µια φωτογραφία και µερικά πράγµατα που
γνωρίζω γι’αυτήν
τεύχος 10 δεκέµβριος 2016
ΘΕΜΑ ΤΕΥΧΟΥΣ_
τα ζώα
09 / ειρήνη ντάλη 10 / άννα γιαρμενίτη
_περιεχόµενα 01 / γιάννης κωσταρής
11 / άρης παύλος 12 / κατερίνα πορταρίτη 13 / αναστασία χρόνη και μαρία μίχου
02 / αρτέμης τίμασουκ
14 / μιχάλης καλούπης
03 / vanessa roveto και μελισσάνθη σαλίμπα
16 / γιάννης κωσταρής
04 / γιώργος βιτέλλας και γιάννης κωσταρής 05 / φανή τσακιρίδου 06 / γιάννης κωσταρής 07 / κατερίνα καμπίτη 08 / φραντζέσκα ντόγκα
15 / αλεξάνδρα σαλίμπα ΤΗΕ END κλεοπάτρα κουρλαμπά
τεύχος 10 δεκέμβριος 2016
πέρασμα νταμάρι αίγα ζα ο σκύλος η μόλλυ μαύρο παράδεισος αρχηγός άλογο μετακόμιση κυνήγι μπιμπελό κον το ελαφάκι βεσέ σαλόνι συντροφιά λιμνοθάλασσα κοπάδι ισορροπία φεγγάρι βιρμανία πλέγμα δε έντ
γιάννης κωσταρής
τον φωνάζω αντώνιο γιατί έτσι λέγαν τον πρωταγωνιστή σε ένα βραζιλιάνικο που έβλεπα στην τηλεόραση
_εισαγωγή τους είδαμε από μακριά να κάθονται σε ένα σωρό από πέτρες, είχαν φτιάξει ένα μικρό ίσιωμα και σ' ένα τραπέζι με δυο καρέκλες έπιναν τον καφέ τους· γύρω τους τρία μικρά κατσίκια, ένα πρόβατο και δυο σκυλιά: «είναι μικρά ακόμα, τα ταΐζω με το μπιμπερό, δεν τα έχω με τα άλλα. σε όλα έχω ονόματα, τα κατσικάκια είναι ο λαουρίτος, η σαραντούλα και η ομορφούλα και το προβατάκι ο αντώνιος. το όνομά μου είναι σταυρούλα, αλλά όλοι με φωνάζουνε σταυρινή· σταυρινή λέγαν και τη γιαγιά μου. ο αντώνης δεν ήτανε βοσκός, είναι από την κρήτη, ήρθε στρατιώτης στη χίο το '75· το '77 που τέλειωσε το στρατό παντρευτήκαμε· ήμουνα δεκαπέντε χρονών όταν τον γνώρισα. παντρεύτηκα μικρή γιατί ήθελα να φύγω από τον πατέρα μου, θεός σχωρέστον αλλά ήταν πολύ σκληρός άνθρωπος. την μαμά μου δεν τη γνώρισα, πέθανε λίγες μέρες πριν χρονίσω. ήμουν η μικρότερη από επτά αδέλφια. όποτε τα κατάφερνα κατέβαινα από δω πάνω, επτά χιλιόμετρα με τα πόδια, για να πάω στο σχολείο, ήθελα τόσο πολύ να μάθω γράμματα! ο πατέρας μου δεν με άφηνε. ήμασταν μετακινούμενοι, πότε εδώ πότε στο δαφνώνα, πότε στο πυργί, αλλά εγώ ήμουν γραμμένη εδώ στο βροντάδο, από δω πήρα το απολυτήριο του δημοτικού. πράξεις δεν μπορώ να κάνω στο χαρτί, όποτε χρειάζεται τις κάνω με το μυαλό μου.» ο αντώνης είναι έξω στη βροχή για να μαζέψει τα ζώα. «δόξα σοι ο θεός ο αντώνης είναι πολύ καλός άνθρωπος, με αγαπάει, τον αγαπάω, ζούμε όμορφα μαζί. δεν έχουμε πολλά ζώα, καμιά κατοστή, τώρα το φτιάχνουμε το κοπάδι που ο αντώνης έχει μείνει άνεργος. έχω κτηνίατρο άμα χρειαστεί αλλά έχω μάθει· κοιτώ το ζώο και ξέρω αν είναι άρρωστο και τι έχει· εγώ τα ξεγεννάω, το πρώτο που προσέχω είναι να βγει σωστά το κεφαλάκι τους. μένουμε τουλάχιστον δυο μέρες τη βδομάδα εδώ· μείναμε και χθες με την κακοκαιρία για να προσέχουμε τα ζα.» στα οροπέδια των βουνών, πάνω από τα χωριά και τις πόλεις, σε ένα παράλληλο κόσμο ζουν οι βοσκοί, οι βοσκοί και τα ζώα τους· δεμένοι όλοι, άνθρωποι και ζώα με το σκληρό τοπίο.
