Metropolis Free Press 25.01.13 by Metropolis

25-31.01.2013

Στο γραφείο του Δημάρχου Η Κατερίνα Ανέστη ανέβηκε τα σκαλιά της Κοτζιά και συνάντησε τον Γιώργο Καμίνη

ΦΥΛΛΟ 1013

Σερφάροντας στη Βουλιαγμένη Ο Δημήτρης Καραΐσκος πήρε τα σύνεργά του και φωτογράφισε τους ατρόμητους των κυμάτων

Πάρτι από τα παλιά Η Βάσια Ρούσσου συμμετείχε στο live των Wedding Singers στο Γκάζι

Metropolis www.metropolispress.gr

Κάπου, κάποτε, ένας πράκτορας... Ο Μανώλης Μαυροματάκης για τις «Ζωές των άλλων»

Index

Καπλάνι... 32

My Drunken Haze... 40

Ηρθε για λίγο από τις ΗΠΑ και παρουσίασε το νέο του βιβλίο

Μια μπάντα μες στη... θολούρα της

Δεληβοριάς... 33

Retropolis II... 41

Ο Φοίβος αρνείται να συμβάλει στη μουσική και πολιτική αιθαλομίχλη

Ο Στάθης και τα Minorάκια του πήραν τον δρόμο τον κακό

Αλεξάνδρα Κ*... 34

Περλέγκας... 42

Δύο ζευγάρια και η εμπειρία του swinging επί σκηνής

Η εικόνα του Λαμπράκη ζωντανεύει μπροστά σου σαν ανάμνηση

Λόλεκ... 35

Constantinos88... 45

Πριν από τη συνάντηση με τους Χειμερινούς Κολυμβητές και τον καινούργιο του δίσκο

Εθισμένος στα social media και στο UI Design

Ταξιδιώτης... 38

Ρήγος... 46

Ο Διαγόρας Καλαϊτζόγλου κάνει ορθοπεταλιές στον Δρόμο του Μεταξιού

Ο σκηνοθέτης για τη νέα βερσιόν των «Κόκκινων Φαναριών»

Mstories 54 Ο Μανώλης Μαυροματάκης κατασκοπεύει τις «Ζωές των Αλλων» στο Θέατρο Θησείον, οι Wedding Singers υπόσχονται ξέφρενα πάρτι κάθε Πέμπτη στο Τώρα Κ44, οι My Drunken Haze κυκλοφορούν το πρώτο τους EP, τρεις νέοι ηθοποιοί ετοιμάζονται να συναντήσουν τον “Frankenstein” στη μεγάλη οθόνη και ένα παλιό διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης μετατρέπεται σε πλατφόρμα έκφρασης. Στα Αναφιώτικα...

METROPOLIS

metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr] : Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr] : Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Κώστας Κωνσταντίνου, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Αργυρώ Μποζώνη, Βασίλης Νέδος, Γιώργος Παπαστογιαννούδης, Λήδα Πιμπλή, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr] : Βάσια Αναγνωστοπούλου, Δάφνη Ανέστη, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Σταύρος Πετρόπουλος, Shutterstock, AFP Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr] : Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου / Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr] : Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

Οι μέρες της αφθονίας μου

Δημιουργώντας τη μυωπία και φορώντας γυαλιά Αθως Δημουλάς

Η χρονιά τελείωσε μέσα σε ένα κλίμα βαρύ. Η νέα χρονιά ξεκίνησε εκκωφαντικά. Με φωνές, τσακωμούς, διαφωνίες, ήχους από όπλα, εκρηκτικούς μηχανισμούς. Με θόρυβο, σαν να πρέπει να αναπληρώσει η φασαρία ό,τι δεν φαίνεται. Σαν όλοι οι πολίτες να έχουν μεταλλαχθεί σε πλάσματα μυωπικά, που χρειάζεται να μισοκλείνουν τα μάτια για να μη χάσουν τις σπουδαίες λεπτομέρειες. Μάταια, βέβαια, καθώς η πραγματικότητα αυτές τις πρώτες μέρες του 2013 είναι θαμπή, κάπως αδιευκρίνιστη. Δεν πειράζει, δεν χρειάζεται καλή όραση για να διακρίνουμε την παρακμή. Μόνο που ως μύωπες δεν μπορούμε να διακρίνουμε τα ψιλά γράμματα. Εκεί που πέρασε, μέσα στο πλήθος των λοιπών ειδήσεων, η ανακοίνωση της διακοπής της λειτουργίας του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου. Σύμφωνα με την έκκληση που απέστειλε η τέως διοίκηση του ιδρύματος ώστε να ανακληθεί η απόφαση της κυβέρνησης, το ΕΚΕΒΙ είχε εδώ και καιρό δει την πλάτη του υπουργείου στραμμένη και λειτουργούσε αφημένο στη μοίρα του, με απλήρωτο προσωπικό. Το ΕΚΕΒΙ δεν λειτουργούσε τέλεια, θα μπορούσε ίσως να ήταν ισχυρότερο, πιο παραγωγικό σε δράσεις και ιδέες. Η σφραγίδα του αποτυχημένου, όμως, με την οποία «παρασημοφορήθηκε», είναι μάλλον επιπόλαιη. Αστοχη, άδικη. Προϊόν μυωπικής προσέγγισης. Οχι συγκεκριμένα από τον αναπληρωτή υπουργό Κώστα Τζαβάρα. Αλλά από το σύνολο της πολιτικής κοινωνίας εδώ και χρόνια, που λαμβάνει απο-

φάσεις χωρίς γυαλιά, αφήνοντας γύρω από τον πολιτισμό μια ενοχλητική θαμπάδα. Αν δεν λειτουργούσε καλά, αν υπήρχε φωτιά πίσω από τον καπνό των δημοσιευμάτων του φθινοπώρου περί ύποπτης διαχείρισης, δεν θα μπορούσε απλά να διορθωθεί; Δεν θα μπορούσαν να γίνουν βελτιωτικές επεμβάσεις; Τι είναι μια χώρα που απλώς κλείνει το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου της; Τι είναι μια χώρα που εν μέσω μιας τέτοιας οικονομικής και κοινωνικής κρίσης αφήνει να χαθεί ένας φορέας πολιτισμού; Στο πλαίσιο καταπολέμησης της γενικότερης θαμπάδας, όπως θα παρατηρήσετε στο παρόν τεύχος, η “Metropolis” έχει προβεί σε μια ριζική ανανέωση. Οι αλλαγές στην αισθητική της και στην ύλη της αποσκοπούν στην καλύτερη επικοινωνία με τους αναγνώστες και είναι μια σαφής δήλωση ότι μπορεί ως χώρα να βλέπουμε τις μέρες της αφθονίας μας να στερεύουν, αλλά από την καλή μας διάθεση και το κέφι μας έχουν ακόμα πολλά να προκύψουν. Με τα γυαλιά της μυωπίας μας να ακουμπούν στη μύτη, ελπίζουμε αυτή τη νέα χρονιά να δούμε καθαρά κάθε στοιχείο αισιοδοξίας που μισοκρύβεται στη θαμπάδα των ημερών.

Ματιές

Ηθική μειοψήφια Ας συστηθούμε λοιπόν. Το 1979 δημιουργήθηκε στις ΗΠΑ από τον Τζέρι Φάλγουελ μια πολιτική οργάνωση με ονομασία Moral Majority, που στόχο είχε να επαναφέρει τον πληθυσμό και την κοινωνία της χώρας -μετά και το «ηθικό ξεχαρβάλωμα» των δεκαετιών ’60 και ’70- στον σωστό δρόμο, εκφράζοντας με απόλυτο τρόπο ιδέες και απόψεις της αμερικανικής χριστιανικής δεξιάς. Σιγά σιγά ο όρος moral majority έγινε και όρος μέσα στην κοινωνία, υπονοώντας όλα αυτά που η βουβή μειοψηφία δεν έλεγε ανοιχτά. Αρχιζε να υπονοεί ότι οτιδήποτε εξέφραζε αυτός ο οργανισμός είχε το αλάθητο, αφού χρησιμοποιούσε δύο λέξεις που έρχονται «εκ των άνωθεν» και επιβάλλονται και μόνο με το άκουσμά τους.

Δώστε πίσω το παιδί! Πατέρας δεν έγινα ποτέ, αλλά έγινα πριν από έξι χρόνια νονός. Βάφτισα τον Δημητράκη με πολλή αγάπη και από τότε κανείς δεν μπορεί να με κατηγορήσει πως δεν είμαι επιμελής στα καθήκοντά μου! Δεν εννοώ μόνο τα δώρα στις γιορτές. Φρόντιζα πάντα να βρω χρόνο για μια ξαφνική επίσκεψη στο σπίτι του μικρού για παιχνίδι, για μια βόλτα ή για να διαβάσουμε ένα βιβλίο (εγώ δηλαδή το διάβαζα - ο Δημήτρης προτιμούσε να ακούει και να παρεμβαίνει!). Από τότε, όμως, που πήγε στην πρώτη δημοτικού όλα ανατράπηκαν. Στην αρχή δεν το είχα συνειδητοποιήσει, παρά τα προειδοποιητικά σημάδια. Πήγα ένα απόγευμα μετά τη δουλειά στο σπίτι των κουμπάρων, αλλά έλειπαν. Πήρα μια μέρα τηλέφωνο από το γραφείο να κανονίσουμε να περάσω, αλλά «είχε πισίνα» και δεν θα είχε χρόνο. Μην πολυλογώ, πλέον μπορώ να χαρώ τον βαφτισιμιό μου μόνο Κυριακή. Και, καθώς Κυριακή απόγευμα εγώ δουλεύω, υπάρχει μόνο ένα κενό το μεσημέρι! Γιατί αυτό; Γιατί τη Δευτέρα έχει Γαλλικά, την Τρίτη «πισίνα», την Τετάρτη Τζούντο, την Πέμπτη Μουσική και την Παρασκευή κάτι που δεν μου λένε (ελπίζω να μην πηγαίνουν το παιδί προληπτικά σε ψυχολόγο). Το Σάββατο το πρωί κάνει Στίβο και μετά Αγγλικά! Δεν σας κρύβω ότι την Κυριακή, που έκανα μια επίσκεψη εξπρές, δυσκολεύτηκα να κρύψω τη χαρά μου όταν ο κουμπάρος μου μίλησε για τη μείωση κατά 40% του μισθού του! Οσο σημαντικό και αν είναι «το Τζούντο του παιδιού» υποθέτω κάτι πρέπει να κοπεί από όλες αυτές τις δραστηριότητες. Είναι η μοναδική μου ελπίδα να αφήσουν τον Δημήτρη να ανασάνει και εμένα να του διαβάσω κανένα βιβλιαράκι. A.

Ποιος θα ήθελε να λέγεται ανήθικος και ποιος θα μπορούσε να αντισταθεί στο ρεύμα της πλειοψηφίας; Οι πολλοί έχουν συνήθως δίκιο. Με τον χρόνο, φυσικά, αποδείχθηκε ότι η συγκεκριμένη πολιτική οργάνωση ήταν αμφιλεγόμενα ηθική και αμφιλεγόμενα πλειοψηφική και ο Τζέλο Μπιάφρα των Dead Kennedys το 1981 τους αφιέρωνε μια καταιγίδα διαρκείας 1’ και 55’’ στο “In God We Trust”. Ολα αυτά τα χρόνια, όμως, μια ιδέα τριγυρνούσε στο μυαλό μου... Αν η ηθική πλειοψηφία (moral

majority) είναι ένας τρόπος για να επιβάλλεις κυριολεκτικά τις ιδέες σου στους πολλούς με οποιονδήποτε τρόπο, υπάρχει παράλληλα ενεργή και ζωντανή μια ηθική μειοψηφία, η οποία σκέπτεται, δρα και δημιουργεί και η οποία είναι αυτή που πραγματικά επηρεάζει τη ζωή μας και την οδηγεί μέσα από δρόμους πιο μοναχικούς ίσως, αλλά σίγουρα πιο ηθικούς. Σκέπτομαι ότι με όρους παρελθόντος ο σκληρός πυρήνας της ηθικής μειοψηφίας θα ήταν ο Μπετόβεν και η Μπίλι Χόλιντεϊ, ο Ραλφ Γουάλντο Εμερσον και ο Ακίρα Κουροσάβα, ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ, ο Χένρι Ντέιβιντ Θορό και η Εντίθ Πιαφ και ο κατάλογος είναι πολύ μεγάλος. Η στήλη αυτή, λοιπόν, Μoral Μinority-Ηθική Μειοψηφία, φιλοδοξεί για την επόμενη χρονιά να φιλοξενήσει όλους αυτούς, Ελληνες και ξένους, που με οποιονδήποτε τρόπο σκέφτονται, δρουν και δημιουργούν και το αποτέλεσμα αυτών που κάνουν προστίθεται με κάποιον τρόπο για το καλό του συνόλου, χωρίς καμιά διάθεση άνωθεν επιβολής. Ακόμη και αν αυτό γίνεται με αρνητικό παράδειγμα, όπως οι ώρες που διδάσκει ο πρώην πρωθυπουργός, ο Γιώργος Παπανδρέου, με θέμα «Η κατάρρευση μιας χώρας με ζωντανά παραδείγματα». Γιώργος Μουχταρί δης

Ο έξυπνος Αθηναίος, στις εκπτώσεις: *Τις αγνοεί παντελώς. Το 70% του μηδενός μάς κάνει μηδέν.

*Τσεκάρει το όριο υπερανάληψης στον λογαριασμό του. Ουκ αν αναλάβοις παρά του μη έχοντος.

*Προσπαθεί να θυμηθεί τι του θυμίζει η λέξη. Ξεφυλλίζει το «Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας» του Μπαμπινιώτη και μελαγχολεί.

*Αποφασίζει, πριν βάλει η εφορία χέρι στον τραπεζικό λογαριασμό του, να τον κάνει μόνος του φύλλο και φτερό. Οι πωλητές τον αντιμετωπίζουν όπως οι οπαδοί του Παναθηναϊκού τον Βλάση Τσάκα.

*Ρωτάει τις πωλήτριες στον Χόντο αν η πολιτική της μισής μερίδας ισχύει για τα καλλυντικά και τα παρελκόμενα. Μισή κρέμα νυχτός, μισό άρωμα, μισή πιτζάμα. Απογοητεύεται όταν εισπράττει αρνητική απάντηση.

*Τις αντιμετωπίζει ως πολιτιστικό happening του Δήμου Αθηναίων. Από απόσταση και με δυσπιστία. Λήδα Πιμπλή

Χαμόγελο Συνήθεια από τα παιδικά μου χρόνια. Τότε που βάζαμε στοιχήματα με τον εαυτό μας σπρωγμένοι από εκείνη την παιδιάστικη διαρκή αναμέτρηση με τη στενή πραγματικότητα του οικογενειακού και σχολικού μικρόκοσμου. Θα κατέβω δυο δυο τα σκαλοπάτια, θα τσουλήσω ανάποδα στην κουπαστή της σκάλας, δεν θα βγάλω άχνα στον οδοντίατρο (αυτό μέτρο της περηφάνιας και της αντοχής), θα χαμογελώ, ναι, θα χαμογελώ στο μάλωμα, θα χαμογελώ στην κατσούφα κυρία της διπλανής πόρτας που αντί για καλημέρα μούγκριζε, θα χαμογελώ και όλα θα γίνονται. Ηταν το στοίχημά μου. Το τηρούσα. Δεν βγήκα ποτέ χαμένη. Κέρδιζα συμπάθειες, κέρδιζα φιλίες και κουλουράκι από τη φουρνάρισσα. Ηρθε το μεγάλωμα. Σκληρό και άγριο, όπως για όλους. Η εμπειρία που διαλύει τη μαγεία. Καταφύγιο δικό μου ο ορθολογισμός. Η σκέψη καρτεσιανή, απωθούνταν από διάφορα «μαντζούνια» της ψευδοευτυχίας, κάτι αχταρμάδες από ανατολίτικες φιλοσοφίες, που διάφοροι ακριβοπληρωμένοι γκουρού πουλάνε στον καπιταλισμό για να τον κάνουν γλυκόπιοτο. Μετά ήταν και εκείνη η γοητεία του καταραμένου, από την οποία διαπνέονταν μεγάλα έργα, λογοτεχνία, θέατρο, ποίηση. Πού καιρός για χαμόγελα. Χαμογελαστός ίσον χαζοχαρούμενος. Ταυτίστηκε η ξινίλα με το βάθος της σκέψης, η κατήφεια με τη γοητεία. Περνιόντουσαν για πολύ μάγκες οι κατηφείς. Μπούρδες. Αλλά έτσι γέμισε ο τόπος στυφούς τύπους με άδεια βλέμματα. Κανένα βλέμμα δεν συναντούσε το δικό σου. Και αν τύχαινε αποτραβιόταν μετά βδελυγμίας. Εγώ να σε κοιτάξω; Ποιος είσαι; Γέμιζαν τίποτε οι νύχτες. Ξαναθυμήθηκα μέσα στην πίεση των καιρών το παιδικό μου στοίχημα. Ναι, είναι όλα πιο σκληρά και ο καπιταλισμός ακόμη περισσότερο, αλλά η αισθητική της ανθρώπινης παρουσίας, της δικής μου παρουσίας είναι αναπαλλοτρίωτο δικαίωμά μου. Δεν το εκχωρώ σε κανέναν. Χαμογελώ χωρίς φόβο ή ντροπή. Χαζοχαρούμενη; Το έχω πληρώσει αυτό το χαμόγελο. Με όσους τρόπους μου ζήτησε η ζωή και ο θάνατος. Μου ανήκει. Είναι κέρδος μιας ζωής που έζησα. Μου χαμογελούν και οι περισσότεροι άγνωστοι στον δρόμο. Μερικοί χαιρετούν. Στιγμές που απολαμβάνω. Κάπως καλύτερα το λέει ο Ελύτης: ... Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμη κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα. Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα. Αθηνά Δεληγιάννη

Ματιές

Τιμητική αποστρατεία Ο Ευάγγελος Βενιζέλος έχει έναν τρόπο να λέει τα πράγματα. Το βράδυ της Τρίτης που πέρασε, θέλοντας να ειρωνευτεί τον Ανδρέα Λοβέρδο, είπε -λίγο πολύ- ότι «στα 60 δεν ξεκινάς νέα καριέρα». Ο Βενιζέλος αναφερόταν, βεβαίως, στη συζήτηση για την ανασύσταση της Κεντροαριστεράς, προσπαθώντας να θίξει όχι τον Λοβέρδο προσωπικά, αλλά όλους τους «πασοκογενείς» -και μη- εμπλεκόμενους σε αυτήν.

της κυβέρνησης Παπανδρέου, αποκαθηλώθηκαν, απαξιώθηκαν και αναζητούν πλέον οδό για την επιστροφή τους στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ο άλλος δρόμος για όλους αυτούς είναι η επανάκαμψη στο ΠΑΣΟΚ, το μέλλον του οποίου είναι εξίσου αβέβαιο. Ο πρώτος δρόμος σημαίνει υπομονή για μια αναβάπτιση η οποία μπορεί να μην έρθει ποτέ. Ο δεύτερος απαιτεί την αποδοχή του λάθος, άρα την επιστροφή στο κομματικό «μαντρί».

Η αναφορά του Βενιζέλου, είτε έγινε ηθελημένα είτε όχι, περιγράφει το τοπίο γύρω από τη σύνθεση της Κεντροαριστεράς. Στο προσκήνιο στέκονται νέοι ή μεσήλικες που εκφράζουν μεταρρυθμιστικό λόγο (άλλοτε ποιοτικό, άλλοτε μέτριο). Συχνά πυκνά και με τη βοήθεια των social media, απευθύνονται σε ένα κοινό που επιθυμεί τη δημιουργία ενός μετριοπαθούς κεντρώου φορέα. Πίσω και σε απόσταση από αυτή τη δημόσια κινητικότητα, παραφυλάνε πολιτικά πρόσωπα τα οποία, κατά τα δύο χρόνια

Υπάρχει και ένας τρίτος δρόμος: Αυτός της αποστρατείας, η οποία μπορεί να αποδειχθεί και τιμητική. Διαφορετικά, η συζήτηση για την επανασύσταση της Κεντροαριστεράς θα καταντήσει ένα φόρουμ μεταξύ πρώην επαγγελματιών, οι οποίοι θα αναμασούν τσιτάτα και θα απευθύνονται ολοένα και σε λιγότερο κόσμο. Βασίλης Νέδος

Equo ne credite «Μην εμπιστεύεστε το άλογο», αναφωνεί ο Λαοκόων στους Τρώες. Οι αλαζόνες συμπατριώτες του δεν άκουσαν, η πόλη έπεσε. Προφανώς στις νέες πόλεις δεν μνημονεύουμε τίποτα από τις παλιές ιστορίες. Αφηνόμαστε και αφήνουμε να εναποθέτει στα πόδια μας ο καθένας τα δικά του δωράκια. Βρομίτσες και μπάζα, λαμαρίνες, σκουπίδια, διακοσμητικές παρεμβάσεις τριτοκοσμικές και πρωτόγνωρες και πρωτόγονες εγκαταστάσεις σε πλατείες χαβούζες. Οσο περισσότερο αργούν να το καταλάβουν, τόσο περισσότερο θα χτυπάει πιο δυνατά η καρδιά της πόλης, της διασωληνωμένης με τα συμφέροντα, την αχρηστία και την ολιγωρία. Σε έναν μήνα οι νεραντζιές, απεριποίητες, σε πείσμα όλων θα ξανανθίσουν. Σε πείσμα όλης της βρομιάς και της εγκατάλειψης, στον Λόφο του Στρέφη θα ανθίσουν όλα τα βότανα και τα λουλούδια, στου Φιλοπάππου τα κρινάκια που δεν θα δούμε ποτέ, γιατί ποτέ δεν θα πάμε περίπατο, εκεί έξω ή μέσα μας. Σε πείσμα όλων θα συμμαχούμε να βλέπουμε την ομορφιά που κρύβεται στην αφώτιστη Παλιά Βουλή, στο βρόμικο Σύνταγμα, στη Σταδίου με τις λαμαρίνες πρωταγωνίστριες. Κάποιοι συνωμοτούν και στέλνουν κάθε πρωί ποιήματα, μαζεύουν ζωγραφιές από τους μισοερειπωμένους τοίχους, κατεβαίνουν και βάφουν το ποτάμι, διαδηλώνουν με έναν τρόπο που μοιάζει με αναγέννηση. Αν μας κοιτάξουν για μια στιγμή αυτοί που αποφασίζουν για το πώς θα ζήσουμε στην πόλη, θα τρομάξουν. Υπάρχει πόλεμος. Ο πόλεμος είναι όπως η αγάπη: πάντα βρίσκει έναν τρόπο, λέει ο Μπρεχτ. Υπάρχει ένας πόλεμος ζείδωρος του καλού και του κακού, της καλής και της κακής αισθητικής, και όλο και περισσότερο σήμερα συσπειρώνονται να πολεμήσουν την αλαζονεία, μια θεωρία συνωμοσίας, άνθρωποι που δεν είχαν ποτέ κινητοποιηθεί, κουρασμένοι πια από τις συμπεριφορές που γεννάει η κρίση, συμπεριφορές που και μετά τη λαίλαπα αυτή δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Υπάρχει πάντα τρόπος. Το καλό θα νικήσει. Αργυρώ Μποζώνη

Πόλη μικρή, πόλη απέραντη Περπατώντας στο Kέντρο για φωτογραφίες, έπεσα σε παλιό φίλο που είχα να δω πολύ καιρό. Ενώ μιλούσαμε, πέρασε ένας συνάδελφος και ανταλλάξαμε «καλημέρες», δίνοντας ραντεβού στο γραφείο. Λίγο αργότερα, σε άλλο σημείο, έπεσα πάλι στον παλιό μου φίλο -γεγονός που μας προξένησε γέλια- και λίγα μέτρα πιο κάτω σε έναν δεύτερο συνάδελφο από την εφημερίδα! Πόσο απίστευτα μικρή γίνεται, μερικές φορές, αυτή η απέραντη πόλη. Τόσο που από περιέργεια μπήκα σε fora στα οποία άνθρωποι αναζητούν άλλους

ανθρώπους που έτυχε κάπου να δουν, σε ανύποπτο χρόνο, χωρίς όμως να αδράξουν την ευκαιρία να τους μιλήσουν, να ανταλλάξουν τηλέφωνα. Χάθηκαν, έτσι, στην απεραντοσύνη μιας δαιδαλώδους πόλης που όμως μερικές στιγμές χωράει στην τσέπη μας. Αστικόν δίδαγμα: Αρπαξε τις ευκαιρίες από τα μαλλιά, διότι ποτέ δεν ξέρεις πότε η Αθήνα θα ξαναγίνει χωριουδάκι στο οποίο θα συναντήσεις -θες δεν θες- τον Αλλον. Νικήτας Καραγιάννης

Reality Bites

Ο πύργος της... Οξφόρδης Αυτή τη λατρεία που έχει πιάσει τους Βρετανούς με τον «Πύργο του Ντάουντον» δεν μπόρεσα να την καταλάβω: η σειρά μοιάζει με ρομαντική εκδοχή της «Δυναστείας», της οποίας το κεντρικό στόρι εκτυλίσσεται γύρω από τα γλυκανάλατα πάθη μιας οικογένειας πλουσίων. Ισως να οφείλεται στη νοσταλγία για το ένδοξο παρελθόν μιας χώρας που έχει χάσει αρκετή από τη λάμψη της. Το παρελθόν, όμως, έχει και σκοτεινές πτυχές και η χώρα φαίνεται πως έχει αρχίσει να διολισθαίνει προς αυτές. Ο λόγος, βέβαια, για τη μείωση της κοινωνικής κινητικότητας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση του Ντάμιεν Σάνον, την οποία επεσήμανε ο “Observer”. Ο Σάνον είχε τη φιλοδοξία να κάνει το μεταπτυχιακό του στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Σε πρώ-

το στάδιο, η αίτησή του εγκρίθηκε: επρόκειτο να σπουδάσει Οικονομική και Κοινωνική Ιστορία στο κολέγιο St Hugh’s. Η ιστορία του, όμως, δεν τελείωσε εκεί. Η σχολή απαίτησε από τον Σάνον να αποδείξει ότι διέθετε ένα μίνιμουμ ποσό για να καλύψει το κόστος διαβίωσής του, το οποίο όρισε στις 12.900 στερλίνες ετησίως. Ο 26χρονος Βρετανός δεν είχε τόσα χρήματα και, παρά τις προσπάθειές του να αποδείξει ότι μπορούσε να ζήσει και με λιγότερα, τελικά κόπηκε από το πρόγραμμα. Ο Σάνον προσέφυγε στα δικαστήρια, κατηγορώντας τη σχολή για διακρίσεις εις βάρος των φτωχών φοιτητών. Θα δικαιωθεί έστω και δικαστικά; Χ.Τ.

Είχε ένα όνειρο Πέρα από την ορκωμοσία του Μπαράκ Ομπάμα για τη δεύτερη θητεία του, οι Αμερικανοί (τουλάχιστον το στοιχειωδώς σκεπτόμενο μερίδιό τους) είχαν να τιμήσουν στις 21 Ιανουαρίου και την ημέρα μνήμης του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Με αυτή την ευκαιρία, η “Huffington Post” ανέδειξε ορισμένα όχι τόσο γνωστά στοιχεία της ζωής του μαχητή των πολιτικών δικαιωμάτων. Από το 1957 έως το 1968 ταξίδεψε πάνω από 9,5 εκατ. χλμ. και έδωσε περισσότερες από 2.500 ομιλίες. Στα μαθητικά του χρόνια «πήδηξε» δύο τάξεις και κατάφερε να εισέλθει στο Moorehouse College μόλις στην ηλικία των 15. Επίσης, στα 35 του, ήταν ο νεότερος άνθρωπος που τιμήθηκε με Βραβείο Νόμπελ - σε μια εποχή που το βραβείο φαίνεται πως διατηρούσε τον χαρακτήρα του (ας μην μιλήσω ξανά για τη φετινή απονομή). Αυτά, βέβαια, δεν είχαν σημασία στην Αμερική των φυλετικών διακρίσεων. Οταν ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ παντρεύτηκε τη γυναίκα του, την Κορέτα, οι νεόνυμφοι δεν μπορούσαν να μείνουν σε ξενοδοχεία ιδιοκτησίας λευκών. Αντ’ αυτού, το ζεύγος πέρασε τη γαμήλια νύχτα του σε ένα γραφείο τελετών ιδιοκτησίας μαύρου. Η μισαλλοδοξία, μάλιστα, ήταν και η αιτία της δολοφονίας του μόλις στα 39 του χρόνια. Οι γιατροί που έκαναν τη νεκροψία σημείωσαν στην αναφορά τους ότι ο Κινγκ είχε την καρδιά ενός 60χρονου - αποτέλεσμα χρόνιου στρες. Χ.Τ.

