Metropolis Free Press 24.05.13 by Metropolis

24 - 30.05. 2013

Stayin’ alive Ο Νικήτας Καραγιάννης κλέβει σκέψεις και ήχους του Στάμου Σέμση

ΦΥΛΛΟ 1029

Εν τω πολλώ το ευ Τρεις ημέρες γεμάτες μουσική και νότες στο στενό της Αβραμιώτου

Η χώρα και το δέρμα της Ο Δημήτρης Χαλιώτης ψηλαφεί το θεατρικό όραμα της Ελλης Παπακωνσταντίνου

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

Metropolis www.metropolispress.gr

Και η Λένα ντυμένη Στέλλα Μια γυναίκα, Μ ί έένα αερικό, ό μια μορφή, ή μια σκιά ά

Index Τhe Residents....5

Art Athina...29

H Μαρία Μαρκουλή γνώρισε το αμερικανικό συγκρότημα χωρίς τις μάσκες του

Ενας απολογισμός της ετήσιας εικαστικής διοργάνωσης από συμμετέχοντες και οργανωτές

Volunteer4greece...9

Πολλή Μουσική...30

Μια πλατφόρμα με όλες τις εθελοντικές θέσεις εργασίας που προσφέρονται στη χώρα μας

Στο πλαίσιο του φεστιβάλ, το Six d.o.g.s θα φιλοξενήσει 74 συγκροτήματα μέσα σε τρεις ημέρες

Σέμσης...10

Γερουλάνου...34

Συνεχίζει τη μουσική παράδοση της οικογένειάς του συνθέτοντας και παίζοντας βιολί και βιόλα

Γιορτάζοντας τα 35 χρόνια του πωλητηρίου του Μουσείου Μπενάκη με μια έκθεση

Δροσάκη...26

Παπακωνσταντίνου...35

Η πορεία της ηθοποιού από την Πάτρα μέχρι τη φετινή παράσταση «Στέλλα Travel»

Η διαχειρίστρια του Βυρσοδεψείου μάς ξεναγεί στον ιδιαίτερο θεατρικό χώρο και στην παράσταση «Δέρμα»

Σκουρλέτης...28

Φωτογραφικό...36

Ο εικαστικός-σκηνοθέτης, μέλος των Bijoux de Kant, σχολιάζει τη νέα παράσταση της ομάδας

Εικόνες από τα δυτικά προάστια της πόλης μας, τα οποία συνοδεύονται από τον πολύπαθο Κηφισό

Mstories 69 2ο Φεστιβάλ Πολλής Μουσικής, 74 νέα συγκροτήματα δίνουν ραντεβού στο πιο νεανικό μουσικό φεστιβάλ της πόλης· Skrow, ένα θέατρο γεννιέται στο Παγκράτι· Art Athina 2013, η γιορτή της σύγχρονης τέχνης κέρδισε και φέτος τις εντυπώσεις· «Μετς», μια γειτονιά της Αθήνας, ένας δίσκος από τους No Clear Mind· «Δέρμα», ένα παιχνίδι ενηλίκων και μια πολιτική performance στο Βυρσοδεψείο. Στο Περιστέρι... (bleeps.gr)

METROPOLIS

metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr] : Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr] : Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Αργυρώ Μποζώνη, Βασίλης Νέδος, Γιώργος Παπαστογιαννούδης, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr] : Βάσια Αναγνωστοπούλου, Δάφνη Ανέστη, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Σταύρος Πετρόπουλος, Shutterstock, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr] : Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου / Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr] : Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

Οι μέρες της αφθονίας μου

Η μουσική της εβδομάδας Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr

Ονειρεύτηκα ότι σχεδίαζα πλήκτρα πιάνου / στο τραπέζι της κουζίνας. Επαιζα σ’ αυτά, βουβά. / Οι γείτονες ήρθαν ν’ ακούσουν. Τούμας Τράνστρεμερ*

Το live των Swans την περασμένη Παρασκευή στο Fuzz ήταν μια πολύ περίεργη εμπειρία. Εχω την εντύπωση, συζητώντας και διαβάζοντας αυτές τις ημέρες, ότι δεν μιλάω μόνο για τον εαυτό μου. Θυμάμαι να μπαίνω στον χώρο. Θυμάμαι να είμαι εκεί, να υποβάλλομαι σε μια αφύσικη ένταση ενός μυστηριώδους ήχου και να σκέφτομαι - τι σκεφτόμουν; Τι ένιωθα; Δεν ξέρω. Μια αγωνία ίσως. Και θυμάμαι να φεύγω με την οργιαστική εικόνα του Μάικλ Γκίρα στο μυαλό μου. Για τις επόμενες ημέρες η εικόνα του Γκίρα ερχόταν και ξαναρχόταν στο μυαλό μου, σαν μάντης κακών. Σαν μάντης καταστροφών. Δεν ξέρω αν είδατε το εξώφυλλο της έκτακτης έκδοσης του “Time” για τον ανεμοστρόβιλο της Οκλαχόμα. «16 λεπτά» ήταν ο βασικός τίτλος και με μικρότερα γράμματα από κάτω: «Τόσο χρόνο έχεις για να σώσεις τη ζωή σου». Τόσο χρόνο, πράγμα-

τι, έδωσε στους κατοίκους η Πολιτεία της Οκλαχόμα για να τρέξουν να σωθούν. Δεν μπορώ να σκεφτώ πολλά χειρότερα πράγματα. Το μόνο, πιστεύω, που μας συντηρεί απέναντι στον τρόμο του θανάτου είναι ακριβώς η άγνοια της στιγμής του ερχομού του. Η ελαστικότητα του καιρού, το γενικώς και αορίστως «αργότερα». Αλλιώς χαθήκαμε. Τα 16 λεπτά είναι όσο λίγος είναι κάθε συγκεκριμένος χρόνος. Μας παρασέρνουν οι τραγωδίες στις ειδήσεις, μας παρασέρνουν οι τραγωδίες της καθημερινότητας. Γινόμαστε εσωστρεφείς και απαισιόδοξοι. Φοβισμένοι. Μας παρασέρνουν τα δράματα που συμβαίνουν γύρω μας. Οπως μας παρασέρνει και η μουσική. Πλέον, βέβαια, έχει χαθεί ο ήχος των Swans από το μυαλό μου. Τώρα υπάρχουν κάποια πλήκτρα. Ο Ρέι Μάνζαρεκ, ο κιμπορντίστας των Doors και μία από τις πιο χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες στην ιστορίας της ροκ μουσικής, έφυγε από τη ζωή στις 20 του μήνα. Επειτα από χρόνια έβαλα και άκουσα ξανά το “Light my fire”. Τώρα υπάρχει αυτό στο κεφάλι μου. Παράλογα χαρούμενο. *«Η πένθιμη γόνδολα», εκδόσεις Νεφέλη, μετάφραση Βασίλης Παπαγεωργίου.

Κείμενο: Μαρία Μαρκουλή

24 - 30.05. 2013

Χωρίς μάσκες Η συμφωνία ήταν ξεκάθαρη: Θα πηγαίναμε στο πάρτι, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα λέγαμε ότι είμαστε δημοσιογράφοι. Οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό, φίλοι του οικοδεσπότη, φίλοι της φίλης του οικοδεσπότη, οι από πάνω που άκουσαν θόρυβο και κατέβηκαν. Γιατί σε περίπτωση που οι Residents καταλάβαιναν ότι γράφαμε σε εφημερίδα, θα θύμωναν πολύ. Φαντάζομαι, μπορεί και να μας τιμωρούσαν, να μας έκλειναν στο ψυγείο, να μας έτρωγαν (τέτοια λέγαμε) ή μπορεί και να μας κέρναγαν μια μπίρα - αλλά δεν το ρισκάραμε. Από το 1972, όταν ξεκίνησαν επίσημα τις περιπέτειές τους στη μουσική και την τέχνη, δεν έχουν αποκαλύψει τα πρόσωπά τους. Ή μπορεί να έχουν δείξει τα πρόσωπά τους, αλλά από κάτω δεν θα δεις ποτέ λεζάντα: οι Residents χωρίς τις μάσκες. Θα σου πουν ότι είναι άλλοι. Ηταν από τις πρώτες φορές που είχαν έρθει στα μέρη μας για συναυλία, με το γνωστό πάντα πέπλο μυστηρίου. Στη σκηνή εμφανίζονται σαν εξωγήινες υπάρξεις σε σουρεαλιστικό παραλήρημα, σαν τεράστια μάτια με καπέλα, σαν μπλε ελεκτρίκ

πλάσματα με λαμπάκια στα κεφάλια τους, χάρη στην πρωτοπορία και την προσεγμένη πάντα σκηνική παρουσία. Και έτσι πορεύονται 40 χρόνια τώρα, πολύ πριν η Lady Gaga εμφανιστεί σαν «Art Athina όλα τα περίπτερα σε ένα».

ποτέ διαψεύσει -ούτε έχει παραδεχτεί βέβαια- ότι είναι ιδρυτικό τους μέλος. Σε όλες τις μαντεψιές για το ποιοι πραγματικά κρύβονται πίσω από τις μάσκες απαντούν με τη σιωπή τους. Που αφήνει να εννοηθεί ό,τι θέλει ο καθένας.

Και τότε συναντήσαμε τον Ομηρο Φλιν. Φορούσε μαύρα και αυτό έκανε τα γαλάζια μάτια του να φαίνονται ακόμη πιο μπλε με υποψίες διαφάνειας - σαν να μπορούσες να διαβάσεις μέσα τους το μέλλον.

Εκείνο το βράδυ, ο κ. Φλιν δεν μας ρώτησε ποιοι είμαστε. Ούτε εμείς, για να λέμε την αλήθεια, ρωτήσαμε αν στην υπόλοιπη ζωή του ήταν ο αρχηγός της μπάντας με τις μάσκες. Συνέχισε να λέει για την πόλη του, το Σαν Φρανσίσκο, για το πώς οργανώνει τη μέρα του με το σχολείο της μικρής, για τα ταξίδια που του αρέσουν και άλλες μικρές καθημερινές ιστορίες-, οι οποίες καθόλου περίεργα δεν ακούγονταν από τον Ομηρο σε μια παρέα από φίλους, αλλά, αν τις βάλεις στο κάδρο με τον σκύλο που παίζει κιθάρα, την κόρη οφθαλμού με το σμόκιν και ένα κοκόρι με τη στολή του Αϊ Βασίλη, τότε ναι, έχεις τους Residents, που βεβαίως με τη σειρά τους δεν πρόκειται να παραδεχτούν πως είναι αυτοί.

Ο Ομηρος Φλιν, που δεν ήταν και στην πρώτη του εφηβεία, κάθισε στο πάτωμα. Δεξιά και αριστερά του άραξαν δυο τρεις ακόμη, νεότεροι από αυτόν, που μιλούσαν, αφού άκουγαν πρώτα τι έλεγε εκείνος. Η εντύπωσή μου ότι πίσω από τη μεταμφίεση κρυβόταν κάποιος ροκενρόλ τύπος πήγε περίπατο. Ο Ομηρος έμοιαζε με καθηγητή μαθηματικών -κουλ καθηγητή μαθηματικών!-, η παρουσία του δήλωνε τεκμηριωμένη σοφία με καλλιτεχνικό βάρος, που μοιραζόταν άνετα πάνω στη λεπτή του σιλουέτα. Μιλούσε αργά - ίσως επειδή ήταν και αρκετά κουρασμένος από το λάιβ, όχι τόσο κουρασμένος όμως για να μας στερήσει τις ιστορίες του. Στον κόσμο που τον συναντάει εκτός σκηνής παρουσιάζεται συνήθως ως ο μάνατζερ των Residents ή κάποιος που ξέρει πράγματα για αυτούς και δεν έχει

Οι Residents παρουσιάζουν το best οf σόου τους “Wonder Of Weird / The 40th Anniversary Show” απόψε, Παρασκευή 24 Μαΐου, στο Fuzz Club (Πατριάρχου Ιωακείμ 1, Ταύρος).

Ματιές

Περιμένοντας τον νέο μάγειρα... Δεν είμαι άνθρωπος του θεάτρου, αλλά αγαπώ το θέατρο και κυρίως τους ανθρώπους του. Μου φαίνονται άνθρωποι που πιστεύουν βαθιά σε αυτό που κάνουν, έχουν αρετές που είχε ο αναγεννησιακός άνθρωπος όταν κάνουν «τη δουλειά τους» καλά και, πλην πολύ λίγων περιπτώσεων, σπανίως εισπράττουν το αποτέλεσμα της δουλειάς τους οικονομικά.

Διαφορετικοί Οτι σπάνια χρησιμοποιώ ταξί στις μετακινήσεις μου και ότι δεν έχω τίποτα χειρότερο από να μπαίνω στο κίτρινο αυτοκίνητο και να ακούω τον νταλκά του οδηγού για τους «πουλημένους πολιτικούς και για τη συνωμοσία των ξένων κατά της Ελλάδας» το έχω ξαναγράψει.

Ενας από τους ανθρώπους που εκτίμησα από την εποχή του Αμόρε ήταν ο Γιάννης Χουβαρδάς και οι ωραίες, ταιριαστές ομάδες που έφτιαχνε. Αυτός και οι επιλογές του ήταν και ο λόγος που τα τελευταία 3-4 χρόνια άρχισα να πηγαίνω και στο «βαρύ» Εθνικό της Αγ. Κωνσταντίνου! Και εδώ θέλω να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, γιατί αρκετά από αυτά που είδα ήταν απολαυστικά. Η τελευταία του χρονιά ήταν μάλλον απογειωτική, με τη σκηνοθεσία του στο «Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» να είναι για σεμινάριο και τη συνεργασία του Εθνικού με τον Bob Wilson και το Teatro Piccolo στην «Οδύσσεια» να μας γεμίζει με υπερηφάνεια... Ολα τέλεια καμωμένα. Φαντάζομαι πως και ο ίδιος πρέπει να νιώθει πλήρης και υποθέτω πως και αυτός και όσοι καλλιεργημένοι άνθρωποι κατέχουν

δημόσιες θέσεις γνωρίζουν ότι δεν είναι για πάντα! Η δημόσια ελληνική ζωή, άλλωστε, δεν διακρίνεται για τη συνέχεια και τη συνέπειά της. Φαντάζομαι, λοιπόν, πως ήξερε ότι κάποια στιγμή -ίσως κακώςθα αντικατασταθεί. Ο Γιάννης Χουβαρδάς ανέβασε τον πήχη στο Εθνικό Θέατρο πολύ ψηλά για μένα. Μένω, όμως, έκπληκτος από το πόσο γρήγορα προδιαγράφουν την αποτυχία του διαδόχου του, του Σωτήρη Χατζάκη. Τέτοια σύμπτωση απόψεων, αλλά και ομοβροντία στον δημοσιογραφικό χώρο σπάνια βλέπουμε. Επειδή όλοι κρίνονται από το αποτέλεσμα και όχι από τις προθέσεις τους, όπως πολύ εύστοχα είχε πει ο Οσκαρ Ουάιλντ -«Δεν με ενδιαφέρουν οι προθέσεις του μάγειρα, αυτό το φαγητό είναι χάλια!» ήταν τα ακριβή του λόγια-, ας περιμένουμε τον μάγειρα και το νέο του μενού. Εμένα οι καλοί μου τρόποι μου λένε να περιμένω. ΥΓ: Ακούμε το “(I never promised you a) Rose Garden” από τη Lynn Anderson. Γιώργος Μουχταρίδης

Τώρα θέλω να γράψω τα αντίθετα! Δεν ξέρω αν φταίει ο καλός καιρός, που βελτιώνει τη διάθεση, πάντως είμαι έτοιμος για τον καλό λόγο. Τον πολύ καλό λόγο, για την ακρίβεια. Εδώ και λίγο καιρό κατέβασα στο κινητό μου την εφαρμογή Taxibeat. Δεν υπάρχει πια περίπτωση να βγω στον δρόμο και να σηκώσω το χέρι για να σταματήσει κάποιο ταξί που περνάει από εκεί. Οχι. Θα ανοίξω το εικονίδιο της εφαρμογής, θα δω ποια οχήματα είναι κοντά (με το όνομα και συνήθως τη φωτογραφία του οδηγού και τη βαθμολογία από προηγούμενους επιβάτες!) και θα πατήσω πάνω στο όνομα που επιλέγω. Η συνέχεια είναι δεδομένη. Ερχεται ένα καθαρό αυτοκίνητο, σε χαιρετάει ένας ευγενής άνθρωπος, σε ρωτάει αν θέλεις κλιματισμό, σε πάει στον προορισμό σου χωρίς καμία έξτρα χρέωση (το ταξίμετρο γράφει από τη στιγμή που μπαίνεις μέσα - όχι από τη στιγμή που κάλεσες το ταξί) και στο τέλος σου δίνει και απόδειξη. Οι οδηγοί είναι συνήθως νέοι, έχουν όρεξη για τη δουλειά τους και δεν τα βλέπουν όλα μαύρα! Εχω καταλήξει. Η μεγαλύτερη χρησιμότητα του Taxibeat δεν είναι η ευκολία που προσφέρει η χρήση της τεχνολογίας (μέχρι πακέτα μπορείς να στείλεις ασυνόδευτα με πολύ μικρή χρέωση). Είναι ότι δόθηκε η ευκαιρία στους σύγχρονους επαγγελματίες να βγουν μπροστά. Και πραγματικά, το Taxibeat βοηθάει όσο τίποτα άλλο να αμβλυνθεί το στερεότυπο του μάγκα Eλληνάρα ταξιτζή! Μπορεί να κάνεις αυτή τη δουλειά και να είσαι έξυπνος, ευγενής και επαγγελματίας. Αισιόδοξο και αληθινό! A.

Μπροστά στο πλημμυρισμένο πατάρι Ο έξυπνος Αθηναίος: y Μένει στήλη άλατος. Πώς είναι δυνατόν να ανοίγουν οι ουρανοί μέσα στο σπίτι σου όταν έξω επικρατούν ξέρα και καρακαΐλα; y Διαπιστώνει ότι έχει γίνει παπί. Το νερό τρέχει ακριβώς από πάνω του και αναζητεί ομπρέλα για να συνεχίσει την έρευνα.

Θεού και δέχεται τη δεύτερη ψυχρολουσία. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. y Η αυτοψία δείχνει δύο χαλιά, τρία χαρτόκουτα, δύο βαλίτσες, δύο σακβουαγιάζ, κάτι κουβέρτες και μια ντάνα πλακάκια από την ανακαίνιση του μπάνιου. y Καλεί τον υδραυλικό. Ο υδραυλικός κάνει τον δύσκολο.

y Κάνει μηχανικά μια λίστα με όλα τα πράγματα που έχει κατά καιρούς σαβουρδίσει στο πατάρι και αρχίζει να ιδρώνει.

y Καλεί τον/τη σύζυγο για βοήθεια. Ο/η σύζυγος επικαλείται επείγουσα εργασία.

y Αναζητεί σκάλα και φακό· ο φακός, φυσικά, δεν έχει μπαταρίες.

y Επικαλείται τη βοήθεια των Θείων και χώνεται στο πατάρι.

y Ανοίγει την πόρτα του παταριού μετά φόβου

Λήδα Πιμπλή

Κοινωνία εθελοτυφλούντων Γείτονές μου, οικογένεια ευυπόληπτων, φιλήσυχων δημοσίων υπαλλήλων. Συναντιόμαστε στο ασανσέρ και ανταλλάσσουμε ευγενικές κοινοτοπίες. Τους είδα να γίνονται έξαλλοι στη συνέλευση της πολυκατοικίας τις προάλλες στη συζήτηση για ακριβούτσικες επισκευές στην πολυκατοικία, πλην απαραίτητες. Δεν είναι εποχή για έξοδα. Εχουν δίκιο. Μόνο που χρόνια προσπαθούσαμε να μαζέψουμε αποθεματικό για τις δύσκολες ώρες και δεν τα καταφέρναμε, καθώς πλήθος «τυφλά» έξοδα κατανάλωναν το κομπόδεμα. Ορισμένοι είχαν εγκαταστήσει παρανόμως ψυγεία στις αποθήκες τους, για να έχουν ένα δεύτερο, επειδή δεν χωρούσαν τα ψώνια τους στο ψυγείο του διαμερίσματός τους. Το ρεύμα, ωστόσο, των αποθηκών χρεωνόταν στο κοινόχρηστο, με αποτέλεσμα να πληρώνουμε όλοι τριπλάσιο λογαριασμό στα κοινόχρηστα. Αυτό, ένα μικρό παράδειγμα από κάμποσα παρόμοιας σπατάλης στις εποχές της ευημερίας, για την οποία όλοι έκαναν τα «στραβά μάτια», επειδή όλο και κάποια «παρανομία» σε βάρος του διπλανού έπρατταν. Εκλειναν αυθαιρέτως μπαλκονάκια στον ακάλυπτο για να προεκταθούν κουζίνες, γκρεμίζονταν τοίχοι στο εσωτερικό διαμερισμάτων για να μοιάζουν με λοφτ κλπ., κλπ. Ουδείς αντιδρούσε. Αίφνης, η ανάγκη απαιτεί τάξη. Και οι καβγάδες ξέσπασαν ομηρικοί. Πού να βρεθεί άκρη ύστερα από τόσα χρόνια αυθαιρεσιών. Ποιον να κατηγορήσεις και από ποιον να απαιτήσεις αυτοκριτική και αυτογνωσία! Καταλήξαμε να μη μιλιόμαστε. Γιατί για χρόνια εθελοτυφλούσαμε. Οι σύγχρονες κοινωνίες της απόλυτης ορατότητας των πάντων, οι παραδομένες στη θέαση -και λόγω αυτής να πούμε στο χάζι;- των πιο απίθανων και ως χθες αθέατων πτυχών ιδιωτικού και δημόσιου βίου αποδεικνύονται και οι πλέον ευάλωτες στην τύφλωση. Εννοούμε την εθελοτυφλία, τη συνειδητή επιλογή υποκριτικής σιωπής. Τέτοια ακριβώς και η δική μας. Σιωπούμε εδώ και χρόνια μπροστά σε φαινόμενα βίας και παρανομίας, που χρίζαμε έκτακτα και κατ’ εξαίρεση. Και, φυσικά, τα χρεώναμε σε Αλλους. Κατάπιαμε φαινόμενα παντός είδους βίας, από την ταπείνωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας στα ριάλιτ, μέχρι τη λεκτική βία των τηλεοπτικών πάνελων και των διαφόρων ρητόρων του εθνικοδιχαστικού λόγου, χρίζοντας το θέαμα διασκεδαστικό. Το χειρότερο είναι ότι μείναμε να παρακολουθούμε τη βία να γίνεται μόδα στους νέους, παραμένοντας στην καλύτερη περίπτωση αμήχανοι, αλλά κυρίως υποκριτικά επιεικείς, που έφτανε μέχρι την ηρωοποίηση σε ορισμένες περιπτώσεις του νεανικού τσαμπουκά. Κοινότοπη αυτή η περιγραφή του Νεοέλληνα μικροαστού; Σε αυτό ακριβώς βρίσκεται και ο κίνδυνος. Σημαίνει ότι τα χαρακτηριστικά του αποκτήθηκαν στο πέρασμα των χρόνων, ότι ο συντηρητισμός και η ευθυνοφοβία του είναι βαθιά αντίληψη που ουδέποτε τον εγκατέλειψε. Και τώρα όλοι μαλωμένοι, καχύποπτοι, οι μισοί εναντίον των άλλων μισών παριστάνουμε τους έκπληκτους μπροστά σε φαινόμενα που εκτυλίσσονται στη Βουλή και αποκαλύπτουν χαμηλή ποιότητα πολιτισμού. Ποιος αντέχει την αυτοκριτική; Αθηνά Δεληγιάννη

Ματιές

Τα ζόμπι του δι(τρι)κομματισμού

Πάνος Μιχαήλ

Freedom «Μετά το τέλος της παράστασης θα έχετε τον χρόνο να συζητήσετε με τα παιδιά, αποφύγετε ωστόσο όσο είναι δυνατό μια συναισθηματικά φορτισμένη επικοινωνία, λαμβάνοντας υπόψη πως τα παιδιά μετά από αυτή την επαφή θα επιστρέψουν στους χώρους κράτησης». Κουρελάκι ιδρωμένο η οδηγία στα χέρια μου. Πρώην στρατιωτικές φυλακές Αυλώνας. «Κατάστημα Κράτησης Ανηλίκων». Η πολιτική ορθότητα το κάνει να μοιάζει με περίπτερο σε παυσίλυπο άλσος.

