Ορθόδοξος Τύπος 240120014 by nba7

ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος

ΕΣΑ στὴν γενικὴ ἀπορρύθμιση καί, στὴν πραγματικότητα, ἀποσύνθεση τῆς κοινωνίας μας, ὅ,τι ἔχει σχέση μὲ τὴν πολιτιστική μας παράδοση (π.χ. Ὀρθόδοξη Πίστη, ἑλληνικὴ γλώσσα, μάθημα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως κ.ἄ.) πολεμεῖται ἀσυστόλως. Τελευταῖα, ἀπὸ ἐκλεγμένο βουλευτὴ τοῦ Κοινοβουλίου μας διεκωμωδήθη ἡ ἱερωσύνη καὶ αὐτὸ τὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, τὸ ἀπόλυτο κέντρο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Διωγμὸ ἀδυσώπητο ὑφίσταται καὶ ἡ ἀπὸ αἰώνων καθιερωμένη ἑορτὴ τῶν ἑλληνορθοδόξων Γραμμάτων, ἡ

ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 90,00. ΕΥΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20

24 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014 Ξένης, Ζωσιμᾶ, Βαβύλα, Φίλωνος, Νεοφύτου ἐγκλείστου

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ «ΠΡΟΣΤΑΤΑΙ» ΤΗΣ ΙΟΝΙΟΥ ἑορτὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν. Ἀλλ’ ἐνῶ ἡ 30ή Ἰανουαρίου, ὅπως δείχνουν τὰ πράγματα, παύει νὰ εἶναι ἑορτὴ τῆς Παιδείας μας, τὸ πρῶτο ἑλληνικὸ Πανεπιστήμιο, ἡ Ἰόνιος Ἀκαδημία, μὲ πρωτοβουλία τοῦ ἱδρυτοῦ της Φρειδερίκου-Δημητρίου Γκίλφορδ (βαπτισμένου Ὀρθοδόξου καὶ πιστοῦ στὴν ἐκκλησιαστική μας παράδοση) καθιέρωσε τὴν μνήμη τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ὡς

ἑορτὴ τῆς ἑλλη- Τοῦ πρωτοπρ. π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ καθιερώθηκε κατὰ τὰ μέσα τοῦ ια΄ αἰ. νορθοδόξου Παιδείας, οἱ δὲ Τρεῖς Ἱεράρχαι ἐπελέγησαν ἀπὸ τὸν ἀπὸ τὸν Ἰωάννη Μαυρόποδα, Μητροπολίτη ἴδιο τὸν Γκίλφορδ ὡς «προστάται» τοῦ πρώτου Εὐχαΐτων, ἐπὶ αὐτοκράτορα Κωνσταντίνου τοῦ (1042-1055). Ὁ ἐκκλησιαστικὸς Ἀνωτάτου Παιδευτικοῦ Ἱδρύματος τῆς νεωτέρας Μονομάχου αὐτὸς ἄνδρας «ἀπέβλεπεν εἰς τὸ νὰ προτυπώση Ἑλλάδος. τοὺς Τρεῖς τούτους Μεγάλους Πατέρας καὶ

ΕΤΟΣ ΝΔ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 2007

ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ*

Ἡ γιορτὴ ὅμως, αὐτὴ δὲν περιορίσθηκε στὰ ἐκκλησιαστικὰ-λειτουργικὰ πλαίσια, ἀλλὰ συνδέθηκε μὲ τὰ ἑλληνοχριστιανικὰ γράμματα, τὴν ἑλληνοχριστιανικὴ παιδεία, ποὺ καθιέρωσε τοὺς Τρεῖς Ἱεράρχες ὡς προστάτες της. Σὲ σχετικὸ μελέτημά του ὁ Δημήτριος Μπαλάνος γράφει: «Κατ’ ἄγραφον νόμον, ἀπὸ αἰώνων ὑφιστάμενον, ἡ ἡμέρα αὕτη θεωρεῖται ὡς ἑορτὴ τῆς Παιδείας καὶ τῶν Γραμμάτων καθόλου, καὶ κατ’

ΤΙ ΑΠΑΝΤΟΥΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΡΩΣΙΚΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑΝ ΟΙ ΣΕΒ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΥΣΗΣ *** Ἡ ἑορτὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν (30 Ἰανουαρίου)

Οἰκουμενικοὺς Διδασκάλους ὡς τοὺς κατ’ ἐξοχὴν ὑπερμάχους τοῦ Τριαδικοῦ Δόγματος»1.

Διὰ τὸ πρωτεῖον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ἤτοι: Ἐὰν εἶναι πρωτεῖον τιμῆς ἢ ἐξουσίας

ἔθος ἀπὸ τοῦ 1842, ὑπὸ τῆς Πανεπιστημιακῆς Συγκλήτου (ἐννοεῖ: τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν) καθιερωθέν, τὸ Ἀνώτατον Ἐκπαιδευτικὸν Καθίδρυμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἑορτάζει τὴν ἡμέραν ταύτην ὡς ἰδίαν ἑορτήν...»2. Σκοπὸς τοῦ παρόντος μελετήματος εἶναι νὰ γίνει γνωστό, ὅτι στὴν ἐπίσημη καθιέρωση τῆς Ἑορτῆς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ὡς σχολικῆς ἑορτῆς στὸν ἱστορικὸ ἑλλαδικὸ χῶρο καὶ στὴν ἀναγνώρισή τους ὡς Προστατῶν Ἀνωτάτου ἑλληνοφώνου Ἐκπαιδευτικοῦ Καθιδρύματος προηγήθηκε τοῦ Ἐθνικοῦ Πανεπιστημίου τὸ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ

Ὁ Σεβ. Πειραιῶς συγχαίρει τὴν Ρωσικὴν Ἱεραρχίαν, διότι αἱ θέσεις της ἐκφράζουν τὴν ἱστορικοκανονικὴν θεώρησιν τοῦ πολιτεύματος τῆς Ἐκκλησίας καὶ κατακεραυνώνουν τὴν κακοδοξίαν καὶ αἵρεσιν τοῦ ἐπικαιροποιημένου Ὠριγενισμοῦ καὶ «ὑποτακτικισμοῦ». Προβάλλει δὲ μίαν ἔνστασιν ὡς πρὸς τὰ πρεσβεῖα τιμῆς καὶ τὰ Ἱερὰ Δίπτυχα. Ὁ Σεβ. Ναυπάκτου ἀναλύει ὅτι τὸ πρωτεῖον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἶναι κατωχυρωμένον ὑπὸ Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ εἰς οὐδεμίαν περίπτωσιν καταργεῖ τὸ συνοδικὸν πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Σεβ. Προύσης κ. Ἐλπιδοφόρος ἀναφέρει ὅτι ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης εἶναι πρῶτος δίχως ἴσον.

Τὴν Κυριακὴν 19ην Ἰανουαρίου ἡ Ἐκκλησία μας ἑώρτασε τὴν μνήμην τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ Ἐπισκόπου Ἐφέσου. Εἰς τὸν κατανυκτικὸν Ἱερὸν Ναὸν Ἁγίου Γεωργίου Διονύσου, μετὰ τὴν θείαν Λειτουργίαν, ἐτελέσθη μνημόσυνον ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμ. π. Μάρκου Μανώλη, ὁ ὁποῖος ἐπὶ 26 συνεχῆ ἔτη ἦτο ἐκεῖ ἐφημέριος. Τὰ πνευματικὰ παιδιὰ τοῦ μακαριστοῦ π. Μάρκου δοξάζοντα τὸν Πανάγαθον Τριαδικὸν Θεὸν ποὺ ἐχαρίτωσε τόσο πολὺ τὸν πρᾶον καὶ ταπεινὸν Γέροντα καὶ τὸν ἀνέδειξε διακριτικὸν ἐξομολόγον καὶ μαχητὴν ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, μὲ πολλὴν συγκίνησιν ἔψαλαν τὸ «αἰωνία ἡ μνήμη». Εἰς τὸν προαύλιον χῶρον τοῦ Ἱ. Ναοῦ ἔγινε τρισάγιον εἰς τὸν τάφον τοῦ π. Μάρκου καὶ μὲ βουρκωμένα μάτια, ἐμνήσθημεν τοὺς ἀγῶνας του διά τὴν ἀλήθειαν τῆς πίστεως, τὴν μέριμνάν του διά τούς πτωχούς, διά τοὺς φυλακισμένους, διά τοὺς ἀσθενεῖς εἰς τὰ νοσοκομεῖα, τὴν ἑκουσίαν ὑλικὴν πτωχείαν του καὶ ἔχομεν τὴν βεβαιότητα ὅτι ἦτο ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ποὺ τὸν ἐσκέπαζε καὶ ἔκανε τὰ ἀκατόρθωτα κατορθωτά, τὰ ἀδύνατα δυνατά· μᾶς ἀγαποῦσε ὅλους μὲ καθαρή, ἀπερίγραπτη ἐν Χριστῷ ἀγάπη, συμπάσχων μὲ τὸν πόνον ὅλων μας. Εἴμεθα εὐγνώμονες πρὸς τὸν Κύριόν μας, διότι ἀναξίως ἐγνωρίσαμεν ἕνα τόσον χαρισματοῦχον πνευματικόν. Τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος π. Μάρκου αἰωνία ἡ μνήμη

ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΚΥΛΑΝ (ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΟΙ) ΕΙΣ ΤΗΝ ΧΑΡΥΒΔΙΝ (ΑΘΕΟΙ – ΣΥΡΙΖΑ)

Ο ΕΙΔΑΜΕ κι αὐτό: Ἐκλλησιομάχοι ἐναντίον ἀθέων μὲ σκοπὸν τὴν ψηφοθηρίαν. Κυβερνητικοὶ Ἀξιωματοῦχοι ἐναντίον τοῦ Ἀρχηγοῦ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καὶ τοῦ κόμματός του. Ἡ Σκύλα ἐναντίον τῆς Χάρυβδης. Τὸ μικρότερον κακὸν ἐναντίον τοῦ μεγαλυτέρου. Διαμάχη μὲ ὀξυτάτους χαρακτηρισμοὺς διὰ τὴν ἀθεΐαν τοῦ Ἀρχηγοῦ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καὶ τὴν ὑποκριτικήν του στάσιν ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Αἱ θέσεις τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ὁμολογουμένως εἶναι προκλητικαὶ καὶ ἀπαράδεκτοι. Διετυπώθησαν ὑπὸ τοῦ ὑπευθύνου διὰ θέματα Παιδείας, Ἀθλητισμοῦ καὶ Θρησκευμάτων τοῦ ΣΥΡΙΖΑ. Εἰς μίαν Χώραν, κατ᾽ ἐξοχὴν Ὀρθόδοξον, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία θὰ γίνη ἰσότιμος μὲ τὰς ἄλλας θρησκείας εἰς τὸ ὄνομα τῆς πολυφυλετικῆς Ἑλλάδος. Βεβαίως ὅσο πλησιάζομεν πρὸς τὰς ἐκλογάς, αἱ θέσεις αὐταὶ ἐξαφανίζονται ἀπὸ τὸ προσκήνιον. Διότι προέχει ἡ ψηφοθηρία. Δὲν γνωρίζομεν ἐὰν αἱ θέσεις αὐταὶ ἀνατραποῦν, ἐὰν ὁ ΣΥΡΙΖΑ ἔλθη εἰς τὴν ἐξουσίαν. Διότι ὁ ΣΥΡΙΖΑ ἐκκίνησεν ἐπαναστατικὰ καὶ σημειώνει ἐντυπωσιακὴν «Δεξιὰν» στροφήν. Δὲν ἀποκλείεται «στροφὴν» καὶ εἰς τὰ ἐκκλησιαστικά, ἀλλὰ μετεκλογικῶς. Ὁ ΣΥΡΙΖΑ ἔχει κάνει «στροφὴν» εἰς τὰ πάντα πλὴν τῶν ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων. Ἀπὸ τὴν ἄλλην ἔχομεν τοὺς κυβερνητικοὺς ἐκκλησιομάχους. Ζητοῦν πιστοποιητικὰ θρησκευτικῆς Ὀρθοδόξου ταυτότητος ἀπὸ τὸν ἄθεον κ. Τσίπραν. Ἀλλὰ ποία ἡ ἰδική των ταυτότης; Τοὺς εἴδατε εἰς Κυριακάτικας Θείας Λειτουργίας; Αἱ ἀποφάσεις των εἶναι προκλητικαὶ ἐναντίον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας: 1ον) Μᾶς «ἐγλύτωσαν» τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, πρὸς τὸ παρόν, ἀλλὰ ἐπέβαλον τόσο μεγάλας ἀπαλλαγάς ἀπὸ τὸ μάθημα διὰ τοὺς Ὀρθοδόξους μαθητάς, ποὺ οὐσιαστικῶς τὸ καταργοῦν. 2ον) Ὁ Γενικὸς Γραμματεὺς τῆς Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς τῆς ΝΔ ἐτάχθη δημοσίως ὑπὲρ τῆς νομιμοποιήσεως τῆς ὁμοφυλοφιλίας. 3ον) Διατηρεῖται ἡ ἀπόφασις ἡ ὁποία ἀντιμετωπίζει τοὺς κληρικοὺς ὡς ἁπλοῦς ὑπαλλήλους καὶ ἀπαγορεύει τὰς χειροτονίας νέων κληρικῶν. Διά τὴν χειροτονίαν των θέτει καθαρῶς δημοσιοϋπαλληλικὰ κριτήρια. 4ον) Φορολογεῖ τὴν Ἐκκλησίαν διὰ τὴν περιουσίαν της ὡς Πολυεθνικὴν ἑταιρείαν μὲ ὑπερκέρδη 5ον) Ἀπειλεῖ διαρκῶς μὲ διακοπὴν τῆς μισθοδοσίας τῶν Κληρικῶν 6ον) Ἐμείωσε τὰς ἐκπτώσεις εἰς τὴν φορολογίαν ἐκείνων οἱ ὁποῖοι κάμνουν δωρεάς πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν. 7ον) Δὲν ἀκούει τὰς διαμαρτυρίας τοῦ Ἁγίου Ὄρους διὰ τὴν ὑπερφορολόγησιν τῆς ἀκινήτου περιουσίας τῶν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἡ ὁποία εὑρίσκεται ἐκτός τῆς Ἀθωνικῆς Πολιτείας κλπ. Βεβαίως τὸ κυβερνητικὸν μπλὸκ ἐξουσίας εἶναι τὸ μικρότερον κακὸν ἀπὸ τὸν ΣΥΡΙΖΑ, τὸν ὁποῖον, ὅμως, δὲν ἔχομεν γνωρίσει ὡς κυβέρνησιν. Ἡμεῖς ὅμως ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ διακρινόμεθα ἀπὸ τὸ ἐλεύθερον Πατριωτικὸν καὶ Χριστιανικὸν φρόνημα. Δὲν ἀνήκομεν εἰς πολιτικάς παρατάξεις καὶ ἰδιαιτέρως εἰς ἐκείνας αἱ ὁποῖαι ψηφοθηροῦν, ἐκμεταλλευόμεναι καὶ τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν. Ἡμεῖς εἴμεθα «ὀπαδοὶ» τῆς Μεγάλης Παρατάξεως τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἂς τὸ γνωρίζουν αὐτὸ καλῶς οἱ πολιτικοὶ ἐκπρόσωποι τῆς Σκύλας (Ἐκκλησιομάχοι) καὶ τῆς Χάρυβδης (Ἄθεοι) καθὼς καὶ ἡ «δεσποτοκρατία» ἐκείνη ἡ ὁποία «ποτίζει τὰ παιγνίδια» τῶν πολιτικῶν αὐτῶν. Δὲν θὰ χαθῆ ἡ Πατρὶς καὶ ἡ Ἐκκλησία, ἐὰν ψηφισθοῦν καὶ ἄλλαι παρατάξεις μὲ πατριωτικώτερον ἐθνικόν, κοινωνικὸν καὶ Ὀρθόδοξον φρόνημα. Γ.Ζ.

Ὑπὸ φοιτητῶν τῆς Θεολογικῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

ΑΥΣΤΗΡΑ ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΣΕΒ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΔΙΑ ΤΑΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑΣ ΕΚΤΡΟΠΑΣ ΤΟΥ

Βλέπε εἰς τὴν 8ην σελ.

Οὐσιαστικῶς ὁ Σεβ. Προύσης κ. Ἐλπιδοφόρος ὡς σχολιάζεται ὑπὸ θεολόγων εἰς τὴν προσπάθειάν του νὰ ἐνισχύση τὴν θέσιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔναντι τοῦ «Ρωσικοῦ ἐπεκτατισμοῦ» φαίνεται νὰ διολισθαίνη εἰς μίαν ἑρμηνείαν εἰς βάρος τοῦ θεσμοῦ τῆς συνοδικότητος καὶ νὰ μεταποιῆ τὸ πρωτεῖον εἰς ἕνα σχεδὸν ὑποκατάστατον τοῦ Παπικοῦ ἀντιστοίχου. «Ἐτάραξε» κυριολεκτικῶς τὰ «νερὰ» ἡ ἀπόφασις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, συμφώνως πρός τὴν ὁποίαν, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος εἶναι πρῶτος ὡς πρὸς τὰ πρεσβεῖα τιμῆς εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ὡς αὐτὸ διευκρινίζεται εἰς τὰ Δίπτυχα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ θέσις αὐτὴ τῆς Ρωσικῆς Ἱεραρχίας προκαλεῖ ἀντιδράσεις μεταξὺ Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν, τόσον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅσον καὶ τοῦ Φαναρίου ὡς καὶ Ἑλλήνων Θεολόγων. Διά παράδειγμα ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ εἰς ἐπιστολὴν (ὑπὸ ἡμερομηνίαν 9ην Ἰανουαρίου) τὴν ὁποίαν ἀπέστειλεν πρὸς τὸν Πατριάρχην Ρωσίας κ. Κύριλλον συγχαίρει τὴν ἀπόφασιν τῆς Ρωσικῆς Ἱεραρχίας, διότι αἱ θέσεις τὰς ὁποίας διατυπώνει:

«Ἐκφράζουν ἀπολύτως τήν ἱστορικοκανονικήν θεώρησιν τοῦ πολι-

ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.»

G Σεβ. Κονίτσης: Νὰ προσέχουμε τοὺς προδότες. Σελ. 8 G Ἐπιστολὴ συμπαραστάσεως ὑπὸ ὀρθοδόξων πολιτῶν τῆς Θεσσαλονίκης εἰς τὸν Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφείμ. Σελ. 8 G Οὐδεὶς ὁμιλεῖ διὰ τὴν ἀνέγερσιν τοῦ ἰσλαμικοῦ τεμένους. Αἶσχος! Τοῦ Σεβ. Καλαβρύτων κ. Ἀμβροσίου. Σελ. 8 G Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς ἔσωσεν ἀπὸ τὸν ἀφανισμὸν τὴν πίστιν καὶ τὴν φυλήν μας. Σελ. 4 G Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι. Τοῦ Δημητρίου Γ. Μπράνη. Σελ. 5 G Σεβ. Ναυπάκτου: Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ἔχει ὡς στόχον τὴν διαφύλαξιν τῆς συνοδικότητος καὶ τὴν ἑνότητα ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Σελ. 6 G Ὁλόκληρος ἡ ἐπιστολὴ τοῦ Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ πρὸς τὸν Πατριάρχην Ρωσίας διὰ τὸ πρωτεῖον τιμῆς τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου. Σελ. 7

τεύματος τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καί κατακεραυνώνουν τήν κακοδοξίαν καί αἵρεσιν τοῦ ἐπικαιροποιημένου Ὠριγενισμοῦ καί «ὑποτακτικισμοῦ» πού ὄζουν Μοναρχιανισμό καί πού εἰσάγουν διαβάθμισι τῶν Τριαδικῶν Προσώπων, ἀσυνείδητον ἐνδεχομένως ἀπομείωσι τοῦ ὁμοουσίου Αὐτῶν καί στρέβλωσι τῶν θείων ἰδιωμάτων, διά νά ἱκανοποιηθῇ τό κοσμοείδωλον μιᾶς δῆθεν παγκοσμίου «ἱεροκρατικῆς ἐξου-

ΑΝΙΕΡΟΙ ΣΥΝΑΛΛΑΓΑΙ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΕΠΟΧΗ μας εἶναι δύσκολη. Ὑπάρχει σύγχυση φρενῶν καὶ δολιότητα πράξεων. Ἔχουν καταπέσει πιὰ οἱ ἠθικοὶ φραγμοὶ καὶ ὅλα ἐπιτρέπονται χάριν τοῦ οἰκονομικοῦ ὀφέλους. Ἄρχοντες καὶ ἀρχόμενοι ἔχουν τὸ ἴδιο σκεπτικό. Ἐὰν πρόκειται νὰ ἔχουμε εἰσροὴ χρημάτων στὸν τόπο μας, στὴν ἐπιχείρησή μας καὶ στὸ σπίτι μας, θυσιάζουμε τὰ πάντα. Αὐτὸ ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει εἶναι τὸ χρῆμα, ἀπ᾽ ὅπου καὶ ἂν προέρχεται. Δυστυχῶς, στὸν πειρασμὸ αὐτὸ ἔχουν πέσει καὶ πολλοὶ Μητροπολίτες καὶ κληρικοὶ τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλὰ καὶ Ἱερὲς Μονές, οἱ ὁποῖες ὑποτίθεται ὅτι εἶναι ὑπεράνω χρημάτων καὶ ἔχουν ὡς κύρια ἀποστολή τους τὰ πνευματικὰ κατορθώματα καὶ τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Πρέπει κάποια στιγμὴ νὰ ἀφυπνιστοῦμε πνευματικὰ καὶ νὰ βλέπουμε μὲ ἐπιφύλαξη τοὺς πλούσιους ἀνθρώπους, τοὺς διάφορους ὀργανισμοὺς ἀλλὰ καὶ τὰ κράτη, ποὺ προθυμοποιοῦνται νὰ μᾶς βοηθήσουν μὲ ἐντυπωσιακὰ ποσά. Νὰ βλέπουμε, νὰ πληροφορούμαστε καὶ νὰ διερωτώμαστε, γιατὶ μᾶς προσφέρουν; Σὲ τί ἀποβλέπουν; Τί θέλουν ὡς ἀνταλλάγματα; Γιατὶ ἕνας μασῶνος θέλει νὰ μᾶς βοηθήσει; Γιατὶ ἕνας ἑτερόδοξος προσφέρει σὲ κάποια Μητρόπολη; Τόσο μεγάλη ἀγάπη; Μήπως περιμένουν ἄλλα ὀφέλη; Μήπως μὲ τὶς προσφορὲς ἐξασφαλίζουν μελλοντικές μας ὑποχωρήσεις σὲ θέματα πίστεως, παραδόσεως; Ἀλήθεια, μπορεῖ σήμερα τὸ ἀναστηλωμένο καὶ ἀνακαινισμένο Ἅγιον Ὄρος νὰ ἀρνηθεῖ κάτι στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση; Τόσα ἑκατομμύρια ἔχουν δοθεῖ γιὰ τὴ διάσωσή του καὶ πῶς μποροῦν οἱ ἁγιορεῖτες νὰ μὴ συμφωνήσουν μὲ τὶς ὅποιες ἀποφάσεις της; Ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος μπορεῖ νὰ ἀρνηθεῖ κάτι στοὺς ποικίλους χορηγούς της; Ἀφοῦ χωρὶς πολλὴ σκέψη δέχεται ὅ,τι τῆς προσφέρουν, εἶναι φυσικὸ καὶ νὰ προσφέρει ὅ,τι τῆς ζητοῦν. Ἡ ἀνίερη συναλλαγὴ γιὰ τοὺς ὑπεύθυνους τῆς Ἐκκλησίας δὲν θεωρεῖται ἁμαρτία. Ἀντίθετα, θεωρεῖται εὐκαιρία, γιὰ νὰ πετύχουν αὐτὰ ποὺ διαφορετικὰ δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ πετύχουν. Παίρνουν ὑλικὰ καὶ χάνουν πνευματικά, καθὼς ὑποχωροῦν καὶ σὲ θέματα πίστεως καὶ παραδόσεως. Ἔχει χαθεῖ πιὰ τὸ ὀρθόδοξο κριτήριο καὶ ἡ εὐαισθησία περὶ τὴν ἠθική. Γιὰ πολλοὺς ἀξιωματούχους τῆς Ἐκκλησίας ἰσχύει τὸ «ὁ σκοπὸς ἁγιάζει τὰ μέσα». Θὰ συμπλήρωνα καὶ τὶς προσφορὲς τῶν διαφόρων ἀντιχρίστων. Αὐτὸ σημαίνει πνευματικὴ πτώση. Καὶ ἂν ἕνας Ἀρχιεπίσκοπος, γιὰ παράδειγμα, δέχεται προσφορὲς ἀπὸ ἀντίχριστους, τί νὰ ποῦμε στὸ λαό; Μὲ ποιὸ σθένος θὰ τὸν ἐνημερώσουμε ὅτι μόνο οἱ καθαρὲς προσφορὲς πρέπει νὰ γίνονται δεκτές, προκειμένου νὰ ματαιώνονται τὰ σχέδια εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ ἐπιμελῶς καταστρώνουν οἱ διάφοροι ἑτερόδοξοι καὶ ἀλλόθρησκοι;

Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ Μ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ* (1ον)

Τοῦ πρωτοπρεσβ. π. Θεοδώρου Ζήση

1. Ἀντικωνσταντίνεια καί ἀντιβυζαντινὴ ἡ Δύση! Τὸ σκεπτικὸ τοῦ τίτλου τῆς εἰσηγήσεως θέλει νὰ θεμελιώσει τὴν ἄποψη ὅτι, μολονότι ὁ Ἑλληνισμὸς μεγαλύνθηκε καὶ ἐνισχύθηκε ἀπὸ τὸ ἔργο τοῦ Μ. Κωνσταντίνου καὶ ἀποτέλεσε βασικὸ δομικὸ στοιχεῖο τῆς νέας χριστιανικῆς αὐτοκρατορίας ποὺ ἐδημιούργησε μὲ κέντρο τὴν Νέα Ρώμη, τὴν Κωνσταντινού-

σίας» κατ’ ἀντιστοιχίαν πρός τήν «μοναρχίαν καί πρωτεῖον ἐξουσίας» τοῦ Θεοῦ καί Πατρός. Εἶναι κατεγνωσμένη ἡ τοιαύτη κακοδοξία καί αἵρεσις τοῦ Ὠριγένους καταδικασθέντος ὑπό τῆς Ἁγίας Ε΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί διά τάς ὡς εἴρηται τραγικάς αὐτοῦ θέσεις, διά τῶν ὁποίων «ὁ Λόγος εἶναι δεύτερος Θεός» (Εἰς Ἰωάννην τόμ. 5, 39), «αὐτός δέ καί ὁ Πατήρ εἶναι δύο Θεοί, δύναμις μία» (Διαλ. πρός Ἡρακλεῖδα Β.Ε.Π ΙΣΤ 367), δέν δύναται

πολη ἐπὶ ἑλληνικοῦ χώρου καὶ γεωγραφικὰ καὶ πολιτιστικά, ἐν τούτοις στὴν νεώτερη ἱστορία του, ὡς Νέος Ἑλληνισμὸς μετὰ τὸ 1821, σταδιακὰ ἀποποιεῖται τὴν κληρονομιὰ τοῦ Μ. Κωνσταντίνου καὶ ἐνσωματώνεται πλήρως στὸν δυτικὸ εὐρωπαϊκὸ πολιτισμό. Ὁ τελευταῖος ὀφείλει ἐπίσης πολλὰ στὴν ἑλληνικὴ καὶ χριστιανικὴ αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ρώμης, ἰδιαίτερα τὴν ἱστορικὰ χριστιανική του ταυτότητα, συνδεδεμένη μὲ τὴν συνακόλουθη ἑλληνι-

κότητα, ἐπεδίωξε ὅμως συνειδητὰ καὶ ἀνταγωνιστικὰ ἀπὸ τὸν 9ο αἰώνα μὲ τὴν δυναμικὴ ἐμφάνιση τῶν Φράγκων - Γερμανῶν νὰ ὑποκαταστήσει τὴν ἑλληνικὴ αὐτοκρατορία τῆς Ρωμανίας, μὲ τὴν βοήθεια καὶ τοῦ Παπισμοῦ, κατὰ τοὺς νεωτέρους δὲ χρόνους μὲ τὴν Ἀναγέννηση καὶ ἰδιαίτερα τὸν Διαφωτισμὸ τοῦ 18ου αἰῶνος καὶ τὴν Γαλλικὴ Ἐπανάσταση νὰ ἀποκοπεῖ τελείως ἀπὸ τὶς χριστιανικές του ρίζες, νὰ ἀποχριστιανίσει τελείως τὴν Εὐρώπη, πρᾶγμα ποὺ ἐν πολλοῖς ἔχει ἤδη ἐπιτευχθῆ. Ἡ ἀνταγωνιστικότητα καὶ ἀντιπαλότητα τῶν Φράγκων καὶ τοῦ πάπα ἐμφανέστατα καὶ ἀναμφισβήτητα ἀποδείχθηκαν κατὰ τὴν πρώτη ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὸ 1204 ἀπὸ τοὺς σταυροφόρους καὶ τὴν ἐπακολουθήσασα κατάτμηση τῆς αὐτοκρατορίας σὲ φραγκικὰ κρατίδια, ἐξ αἰτίας τῆς

νά συγκριθῆ πρός τόν Πατέρα διότι εἶναι μέν εἰκών ἀλλ΄ εἰκών τῆς ἀγαθότητος τοῦ Πατρός καί οὐχί αὐτοαγαθόν (Περί Ἀρχῶν 1,2 καί 13) καί δέν εἶναι φυσικόν καί ἀναγκαῖον γέννημα τοῦ Πατρός ἀλλά προϊόν τῆς θελήσεως αὐτοῦ (Περί ἀρχῶν 4,4,1)...».

Ὁ Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ, ἀφοῦ ἀναλύει πῶς ἐξελίχθη ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων τὸ Συνοδικὸν Πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸ ὁποῖον ἔχει ὡς ἀποστολὴν τὴν ἑνότητα τῆς Πίστεως, ὑποβάλλει μίαν ἔνστασιν ἐπὶ τῆς ἀποφάσεως τῆς Ρωσικῆς Ἱεραρχίας. Μὲ τὴν ἔνστασίν του διαφωνεῖ μὲ τὴν ἀπόφασιν, κατά τὴν ὁποίαν τὸ Πρωτεῖον καθορίζεται συμφώνως πρός τὴν παράδοσιν τῶν Ἱερῶν Διπτύχων. Ὁ Σεβασμιώτατος Πειραιῶς ἐξηγεῖ μὲ ἐπιχειρήματα, στηριζόμενα εἰς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας, ὡς οὗτοι καθωρίσθησαν ὑπὸ Οἰκουμενικῶν Συνόδων ὅτι: «τὸ Πρωτεῖον τιμῆς τῶν πέντε πρεσβυγενῶν θρόΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Τὸν Μάϊον ἡ συνάντησις Πάπα - Οἰκ. Πατριάρχου εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα

Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος εἶχεν ἀνακοινώσει ὅτι θὰ συναντηθῆ, μὲ πρωτοβουλίαν του, μὲ τὸν Πάπαν κ. Φραγκίσκον εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, διότι ἐφέτος συνεπληρώθησαν πεντήκοντα ἔτη ἀπὸ τὴν ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν. Τὸ Βατικανὸν ἀνεκοίνωσεν ὅτι ἡ συνάντησις αὐτὴ θὰ γίνη μὲ πρωτοβουλίαν τοῦ Πάπα ἀπὸ τὴν 24ην ἕως τὴν 26ην Μαΐου, κατὰ τὴν ἐπίσκεψίν του εἰς τοὺς Ἁγίους Τόπους καὶ τὰς χώρας: Ἰορδανία, Παλαιστίνη καὶ Ἰσραήλ. Ἡ συνάντησις μὲ τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην θὰ γίνη, διά νὰ τιμήσουν τὴν ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων πρὸ πεντηκονταετίας ὑπὸ τοῦ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 8ην ΣΕΛ.

ὁποίας, ἐξασθενημένη πλέον, ἐπέζησε μὲν γιὰ δύο ἀκόμη αἰῶνες, χωρὶς ὅμως τὴν παλαιά της δύναμη καὶ αἴγλη, ἀνίκανη νὰ ἀποφύγει καὶ τὴν δεύτερη καὶ ὁριστική της ἅλωση ἀπὸ τοὺς Τούρκους τὸ 1453. Στὶς ἡμέρες μας ἡ ἀντικωνσταντίνεια καὶ ἀντιβυζαντινὴ στάση τῆς Εὐρώπης, ποὺ ἀκυρώνει τὴν χριστιανικὴ οἰκουμένη τοῦ Μ. Κωνσταντίνου, ἀποδείχθηκε περίτρανα, ὅταν στὴν Νίκαια τῆς Γαλλίας ἡ σύνοδος τῶν 15 τότε Εὐρωπαίων ἡγετῶν τὸ ἔτος 2000, στὴ Χάρτα γιὰ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα, διέγραψε τὴν ἀναφορὰ ποὺ ὑπῆρχε στὸ κείμενο γιὰ τὴν χριστιανικὴ κληρονομιὰ τῆς Εὐρώπης. Ἀντέδρασαν τότε πολλοὶ Εὐρωπαῖοι ἡγέτες, τὸ Εὐρωπαϊκὸ Συμβούλιο πάντως τῶν 15 ἐπίσημα κατήργησε τὴν χριστιανικὴ Εὐρώπη καὶ ἐνεθάρρυνε ἔτσι θεσμικὰ τὴν πολεμικὴ ἐναντίον τῶν χριστιανικῶν συμβόλων, τῶν χριστιανικῶν ἑορ-

Τὴν 25ην Ἰανουαρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου. Ἀνωτέρω εἰκών ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Ἀναπαυσᾶ Μετεώρων.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΠΙΣΤΕΩ Σ ΚΑΙ ΖΩΗΣ

«ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΜΕΓΙΣΤΩΝ Η ΜΑΧΗ»

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Μπροστά στόν κίνδυνο τοῦ ἐχθροῦ, οἱ ἄνθρωποι γιά πάντα ἀντιστέκονται καί δίνουν τή μάχη. Δέ μένουν ἀδρανεῖς καί ἀμέριμνοι. Ὁ ἀρχαῖος ποιητής μᾶς παραδίδει τό σύνθημα τοῦ ξεσηκωμοῦ γιά τήν Πατρίδα, ὅταν φωνάζει: «Ἴτε παῖδες Ἑλλήνων… Νῦν ὑπέρ πάντων ἀγών»! Δέν ἀποκλείεται ὁ μέγας θεολόγος καί ποιητής Ἅγιος Γρηγόριος Ναζιανζηνός, ὡς ἄριστος σπουδαστής τῶν ἀρχαίων Ἀθηνῶν, νά τό εἶχε μελετήσει καί γνωρίσει, γιά νά γράψει τό πιό πάνω δικό του σύνθημα: «ὑπέρ τῶν μεγίστων ἡ μάχη», πού ἀπευθύνεται στούς χριστιανούς. Τώρα, σάν νά λέει, πού γίναμε χριστιανοί, βρήκαμε τό Σωτῆρα Χριστό καί σωθήκαμε. Ἀλλά θά ᾽χουμε στήν πορεία τῆς ζωῆς μας, ὁρατούς καί ἀόρατους ἐχθρούς καί θά πρέπει νά δώσουμε μάχες πνευματικές. Αὐτό ἀκριβῶς τονίζει καί ὁ θεῖος Παῦλος: "Οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα καί σάρκα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου...» (Ἐφ. ΣΤ΄ 12). Ἡ διεξαγωγή τῆς δικῆς μας μάχης γίνεται γιά τήν ὑπεράσπιση τῶν «μεγίστων». Καί ποιά εἶναι τά «μέγιστα»; Ἀσφαλῶς, ἡ ὁμολογία καί ἀπολογία τῆς Χριστιανικῆς μας Πίστης. Ἡ εὐσέβεια, ἡ λατρεία καί οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Μή ξεχνᾶς ὅτι, «στρατιώτης εἶ Χριστοῦ», λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, καί «εὐχή, τό ὅπλον ἡμῶν τό ἀκαταγώνιστον». Ἡ προσευχή εἶναι τό ἀσυναγώνιστό μας ὅπλο. Ἀπευθυνόμενος ἰδιαίτερα πρός τούς νέους, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ

Θεολόγος, δίνει θαυμάσιες συμβουλές, χρήσιμες γιά ὅλους: «Νέος εἶ; Στῆθι κατά τῶν παθῶν». Εἶσαι νέος; Κάνε ἀντίσταση ἐνάντια στά πάθη σου. Καί συνεχίζει: «Πᾶσαν ἁγνίσωμεν αἴσθησιν... Μηδέν εἴδωλον πορνικόν ἐν ἡμῖν αὐτοῖς φέρωμεν ἐκ φιλοπόνου θέας καί περιέργου». Νά καθαρίσουμε καί ἐξαγνίσουμε τίς αἰσθήσεις μας. Νά μή βλέπουμε μέ περιέργεια πορνικές καί σεξουαλικές εἰκόνες... «Φωτισθῶμεν ἀκοήν, φωτισθῶμεν γλῶσσαν. Καθαρθῶμεν ἁφήν, γεῦσιν, λάρυγγα»... Πόσο σοφές σκέψεις καί συμβουλές! Λές καί ζοῦσε στίς μέρες μας μέ τίς τηλεοράσεις καί τά διαδίκτυα καί τά βίντεο!… μέ τίς χυδαῖες καί ἄθλιες διαφημίσεις καί εἰκόνες καί ἀνωμαλίες καί διαστροφές, ἀπ᾽ τίς ὁποῖες, δυστυχῶς, δέ μποροῦν νά ξεφύγουν οὔτε τά παιδιά! Σάν ἔμπειρος πολεμάρχης ὁ θεῖος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, καί γνώστης τῶν τεχνασμάτων τοῦ Διαβόλου, δίνει θάρρος στόν ἀγωνιστή καί μαχητή τοῦ ἀοράτου ἐχθροῦ, καί τοῦ λέγει: «Φοβεῖταί σε μετά τοῦ ὅπλου μαχόμενον». Ὁ Διάβολος ὅσο σέ βλέπει ἑτοιμοπόλεμο καί μέ τ᾽ ὅπλο στό χέρι –τό ὅπλο τό πνευματικό– ἐκεῖνος φοβεῖται καί τρέμει. Κάποτε, βαδίζοντας ὁ Κύριος πρός τήν Ἱερουσαλήμ, κάποιος τοῦ ἔθεσε τό ἐρώτημα: «Εἰ ὀλίγοι οἱ σωζόμενοι;». Ὁ Κύριος ὅμως, ἀντί νά ἱκανοποιήσει τήν περιέργειά του, ἀπάντησε: «Ἀγωνίζεσθε εἰσελθεῖν διά τῆς στενῆς πύλης» (Λουκ. ΙΓ΄ 23-24). Ἡ πνευματική ζωή εἶναι ἀγώνας καί μάχη.

τῶν, τῆς Κυριακῆς ἀργίας, τῆς ἀναγραφῆς τοῦ θρησκεύματος στὶς ταυτότητες, τοῦ χριστιανικοῦ γάμου, τοῦ χριστιανικοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, τῆς προστασίας τῶν κληρονομημένων πολιτιστικῶν θεσμῶν καὶ παραδόσεων. Εἶναι προκλητικὴ γιὰ τὶς χριστιανικὲς συνειδήσεις ἡ αἰτιολογία τοῦ τότε Γάλλου σοσιαλιστῆ πρωθυπουργοῦ Λιονὲλ Ζοσπέν, ὁ ὁποῖος μὲ παρέμβαση στὸν πρόεδρο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς Ρομάνο Πρόντι ζήτησε νὰ ἀπαλειφθεῖ ἡ θρησκεία ἀπὸ τὴ Χάρτα. Εἶπε: «Ἡ Γαλλία εἶναι μία ἄθρησκη Δημοκρατία, καὶ ἑπομένως ἡ ἀναφορὰ στὴν θρησκευτικὴ κληρονομιὰ τῶν Εὐρωπαίων εἶναι γι᾽ αὐτὴν ἀπαράδεκτη». Ὅλοι ἐνθυμούμεθα τὴν μεγαλειώδη ἀντίδραση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ γιὰ τὴν κατάργηση τοῦ «Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος» στὶς ταυτότητες ὑπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ ἀρχιεπισκόπου Χριστο-

δούλου, ὁ ὁποῖος ἀναφερόμενος στὶς ἀποφάσεις τῆς Νίκαιας εἶπε: «Κανένας Εὐρωπαῖος Χριστιανὸς δὲν διαφωνεῖ μὲ τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν τήρηση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Ἀντιθέτως χαίρεται, ὅταν αὐτὰ προωθοῦνται, καὶ μάλιστα ὄχι μόνον θεσμικῶς καὶ νομοθετικῶς ἀλλὰ καὶ οὐσιαστικῶς. Ὅμως αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι, διὰ νὰ προωθηθοῦν, πρέπει νὰ δεχθεῖ τὴν κατάργηση τῆς παραδόσεώς του». 2. Ἡ Ἑλλάδα φυσικὴ κληρονόμος τοῦ Βυζαντίου ἀποποιεῖται τὴν κληρονομιά Ὁ ὁμιλῶν κληθεὶς ἀπὸ τὴν «Πανελλήνια Ὀρθόδοξη Ἕνωση» τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2001 νὰ ὁμιλήσω στὴν αἴθουσα τῆς Ἀρχαιολογικῆς Ἑταιρείας σχετικὰ μὲ τὰ ἀποφασισθέντα στὴ Νίκαια τῆς Γαλλίας, παρόντος τοῦ ἀρχιεπισκόπου κυροῦ Χριστοδούλου, ἀνέπτυξα τὸ θέμα ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.

Σελὶς 2α

24 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

τίς 24 Ἰανουαρίου ἡ ἘκΣ κλησία μας τιμᾶ τήν μνήμη τῆς ὁσίας Ξένης καί τῶν δύο

Η ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ

Η «ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ» ΚΑΝΕΙ ΘΡΑΥΣΙΝ ΕΙΣ ΤΟ ΜΕΞΙΚΟΝ!

OΝΟΜAΖΕΤΑΙ Santa Muerte ποὺ σημαίνει «Θρησκεία τοῦ Θανάτου» καὶ εἶναι ἡ ταχύτατα ἀναπτυσσόμενη θρησκεία στὸ Μεξικό! Πόλη τοῦ Μεξικοῦ, συνοικία Τεπίτο: δεκάδες πιστοὶ συρρέουν σὲ ἕνα παράδοξο τόπο λατρείας, ἀφήνοντας ὡς προσφορά τεκίλα, ρούμι, μπίρα, τσιγάρα, μετρητά, λουλούδια καὶ γλυκὰ σὲ βωμοὺς διακοσμημένους μὲ κομποσκοίνια καὶ κεριά. Ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία ἀντιμετωπίζει ἐχθρικὰ τὴν παραθρησκευτικὴ αὐτὴ παράδοση, ἡ προέλευση τῆς ὁποίας ἐνδέχεται νὰ ἐντοπίζεται στοὺς θεοὺς τοῦ θανάτου τῶν Ἀζτέκων καὶ τῶν Μάγια ἢ σὲ πανάρχαιες εὐρωπαϊκὲς χριστιανικὲς παραδόσεις. Ὁ «Santa Muerte», «Ἅγιος Θάνατος» ἀπεικονίζεται συχνὰ ὡς σκελετός, ἐνδεδυμένος μὲ λευκὲς σατινένιες ρόμπες, κολιὲ ἀπὸ χάντρες καὶ νὰ κρατᾶ ἕνα δρεπάνι μὲ μακρὺ

Πάπας: «Ὁ πιό καλοντυμένος ἄνδρας τῆς χρονιᾶς!»

ΠΡΟΣΩΠΟ τῆς χρονιᾶς ὁ πάπας σὲ ὅλα! «Πρόσωπο τῆς χρονιᾶς» γιὰ τὸ περιοδικὸEsquire: Ἀνακήρυξε τὸν Πάπα Φραγκίσκο ὡς τὸν «πιὸ καλοντυμένο ἄνδρα τῆς χρονιᾶς»! «Οἱ διακρίσεις γιὰ τὸν προκαθήμενο τῆς ρωμαιοκαθολικῆς ἐκκλησίας φαίνεται πὼς δὲν ἔχουν τέλος. Πρόσφατα ἀνακηρύχθηκε «πρόσωπο τῆς χρονιᾶς» ἀπὸ τὸ περιοδικὸ Time, καθὼς καὶ ἀπὸ τὸ Advocate, ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον γνωστὰ περιοδικὰ προάσπισης τῶν δικαιωμάτων τῶν ὁμοφυλοφίλων. «Οἱ ἐνδυματολογικὲς του ἐπιλογὲς δείχνουν τὸν χαρακτήρα του» λέει ὁ εἰδικὸς Μὰρκ-Ἰβάν Μπλάκμαν. «Θυμᾶμαι στὴν κηδεία τοῦ Πάπα Ἰωάννη Παύλου Β', ποὺ φοροῦσε ἐκεῖνα τὰ κόκκινα παπούτσια… Μετὰ τὴν ἐκλογή του στὸν παπικὸ θρόνο, ὁ Φραγκίσκος ἐπέλεξε νὰ φορέσει μαῦρα παπούτσια, τὰ ὁποῖα εἶναι ἁπλὰ καὶ ταιριάζουν περισσότερο στὸ ρόλο του ὡς προκαθήμενου τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας» προσθέτει. Εἶναι γεγονός, πάντως, πὼς ὁ ποντίφικας ἔχει ἐντυπωσιάσει μὲ τὴν ἁπλότητά του, ἀφήνοντας πίσω τὰ ἀκριβὰ ἄμφια καὶ τὶς ἀστραφτερὲς λιμουζίνες καὶ ἐπιλέγοντας ἕνα πιὸ ταπεινὸ τρόπο ζωῆς, ἀποδεικνύοντας ἔτσι τὴν αἰσθητική του καὶ τὴν προσωπικότητά του. Ὁ πάπας τῶν φτωχῶν, ὁ νέος «ριζοσπάστης» πνευματικὸς πατέρας τῶν καθολικῶν, ἔχει «σπάσει» ἐπανειλημμένα τὸ πρωτόκολλο τοῦ Βατικανοῦ καὶ ἀγκαλιάζει τοὺς «ταπεινοὺς» ζητώντας «μία ἄλλη Ἐκκλησία» (Ἱστοσελ. ΤΑ ΝΕΑ). Βάλθηκαν οἱ πληρωμένοι ἰνστρούχτορες τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς παγκοσμιοποίησης νὰ «ἀποθεώσουν» τὸν ἡγετίσκο τοῦ κρατικοῦ δείγματος τοῦ Βατικανοῦ, ἐκμεταλλευόμενοι τὴν μωροφιλοδοξία του νὰ γίνει «παγκόσμιος πνευματικὸς ἡγέτης»! Μόνο πού, μέσα στὸν ἑωσφορικὸ ἐγωισμό του, δὲ μπορεῖ νὰ καταλάβει πὼς «ἀρεστὸς» καὶ «ἄνθρωπος τῆς χρονιᾶς» εἶναι γιὰ τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο καὶ ὄχι γιὰ τὸ Θεό!

Ἐπανεστάτησαν αἱ Ἱσπανίδες «Φεμινίστριαι» διά τόν περιορισμόν τῶν ἐκτρώσεων!

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ τῆς Ἱσπανίας ἀποφάσισε νὰ νομοθετήσει κατὰ τῶν ἐλευθέρων ἀμβλώσεων, ἐπιστρέφοντας σὲ ἕνα σύστημα ποὺ ἴσχυε πρὶν τὸ 1985. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἀρέσει στοὺς ἀριστεροὺς καὶ κυρίως στὶς «φεμινίστριες», οἱ ὁποῖοι ἔχουν ξεσηκωθεῖ ἐναντίον τοῦ συντηρητικοῦ Πρωθυπουργοῦ Μ. Ραχόϊ. «Ὁ προτεινόμενος νόμος ὀνομάζεται «Νόμος γιὰ τὴν Προστασία τῆς Ζωῆς τοῦ Συλληφθέντος Προσώπου καὶ τὰ Δικαιώματα τῆς Ἐγκύου Γυναίκας» …Σύμφωνα μὲ τὸ νόμο, οἱ γιατροὶ ποὺ ἐκτελοῦν παράνομες ἀμβλώσεις εἶναι ἀντιμέτωποι μὲ μέχρι καὶ 8 χρόνια φυλάκισης. Πολέμιοι τῶν ἐκτρώσεων χαιρέτισαν τὴν προτεινόμενη νομοθεσία ὡς ἕνα βῆμα πρὸς τὴ σωστὴ κατεύθυνση. Ὁ Gador Joya τῆς ὀργάνωσης ‘Right to Life’, δήλωσε στοὺς δημοσιογράφους: «Γιορτάζουμε ὅτι τελικὰ ἀποφάσισαν νὰ βάλουν ἕνα τέλος μὲ τὴν ἔκτρωση ὡς «δικαίωμα», τὸ ὁποῖο εἶναι χωρὶς ἀμφιβολία ἕνα βῆμα πρὸς τὴν ἐπίτευξη τοῦ στόχου τῶν μηδενικῶν ἀμβλώσεων» (Ἱστολ. redskywarning.blogspot.gr). Ἂς σημειωθεῖ πὼς ἡ ὑπογεννητικότητα στὴν Ἱσπανία βρίσκεται στὸ χειρότερο σημεῖο τῆς ἱστορίας της. Οἱ θάνατοι εἶναι κατὰ πολὺ περισσότεροι ἀπὸ τὶς γεννήσεις. Ἀλλὰ κάτι τέτοια προβλήματα εἶναι «λεπτομέρειες» γιὰ τοὺς ἀθέους, τοὺς μηδενιστές, τὶς ὀργισμένες «φεμινίστριες» καὶ τοὺς σαρκολάτρες! Ὅπως «λεπτομέρεια» εἶναι καὶ τὸ ἐφιαλτικὸ πρόβλημα τῆς ὑπογεννητικότητας καὶ γιὰ τὴν πατρίδα μας, ἡ ὁποία ἀκολουθεῖ τὰ ἴχνη τῆς Ἱσπανίας καὶ ὅλου τοῦ «πολιτισμένου» κόσμου!

Ὁμοφυλόφιλοι ἐβεβήλωσαν τά Χριστούγεννα!

H ΜΕΓAΛΗ ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων μπῆκε γιὰ καλὰ στὸ στόχαστρο τῶν χριστιανομάχων καὶ τῶν διεφθαρμένων ἁπανταχοῦ τῆς γῆς. Ὅπου μποροῦν καταργοῦν τὸν χριστιανικὸ χαρακτήρα της καὶ ὅπου δὲν μποροῦν προσπαθοῦν νά τή γελοιοποιήσουν. Τὸ δεύτερο ἔκαναν ὁμοφυλόφιλοι στὴν ἀποστατημένη Ὁλλανδία. «Στὸ Ἄμστερνταμ τῆς Ὁλλανδίας, gay ἀκτιβιστὲς πραγμα-

στυλιάρι» (Ἱστολ. 4news gr). Ἀσφαλῶς καὶ εἶναι ἀναβίωση τῆς προκολομβιανῆς εἰδωλολατρίας, μίας ἀπὸ τὶς πλέον πρωτόγονες θρησκεῖες τῆς ἱστορίας, ἡ ὁποία εἶχε στὸ καθημερινό της τελετουργικὸ ἀνθρωποθυσίες ἀθώων παιδιῶν, γιὰ τὸν ἐξευγενισμὸ τῶν αἱμοδιψῶν «θεοτήτων». Αὐτὸ εἶναι τὸ φρικτὸ ἀποτέλεσμα τοῦ παπισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐπιβλήθηκε διὰ «πυρὸς καὶ σιδήρου» ἀπὸ τοὺς ἀποικιοκράτες παπικοὺς τὸ 16ο αἰώνα, μὲ τὴν ἀπουσία πνευματικότητας καὶ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἀνεπίτρεπτης ἀνοχῆς τῆς παπικῆς «ἐκκλησίας» στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ, στὸ «πάντρεμα» χριστιανισμοῦ καὶ παγανισμοῦ. Τώρα ἂν τολμάει κάποιος, «ἂς βγάλει τὰ κάστανα ἀπὸ τὴ φωτιά», ἂς τοὺς ἀποσπάσει ἂν μπορεῖ ἀπὸ τὴ λατρεία τοῦ θανάτου!

τοποίησαν «Ρὸζ Χριστούγεννα», ἕνα 10ήμερο gay «χριστουγεννιάτικο» φεστιβάλ, μὲ «λειτουργίες» καὶ ἀναπαράσταση «φάτνης» ἔξω ἀπὸ γνωστὸ gay club. Ἡ «χριστουγεννιάτικη» ἐκδήλωση χρηματοδοτήθηκε ἀπὸ τὸν δῆμο τοῦ Ἄμστερνταμ μὲ τὸ ποσὸ τῶν €15.000. Στὴ θέση τοῦ μωροῦ Χριστοῦ εἶχαν βάλει πραγματικὸ μωράκι τριῶν μηνῶν, τὸ ὁποῖο ἦταν ἀνιψάκι τραβεστὶ πρωταγωνί-

Καταιγιστικά φαινόμενα πολιτικῆς σαθρότητος!

Ο ΣΟΦΟΣ λαὸς μας λέει πὼς «δὲ μπορεῖς νὰ χτίζεις μὲ χρησιμοποιημένα σαθρὰ ὑλικά». Τὸ σοφὸ αὐτὸ γνωμικὸ ἐπαληθεύεται ἀπόλυτα στὸ σαθρὸ καὶ διεφθαρμένο πολιτικό μας σύστημα. Οἱ πολιτικοί, ποὺ δημιούργησαν τὴ σημερινὴ πρωτοφανῆ κρίση στὸ λαό μας, ἐμφανίστηκαν καὶ παρουσιάζονται ὡς «σωτῆρες» μας ἀπὸ τὴν κρίση! Οἱ ἀφελεῖς πίστεψαν στὰ ψέματά τους καὶ τοὺς ἔδωσαν τὴν ἐντολὴ μὲ τὴν ψῆφο τους νὰ τοὺς «σώσουν»! Ἔλα ὅμως ποὺ «πέφτουν οἱ μάσκες» τους συνεχῶς καὶ ἀποκαλύπτεται τὸ πραγματικό τους πρόσωπο τῆς πιὸ χυδαίας ἰδιοτέλειάς τους. Ἐνῶ συνεχίζονται οἱ ἀποκαλύψεις γιὰ «παλιὰ ἁμαρτήματα» μεγαλόσχημων πολιτικῶν, γιὰ καταχρήσεις κολοσσιαίων ποσῶν, ἔρχονται στὸ φῶς συνεχῶς «νέα ἁμαρτήματα», τὰ ὁποῖα ἀποδεικνύουν ὅτι τὸ πολιτικό μας σύστημα παραμένει ὡς ἔχει ἐδῶ καὶ σαράντα χρόνια! Σὲ διάστημα λίγων ἡμερῶν, πρώην ὑπουργὸς τοῦ «ἐθνοσωτηρίου» κόμματος τῆς «Νέας Δημοκρατίας» καὶ ἀνεψιὸς τοῦ ἀλήστου μνήμης «ἐθνάρχη», ἐμφανίστηκε νὰ κυκλοφορεῖ μεγάλου κυβισμοῦ «τζὶπ» μὲ πλαστὲς πινακίδες (κλέβοντας τὸ κράτος), καὶ ἀνασφάλιστο (κλέβοντας τὶς ἀσφαλιστικὲς ἑταιρεῖες)! Ἕτερος πολιτευτὴς τοῦ ἰδίου κόμματος καὶ πρόεδρος μεγάλου νοσοκομείου «πιάστηκε στὰ πράσα» νὰ «τὰ παίρνει» ἀπὸ διαφημιστικὴ ἑταιρεία. Ἐπίσης ὁ γιὸς τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς Χώρας, ὁ ὁποῖος φοιτᾶ στὸ Κολλέγιο Ἀθηνῶν, πιάστηκε νὰ ἀντιγράφει σὲ διαγώνισμα. Ἀλλὰ φεῦ, ἀντὶ νὰ τιμωρηθεῖ ὁ πρωθυπουργικὸς «κανακάρης», ἀπολύθηκε ἡ καθηγήτρια ποὺ τὸν συνέλαβε! Ἔχετε μήπως ἀμφιβολία ὅτι δὲν ἔχουμε οὔτε παρόν οὔτε μέλλον μὲ τέτοιους «ἐθνοπατέρες»;

στριας! Ὁ «ἐμπνευστὴς» του, Frank van Dalen δήλωσε ὅτι σκοπὸς τῆς «ἐκδήλωσης» ἦταν ἡ σύνδεση θρησκείας καὶ ὁμοφυλοφιλίας. Φυσικὰ ὑπῆρξαν ἀντιδράσεις ἀπὸ χριστιανοὺς καὶ κυρίως ἀπὸ τὴν ὀργάνωση «Χριστιανοὶ γιὰ τὴν Ἀλήθεια» («Christians for Truth»). “Η «φάτνη» γελοιοποιεῖ βασικὲς ἔννοιες τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος”, ὑποστήριξε ἐκπρόσωπος τῆς ὀργάνωσης καὶ πρόσθεσε ὅτι «ἡ διεστραμμένη φαντασία ὁρισμένων ἀνθρώπων ἐπιτίθεται στὴν ἱστορία τῆς Βίβλου». “Gay Χριστούγεννα” ἔγιναν καὶ στὴν Ἱσπανία (http://pneymatiko.wordpress. com)! Φρίκη καὶ ἀποτροπιασμὸς μᾶς διακατέχει διαβάζοντας τέτοιες εἰδήσεις. Ἀλλὰ ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες αὐτὰ δὲν εἶναι τίποτα μπροστὰ σὲ αὐτὰ ποὺ θὰ βιώσουμε τὰ ἑπόμενα χρόνια! Μὴ ἔχετε ἀμφιβολίες περὶ τούτου!

Οἱ μικροοφειλέται τῆς Δ.Ε.Η. καί ἡ μεγαλοοφειλέτης «Νέα Δημοκρατία»!

H «EΘΝΟΣΩΤHΡΙΟΣ» κυβέρνησή μας, λίγο πρὶν τὶς ἑορτὲς, μᾶς πληροφόρησε πὼς ὑπάρχουν 15.000 οἰκογένειες στὴ Χώρα μας μὲ «κομμένο» τὸ ἠλεκτρικὸ ρεῦμα λόγῳ ἀδυναμίας ἐξόφλησης λογαριασμῶν. Σὲ μία κίνηση ἐντυπωσιασμοῦ (καὶ ὑποκρισίας) ἀνακοίνωσε πὼς «γιορτὲς δὲ θὰ κάμει καμιὰ οἰκογένεια χωρὶς ἠλεκτρικὸ ρεῦμα», φορτώνοντας τὴ «γενναιοδωρία» της στὰ πορτοφόλια τῶν ὑπόλοιπων καταναλωτῶν! Ὡς ἐδῶ κατανοητὸ καὶ ἀνεκτό. Ἀλλὰ ταυτόχρονα ἀνακοινώθηκε (τὸ κρυφὸ μυστικὸ) πὼς τὸ κόμμα τῆς «Νέας Δημοκρατίας» χρωστᾶ στὴ ΔΕΗ σχεδὸν 550.000 εὐρώ, χωρὶς νὰ ἔχει διακοπεῖ ἡ παροχή της, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς «ἀνώνυμους» μικροοφειλέτες, οἱ ὁποῖοι «ζοῦν» ἐδῶ καὶ μῆνες «μὲ σπαρματσέτα»! Ἰσχυρίζονται οἱ

«ἐθνοπατέρες» τοῦ «ἐθνοσωτηρίου» συγκεκριμένου κόμματος ὅτι δὲν ἔχουν νὰ πληρώσουν. Κατανοητὸ καὶ αὐτό. Ἀλλά, τὸ ἀκατανόητο εἶναι γιατί δὲν ἐφαρμόζεται καὶ γι’ αὐτοὺς ὁ κανονισμὸς τῆς ἑταιρείας, νὰ «τὴ βγάζουν μὲ σπαρματσέτα», ὅπως οἱ 15.000 ὑπόλοιποι ὀφειλέτες της; Γιατί νὰ ὑπάρχουν δύο μέτρα καὶ δύο σταθμά; Ὅμως μὴ περιμένετε ἐξηγήσεις ἀπὸ τοὺς ἀδίστακτους κομματανθρώπους. Νὰ σᾶς ἐξηγήσουμε ἐμεῖς: οἱ πολιτικοί μας, ὅλων τῶν παρατάξεων, μετὰ τὴν λεγόμενη μεταπολίτευση, θεωροῦν τὸ Κράτος «τσιφλίκι» τους καὶ γι’ αὐτὸ δὲ δίνουν λογαριασμὸ στὸν «κυρίαρχο» λαὸ καὶ τὸν «ἀρμέγουν» κανονικότατα. Ἀλλὰ ἡ τραγωδία μας βρίσκεται στὸ ὅτι περιμένουμε τὴ λύση τῶν ἀνυπέρβλητων προβλημάτων μας ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς «ἐθνικοὺς τσιφλικάδες»! Καλὰ παθαίνουμε!

Δύο μέτρα καί δύο σταθμά διά τό ἴδιο ἀδίκημα!

O ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ συνδυασμὸς «Χρυσὴ Αὐγὴ» θεωρήθηκε ὡς «κίνδυνος» γιὰ τὴν δημοκρατία μας, μὲ τὶς ἐκπεφρασμένες θέσεις του περὶ τοῦ ναζισμοῦ. Τῆς ἐπιβλήθηκαν σωρεία περιορισμῶν καὶ οἱ ἡγέτες της βρίσκονται στὴ φυλακή. Δὲν ἔχουμε καμιὰ ἀντίρρηση γιὰ τὶς κυβερνητικὲς ἐπιλογές, ἄλλωστε μὲ τὸ συγκεκριμένο κόμμα μᾶς χωρίζει ἄβυσσος, καὶ γιὰ τὶς νεοπαγανιστικές του ἐπιλογὲς καὶ ἀντιχριστιανικὲς πρακτικές. Καὶ ἐνῶ ἡ «Χρυσὴ Αὐγὴ» τίθεται στὸ περιθώριο ὡς ἐχθρός τῆς δημοκρατίας, δὲ συμβαίνει τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὸ Κομμουνιστικὸ Κόμμα Ἑλλάδος, τὸ ὁποῖο ζητᾶ ἀπροκάλυπτα τὴν κατάλυση τῆς «ἀστικῆς» δημοκρατίας καὶ τὴν ἐπιβολὴ τῆς δικτατορίας τοῦ προλεταριάτου! Δεῖτε τί δήλωσε πρόσφατα ὁ γενικὸς γραμματέας τοῦ κόμματος Δ. Κουτσούμπας: «Τὸ ΚΚΕ δὲν ἐγκατέλειψε ποτὲ τὸ στρατηγικό του στόχο, τὸ σοσιαλισμό, δὲν ἀποκήρυξε ποτὲ τὴν ταξικὴ πάλη, τὴ σοσιαλιστικὴ ἐπανάσταση, τὴν ἀνάγκη ἀνατροπῆς τῆς δικτατορίας μίας μειοψηφίας, δηλαδὴ τῆς ἀστικῆς τάξης, τῶν ἐκμεταλλευτῶν καὶ τὴν ἀντικατάστασή της μὲ τὴ δικτατορία τῆς πλειοψηφίας, ποὺ εἶναι τὸ προλεταριάτο, ἡ ἐργατικὴ τάξη, οἱ ἐκμεταλλευόμενοι» (Ἱστολ. defencenet.gr)! Διερωτόμαστε, σὲ τί διαφέρουν οἱ «πολιτικὲς» θέσεις τοῦ κ. Κουτσούμπα, ἀπὸ αὐτὲς τοῦ κ. Μιχαλολιάκου; Δὲ στρέφονται τὸ ἴδιο κατὰ τῆς δημοκρατίας; Γιατί δὲν ἐφαρμόζονται καὶ γιὰ τὸ Κ.Κ.Ε. οἱ ἴδιοι περιορισμοί; Τί σόϊ «ταμποὺ» εἶναι αὐτὰ γιὰ τὸ «κόμμα τοῦ λαοῦ», ποὺ ὅμως ἐκφράζει μόλις τὸ 5% τοῦ λαοῦ;

Βουλευτής τοῦ ΣΥΡΙΖΑ διεκωμώδησε τήν Ἐκκλησίαν!

