τεύχος 06 δεκέμβριος 2015
μια φωτογραφία και
μερικά πράγματα που γνωρίζω γι’αυτήν
περιεχόμενα_
01 / γιάννης κωσταρής 02 / γιώργος δαμαλάς 03 / στρατής βογιατζής 04 / εμμανουήλ κολοκυθάς 05 / φραντζέσκα ντόγκα 06 / άννα γιαρμενίτη 07 / ίρις φουστέρη 08 / λίζη πιστολά 09 / αναστασία χρόνη 10 / φανή τσακιρίδου 11 / κατερίνα καμπίτη 12 / άρης παύλος 13 / σοφία φιλέα 14 / μαρία δαμαλά 15 / σπυριδούλα ανδριοπούλου 16 / ειρήνη ντάλη 17 / γιάννης κωσταρής
/ τεύχος 06 δεκέμβριος 2015
θέμα
σπίτι
πέτρες εδέμ χειμωνιάτικος κήπος πατέρας και γιος το σπίτι στα περιβόλια τρία κάδρα πάσγουοντ μελαμίνη πλατανίτος earth σεξ σε άλφα τέσσερα γιαγιά τρία απογεύματα it's a family affair νυχτερινό τοπίο ταξίδι στην άκρη της νύχτας δύο παράθυρα η κιβωτός ο κήπος της γεσθημανή ντεκ πέντε εντροπία bauhaus spacecraft lego επίσκεψη
γιάννης κωσταρής
Ο άνθρωπος κατοικεί όταν μπορεί να προσανατολιστεί μέσα σ’ ένα περιβάλλον και να ταυτιστεί με αυτό, ή, όταν νιώθει ότι το περιβάλλον που βιώνει έχει νόημα. Κατοίκηση, σημαίνει ότι οι χώροι όπου εκτυλίσσεται η ζωή είναι τόποι με την πλήρη σημασία του όρου. Christian Norberg-Schulz / Genius Loci: Το πνεύμα του τόπου
εισαγωγή_ πήλιο, σεπτέμβρης του δύο χιλιάδες οκτώ, στην αργαλαστή· για να φτάσεις στο σπίτι διασχίζεις ένα στενό δρόμο σκεπασμένο από δέντρα στα ανατολικά όρια του χωριού· με το που πλησιάζεις το φράκτη, ανοίγεις την ξύλινη πόρτα και πέφτεις πάνω στις κούνιες· καταλαβαίνεις ότι κάτι όμορφο συμβαίνει εδώ. γεννήθηκε στη βορειοδυτική άκρη της χώρας, έγινε δάσκαλος και τα πρώτα χρόνια περιπλανήθηκε σε ορεινά χωριά της πελοποννήσου και της εύβοιας· αποφάσισαν με τη σύντροφό του να ζήσουν και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους στο πήλιο· έψαξε συστηματικά για το σημείο και τον προσανατολισμό και το σπίτι το έφτιαξε μόνος του, «όλα εκτός από τα ηλεκτρικά»· στο χωράφι έχει μποστάνι, ελιές και κότες· ζωγραφίζει, παίζει κιθάρα, γράφει, διαβάζει, μαγειρεύει, «αλλά πρώτα απ’ όλα το χωράφι»· καθόμαστε στο τραπέζι της κουζίνας· καθώς τρώω το ένα από τα τρία σημερινά αυγά, τον ρωτώ μήπως το σπίτι γίνεται φυλακή και δεν σε ανοίγει προς τα έξω· «το σπίτι είναι το κέντρο, μετά δημιουργείς διαδοχικούς κύκλους και απλώνεσαι προς τα έξω»· την εργασία του στο σχολείο με τα παιδιά τη λατρεύει αλλά θέλει να βγει στη σύνταξη την άλλη χρονιά για να ασχοληθεί και με όλα τα άλλα που τώρα δεν χωράνε στο χρόνο του. αποχαιρετώντας τον του είπα ότι είμαι φωτογράφος· έλαμψε· «τώρα μου το λες και είχα να σε ρωτήσω τόσα πράγματα! μ’ αρέσει η φωτογραφία αλλά ξέρω μόνο τα βασικά». σε αυτό το τεύχος προσπαθούμε να καταλάβουμε τη σχέση μας με το σπίτι· το σπίτι που κατοικούμε, το σπίτι που αναζητούμε και πασχίζουμε να στεγάσει τον κόσμο μας ή τους φόβους μας, το σπίτι που έχουμε ριζώσει ή θέλουμε να γίνει ο τόπος μας· το σπίτι που αρνηθήκαμε αλλά πάντα μας ακολουθεί, το σπίτι που δεν καταφέραμε να φύγουμε μακριά του, το σπίτι που κοντά του μάθαμε να αγαπούμε τους πόνους και τις χαρές μας. το σπίτι που κάποιοι άφησαν πίσω τους για να συνεχίσουν να ζουν. 01 17
