Alex Spanhak

VETERANENVERHAAL

Alex Spanhak

ALEX SPANHAK ‘What the fuck doe ik hier?’

Alex werd in zijn militaire loopbaan tweemaal uitgezonden naar Afghanistan. Voor zijn dappere optreden bij één van de vele gevechten tijdens zijn laatste uitzending in Deh Rawod werd hij onderscheiden met de Koninklijke Dapperheidsonderscheiding het Bronzen Kruis. Een paar jaar later wordt hij echter afgekeurd als militair en gediagnosticeerd met PTSS. Gedreven werkt hij aan zijn herstel en inmiddels zet hij zijn eigen ervaring en opgebouwde kennis in om veteranen bij te staan, zodat ze de juiste hulp krijgen en ook een beter leven kunnen realiseren.

‘O ver mijn twee uitzendingen naar Afghanistan heb ik al veel verteld de afgelopen jaren. Vooral die laatste uitzending naar Deh Rawod was heftig. Daar hebben wij veel meegemaakt. Met als dieptepunten voor ons team de dood van Martijn Rosier en Tim Hoogland. Sinds die tijd is mijn mindset veranderd. Kort na de dood van Tim bekroop mij de gedachte: “What the fuck doe ik hier? Ook ik ga hier dood.” Die gedachte gaf mij een soort rust. Ik heb overigens geen spijt van mijn missies. Er zijn mensen overleden, ik ben beschadigd en daarom ben ik vandaag ook wie ik ben en doe ik wat ik doe. En af en toe is ook een deel van mij boos en verdrietig. ‘Het werk dat ik nu – als burger voor Defensie – doe, vind ik geweldig. Iedereen heeft in mijn ogen namelijk recht op een goed leven. En als ik daar veteranen die het heel moeilijk hebben mee kan helpen, ook al is het er maar één, dan doe ik dat graag. Met dezelfde drive die ik als militair had, zet ik mij nu in om veteranen te helpen die de weg naar de reguliere zorg nog niet kunnen vinden. Het verschilt per veteraan hoe lang je hem of haar begeleidt. Het begint in ieder geval met proberen contact te leggen, een buddy te zijn en vertrouwen op te bouwen. Bij sommigen veteranen die ik begeleid, zijn er maar twee contactmomenten en dan wordt het opgepakt door de reguliere zorg. Maar er zijn er ook bij met wie ik al vijf jaar praat. ‘Of ik goed ben in mijn werk voor het team Aandachtmijders van het Veteraneninstituut moeten anderen maar beoordelen. Ik kan mij wel voorstellen dat het scheelt dat ik zelf een tijd op zoek ben geweest om de weg naar de reguliere zorg te vinden. En natuurlijk ook dat ik verschillende gerichte opleidingen heb gevolgd. ‘Ik weet niet zo heel veel van de veteranenwereld en bij het eerste mailtje waarin stond dat ik genomineerd was voor de Witte Anjer Prijs dacht ik echt dat het om spam ging. Maar na de uitleg over de prijs en wie mocht nomineren (vijf grote gerenommeerde veteraneninstituties, red.) voelde ik enorm veel trots. Het feit dat iemand mij nomineert en dus ziet wat voor werk ik doe en waar ik mij al die jaren voor inzet om te zorgen dat wij op de kaart staan! Daar staat de nominatie voor: dat we gezien worden om wat we doen, dat het nodig is en dat we er keihard voor werken dat de veteranen voor wie wij ons inzetten een goed leven kunnen hebben. ‘In het nieuw te vormen Nederlandse Veteraneninstituut dat vanaf 1 januari 2021 van start gaat, heeft ons team een plek in de organisatie. Het is gelukt, we kunnen verder met dit team en er zijn dus mensen die erin geloven.’