Metropolis Free Press 26.04.13 by Metropolis

26.04 - 02.05. 2013

Dream, dream, dream Η Νάντια Σουφλή περιπλανάται στα μουσικά όνειρα του Σταύρου Λάντσια

ΦΥΛΛΟ 1026

Νέα επιχειρηματικότητα Ο Αλέξανδρος Ρούστας ξεναγεί τον Ανδρέα Γιαννόπουλο στο iQbility

Αθήνα ανοχύρωτη πόλη Το σινεμά του Εκτορα Λυγίζου κλείνει το μάτι στον Δημήτρη Χαλιώτη

Metropolis www.metropolispress.gr

Ιστορίες ενός ανήσυχου ταξιδιώτη Ο Παύλος Παυλίδης επανέρχεται θριαμβευτικά στη δισκογραφία

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο (σελ. 9)

Index ΔΕΣΤΕ 2013...10

ΒΟΒ Studio...30

Μια ξενάγηση στα έργα των έξι υποψήφιων, τα οποία φιλοξενούνται στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης

Οι νικητές του Χρυσού ΕΒΓΕ Γραφιστικής και σχεδιαστές της “Metropolis” δεν είναι απλοί διεκπεραιωτές

iQbility...11

G Design Studio...34

Ενα νέο project στον τομέα της επιχειρηματικότητας προωθεί και χρηματοδοτεί startup εταιρείες

Το δημιουργικό γραφείο που βραβεύτηκε με το Μέγα ΕΒΓΕ 2013

Παυλί δης...26

Borderline...36

Μέσα από το νέο του άλμπουμ μας ταξιδεύει σε «Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί»

Αυτοσχεδιασμοί και «θόρυβος» στο τρίτο φεστιβάλ πειραματικής μουσικής στη Στέγη

Λυγί ζος...28

Υπόγειο...37

Ο νικητής των φετινών Βραβείων της Ακαδημίας Κινηματογράφου μιλάει για την ταινία του, τις βραβεύσεις και το θέατρο

Η Μαριάννα Κάλμπαρη και ο Βασίλης Μαυρογεωργίου «ζωντανεύουν» τον Γκιγιόμ στην Πειραιώς

Spectralfire...29

Λάντσιας...38

Η μουσική πορεία του Λάμπη Κουντουρόγιαννη μέχρι το νέο βιντεοκλίπ για το τραγούδι “Trust in Time”

Μιλάει για τη ζωή και τα σχέδιά του, μέσα από το προσωπικό του «Ημερολόγιο Ονείρων»

Mstories 67 Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου και η Μαριάννα Κάλμπαρη ρίχνουν την αυλαία του δεύτερου “Low Budget Festival μιλάει... Γαλλικά”, το Outview Film Festival επιμένει... «Δεν μας πέφτει ποτέ», ο Σταύρος Λάντσιας ξεφυλλίζει ξανά το «Ημερολόγιο Ονείρων» του, το «Αξιον Εστί» πάει στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και η Γη του 2050 μας περιμένει στο Πολιτιστικό Κέντρο «Ελληνικός Κόσμος». Στην Καπνικαρέα...

METROPOLIS

metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr] : Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr] : Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Αργυρώ Μποζώνη, Βασίλης Νέδος, Γιώργος Παπαστογιαννούδης, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr] : Βάσια Αναγνωστοπούλου, Δάφνη Ανέστη, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Σταύρος Πετρόπουλος, Shutterstock, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr] : Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου / Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr] : Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

Οι μέρες της αφθονίας μου

Διαχρονικές διακρίσεις και μια ανάσταση Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr

«Τα Ηνωμένα Εθνη θεωρούν ότι η Ελλάδα είναι μία από τις χειρότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης στις ρατσιστικές εκδηλώσεις εναντίον των μειονοτήτων. Η ελληνική κυβέρνηση, ωστόσο, σχεδιάζει νέους νόμους που θα προστατεύουν τους χιλιάδες μετανάστες που ζούνε στη χώρα από τις διακρίσεις στην εργασία τους και από το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης». Οι παραπάνω γραμμές είναι παρμένες από ένα δημοσίευμα του BBC του 2004, όταν κρούσματα βίας κατά Αλβανών μεταναστών κυρίως είχαν απασχολήσει την ευρωπαϊκή γνώμη. Η Ελλάδα είχε μόλις διοργανώσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες και, μπορεί τα οικονομικά μας ούτε τότε να ήταν σε άριστη κατάσταση, αλλά η μυρωδιά της κρίσης δεν είχε ακόμα ανακατευτεί με το όμορφο άρωμα της καθημερινότητάς μας. Επτά χρόνια αργότερα, σήμερα, ο ξένος Τύπος αναπαράγει την έκθεση του Δικτύου Καταγραφής Ρατσιστικής Βίας, σύμφωνα με την οποία, όπως θα είδατε πιθανότητα και στην εγχώρια ειδησεογραφία, τα ποσοστά μας για το 2012 σε κρούσματα ρατσιστικής βίας αυξήθηκαν κατά 20%. Συγκεκριμένα, οι καταγεγραμμένες επιθέσεις ανήλθαν στις 154 και αφορούσαν στην πλειονότητά τους Αφγανούς, Πακιστανούς, Μπαγκλαντεσιανούς και κατά δεύτερο λόγο Αφρικανούς πρόσφυγες

που ζούνε στη χώρα μας. Οι οποίες είναι προφανώς πολύ περισσότερες, καθώς αρκετά ακόμα περιστατικά βίας εναντίον παράνομων μεταναστών δεν θα έφτασαν ποτέ στις αρχές. Ο ξένος Τύπος σχολίασε το θέμα ως άμεσο επακόλουθο της κρίσης. Μια λογική διαπίστωση, η οποία όμως έρχεται σε αντίθεση με το προαναφερθέν δημοσίευμα του 2004, όταν η κακή εικόνα μας διεθνώς δεν συνοδευόταν από τη δικαιολογία της οικονομικής μας κατάστασης. Θέλω να πω, τι μας φταίει τελικά; Στην Ελλάδα άλλαξαν χιλιάδες πράγματα από το «δεν θα γίνεις Ελληνας ποτέ» μέχρι τη Μανωλάδα, όχι όμως η κοινωνική μας ευσυνειδησία, η οποία εξελίσσεται όλο και περισσότερο σε ένα τεράστιο αγκάθι που κάνει τη ζωή σε αυτόν τον τόπο όλο και δυσκολότερη. Σε αυτόν τον τόπο που ετοιμάζεται για ένα μικρό διάλειμμα, λόγω Πάσχα, αφήνοντας για τρεις τέσσερις μέρες έστω τα όσα τον βασανίζουν στο περιθώριο. Αυτή μας την ικανότητα του “pause” την είχαμε πάντα αναπτυγμένη, εν προκειμένω παρασυρόμενοι από τον -εδώ και λίγες μέρες- γλυκύτατο ανοιξιάτικο ήλιο και τη διάθεσή μας και φέτος να πιστέψουμε σε μια ανάσταση. Σας την ευχόμαστε, μέχρι την επόμενή μας συνάντηση μετά τη διακοπή μιας απαραίτητα μεγάλης εβδομάδας.

Ματιές

Επιστροφή στην καλή μουσική

Tο νυφικό του Τo ξεκαθαρίζω από την αρχή. Θεωρώ ότι έχει έρθει επιτέλους η ώρα να αναγνωριστεί και στην Ελλάδα η συμβίωση ομοφυλόφιλων ζευγαριών. Γίνεται πια σε όλο και περισσότερες χώρες του κόσμου. Στην Ευρώπη έχουμε μείνει, νομίζω, οι Κύπριοι και εμείς, οι καθολικοί Ιταλοί και κάποιες χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, που δεν το έχουμε κατοχυρώσει νομοθετικά. Ο Πρόεδρος Ομπάμα το είπε πολύ απλά: Αν δύο άνθρωποι αγαπιούνται και θέλουν να ζουν μαζί, δεν μπορεί το κράτος να μην τους αναγνωρίζει αυτό το δικαίωμα.

Από τότε που έσκασε η οικονομική κρίση στη χώρα, η δισκογραφία δέχθηκε το χτύπημα που την αποτελείωσε! Αυτό είναι ένα συμπέρασμα που, ακόμα και περαστικός να είσαι από την πόλη, το βγάζεις με ευκολία. CD bags να κρέμονται σε μισάνοιχτα/μισόκλειστα περίπτερα, απουσία δισκοπωλείων που να συγκεντρώνουν κόσμο ο οποίος να αγοράζει μουσική, μουσικά περιοδικά και στήλες σε εφημερίδες που αφορούν όλο και λιγότερους...

και οι Depeche Mode είναι καλλιτέχνες που αυτή τη στιγμή ακούγονται σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Για την ελληνική αγορά, το γεγονός αυτό αποδίδεται στο ότι ένα μικρό αγοραστικό κοινό επηρεάζεται πολύ πιο εύκολα. Οι άνθρωποι που αγόραζαν παλιότερα μουσική σήμερα λόγω της στενότητας δεν αγοράζουν, οπότε αυτοί που καθορίζουν την εικόνα -μιας ρηχής αγοράς- είναι οι φανατικοί μουσικόφιλοι που στο σπίτι τους θέλουν να έχουν τα καλά δισκάκια.

Και όμως, κοιτάζοντας προχθές το ελληνικό Τop10 των πωλήσεων σε άλμπουμ και singles, βρέθηκα αντιμέτωπος με κάτι που μου θύμισε Τop10 άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Μέσα στο ελληνικό Τop10 βρίσκονται πια δίσκοι καινούργιοι και εξαιρετικοί και μάλιστα είναι φαινόμενο μαζικό (αν και η αλήθεια είναι σε μικρή κλίμακα ή, όπως αλλιώς λέμε, σε ρηχά νερά)! Οι καινούργιοι δίσκοι του Nick Cave και του David Bowie που αντέχουν από ό,τι φαίνεται, ο Parov Stelar και οι Bajofondo του Gustavo Santaolalla, η Jessie Ware

Και όπως ξέρουμε όλοι, καλή μουσική κάνουν δύο κατηγορίες καλλιτεχνών: οι πολύ ταλαντούχοι, αλλά και οι πολύ σοβαροί... Οπως έχει πει με εύστοχο και απόλυτο τρόπο και ο Duke Ellington: “There are two kinds of music, good music and the other kind”. Ηρθε η ώρα της καλής μουσικής; ΥΓ: Ακούμε “Unfinished Sympathy” από Massive Attack. Γιώργος Μουχταρίδης

Αφού τα ξεκαθαρίσαμε αυτά, πάμε στο επόμενο θέμα μας. Ελαβα πρόσκληση από φίλο Ελληνα που ζει στη Βαρκελώνη να πάω στον γάμο του με τον καλό του, τον Χαβιέ! Προσέξτε, εδώ δεν μιλάμε απλά για ένα γκέι ζευγάρι που ζει επίσημα μαζί και απολαμβάνει τα ίδια δικαιώματα (φορολογικά κλπ.) με τους υπόλοιπους πολίτες. Ο φίλος μου ο Πέτρος θέλει να κάνει γάμο κανονικό. Και εγώ τρελαίνομαι! Ρε Πέτρο, αν κάτι γλιτώνει ένας γκέι είναι ακριβώς η υποχρέωση να υποκύψει σε όλες αυτές τις κοινωνικές συμβάσεις! Εχεις την εντύπωση ότι ο συνάδελφός σου (που θέλεις να τον καλέσεις και στον γάμο) πέρασε πολύ ωραία μπροστά στον βλοσυρό παπά που του έψελνε επί ώρα; Πιστεύεις ότι του άρεσε πολύ να κάθεται να τον χαιρετάνε και να τον φιλάνε διάφορες θείες και φιλενάδες της πεθεράς του στο τραπέζι του γάμου; Αυτό ζήλεψες από τα στρέιτ ζευγάρια; Να το πάρεις το παιδί, ρε Πέτρο! Και άμα θέλεις, να κάνεις και ένα πάρτι, εγώ ευχαρίστως να έρθω στη Βαρκελώνη (αν έχω λεφτά για τα εισιτήρια τότε). Αλλά, σοβαρά τώρα, θα τρέχεις στο Δημαρχείο και θα αλλάζεις δαχτυλίδια με τον Χαβιέ σε δημόσια θέα; Δεν ξέρω αν είμαι περίεργος. Αλλά δεν το καταλαβαίνω. Εχω ακούσει ιστορίες για κορίτσια που τα μεγάλωσαν με το όνειρο να ζήσουν τη μεγάλη στιγμή που θα ντυθούν νυφούλες. Ξέρω και πολλά στρέιτ αγόρια που θέλουν -έστω χωρίς τρελό κέφι- να τιμήσουν την «παράδοση». Αλλά ένας γκέι, που μπορεί να τα γλιτώσει όλα αυτά και να κάνει τη δουλειά του με μια επίσκεψη διακριτική σε έναν συμβολαιογράφο, είναι δυνατόν να στέλνει γαμήλιες προσκλήσεις; Τέλος πάντων! Κάνε ό,τι νομίζεις, Πέτρο. Εμείς εδώ στην Ελλάδα δεν έχουμε φτάσει ακόμη ούτε στο αυτονόητο - τη συμβολαιογραφική πράξη που λέγαμε. Οπότε, τι να λέμε τώρα για νυφικά!

Μπροστά στο άδειο βαζάκι της κρέμας Η έξυπνη Αθηναία:

Χόντο δεν βλάπτει. Τα δείγματα θα τη «βγάλουν» μέχρι να ξαναπληρωθεί.

y Βεβαιώνεται ότι δεν υπάρχει πλέον ίχνος στα τοιχώματα πριν πετάξει -μετά πόνου καρδιάς- το βαζάκι.

y Σκέφτεται να κάνει στάση στο φαρμακείο της γειτονιάς της για να μελετήσει τις προσφορές στα καλλυντικά.

y Ερευνά τα ντουλάπια και τα συρτάρια του μπάνιου για μισοτελειωμένα βαζάκια και δείγματα από παλιότερες επισκέψεις στον Χόντο.

y Ρωτάει τον καλό της αν πιστεύει ότι το πρόσωπό της έχει χάσει τη λάμψη του, τη σφριγηλότητά του κλπ. y Εισπράττει την πλήρη αδιαφορία του καλού της.

y Τσεκάρει το Google για συνταγές για αυτοσχέδιες κρέμες.

y Δεν πάει πουθενά.

y Αποφασίζει ότι μια διερευνητική επίσκεψη στον

Λήδα Πιμπλή

Με τα «μυαλά» στα κάγκελα Μου είναι αδύνατον να δεχθώ ότι μπορεί κάτοικος των Αθηνών με στοιχειώδη καλλιέργεια να θεωρεί ότι είναι αποδεκτό οποιοδήποτε είδος σιδερόφραξης οποιουδήποτε μνημείου και αστικού χώρου, ακόμη και αν το καγκελάκι είναι σχεδιασμένο από τον Φίλιπ Σταρκ αυτοπροσώπως. Κι όμως, διάβασα στην «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής στο ρεπορτάζ του Δημήτρη Ρηγόπουλου ότι είχε, λέει, την έμπνευση η Σύγκλητος της Ακαδημίας Αθηνών να προτείνει τη σιδερόφραξη του ωραίου της κτιρίου και των παράπλευρων που σχηματίζουν την Αθηναϊκή Τριλογία. Αλλά το Συμβούλιο που έχει τη φροντίδα των νεότερων μνημείων είχε με τη σειρά του, ευτυχώς, τη σοφία να απορρίψει την ιδέα. Μπορεί να έχουν τα δίκια τους οι Ακαδημαϊκοί ότι καταστρέφονται τα ιστορικά κτίρια των Προπυλαίων από τα γκράφιτι και τα σπρέι, ότι στους χώρους ανάμεσά τους φωλιάζει το τράφικινγκ των ναρκωτικών, χρήστες και βαποράκια. Αλλά και μόνο η ιδέα ότι δεν φτάνει το κάγκελο που γέμισε την Αθήνα ο Αβραμόπουλος, αλλά θα προστεθούν μερικές εκατοντάδες μέτρα ακόμη γύρω από τα ελάχιστα κτίρια που απόμειναν να φωλιάζει το βλέμμα όποιου διασχίζει το Κέντρο, μου έφερε φρίκη. Πρώτον διότι κανένα κάγκελο δεν εμπόδισε ποτέ οποιονδήποτε ήθελε να το παραβιάσει, είτε για το κέφι του είτε γιατί αισθανόταν ότι περιορίζει τον ζωτικό του χώρο. Κανένα κάγκελο γύρω από τα λίγα πάρκα στο κέντρο των Αθηνών δεν έχει εμποδίσει ούτε κυνηγημένες σκιές λαθρομεταναστών να φωλιάσουν πίσω από θάμνους για ύπνο ή να «ανακουφίσουν» τις φυσικές τους ανάγκες, ούτε οδηγούς να παρκάρουν γύρω γύρω. Οι τελευταίοι, μάλιστα, κλείνοντας τις εισόδους με τη συνήθη ασυνειδησία τους, καταφέρνουν σε συνδυασμό με την καγκελόφραξη να μετατρέψουν το πάρκο σε απροσπέλαστη περιοχή. Το χειρότερο, όμως, είναι η αίσθηση του αποκλεισμού που δημιουργεί η θέα του κάγκελου ως μέσου προστασίας δημόσιου χώρου και κτιρίου. Γίνεται προκλητική ακόμη και για τον πιο φιλήσυχο. Μοιάζει τρομακτική ακόμη και για τον πιο αθώο. Αναδίδει φόβο. Και για αυτό ακριβώς είναι αντιαισθητικό. Πόσο πιο όμορφη και ειρηνική θα έμοιαζε η πόλη αν τα λίγα παρκάκια στο κέντρο της όπως και οι δρόμοι και τα στενά της, αν, αντί του φρικώδους πράσινου κάγκελου που προκαλεί αυτομάτως αίσθημα ασφυξίας, είχαν για παράδειγμα μικρά μαρμάρινα κολονάκια. Ισα για να εμποδίζουν τους οδηγούς να καβαλούν τα πεζοδρόμια. Το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί θα ήταν να καταντήσουμε όχι απλώς μια πόλη σιδερόφρακτη που «φωνάζει» το έλλειμμα πολιτισμού της, αλλά μια πόλη που αποδέχεται τον φόβο και φτιάχνει φράκτες από κάγκελα, ενώ εκείνο που χρειάζεται είναι κουλτούρα σεβασμού. Και, πάντως, όχι άλλα ...μυαλά στα κάγκελα. Αθηνά Δεληγιάννη

Ματιές

Μια σταγόνα πραγματικότητας

Πάνος Μιχαήλ

With or without you Ξεκίνησα μια ζωή γεμίζοντας βαλίτσες. Πέρασα μια ζωή κουβαλώντας βαλίτσες. Πέρασα μια ζωή πιστεύοντας ότι το να κλειδώνουμε και να ανοίγουμε βαλίτσες είναι κατά μία έννοια ο σκοπός κάθε ανθρώπου στον πλανήτη. Οτι σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας κουδούνιζαν κλειδιά που ανοίγουν βαλίτσες. «Οι αποσκευές μου», λες υπερήφανα. Αλλά όλη αυτή η μπαγκαζερί για την οποία είσαι υπερήφανος σε παραγκωνίζει από την ίδια σου τη ζωή, αθόρυβα και ύπουλα. Πιάνει χώρο, ρουφάει άπληστα τον αέρα και σου κόβει τη θέα.

Μια -ευτυχώς μικρή- περιπέτεια με οδήγησε την Τετάρτη στον Ευαγγελισμό σε ώρα εφημερίας. Σκηνές πανικού, γκρίνια στην αναμονή, φορεία με αιμόφυρτους ασθενείς, γιατροί που άφηναν τον έναν ασθενή για να αναλάβουν τον άλλον, χωρίς να προλάβουν να πάρουν ανάσα. Στην ουρά της -αναγκαστικά πολύωρης αναμονής- στέκονταν νέοι και ηλικιωμένοι, Ελληνες και μετανάστες. Ανθρωποι του μόχθου, συνταξιούχοι, αλλά και μεσήλικες που κάποτε ανήκαν στη μεσαία τάξη και, τώρα, τη στιγμή της ανάγκης τους, προσέτρεξαν στο δημόσιο νοσοκομείο, το οποίο, παρά τα προβλήματά του, παρέχει βοήθεια σε όποιον και αν τη ζητήσει. Παρά την προφανή κόπωσή τους, οι γιατροί του νοσοκομείου παρέμεναν ευγενικοί, σταθεροί, επαγγελματίες. Με τη συμπεριφορά τους αντιστάθμιζαν τις ελλείψεις σε προσωπικό, την εμφανώς λειψή υλική υποδομή, τον τεράστιο φόρτο εργασίας. Η συγκεκριμένη εικόνα, η διάχυτη αίσθηση απαισι-

οδοξίας, σε συνδυασμό με εκείνη των επίμονων επαγγελματιών οι οποίοι συνεχίζουν, ενδεχομένως επειδή αυτό ξέρουν να κάνουν, είναι ένα στιγμιότυπο πραγματικότητας. Το δημόσιο νοσοκομείο και τα προβλήματά του μας αφορούν όλους. Αντιθέτως, η μείωση του ΦΠΑ στο τζατζίκι, σε μια ομάδα επαγγελματιών που -ούτως ή άλλως- φοροδιαφεύγουν, τα εγκαίνια (;) σε έργα οδοποιίας αλά 1950 και οι επικοινωνιακές παρόλες των κομμάτων της κυβέρνησης δεν αφορούν κανέναν. Ωστόσο, επειδή το μιντιακό παιχνίδι ακριβώς αυτή την αντιμετώπιση της πραγματικότητας επιβάλλει, έτσι και οι πολιτικοί εξακολουθούν να χορεύουν σε αυτόν τον ρυθμό, λες και η χώρα ζει ακόμη στο 2009. Το πολιτικό σύστημα εξακολουθεί στον δρόμο που γνωρίζει. Μόνο που τούτη τη φορά οδηγείται σε αδιέξοδο. Βασίλης Νέδος

Οταν το αεροδρόμιο ήταν στο Ελληνικό, πήγαινα συχνά τις νύχτες εκεί και χάζευα τους πίνακες ανακοινώσεων των πτήσεων και τους ανθρώπους με τις βαλίτσες τους. Να θυμίσω και έναν εφιάλτη: εκείνη την εποχή δεν υπήρχε το όριο των 20 κιλών και οι βαλίτσες δεν είχαν ρόδες. Συνεπώς, όλοι κουβαλούσαν. Εσερναν και σερνόντουσαν αγκαλιά με το βάρος τους. Κι εγώ μαζί με αυτούς. Συνάντησα στη ζωή φοβισμένους, θυμωμένους, ταραγμένους ανθρώπους. Κάθονταν πάνω στις βαλίτσες τους, σέρνοντας το τεράστιο βάρος. Κατάκοποι. Η σκοτεινιά τους ήταν άλλης τάξεως, ήταν κάτι που κουβαλούσαν μέσα τους. Μου κόπηκε η ανάσα όταν είδα πως προσπαθούν να κρατηθούν από τις βαλίτσες τους, πως γερνάνε πιο γρήγορα από όσο υπολογίζουν. Τους κοιτάζεις και ξαφνικά φοβάσαι. Τις κουβαλάς, λοιπόν, τις δικές σου ή τις ξεφορτώνεσαι; Να ‘μαι λοιπόν. Στη Φρανκφούρτη, υπόστεγο απολεσθέντων και εγώ να ψάχνω την αγαπημένη, μοναδική, χαμένη μαύρη βαλίτσα μου. Δηλαδή ανάμεσα σε περίπου 100 χιλιάδες χαμένες, μοναδικές και αγαπημένες μαύρες βαλίτσες. Μεταβολή, φίλε, και έφυγες. Χαμένος χρόνος. Δεν υπάρχει τίποτα που έχασες μέσα στη βαλίτσα και δεν μπορείς να το φτιάξεις ξανά. Ή θα περάσεις εδώ μέσα 100 χρόνια ψάχνοντας ή θα τα ζήσεις. Μπορεί να έχεις όλες τις αποσκευές του κόσμου και καμιά ιστορία. Εσύ έχεις μια ιστορία να πεις, πες τη χωρίς βαλίτσα, χωρίς βάρος, μέτρα το ανθρώπινο απόβαρο γύρω σου και ξεκίνα. Εχεις να πεις μια ιστορία, μπορείς να την πεις με άδεια χέρια. Ξεβράκωτος και ξυπόλητος. Εχεις την ιστορία του κόσμου μέσα σου. Αλλωστε για ιστορίες δεν μιλάμε; Αργυρώ Μποζώνη

Πλαστική Πρωτομαγιά Μπορεί να ζούμε μακριά από τη ζωοδόχο φύση, τα πράσινα και λουλουδιασμένα λιβάδια που αυτή την εποχή έχουν φορέσει τα καλά τους, αλλά εξακολουθώ να μην μπορώ καν να φανταστώ πρωτομαγιάτικα στεφάνια από PVC. Τα είχα σχεδόν ξεχάσει, επειδή δεν χωρούν στο μυαλό μου και την αισθητική μου: στεφάνια από πλαστικά λουλούδια προς αντικατάσταση των παραδοσιακών, πλεγμένων από ρόδα, βιολέτες, μαργαρίτες και άλλα πανέμορφα λουλούδια της εποχής. Πένθιμα, νεκρά και άοσμα, καθρεφτίζουν τις κούφιες αξίες της νεοελληνικής

γκρίζας πραγματικότητας που βολεύεται όπου και όσο την παίρνει, αρκεί να μη χρειαστεί να σηκωθεί από τον καναπέ της. Τα πλαστικά αυτά, δυσοίωνα, μαγιάτικα στεφάνια ανήκουν σε μουσεία του κιτς και όχι στο καλωσόρισμα ενός μυρωδάτου μήνα. Κάτι σαν τα έτοιμα πασχαλινά κόκκινα αυγά του εμπορίου, που καταργούν ένα όμορφο παραδοσιακό έθιμο, επειδή το βάψιμό τους λερώνει τις design κουζίνες που αρνούνται πεισματικά να υποκύψουν στον ρόλο τους. Νικήτας Καραγιάννης

Αυτό είναι ένα QR Code! Αν είστε τακτικός αναγνώστης της εφημερίδας μας, θα έχετε προσέξει ότι υπάρχει ένα τέτοιο, λίγο μικρότερο, στην αρχή κάθε θέματος ή συνέντευξης που φιλοξενείται στις σελίδες μας. Eχετε έξυπνο κινητό τηλέφωνο; Αν ναι, μπορείτε να το σκανάρετε (αν δεν ξέρετε πώς γίνεται αυτό, επισκεφθείτε τη διεύθυνση bit.ly/Yar22Y για να κατεβάσετε μια εφαρμογή scan για το κινητό σας) και έτσι να ανακαλύψετε το επιπλέον αποκλειστικό περιεχόμενο που προσφέρει στους αναγνώστες της η “Metropolis”. Τι σημαίνει αποκλειστικό περιεχόμενο; Περισσότερες φωτογραφίες, βίντεο, τραγούδια, ό,τι φαντάζεστε και κάνει την εμπειρία του να διαβάζετε την εφημερίδα μας πιο ενδιαφέρουσα, πιο διαδραστική, πιο προσωπική. Αν και μπορείτε να διαβάσετε όλα τα θέματα της εφημερίδας μας και στο website μας, στη διεύθυνση www.metropolispress.gr, το υλικό που κρύβεται πίσω από το QR Code δεν είναι διαθέσιμο από το site μας. Είναι ένα δώρο από εμάς σε εσάς, τους αναγνώστες μας. Γιατί, όσο και αν αγαπάμε την καινούργια τεχνολογία και το internet, μερικά πράγματα δεν θα χάσουν ποτέ τη γοητεία τους, όπως το ξεφύλλισμα μιας φρεσκοτυπωμένης εφημερίδας. Εστω και με ένα smartphone στην τσέπη.

