µια φωτογραφία και µερικά πράγµατα που
γνωρίζω γι’αυτήν
τεύχος 09 σεπτέµβριος 2016
01 19
κώστας κυριακού
τρέχουνε, τρέχουνε, που θαρρούνε ότι θα πάνε; γύρω γύρω θάλασσα
_περιεχόµενα
01 / κώστας κυριακού 02 / γιάννης κωσταρής 03 / ίρις φουστέρη 04 / μελισσάνθη σαλίμπα 05 / γιάννης κωσταρής 06 / γιώργος δαμαλάς 07, 08, 09 / γιάννης κωσταρής 10 / φανή τσακιρίδου 11 / ειρήνη ντάλη 12 / άννα γιαρμενίτη 13 / μαρουσώ αθανασίου 14 / αναστασία χρόνη 15 / άρης παύλος 16 / θησέας γεωργίου / γιώργος βιτέλλας 17 / κατερίνα καμπίτη 18 / ρένα τσαούση 19 / ασυνόδευτες εικόνες αρτέμης τίμασουκ, θανάσης καρατζάς, μαρία μίχου, φανή τσακιρίδου τερψιχόρη κουζούνη / τεύχος 09 σεπτέμβριος 2016
γέννηση σερφ χορογραφία φογκ σάος ριγέ τσουκνίδες δεκαπενταύγουστος νάυλον ταβέρνα μπερλίν φωτογραφία ελαφόνησος σταντ μπάι μι τάιντ απέραντο γαλάζιο κυκλάδες βαπόρι χειμώνας ελ ες ντι νας αλάτι καροτέν σάμερ ντριμ κοπέλα αμμουδιά ρονάλντο γκουάρντια μπλάκ+ γουάιτ αίγες ομορφιά κόκκινα χείλη έξοδος σωσίβιο
γιάννης κωσταρής
_εισαγωγή πρέπει να ήταν αρχές του ενενήντα στο νησί, ο γιάννης καθόταν στο πεζούλι έξω από την πόρτα του, όπως κάνει κάθε μέρα, χρόνια τώρα όταν τελειώνει τις δουλειές του. πιάσαμε την κουβέντα, δεν θυμάμαι για ποιο πράγμα· θυμάμαι όμως ότι την ησυχία του μεσημεριού τάραξε ένα μηχανάκι που πέρασε δίπλα μας με υπερβολική ταχύτητα. ο γιάννης είχε την κουβέντα έτοιμη: «τρέχουνε, τρέχουνε, πού θαρρούνε ότι θα πάνε; γύρω γύρω θάλασσα». μου έκανε εντύπωση η φράση· από τότε τη χρησιμοποιώ συχνά και όχι μόνο για τα μηχανάκια που τρέχουν. για τους περισσότερους έχει να κάνει με το ταξίδι, το ψάρεμα, το καλοκαίρι, τα θαλάσσια σπορ. για τους νησιώτες είναι μέρος της ζωής και του ορίζοντά τους· καθορίζει τον χώρο και τον χρόνο. η θάλασσα είναι το όριο της ελευθερίας και της απομόνωσής μας· το θέμα αυτού του τεύχους –γύρω γύρω θάλασσα– αφορά τη ζωή μας και τα όρια που είτε υπάρχουν είτε θέτουμε οι ίδιοι στην προσπάθεια να ζήσουμε αυτό που μας αναλογεί· ή να μην το ζήσουμε.
02 19
εμείς οι πνιγμένοι λέμε τώρα: γύρω γύρω γη οι μπλε -της θάλασσαςλεωφόροι μας και οι λευκές -αφροί του ουρανούφτιάχτηκαν να μας χωρίζουν από τα διπλανά φεγγάρια κι όταν οι βάρκες μας βυθίστηκαν σε τούτη τη λεκάνη γίναμε αναμνήσεις γλιστράμε με τα λέπια μας μέσα στον χρόνο των ανθρώπων καμία ιστορία δεν θα μπορέσει να μας πιάσει έτσι όπως σπαρταράμε μόνο η νύχτα κάποιες φορές μοιράζεται το αντιφέγγισμά μας θυμόμαστε ωστόσο πού και πού απ' τον καιρό που λέγαμε, άκου: γύρω γύρω θάλασσα, τη μυρωδιά του πεύκου θυμόμαστε πως ήταν συστατικό απαραίτητο για τη μικρή μας ευτυχία...