Της ιστορίας το κάγκελο Με την αρχιτεκτονική μεταμόρφωση της πόλης των Σκοπίων ασχολείται ο βρετανικός “Economist”. Μια μεταμόρφωση η οποία διεξάγεται με ταχύτατους ρυθμούς τα τρία τελευταία χρόνια. «Υστερα από πολλές δεκαετίες αρχιτεκτονικής χειμερίας νάρκης, οι σχεδιαστές των νέων Σκοπίων φαίνονται αποφασισμένοι να αναπληρώσουν το χαμένο έδαφος», αναφέρει χαρακτηριστικά το δημοσίευμα και μας θυμίζει ότι κατά την πρωθυπουργία του Νίκολα Γκρούεφσκι ο στόχος που είχε τεθεί ήταν η πόλη να δεχτεί τόση δημόσια τέχνη όση είχαν συγκεντρώσει διάφορες ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις μέσα σε τρεις ολόκληρους αιώνες. Και να που το κέντρο των Σκοπίων γέμισε ξαφνικά από αγάλματα, μνημεία και νεοκλασικά δημόσια κτίρια. Ακόμη και αψίδα του θριάμβου έχει στηθεί...

που αφορά την αναδιατύπωση της εθνικής τους ταυτότητας», σχολιάζει ο “Economist”. Αγάλματα του Τσάρου Σαμουήλ, του Ιουστινιανού, του Κύριλλου και του Μεθόδιου, του βασιλιά Φιλίππου, της Ολυμπιάδας και φυσικά του έφιππου Μεγάλου Αλεξάνδρου κοσμούν την -άλλοτε άδεια- κεντρική πλατεία των Σκοπίων, αποτυπώνοντας μια εθνικιστική στροφή, η οποία έγινε εντονότερη μετά το βέτο που άσκησε το 2008 η Ελλάδα έναντι της ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Το άρθρο αναφέρει πως η τάση αυτή δεν είναι καθολική, μια και οι φιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις της χώρας συχνά πυκνά κατηγορούν την «υπερ-κοστολογημένη Ντίσνεϊλαντ», όπως οι ίδιες την αποκαλούν. Και να σου χαρά ο Μιχαλολιάκος... Ν.Ρ.

«Κάθε κατασκευή και κάθε άγαλμα αποτελεί κομμάτι ενός ευρύτερου ιδεολογικού προγράμματος

25 - 31.01. 2013

Για την Τζάνις Πριν από μερικές ημέρες συμπληρώθηκαν 70 χρόνια από τη γέννηση της μοναδικής Τζάνις Τζόπλιν. Η θρυλική τραγουδίστρια, η οποία στα 27 της μόλις χρόνια είχε καταφέρει να ταρακουνήσει το φαλλοκρατικό μέχρι τότε στερέωμα της μπλουζ και της ροκ μουσικής, πέθανε τον Οκτώβριο του 1970 από υπερβολική δόση ηρωίνης. Ωστόσο, η μοναδικότητά της συνεχίζει να ασκεί επιρροή, ακόμη και σήμερα, σε άτομα που γεννήθηκαν δεκαετίες μετά τον θάνατό της. Στο πλαίσιο αυτό και χρησιμοποιώντας ως τίτλο το -μάλλον αδόκιμο- «Χαρούμενα 70ά γενέθλια, Τζάνις», το “Time” δημοσιεύει ένα φωτογραφικό αφι-

έρωμα από στιγμές της μεγάλης τραγουδίστριας τις οποίες κατέγραψε με τον φακό του ο Ελιοτ Λάντι. «Ηταν συναρπαστικό απλά και μόνο να την κοιτάς. Οταν τραγουδούσε στη σκηνή, η οπτική αρμονία λάμβανε σάρκα και οστά», είχε σχολιάσει ενδεικτικά ο ίδιος ο φωτογράφος. Το αφιέρωμα περιλαμβάνει και μια μίνι εξομολόγηση της Τζόπλιν στον παραγωγό της Πολ Ρότσιλντ, στον οποίο είχε πει μεταξύ άλλων: «Οταν φτάσω τα 65, θέλω να είμαι η μεγαλύτερη τραγουδίστρια της μπλουζ». Οσο άτυχη η αναφορά της στην ηλικία, άλλο τόσο προφητική η επιθυμία της. Ν.Ρ.

Εχει ο καιρός γυρίσματα Θυμάστε την περίοδο που οι Γερμανοί έδειχναν με το δάχτυλο την Ελλάδα και της έλεγαν επιτακτικά να σταματήσει να είναι σπάταλη; Ασφαλώς και τη θυμάστε, άλλωστε δεν έχει παρέλθει ακόμη. Ο δάσκαλος, όμως, πρόκειται να γίνει μαθητής, επισημαίνει το περιοδικό “Spiegel”. Υπάρχει ένα κρατίδιο στη Γερμανία, το οποίο θέλει πλέον να πάρει μαθήματα από την ελληνική πολιτική λιτότητας. Συγκεκριμένα, το κρατίδιο του Βερολίνου, η καρδιά της χώρας! Ναι, καλά διαβάσατε. Το Βερολίνο δεν φημίζεται για τη «σφιχτοχεριά» του. Από την επανένωση έως το 2011, το κρατίδιο κατάφερε να συσσωρεύσει χρέος 63 δισ. ευρώ (περίπου το ένα πέμπτο ολό-

κληρου του ελληνικού). Ενώ έχει κατορθώσει να μειώσει το ετήσιο δημοσιονομικό έλλειμμά του, το τελευταίο παραμένει το υψηλότερο ανάμεσα στα 16 ομόσπονδα κρατίδια. Για τον λόγο αυτόν, 35 τοπικοί βουλευτές και αξιωματούχοι της τοπικής κυβέρνησης ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους για ένα τετραήμερο ταξίδι στη χώρα μας τον Απρίλιο, προκειμένου να πάρουν μαθήματα οικονομικής διαχείρισης. Προφανώς δεν έχουν ενημερωθεί για τις πρόσφατες δηλώσεις στελεχών του «αυστηρού» ΔΝΤ, τα οποία παραδέχτηκαν επιτέλους ότι υπήρχαν παραλείψεις και ελλιπείς προβλέψεις στο μείγμα πολιτικής για την Ελλάδα. Χ.Τ.

Siri αγάπη μου! Κειμενογράφο για να κάνει πιο παιχνιδιάρα τη Siri, τη βοηθό τεχνητής νοημοσύνης που είναι διαθέσιμη στους κατόχους iPhone, φαίνεται πως αναζητά η Apple. Σύμφωνα με ρεπορτάζ του “Atlantic”, ένα από τα προβλήματα που έχει διαγνώσει η εταιρεία από το Κουπερτίνο της Καλιφόρνια στη λειτουργία της Siri είναι η δυσκολία της να αντιληφθεί το χιούμορ και να απαντήσει στις ερωτήσεις του χρήστη της με τρόπο αστείο και έξυπνο. Σύμφωνα με την αγγελία που δημοσιεύτηκε στο site της Apple, ο ιδανικός υποψήφιος για τη θέση είναι κάποιος που «συνδυάζει την αγάπη για τη γλώσσα, τα λογοπαίγνια και τη συζήτηση με την ικανότητα να παράγει δημιουργικό περιεχόμενο μέσα σε ένα έντονα τεχνικό περιβάλλον». Ανάμεσα στα καθήκοντα του νέου κειμενογράφου είναι η δημιουργία διαλόγων που θα στηρίζουν τις νέες δυνατότητες της Siri και η εξέλιξη της Siri προς έναν ξεχωριστό και εύκολα διακριτό χαρακτήρα. Το ερώτημα που γεννάται, βέβαια, είναι κατά πόσο υπάρχει όντως ανάγκη για μια προσωπική βοηθό τεχνητής νοημοσύνης με χαρακτήρα και ικανότητα αστεϊσμού. Τελικά, αυτό που χρειάζεται ο χρήστης της Siri είναι η δυνατότητά της να κάνει λογοπαίγνια ή να λύσει σωστά και γρήγορα τα προβλήματά του, όπως για παράδειγμα πού είναι το πιο κοντινό ATM; Γ.Μ.

Μουσική

Κάθε μήνα μία φορά Αν δεν τους έχεις δει κάπου, πρέπει να το κάνεις οπωσδήποτε. Αν δεν τους έχεις ακούσει (που αποκλείεται), μην το πεις σε κανέναν και φρόντισε να καλύψεις γρήγορα το κενό. Οι Minor Project, τα αγαπημένα παιδιά της ελληνικής σκηνής, είναι πέντε φοιτητές από την Πάτρα που -εκτός όλων των άλλων- ξέρουν να παίζουν ωραία μουσική. Γνωρίστηκαν κάπου ανάμεσα στη σχολή και στα φοιτητικά στέκια της Πάτρας και λίγο καιρό αργότερα αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να φτιάξουν την μπάντα. Ούτως ή άλλως η αγάπη τους για τη μουσική τούς έκανε να στριμώχνουν ανάμεσα σε σημειώσεις, παραδόσεις και εξεταστική, λέξεις όπως αναλόγιο, πεντάγραμμο, πλήκτρα και χορδές. Ο Στάθης Δράκος στο πιάνο και στα φωνητικά, ο Γιώργος Κολοκύθας στο μπάσο και στις δεύτερες φωνές, η Μαρία Καρότση στα φωνητικά, ο Αλέξανδρος Μπαλτάς στα ντραμς και ο Βίκτωρ Φλωρίδας στις κιθάρες φλερτάρουν με την αισιοδοξία, τον ρομαντισμό, τη νεανικότητα.

Και αυτό το φλερτ αποδίδει. Οπως απέδωσε και η πρώτη τους δισκογραφική προσπάθεια, στον δίσκο “In Colors” που κυκλοφόρησε στις αρχές του 2012, ενώ λίγο καιρό πριν από αυτή την κυκλοφορία, το τραγούδι “Great” είχε συμπεριληφθεί στη συλλογή του Χρήστου Παπαμιχάλη “Lost.Not.Found”. Από τότε το συγκρότημα μετρά αρκετές live εμφανίσεις δίπλα σε ονόματα όπως η Μαριέττα Φαφούτη, ο Στάθης Δρογώσης, ο LogOut κά. Τα «μινοράκια», όπως τους αποκαλούν οι φίλοι τους, έρχονται στο Gazarte για ένα live κάθε μήνα. Στις 27 Ιανουαρίου, στις 24 Φεβρουαρίου και στις 31 Μαρτίου. Η αγάπη τους για τον Μάνο Χατζιδάκι, τις ιστορίες του Διονύση Σαββόπουλου και την ποίηση της Μαρίας Πολυδούρη θα ενωθεί με τις δικές τους μελωδίες σε ένα πρόγραμμα που δεν θα αφήσει κανέναν ασυγκίνητο.

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

25-31.01.2013

Ο Ντεμπισί και οι άλλοι Οι Metz στο Six D.o.g.s Οι Alex Edkins, ο Chris Slorach και o Heyden Menzies αποτελούν τους Metz, ένα τρίο που συνθέτει έναν ομοιογενή και ταυτόχρονα άγριο ήχο με αποκλειστικό όπλο την κοφτή κιθάρα. Επηρεασμένοι από τους Pixies, τους Jesus Lizard και άλλα μεγάλα συγκροτήματα, οι Metz κατάφεραν, χρησιμοποιώντας τα βασικά συστατικά στην ιστορία του rock ’n’ roll, να δώσουν στην μπάντα τους μια σπάνια rhythm section. Σε μία και μοναδική εμφάνιση στο Six D.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι) σήμερα, Παρασκευή 25 Ιανουαρίου, με support τους Balzac Diva. Αξίζει να το δείτε.

O γοητευτικός Γάλλος πιανίστας Βιλάμ Λατσουμιά έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα για μία μοναδική συναυλία στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (Λεωφ. Συγγρού 107-109, Νέος Κόσμος) στις 29 Ιανουαρίου. Αν και πρεσβευτής της νέας μουσικής και των νέων συνθετών, ο Λατσουμιά πατάει γερά στην ιστορία της πιανιστικής φιλολογίας. Στο ρεσιτάλ του θα ερμηνεύσει ένα ευρύ φάσμα γαλλικής μουσικής του 20ού και του 21ου αιώνα, ξεκινώντας με το ύστερο αριστούργημα του Ντεμπισί “Études” («Σπουδές», 1915). Θα ακολουθήσει το “Territoires de l’oubli” («Επικράτειες της λήθης», 1977) του Τριστάν Μιράιγ, ενώ το πρόγραμμα θα ολοκληρωθεί με δύο από τους πλέον δυναμικούς νέους Γάλλους συνθέτες, τον Ζεράρ Πεσόν και τον Φρανκ Κριστόφ Γεζνικιάν.

Οι Twilight ξέρουν

Ο Gelato στο Γκάζι Το Gazarte (Βουτάδων 32-34, Γκάζι) θα υποδεχτεί για δύο συναυλίες τον Ray Gelato και τους The Gelato Giants. Η μπάντα, με οδηγό το swing, θα μας ταξιδέψει σήμερα και αύριο (25-26/1) σε ένα ξέφρενο πάρτι στα ’50s, δίνοντας τη δυνατότητα στους swing lovers να χορεύουν ασταμάτητα. Ο «νονός του swing» Gelato, από τους εναπομείναντες του συγκεκριμένου ήχου, ζωντανεύει με τον πιο αυθεντικό τρόπο ένα ταξίδι στον χρόνο, κλείνοντας το μάτι σε κινηματογραφικούς ήρωες όπως ο Φρανκ Σινάτρα, ο Νατ Κινγκ Κόουλ και ο Ντιν Μάρτιν.

Εχοντας στις αποσκευές τους το τρίτο άλμπουμ τους με τίτλο “No One Can Εver Know” οι Twilight Sad, μία από τις καλύτερες μπάντες της Σκοτίας, έρχονται στην Αθήνα στις 31 Ιανουαρίου στο KooKoo Live Music Bar (Ιάκχου 17, Γκάζι). Το συγκρότημα, που κατορθώνει να συνδυάσει τον indie rock ήχο με ένα κιθαριστικό wall of sound υπόβαθρο, δημιουργεί μια μελαγχολική αλλά και υποβλητική ατμόσφαιρα. Τα φωνητικά του Τζέιμς Γκράχαμ με τη χαρακτηριστική σκοτσέζικη προφορά και οι επιρροές της μπάντας από τους Editors και τους Interpol εμπλουτίζονται με αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία, δίνοντας πιο σαφή δείγματα της εξέλιξής τους. Μαζί τους η δικιά μας Nalyssa Green, με δημιουργίες της που έχουν ως κύριο άξονα σκέψεις γύρω από τη φυσική υπόσταση του ανθρώπου.

Μην τα πετάτε τα τραγούδια Είναι φορές που ακούς τη μουσική αλλιώς. Σίγουρα σου έχει συμβεί τουλάχιστον μία φορά να αντιληφθείς ένα κομμάτι διαφορετικά, να ακούσεις στίχους που έχεις ακούσει ξανά και ξανά και να δεις ένα εντελώς άλλο νόημα. Ισως τη χιλιοστή φορά που ακούς ένα γαλλικό τραγούδι που πολύ αγαπάς ενώ δεν ξέρεις γαλλικά κάποιος να σου το μεταφράσει. Ισως ακούσεις ξανά ένα τραγούδι που έπαιζε καθημερινά στο ραδιόφωνο του πατρικού σπιτιού όταν εσύ ήσουν το πολύ 10 ή 12. Και να το αγαπήσεις από την αρχή. Γιατί ο χρόνος πάνω μας είναι μια άλλη, ξένη γλώσσα, που θέλει συνεχώς μετάφραση. Ισως κολλήσεις ακόμα με ένα τραγούδι που είχες κοροϊδέψει. Να μην είσαι απόλυτος με τη μουσική. Εντάξει, να μην είσαι απόλυτος με τίποτα, αλλά κυρίως με τη μουσική. Δεν της αξίζει μια τέτοια τύχη. Ακόμα και αν πεις «ο τάδε μουσικός δεν μου αρέσει, εκείνη η μπάντα δεν μου κάνει καθόλου». Ακόμα και αν το πατήσεις το στοπ. Ακόμα και αν ξεχάσεις. Ισως, λέω ίσως, ύστερα από χρόνια να συμβεί αυτό: να ακούσεις αλλιώς. Απλά. Και να σου αρέσει και να αγαπήσεις και να ερωτευτείς και να φύγεις αγκαλιά με έναν σκοπό που κάποτε απέρριψες. Τα τραγούδια δεν έχουν ημερομηνία λήξης. Δεν παλιώνουν, δεν χαλάνε. Μην τα πετάς. Να τους δίνεις ευκαιρίες. Ειρήνη Σουργιαδάκη

Σινεμά

Οσκαρικός Λίνκολν «Αν η δουλεία δεν θεωρείται λάθος, τότε τίποτα δεν είναι λάθος», είχε γράψει σε ένα γράμμα του το 1865, λίγους μήνες πριν από τη δολοφονία του, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Αβραάμ Λίνκολν. Αυτή τη φράση χρησιμοποιεί ως μότο της ταινίας του «Λίνκολν» ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, εστιάζοντας με περισσή εθνική υπερηφάνεια στον ύστατο αγώνα του Λίνκολν να τερματίσει τον καταστροφικό αμερικανικό εμφύλιο και να νομοθετήσει για την κατάργηση της δουλείας. Στα μάτια του Σπίλμπεργκ, ο Λίνκολν γίνεται ένα οικουμενικό σύμβολο ελευθερίας, θάρρους και ανθρωπιάς. Ενας ηγέτης που τόλμησε σε χαλεπούς καιρούς να ονειρευτεί έναν καλύτερο και δικαιότερο κόσμο. Και αυτό το πλήρωσε με τη ζωή του... Φτιαγμένη με αμιγώς οσκαρικά υλικά, με την υπογραφή του «γκουρού» του Χόλιγουντ Στίβεν Σπίλμπεργκ και απευθυνόμενη σε ένα ευρύ κοινό, αμερικανικό και μη, η ταινία «Λίνκολν» απέσπασε -καθόλου τυχαία- 12 οσκαρικές υποψηφιότητες και καλπάζει για τα φετινά Οσκαρ με τον αέρα του φαβορί.

Είναι σαφές ότι έχουμε να κάνουμε με μια εντυπωσιακή ιστορική υπερπαραγωγή, που ανασυστήνει με ακρίβεια την ατμόσφαιρα της εποχής και πατάει σε ένα αφηγηματικά στέρεο σενάριο, με τις απαραίτητες εθνικές εξάρσεις, γραμμένο από τους βραβευμένους με Τόνι και Πούλιτζερ Τζον Λόγκαν και Τόνι Κούσνερ, οι οποίοι με τη σειρά τους βασίστηκαν στο βιβλίο της Ντόρις Κιρνς Γκούντγουιν “Team of Rivals”. Ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις στον ρόλο του Λίνκολν απέσπασε ήδη τη Χρυσή Σφαίρα Α΄ Ανδρικού Ρόλου για Δραματική Ταινία και έχει πολλές πιθανότητες να κατακτήσει στις 24 Φεβρουαρίου το τρίτο Οσκαρ της καριέρας του (και τα τρία στην κατηγορία Α΄ Ανδρικού Ρόλου!), γράφοντας ιστορία. Στο πλευρό του ο Τόμι Λι Τζόουνς και η Σάλι Φιλντ, επίσης υποψήφιοι στις κατηγορίες Β΄ Ανδρικού και Γυναικείου Ρόλου αντίστοιχα, καταθέτουν δύο από τις αρτιότερες ερμηνείες της καριέρας τους.

Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

Σον vs Ράιαν Η έτερη μεγάλη κινηματογραφική πρεμιέρα της εβδομάδας είναι οι «Διώκτες του Εγκλήματος» του Ρόμπεν Φλάισερ, με καστ που κόβει την ανάσα. Πίσω στο Λος Αντζελες του 1949 με τον αδίστακτο μαφιόζο Μίκι Κοέν (Σον Πεν) να εξουσιάζει την πόλη με τη βοήθεια της διεφθαρμένης αστυνομίας, την οποία ελέγχει απόλυτα. Ωστόσο, μια μικρή μυστική ομάδα αστυνομικών με επικεφαλής τον Τζέρι Γουότερς (Ράιαν Γκόσλινγκ) και τον Τζον Ο’ Μάρα (Τζος Μπρόλιν) μένει ακόμα πιστή στο γράμμα του νόμου. Και το «πάρτι» ξεκινάει... Μπορεί το στόρι να μοιάζει συνηθισμένο, αλλά το αποτέλεσμα είναι σφιχτοδεμένο.

25-31.01.2013

Futureshorts στο Faust Τα μεσάνυχτα της Παρασκευής και του Σαββάτου επτά βραβευμένες μικρού μήκους ταινίες από τις ΗΠΑ, την Αγγλία, τη Σουηδία, την Τσεχία και την Κένυα περιμένουν τους... υποψιασμένους σινεφίλ στον πολυχώρο Faust (Αθηναΐδος 12 & Καλαμιώτου, Μοναστηράκι). Οι προβολές πραγματοποιούνται στο πλαίσιο του φεστιβάλ Futureshorts και περιλαμβάνουν πραγματικά μικρά φιλμικά διαμαντάκια, όπως το “Fishing without nets” με θέμα την πειρατεία από την πλευρά των Σομαλών, αλλά και ενήλικα κινούμενα σχέδια, όπως το “Marcel, King of the Terturen”. Το Futureshorts ξεκίνησε το 2003 από έναν μικρομηκά, τον Φαμπιέν Ριγκάλ, ενώ δέκα χρόνια μετά έχει γίνει κινηματογραφικός θεσμός με προβολές σε 90 χώρες.

Με τη σκέψη στον... Τεό Πριν από έναν ακριβώς χρόνο, στις 24 Ιανουαρίου, το νήμα της ζωής του Θόδωρου Αγγελόπουλου κόπηκε αναπάντεχα εξαιτίας ενός θανατηφόρου τροχαίου. «Εφυγε» την ώρα που έδινε οδηγίες για ένα ακόμα τέλειο πλάνο του. Εναν χρόνο μετά δέκα κινηματογράφοι της Αθήνας τιμούν τη μνήμη του προβάλλοντας το σύνολο της φιλμογραφίας του από τις 24 μέχρι τις 31 Ιανουαρίου. Ενα πραγματικά ξεχωριστό παναθηναϊκό κινηματογραφικό event για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι. Δεκαπέντε σπουδαίες δημιουργίες του δικού μας «διεθνή», από το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, τη μικρού μήκους «Η Εκπομπή» μέχρι την τελευταία του ταινία «Η σκόνη του χρόνου». Για πρώτη φορά μία ολοκληρωμένη ρετροσπεκτίβα στο έργο του Αγγελόπουλου προβάλλεται σε κινηματογράφους της Αθήνας, έξω από το πλαίσιο ενός κινηματογραφικού φεστιβάλ.

Σε εννέα μέρες Μία πλήρης ρετροσπεκτίβα στη φιλμογραφία του Κώστα Γαβρά θα πραγματοποιηθεί από τις 29 Ιανουαρίου έως τις 6 Φεβρουαρίου στην Ταινιοθήκη (Ιερά Οδός 48 & Μεγ. Αλεξάνδρου) στο Γκάζι. Από το «Διαμέρισμα Δολοφόνων» του 1965 μέχρι τον «Παράδεισο στη Δύση» του 2009 με ενδιάμεσες στάσεις σε ταινίες που έμειναν ανεξίτηλες στις κινηματογραφικές μας αναμνήσεις - «Ζ», «Η Ομολογία», «Ο Αγνοούμενος», που του χάρισε το Οσκαρ Σεναρίου, «Το μουσικό κουτί», “Mad City”, «Το Τσεκούρι»... Με αφορμή την πρεμιέρα της νέας του ταινίας «Το Κεφάλαιο», που προβάλλεται ήδη στις αίθουσες, το αφιέρωμα της Ταινιοθήκης είναι ιδανική ευκαιρία να επιστρέψουμε ή να δούμε για πρώτη φορά τις υπέροχες ταινίες του Κώστα Γαβρά, ενός μετρ του πολιτικού σινεμά.

Διακοπές επειγόντως Με μια λιτή δήλωση, ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο ανακοίνωσε ότι ήρθε η ώρα για ένα μεγάλο κινηματογραφικό διάλειμμα στην καριέρα του. «Εκανα τρεις ταινίες μέσα σε δύο χρόνια, εξαντλήθηκα...» εξήγησε. Η αλήθεια είναι ότι από το 2010 δουλεύει ασταμάτητα. “Shutter Island”, “J. Edgar”, «Django: Ο Τιμωρός», που μόλις έκανε πρεμιέρα στην Ελλάδα, “Great Gatsby” του Μπαζ Λούρμαν που θα κάνει πρεμιέρα το 2013 και “The Wolf of Wall Street” του Σκορσέζε, που αναμένεται στις αρχές του 2014. Η Ακαδημία των Οσκαρ συνεχίζει να τον αγνοεί επιδεικτικά. Κάπως έτσι και αυτός αποφάσισε να αφοσιωθεί στον οικολογικό ακτιβισμό.

Την πρωτοβουλία για αυτό το διαφορετικό αφιέρωμα πήρε η Theo Angelopoulos Film Productions και το μεγάλο ναι είπαν οι εξής κινηματογράφοι: Δαναός, Ατλαντίς, Νανά, Μικρόκοσμος, Ταινιοθήκη Λαΐς, Τιτάνια, Cine Παράδεισος, Gazarte, Πτι Παλαί και το Αμφιθέατρο του Γαλλικού Ινστιτούτου. Ο εμβληματικός «Θίασος», το αριστουργηματικό «Ταξίδι στα Κύθηρα», η βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα «Μια αιωνιότητα και μια μέρα», η δεύτερη μεγάλη μήκους ταινία του «Μέρες του ’36» είναι μερικές μόνο από τις ταινίες-σταθμούς στη φιλμογραφία του Αγγελόπουλου, που όρισαν μία ολόκληρη κινηματογραφική γενιά δημιουργών και θεατών, διαμόρφωσαν ένα ξεχωριστό και εντελώς προσωπικό, παρά τις όποιες αναφορές του, κινηματογραφικό ύφος και σφράγισαν ανεξίτηλα την ιστορία της έβδομης τέχνης.