Πριν από μία εβδομάδα, με αφορμή τον ορισμό διοικήσεων στα δημόσια νοσοκομεία, περιέγραφα από αυτή τη στήλη την τρικομματική συναίνεση στα ρουσφέτια. Μόλις προ ολίγων 24ωρων έγιναν γνωστά τα ονόματα όσων διεκδικούν θέση στη διοίκηση των νοσοκομείων. Πρόκειται για 1.520 πρόσωπα εκ των οποίων θα επιλεγούν 87 διοικητές και 93 αναπληρωτές. Σχεδόν όλοι από τους υποψηφίους, σύμφωνα με όσα μαρτυρούν γνώστες του χώρου της Υγείας, έχουν κάποια κομματική αναφορά. Εχουμε δηλαδή να αντιμετωπίσουμε το μοντέλο της προηγούμενης τριακονταετίας: Δίχως κομματικό βύσμα, ακόμη και αν ήσουν ο Αϊνστάιν, ήταν αδύνατον να αξιοποιηθείς σε οποιοδήποτε πόστο του κρατικού μηχανισμού. Τα αποτελέσματα επικράτησης αυτής της βαθιάς αναξιοκρατικής αντίληψης είναι γνωστά. Ο δικομματισμός διαχειρίστηκε το δημόσιο αγαθό της Υγείας σαν φέουδο, από το οποίο κάθε κόμμα είχε

το δικαίωμα να αντλήσει προσόδους. Η «μαύρη τρύπα» των νοσοκομείων, χαίνουσα πληγή για τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, δημιουργήθηκε την ίδια περίοδο κατά την οποία το Εθνικό Σύστημα Υγείας διοικούνταν από μια δράκα «ζόμπι» του δικομματισμού. Οι πολίτες πρέπει να γνωρίζουν ότι η σημερινή κυβέρνηση, με τη σύμφωνη γνώμη τριών κομμάτων τα οποία επικαλούνται τη «μεταρρύθμιση» ως βασικό στοιχείο άσκησης των καθηκόντων τους ετούτη τη δύσκολη περίοδο, επιτρέπει τη διαιώνιση της κακοδιαχείρισης, της σπατάλης, της στελέχωσης της δημόσιας διοίκησης με λογής «ημετέρους». Δεν πρέπει να γελιόμαστε. Αν επιτραπεί στα «επαγγελματικά» στελέχη των κομμάτων να συνεχίσουν τη μονοπώληση των αξιωμάτων και τη λεηλάτηση των δημοσίων πόρων, ο λογαριασμός θα «φουσκώσει» ξανά. Και μαντέψτε ποιος θα κληθεί να τον πληρώσει... Βασίλης Νέδος

Τετρακόσια παιδιά. Δέκα σε κάθε θάλαμο, τέσσερα σε κάθε κοιτώνα. Προαύλιο. Σαράντα βαθμοί. Τσιμέντο. Δεκαεπτά γκραφίτι. Ωραία. Εννιά αθλητικά παπούτσια κρεμασμένα στα σύρματα. Τα παράθυρα είναι ψηλά κρυμμένα πίσω από απλωμένες κουβέρτες, μπουγάδες, κάγκελα και χέρια γαντζωμένα. Μετράς και δεν σταματάς. Ολα καίνε. Τα ασπρογάλαζα πλακάκια, το ξεφτισμένο πάτωμα, τα κάγκελα, τα κάγκελα, τα κάγκελα. Οι θόρυβοι που σου φαίνονται απειλητικοί και αναπηδάς. Η ησυχία που σου φαίνεται απόκοσμη. Τα παιδιά είναι από 15 μέχρι 21. Μοιάζουν 25, μοιάζουν 30. Κάνουν μια συγκλονιστική παράσταση. Για το πώς ονειρεύονται να φύγουν από τη φυλακή τους, για το πώς θέλουν να ζήσουν για το πώς μπορεί να μην τα καταφέρουν. Είναι οι ήρωες του έργου τους. Αυτοί οι ίδιοι. Ασταθείς, μετέωροι και αβοήθητοι, να αναζητούν την ελευθερία και την ευτυχία στη δίνη ενός κόσμου που καταρρέει. Τα μάτια τους σου λένε πως έχουν ζήσει εφιαλτικές στιγμές και ετοιμάζονται να ζήσουν ακόμα χειρότερες. Οι φυλακές θα είναι πάντα γεμάτες, μου λέει ένα παιδί. Η συζήτηση είναι ασυνήθιστα ψύχραιμη. Εκεί έξω υπάρχει ένα περιβάλλον που δεν τους δέχεται πίσω. Μεγάλωσαν σε ένα μέρος όπου η μαγκιά μέτραγε από τα δέκα και η παραβατικότητα ξεκινάει από το παιδικό δωμάτιο. Απλά, πολύ απλά, δεν είχαν καμιά ευκαιρία. Απλά, πολύ απλά, το πιο πιθανό είναι να μην έχουν καμιά ευκαιρία ούτε στο μέλλον. Τα παιδιά αυτά είναι η ντροπή μιας υπερλουσάτης κοινωνίας. Αρρωστης, σάπιας και ανίσχυρης. Αδιάφορης και ανίκανης να βοηθήσει. Η τρελή μου ιδέα είναι πως κάποιους εδώ πέρα δεν τους φυλακίσαμε για να τους τιμωρήσουμε, ούτε για να τους σωφρονίσουμε. Πιστεύω ότι τους φυλακίσαμε για να τους κρύψουμε. Αργυρώ Μποζώνη

Καλώς ορίσατε Αθήνα, Μοναστηράκι 2013. Είσοδος του μετρό επί της οδού Αθηνάς. Η πρώτη εικόνα της πόλης που αντικρίζουν οι άρτι αφιχθέντες τουρίστες, με τα μπαγκάζια τους στο χέρι και καθ΄ οδόν προς τα ξενοδοχεία τους, είναι αυτή της ανθρώπινης δυστυχίας και εγκατάλειψης των αστέγων που εδώ και πάρα πολύ καιρό έχουν βρει εκεί καταφύγιο. Η αντίδραση των ξένων είναι χαρακτηριστική: από έκπληξη μέχρι να κουνούν το κεφάλι τους. Πολλές φορές δε, βγάζουν τις κάμερές τους για να φωτογραφίσουν την κατάντια της χώρας μας. Αυτό είναι το καλωσόρισμα της γης που γέννησε τον δυτικό πολιτισμό.

Οι κυβερνώντες καλό θα ήταν προτού κάνουν βαρύγδουπες δηλώσεις για την τεράστια σημασία της τουριστικής βιομηχανίας μας, να έβγαιναν και μια βόλτα στην πρωτεύουσα προκειμένου να δουν από κοντά όσα φαίνεται ότι αγνοούν. Στη συνέχεια, βέβαια, θα μπορούσαν και να τηλεφωνήσουν στον κ. Καμίνη, ώστε να αποκαταστήσει με κάποιον τρόπο τους ανθρώπους αυτούς που υποφέρουν. Αλλά πού να τολμήσουν να βγουν έξω... Νικήτας Καραγιάννης

Κείμενο / Φωτογραφία: Γιώργος Παπαστογιαννούδης

24 - 30.05. 2013

Πόσο εθελοντής είσαι; Η Μυρτώ Παπαθάνου και η Ασπα Γιαννοπούλου είναι μέλη της πλατφόρμας volunteer4greece.gr. Η συνάντησή μας πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της συνέντευξης Τύπου του Human Grid, μιας πρωτοβουλίας του TEDxAthens, όπου παρουσιάστηκαν τα αποτελέσματα της έρευνας που πραγματοποίησε για τον εθελοντισμό στην Ελλάδα. Η Μυρτώ, ως ιδρυτικό μέλος της πλατφόρμας, μας εξηγεί ποιος είναι ο ρόλος της πρωτοβουλίας. «Το Volunteer4Greece είναι μια μη κερδοσκοπική προσπάθεια ιδιωτών, που ξεκίνησε με σκοπό να διευκολύνει την επικοινωνία ανάμεσα σε εθελοντικές οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα με όσους επιθυμούν να προσφέρουν εθελοντικά σε αυτές. Μέσω της πλατφόρμας μας, μπορούν εθελοντικοί οργανισμοί να αναρτούν τις εθελοντικές θέσεις εργασίας που προσφέρουν και οι εθελοντές να κάνουν αναζητήσεις θέσεων ανά περιοχή και ανά κατηγορία οργάνωσης. Στο Volunteer4Greece πιστεύουμε ότι, εάν συνδυάσουμε το σημαντικό ανθρώπινο δυναμικό της χώρας μας με αξιόλογες μη κερδοσκοπικές πρωτοβουλίες, τα αποτελέσματα μπορούν να είναι θεαματικά για τη χώρα, για το κοινωνικό σύνολο και το άτομο». Γιατί εθελοντισμός όμως; «Ο εθελοντισμός είναι στάση ζωής», σημειώνει η Ασπα, που έχει αναλάβει εθελοντικά τη διαχείριση της επικοινωνίας του Volunteer4greece. «Οι εθελοντές χρησιμοποιούν

τον χρόνο τους, την ενέργεια και τις ικανότητές τους για να βοηθήσουν μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς να κάνουν πράξη όλες εκείνες τις ενέργειες που προσθέτουν αξία στο σύνολο και ωφελούν την κοινωνία». Ποια είναι τα οφέλη ενός εθελοντή; «Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να προσφέρει κάποιος εθελοντικά», προσθέτει η Μυρτώ. «Η χώρα έχει ανάγκη από ανθρώπους με ταλέντο και όρεξη να βοηθήσουν σε πολλούς σημαντικούς τομείς (όπως το περιβάλλον, τα παιδιά, η οικονομική ανάπτυξη, η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δικαιωμάτων των μειονοτήτων). Προσφέροντας εθελοντική εργασία μπορεί κανείς να αξιοποιήσει δημιουργικά τον χρόνο του και να χρησιμοποιήσει τις ικανότητές του για χρήσιμες δράσεις. Παράλληλα, εκτός από την προσφορά στο κοινωνικό σύνολο, η εθελοντική δράση αποτελεί μια εξαιρετική ευκαιρία για μάθηση. Ο εθελοντής αποκτά σημαντικές κοινωνικές, επικοινωνιακές και επαγγελματικές δεξιότητες μέσω της συνεργασίας του σε ομάδες και σε νέες πρωτοβουλίες. Είμαι πεπεισμένη πως ο εθελοντισμός αυξάνει τη δυνατότητα συμμετοχής όλων των κοινωνικών ομάδων, ιδιαίτερα των νέων, στην κοινωνική ζωή και την εργασία. Με αυτόν τον τρόπο οι εθελοντές εντάσσονται στη λειτουργία των υπηρεσιών και των προγραμμάτων κάποιου οργανισμού, αναλαμβάνουν εξειδικευμένους ρόλους και συναλλάσσονται με τα μέλη του προσωπικού. Ετσι, θεωρούνται ενεργοί συνεργάτες του εκάστοτε οργανισμού».

Θα συμβουλεύατε έναν άνεργο να γίνει εθελοντής; «Φυσικά!» απαντά η Ασπα. «Η ανεργία είναι μια περίοδος που μπορεί να σε ‘ρουφήξει’ και να σε βυθίσει σε τέλμα. Εθελοντές ζητούνται και χρειάζονται παντού. Γιατί να μην απασχοληθείς με κάτι δημιουργικό μέχρις ότου να βρεις δουλειά; Αλλωστε, αυτή η κινητοποίηση θα βοηθήσει κάποιον πολύ και στη διαδικασία της εξεύρεσης εργασίας». Στην Ελλάδα τα ποσοστά εθελοντισμού είναι σε πολύ χαμηλά επίπεδα, όμως πέρα από τη δύσκολη συγκυρία -ίσως και εξαιτίας αυτής- τα πράγματα αλλάζουν προς το καλύτερο. Την περίοδο 2010-2012 το ποσοστό συμμετοχής των πολιτών σε εθελοντικές δράσεις αυξήθηκε κατά 44%, ωστόσο το ποσοστό των πολιτών που δεν έχουν (απ)ασχοληθεί ποτέ σε κάποια εθελοντική πρωτοβουλία φτάνει το 85%. Αυτό σημαίνει πως για τους περισσότερους είναι άγνωστο πως ο εθελοντισμός αποτελεί μια στάση ζωής που ενδυναμώνει και δίνει νέο περιεχόμενο στη ζωή των ‘υποστηρικτών’ του. Για τους περισσότερους εθελοντές, από την άλλη, ο εθελοντισμός ήταν «ό,τι σημαντικότερο έχουν κάνει». Η αξία του, συμπερασματικά και δικαιωματικά, αποτιμάται από αυτούς που δοκίμασαν. Η κινητήριός τους δύναμη είναι η αγάπη και η συμπαράσταση στον συνάνθρωπο που υποφέρει και ζητά βοήθεια και αυτό δεν είναι κάτι ασυνήθιστο στις μέρες μας. Ολοι μας μπορούμε να γίνουμε εθελοντές, διότι -αν μη τι άλλο- πάντοτε θα χρειάζεται...

Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

24 - 30.05. 2013

Η εμμονή της μουσικής Οι Σέμσηδες ανήκουν στη μουσική ελίτ της Ελλάδας, καταξιωμένοι βιολιστές με τεράστια ιστορία που πάει πίσω γενιές. Ο Στάμος Σέμσης, βιολιστής και βιολίστας ο ίδιος, έχει παίξει για την Ελληνική Καμεράτα, την Καμεράτα Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής, την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, ενώ έχει συνθέσει μουσική για τεράστια ονόματα, όπως η Ελλη Πασπαλά, η Τάνια Τσανακλίδου, o Γιώργος Νταλάρας και ο Γιώργος Μαρίνος. Αυτή την εποχή ολοκληρώνει τον νέο δίσκο της Νατάσας Μποφίλιου, μια πολυαναμενόμενη συνεργασία για την οποία μας μίλησε. Για τον Σέμση ο ηλεκτρονικός ήχος δεν είναι κάτι νέο. Είναι από τους πρώτους που από το 1989 δούλεψαν με κομπιούτερ. Οι δίσκοι του με την Πασπαλά είχαν βάση το ηλεκτρονικό, κάτι ωστόσο που για την Μποφίλιου είναι καινούργιο. «Με τη Νατάσα είναι ευτυχής σύμπτωση», εξηγεί. «Κάποια τραγούδια περίμεναν τον κατάλληλο άνθρωπο. Το fusion το ήθελε, αλλά της εξήγησα ότι θα είναι συνδυασμός με το φυσικό, πατημένος όμως στο ηλεκτρονικό. Γνώρισα και τον συνεργάτη της, τον Γεράσιμο. Εγραψε τρία ελληνικά και ένα αγγλικό τραγούδι -επειδή τα άλλα δύο αγγλικά είναι δικά μου- και ο τρόπος του με ενθουσίασε». Πιστεύει ότι υπάρχει ένα είδος μουσικής στο οποίο δεν μπορεί να μπει ελληνικός στίχος. «Οταν σου έρχεται μια ιδέα για αγγλικό στίχο είναι κρίμα να το πιέσεις για να γίνει ελληνικό το τραγούδι», μου εξηγεί. «Αυτό που με ενδιαφέρει σε μια δουλειά είναι τα υγιή υλικά και η Νατάσα είναι πολύ καλή μουσικός, έχει τη φωνή της, ένα πολύ καλό όργανο, έχει συγκεκριμένη ταυτότητα... Οπότε ζητάς την προσωπικότητά της, όχι την προβολή της δικής σου». Για τα κομμάτια του δίσκου λέει ότι είναι εμμονές που τον απασχολούν καιρό. «Δεν με κόφτει να τα βάλω γρήγορα στον φούρνο, να τα πουλήσω». Η βασική του εμμονή είναι η μουσική. «Ούτως ή άλλως είμαι κλασικός παίκτης, παίζω σε μια

ορχήστρα -παρόλο που τώρα περιμένω να δω τι θα γίνει, αφού όλες οι δουλειές είναι στον αέρα-, αλλά ναι, η μουσική είναι μια εμμονή μου συγκεκριμένη, μόνιμη». Αυτές οι εμμονές τον βασανίζουν ή είναι απελευθερωτικές; «Ολα μαζί», απαντάει. «Βαριέμαι την υλοποίηση. Το τελικό στάδιο είναι ωραίο, αλλά φεύγει κάτι από το συρτάρι σου. Το καθυστερώ και οι φίλοι μού λένε: ‘Αντε, βγάλ’ το, να φύγει’. Χρειάζομαι ημερομηνία κυκλοφορίας. Περιμένω έξι χρόνια για ένα ρεφρέν. Βέβαια, μου λέει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος ότι το ‘Αχ χελιδόνι μου’ περίμενε έξι χρόνια από τον Λοΐζο για να το τελειώσει. Οπότε, σκέφτηκα: ‘Αχ, ωραία, υπάρχουν κι άλλοι ψυχοπαθείς σαν κι εμένα!’» Του αρέσει ο νεοτερισμός επειδή αγαπάει τον ήχο. «Προχθές βρήκα ένα τραγούδι που είχε γράψει ο παππούς μου μαζί με τον Χιώτη, το ‘Βουνό με βουνό δεν σμίγει’, άσχετο με ό,τι άλλο είχε κάνει. Είμαι από μια οικογένεια μουσικών, οργανοπαικτών που τραβάει γενιές πίσω. Ο ήχος είναι το βασικό μέλημά μου. Αγαπώ κάθε εκδοχή του, οπότε και τον ηλεκτρονικό». Υπάρχει κάτι στο μυαλό του πολύ εξτρεμιστικό, που περιμένει τη στιγμή που θα το κάνει; Κάτι τελείως διαφορετικό; «Να ενσωματώσω τη βιόλα - αν και στην ορχήστρα, στο κλασικό επίπεδο, την έχω ενσωματωμένη, αλλά στην υπόλοιπη δουλειά μου όχι πολύ. Τώρα πάω στο Παρίσι, για συνεργασία με την Κατερίνα Φωτεινάκη, την οποία βρήκα από το YouTube, και που δουλεύει εκεί με την Αγγελική Ιονάτος. Ξετρελάθηκα. Της έστειλα mail, συστήθηκα, χάρηκε και με κάλεσε να παίξουμε μαζί σε συναυλίες στη Λοζάνη. Τραγουδάει η ίδια με θέμα τον Χατζιδάκι». Πώς αισθάνεται που ζει και εργάζεται στην Ελλάδα; «Οταν τελείωσα τις σπουδές μου στην Αγγλία, είχα ήδη μια πρόταση, αλλά εμένα με ενδιέφερε η χώρα μου», απαντάει. «Βέβαια, μετά βρέθηκα να είμαι πρώτη βιόλα στην ορχήστρα της ΕΡΤ, να είμαι συμβασιούχος, αλλά τώρα να μην έχω σύμβαση, να μην πληρώνομαι πια και να μην ξέρω αν θα ξαναδουλέψω. Μετά βρέθηκα

στα δισκογραφικά, να συζητάμε ότι όχι, δεν μπορείς να πάρεις λεφτά εσύ. Δηλαδή, πραγματικά κάνεις τον σταυρό σου και λες ‘δεν είναι δυνατόν αυτό’. Ομως, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, βρίσκομαι στην πιο ευτυχή συνθήκη της ζωής μου, διότι παράλληλα έχω ωριμάσει μουσικά, παίζω πολύ καλά βιόλα και ξέρω τι ακριβώς θέλω. Μια μυστήρια συγκυρία που μπορεί να σε τρελάνει. Πάντως, αν δω ότι η χώρα με διώχνει, ε, θα φύγω, δεν είμαι βλάκας». Βρίσκοντας τον εαυτό του στην ίδια δυσχερή θέση με τα νέα παιδιά της ορχήστρας, τι τους λέει; «Με έναν περίεργο τρόπο χαίρομαι που είμαι στην ίδια θέση με αυτούς. Αν και έχω μεγαλώσει, έχω όλα τα συστατικά του νέου. Είμαι μαζί τους». Η προηγούμενη συνέντευξή του ήταν το 2010 και πριν από αυτό χάνεται στα βάθη του χρόνου. «Είναι τώρα εποχή για να μιλάς; Τρομάζω λίγο. Αυτό που δεν κάνεις είναι που σε χαρακτηρίζει. Και αυτό που δεν λες, επίσης. Φαίνεσαι από τις επιλογές σου όταν λες όχι. Η σιωπή είναι ένας τρόπος που είχα πάντα». Εχοντας περάσει, πριν από δύο χρόνια, δεύτερη φορά χημειοθεραπεία για καρκίνο στη hardcore εκδοχή του, αντιλαμβάνεται το δώρο της ζωής. «Λες ‘τη γλίτωσα πάλι’, αλλά από την άλλη αυτό εμπεριέχει το τραγικό που βιώνουμε, ένα αντίξοο πράγμα, πολύ ενδιαφέρον, αλλά που μερικές φορές σε θυμώνει εξαιρετικά πολύ. Ο θυμός είναι γειτονάκι του καρκίνου και πρέπει να το ελέγχεις. Θέλω, επίσης, να προσθέσω και κάτι άλλο: τι βλακεία είναι ο ρατσισμός που ζούμε. Δυστυχώς, όμως, περίμενα ότι θα ερχόταν. Το 2004, όταν έπαθα καρκίνο για πρώτη φορά, είχα κάνει το ‘Σε τι Θεό να πιστέψω;’. Αυτό πραγματευόταν. Τότε με είχε πιάσει η απόλυτη απελπισία. Το κακό ερχόταν επειδή ο πρώτος ρατσισμός είναι το χρήμα. Ευτυχώς, απέτυχε η θρησκεία του χρήματος, ναυάγησε. Τώρα πια δεν μπορείς να δεις το μέλλον. Δεν υπάρχει καμία εκτίμηση».

Reality Bites

Yahoo + Tumblr = ανησυχία! Αν η Yahoo δεν καταστρέψει το Tumblr, τότε το Tumblr θα ταράξει την ισορροπία της. Τέτοιες φωνές ακούγονται από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η εξαγορά του δημοφιλούς κοινωνικού δικτύου από την εταιρεία κολοσσό και η ανησυχία των χρηστών του είναι έκδηλη. Το Tumblr είναι η μοναδική πλατφόρμα όπου το υλικό που διακινείται μέσω των posts είναι σχεδόν αφιλτράριστο, δίνοντας μια αίσθηση ελευθερίας στους χρήστες. Αυτή η ελευθερία, μάλιστα, είναι και η αιτία που το κοινωνικό δίκτυο είναι εξαιρετικά δημοφιλές, με ολοένα αυξανόμενο τον βαθμό δημοφιλίας του - φτάνει, αισίως, να προσμετρά 107,9 εκατ. μπλογκ, που έχουν φιλοξενήσει συνολικά 50,7 δισ. δημοσιεύσεις. Και όλα αυτά από το 2007 που πρωτολανσαρίστηκε η πλατφόρμα.

Στη Υahoo σκέφτηκαν και αξιολόγησαν αυτή την πορεία και προσέφεραν 1,1 δισ. δολάρια για την εξαγορά του μέσου. Τα λεφτά ήταν πολλά και συνεπώς οι 175 υπάλληλοι που απασχολούνται θα αναγκαστούν πολύ σύντομα να μεταφέρουν τα γραφεία στην αγκαλιά της μαμάς Yahoo. Η ανησυχία, όμως, για την εξέλιξη του Tumblr και την ενδεχόμενη καταπάτηση κεκτημένων ελευθεριών μόνο αδιάφορους δεν αφήνει τους bloggers, που φοβούνται μήπως το μέσο έχει τη μοίρα του Flickr ή του Myspace. Να αναφωνήσει δηλαδή ο εμπνευστής του: «Σκατά!» απευθυνόμενος στο ξεπουλημένο δημιούργημά του. Γ.Π.