πατέρας και γιος
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού - μη ελπίζειςδεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό. Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γη την χάλασες. Κ.Π. Καβάφης
02 17
γιώργος δαμαλάς
Τέλη Σεπτέμβρη, καθισμένος στην άμμο παρακολουθώ τον ήλιο που κρύβεται σιγά-σιγά στα νερά του Aιγαίου παίρνοντας μαζί του το καλοκαίρι. Το τσιγάρο στο χέρι, μου θυμίζει τα εκατοντάδες δηλητήρια που φιλτράρονται στους κατά τα άλλα υπό εκπαίδευση πνεύμονές μου. Προσπαθώ να καθαρίσω τη σκέψη μου. Σκέφτομαι τα ταξίδια που θα έκανα και δεν έκανα. Κι όσο περνά η ώρα όλο και περισσότερο γίνομαι πρωταγωνιστής στην πόλη του Καβάφη. Τι είναι αυτό που σε κρατά πίσω, τι είναι αυτό που δεν σε αφήνει να γνωριστείς με το «πεπρωμένο» σου, ποια είναι αυτή η «τέλεια» βαρύτητα που σε πακτώνει σε τούτον τον τόπο; Τότε θυμάμαι τα λόγια του πατέρα μου όταν έφευγε: «Γιώργη διάβαζε να μην πας στα καράβια σαν και μένα, είναι άσχημη η ξενιτιά», μου έλεγε να προσέχω την αδελφή μου και τη μάνα μου κι ότι μας αγαπά και θα μας σκέφτεται όσο θα λείπει· μετά η πόρτα του ταξί έκλεινε και εγώ για δέκα μήνες ήμουν ο άντρας του σπιτιού. Ο Στέλιος μπάρκαρε το '63 για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στη ζωή. Απολογισμός 17 χρόνια στην στεριά και 20 χρόνια εν πλω. 20 χρόνια αρκετά για να μπορεί να θυμηθεί μια ιστορία για κάθε χρώμα που βλέπει στον χάρτη. Και όμως ακόμα και σήμερα αν τον ρωτήσεις θα σου πει με την ίδια σιγουριά στο βλέμμα «άσχημο πράμα η ξενιτιά». Αναρωτιέμαι γιατί αυτός ο τόπος να μην ήταν η ξενιτιά του πατέρα μου όλα αυτά τα χρόνια, γιατί το εκεί για αυτόν να μην είναι τίποτα ενώ το εδώ τα πάντα. Ίσως η απάντηση να είναι κάπου κρυμμένη σε μια καφέ βαλίτσα που ανοιγόκλεινε κάθε φορά που κάποιος από τους εφοπλιστάδες ήθελε να αλλάξει γραμματικό στο καράβι, κρυμμένη στα φιλιά και στα δάκρυα των αποχαιρετισμών και της αντάμωσης, γραμμένη στο μαύρο εκκλησιαστικό βιβλίο και στην προσευχή που διάβαζε τα βράδια, στην ανατολή και τη δύση του ήλιου που αντίκρυζε από την κόντρα γέφυρα νοσταλγώντας το χωριό. Για 37 χρόνια αποχαιρετούσε ανθρώπους που αγαπούσε, συναισθήματα, εικόνες, μυρωδιές και ήχους που είχε ζυμωθεί με αυτούς από τότε που γεννήθηκε. Όλα αυτά ήταν που κουβαλούσε και έπειτα τον κουβαλούσαν πίσω. Αυτή η ασύμμετρα φτιαγμένη γεωμετρία συναισθημάτων αποτελεί το καταφύγιο του καθενός, ένας τόπος που προστατεύει την ψυχή του· εκεί που πάντα θα γυρίζει, παράλληλα όμως είναι και το μεγάλο εμπόδιο. Εμπόδιο που πρέπει να παλέψει πολύ για να το ξεπεράσει για να φύγει μακριά, να πειραματιστεί με την αγωνία του άγνωστου, να γνωρίσει καινούργιους τόπους και να βρει άλλες θάλασσες. Το καράβι της γραμμής περνάει. Φεύγουν και οι τελευταίοι, πάνε στο σπίτι τους.