Βιβλίο

Υπερ... Αλίκη Είναι μάλλον περιττό να πούμε πως η «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» συνιστά ένα πραγματικό ορόσημο στην ιστορία της παιδικής λογοτεχνίας και ότι ο Λιούις Κάρολ αποτελεί μία από τις πιο εμβληματικές μορφές του είδους, καθώς με το εν λόγω έργο «κατάφερε αυτό που κανένας άλλος συγγραφέας δεν μπόρεσε ποτέ. Να αναπλάσει τον κόσμο της παιδικής ηλικίας έτσι ώστε εμείς να ξαναγινόμαστε παιδιά», σύμφωνα με τη Bιρτζίνια Γουλφ. Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους. Η Αλίκη, ενώ είναι ξαπλωμένη στην ακροποταμιά, βλέπει ένα λευκό κουνέλι να περνάει βιαστικά από μπροστά της και να μουρμουρίζει: «Χριστέ μου! Χριστούλη μου! Θ’ αργήσω!» Αποφασίζει, λοιπόν, να το ακολουθήσει στην κουνελότρυπά του και ξαφνικά ένας μυστηριώδης κόσμος, γεμάτος φαντασία, χιούμορ, ανεξάντλητους συμβολισμούς και άφθονες δόσεις λογικής του παραλόγου ξετυλίγεται μπροστά μας! Ωστόσο, παρόλο που το έργο είναι κλασικό και πολυδιαβασμένο, παρόλο που έχει μεταφερθεί δεκάδες φορές στον κινηματογράφο και εκατοντάδες στο θέατρο, η συγκεκριμένη έκδοση (εκδ. Polaris) είναι πραγματικά

μοναδική. Κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στην άψογη μετάφραση της Ελένης Κερκοπούλου, αλλά κυρίως στην εξαιρετικά πρωτότυπη και εμπνευσμένη εικονογράφηση του πολυβραβευμένου Βασίλη Παπατσαρούχα. Ακολουθώντας την Αλίκη στο αλλόκοτο ταξίδι της, ο Παπατσαρούχας αφηνεί τη φαντασία του να οργιάσει πάνω στο χαρτί και καταφέρνει να συνδυάσει αριστοτεχνικά «το σκοτεινό με το φωτεινό, το υπαινικτικό και κρυπτικό με το διάφανα σαφές ... τη διάλυση των μορφών με την καθαρή σύνταξή τους», όπως είπε πρόσφατα σε ένα εγκώμιο που του έπλεξε ο μεγάλος μας παραμυθάς Χρήστος Μπουλώτης. Το τελικό αποτέλεσμα συνιστά ένα πραγματικό κόσμημα για τον ελληνικό εκδοτικό χώρο, καθώς και μια εξαιρετική αφορμή για να επισκεφτούμε τη χώρα των θαυμάτων, να γνωρίσουμε τον Λευκό Κούνελο, την Ντάμα Κούπα και τον Αόρατο Γάτο εκ νέου - άλλωστε, ουδέποτε αυτός ο μαγικός κόσμος αποτυπώθηκε τόσο υπερρεαλιστικά.

Επιμέλεια: Κώστας Κωνσταντίνου

25-31.01.2013

Φύση vs Φαντασία

Ποίηση, τέχνη, βία

Ιχνηλάτες πόλης

Ο Τζον Λόιντ και ο Τζον Μίτσινσον έκαναν αισθητή την παρουσία τους στον εκδοτικό χώρο όταν συνέγραψαν «Το βιβλίο της ολικής άγνοιας», όπου αποκάλυπταν τις παρανοήσεις που διέπουν το πεδίο της λεγόμενης «κατακτημένης γνώσης». Στο «Βιβλίο της ολικής άγνοιας για τον κόσμο των ζώων» (εκδ. Πατάκη), οι συγγραφείς και ο εικονογράφος Τεντ Ντιούαν αναλαμβάνουν να μας γνωρίσουν εκ νέου 100 ζώα και τις πραγματικά ασύλληπτες ιδιότητές τους, αποδεικνύοντας ότι η φύση ξεπερνά σε ευρηματικότητα ακόμη και την πιο αχαλίνωτη ανθρώπινη φαντασία. Απαραίτητο για όσους νιώθουν δέος με τα ντοκιμαντέρ του Ντέιβιντ Ατένμπορο, αλλά και για κάθε αναγνώστη με φυσιοδιφικές ανησυχίες.

Τι κοινό έχουν ένας δικαστής από την Αθήνα, μια ανθρωπολόγος από την Αλαμπάμα και μια αρχαία φυλή του Αμαζονίου; Μπορεί η τέχνη, η φαλαινοθηρία και τα παραισθησιογόνα ναρκωτικά να σώσουν τον κόσμο; Στo graphic novel “Pernilongo” (εκδ. Jemma Press) του κομίστα Θοδωρή Μπαργιώτα δίνονται απαντήσεις σε αυτά τα παράδοξα ερωτήματα μέσα από μια πολυεπίπεδη ιστορία για τη βία, τον φθόνο και τη ματαιοδοξία, που συνοδεύουν τον άνθρωπο σε κάθε του βήμα. Μια ευρηματική αφήγηση που μπερδεύει μελωδικά την απόγνωση με την ελπίδα, το γήινο με το μεταφυσικό και τον βάρβαρο ψυχισμό του σημερινού κατοίκου των πόλεων με τα ποιητικά λόγια του Χέρμαν Μέλβιλ.

Η Αθήνα είναι γεμάτη ιστορίες έτοιμες να ξεπηδήσουν από τα σοκάκια, από τις λεωφόρους, από τα κρυφά της σημεία, από τα νεοκλασικά κτίρια και τα αρχαία μνημεία. Μια πόλη με χιλιάδες διαφορετικές αφηγήσεις, όχι μόνο συγχρονικές, μα και διαχρονικές. Η έννοια του περιπάτου υμνήθηκε ήδη από τα αρχαία χρόνια. Πόσες φορές όμως δεν βολτάρουμε και περνάμε στο «ντούκου» κομμάτια της που πραγματικά -όπως θα έλεγε και ο εμβληματικός κομίστας Art Spiegelman- «αιμορραγούν» ιστορία; Στιγμή δεν αναλογιζόμαστε πως το πλακόστρωτο που περπατάμε πατήθηκε πριν από χιλιάδες χρόνια από τα σανδάλια ενός φιλοσόφου ή πιο πρόσφατα από τις μπότες κάποιου φαντάρου στην κατοχή. Μια νέα πνοή στην περιήγηση της πόλης προσφέρει το βιβλίο του Θανάση Γιοχάλα και της Τόνιας Καφετζάκη «Αθήνα: Ιχνηλατώντας την πόλη με οδηγό την ιστορία και τη λογοτεχνία» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας. Ενας οδηγός που διατρέχει την Αθήνα από τα πραγματικά αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα, δίνοντας βάρος στην ιστορία των σημείων της. Ενα βιβλίο που ανοίγει τις πόρτες ξεχασμένων ιστοριών, λεπτομερειών και σημαντικών αναφορών, δίνοντας τη δυνατότητα στον αναγνώστη να εισχωρήσει στα πολλαπλά «στρώματα» τα όμοια με παλίμψηστο αυτής της πόλης.

Ηρωες και έρωτες

Πνευματικό ταξίδι

Η συλλογή διηγημάτων «Τα χαϊμαλιά του έρωτα και των αρμάτων» (εκδ. Αγρα) του Ανδρέα Εμπειρίκου προσφέρεται στο αναγνωστικό κοινό 50 χρόνια έπειτα από την πρώτη ανακοίνωσή της και 67 χρόνια μετά τη συγγραφή της. Ο τόμος περιλαμβάνει τα ήδη γνωστά και εξαιρετικά πεζογραφήματα «Αργώ ή Πλους αεροστάτου» και «Ζεμφύρα ή Το μυστικόν της Πασιφάης», καθώς και το ανέκδοτο μέχρι σήμερα «Βεατρίκη ή Ο έρωτας του Buffalo Bill». Μια κορυφαία τριλογία, η οποία, όπως σημειώνει στην εισαγωγή ο φιλόλογος Γιώργης Γιατρομανωλάκης, υποστηρίζει με σθένος πως «η μόνη δύναμη που μπορεί να απελευθερώσει τον κόσμο ... είναι ο έρωτας, ο ‘άνευ ορίων και άνευ όρων’ έρωτας».

Το βιβλίο «Ο δρόμος του φιδιού» (εκδ. Αρμός) είναι μια συλλογή από γνωστά και ανέκδοτα κείμενα του Φερνάντο Πεσόα, τα οποία μας ταξιδεύουν στον πνευματικό δρόμο που διήνυσε ο περιώνυμος συγγραφέας και στις γοητευτικές συναναστροφές του με τους αρχαίους Ελληνες θεούς, τη μεταφυσική, την αλχημεία, την τέχνη και τη θρησκεία. Τελικά, ο δρόμος του φιδιού είναι αυτός της απόδρασης, μας λέει ο ποιητής: Μόνο απεκδυόμενοι κάθε φορά τις πεποιθήσεις και τις θεωρίες μας, όπως το φίδι τα πουκάμισά του, θα πλησιάσουμε λίγο πιο κοντά στην απρόσιτη και Θεία Αλήθεια. Μια πραγματεία μύησης στη γνώση.

Συναντώντας τους συγγραφείς με αφορμή τα Mstories, επιβεβαίωσα την -καλώς εννοούμενη- υποψία μου. Οπως φανερώνει και το ιδιαίτερα καλαίσθητο βιβλίο, πρόκειται για ανθρώπους με πραγματικό μεράκι. Που κόπιασαν πολλά χρόνια και παρέδωσαν μια δουλειά με βαθιά γνώση, ύστερα από πολλή έρευνα και προσεκτική επιλογή. Μια δουλειά που κρατιέται μακριά από τον στείρο ακαδημαϊσμό και διασκεδάζει, ενημερώνοντας παράλληλα. Μια δουλειά που μακάρι να μεταφραστεί και στα αγγλικά. Μήπως και πάψουν πολλοί τουρίστες να ταλαιπωρούνται από διάφορους οδηγούς χαμηλής ποιότητας και μηδενικής ψυχαγωγίας... Γιώργος Ρομπόλας

Θέατρο

Μπρεχτ στη Στέγη «O καλός άνθρωπος του Σετσουάν» του Μπέρτολτ Μπρεχτ παρουσιάζεται στην κεντρική σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου, έως τις 10 Φεβρουαρίου. Στο έργο -γραμμένο την περίοδο 1926-1941-, οι θεοί εντοπίζουν τον μοναδικό καλό άνθρωπο στη Γη: μια πόρνη στην επαρχία Σετσουάν της Κίνας. Οι θεοί ανταμείβουν την καλοκάγαθη Σεν Τε με ένα αξιοπρεπές χρηματικό ποσό και εκείνη ανοίγει ένα μικρό καπνοπωλείο. Προκειμένου να αντιμετωπίσει τους συμπολίτες της που την εκμεταλλεύονται, η Σεν Τε εφευρίσκει ένα alter ego, έναν υποτιθέμενο εξάδελφο, τον μοχθηρό Σουί Τα, παίρνοντας τη μορφή του όποτε οι περιστάσεις το απαιτούν. Πόσο καιρό, όμως, θα αντέξει να παίζει αυτόν τον διπλό ρόλο;

Στον πρωταγωνιστικό διπλό ρόλο της παράστασης εμφανίζεται η Στεφανία Γουλιώτη, συμφοιτήτρια και φίλη της Κατερίνας Ευαγγελάτου από τα χρόνια της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Μάλιστα, μια παλαιότερη συνεργασία των δύο γυναικών στην παράσταση «Η ερωτευμένη νεκρή» του Θεόφιλου Γκοτιέ χάρισε στη Γουλιώτη το Βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» για τον ρόλο ενός ερωτευμένου βαμπίρ. Τη μετάφραση του έργου έχει κάνει η Αννυ Κολτσιδοπούλου, τη μουσική έχει γράψει ο Σταύρος Γασπαράτος και την κίνηση έχει επιμεληθεί η Πατρίσια Απέργη. Εκτός από τη Στεφανία Γουλιώτη, παίζουν οι: Αλεξάνδρα Λέρτα, Δαυίδ Μαλτέζε, Νικόλας Παπαγιάννης, Μαρία Παρασύρη, Ομηρος Πουλάκης, Νάνσυ Σιδέρη και Σωτήρης Τσακομίδης.

Επιμέλεια: Γιώργος Παπαστογιαννούδης

25-31.01.2013

Διαδραστικοί Abovo Συνεδρίες με τον Γιάλομ Η 70χρονη Θέλμα (Ξένια Καλογεροπούλου) διακατέχεται από μια έντονη ερωτική εμμονή για τον προηγούμενο και κατά πολύ νεότερο ψυχοθεραπευτή της, τον Μάθιου, με τον οποίο πριν από οκτώ χρόνια είχε συνάψει μια σύντομη ερωτική σχέση. Ο καινούργιος της ψυχοθεραπευτής, ο Ιρβιν (Μηνάς Χατζησάββας), θα προσπαθήσει κατά τη διάρκεια των συνεδριών τους να ξεριζώσει, με κάθε θεραπευτικό μέσο που διαθέτει, αυτή την εμμονή. Η παράσταση «Ο δήμιος του έρωτα», βασισμένη στο ομότιτλο έργο του Ιρβιν Γιάλομ και σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη, ανεβαίνει στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος).

Το «Εγκλημα στην Γκαλερί» είναι ένα διαδραστικό, αστυνομικό παιχνίδι όπου το κοινό γίνεται ντετέκτιβ για ένα βράδυ. Οι θεατές θα ανακρίνουν υπόπτους, θα αναζητήσουν στοιχεία στον τόπο του εγκλήματος και θα εξιχνιάσουν μια μυστηριώδη απόπειρα δολοφονίας του καταξιωμένου ζωγράφου Μάρκου Πολίτη. Την ώρα που εκείνος επιστρέφει θριαμβευτικά τη νύχτα των εγκαινίων της έκθεσής του, πέφτει από το μπαλκόνι της γκαλερί και καταλήγει στο νοσοκομείο σε κρίσιμη κατάσταση. Για 100 λεπτά οι θεατές θα ταξιδέψουν στα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής του. Το ύποπτο αυτό ατύχημα σκηνοθετεί ο Γιάννης Σαρακατσάνης στον χώρο του Thission Lofts (Πειραιώς 123, Πετράλωνα).

All you need is love Μιλώντας υποθετικά Ο Ηλίας Παρασκευόπουλος μεταφέρεται στο μέλλον και καταπιάνεται με έναν Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα προηγούμενων πολέμων, το έργο “Virtual Reality” (σε δικό του κείμενο) μπλέκει το παραμύθι με τη βία του πολέμου και την πραγματικότητα με το φανταστικό. Στο Θέατρο Παραμυθίας (Παραμυθίας 27, Μεταξουργείο), επτά χαρακτήρες προσπαθούν να επιβιώσουν διεκδικώντας ο καθένας τη δική του λύτρωση και σωτηρία. Εκτός από τον συγγραφέα και τον Σταύρο Αποστολάτο, που υπογράφει τη σκηνοθεσία, παίζουν οι: Φώτης Λαζάρου, Δημήτρης Μαζιώτης, Ντίνα Μιχαηλίδη, Αγγελική Μιχαλοπούλου, Φαίδρα Σούτου και Λία Τσάνα.

Ο Κεν και η Σάντρα γνωρίζονται το 1967 υπό τους ήχους του “All you need is love” των Beatles. Ερωτεύονται, παντρεύονται, κάνουν παιδιά, καριέρα, λεφτά. Πώς είναι, όμως, σήμερα αυτό το ζευγάρι; Ποια είναι η σχέση τους με τα παιδιά τους; Και πόσο αυτό το “love, love, love” τους αντιπροσωπεύει σήμερα; Ο Βρετανός συγγραφέας Μάικ Μπάρτλετ καλείται να απαντήσει στα πιο πάνω ερωτήματα στο έργο “Love, love, love” και η Μαριάννα Κάλμπαρη να το μεταφέρει στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης (Φρυνίχου 14, Πλάκα). Μέσα από ένα πάρτι, λοιπόν, που ξεκινάει στα τέλη του ’60 και τελειώνει το 2011, πέντε ηθοποιοί (Διαμαντής Καραναστάσης, Αννα Κουτσαφτίκη, Νέστωρ Κοψιδάς, Ειρήνη Στρατηγοπούλου, Κώστας Συλβέστρος) μιλούν για όλα εκείνα που αφορούν τη γενιά τους και ψάχνουν την αγάπη.

Ρεαλιστικά τσοπανόσκυλα Σε υποδέχεται ένα χωμάτινο, κλειστοφοβικό σύμπαν στη θέση της σκηνής καθώς μπαίνεις να πάρεις τη θέση του θεατή. Σαν να βρισκόταν πάντα εκεί. Συμβολικά. Και ουσιαστικά. Σε λίγο θα διαπιστώσεις ότι, ναι, ήταν πάντα εκεί, κομμάτι της πραγματικότητας, της αισθητικής, της μνήμης, του μεγαλώματος, των πρώτων εξερευνήσεων της ζωής, των πληγών του τόπου σου, των δικών σου, κομμάτι της ελληνικής ψυχής που τη σφράγισε σχέση ασφυκτική με τη μάνα, θραύσματα μνήμης, μύχιων επιθυμιών, απαγορευμένων και ιερών πόθων. «Είσαι σκοπός και γύρω σου χορεύουν τσοπανόσκυλα» του Γιώργου Ιωάννου. Μια σύνθεση από τα έργα του σε ένα πρωτοποριακό θεατρικό θέαμα που έχει την υπογραφή της ομάδας Bijoux de Kant. Εμπειρία αισθητική. Με την αφήγηση να ξετυλίγεται σαν μια σειρά από ταμπλό βιβάν ενός σκονισμένου τσαρουχικού κόσμου, μέσα σε ένα συμβολικό κοτέτσι-σκηνή, όπου σπαρταράει η ψυχή από πόνο και ανεπίδοτες επιθυμίες, ανάμεσα σε μια καρέκλα, ένα κρεβάτι και κάτω χώμα. Αληθινό. Το νιώθεις έπειτα από λίγο στα ρουθούνια, στη γεύση, καθώς πάνω του κάνουν οι ηθοποιοί να χτυπιούνται και να σέρνονται από μνήμες σαν πληγές οι ανθρώπινες ζωές («... όλα ήταν χωματένια, έτοιμα να διαλυθούν και να ξαναενωθούν»). Το συρματόπλεγμα πολύ λίγο προστατεύει. Η θέα στον σπαραγμό δεν μπορεί ποτέ να είναι αποστειρωμένη. Οι δύο κόσμοι ενώνονται. Με τον Στράτο Τζώρτζογλου ίσως στον ρόλο της ζωής του, να σε υποδέχεται και αυτός από την πρώτη στιγμή εκεί, αδιάσπαστο κομμάτι του ίδιου σύμπαντος, που θα το αφηγηθεί σπαραχτικά μαζί με τους -πολύ καλούς- Ιούλιο Τζιάτα και Λένα Δροσάκη, παγιδεύοντας στη γοητεία μιας παρακμιακής Αποκάλυψης τον θεατή. Αθηνά Δεληγιάννη

Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

Boiling Point Οι επιμελητές της έκθεσης “Boiling Point” Γιώργος Γεωργακόπoυλος και Δημήτρης Γεωργακόπουλος, μετά την επιτυχημένη παρουσίασή της στο Kuenstlerhaus της Βιέννης το καλοκαίρι του 2012, την παρουσιάζουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα στον εκθεσιακό χώρο του CAMP (Απελλού 4 & Ευπόλιδος 2, Πλ. Κοτζιά). Η έκθεση διαρκεί μέχρι τις 11 Φεβρουαρίου και στο πλαίσιό της 17 σύγχρονοι καλλιτέχνες από την Αθήνα σχολιάζουν έναν κόσμο που διαρκώς μεταβάλλεται, χρησιμοποιώντας ως κύρια μέσα έκφρασης τo σχέδιο, τη γλυπτική, τη ζωγραφική, το βίντεο και την εγκατάσταση. Η Eύα Μαραθάκη δημιουργεί μια τρίπτυχη σύνθεση με αναφορές στη δυτική και τη βυζαντινή τέχνη, η Αννέτα Σπανουδάκη παρουσιάζει την επιβλητική εγκατάσταση από χαρτί με τίτλο “Globalization was a lie”, ενώ το έργο του Κώστα Μπασάνου αναφέρεται στο κείμενο του Ελληνικού Συντάγματος, όπως αυτό αναθεωρήθηκε τον Μάιο του 2008. Ο Πάρις Λεγάκης παρουσιάζει τo βίντεο “Linenality”, ενώ ο Νίκος Γιαβρόπουλος την προβολή σε γλυπτό με τίτλο «Βανδαλισμός». H Ολυμπία Τοπτσίδου δημιουργεί το έργο με τίτλο «Τα Πήρα» ειδικά για την έκθεση, ενώ η Ειρήνη Μπαχλιτζάνη παρουσιάζει την ξύλινη εγκατάστασή της «Παράθυρο #3». Τα έργα του Αν-

δρέα Βούσουρα αναφέρονται με άμεσο τρόπο στην οικονομική και πολιτική κρίση και στις συνέπειές της, ενώ αντίστοιχες είναι οι αναφορές στην πολυσύνθετη εγκατάσταση του Δημήτρη Χαλάτση με τίτλο “Death or Death”, στο έργο του Γιάννη Γρηγοριάδη αλλά και στο άτιτλο έργο του Αγαπητού Αγαπητάκη. Η φύση αλλά και η παρούσα κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα πρωταγωνιστούν στη σειρά έργων του Θοδωρή Ζαφειρόπουλου και στη δουλειά του Δημήτρη Φουτρή. Ο χρόνος, η απουσία και το κενό απασχολούν τον Γιώργο Τσεριώνη, ενώ η αναμονή πριν από την ξαφνική ανατροπή είναι ένα από τα θέματα του Γιάννη Γκανά. Ο Μπάμπης Καραλής δημιουργεί για την έκθεση μια πρωτότυπη εγκατάσταση από μπαστούνια τυφλών. Τέλος, ο Θάνος Βόβολης παρουσιάζει τη γλυπτική εγκατάσταση “Birth of the Subject”, ένα έργο που μετατρέπεται στον σκηνικό χώρο της παράστασης του εμβληματικού έργου του Χάινερ Μίλερ “Ηamletmachine”. Η παράσταση παρουσιάζεται καθημερινά στο CAMP, εκτός Τρίτης και Τετάρτης, στο πλαίσιο της έκθεσης σε σκηνοθεσία Γιώργου Ζαμπουλάκη.

Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

25-31.01.2013

Καφέ και διάλογος

To Kύμα του Φαμέλη Η νέα ατομική έκθεση του Πάνου Φαμέλη φιλοξενείται στον ισόγειο χώρο του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα (Αρματολών & Κλεφτών 48, Λυκαβηττός) από σήμερα, 25 Ιανουαρίου, μέχρι τις 2 Μαρτίου. Στη νέα του ζωγραφική δουλειά με τίτλο «Το Κύμα», ο Φαμέλης αποτυπώνει την επίδραση που ασκούν οι παρούσες κοινωνικοπολιτικές και οικονομικές συνθήκες και αλλαγές στην ψυχοσύνθεση και την καθημερινότητά μας. Ταυτόχρονα, για το ίδιο διάστημα παρουσιάζεται στον πρώτο όροφο του χώρου η ομαδική έκθεση με τίτλο «Το Αρχιτεκτονικό Αντικείμενο» σε επιμέλεια Κατερίνας Νίκου. Οι καλλιτέχνες Cris Gianakos, Rowena Hughes (φωτό), Αλέξανδρος Λάιος και Μάρω Φασουλή ερμηνεύουν τη συχνά εννοιολογική σχέση μεταξύ αντικειμένου και αρχιτεκτονικής στη σύγχρονη πραγματικότητα.

Πρώτες προσπάθειες Tην 1η Φεβρουαρίου λήγει η προθεσμία συμμετοχής στον διαγωνισμό «GREAT 2013 - Τα πρώτα τους Κτίρια» που διοργανώνει η ΑΓΕΤ Ηρακλής, μέλος του Ομίλου Lafarge, και το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Πρόκειται για διαγωνισμό διπλωματικών και μεταπτυχιακών εργασιών, από φοιτητές ελληνικών αρχιτεκτονικών σχολών και από Ελληνες φοιτητές του εξωτερικού, οι οποίοι κλήθηκαν να σχεδιάσουν έργα ικανά να διαμορφώσουν το μελλοντικό περιβάλλον και τις πόλεις. Τα έργα θα εξεταστούν από διεθνή κριτική επιτροπή, που αποτελείται από τους αρχιτέκτονες Νίκο Κτενά, Μανουέλ Αϊρες Ματέους, Χοσέ Σέλγας και Λουθία Κάνο, και τα καλύτερα θα εκτεθούν σε μορφή προπλασμάτων σε έκθεση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών τον Μάιο. Επιμελητής της έκθεσης και συντονιστής του “GREAT 2013” είναι ο αρχιτέκτονας Μέμος Φιλιππίδης.

Μέχρι τις 9 Φεβρουαρίου η Αίθουσα Τέχνης Εκφραση-Γιάννα Γραμματοπούλου (Βαλαωρίτου 9Α, Κολωνάκι) φιλοξενεί την ατομική έκθεση του Αγγελου Σκούρτη με τίτλο «Ελα να πιούμε τον καφέ μαζί...». Η επιμελήτρια της έκθεσης και ιστορικός τέχνης δρ. Λίνα Τσίκουτα-Δεϊμέζη επισημαίνει: «Ο Αγγελος Σκούρτης, πληθωρικός, αυθόρμητος, πάντα με έμπνευση και συνέπεια, δεν άντεξε κάτω από την πίεση των γεγονότων, την ένταση και τη συνεχή επιδείνωση της κρίσης, της αδιέξοδης κοινωνικοπολιτικής κατάστασης της χώρας, που αφήνει άφωνους και αμήχανους τους πολίτες, και οργάνωσε μια εικαστική δράση με πολιτικό υπόβαθρο, υπαρξιακά στηρίγματα, θέλοντας να ανοίξει διάλογο και επικοινωνία με τον θεατή, μια και πιστεύει πως ‘η τέχνη για αυτόν τον λόγο γίνεται και για αυτό υπάρχει’. Για να το πετύχει, μεταμόρφωσε τους χώρους της γκαλερί σε ένα μικρό καφέ πλημμυρισμένο από τα έργα του».

Της Πάολας Μία από τις πιο avant-garde και ξεχωριστές προσωπικότητες της αθηναϊκής underground σκηνής, η Πάολα Ρεβενιώτη, στις αρχές του ’80 θα ξεκινήσει να εκδίδει το πρωτοποριακό τρανς-αναρχικό φανζίν «Το Κράξιμο». Παράλληλα, μέσα από την ακτιβιστική δράση της θα παίξει σημαντικό ρόλο στη διοργάνωση των πρώτων Gay Pride, αλλά και στην απενοχοποίηση της γκέι και τρανς κοινότητας. H πρώτη ατομική έκθεση της Πάολας φιλοξενείται στην γκαλερί The Breeder (Iάσωνος 45, Μεταξουργείο) σε σχεδιασμό και επιμέλεια του εικαστικού και αρχιτέκτονα Ανδρέα Αγγελιδάκη. Η έκθεση περιλαμβάνει πλούσιο υλικό, με φωτογραφίες και βίντεο από το προσωπικό της αρχείο: φωτογραφίες και πορτρέτα ανδρών, βίντεο από το YouTube και από τη σειρά ντοκιμαντέρ “The Paola Project” είναι μόνο μερικά από τα μέρη της έκθεσης αυτής, η οποία θα ολοκληρωθεί στις 16 Φεβρουαρίου 2013.

Αποσιωπητικά Ο χώρος 3 137 (Mαυρομιχάλη 137, Αθήνα) φιλοξενεί τη Γαλήνη Νόττι και την έκθεση «...» μέχρι τις 3 Φεβρουαρίου 2013. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξής μας, η επιμελήτρια μας εξηγεί: «Η έκθεση έχει να κάνει με την επικοινωνία, με τη μορφή και το περιεχόμενο του λόγου που απευθύνουμε και μας απευθύνεται. Το θέμα αυτό είναι τόσο ευρύ, που στην ουσία η έκθεση το αντιμετωπίζει με το να αποτελεί η ίδια μια απόπειρα επικοινωνίας και άρθρωσης λόγου. Από εκεί προκύπτει και ο τίτλος της, ο οποίος δηλώνει κάτι που μένει ανοιχτό, που είναι σε εκκρεμότητα ή υπό διαπραγμάτευση και ο καθένας το αντιλαμβάνεται με τον δικό του τρόπο και ίσως του προσδίδει άλλο νόημα». Στην έκθεση παίρνουν μέρος οι Daniel Gustav Cramer, Μαρία Καραντζή, Μυρτώ Ξανθοπούλου, Κώστας Ρουσσάκης (φωτό), Μαρία Τζανάκου. Αναφορικά με τα έργα που παρουσιάζονται, η Νόττι σημειώνει: «Τα περισσότερα έργα αποτελούνται από κείμενο, ενώ σε άλλα το κείμενο και η εικόνα συνυπάρχουν. Επίσης κάποια βρίσκονται στον χώρο της έκθεσης και άλλα στον δρόμο, είναι δηλαδή μέρος της, αλλά λειτουργούν και τελείως αυτόνομα, απευθύνονται στον κάθε περαστικό. Επιδιώκεται έτσι, κυριολεκτικά και μεταφορικά, η ενεργοποίηση ενός χώρου τόσο εξωτερικού, δημόσιου, φυσικού όσο και εσωτερικού, ιδιωτικού, φαντασιακού. Τα μέσα ποικίλουν από in situ εγκαταστάσεις μέχρι φωτοτυπίες ή επιστολές που εκφράζουν από συνθήματα και δηλώσεις μέχρι ερωτήσεις... Τα έργα καλούν τον θεατή να ανταποκριθεί, να συνδιαλεγεί μαζί τους. Καθένα κάνει μια δήλωση ή πρόταση ή ερώτηση από την οποία μπορεί να ξεκινήσει ένας διάλογος. Οι λέξεις ή οι εικόνες αναζητούν έναν αποδέκτη και μία αντίδραση. Εκφράζουν μια δική τους αλήθεια, την οποία θέτουν υπό συζήτηση».