03 19
ίρις φουστέρη
04 19
μελισσάνθη σαλίμπα
_Η παλιά ρεµατιά Τον Αύγουστο που έφυγαν οι φίλοι και οι αποχαιρετισμοί ήταν λειψοί, θυμήθηκα την παλιά ρεματιά που διέσχιζε υπόγεια μερικούς δρόμους και έφερνε το νερό μέσα στη γειτονιά. Όταν περνούσες, διαβάτη μου πάνω από τη ρεματιά, τα ρουθούνια σου γέμιζαν με υγρασία και πρασινάδα που τη μύριζες και την γευόσουν στον μαϊντανό από το μπακάλικο του κυρ-Γιάννη, με τις μωβ λάμπες του φωσφόρου που τρεμόπαιζαν. Τα νερά που έρχονταν από τα χιόνια του Υμηττού, κατέληγαν στους αστικούς υπονόμους· τα καθαρά με τα βρώμικα. Τώρα που ξεράθηκε η ρεματιά, και περνάει υπόγεια ανάμεσα απ’ τα σπίτια, κάποιος κέντησε τα κάγκελα με πλαστική περίφραξη απ’τη μια μεριά και με άγριο συρματόπλεγμα από την άλλη. Στον Αύγουστο μήνα που με το ένα χέρι έδωσε και με το άλλο πήρε ας σημειώσουμε μηδέν στο πηλίκο.
γιάννης κωσταρής
_η κοίµηση της θεοτόκου 9.15 ελάχιστοι άνθρωποι στέκονται έξω από την εκκλησία· μέσα είναι μισογεμάτη κυρίως από ηλικιωμένες γυναίκες. ανάμεσα στα κλαδιά της βουκαμβίλιας η μεγάλη σημαία, στην απέναντι γωνία ο κώστας με τα παστέλια όπως κάθε χρόνο στο ίδιο σημείο, λίγο πιο πάνω ετοιμάζουν τα πετρογκάζ για τους λουκουμάδες. 10.00 ο χώρος μπροστά από την εκκλησία γέμισε με το πολύχρωμο πλήθος· η εκκλησία εξαφανίστηκε, το ίδιο και ο ήχος από τα μεγάφωνα· η ενέργεια των ανθρώπων κάλυψε το λιτό τελετουργικό, η εκκλησία μικρή και χαμηλή, στριμωγμένη στη γωνία της πλατείας, χωρίς δικό της περίβολο, χάθηκε. το πλήθος· γενιές ανθρώπων σκορπισμένων σε όλο τον πλανήτη –στην αθήνα αλλά και στις πολιτείες της αμερικής, στον καναδά και την αυστραλία– με κοινές ρίζες από το χωριό, παιδιά και εγγόνια εσωτερικών και εξωτερικών μεταναστών σε ένα άτυπο αντάμωμα. χαιρετιούνται· χαμόγελα, αγκαλιές και φιλιά στον αέρα. όμορφα κορίτσια και αγόρια σπουδαγμένα στα σωστά πανεπιστήμια, εγγόνια επιτυχημένων γάμων, υπερήφανες γιαγιάδες. κομψά φορέματα και όμορφες καλοκαιρινές γόβες -με ή χωρίς τακούνι- σε μια παράσταση καθωσπρεπισμού, που ίσως επιβεβαιώνει την ανάγκη των ανθρώπων να μένουν δεμένοι με τον τόπο τους. φυσικά κάποιος που δεν έχει σχέση με το χωριό και ήρθε για την γιορτή της κοίμησης της παναγίας, δεν κατάλαβε τίποτα· το τελετουργικό καλύφθηκε από το πλήθος. 10.50 ο άρτος μοιράστηκε, η λειτουργία τελείωσε, οι άνθρωποι κινήθηκαν προς τους λουκουμάδες και το καφενείο· ο κώστας μάζεψε βιαστικά το τραπέζι και τα παστέλια του, η σημαία μόνη της ανεμίζει ανάμεσα στα φύλλα της βουκαμβίλιας.