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη

H αρχαιολογία του παρόντος Θεσμός: η λέξη μοιάζει εξωτική μέσα στο ξεχαρβαλωμένο τοπίο του ελληνικού πολιτισμού - με αποκορύφωμα βέβαια τις παρυφές της σύγχρονης τέχνης. Καθώς, όμως, περιηγείται κανείς στις αίθουσες του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης για να δει τα έργα των υποψηφίων για τα βραβεία ΔΕΣΤΕ 2013, μέσα σε αυτή την πάντα γοητευτική (ακόμη και ανεξαρτήτως εκθεμάτων) συνάντηση του σύγχρονου με το βιωμένο, δεν μπορεί να μη νιώσει ότι είναι θεατής ενός αντιστεκόμενου θεσμού. Ο θεσμός των βραβείων ΔΕΣΤΕ που απονέμεται κάθε δύο χρόνια σε νέο εικαστικό καλλιτέχνη ξεκίνησε το ευδαιμονικό 1999 και συνεχίζει - φέτος με ακόμη πιο δυναμική την παρουσία των νέων. Διεκδικούν και διεισδύουν και αξιώνουν όχι ως συμμετέχοντες, αλλά ως θεατές, σχολιαστές και μέτοχοι της όλης διαδικασίας. Αυτή η διαπίστωση -συγκινητική και μαζί ελπιδοφόρα- είναι η κυρίαρχη από την προετοιμασία και τα εγκαίνια της έκθεσης που ξεκίνησε την Τετάρτη 24 Απριλίου και θα ολοκληρωθεί στις 30 Σεπτεμβρίου, ενώ η ανακοίνωση του νικητή θα γίνει στις 9 Σεπτεμβρίου (ο αστικός μύθος θέλει την τύχη να ευνοεί για αυτά τα βραβεία κυρίως τις γυναίκες). Είναι αυτή η λύσσα για δημιουργία, συνύπαρξη και διάλογο που έχει το απόλυτο προβάδισμα, ακόμη και από το έργο των ίδιων των δημιουργών. Οι έξι υποψήφιοι για τα βραβεία που δίνει το Ιδρυμα ΔΕΣΤΕ του Δάκη Ιωάννου είναι οι Μαρία Θεοδωράκη,

Ηλίας Παπαηλιάκης, Μichalis Pirgelis, Κώστας Σαχπαζής, Αλέξανδρος Τζάννης, Μαριάννα Χριστοφίδου. Ας επιχειρήσουμε, λοιπόν, μια ξενάγηση στα έξι έργα. Μαρία Θεοδωράκη: Στο έργο της στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης η Μαρία Θεοδωράκη ουσιαστικά (προσ)καλεί τον επισκέπτη να συναντηθεί ενεργά με το έκθεμα - που μοιάζει να μην αποκαλύπτεται ποτέ παρά μόνο μέσα από τη συνάντηση με τον επισκέπτη. Το έργο είναι σχεδόν ατελές, αφού η καλλιτέχνις περιμένει να αποφασίσει το ΔΣ του Μουσείου τον Ιούνιο αν θα της επιτρέψει να εκθέσει μέσα στην κατασκευή της ένα κυκλαδικό εδώλιο. Ηλίας Παπαηλιάκης: Το χρώμα είναι το κυρίαρχο μέσο, είναι το ζητούμενο για τον καλλιτέχνη που παραδέχεται: «Ζωγραφίζω με άσπρο, μαύρο, κίτρινο, κόκκινο και μπλε, την ανάγκη για μια ακόμη καινούργια πρόταση, την ελπίδα για μια ακόμη καινούργια γλώσσα». Το έργο του επικεντρώνεται στην έννοια της εικόνας και τη σχέση της με το φυσικό αντικείμενο, ακολουθώντας μια ερευνητική διαδικασία της παραστατικής ζωγραφικής. Αλλωστε, στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης παρουσιάζει ουσιαστικά πέντε έργα-καταγραφές του ταξιδιού του στην Ανατολή, με το κεφάλι του προφήτη (ο νεκρός Ροβεσπιέρος) να καθηλώνει. Michalis Pirgelis: Η γοητεία της πτήσης είναι αυτή που κινεί τον καλλιτέχνη. Ο ενθουσιασμός, η αδρεναλίνη, αλλά και ο κίνδυνος, η συντριβή.

Στόχος του είναι να δημιουργήσει μια σύγχρονη αρχαιολογία μέσα από αποσυρμένα αεροσκάφη και τμήματά τους, αφού συμπυκνώνουν το βιωμένο παρόν και μπορούν να αποτελέσουν καύσιμο ενός -ακόμη και φαντασιακού- μέλλοντος. Κώστας Σαχπαζής: Παρακολουθώντας το έργο του, ουσιαστικά παρακολουθεί κανείς έναν διάλογο μεταξύ των ίδιων των υλικών. Μέσα από τη διαδικασία του assemblage, το γλυπτικό αντικείμενο προκύπτει ως προϊόν των σταθερών μετατοπίσεων που υφίσταται η αρχική ιδέα. Αλέξανδρος Τζάννης: Πώς καταγράφεται το πέρασμα του χρόνου πάνω στο σώμα της πόλης; Το ερώτημα απαντάται μέσω της καταγραφής που κάνει ο καλλιτέχνης, που ως αρχαιολόγος ανακαλύπτει με γοητευτικό τρόπο συνεχείς αφηγήσεις. Χρησιμοποιεί σχέδια σε χαρτιά, κεραμικά πλακάκια, σίδερα και νέον λάμπες, συνδυάζοντας παραστατικά και αφαιρετικά στοιχεία, ιδεαλιστικά και συμβολικά χαρακτηριστικά. Μαριάννα Χριστοφορίδου (φωτό): Kαι εδώ έχουμε μια θέαση συναντήσεων στον χωροχρόνο, που φέρει ιδιαίτερες φορτίσεις, καθώς η καλλιτέχνις είναι Κύπρια και το θέμα της πατρίδας έχει πολλαπλά επίπεδα φορτίσεων. Στο έργο της βλέπουμε μεταξύ άλλων μια σφηκοφωλιά και φωτογραφίες από λατέρνες στο Γιβραλτάρ στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Ολα οπτικά τεκμήρια αφηγήσεων και τόπων που είναι έτοιμα να αποκτήσουν νέες αναγνώσεις.

Κείμενο: Ανδρέας Γιαννόπουλος / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

26.04 - 02.05. 2013

«Φυτώριο» startups Με κεντρικό σύνθημα “Driving ideas ahead”, το iQbility ετοιμάζεται να ανοίξει τις πόρτες του στην Καλλιθέα και να υποδεχθεί νέες startup εταιρείες βοηθώντας τες να ανοίξουν φτερά. «Πρόκειται για μια πρωτοβουλία του ομίλου Quest σε συνεργασία με το PJ Tech Catalyst Fund με σκοπό την ενίσχυση της νεανικής επιχειρηματικότητας στον χώρο της πληροφορικής», εξηγεί ο Αλέξανδρος Ρούστας, επικεφαλής του project. Στα γραφεία τους, που θυμίζουν αντίστοιχα ξένων επιχειρήσεων, ενσωματώνονται όλες οι ανέσεις που μπορεί να ζητήσουν οι άνθρωποι μιας νέας ομάδας, όπως γρήγορο ίντερνετ, meeting room και... σαλόνι χαλάρωσης με αναπαυτικούς καναπέδες. Καινοτομία, ωστόσο, του iQibility σε σχέση με άλλες παρόμοιες πρωτοβουλίες είναι πως παρέχει χρηματοδότηση συμμετέχοντας στο ρίσκο της νέας επιχείρησης με μερίδιο μετοχών και όχι υπό τη μορφή δανείου ή επιδότησης. Επιπλέον, τις ελαφρύνει από ένα τεράστιο βάρος, αυτό της γραφειοκρατίας. Συγκεκριμένα, καλύ-

πτει από τη φορολογική έναρξη της εταιρείας τις λογιστικές και νομικές υπηρεσίες μέχρι και τις γραφειακές και τεχνικές υποδομές, ώστε να μπορούν να δουλέψουν απερίσπαστες πάνω στο προϊόν τους. «Στόχος μας», συμπληρώνει ο Αλέξανδρος Ρούστας, «είναι να προσφέρουμε πόρους, εμπορικές συνέργειες, υπηρεσίες και μέσα στους νέους επιχειρηματίες για την ανάπτυξη της ιδέας τους και τη μετατροπή της σε επιχειρηματική δραστηριότητα». Η διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσει μια startup για να ενταχθεί στο project είναι εξαιρετικά απλή. Η ομάδα υποβάλλει τα επιχειρηματικά της σχέδια, τα οποία αξιολογούνται από την επενδυτική ομάδα που αποτελείται από στελέχη του ομίλου Quest, του PJ Tech Catalyst fund και συμβούλους με πλούσια πείρα. «Με τις ομάδες που επιλέγονται υπογράφεται συμφωνία επένδυσης, ιδρύεται, κεφαλαιοποιείται και χρηματοδοτείται άμεσα η εταιρεία τους, στην οποία συμμετέχουν με μειοψηφικό ποσοστό η Quest και το PJ Tech Catalyst fund», εξηγεί ο Αλέξανδρος Ρούστας. Οι ομάδες εγκαθίστανται στον χώρο του iQbility και στη διάθεσή τους τίθενται όλες οι αναγκαίες υπο-

δομές και υπηρεσίες. Παράλληλα, αναπτύσσεται πρόγραμμα επαφών και διαλέξεων με τους συμβούλους μέντορες του προγράμματος, το οποίο περιλαμβάνει διαλέξεις, ομαδικές και ατομικές συναντήσεις κλπ. Κατά την ανάπτυξη του προγράμματος, γίνεται διερεύνηση και αξιοποίηση των δικτύων, των συνεργιών και των δυνατοτήτων που υπάρχουν για την προώθηση των νέων προϊόντων στην αγορά. Η διάρκεια του προγράμματος ορίζεται στους έξι μήνες, ενώ υπάρχει η δυνατότητα -ανάλογα με την πρόοδο και τα αποτελέσματα της ομάδας- επέκτασης του προγράμματος με περαιτέρω χρηματοδότηση από τους επενδυτές. Η πρώτη ομάδα, μάλιστα, που θα κάνει «ποδαρικό» στον χώρο έχει ήδη επιλεγεί και είναι η Kyttaro Games. Αποτελείται από έναν πυρήνα τριών ατόμων και αναπτύσσει casual games, βιντεοπαιχνίδια δηλαδή που απευθύνονται στην πλειονότητα των χρηστών. Οι υπόλοιποι ενδιαφερόμενοι μπορούν να υποβάλουν την αίτησή τους μέχρι τις 15 Μαΐου μέσω της ιστοσελίδας www.iqbility.com.

Reality Bites

Και αν πέσεις σε ξάδερφο; Είσαι Ισλανδός έφηβος και γνωρίζεις μια κοπέλα σε μια συναυλία στο Ρέικιαβικ. Η χημεία που υπάρχει ανάμεσά σας είναι προφανής, της αρέσεις και σου αρέσει. Τι ακολουθεί; Σε όλα τα μέρη του κόσμου, το πρώτο φιλί, εκτός από την Ισλανδία, όπου μάλλον προηγείται η ερώτηση: «Μήπως είμαστε συγγενείς;» Σε μια μικρή χώρα 320.000 κατοίκων όπως η Ισλανδία, με εξαιρετικά ομοιογενή πληθυσμό, όλοι οι κάτοικοι τελικά είναι μεταξύ τους συγγενείς, σε κάποιον τουλάχιστον βαθμό. Αρα, το ενδεχόμενο να είναι δεύτερα ή τρίτα ξαδέρφια δυο άνθρωποι που φλερτάρουν τυχαία σε ένα μπαρ δεν είναι ακριβώς απίθανο. Η λύση σε αυτό το εξαιρετικά φλέγον πρόβλημα έρχεται από το Islendiga-App, μια εφαρμογή που δημιούργησαν

τρεις φοιτητές του Πανεπιστημίου της Ισλανδίας. Η εφαρμογή αυτή αντλεί δεδομένα από το Βιβλίο των Ισλανδών, μια καταγραφή των γενεαλογικών δεδομένων όλων των Ισλανδών τα τελευταία 1.200 χρόνια και εντοπίζει τους δεσμούς συγγένειας που συνδέουν όλους τους Ισλανδούς μεταξύ τους. Ετσι, είναι δυνατόν να αποφευχθούν δυσάρεστες «συναντήσεις». Οπως υπογραμμίζει και ένας χρήστης της εφαρμογής στα σχόλια στη σελίδα του Google Play, από όπου μπορούν οι χρήστες Android να κατεβάσουν το Islendiga-App, «αν υπήρχε αυτή η εφαρμογή πέρυσι, μάλλον δεν θα είχα κοιμηθεί ποτέ με την ξαδέρφη μου». Μάλλον... Γ.Μ.

«Κρυμμένος» «Βρέθηκε χαμένο πορτρέτο του Warhol» είναι ο συνήθης τίτλος δημοσιευμάτων όταν έρχεται στο φως κάποιο πορτρέτο που φιλοτέχνησε ο διάσημος Αμερικανός καλλιτέχνης. Είναι η πρώτη φορά, όμως, που ο τίτλος αυτός δίνεται σε ένα δημοσίευμα που παρουσιάζει μέχρι πρότινος άγνωστα πορτρέτα του ίδιου του Warhol, τραβηγμένα από τον Βρετανό φωτογράφο Steve Wood. Σε ένα ταξίδι για το American Film Festival of Deauville, ο Wood γνωρίζει τον Warhol μέσω κοινής φίλης και σύντομα το παρεάκι βρίσκεται από πρεμιέρες σε πάρτι και τούμπαλιν. Η αινιγματική φυσιογνωμία του Warhol δεν άφησε αδιάφορο το φωτογραφικό δαιμόνιο του Wood, ο οποίος και τον έπεισε να του κάνει μια σόλο φωτογράφιση. Εκτοτε φωτογράφος και «μοντέλο» δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ. Οι φωτογραφίες αυτές θάφτηκαν στα κιτάπια του στούντιο του Wood στο Λονδίνο μέχρι που τις ανακάλυψε πέρυσι σε ένα ξεσκαρτάρισμα. Τι απεικονίζουν; Το πορτρέτο του Warhol να κρατάει ένα ηλιοτρόπιο. «Είναι εκπληκτικά πορτρέτα, που αναδεικνύουν μια χιουμοριστική πλευρά του Andy. Το ηλιοτρόπιο είναι σύμβολο ευτυχίας και το contrast μεταξύ αυτού και της ‘απαγορευτικής‘ έκφρασης στο πρόσωπό του δείχνει πώς αντιδρούσε ο Warhol στο γελοίο: ανέκφραστος», είπε ο φωτογράφος και φίλος του ποπ καλλιτέχνη Matthew Rolston. Τα πορτρέτα του Warhol θα δουν τα πρώτα φώτα της δημοσιότητας σε έκθεση που θα πραγματοποιηθεί στη Νέα Υόρκη στις αρχές Μαΐου. Γ.Π.

Ακριβό μου ταξί Καλοκαίρι πλησιάζει και όσοι έχουν τη δυνατότητα να ταξιδέψουν κάνουν ήδη σχέδια για φθηνές διακοπές. Ανάμεσα στα έξοδα υπολογίζεται πάντα και η μεταφορά από το αεροδρόμιο στο κέντρο της πόλης προορισμού μας, δεδομένου ότι πολλοί προτιμούν το ταξί από τα υπόλοιπα μέσα μεταφοράς - λίγο η κούραση, λίγο η ανυπομονησία να φτάσουμε στο ξενοδοχείο. Μια νέα έρευνα, ωστόσο, που αφορά το κόστος μεταφοράς με ταξί από το αεροδρόμιο στο κέντρο μιας μεγάλης πόλης, φέρνει το Τόκιο στην πρώτη θέση, αφού η κούρσα στοιχίζει 300 δολάρια! Η απόσταση του αεροδρομίου Ναρίτα, ως το κέντρο της πόλης είναι 66 χλμ., ενώ η τιμή ενός εισιτηρίου του μετρό 28 δολάρια.

Παρόλα αυτά, η πιο ακριβή διαδρομή θεωρείται από το αεροδρόμιο της Κοπεγχάγης προς το κέντρο, αφού, αν και απέχει μόνο 8 χλμ., στοιχίζει 50 δολάρια. Τρίτη σε ακρίβεια ανάλογης κούρσας με ταξί κατατάσσεται η Γενεύη. Στο Οσλο ο επισκέπτης θα πληρώσει 112 δολάρια και στο Μιλάνο 106 (λόγω απόστασης). Στην Ελλάδα, ως γνωστόν, ελοχεύει πάντα ο κίνδυνος να πέσει ο ανυποψίαστος ταξιδιώτης σε ταξιτζή λαμόγιο και να χρεωθεί 100+ ευρώ για μια διαδρομή που κανονικά στοιχίζει τα μισά. Κάθε χώρα με τους κινδύνους της... Περισσότερες πληροφορίες στην ηλεκτρονική διεύθυνση: www.edition.cnn.com. Ν.Κ.

iApognosi Είναι κάποιες διασκευές τραγουδιών που δεν έπρεπε να ξεμυτίσουν ποτέ σε αυτόν τον κόσμο. Ας πάρουμε για παράδειγμα δύο περιπτώσεις με πρωταγωνιστή το ανυπέρβλητο “Poison” του Alice Cooper. Η Tarja αποφάσισε να το «πειράξει» όταν έφυγε από τους Nightwish (τι άλλο να κάνει η κοπέλα, αφού έχασε την πρόσβαση στη σίγουρη πηγή επιτυχιών που λεγόταν Tuomas Holopainen): πομπώδης εκτέλεση, αδιάφορο αποτέλεσμα. Ακόμη πιο δυσάρεστη ήταν η διασκευή των Groove Coverage, οι οποίοι σκέφτηκαν: «Ποιο τραγούδι να σκοτώσουμε σήμερα;» τη στιγμή που άρχισε να παίζει στο ραδιόφωνο το “Poison”. Κάπως έτσι, φτάσαμε στο σήμερα, στην εποχή των apps. Στην εποχή που, όπως διαβάσαμε στο “Time”, οποιοσδήποτε χρήστης smartphone μπορεί να διασκευάσει τραγούδι (για πρωτότυπη σύνθεση δεν το συζητάμε, αλλά υπάρχει και αυτή η επιλογή). Πώς; Με το Guitarism App του developer Adil Sherwani, το οποίο επιτρέπει την προσομοίωση του παιξίματος κιθάρας μέσω iPhone, iPod ή iPad. Για να αποδείξει δε τις δυνατότητες της εφαρμογής του, ο Adil τόλμησε να διασκευάσει το “All Along the Watchtower” (το οποίο, βέβαια, έγινε γνωστό χάρη στη διασκευή του Jimi Hendrix) και να το στείλει στο site μουσικών apps Evolver.fm. Το αποτέλεσμα είναι ένα αποστειρωμένο «πράγμα» (ελάχιστα ανώτερο του ήχου midi των ‘90s), που φαίνεται πως έχει ακόμη μπόλικο ψωμί στον κόσμο των «έξυπνων τηλεφώνων». Χ.Τ.

19-25.04. 2013

Μουσική

Low bap μαραθώνιος Σε τηλεοπτική συνέντευξη που παραχώρησε πρόσφατα σε μεγάλο τηλεοπτικό σταθμό, ο 46χρονος πια Μιχάλης Μυτακίδης, ιδρυτής και ψυχή των Active Member, ρωτήθηκε κατά πόσο είναι συμβατό ένα συγκρότημα σαν και αυτό που ηγείται να εμφανίζεται σε χώρους όπως ο Βοτανικός Live Stage (Ιερά οδός & Σπύρου Πάτση), ο οποίος έχει ταυτιστεί με την πάλαι ποτέ ακμαία εποχή των μπουζουκιών. Ο γνωστός στο ευρύ κοινό με το ψευδώνυμο B.D. Foxmoor παραδέχτηκε πως άλλοτε δεν περνούσε ούτε απέξω. Οταν, όμως, του προτάθηκε ο συγκεκριμένος χώρος και τον επισκέφτηκε, ομολόγησε ότι του φάνηκε ένας από τους ιδανικότερους συναυλιακούς χώρους που έχει δει ποτέ. Αφού, λοιπόν, έδιωξε τα όποια σύννεφα είχαν δημιουργηθεί στα μυαλά των ακολούθων του low bap κινήματος για την επιλογή του χώρου, ο μουσικός από το Πέραμα παρέα με τη «Δροσιά του» (όπως αποκαλεί τη Γιολάντα Τσιαμπόκαλου -aka Sadahzinhia), τη σύντροφό του στη ζωή και έτερο ενερ-

γό μέλος του συγκροτήματος, είναι έτοιμος να «τρέξει» αύριο, Σάββατο 27 Απριλίου, έναν ακόμη low bap μαραθώνιο, μια και το συγκεκριμένο live αναμένεται να διαρκέσει περισσότερο από πέντε ώρες. Οι οποίες, για να λέμε την αλήθεια, φαντάζουν λίγες για να εσωκλείσουν 21 χρόνια μουσικής παρουσίας και 17 δισκογραφικές δουλειές. Συνοδοιπόροι του στη μαγική αυτή βραδιά, άτομα που έχουν αγαπήσει και έχουν αγαπηθεί εξίσου από τον ταγό της ελληνικής χιπ χοπ σκηνής: ο Rodney P., ο «ο πατριάρχης της χιπ χοπ στη Βρετανία», όπως τον σκιαγράφησε ο ίδιος ο Μυτακίδης· ο Jahcoustix, ο οποίος θα επιμεληθεί τη reggae νότα της βραδιάς· ο Ελληνοαυστραλός Luka Lesson, ποιητής αλλά και στρατευμένος καλλιτέχνης. Και τέλος ο hip hop αστέρας Skitz. Τη συναυλία θα πλαισιώσει η παρουσίαση των ASR (Armat Spina Rosas = Το αγκάθι οπλίζει τα ρόδα), ένα νέο project που ετοιμάζουν από κοινού ο B.D. Foxmoor και ο Νίκος Ξύδης.