Χιπστερόσημο Τα νέα ενδεχομένως και να πέσουν ως κεραυνός εν αιθρία στα πέριξ της Πλατείας Αγίας Ειρήνης και στην οδό Βουλής. Για τα αποτελέσματα μιας έρευνας που έλαβε χώρα στις ΗΠΑ ο λόγος, η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ εμφανίζει το ένα τρίτο των ερωτηθέντων υπέρ της θέσπισης μιας ιδιότυπης φορολογίας εις βάρος των χίπστερ, διότι όπως υποστηρίζουν... «είναι ενοχλητικοί». «Οι χίπστερ, όπως σχεδόν και κάθε τι που επιλέγουν να φορέσουν είναι και επίσημα εκτός μόδας», σχολιάζει κυνικά ο Hugh Bassett σε άρθρο του στον “Observer”, στο οποίο παρουσιάζονται τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης που ανέλαβε να φέρει εις πέρας το διακεκριμένο ερευνητικό κέντρο Public Policy Polling. Πέρα από τα της στοχευμένης φορολόγησης, λοιπόν, το 46% των ερωτηθέντων πιστεύει πως οι χίπστερ καμία συμβολή δεν έχουν στα πολιτιστικά δρώμενα της κοινωνίας και ότι απλώς επιλέγουν να ιδιοποιούνται πολιτιστικούς τρόπους έκφρασης από το παρελθόν προκειμένου να ικανοποιούν ειρωνικά την προσωπική τους διασκέδαση. Παρήγορο, πάντως, για τους Αμερικανούς -και όχι μόνο- χιπστεράδες είναι το γεγονός πως οι μισοί από τους ψηφοφόρους στις ηλικίες 18-29 αυτοπροσδιορίζονται ως χίπστερ. Και όπως πολύ εύστοχα αναφέρει ο ίδιος ο αρθρογράφος: «Δύσκολα συγκροτείς υποκουλτούρα όταν ανήκεις στο πλειοψηφικό ρεύμα». Φήμες, πάντως, που κάνουν λόγο ότι τα αποτελέσματα της έρευνας αυτής θα αποτελέσουν δικαιολογητική βάση για νέα φοροεπιδρομή της τρικομματικής στην Ελλάδα κρίνονται ως αβάσιμες. Ν.Ρ.

Ανακωχή! Λίγο η κρίση, λίγο οι νέες επιταγές της μόδας και του fitness που δοξάζουν τη χρήση ποδηλάτου στους δρόμους της Αθήνας και ο αριθμός των ποδηλατών έχει εκτοξευτεί στα ύψη· μαζί με αυτόν, αυξήθηκαν και οι εντάσεις με τους άλλους οδηγούς, αλλά και τους πεζούς. Πώς θα μπορούσαν να μειωθούν οι τριβές ιδιαίτερα μεταξύ των ποδηλατών και των πεζών; Το “Slate” προτείνει «ανακωχή» μεταξύ των δύο ομάδων, η οποία προβλέπει αμοιβαίες υποχρεώσεις. Και αν το προτεινόμενο σχέδιο αφορά το τι θα μπορούσε να εφαρμοστεί στους δρόμους της Νέας Υόρκης, οι όροι θα μπορούσαν να εφαρμοστούν κάλλιστα και στην περίπτωση της Αθήνας.

Εχουμε και λέμε. Οι πεζοί δεν θα πρέπει να περπατάτε, να τρέχετε ή να στέκεστε στις ποδηλατολωρίδες (εντάξει, αυτό μοιάζει λίγο παράταιρο στην πόλη μας, αλλά μπορούμε να το κρατήσουμε για μελλοντική χρήση) και να τσαμπουκαλεύεστε όταν οι ποδηλάτες σάς χτυπούν το κουδούνι τους. Αν, πάλι, ανήκετε στους ποδηλάτες, φροντίστε να παραμένετε ορατοί και το βράδυ (είναι απλό, χρησιμοποιείς ανακλαστήρες, πίσω-μπρος φως), να μην πηγαίνετε ανάποδα στους δρόμους, να μην καβαλάτε τα πεζοδρόμια, να προσέχετε στα φανάρια και να μην κουβαλάτε το όχημα στο μετρό κατά τις ώρες αιχμής. Κατανοητό; Χ.Τ.

24 - 30.05. 2013

Ο χάρτης του μίσους Το Humboldt State University ετοίμασε έναν χάρτη των Ηνωμένων Πολιτειών με διακριτούς γαλάζιους και κόκκινους χρωματισμούς. Οχι, οι ΗΠΑ δεν επλήγησαν ξαφνικά και ταυτόχρονα από καταστρεπτικά φυσικά φαινόμενα - αυτό το έπαθε μόνο η Οκλαχόμα. Η χώρα επλήγη από μίσος. Γιατί ο «Χάρτης του Μίσους», όπως εύστοχα ονοματίστηκε από την ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου υπό την καθηγήτρια Μόνικα Στίβενς, απεικονίζει ακριβώς αυτό: τις περιοχές από όπου προήλθαν tweets με ρατσιστικό, ομοφοβικό και άλλο εχθρικό περιεχόμενο. Οπως διαβάσαμε στο “Time”, η ομάδα χώρισε σε τρεις κατηγορίες τα tweets, ανάλογα με την ομάδα εναντίον της οποίας στρέφονται

(ομοφυλόφιλοι, φυλετικές ομάδες, άτομα με αναπηρία) και αξιοποιώντας το Google Maps τις αποτύπωσε σε έναν δυναμικό χάρτη. Μπορεί να εξαχθεί κάποιο γενικό συμπέρασμα; Το κόκκινο χρώμα (το οποίο δείχνει υψηλό επίπεδο εκδήλωσης μίσους) βρίσκεται συγκεντρωμένο μεταξύ των Μεσοδυτικών Πολιτειών και της Ανατολικής Ακτής. Στις σημαντικότερες πόλεις (Νέα Υόρκη, Μαϊάμι, Λος Αντζελες) σημειώνονται μέτρια επίπεδα εκδήλωσης μίσους. Τα πράγματα, πάντως, είναι ιδιαίτερα σοβαρά, αν αναλογιστεί κανείς ότι κατά τους περασμένους 11 μήνες καταγράφτηκαν 150.000 προσβλητικά μηνύματα - και μιλάμε μόνο για το Twitter.

Η οποία, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα λύσει το πρόβλημα της παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος - φαίνεται ότι θα παραμείνει ακόμα και μετά το τέλος του καύσωνα. Οπως δήλωσαν οι αρμόδιοι υπουργοί υδροδότησης και ενέργειας, ο μόνος τρόπος να λυθεί οριστικά το πρόβλημα είναι αυξήσεις στις τιμές καταναλωτή. Δεδομένου όμως ότι η

Μια σταγόνα από το αίμα του Ινδού ηγέτη Μαχάτμα Γκάντι θα βγει στο σφυρί μαζί με άλλα προσωπικά αντικείμενα της χαρισματικής αυτής προσωπικότητας, σε πλειστηριασμό που θα πραγματοποιηθεί στη Μ. Βρετανία. Τα ίχνη του αίματος βρίσκονται σε μια μικρή γυάλινη θήκη μικροσκοπίου, η οποία δωρήθηκε από τον ίδιο ενώ ανάρρωνε έπειτα από εγχείριση σκωληκοειδίτιδας στην οποία υπεβλήθη το 1924, σύμφωνα πάντα με τον οίκο δημοπρασιών Mullock.

Χ.Τ.

Socks off «Κλείστε το air condition και βγάλτε τις κάλτσες σας», ήταν η απάντηση της κυβέρνησης του Πακιστάν προς τους υπαλλήλους των δημόσιων υπηρεσιών μετά το κύμα καύσωνα που χτύπησε τις τελευταίες ημέρες την ασιατική χώρα. Καθώς το δίκτυο παροχής ηλεκτρικού ρεύματος της χώρας αντιμετωπίζει σοβαρές δυσκολίες να αντεπεξέλθει στην αυξημένη ζήτηση, οι πολύωρες καθημερινές διακοπές ρεύματος οδήγησαν σε αυτή την -τουλάχιστον πρωτότυπη- απόφαση.

Ιστορία στο σφυρί

κυβέρνηση Ασράφ αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα δημοτικότητας, κάτι τέτοιο φαντάζει απίθανο τη δεδομένη χρονική στιγμή. Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, η χώρα πάσχει και από έλλειψη φυσικού αερίου, τη βασική δηλαδή πηγή ενέργειας που κινεί τα θερμοηλεκτρικά εργοστάσια της χώρας. Σύμφωνα με τον “Guardian“, οι ουρές στα πρατήρια φυσικού αερίου για αυτοκίνητα κρατούν ώρες, με τους οδηγούς να διανυκτερεύουν έξω από αυτά για να προλάβουν να γεμίσουν τα ρεζερβουάρ τους το πρωί. Για χάρη των βενζινοπωλών, πάντως, ελπίζουμε η -σχετική με τις κάλτσες- κυβερνητική οδηγία να μην έχει επεκταθεί και εκτός των δημόσιων υπηρεσιών.

Ενα απέριττο σάλι με το οποίο τυλιγόταν και ένα ζευγάρι δερμάτινα σανδάλια τα οποία φορούσε όσο διέσχιζε την Ινδία πεζός για να διακηρύξει τη σημασία της ειρηνικής διαμαρτυρίας ενάντια στη βρετανική κυριαρχία, αναμένεται να συγκεντρώσουν πάνω από 15.000 λίρες έκαστο. Στην πολύτιμη και ιστορική αυτή μεμοραμπίλια του Γκάντι, συγκαταλέγονται επίσης φωτογραφίες, έγγραφα, καθώς και μαγνητοφωνημένα ντοκουμέντα. Μάλιστα, μια δισέλιδη ιδιόχειρη διαθήκη του Ινδού πολιτικού, που γεννήθηκε το 1869 στην Γκουχαράτ και ο οποίος προτάθηκε πέντε φορές για το Νόμπελ Ειρήνης (1937, 1938, 1939, 1947 και το 1948 -λίγες μέρες πριν δολοφονηθεί), έχει τιμή εκκίνησης τις 30.000 λίρες. Φαντάζει, πάντως, λίγο ειρωνικό: Τα φτωχικά προσωπικά αντικείμενα ενός ανθρώπου που ζούσε εντελώς ασκητικά -αλλά κατάφερε να αλλάξει για πάντα το μέλλον των συμπατριωτών του- να «πιάνουν» σήμερα μερικές εκατοντάδες χιλιάδες λίρες... N.K.

Γ.Μ.

Μουσική

Soul-funk διάθεση Η Idra Kayne γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα από πατέρα από την Ουγκάντα και μητέρα από την Ελλάδα. Αυτή η μίξη τής χάρισε μια εντυπωσιακή εμφάνιση, αλλά και μια ακόμα εντυπωσιακότερη φωνή. Σπούδασε για 15 χρόνια κλασικό και jazz χορό και παράλληλα φωνητική, αποφοιτώντας το 2007 από το Vocal Art Academy. Ηταν αδύνατο μια τέτοια καθαρή και ιδιαίτερη φωνή να περάσει απαρατήρητη, οπότε μπήκε νωρίς στα «βαθιά νερά» των ελληνικών μουσικών πραγμάτων. Από το 2000 ήδη ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική και έχει εμφανιστεί σε μουσικές σκηνές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, με εξέχουσες τον Σταυρό του Νότου, την Αρχιτεκτονική, τη Γαία αλλά και το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Το 2007 παρακολούθησε σεμινάρια τραγουδιού, σύνθεσης, ενορχήστρωσης και beatbox στο Ρότερνταμ στο πλαίσιο του προγράμματος της Ευρωπαϊκής Ενωσης Roots & Routes και εμφανίστηκε ως support act των DeLa Soul στο φεστιβάλ “Meet The Streets”, μια συνεργασία που την καθόρισε και μουσικά. Τα πράγματα κύλησαν και, φυσικά, ήρθαν μαζί κοινές εμφανίσεις με Ελληνες καλλιτέχνες, αλλά και

οι πρώτες ηχογραφήσεις. Από το 2008 έως και σήμερα έχει συνεργαστεί με τον Ζακ Στεφάνου, τους NEBMA και άλλους. Στα τέλη του 2011 κυκλοφορεί το πρώτο προσωπικό της άλμπουμ με τίτλο “Don’t walk away”. Το ομώνυμο τραγούδι ξεχώρισε και επιλέχθηκε από το Jumping Fish ως Τραγούδι του Jumping Fish για τους μήνες Μάρτιο, Απρίλιο και Μάιο 2012. Διαδικτυακά το τραγούδι δεν τα πήγε και άσχημα! Η Idra έγινε αναγνωρίσιμη στο ευρύτερο κοινό μέσα από σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και από το YouTube με πολλά views. Θεατρικοί παραγωγοί διακρίνουν, εκτός από το μουσικό της ταλέντο, και θεατρική «φλέβα». Ετσι, τον Φεβρουάριο του 2012 συμμετέχει στο μιούζικαλ του Τζόναθαν Λάρσον “Rent”, ενώ παράλληλα έκανε ζωντανές εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές. Στην Αθήνα θα έχουμε τη δυνατότητα να την απολαύσουμε σε ένα δυνατό live σήμερα, Παρασκευή 24 Μαΐου, στο Floral (Θεμιστοκλέους 80, Εξάρχεια). Με την εκπληκτική soul-funk φωνή της θα ερμηνεύσει μεγάλη γκάμα μουσικών ειδών και τραγούδια καλλιτεχνών που θαυμάζει, όπως των White Stripes, Jamiroquai, Stevie Wonder, Amy Winehouse και πολλών άλλων!

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

24-30.05.2013

Η ντίβα της τζαζ Η Dee Dee Bridgewater και το κουαρτέτο που τη συνοδεύει στη σκηνή έρχονται στην Αθήνα σήμερα και αύριο, Παρασκευή και Σάββατο 24-25 Μαΐου, στο Gazarte (Βουτάδων 32-34, Γκάζι). Μέσα από μια πολύπλευρη καριέρα που μετρά ήδη 40 χρόνια, η νικήτρια των Grammy και Tony Awards και λαμπερή ντίβα της jazz Dee Dee Bridgewater συγκαταλέγεται πλέον στις κορυφαίες ερμηνεύτριες της εποχής μας. Οι επιλογές της γεφυρώνουν όλα τα μουσικά είδη και αποδεικνύουν ότι η Dee Dee δεν επαναπαύεται, βάζοντας συνέχεια τον πήχη ψηλότερα!

Συν ένα Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και οι μουσικοί του συνοδοιπόροι αποφάσισαν να κλείσουν τις φετινές χειμερινές τους εμφανίσεις στον Πειραιά και συγκεκριμένα στον χώρο του PassPort (Καραΐσκου 119, Πειραιάς). Μετά τα επιτυχημένα live, η παράσταση πήρε παράταση με άλλη μία εμφάνιση, αύριο, Σάββατο 25 Μαΐου. Το πρόγραμμα, το οποίο στηρίζεται στη βαθύτητα και την απλότητα του τραγουδιού, τη μοιρασιά και την άμεση επικοινωνία του καλλιτέχνη με το κοινό του, αποτελείται από τραγούδια της δισκογραφίας του, αλλά και διασκευές. Μια καλή ευκαιρία για όσους δεν πρόλαβαν να απολαύσουν τον Αλκίνοο μέχρι τώρα.

Στην Ιερά Οδό Ο Parov Stelar επιστρέφει στην Ελλάδα και θα εμφανιστεί στη σκηνή του Βοτανικός Live (Σπ. Πάτση & Ιερά Οδός, Βοτανικός) σήμερα, Παρασκευή 24 Μαΐου. Ο Stelar και η μπάντα του θα παρουσιάσουν τις μεγάλες του επιτυχίες, όπως τα “Chambermaid Swing”, “Homesick”, “Libella Swing” και “Mojo radio gang”. Εχει χαρακτηριστεί ως το νεότερο μουσικό θαύμα της Αυστρίας και η μουσική του είναι μια μίξη από swing, τζαζ, breakbeat και funk. Τα άλμπουμ “Seven and Storm”, “Shine”, “Coco”, το “The Princess” του 2012, καθώς και πολλά singles και remixes έκαναν τον Parov Stelar έναν από τους πιο επιτυχημένους καλλιτέχνες του είδους του.

Φινάλε Ο τραγουδοποιός Remi (Αγγελος Κυπριανός) και η μπάντα του θα εμφανιστούν ζωντανά στην Αυλαία (Αγίου Ορους 15 & Κων/πολεως, Γκάζι) την Τρίτη 28 Μαΐου, σε μια συναυλία όπου θα παρευρεθούν φίλοι και πρώην μέλη του συγκροτήματος σε μια αποχαιρετιστήρια συνάντηση για το κλείσιμο της σεζόν. Στο playlist του live θα περιληφθεί και το νέο EP με τίτλο “The road not taken” σε μια βραδιά folk, rock ’n’ roll, country, με άξονα πάντα τις ιστορίες του δρόμου. Το 2011 ηχογραφήθηκε το άλμπουμ “The gospel of the road”, μια δουλειά επτά ανθρώπων που επεξεργάστηκαν συνθέσεις του Remi, κομμάτια του οποίου θα ακούσουμε στο ίδιο live.

Αβραμιώτου και πάλι Ο Leon μετρά μόλις έναν μήνα μετά τη sold out εμφάνισή του στη σκηνή του Six d.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι) και έρχεται στην Αθήνα για δεύτερη φορά στον ίδιο χώρο, την Πέμπτη 30 Μαΐου, για ένα live λίγο πριν μπει το καλοκαίρι! Κάνει ένα διάλειμμα από την προετοιμασία για το νέο του άλμπουμ και μας δίνει άλλη μια ευκαιρία να πάρουμε μια γεύση από τα νέα κομμάτια και να απολαύσουμε τραγούδια που έχουμε ήδη αγαπήσει από το “Futrue”, το πρώτο του άλμπουμ που έγινε και η αφορμή να συστηθούμε. Η πολυχρωμία του ήχου του είναι και η αλάνθαστη συνταγή του. Ηλεκτρική κιθάρα, ukulele, synthesizer, βιολί και χάλκινα πνευστά συνδυάζονται μαζί με τη στιχουργική του, ενώ η γνησιότητα της έμπνευσής του ξεχώρισε από την πρώτη στιγμή. Πέρασαν άλλωστε και δύο έτη, χρόνος αρκετός για να επαναπροσδιορίσει τον ήχο του, οπότε ο Leon είναι έτοιμος για την παρουσίαση του νέου του υλικού. Ο ήχος είναι σαφώς πιο ηλεκτρικός, ενώ η ηχογράφηση θα γίνει εξολοκλήρου στην Αμερική. Από το δεύτερο live του στο Six d.o.g.s περιμένουμε, εκτός από τα κομμάτια από τον επερχόμενο δίσκο του, όπως τα “Apartment”, “Lifeline’ και “Pilot” που δοκιμάστηκαν ζωντανά την πρώτη φορά, τραγούδια από το “Futrue”, όπως τα πολύ αγαπημένα “Children of Tomorrow”, “Someday” και “Letters to my father”. Φυσικά, δεν θα λείψουν διασκευές αγαπημένων τραγουδιών του. Τον Leon θα συνοδεύουν επί σκηνής ορισμένοι από τους καλύτερους νέους μουσικούς της ανεξάρτητης σκηνής, όπως ο Θεοδωρής Βρανάς στα ντραμς, ο Κωνσταντίνος Βαβούσης στο μπάσο, ο Στέλιος Προβής στην ηλεκτρική κιθάρα και στα φωνητικά, αλλά και πολλοί άλλοι. Aλλωστε, ο Leon αγαπάει τις πολυπληθείς μπάντες!

ΠΡΟΣΕΧΩΣ

Σινεμά

Συνταξιούχοι γκάνγκστερ Και μόνο η παρουσία τριών βετεράνων του Χόλιγουντ, όπως ο Αλ Πατσίνο, ο Κρίστοφερ Γουόκεν και ο Αλαν Αρκιν, στο καστ της νέας ταινίας του βραβευμένου με Oσκαρ για το ντοκιμαντέρ «Ο όρμος» Φίσερ Στίβενς, αρκεί για να βάλεις τους «Νομοταγείς Τύπους» στα must της κινηματογραφικής σου ατζέντας για αυτή την εβδομάδα. Τρεις γερόλυκοι της έβδομης τέχνης συναντιούνται σε μια γκανγκστερική περιπέτεια, που διαθέτει και την κωμική της πλευρά. Ο Βαλ αποφυλακίζεται έπειτα από σχεδόν 30 χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων έχει πεισματικά αρνηθεί να καταδώσει τους συντρόφους του. Εξω τον περιμένουν οι δύο κολλητοί του στην παρανομία, ο Ντοκ και ο Χιρς. Μπορεί τα χρόνια να έχουν περάσει, αλλά η φιλία τους παραμένει πάνω από όλα, ενώ η διάθεσή τους για... αλητείες δεν φαίνεται να έχει καμφθεί ούτε στο ελάχιστο. Ατέλειωτα ξενύχτια, άφθονο σεξ, εγκληματικές σκανδαλιές, αμέτρητες παρανομίες, οι σφαίρες πάνε και έρχονται και το χάος βασιλεύει! Ομως

υπάρχει και κάτι που δεν το έχουν μοιραστεί οι τρεις φίλοι. Ενα μυστικό από τα παλιά, που βάζει σε δίλημμα τον έναν από αυτούς, αφού ο χρόνος μοιάζει να πιέζει δραματικά. Θα καταφέρουν άραγε να βρουν τη λύση όλοι μαζί; Ολα -από το καστ μέχρι το σενάριο και τη σκηνοθεσία- αποπνέουν ένα άρωμα από τα παλιά, με τον Στίβενς να καταφέρνει να δημιουργήσει μια ρετρό κινηματογραφική ατμόσφαιρα, που θυμίζει κάτι από κωμικές περιπέτειες των late ’70s και των early ’80s. Δράση, χιούμορ και συγκίνηση αναμειγνύονται στις σωστές δόσεις σε μια εκρηκτική, παλαιάς κοπής περιπέτεια, που δεν καινοτομεί ούτε συναρπάζει, αλλά παραμένει έντιμη ως προς τις προθέσεις της. Το βασικό ατού της, ωστόσο, δεν είναι άλλο από το έμπειρο και απολαυστικό της καστ, στο οποίο φαίνεται να έχουν βρει -και όχι τυχαία- την απαραίτητη χημεία μεταξύ τους.

Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

24-30.05.2013

Θα πει το ναι; Τέρμα τα γκάζια Ο Βιν Ντίζελ, ο Πολ Γουόκερ, ο Ντουέιν Τζόνσον και οι εκρηκτικά σέξι Μισέλ Ροντρίγκεζ και Τζορντάνα Μπρούστερ πατάνε ξανά γκάζι στην έκτη συνέχεια του franchise “Fast and Furious”, που κάνει πρεμιέρα αυτή την εβδομάδα στις κινηματογραφικές αίθουσες. Τα λόγια είναι περιττά, η συνταγή είναι ήδη γνωστή και πετυχημένη, το box office ετοιμάζεται να αναστενάξει ξανά, οι fans θα δώσουν και πάλι το «παρών» και το μαζικό entertaining cinema με άφθονη δράση, αδρεναλίνη, τεστοστερόνη και hot girls για... κερασάκι στην τούρτα θα πάρει την εκδίκησή του. Εντάξει, έχω το δικαίωμα να εκφράσω και την άποψη της μειοψηφίας: Σόρι, αλλά δεν θα πάρω.