05 19
γιώργος δαμαλάς
_Ιούλιος του δύο χιλιάδες δώδεκα Σκοτεινιάζει. Στο σπίτι επικρατεί ησυχία - ησυχία και ζέστη. Το καλοκαίρι μπήκε για τα καλά και κάνει ακόμα πιο βαριά την ήδη αποπνικτική ατμόσφαιρα. Στο τραπέζι της κουζίνας υπάρχουν στοιβαγμένοι λογαριασμοί, δίπλα τους μερικά παιχνίδια ένα τασάκι με αποτσίγαρα και ένα μισογεμάτο ποτήρι με καφέ. Στην τηλεόραση στρατιώτες ξεφορτώνουν ανθρωπιστική βοήθεια σε φουκαράδες κάπου στον πλανήτη. Ήχος δεν υπάρχει και φαντάζεσαι πόσο καμαρώνουν για αυτό το τίποτα που κάνουν. Είναι και αυτή η ησυχία. Εσύ ιδρωμένη βγαίνεις από το παιδικό δωμάτιο φορώντας ένα νυχτικό σε πράσινη απόχρωση. Μοιάζεις να έχεις παραιτηθεί. Έβαλες το παιδί για ύπνο και σκέφτεσαι την αυριανή μέρα. Εγώ στον καναπέ προσπαθώ να φτιάξω την λίστα με τις υποχρεώσεις της εβδομάδας. Παράλληλα ανησυχώ για τα κουνούπια που έχουν μπει στο σπίτι. Είναι και το παιδί. Ο φόβος μην πάθει τίποτα είναι σκορπισμένος γύρω μου. Μια μέρα σαν αυτή μπορεί να ήταν που είχαμε γνωριστεί - ελεύθεροι - σε μια παραλία, μουσική, άνθρωποι, φασαρία. Τώρα εγκλωβισμένοι και αμίλητοι σε ένα δωμάτιο περιμένουμε τον χρόνο να κυλήσει. Να κάνουμε αυτά που πρέπει να κάνουμε. Περιμένουμε και οι δυο με ανυπομονησία τη στιγμή που θα ξαπλώσουμε στο κρεβάτι.Δεν μιλάμε μέχρι τότε. Η τηλεόραση κλείνει και μπαίνουμε στο υπνοδωμάτιο. Μια καληνύχτα μόνο ακούγεται και ο καθένας προσπαθεί να κοιμηθεί, να μετανιώσει, να εξομολογηθεί. Σήμερα το πρωί ξύπνησα αξημέρωτα, πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι, έφτιαξα γρήγορα καφέ και ετοιμάστηκα για τη δουλειά. Βγαίνοντας αντίκρισα το γιασεμί. Λόγω της ζέστης το περιποιούμαι παραπάνω. Έχει αρχίσει να ζωντανεύει πάλι. Ανθοί και μυρωδιές - μοιάζει να χορεύει με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου.
06 19
γιάννης κωσταρής
_ο ρόλος σχεδόν σε όλες τις εργασίες πρέπει να αντιμετωπίσεις τον άλλο· στο χωριό, ο άλλος είναι συνήθως γνωστός, μαζί του κουβαλά την ιστορία του, η οποία, χωρίς να το θέλεις, σαν φωτοστέφανο τον συνοδεύει· οι κινήσεις και τα λόγια του σπάνια ξεφεύγουν από την ήδη διαμορφωμένη εικόνα του· στη μικρή κοινωνία του χωριού ο καθένας παίζει το γνωστό του ρόλο και είναι δύσκολο να ξεφύγει από αυτόν· κινείται με ασφάλεια στον οικείο του χώρο και στον κυκλικό του χρόνο, συνηθίζει στην επανάληψη και φοβάται τις αλλαγές, γνωρίζει πολλά περισσότερα από αυτά που χρειάζεται ο καθημερινός του ρόλος αλλά μάλλον δεν του έχουν χρειαστεί ποτέ και σχεδόν τα έχει ξεχάσει. οι περισσότεροι μόνιμοι κάτοικοι έχουν στοιχίσει τις φιλοδοξίες τους στα όρια του χωριού ή του νησιού· κοινωνία προφυλαγμένη στην ασφάλεια που είναι καταχωρημένη στο συλλογικό ασυνείδητό της, δεν επιτρέπει, χωρίς να χρειαστεί να το δηλώσει, να κινηθεί τίποτα· το ερώτημα ποιο είναι το νόημα της ζωής δε χρειάζεται να απαντηθεί, γιατί όλα πατούν πάνω στον άχρονο χρόνο της μικρής προφυλαγμένης κοινωνίας· μονάδα μέτρησης είναι πάντα τα τέσσερα χιλιόμετρα του χωριού από τη θάλασσα. από το βιβλίο «το χωριό» / γιάννης κωσταρής / εκδόσεις το ροδακιό
