θέμα τεύχους ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ
μια φωτογραφία και μερικά πράγματα που γνωρίζω γι’αυτήν
ΤΕΥΧΟΣ 12 | ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2Ο17
. . . ο κόσμος ο ίδιος δεν έχει νόημα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι α-νόητος, αλλά ξετυλίγεται χωρίς νόημα, χωρίς γιατί και επειδή. Ξετυλίγεται σαν παιχνίδι. Κώστας Αξελός
_περιεχόµενα
01 / ειρήνη ντάλη 02 / φραντζέσκα ντόγκα 03 / κατερίνα πορταρίτη 04 / σταυρούλα μπάκα 05 - 06 / άννα γιαρμενίτη 07 / φανή τσακιρίδου 08 / κατερίνα καμπίτη 09 - 10 / γιάννης κωσταρής 11 / κωνσταντίνος μπερδέκλης 12 / bernard steffin 13 / karina sanchez 14 / αναστασία χρόνη 15 / ίρις φουστέρη 16 / γιάννης κωσταρής 17 / γιώργος λύρας ασυνόδευτες φωτογραφίες κατερίνα καμπίτη, άννα χρονάκη, φανή τσακιρίδου, γιάννης κωσταρής ΤΗΕ END φανή τσακιρίδου
τεύχος 11 απρίλιος 2017
λέγκο γουάι φάι κρυφτό σήμερα στις οκτώ πλέιμομπίλ ζούγκλα σούπερ ήρωες πεταλούδα σπασμένα και πολύτιμα rebus ο μικρός μου αδελφός μανό κοκκινοσκουφίτσα το κόκκινο αλυσοπρίονο παραλία φαρουέστ viento πρωινός ήλιος ραβασάκι φαντάσματα σαν το λίβα που καίει τα σπαρτά αγόρια κούνια καλοκαίρι κορίτσια σκέιτ ταξίδι δι εντ
κείμενο ειρήνη ντάλη / φωτογραφία γιάννης κωσταρής
_συναρμολόγηση ΠΡΩΙ Πρώτα το ένα χέρι Έπειτα το άλλο Βίδωσέ τα καλά. γερά· μη τυχόν παραλύσουν Και τώρα τα πόδια· μη μπερδέψεις το αριστερό με το δεξί, έτσι κι αλλιώς δύσκολη η ισορροπία, μην τη ζορίζεις Κάρφωσε το χαμόγελο. όχι όχι μειδίαμα· να ναι έτοιμο να σχιστεί το στόμα, τόσο πολύ Μην ξεχάσεις πριν φύγεις να λασκάρεις τα νεύρα Ενδυμασία κατά βούληση. ΑΠΟΓΕΥΜΑ Επιδιορθώσεις Το χαμόγελο, πρόσεξε το χαμόγελο, έχει χαλαρώσει Ίσιωσέ το λίγο Χτένισε τα μαλλιά Τα μάτια δεν γυαλίζουν. τα δάκρυα. βρες τα δάκρυα Τρίψε τα χέρια. το ένα με το άλλο. μέχρι να αισθανθείς, μη σταματάς. ΝΥΧΤΑ Προσοχή στην αφαίρεση Τι θα αφήσεις τελευταίο Την καρδιά... μην ξεχάσεις την καρδιά.
01 17
_παιχνίδια Άνοιξε το κουτί του σε μια άκρη είχε μαζέψει τ’ αστέρια πιο δίπλα στοιβαγμένα τα σύννεφα και το φεγγάρι που γυάλιζε στην άμμο. Η άμμος τέλειωνε στη θάλασσα κι η θάλασσα στον ουρανό. Απέναντι πιο πέρα τα δέντρα σκαρφάλωναν στο βουνό και το βουνό στα σύννεφα. Απ’ τα ψηλά στα χαμηλά ίδια κατάληξη. Χαμογέλασε κι έλαμψε, σαν τον ήλιο. Μα ήταν παιδί ακόμα. Τι να ξέρει από τάξη; Έβαλε το χέρι του και τ’ ανακάτεψε. Έγινε το κύμα σύννεφο η θάλασσα λιβάδι κι οι ανεμώνες έγιναν πουλιά . Τέλος έμειναν μόνο χρώματα τα μωβ, τα κίτρινα, τα θαλασσιά. Χαμογέλασε ολόκληρος. Ήταν παιδί δεν ήξερε... ήταν ο έρωτας.
