική δύναμη του χρώματος και προτείνει μια απόδραση στην επικράτεια της μουσικής. Με έμπνευση από την jazz, το blues, αλλά και τον απελευθερωτικό αυτοσχεδιασμό των περιπλανώμενων λαϊκών μουσικών, ο καλλιτέχνης δημιούργησε μια σειρά από πίνακες με λάδι και σχέδια σε χαρτί με ακρυλικά χρώματα τα οποία και θα παρουσιάζονται στον χώρο μέχρι τις 26 Μαρτίου.

Μια ψηφιακή πλατφόρμα Το Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης (Βαλαωρίτου 9Α, Αθήνα) εγκαινίασε πρόσφατα ένα σημαντικό αρχείο καταγραφής της ελληνικής τέχνης από το 1945 μέχρι σήμερα: μια νέα ψηφιακή πλατφόρμα που περιλαμβάνει βασικό μέρος των πληροφοριών και του υλικού που συνέλεξε το Ινστιτούτο από το ξεκίνημα της λειτουργίας του. Η διευθύντρια του ΙΣΕΤ Τζούλια Δημακοπούλου κατά την παρουσίαση της πλατφόρμας επεσήμανε για τη σύστασή της: «Ερχεται να καλύψει κενά αρχειακών συλλογών και με αυτόν τον τρόπο να συμβάλει στη μελέτη, την έρευνα και την πρόοδο της τέχνης. Χωρίς τέτοια κέντρα έρευνας πολλά καλλιτεχνικά εγχειρήματα όχι μόνο χάνονται στο πέρασμα του χρόνου, αλλά κινδυνεύουν να μείνουν ανεκδοτολογικά, με αποτέλεσμα να μη δημιουργείται το πλαίσιο συνδέσεων των ιστορικών βοηθημάτων που είναι απαραίτητα για την εξέλιξη του πολιτισμού». «Παράλληλα», συνεχίζει, «με το αρχειακό έργο, αποτελεί ένα κέντρο του οποίου οι αρχειακές, ερευνητικές και εκπαιδευτικές δραστηριότητες είναι ισοβαρείς με εκθεσιακές εργασίες, με τη διοργάνωση ομιλιών, με επιμέλειες και προγράμματα σύγχρονης τέχνης, σκοπεύοντας σε μια ενεργό συμμετοχή στα σύγχρονα εικαστικά δρώμενα… Θεωρήσαμε αναγκαίο να συμπεριλάβουμε, εκτός από τα αρχειακό υλικό που αφορά τους καλλιτέχνες και τους συγγραφείς, τους δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς και γενικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ατμόσφαιρα κάθε εποχής. Μια καταγραφή που δίνει το κλίμα μέσα στο οποίο δημιουργείται το εικαστικό προϊόν. Μας πήρε περισσότερο χρόνο από όσο υπολογίζαμε και φυσικά μόνο ένα μικρό μέρος του αρχειακού υλικού παρουσιάζεται αρχικά, με προγραμματισμό να συμπληρώνεται συνέχεια με τον ρυθμό που τεκμηριώνεται το υλικό».

Διαβάζω

Το Πραξικόπημα Κείμενο: Γιάννης Αντάμης

Αθήνα, Καλοκαίρι του 2011. Την ώρα που ένα λαμπρό επιτελείο από λογιστές, υπολογιστές και ανθυπολογιστές επεξεργάζεται το νέο σχέδιο οριστικής διάσωσης της χώρας, ο ανοικονόμητος λαός αυτής -ή έστω μια εκλεκτή αντιπροσωπευτική μερίδα του- διαδηλώνει σε δρόμους και πλατείες την αντίθεσή του γενικά. Μέσα σε αυτό το σκηνικό κάποιος λίγο πιο σοβαρός στρατός θα είχε ήδη κάνει πραξικόπημα, μέσα σε αυτόν τον πανικό κάποιος λίγο πιο αξιοπρεπής λαός θα είχε επαναστατήσει. Ο ήρωάς μας, φοιτητής από την Πάτρα, έρχεται στην Αθήνα νομίζοντας πως θα ζήσει κάτι πολύ ιστορικό -κάτι σαν την πτώση του τείχους του Βερολίνου ή έστω κάτι σαν την ανέγερσή του-, μα τελικά παρασύρεται από τη γοητεία του κλεφτοκυνηγητού και του πετροπόλεμου. Πριν, ευτυχώς, προλάβει να απογοητευτεί, γνωρίζει την ηρωίδα μας μέσα σε ένα ροζ συννεφάκι χημικών και δακρυγόνων και ασφαλώς την ερωτεύεται. Η νύχτα πέφτει και οι δύο νέοι αφήνουν προσωρινά το πεδίο της μάχης για να μεταφερθούν ελάχιστα μέτρα μακριά, στο παράλληλο σύμπαν κάποιου από τα αντιστασιακά μπαράκια της περιοχής. Εκεί, αφού ανταλλάξουν απόψεις περίπου για τα πάντα, η κουβέντα τους φτάνει μοιραία και σε θέματα πολύ προσωπικά, ώσπου έκπληκτοι κάποια στιγμή διαπιστώνουν πως δεν είναι μόνο οι ιδέες τους μοναχικές, αλλά και οι ίδιοι. Ο ήρωας της ιστορίας μας προτείνει στην ηρωίδα της βραδιάς του να τη συνοδεύσει με τα πόδια ως το σπίτι της, γιατί οι καιροί είναι παράξενοι και με όλο αυτόν τον περιρρέοντα χαμό ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει. Εκείνη, κανονικά και προκειμένου να μην του δώσει θάρρος, εδώ θα έλεγε: «Οχι, μωρέ! Σ’ ευχαριστώ, μα δεν πειράζει», αλλά χάριν οικονομίας της αφήγησης δέχεται, κι έτσι πληρώνουνε, σηκώνονται και φεύγουν. Εξω στον δρόμο Σαρακηνοί και σταυροφόροι μετρούν απώλειες και θύματα, την ώρα που το λίκνο της δημοκρατίας και του δυτικού πολιτισμού τραντάζεται από τις ερπύστριες των απορριμματοφόρων. Οι δύο νέοι, αγκαζέ και δήθεν παραπατώντας ελαφρά, διασχίζουν τους αχνιστούς

δρόμους της πρωτεύουσας με κατεύθυνση το Θησείο, όπου κατοικοεδρεύει εκείνη. Σε όλο τον δρόμο εκείνος, εν μέρει για να αστειευτεί εν μέρει για να την τρομοκρατήσει, ώστε μόνη της να μην μπορεί μετά να κοιμηθεί, επιλέγει να της μιλήσει για το ενδεχόμενο επιβολής στρατιωτικού νόμου ή κάτι τέτοιο παρόμοιο. Εκείνη μοιάζει μάλλον να διασκεδάζει με τη ζοφερή αυτή προοπτική: «Ποια δικτατορία, ρε συ; Πλάκα μου κάνεις; Γιατί τώρα, δηλαδή, τι έχουμε;». Ο τρομοκράτης εραστής πεισμώνει κι εκνευρίζεται: «Καλά, αλλά άμα γίνει, μετά μη λες πως δεν σε προειδοποίησα». Απτόητη η Ελληνίδα Πασιονάρια: «Ε, κι άμα γίνει, εσένα τι σε νοιάζει;» Και τότε κάνει επαφή η λάμπα πάνω από το κεφάλι του κι ανάβει επιτέλους: «Κανονικά μάλλον εσένα θα έπρεπε να νοιάζει». «Τι εννοείς;» Τι εννοεί, αλήθεια; «Αν αύριο πρωί μας ξημερώσει πραξικόπημα, δεν θα μπορώ στην Πάτρα να γυρίσω και τότε θα πρέπει μάλλον να με φιλοξενήσεις σπίτι σου». Τώρα πώς και γιατί η χούντα -λέμε τώρα- θα γούσταρε αύριο το πρωί, εκτός από την ισχύ πέντε έξι άρθρων του Συντάγματος, να αναστείλει και τα δρομολόγια του ΚΤΕΛ, αυτό είναι μια άλλη ιστορία, την οποία εκείνη, εκείνη την τόσο δραματική στιγμή, στ’ αλήθεια δυσκολεύεται σαφώς να διακρίνει. Οπότε, δεν βαριέσαι και πού να τρέχει τέτοια ώρα το μυαλό: «Αν γίνει και τότε στην Αθήνα εγκλωβιστείς, έλα αύριο να κοιμηθείς στον καναπέ μου!» Και κάπως έτσι το ζευγάρι της βραδιάς φτάνει μπροστά στου κοριτσιού την πόρτα. Φιλιούνται. Ανταλλάσσουνε τηλέφωνα. «Τα λέμε...» «Καληνύχτα!» Και ξαφνικά, την άλλη μέρα δεν γίνεται απολύτως τίποτα. Ενας μονάχα βιαστικός ανασχηματισμός και αυτός για να ’χουμε να λέμε. Την ώρα που ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κάνει από τηλεοράσεως τις σχετικές ανακοινώσεις, στην άρτια κλιματιζόμενη αίθουσα αναμονής στον Κηφισό ένας μικρούλης Μεταξάς γεννιέται μέσα στου ήρωά μας το κεφάλι.

*Προδημοσίευση από το βιβλίο «Τα αποκτηθέντα κατά τύχην όλως», που θα κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο από τις εκδόσεις Dreamtigers τον Απρίλιο. Περισσότερα εδώ: dreamtigers.gr.

22-28.03. 2013

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

22-28.03. 2013

Το τρυφερό τανγκό των λιονταριών Το πρώτο τραγούδι που άκουσα από τους Tango with Lions ήταν το “In a bar”. Χάθηκα στους μελαγχολικούς ήχους τους και ακολούθησα τα ατμοσφαιρικά μονοπάτια τους, ένα ένα και στα υπόλοιπα τραγούδια. Οι Tango with Lions σχηματίστηκαν το 2007 από την τραγουδίστρια του γκρουπ, την Κατερίνα Παπαχρήστου. Η Κατερίνα είναι μια νέα μουσικός που ως μπασίστρια και τραγουδίστρια έχει συνεργαστεί με πολλά συγκροτήματα της αγγλόφωνης indie/alternative σκηνής. Με οδηγό τα ημερολόγιά της, την επικαιρότητα, αγαπημένα βιβλία, ταινίες και μουσικές, ηχογράφησε με τον Ottomo (Νίκο Αγγλούπα) στο Fab Liquid Studios τον πρώτο της δίσκο “Verba Time” το 2010. Υστερα από πολλές αλλαγές στη σύνθεση της μπάντας, σήμερα οι Tango with Lions αποτελούνται από την Κατερίνα Παπαχρήστου (φωνή, πιάνο, κιθάρα, σύνθεση), τον Γιάννο Παραμυθιώτη (ηλεκτρική κιθάρα), τον Νίκο Βεργέτη (ντραμς), τον Τζιμ Στρασίδα (τρομπόνι) και τον Θοδωρή Ζευκιλή (μπάσο). Την Τρίτη, λοιπόν, έπειτα από ένα ωραίο τριήμερο, ανυπομονούσα να τους συναντήσω. Στο ραντεβού μας στο φιλόξενο Τρανζίστορ κατάφεραν να έρθουν η frontwoman της μπάντας και ο Γιάννος Παραμυθιώτης. «Επαιζα μουσική από παιδί. Φυσικά στο γυμνάσιο και το λύκειο φαντάζεσαι πολλά... Οτι θα παίξεις στο Wembley, ότι είσαι ροκ σταρ και άλλα παρόμοια. Από ένα σημείο και μετά αλλάζουν τα πράγματα. Η μουσική μετά από τόση τριβή είναι κομμάτι της ζωής μου, αλλά είμαι και θέλω να κάνω και άλλα πράγματα. Η μουσική δεν είναι στόχος ζωής», περιγράφει με ηρεμία και σιγουριά η Κατερίνα. Παρόλα αυτά, η μπάντα ήταν αρχικά το προσωπικό όνειρό της. Στη συνέχεια, αφού υπήρχαν τραγούδια, γίνονταν live και η μουσική από μόνη της τους έδειχνε τον δρόμο.