07 19
γιάννης κωσταρής
_ξένο σώµα ήταν από τις πρώτες ζεστές μέρες του καλοκαιριού. ημέρα μουσικής σήμερα και εκτός από την κεντρική εξέδρα, σε διάφορα σημεία του πάρκου, έπαιζαν μουσικοί. ο κόσμος, περισσότερος από ένα συνηθισμένο απόγευμα, ήταν σκορπισμένος παντού. όπως κάθε μέρα, αρκετοί άνθρωποι τριγύριζαν, μαζεύοντας τα άδεια μπουκάλια. κοίταξα τριγύρω, την είδα· πλησίαζε, μικρά γρήγορα βήματα, αποφασιστικά και διστακτικά ταυτόχρονα. κοιτούσε τα μπουκάλια και ρωτούσε με το βλέμμα· γρήγορα γρήγορα γέμιζε τη σακούλα του σούπερ μάρκετ. παρά τις ανάλαφρες κινήσεις της και τη γνώση του χώρου, ήταν ξένο σώμα. τα χρωματιστά της ρούχα, η μαντίλα, τα πασουμάκια, το αφηρημένο βλέμμα, όλα ήταν ξένα. προσπαθώ να τη φανταστώ στο φυσικό της χώρο, να γυρίζει από το χωράφι ή να πηγαίνει στη βρύση για νερό · στο χωριό της, ίσως ανατολικά της άγκυρας ή στα προάστια της ισταμπούλ ή στα βράχια της καππαδοκίας. με συστολή ντροπαλής κοπέλας, παίρνει το μπουκάλι δίπλα μου, μόλις που πατά στο χορτάρι. δεν είναι νέα· οι ρυτίδες της ηλικίας της προσπαθούν να κρύψουν την κρυστάλλινη ομορφιά της χωριάτικης εφηβείας της. βερολίνο ιούνιος 2011
08 19
γιάννης κωσταρής
πρωτότυπη φωτογραφία: bernard steffin
_ένα τοπίο από τη νορβηγία δεν τον γνώριζα, είχα ακούσει για αυτόν από κοινούς φίλους στην αθήνα. μου τηλεφώνησε η νατάσσα «θέλει να έρθει για να φωτογραφίσει τους κατοίκους του νησιού με φόντο ένα λευκό χαρτί που έχει. είναι πολύ καλός, θα δεις που θα γίνετε φίλοι· δεν μιλάει ελληνικά, αν μπορείς να τον βοηθήσεις, να γνωρίσει ανθρώπους και κάπου να μείνει. δεν έχει κινητό, του έδωσα το μέιλ σου, θα επικοινωνήσει μαζί σου για να βρεθείτε. μην ανησυχείς για τα αγγλικά, αυτός ταξιδεύει συνέχεια και βρίσκει τρόπο να συνεννοηθεί». μετά από λίγες μέρες ήμουν στην πόλη, μου τηλεφώνησε η φαρμακοποιός του χωριού, «είναι εδώ ένας γερμανός φωτογράφος και σε ψάχνει» δώσαμε ραντεβού στην πλατεία του χωριού. με περίμενε στο καφενείο, χαιρετηθήκαμε, του είπα να με ακολουθήσει ως την παραλία, του έδειξα το σπίτι που θα έμενε, μου έφερε κάτι πράγματα που είχα παραγγείλει από την αθήνα. του χάρισα ένα βιβλίο, έφερε ένα κουτί με μεγάλες φωτογραφίες -σαράντα επί εξήντα- το άνοιξε με προσοχή «είναι τυπωμένες στο χέρι, διάλεξε όποια θέλεις». ήταν τοπία και πορτρέτα από την κίνα, τη νορβηγία, τη ρωσία, το μεξικό, την αμερική. διάλεξα ένα τοπίο από τη νορβηγία, μου είπε πού τραβήχτηκε αλλά δεν πολυκατάλαβα, πάτησε την όμορφη σφραγίδα του και έγραψε «νορβηγία 2015». χαμογελάσαμε και χαιρετηθήκαμε. έμεινε σχεδόν δυο μήνες στο νησί, σπάνια κοιμόταν στο σπίτι, προτιμούσε τη σκηνή του, που ήταν προσαρμοσμένη πάνω στο λάντ ρόβερ· το αυτοκίνητο – σπίτι του τα τελευταία χρόνια που ταξιδεύει. όλο αυτό το διάστημα, φωτογραφίσαμε, περπατήσαμε, με βοήθησε σε δουλειές, φάγαμε και ήπιαμε μαζί. νομίζω ότι του άρεσε πολύ το νησί, γνώρισε πολλούς ανθρώπους, θέλει να επιστρέψει κι αν κάποτε τα καταφέρει να αγοράσει σπίτι.
