Veteranenverhaal: Lin Andringa

VETERANENVERHAAL

Lin Andringa

‘Ik werd wakker en kon niet meer bewegen of praten’

Het kleine dorp waarin Lin Andringa opgroeide werd al snel te klein. Ze had grotere dromen en koos voor een carrière bij Defensie. Ze voelde zich meteen op haar plek. Tijdens haar missies in Bosnië, Irak en Afghanistan werd ze echter voor het eerst geconfronteerd met de lelijke kanten van oorlog. Jaren later kwam ze erachter dat ze posttraumatische stressstoornis (PTSS) heeft. Inmiddels gaat het goed. Ze werkt weer en wil zoveel mogelijk uit het leven halen.

‘I k was als kind al op zoek naar avontuur, en hield van ruige sporten, zoals judo. Toen er op de middelbare school een voorlichter van Defensie langskwam, werd ik direct gegrepen. Het avontuur, de mogelijkheden voor studeren en de wereld rondreizen; dit moest het worden! ‘Omdat ik met mijn zestien jaar te jong was voor de Algemene Militaire Opleiding, kon ik al wel beginnen met een oriëntatiejaar, zodat ik daarna kon instromen. Het was fantastisch. Een hele duidelijke wereld waar ik mij op mijn plek voelde en kon presteren in dat waarin ik goed was. Ik was fanatiek en ging er vol voor. Tijdens die opleiding werd ik uitgeroepen tot best woman. Een mooie beloning voor mijn harde werken en de basis voor de komende jaren was gelegd. Ik werd militair. ‘In 2003 ging ik voor mijn eerste uitzending naar Bosnië. Daar werd de theorie ineens de praktijk en heb ik voor het eerst gezien dat de wereld niet alleen maar mooi is. Tijdens een patrouille heb ik het verhaal van deze oorlog meegekregen en gezien wat het met de mensen doet. Die verhalen over weggehaalde kinderen en dat verdriet van de mensen draag je dan wel met je mee. Dat shockeerde mij als achttienjarige wel. ‘Bij terugkomst in Nederland bleek het dan ook lastiger om weer aansluiting te vinden bij mijn omgeving. Mijn familie en vrienden waren doorgegaan met het “gewone” leven. Ik had een andere wereld gezien en door deze ervaringen voelde ik me enerzijds volwassen geworden en gegroeid, maar soms ook alleen. ‘Na de missie in Bosnië ben ik uitgezonden naar Irak en Afghanistan. We waren dagen op pad. Tussendoor sliepen we een keer in een oude bibliotheek en ik voelde mij toen voor het eerst onveilig. Buiten werd er geschoten. Ondertussen dacht je vooruit aan hoe te handelen en te anticiperen op wat zou kunnen gebeuren. Avontuur, kameraadschap, reëel gevaar, angst. Het blijft moeilijk om over te brengen hoe het is om dat mee te maken. Situaties tijdens deze missie hebben mij gevormd en beïnvloed, al wist ik toen nog niet in welke mate.

‘Terug in Nederland was ik boos op de hele wereld. Het was tijd voor plan B: een studie afronden en Defensie verlaten. Ik wilde niet meer op uitzending, maar rust. Na een halfjaar in de burgermaatschappij ging het niet goed. Ik was prikkelbaar, ging sociale afspraken uit de weg en sliep slecht. Constant alert zijn kostte veel energie. Ik kreeg PTSS-klachten, maar ik ging door. Jaren later werd ik ingehaald door de realiteit. Ik werd wakker en kon niet meer bewegen of praten. Kort daarna is Veteranenzorg ingeschakeld en ben ik een zorgtraject ingegaan. ‘Na drie jaar behandeling gaat het goed. Inmiddels werk ik 28 uur per week als jobcoach. Ik vind het fijn om op deze manier mensen te begeleiden met een afstand tot de arbeidsmarkt. Ik ben immers zelf ook uit een diep dal geklommen. ‘Overigens zoek ik soms nog steeds de kameraadschap bij een fijne groep “veteranenvrienden”. We begrijpen elkaar zonder een woord te zeggen. Ik heb leren leven met een scala aan ervaringen en ga nu uit van de mogelijkheden die ik heb. Met mijn verhaal hoop ik anderen te inspireren.’