Η μπάντα σταθεροποιήθηκε και είδε τα πράγματα πιο σοβαρά. Η Κατερίνα θα μου πει χαρακτηριστικά για το όνομά της: «Το όνομα Tango with Lions είναι αρχικά για εμένα μια πολύ ωραία εικόνα... Συμβολίζει έναν τρυφερό και παθιασμένο χορό σε συνδυασμό με κάτι πολύ άγριο. Μου ήρθε αυθόρμητα η εικόνα και σιγά σιγά στήθηκε στο μυαλό μου». Η τραγουδίστρια των Tango with Lions είναι σχεδόν 30 και ανεξάρτητα με τη μουσική της παιδεία, είναι καθηγήτρια γαλλικών και ισπανικών, ενώ ολοκληρώνει ένα μεταπτυχιακό στη Μετάφραση, με την οποία επίσης ασχολείται και της αρέσει πολύ, όπως θα μου εξομολογηθεί: «Η μουσική δεν είναι το επάγγελμά μου. Είναι η αγάπη μου η μεγάλη». «Ειδικά αυτού του είδους η μουσική που δημιουργούμε δεν μας εξασφαλίζει τον βιοπορισμό», θα σχολιάσει ο Γιάννος και θα μπει δυναμικά στην κουβέντα: «Από την άλλη, δεν θέλουμε να παίζουμε σε κάποιο μαγαζί κάθε εβδομάδα, εκεί θα πρέπει να έχουμε πρόγραμμα που ίσως μας κάνει να ξεφύγουμε από τα θέλω μας. Επομένως, είναι επιλογή μας». Ο επίσης 30χρονος Γιάννος, παράλληλα με την μπάντα, είναι δικηγόρος και ασχολείται κυρίως με την πνευματική ιδιοκτησία. «Είναι και αυτός ένας έμμεσος τρόπος να βρίσκεσαι μέσα στη μουσική και την τέχνη», σχολιάζει ο ίδιος. «Και άμεσα να προστατεύεις και τους Tango with Lions», προσθέτουμε η Κατερίνα και εγώ γελώντας. Οι Tango with Lions ανήκουν στις αγγλόφωνες μπάντες της ελληνικής μουσική σκηνής. Ξεκίνησαν με ήχο και ύφος πιο ακουστικό, το οποίο αργότερα μετεξελίχθηκε σε αρκετά πιο ηλεκτρικό. Εχουν ως βασικό χαρακτηριστικό την ατμόσφαιρα που δημιουργούν τα τραγούδια τους. Από τα μέσα του Απριλίου που έρχεται, το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας θα είναι έτοιμο. “A long walk” με Tango with Lions από την Inner Ear, σε παραγωγή του Θοδωρή Ζευκιλή. Οπως μου αποκάλυψαν τα παιδιά, βρίσκονται ήδη στην κοπή του δίσκου,

που θα είναι ο συνδυασμός του υλικού με τον τρόπο που το είχε στήσει αρχικά η Κατερίνα και της προσωπικής συμβολής του καθενός από την μπάντα. «Η χροιά είναι η ίδια με τον πρώτο δίσκο, αλλά έχει διαφορετικά υλικά: ηλεκτρικές και ακουστικές κιθάρες, αλλά και ντραμς και μπάσο αυτή τη φορά. Σε αυτή τη δουλειά είναι τονισμένες οι σκοτεινές πλευρές κάποιων τραγουδιών», περιγράφει η Κατερίνα. Οσο περιμένουν την κυκλοφορία του δίσκου, οι Tango with Lions ανυπομονούν να ξεκινήσουν να γράφουν τα νέα κομμάτια. «Εχουμε δουλέψει τόσο για αυτά που θα κυκλοφορήσουν, από τη σύνθεση μέχρι την ηχογράφηση, και θα δουλέψουμε ακόμα στα live που θα έρθουν, ώστε νιώθουμε την ανάγκη να προχωρήσουμε παρακάτω», ενθουσιάζεται ο Γιάννος. Το αξιοσημείωτο είναι ότι τραγούδια της μπάντας ακούγονται στο εξωτερικό, όπως έχουν διαπιστώσει οι ίδιοι από τα social media, κάτι που τους αφορά και τους ενθουσιάζει. «Μας ενδιαφέρει ένα άνοιγμα στο εξωτερικό. Η εταιρεία μας, η Inner Ear, έχει προχωρήσει σε συμφωνία διανομής με τη Rough Trade Records και τη V2 Benelux, που σημαίνει ότι ο νέος δίσκος θα κυκλοφορήσει και στο εξωτερικό, σε όλη την Ευρώπη», αναφέρει ο Γιάννος. Η παρουσίαση του δίσκου “A long walk” θα πραγματοποιηθεί στο Six d.o.g.s στις 25 Απριλίου. Μέχρι τότε θα είναι έτοιμο και το video clip για το ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τζέτζα. «Μείνετε συντονισμένοι με τους Tango with Lions, γιατί στο νέο άλμπουμ ένα τραγούδι είναι πολύ διαφορετικό από τα άλλα... Ηδη είναι το αγαπημένο όσων το έχουν ακούσει κατά τη διαδικασία της παραγωγής. Ισως κρίνει το στιλ και το μέλλον της μπάντας», δηλώνουν με πονηρό ύφος η Κατερίνα και ο Γιάννος. Οι Tango with Lions μάς κλείνουν το μάτι και συνεχίζουν. «Εσείς θα μας πείτε τις εντυπώσεις σας...»

Κείμενο: Αργυρώ Μποζώνη

Ελπίδα μας, η αγάπη Ο Ντένις Κέλι, μία από τις πιο ενδιαφέρουσες φωνές της σύγχρονης βρετανικής δραματουργίας, γεννημένος το 1970 από μια καθολική ιρλανδική οικογένεια, γράφει το 2003 το πρώτο του έργο, το «Κουρέλι», που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου με τους Θύμιο Κούκιο και Ελίνα Ρίζου στη Νέα Θεατρική Σκηνή του Faust. Η ιστορία περιγράφει τη ζωή ενός αγοριού και ενός κοριτσιού που ενηλικιώνονται με τον πιο σκληρό τρόπο. Το οικογενειακό τοπίο, ζοφερό. Ο θάνατος της μητέρας τους σε μικρή ηλικία, το μεγάλωμά τους από έναν βίαιο και μέθυσο θρησκευόμενο πατέρα, η οικονομική τους εξαθλίωση, η απόπειρα πώλησής τους σε έναν παιδόφιλο. Μέσα σε αυτή την ελεεινή πραγματικότητα, βρίσκουν ένα νεογέννητο μωρό μέσα στα σκουπίδια και προσπαθούν να το σώσουν. Η πραγματικότητα, οι μνήμες τους και η φαντασία εναλλάσσονται με την ποιητική γλώσσα του Κέλι, συνδέοντας την πραγματικότητα και τη φαντασία. Ο σκηνοθέτης Γιάννης Μόσχος μας λέει για το έργο: «Σαν τα μανιτάρια, τα μωρά φυτρώνουν στα σκουπίδια. Δημιουργούνται από τα σαπισμένα

φύλλα, τα άδεια κουτιά της Coca Cola, τις σύριγγες και τις άδειες σακούλες από γαριδάκια», λέει ο ήρωας του Ντένις Κέλι. Δυο αδέλφια, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, που έχουν φυτρώσει και αυτά μέσα από τα σκουπίδια, ορφανά από μάνα, αναθρεμμένα από έναν αδιάφορο και μέθυσο πατέρα, μέσα σε συνθήκες ηθικής και οικονομικής εξαθλίωσης.

«Κουρέλι», όπως το ονομάζουν- και το παίρνουν σπίτι τους να το αναθρέψουν, λιώνουν οι βράχοι μέσα τους. Η αγάπη, ναι, η αγάπη. Ναι, και σε αυτόν τον κόσμο, τον τόσο στρεβλό, που μας πετά όλους μας στα σκουπίδια, που μας ξυπνά τον πιο πρωτόγονο, απολίτιστο εαυτό μας, επιζεί μέσα μας ένα κομμάτι αμόλυντο, καθαρό, ικανό να μας εξημερώσει.

Δυο παιδιά μεγαλωμένα σε έναν κόσμο βαθιά απολίτιστο, που πετάει τους ανθρώπους στα σκουπίδια. Χιλιάδες χρόνια εξέλιξης του ανθρώπινου είδους μετά, όλα έχουν αλλάξει και όλα έχουν παραμείνει ίδια. Με εξαρτήματα τελευταίας τεχνολογίας υπό μάλης να συνεχίζουμε να πετάμε βράχους ο ένας στον άλλον. Μπροστά σε οθόνες να παρακολουθούμε τη ζωή που ονειρευόμαστε, ενώ βουλιάζουμε σε αυτήν που δημιουργήσαμε. Δυο παιδιά προορισμένα να αποτελέσουν έναν ακόμα αριθμό στατιστικής. Αυτό ονειρευόμαστε; Εναν κόσμο που αντιμετωπίζει τους ανθρώπους ως αριθμούς; Τόσες χιλιάδες χρόνια εξέλιξης για να παραμείνουμε το ίδιο πρωτόγονοι; Μπορούμε, όμως, να εξημερωθούμε όταν αναθρεφόμαστε ως άγρια θηρία;

Τώρα που όλοι μας νιώθουμε χαμένοι, μετέωροι, αποπροσανατολισμένοι, τώρα που βιώνουμε τόση αδικία, βία, ανισότητα, τώρα που βιώνουμε όλοι μας τα αδιέξοδα αυτού του κόσμου που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε και συντηρήσαμε, τώρα που στρεφόμαστε όλοι εναντίον όλων, τώρα που ξυπνούν τα πιο πρωτόγονα ένστικτά μας, τώρα καλούμαστε να μην υποκύψουμε και πάλι σε αυτά. Είμαστε πλασμένοι για να κατασπαράξουμε ο ένας τον άλλον, αλλά και για να αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον. Ικανοί να κόψουμε το χέρι του άλλου, αλλά και να προσφέρουμε άδολα βοήθεια στον διπλανό μας.

Να όμως που τα παιδιά του έργου, αυτά τα δυο άγρια θηρία, με το που βρίσκουν ένα μωρό παρατημένο μέσα σε κάποια ζεστά σκουπίδια -το

Ισως να μην έχουμε καμία ελπίδα. Ισως να μην είμαστε ικανοί για καμία εξέλιξη. Ισως, όμως, τώρα να είναι η ευκαιρία μας, σε αυτή τη δύσκολη στιγμή.

Κείμενο: Γιάννης Μαυρογιώργος / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

22-28.03. 2013

This is not a jazz band Οι Portico Quartet είναι μια παράξενη, αλλά ενδιαφέρουσα ιστορία. Σχηματίστηκαν στο Λονδίνο στα μέσα της περασμένης δεκαετίας και ξεκίνησαν να παίζουν μουσική, ισορροπώντας επιδέξια ανάμεσα σε δύο φαινομενικά αντίθετα μουσικά άκρα, τον τζαζ αυτοσχεδιασμό και την ηλεκτρονική μουσική. Το ντεμπούτο τους “Knee-deep in the North Sea” ήταν υποψήφιο για το Βραβείο Mercury του 2007, εδραιώνοντας τη θέση τους ως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα νέα συγκροτήματα της Μεγάλης Βρετανίας. Την περασμένη εβδομάδα βρέθηκαν στην Αθήνα με αφορμή τη συναυλία που έδωσαν στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και μίλησαν στη “Metropolis” για την πορεία τους μέχρι σήμερα και για τις επόμενες κινήσεις τους. Είμαστε ουσιαστικά δύο ζευγάρια φίλων που γνωρίστηκαν στο πανεπιστήμιο και αρχίσαμε να παίζουμε μουσική μαζί. Η φιλία, δηλαδή, ήρθε πριν από τη μουσική. Το βασικό χαρακτηριστικό του ήχου μας θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι το hang drum. To hang είναι ένα καινούργιο κρουστό όργανο που κατασκευάστηκε για πρώτη φορά στην Ελβετία. Ο ήχος του μοιάζει με ένα μείγμα ανάμεσα στα steel drums της Καραϊβικής και το gamelan της Ινδονησίας.

Λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου μας, γίναμε κάπως γνωστοί μετά την υποψηφιότητα για το Βραβείο Mercury. Αυτό, φυσικά, επιτάχυνε τα πάντα, αποκτήσαμε μεγαλύτερο ακροατήριο, αλλάξαμε δισκογραφική εταιρεία κτλ. Μεγαλύτερη διασημότητα σημαίνει μεγαλύτερη πίεση, προφανώς. Ακούμε διάφορα είδη μουσικής, τον τελευταίο καιρό όμως ασχολούμαστε περισσότερο με την ηλεκτρονική σκηνή. Αλλά το συγκρότημα αποτελείται και από έναν σαξοφωνίστα και έναν κοντραμπασίστα, που παραπέμπουν προφανώς σε τζαζ background. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι η τζαζ είναι μόνο μία από τις επιρροές μας. Αυτόν τον καιρό μας ενδιαφέρουν πιο πολύ οι ηχητικές υφές και οι ρυθμοί της ηλεκτρονικής μουσικής, παρά η μελωδία. Δεν μας ενδιαφέρουν τόσο πολύ οι ταμπέλες. Θέλουμε απλά να κάνουμε τη μουσική που μας αρέσει. Τα δύο πρώτα μας άλμπουμ ηχογραφήθηκαν live, παίζοντας όλοι μαζί. Μας απασχολούσε περισσότερο η μελωδία και λιγότερο ο ρυθμός. Τώρα πια δεν δουλεύουμε έτσι. Ο ήχος μας ενσωματώνει όλο και περισσότερο ρυθμικά στοιχεία και δημιουργείται με πολλή δουλειά στο στούντιο. Δεν νομίζουμε ότι θα βγάλουμε ποτέ έναν δίσκο που θα είναι αποκλειστικά ηλεκτρονικός. Βέβαια, δεν μπορείς ποτέ να αποκλείσεις τίποτα. Δεν φοβό-

μαστε να πειραματιστούμε. Κάθε ιδέα που έχουμε πιστεύουμε ότι αξίζει τον κόπο να δούμε πού θα μας βγάλει. Σίγουρα υπάρχουν ακροατές μας που δεν τους αρέσει η κατεύθυνση που παίρνει κάθε φορά η μουσική μας. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό, παίζουμε μουσική γιατί μας αρέσει, γιατί έτσι εκφραζόμαστε δημιουργικά. Είναι αστείο να σου λέει κάποιος: «Δεν επιτρέπεται να το κάνεις αυτό». Παίζουμε και γράφουμε τη μουσική που μας αρέσει και αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε. Σε λίγες ημέρες κυκλοφορεί ένας δίσκος με live εκδοχές των κομματιών μας, καθώς και ρεμίξ από τους αγαπημένους μας παραγωγούς. Είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι για αυτό το project και για ορισμένες από τις συνεργασίες που περιέχονται στο άλμπουμ. Επίσης, έχουμε ξεκινήσει να γράφουμε ήδη υλικό για τον επόμενο δίσκο. Θα έχει σίγουρα λιγότερο σαξόφωνο, καθώς θέλουμε να εντάξουμε και φωνή στα τραγούδια μας. Αυτή την περίοδο ακούμε πολλή σύγχρονη κλασική μουσική και techno. Τα άλμπουμ των Max Richter, Tim Hecker και Andy Stott είναι οι δίσκοι που έχουμε ακούσει περισσότερο τον τελευταίο καιρό.

