Η κλέφτρα… Ωραιότατεσ ςκηνέσ του ςυγχρόνου νεοελληνικοφ κοινωνικοφ βίου μετά των αναλόγων ψυχο-ηθογραφικϊν παρατηρήςεων.
ε κάποιο όχθμα γραμμϊν ‘τρόλεϊ’ ςε κεντρικό ςθμείο του Πειραιά. Ώρα ςχετικϊσ πρωινι, ο κόςμοσ αρκετόσ, οι περιςςότεροι των επιβατϊν μζςθσ και μεγάλθσ θλικίασ. Ευρίςκομαι όρκιοσ, απζναντι από τθν μεςαία πόρτα, πλάι ςτο παράκυρο. Ωσ ςυνικωσ, είμαι βυκιςμζνοσ ςε ςκζψεισ, καταγραφζσ, απογραφζσ, ςθμειϊςεισ, ςτοχαςμικζσ διαδρομζσ. Γφρω μου ζνασ όμιλοσ ςυνανκρϊπων μου. Αίφνθσ αναταραχι. Κάποιοσ ‘μικρόσ το δζμασ’ κφριοσ διαπλθκτίηεται και χτυπά μια ξανκομαλλοφςα κυρία, μζςθσ θλικίασ θ οποία τον κοιτά ζκπλθκτθ αλλά με ζνοχο βλζμμα. Ο κφριοσ αυτόσ τθσ δίνει απανωτζσ ‘γρονκοςπρωξιζσ’ ςτθν πλάτθ και ςτα χζρια και τθν ‘κατςαδιάηει’ εμβριμϊμενοσ. Η γυναίκα απολογείται ςε γλϊςςα που δεν κατανοϊ, ουκρανικά ι ρωςικά ίςωσ. Γριγορα αποκαλφπτεται ότι ο ςυνεπιβάτθσ μασ ςυνζλαβε τθν κυρία με τθν ξανκι κϊμθ να προςπακεί ανοίγοντασ το φερμουάρ τθσ τςάντασ κάποιασ άλλθσ κυρίασ να ‘ςουφρϊςει’ το όποιο πολφτιμο περιεχόμενο ικελε ανιχνεφςει. Η αναταραχι εκτείνεται και οξφνεται και ο κοντόςωμοσ άντρασ επιτιμά και κακυβρίηει τθν παρολίγον κλζφτρα με πολλοφσ χαρακτθριςμοφσ, όχι ιδιαίτερα πρωτότυπουσ. ‘Παλιογυναίκα’, ‘βρωμιάρα’, ‘κα ςτο κόψω το χζρι’, κ.α. Σθν δε γυναίκα που ςχεδόν ζπεςε κφμα τθσ ‘αλαφροχζρασ’ αλλοδαπισ δεν τθν καλοείδα, δεν τθν κυμάμαι. Καταγράφω διαλόγουσ, ριςεισ, αφοριςμοφσ, εκφωνιματα, βλζμματα, κουνιματα κεφαλϊν, κ.α. Αυτά που πρωτογενϊσ με ενδιαφζρουν, ομολογϊ. Φτάνουμε ςτθν επόμενθ ςτάςθ. Ο ‘ςωτιρ’ ςπρϊχνει ‘καροτςάκι’ και εκβάλλει περίπου ‘κλωτςθδόν’ τθν αλλοδαπι εκ του οχιματοσ ενϊ ςτα μάτια όλων οπωςδιποτε και τα δικά του ζχει κερδίςει τουλάχιςτον είκοςι πόντουσ ςε φψοσ. Η κλζφτρα του τρόλεϊ είναι πλζον εκτόσ, το όχθμα ςυνεχίηει τθν πορεία του προσ τθν Μαρίνα Ζζασ. Δι’ ολίγον επικρατεί μια αμιχανθ ςιωπι λεσ και απθλλάγθμεν από κάποια ςυμφορά, μια πανϊλθ, μια φυςικι καταςτροφι θ οποία αντιμετωπίςτθκε επιτυχϊσ και τϊρα αναλογιηόμαςτε ‘τι κα μποροφςαμε να ζχουμε πάκει’. Και αμζςωσ μετά αρχίηουν τα ‘ωραία’. Αυτά που αγαπϊ από νζοσ να καταγράφω. Η κοινωνικι ‘βοι’. Η οποία μπορεί να χωριςτεί ςε κάποια ςχεδόν διακριτά ςτάδια. Σο πρϊτο ςτάδιο: θ θρωοποίθςισ. Σο κοινό επιδαψιλεφει τιμάσ και ‘ςτεφανϊνει’ τον ενεργό πολίτθ