09 19
10 19
φανή τσακιρίδου
_γκρίκ µιούζικ Κι η κοπελιά κι η κοπελιά είναι μικρή θαλασσάκι μου και δεν της παν τα μαύρα.
μερικές φορές σκέφτομαι, τι κρίμα που δεν μ' αρέσουν τα ελληνικά κι έπειτα σκέφτομαι ότι ίσως έτσι έχω την πολυτέλεια να τα παρατηρώ απο την χαραμάδα. Με κυνηγούν, με κυνηγούν κάθε βραδιά της γειτονιάς, της γειτονιάς σου τα παιδιά.
Το βάρυνα. Πνίγομαι πνίγομαι πνίγομαι φώναξε η Αλίκη Βουγιουκλάκη και θα συμφωνήσω μαζί της
Ξεχνάς το χώμα λήθη στη γη Όταν τριγύρω είναι η θάλασσα λύνονται τα χέρια χάνονται οι αγκαλιές Τίποτα σταθερό να σε κρατάει Πώς να ριζώσεις Γλυστρούν οι άνθρωποι τα χείλη ποτέ ξερά να ‘ρθει κάποιος να τα ξεδιψάσει
11 19
κείμενο ειρήνη ντάλη / φωτογραφία γιάννης κωσταρής
Προτιμάτε ένα μέρος μικρό όσο το σπίτι, όπου εκεί δεν ακονίζει τα μαχαίρια της η θεία της γειτονιάς.
12 19
μαρουσώ αθανασίου
άννα γιαρμενίτη
Είναι εξαιρετικά όμορφα επαέ, ανοίγεις το παραθύρι και θωρείς κι όξω δεν θέλεις να βγεις.
μαρουσώ αθανασίου
_πίσω απ’ το τζάµι η θάλασσα γυρεύει επιστροφές σε στρογγυλό σχήμα σβήνει με γόμα μπλε κι άσπρο βαμβάκι ποτίζει το πινέλο της στο βούρκο και δένει την καρίνα με εφτά σκοινιά
13 19
14 19
αναστασία χρόνη
_καρτ-ποστάλ Πώς πάχυναν έτσι οι Ινδοί;...σκέφτομαι κοιτάζοντας μια παρέα τριών ζευγαριών στο διπλανό τραπέζι του καταστρώματος. Μάλλον αγγλοαναθρεμμένοι. Βλαχομπαρόκ είναι η λέξη που μου ΄ρχεται πρώτη. Τρέντυ αμφίεση και οπωσδήποτε ακριβή. Γευματίζουν «σκουπίδια» και τα σουπερλουξ κινητά τους έχουν γίνει φυσική προέκταση του σώματός τους. Παραδίπλα φασαριόζικη ομήγυρις κινέζων. Τέσσερις γυναίκες κι ένας άνδρας. Βγάζουν σέλφις με εργαλεία υψηλής τεχνολογίας επαναλαμβάνοντας την ίδια γλυκερή πόζα συνοδευόμενη από ιαχές ήδη νιώθω την σκέψη μου να γίνεται κάπως πικρόχολη. Κι αυτοί πάχυναν. Γύρω μας ένα φυσικό τοπίο, που μόνο μέσα σε συνθήκες σιωπής μπορείς να συνδεθείς μαζί του. Η απεραντοσύνη της θάλασσας ζητά υποταγή ή τουλάχιστον σεβασμό. Δεν της ταιριάζουν οι κραυγαλέες εξάρσεις ακόμη και στους μεγάλους της θυμούς. Προσπαθώ να αντιληφθώ την σφαιρικότητα της γης μα η αυστηρή γραμμή του ορίζοντα εμποδίζει την ματιά να συλλάβει την καμπυλότητα. Είναι εύκολο νομίζεις να χαζεύεις την θάλασσα; Η θάλασσα είναι ένα αργόσυρτο μονοπλάνο δίχως τις εναλλαγές του αστικού τοπίου. Απέχει η θάλασσα της ταχύτητας, της εναλλαγής εικόνων. Διάσπαρτοι βράχοι μόνο διακόπτουν την ολότητά της, υπερτονίζοντας την αίσθηση του μεγέθους, του αχανούς. Δύσκολα τα μεγάλα μεγέθη να κατακτηθούν... ..Τέλη του Μάη, μέσα στο πλοίο για Σύρο...