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

22-28.03. 2013

Ηρωες με... ρωγμές

Εντεκα ιστορίες. Εννέα άνθρωποι, που προσπεράσαμε χωρίς να τους προσέξουμε. Και όμως, ο καθένας τους έχει τη δική του μικρή ιστορία να μας πει. Και ίσως κάτι να μας θυμίσει. Πριν την πάρει και εκείνη ο δρόμος... Ο Αντώνης Φραγκάκης, η Τζένη Θεωνά και ο Βασίλης Μαργέτης (φωτό) είναι μόνο τρεις από τους επτά συνολικά ηθοποιούς του έργου του Σάκη Σερέφα «Θα σε πάρει ο δρόμος», που πριν από λίγους μήνες παρουσιάστηκε με επιτυχία, σε σκηνοθεσία του Ενκε Φεζολάρι, στο 3ο Low Budget Festival. Τώρα, επιστρέφει στο γκαράζ του Ιδρύματος Κακογιάννη, κάθε Δευτέρα και Τρίτη μέχρι τις 9 Απριλίου. Ενας παλιός σκαραβαίος, ένα μικρόφωνο, οι ηθοποιοί πλάτη στο κοινό, η φωνή του Γιώργου Μαργαρίτη να ακούγεται από τα ηχεία: «Δεν με νοιάζει, μη σε νοιάζει. Οι δρόμοι που τραβάμε. Κι ο δικός σου κι ο δικός μου στο πουθενά μας πάνε...» Υστερα ένας ένας μας κοιτάζουν κατάματα για να μας πουν επιτέλους όσα δεν μπόρεσαν... Οσα θέλησαν να φωνάξουν, αλλά πνίγηκαν στη σιωπή τους. «Είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Απλά έχουν κάποιες ρωγμές. Ολοι έχουμε ρωγμές», μου λέει ο Βασίλης. Η αλήθεια είναι ότι, αν για κάτι ξεχωρίζεις και αγαπάς τους ήρωες του Σερέφα σε όλα του τα έργα, είναι για τις ρωγμές τους και αυτή την αλλόκοτη συναισθηματική σου ταύτιση μαζί τους. «Οταν διάβασα πρώτη φορά τον ρόλο της Ρούλας, νόμιζα ότι έκανε λάθος ο Ενκε και μου έστειλε άλλον μονόλογο. Μου φαινόταν τρελό να υποδυθώ εγώ αυτή τη φθαρμένη, καταπονημένη, λαϊκή γυναίκα», μου εξομολογείται η Τζένη. «Κι όμως, το μαγικό με τους ήρωες του Σερέφα είναι ότι, ακόμα και αν δεν έχεις ζήσει παρόμοιες

καταστάσεις, καταφέρνεις και συνδέεσαι με την ανθρώπινη φύση στα χειρότερά της. Με τον πόνο σαν συλλογικότητα». «Είναι άνθρωποι του περιβάλλοντός μας. Ενας σουβλατζής, ένας ρεσεψιονίστ, μια πουτάνα... Ο Σάκης δίνει φωνή σε αυτούς τους ανθρώπους, που είναι κομμάτια του παζλ μέσα στο οποίο κινείσαι, απλά έχεις σταματήσει να τους προσέχεις», προσθέτει ο Αντώνης και, όταν του επισημαίνω ότι μου φαίνονται ωστόσο αρκετά λοξοί ως ήρωες, μου απαντά χαμογελώντας: «Σκέψου λίγο το περιβάλλον σου. Υπάρχει κανένας ίσιος;» Μια γυναίκα που χώρισε με το ψυγείο της για την αγάπη μιας κουρούνας... Μια πόρνη που τη συνέλαβε η αστυνομία γιατί έβγαλε κατά λάθος το μάτι του πελάτη της... Ενα κορίτσι που απομακρύνθηκε από τη Σελήνη 20 εκατοστά... «Είναι κατά βάση μοναχικοί άνθρωποι όλοι τους. Μόνοι μας πορευόμαστε στη ζωή», μου λέει ο Βασίλης, που υποδύεται έναν νεαρό που μιλάει με γριές. «Ταυτίστηκα από την πρώτη στιγμή με τον μονόλογο, γιατί όλοι μας έχουμε συναντήσει μια μοναχική ηλικιωμένη γυναίκα, είτε είναι άγνωστη είτε η γιαγιά μας, είτε η μητέρα μας». Ολοι τους, όμως, παρά τα τραύματά τους, βρίσκουν τη δύναμη να σηκωθούν και να συνεχίσουν. «Οχι πάντα», με διορθώνει η Τζένη. «Δεν υπάρχει κάποιος κανόνας ότι όλοι ξεπερνάνε τα πάντα. Κάποιοι άνθρωποι λυγίζουν». «Θυμάμαι μια φορά», παρεμβαίνει ο Αντώνης, «είχα ρωτήσει κάποιον που έκανε 15 χρόνια ψυχανάλυση: ‘Και σε τι σας βοήθησε η ψυχανάλυση; Αφού δεν έχετε ξεπεράσει κανένα πάθος’. Και μου λέει: ‘Δεν τα ξεπερνάς. Μαθαίνεις να ζεις με αυτά.’» Παρακολουθώ λίγη από την πρόβα τους. Είναι διαφορετική πάντα η πρόβα όταν οι ηθοποιοί θέλουν να υπάρχουν σε μια παράσταση και δεν το κάνουν για βιοποριστικούς μόνο λόγους. Υπάρχει μια αλλόκοτη ενέργεια. Δεν λείπει η κούραση,

τα νεύρα πολλές φορές, το άγχος φυσικά. Δεν είναι όλοι μέσα στο χαμόγελο. Απλά υπάρχει μια σιωπηρή συμφωνία ότι αυτό που κάνουμε τώρα το γουστάρουμε. Είναι πολύτιμο καταφύγιο αυτό όταν όλα γύρω σου καταρρέουν. Είναι ανάσα. «Οταν δεν το καταφέρνεις αυτό, είναι βάρβαρο, βάναυσο και φοβερά σκληρό. Οπότε αντλείς μόνο από αυτές τις στιγμές για να αντεπεξέρχεσαι στις υπόλοιπες», μου λέει η Τζένη προσθέτοντας ότι η Ρούλα ήταν εμπειρία ζωής για εκείνη. Ο Βασίλης σπεύδει να σημειώσει ακόμα μία σημαντική παράμετρο: «Είναι πρωταρχικό να δουλεύεις με ανθρώπους που μοιράζονται τα δικά σου θέλω, που έχετε έναν κοινό στόχο». Και το εξηγεί επισημαίνοντας ότι «τώρα πια δεν υπάρχει περίπτωση να βγάλεις λεφτά από το θέατρο, ούτε καν να επιβιώσεις». Ο Αντώνης, που μόλις γύρισε από την Ινδία έχοντας κοιμηθεί για μέρες στην έρημο με τον υπνόσακό του, μοιάζει πιο ζεν. «Στην έρημο ο πιο πλούσιος που συνάντησα ήταν απόλυτα φτωχός με τα δικά μας δεδομένα. Είχε όμως μια χαλαρότητα, μια ζεστασιά. Ζούνε με άλλα πρότυπα», μου λέει και συνεχίζει: «Το σίγουρο είναι ότι πληρώνουμε λάθη και επιλογές δικές μας. Επιλέξαμε έναν τρόπο ζωής, ένα συγκεκριμένο σύστημα. Το πώς λειτουργεί αυτό το σύστημα ήταν γνωστό. Σήμερα γινόμαστε τα θύματα αυτού του συστήματος». «Είναι πολύ άσχημο αυτό που βιώνουμε. Η τέχνη πρέπει να παίρνει θέση απέναντι σε όλα αυτά», λέει ο Βασίλης. «Από την άλλη», επισημαίνει η Τζένη, «όλη αυτή η κρίση σε μαθαίνει να ζεις και με πολύ λιγότερα. Οπότε σιγά σιγά επιλέγεις και έναν άλλον τρόπο ζωής που μπορεί να σου επιτρέψει να κάνεις και πράγματα που σε εκφράζουν καλλιτεχνικά. Και αυτό ίσως να είναι ένας τρόπος αντίστασης».

Κείμενο: Γιάννης Μαυρογιώργος

Μνήμη Νικολαΐδη Σε λίγους μήνες συμπληρώνονται έξι χρόνια από τις 5 Σεπτεμβρίου 2007, όταν έφυγε από τη ζωή ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της μεταπολίτευσης, ο Νίκος Νικολαΐδης. Αυτές τις ημέρες ξεκινάει στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας η προβολή του ντοκιμαντέρ «Σκηνοθετώντας την Κόλαση» του Χρήστου Χουλιάρα με θέμα τη ζωή και το έργο του Νικολαΐδη. Με αυτή την αφορμή, μιλήσαμε με τον Τάκη Σπυριδάκη, πρωταγωνιστή σε δύο από τις σημαντικότερες ταινίες του μεγάλου δημιουργού. Η σχέση μου με τον Νικολαΐδη ξεκίνησε από μια τυχαία φωτογραφία που είδε την περίοδο που έκανε casting για τη «Γλυκιά Συμμορία». Τη φωτογραφία αυτή την πήγε κάποιος άλλος στο γραφείο του και κάποια στιγμή, ενώ είχε ήδη ξεκινήσει να δουλεύει την ταινία, την είδε και με φώναξε. Πήγα στο γραφείο του, κάναμε μια κουβέντα περί ανέμων και υδάτων, μιλάγαμε για αρκετή ώρα, για την τζαζ, για το σινεμά γενικά. Στο τέλος της κουβέντας μού έδωσε ένα σενάριο που το λέγανε «Γλυκιά Συμμορία» και μου είπε ότι έψαχνε ανθρώπους να ενσαρκώσουν τους ρόλους που να έχουν αυθεντικότητα πάνω τους. Αυτός κάτι τέτοιο είδε σε μένα και από εκεί ξεκίνησαν όλα, από μια φωτογραφία που δεν θα έδειχνες καν για να βρεις δουλειά.

Με τον Νίκο, όμως, δεν ήταν μια απλή καλλιτεχνική συνεργασία. Μαζί με τις ταινίες που κάναμε, τη «Γλυκιά Συμμορία», την «Περίπολο της Νύχτας» και μια τρίτη ταινία που τελικά δεν γυρίστηκε ποτέ, έμεινε και μια βαθύτατη εκτίμηση και φιλία που κράτησε για μια ζωή. Οταν έφυγε ο Νικολαΐδης, έχασα έναν φίλο, έναν πολύ κοντινό μου άνθρωπο. Ηταν, χωρίς αμφιβολία, ένας εξαίρετος καλλιτέχνης. Αυτό από μόνο του δεν είναι μικρό πράγμα και πυροδοτούσε συνεχώς σπουδαίες κουβέντες για τα πράγματα που μας ενδιέφεραν και τους δύο. Αλλά τον Νικολαΐδη τον εκτιμούσα βαθιά και ως άνθρωπο. Είχε ένα εξαιρετικά λεπτό αλλά «τσακιστικό» χιούμορ. Για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να το αναλύσω παραπάνω, οι σχέσεις ζωής και οι φιλίες δεν εξηγούνται. Κόλλαγαν πάρα πολύ τα χνότα μας. Ο Νικολαΐδης ξεκίνησε με μια ταινία σαν την «Ευρυδίκη», που δεν προμήνυε τα «Κουρέλια» και τη «Συμμορία», αν και στην τέχνη όλα είναι ρευστά. H ταινία του με την οποία έχω μια πολύ συναισθηματική σχέση ως θεατής είναι «Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα». Οταν την είδα, ακόμα σκεφτόμουν τι θα κάνω στη ζωή μου και η ταινία αυτή, μαζί με το βιβλίο του «Οργισμένος Βαλκάνιος» πυροδότησε μια αλλαγή σκέψης, με έβαλε σε μια διαδικασία προσωπικής αναζήτησης. Πέρα από την προσωπική μου ματιά όμως, η ταινία αυτή είναι

πολύ σημαντική, γιατί τότε ο Νικολαΐδης εισάγει στον ελληνικό κινηματογράφο μια καινούργια, διαφορετική θεματολογία. Μέχρι εκείνη τη στιγμή υπάρχει ο κινηματογράφος του Φίνου και ο μεταπολιτευτικός αριστερός Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος. Οι ήρωες του Νικολαΐδη είναι πιο βρόμικοι. Ενας καλλιτέχνης έτσι πρέπει να μιλάει για την πολιτική. Εφόσον εξετάζουμε τη σχέση του ανθρώπου με τον κόσμο, μια ταινία, ένα οποιοδήποτε έργο τέχνης δεν μπορεί παρά να είναι πολιτικό. Αλλά προτιμώ αυτή τη ματιά από την καθαρά στρατευμένη τέχνη. Αυτό έφερε ο Νικολαΐδης στον ελληνικό κινηματογράφο. Το ντοκιμαντέρ του Χρήστου Χουλιάρα «Σκηνοθετώντας την Κόλαση» που μιλάει για τον ιδιαίτερο κινηματογραφικό κόσμο του Νικολαΐδη προβάλλεται στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος. Στο ντοκιμαντέρ εμφανίζονται σταθεροί συνεργάτες του σκηνοθέτη και συγγραφέα, όπως ο Τάκης Σπυριδάκης, ο Γιάννης Αγγελάκας, ο Κωνσταντίνος Τζούμας, η Ολια Λαζαρίδου, η οικογένεια του Νικολαΐδη, και αφηγούνται τις κοινές τους περιπέτειες εντός και εκτός πλατό. Το ντοκιμαντέρ θα προβάλλεται μαζί με τρεις κλασικές ταινίες του cult σκηνοθέτη, το “Singapore Sling”, το «Ο χαμένος τα παίρνει όλα» και το «Πρωινή Περίπολος».

