Metropolis Free Press 29.03.13 by Metropolis

29.03-04.04.2013

Γιορτή και χαρά Η συναυλία του Αλκίνοου και οι εκμυστηρεύσεις του στη Νάντια Σουφλή

ΦΥΛΛΟ 1022

Ο χώρος του δήμου Σχέσεις ανθρώπων και κτιρίων από τον ΑΚΤΟ και το University of Bahrain

Φρέσκια δύναμη Ο Δημήτρης Χαλιώτης ψηλαφεί τις ραψωδίες της Νεφέλης Κουρή

Metropolis www.metropolispress.gr

Any given Saturday Ο Νί ό λ μας γνωρίζει ίζ την Αθ Νίκος Β Βατόπουλος Αθήνα

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

Index

Πολύμνια...9

Κουρή...30

Η καλλιτεχνική ομάδα διοργανώνει συναυλία αφιερωμένη στο ελληνικό κέντρο «Σκύλοι Οδηγοί Ελλάδος»

Η 24χρονη Νεφέλη ετοιμάζεται να υποδυθεί τη Βρισηίδα στην «Ιλιάδα» του Λιβαθινού

Βατόπουλος...10

Game of Τhrones...32

Ο ιδρυτής της ομάδας Κάθε Σάββατο στην Αθήνα μάς καλεί να βιώσουμε την πόλη

Ηρθε η ώρα να καλωσορίσουμε τον τρίτο κύκλο της πετυχημένης τηλεοπτικής σειράς φαντασίας

Αλκίνοος...26

Retropolis II...33

Μοιράζεται τις σκέψεις του λίγο πριν από τη μεγάλη του συναυλία στο Fuzz Club

Ο Χάρης Αττώνης και ο Zakk Minimal διασκευάζουν το «Φεγγάρι αν είσαι λαμπερό» του Βαμβακάρη

Πολιτισμός...28

ΑΚΤΟ...34

H Ελλάδα απέσπασε δύο από τα 30 συνολικά βραβεία Europa Nostra

Σπουδαστές από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και το Μπαχρέιν ανασχεδιάζουν τον δημόσιο χώρο

Wilson...29

Ενα Βήμα Μπροστά...38

Τα “Video Portraits” του καταλαμβάνουν τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών

Φτιάχνουν βαλίτσες για ένα live στο Λουξεμβούργο και προετοιμάζονται για τον τρίτο τους δίσκο

Mstories 63 Οι Burger Project επιστρέφουν με νέο EP και ένα εκρηκτικό live στο Gagarin205, o Ανδρέας Κοντόπουλος υποδύεται τον Ιάσονα στο “Manhattan Medea”, δύο σχολεία αλλάζουν όψη χάρη στους μαθητές και τους γονείς τους, η ομάδα ΚαταΛάθος στοχάζεται κωμικά πάνω στον θάνατο στο “Supernova” και οι Tango with Lions μάς καλούν με το νέο τους άλμπουμ σε μία... “Long Walk”.

Στον Κεραμεικό...

METROPOLIS

metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr] : Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr] : Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Αργυρώ Μποζώνη, Βασίλης Νέδος, Γιώργος Παπαστογιαννούδης, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr] : Βάσια Αναγνωστοπούλου, Δάφνη Ανέστη, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Σταύρος Πετρόπουλος, Shutterstock, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr] : Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου / Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr] : Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

Οι μέρες της αφθονίας μου

29.03 - 04.04.2013

To “Game of Thrones” κατά της ακινησίας Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr

Κάπου είχα διαβάσει ότι το “Game of Thrones” μπορεί να λειτουργήσει ως αλληγορία για οποιαδήποτε κοινωνία, σε οποιαδήποτε εποχή. Με μια δόση υπερβολής, βέβαια, μπορούμε να πούμε ότι αυτό ισχύει - περίπου. Μέσα στο φανταστικό του σύμπαν, ο Τζορτζ Μάρτιν έχει φτιάξει έναν κόσμο λογικό και ισορροπημένο, τον οποίο η ΗΒΟ μετέφερε στην τηλεόραση και καθήλωσε εκατομμύρια ανθρώπους που δεν είχαν ξαναδεί (όπως και εγώ) ποτέ στη ζωή τους κάτι παρόμοιο. Οπως θα διαβάσετε αναλυτικά και στις επόμενες σελίδες, το πρώτο επεισόδιο του τρίτου κύκλου αναμένεται να προβληθεί στις ΗΠΑ την Κυριακή, γεγονός που σημαίνει ότι πέρασαν οι δέκα μήνες από εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ που αναρωτηθήκαμε ποιος περιμένει τώρα μέχρι το τέλος Μαρτίου. Αλλά έτσι γρήγορα περνάει ο χρόνος. Δεν ήταν, βέβαια, ότι καθόμασταν και περιμέναμε από τον περασμένο Ιούνιο μέχρι σήμερα. Σκέφτηκα λίγο πρόχειρα τι έχει μεσολαβήσει: εκλογές και τρικομματική κυβέρνηση, η Χρυσή Αυγή μπήκε στη Βουλή, ζήσαμε το Μνημόνιο 3, τη λίστα Λαγκάρντ, στο εξωτερικό είχαμε την επανεκλογή του Ομπάμα, τον τυφώνα Σάντι, τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τον Κιμ Γιονγκ Ουν στη Βόρεια Κορέα, την κορύφωση του πολέμου στη Συρία, το μποζόνιο Χιγκς, το τέλος του κόσμου που δεν

ήρθε και, πιο πρόσφατα, τα γεγονότα της Κύπρου. Σε όλα αυτά προσθέτουμε και τις μικρές προσωπικές μας στιγμές, τις χαρές και τις αγωνίες μας. Πόσο γρήγορα τα αφομοιώνουμε όλα, πόσο εύκολα προσαρμοζόμαστε; Πόσο πολύ δεν έχουμε αλλάξει για να αντέχουμε να ενδιαφερόμαστε για τα ίδια πράγματα; Τέλος πάντων, κάπως έτσι δεν πρόλαβα να κάνω επανάληψη τα επεισόδια του δεύτερου κύκλου, όπως είχα υπολογίσει, για να είμαι έτοιμος. Θέλω να πω ότι, τελικά, τον χρόνο του ο καθένας τον μετράει όπως θέλει, όπως τον βολεύει, όπως τον συμφέρει. «Αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι υπάρχει ο αντικειμενικός χρόνος, υπάρχει όμως κι ο υποκειμενικός, αυτός που τον φοράς στη μέσα πλευρά του καρπού σου, εκεί που χτυπάει ο σφυγμός. Κι αυτός ο προσωπικός χρόνος, που είναι ο αληθινός, μετριέται στη σχέση που έχεις με τη μνήμη», γράφει ο Τζούλιαν Μπαρνς στο «Ενα κάποιο τέλος». Δεν εννοώ ότι ο αληθινός μου χρόνος μετριέται ανάμεσα στις σεζόν του “GOT”. Αλλά ότι, αν δεν βάζουμε μικρούς προσωπικούς σταθμούς μέσα στον χρόνο, κινδυνεύουμε να μένουμε ακίνητοι.

Ματιές

Ηρωες και προδότες Ξαφνικά ο Αλκίνοος Ιωαννίδης γράφει ένα κείμενο για την κρίση του τόπου του, την Κύπρο, απευθυνόμενος κυρίως στους συμπατριώτες του και βρέθηκε στη μέση ενός κυκλώνα ανταλλαγής πυρών, χλευασμών, αλλά και στήριξης άνευ όρων.

Το άδειο ΑΤΜ Ο φίλος μου ο Παύλος είναι μηχανικός. Εργάζεται σε μια τεχνική εταιρεία στην Λευκωσία. Οπως καταλαβαίνετε, την προηγούμενη εβδομάδα μίλησα δυο τρεις φορές μαζί του στο τηλέφωνο. Ηθελα να μου μεταφέρει το κλίμα στην Κύπρο. Και επειδή τον ξέρω χρόνια και τον εκτιμώ, άκουγα με προσοχή τι μου έλεγε. Στην αρχή ήταν και αυτός στο πνεύμα που αποτύπωσε η ψηφοφορία στην κυπριακή βουλή. «Δεν θα γίνουμε τσιράκια της Μέρκελ», ήταν η φράση του. Και μου το είπε αυτό κάποιος που το λιγότερο που μπορείς να πεις για τις πολιτικές του θέσεις είναι ότι πρόκειται για φανατικό ευρωπαϊστή!

Πριν από αυτόν το είχε βιώσει και ο Γιώργος Νταλάρας και μόλις πρόσφατα ο Διονύσης Σαββόπουλος με αφορμή τις εμφανίσεις του στο Gagarin, οπότε και γράφτηκε ότι δεν δικαιούται να ερμηνεύει στίχους όπως «τα παιδιά με τα μαύρα ρούχα» με την αιτιολογία ότι ο ίδιος έχει ξεπουληθεί γιατί άλλαξε τον στίχο «και ο χαφιές που μας ακολουθεί» με το «κι ο μπαχαλάκιας που μας ακολουθεί». Δεν φτάσαμε ξαφνικά εδώ, γίνεται σιγά σιγά και, αν δεν σταματήσει τώρα, κανείς δεν ξέρει πού θα οδηγήσει. Ο «Τραγκα-δισμός» έχει επικρατήσει σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας και κάποιοι πήραν την πρωτοβουλία να μας χωρίσουν στο αγαπημένο ελληνικό παιχνίδι. Οι μισοί Ελληνες σήμερα για κάποιους θεωρούνται προδότες, καθώς οι ίδιοι έχουν χρίσει τους εαυτούς τους ήρωες... Ηρωες και προδότες, προδότες και ήρωες, το δίπολο της ιστο-

ρίας μας. Οι συζητήσεις του τελευταίου καιρού γίνονται σε αυτή τη βάση και με αυτή την αφετηρία. Είναι σαν να χάνεις σε μια παρτίδα σκάκι και να προσπαθείς να κερδίσεις εμπλέκοντας στο παιχνίδι σου συναίσθημα, φανατισμό και ...πίστη στον Θεό. Θα χάσεις με κατεβασμένα τα χέρια. Μου έλεγε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ότι έγραφε το «περίφημο πλέον» κομμάτι «Ελεύθεροι κατακτημένοι» προσεγγίζοντας το γνωστό θέμα της Κύπρου με το συναίσθημα, γιατί αυτός είναι ο τρόπος του καλλιτέχνη, δεν έχει λογική! Το πρόβλημα στη χώρα μας πια είναι ότι οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι μας, αλλά και όλοι εμείς θέλουμε να λύσουμε το οικονομικο-κοινωνικό πρόβλημα της χώρας μας σαν καλλιτέχνες, με το συναίσθημα. Απέναντί σου είναι ο Σόιμπλε, που ελέγχει το παιχνίδι τουλάχιστον για δύο κινήσεις μετά. Αν θέλεις να κερδίσεις, πρέπει να γίνεις απλά καλύτερός του. Αν μυξοκλαίς, το πολύ πολύ να σε λυπηθεί και να σε αφήσει να μείνεις στο παιχνίδι λίγο παραπάνω. Γιώργος Μουχταρίδης

Με εξέπληξε η στάση του, πρέπει να παραδεχτώ. Και δεν άντεξα στον πειρασμό να του ξαναμιλήσω δύο ημέρες μετά. Ηταν μαγκωμένος. «Δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι πολιτικοί μας δεν έχουν εξασφαλίσει εναλλακτική. Περιμένω ότι την τελευταία στιγμή θα ανακοινωθεί κάτι σημαντικό από τη Ρωσία». Μου φάνηκε σαν να προσπαθεί να κρατηθεί πάση θυσία από κάπου, αλλά δεν σχολίασα. Το Σαββατοκύριακο πια ο Παύλος ήταν άλλος άνθρωπος. «Μας πούλησαν όλοι», μου είπε με φωνή σβησμένη. «Και τώρα τι να γίνει, βρε Παύλο;» «Να τα μαζέψουν και να βρουν λύση με την τρόικα. Δεν μπορεί να χάσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε!» Μέσα σε ελάχιστο χρόνο είχε αλλάξει τελείως η οπτική γωνία του. Αλλα υποστήριζε στην αρχή, άλλα στο τέλος. Από τη συναισθηματική έκρηξη πέρασε στην ψυχρή λογική που υπαγορεύει το «φάσμα του άδειου ΑΤΜ»! Αλλά δεν τον επικρίνω. Και μια χαρά τον καταλαβαίνω. Σε αυτόν τον κυκεώνα όπου όλοι έχουμε βρεθεί, αρπάζεσαι από μια άποψη τη μια μέρα και αλλάζεις γνώμη την επομένη χωρίς καλά καλά να καταλάβεις πώς! Οπως μου είπε εξομολογητικά και ο ίδιος χτες: «Τώρα εγώ πρέπει να ξέρω αν είναι καλύτερο να γίνει bad bank ή όχι; Ε, δεν ξέρω! Ας το λύσουν και ας μου πουν αν έχω ελπίδα να κρατήσω τη δουλειά μου». Παύλο, φίλε μου, δεν θα διαφωνήσω. Καλώς ήρθες και εσύ στη δικιά μας πραγματικότητα. A.

Υστερα από τριήμερο στην επαρχία Ο έξυπνος Αθηναίος: Αναζητά ασφαλή θέση για το αυτοκίνητο, το οποίο δεν πρόκειται να μετακινήσει το επόμενο 15ήμερο.

στην πολυκατοικία βρήκαν ευκαιρία να κάψουν τα καλοριφέρ και επεξεργάζεται σχέδιο εκδίκησης.

Μετράει τα λεφτά που έμειναν στο πορτοφόλι του - κάτι οι βενζίνες, κάτι τα τσίπουρα, δεν είναι βέβαιος ότι η απόδραση ήταν τελικά καλή ιδέα.

Φυλλομετράει τους λογαριασμούς του τελευταίου μήνα που έχει ποστάρει την πόρτα του ψυγείου, διαπιστώνει ότι τίποτα δεν άλλαξε και αναρωτιέται αν θα βρίσκονται στην ίδια θέση άμα τη επιστροφή από το Πάσχα.

Τοποθετεί με τάξη στον καταψύκτη ό,τι τρόφιμο κατάφερε να αποσπάσει από τους οικοδεσπότες του - παππούδες, γονείς, ξαδέρφια.

Αναρωτιέται μήπως ήρθε η ώρα να φυτέψει εκείνες τις ντομάτες στις γλάστρες - μαράθηκαν που μαράθηκαν τα λουλούδια από την αδιαφορία και την αποτισιά.

Υποψιάζεται ότι οι ελάχιστοι που απέμειναν

· ·

Λήδα Πιμπλή

Μας αγαπούν (;) Είδα να συνδυάζεται η Hμέρα της Ποίησης με την έλευση του Πάουλο Κοέλιο στην Αθήνα. Προφανώς επειδή θεωρείται εις εκ των «πνευματικών τέκνων» των καιρών μας - ή εκ των εμπορικότερων, που κάνει μάλλον το ίδιο, αν όχι και καλύτερο για πολλούς. Αν και ο λόγος για τον οποίο μας επισκέφθηκε, αν κατάλαβα καλά, δεν ήταν η «πνευματικότητά του», αλλά το ετήσιο πάρτι του. Αποφάσισε να δεξιωθεί 100 καλεσμένους σε αυτή την ωραία, ιστορική χώρα που την έχουν τόσο αδικήσει τα διεθνή μίντια... Για να είμαστε όμως πιο σωστοί, καθώς ο ήρωας του τελευταίου του βιβλίου είναι Ελλην -και επειδή είναι Ελλην, τον βάζει να φιλοσοφεί-, με το πάρτι του έκανε και τα διεθνή PR του. Κοινώς, αποτελούμε ως χώρα και Ιστορία, αλλά και ως τόπος που σπαράζει από την κρίση, σπουδαίο ντεκόρ, το καταλληλότερο για να προωθηθεί εμπορικώς το νέο βιβλίο του συγγραφέως. Δηλώνω κατ’ αρχήν ότι ένας συγγραφέας που βιβλίο του έχει φτάσει να πουλήσει 150 εκατ. αντίτυπα είναι άξιος σεβασμού. Και ο Πάουλο Κοέλιο μπορεί να μην αρέσει σε μένα -για την ακρίβεια με εκνευρίζει αφάνταστα-, αλλά πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι για ένα διάστημα ως και στα κομμωτήρια, όταν απόσωναν τα κουτσομπολιά για τον γάμο του Ρουβά και τα «τραβήγματα» της Βίσση, όλο και κάποια πέταγε κάτι από «Κοέλιο» πολύ φιλοσοφημένο και πολύ -πώς να το πούμε;- ανυψωτικό του φρονήματος των κοινών θνητών. Ας είναι. Μπορεί να φταίει που προσωπικώς αποστρέφομαι παντός είδους γκουρού και τους έχοντες ύφος γκουρού, εκείνους δηλαδή που παριστάνουν ότι λένε μεγάλες σοφίες, ενώ δεν λένε παρά μεγάλες κοινοτοπίες. Για να μην αναφερθώ και στις καντίλες που βγάζω με εκείνους που πουλάνε πνεύμα -και πολλά βιβλία- υποστηρίζοντας το μοντέλο του ολιγαρκούς, ταπεινού ανθρωπάκου, που περιμένει τη δικαίωση από τους ουρανούς, οι οποίοι όλο υπέρ του τάχα συνωμοτούν, αλλά στο τέλος αυτός πληρώνει το μάρμαρο και ας γράφουν οι Κοέλιο ό,τι θέλουν. Ολα καλά. Αρκεί να έλειπε εκείνος ο «ξαφνικός έρωτας» με μας τους Ελληνες μόλις ξέσπασε η κρίση. Φοβάμαι ότι έγινε «μόδα», όχι η Ελλάδα, όπως βαυκαλιζόμαστε, αλλά το να δηλώνεις συγκινημένος για το δράμα της Ελλάδας. Μεγάλη η διαφορά. Στην πρώτη περίπτωση προϋπόθεση, αν μη τι άλλο, είναι η γνώση και ως απόρροια αυτής ο θαυμασμός, η αναγνώριση. Στη δεύτερη, το ιστορικό κλέος του τόπου γίνεται το συμβολικό φόντο που πάνω του προβάλλει πιο ισχυρή -και επικοινωνιακή- η συγκίνηση οποιασδήποτε διασημότητας για τους σημερινούς «αναξιοπαθούντες Ελληνες». Αθηνά Δεληγιάννη

Ματιές

Tα μηνύματα του Ελευθέριου Βενιζέλου Επί πάσι τούτοις εφερόμεθα ανερμάτιστοι, άνευ σαφώς διαγεγραμμένης εθνικής πολιτικής, άνευ παρασκευής των μέσων προς πραγματοποίησιν αυτής, αφίνοντες μόνον να υποτρέφηται η ιδέα μεταξύ των λαών της Χερσονήσου του Αίμου, ότι ο Ελληνισμός έχει φιλοκτήμονας και κατακτητικάς διαθέσεις, μη αρκούμενος μόνον εις άμυναν υπέρ των ιδίων, αλλ’ επιβουλευόμενος και τα αλλότρια.

Πάνος Μιχαήλ

Sweet nothing Λιποθύμησε πριν από λίγες ημέρες μπροστά μου. Δεν ήταν ένα πρεζάκι που έπεσε, μια ηλικιωμένη που κουράστηκε. Ενα κορίτσι ήταν. Απλώς έπεσε, τρόμαξε και λιποθύμησε. Ντράπηκε. Ντράπηκε πολύ που την κοιτάξαμε. Ενας, δύο περίεργοι σχολίασαν, κανείς δεν ρώτησε τι συμβαίνει και απλώς για μερικά δευτερόλεπτα αυτός ο φόβος της, ένα ξάφνιασμα, πλανήθηκε και στα δικά μας μάτια.

Και το αποτέλεσμα πάντων τούτων, ότι ο βίος κατέστη δυσχερέστατος διά τας μέσας και απορωτέρας τάξεις, ότι μέγα μέρος και δυστυχώς το αλκιμώτατον του άρρενος πληθυσμού, φέρεται μεθ’ ορμής ακατασχέτου προς την μετανάστευσιν, η οποία έλαβε τον χαρακτήρα αληθούς εξόδου. Οτι εις την οικογένειαν των πολιτισμένων λαών η Ελλάς υπεβιβάσθη βαθμηδόν εις θέσιν μηδαμώς ανταποκρινομένην ούτε προς το παρελθόν αυτής, ούτε προς τας ελπίδας, με τας οποίας ο κόσμος εχαιρέτησε την αναγέννησίν της προ αιώνος. Οτι το

Κράτος περιήλθεν ολίγον κατ’ ολίγον εις οξυτάτην αντίθεσιν προς πάντας σχεδόν τους ομόρους και περιοίκους, ενώ αφ’ ετέρου η υλική αυτού αδυναμία και η ηθική ανυποληψία έφεραν αυτό εις την ανάγκην να υφίσταται, παντός είδους προπηλακισμούς και να ανέχηται την παραβίασιν και αυτών των διά συνθηκών ησφαλισμένων δικαίων του. Τούτα τα λόγια του Ελευθέριου Βενιζέλου αποτελούν απόσπασμα της ιστορικής ομιλίας στο Σύνταγμα στις 5 Σεπτεμβρίου 1910, περίπου έναν χρόνο μετά το Κίνημα στο Γουδί. Εναν αιώνα μετά, η Ελλάδα βρίσκεται ξανά προ κρίσιμων διλημμάτων. Τότε, διχασμένη, χρεοκοπημένη και μικρή, ξεκινούσε για την εδαφική ολοκλήρωσή της. Οι σημερινές προκλήσεις είναι πιο σύνθετες. Και απαιτούν αποφασιστικότητα, σύνεση και διορατικότητα σε έναν κόσμο που αλλάζει ταχέως. Βασίλης Νέδος

«Δεν έχω τίποτα», ψιθύρισε, «είμαι μια χαρά», σχεδόν φώναξε και κοίταξε τρομαγμένη. Και τρόμαξα και εγώ με τη σειρά μου. Αυτός ο φόβος της πτώσης, της δημόσιας ταπείνωσης, της αδυναμίας, μας κουρελιάζει. Φοβόμαστε να δείξουμε ότι είμαστε αδύναμοι, φοβόμαστε να εκμυστηρευτούμε τις αδυναμίες μας ακόμα και σε αυτούς που αγαπάμε, παραλύουμε, σερβίρουμε ψέματα και βεβαιότητες που δεν έχουμε, μη μας μυριστεί κάποιος και μας συντρίψει. Για να επιβιώσουμε, αμυνόμαστε συνεχώς. Παριστάνουμε τους κουλ, κρυβόμαστε, δειλιάζουμε μπροστά σε αισθήματα, τρέμουμε τον πόνο, απολογούμαστε σε κάθε ερώτηση, ντρεπόμαστε για το πόσο είμαστε, πόσα βγάζουμε, τι τα κάνουμε, τι διάολο έκανε η μάνα μας πριν από 50 χρόνια. Εξαπατάμε τους άλλους και τον εαυτό μας. Βασανιζόμαστε με αποκυήματα, με πράγματα ανομολόγητα, απερίγραπτα, αόρατα. Μετατρέπουμε μια απλή υπεράσπιση του εαυτού μας σε μεγαλοπρεπή όπερα. Είναι μια παράξενη κάβλα αυτή, να πείθεις τον εαυτό σου ότι υπάρχει κάτι εκεί έξω πιο ζοφερό από το μέσα σου. Δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να σε τρομάξει. Δεν υπάρχει καμία ηλικία, κοινωνική προέλευση και οικονομική κατάταξη που να μπορεί να χωρίσει τον κόσμο σε μικρούς, μεγάλους, πλούσιους, φτωχούς, πατρίκιους και πληβείους. Μην πιστεύεις αυτούς που το λένε. Οσοι το πιστεύουν είναι χαμένοι από χέρι. Αληθινά αποτυχημένοι. Πλούσιοι, ευγενείς και νέοι είναι αυτοί που μπορούν να κάνουν κάθε στιγμή φίλους, να δείξουν τις αδυναμίες τους και να πουν τα μυστικά τους. Για αυτούς ο χρόνος, σαν ευαγγελική επιστολή, είναι αιώνιος. Είναι η ώρα για να κάνεις μια προβολή σε ένα μέλλον που θα λέει ότι και σε 100 χρόνια θα μπορείς ακόμα να ψιθυρίσεις στη διπλανή σου αυτά που δεν είπες ποτέ για τους ανεκπλήρωτους έρωτές σου. Και να γίνετε φίλοι. Αργυρώ Μποζώνη

Στη γη της Ακρόπολης Και ξαφνικά πολλές θεατρικές αίθουσες στην Αθήνα πρέπει να κλείσουν επειδή «δεν έχουν άδεια», επειδή, επειδή, επειδή... Αυτή η είδηση δεν αφορά μόνο «αίθουσες» καινούργιες, από εκείνες που τον τελευταίο καιρό ξεφυτρώνουν παντού - από αποθήκες και άδεια καταστήματα μέχρι ισόγεια πολυκατοικιών, εγκαταλειμμένα διαμερίσματα του Κέντρου και πλυσταριά. Αφορά και παλιές, πασίγνωστες αίθουσες, οι οποίες λειτουργούν χρόνια τώρα χωρίς το παραμικρό πρόβλημα. Απορίας άξιον, τουλάχιστον, το πότε πήρε χαμπάρι ο δήμος αυτές τις παραβάσεις.