Η πρόταση έγινε. Το θέμα είναι αν ο δημιουργός της τριλογίας του “Dark Knight” θα πει το μεγάλο «ναι». Αρχικά, την επόμενη ταινία του Τζέιμς Μποντ θα σκηνοθετούσε ο Σαμ Μέντες, που εντυπωσίασε με το “Skyfall”. Τελικά, όμως, ο Μέντες αποχώρησε από το project αφήνοντας την καρέκλα του σκηνοθέτη για το Bond 24 κενή. Τότε οι παραγωγοί του franchise σκέφτηκαν τον Κρίστοφερ Νόλαν. Ο τελευταίος φαίνεται θετικός στην πρόταση, αλλά στην ατζέντα του προηγείται η νέα του ταινία “Interstellar” με τους Μάθιου ΜακΚόναχι και Ανν Χάθαγουεϊ, που ξεκινάει γυρίσματα τους επόμενους μήνες. Αναμένουμε.

Από τη ζωή στην οθόνη Πριν από τρία χρόνια η παγκόσμια κοινότητα έστρεψε με δραματικό τρόπο το βλέμμα της στη Χιλή, παρακολουθώντας με κομμένη την ανάσα τις προσπάθειες διάσωσης των 33 ανθρακωρύχων που παρέμεναν εγκλωβισμένοι στα έγκατα της γης έπειτα από κατολίσθηση. Χρειάστηκε να περάσουν 69 ολόκληρες ημέρες για να δουν ξανά όλοι τους το φως της ημέρας. Για 69 ημέρες ζωντανοί νεκροί, βυθισμένοι στο σκοτάδι, παλεύοντας να κρατήσουν ζωντανή μέσα τους την ελπίδα. Η αλήθεια είναι ότι, ανεξαρτήτως της τελικής έκβασης της ιστορίας, το υλικό έμοιαζε ιδανικό για το σενάριο μιας κινηματογραφικής ταινίας. Το σχεδόν αναπάντεχο happy end, σε συνδυασμό με την απίστευτη δημοσιότητα που πήρε το όλο συμβάν, ενίσχυσαν ακόμα περισσότερο το ενδεχόμενο η ανατριχιαστική αυτή ιστορία να πάρει τον δρόμο για τη μεγάλη οθόνη.

Τετ α τετ Πίθηκοι... ξανά O «Πλανήτης των Πιθήκων» μας πρωτοσυστήθηκε το 1968 στη μεγάλη οθόνη. Το 2001 ο Τιμ Μπάρτον επιχειρεί το ριμέικ της. Δέκα χρόνια αργότερα έρχεται το σίκουελ «Ο Πλανήτης των Πιθήκων: Η Εξέγερση», που κατάφερε να σκαρφαλώσει ψηλά στο box office. Και τώρα ήρθε η ώρα για μία ακόμα συνέχεια. Το “Dawn of the Planet of the Apes”, με πρωταγωνιστή πάλι τον Αντι Σέρκις στον ρόλο του πανέξυπνου πιθήκου Καίσαρα, μας μεταφέρει σε έναν κόσμο όπου οι Πίθηκοι έχουν πλέον το πάνω χέρι και οι άνθρωποι είναι μειοψηφία. Τα γυρίσματα ξεκίνησαν στις αρχές Μαΐου στη Νέα Ορλεάνη και η ταινία θα κάνει πρεμιέρα τον Μάιο του 2014.

Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Συναντήθηκαν για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη το 1993. Ο πρώτος, απόλυτος κυρίαρχος του american cinema και ο δεύτερος, σχεδόν παιδί. Είκοσι χρόνια μετά υπέγραψαν να βρεθούν ξανά μαζί στο πλατό. Αφορμή η νέα ταινία του σκηνοθέτη του «Οδηγού Αισιοδοξίας» Ντέιβιντ Ο’ Ράσελ, που διηγείται την αληθινή ιστορία της εξομολόγησης του αρχιμαφιόζου Κάρλος Μαρτσέλο στον πληροφοριοδότη του FBI Βαν Λάνινγκχαμ, ότι αυτός διέταξε τη δολοφονία του Κένεντι. Ο Ντε Νίρο θα υποδυθεί τον Μαρτσέλο, ο Ντι Κάπριο τον Λάνινγκχαμ. Τα στοιχήματα για τα Οσκαρ μπορούν να ξεκινήσουν από τώρα.

Ηδη από το καλοκαίρι του 2011 ο παραγωγός του «Μαύρου Κύκνου» και του “Shutter Island” Μάικ Μένταβοϊ είχε δείξει έντονο ενδιαφέρον. «Στην καρδιά της, αυτή είναι μια ιστορία για τον θρίαμβο του ανθρώπινου πνεύματος», είχε δηλώσει, αρχίζοντας τις προετοιμασίες για την κινηματογραφική της μεταφορά. Δύο χρόνια αργότερα, η ταινία σιγά σιγά παίρνει σάρκα και οστά. Στο πλαίσιο του 66ου Φεστιβάλ των Καννών, ο Μένταβοϊ ανακοίνωσε την έναρξη των γυρισμάτων του “The 33”. Ετσι θα ονομάζεται το φιλμ, που θα αποτελεί την κινηματογραφική εκδοχή της πραγματικής αυτής ιστορίας, με το σενάριό του -που υπογράφουν ο Μίκο Αλάνε και ο Χοσέ Ριβέρα- να βασίζεται στις αφηγήσεις των 33 ανθρακωρύχων. Ο Αντόνιο Μπαντέρας θα ηγηθεί του καστ, ενώ τη σκηνοθεσία θα υπογράψει η μάλλον άγνωστη στους περισσότερους Πατρίτσια Ρίγκεν.

Βιβλίο

Ενας λογοτεχνικός αποχαιρετισμός Ζώντας σε μια εποχή που μετά και τον φαινομενικό θάνατο του μεταμοντερνισμού βρίσκεται χωρίς κυρίαρχα λογοτεχνικά ρεύματα και όπου ήδη διαφαίνεται μια επιστροφή στις ρίζες της πιο κλασικής αφήγησης -μπολιασμένης ίσως με τα διδάγματα του «αποθανόντος»-, η αστυνομική λογοτεχνία των βόρειων ευρωπαϊκών χωρών αποτελεί τα τελευταία λίγα χρόνια το κυρίαρχο trend της εποχής μας - ευτυχώς, μέχρι στιγμής, με θετικό ποιοτικό πρόσημο. Νέα συγγραφικά φυντάνια του «σκανδιναβικού αστυνομικού», όπως ο Γενς Λάπιντους και η Κριστίνα Ολσον, καταπιάστηκαν με το γράψιμο, αφού θήτευσαν ή θητεύουν εργασιακά μέσα στον κόσμο της εγκληματικής πραγματικότητας. Ο πρώτος, μεγαλοδικηγόρος και η δεύτερη, πρώην εργαζόμενη αντιτρομοκρατικού τμήματος ευρωπαϊκής υπηρεσίας. Το βιογραφικό τους πείθει σχετικά με την πραγματολογική γνώση του θέματος, μένει όμως να αποδείξουν και την ικανότητά τους στην τέχνη της αφήγησης. Μια διαδικασία που μια παλιά καραβάνα του χώρου υπηρετεί εδώ και 35 χρόνια.

Ο Χένινγκ Μάνκελ είναι από εκείνους τους αστυνομικούς συγγραφείς που όρισαν τη ζωή τους -σε μεγάλο βαθμό- από την αριστερή ιδεολογία τους, όπως κάποτε έκανε ο «τεράστιος» Ζαν Πατρίκ Μανσέτ, και λίγο ως πολύ μπορεί να ειπωθεί πως αποτελεί τον πατριάρχη του είδους για τη Σουηδία. Δημιούργησε ένα λογοτεχνικό σύμπαν αγαπημένο στο αναγνωστικό κοινό, που έβγαζε στην επιφάνεια ένα κάρο κακώς κείμενα της σκανδιναβικής κοινωνίας - δίχως να μασάει τα λόγια του, με βαθιά αντιρατσιστικά μηνύματα και «μπροστάρη» σε όλο αυτό τον επιθεωρητή Κουρτ Βαλάντερ. Τον βασικό χαρακτήρα, δηλαδή, που επέλεξε για 11, αισίως, μυθιστορήματά του. Προσφάτως μεταφρασμένο, το «Φθινόπωρο του Κουρτ Βαλάντερ» (εκδ. Ψυχογιός) αποτελεί το κύκνειο άσμα του χαρακτήρα. Αναζητώντας τη λύση σε ακόμα ένα έγκλημα, ο επιθεωρητής βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα προσωπικό απροσπέλαστο εμπόδιο: τη νόσο του Αλτσχάιμερ. Ο Μάνκελ επέλεξε, προς τιμή του, να αποσύρει τον υπερεπιτυχημένο χαρακτήρα του, μια και (όπως δήλωσε) είχε φτάσει το πλήρωμα του χρόνου. Ο Μάνκελ είναι συγγραφέας και θεατράνθρωπος. Αυτός ήταν πάντα. Και γνωρίζει πως η αυλαία ιδανικά πρέπει, κάποια στιγμή, να κλείνει.

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας

Βίου αποτυπώματα

Συλλογικά τραύματα

Το όνομά του, Αυγουστίνος Ψυχός. Επάγγελμα: ηθοποιός, όχι ιδιαίτερα επιτυχημένος, όχι πολύ καλός. Ενας νόθος γιος με δραματικά μυστικά. Ενας άνθρωπος που πασχίζει να αφήσει το αποτύπωμά του στη μάταιη τούτη γη. Σε μια αφήγηση που διατρέχει σε πολλά επίπεδα το χρωματικό φάσμα του ουράνιου τόξου, τόσο για τον κεντρικό χαρακτήρα, όσο και για τους γύρω του. Στο νέο μυθιστόρημά του «Το ελάχιστο ίχνος» (εκδ. Το Ροδακιό), ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης, μετά το επιτυχημένο πέρασμα από διηγήματα και θεατρικά, επιστρέφει στο είδος που τον έκανε γνωστό και εκτός ελληνικών συνόρων. Πράγμα, δυστυχώς, σπάνιο για τους πεζογράφους μας και συχνά για λόγους εξωλογοτεχνικούς.

Εκείνος με μακρινή γαλλική καταγωγή, υπήκοος της Ρουμανίας, κάτω από το σκοτάδι και την ομίχλη του Β΄ Παγκοσμίου, φοβούμενος τους Ναζί και τα Σοβιετικά αντίποινα, θα μεταναστεύσει στη χώρα καταγωγής του. Εκείνη, Ουγγαρέζα, μετά τα γεγονότα του 1956 στη Βουδαπέστη, θα φύγει από τη χώρα της για τη Γαλλία. Μαζί θα προσπαθήσουν να φτιάξουν «σπιτικό», να σβήσουν τα συλλογικά τραύματά τους, ένα οικογενειακό δράμα όμως δεν θα τους αφήσει. Γιατί η Ιστορία δεν ξεχνά, επιστρέφει και μας πληγώνει, στο χαμηλών τόνων -αρκετά πια με τις κραυγές- δεύτερο μυθιστόρημα του Ζαν Ματέρν ονόματι «Από μέλι και γάλα» (εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας).

Ιταλικό θρίλερ

Μνήμη επαναστάτρια

Μια καλώς εννοούμενη πώρωση την έχουνε οι Ιταλοί, και δη οι «γραφιάδες» τους, με θαμμένα μυστικά σε κατακόμβες - βλέπε Ουμπέρτο Εκο. Από την άλλη, σε αντίθεση με ό,τι νομίζουν πολλοί, έχουν και μια κραταιά παράδοση στο αστυνομικό -βλέπε Λεονάρντο Σάσα και Αντρέα Καμιλιέρι-, δεν είναι μόνο οι Αγγλοσάξονες και οι Σκανδιναβοί στο παιχνίδι. Ο Ντονάτο Καρίζι συνδυάζει και τα δύο στο θρίλερ «Το δικαστήριο των ψυχών» (εκδ. Ωκεανίδα), αφού πρώτα με το «Υποβολέας» μεταφράστηκε σε δεκάδες γλώσσες και πούλησε εκατομμύρια. Ο 40χρονος Ιταλός έχει πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα και η νοσηρή φαντασία του γοητεύει αν μη τι άλλο.

Η Βασιλική Ηλιοπούλου συστήθηκε καλλιτεχνικά στο κοινό μέσω του κινηματογραφικού της έργου. Εισήλθε, αργά ηλικιακά, στην πεζογραφία -καταφέρνοντας, όμως, να προκαλέσει αίσθηση. Το 2010 κέρδισε με το μυθιστόρημά της «Σμιθ» το Κρατικό Βραβείο. Καταπιανόμενη με τη μετεμφυλιακή ελληνική πραγματικότητα ιδωμένη στο τότε της. Στο νέο της έργο «Η άσκηση του Ροτ» (εκδ. Πατάκη), ο Εμφύλιος έρχεται ξανά στο προσκήνιο. Με τη μορφή της τελευταίας επιθυμίας ενός αντάρτη: να δημοσιευθεί η μαρτυρία του. Την αποστολή αναλαμβάνει ο γιος του, για να χαθεί σε έναν κυκεώνα εξωτερικών εμποδίων και μιας δυσλειτουργίας της δικής του μνήμης. Που θα του παίξει πραγματικά περίεργα παιχνίδια.

24-30.05.2013

Παρεξηγημένο εξιστορείν Η αφήγηση, κάθε είδους, είναι ικανή να πλεύσει μέσα στη φουρτούνα των αιώνων. Η τέχνη του λόγου, ήδη από τις απαρχές της, έκανε συχνά αυτά τα ανάποδα χρονολογικά βήματα και μίλησε για χρόνια παρελθόντα που απηχούσαν οικουμενικούς φόβους, επιθυμίες και αλήθειες - βλέπε «Ομηρικά Επη». Μια συνήθεια που δεν έπαψε ποτέ να είναι δόκιμη στη λογοτεχνία. Είτε επρόκειτο για το «Τάρας Μπούλμπα» (1835) του Νικολάι Γκόγκολ, είτε για τα σύγχρονα με εμάς βιβλία του ικανότατου και απολαυστικού μπεστσελερίστα Στίβεν Πρέσφιλντ. Δίνοντας, στην πορεία της, μερικά αριστουργηματικά δείγματα, όπως ο «Νάνος» (1944) του Σουηδού νομπελίστα Περ Λάγκερκβιστ. Με το πέρασμα των χρόνων και ιδιαίτερα όσο διανύαμε τον 20ό αιώνα, η συστηματοποίηση της τάσης αυτής έφτασε να δημιουργήσει ένα ξεχωριστό λογοτεχνικό είδος, το επιλεγόμενο ιστορικό μυθιστόρημα. Φυσικά, οι τάσεις, οι μόδες, το άγχος του κέρδους οδηγεί συχνά σε υπερεκμετάλλευση. Η αναγνωστική πείνα μερίδας του κοινού έγινε έρμαιο διαφόρων «αετονύχηδων» που νόμισαν πως βρήκαν τη χήνα με τα χρυσά αυγά. Εάν το είδος κοιτούσε εαυτόν στον καθρέφτη, θα διέκρινε ρυτίδες κούρασης και χαίνουσες πληγές από τα στοιχεία υπερβολικής βίας, ψευτορομάντζου, χάρτινων άσπιλων χαρακτήρων και υπερβολικής ρομαντικοποίησης στα όρια της εθνικής έπαρσης, που το έχουν ταλαιπωρήσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε -άδικα- να θεωρείται παραλογοτεχνία. Σε κάθε αρρώστια, όμως, υπάρχει το αντίδοτο. Δεν θα μιλήσω για κάτι μακρινό, θα μείνω εντός των τειχών. Το ιστορικό μυθιστόρημα δεν απευθύνεται, ούτε γράφεται μονάχα από φανατικούς εθνοκάπηλους με πολεμοχαρείς τάσεις, ούτε από μωρούς στην άγνοιά τους δημιουργούς. Στο «Ενας σκούφος από πορφύρα» (1995) η Μάρω Δούκα παραδίδει μαθήματα γλωσσικού ύφους. Ενώ καταδύεται στα χρόνια του παρεξηγημένου Βυζαντίου. Ανασύροντας οικογενειακές παθολογίες, ιδεολογικά προβλήματα και τον έρωτα με μια κυνική καθημερινή μορφή, θεματικές δηλαδή που μας απασχολούν μέχρι σήμερα - και με τον ίδιο τρόπο. Κοιτώντας την Ιστορία στα ματιά, μας φέρνει αντιμέτωπους με την πραγματικότητά της. Τοποθετώντας το ιστορικό μυθιστόρημα εκεί που του αξίζει: στα ποιοτικά αναγνώσματα δηλαδή, όταν το ίδιο είναι ποιοτικό.

Θέατρο

Γέφυρες ζωής Πόσες φορές έχεις αφιερώσει πάνω από δέκα δευτερόλεπτα κοιτάζοντας τον διπλανό σου στο μετρό, τον άγνωστο γείτονα, τον τυχαίο περαστικό; Μάλλον ελάχιστες. Αυτοί, όμως, οι άνθρωποι έχουν, όπως όλοι μας, μια ξεχωριστή ιστορία ζωής να πουν, που τις περισσότερες φορές δεν έχει κανείς τον χρόνο να την ακούσει. Ο Κώστας Γάκης και η ομάδα Sui Genesis πριν από δύο μήνες άρχισαν να κάνουν ακριβώς αυτό. Η ομάδα, την οποία ίδρυσε ο ίδιος ο Γάκης και το όνομά της σημαίνει «αυτός που έχει ένα ιδιότυπο στιλ, ένα δικό του είδος», χωρίς να ξέρει πώς ακριβώς θα τις αξιοποιήσει, άρχισε να παίρνει συνεντεύξεις από αγνώστους. «Ολη αυτή η περιπέτεια ξεκίνησε στην πραγματικότητα πολύ νωρίτερα, όταν από μικρός έβλεπα τον πατέρα μου στα ταξίδια για την Ικαρία ή στον δρόμο να πιάνει κουβέντα με αγνώστους. Επαιρνε πάντα συνεντεύξεις από ανθρώπους που δεν γνώριζε, είναι κάτι σαν κοινωνιολόγος της ζωής. Ολη αυτή η εμπειρία έχει γράψει στο DNA μου φαίνεται», ξεκινάει να μου εξιστορεί ο Κώστας. Εχοντας ο ίδιος στο μυαλό του ότι οι ομάδες είναι συνήθως πολύ

κλειστοί πυρήνες όπου ο καθένας κοιτάει τον εαυτό του, σκέφτηκε να αρχίσει κατευθείαν από μέσα προς τα έξω. Και έτσι ξεκίνησαν οι συνεντεύξεις. Κάποιες από αυτές τις ιστορίες έγιναν η παράσταση «Γέφυρες», που παρουσιάζεται από τη Δευτέρα 27 Μαΐου έως τις 11 Ιουνίου στο Bios (Πειραιώς 84). «Ελεγα στα παιδιά: ‘Πάρτε τις συνεντεύξεις και μετά μεταφράστε τες σε υλικό θεατρικό, μουσικό, χορευτικό’. Εχουν βγει διάφορα πράγματα από αυτές τις ιστορίες, που όταν τα ακούς βρίσκεις σημείο συνάντησης ψυχικό, που με έκανε να είμαι πιο ανοιχτός και με μεγαλύτερη χαρά και αγάπη για αυτό που συνήθως αγνοώ τρέχοντας για τη δουλειά μου». Οι 15 ιστορίες που παρουσιάζονται έχουν πολύ συγκεκριμένη σκηνική δομή, δίνοντας πληροφορίες στο κοινό για τον άνθρωπο που συνάντησε ο ηθοποιός, ενώ ο Κώστας σε όλη τη διάρκεια της παράστασης παίζει ζωντανά μουσική την οποία έχει γράψει ο ίδιος.

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου

Πρώτη προσπάθεια Μια γυναίκα, δύο άντρες Ο Ιερώνυμος Καλετσάνος, η Αλεξία Καλτσίκη και ο Νέστορας Κοψιδάς είναι οι τρεις ήρωες χωρίς όνομα στην παράσταση «Το Σπίτι». Τρεις χαρακτήρες μετέωροι, που θα συναντιούνται έως τις 15 Ιουνίου στη σοφίτα του πολυχώρου CAMP (Ευπόλιδος 4 & Απελλού 2, Πλ. Κοτζιά). Το έργο της Βιργινίας Διακάκη παρουσιάζεται για πρώτη φορά σε σκηνοθεσία Δημήτρη Γιαμλόγλου και επιχειρεί μια ακροβασία ανάμεσα στο λογικό και το παράλογο. Μια γυναίκα και δύο άντρες αναμετρώνται μέχρι τελικής πτώσεως με όπλα τους τις λέξεις. Και φυσικά ο νικητής τα παίρνει όλα!

Η Aννα Ζούμπα, η Δώρα Ζούμπα και η Εύη Ζούμπα ίδρυσαν το 2012 στην Ελλάδα την ομάδα Κarma, με έδρα δράσης τις Βρυξέλλες. Μαζί με τον Ντέννις Μεταξά και τη Λία Χαμηλοθώρη ανεβάζουν την πρώτη τους παράσταση “Shadow of a stretched arm” σε μουσική Κωσταντή Παπακωνσταντίνου από τις 29 Μαΐου έως τις 2 Ιουνίου στο Πολιτιστικό Κέντρο Ακαδήμεια (Μαραθωνομάχων 8, Ακαδημία Πλάτωνος). Η ομάδα επιστρατεύει την κίνηση και τον λόγο για να διερευνήσει τις λεπτές ισορροπίες που διατρέχουν κάθε ανθρώπινη σχέση και κάθε κοινωνική δομή.

Δώσ’ του κλώτσο... Εις μνήμην Η Ελένη Ερήμου θα βρίσκεται μόνη στη σκηνή του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος) τη Δευτέρα 27 Μαΐου για να ερμηνεύσει όλους τους ρόλους της παράστασης «Ωδή στον Αλέξανδρο Παναγούλη». Σε κείμενο Δήμου Αβδελιώδη και μουσική Παντελή Θαλασσινού, η παράσταση έχει βασιστεί στο βιβλίο του Κώστα Μαρδά και προσπαθεί να αποδώσει το βαθύτερο πνεύμα της οικογένειας των Παναγούληδων μέσα από τις μεταμορφώσεις της Ελένης Ερήμου. Τις ενσωματωμένες κινηματογραφικές σκηνές ντύνουν ζωντανά πέντε μουσικοί, όπως στις πρώτες προβολές του βωβού κινηματογράφου.

Το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης σε συνεργασία με την ομάδα Χ-αίρεται παρουσιάζει την παράσταση «Ηταν κάποτε» στο Θέατρο Επί Κολωνώ (Ναυπλίου 12, Κολωνός) από την 1η έως τις 16 Ιουνίου. Πέντε αλληγορικά παραμύθια, σκληρά, τρομερά και αλλόκοτα. Ο «Κουκκιπιπέρης», το «Ελαφέλι με τη χρυσή την αλυσίδα», «Ο Τρισκατάρατος», το «Μυρσινιώ ή το καλογεράκι» και η «Κουλοχέρα» παρουσιάζονται από τον Χρήστο Πίτσα, τον Στέλιο Χλιαρά και τη Βάσια Χρήστου σε σκηνοθεσία της ομάδας Χ-αίρεται.