01 16
αρτέμης τίμασουκ
θα ζεις για πάντα μέσα μου θα πεθάνεις μαζί μου
02 16
_ζώα στο πνεύµα ο σκύλος δεν υπάρχει απλώς ζεί -ζ. ντεριντά
Δεν μπορούσε να ξεχάσει. Σα να ήταν κατά κάποιο τρόπο υπεύθυνη. Ξυπνούσε μέσα στη νύχτα με την αίσθηση ότι την παρακολουθούν, μιλούν για εκείνην, και έβρισκε τη Μόλλυ να στέκεται από πάνω της, να την κοιτάζει, να συγκρατεί όλες τις φωνές από το να εισχωρούν μέσα στο ανθρώπινο τρίχωμα, να τρυπούν το δέρμα. .... Η οικολογία με την αρχαιοελληνική έννοια της λέξης. Ο δεσμός του νοικοκυριού, η ένωση των σχέσεων, ανθρώπινων και μη, στις οποίες μερικές φορές οι άνθρωποι είναι το επίκεντρο της προσοχής και άλλες φορές υποχωρούν στο βάθος· οι συναλλαγές της εξουσίας που γράφονται κατά μήκους ενός κίτρινου δερμάτινου λουριού, που περικλείει ένα διαμαντένιο κολάρο, τινάζονται πάνω σε μια ταυτότητα σκύλου σε σχήμα καρδιάς. ....
κείμενο vanessa roveto / φωτογραφία, μετάφραση από τα αγγλικά μελισσάνθη σαλίμπα
Τη Μόλλυ την γνώρισε στο διαδίκτυο, το 2006 μέσω μιας υπηρεσίας εύρεσης κατοικίδιων. Η Μόλλυ ήταν μόλις μερικών μηνών και εκείνη κάτι παραπάνω από 25. Όταν η Μόλλυ έγινε έξι, αυτή ισορροπία χάθηκε, οι ηλικίες συνέπεσαν και έπειτα κινήθηκαν αντίστροφα. Η Μόλλυ ήταν τώρα μεγαλύτερη και πολύ πιο κοντά στο τέλος παρά στην αρχή και εκείνη έμεινε να πασχίζει να καλύψει το κενό της σοφίας, να αρχίσει να κυνηγάει την ίδια της τη συνείδηση στο πάρκο με τους σκύλους, πεδίο της κοινής τους δραστηριότητας. .... Η Μόλλυ είναι Αυστραλιανός σκύλος βοοειδών. Στην Αμερική αυτή η ράτσα χρησιμοποιείται κυρίως στις φάρμες. Μέρος της μηχανής της κατάκτησης, της αποικιοκρατίας, είναι και συν-εργάτης και ζωντανό. Τεχνολογία και σύντροφος. Ένας υβριδικός φίλος. Ένα φιλικό τέρας. .... Όταν η Μόλλυ άρχιζε να τρέμει εκείνη χάιδευε το σκυλίσιο τρίχωμα και μιλούσε στη Μόλλυ με απαλή φωνή. Ο γάτος του σπιτιού, ο Ρότζερ, πήδηξε μακριά της και μετά κάθισε κάτω να καθησυχάσει τον φίλο του, τον σκύλο. Η συντροφιά τους είναι πολύ τρυφερή. Ο μεγάλος αυστραλιανός σκύλος βοοειδών και η μικροσκοπική περσική γάτα. Και οι δύο υπήρξαν κάποτε αδέσποτα. Ο γάτος βρέθηκε στους δρόμους. Ο σκύλος υιοθετήθηκε από την δυτική Κοβίνα της Καλιφόρνια. Οπότε η αγάπη τους είναι αληθινή. ....
03 16
Εκείνη και οι Άλλοι μοιράζονταν τη γη, γεννήθηκαν σε κόσμους που δεν έχουν φτιάξει οι ίδιοι, κόσμους με άλλα ζωντανά πλάσματα από τα οποία δεν είναι αυτόνομοι. Οι ειδικοί της επικοινωνίας με τα ζώα το γνωρίζουν —το ψυχικό διάφραγμα που συνδέει το ζώο με τον άνθρωπο είναι φτιαγμένο από τις πιο λεπτεπίλεπτες μεμβράνες. .... Το νόημα του σημείου του σκύλου δεν είναι ποτέ απόλυτα παρόν, το νόημά του αναδύεται μέσα από συσχετιζόμενες συνδέσεις και διάφορες αντικαταστάσεις: ποτέ δεν παρουσιάζεται ένα απόλυτα σταθερό νόημα για τον σκύλο. Το κενό ανάμεσα στα γράμματα Σ-Κ-Υ-Λ-Ο-Σ και σκύλος. .... Μερικές ημέρες περπατάει με τη Μόλλυ στην κόψη ενός ακρωτηρίου με θέα τον ωκεανό. Ακριβώς στην κόψη, πολύ ψηλά. Κοιτάζει προς τα κάτω και χαλαρώνει το λουρί. Πάντα η Μόλλυ προχωράει προς τα πίσω και τρέχει πίσω από μια έντονη μυρωδιά χοτ ντογκ. Αυτό το τελετουργικό το επιτελεί για να υπενθυμίσει στον εαυτό της ότι η ζωή είναι επιλογή. .... Μία επίσκεψη στον κτηνίατρο επιβεβαιώνει ότι το κούτσεμα της Μόλλυ δεν είναι αρθρίτιδα, αλλά σύμπτωμα ενός σαρκώματος. Καρκίνος στα κόκαλα. Όταν εκείνη και η Μόλλυ άκουσαν τις λέξεις, δεν άφησε την Μόλλυ να δει την ανθρώπινή της κατάσταση. Σαν ενήλικας έκλαψε αργότερα, στο αυτοκίνητο όταν δεν μπορούσε να τη δει κανείς. Όπως όταν ένα αυτοκίνητο χτυπάει το ελάφι, το ελάφι υποφέρει πολύ χειρότερα, αλλά ο άνθρωπος είναι εκείνος που φρενάρει απότομα στα φώτα, απόλυτα συντονισμένος με το πνεύμα των σκληρών ατυχημάτων της φύσης. ....