Από την άλλη πλευρά, επαληθεύονται για ακόμα μία φορά -και προς τις δύο κατευθύνσεις- ο «ετσιθελισμός» και ο «σταρχιδισμός» των Νεοελλήνων. Ο καθένας κάνει ό,τι γουστάρει για όσο καιρό δεν τον παίρνουν χαμπάρι. Ακόμα όμως και χαμπάρι να τον πάρουν, «δεν έγινε και τίποτα, βρε αδελφέ». Τόσο καιρό πού ήταν οι «αρμόδιες υπηρεσίες»; Η ισορροπία μεταξύ υποχρεώσεων και δικαιωμάτων πότε θα έλθει στη γη της Ακρόπολης; Ξέρει κανείς; Νικήτας Καραγιάννης

Κείμενο: Γιώργος Παπαστογιαννούδης / Φωτογραφία: Ηλίας Γεωργουλέας

29.03 - 04.04.2013

Η Ιρμα, ο Φοίβος, η Βικτώρια... Πάντοτε αναρωτιόμουν για ποιον λόγο στις ελληνικές πόλεις δεν βλέπουμε να κυκλοφορούν άτομα με αναπηρία. Είναι ελάχιστες οι φορές που είδα τυφλό να περπατάει στους δρόμους της Αθήνας ή ανάπηρο με το καροτσάκι του να κάνει τη βόλτα του. Στο εξωτερικό θα τους συναντήσεις να κυκλοφορούν με την ευκολία που κυκλοφορείς και εσύ, ο αρτιμελής. Μήπως στην Ελλάδα δεν υπάρχουν ΑμεΑ; Φυσικά και δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Αλλά είναι τέτοια η σχέση της κοινωνίας μας με το «διαφορετικό», που ο ανάπηρος πρέπει να παλέψει όχι μόνο με τις δυσκολίες που του προκαλεί η αναπηρία του, αλλά και με την ανικανότητα των φορέων και τη γενικότερη έλλειψη παιδείας της ελληνικής κοινωνίας. Οι άνθρωποι με αναπηρία, όμως, δεν το βάζουν κάτω και παλεύουν καθημερινά μέσα σε αυτές τις συνθήκες για να διεκδικήσουν την ισότητα μέσα στην κοινωνία των «αρτιμελών». Εκπαιδεύονται, μορφώνονται και προσπαθούν να ζουν τις ζωές τους κανονικά, σαν να περπατούν, τι και αν αυτό το κάνουν οι ρόδες τους, σαν να ακούν, τι και αν αυτό το κάνουν τα μάτια τους, και σαν να βλέπουν, τι και αν αυτό το κάνουν οι... σκύλοι τους.

Αυτοί οι τελευταίοι, μάλιστα, είναι η αφορμή για τη φιλανθρωπική εκδήλωση που είναι αφιερωμένη στο ελληνικό κέντρο «Σκύλοι Οδηγοί Ελλάδος» από την καλλιτεχνική ομάδα Πολύμνια. Λυρικοί καλλιτέχνες, χορευτές, μουσικοί και εικαστικοί, θα δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό για αυτή τη βραδιά, που σκοπό έχει την ανάδειξη της αναγκαιότητας εκπαίδευσης σκύλων-οδηγών. «Μία φορά τον χρόνο η καλλιτεχνική ομάδα Πολύμνια διοργανώνει εκδήλωση για φιλανθρωπικό σκοπό και φέτος αυτό θα γίνει για το ελληνικό κέντρο ’Σκύλοι Οδηγοί Ελλάδος’», μας ενημερώνει ο καλλιτεχνικός επιμελητής της εκδήλωσης Κώστας Παπαϊωάννου. «Η εκπαίδευση τέτοιων σκύλων», συνεχίζει ο ίδιος, «είναι η λύση για να μπορούν οι τυφλοί συνάνθρωποί μας να μετακινούνται χωρίς φόβο. Ομως αυτή η εκπαίδευσή τους, εκτός από εξόχως σημαντική, είναι και αρκετά ακριβή». Οι σκύλοιοδηγοί είναι αφοσιωμένοι στον στόχο τους. Ενα άτομο με τύφλωση που συνοδεύεται από έναν τέτοιο σκύλο μπορεί εύκολα να περάσει μέσα από τον κόσμο, να εντοπίσει μια διάβαση ή μια πόρτα, ενώ σε καμία περίπτωση δεν κινδυνεύει να ξεφύγει από την πορεία του, να χτυπήσει σε κάποιο εμπόδιο, να τραυματιστεί από τα αυτοκίνητα, να πέσει

επάνω σε έναν άνθρωπο, στο έδαφος ή από τις σκάλες. Μάλιστα, ο τυφλός δένεται με το σκυλί που τον βοηθά και νιώθει απεριόριστη αγάπη. Γνωρίζει πως με τη βοήθειά του δεν κινδυνεύει όταν βγει στον δρόμο και έτσι αποκτά περισσότερη αυτοπεποίθηση. «Είναι τόσο σημαντική η εκπαίδευση τέτοιων σκύλων για τους τυφλούς συνανθρώπους μας, που εύχομαι να φτάσουμε στο σημείο όλοι τους να μπορούν να έχουν τον σκύλο-οδηγό τους», καταλήγει ο Κώστας Παπαϊωάννου. Στη συναυλία, που θα διαθέσει τα έσοδά της σε αυτόν τον σκοπό, θα ακουστούν έργα κλασικής μουσικής, μελωδίες και τραγούδια των Franz Lehar, Luigi Arditi, Vittorio Monti, Johannes Brahms, Johan Strauss, Θεόφραστου Σακελλαρίδη και Νίκου Χατζηαποστόλου. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα εκδηλώσεων του Φάρου Τυφλών της Ελλάδος (Αθηνάς 17 & Δοϊράνης, Καλλιθέα) τη Δευτέρα 1η Απριλίου στις 7 μμ. και οι πρωταγωνιστές της ακούν στα ονόματα Angel, Μelita, Donna (τα τρία πρώτα εκπαιδευόμενα Labrador) και Φοίβος, Ιρμα και Βικτώρια (τα κουτάβια). Σε λίγο καιρό μπορεί να τους πετύχουμε εκεί έξω να καθοδηγούν και να προστατεύουν τα αφεντικά τους από τις παγίδες που μπορεί να κρύβει για αυτούς μια απλή βόλτα στην πόλη.

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη / Φωτογραφία Σίσσυ Μόρφη

29.03 - 04.04.2013

Να αφήσεις την Αθήνα να γράψει μέσα σου «Διατίθεμαι, προσφέρομαι να γίνω πειραματόζωο σε οποιονδήποτε μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη μου, να βγάλει τον καλύτερο εαυτό μου». Μιλάει χαμηλόφωνα, με ένα μόνιμο μειδίαμα, πάντα απόλυτα ευγενής και διακριτικός. Κι όμως, ο Νίκος Βατόπουλος, γνωστός δημοσιογράφος της «Καθημερινής», αλλά και ιδρυτής της ομάδας Κάθε Σάββατο στην Αθήνα, είναι στην πραγματικότητα ένας άνθρωπος απόλυτα παθιασμένος. Οπου το πάθος ορίζεται από την ίδια την πόλη, για χάρη της οποίας είναι έτοιμος να πέσει και στη φωτιά - νομίζω κυριολεκτικά. Ο Νίκος Βατόπουλος αρθρογραφεί στην «Καθημερινή» από το 1988 -είναι ουσιαστικά ο ιδρυτής του ρεπορτάζ περί αρχιτεκτονικής και ο πιο επίμονος και σταθερός Αθηναιογράφος-, ενώ από το 2007 έχει την αρχισυνταξία του πολιτιστικού ενθέτου στην «Καθημερινή» (καθημερινό και Σαββατιάτικο). Ομως το σημείο καμπής που μετέτρεψε τον Νίκο σε έναν σύγχρονο μετα-ήρωα της Αθήνας που ζει ίσως την πιο θαμπή στιγμή της ήταν η απόφασή του να δημιουργήσει το Κάθε Σάββατο στην Αθήνα, μια ομάδα αποφασισμένων Αθηναίων. Παρακολουθώντας τις δράσεις και την κινητικότητά τους στο Facebook αλλά και στα δρώμενα της πόλης, έχω τη σαφή αίσθηση ότι αποτελεί εντέλει ένα εργαστήρι αστικής ψυχολογίας και κουλτούρας. Ρωτάω τον Νίκο αν έχω άδικο. «Οχι, δεν έχεις. Είναι εντυπωσιακό πώς επιδρά η συμμετοχή στην ομάδα στον ψυχισμό του κάθε μέλους ξεχωριστά και πώς αυτό αντανακλάται στη σχέση του με την πόλη. Είναι εντυπωσιακό να δεις, επίσης, πώς ισχυροποιείται το ατομικό μέσα από το συλλογικό. Ξέρεις, έχω μια άποψη και την υπερασπίζομαι με πάθος: μέσα από την ομάδα μπορεί και πρέπει να ξεχωρίσει η προσωπικότητα». Επί 14 μήνες η ομάδα κάνει συνεχώς δράσεις, συναντήσεις, ξεναγήσεις ανά την Αθήνα. Δημιουργεί εμπειρίες... «Δημιουργεί κοινό βίωμα, πύκνωση συναισθημάτων σε μια ταυτόχρονη στιγμή. Επιδρά αθροιστικά πάνω σου και σε ικανό διάστημα συνειδητοποιείς ότι κάτι έχει μεταβληθεί εντός σου. Το έχω δει σε πολλούς φίλους στην ομάδα αυτό. Τους έχω δει να αλλάζουν, να εκφράζουν αυτή την αλλαγή, να μεταβάλλουν τη σχέση τους με την ίδια την Αθήνα», συμπληρώνει.

Η απρόσμενη επιτυχία της ομάδας που προέκυψε από «μια έκρηξη στο μυαλό του» τον Οκτώβριο του 2011 μετριέται σε αριθμούς (περισσότερα από 7.200 μέλη), αλλά και στην «ταραχή» που δημιουργεί στην πόλη. Εκανε πολλά φρύδια να ανασηκωθούν. Κριτική ασκήθηκε - αν και πρόκειται για μια ομάδα που δεν χρηματοδοτείται από το κράτος ή από αλλού και δεν εμπλέκεται στα πολιτικά, με ρητή εντολή του Νίκου Βατόπουλου. «Ξέρω πως υπάρχουν αντιδράσεις, ειρωνείες. Τα ακούω. Αν δεν κάνεις πράγματα, κανείς δεν θα σε προσέξει και, αν σε προσέξουν, σαφώς και δεν θα συμφωνήσουν όλοι. Αλλά δεν με ενδιαφέρει. Τα ακούω, ξέρω τι λένε, αλλά δεν αλλάζει κάτι για εμένα. Το Κάθε Σάββατο είναι μια αθηναϊκή ομάδα με χαρακτήρα μεσοαστικό. Μερικοί -που θεωρούν τον εαυτό τους επαναστάτη- ίσως ενοχλούνται με κάτι mainstream. Εγώ δεν βρίσκω τίποτα αρνητικό στο mainstream. Το θεωρώ σαφώς πιο επαναστατικό να πείσω κάποιον που δεν έβγαινε από το σπίτι του να βγει έξω, να γίνει μέλος μιας ομάδας, να ξεγυμνώσει, να ξεφλουδίσει τον εαυτό του δημοσίως. Το προτιμώ από το να κάθεται στο καφενείο ή στο Facebook και να βρίζει». Ο Νίκος Βατόπουλος έχει κατακτήσει κάτι σπάνιο: μένει ατάραχος. Ακόμη και στα δύσκολα δεν τον βλέπεις να οργίζεται, αλλά μάλλον να αντιστέκεται μέσω μιας πίστης. Ναι, θεωρεί σπουδαίο να μπορεί να πείσει μια γυναίκα 60 ετών να μη μείνει όλη μέρα στο σπίτι, αλλά να ντυθεί και να βγει για να πάει μια βόλτα στον Κεραμεικό. Ενθαρρύνει τα μέλη της ομάδας να φωτογραφίζονται και να ανεβάζουν τις φωτογραφίες από τις δράσεις τους στο Facebook. Επιμένει στο βίωμα ως εσωτερική σωτηρία, αλλά και ως μέσο κατανόησης και αγάπης του περιβάλλοντος χώρου. Εν τέλει της πόλης. Μιλάμε για τη βία που έχει δεχθεί η πόλη τα τελευταία χρόνια, για τις καταστροφικές πυρκαγιές στους κινηματογράφους Απόλλων και Αττικόν, που οδήγησαν την ομάδα σε μια από τις πρώτες δράσεις της, τη συγκέντρωση με τα κεριά. «Και τότε άκουσα πολλά σχόλια...» λέει χαμογελώντας πάντα. «Η βία, πέρα από τις πολιτικές συνθήκες που τη γεννούν, προέρχεται από άτομα που δεν έχουν εγγραφές από την πόλη πάνω τους. Ο πολίτης πρέπει να διαθέτει το σώμα του και το μυαλό του για θετικές εγγραφές. Να γρατζουνίζει κάτι μέσα του. Είναι βασικό και αυτό προσπαθώ μέσα από την ομάδα, να δημιουργώ

ευκαιρίες και εμπειρίες που θα γίνουν ευχάριστες αναμνήσεις που θα μας δέσουν με τον τόπο». Ο ψίθυρος που κυκλοφορεί -άλλοτε με ερωτηματικό, άλλοτε όχι- είναι: «Ο Βατόπουλος για δήμαρχος». Ως ανάγκη, ως διαπίστωση, ακόμη και ως κίνητρο από κάποιους. Τον ρωτάω ευθέως αν ενδιαφέρεται για τη δημαρχία της Αθήνας και απαντά ακαριαία: «Θα με ενδιέφερε αρκετά να ασχοληθώ με τα κοινά. Σε αυτή τη φάση, όμως, δεν μπορώ να διεκδικήσω μια τέτοια θέση, αλλά θα μου άρεσε να είμαι κοντά σε ανθρώπους που έχουν αυτή τη θέση. Εχω την εμπειρία από την ενασχόληση με την Αθήνα ως δημοσιογράφος τα τελευταία 25 χρόνια. Εχω απόψεις για την Αθήνα που μπορεί να έχουν ισχυρό αντίλογο, αλλά αυτό σημαίνει για μένα ότι έχω και πολλούς ανθρώπους που πιστεύουν στις απόψεις αυτές. Αυτό που νιώθω για την Αθήνα, οι γνώσεις και κυρίως το ένστικτό μου πηγάζουν από μια αίσθηση της πόλης για την οποία είμαι πολύ σίγουρος. Αυτό με προστατεύει στο να προχωράω στον δρόμο που επέλεξα. Με την Αθήνα έχω σχέση βιωματική, σχέση βαθιά εγκεφαλική και συναισθηματική». Εζησε το πανηγύρι και τους παιάνες του 2004 για τη νέα Αθήνα, αλλά και τη μεγάλη απογοήτευση μετά. Αναγνωρίζει πως όλοι είμαστε τώρα υποψιασμένοι για τις θετικές ειδήσεις που αφορούν την Αθήνα, «εμβολιασμένοι». «Ομως παραμένω αισιόδοξος. Θέλω να βλέπω και να συνεργάζομαι με τους ανθρώπους που σέβονται την Αθήνα. Θέλω να δουλεύω μαζί τους και να τους κάνω περισσότερους. Επίσης, ας μην ξεχνάμε ότι η Αθήνα έχει ένα όνομα που συνεγείρει ξένους και Ελληνες. Εχει έναν τρομερό δυναμισμό. Ακόμη και αν απομονώσουμε την αρχαία κληρονομιά, η σύγχρονη Αθήνα έχει απίστευτες δυνατότητες». Δεν αντιστέκομαι, τον ρωτάω τι θα έκανε αν γινόταν δήμαρχος της Αθήνας για μία ημέρα. «Μερικές ενέσεις σοκ», απαντά γελώντας. «Πιστεύω πολύ στη φραστική εμψύχωση. Θα ενθάρρυνα τον κόσμο να πιστέψει ότι ζει σε μια πόλη με τεράστιες δυνατότητες. Η Αθήνα είναι μια ατμομηχανή που μπορεί να φέρει στην Ελλάδα πολλά χρήματα. Μπορεί να ακούγεται κυνικό, όμως πιστεύω ότι μια πετυχημένη πόλη είναι μια πόλη που γεμίζει το ταμείο. Είναι αδιανόητο η Αθήνα, με αυτό το συναισθηματικό και ιστορικό όνομα, να μη γεμίζει το ταμείο».

Reality Bites

Το Facebook προφήτης; Μπορούν τα social media να προφητέψουν το μέλλον; Σε αυτό το λίαν ενδιαφέρον ερώτημα απάντησε θετικά η κορυφαία Βρετανίδα οικονομολόγος Νορίνα Χερτζ, στη διάρκεια συνεδρίου για το ίντερνετ στη Μ. Βρετανία. Η Χερτζ υποστηρίζει πως μέσω μιας προσεκτικής ανάλυσης των τάσεων που δημιουργούν οι χρήστες των social media με τις απόψεις τους μπορεί κάποιος να διακρίνει τι μέλλει γενέσθαι από την πολιτική έως τις επιχειρήσεις. Η ομάδα της, που αποτελείται από επιστήμονες ηλεκτρονικών υπολογιστών, κοινωνιολόγους και οικονομολόγους, ανέπτυξε έναν εξελιγμένο αλγόριθμο μέσω του οποίου «αφουγκράζονταν» εκατο-

ντάδες χιλιάδες συνομιλίες ώστε να συμπεράνουν την αίσθηση που έδιναν, προκειμένου να μαντέψουν ποιοι παίκτες του “The X Factor” θα αποχωρούσαν κάθε εβδομάδα. Το αποτέλεσμα, σύμφωνα με τη Χερτζ, ήταν εντυπωσιακό. «Κανένας στη Μέση Ανατολή δεν προέβλεψε την Αραβική Ανοιξη, ούτε τη διεθνή οικονομική κρίση, για τα οποία εγώ είχα γράψει στο βιβλίο μου ‘IOU: The Debt Treat’», λέει η οικονομολόγος, οι εργασίες της οποίας χρησιμοποιούνται ήδη από κυβερνήσεις και επιχειρήσεις για να κατανοήσουν καλύτερα τι πραγμα τικά θέλει ο κόσμος. Ν.Κ.

Δικτυώσου Οσο μαύρο και να είναι το ευρύτερο περιβάλλον, οι δράσεις των atenistas μάς βάζουν κάθε φορά στο... τριπάκι να βλέπουμε την αχτίδα αισιοδοξίας που επιμένει να αχνοφαίνεται. Αυτή τη φορά, η πρωτοβουλία της ομάδας plus των atenistas πάει κόντρα στις ισχνές προοπτικές που επικρατούν στην αγορά εργασίας και διοργανώνει μια ημέρα αφιερωμένη στον εργασιακό τομέα. Ολα αυτά αύριο, Σάββατο 30 Μαρτίου, από τις 11 το πρωί στο Booze Cooperativa (Κολοκοτρώνη 57). «Στις περισσότερες παρέες το θέμα της εργασίας μονοπωλεί τις συζητήσεις. Επειδή, λοιπόν, δεν είμαστε σε θέση να αναλάβουμε τον ρόλο... γραφείου ευρέσεως εργασίας, αποφασίσαμε να διοργανώσουμε τη συγκεκριμένη δράση, ώστε να δώσουμε την ευκαιρία σε νέους επαγγελματίες να γνωριστούν μεταξύ τους, ενδεχομένως να συνεργαστούν και να βρουν υποψήφιους πελάτες», λέει στη “Metropolis” ο υπεύθυνος της ομάδας Γιώργος Φούτας. «Η προσωπική επαφή», συνεχίζει ο ίδιος, «για μένα είναι το πιο σημαντικό στάδιο. Στη δράση μας θα μάθουμε πώς να συντάσσουμε ένα ελκυστικότερο και πιο ανταγωνιστικό βιογραφικό και διάφοροι επαγγελματίες θα μας αποκαλύψουν μυστικά για τη δύσκολη ώρα της συνέντευξης. Θα λύσουμε απορίες σχετικά με τα δικαιώματά μας κατά την πρόσληψη, αλλά και κατά την εξέλιξη της εργασίας, ενώ θα υπάρξει ενημέρωση και για τα προγράμματα ΕΣΠΑ. Τέλος, θα βρίσκονται εκεί νέοι επιχειρηματίες για να μοιραστούν μαζί μας τη δική τους επιτυχημένη προσπάθεια». Ανηφορίστε στο Μοναστηράκι, λοιπόν, μαζί με τις επαγγελματικές σας κάρτες. Αν δεν έχετε, μικρό το κακό. Θα αναλάβουν οι atenistas να σας τυπώσουν εκείνη τη στιγμή. Ν.Ρ.

Ροζ ίσον Την υποστήριξή τους στο δικαίωμα των ομοφυλόφιλων να παντρεύονται δηλώνουν τις τελευταίες ημέρες δεκάδες χιλιάδες Αμερικανοί χρήστες των κοινωνικών δικτύων, με αφορμή τη συζήτηση που διεξάγεται για το θέμα αυτό στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ. Με ποιον τρόπο; Αλλάζοντας την εικόνα προφίλ τους στο Facebook και το Twitter με ένα ροζ ίσον σε κόκκινο φόντο, την εικόνα δηλαδή που επέλεξαν οι οργανώσεις προστασίας και υπεράσπισης των δικαιωμάτων των LGBT κοινοτήτων. Η αρχή, σύμφωνα με το δημοσίευμα του Newsfeed, έγινε με τον ηθοποιό Τζορτζ Τακέι, γνωστό από την κλασική τηλεοπτική σειρά “Star Trek“. O Τακέι, ο οποίος έχει δηλώσει δημόσια ότι είναι ομοφυλόφιλος από το 2005, ανέβασε από τους πρώτους τη φωτογραφία με το ροζ ίσον

στη σελίδα του στο Facebook, μαζεύοντας έτσι δεκάδες χιλιάδες likes και προκαλώντας μια χιονοστιβάδα αντιδράσεων από επώνυμους και ανώνυμους, gay και straight Αμερικανούς. Ομάδες πολιτών που υπερασπίζονται τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων συγκεντρώνονται καθημερινά έξω από το Ανώτατο Δικαστήριο στην Ουάσινγκτον, αλλά και στις πρωτεύουσες των άλλων 50 πολιτειών, προσπαθώντας έτσι να επηρεάσουν το τελικό αποτέλεσμα της γνωμάτευσης των εννέα δικαστών σχετικά με τη συνταγματικότητα ή όχι του Νόμου Υπεράσπισης του Γάμου, ο οποίος ορίζει το γάμο ως νομική ένωση μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας από το 1996 όταν και ψηφίστηκε. Γ.Μ.

29.03 - 04.04.2013

Ελληνικός καφές και μακροζωία Σταματήστε ό,τι κάνετε και φτιάξτε έναν ελληνικό καφέ. Γιατί; Διότι, σύμφωνα με τους “New York Times” της περασμένης Δευτέρας αυτό είναι το μυστικό της μακροζωίας των κατοίκων της Ικαρίας. Οπως σημειώνει ο επικεφαλής της έρευνας που διεξήγαγε η Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών δρ. Γεράσιμος Σιάσος, ο ελληνικός καφές προκαλεί τη δημιουργία αντιοξειδωτικών ουσιών που αυξάνουν το μέσο προσδόκιμο ζωής. Βέβαια, ο ίδιος επιστήμονας υπογραμμίζει ότι ο καφές δεν είναι ο μοναδικός παράγοντας που επιμηκύνει τη ζωή των Ικαριωτών. Τα φρέσκα φρούτα και λαχανικά, το λιγότερο στρες, η άμεση κοινωνική επαφή, η καθημερινή οκτάωρη τουλάχιστον ανάπαυση, όλα αυτά είναι παράγοντες που παίζουν ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα.