24-30.05.2013

Ολη η πόλη, μια γιορτή 30 ημέρες, 500 καλλιτέχνες, 95 καλλιτεχνικές ομάδες, 20 ΜΚΟ, 10 δράσεις, 28 παραστάσεις, 20 συναυλίες, 25 προβολές, 6 εικαστικές εκθέσεις, παιδικό πρόγραμμα, θερινό σινεμά, workshops, Fringe Round Table, Fringe Agency Fair. Ολα αυτά έχει το Athens Fringe Live που πραγματοποιείται για πέμπτη χρονιά στην Αθήνα από την 1η Ιουνίου. Την αρχή για φέτος κάνουν οι Burger Project, με ένα ενδιαφέρον acoustic set που θα μας ξαφνιάσει στο Βρυσάκι Χώρος Τέχνης και Δράσης (Βρυσακίου 17, Μοναστηράκι), ενώ στη συνέχεια θα ακολουθήσουν καλλιτέχνες όπως οι Belleville και ο George Gaudy, αλλά και δημιουργοί που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στον χώρο της ροκ, της πειραματικής τζαζ, ακόμα και της όπερας. Εκτός από τη μουσική, το κοινό θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει πρωτότυπες και κλασικές θεατρικές παραστάσεις, παραστάσεις χορού και performances, ενώ έξι διαφορετικές εκθέσεις από 30 εικαστικούς και ΜΚΟ θα δώσουν τη δική τους «πινελιά» στην πολύχρωμη διοργάνωση. Χαρακτηριστικό στοιχείο του φεστιβάλ, τα δίκτυα ενεργών πολιτών που παρεμβαίνουν με δρώμενα στην καθημερινότητα της πόλης. Τέτοια δρώμενα θα παρουσιαστούν και τη Μέρα Περιβάλλοντος, καλώντας τους πολίτες να υιοθετήσουν ένα κατοικίδιο σε μια πρωτότυπη ζωντανή «έκθεση» στο Βρυσάκι, αλλά και την 23η Ιουνίου, που ανακηρύσσεται «Μέρα Παιχνιδιών» και το κοινό θα μπορεί να παίξει επιτραπέζια και να παρακολουθήσει αφιέρωμα στα παιχνίδια άλλων εποχών σε κεντρικούς δρόμους της πόλης. Αναλυτικά το πρόγραμμα του φεστιβάλ στο: www.fringenet.gr/live/program.

Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

Συστήματα & συλλογές Ο Ανδρέας Αγγελιδάκης σε συνεργασία με τη Maria Cristina Didero παρουσιάζει στο Ιδρυμα ΔΕΣΤΕ (Εμ. Παππά & Φιλελλήνων 11, Νέα Ιωνία) τη νέα έκθεση “The System of Objects”. Ο αρχιτέκτονας χρησιμοποιεί τον τίτλο του εμβληματικού έργου του Jean Baudrillard ως τίτλο της έκθεσης, η οποία θα διαρκέσει μέχρι και τις 3 Νοεμβρίου και περιλαμβάνει έργα της συλλογής του Δάκη Ιωάννου. Πρόκειται για μία από τις σημαντικότερες διεθνώς συλλογές, που στο σύνολό της περιλαμβάνει δημιουργίες διακεκριμένων εικαστικών του 20ού και 21ου αι., όπως οι Andy Warhol, Takis, Jeff Koons, Francis Picabia, Gabriel Orozco, Mike Kelley, Man Ray, Barbara Kruger, Joseph Kosuth, Damien Hirst, Gilbert & George, Marcel Duchamp, Matthew Barney, John Baldessari και πολλοί άλλοι, λειτουργώντας ως μια απόπειρα χαρτογράφησης της σύγχρονης καλλιτεχνικής σκηνής και των κινημάτων της. Τα έργα της συλλογής του Δάκη Ιωάννου έχουν παρουσιαστεί σε διάφορες εκθέσεις, ανάμεσα στις οποίες και η έκθεση “Everything that’s interesting is new” του 1996 στο Εργοστάσιο της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, μία από τις σημαντικότερες και επιδραστικότερες εκθέσεις την εποχή εκείνη.

Στο πλαίσιο της έκθεσής του ο Ανδρέας Αγγελιδάκης επιλέγει μια σειρά από έργα της συλλογής, επιχειρώντας να στήσει μια ιδιότυπη λαβυρινθώδη περιδιάβαση μέσα στο σύμπαν του συλλέκτη. «Κατά την είσοδό μας βρισκόμαστε δίπλα σε έργα από τον ζωτικό χώρο, από τον οποίο παραμένουμε πεισματικά αποκλεισμένοι. Διασχίζουμε στενούς και σκοτεινούς διαδρόμους και αναρωτιόμαστε -ίσως και αγωνιούμε- πού μας οδηγούν», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Ανδρέας Αγγελιδάκης. «Η έκθεση ‘The System of Objects’ πραγματεύεται την αφήγηση, τον εκτοπισμό και την τάξη, την έκπληξη και την προσδοκία. Συνιστά μια επαναστατική προσέγγιση μίας από τις πλέον συναρπαστικές συλλογές σύγχρονης τέχνης παγκοσμίως», συμπληρώνει η Maria Cristina Didero. «Τα πάθη του συλλέκτη αποτελούν από μόνα τους ένα σύμπαν, ένα αξιοπερίεργο, εκπληκτικό αντικείμενο. Ο μύθος της Συλλογής γίνεται εδώ η μυθολογία ενός ολόκληρου κόσμου, σφυρηλατημένου στις φλόγες μια εσωτερικής φωτιάς και μέσα από συγκεκριμένες επιλογές».

Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

24-30.05.2013

Τριμερής σχέση Οίκος ενοχής

Το πείραμα της γάτας

Μια σειρά από 80 έργα του Κυριάκου Κατζουράκη παρουσιάζονται στην αναδρομική έκθεσή του στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138, Αθήνα) μέχρι τις 28 Ιουλίου. Δουλειές από την πρώιμη φάση του ως σπουδαστή στη Σχολή Καλών Τεχνών, αλλά και από τη συνεργασία του με την ομάδα των Νέων Ελλήνων Ρεαλιστών και από την παραμονή του στο εξωτερικό κατά τη διάρκεια της δικτατορίας συμπληρώνουν αυτό το αφιέρωμα στον Ελληνα δημιουργό. Ανάμεσα στα έργα διακρίνουμε το «Τέμπλο - Οίκος Ενοχής», ένα έργο στο οποίο συναντιούνται η ζωγραφική, το θέατρο, ο κινηματογράφος και η μουσική, την ενότητα «Προσωπογραφία», καθώς και κινηματογραφικές ταινίες και μακέτες από παραστάσεις του.

Μετά την παρουσίασή της στη Νέα Υόρκη, η έκθεση «Αγγλικά για Γραμματείς» της Michele Abeles έρχεται στην γκαλερί Melas Papadopoulos (Επίκουρου 26, Αθήνα), όπου θα φιλοξενείται μέχρι τις 29 Ιουνίου. Η έκθεση περιλαμβάνει έργα με βάση τη φωτογραφία και μια σειρά από αναφορές, όπως το πείραμα σκέψης του Αυστριακού φυσικού Erwin Shroedinger με τίτλο «Η Γάτα του Schroedinger», όπως γίνεται αντιληπτό στο τρίπτυχο της Coaches. Πρόκειται για μια σειρά από έργα «σε μια διαρκή κατάσταση μετακίνησης που ποτέ δεν υλοποιούνται πλήρως. (…) Βλέπω την κάθε εικόνα ή τμήματα της κάθε εικόνας σαν να ταξιδεύουν μέσα από τα κενά που τις χωρίζουν», αναφέρει χαρακτηριστικά η καλλιτέχνις.

Εργαστήριο design

Υπόγειες δυνάμεις

Για τρεις ημέρες, συγκεκριμένα για το διάστημα 25, 26 και 27 Μαΐου, θα φιλοξενείται στην «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων (Πειραιώς 100, Γκάζι) το Σύγχρονο Εργαστήρι Εφαρμοσμένης Δημιουργικότητας με τίτλο “Design Lab Athens 2013”. Πρόκειται για μια διοργάνωση η οποία παρουσιάζεται για τρίτη χρονιά και επιχειρεί να εκθέσει όλες τις μορφές του σύγχρονου design και τη σχέση του με τη μόδα, τη βιομηχανία, την αρχιτεκτονική, την εσωτερική διακόσμηση και τη γραφιστική. Παράλληλα, το αφιέρωμα πλαισιώνεται από εκδηλώσεις που στόχο έχουν να μας συστήσουν πρωτοπόρους Eλληνες δημιουργούς του χώρου με τον τίτλο “Meet the designers behind the products” με είσοδο ελεύθερη.

Ο Elliot Burns και ο Boris Lafargue είναι οι δύο καλλιτέχνες από την Αγγλία και τη Γαλλία αντίστοιχα τους οποίους παρουσιάζει η ομάδα του Snehta Residency (Αγίας Ζώνης 1, Κυψέλη) στο πλαίσιο της έκθεσης που εγκαινιάζεται σήμερα, Παρασκευή 24 Μαΐου. Οι δύο φιλοξενούμενοι δημιουργοί θα παρουσιάσουν στο διαμέρισμα της Κυψέλης την έρευνά τους γύρω από τη μορφολογία του αστικού τοπίου και συγκεκριμένα της ελληνικής πρωτεύουσας. Αναζητώντας παράγοντες που έχουν επιδράσει στην παρούσα, αλλά ενδεχομένως και στη μελλοντική εικόνα της πόλης, οι δύο καλλιτέχνες παράγουν μια σειρά από έργα τα οποία θα εκτίθενται στον χώρο για τρεις ημέρες.

Ο Παντελής Μάκκας παρουσίασε την performance του «Το ημερολόγιο της ψευδούς λογικής» λίγες ημέρες νωρίτερα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου σε συνέχεια της οποίας φιλοξενείται η έκθεση του εικαστικού το διάστημα 1η και 2 Ιουνίου στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138, Αθήνα). Αναφορικά με το έργο του αυτό, ο Μάκκας επισημαίνει: «Η νέα μου δουλειά με τίτλο ‘Το ημερολόγιο της ψευδούς αλήθειας’ θα ολοκληρώνεται σε δύο φάσεις. Πρώτα με το βίντεο-performance στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, όπου επικεντρώνει το βλέμμα της στην ανθρώπινη ύπαρξη, στην άνοια και στις τραυματικές εμπειρίες που πολύ από εμάς έχουμε. Χρησιμοποιεί τις επιστήμες και τις ψευδοεπιστήμες, με σκοπό να μεταβάλει την οπτική της κοινής λογικής και να υπογραμμίσει ότι η αλήθεια είναι μια έννοια υποκειμενική. Στη δεύτερη φάση, στο Μουσείο Μπενάκη παρουσιάζεται το αποτύπωμα της performance σε ακουαρέλα 6x6 μέτρων». Ποια είναι, ωστόσο, τα βασικά σημεία της έρευνάς του αυτής; «Ιστορικά η φωτογραφία -και αργότερα το φιλμβίντεο- υπήρξε ένα από τα πιο σημαντικά μέσα για την τεκμηρίωση των γεγονότων που διαμορφώνουν τις ζωές των ατόμων και τις κοινωνίες», μας απαντά ο καλλιτέχνης. «Ως εκ τούτου, το σώμα της φωτογραφικής δουλειάς έχει γίνει μια τράπεζα μνήμης μεγάλης σημασίας για τον πολιτισμό μας. Αυτό με ώθησε να διερευνήσω σε βάθος τη σχέση μεταξύ φωτογραφίας, βίντεο και μνήμης. Πιο συγκεκριμένα, στόχος μου ήταν να καταλάβουμε πώς χρησιμοποιούμε τη φωτογραφία για να παρακινήσει ή να διατηρήσει ή να κατασκευάσει τη μνήμη. Επειτα από συνεργασία με το μέσο της φωτογραφίας για μεγάλο χρονικό διάστημα, συνειδητοποίησα ότι οι αναδρομές στο παρελθόν δεν αποτελούν κατάλληλο μέσο για την κατασκευή της μνήμης, γιατί η μνήμη από τη φύση της κινείται αμείλικτα προς τα εμπρός. Κατάλαβα ότι μια κινούμενη εικόνα είναι καλύτερο έναυσμα για τη μνήμη, επειδή επιτρέπει την ανάμειξη του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος μέσα στην ίδια αφήγηση. Στην έρευνα και στο έργο μου βασική σημασία έχει ο συνδυασμός τέχνης και επιστήμης».

Διαβάζω

Το παστίτσιο της Παβέτας Κείμενο: Νίνα Κουλετάκη

Η Παβέτα (Παρασκευή ήταν βαφτισμένη), έριξε την μπεσαμέλ πάνω στα μακαρόνια με τον κιμά. Εριξε και δυο δάκρυα, της έπεσαν μάλλον, κυλώντας πάνω στα φαγωμένα της μάγουλα. Το παστίτσιο ήταν στρωμένο όμορφα σ’ ένα μικρό ταψάκι. Σπάνια μαγείρευε για τον εαυτό της, από τότε που έφυγε για το ταξίδι το αγύριστο του σπιτιού ο άντρας, ο πατέρας της. Είχε λαχταρήσει παστίτσιο όμως, κι ο μάγειρας στο ταβερνάκι του κυρ Μάνθου στην Κυκλάδων όπου συνήθως έτρωγε τα μεσημέρια δεν το καλοπετύχαινε. Ασε που σήμερα κόσμος μπαινόβγαινε συνεχώς στο θεατράκι που ήταν παραδίπλα κι η Παβέτα δεν τον μπορούσε τον πολύ τον κόσμο, τον φοβόταν, αγρίευε. Κι όλοι αυτοί σήμερα εκεί σκοτεινιασμένοι, βουρκωμένοι, σαν να πήγαιναν να νεκροφιλήσουν κάποιον. Αν είναι ποτέ δυνατόν μέσα σε θέατρο! Φούρνισε το ταψάκι, τέσσερις μερίδες θα ’βγαιναν όλες κι όλες, μα θα της έφταναν για δυο μέρες, και γύρισε στην πολυθρόνα της δίπλα στο παράθυρο. Η Λουμπίκα, η γάτα της, χάζευε την κίνηση και τους περαστικούς στον δρόμο, νωχελικά ξαπλωμένη στο περβάζι. Δηλαδή τις ρόδες των αυτοκινήτων χάζευε και τις γάμπες των περαστικών, μια και το διαμερισματάκι της Παβέτας ήταν ημιυπόγειο. «Πώς καταντήσαμε έτσι», συλλογίστηκε. «Από τις τρεις πολυκατοικίες στην Κυψέλη, ξώμεινα με τούτο δω το ρημάδι στην Τροίας, μέσα στα μπουρδέλα και τους Αλβανούς. Ας όψεται η προκόπω η μάνα μου, το χαρτόμουτρο. Τα ’κανε όλα κούπες και μπαστούνια και μετά έφυγε με τον γκόμενο. Φτου, σίχαμα για γυναίκα!» Επιασε το τηλεκοντρόλ κι άνοιξε την τηλεόραση. Τα πρωϊνάδικα στα κανάλια έλεγαν τα ζώδια, συνταγές, τραγούδια. Την έκλεισε κι έπιασε το πλέξιμο. Εφτιαχνε ένα πουλοβεράκι για την ανιψιά και βαφτιστήρα της, μοναχοκόρη του αδελφού της. Πάντα της έπλεκε πουλοβεράκια της μικρής, αλλά -η σκατούλα- δεν τα φορούσε. Προτιμούσε αυτά τα ετοιματζίδικα, τις αηδίες που της ψώνιζε η μάνα της η ψηλομύτα από τα Κολωνάκια και τα Μολ. Τι στο διάτανο ήταν τα Μολ; Η Παβέτα, όμως, εξακολουθούσε να της πλέκει πουλοβεράκια. Και τι άλλο να κάνει, πώς να γεμίσει τις άδειες ώρες; Ανοιξε πάλι την τηλεόραση. Σε κάποιο κανάλι πέτυχε μιαν ελληνική ταινία και την άφησε να παίζει. Δεν χρειαζόταν να βλέπει, άκουγε μόνο και συνέχιζε το πλέξιμο. «Να κι η Κατερίνα, Θεός

σχωρέσ’ την, που ’μενε από πάνω. Δύσκολος άνθρωπος. Ο μπαμπάς δεν τη χώνευε καθόλου, την έλεγε αναρχικιά και κόκκινη. Μουρτζούφλα γυναίκα, δεν έσκαγε το χείλι της. Δες, βρε Λουμπίκα, σε κωμωδία παίζει κι ούτε που γελά μια στάλα!» Ξαφνικά ανατρίχιασε. «Εβαλε κρύο απότομα», σκέφτηκε, «πάνω που είπαμε ότι μπήκε για τα καλά το καλοκαίρι. Να, πήρε να βρέχει κιόλας». Χοντρές ψιχάλες ράπισαν το τζάμι του παράθυρου κι η Λουμπίκα τρόμαξε από μιαν αστραπή και τη βροντή που την ακολούθησε. Πήδηξε στην ποδιά της Παβέτας κι από κει στο χαλί, όπου και κουλουριάστηκε. «Τι χέστρα είσαι, μωρή Λουμπίκα», είπε στη γάτα. Σηκώθηκε και σέρνοντας τις παντόφλες της πήγε μέχρι την κουζίνα να ρίξει μια ματιά στο φαΐ. Το παστίτσιο είχε ροδίσει όμορφα και μοσχοβολούσε ολόκληρο το μικρό διαμέρισμα. Επιασε το ταψί με τις πιάστρες και το ακούμπησε στον μαρμάρινο πάγκο να κρυώνει. Θυμήθηκε πως ήταν το αγαπημένο φαγητό του πατέρα της και δάκρυσε ξανά. Πήγε στο δωμάτιό του, ξάπλωσε στο κρεβάτι του, έκρυψε το πρόσωπό της στο μαξιλάρι του και ξέσπασε σε λυγμούς. Δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα της έλειπε τόσο πολύ. Ενας κρότος την ξύπνησε. Ούτε που είχε καταλάβει για πότε την πήρε ο ύπνος. Πετάχτηκε απ’ το κρεβάτι και έσπευσε στην κουζίνα. Το ταψάκι με το παστίτσιο ήταν στο πάτωμα, χυμένο στα πλακάκια, και η Λουμπίκα έτρωγε λαίμαργα. «Αϊ στα τσακίδια, Λουμπίκα!» φώναξε έξαλλη. Το γατί έτρεξε τρομαγμένο στο σαλόνι κι η Παβέτα έπεσε στα γόνατα και βάλθηκε να κλαίει σπαρακτικά πάνω από το ταψί. Εκλαιγε για το μαγαρισμένο παστίτσιο, για τα χρόνια της νιότης της που πέρασαν στα χαμένα στις καθέτους της Πατησίων - «η ζωή μας είναι η Πατησίων» είχε γράψει η αναρχικιά, που είχε σταματήσει να παίζει στο σινεμά κι έγραφε ποιήματα και μετά πέθανε. Κι έκλαιγε η Παβέτα, για τη μοναξιά της, για τα πουλοβεράκια που μάταια έπλεκε, για το κρύο ημιυπόγειο διαμέρισμα της οδού Τροίας, για το φευγιό του μόνου άντρα της ζωής της, που ήταν πατέρας και φίλος κι εραστής. Γύρισε στην κρεβατοκάμαρά του. Ανοιξε την ντουλάπα και πήρε το κοντό ξίφος που κρεμόταν στην κρεμάστρα, μαζί με την επίσημη στολή του. Τα μάτια της είχαν στεγνώσει. Ή στερέψει. Ξάπλωσε στο κρεβάτι κι έβγαλε το ξίφος από τη θήκη του. Με χείλη σφιγμένα και μάτια κλειστά το έμπηξε στην καρδιά της. Τη βρήκε ο αδελφός της μία βδομάδα μετά. «Αντε να ξεβρομίσει τώρα το αχούρι, ποιος ξέρει πότε θα μπορέσω να το νοικιάσω», είπε στον ψιλικατζή της γειτονιάς. «Δεν γαμείς, θα το δώσω σ’ Αραπάδες, δεν τους πειράζει η βρόμα, είναι μαθημένοι. Γιομάτη είναι η Κυψέλη από δαύτους. Πιάσε μια μπίρα κι ένα Μάλμπορο λάιτς. Να κολλήσω ένα ενοικιαστήριο στο τζάμι;»

Η Νίνα Κουλετάκη είναι συγγραφέας, με συμμετοχή στα συλλογικά έργα «Eίσοδος Κινδύνου» (εκδ. Μεταίχμιο) και «Η επιστροφή του αστυνόμου Μπέκα» (εκδ. Καστανιώτη), καθώς και δημιουργός του blog «Εγκλημα και Τιμωρία».

24 - 30.05. 2013

Κείμενο: Αργυρώ Μποζώνη / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

24 - 30.05. 2013

Παραδομένη στη Στέλλα Τον χειμώνα ήταν μια μοναδική φιγούρα, η γυναίκα στην παράσταση των Bijoux de Κant «Είσαι σκοπός και γύρω σου χορεύουν τσοπανόσκυλα». Και αυτό το καλοκαίρι, ζει μέσα σε μια μεγάλη πρόκληση. Ο Γιάννης Σκουρλέτης τη σκηνοθετεί στην παράσταση «Στέλλα Travel», ένα καινούργιο έργο σε κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη, βασισμένο στη «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη, που θα ανέβει στον χώρο των Δημοτικών Σφαγείων στην οδό Πειραιώς από τους Bijoux de Kant. Η Λένα Δροσάκη βιώνει τη μεγάλη περιπέτεια της καινούργιας παράστασης με ασυνήθιστη δύναμη και δυναμισμό. Μια περιπέτεια διαρκείας, που ορίζεται από την πίστη, την εμπιστοσύνη και την προσήλωσή της σε ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Να ζήσει μέσα στην μεγάλη κοινότητα του θεάτρου. Η Λένα Δροσάκη γεννήθηκε στην Πάτρα. Εκεί μεγάλωσε, εκεί τελείωσε το σχολείο, εκεί σπούδασε Ηλεκτρολογία. Αλλά δεν της άρεσε καθόλου. Και πήρε τη μεγάλη απόφαση να ακολουθήσει τα θέλω της. «Τότε ανακάλυψα το θέατρο. Παρακολουθούσαμε στην Πάτρα τις παραστάσεις του ΔΗΠΕΘΕ, αλλά από μια παράσταση συγκεκριμένη έπαθα σοκ. Ηταν ο ‘Αμλετ’ με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και τη Βίκυ Βολιώτη. Είπα: ‘Αυτό νομίζω πως θέλω να κάνω, θέλω να δω τι είναι’. Ετσι ξεκίνησα και δεν ξεκόλλησα. Οταν πήγαινα στην Πάτρα στο Λιθογραφείο, είχα ρωτήσει πώς είναι τα πράγματα αν θέλεις να γίνεις ηθοποιός. Μου είπαν κάτι που δεν ξέχασα ποτέ. Οτι είναι δύσκολα, όλα είναι δύσκολα, οι σχολές είναι πάνω κάτω οι ίδιες, αλλά το θέμα είναι να θυμάσαι -σε όποια σχολή και να πας- να κάνεις τη δικιά σου σχολή. Δηλαδή να μπορείς να διαλέξεις πράγματα που θα σε βοηθήσουν και θα σε εξελίξουν». Ετσι συνέβη. Φτάνοντας στην Αθήνα, είναι πια 21. Στην Αθήνα τής φαίνονται όλα μεγάλα και περίεργα και οι αλλαγές τρομακτικές. Φιλοξενείται στο σπίτι μιας φίλης της στου Γκύζη, δυσκολεύεται, αλλά παίρνει την απόφαση, δίνει εξετάσεις και περνάει στη δραματική σχολή. «Ενιωθα πολύ περίεργα. Ισως να έφταιγε το γεγονός ότι δεν είχα καν δικό μου σπίτι - σπίτι νοίκιασα ύστερα