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

26.04-02.05.2013

Αυλαία για τους μάγους Μία από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις της χρονιάς, «Το πέρασμα των μάγων» της Νατάσσας Μποφίλιου, του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και του Θέμη Καραμουρατίδη, ολοκληρώνει τον κύκλο της αύριο, Σάββατο 27 Απριλίου, στο Kyklos Live Stage (Ιερά Οδός 74, Βοτανικός). Η παρέα των τριών έκανε πρεμιέρα στις 2 Φεβρουαρίου με τεράστια αποδοχή από το κοινό και αλλεπάλληλα sold-out. Η Νατάσσα, ο Θέμης και ο Γεράσιμος παρουσίασαν ένα μουσικό ταξίδι στον χρόνο σε ένα πρόγραμμα γεμάτο φως, συγκίνηση, δύναμη, εκρηκτικές διασκευές και στιγμές από την κοινή τους πορεία. Είναι «κιόλας τριάντα», ολοκληρώνουν έναν κύκλο δέκα χρόνων και προετοιμάζονται για το φθινόπωρο του 2013!

Ολα για την τζαζ Η 30ή Απριλίου θεσπίστηκε ως Παγκόσμια Ημέρα της Τζαζ από την UNESCO, με πρωτοβουλία του Herbie Hancock, σπουδαίου jazzman, πιανίστα και συνθέτη. Το Petite Fleur (Πλ. Ελευθερωτών 16, Χαλάνδρι), τιμώντας την ημέρα αυτή, θα φιλοξενήσει το “Jazz Flirt” session, το οποίο θα τιμήσουν με την παρουσία τους μερικοί από τους καλύτερους μουσικούς της ελληνικής τζαζ σκηνής, νεότεροι και καταξιωμένοι. Ετσι, τη Μεγάλη Τρίτη στις 30 Απριλίου οι λάτρεις του είδους θα έχουν τη δυνατότητα να απολαύσουν την αγαπημένη τους μουσική με δωρεάν είσοδο και να αποδείξουν για ακόμα μία φορά αυτό που ο Miles Davis υποστήριζε: «Eίναι η μουσική που φέρνει κοντά τους λαούς και τους πολιτισμούς».

Ινδικό φόντο Ο Βρετανός τραγουδοποιός και τραγουδιστής Tom Baxter, τον οποίο έχουμε γνωρίσει μέσα από τη μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία του “Tell her today”, θα βρίσκεται στο Gazarte (Βουτάδων 32-34, Γκάζι) σήμερα και αύριο, 26 και 27 Απριλίου. Ερχεται στην Αθήνα στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής περιοδείας του και λίγο μετά την κυκλοφορία του τρίτου του άλμπουμ με τίτλο “The Uncarved Block”, που είναι εμπνευσμένο από τα ταξίδια του στην Ινδία. Πρόκειται για έναν από τους πιο ανερχόμενους, soulful τραγουδιστές και δημιουργούς της σύγχρονης βρετανικής σκηνής, με συμμετοχές σε soundtrack ταινιών και τη μουσική επένδυση του τελικού σήματος των Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών του 2008 με το κομμάτι “Miracle”.

Πιάνο και κατάνυξη Ο πιανίστας και συνθέτης Βασίλης Τσαμπρόπουλος παρουσιάζει τη Μεγάλη Τρίτη 30 Απριλίου στον Ιανό (Σταδίου 24, Αθήνα) τον δίσκο “Akroasis”, μια πιανιστική μουσική σουίτα που είναι εμπνευσμένη από τη βυζαντινή μουσική και βασισμένη στους ύμνους που ψάλλονται κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας. Είναι η πρώτη ελεύθερη μεταφορά βυζαντινών ύμνων για πιάνο με σκοπό να πλάσει ο ακροατής τις δικές του εικόνες μέσα από την κατανυκτική ατμόσφαιρα. Ο Βασίλης Τσαμπρόπουλος έχει συνεργαστεί με κορυφαίες ορχήστρες της Ευρώπης και της Αμερικής, όπως η Φιλαρμονική του Λονδίνου, η Φιλαρμονική της Τσεχίας και η Βασιλική Φιλαρμονική της Στοκχόλμης.

Νιαουρίσματα στα Εξάρχεια Το μουσικό συγκρότημα Penny & The Swingin’ Cats αποτελείται από πέντε μουσικούς, διαφορετικούς μεν, αλλά με μία κοινή αγάπη: την τζαζ μουσική. Η δράση του ξεκινά την περίοδο 2009-2010, όταν πραγματοποιούν ζωντανές εμφανίσεις σε φεστιβάλ και live σκηνές μεγάλων πόλεων. Πολύ σημαντικές στιγμές για το συγκρότημα, το «άνοιγμα» του προγράμματος του Marc Almond στο Gagarin, αλλά και η συμμετοχή στο “The Swing Thing” στο Fuzz, όπου έπαιξαν μαζί με μία από της καλύτερες swing-jive μπάντες παγκοσμίως, τους Αμερικανούς Royal Crown Revue. Σήμερα, Παρασκευή 26 Απριλίου, με το «Γυφτάκι» τους στον ώμο, τη μεγάλη αυτή ραδιοφωνική τους επιτυχία, οι Penny & The Swingin’ Cats καταφτάνουν στο Floral (Θεμιστοκλέους 80, Εξάρχεια) για μία μοναδική live βραδιά, με σκοπό να «αναστατώσουν τα Εξάρχεια». Το καλό με αυτά τα πάρτι είναι και η έλλειψη ενδυματολογικού κώδικα. Είτε με «τα καλά» μας είτε με «τα καθημερινά» μας, θα λικνιστούμε με τη βελούδινη φωνή της Penny. Οι ίδιοι έχουν παρατσούκλια δανεισμένα από ονόματα γάτων του δρόμου. Στο δελτίο Τύπου μάς υπόσχονται πως θα ταρακουνηθούμε με τα τύμπανα του γάτου των Πατησίων, το κοντραμπάσο του γάτου Σταλλόνε, ενώ θα ξεσηκωθούμε με την performance του γάτου Ζερβού στην κιθάρα! Μαυρόγατες και λοιποί που θα μας χαλάσουν το κέφι, μακριά!

ΠΡΟΣΕΧΩΣ

Σινεμά

Η επιστροφή του Iron Man Το πρώτο blockbuster της θερινής σεζόν, που ξεκινάει κάθε χρόνο ανεπίσημα στα τέλη Απριλίου, δεν είναι άλλο από το “Iron Man 3”. Ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ επιστρέφει στον ρόλο που του χάρισε την απαραίτητη αναγνωρισιμότητα στο ευρύ κοινό και μερικά δεκάδες εκατομμύρια δολάρια στον τραπεζικό του λογαριασμό, υποδυόμενος τον εκκεντρικό δισεκατομμυριούχο Τόνι Σταρκ, που κρύβει μέσα του έναν υπερήρωα. Στην τρίτη περιπέτεια της σειράς, ο Iron Man έρχεται αντιμέτωπος με τον σατανικό Μανδαρίνο, τον εγκέφαλο μιας αδίστακτης τρομοκρατικής οργάνωσης ονόματι Δέκα Δαχτυλίδια, που έχει σκοπό να αλλάξει όσα θεωρούμε δεδομένα για τον σύγχρονο πολιτισμό μας. Η ιστορία περιπλέκεται όταν στο παιχνίδι μπαίνει ο Αλντριχ Κίλιαν και η επιστημονική του ομάδα Extremis, που μέσα από διάφορα γενετικά πειράματα βρίσκει τον τρόπο να βελτιώσει εντυπωσιακά την ανθρώπινη ρώμη, κάτι το οποίο δεν θα αφήσει αδιάφορο τον Μανδαρίνο. Η συνταγή για ένα χολιγουντιανό blockbuster, ακόμα περισσότερο εάν αυτό αντλεί την έμπνευσή του από τον χώρο των κόμικς, είναι λίγο πολύ γνωστή.

Ο τρίτος “Iron Man” την ακολουθεί πιστά, συνδυάζοντας καταιγιστική δράση, απόλυτους κακούς με μοναδικό στόχο να καταστρέψουν τον κόσμο -όπου κόσμος ίσον τις περισσότερες φορές οι ΗΠΑ- και έναν υπερήρωα, που περνάει τη δική του κρίση ταυτότητας παλεύοντας με τα σκοτάδια του. Η παρουσία, ωστόσο, δύο εξαιρετικών ηθοποιών στους σταθερά πιο γοητευτικούς ρόλους των «κακών», όπως ο Μπεν Κίνγκσλεϊ (Μανδαρίνος) και ο Γκάι Πιρς (Κίλιαν), σε συνδυασμό με τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, που ακόμα και στις πιο mainstream επιλογές του δεν χάνει την αίσθηση του black humor και της υπονόμευσης της ίδιας της εικόνας του που τον διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους, δίνει πόντους στο συνολικό αποτέλεσμα. Με την απαραίτητη διάθεση και αγκαλιά με έναν κουβά ποπ κορν και το αναψυκτικό σας, το “Iron Man 3” θα σας φανεί μάλλον σαν ένα ευχάριστο διάλειμμα.

Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

26.04-02.05.2013

Ετήσιο “Star Wars” Με την υπογραφή του Τέσσερα χρόνια μετά το «Ψυχή Βαθιά», ο Παντελής Βούλγαρης επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη με την κινηματογραφική διασκευή του best seller μυθιστορήματος της συζύγου του Ιωάννας Καρυστιάννη «Μικρά Αγγλία». Τα γυρίσματα έχουν ήδη ξεκινήσει στην Ανδρο, όπου και εξελίσσεται η δράση 80 χρόνια πριν. Ο έρωτας της Ορσας και του Σπύρου δεν θα έχει ευτυχές τέλος. Η μητέρα της Ορσας την παντρεύει με τον πλούσιο γιο ενός πλοιοκτήτη. Ο Σπύρος, όμως, δεν θα το βάλει κάτω. Οχι μόνο θα γίνει και αυτός πλοιοκτήτης, αλλά θα παντρευτεί και την αδερφή της Ορσας...

Δεν θα σας το μεταφέραμε αν ήταν μια είδηση που απλά γραφόταν σε ένα blog. Ειπώθηκε από τα χείλη του αφεντικού της Disney Αλαν Χορν. Ο τελευταίος επιβεβαίωσε ότι ο κινηματογραφικός κολοσσός δεν σκοπεύει απλά να βγάλει το 2015 στις αίθουσες το “Star Wars VII”, αλλά φιλοδοξεί να κυκλοφορεί ένα “Star Wars” κάθε χρόνο από το 2015 και τουλάχιστον μέχρι το 2020! Φυσικά, αυτό θα εξαρτηθεί και από την ανταπόκριση των σινεφίλ στις νέες ταινίες της σειράς. Πάντως μια πρώτη διαδικτυακή δημοσκόπηση από το “Empire” έδειξε ότι το 65% των fans του “Star Wars” διαφωνεί με μια τέτοια προοπτική.

Τα must των Καννών Συνολικά 19 ταινίες διεκδικούν τον φετινό Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες. Εκτός από τα νέα φιλμ των αδελφών Κοέν (“Inside Llewyn Davis”), Αλεξάντερ Πέιν (“Nebraska”), Φρανσουά Οζόν (“Jeune et Jolie”) και Στίβεν Σόντερμπεργκ (“Behind the Candelabra”), ξεχωρίσαμε τα πέντε απόλυτα must του Διεθνούς Διαγωνιστικού. Εν αρχή, ο Ρομάν Πολάνσκι. Ο κορυφαίος σκηνοθέτης επιστρέφει με την κινηματογραφική διασκευή του θεατρικού “Venus in Fur”, την ιστορία μιας ηθοποιού που προσπαθεί να πείσει έναν σκηνοθέτη να την προσλάβει για το νέο του έργο. Δεύτερο must, η νέα συνεργασία του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν με τον Ράιαν Γκόσλινγκ μετά το “Drive” στο “Only God Forgives”. Ο Γκόσλινγκ γυρεύει εκδίκηση στην Ιαπωνία για τη δολοφονία του αδελφού του. Βίαιο, σκοτεινό, καθηλωτικό.

Οικολογικό ντοκιμαντέρ Φόρος τιμής Ο βραβευμένος Τούρκος σκηνοθέτης Φατίχ Ακίν, που μας συστήθηκε πριν από μερικά χρόνια με το «Μαζί Ποτέ», επιστρέφει στο είδος του ντοκιμαντέρ μετά το “Crossing the Bridge: The Sound of Istanbul”, με μια ταινία που σκιαγραφεί εξαιρετικά γλαφυρά τη σύγχρονη τουρκική κοινωνία. Στο «Ο Παράδεισος δεν είναι εδώ», που προβάλλεται από αυτή την εβδομάδα στους κινηματογράφους, στρέφει την κάμερά του σε ένα χωριό της βορειοανατολικής Τουρκίας, που από επίγειος Παράδεισος μετατράπηκε σε παράνομη χωματερή μετά την απόφαση της τουρκικής κυβέρνησης να επιτρέψει τη ρίψη απορριμμάτων στους λόφους γύρω από το χωριό. Ο σκηνοθέτης κινηματογραφεί τον πενταετή αγώνα των κατοίκων του χωριού να ανατρέψουν αυτή την απόφαση και να ζήσουν ξανά σε αρμονία με τη φύση.

Από τις 9 έως τις 19 Μαΐου θα πραγματοποιηθεί στο Τριανόν (Κοδριγκτώνος 21, Πατησίων) ένα κινηματογραφικό αφιέρωμα στον μεγαλειώδη και εκκεντρικό Αντι Γουόρχολ. Συνολικά 23 ταινίες και σπάνια ντοκιμαντέρ, που αφορούν τον ίδιο και την εποχή του, θα προβληθούν ως φόρος τιμής στον καλλιτέχνη που μέσα από τη συγγραφή, τη σκηνοθεσία, τη μουσική και τις εικαστικές τέχνες φώτισε με πραγματικά μοναδικό τρόπο όψεις της pop art. Αιρετικός, αντισυμβατικός, ουσιαστικά νεωτερικός, δεν θα μπορούσε παρά να μεταφέρει όλη την κοσμοθεωρία του και στις ταινίες του, που σίγουρα δεν είναι ό,τι πιο εύπεπτο για τον ανυποψίαστο θεατή. Αξίζει, ωστόσο, να ανακαλύψετε και αυτή τη λιγότερο γνωστή πλευρά του.

Και να θέλεις, δύσκολα μπορείς να αγνοήσεις τη νέα ταινία του βραβευμένου με Οσκαρ για το «Ενας Χωρισμός» Ασγκάρ Φαρχαντί. Στο «Παρελθόν» αφηγείται την ιστορία μιας Ιρανής στο Παρίσι, που ξανασυναντιέται με τον σύζυγό της για τα διαδικαστικά του διαζυγίου. Ενα ακόμα δυνατό δράμα, που μάλλον θα μας προκαλέσει ρίγη συγκίνησης. Με το ίδιο ενδιαφέρον αναμένουμε και το “The Immigrant” του Τζέιμς Γκρέι, που έχει δώσει εξαιρετικά δείγματα γραφής με το “Little Odessa” και το “The Yards”. Εδώ έχει στη διάθεσή του ένα μοναδικό πρωταγωνιστικό ζευγάρι. Μαριόν Κοτιγιάρ και Χοακίν Φοίνιξ. Τέλος, θα σταθώ στον άγνωστο στους περισσότερους Χιροκάζου Κόρε-Εντα, έναν από τους σημαντικότερους Ιάπωνες σκηνοθέτες της νεότερης γενιάς. Η ταινία του “Nobody Knows” του 2004 είναι από τις πιο δυνατές κινηματογραφικές μου αναμνήσεις. Η επιστροφή του με το “Like Father, Like Son” μοιάζει κάτι περισσότερο από πολυαναμενόμενη.

Βιβλίο

Μοντέρνοι βρικόλακες Εν αρχή, τον 15ο αιώνα δηλαδή, ήταν ένας αιμοδιψής Βαλκάνιος ηγεμόνας ονόματι Βλαντ Τσέπες. Η ιστορία του κατά κόσμον Κόμη Δράκουλα, μυθοποιημένη και διογκωμένη, προσάραξε στις ακτές της Γηραιάς Αλβιόνας απασχολώντας για δεκαετίες αναγνώστες και συγγραφείς. Κατά αυτόν τον τρόπο το “Dracula” (1897) του Μπραμ Στόκερ αποτελεί περισσότερο την κατάληξη μιας μακρόχρονης αφηγηματικής παράδοσης, παρά μια ατομική σύλληψη του τελευταίου. Τη σήμερον ημέρα ο μύθος του βρικόλακα -βλέπε σειρά βιβλίων «Λυκόφως»- κατακλύζει τα ράφια της εφηβικής λογοτεχνίας. Σε τέτοιο βαθμό, ώστε να υπάρχει πια ξεχωριστό τμήμα σε μεγάλα βιβλιοπωλεία ειδικά αφιερωμένο σε αναγνώσματα του είδους. Δυστυχώς, συνήθως τα εν λόγω βιβλία -τα περισσότερα τουλάχιστοναφηγούνται με επιφανειακό τρόπο τον αιωνόβιο μύθο. Εκμεταλλευόμενα υπερβολικά τη λανθάνουσα σεξουαλικότητά του. Τοποθετώντας ωραίους ως βρικόλακες νέους στο κέντρο ρομαντικοποιημένων υπέρ το δέον ερώτων. Αντίστοιχα, το έργο του Μπραμ Στόκερ -βάσει τεχνικής, πλοκής και χαρακτήρων τουλάχιστον- λογοτεχνικό αριστούργημα δεν το λέει κανείς εύκολα. Εμπεριέχει, όμως, δεκάδες στοιχεία του φανταστικού που τα βλέ-

πουμε να κυριαρχούν, ιδιαίτερα στο σινεμά, μέχρι σήμερα. Ενώ, αναμφισβήτητα, αποτέλεσε την πρώτη ύλη για αριστουργηματικά καλλιτεχνικά πονήματα άλλων. Σε αυτό οφείλει ο F. W. Murnau τον δικό του «Νοσφεράτου» (1922). Και ο κινηματογράφος μια μνημειώδη στιγμή του. Στα 1976, η Αμερικανίδα Ανν Ράις θα δώσει στην ιστορία τη δική της εκδοχή. Το «Συνέντευξη με έναν Βρικόλακα» (εκδ. Anubis) θα φέρει ένα νέο twist, έναν νέο αέρα, μια πιο μοντέρνα ματιά στον πολυπαιγμένο μύθο. Η εμπορική επιτυχία και η καλλιτεχνική -σε μεγάλο βαθμό- αποδοχή του έργου της θα την οδηγήσει σε μια φαντασμαγορική καριέρα. Η σειρά “The Vampire Chronicles” θα συνεχιστεί για δέκα (!) βιβλία μέχρι το 2003. Πρόσφατα, κυκλοφόρησε στα ελληνικά και το δεύτερο βιβλίο της saga, που τιτλοφορείται «Ο βρικόλακας Λεστάτ» (εκδ. Anubis). Αλλο ένα κείμενο της συγγραφέως που εξερευνά με όχι επιφανειακό τρόπο τον τρόμο της επίγειας αθανασίας. Και δίνει στον μύθο του βρικόλακα έναν ερωτισμό μακριά από τα στερεότυπα: εκεί που συναντώνται το ακόρεστο συναισθηματικό πάθος, οι χωρίς τις κοινωνικές ευλογίες σχέσεις και ο έρωτας μέχρι φόνου.

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας

Βιογραφιών συνέχεια

Αιώνιοι φαντάροι

Ο Φίλιππος Φιλίππου συστήθηκε στο αναγνωστικό κοινό, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 1980, με μικρές βιογραφίες. Στη συνέχεια τον συνηθίσαμε ως έναν λογοτέχνη με μεγάλη σχέση με το αστυνομικό, τόσο από τη θέση του δημιουργού, όσο και του γνώστη του είδους. Τα τελευταία χρόνια, ο πολυγραφότατος Φιλίππου επέστρεψε στις βιογραφίες, είτε μυθιστορηματικές είτε περισσότερο επιστημονικές. Μετά τον Καββαδία, τον Ελύτη και τον Θεοτόκη, σειρά έχει μια άλλη φιγούρα της ελληνικής ιστορίας. Οχι ένας λογοτέχνης, αλλά ένα πρόσωπο που πήρε διαστάσεις τραγικού ήρωα στη συλλογική μνήμη. Το μυθιστορηματικό χρονικό «Ζωή και θάνατος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου» (εκδ. Ψυχογιός) αφηγείται παραμυθένια έναν διόλου παραμυθιακό βίο.

Υπήρξε μια γενιά ανδρών, εκεί στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, των οποίων η θητεία δεν τελείωνε ποτέ. Απειρες αποσπασματικές ανθρώπινες στιγμές αποτελούμενες από γέλια, χαρές και θανάτους, νίκες και ήττες. Η συστηματική δουλειά του σημαντικού για τα ελληνικά γράμματα Φίλιππου Δ. Δρακονταειδή ξεδιαλύνει, φέρνει στο φως και προσδίδει ροή στο προσωπικό ημερολόγιο ενός αφανή ήρωα της περιόδου: του Χρήστου Καραγιάννη. Η «Ιστορία ενός στρατιώτη (19181922)» (εκδ. Κέδρος), η μαρτυρία δηλαδή ενός ανθρώπου που έζησε κάθε κομβική πολεμική στιγμή του τότε ελληνικού κράτους, περιγράφει τον ανθρώπινο μικρόκοσμο της καθημερινότητας για να μας μεταφέρει στον παγκόσμιο μακρόκοσμο των διεθνών σχέσεων.

Διασταυρούμενα πυρά

Λόγια σταράτα

Ο ρυθμός έκδοσης σουηδικών αστυνομικών μυθιστορημάτων πραγματικά έχει πάρει τη μορφή μανίας. Εκεί που συνήθως διαπρέπουν δεν είναι στη «λεπτοδουλειά» της φαντασμαγορικής πλοκής. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τον «Ανδαλουσιανό φίλο» (εκδ. Μεταίχμιο), το πρώτο βιβλίο του Αλεξάντερ Σόντερμπεργκ. Κεντρικός χαρακτήρας μια μόνη γυναίκα νοσοκόμα που μεγαλώνει το παιδί της. Ο έρωτάς της για τη σιωπηλή γοητεία ενός άντρα θα την οδηγήσει στο μάτι του κυκλώνα. Νοτιοαφρικανοί έμποροι ναρκωτικών, Ρώσοι μαφιόζοι, γερμανική μαφία και το χειρότερο όλων: διεφθαρμένοι φρουροί των νόμων. Οταν κανείς δεν μπορεί ούτε αυτούς να εμπιστευτεί, δεν του μένει παρά η δύναμη του εαυτού του.

Οι απόψεις του βραβευμένου με Πούλιτζερ Ντέιβιντ Μάμετ, που τον δικό του «Αμερικάνικο Βούβαλο» όσο και τη φιλμογραφία του -βλέπε «Οικόπεδα με θέα»- το ελληνικό κοινό έχει τιμήσει πολλάκις, μπορεί να ξενίσουν. Τόσο οι συντηρητικές πολιτικές αναφορές του τα τελευταία χρόνια, όσο και ο σχολιασμός του σε κάθε πτυχή του θεάτρου (ενίοτε) σοκάρουν. Σε κάθε περίπτωση, η αλήθεια είναι μία: εκείνος δεν μάσησε ποτέ τα λόγια του. Οπως ο ίδιος γράφει στο «Θέατρο» (εκδ. Πατάκη) που κυκλοφόρησε πρόσφατα: «Αν το θέατρο ήταν θρησκεία, πολλές από τις παρατηρήσεις και τις προτάσεις αυτού του βιβλίου θα μπορούσαν να θεωρηθούν αιρετικές».