Τα σώματα των ζώων δεν είναι απλά λευκές πλάκες πάνω στις οποίες οι ανώτερες δυνάμεις εγγράφουν το θέλημά τους. Νόμιζε ότι υπήρχε μία σοφία που κατοικούσε στα κόκαλα της Μόλλυ, στο τέντωμα των ποδιών της και στην καμπύλη της πλάτης της, στο τρίχωμα πάνω από το δέρμα της, μία γνώση που ψιθύριζε· « Όχι Σκύλος ». .... Όσο περισσότερο κινούνταν γύρω από τα ανθρώπινα χαλάσματα με τη Μόλλυ τόσο ένιωθε ότι ήταν ταυτόχρονα ένα Εγώ και ένας ξεχωριστός Εαυτός ή μάλλον το χάσμα ανάμεσα σε αυτά τα δύο. Οι παράξενες στιγμές όπου η καθημερινότητα γίνεται ανοίκεια ή αποκρουστική δεν θεωρούνται πια δεδομένες. Αυτό που οι ειδικοί της επικοινωνίας με τα ζώα θα αποκαλούσαν “εξισορρόπηση ροών”. .... Τα όνειρα της Μόλλυ θυμίζουν νευρικές κρίσεις υστερίας. Δεν είναι ξεκάθαρο εάν ο καρκίνος είναι αυτό που την κάνει να τρέμει, ο υπαρξιακός φόβος του σώματος μπροστά στην επικείμενη μεταμόρφωση. Οι πνεύμονές της ξανοίγονται απότομα μπροστά στην σκληρή έκπληξη. Ο ήχος που ξεφεύγει απ’ το στόμα και έξω από τα χείλη, επίθεση στο ίδιο το όνειρο, ένα πεδίο ανθρώπινης-ζωόδους αύρας, σώματα που γρήγορα μετατρέπονται σε σώμα. .... Ωκεανός από ηλεκτροφόρα χέλια, ωκεανός από άγνωστες κινήσεις πέρα και μακρυά από την επιφάνεια, ωκεανός πρωτόγονων επιθυμιών, ωκεανός ατελείωτων τετραγώνων, ωκεανός τελετουργικών θανάτου, ωκεανός Ιστορίας, ωκεανός τύψεων, ωκεανός τεσσάρων εκατομμυρίων ψεύτικων προσώπων, ωκεανός από χαμένες ελπίδες, ωκεανός περιστασιακής λογικής. Ωκεανός δίχως χρόνο.
κείμενο φωτογραφία γιάννης κωσταρής
_ο σταχτής γάτος τον περασμένο αύγουστο βρέθηκε έξω από το μαγαζί, ήταν μικρός και φοβισμένος και πολύ όμορφος. σιγά σιγά εξοικειώθηκε με τον χώρο, βρήκε και τις ισορροπίες με τα άλλα γατιά· ήταν το ομορφότερο και όλοι το πρόσεχαν και το τάιζαν. όλα καλά μόνο που συνεχώς τρύπωνε στο μαγαζί, όχι για να αράξει στο μωσαϊκό αλλά για να κρυφτεί στα πιο βαθιά και σκοτεινά σημεία. μήνα με το μήνα μεγάλωνε, η ακτίνα δράσης του σαράντα-πενήντα μέτρα από το μαγαζί, και η συνήθεια ίδια· κλείναμε την πόρτα για να μην μπαίνει, πολλές φορές σκαρφάλωνε να φτάσει το τζάμι και κοίταζε μέσα. με το που έβρισκε ευκαιρία να τρυπώσει, έτρεχε για να προλάβει να κρυφτεί. όταν βάζαμε φαγητό στο απέναντι πεζοδρόμιο, τρέχαν όλα τα γατιά, έτρεχε και αυτός, έκανε πως έτρωγε αλλά έφευγε γρήγορα· έπρεπε να του βάλουμε λίγο παράμερα, ξεχωριστά από τα άλλα. έτσι κι αλλιώς είχε σίγουρο φαγητό από τη γειτόνισσα, που τάιζε μόνο αυτόν. είχα να το δω μέρες, ρώτησα αν το είδαν. το αυτοκίνητο το χτύπησε λίγα μέτρα πιο κάτω, στη στροφή· στα μισά του ιουλίου του δύο χιλιάδες δεκαέξι.