από μήνες. Πίσω στην Πάτρα, είχα τους γονείς μου και τα τρία αδέρφια μου που με υποστήριζαν, όσο μπορούσαν και όσο καταλάβαιναν φυσικά, γιατί ως οικογένεια δεν είχαμε επαφή με την τέχνη. Καταλάβαιναν περισσότερο ότι είχα μια μεγάλη ανάγκη προσωπική, καταλάβαιναν εμένα, όχι το θέατρο. Με βοήθησαν πολύ. Θυμάμαι στην πρώτη πρεμιέρα, έφτασαν χαρούμενοι, με τα λουλούδια τους, ήταν σαν να ακούω έναν στεναγμό ανακούφισης από το στόμα τους, επιτέλους είχα καταφέρει να κάνω μια αρχή και να μη βυθίζονται στην ανησυχία. Ημουν ευτυχισμένη. Και εκείνοι». Με μια ομάδα συμφοιτητών της και τον Στέλιο Παυλίδη ιδρύουν τη δική τους σχολή, το Ελεύθερο Σχήμα και κάνουν κάτι που ακόμα και σήμερα το θεωρεί ένα από τα πιο εποικοδομητικά, ονειρικά πράγματα της ζωής της. «Ζούσαμε μέσα στη σχολή από το πρωί μέχρι το βράδυ, ήταν αυτό που φανταζόμουν και ονειρευόμουν πως είναι η ζωή μέσα στο θέατρο. Ετσι πέρασε ο χρόνος της σχολής. Ηταν μια εμπειρία που μου έδινε ζωή. Σαν το ίδιο το θέατρο». Η περίοδος που αρχίζει μετά τη σχολή θα μπορούσε να έχει τίτλο: «Υπομονή και ελπίδα». Δουλεύει σε μπαρ, πηγαίνει σε οντισιόν που δεν αγαπάει και δεν μπορεί να εκφραστεί. Ανυπομονεί να δοκιμαστεί και να δοκιμάσει, καίγεται να δει τι συμβαίνει γύρω της. «Περίμενα, ονειρευόμουνα, έλεγα μέσα μου: ‘Αυτόν τον χειμώνα θέλω να ξεκινήσω, να με πάρουν σε μια παράσταση, να είμαι συνέχεια στις πρόβες’, το ευχόμουν και το έκανα εικόνα. Και δεν γινόταν τίποτα. Δεν συνέβαινε. Εφτασα σε ένα σημείο και είπα ότι θα φύγω, δεν πήγαινε οικονομικά άλλο. Αλλά μέσα μου έβραζα, το ποθούσα το θέατρο, με είχε πιάσει και άγχος ότι δεν ήμουν πια πολύ μικρή, δεν ήμουν 20. Μου αρέσει η δουλειά, δεν είμαι τεμπέλα, κάτι που το θεωρώ μεγάλο εφόδιο, αλλά απογοητεύτηκα. Δεν συνέβαινε τίποτα». Κάποια στιγμή αποφασίζει να εγκαταλείψει και να επιστρέψει στην Πάτρα. Και τότε συντελείται το «θαύμα». «Εκανε ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μια οντισιόν, μου έδωσε το κείμενο, μου άρεσε, του άρεσα, ένιωσα ασφαλής ότι είχα κάποιον απέναντί μου που με σέβεται, είχα μεγάλη αγωνία, αλλά

χαμογελούσα από μέσα μου. Είχε φτάσει η ώρα να παλέψω για αυτό που ήθελα. Γιατί, όταν τα καταφέρεις, αυτό το τόσο λίγο έστω, λες, πάω, προχωράω με τα χέρια, με τα πόδια, με τα νύχια. Είναι δικό σου πράγμα, δικός σου λογαριασμός». Στην επανάληψη του έργου τη δεύτερη χρονιά τη βλέπουν οι Bijoux de Kant και της προτείνουν τον «Σκοπό». «Με τους Bijoux, με τον Γιάννη Σκουρλέτη, τον Κώστα Δαλακούρα, ένιωσα τι θα πει να σε κοιτάζουν και να κοιτάζεις τους άλλους στα μάτια. Να τους πιστεύεις. Είμαι πολύ ευγνώμων και για αυτούς και για τον Θάνο Παπακωνσταντίνου, για τη συμπεριφορά, την εμπιστοσύνη, όλα. Οταν νιώθεις έτσι, λες: ‘Πάμε, τι θέλεις; Μαζί σου!’ Οταν εμπιστευτώ, θέλω να τα δώσω όλα. Μπορεί να φοβάμαι τις προκλήσεις, να μαγκώνομαι, αλλά όταν και ο άλλος απέναντί σου σου τα δίνει όλα, άλλα τόσα θέλεις να δώσεις και εσύ. Μόνο έτσι πηγαίνει η σχέση μπροστά, πιο μακριά, ανυψώνεται». Τελειώνει ο «Σκοπός», γίνεται η παράσταση «Ούτε μια νότα αγάπη μου» και οι Bijoux ετοιμάζουν τη «Στέλλα Travel». Αυτή τη φορά συμπράττει μια σπουδαία ποιήτρια, η Γλυκερία Μπασδέκη, με ένα κείμενο σημαντικό, ποιητικό, προσωπικό, ένα κείμενο μεγάλης δραματουργικής δύναμης. «Μόλις μου είπε ο Γιάννης Σκουρλέτης για τη ‘Στέλλα’, με έπιασε τρόμος. Αλλά δεν ‘μασάμε’, όπως θα έλεγε και η Στέλλα, έχω στα χέρια μου ένα κείμενο μαγεία, έναν σκηνοθέτη που μου δίνει μια ευκαιρία και πάω με τα μπούνια, με τα μούτρα. Είναι ωραίο να δίνεσαι και εγώ έχω παραδοθεί στη Στέλλα, σε μια γυναίκα, σε ένα αερικό, μια μορφή, μια σκιά. Ετσι υπάρχει στα μάτια μου. Τραμπαλίζομαι. Μπαίνω σε έναν κόσμο όπου υπάρχει επιθυμία, πόθος, θέληση, υπάρχει μια γυναίκα δυνατή, τόσο δυνατή, όσο εύθραυστη και ευαίσθητη, που είναι εκεί για να πολεμήσει, να σε πείσει, να σε μαγέψει, να σε αποπλανήσει και να σου δείξει και κάτι άλλο, κάτι που δεν βλέπεις. Αυτή τη μυστηριώδη γυναίκα, τη Στέλλα, τη βλέπω δίπλα μου, στο ίδιο μονοπάτι. Κάποια στιγμή θα μου δώσει το χέρι. Μαζί περπατάμε».

Κείμενο: Γιάννης Σκουρλέτης

Το μαχαίρι και η πληγή —Πενθείτε, δεσποινίς Στέλλα, κάποιος δικός σας; —Oλοι πενθούν. Τι δικός μου, τι δικός σου - δεν βρίσκεις άκρη μ’ αυτά... Κουβάρι, άτιμο κουβάρι... —Τα συλλυπητήριά μου. —Και τα δικά μου. («Στέλλα Τravel - Η γη της απαγγελίας» / 1η πράξη - σκηνή 3η)

Η «Στέλλα» της Μελίνας μάς έχει σημαδέψει όλους. Είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε το ξέρουμε είτε όχι. Το μαχαίρι του Μίλτου έχει καρφωθεί πολλές φορές στην κοιλιά μας. Και εξακολουθεί να καρφώνεται - από το 1955 μέχρι σήμερα. Για τους Βijoux de Κant και για μένα προσωπικά, η πρόκληση να φέρουμε τη Στέλλα στο 2013 απελευθέρωσε απίστευτη αγάπη για αυτό το πλάσμα, δεν φανταζόμασταν πόσο πολλή αγάπη θα μπορούσαμε να κρύβουμε. Η «Στέλλα

Travel» κουβαλάει το μαχαίρι και την πληγή της, από χρόνια πριν, από το ’55 που της πρωτοκαρφώθηκε στην κοιλιά. Ολοι την έχουν την πληγή - ο Αλέκος, ο Μίλτος, ο Αντώνης. Η Μαρία και η Αννέτα, που εδώ είναι μία και τη λένε Μαριέττα. Tην είχαν και ο Βέρθερος και ο Λωτρεαμόν και ο Λαπαθιώτης και οι ποιητές της Α΄ Αθηναΐκής Σχολής και ο Ιωάννου - όσοι παρακολουθούν την πορεία των Βijoux θα καταλάβουν ότι στην ουσία τα πρόσωπα αλλάζουν ρόλους και οι ρόλοι πρόσωπα. Ισως θεωρηθώ υπερβολικός και ρομαντικός - τη δέχομαι αυτή την κατηγορία. Και εγώ, και όσοι ταξιδεύουν μαζί μας. Αλλωστε, η δική μας Στέλλα μιλάει συνέχεια για ένα ταξίδι. Ενα ταξίδι που ούτε η ίδια γνωρίζει αν επιθυμεί πραγματικά. Το έργο αγκαλιάζει τον χρόνο, τη φθορά, τη μοναξιά. Είναι ένα μετα-ηθογραφικό θρίλερ. Μια πονηρή τραγωδία. Μια πενιχρή υπόθεση περί της μη υπάρξεως Θεού. Μια ερωτική ιστορία. Μια προσευχή. Ενα

σχόλιο για την ομορφιά. Ενα σχόλιο για την αμαρτία. Μια προσπάθεια απόδειξης ότι το έτος 1955 δεν υπήρξε ποτέ. Αυτό το ταξίδι. Κανένα ταξίδι. Ολα αυτά και τίποτε από αυτά. Εδώ τα πρόσωπα, οι χρόνοι, οι τόποι και οι επιθυμίες εμπλέκονται. Γιατί η νέα Στέλλα πάσχει. Πάσχει από αφόρητη νοσταλγία. Είναι η επιθυμία και η απώλεια μαζί. Το τραύμα και το θαύμα. Η Στέλλα των Σφαγείων απαγγέλλει τη ζωή της πάνω σε ένα αιμάτινο πάλκο, προσπαθώντας να βρει την ίδια τη φωνή της ή εκείνο που φαντάζεται για φωνή. Το ίδιο δεν κάνουμε και εμείς σήμερα, εδώ, τώρα; Η Στέλλα είμαστε εμείς και εμείς η Στέλλα. Οσο πιο πολύ δουλεύω το έργο, τόσο πιο πολύ το νιώθω, το νιώθουμε και εγώ και τα παιδιά. Μόνοι. Εύθραυστοι και μόνοι είμαστε όλοι, με το μαχαίρι σε αναμονή καρφώματος.

Κείμενο: Κίκα Κυριακάκου / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

24 - 30.05. 2013

Η επόμενη μέρα Η φετινή Art Athina ολοκληρώθηκε πριν από λίγες ημέρες, ανανεώνοντας το ραντεβού της με συμμετέχοντες και επισκέπτες για το 2014. Η έκθεση συγκέντρωσε 30.000 άτομα, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία των διοργανωτών και φτάνοντας στο peak την ημέρα των εγκαινίων, αλλά και την ημέρα κλεισίματος. Η Γιάννα Γραμματοπούλου, πρόεδρος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αιθουσών Τέχνης, επισημαίνει πως ανταπόκριση του κοινού στη φετινή διοργάνωση ήταν συγκινητική: «Η αθρόα αυτή συμμετοχή του κόσμου εν μέσω οικονομικοκοινωνικοπολιτικής κρίσης είναι η καλύτερη απόδειξη πως η τέχνη έχει τη δύναμη να εξασφαλίσει χαρά, ανάταση, λύτρωση και διέξοδο». Τα περίπτερα της βασικής έκθεσης αποτέλεσαν και σε αυτή τη διοργάνωση τον κύριο κορμό της, με κάποιες ηχηρές απουσίες και ενδεχομένως κάποιες υποδεέστερες παρουσίες. Ωστόσο, πολλοί ήταν οι χώροι που ξεχώρισαν με τις επιλογές και τις προτάσεις τους και ελπίζουμε το αποτέλεσμα και οι πωλήσεις -καθώς μιλάμε πάντα για μια έκθεση και με εμπορικούς σκοπούςνα τους δικαίωσε. Ανάμεσά τους οι χώροι Eleni Koroneou, CAN, ΑΔ, Εκφραση, Elika, Vamiali’s, Breeder, Penindaplinena, Cheapart, Rebecca Camhi, Kalfayan, Artis Causa, a.antonopoulou. art, αλλά και πολλοί ακόμη. «Ο πυρήνας αυτής της έκθεσης ήταν και είναι οι ελληνικές αίθουσες τέχνης που στηρίζουν τον θεσμό με την αδιάκοπη συμμετοχή τους, αλλά και με τον

ενθουσιασμό τους για μια συλλογική προσπάθεια προς έναν κοινό στόχο, την προβολή της σύγχρονης ελληνικής εικαστικής σκηνής και την ανάπτυξη εποικοδομητικού διαλόγου με το παγκόσμιο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι», προσθέτει η Γραμματοπούλου. Μία από τις νέες παρουσίες που ξεχώρισαν ήταν και αυτή της CAΝ της Χριστίνας Ανδρουλιδάκη, για την οποία η Art Athina αποτέλεσε μια πολύ χρήσιμη εμπειρία, όπως λέει η ίδια. «Μας δόθηκε η ευκαιρία να συστηθούμε στο ευρύτερο κοινό, κάνοντας γνωριμίες και πωλήσεις κάτω από μια ατμόσφαιρα γιορτής. Οι επισκέπτες είχαν την ευκαιρία να δουν ένα ‘πανόραμα’ του προγράμματός μας με highlights τις δουλειές της Τούλας Πλουμή και του Παύλου Τσάκωνα, που γνώρισαν ιδιαίτερη επιτυχία». «Παράλληλα», συμπληρώνει η Ανδρουλιδάκη, «ο κόσμος είχε την ευκαιρία να γνωρίσει και να συνομιλήσει με τους ίδιους τους δημιουργούς που βρίσκονταν στο booth. Φυσικά και υπάρχουν τεράστια περιθώρια βελτίωσης μιας τέτοιας γιγαντιαίας διοργάνωσης, αλλά γενικότερα υπήρξε μια εμπειρία που τη συστήνουμε σε κάθε φιλότεχνο επισκέπτη, συλλέκτη ή μη». Η Cheapart συμμετείχε με δύο εγκαταστάσεις του Μπάμπη Καραλή και του Στέφανου Καμάρη και αναφορικά με την εμπειρία του ο Γιώργος Γεωργακόπουλος, διευθυντής του χώρου, μας αναφέρει: «Η φετινή Art Athina υπενθύμισε αυτό που για μας είναι σημαντικό, το να βρεθούμε όλοι, καλλιτέχνες, γκαλερί και κοινό, μαζί σε μια συνάντηση σε εποχές όπου ο προβληματισμός και οι δυσκολίες είναι κοινές για όλους, ώστε να χαράξουμε μια καινούργια πορεία στις σημερινές συνθήκες».

Με επιτυχία στέφθηκε και το παράλληλο πρόγραμμα της Art Athina, που επιμελήθηκαν η Μαρίνα Φωκίδη και η Αρτεμις Ποταμιάνου, καθώς και το αφιέρωμα του Μάνου Στεφανίδη στην γκαλερί Δεσμός. Επίσης, στον χώρο έγινε και μια πρώτη παρουσίαση του project Αrt21-100 Artists, μιας σειράς δωρεάν προβολών του διακεκριμένου ομότιτλου προγράμματος που θα λάβουν χώρα στην Ελληνοαμερικανική Ενωση, στην ΑΣΚΤ και στο CAMP καθ’ όλη τη διάρκεια του 2013. Η Αρτεμις Ποταμιάνου επισημαίνει γύρω από τη δική της εμπειρία: «Είμαι πολύ ευχαριστημένη με τη διοργάνωση της Art Athina φέτος και την τόσο μεγάλη προσέλευση του κόσμου, που αποδεικνύει την αγάπη του κοινού στις εικαστικές τέχνες. Το “Paradise Lost”, η έκθεση που επιμελήθηκα και το Platform Project που συντόνισα, αγαπήθηκαν ιδιαίτερα από τους θεατές και απέσπασαν πολύ καλά σχόλια». Με το πέρας της έκθεσης, έχουν τεθεί ήδη οι στόχοι για το 2014, όπως μας αποκαλύπτει η διευθύντρια του ΠΣΑΤ: «Η επιτυχία της φετινής διοργάνωσης είναι αναμφισβήτητα ενθαρρυντική, αλλά και δεσμευτική. Ο πήχης έχει ανέβει πλέον ψηλά. Η αγάπη του κόσμου, αλλά και η ικανοποίηση των συμμετεχόντων μάς δίνουν ώθηση και δύναμη για μια ακόμη καλύτερη συνέχεια. Ηδη υπάρχουν φρέσκες ιδέες για την Art Athina 2014. Αλλωστε, με δράσεις και συνεργασίες, η Art Athina θα είναι παρούσα μέχρι την επόμενη διοργάνωση!»

Κείμενο: Γιάννης Διαμαντής / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

24 - 30.05. 2013

Πολλή και καλή μουσική Εχεις να γράψεις για ένα επικείμενο μουσικό φεστιβάλ και, θέλοντας να μπεις για τα καλά στο κλίμα, αποφασίζεις να το κάνεις ακούγοντας τη μουσική των συμμετεχόντων. Ανοίγεις το δελτίο Τύπου και μπροστά σου ξετυλίγεται ένα από τα μεγαλύτερα line up που έχουν ποτέ ανακοινωθεί. Οχι πέντε, όχι 20, αλλά 74 ονόματα μουσικών σχημάτων στριμώχνονται αλφαβητικά το ένα δίπλα στο άλλο. Τσιμπάς ένα στην τύχη και το πετάς στο YouTube. Αυτό αρχίζει να παίζει και εσύ είσαι έτοιμος να γράψεις. Δεν γράφεις όμως... Γιατί επιστρέφεις, θέλοντας να δεις και το βιντεοκλίπ και μετά θέλεις να ακούσεις ακόμα ένα κομμάτι τους και από τα σχετικά λινκ ανακαλύπτεις και άλλα γκρουπάκια, που με μεγάλη έκπληξη διαπιστώνεις ότι βρίσκονται και αυτά στο line up του φεστιβάλ. Και συνεχίζεις να μη γράφεις, γιατί συνεχίζεις να ψάχνεις και συνεχίζεις να ακούς πράγματα που απορείς πώς δεν είχες ανακαλύψει μέχρι τώρα και που θα έβαζες στοίχημα ότι είναι «ξένα». Ετσι, χωρίς καλά καλά να το αντιληφθείς, έχεις ανοίξει την πόρτα ενός ολόκληρου μουσικού κόσμου που σου είναι ελάχιστα γνωστός - αν όχι παντελώς άγνωστος. Αυτόν τον μουσικό κόσμο, αυτή την ελληνική μουσική σκηνή παρουσιάζουν ο Αλέξανδρος Βούλγαρης (αριστερά στη φωτό) και το Six d.o.g.s στο 2ο Φεστιβάλ Πολλής Μουσικής, που θα γίνει από σήμερα, Παρασκευή 24, μέχρι την Κυριακή 26 Μαΐου στον χώρο της οδού Αβραμιώτου. Οι διοργανωτές θέλουν να επαναλάβουν το περυσινό πολύ επιτυχημένο πείραμα «τριήμερου παροξυσμού πολλής μουσικής», όπως χαρακτηριστικά το αποκαλούν. Το εντυπωσιακό είναι ότι, παρά το γεγονός ότι οι συμμετοχές έφταναν πέ-

ρυσι τις 68 και φέτος τις 74, κανείς από όσους συμμετέχουν φέτος δεν συμμετείχαν και στην περυσινή εκδήλωση. «Υπάρχουν δηλαδή στη δική μας μουσική σκηνή τόσο πολλά αξιόλογα μουσικά σχήματα;» θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος. Την απάντηση μας τη δίνει ο Αλέξανδρος Βούλγαρης, σκηνοθέτης και μουσικός, γνωστός με το όνομα The Boy: «Ιδιαίτερη έμφαση δίνουμε σε αυτό, στο να δείξουμε σε όσους δεν έχουν στενή σχέση με τα μουσικά πράγματα ότι υπάρχουν όλα αυτά τα αξιόλογα σχήματα. Οτι υπάρχουν τόσα... κι άλλα τόσα». Αντε λοιπόν και τα βρήκες όλα αυτά τα σχήματα, πώς καταφέρνεις να διατηρήσεις αυτόν τον μουσικό παροξυσμό σε ένα οργανωμένο και καλοκουρδισμένο πλαίσιο; Στην Ελλάδα κάθε φεστιβάλ που σέβεται τον εαυτό του βγαίνει τουλάχιστον μία ώρα εκτός των προκαθορισμένων χρονικών ορίων. Το Φεστιβάλ Πολλής Μουσικής δεν ανήκει σε αυτά και δηλώνει ξεκάθαρα ότι ως προς την ακριβή ώρα έναρξης και εμφάνισης των συγκροτημάτων θα επιδειχθεί «εγγλέζικος ψυχαναγκασμός». «Δεν θα είναι καθόλου δύσκολο. Οπως και πέρυσι, όλα τα τεχνικά θέματα θα έχουν ρυθμιστεί πριν από την έναρξη της κάθε ημέρας και όλοι οι συμμετέχοντες θα είναι ενήμεροι για το πόσο χρόνο διαθέτουν πάνω στη σκηνή», μας λέει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Six d.o.g.s Κωνσταντίνος Δαγριτζίκος (δεξιά στη φωτό). Και ποιοι είναι όλοι αυτοί που θα παίξουν; Σε ένα φεστιβάλ με τόσο πολλούς συμμετέχοντες, είναι σίγουρο ότι όλο και κάποιον θα βρεις να ξέρεις, πολλοί άλλοι πάλι θα σου είναι παντελώς άγνωστοι. Εδώ ακριβώς, όμως, γίνεται γοητευτικό ένα μουσικό φεστιβάλ. Οταν οι περισσότεροι από όσους συμμετέχουν σου είναι άγνωστοι και πας να τους ακούσεις για πρώτη φορά.

Στο τριήμερο αυτό της Πολλής Μουσικής, το εγχώριο μουσικό βασίλειο ανοίγει τις πόρτες του και όποιος βρεθεί εκεί είναι σίγουρο ότι θα πάρει μια πολύ καλή γεύση για το τι κινείται αυτή τη στιγμή στην ελληνική μουσική σκηνή. Θα είναι όλοι εκεί... Παλαιότερα συγκροτήματα που συνεχίζουν ακμαιότατα. Παλιοσειρές - πρώην μέλη γνωστών συγκροτημάτων με νέα προσωπικά τους project. Αγχωμένοι πιτσιρικάδες για ένα από τα πρώτα τους live. Συγκροτήματα που ήδη ακούγονται στο εξωτερικό, αλλά και ντροπαλές δεσποινίδες που πρόσφατα έκλεψαν την παράσταση ως support σε συναυλίες μεγάλων ονομάτων της ξένης μουσικής σκηνής. «Ψαγμένοι» djs και εξαιρετικοί μουσικοί, που παράλληλα ασχολούνται με τη σκηνοθεσία, τα εικαστικά, τη φωτογραφία, τις ραδιοφωνικές παραγωγές, την ηχοληψία, τη διαφήμιση και τόσα άλλα. Οπως μας είπε ο Αλέξανδρος Βούλγαρης, όλοι αυτοί κλήθηκαν να συμμετάσχουν στο 2ο Φεστιβάλ Πολλής Μουσικής με πολύ συγκεκριμένα κριτήρια: «Είναι σχήματα που ξέρουμε καλά και μας αρέσουν και άλλα που μας αρέσουν χωρίς όμως να τα ξέρουμε τόσο καλά και που θέλουμε να τα γνωρίσουμε. Ολα πάντως είναι σχήματα που κάνουν ωραία και ενδιαφέροντα live. Γιατί αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία». Ετσι, 74 σχήματα για τρεις ημέρες και για 12 ώρες την ημέρα (7 μμ. έως 7 πμ.) θα εμφανίζονται παράλληλα και θα διαδέχονται το ένα το άλλο σε τρεις διαφορετικούς χώρους του Six d.o.g.s (Gig Space, Project Space, The Bar), παίζοντας από metal, hip hop και house μέχρι ελληνικά παραδοσιακά. Η είσοδος είναι ελεύθερη, ενώ όσοι από το κοινό φανούν συνεπείς στην ώρα τους θα επωφεληθούν και των happy hour τιμών στα ποτά, που θα ισχύει ως τις 8 μμ.