ΤΟ ΝΕΟΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟ κόμμα ΣΥΡΙΖΑ δὲν κρύβει τὰ ἀντιεκκλησιαστικά του αἰσθήματα, τὰ ὁποῖα φροντίζει μὲ κάθε εὐκαιρία νὰ τὰ φανερώνει. Αὐτὸ ἔκανε καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς βουλευτές του, κάποιος Βαγγέλης Διαμαντόπουλος, ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ δὲν τοὺς ξέρει οὔτε ὁ θυρωρὸς τῆς πολυκατοικίας τους. Δεῖτε τί ἔκανε ὁ ἐν λόγῳ «ἐθνοπατέρας»: Τὴν Πρωτοχρονιὰ συμμετεῖχε σὲ πρωτοχρονιάτικο καρναβάλι ντυμένος «μεθυσμένος παπάς»! «Ὁ βουλευτὴς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ Βαγγέλης Διαμαντόπουλος ντυμένος… ἀντιμνημονιακός, … Παπὰ-Σούρας, στὸ καρναβάλι τοῦ Ἄργους Ὀρεστικοῦ! Ὁ βουλευτὴς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, Βαγγέλης Διαμαντόπουλος, ντύθηκε… παπάς, στὴν παρέλαση τοῦ Ἄργους Ὀρεστικοῦ ποὺ ἔγινε ἀνήμερα τῆς Πρωτοχρονιᾶς. Τὸ «ἀντιμνημονιακὸ» ἅρμα, στὸ ὁποῖο ἀνέβηκε ὁ βουλευτὴς ἔγραφε: «Κηδεύουμε τὴν κρίση. Ἐτῶν 5» (Ἱστολ. kozanimedia.gr)! Σὲ δημοσιοποιημένες φωτογραφίες τῆς καρναβαλικῆς «ἑορτῆς» εἰκονίζεται ὁ βουλευτὴς νὰ παριστάνει ὀρθόδοξο ἱερέα, ὁ ὁποῖος δῆθεν μεθυσμένος νὰ «τελεῖ» τὴν «κηδεία τοῦ μνημονίου» καὶ νὰ «μεταλαβαίνει» εὐθυμοῦσα καρναβαλίστρια, τὴν βουλευτίνα τῆς Ν. Δημοκρατίας Μαρία Ἀντωνίου, διακωμωδώντας καὶ τὴ Θεία Εὐχαριστία! Δὲν γνωρίζουμε ἂν ὑπῆρξαν θεατὲς τοῦ πρώιμου καρνάβαλου νὰ διασκέδασαν μὲ τὸ «ὑποκριτικὸ ταλέντο» τοῦ νεομαρξιστῆ βουλευτῆ. Σίγουρα ὅμως ὑπῆρξαν πολλοί, οἱ ὁποῖοι ἀηδίασαν μὲ τὸν πρωτότυπο τρόπο ποὺ βρῆκε νὰ διασύρει τὴν Ἐκκλησία, γελοιοποιώντας τὸ σχῆμα τοῦ ὀρθοδόξου κληρικοῦ. Ἡ ἄθλια πράξη του εἶναι μία ψηφίδα τοῦ ἀντιχριστιανικοῦ ψηφιδωτοῦ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ. Σκεφτεῖτε νὰ ἔρθει καὶ στὴν ἐξουσία τί ἔχει νὰ γίνει!

θεραπαινίδων της. Ἡ ὁσία Ξένη καταγόταν ἀπό τήν Ρώμη, ἀπό εὐγενικό γένος. Ὅταν ἦλθε σέ ἡλικία γάμου οἱ γονεῖς της θέλησαν νά τήν παντρεύσουν. Ἐνῶ ἑτοιμάστηκαν ὅλα τά τοῦ γάμου, ἡ ἁγία Ξένη ἀφοῦ πῆρε δύο θεραπαινίδες της ἀνεχώρησε κρυφά καί μέ πλοῖο κατέληξε στήν Μύλασσα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, κοντά σέ ἕνα ὅσιο ἄνθρωπο, ὀνομαζόμενο Παῦλο, ὁ ὁποῖος ἦταν ἱερέας καί μοναχός καί τίς ὁδήγησε στήν ἐν Χριστῷ ζωή. Στήν Μύλασσα ἡ ἁγία Ξένη, ἀφοῦ ἔφτιαξε ἕνα μικρό ἱερό ναό ἀφιερωμένο στόν ἅγιο Στέφανο μαζί μέ τίς δύο ὑπηρέτριές της συγκέντρωσε καί μερικές

παρθένες. Ἡ ἁγία μέσῳ τῆς ἄσκησης καί ἰδιαίτερα τῆς ἀποχῆς τῶν ἡδονῶν τῶν αἰσθήσεων ὁδήγησε τόν ἑαυτό της στήν οὐράνια πολιτεία. Ἔτσι ἡ ἁγία Ξένη πολιτεύθηκε τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς της καί ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ. Μάλιστα ὁ Θεός κατά τήν κοίμησή της ἐπέτρεψε, ἐνῶ ἦταν ἡμέρα καί ὁ ἥλιος ἔλαμπε, νά φανῆ στόν οὐρανό ἕνα στεφάνι ἀπό ἀστέρια, στό μέσο τοῦ ὁποίου ὑπῆρχε ἕνα σταυρός. Ἦσαν δέ αὐτά τό στεφάνι τῆς ὁσίας Ξένης, τὸ ὁποῖο τῆς δόθηκε ἀπό τόν Θεό γιά τήν παρθενία της καί τήν πολυχρόνια ἄσκησή της. Ἡ πολιτεία τῆς ὁσίας Ξένης φανερώθηκε ὄχι ἀπό τήν ἴδια, ἀλλά ἀπό μία θεραπαινίδα της, ἡ ὁποία τά διηγήθηκε, ὅταν ἐπρόκειτο νά κοιμηθῆ.

Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ Μ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

«Ἀπὸ τὴν Νίκαια τῆς Βιθυνίας στὴν Νίκαια τῆς Γαλλίας. Ὁ Μ. Κωνσταντῖνος καὶ οἱ μικροὶ τῶν καιρῶν μας»1. Συνέπιπτε τότε στὴν ἑλληνικὴ πολιτικὴ σκηνὴ νὰ ὑπάρχουν τρεῖς Κωνσταντῖνοι, ἀπὸ τοὺς ὁποίους κανένας δὲν ἀντέδρασε γιὰ τὴν ἀκύρωση τῆς κληρονομιᾶς τοῦ Μ. Κωνσταντίνου· πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας ὁ Κωνσταντῖνος Στεφανόπουλος, πρωθυπουργός, ὁ Κώστας Σημίτης, ἀρχηγὸς τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολίτευσης ὁ Κώστας Καραμανλῆς. Καὶ αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ εἶναι ἀποκαρδιωτικὸ καὶ θλιβερὸ στὸν σύγχρονο Ἑλληνισμὸ εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι, ἐνῶ σὲ ὅλες τὶς ἱστορικὲς περιόδους, ἀκόμη καὶ χωρὶς κρατικὴ ὑπόσταση καὶ κατακτημένοι, ὅπως ἐπὶ Ρωμαιοκρατίας, Φραγκοκρατίας καὶ Τουρκοκρατίας, κρατήσαμε τὸν πολιτισμό μας, ὑποταγήκαμε σωματικά, ἀλλὰ ὄχι πνευματικά, καὶ μάλιστα ὑποταγμένοι ἐξελληνίσαμε πολιτιστικὰ τοὺς κατακτητάς, σήμερα, ἐνῶ πολιτικὰ εἴμαστε ἐλεύθεροι, ἑκουσίως ἐνσωματωνόμαστε σὲ ἕνα ξένο πολιτισμό, μεταβαλλόμαστε σὲ μιὰ μικρὴ ἐπαρχία τῶν Φράγκων τῆς Εὐρώπης, σὲ ἕνα φραγκικὸ κρατίδιο καὶ προτεκτορᾶτο, ἀρνούμενοι τὴν μεγαλωσύνη τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ κόσμου, κυρίως ὅμως τῆς Ρωμιοσύνης τοῦ Βυζαντίου2. Ὅλες οἱ ἱστορικὲς περίοδοι τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἶναι μεγαλειώδεις· ἡ ἀρχαιοελληνικὴ κλασσικὴ Ἑλλάδα, ἡ ἑλληνικὴ αὐτοκρατορία τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου, ἡ μεγαλειωδέστερη ἑλληνοχριστιανικὴ αὐτοκρατορία τοῦ Μ. Κωνσταντίνου, ἡ πονεμένη ἀλλὰ ἀδούλωτη Ρωμιοσύνη τῆς Τουρκοκρατίας. Ποιό ἄλλο ἔθνος κουβαλάει τέτοια κληρονομιά; Τὴν ἀρχαία κλασσικὴ Ἑλλάδα, καὶ δύο οἰκουμενικὲς παγκόσμιες αὐτοκρατορίες, τὸν Παρθενώνα καὶ τὴν Ἁγιὰ Σοφιά; Ποῦ θρονιάζει καὶ ποῦ θὰ θρονιάσει τελικὰ ὁ δικέφαλος ἀετός; Ἡ Εὐρώπη βέβαια καὶ πολιτικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ ἀποποιεῖται τὴν κληρονομιὰ τοῦ Μ. Κωνσταντίνου, μολονότι ἡ ἱστορία της εἶναι ἀνεξίτηλα σφραγισμένη ἀπὸ τὸ ἔργο του. Πολλοὶ βαλκανικοὶ λαοὶ καὶ ἡ Ρωσία, ἀκόμη καὶ ἡ ἀλλόθρησκη Τουρκία, τὴν διεκδικοῦν. Καὶ οἱ φυσικοί της κληρονόμοι, οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες, φαίνεται ὅτι τὴν ἀπορρίπτουν· αὐτὸ βέβαια ὄχι σὲ ἐπίπεδο λαοῦ, ἀλλὰ σὲ ἐπίπεδο πολιτικῆς ἡγεσίας

καὶ ὁρισμένων ἀρχαιολατρῶν, ὅπως ὁ Κοραῆς καὶ ὁ κύκλος του, καθὼς καὶ μαρξιστῶν ἱστορικῶν καὶ λογίων, τοὺς ὁποίους ἐνοχλεῖ ὁ χριστιανικὸς καὶ θεοκεντρικὸς χαρακτήρας τοῦ Βυζαντίου. Ἡ ἐπιστημονικὴ βυζαντινολογικὴ ἔρευνα, στηριζόμενη σὲ ἀδιάψευστες ἱστορικὲς μαρτυρίες, δὲν ἀμφισβητεῖ τὰ κληρονομικὰ δικαιώματα τοῦ νεωτέρου Ἑλληνισμοῦ ἐπὶ τῆς Ρωμιοσύνης τοῦ Βυζαντίου, ὅπως καὶ ἡ αὐτοσυνειδησία τῶν συγχρόνων Ἑλλήνων, παρὰ τὶς μεθοδευμένες καὶ σχεδιασμένες προσπάθειες ξένων κέντρων γιὰ πλήρη ἀποβυζαντινοποίηση τῶν Νεοελλήνων μὲ τὸν συστηματικὰ διὰ πολλῶν μέσων προωθούμενο ἐκδυτικισμό τους. Ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν σχετικῶν γνωμῶν παραθέτουμε τὴν γνώμη ἐλαχίστων· ὁ William Miller γράφει ὅτι «οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες δικαιολογημένα πιστεύουν ὅτι, ἂν οἱ ἴδιοι εἶναι τὰ ἐγγόνια τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος, οἱ ἴδιοι εἶναι καὶ τὰ παιδιὰ καὶ οἱ κληρονόμοι τοῦ Βυζαντίου». Ὁ ἴδιος γράφει ὅτι στὴν Ἑλλάδα ἡ βυζαντινὴ παράδοση εἶναι ἰσχυρότατη καὶ ὅτι ἀπὸ τὴν ἵδρυση τοῦ ἑλληνικοῦ βασιλείου μέχρι τὴ μεγάλη καταστροφὴ στὴ Μ. Ἀσία τὸ 1922 οἱ Ἕλληνες ζοῦσαν ἔχοντας στὸ νοῦ τους τὸν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο. Ἀκόμη καὶ ὁ Ὄθων καὶ ἡ σύζυγός του ἦταν προσ κολλημένοι στὴν Μεγάλη Ἰδέα καὶ ἐπὶ μακρὸ χρόνο ἡ Ἀθήνα θεωρούνταν ὡς προσωρινὴ πρωτεύουσα τῆς Ἑλλάδος, μέχρι ποὺ ἡ Κωνσταντινούπολη θὰ περιερχόταν καὶ πάλι στοὺς Ἕλληνες3. Συναφῶς καὶ ἡ Ἑλένη Γλύκατζη-Ἀρβελὲρ γράφει ὅτι τὸ Βυζάντιο ζεῖ «στὴν καρδιὰ τοῦ μόνου Βαλκάνιου λαοῦ ποὺ δὲν ἐλευθέρωσε τὴν κοιτίδα τῆς ὕπαρξής του, δηλαδὴ τὴν Βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη»4. Εἶναι πασίγνωστο τὸ βιβλίο τοῦ Ρουμάνου ἱστορικοῦ Γιόργκα «Τὸ Βυζάντιο μετὰ τὸ Βυζάντιο»5, στὸ ὁποῖο βλέπει τὸν Ἑλληνισμὸ τῆς Τουρκοκρατίας ὡς συνέχεια τοῦ Βυζαντίου, μετὰ τὴν ὁποία ἀρχίζει σταδιακὰ ἡ ἀποβυζαντινοποίηση καὶ ὁ ἐκδυτικισμὸς τῶν Ἑλλήνων, ἡ νέα ἐθελούσια αἰχμαλωσία τους στὴν Φραγκικὴ Εὐρώπη. Θὰ μνημονεύσουμε ἀκόμη καὶ ὅσα λέγει ὁ ἐθνικός μας ποιητὴς Κωστῆς Παλαμᾶς στὸν Προφητικὸ ἀπευθυνόμενος πρὸς τὴν Ρωμιοσύνη τοῦ Βυζαντίου. Λέγει λοιπὸν ὅτι ὁ δικέφαλος ἀετός, τὸ σύμβολο τοῦ Βυζαντίου, πέταξε μακρυὰ μὲ τὰ ἄξια καὶ τὰ ἅγια πρὸς τὴ Δύση καὶ πρὸς τὸ Βορρᾶ, σὲ ἄλλους λαούς, ὅπου φέρνει καὶ τὴν αὐτοκρατορικὴ

Ἔκκλησις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, διὰ νὰ σταματήση ἡ αἱματοχυσία εἰς τὴν Συρίαν

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἐξεδόθη τὴν 13ην Ἰανουαρίου, ἡ ἀκόλουθος ἀνακοίνωσις:

«Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, σχεδὸν τρία χρόνια μετὰ τὸ ξέσπασμα τοῦ ἐμφυλίου πολέμου στὴ Συρία, ποὺ ἔχει κοστίσει τὴ ζωή σὲ τουλάχιστον 130.000 συνανθρώπους μας καὶ ἔχει προκαλέσει πρωτοφανῆ ἀνθρώπινη κρίση, δηλώνει τὰ ἀκόλουθα: “Ἀπευθύνουμε ἔκκληση σὲ κάθε ὀργανισμὸ καὶ φορέα, σὲ ὅλους τοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς νὰ ἀναλάβουν, ἔστω καὶ τώρα, τὶς ἱστορικές τους εὐθύνες ἔναντι τῆς ἀνθρωπότητας καὶ νὰ δώσουν ἕνα τέλος σὲ αὐτὸ τὸ ἀπάνθρωπο καὶ παράλογο "θέατρο τοῦ θανάτου", ποὺ διαδραματίζεται ἀπὸ τὸ 2011 στὴ Συρία. Ὁ σεβασμὸς τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας καὶ ζωῆς ἀποτελεῖ τὴν μέγιστη πανανθρώπινη ἀξία καὶ ἡ διαφύλαξή τους ὀφείλει νὰ εἶναι ὕψιστη προτεραιότητα γιὰ ὅλους. Τρία χρόνια μετὰ τὸ ξέσπασμα τοῦ πολέμου, ποὺ ἔχει προκαλέσει τὴν ἀπώλεια ἑκατοντάδων χιλιάδων συνανθρώπων μας καὶ ἔχει ἀποκλείσει ἀπὸ κάθε ἀνθρωπιστικὴ βοήθεια σχεδὸν τρία ἑκατομμύρια ἄλλους, ἂς τεθεῖ ἐπιτέλους ἕνα τέλος στὴν τραγωδία. Τὴ νέα χρονιά, ὅλοι μαζί, ὁ κα-

ΠΩΛΕΙΤΑΙ

Στή Ροδόπολη Ἀττικῆς, πωλεῖται οἰκόπεδο 1860 τ.μ. μετά οἰκίας 93 τ.μ. Ροδοπόλεως 50 γωνία . Τηλ: 210-3239692. Βραδυνές ὧρες ἀπό 6 μ.μ.

θένας ἀπὸ τὴ δική του πλευρά, μὲ κάθε δύναμη ποὺ διαθέτει, ὀφείλει νὰ πράξει τὸ αὐτονόητο: νὰ στέρξει τοὺς συνανθρώπους μας, ποὺ δοκιμάζονται σκληρά, βιώνοντας οὐσιαστικὰ τὴν ἐπίγεια κόλαση. Ἐκεῖ ὅπου χριστιανοὶ χάνουν τὰ παιδιά τους, τοὺς ἀδελφούς τους, τοὺς γονεῖς καὶ τοὺς διπλανούς τους. Ἐκεῖ ὅπου οἱ συνάνθρωποί μας ζοῦν καθημερινὰ μὲ τὴν ἀγωνία τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἐπιβίωσης, καθὼς στεροῦνται ἀκόμη καὶ τὰ στοιχειώδη, ὅπως ἡ τροφὴ καὶ τὸ νερό. Μᾶς προκαλεῖ βαθύτατη ἀνησυχία καὶ θλίψη ἡ ἀπηνὴς δίωξη τῶν χριστιανῶν, ποὺ ζοῦν στὴν περιοχή. Μία δίωξη ποὺ παραπέμπει σὲ ἄλλες σκοτεινὲς ἐποχές, ποὺ ὅλοι πιστέψαμε ὅτι εἶχαν φύγει ἀνεπιστρεπτί. Ἡ ἀπαγωγὴ τῶν δύο Ἀρχιερέων καὶ τῶν δώδεκα μοναζουσῶν συνιστοῦν, σὺν τοῖς ἄλλοις, πράξεις ὠμῆς καὶ ἀπροκάλυπτης βίας, ποὺ ναρκοθετοῦν ὁποιαδήποτε προσπάθεια εἰρήνευσης στὴν περιοχή, διαμορφώνουν ἕνα κλίμα περιορισμοῦ ἢ καὶ ὁλικῆς ἐξάλειψης κάθε θρησκευτικῆς ἐλευθερίας καὶ θέτουν ἐν ἀμφιβόλῳ αὐτὴ τὴν ἴδια τὴν ὕπαρξη τοῦ χριστιανικοῦ στοιχείου στὴ χώρα. Αὐτὲς οἱ χαίνουσες πληγὲς στὴν Συρία πρέπει τὸ συντομότερο νὰ ἐπουλωθοῦν. Ὅσο οἱ διεθνεῖς ὀργανισμοὶ καὶ ὅλα τὰ ἐμπλεκόμενα μέρη σὲ αὐτὴ τὴν τραγωδία ἀρνοῦνται νὰ πράξουν αὐτά, ποὺ ὁ ἀνθρωπισμὸς καὶ ἡ λογικὴ ἐπιβάλλουν, τόσο ἡ τραγωδία στὴ Συρία θὰ βαθαίνει, μὲ ἀπρόβλεπτες ἐπιπτώσεις γιὰ ὁλόκληρη τὴν πολύπαθη περιοχὴ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς».

κορώνα, ἐνῶ τὸ ἑλληνικὸ βασίλειο ποὺ γεννήθηκε ἀπὸ τὴ Ρωμιοσύνη εἶναι ἀνάξιο αὐτῆς τῆς κληρονομιᾶς· δὲν πῆρε τίποτε ἀπὸ τὴ μεγαλωσύνη τοῦ Βυζαντίου, ἀλλὰ κληρονόμησε μόνο τὰ μικρὰ καὶ χαμηλὰ καὶ κυβερνᾶται ἀπὸ χαμηλῆς ἠθικῆς καὶ πνευματικῆς στάθμης ἀνθρώπους, νάνους, ἀρλεκίνους καὶ εὐνούχους. Ὁ δικέφαλος ἀητός σου νά! μακριά, μακριὰ πέταξε μὲ τ᾽ ἄξια καὶ μὲ τ᾽ ἅγια, καὶ θὰ ἰσκιώσουν τὰ τετράπλατα φτερὰ λαοὺς ἄλλους, κορφὲς ἄλλες, ἄλλα πλάγια. Πρὸς τὴ Δύση καὶ πρὸς τὸ Βοριά, τὴν κορώνα φέρνει, καὶ κρατᾶ -καὶ τὰ νύχια του εἶν᾽ ἁρπάγιακαὶ τὴ δόξα καὶ τὴ δύναμη κρατᾶ· καὶ τὸ γέλιο, καὶ τὸ ψέμμα τὸ Βασίλειο, ποὺ γεννήθηκε ἀπὸ σένα μέσ᾽ στὸν ἥλιο, κοίτα Θεέ! Θὰ σέρνεται μπροστὰ σὲ μπαλσαμωμένη κουκουβάγια. Μ᾽ ὅλα σου θὰ ζῇ τὰ χαμηλά, μὲ καμμιά σου δὲ θὰ ζῇ μεγαλωσύνη, κ᾽ οἱ προφῆτες ποὺ θὰ προσκυνᾶ, νᾶνοι καὶ ἀρλεκῖνοι. Καὶ σοφοί του καὶ κριτάδες τοῦ ἄδειου λόγου οἱ τροπαιοῦχοι, καὶ διαφεντευτάδες κυβερνῆτες του οἱ εὐνοῦχοι. Δὲν εἶναι βέβαια δυνατὸν σὲ μία περιορισμένη χρονικὰ εἰσήγηση νὰ ἐκτεθεῖ σὲ ὅλο της τὸ εὖρος ἡ πολιτικὴ καὶ πνευματικὴ κληρονομιὰ τοῦ Μ. Κωνσταντίνου, τὴν ὁποία δικαιολογημένα ἀπὸ φθόνο καὶ μικρότητα ἀποποιεῖται ἡ Δύση, λόγῳ τοῦ μεγαλείου της, τελείως ὅμως ἀδικαιολόγητα ὁ φυσικὸς κληρονόμος της, ὁ νέος Ἑλληνισμός, λόγῳ ἐλλείψεως ἱκανῶν ἡγετῶν, ποὺ θὰ ἐνστερνισθοῦν τὶς ἀξίες της καὶ θὰ διασώσουν τὸν πολιτισμό της, ὅπως τὸ ἔπραξαν μὲ ἐπιτυχία ὁ Μ. Φώτιος, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, ὁ Ἅγιος Μᾶρκος Εὐγενικός, ὁ πατριάρχης Γεννάδιος Σχολάριος, ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς καὶ οἱ Ἅγιοι τρεῖς Κολλυβάδες, οἱ ἀγωνιστὲς τοῦ ᾽21 καὶ ὁ Καποδίστριας. Γι᾽ αὐτὸ ἐπιλεκτικὰ θὰ ἀναφερθοῦμε σὲ τμήματα μόνο αὐτῆς τῆς κληρονομιᾶς πολύτιμα, τὰ ὁποῖα ἀπορρίπτει καὶ ξεπουλάει ὁ σύγχρονος Ἑλληνισμός, ἰδιαίτερα οἱ ἡγέτες του, πολιτικοὶ καὶ ἐκκλησιαστικοί, ἢ γιατὶ δὲν διδάχτηκαν καὶ δὲν ἔμαθαν γιὰ τὴν ἀξία τους ἢ γιατὶ τοὺς θάμπωσαν μὲ πλούτη καὶ ἀξιώματα, καὶ θόλωσε τὸ ἀξιολογικό τους κριτήριο.

* Εἰσήγηση στὴν Θεολογικὴ Ἡμερίδα ποὺ ὀργάνωσε ἡ Ἱερὰ Μητρόπολη Πειραιῶς τὴν Πέμπτη, 7 Νοεμβρίου 2013, μὲ θέμα: «Τὸ Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων (313 μ.Χ.). Ἀπὸ τὴν χριστιανικὴ στὴν ἀποχριστιανιζόμενη Εὐρώπη».

Σημειώσεις: 1 . Θεσσαλονίκη 2001. Ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον». 2 . Γιὰ τὴν νέα αὐτὴ ἅλωση καὶ αἰχμαλωσία τοῦ Ἑλληνισμοῦ Βλ. Πρωτοπρεσβυτέρου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ, Φραγκέψαμε. Ἡ εὐρωπαϊκή μας αἰχμαλωσία, Θεσσαλονίκη 1994, ἐκδ. «Τὸ Παλίμψηστον». Τοῦ αὐτοῦ, Ἑπόμενοι τοῖς θείοις Πατράσι. Ἀρχὲς καὶ κριτήρια τῆς Πατερικῆς Θεολογίας, Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 136ἑ. καὶ Τοῦ αὐτοῦ, Ὀρθοδοξία καὶ Ἐλληνισμός. Νέα αἰχμαλωσία καὶ ἀντίσταση, Θεσσαλονίκη 1995. 3 . WILLIAM MILLER, «Ἡ Βυζαντινὴ Κληρονομιὰ στὴν Νοτιανατολικὴ Εὐρώπη», εἰς N. H. BAYNES - H. ST. L. B. MOSS, Βυζάντιο. Εἰσαγωγὴ στὸ Βυζαντινὸ Πολιτισμό, ἐκδ. Παπαδήμα, Ἀθῆναι 1983, σελ. 450-451. 4 . ΕΛΕΝΗ ΓΛΥΚΑΤΖΗ-ΑΡΒΕΛΕΡ, Γιατί τὸ Βυζάντιο, Ἀθήνα 2009 ἐκδ. Ἑλληνικὰ Γράμματα, σελ. 254. 5 . N. JORGA, Τὸ Βυζάντιο μετὰ τὸ Βυζάντιο, ἐκδ. Gutenberg, Ἀθήνα 1985.

ΝΕΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΦΑΝΟΥΡΙΟΣ - Η ΑΓΙΑ ΘΕΟΔΩΡΑ

Στὴν σειρὰ τῶν βίων τῶν Ἁγίων οἱ ἐκδόσεις «Ὀρθοδόξου Τύπου» ἐξέδωσαν τοὺς βίους τοῦ Μεγαλομάρτυρος Ἁγίου Φανουρίου καὶ τῆς Ἁγίας Θεοδώρας Βάστας Μεγαλοπόλεως. Εἶναι πολὺ θαυμαστὸ τὸ πῶς ὁ Κύριός μας στὰ χρόνια τῆς σκλαβιᾶς μᾶς ἐχάρισε τὸν Ἅγιο Φανούριο, ποὺ τόσο πολὺ βοήθησε τὸ ὑπόδουλο γένος, ὅπως θὰ διαπιστώσετε καὶ ἀπὸ τὴν ἀνάγνωση τοῦ βίου του. Ἐπίσης θὰ δῆτε τὰ τόσα θαυμαστὰ τοῦ Θεοῦ στὸν βίο τῆς Ὁσιοπαρθενομάρτυρος Ἁγίας Θεοδώρας καὶ τὸ συνεχιζόμενο τόσους αἰῶνες θαῦμα τῶν 17 δένδρων, ποὺ φύτρωσαν στὴν σκεπὴ τοῦ Ἱ. Ναοῦ της πρὶν 500 χρόνια καὶ ἀκόμη καὶ σήμερα διατηροῦνται. Καὶ οἱ δύο βίοι εἶναι γραμμένοι σὲ ἁπλῆ καὶ ζωντανὴ γλώσσα, μὲ ἔγχρωμες εἰκόνες, πολὺ ὠφέλιμοι γιὰ κάθε πιστό. Ἐπίσης ἐπανεκδόθηκαν οἱ βίοι τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στρατηλάτου καὶ τῆς Ὁσίας Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου. Καὶ οἱ δύο βίοι εἶναι μὲ ἔγχρωμες εἰκόνες, καλαίσθητοι, γραμμένοι ἀπὸ τὸν π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο. Θὰ τοὺς βρῆτε μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς βίους τῶν ἁγίων στὶς ἐκδόσεις «Ὀρθοδόξου Τύπου» Κάνιγγος 10. Τηλ. 2103816206.

«ΕΙΣ ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΨΗΛΑ ΕΚΕΙ» Ἐξωκκλήσια στὸ ὄρος τῶν Ἀμώμων (Πεντελικόν), Ἀθήνα 2013, σελ. 60.

Τό μικρό αὐτό βιβλίο τῶν ἑξῆντα σελίδων εἶναι ὁ καρπός τῆς ἐργσίας μίας ἐκπαιδευτικοῦ, θεολόγου τῆς μέσης ἐκπαυδεύσεως, τῆς κ. Δήμητρας Γριτσοπούλου καί μίας ὁμάδας μαθητῶν τοῦ Γυμνασίου τῆς Νέας Ἐρυθραίας. Μιᾶς ἐκπαιδευτικοῦ ἀπό αὐτές πού δυστυχῶς σπανίζουν στίς μέρες μας, μέ πολύ ἀγάπη στό πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας, ἡ ὁποία καθρεφτίζεται στά πρόσωπα τῶν μαθητῶν της. Ἡ ἐργασία αὐτή πραγματοποιήθηκε στά πλαίσια ἑνός πολιτιστικοῦ προγράμματος τοῦ σχολείου καί μέ τήν καθοδήγηση τῆς ὑπευθύνου τοῦ προγράμματος τῆς κ. Γριτσοπούλου καί ἄλλων καθηγητῶν καί ἀσχολήθηκε μέ τήν ἄμεση γνωριμία καί μελέτη ἐξωκκλησιῶν τῆς βορειοανατολικῆς πλευρᾶς τοῦ Πεντελικοῦ ὄρους καί τοῦ ναοῦ τοῦ ἁγίου Γεωργίου Διονύσου. Σκοπός τοῦ προγράμματος ἦταν νά προσεγγίσουν οἱ μαθητές τήν χριστιανική λατρεία καί παράδοση τῆς πίστεώς μας, τήν ἐκκλησιαστική ἱστορία καί τέχνη τῆς μεταβυζαντινῆς καί νεώτερης περιόδου, ἡ περίοδος πού κατασκευάστηκαν τά κτίσματα αὐτά, ἀλλά καί τήν σημασία τῶν ἐξωκκλησιῶν στήν παράδοση καί καθημερινή ζωή τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καί μάλιστα μέσα ἀπό σχετικά κείμενα τῆς νεολληνικῆς λογοτεχνίας, ὅπως τοῦ Παπαδιαμάντη. Ἡ ὑπεύθυνος τοῦ προγράμματος τονίζει ὅτι «Δέν πρόκειται γιά αὐστηρή ἐπιστημονική ἐργασία καί ὅτι δέν πρέπει νά κριθεῖ μέ αὐστηρά ἐπιστημονικά κριτήρια», ἐμεῖς ὅμως ἀπό τήν πλευρά μας ἔχουμε νά παρατηρήσουμε ὅτι εἶναι μία πολύ καλά προσεγμένη ἐργασία μέ πλούσιο καί ἐνδιαφέρον εἰκονογραφικό καί φωτογραφικό ὑλικό, ἀρχιτεκτονικές ἀναφορές καί διαγράμματα τῶν κτισμάτων, μικρές ἀλλά ἐνδιαφέρουσες ἱστορικές ἀναφορές ποῖοι τά κατασκεύασαν καί πότε, ἐξωτερική σημερινή περιγραφή ἀλλά καί ἕνα σύντομο συναξάρι τοῦ ἁγίου τοῦ ναοῦ μέ τό ἀπολυτίκιο του καί στό τέλος τοῦ βιβλίου ἡ βιβλιογραφία πού χρησιμοποιήθηκε. Ἡ κ. Γριτσοπούλου στό ἐπιλογικό σημείωμα ἀναφέρει «Ἀξίζει νά σημειώσουμε, καί αὐτό ἀποτελεῖ τό μεγάλο κέρδος τῆς ἐργασίας αὐτῆς, τό πνεῦμα ἀλληλεγγύης, σεβασμοῦ, συνεργασίας, ἀγάπης καί ἐνθουσιασμοῦ πού αὐθορμήτως ἐξεδήλωσαν τά παιδιά ἀντικρίζοντας τά φτωχικά ἐξωκκλήσια τά διάσπαρτα μέσα στό βουνό τῶν Ἀμώμων. Πιστεύουμε ὅτι ἡ λατρεία

καί ὁ σεβασμός τῶν ταπεινῶν ἀνθρώπων πού τά ἔκτισαν, ἄγγιξε τήν ψυχή τους, ἐνισχύθηκε ἡ πίστη στόν Θεό καί τονώθηκε σέ αὐτούς τούς δύσκολους καιρούς τό χριστιανικό τους φρόνημα καί ἡ ἐλπίδα γιά ἕνα καλύτερο αὔριο. Θεωρῶ ὅτι ὁ στόχος ἐστέφθη ἀπό ἐπιτυχία». Τά ἐξωκκλήσια πού ἀναφέρονται εἶναι ὁ ἅγιος Λουκᾶς, ὁ ἅγιος Νικήτας καί ὁ προφήτης Ἠλίας στή βόρεια πλευρά τοῦ Πεντελικοῦ, ὁ ἅγιος Γεώργιος ὁ Μεγαλομάρτυς καί ὁ ἅγιος Γεώργιος ὁ Χιοπολίτης πού βρίσκονται στό Διόνυσο, ἡ κοίμηση τῆς Θεοτόκου στό κοιμητήριο τοῦ Διονύσου, τό Γενέσιο τῆς Θεοτόκου στήν Ραπεντώσα καί τέλος ὁ ἅγιος Νικόλαος καί ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας στήν σπηλιά τῆς Πεντέλης ἤ ἀλλιῶς ὅπως λέγεται στήν σπηλιά τοῦ Νταβέλη. Κλείνοντας νά σημειώσουμε ὅτι ὅταν γίνεται ἀναφορά στόν ναό τοῦ ἁγίου Γεωργίου ἀναφέρεται καί τό πρόσωπο τοῦ ἀειμνήστου πατρός Μάρκου Μανώλη, πού μεταξύ τῶν ἄλλων γράφει «Ἐπισκεπτόταν κατά τίς μεγάλες ἑορτές τό Γυμνάσιο τῆς Ἐρυθραίας, ἐξομολογοῦσε τούς μαθητές καί καθηγητές, τελοῦσε λειτουργίες γιά τά παιδιά καί στό σχολεῖο διάβασε τούς τελευταίους Χαιρετισμούς πρός τήν Παναγία πρίν τήν κοίμησή του. Ἐξαιρετική εὐλογία γιά ὅλους μας! Εὐχαριστοῦμε τόν Θεό πού μᾶς ἔστειλε ἕνα ἅγιο ἄνθρωπο, γιά νά δοξάζεται τό ὄνομά Του. Ἡ μνήμη του ἄς εἶναι αἰωνία». Πληροφορίες τηλ. 210.6130100. Γ.Κ.Τ.

Ἔτος ΛΒ´, Ἀριθμ. 3/24 Ἰανουαρίου 2014

ΒΙΒΛΙΑ – ΑΝΑΤΥΠΑ

ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΝ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ 2014 Ἱερὰ Μητρόπολις Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας: Ἀφιερωμένο «Στὸν σεπτό μας ποιμενάρχη, τὸ γνωστὸ σὲ ὅλους γιὰ τὸ θάρρος του, τὸν ἱεραποστολικό του ζῆλο, τὴν ἀφιλοκέρδεια του, τὴν ἀγάπη του γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν Ἑλλάδα, τὸν Μητροπολίτη Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας κ.κ. ΑΜΒΡΟΣΙΟ». Σχ. 14x10 σσ 290.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ – ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ

ΧΙΩΤΙΚΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΑΝΘΙΣΜΑΤΑ, Τριμηνιαία ἔκδοση κοινωνικοῦ ἐνδιαφέροντος. Ὀκτ. – Δεκ. 2013. Χίος. ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ, Δεκαπενθήμερη Ἐφημερίδα τοῦ κινήματος Χριστια-

ΑΙ ΟΜΙΛΙΑΙ ΤΗΣ Π.Ο.Ε.

Συνεχίζονται σὺν Θεῷ αἱ ὁμι λίαι τῆς «Πανελληνίου ᾿Ορθοδόξου ῾Ενώσεως» (Π.Ο.Ε.) εἰς τὴν αἴθουσαν αὐτῆς (Κάνιγγος 10, Α´ ὄροφος). Τὴν προσεχῆ Δευτέραν 27 Ἰανουαρίου καὶ ὥραν 6:00 μ.μ. θὰ ὁμιλήση ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Μελέτιος Βαδραχάνης μὲ θέμα: «Τὸ πένθος στὴν Καινὴ Διαθήκη». Παρακαλοῦνται τὰ μέλη τῆς Π.Ο.Ε. καὶ οἱ φίλοι τοῦ «᾿Ορθοδόξου Τύπου», ὅπως παρακολουθήσουν αὐτήν.

νικῆς Δημοκρατίας. Σεπτ., Ὀκτ., Νοέμ., Δεκ. 2013. Ἀθήνα. ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΑΠΗ, Τριμ. περιοδικὸ τῆς ἱερᾶς ἀδελφότητος Ἁγίας Τριάδος. Ἰούλ. – Σεπτ., Ὀκτ. – Νοέμ. 2013.

῾Εβδομαδιαία ᾿Εκκλησιαστικὴ ᾿Εφημερίς. ᾿Ιδιοκτησία· «Πανελλήνιος ᾿Ορθόδοξος ῞Ενωσις» (Π.Ο.Ε.), Κάνιγγος 10, 106 77 ᾿Αθῆναι, Τηλ. 210 38 16 206, ΦΑΞ 210 38 28 518. Ἐκδότης· Ἰωάννης Καρατζένης, Παναγίας Ἐλευθερωτρίας 51 Κηφισιά. Διευθυντὴς Συντάξεως· Γεώργιος Ζερβός, Θησέως 25, Νέα ᾿Ερυθραία (14671). ῾Υπεύθυνος Τυπογραφείου· Κωνσταντῖνος Μιχ. Σαμωνᾶς, ᾿Αμαδριάδος 15, Δροσιά. Τύποις «᾿Ορθοδόξου Τύπου» (Θησέως 25, 14671 Νέα ᾿Ερυθραία, Τηλ. 210 81 34 951, ΦΑΞ 210 81 36 981). ῾Ιστοσελίς «Ο.Τ.»: www.orthodoxostypos.gr ᾿Ηλεκτρον. ταχυδρομεῖον: orthotyp@otenet.gr Τὰ ἐνυπόγραφα ἄρθρα ἐκφράζουν τὰς προσωπικὰς ἀ πόψεις τῶν ἀρθρογράφων, οἱ ὁποῖοι καὶ φέρουν τὴν εὐθύνην τῶν γραφομένων.

24 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014

Σελὶς 3η

ΕΝΤΟΝΟΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΔΙΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ Η στηλη της «πανελληνιου ενωσεως θεολογων»

(3ον.—Τελευταῖον)

Ἆραγε θὰ ἐπιτρέψητε, χωρὶς σθεναρὰν ἀντίστασιν, σὰν αὐτὴν ποὺ προέβαλον ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, οἱ ἅγ. μάρτυρες, ὁ ἅγ. Ἀμβρόσιος Μεδιολάνων, ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, καὶ τόσοι ἄλλοι θεοφόροι, ἄνδρες ἐπιθυμιῶν τοῦ πνεύματος, εἰς τὰς ἡμέρας Σας νὰ λάβῃ χώραν αὐτὸ τὸ τραγικὸν ἔγκλημα, τὸ ὁποῖον θὰ στιγματίσῃ ἡ Ἱστορία; Περαίνων τὴν ἐπιστολήν μου, ἐπειδὴ σέβομαι καὶ τιμῶ βαθύτατα τὸν θεσμὸν τῆς Ἀρχιερωσύνης, καὶ προπάντων τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, κατ΄ ἐπιταγὴν τῆς συνειδήσεώς μου ἀναγκάζομαι νὰ Σᾶς ἐξομολογηθῶ εἰς τὰ τίμια ὠμοφόρια, μὲ τὰ ὁποῖα διαπορθμεύετε τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τὸ πλήρωμα τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἁγίας Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τὰ κάτωθι: Κατὰ τὴν δεκαετίαν τοῦ 1970 εἶχον τὸ προνόμιον καὶ τὴν εὐλογίαν νὰ μονάζω ὑπὸ τὴν σεπτὴν Ἡγουμενίαν τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Βασιλείου καὶ νῦν προηγουμένου τῆς Ἱ. Μ. Ἰβήρων εἰς τὴν Ἱ.Μ. Σταυρονικήτα. Ὁ ἀείμνηστος πατὴρ Παΐσιος, ἀσκητεύων τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἰς τὴν Καλύβην τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τῆς εἰρημένης Ἱ. Μονῆς, μὲ προσεκάλει πολλάκις, διὰ νὰ τελέσω τὴν

Θείαν Λειτουργίαν εἰς τὸ ναΰδριον τῆς Καλύβης του. Μετὰ τὴν Θείαν Λειτουργίαν ἐσυνήθιζε κατὰ τὸ κέρασμα, ποὺ ἐπηκολούθει νὰ προσφέρῃ ἕνα καφέ, ἕνα λουκούμι καὶ ἕνα ποτήρι

Ἐπιμέλεια κ.Ἠλία Δ. Μπάκου, Δρος Θεολόγου–Φιλολόγου

νερό. Ἐκεῖ ἐδράττετο τῆς εὐκαιρίας νὰ μοῦ ἐμπιστεύηται πολλὰ θαυμαστὰ γεγονότα, ἅτινα ὁ Θεὸς τοῦ ἐφανέρωνε, ἐπαναπαυόμενος εἰς τὴν θεοφιλῆ ἄσκησίν του καὶ διὰ νὰ στηρίζῃ τοὺς ἀγῶνας του. Ὁμολογῶ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, ὅτι οὐ ψεύδομαι, μοῦ ἔλεγε τόσα σπουδαῖα, τὰ ὁποῖα μόνον εἰς τὴν ζωὴν μεγάλων ἁγίων ἔχω διαβάσει εἰς Συναξάρια. Κάποτε λοιπὸν μοῦ εἶπε καὶ τὸ ἀκόλουθον, τὸ ὁποῖον μὲ συνετάραξε. «Κατ᾽ αὐτὰς τὰς ἡμέρας, Πάτερ, ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μοῦ ἔδειξε τὸν Ἅδην ἐκεῖ ποὺ εἶναι αἱ ψυχαὶ τῶν κολασμένων ἀνθρώπων, τὸν τόπον ποὺ βασιλεύει ὁ διάβολος. Ἐκεῖ ἀπὸ ὅλα τὰ φρικτὰ ποὺ εἶδα κατ΄ ἐξοχὴν μὲ ἐντυπωσίασε ὅτι εἶδα πολλοὺς Ἀρχιερεῖς, μαύρους, ἀπολιθωμένους, ὀρθίους μὲ

προτεταμένην τὴν ποιμαντορικὴν ῥάβδον». Ὁ γράφων ἔσπευσε νὰ τὸν ἐρωτήσῃ: «Γέροντα, πόσους ἱερομονάχους εἶδες;» Ἐκεῖνος ἀντιπαρῆλθε τὴν ἐρώτησίν μου χωρὶς νὰ μοῦ ἀπαντήσῃ καὶ συνέχισε νὰ ὁμιλῇ αἰτιολογῶν, διατί εἶδε πολλοὺς Ἀρχιερεῖς: «Εὐθῦνες, πάτερ, πολλὲς ἔχουν οἱ Ἀρχιερεῖς καὶ ὅσοι δὲν ἀνταποκρίνονται εἰς τὰς εὐθύνας των, διὰ νὰ ἀρέσουν εἰς τὸν Χριστόν, ὁδηγοῦνται ἐκεῖ εἰς τὸν τόπον τῆς βασάνου, μακρὰν τοῦ Χριστοῦ». Αὐτὸ τὸ ὅραμα ἔλαβε χώραν καθ᾽ ὕπαρ (ἐν ἐγρηγόρσει). Εὔχομαι νὰ μὴ ἐπιτρέψῃ ὁ Θεὸς νὰ ὁδηγηθῇ ἐκεῖ οὐδεὶς πλέον Ἀρχιερεὺς ἀλλὰ οὐδὲ ἱερομόναχος. Αὐτὸ ὅμως θὰ ἐξαρτηθῇ ἀπὸ τὴν ἐκπλήρωσιν τῶν εὐθυνῶν μας, εὐαρέστως εἰς τὸν Χριστὸν καὶ οὐχὶ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τῶν λεγομένων ἰσχυρῶν καὶ μεγάλων τῆς Γῆς. Ἐπὶ δὲ τούτοις ἐξαιτούμενος συγγνώμην, ἂν ὁ τρόπος ποὺ Σᾶς γράφω δὲν εἶναι ὁ ἁρμόζων, διατελῶ βαθυσεβάστως καὶ ἀσπάζομαι τὴν Ὑμετέραν Χαριτόβρυτον Δεξιάν, ἐξαιτούμενος τὰς Ὑμετέρας εὐχὰς καὶ εὐλογίας. Ἱερομόναχος Δαμασκηνός ὁ τοῦ Φιλαδέλφου

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σινᾶ κ. Δαμιανὸς καὶ μοναχαί τῆς Ἱ. Μονῆς Χρυσοπηγῆς Χανίων ὁμιλοῦν διὰ τὴν γνωριμίαν των μὲ τὸν Ἅγιον Πορφύριον

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σινᾶ κ. Δαμιανὸς ἀλλὰ καὶ αἱ μοναχαὶ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Χρυσοπηγῆς Χανίων ὡμίλησαν εἰς τὴν ἐφημερίδα “Δημοκρατία” τῆς 14ης Δεκεμβρίου καὶ κατέθεσαν τὰς ἀπόψεις των διὰ τὰς ἐντυπώσεις, τὰς ὁποίας ἀπεκόμισαν ἀπὸ τὴν γνωριμίαν των μὲ τὸν νέον Ἅγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τὸν Ἅγιον Πορφύριον. Συμφώνως πρός τὸ δημοσίευμα τῆς ἐφημερίδος:

«Ὁ ἁπλὸς καὶ ταπεινὸς βίος τοῦ ἁγίου Πορφυρίου καὶ ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ἀγκάλιαζε ὅλους ἀδιακρίτως τοὺς ἀνθρώπους ἔχουν μείνει χαραγμένα στὴ μνήμη ὅσων εἶχαν τὴν εὐλογία (γιατί περὶ αὐτοῦ πρόκειται) νὰ τὸν δοῦν ἀπὸ κοντά, ἔστω καὶ γιὰ μία φορά. Ὁ ἡγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς Σινᾶ, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπί-

σκοπος Σινᾶ, Φαράν καὶ Ραϊθώ κ. Δαμιανός, εἶχε πνευματικό του τὸν ἅγιο Πορφύριο. “Τὸν γνώρισα ὅταν ἦλθε στην Μονὴ Σινᾶ τέλη τοῦ ᾽72, ἀρχὲς τοῦ ᾽73 καὶ ἔμεινε γιὰ ἑνάμιση μήνα. Ἀνέβηκε στὸ Ὅρος, ὅπου κοκάλωσε, γιατί ἔνιωθε ἰδιαίτερη Χάρη νὰ ἀναβλύζει”, τονίζει ὁ κ. Δαμιανός, ἀποκαλύπτοντας τὴν ἔκπληξη ποὺ εἶχε προκαλέσει σὲ ὅλους ἡ ἀντίδρασή του: “Θαυμάζαμε, χωρὶς νὰ ξέρουμε, τὸ βάθος καὶ τὸ πλάτος τῶν διορατικῶν του ἱκανοτήτων”. Ὁ ἅγιος Πορφύριος “ἔνιωθε Σιναΐτης” μᾶς λέει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σινᾶ. Τὸν χειροτόνησε ἱερέα ὁ μακαριστὸς ἡγούμενος τῆς Μονῆς Σινᾶ Πορφύριος Γ´ (ἀπὸ τὴν Κύμη), ὁ ὁποῖος διέκρινε τὸ διορατικό του χάρισμα, δίνοντάς του τὸ ὄνομα “Πορφύριος”. Ὁ κ. Δαμιανὸς μᾶς ἐκμυστηρεύεται ὅτι ὁ ἅγιος τοῦ εἶχε ζητήσει ἕνα χαρτὶ

Η ΑΡΕΤΗ ΤΗΣ ΑΚΑΚΙΑΣ Ὁ ἅγιος Νεκτάριος παρουσιάζοντας τήν εἰκόνα τοῦ ἀκάκου ἀνθρώπου, ἔγραφε «Ἄκακος ἄνθρωπος εἶναι ὁ ἀπονήρευτος, πού δέν ἔχει κακία, ὁ εὐθύς, ὁ ἀκέραιος, ὁ δίκαιος. Ἀκάκους ἀνακηρύσσει ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀεροπαγίτης «ὅσους δέν μελετοῦν τά κακά οὔτε τά προσποιοῦνται, ἀλλά καθόλου δέν ξεφεύγουν ἀπό τήν καλοσύνη πρός τήν κακία τῶν ἄλλων, ἀντιθέτως μιμούμενοι τόν Θεό κάνουν καλούς τούς κακούς καί ἁπλώνουν πάνω τους τήν μεγάλη τους ἀγαθότητα καί μέ ἐπιείκεια τούς ὀνομάζουν ὁμοίους τους». Ὁ ἄκακος δέν εἶναι κακοῦργος. Στέκεται ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ φέροντας ὄχι μόνο τήν ἐμφανῆ ἐξωτερικά χρηστότητα καί ἀγαθοσύνη, ἀλλά ἔχοντας καρδιά ὄχι βέβηλη καί μάλιστα φαίνεται ὅτι εἶναι καί ἀβέβηλος. Ὁ ἄκακος εὐλογεῖται ἀπό τόν Θεό καί ἐντάσσεται στόν χορό τῶν δικαίων. Εἶναι ἀγαπητός στόν Θεό, θά ζήσει ἔχοντας πεποίθηση σέ Αὐτόν καί ὁ Θεός θά τόν δοξάσει ὅλες τίς ἡμέρες»1. Ὁ Μέγας Βασίλειος τονίζει γιά τόν ἄκακο «Τόν ἄκακο χαρακτηρίζει ἡ ἁπλότητα τοῦ χαρακτήρα, ἡ γενναιότητα, τό ἀνεπιτήδευτο. Τέτοιος ὑπῆρξε ὁ Ἰακώβ. «Ἰακώβ δέ ἄνθρωπος ἄπλαστος, οἰκῶν οἰκίαν»Γεν. 25-27. Δηλαδή, χρησιμοποιοῦσε τήν ἁπλότητα τῆς φύσεως καί δέν εἶχε τίποτε πλαστό ἀπό τήν τέχνη. Παραδείγματος χάρη, δέν εἶχε προσωπεῖο, γιά νά ἐξαπατήσει αὐτούς πού τόν ἐπισκέπτονταν». Καί στήν ἴδια ὁμιλία του, «Εἰς τήν ἀρχήν τῶν Παροιμιῶν», θά πῆ «Πρέπει, νομίζω, ὁ τέλειος νά εἶναι φρόνιμος ὡς πρός τό καλό καί ἀκέραιος ὡς πρός τό κακό»2. Ὁ γέροντας Παΐσιος μιλώντας γιά τούς μοναχούς, ἔλεγε «Ἔρχονται στό μοναστήρι οἱ περισσότεροι μικροί, βρίσκουν πνευματικούς γονεῖς καί μπορεῖ νά μείνουν σέ μία παιδική κατάσταση, μέ παιδικές ἀπαιτήσεις, ἐνῶ, ἄν ἦσαν στό κόσμο, θά γίνονταν γονεῖς. Παραμένουν, δηλαδή, συνέχεια σάν παιδιά ὄχι μέ τήν καλή ἔννοια, ἀλλά μέ τήν μωρουδίστικη… Νά γίνουμε παιδιά στήν ἀκακία, ὄχι στό μυαλό. Γιατί ἀλλιῶς, πῶς θά μπῆ στήν ζωή μας ἡ παλληκαριά; Πῶς θά μπῆ ὁ ἀνδρισμός; Ἕνας μοναχός, γιά νά κάνη προκοπή, πρέπει νά μαλακώση αὐτό τό σκληρό πού ἔχει, νά κάνη δηλαδή λίγο μητρική τήν καρδιά του. Καί μία μοναχή, γιά νά κάνη προκοπή, πρέπει νά ἀποκτήση λίγο ἀνδρισμό»3. Τό Γεροντικό ἀναφέρει γιά τόν Ἀββά Ἰωάννη τόν Πέρση «Ὅτι, σάν ἐμφανίστηκαν στό κελλί του μερικοί κακοποιοί, ἔφερε μπροστά τους λεκάνη καί τούς ζητοῦσε ἐπίμονα νά τούς πλύνη τά πόδια. Καί ἐκεῖνοι, νιώθοντας ντροπή, ἄρχισαν νά μετανοοῦν»4. Γιά δέ τόν Ἀββά Ἀμμωνᾶ, λέγει σχετικά γιά τήν ἀρετή τῆς ἀκακίας «Ὅτι προφήτευσε ὁ Ἀββάς Ἀντώνιος, λέγοντας: «Ἔχεις νά προκόψης στόν φόβο τοῦ Θεοῦ». Καί τόν ἔβγαλε ἀπό τό κελλί καί τοῦ ἔδειξε ἕνα λιθάρι καί τοῦ εἶπε: «Βρίσε αὐτό τό λιθάρι καί χτύπησέ το». Καί ἐκεῖνος ἔκαμε ἔτσι. Τότε τοῦ λέγει ὁ Ἀββάς Ἀντώνιος: «Μίλησε τό λιθάρι αὐτό;». Καί ἀπαντᾶ ἐκεῖνος: «Ὄχι». Καί τοῦ λέγει ὁ Ἀββάς Ἀντώνιος: «Ἔτσι καί σύ μέλλεις νά φθάσης σ᾽ αὐτό τό μέτρο». Πρᾶγμα ὁπού καί ἔγινε. Γιατί τόσο πρόκοψε ὁ Ἀββάς Ἀμμωνᾶς, ὥστε ἀπό τήν πολλή του ἀγαθότητα νά μή γνωρίζη πλέον τήν κακία. Ἔτσι, ὅταν ἔγινε ἐπίσκοπος, τοῦ ἔφεραν μία κόρη ὁπού εἶχε μείνει ἔγκυος καί τοῦ λέγουν: «Ὁ δεῖνα τό ἔκαμε αὐτό. Τιμώρησέ τους». Ἀλλά ἐκεῖνος σταύρωσε τήν κοιλιά της καί πρόσταξε νά τῆς δώσουν ἕξη ζευγάρια σεντόνια, λέγοντας: «Μή, σάν πάη νά γεννήση, πεθάνη ἤ ἡ ἴδια ἤ τό παιδί καί δέν βρεθῆ τίποτε γιά τήν κηδεία». Τοῦ λέγουν οἱ κατήγοροί της: «Τί εἶναι αὐτό ὁπού κάνεις; Τιμώρησέ τους». Καί ἐκεῖνος τούς ἀπαντᾶ: «Βλέπετε, ἀδελφοί, ὅτι κοντά στόν θάνατο εἶναι. Τί ἄλλο μπορῶ λοιπόν νά κάμω;». Καί τήν ἄφησε νά πάη στό καλό. Καί δέν τόλμησε ὁ γέρων νά κατακρίνη κανέναν»5. Σημειώσεις: 1. Νεκταρίου Κεφαλᾶ Ἅπαντα τόμ. Ε΄ σελ. 310 2. Βασιλειανό Ἀποθησαύρισμα Ἐκδ. Φωτοδότες σελ. 81 3. Γέροντος Παϊσίου Λόγοι τόμ. Β΄ σελ.325 4. Εἶπεν Γέρων Ἐκδ. Ἀστέρος σελ. 130 5. Ὅ.π. σελ. 41

ποὺ νὰ ἀναφέρει ὅτι ἦταν μέλος τῆς Σιναϊτικῆς Ἀδελφότητας. “Τοῦ ἔδωσα ἕνα χαρτὶ, ποὺ ἔλεγε ὅτι εἶναι ἀπὸ παλαιὰ ἐγγεγραμμένος στὴ μονή, ὥστε νὰ δικαιοῦται νὰ ἀγοράσει κελὶ στὸ Ἅγιον Ὄρος”, σημειώνει. Ἔχοντας τὸ διορατικὸ καὶ προορατικὸ χάρισμα, ὁ ἅγιος Πορφύριος προέβλεψε τὴν ἐκλογὴ τοῦ κ. Δαμιανοῦ ὡς ἡγουμένου τῆς Μονῆς Σινᾶ! “Δὲν μπορούσαμε νὰ καταλάβουμε τότε τὴν ἀξία τῶν λόγων τοῦ γέροντα”, ὑπογραμμίζει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σινᾶ, προσθέτοντας ὅτι ὁ ἅγιος Πορφύριος πίστευε καὶ ἔλεγε συνέχεια: “Ὁ Χριστὸς εἶναι ὅλος ἀγάπη, ἡ ἀγάπη εἶναι τὸ πᾶν”. Ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἁμαρτία, ὁ ἅγιος Πορφύριος πίστευε ὅτι ὑπάρχει μέν, ἀλλὰ εἶναι ξεδοντιασμένη μὲ τὸν Χριστό, δὲν μπορεῖ νά δαγκάσει. Τὸν ἅγιο Πορφύριο γνώριζαν πολὺ καλὰ ἡ ἡγουμένη Θεοξένη καὶ οἱ μοναχές τῆς Μονῆς Χρυσοπηγῆς, στὰ Χανιὰ τῆς Κρήτης. Ὅπως μᾶς εἶπαν, “μὲ τὸ χάρισμα ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός, ὁ ἅγιος Πορφύριος εἶχε βαθιὰ γνώση τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. Κοντὰ του ἔβρισκαν θεραπεία, πνευματικὴ καθοδήγηση, παράκληση καὶ χαρὰ ἄνθρωποι κάθε ἡλικίας, ἐθνικὸτητας, καταγωγῆς καί τάξης.Ἦταν δοσμένος ὁλόψυχα στὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, στοὺς ἐγγὺς καὶ τοὺς μακράν, στοὺς πιστοὺς καὶ τοὺς ἀρνητές, στοὺς χριστιανοὺς καὶ τοὺς ἀγνοοῦντας τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, στοὺς πάντες”. Οἱ μοναχὲς κάνουν ξεχωριστὴ μνεία στὸ πῶς ὁ ἅγιος γέροντας πλησίαζε ὅλους τούς ἀνθρώπους, προσπαθώντας νὰ τοὺς πείσει νὰ ἀκολουθήσουν τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ, μέσα ἀπὸ τὸ δικό του παράδειγμα καὶ τὴ δική του ζωή: “Ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς ἀγκάλιαζε μὲ ἀπέραντη ἀγάπη καὶ εὐσπλαχνία, παρακινώντας τους μὲ τὴ διδασκαλία καὶ τὸ παράδειγμα τοῦ ἁγίου βίου του νὰ ἀγαπήσουν τὸν Χριστό”. Ἄλλωστε, ὅπως ὑπογραμμίζουν, δὲν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι εὐεργετήθηκαν στὴ ζωὴ τους μὲ τὸν ἕνα ἢ μὲ τὸν ἄλλο τρόπο ἀπὸ τὴ συναναστροφὴ τους μαζί του, ἀλλὰ καὶ μόνο ἀπὸ τὴν ἀνάγνωση τῶν λόγων του. “Χιλιάδες ἄνθρωποι στὴν Ἑλλάδα καὶ σὲ ὅλο τὸν κόσμο εἶχαν τὴν εὐλογία νὰ γνωρίσουν καί νὰ συναναστραφοῦν τὸν ἅγιο Πορφύριο, εὐεργετήθηκαν ἀπὸ τὶς θαυματουργικὲς ἐπεμβάσεις του καὶ μὲ τὴν καθοδήγησή του ἀνακάλυψαν τὴν πνευματικὴ ζωή. Ἀλλὰ καὶ ἀκόμη περισσότεροι εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ διάβασαν τοὺς λόγους του, πληροφορήθηκαν γιὰ τὶς θαυμαστὲς ἐνέργειές του καί, χωρὶς νὰ τὸν ἔχουν γνωρίσει ἀπὸ κοντά, ἔνιωσαν τὴν ἁγία παρουσία του στὴ ζωή τους”».