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

22-28.03. 2013

Homemade music Οι The Bet είναι το συγκρότημα που μας ξεσήκωσε το 2011 με τη διασκευή στο κομμάτι “Who’ll pay reparations οn my soul” του Gil Scott Heron και κατέκτησε airplay στα ελληνικά ραδιόφωνα. Από τότε τους έχουμε απολαύσει σε πολλά live και δικά τους τραγούδια που μας κέρδισαν με την ενέργεια και το πάθος τους.

κυψε το EP ‘In motion’, που κυκλοφόρησε από τη Restless Wind», θα μου πει ο Στέφανος Φίλιππος.

Συνάντησα τους The Bet στο σπίτι του τραγουδιστή του γκρουπ, του Στέφανου Φίλιππου Διαμαντόπουλου, στην Αγία Παρασκευή, που είναι και το στούντιο της μπάντας. Ολα ξεκίνησαν το 2010, όταν ο Στέφανος Φίλιππος είδε τον Αλέξανδρο Μαρκουλάκη που παίζει κιθάρα σε ένα live με το jazz trio που διατηρούσε τότε και του έκανε πρόταση να φτιάξουν μπάντα. Σιγά σιγά μεταξύ φίλων μαζεύτηκαν και οι υπόλοιποι και έστησαν τη σημερινή σύνθεση των The Bet.

«Πιστεύουμε ότι πια είναι πολύ εύκολο να γίνεται με αυτούς τους τρόπους γνωστή η μουσική σου. Για αυτό, άλλωστε, έχει σημειωθεί και μεγάλη άνθηση στην ελληνική αγγλόφωνη μουσική σκηνή και στα νέα συγκροτήματα», υποστηρίζει ο Πέτρος, που παίζει ντραμς με αφορμή το νέο άλμπουμ των The Bet. Ο Γιώργος, που είναι στα πλήκτρα, παίρνει τον λόγο για να προσθέσει: «Εγώ θεωρώ ότι, πέρα από αυτό, έπαιξε ρόλο η ανάγκη για έναν πιο ουσιαστικό στόχο στα συγκροτήματα. Πολλοί μουσικοί που δούλευαν ως session επικεντρώθηκαν σε ένα συγκεκριμένο project και όνειρο. Oπως εμείς».

«Οι The Bet είναι ένα στοίχημα με το κοινό, με τη μουσική, με τους εαυτούς μας. Θέλουμε να επαναφέρουμε μια ’70s τάξη πραγμάτων στη μουσική σκηνή. Αυτό συνεπάγεται ωραίους δίσκους, ωραία live και ενδεχομένως να ταξιδέψουμε σε όλο τον κόσμο», ξεκινάει να μου μιλάει για τους The Bet ο Αλέξανδρος. Υστερα από μια επιτυχημένη σειρά εμφανίσεων στην Αθήνα, οι The Bet αποφάσισαν να προχωρήσουν στο ντεμπούτο άλμπουμ τους. «Είχαμε γράψει τρία κομμάτια, τα ηχογραφήσαμε εδώ στο στούντιο και έτσι προέ-

Το “In motion” περιλαμβάνει τρία καινούργια κομμάτια των The Bet: τα “The Bourne”, “The Message”, “Uranus is bleeding” και τη διασκευή “Who’ll pay reparations on my soul” σε ήχους Power Soul και είναι διαθέσιμο στο iTunes, το CD Baby και το Restless Wind Store.

Οι The Bet βιοπορίζονται από τη μουσική τους. Κάποιοι παίζουν και σε άλλες μπάντες ή εργάζονται σε ωδεία, αλλά το συγκρότημα είναι η δουλειά τους. Παράλληλα, κλείνουν μόνοι τους τα live και διαχειρίζονται το προφίλ της μπάντας. Ο Στέφανος Φίλιππος, που χαρακτηρίζει τον εαυτό του αρκετά θαρραλέο, μου περιγράφει το τελευταίο του εγχείρημα. «Πριν από περίπου έναν

μήνα, βρέθηκα στο Λονδίνο. Εχοντας κάνει έρευνα πριν φύγω για κάποιες καλές δισκογραφικές εταιρείες, πήγα και άφησα demo των The Bet σε όσο περισσότερες μπορούσα. Εχει σημασία να μη φοβάσαι και να προσπαθείς, ακόμα και αν κάποια πράγματα φαίνονται εξωπραγματικά». Στο σαλόνι που καθίσαμε για τη συνέντευξη, ηχογραφήθηκε ένα από τα κομμάτια του δίσκου με τίτλο “The message”. Το σπίτι του Στέφανου Φίλιππου είναι το καταφύγιο της μπάντας, μου αποκαλύπτει ο Γιάννης που παίζει μπάσο. «Εδώ χαλαρώνουμε, εδώ κάνουμε τις πρόβες μας, εδώ μαζευόμαστε και παίζουμε μουσική ακόμα και όταν δεν είμαστε καλά. Είναι θεραπεία για εμάς». Το σπίτι όμως έχει και μια ιδιαίτερη κρυφή αυλή όπου η μουσική έχει γράψει ιστορία, όπως θα μου πει ο Αλέξανδρος. «Το καλοκαίρι καλούμε μπάντες και φίλους, ψήνουμε και παίζουμε μουσική. Είναι ένα μικρό homemade φεστιβάλ που έχουμε καθιερώσει». Αυτόν τον καιρό οι The Bet ετοιμάζουν το βιντεοκλίπ του “The Bourne”, θα ξεκινήσουν να ηχογραφούν τον νέο τους δίσκο, ενώ παράλληλα θα εμφανίζονται σε γνωστές μουσικές σκηνές της Αθήνας. Στις 30 Μαρτίου μπορούμε να τους απολαύσουμε στο Αλάβαστρον που έχει γίνει δεύτερο σπίτι τους.

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη

22-28.03. 2013

Αποθετήριο τέχνης Από την εμπειρία του 12χρονου τότε Δημήτρη Δασκαλόπουλου που επί δύο ώρες έμεινε αποσβολωμένος μπροστά σε έναν πίνακα του Ρούμπενς στο Μόναχο, μέχρι την προαναγγελία της απόφασής του να δημιουργήσει ένα ίδρυμα/οργανισμό για τη σύγχρονη τέχνη σε μια αναπάντεχη πολιτισμική (και συναισθηματική) τοπογραφία της Αθήνας, ο επιχειρηματίας που κατέχει το αξίωμα του προέδρου του ΣΕΒ έχει πολλές φορές και με πολλούς τρόπους επαναπροσδιορίσει τα όρια που βάζει το στερεότυπο του συλλέκτη. Τρεις μήνες πριν από την επίσημη ανακοίνωση για τη λειτουργία και τους σκοπούς του οργανισμού, ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος από το Εδιμβούργο -όπου παρουσιάζεται η έκθεση “From Death to Death and other small tales” με 80 έργα της συλλογής του και 80 έργα της συλλογής της Scottish National Gallery of Modern Art- μίλησε για πρώτη φορά δημοσίως για το περίγραμμα της νέας του δράσης που αφορά πολύ περισσότερα από τη συλλογή του: η αναζήτηση μόνιμου χώρου στέγασης της συλλογής σταματάει. Ο νέος oργανισμός θα γίνει πλατφόρμα εξόδου και ενεργού διαλόγου της συλλογής, αλλά και συνολικά της σύγχρονης τέχνης, με όλες τις μορφές πολιτισμού πάνω/μέσα στο σώμα της πόλης. Αν η έννοια του σώματος είναι κυρίαρχη στις επιλογές που έχει κάνει για τη συλλογή του, τώρα το σώμα της Αθήνας που ζει μια διαρκή συνθήκη νεκρανάστασης έρχεται να γίνει η πλατφόρμα της συλλογής του. Εξηγώντας ο ίδιος την εμμονή του με το ανθρώπινο σώμα στην τέχνη, είπε στον Richard Flood (όπως αναφέρει ο ίδιος στον κατάλογο της έκθεσης): «Είμαστε εύθραυστοι, είμαστε απλοί. Το σώμα είναι ένα δοχείο για τα πάντα... Το σώμα είναι το θαύμα της ανθρώπινης ύπαρξης που είναι η ανθεκτικότητα και η δημιουργικότητα». Οταν μια συλλογή γίνεται δημόσια, όταν εκτίθεται, τότε τα πράγματα αλλάζουν, όπως παρατηρεί ο Richard Flood. Μια λεγεώνα από φωνές ανυψώνεται σαν πολεμική χορωδία, προσφέροντας συμβουλές, αποδοχή, απόρριψη, επιβεβαίωση του στάτους, διαβαθμίσεις ευαλωτότητας. Σε

αυτό το πολεμικό τοπίο έρχεται η είδηση για το νέο ίδρυμα ή οργανισμό (άλλωστε και ο ίδιος μιλώντας στους δημοσιογράφους πηγαινοερχόταν μεταξύ αυτών των λέξεων). Ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος επιθυμεί να συνεργαστεί με το Δημόσιο, να δημιουργήσει μια χωροταξικά νομαδική κατάσταση τέχνης και σύγχρονης δημιουργίας. Συνέργειες, ΣΔΙΤ, δημόσιος χώρος, πόλη: είναι το πρώτο λεξιλόγιο που μοιάζει να σχηματίζεται γύρω από τη νέα εφόρμηση του Δημήτρη Δασκαλόπουλου. Το βλέμμα του είναι προφανώς στραμμένο και στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, που από το 2014 επιστρέφει δυναμικά στην πόλη και προσφέρει μοναδικές ευκαιρίες ανάπτυξης μέσα από το ΦΙΞ. Η -εκτός στερεοτύπου- στάση του συλλέκτη Δημήτρη Δασκαλόπουλου δεν σταματά εδώ: Μετά την εμπειρία των εκθέσεών του στη Whitechapel Gallery του Λονδίνου, στο Μουσείο Guggenheim στο Μπιλμπάο και στη Scottich Νational Gallery of Modern Art, αποφάσισε πως δεν θέλει πλέον να είναι συλλογή η... συλλογή του, αλλά κάτι άλλο: αποθετήριο. Αν και μέχρι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει πρόταση για συνεργασία με κάποιο άλλο μουσείο ανά τον κόσμο, ο προσανατολισμός παραμένει πιστός στον δανεισμό έργων τέχνης. Σαν και αυτόν που θα έχει την ευκαιρία το διεθνές κοινό να απολαύσει μέχρι και τον Σεπτέμβριο του 2013 στο Εδιμβούργο. Η έκθεση “From Death to Death and other small tales” ενεργοποιεί τον διάλογο μεταξύ των συλλογών Δασκαλόπουλου αλλά και της Scottish National Gallery of Modern Art, ουσιαστικά με ένα κλείσιμο του ματιού στην «Ασκητική» του Νίκου Καζαντζάκη: «Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο, καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο, το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή. Ευτύς ως γεννηθούμε αρχίζει κι η επιστροφή. Ταυτόχρονα το ξεκίνημα και ο γυρισμός, κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Για αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος. Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή. Κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι’ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία».