Φυσικά, τα τελευταία τα έχουμε ξανακούσει από δεκάδες γιατρούς και άλλες τόσες ιατρικές έρευνες. Και, μεταξύ μας, πόσο εύκολο είναι για τους κατοίκους της μεγάλης πόλης να αλλάξουν ριζικά τον τρόπο ζωής τους και τις συνήθειες διατροφής και ανάπαυσής τους; Ενα καφεδάκι γλυκύ βραστό φτιάχνεται σίγουρα πιο εύκολα και πιο γρήγορα. Ετσι εξηγείται και o τίτλος των έγκριτων, κατά τα άλλα, “New York Times” «Το μυστικό είναι ο καφές», που σίγουρα ακούγεται και πιο σέξι από «Το μυστικό είναι μεταξύ πολλών άλλων και ο καφές». Πού να ανακαλύψουν και τον φραπέ... Γ.Μ

Η ένσταση της Google Κάτι πήγαινε στραβά με την ετήσια λίστα νέων σουηδικών λέξεων που δημοσίευσε το Συμβούλιο Σουηδικής Γλώσσας τον περασμένο Δεκέμβριο και η Google δεν μπορούσε να το χωνέψει, όπως διαβάσαμε στην “Telegraph”. Μα, είναι δυνατόν όποια λέξη-κλειδί δεν έχει αποτελέσματα σε μια διαδικτυακή μηχανή αναζήτησης να χαρακτηρίζεται ως “ogooglebar”; Περιφραστικά η λέξη αυτή σημαίνει «κάτι που δεν μπορεί να γκουγκλαριστεί» ή, αν θέλουμε να περιηγηθούμε στα μονοπάτια της λεξιπλασίας, μπορούμε να την αποδώσουμε ως «αγκουγκλάριστο». Επειδή όμως η Google δεν εκτίμησε ιδιαίτερα τη σπίλωση του brand της, ζήτησε από το Συμβούλιο να επισημάνει ότι το “ogooglebar” αφορά μόνο τις λέξεις που αναζητούνται στο δικό της «ψαχτήρι».

Ζήτησε, επίσης, να προστεθεί η νομικίστικη διευκρίνιση ότι η λέξη “Google” αποτελεί καταχωρημένο σήμα κατατεθέν της εταιρείας. Το Συμβούλιο από την πλευρά του, αφού είδε πού πήγε να μπλέξει, απέσυρε εντελώς το “ogooglebar” από τη λίστα του. Η επικεφαλής, μάλιστα, του Συμβουλίου, δήλωσε: «Η Google ξέχασε ένα πράγμα: η ανάπτυξη της γλώσσας δεν ενδιαφέρεται για την προστασία των brands». Με αυτή τη φράση, μου ήρθε στο μυαλό μια επαρχιώτικη εκδοχή αυτής της ιστορίας. Πριν από λίγα χρόνια, το λεξικό Μπαμπινιώτη ενέταξε στους ορισμούς του «Βούλγαρος» τους οπαδούς και τους παίκτες του ΠΑΟΚ. Θυμάστε τι χαμός είχε γίνει;

Κρύψτε την Πενγκ Η περιοδεία του νέου Κινέζου προέδρου Σι Τζινπίνγκ στο εξωτερικό ήταν ιδιαίτερα επιτυχής: αγόρασε στελθ μαχητικά από τους Ρώσους και έκλεισε ένα σωρό επικερδείς οικονομικές συμφωνίες με Αφρικανούς ηγέτες. Τι κρίμα, λοιπόν, που τελικά την παράσταση έκλεψε η σύζυγός του Πενγκ Λιγουάν. Οι σικάτες εμφανίσεις της 50χρονης τραγουδίστριας έκαναν το διαδίκτυο να παραμιλάει: επιτέλους, η Κίνα έχει μια «πρώτη κυρία» που μπορεί να ανταγωνιστεί τη Μισέλ Ομπάμα - τώρα που ο Νικολά Σαρκοζί βρίσκεται εκτός γαλλικής προεδρίας, ο ανταγωνισμός είναι ευκολότερος, δεν νομίζετε; Πώς απάντησαν οι κινεζικές αρχές στη λάμψη της κ. Πενγκ; Λογόκριναν (κι άλλο) το διαδίκτυο, όπως μας ενημερώνει η “Wall Street Journal”. Ετσι, το Sina Weibo, ένα δημοφιλέστατο μέσο κοινωνικής δικτύωσης στη χώρα που μοιάζει με το Twitter, μπλόκαρε αναζητήσεις με λέξεις-κλειδιά «Πενγκ Λιγουάν» και «πρώτη κυρία». Παράλληλα, το Taobao (το κινεζικό αντίστοιχο του E-bay) απέκλεισε διαφημίσεις ρούχων και αξεσουάρ που έμοιαζαν με αυτά που φορούσε η κ. Πενγκ στην περιοδεία. Οι Κινέζοι, προφανώς, δεν είναι συνηθισμένοι στην προβολή της πρώτης κυρίας τους και προσπαθούν να την αποφύγουν όπως μπορούν. Αν, όμως, μάθουν από τους Αμερικανούς πόσο επικερδής επικοινωνιακά είναι μια τέτοια προβολή, ίσως και να αλλάξουν γνώμη. Χ.Τ.

Χ.Τ.

Μουσική

Σήμερα, ψηφί ζουν τον νικητή Η τελευταία φάση του μεγάλου διαγωνισμού για την ανάδειξη του συγκροτήματος που θα ανοίξει την πολυαναμενόμενη συναυλία των Depeche Mode στις 10 Μαΐου στο Terra Vibe Park θα κριθεί από το κοινό και θα πραγματοποιηθεί σήμερα, Παρασκευή 29 Μαρτίου, στο Gazi Music Hall (Ιερά Οδός 7-11, Κεραμεικός) με τη live εμφάνιση των πέντε συγκροτημάτων που προκρίθηκαν: Liebe, Sad Disco, Space Blanket, The FaDe και Universal Trilogy. Oλα τα συγκροτήματα θα εμφανιστούν ζωντανά στη σκηνή και θα παίξουν το τραγούδι με το οποίο προκρίθηκαν (τα σχετικά links στο site του Jumping Fish), αλλά και μια διασκευή των Depeche Mode. Μετά την ολοκλήρωση του live, όσοι βρίσκονται στην αίθουσα θα έχουν τη δυνατότητα να ψηφί-

σουν το συγκρότημα που επιθυμούν σε ειδικό πρόγραμμα σε ηλεκτρονικό υπολογιστή. Από αυτή την ψηφοφορία θα προκύψει ο ένας και μεγάλος νικητής που θα βρεθεί στο Vibe Stage του Terra Vibe Park στις 10 Μαΐου, προθερμαίνοντας το έδαφος για τους θρυλικούς Depeche Mode. Special guests της βραδιάς θα είναι οι ΜΙΚΡΟ σε μια εμφάνιση-έκπληξη. Η συναυλία έχει ελεύθερη είσοδο και είστε όλοι καλεσμένοι για να δώσετε την ευκαιρία σε ένα νέο ελληνικό συγκρότημα να πραγματοποιήσει ένα τόσο μεγάλο βήμα, αλλά και για να επηρεάσετε με την ψήφο σας την επιλογή της μπάντας που προτιμάτε να δείτε να ανοίγει το live της χρονιάς. Οι πόρτες ανοίγουν στις 7:30 μμ. και τα live ξεκινούν στις 9 μμ.

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

Πάνω σε λευκό χαρτί Η Ηρώ Σαΐα που θα εμφανιστεί αύριο, Σάββατο 30 Μαρτίου, στην αίθουσα εκδηλώσεων του βιβλιοπωλείου IANOS (Σταδίου 24, Αθήνα) έχει επιλέξει να ερμηνεύσει ορισμένα από τα ωραιότερα τραγούδια έρωτα και αγάπης της ελληνικής και διεθνούς δισκογραφίας, καθώς και νέα δικά της κομμάτια, όπως το ήδη αγαπημένο «Λευκό χαρτί». Στη βραδιά θα συμμετέχουν οι Minor Project και ο Θέμης Ανδρεάδης. Παράλληλα, η ερμηνεύτρια συνεχίζει τις εμφανίσεις της στο Faust (Καλαμιώτου 11 & Αθηναΐδος 12) κάθε Τετάρτη για ολόκληρο τον Απρίλιο. Μαζί της θα είναι τρεις καλοί φίλοι και συνεργάτες της μουσικοί: o Νεοκλής Νεοφυτίδης, η Αννα Λάκη και ο Χάρης Κελλάρης.

Με όπλο την τελευταία δισκογραφική δουλειά τους που φέρει ως τίτλο το όνομά τους, οι Μέντα θα ανέβουν στη σκηνή του Six D.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι), αύριο, Σάββατο 30 Μαρτίου. Ο Νίκος Παπαδημητρίου, ο Κώστας Βλάχας, ο Δημήτρης Λαϊνάς και ο Πάνος Γαλάνης, που αποτελούν το συγκρότημα, πρόκειται να ερμηνεύσουν παλιά και νέα τους κομμάτια σε ένα live με πολύ κέφι! Οι Μέντα έχουν ήδη στο ενεργητικό τους πέντε δίσκους και αξίζει να αναφέρουμε πως ο τελευταίος κυκλοφορεί ήδη διαδικτυακά, αλλά και σε περιορισμένο αριθμό βινυλίων για τους λάτρεις του είδους.

29.03-04.04.2013

Το χρώμα της μελαγχολίας Σαν γαλλικό ρομάντζο Την Πέμπτη 4 Απριλίου ο Lumiere Brother (κατά κόσμον Θανάσης Χριστοδούλου), με την καθαρή indie pop μουσική του και πάντα με τη συνοδεία πιάνου, θα παρουσιάσει τραγούδια από τη νέα του δισκογραφική δουλειά με τίτλο “Twenty One” στο Six D.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι). Πολλά από τα τραγούδια του έχουν ανέβει στην ιστοσελίδα του Jumping Fish κάνοντας τον καλλιτέχνη πιο γνωστό στο κοινό. Με τη βοήθεια των συνεργατών του Γιάννη Ματσούκα και Βελισσάριου Πράσσα, αλλά και τα φωνητικά της Μάνιας Φαλλιέρα, η ζωντανή εκδοχή του άλμπουμ αναμένεται συναρπαστική.

Προσωπικές επιλογές Γεύση «μέντα»

Ο Κωνσταντίνος Βήτα δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Από τους Στέρεο Νόβα στις αρχές τις δεκαετίας το ’90 και στη μετέπειτα σόλο καριέρα του μετράει πολλές και μεγάλες συνεργασίες, καθώς και συνθέσεις για παραστάσεις και κινηματογραφικές ταινίες. Με επιλογές από τα 13 προσωπικά άλμπουμ του, ο Κ.Βήτα πρόκειται να παρουσιάσει το ηλεκτρονικό του σετ στο Gagarin 205 (Λιοσίων 205, Αθήνα) αύριο, Σάββατο 30 Μαρτίου. Με σύντροφο την ιδιαίτερη ποίησή του και φυσικά τον ηλεκτρονικό και urban ήχο του, θα ξεσηκώσει τους φανατικούς, ομολογουμένως, θαυμαστές του.

Τελικά ο Σαββόπουλος είχε απόλυτο δίκιο τραγουδώντας πως οι παρέες γράφουν ιστορία. Και μάλιστα ήδη επιτυχημένη και ελπιδοφόρα. Αναφέρομαι στους Minor Project, το συγκρότημα που μας ήρθε από την Πάτρα. Η καταγωγή των μελών του είναι από διαφορετικά σημεία της Ελλάδας και αυτό που αρχικά τους ένωσε ήταν η εισαγωγή στην ίδια πανεπιστημιακή σχολή. Η πορεία τους λίγο πολύ γνωστή, αφού κατάφεραν μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα να γίνουν αναγνωρίσιμοι, αλλά κυρίως αγαπητοί στο κοινό. Πρώτο προσωπικό άλμπουμ με τίτλο “In colors”, live συναυλίες και συμμετοχές μαζί με άλλους καλλιτέχνες στη συνέχεια. Το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου “In colors” είναι σίγουρα μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους και πρόσφατα απέκτησε και εικόνα. Κυρίαρχο χρώμα στο ολόφρεσκο βιντεοκλίπ των Minor Project, το μαύρο. «Και αν το μαύρο δεν είναι χρώμα. Και αν ο γρήγορος ήχος είναι χαρά. Αν σημαίνει τη χαρά και τη ζωντάνια. Και αν το τέλος δεν φέρνει χαρά και η μελαγχολία έχει και αυτή χρώμα. Ούτε μαύρο, ούτε άσπρο, ούτε πράσινο. Το δικό της χρώμα, που δεν μπορεί να εκφραστεί με την όραση. Το χρώμα της μελαγχολίας», όπως μας λένε οι ίδιοι, «το καταλαβαίνεις από τον κόμπο στον λαιμό σου». Η παρέα των Στάθη Δράκου, Γιώργου Κολοκυθά, Μαρίας Καρέτσου, Αλέξανδρου Μπαλτά και Βίκτωρα Φορλίδα μεταφέρουν την επιτυχία του 2012 στο σήμερα με ένα βίντεο που ανέβηκε στη σελίδα του Jumping Fish (για να το δείτε, σκανάρετε το QR Code στο τέλος του κειμένου). Παρέα με την Κλαίρη Φαφούτη στη σκηνοθεσία, τη Βάσια Αναγνωστοπούλου, συνεργάτιδα της “Metropolis”, και τον Ανδρέα Λαμπρόπουλο, κινηματογραφήθηκε στην Πάτρα και μας άρεσε πολύ. Τα minorάκια, παρά το αφόρητο κρύο, κατάφεραν με την παρέα τους να το οπτικοποιήσουν όπως οι ίδιοι το είχαν φανταστεί. Το Gazarte (Βουτάδων 32-34, Γκάζι) πρόκειται να τους φιλοξενήσει στις 31 Μαρτίου για ένα ακόμα live. Θα είμαστε σίγουρα εκεί!

Σινεμά

Στα χνάρια του Χίτσκοκ Λίγοι ήξεραν τον Παρκ Τσαν Γουκ μέχρι τον Μάιο του 2004. Τότε η ταινία του “Old Boy”, το δεύτερο μέρος της τριλογίας του “Vengeance”, κερδίζει το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών, κάνοντας τον δημιουργό της παγκοσμίως γνωστό. Η ταινία αποσπά διθυραμβικές κριτικές, αγαπιέται φανατικά από μεγάλη μερίδα πιστών σινεφίλ, αλλά και ευρύτερου κοινού και αποτελεί ορόσημο για τον σύγχρονο ασιατικό κινηματογράφο. Επειτα από εννέα χρόνια και μια σειρά από σαφώς κατώτερες ταινίες, ο Παρκ Τσαν Γουκ κάνει το αμερικανικό ντεμπούτο του με το “Stoker”. Ενα ψυχολογικό θρίλερ που ισορροπεί ανάμεσα στη χιτσκοκική ατμόσφαιρα και στο στιλιζαρισμένο, αρτιστίκ σινεμά, που υπηρέτησε με συνέπεια στο “Old Boy”. Η εξαιρετική Μία Γουασικόφσκα υποδύεται την Ιντια, μια αλλόκοτη έφηβη που καλείται να διαχειριστεί τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα της σε τροχαίο. Η εύθραυστη και ψυχικά ασταθής μητέρα της (Νικόλ Κίντμαν) δεν μοιάζει

ιδανικό στήριγμα. Η αναπάντεχη εμφάνιση του γοητευτικού θείου Τσάρλι (Μάθιου Γκουντ), την ύπαρξη του οποίου αγνοούσε μέχρι πρότινος η Ιντια, θα προκαλέσει ανατροπές. Η νεαρή ηρωίδα νιώθει μια μυστηριώδη έλξη για αυτόν, την οποία ο ίδιος ο Τσάρλι φροντίζει να τροφοδοτεί, την ίδια στιγμή που φλερτάρει και με τη μητέρα της Ιντια. Ποιος είναι όμως ο... θείος Τσάρλι; Ο Νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης όχι μόνο βρίσκει τον καλό του εαυτό στο “Stoker”, αλλά γίνεται ακόμα πιο ουσιαστικός και ώριμος κινηματογραφικά, χαρίζοντάς μας μια υποδειγματική ταινία τρόμου για σκεπτόμενους θεατές, που είχαμε αρκετό καιρό να απολαύσουμε στο αμερικανικό σινεμά. Υπάρχει, μάλιστα, και μία σκηνή που μπορεί να μπει από τώρα στην ανθολογία με τις πιο ερωτικές κινηματογραφικές σεκάνς. Είναι ένα ντουέτο στο πιάνο, όπου παίζουν καθισμένοι δίπλα δίπλα η Ιντια με τον θείο Τσάρλι. Ή μάλλον είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό...

Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

29.03-04.04.2013

Διαφθορά & δικαιοσύνη Ο Μαρκ Γουόλμπεργκ, ο Ράσελ Κρόου και η Κάθριν Ζέτα Τζόουνς συναντιούνται στο περιπετειώδες αστυνομικό θρίλερ του Αλαν Χιουζ “Broken City”. Ο Μπίλι υπηρετούσε κάποτε στην αστυνομία της Νέας Υόρκης, αλλά ο υπερβολικός ζήλος που επέδειξε ερευνώντας έναν φόνο τον οδήγησε εκτός σώματος. Ενα τηλεφώνημα του δημάρχου της πόλης τον ξαναβάζει στο παιχνίδι. Του ζητείται να γίνει η σκιά της συζύγου του δημάρχου, καθώς ο τελευταίος πιστεύει ότι η γυναίκα του διατηρεί εξωσυζυγική σχέση, κάτι το οποίο μπορεί να του στοιχίσει την επανεκλογή του. Ξεκινώντας, όμως, την έρευνα ο Μπίλι θα καταλάβει ότι ο δήμαρχος δεν είναι τόσο καθαρός όσο νόμιζε... Είναι ώρα να γυρέψει δικαιοσύνη.

Αισιόδοξοι; «Συγχαρητήρια στους αισιόδοξους?» δίνει η Κωνσταντίνα Βούλγαρη με τη νέα της ταινία, που προβάλλεται στις αίθουσες από αυτή την εβδομάδα. Η Ηλέκτρα είναι μια κοπέλα που ανήκει στον αναρχικό χώρο, ζει στην Αθήνα, έχει κάνει καλλιτεχνικές σπουδές τις οποίες όμως δεν εξασκεί από πεποίθηση και ο φίλος της είναι στη φυλακή υπόδικος για μια υπόθεση που σχετίζεται με τον «τρομονόμο». «Για μένα οι αισιόδοξοι είναι αυτοί που αγωνίζονται. Δεν είναι οι χαρούμενοι άνθρωποι, αλλά όσοι παλεύουν για να ανατρέψουν τις αδικίες αυτού του κόσμου», εξηγεί η Κωνσταντίνα.

Εχει μια παράδοση στις αισθητικά άρτιες αφίσες το Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών, αλλά η φετινή είναι σίγουρα η πιο όμορφη των τελευταίων χρόνων. Το κορυφαίο κινηματογραφικό φεστιβάλ, στην κριτική επιτροπή του οποίου θα προεδρεύσει φέτος ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, αποκάλυψε το φετινό του πόστερ με πρωταγωνιστές το πιο όμορφο και αγαπημένο ζευγάρι της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Ο Πολ Νιούμαν και η Τζόαν Γούντγουορντ ανταλλάσσουν ένα φιλί παντοτινής αγάπης μπροστά στον φακό, που τους απαθανάτισε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας τους “A New Kind of Love” το 1963. «Για το φεστιβάλ είναι μια ευκαιρία να αποτίσει φόρο τιμής στον Πολ Νιούμαν, που έφυγε από τη ζωή το 2008, αλλά και να σηματοδοτήσει την απέραντη αγάπη που είχε για την Τζόαν Γούντγουορντ, τη σύζυγο και την πιο αγαπημένη του συμπρωταγωνίστρια», αναφέρεται μεταξύ άλλων στο δελτίο Τύπου του φεστιβάλ για τη φετινή του αφίσα.

Χιονάτη αλά ισπανικά Μια εντελώς διαφορετική «Χιονάτη» κάνει πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες. Βωβή και ασπρόμαυρη η ταινία του Πάμπλο Μπέργκερ, μεταφέρει το διάσημο παραμύθι στη Σεβίλλη του 1920, όπου μια νεαρή κοπέλα που κακομεταχειρίζεται από τη μητριά της το σκάει με μια ομάδα νάνων ταυρομάχων. Η ισπανική απάντηση στο βραβευμένο με Οσκαρ “The Artist” συνδυάζει χιούμορ, μελόδραμα και μοναδική αισθητική. Τα δέκα βραβεία Γκόγια που απέσπασε μιλάνε από μόνα τους. Παράλληλα, η «Χιονάτη» του Μπέργκερ ήταν και η επίσημη πρόταση της Ισπανίας για το φετινό Οσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας.

Αφίσα... αγάπης

Ποτέ δεν είναι αργά Εάν επιβεβαιωθεί επίσημα, θα πρόκειται για κινηματογραφική έκπληξη μεγατόνων. Για πρώτη φορά στην καριέρα του ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ συζητάει να συμμετάσχει σε ένα μπλοκμπάστερ του Χόλιγουντ! Η είδηση, που κάνει ήδη τον γύρο του διαδικτύου, τον θέλει να βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις για να φιγουράρει το όνομά του στο καστ του σίκουελ του “Captain America” με υπότιτλο “The Winter Soldier”. Είναι ακόμα άγνωστο ποιον θα υποδυθεί. Πολλοί κάνουν λόγο για τον Στρατηγό Ρικ Στόουνερ, πρώην αρχηγό της SHIELD. Λέτε στα 76 του χρόνια ο Ρέντφορντ να κάνει την ανατροπή; Η ταινία αναμένεται στις αίθουσες τον Απρίλιο του 2014.

Ο Πολ Νιούμαν και η Τζόαν Γούντγουορντ ήταν με διαφορά το πιο αγαπημένο και όμορφο ζευγάρι στα κινηματογραφικά χρονικά. Παντρεύτηκαν το 1958, λίγο μετά τη λήξη των γυρισμάτων της ταινίας “The Long, Hot Summer” στην οποία συμπρωταγωνιστούσαν και έμειναν μαζί και αχώριστοι για 50 ακριβώς χρόνια. Εχει μείνει θρυλική η ατάκα του Νιούμαν όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφο του περιοδικού “Playboy” αν σκέφτηκε ποτέ να απατήσει τη γυναίκα του. «Εχω φιλέτο στο σπίτι. Γιατί να πάω έξω για χάμπουργκερ;» Κατάφερε να τους χωρίσει μόνο ο θάνατος, όταν το 2008 ο Πολ Νιούμαν «έφυγε» νικημένος από τον καρκίνο. Πέντε χρόνια μετά οι Κάννες θυμούνται και υποκλίνονται σε αυτό το ζευγάρισύμβολο αγάπης, αφοσίωσης, ταλέντου και λάμψης.

