Ατραπός
Π
ερπατούσαν ήσυχοι στο μικρό δρομάκι που ανέβαινε στριφογυριστά το λόφο. Η ώρα ήταν περασμένη, ο κόσμος είχε αρχίσει να αραιώνει πια. Είχαν απομείνει πλέον εκείνοι που αποζητούσαν την ηρεμία του απόβραδου. Δεν άργησαν να φτάσουν στην κορυφή του λόφου. Στάθηκαν για μια στιγμή να ξαποστάσουν κι είχαν την ευκαιρία να θαυμάσουν τη θέα. Ο ουρανός στα δυτικά έκλεινε στα σπλάχνα του το βυθισμένο ήλιο. Η πόλη από κάτω υποδεχόταν σιγά σιγά τη νύχτα. Όπου κι αν έστρεφες το βλέμμα συστοιχίες από μυριάδες φωτάκια. Στα νότια η θάλασσα. Σκοτεινή, μελαγχολική, χθόνια. Κάθισαν σιωπηλοί σε ένα παγκάκι. «Καιρό έχουμε να έρθουμε εδώ, ε;», τον ρώτησε. «Ναι… μου είχε λείψει αυτή η αίσθηση», της είπε. «Κρυώνεις;» «Έχω… εξοπλιστεί κατάλληλα», απάντησε εκείνη και έλυσε από τη μέση της ένα πουλόβερ. Της κράτησε το χέρι απαλά. Ήταν κρύο. «Είχες πάντα ζεστά χέρια», του είπε απολαμβάνοντας τη μετάδοση της ευεργετικής θερμότητας. «Καλά θα ήταν να είχαμε και λίγο κρασί… δεν συμφωνείς;» «Δεν θα μείνουμε πολύ. Σε λίγο θα πέσει κι άλλο η θερμοκρασία κι εδώ είμαστε εντελώς εκτεθειμένοι. Ήθελα απλά να μοιραστούμε ξανά αυτή την… ανοιχτότητα», της είπε γλυκά χαμογελώντας της. «Τώρα που είπες ‘ανοιχτότητα’, μου ήρθε στο νου εκείνη η εργασία σου… πάνε χρόνια τώρα… για την πορεία ανάμεσα στις Συμπληγάδες… η αγωνία για την ανοιχτότητα που τελικά μένει χωρίς ανακούφιση… ή κάπως έτσι…» Γύρισε και της χαμογέλασε. «Που τη θυμήθηκες τώρα αυτή την εργασία; Την είχε δημοσιεύσει ένα περιοδικό, έτσι δεν είναι;»