26.04-02.05.2013

Ανολοκλήρωτες αναγνώσεις Σε καφέδες και διαδικτυακές συζητήσεις λογοτεχνικής υφής συναντά κανείς μια κρυφή αγωνία των βιβλιόφιλων. Η ερώτηση πέφτει βαριά: Είσαι με εμάς ή με τους άλλους; Υπάρχουν εκείνοι που, αν όχι εύκολα, σίγουρα συχνά, αφήνουν βιβλία στη μέση. Και οι άλλοι που πρέπει να τελειώσουν το βιβλίο που άρχισαν. Πάση θυσία. Οι λόγοι να παρατήσει κανείς ένα κείμενο πολλοί. Ενας, ο πλέον σημαντικός. Απλά, πιθανόν, να είναι πραγματικά κακό. Ας μη γελιόμαστε, τυπώνονται άπειροι τίτλοι που δεν είναι καν άξιοι διασκέδασης. Εξαιρουμένων αυτών των περιπτώσεων, δεν είναι σπάνιο κάποιο ανάγνωσμα να σε «λυγίσει» τελικά. Αλλωστε, τον Tζέιμς Τζόις πολλοί αγάπησαν, τον «Οδυσσέα» του όμως λίγοι διάβασαν. Οσο για τους ανθρώπους που «κατάφεραν» όλους τους τόμους του «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» του Μαρσέλ Προυστ, κρίνονται δίκαια ως ήρωες. Το κοινό των βιβλιόφιλων μπορεί ή και οφείλει να τους τιμά ως ημίθεους. Φυλλομετρώντας ηλεκτρονικές σελίδες σχετικά με το θέμα, έπεσα πάνω στην εξής δήλωση αγγλόφωνου blogger που μεταφράζω ελεύθερα: «Αγαπητά ανολοκλήρωτα βιβλία, είστε οι μικρές πεταλίδες ενοχής στο κάθε μέρα μου και σας μισώ». Πολλοί θα έλεγαν «πες τα χρυσόστομε». Εγώ, πάλι, αντιλαμβάνομαι, αλλά δεν μπορώ να πω το ίδιο. Ανήκω στους άλλους. Αδυνατώ να μη διαβάσω ένα κείμενο μέχρι τέλους. Ακόμα και αν είναι κάκιστο, ακόμα και αν είναι το άκρον άωτον της ανουσιότητας. Και αυτό δεν συμβαίνει επειδή είμαι «αναγνώστης μάγκας». Ενοχικός είμαι. Δεν πρόκειται να επικαλεστώ καμία αυθεντία για να υποστηρίξω τη θέση μου. Και καμία ανάγκη για ίαση δεν έχω. Σίγουρα η τάση μου αυτή με κάνει φοβικό απέναντι στα «τούβλα», εμμονικός ων όμως δεν τα παρατάω. Νιώθω πως ό,τι έχω διαβάσει, το έχω διαβάσει με το σπαθί μου. Καμία μικρή αμαρτία ανολοκλήρωτης ανάγνωσης δεν έχω. Εσείς;

Θέατρο

Γυναικείος μύθος Η «Μήδεια» για τον Φίλιππο Κανακάρη είναι μια συνεχιζόμενη μελέτη. Πρώτη φορά ο σκηνοθέτης παρουσίασε τη δική του οπτική στο κλασικό έργο τον Μάρτιο του 2012 σε μια προσπάθεια να βρει τη σύνδεση του έργου με το σήμερα. Φέτος ανεβάζει το έργο με νέα διανομή στο Θέατρο 104 (Ευμολπιδών 41, Γκάζι) για περιορισμένες παραστάσεις - τελευταία παράσταση σήμερα, Παρασκευή 26 Απριλίου. «Η επιθυμία μου είναι να υπηρετήσω τη σύνδεση των κλασικών κειμένων με το σήμερα, αλλά και τον χώρο του θεάτρου με αυτόν των εικαστικών. Για αυτόν τον λόγο συνεργάστηκα με τον εικαστικό Αντώνη Βολανάκη, αλλά και με νέα ομάδα ηθοποιών. Στον ρόλο της Μήδειας εμφανίζεται η Μαρία Πανουργιά, ο Θανάσης Δόβρης κρατάει τον ανδρικό ρόλο και στον χορό είναι η Βιβή Νικολακοπούλου, η Αννα Κολιοφώτη και η Χριστίνα Λαζουρά. Μια ομάδα με την οποία μπόρεσα να δουλέψω με έναν τρόπο που ήταν βασισμένος στη συνεργασία και την πραγματικά δημιουργική ανταλλαγή και συνδιαλλαγή», αναφέρει ο Φίλιππος. Η σύνδεση που ο ίδιος βρίσκει στο έργο και στο σήμερα είναι κυρίως πολιτική και παρουσιάζεται με τη μορφή ενός σκηνικού ντουέτου που έχει να κάνει με τη σχέση της Μήδειας με διαφορετικές μορφές εξουσίας όπως

αυτές παρουσιάζονται στο έργο του Ευριπίδη. Τον Κρέοντα, που τη διατάζει να φύγει από τη χώρα, τον Ιάσονα, που ασκεί προσωπική εξουσία, και τον Αιγαία, που προσφέρει στη Μήδεια άσυλο, τη μόνη μη αρνητική εξουσία. «Η Μήδεια συγκεντρώνει τρία βασικά στοιχεία που είναι μειονεκτήματα τόσο για την εποχή που γράφτηκε όσο και για σήμερα. Είναι γυναίκα, είναι ξένη και κινδυνεύει να χάσει την κοινωνική της υπόσταση. Το έργο γράφτηκε τρεις εβδομάδες πριν από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, σε μια περίοδο που στην Αθήνα η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων άνηκε -όπως και σήμερα- σε κοινωνικές ομάδες χωρίς κανένα πολιτικό δικαίωμα». Παρόλα αυτά, δεν επιχειρείται μια αγιοποίηση της Μήδειας στην παράσταση. Παρουσιάζεται μια κατάσταση και το κοινό βγάζει τα συμπεράσματά του. «Η Μήδεια μέσα από την επιθυμία της να εκδικηθεί, χειραγωγεί ακόμα και τον Κρέοντα. Αυτή είναι μία ακόμα σύνδεση με το σήμερα. Υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα που χρησιμοποιούν τη λαϊκή αγανάκτηση για να πετύχουν τον στόχο τους. Τίποτα δεν είναι ακριβώς όπως παρουσιάζεται. Οταν μέσα στις διεκδικήσεις υπάρχει η έννοια της εξουσίας, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος της χρησιμοποίησης για ίδιον όφελος. Και τότε και τώρα».

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου

26.04-02.05.2013

Πανδαισία στην Πλάκα Παραστάσεις, μουσικά lives, εκθέσεις, παρουσιάσεις, installations, προβολές, δράσεις, εκπαιδευτικά προγράμματα, διαλέξεις. Ολα αυτά και άλλα πολλά θα παρουσιαστούν στο φετινό -5ο κατά σειράΑthens Fringe Live που θα πραγματοποιηθεί κατά κύριο λόγο στο Βρυσάκι, Χώρος Τέχνης & Δράσης (Βρυσακίου 17, Πλάκα). Από την 1η έως τις 30 Ιουνίου οι δημιουργοί της πόλης θα έχουν την ευκαιρία να συνυπάρξουν με άλλες καλλιτεχνικές και ακτιβιστικές κοινότητες, να δικτυωθούν με φορείς της πόλης και να κάνουν την Αθήνα μια πόλη που ανήκει στους πολίτες της. Οι συμμετοχές πρέπει να έχουν κατατεθεί μέχρι την 1η Μαΐου. Τρέξτε!

Γυναικεία υπόθεση Ολοι γνωρίζουμε την Κασσιανή, λιγότεροι αναγνωρίζουμε τους στίχους από το τροπάριο που ψάλλεται τη Μεγάλη Τρίτη και ελάχιστοι την ερωτική ιστορία που κρύβεται πίσω από το πρόσωπό της και τον αυτοκράτορα Θεόφιλο. Η Ιόλη Ανδρεάδη αναλαμβάνει να παρουσιάσει αυτή την ιστορία στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων μέχρι την Κυριακή στις 28 Απριλίου. Η «Κασσία» είναι ένας γυναικείος μονόλογος εμπνευσμένος από στοιχεία για τη ζωή της Κασσιανής, που έγραψε και σκηνοθετεί η ίδια. Ο μονόλογος χωρίζεται σε εννέα σκηνές από τη ζωή του χαρακτήρα, τις οποίες γεφυρώνει η μουσική της Ερατώς Κρεμμυδά. Την Κασσιανή ερμηνεύει η Ραχήλ Λιαποπούλου.

Και πάλι εδώ Για έκτη συνεχόμενη χρονιά το Bob Theatre Festival εισβάλλει στην πόλη και μας παρουσιάζει τις καλύτερες νεανικές παραστάσεις της χρονιάς μαζί με πρεμιέρες, μετακλήσεις από το εξωτερικό, stand-up comedy και αυτοσχεδιασμούς. Από τις 15 έως τις 19 Μαΐου η Πειραιώς (και ειδικά το Bios) θα γίνει το σημείο συνάντησης των θεατρόφιλων Αθηναίων, οι οποίο πέρυσι ξεπέρασαν τους 3.000. Τα ονόματα των παραστάσεων έχουν αρχίσει να ανακοινώνονται και ήδη ξεχωρίζουν κάποιες από αυτές, όπως το “Posthumous Works” του βραβευμένου δανέζικου θιάσου Out of Balanz, μετά την πετυχημένη μετάκληση της παράστασης “Translunar Paradise” το 2012. Ακόμα θα δούμε ένα απολαυστικό one man show με τον Troels Hagen Findsen (τον είδαμε στην παράσταση “Unmythable” τον Φεβρουάριο στο Bios), ο οποίος, θρηνώντας για την απώλεια του ποδηλάτου του, μας παρασύρει στο ταξίδι της ζωής του, με το οποίο απέσπασε και το Best Μale Ρerformer Αward στο BE Τheatre Festival του 2010.

Διπλή επέτειος 150 χρόνια από τη γέννηση και 80 χρόνια από τον θάνατο του Κ.Π. Καβάφη συμπληρώνονται φέτος στις 29 Απριλίου και τρεις διαφορετικοί δημιουργοί, μια ηθοποιός (Αννα Βυθούλκα), ένας συνθέτης (Λευτέρης Γιαννάκου) και ένας τραγουδιστής (Ορφέας Ζαφειρόπουλος), επιχειρούν να προσεγγίσουν με εργαλείο τη θεατρική πράξη το έργο του μεγάλου Αλεξανδρινού ποιητή. Η παράσταση «Ανοιχτή πρόβα, Καβάφης» θα ανέβει στη σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου (Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Νέος Κόσμος) μόνο για δύο παραστάσεις στις 29 και 30 Απριλίου και θα επιχειρήσει να γνωρίσει ο κόσμος το έργο του ποιητή και να αντιληφθεί τη διαχρονικότητα και το μεγαλείο του.

Οσον αφορά τις πρεμιέρες, ο Γιώργος Αγγελόπουλος από τους Αbovo συνεργάζεται για πρώτη φορά με τρεις νεανικές ομάδες (Cheek Bones, Χα!, katayis teater) στην παράσταση “Rev-illusion” για να πουν την ιστορία μιας επανάστασης εμπνευσμένης από την αίρεση “People’s Temple” που γεννήθηκε και πέθανε στις ΗΠΑ πριν από μερικές δεκαετίες.

Συνοικία το όνειρο Ονομα που δεν χρειάζεται συστάσεις, τραγούδια που γνωρίζουν όλοι οι Ελληνες και μια ζωή γεμάτη δημιουργία. Στη μουσική παράσταση «Ποιος τη ζωή μου», που θα ανέβει στις 10 Μαΐου στο Θέατρο Badminton (Ολυμπιακά Ακίνητα Γουδή), παρουσιάζεται η ζωή του Μίκη Θεοδωράκη και μέσα από αυτήν τα σημαντικότερα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα της χώρας από το 1922 έως σήμερα. Περισσότερα από 50 τραγούδια θα ακουστούν στην παράσταση, το σενάριο και η σκηνοθεσία της οποίας είναι του Θέμη Μουμουλίδη. Πρωταγωνιστούν ο Γρηγόρης Βαλτινός, η Φιλαρέτη Κομνηνού, ο Αρης Λεμπεσόπουλος και η Ελισάβετ Μουτάφη, ενώ το μουσικό κομμάτι έχουν αναλάβει ο Κώστας Μακεδόνας, η Γιώτα Νέγκα και ο Κώστας Θωμαΐδης.

Φυσικά, από το φεστιβάλ δεν θα λείπει και φέτος ο διαγωνισμός Scratch Night, που θα δώσει την ευκαιρία σε νέες θεατρικές ομάδες να παρουσιάσουν τη δουλειά τους και ο νικητής -που θα αναδειχθεί μέσα από ψηφοφορία του κοινού- θα κερδίσει 1.000 ευρώ.

Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

Θραυσματική Γη H ομαδική έκθεση με τίτλο “ScrapLand” παρουσιάζεται αυτές τις ημέρες στους χώρους του metamatic:taf (Nορμανού 5, Μοναστηράκι). Την έκθεση, η οποία αποτελεί ουσιαστικά μια έρευνα βιωματικής μορφής πάνω στις επιδράσεις του αστικού χώρου στον άνθρωπο, επιμελούνται οι Boubrothers, κατά κόσμον Αλέξανδρος και Χρήστος Μπουρελιάς. Οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες μέσα από τη δουλειά τους καταθέτουν το δικό τους σχόλιο για τον σύγχρονο τρόπο ζωής στις μεγαλουπόλεις ανά τον κόσμο, χρησιμοποιώντας μια σειρά από διαφορετικά μέσα. Στην έκθεση, που θα διαρκέσει μέχρι τις 26 Μαΐου, παίρνουν μέρος οι: Μιχάλης Αριστείδου, Boubrothers, Μυρτώ Δράκου, Pablo Gmena, Χριστόφορος Μίτζας, Τάσος Μπουτζίκας, Μαρία Ορφανίδου, Χάρης Πέτρου, Jan Michelle Serafim, Ματίνα Ψαρράκη. Οι σκιές και τα ερείπια του κόσμου είναι δύο σημεία αναφοράς της έκθεσης, τα οποία «μην μπορώντας πια να έχουν θέση ανάμεσα στις κοινωνίες των ανθρώπων και των αστικών κέντρων, περιθωριοποιημένα, αρχίζουν να νιώθουν την ανάγκη να αποκαλούνται με το

όνομα ακριβώς που τους απαγορεύτηκε: ‘σκιές’», επισημαίνουν οι επιμελητές του “ScrapLand”. «Οσα αναγνωρίζονται σαν επιρροή μιας περίεργης ανάμνησης και που δίπλα τους υπάρχει η μετουσίωση της φαντασίας, μπορεί να κρύβουν εικόνες επιθυμιών και φανταστικών αποτυπώσεων, αλλά και διαστρεβλωμένες αλήθειες, παγίδες», συνεχίζουν. «Η αποδόμησή τους θυμίζει εκείνη την ίδια τη μοίρα του αναλώσιμου ανθρώπου μέσα στο κατασκεύασμά του που τον φυλάκισε. [...] Αυτό που με παιδική ψυχή αντιστέκεται και ζητά τη χρήση που δύναται πάντα να προσφέρει και που ο καταναλωτισμός του απαγορεύει. Αναγεννημένο θα προκαλεί ταραχή ακόμα και στην απώθηση. Το διαρκές ταξίδι σε έναν λαβύρινθο φτάνει να απομακρύνει τις φραγές, όχι ξεχνώντας, αλλά ταυτοποιώντας τον δρόμο μέχρι εδώ, υπέρ του συμμάχου τους, εκείνη τη συνείδηση του ανθρώπου που αναγνωρίζει τους κόσμους σαν σημάδια της απώλειάς του. Μέσα από αυτόν τον σεβασμό, η δημιουργία της ψυχής και του οίκου της βρίσκει τη θεμιτή ανοικειότητα μιας Θραυσματικής Γης».

Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

26.04-02.05.2013

Μεσόγειος σε αφίσες Στις 30 Απριλίου ολοκληρώνεται η έκθεση που διοργανώνει ο Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών και το ΜΕDASSET (Μεσογειακός Σύνδεσμος για τη Σωτηρία των Θαλάσσιων Χελωνών) σε συνεργασία με τη σχολή ΑΚΤΟ με αφορμή τη συμπλήρωση 25 ετών λειτουργίας της διοργάνωσης. Με τίτλο «Με Εμπνευση από το Θαλάσσιο Περιβάλλον», η έκθεση που παρουσιάζεται στον εκθεσιακό χώρο του Αεροδρομίου περιλαμβάνει 25 αφίσες σπουδαστών γραφιστικής της ΑΚΤΟ με θέμα την ανάγκη προστασίας του θαλάσσιου περιβάλλοντος στη Μεσόγειο, οι οποίες επιλέχθηκαν κατόπιν διαγωνισμού. Παράλληλα, παρουσιάζονται φωτογραφίες και οπτικό υλικό από το πλούσιο και σημαντικό έργο της ΜΕDASSET όλα αυτά τα χρόνια.

Πινέλο και φωτογραφία Δύο εκθέσεις φιλοξενεί η γκαλερί Αστρολάβος (Ξανθίππου 11, Κολωνάκι) μέχρι τις 25 Μαΐου. Η έκθεση ζωγραφικής του Νίκου Κρανάκη αποτελείται από ζωγραφικά έργα από λάδι, όπου το ανθρώπινο στοιχείο απουσιάζει, ενώ το φυσικό τοπίο βρίσκεται στο προσκήνιο. Στόχος του καλλιτέχνη, να επηρεάσει το συναίσθημα του θεατή προτρέποντάς τον να εντοπίσει τη δική του ουτοπία. Παράλληλα, ο Νίκος Βανδώρος παρουσιάζει στον χώρο της γκαλερί τη νέα του φωτογραφική δουλειά με τίτλο “Eye Phone”, μια σειρά από snap shot εικόνες φωτογραφημένες από κινητό, γεμάτες αμεσότητα, που αντλούν τα θέματά τους από την καθημερινή ζωή.

Αποξηραμένες ταινίες Η νέα ατομική δουλειά του Ηλία Καφούρου παρουσιάζεται στην γκαλερί ΑΔ (Παλλάδος 3, Αθήνα) και φέρει τον τίτλο “A Thesis on the Shelf”. «Η έκθεση περιλαμβάνει έξι σχέδια με μελάνι και ακρυλικά σε χαρτί», όπως μας ενημερώνει ο καλλιτέχνης κατά τη διάρκεια της συνέντευξής μας, «εκ των οποίων τα τρία συνδυάζουν το φωτορεαλιστικό σχέδιο από ραπιδογράφους, που χαρακτηρίζει τη δουλειά μου, με φωτογραφικές εκτυπώσεις στο ίδιο χαρτί». Ο καλλιτέχνης επεσήμανε για τον τρόπο που εργάζεται, αλλά και για τα έργα της έκθεσης: «Η ανάγκη μου για τη δημιουργία τρισδιάστατων κατασκευών εκφράζεται μέσα από την κατασκευή σκηνικών τα οποία ενσωματώνονται μέσω της φωτογραφίας στο έργο. Οι ανθρώπινες φιγούρες, επίσης, είναι άτομα του περιβάλλοντός μου που σκηνοθετούνται για το φωτογραφικό πλάνο ώστε να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες του έργου. Ολα αυτά τα επεξεργάζομαι ψηφιακά αποβλέποντας σε μια αρμονική συνύπαρξη με το σχέδιο. Νομίζω πως όλη η έκθεση είναι ένα λεύκωμα αποξηραμένων κινηματογραφικών ταινιών σε χαρτί».

Ενα βουνό από κουτιά Ο εικαστικός και αρχιτέκτονας Ανδρέας Αγγελιδάκης παρουσιάζει τη νέα εικαστική έκθεση με τίτλο “Group Mountain” στην γκαλερί The Breeder (Ιάσονος 45, Μεταξουργείο) μέχρι τις 29 Ιουνίου. Κεντρικό έργο της αποτελεί μια εγκατάσταση από χαρτόκουτα μεταφορικών εταιρειών, εμπνευσμένη από το κτίριο Habitat 67 του Ισραηλινού-Καναδού αρχιτέκτονα Moshe Safdie. Η εγκατάσταση περιλαμβάνει το βίντεο “Domesticated Mountain”, καθώς και μια ομαδική έκθεση υπό την επιμέλεια του Αγγελιδάκη, όπου συμμετέχουν, μεταξύ άλλων, οι Γιάννης Βαρελάς, Kate Davies, Uwe Henneken, HOPE, Βλάσης Κανιάρης, Γιώργος Λαζόγκας, Bjarne Melgaard, Alan Michael, Ειρήνη Μίγα, Αντώνης Ντόνεφ, Χριστιάνα Σούλου, Gert & Uwe Tobias και Αλέξανδρος Τζάννης.

Κόσμημα και τέχνη Η γκαλερί Andreas Melas & Helena Papadopoulos (Επικούρου 26 & Κορύνης 4, Αθήνα) φιλοξενεί δύο εκθέσεις δημιουργών σύγχρονου κοσμήματος μέχρι τις 11 Μαΐου. Η Ghislaine Dantan παρουσιάζει τη σειρά της “O Jewellery”, την οποία φιλοτεχνεί από το 2008. Η δημιουργός επαναπροσδιορίζει παλαιότερα υλικά που ανακαλύπτει στα ταξίδια της και δημιουργεί πρωτότυπα κολιέ, βραχιόλια και καρφίτσες vintage αισθητικής. Η εικαστικός Μαργαρίτα Μυρογιάννη παρουσιάζει τη σειρά με τίτλο “EgoSurfing”, όπου πρωταγωνιστεί το ποπ στοιχείο, αλλά και οι αναφορές στην ιστορία και τη μυθολογία.

Αναφορικά με τη συμμετοχή του στην έκδοση “Vitamin D2” της PHAIDON Press, ο Καφούρος προσθέτει: «Επιλέχθηκα μεταξύ άλλων διεθνών καλλιτεχνών για να συμπεριληφθώ στην έκδοση ‘Vitamin D2’, μια επισκόπηση των διεθνών εξελίξεων στο σύγχρονο σχέδιο, που πρόκειται να κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις PHAIDON Press τον Μάιο. Το κείμενο για τη δουλειά μου το υπογράφει η θεωρητικός τέχνης Freya Smaill». Η έκθεση του Ηλία Καφούρου έχει διάρκεια μέχρι τις 8 Ιουνίου.