Βιβλίο

Τυφώνας Αύγουστος Πριν από μία δεκαετία ένα λυρικό αφήγημα ονόματι «Ο γλύπτης του δρόμου» βρίσκεται ανάμεσα στις υποψηφιότητες για το κρατικό βραβείο. Κείμενο ενός νεαρού που, ήδη από το πρώτο του έργο «Το βιβλίο των βίτσιων», έχει καταφέρει να στρέψει το αόρατο μικρόφωνο των λογοτεχνικών συζητήσεων προς τη συγγραφική του φωνή. Την ίδια περίπου περίοδο, στα δρώμενα των παιδικών, εμφανίζεται ο Πέτρος Χατζόπουλος. Από το 2003 εκδίδει «μυστήρια» προς τέρψιν νεαρών αναγνωστών. Βέβαια, ο εν λόγω κύριος δεν είναι άλλος από τον πασίγνωστο πια με το συγγραφικό του ψευδώνυμο Αύγουστο Κορτώ. Με το πραγματικό μυστήριο να κρύβεται όχι στο όνομα, μα στην πηγή της ακούραστης διάθεσής του για νέες συγγραφικές περιπέτειες. Από το πρώτο του πόνημα έως σήμερα έχουν μεσολαβήσει μυθιστορήματα, μικρού και μεγάλου μήκους αφηγήματα, θεατρικοί μονόλογοι, συλλογή ποιημάτων, άπειρες μεταφράσεις, πειραματισμοί με τις φόρμες, πειραματισμοί με τα θέματα, αστυνομικές πλοκές, στοιχεία της λογοτεχνίας του φανταστικού, αργκό ακροβατισμοί, σκληρό χιούμορ και πολλά, πάμπολ-

λα άλλα στοιχεία. Που συνθέτουν ένα γοητευτικό αμάλγαμα. Μακριά από τη μανιέρα των «μπεστσελεριστών». Μακριά από την επανάληψη της ίδιας και της ίδιας συνταγής, μέχρι να τη βαρεθεί ακόμη και ο παπάς. Φέτος, με τη «Βιογραφία μιας σκύλας» (εκδ. Διόπτρα) φαίνεται να τραβάει από τη φαρέτρα του τα στοιχεία του αυτοσαρκασμού και των γυναικείων ηρωίδων. Μια ευκατάστατη νεαρά που ακούει στο όνομα Σίσυ Νοταρά, μαθημένη στα χρηματικά χάδια των γονιών της, αλλοπρόσαλλα αναθρεμμένη, θα βρει τον μάστορά της στο πρόσωπο επιτυχημένου δημοσιογράφου. Η ερωτική νέμεσίς της, λοιπόν, θα την οδηγήσει στην ενδοσκόπηση. Σε μια αναζήτηση να βρει τι την έκανε αυτό που πραγματικά ήταν: σκύλα. Πράγματι, ο Κορτώ έχει επικριθεί κατά καιρούς για την απουσία «αγρανάπαυσης» της πένας του. Κατά την άποψή μου, όμως, ο τυφώνας των συνεχών εκδόσεών του δίνει κουράγιο σε φίλιους σε αυτόν αναγνώστες και το κυριότερο: σε εκκολαπτόμενους συγγραφείς. Γίνεται παράδειγμα παραγωγικότητας. Αλλωστε, σπανίως κάποιος έγινε χειρότερος με το να κάνει ασταμάτητα αυτό που αγαπάει πραγματικά. Ετσι δεν είναι;

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας

Βιβλία γέλιου

Μετασεισμοί

Ο ήρωας συγγραφέας νιώθει πως ζει σε έναν κόσμο όπου το βιβλίο πεθαίνει. Το σκοτώνουν τα blogs, το Facebook, τα βαμπιρολάγνα εφηβικά αναγνώσματα. Ο εκδότης του αυτοκτονεί. Η «κούκλα» σύζυγός του τον τυραννά. Φτάνει στο σημείο να ετοιμάζεται να γράψει και εκείνη βιβλίο. Οποία φρίκη. Η καλοστεκούμενη -όμοια με αδελφή της γυναίκας του- πεθερά του γίνεται το αντικείμενο του πόθου του. Το σκηνικό έχει στηθεί για ξεκαρδιστικές καταστάσεις λογοτεχνικού χιούμορ. Ο Χάουαρντ Τζέικομπσον, μετά τον πραγματικό άθλο του το 2010 να κερδίσει το Man Booker Award με ένα κωμικό μυθιστόρημα, επιστρέφει με την «Αστική Ζωολογία» (εκδ. Ψυχογιός).

Ο Μένης Κουμανταρέας αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους πεζογράφους της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς. Αντίθετα με το σύνηθες ελληνικό τοπίο που συναντά κανείς στα βιβλία του, στο νέο του μυθιστόρημα «Θάνατος στο Βαλπαραΐζο» (εκδ. Πατάκη) η δράση τοποθετείται στο «μυθικό» λιμάνι της Χιλής. Πρωταγωνιστής στο υπαρξιακό αυτό δράμα, όπως ο συγγραφέας το χαρακτηρίζει, ο εξόριστος και αμφιλεγόμενος ηγέτης της Ανατολικής Γερμανίας Εριχ Χόνεκερ - στις τελευταίες μέρες του, στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Ενα ταξίδι σε άλλους χώρους, σε άλλους χρόνους που όμως, τελικά, δεν φαντάζουν τόσο μακρινοί στην τωρινή συγκυρία, καθώς οι μετασεισμικές τους δονήσεις επηρεάζουν τη ζωή μας μέχρι σήμερα.

29.03-04.04.2013

Εξ ακοής Οι πανελλήνιες πλησίαζαν. Ανία, άγχος, βαρεμάρα, μα ευτυχώς η καθηγήτρια είχε μια περίεργη ιδέα. Εβαλε τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος» σε απαγγελία του ίδιου του Γιάννη Ρίτσου. Ολοι σκεφτήκαμε: «Ωρα για ψιλοκουβέντα». Λίγα λεπτά μετά το μόνο που ακουγόταν ήταν η φωνή του ποιητή. Ακόμα και οι ψίθυροι από τη γαλαρία είχαν σωπάσει. Αυτό ήταν ένα μικρό δείγμα ηχοβιβλίου, αγγλιστί audio book. Η απαγγελία δηλαδή ή, για να ειπωθεί καλύτερα, η δραματοποιημένη αφήγηση ενός λογοτεχνικού έργου. Ενός format όχι ιδιαίτερα διαδεδομένου, αλλά ούτε και παντελώς άγνωστου στα μέρη μας. Τα audio books ζουν ανάμεσά μας. Βρίσκει κανείς ποιητές να διαβάζουν το έργο τους, παιδικά βιβλία, μέχρι και μυθιστόρημα γνωστών Ελλήνων αλλά και ξένων συγγραφέων βλέπε επί παραδείγματι Λουίς Σεπούλβεδα από την Pathos Publishing. Και αν το σκεφτούμε καλύτερα, εάν πάμε λίγο παλιότερα, θα θυμηθούμε ότι κάποιες προσπάθειες άφησαν ιστορία. Οντας θεατρικό ραδιόφωνο βασικά, αλλά πολύ κοντά στην έννοια του ηχοβιβλίου, η ραδιοφωνική σειρά «Εδώ Λιλιπούπολη» συντρόφευσε και συντροφεύει γενιές ακροατών/αναγνωστών.

Πάππου προς πάππου

Θηριωδία

Ο Γερμανός Οϊγκεν Ρούγκε με το πρώτο του μυθιστόρημα να τιτλοφορείται γλαφυρά «Τις μέρες που λιγόστευε το φως» (εκδ. Κλειδάριθμος) κατάφερε να εντυπωσιάσει πριν από δύο χρόνια. Ο 57χρονος συγγραφέας -μέχρι πρότινος γνωστός μόνο για τα θεατρικά του- κέρδισε την ύψιστη λογοτεχνική διάκριση για τη γερμανική γλώσσα. Για ένα πολυεπίπεδο, πολυπρόσωπο και γεμάτο φλασμπάκ βιβλίο που παρακολουθεί την ιστορία τριών γενεών μιας οικογένειας της Ανατολικής Γερμανίας - της δικιάς του οικογένειας. Την πορεία τους από τα μεγάλα κομμουνιστικά όνειρα, στον Β΄ Παγκόσμιο και μέχρι το φευγιό του ίδιου από τη χώρα του για τη Δύση. Καθώς το Τείχος -ενώ ακόμη δεν έχει πέσει- ψυχορραγεί.

Σήμερα που -πόσο επικίνδυνο, πόσο τραγικόοι τάξεις των οπαδών του φασισμού φαίνεται ότι πυκνώνουν, καλό είναι να θυμηθούμε τι συνέβη. Η μαρτυρία του Ζοζέφ Κοέν «Πώς βίωσα τον ναζισμό» (εκδ. Αρμός), συνοδευόμενη από σκίτσα του και φωτογραφικό υλικό εξιστορεί πραγματικά γεγονότα. Και πώς εκείνος, ένα μικρό εβραϊκής καταγωγής παιδί, βίωσε την κατοχική Αθήνα. Μια αφήγησηψηφίδα στο ψηφιδωτό του ανθρώπινου πόνου της εποχής. Με σημαντικότερο αυτό που ο ίδιος ο συγγραφέας τονίζει: «Σαν αυτά που γράφω έχουν γραφεί πολλά, αλλά όσα και να γραφούν δεν είναι αρκετά για τη θηριωδία του γερμανοναζιστικού Γ΄ Ράιχ».

Τα audiobooks φαντάζουν πλεόνασμα ή και ένα «εξωγήινο αστείο» στο μυαλό του ελληνικού αναγνωστικού κοινό. Αυτό, όμως, καθόλου δεν μειώνει την αξία τους. Είτε την πρακτική, όπως ότι κανείς μπορεί να τα απολαύσει στις ατέλειωτες ώρες που βρίσκεται κολλημένος στην κίνηση των δρόμων. Είτε και την περισσότερο ουσιαστική: μπορούν να αποτελέσουν ιδανική λύση για παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, μπορούν να φέρουν στη λογοτεχνία ανθρώπους που δεν τα πάνε καλά με το διάβασμα. Μπορούν, και εδώ έρχεται το πλέον σημαντικό, να χαρίσουν ξανά τη χαρά του βιβλίου σε ανθρώπους που η υγεία τους τους έχει στερήσει τη μαγεία της ανάγνωσης. Ας μην τα σνομπάρουμε ελαφρά τη καρδία, λοιπόν.

Θέατρο

Πρώτη έξοδος Από τους κόλπους της έχουν περάσει μεγάλα ονόματα της θεατρικής μας παράδοσης και στα «έδρανά» της έχουν φοιτήσει οι καλύτεροι ηθοποιοί της νέας γενιάς. Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, έπειτα από 75 χρόνια λειτουργίας, συνεχίζει να αποτελεί ένα από τα μεγάλα ατού στο βιογραφικό ενός ηθοποιού. Και αυτό το ατού σκοπεύουν να εξαργυρώσουν για πρώτη φορά οι σπουδαστές του τρίτου έτους με το πρώτο τους επίσημο ανέβασμα κάθε Παρασκευή και Σάββατο στο κτίριο της σχολής τους (Πειραιώς 35) για όλο τον Απρίλιο. Μετά την επιτυχία που σημείωσε πέρυσι η παράσταση «Γενικός Γραμματέας», οι φετινοί τελειόφοιτοι της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου παρουσιάζουν την «Πενθεσίλεια» του Χάινριχ φον Κλάιστ. Ενα κατ’ εξοχήν αυτοβιογραφικό έργο, που εκτυλίσσεται στη διάρκεια του Τρωικού Πολέμου. Πρόκειται για μια φανταστική ιστορία που επικεντρώνεται στην ερωτική συνάντηση της βασίλισσας των Αμαζόνων Πενθεσίλεια και του Αχιλλέα. Ανάμεσα στους δύο εραστές, την πολεμόχαρη βασίλισσα και τον αρχηγό των Ελλήνων, ορθώνεται ο πόλεμος. Το επικίνδυνο ερωτικό παιχνίδι που

τους ενώνει εξελίσσεται σε ένα όργιο αίματος. Ο έρωτας ταυτίζεται με τη λειτουργία θανάτου και καταστροφής, ώσπου η Πενθεσίλεια κατασπαράζει τον ποθημένο ερωτικό της σύντροφο και αμέσως μετά αυτοκτονεί, χρησιμοποιώντας σαν φονικό όπλο τον ποιητικό λόγο. Οι 14 νέοι ηθοποιοί παρουσιάζουν το έργο με την καθοδήγηση του Ακύλλα Καραζήση, ο οποίος σημειώνει: «Ο Κλάιστ γράφει στις αρχές του 19ου αιώνα ένα έργο που διαδραματίζεται στη μυθική εποχή του Τρωικού Πολέμου και παίζεται τον Μάρτιο του 2013 από μια τάξη νέων παιδιών. Τρεις εποχές λοιπόν. Αλλά και τρεις γλώσσες. Τα γερμανικά του Κλάιστ, τα ελληνικά της μεταφράστριας και η σύγχρονη αργκό των παιδιών. Πώς παίρνει μπρος η γλωσσική μηχανή του έργου; Ενός έργου που μιλάει ακατάπαυστα τρέχοντας, παφλάζοντας, γκρεμίζοντας; Δεκατέσσερις νέοι άνθρωποι του σήμερα βουτούν στο θορυβώδες νόημα του παλαιού Γερμανού κλασικού. Πόλεμος, Ερωτας, Πόλεμος. Ολα μέσα στη γλώσσα. Μέσα στον κόσμο 14 νέων ηθοποιών. Καλή αρχή, παιδιά».

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου

Αναπάντητα γιατί Ενα από τα πιο γνωστά μυθιστορήματα της Ζωρζ Σαρή, το «Οταν ο Ηλιος», ζωντανεύει στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν (Φρυνίχου 14, Πλάκα) από την ομάδα νέων ηθοποιών του Θεάτρου Τέχνης «Πεδίο Τέχνης». Μαζί τους ο Γιάννης Δεγαΐτης, από τα παλαιότερα στελέχη του Θεάτρου Τέχνης, και η Κατερίνα Ζιώγου. Από την 1η έως τις 23 Απριλίου κάθε Δευτέρα και Τρίτη στη σκηνή θα εμφανίζεται η 16χρονη Ζωή, την οποία έχει διαλέξει η Σαρή για να αφηγηθεί το δικό της παραμύθι της ζωής της. Μαζί της η Αλκη Ζέη -η φωνή της ακούγεται ηχογραφημένη κατά τη διάρκεια της παράστασης-, παντοτινή συνοδοιπόρος της. Τη σκηνοθεσία της παράστασης έχει αναλάβει ο Δημοσθένης Φίλιππας.

Αφθονο γέλιο Το metamatic:taf (Νορμανού 5, Μοναστηράκι) παρουσιάζει τη stand-up comedy του Μιχάλη Μαθιουδάκη “Heart of man” την Τρίτη 2 Απριλίου. Ο Μιχάλης Μαθιουδάκης έχει ήδη συνεργαστεί με τις ομάδες Ασκηση, Pequod και Blitz και για πρώτη φορά στο αίθριο του Τaf θα επιχειρήσει να παρουσιάσει ένα μείγμα σεναρίου και αυτοσχεδιασμού με... αβέβαια αποτελέσματα. Η performance αφορά, σύμφωνα με τον καλλιτέχνη «όλους αυτούς που έμειναν στον τόπο στη δευτέρα λυκείου, όλους αυτούς που σκέφτονται ότι ίσως ο Θεός να είναι η λύση και κυρίως αυτήν που βγαίνει στη γωνία, ρίχνει ένα βλέμμα όλο θράσος στο κενό, σβήνει ένα τσιγάρο, φέρεται σαν άντρας, αυτήν που είναι σκληρή».

Ολα από την αρχή Αll about love Ο «Ρωμαίος και η Ιουλιέτα» με τη χορογραφική ματιά του Ρενάτο Τζανέλα επιστρέφουν από την Εθνική Λυρική Σκηνή στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη) στις 5, 6 και 7 Απριλίου. Η ωραιότερη ιστορία αγάπης που γράφτηκε ποτέ χορογραφήθηκε αρχικά από τον Προκόφιεφ. Ο Τζανέλα, από την πλευρά του, παρουσιάζει τη δική του -ανατρεπτική- οπτική για το φινάλε. Ο διάσημος καλλιτέχνης δήλωσε ότι εμπνεύστηκε από το ταλέντο των χορευτών του Μπαλέτου της ΕΛΣ, το σύνολο των οποίων συμμετέχει στην παράσταση. Την ορχήστρα της ΕΛΣ διευθύνει ο Λουκάς Καρυτινός.

Μια ομάδα χτιστών καλείται να ξαναστήσει μια χώρα που ρημάχτηκε. Από πανάρχαια παράδοση ολόκληρες οικογένειες νομάδων που δεν κατοικούν πουθενά. Τους καλούν, χτίζουν και αποχωρούν. Κάπως έτσι κινείται η πλοκή στο βιβλίο «Χτίστες» του Γιώργου Χειμώνα, κείμενο στο οποίο βασίστηκε η performance «Μουσείο» που παρουσιάζεται στο νέο χώρο του Βios (Αναξαγόρα 3-5) μέχρι την Κυριακή 31 Μαρτίου σε σκηνοθεσία Κώστα Κουτσολέλου και Αννας Τζάκου. Η ομάδα MAG μετά την τελευταία τους παράσταση “Τριγμός” που παρουσιάστηκε πέρυσι στο υπό κατάληψη Εμπρός επιστρέφουν με σκοπό να πείσουν το κοινό ότι μια performance με θέμα την εικόνα μπορεί να απέχει από τις συμβάσεις του παραδοσιακού θεάτρου. Στην παράσταση συμμετέχουν οι: Ελένη Βεργέτη, Δημήτρης Κερεστετζής, Μάριος Παναγιώτου, Βιβή Πηνιώτη Έλενα Πολυγένη.

29.03-04.04.2013

Η καρφίτσα στην Ολγα Η Λένα Παπαληγούρα φορά από την περασμένη Τρίτη την καρφίτσα της Μελίνας Μερκούρη, μια και είναι είναι η φετινή νικήτρια του Θεατρικού Βραβείου «Μελίνα Μερκούρη» 2001-2012 για τον ρόλο της στην παράσταση «Αόρατη Ολγα». Λίγες μόνο ώρες μετά την απονομή του βραβείου, η Λένα ταξίδευε για το Μιλάνο ξενυχτισμένη, αλλά πολύ χαρούμενη. Και επειδή η Λένα δεν σταματά ποτέ να δουλεύει, στο Μιλάνο βρίσκεται για τις ανάγκες της «Οδύσσειας» του Εθνικού Θεάτρου που θα παρουσιαστεί εκεί για έναν μήνα. «Οι μόνες κουραστικές μέρες είναι οι πρώτες, γιατί πρέπει να ξαναστηθεί η παράσταση και να κάνεις πάλι πρόβες. Ολα τα υπόλοιπα είναι τρομερή ξεκούραση», ξεκινάει να μου λέει με τον ενθουσιασμό μαθήτριας που έχει πάει πενταήμερη. «Είμαι πολύ χαρούμενη για το βραβείο, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν καταλαβαίνεις ακριβώς τι γίνεται, έρχονται όλα πιο σταδιακά. Δεν δίνεις αμέσως στον εαυτό σου τα credits που σου αναλογούν, είναι σαν να μην το έχεις πάρει εσύ». Οσον αφορά τις συνυποψήφιές της, τη Νεφέλη Κουρή, την Ηρώ Μπέζου και τη Βασιλική Τρουφάκου, η Λένα τονίζει ότι δεν υπήρχε καθόλου ανταγωνισμός. «Εχω παίξει και με τις τρεις κοπέλες και ήμασταν όλες πολύ χαρούμενες. Και η Μαρία Κίτσου, η περυσινή νικήτρια που μου φόρεσε την καρφίτσα, είναι πολύ φίλη μου. Η χαρά μου ήταν σχεδόν παιδική και κυρίως επειδή μου δόθηκε η ευκαιρία να πω κάτι δημόσια. Είπα σε όλους τι με συγκίνησε στην Ολγα, μια κοπέλα που έπεσε θύμα τράφικινγκ και αποτελεί αντικείμενο σκληρής συναλλαγής. Εδωσα φωνή σε ανθρώπους στους οποίους δεν δίνουμε στη ζωή. Σε αυτούς που είναι αποκλεισμένοι. Σε όλους αυτούς αφιέρωσα το βραβείο, που στη χώρα μας είναι όλο και περισσότεροι». Ο χρόνος περνάει και η Λένα πρέπει να με αποχαιρετίσει για να μπει στην πρόβα. Κλείνοντας τη συζήτηση, τη ρωτάω πώς νιώθει για το μέλλον: «Συνεχίζω με μεγαλύτερη ευθύνη, τώρα πια πρέπει να φανώ αντάξια της εμπιστοσύνης αυτών των ανθρώπων». Το καλοκαίρι η Λένα θα ενσαρκώσει τον ρόλο της Αντιγόνης, σε σκηνοθεσία Νατάσας Τριανταφύλλη (βοηθός του Γιάννη Χουβαρδά, αλλά και του Ρόμπερτ Ουίλσον στην «Οδύσσεια»). Δεν έχουμε παρά να της ευχηθούμε καλή επιτυχία.

Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

Εικαστική ποικιλία Δύο ενδιαφέρουσες εκθέσεις παρουσιάζονται το διάστημα αυτό στους χώρους του Μουσείου Μπενάκη. Η πρώτη περιλαμβάνει μια σειρά από έργα του αρχιτεκτονικού γραφείου ΜΟΒ Αρχιτέκτονες και φιλοξενείται μέχρι και τις 12 Μαΐου στο κτίριο της Πειραιώς (Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου). Η συγκεκριμένη έκθεση έχει ως αφετηρία τις βασικές αρχές και τους κανόνες προσέγγισης που οδήγησαν στην επιτυχημένη λειτουργία και σύσταση του γραφείου. Στόχος τους το τελικό αποτέλεσμα να συνθέτει μια ενιαία συνεπή αρχιτεκτονική έκφραση των ζητούμενων που τους τίθενται κάθε φορά. Οι ΜΟΒ Αρχιτέκτονες δημιουργήθηκαν το 1998, έχουν λάβει μια σειρά από σημαντικές διακρίσεις και έχουν συμμετάσχει σε πολλές εκθέσεις, όπως στην έκθεση Μεσογειακής Αρχιτεκτονικής στο Μονπελιέ της Γαλλίας το 2000, στην έκθεση “Athens - Scape: Τhe 2004 Οlympics and the Μetabolism of the City” στο Λονδίνο κατά τη Γ΄ Μπιενάλε Νέων Αρχιτεκτόνων το 2001 και στην έκθεση “On: the Modern and the Contemporary in European and Japanese Culture” στο Τόκιο.

Παράλληλα, στο κεντρικό κτίριο του Μουσείο Μπενάκη (Κουμπάρη 1 & Βασ. Σοφίας) θα φιλοξενείται μέχρι τις 28 Απριλίου η νέα φωτογραφική δουλειά της Πέπης Λουλακάκη με τον τίτλο «Θράκη. Τόσο κοντά, τόσο μακριά». Η καλλιτέχνιδα κατέγραψε με την κάμερά της τη μουσουλμανική κοινότητα των μειονοτήτων Πομάκων, Τουρκογενών, Ρομά και Σουδανών που κατοικούν στη Θράκη. Από το 2008 μέχρι το 2010 η Λουλακάκη βρέθηκε στην περιοχή και έζησε με του κατοίκους, ενώ στο πλαίσιο της έκθεσής της αποτυπώνει την καθημερινότητά τους, τις συνήθειες και τις εργασίες τους, τις προσωπικές στιγμές της σύγχρονης Μουσουλμάνας, αλλά και τα παιδικά παιχνίδια και τη συμβίωση των κατοίκων με τους Χριστιανούς. Το ομότιτλο φωτογραφικό λεύκωμα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη με αφορμή την έκθεση συμπληρώνεται από κείμενα της δημοσιογράφου Ελενας Μοσχίδη, συνοδοιπόρου της φωτογράφου σε όλο το ταξίδι της στη Θράκη.

Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

29.03-04.04.2013

GREAT όπως Ελληνες Στο πλαίσιο του προγράμματος Megaron Plus βρέθηκε πριν από λίγες ημέρες στο Μέγαρο Μουσικής ο πολυβραβευμένος μαθητής των Γκοντζάλο Μπίρνε και Αλβάρο Σίζα και συνιδρυτής του γραφείου Aires Mateus e Associados, Μανουέλ Αϊρες Ματέους. Ο Πορτογάλος αρχιτέκτονας και μέλος της διεθνούς κριτικής επιτροπής του διαγωνισμού «GREAT 2013 - Τα Πρώτα τους Κτίρια» που διεξήχθη από την ΑΓΕΤ Ηρακλής σε συνεργασία με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών μίλησε για το έργο του και για τον πρόσφατο αρχιτεκτονικό διαγωνισμό. Στο πλαίσιο του GREAT, Ελληνες φοιτητές αρχιτεκτονικής κλήθηκαν να υποβάλουν τις προτάσεις τους, ενώ η έκθεση θα εγκαινιαστεί στις 20 Μαΐου και θα περιλαμβάνει τις επιλεγμένες από την επιτροπή εργασίες υπό μορφή μακέτας.

Με βάση τον μύθο Εργα σαν άνθρωποι Η νέα ζωγραφική δουλειά του Tom Ellis θα φιλοξενείται στην Γκαλερί Eλένη Κορωναίου (Δημοφώντος 30 & Θορικίων 7, Θησείο) μέχρι τις 11 Μαΐου. Ο καλλιτέχνης τιτλοφορεί του έκθεσή του “Works Like People”, καθώς οι πίνακές του δεν αναπαριστούν απλά ανθρώπους, αλλά έχουν βαθύτερα χαρακτηριστικά, όπως και οι άνθρωποι. Πρόκειται για μια επιλογή ζωγραφικών έργων μικρών διαστάσεων της χρονικής περιόδου 2009 μέχρι σήμερα, καθώς και για μια νέα σειρά από εννέα σχέδια σε χαρτί. Ο Βρετανός καλλιτέχνης με έδρα το Λονδίνο έχει παρουσιάσει δουλειά του μεταξύ άλλων στην Kunsthalle Winterthur της Ελβετίας, στο Wilfried Lentz στο Ρότερνταμ και στις γκαλερί Saatchi και Serpentine του Λονδίνου.