θα την πάρω αυτή την φωτογραφία / την τράβηξα μετά από μια καιταιγίδα, όλοι οι δρόμοι είχαν πέτρες και χώματα που είχε κατεβάσει το βουνό / εμένα μου θυμίζει τον άνθρωπο που κουβαλάει τα βάρη της ζωής / το ΄χει το καροτσάκι για να κουβαλάει τις εφημερίδες που έφερνε το βαπόρι, έβγαζε έτσι το χαρτζιλίκι του
άρης παύλος
δεν ξέρω τώρα αν ζει ή πέθανε / εμένα μου αρέσει, μου θυμίζει και τη δικιά μου διαδρομή, μεγαλώνω άλλωστε και συμβιβάζομαι με την ιδέα του θανάτου / τα χώματα είχαν μπει στα μαγαζιά, αλλά αυτός έκανε τη δουλειά του, δεν θυμάμαι και το όνομά του πια / θα τη βάλω στο καθιστικό, να τη βλέπω κάθε μέρα. 15 19
_Κοσµάς ο Ινδικοπλεύστης Ο Κοσμάς ο Ινδικοπλεύστης ήταν Έλληνας έμπορος από την Αλεξάνδρεια που έζησε τον 6ο αιώνα μ.Χ. Ταξίδεψε ως τις Ινδίες διαπλέοντας τον Ινδικό Ωκεανό. Ο Κοσμάς πίστευε ότι η Γη περιβάλλεται από τους Ωκεανούς. Ο κατά Κοσμά κόσμος: Η Γη ήταν μια επίπεδη λωρίδα και γύρω γύρω θάλασσα. Οι ζωές μας εκτυλίσσονται και εξελίσσονται πάνω σε νησίδες νησίδες που περιβάλλονται από ονειρώδεις Ωκεανούς. Οι νησίδες δεν συναντιούνται ποτέ. Πλέουν πάντα ανεξάρτητες και μόνο ρεύματα τις ενώνουν ανεπαίσθητα και αμυδρά. Ενίοτε, φευγαλέα. Συχνά περιβάλλονται από κύματα παφλάζοντα και αφρίζοντα, ικανά καμιά φορά να καταπιούν για λίγο την ίδια τη νησίδα σε ένα λευκό παραλήρημα ή σε ένα μαύρο χασμουρητό. Μα ακόμα και αν αυτό συμβεί, η νησίδα θα συνεχίσει να πλέει έτσι. Μια στάλα στερεού ρεαλισμού, και γύρω γύρω θάλασσα. Κάπου συναντιόμαστε με τον κόσμο του Κοσμά. Κάθε νησίδα και ένας κόσμος, ο δικός μας. Στα κύματα ή στα ρεύματα και στις αυλακώσεις της άπνοιας του ήρεμου πρωινού πελάγους. Μα πάντα το κύτταρό μας θα πλέει πάντα μοναχικό, σαν σιωπηλό πλοίο - φάντασμα κλυδωνιζόμενο. Μια σκιά ρεαλισμού, και γύρω γύρω θάλασσα.