Εν αναμονή των ανακοινώσεων για το ίδρυμα/ οργανισμό του Δημήτρη Δασκαλόπουλο τον προσεχή Ιούνιο, έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς διαμορφώθηκε γραμμικά στον χρόνο η συλλογή, αλλά και η παρεμβατική έκθεσή της: - Οταν ήταν 12 χρόνων, το 1969, πήγε το πρώτο του ταξίδι στο εξωτερικό με τις δύο θείες του: Μόναχο και Βιέννη. Θυμάται τον εαυτό του υπνωτισμένο, να στέκεται μπροστά σε ένα έργο του Ρούμπενς. Ετσι άρχισε η ενστικτώδης, άγρια έλξη για την τέχνη. - Εξι χρόνια μετά, στην Ταϋλάνδη, αισθάνθηκε την ανάγκη να αποκτήσει το πρώτο του έργο τέχνης. Αγόρασε ένα μεταλλικό άγαλμα που παρίστανε μια οργανοπαίκτρια (ανώνυμου καλλιτέχνη) και το κουβάλησε αγκαλιά σε όλο το ταξίδι. Σήμερα είναι από τα λίγα έργα που βρίσκονται στο σπίτι του, στον διάδρομο προς την κρεβατοκάμαρα. - Το 1993 αγόρασε το πρώτο έργο σύγχρονης τέχνης, το “Τhe Painting in the Inner Egg” της Rebecca Horn, ενώ στις 17 Νοεμβρίου του 1999 απέκτησε έναντι 1.762.500 δολαρίων το περίφημο “Fountain” του Μarcel Duchamp, έπειτα από μαραθώνια μεταμεσονύχτια τηλεφωνική συμμετοχή σε δημοπρασία στη Νέα Υόρκη. Ηταν η τολμηρή αγορά που έβαλε τη συλλογή Δασκαλόπουλου στον παγκόσμιο χάρτη και έκανε όλους να αρχίσουν να αναζητούν το σωστό spelling του δύσκολου, μακρόσυρτου ελληνικού επιθέτου. Ο ίδιος δήλωσε ότι το έκανε επειδή το συγκεκριμένο έργο αντιπροσωπεύει για τον ίδιο την απαρχή της σύγχρονης τέχνης. - Πριν από έναν χρόνο περίπου, καθισμένος στο γρασίδι των Princes Street Gardens, έξω από τhν Εθνική Πινακοθήκη της Σκοτίας στο Εδιμβούργο, συνέλαβε (ή μάλλον συνειδητοποίησε) την κεντρική ιδέα για την εξέλιξη της συλλογής του. Θα είναι πλέον ένα αποθετήριο. Και όχι, δεν χρειάζεται να έχει έναν μόνιμο χώρο έκθεσης. - Η συνέχεια θα γραφτεί επισήμως και με σαφήνεια τον προσεχή Ιούνιο, όταν θα ανακοινωθεί το σκεπτικό και η αποστολή του νέου ιδρύματος για τη σύγχρονη τέχνη στην Αθήνα.

Κείμενο: Ηλίας Βαμβακούσης / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

Εξι θάνατοι και μία δικτατορία Το τραγούδι του Μάρκου Βαμβακάρη «Οι πρωθυπουργοί» γράφτηκε και κυκλοφόρησε την άνοιξη της φοβερής χρονιάς του 1936, λίγο μετά τον θάνατο, στις 13 Απριλίου, του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Δεμερτζή. Τη χρονιά αυτή σημειώθηκαν συνολικά έξι θάνατοι διατελεσάντων πρωθυπουργών, εκ των οποίων οι τρεις μετά την έκδοση του τραγουδιού. Ο Μάρκος στην αυτοβιογραφία του αναρωτιόταν πώς έγινε και πέθαναν τόσοι πρωθυπουργοί την ίδια χρονιά. Στις 4 Αυγούστου του 1936 έρχεται η δικτατορία του Μεταξά, μετά την έκδοση του τραγουδιού ευτυχώς. Ετσι, το τραγούδι πρόφτασε να εκδοθεί και να μην έχει πρόβλημα με τη λογοκρισία.

Ερχόμαστε στο 2013 και αισθάνομαι αυτό το τραγούδι ακόμα επίκαιρο μα και βαθιά μελαγχολικό. Πρωθυπουργοί και κυβερνήσεις δίχως δημοκρατία. Κεκτημένα δικαιώματα ύστερα από τόσα χρόνια καταπατώνται. Πρωθυπουργοί που θα έπρεπε να έχουν λογοδοτήσει κυκλοφορούν ανενόχλητοι με τα ακριβά τους κοστούμια μέσα στα ακριβά τους αυτοκίνητα. Μελαγχολικά τους χαζεύουμε, σκεφτόμαστε: «Αν βάζανε εμένα πρωθυπουργό, θα... θα...» Θυμώνουμε για λίγο, αλλά το σίριαλ ή ο αγώνας μετά τις ειδήσεις μάς καθησυχάζουν. Μα ο θυμός δεν περνά. Γίνεται στρες, άγχος και σιγά σιγά μας τρώει. Τους πρωθυπουργούς, όμως, δεν τους πολυνοιάζει για εμάς, για αυτούς είμαστε αναλώσιμοι και ενίοτε προβληματικοί. Για αυτό και όταν τους χαλάμε τη βολή τους πότε πότε και νιώθουν την καρέκλα

τους να τρίζει, μας ψεκάζουν, μας βαράνε, επαναφέροντας την τάξη. Αγαπητέ κύριε Μάρκο, πόσο δίκιο είχατε. Ισως το πρόβλημα τελικά να μην είναι το ποιος θα είναι πρωθυπουργός, μια και η εξουσία πάντα διαφθείρει. Ισως θα πρέπει να στραφούμε σε πιο αυτο-οργανωμένες κοινωνίες όπου δεν θα έχουμε ανάγκη πια από σωτήρες αρχηγούς. Για αυτό και τραγουδούσατε με τη μαστουρωμένη σας βαριά φωνή «Οσοι γίνουν πρωθυπουργοί όλοι τους θα πεθάνουν».

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη / Φωτογραφία: Μίλτος Αθανασίου

22-28.03. 2013

Το σώμα πάντα ξέρει «Μας τσάκισε συναισθηματικά με τα τζιτζίκια», έλεγαν Eλληνες φοιτητές στο χιονισμένο Εδιμβούργο φεύγοντας από την παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου “Primal Matter” στο Corn Exchange. «Νιώθω ακόμα την ηχώ από το την παράσταση, εκμυστηρευόταν το επόμενο πρωινό ο Richard Flood, chief curator στο New Museum της Νέας Υόρκης. Αφετηρία και των δύο αναφορών ήταν η παράσταση που πρωτοείδαμε στο Φεστιβάλ Αθηνών τον περασμένο Ιούλιο, την παράσταση με την οποία ο Δημήτρης Παπαϊωάννου επέστρεψε επί σκηνής, επέστρεψε στις πρώτες ύλες του δημιουργικού του τρόπου (που, όχι, δεν ήταν τα υλικά της φαντασμαγορίας των Ολυμπιακών Αγώνων ή του Παλλάς). Τότε είδαμε την παράσταση ιδρωμένοι, στα τσιμέντα της αποθήκης της Πειραιώς 260 στην κορύφωση του καύσωνα. Τώρα, τυλιγμένοι σφιχτά στα παλτό και με τα χέρια χωμένα σε κασμιρένια σκoτσέζικα γάντια στην αίθουσα του Corn Exchange, που για χάρη του “Primal Matter” άλλαξε όψη: το κόκκινο χαλί έφυγε και τα βασικά δομικά στοιχεία της αίθουσας αναδείχθηκαν για να φιλοξενήσουν την παράσταση. Αυτή τη φορά, μαζί με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου στη σκηνή βρισκόταν ο Μιχάλης Θεοφάνους. Από την εκτυφλωτική, εξωπραγματική σωματική αρτιότητα του Tadeu Liesenfeld τότε,

στη γήινη, ανεπιτήδευτη και ωριμότερη παρουσία του Μιχάλη Θεοφάνους τώρα, του γυμνού αντικατοπτρισμού του Δημήτρη Παπαϊωάννου σε όλη τη διάρκεια της παράστασης.

οφθαλμαπατών είναι η ένωση συμπεριφορών και ταυτοτήτων, ένας αγώνας μεταξύ ύλης και πνεύματος, της σκιάς και του φωτός, του δημιουργού και της δημιουργίας του».

Το “Primal Matter” βρέθηκε στο Εδιμβούργο ως παράλληλη δράση της έκθεσης “From Death to Death and οther small tales”, που αποθέωνε και ανακεφαλαίωνε τις απόψεις των σημαντικότερων καλλιτεχνών της σύγχρονης τέχνης για το ανθρώπινο σώμα. Η πρόσκληση έγινε από τον Δημήτρη Δασκαλόπουλο και προέκυψε από τη συνύπαρξη της παράστασης με μέρος της συλλογής του στους χώρους του Φεστιβάλ Αθηνών το περασμένο καλοκαίρι.

Από τις χειρονομίες του μπουλουκιού στην έκρηξη της εσωτερικής ακουστικής του σώματος, στη μοναξιά του κορμιού στο τοπίο, στο μεγαλείο της πιο ειλικρινούς τέχνης, το “Primal Matter” λειτούργησε. Με τις βασικές ύλες της ελληνικότητας συνεχώς παρούσες: τα τζιτζίκια, η τελετουργία του μπουλουκιού στην επαρχία, ο ήχος του καραβιού που σαλπάρει (ήταν απλά ένα τραπέζι που σερνόταν, όμως ένιωθες να βρίσκεσαι στο κατάστρωμα ενός πλοίου), το λάστιχο που βρέχει το σώμα, ένα ταξίμι.

Με την αισθητική και τη βασική ιδέα να παραμένουν απαράλλακτες, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου έκανε ξεκάθαρο στο Εδιμβούργο ότι το “Primal Matter” αποτελεί μια performance που βρίσκεται μονίμως in progress. Εξέλιξε απόλυτα τη σχέση των σωμάτων επί σκηνής, τα υπέβαλε σε νέες προκλήσεις μέσα από μια αδιάλειπτη διαδικασία συνάντησής τους, απορρόφησης και απώθησης. Η performance απηχούσε ευδιάκριτα τη διαρκή επανεφεύρεση, αλλά και τον ακρωτηριασμό της ταυτότητας. Οπως σημειώνει η Ελίνα Κουντούρη, διευθύντρια της Δήμεργον, στο υλικό που συνοδεύει την παράσταση: «Το ‘Primal Matter’ προσφέρει μια παγκόσμια γλώσσα αποκωδικοποίησης και γρηγορότερης πρόσβασης στην αλήθεια - η ένωση των δύο σωμάτων μέσω

Ηταν έντονη η αίσθηση πως σε αυτή τη νέα επίσκεψη στο “Primal Matter” δεν είδαμε μόνο την εξέλιξη της σωματικής τόλμης των πρωταγωνιστών, αλλά και την απελευθέρωση του συναισθήματος. Είδαμε μια μεγαλύτερη έκθεση της αμηχανίας, της περιέργειας, της μελαγχολίας, της αγωνίας. Με τη διαρκή υπόμνηση πως στη σκηνή δεν βρίσκονται δύο πρόσωπα, αλλά ένα - το εντελώς γυμνό θεαματικό σώμα που εκτίθεται και επιζητεί το χειροκρότημα και τη φροντίδα, αλλά και το μαυροντυμένο σώμα που μοιάζει να καθοδηγεί και να εξουσιάζει το γυμνό. Ο δημιουργός και η δημιουργία. Ή μήπως μαζί επί σκηνής ο Δημήτρης Παπαϊωάννου και το προϊόν της τέχνης του;

Κείμενο: Νικήτας Καραγιάννης / Φωτογραφίες: Δάφνη Ανέστη

22-28.03. 2013

Πόλη αμνησίας και απελευθέρωσης Αγαπά τους ανθρώπους, την ειλικρινή επικοινωνία, το ελληνικό φως, τη φύση, τα ζώα. Είναι οπαδός της επανάχρησης και της vintage (πεπαλαιωμένης) κουλτούρας και το αποδεικνύει με τις συλλογές του από vintage ρούχα, αξεσουάρ και αντικείμενα τέχνης, που τα τελευταία χρόνια διαθέτει μέσω του Show Room του στου Ψυρρή ή σε άλλα bazaar. Πιστεύει, επίσης, στην κουλτούρα του δρόμου, την τέχνη της ζωής και την απελευθέρωση του νου. Ο Holy Mustache, μια ιδιαίτερη περσόνα της Αθήνας, μιλάει για την πρωτεύουσα, τις νέες ευκαιρίες που δίνει, τα κρυφά και φανερά της ατού, καθώς και τον ρόλο μας ως ενεργά μέλη της. Καθόμαστε ξυπόλητοι σε στάση οκλαδόν στα λευκά χαλιά και μαξιλάρια του Holy Room, του απέριττου στούντιο που διατηρεί στον δεύτερο όροφο της οδού Παλλάδος 21. Λεπτά αρώματα και καθαρή ατμόσφαιρα ευδαιμονίας. Είναι ήρεμος, σχεδόν γαλήνιος και εγώ τον ρωτώ αν θεωρεί την Αθήνα μια πόλη πνευματική. «Θεωρώ ότι τα πάντα έχουν πνευματικότητα, ότι τα πάντα στον κόσμο, στη Γη, στο σύμπαν έχουν ταυτόχρονα διάφορα επίπεδα ύπαρξης: υλικό, πνευματικό, νοητικό, ψυχικό, συναισθηματικό», μου εξηγεί εξερευνώντας με το βλέμμα του. «Οπότε, ναι, πιστεύω ότι και η Αθήνα είναι μέσα σε αυτό. Το θέμα είναι πού εστιάζει ο καθένας την προσοχή του. Η Αθήνα είναι ένα αμάλγαμα μεταξύ πνευματικής αμνησίας, ας πούμε, και ταυτόχρονα πνευματικής απελευθέρωσης. Δηλαδή υπάρχει μια λήθη, μια στασιμότητα και ένας υπνωτισμός σε πνευματικά θέματα, από την άλλη όμως δίνεται και η ευκαιρία. Οι δομές, δηλαδή, δεν είναι τόσο αυστηρές ούτως ώστε να μπλοκάρουν νέες καταστάσεις και την ελευθερία της πνευματικής έκφρασης». Σε συνάρτηση με την τέχνη, πιστεύει ότι η πόλη δίνει ευκαιρίες, αλλά πρέπει να το κάνει μόνος του όποιος ενδιαφέρεται. «Δηλαδή, η πόλη από μόνη της, σαν πλατφόρμα, διατίθεται. Αυτό που δεν