Κείμενο / Φωτογραφίες: Δημήτρης Καραΐσκος

25 - 31.01. 2013

Στον αφρό της Αθήνας Ξημερώματα, πριν ακόμα ο ήλιος βγει πάνω από τον βράχο, πίσω από τη Λίμνη, καμιά 20αριά άτομα ήταν ήδη στο νερό και περίμεναν τα κύματα. Με το που οι ακτίνες της ανατολής έπεσαν στη θάλασσα, οκτώ παρά το πρωί, στον δρόμο πάνω από την πλαζ αμάξια ξεφόρτωναν σανίδια και οι σέρφερ φορούσαν τις στολές τους, έχοντας αυτό το βλέμμα ανυπομονησίας και χαράς στα μάτια τους. Αυτό το βλέμμα που, για έναν περίεργο, ανεξήγητο λόγο, μόνο η κυματολίσθηση σου δίνει. Σε λίγα λεπτά η θάλασσα ήταν διάστικτη από τους επίδοξους αναβάτες, οι οποίοι, έτσι ντυμένοι με τις μαύρες λαστιχένιες στολές τους -προστασία για το κρύο-, έμοιαζαν σαν αινιγματικός πληθυσμός από υδρόβια θηλαστικά που, με τους δικούς του κώδικες και κανόνες, τελούσε ένα μυστήριο προς τιμήν της θάλασσας. Τα πράγματα όμως δεν ήταν πάντα έτσι. Στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, αυτοί που είχαν πάρει χαμπάρι ότι μπορούμε να τσουλήσουμε στα κύματα χωρίς πανί στην Ελλάδα ήταν ελάχιστοι. Εκείνη την εποχή, μέρες σαν αυτήν που δείχνουν οι φωτογραφίες,

με τον νοτιά να έρχεται από το Μυρτώο και να ξεβράζει τα κύματά του στην ακτή, ζήτημα ήταν αν υπήρχαν δέκα άτομα με σανίδια μέσα στο νερό. Η έννοια μας πια δεν είναι αν θα βρούμε και άλλους να σερφάρουν μαζί μας. Είναι αν θα χωράμε μέσα στο νερό, αν θα καταφέρουμε να μην τσουγκρίσουμε ο ένας πάνω στον άλλον στα λίγα μέτρα στα οποία «σκάει» το κύμα σε κάθε παραλία. Εκεί που περιμένουμε να έρθει πάνω μας για να μας τσουλήσει ως την ακτή, λες και είμαστε στη Μινωική Κρήτη και καβαλάμε ταύρους που τρέχουν. Ευτυχώς, η ακτή της Βουλιαγμένης έχει «άπλα» και όλοι χωράνε. Οταν οι σέρφερ της Αθήνας δεν χάνουν το χιούμορ τους, δεν παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά, τότε χαμογελούν ο ένας στον άλλον και μοιράζονται τα κύματα. Και, κυρίως, νιώθουν τυχεροί που μπορούν να χαρούν το πιο όμορφο σπορ στον κόσμο σε μια παραλία που απέχει μισή ώρα από το κέντρο της Αθήνας - ουσιαστικά σε μια αθηναϊκή ακτή. Αρκεί ο νοτιάς να φυσάει και να φέρνει τα κύματά του, δώρο από τα νότια πελάγη.

Κείμενο: Μανώλης Μαυροματάκης / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

25 - 31.01. 2013

Τα γρυλίσματα (Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΕΝΟΣ ΠΡΑΚΤΟΡΑ) Είμαι πράκτορας της Stasi. Χωμένος μέσα στα ακουστικά μου, παρακολουθώ τη ζωή ενός ζευγαριού. Ενός συγγραφέα και μιας ηθοποιού. Είναι ύποπτοι για αντικαθεστωτική δράση. Ολοι οι άνθρωποι είναι ύποπτοι για αντικαθεστωτική δράση. Διότι, όταν τίθεται θέμα υπακοής ή ανυπακοής σε κάποιο καθεστώς και στους κανόνες που εκείνο επιβάλλει, ε, τότε είναι φυσικό οι άνθρωποι να ρέπουν προς την ανυπακοή. Κανείς δεν θέλει να του λένε τι να κάνει, αν αυτό δεν το έχει συμφωνήσει από πριν. Πρέπει, λοιπόν, οι άνθρωποι, οι ίδιοι να φροντίζουν για τη θέσπιση εκείνων των κανόνων που θα ρυθμίζουν τη ζωή τους. Και όχι να περιμένουν από τον Θεό τους ή από το Κράτος τους να τους αποκαλύψουν τις Δέκα Εντολές. Ούτε να αναθέτουν το έργο αυτό σε άλλους, πιο επαγγελματίες ή πιο ειδικούς. Οι κοινωνίες όντως χρειαζόμαστε τους ειδικούς, μόνο για να μας συμβουλεύουν όμως, όχι και για να αποφασίζουν. Οι κοινωνίες, όσο δύσκολο και αν είναι, πρέπει συνεχώς να εφευρίσκουν τρόπους για να ρυθμίζουν από μόνες τους πώς θα λειτουργούν. Σε μια τέτοια περίπτωση όμως, εγώ θα ήμουν άνεργος. Αλλά δεν είμαι! Διότι οι άνθρωποι αφέθηκαν... Και τώρα δυσκολεύονται και είναι πολύ πιθανόν να αντιδράσουν. Και επειδή δεν έχουμε και τόσες φυλακές για να τους χώσουμε όλους μέσα και να ησυχάσουμε, είναι καθήκον μας, ως κράτος και ως καθεστώς, να τους ελέγχουμε. Ποιους; Ολους! Ποιοι; Ολοι! Ολοι μας, εν δυνάμει, είμαστε το καθεστώς και, ως εκ τούτου, όλοι μας έχουμε την υποχρέωση να τους ελέγχουμε όλους. Συνεχώς. Μέχρι να γίνουμε όλοι ένα σώμα, ένα κράτος. Εγώ είμαι μόνος μου. Δεν έχω φίλους, σχέσεις, οικογένεια. Μοναδικός μου σύντροφος είναι η πίστη και η αφοσίωσή μου στο καθήκον. Στην

προστασία της πατρίδας και του κράτους μου. Με όλο μου το είναι. Με βασικό μου όπλο την καθαρότητα της ιδεολογίας μου, ελέγχω πλήρως τη συνείδησή μου και την κατευθύνω προς τον ιερό αυτόν σκοπό. Το υποσυνείδητό μου όμως; Εχω διαβάσει πως εκεί τίποτα δεν μπορεί να ελεγχθεί. Αν είναι δυνατόν! Και ότι, στα καλά καθούμενα, εκεί, ας πούμε, που κοιμάσαι και ονειρεύεσαι, αρχίζουν και σου ξεφυτρώνουνε κάτι βαθιές, ανεξερεύνητες επιθυμίες. Βρε, λες εκείνα τα γρυλίσματα να έχουν κάποια σχέση; Εχω ένα κασετόφωνο στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι μου. Εδώ και κάμποσο καιρό, πριν πέσω για να κοιμηθώ, πατώ το REC, την ηχογράφηση. Θέλω να το ελέγξω αυτό το ατίθασο, το ανεξέλεγκτο και ανυπάκουο υποσυνείδητο, που ξεφυτρώνει μες στης νύχτας το σκοτάδι. Ηχογραφώ, λοιπόν, τον ύπνο μου, τα πιθανά μου παραμιλητά. Το επόμενο πρωί αναπαράγω, πίνοντας τον καφέ μου, την εγγραφή της περασμένης νύχτας. Σιωπή! Ο ύπνος μου είναι ήσυχος και καθαρός. Σαν τη συνείδησή μου και την ιδεολογία μου. Μόνο... κάτι γρυλίσματα ακούω τώρα τελευταία. Μόνο κάτι γρυλίσματα έχουν γραφτεί στη μαγνητοταινία... Τρομάζω λίγο. Τελειώνω τον καφέ και ξεκινάω για τη βάρδια μου. Είναι πιο αποτελεσματικό να παρακολουθείς τους άλλους μες στο σπίτι τους. Είναι πιο φλύαροι εκεί, πιο χαλαροί, πιο εκδηλωτικοί. Το σπίτι τους το ξέρω σαν δικό μου. Ακόμα και ο ελάχιστος ήχος που φτάνει μέχρι τα ακουστικά μου μεταμορφώνεται στη φαντασία μου σε μια λεπτομερέστατη εικόνα. Είμαι εκεί, δίπλα τους. Μπαίνω στο μπάνιο τους. Ξαπλώνω στο κρεβάτι τους. Οι έρωτές τους, οι αλήθειες και τα ψέματά τους, η πίστη και οι απιστίες τους δανείζουν τον ρυθμό τους στην ανάσα και στους χτύπους της καρδιάς μου. Εγώ είμαι αυτοί! Είμαι ένα βήμα πριν από τον Θεό τους, είμαι ο έσχατος σταθμός ελέγχου, το

check point πριν από τον παράδεισό τους - ή την κόλαση. Είμαι του Κράτους μου ο αντιπρόσωπος και του Θεού. Απογειώνομαι, εξαϋλώνομαι. Εγώ δεν είμαι πια εγώ. Εγώ είμαι οι άλλοι. Και ούτε ζω πια τη δική μου τη ζωή. Είμαι ο απόλυτος σφετεριστής, είμαι ο απόλυτος κυρίαρχος πάνω στων άλλων, όλων, τις ζωές. Ομως, γιατί υγραίνονται τα μάτια μου; Γιατί συσπώνται οι μύες στο ανέκφραστό μου πρόσωπο; Γιατί κυρτώνω το κορμί μου; Γιατί τα χέρια μου τυλίγονται γύρω από τον θώρακα και την κοιλιά μου; Γιατί τα γόνατά μου τρεμοπαίζουν νευρικά; Γιατί χτυπάει η καρδιά μου ανεξέλεγκτα; Γιατί τραυλίζω; Πώς είναι δυνατόν το ίδιο μου το σώμα να μη με υπακούει; Γρυλίσματα γεμίζουν το κρανίο μου. Είναι τα ίδια εκείνα γρυλίσματα του ύπνου μου. Τρομάζω! Πρόσεχε, Λοχαγέ! Αρμόζει σε έναν πράκτορα η συμπεριφορά αυτή; Πού είναι ο αυτοέλεγχός μου ο απόλυτος; Πού είναι η καθαρή συνείδησή μου; Πού είναι η καθαρή ιδεολογία μου; Αυτό το σύστημα, το συμπαγές, το απολύτως λογικό, που τόσο ευλαβικά ακολουθώ; Πού είναι να μου δείξει και τώρα τι να κάνω; Να με απαλλάξει από τούτα τα συμπτώματα; Χωρούν τα συναισθήματα και η συμπόνια μέσα σε αυτό το σύστημα; Ή μήπως έχει γίνει κάποιο λάθος; Πρόσεχε, Λοχαγέ! Γρυλίσματα γεμίζουν το κρανίο μου. Σκέφτομαι να παραδοθώ... Λοχαγός Gerd Wiesler Υπηρεσία Κρατικής Ασφαλείας Τμήμα Μ Αρ. Ταυτ. HGW XX/7

Διαβάζω

Ο σιωπηλός αποχαιρετισμός του Johann Keller Κείμενο: Γιώργος Ρομπόλας

Εκεί που το φως φτάνει αδύναμο, μέσα από τις ρωγμές και κάτω από τα καπάκια των υπονόμων. Εκεί που οι κατσαρίδες με το μπλε ιριδίζον κέλυφός τους έχουν φτιάξει ένα βασίλειο για τους εαυτούς τους. Στα σοκάκια όπου ο ήχος της Μητρόπολης των Αθηνών ακούγεται σκληρός κάθε μέρα. Σε κάποιο καφενείο με κουρασμένους εργάτες. Στο Κολωνάκι με τη «μεγάλη» του ζωή. Ολόκληρος ο πλανήτης υπερθερμαίνεται, αλλά η Αθήνα ζει τη δικιά της παγωμένη εποχή. Εκεί ακούστηκε στις πέντε προ μεσημβρίας ένας μεγαλειώδης πυροβολισμός. Δυνατός και σίγουρος, σήμανε το τέλος. Εάν τον άκουγαν οι κάτοικοι της πόλης, θα χειροκροτούσαν ευχαριστημένοι. Ο Johann Keller είναι, ήταν Αυστριακός. Αυστηρής καταγωγής, ανατροφής και λογικής. Σίγουρος για τον εαυτό του και προσηλωμένος στον στόχο του. Σχολείο, σπουδές και δουλειά, τα πάντα στην ώρα τους. Συνεχώς βελτιωνόταν, ήταν ένας πραγματικά πετυχημένος λογιστής. Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για το τι έκανε, τον ενδιέφερε να το κάνει σωστά, ποτέ του να μην κοιτάει πίσω. Πίσω υπάρχουν αναμνήσεις, συναισθήματα, άγκυρες που σε κρατάνε δεμένο. Εκείνος στόχευε μόνο στην επιτυχία - με όποια μορφή και αν έρθει αυτή. Ο Johann αναζητούσε ευκαιρίες πάντα. Υστερα από είκοσι πετυχημένα χρόνια σε μεγάλες φίρμες, είχε έρθει η ώρα να γίνει και αυτός επιχειρηματίας. Το παρθένο έδαφος μιας νότιας υπανάπτυκτης χώρας ήταν ιδανικό για τον κύριο αψεγάδιαστο. Εμαθε, σε κάποιες διακοπές του στη Σύρο, για τις καινούργιες ευκαιρίες στη διασκέδαση της Αθήνας, δεν δίστασε και άδραξε την «ελληνική» μέρα. Εγινε ένας αποικιοκράτης της διασκέδασης. Σωφρονίου και Βουτάδων γωνία άνοιξε τρία μαγαζιά - ήξερε τι έκανε. Καφέ, μπαρ και εστιατόρια μαζί. Με πορτιέρη, με κορίτσι-μπόμπα για δημόσιες σχέσεις. Είχε βρει τις σωστές φάτσες, τη σωστή στιγμή. Εάν στη διασκέδαση υπήρχαν δίκτυα, αυτός ήταν το καλώδιο που μπορούσε να τα ενώσει. Περίεργο για έναν καχεκτικό τύπο από το Σάλτσμπουργκ με τικ να ανοιγοκλείνει τα μάτια. Αλλά στον Johann δεν χώραγαν η αυτολύπηση, η ενδοσκόπηση. Μητέρα καταξίωση και πόσο σε αγαπάμε. Και η γωνία Σωφρονίου και Βουτάδων έγινε το πιο hot spot της πόλης.

Η clean-cut άσπρη διακόσμηση έκανε θραύση. Λίγο πράσινο για ξεκάρφωμα. Ακόμα και οι μίνιμαλ πίνακες θρησκευτικού περιεχομένου που πρότεινε έγιναν must από τα περιοδικά. Σπάνια εμφανιζόταν, καθόταν backstage. Στα τετριμμένα ρούχα του προσέθετε ένα πολύχρωμο φουλάρι τύπου «είμαι intellectual άντρας από τη Βιέννη». Και δεν φόραγε το σακάκι του, το άφηνε απαλά στους ώμους του. Λίγο μίλαγε και σπάνια άνοιγε την καρδιά του. Ο ίδιος λάτρης της όπερας και του εκλεπτυσμένου ροκ, μα στα μαγαζιά του έπαιζε chill out μουσική για ανθρώπους με chill out ζωές. Η Αθήνα είχε βρει τον τέλειο metrosexual χιονάνθρωπό της. Ο Johann Keller, πρώην λογιστής, ήταν ο ιδανικός. Αλλά είναι, ήταν σαράντα εφτά ετών. Δεν γιόρτασε ποτέ τα τεσσαρακοστά όγδοα γενέθλιά του. Μακάρι να υπήρχε ένας ήρωας, ένας σύγχρονος Προμηθέας να σπάσει τους παγετώνες του αστικού μας τοπίου. Ο Νικόλας, όμως, δεν είναι τέτοιος τύπος. Ηταν στέλεχος μικρού βεληνεκούς σε διαφημιστική εταιρεία. Τα όνειρά του για αλλαγή του κόσμου, τα όνειρά του στα φοιτητικά στέκια της Νομικής, στα γρασίδια της Μαλακάσας, απέτυχαν ή μάλλον δεν πέτυχαν όσο περίμενε. Τι κρίμα. Πήγε στρατό, έπιασε δουλειά και μάλλον έχασε τον στόχο του ή -πιο σωστά- τα όνειρά του. Εφτασε τριάντα και δεν κατάφερε να κάνει αυτά που ζητούσε η ρομαντική ψυχή του. Δουλειά, ίντερνετ, ψόφιες παρέες και κάθε Σαββατοκύριακο Σωφρονίου και Βουτάδων γωνία. Χωρίς να ξέρει το γιατί. Από συνήθεια - που του έγινε εμμονή. Κάτι τον πίεζε, κάποιο αδιευκρίνιστο, διαφανές και τρομακτικό συναίσθημα. Το δικό του χλομό φάντασμα. Κυλίστηκε στην αυτολύπηση χωρίς να μπορεί να βρει έναν πραγματικό λόγο να λυπάται. Μισεί το κατεστημένο γιατί έτσι έμαθε πως πρέπει και ας μην το κόντραρε ποτέ στην ουσία του. Ολα τακτοποιημένα στη ζωή του, αλλά εκείνος βουτηγμένος σε έναν βάλτο με φριχτές σκέψεις. Και η μόνη του σταθερά αυτά τα μαγαζιά. Αφού όλα ήταν ΟΚ, αυτά πρέπει να ήταν ο λόγος της θλίψης του. Να φταίνε εκείνα που ούτε τους ρομαντισμούς του ακολούθησε ούτε πέτυχε στους κανόνες του κατεστημένου. Που δεν έγινε πετυχημένος, που έμεινε μέτριος και σε αδιέξοδο. Καμία έκπληξη, πλήξη και ενοχές για το ανικανοποίητο. Και όλα να τα νιώθει διογκωμένα εκεί μέσα. Ούτε επαναστάτης, ούτε μάγκας στην πρώτη γραμμή της επιτυχίας. Και πια ήταν σίγουρος πως ο ιδιοκτήτης τους ήταν ο φταίχτης. Αυτός τον κατέστρεφε. Ρώτησε και έμαθε σε ποιον ανήκουν. Στον Αυστριακό αποικιοκράτη, στον πρώην λογιστή, στον αλλόφωνο πετυχημένο τύπο με το ριχτό σακάκι. Εμαθε και φρόντισε να βρει ένα περίστροφο πεντακοσίων γραμμαρίων. Τον περίμενε να τελειώσει την πετυχημένη γύρα στα δικά του μαγαζιά. Πέντε η ώρα το πρωί στο Γκάζι. Με το περίστροφο να τρέμει στα χέρια του, κρύο. Τον κοίταξε στα μάτια και ο αψεγάδιαστος Johann Keller σήκωσε το χείλι του φοβισμένος - μετεωρίστηκε, αλλά δεν πρόλαβε. Ενας μεγαλειώδης πυροβολισμός τού τρύπησε τα σπλάχνα. Ο μέτριος Προμηθέας σκότωσε τον Δία της διασκέδασης γιατί δεν μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο. Στο άδειο Γκάζι ο αέρας έσερνε τα αποτσίγαρα και τα κουτάκια μπίρας. Ο ήχος του πυροβολισμού, ο θάνατος, του έδωσε ζωή. Στο πρώτο κόκκινο φως του ήλιου ήταν άνθρωπος ξανά. Και ο Κορυδαλλός ήταν ακόμη μακριά. Ποτέ δεν θέλησε να σκοτώσει κάποιον άγνωστο, αλλά τον Keller τον ήθελε νεκρό πάση θυσία. Ζωντανός, περίμενε το χειροκρότημα του κοινού. Οι ιριδίζουσες κατσαρίδες συνεχίζουν να κάνουν κουμάντο στον κόσμο της αποχέτευσης. Η Αθήνα είναι κρύα παρά το κόκκινο φως του ήλιου. Κανένα περιστέρι δεν πέταξε την ώρα του φόνου του Johann. Και κανείς δεν χειροκρότησε ούτε του είπε ένα «αντίο».

25 - 31.01. 2013

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

25 - 31.01. 2013

Εντυπώσεις & Ελπίδες Είναι η ημέρα που χιόνισε στην Αθήνα. Μέσα στο δημαρχείο η ζέστη σε χτυπά στο πρόσωπο, είναι αδύνατο να μην ιδρώσεις. Καθώς με οδηγούν στο γραφείο του δημάρχου, παρατηρώ πως ξαφνικά, στους διαδρόμους του δεύτερου ορόφου η ανθρωπογεωγραφία αλλάζει: 30άρηδες, κυρίως άντρες, ένας υπάλληλος που έχει μόλις φτάσει με το ποδήλατό του, κάποιοι συζητάνε έξω από την πόρτα του συνήγορου του δημότη (βρίσκω σουρεαλιστικό το γεγονός ότι έχει κουδούνι). Αντικρίζω τον Γιώργο Καμίνη καθισμένο στο τραπέζι των συσκέψεων και... «Για να φτιάξεις ομελέτα πρέπει να σπάσεις αυγά». Αυτή είναι, ίσως, η πρώτη κουβέντα που μου λέει. Ο συνήγορος του πολίτη, ο δήμαρχος του «τόξου των δημοκρατικών δυνάμεων της πόλης», είναι τελικά ένας συγκρουσιακός τύπος; «Νομίζω ότι στο πρόσωπό μου έχουν βρει τον εύκολο στόχο. Το πιστεύω μετά και τον μακράς διάρκειας, έντονο φραστικό προπηλακισμό που δέχθηκα μπροστά στην οικογένειά μου. Με έχουν στοχοποιήσει τα άκρα». Αναφέρεται στο επεισόδιο στην «Τεχνόπολις» τις πρώτες ημέρες του χρόνου. Χτυπά απαλά το χέρι του στο τραπέζι συνεχώς. Κάποιες στιγμές στην απομαγνητοφώνηση αυτό το «πατ πατ» σχεδόν υπερισχύει της φωνής του, που παραμένει πάντα ήρεμη, χωρίς αυξομειώσεις όσο μου περιγράφει τι συνέβη. «Σας διαβεβαιώνω όμως: θα συνεχίσω να κυκλοφορώ όπου θέλω και όπως θέλω μέσα στην πόλη μου». Στο λεύκωμα της αποφοίτησης οι συμμαθητές του είχαν γράψει πως το βασικό χαρακτηριστικό του Καμίνη είναι πως στα δύσκολα επιστρατεύει το χιούμορ. Ενα καλαμπούρι... «Αν φοβόμουν εγώ, θα φοβόταν και το παιδί μου. Το θέμα είναι πώς ελέγχεις τον φόβο, πώς διατηρείς την ψυχραιμία σου. Εχετε δει την ταινία του Μάλικ ‘Λεπτή Κόκκινη Γραμμή’; Ε, τότε καταλαβαίνετε πως ο γενναίος είναι συχνά ο απελπισμένος. Για να είσαι γενναίος πρέπει να φοβάσαι, η γενναιότητα είναι πράξη απελπισίας». Μοιάζει να έχει πεισμώσει. Μου έκανε εντύπωση ότι ο ίδιος μέσω Facebook αμέσως γνωστοποίησε το περιστατικό στην «Τεχνόπολις». «Ναι, είμαι

δήμαρχος και πρέπει να επικοινωνώ με κόσμο και, αφού έχω αυτό το αδιαμεσολάβητο μέσο επικοινωνίας, θα το κάνω όσο πιο συχνά μπορώ». Πιστεύει πως στο πρόσωπό του επικεντρώνεται η επίθεση των άκρων: των αντιεξουσιαστών και των ακροδεξιών. Ομως σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζει αυτά τα δύο άκρα: «Οι πιο ακραίες τάσεις του πολιτικού φάσματος δεν είναι ίδιες: έχουν ιδεολογικές διαφορές, διαφορετική πλατφόρμα. Δεν εξομοιώνω, έχουν όμως βλαπτικές συνέπειες και τα δύο για τη λειτουργία της πόλης και τη δημοκρατία». Ο δήμαρχος σε αυτά τα 28 λεπτά και 49 δευτερόλεπτα που διήρκησε η συνάντηση χρησιμοποιεί συχνά τις λέξεις «βία» και «αλληλεγγύη». Καμαρώνει για το κύμα αλληλεγγύης στο Σύνταγμα παραμονές Χριστουγέννων, όπου συγκεντρώθηκαν ρούχα, παιχνίδια και τρόφιμα που γέμισαν περισσότερα από 100 φορτηγά και δύο νταλίκες, όπως μου περιγράφει χαμογελώντας. Ωσπου το χέρι χτυπά πάλι: «Ανοησίες. Σας διαβεβαιώ, αυτά είναι ανοησίες», μου λέει όταν του αναφέρω τα δημοσιεύματα που γράφουν ότι κάποια από αυτά βρέθηκαν στα σκουπίδια. Το αρνείται κατηγορηματικά, μιλάει για την προσπάθεια που συνεχίζεται με τη συγκέντρωση βοήθειας στο Φρουραρχείο και μέσω της γραμμής 15422. Διαισθάνομαι ότι εδώ υπάρχει ένα παράπονο: Το παράπονο του δημάρχου: «Κάνεις αυτό το πράγμα που είναι τεράστιο και σου λένε αυτό το αποκύημα φαντασίας. Κάνεις Πρωτοχρονιά με το 10% του κόστους των προηγούμενων εορτασμών, τη μεταφέρεις στο Θησείο, με τη συνεργασία ΜΚΟ, με όλες τις γειτονιές, και σου λένε: ‘Καθυστέρησες να αλλάξεις τη χρονιά για να αναγκάσεις τον κόσμο να σε ακούσει’». Χτυπάει το χέρι - στο πόδι του αυτή τη φορά. Νομίζω ότι πια δεν μιλάει σε εμένα: «Γιατί σε αυτή τη χώρα τόση μιζέρια; Είναι μιζέρια. Είναι μιζέρια». Τον ρωτάω ευθέως αν όντως ζήτησε ο ίδιος την επέμβαση στη βίλα Αμαλία. «Οχι, όχι, όχι. Δεν είναι δουλειά μου να κάνω αυτά τα πράγματα. Μου κάνει εντύπωση που κανείς δεν είπε ότι ο πρύτανης ζήτησε την αστυνομική παρέμβαση στο πανεπιστήμιο, αλλά το λένε για μένα με τέτοια σιγουριά». Ηταν ο ίδιος, όμως, που ζήτησε να περάσει και πάλι στον δημοτικό έλεγχο η αγορά

της Κυψέλης τον περασμένο Αύγουστο προκαλώντας πλήθος αντιδράσεων. Το λουκέτο έσπασε παρουσία αστυνομικών δυνάμεων, όμως έκτοτε ο χώρος δεν έχει κάποια χρήση, με εξαίρεση κάποιες εκδηλώσεις τα Χριστούγεννα. Αναρωτιέμαι πώς μπορείς να ζητάς έναν χώρο -όπου μάλιστα στεγάζονταν κολεκτιβικές δράσεις- αν δεν είσαι έτοιμος να τον λειτουργήσεις. «Προσπαθώ όσο μπορώ. Ομως δεν είναι στο χέρι μου. Μόλις τώρα ξεμπερδέψαμε με το Υπουργείο Πολιτισμού -γιατί το κτίριο είναι διατηρητέο- και περιμένουν τις άδειες του ΥΠΕΚΑ. Υπάρχει γραφειοκρατία. Στόχος μας είναι να στεγαστούν στον εξωτερικό χώρο ένα ΚΕΠ, ίσως και δημοτική αστυνομία για να έχει συνεχώς ζωή ο χώρος και μέσα να γίνει πολιτιστικό κέντρο». Η ένταση υποχωρεί. Είναι η ώρα να μιλήσουμε για την εξυγίανση του δήμου, το μεγάλο χαρτί του δήμου, όπως λέει ο ίδιος. «Εχουμε στείλει 12 υποθέσεις στην υπηρεσία εσωτερικού ελέγχου και στον εισαγγελέα. Σε τρεις περιπτώσεις πιάστηκαν υπάλληλοι να παίρνουν σημαδεμένα χαρτονομίσματα. Αν τα παίρνεις, θα σε πιάσουμε (παύση). Αν και ακούγεται πολύ... παπαδουλίστικο αυτό». Σε οργανωτικό επίπεδο συγχωνεύτηκαν διευθύνσεις, «δεν κάνουμε ρουσφέτια εδώ, δεν διορίζουμε διευθυντές». Ψάχνει στα χαρτιά του και ανασύρει έναν πίνακα, «το σημαντικότερο όμως είναι ότι εξυγιάναμε οικονομικά τον δήμο». Τα συνολικά χρέη προς τους προμηθευτές έχουν μειωθεί κατά 30%, τα συνολικά έξοδα μέσα στον τελευταίο χρόνο κατά τουλάχιστον 19%. Μήπως βιάστηκε, όμως, να ανακοινώσει ότι θα είναι εκ νέου υποψήφιος; «Το έκανα γιατί ο κόσμος με ρώταγε. Επίσης κάποιοι διέσπειραν φήμες ότι πρόκειται να παραιτηθώ. Επρεπε να σπάσει αυτό. Εχουμε τη διάθεση να ολοκληρώσουμε το έργο. Για αυτό το ανακοίνωσα». Καθώς ο δήμαρχος φωτογραφίζεται, τον ρωτάω τι λεζάντα θα έβαζε σε μια φωτογραφία της Αθήνας σήμερα. «Η Αθήνα ελπίζει», απαντά ακαριαία. «Χρησιμοποιείτε πολλά ρήματα», παρατηρώ. «Πάντα γράφω με ρήματα, δεν μου αρέσουν τα παρατακτικά ουσιαστικά», λέει καθώς ισιώνει τη γραβάτα του για την τελευταία λήψη. Ορθιος, πλάι στην πόρτα με τη σήμανση «Δήμαρχος». Χαμογελάει και κοιτάζει προς την αντίθετη πλευρά.