φραντζέσκα ντόγκα
02 17
κατερίνα πορταρίτη
ΣΟΥΠΕΡ
ΗΡΩΕΣ
03 17
ΟΙ ΚΑΚΟΙ ΕΧΑΣΑΝ Η ΠΟΛΗ ΣΩΘΗΚΕ ΟΙ
Ι ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ ΠΙΑ
σταυρούλα μπάκα
_Προφητικά παιχνίδια Τα παιδιά κάποια στιγμή μεγαλώνουν. Ανοίγουν τα φτερά τους και φεύγουν. Μέχρι τότε εξασκούνται στο πέταγμα παίζοντας μιμούμενα άλλοτε τις πεταλούδες, άλλοτε τις μέλισσες ή τις νεράιδες και ενίοτε τους σούπερ-ήρωες.
04 17
άννα γιαρμενίτη
σπασμένα και πολύτιμα γιατί ήταν αυτά που δώσαν την περισσότερη χαρά κι όταν τα κοιτάζεις πάντα θ' ακούς να σε φωνάζουν «έλα να φας» αλλά να μην πεινάς.
το κομοδίνο γράφεται με δύο ο πάντα το ξεχνώ θέλω να του βάλω κι ένα ω ο αδερφός μου στα εφτά του, διάλεγε να του βάλει ένα όπλο κι αυτό με δύο ο το βιβλίο με τις προσευχές ήταν εκεί έτσι κι αλλιώς το φως είναι κάποιες φορές ενοχλητικό.
05 17
άννα γιαρμενίτη
_REBUS - Nομίζω οι χαρτοταινίες καλύτερα να μπουν χωρίς κείμενο. - Ναι, κι εγώ προτιμώ χωρίς κείμενο, εφόσον είναι REBUS -εικονολέξεις, τα φτιάχναμε κάποτε για παιχνίδι. Έχουν ωραία ιστορία τα συγκεκριμένα αλλά προτιμώ να τη διηγηθώ σε άλλη φάση. Ίσως με άλλη φωτογραφία.
06 17
φανή τσακιρίδου
_όταν μεγαλώσω θα σπουδάσω ινδιάνος - ο φίλος μου ο σπύρος έφτιαχνε για όλους στη γειτονιά τόξα και βέλη και παίζαμε τους ινδιάνους. συνήθως σώζαμε τα κορίτσια από τις αρκούδες και διάφορα τέτοια. ήμασταν μόνο ινδιάνοι· ο σπύρος ήθελε να πάει στο πανεπιστήμιο να σπουδάσει ινδιάνος· τέτοια τρέλα! τις απόκριες τον έντυναν καουμπόη και αυτό δεν του άρεσε καθόλου. - εμείς παίζαμε σινεμά· η αδελφή μου ήταν η ζωή λάσκαρη και ‘γω η χλόη λιάσκου· τις κούκλες μας δεν τις παίζαμε για να μην τις χαλάσουμε, τις στολίζαμε στο κρεβάτι.
07 17
08 17
κατερίνα καμπίτη
Χτύπησε το κουδούνι. -εμπρός, ποιος είναι; -Είμαστε οι λέξεις -περάστε. Πώς είστε έτσι ντυμένες; -Μας ζήτησες εχθές το βράδυ και βάλαμε τις τουαλέτες μας. -ναι αλλά τώρα είναι πρωί -Περιμέναμε -καλά τι να σας προσφέρω; -Κοκτέιλ -πρωί πρωί; -Όλοι οι συγγραφείς είναι αλκοολικοί -ναι αλλά εσείς είστε οι λέξεις -Παίρνουμε οινόπνευμα, δίνουμε πνεύμα ...συνεχίζεται
γιάννης κωσταρής
_τα παιχνίδια της μυρτώς η μυρτώ μόλις έκλεισε τα τρία, της αρέσει να παίζει ρόλους: - ποια είσαι τώρα µυρτώ; - είµαι το µικρό γουρουνάκι.
09 17
γιάννης κωσταρής
_τα παιχνίδια του γιάννη ο γιάννης είναι σαράντα επτά, τα βράδυα δεν κοιμάται καλά, το πρωί μόλις φεύγει από το σπίτι περνά πρώτα από τη θάλασσα. - γιώργο θα γράψεις τίποτα για τα παιχνίδια; - τι να γράψω ρε φίλε; τα παιχνίδια αφορούν τα παιδιά, είναι δικός τους κόσμος.