16 19
κείμενο θησέας γεωργίου / φωτογραφία γιώργος βιτέλλας
κατερίνα καμπίτη
Αφού αφήσαμε τα μεγάλα ζητήματα της ζωής στη φωτογραφία, κατεβήκαμε από την πέτρα και φτάσαμε στη θάλασσα. Το κύμα είχε φτάσει μέχρι εκεί πάνω. Εδώ λέει, σ’ αυτό το μέρος μόνο φουρτούνες έχει κι όποιος μπει στα βαθιά χάνεται. Μία κοπέλα γυμνή έτρεχε στην αμμουδιά, στον ναό που φτιάξαν για την θεά Άρτεμις. Την φωτογράφισα. Τέλος πάντων είμαι πολύ λυπημένη, δεν το ήξερα ότι πρέπει να πεθάνουμε κιόλας. Άσε που έχει αρχίσει και να μη με νοιάζει. Σκασίλα μου.
17 19
ρένα τσαούση
Κι αν τα κάναμε θάλασσα έχουμε μπόλικη γύρω μας. Από πού να πιάσεις το νερό, πού να τ’ αφήσεις; Πέλαγος η καρδιά μου μέσα κάθε βήμα μια βουτιά στα τεράστια κυβικά της.
18 19
αρτέμης τίμασουκ
19 19
θανάσης καρατζάς
μαρία μίχου
μαρία μίχου
φανή τσακιρίδου
θανάσης καρατζάς
τερψιχόρη κουζούνη
ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΕΥΧΟΣ_
τα ζώα
ταιριάζουν οι φωτογραφίες σας με τις δικές μας;
μπορείτε να μας τις στείλετε έως τις 30 οκτωβρίου
info@misafir.gr
για το τεύχος μηδέν εννιά στον συντονισμό και την καλλιτεχνική επιμέλεια γιάννης κωσταρής και φανή τσακιρίδου με εικόνες και κείμενα συμμετέχουν μαρουσώ αθανασίου, γιώργος βιτέλλας, άννα γεωργίου, άννα γιαρμενίτη, γιώργος δαμαλάς, θησέας γεωργίου, κατερίνα καμπίτη, θανάσης καρατζάς, τερζιχόρη κουζούνη, κώστας κυριακού, γιάννης κωσταρής, μαρία μίχου, ειρήνη ντάλη, άρης παύλος, κατερίνα πορταρίτη, μελισσάνθη σαλίμπα, αρτέμης τίμασουκ, ρένα τσαούση, bernard steffin, φανή τσακιρίδου, ίρις φουστέρη, αναστασία χρόνη διορθώσεις κειμένων ειρήνη ντάλη
το misafir κυκλοφορεί κάθε δυο-τρεις μήνες χωρίς χρήματα μέσο του σάιτmisafir.gr και της διαδικτυακής πλατφόρμας issuu.com email info@misafir.gr
το επόμενο τεύχος θα κυκλοφορήσει τον δεκέμβριο του δεκαέξι τεύχος 09 σεπτέμβριος δύο χιλιάδες δεκαέξι
οι φωτογραφίες στα περιεχόμενα είναι της άννας γεωργίου στο εξώφυλλο, στη σελίδα ταιριάζουν οι φωτογραφίες σας με τις δικές μας; και στην ηλεκτρονική διεύθυνση της κατερίνας πορταρίτη στις λέξεις, στο επόμενο θέμα, στους συντελεστές και στο οπισθόφυλλο του γιάννη κωσταρή
Μονότονη πατρίδα, άδικη!... Το νησί µοναχό του, µε γκριζοκίτινους αµµόλοφους. Αποδηµητικοί ουρανοί. Και πέρα ως πέρα, ως εκεί που φτάνει το βλέµµα, η θάλασσα που αγκαλιάζει από παντού κραυγές, ελπίδα και µελαγχολία. ζυλ λαφόργκ
η φωτογραφία τραβήχτηκε τον αύγουστο του 2008 στις δυτικές ακτές του βλαδιβοστόκ σε λίγο θα σκοτεινιάσει και το πρωί από τις ανατολικές ακτές θα φανεί ο ήλιος είναι η τελευταία φωτογραφία του misafir 09 µε θέµα τη θάλασσα και τα όρια του κόσµου µας