κείμενο γιώργος βιτέλλας
_η σκυλίτσα Χθες το απόγευμα γύρω στις οκτώ βλέπω την μικρή μου σκυλίτσα να σπαρταράει έξω από την πόρτα μας βγάζοντας αφρούς· «Όχι ρε γαμώτο φόλα είναι». Η κατάσταση δύσκολη και οι επιλογές ελάχιστες. Με την βοήθεια των φίλων προσπαθούμε να την σώσουμε: ενέσεις για εμετό, ενέσεις για την καρδιά αλλά κανένα αποτέλεσμα μετά από δεκαπέντε με είκοσι λεπτά κατέληξε. Με το λιγοστό φως από το φεγγάρι πήγα σε ένα διπλανό χωράφι έκανα ένα λάκκο και την έθαψα. Πριν λίγες μέρες είχε γεννήσει. Υ.Γ. Έκανα ό,τι μπορούσα για να ζήσουν τα μικρά· τα πέντε από τα έξι πέθαναν τη νύχτα με το πολύ κρύο, το τελευταίο το πήγα στον κτηνίατρο, έμοιαζε να τα καταφέρνει· τελικά μετά από πέντε μέρες πέθανε.
04 16
_the animals το σπίτι του ανατέλλοντος ηλίου· από πιτσιρίκα μου άρεσε αυτό το τραγούδι, δε μπορούσα να καταλάβω πώς συνδυάζεται ένα τοπίο λες από ιαπωνία, με μια φωνή άντε-και-γαμηθείτε-όλοι-σας. έντεκα και τριάντα με δώδεκα ο ήλιος στη σωστή θέση· κάτω από ένα φοίνικα ένα ζευγάρι κοιμάται αγκαλιά, γύρω τους σοροί από κλαδιά δέντρων· ξαφνιάζονται από την παρουσία μου, το αγόρι με κοιτάει με ύφος φοβισμένου ζώου τι-θες-εσύ-εδώ-μωρή; τους ξύπνησα μάλλον. διασχίζω το πάρκο με την ελπίδα ότι κάπου εδώ κοντά είναι όλοι και θα επιστρέψουν το συντομότερο. the house of the rising sun· το ραδιόφωνο εντός κλίματος, μου δίνει το θάρρος και τον ρυθμό που χρειάζομαι και ο eric bardon μου θυμίζει αυτό που πάντα ήξερα: η ιαπωνία δεν είναι ιαπωνία το πάρκο δεν είναι το πάρκο. είκοσι δύο και τριάντα με είκοσι τρεις, πολύ μετά από τη δύση του ηλίου την ώρα που δέντρα, βασιλιάς, άλογο, σκαλιά και πρεζάκια γίνονται ένα, δημιουργώντας μια μεγαλειώδη σύνθεση, η ζωή στο πάρκο μπαίνει σε φυσιολογικούς ρυθμούς και ο ήλιος ανατέλλει ξανά.
φανή τσακιρίδου
05 16
γιάννης κωσταρής
06 16
_τα άλογα ύστερα από μια ώρα περπάτημα ανάμεσα σε πεύκα, έλατα, οξιές και λίγες σημύδες, έφτασα στην καλύβα· από το γάβγισμα των σκυλιών κατάλαβα πού ήταν τα άλογα· θα έκανε δυο-τρία φορτώματα ακόμα και θα σταματούσε για μεσημέρι· πήγε παραπέρα στο ξέφωτο για να δέσει τα ζώα· «πάντα δένω ένα, τον αρχηγό, και τα άλλα μένουν γύρω του· όμως πριν από λίγες μέρες την καλύτερη φοράδα, τη βέρα, που ήταν αρχηγός, την έφαγε αρκούδα»· η διαδοχή της δεν είχε ξεκαθαρίσει· πότε έδενε τον φώντα, το μαύρο άλογο, και πότε τον μπέμπη, το κόκκινο, που ήταν οι επικρατέστεροι· αυτά, μέχρι να μεγαλώσει ο μηνάς, που θα γίνει ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός. είχε ακόμη ένα μικρό, την πόπη, ένα γκρίζο, την μπέτυ έξι χρονών, τρεις φοράδες, τη ντίνα, τη σοφία και τον σπύρο και ένα μουλάρι, το μιάσο, το σύνολο εννιά ζώα· τα ζώα τα αγαπάει, ξέρει τα χούγια του καθενός, τα φροντίζει· το απόγευμα τους έβαλε ταΐστρες με καλαμπόκι και στο πιο μικρό, το ορφανό πουλάρι της βέρας, έδωσε ψωμί και το βοήθησε να μάθει το καλαμπόκι· τάισε τα τρία σκυλιά, έβαλε κουδούνια στα άλογα και έδεσε τον μπέμπη· τα υπόλοιπα σιγά σιγά μαζεύτηκαν γύρω του. αν και νέος σε ηλικία, είναι ο τελευταίος υλοτόμος - αγωγιάτης στην περιοχή· δεν τον πειράζει που ζει απομονωμένος, αλλά η δουλειά εδώ του αφήνει λίγα χρήματα· ίσως ήδη να έχει γυρίσει στο χωριό του και με τα άλογα πηγαίνει βόλτα τους τουρίστες στο φαλακρό.