Η ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΤΗΣ ΙΣΙΔΟΣ Μία διεθνής παγανιστική ὀργάνωσις

Τοῦ πρωτ. π. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

Ἡ Ἴσις ἦταν θεότητα τῶν ἀρχαίων Αἰγυπτίων καί συγχρόνως ἀδελφή καί σύζυγος τοῦ Ὄσιρι. Ἀπό τούς ἀρχαίους Αἰγυπτίους λατρευόταν ὡς θεά τῆς φύσεως καί τῶν μυστηρίων της καί εἶχε ὡς σύμβολό της τή Σελήνη. Μέ τήν ὀνομασία τῆς ἀρχαίας αὐτῆς αἰγυπτιακῆς θεᾶς, τό 1976 ἱδρύθηκε ἀπό τούς Lawrence Durbin – Robertson, τήν ἀδελφή του Olivia, τή γυναίκα του Pamela καί τόν ξάδελφό του, συγγραφέα, Robert Graves, μία διεθνής παγανιστική ὀργάνωση μέ τήν ὀνομασία «Ἀδελφότητα τῆς Ἴσιδος» μέ σκοπό, πάντα κατά τούς ἱδρυτές της, νά προωθήσει τή στενότερη ἐπικοινωνία μεταξύ τῆς Ἴσιδος καί τῶν ἀνθρώπων. Οἱ ἱδρυτές τῆς ὀργάνωσης προέρχονται ἀπό ἀγγλο–ιρλανδική οἰκογένεια καί ἔχουν διατυπώσει

ΚΥΡΙΑΚΗ ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ 2 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2014 Ἀπόστολος: Ἑβρ. ζ´ 7-17 Εὐαγγέλιον: Λουκ. β´ 22-40 Ἦχος: βαρύς. Ἑωθινόν: Ι´ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ «ΟΤΙ ΕΙΔΟΝ ΟΙ ΟΦΘΑΛΜΟΙ ΜΟΥ ΤΟ ΣΩΤΗΡΙΟΝ ΣΟΥ»

Μὲ τὴν συμπλήρωση σαράντα ἡμερῶν ἀπὸ τὴν κατὰ σάρκα Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, οἱ γονεῖς Του ἔρχονται στὸν Ναό, γιὰ νὰ προσφέρουν τὶς καθιερωμένες θυσίες τοῦ καθαρισμοῦ, ποὺ προέβλεπε ὁ Μωσαϊκὸς Νόμος γιὰ κάθε πρωτότοκο ἄρρεν τέκνο (Ἔξοδος ιγ´ 1-2 καὶ Λευιτικὸν ιβ´ 1-6). Ἐκεῖ στὸν Ναὸ συνάντησε («ὑπάντησε») τὸν Ἰησοῦ ὁ Συμεών, ἐξ οὗ καὶ ἡ ὀνομασία τῆς ἑορτῆς Ὑπαπαντή. Ἀπὸ τοὺς τέσσερεις Εὐαγγελιστές, μόνον ὁ Λουκᾶς περιγράφει τὸ περιστατικό. Ὁ μικρὸς Ἰησοῦς, προσφερόμενος ἀπὸ τοὺς γονεῖς Του στὸν Ναὸ γιὰ τὸν εἰθισμένο καθαρισμὸ τῶν σαράντα ἡμερῶν, φανερώνει τὸ βάθος τῆς θείας οἰκονομίας, γιὰ νὰ φανεῖ ὁ Ἰησοῦς ὡς τηρητὴς τοῦ Νόμου, ὡς ἔκφραση ὑπακοῆς καὶ συγκαταβάσεως τοῦ σαρκωθέντος Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ (Ἅγ. Κύριλλος Ἀλεξανδρείας). Ἀσφαλῶς, ὁ Χριστὸς δὲν εἶχε ἀνάγκη καθαρισμοῦ, ἀλλὰ ἔπραξε ἔργον ὑπακοῆς στὸν Νόμο (Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς). Ἀλλὰ οὔτε καὶ ἡ Παναγία Μητέρα Του εἶχε ἀνάγκη καθαρισμοῦ. Ὁ Μωσαϊκὸς Νόμος προέβλεπε, μετὰ σαράντα ἡμέρες ἀπὸ τὴν γέννηση κάθε ἄρρενος πρωτοτόκου, οἱ γονεῖς του ἔπρεπε νὰ τὸ ἀφιερώνουν στὸν Ναό, γιὰ νὰ εὐχαριστήσουν τὸν Θεὸ γιὰ τὴν εὐλογία τῆς τεκνογονίας, καὶ νὰ προσφέρουν τὶς καθιερωμένες θυσίες, ζεῦγος περιστερῶν ἢ τρυγόνων γιὰ τοὺς φτωχότερους. Ἐκεῖ, στὸν Ναὸ ὁ δίκαιος πρεσβύτης Συμεών, κινούμενος ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἀναγνωρίζει στὸ βρέφος Ἰησοῦ τὸν Σωτήρα καὶ Τὸν παίρνει στὴν ἀγκαλιά του. Ὁ δίκαιος Συμεὼν γίνεται θεοδόχος, δέχεται στὶς ἀγκάλες του τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ. Ὁποίας μεγάλης τιμῆς ἠξιώθη ὁ Ἅγιος Συμεών, ἀναδεικνυόμενος ἀνώτερος τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν ἀγγέλων ὑπέρτερος (Μέγας Ἀθανάσιος). Ὁ δίκαιος Συμεὼν ὑπὸ τὴν ἔμπνευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀναφωνεῖ: «νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ῥῆμά σου ἐν εἰρήνῃ». Πράγματι, τώρα ποὺ ὁ Συμεὼν εἶδε τὴν ἐκπλήρωση τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ, μπορεῖ νὰ ἀναπαυθεῖ πλέον. Ὁ Συμεὼν προφητικῶς ὁμιλεῖ γιὰ τὸ σωτηριῶδες γεγονὸς τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου, ποὺ ἀποτελεῖ φῶς γιὰ τὰ ἔθνη, γιὰ τοὺς ἐθνικούς, ποὺ εὑρίσκοντο στὸ σκότος τῆς πλάνης τῶν εἰδώλων, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν δόξα τοῦ Ἰσραήλ, ἀφοῦ ὁ Χριστὸς προῆλθε ἀπὸ τοὺς Ἰσραηλίτες (Ἅγ. Κύριλλος Ἀλεξανδρείας). Ὄντως, ὁ Χριστὸς ἀποτελεῖ τὸ φῶς τοῦ κόσμου, ποὺ ἐκδιώκει τὸ σκότος τῆς ἀγνοίας καὶ τοῦ νοός. Ὁ δίκαιος Συμεών, στρεφόμενος πρὸς τὴν Παναγία, τῆς προφητεύει δύο θαυμαστὲς προφητεῖες. Ὅτι ὁ Ἰησοῦς «κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραὴλ καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον» (Λουκ. β´ 34). Πράγματι, ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μέχρις σήμερον διχάζει τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς ἀναγκάζει μὲ κάποιο τρόπο νὰ λάβουν θέση ἔναντι Αὐτοῦ. Τὸ μυστήριο τῆς ἐκ Παρθένου Σαρκώσεως γιὰ πολλοὺς ἀποτελεῖ παράδοξο γεγονός, ὄντως «σημεῖον ἀντιλεγόμενον», ὅπως καὶ ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου γιὰ ἄλλους ἀποτελεῖ μωρία, ἐνῶ γιὰ ἄλλους σημαίνει σωτηρία (Α´ Κορ. α´ 18). Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ ἀνάμεσα στὸν Ἰσραήλ, ἄλλους θὰ ὁδηγήσει σὲ πτώση ὅσους Τὸν ἀρνηθοῦν, ἀλλὰ σὲ ὅσους Τὸν πιστεύσουν, σὲ ἀνάσταση. Ὁ Χριστὸς κείμενος στὸν Τάφο καὶ μὲ τὴν Ἀνάστασή Του, πολλοὺς θὰ ὁδηγήσει στὴν ἀνάσταση (Θεοφύλακτος Ἀρχιεπίσκοπος Βουλγαρίας). Ἐπίσης, ὁ Συμεὼν προφητεύει στὴν Παναγία ὅτι θλίψη σὰν ρομφαία θὰ διαπεράσει τὴν καρδιά της, ὅταν θὰ δεῖ τὸν Υἱόν Της νὰ κατηγορεῖται ἀδίκως καὶ νὰ πεθαίνει ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ. Ἡ καρδιὰ τῆς μητέρας δὲν ὑποφέρει νὰ βλέπει τὸν Υἱόν Της νὰ ὑποφέρει. Τὸ μήνυμα τῆς σημερινῆς Δεσποτικῆς Ἑορτῆς εἶναι ὅτι εἴμαστε ὅλοι καλεσμένοι νὰ ὑπαντήσουμε, νὰ συναντήσουμε τὸν Χριστό. Τόπος συναντήσεως, ὁ Ναός, ὅπου πηγαίνουμε νὰ προσευχηθοῦμε, ὅπως ὁ δίκαιος Συμεὼν καὶ ἡ προφῆτις Ἄννα καὶ νὰ βροῦμε τὸν Χριστό. Μέσα στὸν Ναό, μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, μποροῦμε νὰ δοῦμε «τὸ σωτήριον τοῦ Θεοῦ», νὰ λάβουμε ἐμπειρία τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς καὶ νὰ βροῦμε τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Ἀρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος

ΟΡ ΘΟΔ ΟΞΟΝ ΣΗ ΜΕ ΙΩΜ Α ΤΑ ΡΙΟ Ν ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

(1ον) Η ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ (β´ 42 - 47 καὶ δ´ 32 - 35) Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων μᾶς δίνει πληροφορίες γιὰ τὴ ζωὴ τῶν πρώτων χριστιανῶν. Εἶναι ἐνδιαφέρουσες καὶ χρήσιμες καὶ γιὰ μᾶς τοὺς χριστιανοὺς τοῦ 21ου αἰώνα, οἱ ὁποῖοι ἔχουμε ξεχάσει τὰ οὐσιώδη τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας καὶ ἀσχολούμαστε μὲ τὶς συνήθειες καὶ τὴ νοοτροπία τοῦ κόσμου, ἀγνοώντας ὅτι ὁ κόσμος βρίσκεται πολὺ μακριὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Εἶναι ὠφέλιμο νὰ γνωρίζει κανεὶς

τὸν τρόπο ζωῆς τῶν πρώτων χριστιανῶν καὶ νὰ τὸν συγκρίνει μὲ τὸ δικό του. Θὰ διαπιστώσει ὅτι ὑστερεῖ σὲ πολλὰ καὶ θὰ ἀναθεωρήσει τὶς ἐπιλογές του καὶ τὸν πνευματικό του προσανατολισμό. Βέβαια, δὲν μποροῦμε νὰ ἰσχυριστοῦμε ὅτι εἶναι δυνατὸ νὰ ζήσουν τὰ ἑκατομμύρια τῶν χριστιανῶν σήμερα ὅπως ζοῦσαν οἱ πρῶτοι χριστιανοὶ μὲ κοινοκτημοσύνη καὶ κοινὰ φαγητὰ ποὺ ἦταν μερικὲς ἑκατοντάδες, μποροῦν ὅμως νὰ ἀποκτήσουν τὸ πνεῦμα τους καὶ νὰ βρίσκουν νέους τρόπους ἐπικοινωνίας καὶ διαβίωσης, οἱ ὁποῖοι θὰ ἐξασφαλίζουν τὴν μεταξύ τους ἀγάπη. Οἱ ὅποιες κοινωνικὲς ἐξελίξεις δὲν πρέπει νὰ καταργοῦν ἢ νὰ διαστρεβλώνουν αὐτὸ ποὺ κυριαρχοῦσε στὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιὰ τῶν πρώτων χριστιανῶν. Δὲν πρέπει νὰ θεωρεῖται ξεπερασμένο οὔτε καὶ νὰ περιφρονεῖται, γιατὶ τότε ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὴ χριστιανικὴ

ἀλήθεια καὶ ἀκολουθοῦμε νέες διδασκαλίες, χαρακτηρίζοντάς τες χριστιανικὲς χωρὶς νὰ εἶναι, χάνοντας τὸ πραγματικὸ νόημα τοῦ Εὐαγγελίου. Μόνο μὲ τὴν ἐπιστροφὴ στὸ πνεῦμα τῶν πρώτων χριστιανῶν μποροῦμε νὰ ἐξασφαλίσουμε τὴν πορεία πρὸς τὸν Κύριο. Διαφορετικὰ θὰ πηγαίνουμε ἐδῶ κι ἐκεῖ, χωρὶς ποτὲ νὰ βρίσκουμε ἀνάπαυση. Γράφει λοιπὸν ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὶς Πράξεις γιὰ τοὺς χριστιανοὺς τῆς πρώτης κοινότητας: «Αὐτοὶ ὅλοι ἦταν ἀφοσιωμένοι στὴ διδασκαλία τῶν ἀποστόλων καὶ στὴ μεταξύ τους κοινωνία, στὴν τέλεση τῆς θείας Εὐχαριστίας καὶ στὶς προσευχές. Ἕνα δέος τοὺς κατεῖχε ὅλους ὅσοι ἔβλεπαν πολλὰ ἐκπληκτικὰ θαύματα νὰ γίνονται μέσῳ τῶν Ἀποστόλων. Καὶ ὅλοι οἱ πιστοὶ ζοῦσαν σ᾽ ἕνα τόπο καὶ εἶχαν τὰ πάντα κοινά· ἀκόμη πουλοῦσαν καὶ τὰ χτήματα καὶ τὰ ὑπάρχοντά τους, καὶ μοίραζαν τὰ χρήματα σὲ ὅλους,

τό μυθώδη ἰσχυρισμό ὅτι εἶχαν δῆθεν κληρονομική γραμμή διαδοχῆς ἀπό τό ἱερατεῖο τῆς θεᾶς τῆς ἀρχαίας Αἰγύπτου. Γιά νά γίνει εὐρύτερα ἀποδεκτή ἡ ἐν λόγῳ παγανιστική κίνηση κινεῖται σέ δύο ἐπίπεδα. Τό πρῶτο ἐπίπεδο εἶναι ὁ θρησκευτικός συγκρητισμός, καθώς ὑποστηρίζει ὅτι περιλαμβάνει στά μέλη της ἀνθρώπους διαφορετικῶν θρησκειῶν καί παραδόσεων, ὅπως: παγανιστές, λάτρεις τῆς Wicca, ἄθεους, χριστιανούς καί ἰνδουϊστές. Τό δεύτερο ἐπίπεδο εἶναι τό ἐξαιρετικά ἑλκυστικό λεξιλόγιο, τό ὁποῖο χρησιμοποιεῖ ἡ ὀργάνωση πρός τά ἔξω διά τῶν ἐντύπων της καί τῶν διαδικτυακῶν τόπων της. Ὡς σκοπούς της ἡ Ἀδελφότητα τῆς Ἴσιδος προβάλλει τήν τιμή τοῦ καλοῦ σέ ὅλες τίς θρη-

σκεῖες, τήν προαγωγή τῆς ἀγάπης, τήν ἀνάδειξη τῆς ὀμορφιᾶς, τῆς ἀλήθειας, τῆς ἁρμονίας, τῆς σοφίας καί τῆς εὐδαιμονίας, τήν προαγωγή τῶν φιλικῶν σχέσεων μέ τήν καλλιέργεια τῆς χαρᾶς καί τῆς συμπόνιας γιά κάθε μορφή ζωῆς. Σύμφωνα μέ τούς ἰσχυρισμούς της, πού κατά τή γνώμη μας πρέπει νά γίνουν μετ᾽ ἐπιφυλάξεως ἀποδεκτοί, ἡ ἐν λόγῳ παγανιστική κίνηση ἔχει 17.000 μέλη σέ 93 χῶρες τοῦ κόσμου. Παραλλήλως διαθέτει δικό της ἐκπαιδευτικό δίκτυο, πού προωθεῖ τή λατρεία τῆς θεᾶς, ἔχει δικό της ἱερατεῖο, περιοδικό, προσφέρει μαθήματα δι᾽ ἀλληλογραφίας καί χρησιμοποιεῖ διάφορες πρωτοβουλίες γιά τή διαφήμιση καί τήν ἐπίτευξη τῶν σκοπῶν της.

Ο ΠΑΤΗΡ ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΣ: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΜΟΡΦΩΤΗΣ ΤΗΣ ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ

Τοῦ Ἱερομ.Ἱεροθέου Σπανομήτσου, ἡγουμένου Ἱ. Μ. Παναγίας Ἐλεούσης

Χρόνια δύσκολα. Ἀλλὰ καὶ πάρα πολὺ ἐπικίνδυνα. Οἱ Γερμανοὶ κατακτητὲς σκορπίζουν παντοῦ τὸν τρόμο καὶ τὴν καταστροφή. Στὴ συνέχεια ὁ ἐμφύλιος σπαραγμός. Ἀδέρφια πολεμοῦν ὁ ἕνας ἐναντίον τοῦ ἄλλου. Μῖσος, κακία, ἐξόντωση. Σὲ αὐτὰ τὰ δύσκολα χρόνια ὁ καθένας προσπαθοῦσε νὰ περισώσει τὸν ἑαυτό του. Καὶ ὅμως, ἕνας γνήσιος μαθητὴς τοῦ Κυρίου μας δὲν ὑπολογίζει καθόλου τὴν προσωπική του ἀσφάλεια. Ἂν καὶ ὑπῆρχαν ἔντονα τὰ σημάδια ὅτι εἶναι στὸ στόχαστρο τῶν ἰδεολογικῶν του ἀντιπάλων, βγαίνει ἔξω ἀπὸ τὴ φοβία ποὺ ἐπικρατεῖ γύρω του, σκύβει πάνω στὸν πόνο καὶ στὴν ἀνάγκη τοῦ συνανθρώπου του καὶ προσπαθεῖ νὰ τὸν βοηθήσει. Καὶ τὸ ὅπλο του; Ἡ ἀνάγκη πρὸς τὸν ἀδερφό. Οἱ γύρω του «ἐν ἅρμασι καὶ ἐν ἵπποις» αὐτὸς ὅμως «ἐν ὀνόματι Κυρίου», εἶναι ὁ ἀναμορφωτὴς τῆς Αἰτωλοακαρνανίας. Αὐτὸς ἦταν ὁ πολυσέβαστος πατὴρ Βενέδικτος. Ὁπλισμένος μὲ πλούσια πνευματικὰ ὅπλα, ἀλλὰ καὶ μία φλογισμένη καρδιά, κρυμμένη σὲ φλογισμένα ράσα, ἄφησε ἐποχὴ στὴν περιοχή μας. Ἄφησε ἔργο. Μεγάλο. Ἀνεπανάληπτο. Ἔχτισε οἰκοδόμημα πνευματικὸ θεμελιωμένο πάνω στὴν πέτρα καὶ ὄχι πάνω στὴν ἄμμο. Ὑπῆρξε πολύτιμος συνεργάτης τοῦ μακαριστοῦ μητροπολίτη Ἱεροθέου. Ὁ Ἱερόθεος ἐξετίμησε τὸν γνήσιο καὶ ἀνιδιοτελῆ χαρακτήρα του, τὴν ἀγάπη του πρὸς τὴν ἐκκλησία, τὴν ὁλοκληρωτική του ἀφιέρωση στὸ χριστιανικὸ ἔργο, τὶς πολλές του ἱκανότητες καὶ τὸν ἔκανε ἐπιτελάρχη στὴ στρατευμένη Ἐκκλησία τῆς Μητροπόλεως. Ὁ λόγος τοῦ πατρὸς Βενεδίκτου ἦταν πάντα σεβαστὸς ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο. Ὁ Ἱερόθεος δὲν χειροτονοῦσε κληρικὸ ἂν δὲν τὸν ἐνέκρινε ὁ πατὴρ Βενέδικτος. Ἡ μητρόπολη Αἰτωλοακαρνανίας ὀνομάστηκε τότε παπαδομάνα. Ἔβγαζε ἄξιους κληρικούς. Καὶ ἐδῶ πρέπει νὰ ὁμολογήσουμε ὅτι συνέβαλε τὰ μέγιστα ὁ πατὴρ Βενέδικτος. Ὅταν χειροτονοῦνταν νέοι κληρικοί, πνευματικά του παιδιά, ἰδίως ἄγαμοι, ζοῦσε σὲ ἄλλους κόσμους. Κυριολεκτικὰ συγχόρευε στό «Ἡσαΐα χόρευε» Ζοῦσε στὴν ἐποχὴ τοῦ «ἐν τυμπάνῳ καὶ χορῷ, ἐν χορδαῖς καὶ ὀργάνοις». Ὅσοι ἔτυχε νὰ τὸν γνωρίσουμε καὶ νὰ ζήσουμε κοντά του, θυμούμαστε τὸν φλογερὸ ἱεροκήρυκα , τὸν γεμάτο ἀγάπη, ἐνθουσιασμό, ἐνδιαφέρον γιὰ τὴ διάδοση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Βλέπαμε νὰ ἐκδαπανᾶται αὐτὸς γιὰ τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν ἱερουργοῦσε σὲ ἀνέβαζε στὸν οὐρανὸ μὲ τὴν κατανυκτικὴ θεία λειτουργία ποὺ τελοῦσε. Ἀργά, καθαρά, μὲ θεία προσήλωση. Οἱ αἰτήσεις γίνονταν κατανοητὲς ἀπὸ τὸ ἐκκλησίασμα. Οἱ εὐχές, ποὺ τὶς ἔλεγε μεγαλοφώνως, πραγματικὰ συνεκλόνιζαν. Ὅταν κανεὶς συμμετεῖχε στή θεία λειτουργία ποὺ τελοῦσε ὁ πατὴρ Βενέδικτος, νόμιζε ὅτι βρίσκεται μυστικὰ μαζὶ μὲ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους.

Καὶ ὅταν μιλοῦσε- μιλοῦσε πάντα σὲ κάθε θεία λειτουργία- καὶ μὲ τὸν τρόπο του ἔλεγε «γιὰ καινούριες μάχες πᾶμε στῆς εἰρήνης τὸν καιρό», ὅλοι τὸν ἀκολουθοῦσαν στὶς ἐξορμήσεις, στὴ φιλανθρωπία, στὴ βοήθεια πρὸς τοὺς ἔχοντας ἀνάγκη.Ὅ,τι ἔλεγε καὶ ὅ,τι ζητοῦσε, τὸ ζοῦσε πρῶτα αὐτὸς καὶ δὲν ὑπῆρχε περιθώριο νά ποῦμε ἐμεῖς ὄχι. Στὸ πρόσωπό του ἐπαναλαμβανόταν

ἀνάλογα μὲ τὶς ἀνάγκες τοῦ καθενός. Κάθε μέρα συγκεντρώνονταν μὲ ὁμοψυχία στὸ ναό, τελοῦσαν τὴ θεία Εὐχαριστία σὲ σπίτια, τρώγοντας τὴν τροφή τους γεμᾶτοι χαρὰ καὶ ἁπλότητα στὴν καρδιά. Δοξολογοῦσαν τὸν Θεό, κι ὅλος ὁ λαὸς τοὺς ἐκτιμοῦσε. Καὶ ὁ Κύριος πρόσ θετε κάθε μέρα στὴν ἐκκλησία αὐτούς, ποὺ σώζονταν». Καὶ λίγο πιὸ κάτω συμπληρώνει: «Ὅλοι ὅσοι πίστεψαν εἶχαν μία καρδιὰ καὶ μία ψυχή. Κανεὶς δὲν θεωροῦσε ὅτι κάτι ἀπὸ τὰ ὑπάρχοντά του ἦταν δικό του, ἀλλὰ ὅλα τὰ εἶχαν κοινά. Οἱ Ἀπόστολοι κήρυτταν καὶ βεβαίωναν μὲ μεγάλη πειστικότητα ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἀναστήθηκε. Κι ὁ Θεὸς ἔδινε σὲ ὅλους πλούσια τὴ χάρη του. Δὲν ὑπῆρχε κανεὶς ἀνάμεσά τους, ποὺ νὰ στερεῖται τὰ ἀπαραίτητα. Γιατὶ ὅσοι εἶχαν χωράφια ἢ σπίτια τὰ πουλοῦσαν, κι ἔφερναν τὸ ἀντίτιμο αὐτῶν ποὺ πουλοῦσαν, καὶ τὸ ἔθεταν στὴν διάθεση τῶν Ἀποστόλων. Ἀπ᾽ αὐτὸ δινόταν στὸν κα-

θένα ἀνάλογα μὲ τὶς ἀνάγκες του». Οἱ πρῶτοι χριστιανοὶ παρακολουθοῦσαν μὲ προθυμία καὶ ζῆλο τὴ διδαχὴ τῶν Ἀποστόλων, δηλαδὴ τό λόγο τοῦ Κυρίου, γιὰ νὰ οἰκοδομοῦνται πνευματικά, νὰ προκόβουν στὴν ἀρετὴ καὶ νὰ αὐξάνεται ὁ ἁγιασμός τους. Θεωροῦσαν τὴ διδαχὴ τῶν Ἀποστόλων ἄρτο τῆς ψυχῆς τους, γι᾽ αὐτὸ καὶ τὴν ἄκουγαν μὲ αὐξημένο ἐνδιαφέρον. Συγχρόνως ἐπικοινωνοῦσαν μεταξύ τους καὶ εἶχαν ἑνότητα μὲ κοινὲς ἰδέες, κοινὰ συναισθήματα καὶ ἀγάπη. Ζοῦσαν μέσα στὴν κοινωνία, χωρὶς νὰ ἐπηρεάζονται, καὶ ἀντιμετώπιζαν ἀπὸ κοινοῦ τὶς δυσκολίες καὶ τοὺς πειρασμούς. Ἀποτελοῦσαν πνευματικὴ ἁλυσίδα, ποὺ ἀντιστεκόταν στὸ ρεῦμα τῆς ἐποχῆς τους καὶ ἀποτελοῦσαν τὴ θεία ζύμη γιὰ τὴν ἀναμόρφωση τῆς κοινωνίας. Συμμετεῖχαν συχνότατα στὴ θεία Εὐχαριστία, εἶχαν διαρκῆ τὴ μνήμη τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ προσευχή τους ἦταν συν-

καί πάλι - ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «Μιμηταί μου γίνεσθε καθὼς κἀγώ Χριστοῦ». Τὸ εἴδαμε μὲ τὰ μάτια μας. Τὸ ψηλαφήσαμε μὲ τὰ χέρια μας, τὸ νιώσαμε μὲ τὴν καρδιά μας ὅτι ὁ πατήρ Βενέδικτος πρῶτα ζοῦσε κάτι καὶ μετὰ τὸ ἔλεγε. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ λόγος του εἶχε ἀπήχηση, εὕρισκε ἀνταπόκριση. Ὁ πατὴρ Βενέδικτος ἄφησε τὰ πάντα, τὰ θεώρησε σκύβαλα γιὰ νὰ κερδίσει τὸ Χριστό. Καὶ τὸν κέρδισε. Καὶ τὸν κήρυξε μὲ ἀπόλυτη ἐπιτυχία στοὺς γύρω του. Καὶ ἔφερε καρπούς. Ἱεροκήρυκας ἐποικοδομητικός. Μιλοῦσε ἐκ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας του. Σκοπός του ἡ πνευματικὴ ὠφέλεια τῶν ἀκροατῶν του. Προετοίμαζε τὸ κήρυγμα μὲ προσοχή καὶ εὐλάβεια. Μετὰ τὸ τέλος κάθε θείας λειτουργίας- ὅπου πάντοτε μιλοῦσε- ἄρχιζε νὰ προετοιμάζεται γιὰ τὸ κήρυγμα τῆς ἑπόμενης Κυριακῆς. Δὲν ξέφευγε ἀπὸ τὸ θέμα του καὶ ἀπὸ τὸν ἀπαραίτητο χρόνο. Δὲν κούραζε ποτὲ τὸν ἀκροατή. Μποροῦμε νὰ ποῦμε ἀβίαστα ὅτι ἱερουργοῦσε κατὰ τὴν ὥρα τοῦ κηρύγματος. Ἀπαράμιλλος κοινωνικὸς ἐργάτης. Ψυχή τῶν ἱδρυμάτων τῆς χριστιανικῆς ἑνώσεως. Διάλεγε τοὺς συνεργάτες του ποὺ διέθεταν προσόντα, ἱκανότητες, προπάντων ὅμως ταπείνωση, αὐταπάρνηση, ἀνιδιοτέλεια καὶ πνεῦμα θυσίας. Τοὺς ἀνέθετε πρωτοβουλίες. Ἀπαιτοῦσε ἀπὸ τοὺς ἱερομονάχουςπνευματικά του παιδιὰ- νὰ δίνουν τὸ μισὸ μισθὸ τους κάθε μήνα γιὰ τὶς ἀνάγκες τοῦ οἰκοτροφείου. Στὸ οἰκοτροφεῖο αὐτὸ ἔζησαν ἀρκετοὶ πτωχοὶ μαθητὲς ποὺ ἀργότερα προσέφεραν πολλὰ στὴν κοινωνία. Ἀσυμβίβαστος σὲ θέματα ἀρχῶν καὶ πίστεως. Δὲν ἔβαζε νερὸ στὸ κρασί του. Ἡ διπλωματία γι᾽ αὐτὸν ἦταν ἄγνωστη. Σὲ ὅ,τι προστάζει ὁ Θεὸς δὲν ὑπάρχουν συμβιβασμοί. Τὸ «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις» ἦταν ἡ σημαία του. Αὐτὸ τὸ ἀσυμβίβαστο τοῦ χα-

ρακτῆρος του προσπαθοῦσε μὲ τὸ παράδειγμά του ἀλλὰ καί μὲ τὰ λόγια του νὰ τὸ μεταδίδει σὲ ὅλα τὰ πνευματικὰ του παιδιά. Πάτερ Βενέδικτε, Σεβαστέ μας πνευματικὲ πατέρα, πιστεύουμε ὅτι βρίσκεσαι κοντὰ στὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ. Ἰσχύει ἀπόλυτα γιὰ ἐσένα τὸ «μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται». Γνωρίσαμε ἀπὸ κοντὰ τὴν καθαρή σου καρδία. Αὐτὴ μᾶς τράβηξε κοντά σου. Αὐτὴ μᾶς ἐνισχύει πάντοτε. Σὲ παρακαλοῦμε ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ βρίσκεσαι νὰ παρακαλεῖς τὸν Σωτήρα καὶ λυτρωτή μας νὰ βοηθήσει ὅλους ἐμᾶς νὰ ἀκολουθήσουμε τὸ ἅγιο παράδειγμά σου. Νὰ τὰ ἀφήσουμε ὅλα ὅσα μᾶς ἐμποδίζουν νὰ εἴμαστε γνήσιοι ὀπαδοὶ τοῦ Ἐσταυρωμένου. Νὰ ξανατραγουδήσουμε καὶ νὰ ζήσουμε πάλι ἐκεῖνο τὸ τραγούδι «Ὅλα γιὰ τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ». Γατὶ πρέπει νὰ τὸ ὁμολογήσουμε: Ζοῦμε σὲ δύσκολες ἀλλὰ καὶ ἐπικίνδυνες ἐποχές. Κοσμικὸ πνεῦμα μᾶς βομβαρδίζει καθημερινά. Ἀγάπη γιὰ τὸ χρῆμα καὶ τὴ δόξα καὶ τὴν αὐτοπροβολὴ καὶ τὴν καλοπέραση καὶ τίς κοσμικὲς ἀνέσεις μᾶς διακρίνει. Πνεῦμα ταπείνωσης, θυσίας, προσφορᾶς καὶ ἀγάπης πρὸς ὅλους τούς ἀνθρώπους μᾶς λείπει. Συμβιβασμὸς πρὸς τὸν κόσμον καὶ τὰ τοῦ κόσμου μᾶς ἔχει γίνει συνήθεια. Παρακάλεσε τὸν Θεὸ καὶ Πατέρα νὰ μᾶς δώσει ἐκεῖνο τὸ ἀγωνιστικὸ πνεῦμα ποὺ σὺ μᾶς δίδαξες μὲ τὸ ἅγιο παράδειγμά σου καὶ ἐκεῖνα τὰ πύρινα λόγια σου. Νὰ συνειδητοποιήσουμε ἐκεῖνο τὸ φλογερὸ παράδειγμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ποὺ μᾶς εἶπε «Ἡγοῦμαι πάντα σκύβαλα εἶναι, ἵνα Χριστόν κερδίσω». Αὐτὸ τὸ εἴδαμε στὸ πρόσωπό σου. Καὶ σ᾽ αὐτὸ βρίσκεται τὸ μυστικὸ ἐπιτυχίας σου. Τότε ἀκριβῶς θὰ σὲ τιμοῦμε πραγματικά. Ὅταν προσπαθοῦμε νὰ βαδίζουμε τὸ δρόμο ποὺ σὺ βάδισες καὶ μὲ τὸν τρόπο σου μᾶς ἔδειξες καὶ μᾶς εἶπες«Ἐλᾶτε κοντά μου». Ἕνας ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ποὺ ἄκουσε τὸ «ἐλᾶτε κοντά μου» εἶμαι καὶ ἐγὼ καὶ ἡ ἀείμνηστος ἀδελφή μου Χριστίνα, τὴν ὁποία ἔστειλε νοσοκόμα στὸν Εὐαγγελισμὸ καὶ ἀργότερα μέλος τῆς ἀδελφότητας ΤΑΒΙΘΑ. Ἐγὼ τὴ ζωή μου τὴν ὀφείλω βέβαια στὸ Θεὸ καὶ στοὺς γονεῖς μου. Τὴ χριστιανική μου ὅμως καὶ ἱερατική μου ζωή τὴν ὀφείλω σὲ σένα. Σὲ εὐχαριστῶ διὰ βίου παντὸς γιὰ τὴν πολύτιμη προσφορά σου. Σὲ παρακαλῶ νὰ παρακαλεῖς συνέχεια τὸν Κύριό μας, ὥστε μέχρι τελευταίας μου ἀναπνοῆς νὰ ἐφαρμόζω αὐτὰ ποὺ ἐσὺ μὲ δίδαξες μὲ τὴν ἅγια βιοτή σου ὥστε ἐγὼ καὶ ὅλα τὰ πνευματικά σου τέκνα νὰ ἔχουμε ἀπολογία ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως. Υ.Γ: Ὁμιλία στὴν ἐκδήλωση τῶν πενήντα ἐτῶν ἀπό τῆς κοιμήσεως τοῦ Μακαριστοῦ ἱεροκήρυκος πατρὸς Βενεδίκτου Πετράκη πνευματικοῦ εὐεργέτου τῆς Αἰτωλοακαρνανίας, ποὺ ἔγινε στὴν αἴθουσα τῆς Χριστιανικῆς Ἑνώσεως Ἀγρινίου.

εχής. Ὑπῆρχε ἐπίσης πλεονασμὸς πνευματικῶν χαρισμάτων καὶ τὰ διάφορα θαυμαστὰ γεγονότα, ποὺ ἔβλεπαν ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους ἐπιβεβαίωναν τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Οἱ χριστιανοὶ ἦταν εὐμετάδοτοι, εἶχαν ἀνοιχτὴ καρδιὰ καὶ ἀνοιχτὰ χέρια, εἶχαν κοινὸ ταμεῖο γιὰ τὶς ἀνάγκες καὶ συμμετεῖχαν σὲ κοινὰ τραπέζια. Ὁ πρωτόγνωρος αὐτὸς τρόπος ζωῆς ἐντυπωσίαζε τὸ λαό, ὁ ὁποῖος τοὺς ἐκτιμοῦσε καὶ ἐπηρεαζόταν ἀπὸ τὸ φωτεινό τους παράδειγμα. Ἡ ζωὴ τῶν πρώτων χριστιανῶν εἶναι πηγὴ ἔμπνευσης καὶ γιὰ τοὺς σημερινοὺς χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν μειωμένο ζῆλο, δὲν διψοῦν ὅσο θὰ ἔπρεπε γιὰ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ εἶναι προσκολλημένοι στὴν ἀπόκτηση ὑλικῶν ἀγαθῶν, λησμονώντας συχνὰ τὴν ἐλεημοσύνη καὶ γενικότερα τὴν ἔμπρακτη ἀγάπη πρὸς τοὺς ἀδελφούς. Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

Σελὶς 4η

24 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014

Εἶναι ὁ Ἄτλας τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀφοῦ ἐκράτησεν

εἰς τοὺς ὤμους του τὸν πλοῦτον της καὶ τὴν ὀρθὴν πίστιν

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ ΕΣΩΣΕΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΦΑΝΙΣΜΟΝ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΦΥΛΗΝ ΜΑΣ

ΜΙΑ ΣΠΑΝΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΑΙ ΝΙΚΑΙ ΚΑΙ Η ΔΙΑΚΡΙΣΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΤΥΧΗΣ!

Στὴν τύχη, καλοί μου φίλοι, ποτέ τους δὲν πιστεύουν οἱ ἀγωνιστές. Ἔμειναν μονάχα νὰ πιστεύουν σ᾽ αὐτὴ ἐκεῖνοι, ποὺ δὲν δροῦν! Στὴν πραγματικότητα μόνο τοῦτοι οἱ τελευταῖοι τὴν ἐπικαλοῦνται, ἀσφαλῶς γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴν ἀπραξία τους, τὴν ἀβουλία τους, τὴν ἀνευθυνότητά τους, τὶς συνεχεῖς ἀποτυχίες τους, τὶς ἀτελείωτες παραλείψεις τους, ἀκόμη δὲ καὶ τήν… τεμπελιά τους!

Ἄνευ αὐτοῦ εἰς τὴν Φλωρεντίαν θὰ εἴχομεν ὑποδουλωθῆ εἰς τὸν Πάπαν καὶ οἱ Λατῖνοι θὰ μᾶς εἶχον ἐξαφανίσει, ὡς γράφει ὁ σοφὸς Ἀδαμάντιος Κοραῆς. Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος μᾶς φωνάζει: «Οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς θέματα πίστεως». Τὴν παρελθοῦσαν Κυριακὴν ἑωρτάσαμεν τὴν μνήμην τοῦ ἀντιπαπικοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, τὸν ὁποῖον τόσο πολὺ ἐτίμα ὁ μακαριστὸς πνευματικὸς προϊστάμενος τῆς ΠΟΕ καὶ τοῦ «Ο.Τ.» Ἀρχιμανδρίτης Μᾶρκος Μανώλης, τὰς «γραμμάς» τοῦ ὁποίου ἠκολούθει πιστῶς εἰς τὸν ἀντιαιρετικόν - ἀντιοικουμενιστικὸν ἀγῶνα τοῦ «Ο.Τ.». Ὁ μακαριστὸς ἱδρυτὴς τῆς Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως (ΠΟΕ) καὶ τοῦ «ΟΤ» Ἀρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Βασιλόπουλος εἰς τὸ ἔργον του διὰ τὸν «Ἅγιον Μᾶρκον τὸν Εὐγενικὸν» (Βίοι Ἁγίων) γράφει ὅτι «ὁ μὲν Ἄτλας μυθικῶς ἐκράτει εἰς τοὺς ὤμους του τὸν κόσμον, ὁ δὲ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, κρατεῖ εἰς τοὺς ὤμους του ὅλον τὸν πλοῦτον τῆς Ὀρθοδοξίας». Γράφει σχετικῶς: Ἔδωσε λάμψιν εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν «᾽Ιδοὺ βίος ἅγιος, βίος πλήρης θυσιῶν καὶ ἑκουσίων δοκιμασιῶν, βίος ἀληθῶς Ὀρθοδόξου πατρός, προτιμήσαντος τὶς ὑπὲρ τῆς ἀληθείας κακουχίες, ἀπὸ τὴν ἐπαίσχυντον καὶ ἐν ματαιότητι ζωὴν τοῦ προδότου Βησσαρίωνος, «μᾶλλον ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ, ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν» (῾Εβρ. ια´ 25). Ἐπὶ τοῦ τάφου τοῦ ἁγίου τούτου μονομάχου τῆς ᾿Ορθοδόξου πίστεως, θὰ ἔπρεπε νὰ γραφῆ ἐπαξίως τὸ ἐξαίσιο ἐπίγραμμα τοῦ ἀποστόλου Παύλου «Τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα· λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὃν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, ὁ δίκαιος κριτής» (Β´ Τιμοθ. δ´ 7). Στὸν Ὀρθόδοξο κόσμο τῆς ᾿Ανατολῆς, στὶς 19 ᾿Ιανουαρίου, ἀκούεται ὁ Συναξαριστὴς νὰ λέγη· «Τῇ 19ῃ τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ ἐν ῾Αγίοις Πατρὸς ἡμῶν Μάρκου ᾿Εφέσου τοῦ Εὐγενικοῦ τοῦ τῆς ᾿Ορθοδοξίας τῶν Ἀνατολικῶν Γραικῶν μονομάχου καὶ ὑπερμάχου καὶ φύλακος». Καὶ συμπυκνώνοντας ὁ ποιητὴς τῆς ᾿Ακολουθίας τοῦ ῾Αγίου, σὲ δύο στίχους ἐγκωμιαστικοὺς ὅλο τὸ περιεχόμενο καὶ τὸ μεγαλεῖο τῆς μορφῆς του, σημειώνει· Κρατεῖ μὲν ῎Ατλας μυθικῶς ὤμοις πόλον, κρατεῖ δ᾿ ἀληθῶς, Μᾶρκος Ὀρθοδοξίαν. Δηλαδή· ῾Ο ῎Ατλαντας, κατὰ τὴν ῾Ελληνικὴ Μυθολογία βαστάει στοὺς ὤμους του τὸν Κόσμο. ῞Ομως, ὁ

῞Αγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, πραγματικὰ βαστάει στοὺς ὤμους του τὴν ᾿Ορθοδοξία! Δὲν εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ρητορικὰ ἢ ποιητικὰ σχήματα λόγου, αὐτὸ ποὺ λέγει ὁ ἐκκλησιαστικὸς ποιητὴς γιὰ

τὸν ῞Αγιο Μᾶρκο τὸν Εὐγενικό. ῏Ηταν ὁ Ἄτλαντας τοῦ γνησίου πνεύματος τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ βάσταξε στοὺς ὤμους του ὅλο τὸν πλοῦτο τῆς Ὀρθοδοξίας. Σταλμένος ἀπὸ τὸν Θεὸ –ποὺ δὲν ἀφήνει ποτὲ ἀκυβέρνητη τὴν Ἐκκλησία Του, ὅσο κι ἂν φαίνεται πὼς τὴν ἀφήνει νὰ κλυδωνίζεται καὶ νὰ κινδυνεύη νὰ σκεπαστῆ ἀπὸ τ’ ἀλλεπάλληλα σατανοκίνητα κύματα– στάθηκε ὁ «μονομάχος», ὅπως τὸν ὀνομάζει ὁ ῞Αγιος Νικόδημος, ποὺ πάλεψε μὲ τὸν Παπισμὸ τῆς Δύσεως καὶ τὸν νίκησε.

Ὁ Ἀδαμάντιος Κοραῆς

Κι᾿ ἔδωσε δόξα καὶ πνευματικὴ λάμψι στὴν ᾿Ορθόδοξη ᾿Ανατολή, σὲ μιὰν ἐποχή, ποὺ καὶ οἱ Αὐτοκράτορες καὶ οἱ Πατριάρχες ἐρωτοτροποῦσαν ἐπικίνδυνα μὲ τοὺς λύκους τῆς Δύσεως καὶ ἤθελαν νὰ παραδώσουν στὸ ἀνοιχτὸ στόμα τους τὴν ποίμνη τῆς ἐμπερίστατης τότε ᾿Ανατολικῆς ᾿Εκκλησίας. Γράφει ὁ ᾿Αδαμάντιος Κοραῆς σχετικά: «Εἰς τὴν δεισιδαιμονίαν τοῦ κοινοῦ λαοῦ μας (ἐὰν ἐγέννησε ποτέ τι κακὸν ἡ δεισιδαιμονία), χρεωστοῦμεν οἱ σημερινοὶ Γραικοὶ τὴν ὕπαρξίν μας. Χωρὶς τὸ εὐτυχέστατον τοῦτο πεῖσμα τῶν πρὸ ἡμῶν, καὶ ἡ δεισιδαιμονία ἤθελεν αὐξηθῆ ἐπὶ πλέον καὶ τὰ πολυπληθῆ τάγματα τῶν Δυτικῶν μοναχῶν ἔμελλον νὰ καταβρωμίσωσι τὸ ἔδαφος τῆς ταλαιπώρου ῾Ελλάδος, καὶ τὰ Νερωτικὰ τῆς ῾Ιερᾶς ᾿Εξετάσεως κρι-

τήρια νὰ φλογίζωσι τοὺς ῞Ελληνας». ῎Επρεπε νὰ φθάσουμε στὸ χεῖλος τοῦ κρημνοῦ ἐμεῖς οἱ ᾿Ορθόδοξοι ῞Ελληνες, γιὰ νὰ θυμηθοῦμε ἕνα ἡρωϊκὸ ἅγιο, ἕνα ἀληθινὸ Πνευματικὸ λέοντα τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ τὸν θυμόμαστε κάθε μέρα. Θέλω νὰ πῶ, τὸν ἅγιο Μᾶρκο τὸν Εὐγενικό, ᾿Επίσκοπο ᾿Εφέσου, «τὸν τῆς ᾿Ορθοδοξίας μοναμάχον καὶ ὑπέρμαχον φύλακα». ῎Ισως, τούτη ἡ φουρτούνα ποὺ ξέσπασε μέσα στὶς ψυχές μας ἀπὸ τὰ ὑποκριτικὰ ἀγκαλιάσματα τοῦ παπισμοῦ, ἴσως μᾶς ξυπνήση ἀπὸ τὸν λήθαργο, ποὺ εἴμαστε βυθισμένοι, καὶ νοιώσουμε τί θησαυρὸ κινδυνεύουμε νὰ χάσουμε, καὶ σὲ ποιὸν θανατερὸ κατήφορο σερνόμαστε, σὰν νἄμαστε ὑπνοβάτες χωρὶς ν᾿ ἀντιστεκόμαστε ὁλότελα σὲ ἐκείνους, ποὺ μᾶς πᾶνε σὰν πρόβατα στὴ σφαγή.

Ἐὰν δὲν ὑπῆρχεν ὁ Ἅγιος Μᾶρκος θὰ εἴχομεν ὑποδουλωθῆ

Εἶναι ἀσυγχώρητο γιὰ μᾶς τοὺς ῞Ελληνες Χριστιανοὺς σὰν συλλογισθῆ κανείς, πὼς ἀφήσαμε στὴ λησμονιὰ τὸν ἅγιο Μᾶρκο, ποὺ ἔσωσε ἀπὸ τὸν ἀφανισμὸ ὄχι μονάχα τὴν πίστι μας, ἀλλὰ καὶ τὴ φυλή μας, γιατὶ ἂν δὲν ὑπῆρχε ὁ Μᾶρκος στὴ Φλωρεντία, θἄχαμε ὑποδουλωθῆ στὸν Πάπα κ᾿ οἱ Λατῖνοι θὰ μᾶς εἴχανε ρουφήξει γρήγορα καὶ θἄχαμε ἐξαφανισθῆ, ὅπως λέγει παραπάνω ὁ σοφὸς Κοραῆς. Λησμονήσαμε λοιπὸν αὐτὸν τὸν σωτῆρα μας, καὶ δοξολογήσαμε τοὺς προδότες τῆς θρησκείας καὶ τοῦ γένους μας, καὶ πρῶτον ἀπ᾿ ὅλους τὸν ματαιόδοξο καὶ ψωροπερήφανο ἐκεῖνο Βησσαρίωνα, ποὺ θυσίασε ὅλα τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια γιὰ νὰ γίνη καρδινάλιος. Κ᾿ ἴσα - ἴσα, ἐπειδὴ ἔγινε καρδινάλιος, καὶ λίγο ἔλειψε νὰ γίνη καὶ Πάπας, ἐμεῖς τὸν καμαρώνουμε. Δὲν μᾶς πείραξε τὸ ὅτι πρόδωσε τὴν ᾿Ορθοδοξία, ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ καλοπιὰνει τὴν ψωροπερηφάνειά μας εἶναι πὼς γίνηκε καρδινάλιος καὶ πὼς κόντεψε νὰ βάλη στὸ κούφιο κεφάλι του καὶ τὴν παπικὴ τιάρα. ῞Οπως μᾶς τρώει πάντα ὁ ραγιάδικος πόθος νὰ φαινόμαστε εὐρωπαϊσμένοι, καὶ κάθε τι ποὺ ἔρχεται ἀπὸ τὴν Εὐρώπη τὸ θεωροῦμε οὐρανοκατέβατο, ἔτσι καὶ τὸν Βησσαρίωνα καὶ τοὺς ἄλλους παποκόλακες τοὺς θαυμάσαμε καὶ τοὺς δοξολογήσαμε, ἀντὶ νὰ τοὺς στηλιτεύσουμε καὶ νὰ τοὺς παραδώσουμε γιὰ καταφρόνησι στὶς γενεὲς ποὺ θἄρθουνε».

ΤΟ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΙΚΟΝ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΚΑΙ ΑΙ ΚΡΑΥΓΑΙ

Ὡς τὸ ἀνέπτυξεν εἰς ἀντιαιρετικὸν σεμινάριον τῆς Ἱ. Μ. Γλυφάδας ὁ εἰδικὸς κ. Ἠλίας Χατζηνικολάου Ὀλίγας ἡμέρας πρὸ τῶν Χριστουγέννων ἐπραγματοποιήθη εἰς τὸ Πνευματικὸν Κέντρον τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος τοῦ Ἀσκληπιείου Νοσοκομείου Βούλας, τὸ μηνιαῖον ἀντιαιρετικὸν σεμινάριον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γλυφάδας. Εἰς τὸ ἀντιαιρετικὸν σεμινάριον, τὸ ὁποῖον ἔγινε παρουσίᾳ τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γλυφάδας κ. Παύλου, ὁμιλητὴς ἦτο ὁ κ. Ἠλίας Χατζηνικολάου, κάτοχος μαύρης ζώνης (καράτε), ὁ ὁποῖος ἀνέπτυξε τὸ θέμα: «Πολεμοτεχνίτης: ὁ Μάγος, ὁ θεραπευτής». Ἡ μυστικὴ διδασκαλία Συμφώνως πρὸς ἐνημερωτικὸν σημείωμα τῆς Ἱ. Μητροπόλεως:

«Ὁ ἀποκρυφισμός συνίσταται στὴν κατοχὴ καὶ ἄσκηση μίας μυστικῆς διδασκαλίας, ποὺ ἔχει ὡς θεματοφύλακα ἕνα ἢ περισσότερους ἀνθρώπους καὶ ὡς περιεχόμενό της τὶς ἀπόκρυφες “ἱκανότητες” τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ἔχει τὴν βοήθεια ἀπόκρυφων δυνάμεων, ὅπως πνεύματα, δαίμονες, θεότητες, ἐνέργειες κ.ο.κ. Στὰ πλαίσια αὐτὰ ὁρίζει ἡ Ἐγκυκλοπαίδεια “Νέα Δομὴ” τὸν ἀποκρυφισμό. Θὰ ἦταν ἐνδιαφέρον νὰ κάνουμε μία μικρὴ ἱστορικὴ ἀναδρομή. Τὸν 5ο αἰώνα μ.Χ. ὁ Ξατρίγια (εὐγενὴς πολεμιστὴς) Μποντιντάρμα (Ντὰ-Μό), τρίτος υἱὸς τοῦ βασιλιᾶ τῆς Νότιας Ἰνδίας καὶ ὄγδοος πατριάρχης τοῦ Βουδισμοῦ Μαχαγιάνα (Μεγάλο Ὄχημα) φεύγει γιὰ τὴν Κίνα μὲ στόχο τὴν ἀναζωπύρωση τοῦ Βουδισμοῦ. Ἡ Κίνα εἶχε πέσει ἐκείνη τὴν περίοδο σὲ κατάσταση βουδιστικῆς παρακμῆς, ἀπὸ τὴν ἄποψη ὅτι προσπαθοῦσαν νὰ ἐπιτύχουν τὴ “φώτιση” μὲ καλὰ ἔργα καὶ ἀνάγνωση Γραφῶν περισσότερο ἀπὸ ὅ,τι μὲ ἐπιμονὴ στὸ διαλογισμό. Ὁ Ξατρίγια ἐπιχείρησε λοιπὸν νὰ πείσει τὸν αὐτοκράτορα γιὰ περισσότερη ἄσκηση στὸ διαλογισμό, ἀλλὰ ἀπέτυχε, ὁπότε καὶ ἀποσύρθηκε σὲ ἕνα ἔρημο τόπο κοντὰ στὸ λόφο ΣάοΛίν. Ἐκεῖ βρισκόταν ἕνα μικρὸ βουδιστικὸ κοινόβιο. Οἱ βουδιστὲς μοναχοὶ ζήτησαν ἀπὸ τὸν Ξατρίγια νὰ τοὺς διδάξει τὸν ἀληθινὸ δρόμο τῆς “φώτισης”. Ὁ Ξατρίγια ἀποδέχεται, ἀλλὰ τοὺς βρίσκει ἀσθενικοὺς καὶ ἀποφασίζει νὰ τοὺς δυναμώσει μὲ ἀσκήσεις, ποὺ περιελάμβαναν: – ἀσκήσεις ἀναπνοῆς – ἔλεγχο τῆς ἐνέργειας τσί – κινήσεις πάλης – τεχνικὲς κραυγῶν. Ἔτσι γίνεται πρῶτος πατριάρχης τοῦ Κινεζικοῦ Βουδισμοῦ Τσ ἂν

(Ζέν), αὐτοῦ ποὺ ἀργότερα ὀνομάστηκε Χιναγιάνα (Μικρὸ Ὄχημα). Ὁ Ξατρίγια, ὡς πολεμιστής, γνώριζε τὴν πολεμικὴ γιόγκα Βάζρα Μουκτί, ἡ ὁποία ἀποτελοῦσε πολεμικὴ τέχνη ἕνωσης μὲ τὴν θεία οὐσία –μὲ τὸ ἀπρόσωπο “Ἕνα”– καὶ συγχώνευσης στὸ “κενὸ” τοῦ Βουδιστικοῦ Νιρβάνα, ποὺ εἶναι ἡ ἀποκορύφωση τοῦ διαλογισμοῦ. Εἰσάγεται ἔτσι ὁ κινητικὸς διαλογισμός, ὅπου διαλογισμὸς ἡ τέχνη ἐξάλειψης τοῦ πόνου ἀπὸ τὸ Κάρμα ἢ ἀλλιῶς ἡ τέχνη τοῦ νὰ πεθαίνεις, στὴν οὐσία νὰ αὐτοκτονεῖς ἀνώδυνα! Γιὰ νὰ πετύχει κανεὶς τὸ στόχο τῆς “φώτισης”, θὰ πρέπει, σύμφωνα μὲ τὴ βουδιστικὴ διδασκαλία, νὰ γίνει “Κοὺνγκ Φού”. Αὐτὸ σημαίνει κατὰ λέξη “ἐπίτευγμα καὶ ἄνθρωπος” καὶ ἀναφέρεται στὴν ἐπίπονη προσπάθεια νὰ γίνει κανεὶς καλὸς στὶς πολεμικὲς τέχνες, ὅπως καὶ σὲ ἄλλες ἀσχολίες. Γύρω στὸ 1260 μ.Χ. ὁ Κινέζος Τζουὲ Γουὰν ἀνέπτυξε τὶς 18 κινήσεις τοῦ Μποντιντάρμα σὲ 5 στύλ: Α) τοῦ Δράκοντα – “Καλλιέργεια Πνεύματος” Β) τῆς Τίγρης – “Ἄσκηση τῶν Ὀστῶν” Γ) τῆς Λεοπάρδαλης – “Ἀνάπτυξη Δύναμης” Δ) τοῦ Γερανοῦ – “Ἀνάπτυξη τῶν Τενόντων” Ε) τοῦ Φιδιοῦ – “Ἀνάπτυξη τῆς κυκλοφορίας τοῦ Τσί”. Ἡ “ἐνέργεια” τσὶ βρίσκεται στὸν πυρήνα τῶν πολεμικῶν τεχνῶν, τοῦ ἀποκρυφισμοῦ καὶ πολλῶν ἐναλλακτικῶν “θεραπειῶν”. Εἶναι μία μεταφυσικὴ ἐνέργεια, ἡ ὁποία εἶναι γνωστὴ μὲ πολλὰ ὀνόματα. Ὀνομάζεται: στὴν Κίνα “Τσί”, στὴν Ἰαπωνία “Κι”, στὴν Ἰνδία “Πράνα”, στὴν Αἴγυπτο “Κά”, στὴν Πολυνησία “Μάνα”, στὸ Σουφισμὸ “Μπαράκα”, στὴν Ἑβραϊκὴ Καμπάλα “Γεσόντ”, στοὺς Ἰνδιάνους “Ὀρέντα”, σύμφωνα μὲ τὸν Μέσμερ “Κοσμικὸς Αἰθέρας”, σύμφωνα μὲ τὸν Βίλχελμ Ράϊχ “Ὀργόνη ἢ Βιοενέργεια”, σύμφωνα μὲ τὴ Ναζιστικὴ κοσμοθεωρία “Βρίλ”, σύμφωνα μὲ τὸν Τζενταϊσμὸ “Δύναμη”. Τὸ ἰδεόγραμμα γιὰ τὶς πολεμικὲς τέχνες εἶναι τὸ ἴδιο στὴν Κίνα καὶ στὴν Ἰαπωνία. Στὴν Κίνα τὸ διαβάζουν Γού-Σού, ἐνῶ στὴν Ἰαπωνία τὸ διαβάζουν Μποὺ-Ζούτσου. Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις σημαίνει “πολεμικὸς χορός”. Οἱ ἰαπωνικὲς πολεμικὲς τέχνες (Μποὺ-Ζούτσου) βασίζονται κι αὐτὲς στὴν ἀρχὴ τῶν συμπληρωματικῶν δυνάμεων Γίν καὶ Γιάνγκ. Ἀρχικὰ οἱ πολεμικὲς τέχνες στὴν

Ἰαπωνία ὀνομάστηκαν “Τὸν-τέ”, ποὺ σημαίνει “χέρι τῆς Κίνας”. Ἀργότερα ὀνομάστηκαν “Ὀκινάουα–τέ”, ποὺ σημαίνει “τὸ χέρι τοῦ νησιοῦ τῆς Ὀκινάουα”, γιὰ νὰ μετονομαστοῦν τελικὰ σὲ “Καρὰ–τέ”, ποὺ σημαίνει “ἄδειο χέρι”. Ὅλο μαζὶ –Καράτε Ζούτσου– σημαίνει “ἡ τέχνη τοῦ ἄδειου χεριοῦ”. Αὐτὸ μπορεῖ νὰ σημαίνει κυριολεκτικὰ ἄοπλο χέρι, ἀλλὰ οὐσιαστικὰ παραπέμπει στὸ βουδιστικὸ “κενό” τοῦ ζέν. Ἀργότερα οἱ Ἰάπωνες ἄλλαξαν τὶς ὀνομασίες τῶν στύλ τους ἀπὸ “Ζούτσου”, ποὺ σημαίνει “τέχνες” σὲ “Ντὸ”, ποὺ σημαίνει “δρόμος” (ἰαπωνικὴ μεταφορὰ τῆς κινεζικῆς λέξης Ταό). Κι αὐτό, γιὰ νὰ φαίνεται πιὸ ξεκάθαρα ὅτι ὁ στόχος τῆς ἐνασχόλησης μὲ αὐτὲς εἶναι ἕνα φιλοσοφικὸ καὶ θρησκευτικὸ ἰδεῶδες, ἕνα “πνευματικὸ” μονοπάτι. Ἡ προπόνηση γίνεται σὲ διάφορα “ντὸ-τζό”, ποὺ σημαίνει “τόπος φώτισης” καὶ οἱ δάσκαλοι ὀνομάζονται “σενσέϊ” (ἢ “σίφου” στὴν κινεζικὴ γλώσσα), ποὺ σημαίνει “γεννημένος ἀπὸ πρίν”. Αὐτό ἀναφέρεται στὴν “πνευματικὴ” ἀναγέννηση καὶ “ἀφύπνισή” τους, τὸ λεγόμενο “σατόρι”. Οἱ σενσέϊ ἀπολαμβάνουν θρησκευτικὸ σεβασμὸ καὶ τιμὴ καὶ ἀναλαμβάνουν τὴν “πνευματικὴ” ἀφύπνιση καὶ “θεραπεία” τῶν μαθητῶν. Συνήθως στὸ ντὸ–τζὸ ὑπάρχει φωτογραφία τῶν σενσέϊ, μπροστὰ ἀπὸ τὴν ὁποία οἱ μαθητὲς ὑποκλίνονται εἴτε ὁ δάσκαλος εἶναι ἐν ζωῇ εἴτε ὄχι. Στόχος τῶν σενσέϊ εἶναι νὰ προετοιμάσουν τοὺς μαθητὲς νὰ δεχθοῦν τὸ “ἐνεργειακὸ” κάλεσμα. “Ἐνεργειακὸ” κάλεσμα, ὅμως, δὲν δέχονται ὅλοι, ἀλλὰ μόνο οἱ “ἐκλεκτοί”. Ἡ ἔννοια τοῦ “ἐκλεκτοῦ” βέβαια εἶναι γνωστὸ δόγμα τοῦ ἀποκρυφισμοῦ. Οἱ ὑπόλοιποι μαθητές, ποὺ δὲν εἶναι “ἐνεργειακὰ” ἐκλεκτοί, γίνονται ἁπλὰ κινητοὶ σάκοι προπόνησης τῶν “ἐκλεκτῶν”. Ἕνα ἄλλο δεῖγμα τοῦ ἀποκρυφιστικοῦ ὑπόβαθρου τῶν πολεμικῶν τεχνῶν εἶναι καὶ οἱ κραυγές, ποὺ χρησιμοποιοῦνται. Δὲν πρόκειται, φυσικά, γιὰ τυχαῖες κραυγές. Γιὰ παράδειγμα ἡ Ἰαπωνικὴ κραυγή Κί–ἄϊ, ὅπου Κί= ἐσωτερικὴ “ἐνέργεια” καὶ ἄϊ=ἕνωση. Εἶναι ἡ ὁλοκληρωτικὴ καὶ ταυτόχρονη ἑστίαση ὅλων τῶν δυνάμεων τῆς ὕπαρξης τοῦ ἀτόμου σὲ μία πράξη ἐπίθεσης, πρὶν προλάβει ὁ ἀντίπαλος νὰ ἀμυνθεῖ. Προέρχεται ἀπὸ τὸ ἐνεργειακὸ κέντρο “χάρα” καὶ κατευθύνεται πρὸς συγκεκριμένο στόχο, μὲ σκοπό, μέσῳ τῆς κραυγῆς, αὐτὸς ποὺ κραυγάζει καὶ ὁ στόχος νὰ γίνουν ἕνα».