Διαβάζω

Ο χάρτης της ουτοπίας Κείμενο: Κυριάκος Μαργαρίτης

Κάποτε προσπαθούσε να ζωγραφίσει με αβέβαια δάχτυλα τον χάρτη μιας ουτοπίας στην Αθήνα. Δεν έχει περάσει και πολύς καιρός από τότε, μα της φαίνεται αρχαία και παράξενη εποχή. Είχε ανοιγμένο στο δωμάτιο έναν χάρτη, δίχως προάστια, δίχως ξεχειλωμένες πυκνοκατοικημένες εκτάσεις. Μόνο η πόλη της, τρεις λόφοι, κοίτες στεγνωμένων ποταμών, σπασμένες πλάκες, ανελέητα μάρμαρα, βρόμικες πιάτσες. Χαμοκέλες ανάκτορα, νεφελώδη ερείπια, μια χαβούζα παράδεισος. Με πινέζες πολύχρωμες αναζητούσε μοτίβα, σημείωνε τις διαδρομές της, έφτιαχνε σχήματα. Οι στοές, τα αγάλματα, οι καφενέδες, τα στέκια, τα ένοχα οράματα. Τα τραντάγματα. Οι σεισμοί, οι συρμοί, οι συντροφιές που είχαν σκορπίσει σαρωμένες από ασύρματα σάρωθρα. Τι συριγμός, τι σίγμα που σάπισε. Τελικό, αρχικό, φιδίσιο, χορευτικό. Η Κατερίνα Αλεξάκη σκέφτεται: Σεβντάς. Μετά, κλείνει με τις χούφτες τα αυτιά, κάθεται σε ένα σκαλί, ψηλά στη Θεμιστοκλέους, είναι η ώρα του σούρουπου, γλυκιά, σιωπηλή, όμοια με ανάσα που βρίσκει πάλι ρυθμό. Η Κατερίνα έχει μαζέψει τα σύνεργα της χαρτογραφίας εδώ και καιρό, τα έχει φυλάξει στο ντουλάπι της, σε ένα κουτί παπουτσιών. Της αρκούν τα παπούτσια, τα κοιτάζει, ενωμένα στις μύτες, λευκά, κάτι αλήτικες σόλες. Σκέφτεται ονόματα νεκρών γυναικών, σκέφτεται Κατερίνα, Σύλβια, Αννι, Εμιλι, Φλάνερι, Σάρα, Κάρσον. Σκέφτεται Λώρα, σβήσε τα κεράκια σου, Λώρα, ύστερα σηκώνει ψηλά το κεφάλι, μια θυμωμένη γκριμάτσα στο πρόσωπο, βγάζει τη γλώσσα στους αυτοκράτορες, σφίγγει τα δόντια, σκέφτεται Λώρα, μη σβήσεις ούτε ένα κερί, Λώρα, μην τολμήσεις να σβήσεις ούτε ένα κερί. Η μανία με το φως. Η μανία με τα σπίρτα. Η μανία με τους φανοστάτες στους πεζοδρόμους της Αθήνας, στις πλατείες της, στις πιο απόκρυφες παρατημένες συνοικίες της. Στις γοητείες της. Μυρίζει χόρτο, πιο κάτω μια συντροφιά από παιδιά κάνει γύρο το τσιγαριλίκι, η Κατερίνα τούς κοιτάζει για λίγο, μετά παίρνει έναν μαύρο μαρκαδόρο, η Σαλώμη δεν φαίνεται πουθενά, κάπου θα αλητεύει πάλι - αλητόγατα είναι, τι άλλο να κάνει; Η Κατερίνα μαζεύει τα πόδια, κοιτάζει τη λευκή επιφάνεια των παπουτσιών στο πορτοκαλί φως, οι φτελιές θροΐζουν, τα πάντα θροΐζουν στην Αθήνα την ώρα του σούρουπου, οι τοίχοι, τα τείχη, οι στήλες, οι στύλοι, οι γκρεμισμένοι απόρθητοι πύργοι. Οι ήχοι. Κυρίως οι ήχοι. Η Κατερίνα βγάζει το καπάκι του μαρκαδόρου, το βάζει στην τσέπη, φέρνει τη μύτη στο άσπρο του παπουτσιού, πιέζει απαλά, σκέφτεται στίχους που ίσως είναι δικοί της: Παπούτσια πάνινα, χάρτινα / παπούτσια γυάλινα / γοβάκια / άμα τα δεις / έχω χαράξει πάνω τους / το χάρτη / για να με βρεις.

26.04 - 02.05. 2013

Ρουφά τη μύτη, αρχίζει να ζωγραφίζει τα σχήματα, αρχίζει να σημειώνει ατάκτως τα χαώδη ονόματα. Ρεξ, Τιτάνια, Μετρόπολις, Λουμίδης, Αττικα, Ζόναρς, Πολιτεία, Κοραή, Κλαυθμώνος, Φιλιππότης, Ντιάνα, Μπενάκη, Γκάλαξι, Ορεβουάρ, Ιντριγκα, Καφεκούτι, Καπετάν Μιχάλης, Κρήτη, Μαύρος Γάτος, Φλοράλ, Βοξ, Ριβιέρα, Πρωτοπορία, Λέσβος, Χάρτες, Μύλος, Ενοικος, Αμα Λάχει, Εφήμερο, Ινδικτος, Αγρα, Εκράν, Αλφα Βήτα, Μαβίλη, Λώρας, Φλάουερ, Στοά Πεσμαζόγλου, Ορφέας, Θέατρο Τέχνης. Θέατρο πόλης, μια παράσταση, μια ακόμα παράταση, μια ακόμα παρτίδα. Ενας ακόμα περίπατος. Η Κατερίνα κρατά την ανάσα. Εδώ κοντά είναι η Κοτζιά / ξυπνήστε πρωί / ξυπνήστε να τη δείτε. Τη μοναξιά. Τι θεσπέσια αλητεία, τι άναρθρη αρμονία. Η Κατερίνα παίρνει ανάσα. Ελα να κάτσεις / στην Πλατεία Βάθης / έλα να μάθεις / τι ζωή περνώ. Η αθηναϊκή μυθολογία στα αλήτικα άσπρα παπούτσια της. Κλείνει τον μαρκαδόρο, τον αφήνει στην τσάντα, αρχίζει να στρίβει ένα τσιγάρο. Ακούει γέλια από τη συντροφιά των παιδιών, η μυρωδιά από χόρτο βαραίνει. Η πόλη βαραίνει στην αθωότητα των ποδιών της. Βαρύτητα που τη λυτρώνει. Η Κατερίνα σηκώνεται, έχει μιαν ευθυμία και ένα χαμόγελο. Αισθάνεται όμορφα ύστερα από αρκετό καιρό. Μαύρα. Αλλά όμορφα. Η Σαλώμη εμφανίζεται πίσω από τους κορμούς των δέντρων, η Κατερίνα λυγίζει τα γόνατα, χαϊδεύει το κεφάλι της γάτας, βλέπει την ουτοπία να διατηρείται στα μάτια της. Να γυρίσω στις γάτες. Η Κατερίνα σκέφτεται: Κι αν είμαι ήδη εδώ; Θα μπορούσε να ισχύει κι αυτό, αλλά την πληγώνει η απουσία κυριολεξίας. Η Κατερίνα σκέφτεται ότι έχει ανάγκη να γυρίσει ξανά, να γυρίσει στ’ αλήθεια. Ενα οπωσδήποτε τελευταίο βιβλίο. Να συμπληρωθεί ο χάρτης, η χαρτογράφηση της μελαγχολίας της. Μετά, ίσως βάλει τον χάρτη στον κόρφο, ίσως κινήσει για την υπαρκτή ολοζώντανη ουτοπία της. Πίσω στις γάτες. Σηκώνεται αέρας, θροΐζουν οι σκέψεις, θροΐζουν τα ρούχα της. Την τυλίγει ένα μαύρο φουλάρι όμοιο με φίδι της Γένεσης. Λίλιθ; Το φαρμάκι στα χείλη. Το μέλι στα μάτια της. Η Σαλώμη νιαουρίζει, της ξεφεύγει, κοντοστέκεται σε ένα πεζούλι, της γνέφει. Πάμε να φύγουμε. Η Κατερίνα το υπόσχεται. Να τελειώσει το βιβλίο, τον χάρτη της, να σχεδιάσει τη σχεδία του νόστου της. Μετά φυγή. Μετά αναχώρηση. Μετά όλο άφιξη. Κοιτάζει κλεφτά την πόλη στις σόλες. Μαύρος μαρκαδόρος. Μαύρο μελάνι. Μαύρη μελάνη. Με μελάνη να γιάνει η μελαγχολία της. Τι σχέδια και τι υποσχέσεις. Τι επαγγελίες. Στην έσχατη απόσταξή της, η μαύρη χολή θα γίνει κρασί για μεθύσι νηφάλιο. Η Κατερίνα το υποψιάζεται εδώ και χρόνια. Απόψε, αισθάνεται μιαν επιβεβαίωση. Στην αθωότητα των ποδιών. Στην κούραση, στην ένταση των χεριών. Στην τρυφερότητα των ματιών - μιας κάποιας γάτας. Βάζει το φουλάρι στα μαλλιά, το δένει γύρω απ’ τον λαιμό, η μαύρη μαντίλα της. Πένθος που χορεύει και χαίρεται. Ανάβει τσιγάρο, ακολουθεί τη Σαλώμη, επιστρέφει στο σπίτι της με σόλες που λιώνουν όπως η πόλη στον αφρό μιας μέλαινας θάλασσας. Νιώθει ήσυχη. Τα Εξάρχεια δεν πρόκειται να βυθιστούν. Ούτε εκείνη. Το μελάνι είναι ρηχό. Το διασχίζεις όλο με τα πόδια.

*Το τελευταίο μυθιστόρημα του Κυριάκου Μαργαρίτη «Οταν θα βγαίνουν τα λιοντάρια, φίλησε με» (εκδ. Ψυχογιός) κυκλοφόρησε πρόσφατα. Το κείμενο αποτελεί κεφάλαιο από το μυθιστόρημα «Μέλαινα ή Επιστροφή στις Γάτες», το οποίο θα αρχίσει να δημοσιεύεται, προσεχώς, στο radiobookspotting.blogspot.gr.

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

26.04 - 02.05. 2013

Αιώνιος ταξιδευτής Διασχίζουμε έναν μικρό κήπο με αυλή και ανθισμένα δέντρα, για να κατέβουμε στο υπόγειο στούντιο, στο καταφύγιο του Παύλου Παυλίδη στην Αθήνα. Εκεί, δηλαδή, που έγιναν και οι μίξεις του νέου του άλμπουμ με τίτλο «Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί». Η τύχη μας χαμογελάει, καθώς μόλις είχε φτάσει η αποστολή με τα πρώτα cd. Ο Παύλος ενθουσιασμένος και βιαστικός ανοίγει το πακέτο, σαν το παιδί που ανυπόμονο περιμένει το δώρο του. Ο δρόμος, τα πουλιά, ο ουρανός, τα σύννεφα, το παλαιωμένου τύπου χαρτί, τα ζεστά χρώματα, έχουν αγκαλιάσει όλες τις ιστορίες που ανυπομονούν να ακουστούν... Βάζουμε το cd να παίζει και ξεκινάμε την κουβέντα. Γεννημένος στη Βέροια, ο Παύλος έχει συνηθίσει τις μετακινήσεις από παιδί, καθώς με την οικογένειά του άλλαζαν πολύ συχνά τόπους κατοικίας. Ο ίδιος έχει ταξιδέψει πολύ, έχει ζήσει στη Θεσσαλονίκη και την Αμοργό, ενώ τον τελευταίο καιρό μένει στην Αθήνα και δηλώνει ότι του αρέσει να ανακαλύπτει συνεχώς μέρη. «Δεν έχω προλάβει να ταυτιστώ με κανέναν τόπο. Μου αρέσει να χάνομαι στις πόλεις και να ανακαλύπτω καινούργια σημεία, που είναι καινούργια γιατί τα έζησα με ανθρώπους. Κάπου εκεί συναντώ και τις ιστορίες μου...» Εχουν περάσει 26 χρόνια από τότε που ο Παύλος Παυλίδης ξεκίνησε το μουσικό του ταξίδι. Μετρώντας σημαντικούς σταθμούς, από τα Μωρά στη Φωτιά (1986-1988), τα Ξύλινα Σπαθιά (1993-2003) και τη solo καριέρα του, συνεχίζει τη διαδρομή με ανεξάντλητη έμπνευση και, καθώς φαίνεται, δίχως προορισμό. «Υπήρχαν καθοριστικές συναντήσεις με ανθρώπους στη ζωή μου. Νομίζω, όμως, ότι και τώρα κάνω αυτό που έκανα όταν ξεκίνησα, γράφω τραγούδια. Ακόμα, όταν κοιτάω την κιθάρα μου, αισθάνομαι ότι βλέπω ένα άγνωστο τοπίο απέναντί μου, μαγικό και μυστικό». Παρά την αδιαμφισβήτητη επιτυχία, ο Παύλος δηλώνει από τη φύση του εσωστρεφής και επι-

λέγει να μένει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. «Στη σκηνή μεταμορφωνόμαστε. Πολλοί εκπλήσσονται μαζί μου, όταν βλέπουν ότι στη ζωή μου είμαι ήρεμος άνθρωπος. Δεν με ενδιαφέρει η προβολή. Ανεβαίνω στη σκηνή επειδή έχω να παρουσιάσω πράγματα που πιστεύω ότι έχουν αξία». Παράλληλα, όμως, όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν καθόλου εύκολα για τον Παύλο. «Εχω ζήσει αρκετά σκληρές καταστάσεις στη ζωή μου. Βέβαια, πολλές φορές, δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών για τις δυσκολίες που μας συμβαίνουν, το αντίθετο μάλιστα. Σημασία έχει να μαθαίνεις από τα λάθη σου. Δεν απαιτώ να είναι άψογες οι σχέσεις μου ή η συμπεριφορά μου, γιατί η ζωή μου θα ήταν ένα ήρεμο ποταμάκι και θα βαριόμουν, αλλά προσπαθώ για το καλύτερο. Αυτό που έχω μάθει αυτά τα χρόνια ταξιδεύοντας με φίλους μουσικούς είναι ότι η κατανόηση αποτελεί το σπουδαιότερο πράγμα για να πας παρακάτω. Μεγαλώνουμε… και είναι ωραίο να μεγαλώνουμε χωρίς να τσαλαπατούμε το παιδί που έχουμε μέσα μας». Και αν μέχρι τώρα ο Παύλος Παυλίδης μάς διηγούνταν ιστορίες που είχαν συμβεί, αυτή τη φορά, τα 15 νέα τραγούδια του αφορούν 15 «Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί». «Είναι περισσότερο αφηγηματικός ο τρόπος που γράφω στίχους, επομένως μέσα από τον τίτλο αυτού του δίσκου και τη λέξη ‘ιστορίες’ μάλλον ήθελα να πω κάτι που δεν είχα καταφέρει τόσον καιρό. Οτι απλά περιγράφω ιστορίες, όχι μόνο μέσα σε αυτόν τον δίσκο, αλλά γενικότερα σε αυτό που παρουσιάζω αυτά τα χρόνια». Η ιδιαιτερότητα αυτού του άλμπουμ, όμως, έγκειται και στην καθοριστική συμμετοχή των B-Movies. «Πρώτη φορά σαν συγκρότημα δημιουργήσαμε έναν ήχο από κοινού. Τα τρία τελευταία χρόνια περιοδεύουμε μαζί πολύ συχνά και πολλά τραγούδια έχουν προκύψει από πρόβες και sound check. Εκείνη τη στιγμή δεν υπάρχει άγχος και με λίγη οργάνωση οι αυτοσχεδιασμοί καταλήγουν να γίνονται τραγούδια. Σε αυτόν τον δίσκο το στοιχείο αυτό είναι αρκετά έντονο

και αυτή είναι η κυρίαρχη διαφορά του από τους προηγούμενους», μου εξηγεί ο Παύλος. Με κινηματογραφική ατμόσφαιρα και ύφος πιο ταξιδιάρικο από κάθε άλλη φορά, οι ιστορίες αυτού του άλμπουμ ανοίγουν διαδρομές άγνωστες και μονοπάτια μέχρι τα αστέρια καθώς σιγοτραγουδάμε «Παραρόμ», ένα ορχηστρικό κομμάτι του δίσκου, που, όπως θα μου πει ο Παύλος, του θυμίζει τα Χανιά, τη θάλασσα, τον ήχο του νερού και έναν φανταστικό άγγελο. Ενα άλλο τραγούδι που μου έκανε εντύπωση από τον τίτλο του κιόλας είναι το 14ο στη σειρά, με τίτλο «Ελλάδα». Ενα κομμάτι που για τον Παύλο αυτοπεριγράφεται από τους στίχους του και μόνο και δεν χρειάζεται καμία ανάλυση... «‘Εξω στο δρόμο χαιρετάει, χιτλερικά ένας μεθυσμένος, κι αναρωτιέσαι όπως περνάει, ποιος απ’ τους δυο σας είναι ο ξένος. Κατά τη δόξα όπως τραβά, παραπατάει πληγωμένη, δεν ανασταίνεται ποτέ, γιατί ποτέ της δεν πεθαίνει’. Δεν βρήκα πιο επίκαιρα λόγια να βάλω για αυτό που ζούμε...» Σε αυτό το σημείο και όταν τον ρωτάω αν επιθυμεί κάτι πολύ, η απάντηση με εκπλήσσει ευχάριστα: «Δεν επιθυμώ κάτι για μένα. Στα αλήθεια, επιθυμώ να βγούμε όλοι από το άσχημο όνειρο που ζούμε. Επιθυμώ η στροφή των ανθρώπων που έχει γίνει προς μια πορεία μεγαλύτερης κοινωνικής αλληλεγγύης να προχωρήσει παραπέρα. Για αυτό προσεύχομαι και κάνω ό,τι μπορώ». Απόψε το βράδυ, Παρασκευή 26 Απριλίου, το άλμπουμ θα παρουσιαστεί επίσημα στο Gagagrin 205, παρέα πάντα με τους B-Movies. Το ταξίδι για τις «Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί» μόλις ξεκίνησε.... «Κάθε φορά που τελειώνει ένας δίσκος, εύχομαι να αρέσουν τα τραγούδια του στον κόσμο και να συναντιόμαστε σε συναυλίες για να τα τραγουδάμε. Δεν πιστεύω τόσο στην προβολή και την προώθηση, όσα στα ίδια τα τραγούδια και στους ανθρώπους».

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

Το «Αγόρι» των βραβείων «Mε ενδιαφέρει ένα σινεμά χωρίς πολλή εξήγηση. Οχι με αφηγηματικά κενά, αλλά με μια αφαίρεση που θα αναγκάζει τον θεατή να μπει ο ίδιος στην ταινία με δική του ευθύνη», μου λέει ο Εκτορας Λυγίζος, που με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού» κατάφερε να κερδίσει διακρίσεις και εντυπώσεις σε μερικά από τα μεγαλύτερα διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ (Τορόντο, Κάρλοβι Βάρι, Λονδίνο, Ρότερνταμ κά.) και να αναδειχτεί ο μεγάλος νικητής των φετινών Βραβείων της Ακαδημίας Κινηματογράφου. Ισως, όμως, η μεγαλύτερη επιτυχία της ταινίας -που κάνει επιτέλους πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες στις 9 Μαΐου- να μην είναι οι διεθνείς και εγχώριες βραβεύσεις της. Μακριά από το αυστηρά φορμαλιστικό, αποσυναισθηματοποιημένο σινεμά του «Κυνόδοντα» και πλήρως απαλλαγμένος από περιττούς μελοδραματισμούς και λοιπές δραματουργικές ευκολίες, ο Λυγίζος φτιάχνει μια ταινία χαμηλών τόνων, βυθισμένη στις παύσεις της, που αφορά το σήμερα χωρίς να γαντζώνεται σε αυτό και χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά. Μια ταινία που φέρνει στο μυαλό το σινεμά του Μπρεσόν και των Νταρντέν, που δεν παύει να έχει στον πυρήνα του τον άνθρωπο.

«Σίγουρα με ενδιαφέρει αυτού του είδους ο ρεαλισμός στο σινεμά, αλλά με ενδιαφέρει περισσότερο το πώς διαθλάται αυτό μέσα από τον τρόπο που επιλέγεις να το κινηματογραφήσεις ή να το γράψεις», μου εξηγεί και προσθέτει: «Αν θεωρώ κάτι δικό μου σε αυτή την ταινία είναι ότι προσπάθησα το ύφος να έχει μια ακραία σωματικότητα και όσον αφορά τον ηθοποιό και όσον αφορά τον τρόπο του γυρίσματος». Ενα νεαρό αγόρι, σε κατάσταση απόλυτης ανέχειας, περιπλανιέται στην Αθήνα αναζητώντας τροφή για το ίδιο και το καναρίνι του. «Δεν ξεκίνησε για να γίνει μια ταινία για την κρίση», μου λέει, αν και ομολογεί ότι με δεδομένη τη σημερινή πια κατάσταση είναι μια ταινία που διαδραματίζεται στο περιβάλλον της κρίσης. Δεν προσπαθεί, όμως, να την ερμηνεύσει. «Προσπαθεί να ερμηνεύσει την αντίδραση στην κρίση και τι σημαίνει για έναν Ελληνα να αισθάνεται άχρηστος, ασήμαντος και αβοήθητος σε ένα περιβάλλον κρίσης», διευκρινίζει. Τον ρωτάω για τα βραβεία. Δείχνει χαρούμενος φυσικά, αλλά δεν φαίνεται να τον αφορούν τόσο αυτά καθαυτά. «Το σημαντικό για μένα είναι ότι έχει διαγραφεί μια καθαρότητα σε σχέση με τις προθέσεις της ταινίας. Δηλαδή η συνομιλία με το κοινό και με τους ανθρώπους του χώρου δεν εξαντλείται στο αν είναι καλή ή κακή η ταινία, αλλά

ξεκινάει μια κουβέντα επί του θέματος, που τη βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα». Μπορεί το «Αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού» να είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, αλλά ο Εκτορας δεν ήρθε από το πουθενά. Ως μικρομηκάς είχε ήδη ξεχωρίσει. Τα «Αγνά Νιάτα» το 2004 είχαν καταστήσει αρκετά ξεκάθαρο το ταλέντο του νεαρότατου τότε κινηματογραφιστή. Υστερα το θέατρο μπήκε δυναμικά στη ζωή του. «Ισως γιατί στην Ελλάδα είναι λίγο πιο εύκολο να κάνεις θέατρο από ό,τι σινεμά. Και επειδή δεν με ενδιέφερε να ασχοληθώ με τα γύρω γύρω, να κάνω διαφημίσεις, βιντεοκλίπ...» μου εξομολογείται και, παρά την επιτυχία της ταινίας του, δεν είναι διατεθειμένος να αφοσιωθεί στην έβδομη τέχνη. «Το θέατρο είναι η καθημερινότητά μου», μου λέει. Φυσικά, και στο θέατρο και στον κινηματογράφο παλεύει μόνος του. Διόλου πρωτότυπο. «Καμία στήριξη από την πολιτεία. Και ούτε θα υπάρξει. Νομίζω ότι η γενική κατεύθυνση είναι μια πολιτική που ακυρώνει όλες τις τέχνες, γιατί προφανώς τις θεωρούν πολύ επικίνδυνες και σε πολιτικό επίπεδο», επισημαίνει. «Δεν νομίζω ότι είναι συγκυριακό, ότι δεν υπάρχουν λεφτά. Νομίζω ότι δεν υπάρχουν λεφτά συγκεκριμένα για αυτά».

Κείμενο / Φωτογραφία: Γιώργος Παπαστογιαννούδης

26.04 - 02.05. 2013

Από την ποπ ως τα Βαλκάνια Τι κοινό μπορεί να έχουν οι Modrec, οι Wedding Singers, οι Imam Baildi και οι Spectralfire; Εκτός του ότι μιλάμε για ελληνικά σχήματα που χαράζουν τη διαδρομή τους την τελευταία δεκαετία σε μουσικές σκηνές -εγχώριες και μη-, υπάρχει και ένας συνδετικός κρίκος ανάμεσά τους, που δεν είναι άλλος από τον Λάμπη Κουντουρόγιαννη. Η αφορμή της συνάντησής μας με τον μουσικό είναι το καινούριο βιντεοκλίπ για το τραγούδι “Trust in time”, που κυκλοφόρησε από τους Spectralfire -το προσωπικό του project- τον περασμένο Οκτώβριο. «Είμαι πολύ χαρούμενος για το βιντεοκλίπ που φτιάξαμε. Πρόκειται για ένα τραγούδι που περιέχεται στον πρώτο μας δίσκο και το έχω ξεχωρίσει και εγώ, αλλά και ο κόσμος. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο σκεφτήκαμε πως η συμβολή στη δημιουργία του βιντεοκλίπ αυτού του κόσμου που μας αγαπάει και μας στηρίζει θα είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον». Ετσι, λοιπόν, πάνω από 500 φίλοι του Spectralfire βρέθηκαν σε τρεις μεγάλες συναντήσεις στο Booze Cooperativa για να φιλοτεχνήσουν σχεδόν 2.000 καρέ του βιντεοκλίπ, καθιστώντας το καλλιτεχνικό υπόδειγμα crowdsourced δημιουργικότητας.