Η επιμελήτρια Λένα Θεοδωροπούλου μάς μίλησε για την ιδέα πίσω από την έκθεση αυτή: «To ‘Τhesis’ δημιουργείται στο πλαίσιο της πλατφόρμας Create an Accident που δραστηριοποιείται από το 2009 στον χώρο των παραστατικών και των εικαστικών τεχνών. Με το πρόγραμμά της ‘Μύθος PhD (Play hence Destroy)’ για τη σεζόν 2012-2013, η πλατφόρμα τοποθετεί την έννοια του μύθου στη βάση όλων των δραστηριοτήτων της. Μέσα σε αυτό το γενικότερο πλαίσιο προκύπτει το ‘Τhesis’, μια ομαδική διεθνής έκθεση που πραγματεύεται τις έννοιες του μύθου, του παιχνιδιού και της καταστροφής. Τα έργα που παρουσιάζονται ανταποκρίνονται στη θεματική της έκθεσης υιοθετώντας πολύπλευρες προσεγγίσεις, χρησιμοποιώντας μια ποικιλία μέσων και τεχνικών που συμπεριλαμβάνουν εικαστικές και ηχητικές εγκαταστάσεις, ζωγραφική και βίντεο». Κομμάτι της έρευνας της Θεοδωροπούλου αποτέλεσαν έννοιες όπως η επανεκκίνηση, η ανασύνταξη κανόνων και η αναδιάρθρωση, τις οποίες συναντάμε τακτικά και σήμερα ως ύστατες προτάσεις διεξόδου από την κρίση. Οι αναφορές στη σύγχρονη κοινωνικοπολιτική και οικονομική πραγματικότητα, ωστόσο, δεν σχετίζονται μόνο με γεγονότα ή έννοιες που βρίσκονται στο προσκήνιο, όπως επισημαίνει η επιμελήτρια, «αλλά προκύπτουν από την έρευνα για την πιθανότητα δημιουργίας ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου που ξεπερνά γεωγραφικούς και πολιτιστικούς περιορισμούς».

Ποπ δράση Το νέο project του OpenShowstudio ονομάζεται “Public Issues” και περιλαμβάνει μια σειρά από δράσεις στην καρδιά της Αθήνας. Οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες καλούνται να δημιουργήσουν έργα-σχόλια σε διάφορα σημεία του δημόσιου αστικού, και όχι μόνο, χώρου. Στο πλαίσιο της δεύτερης εκδοχής του project, η Θεοδώρα Μαλάμου παρουσιάζει τα έργα της με τίτλο “The go go boots”. Σκηνές από την αθηναϊκή καθημερινότητα, όπως η ζωγραφική σειρά των πολύχρωμων ανδρών ΜΑΤ της καλλιτέχνιδος, «εκτίθενται» σε φόρμα αφίσας αποφορτισμένες το ειδικό τους βάρος στις γειτονιές του Ψυρρή και του Μοναστηρακίου.

Το metamatic:taf (Νορμανού 5, Μοναστηράκι) θα φιλοξενεί μέχρι τις 18 Απριλίου τη νέα ομαδική έκθεση με τίτλο “Thesis”, η οποία περιλαμβάνει έργα των Hrvoje Hir l, Informal Strategies, Nathania Rubin, Μελισσάνθης Σαλίμπα, Anna Witt και Γιάννη Χριστοφίδη.

Χωρίς συναισθήματα Ο Φίλιππος Τσιτσόπουλος στο πλαίσιο της έκθεσής του “Paradise is the New Hell - Theatrical Costumes for Faces” παρουσιάζει μια σειρά από βίντεο-θραύσματα με δημιουργό και πρωταγωνιστή τον ίδιο. Τα αποσπάσματα αυτά είναι βασισμένα στο θεατρικό έργο “Marat Sade” του Πίτερ Βάις, ένα έργο με ιδιαίτερη σημασία για τον καλλιτέχνη σε βιωματικό και θεωρητικό επίπεδο. Στη συγκεκριμένη δουλειά του απαγορεύεται η έκφραση αληθινών συναισθημάτων, ενώ το πρόσωπο καλύπτεται από μάσκες ψηφιακές ή φυσικές, παραπέμποντας στην αντίστοιχη θεατρική χρήση του κοστουμιού. Η έκθεση θα φιλοξενείται στην Batagianni Gallery (Ηρακλείτου 3, Κολωνάκι) μέχρι τις 27 Απριλίου.

Διαβάζω

Βλέννα Κείμενο: Δημήτρης Τανούδης

Οταν φεύγει ο τελευταίος πελάτης κι απομένει μόνο ο αχνός του σπέρματος στον αέρα του σπιτιού μου, το μοναδικό που μου ’ρχεται στο μυαλό είναι ν’ ανοίξω το κομπιούτερ και να βρω αυτές τις ταινίες, τις ατέλειωτα επαναλαμβανόμενες στάσεις, τις ατέλειωτες παραλλαγές προσώπων, ανθρώπους πάνω σε ανθρώπους, στολές, μάσκες, παιδιά, φωνές απ’ την άλλη πλευρά της Γης, κάποιοι που ούτε υπήρξαν ούτε θα υπάρξουν κοντά μου, αλλά μπορώ να τους φέρνω εδώ, να τους έχω φίλους μου, να μαθαίνω πώς ανοιγοκλείνουν τα βλέφαρα μόλις φτάνουν το δευτερόλεπτο του οργασμού, όλες τις μυστικές ιστορίες που κουβαλούνε στο σώμα, έστω κι αν αυτή είναι η δουλειά τους, όπως είναι και η δική μου. Το κάνω γιατί δεν αντέχω να μένω εντελώς μόνη στην απουσία σου, ούτε στιγμή, έτσι που σ’ έχω πάνω απ’ όλα, σαν άγιο, να μυρίζεις πάντα θυμάρι, στην κορνίζα όπου κανείς δεν μπορεί να σ’ αγγίξει, αφού ποτέ δεν αφήνω κανείς να τη δει. Και το κάνω γιατί πρέπει, ακόμη και τότε, όταν τίποτα δεν μ’ αναγκάζει, ν’ ακούω τις βρισιές, έστω κι απ’ τις γλώσσες ξένων ανθρώπων, τα βογκητά, τα βρομόλογα, το ωμό κρέας του στόματος, σαν ο ήχος αυτός, απ’ όποιον κι αν έρχεται, να ξαναφέρνει τη φυσιολογική ροή που πρέπει ν’ ακολουθούν τ’ αυτιά μου για να μπορώ να κόβω το ψωμί, να πλένω τα πιάτα, να γεμίζω τις σακούλες με τις τελευταίες μνήμες της βλέννας, ξεραμένες όπως είναι στα δέρματα από πλαστικό που μ’ αφήνουνε πίσω όσοι ντρέπονται να μου κρατήσουν το χέρι όπως το κράτησες εσύ. Είναι ο τρόπος μου να καταλαβαίνω καλύτερα την ψευτιά και να ξεχωρίζω τον κρυμμένο ήχο μιας αλήθειας. Η γυναίκα που βγαίνει από την πισίνα με τα μαλλιά της παραδεισένια και τα χείλη λαμπερά και τα νύχια της φρεσκοβαμμένα. Δυο άντρες με φόρμες την πλησιάζουν γελώντας, ο σύζυγος παρακολουθεί απ’ το μπαλκόνι, ενώ εκείνη χάνεται στη δική της ιστορία, μακριά από την ιστορία που της έχουν υπαγορέψει οι φαντασίες των άλλων. Φορούνε κίτρινες ζώνες. Φορούνε μαύρα πλαστικά. Φορούνε γόβες, στραφταλιστούς κύκλους στους αστραγάλους, ψάχνοντας μια έκφραση λαχανιασμένου πόνου όταν τις καβαλάνε από μπρος και πίσω δυο άντρες με τατουάζ στα μπράτσα, απομένοντας μ’ ένα χαμόγελο ευτυχίας σχολιοκόριτσου μόλις τους πασαλείψουν τα πρόσωπα μ’ αυτή την παχιά άσπρη γλίτσα που λιμνάζει και γυαλίζει όπως τα λευκά απόβλητα της στεριάς. Σηκώνουν τότε τα σουτιέν που δεν φορέθηκαν πριν απ’ αυτές κι αφήνουν τα δάχτυλα του άλλου χεριού να ταλαντευτούν, δίπλα από φλέβες που στάζουν ακόμα, αποχαιρετώντας γλυκά τους θεατές, ενώ το μόνο που θέλουν στ’ αλήθεια είναι να φτύσουν το σπέρμα στον κόσμο που χύνει το δικό του απ’ την άλλη πλευρά του φακού, σ’ όλα τα σπίτια που τα περονιάζει θλιβερά ο ήχος του κρύου μετά τη βροχή και δεν έχει τότε πού να κρυφτεί κανείς παρά μόνο στο κακόμοιρο μοναχικό παιδί μες στο κεφάλι μας. Έτσι είναι κι ο δικός μου κόσμος: πόσο πιο διαφορετικοί οι ξένοι που μου χτυπούν το κουδούνι; Δεν θα ’θελαν ν’ ακούσουν το κατέβασμα της κλακέτας, να σβήσουν τα φώτα, να φύγουν τα συνεργεία, να με πάρουν αγκαλιά και να δούμε μια ταινία μέσ’ απ’ την ταινία, κρατώντας δυο βάζα γλυκό απ’ αυτό

που τρώγαμε μικροί; Μπορώ όμως να ξεχωρίσω, εκείνες τις ώρες, όταν στην οθόνη ενώνονται ιδρώτες και σωροί πλαστελίνης, έναν μυστικό ήχο ανάμεσα στις ψεύτικες κραυγές, τον πόνο που δεν αφήνουν να βγει, αυτό που δεν βγαίνει ποτέ απ’ το σκέπασμα της ντροπής τους. Μελετάω τον ήχο αυτό και προσπαθώ να τον ξεπατικώσω βαθιά μέσα στ’ αυτιά μου, ώστε να τον γνωρίζω κάθε φορά που έρχεται ένας ξένος και μπολιάζει σε μένα κάτι απ’ τον εαυτό του. Το άθροισμα αυτών των ήχων, των δικών μου και των δικών τους, όσων κανείς δεν μπορεί ν’ ακούσει, φτιάχνει ένα σκοινί που με δένει μαζί σου, όπου κι αν είσαι, σώμα δικό μου, καταδικό μου, που μυρίζεις όλο θυμάρι. Θα ’θελα να με σκέφτεσαι σαν μια αγγελική κηδεία από μυριάδες άντρες που για λίγο ξεψύχησαν πάνω μου. Θα ’θελα να το κάνεις: Σκέψου τη γυναίκα που σ’ αγαπά σαν έναν λόφο από άντρες που άφησαν μέσα μου την πνοή τους για να ξαναγεννηθούν σε μια ζωή χωρίς τον ενδιάμεσο αυτό ήχο της αγάπης που τόσο παλεύουμε να κρύψουμε κάτω απ’ τα βογκητά μας ώσπου να περάσει όλη μας η ζωή και να μην έχουμε πού να τον δώσουμε, τι να τον κάνουμε, όπως το δηλητήριο που μένει να καταπιούν όσοι δεν καταδέχονται να τους λυπούνται. Θα ’θελα να δεις μέσα μου την ηρωίδα, πέρα απ’ αυτά που σου έμαθαν, εκείνη που μαζεύει ένα ξένο βάρος μαζί με το δικό της βάρος, αυτή που θυσιάζεται για να μαζέψει, σαν ζωντανό δοχείο, όλη τη ζεστασιά των σπλάχνων που ψάχνουν το κατάλληλο υγρό, τη φωνή και τη μυρωδιά, τον ιδρώτα και το γάλα απ’ τις ρώγες ενός άλλου ανθρώπου, δικού τους, καταδικού τους. Διαβάζω, καμιά φορά, τα γράμματα που άφησε η μάνα μου, σίγουρη πως τα έγραφε σε μένα, παρότι τότε δεν με είχε ακόμη στην κοιλιά της. Μου δίνει συμβουλές και με δασκαλεύει. Μου μαθαίνει όλα τα κρυφά που της έμαθε το δικό της σώμα. Μου λέει, σαν να ψιθυρίζει, πως οι άντρες χύνουν πιο γρήγορα όταν καίει το μέσα: «Ελάτε τώρα», φώναζε μ’ ανοιχτά σκέλια και το φουστάνι σηκωμένο, «ελάτε που το ’χω ζεστάνει στο τσουκάλι», κι έβγαινε μπροστά απ’ την πόρτα με το κόκκινο φως, προσκαλώντας τους φαντάρους που είχαν περιπολία, μέχρι να παρατήσουν εκείνοι τα όπλα και να κρατήσουν τσίλιες ο ένας στον άλλον, κάτω από φανοστάτες που λάμπαν τις νιφάδες του χιονιού, τρίζοντας τα δόντια τους περισσότερο από ανυπομονησία παρά από το κρύο. «Αλλά πρέπει να το κρυώνεις μ’ έναν πάγο τυλιγμένο σε βαμβάκι και ν’ ανεβαίνεις ξανά στην καρέκλα, πάνω απ’ το τσουκάλι, να το ζεσταίνεις κάθε φορά, το ίδιο κάθε φορά, να μαζεύεται το μέσα κι ύστερα να βγαίνει πάλι με τη ζέστη, όλο το μέσα να γίνεται έξω, όλο το μέσα να γίνεται ζέστη», μου γράφει σαν να μου έγραφε τον καλύτερο τρόπο για να φτιάξω ένα γλυκό που της έμαθε η δική της μάνα ή πώς να φερθώ σ’ έναν άντρα όταν τα παιδιά μας θα κοιμούνται σε νύχτες τόσο κρύες όσο οι νύχτες του χωριού που πέρασε στο πετσί μου. Υπάρχει, όμως, ακόμα και στα λόγια εκείνα που οδήγησαν τη ζωή μου πριν από μένα, υπάρχει, αν μπορείς να τ’ ακούσεις, πες μου ότι μπορείς, αυτή η ενδιάμεση φωνή, μια μυρωδιά απ’ το δικό σου σώμα, το θυμάρι που κρατώ και φιλώ και μυρίζω, τρίβοντας πάνω μου το βράδυ σου, το μόνο βράδυ που θυμάμαι ακόμα κι όταν όλο το μέσα δεν γίνεται ζέστη.

*Ο Δημήτρης Τανούδης είναι συγγραφέας του μυθιστορήματος «Σπασμός» (Νεφέλη 2011 / τιμητική διάκριση ΕΚΕΒΙ, υποψήφιο για κρατικό βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα) και του μυθιστορήματος «Χώματα» (υπό έκδοση, Νεφέλη 2013).

29.03 - 04.04.2013

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Λάμπρος Παπανικολάτος

29.03 - 04.04.2013

Ούτε δάσκαλος, ούτε γκουρού Μπορεί, πλέον, να ζει στην Εύβοια με τη σύντροφό του και τα τρία τους παιδιά, η απόσταση όμως δεν στάθηκε εμπόδιο στο να μας πει δυο κουβέντες από καρδιάς. Τόσο για τη μέχρι σήμερα πορεία του στον μουσικό χωροχρόνο, όσο και για τα μελλούμενα. Είκοσι έτη στη δισκογραφία, περισσότερες από 1.700 συναυλίες σε Ελλάδα και Κύπρο, εμφανίσεις στο εξωτερικό, πολλές διακρίσεις και πάμπολλα αγαπημένα τραγούδια... Φαντάζει δεδομένο ότι ο Αλκίνοος Ιωαννίδης αποτελεί μια ιδανική -και ανεξάντλητη- πηγή συζήτησης. Μιας συζήτησης με αφορμή τη συναυλία του στο Fuzz Club στις 30 Μαρτίου, όπου θα συμμετέχουν οι Γιώργος Κοντραφούρης (hammond organ, πιάνο), Γιώργος Καλούδης (τσέλο, κρητική λύρα), Αγγελος Πολυχρόνου (κρουστά) και Νίκος Παραουλάκης (νέυ, κιθάρα). Τι σημαίνει για σένα ο δρόμος που διάλεξες; Είναι ο δρόμος της ζωής μου. Δεν ξέρω να κάνω τίποτα άλλο, δεν μπορώ να δω τον εαυτό μου έξω από τον δρόμο αυτό. Χάνομαι στην πορεία του, ξαναβρίσκω τα σημάδια, πετώ κουκιά περπατώντας, να μπορώ να γυρίσω. Τα κουκιά τα τρώνε τα πουλιά, τα παίρνει ο άνεμος και εγώ προχωρώ μπροστά, σαν τους παλιούς τροβαδούρους που γύρναγαν τα χωριά και έλεγαν τα νέα και τη ζωή τους, μέχρι να τους βαρεθεί ο κόσμος και να πάνε σπίτι τους. Συνάντησες σημαντικά εμπόδια σε αυτή την πορεία; Για να είμαι ειλικρινής, όχι. Δεν με δυσκόλεψαν οι συνάδελφοι, οι εταιρείες και τα «κυκλώματα», που ποτέ δεν κατάλαβα ποια είναι. Εζησα εύκολα, είχα πάντα την επιλογή της αρεσκείας μου. Το μόνο που με ταλαιπώρησε, κυρίως στην αρχή, ήταν η υπερβολική προβολή, η εικόνα του πολλά υποσχόμενου λαϊκού ή ποπ αστέρα. Ηταν δικό μου και αυτό το πρόσωπο, ερχόταν

όμως σε σύγκρουση με μια βαθύτερη ανάγκη που είχα και έχω, να περάσω τη ζωή απαρατήρητος. Ισως από μεγαλομανία, ίσως γιατί «έτσι τα ’φερε η ζωή», συγκέντρωσα βλέμματα περισσότερα από όσα άντεχα. Τώρα είναι πιο ήσυχα τα πράγματα. Οι άνθρωποι ξέρουν γιατί έρχονται να με ακούσουν και εγώ αισθάνομαι ανάμεσα σε δικούς μου ανθρώπους, σαν στο σπίτι μου. Οταν ξεκίνησες, είχες όνειρα για το τραγούδι; Πραγματοποιήθηκαν; Ναι, θα ήμουν αχάριστος αν έλεγα όχι. Ολο περιμένω όμως κάτι άλλο να έρθει, ένα τραγούδι που να με βγάλει εκτός εαυτού... Στοχεύεις μέσα από τη μουσική σου να συμμετέχεις στην «αφύπνιση» της κοινωνίας; Οχι. Δεν είναι ο στόχος μου να «αφυπνίσω» κανέναν. Δεν είμαι δάσκαλος ή γκουρού. Κάνω αυτό που ξέρω, όσο πιο αληθινά μπορώ, χωρίς δεύτερες σκέψεις και μεγαλοϊδεατισμούς. Αν αυτό βοηθά από μόνο του, έχει καλώς. Αν όχι, τουλάχιστον κάνει εμένα καλύτερο άνθρωπο και αυτό είναι ό,τι έχω να προσφέρω. Σε φοβίζει το γεγονός κάποια στιγμή να μην έχεις να δώσεις κάτι άλλο καλλιτεχνικά; Υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο στο μυαλό σου; Είναι πολύ πιθανόν να συμβεί, έχει συμβεί και σε σπουδαιότερους καλλιτέχνες. Δεν το σκέφτομαι όμως, ούτε με ανησυχεί. Δεν ήταν ποτέ ζητούμενο το να γράφω με το ζόρι. Κάτι άλλο θα βρω να ασχοληθώ. Θα βάλω μελίσσια. Πριν από έναν χρόνο κυκλοφόρησε στο εξωτερικό το άλμπουμ σου “Local Stranger”. Πώς κυλάει αυτό το ελπιδοφόρο ομολογουμένως άνοιγμα; Δεν έγινε και κανένα τεράστιο διεθνές σουξέ, ούτε μπήκα επιτέλους με δόξες και τιμές στο παλάτι της διεθνούς showbiz, ούτε πλούσιος έγινα. Αρέσει όμως σε αρκετούς ξένους, κάποιοι μαθαίνουν ελληνικά χάρη σε αυτό, άλλοι ενδι-

αφέρθηκαν, έψαξαν και γνώρισαν και άλλους Ελληνες συναδέλφους. Καλά πάει... Εχεις αλλάξει τόπους διαμονής αρκετές φορές και πια ζεις στην Εύβοια με την οικογένειά σου. Γιατί επέλεξες αυτόν τον τόπο και πώς είναι να ζεις και να δημιουργείς μακριά από τον θόρυβο της μεγαλούπολης; Είναι ωραία εδώ, ήσυχα. Είναι αλλιώς να πηγαίνεις τα παιδιά στο σχολείο με το ποδήλατο. Οσον αφορά την τραγουδοποιία, ποτέ δεν με ενόχλησε η μεγαλούπολη. Για να γράψω ένα τραγούδι χρειάζομαι ένα μικρό δωμάτιο, χαρτί, στιλό, κιθάρα, νύχτα και χρόνο. Αυτά τα είχα και στην Αθήνα. Το Σάββατο 30 Μαρτίου θα σε δούμε στο Fuzz σε μια «καλοκαιρινή» συναυλία μέσα στον χειμώνα με μια καλεσμένη-έκπληξη. Τι να περιμένουμε; Φαίνεται πως θα είναι μια γιορταστική συναυλία, μέσα σε μια δύσκολη εποχή. Με τους φίλους μουσικούς την περιμένουμε με χαρά. Διασκευάσαμε αρκετά τραγούδια που δεν παίζουμε συχνά, πειράξαμε και τα άλλα, είχαμε όρεξη τελευταίως... Θα συμμετέχει με τέσσερα πέντε τραγούδια, δικά της και δικά μου, η Karine Polwart. Είναι μια πολύ αξιόλογη τραγουδοποιός από τη Σκοτία. Στην πατρίδα της είναι πολύ σεβαστή. Θεωρείται η πιο σημαντική εκπρόσωπος της σκοτσέζικης φολκ της γενιάς της. Ευαίσθητη και κοινωνικά ενεργή, απλή, ποιητική και άκρως ενδιαφέρουσα. Μετά το Fuzz, τι ακολουθεί συναυλιακά; Τον Απρίλιο θα πάω στη Ρόδο για ένα σεμινάριο και συναυλία. Μετά πίσω στην Αθήνα, όπου θα παίξουμε δυο νύχτες με τον Μιχάλη Σιγανίδη. Και ύστερα Βιέννη, Μόναχο, Βερολίνο και Κολονία.