Από αριστερά: Σέργιος Βούδρης - Ζωή Λιανού - Νίκος Τριανταφύλλου - Χρήστος Νυφλής (The Voyage Limpid Sound), Μελεντίνη (Melentini), Αφροδίτη Ψαρρά, Freddie (από τους Mechanimal), Σtella, Στάμος Μπάμπαρης - Γιώργος Νίκας (The Noise Figures)

Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

24 - 30.05. 2013

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

Το μουσείο αλλιώς Eίναι ένα μουσείο μέσα στο μουσείο: ο λόγος για το πωλητήριο του Μουσείου Μπενάκη, που φέτος κλείνει 35 χρόνια και το γιορτάζει υπογραμμίζοντας τη μοναδική σχέση που έχει με τη δημιουργία μέσω μιας πρωτότυπης έκθεσης. Γιατί, όπως εξηγεί με τον πιο φυσικό τρόπο η υπεύθυνη του πωλητηρίου Δέσποινα Γερουλάνου, μπορεί να αντιμετωπίζουμε τα είδη που διατίθενται στο πωλητήριο ως είδη δώρων, αλλά στην ουσία πρόκειται για σύγχρονες καλλιτεχνικές δημιουργίες - ακόμη και τα πιστά αντίγραφα φέρουν μέσα τους σπέρματα αυθεντικής τέχνης και βέβαια ατόφια την ιστορική παράδοση. Τον καιρό της κρίσης και με δεδομένα τα σημαντικά οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει το Μουσείο Μπενάκη, η ιδέα της δημιουργίας μιας έκθεσης στο κτίριο της Κουμπάρη για τον εορτασμό των 35 χρόνων από τη λειτουργία του πωλητηρίου έχει σίγουρα μια τόλμη. «Οταν συνειδητοποίησα πόσα αντικείμενα έχουμε βγάλει, από εξαιρετικά αντίγραφα που αποτελούν πραγματικά εθνικό κεφάλαιο, μέχρι εντελώς πρωτότυπες καλλιτεχνικές δημιουργίες, ξαφνιάστηκα ακόμη και εγώ η ίδια», μας εξηγεί η Δέσποινα Γερουλάνου. «Μέσω αυτής της έκθεσης ανακάλυψα και εγώ ξανά το μουσείο». Οι αριθμοί αυτής της διαδρομής είναι αποκαλυπτικοί: Το πωλητήριο συνεργά-

ζεται με 150 εργαστήρια/δημιουργούς ανά την Ελλάδα, έχει μέχρι σήμερα δημιουργήσει 9.500 κωδικούς (αντικείμενα), εκ των οποίων οι 3.000 παραμένουν ενεργοί. «Το πωλητήριο της Πειραιώς και του Γκίκα ουσιαστικά λειτουργούν ως φυτώριο νέων καλλιτεχνών, αλλά και ως πλατφόρμα προβολής του έργου τους. Εχουν εκθέσει στην Πειραιώς περισσότεροι από 300 καλλιτέχνες, ενώ στο πωλητήριο του Γκίκα στην Κριεζώτου όλα τα αντικείμενα είναι αποκλειστικά φτιαγμένα για τον συγκεκριμένο χώρο». Η έκθεση «Το Μουσείο Αλλιώς...» που είναι προγραμματισμένη να διαρκέσει ως τις 21 Ιουλίου αλλά θεωρείται σχεδόν σίγουρο ότι θα παραταθεί, θα φιλοξενήσει στο κεντρικό κτίριο του μουσείου στην Κουμπάρη περίπου 800 έργα (κοσμήματα, κεντήματα, κεραμικά, γλυπτά, υφάσματα, μπρούτζινα, χάρτινα, πλαστικά, κλωστές, μαργαριτάρια, πετράδια και ζωγραφιές) μέσα στις βιτρίνες του μουσείου, σε διάλογο με τα πρωτότυπα αντικείμενα που αποτελούν την πηγή έμπνευσης. Η εμπειρία για τον επισκέπτη θα έχει πολλαπλές αφηγήσεις: τόσο την καθαρά μουσειακή, όσο και την αποτύπωση της διαδρομής από την αρχαιότητα στη σύγχρονη χρήση και δημιουργία. Το πωλητήριο του Μουσείου Μπενάκη (το πρώτο στην Ελλάδα) δημιουργήθηκε πριν από 35 χρόνια με πρωτοβουλία πέντε κυριών, μεταξύ των

οποίων η Αμαλία Μεγαπάνου και η Ρένα Ανδρεάδη. Η Δέσποινα Γερουλάνου ξεκίνησε να εργάζεται εθελοντικά το 1994 και σταδιακά πήρε τα ηνία. Αναζητώντας σταθμούς στη λειτουργία του πωλητηρίου, σίγουρα ξεχωρίζει η δημιουργία του Μουσείου στην Πειραιώς το 2014, όπου προφανώς δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν πλέον αντίγραφα. Ποια θα είναι η νέα τομή; «Να ανοίξει και προς άλλες κατευθύνσεις και κυρίως προς το εξωτερικό. Το ζητούμενο είναι η εξωστρέφεια τώρα, μέσω του site, της συμμετοχής σε φουάρ, μέσα σε άλλα μουσεία, με κάθε τρόπο. Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι στο εξωτερικό που ενδιαφέρονται για τις ελληνικές δημιουργίες και τα καλά αντίγραφα και εκεί πρέπει να στοχεύσουμε». Ακούγοντας τη Δέσποινα Γερουλάνου να μιλά για το πωλητήριο, ουσιαστικά αντιλαμβάνομαι ότι αυτό που αφηγείται είναι η συναρπαστική ιστορία προσώπων και σχέσεων. Οταν μιλά με ενθουσιασμό για τους νέους δημιουργούς, για όσους επί δεκαετίες συνεργάζονται μαζί τους (για παράδειγμα, η ομάδα Θέτις, που κάνει τα αντίγραφα και η υπεύθυνη είχε εργαστεί στον Δημόκριτο, επεξεργαζόταν τη χημική σύσταση των υλικών των αρχαίων και ξέρει το υλικό τόσο καλά που ουσιαστικά ακολουθεί την ίδια τεχνική με τους αρχαίους), αλλά και για τους εργαζόμενους στο πωλητήριο. Διότι εντέλει οι επιτυχημένες ιστορίες είναι πάντα οι ιστορίες όσων τιμούν την ομάδα.

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

24 - 30.05. 2013

Πολιτική performance Αρκεί να έχεις επισκεφθεί έστω μία φορά το Βυροσοδεψείο στον Βοτανικό για να καταλάβεις ότι πρόκειται ίσως για τον πλέον ιδιαίτερο θεατρικό χώρο της Αθήνας. Η Eλλη Παπακωνσταντίνου, που το διαχειρίζεται, έχει αποφύγει -σωστά σκεπτόμενη- οποιαδήποτε επέμβαση που θα επιχειρούσε τη μετατροπή του σε κάτι που να θυμίζει έστω μία κλασική, αστική θεατρική σκηνή.

άλλη στα πλάγια, που ομολογώ ότι δεν την είχα προσέξει όσες φορές είχα πάει στο Βυρσοδεψείο. Εκεί, μέσα σε μια αίθουσα, στην οποία έχει δημιουργηθεί μια τεχνητή λίμνη, περιμένει τους θεατές μια βάρκα-πλατφόρμα για να τους περάσει στην άλλη όχθη υπό το φως αναμμένων δαυλών. Στον επάνω όροφο θα έρθουν αντιμέτωποι με το βυρσοδεψείο ανθρώπινου δέρματος, καθώς και με τον Λεβιάθαν, το μυθικό τέρας της Παλαιάς Διαθήκης, που εδώ έχει πάρει τη μορφή ενός πανίσχυρου, εξουσιαστικού κράτους-δυνάστη.

Το «Δέρμα», η νέα παράσταση της ομάδας ΟΔC Ensemble, που επαναλαμβάνεται για 12 μόνο παραστάσεις μέχρι τις 9 Ιουνίου, μοιάζει η τέλεια αφορμή για να ανακαλύψεις τις αφανείς διαδρομές του Βυρσοδεψείου. Γιατί; Μα επειδή πρόκειται για site specific performance. Δηλαδή; «Μια performance που φτιάχτηκε εξ αφορμής του χώρου. Αλλά η έννοια του χώρου λειτουργεί και μεταφορικά», μου εξηγεί η Ελλη. «Το Βυροσοδεψείο είναι ο χώρος μας. Ομως εμείς έχουμε χρησιμοποιήσει την ιδέα του βυρσοδεψείου για να δημιουργήσουμε μια μεταφορά για την Ελλάδα του σήμερα, που λειτουργεί ως ένα μεγάλο βυρσοδεψείο επεξεργασίας ανθρώπινου δέρματος».

«Είναι μια παράσταση που προκαλεί μέσα από τις εικόνες τον θεατή να αναλογιστεί πώς μπορεί να ξεφύγει από την προσωπική του ακινησία, από αυτό το κυνήγι του βιοπορισμού που τον καθιστά γρανάζι μιας μηχανής», μου λέει η Ελλη, που συνέλαβε το «Δέρμα» ως μια performance που έχει να κάνει με το πένθος, με τη μονοτονία και την ακινησία. «Υπάρχει ένα συλλογικό πένθος. Δεν ξέρουμε όμως γιατί πενθούμε, γιατί δεν κάνουμε κάτι. Εχουμε μείνει σε ένα γιατί».

Η διαδρομή των θεατών δεν ξεκινάει από τη γνωστή, κεντρική είσοδο του κτιρίου, αλλά από μια

Ενα από τα πράγματα που με έκαναν να χαμογελάσω διαβάζοντας το δελτίο Τύπου είναι αυτή η... γνωριμία με έναν Γερμανό μετανάστη. «Είναι μια περίεργη αντιστροφή, που με ενδιαφέρει πολύ. Και εγώ είμαι αντίστροφος μετανάστης. Ζούσα στο Βερολίνο όταν μπήκαμε στο ΔΝΤ και επέλεξα

συνειδητά να γυρίσω στην Ελλάδα. Θεωρώ ότι η Ελλάδα του σήμερα σου δίνει πολλές δυνατότητες. Είναι πολύ δυναμική η εποχή μας», μου λέει και πρέπει να ζωγραφίζεται η έκπληξη στο πρόσωπό μου. Χαμογελά. «Είναι η κατάλληλη στιγμή για να φτιάξουμε πράγματα. Τη στιγμή που γκρεμίζεται το παλιό φτιάχνονται οι νέες δομές. Οχι όταν παγιωθούν από αυτούς που θέλουν να ελέγξουν το παιχνίδι. Πρέπει να παίξουμε σέντρα». Είναι πραγματικά παθιασμένη με αυτό που κάνει. Δουλεύει ασταμάτητα. Οπως όμως εκείνη θέλει. «Πήρα μια πολύ συνειδητή απόφαση ότι σε τέτοιες εποχές δεν θα κάνω κάτι με σκοπό τον βιοπορισμό και μόνο. Κάνω τέχνη, όπως κατεβαίνω σε μια πορεία. Αυτό έχει επηρεάσει και τις καλλιτεχνικές μου επιλογές. Και έχω πει πολλά όχι αυτό το διάστημα», μου εξομολογείται. Κάπως έτσι, αμέσως μετά την ολοκλήρωση των παραστάσεων του «Δέρματος», θα πραγματοποιηθεί στο Βυρσοδεψείο μια πλατφόρμα πολιτικού καμπαρέ, ενώ τον Ιούλιο θα λάβει χώρα το πρώτο site specific performance festival στην Ελλάδα. Και από τον Οκτώβριο βάλτε από τώρα στην ατζέντα σας τις παραστάσεις του IETM, του δεύτερου μεγαλύτερου καλλιτεχνικού δικτύου ανεξάρτητων θεάτρων και καλλιτεχνών της Ευρώπης, που φέτος συναντιούνται στην Αθήνα.

Κείμενο / Φωτογραφίες: Αντώνης Νικολάκης

24 - 30.05. 2013

Το σύνορο του Κηφισού Το δίδυμο αδελφάκι του Ιλισού διασχίζει το λεκανοπέδιο Αττικής και οριοθετεί με φυσικό τρόπο τα αθηναϊκά δυτικά προάστια και κάποιες περιοχές του Πειραιά. Πηγάζοντας από την Πάρνηθα και την Πεντέλη, ο Κηφισός συνεχίζει ακάθεκτος το αιώνιο «ταξίδι» του, διασχίζοντας 16 ολόκληρους δήμους προτού τελικά εκβάλει στον Φαληρικό Ορμο. Ενα ταξίδι σταθερό και επίμονο, το οποίο σημαδεύει ανεξίτηλα την ιστορία των παλαιών και νέων συνοικιών που βρίσκονται πέρα από τις δυτικές του ακτές. Περπατώντας παράλληλα με τον ποταμό, από την Κηφισιά έως και το Νέο Φάληρο, διακρίνεις με ευκολία τον εντελώς ιδιαίτερο χαρακτήρα που έχουν οι γειτονιές της δυτικής Αττικής. Συναντάς

εικόνες που ερεθίζουν σκέψεις και συναισθήματα. Χαμόγελο, νοσταλγία και προβληματισμός. Από στενό σε στενό, μικρές δόσεις ρομαντισμού και γραφικότητας σε περιμένουν υπομονετικά, αρκεί βέβαια να έχεις το βλέμμα στραμμένο στις λεπτομέρειες που οι περισσότεροι προσπερνούν.

τάδικου για να παίξουν την καθιερωμένη παρτίδα ντάμα. Ο πολύχρωμος καμβάς που σχηματίζουν οι τέντες των εργατικών πολυκατοικιών... Τα ιριδίζοντα νερά του ποταμού... Οι πιτσιρίκες που φαίνονται σίγουρες για τον δρόμο που επέλεξαν να διαβούν πάνω στις ανενεργές ράγες του τρένου...

Ζηλεύεις τους πιτσιρικάδες στο Περιστέρι: άλλοι ακροβατούν πάνω στα ποδήλατά τους και άλλοι δίνουν τη δική τους μάχη στο προαύλιο του σχολείου τους με έπαθλο τη νίκη του απογευματινού αγώνα. Γοητεύεσαι από το νεαρό ζευγάρι που σταματά τον χρόνο πλάι στη λίμνη του Πάρκου Τρίτση στο Ιλιον και από τους ηλικιωμένους στο Αιγάλεω που προσπερνούν την πεπατημένη του καφενείου και επιλέγουν τη δροσιά του Μπαρου-

Εν τέλει, τα παρεξηγημένα «Δυτικά» είναι κυρίως οι άνθρωποί τους. Αυτοί που -είτε από επιλογή είτε μέσω κληρονομιάς- βρέθηκαν να διαβιούν στην αττική αυτή γωνιά, που με τις κατάρες της και τις ευχές της συνεχίζει να παραμένει για αυτούς ιερή. Οπως και η οδός που πεισματικά τη διαπερνά εδώ και χιλιετίες.

24 - 30.05. 2013

Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα

Αν δεν θέλεις να αρχίσεις να πέφτεις από μπανανόφλουδες, να σπας πιάτα όταν τα πλένεις, να χάνεις πορτοφόλια και κλειδιά, καλά θα κάνεις να είσαι σούπερ έξτρα προσεκτικός αυτή την εβδομάδα, Κριέ. Γιατί η γκαντεμιά έχει τα όριά της και θα τα ξεπεράσεις πολύ εύκολα τις επόμενες ημέρες. Αν θέλεις τη γνώμη μου, μείνε στον καναπέ, μην κουνιέσαι και βάλε κάποιον έμπιστο άνθρωπο να αναλάβει τη διατροφή σου. Είναι καιρός να παίξεις με βάση το συμφέρον της ομάδας, Ταύρε, όποια και αν είναι αυτή. Και το λέω, γιατί όντως θα έρθει η στιγμή -μάλιστα σύντομα- που θα είναι διαφορετικό το προσωπικό σου συμφέρον από το κοινωνικό και θα πρέπει να διαλέξεις το δεύτερο, διότι μακροπρόθεσμα, να, πώς να το πω, θα σε πάρει ο διάολος. Το νου σου λοιπόν.

Βάστα τα άλογα γερά αυτή την εβδομάδα, Ζυγέ. Γρήγορες αποφάσεις και βιαστικές κινήσεις είναι απαγορευμένες για λίγο καιρό, τουλάχιστον μέχρι η κριτική σου ικανότητα να πάρει πάλι τα πάνω της. Κάθισε καλύτερα και παρατήρησε πόσο βελτιώνονται τα πράγματα αν τα αφήσεις ήσυχα χωρίς να προσπαθείς να τα ελέγξεις. Σαν αυτή τη σκηνή στην «Επαφή», ξέρεις εσύ. Ετοιμάσου την Τετάρτη για σεισμούς, λιμούς, λοιμούς, καταποντισμούς. Εχει να γίνει ένας τρελός χαμός, θα χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί την μπάλα. Και εσύ, Σκορπιέ, θα βρεθείς μπροστά σε ένα δίλημμα. Μπορείς να περιθάλψεις τους επιζώντες ή μπορείς να σταθείς πάνω στα ερείπια και να ανακηρύξεις τον εαυτό σου βασιλιά του χάους. Πάντα δική σου η επιλογή.

Κάλεσε φίλους στο σπίτι σου για πάρτι, Δίδυμε, τα κέφια ανεβαίνουν και, αν δεν κάνεις κάτι για αυτό, θα αρχίσουν να τρέχουν ζουμιά μπαταρίας από τα αφτιά. Και μην το γελάς καθόλου, το έχω δει να γίνεται. Ενας φίλος μου είχε τόσο κέφι και κανέναν να βγει ένα βράδυ που λέρωσε με ζουμιά το καλό του πουκάμισο και έπρεπε να το πετάξει μετά.

Εχε τα μάτια σου ανοιχτά και κυρίως τις κεραίες σου όσο πιο ψηλά γίνεται αυτή την εβδομάδα, Τοξότη. Και αν είσαι αρκετά σπίρτο, θα πιάσεις στον αέρα να ακούγονται πράγματα και να βγαίνουν μυρωδιές που και σε ενδιαφέρουν και θέλεις να εμπλακείς στη διαδικασία τους. Μπερδεμένα όλα αυτά και πού να τα δεις στην πράξη. Θα σε αποζημιώσουν όμως, θα δεις.

Ετοιμάσου να αντιμετωπίσεις τσατίλες, Καρκίνε. Νεύρα, νεύρα και ξανά νεύρα παντού, ενώ εσύ θα πρέπει να κάνεις τον κοινωνικό πυροσβέστη και να σβήνεις κοινωνικές φωτιές από δω και από κει. Μη μασάς, όμως, γιατί όταν τελειώσει όλο αυτό για σένα θα λένε όλοι: «Να, τον βλέπεις τον Καρκίνο; Αυτός μας έσωσε από την ίδια μας την ιδιοσυγκρασία».

Ο Ηλιος έχει ήδη περάσει στη ζώνη της κοινωνικής σου ζωής, Αιγόκερε, τη φωτίζει θετικά και ζεσταίνει τις καρδιές αυτών που σε περιβάλλουν. Καθάρισε το πρόγραμμά σου από ανούσιες δραστηριότητες, γιατί έχεις να περιμένεις προσκλήσεις για καφεδάρα στην Καρύτση και ποτάρα στη Θησέως τη μία μετά την άλλη. Ή το ανάποδο.

Θα είναι μια εβδομάδα κακού συγχρονισμού, Λέοντα. Τα λεωφορεία θα φεύγουν ένα λεπτό πριν πας στη στάση, τα ρολόγια σου θα σταματάνε από μόνα τους και θα νομίζεις ότι είσαι στην ώρα σου, ενώ θα αργείς, κόσμος που θα θέλεις να δεις στη Βαλτετσίου θα έρθει δέκα λεπτά αφού φύγεις. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό, μόνο να περιμένεις να τελειώσει.

Ζήτησε τη συμβουλή των εσωτερικών σου φωνών, Υδροχόε. Βρες ένα ήσυχο μέρος για να τις ακούσεις και θα δεις ότι είναι ακόμα εκεί. Θα ακούσεις να σου μιλάνε και να σου δίνουν λύσεις για κάτι περίπλοκο που σε προβληματίζει ιδιαίτερα. Πρόσεξε να είσαι διακριτικός με όλη αυτή την κατάσταση, δεν είναι πολλοί αυτοί που θα πιστέψουν ότι δεν είσαι σχιζοφρενής.

Τώρα που τελείωσε η μακρά σειρά αποφάσεων ζωής, Παρθένε, ίσως είναι η ώρα να ασχοληθείς με τον κήπο σου. Να φυτέψεις τίποτα καινούργιο, να σκεφτείς τι θα κάνεις τώρα που οι ζέστες ήρθαν για να μείνουν. Τέτοιες ενασχολήσεις θα σου κάνουν καλό, γιατί πόσος καιρός πάει που έχεις να νιώσεις λίγο πιο άνθρωπος;

Κάτι μαγικό και περίεργο θα συμβεί στη ζωή σου, Ιχθύ, από τη Δευτέρα και έπειτα. Θα περάσει μέσα σου από παντού και δεν θα υπάρχει μέρος που να πηγαίνεις και να μην το βλέπεις. Ασε το να σε καταλάβει για λίγο καιρό και μετά ψάξε να το καταλάβεις και εσύ. Μην ξεχάσεις ποτέ ότι η μαγεία πάντα έχει κάποιο τίμημα.

Mosaiko

Booze Cooperativa

Στο Mosaiko το Kέντρο μεταφέρεται νότια. Είναι η ενσάρκωση μιας εναλλακτικής ποπ ροκ οντότητας στη Γλυφάδα. Διαθέτει indie bar με vintage διακόσμηση, pop rock indie μουσική, εξαιρετικά κοκτέιλ και χαλαρή downtown ατμόσφαιρα. Ζει μέσα σε ιδιαίτερες μουσικές προηγούμενων δεκαετιών μεταλλαγμένων σε ήχους του σήμερα. Στους θαμώνες του, παραγωγοί και καλλιτέχνες της εγχώριας ηλεκτρονικής σκηνής που το έχουν κάνει στέκι.

Και ποιος δεν γνωρίζει σε αυτή την πόλη το Booze Cooperativa. Από τους πρώτους και σημαντικότερους χώρους πολιτιστικής δράσης στην καρδιά του Κέντρου της Αθήνας. Για μια θεατρική σκηνή, τρεις γκαλερί τέχνης και για το Etage Litteraire, που λειτουργεί ως βιβλιοθήκη, αναγνωστήριο και χώρος λογοτεχνικών εκδηλώσεων, πλήθος κόσμου εισβάλλει από την Κολοκοτρώνη για να χωθεί στον λαβύρινθό του.

Λαοδίκης 30, Γλυφάδα

Κολοκοτρώνη 57, Αθήνα

Jazz Art

Οπως το μεγαλύτερο ποσοστό των μαγαζιών του Κέντρου, έτσι και τα Πετράλωνα το έριξαν -καιστην jazz εσχάτως! Ηθικός αυτουργός; Το Jazz Art! Ενας ωραίος και ατμοσφαιρικός χώρος, με γήινα χρώματα και ιδιαίτερη διακόσμηση, με κάδρα, φωτογραφίες και μουσικά όργανα παντού τριγύρω σου. Να απολαμβάνεις το πότο με παρέα τις live μπάντες που θα δίνουν συναυλίες κάθε Παρασκευή (από 10:30 μμ.) και Κυριακή (από 8 μμ.).

Το ευχάριστο και μοντέρνο περιβάλλον κάνουν το WE σημείο επιλογής και συνάντησης των νοτίων προαστίων. Ενας προορισμός για όσους επιθυμούν να χαλαρώσουν τα πρωινά με πλούσιο αρωματικό καφέ από επιλεγμένες ποικιλίες, ιδιαίτερα ροφήματα με αγνά υλικά, γλυκά και snacks. Αργά το απόγευμα βραβευμένοι barmen αναλαμβάνουν τα ηνία και οι ιδιαίτερες προτάσεις τους «μαγνητίζουν» τους λάτρεις των κοκτέιλ.

Καλλισθένους 87, Aνω Πετράλωνα

Κύπρου 74, Γλυφάδα

Il Salumaio d'Atene

Petro Hair

To Il Salumaio d’Atene είναι ένα μπιστρό και ντελικατέσεν όπου μπορείς να αγοράσεις εκλεκτά εδέσματα ή να καθίσεις για ελαφρύ φαγητό. Βρίσκεται ανάμεσα στα πιο γνωστά εμπορικά καταστήματα της Κηφισιάς και αποτελεί ιδανικό μέρος για όσους θέλουν να κάνουν ένα διάλειμμα από τα ψώνια και να απολαύσουν προσεγμένο φαγητό με ένα ποτήρι κρασί.