ο κάμπος με τα περιβόλια
Το σπίτι είναι αυτό που κουβαλάμε στις πλάτες μας καθώς το αναζητούμε εκεί έξω. Είναι η αναζήτηση εκείνης της άχρονης αίσθησης της θαλπωρής που δημιούργησε εκείνο το χώρο εντός μας που αποκαλούμε σπίτι μας. Δεν ψάχνουμε το σπίτι μας, περισσότερο επιστρέφουμε σε αυτό. Η ατμόσφαιρα στο σπίτι του παπά-Δημήτρη ανέδυε αυτήν την οικεία ατμόσφαιρα της εστίας... θες η γιαγιά που στεκόταν σε μια γωνιά σιωπηλή, η μάνα που διάβαζε τα μαθήματα στη μικρή, η μικρή που περιπλανιόταν ανέμελη στο κτήμα, ο παπά-Δημήτρης που γυρνούσε εξαντλημένος στην οικογενειακή αγκαλιά το βράδυ. Όλα αυτά που αντιλήφθηκα και όλα όσα δεν βρίσκονταν εκεί και με επηρέαζαν με έκαναν να αισθανθώ το σπίτι της οικογένειας του παπά-Δημήτρη σπίτι μου.
στρατής βογιατζής
19 19
εμμανουήλ κολοκυθάς
τρία κάδρα
ΚΡΥΠΤΙΚΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΗΣ ΕΛΕΓΕΙΑΣ ΡΗΜΑΓΜΕΝΗΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ
τα Πολλαπλά Κουαρτέτα, ο Ψαραντώνης, ο Ερίκ Σατί, οι μανταρινιές οι τριανταφυλλιές και η ροδιά δίπλα στην πόρτα, τα πεταμένα σκεύη ψαρικής, και η ράμπα, καθώς στον κήπο κατεβαίναμε τα μεσημέρια Βαλμόν για πάντα σίγησαν και σφάλιξαν και ρήμαξαν
04 17
πάσγουορντ
το σπίτι_ Το σπίτι, είναι πάντα σπίτι και τα σπίτια τ' αγαπάς κι ας σε προδίδουν. Συμβαίνει συχνά Οι τοίχοι ξεφλουδίζουν ξερνούν τη μπογιά τα παράθυρα τρίζουν αρνούνται να κλείσουν τα νερά ξεπηδούν κρυφά από τους σάπιους σωλήνες διεισδύουν ύπουλα στα θεμέλια. Η υγρασία οργιάζει τη νύχτα. ενώ εσύ κοιμάσαι ήσυχα στο σπίτι σου το ζεστό σου σπιτάκι.