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη

Οσκαρ Πολιτισμού για την Ελλάδα Ο πολιτισμός είναι η απάντηση στην κρίση. Η διαπίστωση αυτή δεν είναι απλά συναισθηματική, αλλά και ουσιαστική, αφού σε μια χώρα όπως η Ελλάδα ο πολιτισμός μπορεί να αποτελέσει και καθοριστικό αναπτυξιακό εργαλείο. Με αυτή τη σταθερή υπόμνηση αποτελεί επιτυχία για την Ελλάδα της βαθιάς κρίσης το γεγονός ότι απέσπασε δύο βραβεία Europa Nostra, δηλαδή δύο από τα λεγόμενα Οσκαρ του Πολιτισμού που δίνει η Ευρωπαϊκή Ενωση για την πολιτιστική κληρονομιά. Συγκεκριμένα, πήρε βραβείο η Αποκατάσταση της Ανωδομής του Κεντρικού Κτιρίου των Προπυλαίων στην κατηγορία «Συντήρηση», ενώ η χώρα μας πήρε βραβείο και στην κατηγορία «Ειδικές Υπηρεσίες», που δόθηκε στην ηρωική Υπηρεσία Συντήρησης Μνημείων Ακροπόλεως (ΥΣΜΑ). Στο σκεπτικό της βράβευσης επισημαίνεται ότι βραβεύεται η ΥΣΜΑ, γιατί «εδώ και 37 χρόνια οργανώνει και καθοδηγεί τη συντήρηση ενός από τα πιο σημαντικά μνημεία του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Τα αποτελέσματα της καθοδήγησης είναι ορατά στην πολύ υψηλή ποιότητα της εργασίας, στην αναστρεψιμότητα των επεμβάσεων, στη χρήση συμβατών νέων υλικών,

στην ενδελεχή έρευνα, στη χρήση παραδοσιακών μεθόδων». Η κορύφωση των βραβείων -δηλαδή η τελετή απονομής τους- θα γίνει φέτος στην Ελλάδα και δη στο Ηρώδειο στις 16 Ιουνίου, συμπίπτοντας με την έναρξη της τουριστικής περιόδου, οπότε η ανάγκη προβολής θα είναι εξαιρετικά σημαντική για τη χώρα. Πριν από την τελετή στο Ηρώδειο, θα προηγηθεί ένα συνέδριο στο Μουσείο της Ακρόπολης. Για το 2013 δόθηκαν συνολικά 30 βραβεία, έξι εκ των οποίων θα λάβουν και το λεγόμενο “grand prix” (με έπαθλο 10.000 ευρώ) για τα σημαντικότερα επιτεύγματα πολιτιστικής κληρονομιάς του 2013. Οι νικητές επελέγησαν από 200 υποψήφια έργα που κατέθεσαν φακέλους στην αρμόδια επιτροπή. Τα βραβεία υποστηρίζονται από το πρόγραμμα «Πολιτισμός» της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το οποίο έχει επενδύσει περισσότερα από 32 εκατ. ευρώ για τη συγχρηματοδότηση έργων πολιτιστικής κληρονομιάς από το 2007. Υποστήριξη παρέχουν επίσης και άλλα ευρωπαϊκά προγράμματα: το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης διέθεσε 6 δισ. ευρώ για τον πολιτισμό κατά την περίοδο 2007-2013. Από αυτό το ποσό 3 δισ. ευρώ προορίζονται για την προστασία και τη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς, 2,2 δισ. ευρώ προορίζονται για την ανάπτυξη πολιτι-

στικών υποδομών, ενώ 775 εκατ. ευρώ διατίθενται για συγχρηματοδότηση πολιτιστικών υπηρεσιών, όπως επαγγελματική κατάρτιση, εκπαίδευση στις τέχνες και στην κληρονομιά, προώθηση διαδρομών πολιτιστικής κληρονομιάς κά. Επιπλέον, 150 εκατ. ευρώ έχουν διατεθεί μέσω των προγραμμάτων-πλαισίων της ΕΕ για την έρευνα και την τεχνολογική ανάπτυξη από το 1998. Η πολιτιστική κληρονομιά συνεισφέρει σημαντικά -συχνά χωρίς αυτό να αναγνωρίζεται επαρκώς- στη δημιουργία θέσεων εργασίας και στην απασχόληση. Aντιπροσωπεύει σημαντικό μέρος των κλάδων πολιτισμού και δημιουργίας που προσφέρουν περίπου 8 εκατ. θέσεις εργασίας στην ΕΕ και συνεισφέρουν μέχρι 4,5% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ. Η δημόσια και ιδιωτική δαπάνη για τη συντήρηση στην ΕΕ υπολογίζεται σε περίπου 5 δισ. ευρώ τον χρόνο. Τα στοιχεία που δημοσίευσε ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης για την Ευρώπη (ΟΟΣΑ) δείχνουν ότι το 40% του παγκόσμιου τουρισμού έχει πολιτιστική διάσταση. Η πολιτιστική κληρονομιά αποτελεί, επίσης, σημαντικό μέσο βιώσιμης ανάπτυξης και κοινωνικής συνοχής.

Κείμενο: Αργυρώ Μποζώνη / Φωτογραφία: Courtesy of RW Work Ltd. and Dissident Industries Inc.

29.03 - 04.04.2013

Ανεπαίσθητη κίνηση Ο Robert Wilson είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση, ένας πραγματικά πολύπλευρος καλλιτέχνης. Εχοντας ασχοληθεί κατά καιρούς με τη χορογραφία, τη ζωγραφική, τη γλυπτική, την performance, επικέντρωσε τη δημιουργικότητά του στη σκηνοθεσία, χωρίς να εγκαταλείψει ποτέ τις εικαστικές τέχνες. Στο πλαίσιο αυτό συνέλαβε και σκηνοθέτησε στο διάστημα 2004-2009 περίπου 60 video portraits (ορισμένα από αυτά σε πολλαπλές εκδοχές). Στον εκθεσιακό χώρο, αλλά και σε άλλα σημεία του κτιρίου της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, θα παρουσιαστεί ολόκληρη η σειρά “Video Portraits” του Wilson. Πρόκειται για μια ιδιότυπη μορφή τέχνης, η οποία συνίσταται στον διάλογο μεταξύ φωτογραφίας, κινηματογράφου, λογοτεχνίας και μουσικής, λειτουργώντας ταυτόχρονα ως ένα σχόλιο στην ιστορία της προσωπογραφίας ως εικαστικού είδους. Την έκθεση, που θα είναι ανοιχτή στο κοινό από τις 5 Απριλίου έως τις 7 Ιουλίου, επιμελείται η Μαριλένα Β. Καρρά, υπεύθυνη του Τομέα Εικαστικών Τεχνών της Στέγης.

Ο Robert Wilson δημιούργησε αυτά τα video portraits χρησιμοποιώντας εικόνα υψηλής ευκρίνειας και συνδυάζοντας κάθε ένα από τα πορτρέτα με μια πρωτότυπη μουσική σύνθεση, επιστρατεύοντας συνθέτες όπως οι Lou Reed, Nino Rota, David Byrne, Tom Waits, Bernard Hermann, Michael Galasso, ή ενορχηστρώνοντας έργα των Bach, Beethoven, Massenet, Tchaikovsky και Wagner. Πρωταγωνιστές είναι διάσημοι ηθοποιοί, τραγουδιστές, χορευτές, εικαστικοί καλλιτέχνες, συγγραφείς, αλλά και ζώα. Παρά τη φαινομενική στασιμότητα των ηρώων, διακρίνεται σε αυτά μια αργή, σχεδόν ανεπαίσθητη εξελικτική διαδικασία, που προκαλεί την περιέργεια και το ενδιαφέρον του θεατή, κρατώντας τον σε ένα διαρκές σασπένς. Το περιεχόμενο των video portraits έχει συχνά ως αφετηρία ιστορικές μορφές και έργα τέχνης που δημιουργούν υπόγειους, σαρκαστικούς πολλές φορές, συνειρμούς στον θεατή: η Jeanne Moreau, για παράδειγμα, παρουσιάζεται ως Μαρία Στιούαρτ σε αντίστοιχο πίνακα του 1578, η Isabelle Huppert ως Greta Garbo, ο Johnny Depp ποζάρει ως Rrose Sélavy (όνομα

που απέδιδε στον εαυτό του ο Marcel Duchamp, φωτογραφημένος ως γυναίκα από τον Man Ray), η Salma Hayek μεταμορφώνεται σε κύκνο υπό τους ήχους του Τσαϊκόφσκι, η Winona Ryder εμφανίζεται ως πολύ χαρωπή, αν και θαμμένη έως το λαιμό στην άμμο, Winnie στις «Ευτυχισμένες μέρες» του Beckett, ο Mikhail Baryshnikov ως Αγιος Σεβαστιανός πληγωμένος από δεκάδες λόγχες, η πριγκίπισσα Καρολίνα του Μονακό θυμίζει τη μητέρα της Grace Kelly όταν πρωταγωνιστούσε στην ταινία «Σιωπηλός μάρτυρας» του Χίτσκοκ, ενώ η Dita von Teese δεν παραπέμπει παρά στον εαυτό της. Στην έκθεση θα παρουσιαστούν σε πρώτη παγκόσμια προβολή οι εντελώς νέες εκδοχές τριών video portraits: Juliette Binoche, Sean Penn, Horned Frog, των οποίων η υλοποίηση πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη και τη χρηματοδότηση του Ιδρύματος Ωνάση.

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

29.03 - 04.04.2013

Από τον Ερωτόκριτο... στην Ιλιάδα «Κάποια πράγματα είναι να γίνουν», της λέω και συμφωνεί χαμογελώντας. Πώς μπορεί να κάνει αλλιώς; Στα 24 της χρόνια η Νεφέλη Κουρή έχει συνεργαστεί με τον Κώστα Κουτσομύτη στα «Ματωμένα Χώματα», έχει γίνει γνωστή στο ευρύ κοινό από τον χαρακτηριστικό της ρόλο στο τελευταίο επεισόδιο της σειράς «Το Νησί», ανήκει στο δυναμικό της θεατρικής ομάδας του Στάθη Λιβαθινού και έχει ήδη στο βιογραφικό της μία υποψηφιότητα για το φετινό Βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» για την εκπληκτική της ερμηνεία ως Αρετούσα στον «Ερωτόκριτο» πέρυσι στο Ακροπόλ. «Τα είχες ονειρευτεί ποτέ όλα αυτά;» τη ρωτάω. «Δεν είχα ονειρευτεί καν ότι θα γίνω ηθοποιός μέχρι τα 18 μου», απαντάει αφοπλιστικά. «Μπήκα στο πανεπιστήμιο, στην Ψυχολογία και τον πρώτο χρόνο παρακολουθούσα κανονικά. Το πάλευα, μπορώ να πω... Αλλά δεν με κάλυπτε κάτι μέσα μου. Η αδερφή μου -η δεύτερη, είμαστε τέσσεριςσπούδαζε στην Αρχιτεκτονική και συμμετείχε σε μια θεατρική ομάδα του Πολυτεχνείου και πήγα να παρακολουθήσω λίγο κι εγώ». Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Η νεαρή Νεφέλη γοητεύεται από τη θεατρική διαδικασία, τον κόσμο της σκηνής πολύ πριν ανοίξει η αυλαία. «Εγινε ένα κλικ μέσα μου», μου εξομολογείται. «Εδωσα στη Δραματική χωρίς να προετοιμαστώ. Πέρασα στο Υπουργείο και στη Δραματική του Ωδείου Αθηνών. Εγιναν όλα τόσο γρήγορα...» Στη Δραματική του Ωδείου έχει για καθηγητές τον Καταλειφό, τον Μοσχόπουλο, τον Κουτσομύτη... Ο τελευταίος είναι που την προτείνει για να περάσει casting για τον ρόλο στο «Νησί». «Ημουν ακόμα στη σχολή. Πήγα στην Κρήτη, πέρασα το casting και βρέθηκα να δουλεύω με σημαντικούς ανθρώπους σε ένα πλαίσιο που δεν έχει καμία σχέση με την τηλεόραση που φανταζόμαστε. Επικρατούσε μια νοοτροπία δουλειάς εξαιρετικά σοβαρής και υπεύθυνης. Νομίζω ότι δεν θα ξαναζήσω τέτοια εμπειρία. Ηταν τόσο ξεχωριστό όλο αυτό», μου λέει. Ο λόγος, βέβαια, που θαυμάζω πραγματικά τη Νεφέλη δεν είναι η

συμμετοχή της στο «Νησί». Αυτά συμβαίνουν. Ευκαιρίες πάντα υπάρχουν. Αν είσαι ικανός και εργατικός, θα τις αρπάξεις. Το θέμα είναι το μετά... Πόσο εύκολα ένα κορίτσι στα 23 του χρόνια μπορεί να παρασυρθεί από μια αναπάντεχη προβολή χάρη στη συμμετοχή της στην πιο δημοφιλή σειρά της ελληνικής τηλεόρασης; Τα «όχι» όμως χτίζουν καριέρες. Και η Νεφέλη είχε το θάρρος να τα πει. «Είχα κάποιες τηλεοπτικές προτάσεις μετά το ‘Νησί’ για κάτι καθημερινές σειρές, που δεν ήθελα να κάνω. Δεν μπήκα στο τριπάκι να κάνω γενικά τηλεόραση». Προτιμά τη θεατρική περιπέτεια. Τον δύσκολο δρόμο. Υστερα από μια σύντομη εμφάνιση στους «Σκηνοβάτες» του Φασουλή στο Εθνικό, πάει σε μια ακρόαση που κάνει ο Στάθης Λιβαθινός. Περνάει. «Το να δουλεύεις με τον Λιβαθινό είναι λίγο σαν σχολείο. Ειδικά για εμένα, που ουσιαστικά βγήκα από τη σχολή και βρέθηκα εκεί θεατρικά», μου εξηγεί. «Μαθαίνεις να ξεχνάς λίγο τον εαυτό σου. Το κυρίαρχο είναι πάντα η ομάδα. Ο,τι βγει θα βγει μέσα από όλους και όχι από έναν. Για ένα νέο παιδί είναι καλό ξεκίνημα. Το ισορροπεί. Μαθαίνει να μη ζητάει πράγματα που δεν πρέπει να ζητήσει ακόμα». Η Αρετούσα στον «Ερωτόκριτο» είναι η πρώτη της μεγάλη θεατρική επιτυχία. Σχεδόν άμα τη εμφανίσει της στρέφει τα βλέμματα θεατρόφιλων και κριτικών πάνω της. «Αυτό που έγινε με την Αρετούσα ήταν πολύ μεγάλο για μένα. Σε ένα τεράστιο θέατρο να λέω αυτά τα λόγια, αυτό το ποίημα που έχει διασωθεί μέσα στους αιώνες... Δεν καταλάβαινα ακριβώς τι έκανα. Η ομάδα με αγκάλιασε. Ημασταν όλοι μαζί. Με άλλαξε πολύ όλο αυτό. Εζησα πολύ συγκινητικές στιγμές», ομολογεί. Αυτή την περίοδο βρίσκεται σε εντατικές πρόβες για την «Ιλιάδα» που ετοιμάζει ο Στάθης Λιβαθινός. Αν και δεν έχει ακόμα ανακοινωθεί επίσημα, είναι η παράσταση που θα σηκώσει την αυλαία του Φεστιβάλ Αθηνών στις αρχές Ιουνίου. «Επτά μήνες κάνουμε πρόβα και πάλι δεν μας φτάνουν. Θα θέλαμε και άλλον μισό χρόνο. Μιλάμε για ένα ολόκληρο έπος. Δεν είναι απλό να το κάνεις όλο αυτό θέατρο», επισημαίνει. «Τους δύο πρώτους μήνες είχε έρθει στις πρόβες ένας καθηγη-

τής πανεπιστημίου και μας έκανε ανάλυση στην κάθε ραψωδία. Δεν μπορούσαμε να προσεγγίσουμε το έργο χωρίς να έχει προηγηθεί μια φιλολογική ανάλυση. Μετά κάναμε πολεμικές τέχνες. Ολα αυτά ήταν πρωτόγνωρα για εμάς», συνεχίζει εξηγώντας μου ότι το τελικό κείμενο θα προκύψει μέσα από συνεχείς αυτοσχεδιασμούς. «Το έργο χτίζεται μέσα από εμάς. Είμαστε πολύ ελεύθεροι. Θα κάνω μάλλον τη Βρισηίδα, την Αφροδίτη, την Ιριδα... Θα δείξει». Παρά το νεαρό της ηλικίας της, έχει πολύ συγκεκριμένη άποψη για το θέατρο. «Πιστεύω ότι το θέατρο έχει χρέος να επεμβαίνει κοινωνικά. Κάνω θέατρο με στόχο να πω κάτι, να αλλάξει κάτι... Κάτι να μετακινηθεί στο μυαλό. Οχι να έρθει να δει ο θεατής απλά κάτι ωραίο ή εμένα. Γενικά το πιστεύω αυτό για την τέχνη», σημειώνει. Σκέφτομαι ότι πρέπει να νιώθει τυχερή. Είναι συνειδητοποιημένη, κάνει αυτό που αγαπά, έχει δουλειά... Πόσοι νέοι στα 24 τους χρόνια μπορούν σήμερα να αισθανθούν τυχεροί στην Ελλάδα; «Πολλοί συνομήλικοί μου δεν θέλουν να υπάρχουν», μου λέει και σχεδόν παγώνω. Δεν μου λέει κάτι που δεν ξέρω, αλλά το εκφράζει τόσο εύστοχα. «Είναι στενάχωρο να βλέπεις τόσους νέους ανθρώπους θλιμμένους. Και δεν γίνεται και αλλιώς από τη στιγμή που σου κόβονται τα φτερά σε όλα τα επίπεδα. Να βλέπεις παιδιά που είναι πανέξυπνα, μορφωμένα και να κοιμούνται μέχρι τις 5 το απόγευμα, γιατί δεν έχουν λόγο να σηκωθούν από το κρεβάτι... Δεν έχουν τι να κάνουν. Είναι πάρα πολλοί φίλοι μου έτσι». Δεν μιλάω. Σε όλη μας τη συζήτηση τη διακόπτω, της κάνω ερωτήσεις, ζητάω διευκρινίσεις... Τώρα δεν μιλάω. Απλά την κοιτάζω. «Είναι φρικτό, αν το καλοσκεφτείς, ότι μια χώρα αντί να ανεβάζει ψηλά το μέλλον της, το θάβει. Περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους, που είναι όλοι δυστυχισμένοι. Αυτό είναι κοινωνικό πρόβλημα. Η θλίψη».

Κείμενο: Χρήστος Τσαπακίδης

Ο χειμώνας έρχεται (πάλι) Πρόπερσι πάθαμε παράκρουση με το μότο του οίκου των Stark “Winter is coming”. Πέρυσι συνεχίσαμε με το “The night is dark and full of terrors”. Φέτος, ήρθε ο καιρός να πιάσουμε το “You know nothing Jon Snow”, το οποίο ακούστηκε μεν για πρώτη φορά στον προηγούμενο κύκλο, αλλά στον φετινό θα ακούγεται αρκετά πιο συχνά. Οι ημέρες της αναμονής τελείωσαν, ήρθε η ώρα να καλωσορίσουμε στις 31 Μαρτίου τον τρίτο κύκλο του “Game of Thrones”, της τηλεοπτικής μεταφοράς του θαυμαστού έπους του George R. R. Martin “A Song of Ice and Fire” («Το Τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου»). Ο νέος κύκλος θα καλύψει το πρώτο ήμισυ του τρίτου βιβλίου της δημοφιλούς επταλογίας, από την οποία λείπουν ακόμη τα δύο τελευταία βιβλία, μια και ο Martin θέλει τον χρόνο του με τη συγγραφή τους. Σε αυτόν θα απαντηθούν ένα σωρό ερωτήματα που προέκυψαν στα τελευταία επεισόδια της προηγούμενης σεζόν: Τι συνέβη, τελικά, στο Winterfell; Ποιος θέλει νεκρό τον Tyrion; Τι θα κάνει η Daenerys μετά το αδιέξοδο στην Qarth; Θα καταφέρει να βρει η μικρή Arya τη μητέρα της; Και τι ρόλο παίζουν πια αυτοί οι ζόμπι-βρικόλακες-απέθαντοι Whitewalkers; Αυτό

δεν σημαίνει, πάντως, ότι δεν θα δημιουργηθούν και νέα ερωτήματα. Οσοι έχουν διαβάσει τα βιβλία θα έχουν να προσμένουν φέτος -μεταξύ άλλων- και τον περιβόητο “Red Wedding”. Καινούργιοι χαρακτήρες θα μπουν, επίσης, στο κάδρο. Ο Ciaran Hinds (ο Ιούλιος Καίσαρας της σειράς «Ρώμη») θα υποδυθεί τον Mance Rayder, τον βασιλιά των Wildlings που θα προσπαθήσουν να εισβάλουν στα επτά βασίλεια από τον Βορρά, καταλαμβάνοντας το θεόρατο Τείχος. Ο Clive Russell θα αναλάβει, επιτέλους, τον ρόλο του Brynden “Blackfish” Tully, του θείου του Robb Stark που κρύβεται πίσω από τις στρατιωτικές επιτυχίες των «Λύκων» έναντι των Lannisters (μέχρι τη στιγμή, βέβαια, που η παραγωγή αποφάσισε να παρουσιάσει τον Robb σαν μία εκδοχή του «Μεγάλου Αλεξάνδρου», μειώνοντας τη σημασία του Blackfish). Το “Game of Thrones” έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα μεγάλο και φανατικό κοινό ανά τον κόσμο. Είναι χαρακτηριστικό πως μόνο στις ΗΠΑ κάθε επεισόδιο προσέλκυσε πέρυσι περισσότερους από 3,5 εκατ. τηλεθεατές. Και αν αυτός ο αριθμός ωχριά απέναντι σε άλλες σειρές (πχ. CSI), το “Game of Thrones” έκανε πάταγο στο διαδίκτυο. Πέρυσι ήταν η σειρά με τα περισσότερα downloads παγκοσμίως (περισσότερα

από 4,2 εκατομμύρια). Ποια είναι η συνταγή της επιτυχίας; Το σημαντικότερο συστατικό είναι τα ίδια τα βιβλία. Ο Martin έχει καταφέρει να «παντρέψει» ιδανικά το fantasy με την ιστορία. Ετσι, η πλοκή έχει ορισμένα στοιχεία από τον Πόλεμο των Ρόδων, το μεγάλο Τείχος στον Βορρά θυμίζει κάτι από το Τείχος του Αδριανού στη Βρετανία και η πράσινη εύφλεκτη ύλη που κατάκαψε τον στόλο του Stannis φέρνει κατά νου το «υγρό πυρ» των Βυζαντινών. Το βάθος των χαρακτήρων συνιστά ένα ακόμη ισχυρό πλεονέκτημα. Οι πρωταγωνιστές δεν είναι απλά «καλοί» ή «κακοί», κινούνται συνήθως σε «γκρίζες» ηθικά περιοχές (εκτός από τον βασιλιά Joffrey, που είναι ένας εγωπαθής μπάσταρδος). Και ακρωτηριάζονται (Tyrion) ή σκοτώνονται (Ned Stark), προκαλώντας έντονες συζητήσεις ανάμεσα στους αναγνώστες/τηλεθεατές και διατηρώντας αμείωτο το ενδιαφέρον τους. Το κερασάκι στην τούρτα είναι η παραγωγή του αμερικανικού τηλεοπτικού δικτύου HBO, το οποίο δεν λυπήθηκε τα λεφτά για να ζωντανέψει τον κόσμο του Westeros και να τοποθετήσει μέσα σε αυτόν ένα εξαιρετικό καστ ηθοποιών. Ολα αυτά συνέβαλαν στη δημιουργία του κορυφαίου σίριαλ που έχει παιχτεί στη μικρή οθόνη, κάτι που δεν είναι μόνο δική μου άποψη: 9,4 (με άριστα το 10) είναι η βαθμολογία του στο IMDB.

Κείμενο: Χάρης Αττώνης / Φωτογραφία: Δημήτρης Ιωσήφ Στάμος

29.03 - 04.04.2013

Φεγγάρι αν είσαι λαμπερό Μια φορά ήταν ένα φεγγάρι που ζούσε χιλιάδες χρόνια κρεμασμένο στον ουρανό. Δεν ζούσε μόνο του, είχε συντρόφους τα ίδια τα άστρα. Ομως ένιωθε τόσο μόνο που ήθελε να κατεβεί στη Γη, γιατί από μακριά το είχε ξελογιάσει. Ηθελε να γνωρίσει τους ανθρώπους της, αδιαφορώντας για τα βάσανα που μπορεί να αποκτούσε. Ετσι, μια μέρα, κρυμμένο πίσω από δύο αχτίδες ήλιου, κατέβηκε στη Γη τόσο λαμπερό που όλοι το θαύμαζαν. Και ξαφνικά, από τα τόσα μάτια που το κοιτούσαν, από τη ζήλια τους για τα καλά του, το φεγγάρι χωρίς να το θέλει έσβησε, μακριά από την ησυχία και τη μοναξιά του ουρανού του.