Ε ΤΗΝ εὐκαιρία τῆς ἑορτῆς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ἀξίζει νὰ καταθέσουμε τὸ ἀκόλουθο: Ὑπάρχει μία ὡραία καὶ σπάνια παράσταση σὲ χειρόγραφο ἀπὸ τὴ ζωή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Δείχνει τὸν Ἅγιο νὰ κάθεται σ᾽ ἕνα θρανίο καὶ νὰ γράφει κρατώντας μολύβι, ἔχοντας ἔμπροσθέν του τόμους συγγραμμάτων καὶ φύλλα χάρτου. Ὄπισθεν ἀκριβῶς ἀπὸ τὸν Ἅγιο εἶναι ζωγραφισμένος ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος στὸ αὐτὶ τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου τοῦ ὑπαγορεύει τί νὰ γράψει. Ὅπως εἶναι γνωστό, ὁ ἱ. Χρυσόστομος εἶχε ἀναγνώσει τὶς ἐπιστολὲς τοῦ Ἀπ. Παύλου, ποὺ τὶς βρίσκουμε μέσα στὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ εἶναι 14 καὶ προφανῶς ἡ παράσταση δείχνει ὅτι ὕστερα ἀπὸ τέσσερις αἰῶνες, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐμφανίστηκε καὶ βοήθησε τὸν Ἅγιο Ἱεράρχη, ὥστε νὰ ἑρμηνεύσει καλῶς τὶς ἐπιστολές του. Αὐτὸ τὸ περιστατικὸ τὸ γνωρίζουμε ἀπὸ τὸν μαθητὴ τοῦ Ἰ. Χρυσοστόμου, τὸν διάκονο Πρόκλο, τὸν μετέπειτα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Συγκεκριμένα, ὁ μαθητὴς αὐτὸς ἕνα βράδυ ἤθελε νὰ εἰδοποιήσει τὸν ἱ. Χρυσόστομο ὅτι τὸν ζητοῦσε ἕνας αὐλικός, ποὺ εἶχε ἔλθει ἐπίσκεψη. Ὅταν ὁ Πρόκλος προσεκτικὰ ἄνοιξε τὴ θύρα τοῦ δώματος, ὅπου εὑρισκόταν ὁ ἱερὸς Πατὴρ καὶ ἔγραφε, τότε εἶδε μὲ κατάπληξη τὸν Ἀπόστολο Παῦλο νὰ εἶναι κοντὰ στὸ δεξιὸ αὐτὶ τοῦ ἱ. Χρυσοστόμου καὶ νὰ τοῦ ὁμιλεῖ. Κατάλαβε ὅτι ἦταν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γιατί εἶχε μία ἁγία γλυκειὰ μορφή, ὅπως ἀκριβῶς ἦταν στὴν παράσταση ἐκείνη τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ποὺ εὑρισκόταν ἁγιογραφημένη στὸν ἀπέναντι τοῖχο τοῦ δώματος. Πράγματι, Παῦλος καὶ Χρυσόστομος συνδέονται πνευματικὰ καὶ οἱ Ἅγιοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Γι᾽ αὐτὸ καὶ εὔστοχα ἔχει εἰπωθεῖ: «Στόμα Χριστοῦ ὁ Παῦλος καὶ στόμα Παύλου ὁ Χρυσόστομος»! Ἀρχιμ. Χρυσόστομος Παπαθανασίου Ἱεροκῆρυξ Καθεδρικοῦ Ἱ. Ναοῦ τῶν Ἀθηνῶν

ΠΡΟΕΚΡΙΝΑΜΕΝ ΤΗΝ ΑΘΕΟΝ ΣΙΩΠΗΝ

Ὅταν ἡ Ἁγία Ἐκκλησία μας ἑορτάζη μνήμη Ἁγίου Ἱεράρχου, διαβάζεται ἡ ἑξῆς περικοπή ἀπὸ τὸ Ἅγιο Εὐαγγέλιο: «Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς. Ὑμεῖς ἐστε τό φῶς τοῦ κόσμου. Οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη, οὐδέ καίουσι λύχνον καί τιθέασιν αὐτόν ὑπό τόν μόδιον, ἀλλ' ἐπί τήν λυχνίαν καί λάμπει πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ. Οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν Πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Ἡ δήλωση τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, στὴ μακρινὴ Ἐσθονία, κατὰ τῆς συμβίωσης τῶν ὁμοφυλοφίλων ἦταν πολὺ ἀναγκαία. Πολλὲς φορὲς οἱ ἐπίκαιρες αὐτὲς δηλώσεις πρέπει νὰ γίνονται, στὸν ἀνάλογο τόπο καὶ χρόνο, ἀδιαφορώντας γιὰ τὸ ὅποιο κόστος. Ἐρχόμενος μετὰ τὴν μακρινὴ Ἐσθονία στὴν ἁγιοτόκο πόλη τῆς Θεσσαλονίκης, ποὺ ὁ δήμαρχός της διοργανώνει κάθε χρόνο παρελάσεις ὁμοφυλοφίλων, στεφανομένους μὲ τὸ στεφάνι τῆς ἀδιαντροπιᾶς, ποὺ φέτος φορούσανε καὶ δεύτερο στεφάνι, αὐτὸ τῆς ὑπερηφάνειας. Σὲ αὐτὸν τὸν χρόνο καὶ σὲ αὐτὸν τὸν ἱερὸ τόπο τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, τοῦ ἐλευθερωτοῦ τῆς Θεσσαλονίκης, ἔπρεπε νὰ γίνη ἡ ἀναγκαία δήλωση τοῦ Πατριάρχου, κατὰ τοῦ στεφανομένου παρὰ φύσιν πάθους τῆς ἀτιμίας. Ἀντ᾽ αὐτοῦ, εἴδαμε τὸν Πατριάρχη νὰ χαιρετᾶ, καὶ νὰ θωπεύῃ τὸ πρόσωπο τοῦ δημάρχου. Μήπως μὲ τὴν συμπεριφορὰ του αὐτή καταργεῖ τὸν ἠθικὸ νόμο τοῦ Ἁγίου Εὐαγγελίου; Ἐξέμεσε τὸ δηλητήριο τῆς ἁμαρτίας ὁ διάβολος, ἐναντίον τῆς ἱερᾶς πόλεως Θεσσα-

λονίκης, καὶ ἡ κορυφὴ τῆς Ὀρθοδοξίας σιωπᾶ;! Αὐτὴ τὴν σιωπὴ σας εἶδε ἡ ἐν ἁμαρτίαις γηρασμένη Εὐρώπη καὶ μᾶς ἐπέβαλε τὸ πρόσφατο σατανικὸ πρόστιμο. Ἡ σιωπὴ κατὰ τόν Ἅγιο Γρηγορίο τόν Παλαμᾶ εἶναι ἕνα τρίτο εἶδος ἀθεΐας. Πρὸς τὴν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ γιατί εἶστε τόσο λαλήστατος; Σὲ αὐτὴ τὴν ἐποχὴ ποὺ ἦρθαν τὰ πάνω, κάτω, γιατί ἐμεῖς οἱ πνευματικοί ἄνθρωποι προκρίναμε τὴν ἄθεη σιωπή; Τὸ σωστὸ ἦταν, ἀφοῦ χαιρετίσετε τὸν κ. Δήμαρχο τῆς Πόλης, νὰ τελέσετε Ἁγιασμὸ καὶ νὰ κάνετε καὶ τὸ ἀνάλογο κήρυγμα κατὰ μίμηση τοῦ Προφήτου Ἰωνᾶ. Ὁ οἰκολόγος Πατριάρχης μας μεριμνᾶ καὶ φροντίζει γιὰ τὸ φυσικὸ περιβάλλον, γιὰ τὶς ἀθάνατες ὅμως ψυχές, ποὺ σταυρώθηκε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, καὶ ποὺ ὁ ἄπιστος δήμαρχος βυθίζει στὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας, γιατί ἀδιαφορεῖ; Μήπως διὰ τὸ κόστος; Ἀφοῦ ἐξελέγη ἀπὸ τὸν Θεό, στό ὑψηλὸ αὐτὸ ἀξίωμα, νὰ εἶναι τὸ φῶς τοῦ κόσμου, πρέπει νὰ κάμη στὸ ἀκέραιο τὸ καθῆκον του. Ἂν διὰ τὸ κόστος ἀδιαφορήσουμε, τότε ἐκπέμπουμε ἀντὶ γιὰ φῶς, σκοτάδι, καὶ δίνουμε χαρὰ καὶ ἀνάπαυση ὄχι μόνο στοὺς κοσμικοὺς ἀνθρώπους τῆς ἁμαρτίας, ἀλλὰ καὶ στὸν ἐχθρό τοῦ γένους ἡμῶν, καὶ σκανδαλίζουμε τὰ πιστὰ τέκνα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ ὁσιώτατος Γέροντας Παΐσιος. Μὲ πόνο καὶ ἀγωνία ἀπὸ τὸν Ἱερὸ Ἄθωνα Μοναχὸς Νικόλαος Καρυὲς Ἁγίου Ὄρους

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙ(ΣΤΙ)ΚΗ ΕΝΘΡΟΝΙΣΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΒΕΛΓΙΟΥ

Προσφάτως ἐνεθρονίσθη (29ην Δεκεμβρίου) ὁ νέος Μητροπολίτης Βελγίου κ. Ἀθηναγόρας. Ἀντί σχολίου ἤ ρεπορτάζ παραθέτομεν τήν ἀκόλουθον φωτογραφίαν καί τό ἀκόλουθον σχόλιον τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ διαδικτυακοῦ ἱστοτόπου “Ἀκτῖνες”.

«Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἐκπροσωπήθηκε στὴν οἰκουμενι(στι)κὴ ἐνθρόνιση τοῦ νέου Μητροπολίτη Βελγίου Ἀθηναγόρα Πέκσταντ ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Γερμανίας Αὐγουστῖνο. Παρόντες ἦταν ὁ Καρδινάλιος Godfried Danneels, ὁ Ἀποστολικὸς Νούντσιος στὸ Βέλγιο, ὁ Ρωμαιοκαθολικὸς Ἐπίσκοπος Ἀμβέρσας Johan Bonny, Μονοφυσίτες, Προτεστάντες, Βουδιστὲς κ.ἄ».

*** Οἱ ἄνθρωποι, ποὺ δροῦν καὶ κινοῦνται(!), ποτὲ δὲν παραδέχθηκαν ὅτι εἶναι ἄβουλες ὑπάρξεις ἀφημένες στὴ «μοῖρα»! Ἀπεναντίας, μὲ τὸν ἀγώνα τους καθημερινὰ διαπιστώνουν ὅτι μὲ τὴν ἐργατικότητα, τὸ θάρρος, τὶς σωστὲς σκέψεις καὶ ἀποφάσεις, τὴ σύνεση, τὴν ἀποφασιστικότητα, τὴν καρτερία, τὸν προγραμματισμό, τὴν ἀξιοποίηση ὅλων τῶν δυνάμεων ἀλλὰ καὶ τῶν ἀρετῶν τους, τὴν ἰσχυρὴ θέληση, τὴν αὐτοπεποίθηση, τὴν αὐτογνωσία, τὴ διορατικότητα, τὸν συχνὸ μόχθο κ.λπ., ὁ ἄνθρωπος, ναὶ ὁ ἄνθρωπος, εἶν᾽ ἐκεῖνος, ποὺ δημιουργεῖ τὸ μέλλον καὶ τὴν τύχη του. Πραγματικά, ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁ ἀρχιτέκτονας τοῦ μέλλοντός του. Νὰ τί ὑποστηρίζει ὁ μεγάλος ἐφευρέτης Θ. Ἔντισον: «Ποτὲ δὲν ἔκανα τίποτα τυχαῖα οὔτε κάποιες ἀπ’ τὶς ἐφευρέσεις μου ἔγινε ἀπὸ τύχη. Ὅλα τὰ πέτυχα μὲ τὴ σκληρὴ δουλειά»! Τὸ ἴδιο ὑποστήριζε καὶ ὁ Ἔμερ-

σον: «Πιστεύω πάρα πολὺ στὴν τύχη. Ὅσο περισσότερο ἐργάζομαι, τόσο καὶ μ᾽ εὐνοεῖ»! Καὶ ὁ Νίτσε ἔλεγε: «Κανένας νικητὴς δὲν πιστεύει στὴν τύχη»! Ἐξάλλου εἶναι γνωστὸ καὶ τοῦτο τὸ ἀξίωμα τῶν Λατίνων: «Ἡ τύχη βοηθᾶ τοὺς τολμηρούς». Ὁ Θερβάντες ὑποστήριζε πὼς ἡ «ἐνεργητικότητα εἶναι ἡ μητέρα τῆς καλῆς τύχης». Ἂς προσέξουμε καὶ τούτη τὴ σοφὴ ρήση τοῦ Σενέκα: «Ἡ τύχη τρέμει, ὅταν βλέπει τὸν γενναῖο, τρομοκρατεῖ ὅμως τὸν δειλό»! Καὶ τούτη τοῦ Σαλλούστιου: «Ἕκαστος, δημιουργὸς τῆς τύχης του». Ἀλλὰ καὶ τοῦ Δημοκρίτου: «Οἱ ἄνθρωποι ἔπλασαν τὸ εἴδωλο τῆς τύχης, γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴ δική τους ἀβουλία»! Καὶ τοῦ Κοραῆ: «Ἡ τύχη καθενὸς ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴ δική του ἐνεργητικότητα». Νὰ κι ἕνας ἀκόμη σοφὸς λόγος: «Τύχη εἶναι ἡ λέξη, ποὺ ἔχουμε ἐπινοήσει, γιὰ νὰ δικαιολογήσουμε τὶς ἐπιτυχίες τῶν ἄλλων»!

*** Ἔπειτα, μεγάλοι δημιουργοί, ποὺ ἀντιμετώπισαν σοβαρότατα προβλήματα μὲ τὴν ὑγεία τους, ἄρα εἶχαν τὴ χειρότερη «ἀτυχία», ξεπερνώντας τα, ἄφησαν μοναδικὸ ἔργο. Πρόχειρα ἀναφέρουμε τὸν Μπετόβεν, ποὺ ἔπασχε ἀπὸ βαρηκοΐα

καὶ στὸ τέλος ἔχασε τελείως τὴν ἀκοή του (πόσο φοβερὸ στ’ ἀλήθεια γιὰ ἕνα μουσικό!), κι ὅμως τότε ἦταν, ποὺ συνέθεσε τὸ κορυφαῖο ἔργο του τὴν 9η συμφωνία, τὸν Δημόκριτο ποὺ εἶχε τὸ μεγάλο «φυσικὸ» ἐλάττωμα νὰ ἀνεβοκατεβάζει τοὺς ὤμους του (ὅ,τι χειρότερο γιὰ ἕνα ρήτορα!), ποὺ στὸ τέλος τὸ ὑπερνίκησε, τὸν Σπινόζα, ποὺ ἔπασχε ἀπὸ φυματίωση καὶ τὸν μεγάλο Ρῶσο συγγραφέα Ντοστογιέφσκι, ποὺ ἔπασχε ἀπὸ ἐπιληψία. Ὁπότε κάτι ἤξερε ὁ τελευταῖος, ὅταν ἔλεγε: «Οἱ εὐνοϊκὲς συνθῆκες καὶ οἱ εὐτυχισμένοι καιροὶ δὲν μᾶς ἔρχονται ἐξ οὐρανοῦ, ἀλλὰ τοὺς δημιουργοῦμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι»! Ὑπόψη καὶ τοῦτος ὁ λόγος τοῦ Μεγάλου Βασιλείου: «Ὁ Θεὸς μᾶς δυναμώνει στοὺς μόχθους». Καὶ πάλι τονίζει τοῦτο ὁ Μέγας Βασίλειος: «Ποιὸς ἔστησε τρόπαιο νίκης μὲ τὸ νὰ κοιμᾶται; Ποιὸς στεφανώθηκε μὲ τὰ στεφάνια τῆς καρτερίας, ζώντας πολυτελῆ ζωή καὶ διασκεδάζοντας; Κανένας δὲν πῆρε τὸ βραβεῖο χωρὶς νὰ τρέξει. Οἱ κόποι γεννοῦν τὴ δόξα, οἱ μόχθοι φέρνουν τὰ στεφάνια». Ποιὰ τύχη λοιπόν; *** Ὁπότε, ναὶ στὸν ἀγώνα φίλοι. Ἀποφασισμένοι μὲ τὸν μόχθο μας νὰ πετύχουμε τοὺς στόχους μας. Καὶ τί σύμπτωση! Τότε θὰ μᾶς εὐνοεῖ καὶ … ἡ τύχη! Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

ΟΡΘΟ∆ΟΞΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

Ἀποτελεῖ πιά παράδοση στόν «Ὀρθόδοξο Τύπο» νά ἀναφερόμαστε κάθε χρόνο στήν οἰκουμενιστική προσευχή, πού πραγματοποιεῖται κάθε χρόνο τέτοια ἐποχή στήν Θεσσαλονίκη στό πλαίσιο τῆς «Παγκόσμιας Ἑβδομάδας Προσευχῆς γιά τήν Ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν» (φέτος ἦταν προγραμματισμένη νά πραγματοποιηθεῖ τήν Κυριακή 19 Ἰανουαρίου 2014 στόν παπικό καθεδρικό ναό Θεσσαλονίκης, τῆς Ἀσπίλου Συλλήψεως τῆς Θεοτόκου). Καί ἐπειδή παρά τίς ἀντιδράσεις τῶν ἀντιοικουμενιστικῶν κύκλων ἡ συγκεκριμένη κίνηση ὄχι μόνο δέν διακόπτεται, ἀλλά ἀντιθέτως ἐπεκτείνει τίς δράσεις της ὀφείλουμε νά ἀναφερθοῦμε ἐκ νέου. Δυστυχῶς ἡ οἰκουμενιστική λαίλαπα ἔχει εἰσχωρήσει βαθιά μέσα στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας προκαλώντας σύγχυση στό πιστό λαό δημιουργώντας του, μέ τό πρόσχημα τῆς ἀγάπης, ψευδῆ διλήμματα, γιά νά τόν ἀποπροσανατολίσει ἀπό τήν ὀρθή θεώρηση περί οἰκουμενισμοῦ καί αἱρέσεων τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Μέ ἔντονο προβληματισμό διαβάσαμε στήν ἱστοσελίδα τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ πρακτορείου εἰδήσεων «amen.gr» ἄρθρο τοῦ π. Ἰουστίνου Κεφαλούρου γιά τήν ἐν λόγῳ οἰκουμενιστική κίνηση. Ἀξίζει νά ἀναφέρουμε ὅτι τό 2011 ὁ π. Ἰουστῖνος ἦταν ἕνας ἐκ τῶν κληρικῶν τῶν προταθέντων δι᾽ ἐγγραφήν εἰς τόν Κατάλογον τῶν πρός Ἀρχιερατείαν ἐκλογίμων (17.1.2011, http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/egyklioi.asp? id=1359&what_sub=egyklioi). Ἀναφέρει λοιπόν στό ἄρθρο του, μεταξύ ἄλλων, ὁ π. Ἰουστῖνος: «Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος μέ τήν Συνοδική Ἐπιτροπή Διορθοδόξων καί Διαχριστιανικῶν Σχέσεων παρακολουθεῖ τά ὅσα συμβαίνουν στήν Οἰκουμενική Κίνηση καί ἔχει τήν εὐθύνη τῆς ἐνημέρωσης τόσο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὅσο καί τῶν Μητροπόλεων τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας. Αὐτό σημαίνει πώς τό πλήρωμα τῶν πιστῶν τῆς κάθε τοπικῆς Ἐκκλησίας θά πρέπει νά ἐνημερώνεται , ἄν ὄχι ἀναλυτικά τουλάχιστον ἐπιγραμματικά, γιά τά ὅσα συμβαίνουν στόν διεθνῆ χῶρο σέ θέματα διαχριστιανικά καί διαθρησκειακά. Εἴτε τό θέλουμε εἴτε ὄχι, ὁ κόσμος εἶναι πλέον μία μεγάλη γειτονιά. Δεν μποροῦμε νά ζοῦμε στήν δῆθεν πνευματική μας αὐτάρκεια, παραγνωρίζοντας θέματα πού ἀφοροῦν πλέον τούς πάντες. Θα μποροῦσα νά ἀναφέρω δεκάδες παραδείγματα. Σημειώνω ὅμως μόνο ἕνα τό ὁποῖο εἶναι καί τό πιό σύνηθες. Οἱ μεικτοί γάμοι , καθώς καί οἱ ποιμαντική ἀπέναντί τους. Τόσο τό Π.Σ.Ε. (Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν) ὅσο καί τό Σ.Ε.Κ. (Συμβούλιο Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν) στό ἐτήσιο πρόγραμμά τους ἔχουν ποικίλες δράσεις, οἱ ὁποῖες ἀφοροῦν θέματα κοινοῦ ποιμαντικοῦ, ἱεραποστολικοῦ καί θεολογικοῦ ἐνδιαφέροντος. Μία ἀπό αὐτές εἶναι ἡ ἑβδομάδα προσευχῆς γιά τήν ἑνότητα τῶν χριστιανικῶν ἐκκλησιῶν (Week of the prayer for Christian Unity), ἡ ὁποία γιά τήν Ἑλλάδα, Κύπρο καί Τουρκία εἶναι 18 μέ 25 Ἰανουαρίου. Τό ἁγιογραφικό χωρίο πού ἀποτελεῖ τό ἐφετινό θέμα προέρχεται ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη: “Τί ζητάει ὁ Θεός ἀπό τό λαό του“. Δίνεται ἑπομένως ἡ εὐκαιρία στά μέλη τῶν χριστιανικῶν κοινοτήτων τῆς κάθε περιοχῆς νά ἔρθουν σέ ἐπαφή, μελετώντας τό προκαθορισμένο ἁγιογραφικό χωρίο, ὥστε νά παρακαλέσουν τόν Θεό γιά τήν κοινή, εἰρηνική μέ δικαιοσύνη πορεία μεταξύ τῶν χριστιανῶν ἀνά τήν οἰκουμένη, καθώς καί γιά τήν ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν. Αὐτό πού γιά τόν κοινό νοῦ φαίνεται τόσο ἁπλό καί τόσο αὐτονόητο, ὅτι δηλ. οἱ χριστιανοί ὅπως καί ὅλοι οἱ ἀνθρωποι ἔχουν καθῆκον νά

συν-ὁμιλοῦν, νά συν-ὑπάρχουν, νά συν-διαλέγονται, νά δροῦν ἀπό κοινοῦ σέ θέματα πού ἀφοροῦν τό κοινό καλό, γίνεται κάποιες φορές μεῖζον θεολογικό θέμα γιά κάποιους ἄλλους. Ἡ τόσο ἁπλή κίνηση τοῦ νά κάνει κάποιος Ὀρθόδοξος τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ μέ ἕνα Ρωμαιοκαθολικό ἤ Ἀγγλικανό θεωρεῖται “προδοσία“ καί “ξεπούλημα“ τῶν ὁσίων καί τῶν ἱερῶν τῆς πίστεως. Πολλοί μάλιστα ἔχουν ἥσυχη τή συνείδησή τους, ὅταν συναλλάσσονται στό ναό τοῦ μαμωνᾶ, τίς Τράπεζες (καί μάλιστα μέ σωρεία κανόνων κατά τοκιζόντων), ἐνῶ σκανδαλίζονται μέ ὅσους συμπροσεύχονται μέ ἑτεροδόξους γιά τήν ἑνότητα τῆς ἐκκλησίας καί τήν ὑπέρβαση τοῦ σκανδάλου τοῦ σχίσματος! Οἱ ἐπισκέψεις οἰκουμενικῶν πατριαρχῶν στό Βατικανό, ἀλλά καί σέ ἄλλες χριστιανικές ἐκκλησίες ὑπῆρξαν θέμα συζήτησης ἐτῶν γιά τό ἄν ἀκόμη μετά ἀπό αὐτές τίς ἐπισκέψεις παραμένουν ὀρθόδοξοι καί ὄχι αἱρετικοί. Στό σημεῖο αὐτό ἀξίζει νά ἀναφέρουμε τήν ἑρμηνεία πού δίνει ὁ Θεόδωρος Στουδίτης γιά τόν ὅρο αἱρετικός: “…ὅτι αἱρετικούς ὁ ἀποστολικός κανών ἐκείνους ἔφη, τούς μή εἰς ὄνομα Πατρός καί Υἱοῦ καί Ἁγίου Πνεύματος βαπτισθέντας ἤ βα-

πτίζοντας. Καί τοῦτο ἐκ θείας φωνῆς τοῦ Μεγάλου Βασιλείου διδασκόμεθα…“ (Θεοδώρου Στουδίτου, Ἐπιστολή 40, PG 991052)[3]. Θυμίζω τήν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα Ἰωάννη Παύλου ΙΙ στήν Ἀθήνα, ἡ ὁποία ξεσήκωσε τόν “εὐσεβῆ“ ὀρθόδοξο κόσμο, δίνοντας περισσότερο τήν εἰκόνα “εὐσεβῶν καταδρομέων“ καί λιγότερο χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι βιώνουν τήν ἀγάπη καί τήν εἰρήνη»… Οἱ οἰκουμενιστικές θέσεις τοῦ π. Ἰουστίνου εἶναι κάτι παραπάνω ἀπό ἐμφανεῖς. Μάλιστα τούς Ὀρθοδόξους πού μάχονται ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τούς ἀποκαλεῖ «εὐσεβεῖς καταδρομεῖς». Ὁ ἀντιοικουμενιστικός ἄξονας ἔχει ἱερό καθῆκον νά λάβει τά μέτρα του καί νά ἀποτρέψει τέτοιες θέσεις νά διεισδύουν στό ὀρθόδοξο ποίμνιο. «Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι Παναίρεσις», μᾶς λέει ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς. Αὐτό δέν τό γνωρίζουν οἱ οἰκουμενιστές ἀρχιερεῖς καί κληρικοί; Ἡ συμπροσευχή δέν εἶναι μόνο «προδοσία» καί «ξεπούλημα» εἶναι καί αἰτία καθαίρεσης. Λέει ὁ ΞΕ΄ Κανόνας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων: «Εἴ τις κληρικός ἤ λαϊκός εἰσέλθοι εἰς συν αγωγήν Ἰουδαίων ἤ αἱρετικῶν προσεύξασθαι, καθαιρείσθω καί ἀφοριζέσθω».

Παρεφρόνησαν εἰς τὴν Ἀμερικήν! Διαμάχαι δικαστικῶν κύκλων διὰ τὴν νομιμοποίησιν τοῦ Σατανισμοῦ

Ἡ Ἀμερικὴ δὲν εἶναι μόνον ἡ χώρα τῆς ἐλευθερίας ἀλλὰ καὶ ἡ χώρα εἰς τὴν ὁποίαν ἐπικρατεῖ ἡ παραφροσύνη, ἀφοῦ γνωρίζουν ἔξαρσιν ἡ ἐγκληματικότης, ἡ βία, οἱ βιασμοί, ἡ παιδοφιλία, αἱ παραθρησκεῖαι, αἱ αἱρέσεις καὶ ὁ Σατανισμός. Τὸν τελευταῖον καιρὸν παρατηρεῖται διαμάχη ἀκόμη καὶ μεταξὺ δικαστικῶν λειτουργῶν διὰ τὴν νομιμοποίησιν ἢ ὄχι τοῦ Σατανισμοῦ εἰς τὴν χώραν. Πλέον συγκεκριμένως καὶ ὡς μετέδωσε τὴν 10ην Δεκεμβρίου ὁ διαδικτυακὸς ἱστότοπος defencenet.gr:

«Μία ὁμάδα σατανιστῶν ἀναφέρει ὅτι ἡ ἀπόφαση τοῦ νομοθετικοῦ σώματος τῆς πολιτείας τῆς Ὀκλαχόμα τοῦ 2009 νὰ χρηματοδοτηθεῖ ἀπὸ ἰδιώτη, ἡ ἀνέγερση ἑνὸς μνημεῖο μὲ τὶς Δέκα Ἐντολὲς στὸ περιβάλλοντα χῶρο τοῦ κυβερνητικοῦ κτηρίου (Καπιτώλιο) τῆς πρωτεύουσας τῆς πολιτείας, σημαίνει ὅτι καὶ αὐτοὶ πρέπει νὰ ἔχουν "ἰσότιμη πρόσβαση" στὴν ἀνέγερση ἑνὸς δικοῦ τους μνημείου. Ὁ "Σατανικὸς Ναὸς τῆς Νέας Ὑόρκης" ἔχει προειδοποιήσει τὴν ἁρμόδια Ἐπιτροπὴ ὅτι θέλει νὰ χτίσει ἕνα μνημεῖο δαπάνης 20.000 δολλαρίων. Ὁ "ναὸς" σχεδιάζει νὰ ὑποβάλει σχέδια αὐτὸ τὸ μήνα γιὰ ἕνα μνημεῖο, τὸ ὁποῖο θὰ εἶναι "καλοῦ γούστου" – καὶ τὸ ὁποῖο περιγράφεται ὅτι θὰ δείχνει μία πεντάλφα ἢ μία διαδραστικὴ παρουσίαση γιὰ τὰ παιδιά, σύμφωνα μὲ τὸ Associated Press. Ὁ ρεπουμπλικάνος γερουσιαστὴς Bobby Cleveland (R) εἶπε στὸ AP ὅτι ἡ ἰδέα αὐτὴ εἶναι παράλογη. “Αὐτοὶ οἱ σατανιστὲς εἶναι μία διαφορετικὴ ὁμάδα”, εἶπε. “Τοὺς τοποθετεῖς στὴν κατηγορία τῶν παρανοϊκῶν”. Νομικὸ προηγούμενο δείχνει ὅτι τὰ ὁμοσπονδιακὰ δικαστήρια ἴσως νὰ μὴ μποροῦν νὰ ἔχουν τὴν ἴδια ἄποψη γιὰ τὸ μνημεῖο μὲ τὶς Δέκα Ἐντολὲς ἢ τὴν ἀξίωση γιὰ “ἴσα δικαιώματα” τῶν σατανιστῶν. Σὲ μία ὑπόθεση τοῦ 2005, τὸ Ἀνώτατο Δικαστήριο τῶν ΗΠΑ ἀποφάνθηκε ὁμόφωνα ὑπὲρ τῶν σατανιστῶν καὶ τῶν ὀπαδῶν τῆς Λευκῆς Ὑπεροχῆς, λέγοντας ὅτι ὁ ὁμοσπονδιακὸς νόμος, ποὺ σχεδιάστηκε, γιὰ νὰ προστατεύσει τὶς θρησκευτικὲς ἐλευθερίες τῶν φυλακι-

σμένων προστατεύει ἐξίσου καὶ τὰ δικά τους. Ἀξιωματοῦχοι τοῦ Ὀχάϊο εἶχαν ὑποστηρίξει ὅτι ἡ προστασία τῶν θρησκευτικῶν δικαιωμάτων τῶν σατανιστῶν θὰ ὑπονόμευε τὴν ἀσφάλεια τῶν φυλακῶν μὲ τὴν κατάρτιση περισσότερων κρατουμένων σὲ αὐτὴ τὴν πίστη. Ἀπορρίπτοντας τὸ ἐπιχείρημα τῆς πολιτείας, ἡ δικαστὴς Ruth Bader Ginsburg σημείωσε ὅτι ἡ κυβέρνηση τῆς πολιτείας κάνει παραχωρήσεις συχνὰ στὴν ἐλεύθερη ἄσκηση τῆς θρησκείας, ὅπως στὴν δυνατότητα Ἑβραίων στρατιωτῶν νὰ φορᾶνε yarmulkes (κιπά). Ἡ δικαστὴς Ginsberg κατέστησε σαφὲς ὅτι ἡ ἀπόφασή της ἀσχολήθηκε εἰδικὰ μὲ τὸν ἐν λόγῳ ὁμοσπονδιακὸ νόμο. Σὲ δύο ἄλλες περιπτώσεις, τὸ ἴδιο ἔτος, τὸ Ἀνώτατο Δικαστήριο ἐξέδωσε ἀπόφαση κατὰ τμήματα γιὰ τὸ συγκεκριμένο ζήτημα τῶν θρησκευτικῶν μνημείων σὲ δημόσιους χώρους. Ἀπὸ τὴ μία πλευρά, τὸ δικαστήριο ἀποφάσισε μὲ ψήφους 5 ὑπὲρ καὶ 4 κατὰ ὅτι ἕνα μνημεῖο γιὰ τὶς Δέκα Ἐντολὲς στὸ Καπιτώλιο τοῦ Τέξας θὰ μποροῦσε νὰ παραμείνει. Ὁ δικαστὴς Stephen Breyer, ἐκφράζοντας τὴν πλειοψηφία τοῦ δικαστηρίου, σημείωσε ὅτι τὸ μνημεῖο ὑπῆρχε γιὰ 40 χρόνια πρὶν ἀσκηθεῖ κάποια μήνυση. Ἐξάλλου, στὸ ἔδαφος τοῦ Καπιτωλίου τοῦ Τέξας ὑπάρχουν μία ποικιλία μνημείων. Αὐτό, κατὰ τὴν ἄποψη τοῦ δικαστῆ Breyer, ἔκανε τὸ μνημεῖο πιὸ πολὺ ἱστορικὸ παρὰ θρησκευτικό. Ὁμοίως τὸ 2010 δικαστήριο διέταξε τὴν ἀπομάκρυνση ἑνὸς μνημείου μὲ τὶς Δέκα Ἐντολὲς ἀπὸ τὸ προαύλιο ἑνὸς δικαστηρίου στὴν Ὀκλαχόμα. Τὸ μνημεῖο μὲ τὶς Δέκα Ἐντολὲς τῆς Ὀκλαχόμα ἔχει προσβληθεῖ στὸ δικαστήριο ἀπὸ τὴν Ἀμερικάνικη Ἕνωση Πολιτικῶν Ἐλευθεριῶν (American Civil Liberties Union ἢ ACLU). Ὁ νομικὸς σύμβουλος τῆς ACLU, εἶπε στὸ AP: “Ἂν οἱ Δέκα Ἐντολές, μὲ τὸ φανερὰ χριστιανικὸ μήνυμά τους, ἐπιτρέπεται νὰ παραμείνουν στὸ Καπιτώλιο, τὸ μνημεῖο ποὺ προτείνεται ἀπὸ τὸ Σατανικὸ Ναὸ δὲν μπορεῖ νὰ ἀπορριφθεῖ ἐξαιτίας τῶν διαφορετικῶν θρησκευτικῶν ἀπόψεών τους”».

24 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014

Σελὶς 5η

Η ΜΑΣΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΑΙ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΩΝ ΔΕΙΝΩΝ ΜΑΣ (5ον)

Ἡ μασονική προώθησις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Ὅλα τά παραπάνω στοιχεῖα μασονοποιήσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ μαρτυροῦνται μέ γραπτά τεκμήρια, τόσο στή Μασονία, ὅσο καί στά κείμενα τοῦ ΠΣΕ καί τῶν συναφῶν κινήσεων τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί δέν μπορεῖ νά εἶναι ἀσύνδετα καί συμπτωματικά, δεδομένης τῆς ἐκεῖ ἐμπλοκῆς (φιλο)Μασόνων Κληρικῶν καί θεολόγων. Αὐτά τά θεολογικά μικρόβια, καί ἄλλα παράπλευρα, δέν ὑπῆρχαν στήν καθ΄ ἡμᾶς Ὀρθόδοξη Ἀνατολική Καθολική Ἐκκλησία μέχρι τῆς ἀναμείξεώς μας στόν Οἰκουμενισμό, διά τοῦ ὁποίου, δίκην πνευματικῆς ἐπιδημίας, προσβληθήκαμε καί οἱ Ὀρθόδοξοι ἀπό τούς Προτεστάντες, ἤδη τότε μεμολυσμένους θεολογικῶς ἀπό τή Μασονία · κατά τήν ὁμολογία ἀνεξαρτήτων ἐρευνητῶν, ὁ Προτεσταντισμός εἶναι ἀπολύτως συμβατός μέ τήν Μασονία· ὁ σοσιαλιστής Γιόχαν Ζάσσενμπαχ, οὐδέτερος ἀναλυτής τῆς Μασονίας, σημειώνει ὅτι ὁ Προτεσταντισμός, κατά τήν Λατόμια «εἶναι τό μισό τοῦ τεκτονισμοῦ. Θεωρεῖ τό περιεχόμενο τῆς θρησκείας σάν κάτι ἀπ΄ εὐθείας δοσμένο ἀπό τό Θεό κ΄ ἐπιτρέπει στό λογικό νά μεταβάλη τήν ἄψυχη μᾶζα. Ὁ τεκτονισμός πάλι πιστεύει πώς τό λογικό ὄχι μοναχά τίς μορφές μπορεῖ νἀλλάζη, ἀλλά καί τό θρησκευτικό περιεχόμενο»· καί καταλήγει ὁ Ζάσσενμπαχ: «τά σημεῖα πού ἑνώνουν τόν προτεσταντισμό μέ τόν τεκτονισμό εἶναι περισσότερα – μπορεῖ νά πῇ κανείς- ἀπό ἐκεῖνα πού τόν ἑνώνουν μέ τόν καθολικισμό» [34]. Ὅπως θέτουν τό ζήτημα οἱ Αὐστριακοί Τέκτονες Λένχοφ καί Πόζνερ: «Πράγματι αὐτήν τή σχέση [Προτεσταντισμοῦ καί Μασονίας] τήν ἀποδεικνύει ἐπίσης ἡ ἱστορία τῆς Μασονίας. Αὐτή γεννήθηκε σέ χώρα προτεσταντική, καί οἱ περισσότερες Στοές εὑρίσκονται σέ προτεσταντικές χῶρες. Τό προτεσταντικό πνεῦμα μέσα στή Μασονία φανερώνεται ὄχι μόνο στούς προτεσταντικούς, ἀλλά καί σέ ἄλλους λαούς. Συντηρεῖ τόν πολιτιστικό βίο ὅλων τῶν κρατῶν. Ἡ Βίβλος εἶναι ἡ μοναδική πηγή ἐπιγνώσεως τῶν Προτεσταντῶν στίς θρησκευτικές ὑποθέσεις, κεῖται αὐτή ἐπίσης στούς ἐλευθεροτεκτονικούς ναούς [...] Ὁ ἱερομόναχος Χέρμαν Γκροῦμπερ S.J., βλέπει στή Μασονία τήν “ἐσωτερική μορφή” τῆς – κατά τά ἄλλα - ἐξωτερικῆς, γενικώτερης, φιλελευθέρου, μοντέρνας προτεσταντικῆς κινήσεως» [35]. Ἐπιφυλάσσομαι, ἐάν θέλει ὁ Κύριος, νά ἐπεκταθῶ στό μέλλον λεπτομερῶς στά προδηλωθέντα. Εἶναι ὅμως καιρός, νά ἀποκαλυφθεῖ καί ἡ (παν)σιωνιστική ἀνάμειξη στή δημιουργία τοῦ Π.Σ.Ε. 4. Τό Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ) δημιούργημα τῆς Μασονίας καί τῶν Ροκφέλλερ Ὁ Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου π. Γεώργιος Τσέτσης σχολιάζοντας τήν ἐγκύκλιο τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας (2013) τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, περί τῆς προελεύσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπό τή Μασονία καί τόν Σιωνισμό, ἀπεφάνθη ὅτι οἱ ἰσχυρισμοί αὐτοί εἶναι «τραβηγμένο ἀπό τά μαλλιά παράδοξο καί ξενίζον μακιαβελικό σχέδιο», σημειώνει δέ καί ὅτι θά ἦταν «πολλαπλῶς χρήσιμο ἄν ἡ Σεβασμιότης του παρέπεμπε στίς πηγές ἀπό τίς ὁποῖες ἀρύσθηκε στοιχεῖα». Τέλος, ὁ Αἰδεσιμολογιώτατος, προτοῦ ἀναλύσει ὅλες τίς ἀγαθοεργίες τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν στήν Ἑλλάδα, ὑπενθυμίζει ὅτι τό Κράτος τοῦ Ἰσραήλ ἔχει ἐπανειλημμένως ἐκφράσει τήν πικρία του γιά τίς δηλώσεις τοῦ Π.Σ.Ε. περί τοῦ παλαιστινιακοῦ ζητήματος[36]. Ἄς μᾶς ἐπιτρέψει ὁ π. Γεώργιος, νά διαπιστώσουμε ὅτι (δυστυχῶς γιά τήν ἄποψή του) ὑπάρχουν κείμενα πού μαρτυροῦν ἀναφανδόν ὑπέρ τῶν θέσεων τοῦ Σεβασμιωτάτου Πειραιῶς, πέραν τῶν «Πρωτοκόλλων τῶν Σοφῶν τῆς Σιών», περί τοῦ ὅτι (δυστυχῶς γιά τήν Ἐκκλησία) ἡ Οἰκουμενική Κίνηση χειραγωγεῖται ἀπό τήν κρυπτοκρατία τῶν ἐν λόγῳ μηχανισμῶν. Καί εἶναι θαυμαστό, δεδομένης τῆς ἀσφαλείας τόσο τῆς Μασονίας ὅσο καί τῶν Σιωνιστῶν, ὅτι διέρρευσαν ἔστω καί αὐτά πρός ἕνα εὐρύτερο κοινό. Ἡ ἀντίδραση τοῦ Π.Σ.Ε. κατά ἐνεργειῶν τοῦ Κράτους τοῦ Ἰσραήλ δέν κοστίζει καί τίποτε, ἐφ΄ ὅσον ὁ ἀπώτερος μεσσιανισμός τοῦ Ἰσραήλ ἐξυπηρετεῖται κάλλιστα ἀπό τή διαθρησκειακή κίνηση (στενή καί εὐρεῖα), ἐνῷ τό Π.Σ.Ε. δέν ἔχει οὐσιαστική, ὡς γνωστόν, πολιτική, οὔτε βεβαίως ἄλλη δύναμη ἀπειλητική τοῦ Ἰσραήλ. Περί τῆς κρυφῆς σχέσως τοῦ Παπισμοῦ μέ τή Μασονία ἀρκεῖ πρός τό παρόν νά ὑπενθυμίσουμε τό σκάνδαλο τῆς Στοᾶς Propaganda Due (P2) τό 1982 καί τῆς Banco Ambrosiano, ὡς κορυφή ἑνός ὁλοκλήρου παγόβουνου.

στόχευση πρός τήν ἐκκλησιαστική καί θρησκευτική παγκοσμιοποίηση καί ἕνωση, ὡς μέσον διεθνοῦς εἰρήνης, ὅσο καί οἰκονομική, μέ σκοπό τήν ἐπέκταση τῶν καπιταλιστικῶν συμφερόντων τῆς οἰκογενείας Ροκφέλλερ καί τῆς πετρελαϊκῆς τους ἑταιρείας, τῆς Standard Oil, σέ νέες ἀγορές. Ἡ σχέση αὐτή εἶναι ἰδιαιτέρως σημαντική, ἄν ληφθεῖ ὑπ΄ ὄψη ὅτι οἱ Ροκφέλλερ ὑπῆρξαν ἱδρυτές τοῦ Συμβουλίου ἐπί τῶν Ἐξωτερικῶν Σχέσεων τῶν ΗΠΑ (CFR, Council on Foreign Relations), ἑνός σημαντικώτατου μηχανισμοῦ στήν προώθηση τῆς παγκοσμιοποιήσεως καί τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων (NWO) [37]. Ἐδῶ δέν θέλω νά ἀναλωθοῦμε στό νά δειχθεῖ ἡ σημασία τοῦ ἔργου τῶν Rockefeller γιά τήν προώθηση παγκοσμίως τῶν (παν)σιωνιστικῶν συμφερόντων. Νομίζω ἀρκεῖ ἡ ἴδια ἡ μαρτυρία τοῦ Δαβίδ Ροκφέλλερ (1915-), υἱοῦ τοῦ προαναφερθέντος Τζόν Ντ. Ροκφέλ-

Τοῦ Μοναχοῦ Σεραφείμ

Ἡ σχέση τῆς οἰκογένειας Ροκφέλλερ μέ τόν Οἰκουμενισμό, ὑπῆρξε τόσο ἰδεολογική, μέ σαφῆ

λερ Τζούνιορ, ὅπως ἔχει καταγραφεῖ στά ἀπομνημονεύματά του, καί ἀποτελεῖ παραδοχή τοῦ ρόλου τῆς οἰκογενείας του: «Γιά περισσότερο ἀπό ἕνα αἰῶνα οἱ ἰδεολογικοί ἐξτρεμιστές σέ ἀμφότερα τά ἄκρα τοῦ πολιτικοῦ φάσματος, ἔχουν ἁρπάξει καλο-δημοσιοποιημένα περιστατικά, ὅπως τῆς συναντήσεώς μου μέ τόν Κάστρο, γιά νά ἐπιτεθοῦν στήν οἰκογένεια Ροκφέλλερ, λόγῳ τῆς ὑπερβολικῆς ἐπιρροῆς πού ἰσχυρίζονται ὅτι ἐξασκοῦμε ἐπί ἀμερικανικῶν πολιτικῶν καί οἰκονομικῶν θεσμῶν. Μερικοί πιστεύουν ἀκόμη καί τό ὅτι εἴμαστε μέρος μιᾶς μυστικῆς μηχανορραφίας, πού ἐργάζεται κατά τῶν βελτίστων συμφερόντων τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν, χαρακτηρίζοντας τήν οἰκογένειά μου καί ἐμένα ὡς διεθνιστές καί ὡς συνωμοτοῦντες, μαζί μέ ἄλλους σέ ὅλο τόν κόσμο, γιά νά οἰκοδομήσουμε μιά πιό ἑνοποιημένη παγκόσμια πολιτική καί οἰκονομική δομή, τόν “ἕνα κόσμο”, ἄν θέλετε. Ἄν αὐτή εἶναι ἡ κατηγορία, δηλώνω ἔνοχος καί εἶμαι ὑπερήφανος γι᾽ αὐτήν» [38]. Ἄνθρωπος-κλειδί στή σχέση τῶν Ροκφέλλερ μέ τήν Οἰκουμενική Κίνηση ὑπῆρξε ὁ Τζόν Μόττ (John Mott, 1865-1955), ἕνας ἀπό τούς δημιουργούς τοῦ συγχρόνου Οἰκουμενισμοῦ καί, οὐσιαστικῶς καί τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν, ἀλλά καί συνεργάτης τῶν Ροκφέλλερ· ὁ Μόττ ὑπῆρξε πρόεδρος (1915-1920) τῆς «Ἐκτελεστικῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Φοιτητικῆς Ἐθελοντικῆς Κινήσεως γιά τήν Ἐξωτερική Ἱεραποστολή», γενικός γραμματεύς τῆς Διεθνοῦς Ἐπιτροπῆς τῆς ΧΑΝ (YMCA), γενικός γραμματεύς καί πρόεδρος (1895-1928) τῆς «World Student Christian Federation», πρόεδρος τοῦ «Παγκοσμίου Ἱεραποστολικοῦ Συνεδρίου τοῦ Ἐδιμβούργου» (1910) καί τῆς Ἐπιτροπῆς γιά τίς Ἱεραποστολές, ἡ ὁποία μετά τό 1920 ὀνομάστηκε «Διεθνές Ἱεραποστολικόν Συνέδριον»· τό 1946 βραβεύθηκε μέ τό Νόμπελ Εἰρήνης[39] καί τό 1948 ἀνακηρύχθηκε ἐπίτιμος πρόεδρος τοῦ ΠΣΕ. Ἄλλωστε, τόσο τό Συνέδριο τοῦ Ἐδιμβούργου τοῦ 1910 ὅσο καί τό ὡς ἄνω τοῦ 1920 θεωροῦνται σημαντικοί σταθμοί τῆς πρώιμης οἰκουμενικῆς κινήσεως[40]. Οἱ ἰσχυρισμοί γιά τή μασονική ἰδιότητα τοῦ Μόττ φαίνονται πλήρως δικαιωμένοι, καθώς ὁ Μόττ ἐκ νεότητος ὑπῆρξε μέλος τῆς πανεπιστημιακῆς ἀδελφότητος Φί Βῆτα Κάππα (ΦΒΚ, Phi Beta Kappa) [41]. Ἡ ἀδελφότητα αὐτή, ἡ πρώτη ἱστορικῶς ἀπό τίς λεγόμενες «ἑταιρεῖες τιμῆς» (“honor societies”) τῶν ἀμερικανικῶν Πανεπιστημίων, λέγεται ὅτι ἱδρύθηκε ἀπό πρόσωπα πού ἐκ τῶν ὑστέρων ἐντάχθηκαν στή Μασονία[42]. Ὅμως, ἡ κατ’ ἐξοχήν ἐπιβεβαίωση τοῦ μασονικοῦ χαρακτήρα τῆς ΦΒΚ ἔρχεται ἀπό τόν Τέκτονα Samuel Knapp, ὁ ὁποῖος στό βιβλίο του «Ἡ Μεγαλοφυΐα τῆς Μασονίας ἤτοι Μία Ὑπεράσπιση τοῦ Τάγματος» ἐπιβεβαιώνει ἤδη τό 1828 τήν προέλευση τῆς ΦΒΚ ἀπό τούς Γερμανούς Μασόνους Ἰλλουμινάτι (τούς «Πεφωτισμένους») [43]. Ἡ οἰκουμενιστική καί παγκοσμιοποιητική δραστηριότητα τοῦ Μόττ σαφῶς συνεισφέρει στήν ἐπιβεβαίωση τῶν λεγομένων. Τό 1982, ὁ Ἀμερικανός Καθηγητής τῆς Ἱστορίας Charles E. Harvey τοῦ Πανεπιστημίου Californian State University (Chico-California) σέ ἄρθρο του, μέ τίτλο «Ὁ John D. Rockefeller Jr. καί ἡ Παγκόσμια Διεκκλησιαστική Κίνηση τοῦ 19191920: Μιά διαφορετική ὀπτική πάνω στήν Οἰκουμενική Κίνηση» [44], ὄχι μόνον ἐκθέτει πλήρως τήν εἰκόνα τῆς χρηματοδοτήσεως τῆς οἰκουμενικῆς κινήσεως ἀπό τούς πατέρα καί υἱό (Senior καί Junior) Τζόν Ροκφέλλερ καί τήν ἐμπλοκή τοῦ Μόττ, ἀλλά καί ἀποκαλύπτει ὅτι ἔγινε προσπάθεια συγκαλύψεως τοῦ ρόλου τοῦ Rockefeller τοῦ Νεώτερου ἀπό τόν δικηγόρο καί σύμβουλό του, τόν Raymond Fosdick· αὐτός ὑπῆρξε ἀδελφός τοῦ Χάρρυ Ἔμερσον Φόσντικ (18781969), ἑνός ἀπό τούς πλέον διακεκριμένους «φιλελεύθερους» (libe-

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἀπεφάσισεν εἰς τὴν συνεδρίαν της κατὰ τὴν 13ην Ἰανουαρίου νὰ συγκροτήση ἐπιτροπάς, διὰ νὰ ἐξετάσουν, ἐὰν οἱ Σεβ. Μητροπολῖται Θεσσαλιώτιδος καὶ Φαναριοφερσάλων κ. Κύριλλος καὶ Φωκίδος κ. Ἀθηναγόρας δύνανται νὰ ἀνταποκριθοῦν εἰς τὰ καθήκοντά των ἐξ αἰτίας τῶν προβλημάτων ὑγείας, τὰ ὁποῖα ἀντιμετωπίζουν. Πρὸς τοῦτο «βάσει τοῦ ἄρθρου 34,

παράγραφος 3 ἕως 6 τοῦ νόμου 590/1977 «περὶ τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος» ἀπεφάσισε τὴν ἀποστολὴν ἐπιστολῆς διὰ τοῦ ὑπουργείου Παιδείας πρὸς τὸν πρόεδρον τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, ὥστε στὰ πλαίσια τῆς ἁρμοδιότητός του νὰ ἐνεργήση διὰ τὴν ἐνεργοποίησιν τῆς σχετικῆς Τριμελοῦς Ἐπιτροπῆς.

Ποιά εἶναι λοιπόν ἡ σχέση τῶν Ροκφέλλερ μέ τόν Οἰκουμενισμό;

Ἐπιτροπαὶ θὰ ἐξετάσουν τὴν κατάστασιν τῆς ὑγείας δύο Σεβ. Μητροπολιτῶν

ral) Πάστορες καί Ἀμερικανούς οἰκουμενιστές. Ἡ ἔρευνα τοῦ Καθηγητοῦ Harvey βασίστηκε στά ἐμπιστευτικά ἀρχεῖα τῶν Ροκφέλλερ. Ἀργότερα (1995) τό βιβλίο «Γενηθήτω τό Θέλημά Σου : Ἡ κατάκτηση τοῦ Ἀμαζονίου· ὁ Νέλσων Ροκφέλλερ καί ὁ Εὐαγγελισμός στήν Ἐποχή τοῦ Πετρελαίου» [45] τῶν δημοσιογράφων Gerard Colby καί Charlotte Dennett μᾶς προσφέρει καί ἄλλα στοιχεῖα, ἀναλύοντας τό σκεπτικό βάσει τοῦ ὁποίου ὁ Μόττ ἐνέπλεξε τούς Ροκφέλλερ στή χρηματοδότηση τῶν προτεσταντικῶν ἐξωτερικῶν ἱεραποστολῶν. Ἐν πρώτοις ὁ Καθηγητής τῆς Ἱστορίας Harvey μᾶς παραθέτει μιά σειρά πολύ σημαντικῶν πληροφοριῶν γιά τήν ἔνθερμη ἀνάμειξη τοῦ Τζόν Ντ. Ροκφέλλερ τοῦ Νεώτερου (1874-1960) στήν προσπάθεια ἑνοποιήσεως τῶν προτεσταντικῶν ὁμολογιῶν τῆς Ἀμερικῆς (ΗΠΑ), ἀλλά καί στό ΠΣΕ. Μολονότι δέν μποροῦμε νά τίς παρουσιάσουμε ἐν ἐκτάσει, σημειώνουμε ὅτι στίς πληροφορίες αὐτές ἀναδεικνύεται ἡ ἔμφαση πού ἔδινε ὁ Ροκφέλλερ στόν κοινωνικό χαρακτῆρα τοῦ Χριστιανισμοῦ καί στήν καπιταλιστική χρηστικότητα τῆς ἑνοποιήσεως τῶν προτεσταντικῶν «ἐκκλησιῶν» καί ἱεραποστολῶν, ὅπως καί τό ὅλο ἐνδιαφέρον του γιά τόν θρησκευτικό συγκρητισμό μέ παγκόσμια προοπτική, ἀρχίζοντας ἀπό τήν ἕνωση τῶν χριστιανῶν καί τῶν ἱεραποστολῶν τους.

Σημειώσεις:

[34] ΓΙΟΧΑΝ ΣΑΣΕΝΜΠΑΧ, Ἡ Μασωνία· ἡ ἱστορία της, ἡ δράση της, ὁ ἐσωτερικός ὀργανισμός της, διασκευή Ν. Γιαννιοῦ, Ἔρευνα 73, ἐκδ. Ἀ. Κασιγόνη, σελ. 43ἑ. [35] E. LENNHOF- O. POSNER, Internationales Freimaurer-Lexikon, Amalthea Verlag, Wien-München 1975[2], στ.1257.1258· «Diesen Zusammenhang weist allerdings auch die Geschichte der Freimaurerei nach. In einem protestantischen Lande wurde sie geboren, und die meisten Logen finden sich in protestantischen Ländern. Protestantischer Geist zeigt sich in der Freimaurerei nicht nur bei protestantischen, sondern auch bei anderen Völkern. Er durchbringt das Kulturleben aller Staaten. Die Bibel ist die einzige Erkenntnisquelle der Protestanten in religiösen Dingen, sie liegt auch auf den freimaurerischen Tempeln [...] Pater Hermann Gruber S.J. sieht in der Freimaurerei die ,,esoterische Form” der im übrigen exoterischen, allgemeinen, liberalen, modern-protestantischen Bewegung». Τό πῶς ἑρμηνεύει «ἐσωτερικῶς» ἡ Μασονία τήν Ἁγία Γραφή, εἶναι ἄλλο θέμα. [36] Μ. ΠΡΩΤΟΠΡ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΕΤΣΗΣ, «Ἡ ἄγνωστη στὴν Ἑλλάδα πλευρὰ τῆς Οἰκουμενικῆς κίνησης», Amen.gr (28 Μαρτίου 2013 ), http://www.amen.gr/article13074 [37] «Council on Foreign Relations», Wikipedia, http://en.wikipedia.org/wiki/ Council_on_Foreign_Relations· «The CFR is considered to be the nation’s “most influential foreign-policy think tank”. Its membership has included senior politicians, more than a dozen Secretaries of State, CIA directors, bankers, lawyers, professors, and senior media figures [...] In the late 1930s, the Ford Foundation and Rockefeller Foundation began contributing large amounts of money to the Council [...] Beginning in 1939 and lasting for five years, the Council achieved much greater prominence within the government and the State Department when it established the strictly confidential War and Peace Studies, funded entirely by the Rockefeller Foundation». [38] D. ROCKEFELLER, Memoirs, 2002, σελ. 405: «For more than a century ideological extremists at either end of the political spectrum have seized upon wellpublicized incidents such as my encounter with Castro to attack the Rockefeller family for the inordinate influence they claim we wield over American political and economic institutions. Some even believe we are part of a secret cabal working against the best interests of the United States, characterizing my family and me as internationalists and of conspiring with others around the world to build a more integrated global political and economic stucture; one world, if you will. If that’s the charge, I stand guilty, and I am proud of it». [39] Ν. ΜΠΟΥΓΑΤΣΟΣ, «Μόττ Ἰωάννης», ΘΗΕ 9 (1966) στ. 98ἑ. [40] Β. ΣΤΑΥΡΙΔΗΣ, Ἱστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, Ἀθῆναι 1964, σελ. 31-36. [41] «John R. Mott - Biographical», Nobelprize.org, http://www.nobelprize.org/nobel_pri zes/peace/laureates/1946/mott-bio.html [42] «Phi Beta Kappa Society», Wikipedia, http://en.wikipedia.org/wiki/Phi_ beta_kappa . Τό ἄρθρο τῆς Wikipedia παραπέμπει στό W.T. HASTINGS, Phi Beta Kappa as a Secret Society with its Relations to Freemasonry and Antimasonry. Some Supplementary Documents. Richmond, Virginia: United Chapters of Phi Beta Kappa 1965, σελ. 5. [43] S. KNAPP, The Genius of Freemasonry or A Defense of the Order, Granston & Marshall Printers, 1828, σελ. 90.91: «The Illuminati also, were first known in Germany - this is a beautiful name given to scholars and philanthropists [...] A branch of the Illuminati is now found in this country under the name of the Phi Beta Kappa. This society exists only as connected with seminaries of learning in the United States». [44] CH. HΑRVEY, «John D. Rockefeller, Jr., and the Interchurch World Movement of 1919-1920: A Different Angle on the Ecumenical Movement», Churh History, τόμ. 51, ἀρ. 2 (Ἰούνιος 1982) 198-209. [45] G. COLBY & CH. DENNETT, Thy Will be Done: The Conquest of the Amazon: Nelson Rockefeller and Evangelism in the Age of Oil, Harper Collins, 1995. Βάσει τῆς ἱστοσελίδος “Seek God” http://www.seekgod.ca/mott.htm

Ὁμοιότητες τῶν καιρῶν μας μὲ τὴν πρὸ τῆς πτώσεως τοῦ Βυζαντίου ἐποχήν, ὅπως τὴν περιγράφει ὁ λόγιος μοναχὸς Ἰωσὴφ Βρυέννιος

Τοῦ κ. Χρήστου Κων. Λιβανοῦ, Προέδρου Ἀδελφότητος “Μ. Ἀθανάσιος”, Τορόντο δυσφήμιση. Μήπως, τέλος, δὲν (5ον.–Τελευταῖον) ἵστανται καὶ σήμερα ἐνώπιον τοῦ Προτιμᾶται ἡ ἁμαρτία ἱεροῦ καὶ φρικτοῦ θυσιαστηρίου ἀντὶ τῆς ἀρετῆς ἀνάξιοι τῆς ἱερωσύνης κληρικοί, οἱ

"Ὅτι πληθύνεται νῦν τῆς ἀρετῆς ἡ φυγή, καὶ αὔξεται τῆς ἁμαρτίας ἡ δίωξις". Δύο αὐξήσεις παρατηροῦσε στὶς ἡμέρες του ὁ ἱερὸς πατήρ· ἡ μία ἀφοροῦσε στὴν ἀποφυγὴ τῆς ἀρετῆς καὶ ἡ ἄλλη στὴν ἐπιδίωξι τῆς ἁμαρτίας. Ἡ ἀρετὴ ἐξασφαλίζει στοὺς ἀνθρώπους ἔνδοξη ἀνάστασι καὶ αἰωνία μακαριότητα στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Καὶ ὅμως οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι δὲν τὴν ἐπιδιώκουν. Προτιμοῦν τὴν ἁμαρτία, ἂν καὶ γνωρίζουν ὅτι αὐτὴ ὁδηγεῖ στὸν αἰώνιο πνευματικὸ θάνατο καὶ τὴν ἀπώλεια. Ἡ ὁδὸς τῆς ἀρετῆς εἶναι στενόχωρη, ἀλλ' ὁδηγεῖ στὴν ζωή. Λόγῳ ὅμως τῆς στενότητός της, ὀλίγοι τὴ βαδίζουν. Ἀντιθέτως, ὅπως εἶπεν ὁ Χριστός, ἡ ὁδὸς τῆς ἁμαρτίας εἶναι εὐρύχωρη, ἀλλ᾽ ὅμως ὁδηγεῖ στὸν θάνατο, τὴν κόλασι. Ἐν τούτοις πολλοὶ εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ τὴν ἀκολουθοῦν, ἀδιαφορώντας γιὰ τὶς φοβερὲς συνέπειες αὐτῆς τῆς ἐπιλογῆς τους. Ὁ Θεὸς σέβεται τὸ αὐτεξούσιο καὶ τὶς ἐπιλογές μας καὶ δὲν ἐπεμβαίνει σ' αὐτές. Ὅταν ὅμως τὸ κακὸ καὶ ἡ ἁμαρτία φθάσουν στὸ ἀπροχώρητο, τότε, ὡς αἰώνιος Νομοθέτης καὶ ἄγρυπνος φρουρὸς τῆς ἠθικῆς τάξεως, τὴν ὁποία συγκρατεῖ μὲ τὴν ἀμοιβὴ τοῦ ἀγαθοῦ καὶ τὴν τιμωρία τοῦ κακοῦ, ἐπεμβαίνει δυναμικὰ στὴν ἀνθρωπίνη ἱστορία καὶ μὲ τὴν παιδαγωγική του ράβδο διορθώνει τὰ κακῶς ἔχοντα, περιορίζει τὴν ἐπέκτασι τοῦ κακοῦ καὶ συγκρατεῖ τὴν ἠθικὴ τάξι, ποὺ εἶχε διασαλευθῆ ἐξαιτίας τῆς ἀποστασίας τῶν ἀνθρώπων. Αὐτὸ ἔγινε μὲ τὸν Κατακλυσμὸ στὴν ἐποχὴ τοῦ Νῶε· αὐτὸ ἔγινε μὲ τὴν παραδειγματικὴ καταστροφὴ τῶν Σοδόμων καὶ τῆς Γομόρρας. Παιδαγωγικὴ ἦταν ἡ ἐπέμβασι τοῦ Θεοῦ κάθε φορά, ποὺ ἀποστατοῦσε ὁ Ἰσραὴλ ἀπὸ τὴν πίστι τῶν πατέρων του. Παιδαγωγικός, ὅπως ἀποδεικνύεται, ἦταν καὶ ὁ χαρακτήρας τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τῆς πτώσεως τοῦ Βυζαντίου. Εἶναι δυνατὸν ἡ δική μας γενεά, μὲ τὴν πρωτοφανῆ σὲ μέγεθος ἀποστασία, ν' ἀποτελέσῃ ἐξαίρεσι; Ἂς ἑτοιμαζώμεθα λοιπὸν καὶ ἐμεῖς, διότι οἱ παιδαγωγικὲς ἐπισκέψεις τοῦ Θεοῦ ἤδη ἔχουν ἀρχίσει νὰ πραγματοποιοῦνται, καὶ ὅπως φαίνεται θὰ πυκνώσουν καὶ θὰ γίνουν πιὸ αἰσθητὲς σὲ ὅλους μας.

