Φραγκίσκος
‘Π
άλι σκέπτεσαι;’
Μόλις είχα κλειδώσει την εξώπορτα του μικρού μου διαμερίσματος, είχα βάλει τα χέρια στις τσέπες του μπουφάν κι ετοιμαζόμουν να κατέβω τις λιγοστές σκάλες ως την έξοδο της πολυκατοικίας. Ποιος μού μιλούσε; Έκανα μεταβολή και τον είδα. Ήταν ένας ηλικιωμένος άντρας που στεκόταν έξω από τη δική του πόρτα, στο απέναντι διαμέρισμα. τα χέρια του κρατούσε δυο σακούλες με ψώνια. Σον κοίταξα απορημένος. Δεν ξέρω γιατί αλλά χαμογέλασα. Μάλλον ανταποκρίθηκα στο δικό του χαμόγελο. ‘Έχεις τα χέρια σου στις τσέπες’, είπε για να τεκμηριώσει την πρώτη του παρατήρηση. ‘Λένε ότι οι μοναχικοί άνθρωποι βάζουν τα χέρια στις τσέπες’, τού απάντησα και τον πλησίασα. ‘Κι εγώ τι είπα;’, είπε ετοιμόλογα. ‘Να βοηθήσω;’, ρώτησα και πήρα το σετ με τα κλειδιά που κρατούσε από το μοναδικό ελεύθερο δάχτυλό του. Άνοιξα την πόρτα του σπιτιού του και παραμέρισα για να περάσει. ‘Εσύ δεν θα έρθεις;’, με ρώτησε απόλυτα φυσικά. Έκανα ένα μορφασμό και έκλεισα πίσω μου την πόρτα. ‘Κάτσε όπου θέλεις, έρχομαι’, είπε και με άφησε μόνο στο μικρό σαλόνι. Ίδιο περίπου το διαμέρισμά του όπως το δικό μου. Μονάχα ίσως λίγο πιο σκοτεινό. Και παρατημένο. Ο γείτονάς μου δεν τα πήγαινε και τόσο καλά με την καθαριότητα. Αλλά εγώ ήμουν ο τελευταίος που θα τον έψεγε για κάτι τέτοιο. Κάθισα σε μια καρέκλα και σε λίγο τον είδα να έρχεται με δυο πιατάκια γλυκό. ‘Σρώς πάστες;’, είπε και άφησε μπροστά μου το ένα πιατάκι. Μια σοκολατίνα. Πόσα χρόνια είχα να φάω μια τέτοια πάστα; ‘ώφρων’, είπε και κάθισε στην μοναδική άλλη άδεια καρέκλα. ‘Αυτός που τρώει σοκολατίνες;’ ‘Όχι, το όνομά μου’. Σον παρατήρησα καλύτερα. Θα πρέπει να ήταν ένας καλοδιατηρημένος εβδομηντάρης, ίσως και μεγαλύτερος. Σο πρόσωπό του είχε καλοζυγισμένα, αρμονικά και δυνατά χαρακτηριστικά. Θα μπορούσε άνετα να τον πει κάποιος ‘ομορφάντρα’. Σουλάχιστον στα νιάτα του. Σα μάτια του όμως… το βλέμμα του… είχε μια θλίψη… χαμογελούσε όμως το βλέμμα του ήταν σκοτεινό.