Και όταν άρχισε να ανοίγει παρτίδες με τους ανθρώπους, αυτοί ήταν τόσο κακοί που το πλήγωναν σκληρά και το έκαναν να μετανιώσει, μια και στη Γη δεν έβλεπε ούτε μια άσπρη μέρα. Μόνοι φίλοι του έγιναν οι πίκρες, οι καημοί και τα βάσανα και τα γλυκά του χείλη ποτέ δεν γελούσαν. Παρόλο που κατέβηκε στη Γη τόσο πλούσιο και έδειξε τόση εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, δεν του φέρθηκαν ποτέ με καλοσύνη. Για αυτό το φεγγάρι, ο Μάρκος Βαμβακάρης έγραψε το πιο όμορφα απλό και γλυκό σαν παραμύθι τραγούδι του «Φεγγάρι αν είσαι λαμπερό». Με μια τόσο εύστοχη μεταφορά, σαν παραβολή, καταδεικνύει όλη τη σκληρότητα της ανθρώπινης φύσης και αυτό το κάνει τρομερά ταιριαστό με τον κόσμο μας σήμερα. Η μουσική

του, με το έξοχο μπουζούκι να κυριαρχεί και με τη βαθιά και περήφανη φωνή του ίδιου του Βαμβακάρη, ήταν μια πρόκληση πώς θα μπορούσε να αποδοθεί. Εγώ είχα την τύχη να τραγουδήσω την υπέροχη διασκευή του Zakk Minimal. Προσπαθήσαμε να δώσουμε έναν σύγχρονο ήχο, προσαρμόζοντάς το στα δικά μας ακούσματα, μουσικά και ερμηνευτικά, χωρίς να χάσει όμως τον λυρισμό του. Σαν ένα πραγματικό παραμύθι που θα έλεγες σε ένα παιδί που θέλει να κατακτήσει το φεγγάρι. Και ελπίζουμε να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Κείμενο: Ανδρέας Γιαννόπουλος / Φωτογραφίες: Νίκος Παπαγγελής

29.03 - 04.04.2013

Ιδέες σε δημόσια θέα Πώς μπορεί ο δημόσιος χώρος να ανασχεδιαστεί ώστε να επαναπροσδιοριστεί η σχέση μας μαζί του; Τι θα άλλαζαν στην πόλη τους νέοι άνθρωποι για να την κάνουν πιο φιλική προς τους πολίτες, αν είχαν τη δυνατότητα; Στα ερωτήματα αυτά κλήθηκαν να απαντήσουν οι σπουδαστές της ειδικότητας Interior Architecture του ΑΚΤΟ από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, καθώς και αυτοί του Kingdom University of Bahrain, παρουσιάζοντας τις προτάσεις τους σε μια ειδική εκδήλωση στα γραφεία του Κολεγίου. Οι συνολικά 85 φοιτητές που εργάστηκαν στο project χωρίστηκαν σε οκτώ μικτά groups τα οποία δούλεψαν ομαδικά και κατέθεσαν τις απόψεις τους στο θέμα “Social Design in Public Spaces”. «Καταλήξαμε στη δημιουργία μιας πρότασης αναδιαμόρφωσης ενός κεντρικού εμπορικού δρόμου στο Μπαχρέιν και προτείναμε τρόπους για να αναβαθμιστεί», εξηγεί η Χριστίνα Μυλωνά, σπουδάστρια του ΑΚΤΟ στην Αθήνα. «Στόχος μας ήταν να μπορέσουμε να ‘παντρέψουμε’ την παράδοση με τα μοντέρνα στοιχεία, ώστε το αποτέλεσμα να είναι πραγματικά όμορφο», προσθέτει ο Yahya Abudaiah, σπουδαστής του Kingdom University of Bahrain. Από την πλευρά του ο Γιάννης Καλπακίδης, σπουδαστής του ΑΚΤΟ στη Θεσσαλονίκη, συμμετείχε και σε ένα παράλληλο

project που κατέγραψε προβλήματα της πόλης του, όπως η κυκλοφοριακή συμφόρηση, η υποβάθμιση των μνημείων και η καταπάτηση δημόσιων χώρων. «Θελήσαμε να επικεντρωθούμε στο πρόβλημα του μόνιμου εργοταξίου πλέον, του μετρό, το οποίο, ενώ ήρθε να δώσει μια λύση στην κυκλοφοριακή συμφόρηση, πλέον καταλήγει να είναι ένα επιπρόσθετο πρόβλημα στην πόλη», υποστηρίζει. Ετσι, αποφάσισαν μέσα από υλικά που βρήκαν στα εργοτάξια να αναβαθμίσουν αισθητικά τις περιοχές στις οποίες βρίσκονται, ώστε να μετατρέψουν τους χώρους αυτούς σε σημεία συνάντησης και επικοινωνίας της πόλης. Την επιλογή της καλύτερης πρότασης αναμόρφωσης ανέλαβε επιτροπή αρχιτεκτόνων, ο βασικός σκοπός όμως της εκδήλωσης ήταν άλλος: να εισαχθούν οι σπουδαστές στην έννοια του δημόσιου ανοιχτού χώρου που τόσο πολύ έχουν ανάγκη σήμερα οι πόλεις. «Ξαφνικά βρεθήκαμε αντιμέτωποι ο ένας με τον άλλον, να δουλεύουμε συνεργατικά, ενώ έχουμε συνηθίσει να εργαζόμαστε μόνοι μας. Υπήρχαν συγκρούσεις, αλλά μέσα από αυτή τη διαδικασία μάθαμε, ενώ συνεργαστήκαμε και με άτομα διαφορετικής κουλτούρας, που ήταν συγκλονιστική εμπειρία», καταλήγει η Χριστίνα Μυλωνά. Αν κρίνουμε από τα λεγόμενά της, ο «στόχος επετεύχθη».

Κείμενο: Βάσια Ρούσσου / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

Ροκ ποπ βήματα Η πρώτη φορά που άκουσα τον ροκ-ποπ ήχο των Ενα Βήμα Μπροστά ήταν σε ένα live τους το 2008. Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν ο ενθουσιασμός και η ενέργειά τους πάνω στη σκηνή. Πέντε χρόνια μετά από αυτό το live και 11 συνολικά από την αφετηρία της μουσικής τους πορείας, ο ενθουσιασμός για αυτό που κάνουν όχι μόνο δεν έχει μειωθεί, αλλά έχει φτάσει ίσως στο αποκορύφωμά του με τις πρόβες για μια ροκ βραδιά στο Λουξεμβούργο και τη δημιουργία του τρίτου τους δίσκου. Ενα πάρτι αποφοίτησης το 2001 στάθηκε η αφορμή για τη δημιουργία της μπάντας από τους Αγι Αγγελομάτη (μπάσο), Κωνσταντίνο Πολυχρονίου (κιθάρα) και Νίκο Φάρφα (φωνή). Η σημερινή σύνθεση ολοκληρώθηκε με τις προσθήκες του Γιώργου Τσιούτσια (πλήκτρα) και του Γιάννη Μακρίδη (τύμπανα). Η αγάπη τους για τη μουσική και την μπάντα τους δεν επέτρεψε τη διάλυσή τους κατά την περίοδο των σπουδών τους και παραμένει έως σήμερα η κινητήριος δύναμή τους. Η ονομασία του συγκροτήματος, αν και δίνει το περιθώριο για διάφορες ερμηνείες, επιλέχθηκε τυχαία, όπως μας εξηγούν. «Επρεπε να βρούμε οπωσδήποτε ένα όνομα για να βάλουμε στην αφίσα του πρώτου μας live. Ενα παιδί που δεν ήταν στην μπάντα είχε αυτή την ιδέα. Νομίζαμε ότι θα ήταν προσωρινό. Τα τελευταία 11 χρόνια έχου-

με αυτό το «προσωρινό» όνομα, το οποίο έχουμε αγαπήσει. Δεν δηλώνει ότι είμαστε ένα βήμα μπροστά από κάποιους άλλους. Θέλαμε, απλώς, να είναι αισιόδοξο». Προτού γίνει αυτό το όνομα γνωστό, βρέθηκαν στην ίδια σκηνή και συνεργάστηκαν με πολύ γνωστούς και ταλαντούχους Ελληνες καλλιτέχνες. Ολες οι συνεργασίες ήταν πολύ σημαντικές για την μπάντα, με την πρώτη να κατέχει σημαντική θέση. «Θα ξεχωρίζαμε την πρώτη συνεργασία, στο Κύτταρο το 2008. Ηταν λίγο απίθανο για εκείνη την εποχή να τα καταφέρουμε. Το γεγονός ότι παίξαμε πρώτη φορά με ονόματα όπως είναι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Ζακ Στεφάνου, ο Γρηγόρης Κλιούμης και η Ζωή Παπαδοπούλου, όταν δεν μας ήξερε κανείς, ήταν πολύ σημαντικό και μας έδωσε ώθηση να κάνουμε και άλλες συνεργασίες, όπως αυτή με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και τον Γιάννη Ζουγανέλη». Εχοντας στις αποσκευές τους αξιοζήλευτες συνεργασίες, δύο δίσκους («Κίτρινο φεγγάρι« και «Οπου κι αν πας») και δυνατές live εμφανίσεις, δηλώνουν πιο έτοιμοι από ποτέ για το επόμενο βήμα. Η όρεξη και το κέφι τους να προχωρήσουν φαίνεται από το γεμάτο πρόγραμμά τους. Ετοιμάζονται πυρετωδώς για να ροκάρουν στις 20 Απριλίου στο Λουξεμβούργο. «H Ελληνική Κοινότητα του Λουξεμβούργου διοργανώνει μια ροκ βραδιά και μας προσέγγισε. Είναι το πρώτο

μας live στο εξωτερικό και θα είναι απίστευτη εμπειρία». Παράλληλα με τις πρόβες για το live, δουλεύουν τα τραγούδια για τον τρίτο τους δίσκο. «Δεν θέλουμε να επαναλάβουμε πράγματα που έχουμε κάνει στο παρελθόν. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι θα ξεφύγουμε πολύ. Η βάση θα είναι ροκ και ο στίχος ελληνικός. Θα προσπαθήσουμε ο τρίτος δίσκος να είναι ένα βήμα μπροστά από τους προηγούμενους». Αν θέλετε να κατεβάσετε και να ακούσετε τα τραγούδια τους, μπείτε στο site τους www.1bm.gr. Επειδή, όμως, «είναι πολύ καλύτεροι στο live», όπως μαρτυράει ο ντράμερ Δαυίδ Μπρομοίρας, που θα παίξει μαζί τους στο Λουξεμβούργο, δεν έχετε παρά να πάτε στο Babillon Bar (Λεωφ. Αλεξάνδρας 2 & Μαυροματαίων), όπου παίζουν κάθε Πέμπτη, ή στο La maison (Αγ. Δημητρίου 10, Πετρούπολη) την Πρωταπριλιά. Τον Νίκο Φάρφα θα τον βρείτε και στον Σταυρό του Νότου να τραγουδάει κάθε Σάββατο με τη House Band και τον Κωνσταντίνο Πολυχρονίου να παίζει κιθάρα με τον Θεολόγο Κάππο στο Kyklos Live Stage. Να έχετε υπόψη σας ότι αυτή την περίοδο αναζητούν έναν χώρο για τις Παρασκευές με είσοδο προσαρμοσμένη στις νέες οικονομικές συνθήκες. «Παρά την οικονομική κρίση, ο κόσμος έχει διάθεση να βγει. Αυτό που προσπαθούμε είναι να βρούμε έναν χώρο με χαμηλή τιμή εισόδου, όπου θα παίζουμε τις Παρασκευές. Δεν μας νοιάζει να πάρουμε περισσότερα χρήματα, μας νοιάζει να έρθει κόσμος και να περάσουμε καλά».

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

29.03 - 04.04.2013

Ρομαντικός τραγουδοποιός Ο Πάνος Μπίρμπας είναι ένας νέος τραγουδοποιός που στα 29 του σίγουρα έχει να δώσει πολλά με τη μουσική του. Τον προηγούμενο μήνα κυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ του με τίτλο “Mournful” από την FM Records και η πρώτη παρουσίασή του, τον Φεβρουάριο στο Six d.o.g.s είχε τη θερμή αποδοχή του κοινού. «Επαιζα και παλαιότερα μουσική. Κάποια στιγμή, όμως, ένιωσα ότι πρέπει να προχωρήσω παρακάτω, σε κάτι δικό μου. Είχα γράψει πολλά τραγούδια που έπρεπε να εκφραστούν με αυτόν τον τρόπο», μου λέει ο Πάνος για το ξεκίνημά του στη δισκογραφία.

σονται, όμως, ανάγονται σε συναισθήματα που δεν είναι καθόλου θλιβερά», υποστηρίζει ο ίδιος.

Το “Mournful” περιλαμβάνει οκτώ κομμάτια, παλαιότερες και πιο πρόσφατες συνθέσεις του Πάνου, που κινούνται μεταξύ μύθου και αλήθειας και της ιστορίας που έστησε ο ίδιος για αυτή τη δουλειά. «Ηθελα να υπάρχει συνοχή και μια κοινή ιδέα στο άλμπουμ. Τα τραγούδια έχουν απόλυτη συνάφεια ύφους, είναι όλα το ίδιο καλά δουλεμένα, είναι σκοτεινά και δυναμικά ταυτόχρονα», μου εξηγεί. Ο δίσκος, σύμφωνα με τον ίδιο, στέκεται στη σκοτεινή πλευρά του δρόμου και βιώνει τον έρωτα, τον θάνατο, την απώλεια, τη φυγή, την ελευθερία. «Η θεματολογία του θα έλεγα ότι είναι πράγματα περισσότερο δυσάρεστα παρά χαρούμενα. Μέσα από τη δυναμική που εξελίσ-

«Αγαπάω πολύ και τις δύο δουλειές μου. Υπάρχει το ίδιο πάθος και η μία τροφοδοτεί την άλλη. Για παράδειγμα, τα τραγούδια και η μουσική μου είναι και βιωματικά. Ενα μέρος οφείλεται στις δύσκολες και σκοτεινές καταστάσεις που συναντώ στην επαφή μου με τους πρόσφυγες. Από την άλλη, η μουσική μου με τροφοδοτεί με ενέργεια και δύναμη να συνεχίσω», μου εξομολογείται ο Πάνος για τη ζωή του.

Η μουσική του Πάνου Μπίρμπα είναι ιδιαίτερη. Δεν θα ήθελα να την κατατάξω, παρά να περιγράψω ό,τι μου προκαλεί. Ακούγοντας τα τραγούδια του μελαγχολείς και ταυτόχρονα θέλεις να σηκωθείς να χορέψεις ένα μυστήριο βαλς σε pure rock και trip hop ρυθμούς. Οι στίχοι του είναι ρομαντικοί, αλλά ταυτόχρονα σκληροί και τραχείς. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, άλλωστε, όπως θα μου πει. Ανεξάρτητα από τη μουσική, ο Πάνος ολοκλήρωσε τις σπουδές του ως κοινωνικός λειτουργός και τα τελευταία πέντε χρόνια εργάζεται στο Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες.

Την παραγωγή και την επιμέλεια του δίσκου έχει αναλάβει ο Λόλεκ. Ο Πάνος και ο Λόλεκ γνωρίστηκαν και πορεύτηκαν από την αρχή μαζί, με όχημα τη μουσική τους. Μάλιστα, σε αυτόν

ανήκει και η ιδέα για τον τίτλο του άλμπουμ. Ο Πάνος θα μου περιγράψει τη σχέση τους: «Ο Λόλεκ χάρισε στο άλμπουμ τη δική του ιδιαίτερη αισθητική, τις ιδέες του και, φυσικά, την εξαιρετική τεχνογνωσία του, που είναι πολύ σημαντικό. Είναι δύσκολο και δυσεύρετο στην Ελλάδα κάποιος να μεταφράσει την ιδέα του ήχου σου στην πράξη. Από την πρώτη στιγμή που είδα τον Λόλεκ σε live, πέρα από το ότι τον θαυμάζω ως καλλιτέχνη, ήξερα ότι αυτός ήθελα να κάνει την παραγωγή του δίσκου. Τον προσέγγισα, λοιπόν, και φτάσαμε σε αυτή τη συνεργασία. Εχουμε εμφανιστεί μαζί στη σκηνή και γενικώς η επαφή μάς βοήθησε να πειραματιστούμε πολύ στον ήχο πριν από το τελικό αποτέλεσμα». Ο Πάνος φαίνεται και δηλώνει αρκετά ικανοποιημένος μέχρι τώρα με την πορεία του δίσκου και συνεχίζει να σχεδιάζει τα επόμενα βήματά του με αισιοδοξία. «Τελικά είδα ότι η μουσική του άλμπουμ αφορά περισσότερο κόσμο από ό,τι αρχικά φανταζόμουν. Αυτό με χαροποιεί και ανατροφοδοτεί το όραμά μου. Σκοπός μου είναι να συνεχίσω να γράφω τραγούδια με τους κατάλληλους συνεργάτες και να κάνω live». Αυτή την Κυριακή στις 31 Μαρτίου, ο Πάνος Μπίρμπας θα ανέβει στη σκηνή του KooKoo με τον Remi.

Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα

Καπνοί, ομίχλες, αναστάτωση και θόρυβος στη δουλειά σου από Δευτέρα, Κριέ. Μεταφορικά πάντα, χολιγουντιανές εκρήξεις μην περιμένεις. Αλλά θα μπαίνεις και θα νιώθεις λίγο Βιετνάμ, η αλήθεια είναι. Κάνε κάτι όμορφο το Σαββατοκύριακο για να έχεις την όρεξη να τα αντιμετωπίσεις όλα αυτά. Ξέρεις, από εκείνα τα περίεργα που κάνεις τελευταία.

Το ρίσκο δεν σου πάει καλά αυτόν τον καιρό, Ζυγέ, και καλά θα κάνεις να καθίσεις λίγο πιο αναπαυτικά στα αβγά σου. Κοίτα και καλά στον δρόμο πριν περάσεις, είναι και αυτή η θεά Τύχη που σε ξεχνάει για λίγες ημέρες. Ολα αυτά μπορεί να σε κάνουν κάπως πιο απαισιόδοξο, αλλά δεν πρέπει, λίγη προσοχή και όλα καλά θα πάνε, να το ξέρεις.

Το ξέρω ότι έχεις να λύσεις κάτι θεματάρες με το άμεσο περιβάλλον σου, Ταύρε, με το γκομενάκι σου δηλαδή, αν θέλουμε να μιλάμε λίγο έξω από τα δόντια, αλλά οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές. Και αυτό γιατί το γκομενάκι έχει νεύρα εκτός ελέγχου και κουβέντα έτσι δεν κάνεις. Ανάβαλέ το, λοιπόν, για όταν μπορεί να μιλήσει και δεν θα χάσεις.

Ο θεός είναι στις λεπτομέρειες, λέει σε κάποια ταινία, Σκορπιέ. Και αφού έχεις και φιλοσοφικές αναζητήσεις τελευταία αλλά και η μυωπία σου έχει πέσει, είναι πολύ πιθανό να βρεις κάτι ενδιαφέρον μπροστά σου αυτή την εβδομάδα. Κάνε καλό έλεγχο της δουλειάς σου πριν την παραδώσεις και πρόσεχε καλά τι σου λένε, ξέρω τι σου λέω.

Η καινούργια σου τρέλα της εποχής, Δίδυμε, είναι τα μαστορέματα στο σπίτι. Πέσε με τα μούτρα στο νέο σου χόμπι. Και πάρε όλα τα απαραίτητα, δηλαδή επιδέσμους, μπεταντίν, ξύλινες σανίδες για να σε βαράνε όταν παθαίνεις ηλεκτροπληξίες και, φυσικά, αυτό το μαγικό κουτί που κανείς δεν ξέρει τι κάνει, αλλά το αποκαλούν ρελέ. Πόσο περήφανος είμαι, Δίδυμε, δεν φαντάζεσαι.

Είσαι έτοιμος για παρεξηγήσεις, Τοξότη; Αν όχι, ετοιμάσου γρήγορα, γιατί έρχονται. Μέτρα κάθε λέξη σου και αν χρειαστεί έχε μόνιμα ανοιχτό κασετοφωνάκι. Και αν δεν το έχεις μαζί σου, μίλα ευθέως και ειλικρινά, αλλιώς κινδυνεύεις να αντιφάσκεις με τον εαυτό σου. Κατά τα άλλα, πρόσεχε τα ραντεβού σου αυτόν τον καιρό, έχουν παγίδες.

Είναι ώρα για σένα, Καρκίνε, να χορέψεις λίγο στον δικό σου ρυθμό. Να πας λίγο πιο μπροστά από τους άλλους από ό,τι συνηθίζεις. Και να το κάνεις χωρίς να ιδρώσεις ούτε λίγο. Η αλλαγή είναι έντονη από πάνω σου, αλλά αυτή τη φορά μόνο προς τα εμπρός πηγαίνει. Η επιλογή σου, δηλαδή, αυτή την εβδομάδα είναι να γίνεις γίγαντας ή να μείνεις άνθρωπος.

Τη Δευτέρα, Αιγόκερε, θα ανταμειφθείς για εξαιρετική δουλειά ετών. Και θυμήσου, δεν έχει καμία μα καμία σημασία ποιος την έκανε. Επαναπαύσου λίγο εκεί στις δάφνες σου και μετά ξεκίνα πάλι δυναμικά, το καθήκον σε καλεί. Τη δε Τετάρτη θα είσαι λίγο θολός στη λογική σου, για αυτό προσπάθησε να μην πάρεις καμιά αποφασάρα.

Μέτρα τα λόγια σου γενικά, Λέοντα, αλλά για τώρα πιο σημαντικό είναι να μετράς τα λεφτά σου. Κάποιος ταμίας θα σου κάνει βλακεία με τα ρέστα, κάποιος λογαριασμός θα σκάσει που δεν περίμενες, όλο και κάποια περιεργούμπα θα γίνει. Πρέπει, εξάλλου, να έχεις και λεφτά στην έξοδό σου με αυτόν τον κρυφό θαυμαστή που θα αποδειχτεί ότι είναι ήδη σε σχέση.

Είσαι ένα χαρούμενο και πολύ τυχερό καθαρματάκι, Υδροχόε. Μην απορήσεις αν μπεις στο μάτι πολύ κόσμου, αφενός υπάρχει κακία εκεί έξω, αφετέρου γίνεσαι τόσο επιδεικτικός που σε κάποιον βαθμό καλά σου κάνουν. Οταν πίνεις τον εσπρέσο του θριάμβου στην Αγίας Ειρήνης, να έχεις το νου σου να αποφεύγεις τις τομάτες.

Και ο Παρθένος ξύπνησε ένα πρωί για να διαπιστώσει ότι είχε μεταμορφωθεί σε οδοστρωτήρα. Η θέλησή του έχει ατσαλωθεί κάπως και απλά παρασέρνει ό,τι εμπόδιο βρίσκεται μπροστά του χωρίς να σκέφτεται καν να σταματήσει. Αυτή τη φάση περνάς ακόμα, Παρθένε. Και καλά κάνεις, αν θέλεις την άποψή μου.

Πάρε τον ευθύ και δύσκολο δρόμο, Ιχθύ, και μην ακούσεις τους συναδέλφους και φίλους σου που θα σου πουν να κάνεις παρακάμψεις από αυτόν. Εσύ το ξέρεις ότι μία οδός είναι η σωστή, αυτή που δεν θα σε κάνει να πατήσεις επί πτωμάτων και να φτάσεις εκεί που θέλεις με το κεφάλι ψηλά. Και αυτή λέγεται Ακαδημίας.

Αρωμα

Σουσάμι

Πολυχώρος που χωρίζεται σε τρία επίπεδα: cafe, bar και σάλα με τζάκι. Η κυρίως δράση εντοπίζεται στο bar του ισογείου, που βλέπει στην πλατεία της Νέας Σμύρνης: ένας minimal χώρος με δερμάτινο μαξιλαράκι-φετίχ στην μπάρα, για τους έμπειρους πότες. Οι παρέες της περιοχής μαζεύονται εκεί για μια casual έξοδο, ενώ συχνά φιλοξενούνται μουσικά σχήματα και γνωστοί djs.

Το εστιατόριο Σουσάμι φέρνει εδώ και έξι χρόνια τις πιο νόστιμες ελληνικές γεύσεις στα νοτιοανατολικά προάστια. Καταξιωμένοι σεφ συνδυάζουν με φαντασία και δημιουργικότητα τα πιο φρέσκα υλικά που προσφέρει απλόχερα η ελληνική γη και δημιουργούν πιάτα σε μεσογειακούς ρυθμούς, τα οποία θα ικανοποιήσουν και τον πιο απαιτητικό ουρανίσκο, σε ένα περιβάλλον φιλόξενο και καλαίσθητο.

25ης Μαρτίου 12, Νέα Σμύρνη

Γερουλάνου 92, Αργυρούπολη

Supernova

Meathouse

Μία παράσταση. Δύο διαφορετικά έργα. Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου, η Φωτεινή Αθερίδου και η Ομάδα ΚαταΛάθος στοχάζονται με άφθονο χιούμορ πάνω στη ζωή και στον θάνατο μέσα από δύο 45λεπτες θεατρικές δημιουργίες, «Και μετά; Και μετά;» και “Dying Sweetly”. Ενα κωμικό θρίλερ και μία μαύρη κωμωδία στη σκηνή του Faust, που θα σας κάνουν να τα δείτε όλα... αλλιώς. Αλλωστε, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία!.

Μια παλιά μονοκατοικία στη Νέα Σμύρνη έχει μεταμορφωθεί σε μια σύγχρονη ελληνική ταβέρνα. Το όνομα αυτής; Meathouse, οι σεφ του οποίου μπορούν να προσφέρουν στους θαμώνες του τα πιο ζουμερά κρεατικά, που συνδυάζονται με ορεκτικά και συνοδευτικά εξαιρετικής ποιότητας και νοστιμιάς. Το καλύτερο: Οι λιχουδιές του Meathouse είναι διαθέσιμες και στο σπίτι σας.