Με ένα πολύ δυνατό πρώτο άλμπουμ, με ένα ακόμη πιο δυναμικό support act στον Toro y Moi και τώρα ένα εντυπωσιακό πρώτο βιντεοκλίπ, ο Spectralfire συνεχίζει να ξαφνιάζει με τον καλύτερο τρόπο. «Οσον αφορά το βιντεοκλίπ, είναι η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με την ιδέα του crowd-sourcing. Οταν, με αφορμή το δικό σου έργο, εμπνέεις τους ανθρώπους γύρω σου να εκφραστούν και αυτοί δημιουργικά, υποψιάζεσαι πως κάπου εκεί βρίσκεται η ουσία της τέχνης». Εκτός από Spectralfire όμως, που εκφράζει ένα πιο μινιμαλιστικό και ατμοσφαιρικό μουσικό κόσμο, παραμένει ενεργό μέλος άλλοτε ως μουσικός και άλλοτε με τη φωνή του στις καλλιτεχνικές δραστηριότητες των υπόλοιπων σχημάτων που αναφέραμε. «Ολα ξεκίνησαν από τους Modrec εκεί γύρω στο 2001. Οι καλλιτεχνικές μας αναζητήσεις είναι αυτές που άνοιξαν τις πόρτες για συνεργασίες και την προσωπική μου συμμετοχή στους Wedding Singers, αλλά και στους Imam Baildi». Παρόλο που τα ακούσματα όσων καταπιάνεται φαίνονται διαφορετικά -«Οι Wedding Singers κινούνται σε ρυθμούς περισσότερο χορευτικούς από το φάσμα της ποπ, ενώ οι Imam Baildi είναι πιο «Βαλκάνιοι», θα μας πει-, ο ίδιος υπερασπίζεται τη θέση του λέγοντας: «Η μουσική είναι άπειρη. Και οι τρόποι για να εκφράζεσαι μέσω αυτής,

επίσης. Ως επαγγελματίας μουσικός με ενδιαφέρει να καταπιάνομαι με διάφορα είδη, όχι μόνο διότι εκφράζουν την εκάστοτε διάθεσή μου, αλλά διότι με αυτόν τον τρόπο μπορείς να εξελιχθείς και να πας ένα βήμα παραπέρα αυτό που κάνεις. Ακόμη και από τεχνικής πλευράς να το δεις, παίζοντας διαφορετικά είδη μουσικής προσπαθείς, και ίσως καταφέρνεις τελικά, να γίνεσαι δεξιοτέχνης, που είναι απαραίτητο εργαλείο για να πειραματίζεσαι και να έχεις τελικά ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που να σε εκφράζει». Με τις μεγάλες δισκογραφικές να έχουν σχεδόν καταρρεύσει, ο δρόμος των ανθρώπων που στηρίζουν την επιβίωσή τους στην τέχνη τους δεν είναι εύκολος. «Η μόνη διέξοδός μας είναι τα live. Πρέπει να είσαι παρών στο κοινό σου και να δίνεις εξετάσεις κάθε φορά. Αυτό μπορεί να είναι πιο δύσκολο, όμως είναι και πιο ειλικρινές. Το να είσαι σε συνεχή επαφή με τον κόσμο παρουσιάζοντας τη δουλειά σου σε κάνει πιο υπεύθυνο και απέναντι στην ίδια τη δουλειά σου, αλλά και απέναντι στον κόσμο και στο τι περιμένει να δει από σένα». Την Πέμπτη 1η Μαΐου, τα έργα, αλλά και υλικό από τα γυρίσματα του βιντεοκλίπ “Trust in Time”, θα προβληθούν σε ειδική έκθεση στο πλαίσιο του release party που θα πραγματοποιηθεί στο Booze Cooperativa.

Κείμενο: Γιάννης Μαυρογιώργος / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

26.04 - 02.05. 2013

Οι δικοί μας άνθρωποι Ο Αρης Τσούτσας (δεξιά) και ο Ανδρέας Θάνος (αριστερά) γνωρίστηκαν πριν από πέντε περίπου χρόνια στην προηγούμενή τους δουλειά, ως γραφίστας και industrial designer αντίστοιχα. Οι δυο τους, μαζί με τον Miguel Rodrigues (οθόνη), που κατάγεται από την Πορτογαλία και μένει μόνιμα στο Λονδίνο, αποτελούν τον δημιουργικό πυρήνα των BOB Studio, των σχεδιαστών που κέρδισαν πέντε βραβεία ΕΒΓΕ την προηγούμενη εβδομάδα, μεταξύ των οποίων το Χρυσό ΕΒΓΕ Γραφιστικής. Οι BOB Studio αποτελούν ήδη, ή έτσι θέλουμε να πιστεύουμε εμείς εδώ στη “Metropolis”, τα μεγάλα φαβορί για το ΕΒΓΕ Σχεδιασμού Εντύπου 2014 για την εφημερίδα που κρατάτε αυτή τη στιγμή στα χέρια σας. Γιατί BOB; Ψάχναμε μια λέξη που να είναι εύκολη και απλή, μια λέξη που να είναι μεν στα αγγλικά, αλλά να μη χρειάζεται να ξέρεις καλά τη γλώσσα για να την καταλαβαίνεις. Δεν θέλαμε κάτι πολύ εξεζητημένο και «ψαγμένο». Αν και τελικά πολλοί πιστεύουν ότι πρόκειται για αρχικά που κρύβουν κάτι ιδιαίτερο από πίσω, η πραγματικότητα είναι μάλλον πιο πεζή. Οι BOB Studio είμαστε μια ομάδα ανθρώπων με δυο έδρες, Αθήνα και Λονδίνο. Οι περισσότεροι βρισκόμαστε εδώ, στο στούντιό μας στο Κουκάκι, αλλά υπάρχει και ο Miguel, που μένει μόνιμα Λονδίνο (ο οποίος γνωρίστηκε με τον Αρη όταν κάνανε μαζί μεταπτυχιακό στο Saint Martin’s College). Μαζί μας δουλεύουν ακόμα ο Χρήστος Ζαφειριάδης (δεύτερος από αριστερά), η Αννα Θανάσουλα, ο Παναγιώτης “Fishtank” Νικολακάκης και η Αναστασία Λουρή. Η συνεργασία με τον Miguel γίνεται αναγκαστικά μέσω mail και Skype, το οποίο μας παίρνει λίγο πα-

ραπάνω χρόνο, αλλά, επειδή το κάθε μέλος της ομάδας αναλαμβάνει ένα κομμάτι του project και το φέρνει εις πέρας μέχρι τέλους, λειτουργεί μια χαρά. Καθώς η δουλειά μας αφορά πολύ συχνά χρηστικά αντικείμενα, όπως τις συσκευασίες, πράγματα δηλαδή που χρησιμοποιούμε όλοι καθημερινά, το να έχουμε ένα δεύτερο βλέμμα που ζει σε μια άλλη πόλη, μια άλλη χώρα, μας βοηθάει πολύ στο να έχουμε φρέσκες ιδέες και μια διαφορετική οπτική για τα πράγματα. Τι είναι τα βραβεία ΕΒΓΕ; Τα βραβεία ΕΒΓΕ είναι η πιο υψηλή διάκριση που μπορεί να δεχτεί κάποιος δημιουργικός στον ελληνικό χώρο από τους συναδέλφους του. Τρέχουν εδώ και περισσότερα από δέκα χρόνια και έχουν πλέον καθιερωθεί. Το να κερδίζεις ένα ΕΒΓΕ σημαίνει πολλά τόσο για τη δημοσιότητα που σου προσφέρει, όσο και για την καταξίωση της δουλειάς σου. Φέτος κερδίσαμε πέντε βραβεία ΕΒΓΕ. Πιο αναλυτικά, πήραμε το Βραβείο Αυτοέκδοσης για το Ημερολόγιο Ελληνικής Πατέντας που φτιάξαμε σε συνεργασία με τους Αδερφούς Κοντορούση, το Βραβείο για Εξώφυλλο Βιβλίου για τη «Λόλα» του Κώστα Μαραβέγια, το Βραβείο για Συσκευασία Αλκοολούχων Ποτών για το Roots, το βραβείο στην κατηγορία Συσκευασία Τροφίμων για το Stories Of Greek Origins και, τελικά, το Χρυσό στην κατηγορία Γραφιστικής, πάλι για το Roots. Εχουμε κερδίσει και παλαιότερα βραβεία ΕΒΓΕ, για τις εφαρμογές που σχεδιάσαμε για το Καθαριστήριο Τάκης, που είναι γείτονές μας, καθώς και το Eleίa. Ποια είναι η διαδικασία της δουλειάς σας; Ξεκινάμε από τη δημιουργία μιας σχέσης με τον πελάτη μας. Βλέπουμε τη διαδικασία πολύ προσωπικά. Γνωρίζουμε καλά τους ανθρώπους πίσω

από τα προϊόντα ή την εταιρεία, διαβάζουμε όσο το δυνατόν περισσότερο, δημιουργούμε μια φιλική σχέση και μετά ξεκινάμε τη δουλειά. Μας αρέσει περισσότερο αυτή η διαδικασία από το συνηθισμένο process όπου παίρνεις ένα brief από έναν πελάτη και δουλεύεις πάνω σε αυτό. Με το ίδιο σκεπτικό, προτιμούμε να δουλεύουμε με εταιρείες που είναι ακόμα στην αρχή τους, γιατί έτσι μπαίνουμε βαθιά στην ουσία του design, δεν σχεδιάζουμε απλώς τις συσκευασίες. Εχοντας προσωπική σχέση με τους ανθρώπους, συνδιαμορφώνουμε το DNA της εταιρείας, δεν διεκπεραιώνουμε απλώς το σχεδιασμό μιας συσκευασίας. Τι να περιμένουμε στο μέλλον από τους BOB; Εχουμε πολλά projects σε εξέλιξη, είτε σε στάδιο ολοκλήρωσης είτε στα πολύ πρώτα τους βήματα, πολλές συσκευασίες, το σχεδιασμό ενός εξωφύλλου ενός δίσκου. Το τίμημα της δουλειάς είναι ότι καμιά φορά αναγκάζεσαι να σταματήσεις να φτιάχνεις πράγματα που σε ευχαριστούν εσένα προσωπικά. Για παράδειγμα, θα μας ενδιέφερε πάρα πολύ να φτιάξουμε χειροποίητες εκδόσεις, έντυπα που θα έχουν τυπωθεί από εμάς, σε μεταξοτυπία ή άλλες τεχνικές. Φυσικά, αυτό είναι πιο πολύ χόμπι. Θα θέλαμε πολύ να το κάνουμε, αλλά θέλει ελεύθερο χρόνο, που δεν διαθέτουμε πια. Μας αρέσει γενικά να μαστορεύουμε. Τα έπιπλα στο γραφείο μας, ακόμα και το επιτραπέζιο ποδοσφαιράκι μας τα έχουμε φτιάξει εμείς. Μπορεί να μην έχουμε πια χρόνο, αλλά εξακολουθεί να μας αρέσει η διαδικασία αυτή. Είναι μια ωραία ευκαιρία να κάνεις κάτι άλλο, κάτι πιο «γεμάτο» από το να κουνάς ένα ποντίκι και να βλέπεις έναν κέρσορα να κινείται σε μια οθόνη.

Κείμενο: Αργυρώ Μποζώνη/ Φωτογραφία: Βαγγέλης Λαΐνας

26.04 - 02.05. 2013

Δημιουργία, ευτυχία, συνεργασία O Μιχάλης Γεωργίου, ο Αλέξανδρος Γαβριλάκης και ο Δημήτρης Στεφανίδης είναι τα πρόσωπα του G Design Studio, του δημιουργικού γραφείου που βραβεύτηκε με το Μέγα ΕΒΓΕ 2013, την ύψιστη διάκριση των Ελληνικών Βραβείων Γραφιστικής και Εικονογράφησης. Τους συναντήσαμε σε ένα πολύ φιλόξενο και απίστευτα ήσυχο χώρο στο γραφείο τους στου Ψυρρή. Μιλώντας μαζί τους, διαπιστώνει κανείς πολύ γρήγορα πόσο πολύ πιστεύουν στην κουλτούρα των συνεργασιών. Και έχουν πολλές ιστορίες να μας πουν για αυτές… Το 2006, ο Μιχάλης Γεωργίου (κέντρο), καθηγητής στη Σχολή Βακαλό, στην οποία σήμερα διδάσκουν και οι τρεις εταίροι της G Design Studio, αποφασίζει να κάνει ένα δικό του ξεκίνημα με τον μαθητή του στη σχολή Αλέξανδρο Γαβριλάκη (αριστερά). Λίγα χρόνια αργότερα οι δυο τους συμπράττουν με τον Δημήτρη Στεφανίδη (δεξιά).

Για το ξεκίνημά τους. Αυτό που μας συνέδεσε στη δουλειά, το κοινό μας σημείο, είναι αυτό που λίγο ως πολύ συνδέει και όλους τους δημιουργούς που είναι μαζί: η κοινή οπτική που βλέπουν τα πράγματα, αλλά και η αισθητική απόδοση. Εχουμε τον ίδιο τρόπο να δημιουργούμε, αλλά και τον ίδιο τρόπο να προσεγγίζουμε τους πελάτες μας. Για τη συναισθηματική προσέγγιση των πραγμάτων. Για μας, πάντα, ο κάθε πελάτης είναι μια ιστορία που την ξεκινάμε από την αρχή και τη φτάνουμε μέχρι το τέλος, όταν δηλαδή του παραδίδουμε την εργασία μας - επιθυμία μας είναι το τέλος αυτό να είναι ευτυχές. Η σχεδιαστική διαδικασία που ακολουθούμε μεταξύ μας, αλλά και με τον πελάτη έχει πάντα μέσα της το συναίσθημα της δημιουργίας, έχει το συναίσθημα της ευτυχίας όταν βγαίνει κάτι ωραίο και το συναίσθημα της καλής συνεργασίας. Αυτή η ύπαρξη συναισθήματος διαφοροποιεί την επαφή με τον πελάτη, η οποία είναι και προσωπική και πολύ έντονη. Δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς αυτή η διαδικασία, κυρίως επειδή αγαπάμε αυτό που κάνουμε.

Για τις δυσκολίες. Ενα πολύ δύσκολο κομμάτι της δουλειάς είναι η εκπαίδευση του πελάτη. Αυτό συμβαίνει κυρίως επειδή δεν είναι ανεπτυγμένη η καλλιτεχνική εκπαίδευση στην Ελλάδα. Αυτή τη δυσκολία τη συναντάμε με τους περισσότερους πελάτες μας, καθώς δεν αντιλαμβάνονται πολλές φορές την αναγκαιότητα και το ειδικό βάρος της οπτικής επικοινωνίας, το πόσο σημαντικό είναι ένας οργανισμός να έχει μια ξεκάθαρη εικόνα. Κάθε φορά πρέπει να πείσουμε τους πελάτες μας για την αναγκαιότητα μια οπτικής ταυτότητας. Για τα καινούργια δεδομένα. Λόγω της κρίσης, οι νέοι κυρίως επιχειρηματίες έχουν αντιληφθεί την ανάγκη της εξωστρέφειας. Ξέρουν πια ότι πρέπει να γίνουν λίγο πιο ανταγωνιστικοί, έτσι ώστε να συναγωνιστούν τα δικά τους προϊόντα με τα υπόλοιπα, είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό. Μιλάμε κυρίως για τις εξαγωγές, γιατί αυτές κάνουν τη διαφορά για τον Ελληνα επιχειρηματία. Τι έχουμε να εξάγουμε ως χώρα; Τα προϊόντα μας, τον τουρισμό και τον πολιτισμό. Αυτοί είναι οι πυλώνες μας. Εμείς ερχόμαστε και συμβάλλουμε καταλυτικά στο να επικοινωνήσουν οι επιχειρηματίες την εικόνα τους με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο, για αυτό έχετε δει το ντιζάιν να αναπτύσσεται λίγο περισσότερο. Σήμερα δεν αρκούνται μόνο στην ποιότητα, θέλουν και το κέλυφος. Για τα μικρά και τα μεγάλα. Το ενδιαφέρον με τη δουλειά μας είναι ότι δουλεύουμε πολλά και διαφορετικά πράγματα και αυτό την κάνει συναρπαστική. Δουλεύεις ένα μικρό πρότζεκτ, δουλεύεις για το Μέγαρο, δουλεύεις ένα μπουκάλι λάδι και δουλεύεις και την Κρατική Ορχήστρα. Αυτή η ποικιλία μας κάνει ευτυχισμένους και χαρούμενους. Πιστεύουμε πως ένας ντιζάινερ πρέπει να κάνει και μικρά πρότζεκτ, γιατί είναι και αυτά σημαντικά. Σε αυτά έχεις μια άλλη επαφή με τον πελάτη, υπάρχει μια γοητεία σε αυτές τις σχέσεις. Δουλεύουμε διάφορα πράγματα, ενδεικτικά θα πούμε ένα ξενοδοχείο στη Σαντορίνη, μια σειρά προϊόντων για το εξωτερικό, λάδια, μέλια, μαρμελάδες, ενώ συνεχίζουμε να δουλεύουμε για τη συλλογή Οικονόμου και προετοιμάζουμε την καινούργια τους έκθεση στο Ερμιτάζ με το κομμάτι των γερμανικών έργων της συλλογής.

Επίσης, κάναμε πρόσφατα το λογότυπο για τα 70 χρόνια του Ικαρου, κάναμε το Silent Space Stand Still στο τζαμί Τζισδαράκη, τους Breeder, τον οδηγό σπουδών της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών και το Μ shop του Μεγάρου Μουσικής. Για μια εργασία που βραβεύτηκε. Είναι περίεργο για τα ελληνικά δεδομένα, αλλά η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών είναι ένας πελάτης με τον οποίο συνεργαζόμαστε τα τελευταία δύο χρόνια και ήταν μια υγιής και επιτυχημένη συνεργασία. Βραβευτήκαμε για το λογότυπο πέρυσι στα Ευρωπαϊκά Βραβεία Γραφιστικής, όπου πήραμε το πρώτο Χρυσό Βραβείο και φέτος η δουλειά για την επικοινωνία της φετινής χρονιάς πήρε το Μεγάλο ΕΒΓΕ, που είναι η μεγαλύτερη διάκριση για ένα δημιουργικό γραφείο στα ελληνικά δεδομένα. Αυτή τη δουλειά την έχουμε χαρεί πολύ, γιατί έχουμε βάλει μέσα την ψυχή μας και έχουμε και μεγάλη ανταπόκριση από τον πελάτη. Η ΚΟΑ έχει καινούργιο διευθυντή, τον Βασίλη Χριστόπουλο, ο οποίος έχει ζήσει πολλά χρόνια έξω και αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα της επικοινωνίας μιας μεγάλης ορχήστρας. Την πρώτη χρονιά επικοινωνήσαμε τη νέα ταυτότητα της ΚΟΑ. Θέλαμε να εντυπωθεί και στο παλιό και στο νέο κοινό της. Τη δεύτερη χρονιά σκεφτήκαμε συναισθηματικά και θέλαμε να επικοινωνήσουμε μια πιο ανθρώπινη διάσταση της δουλειάς που γίνεται. Φτιάξαμε τα χέρια: τα χέρια του δημιουργού, τα χέρια του μουσικού. Αυτά είναι το μέσο με το οποίο παράγει τη μουσική και τα φέραμε σε ένα μικρό διάλογο με μικρά αντικείμενα μινιατούρες που αντιστοιχούν με κάθε παράσταση. Αυτός ο διάλογος έχει μια ουμανιστική διάθεση και έναν οπτιμισμό, γιατί δείχνει την ανάγκη του ανθρώπου να κάνει πράγματα, να ενεργοποιηθεί να δραστηριοποιηθεί, να ξεφύγει και να προχωρήσει στην επόμενη φάση. Για ένα προσωπικό... ευαγγέλιο. Σχεδιάζουμε πάντα με μια ιδέα από πίσω από κάθε εικόνα που έχουμε και δεν αυτονομούμε τη δημιουργία μας από την υπηρεσία που προσφέρουμε στον πελάτη. Κάθε φορά ψάχνουμε τη φωνή μας και θέλουμε να υπάρχει αυτή η ιδέα ώστε η δουλειά μας να μην είναι απλώς διακοσμητική, να είναι στοχευμένη και να έχει το δικό της ύφος.

Κείμενο: Αργυρώ Μποζώνη

Τριήμερο πειραματισμών O Elliott Sharp είναι η πιο εμβληματική μορφή του Borderline, του φεστιβάλ πειραματικής μουσικής που γίνεται για τρίτη χρονιά στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών το τριήμερο 26, 27 και 28 Απριλίου. Από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 στην πειραματική σκηνή της Νέας Υόρκης, έχει συνεργαστεί σχεδόν με όλο τον καλό κόσμο του Μεγάλου Μήλου και έχει κυκλοφορήσει πάνω κάτω 100 δίσκους - από τζαζ και μπλουζ έως no wave, θόρυβο και τέκνο. Ηταν ο πρώτος δημιουργός που χρησιμοποίησε λάπτοπ πάνω στη σκηνή και συχνά πυκνά καταφεύγει στα μαθηματικά υιοθετόντας αλγορίθμους και ακολουθίες Φιμπονάτσι στις συνθέσεις του. Ρίχνοντας μια ματιά στους υπόλοιπους συμμετέχοντες, θα δούμε τον Ιάπωνα Ryoichi Kurokawa που ζει και εργάζεται στο Βερολίνο και ο οποίος θα παρουσιάσει το “Syn”. Ο Kurokawa συνθέτει το «γλυπτό του χρόνου» με τις ηχογραφήσεις πεδίου και τις ψηφιακά παραγόμενες δομές, ενώ αναδομεί αρχιτεκτονικά το οπτικοακουστικό φαινόμενο. Ο Kassel Jaeger είναι μέλος της Groupe des Recherches Musicales, που ιδρύθηκε στη Γαλλία το 1958 και η οποία είχε στις τάξεις της πρωτοπόρους μουσικούς, όπως ο Luc Ferrari, ο Pierre Schaeffer και ο Ξενάκης. Ο ίδιος έχει ασχοληθεί με την επεξεργασία «ηχογραφήσεων πεδίου» μαζί με αυτοσχεδιασμούς σε ποικίλα ακουστικά όργανα.

Ο Giuseppe Ielasi είναι μια δραστήρια προσωπικότητα στη σύγχρονη ηλεκτρονική και αυτοσχεδιαστική σκηνή εδώ και χρόνια. H κιθάρα παραμένει στο κέντρο της δημιουργίας του, αλλά πλέον συνδυάζεται με ηλεκτρονικά μέσα και με μια αντίληψη αλληλεπίδρασης με τον χώρο. Μια ιστορική φυσιογνωμία του φετινού φεστιβάλ, η Ikue Mori, γεννήθηκε στο Τόκιο και το ενδιαφέρον της για τη μουσική πυροδοτήθηκε από το ξέσπασμα του πανκ. Εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, έμαθε ντραμς και συνδημιούργησε με τον Arto Lindsay τους DNA. Ενα ιστορικό συγκρότημα που επηρέασε την ανεξάρτητη μουσική σκηνή της Αγγλίας και των ΗΠΑ για τις επόμενες δεκαετίες. Η Zeena Parkins γεννήθηκε στο Ντιτρόιτ, αλλά εγκαταστάθηκε και αυτή στη Νέα Υόρκη το 1984, για να βρεθεί στο επίκεντρο των εξελίξεων της πειραματικής μουσικής. Από την πλευρά του, ο Μartin Messier είναι performer και καλλιτέχνης από το γαλλόφωνο Kεμπέκ του Kαναδά, ο οποίος δραστηριοποιείται στους χώρους των νέων μέσων και της video art. Η αισθητική του προσέγγιση μπορεί να οριστεί ως ένα σύνθετο, απρόσμενο και ευχάριστα παράξενο ηχητικό και ρυθμικό αμάλγαμα, που παίζει ακατάπαυστα με τη δόμηση και την αποδόμηση. Επίγονοι της φουτουριστικής παράδοσης, στις καλύτερες στιγμές της, ο Martin Messier και ο Nicolas Bernier (φωτό) παρουσιάζουν μια παράσταση ηλεκτρονικής μουσικής. Για τη δημιουργία της βασίστηκαν στη δική τους ερμηνεία των

intonarumori, των θρυλικών αυτών μηχανών παραγωγής θορύβου. Οι Acte Vide είναι το αυτοσχεδιαστικό project του Γιάννη Kοτσώνη (aka Sister Overdrive) και της Δανάης Στεφάνου. Οι live εμφανίσεις τους περιλαμβάνουν συνήθως πιάνο και υπολογιστή και ενίοτε αυτοσχέδια ηλεκτρονικά. Tο ντουέτο ΩΜΑ γεννήθηκε στο Βερολίνο το 2005, μέσα από τη μακρόχρονη καλλιτεχνική συμβίωση των μουσικών Αντώνη Ανισέγκου και Θύμιου Ατζακά. Σε αυτή τη συναυλία, με τίτλο «Kραδασμοί», θα παρουσιαστεί μια νέα εκδοχή της μουσικής πράξης του ντουέτου, η οποία εκτυλίσσεται σε δύο αυτόνομες ενότητες. Στη δεύτερη ενότητα, το ΩΜΑ θα διευρυνθεί ως τρίο με τον video artist bestbefore (Αντρέας Καραουλάνης). Tο όνομα Mohammad στεγάζει τρία κορυφαία ονόματα της ελληνικής πειραματικής μουσικής. Ο Coti (κοντραμπάσο) έγινε γνωστός κυρίως ως ο ενορχηστρωτής των ηχητικών τοπίων στους Στέρεο Νόβα. Ο Νίκος Βελιώτης (τσέλο) έγινε γνωστός από τη συνεργασία του με τον Γιάννη Αγγελάκα και από τις διάφορες καλλιτεχνικές συμπράξεις του, αλλά και αυτός έχει το ροκ παρελθόν του, τους In Trance 95. Τέλος, ο ILIOS έχει μια πορεία 20 χρόνων, με ποικίλες συνεργασίες σε διάφορα μέσα. Το κοινό τους σχήμα αποτελεί καταστάλαγμα της ατομικής πορείας του καθενός στον χρόνο.