Μακριά... απ' τον φόβο, το κρύο, τη βροχή... Αγαπάς τα πρωινά στο τραπέζι της κουζίνας όταν πίνεις καφέ με μια γραμμούλα φως στο μέτωπό σου τα μεσημέρια στην τραπεζαρία όταν παίζεις πράα μια χαρτοπετσέτα στα δάχτυλά σου τα βράδια δίπλα στη φωτιά όσο το σπίτι μένει σταθερό ως του αρμόζει . μα αν το σπίτι σου αρχίσει να κυλά; άμα το δεις να αιωρείται στο φεγγάρι; αν πάρει απόφαση και θέλει να σε διώξει; Η γάτα τότε θα ριγήσει τρομαγμένη
φραντζέσκα ντόγκα
θα ακούσεις τα δοκάρια να τραντάζονται θα νιώσεις τις κολώνες έτοιμες να γονατίσουν τυλιγμένες σε ένα άγριο βογκητό στ' αδικαιολόγητο μίσος Θα είναι κάτι που δεν θα το περιμένεις. αλήθεια... τα σπίτια δεν είναι φτιαγμένα για κάτι τέτοιο Όμως συμβαίνει και τότε τρέχεις να κρυφτείς, μαζεύοντας μικρά κομματάκια του εαυτού σου δίπλα απ' το σπασμένο νιπτήρα και την πεσμένη πιατοθήκη.
με τις αμφιβολίες σου με τις λιγοστές σου αξίες απ' το κέντρο του κόσμου απ' τη Μήτρα ιδέα Σαν τη ζαλισμένη μύγα που ξεγλιστράει από το παράθυρο σε ένα τέτοιο ταξίδι παράταιρο. Μακριά... στο φόβο, στο κρύο, τη βροχή... πράγματα πιο οικεία πια από αυτόν το φλεγόμενο κύκλο που συμβολίζει τη συνείδηση του εαυτού σου. 05 17
άννα γιαρμενίτη
06 17
μελαμίνη
κόλπο Διαλέγω τη γυάλα με το δύσκολο καπάκι για τη ζάχαρη αλλά πάντα καταφέρνω να το ανοίξω
πλατανίτος
Οικειακό κλίμα - τροπικό κλίμα (όταν αφήνεις το συννεφάκι σου έξω από την πόρτα)
earth
Πόσο κόσμο χωράει το σπίτι;
ίρις φουστέρη
σεξ σε άλφα τέσσερα
Του είπε: Σπίτι; Σπίτι μου είναι όπου είσαι εσύ. Αποφεύγοντας να του πει πως στο τελευταίο της ταξίδι μακριά του, η πρώτη εικόνα που της ήρθε στο νου κλείνοντας τα μάτια ήταν εκείνη της θάλασσας και όχι η δική του.
σπίτι ή εκεί που έχει πάντα ζέστη.
07 17
γιαγιά
το σπίτι σου κι αν γκρεμιστεί το φτιάχνεις πάλι κι αν μια μέρα οι τοίχοι μονομιάς χαθούν τους ξαναχτίζεις αλλού, σε άλλο τόπο κι αν πάρει φωτια και 08 17
λίζη πιστολά
δεις να βγαίνουν από τις πόρτες και τα παράθυρα μη φοβηθείς το σπίτι σου είναι πέρα απ΄ τους τοίχους το κουβαλάς στο είναι σου.
τρία απογεύματα
09 17
αναστασία χρόνη
Κι εγώ λέω σε σας ανάμεσα, στους ξεχωριστούς ξεχωριστός: Ούτε σπίτια, ούτε καλύβια, ούτε τσαντίρια· στο μεγάλο αφεντοπάλατο της πλάσης μια μονάκριβη σκεπή μου· ο ουρανός! Κ. Παλαμάς