Αθηναΐδος 12 & Καλαμιώτου 11, Αθήνα

Ελ. Βενιζέλου 57, Ν. Σμύρνη

Μουσικό Χρονολόγιο

Doldrums

Το Παγκόσμιο Μουσικό Χρονολόγιο αποτελεί την πρόσφατη mobile εφαρμογή του Ιανού, η οποία διατίθεται ήδη στο AppStore. Ονόματα, χρονολογίες, δράσεις, καταγωγή συνθετών, ερμηνευτών, κατασκευαστών της παγκόσμιας κοινότητας, περιέχονται στο Παγκόσμιο Μουσικό Χρονολόγιο, που φιλοξενεί 75.000 λήμματα, με στόχο να χρησιμεύσει σε μια πρώτη πληροφόρηση του αναγνώστη γύρω από σημαντικές προσωπικότητες της μουσικής.

O Γιάννης Αδαμάκης παρουσιάζει τη νέα του ζωγραφική δουλειά στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη. Η έκθεση περιλαμβάνει «έργα συναισθηματικά φορτισμένα με μνήμες και βιωματικές εμπειρίες ναυτοσύνης», όπως επισημαίνει και ο ίδιος. Ο τίτλος της, “Doldrums”, είναι μετεωρολογικός όρος που περιγράφει συγκεκριμένα σημεία στον Ατλαντικό και Ειρηνικό Ωκεανό γύρω από τον Ισημερινό όπου επικρατεί ηρεμία.

www.ianos.gr

Πλ. Κολωνακίου 20, Αθήνα

Τα points της εβδομάδας Η Αθήνα, οι άνθρωποί της, οι αξίες και η ποιότητά της χαρτογραφούνται και παρουσιάζονται δυναμικά, με έναν καινούργιο οπτικοποιημένο τρόπο στην εφαρμογή M.app. Πρόκειται για έναν «ζωντανό» χάρτη με 200 πινέζες-σημεία, που διαρκώς ανανεώνονται και αυξάνονται, σκιαγραφώντας όλες τις πτυχές της ζωής στην πόλη. Φαγητό, ποτό, καφές, θέατρο, μουσική, βιβλίο, κινηματογράφος, εκθέσεις, επιλεγμένα καταστήματα, όπως επίσης και οι πιο φρέσκες ιδέες στον χώρο της τεχνολογίας και της ζωής στην πόλη έρχονται στην οθόνη του κινητού σου και παρουσιάζονται μέσα από βίντεο υψηλής αισθητικής, μικρής διάρκειας και πλούσιας περιεκτικότητας. Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη για iOS, Android και Windows Phone.

Αγορά

Δυναμική ανάπτυξη

Μοναδική ή εεμπειρία ε ρία Στην παρουσίαση του νέου τηλεφώνου Galaxy S 4 προχώρησε πριν από λίγες ημέρες η Samsung κλέβοντας τις εντυπώσεις των φανατικών της τεχνολογίας. Το κινητό διαθέτει την πρώτη οθόνη στον κόσμο με πλήρη υψηλή ευκρίνεια (Full HD) και Super AMOLED, ενώ οι 5 ίντσες της προσφέρουν εκπληκτική ποιότητα θέασης. Είναι, επίσης, εξοπλισμένο με κάμερα 13 megapixel στην

πίσω όψη και διαθέτει λειτουργία Dual Camera, η οποία επιτρέπει την ταυτόχρονη χρήση και των δύο φωτογραφικών μηχανών, στην μπροστινή και πίσω όψη. Παράλληλα, καταργεί τους γλωσσικούς φραγμούς με τη λειτουργία S Translator, η οποία παρέχει άμεση μετάφραση σε κείμενα ή φωνή και την αξιοποιεί σε εφαρμογές όπως το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και τα sms.

Συνεχίζεται με εντατικούς ρυθμούς η ανάπτυξη των καταστημάτων Public, που δημιουργούν 200 νέες θέσεις εργασίας σε όλη την Ελλάδα. Από την αρχή του 2013 έχουν ανοίξει τρία νέα καταστήματα σε Ζωγράφου, Χανιά, Κατερίνη, ενώ αναζητούνται στελέχη για τα καταστήματα που θα ανοίξουν σε Περιστέρι, Ορεστιάδα, Χαλάνδρι, Κοζάνη, Ψυχικό, Τρίκαλα, Αγρίνιο, Κόρινθο και Κομοτηνή.

Νέες γεύσεις Τρεις ολοκαίνουργιες γεύσεις προστίθενται στην οικογένεια της Red Bull, που μεγαλώνει δυναμικά, και η εταιρεία φρόντισε να το γιορτάσει με ένα εντυπωσιακό πάρτι. Σε ένα άκρως βιομηχανικό περιβάλλον παρουσίασε τα τρία ολοκαίνουργια προϊόντα που εντυπωσίασαν όσους παρευρισκόμενους τα δοκίμασαν: Red Edition με γλυκόξινη γεύση cranberry, Blue Edition με φρουτώδη γεύση blueberry και Silver Edition με δροσιστική γεύση lime. Τα Red Bull Editions έχουν ως βάση τα ίδια συστατικά του ομώνυμου ενεργειακού ποτού και διαφοροποιούνται μόνο ως προς τη γεύση και το χρώμα. Διαθέσιμα στη συσκευασία των 250 ml, τα νέα μέλη της οικογένειας της Red Bull αντανακλούν τα χρώματα των αντίστοιχων φρούτων χάρη στο μοναδικά σχεδιασμένο design της συσκευασίας.

Υπηρεσίες για όλους Η Wind συνεχίζει να εμπλουτίζει το χαρτοφυλάκιο υπηρεσιών που προσφέρει στο “Cloud” για επιχειρήσεις και επαγγελματίες, με την υπηρεσία Wind Business Fleet Management να είναι μία από αυτές. Ηδη την εμπιστεύονται εταιρείες που διαθέτουν από τους μεγαλύτερους στόλους οχημάτων στη χώρα μας, όπως η Εταιρεία Παροχής Αερίου Αττικής ΑΕ, η Union Road Assistance, καθώς και άλλες μεγάλες εταιρείες με εξειδικευμένες ανάγκες για την ασφάλεια των οχημάτων τους και των εμπορευμάτων που μεταφέρουν. Η υπηρεσία επιτρέπει την παρακολούθηση των οχημάτων σε πραγματι-

κό χρόνο, όπου και αν βρίσκεται ο χρήστης, και αποτελεί την πλέον ολοκληρωμένη πρόταση της αγοράς για τη διαχείριση στόλου οχημάτων. Επιπλέον, προσφέρει έλεγχο των δρομολογίων, ασφάλεια εμπορευμάτων και μείωση των λειτουργικών εξόδων, εξασφαλίζοντας αύξηση παραγωγικότητας της επιχείρησης. Η υπηρεσία WIND Business Fleet Management είναι μέρος της οικογένειας καινοτόμων υπηρεσιών WIND Business Cloud που λειτουργούν χωρίς επενδύσεις σε εξοπλισμό και δίνουν με απλό τρόπο λύσεις για τις σύγχρονες ανάγκες των εταιρειών.

Επιμέλεια: Ανδρέας Γιαννόπουλος

Αφιερωμένο στα προϊόντα Apple Το 6ο τεύχος του iPlanet, το τριμηνιαίο περιοδικό που διανέμεται δωρεάν για τα προϊόντα της Apple και το οικοσύστημα που έχει δημιουργηθεί γύρω από αυτά βγήκε στην κυκλοφορία. Το iPlanet έχει ήδη αγαπηθεί από χιλιάδες αναγνώστες για το πλούσιο περιεχόμενό του, την απλή και κατανοητή γραφή του, καθώς και τις χρήσιμες συμβουλές για νέους και έμπειρους χρήστες. Μέσα από τα καταστήματα των Apple Premium Resellers, έχουν διανεμηθεί 50.000 τεύχη, ενώ από το iplanet.com.gr έχουν γίνει σχεδόν άλλα τόσα downloads, αναδεικνύοντάς το ως το πιο προσεγμένο επιστέγασμα της εξειδικευμένης γνώσης των ανθρώπων των Apple Premium Resellers, των ειδικών της Apple, σε Αττική και Θεσσαλονίκη. Στο νέο τεύχος έχεις τη δυνατότητα να «ταξιδέψεις» στον μαγικό κόσμο του περιεχομένου και των εφαρμογών, αφού οι πάνω από 800.000 εφαρμογές σε 23 διαφορετικές κατηγορίες του App Store είναι βασικό και αναπόσπαστο κομμάτι του οικοσυστήματος της Apple. Επιπρόσθετα, υπάρχει αναλυτική παρουσίαση του νέου επιτραπέζιου υπολογιστή της Apple, του iMac, άρθρα για τον νέο Mac mini, το Mac App Store, το iTunes U και για εφαρμογές φωτογραφίας και video στο iOS. Επιπλέον, ο σύμβουλος επιχειρήσεων Ανδρέας Δρυμιώτης μιλά για την εμπειρία του με την Apple, ενώ ο παγκόσμιος πρωταθλητής Περικλής Ιακωβάκης αναφέρει στη συνέντευξή του ότι με τον Mac έχει ξεχάσει τι σημαίνει να «κολλάει» ο υπολογιστής του. Το περιοδικό iPlanet διανέμεται εντελώς δωρεάν από τα καταστήματα των Apple Premium Resellers, Document στη Γλυφάδα, Golden-i στο εμπορικό κέντρο Golden Hall στο Μαρούσι και στο εμπορικό κέντρο Mediterranean Cosmos στη Θεσσαλονίκη, iStorm στο Κολωνάκι και στο εμπορικό κέντρο River West, καθώς και Systemgraph στο εμπορικό κέντρο Smart Park. Επίσης, κυκλοφορεί σε ηλεκτρονική μορφή στις ιστοσελίδες των Apple Premium Resellers και στην ηλεκτρονική σελίδα του περιοδικού www.iplanet.com.gr.

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Ανδρέας Γιαννόπουλος

Ντύσου Μπάτμαν

Ευρούλι το ευρούλι Θυμάσαι τις παλιές καλές εποχές ένα πράγμα που λεγόταν κουμπαράς; Είναι αυτό το αντικείμενο που συνήθως έμοιαζε με παχουλό γουρουνάκι και μέσα του έβαζες τα λεφτά που σου περίσσευαν ώστε να αγοράσεις κάτι σημαντικό ή να τα χρησιμοποιήσεις σε ώρα ανάγκης. Η μακρινή ανάμνηση μπορεί να γίνει και πάλι πραγματικότητα, σε ντιζαϊνάτη βέβαια έκδοση, χάρη στο B.B. billosaur. Πρόκειται για την προϊστορική εκδοχή του κουμπαρά, με

επτά τρύπες αποκλειστικά για χαρτονομίσματα και όχι για ταπεινά ψιλά. Τα τυλίγεις, τα σπρώχνεις μέσα και μετά κλείνεις τον φελλό για να μην την κοπανήσουν μέρες που είναι. Είναι κατασκευασμένο από χειροποίητη πορσελάνη, έχει ύψος 16,5 εκ. και διάμετρο 12,7 εκ. ώστε να στριμώξεις όσα χρήματα θέλεις και κοστίζει 30 ευρώ.

Τι και αν έχεις ολόκληρο αρχηγείο κάτω από το σπίτι σου, τι και αν η φωνή σου είναι πιο μπάσα και από του Μπρους Γουέιν. Για να μοιάσεις στον Μπάτμαν, πρέπει να ντύνεσαι σαν τον Μπάτμαν. Ενα ακριβές αντίγραφο της τσάντας που φορούσε στην ταινία “The Dark Knight Rises” είναι μια καλή αρχή, με τιμή 220 ευρώ.

shop.gessato.com udreplicas.com

Τσούκου τσούκου

Σούπερ τσούγκρισμα

Κοιμήσου αν μπορείς

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση από το να σκας τις φούσκες σε αυτό το υλικό που χρησιμοποιείται για τη συσκευασία εύθραυστων πραγμάτων και κανείς δεν ξέρει πώς λέγεται. Φαντάσου, λοιπόν, να έχεις μια ανεξάντλητη πηγή από τέτοιες φούσκες πάντα μαζί σου ώστε να τις σπας κάθε φορά που είσαι αγχωμένος, βαριέσαι, βγαίνει το αυτιστικό στοιχείο που κρύβεις μέσα σου κλπ. Χάρη στους λατρεμένους Ιάπωνες και στις φανταστικές εφευρέσεις τους, τώρα μπορείς. Σχεδίασαν την Bubble Wrap iPhone 5 Case, μια θήκη με τέτοιες φούσκες, που όσο και αν τις σκας φουσκώνουν ξανά μετά από λίγο. Οπως μαρτυράει και ο τίτλος της, είναι κατάλληλη μόνο για το τελευταίο κινητό της Apple, στην τιμή των 15 ευρώ.

Ο Μάρτιος σε δύο ημέρες τελειώνει, μπαίνει ο Απρίλιος και όπου να ’ναι έρχεται και το Πάσχα. Θα φας κοκορέτσι, αρνί, μαγειρίτσα και θα τσουγκρίσεις αυγά με συγγενείς και φίλους. Το ερώτημα, ωστόσο, είναι: θα έχεις και φέτος τα κλασικά κόκκινα αυγά που υπάρχουν σε όλα τα σπίτια ή θα προτιμήσεις να πρωτοτυπήσεις και να φτιάξεις κάτι ανάλογο με αυτά της φωτογραφίας; Πριν βιαστείς να πεις ότι δεν είναι για σένα αυτά, μάθε πως δεν τα σχεδίασε κανένας καλλιτέχνης, παρά μια μάνα για τον γιο της που έχει τρέλα με τον Super Mario. Μόλις τελείωσε, ανέβασε το αποτέλεσμα στο ίντερνετ μαζί με τα υλικά που χρησιμοποίησε και οδηγίες ώστε να ακολουθήσεις και εσύ τα βήματά της αν θέλεις. Μοναδική παρατήρηση ότι δούλεψε με ακρυλικές μπογιές, με αποτέλεσμα τα αυγά να μην είναι κατάλληλα για φαγητό.

Ναι, δεν είναι γκάτζετ, αλλά εφαρμογή για το κινητό τηλέφωνο. Οχι όμως μια οποιαδήποτε εφαρμογή, αλλά ένα ξυπνητήρι που, αν δεν καταφέρει να σε σηκώσει από το κρεβάτι, τότε καλύτερα να αγοράσεις γερανό ή να δουλέψεις νυχτοφύλακας. Λέγεται Sleep If U Can, ορίζεις την ώρα που θέλεις να ξεκινήσει να χτυπάει και φωτογραφίζεις ένα σημείο του σπιτιού σου, όπως λόγου χάρη τον νιπτήρα. Το πρωί αρχίζει το κουδούνισμα και για να σταματήσει θα πρέπει να σηκωθείς και να βγάλεις φωτογραφία με το κινητό σου ακριβώς το ίδιο σημείο. Δεν διαθέτει ούτε κωδικούς, ούτε αναβολές για χουχούλιασμα, παρά μόνο αδυσώπητο ήχο που θα φροντίσει να βρίσκεσαι στη δουλειά σου χωρίς καθυστέρηση. Τώρα, αν φτάσεις μέχρι το μπάνιο, ανοίξεις τη βρύση και παρόλα αυτά κοιμηθείς, τότε στείλε μας πώς το κατάφερες για να το προσπαθήσουμε και εμείς. Μπορείς να την κατεβάσεις από το App Store ή το Google Play με τιμή περίπου 1,5 ευρώ.

www.amazon.com

www.instructables.com

itunes.apple.com

Μικρό παιδί, χαρά γεμάτο Οι Αμερικάνοι που ξέρουν από ποπ κουλτούρα έχουν να το λένε: Φοβού τα copycats! Βλέπε την περίπτωση του Γιώργου Κατίδη, που έβαλε γκολ και χαιρέτισε ναζιστικά κλπ. κλπ., μην τα ξαναγράφω τώρα από την αρχή. Πριν αλέκτορα φωνήσαι, ορίστε και το copycat. Ο επιθετικός της Αστραπής Ψαροφαΐου Σπύρος Σουγλέρης, που έβαλε γκολ στο Λιμνοχώρι (αγώνας για το τοπικόν πρωτάθλημα Αχαΐας) και χαιρέτισε και αυτός ναζιστικά. Και αμέσως προέβη σε δηλώσεις μεστές νοήματος: «Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι ο πανηγυρισμός αυτός δεν είναι ναζιστικός. Είναι αρχαίος ελληνικός χαιρετισμός. Με την κίνησή μου ήθελα να εκφράσω τη συμπαράστασή μου προς ένα 20χρονο παιδί που μια ολόκληρη χώρα έπεσε επάνω του, χωρίς να έχει κάνει κάτι. Ζούμε σε μια χούντα. Από τη στιγμή που τιμωρούν ένα παιδί χωρίς καν να δικαιολογηθεί, αυτό δεν είναι δημοκρατία, αλλά ναζισμός. Δεν έχω να φοβηθώ κάτι. Αλλιώς χαιρετούσαν οι ναζί και αλλιώς οι αρχαίοι Ελληνες». Την ίδια περίπου ώρα με τον Σπύρο Σουγλέρη, ο επιθετικός του ΠΑΟΚ (εδώ σοβαρεύει κάπως το πράγμα) Κλάους Αθανασιάδης ανέβασε στο instagram φωτογραφία τύπου με μπλουζάκι Γεώργιος Παπαδόπουλος και το σχόλιο «τρομερό». Το ενσταντανέ έμεινε μερικές ώρες στο κυβερνοδιάστημα και ύστερα κατέβηκε άρον άρον και πιο ύστερα βγήκε ο Αθανασιάδης να κλαίγεται ότι δεν ήταν δικός του λογαριασμός και ότι είναι καριόλα η κοινωνία και για όλα φταίνε οι εχθροί του. Εντάξει, δεν τα διατύπωσε έτσι ακριβώς, αλλά όταν κλαίγεται ο Κλάους ακόμη και ο Νίτσε λέει respect. Στο διά ταύτα τώρα. Από τον ναζιστή φυλάγεσαι, από τον βλάκα ποτέ. Τον πρώτο τον βλέπεις πεντακάθαρα, in your face, μπορείς να βρεις λύσεις για την απειλή του. Ο δεύτερος, πάλι, αποτελεί αόρατη απειλή (έστω καλά καμουφλαρισμένη) και θα σου τη φέρει παντού και πάντοτε. Για αυτό και είναι σαφώς πιο επικίνδυνος. Είτε τον αρχαίο Ελληνα παριστάνει είτε τον στόκο με περικεφαλαία Χρήστος Ξανθάκης

Στιγμιότυπα Πόλης

City cars Τα αυτοκίνητα πόλης λοιπόν. Αυτά τα διαβολάκια που χωράνε, παρκάρουν και ελίσσονται σε δρόμους και δρομάκια. Με μήκος σαφώς, σαφέστατα κάτω από τέσσερα μέτρα, με πλάτος σχεδόν αμελητέο, με ύψος παιδίσκης δωδεκαετούς. Τα οχήματα που χαρακτηρίζουν το άστυ και τις μετακινήσεις των αστών. Μικρά, πονηρά, έτοιμα να κατακτήσουν και το πιο πηγμένο οδόστρωμα. Τα Γκρέμλινς της πόλης. Μάρκες και τύποι ένα σωρό. Κάθε εταιρεία αυτοκινήτων που σέβεται τον εαυτό της έχει και από ένα αυτοκίνητο πόλης να παρουσιάσει. Είτε νορμάλ είτε μεταμφιεσμένο γομάρι που παριστάνει το γατί. Το είχανε πει και κάποιοι όταν μια φίρμα ανεβασμένου κύρους αναβίωσε προ ολίγων ετών ένα θρυλικό αυτοκινητάκι: «Μετά συγχωρήσεως, αλλά αυτό είναι για το Αούτομπαν, δεν είναι για τα στενάκια». Γιατί τα αυτοκίνητα πόλης είναι για τα στενάκια πρώτα από όλα. Για να χωράνε εκεί που το λίμο δεν περνάει ούτε με λιποαναρρόφηση, για να στρίβουν σε γωνίες που τις βλέπει και βάζει τα κλάματα το SUV. Με ένα τέτοιο ξεκίνησα και εγώ. Οχι αμέσως, όχι από τότε που ήρθα στην Αθήνα. Χρειάστηκε να περάσουν επτά χρόνια παραμονής και να πιάσω τη δεύτερη δουλειά μου στην πόλη για να βάλω τις οικονομίες μου, να τσοντάρουν και οι γονείς και να αγοράσω ένα Fiat UNO. Τo γράφω εδώ άνευ διαφημιστικής διάθεσης,

μια και το μοντέλο δεν διατίθεται πλέον εδώ και έτη πολλά. Οποιος πρόλαβε το αγόρασε, όποιος πρόλαβε το χάρηκε. Οπως το χάρηκα και εγώ. Γιατί με είχαν κουράσει οι μετακινήσεις με λεωφορείο, διότι με είχαν ξεπαραδιάσει οι κούρσες με ταξί. Εμενα στου Ζωγράφου στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και από τοπίο μπορεί να ήταν μια χαρά, αλλά από συγκοινωνίες ήταν βράσε ρύζι. Ενα λεωφορείο από του Νέου Ζωγράφου, ένα από του Παλαιού και ώσπου να βγεις Βασιλίσσης Σοφίας και να αλλάξεις ήθελες το λιγότερο ένα μισάωρο. Και καλά η πρώτη μου δουλειά που ήταν στα Σίδερα Χαλανδρίου. Η δεύτερη που ήταν στον Περισσό; Μιλάμε, μου χρειαζόταν μιάμιση ώρα στο πήγαινε και άλλη μιάμιση ώρα στο έλα. Αναγκαστικά, πάτησα πόδι. Μου το πήραν το UNO με κάτι λιγότερο από ένα μύριο δραχμές της εποχής. Ηταν της δεύτερης γενιάς, μετά το face lift, με τον φρέσκο κινητήρα Fire των 45 ίππων. Ποιος με έπιανε! Μπήκα μέσα και άρχισα να σβουράω σαν την αλογόμυγα. Πήγαινα παντού, όλες τις ώρες. Και πρωί και βράδυ και όταν έβαλα ραδιοκασετόφωνο (δεν είχαν τότε από τη μαμά τους) βόλταρα σαν τον παλαβό μετά τα μεσάνυχτα με τα παράθυρα κατεβασμένα και τσίτα τα ηχεία να παίζουν Μαγιακόφσκι από τους Mekano. Κάποια από τα νεοκλασικά

κάτω από την Ακρόπολη (προ πεζοδρόμου βεβαίως) πρέπει ακόμη να με θυμούνται. Στο αυτοκινητάκι μου τα έκανα όλα. Και φαΐ και καβγά και σεξ και διάβασμα. Μόνο με το πιοτό δεν άνοιξα πάρε δώσε, γιατί ήξερα τι οδηγούσα και γνώριζα ότι αν τρακάριζα την είχα άσχημα. Οι υπόλοιποι της παρέας το τσούζανε συχνά πυκνά, με αποτέλεσμα το Ουνάκι (Ουνάκια τα λέγανε όλοι ανεξαιρέτως οι ιδιοκτήτες τους) να περνάει συχνά πυκνά από καθαριστήριο. Από το βενζινάδικο μόνο δεν πέρναγε συχνά, μια και με κινητήρα 990 κυβικά συν 850 κιλά βάρος (κομπλέ μαζί με το ραδιοκασετόφωνο) δεν δίψαγε ιδιαιτέρως. Υστερα πέρασαν τα χρόνια, το έδωσα στη Γωγώ, πήρα κάτι πιο χρηστικό και πιο βολικό, κατόπιν πέρασα στο «αμάξι με κώλο», στη συνέχεια «αμάξι με κώλο και μπόλικα κυβικά». Και μετά μου την έδωσε και ξαναπήρα αυτοκίνητο πόλης. Δεν ήθελα πια ούτε φαρδιές θέσεις, ούτε μεγάλο πορτ μπαγκάζ, ούτε άνεση και υψηλό προφίλ. Ηθελα ένα αμαξάκι να με πηγαίνει και να με φέρνει, να χωράει, να ελίσσεται, να παρκάρει. Το βρήκα, το γούσταρα, πούλησα το άλλο και αγόρασα αυτό. Το μόνο που μου λείπει τώρα είναι η Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Αλλά, αν παραπονιέμαι εγώ, τι να πει ο Τσοχατζόπουλος; Χρήστος Ξανθάκης