Κείμενο: Γιάννης Μαυρογιώργος / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

Πατρί δα μου, οι αξίες μου O Γκαζμέντ Καπλάνι δεν χρειάζεται συστάσεις στους παλιούς αναγνώστες της “Metropolis”. O γνωστός συγγραφέας και αρθρογράφος έχει εδώ και μερικούς μήνες μετακομίσει στη Βοστώνη των ΗΠΑ και εργάζεται πλέον στο Χάρβαρντ ως ακαδημαϊκός συνεργάτης του Ινστιτούτου Radcliffe. Αυτές τις ημέρες, όμως, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Λιβάνη το καινούργιο του μυθιστόρημα με τίτλο «Η τελευταία σελίδα». Ο Γκαζμέντ Καπλάνι εξιστορεί: *Στην κατεχόμενη από τους ναζί Θεσσαλονίκη του 1943, μια οικογένεια Ελλήνων Εβραίων βρίσκει καταφύγιο στην Αλβανία, όπου θα εγκλωβιστεί για τα επόμενα 45 χρόνια απομονωτισμού της χώρας. Το φθινόπωρο του 2011, o βιβλιοθηκάριος Αλί πεθαίνει από έμφραγμα στη Σανγκάη. Ο γιος του, ο Μέλσι, γυρίζει εσπευσμένα από την Αθήνα στα Τίρανα και κάνει ενέργειες ώστε να φέρει από την Κίνα τη σορό του πατέρα του. Στις 22 ημέρες που μεσολαβούν μέχρι την επιστροφή της σορού, ανακαλύπτει μια άγνωστη ιστορία της οικογένειάς του και λύνει το μυστήριο του μοιραίου ταξιδιού του πατέρα του στη Σανγκάη. «Η τελευταία σελίδα» είναι ένα νουάρ μυθιστόρημα

που απλώνεται στον χώρο και στον χρόνο και μιλάει για την ιστορία των Βαλκανίων του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα.

εαυτό σου διαφορετικά και αλλιώς, έξω από τον συμπλεγματισμό και τον αυτισμό που φέρνει η υπερτροφία του εαυτού.

*Οι ιδιαίτερες πατρίδες μου είναι αυτές που μου δόθηκαν και επέλεξα: η Αλβανία και η Ελλάδα. Και οι δύο στα Βαλκάνια, χώρες όμορφες, με έξυπνους και πολύ δημιουργικούς ανθρώπους, αλλά και με έντονες τάσεις αυτοκαταστροφής. Νομίζω ότι με εκφράζει το «όπου γης και πατρίς», με την έννοια ότι νοιάζομαι για τους συνανθρώπους μου σε εκείνο το κομμάτι της γης και της ανθρωπότητας όπου μου έτυχε ή επέλεξα να ζήσω. Από εκεί και πέρα πρέπει να παραδεχτώ ότι η σχέση που έχω με τις δύο πατρίδες μου δεν είναι εύκολη. Ισως γιατί βλέπω την πατρίδα σαν αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρωπότητας και όχι σαν μαντρί και ζουρλομανδύα. Οι αξίες που πιστεύω όπου και αν βρεθώ είναι εκείνες του Διαφωτισμού: η ατομική ελευθερία, η κριτική σκέψη, η δημοκρατία και η ισότητα.

*Η Αθήνα είναι μια πόλη που αγαπώ ιδιαίτερα και αυτό το κατάλαβα όταν συμπλήρωσα έξι μήνες μακριά της. Ισως επειδή αποτελεί το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Η Αθήνα, παρόλα τα ελαττώματά της, παραμένει το πιο ανοιχτό και κοσμοπολίτικο κομμάτι της Ελλάδας. Για αυτό οι Ελληνες ναζί και οι ομοϊδεάτες τους τη μισούν τόσο πολύ και θέλουν να την ευνουχίζουν. Οσοι θέλουμε να κρατήσουμε την Αθήνα μια ανοιχτή πόλη, εκτός από τους ναζί, πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη βία, τη φτώχεια και τα γκέτο. Αλλιώς και δυστυχώς φοβάμαι ότι η πόλη θα γίνει κάτι σαν το Ντιτρόιτ της Μεσογείου. Θέλω να επιστρέψω. Και η επιστροφή είναι στην ουσία ένας άλλος τρόπος να ταξιδεύεις. Αυτό είναι το πιο βαθύ νόημα της επιστροφής του Οδυσσέα, νομίζω. Πρέπει, όμως, να έχει κανείς την κοσμοπολίτικη και ανθρωποκεντρική ματιά του Καβάφη για να καταλάβει τι σημαίνει πραγματικά «Ιθάκη»...

*Πολλές φορές βρέθηκα στη θέση του «ξένου» ή του «παρείσακτου». Πέρα από αυτό, ο «ξένος» για μένα είναι ένας καθρέφτης όπου βλέπεις τους εφιάλτες και τις αρετές του εαυτού. Δεν είναι απλά ένας τρόπος να μιλάει κανείς για τον εαυτό του, αλλά ένας τρόπος να δεις τον

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

25 - 31.01. 2013

Το βαλσάκι του Φοίβου Οταν ακούσα ότι το φετινό πρόγραμμα του Φοίβου Δεληβοριά θα λέγεται «Καλοριφέρ», δεν ενθουσιάστηκα. Μου φάνηκε λίγο εύκολη η μεταφορά και ας με συγχωρέσει ο εμπνευστής της. Λίγες μέρες αργότερα, βέβαια, συνάντησα τον Φοίβο σε ένα στούντιο στο Μεταξουργείο και άρχισα να μπαίνω στο κλίμα. Η πρώτη μας συνάντηση είχε γίνει στο σπίτι του πριν από περίπου έξι μήνες. Τότε προετοιμαζόταν με ενθουσιασμό για τη συναυλία στην «Τεχνόπολις» με τη Μάρθα Φριντζήλα. Τώρα -πάντα με τον ίδιο ενθουσιασμό- βρισκόταν σε διαδικασία προβών για τις εμφανίσεις στο Passport. Μόνο που πλέον έχει καινούργιους μουσικούς -«την καλύτερη μπάντα που είχα ποτέ»-, έχει γίνει μπαμπάς και ετοιμάζει σιγά σιγά τον επόμενο δίσκο. Ετοιμάζοντας καφέ, προτού αρχίσει να μιλάει μπροστά στην κάμερα των Μstories, μου εξομολογείται πόσο πολύ

έχει αλλάξει η ζωή του, πόσα πράγματα έχει καταλάβει για τον εαυτό του και μου δίνει ανάλογες οδηγίες. Ολα αυτά πριν μπει στον χώρο της πρόβας, πριν πάρει την κούπα με τον καφέ στο χέρι και πριν αρχίσει να μιλάει με την ορμή που τον χαρακτηρίζει για το νέο εγχείρημα. «Η γιαγιά μου ονόμαζε για κάποιον δικό της λόγο -μάλλον πολλοί παλιοί άνθρωποι το έκαναν αυτό- τα καλοριφέρ ακορντεόν, επειδή έμοιαζαν. Ελεγε χαρακτηριστικά: ‘Να ανάψουμε τα ακορντεόν να ζεσταθούμε», μου διηγείται και πείθομαι όλο και περισσότερο. «Αυτή η ποιητική της μεταφορά λειτούργησε ασυνείδητα μέσα μου. Ετσι, φέτος, που πιστεύω ότι η ανάγκη η δική μου, αλλά και όσων ασχολούνται με τη μουσική και το τραγούδι είναι να παίξουμε ζεστή μουσική απέναντι σε όλη αυτή την έξωθεν κοινωνική παγωνιά, στην οποία έχουμε περιπέσει για πολλούς και διάφορους λόγους, μου ήρθε αυτή η παρομοίωση της γιαγιάς μου και αποφάσισα να κάνω ένα πρόγραμμα που θα το ονομάσω ‘Καλοριφέρ’».

Ζεστή μουσική, λοιπόν, με υλικά που, όπως λέει ο Φοίβος, «δεν θα είναι τίποτα καυσόξυλα τυχαία παρμένα», γιατί δεν θέλει να συμβάλει στη μουσική και πολιτική αιθαλομίχλη. Και πράγματι, μόνο τυχαία δεν είναι τα υλικά αυτής της παράστασης που ξεκίνησε στο Passport το περασμένο Σάββατο. Με παρέα τον Κώστα Παντέλη στις κιθάρες, τον Κωστή Χριστοδούλου στα πλήκτρα, τον Σταμάτη Σταματάκη στο μπάσο και τον Σωτήρη Ντούβα στα τύμπανα, ο Φοίβος «πείραξε» αγαπημένα του τραγούδια («Ο σκύλος στο Κολωνάκι», «Αυτή που περνάει», «Εκείνη») και μας χάρισε μεταξύ άλλων μια δική του εκδοχή για το «Πουλάκι τσίου». Δεν έλειψαν, φυσικά, τα κλασικά «Και του χρόνου», «Υβρεοπομπή», «Γυναίκα του Πατώκου» και «Χάλι», καθώς και ο «Καθρέφτης», που τραγούδησε μαζί με το κοινό και τη φίλη του Νατάσσα Μποφίλιου. Ιδιαίτερη στιγμή αποτέλεσε η ερμηνεία του «Τα ματόκλαδά σου λάμπουν», που μας εκμυστηρεύτηκε ότι το αφιερώνει στην κορούλα του. Εντυπώσεις; Οι καλύτερες. Πώς αλλιώς θα μπορούσε άλλωστε!

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

Φιλήθηκα, μωρή Αθήνα! «Μου ήρθε η εικόνα δύο ζευγαριών σε μια ταράτσα, καλοκαίρι στον Λυκαβηττό. Σκέφτομαι ότι θα ήταν ωραίο να υπάρχει μια κοινωνική αντίθεση μεταξύ τους. Στην πορεία μού προκύπτει κάτι σαν μπουλβάρ. Και σκέφτηκα ότι θα ήταν πάρα πολύ ωραίο γύρω από αυτό το μπουλβάρ να βάλω λίγες φωτιές και πώς μπορώ αυτό το μπουλβάρ να το τινάξω στον αέρα...» Ακούω την Αλεξάνδρα Κ* να μου μιλάει για το έργο της «Να ’ρθω μαζί σου;», λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση στον νέο θεατρικό χώρο του 104 στο Γκάζι. Δεν έχω ξαναδεί δουλειά της. Είναι το δεύτερο θεατρικό της έργο, όπως μου εξηγεί. Την ακούω και σκέφτομαι ότι αυτό που θα δω σε λίγη ώρα στη σκηνή ή θα είναι to the point ή θα είναι χαμένο στη μετάφραση. Είτε θα μου αρέσει πολύ είτε θα βαρεθώ φρικτά. «Βερίνα Μαρκοσιάν-Αρβανιτάκης». Η πρώτη ατάκα του έργου διά στόματος Κωνσταντίνου Καϊκή. Χρειάζομαι κάτι λιγότερο από πέντε λεπτά για να καταλάβω ότι η γραφή, η ματιά της Αλεξάνδρας, θα μου ταιριάξει. Και γελάω. Πολύ. Αλλά κάποια στιγμή το χαμόγελο παγώνει στα χείλη

μου. Ο μπροστινός μου κλαίει. Δεν έχει συμβεί κάτι φοβερό στη σκηνή. Δεν έχει πεθάνει κανείς. Δεν έπαιξε ξαφνικά κανένα δράμα. Αλλά εκείνος κλαίει. «Εϊ, Αθήνα; Ζεις; Αθήνα; Μ’ ακούς; Φιλήθηκα, μωρή Αθήνα!» Μου έρχεται και μένα να βάλω τα κλάματα. Τι αλλόκοτο twist; Δύο ζευγάρια, εκεί στα 30 και κάτι. Η Βερίνα και ο Γιώργος, της καλής κοινωνίας με loft στον Λυκαβηττό. Η Αλίνα και ο Θεμιστοκλής, με το Μπουρνάζι να κυλάει στο αίμα τους. Συναντιούνται για να κάνουν σεξ. Και μόνο. «Εχουμε να κάνουμε με τέσσερις ακυρωμένους ήρωες. Ακυρωμένοι γιατί είναι άνθρωποι που τις καλές εποχές ήταν στον αφρό. Με το που ξέσπασε όλο αυτό είναι πλέον στα αζήτητα. Ακόμα όμως και τις καλές μέρες ήξεραν ότι αυτό που κάνουν δεν το κάνουν καλά. Ενιωθαν αυτή την ακύρωση», μου εξηγεί η Αλεξάνδρα. Ξαφνικά η Αθήνα αρχίζει να φλέγεται. «Ηθελα να δω αυτούς τους ήρωες απόλυτα ειλικρινείς, απογυμνωμένους από κάθε αίσθηση ευγένειας και αξιοπρέπειας. Ηθελα να τους δω σε μια συνθήκη όπου πρέπει να γίνουν ένα ή να αποφασίσουν ότι δεν μπορούν να είναι πια ένα. Δεν θεωρώ ότι δίνω κάποια απάντηση», μου λέει. Οντως δεν δίνει και αυτό είναι ίσως το πιο δυνατό στοιχείο του έργου.

Το «Να ’ρθω μαζί σου;» μιλάει για την κρίση με τον πιο αντισυμβατικό τρόπο. Οχι την οικονομική, την κοινωνική, την πολιτική, την ερωτική κρίση ξεχωριστά, αλλά για όλες αυτές μαζί. Μιλάει για το σήμερα, για την Αθήνα, για όσους και για όσα μας έφεραν ως εδώ, για μία ολόκληρη γενιά, για τα πρέπει που μας νίκησαν, για τα αδιέξοδα που μας μούδιασαν. Μιλάει υπαινικτικά. Οχι φωναχτά. Μιλάει, αλλά δεν αναλύει, γιατί δεν φιλοδοξεί να βγάλει συμπεράσματα. «Νομίζω ότι το να εκθέτεις πιο πολύ την αμηχανία σου ή τον προβληματισμό σου απέναντι σε κάτι που αισθάνεσαι ότι είναι μεγαλύτερο από όσο αντέχεις, είναι αρκετά σημαντικό», σχολιάζει ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης, που υπογράφει τη σκηνοθεσία, καθοδηγώντας εξαιρετικά αποτελεσματικά τους τέσσερις νέους, ταλαντούχους ηθοποιούς του - τη Σύνθια Μπατσή, τον Κωνσταντίνο Καϊκή, τον Λάζαρο Βαρτάνη και τη Ζωή Καραβασίλη. «Για μένα είναι έργο σχέσεων πάνω από όλα. Δεν το είδα σαν κωμωδία», καταλήγει. Ευφυής προσέγγιση. «Εϊ, Αθήνα; Ζεις; Αθήνα; Μ’ ακούς; Φιλήθηκα, μωρή Αθήνα!» Μια μικρή επανάσταση. Μια κραυγή, που θα με κάνει πάντα να βουρκώνω. Νομίζω ξέρω γιατί. Ολοι μας ξέρουμε.

Κείμενο: Νάντια Σουφλή

25 - 31.01. 2013

Οταν ο Λόλεκ συνάντησε τους Χειμερινούς Κολυμβητές Εχουν περάσει κάποια χρόνια από τότε που χωρίστηκαν «ο Μπόλεκ και ο Λόλεκ». Δεν εννοώ βέβαια τους Πολωνούς ήρωες καρτούν, αλλά τον Αλέξανδρο Ηλιάκη και τον Γιάννη Αναγνωστάτο αντίστοιχα, ως συγκρότημα. Ηταν ένα ευφάνταστο όνομα που είχε δώσει στο γκρουπ ο Αλέξανδρος Βούλγαρης (The Boy), επηρεασμένος από την αχώριστη σχέση των δύο φίλων. Από τότε ο Γιάννης Αναγνωστάτος συνεχίζει ως Λόλεκ και ήδη μετρά μια επιτυχημένη διαδρομή, με το “Alone” (Inner Ear/2009) και τον «Αχινό» (Inner Ear/2011) να συγκαταλέγονται στους αγαπημένους μας δίσκους. Τώρα βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να μας ανακοινώσει ότι ολοκλήρωσε τον τρίτο προσωπικό του δίσκο, καθώς και την παραγωγή στον πρώτο δίσκο του νέου τραγουδοποιού Πάνου Μπίρμπα. «Ανυπομονώ να παρουσιάσω τα καινούργια κομμάτια», μου λέει ο Λόλεκ και ξεκινάμε την κουβέντα μας με τους Χειμερινούς Κολυμβητές. «Πρώτη φορά συνεργαζόμαστε. Τους Χειμερινούς Κολυμβητές τους θαυμάζω για όλη τους τη μουσική πορεία μέχρι τώρα. Είναι από τις καλύτερες μπάντες στην Ελλάδα συνθετικά και συναυλιακά. Μου αρέσει να επιδιώκω συνεργασία σε οποιοδήποτε επίπεδο με ανθρώπους της μουσικής που θαυμάζω. Οι Χειμε-

ρινοί Κολυμβητές κάνουν ωραία τραγούδια, είναι ωραίοι άνθρωποι, οπότε έγινε η πρόταση και εκείνοι δέχτηκαν». Ενώνοντας την αγάπη τους για τη μουσική και κυρίως για το ρεμπέτικο τραγούδι ο Αργύρης Μπακιρτζής με τους Χειμερινούς Κολυμβητές και ο Λόλεκ με την μπάντα του θα ανέβουν στη σκηνή του Gagarin αυτό το Σάββατο 26 Ιανουαρίου και θα αυτοσχεδιάσουν όπως μόνο εκείνοι ξέρουν. Φήμες λένε ότι ο Λόλεκ αναμένεται να βάλει φωτιά στα τραγούδια του, παλιά και νέα, με ηλεκτρισμένες κιθάρες, δυνατά ντραμς και ανυπάκουα μπουζούκια, τις οποίες ο Λόλεκ δεν επιβεβαίωσε, αλλά, αν κρίνω από όσα μου είπε για τον νέο του δίσκο, πρόκειται για μια εκρηκτική βραδιά: «Ο δίσκος χρειάζεται κάποια τελευταία μουσικά μερεμέτια, όπως άλλωστε και όνομα! Είναι εννέα τραγούδια συμπεριλαμβανομένης και μίας διασκευής με αναφορά στο ρεμπέτικο και στο punk/ alternative rock, ως αισθητική και κλίμα, ενώ ο ήχος είναι ηλεκτρικός». Δεν επιδιώκει να κάνει μια παρουσίαση του νέου του δίσκου μέσα από αυτή τη συναυλία, αλλά το κοινό σίγουρα περιμένει να ακούσει τι ακολουθεί μετά το μελαγχολικό “Alone” και τον ανυπάκουο «Αχινό» ως εξέλιξη του αγαπημένου του τραγουδοποιού. Θα έχουμε άραγε ακόμη μία ανατροπή στον ήχο και στο μουσικό ύφος του Λόλεκ; Ο

ίδιος θα μου πει για όλα αυτά: «Δεν κάνω μουσική για να αποδείξω ότι έχω ένα προσωπικό ύφος που παραμένει σταθερό στα γούστα κάποιων. Κάνω μουσική για μένα και επομένως με καθοδηγεί η διάθεσή μου. Ο «Αχινός» ήταν η εξέλιξη του “Alone” και ο καινούργιος δίσκος θα είναι η εξέλιξη του «Αχινού». Μου φαίνεται βαρετό να κάνω τραγούδια με τον ίδιο ήχο. Με ενδιαφέρει το κοινό που με ακολουθεί να περιμένει καινούργια πράγματα και να μη θέλει απλά το φιξάκι του από τη μουσική μου. Δεν θα του το δώσω. Υπάρχουν άλλοι που έχουν ταλέντο να κάνουν κάτι τέτοιο. Εγώ δεν έχω και χαίρομαι πολύ για αυτό!» Αν δεν «καεί» το Gagarin ύστερα από αυτή τη βραδιά, ο Λόλεκ είναι έτοιμος για συναυλίες όπου θα παίξει τον νέο του δίσκο μέχρι τελικής πτώσεως! Παράλληλα, θα κάνει την παραγωγή των δίσκων κάποιων νέων συγκροτημάτων και τραγουδοποιών. Κλείνοντας την κουβέντα μας δεν μπορούσα να μην πω στον Λόλεκ πόσο ανυπομονούμε για αυτή τη συναυλία... «Και εγώ ανυπομονώ», μου απαντάει και συνεχίζει εκφράζοντας την επιθυμία να συνεργαστεί ξανά στο μέλλον με τον Αργύρη Μπακιρτζή και τους Χειμερινούς Κολυμβητές. Μακάρι, του το ευχόμαστε και περιμένουμε να τον απολαύσουμε επί σκηνής με τα δικά του punk ρεμπέτικα.

Κείμενο: Βάσια Ρούσσου / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

25 - 31.01. 2013

Γαμήλιο πάρτι Οι Wedding Singers μάς συστήθηκαν το 2009 και απέκτησαν γρήγορα το κοινό τους. Εγιναν, όμως, ευρέως γνωστοί πριν από έναν περίπου χρόνο, όταν ξεκίνησαν τις εμφανίσεις στο REX στο πλευρό της Αννας Βίσση, χωρίς να σταματήσουν στιγμή τα live στο Τώρα Κ44. Πώς κατάφεραν να συνδυάσουν την πίστα με την εναλλακτική σκηνή; Κάνοντας αυτό που ξέρουν καλύτερα όπου και αν βρίσκονται: ξέφρενο πάρτι! Εχουν, άλλωστε, προϋπηρεσία, καθώς έχουν υπάρξει διοργανωτές και μεγάλοι λάτρεις των πάρτι των ’90s, από τα οποία έχουν αντλήσει στοιχεία για τη διαμόρφωση της μουσικής ταυτότητας και του ύφους της μπάντας. Η σημασία εκείνης της εποχής για τους Wedding Singers φαίνεται στα λόγια τους: «Εχουμε επιλέξει όλα αυτά τα τραγούδια που μας έκαναν καλύτερους ανθρώπους, άντρες, χορευτές και ερμηνευτές. Είναι τραγούδια τα οποία μας φαίνονταν χαζά τότε, αλλά στην πορεία συνειδητοποιήσαμε ότι μέσα εκεί υπάρχουμε». Η επιλογή των τραγουδιών δεν είναι διόλου εύκολη υπόθεση, αφού απαιτούνται γνώσεις «μουσικής χειρουργικής». «Οι διασκευές επιλέγονται με χειρουργική ακρίβεια, με βάση τα ακούσματά μας από τα πάρτι σε γυμνάσιο και λύκειο και από τις ντισκοτέκ όπου μας έσερναν οι γονείς όταν ήμασταν πιτσιρίκια», εξηγούν, αλλά γρήγορα ξεκαθαρίζουν ότι τα κριτήρια δεν είναι μόνο ρομαντικά: «Τα κριτήρια με τα οποία επιλέγουμε τα τραγούδια είναι, συγκεκριμένα, αυτά που θα αναδείξουν τις φωνητικές, οργανοπαικτικές και χορευτικές μας δυνατότητες». Αυτές οι δυνατότητες και ικανότητες βάζουν φωτιά στα live τους. Οι Wedding Singers -είτε το έχουν βάλει σκοπό είτε απλώς συμβαίνει- δεν αφήνουν το κοινό ούτε στιγμή χαλαρό σε κάθε τους εμφάνιση. Και, φυσικά, όλη αυτή η ενέρ-

γεια τούς γυρίζει μπούμερανγκ. Αλλο που δεν θέλουν... «Το κοινό αλαλάζει σε κάθε μας φιγούρα, οπότε με τη σειρά μας επιστρέφουμε τον αλαλαγμό!» λένε χαρακτηριστικά. «Αλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε», προσθέτουν, αλλά αν πάμε σε μια ζωντανή τους εμφάνιση θα διαπιστώσουμε ότι ισχύει. Σε μια τέτοια σχέση δεν θα μπορούσαν να έχουν θέση ηλικιακοί περιορισμοί. Είναι γνωστό ότι ο έρωτας χρόνια δεν κοιτά. Και επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι και χρήματα για ψυχοθεραπευτές δεν υπάρχουν, οι Wedding Singers δίνουν τη λύση, η οποία αυτή την περίοδο βρίσκεται κάθε Πέμπτη στο Τώρα Κ44 στο Γκάζι. «Η μουσική μας αφορά όλο το κοινό που θέλει να βιώσει την υπέρτατη μουσική, χορευτική, ομαδική ψυχοθεραπεία», μας εξηγούν. Ψυχοθεραπεία χωρίς πειραματισμό και σκληρή δουλειά γίνεται; Δεν γίνεται. Αυτά, λοιπόν, είναι τα όπλα τους για την εξέλιξη στη μουσική και στο παρουσιαστικό τους. «Μέσα από πειραματισμό, αρκετές εμφανίσεις και πρόβες έχουμε αρχίσει να διαμορφώνουμε σιγά σιγά τον προσωπικό μας ήχο, παρόλο που ακόμη δεν έχουμε δικό μας υλικό. Με την εμφάνισή μας πειραματιζόμαστε καθημερινά μέσα από τις προσωπικές μάχες που δίνει ο καθένας στον καθρέφτη του», επισημαίνουν και αμέσως καταλαβαίνουμε πώς κατάφεραν να ντύνονται καλύτερα από τον Wedding Singer Ανταμ Σάντλερ. Είναι, όμως, ακόμη νωρίς για να του κλέψουν όλη τη δόξα. Για αυτό στις προτεραιότητές τους δεν αναφέρουν το Χόλιγουντ, αλλά διασκευές και περιοδείες. «Αυτή την περίοδο δουλεύουμε κάποιες δικές μας ιδέες, ώστε να μπορέσουμε να τις διασκευάσουμε(!), και είναι στα σκαριά ακόμα περισσότερες εμφανίσεις στην επαρχία και στο εξωτερικό». Στα σχέδιά τους δεν συμπεριλαμβάνονται εμφανίσεις σε πίστα. Παρόλα αυτά, αν κάποιος θέλει να απολαύσει τους Wedding Singers οπωσδήποτε σε μία από αυτές, καλύτερα να πάει

στο περίπτερο ή να επισκεφτεί την πίστα αυτοκινητοδρομίου Μεγάρων. «Η μόνη πίστα όπου θα θέλαμε να βρεθούμε είναι στο περιοδικό ‘Πίστα’ και στο βάθος του μυαλού μας είναι και η πίστα στα Μέγαρα!» Βέβαια, όλα ήταν διαφορετικά στο REX με την Αννα Βίσση. Μια συνεργασία που αποτελεί σημείο αναφοράς για την μπάντα. «Οι συνεργασίες μας μέχρι στιγμής είναι επί σκηνής -όχι δισκογραφικά- και, φυσικά, ξεχωρίζουμε αυτή με την κ. Αννα Βίσση». Προς το παρόν, στο πρόγραμμά τους δεν υπάρχει συνεργασία με άλλον καλλιτέχνη, αλλά έχουν ήδη αποφασίσει με ποιον θα ήθελαν να συνυπάρξουν μουσικά και πότε. Είναι έτοιμοι να ταξιδέψουν στον χρόνο για να συνεργαστούν «με τον Μάικλ Μπόλτον, την περίοδο που είχε μακριά μαλλιά». Δεν αφήνουν παραπονεμένο ούτε τον Μπράιαν Ανταμς, καθώς, όταν τους ζητείται να θυμηθούν τη δυσκολότερη στιγμή στην πορεία τους, απαντούν: «Ασπαζόμαστε το ρητό του τεράστιου Μπράιαν Ανταμς: ‘So far so good!’» Οι Wedding Singers, Θοδωρής Μαυρογιώργης, Λάμπης Κουντουρόγιαννης, Σεραφείμ Γιαννακόπουλος, Χρήστος Αλεξάκης μαζί με τον ηχολήπτη Γρηγόρη Μάγο και τον φωτιστή Μενέλαο Ορφανό, έχουν καταφέρει να είναι μία κατηγορία μόνοι τους, αφού δεν μπορούν να συγκριθούν με καμία άλλη μπάντα, τουλάχιστον εντός των συνόρων μας. Πώς; Μα με την ιδιαιτερότητα της μουσικής, του χορού, των κοστουμιών, του ήχου, του φωτισμού τους, αλλά και με την τρέλα τους. Ωστόσο, αν πρέπει να επιλέξουμε το σήμα κατατεθέν τους, θα συνοψίσουμε όλα αυτά στο εξής ένα: τον ρυθμό τους. Κάτι ξέρουν που μας προτρέπουν πριν από τα live τους: “Let the beat control your body!”