Ξέχνα ό,τι ήξερες για τα συνοικιακά κομμωτήρια. Εδώ μιλάμε για δύο από τα καλύτερα ψαλίδια της Αθήνας, το δίδυμο του Πέτρου και του Cezar, που είναι ο λόγος για άντρες και γυναίκες να κάνουν μια στάση στη Σπύρου Μερκούρη για να ανανεώσουν το λουκ τους. Με την απαιτούμενη εμπειρία, υπηρετούν κάθε νέο τρεντ και διαμορφώνουν το στιλ που επιθυμεί ο πελάτης.

Παναγίτσας 3, Κηφισιά

Σπύρου Μερκούρη 5, Παγκράτι

Τα points της εβδομάδας Η Αθήνα, οι άνθρωποί της, οι αξίες και η ποιότητά της χαρτογραφούνται και παρουσιάζονται δυναμικά, με έναν καινούργιο οπτικοποιημένο τρόπο στην εφαρμογή M.app. Πρόκειται για έναν «ζωντανό» χάρτη με 200 πινέζες-σημεία, που διαρκώς ανανεώνονται και αυξάνονται, σκιαγραφώντας όλες τις πτυχές της ζωής στην πόλη. Φαγητό, ποτό, καφές, θέατρο, μουσική, βιβλίο, κινηματογράφος, εκθέσεις, επιλεγμένα καταστήματα, όπως επίσης και οι πιο φρέσκες ιδέες στον χώρο της τεχνολογίας και της ζωής στην πόλη έρχονται στην οθόνη του κινητού σου και παρουσιάζονται μέσα από βίντεο υψηλής αισθητικής, μικρής διάρκειας και πλούσιας περιεκτικότητας. Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη για iOS, Android και Windows Phone.

Αγορά

Διάθεση για «επιχειρείν» Το πρόγραμμα IQbility, το «εκκολαπτήριο» νέων επιχειρηματικών δράσεων στον τεχνολογικό κόσμο, προσέλκυσε μεγάλο ενδιαφέρον από τους νέους επιχειρηματίες. Μέσα σε έναν μόνο μήνα από την έναρξη λειτουργίας του, το πρόγραμμα δέχθηκε πάνω από 100 προτάσεις. Η προθεσμία υποβολής αιτήσεων έληξε στις 15 Μαΐου και οι ιδέες που κατατέθηκαν καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα εφαρμογών

Ερχεται… στον τομέα πληροφορικής. Ο τουρισμός, το ηλεκτρονικό εμπόριο, η μουσική βιομηχανία, η εκπαίδευση και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια είναι μόνο μερικές από τις αγορές στις οποίες απευθύνονται οι προτάσεις που δέχτηκε το IQbility. Η διαδικασία της αξιολόγησης αναμένεται να ολοκληρωθεί μέσα στις επόμενες εβδομάδες, ώστε οι νέοι επιχειρηματίες να ξεκινήσουν άμεσα τη νέα επιχειρηματική δράση τους.

Το αντίπαλο δέος στο iPhone 5 και το Galaxy 4, το νέο HTC One, ανακοίνωσε πως θα διαθέσει η HTC Corporation στην ελληνική αγορά. Με ένα ξεχωριστό, συμπαγές ενιαίο σώμα αλουμινίου, το νέο smartphone προσφέρει βασικές νέες καινοτομίες οι οποίες επαναπροσδιορίζουν την εμπειρία που προσφέρει ένα κινητό στον χρήστη του.

Κλείσε εισιτήριο Ενόψει διακοπών θα ήταν χρήσιμο να μπορείς να κλείσεις τα ακτοπλοϊκά εισιτήριά σου από το smartphone σου. Με αυτό το σκεπτικό, η Travelplanet24 δημιούργησε την εκδοχή της ιστοσελίδας της για τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια για κινητά τηλέφωνα. Μέσα από την ανανεωμένη διάταξη της σελίδας, παρέχεται η δυνατότητα στον χρήστη να επιλέξει γρήγορα και εύκολα το λιμάνι της αναχώρησης και του προορισμού. Ο χρήστης μπορεί να επιλέξει τα διαθέσιμα δρομολόγια προτίμησης, τον τύπο του εισιτηρίου του, τη θέση που επιθυμεί, αλλά και να ελέγξει τη διαθεσιμότητα των επιλογών του. Τέλος, με ευκολία περνάει στο στάδιο πληρωμής και επιβεβαίωσης όπου προβάλλονται όλες οι λεπτομέρειες της κράτησης και της πληρωμής των εισιτηρίων.

Διεθνής συνεργασία Καλά είναι τα νέα για τους Ελληνες χρήστες του Amazon, καθώς τα καταστήματα Public προχωρούν σε συνεργασία με τον παγκόσμιο κολοσσό του διαδικτυακού εμπορίου. Η συνεργασία αφορά τη διάθεση της πλήρους γκάμας των ελληνικών βιβλίων, CD και DVD μέσω της πλατφόρμας του Amazon. Ειδικότερα, οι έξι εκατ. Ελληνες ομογενείς, φοιτητές και κάτοικοι εξωτερικού σε 37 χώρες θα έχουν πρόσβαση σε 50.000 ελληνικούς τίτλους, αφού στο πλαίσιο της συνεργασίας, τα Public προσφέρουν την πλήρη γκάμα των ελλη-

νικών προϊόντων πολιτισμού σε όλο τον κόσμο. Στην πρώτη φάση διατίθενται 39.000 τίτλοι ελληνικών βιβλίων, CD και DVD που είναι ήδη διαθέσιμα στην ιστοσελίδα της Amazon, ενώ ο αριθμός αυτός θα φτάσει σταδιακά τις 50.000. Στο πλαίσιο αυτής της συνεργασίας, η Amazon, ύστερα από πρωτοβουλία των Public, εγκαινιάζει για πρώτη φορά τη δυνατότητα αναζήτησης με τη χρήση ελληνικής γραμματοσειράς στην ιστοσελίδα του μεγαλύτερου παγκοσμίου e-retailer. Η διαδικασία αυτή γίνεται για πρώτη φορά και θα υπόκειται σε συνεχή βελτίωση.

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Ζωντανή πόλη Το LiveCity είναι ένα ευρωπαϊκό ερευνητικό πρόγραμμα, το οποίο αξιοποιεί την ανάπτυξη εφαρμογών επικοινωνίας για την εκπαίδευση, την υγεία, την πολιτιστική ενημέρωση και την εξυπηρέτηση του πολίτη με τη χρήση ζωντανού βίντεο μέσω διαδικτύου. Το πρόγραμμα εκτιμάται ότι θα συμβάλει στην προώθηση νέων τεχνολογιών και καινοτόμων εφαρμογών ευρυζωνικότητας. Τον συντονισμό και την εποπτεία του LiveCity έχει αναλάβει ο ΟΤΕ. Στο πλαίσιό του θα δημιουργηθεί ένα δίκτυο μεταξύ των συμμετεχόντων φορέων και πόλεων, προσφέροντας τη δυνατότητα διαδραστικής επικοινωνίας για την ανταλλαγή γνώσεων και εμπειριών. Παράλληλα, στο πλαίσιο του έργου, ο ΟΤΕ θα συνδέσει επιλεγμένα σημεία του δήμου Βριλησσίων, καθώς και δύο σχολεία του δήμου με το Μουσείο Τηλεπικοινωνιών ΟΤΕ. Ετσι, με τη χρήση ζωντανού βίντεο υψηλής ποιότητας και μέσω κατάλληλης δικτυακής υποδομής, οι κάτοικοι του δήμου θα μπορούν να ενημερώνονται για τα πολιτιστικά και εκπαιδευτικά δρώμενα του μουσείου, ενώ οι μαθητές των εμπλεκομένων σχολείων θα έχουν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν διαδραστικά στα αντίστοιχα προγράμματα του μουσείου. Επιπλέον, στο ερευνητικό πρόγραμμα προβλέπεται και η υλοποίηση διεθνούς διασύνδεσης με το αντίστοιχο Μουσείο P&T της πόλης του Λουξεμβούργου, με στόχο την προβολή και ανταλλαγή πολιτιστικού περιεχομένου, αλλά και την προώθηση κοινών δράσεων που επικεντρώνονται στον πολιτισμό και την εκπαίδευση. Στο LiveCity συμμετέχουν συνολικά 18 φορείς (πανεπιστήμια, ερευνητικά ινστιτούτα, εκπρόσωποι τοπικής αυτοδιοίκησης, εκπαιδευτικοί φορείς, εταιρείες τηλεπικοινωνιών και πληροφορικής κά.) από επτά ευρωπαϊκά κράτη. Το πρόγραμμα αποτελεί μέρος της στρατηγικής της EE για την ανάπτυξη καινοτομιών, με στόχο τη διάθεση στους πολίτες εφαρμογών και υπηρεσιών που βασίζονται στο «Διαδίκτυο του Μέλλοντος» (“Future Internet”), και οι οποίες τελικά θα δημιουργήσουν τις σύγχρονες «έξυπνες» πόλεις. Ο ΟΤΕ έχει συμμετάσχει σε πολλά ερευνητικά προγράμματα, όπως σε ευρωπαϊκά προγράμματα για ασύρματες επικοινωνίες και σε προγράμματα “cloud computing” για την ασφάλεια κρίσιμων υποδομών ΙΤ.

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Πλουμιστό ποδήλατο

Περιέργεια στο γραφείο Δεν είναι τηλεκατευθυνόμενο, δεν έχει κάμερες onboard, ούτε τους πιο σύγχρονους αισθητήρες. Για την ακρίβεια, δεν έχει ούτε έναν αισθητήρα. Η κατασκευή του δεν είναι αρκετά στιβαρή - τουλάχιστον για να αντέξει ένα ταξίδι στον Αρη. «Τι κάνει τότε;» θα αναρωτηθείς εύλογα. Ικανοποιεί την επιθυμία σου να διακοσμήσεις το γραφείο σου με μια ρέπλικα του Curiosity Rover, του οχήματος της

NASA που «οργώνει» την επιφάνεια του Αρη και μας προσφέρει πολύτιμες πληροφορίες για τον Κόκκινο Πλανήτη. Η ρέπλικα είναι φτιαγμένη στο χέρι από MDF σε σχέδιο του Arnold Patrick Martin και έχει ύψος 19 εκ. και μήκος 25 εκ. Με περίπου 150 ευρώ αποστέλλεται στον χώρο σου.

Ο λασπωτήρας στο ποδήλατο συνιστά αναγκαίο κακό, αν δεν θέλεις να γεμίσει η πλάτη σου με λάσπες (μια και ο ιδρώτας είναι αρκετός). Και λέω «αναγκαίο κακό», γιατί οι περισσότεροι από αυτούς είναι φτωχής αισθητικής. Οχι, όμως, το Plume, το οποίο ανοίγει όταν το χρειάζεσαι και διπλώνει όταν οι δρόμοι είναι καθαροί. Προς το παρόν, οι εμπνευστές του ψάχνουν επενδυτή.

www.etsy.com plumemudguard.com

Επί τροχού

Μπετόν και τέταρτο

Για να μην καίγεσαι

Τα Segways (τα οχήματα με τιμόνι και δύο ρόδες που πιθανότατα θα έχετε πετύχει κάπου στον πεζόδρομο του Θησείου) έχουν την πλάκα τους, αλλά υστερούν σε ένα βασικό στοιχείο: αναγκάζουν τον χρήστη σε όρθια στάση. Και αν η Honda έχει αναπτύξει πρωτότυπα που διευθετούν το ζήτημα, η Hammacher Schlemmer διαθέτει ήδη στο ευρύ κοινό (ή τουλάχιστον σε όσους μπορούν να «σκάσουν» 2.700 δολάρια) τη δική της απάντηση, το Self Balancing Electric Unicycle, το οποίο διαθέτει μία μόνο ρόδα και το ίδιο σύστημα γυροσκοπίων με το Segway. Το τελευταίο εξασφαλίζει ότι ο χρήστης του δεν θα φάει καμία ντροπιαστική τούμπα. Το όχημα έχει τελική ταχύτητα 21 χλμ. ανά ώρα και η αυτονομία της μπαταρίας του διαρκεί δύο ώρες (ανάλογα και με το βάρος του αναβάτη).

Η Αθήνα είναι ένας χώρος με ελάχιστο πράσινο και άφθονες ποσότητες τσιμέντου. Αρκετοί έχουν μπουχτίσει με αυτή την γκρίζα καθημερινότητα. Εμείς, όμως, δεν απευθυνόμαστε σε αυτούς - τουλάχιστον εν προκειμένω. Αυτοί ας πάνε να αγκαλιάσουν κανένα δέντρο, σαν αυτά της Κολοκοτρώνη που εκκρίνουν μια απαίσια ρητίνη που δεν βγαίνει με τίποτα. Εμείς απευθυνόμαστε στα «παιδιά της πόλης», σε όσους απολαμβάνουν τη ζωή στην Αθήνα και δεν ενθουσιάζονται ιδιαίτερα με τη ζωή στην εξοχή. Το Concrete Watch του Dzmitry Samal είναι κομμένο και ραμμένο για αυτούς. Πρόκειται για το πρώτο ρολόι που έχει κάσα από μπετόν και διατίθεται σε έξι χρώματα (όσον αφορά τις λεπτομέρειες στην οθόνη του): πράσινο, κίτρινο, γαλάζιο, κόκκινο, λευκό και μωβ. Η διαθεσιμότητά του είναι αρκετά περιορισμένη, καθώς θα διατεθούν μόλις 100 κομμάτια. Ούτως ή άλλως, με τέτοια τιμή (1.240 ευρώ) ακόμη και αυτά θα «φύγουν» δύσκολα.

Οσο πιο κοντά έρχεται το καλοκαίρι, τόσο πιο αισθητή θα γίνει η παρουσία των καλαμποκάδων στους δρόμους, με τη λαχταριστή μυρωδιά του ψημένου καλαμποκιού να σε ταξιδεύει στα παιδικά σου χρόνια, όταν ζάλιζες τη μητέρα σου τραβώντας επίμονα τη φούστα της για να σου αγοράσει μία τέτοια λιχουδιά. Τα πράγματα άλλαξαν κάπως. Αντί να κρατάς το καλαμπόκι σου με χαρτοπετσέτες ή ό,τι χαρτί έχει βρει ο καλαμποκάς για να το τυλίξει και να ρισκάρεις να κάψεις τα χέρια σου, μπορείς να χρησιμοποιήσεις τα καινούργια cob holders (να τολμήσω να μεταφράσω τον όρο ως «αραβοσιτοπιάστρες»;) της Lana Filippone, τα οποία κέρδισαν τον διαγωνισμό design Not Forkchop. Οι πιάστρες είναι φτιαγμένες από κεραμικό υλικό και στερεώνονται στις δύο άκρες του καλαμποκιού. Διατίθενται σε τέσσερα σχήματα: τρικεράτωψ, τυραννόσαυρος, φτερά και -για τους πιο αιμοβόρους- περίστροφα. Το προϊόν δεν βρίσκεται ακόμη στις προθήκες των ηλεκτρονικών καταστημάτων, αλλά παρέχεται η δυνατότητα προπαραγγελίας του, αρκεί να στείλεις ένα email στην εταιρεία imm Living.

www.hammacher.com

www.samaldesign.net

www.imm-living.com

Training Ground

Αβρότητες Στην Ελλάδα το αυτονόητο πέθανε. Βγήκε ο Διαμαντίδης και είπε ότι ήταν με τον Ολυμπιακό στο Final Four και πάγωσε κόσμος και ντουνιάς. Λες και θα μπορούσε δηλαδή ο συγκεκριμένος παίκτης, με τη συγκεκριμένη νοοτροπία, να πει και κάτι άλλο. Δεν νομίζω. Και ένας βασικός λόγος που έφτασε εκεί που έφτασε είναι η νοοτροπία αυτή, μην το ξεχνάμε. Εκείνο που σε σώζει, βεβαίως, είναι και εκείνο που σε τρώει. Βλέπε την επιμονή του Διαμαντίδη ότι ο Σπανούλης και μόνο ο Σπανούλης θα μπορούσε να κάνει καριέρα στην Αμερική. Το πίστευε, δεν αντιλέγω, αλλά θα μου επιτρέψει να υποστηρίξω και εγώ με τη σειρά μου ότι το ΝΒΑ ταιριάζει περισσότερο στον ίδιο παρά στον άσο του Ολυμπιακού. Για διάφορους λόγους. Πρώτον, λόγω ύψους και ανοίγματος χεριών. Διότι οι Αμερικανοί μετράνε και το πρώτο και το δεύτερο. Και αν ο Διαμαντίδης είναι γύρω στο 1,95, τα χέρια του πιάνουν το 2,10 με άνεση. Ενα το κρατούμενο. Δεύτερο κρατούμενο, η άμυνα. Μην ξεχνάμε ότι ο Μάικλ Τζόρνταν άρχισε να κερδίζει σωρηδόν τα πρωταθλήματα μόνο όταν την προσέθεσε στο ρεπερτόριό του. Τρίτο κρατούμενο, το μυαλό στο γήπεδο. Και αυτό το έχει σε ύψιστο βαθμό και το εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο. Και μη μου πείτε τώρα ότι ο Διαμαντίδης είναι χειρότερος παίκτης σε άμυνα και επίθεση και στρατηγική από τον Μανού Τζινόμπιλι. Αλλά δεν μετρούν μόνο τα αθλητικά προσόντα στην εξίσωση. Μην κοιτάτε τον τωρινό Διαμαντίδη που πάει διακοπές στη Μύκονο, χτύπησε τατού και παντρεύτηκε μοδάτο θηλυκό. Σκεφτείτε τον πριν από αρκετά χρόνια, τότε που ήταν ακόμη παπαδοπαίδι και έπαθε πολιτισμικό σοκ μετακομίζοντας από την Καστοριά στη Θεσσαλονίκη. Και αν δεν έπεφτε πάνω στον Ομπράντοβιτς όταν ήρθε στην Αθήνα, δεν θα είχε ολοκληρωθεί ούτε ως παίκτης ούτε ως άνθρωπος. Για αυτό δεν πήγε στο ΝΒΑ. Οχι γιατί δεν χώραγε αυτός στην Αμερική, αλλά γιατί δεν χώραγε η Αμερική σε αυτόν. Χρήστος Ξανθάκης

Στιγμιότυπα Πόλης

Πλάκα κάνεις; Εγώ ήμουνα που είχα γράψει ότι ο Απρίλιος ανήκε στην Κηφισιά, εγώ θα το γράψω ότι ο Μάιος ανήκει στην Πλάκα. Τον έχει, δικός της είναι, τον κρατάει στα χέρια της και τον χαίρεται. Και αυτός με τη σειρά του της ψιθυρίζει γλυκόλογα, την παραμυθιάζει, της εξηγεί τα όνειρα όλα. Από κοντά, συμπαραστέκονται οι Αθηναίοι έφηβοι με τις Αθηναίες νεανίδες, οι κάγκουρες και οι καγκουρίνες, οι ξένοι οι τουρίστες που πατούν και φέτος τα ιερά χώματα και τσιμέντα κάτω από την Ακρόπολη. Και όλοι μαζί δοξάζουν, όλοι μαζί υμνούν την υπόσχεση του καλοκαιριού. Είχαν προηγηθεί πυρετώδεις προετοιμασίες για να πατήσει γερά το θαύμα. Τον Απρίλιο που η Κηφισιά γιόρταζε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου Ανοίξεως, στα δρομάκια τα στενά εκεί γύρω από την Κυδαθηναίων έβραζε ο τόπος. Τοίχοι σοβατίζονταν, πινακίδες επισκευάζονταν, λαμπτήρες αντικαθίσταντο, φρεάτια ξεβούλωναν, καρέκλες βάφονταν, από το πρωί ως το βράδυ επικρατούσε ένας δημιουργικός οργασμός. Και από το πρωί ως το βράδυ έπεφτε καβγάς ανάμεσα στα μαστόρια και στους ιδιοκτήτες. «Γιατί το ’κανες έτσι;», «Γιατί δεν το έκανες αλλιώς», «Δεν βλέπεις μπροστά σου;» και πάει λέγοντας. Με κορυφαία την αντιπαράθεση που κατέγραψα ένα πρωί, όταν γύρισε το αφεντικό και είπε στον ηλεκτρο-

λόγο: «Θα τη βάλεις εδώ τη φωτεινή επιγραφή» και είπε ο ηλεκτρολόγος στο αφεντικό: «Αν τη βάλω, θα πέσει η πρόσοψη» και τον ρούμπωσε το αφεντικό καταλήγοντας: «Πέρυσι έπεσε, φέτος θα κρατήσει!» Τέτοιες ομορφιές. Οπως όμορφη, πανέμορφη είναι και η ίδια η Πλάκα, που άνθισε ολόκληρη με τις φετινές βροχές. Σκάσανε μύτη οι κάππαρες στους μαντρότοιχους, θέριεψαν τα γαϊδουράγκαθα, γιγαντώθηκαν οι τσουκνίδες. Οι τελευταίες, μάλιστα, είναι σαν να μάζεψαν όλα τα ύδατα από τις νεροποντές και έχουνε υψωθεί στον ουρανό σαν βερικοκιές. Αν ψάχνετε υλικό για νόστιμη πίτα, ορμήστε παρακαλώ. Οπως έλεγε και η παλιά παροιμία, «τι να το κάνεις το σπανάκι άμα έχεις τσουκνίδα». Θα χρειαστεί ένα πλύσιμο γερό, βεβαίως, μια και τα αδέσποτα της Πλάκας φροντίζουν να ανακουφίζονται όπου βρουν και όχι όπως οι Χρυσαυγίτες βουλευτές στις θύρες των τηλεοπτικών καναλιών. Αλλά το αποτέλεσμα θα δικαιώσει την καλή νοικοκυρά. Εν τω μεταξύ, η Πλάκα φισκάρει από κόσμο. Πέρασα ένα βράδυ καθημερινής τις προάλλες και έμεινα ξερός. Περίμενα, βλέπετε, δυο τρεις, άντε πέντε δέκα παρέες και δεν έπεφτε καρφίτσα στα μαγαζιά. Εντάξει, στα φαγάδικα έβρισκες άνετα να κάτσεις, αλλά στα κάθε

είδους καφέ και τύπου μεζεδοπωλεία και παρ’ ολίγον μπαρ (δεν επιτρέπονται τα μπαρ στην Πλάκα, έτσι δεν είναι;) δεν υπήρχε καρέκλα ούτε για δείγμα. Οπως δεν υπήρχε και φωτισμός σε πολλά από εκείνα τα στενά δρομάκια που έλεγα και πιο πάνω. Σκότος βαθύτατο, σε σημείο να σκιάζεσαι να προχωρήσεις άμα ήσουν μόνος σου. Δεν ξέρω ποιος φταίει και δεν θα βιαστώ να τα ρίξω όλα στον Καμίνη (μόλις προχθές έμαθα ότι το εντελώς παρατημένο και ξεφτιλισμένο Αλσος Παγκρατίου ανήκει στο υπερδραστήριο Υπουργείο Γεωργίας...), κάποιος ωστόσο πρέπει να πάρει την ευθύνη και να το λύσει το ζήτημα. Ειδάλλως κάποια στιγμή θα έχουμε (πώς να το πω;) θέματα ηθικής τάξεως. Ας μην πολυγκρινιάζω πάντως. Η Πλάκα τα φόρεσε και φέτος τα γιορτινά της και όσο κιτς και αν μοιάζει μερικές φορές, άλλες τόσες σε θαμπώνει με τη φαντασμαγορία της. Ωραίο είναι το urban decay γύρω από το Σύνταγμα και το Μοναστηράκι, χαβαλέ έχει στο Γκάζι και στα πέριξ αυτού, βαβούρα φουλ και πλήρη στα Εξάρχεια, αλλά όταν βολτάρεις κάτω από την Ακρόπολη αισθάνεσαι τα μάτια των θεών να σε θωπεύουν. Ορίστε, έγινα και εγώ κιτς και πίσω δεν το παίρνω! Χρήστος Ξανθάκης