διατίθεται πολύ είναι οργανωμένες δράσεις. Δεν υπάρχουν πολλές ομάδες, συλλογικότητες ή καταστάσεις έτοιμες. Θα πρέπει εμείς να φτιάξουμε αυτό το κομμάτι και ο καθένας να δράσει, να δημιουργήσει αυτό που θέλει, να ανεβάσει τον πήχη». Σε ποιους τομείς, λοιπόν, χωλαίνει η πόλη; «Η Αθήνα δεν έχει πολλή street culture, όμως τώρα αρχίζει κάτι να αναπτύσσεται, από αγορές στους δρόμους, παζάρια, λαϊκές παντού, προώθηση του ποδηλάτου στην πόλη, τέτοια πράγματα. Θεωρώ ότι θα πρέπει οι πολίτες να διεκδικήσουν την πόλη. Να γίνει πιο πράσινη, όπως επιχειρείται με μικρές ανεξάρτητες πρωτοβουλίες σε κάποιες περιοχές όπου αδρανείς χώροι από μπετό μετατρέπονται σε πάρκα γεμάτα δέντρα. Θα πρέπει να δραστηριοποιηθούμε περισσότερο προς αυτή την κατεύθυνση. Να διεκδικήσουμε μια πιο ανθρώπινη πόλη, επειδή στην ουσία η πόλη είναι ένας αντικατοπτρισμός του εαυτού μας, όσων μένουν εκεί. Οπότε, αν κάτι πάει λάθος με την Αθήνα και δεν μας αρέσει, στην ουσία βλέπουμε ένα κομμάτι μας που δεν μας αρέσει. Ας αλλάξουμε λοιπόν». Οσον αφορά τις νεότερες γενιές, βλέπει ότι και εκεί, στα νέα άτομα, υπάρχουν διάφορες συμπεριφορές. «Από τη μία υπάρχει πολλή απαισιοδοξία, από την άλλη υπάρχει πλαστικότητα και ευελιξία. Τα παιδιά μπορούν να προσαρμοστούν πιο εύκολα και διακρίνω ότι έχουν αρχίσει να βρίσκουν λύσεις. Το αντιμετωπίζουν πιο ανώδυνα. Νομίζω ότι αυτή η περίεργη μεταβατική φάση που ζούμε στην Ελλάδα και στην Αθήνα, την οποία θα παρομοίαζα με ένα σύμπτωμα μιας παγκόσμιας πολιτισμικής ασθένειας, είναι πολύ γόνιμη. Θεωρώ τους εαυτούς μας τυχερούς που συμβαίνει κάτι τέτοιο, προκειμένου να μας βγάλει από τη στασιμότητα και να βάλει το μυαλό μας να σκεφτεί ώστε να μπούμε σε μια φάση εποικοδομητικής αλλαγής. Είναι μια καλή ευκαιρία. Θα έλεγα ότι αυτή η περίοδος για τους νέους είναι πάρα πολύ γόνιμη δημιουργικά και πνευματικά. Η προηγούμενη περίοδος παρήγαγε στειρότητα στους νέους, με την έννοια ότι όσοι ήθελαν να δημιουργήσουν, να εκφραστούν

ελεύθερα πήγαιναν στο εξωτερικό. Τώρα, βλέπεις άτομα που πραγματικά θέλουν να συμβάλουν στην αλλαγή και όχι απλά να πάρουν έναν μισθό να γυρίζουν στην Ελλάδα! Εχω παρατηρήσει πολλούς ανθρώπους που ιντριγκάρονται έντονα από την πρόκληση να υλοποιήσουν, να τρέξουν, να προσφέρουν. Ολοι αυτοί έρχονται πίσω τώρα». Αν δεν ζούσε στην Αθήνα, πού θα ήθελε να ζει; Θεωρεί ότι είναι παιδί της πόλης; «Ασχετα με το ποια πόλη θα ήταν αυτή, θα ήθελα να ζω σε ένα κτήμα και να παράγω με τα χέρια μου βιολογικές τροφές, να είναι κοντά στον Ισημερινό, να έχει ένα μεσαίο κλίμα σε αυτόν τον δίσκο. Η Αθήνα έχει υπέροχο κλίμα. Σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ ότι είμαι παιδί της πόλης. Ολο αυτό που συμβαίνει είναι σχιζοφρενές, διότι οι άνθρωποι δεν είναι φτιαγμένοι για να ζουν με αυτόν τον τρόπο, ο ένας πάνω στον άλλο. Είναι φτιαγμένοι για να ζουν σε μικρές κοινότητες που συνδέονται. Αν όλο αυτό ήταν απλωμένο σε μια τεράστια έκταση και ο καθένας είχε από δύο τρία στρέμματα και ενώ θα ζούσαν μαζί θα είχε ο καθένας τον χώρο του, τότε θα το θεωρούσα κάτι πιο φυσικό. Αλλά αυτό το πράγμα δεν το θεωρώ φυσικό. Είμαι εδώ για άλλους λόγους. Αυτό το περιβάλλον αποτελεί πρόκληση που τη δέχομαι και εργάζομαι καθημερινά για να βελτιώσω τον εαυτό μου και να βοηθήσω όπως μπορώ εκείνους που ενδιαφέρονται. Η Αθήνα έχει κάποια υπέροχα μέρη, άσχετα από τις ατέλειές της, και καλά θα κάνουμε να τα αναδείξουμε - όπως οι λόφοι που έχουν πράσινο και θα μπορούσε κάποιος να πάει εκεί για ένα αναζωογονητικό διάλειμμα, οι βοτανικοί κήποι, η Πάρνηθα και η θάλασσα που είναι τόσο κοντά. Ηρθε η ώρα την ομορφιά που ονειρευόμαστε να την κάνουμε οι ίδιοι πράξη, να αφοσιωθούμε σε αυτό».

Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα

Το ενδιαφέρον στρέφεται προς το ζώδιό σου, Κριέ, και αυτά τα σενάρια να κατακτήσεις τον κόσμο έρχονται ξανά στην επιφάνεια. Θα έλεγε κανείς ότι αρκετά έχεις μείνει πίσω τελευταία και όλος ο χαμός θα γίνει μαζί. Πάρε κεφάλι στις εξελίξεις, λοιπόν, αλλά να κινείσαι προσεχτικά, γιατί με τόση φούρια τα λάθη είναι πολύ πιθανά, εκτός αν θέλεις να τα κάνεις.

Επειτα από μια μακρά περίοδο ηρεμίας, περιήγησης στην έρημο, νηνεμίας, απόλυτης σιωπής, η ερωτική σου ζωή αρχίζει να βλέπει λίγη δράση, Ζυγέ. Βοηθάει, βέβαια, το γεγονός ότι αρχίζεις να γίνεσαι πιο έξω καρδιά, αλλά και το ότι περίμενες αρκετά και κάποια στιγμή αυτή η περίοδος έπρεπε να τελειώσει. Κερνάς, λοιπόν, αυτή τη φορά δεν έχεις δικαιολογία.

Το ενδιαφέρον σου στρέφεται προς το πιο εσωτερικό, Ταύρε, τα ερωτήματα ποιος είσαι, τι είσαι, πού πας, τι κάνεις, θα είναι το πρωινό σου μάντρα και το νυχτερινό σου νανούρισμα. Τουλάχιστον, τα πέρα από αυτό θα είναι ήσυχα και θα σε αφήσουν να διασκεδάσεις με τον λαβύρινθο σκέψεων. Γιατί όλα ένα παιχνίδι είναι, Ταύρε. Ή δεν είναι;

Μπορεί τον τελευταίο καιρό να ζορίζεσαι στη δουλειά, Σκορπιέ. Ετοιμάσου, όμως, για αλλαγή κλίματος. Ετοιμάσου να φορτωθείς τόση δουλειά που να μην την πιστεύεις. Τόση που θα προτιμούσες να έπρεπε να περάσεις φάλαινα από βελόνα. Ακύρωσε τις εξόδους σου, αλλά να ειδοποιήσεις κόσμο να είναι σε ετοιμότητα για περιστασιακό αλκοόλ, θα το χρειαστείς.

Με τόσο άγχος που έχεις τραβήξει τελευταία για τη δουλειά σου, Δίδυμε, θα την ευχαριστηθείς αρκετά αυτή την εβδομάδα. Και το τριημεράκι θα πάει καλά είτε μείνεις εντός ή εκτός των τειχών και οι έξοδοί σου θα είναι αρκετά διασκεδαστικές και νέα τρελά χόμπι θα σκαρφιστείς, όπως εκείνη τη φορά που αποφάσισες να φτιάξεις κάστρο από ρεβίθια και πουλόβερ από χνουδάκι αφαλού.

Ξέρω ότι έχεις στο μυαλό σου την απόλυτη αγάπη με τόσο πάθος όσο και περιπέτεια, τυλιγμένα σε ένα πακέτο κατανόησης και αλληλοϋποστήριξης, αλλά προσπάθησε λίγο να θυμηθείς ότι ζούμε στον πραγματικό κόσμο, Τοξότη. Και ότι καμιά φορά πρέπει να συμβιβαστούμε με κάτι που δεν έχει αργυρό μετάλλιο στην ενόργανη και τρία μεταπτυχιακά.

Η ενέργειά σου αυτή την εβδομάδα είναι μεγαλύτερη από του κόκκινου Power Ranger, Καρκίνε. Ή μήπως του Flash; Δεν έχει σημασία, το νόημα είναι ότι θα τρέχεις πάνω κάτω τη Σόλωνος σαν τον παλαβό, χωρίς τέλος για δουλειές και όλοι θα θαυμάσουν αυτή την ενέργειά σου και θα λένε: «Μα τι ενέργεια που έχει αυτός ο Καρκίνος!»

Ολα στο σπίτι γίνονται, Αιγόκερε. Δεν χρειάζεσαι εσύ εξόδους τώρα, ούτε ταξίδια και δώρα, ούτε παλάτια και λεφτά, αυτοί αν έχουν πλούτη, εσύ έχεις καρδιά. Ή περίπου όσα λέει το γνωστό τραγούδι. Οι σχέσεις με τα μέλη της οικογένειας είναι σε καλή φάση πάντως και τα περιουσιακά βρίσκουν σιγά σιγά τον δρόμο τους. Και άντε, βγες και λίγο έξω στον κόσμο για να το γιορτάσεις.

Το τριήμερο πέφτει πάνω στην πελώρια λαχτάρα σου να φύγεις από την Αθήνα και τα μπλεξίματά της, Λέοντα. Και για καλή σου τύχη, πολλές θα είναι οι ευκαιρίες για απόδραση. Εγώ κάνω αποδράσεις συνέχεια, να ξέρεις. Με ένα καλό βιβλίο. Μέσα από τις σελίδες του ταξιδεύω σε μαγικά μέρη όπου μόνο ένα καλό βιβλίο μπορεί να σε πάει.

Τα γραπτά μένουν, Υδροχόε, να το θυμάσαι αυτό. Γιατί από τη στιγμή που η επικοινωνία έχει μεταφερθεί πια στον ηλεκτρονικό κόσμο, πολλά από αυτά που έχεις πει ή σου έχουν πει είναι γραμμένα και όχι ειπωμένα. Να το θυμάσαι αυτό την επόμενη φορά που θα πας να πεις κάτι όχι τόσο αλήθεια ή να αμφιβάλεις για κάτι που σου έχουν πει.

Είναι εποχή να μοιράσεις τα τσανάκια σου με τον σύντροφό σου, Παρθένε, γιατί το πράγμα φαίνεται να έχει παραμπλέξει. Οχι ότι εννοώ χωρισμούς και τέτοια, απλά δεν είναι κακό ένα ξεκαθάρισμα του τι είναι δικό σου και τι δικό του. Και να θυμάσαι. Οταν ταξιδεύετε, ο καθένας είναι υπεύθυνος για τα δικά του πράγματα. Με αυτόν τον τρόπο πολλά λάθη αποφεύγονται.

Να είσαι έτοιμος, Ιχθύ, για έξτρα εξοδάκια και λογαριασμούς αυτή την εβδομάδα. Και αν πιστεύεις ότι τα έχεις καλύψει όλα, ετοιμάσου για δημιουργική χρέωση από το σύμπαν που θέλει να δώσεις λεφτά που δεν έχεις. Ολο και κάποιος σωλήνας θα σκάσει, όλο και κάποιος θα χακάρει το τηλέφωνό σου για να πάρει τον μπάρμπα του στον Καναδά. Μην προσπαθήσεις να το αποφύγεις. Το σύμπαν θα συνωμοτήσει να πληρώσεις.