Βιετνάμ

Κίνα

Νέα Ζηλανδία

Κιργιστάν

Kείμενο: Ντίνος Ρητινιώτης / Φωτογραφίες: Διαγόρας Καλαϊτζόγλου

25 - 31.01. 2013

Ποδηλάτης στον Δρόμο του Μεταξιού Ο Διαγόρας Καλαϊτζόγλου έχει μεγαλώσει στην Αθήνα και συγκεκριμένα στον Βύρωνα. Θα μπορούσε να έχει ως αγαπημένο του μότο τη φράση: «Τι να μου πεις και εσύ από τη ζωή σου;» Κι όμως. Ο συγκεκριμένος 30άρης, ο οποίος -ζωή να ’χει- έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να επισκεφτεί 51 χώρες ανά τον κόσμο, κάθε άλλο παρά... καβαλημένος είναι. Με ένα γνήσιο και μόνιμο χαμόγελο στα χείλη και με μία πλήρως θετική αύρα να τον περιβάλλει, τον συνάντησα πριν από μερικές ημέρες στα γραφεία της εφημερίδας για να μου αραδιάσει κάποιες από τις ταξιδιωτικές του ιστορίες. Το βέβαιο είναι πως για το μόνο πράγμα που δεν θα έχει να ανησυχεί σε μερικές δεκαετίες από σήμερα είναι μήπως του στερέψουν οι διηγήσεις στα εγγόνια του... Η τρέλα του με τα ταξίδια ξεκίνησε περίπου πριν από μία δεκαετία, όταν επισκέφτηκε το Βέλγιο και την Ολλανδία. Η βίζιτά του στις Κάτω Χώρες ήταν αρμένικη, καθώς έμεινε εκεί για δύο ολόκληρους μήνες. Εκτοτε, έχει επισκεφτεί ολόκληρη τη Γηραιά Ηπειρο. Από τη Νότια Ευρώπη έως τη Σκανδιναβία, ο «Δίας» (συστήνεται στους ξένους με αυτό το πιο... εύπεπτο προσωνύμιο) αρέσκεται στο να κάνει οτοστόπ και να ασχολείται με δουλειές του ποδαριού στα μέρη που επισκέπτεται, προκειμένου να εξασφαλίσει ως ταξιδιώτης τα προς το ζην. Δεν ζητάει, άλλωστε, κάτι παραπάνω. «Αν δεν έχεις πολλά λεφτά στην άκρη, νιώθεις περισσότερο ελεύθερος», μου λέει χαρακτηριστικά. Το best seller της ζωής του, ωστόσο, το «συνέγραψε» πριν από ενάμιση χρόνο. «Πήγα στην Ιαπωνία, από όπου αγόρασα με 100 ευρώ ένα ποδήλατο πόλης. Από αυτά με τις έξι ταχύτητες. Αφού έκανα τον γύρο σχεδόν ολόκληρης της χώρας, πήρα ένα πλοίο και πέρασα απέναντι, στην Κίνα. Από τη Βόρεια Κίνα, λοιπόν, ξεκίνησα να έρθω στην Ελλάδα με το ποδήλατο», περιγράφει καθώς με πιάνει σύγκρυο. «Ακολούθησα τον περίφημο Δρόμο του Μεταξιού. Πέρασα από το Κιργιστάν,

το Καζακστάν, το Ουζμπεκιστάν, το Τουρκμενιστάν, το Ιράν, την Τουρκία και από εκεί κατέληξα στην Ελλάδα. Μου πήρε περίπου έξι μήνες», αναφέρει σαν να μην έχει καταφέρει κάτι ιδιαίτερο. «Δυσκολεύομαι να πάω από το Αιγάλεω στον Κορυδαλλό με το αμάξι», του αντιτείνω μπας και του δώσω να καταλάβει τη διαφορετικότητά του. «Και τι είχες μαζί σου, ρε θηρίο;» «Μια τσάντα στην πλάτη και μία πάνω στο ποδήλατο», μου λέει. «Σε αυτά βάζω τα εργαλεία για το ποδήλατο, έναν χάρτη, ένα GPS, ένα λαπτοπάκι και την καλή μου τη διάθεση. Τίποτε παραπάνω». Κοιμάται κατά κανόνα έξω. Σε δρόμους, σε λαγκάδια, σε βουνά. Η επόμενη ερώτηση, αυτονόητη. Αφορούσε τον φόβο. «Το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί δεν είναι από τα ζώα, άλλα από τους ανθρώπους. Στην επαρχία του Ιράν, για παράδειγμα, δύο ντόπιοι πήγαν να βιάσουν τη Γιαπωνέζα φίλη μου, που με συνόδευε σε ένα τμήμα του ταξιδιού. Ντου στη σκηνή και σκηνές μελοδραματικές, αλλά τελικά γλιτώσαμε». Υπήρχαν, όμως, και μερικά βράδια που αναζητούσε τη συντροφιά των αυτοχθόνων. «Πολλές φορές χτυπάω πόρτες χωρικών για να κοιμηθώ στα σπίτια τους. Κατά κανόνα με καλούν μέσα και με φιλεύουν». Μέσες άκρες φανταζόμουν τι τον... φιλεύουν. Απλά επαληθεύτηκα ρωτώντας τον. «Στην Κίνα μου προσέφεραν σκορπιούς, βατράχια, σκουλήκια... Δεν είπα όχι. Στο Κιργιστάν πάλι, στα 3.000 μέτρα υψόμετρο, εξαρτάσαι αποκλειστικά και μόνο από τους νομάδες, οι οποίοι δεν έχουν νερό και σου προσφέρουν γάλα από άλογο, το οποίο έχει καεί από τις τοξίνες. Θρεπτικότατο». Η βρύση του σπιτιού μου μου φαίνεται πιο ερωτεύσιμη από ποτέ... Γνωρίζουν άραγε για εμάς; «Ξέρουν για την Ολυμπιάδα, για το Ευρωπαϊκό του 2004 και κυρίως για τον ‘Ισκάντερ’, τον Μέγα Αλέξανδρο». Στο ταξιδιωτικό βιογραφικό του Δία δεν συμπεριλαμβάνεται μονάχα η Ευρώπη και το οδοιπορικό του στον Δρόμο του Μεταξιού. Εχει επισκεφτεί την Ινδία, το Νεπάλ και την Καμπότζη. Το Λάος,

το Βιετνάμ, την Ταϊλάνδη. Τη Σιγκαπούρη, τη Μαλαισία... Από την τελευταία, μάλιστα, πέταξε και για τη Νέα Ζηλανδία, την οποία κατάφερε να τη γυρίσει όλη. Με οτοστόπ... Εχει επισκεφτεί και την εξωπραγματική Ισλανδία, όπου βίωσε το highlight της ζωής του. «Είχα πάει στο εσωτερικό και περπάτησα από εκεί προς τη θάλασσα», περιγράφει. «Εφαγα πολύ χιόνι και συνειδητοποίησα πόσο ελάχιστος είμαι μπροστά στη φύση. Οταν, όμως, έφτασα μετά από πέντε ημέρες στη θάλασσα, ένιωσα ελεύθερος και ζωντανός». «Ποιος είναι ο τελικός σου στόχος;» τον ρωτάω, περιμένοντας να μου πει ότι σκοπεύει να ταξιδέψει στην τάδε χώρα ή στη δείνα ήπειρο. Μου τη φέρνει. «Σκοπός μου είναι να μάθω ακόμα καλύτερα τον εαυτό μου». Οι μοναχικές ώρες που περνάει ταξιδεύοντας έχουν σκαλίσει για τα καλά την ψυχοσύνθεσή του. Και η Ελλάδα; Τι σκέφτεται για την Ελλάδα; «Οσο ταξιδεύεις, βλέπεις τα καλά της χώρας σου και τα εκτιμάς. Είμαι ευγνώμων που είμαι Ελληνας. Δεν είμαι ένα φτωχό παιδάκι που γεννήθηκε στην Ινδία σε χαμηλή κάστα και το οποίο δεν μπορεί να ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο από αυτόν που του έχει χαράξει το πεπρωμένο». Και οι Ελληνες; Ποιο είναι το μήνυμά του; «Θα ήθελα να πω σε αυτούς για τους οποίους η κρίση δεν έχει εγείρει ακόμα ζητήματα επιβίωσης να κάνουν καλή χρήση της ζωής τους. Να μην ξυπνούν μουρτζούφληδες, να μη χαραμίζουν την ημέρα τους. Εμείς και όλοι οι Ευρωπαίοι είμαστε ευλογημένοι. Λίγοι είμαστε οι τυχεροί σε αυτόν τον κόσμο που έχουμε... ψυγείο, σωστά;». Κυνική φιλοσοφία. Τι και αν έχει γεμίσει ήδη τέσσερα διαβατήρια; Σε έναν μήνα ξαναφεύγει. Και κάποια στιγμή στο μέλλον, όταν πια δεν θα έχει τις ίδιες δυνάμεις, θα ξεκινήσει να εξερευνά και την Ελλάδα, την οποία μέχρι στιγμής έχει αμελήσει. «Σκέφτομαι να πάρω το ποδήλατο, να ανέβω Αλεξανδρούπολη και από εκεί να κατέβω προς τα κάτω». Ο μπαγάσας ο Δίας το κάνει να ακούγεται ευκολάκι. Ενας μικρός θεούλης.

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

Ονειρο και ψυχεδέλεια Μια ηλιόλουστη Κυριακή μέσα στην καρδιά του χειμώνα συνάντησα τον Mr. Spir Frelini και τον Harry Eugene Kane, στο στούντιο όπου ηχογραφούσαν το πρώτο EP των My Drunken Haze, που αν και μετρούν μόλις τρία χρόνια μουσικής πορείας έχουν ήδη μια πολυτάραχη ζωή. «Ουσιαστικά οι My Drunken Haze έχουν τρεις περιόδους», ξεκινάει την εξιστόρηση ο Χάρης. Ο Σπύρος είχε μια εκπομπή στον διαδικτυακό ραδιοφωνικό σταθμό poplie.eu, όταν γνώρισε τη Σοφία... «Εγώ έπαιζα μουσική, αλλά και φάλτσος ήμουν και δεν είχα γράψει ποτέ σοβαρά τραγούδια», παίρνει τη σκυτάλη ο Σπύρος. «Στη διάρκεια μιας εκπομπής, μου λέει ένας φίλος στο chat ότι θέλει να μου γνωρίσει μια κοπέλα. Δεν το πήρα και πολύ στα σοβαρά, μια που είχα χωρίσει κιόλας, μέχρι που μιλήσαμε με τη Σοφία, μου είπε πόσο της άρεσαν τα τραγούδια μου και έτσι συναντηθήκαμε». Επειτα από ένα οχτάωρο ραντεβού και ένα σιγοτραγουδισμένο “Moon River” στο αυτί του Σπύρου, η Σοφία έγινε η μούσα του. «Εντυπωσιάστηκα από τη φωνή της, η Σοφία μού ξεκλείδωσε πράγματα και μέσα σε δύο μήνες είχαμε 12 τραγούδια», θυμάται ο Σπύρος. Ετσι ξεκίνησε η πορεία των My Drunken Haze, με τον Σπύρο και τη Σοφία και ένα όνομα εμπνευσμέ-

νο από μια σειρά που παρακολουθούσε ο Σπύρος: «Εβλεπα μια σειρά και κάποια στιγμή λέει ο πρωταγωνιστής με ένα μπουκάλι ουίσκι: ‘Οn my drunken haze’ (‘Επάνω στη θολούρα μου’). Μου άρεσε πολύ, γιατί ταιριάζει και με την μπάντα». Με ερωτικά τραγούδια και εναλλαγές μεταξύ retro, psychedelic και dream pop, καθώς και garaze rock ήχο και ύφος, οι My Drunken Haze συνθέτουν μουσική νοσταλγική, λίγο σκοτεινή εν μέρει, αλλά γεμάτη έντονα συναισθήματα. Εχοντας κερδίσει το κοινό τους ως ντουέτο, ο Σπύρος και η Σοφία κάνουν το πρώτο τους live με support τον Χάρη, που εμφανίζεται με μια κιθάρα, και έτσι οι My Drunken Haze γίνονται τρεις. Η μεγάλη πρωταγωνίστρια, όμως, η Σοφία, αποχωρεί για προσωπικούς λόγους και η μπάντα περνάει σε περίοδο αναζήτησης. Υστερα από αλλεπάλληλες οντισιόν και κανένα αποτέλεσμα, έρχεται η Ειρήνη Φαναριώτη την κατάλληλη στιγμή για να ανέβουν όλοι μαζί στη σκηνή του Six D.o.g.s, support στους Still Corners, οπότε αρχίζει η δεύτερη περίοδος της μπάντας. «Τότε τα πράγματα σοβαρεύουν. Εμείς τρελά ενθουσιασμένοι σε ένα κατάμεστο Six D.o.g.s, νομίζω κατακτήσαμε το κοινό», αναφέρει ο Σπύρος. Εκεί όμως που ο δρόμος ανοίγει αποχωρεί η Ειρήνη και, όπως σημειώνει ο Χάρης, «τότε αρχίζει η τρίτη και τωρινή περίοδος της μπάντας με τη Ματίνα στο τραγούδι».

Μετά από πολλές περιπέτειες ο Σπύρος Φρυλίγκο-Mr. Spir Frelini (στίχοι, μουσική, κιθάρα), ο Χάρης Κωνσταντινέας-Harry Eugene Kane (ηλεκτρική κιθάρα, στίχοι, μουσική), η Ματίνα Θρουμουλοπούλου-Matina Sous Peau (φωνή), ο Νίκος Ζούρας-Nick Zouras (ντραμς) και ο G.S.K (μπάσο) είναι πια full band, έχουν νέα μούσα και, με πολλή όρεξη για δημιουργία, προχωρούν στην παρουσίαση του πρώτου τους EP με τίτλο “Pleasing Ιllusions” και τρία ολοκαίνουργια τραγούδια, το ομώνυμο “Pleasing Ιllusions, το “Sweet Sixteen” και το “Endless Fairytale”, που θα μας κάνουν να ονειρευτούμε και να ταξιδέψουμε σε άλλες εποχές. «Το Σάββατο στο Six D.o.g.s, με support τους The Pencils, θα παίξουμε τα νέα κομμάτια μας και άλλα πολλά, ενώ το live θα εμπλουτίζουν προβολές με σκηνές από αγαπημένες μας ταινίες», προσθέτει ο Σπύρος. Eκείνη τη στιγμή μπαίνει στο στούντιο η Ματίνα και όλοι μαζί με αποχαιρετούν παίζοντας ένα κομμάτι unplugged με τίτλο “Paper Planes”. Με ταξιδέψατε, My Drunken Haze. Καλοτάξιδα να είναι όλα τα κομμάτια και ονειρεμένα...

Κείμενο: Ευστάθιος Χρυσοβαλάντης Δράκος

25 - 31.01. 2013

Στον δρόμο του Retropolis ΙΙ Μάθαμε να μιλάμε για τη μουσική που αρχίζει και τελειώνει σε εμάς. Αυτή που κρεμιέται από τη σκέψη μας και παίρνει χρώμα από ό,τι έχουμε ζήσει ή από ό,τι έχουμε κατά νου να ζήσουμε όσο μας βαστάνε τα πόδια μας να κυνηγάμε το όμορφο και να το κάνουμε τραγούδι. Οταν μας ζητήθηκε να πάρουμε ένα τραγούδι ρεμπέτικο και να το κάνουμε δικό μας (ή όσο το δυνατόν δικό μας), αυθόρμητα γέλασα από μέσα μου. Δεν ήταν ειρωνικό το γέλιο ούτε κακεντρεχές. Για την ακρίβεια δεν ξέρω καν αν ήταν μειδίαμα ικανοποίησης ή απλά εκείνο το συναίσθημα που σου προκαλεί κάθε νέα πρόκληση που εμφανίζεται μπροστά σου και δεν έχεις ιδέα αν το αποτέλεσμα της προσπάθειάς σου θα είναι ικανοποιητικό, αδιάφορο ή κάτι που θα αγαπήσεις και θα σε αναγκάσει να πεις ευχαριστώ στην τύχη σου που έφερε την πρόσκληση αυτή στον δρόμο σου. Οταν έμαθα πριν από δύο χρόνια περίπου για το “Retropolis 1” και έπειτα άκουσα τις διασκευές σε τραγούδια του Μεσοπολέμου που το πλαισίωναν, αισθάνθηκα μια αγαλλίαση. Οχι τόσο γιατί υπάρχουν ακόμη άνθρωποι και καλλιτέχνες που δεν αφήνουν τη μόδα να απορροφήσει την

τέχνη, αλλά κυρίως επειδή ένιωσα (ή καλύτερα θυμήθηκα) πως, όσο και αν αλλάζουν οι καιροί, όσο και αν δημιουργούνται νέες γενιές μουσικών, στιχουργών και ερμηνευτών, όσο και αν νέες κοινωνικές ανάγκες δημιουργούνται και πρέπει με κάποιον τρόπο να δοθεί μια κάποια καλλιτεχνική έκφανσή τους, θα υπάρχουν και εκείνες οι ανθρώπινες πλευρές οι οποίες μένουν αναλλοίωτες. Θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι που θα υμνούν την αξία του έρωτα και θα συνεχίζουν να το κάνουν όσο και αν η κουλτούρα της εποχής το κρίνει ως τετριμμένο ή ρηχό. Θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι οι οποίοι μεγαλοποιούν τα δικά τους συναισθήματα, τα θέτουν στο κέντρο του κόσμου, τα κάνουν νότες και στίχους και, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, θα υπάρχουν πάντα οι άνθρωποι εκείνοι που θα ταυτίζονται με αυτή την υπερβολή του έρωτα, της αδικίας και του πόνου. Μιλώντας εκ των υστέρων, στην προσπάθεια να τελειώσουμε την ηχογράφησή μας για το “Retropolis 2” και έχοντας διασκευάσει το «Πήρα τον δρόμο τον κακό» του Απόστολου Καλδάρα, μπορώ με αρκετή σιγουριά να πω πως είναι όντως περισσότερα αυτά που μας ενώνουν με τη μουσική του τότε (και κατ’ επέκταση με τη ζωή του τότε), παρά εκείνα που δημιουργούν χάσματα μεταξύ μας. Ξεκινήσαμε κάπως σφιγμένοι, κρατώντας μια απόσταση

από την ουσία του κομματιού, φοβούμενοι μήπως ο ενθουσιασμός για μια νέα δική μας παραγωγή προσβάλλει την απλότητα και την αγνότητα με την οποία φαντάζομαι πως θα γράφτηκε κάποια στιγμή. Οσο περνούσε ή ώρα, με μικρά και δειλά βήματα, ερχόμασταν όλο και πιο κοντά σε κάτι που έμοιαζε πως θα εντάσσαμε με περηφάνια στη συλλογή των προσωπικών μας ήχων. Λίγο οι μελωδίες του μαντολίνου και του μπαγλαμά που έδιναν μια ανέλπιστη λυρικότητα στο ηχογράφημα, λίγο η καλή διάθεση και ο αυθορμητισμός με τον οποίο έχουμε μάθει να αντιμετωπίζουμε την κάθε δουλειά μας μέχρι τώρα (ο οποίος αυτή τη φορά φάνηκε σωτήριος), οδήγησαν στη δική μας εκδοχή του τραγουδιού. Το παράδοξο, βέβαια, είναι πως η αγωνία μας να ακούσουμε ολοκληρωμένη τη συλλογή του “Retropolis 2” είναι εξίσου μεγάλη με αυτή που είχαμε λίγο πριν ακούσουμε τη διασκευή μας για πρώτη φορά. Ισως και μεγαλύτερη. Πρόκειται για την οπτική μιας νέας μουσικής γενιάς πάνω σε ένα είδος που έχει διαμορφώσει το καλλιτεχνικό γίγνεσθαι του σήμερα όσο κανένα άλλο. Πρόκειται για έναν δημιουργικό κύκλο χωρίς αρχή και τέλος. Ιδωμεν.

Ο Ευστάθιος Χρυσοβαλάντης Δράκος είναι συνθέτης και τραγουδιστής του συγκροτήματος Minor Project.

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες: Σίσσυ Μόρφη

25 - 31.01. 2013

Ο Γιάννος Περλέγκας και το «Ζ»

«Ζητώ ξανά να φάω. Θέλω ξανά δικαιοσύνη, ισότητα, ειρήνη». Ο Γιάννος Περλέγκας στέκεται μπροστά σε ένα μικρόφωνο πάνω στη σκηνή. Μιλάει αργά και σταθερά. Hρεμα. Η εικόνα του Γρηγόρη Λαμπράκη ζωντανεύει μπροστά σου σαν ανάμνηση. Σαν παρακαταθήκη που οφείλεις να διασώσεις. Μέσα σου. Η φωνή του σχεδόν σε καθησυχάζει. Τα λόγια του σε ξυπνούν. Πίσω του, μια εικόνα, ένα σύνθημα. Με κεφαλαία γράμματα. ΖΕΙ. Πενήντα χρόνια μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, το «Ζ» του Βασίλη Βασιλικού παρουσιάζεται για πρώτη φορά στη σκηνή από το Εθνικό Θέατρο. «Είναι ένα μυθιστόρημα που αποδίδει σε όλο του το μεγαλείο την έννοια της πατρίδας μας. Με όλες τις αντιφάσεις της. Μιλάει για το καλό και το κακό που ταλανίζει αυτόν τον τόπο, για τους μικρούς ήρωες που βρίσκονται δέσμιοι στα χέρια ανθρώπων με εξουσία», με πληροφορεί η σκηνοθέτις Eφη Θεοδώρου, που υπογράφει και τη θεατρική απόδοση του «Ζ». «Ο Γρηγόρης Λαμπράκης πέφτει στο όνομα της ιδέας. Της ιδέας της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας, της Δικαιοσύνης. Ολες αυτές είναι έννοιες οι οποίες εκλείπουν αυτές τις μέρες», μου εξηγεί. Προσπαθώ να τη διαψεύσω μέσα μου. Δεν τα καταφέρνω. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης δολοφονήθηκε από το παρακράτος. Από «ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών», σύμφωνα με τα λόγια του Εισαγγελέα Εφετών Παύλου Δελαπόρτα, στη δίκη των ενόχων το 1966. Και αυτή τη στιγμή ένα μέρος του παρακράτους εκπροσωπείται στη Βουλή. Το «Ζ» ζωντανεύει εφιαλτικά μπροστά μου, πιο επίκαιρο από ποτέ. Παρακολουθώ τον Γιάννο στον ρόλο του Λαμπράκη να παραμένει σιωπηλός, σκεπτικός την περισσότερη ώρα της παράστασης. Γύρω του οι υπόλοιποι ηθοποιοί αφηγούνται επί ίσοις όροις την

ιστορία έτσι όπως εκτυλίσσεται. Το χρονικό της δολοφονίας. Το πριν και το μετά. Εκείνος μιλάει λίγο. Σαν να μη βρίσκεται εκεί. Σαν να μας γράφει από κάπου μακριά. «Εσύ πώς είσαι σε αυτή τη σιωπή που δεν ακούγεται;»... «Στην παράσταση ο ρόλος του Λαμπράκη φαίνεται περισσότερο μέσα από λυρικά κομμάτια ή σκέψεις που κάνει το πρόσωπο λίγο πριν το δολοφονήσουν», επισημαίνει η σκηνοθέτις. «Δεν εστιάζουμε στην περσόνα του Λαμπράκη ως πολιτικού προσώπου». Πράγματι, η Εφη Θεοδώρου δεν αντιμετωπίζει τη δολοφονία του Λαμπράκη ως ακόμα μία πολιτική δολοφονία. Της προσδίδει οικουμενικές διαστάσεις. Στο πρόσωπο του Λαμπράκη δολοφονούνται η Ελευθερία και η Δημοκρατία. Αλλά παράλληλα, ξετυλίγοντας το νήμα της ιστορίας, φροντίζει να μη σβηστούν ολοκληρωτικά οι προσωπικές αναφορές, εκείνες που κρατούν ζωντανό το συναισθηματικό υπόβαθρο της παράστασης. Οι ανομολόγητες εξομολογήσεις της γυναίκας του, τα ξεσπάσματα των φίλων του, τα αναπάντητα «γιατί» των συναγωνιστών του... «Ενα ερώτημα με απασχολεί έντονα όλο αυτόν τον καιρό. Γιατί εσένα και όχι κάποιον άλλον;» Ενα μεγάλο, μακρόστενο τραπέζι γεμίζει σχεδόν τη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Γύρω του διασκορπισμένοι οι ηθοποιοί. Αφηγούνται, αλλάζουν ρόλους, μεταμορφώνονται στους θύτες και στα θύματα της ιστορίας. Ο Χατζόπουλος, η Μαξούρη, ο Κότσιφας, ο Φραγκούλης, ο Χανακούλας, η Παϊταζόγλου, ο Δήμου... Σε μια άκρη η Μαρία Κεχαγιόγλου, στον ρόλο της συζύγου του Λαμπράκη, χαμένη στις σκέψεις της. Κάποτε του μιλάει σαν να είναι εκεί. Οπως δεν του μίλησε ποτέ. «Μου λείπεις αφάνταστα. Το κρεβάτι είναι πολύ μεγάλο για να με χωρέσει. Το φέρετρό σου πολύ στενό για να σε δεχτεί. Δεν υπάρχει κάποια μέση λύση;»

Και ο Γιάννος Περλέγκας παρακολουθεί σιωπηλός. Πατώντας πού και πού σκόρπιες νότες σε ένα αρμόνιο στην άλλη άκρη του τραπεζιού. Μόνο μία φορά παρεμβαίνει στη ρεαλιστική δράση και ύστερα η φιγούρα του θολώνει ξανά σαν να τρυπώνει σε μιαν άλλη διάσταση, εκεί που μπορεί να παίζει ανέμελα σαν παιδί με το λευκό του μπαλόνι. Η παράσταση της Εφης Θεοδώρου, μία αλλόκοτη μίξη performance και πρόζας, λες και γεννιέται μέσα από θραύσματα μνήμης και ονείρου. Σαν να μοιράζεται ανάμεσα σε δύο κόσμους, τον πραγματικό και τον ονειρικό. Η θεατρική εκδοχή του «Ζ» δεν φιλοδοξεί να αναπαραστήσει το χρονικό της δολοφονίας Λαμπράκη. Κατά τη γνώμη μου, πράττει σοφά. Το κενό αυτό το κάλυψε η κινηματογραφική εκδοχή του «Ζ» από τον Κώστα Γαβρά, που ακολούθησε μόλις έξι χρόνια μετά τη δολοφονία του. Πενήντα χρόνια μετά, το θεατρικό «Ζ» καλείται να διαχειριστεί αυτό που έμεινε, αυτό που ακόμα... ΖΕΙ. Δεν είναι, φυσικά, τόσο τα γεγονότα - έχουν καταγραφεί και είναι λίγο πολύ γνωστά. Είναι η φωνή του που ολοένα δυναμώνει, όσο και αν η φιγούρα του ξεμακραίνει. Είναι εκείνα τα λόγια στην αρχή και στο τέλος της παράστασης, που συνεχίζουν να σε στοιχειώνουν. «Ζητώ ξανά να φάω. Θέλω ξανά δικαιοσύνη, ισότητα, ειρήνη». «Φοβόμουν μη σε χάσω», του φωνάζει κάποια στιγμή η γυναίκα του. «Τότε που θα σε έχω χάσει παντοτινά. Τότε που θα έχεις γίνει πλατεία, δρόμος, θεατρική παράσταση...» Αλλά για έναν περίεργο λόγο, φεύγοντας από το Εθνικό ανηφορίζεις την Αγίου Κωνσταντίνου προς την Ομόνοια με τη βεβαιότητα ότι τίποτα δεν έχει χαθεί ακόμα. Κανείς δεν έχασε κανέναν.

