2 minute read
Recensie The Kill Chain
China verslaat Amerika!
‘Wanneer we tegen China of Rusland vechten verliezen we veel mensen en veel materieel; bovendien behalen we onze strategische doelen niet,’ zegt voormalig Pentagon-official David Ochmanek. Amerika’s militaire superioriteit is verdampt tot een gevaarlijk niveau. In The Kill Chain legt Christian Brose de vinger op de zere plek en beschrijft hij mogelijke oplossingen.
Advertisement
DOOR NICO ZOONTJENS
Sinds het einde van de Koude Oorlog zijn de Verenigde Staten ’s werelds machtigste land, zowel militair als economisch, maar deze eenzijdige machtspositie lijkt snel te veranderen. De auteur heeft, samen met senator McCain, tientallen wargames uit laten voeren tussen de VS en China, waarbij de VS bijna elke keer aan het kortste eind trok. De wapensystemen die China momenteel bezit en de technologische ontwikkelingen die in rap tempo volgen, maken dat China er telkens in slaagt de VS te verslaan. In The Kill Chain probeert Brose zijn lezers bewust te maken van de wereldwijde machtsstrijd tussen de grootmachten: de VS, Rusland en China. Hij beschrijft allereerst een aantal huidige militaire capaciteiten van China, zoals de Anti Access/Area Denial (A2/AD) capaciteiten, het vergroten van de Chinese Marine en de ontwikkelingen in de Zuid-Chinese Zee. Aansluitend komt de recente oorlogsvoering van Rusland in de Oekraïne met het gebruik van de Little Green Men (ondefinieerbare soldaten) en de hybride oorlogsvoering aan bod. De Chinese en Russische ontwikkelingen moeten volgens Brose zorgen voor een grove wijziging in het denken van de militaire en politieke top van Amerika. De auteur legt op een duidelijke manier uit waar het volgens hem aan schort binnen het Amerikaanse Department of Defense. Hij benoemt drie hoofdredenen: 1) de VS is momenteel niet gereed voor een 21e-eeuwse hightech-oorlogsvoering; 2) de afgelopen en huidige Amerikaanse aankopen zijn niet in lijn met de strategische visie; en 3) de aankoopprocedures zijn te bureaucratisch en duren te lang. De ontwikkelingen zijn al veel verder wanneer de aankopen uiteindelijk de militaire eenheden instromen. Ook is hij heel effectief in het uitleggen van de toekomst van de Amerikaanse Defensie. Geen grote vliegdekschepen en dure straaljagers, maar kleine, goedkope, autonome systemen, die één persoon decentraal kan aansturen, waarbij de crux ligt in het zo snel mogelijk doorlopen van de ‘kill chain’. Dit is het besluitvormingsproces van de waarneming door een sensor, de vertaalslag van waarneming naar actie, tot en met het uitvoeren van de gewenste actie. Brose is ervan overtuigd dat bij gelijke militaire capaciteiten de strijd gewonnen zal worden door de partij die deze ‘kill chain’ het snelst doorloopt. Brose is echter minder overtuigend waar het om verschillende toekomstige technologische ontwikkelingen binnen Defensie gaat. Sommige zijn zeker interessant, maar daarnaast beschrijft hij ook een aantal futuristische capaciteiten zoals hersengestuurde computers en kwantumwetenschap die nog in de kinderschoenen staan waarvan de vraag is of deze direct toepasbaar zijn. Over het algemeen is The Kill Chain een zeer bruikbaar boek voor het brede publiek dat meer georiënteerd is op militaire technologische ontwikkelingen. Daarnaast helpt het bij de bewustwording van onze buitenland- en aankoopbeleidsmakers. Het boek leest snel weg vanwege de interessante feiten en de kritische blik van de auteur op de Amerikaanse militaire en politieke leiding, inclusief de regering van president Donald Trump. Ik denk dat het boek een juiste dosis bewustwording mee geeft, waar we als Nederlandse krijgsmacht ook zeker van kunnen leren, al is het alleen maar in het verwervingstraject en aankoopbeleid.