καρά ντερέ, νομός δράμας από το βιβλίο μικρές ιστορίες πατριδογνωσίας
κατερίνα καμπίτη
_υπάρχει αγάπη Πάω όπου πάει το άλογο. Αν είμαστε φίλοι, ή μια πολύ καλή παρέα, ή έτσι τα έφεραν οι περιστάσεις είναι δικά σας ζητήματα. Δεν είμαι ο σκύλος. Δεν είναι παράλογο. Είμαι το άλογο; Είναι το άλογο.
07 16
_Σώτος
Η άσπρη παχιά γάτα δραπέτευσε γύρω στα ξημερώματα.
Η μετακόμιση ήταν αναγκαστική.
Όταν ήμουν στο δημοτικό ακροπατούσα στα δάχτυλά μου.
Μα χωρίς άλλες επιλογές όλα είναι απλά. Όπως το μικρό του δωμάτιο έτοιμο από καιρό καθαρό, τακτοποιημένο. Τα πράγματα έφτασαν μετά. Όχι πολλά ένα ψυγείο, ψηλό λευκό μια κούτα με μικροπράγματα λίγα εργαλεία για την κουζίνα ένα παλιό στρώμα ένα μικρό κομοδίνο με μια αράχνη τυλιγμένη στο αριστερό του πόδι. Την επομένη ήρθε κι εκείνος. Μαζί με τα ζώα του. Τη μια την παχιά άσπρη γάτα την άλλη την φουντωτή γκρίζα και τον πιστό του παπαγάλο. Πενήντα πέντε ετών, αδύνατος, χλωμός πάνω στο μεγάλο του μαύρο παπούτσι. Βημάτισε αργά στο μπαλκόνι. Ατένισε τη θάλασσα. Ποιος το περίμενε; Από την πόλη στο νησί. Για πάντα. Έκλεισε τα ζώα μέσα. Εκείνη τη νύχτα κοιμήθηκαν όλοι μαζί.
Μπορούσα να παίξω ποδόσφαιρο, κρυφτό, κυνηγητό. Θα μπορούσα να σε βρω όπου και να ‘σουν. Ήμουν ένα μεγάλο λάθος. Την άλλη μέρα απ'τη σχισμή της ξύλινης πόρτας ξεμύτισε η γκρίζα η φουντωτή. Βολτάρισε στον κήπο Δειλά Ξεθάρρεψε Χάθηκε στα χωράφια. Άδικα τη φώναζε όλο το απόγευμα. Ας είναι... εσύ έχεις επιλογή. Αν θες γυρνάς. Έμεινε ώρες να μελετά με τα μάτια τα γύρω χωράφια Ώσπου στη λάμψη του ηλιοβασιλέματος η φιγούρα του στένεψε. Τότε το μαύρο του παπούτσι μεγάλωσε πιο πολύ. Τέλος το σώμα του έδειχνε τόσο λεπτό σαν κλωστή που ξηλώθηκε απ΄ τον ουρανό και έπεσε στη γη φυτεμένη σ' ένα τεράστιο μαύρο βαρίδι. Οφθαλμαπάτη Το βράδυ αποκοιμήθηκε δίπλα στον παπαγάλο του. Ήσυχος, κοιμόταν κι αυτός στηριγμένος στο ένα του πόδι.
φραντζέσκα ντόγκα
08 16
κείμενο ειρήνη ντάλη
_Κυνηγετική Περίοδος Με δυσκολία γεννιέται το πρώτο φως Έχει ανησυχήσει και η γάτα Από ώρα ακουμπισμένη στο παράθυρο Μαζεύεται σιγά σιγά Πώς να συνηθίσει τις τουφεκιές; Ούτε εγώ μπορώ Ευτυχώς Αλλιώς θα έχανα αυτή την λειψή εναπομείνασα πλευρά μου Ζώο και γω Όπως και αυτοί Μα ποιος θυμάται; Θρασύδειλοι που δεν αξιωθήκαμε να 'χουμε φτερά Ντυνόμαστε μασκαράδες Ανήμποροι να καμουφλαριστούμε Τα αυτιά της γάτας περισκόπια στο κάθε μπαμ Και γω αποχαυνωμένη Με μάτια ραγισμένα Κοιτάζω τα φτωχά βουνά Κομπιάζοντας ακούγεται μέσα μου το τραγούδι που λέμε στη Μυρτώ Ένα ελάφι μια φορά Στο μπαλκόνι του κοντά Έβλεπε τον κυρ Λαγό Να ΄ρχεται σ’ αυτόν Φίλε τρέμω φοβερά! ο εχθρός με κυνηγά! Φίλε άνοιξε γοργά! Γεια σου φίλε γεια..