Μπιέλα

Ομικρον

Ενα σύγχρονο ρακάδικο το οποίο λειτουργεί από το πρωί έως το βράδυ καθημερινά, όπου μπορούμε να πιούμε ρακή, τσίπουρο, ρακόμελο και οινόμελο με φθηνούς και ποιοτικούς μεζέδες. Αυτό, σε συνδυασμό με το περιβάλλον, αλλά και τα τέσσερα live την εβδομάδα, έπεισαν τον κόσμο να περνάει τις γραμμές του τρένου για να φτάσει στον Βοτανικό.

Κρυμμένο στην οδό Λέκκα, στο κέντρο του οικοδομικού τετραγώνου, εκμεταλλεύτηκε, λοιπόν, το άνοιγμα του ακάλυπτου χώρου των γραφείων που το περιβάλλουν και δημιούργησε εκεί μια αστική αυλή σαν αυτές που μας αρέσουν. Με ψαγμένα cocktails στον κατάλογό του, διεκδικεί μια θέση στην καρδιά των φίλων του είδους. Djs κάθε βράδυ ανανεώνουν τα ακούσματα των θαμώνων.

Κορυτσάς 14 & Πέλλης 22, Βοτανικός

Λέκκα 12, Σύνταγμα

Σπιρτόκουτο

Creme Royale

Ανοιχτό από το πρωί για καλό καφέ μέχρι αργά το βράδυ για φθηνό ποτό, αποτελεί το κατάλληλο μέρος για να βρεθείς με την παρέα σου. Η διακόσμησή του είναι ροκ και αυτό το είδος υπηρετούν και τα ηχεία του μαγαζιού. Βέβαια, οι κατευθύνσεις του μπορεί να είναι ροκ, αλλά στο Σπιρτόκουτο μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε.

Στο Creme Royale στην Καλλιθέα έχεις τη δυνατότητα να απολαύσεις από τις 7 το πρωί έως τις 12 το βράδυ εξαιρετικές σπιτικές πίτες και γλυκά και πολλές γεύσεις φρεσκοκομμένου καφέ. Στο ιδιαίτερο bake house café, που λειτουργεί εδώ και ενάμιση χρόνο, μπορείς να βρεις παγωτό παρασκευασμένο από φρέσκο ελληνικό γάλα.

Κειριαδών 15, Κάτω Πετράλωνα

Ελευθερίου Βενιζέλου 136, Καλλιθέα

Single Estate

Chocolate Duck

Στο κέντρο της Αθήνας, στη Σόλωνος 73, βρίσκεται το Single Estate για να εξυπηρετήσει τους περαστικούς στην περιοχή κατά τη διάρκεια της ημέρας. Στον χώρο του μπορείς να δοκιμάσεις φρεσκοκαβουρδισμένο καφέ, μεγάλη γκάμα τόσο από ελληνικά όσο και από ξένα κρασιά, καθώς και ελαφρύ φαγητό, όπως σαλάτες και σάντουιτς.

Νέο all day café στην ανερχόμενη περιοχή της Νέας Ερυθραίας, που φιλοδοξεί να γίνει το καινούργιο στέκι των βορείων προαστίων. Οι πειρασμοί είναι πολλοί, όσα και τα γλυκά που συνεχώς γεμίζουν τον κεντρικό πάγκο. Απλά τα θέλεις όλα, για να συνοδεύσεις τον καφέ ή το τσάι σου. Ανοιχτά μέχρι αργά το βράδυ να απολαύσεις το ποτό σου με ωραίες μουσικές.

Σόλωνος 73, Αθήνα

Ευαγγελιστρίας 30, Νέα Ερυθραία

Τα points της εβδομάδας Η Αθήνα, οι άνθρωποί της, οι αξίες και η ποιότητά της χαρτογραφούνται και παρουσιάζονται δυναμικά, με έναν καινούργιο οπτικοποιημένο τρόπο στην εφαρμογή M.app. Πρόκειται για έναν «ζωντανό» χάρτη με 200 πινέζες-σημεία, που διαρκώς ανανεώνονται και αυξάνονται, σκιαγραφώντας όλες τις πτυχές της ζωής στην πόλη. Φαγητό, ποτό, καφές, θέατρο, μουσική, βιβλίο, κινηματογράφος, εκθέσεις, επιλεγμένα καταστήματα, όπως επίσης και οι πιο φρέσκες ιδέες στον χώρο της τεχνολογίας και της ζωής στην πόλη έρχονται στην οθόνη του κινητού σου και παρουσιάζονται μέσα από βίντεο υψηλής αισθητικής, μικρής διάρκειας και πλούσιας περιεκτικότητας. Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη για iOS, Android και Windows Phone.

Αγορά

Μουσική συντροφιά

Πρωτιά στην εξυπηρέτηση Την πρώτη θέση κατέκτησε η εξυπηρέτηση πελατών της Cosmote στον διαγωνισμό CRM Grand Prix 2012, έναν από τους βασικότερους θεσμούς στον χώρο, που διεξάγεται ταυτόχρονα σε 40 χώρες. Συγκεκριμένα, βραβεύτηκε ως το καλύτερο κέντρο εξυπηρέτησης πελατών στην κατηγορία Large Contact Centers, επιβεβαιώνοντας την πελατοκεντρική φιλοσοφία του ομίλου, αλλά και τη συνεχή προσπάθεια για αναβάθμιση των υπηρεσιών του.

Ο διαγωνισμός πραγματοποιήθηκε μεταξύ εταιρειών από διαφορετικούς κλάδους και διήρκησε περισσότερο από τρεις μήνες. Στο διάστημα αυτό κάθε διαγωνιζόμενο κέντρο δέχτηκε έναν συγκεκριμένο αριθμό «μυστικών» κλήσεων (Mystery Calls) και «μυστικών» emails (Mystery emails), των οποίων τα αποτελέσματα αξιολογήθηκαν για το κάθε ένα χωριστά, βάσει προκαθορισμένων κριτηρίων μέτρησης.

Θέλοντας να στηρίξει τους περισσότερους από 1.200 δρομείς που συμμετείχαν στον «36ο Αγώνα Δρόμου Υγείας Αθήνας 20 χλμ.», η Sony τους δώρισε το νέο αδιάβροχο ασύρματο Walkman NWZ-W273 MP3 player με μνήμη 4GB. Απόλαυσαν έτσι έναν άρτια οργανωμένο αγώνα παρέα με εξαιρετική ποιότητα ήχου και χωρίς περιττά καλώδια για να τους μπερδεύουν.

Μπίρα με λεμόνι Την Amstel Radler, μια νέα μπίρα με χυμό λεμόνι, κυκλοφόρησε πρόσφατα η Αθηναϊκή Ζυθοποιία, εγκαινιάζοντας μια νέα κατηγορία μπίρας στη χώρα. Παράγεται στην Ελλάδα και είναι αποτέλεσμα του συνδυασμού της γεύσης της Amstel με τη δροσιά του χυμού λεμονιού. Πίνεται παγωμένη, περιέχει 2% αλκοόλ και έχει φυσικά θολή όψη λόγω της ανάμειξης της μπίρας με τον χυμό λεμονιού. Πρόκειται για μια πρωτοποριακή πρόταση που έρχεται να σε ξεδιψάσει ευχάριστα, χαρίζοντάς σου διπλά δροσιστική, διπλά απολαυστική γεύση που δεν έχεις δοκιμάσει ξανά! Η Amstel Radler παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στους επαγγελματίες εστίασης και το κοινό στην έκθεση HORECA 2013, κερδίζοντας τα πιο θετικά σχόλια για να ξεκινήσει το ταξίδι της στην ελληνική αγορά!

Αγώνας για όλους Μια σειρά από δράσεις που έχουν ως στόχο να κάνουν τον 8ο Διεθνή Μαραθώνιο «Μέγας Αλέξανδρος», Εναν Αγώνα Για Ολους, ανακοίνωσε η Wind Ελλάς. Ως επίσημος χορηγός, καλεί όλους τους πολίτες να λάβουν μέρος με σκοπό την ενίσχυση του Ορφανοτροφείου Θηλέων «Μέλισσα». Για κάθε συμμετοχή με τη Wind Running Team η εταιρεία θα δωρίσει 10 ευρώ. Στο κάλεσμά της ανταποκρίθηκαν και οκτώ δημοφιλείς προσωπικότητες, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του πρεσβευτή. Πρόκειται για την παρουσιάστρια Φαίη Σκορδά, την ηθοποιό Ντορέτα

Παπαδημητρίου, τη δημοσιογράφο Βίκυ Χατζηβασιλείου, τον Ολυμπιονίκη Αλέξανδρο Νικολαΐδη, τον παρουσιαστή Φώτη Σεργουλόπουλο, τον σεφ Ακη Πετρετζίκη, καθώς και τις Σοφία Γκόσιου και Ελένη Τσολάκη, τηλεοπτικές παρουσιάστριες στη Θεσσαλονίκη. Για κάθε έναν πρεσβευτή η εταιρεία θα προσφέρει 1.000 ευρώ στη «Μέλισσα». Ο αγώνας θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 21 Απριλίου και, εκτός από τη μαραθώνια διαδρομή, περιλαμβάνει τους αγώνες δρόμου 5 & 10 χλμ., καθώς και τον αγώνα δρόμου 1.000 μέτρων για μαθητές δημοτικών σχολείων.

Επιμέλεια: Ανδρέας Γιαννόπουλος

Γιορτή της μουσικής Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά συμμετέχουν τα Public στον εορτασμό της παγκόσμιας Record Store Day, επιφυλάσσοντας μοναδικές εκπλήξεις για τους επισκέπτες τους και στηρίζοντας τη μεγάλη αυτή γιορτή της μουσικής! Το Σάββατο 20 Απριλίου οι επισκέπτες των καταστημάτων με κάθε αγορά τους από την γκάμα CDs και βινυλίων, θα παίρνουν δώρο ένα συλλεκτικό, σε περιορισμένα αριθμημένα αντίτυπα CD που δημιουργήθηκε ειδικά για τους σκοπούς του Record Store Day, διατίθεται αποκλειστικά από τα Public και δεν είναι διαθέσιμο πουθενά αλλού και καμία άλλη ημέρα του χρόνου. Ειδικότερα, σε συνεργασία με την ανεξάρτητη εταιρεία Puzzlemusik, τα Public δημιούργησαν τη μοναδική συλλογή “Every day should be a record store day III”, με επιλεγμένα κομμάτια αξιόλογων εκπροσώπων της ελληνικής μουσικής σκηνής, όπως ο Γιώργος Κοντραφούρης (jazz πιανίστας με διεθνή καριέρα), ο Μπάμπης Παπαδόπουλος (ιδρυτής, κιθαρίστας και συνθέτης στο συγκρότημα Τρύπες), οι Misuse (το κορυφαίο post rock συγκρότημα της εγχώριας σκηνής) και ο Χρήστος Αλεξόπουλος (ιδρυτής της εταιρείας και μουσικός με πολυδιάστατη δράση από τα μέσα της δεκαετίας του ’90). Tα αντίστοιχα συλλεκτικά CDs του 2011 (με την Klik Records) και 2012 (με την Inner Ear) θεωρούνται ήδη collectors items, καθώς δεν βγήκαν ποτέ στο εμπόριο και εξαντλήθηκαν μέσα σε μία ημέρα! Τόσο οι προηγούμενες δύο συλλογές όσο και η φετινή καταδεικνύουν με τον πλέον εμφατικό και μελωδικό τρόπο ότι τα Public στηρίζουν την ανεξάρτητη ελληνική σκηνή και δημιουργούς που, σε πείσμα των καιρών, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η μουσική είναι κάτι που δεν περιορίζεται σε σκληρούς δίσκους και συμπιεσμένα megabytes. Υπενθυμίζεται ότι το Record Store Day είναι ένας θεσμός που ξεκίνησε το 2007 από μικρά, τοπικά δισκάδικα στην Αμερική και σύντομα έγινε φαινόμενο παγκοσμίων διαστάσεων, μια γιορτή που τιμά πρώτα την τέχνη της μουσικής, μετά τους ακροατές που ξέρουν να την εκτιμούν και τέλος τους ίδιους τους καλλιτέχνες που την υπηρετούν.

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Ανδρέας Γιαννόπουλος

Οπα, τζάπαν στάιλ Πάρε το αίμα σου πίσω Ενα από τα βασικά προβλήματα που είχαν τα θρανία του σχολείου ήταν η μικρή επιφάνειά τους. Μερικά σκονάκια, μπόλικη τρίλιζα, λίγοι στίχοι από τραγούδια των Ενδελέχεια και δεν είχες πού να κάνεις τις ταγκιές σου. Επειδή όμως ποτέ δεν είναι αργά για να πάρεις το αίμα σου πίσω, μπορείς να κατασκευάσεις -ή να περιμένεις μέχρι να βγει στην παραγωγή- το Post-It Table. Ολη του η επιφάνεια είναι ένα μεγάλο Post-It χαρτί στο οποίο σχεδιάζεις,

γράφεις, σημειώνεις και έπειτα το αφαιρείς και το κολλάς όπου θέλεις. Η σύλληψη ανήκει στην ιταλική εταιρεία σχεδιασμού Soup Studio και προς το παρόν συμμετέχει μόνο σε εκθέσεις. Οπότε ετοίμασε μια παραγγελία από γιγάντια χαρτιά, αγόρασε ένα παραδοσιακό γραφείο και είσαι έτοιμος.