10 17
10 17
κωνσταντίνος μπερδέκλης
Τα παιχνίδια σαν υποκατάστατα χαμένων παραδείσων. Της μήτρας σαν παράδεισος. Ενθύμια μεγαλείων και προσωπικών στιγμών. Και τώρα που τα λάφυρα έχουν κερδηθεί και μένουν σκονισμένα, τι θα κάνεις; Παίξε! ‘Ωσπου να τελειώσει ο χρόνος. Μέχρι το τέλος του κόσμου ή ακόμα καλύτερα μέχρι ο χρόνος να γίνει άχρονος. Δες το και απο μόνος σου απο πότε υπάρχουν. Τι φωτίζουν κάθε φορά οι ανασκαφές. Πόσοι πολιτισμοί χαμένοι και ποιες ίδιες ανάγκες τα δημιουργούν. Σε τι επιστρέφουμε πάλι και πόσα ίδια πράγματα μας χαρακτηρίζουν. Και ανάμεσά τους κόκκαλα και μήτρες και φόβος και ελπίδα και ανθρώπινα παιχνίδια. Τόση επιμονή για την ζωή. Σε αυτό το πράγμα που γίνεται ξαφνικά φρίκη και μετά αφέλεια και μετά παιχνίδι. Αν ήμασταν εμείς η ανθρωπότητα θα είχε τελειώσει. Ο κόσμος θέλει άλλους ανθρώπους. Τόσα κόκκαλα και παιχνίδια και αφέλεια, και να: «βλέπεις; η γη γυρίζει». Είναι το καύσιμο. Το καύσιμο για να πορεύεται. Τα παιχνίδια που έγιναν πετρέλαιο στα σωθικά της γης μαζί με τα κοχύλια. Το πετρέλαιο που έγινε πλαστικά παιχνίδια. Ο πυλός που πλάστηκαν και ο πυλός που ξαναέγινε χώμα. 11 17
bernard steffin
_Toys R us ... Τα παιχνίδια είμαστε εμείς
12 17
Often ..the toy is an object and apart from the strait forward child object or any other straight forward usable and abusable object , there might be evolution to the idea of the object and its use .. Toys R us is an american toy company , its a chain store company , globally operating and manufacturing traditionally under best conditions for toys, kids, papas and mamas and the shareholders.
Συχνά... το παιχνίδι είναι ένα αντικείμενο και μπορεί να υπάρχει πέρα από την κυριολεκτική σημασία ενός αντικειμένου που ανήκει σε ένα παιδί ή οποιασδήποτε άλλης σημασίας χρηστικού ή καταχρηστικού αντικειμένου· μπορεί να υπάρχει εξέλιξη της ιδέας αυτού του αντικειμένου και της χρήσης του... Το ToysRus είναι μια αμερικάνικη εταιρεία παιχνιδιών, μια αλυσίδα καταστημάτων, που διαχειρίζεται και κατασκευάζει παγκοσμίως κάτω από τις καλύτερες συνθήκες παιχνίδια, για τα παιδιά, μπαμπάδες, μαμάδες και μετόχους.
_1. in a country free of culture and history of the momentary rules, a bumper of a car, an old car with bullit holes might even be a statement. this bumper is probably from a 80ies car and hence a piece of historical dimension. the toy object is missing here, we just see the result of the abusage ... Σε μια χώρα χωρίς κουλτούρα και ιστορία στιγμιαίων κανόνων, ο προφυλακτήρας ενός αυτοκινήτου, ένα παλιό αυτοκίνητο με τρύπες από σφαίρες, μπορεί να είναι μια δήλωση. Αυτός ο προφυλακτήρας είναι μάλλον από το '80 και άρα είναι κομμάτι ιστορικής διάστασης. Το παιχνίδι ως αντικείμενο λείπει από εδώ, βλέπουμε μόνο το αποτέλεσμα της κατάχρησης.
_2. In October the idea of a solution was near, yet so far, time has changed. Hopefully the end-solution will not be necessary... Τον Οκτώβριο η ιδέα για μια λύση ήταν κοντά, ωστόσο μακριά, ο καιρός είχε αλλάξει. Ελπίζοντας ότι η λύση-τέλος δεν θα είναι απαραίτητη.
_3. Prada shop on Prada shop on Hwy 90, art is everywhere, we just need guidance to see and feel it, Μαγαζί πράντα στο Prada shop on Hwy 90, η τέχνη είναι παντού, λίγη καθοδήγηση χρειαζόμαστε για να τη δούμε και να την αισθανθούμε.