Σπίτι δίχως τοίχους_ Λέω...πως σπίτι είναι η αίσθηση του να ανήκεις. Η δυνατότητα να αισθάνεσαι σταθερότητα μέσα σε μια ζωή που μόνο από διαρκή κίνηση χαρακτηρίζεται. Μια κίνηση που άλλοτε εκφράζεται με ρυθμούς ήπιους κι άλλοτε γίνεται βίαιη, γεννώντας ανατροπές. Λέω...πως σταθερότητα είναι μάλλον το συναίσθημα ασφάλειας που προκύπτει μέσα από το οικείο, το γνώριμο, το δεδομένο, πέρα όμως και μακριά από την έννοια της ιδιοκτησίας στην υλική της διάσταση. Πέρα από την έννοια της μονιμότητας που αν λείψει, καθίστασαι ανήμπορος. Μιλώ...για κείνο που καταφέρνεις να κατακτήσεις, να κάνεις κομμάτι του εαυτού, καταχωρώντας το στα τρίσβαθα της ψυχής, της ύπαρξης. Ένα θεμέλιο δηλαδή, στο οποίο μπορείς πάντα να στηρίζεσαι, να επιστρέφεις, να καταφεύγεις. Ένα θεμέλιο στιβαρό και μόνιμο πάνω στο οποίο μπορείς να χτίζεις όσα πατώματα θέλεις και να προσθέτεις πορτοπαράθυρα ανοιχτά στην ζωή. Κι ίσως μόνο τότε είναι που η ασφάλεια και η σταθερότητα μετουσιώνονται σε γίγνεσθαι, όταν προκύπτουν εκ των έσω. Λέω λοιπόν πως... σπίτι μου είναι οι άνθρωποι που αγαπώ κι ας μην είναι όλοι τους κοντά. Σπίτι μου είναι όλα εκείνα στα οποία πιστεύω και δυναμιτίζουν την προσπάθεια. Σπίτι μου είναι οι μνήμες μου, που ‘χουν χρώμα, μυρωδιά, κίνηση και μου θυμίζουν το πώς έφτασα ως εδώ. Σπίτι μου είναι όλα όσα κατοικούν μέσα μου, που τα κουβαλώ μαζί μου, που μου ανήκουν και τους ανήκω, σε μια σχέση άρρηκτου δεσμού. Εκείνα που με πονούν ή μου φέρνουν την ευτυχία μα όλα ευωδιάζουν ζωή και σ’ εκείνη με στέλνουν.
ασυνόδευτες φωτογραφίες_
10 17
φανή τσακιρίδου
νυχτερινό τοπίο
11 17
κατερίνα καμπίτη
σπίτι είναι το μέρος που οι χαραμάδες του κρύβουν τα παιδικά σου όνειρα
ταξίδι στην άκ
χωρίς πολλές αποσκευές, με όσα μπορώ να μεταφέρω στην πλάτη μου,με τα πόδια, μεταφέροντας τον εαυτό μου, παρατηρώντας μέσα και έξω, διορθώνοντας το αληθινό μου σπίτι.
άρης παύλος
ρη της νύχτας
12 17
δύο παράθυρα
Ίσως εκείνος να βλέπει τηλεόραση στο σαλόνι κι εκείνη να διαβάζει στο υπνοδωμάτιο. Τον παίρνει ο ύπνος στον καναπέ συνέχεια. Έχει ξεχάσει την τελευταία φορά που κοιμήθηκαν μαζί Ίσως κάποιος απ’ τους δυο να ξέχασε την τηλεόραση ανοιχτή και να είναι μαζί αγκαλιά στο κρεβάτι. Δύσκολο να σηκωθείς από τα σκεπάσματα για να σβήσεις το φως. Ίσως να βλέπουν μαζί την αγαπημένη τους ταινία και το φως του υπνοδωματίου τους περιμένει στωικά αναμμένο.