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης

26.04 - 02.05. 2013

Με χιούμορ και συναίσθημα «Το ταξίδι μέσα στο αυτοβιογραφικό έργο του Γκιγιόμ Γκαλιέν είναι ατελείωτο», επισημαίνει ο Βασίλης Μαυρογεωργίου και αυτή ακριβώς είναι η φράση-κλειδί για τη βιτριολική, αλλά συγχρόνως βαθιά συναισθηματική κωμωδία του Γκιγιόμ Γκαλιέν «Γκιγιόμ, γλυκιά μου», που παρουσιάζεται μέχρι την Κυριακή στις 28 Απριλίου στο Γκαράζ του Ιδρύματος Κακογιάννη, ρίχνοντας την αυλαία του δεύτερου «Low Budget Festival μιλάει... γαλλικά». Ο συγγραφέας δεν μοιάζει διατεθειμένος να δώσει απαντήσεις. Προφανώς διότι δεν τις έχει ούτε ο ίδιος, παρόλο που το έργο μιλάει για τη ζωή του. «Προσπαθεί να λύσει μια χρόνια παρεξήγηση σε σχέση με τη σεξουαλικότητά του και ο τρόπος για να το πετύχει αυτό είναι να στήσει ένα αυτοσχέδιο show ειδικά για τη μαμά του -διότι αυτή είναι το μεγάλο πρόβλημα της ζωής τουκαι μέσα από αυτό να της μιλήσει για όλα αυτά που σημάδεψαν την πορεία του από τα παιδικά

του χρόνια μέχρι τώρα, πάντα σε σχέση με τη σεξουαλική του ταυτότητα», μου εξηγεί η Μαριάννα Κάλμπαρη, που σκηνοθέτησε την παράσταση χωρίς χρήματα, αλλά με πολλή φαντασία.

μηχανισμούς σκηνής, αλλά μέσα από μια κινηματογραφική ματιά με ποπ αισθητική και άπειρα σκηνοθετικά ευρήματα.

Το «Γκιγιόμ, γλυκιά μου» είναι ένα έργο βουτηγμένο στο δαιμόνιο, αυτοσαρκαστικό χιούμορ και την αλήθεια του συγγραφέα του. Είναι τέτοιος ο τρόπος που περιγράφει τις περιπέτειές του, που δεν είναι λίγες οι φορές που θα γελάσεις δυνατά, έστω και αν στην πραγματικότητα οι σκηνές που περιγράφει κρύβουν ενίοτε πολύ πόνο. Επιλέγει, όμως, να τις διηγηθεί με μια επιτηδευμένη ελαφρότητα.

Με τη βοήθεια των τεσσάρων νεαρών ηθοποιών της ομάδας ΚαταΛάθος (Φωτεινή Αθερίδου, Ιωάννης Καπελέρης, Φωτεινή Μπακλατζίογλου και Γιάννης Μπισμπικόπουλος), που πλαισιώνουν τον Βασίλη Μαυρογεωργίου, ζωντανεύουν μπροστά μας ξεκαρδιστικές και πιο συγκινητικές σκηνές από τη ζωή του Γκιγιόμ, που αναζητά εναγωνίως το ποιος πραγματικά είναι. Ταυτίζεται άραγε αυτό που νιώθει μέσα του με αυτό που βλέπουν σε αυτόν όλοι οι άλλοι;

Αυτό το στοιχείο δεν διέφυγε ευτυχώς της προσοχής της Μαριάννας Κάλμπαρη, που φρόντισε να στήσει μια ανάλαφρη, παιχνιδιάρικη, ενίοτε ξεκαρδιστική παράσταση, που δεν αγνοεί ωστόσο τον συναισθηματικό πυρήνα του έργου. Η χημεία της με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου, που υποδύεται τον Γκιγιόμ, μοιάζει εκρηκτική. Και οι δυο τους ξέρουν να δουλεύουν με λίγα, που φαντάζουν πολλά. Χωρίς σκηνικά, κοστούμια,

«Το ταξίδι είναι ατελείωτο...» Τα λόγια του Βασίλη αντηχούν στα αυτιά μου φεύγοντας από τη γενική τους δοκιμή. Ο συγγραφέας κρατάει την ανατροπή για το φινάλε. Ανατροπή, που ίσως κάποιους να τους ξενίσει, αλλά είναι αυτή ακριβώς που χαρίζει στο κείμενο του Γκαλιέν τη μοναδικότητά του. Ακόμα και το ίδιο το έργο αναρωτιέται...

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

26.04 - 02.05. 2013

Ημερολόγιο εικοσαετίας Από την Κύπρο στην Αμερική και από εκεί στην Αθήνα, ο μουσικός και συνθέτης Σταύρος Λάντσιας έχει διανύσει περίπου 20 χρόνια δημιουργικής πορείας στη μουσική σκηνή της χώρας. Με δίπλωμα ενορχήστρωσης (Bachellor of Music Degree in Commercial Arranging) από το Berklee College of Music της Bοστόνης και πολλές διακρίσεις, έχει συνεργαστεί με τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της Eλλάδας και μετρά τρεις προσωπικές δουλειές, την «Επιστροφή» (1999), το «Ταξίδι μιας Νότας» (2002) και το «Ημερολόγιο Ονείρων» (2011). Πρόσφατα, το τελευταίο άλμπουμ κυκλοφόρησε σε συλλεκτική έκδοση διπλού βινυλίου 180g και αυτή ήταν η αφορμή για να τον συναντήσουμε. Βρεθήκαμε στον ζεστό και φιλόξενο χώρο του Gazarte, όπου ο Σταύρος Λάντσιας άνοιξε το προσωπικό του σημειωματάριο και μοιράστηκε με τη “Metropolis” μουσικές ιδέες, μελωδίες και όνειρα... «Επανακυκλοφορώ το ‘Ημερολόγιο Ονείρων’, γιατί είναι μια ευκαιρία το κοινό να απολαύσει τη μουσική και να συγκεντρωθεί στο έργο», σχολιάζει για τον δίσκο τον οποίο θα παρουσιάσει αύριο Σάββατο 27 Απριλίου στον ΙΑΝΟ και στις 24 Ιουλίου στο Μουσικό Προαύλιο του Badminton. Στο ενδιάμεσο, και συγκεκριμένα στις 30 Ιουνίου, επιστρέφει με τα ΚΡΟΤΑΛΑ στον Πύργο Βασιλίσσης (Πάρκο Τρίτση), σε μια συναυλία που διοργανώνει ο Σύλλογος «Οι Φίλοι της Μουσικής». «Αποφάσισα να κόψω 500 μόνο κομμάτια», συνεχίζει. «Με τη συλλεκτική έκδοση θα προσφέρεται δωρεάν το cd, καθώς και download card για νόμιμο κατέβασμα σε computer, iPad ή smartphone». Με αφετηρία, λοιπόν, τις δέκα συνθέσεις του Σταύρου Λάντσια και τις δύο διασκευές του σε μελωδίες του Μάνου Χατζιδάκι που περιλαμβάνει το «Ημερολόγιο Ονείρων», ταξιδέψαμε λίγο πίσω... στις δικές του αναμνήσεις. «Μεγάλωσα με πολλή μουσική στο σπίτι μου και έπαιζα σε πολλές μπάντες, από έντεχνο μέχρι ροκ τραγούδι. Αυτοσχεδίαζα επίσης πολύ μόνος και μάλιστα θυμάμαι ότι παρακολουθούσα κάθε μέρα στις 6 μμ. στην κρατική τηλεόραση τον ‘Ροζ πάνθηρα‘. Το μουσικό θέμα του Henry Mancini ήταν πραγματικά το πρώτο μου τζαζ άκουσμα», μου διηγείται ο Σταύρος για τα παιδικά και εφη-

βικά του χρόνια και συνεχίζει αποκαλύπτοντας σημαντικές μικρές λεπτομέρειες για τις μετέπειτα επιλογές τους. «Οι φίλοι μου με φώναζαν Bruno, επηρεασμένοι από την αμερικανική τηλεοπτική σειρά ‘Fame‘ και το αγόρι με τα κατσαρά μαλλιά που έπαιζε πιάνο. Μάλιστα, εγώ είχα εντυπωσιαστεί τόσο από το κλίμα στη συγκεκριμένη σειρά, όπου οι μουσικοί έβγαιναν και έπαιζαν στον δρόμο, που ομολογώ πώς τότε άρχισα να ψάχνομαι για την Αμερική. Το Berklee κάπως έτσι ήταν... Με την έννοια μιας κοινότητας και μιας κολεκτίβας μουσικών από όλο τον κόσμο». Ο Σταύρος θυμάται με ενθουσιασμό τα χρόνια στο πανεπιστήμιο, όπου η συνεργασία και η συναναστροφή με χιλιάδες μουσικούς διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό αυτό που είναι σήμερα. «Στη διάρκεια των σπουδών, έπαιζα σε γάμους για να βγάλω κάποια χρήματα, όπως και άλλοι συμφοιτητές μου. Βέβαια, οι περισσότεροι έπαιζαν σε ελληνικούς γάμους. Εγώ, αντίθετα, επέλεγα τους αμερικανικούς με σκοπό να αποκτήσω εμπειρία στην αμερικανική τζαζ μουσική. Παρόλα αυτά, και παρά το υψηλό επίπεδο διδασκαλίας, πιστεύω ότι βασικό ρόλο στην πορεία του μουσικού παίζουν το ταλέντο και ο χαρακτήρας». Το 1992 επιστρέφει στην Ελλάδα όπου ζει και δημιουργεί τα τελευταία χρόνια. «Αρχικά επέστρεψα γιατί δεν πίστευα ότι ήμουν τόσο καλός για να μείνω στην Αμερική. Εκεί το σύστημα αφομοιώνει τα πάντα και αυτό επηρεάζει και τη μουσική. Δεν είναι τυχαίο ότι οι συνθέσεις που έγραφα όσο ήμουν εκεί είχαν πιο αμερικανικό ύφος. Στην Ελλάδα κατάφερα να παντρέψω την αμερικανική μουσική με την κλασική παιδεία και την ελληνική αύρα. Εδώ εμπιστεύτηκα τον εαυτό μου». Αν και η ορχηστρική μουσική δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στην Ελλάδα ως άκουσμα και ο Σταύρος γνωρίζει ότι δεν απευθύνεται στην πλειονότητα, τα τελευταία χρόνια οι συνθέσεις και οι δισκογραφικές δουλειές του χαίρουν μεγάλης αποδοχής και κλέβουν τις εντυπώσεις. «Με ενδιαφέρει η δουλειά μου να μείνει στον χρόνο. Ομολογώ, βέβαια, ότι με πιάνει ένα παράπονο μήπως επαναλαμβάνομαι. Με το πέρασμα του χρόνου, όμως, εξελίσσομαι στον τρόπο που συνδυάζω τα όργανα στις εμφανίσεις μου. Ο τρόπος που στήνω τα live μου είναι ένας συνδυασμός γραμμένου

υλικού και αυτοσχεδιασμών με τους μουσικούς μου. Ομως δεν με ενδιαφέρει να διαφημίσω την τεχνική μέσα από τη μουσική μου. Οσο δύσκολη και αν είναι, οφείλω να την παρουσιάζω με απλότητα. Σκοπός μου δεν είναι να εντυπωσιάσω, αλλά να συγκινήσω». Ο Σταύρος Λάντσιας, ενώ αγαπά το κέντρο της πόλης γιατί, όπως μου λέει, του θυμίζει το κέντρο της Βοστόνης, όπου μουσικοί κυκλοφορούσαν με τα όργανά τους παντού, έχει επιλέξει να κατοικεί στον Γέρακα μαζί με τη γυναίκα του. Καθώς περιγράφει την καθημερινότητά του, μου αποκαλύπτει ότι είναι μανιακός τενίστας και στην ερώτησή μου αν θα μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό του διάσημο τενίστα αντί για μουσικό, αποκρίνεται αστειευόμενος: «Οχι, δεν είμαι τόσο καλός». Ομως το άθλημα αποτελεί για εκείνον έναν πολύτιμο τρόπο για να χαλαρώνει. Παράλληλα με τη μουσική του, παραδίδει μαθήματα κυρίως σε συνάδελφους μουσικούς, τα οποία και αντιμετωπίζει σαν συνεργασίες. «Το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να τους ζητήσω να μου προτείνουν εκείνοι μουσική. Το σημαντικό για εμένα είναι να αναζητάς τη μουσική της γενιάς σου. Συνήθως μέσα από τους μαθητές μου αυτό ανακαλύπτω». Με παρόμοιο τρόπο αντιμετωπίζει και την έννοια του γκρουπ, άλλωστε οι Human Touch μετρούν πια περίπου 15 χρόνια πορείας που ο ίδιος τα παραλληλίζει με «έγγαμο βίο». «Δεν νομίζω να είχα φίλους αν δεν είχα μπάντα», παρατηρεί. «Περνάω αμέτρητες ώρες με τους μουσικούς που συνεργάζομαι. Με τον Γιώτη Kιουρτσόγλου και τον David Lynch από τους Human Touch, ας πούμε, νιώθουμε πια σαν παντρεμένοι που έπειτα από πολλά χρόνια έχουν συμφωνήσει να βλέπουν και άλλους. Ολοι ερχόμαστε ανανεωμένοι από τα δικά μας project και μαζί πειραματιζόμαστε αρκετά. Βασική προϋπόθεση, βέβαια, στο γκρουπ είναι να υπάρχει καταρχήν μουσικός σεβασμός». Προτιμά να ζει και να απολαμβάνει τη στιγμή, αλλά κάνει σημειώσεις και για τα άμεσα σχέδιά του. «Θα ήθελα να κάνω κάτι που δεν έχω δοκιμάσει μέχρι τώρα. Να παίξω σόλο πιάνο. Ισως πραγματοποιηθεί στη Γερμανία το 2014. Θα δούμε...»

Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα

Η Δευτέρα, Κριέ, είναι μια καλή μέρα να σκεφτείς τι πραγματικά θεωρείς σημαντικό. Και δεν θα σου έρθει ξεκούδουνο, θα συμβούν πράγματα που θα σε κάνουν να σκεφτείς και άρα να πράξεις με τρόπο πιο κοντά στην καρδιά σου. Και καθώς αυτό συμβαίνει, θα δεις και μια κακή συνήθεια να φεύγει σιγά σιγά και διακριτικά. Οχι και άσχημα για μία εβδομάδα, ε;

Η αντίθεση θα είναι μεγάλη, Ζυγέ, ανάμεσα σε αυτό που λέει η καρδιά σου να κάνεις και σε αυτό που θέλει ο σύντροφός σου. Δεν υπάρχει τρόπος να συμβιβάσεις τα πράγματα, μπορείς όμως να πείσεις ότι ξέρεις ποιος είναι ο καλύτερος δρόμος για σένα και να ξεπληρώσεις όσα γίνουν από όλη αυτή τη διαμάχη. Ενα καλό σεξ τσακωμού ίσως; Λέω εγώ τώρα.

Εσένα όμως δεν ξεκινά καλά η εβδομάδα, Ταύρε, όχι τίποτε άλλο, αλλά τα επίπεδα γκρίνιας στα οποία θα φτάσεις μπορεί και να μην έχουν προηγούμενο. Και ξέρεις πώς γίνεται, όταν εσύ κάνεις έτσι, όλοι γύρω σου αναλαμβάνουν τον ρόλο να σε αναχαιτίσουν, πολλές φορές όχι με ευχάριστο τρόπο. Για αυτό αν μπορείς περιόρισε την γκρίνια για το καλό όλων μας.

Τα υπονοούμενα είναι η ειδικότητά σου, Σκορπιέ, και θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσεις αυτή την ειδικότητα πολλές φορές αυτή την εβδομάδα. Πολλά θα ακουστούν που θα έχουν δύο και τρία επίπεδα και είναι στο χέρι σου, αλλά και στο συμφέρον σου να τα πιάσεις. Το καταλαβαίνω ότι σε κουράζω, αλλά είναι για το καλό σου, το συνειδητοποιείς έτσι;

Οι πειρασμοί είναι πολλοί, Δίδυμε. Η σοκολάτα είναι πιο γλυκιά από ποτέ και το ένα σουβλάκι παραπάνω σου φαίνεται καλή ιδέα. Μήπως να προτείνεις σε κάποιο κοντινό σου πρόσωπο να αναλάβει τη διαχείριση της διατροφής σου; Τόσο κόπο έκανες, δεν θέλεις να πάει χαμένος τώρα που είναι άνοιξη - και πολύ σύντομα καλοκαίρι.

Γίνε ο καλύτερός σου φίλος, Τοξότη. Αγκάλιασέ σε, δώσε σου ένα φιλάκι, πάρε σου παγωτό και φάε το μαζί σου, κάνε σου γλυκό έρωτα. Εχεις καιρό να δώσεις στον εαυτό σου την προσοχή που χρειάζεται και τώρα που πρέπει να ανακτήσεις εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου είναι καλή ευκαιρία για να θυμηθείς μερικά βασικά θέματα του χαρακτήρα σου.

Τα σχέδιά σου πάνε πίσω, Καρκίνε, καθώς ρίχνεις λίγο έξτρα βάρος αυτή την εβδομάδα στα οικογενειακά σου. Και πολύ καλά κάνεις, κατά τη γνώμη μου, δεν θέλεις να γίνεις γίγαντας με ξύλινα πόδια. Καθώς όμως οι εξελίξεις προχωρούν, ίσως στο μέλλον θα έπρεπε να κάνεις μια έξτρα προσπάθεια για να τις προλάβεις. Και πάλι, μην το σκέφτεσαι, ψήσου και κάνε το.

Φαίνεται να σου τελειώνουν τα λεφτά, Αιγόκερε, και μάλιστα εν μέσω θύελλας εξόδων. Αν τελικά θέλεις όντως να ταξιδέψεις ή να κάνεις αυτή τη μεγάλη αγορά που κανονίζεις καιρό, ίσως πρέπει να βρεις νέους ευφάνταστους τρόπους να μη ματώνεις οικονομικά. Και επιτέλους, θυμήσου και ότι καμιά φορά πρέπει να σε κερνάνε κιόλας, όχι μόνο να κερνάς.

Γίνε λίγο προνοητικός για μία εβδομάδα, Λέοντα. Το ξέρω ότι είσαι ήδη, αλλά όταν τα πράγματα δυσκολεύουν πρέπει κανείς να φτάνει τα ταλέντα του στα όρια για να περάσει τους κινδύνους με ασφάλεια. Και πρόσεχε και εσύ τα του σπιτιού σου, αλλά κυριολεκτικά: Δεν αργεί η ώρα που θα πρέπει να πιάσεις σφυρί και κατσαβίδι.

Κάνε όσα διαλείμματα μπορείς στη δουλεία, Υδροχόε, και μείνε αρκετά σπίτι αυτό το Σαββατοκύριακο. Η διαχείριση δυνάμεων είναι κάτι που θα πρέπει να σκεφτείς και να κάνεις πολύ καλά, αν δεν θέλεις να βγεις από αυτή την εβδομάδα με πατερίτσες. Κατά τα άλλα, η ζωή είναι ωραία, η ζέστη ήρθε, η φύση ξυπνάει. Κάνε και ένα πικνίκ αν προλαβαίνεις.

Θα αναγκαστείς να δώσεις κάποιες υποσχέσεις, Παρθένε, πολλές από τις οποίες θα το ξέρεις ότι δεν μπορείς να εκπληρώσεις εύκολα. Αλλά μάντεψε, ο εύκολος δρόμος δεν είναι για σένα και το να κάνεις την υπέρβαση για τους άλλους είναι κάτι που θα εκτιμηθεί μακροπρόθεσμα. Σφίξε, λοιπόν, τα δόντια και ξεκίνα. Κάνε τον σταυρό σου και προχώρησε, που λέει και ο ποιητής.

Κάποιος κοντινός σου φίλος θα αλλάξει στρατόπεδα αυτή την εβδομάδα, Ιχθύ, κάνοντάς σε να μετανιώνεις για τα μυστικά που έχεις μοιραστεί στο παρελθόν. Μην πτοείσαι και μη χάνεις την πίστη σου στις ανθρώπινες σχέσεις, όπως έχεις την τάση να κάνεις. Δεν σημαίνει ότι αυτό είναι η νόρμα και δεν σημαίνει ότι η κατάσταση είναι αναστρέψιμη, για αυτό χαλάρωσε.

Safka

Στιγμές

Το Safka είναι το πρώτο σκανδιναβικό εστιατόριο στην Αθήνα. Ο γνωστός σεφ Samu Koskinen είναι ο πρεσβευτής της σύγχρονης nordic κουζίνας, έχοντας δουλέψει στα καλύτερα εστιατόρια. Το μενού του μπορεί να αλλάζει συχνά ακολουθώντας τα εποχιακά λαχανικά και προϊόντα, όμως ο καπνιστός σολομός του Safka είναι το μοναδικό πιάτο που παραμένει σταθερά στο μενού και θεωρείται από πολλούς ο καλύτερος στην Αθήνα.

Βρισκόμαστε στον Πειραιά, στην περιοχή των Αγίων Αναργύρων. «Η αγάπη μας για τη θάλασσα και τα θαλασσινά μάς οδήγησε στο να δημιουργήσουμε αυτόν τον όμορφο χώρο που λειτουργεί από το 2010», μας λέει η κ. Φωτεινή. Τα προϊόντα που χρησιμοποιούν είναι αγνά, ενώ φροντίζουν να προμηθεύονται φρέσκο ψάρι καθημερινά. Κάθε Παρασκευή και Σάββατο η ζωντανή μουσική θα ξεσηκώσει τους θαμώνες.

Μ. Αλεξάνδρου 80-82 & Πηλέως, Κεραμεικός

Αριστοτέλη Βαλαωρίτου 12, Πειραιάς

Bootleg

Small 8

Για τους λάτρεις των κοκτέιλ, αλλά όχι του Κέντρου... έφτασε το Bootleg. Στον ρυθμό της ανάπτυξης των προαστιακών μπαρ, άνοιξε στον Χολαργό, σε έναν ζεστό και ατμοσφαιρικό χώρο σχεδιασμένο από ανθρώπους που πιστεύουν στη σημασία της επιλογής. Μπορείτε να γευτείτε εξαιρετικά κοκτέιλ από έμπειρους μπάρμαν, αλλά και ιδιαίτερα κρασιά από την πλούσια κάβα του. Ο,τι πρέπει για να ξεφύγει κανείς από το Κέντρο.

Στο Παγκράτι, στους δρόμους γύρω από την Πλατεία Προσκόπων, μια πιάτσα έχει πάρει τα πάνω της με ωραία καφέ, μεζεδοπωλεία και μπαρ. Το Small 8, μικρό όσο και το όνομά του, εδρεύει εκεί περίπου έναν χρόνο τώρα. Με φιλόξενη ατμόσφαιρα, γοητευτικές μουσικές και δυνατά κοκτέιλ, είναι κατάλληλο για ποτά μετά τη δουλειά -και όχι μόνο- για όσους θέλουν λίγο να ξεφύγουν.