φωτογραφία γιάννης κωσταρής
09 16
Ξέρουμε πως όλοι είμαστε ζώα Η γιαγιά μου όμως μάλωνε τον σκύλο μας Έκτορα φωνάζοντάς του: «Εσύ δεν θα γίνεις ποτέ άνθρωπος» 10 16
άννα γιαρμενίτη
Από τη μεγάλη βιτρίνα με τους θησαυρούς της, διάλεξα ένα μικρό μπιμπελό σκύλο που κρατάει στα δόντια ένα ποντικό και του λείπει το πίσω πόδι. Εξίσου άτακτος με τον Έκτορα, σπασμένος σε πολλά σημεία, έχει μάτια κόκκινα του Κέρβερου. Πώς κέρδισε μια θέση δίπλα στα φιλντισένια κιάλια θεάτρου και τις ροκοκό πορσελάνες, κανείς δεν ξέρει.
Ο ΚΟΝΔΩΡ δεν πετάει πια στον εμπορικό πεζόδρομο της Λάρισας Κι ούτε είναι πια τόσο εμπορικός. Γνωρίζω ένα σίφουνα που ονειρεύεται να ξηλώσει αυτά τα κόκκινα γράμματα ένα βράδυ στα κρυφά και πάντα αναρωτιέται πού πετάει τώρα ο ΚΟΝΔΩΡ.
άρης παύλος
_το δώρο Μου το ‘φερε δώρο, ο μετανάστης θείος μου από την Γερμανία, ήμουν εκστασιασμένος, ένα ελαφάκι που το κούρδιζες και περπατούσε κουνώντας το κεφαλάκι του. Ένοιωθα ότι ήμουν πιο δυνατός μ΄αυτό το ζωάκι, μ'άρεσε που ήταν χνουδωτό. Το βρήκα χρόνια μετά στο πατρικό μου, δεν μένει κανείς πια εκεί, έλειπε το κουρδιστήρι και το κεφαλάκι του είχε ξεβιδωθεί αλλά στεκόταν στη θέση του. Το πήρα μαζί μου, δεν ήθελα να χαθεί στο πέρασμα του χρόνου, το έβαλα σε μια γωνιά μαζί με μια φωτογραφία με τον αδελφό μου και μια λίρα που μου ‘δωσε η μάνα μου πριν λίγα χρόνια· μου δίνει ακόμα δύναμη.
11 16
κατερίνα πορταρίτη
_Ενοικιάζεται Ενοικιάζεται ισόγεια γκαρσονιέρα, 28 τ.μ. Κεντρικά, με μικρή αυλή και κατοικίδιο. Το κατοικίδιο διαθέτει αυτόματο σύστημα καθαρισμού, λειτουργεί καλλωπιστικά και ενίοτε εκτελεί χρέη συγκατοίκησης, φέρνοντας ερπετοειδή δώρα στους ενοίκους. Τιμή συζητήσιμη.
12 16
κείμενο αναστασία χρόνη / φωτογραφία μαρία μίχου
_Σύµφωνο Συµβίωσης Όταν μπήκα στο πλοίο την βρήκα ήδη εκεί. Κοιμόταν πάνω στο παγκάκι με τα δυο σκυλιά της συντροφιά. Ένα μικρό κι ένα μεγάλο. «Συνήθως δείχνει τα δόντια της» μου είπε, όταν κάποια στιγμή το μικρό με πλησίασε για να με μυρίσει. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μού αράδιασε έναν σωρό ιστορίες και αξιόλογα περιστατικά από την κοινή τους ζωή. Μου περιέγραψε με εξονυχιστική λεπτομέρεια τον χαρακτήρα, τις ιδιαιτερότητες και τα χούγια τους. Κι απ’ το ειδικό πέρασε στο γενικό αναλύοντας τα χαρακτηριστικά της ράτσας στην οποία ανήκε το καθένα. Παρατηρούσα τα σκυλιά, που είχαν από ένα ίδιο φιογκάκι στο κεφάλι και φορούσαν από ένα ίδιο ζακετάκι –σαν τα δίδυμα μωρά που οι γονείς για κάποιον ανεξήγητο λόγο τα ντύνουν πανομοιότυπα- και μου έρχονταν στο μυαλό όλα εκείνα τα πράγματα, που υπάρχουν για τους σκύλους και για τα ζώα εν γένει (και που μάλλον τα ίδια ποτέ δεν θα είχαν επιθυμήσει). Κομμωτήρια ζώων, ρούχα, ξενοδοχεία, κλουβιά, παιχνίδια και ειδικές τροφές. Κι όλα τούτα συγκεντρωμένα σε μια κοινή πρακτική που μοιάζει σαν να υπήρχε από πάντα, σαν να πρόκειται για φυσική ροή πραγμάτων. Τα ζώα κυνηγούν, πετούν, κολυμπούν, ζευγαρώνουν έχοντας το ένστικτο για οδηγό. Απέχουν απ’ την ανθρωπομορφική αντίληψη μέσα απ’ την οποία τείνουμε να τα βλέπουμε. Τους φορτώνουμε την μοναξιά μας, περιορίζουμε την ελευθερία τους και καταπιέζουμε την φυσική τους ροπή να συμπεριφέρονται ενστικτωδώς γιατί αυτό δεν μπορούμε να το χωρέσουμε, ως έλλογα όντα μαθημένα να κοντρολάρουμε το ένστικτο...συνήθως. Αν στα ζώα αυτή είναι η βασική αρχή, ο άνθρωπος ρυθμίζει το ένστικτο για χάρη της ύπαρξης μέσα σε κοινωνίες. Μάλλον αυτή η σχέση πάντα θα έχει κάτι το ασυμβίβαστο...