ὁποῖοι, ἐκτὸς ἀπὸ ρασοφόροι καὶ ἐγκολπιοφόροι, εἶναι καὶ "κουσουροφόροι"; Μήπως δὲν εἶναι ἀκόμη νωπὸ τὸ μελάνι ἐπισήμου Συνοδικοῦ ἐγγράφου, μὲ τὸ ὁποῖο ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ζητοῦσαν ἀπὸ τὴν Ἀνεξάρτητη Ἀρχὴ Προσωπικῶν Δεδομένων νὰ θεωρηθῇ ἡ ὁμοφυλοφιλία τῶν κληρικῶν ὡς προσωπικὸ δεδομένο, οὕτως ὥστε νὰ τεθοῦν ὑπὸ ἀσυλία καὶ προστασία ὅσοι κληρικοὶ ἐπέλεξαν ὡς θεάρεστη ὁδὸ σωτηρίας νὰ εἶναι σοδομῖτες καὶ συγχρόνως νὰ κρατοῦν στὰ χέρια τους τὰ ἅγια δισκοπότηρα;

Ἔρχονται χειρότερα δεινά, ἀλλὰ καὶ ἐξιλέωσι

Διαβάσαμε, ἀγαπητοὶ ἀναγνῶστες, γιὰ τὰ δεινά, τὰ ὁποῖα ὑφίσταντο οἱ Βυζαντινοὶ πρόγονοί μας ἀρκετὰ ἤδη ἔτη πρὸ τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Τὴν δὲ ἅλωσι ἀκολούθησαν σφαγές, βιασμοί, λεηλασίες καὶ τόσα ἄλλα βάσανα. Πόσοι δὲν ἀλλαξοπίστησαν! Πόσοι δὲν τούρκεψαν! Πόσοι δὲν πωλήθηκαν ὡς σκλάβοι στὰ σκλαβοπάζαρα τῆς Ἀνατολῆς! Διαβάσαμε ἐπίσης καὶ γιὰ τὰ πνευματικὰ αἴτια ὅλων αὐτῶν τῶν δεινῶν, τὰ ὁποῖα, ὅπως εἴδαμε, ἰσχύουν καὶ σήμερα, καὶ μάλιστα σὲ μεγαλύτερο βαθμό, οὕτως ὥστε νὰ μὴ μένῃ ἀμφιβολία, ὅτι ἡ δική μας γενεὰ εἶναι σαφῶς, σαφέστατα, ἁμαρτωλότερη ἀπὸ ἐκείνη τῶν τελευταίων χρόνων τοῦ Βυζαντίου. Καὶ πρέπει ν' ἀναρωτηθοῦμε: Μὲ τόση ἁμαρτία καὶ ἀσέβεια, ποὺ ἐπικρατεῖ στὶς ἡμέρες μας, τί μᾶς περιμένει; Μά, θὰ μοῦ εἰπῆτε, δὲν βλέπεις τὴν οἰκονομικὴ κρίσι, τὴν ἀπώλεια τῆς ἐθνικῆς μας κυριαρχίας καὶ ὑποδούλωσης στοὺς δανειστές μας, τὶς ἀπολύσεις, τὴν ἀνεργία, τὰ συσσίτια, τὴν ἀνέχεια, τὶς αὐτοκτονίες, τὴν ἐγκληματικότητα; Δὲν εἶναι αὐτὰ δεινά; Πρέπει νὰ ἀναμένουμε περισσότερα; Φοβοῦμαι, ἀδελφοί μου, ὅτι ἔρχονται καὶ χειρότερα. Γιατί; Διότι δὲν ὑπάρχει μετάνοια. Τὸ ἀποδεικνύει ἡ κατάστασι γύρω μας· τὸ ἀποδεικνύουν τὰ δελτία εἰδήσεων μὲ τὰ νέα καθημερινῶς περιστατικὰ διαφθορᾶς· τὸ ἀποδεικνύουν ὁ συνωστισμὸς στὰ δικαστήρια καὶ ἡ συμφόρησι στὶς φυλακές· τὸ ἀποδεικνύουν οἱ συνεχιζόμενες ἐκτρώσεις, τὰ διαζύγια, οἱ πορνεῖες, οἱ μοιΤὸ Βυζάντιο πρὸ χεῖες, οἱ προγαμιαῖες σχέσεις, ἡ ὁμοτῆς πτώσεως φυλοφιλία, ὁ γυμνισμὸς καὶ τόσα ἄλλα. Φοβοῦμαι, ἀδελφοί μου, μήπνευματικὸς καθρέπτης πως κάποιος μεγάλος σεισμὸς σείσῃ τῆς ἐποχῆς μας ἐκ θεμελίων τὴν Ἑλλάδα. Γνωστὸς "Ὅτι οἱ ἄρχοντες ἡμῶν ἄδικοι, οἱ καθηγητὴς προειδοποιεῖ, ὅτι εἶναι ἐπιστατοῦντες τοῖς πράγμασιν πολὺ πιθανὸς ἕνας μεγάλος σειἅρπαγες, οἱ κριταὶ δωρολῆπται, οἱ σμός, διότι, ὅπως λέγει, ἔχει συσσωμεσῖται ψευδεῖς, οἱ ἀστικοὶ ἐμ - ρευθῆ μεγάλη ἐνέργεια. Ἔτσι ἐξηπαῖκται, οἱ ἀγροῖκοι ἄλογοι, καὶ οἱ γοῦν οἱ ἐπιστήμονες καὶ οἱ κοσμικοὶ πάντες ἀχρεῖοι. Ὅτι αἱ παρθένοι ἄνθρωποι αὐτὸ τὸ φαινόμενο. ἡμῶν ὑπὲρ πόρνας ἀναίσχυντοι, αἱ Ἐμεῖς, ὅμως, δίχως νὰ ἀρνούμεθα χῆραι περίεργοι τοῦ δέοντος πλέον, τὴν ἐπιστήμη, ἔχουμε δικά μας κριαἱ ὕπανδροι καταφρονοῦσαι καὶ μὴ τήρια, πνευματικά, σύμφωνα μὲ τὰ φυλάττουσαι πίστιν, οἱ νεώτεροι ὁποῖα ὁ σεισμὸς δὲν θὰ συμβῇ ἐξ ἀκόλαστοι, καὶ οἱ γηράσαντες πά- αἰτίας τῆς συσσωρευμένης σειροινοι ... οἱ ἱερεῖς ἐπελάθοντο τοῦ σμικῆς ἐνεργείας, ἀλλ' ἐξ αἰτίας τῆς Θεοῦ· οἱ μοναχοὶ πάντῃ ἐτράποντο συσσωρεύσεως πολλῶν καὶ μεγάτῆς εὐθείας ὁδοῦ· καὶ οἱ κοσμικοὶ λων ἁμαρτιῶν τοῦ λαοῦ μας. Εἴθε νὰ ὅλως ἔξω γεγόνασιν ἑαυτῶν, ὡς διαψευσθοῦμε. μόρφωσιν εὐσεβείας λόγῳ ἔξωθεν Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὸν σεισμό, ποὺ περικεῖσθαι, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἔργῳ ἔνδοθεν ἀπαρνεῖσθαι. Ὅτι εἶναι πιθανὸ νὰ συμβῇ, φοβοῦμαι, ὄψις ἡμῖν πόρνης ἐγένετο... Καὶ ὅπως καὶ πολλοὶ ἄλλοι, ὅτι πλησιάζει μᾶλλον τιμῶνται οἱ αἰσχρῶς ἄρτι καὶ κάποια ἄλλη ἐθνικὴ δοκιμασία. ζῶντες, ἢ οἱ τῇ ἀρετῇ συζῆν διὰ βίου Οἱ ἐχθροί μας πάντοτε διεκδικοῦσαν πειρώμενοι. Ἐκοπίασαν κράζοντες ἐδάφη μας, ἑλληνικὸ θαλάσσιο καὶ πᾶσαν ἡμέραν οἱ ἅγιοι πατέρες ἐναέριο χῶρο. Τώρα, οἱ ἐνδείξεις γιὰ ἡμῶν. Τί με ἔδει ποιῆσαι, καὶ οὐκ πλούσια κοιτάσματα ὑδρογονανἐποίησα ὑμῖν; λέγει καὶ πάλιν ὁ Χρι- θράκων στὶς θάλασσές μας σὲ συνστός· ὅτι οὐχ ἡμέρα ἢ ὥρα παρέρχε- δυασμὸ μὲ τὴν οἰκονομικὴ κρίσι, ποὺ ται, ὅτε μὴ τοὺς ἀδελφοὺς ἡμῶν κα- βιώνουμε, ἔχουν ἀνοίξει περισσότετεσθίομεν ταῖς συκοφαντίαις καὶ κα- ρο τὴν ὄρεξί τους, καὶ εἶναι κάτι πατακρίσεσιν ἅπαντες... Εἴπω τὸ μεῖ - ραπάνω ἀπὸ βέβαιο, ὅτι θὰ θελήζον; Ὅτι πολλοὶ τῶν τοῦ κλήρου σουν νὰ ἐκμεταλλευθοῦν τὴν ἀδυἀσελγαίνοντες, τῇ σεβαστῇ τραπέζῃ ναμία μας. Νὰ φοβηθοῦμε; Νὰ πανικοβληπροσίασι, καὶ ἱερουργοῦσιν. Ὢ φεῖσαι, Κύριε! Τοῦτο πρὸ πάντων, θοῦμε; Ὄχι, ἀδελφοί. Ὑπάρχει Θεκαὶ ὑπὲρ ἅπαντα, θεοστυγεῖς ἡμᾶς ός, ποὺ κυβερνᾷ τὰ σύμπαντα καὶ εἶναι, καὶ δεινοῖς μυρίοις ἐνόχους κατευθύνει τὴν Ἱστορία. Καὶ ὁ Θεὸς ἐργάζεται". Ποιός ἀμφιβάλλει ὅτι ἡ ἀγαπᾷ τὰ πλάσματά του καὶ ἰδιαιτέπιὸ πάνω εἰκόνα, ποὺ περιγράφει ὁ ρως ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι ἱερὸς αὐτὸς πατήρ, δὲν εἶναι ἡ φω- τὸν δοξάσαμε ὅσο κανεὶς ἄλλος τογραφία μας, καὶ δὲν ἀποτελεῖ ἕνα λαὸς στὸ παρελθόν. Καὶ ὁ Θεὸς εἶναι πνευματικὸ καθρέπτη, μέσα στὸν δίκαιος. Ἀγαπᾷ τὴν δικαιοσύνη καὶ ὁποῖο καθρεπτίζεται τὸ ἀποκρου- μισεῖ τὴν ἀδικία. Βλέπει ὁ Θεὸς τὶς στικὸ πρόσωπο τῆς δικῆς μας μοιχα- ἀδικίες τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς καὶ τῶν λίδος καὶ ἁμαρτωλῆς γενεᾶς; Ποῖο ἐχθρῶν μας εἰς βάρος τοῦ Ἔθνους ἀπὸ τὰ ἁμαρτήματα, ποὺ ἀναφέρθη- μας. Βλέπει τὶς τοκογλυφίες, τὶς πακαν πιὸ πάνω, δὲν διαπράττουμε καὶ ράνομες διεκδικήσεις, τὶς προκλήἐμεῖς σήμερα; Ποῦ ἡ δικαιοσύνη καὶ σεις, τὶς ἀπειλές. Ὅλα τὰ βλέπει. Καὶ ἀρετὴ τῶν δικῶν μας ἀρχόντων καὶ σύντομα θὰ ἐπεμβῇ, καὶ θὰ μᾶς λυἀξιωματούχων, ποὺ ἄδειασαν τὰ δη- τρώσῃ, καὶ θὰ μᾶς σώσῃ. Ἕνα μόσια ταμεῖα καὶ χρεωκόπησαν τὴν πρᾶγμα ζητεῖ ἀπὸ ἐμᾶς, τὴν μετάχώρα μας; Μήπως τὰ παραδικαστικὰ νοιά μας. Μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ δεινά, ποὺ κυκλώματα δὲν ἀπέδειξαν ὅτι ὑπάρ- ὑφιστάμεθα, "ξεχρεώνουμε γραμχει καὶ σήμερα διαφθορὰ στὴν δι- μάτια", ἐξοφλοῦμε ἁμαρτίες, ἐξιλεκαιοσύνη; Μήπως οἱ δικές μας "παρ- ωνόμεθα. Ἡ Ἑλλάδα δὲν ἔχει τελειθένοι" δὲν εἶναι "ὑπὲρ πόρνας ἀναί- ώσει τὸν προορισμό της ἐπάνω στὴν σχυντοι"; Μήπως δὲν ντύνονται σὰν γῆ. Μὲ τὰ γεγονότα, ποὺ ἔρχονται, τὶς πόρνες; Μήπως δὲν ἀκούομε γιὰ μέλλουν νὰ γραφοῦν καὶ ἄλλες ἐκτρώσεις ἀπὸ 13χρονα καὶ 14χρο- λαμπρὲς σελίδες δόξης στὸ βιβλίο να κορίτσια; Μήπως οἱ νέες σήμερα, τῆς Ἱστορίας. Ἂς μὴ φοβούμεθα τὰ δικά μας παιδιά, δὲν διατηροῦν, τοὺς δανειστές μας. Ἂς παριστάτὰ περισσότερα, πορνικὲς προγα- νουν τοὺς τρανοὺς καὶ ἰσχυρούς. μιαῖες σχέσεις ἢ δὲν συζοῦν πολλὰ "Καὶ ἔσται ὁ δανείζων ὡς ὁ δανειζόἔτη πρὸ τοῦ γάμου τους; Μήπως ἡ μενος", προφητεύει ὁ Ἡσαΐας (24, 2). μοιχεία δὲν ἔχει καταρρίψει ὅλα τὰ Ὅπως ἑωρτάσαμε καὶ ἐφέτος τὴν προηγούμενα ρεκόρ; Μήπως οἱ ση- ἀνάστασι τοῦ Κυρίου μας, ἔτσι θὰ μερινοὶ νέοι, μὲ τὸν πανσεξουα- ἑορτάσουμε συντόμως καὶ τὴν ἀνάλισμὸ ποὺ ἐπικρατεῖ, δὲν ἔχουν τὸ στασι τοῦ Ἔθνους μας. Εἰς μάτην θλιβερὸ πρωτεῖο στὴν ἀκολασία φύλαττε τὸν τάφον τοῦ Χριστοῦ ἡ ὅλων τῶν μ.Χ. ἐποχῶν; Μήπως οἱ ση- κουστωδία. Εἰς μάτην προσπαθοῦν μερινοὶ ἱερεῖς, ἐκτὸς ὀλίγων ἐξαιρέ- νὰ θάψουν ζωντανὴ καὶ τὴν Πατρίδα σεων, δὲν δείχνουν νὰ ἔχουν λη- μας σήμερα, καὶ νὰ ἁρπάξουν τὸν σμονήσει τὸν Θεό; Μήπως πολλοὶ πλοῦτο της, καὶ νὰ τὴν ἐξοντώσουν, μοναχοὶ δὲν σκανδαλίζουν μὲ τὴν ἐπειδὴ μὲ τὴν ἐνοχλητικὴ Ὀρθόδοδιαγωγή τους; Μήπως καὶ σήμερα ξη χριστιανικὴ παρουσία της ἐμποδίδὲν τιμῶνται "οἱ αἰσχρῶς ζῶντες" ζει τὴν πραγματοποίησι τῶν σκο(βλ. διοργάνωσι ἐκ μέρους κάποιων τεινῶν σχεδίων τους. Ἂς μετανοήσουμε λοιπὸν ὅλοι, δημάρχων ἐκδηλώσεων καὶ παρελάσεων ὑπερηφανείας τῶν ὁμοφυλο- μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἄρχοντες καὶ φίλων!) καὶ ὄχι ὅσοι ζοῦν μὲ ἀρετὴ ἀρχόμενοι, κλῆρος καὶ λαός, καὶ ὁ καὶ ἁγιότητα; Μήπως καὶ σήμερα δὲν Θεὸς θὰ μᾶς ἐλεήσῃ καὶ θὰ δοξάσῃ κατατρώγουμε τοὺς ἀδελφούς μας καὶ πάλι τὸ μαρτυρικό μας Ἔθνος, μὲ συκοφαντίες καὶ κατακρίσεις; τοὺς δὲν φθονεροὺς ἐχθρούς μας Πλημμύρισαν τὰ δικαστήρια ἀπὸ μη- θὰ ταπεινώσῃ καὶ θὰ συντρίψῃ ὡς νύσεις γιὰ ἐξύβρισι καὶ συκοφαντικὴ σκεύη κεραμέως.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ

Τοῦ Δημητρίου Γ. Μπράνη, Σχολικοῦ Συμβούλου – Νομικοῦ

Τρεῖς Ἱεράρχες. Τρεῖς πολύφωτοι Ἀστέρες τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Στερεώματος. «Τρεῖς μέγιστοι φωστῆρες τῆς Τρισηλίου Θεότητος...» Βασίλειος ὁ Μέγας, Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Ἦταν θεοφιλεῖς καὶ φιλάνθρωποι. Ἦταν ἄριστοι γνῶστες τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῆς Κλασικῆς Παιδείας. Ποιμένες ἐξαίρετοι. Ρήτορες δεινοί. Κήρυκες τοῦ Θείου Λόγου ἔξοχοι. «Θεῖα τοῦ Χριστοῦ στόματα». «Μεγάλοι θεολόγοι». Συγγραφεῖς θαυμάσιοι, σοφοὶ καὶ ἅγιοι. Ἦταν τρεῖς ὑπέροχες μορφὲς τῆς Ἐκκλησίας. Στυλοβάτες τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀκλόνητοι. Προστάτες τῶν Ἑλληνικῶν Γραμμάτων ἔνθερμοι. Μαχητὲς καὶ ἀγωνιστὲς τοῦ δικαίου, τῆς ἀρετῆς, τῆς ἀλήθειας. Οἰκουμενικοί διδάσκαλοι καὶ παιδαγωγοί. Ἦταν ἔναντι τῶν τότε ἰσχυρῶν ἄτρομοι καὶ ἄφοβοι. Ἔναντι τῶν πειρασμῶν ἀλύγιστοι. Ἔναντι τῶν προκλήσεων τῆς ἐποχῆς ἰσχυροί. Ἀνυποχώρητοι. Ἀναστήματα ἠθικὰ καὶ πνευματικὰ μεγάλα. Ἀναδείχτηκαν σ᾽ ὅλους τούς τομεῖς: τὸ θρησκευτικό, τὸν πνευματικό, τὸν κοινωνικό, τὸ συγγραφικό. Ἐφήρμοσαν κοινωνικὴ πολιτική μοναδικὴ καὶ ἀνεπανάληπτη. Ἀνακούφισαν τὸν πόνο χιλιάδων ἀνθρώπων. Ἄσκησαν τὴν ἀρετὴ τῆς φιλανθρωπίας σὲ βαθμὸ ἀπίστευτο. Ἡ «Βασιλειάδα» τοῦ Μ. Βασιλείου ἀποτελεῖ τὸ αἰώνιο σύμβολο τῆς φιλανθρωπίας, τὸ σύμβολο τοῦ «Καλοῦ Σαμαρείτη», τὸ σύμβολο τοῦ ἀνθρωπισμοῦ, τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον, τῆς συμπόνοιας τοῦ ἄλλου, τῆς ἀγαθοεργίας. Δίδασκαν τοὺς πιστούς. Τοὺς ἀνέλυαν τὸ Θεῖο Εὐαγγέλιο, τὸ Αἰώνιο Βιβλίο καὶ τὸ Βιβλίο τῶν Βιβλίων. Τοὺς διαφώτιζαν γιὰ ὅλα τὰ θέματα τῆς ζωῆς. Καὶ γιὰ νὰ μποροῦν νὰ λατρεύουν μὲ θεάρεστο τρόπο τὸ Θεάνθρωπο, τὸν Ἰησοῦ Χριστό, τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ, συστηματοποίησαν τὴ λειτουργικὴ ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ συγγραφικὸ ἔργο τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν εἶναι ἔργο θεόπνευστο, θαυμάσιο, διαχρόνικο καὶ παγκόσμιο. Ἀνέγγιχτο ἀπὸ τὸν «πανδαμάτορα χρόνο». Ἕλληνας ἱστορικὸς γράφει: Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες: «Ἀπετέλεσαν ἐποχὴν λόγου νέαν, μεγάλην καὶ ἔνδοξον διὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος». Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες ἦταν πολυπροσωπικότητες, πολυχαρισματικοὶ καὶ πολυταλαντοῦχοι, διορατικοὶ καὶ προορατικοί. Συνέλαβαν ὅλο τὸ νόημα τῆς ζωῆς. Ἐλέχθη γιὰ τὴν Τριάδα τῶν Ἱεραρχῶν ὅτι ἦταν: «Εὔγλωττοι κατὰ τὸν λόγον, εὐγλωττότεροι κατὰ τὸν βίον, εὐγλωττότεροι κατὰ τὸν θάνατον». Ἦταν λάβροι κατὰ παντὸς κακοῦ, ἁμαρτίας καὶ αἱρέσεως. Ἀσυμβίβαστοι. Κατὰ τῆς γλώσσας τῶν συμβιβασμῶν καὶ τῆς διπλωματίας. Ἦταν εὐθεῖς καὶ κατηγορηματικοί. Ἔβαζαν ὑπεράνω ὅλων τὴν ἀρετή, τὸ δίκαιο, τὴν ἀλήθεια. Δὲν λογάριαζαν οὔτε τὶς λοιδορίες οὔτε τὰ σκώμματα οὔτε τὶς ἀπειλές οὔτε τὶς φοβέρες τῶν αὐτοκρατόρων οὔτε τὶς ἐξορίες οὔτε τὶς φυλακές οὔτε καὶ τὴν ἴδια τους τὴ ζωή. Δὲν πρόδιδαν

τὴν πίστη τους καὶ τὰ ἰδανικά τους. Κρατοῦσαν ψηλὰ πάντα τὸ λάβαρο. Καὶ ποτὲ δὲν τὸ ὑπέστειλαν. Καὶ σήμερα καὶ πάντοτε οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέτες θὰ πρέπει νὰ εἶναι γενναῖοι καὶ τολμηροί, ἀσυμβίβαστοι, ἀκλόνητοι, ὅπως ἦταν καὶ οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες. Ἡγέτες στιβαροί. Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες τόνισαν τὴν ἀξία καὶ τὴ σημασία τῆς μετανοίας καὶ τῆς νηστείας. «Οὐδεὶς ἀναμάρτητος εἰ μὴ μόνον ΕΙΣ, ὁ Ἰησοῦς Χριστός». Μετάνοια εἶναι ἡ ψυχικὴ συντριβή, ἡ ντροπή, ἡ λύπη, ποὺ αἰσθάνεται κανείς, ὅταν συνειδητοποιήσει τὸ κακὸ ἢ τὸ σφάλμα ποὺ διέπραξε. Τὰ δάκρυα εἶναι ἀπόδειξη ἔμπρακτης μετάνοιας. Σημειωτέον ὅτι τὴ δήλωση μετανοίας λαβαίνει ὑπόψη του καὶ τὸ Δικαστήριο κατὰ τὴν ἔκδοση τῆς ἀπόφασής του. Ἡ νηστεία εἶναι θεσμὸς πανάρχαιος καὶ παγκόσμιος. Ἡ χριστιανικὴ θρησκεία τὸν διηύρυνε καὶ τὸν πλούτισε. Σημαίνει: ἀποχὴ ἀπὸ ὁρισμένα εἴδη φαγητοῦ καὶ ποτοῦ κι ἀποχὴ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ὠφελεῖ διπλά: τὸ σῶμα - τὴν ὑγεία - καὶ τὴν ψυχή. Ἀπ᾽ τὴν ἁμαρτία θὰ πρέπει νὰ ἀπέχει πάντοτε ὁ ἄνθρωπος. Κι ὅταν ἁμαρτάνει, θὰ πρέπει νὰ μετανοεῖ. Ἄλλες γνῶμες τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν. Ὁ Μ. Βασίλειος προτείνει οἱ νέοι νὰ μελετοῦν τὰ ἀρχαῖα ἑλληνικὰ συγγράμματα καὶ νὰ κρατοῦν ἀπ᾽ αὐτὰ ὅ,τι τὸ καλό, τὸ χρήσιμο, τὸ ὠφέλιμο. «Πάντα δοκιμάζετε, τὸ καλὸν κατέχετε». Ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος φρονεῖ ὅτι τὸ μέγιστο καὶ τὸ πρώτιστο ἀγαθὸ εἶναι ἡ παιδεία ἡ διπλή: ἡ χριστιανικὴ καὶ ἡ ἐθνική. Τὰ δὲ ἔπη τοῦ Ὁμήρου τὰ καλεῖ: «Θαυμάσια» καὶ τὴ στωϊκὴ φιλοσοφία καλεῖ «σεμνή». «Οἱ Χριστιανοὶ - εἶπε - τιμοῦν δεόντως καὶ πρεπόντως τὰ γράμματα». Τὰ γράμματα ἀνοίγουν νέους ὁρίζοντες». Ὁ Μ. Βασίλειος ἐπαινεῖ καὶ ἐξαίρει τὸ συναίσθημα τῆς φιλοπατρίας. Καὶ θέλει ἡ Πατρίδα νὰ κυβερνᾶται ἀπὸ ἄντρες σώφρονες, ἠθικοὺς καὶ τίμιους. Ἀπὸ ἄντρες μὲ πολιτικὸ αἰσθητήριο. Ὁ Γρηγόριος γράφει: «Ἡ τιμὴ πρὸς τὴν μητέρα εἶναι ὅσιον. Μητέρα δὲ ὁ καθένας ἔχει τὴν δική του. Κοινὴ δὲ πάντων μήτηρ εἶναι ἡ Πατρίς». «Οὐδὲν γλυκύτερον Πατρίδος», λέει ὁ Χρυσόστομος. Ὁ Χρυσόστομος γράφει: «Ὁ γάμος ἀποβαίνει εὐτυχής, ὅταν ἡ γυναίκα θεωρεῖ τὸν ἄντρα ὡς τὸ πλέον τιμιώτερον καὶ ὁ ἄντρας θεωρεῖ τὴν γυναίκα ὡς τὸ πλέον προσφιλέστερον». Ὁ Μ. Βασίλειος γράφει: «Τὰ δύο φῦλα, ὁ ἄντρας καὶ ἡ γυναίκα, εἶναι ἴσα. Ἐπλάσθησαν ἀπὸ τὸν Πλάστη. Καὶ εἶναι ἴσα. Εἶναι ἰσότιμα. Ψυχὴ ἔχει ὁ ἄντρας, ψυχὴ ἔχει καὶ ἡ γυναίκα». Ὁ Χρυσόστομος λέει: «Ὁ πλοῦτος, ἐφόσον ἔχει ἀποκτηθεῖ μὲ τίμια μέσα, δὲν εἶναι κατακριτέος». «Κατακριτέα εἶναι ἡ ἀπληστία, ἡ πλεονεξία, ἀλλὰ καὶ ἡ φιλαργυρία». Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες δὲν καταφρονοῦν τὸν πόνο καὶ τὴ θλίψη γιὰ τὸ θάνατο προσφιλοῦς προσώπου. Εἶναι ὅμως κατὰ τῆς ὑπερβολῆς, κατὰ τοῦ ὑπερβολικοῦ πόνου καὶ τῆς ὑπερβολικῆς θλίψεως. Διότι προκαλεῖ παραφροσύνη. «Τὸ γὰρ πολύ τῆς θλίψεως, παραφροσύνη φέρει». Ὁ Γρηγόριος γράφει: «Τὰ προσόντα τοῦ λόγου εἶναι 3. α) Τὸ μέ-

τρο. β) Ἡ σαφήνεια. γ) Ἡ χάρη». Ἀπέραντοι εἶναι οἱ ἀνθῶνες τῶν συγγραμμάτων τῶν Τριῶν Ἱεραρ χῶν, στυλοβατῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Τὰ ἀνωτέρω εἶναι ἄνθη ἀπ᾽ τοὺς ἀπέραντους συγγραφικοὺς ἀνθῶνες τους. «Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες πῆραν ὅ,τι ὑγιὲς στοιχεῖο εἶχαν οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες καὶ τὸ μπόλιασαν μὲ τὸ Χριστιανισμό». Ἕνωσαν δύο κόσμους, τὸν ἀρχαῖο ἑλληνικὸ καὶ τὸν χριστιανικό. Ἡ ἕνωση τῶν δύο κόσμων, ἕνωση λαμπρή, ἁρμονική, ἱστορική, ἔδωσε ἕνα νέο πολιτισμό: Τὸν Ἑλληνοχριστιανικό. Πολιτισμὸ διαχρονικὸ καὶ παγκόσμιο. Ὁ Ἑλληνοχριστιανικὸς πολιτισμὸς εἶναι πολιτισμὸς ἠθικῶν, πνευματικῶν, θρησκευτικῶν, μορφωτικῶν, ἐθνικῶν, ἀνθρωπιστικῶν καὶ κοινωνικῶν ἀξιῶν. Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες ἀνακηρύχθηκαν ἅγιοι προστάτες τῶν Ἑλληνικῶν Γραμμάτων καὶ τῆς Ἑλληνικῆς Παιδείας, διότι τὰ προστάτεψαν καὶ τὰ διαφύλαξαν. Ἡ 30η Ἰανουαρίου κάθε ἔτους εἶναι ταυτόχρονα γιορτὴ διπλή: Γιορτὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ γιορτὴ τῶν Ἑλληνικῶν Γραμμάτων καὶ τῆς Ἑλληνοχριστιανικῆς Παιδείας. Καὶ ὡς γιορτὴ ἐκπαιδευτικὴ καθιερώθηκε κατὰ τὸν 19ο αἰώνα, τὸ 1842. Στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας ὑπῆρχε «ἔρις» γιὰ τὸ ποιὸς ἀπ᾽ τοὺς Τρεῖς Ἱεράρχες ἦταν ἀνώτερος. Οἱ Χριστιανοὶ χωρίστηκαν σὲ τρία στρατόπεδα. Ἡ «ἔρις» ἔληξε μὲ τὴν καθιέρωση τοῦ συνεορτασμοῦ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν στὶς 30 Ἰανουαρίου κάθε ἔτους. Ὁ συνεορτασμὸς καθιερώθηκε στὰ μέσα τοῦ 11ου αἰώνα. Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες: Βασίλειος ὁ Μέγας, Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος εἶναι Τρία Πολύφωτα Ἄστρα τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Στερεώματος. Εἶναι οἱ παγκόσμιοι διδάσκαλοι καὶ παιδαγωγοί. Ὁ εὔγλωττος λόγος τους, ὁ εὔγλωττος βίος τους, ἡ εὔγλωττη διδασκαλία τους, ἡ εὔγλωττη παιδαγωγία τους, οἱ εὔγλωττες πράξεις τους συγκροτοῦν τὸν παγκόσμιο κοινωνικὸ κώδικα. Τὸν κώδικα τῆς ἠθικῆς καὶ τοῦ δικαίου, τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς ἀλήθειας, τῆς θεοφιλίας καὶ τῆς φιλαλληλίας, τοῦ ἀλτρουϊσμοῦ καὶ τοῦ ἀνθρωπισμοῦ, τῆς εὐσπλαγχνίας καὶ τῆς φιλανθρωπίας, τοῦ οἰκτιρμοῦ καὶ τοῦ ἐλέους, τῆς ἀλληλοβοηθείας καὶ τῆς ἀλληλεγγύης, τοῦ ἀλληλοσεβασμοῦ καὶ τῆς ἀλληλοκατανόησης. Ὅσοι τὸν παραβαίνουν, προκαλοῦν τὸν πόνο, τὴ δυστυχία, τὴ θλίψη, τὴν πεῖνα, τὴ δίψα, τὴν φτώχια, τὴν ἀνέχεια. Προξενοῦν τὴν κακοδαιμονία καὶ τὴν ἀθλιότητα. τὸ φόβο, τὸν τρόμο, τὴ βία, τὸ θάνατο, τὸν ὄλεθρο, τὴν καταστροφή, τὸ χάος καὶ τὴν ἀναστάτωση. Τὴν τραγικότητα! Ἡ κακοδαιμονία καὶ ἡ δυστυχία ὀφείλονται στὴν καταστρατήγηση τοῦ παγκοσμίου Κοινωνικοῦ Κώδικα τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν. Χωρὶς ἠθικὸ δικαιϊκὸ κώδικα, ἡ κοινωνία σπαράσσεται.

ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Κριτικαὶ σημειώσεις τοῦ Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ ΔΗΜ. Β. ΓΟΝΗ2

Εἶναι χιλιοειπωμένο ἀπὸ κριτικούς τῆς λογοτεχνίας, πὼς ὁ Π. Β. Πάσχος εἶναι χριστιανὸς ποιητής, ὅτι μὲ τὴν πέννα του ὑπηρετεῖ τὴ χριστιανικὴ ποίηση. Ὁ χαρακτηρισμὸς αὐτὸς ἀναμφίβολα ἰσχύει καὶ γιὰ τὰ πεζά του κείμενα καί, ἐν μέρει, γιὰ τὸ νέο του βιβλίο μὲ τίτλο «Παναγία Μυρτιδιώτισσα καὶ ἄλλα διηγήματα» τὸ ὁποῖο φιλοξενεῖ καὶ ἕνα προλογικὸ δοκίμιο τοῦ ἀειμνήστου Καθηγητοῦ Καρόλου Μητσάκη (Τὸ διήγημα τοῦ Π.Β. Πάσχου: μαρτυρία ἀγάπης Θεοῦ) (σσ. 9 - 20). Ἡ συλλογὴ περιέχει 36 διηγήματα, χωρισμένα σὲ δύο ἑνότητες μὲ τίτλους: Α´Ὁ κῆπος καὶ Β´ Τὰ βράχια. Ὅλα τὰ διηγήματα - μὲ ἐξαίρεση τὸ μὲ τὸν τίτλο «Ἀπὸ τὸ παλάτι στὸ κελλάκι», ποὺ ἔχει ὡς ἥρωά του τὸν γέροντα Ἀρσένιο - ἔχουν, ἄμεσα ἢ ἔμμεσα, προσωπικὸ χαρακτήρα. Ἀναφέρονται στὸν 20ον αἰώνα καὶ λίγο προγενέστερα καὶ ἔχουν πρωταγωνιστὲς τὸν ἴδιο τὸ συγγραφέα, τὸν πατέρα καὶ τὴ μητέρα του, συγγενεῖς, φίλους, συμφοιτητές του, πρόσωπα ἀπὸ τὰ Κύθηρα, τὴν Κέα, τὴν Πάρο, τὴν Ἀθήνα, τὴ Λευκοπηγὴ - ἰδιαίτερη πατρίδα τοῦ συγγραφέα -, τὴν Κοζάνη καὶ χωριά της. *** Θεματικὰ θὰ τολμοῦσα νὰ διαιρέσω τὰ διηγήματα τῆς παρούσας συλλογῆς σὲ τρεῖς ἑνότητες: Κεντρικὸς πυρήνας τῶν διηγημάτων τῆς πρώτης ἑνότητας (Α´1-5,6, Β´10) εἶναι τὸ θαῦμα, ἡ ἐπέμβαση τοῦ θείου στὴν ἱστορία ποὺ ὁδηγεῖ τοὺς ἀνθρώπους στὴ σωτηρία, σωματικὴ ἢ πνευματικὴ (σωτηρία στρατιώτη στὸν ἐμφύλιο πόλεμο, ναυτικοῦ ἀπὸ τὴν φωτιὰ καὶ τὰ κύματα, ἀνθρώπων ἀπὸ νεροποντή, θαυματουργικὴ ἀνεύρεση εἰκόνας στὴν Κέα, καμπανοκρουσία χωρὶς καμπανοκρούστη τὴν ὥρα κοιμήσεως ἱερέα, διάσωση αἰχμαλώτου στὴ Βουλγαρία, διάσωση ἀξιωματικοῦ χωροφυλακῆς). Στὴν ἑνότητα αὐτὴ θὰ μπορούσαμε νὰ ἐντάξουμε καὶ ἕνα ὑπέροχο διήγημα (Α´ 7) μὲ τίτλο "Τὰ «πέντε λεμόνια»", ὅπου ὁ τραγικὸς καὶ ἀναπάντεχος θάνατος ἑνὸς ὑβριστῆ ἀπὸ ὁρισμένους ἀναγνῶστες μπορεῖ νὰ ἑρμηνευθεῖ ὡς «θαῦμα». Ἡ δεύτερη ἑνότητα περιλαμβάνει διηγήματα (Β´1,6,8,10,12,14), τὰ θέματα τῶν ὁποίων ἀντλοῦνται ἀπὸ τὸν καιρὸ τῆς γερμανικῆς κατοχῆς καὶ τοῦ ἐμφυλίου πολέμου καὶ στὰ ὁποῖα ἀποτυπώνονται ἔντονα ὁ πόνος, ἡ ἀγωνία, τὰ βάσανα τῶν

ἀνθρώπων, κυρίως τῆς ἐπαρχίας, ἡ σκληρότητα τοῦ κατακτητῆ, οἱ μικρότητες καὶ ἀγριότητες τῶν ἀνταρτῶν, ἀλλὰ καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς ἄλλης πλευρᾶς μὲ τὶς συλλήψεις, τὶς φυλακίσεις, τὶς ἐκτοπίσεις καὶ τὶς ἐκτελέσεις. Δὲν ἀπουσιάζει ἀπὸ αὐτὰ καὶ ἡ ἀνθρωπιὰ κάποιων ποὺ ἐπεμβαίνουν νὰ σώσουν ζωές, ἀκόμη καὶ ἐχθρῶν, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀπανθρωπιὰ ἄλλων ποὺ ἐκμεταλλεύονται τὶς δυσκολίες καὶ τὶς ἀνάγκες τῶν συνανθρώπων τους, γιὰ νὰ ἀποσπάσουν χρήματα (λίρες) καὶ νὰ ἱκανοποιήσουν σαρκικὲς ὀρέξεις τους. Τέτοιες πτυχὲς ἐκφράζονται μὲ ἰδιαίτερα ἐκφραστικὸ τρόπο στὰ διηγήματα «Δύσκολες μέρες», «Περικαθάρματα», «Ψηλὰ στὰ Καλάβρυτα». Ἡ θεματική τῆς τρίτης ἑνότητας τῶν διηγημάτων (Α´8-12, Β´25,7,9,11,13) παρουσιάζει μεγάλη ποικιλία: Πνευματικὸς διάλογος μεταξὺ τοῦ ἁγίου Γέροντα Ἀρσενίου μὲ ἕνα αἰγύπτιο Γέροντα, το πέρασμα ἑνὸς ἁγιογράφου ἀπὸ τὴν ἀναγεννησιακὴ στὴ βυζαντινὴ ἁγιογραφία, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ φροντίδα γιὰ ἕνα ἐγκαταλειμμένο ἐξωκκλήσι, λειτουργία σὲ ξωκκλήσι τοῦ χωριοῦ μὲ ἀναμνήσεις δυσάρεστες τῶν παιδικῶν χρόνων τοῦ συγγραφέα, συνάντηση μὲ παλιοὺς συμφοιτητὲς μὲ ἀναδρομὲς καὶ ἀναμνήσεις στὸ φοιτητικὸ παρελθόν, διηγήσεις τοῦ γέροντα πατέρα γιὰ τὸ καμπαναριὸ τῆς ἐκκλησίας τοῦ χωριοῦ καὶ ἐπεισόδια ἀπὸ τὴ ζωή τῶν κυρατζήδων, παιδικὴ ἀνάμνηση σωτηρίας, φιλοξενία ξένου ἀπὸ τὸν πατέρα, ἀνταπόδοση καλωσύνης ἀπὸ γιατρὸ γιὰ βοήθεια στὰ φοιτητικά του χρόνια, δυσάρεστες ἀναμνήσεις νεοσυλλέκτου γιὰ ἕνα ψυχοπαθητικὸ ἄτομο, βίος ἄθεου συγχωριανοῦ ποὺ βρῆκε τὸ δρόμο τῆς μετάνοιας, διηγήσεις γιὰ τὴν ἀγριότητα καὶ τὶς φιλανθρωπίες τοῦ λήσταρχου Γιαγκούλα, συζητήσεις μὲ ἕνα γεράκο μὲ σύνδρομο καταδιώξεως. *** Μὲ τὸ παρὸν βιβλίο ὁ Π. Β. Πάσχος ἀνασταίνει μία ὁλόκληρη ἐποχή, μία ἐποχὴ γεμάτη νοσταλγία καὶ πόνο: Ὅταν οἱ ἄνθρωποι πίστευαν ὅτι τὸ θαῦμα ἀποτελοῦσε ἐπέμβαση τοῦ θείου στὴν καθημερινή τους ζωή. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἄρρηκτα δεμένος μὲ τὴ γῆ, μὲ τὶς ἀγροτικὲς καὶ κτηνοτροφικὲς ἀσχολίες καὶ μὲ τὰ ἐπαγγέλματα τῆς ὑπαίθρου. Ὅταν ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ λειτουργική της ζωή ἀποτελοῦσαν ἀναπόσπαστο κομμάτι τῆς ζωῆς τοῦ

ὀρθόδοξου πιστοῦ. Ὅταν οἱ πατεράδες μας βίωναν τὰ τραγικὰ χρόνια τῆς γερμανικῆς καὶ βουλγαρικῆς κατοχῆς καὶ ὁ ἀδελφοκτόνος πόλεμος τῆς δεκαετίας τοῦ 1940 δημιουργοῦσε ἐρείπια καὶ σκορποῦσε τὸ μῖσος καὶ τὸ θάνατο. *** Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ ἐπιτυγχάνει μὲ τὸ χαριτωμένο γράψιμό του καὶ τὰ πλαισιώνει μὲ ἰδιωματικὲς λέξεις, μὲ παλιὲς ὀνομασίες κάποιων τοπωνυμίων, μὲ παροιμίες, μὲ παροιμιώδεις, λαϊκὲς καὶ λειτουργικὲς ἐκφράσεις, μὲ λειτουργικὰ κείμενα, μὲ ἁγιογραφικὰ χωρία, μὲ τὴ μνεία λογοτεχνῶν (Κόντογλου Σολωμός, Λάμπρος Ζαχαρῆς, Κρυστάλλης, Οὐράνης, Καβάφης, Παπαδιαμάντης), ἁγιογράφων (Κόντογλου, Σπ. Βασιλείου, Ἀγήνωρ Ἀστεριάδης, Δημ. Πελεκάσης, Παντ. Ὀδάμπασης, Σπ. Παπανικολάου), ἡρώων τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 (Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης, Κασομούλης, Λασσάνης), καθηγητῶν τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν (Λούβαρης, Τρεμπέλας, Μπόνης, Φυτράκης), πνευματικῶν γερόντων καὶ ὑμνογράφων (Φιλόθεος Ζερβάκος, Πορφύριος, Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης), ἁγίων (Ἀθανάσιος ὁ Πάριος, Ἰωαννίκιος, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός). Στοὺς δύσκολους καιροὺς ποὺ περνᾶμε τὸ μήνυμα τοῦ ἀγαπητοῦ συναδέλφου Π.Β. Πάσχου, ποὺ τοποθετεῖται στὸ στόμα ἑνὸς γιατροῦ, πρωταγωνιστῆ τοῦ τελευταίου διηγήματος τῆς συλλογῆς, εἶναι πολὺ ἐπίκαιρο: «Ὁ ἄνθρωπος εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Καί, ὅταν πονεῖ ἀπὸ βάσανα ἢ ἀρρώστιες, πρέπει νὰ τὸν ἀγαποῦμε πιὸ πολὺ καὶ νὰ τὸν στηρίζουμε παντοιοτρόπως...». ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Β. ΓΟΝΗΣ Ὁμότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Ὑποσημειώσεις: 1: Βλ. Π.Β. Πάσχου, Παναγία Μυρτιδιώτισσα και ἄλλα διηγήματα, Ἐκδόσεις «Παρρησία», Ἀθήνα 2013, 270 σελ. 2: Σημ. τοῦ «Ο.Τ.»: Καθώς πληροφορούμεθα, στόν συνεργάτη μας Καθηγητή κ. Δημ. Β. Γόνη, τό 2013 ἀπονεμήθηκε, ἀπό τό Πανεπιστήμιο τοῦ μεγάλου Τυρνόβου Βουλγαρίας, τὸ «Βραβεῖο Ἁγίου Εὐθυμίου» γιά τίς ἐπιστημονικές του συμβολές στόν τομέα τῆς Βυζαντινοβουλγαρικῆς Ἡσυχαστικῆς Κοινότητος τοῦ ΙΔ´ αἰῶνος (17 Ὀκτωβρίου τοῦ 2013). Ἡ βράβευση συνοδεύεται ἀπό εἰδικό Δίπλωμα, χρηματικό βραβεῖο καί βινιέττα τῶν Ἁγίων ἀδελφῶν Κυρίλλου και Μεθοδίου.

Σελὶς 6η

24 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ «ΠΡΟΣΤΑΤΑΙ» ΤΗΣ ΙΟΝΙΟΥ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

Πανεπιστήμιο τῆς ἀγγλοκρατούμενης Ἑπτανήσου, ἡ περίλαμπρη Ἰόνιος Ἀκαδημία3. Τοῦτο τὸ πληροφορούμεθα ἀπὸ ἀνέκδοτες ἀρχειακὲς μαρτυρίες καὶ δυσεύρετες σήμερα δημοσιευμένες εἰδήσεις, δεδομένου ὅτι ἐκεῖνοι, ποὺ ἔγραψαν γιὰ τὸ πρῶτο αὐτὸ Ἑλληνικὸ Πανεπιστήμιο, ἢ δὲν κάνουν ἰδιαίτερο λόγο γιὰ τὶς ἑορτὲς του4 , ἢ μιλοῦν γι’ αὐτές, χωρὶς ὅμως νὰ μνημονεύουν ἀνάμεσά τους τὴν Ἑορτὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν5. Γράφοντας μία μελέτη γιὰ τὶς «Σπουδὲς τοῦ Κωνσταντίνου Τυπάλδου-Ἰακωβάτου»6, Καθηγητοῦ τῆς Θεολογίας στὴν Ἰόνιο Ἀκαδημία, ἀπὸ τὸ 1826 μέχρι τὸ 1839, ἐπισημάναμε μία περικοπὴ ἑνὸς Γράμματός του πρὸς τὸν ἀδελφό του Νικόλαο, ποὺ βρισκόταν στὴν Κεφαλληνία, μὲ χρονολογία 1η Φεβρουαρίου 1826 (Παλαιοῦ ἡμερολογίου), ποὺ ἀναφέρει τὰ ἀκόλουθα: «Ἐστεφανώθην δημοσίως παρὰ τοῦ Ἄρχοντος τῆς Ἀκαδημίας (ἐννοεῖ τὸν Γκίλφορδ), τῇ τριακοστῇ παρελθόντος, ἡμέρα τῆς Ἀκαδημίας ἑόρτιος (sic) ...»7. Γίνεται φανερό, ἄρα, ὅτι ὁ Κ. Τυπάλδος προϋποθέτει ὡς καθιερωμένη ἤδη Ἑορτὴ τῆς Ἰονίου Ἀκαδημίας τὴν 30ή Ἰανουαρίου. Εἶναι δὲ γνωστό, ὅτι, ὅταν γράφει τὶς γραμμὲς αὐτές, τὸ Ἰόνιο Πανεπιστήμιο βρισκόταν στὸν τρίτο χρόνο τῆς λειτουργίας του8.

Κανονικὸν ἑορτολόγιον

Βέβαια, δὲν μποροῦμε μόνο ἀπὸ τὴν ἐντελῶς περιπτωσιακὴ καὶ κάπως ἀόριστη αὐτὴ πληροφορία νὰ προχωρήσουμε σὲ περαιτέρω συμπερασμοὺς σχετικὰ μὲ τὸ πότε καθιερώθηκε ἡ Ἑορτὴ αὐτὴ καὶ ποιὸ χαρακτήρα εἶχε. Ἂν δηλαδὴ ἦταν ἁπλῶς μία ἀπὸ τὶς καθιερωμένες θρησκευτικὲς ἀργίες τοῦ Πανεπιστημίου ἢ ἑορταζόταν μὲ ἰδιαίτερη λαμπρότητα, ὡς Ἑορτὴ τῆς Παιδείας καὶ εἰδικότερα τῆς ἴδιας τῆς Ἀκαδημίας. Γνωρίζουμε, ὅμως, ὅτι μὲ εἰδικὸ Ἑορτολόγιο καθορίζονταν κάθε χρόνο οἱ ἑορτὲς τῆς Ἀκαδημίας. Ἔτσι λ.χ. μὲ τὸ ΜΕ΄, ἀπὸ 31. Μαΐου 1825, Ψήφισμα τῆς Β΄ Συνεδρίας τοῦ Δευτέρου Κοινοβουλίου τῶν «Ἡνωμένων Ἰονίων Νήσων», ἄρθρο 11, καθορίζεται, ὅτι: «L’ Università sarà aperta tutti i giorni della settimana, fuori della Domenica e delle feste determinate dal regolamentο»9. Δηλαδή: «Τὸ Πανεπιστήμιο θὰ εἶναι ἀνοικτὸ ὅλες τὶς ἡμέρες τῆς ἑβδομάδος, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Κυριακὴ καὶ τὶς Ἑορτές, ποὺ ὁρίζονται ἀπὸ τὸν Κανονισμό». Ὅπως παρατηρεῖ ἕνα ἀνώνυμο Κείμενο τοῦ 1870 γιὰ τὴν Ἰόνιο Ἀκαδημία, ποὺ δημοσίευσε ὁ Κ. Διαμάντης, «ἐξεδίδετο κατ’ ἔτος Πρόγραμμα τῶν διδαχθησομένων μαθημάτων καὶ ἐτηρεῖτο κανονικὸν ἑορτολόγιον». Ἔχουμε δὲ ὑπ’ ὄψη ἕνα τέτοιο Ἑορτολόγιο, ποὺ βρίσκεται στὸ προσωπικὸ Ἀρχεῖο τοῦ Κ. Τυπάλδου, στὴ Βιβλιοθήκη τῶν Ἀδελφῶν Ἰακωβάτων στὸ Ληξούρι. Φέρει τὸν τίτλο: «Ἡμερολόγιον τῶν Ἑορτῶν καὶ Ἀργιῶν τοῦ Ἰονίου Πανεπιστημίου10 κατὰ τὸ 1838-39 Σχολαστικὸν Ἔτος». Ἔφορος (Πρύτανης) τοῦ ἔτους αὐτοῦ ἦταν ὁ Κ. Τυπάλδος. Δίνουμε τὸ περιεχόμενό του: Σύμφωνα μὲ τὸ ψήφισμα τοῦ 1825 καὶ τοὺς Κανονισμοὺς τοῦ 1837 ἐκτὸς ἀπὸ τὶς Κυριακὲς ὁρίζονται σ’ αὐτὸ ὡς «ἑορτάσιμοι ἡμέραι», γιὰ τὸ ἀκαδημαϊκὸ ἐκεῖνο ἔτος, καὶ οἱ ἀκόλουθες: Τῶν Ταξιαρχῶν, Τὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου, Τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης, τοῦ Ἁγίου Νικολάου, οἱ Ἑορτὲς τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, Ἡ ἐτήσιος ἀνάμνησις τῆς τοῦ Συντάγματος συστάσεως (20 Δεκεμβρίου), Ἡ Παραμονὴ τῶν Χριστουγέννων, Οἱ Ἑορτὲς τῶν Χριστουγέννων, Ἡ Πρώτη τοῦ Χρόνου, Ἡ Παραμονὴ τῶν Θεοφανείων, Τὰ Ἅγια Θεοφάνεια, Ἡ Σύναξις τοῦ Προδρόμου, Οἱ Ἀργίες τῆς Ἀπόκρεω, Τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, Ἡ Ὑπαπαντὴ τοῦ Κυρίου, Οἱ Ἀργίες τῆς Τυρινῆς, Ἡ πρώτη ἡμέρα τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Πέμπτη, Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Παρασκευή, Ἅγιον καὶ Μέγα Σάββατον καὶ Ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου, Τὸ Ἅγιον Πάσχα, Τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, Τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, Τῆς Ἀναλήψεως, Τὰ Γενέθλια της Προστάτιδος Βασιλίσσης, Τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ Τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης. Ἀπὸ τὶς παραπάνω ἑορτὲς τῆς Ἀκαδημίας μόνο δύο δὲν εἶχαν θρησκευτικό, ἀλλὰ πολιτικὸ χαρα-

κτήρα: ἡ «Ἐτήσιος ἀνάμνησις τῆς τοῦ Συντάγματος συστάσεως» καὶ τὰ «Γενέθλια τῆς Προστάτιδος Βασιλίσσης», γιατί καὶ ἡ ἀργία τῶν Ἀπόκρεω ἦταν μέσα στὰ πλαίσια τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἑορτολογίου. Βέβαια σὲ ἀκολουθοῦσα σημείωση ὁρίζεται: «Ἡμέρα ἀργίας θέλει εἶναι ὁποιαδήποτε ἄλλη ἡμέρα δημοσίας Ἑορτῆς τῆς Κυβερνήσεως, ἢ ἄλλη τις ὁμοία περίστασις, κατὰ τὸ 10. Ἄρθρον τοῦ Διατάγματος τοῦ Πανεπιστημίου, καθὼς ἀκόμη καὶ ἡ ἡμέρα τῆς ἐνάρξεως τῶν μαθημάτων τοῦ Πανεπιστημίου, «καθ’ ἥν θέλει ἐκτελεῖται μόνον ἡ κατὰ τάξιν τελετή».

Εἶναι ὅμως, ἀκόμη γνωστό, ὅτι ὁ Λόρδος Γκίλφορδ, ὡς «Ἄρχων» Πρύτανης τῆς Ἀκαδημίας, εἶχε καθιερώσει δύο ἐπίσημες-μὴ θρησκευτικὲς ἑορτές: μία «ἐπὶ τῇ ἐνάρξει τοῦ ἀκαδημαϊκοῦ ἔτους», δηλαδὴ στὶς ἀρχὲς Νοεμβρίου, καὶ ἄλλη «ἐπὶ τῇ λήξει τῶν μαθημάτων», τὸν Ἰούνιο. Ἐπίσης, ὅσο ζοῦσε ὁ Γκίλφορδ, ἑορταζόταν καὶ ἡ ἡμέρα τῶν Γενεθλίων του ( 7 Φεβρουαρίου). Καὶ οἱ τελευταῖες τρεῖς ἑορτὲς ἀνῆκαν, φυσικά, στὶς μὴ θρησκευτικὲς πανηγύρεις τοῦ Ἰονίου Πανεπιστημίου καὶ εἶχαν οὐσιαστικότερο γιὰ τὸ Ἵδρυμα χαρακτήρα, γιατί συνδέονταν ἄμεσα μὲ τὸ ἴδιο τὸ Πανεπιστήμιο καὶ ἑορτάζονταν μὲ ἰδιαίτερη λαμπρότητα ὡς καθαρὰ πανεπιστημιακὲς ἑορτές. Μετὰ τὰ παραπάνω μποροῦμε νὰ θέσουμε τὸ ἐρώτημα: ποῦ κατατασσόταν ἡ Ἑορτὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, στὶς θρησκευτικὲς ἀργίες ἢ στὶς ἰδιαίτερες ἐπίσημες ἑορτὲς τῆς Ἀκαδημίας; Ἀπάντηση παίρνουμε ἀπὸ τὴν «Ἱστορία τῆς Ἰόνιας Ἀκαδημίας»11, ποὺ ἔγραψε ὁ Γεώργιος Τυπάλδος-Ἰακωβάτος12, νεώτερος (κατὰ 18 χρόνια) ἀδελφός τοῦ Καθηγητοῦ τῆς Θεολογίας στὴν Ἀκαδημία Κωνσταντίνου Τυπάλδου (1795-1867). Τὸ ἔργο αὐτό, μέσα στὶς πολλὲς ἐνδιαφέρουσες πληροφορίες, ποὺ δίνει γιὰ τὴ ζωή τῆς Ἀκαδημίας στὴν πρώτη καὶ σημαντικότερη περίοδό της, προσφέρει καὶ γιὰ τὸ πρόβλημά μας πολὺ ἐνδιαφέροντα στοιχεῖα. Ἡ πρώτη σχετικὴ μαρτυρία τοῦ Γεωργίου Ἰακωβάτου εἶναι ἡ ἀκόλουθη: «Ἀπὸ τὸν καιρὸ τῆς σύστασης τῆς Ἀκαδημίας ἐπιάστηκε συνήθεια νὰ βαστάη δύο ἑορτάδαις δικαῖς της (ἐκτὸς ἀπὸ ταῖς ἄλλαις τῶν κριτηρίων)13, τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν τοὺς ὁποίους ἐπῆρε προστάταις, καὶ τῆς γενεθλιακῆς ἡμέρας τοῦ Μιλόρδου. Καὶ οἱ δύο ἐπανηγυριζόντανε μὲ λαμπρότητα. Στὴν πρώτη ἐπηγαίνανε στὴν Ἐκκλησία, ὅπου τούς ἐκάνανε συντροφιὰ πολλοὶ ἄλλοι μεγάλοι ἀξιωματικοὶ κ’ ἐλειτούργα ὁ Δεσπότης, ἀπὸ δὲ τὸ φετινὸ χρόνο14 ἔβανε καὶ λόγους ὁ Τυπάλδος, ὁ Δάσκαλος τῆς Θεολογίας, ἕνας ἀπὸ τοὺς ὁποίους εἶχε ἀντικείμενο τοὺς ἁγίους ὡς ἀληθινοὺς πολίταις [...]. Ἡ ἑορτὴ ἐτελείωνε μὲ γιόμα, καθὼς αὐτὸ δὲν ἔλειπε ἀπὸ τὴν ἄλλη ἑορτή, στὸν καιρὸ τῆς ὁποίας ὁ Μιλόρδος ἔδινε τῶν μαθητάδων καὶ τραπέζι μὲ πρόγευμα καὶ μὲ διάφορα δροσιστικά, κ’ ἐτέλειων’ ἡ μέρα μὲ ταῖς φωναῖς τῶν νέων διὰ τὸν Μιλόρδο, Ζήτω ...»15.

Ὁ πανηγυρικὸς ἀπὸ θεολόγον

Ἡ σπουδαιότητα τοῦ Κειμένου αὐτοῦ φαίνεται ἀπὸ τὴν συμπύκνωση στὶς λίγες γραμμὲς τοῦ σημαντικῶν πληροφοριῶν. Ἡ ἑορτὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν παρουσιάζεται νὰ ἔχει καθιερωθεῖ ἀπὸ τὴ σύσταση τῆς Ἀκαδημίας (ἔγινε ἐπίσημα τὸ 1824) καὶ μάλιστα ὡς ἰδιαίτερή της Ἑορτή. Ἐπειδὴ ὅλα, ὅσα σχετίζονταν μὲ τὸ Ἰόνιο Πανεπιστήμιο, τὰ καθόριζε τότε ὁ ἰθύνων νοῦς τοῦ Ἱδρύματος, ὁ Γκίλφορδ, πρέπει ὁπωσδήποτε καὶ ἡ ἀπόφαση γιὰ τὸ συσχετισμὸ τῆς ἐκκλησιαστικῆς αὐτῆς ἑορτῆς μὲ τὸ Πανεπιστήμιο νὰ ἀποδοθεῖ σὲ δική του πρωτοβουλία. Εἶναι καὶ τοῦτο μία ἀκόμη ἀπόδειξη τοῦ πόσο ὀρθόδοξα καὶ παραδοσιακὰ σκεπτόταν καὶ ἐνεργοῦσε ὁ μεγάλος αὐτὸς Ἄγγλος Φιλέλληνας, ποὺ ὄχι μόνο τὴν περιουσία του, ἀλλὰ καὶ τὴ ζωή καὶ τὴν ψυχὴ του πρόσφερε στὸν Ἑλληνισμὸ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία16. Πρέπει νὰ ὑπογραμμισθεῖ ἰδιαίτερα ἡ ἀνακήρυξη τῶν Τριῶν Μεγάλων Πατέρων καὶ Οἰκουμενικῶν Διδασκάλων ὡς «προστατῶν τῆς Ἀκαδημίας»17. Ὁ νεαρὸς Ἰακωβάτος ἐπισημαίνει καὶ τὸν πανηγυρικὸ

«Τὴν 9η Φεβρουαρίου 2014, ἡμέρα Κυριακὴ καὶ ὥρα 6.00 μ.μ. εἰς τὸ ξενοδοχεῖο Divani Caravel (αἴθουσα Ὀλυμπία) παρουσίᾳ τῆς Α.Θ.Μ. Πατριάρχου Ἱεροσολύμων καὶ ἄλλων ἐπισήμων, ὡς καὶ 800 περίπου μελῶν τοῦ Συνδέσμου θὰ πραγματοποιηθεῖ ἡ κοπὴ τῆς Βασιλόπιτας, τοῦ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΠΑΝΑΓΙΟΥ ΤΑΦΟΥ κατὰ τὴν ὁποίαν θὰ

προσφερθεῖ πλῆρες τέϊον καὶ θὰ διατεθεῖ ὀρχήστρα πρὸς τέρψιν τῶν προσκεκλημένων. Οἱ ἐπιθυμοῦντες νὰ συμμετάσχουν, μποροῦν νὰ προμηθευτοῦν προσκλήσεις /εἰσιτήρια ἀπὸ τὰ μέλη τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου, ἀπὸ τὸ γραφεῖο τοῦ Συνδέσμου, ὁδὸς Βουλῆς 36 Πλατεῖα Συντάγματος καὶ εἰς τὸ Ξενοδοχεῖο Divani Caravel κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐκδήλωσης, ἔφ᾽ ὅσον θὰ ὑπάρχουν διαθέσιμες».

Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Γλυφάδας, Ἑλληνικοῦ, Βούλας, Βουλιαγμένης καὶ Βάρης ὀργανώνει εἰς τὸ συνεδριακὸν κέντρον «ATTIKA CENTRE» (Ἀρτεμισίου 1 - Γλυφάδα) ἐκδήλωσιν διὰ τοὺς Ἁγίους Τρεῖς Ἱεράρχας (προστάτας τῶν Γραμμάτων) μὲ θέμα: «Ἡ Παιδεία σήμερα». Ἡ ἐκδήλωσις θὰ γίνη τὴν 30ὴν Ἰανουαρίου καὶ ὥραν 7μ.μ. μὲ ὁμιλητὴν τὸν κ. Κων. Ζου-

ράρην, πολιτειολόγον, πολιτικὸν ἐπιστήμονα, συγγραφέα καὶ καθηγητὴν εἰς τὸ Πανεπιστήμιον VIN LENNES – PARIS. Θὰ προηγηθῆ ἑσπερινὸς (6μ.μ.) εἰς τὸν παρακείμενον Ἱερὸν Ναὸν Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Μετὰ τὸ τέλος τῆς ἐκδηλώσεως θὰ ἀκολουθήση δεξίωσις εἰς τὸ ξενοδοχεῖον «FENIX», τὸ ὁποῖον εὑρίσκεται παραπλεύρως.