Φανερωμένης 8, Χολαργός

Αρχελάου 8, Παγκράτι

Το Μικιό

Δάφνη

Με γνώμονα τη μαγειρική τέχνη της γιαγιάς Ελισάβετ από τον Αποκόρωνα Χανίων, η συνονόματη εγγονή της και ο σύζυγός της Πέτρος πειραματίζονται παρουσιάζοντας απλά πιάτα σε πρωτότυπους γευστικούς συνδυασμούς, σε ένα μικρό και παρεΐστικο περιβάλλον στο Παλαιό Φάληρο. Η κρητική κουζίνα, φυσικά, έχει την τιμητική της με αγνά προϊόντα και, για να μην ξεχνιόμαστε, τους μεζέδες τούς συνοδεύουμε πάντα με ρακή.

Εστιατόριο ελληνικής κουζίνας, που έχει αγαπήσει εδώ και χρόνια ο κόσμος στο Μπουρνάζι. Η μαγειρική της μαμάς είναι πάντοτε στα must της διατροφής μας και εδώ θα βρείτε σπιτικά πιάτα βασισμένα στην ελληνική κουζίνα σε έναν παραδοσιακό και προσεγμένο χώρο. «Φωνάζει» εκείνους που ξέρουν να εκτιμούν και έχουν την ανάγκη να γευτούν σπιτικά φαγητά ημέρας και ελληνικές παραδοσιακές συνταγές.

Αγ. Αλεξάνδρου 58, Παλαιό Φάληρο

Μ. Αλεξάνδρου 86, Μπουρνάζι

Τα points της εβδομάδας Η Αθήνα, οι άνθρωποί της, οι αξίες και η ποιότητά της χαρτογραφούνται και παρουσιάζονται δυναμικά, με έναν καινούργιο οπτικοποιημένο τρόπο στην εφαρμογή M.app. Πρόκειται για έναν «ζωντανό» χάρτη με 200 πινέζες-σημεία, που διαρκώς ανανεώνονται και αυξάνονται, σκιαγραφώντας όλες τις πτυχές της ζωής στην πόλη. Φαγητό, ποτό, καφές, θέατρο, μουσική, βιβλίο, κινηματογράφος, εκθέσεις, επιλεγμένα καταστήματα, όπως επίσης και οι πιο φρέσκες ιδέες στον χώρο της τεχνολογίας και της ζωής στην πόλη έρχονται στην οθόνη του κινητού σου και παρουσιάζονται μέσα από βίντεο υψηλής αισθητικής, μικρής διάρκειας και πλούσιας περιεκτικότητας. Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη για iOS, Android και Windows Phone.

Αγορά

Μοναδική γεύση

Ωρα για δώρα Αν ψήνεσαι να αγοράσεις κάποιο από τα «δυνατά» προϊόντα της Apple, να έχεις υπόψη ότι το iStorm προσφέρει μοναδικά δώρα για την περίοδο του Πάσχα. Αν επιλέξεις να αποκτήσεις έως και τις 4 Μαΐου ένα νέο iPad ή iPad mini, θα λάβεις δωρεάν και το ηχείο Logitech Tablet Speaker, ένα από τα πιο δημοφιλή αξεσουάρ ανάμεσα στους χρή-

στες iPad, με διάρκεια μπαταρίας που φτάνει τις οκτώ ώρες. Αν προτιμήσεις να αγοράσεις έναν Mac, θα πάρεις δώρο ένα νέας γενιάς πολυμηχάνημα HP Deskjet 3525 Ink Advantage με τεχνολογία Αir Print, η οποία επιτρέπει την απευθείας εκτύπωση πεντακάθαρων φωτογραφιών και κειμένων από το iPad, το iPhone ή το iPod Touch.

H Amita καινοτομεί και πάλι με τη νέα γεύση Amita Μανταρίνι και Πορτοκάλι. Ο νέος 100% φυσικός χυμός, που είναι πλούσιος σε βιταμίνη C και έχει αξεπέραστη γεύση και άρωμα, συνδυάζει τα διατροφικά στοιχεία δύο αγαπημένων φρούτων, αποτελώντας μια ιδανική επιλογή για να ξεκινήσεις την ημέρα σου με ζωντάνια και ενέργεια.

Νέες δυνατότητες Η επιλογή τηλεόρασης σήμερα εξελίσσεται σε έναν μικρό πονοκέφαλο για κάθε επίδοξο αγοραστή, μια και τα μοντέλα και οι δυνατότητες που προσφέρονται είναι αμέτρητα. Η Samsung Electronics Hellas έρχεται να μεγαλώσει αυτόν τον πονοκέφαλο, ανακοινώνοντας τη διάθεση των νέων σειρών Smart TV F7000 και F8000. Αξιοποιώντας την τεχνολογία Smart Interaction, τα νέα μοντέλα σού προσφέρουν προηγμένη εμπειρία θέασης και σου επιτρέπουν να έχεις τον απόλυτο έλεγχο της τηλεόρασής σου. Η λειτουργία φωνητικού ελέγχου επιτρέπει την πραγματοποίηση εντολών με τη χρήση φωνής. Επίσης, η λειτουργία αναγνώρισης προσώπου επιτρέπει την πολύ εύκολη σύνδεση στο Smart Hub, χωρίς τη χρήση τηλεχειριστηρίου. Το τελευταίο, επιπλέον, καθιστά ευκολότερη την αναζήτηση και την πρόσβαση στο περιεχόμενο της τηλεόρασής σου.

Αρωμα Ιταλίας Αν η κατανάλωση καφέ δεν είναι για σένα απλή διαδικασία αλλά μια ολόκληρη ιεροτελεστία, θα ενθουσιαστείς με τις δύο νέες ποικιλίες καφέ που ανέπτυξε η Nespresso. Η τελευταία εμπνέεται από τις ιδιαίτερες κουλτούρες καφέ της Ιταλίας και εστιάζει σε δύο μοναδικές ιταλικές πόλεις: την Τεργέστη και τη Νάπολη. Η ποικιλία Limited Edition Trieste διαθέτει ένα ντελικάτο χαρμάνι από κόκκους Arabica από τη Νότια Αμερική και την Ανατολική Αφρική, προσφέροντας μια ολοκληρωμένη υφή με άρωμα σοκολάτας και φρέ-

σκιες νότες φουντουκιού. Η πρόσθετη δροσιστική πινελιά φρούτων αναδεικνύει μια εξαιρετική φινέτσα σε αυτόν τον καφέ. Από την άλλη πλευρά, η ποικιλία Napoli έχει τολμηρό και συγκροτημένο χαρακτήρα, χάρη σε ένα σώμα με υφή σιροπιού. Το χαρμάνι του αποτελείται από καφέδες Arabica από τη Νότια Αμερική, την Αφρική και την Ασία με μια ιδέα Robusta και θα σε γοητεύει με τις φίνες νότες καπνού που απελευθερώνει. Οι νότες ξύλου είναι ελαφρά διανθισμένες από άρωμα ξηρού φύλλου μαύρου τσαγιού.

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Προσφορές για όλους Αν ήρθε η ώρα να ανανεώσεις τον τεχνολογικό εξοπλισμό σου, μπορείς να περάσεις μια βόλτα από ένα κατάστημα Γερμανός, για να καλύψεις τις ανάγκες σου σε ανταγωνιστικές τιμές και με μοναδικές διευκολύνσεις (έως 24 άτοκες δόσεις σε όλα τα προϊόντα τεχνολογίας) μέχρι τις 4 Μαΐου. Για παράδειγμα, μπορείς να διαλέξεις μέσα από μια μεγάλη γκάμα το smartphone ή το tablet που σου ταιριάζει και να πάρεις δώρο τον φωνητικό πλοηγό Navigon αξίας 59 ευρώ, αλλά και δωροεπιταγή αξίας έως 125 ευρώ. Εναλλακτικά, μπορείς να αποκτήσεις το αγαπημένο σου Samsung Tablet φθηνότερα με σύνδεση στα προγράμματα COSMOTE Internet On The Go και να κερδίσεις δώρα συνολικής αξίας 136 ευρώ (ασύρματο πληκτρολόγιο, usb adaptor και φωνητικό πλοηγό Navigon). Σε ιδιαίτερα προνομιακές τιμές διατίθενται, ακόμη, τα tablets Samsung Galaxy Tab 2 10.1, Google Nexus 7 ASUS 32GB 3G και Alcatel One Touch Evo 7+3G Module, με σύνδεση στα προγράμματα COSMOTE Internet On The Go. Επίσης, σε περιμένει μια εξαιρετικά συμφέρουσα προσφορά στα tablets: το νέο Alcatel One Touch T10 με δώρο COSMOTE WiFi pocket MF60 αξίας 71,60 ευρώ, και τιμή μόλις 119,90 ευρώ ή εντελώς δωρεάν με νέα σύνδεση στο πρόγραμμα COSMOTE Internet On The Go 5GB. Αν επιλέξεις σύνδεση στο Οικογενειακό Πακέτο COSMOTE και διαλέγοντας το smartphone της επιλογής σου, μειώνεις τα έξοδα επικοινωνίας της οικογένειάς σου και παίρνεις δωροεπιταγή 50 ευρώ. Επίσης, με κάθε νέα σύνδεση ΟΤΕ TV, μπορείς να απολαύσεις σπουδαίες αθλητικές αναμετρήσεις μόνο με 19,90 ευρώ το μήνα, παίρνοντας μαζί και μία δωροεπιταγή αξίας 50 ευρώ. Τέλος, με κάθε νέα σύνδεση σε επιλεγμένα προγράμματα COSMOTE Internet On The Go μπορείς να επιλέξεις το Laptop που θέλεις μέσα από μια μεγάλη ποικιλία και μαζί να πάρεις δωροεπιταγή έως 150 ευρώ.

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Ψυχρό χρήμα

Καρέκλα transformer Τώρα που άνοιξε ο καιρός, σε έπιασε και εσένα το ταξιδιάρικο πνεύμα. Και επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι, λες να το ρίξεις στο κάμπινγκ για να μειώσεις το κόστος των εκδρομών σου. Δεν είναι, όμως, απλή υπόθεση, γιατί πρέπει να κουβαλάς ένα σωρό πράγματα μαζί σου. Η Camp Chair θα σε βοηθήσει να γλιτώσεις λίγο χώρο. Πρόκειται για μια σπαστή καρέκλα που μπορεί να μετατραπεί σε σκαμπό ή

τραπεζάκι με ελάχιστες κινήσεις. Χάρη στη στιβαρή κατασκευή της, μπορεί να αντέξει βάρος μέχρι 170 κιλά - άρα μπορεί να καθίσει άφοβα πάνω η παχουλή θεία σου. Στα μείον της περιλαμβάνεται το κόστος: 185 δολάρια. Μήπως να ξανασκεφτείς το ενδεχόμενο να μείνεις σε δωμάτιο;

Εχεις αναρωτηθεί ποτέ ποιο περιουσιακό στοιχείο είναι πιο ρευστοποιήσιμο από τα μετρητά; Η Gamago δίνει την απάντηση: τα παγάκια με το σχήμα χαρτονομισμάτων. Η νέα παγοθήκη της σου επιτρέπει να φτιάξεις παγάκια με μορφή χαρτονομίσματος 100 δολαρίων, για να δροσίσεις τον φραπέ ή το ουίσκι σου. Με οκτώ δολάρια, έχεις και εσύ την ευκαιρία να εκδώσεις χρήμα.

www.bestmadeco.com store.gama-go.com

Για τους μοναχικούς

Εγένετο αλκοόλ

Τετ-α-κε δωματίου

Γυρίζεις στο σπίτι κατάκοπος από τη δουλειά και το μόνο που θέλεις είναι ένα πιάτο φαΐ και λίγο μασάζ στην πονεμένη πλάτη. Δεν θα τα έχεις, όμως, γιατί ζεις μόνος. Και εντάξει, φαγητό μπορείς να μαγειρέψεις· με το μασάζ τι γίνεται; Βρέθηκε η λύση: αγοράζεις τον Ergonomical Back Massager. Χάρη σε μια μακριά, κυρτή λαβή μπορείς να φροντίσεις μόνος σου την πλάτη σου, απλά και ξεκούραστα. Το προϊόν, μάλιστα, διαθέτει τρεις κεφαλές, για διαφορετικές εμπειρίες μασάζ. Μία κεφαλή προσομοιώνει το μασάζ με τα ακροδάχτυλα, μία άλλη το μασάζ με τις αρθρώσεις των δαχτύλων και η τρίτη το μασάζ με την παλάμη. Η τιμή του ανέρχεται περίπου στα 75 ευρώ: όσο, δηλαδή, κοστίζουν δύο επισκέψεις σε επαγγελματία.

Στα βιβλικά χρόνια, τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Ο Μωυσής έπρεπε να προσευχηθεί στον Θεό, για να σηκώσει στη συνέχεια το χέρι του και να χτυπήσει δύο φορές τον βράχο, ώστε να βγει νερό και να ξεδιψάσει ο λαός του που περιπλανιόταν στην έρημο, έπειτα από τη φυγή του από την Αίγυπτο. Σήμερα η κατάσταση είναι διαφορετική. Ο Jeff Henderson σχεδίασε μια πρωτότυπη αντλία, που αποτελείται από μια πέτρα ύψους περίπου 18 εκατοστών και μια ατσάλινη κάνουλα, για να σερβίρεις τα ποτά σου με στιλ. Πώς λειτουργεί; Τοποθετείς ανάποδα τη φιάλη πάνω στην πέτρα. Κάθε φορά που θέλεις να σερβίρεις ποτό, ανοίγεις την κάνουλα. Η ροή του ποτού μέσα από την πέτρα το κάνει πιο δροσερό - και γενικά πιο «κουλ». Οι πέτρες έχουν συλλεχθεί από τις ακτές της Νέας Αγγλίας και για τον λόγο αυτόν, κάθε προϊόν έχει τη δική του, ξεχωριστή προσωπικότητα. Μπορείς να το αγοράσεις από το Amazon έναντι 125 δολαρίων.

Αν είσαι Ρώσος μεγιστάνας, έχεις λεφτά για ξόδεμα (όσα δεν σου κούρεψαν τουλάχιστον στην Κύπρο) και λατρεύεις τη θάλασσα, τότε μπορείς να αγοράσεις ένα νησάκι σαν τον Σκορπιό. Αν πάλι είσαι λάτρης της ταχύτητας, αλλά δεν κατέχεις μία από οδήγηση (μία φορά δοκίμασες οπισθογωνία και τσάκισες την πανάκριβη Bentley στην τζαμαρία ενός καταστήματος), τότε σίγουρα μπορείς να ετοιμαστείς να βάλεις το χέρι στην τσέπη και να αγοράσεις ένα αυτοκίνητο της Φόρμουλα 1. Οχι αληθινό· προσομοιωτή. Το προϊόν έχει ίδιο μέγεθος με ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο, διαθέτει τρεις οθόνες 23 ιντσών, σύστημα ήχου 5.1 surround και υπολογιστή με επεξεργαστή Intel Core i7. Εννοείται ότι υπάρχουν όλα τα πετάλια και το τιμόνι που θα έβρισκες και σε ένα αυτοκίνητο της Φόρμουλα 1 - και ασφαλώς, αγωνιστικά λάστιχα της Pirelli. Εναντι 105.000 ευρώ (συμπεριλαμβανομένου ΦΠΑ, διαφορετικά η τιμή θα ήταν απαράδεκτη) μπορείς να το κάνεις δικό σου σε ασημί, κόκκινο ή μαύρο χρώμα. Στην τιμή περιλαμβάνεται το κόστος μεταφοράς και εγκατάστασης αν μένεις στη Βρετανία. Κελεπούρι!

www.hammacher.com

www.amazon.com

www.costco.co.uk

Training Ground

Τσακωμοί και καμώματα Οσα χρόνια και αν περάσουν, δεν θα λήξει ο καβγάς του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς με τον Ντόμινικ Γουίλκινς. Βγήκε ο πρώτος τις προάλλες καλεσμένος σε γαλλικό κανάλι και του τα ξανάσυρε του δεύτερου. Οτι βαριότανε τη ζωή του, ότι στις προπονήσεις πήγαινε τελευταίος και έφευγε πρώτος, ότι στην πρώτη προπόνηση αντί να τα δίνει όλα, καθόταν πίσω από τη μπασκέτα και έκανε εισπνοές. Και όταν πήγε ο Μπόζα να του ζητήσει τον λόγο, κλαψούρισε ο Ντόμινικ ότι υποφέρει από άσθμα. Απάντηση Μάλκοβιτς; «Παίρνεις 3,5 εκατ. δολάρια και δεν έχεις δικαίωμα να ξεχωρίζεις από τους υπόλοιπους παίκτες». Να μην ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους παίκτες ο Ντόμινικ; Μεγάλες προσδοκίες! Αυτό ήταν, άλλωστε, που τον ενδιέφερε σε όλη του τη ζωή. Ούτε οι τίτλοι τον ενδιέφεραν, ούτε οι ομάδες του, ούτε οι συμπαίκτες του. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να είναι ο ένας και μοναδικός, ο βασιλιάς του παρκέ, αυτός που έβγαζε την απίστευτη φάση και έκανε το καταπληκτικό κάρφωμα και ας έχανε ο σύλλογός του με 30 πόντους. Βλέπε τη συντριπτική ήττα από τον Ολυμπιακό, εκείνο το αδιανόητο 73-38, που ακόμη το κουβαλάνε στη μνήμη τους οι «Πράσινοι». Οταν ο Ντόμινικ εγκατέλειψε την ομάδα και το έσκασε στις ΗΠΑ για ξεκούραση. Μπορεί να πήγε και για γκομενάκια. Εξάλλου, αυτό ήταν το πιο δυνατό του χόμπι όταν βρισκόταν στην Ελλάδα. Παρότι διατηρούσε οικογένεια, σύζυγο και παιδιά στην πατρίδα του, στα μέρη μας ο Γουίλκινς έγραψε ιστορία με τις ερωτικές του επιδόσεις. Με προτιμήσεις, μάλιστα, σε πληθώρα παρτενέρ (το μόνο άθλημα όπου πέρναγε καλά ομαδικώς...) και σε θηλυκά που είχαν το κατιτίς τους επάνω τους. Οπως μου είχε διηγηθεί η φίλη μου η Εύα, μια φορά και έναν καιρό που είχε πάει με κάτι άλλες είκοσι-και-κάτι δεσποινίδες να δούνε προπόνηση Παναθηναϊκού, την είδε ο Ντόμινικ και κόντεψε να χάσει το φως του. Την κυνήγησε, την έφτασε, τη χέριασε, της είπε ότι την ποθεί, της έδωσε το τηλέφωνό του, την καρδιά του, όλα κομπλέ. Λεπτομέρεια: Η Εύα εκείνη την εποχή χτύπαγε άνετα μια 120άρα στη ζυγαριά. Με 1.85 ύψος, αλλά και πάλι δεν την έλεγες Μπάμπι το ελαφάκι. Χρήστος Ξανθάκης

26.04-02.05.2013

Στιγμιότυπα Πόλης

Ομόνοια και πέριξ Προσπαθώ να μη γίνομαι μάντης κακών. Κάνω κάθε δυνατή προσπάθεια να παραστήσω τον Τουίτι. Και να κλείνω τα μάτια μπροστά σε όλα όσα βλέπω, όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Αλλά δεν μου βγαίνει. Δεν τα καταφέρνω. Ανοίγω το στόμα μου και παραμονεύει η Κασσάνδρα με τους χρησμούς της. Παραμονεύει εκείνος ο κακός άνθρωπος ο Κόνραντ, με τις δοξασίες του για το βαθύτερο σκότος. Προσπαθώ να ξεχνάω. Να κάνω το παπί. Μια απλή βόλτα, ωστόσο, στην κοιλιά του κτήνους, στο κέντρο της Αθήνας, στα πέριξ της Ομόνοιας, ματώνει τη μνήμη και την αντίληψη. Θυμάμαι, στη δεκαετία του ’80 χοροπηδάγαμε οι Ρηγάδες γύρω από την Πλατεία Κουμουνδούρου και δεν αισθανθήκαμε κίνδυνο ούτε μία φορά. Ή, μάλλον, μόνο μία φορά. Που είχα πάρει κάτι πράγματα σταλμένα από τη μαμά στα λεωφορεία στα Λιόσια και κατέβηκα μέσα στη μαύρη νύχτα στην Ομόνοια και το πήρα με το πόδι για να κατέβω από Ευριπίδου στα γραφεία της οργάνωσης. Πέρασα μπροστά από το μπαρ του Κώστα Σαφάκα του πάλαι ποτέ κατσέρ (αξέχαστες οι μάχες του με τον Ιβάν Μπουριένκοφ) και ήταν κάτι τύποι μυστήριοι εκεί μπροστά και με κοζάρανε. Με μετράγανε από κάτω μέχρι επάνω και από επάνω μέχρι κάτω. Το σκεφτήκανε, το υπολο-

γίσανε, βαρεθήκανε. Ηταν προφανές ότι κουβάλαγα κάτι και ότι αυτό το κάτι είχε μια αξία. Οχι και τόσο μεγάλη, ωστόσο, για να ξεκουνηθούνε από τη θέση τους. Ασε τον πιτσιρικά να πάει στο καλό. Μια άλλη μέρα. Λίγες εβδομάδες πιο μετά φάγανε άνθρωπο στο μπαρ του Σαφάκα και τα κατέβασε τα ρολά. Είπε αντίο. Και αυτό ήταν. Ολος ο καβγάς, όλη η μαυρίλα, ο ζόφος ολόκληρος μιας περιοχής, συμπυκνώθηκε σε ένα και μοναδικό θανατηφόρο επεισόδιο. Και, τέλος πάντων, ο εκλιπών ήξερε πού πήγαινε, δεν ήταν κάνα ρόδο άσπιλο που το μπλέξανε. Βρόμισαν οι λογαριασμοί, ξεκαθάρισαν οι λογαριασμοί, την υπόθεση ανέλαβε η αστυνομία. Τι απέγινε δεν γνωρίζω και ποτέ δεν φρόντισα να μάθω. Για λόγους ιστορικούς, ωστόσο, έτσι όπως γυρνάω στο Κέντρο σήμερα και αισθάνομαι διαρκώς από πάνω μου την απειλή της τυφλής βίας, μπορεί να την ψάξω την υπόθεση. Για το γαμώτο, που λένε στο χωριό μου. Αλλά είχα μείνει στην κοιλιά του κτήνους. Περνώντας ένα μεσημέρι τις προάλλες από τους δρόμους γύρω από την Ομόνοια, είδα μερικά ενδιαφέροντα συνθήματα, μερικές αστείες πινακίδες για φωτογράφιση. Τις είδα και αποφάσισα να αναλάβω δράση. Τέλειωσα από τη “Metropolis”, είχα λίγο χρόνο ώσπου να πάω «Ελευθεροτυπία», πάρκαρα στην Κεραμεικού και βγήκα για

κυνήγι. Και τα κατάφερα, ανακάλυψα ένα σωρό ενδιαφέροντα ενσταντανέ, πλούσια η συγκομιδή, θα τα δείτε εντός των ημερών στο FB. Δεν ήταν, όμως, αυτό το θέαμα που με αναστάτωσε. Αυτό που με ιντρίγκαρε, με προβλημάτισε, με τρόμαξε αν θέλετε, ήταν η διαρκής απειλή της βίας. Τα βλέμματα, οι κινήσεις, οι χειρονομίες ουκ ολίγων περαστικών, που σε μέτραγαν από επάνω μέχρι κάτω και από κάτω μέχρι επάνω. Και αναρωτιόνταν αν άξιζε τον κόπο να σε μουντάρουν, που λένε και στα γήπεδα. Να σου την πέσουν, να σε τσακίσουν, να σου επιτεθούν. Το κακό μου το ύφος, η βιασύνη μου και τα νεύρα μου μάλλον τους αποθάρρυναν. Ερχονταν λίγο πιο κοντά, το ξανασκέφτονταν, έκαναν πίσω. Μέρα μεσημέρι στην Ομόνοια, χαρά Θεού, ντάλα ήλιο. Γύρισα πίσω στο αυτοκίνητο μαύρος από τη στενοχώρια. Το κέφι είχε πάει περίπατο. Προσπαθούσα πολύ να μη σκέφτομαι. Και να μην προφητεύω λοιμούς, σεισμούς, καταποντισμούς. Αλλά έχω την εντύπωση πως κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, ο επιτάφιος θρήνος θα ακουστεί δυνατά στο κέντρο της Αθήνας. Χρήστος Ξανθάκης