Kείμενο: Χρήστος Τσαπακίδης

Το τέλος της καινοτομίας; Σε ένα debate που πραγματοποίησε το περιοδικό “Fortune” την προηγούμενη χρονιά, ο Πίτερ Θίελ, συνιδρυτής της Paypal και υπερδραστήριος venture capitalist στον χώρο της τεχνολογίας, πήρε φόρα και άρχισε να τα «χώνει» στην εταιρεία του συνομιλητή του: «Πρόκειται για μία σπουδαία επιχείρηση. Ωστόσο, διαθέτει 30-50 δισ. δολάρια σε μετρητά. Δεν ξέρει πώς να επενδύσει αποτελεσματικά όλα αυτά τα χρήματα στην τεχνολογία. Για αυτόν τον λόγο, προτιμά να παίρνει μηδενικό επιτόκιο από τον κ. Μπερνάνκι (σσ. τον πρόεδρο της Fed), αφήνοντας τα χρήματά της να ‘καίγονται’ από τον πληθωρισμό, απλά και μόνο επειδή δεν έχει ιδέες για το πώς θα τα αξιοποιήσει». Στο στόχαστρο του κ. Θίελ δεν ήταν κάποια χαλυβουργία ή κάποια υφαντουργία. Ηταν η Google, μια εταιρεία-σύμβολο της καινοτομίας στη σύγχρονη εποχή, και ο συνομιλητής του δεν ήταν άλλος από τον Ερικ Σμιτ, τον πρόεδρό της. Ο κ. Θίελ εξέφρασε έτσι έναν προβληματισμό που επικρατεί στη Δύση της οικονομικής στασιμότητας: Εχει φτάσει η καινοτομία στο τέλος της; «Οι περισσότερες επιχειρήσεις ισχυρίζονται ότι είναι καινοτόμες, προσπαθώντας να πείσουν τους επενδυτές ότι κρύβονται προοπτικές ανάπτυξης εκεί που δεν υπάρχουν», τονίζει

ο Κλέιτον Κρίστενσεν, καθηγητής του Harvard Business School. Είναι χαρακτηριστικό πως η εταιρεία Campbell Soup χρησιμοποίησε 18 φορές τη λέξη «καινοτομία» στην ετήσια έκθεσή της το 2011, τη στιγμή που η Google τη χρησιμοποίησε μόλις 14. Απορίας άξιο παραμένει πόση καινοτομία χωράει στο ανακάτεμα του νερού με το καρότο και την πατάτα (η Campbell Soup παράγει σούπες σε κονσέρβα). Αυτή η κατάχρηση έχει υπονομεύσει το νόημα της καινοτομίας, σε μια εποχή όπου οι καταναλωτές δεν βλέπουν την καθημερινότητά τους να αλλάζει δραματικά, όπως επισημαίνεται στο άρθρο “Innovation pessimism: Has the ideas machine broken down?” του περιοδικού “The Economist”: Η κουζίνα ενός νοικοκυριού έχει πάνω κάτω τις ίδιες συσκευές με αυτές που είχε τη δεκαετία του 1970, ενώ το ταξίδι στις εθνικές οδούς δεν είναι πολύ ταχύτερο από ένα αντίστοιχο πριν από 50 χρόνια - τουλάχιστον στις χώρες της Δύσης. Μήπως, όμως, δεν θα έπρεπε να είμαστε τόσο απαισιόδοξοι; Εξάλλου, η επανάσταση στον χώρο της πληροφορικής δεν έχει αποδώσει ακόμη πλήρως. Η ολοένα φθηνότερη (και μεγαλύτερη) υπολογιστική ισχύς έχει ήδη τονώσει την καινοτομία. Για παράδειγμα, οι χρήστες μπορούν να παίζουν video games χωρίς χειριστήριο, παρά μόνο με τις κινήσεις του σώματός τους - λειτουργία που σύντομα μπορεί να αξιοποιηθεί και στον

χώρο των επιχειρήσεων. Η τρισδιάστατη εκτύπωση έχει την προοπτική να αλλάξει το πρόσωπο της βιομηχανίας και στο μέλλον δεν αποκλείεται να χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή ανθρώπινων ιστών και λοιπού οργανικού υλικού. Παράλληλα, σήμερα εργάζονται στο πεδίο της έρευνας και ανάπτυξης περισσότεροι άνθρωποι από ποτέ, τη στιγμή που η παγκοσμιοποίηση έχει βάλει στο παιχνίδι και τις αναπτυσσόμενες αγορές, αυξάνοντας το δυναμικό της καινοτομίας. Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ, η Κίνα ήταν υπεύθυνη το 2011 σχεδόν για το 9% των αιτήσεων διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας παγκοσμίως έναντι του μόλις 1,8% το 2005. Θα έπρεπε, επιπλέον, ο ορισμός της καινοτομίας να περιορίζεται σε σημαντικά άλματα της τεχνολογίας, όπως ο ηλεκτρισμός στα σπίτια ή το τηλέφωνο; Ο Μπιλ Ο’ Κόνορ, επικεφαλής του Innovation Genome Project, δεν συμφωνεί, προσφέροντας έναν ευρύτερο ορισμό: «Η καινοτομία είναι κάτι νέο ή διαφορετικό, το οποίο εισήχθη με επιτυχία στον κόσμο και δημιουργεί θετικό αντίκτυπο». Ετσι, καινοτομία συνιστά το αυτοκίνητο, αλλά και μία κορνίζα με ιδιότητες laptop (λέγε με και tablet). Στο τέλος τέλος, μικρά βήματα καινοτομίας θα μπορούσαν να οδηγήσουν μακροπρόθεσμα την ανθρωπότητα σε μεγαλύτερα άλματα. Ας περιμένουμε λίγο ακόμα για τις εμπορικές πτήσεις στο φεγγάρι.

Κείμενο: Γιώργος Παπαστογιαννούδης / Φωτογραφία: Des Pina

25 - 31.01. 2013

In Web he trusts “I like to make pretty things”, γράφει στο bio του ο Constantinos88 του Twitter. Πίσω από το ενδεικτικό, ως προς το όνομα και την ηλικία, nickname κρύβεται ο Κωνσταντίνος Μπελιάς. Eνας 25χρονος user interface designer (UI), που σχεδιάζει sites και applications για την εγχώρια -και όχι μόνο- διαδικτυακή αγορά. Με έδρα την Unfold Studio, τα δύο τελευταία χρόνια έχει καταφέρει με τη δουλειά του να «επιβάλει» σύγχρονη γραμμή στο σχεδιαστικό ύφος των σελίδων και όλων των πραγμάτων με τα οποία καταπιάνεται. «Το UI Design δεν έχει να κάνει με γραφιστικές μόδες», εξηγεί. «Εχει να κάνει με την εξέλιξη της τεχνολογίας και τις σχεδιαστικές τάσεις. Εκεί έρχεται ο σχεδιασμός να λειτουργήσει σαν πρίσμα μεταξύ των υπηρεσιών ενός application και της νοημοσύνης του χρήστη. Η ομορφιά του να προσφέρεις ένα λειτουργικό περιβάλλον σε κάνει για λίγο έναν μικρό θεό ενός μικρόκοσμου που χτίζει ο σχεδιαστής και πειραματίζεται, φέρνοντας στα άκρα τις δυνατότητές του και την έως τώρα εκμεταλλεύσιμη τεχνολογία. Και αυτό προϋποθέτει από μένα εμμονή στη λεπτομέρεια». Το ίντερνετ, όμως, δεν τελειώνει για εκείνον στη δουλειά του. Αξιοποιώντας τα κοινωνικά δίκτυα, έχει βρει διάφορους τρόπους για να εκφράζεται. «Σκοπός στο διαδίκτυο είναι να δημιουργείς πε-

ριεχόμενο. Αυτή είναι και η μαγεία του», σημειώνει ο ίδιος. «Ολα αυτά που αγαπάς να κάνεις μπορείς να τα διαθέσεις άμεσα στην κρίση του κοινού. Το άμεσο και γρήγορο feedback από αυτή τη διαδικασία σού δίνει το έναυσμα να συνεχίσεις να δημιουργείς. Βάζει σε εγρήγορση τη δημιουργική πλευρά του εαυτού σου. Δεν το έχουμε αντιληφθεί πλήρως ακόμα, αλλά τα πάντα έχουν αλλάξει, όχι μόνο στον τρόπο που επικοινωνούμε, αλλά και -αυτό είναι το σημαντικό- στο κομμάτι της δημιουργίας». Ο ίδιος είναι ο δημιουργός της σελίδας Another Κ44 στην πλατφόρμα του Τumblr, ενός από τα πιο γνωστά photoblogs της κοινότητας. Δεν δηλώνει φωτογράφος - και καλά κάνει, μια και αυτό δεν θα αποτύπωνε ολόκληρη την αλήθεια. Επεξεργάζεται ψηφιακά τις φωτογραφίες του και τις συνοδεύει με κείμενα τα οποία είτε εμπνέεται ο ίδιος είτε τα δανείζεται από έργα άλλων που αγαπάει (στίχους τραγουδιών και ποιημάτων, λογοτεχνικά αποσπάσματα, συνθήματα στους τοίχους, διαδικτυακές ατάκες κτλ.). Αλλες φορές με περισσή δόση χιούμορ και άλλες μιλώντας για ανθρώπινες πτυχές και χτυπώντας ευαίσθητες χορδές, οι φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Μπελιά έχουν καταφέρει να συγκεντρώνουν σωρεία likes στο Facebook, καθιστώντας το προφίλ του προσφιλές στην κοινότητα. Πόσο ουσιώδη είναι τα οφέλη ενός γνωστού προφίλ ή μιας πετυχημένης σελίδας στο διαδί-

κτυο; «Το διαδίκτυο είμαστε εμείς οι ίδιοι. Ανακαλύπτεις και έχεις τη δυνατότητα να προσεγγίσεις ανθρώπους με τους οποίους διαφορετικά μπορεί να μη συναντιόσασταν ποτέ. Ανταλλάσσεις ιδέες, κάνεις παρέες και ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να βγει από αυτό». Κάπως έτσι γεννήθηκαν και οι δύο εκθέσεις στις οποίες συμμετείχε πέρυσι ο Κωνσταντίνος. Στο “Βlog diaries” παρουσίασε το περιεχόμενο του blog του, του Constantinarium, μαζί με άλλα γνωστά blog της πόλης, ενώ το “Momentography/ Athens” ήταν μια ομαδική έκθεση-installation που αποτύπωνε στιγμές της πόλης, την οποία επιμελήθηκε ο ίδιος. «Η ομάδα του ‘Momentography’ χτίστηκε μέσα από τα social media. Γνωριστήκαμε από εκεί μέσα, παρακολουθούσαμε τις ζωές μας και κάποια στιγμή ταυτιστήκαμε να κάνουμε το ‘Momentography’. Ηταν μια έκθεση διαφορετική, που κέντρισε το ενδιαφέρον, όπως φάνηκε, αλλά δεν ήταν καθόλου προσωπική. Προσπαθήσαμε να αποτυπώσουμε στιγμές και εικόνες της καθημερινότητας που αισθανθήκαμε πως δεν αφορούσαν μόνο εμάς. Συναισθήματα που όλοι έχουμε βιώσει. Και αυτό άρεσε. Και στα κοινωνικά δίκτυα αυτό ακριβώς κάνουμε. Καταγράφουμε τις στιγμές μας και, μάλιστα, με απόλυτη ακρίβεια. Αυτά είναι η ‘κατάρα’ μας για να ‘θυμόμαστε’ τα πάντα πια. Η καταγραφή, όμως, αυτή καθιστά το άλλοθι της άνοιας σαθρό επιχείρημα και εμάς λιγότερο αθώους».

Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

25 - 31.01. 2013

Πόθοι με technicolor αντίτιμο Το εξωτερικό του Θεάτρου REX στην Πανεπιστημίου είναι καλυμμένο από σκαλωσιές γεμάτες υποσχέσεις. Μέσα, ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Ρήγος δοκιμάζει τη γενναιοδωρία των φωτισμών, λίγες μόνο ώρες πριν από την πρεμιέρα των «Κόκκινων Φαναριών», του συναρπαστικού στόρι που έγραψε ο Αλέκος Γαλανός και ανέβηκε για πρώτη φορά στο θέατρο πριν από μισό αιώνα. Ο Ρήγος βγαίνει από το ημίφως, αφήνοντας για λίγη ώρα το πόστο του προκειμένου να μιλήσει για την παράσταση που προετοιμάζει εδώ και ένα χρόνο. Ανεβαίνουμε στο φουαγιέ. Από πέρυσι δουλεύει το κείμενο, πώς θα διαμορφωθεί τελικά από τις τρεις διαφορετικές εκδοχές του έργου -το μιούζικαλ, το θεατρικό και το κινηματογραφικό έργο-, τι θα κρατήσει από το καθένα. Οι πρόβες άρχισαν στις 15 Οκτωβρίου. Τον ρωτάω πόσο δύσκολο ήταν να μεταφέρει την ατμόσφαιρα της ταινίας στη θεατρική σκηνή. «Δεν το σκέφτηκα καθόλου», απαντάει αμέσως. «Δεν με απασχόλησε πώς ήταν η ταινία, με την έννοια ότι πρόκειται για μια ταινία τόσο εμβληματική, χαρακτηριστική και αγαπητή στον κόσμο και σε μένα, που δεν μπορούσα να μπω στη διαδικασία να μεταφέρω αυτή την ατμόσφαιρα. Είναι μιας άλλης εποχής, κάτι τελείως διαφορετικό και δεν έχει σχέση με τη θεατρική πράξη». Οι πραγματικοί σκηνικοί χώροι της ταινίας έδωσαν εδώ τη θέση τους σε ένα περιβάλλον συμβολικό και για αυτό, όπως λέει, έπιασε το θέμα από το πώς να κάνει τις ηρωίδες σύγχρονες, πώς θα συμπεριφέρονταν και ποια θα ήταν η σωματικότητά τους σήμερα, με αποτέλεσμα ένα εντελώς διαφορετικό ύφος στην παράσταση. «Δεν έχει καμία σχέση η ταινία με την παράσταση, σε σημείο που μπορεί να μοιάζουν σαν δύο διαφορετικά έργα. Παρόλα αυτά, οι διάλογοι είναι ίδιοι. Η ταινία είναι σχεδόν όπως το θεατρικό με

κάποιες διαφορές. Εμείς κρατήσαμε και τα δύο στοιχεία», μου εξηγεί Στη νέα αυτή βερσιόν των «Φαναριών», το κάστινγκ ήταν η πιο δύσκολη υπόθεση. Κράτησε σχεδόν έναν χρόνο μέχρι να διαλέξει ηθοποιούς, «πηγαίνοντας μπρος πίσω», επειδή εκτός από την επιλογή έπρεπε να δει πώς θα συνδύαζε στη σκηνή πρόσωπα και συμπεριφορές που είναι διαφορετικές. «Θεωρώ πως ο θίασος λειτούργησε σωστά και έχει την ένταση που χρειάζεται ώστε να βγάλουμε αυτό που πρέπει, ενώ οι κοπέλες φέρνουν η καθεμία έναν διαφορετικό κόσμο στη σκηνή. Την Ευγενία Δημητροπούλου και τη Μαρία Κίτσου, με τις οποίες δεν είχα δουλέψει και δεν τις ήξερα, τις διάλεξα μέσα από οντισιόν. Μερικούς τους ήξερα, με κάποιους άλλους είχα ξαναδουλέψει και έτσι φτιάχτηκε σιγά σιγά το καστ. Ηθελα να μην έχουν επαφή με εκείνους τους ήρωες που γνωρίζουμε από το κινηματογραφικό. Να μην είναι σαν να κάνουν μια απομίμηση, αν και τελικά μπορεί και να μοιάζουν. Πάντως στην αρχή τους δεν έχουν καμία σχέση, θα έλεγα». Από τα τραγούδια και τη μουσική που αγαπήσαμε στο κινηματογραφικό δεν κράτησε τίποτα. Η μουσική είναι όλη καινούργια, γραμμένη από τον Δημοσθένη Γρίβα. Η παράσταση έχει μουσική υπόκρουση σε κάποια σημεία, αλλά περισσότερο κάποια τραγούδια που έρχονται σταδιακά στο έργο. Πώς θα χαρακτήριζε αυτή τη δουλειά του; «Μια θεατρική παράσταση. Εννοώ, απλά, λόγω μεγέθους είναι μεγάλη παραγωγή, δεν είναι ένα μεγάλο θέαμα, παρότι είναι πολύ θεαματική παράσταση. Στηρίζεται περισσότερο στον λόγο και στο κείμενο και όχι στον χορό και στη μουσική. Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι, αν και το έργο γράφτηκε πριν από 60 χρόνια, δεν έχει χάσει την ουσία του περιεχομένου του. Δεν έχει χάσει τη βασική του ιδέα, που είναι ότι όλοι οι άνθρωποι, ακόμα και εκείνοι που ζουν στο περιθώριο, μπορούν να ονειρευτούν και τα όνειρά τους να μην

πραγματοποιούνται με ευκολία. Αυτή η ακύρωση των ονείρων των ηρωίδων είναι το πιο σημαντικό στοιχείο του έργου, το οποίο στην αρχή δεν το είχα καταλάβει, το ανακάλυψα κατά τη διάρκεια της δουλειάς». Τις νέες πολύτιμες αντιστοιχίες τις ανακάλυψε αντιμετωπίζοντας τα «Φανάρια» σαν μια ιδέα που θα μπορούσε να έχει ενδιαφέρον, αλλά μετά, διαβάζοντάς το, βλέποντάς το, κατάλαβε ότι θα μπορούσε να είναι πολύ πιο σύγχρονο από ένα άλλο έργο εκείνης της εποχής. «Αυτά που διαδραματίζονται στο έργο, η εκμετάλλευση των γυναικών, η ανάγκη τους να ερωτευτούν και να φύγουν από αυτόν τον χώρο είναι τα ίδια και σήμερα, δεν έχουν αλλάξει. Τότε συνέβαιναν στην Τρούμπα, τώρα συμβαίνουν κάπου αλλού». Ο χρόνος κυλάει γρήγορα, οι τεχνικοί τον περιμένουν να επιστρέψει στη σκηνή, αλλά πριν τελειώσουμε θέλω να μάθω αν ήρθε σε επαφή με κάποιους από το παλιό καστ. «Οχι, μόνο μίλησα κάποια στιγμή με την κυρία Χέλμη στο τηλέφωνο και μου είπε ότι χαίρεται πολύ που θα ανέβει αυτή η παράσταση. Δεν έκανα καμία άλλη κίνηση, επειδή νομίζω ότι θα ήθελα να είναι για όλους μια έκπληξη αυτό που φτιάχνουμε, αλλά και για να μην επηρεαστώ ούτε να δω το έργο με κάποια νοσταλγία για την ταινία, παρότι ουσιαστικά η παράσταση είναι σε δύο επίπεδα: θεατρική και κινηματογραφική πράξη. Συμβαίνουν ταυτόχρονα πράγματα και ως σινεμά και ως θέατρο. Το θέατρο είναι πολύχρωμο και σημερινό και ο κινηματογράφος που υπάρχει στην παράσταση είναι μια αναφορά στον νεορεαλισμό εκείνης της εποχής». Η κουβέντα μας τελείωσε. Ο Ρήγος κατεβαίνει στη σκηνή και κάθεται στη θέση του. Τα φώτα ανάβουν πάλι στο καμπαρέ για τη μαντάμ Παρή, τα κορίτσια της, τους εφιάλτες και τα όνειρά τους, αλλά αυτή τη φορά δεν έχουν μόνο κόκκινο χρώμα.

Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα

Οταν δέχεσαι τεράστιες ποσότητες από τα πάντα, Κριέ, ακόμα και από πράγματα που αγαπάς, πώς περιμένεις να μην τα βαρεθείς και να σε ευχαριστούν ακόμα, πώς περιμένεις να μην πάθεις ζάχαρο; Κάνε την αρχή με πράγματα για τα οποία ξέρεις ότι πρέπει να βρεις ένα μέτρο και να θυμάσαι ότι το χαβιάρι δεν τρώγεται με φτυάρι.

Οι σχέσεις σου, οι φιλίες σου, τα ερωτικά ζιμπλαφόν σου, όλα μπαίνουν σε ένα πλυντήριο αυτή την εβδομάδα, Ζυγέ, και ένας Θεός ξέρει πώς θα βγουν. Μπορείς να προσποιηθείς ότι γίνεται να κάνεις κάτι, έτσι για να μην τρελαθείς, ή μπορείς να αποσυρθείς και να ασχολείσαι με το πλέξιμο, μέχρι να δεις αν έβαλες απορρυπαντικό, αν έβαψε το ένα το άλλο, αν μίκρυναν μέχρι να μη φοριούνται.

Κάτι αρχίζει να φεγγίζει στο πολύ βάθος του μέρους όπου κοιτάς, Ταύρε. Φυσικά, μιλάμε για δουλειά και για τον αιώνιο σκοτεινό δρόμο μέχρι να τη βρεις. Ξεκίνα να περπατάς προς το φως, αλλά καλά θα κάνεις να επιταχύνεις. Και μην ακούς τις φωνές τριγύρω που σου ψιθυρίζουν «καναπές». Ο σκοπός σου είναι ένας.

Πολλή κίνηση στην οικογενειακή σου ζωή βλέπω, Σκορπιέ. Ή που η διασκέδαση στο σπίτι θα πάρει τα πάνω της ή που θα σε βρουν συγγενείς από μακριά, ή που κάποια γενική εκκαθάριση θα τα κάνει όλα όπα. Ισως και τα τρία ή κάποια από αυτά. Το σίγουρο είναι ότι ώρες ώρες θα θέλεις να πας στο Γκάζι για να ησυχάσεις. Μην ανησυχείς πάντως, προσωρινό είναι.

Δεν χορταίνεις στη σκέψη να πάρεις τον προαστιακό, να φτάσεις στο αεροδρόμιο και να μπεις στη βαλίτσα κάποιου άγνωστου με άγνωστο προορισμό, Δίδυμε. Αλλά δεν είναι τώρα η ώρα. Γιατί, αν μείνεις, θα δεις τα πράγματα να βελτιώνονται. Ασε που πολλά θέματά σου είναι στη μέση και άλλα τόσα εξαρτώνται από σένα. Αν περπατάς καμιά φορά στο Κέντρο, Καρκίνε, μην ξεχάσεις να κάνεις δύο βασικές κινήσεις. Ζήτα οδηγίες για πασίγνωστο μέρος από κάποιον άγνωστο, για παράδειγμα: «Καλησπέρα, μήπως ξέρετε πού είναι η Βουλή;» Και κάθισε μόνος σου σε καφέ και παράγγειλε γαρδούμπα. Κάνε τα όμως αυτά, αλλιώς θα σου καεί το μέιλ.

Διάφορα μικρά πράγματα στη ζωή σου, Τοξότη, βρίσκονται σε σωστή θέση, δημιουργώντας μια φαντασμαγορική γενική εικόνα. Απόλαυσέ το και απόλαυσέ το καλά, γιατί αυτά ποτέ δεν κρατάνε αρκετά. Φρόντισε, επίσης, να είσαι σε μέρος με καλή θέα για να ευχαριστηθείς τη συναστρία. Στην Καλλιθέα ίσως; Τα οικονομικά σου, Αιγόκερε, πάνε τόσο χάλια που δεν έχεις λεφτά να νοικιάσεις τον Τιτανικό -για να καταλάβεις πόσο χάλια πάνε τα οικονομικά σου-, και εσύ κοιτάζεις εισιτήρια για ταξίδια και μεγάλη ζωή. Οι φίλοι θα σου δώσουν τη λύση, να το θυμάσαι. Ζήτα, λοιπόν, από κάποιον φίλο να σου δανείσει τον Τιτανικό.

Ολα πάνε αρκετά γρήγορα για σένα, Λέοντα, ειδικά όσον αφορά τις ερωτικές σου σχέσεις, οι οποίες, μάλιστα, αρχίζουν να μπλέκονται σοβαρά με τα επαγγελματικά σου. Φρόντισε να δίνεις αρκετό χρόνο στον εαυτό σου να αφομοιώνει όσα γίνονται και να προσέχεις να μην αφήνεις τις εξελίξεις να σε ζημιώσουν μακροπρόθεσμα. Ξέρεις εσύ από αυτά, δεν σε φοβάμαι.

Εχεις πολλή ενέργεια αυτή την εβδομάδα, Υδροχόε, και το να την εξαντλήσεις όλη αυτή κάπου είναι ένα θεματάκι. Βουτήξου στον αθλητισμό. Ή αν πιστεύεις ότι η ενέργεια αυτή σού βγαίνει πιο πνευματικά, κλείσου σε ένα υπόγειο και γράφε. Ενώ κάνεις έλξεις. Με το στιλό στα δόντια.

Είναι μια καταπληκτική εβδομάδα για να σημειώσεις πρόοδο στην επαγγελματική σου κατάσταση, Παρθένε. Τουτέστιν, είναι κατάλληλες οι συγκυρίες να ζητήσεις επιτέλους έκπτωση από την καφετέρια όπου ξημεροβραδιάζεσαι όλη μέρα με ένα λάπτοπ για να βρεις δουλειά. Μη φοβάσαι, κάνε τη μεγάλη κίνηση.

Οι κεραίες σου, Ιχθύ, έχουν ανοίξει μέχρι το ταβάνι και πιάνεις τα πάντα γύρω σου. Κανείς δεν μπορεί να σε ξεγελάσει, έχεις φτάσει στο επίπεδο υπερήρωα. Ακόμα και με τα εσωτερικά σου θέματα συνδιαλέγεσαι με νέο φως. Και με τέτοιες κεραίες, μέχρι και ως τρόλεϊ μπορείς να πιάσεις δουλειά.

Hallelujah

Εφήμερον

Το Hallelujah είναι ένα μικρό εργαστήριο/χώρος έκθεσης στο Παγκράτι όπου θα βρεις ρούχα και κοσμήματα χειροποίητα, με έμφαση στα ψαγμένα υλικά και στις πρωτότυπες φόρμες. Απαραίτητη στάση για όσους και όσες δεν φοβούνται να είναι διαφορετικοί, θέλουν να αποφύγουν την πεπατημένη στιλιστική οδό και να βρουν τα κομμάτια εκείνα που θα καθιερώσουν το δικό τους, εντελώς ξεχωριστό στιλ.