Ἐκδήλωσις τῆς Ἱ. Μ. Γλυφάδας διὰ τὴν Παιδείαν μὲ ὁμιλητὴν τὸν Κων. Ζουράρην

πρεπα (πρβλ. πομπὴ κ.λπ.) ἡ Ἑορτὴ ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία, καὶ σ’ αὐτὸ ὀφείλεται, ἀσφαλῶς, καὶ ἡ μακρὰ – σχετικὰ- περιγραφὴ τῆς Ἐφημερίδας. Ἡ ἀνακήρυξη μάλιστα τὴν ἡμέρα αὐτὴ τριῶν νέων Διδακτόρων-Καθηγητῶν εἶναι ἕνα ἀκόμη στοιχεῖο, συντελεστικὸ στὴν λαμπρότητα τοῦ ἑορτασμοῦ, ποὺ ἀποδεικνύει ὅμως συνάμα καὶ τὴ σημασία, ποὺ ἔδινε ἡ Ἀκαδημία τοῦ Γκίλφορδ στὴν ἡμέρα αὐτή, ἑορτὴ τῶν Προστατῶν της, ποὺ δὲν παραλείπει νὰ ὑπογραμμίσει μὲ ἰδιαίτερη ἔμφαση καὶ ἡ G.J. (“speciali protettori”).

Ὁ θάνατος τοῦ Γκίλφορδ

Ἐκκλησιαστικὴ ἑορτή

Ἐκδήλωσις ὑπὸ τοῦ Ἑλληνικοῦ Συνδέσμου τοῦ Παναγίου Τάφου

Ὑπὸ τοῦ Ἑλληνικοῦ Συνδέσμου τοῦ Παναγίου Τάφου ἐξεδόθη ἡ ἀκόλουθος ἀνακοίνωσις:

ἑορτασμὸ τῆς ἡμέρας, ποὺ προσδιοριζόταν ἀπὸ τὴν τέλεση ἀρχιερατικῆς Λειτουργίας μὲ τὴ συμμετοχὴ τῶν Κρατικῶν Ἀρχῶν («μεγάλοι ἀξιωματικοὶ»=ἀνώτεροι ἀξιωματοῦχοι=κρατικοὶ λειτουργοὶ) καὶ τὴν παράθεση γεύματος σ’ ὅλο τὸ Πανεπιστήμιο (Καθηγητὲς καὶ Σπουδαστὲς) ἐκ μέρους τοῦ «Μιλόρδου»-Γκίλφορδ. Ἀπὸ τὸ ἔτος αὐτὸ -1826- εἶχε καθιερωθεῖ καὶ ἡ ἐκφώνηση «πανηγυρικοῦ» ἀπὸ τὸν

ἁρμόδιο καθηγητὴ τῆς Θεολογίας, μία συνήθεια, ποὺ θὰ ἐπανέλθει πάλι στὸν ἑορτασμὸ τῆς ἡμέρας ἀπὸ τὴν πνευματικὴ συνέχεια τοῦ Ἰονικοῦ Πανεπιστημίου, τὸ Ἐθνικὸ καὶ Καποδιστριακὸ Πανεπιστήμιο τῶν Ἀθηνῶν. Ὁ Κωνσταντῖνος Τυπάλδος σὲ γράμμα του πρὸς τὸν ἀδελφό του Νικόλαο γράφει σχετικά: «... Ἐξεφώνησα πρὸς τούτοις ἐπ’ ἄμβωνος καὶ λόγον πανηγυρικὸν εἰς τοὺς τρεῖς τῆς Ἐκκλησίας μεγάλους Ἱεράρχας καὶ Διδασκάλους, Βασίλειον, Γρηγόριον καὶ Χρυσόστομον, λέγω. Φαίνεται, ὡς λέγουν, ὅτι μεγάλως εὐηρέστησε καὶ τὴν Διοίκησιν καὶ τὸ κοινόν, μ’ ὅλον ὅτι καὶ αἱ ὑποθέσεις μου πολλαί, καὶ ὁ καιρὸς στενός». Εἶχε λόγους ὁ Τυπάλδος νὰ μιλεῖ ἔτσι, διότι ἦταν ἡ πρώτη δημόσια ἐμφάνισή του στὴν Κέρκυρα καὶ πανεπιστημιακὴ δραστηριότητά του, ἀφοῦ τὴν ἡμέρα αὐτὴ πῆρε τὸν στέφανο τοῦ Διδάκτορος, πρὶν ἀρχίσει τὶς παραδόσεις του στὴν Ἕδρα τῆς Θεολογίας18. Τόσο ὁ Γ. Ἰακωβάτος στὴν «Ἱστορία» του, ὅσο καὶ τὸ δημοσιογραφικὸ ὄργανο τῆς Ἰονικῆς Κυβερνήσεως, ἡ “Gazzetta degli Stati Uniti delle Isole Jonie” (=G.J.), δὲν μνημονεύουν προηγούμενο ἑορτασμὸ τῆς ἡμέρας, ἐνῶ τὸ Πανεπιστήμιο, ὡς γνωστό, λειτουργοῦσε (προπαρασκευαστικὰ) ἤδη ἀπὸ τὸ Νοέμβριο τοῦ 1823. Τὸ πρῶτο ὅμως ἔτος (1823/4) ἦταν προπαρασκευαστικό, χωρὶς νὰ βρεῖ σ’ αὐτὸ ἡ ζωή τοῦ Πανεπιστημίου τὸν κανονικὸ ρυθμό της. Ἡ ἐπίσημη ἔναρξη ἔγινε στὶς 17/29 Μαΐου 1824. Ἐφ’ ὅσον κατὰ τὴ μαρτυρία τοῦ Γ. Ἰακωβάτου, ποὺ δὲν ἔχουμε λόγο νὰ ἀμφισβητήσουμε τὴν ἐγκυρότητά της, ἡ ἑορτὴ καθιερώθη ἀπὸ τὴ «σύσταση» τῆς Ἀκαδημίας, ἴσως ἑορτάσθηκε τὸ 1825, χωρὶς ὅμως ἰδιαίτερη λαμπρότητα. Τὸν τρίτο χρόνο (1825-26) –κατ’ οὐσίαν δεύτερο- πρέπει γιὰ πρώτη φορά νὰ ἐδόθη ὁ ἰδιαίτερος πανηγυρικὸς τόνος, ποὺ περιγράφει ὁ Ἰακωβάτος, ἀλλὰ καὶ ἡ «Gazzetta Ionia», ἡ ὁποία στὸ φύλλο της ἀριθμ. 424 τῆς 30ῆς Ἰανουαρίου/11 Φεβρουαρίου, σελ. 2, σημειώνει: “Quest΄ oggi è stata solennizzata dalla nostra Università la festa dei suoi Santi Protettori, i tre Gerarchi della Chiesa, S. Basilio, S. Gregorio, e S. Chrisostomo. Nel prossimo Foglio daremo le particolarità di questa sacra funzione”.

Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες ὡς προστάται

Ὑπογραμμίζουμε καὶ ἐδῶ τὸν χαρακτηρισμό, ἀπὸ τὸ Κυβερνητικὸ ὄργανο, τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ὡς «προστατῶν» τῆς Ἀκαδημίας, ποὺ ἀποτελεῖ ἐπιβεβαίωση τῆς ἀξιοπιστίας τοῦ Ἰακωβάτου, ὁ ὁποῖος –σημειωτέον- εἶχε ὑπ’ ὄψη του καὶ τὴν Ἰόνια Ἐφημερίδα, γράφοντας τὴν «Ἱστορία» τῆς Ἀκαδημίας. Πράγματι, στὸ ἀμέσως ἑπόμενο φύλλο τῆς G.I. (ἀριθμ. 425 τῆς 6/18 Φεβρουαρίου1826, σελ. 1-2) περιγράφεται ἐκτενέστερα ἡ Ἑορτή. Στὴν περιγραφὴ αὐτὴ ὀνομάζονται οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι «εἰδικοὶ Προστάται» (speciali protettori) τῆς Ἰονίου Ἀκαδημίας. Δίνουμε στὴ συνέχεια μία περίληψη τοῦ Κειμένου: Στὶς 10.30 π. μ. τῆς 30 Ἰαν./11 Φεβρ. ξεκίνησε ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία ἡ μεγαλοπρεπὴς πομπὴ μὲ τὸν Ἄρχοντα καὶ τοὺς ἀξιωματούχους τῆς Ἀκαδημίας, τοὺς Καθηγητὲς τῶν Σχολῶν, τοὺς Διδασκάλους τῆς Στοιχειώδους Παιδείας καὶ ὅλους τοὺς Μαθητές, ποὺ φοροῦσαν ὅλοι τὶς ἐπίσημες στολὲς τῆς Ἀκαδημίας, καὶ διασχίζοντας τὸ κέντρο τῆς Κερκυραϊκῆς Πόλεως ἔφθασαν στὸ Ναὸ τῆς Ὑπ. Θεοτόκου Σπηλαιώτισσας. Ἐκεῖ ὅλοι πῆραν τὶς προκαθορισμένες θέσεις καὶ μὲ τὴν παρουσία τῶν Πολιτικῶν Ἀρχῶν καὶ λοιπῶν Ἐπισήμων, ἀλλὰ καὶ Λαοῦ, ὁ Μητροπολίτης ἐτέλεσε τὴν Ἱερὴ Ἀκολουθία καὶ ἀκολούθησε δοξολογία ὑπὲρ τῆς Ἀκαδημίας. Ὁ Κ. Τυπάλδος ἐξεφώνησε εἰδικὸ λόγο, ποὺ προκάλεσε γενικὸ θαυμασμὸ γιὰ τὴν παιδεία του. Μετὰ τὸ τέλος τῆς τελετῆς ἡ πομπὴ ἐπέστρεψε στὸ κτήριο τῆς Ἀκαδημίας, ὅπου ἀνακηρύχθηκαν τρεῖς νέοι διδάκτορες τῆς Ἀκαδημίας, ὁ Κ. Τυπάλδος, τῆς Θεολογίας, ὁ Στύλ. Μαράτος, τῆς Ἀνατομίας καὶ ὁ Ἀνδρέας Παπαδόπουλος - Βρετός, Βιβλιοθηκάριος τῆς Ἀκαδημίας. Γιὰ τὴν περίπτωση αὐτὴ μίλησε σχετικὰ ὁ Κ. Ἀσώπιος. Ὅλα δείχνουν, ὅτι ἡ Ἀκαδημία σημειώνει ἀξιοσημείωτη πρόοδο. Ἡ περιγραφὴ αὐτὴ ἐνισχύει τὴν παραπάνω ὑπόθεση, ὅτι γιὰ πρώτη φορά ἑορτάσθηκε τόσο μεγαλό-

Ἀπὸ τὴν G.J. καὶ τὴν «Ἱστορία» τοῦ Ἰακωβάτου μποροῦμε νὰ παρακολουθήσουμε τὴ συνέχεια τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς Μνήμης τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν. Ἡ G.J. μᾶς δίνει μία πληροφορία γιὰ τὸν ἑορτασμὸ καὶ τοῦ ἑπομένου ἔτους (1827), ποὺ παραθέτει καὶ ὁ Γ. Ἰακωβάτος στὸ β΄ μέρος τῆς Ἱστορίας του, ὅπου σημειώνει τὶς πηγὲς του (Documenti). Ἡ περιγραφὴ τῆς Ἑορτῆς ἀπὸ τὴν G.J., εἶναι ἔντονα αἰσθητή, ὑστερεῖ αὐτὴ τὴ φορά ἀπὸ πλευρᾶς δύναμης καὶ ἐνθουσιασμοῦ ἔναντι ἐκείνης τοῦ παρελθόντος ἔτους. Ὁ λόγος δηλώνεται tacite στὸ ἴδιο τὸ κείμενο. Ἔγινε καὶ τὴ χρονιὰ αὐτὴ ἡ πομπὴ διὰ μέσου τῆς Πόλεως τῆς Κερκύρας, δὲν περιγράφεται ὅμως αὐτὴ τὴ φορά, γιατί δὲν ἦταν κάτι τὸ πρωτότυπο πιά, ἀλλ᾽ ἐπανάληψη ἐκείνου, ποὺ εἶχε λάβει χώρα τὸν προηγούμενο χρόνο. Ἀπουσίαζε ἐπίσης ἀπὸ τὸν ἑορτασμὸ ἡ ψυχὴ τῆς Ἀκαδημίας ὁ Γκίλφορδ, καὶ ἔτσι, παρὰ τὴν παρουσία τοῦ Μητροπολίτου Κερκύρας καὶ τῶν Πολιτικῶν Ἀρχῶν, ἦταν ἑπόμενο νὰ μειωθεῖ αἰσθητὰ ἡ λαμπρότητα καὶ τὸ ἐνδιαφέρον τῆς Τελετῆς. Εἶναι ἐνδιαφέρον, ὅμως, ὅτι ἔγινε καὶ πάλι ἡ καθιερωμένη -πιὰ- ὁμιλία ἀπὸ τὸν θεολόγο Καθηγητὴ Κων. Τυπάλδο. Ὁ Γ.Ἰακωβάτος, στηριζόμενος πλὴν ἄλλων καὶ στὴν παροῦσα εἴδηση τῆς G.J., σημειώνει στὴν «Ἱστορία» του19, περιγράφοντας τὸν «τέταρτο χρόνο» τῆς ζωῆς τῆς Ἀκαδημίας (1826-27): «Ἡ ἑορτὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, καθὼς κ’ ἡ ἑορτὴ τοῦ Μιλόρδου, ἐγίνηκε μὲ τὴ συνειθισμένη λαμπρότητα, μὲ τὸν Δεσπότη, μὲ λόγο καὶ μὲ χαραῖς, ἐκτὸς ποὺ ἐμποδίστηκ’ ὁ Ἄρχοντας νὰ πάη, ὡς ἀνήμπορος ἐκείνην τὴν ἡμέρα». Στὴ φράση «μὲ χαραῖς» πρέπει μᾶλλον νὰ περικλείεται τὸ καθιερωμένο «συμπόσιο», ποὺ ὁ Γκίλφορδ δὲν παρέλειψε νὰ παραθέσει καὶ αὐτὴ τὴν χρονιά, τὴν τελευταία του στὴν Ἀκαδημία καὶ σ΄ αὐτὸ τὸν κόσμο. Στὸ ἔτος αὐτὸ –τέταρτο χρόνο τῆς Ἀκαδημίας-σταματοῦν οἱ εἰδήσεις τόσο στὴ G.J., ὅσο καὶ στὴν «Ἱστορία» τοῦ Γ. Ἰακωβάτου γιὰ τὴν ἑορτὴ αὐτή, καὶ μόνο στὰ ἐτήσια Ἑορτολόγια τῆς Ἀκαδημίας σημειώνεται ἡ 30ή Ἰανουαρίου ὡς ἑορτὴ-ἀργία, ἀνάμεσα στὶς ὑπόλοιπες θρησκευτικὲς καὶ πολιτικὲς ἑορτὲς-ἀργίες τοῦ Ἰονίου Κράτους καὶ συνεπῶς καὶ τῆς Παιδείας. Ἡ ἐξήγηση, νομίζουμε, δὲν εἶναι δύσκολο νὰ δοθεῖ.

Ὁ ἑλληνορθόδοξος χαρακτήρ

Στὶς 2 Ὀκτωβρίου 1827 ἀπεβίωσε ὁ Γκίλφορδ στὴν Ἀγγλία. Ὁ θάνατός του ἦταν τὸ γεγονός, ποὺ σφράγισε ἀνεξίτηλα ὅλη τὴ ζωή καὶ πορεία τῆς Ἀκαδημίας, ἡ ὁποία εἶχε καταντήσει στὴν οὐσία προσωποπαγὲς Ἵδρυμα, συνδεόμενο ἀμετάκλητα μὲ τὸ ὄνομά του, ὥστε καὶ σὲ σύγχρονα κείμενα, ἀλλὰ καὶ μέχρι σήμερα, νὰ γίνεται λόγος περὶ «τῆς Ἀκαδημίας τοῦ Γκίλφορδ»20. Οἱ ἐπελθοῦσες οἰκονομικὲς καὶ ἄλλες δυσκολίες, οἱ οὐσιαστικὲς δομικὲς μεταβολὲς στὴ λειτουργία τῶν Σχολῶν καὶ ἡ ἐπικρατοῦσα ἔκτοτε ἀναπόφευκτη ρευστότητα στὴν πορεία τῆς Ἀκαδημίας, ἀλλὰ πρὸ πάντων ἡ ἀνυπολόγιστα αἰσθητὴ ἀπουσία τοῦ Γκίλφορδ – πραγματικοῦ Μαικήνα τῆς Ἀκαδημίας καὶ μόνου ἱκανοῦ, ὡς Ἄγγλου, νὰ βελτιώνει τὶς διαθέσεις τῆς Ἀγγλικῆς Διοικήσεως ἀπέναντι στὸ Ἵδρυμά του- ἔφεραν ἀναγκαστικὰ σημαντικὲς ἐπιπτώσεις καὶ στοὺς πανηγυρισμοὺς τῆς Ἀκαδημίας. Κανεὶς δὲν εἶχε πιά, καὶ μάλιστα ἐκ μέρους τῆς Πολιτείας, τὴ ρομαντικὴ διάθεση τοῦ Γκίλφορδ νὰ ὀργανώνει μεγαλοπρεπεῖς πομπὲς καὶ τελετὲς ἢ νὰ παραθέτει συμπόσια ἐξ ἰδίων, γιὰ μία ἑορτὴ μάλιστα, ποὺ εἶχε καθαρὰ ὀρθόδοξο χαρακτήρα. Ἔτσι ἡ κατάργηση τῆς πανηγυρικῆς πομπῆς Καθηγητῶν καὶ Φοιτητῶν («Φιλολογῶν») μὲ τὶς χαρακτηριστικὲς στολές τους, μέσα ἀπὸ τὸ κέντρο τῆς Πόλεως τῆς Κερκύρας, ποὺ αὐτόματα καθιστοῦσε ὅλο τὸν Κερκυραϊκὸ Λαὸ μέτοχο καὶ συνεργὸ στὸν ἑορτασμό. Περιώρισε τὴ σημασία τῆς ἑορτῆς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, ὅπως καὶ τῶν ἄλλων ἐπισήμων ἑορτῶν (ἡ ἑορτὴ τῶν γενεθλίων τοῦ Μιλόρδου χάθηκε, φυσικά, γιὰ πάντα) καὶ τὶς κατέστησε ἐνδοπανεπιστημιακὴ ὑπόθεση. Γι’ αὐτὸ καὶ σιωπᾶ πιὰ καὶ τὸ δημοσιογραφικὸ ὄργανο τῆς Ἰόνιας Κυβερνήσεως. Θὰ ἦταν, ἀσφαλῶς, παρακινδυνευμένο νὰ συμπεράνουμε, ὅτι ἔπαυσε τελείως ὁ ἐπίσημος χαρακτήρας τῆς ἡμέρας ἢ ὅτι χάθηκε ἡ συνείδηση περὶ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ὡς Προστατῶν τῆς Ἀκαδημίας21. Γεγονὸς εἶναι, ὅτι δὲν ἔχουμε ἐπισημάνει στὴν ἀλληλογραφία τοῦ Κων. Τυπάλδου νύξεις γιὰ ὁμιλίες του κατὰ τὴν ἡμέρα αὐτὴ στὰ ἑπόμενα χρόνια. Ἡ παραπάνω φράση τοῦ Γ. Ἰακωβάτου «ἀπὸ δὲ τὸ φετινὸ χρόνο ἔβανε καὶ λόγους ὁ Τυπάλδος...» ἀφήνει κάπως νὰ νοηθεῖ, ὅτι ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν συνέβαινε αὐτὸ καὶ ὄχι μόνο στὰ δύο πρῶτα χρόνια, δεδομένου ὅτι ὁ Γ. Ἰακωβάτος συμπλήρωσε τὴν «Ἱστορία» του στὶς 11 Μαρτίου 1837. Ἐκεῖνο, ὅμως, ποὺ ἔχει τὴ με-

γαλύτερη σημασία, εἶναι, ὅτι ὁ καθοιονδήποτε τρόπο ἑορτασμὸς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν καὶ Προστατῶν τῆς Ἀκαδημίας δὲν ἀποτελεῖ πιὰ «γεγονὸς» γιὰ τὴν Κερκυραϊκὴ κοινωνία, ὅπως πρῶτα. Ὅ,τι συμπερασματικὰ μετὰ ἀπὸ τὴν παραπάνω σύντομη ἔκθεση θὰ μποροῦσε νὰ ὑπογραμμισθεῖ εἶναι, ὅτι ὁ Κόμης Γκίλφορδ, ὁ Ἄγγλος Εὐγενὴς μὲ τὴν ἑλληνικὴ καρδιά, θέλησε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ νὰ δώσει καθαρὰ ἑλληνορθόδοξο χαρακτήρα στὸ Πανεπιστήμιο, ποὺ ἡ ἀγάπη του ἵδρυσε γιὰ τοὺς Ἕλληνες. Τοῦτο ἀποδεικνύουν, πρὸ πάντων, τρία ἀξιοσημείωτα στοιχεῖα: α) Ἡ σύσταση στὴν Ἀκαδημία καὶ Θεολογικῆς Σχολῆς μὲ πρώτη (βασικὴ) Ἕδρα τὴν Ὀρθόδοξη Δογματική, ὡς τὴν κατ’ ἐξοχὴν Θεολογία. β) Ἡ ἐπιβολή, παρὰ τὶς ἀντιδράσεις, τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας στὴ ζωή τοῦ πρώτου ἑλληνικοῦ Πανεπιστημίου στὰ νεώτερα χρόνια καὶ γ) ἡ ἀνακήρυξη τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ὡς Προστατῶν τοῦ Ἱδρύματος, μὲ τὴν καθιέρωση -ὅσο τουλάχιστο ζοῦσε- τοῦ περίλαμπρου αὐτοῦ ἑορτασμοῦ τῆς Μνήμης τους. Ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι ὡς προστάτη τοῦ Πανεπιστημίου δὲν ἐπέλεξε κάποια ἀρχαία ἑλληνικὴ θεότητα, π.χ. τὴν Ἀθηνᾶ, ἀλλὰ τοὺς κατεξοχὴν Πατέρες καὶ Διδασκάλους τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ συνέζευξαν κατὰ τὸν ἀρτιότερο τρόπο τὸν Χριστιανισμὸ μὲ τὴν ἀναζητοῦσα τὸν Χριστὸ Ἑλληνικότητα. Εἰς τὸ σημεῖο αὐτό, ἡ Ἰόνιος Ἀκαδημία, δημιούργησε μία παράδοση, ποὺ πολὺ ὀρθὰ παρέλαβε καὶ συνέχισε τὸ πρῶτο Πανεπιστήμιο τῆς ἐλευθέρας Ἑλλάδος, τὸ Ὀθώνειο καὶ κατόπιν Ἐθνικὸ καὶ Καποδιστριακὸ Πανεπιστήμιο τῶν Ἀθηνῶν καὶ ποὺ μέχρι σήμερα πιστὰ συνεχίζει καί θέλουμε νά πιστεύουμε, ὅτι ὑπάρχει ἡ βούληση νά συνεχίσει...

Σημειώσεις: *Ἐκτενέστερη μορφὴ αὐτοῦ τοῦ κειμένου βλ. στὸν τόμο «Ἀντίδωρον Πνευματικὸν» πρὸς τιμὴ τοῦ Καθηγ. Γερασίμου Ἰω. Κονιδάρη, Ἀθήνα 1981, σ. 281-311. 1. Κ. Γ. Μπόνη, Ἰωάννου, Μητροπολίτου Εὐχαΐτων, τοῦ Μαυρόποδος, Ὁ Κανὼν εἰς τοὺς Τρεῖς Ἱεράρχας καὶ ἡ δογματικὴ τούτου σημασία, Ἀθῆναι 1967, σ. 3. 2. Δημ. Σ. Μπαλάνου, Διατὶ ἡ Ἑορτὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ἐθεσπίσθη ὡς ἑορτὴ τῆς παιδείας, Ἀθῆναι 1948, σ. 3. 3. Γιὰ τὸ Ἵδρυμα βλ. G. P. Henderson, Ἡ Ἰόνιος Ἀκαδημία (μεταφρ. Φ.Κ. Βώρου),Κέρκυρα 1980 (βιβλιογρ. 147-149). Ἐκτενὴς παρουσίαση καὶ βιβλιοκρισία Γ.Δ. Μεταλληνοῦ, στὸ περιοδ. «Παρνασσός», τ. ΚΓ΄ (1981) σ. 321-375. 4. Π. χ. ὁ G.P. Henderson, ὅπ. π. 5. Π. χ. ὁ Γεράσιμος καὶ ἡ Βάσω Σαλβάνου, Ἡ Ἰόνιος Ἀκαδημία.Ὁ Ἱδρυτὴς αὐτῆς κόμις Γύλφορδ. Οἱ καθηγηταὶ καὶ σπουδασταὶ αὐτῆς. Ἀθῆναι 1949, ἀνάτ. ἀπὸ τὴν «Ἑλληνικὴ Δημιουργία»-ἔκδ. Σπ. Μελᾶ, (πανηγυρικὸ) τεῦχος 31/15 Μαΐου 1949, σελ. 763-814. 6. Βλ. στὸ «Δελτίον τῆς Ἀναγνωστικῆς Ἑταιρείας Κερκύρας», ἄρ. 15 (1978) σ. 133-182 (βλ. σ. 181). Ἀνανεωμένη ἔκδοση στὴν Ἐπιστ. Ἐπετ. τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Παν/μίου Ἀθηνῶν, τ. ΛΣΤ΄(2001) σ. 371-442. 7. Κ1, 159 (=Ἀρχεῖο Κων. Τυπάλδου, φάκελος 1, ἄρ. 159. 8. Ὑπολογίζουμε καὶ τὸ «προπαρασκευαστικὸ» ἔτος 1823/24. Βλ. G. P. Henderson, ὅπ. π., σελ. 32 ἑ. 9. Βλ. «Ἑλληνικὴ Δημιουργία», ὅπ. π., σ. 738. Πρβλ. σ. 737, σημ. 44. 10. «Ἑλληνικὴ Δημιουργία», ὅπ. π., σ. 738. Καὶ στοὺς «κανονισμοὺς διὰ τὰς Σπουδάς τοῦ Ἰονικοῦ Πανεπιστημίου, Κέρκυρα 1837», ἄρθρο 10, σημειώνεται: «Τὰ μαθήματα τοῦ Πανεπιστημίου ἀρχίζουν ἀπὸ τὴν 1ην Ὀκτωβρίου Ε.Ν., καὶ ἂν τυχὸν ἦναι Κυριακή, τὴν ἀκόλουθον ἡμέραν, καὶ διαρκοῦν ὡς ὅλον τὸν μήνα Ἰούνιον Ε.Ν. Τακτικῶς τὸ Πανεπιστήμιον εἶναι ἀνοικτὸν ὅλας τὰς ἡμέρας τῆς ἑβδομάδος ἐκτός τῆς Κυριακῆς καὶ τῶν ἑορτῶν, τῶν σημειωμένων εἰς τὸ Σχολαστικὸν Ἡμερολόγιον, τὸ ὁποῖον καὶ αὐτὸ θὰ εἶναι πάντοτε κολλημένον εἰς τὰς θύρας τοῦ Πανεπιστημίου. Πᾶσα ἔκτακτος διακοπή, ἥτις, ἐξαιτίας δημοσίου ἑορτασμοῦ τῆς Κυβερνήσεως, ἢ διὰ καμμίαν ἄλλην παρομοίαν περίστασιν ἤθελε λάβει χώραν, θὰ γνωστοποιεῖται ἐν καιρῷ τῷ δέοντι, τουλάχιστον τὴν προλαβοῦσαν ἡμέραν, ἐπιμελείᾳ τοῦ Ἐφόρου». 11. Γεώργιος ΤυπάλδοςἸακωβάτος, Ἱστορία τῆς Ἰόνιας Ἀκαδημίας, Ἔκδοση – Εἰσαγωγὴ – Σχόλια, Σπύρος Ι. Ἀσδραχᾶς, Ἀθήνα 1982. 12. Ἔζησε 1813-1882. Βασικὴ γιὰ τὸ πρόσωπό του παραμένει καὶ σήμερα ἡ βιογραφία του, γραμμένη ἀπὸ τὸν Ἠλία Τσιτσέλη, στὸ ἔργο του «Κεφαλληνιακά Σύμμικτα», τ. Α΄, ἐν Ἀθήναις 1904, σ. 649-669. Βλ. π. Γ.Δ. Μεταλληνοῦ, Πολιτικὴ καὶ Θεολογία. Ἰδεολογία καὶ Πράξη τοῦ Ριζοσπάστη Πολιτικοῦ Γεωργίου ΤυπάλδουἸακωβάτου (1813-1882), Κατερίνη 1990. 13. = Ἐξετάσεων. 14. =Πανεπιστημιακὸ ἔτος 1825/26. 15. Σπ. Ἀσδραχᾶ, ὅπ.π., σ. 50/51. 16. Βλ. π. Γ.Δ. Μεταλληνοῦ, Ὁ κόμης Φρειδερίκος- Δημήτριος Γκίλφορδ καὶ ἡ ἰδεολογικὴ θεμελίωση τῶν Θεολογικῶν Σπουδῶν τῆς Ἰονίου Ἀκαδημίας, Ἀθήνα 1986. 17. Τὸ «Ἱεροσπουδαστήριον» τῆς Κερκύρας, ποὺ θὰ ἱδρυθεῖ τὸ 1828 (βλ. γι’ αὐτό: Τὸ Ἱεροσπουδαστήριον Κερκύρας, ὑπὸ Σπ. Ἀβούρη στὸ περιοδικὸ «Ἀναμόρφωση» 33[1957], σ. 142-144, θὰ πάρει γιὰ προστάτη τὸν ἅγιο Γεώργιο, ποὺ τὸν τιμοῦσε καὶ τὸ ἀγγλικὸ στοιχεῖο τῆς Ἑπτανήσου. 18. π. Γ.Δ. Μεταλληνοῦ, Οἱ Σπουδὲς ... , ὅπ. π., σ. 427. Ἡ πανηγυρικὴ ὁμιλία τοῦ Τυπάλδου ἔχει ἐκδοθεῖ: Βλ. στὸν Τόμο «Ἀντίδωρον Πνευματικόν», ὅπ. π., σ. 297-311. 19. Σπ. Ἀσδραχᾶ, ὅπ. π., σ. 57. 20. Βλ. G. P. Henderson, Ἡ Ἰόνιος Ἀκαδημία, ὅπ. π., σ. 68 ἑπ. 21. Στὸ «Πρόγραμμα διακοπῶν διὰ τὸ Ἀκαδημαϊκὸν Γυμνάσιον καὶ διὰ τὴν Σχολὴν τῆς Φιλοσοφίας καὶ τῶν Γραμμάτων» τοῦ ἔτους 1844 (βλ. G. J. 6/1844, σ. 5) στὶς «ἑορτάσιμες ἡμέρες» οὔτε κἄν συμπεριλαμβάνεται ἡ ἑορτὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, μολονότι εἶχε ἀρχίσει νὰ ἑορτάζεται στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν!

ΣΕΒ. ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ: ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΙΚΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΟΛΩΝ

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου εἰς ἀνάλυσίν του διὰ τὸ πρωτεῖον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καὶ ἐὰν αὐτὸ εἶναι πρωτεῖον τιμῆς ὡς ἀπεφάσισεν ἡ Ρωσικὴ Ἱερὰ Σύνοδος ἢ εἶναι πρωτεῖον ἐξουσίας ὡς ὑποστηρίζουν οἱ Φαναριῶται Ἐπίσκοποι καὶ Θεολόγοι, γράφει τὰ ἀκόλουθα ὅπως ἐδημοσιεύθησαν εἰς τὸν ἱστότοπον dogma.gr: Αἱ Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι

Κατὰ καιρούς, ὅπως καὶ στὶς ἡμέρες μας, ἀναφύεται τὸ θέμα τῶν πρεσβείων τιμῆς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τοῦ λεγομένου Πρωτείου, ποὺ δὲν εἶναι ἁπλῶς μία τιμὴ εὐγένειας, ἀλλὰ ἔχει συγκεκριμένες κανονικὲς ἁρμοδιότητες. Εἶναι γνωστὸν ὅτι τὰ πρεσβεῖα τιμῆς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔχουν κατοχυρωθῆ ἀπὸ τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Ἡ Β' Οἰκουμενικὴ Σύνοδος μὲ τὸν Γ' Κανόνα της ἀποφαίνεται: «Τὸν μὲντοι Κωνσταντινουπόλεως Ἐπίσκοπον ἔχειν τὰ πρεσβεῖα τῆς τιμῆς μετὰ τὸν τῆς Ρώμης ἐπίσκοπον, διὰ τὸ εἶναι αὐτὴν νέαν Ρώμην». Ἡ Δ' Οἰκουμενικὴ Σύνοδος μὲ τὸν ΚΗ' Κανόνα της ἀποφαίνεται: «τὰ ἴσα πρεσβεῖα ἀπένειμαν [οἱ Πατέρες] τῷ τῆς Νέας Ρώμης ἁγιωτάτῳ θρόνῳ». Καὶ ἡ ΣΤ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ἡ λεγόμενη Πενθέκτη, μὲ τὸν ΛΣΤ' Κανόνα της διαγορεύει: «Ἀνανεούμενοι τὰ παρὰ τῶν ἑκατὸν πεντήκοντα ἁγίων Πατέρων, τῶν ἐν τῇ θεοφυλάκτῳ ταύτῃ καὶ βασιλίδι πόλει συνελθόντων, καὶ τῶν ἑξακοσίων τριάκοντα, τῶν ἐν Χαλκηδόνι συναθροισθέντων νομοθετηθέντα, ὁρίζομεν, ὥστε τὸν Κωνσταντινουπόλεως θρόνον τῶν ἴσων ἀπολαύειν πρεσβείων τοῦ τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης θρόνου, καὶ ἐν τοῖς ἐκκλησιαστικοῖς, ὡς ἐκεῖνον, μεγαλύνεσθαι πράγμασι». Μελετώντας κανεὶς προσεκτικὰ τὰ ἀποσπάσματα αὐτά, ὅπως καὶ ὅλο τὸ γράμμα καὶ τὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν αὐτῶν Κανόνων, παρατηρεῖ ὅτι ἡ Β' Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἀναβιβάζει τὸν Ἐπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως «μετὰ» τὸν θρόνο τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης, ποὺ τότε ἀνῆκε στὸ σύστημα τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ἐπίσης παρατηρεῖ ὅτι ἡ Δ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος καὶ στὴν συνέχεια ἡ ΣΤ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἀπονέμουν στὸν θρόνο τῆς Νέας Ρώμης «τὰ ἴσα» πρεσβεῖα μὲ τὸν θρόνο τῆς Παλαιᾶς Ρώμης. Ὅταν ὅμως ὁ Πάπας τῆς Παλαιᾶς Ρώμης ἀποκόπηκε, τὸ 1009, ἀπὸ τὸ σύστημα τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, τότε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Νέας Ρώμης καὶ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης δὲν ἔχει «ἴσον» στὸ σύστημα τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἀλλὰ ὅλοι οἱ προκαθήμενοι τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν τίθενται «μετὰ» ἀπὸ αὐτόν. Τὰ πρεσβεῖα αὐτὰ τιμῆς δὲν εἶναι ἁπλῶς προβάδισμα, ἀλλὰ ἔχουν κανονικὲς ἁρμοδιότητες, μεταξὺ τῶν ὁποίων εἶναι ἡ χορήγηση τῆς αὐτοκεφαλίας ἢ ὁ περιορισμὸς τῶν προνομίων ἢ ἀκόμη καὶ οὐσιαστικὲς παρεμβάσεις καὶ ἀνάκλησή τους. Εἶναι χαρακτηριστικὲς οἱ περιπτώσεις τῶν τελευταίων Πατριαρχείων, τῶν ὁποίων ἡ Πατριαρχικὴ ἀξία δόθηκε ἀπὸ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη καὶ ἡ ἀνακήρυξή τους θὰ γίνη, ὅπως λέγεται στὰ κείμενα τῶν Τόμων, «ἐν Οἰκουμενικῇ ἢ καὶ μεγάλῃ ἄλλῃ Συνόδῳ ἐν πρώτῃ εὐκαιρίᾳ συνερχομένη», ποὺ ἀκόμη δὲν ἔγινε. Γι' αὐτὸ ἔχει ὑποστηριχθῆ ὅτι ἡ διαδικασία ἀνυψώσεως αὐτῶν τῶν Ἐκκλησιῶν μὲ αὐστηρὰ κανονικὴ- νομικὴ ἄποψη δὲν ἔχει ἀκόμη ὁλοκληρωθῆ (καθηγητὴς Σπύρος Τρωϊάνος).

Ἐπιστημονικαὶ ἐργασίαι

Στὴν συνέχεια θὰ παρουσιάσω τέσσερεις ἐπιστημονικὲς ἐργασίες ἰσαρίθμων ἐρευνητῶν ποὺ ἀναφέρονται στὸ περιεχόμενο καὶ τὴν κανονικὴ ἀξία τοῦ Πρωτείου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τὸ ὁποῖο διαφέρει σαφέστατα ἀπὸ τὸ πρωτεῖο ποὺ προβάλλει ὁ Πάπας τῆς Ρώμης καὶ δὲν μπορεῖ νὰ γίνη σύγχυση μεταξὺ τῶν δύο αὐτῶν πραγματικοτήτων. Τὸ πρῶτο εἶναι τὸ ἔργο τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Σάρδεων Μαξίμου μὲ τίτλο: «Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ». Ὁ Μητροπολίτης Σάρδεων Μάξιμος, χρησιμοποιώντας ἐνδελεχῶς τὶς πηγὲς καὶ κατάλληλα ἐπιστημονικὰ βοηθήματα ἀναλύει διεξοδικά, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, καὶ τὸ πῶς ὀργανώθηκε ἡ ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση ἀπὸ τὴν ἐμφάνιση τοῦ Χριστιανισμοῦ μὲ τὴν ἀνάδειξη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Δηλαδὴ στὴν οὐσία μελετᾶ πῶς διαμορφώθηκαν τόσο τὸ Μητροπολιτικὸ ὅσο καὶ τὸ Πατριαρχικὸ σύστημα διοικήσεως. Ἀπὸ τὶς πηγὲς καὶ ἀπὸ τὴν ὅλη παράδοση τῆς Ἐκκλησίας φαίνεται ὅτι κατ᾽ ἀρχὰς κάθε Τοπικὴ Ἐκκλησία εἶχε τὴν συνείδηση τῆς πληρότητάς της, ἀφοῦ ὁ Ἐπίσκοπος ποὺ ποίμαινε τὴν κάθε Τοπικὴ Ἐκκλησία εἶχε τὴν συνείδηση ὅτι ἦταν «εἰς τύπον καὶ τόπον» τοῦ Χριστοῦ. Ὅμως αὐτὴ ἡ συνείδηση δὲν ὁδηγοῦσε στὴν ἀπομόνωση ἀπὸ τὴν κοινὴ ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν «διότι ἡ πληρότης δὲν εἶναι τὸ ἴδιον ἀπόκτημα, ἀλλὰ κατὰ χάριν δωρεὰ τοῦ Θεοῦ πρὸς πάσας τὰς τοπικάς Ἐκκλησίας».

Ἀποστολικαὶ Ἐκκλησίαι

Ἀπὸ τὴν ἀρχαία Ἐκκλησία φαίνεται ὅτι δόθηκε ἰδιαίτερη σημα-

σία στὶς ἀποστολικὲς Ἐκκλησίες, δηλαδὴ σὲ Ἐκκλησίες ποὺ ἱδρύθηκαν κατ᾽ εὐθεῖαν ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους καὶ ἑπομένως ἡ διαδοχὴ τῶν συγκεκριμένων Ἐπισκόπων συνδεόταν μὲ μία ἀποστολικὴ μορφή. Ὅπως σημειώνει ὁ Μητροπολίτης, εἶναι «εὐνόητον ὅτι ἡ μαρτυρία τῶν ἀμέσως συνδεομένων πρὸς τὴν ἀποστολικὴν ἐποχὴν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ἐθεωρεῖτο ἀξιοπιστοτέρα τῆς μαρτυρίας τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, αἵτινες εἶχον ἔμμεσον ἀναφορὰν πρὸς τὴν ἀποστολικὴν ἐποχὴν διὰ τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας». Ὁπότε, μία ἀποστολικὴ Ἐκκλησία εἶχε προνομιοῦχο θέση στὴν πιστότητα τῆς μαρτυρίας πρὸς τὴν ἀποστολικὴ παράδοση. Ἔτσι διαμορφώθηκε ἕνα «σύστημα» «μητέρων» καὶ «θυγατέρων» Ἐκκλησιῶν καὶ ὑπῆρχε μία ἑνότητα μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν, ποὺ ἦταν ἑνότητα πνευματική, ἤτοι ἑνότητα πίστεως καὶ ἀγάπης. Μέσα ἀπὸ τὶς προϋποθέσεις αὐτὲς κατὰ τὴν διάρκεια τῶν τεσσάρων πρώτων αἰώνων δημιουργήθηκε ἡ ἀνάγκη τῆς συγκροτήσεως συνόδων μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν, γιὰ νὰ ἐκφράζεται ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ὀργανικῶς. Ἔτσι οἱ Τοπικὲς Ἐκκλησίες συνήρχοντο σὲ ἐπαρχιακὲς Συνόδους καὶ ὁ ἐπικεφαλῆς κάθε ἐπαρχίας ἦταν ὁ Ἐπίσκοπος τῆς πολιτικῆς Μητροπόλεως, προήδρευε στὶς Συνόδους αὐτὲς καὶ ἐρχόταν σὲ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς Ἐπισκόπους τῶν ἄλλων Μητροπόλεων. Εἶναι φανερὸν ὅτι μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου, γιὰ νὰ διατηρῆται ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, προσελήφθη τὸ πολιτικὸ σύστημα διαιρέσεως τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας. Ἔτσι δημιουργήθηκε τὸ Μητροπολιτικὸ σύστημα μὲ «Πρῶτον» τὸν Μητροπολίτη καὶ ἀπὸ τὸν Γ' αἰώνα ἄρχισε νὰ διαμορφώνεται καὶ τὸ ἀξίωμα τοῦ Ἐξάρχου, ποὺ ἀναπτύχθηκε περισσότερο τὸν Δ' αἰώνα καὶ ἀπετέλεσε τὴν προϋπόθεση γιὰ τὴν ἐμφάνιση κατὰ τὸν Ε' αἰώνα «μιᾶς νέας διακριτικῆς διοικητικῆς βαθμίδος, τῆς τοῦ Πατριάρχου».

Τὰ συμπεράσματα τοῦ Μητροπολίτου

Ἑπομένως, ἐνῶ στὴν μεταποστολικὴ περίοδο ἀπαραίτητο στοιχεῖο γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν Ἐκκλησιῶν ἦταν «ἡ χρονικὴ ἢ ἱστορικὴ σύμπτωσις τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν πρὸς τὸ παρελθόν, καὶ ἴδια πρὸς τὴν πρώτην ἐκκλησίαν τῶν ἀποστόλων», στὴν συνέχεια ὅμως ἀπαραίτητη προϋπόθεση τῆς ἑνότητος θεωρήθηκε «καὶ ἡ τοπικὴ ἢ γεωγραφικὴ διακρίβωσις τῆς ταυτότητος τῶν ἐκκλησιῶν ἐν τῇ αὐτῇ πίστει καὶ ζωῇ ἐν “Ἰησοῦ Χριστοῦ γνώμῃ”». Καὶ μὲ αὐτὴν τὴν ἔννοια τονίσθηκε ὁ συνοδικὸς θεσμός. Τὸ συμπέραμα τοῦ Μητροπολίτου Σάρδεων εἶναι σημαντικό: «Κατὰ ταῦτα, ἂν καὶ πάντες οἱ ἐπίσκοποι, κατὰ τὴν θείαν αὐτῶν σύστασιν, εἶναι ἴσοι, ἐν τῷ αὐτῷ μέτρῳ ἀπολαύοντες τῆς δωρεᾶς τῆς ἐπισκοπικῆς χάριτος, μετέχουν δὲ τῆς αὐτῆς ἀδιασπάστου ἀποστολικῆς διαδοχῆς, ἀλλ᾽ ὅμως κατὰ τὸ κανονικὸν σύστημα τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως δὲν εἶναι ἰσότιμοι, λαμβάνοντες διαφόρους ὀνομασίας καὶ διάφορα δικαιώματα, κατὰ τὸ μέτρον τῆς ἀναπτύξεως τῆς ἱστορικὸ- ἐκκλησιαστικῆς αὐτῶν θέσεως, βάσει τῆς ὁποίας ἀναφαίνονται οἱ μὲν ὡς πρεσβύτεροι καὶ μετὰ μείζονος ἐπιρροῆς ἐπὶ τῶν δέ, ἀπολαύοντες ἰδιαιτέρων προνομίων καὶ προϊστάμενοι ἐν τῇ προωθήσει τῶν γενικοτέρου χαρακτῆρος ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων. Ἡ παράδοσις τῆς ἐκκλησίας κατωχύρωσε τὴν πρᾶξιν ταύτην τῆς “ἱεραρχήσεως τῆς τιμῆς”, ἥτις οὐδὲν ἕτερον εἶναι εἰ μὴ τὰ ἄλλως λεγόμενα “πρεσβεῖα τιμῆς”, ἡ δὲ ἄρνησις τῆς πραγματικότητος ταύτης, ἐν ὀνόματι τῆς κακῶς νοουμένης “ἰσοτιμίας”, εἶναι ὑποβολιμαία ἀντικατάστασις τῆς γνησίας καθολικότητος διὰ τινος ἀμφιβόλου δημοκρατικότητος ἰσότητος».

Αἱ δύο ἐξουσίαι

Τὸ δεύτερο σημαντικὸ κείμενο τὸ ὁποῖο θὰ μᾶς βοηθήση νὰ δοῦμε τὸ πῶς διαμορφώθηκε τὸ σύστημα τῆς διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας μὲ ἐξέχουσα μορφὴ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη, ὁ ὁποῖος δὲν εἶχε ἁπλῶς ἕνα συντονιστικὸ ρόλο, ἀλλὰ καὶ πρωταγωνιστικὸ στὴν ὅλη συγκρότηση τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι τὸ κείμενο τῆς Ἑλένης Γλύκατζη - Ἀρβελὲρ μὲ τίτλο «Ὀρθοδοξία καὶ Βυζάντιο (330-1461)». Θὰ ἐντοπισθοῦν μερικὰ χαρακτηριστικὰ σημεῖα ἀπὸ τὴν μελέτη αὐτή. Ἡ κ. Ἀρβελὲρ μελετᾶ τὸ πῶς λειτουργοῦσαν οἱ δύο ἐξουσίες, ἤτοι τοῦ Αὐτοκράτορος καὶ τοῦ Πατριάρχου, στὴν ἐκχριστιανισμένη Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία. Ὅπως ὑπογραμμίζει, οἱ δύο αὐτὲς ἐξουσίες τοῦ Αὐτοκράτορος καὶ τοῦ Πατριάρχου λειτουργοῦσαν παράλληλα καὶ ἡ μία δὲν εἰσερχόταν στὴν δικαιοδοσία τῆς ἄλλης. «Ὁ χῶρος καὶ ὁ τρόπος δράσης, τόσο τοῦ αὐτοκράτορα ὅσο καὶ τοῦ πατριάρχη στὴν ἀναμεταξύ τους σχέση ἦταν θεσμικὰ καθωρισμένες: στὸν αὐτοκράτορα ἡ σωτηρία τῶν σωμάτων, στὸν πατριάρχη ἡ μέριμνα τῶν ψυχῶν. Ἡ ἐνθρόνιση τοῦ αὐτοκράτορα εὐλογεῖται ὑποχρεωτικὰ ἀπὸ τὸν πατριάρχη καὶ ἡ ἐκλογὴ τοῦ πατριάρχη συνάδει μὲ τὴ θέληση τοῦ αὐτοκράτορα». Ἔτσι, λοιπόν, «ἡ παράλληλη

ἐξουσία καὶ ἡ ἁρμονικὴ σύμπραξη τῶν δύο αὐτῶν ἀρχῶν, τοῦ αὐτοκράτορα καὶ τοῦ πατριάρχη, χαρακτηρίζει ὅλη τὴ ζωή τῆς ὀρθόδοξης αὐτοκρατορίας καὶ Ἐκκλησίας κατὰ τὴν βυζαντινὴ ἱστορικὴ πραγματικότητα, παρὰ τὶς κάποιες ἐξαιρέσεις καὶ ἀποκλίσεις». Ἔπειτα, ἐκεῖνο ποὺ ἔχει ἰδιαίτερη σημασία εἶναι ὅτι στὴν Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία λειτουργοῦσαν ὄχι μόνον οἱ δύο αὐτὲς παράλληλες ἐξουσίες, ἤτοι τοῦ Αὐτοκράτορα καὶ τοῦ Πατριάρχου, ἀλλὰ καὶ δύο παράλληλες ἱεραρχίες, ἤτοι τοῦ Κράτους καὶ τῆς Ἐκκλησίας «ποὺ διαπνέουν καὶ στηρίζουν τὴ βυζαντινὴ κοινωνία: ἡ πρώτη, ἡ κοσμικὴ ἱεραρχία (λαϊκὴ πολιτικὴ καὶ στρατιωτικὴ) ἀπορρέει ἀπὸ τὴν αὐτοκρατορικὴ ἐξουσία, ἡ δεύτερη, ἡ πνευματική, καταλήγει στὸν πατριάρχη». Σημειώνει δὲ πολὺ χαρακτηριστικὰ ἡ συγγραφεύς: «Τελείως βέβαια σχηματικά, θὰ μπορούσαμε νὰ ἰσχυριστοῦμε ὅτι στὸν παραλληλισμὸ μεταξὺ κρατικῆς μηχανῆς καὶ ἐκκλησιαστικῆς ὀργάνωσης ὁ πατριάρχης ἀντιστοιχεῖ στὸν αὐτοκράτορα, οἱ ἀρχιεπίσκοποι στοὺς ἄρχοντες τῶν αὐτόνομων ἐπαρχιῶν ποὺ ἀναφέρονται κατ᾽ εὐθεῖαν στὸν αὐτοκράτορα, οἱ μητροπολίτες ἀντιστοιχοῦν στοὺς στρατηγοὺς τῶν θεμάτων (τῶν ἐπαρχιακῶν διοικήσεων), ἐνῶ οἱ ἐπίσκοποι στοὺς τουρμάρχες καὶ οἱ πρωτοπαπάδες τῶν ἐνοριῶν στοὺς κόμητες τῶν βάνδων. Ὁ παραλληλισμὸς αὐτὸς ὑπογραμμίζει τὴ διττὴ ἱεραρχία, τὴν κοσμικὴ καὶ τὴν ἐκκλησιαστική, τοὺς δύο στυλοβάτες τῆς βυζαντινῆς κοινωνίας. Συμβουλευτικὸς ὁ ρόλος τοῦ πατριάρχη στὰ κοσμικά, διαιτητικὸς ὁ ρόλος τοῦ αὐτοκράτορα στὰ θεολογικὰ πράγματα».

Ἡ Νέα Ἱερουσαλὴμ

Ἐπίσης, ἕνα ἄλλο σημεῖο τὸ ὁποῖο τονίζεται εἶναι ὅτι, ὅποια σχέση εἶχε ὁ Αὐτοκράτορας στὴν πολιτικὴ διοίκηση ὅλης τῆς αὐτοκρατορίας, τέτοια σχέση εἶχε καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης στὴν πνευματικὴ ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, ἀκόμη δὲ καὶ τῶν ἄλλων Πατριαρχείων. Ἄλλωστε, «ἡ Κωνσταντινούπολη δὲν εἶναι μόνον Νέα Ρώμη, εἶναι συγχρόνως καὶ Νέα Ἱερουσαλήμ, ἡ ἕδρα τοῦ πατριάρχη ποὺ στὴ δικαιοδοσία του ἀνῆκαν τὰ ἐδάφη τῆς πρώτης παγκόσμιας χριστιανικῆς αὐτοκρατορίας». Βεβαίως, ἡ θέση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἐνισχύθηκε πολὺ περισσότερο στὸν ἀγώνα τῆς ἀντιμετωπίσεως τῶν αἱρέσεων ποὺ ἐμφανίσθηκαν στὴν Ἐκκλησία. Ὅπως σημειώνει ἡ συγγραφεύς, ὁ ἀρειανισμὸς ἐμφανίσθηκε στὴν Ἀλεξάνδρεια, ὁ μονοφυσιτισμὸς ἐμφανίσθηκε πάλι στὴν Ἀνατολὴ καὶ ὑποστηρίχθηκε ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια. Γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση αὐτῶν τῶν αἱρέσεων ἔπαιξε πρωταγωνιστικὸ ρόλο τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο στὴν περιφέρεια τοῦ ὁποίου συγκροτήθηκαν οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι. Ἑπομένως, «ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως στὴ διατύπωση τοῦ δόγματος» ὑπῆρξε καθοριστικός, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο συνετέλεσε καὶ στὴν ἐξύψωση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Σημειώνει πολὺ χαρακτηριστικά: «μὲ τὴν συμπαράσταση τοῦ αὐτοκράτορα καὶ τοῦ κράτους, ἡ κωνσταντινουπολιτικὴ Ἐκκλησία καταπολέμησε τὰ πολλαπλὰ αἱρετικὰ κινήματα καὶ ἔμεινε πιστὴ στὸ πνεῦμα καὶ στὸ γράμμα τοῦ δόγματος, στὴν ὀρθὴ πίστη, στὴν Ὀρθοδοξία δηλαδή, ποὺ ἡ ἴδια εἶχε μεθοδικά, ὑπομονετικὰ καὶ ἐπὶ αἰῶνες κεντήσει καὶ ἐπεξεργαστεῖ στοὺς κόλπους της». Φαίνεται, λοιπόν, πολὺ καθαρὰ ἀπὸ τὴν ἀνάλυση αὐτὴ ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν τὸ πῶς διαμορφώθηκε τὸ σύστημα διοικήσεως τῶν Ἐκκλησιῶν, ἀφ᾽ ἑτέρου δὲ τὸ πῶς ἐκφράσθηκε καὶ βιώθηκε στὴν πράξη τὸ Πρωτεῖο τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, τὸ ὁποῖο δὲν ἦταν ἁπλῶς πρωτεῖο τιμῆς, ἀλλὰ πρωτεῖο διακονίας, πρωτοβουλίας, συντονισμοῦ τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν, ἀλλὰ καὶ διαφυλάξεως τῆς ἀποκαλυπτικῆς ἀλήθειας. Δὲν εἶναι ἁπλῶς πρωτεῖο ποὺ εἶναι συνάρτηση τοῦ τρόπου διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ ὁποῖο προσέλαβε ἀπὸ τὴν πολιτικὴ διοίκηση τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, ἀλλὰ εἶναι καὶ πρωτεῖο ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὸν ἀγώνα γιὰ τὴν διαφύλαξη τοῦ ὀρθοδόξου δόγματος καὶ τὴν ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀπὸ τὴν ἅλωσιν ἕως σήμερον

Τὸ τρίτο σημαντικὸ κείμενο, τὸ ὁποῖο ἐξετάζει τὴν πρωταγωνιστικὴ παρουσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀπὸ τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως μέχρι σήμερα, εἶναι τοῦ καθηγητοῦ Βλασίου Φειδᾶ, ὁ ὁποῖος σημειώνει ὅτι «αὐθεντικὸς ἐκφραστὴς καὶ ἀξιόπιστος ἐγγυητὴς τῆς συνέχειας τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως ὑπῆρξε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, τὸ ὁποῖο ὡς ἡ μητέρα Ἐκκλησία ἀσκοῦσε τὴν προβλεπόμενη ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς κανόνες πνευματικὴ ἐποπτεία στοὺς ὑπαγόμενους ὑπὸ τὴν ἐκκλησιαστική του δικαιοδοσία ὀρθοδόξους λαούς». Αὐτὸ συνέβη κυρίως κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας. Εἶναι γνωστὸν ὅτι μετὰ τὴν κατάληψη τοῦ Ρωμαϊκοῦ Κράτους καὶ τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανούς, ὁ Μωάμεθ Β' ὁ Πορθητὴς ἔδωσε προνόμια στὸ

24 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014

ΕΧΕΙ ΩΣ ΣΤΟΧΟΝ ΤΗΝ ΔΙΑΦΥΛΑΞΙΝ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ Ὀρθόδοξο Μιλιὲτ (ἔθνος) καὶ ἀνέθεσε στὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη ἀνάλογες δικαιοδοσίες. Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ἐπειδὴ εὑρισκόταν στὴν ἕδρα τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας καὶ εἶχε ἐπικοινωνία μὲ τὸν Σουλτάνο, ἦταν φυσικὸ νὰ ἀναλαμβάνη πρωτοβουλίες γιὰ τὴν εὔρυθμη λειτουργία ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Εἶναι σημαντικὰ ὅσα σημειώνει ὁ καθηγητὴς Βλάσιος Φειδᾶς γιὰ τὸ θέμα αὐτό: «Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο παρέμεινε καὶ κατὰ τὴ μεταβυζαντινὴ περίοδο ὁ βασικὸς θεσμικὸς ἄξονας τῆς διοικητικῆς ὀργανώσεως τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησίας, ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν γιατί ἦταν ὁ πρῶτος θρόνος τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησίας, ἀφ᾽ ἑτέρου δὲ γιατί διέθετε μία εὐρύτατη διοικητικὴ δικαιοδοσία, ἡ ὁποία κατὰ τὴν ἐποχὴ τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως (1453) ἐκτεινόταν ἀπὸ τὴ Μεσόγειο μέχρι τὴ Βαλτικὴ θάλασσα καὶ ἀπὸ τὴν κεντρικὴ Εὐρώπη μέχρι τὸν Βόλγα. Ἡ μετὰ τὸν 7ο αἰ. παρακμὴ τῶν Πατριαρχείων τῆς Ἀνατολῆς (Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας, Ἱεροσολύμων) καὶ τὸ μέγα Σχίσμα τῶν Ἐκκλησιῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως (1054) διηύρυναν τὴν ἀποστολὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου γιὰ τὴν εὔρυθμη λειτουργία καὶ τὴ συνεχῆ ἀνάπτυξη τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησίας. Ἡ προσάρτηση τῆς Συρίας, τῆς Παλαιστίνης καὶ τῆς Αἰγύπτου στὸ τουρκικὸ κράτος ἀπὸ τὸν σουλτάνο Σελὴμ Α' (1512-1520) διευκόλυνε τὸν συντονισμὸ τῶν πρεσβυγενῶν Πατριαρχείων τῆς Ἀνατολῆς μὲ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, τὸ ὁποῖο ἦταν ὁ ἐπίσημος ἐκπρόσωπος ὅλων τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν τοῦ τουρκικοῦ κράτους.

Τὸ εἰδικόν βάρος τοῦ Οἰκουμενικοῦ κατὰ τὴν περίοδον τῆς Τουρκοκρατίας

Συνεπῶς, κατὰ τὴν περίοδο τῆς τουρκοκρατίας ὁ οἰκουμενικὸς πατριάρχης ἐπωμίσθηκε, σὲ ἐξαιρετικὰ κρίσιμους καιροὺς καὶ ὑπὸ ἰδιαίτερα ἀντίξοες συνθῆκες, τὴν κύρια εὐθύνη γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς πνευματικῆς συνοχῆς ὅλων τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν. Ἡ ἀποστολὴ αὐτὴ ὑποστηρίχθηκε μὲ συνέπεια καὶ συνέχεια ἀπὸ τὰ πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα τῆς Ἀνατολῆς, ἐνῶ ἐνισχύθηκε σημαντικὰ ἀπὸ τὴν ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητας τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στοὺς ὀρθοδόξους λαούς. Πράγματι, οἱ πατριάρχες Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων ὑποστήριξαν κατὰ τρόπο ἐντυπωσιακὸ τὴν πολυδιάστατη ἀποστολὴ τοῦ οἰκουμενικοῦ πατριάρχη, ἐνῶ οἱ αὐτονομημένες αὐτοκέφαλες ἀρχιεπισκοπὲς Ἀχρίδος, Ἰπεκίου καὶ Τυρνόβου, οἱ ὁποῖες αἰσθητοποιοῦσαν τὴν ἐκκλησιαστικὴ αὐτονομία τῶν ὀρθοδόξων Σέρβων καὶ Βουλγάρων, ἐντάχθηκαν τελικῶς στὴ δικαιοδοσία του. Ἐντυπωσιακότερη ὑπῆρξε ἡ ἀφοσίωση στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο τόσο τῆς πανίσχυρης αὐτοκρατορίας τῆς Ρωσίας, ὅσο καὶ τῶν αὐτονόμων ἡγεμονιῶν τῆς Βλαχίας καὶ τῆς Μολδαβίας, οἱ ὁποῖες ἐνίσχυσαν ποικιλοτρόπως τὴν πνευματική του ἀποστολὴ σὲ χαλεποὺς καιρούς. Ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησία λοιπὸν ἐκτεινόταν καὶ ἔξω ἀπὸ τὰ ὅρια τοῦ τουρκικοῦ κράτους, ἀλλὰ ὄχι καὶ ἔξω ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς πνευματικῆς ἀποστολῆς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου». Στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ἐκτός τῆς καθοριστικῆς θέσεως τοῦ Πατριάρχου, ἀναπτύχθηκαν καὶ ἄλλοι θεσμοί, ὅπως οἱ ἐνδημοῦσες Σύνοδοι, ὁ λεγόμενος Γεροντισμός, δηλαδὴ ἡ Σύνοδος ποὺ ἀποτελεῖτο ἀπὸ Μητροπολίτες, οἱ ὁποῖοι διακρίνονταν γιὰ τὴν φρόνηση, τὴν πεῖρα τῶν πραγμάτων καὶ τὴν δύναμη τοῦ λόγου, καὶ οἱ ὁποῖοι εἶχαν Μητροπόλεις πλησίον τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ γι᾽ αὐτὸν τὸν λόγο ἔμεναν μόνιμα στὴν Κωνσταντινούπολη, καθὼς ἐπίσης καὶ ἡ λειτουργία δωδεκαμελοῦς πατριαρχικῆς συνόδου «μὲ διετῆ θητεία καὶ ἐκ περιτροπῆς συμμετοχὴ τῶν μητροπολιτῶν, ἐνῶ οἱ ἄλλες κοινοτικὲς ὑποθέσεις τοῦ πατριαρχείου ἀνατέθηκαν στὸ Ἐθνικὸ Μικτὸ Συμβούλιο». Φαίνεται καὶ ἀπὸ αὐτὸ τὸ κείμενο πῶς καθορίστηκε κατὰ τὴν διάρκεια τῶν αἰώνων ὁ ρόλος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἀλλὰ ταυτόχρονα καὶ ἡ μεγάλη προσφορά του σὲ δύσκολους καιροὺς τόσο γιὰ τὴν διαφύλαξη τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, ὅσο καὶ γιὰ τὴν διαφύλαξη τῆς ἑνότητος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Οὔτε κυριαρχία τὸ πρωτεῖον οὔτε ἁπλὸ πρωτεῖον τιμῆς

Καὶ τὸ τέταρτο κείμενο εἶναι τοῦ Olivier Clement, ὁ ὁποῖος μελετώντας τὸ Πρωτεῖο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη μέσα στὸν ὅλο τρόπο διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀσφαλῶς ἔχοντας ὑπ᾽ ὄψη του ὅλα τὰ προηγούμενα κάνει σημαντικὲς παρατηρήσεις. Συγκεκριμένα παρατηρεῖ: «Τὸ πρωτεῖο δὲν εἶναι μία κυριαρχία, ἀλλὰ οὔτε μία ἁπλὴ τιμή. Ἡ κοινωνία μὲ τὸν πρῶτο ἐπίσκοπο καὶ ἡ δυνατότητα προσφυγῆς ἐνώπιόν του δὲν συνιστοῦν ἀλλὰ ἐπαληθεύουν τὸ γεγονὸς ὅτι ἀνή-

κει κανεὶς στὴν Παγκόσμια Ἐκκλησία. Ὁ πρῶτος ἐπίσκοπος διαθέτει προνόμια πρωτοβουλίας καὶ προεδρίας». Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, μετὰ τὴν ἔκπτωση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀπέκτησε ἰσχυρότερα προνόμια καὶ σοβαρὴ ὑπευθυνότητα γιὰ τὴν διαφύλαξη τῆς ἑνότητας ὁλοκλήρου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Δὲν προεδρεύει ἁπλῶς σὲ μία συνομοσπονδία ἀνεξαρτήτων Ἐκκλησιῶν, ἀλλὰ ἀποτελεῖ τὸν συνεκτικὸ κρίκο ἑνότητας τῶν Ἐκκλησιῶν.