Esta mañana tomaba mi ducha matutina (esa sin la que no puedo despertar) y mientras enjabonaba mi cabello noté un aleteo que golpeaba la ventana, sobresalté espantada pensando en lo que podría ser y vi ahí posada a una avispa de esas a las que siempre les tuve mucho miedo cuándo me percate de que no representaba ningún peligro inminente para mi continué con mi ducha y mientras veía a la avispa luchar por trepar, caerse y mojarse las patas, volver a trepar (sin éxito), quedarse quieta....pensar....tal vez frustrarse no sé...secandose la cola y las patas intentaba por todos los medios alejarse de mí...me asomé por la ventana y percibí una brisa de aire fresco soplando muy frío, pensé en que seguramente minutos antes de caer accidentalmente a mi baño esta pequeña se encontraba volando muy tranquilamente hacia sus labores diarias como cada día, y ahora por capricho del viento se encontraba prisionera aquí conmigo. Pensé en todas las veces que por algún motivo mi vida dio un giro inesperado y me encontré en una situación en la que quise luchar con todas mis fuerzas buscando la manera de escapar, en todas las veces que me caí y me tuve que levantar aunque no hubiera a donde ir... pensé en las veces que me encontré en la sala del hospital dónde quieta pensaba, me frustraba, me secaba la cara y me alejaba...pensé en las veces que sin saber las razones perdí algo valioso y en como me he sentido pequeña e insignificante ante situaciones que me superan en tamaño. Creo que en este universo gigantesco, somos una pequeña avispa que llevados por un viento extraño salimos de nuestra realidad conocida y aterrizamos en lugares que nunca esperamos estar, estos vientos representan cambios necesarios en nuestra vida y aunque no sepamos con certeza a donde nos llevan podrían estarnos llevando al lugar donde pertenecemos, porque la naturaleza en nosotros nos dice que luchemos no matter what que analizemos nuestras opciones y actuemos. Porque a final de cuentas podemos ser solo un juguete de la vida que hace con nosotros lo que se le antoja, no somas más que parte de su juegos y sus caprichos, no hay nada que hacer solo seguir jugando o abandonar.¬
karina sanchez
_Viento Άνεμος Σήμερα το πρωί κάνοντας το πρωινό μου μπάνιο- καθώς χωρίς αυτό αδύνατον να ξυπνήσω- κι ενώ σαπούνιζα το κεφάλι μου αντιλήφθηκα ένα φτεροκόπημα στο παράθυρό μου. Πετάχτηκα ξαφνιασμένη και προσπαθώντας να καταλάβω τί ήταν, είδα εκεί μπροστά μου μια σφήκα από αυτές που πάντα φοβόμουν. Όταν συνειδητοποίησα πως δεν αποτελούσε κανένα επικείμενο κίνδυνο για μενα, συνέχισα το μπάνιο μου. Χάζευα την σφήκα να σκαρφαλώνει, να πέφτει, να μουσκεύει τις πατούσες της, να ξαναπροσπαθεί να σηκωθεί δίχως επιτυχία, να στέκεται ήσυχη, να σκέφτεται, ίσως και να απογοητεύεται, στεγνώνοντας την ουρά και τις πατούσες της σε μια προσπάθεια να ξεφύγει από 'μενα. Έσκυψα το κεφάλι μου έξω απ’ το παράθυρο