σοφία φιλέα
Τις Κυριακές το βράδυ πάντα βλέπουν ταινίες στη σειρά, ειδικά τώρα που χειμωνιάζει σιγά σιγά. Ίσως το σπίτι να είναι άδειο κι απλώς να αφήνουν την τηλεόραση και το φως ανοιχτό για να μη νιώθει μόνο του όταν λείπουν. Ίσως απλώς οι κουρτίνες έχουν διαφορετικό χρώμα. Μόνο οι τοίχοι ξέρουν καλά τι συμβαίνει ανάμεσά τους... και τα αναμμένα χρωματιστά φώτα... 13 17
η κιβωτός
μαρία δαμαλά
Τα σπίτια που γίνηκαν καράβια_ Σπίτι το αδιαπραγμάτευτο. Σπίτι-δικαίωμα, σπίτι-κρησφύγετο της πανανθρώπινης ανάγκης για ασφάλεια. Κτίριο πάσης φύσης που στεγάζει και φιλοξενεί, που θρέφει μωρά και φροντίζει γερόντους. Που μυρίζει φρεσκοψημένο κουλούρι και ρυζόγαλο πασπαλισμένο με κανέλα. Που αντηχεί στο φς, φς του τσαγιερού με το φασκόμηλο, στο τικ, τακ του κειμήλιου ρολογιού που νίκησε το χρόνο, στο τσικ, τσικ των ξύλων που χωνεύει η φωτιά στο τζάκι. Σπίτι που στους τοίχους του κρατά φωτογραφίες προγόνων και στεριώνει όνειρα απογόνων. Σπίτι με χράμια και κουβέρτες να σκεπάζουν το χειμώνα. Σπίτι με περιποιημένα δέντρα σε συστοιχία, λεβάντες και γιασεμιά σκαρφαλωμένα. Και μετά το σπίτι (λόγω καλής τύχης και μόνο) το ξέρουμε, είναι εκείνη η εικόνα της παραδομένης στο πέλαγο βάρκας που ταξιδεύει χωρίς σπίτι, χωρίς κουβέρτες, χωρίς κουλούρια και ρυζόγαλα με την κανέλα, χωρίς εξηγήσεις (μιας και τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται). Είναι η εικόνα των μικρών παιδιών που αντί για παιχνίδια κρατούν σωσίβια. Τόσο απλά. Χωρίς κανενός τύπου ασφάλεια. Εκείνη η εικόνα που βλέπουμε και ξαναβλέπουμε, επαναλαμβανόμενη, άκομψη, μοιραία ίδια κι απαράλλακτη να στοιχειώνει την όποια συνείδηση. Εκείνοι οι άνθρωποι οι ανέστιοι, οι απάτριδες, με τα αστέγαστα όνειρα, σε ένα αδιάλειπτο ταξίδι που στιγματίζει την αίσθηση ηθικής αυτού του κόσμου. Κι εκείνα τα σπίτια που γίνηκαν καράβια… Τότε είναι που μου ‘ρχεται στο μυαλό το τραγούδι που λέω στην κόρη μου για να κοιμηθεί: ήταν ένα μικρό καράβι που ήταν αταξίδευτο, οε, οε, οε, οε. Ζούμε στην εποχή που τα σπίτια κι οι ζωές είναι υπό διαπραγμάτευση την ώρα που καράβια αταξίδευτα πλέουν στο Αιγαίο. Και το χειρότερο όλων είναι που μερικές φορές (μέσα στα ασφαλή σπίτια μας και στα προστατευμένα όνειρα μας) παύουμε να διερωτόμαστε γιατί. Είμαστε σαν τα μάτια μας. Συνηθίζουμε εύκολα στο σκοτάδι.
14 17
σπυριδούλα ανδριοπούλου
ο κήπος της
Σπίτι μου! Εκεί που κρύβομαι. / Αυτό που αποστρέφομαι. / Μία φωλιά μετέωρη, μια αγκαλιά αιώρινη … / Το φως που φέγγει δίπλα μου, / ο αέρας στα πανιά μου, / ο κήπος της Γεσθημανή, / η επί του όρους ομιλία… / Ο κήπος των θαυμάτων, / ονείρων και ονειρώξεων, / η πίσω πόρτα, η αυλή. / Η μάνα μου να χάσκει γλυκερά,
γεσθημανή
ο άντρας της να κλαίει γοερά… / Δεν είναι σπίτι μου, μια φυλακή ανοιχτή… / είναι τα ιερά, τα όσια, / τα άδυτα και τα φανερωμένα… / Είναι το αύριο το χτες, / το τώρα το ποτέ! Ήλιε μου φέγγε μου να περπατώ, / φεγγάρι κάψε με θαρρώ, / αστέρια κατεβείτε… / απόψε στήνουμε χορό!