Κέντρο ἑνότητος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας

Καὶ βέβαια «τὸ πρωτεῖο ἀνήκει στὴν Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως, ἐξαιτίας τῶν κανονικῶν διευθετήσεων καὶ μίας μακρᾶς ἱστορικῆς πείρας». Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ὅταν δημιουργήθηκε κενὸ ἀπὸ τὴν ἀπουσία τοῦ Ρωμαίου Αὐτοκράτορος, ὁ ὁποῖος συγκαλοῦσε τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους, ἀπέκτησε αὐτὴν τὴν ἁρμοδιότητα. Καὶ μέσα σὲ αὐτὸ τὸ πνεῦμα ἀντιμετώπισε σοβαρὰ προβλήματα, ὅταν προσπαθοῦσαν διάφορες ἐθνότητες νὰ ἀποκτήσουν τὴν Αὐτοκεφαλία. Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἔκανε τὶς ἀνάλογες συνεννοήσεις καὶ τελικὰ ἀνεγνώριζε τὴν Αὐτοκεφαλία καὶ ὑπέγραφε τὸν σχετικὸ Τόμο. Σὲ μία κρίση ποὺ παρατηρήθηκε τὸν 17ο αἰώνα στὸ Ρωσικὸ Πατριαρχεῖο, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἀπήντησε: «Αὐτὸ τὸ προνόμιο ἦταν προνόμιο τοῦ Πάπα πρὶν ἡ Ἐκκλησία διασπασθεῖ ἀπὸ τὶς ἐπάρσεις καὶ τὴν κακοβουλία. Ἀλλὰ ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἀπὸ ἐδῶ καὶ στὸ ἑξῆς διασπασμένη, ὅλες οἱ ὑποθέσεις τῶν Ἐκκλησιῶν κομίζονται ἐνώπιον τοῦ θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ὁποῖος ἀποφαίνεται, ἐπειδή, σύμφωνα μὲ τοὺς κανόνες, ἔχει τὸ ἴδιο πρωτεῖο μὲ τὴν ἀρχαία Ρώμη (Πατριαρχικὸς καὶ συνοδικὸς τόμος τοῦ 1663)». Τὸ Πρωτεῖο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως δὲν εἶναι ἁπλῶς πρωτεῖο τιμῆς, ἀλλὰ εἶναι τὸ κέντρο ἑνότητας τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ διαφύλαξης τῆς πίστης, εἶναι διακονία πρωτοβουλίας καὶ συντονισμοῦ καὶ προεδρείας, εἶναι κέντρο μαρτυρίας, οἰκουμενικότητας καὶ διαφύλαξης τῆς συνοδικότητας τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι τὸ κέντρο στὸ ὁποῖο καταφεύγει μία Τοπικὴ Ἐκκλησία, ὅταν βρίσκεται σὲ ἐμπερίστατη κατάσταση καὶ τότε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἀναλαμβάνει πρωτοβουλία γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τῆς κανονικότητας. Μὲ αὐτὴν τὴν ἔννοια λέγεται ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἶναι ἡ μητέρα τῶν Ἐκκλησιῶν.

Ὁ Olivier Clement παρατηρεῖ:

«Τὸ πρωτεῖο δὲν εἶναι μία κενὴ τιμή, οὔτε εἶναι μία ἀνατολικὴ παποσύνη. Ἄλλωστε ἡ ὑλικὴ ἀδυναμία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἡ πτωχεία της, ἐξασφαλίζουν τὴν ἀνιδιοτέλειά της καί, παραδόξως, αὐξάνουν τὸ κῦρος της. Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης δὲν ἔχει καμιὰ ἀξίωση νὰ εἶναι ἕνας «παγκόσμιος ἐπίσκοπος». Δὲν διεκδικεῖ κανένα δογματικὸ ἀλάθητο, καμιὰ ἄμεση δικαιοδοσία πάνω σὲ ὅλους τούς πιστούς. Δὲν διαθέτει καμιὰ ἐγκόσμια ἐξουσία». «Τὸ πρωτεῖον του, κέντρο μεσιτείας γιὰ τὴ διαφύλαξη τῆς πίστης καὶ τὴν ἕνωση τῶν πάντων, δὲν εἶναι ἐξουσία, ἀλλὰ σὰν μία θυσιαστικὴ προσφορὰ διακονίας, κατὰ τὴ μίμηση Ἐκείνου ὁ ὁποῖος δὲν ἦλθε διακονηθῆναι ἀλλὰ διακονῆσαι. Εἶναι ἕτοιμος, στὰ πλαίσια μίας ἀδελφικῆς συνοδικότητας, νὰ τεθεῖ στὴν διάθεση τῶν ἀδελφῶν-Ἐκκλησιῶν, γιὰ νὰ στεριώσει ἡ ἑνότητά τους καὶ νὰ πραγματοποιηθεῖ ἡ ἀποστολὴ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ διακονία του εἶναι διακονία πρωτοβουλίας, συντονισμοῦ καὶ προεδρίας, πάντοτε μὲ τὴ σύμφωνη γνώμη τῶν ἀδελφῶν - Ἐκκλησιῶν». «Τὸ πρωτεῖο, μολονότι εἶναι δημιουργικὴ ἀπάρνηση ἡ ὁποία πάντα πρέπει νὰ ἀνανεώνεται καί, κατὰ κάποιο τρόπο, πάντα νὰ γίνεται κανεὶς ἄξιός της, ἀνήκει στὶς δομὲς τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἀπαραίτητο, γιὰ νὰ ἐξασφαλίζει τὴν ἑνότητα καὶ τὴν παγκοσμιότητα τῆς Ὀρθοδοξίας». «Φέρνει τὶς ἀδελφὲς - Ἐκκλησίες σὲ σχέση μεταξύ τους, τὶς ὁδηγεῖ νὰ συνεργάζονται καὶ νὰ συμμαρτυροῦν, ἐνεργοποιεῖ τὴ συνυπευθυνότητά τους. Ἀπὸ τὸ τέλος τῆς Αὐτοκρατορίας κι ἔπειτα, ἔχει ἀναλάβει τὸ ρόλο τῆς «προσκαλούσης» Ἐκκλησίας. Ἀ φοῦ πρῶτα συσκεφθεῖ μὲ τὶς ἀδελφὲς - Ἐκκλησίες καὶ ἐπιτύχει τὴ σύμφωνη γνώμη τους, μπορεῖ νὰ τὶς ἐκπροσωπεῖ. Εἶναι τέλος μία προσφυγὴ γιὰ τὶς κοινότητες ποὺ βρίσκονται σὲ ἔκτακτη καὶ ἐπικίνδυνη κατάσταση». Αὐτὴ ἡ διακονία συνεπάγεται δύο προϋποθέσεις: ἀπὸ τὴ μία, τὴ διαφύλαξη τῆς ἀρχῆς τῆς συνοδικότητας, ἀπὸ τὴν ἄλλη τὴν ἀρχή τῆς μὴ ἐπέμβασης στὶς ἐσωτερικὲς ὑποθέσεις τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν». Ἀπὸ τὰ τέσσερα αὐτὰ κείμενα διακεκριμένων μελετητῶν φαίνεται καθαρὰ ὅτι τὸ Πρωτεῖο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, χωρὶς νὰ παραθεωρῆ τὴν συνοδικότητα τῆς Ἐκκλησίας, παίζει καθοριστικὸ ρόλο στὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας μέσα στὴν ἱεραρχικὴ διάρθρωσή της».

ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ Κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ ΡΩΣΙΑΣ ΔΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΕΙΟΝ ΤΙΜΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ

Τὸ πρωτεῖον τιμῆς εἰς τοὺς πρεσβυγενεῖς θρόνους δὲν καθορίζεται «συμφώνως πρὸς τὴν παράδοσιν τῶν Ἱερῶν Διπτύχων» ἀλλὰ δυνάμει τῆς θεόθεν ἀποφάνσεως τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ διὰ τὸν λόγον αὐτὸν εἶναι ἀναλλοίωτον καὶ ἀπαρασάλευτον. Τὸ πλῆρες κείμενον τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραῶς κ. Σεραφεὶμ πρὸς τὸν Πατριάρχην Μόσχας καὶ πάσης Ρωσίας κ. Κύριλλον ὑπὸ ἡμερομηνίαν 9ην Ἰανουαρίου ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Πάνυ εὐλαβῶς, μετά βαθυτάτων αἰσθημάτων εὐγνωμοσύνης ἐκ προσώπου τοῦ εὐαγοῦς Κλήρου καί τοῦ φιλοχρίστου λαοῦ τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως τῆς ναυλόχου πόλεως τοῦ Πειραιῶς καί πρώτου λιμένος τῆς Ἑλλάδος προάγομαι ὅπως ὑποβάλω θερμάς συγχαρητηρίους προσρήσεις καί εἰλικρινεῖς εὐχαριστίας διά τό υἱοθετηθέν ὑφ’ Ὑμῶν κατά τήν συνεδρίαν τῆς 25-26 Δεκεμβρίου 2013 (Πρακτικά Νο157) ἐκπονηθέν κείμενον ὑπό τῆς Συνοδικῆς Θεολογικῆς Ἐπιτροπῆς περί «Πρωτείου ἐπί παγκοσμίου ἐπιπέδου ἐντός τῆς Ἐκκλησίας» καταθέτων ἐν ταὐτῷ καί μίαν οὐσιώδη ἔνστασι ἐν τῷ τέλει. Αἱ Ὑμέτεραι θέσεις ἐκφράζουν ἀπολύτως τήν ἱστορικοκανονικήν θεώρησιν τοῦ πολιτεύματος τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καί κατακεραυνώνουν τήν κακοδοξίαν καί αἵρεσι τοῦ ἐπικαιροποιημένου Ὠριγενισμοῦ καί «ὑποτακτικισμοῦ» πού ὄζουν Μοναρχιανισμό καί πού εἰσάγουν διαβάθμισι τῶν Τριαδικῶν Προσώπων, ἀσυνείδητον ἐνδεχομένως ἀπομείωσι τοῦ ὁμοουσίου Αὐτῶν καί στρέβλωσι τῶν θείων ἰδιωμάτων, διά νά ἱκανοποιηθῇ τό κοσμοείδωλον μιᾶς δῆθεν παγκοσμίου «ἱεροκρατικῆς ἐξουσίας» κατ’ ἀντιστοιχίαν πρός τήν «μοναρχίαν καί πρωτεῖον ἐξουσίας» τοῦ Θεοῦ καί Πατρός. Εἶναι κατεγνωσμένη ἡ τοιαύτη κακοδοξία καί αἵρεσις τοῦ Ὠριγένους καταδικασθέντος ὑπό τῆς Ἁγίας Ε΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί διά τάς ὡς εἴρηται τραγικάς αὐτοῦ θέσεις διά τῶν ὁποίων «ὁ Λόγος εἶναι δεύτερος Θεός» (Εἰς Ἰωάννην τόμ. 5, 39), «αὐτός δέ καί ὁ Πατήρ εἶναι δύο Θεοί, δύναμις μία» (Διαλ. πρός Ἡρακλεῖδαν Β.Ε.Π ΙΣΤ 367), δέν δύναται νά συγκριθῆ πρός τόν Πατέρα διότι εἶναι μέν εἰκών ἀλλ΄ εἰκών τῆς ἀγαθότητος τοῦ Πατρός καί οὐχί αὐτοαγαθόν (Περί Ἀρχῶν 1,2 καί 13) καί δέν εἶναι φυσικόν καί ἀναγκαῖον γέννημα τοῦ Πατρός ἀλλά προϊόν τῆς θελήσεως αὐτοῦ (Περί ἀρχῶν 4,4,1).

Ἡ Ἐκκλησία ἀπετελέσθη ἐκ δύο τάξεων Ἱεραρχίας

Ἡ ἀδιαίρετος Ὀρθόδοξος Καθολική Ἐκκλησία ἐξαίρουσα τό θεῖον, πνευματικόν, μυστικόν καί ἀόρατον στοιχεῖον δέν προσέδωσε εἰς τήν διοργάνωσιν Αὐτῆς κοσμικόν καί νομικόν καί ἐξωτερικόν χαρακτῆρα ἀλλά πνευματικόν καί μυστικόν, ὡς αἰσθητή ὅμως καί ὁρατή κοινωνία ζώντων ἀνθρώπων διεμορφώθη ὑπό τοῦ Θείου Δομήτορος Αὐτῆς ἱεραρχικῶς καί ὄχι ἱεροκρατικῶς. Ἐν ἀρχῇ τήν Ἐκκλησιαστικήν Ἱεραρχίαν ἀπετέλεσαν οἱ Ἀπόστολοι οἱ ὁποῖοι ἔλαβον τήν ὑψίστην Ἐκκλησιαστικήν αὐθεντίαν. Πρός τοῦτο ὁ Κύριος «ἐποίησε δώδεκα ἵνα ᾦσι μετ’ Αὐτοῦ καί ἵνα ἀποστέλλη αὐτούς κηρύσσειν καί ἔχειν ἐξουσίαν θεραπεύειν τάς νόσους» (Μάρκ. γ14) ἀκολούθως δέ «ἀνέδειξε καί ἑτέρους ἑβδομήκοντα καί ἀπέστειλεν αὐτούς ἀνά δύο» (Λουκ. ι1). Ἀπευθυνόμενος πρός αὐτούς κατά τήν πρώτην μετά τήν Ἀνάστασι ἐμφάνισι εἶπε: «Καθώς ἀπέσταλκέ με ὁ Πατήρ κἀγώ πέμπω ὑμᾶς...λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον, ἄν τινων ἀφίετε τάς ἁμαρτίας ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε κεκράτηνται» (Ἰω. κ21) ἐφοδιάσας αὐτούς διά τῆς πνευματικῆς δυνάμεως λέγων:«ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς, πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. κη18-20) διαβεβαιώσας:«ὁ ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει καί ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμέ ἀθετεῖ, ὁ δέ ἐμέ ἀθετῶν ἀθετεῖ τόν ἀποστείλαντά με» (Λουκ. ι16). Οὕτως αὐτός ὁ Κύριος κατέστησε ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τούς Ἀποστόλους καί δι΄ αὐτῶν μετέδωκε τήν διδασκαλίαν καί τά μυστήριά Της καί τήν πνευματικήν ἐξουσίαν. Ἀλλά αὐτή ἡ ἐξουσία δέν ἦτο προσωπική τῶν Ἀποστόλων ἀλλά μεταδοτή καί εἰς τούς διαδόχους των. Τοιουτοτρόπως οἱ Ἀπόστολοι καί γενικῶς ἡ Ἐκκλησία ἔλαβον παρά τοῦ Κυρίου τήν ἐξουσίαν «χειροτονεῖν ἄρχοντας (Ἐπισκόπους) ἐπί πᾶσαν τήν γῆν» (Μ. Βασίλειος PG 29,413. Ἰω. Χρυσοστ. PG 52,777) λαμβάνοντας «διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τήν χάριν τοῦ Ἁγ. Πνεύματος» Μ. Βασίλειος (PG 32,669) κατόπιν δέ δι’ αὐτῶν τούς Πρεσβυτέρους καί Διακόνους. Ἡ Ἐκκλησία ἑπομένως ἀπετελέσθη ἐκ δύο τάξεων τῆς ἱεραρχίας καί τῶν λαϊκῶν ὡς πνευματική κοινωνία συντεθειμένη ἐκ ποιμένων καί ποιμαινομένων πιστῶν καθ’ ὅσον «τάξις ἐν ταῖς ἐκκλησίαις τό μέν εἶναι τί ποίμνιον, τό δέ ποιμένας διώρισεν» (Γρηγορ. Ναζ. PG 36,185) ἀμφότεραι αἱ τάξεις αὐταί, εἶναι συστατικά στοιχεῖα τῆς Ἐκκλησίας ἀπολύτως ἀναγκαῖα καί ἀπαραίτητα ἡνωμένα καί ἀχώριστα.

Οἱ Πατέρες ἀποδοκιμάζουν τήν κληρικοκρατίαν καί λαϊκοκρατίαν

Ὅθεν εὐλόγως οἱ ἅγιοι Πατέρες, ἀποδοκιμάζουν καί τήν κληρικοκρατίαν καί τήν λαϊκοκρατίαν καί τόν χωρισμόν τῶν δύο τάξεων τῆς Ἐκκλησίας καί διδάσκουν τήν ἑνότητα, τήν ἰσότητα καί τήν ἀγάπην, ὡς μελῶν ἑνός καί τοῦ αὐτοῦ σώματος, ὥστε νά εἶναι «εἷς ἐν Κυρίῳ, οἱ μέν καθηγούμενοι πρός τό ἀγαθόν, οἱ δέ ἐφεπόμενοι μετά συμπνοίας» (Μ. Βασιλ. PG 32,820) πάντες οἱ πιστοί μέλη τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἴσοι

πρός ἀλλήλους διότι «πάντες τῆς αὐτῆς ἠξίωνται τιμῆς» καί τά «πάντων κεφαλαιοδέστερα κοινά πάντων ἐστί, τό βάπτισμα, τό διά πίστεως σωθῆναι, τό τόν Θεόν ἔχειν πατέρα , τόν τοῦ αὐτοῦ Πνεύματος ἅπαντας μετέχειν» (Ἰω. Χρυσοστ. PG 59,75. 62,81). Ἡ κατανομή τῶν διαφόρων χαρισμάτων δέν αἴρει τήν ἰσοτιμίαν τῶν μελῶν τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά τοὐναντίον συμβάλλει εἰς τήν διαμόρφωσι καί ὁλοκλήρωσι τοῦ ἑνός σώματος. Κατά τόν μεγαλειώδη Γρηγόριον τόν Θεολόγον «οἱ γάρ πάντες ἕν σῶμα ἐσμέν ἐν Χριστῷ ἤ δέ καθ’ ἕνα Χριστοῦ καί ἀλλήλων μέλη. Τό μέν γάρ ἄρχει καί προκαθέζεται, τό δέν ἄγεται καί εὐθύνεται καί οὔτε ταὐτόν ἀμφότερα ἐνεργεῖ, εἴπερ μή ταὐτόν ἄρχειν ἄρχεσθαι καί γίνεται ἀμφότερα ἕν, εἰς ἕνα Χριστόν ὑπό τοῦ αὐτοῦ συναρμολογούμενα καί συντιθέμενα Πνεύματος» (PG 36,185).

Οἱ πρῶτοι διάκονοι καί οἱ Ἀπόστολοι Παῦλος καί Βαρνάβας

Διά τῆς ὑπό τῶν Ἀποστόλων Συνοδικῆς ἀποφάνσεως, εἰσάγεται εἰς τήν χωρίαν των, ὁ Ματθίας καί ἐκλέγονται οἱ πρῶτοι Διάκονοι καθώς καί εἰσάγονται εἰς τήν Ἀποστολικήν διακονίαν οἱ Παῦλος καί Βαρνάβας (Πράξ. α15-26, στ1-7, ιγ1-4) καί ἐπιλύεται ὑπό τῆς Ἀποστολικῆς Συνόδου ἡ διαφωνία περί τοῦ τρόπου εἰσαγωγῆς εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν ἐξ Ἐθνικῶν προερχομένων (Πράξ. ιγ14) καί τοιουτοτρόπως εἰς τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν εἰσήχθη τό ἱεραρχικόν συνοδικόν σύστημα διοικήσεως, κατά τό ὁποῖον οὐδείς ἐπίσκοπος εἶναι ὁ μοναδικός φορεύς τοῦ συνόλου τῆς ἐπισκοπικῆς ἐξουσίας ἀλλά ἡ Σύνοδος πάντων τῶν ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας ἐπί τό αὐτό συνερχομένων. Ὑπεράνω τῆς ἐξωτερικῆς καί προσκαίρου αὐτῆς ἀρχῆς, ὡς ἀληθής Ἀρχή καί Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας ἀναγνωρίζεται ὁ Θεάνθρωπος Κύριος διότι «Αὐτός, ἐστίν ἡ κεφαλή τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἐστίν ἀρχή πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, ἵνα γένηται ἐν πᾶσι Αὐτός πρωτεύων» (Κολοσ. α΄18). Ὑπό τήν ὑψίστην κεφαλήν τόν Χριστόν, ὡς ὁρατή κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας ἵσταται ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος μή ὑφισταμένου μοναρχικοῦ πρωτείου ἐξουσίας ἤ μοναρχικοῦ διοικητικοῦ συστήματος, στηριζομένου ἐπί ἀπολυταρχικοῦ πρωτείου ἐξουσίας εἰς οὐδένα τῶν προέδρων τῶν κατά τόπους ἱερῶν Συνόδων τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν. Ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει ὡς ἱστορικῶς ἀποδεικνύεται θά ἦτο καί ἀδύνατος ἡ καθαίρεσις αἱρεσιαρχῶν Πρωθιεραρχῶν ὡς οἱ Μακεδόνιος, Νεστόριος, Διόσκορος, Σεβῆρος, Ὀνώριος κ.ἄ.

Ἡ σημασία τοῦ 34ου κανόνος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων

Ἐξαιρέτως ὅθεν προβάλλεται διά τοῦ κειμένου, ὁ 34ος κανών τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ὡς γνώμων καί σύνταγμα τοῦ Συνοδικοῦ Πολιτεύματος ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, διά τοῦ ὁποίου διακρατεῖται ἡ ἑνότης τῆς πίστεως καί ἡ ἀκρίβεια τοῦ δόγματος. Ἄλλωστε ἡ τραγική ἱστορική πορεία τοῦ ἐκπεσόντος πάλαι ποτέ πρεσβυγενοῦς Πατριαρχείου τῆς παλαιᾶς Ρώμης καί τῆς Δύσεως, τοῦ καταστίκτου ἀπό αἱρετικά φληναφήματα, πολυειδῆ ἐγκλήματα, αἴσχιστες πλαστογραφήσεις, ὡς τό «Πέτρειον» δόγμα, ἡ ψευδοΚωνσταντίνειος δωρεά, οἱ ψευδο-Ισιδώρειες διατάξεις, τά ψευδοκλημέντεια, ἡ ψευδοπιπίνειος δωρεά ἀποτελοῦν ἐκφαντορικόν παράδειγμα στρεβλώσεως τοῦ Ἀποστολικοπαραδότου καί τοῦ ὑπό τῶν Ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων θεσπισθέντος πολιτεύματος τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ καθιέρωσις τοῦ «Οἰκουμενικοῦ» ὑπό τῆς Συνόδου τῆς Κωνσταντινουπόλεως

Ὅσον ἀφορᾶ εἰς τήν ἀπόπειραν θεμελιώσεως Πρωτείου παγκοσμίου δικαιοδοσίας καί ἐξουσίας ἐν τῇ Μιᾷ, Ἁγίᾳ Καθολικῇ καί Ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ κατ’ ἀντιστοιχίαν πρός τήν Ρωμαιοκαθολικήν ἐκτροπήν ὀφείλω νά ἐπισημειώσω ὅτι διά τήν ὀργάνωσι τῶν Ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων ἴσχυσεν ἀρχικῶς σύστημα συγγενές πρός τήν πολιτικήν διοίκησι διά τῆς δημιουργίας ἐκκλησιαστικῶν ἐπαρχιῶν. Αἱ μεγάλαι περιφέρειαι ὠργανώθησαν κατά τόν 34ον Ἀποστολικόν Κανόνα, ὡς εὐρέα ἐκκλησιαστικά τμήματα, ἐπί κεφαλῆς ἔχοντα τόν «Πρῶτον» διά τάς διοικήσεις Ἀνατολῆς (Ἀντιόχεια), Αἰγύπτου (Ἀλεξάνδρεια), Καππαδοκίας-Πόντου (Καισάρεια), Ἀσίας (Ἔφεσος) οἱ πρῶτοι ἐκλήθησαν Ἔξαρχοι. Περί τῶν Ἐξάρχων λόγος γίνεται εἰς τούς Κανόνας θ΄ καί ιζ΄ τῆς ἐν Χαλκηδόνι Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Οἱ Ἔξαρχοι Ἀλεξανδρείας καί Ἀντιοχείας ὠνομάσθησαν ἀργότερα Πατριάρχαι, ὁ τίτλος ἐπεξετάθη καί ἐπί τούς Κωνσταντινουπόλεως καί Ἱεροσολύμων. Εἰς τήν 126 Νεαράν τοῦ Ἰουστινιανοῦ ἀποκαλοῦνται «Μακαριώτατοι Ἀρχιεπίσκοποι καί Πατριάρχαι Ρώμης, Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας, Θεουπόλεως (Ἀντιοχείας) καί Ἱεροσολύμων». Ἀπό τοῦ 6ου αἰ. ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ἀποκαλεῖται Οἰκουμενικός καί δή εἰς τήν Σύνοδον Κωνσταντινουπόλεως τοῦ ἔτους 587 ὠνομάσθη Οἰκουμενικός Πατριάρχης ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Νηστευτής. Τό ἐπίθετον Οἰκουμενικός δέν ἦταν καί προηγουμένως ἄγνωστον εἰς τήν ἐκκλησιαστικήν φρασεολογίαν. Οἱ λέξεις οἰκουμένη καί προσφιλής καί ἐκφραστική ἦτο καί ὁ τίτλος δέν ἦτο ἠχηρός οὔτε ἐγωϊστικός καί κατά καιρούς ἐχρησιμοποιήθη ὡς διακοσμητικόν ἐπίθετον ἀποδοθέν πρός διαφόρους Ἐπι-

σκόπους καί Πάπας ἀκόμη καί μοναχούς. Περιέχεται εἰς Νεαράς τοῦ Ἰουστινιανοῦ καί εἰς Συνοδικά ἔγγραφα. Δέν ὑπεδήλωνε ποτέ τήν ὁπωσδήποτε ἄσκησι παγκοσμίου καθολικῆς ἐξουσίας, ἐν δέ τῇ περιπτώσει τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἐφανέρωνε ἀντιστοιχίαν πρός τήν πολιτικήν ἐξουσίαν τοῦ Βυζαντινοῦ Κράτους καί πίστιν θεμελιωθεῖσαν εἰς τό πέρασμα τῶν καιρῶν ὅτι ἀποτελεῖ ὁ θρόνος τῆς Κωνσταντινουπόλεως τήν ἀσφαλῆ ἐγγύησιν τῆς ἀνέτου καί ὑγιοῦς ἐπικρατήσεως τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ ὑπό τήν Ὀρθόδοξον αὐτῆς μορφήν. Μέ αὐτό ἄλλωστε τό πνεῦμα ἡ ὑμνογραφία τῆς Ἐκκλησίας ἀποκαλεῖ τούς μεγάλους τῆς Ἐκκλησίας Πατέρας φωστῆρας τῆς Οἰκουμένης καί Οἰκουμενικούς διδασκάλους.

Ὁ πάπας Γρηγόριος Α´ καταπολεμεῖ τόν τίτλον τοῦ Ἰωάννου τοῦ Νηστευτοῦ

Εἶναι ἀποδεικτικά τῶν ἀνωτέρω τά παρατιθέμενα ὑπό τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κυροῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν εἰς τό περισπούδαστον ἔργον του: «Ἐκκλησιαστική Ἱστορία» σελ. 96 ἑπομ. διά τῶν ὁποίων: «Καταπολεμῶν ὁ Πάπας Γρηγόριος ὁ Α΄ τήν ὑπό τοῦ Πατριάρχου Κων/πόλεως Ἰωάννου τοῦ Νηστευτοῦ χρῆσιν τοῦ τίτλου «Οἰκουμενικός» (ἐνῷ ἡ χρῆσις τοῦ τίτλου τούτου ἐγένετο ὑπό τῶν Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως πολύ προηγουμένως), ἀπέστειλε πρός αὐτόν ἐπιστολάς διαμαρτυρίας, ἐν τῇ πρώτη τῶν ὁποίων κατά τάς ἀρχάς τοῦ 595 μεταξύ ἄλλων περιέχονται καί τά ἑξῆς: «... Ὅτι ὁ Ἰωάννης θά μείνῃ ἀναπολόγητος κατά τήν Β΄ παρουσίαν ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, τῆς κεφαλῆς τῆς Ἐκκλησίας, διότι διά τῆς προσηγορίας τοῦ «Οἰκουμενικοῦ» προσπαθεῖ νά ὑποτάξῃ ὅλα τά μέλη αὐτῆς. Ὅτι διά τῆς διεφθαρμένης λέξεως μιμεῖται τόν Ἑωσφόρον, διότι τί ἄλλο δι' αὐτῆς λέγει, εἰμή ἀναβήσομαι εἰς τόν οὐρανόν καί θήσω τόν θρόνον μου ὑπεράνω τῶν ἀστέρων; Ἀστέρες δέ εἶναι οἱ ἐπίσκοποι τῆς οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας, οὕς πάντας ζητεῖ νά ὑπερβῇ ὁ Ἰωάννης. Ὅταν μετά θλίψεως σκεφθῶ περί πάντων τούτων, ἔγραφε, καί μετά φόβου ἀπίδω τάς ἀνεξερευνήτους βουλάς τοῦ Θεοῦ, πνίγομαι ὑπό δακρύων, ἀναστέλλονται οἱ παλμοί τῆς καρδίας μου ἐπί τῇ σκέψει, ὅτι τοιοῦτος ἁγιώτατος ἀνήρ ἐπέτρεψεν εἰς κόλακας γλώσσας νά παρασυρθῇ εἰς τοιαύτην ἔπαρσιν, ὥστε, οἰκειωθείς διεφθαρμένον ὄνομα, ἀγωνίζεται νά μιμηθῇ τόν Ἑωσφόρον, ὅστις, θελήσας νά ἐξισωθῇ πρός τόν Θεόν, ἀπώλεσε καί τήν δόξαν τῆς ὁμοιότητος. Ὅτι ἀληθῶς ὁ ἀπ. Πέτρος εἶναι τό πρῶτον μέλος τῆς ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας, ὁ δέ Παῦλος, Ἀνδρέας, Ἰωάννης τί ἄλλο εἰσίν ἤ κεφαλαί ἐπί μέρους λαῶν; Καί ὅμως ὑπό μίαν κεφαλήν εἰσίν πάντα τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, καί ἅγιοι πρό τοῦ νόμου, ἅγιοι μετά τόν νόμον, ἅγιοι ὑπό χάριν, ἅπαντες οὗτοι, πληροῦντες δι' ἑαυτῶν τό σῶμα τοῦ Κυρίου, συναριθμοῦνται μετά τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, καί οὐδείς αὐτῶν οὐδέποτε ἠθέλησε νά καλῆται οἰκουμενικός».

Πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου ὁ φέρων τόν τίτλον τοῦ Οἰκουμενικοῦ

Ὡσαύτως, πρός τόν αὐτοκράτορα Μαυρίκιον καί τούς Πατριάρχας Ἀλεξανδρείας Εὐλόγιον καί Ἀντιοχείας Ἀναστάσιον ἔγραψε κατά τό 597, σύν ἄλλοις, ὅτι «....θεωρεῖ πρόδρομον τοῦ ἀντιχρίστου ἤ μᾶλλον ἀνώτερον τοῦ ἀντιχρίστου τόν τολμῶντα νά ὀνομάζη ἑαυτόν «Οἰκουμενικόν Πατριάρχην»∙ ὅτι οὐ μόνον αὐτός, ἀλλ' ἅπασα ἡ Ἐκκλησία ἐσκανδαλίσθη ἐκ τοῦ ὑπερηφάνου τίτλου, τοῦ ἀντιμαχομένου πρός τούς Κανόνας τῶν συνόδων καί πρός αὐτάς τάς ἐντολάς τοῦ Κ. ἡ. Ἰ. Χριστοῦ∙ ὅτι ὁ οἰκειοποιούμενος τόν νέον τίτλον, παρά τάς ἐντολάς τοῦ Εὐαγγελίου καί τάς διατάξεις τῶν συνόδων, δύναται νά εἶναι πρῶτος χωρίς νά ταπεινώσῃ τούς λοιπούς; ὅτι, ἐάν τις τῆς Ἐκκλησίας Κων/πόλεως προσλάβῃ τοιοῦτον ὄνομα, δι' οὗ ἔμελλε νά γίνῃ δικαστής πάντων, ἡ οἰκουμενική Ἐκκλησία ἔμελλε νά σαλευθῇ ἐν ταῖς βάσεσιν αὐτῆς. Ὅτι ὁ ἀποκαλῶν ἑαυτόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην καταργεῖ τήν πατριαρχικήν ἀξίαν τῶν ἄλλων Πατριαρχῶν. Ἰδιαιτέρως δέ παρεκάλει τούς Πατριάρχας νά προσεύχωνται εἰς τόν Θεόν, ἵνα μή διά τοῦ δηλητηρίου τῆς λέξεως δηλητηριασθῶσι τά ζῶντα μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ καί ὅπως μή ἡ διαβολική αὕτη ἐπινόησις τοῦ τίτλου προσβάλῃ καί τούς λοιπούς Πατριάρχας, οἵτινες ὤφειλον οὔτε νά δίδουν, οὔτε νά δέχωνται τόν τίτλον, ἀλλά νά προσέχωσιν, ὅπως καί οἱ ὑπ' αὐτούς ἐπίσκοποι προφυλάσσωνται ἀπό τῆς μιάνσεως τῆς λέξεως ταύτης. Ἐάν δέ συμβῇ τό ἀντίθετον, ἡμεῖς μένοντες ὁλόψυχοι ὀφείλομεν νά ἀντιστῶμεν μέχρι θανάτου, ὅπως καταδικάζοντες τήν οἰκουμενικότητα μή παρασυρθῶμεν ὑπό ἰδιοτελείας τινός».

Ἀπέκλειε πᾶσαν ἰδέαν διοικητικοῦ πρωτείου καί... Μοναρχισμοῦ

Ἐκ τῶν ἐπιστολῶν τούτων τοῦ Πάπα Γρηγορίου σαφῶς διακηρύσσεται, ὡς ὀρθῶς παρατηρεῖ ὁ ἀοίδιμος Ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ἐν τῷ αὐτῷ συγγράμματί του (σελ. 105-108 καί 320), ὅτι ὁ Πάπας Γρηγόριος ἀνιδιοτελῶς κατέκρινε τόν τίτλον «Οἰκουμενικός» φοβούμενος μήπως ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως θελήσῃ νά κυριαρ-

χήσῃ ἐφ' ὁλοκλήρου τῆς Ἐκκλησίας καί διαταράξῃ τήν μεταξύ τῶν Πατριαρχῶν ἐπικρατοῦσαν ἰσότητα. Ἀποκρούων οἱονδήποτε πρωτεῖον ἐν τῇ διοικήσει τῆς Ἐκκλησίας, ἀναπτύσσει λαμπρῶς τήν ἰσότητα ταύτην καί ἀγωνίζεται ὑπέρ αὐτῆς. Πολεμεῖ τόν τίτλον «Οἰκουμενικός», οὐχί διότι θεωρεῖ ἑαυτόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην, ἀλλά διότι οὐδείς τῶν Πατριαρχῶν δύναται νά ἀξιώσῃ, ὅπως ἄρχῃ τῶν λοιπῶν. Ἀποκρούει δηλονότι πᾶσαν ἰδέαν διοικητικοῦ «πρωτείου» καί μοναρχικῆς ἐξουσίας ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Τούς Πατριάρχας Ἀλεξανδρείας καί Ἀντιοχείας θεωρεῖ ἐξ ἴσου πρός ἑαυτόν διαδόχους τοῦ ἀπ. Πέτρου, χωρίς νά ἀποκρούῃ καί τήν πατριαρχικήν ἀξίαν τοῦ Κων/πόλεως. Εἰς ἰδιαιτέραν δέ ἐπιστολήν του πρός τόν Ἀλεξανδρείας Εὐλόγιον, γράψαντα πρός αὐτόν ὅτι συμφώνως πρός τήν ἐντολήν του δέν μετεχειρίσθη πλέον τήν λέξιν «Οἰκουμενικός» διά τόν Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως καί ὀνομάσαντα αὐτόν «Οἰκουμενικόν Πάπαν», ὁ ὄντως ἅγιος ἐκεῖνος Ἱεράρχης παρετήρησε: «...παρακαλῶ ὅπως μή ὁμιλῇς περί διαταγῆς, διότι γιγνώσκω τίς εἶμαι ἐγώ καί τίς εἶσαι σύ, κατά τό ἀξίωμα ἀδελφός, κατά τήν ἁγιότητα πατήρ μου. Δέν διέταξα, ἀλλ' ἁπλῶς ὑπέδειξα τό τί δέον γενέσθαι. Λέγω ὅτι δέον νά μή ἀπονέμῃς μοι τόν τίτλον «Οἰκουμενικός Πάπας», διότι δέν θέλω νά μοί ἀπονεμηθῇ ἀξία εἰς βάρος τῶν ἀδελφῶν μου... Ἐάν ἡ ὑμετέρα ἁγιότης μέ ὀνομάζῃ «Οἰκουμενικόν Πάπαν», ἀφαιρεῖ ἀφ' ἑαυτῆς τήν ἰδιότητα τοῦ ἐπισκόπου, ἐπειδή ὑποτίθησιν, ὅτι εἰμί «Οἰκουμενικός». Μή γένοιτο! Μακράν ἡμῶν λέξεις ὑποθάλπουσαι τήν ματαιότητα καί πληγώνουσαι τήν ἀγάπην».

Οὐσιώδης ἔνστασις τοῦ Σεβ. Πειραιῶς

Ἐν κατακλεῖδι ἐπιτραπήτω νά ὑποβάλω οὐσιώδη ἔνστασιν ἐπί τοῦ ἐν χωρίῳ 3 τοῦ Ὑμετέρου κειμένου ἀναφερομένου ὅτι «σέ ἐπίπεδο οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας ὡς κοινότητας τῶν κατά τόπους Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν... τό πρωτεῖον καθορίζεται συμφώνως πρός τήν παράδοσι τῶν ἱερῶν Διπτύχων...» διότι τό πρωτεῖον τιμῆς τῶν πέντε Πρεσβυγενῶν Θρόνων τῆς Ἐκκλησίας δέν ἀποτελεῖ παράδοσι τῶν ἱερῶν Διπτύχων ἀλλά νομοκανονικήν ἀπόφανσι καί ἐπιταγήν τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, οἱ ὁποῖες διά τοῦ γ΄ Κανόνος τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τοῦ ἔτους 381 ἐπιτάσσουν «τόν μέντοι Κωνσταντινουπόλεως Ἐπίσκοπον ἔχει τά πρεσβεῖα τιμῆς μετά τόν Ῥώμης Ἐπίσκοπον διά τό εἶναι αὐτήν Νέαν Ῥώμην», διά τοῦ κη΄ Κανόνος τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐπικυρώνουν τόν προηγούμενον Ἱ. Κανόνα: «Πανταχοῦ τοῖς τῶν ἁγίων Πατέρων ὅροις ἑπόμενοι, καὶ τὸν ἀρτίως ἀναγνωσθέντα κανόνα τῶν ἑκατὸν πεντήκοντα θεοφιλεστάτων ἐπισκόπων, τῶν συναχθέντων ἐπὶ τοῦ τῆς εὐσεβοῦς μνήμης Μεγάλου Θεοδοσίου, τοῦ γενομένου βασιλέως ἐν τῇ βασιλίδι Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ῥώμης, γνωρίζοντες, τὰ αὐτὰ καὶ ἡμεῖς ὁρίζομέν τε καὶ ψηφιζόμεθα περὶ τῶν πρεσβείων τῆς ἁγιωτάτης ἐκκλησίας τῆς αὐτῆς Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ῥώμης· καὶ γὰρ τῷ θρόνῳ τῆς πρεσβυτέρας Ῥώμης, διὰ τὸ βασιλεύειν τὴν πόλιν ἐκείνην, οἱ Πατέρες εἰκότως ἀποδεδώκασι τὰ πρεσβεῖα. Καὶ τῷ αὐτῷ σκοπῷ κινούμενοι οἱ ἑκατὸν πεντήκοντα θεοφιλέστατοι ἐπίσκοποι, τὰ ἴσα πρεσβεῖα ἀπένειμαν τῷ τῆς Νέας Ῥώμης ἁγιωτάτῳ θρόνῳ, εὐλόγως κρίναντες, τὴν βασιλείᾳ καὶ συγκλήτῳ τιμηθεῖσαν πόλιν, καὶ τῶν ἴσων ἀπολαύουσαν πρεσβείων τῇ πρεσβυτέρᾳ βασιλίδι Ῥώμῃ, καὶ ἐν τοῖς ἐκκλησιαστικοῖς ὡς ἐκείνην ὑπάρχουσαν. Καὶ ὥστε τοὺς τῆς Ποντικῆς, καὶ τῆς Ἀσιανῆς, καὶ τῆς Θρᾳκικῆς διοικήσεως μητροπολίτας μόνους, ἔτι δὲ καὶ τοὺς ἐν τοῖς βαρβαρικοῖς ἐπισκόπους τῶν προειρημένων διοικήσεων χειροτονεῖσθαι ὑπὸ τοῦ προειρημένου ἁγιωτάτου θρόνου τῆς κατὰ Κωνσταντινούπολιν ἁγιωτάτης ἐκκλησίας· δηλαδὴ ἑκάστου μητροπολίτου τῶν προειρημένων διοικήσεων μετὰ τῶν τῆς ἐπαρχίας ἐπισκόπων χειροτονοῦντος τοὺς τῆς ἐπαρχίας ἐπισκόπους, καθὼς τοῖς θείοις κανόσι διηγόρευται· χειροτονεῖσθαι δέ, καθὼς εἴρηται τοὺς μητροπολίτας τῶν προειρημένων διοικήσεων παρὰ τοῦ Κωνσταντινουπόλεως ἀρχιεπισκόπου, ψηφισμάτων συμφώνων κατὰ τὸ ἔθος γινομένων, καὶ ἐπ’ αὐτὸν ἀναφερομένων», καί διά τοῦ λς΄ τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὁρίζουν: «Ἀνανεούμενοι τὰ παρὰ τῶν ἑκατὸν πεντήκοντα ἁγίων Πατέρων, τῶν ἐν τῇ θεοφυλάκτῳ ταύτῃ καὶ βασιλίδι πόλει συνελθόντων, καὶ τῶν ἑξακοσίων τριάκοντα, τῶν ἐν Χαλκηδόνι συναθροισθέντων νομοθετηθέντα, ὁρίζομεν, ὥστε τὸν Κωνσταντινουπόλεως θρόνον τῶν ἴσων ἀπολαύειν πρεσβείων τοῦ τῆς πρεσβυτέρας Ῥώμης θρόνου, καὶ ἐν τοῖς ἐκκλησιαστικοῖς, ὡς ἐκεῖνον, μεγαλύνεσθαι πράγμασι, δεύτερον μετ' ἐκεῖνον ὑπάρχοντα, μεθ' ὃν ὁ τῆς Ἀλεξανδρέων μεγαλοπόλεως ἀριθμείσθω θρόνος, εἴτα ὁ Ἀντιοχείας, καὶ μετὰ τοῦτον, ὁ τῆς Ἱεροσολυμιτῶν πόλεως». Ἑπομένως ὅσον ἀφορᾶ εἰς τούς πρεσβυγενεῖς Θρόνους τό Πρωτεῖον τιμῆς δέν καθορίζεται «συμφώνως πρός τήν παράδοσιν τῶν ἱερῶν Διπτύχων» ἀλλά δυνάμει τῆς θεόθεν ἀποφάνσεως τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί διά τόν λόγον αὐτόν εἶναι ἀναλλοίωτον, αἰώνιον, ἄφθιτον καί ἀπαρασάλευτον. Ἐπί δέ ταῖς ἑορταῖς τοῦ Ἁγίου Δωδεκαημέρου καί τῇ ἐπιτολῇ τοῦ νέου ἐνιαυτοῦ 2014 ταπεινῶς εὔχομαι ἔτη πολλά καρποβριθῆ καί εὐφρόσυνα! † ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ (Ἐκ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως)».

Σελὶς 7η

ΤΙ ΑΠΑΝΤΟΥΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΡΩΣΙΚΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑΝ ΟΙ ΣΕΒ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΥΣΗΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

νων τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἀποτελεῖ παράδοσιν τῶν Ἱερῶν Διπτύχων, ἀλλὰ νομοκανονικὴν ἀπόφανσιν καὶ ἐπιταγὴν τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων». Αὗται ἐπιτάσσουν: «Τὸν μέντοι Κωνσταντινουπόλεως ἐπίσκοπον ἔχειν τὰ πρεσβεῖα τιμῆς μετὰ τὸν Ρώμης ἐπίσκοπον, διὰ τὸ εἶναι αὐτὴν "νέαν Ρώμην"». Ὁ Σεβ. Ναυπάκτου Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. ιἹερόθεος εἰς ἐκτενῆ ἀνάλυσίν του, ὑπὸ ἡμερομηνίαν 5ην Ἰανουαρίου ὑπογραμμίζει, ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἀποφάσεως τῆς Ρωσικῆς Ἱεραρχίας, ὅτι τὸ Πρωτεῖον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου δὲν εἶναι ἁπλῶς μία τιμὴ εὐγενείας, ἀλλὰ ἔχει συγκεκριμένας κανονικάς ἁρμοδιότητας. Ἀκολούθως καταγράφει τὰς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, μὲ τὰς ὁποίας κατωχυρώθησαν τὰ πρεσβεῖα τιμῆς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου και ἐπισημαίνει:

«Μελετώντας κανεὶς προσεκτικὰ τὰ ἀποσπάσματα αὐτά, ὅπως καὶ ὅλο τὸ γράμμα καὶ τὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν αὐτῶν Κανόνων, παρατηρεῖ ὅτι ἡ Β' Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἀναβιβάζει τὸν Ἐπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως «μετὰ» τὸν θρόνο τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης, ποὺ τότε ἀνῆκε στὸ σύστημα τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ἐπίσης παρατηρεῖ ὅτι ἡ Δ' Οἰκουμενικὴ Σύνοδος καὶ στὴ συνέχεια ἡ ΣΤ' Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἀπονέμουν στὸν θρόνο τῆς Νέας Ρώμης «τὰ ἴσα» πρεσβεῖα μὲ τὸν θρόνο τῆς Παλαιᾶς Ρώμης. Ὅταν ὅμως ὁ Πάπας τῆς Παλαιᾶς Ρώμης ἀποκόπηκε, τὸ 1009, ἀπὸ τὸ σύστημα τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, τότε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Νέας Ρώμης καὶ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης δὲν ἔχει «ἴσον» στὸ σύστημα τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἀλλὰ ὅλοι οἱ προκαθήμενοι τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν τίθενται «μετὰ» ἀπὸ αὐτόν. Τὰ πρεσβεῖα αὐτὰ τιμῆς δὲν εἶναι ἁπλῶς προβάδισμα, ἀλλὰ ἔχουν κανονικὲς ἁρμοδιότητες, μεταξὺ τῶν ὁποίων εἶναι ἡ χορήγηση τῆς αὐτοκεφαλίας ἢ ὁ περιορισμὸς τῶν προνομίων ἢ ἀκόμη καὶ οὐσιαστικὲς παρεμβάσεις καὶ ἀνάκλησή τους. Εἶναι χαρακτηριστικὲς οἱ περιπτώσεις τῶν τελευταίων Πατριαρχείων, τῶν ὁποίων ἡ Πατριαρχικὴ ἀξία δόθηκε ἀπὸ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη καὶ ἡ ἀνακήρυξή τους θὰ γίνη, ὅπως λέγεται στὰ κείμενα τῶν Τόμων, «ἐν Οἰκουμενικῇ ἢ καὶ μεγάλῃ ἄλλῃ Συνόδῳ ἐν πρώτῃ εὐκαιρίᾳ συνερχομένῃ», ποὺ ἀκόμη δὲν ἔγινε. Γι' αὐτὸ ἔχει ὑποστηριχθῆ ὅτι ἡ διαδικασία ἀνυψώσεως αὐτῶν τῶν Ἐκκλησιῶν μὲ αὐστηρὰ κανονικὴ-νομικὴ ἄποψη δὲν ἔχει ἀκόμη ὁλοκληρωθῆ (καθηγητὴς Σπύρος Τρωϊάνος)».

Ἐν συνεχείᾳ παρουσιάζει τέσσαρας ἐπιστημονικάς ἐργασίας διακεκριμένων μελετητῶν, ἀπὸ τὰς ὁποίας προκύπτει ὅτι: «Τὸ πρωτεῖον Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, χωρίς νὰ παραθεωρῆ τήν συνοδικότητα τῆς Ἐκκλησίας, παίζει καθοριστικὸ ρόλο στὴν Ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας μέσα στὴν Ἱεραρχκὴ διάρθρωσή της».

Ὁ Σεβ. Προύσης Ὁ Σεβ. Προύσης κ. Ἐλπιδοφόρος Λαμπρυνιάδης, καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, εἰς ἀνάλυσίν του, ἡ ὁποία ἀνηρτήθη εἰς τὴν ἐπίσημον ἱστοσελίδα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τὴν 8ην Ἰανουαρίου, ὑπογραμμίζει, συνοπτικῶς τὰ ἀκόλουθα:

«Εἰς τὴν μακρόχρονον ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας πρῶτος εἶναι ὁ Ἐπίσκοπος Ρώμης. Ἀφ’ ὅτου διεκόπη ἡ εὐχαριστιακὴ κοινωνία μετ’ αὐτοῦ, πρῶτος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι κανονικῶς ὁ Κωνσταντινουπόλεως. Εἰς τὴν περίπτωσιν τοῦ Κωνσταντινουπόλεως παρατηροῦμεν τὴν μοναδικὴν σύμπτωσιν καὶ τῶν τριῶν διαβαθμίσεων, ἤτοι τοῦ τοπικοῦ (Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως - Νέας Ῥώμης), ἐπαρχιακοῦ (Πατριάρχης) καὶ οἰκουμενικοῦ ἢ παγκοσμίου (Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης). Τὸ τρισσὸν πρωτεῖον τοῦτο μεταφράζεται εἰς συγκεκριμένα προνόμια, ὡς τὸ ἔκκλητον καὶ τὸ δικαίωμα τοῦ παρέχειν ἢ αἴρειν τὸ αὐτοκέφαλον (π.χ. Ἀρχιεπισκοπαί-Πατριαρχεῖα Ἀχρίδος, Πεκίου, Τυρνόβου κ.λπ.), προνόμιον τὸ ὁποῖον ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἤσκησεν εἰς περιπτώσεις εἰσέτι μὴ κατοχυρωθέντων δι’ ἀποφάσεων Οἰκουμενικῶν Συνόδων νεωτέρων Πατριαρχείων, ὧν πρῶτον αὐτὸ τῆς Μόσχας. Τὸ πρωτεῖον τοῦ Κωνσταντινουπόλεως οὐδαμῶς σχετίζεται πρὸς τὰ Δίπτυχα, τὰ ὁποῖα, ὡς εἴπομεν, ἐκφράζουν ἁπλῶς καὶ καταγράφουν τὴν ἱεράρχησιν ταύτην (τὴν ὁποίαν, ἀντιφάσκουσα καὶ πάλιν, ἡ Ἐκκλησία τῆς Μόσχας εἰς τὸ ἐν λόγῳ κείμενον δὲχεται μὲν ἐμμέσως, ἀρνεῖται δὲ ρητῶς). Ἐὰν θέλωμεν νὰ ὁμιλήσωμεν περὶ πηγῆς ἑνὸς πρωτείου εἰς τὴν ἀνὰ τὴν οἰκουμένην Ἐκκλησίαν, αὕτη εἶναι αὐτὸ τοῦτο τὸ πρόσωπον τοῦ ἑκάστοτε Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ὁποῖος, ὡς ἀρχιερεὺς εἶναι μὲν πρῶτος «μεταξὺ ἴσων», ὡς Κωνσταντινουπόλεως, ὅμως, καὶ συνεπῶς ὡς Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, εἶναι πρῶτος δίχως ἴσον (primussineparibus)».

Ἐπικρίσεις διὰ τὸν Προύσης Ἐπὶ τῆς ἀποφάσεως τῆς Ρωσικῆς Ἱεραρχίας διὰ τὸ Πρωτεῖον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὑπῆρξαν θετικαὶ καὶ ἀρνητικαὶ κρίσεις ὑπὸ Ὀρθοδόξων Θεολόγων. Ἕνας ἐξ αὐτῶν ὁ κ. Κων. Νούσης μὲ κείμενόν του, τὸ ὁποῖον εἶδε τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος (11ην Ἰανουαρίου),

ἀφοῦ τονίζει ὅτι προσωπικῶς τάσσεται ὑπὲρ τῆς κανονικῆς τάξεως τοῦ ἰσχύοντος Πρωτείου τῆς Κωνσταντινουπόλεως (παρὰ τῆς συντρεχούσης ὑπονομεύσεώς του ἀπὸ τοὺς Ρώσους) ἐπικρίνει τὰς θέσεις τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Προύσης κ. Ἐλπιδοφόρου. Ἀκολούθως γράφει, μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς:

«Στὴν ἀμυντική του προσπάθεια νὰ κατοχυρώσει ὁ Προύσης τὴν ἰσχὺ τοῦ Πατριαρχικοῦ Πρωτείου ἀπέναντι στὸν «ρωσικὸ ἐπεκτατισμό», φαίνεται νὰ διολισθαίνει σὲ μία ἑρμηνεία του σὲ βάρος τοῦ θεσμοῦ τῆς Συνοδικότητας καὶ νὰ τὸ μεταποιεῖ σὲ ἕνα σχεδὸν ὀρθόδοξο ὑποκατάστατο τοῦ Παπικοῦ ἀντίστοιχου. Αὐτὸ τουλάχιστον δείχνει ἡ θέση του περὶ τοῦ προσώπου τοῦ Πρώτου σὰν «πηγῆς» (sic) τοῦ Πρωτείου ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Τὸ ζήτημα αὐτό, ἐξάλλου, προσπάθησε νὰ διαλευκάνει (ἀνεπιτυχῶς ὅμως) δι’ ἑτέρου τρόπου καὶ ἄλλων προϋποθέσεων καὶ τὸ ρωσικὸ κείμενο, προβάλλοντας τὶς πηγὲς (τοῦ παντὸς ἐκκλησιαστικοῦ ἐπιπέδου Πρωτείου) ὁπουδήποτε ἀλλοῦ ἐκτός τῆς προφανοῦς καὶ πρωτογενοῦς πηγῆς κάθε εἴδους πρωτείου καὶ οἱουδήποτε ἑτέρου χαρισματικοῦ θεσμοῦ στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ: τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ ἤ, μὲ ἄλλα λόγια, αὐτοῦ τούτου τοῦ Σώματός του, τῆς (ὅλης) Ἐκκλησίας. Καὶ ἐνῶ οἱ Ρῶσοι ἐγκαλοῦνται γιὰ πληθώρα ἀντιφάσεων, δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι δὲν συναντοῦμε ἀνάλογα πράγματα καὶ ἄλλου εἴδους κενὰ στὸ κείμενο τοῦ «ἐνάγοντος». Ἐνδεικτικά: «ἐὰν ὁ Πρῶτος εἶναι ἀποδέκτης τοῦ πρωτείου του, τότε τὸ πρωτεῖον ὑπάρχει δίχα καὶ ἀνεξαρτήτως τοῦ Πρώτου, ὅπερ ἄτοπον» καὶ «ἠμπορεῖ ὅμως νὰ ὑπάρξη σύνοδος ἄνευ Πρώτου;». Οὐδὲν ἄτοπον ἐν προκειμένῳ, ἐφόσον φυσικὰ δὲν διασταλοῦν ριζικὰ ὁ ἕνας (Πρῶτος) καὶ οἱ πολλοὶ (Σύνοδος). Δὲν κατανοεῖται ἐπίσης γιατί ξενίζει τὸν συγγραφέα ἡ ἔννοια τοῦ ἀποδέκτη τοῦ Πρωτείου. Μήπως ὅλοι οἱ φορεῖς τῶν ποικίλων ἐκκλησιαστικῶν χαρισμάτων – λειτουργημάτων δὲν εἶναι ἀποδέκτες τῶν τελευταίων ὑπὸ τοῦ Χριστοῦ – Ἐκκλησίας; Ὅσο γιὰ τὸ ἄλλο, ἰσχύει καὶ τὸ ἀντίστροφο: οὔτε Πρῶτος ἄνευ Συνόδου ὑφίσταται. Ἡ προσπάθεια, ἀπὸ τὴν ἄλλη, νὰ προβληθεῖ ἡ ἀρχὴ τοῦ Πρώτου στὴ μοναρχία τοῦ Πατρὸς φαίνεται ἐξίσου ἀτυχὴς (ἔχουμε σύγχυση Θεολογίας καὶ Οἰκονομίας τουλάχιστον). Θὰ συμφωνήσω μὲ κάτι ποὺ διάβασα σχετικὰ στὸ διαδίκτυο: «ποτὲ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἐφάρμοσαν ἀναλογία μεταξύ τοῦ Τριαδικοῦ δόγματος καὶ τῆς Ἐκκλησιολογίας καὶ εἰδικὰ σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὶς σχέσεις τῶν Προσώπων τῆς Παναγίας Τριάδος μὲ τὶς σχέσεις τῶν Ἐπισκόπων μεταξύ τους». Ἄλλωστε, αὐτὴ ἡ ἀλληλοδιείσδυση καὶ ἡ συμπλοκὴ τῶν ὁρίων τους γίνεται μὲ ὅρους ποὺ διασαλεύουν τὴν ἁρμονία τῆς ἁγιοπνευματικῆς χαρισματικῆς σχέσης καὶ τὴν ἀλληλοπεριχώρηση Πρώτου καὶ Συνόδου, Ἕνα καὶ Πολλῶν. Ὁ Πρῶτος ἐξαίρεται παρακινδυνευμένα, συγκροτώντας καὶ διασφαλίζοντας τὴν ἑνότητα τῶν πολλῶν μὲ κυριαρχικὸ μᾶλλον παρὰ μὲ διακονικὸ τρόπο. Ἀλλὰ οὔτε καὶ στὸ ἐπίπεδο τῶν ἀΐδιων σχέσεων τῆς Τριάδος ἡ μοναρχία τοῦ Πατρὸς ἔχει ὑπεροχική ἔννοια – ἕνα ἀκόμη «δύσκολο» σημεῖο τῆς Ζηζιούλειας θεολογίας – ὅπως εἰδικότερα τὸ βλέπουμε νὰ καταγράφεται ἀριστοτεχνικὰ στὶς ἐξαίρετες ἀναλύσεις τοῦ ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου. Ναί, στὴν πραγματικότητα δὲν ὑπάρχει «αἰτία» καὶ «πρωτεῖο» καὶ «ἀρχὴ» τοῦ Πατρὸς ἄνευ τῆς ταυτόχρονης (ἂν θὰ μπορούσαμε καταχρηστικῶς νὰ θέσουμε χρόνο στὶς ἀΐδιες σχέσεις) παροχῆς του (ἀπὸ τοὺς Υἱὸ καὶ Πνεῦμα) καὶ ἀποδοχῆς του (ὑπὸ τοῦ Πατρός). Ἀκόμη, λοιπόν, καὶ στὴν περίπτωση μίας καταγωγικῆς ἀναλογίας στὸ ἐκκλησιολογικὸ πεδίο, ἡ συμπόρευση Πρωτείου καὶ Συνοδικότητας κανονικὰ εἶναι ταυτόχρονη (ἢ σὺν-χρονη) καὶ ἡ σχέση τους ὁμόλογη καὶ ἰσότιμη (ἢ ὁμότιμη). Μὲ λίγα καὶ ἁπλὰ λόγια, στὴν Ἐκκλησία προηγεῖται ὁ Θεός, ὁ ἀδελφός, ἡ διάκριση, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ διακονία καὶ ἕπονται οἱ συγκυριακοὶ θεσμοὶ καὶ οἱ ἐνδοκοσμικὲς συμβάσεις...» «Εἶναι προφανὲς ὅτι οἱ θέσεις τοῦ Προύσης εἶναι ἐπηρεασμένες ἀπὸ τὴν ἐκκλησιολογία τοῦ Περγάμου, ἡ ὁποία μὲ τὴ σειρά της δὲν εἶναι ἀνεπίδεκτη κριτικῆς σὲ καμιὰ περίπτωση, καὶ μάλιστα σοβαρῆς σὲ ὁρισμένα σημεῖα της (κάτι ποὺ ἔγινε ἤδη, μὲ ἔντονο τρόπο μάλιστα, ἀπὸ τὸν μαθητή του καὶ καθηγητὴ Δογματικῆς π. Νικόλαο Λουδοβίκο). Γιὰ παράδειγμα, ἡ θέση ὅτι «ὁ διαχωρισμὸς τῶν διοικητικῶν θεσμῶν τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ δόγμα δὲν εἶναι ἁπλῶς ἀτυχής, εἶναι καὶ ἐπικίνδυνος», ἐξάπαντος μπορεῖ νὰ παρερμηνευθεῖ καὶ νὰ ὁδηγήσει σὲ ἀπολυτοποιήσεις τῶν θεσμικῶν ὀργάνων καὶ προσώπων, ὅπως ἐνδεικτικὰ αὐτὸ τοῦ Πρώτου, πειρασμὸ ποὺ δὲν ἀπέφυγε τελικὰ καὶ ὁδηγήθηκε στὶς γνωστὲς αἱρετικὲς ἐκτροπὲς ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία. Ἐδῶ, μάλιστα, μποροῦμε νὰ θυμηθοῦμε καὶ μία σχετικὴ τοποθέτηση τοῦ σύγχρονου ἡγιασμένου πατρὸς Ἰακώβου Τσαλίκη (+1991), ὁ ὁποῖος ἔλεγε ὅτι τὰ ἐκκλησιαστικὰ ἀξιώματα καὶ ὀφφίκια θὰ καταργηθοῦν στὴν ἄλλη ζωή, πρᾶγμα ποὺ ἔρχεται κάπως σὲ σύγκρουση μὲ συναφεῖς θέσεις τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἰωάννου. Τὸ κύριο πρόβλημα ἐδῶ, ὡστόσο, ἑστιάζεται στὴ σχεδὸν ταύτιση τῆς «μοναρχίας» τοῦ Πατρὸς καὶ αὐτῆς τοῦ Πρώτου τῶν Ἐπισκόπων».