κι αισθάνθηκα την αύρα του καθαρού αέρα που φυσούσε κρύος. Σκέφτηκα πως σίγουρα, λίγο πριν αυτή η μικρή σφήκα πέσει κατά λάθος στο παράθυρό μου, θα πετούσε ήσυχη για τις συνηθισμένες της δουλειές έτσι όπως κάθε μέρα. Και τώρα από καπρίτσιο του ανέμου βρέθηκε εγκλωβισμένη εδώ μαζί μου. Μου ήρθαν στον νου όλες εκείνες οι φορές που για κάποιο λόγο η ζωή μου έπαιρνε μια στροφή απροσδόκητη και βρέθηκα στη θέση να θέλω να παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις, για να βρω έναν τρόπο να ξεφύγω. Σκέφτηκα όλες εκείνες τις φορές που έπεσα κι έπρεπε να σηκωθώ δίχως να ξέρω προς τα πού να πάω. Εκείνες τις φορές που βρέθηκα στη σάλα ενός νοσοκομείου σιωπηλή να σκέφτομαι, να απογοητεύομαι, να στεγνώνω τα δάκρυα και να απομακρύνομαι. Σκέφτηκα τις φορές που χωρίς να γνωρίζω τους λόγους έχασα κάτι πολύτιμο και πόσο μικρή κι ανήμπορη είχα νιώσει μπροστά σε καταστάσεις, που με ξεπερνούσαν σε μέγεθος. Νομίζω πως μέσα σ’ αυτό το γιγάντιο σύμπαν είμαστε μια μικρή σφήκα. Παρασυρμένοι από ένα περίεργο άνεμο βγαίνουμε από την γνώριμή μας πραγματικότητα και προσγειωνόμαστε σε τόπους που ποτέ δεν φανταζόμασταν πως θα βρεθούμε. Αυτοί οι άνεμοι αναπαριστούν στην ζωή μας τις απαραίτητες αλλαγές και, παρόλο που δεν γνωρίζουμε με σιγουριά προς τα πού μας οδηγούν, ίσως μας φέρουν στον τόπο όπου ανήκουμε. Η φύση μέσα μας μάς δείχνει να παλεύουμε, ό,τι κι αν συμβεί, να αναλύουμε τις επιλογές μας και να πράττουμε. Στο τέλος δεν μπορούμε παρά να είμαστε απλώς ένα παιχνίδι που η ζωή κάνει μαζί μας ο,τι της αρέσει. Τίποτε περισσότερο παρά ένα μέρος απ’ τα παιχνίδια και τα καπρίτσια της και το μόνο που μπορεί να κάνει κάποιος είναι είτε να συνεχίσει το παιχνίδι είτε να εγκαταλείψει. 13 17
αναστασία χρόνη
_Πρωϊνος ήλιος Τραβώντας τις κουρτίνες να μπει ο πρωινός ήλιος, αντί για την αυλόπορτα και το δέντρο που στέκουν εκεί πάντα, την αγαπημένη σου αμμουδιά βλέπεις ν’ απλώνεται στη θέση τους. Κι άλλοτε καταχείμωνο στους πολύβουους δρόμους περπατώντας, στρίβεις στη γωνία και πέφτεις πάνω σ’ ένα περιβόλι γεμάτο ανθισμένες πορτοκαλιές, που κάποτε βρέθηκες. Κι ο καθρέφτης που κοιτάς το πρωί πλένοντας το πρόσωπό σου, παράθυρο γίνεται σε μιαν υπερυψωμένη αυλή όπου δυο ζευγάρια μάτια χαζεύουν ουρανό. Στα πιο απίθανα μέρη βρήκε και τρύπωσε η ανάμνηση. Ξεπετάγεται μπροστά σου στις πιο ανύποπτες στιγμές. Παίζει μαζί σου το κρυφτό Κι αν είναι κάποιος να νικήσει Θα είναι εκείνη.
14 17
15 17
ίρις φουστέρη
_Με αγάπη, ο γείτονας Κάποια βράδια, παίζουμε ένα παιχνίδι στην γειτονιά μου. Συμμετέχουνε παρκαρισμένα αμάξια, γείτονες οδηγοί κι εγώ με το micra μου. Τα βράδια αυτά, μόνο εγώ ξέρω ότι παίζουμε (και το micra μου). Οι γείτονες οδηγοί παίρνουν πρέφα το επόμενο πρωί, όταν βλέπουν ραβασάκια γαντζωμένα στους υαλοκαθαριστήρες. Τα ραβασάκια είναι πάντα ανώνυμα, υπογράφει «ο γείτονας» ή «το αμάξι του γείτονα» και πάντα «με αγάπη». Το παιχνίδι ξεκινάει καθώς επιστρέφω