Στο Εφήμερον θα βρεις καλό καφέ, πιάτα ημέρας με εκλεκτά υλικά και μια αξιόλογη γκάμα ποτών που μπορεί να ικανοποιήσει και τους πιο απαιτητικούς. Και αν θέλεις κάτι διαφορετικό, μη διστάσεις να ρωτήσεις για τα κοκτέιλ του μαγαζιού. Πίσω από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, το Εφήμερον προσφέρει μια εναλλακτική πρόταση διασκέδασης σε όσους ψάχνουν ένα στέκι μακριά από τις πολυσύχναστες γειτονιές του Κέντρου.

Αρχελάου 32, Παγκράτι

Ευρυδάμαντος 15, Νέος Κόσμος

Κεραμείον

Harti-Χαρτί

Το Κεραμείον είναι ένα από τα πιο αγαπημένα στέκια της περιοχής του Κεραμεικού. Παλιότερα ήταν όντως εργαστήριο κεραμικής και θα το διαπιστώσετε αυτό με την πρώτη ματιά, καθώς πολλά κομμάτια του παλιού εργαστηρίου έχουν ενταχθεί στην «επίπλωσή» του. Από τα ηχεία του Κεραμείου ακούει κανείς σχεδόν αποκλειστικά μαύρη μουσική, ενώ οι τιμές του είναι προσαρμοσμένες στην οικονομική πραγματικότητα του σήμερα.

Στο Harti-Χαρτί τα πάντα είναι κατασκευασμένα από -τι άλλο;- χαρτί. Τα πανέμορφα αντικείμενα που μπορείτε να αγοράσετε στο Harti-Χαρτί είναι βασισμένα στην ιδέα της ανακύκλωσης, ενώ φυσικά τα υλικά που χρησιμοποιούνται είναι πάντοτε οικολογικά. Τα θέματα κινούνται στον χώρο της φαντασίας, με πολλές δόσεις χιούμορ. Εκεί μπορούν να φτιάξουν για εσάς το δικό σας παραμύθι, όπως το φαντάζεστε για εσάς ή το παιδί σας.

Πλαταιών 27 & Μυρωνίδου, Κεραμεικός

Σοφοκλέους 7 & Θουκυδίδου, Περιστέρι

Καλαμακερί

MoMix

Οβελιστήριο για περαστικούς αλλά και για όσους θέλουν να κάτσουν και να απολαύσουν το σουβλάκι τους, η Καλαμακερί κερδίζει τους κατοίκους του Νέου Κόσμου και των γύρω περιοχών, με τον κατάλογό της να σκανδαλίζει χάρη στα ποιοτικά της χαρακτηριστικά και τα πρωτότυπα πιάτα της. Αλλο ένα new age σουβλατζίδικο που προσπαθεί να ξορκίσει τη μόδα του βρόμικου και κερδίζει καλοφαγάδες θαμώνες.

Το ΜοMix (Μolecular Mixology) Bar είναι μια πρωτοποριακή πρόταση για τη νυχτερινή ζωή της Αθήνας. Σε έναν χώρο με βιομηχανικό σχεδιασμό στο Γκάζι, το MoMix εισάγει για πρώτη φορά στην Ελλάδα τη μοριακή γαστρονομία και προσφέρει cocktails σε διάφορες μορφές, που πραγματικά θα σας μείνουν αξέχαστες γευστικά και οπτικά. Προτείνουμε το pizza cocktail, που μοιάζει με πίτσα, αλλά η γεύση του θα σας εκπλήξει.

Λεοντίου 11, Νέος Κόσμος

Κελεού 1-5, Γκάζι

Τα points της εβδομάδας Η Αθήνα, οι άνθρωποί της, οι αξίες και η ποιότητά της χαρτογραφούνται και παρουσιάζονται δυναμικά, με έναν καινούργιο οπτικοποιημένο τρόπο στην εφαρμογή M.app. Πρόκειται για έναν «ζωντανό» χάρτη με 200 πινέζες-σημεία, που διαρκώς ανανεώνονται και αυξάνονται, σκιαγραφώντας όλες τις πτυχές της ζωής στην πόλη. Φαγητό, ποτό, καφές, θέατρο, μουσική, βιβλίο, κινηματογράφος, εκθέσεις, επιλεγμένα καταστήματα, όπως επίσης και οι πιο φρέσκες ιδέες στον χώρο της τεχνολογίας και της ζωής στην πόλη έρχονται στην οθόνη του κινητού σου και παρουσιάζονται μέσα από βίντεο υψηλής αισθητικής, μικρής διάρκειας και πλούσιας περιεκτικότητας. Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη για iOS, Android και Windows Phone.

Αγορά

Ανανεωμένο & ταχύτατο Το supermarket στο κινητό σου Το δικό της mobile application κυκλοφόρησε η Μαρινόπουλος AE, με την ονομασία Carrefour Greece. Εάν είσαι κάτοχος iPhone ή Android smartphone μπορείς να κατεβάσεις δωρεάν την εφαρμογή στη συσκευή σου και να λαμβάνεις καθημερινές ενημερώσεις και ειδοποιήσεις για τις προσφορές της ημέρας στα καταστήματα του δικτύου της εταιρείας Carrefour, Carrefour Μαρινόπου-

λος και Carrefour Express. Επιπλέον, έχεις τη δυνατότητα να ξεφυλλίζεις από το κινητό σου όλα τα φυλλάδια των καταστημάτων. Η εφαρμογή έχει ήδη αποκτήσει τους δικούς της οπαδούς, αφού από την πρώτη μέρα που βγήκε στον αέρα έγιναν χιλιάδες downloads και κέρδισε μία θέση στις Top free εφαρμογές στο iTunes.

Το νέο της site εγκαινίασε πριν από λίγες ημέρες η Πλαίσιο Computers στη διεύθυνση www.plaisio.gr. Προσφέρει πρόσβαση σε 304 κατηγορίες προϊόντων με ένα κλικ, γρήγορη πληροφόρηση και οδηγίες για όλα τα καταστήματα, δυνατότητα απευθείας κράτησης και παραλαβής προϊόντων από το κατάστημα και φωτογραφίες τεράστιας ανάλυσης για κάθε προϊόν. Τέλος, διαθέτει και το δικό του blog με ενημέρωση για ό,τι πιο νέο έχει να προσφέρει ο χώρος της τεχνολογίας.

Smartphones για όλους Tη δυνατότητα σε όλους να επωφεληθούν από μοναδικές προσφορές σε smartphones, tablets, αξεσουάρ και υπηρεσίες δίνουν τα καταστήματα Vodafone. Ενδεικτικά το LG Optimus L5 προσφέρεται από 199 ευρώ στα 169 ευρώ, το Sony Xperia Miro από 199,90 ευρώ στα 179,90 ευρώ, το Sony Xperia U από 249,90 ευρώ στα 199ευρώ, το Samsung Galaxy S III mini από 399 ευρώ στα 349 ευρώ, το Samsung Galaxy S III 16 GB από 669 ευρώ στα 559 ευρώ και το Vodafone Smart Tab II από 449 ευρώ στα 369 ευρώ. H Vodafone προσφέρει, επίσης, αποκλειστικά με κάθε αγορά android smartphone το σύστημα πλοήγησης MLS Destinator, αξίας 39 ευρώ, εντελώς δωρεάν. Με την αγορά, τέλος, οποιουδήποτε αξεσουάρ από τα καταστήματα της εταιρείας, όλοι παίρνουν δώρο μία μοντέρνα θήκη για το κινητό τους τηλέφωνο. Περισσότερες πληροφορίες μπορείς να βρεις στο www.vodafone.gr.

Χριστούγεννα στο… πάρκο Συνολικά περισσότεροι από 370.000 επισκέπτες βρέθηκαν στο Smart Park τα Χριστούγεννα που μας πέρασαν και παρακολούθησαν τις εκδηλώσεις του. Συγκεκριμένα, από τις 22 μέχρι και τις 31 Δεκεμβρίου διοργανωνόταν καθημερινά ένα φαντασμαγορικό street party στην πλατεία και τους δρόμους του με πρωτότυπες εκδηλώσεις, στις οποίες συμμετείχε πλήθος καλλιτεχνών. Ανάμεσά τους βρέθηκαν τα συγκροτήματα 48 Ωρες, Blues Fathers & the Swingers και Bad Hour Trio, οι ζογκλέρ The Don & Madonna, ο

μάγος Τριστάν, ο μίμος Alex de Paris, ο σκιτσογράφος Σπύρος Κορδίλας και η ομάδα του Bobos Club. Τέλος, οι άνθρωποι του Smart Park συμμετείχαν στις φιλανθρωπικές δράσεις «Μαζί για το παιδί» του ΣΚΑΪ 100.3 και 1st Κids Festival της ΜΚΟ Κορυφογραμμή.

Επιμέλεια: Ανδρέας Γιαννόπουλος

Τέρμα το γκάζι Aκόμα περισσότερο ενισχύει ο OTE TV το αθλητικό του περιεχόμενο στην κατηγορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού, προσθέτοντας στα κανάλια OTE Sport όλη τη δράση από τους 13 αγώνες του φετινού WRC, μεταξύ των οποίων βρίσκεται και το Ράλι Ακρόπολις. Οι μεταδόσεις θα γίνονται αποκλειστικά, ζωντανά και σε High Definition ποιότητα, ενώ θα πλαισιώνουν τη Formula1 και το MotoGP που ήδη μεταδίδει η πλατφόρμα. Η σεζόν, που ξεκίνησε πριν από λίγες ημέρες, προδιαγράφεται συναρπαστική, με όλους τους οδηγούς που συμμετέχουν στο πρωτάθλημα να έχουν ως μεγάλο στόχο τον τίτλο. Η παγκόσμια πρωταθλήτρια Citroën στη «μετά Loeb εποχή» θα στηριχτεί στην εμπειρία του Mikko Hirvonen, αλλά και στο ταλέντο του Dani Sordo, που επέστρεψε στη γαλλική ομάδα έπειτα από δύο σεζόν στη ΜΙΝΙ. Η Ford, χωρίς εργοστασιακή υποστήριξη από φέτος, θα στηριχτεί στις δυνάμεις της M-Sport του Malcolm Wilson, στους νεαρούς και ελπιδοφόρους Mads Ostberg (νικητής πέρυσι στην Πορτογαλία), Thierry Neuville και Evgeny Novikov, στον νικητή του Rally Dakar, Nasser Al Attiyah, αλλά και στον πρωταθλητή του IRC, Juho Hanninen. Στην «παρθενική» παρουσία της στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, η Volkswagen με το νέο Polo R και οδηγούς τους Jari-Matti Latvala, Sebastien Ogier και Andreas Mikkelsen θέλει να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο. Οι συνδρομητές του OTE TV θα μπορούν, επίσης, να παρακολουθήσουν τις πρώτες εμφανίσεις του νέου i20 WRC της Hyundai σε επιλεγμένους αγώνες του φετινού πρωταθλήματος, ενόψει της πλήρους εμπλοκής της κορεατικής φίρμας στο WRC από το 2014. Και φυσικά να απολαύσουν τον εννέα φορές Παγκόσμιο Πρωταθλητή Sébastien Loeb στους αγώνες όπου έχει επιλέξει να αγωνιστεί φέτος. Για περισσότερες πληροφορίες, αλλά και για αιτήσεις συνδρομών αρκεί ένα τηλεφώνημα στο 13888, μία επίσκεψη στα καταστήματα ΟΤΕ, Γερμανός και Cosmote ή ένα κλικ στο otetv.ote.gr.

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Ανδρέας Γιαννόπουλος

Φλασάρα δένεις γύρω από τον καρπό και πάνω σε δύο δάχτυλα και, σε αντίθεση με τον ανταγωνισμό, έχει αρκετή ισχύ για να στείλει στα ουράνια εσένα και τον/τη σύντροφό σου. Κοστίζει κάτι λιγότερο από 50 ευρώ και επιπλέον πλένεται εύκολα. Καλή απόλαυση και προσοχή στα καλώδια, ε;

Θυμάσαι το πρώτο σου φλασάκι που δύσκολα ξεπερνούσε τα 128 MB και εσύ χαιρόσουν με τη χωρητικότητά του; Ωραίες εποχές, αλλά φέτος ετοιμάσου για πιο ωραίες, καθώς η Kingston θα κυκλοφορήσει το πρώτο USB με αποθηκευτικό χώρο 1 ΤΒ! Η τιμή του δεν έχει ακόμα ανακοινωθεί επίσημα, υπολογίζεται ωστόσο στα 2.500 ευρώ.

www.jimmyjane.com

www.kingston.com

Παίξ’ το στα δάχτυλα Αν είσαι κάτω των 18 ετών, σταμάτα αμέσως να διαβάζεις για αυτό το γκάτζετ. Στάματα, είπαμε! ΟΚ. Οσοι είστε ενήλικες τώρα, ήρθε η στιγμή να μάθετε πως τα εξαρτήματα της φωτογραφίας δεν είναι νέα ακουστικά για mp3 player, αλλά hi-tech ερωτικό βοήθημα. Λέγεται Hello Touch και, σύμφωνα με τον κατασκευαστή του, είναι ειδικά σχεδιασμένο ώστε να ακουμπάει πάνω (ή μέσα) σε όλες τις ερωτογενείς ζώνες. Το

Ψηλά το κεφάλι

Για δέσιμο

Βούρτσες μπλε ξανά

Δεν υπάρχει τίποτα πιο εκνευριστικό και δύσκολο από το να προσπαθείς να κοιμηθείς σε αεροπλάνο/τρένο/πλοίο. Την ώρα που νανουρίζεσαι γλυκά, θα κουνηθεί απότομα μόνο και μόνο για να σε τινάξει και να σε ξυπνήσει. Επειδή, όμως, η επιστήμη και η τεχνολογία προοδεύουν, δημιουργήθηκε το Relax Ally Travel Restband για να σώσει το ταξίδι και τον ύπνο σου. Το δένεις στη θέση σου, στη συνέχεια το σφίγγεις στο κεφάλι σου και είσαι έτοιμος για όνειρα γλυκά. Ούτε σου τρέχει σαλάκι, ούτε ξυπνάς πάνω σε ώμους άγνωστων διπλανών που σε κοιτάνε σαν εξωγήινο, ούτε ο αυχένας σου πονάει σαν να σε έχει δείρει χρυσός ολυμπιονίκης της ελληνορωμαϊκής πάλης. Και αν βιαστείς να το παραγγείλεις, θα το κάνεις δικό σου με μόλις 29 ευρώ.

Οσοι κάνουν ποδήλατο γνωρίζουν πως οι αλυσίδες είναι αναγκαίο κακό: δυσκολεύουν τις μετακινήσεις, αλλά πρέπει να τις έχεις πάντα μαζί σου για να βρεις το ποδήλατό σου εκεί που το πάρκαρες. Πλέον όμως υπάρχει η λύση της Interlock, που έχει τη δυνατότητα να μπαίνει και να βγαίνει μέσα στο σίδερο που βρίσκεται κάτω από τη σέλα. Σου επιτρέπει έτσι να κάνεις πετάλι χωρίς να χτυπάνε τα πόδια σου πάνω σε λουκέτα ή σίδερα. Αν πάλι τη βρίσκεις να κουβαλάς μονίμως μια εξωτερική αλυσίδα ή είσαι δεμένος (συναισθηματικά) με αυτήν που έχεις ήδη αγοράσει, μπορείς απλά να αυξήσεις την ασφάλεια του οχήματός σου συνδυάζοντάς τες. Πράγμα αρκετά απλό, μια και ο μηχανισμός της Interlock προστίθεται εύκολα σε όλα τα ποδήλατα μέσα σε μερικά λεπτά. Εάν την παραγγείλεις τώρα, που οι κατασκευαστές της συγκεντρώνουν χρήματα για την υλοποίηση του project, η τιμή της δεν ξεπερνά τα 30 ευρώ. Διαφορετικά, όταν θα βγει στα ράφια των καταστημάτων, ετοιμάσου να δώσεις τουλάχιστον άλλα 10 ευρώ για να την αγοράσεις.

Στις 17 Φεβρουαρίου 2012, φανατικέ αναγνώστη, θα θυμάσαι φυσικά πως γράφαμε για την Beam Brush, την οδοντόβουρτσα που συνδέεται μέσω Bluetooth με το κινητό σου τηλέφωνο. Υπογραμμίζαμε, μάλιστα, πως θα κυκλοφορήσει μέσα στον επόμενο μήνα, δηλαδή τον Μάρτιο του 2012. Τελικά, χρειάστηκε λίγο παραπάνω για να βγει στην αγορά, για την ακρίβεια έναν χρόνο, αλλά πλέον είναι στη διάθεσή σου. Αν και δεν χρειάζεται, σου θυμίζουμε πως διαθέτει επιταχυνσιόμετρο (όμοιο με αυτό που έχουν τα κινητά τηλέφωνα και καταλαβαίνουν πότε η οθόνη είναι όρθια και πότε στο πλάι) και χάρη σε αυτό καταγράφει όλες τις κινήσεις που κάνεις μέσα στο στόμα σου. Στη συνέχεια, η ειδικά σχεδιασμένη εφαρμογή του προβάλλει πληροφορίες όπως ποιες περιοχές βουρτσίζεις περισσότερο, ποιες αμελείς, πόσο χρόνο ασχολείσαι συνολικά με τα δόντια σου και κατά πόσο πετυχαίνεις τους στόχους που έχεις θέσει. Η τιμή της παραμένει στα ίδια επίπεδα με αυτή που είχε αρχικά ανακοινωθεί, δηλαδή στα 38 ευρώ, ενώ κάθε ανταλλακτική κεφαλή φτάνει τα 2,5 ευρώ.

www.indiegogo.com

www.kickstarter.com

www.beamtoothbrush.com

Training Ground

25-31.01.2013

Οι άκλαυτοι

Το μαγικό αριστερό Παίκτη-έκπληξη δεν τον αποκαλείς σε καμία περίπτωση. Αναμφίβολα, όμως, ο Ρόμπιν Φαν Πέρσι είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής της φετινής Premier League, δικαιώνοντας απόλυτα τον σερ Αλεξ Φέργκιουσον, που έδωσε περισσότερα από 27 εκατ. ευρώ το περασμένο καλοκαίρι για να τον φέρει στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η αλήθεια είναι πως αρχικά αρκετοί αμφισβήτησαν την επιλογή του 71χρονου τεχνικού. Η κακή πορεία της Αρσεναλ τα τελευταία χρόνια έκανε πολλούς να υποστηρίζουν πως ξεχωρίζει στους «κανονιέρηδες» εξαιτίας της έλλειψης καλών συμπαικτών, ενώ βασιζόμενοι στις μέτριες εμφανίσεις του με την Εθνική Ολλανδίας τον κατηγόρησαν για έλλειψη προσωπικότητας και ηγετικών χαρακτηριστικών. Εφτασαν, μάλιστα, στο σημείο να τον αποκαλούν μονοδιάστατο και loser, λέγοντας πως πέρα από το αριστερό του πόδι δεν διαθέτει κάτι το εξαιρετικό. Οι εμφανίσεις του, όμως, και κυρίως τα νούμερα από τα μέσα Αυγούστου μέχρι σήμερα μαρτυρούν πόσο έξω έπεσαν. Ο Ολλανδός με το «μαγικό» αριστερό έχει μέχρι στιγμής πετύχει 18 γκολ σε

23 εμφανίσεις στο πρωτάθλημα, ενώ έχει καταφέρει να μοιράσει και έξι ασίστ! Τα περισσότερα από αυτά, μάλιστα, ήταν καθοριστικής σημασίας, δίνοντας πολύτιμα τρίποντα στη Γιουνάιτεντ, που της επέτρεψαν να χτίσει διαφορά επτά βαθμών από τη δεύτερη Σίτι. Παράλληλα, συνεργάζεται άψογα με τον Γουέιν Ρούνεϊ συνθέτοντας ένα εξαιρετικό δίδυμο στην επίθεση. Σε περίπτωση που συνεχίσει στους ίδιους ρυθμούς, είναι πολύ πιθανό να βγει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος. Δεν αποκλείεται, εξάλλου, να ξεπεράσει και τα 30 γκολ που πέτυχε πέρυσι, επίδοση πραγματικά εντυπωσιακή. Ο ανταγωνισμός, βέβαια, είναι ιδιαίτερα υψηλός, αφού τόσο ο Λουίς Σουάρεζ της Λίβερπουλ όσο και ο Ντεμπά Μπα -που πλέον ανήκει στην Τσέλσι- ακολουθούν από κοντά με 16 και 14 γκολ αντίστοιχα. Και οι δύο, όμως, έχουν ένα καθοριστικό μειονέκτημα: σουτάρουν με το κοινό δεξί πόδι, την ώρα που ο Φαν Πέρσι «ζωγραφίζει» με το αριστερό. Γιώργος Δημητρίου

Δεν υπάρχει καλύτερο επίθετο για να προσδιορίσει κανείς τις δύο τελευταίες «εξόδους» από τον Ολυμπιακό, τον Ζαρντίμ και τον Τοροσίδη. Μέσα σε μερικές μονάχα ημέρες και για διαφορετικούς λόγους, ο ένας έφυγε και τον άλλον τον... έφυγαν. Για την περίπτωση του Πορτογάλου προπονητή δεν έχω να σχολιάσω και πολλά. Πέρασε και δεν ακούμπησε. Ολα αυτά που ακούστηκαν για το παράταιρο του να διώχνεις έναν αήττητο προπονητή μεσούντος του πιο αστείου πρωταθλήματος όλων των εποχών, τα ακούω και γελάω. Οι μεν παλεύουν για τη σωτηρία και οι δε με τα φαντάσματα και εμείς θα πρέπει να καυχιόμαστε για το αήττητο. Adeus... Οσο για τη φυγή του παίκτη με το νούμερο 35 στην πλάτη, δεν σας κρύβω ότι η χαρά μου είναι ανείπωτη. Και από ό,τι εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς, το ίδιο ισχύει και για τη συντριπτική πλειονότητα των Ολυμπιακών. Ποτέ δεν είχε την αποδοχή της κερκίδας, κάτι που άλλωστε το αντιλαμβανόταν συχνά πυκνά και ο ίδιος. Παίκτης υπερτιμημένος, βαριεστημένος, άνευρος, στάσιμος, αδιάφορος, απόμακρος. Φέροντας το περιβραχιόνιο στο μπράτσο του, θα μπορούσε να δικαιολογηθεί για όλα τα παραπάνω, εκτός από το να είναι απόμακρος. Οντας αρχηγός οφείλεις να είσαι σάρκα εκ σαρκός του συλλόγου και όχι ξένο με αυτόν σώμα. Arrivederci... Ρωμαίος Γκίγκ λης

Στιγμιότυπα Πόλης

Tο μπλουζ του άστεγου Πριν από 20 χρόνια που δούλευα στο Λονδίνο, γνώρισα για πρώτη φορά αστέγους. Πολλούς αστέγους δηλαδή, όχι έναν και δύο. Ημασταν τότε μαντρωμένοι στο κτίριο του BBC, στο Strand, και από εκεί ως το σταθμό του Holborn άστραφταν στη σειρά τα κτίρια γραφείων. Αστραφταν τη μέρα, γιατί τη νύχτα ο δρόμος μεταμορφωνόταν σε καταφύγιο. Και καταλαμβάνονταν οι είσοδοι των πολυώροφων από αστέγους. Τους έβλεπα κουκουλωμένους όπως έφευγα από τις νυχτερινές βάρδιες και αναρωτιόμουν τι σόι άνθρωποι να ήταν, τι κρυβότανε κάτω από τα sleeping bags και πώς βρεθήκανε σε αυτή τη θέση. Είχε αφιχθεί τότε στο Λονδίνο και εκείνη που κοιμάται πλάι μου. Για ολιγοήμερη επίσκεψη στον εκλεκτό της. Και όπως κατέβηκε από το αεροπλάνο και ήρθε να με βρει για να πάρει κλειδιά σπιτιού, πέρασε από τον δρόμο με τους άστεγους. Την είδε ένα τυπάκι ψιλοφορτωμένη και της ζήτησε τσιγάρο. Τον είδε και αυτή, έβγαλε δύο πακέτα, του τα χάρισε. Το τυπάκι έμεινε με το στόμα ανοιχτό. «Από πού είσαι;» τη ρώτησε. «Απ’ την Ελλάδα», του απάντησε. «Πρέπει να είναι πολύ ωραία χώρα...» της είπε. Και άρχισε να φουμάρει. Ηταν ωραία χώρα αναμφιβόλως. Και από αστέγους ιδέα δεν είχαμε. Ξέραμε τρεις τέσσερις ανθρώπους που περιφέρονταν δεξιά αριστερά και την πέφτανε όπου βρίσκανε, αλλά περισσότερο από άποψη το κάνανε

και όχι από ανάγκη. Εκκεντρισμοί του κλεινού άστεως. Ακόμη υπάρχουν. Τις προάλλες η φίλη μου η Εύη μου έδειξε έναν σχεδόν άψογο κύριο στα Εξάρχεια, που τον συντηρούν γείτονες και γνωστοί. Λίγο νερό, λίγο ψωμί, ολίγοι μεζέδες, καμιά βρύση για πλύσιμο, κάνα ρούχο δεύτερο χέρι που περισσεύει στην γκαρνταρόμπα. «Το κάνει από άποψη», μου ψιθύρισε. «Δεν ενδιαφέρεται να έχει στέγη πάνω από το κεφάλι του». Και εγώ του βγάζω το καπέλο. Αλλά δεν είναι αυτός που με απασχολεί. Είναι οι στρατιές των αστέγων που κατακλύζουν το κέντρο της Αθήνας. Διμοιρίες, λόχοι, τάγματα Ελλήνων και ξένων που καταλύουν όπου βρουν και μετακινούνται από τετράγωνο σε τετράγωνο ανάλογα με τις διαμαρτυρίες των περιοίκων. Τους βλέπουμε παντού εδώ και δυο τρία χρόνια, με τις τάξεις τους να πυκνώνουν διαρκώς. Χωμένοι κάτω από τις τριμμένες κουβέρτες, μέσα στους πολύχρωμους υπνόσακους. Με έναν σωρό σακούλες δεξιά και αριστερά από τα υποτυπώδη μαξιλάρια τους. Οι κλοσάρ των Αθηνών, χωμένοι σε γωνίες, σε εσοχές και εισόδους των πολυκατοικιών. Κανονικά τώρα εδώ θα έπρεπε να αρχίσω τις γκρίνιες προς τον Δήμο Αθηναίων. Αλλά θα του το χαρίσω αυτή τη φορά, γιατί δεν είναι δικές του οι πρωτεύουσες ευθύνες. Μπορώ να πω τα λογάκια μου για τις υπηρεσίες καθαριότητας, μπορώ να ζητήσω περισσότερες παρεμ-

βάσεις και λιγότερες φανφάρες, μπορώ να προτείνω πιο αποτελεσματικές λύσεις στα προβλήματα. Ολα αυτά, ωστόσο, θα είναι παρηγοριά στον άρρωστο. Διότι στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι ο Δήμος κύριος φταίχτης, είμαστε εμείς. Εμείς που μαγευτήκαμε από το χρηματιστήριο, εμείς που θαμπωθήκαμε από το ευρώ, εμείς που υμνήσαμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, εμείς που φουσκώσαμε τη φούσκα των ακινήτων, εμείς που κατάπιαμε το χάπι της «ισχυρής Ελλάδας». Το κατάπιαμε αμάσητο. Και τώρα βλέπουμε ότι πλάι στην Καγιέν και στη μεζονέτα πλαγιάζει ένας άστεγος. Και απαιτούμε να σταθεί η πολιτεία στο ύψος της, να παρθούν μέτρα, να καλλωπισθεί η Αθήνα, να μπουν παντού ποδήλατα, ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Ε, λοιπόν, σας έχω νέα, που λένε και οι Εγγλέζοι. Οσο μας συναρπάζει το όραμα της φιλανθρωπίας και μόνο, οι άστεγοι θα αυξάνονται αντί να λιγοστεύουν. Και τα προβλήματά τους θα διογκώνονται αντί να μικραίνουν. Οταν σε λίγο καιρό θα τους βάζουν φωτιά στη μέση του δρόμου οι τσογλανοπαρέες (όπως LA!), τα ξαναλέμε. Χρήστος Ξανθάκης