Για δύο πράγματα λατρεύουμε την Ιαπωνία: για τον μπαλαδόρο Καζιγιάμα, που μαγεύει με τις εμφανίσεις του τα ελληνικά γήπεδα, και για τα γκάτζετ της που στερούνται νοήματος. Τελευταίο παράδειγμα τα SmartPants, τα εσώρουχα για το iPhone σου. Διατίθενται σε οκτώ διαφορετικά σχέδια και χρώματα και θα είναι διαθέσιμα μέσα στον μήνα, σε άγνωστη προς το παρόν τιμή.

www.soupstudio.eu www.gashapon.jp

Xώρος παντού

Μια ζεστό μια κρύο

Διακόπτης 2.0

Τι και αν μένεις στην Κυψέλη, τι και αν το μπαλκόνι σου ίσα που χωράει δύο καρέκλες και μία γλάστρα. Ζεις στην Ελλάδα και έχεις κάθε δικαίωμα να απολαύσεις τον πρωινό σου καφέ στον ήλιο αγκαλιά με το λάπτοπ για να διαβάσεις και τα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων. Αντί, λοιπόν, να κάνεις ειδική παραγγελία για mini τραπεζάκι με extra large χρέωση, το μόνο που χρειάζεσαι είναι το balKonzept Balcony Desk. Εξαιρετικά απλό στην ιδέα του, στηρίζεται στα αντιαισθητικά κάγκελα του μπαλκονιού σου και σου παρέχει τον απαραίτητο χώρο, ώστε να αποχωριστείς το γραφείο του δωματίου σου. Είναι κατασκευασμένο από ανακυκλώσιμο υλικό, στο πάνω μέρος του ενσωματώνει χώρο για μερικά μικρά φυτά που θα ομορφύνουν τη θέα σου και κοστίζει 139 ευρώ.

Εχεις ένα κινητό τηλέφωνο και θέλεις να το φορτίσεις. Θα το συνδέσεις με τον ηλεκτρονικό σου υπολογιστή; Θα το βάλεις στην πρίζα; Οχι φυσικά. Θα προτιμήσεις να πληρώσεις 90 ευρώ και να αγοράσεις έναν φορτιστή που λειτουργεί με διαφορά θερμοκρασίας. Ετσι, θα μπορείς να ακουμπάς την κούπα με τον ζεστό καφέ σου από τη μία ή το ποτήρι με το παγωμένο τσάι από την άλλη πλευρά του και να βλέπεις την μπαταρία να γεμίζει. Σύμφωνα με τους κατασκευαστές του, στο εσωτερικό του Epiphany onE Puck υπάρχει ένα μικροσκοπικό πιστόνι που χρησιμοποιεί τη διαφορά θερμοκρασίας για να τεθεί σε κίνηση. Ενας συσσωρευτής συγκεντρώνει την ενέργεια και στη συνέχεια τη διοχετεύει στη συνδεδεμένη συσκευή, μια και υποστηρίζει όλα τα γκάτζετ που φορτίζουν μέσω usb και χρειάζονται έως 1.000 mA. Προλαβαίνεις να το παραγγείλεις και να το δοκιμάσεις μόνος σου μέχρι τις 6 Απριλίου, οπότε και κλείνει ο γύρος χρηματοδότησής του.

Οταν δεν έχεις λεφτά να βγεις έξω, κάθεσαι όλη μέρα μέσα και ασχολείσαι με το σπίτι σου. Το καθαρίζεις, το συμμαζεύεις, προσπαθείς να το βελτιώσεις και στο τέλος καταλήγεις να χαλάς περισσότερα χρήματα από ό,τι αν είχες πάει βόλτα. Αυτό, βέβαια, δεν έχει καμία απολύτως σημασία, για αυτό πρέπει να κάνεις δικό σου πάση θυσία το walhub. Στόχος του να εκμεταλλευτεί ένα από τα πλέον μονοδιάστατα πράγματα του σπιτιού σου, τους διακόπτες. Απλά ξεβιδώνεις έναν ήδη τοποθετημένο διακόπτη, βάζεις το walhub στη θέση του χωρίς να ανοίγεις καινούργιες τρύπες και αποκτάς επιπλέον χώρο μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Διαθέτει κρεμάστρες για να βάλεις τα κλειδιά, την ομπρέλα, τα ακουστικά ή τα γυαλιά σου, μερικά γράμματα που θέλεις να στείλεις, το κινητό σου και, γενικώς, ό,τι πρέπει να πάρεις μαζί σου πριν φύγεις από το σπίτι. Το project ολοκλήρωσε επιτυχώς έναν γύρο χρηματοδότησης στο kickstarter και σύντομα θα πωλείται μέσα από το site του κατασκευαστή με τιμή από 15 έως 20 ευρώ ανάλογα το μέγεθος που θα επιλέξεις.

eu.fab.com

www.kickstarter.com

www.walhub.com

Ο αντιήρωας της εργατικής τάξης Η “Bild” τον χαρακτήρισε ως «Ελληνα Χίτλερ» (κάτι παραπάνω θα ξέρουν οι Γερμανοί επί του θέματος). Ο Παναγιώταρος τον υπερασπίστηκε αναφερόμενος σε αυτόν ως «Γατίδη». Ο ίδιος πιθανότατα θα αντιδρούσε αναρτώντας στο Twitter μια φωτογραφία του κάνοντας “duckface”. Αν, βέβαια, η ανόητη κίνησή του να χαιρετίσει ναζιστικά δεν του στοίχιζε την καριέρα του στις εθνικές ομάδες, από μια ποδοσφαιρική ομοσπονδία που αρέσκεται να δείχνει επιλεκτικά αντανακλαστικά. Το κυριότερο ερώτημα πίσω από τη χειρονομία του Κατίδη, όμως, είναι εάν αυτό το παιδί αποτελεί τελικά ένα χαρακτηριστικό δείγμα της γενιάς και της τάξης του. Των 20άρηδων που μεγάλωσαν σε μια εποχή επίπλαστης ευημερίας, η οποία έθεσε ως προτεραιότητες για τα «βλαστάρια» της την απόκτηση πλούτου για την απόδραση από την εργατική τάξη και την καλλιέργεια του ατομισμού, κατά τα πρότυπα της “generation self” για την οποία κάνει λόγο ο “Guardian”. Των νέων που ζουν με μότο το “Get rich or die trying” -από τον τίτλο του πρώτου άλμπουμ του 50 Cent-, σαν αυτό που έχει χαραγμένο ο Κατίδης στο σώμα του, αλλά που τελικά ό,τι έχουν είναι μόνο ένα όνειρο, το οποίο με τον καιρό ξεφτίζει, μια και η ίδια η κοινωνία που τους το προσέφερε αρχικά φροντίζει να τους το στερήσει, αφήνοντάς τους στο τέλος απογοήτευση και παραίτηση, αν όχι θυμό. Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι ότι δεν μπορούμε να βγάλουμε ένα γενικό συμπέρασμα για μια ολόκληρη γενιά -ευτυχώς. Δεν μπορούμε να τους βάλουμε όλους σε ένα τσουβάλι. Οπως ανέφερε και ο φίλος Χρήστος στη σελίδα του στο Facebook, τη στιγμή που ο Κατίδης έκανε αυτό που έκανε, ο -επίσης 20χρονος- μέσος Κώστας Φορτούνης δώριζε 50.000 ευρώ στη ΜΚΟ «Στέγη» Ειδικής Θεραπευτικής και Επαγγελματικής Αγωγής Πύλης Τρικάλων. Υπάρχουν νέοι που βλέπουν και πέρα από τη μύτη τους και είναι προτιμότερο να ασχολούμαστε περισσότερο με αυτούς, καθώς μπορούν να αποτελέσουν καλύτερο παράδειγμα για τα μικρότερα παιδιά. Χρήστος Τσαπακί δης

Στιγμιότυπα Πόλης

Bad company Εχει πει ένα σωρό μαλακίες στη ζωή του ο Τάκης (για τους φίλους “Taki”) Θεοδωρακόπουλος. Αλλά έχει πει και μια μεγάλη αλήθεια. «Το μοναδικό πράγμα που δεν μπορούν να αγοράσουν οι πλούσιοι είναι καλή παρέα». Γιατί; Διότι τους αναγκάζουν τα λεφτά. Τα μπικικίνια, το ντουλά, τα μύρια, το κασέρι, όπως θέλετε πείτε το. Λόγω των χρημάτων και λόγω των συμπαρομαρτούντων που σέρνει μαζί του το χρήμα, είναι αναγκασμένοι να κάνουν παρέα μεταξύ τους. Και κάπως έτσι χάνουν το καλύτερο. Τη μαγεία της ανθρώπινης επαφής δίχως προαπαιτούμενα. Και τώρα κρατηθείτε, αγαπητοί αναγνώστες και αγαπητές αναγνώστριες. Τώρα δέστε τις ζώνες σας, μια και το ανωτέρω παράδειγμα σκοπεύω να το πάω πολύ μακριά. Να το ταξιδέψω από το κέντρο της Αθήνας ως αυτά τα παράδοξα προάστια τύπου Μελίσσια, Βριλήσσια, Ντράφι και πάει λέγοντας. Ως τη Νομανσλάνδη της πρωτεύουσας, που θα έλεγε και το «Λιβάδι με τους μαργαρίτες». Σπουδαίο πόνημα, αν το βρείτε σε κανένα παλαιοβιβλιοπωλείο, μη διστάσετε να ανοίξετε το πορτοφόλι. Ηταν αιχμηρό και καυστικό, πολύ πριν αναλάβει την εργολαβία το Τwitter. Αλλά το θέμα μας είναι η καλή παρέα. Και τα Μελίσσια, με τα Βριλήσσια, το Ντράφι κλπ. κλπ. Πού κολ-

λάνε άραγε αυτά τα φαινομενικά ασύνδετα πράγματα; Κολλάνε στην εσωτερική μετανάστευση που άρχισε με την παλινόρθωση του ΠΑΣΟΚ το 1993 και ολοκληρώθηκε με το σπάσιμο της φούσκας των ακινήτων πριν από λίγο καιρό. Τα τελευταία 20 χρόνια (μη μου πείτε ότι δεν το παρατηρήσατε...), κόσμος και κοσμάκης εγκατέλειψε το Κέντρο για να ανηφορίσει την Κηφισίας και τη Μεσογείων. Και επειδή δεν τους χώραγαν όλους οι παραδοσιακές γειτονιές, το Χαλάνδρι, η Αγία Παρασκευή, το Ψυχικό, πήγανε και φτιάξανε καινούργιες. Τους έφταιγε το νέφος που είχε υποβαθμίσει την ποιότητα ζωής στο Κέντρο. Τους αναστάτωναν οι θόρυβοι, τους εκνεύριζαν οι πορείες, τους διαόλιζε η έλλειψη πάρκινγκ, τους χάλαγαν τα στενά τα μπαλκόνια. Τους σαλτάρανε οι κατσαρίδες που συχνά πυκνά μπαινοβγαίνανε στις κουζίνες των παλιών διαμερισμάτων. Και τι θέλανε; Θέλανε διαμερίσματα που μυρίζανε καινουργίλα, θέλανε μπαλκόνια φαρδιά πλατιά, θέλανε τζάκια, θέλανε πιλοτές, θέλανε σκάλα εσωτερική. Τα πληρώσανε και τα πήρανε. Εκείνο, ωστόσο, που δεν κατάφεραν να αγοράσουν ήταν η καλή παρέα. Αν υπολογίσει κανείς ότι στις nouvelle συνοικίες μετακόμισαν κατά κύριο λόγο (κατά κύριο λόγο, λέω) πρώην μικροαστοί που κονόμησαν στα white collar κράτη του Σημίτη και του Καραμανλή,

αυτό ακριβώς που τους έλειψε ήταν αυτό ακριβώς που περίσσευε στο Κέντρο. Το μεγάλο καζάνι, το melting pot που χώραγε τους πάντες. Τον Μαρκήσιο ντε Σαντ με έναν χίπη, τον γραμματέα μαζί με τον αλήτη, την παρθένα με τον Σατανά, που έλεγε και ο Σαββόπουλος όταν ακόμη είχε σώας τα φρένας. Ελλειψε η ποικιλία ανθρώπων και χαρακτήρων. Πράγμα το οποίο γίνεται ιδιαιτέρως βασανιστικό τώρα με την κρίση. Τώρα που τελείωσε το όνειρο της διαρκούς ανοδικής πορείας και προσγειώθηκαν όλοι ανώμαλα. Γίνεται ακόμη πιο οδυνηρό, γιατί ο κοινωνικός ιστός των νέων συνοικιών είναι φτιαγμένος από μαλλί της γριάς. Οπως χτίστηκε, λοιπόν, το Ελντοράντο της πολυκατοικίας-τούρτας και της μεζονέτας, έτσι θα γκρεμιστεί κιόλας. Από μια προσδοκία θεμελιώθηκε, από τη διάψευση της προσδοκίας θα ξηλωθεί. Καλό κατευόδιο, λέω εγώ, και καλή επιστροφή στα πάτρια εδάφη. Θα σας περιμένω Κηφισίας και Αλεξάνδρας γωνία και θα μοιράζω χάρτες του Δακτυλίου. Χρήστος Ξανθάκης