νύχτα απ' την δουλειά και συχνά δεν βρίσκω να παρκάρω, όχι λόγω έλλειψης χώρου, παρά λόγω έλλειψης αίσθησης χώρου ή αίσθησης του γείτονα. Στην τσάντα της δουλειάς μου, είμαι τυχερή μιας και κουβαλώ ατέλειωτη μουσική, ιδρωμένα ρούχα και τετράδιο όπου μουτζουρώνω ανθρωπάκια να κινούνται. Το κλειδί βρίσκεται στο τετράδιο, γιατί έτσι έχω πάντα χαρτί για ν' αφήνω ραβασάκια. Μέχρι στιγμής έχω βάλει στην θέση τους, ένα αυτόματο piaggio (που νόμιζε ότι ήτανε αμάξι), ένα nissan almera και ένα skoda κάτι. Καμιά φορά βάζω και καρδούλες στα σημειώματα και με κοροϊδεύουν οι φίλοι μου στο φέισμπουκ. Ο Ν. μου λέει πως κάποιο βράδυ θα μου τη στήσουνε (επικίνδυνα παιχνίδια), ωστόσο με προτρέπει να φτιάξω μπόλικα ραβασάκια για να αφήνει κι αυτός καθώς γυρνά απ' την δουλειά. «Τι δηλαδή, φωτοτυπίες;» ρωτάω εγώ. «Όχι», μου λέει, «τα χειρόγραφα έχουν άλλη δύναμη». Σιγά σιγά, μιας και ολοένα μεγαλώνει ο αριθμός των οδηγών που πάσχουν από έλλειψη αίσθησης του γείτονα, σκέφτομαι πιο καλλιτεχνικά και θέλω να αφήνω λακωνικά ραβασάκια «μήπως δεν κατάλαβες;» ή «δεν δουλεύει το χειρόφρενο;» , αλλά οι γείτονες με τις προαναφερθείσες ελλείψεις ήδη ζούνε σε κατάσταση μεγάλης αφαίρεσης και δεν είμαι σίγουρη ότι θα καταλάβουν τον σκοπό του παιχνιδιού. Μετά θυμάμαι τον Αξελό που διάβαζα όλο το καλοκαίρι και πως ο σκοπός του Συμπαντικού Παιχνιδιού είναι να παίζεται, να ξετυλίγεται χωρίς γιατί, πως όλοι είμαστε και παίκτες και παιζόμενοι και μόλις τώρα θυμήθηκα ότι τον τελευταίο καιρό γκρινιάζω γιατί δεν περπατάω αρκετά κι αρχίζω να αναρωτιέμαι μήπως τελικά οι γείτονες οδηγοί είναι τα πιόνια του Σύμπαντος για να εκπληρωθεί η ευχή μου και έτσι να περπατώ ένα δυο χιλιόμετρα μέχρι να φτάσω σπίτι. Λοιπόν, το επόμενο ραβασάκι μου θα λέει: «Σ' ευχαριστώ που φροντίζεις την καλή λειτουργία της καρδιάς μου. Με αγάπη, ο γείτονας.» Ή «Είσαι ένα πιόνι και σ' ευχαριστώ.» Ή «Ποιος παίζει και ποιος παίζεται και πόσοι χωράνε σε μία γειτονιά;»
_η πλαστική σακούλα νύχτα στη χώρα, λίγο προτού κλείσουν τα καταστήματα· κρύο και βοριάς· περιμένω στο πεζούλι απέναντι από το δημοτικό να αδειάσει το καρτοτηλέφωνο· διαγώνια, στο σουβλατζίδικο, τα τραπεζάκια άδεια, μόνο ένας γέρος με μπαστούνι κάθεται δίπλα στην είσοδο· ανάμεσά μας μια σακούλα σκουπιδιών αφημένη στο δυνατό άνεμο, σηκώνεται ψηλά, κατεβαίνει, έρχεται κοντά μου, πηγαίνει προς το γέρο. κοιταζόμαστε, ένα ελαφρύ χαμόγελο σπάει την αμηχανία των προσώπων μας. σταματάει μπροστά του· στην αρχή αβέβαια και μετά με την ενθουσιώδη και άτσαλη σιγουριά πιτσιρικά την σπρώχνει ψηλά με το μπαστούνι του· στροβιλίζεται πάλι ανάμεσά μας, κοιταζόμαστε και πάλι χαμογελάμε· και πάλι στέκεται μπροστά του και πάλι την ωθεί ψηλά· δυο-τρια λεπτά κράτησε η χορογραφία της σακούλας, την τρίτη φορά που στάθηκε μπροστά του την ακινητοποίησε στο πόδι του τραπεζιού, μετά σηκώθηκε και περπάτησε προς τα πάνω χωρίς να με κοιτάξει. Το καρτοτηλέφωνο άδειασε και έφυγα από το πεζούλι. χώρα ανάφης από το βιβλίο «μικρές ιστορίες πατριδογνωσίας»