Ἡ ἐπιστολὴ τοῦ Σεβ. Πειραιῶς καὶ ἡ ἀνάλυσις τοῦ Σεβ. Ναυπάκτου εἰς παραπλεύρους στήλας τῆς 6ης καὶ 7ης σελ.

Σελὶς 8η

24 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014

ΟΥΔΕΙΣ ΟΜΙΛΕΙ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΓΕΡΣΙΝ ΣΕΒ. ΚΟΝΙΤΣΗΣ: ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΟΥΔΕΜΙΑΝ ΣΧΕΣΙΝ ΕΧΕΙ Ο ΟΥΜΑΝΙΣΜΟΣ Χώρα ἐγέμισεν ἀπὸ προδότας, κυβερνητικοὺς καὶ ἀντιπολιτευομένους. Ἡ πολιτικὴ τῆς Κυβερνήσεως εἶναι ἀντι–οἰκογενειακή, ἀντι– ΤΟΥ ΙΣΛΑΜΙΚΟΥ ΤΕΜΕΝΟΥΣ. ΑΙΣΧΟΣ! Ἡδημογραφική, ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟΝ ἐνῶ ἐστηλίτευσε τὰς ἐκτρώσεις, τὴν μοιχείαν καὶ ἐστράφη ἐναντίον ὅλων ἐκείνων, ποὺ προωθοῦν τὴν νομιμοποίησιν τῆς ὁμοΤοῦ Σεβ. Καλαβρύτων κ. Ἀμβροσίου φυλοφιλίας καὶ τοὺς γάμους τῶν ὁμοφυλοφίλων. Ὀργὴ διὰ τὴν κατάργησιν τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς καὶ τὴν διάλυσιν τῆς ἐκπαιδεύσεως. ΤΟΥ Κ. ΤΣΙΠΡΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ Συμφώνως πρὸς πληροφορίας,

Γιὰ τὴν ἐπέλαση τοῦ Ἰσλαμικοῦ Στοιχείου στὴν μικρὴ Πατρίδα μας μὲ τὴν μορφὴ οἰκονομικῶν μεταναστῶν καὶ τὴν καταστροφικὴ σημασία, ποὺ ἔχει τὸ γεγονὸς αὐτὸ γιὰ τὴν αὐριανὴ Ἑλλάδα μας, χαράξαμε ἤδη μερικὲς γραμμὲς στὸ προηγούμενο σημείωμά μας. Δανεισθήκαμε τὰ λόγια τῆς Ὀριάννα Φαλάτσι καὶ εἴπαμε ὅτι ἡ Πατρίδα μας δὲν εἶναι γιὰ ξεπούλημα! Σήμερα ἐρχόμεθα γιὰ νὰ σᾶς παρουσιάσουμε τὶς πτυχὲς ἑνὸς θέματος, ποὺ ἀποτελεῖ μιὰ μικρὴ λεπτομέρεια στὴν ὅλη ὑπόθεση. Πρόκειται γιὰ τὴν ἀνέγερση Μουσουλμανικοῦ Τεμένους στὴν περιοχὴ τοῦ Βοτανικοῦ. Ὁ πολὺς καὶ δυνατὸς στὴν συγγραφική του πέννα, μάλιστα δὲ ἀγαπητός μας κ. Σαράντης Καργάκος, σὲ ἕνα Σημείωμά του περιγράφει τὶς περιπέτειες, ποὺ πρόκειται νὰ τραβήξουν οἱ κάτοικοι τῆς Ἀθήνας, ἐὰν καὶ ὅταν τὸ Τζαμὶ θὰ ἔχει ἀνεγερθῆ. Μὲ τὸ γλαφυρό του λόγο παρουσιάζει ἀνάγλυφα τὴν τραγικότητα τοῦ ἐγχειρήματος. Ἐμεῖς δὲν πρόκειται νὰ προσθέσουμε τίποτε περισσότερο! Διαβάστε, στοχασθῆτε, προβληματισθῆτε, διαμαρτυρηθῆτε, κάνε-

τε ὅτι μπορεῖτε ἐντὸς τῶν πλαισίων τοῦ Νόμου, ὥστε ἡ Ὀρθόδοξη καὶ δοξασμένη Ἑλλάδα μας νὰ μὴ ὑποστῆ αὐτὸ τὸ μολυσμένο κεντράδι τῶν ἐχθρῶν μας! Κάποιοι μᾶς χαρακτηρίζουν ὡς «γραφικὸ» τύπο! Κι ἐμεῖς ἀπολαμβάνουμε τὸν χαρακτηρισμὸ αὐτό, καθ᾽ ὅσον εἶναι πολὺ προτιμώτερος ἀπὸ ἄλλα κοσμητικὰ ἐπίθετα, ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ μᾶς ἀπονείμουν! Θὰ τοὺς ὑπομνήσω τὸ εὐαγγελικόν: «Μακάριοί ἐστε, ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς οἱ ἄνθρωποι ...καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ρῆμα καθ᾽ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ» (Ματθ. 5, 11). Καὶ τώρα κάτι σὰν ὑστερόγραφο. Ἀπὸ τὴ Συρία μᾶς ἔρχεται ἡ εἴδηση, ὅτι μιὰ ὁμάδα ἀπὸ πέντε Ἰσλαμιστές, κάπου ἐκεῖ στὴν πόλη Χὸμς ἔπιασαν τὸν χριστιανὸ Fadi, ἕνα νέο 25 ἐτῶν περίπου καὶ μὲ περισσὴ μανία ἅρπαξαν τὸν σταυρό, ποὺ ἔφερε στὸ στῆθος του, τοῦ ἔκοψαν τὸ κεφάλι καὶ στὴ συνέχεια μὲ περισσὴ μανία ἔμπηξαν τὸ σταυρὸ στὸ στῆθος του… Ἐμπρὸς λοιπὸν ἂς φτιάξουμε Τζαμιά, ὥστε νὰ ἐκθρέψουμε τέτοια ἀνθρωπόμορφα θηρία στὴ Χώρα μας καὶ στὴ συνέχεια νὰ βιώσουμε παρόμοιες ἐμπειρίες! ΑΙΣΧΟΣ! ΑΙΣΧΟΣ! ΑΙΣΧΟΣ!

ὑπὸ ἡμερομηνίαν 5ην Ἰανουαρίου, ἐκ τῆς Κονίτσης καὶ ρεπορτὰζ τοῦ youthimdpk.blogspot:

«“Ὅσα δὲν πέτυχε ὁ κομμουνισμὸς μὲ τὴν ἀνταρσία ἐναντίον τοῦ Ἔθνους γίνονται σήμερα κατορθωτὰ μὲ τοὺς πρόθυμους συνοδοιπόρους του, πού βρίσκονται στὸν δεξιὸ χῶρο”. Τελέστηκε τὴν Κυριακὴ 12/01/2014 τὸ καθιερωμένο μνημόσυνο εἰς μνήμην τῶν πεσόντων στρατιωτῶν κατὰ τὴν Μάχη τῆς Κονίτσης τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1947-48. Προηγήθηκε ἀρχιερατικὴ θεία Λειτουργία στὸν Μητροπολιτικὸ Ἱ. Ναὸ Ἁγίου Νικολάου, ἐνῶ μετὰ τὸ μνημόσυνο ἀκολούθησαν ὁμιλίες ἀπὸ τὸν κ. Τζιαφὰ Γεώργιο τ. ἐκδότη – δημοσιογράφο, ποὺ μίλησε γιά τὰ δραματικὰ γεγονότα τῆς μάχης καὶ τοῦ Μητροπολίτη Κονίτσης Ἀνδρέα, ποὺ μὲ τὴν δυναμικότητα, ποὺ τὸν χαρακτηρίζει, ἀναφέρθηκε σὲ σειρὰ ζητημάτων τῆς ἐπικαιρότητας. Ὁ σεπτὸς Ἱεράρχης τόνισε ἰδιαίτερα ὅτι τὴν περίοδο 1947–48 ἡ Ἑλλάδα ἀντιμετώπισε ἕνα ἐσωτερικὸ ἐχθρό, τὸν κομμουνισμό, ὁ ὁποῖος προκάλεσε... περισσότερες συμφορὲς ἀπὸ τὴν κατοχή. Αὐτὰ τότε, σήμερα ὅμως τὰ ἱστορικὰ γεγονότα ἔχουν ξεθωριάσει στὴν μνήμη τῶν μεγάλων καὶ οἱ

νεώτεροι τὰ ἀγνοοῦν. Ἐμεῖς ὅμως διατηροῦμε τὶς ἐκδηλώσεις μνήμης, γιατί εἶναι σήμερα περισσότερο ἀναγκαῖες ἀπὸ ποτέ. Νὰ προσέχουμε τοὺς προδότες, ποὺ προέρχονται μέσα ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα διετύπωσε ὁ Σεβασμιώτατος. Ἡ Χώρα ἔχει γεμίσει ἀπὸ νέους ἐφιάλτες. Τοὺς βρίσκουμε στὸ κυβερνητικὸ στρατόπεδο καὶ στὴν ἀντιπολίτευση, στὶς δῆθεν κοινωνικὲς ὀργανώσεις, σὲ κοσμικὰ ἰσχυροὺς παράγοντες, στὸν τύπο… Ὅλοι αὐτοὶ προπαγανδίζουν τό σύμφωνο ἐλεύθερης συμβίωσης, εἶναι αὐτοὶ ποὺ στέλνουν τοὺς πολυτέκνους στὸ ἰκρίωμα μὲ φόρους κ.λπ., εὐνοοῦν τοὺς ἀγάμους καὶ ἔχουν στὸ στόχαστρο τοὺς οἰκογενειάρχες. Δὲν θὰ μποροῦσε νὰ μὴ ἀναφερθεῖ στήν πολιτικὴ τῆς κυβέρνησης πού εἶναι ἀντι–πολυτεκνική, ἀντι–οἰκογενειακὴ καὶ ἀντι– δημογραφική, καθὼς πλήττει ἀνελέητα τοὺς πολυτέκνους καὶ τοὺς τιμωρεῖ γιὰ ὅσα περισσότερα παιδιὰ ἔχουν! Ἐπεσήμανε ἐπίσης ὅτι εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ ἔχουν νομοθετήσει δύο θανάσιμα ἁμαρτήματα, τὶς ἐκτρώσεις καὶ τὴν μοιχεία. Καὶ τώρα ἑτοιμάζονται νὰ νομιμοποιήσουν καὶ τοὺς γάμους τῶν ὁμοφυλοφίλων. Εἶναι οἱ περιβόητοι συνδικαλιστὲς καὶ οἱ κομματικοποιημένοι καθηγητές, ποὺ οὐσιαστικὰ ἔχουν διαλύσει τὴν

μέση ἐκπαίδευση καὶ κυρίως τὴν ἀνωτάτη ἐκπαίδευση. Ἐξέφρασε παράλληλα τὴν ὀργή του γιά ὅσους περιφρονώντας τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ καταστρατηγοῦν τὴν ἀργία τῆς Κυριακῆς, ἐπαναφέροντας τὴ δουλεία καὶ κάνοντας σκλάβους τοὺς Ἕλληνες. Κι ἀκόμη, ὅσοι πολεμοῦν τὴν Ἐκκλησία θέλοντας νὰ ἁρπάξουν καὶ τὰ ἐλάχιστα ἀπομεινάρια τῆς λεγομένης ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας. Δὲν ἔχουν ὅμως σκεφτεῖ ποῦ θὰ βρισκόταν σήμερα ἡ κοινωνία καὶ σὲ ποιὲς συνθῆκες ἐξαθλιώσεως θὰ ζοῦσαν πολλοὶ συμπατριῶτες μας, ἂν ἡ Ἐκκλησία σὰν φιλόστοργη Μητέρα δὲν πρόσφερε πλούσια τὴν ἀγάπη της μὲ τὰ συσσίτια καὶ τὸ πολύμορφο φιλανθρωπικό της ἔργο. Ὅσον ἀφορᾶ αὐτοὺς ποὺ διαχειρίζονται τὶς τύχες τοῦ Ἔθνους καὶ τῶν Ἐθνικῶν μας θεμάτων, δήλωσε τὰ ἑξῆς. Ἡ ἐπαρχία συνεχῶς συρρικνώνεται καὶ κινδυνεύει μὲ ἀφανισμό. Ἐδῶ θηριομαχοῦμε, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ κρατήσουμε ὅ,τι εἶναι δυνατὸν νὰ κρατηθεῖ στὴν ἀκριτικὴ ἐπαρχία. Τί θὰ μείνει σ᾽ αὐτὸν τὸν τόπο; Δὲν λησμόνησε τήν Βόρειο Ἤπειρο, πού βρίσκεται σὲ κρίσιμο σταυροδρόμι, ἀφοῦ καὶ οἱ Βορειοηπειρῶτες ὑφίστανται ποικίλους διωγμούς, ὑπογείως ἢ φανερά, καὶ οἱ τσάμηδες βυσσοδομοῦν

κατὰ τῶν Ἑλλήνων, ἐνῶ τὰ ὀστᾶ τῶν ἡρώων τοῦ ἔπους 40-41 δὲν ἔχουν ἀκόμη περισυλλεγεῖ, γεγονὸς ποὺ προκαλεῖ ἐθνικὴ ντροπὴ στὴν Ἑλλάδα. Τέλος ἔκλεισε τὴν σύντομη ὁμιλία του τονίζοντας ὅτι ὅσα δὲν πέτυχε ὁ κομμουνισμὸς μὲ τὴ Μάχη τῆς Κονίτσης καὶ γενικότερα μὲ τὴν ἀνταρσία ἐναντίον τοῦ Ἔθνους, γίνονται σήμερα κατορθωτά. Γιατί ὁ κομμουνισμὸς ἔχει εἰσχωρήσει παντοῦ, βρίσκοντας πάντοτε πρόθυμους τοὺς θλιβεροὺς συνοδοιπόρους. Αὐτοὶ εἶναι οἱ χειρότεροι, οἱ συνοδοιπόροι, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀπὸ τὸν δεξιὸ χῶρο. Ἀδελφοί, ὅσοι ἀγαποῦμε τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἑλλάδα, ὅσοι πονοῦμε σκεπτόμενοι τὸ ποῦ εἴμασταν καὶ ποῦ βρισκόμαστε σήμερα καὶ ποῦ ἔχουμε φτάσει, ἔχουμε χρέος νὰ ἀντιστεκόμαστε, νὰ δίνουμε τὸ ἀγωνιστικὸ παρόν, ὅπου οἱ συνθῆκες τὸ ἀπαιτοῦν. Ὅσο κι ἂν κάποιοι θέλουν, ἂς τὸ ἀκούσουν, ὅτι τὸ ἄστρο τῆς Μάχης τῆς Κονίτσης δὲν ἔσβησε, δὲν χάθηκε, ἐξακολουθεῖ νὰ ρίχνει τὸ φῶς του ἐπάνω στὴν μαρτυρική μας Πατρίδα. Δόξα καὶ Τιμὴ σὲ ὅλους ὅσοι ἀγωνίσθηκαν καὶ ἔπεσαν ἡρωϊκῶς μαχόμενοι, καὶ ἡ μνήμη τους μνήμη Ἡρώων ἂς εἶναι αἰώνια χαραγμένη στὴν μνήμη τοῦ Ἔθνους. Ἀμήν».

κλησία, ἀνατρέποντας συθέμελα τὸ «Σύμβολο τῆς Πίστεως», ποὺ κάνει λόγο γιὰ «Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία», δηλαδὴ τὴν Ὀρθόδοξη! Ἄφησε δηλαδὴ νὰ ἐννοηθεῖ —μὲ τρόπο μεταπατερικό– ὅτι ἡ Μία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ταυτόχρονα καὶ διηρημένη, κάτι ποὺ ἀποτελεῖ ἀντίφαση ἐν τοῖς ὅροις. Ἐδῶ νὰ σημειώσουμε ὅτι γιὰ πρώτη φορὰ στὴ σύγχρονη ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, ἔχουμε ἐπίσημη δήλωση Ὀρθοδόξου Ἱεράρχη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδας, πὼς ὁ Ρωμαιοκαθολικισμὸς δὲν εἶναι αἵρεση! 2. Τρεῖς μέρες νωρίτερα, τὴν Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013, στὴν πόλη Πουσὰν τῆς Νοτίου Κορέας, κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ἐργασιῶν τοῦ παναιρετικοῦ “Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν”, ἀντιπροσωπεία τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου, μὲ ἐπικεφαλὴ τὸν συντονιστή της καὶ ἄμεσο συνεργάτη τοῦ Μητροπολίτου Δημητριάδος, κ. Παντελῆ Καλαϊτζίδη, παρουσίασε τὸ “Ὀρθόδοξο Ἐγχειρίδιο γιὰ τὴ Θεολογικὴ Ἐκπαίδευση καὶ τὸν Οἰκουμενισμό”, ἕνα τόμο 900 σελίδων καὶ 110 ἐπιστημονικῶν συμβουλῶν, ποὺ ἀπευθύνεται σὲ καθηγητὲς καὶ φοιτητὲς τῶν θεολογικῶν σχολῶν ἀνὰ τὸν κόσμο, ὅπως ἐπίσης καὶ σὲ ἱερεῖς

καὶ λαϊκούς, εἰς τρόπον ὥστε νὰ ὑπερπηδηθεῖ τὸ ἐμπόδιο τοῦ ἐπιφυλακτικοῦ καὶ “μὴ δικτυωμένου” πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, καὶ νὰ προωθηθεῖ ἔτσι ὁ στόχος τῆς ἐκλαϊκεύσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος προδήλως δὲν “φυτρώνει” εὔκολα σὲ μὴ ἀκαδημαϊκὰ περιβάλλοντα. Σημειώνεται δὲ ὅτι μὲ τὸ πέρας τῶν ἐργασιῶν τῆς συγκεκριμένης Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ Π.Σ.Ε., οἱ ἀντιπρόσωποι τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ὑπέγραψαν καὶ ὁμολόγησαν μειοδοτώντας στὸ τελικὸ κείμενο – ἀνακοινωθέν, ἀπὸ κοινοῦ μὲ τοὺς αἱρετικοὺς Προτεστάντες ὅτι δὲν ὑπάρχει «ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία», ἀλλὰ (ὅπως ἀναφέρεται στὸν ἐπίλογο τοῦ κειμένου) ὅτι ὀφείλουμε νὰ προσευχόμαστε, γιὰ νὰ «γίνουν οἱ διαιρεμένες ἐκκλησίες ὁρατῶς μία” διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ! Μὲ βάση τὰ ἀνωτέρω, θέτουμε τὰ ἑξῆς ἐρωτήματα στὸν ἀγαπητὸ —κατὰ τὰ ἄλλα– Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Δημητριάδος, κ. Ἰγνάτιο: — Μπορεῖ νὰ μᾶς ὑποδείξει ἕνα Ἅγιο, ποὺ νὰ μὴ θεωρεῖ τοὺς Ρωμαιοκαθολικοὺς ὡς αἱρετικούς; Ποιὰ εἶναι τὰ κριτήριά του, ὅταν ἰσχυρίζεται “γυμνῇ τῇ κεφαλῇ”, πὼς ὁ Ρωμαιοκαθολι-

κισμὸς δὲν εἶναι αἵρεση; — Ἀφοῦ, κατὰ τὴν προσωπική του κρίση, οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ δὲν εἶναι αἵρεση, μποροῦμε νὰ βαφτίζουμε τὰ παιδιά μας, νὰ ἐκκλησιαζόμαστε καὶ νὰ κοινωνᾶμε στὴν “ἐκκλησία” τους; Διότι, ἂν δὲν εἶναι αἵρεση, τότε αὐτοδικαίως εἶναι ἐκκλησία μὲ Χάρη καὶ Μυστηριακὴ Ζωή. Κατάσταση “μερικῆς Χάριτος” ἢ “ὀλίγον αἱρέσεως”, κατὰ τὸ γνωστὸ ἀνέκδοτο “ὀλίγον ἔγκυος”, μόνο θυμηδία μπορεῖ νὰ προκαλέσει. — Καὶ τέλος, ἀπὸ πότε, ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἀπαρνιόμαστε ὅτι εἴμαστε “ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία”, καὶ ὑπογράφουμε κείμενα, σὰν κι αὐτὸ τοῦ Πουσάν ἢ σὰν ἐκεῖνο τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε τὸ 2006, στὴν Θ΄ Γ.Σ. τοῦ Π.Σ.Ε., ποὺ πάλι ἀπαρνηθήκαμε τὸ “Σύμβολο τῆς Πίστεως” καὶ ποὺ ὑπεγράφη τότε ἀπὸ τὸν κ. Ἰγνάτιο ὡς ἐπικεφαλὴ τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας; Ὅλες αὐτὲς λοιπὸν τὶς θεολογικὲς ἐκτροπές, ποὺ ὁδηγοῦν μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια σὲ αἵρεση, ἂς τὶς κρίνει ὁ εὐσεβὴς λαὸς τῆς Ἱ. Μ. Δημητριάδος καὶ ὁ καθένας ἂς βγάλει τὰ συμπεράσματά του. Φοιτητὲς τοῦ Τμήματος Θεολογίας τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης»

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟΝ ΚΡΙΣΙΝ ΑΥΣΤΗΡΑ ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΣΕΒ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ κ. ΙΓΝΑΤΙΟΝ Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Θεσσαλο-

νίκης κ. Ἄνθιμος, μὲ ἐγκύκλιόν του, ἀπευθύνεται εἰς τὴν πολιτικὴν ἡγεσίαν καὶ ζητεῖ ἀπὸ αὐτὴν νὰ ἐνημερώση τὸν Ἑλληνικὸν λαὸν διὰ τὴν πορείαν τῶν ἐθνικῶν θεμάτων, τοῦ τραπεζικοῦ συστήματος ἀλλὰ καὶ τῆς Δημοσίας Τηλεοράσεως. Τὸ πλῆρες κείμενον τῆς ἐγκυκλίου, ἡ ὁποία ἔχει διὰ θέμα της τὴν κρίσιν ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Ὁλοφάνερα, ἡ κρίση αὐτὴ δὲν εἶναι μόνον οἰκονομική· εἶναι κατ’ ἐξοχὴν ἠθικὴ κρίση. Κύριοι, σκοπός μου εἶναι νὰ Σᾶς πληροφορήσω ὅτι τὸ γενικὸ φρόνημα τοῦ δοκιμαζομένου λαοῦ μας ἔχει καταπέσει ἐπικίνδυνα, ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς περιβόητης κρίσεως. Οἱ Ἕλληνες πολῖτες, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ἔβαλαν τὰ κεφάλια τους κάτω, αἰσθάνονται ὅτι ἔπεσαν τὰ ἐθνικά τους φτερά, καὶ ὁ διαπιστούμενος κίνδυνος τῆς ἀπογνώσεως αὐξάνεται ταχύτατα. Ἐκεῖνο ποὺ σκανδαλίζει τὸν λαό μας εἶναι ὅτι ὑπάρχουν Ἕλληνες καὶ Ἑλληνίδες, οἱ ὁποῖοι καὶ τώρα ζοῦν μὲ ἄνεση τὴν ζωή τους. Εἰδικώτερα ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες Μακεδόνες, οἱ Θρακιῶτες καὶ οἱ Ἠπειρῶτες, ἀγωνιοῦμε γιὰ τὸ περιλάλητο Σκοπιανὸ πρόβλημα, ποὺ ὄχι μόνον παραμένει ἄλυτο, ἀλλὰ παρουσιάζει μιὰ ἐπικίνδυνη στασιμότητα, μὲ πονηρὰ φημολογία καὶ “Νιμίτσια” τακτικὴ σιωπῆς καὶ σκότους, ἐνῷ θρασύτατα οἱ Σκοπιανοὶ ἐκυκλοφόρησαν μεταλλικὸ καὶ χάρτινο νόμισμα μὲ τὴν μορφὴ τοῦ Ἕλληνα Μακεδόνα Ἀλεξάνδρου τοῦ Μεγάλου. Ὁ συνδυασμὸς τῆς ὑπαρκτῆς καταπτώσεως τοῦ ἄλλοτε γενναίου φρονήματος τοῦ ἡρωϊκοῦ λαοῦ μας ἐξ αἰτίας τῆς παρατεινομένης κρίσεως, μὲ τὴν πλήρη ἄγνοιά του γιὰ

τὰ ἐθνικά μας θέματα, ὅπως εἶναι τὸ Σκοπιανό, καὶ οἱ ἐπικίνδυνες ἐνέργειες τῆς Τουρκίας στὴν ἑλληνικωτάτη Θράκη μας, συνθέτουν ἀνάγλυφο τὸν πίνακα τοῦ συγχρόνου ἐθνικοπολιτικοῦ καὶ οἰκονομικοῦ προβληματισμοῦ στοὺς δυσκόλους καιρούς μας. Ἐπιτρέψατέ μου νὰ προσθέσω ὅτι τὸ τεράστιο πρόβλημα τῶν Ἑλληνικῶν Τραπεζῶν, μὲ τὸ πλῆθος τῶν φημῶν καὶ τῶν διαδόσεων περὶ τῆς πορείας καὶ τῆς τύχης τοῦ ἑλληνικοῦ τραπεζικοῦ συστήματος, δημιουργεῖ οἰκονομικὴ ἀστάθεια καὶ ἀβεβαιότητα. Εἶναι ἆραγε ἀλήθεια ὅτι ἡ κρίση στὸ τραπεζικό μας σύστημα θὰ ὁδηγήσῃ σὲ ἀστάθεια τὴν κυριαρχία τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ ἀκόμη καὶ ἐπὶ τῶν ἐθνικῶν μας ἐδαφῶν; Διαφωτίστε μας, εἶναι ἀνάγκη. Καὶ τὸ τελευταῖο αἴτημά μας ἐδῶ ἀπὸ τὴν συμπρωτεύουσα Θεσσαλονίκη καὶ ὅλο τὸν Βορειοελλαδικὸ χῶρο: Ἐκπληρώσατε κύριοι τῆς Κυβερνήσεως τὴν ὑπόσχεσή σας γιὰ τὴν δημιουργία τοῦ ἀνταξίου Σταθμοῦ τῆς Δημοσίας Τηλεοράσεως, σὲ ἐπίπεδο ἴσης δυναμικῆς μὲ αὐτή, ποὺ εἴχαμε μὲ τὴν TV ET3. Ζητοῦμε δημόσια τηλεόραση ἀντάξια στὰ προβλήματα καὶ στὶς θυσίες τοῦ Βορειοελλαδικοῦ Ἑλληνισμοῦ. Περαίνοντας διαδηλώνομε ὅλοι οἱ Ἕλληνες πολῖτες ὅτι παρὰ τὶς δυσκολίες καὶ τοὺς προβληματισμοὺς εἴμεθα ἕτοιμοι νὰ ἀποθάνωμε γιὰ τὴν ἀξιοπρέπεια καὶ τὴν ἀκεραιότητα τῆς Πατρίδος μας τῆς Ἑλλάδος. Ὁ Λυτρωτὴς καὶ Σωτήρ μας Ἰησοῦς Χριστός, ἡ ὑπέρμαχος Στρατηγὸς Ὑπεραγία Θεοτόκος καὶ οἱ Ἅγιοί μας νὰ εὐλογοῦν καὶ νὰ προστατεύουν τὴν ἱστορικὴ καὶ ἔνδοξη Πατρίδα μας, τὴν Ἑλλάδα».

Ὑφίσταται θέμα διαδοχῆς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας;

Ὀλίγας ἡμέρας πρὸ τῶν Χριστουγέννων εἶδον τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος πληροφορίαι ὅτι ἐπίκειται ἀλλαγὴ εἰς τὸν θρόνον τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Αὐστραλίας. Τὰς πληροφορίας ἐδημοσίευσεν ἡ ὁμογενειακὴ ἐφημερίς τῆς Νέας Ὑόρκης «Ἐθνικὸς Κήρυξ». Συμφώνως πρὸς τὸ δημοσίευμα:

«Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας Στυλιανὸς ἔλαβε τρίμηνη ἄδεια καὶ ἀπέχει ἀπὸ τὰ καθήκοντά του γιὰ λόγους ὑγείας καὶ ξεκούρασης, σύμφωνα μὲ ἀσφαλεῖς πληροφορίες τοῦ “Ἐθνικοῦ Κήρυκα” τόσο ἀπὸ τὴν Αὐστραλία, ὅσο καὶ ἀπὸ τὴν Ἀθήνα. Καθήκοντα τοποτηρητῆ – ἀντικαταστάτη του γιὰ ὅσο καιρὸ θὰ βρίσκεται σὲ ἄδεια ἀνατέθηκαν στὸν Ἐπίσκοπο Ἀπολλωνιάδος Σεραφείμ, ὁ ὁποῖος τυγχάνει καὶ πρωτοσυγκελλεύων τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Αὐστραλίας. Μήνυμα τοῦ “Ε.Κ.” μέσῳ e-mail πρὶν ἀπὸ τέσσερις ἡμέρες στὸν Ἐπίσκοπο Σεραφείμ, παρέμεινε ἀναπάντητο. Ἱεράρχες τοῦ Φαναρίου εἶπαν στὸν “Ε.Κ.” ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Στυλιανὸς “εἶχε ἀντιμετωπίσει κάποια ἀσθένεια στὸ παρελθόν, πλὴν ὅμως εἶχε ἀποθεραπευθεῖ”, ἐνῶ δήλωσαν ἄγνοια γιὰ τὰ αἴτια, ποὺ

τὸν ἀνάγκασαν νὰ λάβει τρίμηνη ἄδεια καὶ ἀποχὴ ἀπὸ τὰ καθήκοντά του. Ἐν τῷ μεταξύ, ἔχει ἤδη ἀρχίσει ἀνάμεσα σὲ ἐκκλησιαστικούς, ἀλλὰ καὶ πολιτικοὺς κύκλους, ἡ συζήτηση τῆς διαδοχολογίας καὶ ἤδη ἀκούγονται καὶ οἱ ἐπίδοξοι διάδοχοι, ἀνάμεσα στοὺς ὁποίους συμπεριλαμβάνεται Ἐπίσκοπος ἐξ Αὐστραλίας, Μητροπολίτης ὁ ὁποῖος στὸ παρελθὸν ὑπηρετοῦσε στὴν Αὐστραλία καὶ τώρα περιφέρεται στὴν Ἀθήνα τελώντας κατ᾽ ἀνάθεση κηδεῖες, μνημόσυνα καὶ ἐκφωνῶν λόγους κατὰ περίσταση σὲ ἑσπερινοὺς καὶ ἄλλες ἱεροτελεστίες, καθὼς ἐπίσης καὶ Ἱεράρχης ἀπὸ τὴν Ἀμερική. Ὁ κ. Στυλιανός, ὁ ὁποῖος διανύει τὸ 78ο ἔτος τῆς ἡλικίας του, γεννήθηκε στὶς 29 Δεκεμβρίου τοῦ 1935, ὑπηρετεῖ ὡς Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας ἐπὶ 38 χρόνια καὶ συγκεκριμένα ἀπὸ τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1975».

Ὁ «Ο.Τ.» ὑπογραμμίζει ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας κ. Στυλιανὸς ἐξέδωσε κανονικῶς μήνυμα διὰ τὰ Χριστούγεννα. Ἐὰν ὑπάρξουν ἄλλαι διαφορετικαὶ πληροφορίαι διὰ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον ὁ «Ο.Τ.» θὰ τὰς μεταδώση.

Τί ἰσχύει διὰ τὴν ἀμοιβὴν νεωκόρου ἐνοριακοῦ Ἱ. Ναοῦ

Συμφώνως πρὸς πληροφορίας ὑπὸ ἡμερομηνίαν 13ην Ἰανουαρίου τοῦ διαδικτυακοῦ ἱστοτόπου «efimeriosgr.blogspot.gr»:

«Σύμφωνα μὲ τὴν παρ. 4 τοῦ ἄρθρου 53 τοῦ Κανονισμοῦ 2/69 τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος περὶ Ἱερῶν Ναῶν, Ἐνοριῶν καὶ Ἐφημερίων (ΦΕΚ 193/Α/19.9.70) “οἱ ἱεροψάλτες καὶ οἱ Νεωκόροι ὡς ἀποτελοῦντες τὸν κατώτερον κλῆρο τῆς Ἐκκλησίας δὲν ὑπάγονται εἰς τὰ περὶ τῶν συλλογικῶν συμβάσεων κειμένας διατάξεις” (παρ. 4 ἄρθρου 64 τοῦ ΑΝ 2200/40).

Βάσει τῶν ἀνωτέρω οἱ Νεωκόροι ἐφόσον δὲν ὑπάγονται στὶς περὶ συλλογικῶν συμβάσεων ἰσχύουσες διατάξεις δὲν ἔχουν ἐφαρμογὴ γι᾽ αὐτούς, ὡς πρὸς τὸ θέμα ἀμοιβῆς τους, οἱ σχετικὲς διατάξεις τῆς ἐργατικῆς νομοθεσίας. Κατὰ συνέπεια ἡ ἀμοιβὴ τῆς ἐν λόγῳ κατηγορίας ἀπασχολουμένων (Νεωκόροι - Ἱεροψάλτες), λόγῳ τοῦ ἰδιοτύπου τῆς σχέσεώς τους μὲ τὴν Ἐκκλησία, ἐφόσον δὲν ὑπάγονται στὶς διατάξεις τοῦ ΑΝ 2200/40, ρυθμίζεται μὲ ἐλεύθερη συμφωνία, λαμβάνοντας ὑπόψη καὶ τὶς διατάξεις τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα (μισθός, ἄδεια, ἀσθένεια κ.λπ.)».

ΔΙΑ ΤΑΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑΣ ΕΚΤΡΟΠΑΣ ΤΟΥ

Φοιτηταὶ τοῦ Τμήματος Θεολογίας τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, μὲ ἀφορμὴν τὴν ὁμιλίαν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ἰγνατίου, εἰς τὴν ἡμερίδα τῶν Παπικῶν διὰ τὴν συμπλήρωσιν πεντήκοντα ἐτῶν ἀπὸ τὴν Β´ Βατικανὴν Σύνοδον, διαπιστώνουν Θεολογικὰς – Ἐκκλησιολογικὰς ἐκτροπὰς τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν καὶ προβαίνουν εἰς τὰς ἀκολούθους παρατηρήσεις:

«Λόγῳ τῆς σοβαρότητας τοῦ θέματος, ἀπὸ θεολογικῆς – ἐκκλησιολογικῆς πλευρᾶς, φέρουμε εἰς γνῶσιν τῶν εὐσεβῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν τῆς Ἱ. Μ. Δημητριάδος τὰ κάτωθι: 1.Τὸ Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013, ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, στὸ Λεόντειο Λύκειο Πατησίων, πραγματοποιήθηκε ἡ ἡμερίδα “Β΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ: 50 ΧΡΟΝΙΑ ΠΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑΣ”, μὲ συμμετοχὴ (καὶ) τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δημητριάδος, κ. Ἰγνατίου, ὁ ὁποῖος στὴν εἰσήγησή του: 1. Δήλωσε expressis verbis (=ρητὰ) ὅτι ὁ Ρωμαιοκαθολικισμὸς δὲν εἶναι αἵρεση, ἀλλὰ ἐκ-

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΣ ΥΠΟ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΣΕΒ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Διὰ τὸν ἀγῶνα του ἐναντίον τῆς νομιμοποιήσεως τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ τὰς ὑβριστικὰς ἐπιθέσεις τὰς ὁποίας δέχεται

Σεβασμιώτατε Ἐπίσκοπε Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, Παρακολουθοῦμε, εἰδικὰ τὸν τελευταῖο καιρό, μὲ μεγάλη μας λύπη, τὰ τεκταινόμενα σχετικὰ μὲ τὴν κατάθεση ἀπὸ τὸ κόμμα ΣΥΡΙΖΑ Συμφώνου Συμβίωσης ὁμοφύλων πρὸς ἐπίσημη νομιμοποίηση καὶ τὶς προκλητικὲς-ὑβριστικὲς συμπεριφορὲς κατὰ τοῦ προσώπου σας, μετὰ τὶς δικαιολογημένες ἀντιδράσεις σας περὶ ἀφορισμοῦ, τὶς ὁποῖες ἐπικροτοῦμε.

Παρακολουθοῦμε, μὲ μεγάλη μας λύπη, πολιτικοὺς ἡγέτες νὰ τάσσονται ὑπὲρ τέτοιων ἐπαίσχυντων προτάσεων, τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ ἔπρεπε κατὰ τὸν Ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη, νὰ λάμπουν ὡς ἥλιος ἀπὸ τὶς ὑψηλὲς θέσεις τους στὰ μάτια τῶν πολιτῶν, ποὺ τοὺς ψηφίζουν, γιὰ νὰ τοὺς ὑπηρετοῦν, ὥστε νὰ ἀποτελοῦν φωτεινὰ πρότυπα ἤθους κι ἐναρέτου βίου κι ὄχι παραδείγματα πρὸς ἄτακτον φυγήν! Παρακολουθοῦμε μὲ λύπη δημοσιογράφους καὶ κάποιους ἐπιφανεῖς συμπολίτες μας καὶ μή, νὰ συμφωνοῦν μὲ τὶς “προοδευτικὲς” θέσεις τους στὸ γενικότερο ὀλίσθημα τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας μας, στὴν μεγαλύτερη ἀποστασία ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ στὴν βαθυτέρα ἀμετανοησία, τὴν ἐθνικὴ καὶ τὴν προσωπικὴ τοῦ καθενός. Παρακολουθοῦμε ὅμως καὶ μὲ μεγάλη μας χαρά, ἕνα Ἐπίσκοπο παλληκάρι, ἂς μᾶς συγχωρεθεῖ ἡ ἔκφραση, νὰ ἀποτελεῖ τὴν ὑγιαίνουσα λαλιὰ τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Κυ-

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

στὴ Δύση». (ΣΣ. Ο.Τ.: Ὁ Ἰταλικὸς

Ὀρθόδοξοι πολῖται τῆς Θεσσαλονίκης ἀπέστειλαν τὴν ἀκόλουθον ἐπιστολὴν συμπαραστάσεως πρὸς τὸν Σεβ. Μητροπολίτην Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ διὰ τὸν ἀγῶνα του αὐτόν. Τὸ πλῆρες κείμενον τῆς ἐπιστολῆς, ὑπὸ ἡμερομηνίαν 13ην Ἰανουαρίου, ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Πειραιῶς κ.Σεραφείμ, εἰς Πειραιᾶ

Τὸν Μάϊον ἡ συνάντησις Πάπα - Οἰκ. Πατριάρχου εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα

Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου καὶ τοῦ Πάπα Παύλου τοῦ ΣΤ´. Ἀναφερομένη εἰς τὴν συνάντησιν αὐτὴν ἡ Ἰταλικὴ Ἐφημερὶς «Corriere della sera» (8ην Ἰανουαρίου), προσεπάθησε νὰ ἐντοπίση τὰς διαφοράς Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν, τονίζουσα ὅτι:

«Τὸ πρῶτο εἶναι ἡ διένεξη περὶ ἐκπόρευσης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: «Δηλαδὴ ἐκεῖνο τὸ δόγμα περὶ Ἁγίου Πνεύματος σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ Πατρός. Στὸ Μεσαίωνα στὸν τύπο αὐτὸ προσετέθη ἕνα filioque (καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ) κι αὐτὴ ἡ μορφὴ ἐπικράτησε

τύπος τὸ ὑπογραμμίζει, ἐνῶ αἱ ἑλληνικαὶ ἐφημερίδες ἀκόμη καὶ αἱ ἐκκλησιαστικαὶ τὸ ἔχουν λησμονήσει, ὅπως τὸ ἔχουν λησμονήσει καί οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας μας εἰς τοὺς διαλόγους μὲ τοὺς Παπικούς).

Στὴ συνέχεια ὁ ἀρθρογράφος ἀναφέρει τὸ ἐκκλησιολογικὸν θέμα: «Ὅλοι οἱ χριστιανοὶ συμφωνοῦν ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης κατέχει τὸ πρωτεῖο στὴν ἀγάπη. Ἀλλὰ γιὰ τὶς δικαιοδοσίες τοῦ Πάπα ἐπικρατεῖ ἀκόμη διαφωνία ποὺ δύσκολα γεφυρώνεται». Ἐπάνω στὸ θέμα αὐτό, συνεχίζει ὁ ἀρθρογράφος, "ἐνδέχεται νὰ ἐπιφυλάσσονται εὐχάριστες ἐκπλήξεις, ἐὰν ἡ θεολογικὴ ἀκρίβεια συνδυαστεῖ μὲ ἕνα ἔξυπνο διάλογο"».

ρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ χριστεπώνυμου ποιμνίου, ποὺ κρέμεται κυριολεκτικὰ ἀπὸ τὴν ὀρθὴ πίστη καὶ στάση τοῦ Ποιμένα του. Βλέπουμε νὰ προτάσσετε σθεναρὰ τὰ στήθη σας, ὅπως σὲ ὅλα τὰ ζητήματα, ποὺ κατὰ καιροὺς ἐπιχειροῦν νὰ κλυδωνίσουν τὴν Κιβωτὸ τῆς Σωτηρίας, ἔτσι καὶ στὸ θέμα τοῦ Σοδομισμοῦ καὶ τῆς παραφύσιν χρήσης τῆς ἀναπαραγωγικῆς λειτουργίας. Χαιρόμαστε γιὰ κάθε σας θεοφιλῆ ἐνέργεια, συντασσόμαστε μαζί σας στὸν ἀγώνα σας ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος, συμμεριζόμαστε τὶς ὀρθὲς ἀπόψεις κι ἐνέργειές σας, συμβάλλουμε κι ἐμεῖς σὰν ἀνεπίσημη ὁμάδα Χριστιανῶν Πολιτῶν μὲ τὶς ταπεινὲς δυνατότητές μας, ὑπὲρ τῆς Ἀληθείας καὶ συμπορευόμαστε μαζί σας ψυχῇ, σώματι καὶ πνεύματι, λόγῳ καὶ ἔργῳ! Οἱ Ὀρθόδοξοι Πολίτες Θεσσαλονίκης εἴτε μόνοι μας ὡς ἀνεπίσημη ὁμάδα εἴτε συμπράττοντας καὶ μὲ ἄλλες ἐπίσημες χριστιανικὲς ὀργανώσεις κατὰ καιρούς, ἔχουμε ἤδη πολλάκις προβεῖ τὰ τελευταῖα χρόνια σὲ διαμαρτυρίες (στὸ διαδίκτυο, μὲ ἐπιστολὲς σὲ διάφορους θρησκευτικοὺς καὶ πολιτικοὺς φορεῖς ἢ πρόσωπα καὶ συναντήσεις μαζί τους, στὸν ἔντυπο τύπο, μὲ εἰρηνικὲς συγ-

κεντρώσεις, μὲ ὁμιλίες, τηλεοπτικὲς συνεντεύξεις κ.λπ.), τόσο στὸ παρελθόν, ὅσο καὶ στὸ παρόν, ἀλλὰ θὰ συνεχίσουμε μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ στὸ μέλλον, προκειμένου νὰ ὁμολογοῦμε τὸν Κύριο, νὰ ὑπηρετοῦμε μὲ ἀγάπη τὸν συνάνθρωπο καὶ πλησίον μας καὶ τὴν ὀρθὴ Πίστη τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, τὴν ὁποία παραλάβαμε. Ταπεινὰ εὐχόμαστε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι, νὰ σᾶς συνοδεύουν καὶ προστατεύουν σὲ κάθε σας θεοφιλῆ καὶ φιλάνθρωπη ἐνέργεια ἀλλὰ καὶ κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς σας καὶ σᾶς παρακαλοῦμε νὰ εὔχεσθε καὶ ὑπὲρ ἡμῶν, καθὼς καὶ γιὰ τὴν εὐδοκίμηση κάθε δικῆς μας φιλόθεης καὶ φιλάνθρωπης ταπεινῆς ἀγωνιστικῆς ἐνέργειας, πρὸς σωτηρίαν καὶ πρὸς δόξαν Θεοῦ. Ἀσπαζόμαστε τὴν δεξιάν σας μετὰ τοῦ προσήκοντος σεβασμοῦ, ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ * Τὴν ἐπιστολὴν ὑπέγραψαν μέλη ἐκ μέρους ὅλης τῆς ὁμάδος ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, τὰ στοιχεῖα τῶν ὁποίων ἔχει εἰς τὴν διάθεσίν του τὸ ἱστολόγιον ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ http://kaiomenivatos. blogspot.gr/

Πατριάρχης Γεωργίας πρὸς Εὐρωπαϊκὴν Ἕνωσιν: Μὴ ἀλλοιώνετε τὰς παραδόσεις

Συμφώνως πρὸς πληροφορίας τῆς «Ρομφαίας»:

«Ἔκκληση πρὸς τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση νὰ μὴ ἐπιβάλλει νέες ἰδέες στὴ Χώρα του, ἔκανε ὁ Καθολικὸς Πατριάρχης Γεωργίας κ. Ἠλίας Β΄. “Ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση θὰ πρέπει νὰ λάβει ὑπόψιν τὶς παραδόσεις μας καὶ νὰ μὴ ἐπιβάλλει γάμους ἰδίου φύλου”, ἀνέφερε χαρακτηριστικὰ ὁ Πατριάρχης. Ἐπίσης ὁ Πατριάρχης κ. Ἠλίας χαιρέτισε τὴν ἀνακοίνωση τῆς ἀντιπροσωπείας τῆς ΕΕ στὴν Γεωργία, ἡ ὁποία δὲν θέτει ὡς προϋπόθεση γιὰ

τὴν ἔνταξή της τὴν ἀναγνώριση τῶν γάμων ἰδίου φύλου. “Αὐτὴ εἶναι μία εὐχάριστη ἐξέλιξη, διότι ἔτσι δίνεται ἡ δυνατότητα διατήρησης τῶν παραδόσεων τοῦ λαοῦ τῆς Γεωργίας”, ὑπογράμμισε σὲ ἄλλο σημεῖο ὁ Πατριάρχης. Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ὅτι ὁ Προκαθήμενος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας, ἐξέφρασε τὴν ἔντονη δυσαρέσκειά του γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ δράσεις καὶ ἀπόψεις τῶν φιλελευθέρων στὴ Γεωργία ἔχουν κηρυχθεῖ δημοκρατικές, ἐνῶ ἡ στάση τῆς Ἐκκλησίας ἐπικρίνεται ἔντονα».

Τοῦ κ. Γεωργίου Ν. Παπαθανασοπούλου

κ. ΤΣΙΠΡΑΣ μετὰ τὴ συνάντησή του μὲ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο στὴν Ἀθήνα σὲ δηλώσεις του τόνισε ὅτι ἀποτελεῖ "οὑμανιστικὸ πανανθρώπινο αἴτημα" νὰ ἀλλάξει ἡ μεταναστευτικὴ πολιτικὴ στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση καὶ ζήτησε τὴ συμπαράταξη μὲ τὴν Ἀριστερὰ "τῶν χριστιανικῶν ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν ἐκκλησιῶν". Προφανῶς ἀπὸ τὶς ἐκκλησιολογικὲς του γνώσεις ὁ κ. Τσίπρας γνωρίζει βουδιστικές, μουσουλμανικὲς καὶ ἑβραϊκὲς ἐκκλησίες. Πέραν ὅμως αὐτοῦ ὁ "οὑμανισμὸς" τοῦ κ. Τσίπρα καὶ τῆς Ἀριστερᾶς γενικότερα δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τόν χριστιανικὸ οὑμανισμό. Ὁ "οὑμανισμὸς" του στηρίζεται στὸν ὑλισμό, μολύνεται ἀπὸ τὴν ἐκλογίκευση τῆς ζωῆς καὶ τῆς κοινωνίας, εἶναι ἀποσπασματικὸς καὶ νοθεύεται ἀπὸ τὸ λαϊκισμό. Στὸν "οὑμανισμὸ" τοῦ κ. Τσίπρα δὲν ὑπάρχει πραγματικὴ ὀντολογικὴ ἐλευθερία, ἀλλὰ "ἐλευθερία" τῶν παθῶν καὶ τῶν ἐνστίκτων. Στὸν χριστιανισμὸ ὁ κάθε ἄνθρωπος, ἀπὸ τότε ποὺ εἶναι ἔμβρυο ἕως τὸ τέλος τῆς ζωῆς του, ἀποτελεῖ ὑπέρτατη ἀξία καὶ ὄχι ἐξάρτημα μίας μηχανῆς πολτοποίησης τῆς ζωῆς καὶ τῆς συνείδησης. Κατὰ τὸν κ. Τσίπρα ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνας θεσμὸς ποὺ στὸ θέμα τῆς μετανάστευσης ὀφείλει νὰ συμπαραταχθεῖ μὲ τὴν Ἀριστερά, ἀφοῦ σ' αὐτὸ συμπίπτουν οἱ ἀρχές τους. Ὁ ἀρχηγὸς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ δὲν ἔχει τὶς ἀπαραίτητες θεολογικὲς γνώσεις, γιὰ νὰ γνωρίζει ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν ἀκολουθεῖ, ἀλλὰ ἡγεῖται, καὶ δὲν συμπαρατάσσεται, ἀλλὰ καθοδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ ποὺ πολιτικὰ

καὶ ἰδεολογικὰ ἀνήκει. Ἡ Ἐκκλησία οὔτε Κόμμα εἶναι, οὔτε ἰδεολογία καὶ ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἀπέναντι ἀπὸ τὸν Μεγάλο Ἱεροεξεταστή, τὸν γνήσιο ἐκφραστὴ τοῦ Δυτικοῦ Οὑμανισμοῦ, ὅπως τὸν περιέγραψε ὁ Ντοστογιέφσκι στοὺς "Ἀδελφοὺς Καραμάζοφ". Ὅσα ὑπόσχεται ὁ Μεγάλος Ἱεροεξεταστὴς καὶ ἡ Ἀριστερὰ ποὺ τὸν ἀκολουθεῖ εἶναι πιὸ ἑλκυστικὰ στὸν χοϊκὸ ἄνθρωπο ἀπὸ ὅσα διδάσκει ὁ Ἰησοῦς, ἀλλά, ὅπως σημειώνει ὁ μεγάλος ρῶσος συγγραφέας, "κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τῆς κοινωνικῆς ἀγάπης του ὁ Μεγάλος Ἱεροεξεταστὴς κρύβει τὸ ἀβυσσαλέο μῖσος του πρὸς τὴν ἀνθρωπότητα". Ὁ κ. Τσίπρας δὲ γνωρίζει αὐτὸ ποὺ ἀναφέρει ὁ Μπερντιάγεφ, ὅτι ὁ χριστιανικὸς οὑμανισμὸς ἀρνεῖται νὰ καταργήσει τὴν πνευματικὴ ἐλευθερία καὶ τὴν ἐλευθερία τῆς συνείδησης, ἐν ὀνόματι μίας οὐτοπικῆς ὑλικῆς εὐημερίας. Ἂν ἡ κοινωνία κατακλύζεται ἀπὸ τὴ διαφθορὰ καὶ τὶς κοινωνικὲς καὶ οἰκονομικὲς ἀνισότητες καὶ ἀδικίες, ὑπεύθυνος εἶναι ὁ ἐλεύθερος ἄνθρωπος καὶ ὄχι ὁ Θεάνθρωπος ποὺ τοῦ ᾽δωσε αὐτὴ τὴν ἐλευθερία. Ὁ ἀθεϊστικὸς καὶ ὑλιστικὸς οὑμανισμὸς ὑπόσχεται τὴν εὐημερία τῆς ἀνθρωπότητας μέσα ἀπὸ μία ἀναγκαστικὴ ὀργάνωση τῆς ζωῆς, ποὺ καταπιέζει τὴν ἀνθρώπινη ἐλευθερία καὶ ἐξαφανίζει τὸ ὑπέρλογο στοιχεῖο τῆς ζωῆς. Μὲ τὴν ὑπόσχεση μίας ἐπίγειας Ἐδὲμ ὁδηγεῖ τὴν κοινωνία στὸν πνευματικὸ καταναγκασμὸ καὶ στὴν τυραννία, ὅπως ἀποδείχθηκε στὸν 20ό αἰώνα. Τί σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει λοιπὸν ὁ οὑμανισμὸς τοῦ κ. Τσίπρα, μὲ αὐτὸν ποὺ ἐκφράζει ὁ κ. Βαρθολομαῖος;

ΝΕΟΣ ΓΕΝΙΚΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑΝ ΚΡΗΤΗΣ Ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Ἀκαδημίας Κρήτης ἐξεδόθη ἀνακοίνωσις, συμφώνως πρὸς τὴν ὁποίαν:

«Ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ Ἰανουαρίου ὁ Δρ. Κωνσταντῖνος Ζορμπὰς εἶναι ὁ νέος Γενικὸς Διευθυντὴς τῆς Ὀρθοδόξου Ἀκαδημίας Κρήτης (ΟΑΚ). Ὁ κ. Ζορμπὰς ἔλαβε τὸ Πτυχίο Πολιτικῶν Ἐπιστημῶν (Στρασβοῦργο 1981), τῆς Κοινωνιολογίας (Καθολικὸ Ἰνστιτοῦτο καὶ Σορβόννη, Παρίσι 1987) καὶ τῆς Θεολογίας (Θεολογικὸ Ἰνστιτοῦτο Ἁγίου Σεργίου, Παρίσι 1987). Πραγματοποίησε βασικὲς καὶ μεταπτυχιακὲς σπουδὲς στὴν Κοινωνιολογία τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ στὴν Ποιμαντικὴ Κοινωνιολογία καὶ ἐργάσθηκε ὡς ἐρευνητὴς στὸ Ἐθνικὸ Κέντρο Ἐπιστημονικῶν Ἐρευνῶν (Centre National de Recherche Scientifique) στὸ Παρίσι. Στὴ συνέχεια ἔκανε μεταπτυχιακὲς σπουδὲς στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ Θεσσαλονίκης καὶ στὸν Τομέα Ἠθικῆς καὶ Κοινωνιολογίας, ἀπ’ ὅπου τὸ 1996 ἔλαβε τὸ Διδακτορικὸ Δίπλωμα μὲ «Ἄριστα». Τὴν περίοδο 1988-1998 ὑπῆρξε ἐπιστημονικὸς συνεργάτης τῆς ΟΑΚ προσφέροντας τὶς ὑπηρεσίες του σὲ διαφόρους τομεῖς τοῦ Ἱδρύματος, ἐνῶ παράλληλα συμμετεῖχε σὲ διάφορες ἐκκλησιαστικὲς ἀποστολὲς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.

Ἔχει λάβει ἐνεργὸ μέρος μὲ εἰσηγήσεις καὶ παρεμβάσεις στὴν πορεία τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, μέσῳ τῶν διαφόρων Ἐπιτροπῶν τοῦ Συμβουλίου Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν, καθὼς καὶ τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης. Ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν ἔχει προσφέρει τὶς ὑπηρεσίες του σὲ διαφόρους τομεῖς δραστηριότητας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὡς μέλος τῶν Εἰδικῶν Συνοδικῶν Ἐπιτροπῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, γιὰ τὰ εὐρωπαϊκὰ θέματα καὶ γιὰ τοὺς μετανάστες, καθὼς καὶ στὴν Ἀντιπροσωπεία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μὲ ἕδρα της στὶς Βρυξέλλες. Ὑπῆρξε συνεργάτης τοῦ Κέντρου Βιοϊατρικῆς Ἠθικῆς καὶ Δεοντολογίας, καὶ ἀναπληρωματικὸ μέλος τῆς Ὁμάδας Βιοηθικῆς τοῦ Συμβουλίου Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν καὶ συμμετέχει στὶς ἐργασίες τῆς Ὁμάδας Ἐργασίας Ἠθικῆς (European Group of Ethics) τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς. Ὑπηρέτησε ὡς σύμβουλος ἐκπαιδευτικῶν θεμάτων στὴν Μόνιμη Ἑλληνικὴ Ἀντιπροσωπεία τῆς Ἑλλάδος στὶς Βρυξέλλες καὶ συνεχίζει τὶς ὑπηρεσίες του καὶ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἑλληνικῆς προεδρίας (Α’ ἑξάμηνο 2014) γιὰ ἐκπαιδευτικά, διαπολιτισμικὰ θέματα καὶ διοργάνωσης ἐπιστημονικῶν συνεδρίων μὲ βασικὸ προβληματισμὸ τὸ ἄρθρο 17 τῆς Συνθήκης τῆς Λισσαβώνας».

«Ὅταν σηκώνονται τὰ πόδια νὰ κτυπήσουν τὸ κεφάλι…»

«“Ὑπάρχει μία παροιμία ὑπὸ μορφὴ διαλόγου, ποὺ λέει: – Ποιὸς σοῦ ἔβγαλε τὸ μάτι; – Ὁ ἀδελφός μου! – Ἂ! Γι’ αὐτὸ εἶναι τόσο βαθειὰ βγαλμένο!”. Αὐτὴ ἡ παροιμία μοῦ ἦρθε κατὰ νοῦ διαβάζοντας τὴν ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, διά τῆς ὁποίας οὐσιαστικὰ ἀμφισβητεῖται τὸ πρωτεῖο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ἔχουν βέβαια γραφεῖ πολλὰ καὶ σπουδαῖα κείμενα γι’ αὐτὸ τὸ θέμα καὶ τὸ δικό μου κείμενο ἴσως περιττεύει. Ὅμως θὰ ἐπιχειρήσω νὰ καταγράψω κι ἐγὼ τὶς σκέψεις μου ἔτσι ἁπλά, μὲ τραχύτητα ἴσως ὅμως μὲ ἀπόλυτη εἰλικρίνεια.

Ἐκεῖνο λοιπόν, ποὺ μοῦ ἔκανε ἐντύπωση, εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ κίνηση αὐτὴ τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας ἔγινε δεκτὴ μὲ χαρὰ ἀπὸ ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι μάχονται τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Ἐντύπωση μοῦ προξένησε καὶ τὸ γεγονὸς τῆς συμπεριφορᾶς τῆς ἀδελφῆς Ἐκκλησίας ἢ μᾶλλον, γιὰ νὰ ἀκριβολογοῦμε, τῆς θυγατέρας Ἐκκλησίας (αὐτὴ εἶναι ἡ ἱστορικὴ ἀλήθεια), πρὸς τὴν μητέρα Ἐκκλησία. Τόσο καρδιακὸ καὶ ἀκριβὸ δῶρο γιὰ τὴν νέα χρονιὰ πιστεύω νὰ μὴ εἶχε ἀπὸ κανένα ἄλλο τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ἡ Μητέρα Ἐκκλησία! Γνωρίζουμε ὅλη βεβαίως ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας προβάλλει πάντα τὴν ἀριθμητική της ὑπεροχή. Ἔ, καί; Ὁ Χριστιανισμὸς δὲν διαδόθηκε ἀπὸ τοὺς πολλούς. Μικρός, πολὺ μικρὸς ἦταν ὁ ἀριθμὸς τῶν Ἀποστόλων, ποὺ κήρυξαν τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ στὴν Οἰκουμένη. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν καταδίωκε τὸν Χριστό, χρησιμοποιοῦσε στρατό, ὅταν ὅμως τὸν δίδασκε ἦταν μόνος του καὶ ὅποτε εἶχε συνοδεία αὐτὴ ἦταν μικρή, πολὺ μικρή».

Μὲ ποινὴν φυλακίσεως μὲ ἀναστολήν, κατεδικάσθη ὁ κ. Φίλιππος Λοΐζος, ὁ ὁποῖος διά τῆς ἠλεκτρονικῆς σελίδος του εἰς τὸ «Facebook», ἀντικατέστησε τὸ ὄνομα καὶ τὸ πρόσωπο τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Παϊσίου μὲ τὸ ὄνομα «Γέρων Παστίτσιος». Ἡ ὑπόθεσις ἦλθεν εἰς τὸ προσκήνιον μετὰ ἀπὸ καταγγελίας τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς. Τὸ δικαστήριον ἔλαβε τὴν ἀπόφασιν μὲ τὸ σκεπτικὸν ὅτι προσέβαλε τὸ θρήσκευμα καὶ διεκωμώδη τὸν μακαριστὸν γέ-

ροντα. Ἡ Διεθνὴς Ἀμνηστία εἰς ἀνακοίνωσίν της θεωρεῖ τὴν ἀπόφασιν πλῆγμα εἰς τὴν ἐλευθερίαν τῆς ἐκφράσεως καὶ ὅτι ὁ μακαριστὸς γέρων χαίρει τοῦ σεβασμοῦ πολλῶν Ὀρθοδόξων Πιστῶν διά τὴν πνευματικὴν διδασκαλίαν του καὶ τὰς προφητείας του. Κατὰ τὴ Διεθνῆ Ἀμνηστίαν ὁ κ. Φίλιππος Λοΐζος μὲ τὴν πρᾶξιν του ἤθελε νὰ ἀσκήση κριτικὴν εἰς ὅσους ἐκμεταλλεύονται τὸ πρόσωπον καὶ τὸ ἔργον τοῦ μακαριστοῦ γέροντος.

Εἰς τὴν ἐπίσημον ἱστοσελίδα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου κατεχωρήθη τὴν 11ην Ἰανουαρίου τὸ ἀκόλουθον ἄρθρον ὡς ἀπάντησις εἰς τὰς ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ρωσίας ὡς πρὸς τὸ πρωτεῖον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου:

Δέκα μῆνας φυλακὴν μὲ ἀναστολὴν εἰς 29χρονον, ὁ ὁποῖος διεκωμώδησε τὸν γέροντα Παΐσιον