15 17
16 17
ειρήνη ντάλη
αλέ ρετούρ_ Θα είναι πέμπτη βράδυ και μετά δευτέρα πρωί Μέσα στη θάλασσα μοιράζονται οι ώρες κι εγώ κάθε φορά να επιστρέφω σ’ ένα σπίτι από ποιο φεύγω σε ποιο γυρίζω που είναι η αρχή του ταξιδιού... Αντίο, θα έρθω αντίο, θα έρθω πάλι... Μα όπου και να επιστρέφω σα να μην έφυγα ποτέ μόνο τα βλέμματα με πονάνε που γαντζώνονται στη θύμηση.
εντροπία
17 17
γιάννης κωσταρής
οδός ασκληπιού, αθήνα 2009_ πρέπει να χτίστηκε κάπου το ογδόντα, τελειωμένα είναι μόνο το ισόγειο κι ο πρώτος· οι τρεις πάνω όροφοι αφημένοι στα μπετά· μαύρα από το καυσαέριο, σκοτεινιάζουν το φως. στο δεύτερο μπάζα και σαβούρες χρόνων γεμίζουν το μέσα μέρος και μπροστά την πλευρά του δρόμου· δεκάδες γλάστρες με ασθενικά φυτά, στριμωγμένες η μια δίπλα στην άλλη, αναπνέουν όλες μαζί φως και αέρα. ανάμεσα σ' όλα αυτά μια παλιά πολυθρόνα σαν από αιώνες ακουμπισμένη. κάθεται ακίνητος· σα να μην είναι αυτός αλλά η φωτογραφία του, κοιτάζει ίσια μπροστά, πάνω από τις γλάστρες. - απέναντι; έτσι είναι χρόνια τώρα παρατημένα - κι ο άνθρωπος; - κι αυτός κάθεται εκεί με τις ώρες, κάθε μέρα, χρόνια τώρα - γεια σας, ευχαριστούμε - γεια σας και αν είναι να το νοικιάσετε αποφασίστε το γρήγορα, ανάρπαστο θα γίνει. οδός σολωμού, χαλάνδρι 2009_ πλησιάσαμε τα κάγκελα, τα φύλλα των δέντρων ζεστά από το απογευματινό φως, ο ηλικιωμένος άντρας με μια τσάπα, άνοιγε ένα αυλάκι και η γυναίκα καθισμένη σε μια υπερυψωμένη βάση(;) στη μέση του οικοπέδου κάτι καθάριζε· μόλις μας αντιλήφθηκαν πλησίασαν, τα πρόσωπα τους έλαμπαν συντονισμένα. -γεια σας, πολύ ωραίο κήπο έχετε, αλλά τι είναι αυτό στη μέση του οικοπέδου; -είναι τα θεμέλια, του πρώτου μας σπιτιού, αν προσέξατε διατηρούνται ακόμη και τα μωσαϊκά· εικοσιπέντε χρονών ήμασταν όταν ήρθαμε εδώ! τώρα μένουμε στο πίσω σπίτι, αλλά κρατήσαμε κι αυτό για να το θυμόμαστε.
άγιος γιάννης, νότια χίος, 2015_ ήταν για πολλά χρόνια το αγαπημένο μου σπίτι· ίσως είναι το παλιότερο της ευρύτερης περιοχής, σκαλισμένα σε ένα πεζούλι της βεράντας είναι το όνομα του ιδιοκτήτη, ι.μ. και η ημερομηνία κατασκευής, έχουν λειανθεί με τα χρόνια -πρέπει να χτίστηκε το 1919;- μάλιστα στο βιβλίο της μαριάννας κορόμηλα ευτυχισμένος που έκανε το ταξίδι του οδυσσέα, ο ήρωας του βιβλίου, πλούσιος έλληνας της ρουμανίας, επισκέφθηκε τη χίο το '37, κατέβηκε νότια για κυνήγι με τον φίλο του σ.