13 16
14 16
μιχάλης καλούπης
_Η γιαγιά µου και η Ρόζα Τελευταία φόρα που πήγα στη Σιδηρούντα, η γιαγιά μου είχε κάνει μηλόπιτα. «αχ βρε Μιχαλάκη μου... εύτη η μηλόπιτα που ήκαμα, μπελάδες που μου βαλε... βρε εξεκίνησα κι ύστερα είδα πως δεν είχα ζάχαρη, δε μ' έφτανε, ήθελε λιγάκι ακόμα. κι ύστερα, σκεύγομαι... βρε εν έχει ένα γείτονα, εν ήμεινε ένας άθρωπος στο χωριό να πας να του ζητήσεις, κάτι, ένα φλυτζανάκι ζάχαρη, αμα χρειαστεί, μιαν ασπιρίνη, δυο ντομάτες και σου τις γυρίζω αύριο... ψυχή... εν εκοιμήθηκα το βράδυ απέ τη σκάση μου... εύτη η μηλόπιτα μου βγαλε τη ψυχή μου...» Έχουν δύο σκυλιά στο χωριό, μαζί με τις πολλές γάτες και κοτούλες τους. Η Ίρμα είναι το σκυλί "του παππού μου". Τον συνοδεύει στο καφενείο, είναι μεγάλη σε ηλικία πια και την περισσότερη ώρα κοιμάται στα πόδια του, στην καρέκλα, μιας κι εκείνος έχει χτυπήσει το πόδι και δεν πολυπερπατάει πια. Η Ρόζα, ή αλλιώς "ο κόκκινος" ή αλλιώς "η καλή μου κόρη" είναι "της γιαγιάς μου". Την ακολουθεί παντού. Παντού. Τρέχει να προλάβει τον ψωμά που περνάει δυο φορές τη βδομάδα. Πάει βόλτα μαζί της μέχρι το περιβολάκι. Περιμένει τον ταχυδρόμο τις Δευτέρες. Κάθε φορά που την ταΐζει από το χέρι της, μου λέει η γιαγιά να δω με πόση προσοχή και ευαισθησία, σα να είναι τα δάχτυλά της φτιαγμένα από το πιο εύθραυστο γυαλί, η Ρόζα παίρνει το κουλουράκι, ώστε να μην την πληγώσει καταλάθος με τα δόντια της. Κάθε φορά που πηγαίνω στο χωριό, αγκαλιάζω το σκυλί όπως αγκαλιάζω και τη γιαγιά μου. Αν δεν υπήρχε αυτή για συντροφιά της, ξέρω πως η γιαγιά θα είχε ήδη παραδοθεί. Στα χρόνια, στη μοναξιά και στο μαράζι.