16 17
γιάννης κωσταρής
γιώργος λύρας
_Οταν ο Χίτλερ έγινε στρατιωτάκι Τα στρατιωτάκια αυτά έμοιαζαν με τα κοινά στρατιωτάκια που παίζανε (και εξακολουθούν να παίζουν) όλα τα παιδιά. Όμως είχαν μια ουσιώδη διαφορά: παρουσίαζαν φιγούρες του Χίτλερ και άλλων μελών του ναζιστικού κόμματος. Τα παιχνίδια αυτά δίνονταν στα παιδιά της Γερμανίας προς το τέλος της δεκαετίας του 1930, δηλαδή λίγο πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Την εποχή εκείνη γίνονταν τόσο θόρυβος γύρω από τις κομματικές συγκεντρώσεις του Χίτλερ, που όλα τα παιδιά θέλανε να τις μιμηθούν στο παιχνίδι τους. Δύο εταιρείες, η Elastolin Hausser και η Lineol που πιο πριν κατασκεύαζαν φιγούρες ζώων και καουμπόιδων, ξεκίνησαν την κατασκευή τέτοιων παιχνιδιών. Από κατασκευαστικής άποψης, ήταν πολύ καλά παιχνίδια. Όμως από παιδαγωγικής άποψης υπηρετούσαν έναν πιο σκοτεινό σκοπό: βοήθησαν στο να χαθεί η διαφορά μεταξύ παιχνιδιού και πολιτικής προπαγάνδας.
Φωτογραφία από την έκθεση «Toy Stories» στον Ελληνικό Κόσμο.
17 17
κατερίνα καμπίτη
άννα χρονάκη
φανή τσακιρίδου
γιάννης κωσταρής
για το τεύχος μηδέν έντεκα στον συντονισμό και την καλλιτεχνική επιμέλεια γιάννης κωσταρής και φανή τσακιρίδου με φωτογραφίες και κείμενα συμμετέχουν άννα γιαρμενίτη, θοδωρής οικονόμου, κατερίνα καμπίτη, γιάννης κωσταρής, γιώργος λύρας, κωνσταντίνος μπερδέκλης, ειρήνη ντάλη, φραντζέσκα ντόγκα, κατερίνα πορταρίτη, φανή τσακιρίδου, αναστασία χρόνη, άννα χρονάκη, karina sanchez, bernard steffin διορθώσεις κειμένων ειρήνη ντάλη μεταφράσεις ειρήνη ντάλη, αναστασία χρόνη το misafir κυκλοφορεί κάθε δυο-τρεις μήνες χωρίς χρήματα μέσω του σάιτ misafir.gr και της διαδικτυακής πλατφόρμας issuu.com email info@misafir.gr το επόμενο τεύχος θα κυκλοφορήσει τον ιούνιο του δεκαεπτά τεύχος 11 απρίλιος δύο χιλιάδες δεκαεπτά
Αµπέµπα µπλοµ! Του κίθε µπλόµ! Aµπέµπα µπλοµ του κιθε µπλόµ Μπλίµ! Μπλόµ! παιδικό τραγούδι
οι φωτογραφίες στο εξώφυλλο και τα περιεχόμενα είναι της άννας γιαρμενίτη στην ηλεκτρονική διεύθυνση, στο θέμα τεύχους της φανής τσακιρίδου στις δύο πρώτες σελίδες, στις λέξεις, στους συντελεστές και στη σελίδα ταιριάζουν οι φωτογραφίες σας με τις δικές μας; του γιάννη κωσταρή στο επόμενο θέμα του θοδωρή οικονόμου
ταιριάζουν οι φωτογραφίες σας με τις δικές μας;
μπορείτε να μας τις στείλετε έως τις 30 απριλίου
info@misafir.gr
ταξίδια
ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΕΥΧΟΣ_
η εταιρεία the undertaker and vinyly σου δίνει τη δυνατότητα όταν πεθάνεις να κάνει τις στάχτες σου βινύλιο µε τραγούδια. Εγώ όταν θα γίνω βινύλιο η πρώτη πλευρά θα παίζει Sicilienne, Sonata in E flat major for flute and organ, BWV 1031 του Bach και η δεύτερη το God Save The Queen των Sex Pistols Στο εξώφυλλο θα έχει την γιαγιά µου την Κατερινιώ Ίσως να είµαι και 'γω στη φωτογραφία δεν είµαι σίγουρη ακόµα γι' αυτό.