μ. και μάλλον φιλοξενήθηκε σε αυτό το σπίτι. τα παιδιά και τα εγγόνια του ιδιοκτήτη έμεναν εδώ τα καλοκαίρια που έρχονταν στο νησί, τα τελευταία χρόνια δεν μένουν πια εδώ. Το σπίτι στέκεται μόνο στο λόφο, πάνω από τη θάλασσα. σιγά σιγά πέφτουν οι σοβάδες, σκουριάζουν τα σίδερα, σκίζουν τα τσιμέντα, λιώνουν τα καλώδια, θεριεύει η φύση γύρω γύρω· την άνοιξη το χωράφι είναι γεμάτο αγριολούλουδα. κώμη, νότια χίος, 2015_ ήταν στην άκρη της παραλίας, υπερυψωμένο, ανάμεσα στα αλμυρίκια, απέναντι από το πέλαγος· το πρώτο λυόμενο σπίτι που είχα δει, μέσα δεκαετίας του εβδομήντα· πέρασαν αρκετά χρόνια και δεν είχε χτιστεί άλλο λυόμενο στην ευρύτερη περιοχή. με τα χρόνια ο ιδιοκτήτης, γέρασε, πέθανε· θυμάμαι που ήταν υπερήφανος για αυτό το σπίτι, που έγινε πολύ γρήγορα, ήταν μικρό και λειτουργικό και θα άντεχε αρκετά χρόνια· για τα λεφτά που κόστισε ήταν πολύ καλή επένδυση· τα παιδιά του έχτισαν πιο πάνω νέο σπίτι, το λυόμενο ασυντήρητο δεν άντεξε τους νοτιάδες, πριν χρόνια -δέκα;- αφαίρεσαν το ερείπιο και έμεινε μόνο η βάση. μπορείς να καταλάβεις που ήταν η τουαλέτα, η κουζίνα, η είσοδος, το δωμάτιο. μια επιφάνεια πέντε επί πέντε από μωσαϊκό, ανάμεσα στα αλμυρίκια, απέναντι από το πέλαγος. αποσπάσματα ημερολογίου
bauhaus
ταιριάζουν οι φωτογραφίες σας
με τις δικές μας;
μπορείτε να μας τις στείλετε έως τις
30 δεκεμβρίου
info@misafir.gr
das lexikon
εικονογράφηση για το λήμμα κατοικία, σε παιδική εγκυκλοπαίδεια της δεκαετίας του εξήντα, της ανατολικής γερμανίας
fun kinder
lego
ευτυχία είναι το να μπορείς να έχεις επίγνωση του εαυτού σου δίχως τρόμο, walter benjamin
για το τεύχος μηδέν έξι γιάννης κωσταρής και φανή τσακιρίδου στο συντονισμό και την καλλιτεχνική επιμέλεια με εικόνες και κείμενα συμμετέχουν σπυριδούλα ανδριοπούλου, στρατής βογιατζής, άννα γιαρμενίτη, γιώργος δαμαλάς, μαρία δαμαλά, κατερίνα καμπίτη, εμμανουήλ κολοκυθάς, γιάννης κωσταρής, ειρήνη ντάλη, φραντζέσκα ντόγκα, άρης παύλος, λίζη πιστολά, φανή τσακιρίδου, σοφία φιλέα, ίρις φουστέρη, αναστασία χρόνη διορθώσεις κειμένων ειρήνη ντάλη το misafir κυκλοφορεί κάθε δυο-τρεις μήνες χωρίς χρήματα μέσο του σάιτ misafir.gr και της διαδικτυακής πλατφόρμας issuu.com email info@misafir.gr το επόμενο τεύχος θα κυκλοφορήσει τον ιανουάριο του δεκαέξι τεύχος 06 δεκέμβριος δύο χιλιάδες δεκαπέντε ... Στα μικρά σπίτια μένοντας φοβόμαστε το αύριο μη μας συντρίψει ή μας μετουσιώσει γ.μπρουνιάς
η φωτογραφία στο εξώφυλλο και στο δεύτερο θέμα είναι από το αρχείο του στέλιου δαμαλά, στους συντελεστές του γιώργου δαμαλά, στο θέμα σπίτι και στις λέξεις της φανής τσακιρίδου, στο οπισθόφυλλο, τα περιεχόμενα, στην ηλεκτρονική διεύθυνση και στα θέματα 9,14,16 του γιάννη κωσταρή
spacecraft
μια φωτογραφία και μερικά πράγματα που γνωρίζω γι’αυτήν