κείμενο αλεξάνδρα σαλίμπα / φωτογραφία γιάννης κωσταρής
_η χελώνα «Είναι πάρα πολύ ωραίο. Βλέπεις μια ωραία χελώνα μέσα στο ιβάρι σου και έρχεται άλλη έμπνευση. Λες τώρα θα πέσω μέσα στη θάλασσα, να την πλησιάσω, να την χαϊδέψω και να με πάει βόλτα. Όπως το έκανα και εγώ αυτό. Έπεσα μέσα στο ιβάρι, βρήκα τη χελώνα, ήρθε κοντά μου, η χελώνα δεν με πείραξε, ήρθε κοντά μου. Την έπιασα κάτω από το καύκαλο, από κάτω μεριά και με πήγαινε βόλτα μέσα στο ιβάρι γύρω- γύρω. Μετά την έπιασα τη χελώνα από πάνω και από κάτω και την πέταξα έξω να την απελευθερώσω. Ήταν πολύ ωραία μέρα και σημαντική εκείνη για ‘μένανε.» Χρήστος Κάππας, Ψαράς στη Λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου
15 16
γιάννης κωσταρής
_επίλογος Οι άνθρωποι αναζητούν τη σιωπή επειδή αναζητούν τη λύτρωση από τον εαυτό τους, ενώ τα άλλα ζώα ζουν μέσα στη σιωπή επειδή δεν χρειάζονται λύτρωση. από το βιβλίο του John Gray Η σιωπή των ζώων
τις δυο προηγούμενες μέρες έβρεχε· οι πρώτες βροχές του φετινού χειμώνα. κινηθήκαμε αργά με το αυτοκίνητο στο στενό άγριο και λασπωμένο δρόμο πάνω στο βουνό. τριγύρω μας βουνά, πέτρες και ζώα· κυρίως κατσίκια αλλά και πρόβατα, αγελάδες, σκυλιά, άλογα. ο καιρός άλλαζε συνεχώς, καθώς προχωρούσαμε όσο περνούσε η μέρα, όλο και περισσότερο μπαίναμε στον κόσμο των βοσκών και των ζώων, όλο και πύκωνε η ομίχλη. αργά το απόγευμα με βροχή φτάσαμε στην τελευταία στάνη. η ομίχλη σα να είχε απορροφήσει τους ήχους, τα χρώματα και το τοπίο. τριγύρισα στους στάβλους, πρόχειρα φτιαγμένοι όπως παντού, μέσα δεν είχε ζώα. ξαφνικά σε ένα γύρισμα του κτιρίου τα είδαμε· μας είδαν και ΄κείνα, το ένα πίσω από το άλλο τρέχοντας νευρικά μας προσπέρασαν και συγκεντρώθηκαν κάτω από το δέντρο λίγα μέτρα πιο πέρα. μετά σιωπή, καμιά κίνηση, ψιλόβροχο και ομίχλη· βλέμματα· δεκάδες ζευγάρια μάτια καρφωμένα πάνω μας, το δικό μας βλέμμα πάνω τους, τα σώματά τους ακίνητα, τα σώματά μας ακίνητα. σα να είχαν συντονιστεί και οι αναπνοές μας, λιγόστευε το φως, πύκνωνε η ομίχλη, τα πρόβατα εκεί κολλημένα μεταξύ τους, μπροστά από το δέντρο. «σπάσαμε» την εικόνα για να την φωτογραφίσουμε. φεύγοντας πρόσεξα ότι πάνω από το κεφάλι μας, ήταν κρεμασμένα εργαλεία του τσοπάνη· τσιγκέλια και σχοινιά. μέσα από τις λάσπες φτάσαμε στο αυτοκίνητο.
16 16
ταιριάζουν οι φωτογραφίες σας με τις δικές μας;
μπορείτε να μας τις στείλετε έως τις 30 ιανουαρίου
ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΕΥΧΟΣ_
παιχνίδια
info@misafir.gr
για το τεύχος μηδέν δέκα στον συντονισμό και την καλλιτεχνική επιμέλεια γιάννης κωσταρής και φανή τσακιρίδου με φωτογραφίες και κείμενα συμμετέχουν γιώργος βιτέλλας, άννα γιαρμενίτη, μιχάλης καλούπης κατερίνα καμπίτη, κλεοπάτρα κουρλαμπά, γιάννης κωσταρής, μαρία μίχου, ειρήνη ντάλη, φραντζέσκα ντόγκα, άρης παύλος, κατερίνα πορταρίτη, αλεξάνδρα σαλίμπα, μελισσάνθη σαλίμπα, άννα μαρία σπηλιωτοπούλου, αρτέμης τίμασουκ, φανή τσακιρίδου, αναστασία χρόνη, vanessa roveto διορθώσεις κειμένων ειρήνη ντάλη το misafir κυκλοφορεί κάθε δυο-τρεις μήνες χωρίς χρήματα μέσω του σάιτ misafir.gr και της διαδικτυακής πλατφόρμας issuu.com email info@misafir.gr το επόμενο τεύχος θα κυκλοφορήσει τον φεβρουάριο του δεκαεπτά τεύχος 10 δεκέμβριος δύο χιλιάδες δεκαέξι
Ένα ελάφι µια φορά Στο µπαλκόνι του κοντά Έβλεπε τον κυρ Λαγό να ΄ρχεται σ’ αυτόν. Φίλε τρέµω φοβερά! ο εχθρός µε κυνηγά! Φίλε άνοιξε γοργά! Γεια σου φίλε γεια.
παιδικό τραγούδι
οι φωτογραφίες στο επόμενο θέμα, είναι της άννας μαρίας σπηλιωτοπούλου στη σελίδα ταιριάζουν οι φωτογραφίες σας με τις δικές μας; της μαρίας μίχου στο θέμα τεύχους, στους συντελεστές και αμέσως πριν της φανής τσακιρίδου στο εξώφυλλο, στα περιεχόμενα, στις λέξεις και στην ηλεκτρονική διεύθυνση του γιάννη κωσταρή
«το άλογο ήταν µόνο του και κάλπαζε, στάθηκε λίγο και µέτα έφυγε» η φωτογραφία είναι της κλεοπάτρας κουρλαµπά τραβήχτηκε το καλοκαίρι του δύο χιλιάδες δεκαέξι στην καλαµάτα
είναι η τελευταία φωτογραφία του misafir 10 µε θέµα τα ζώα