Πολιτισμός…
Δεν έχει περάσει και πολύς καιρός από κείνο το βράδυ. Μαζεμένοι σε ένα σπίτι, μια φιλική συντροφιά. Κάποια στιγμή, μετά την ‘ανάλυση’ των επίκαιρων ζητημάτων –προσφυγικό / μεταναστευτικό, η αυξανόμενη ανησυχία από τις επιθετικές τάσεις των γειτόνων μας προς ανατολάς, κ.ά.- τέθηκε το –εν τέλειυπερκείμενο και υποκείμενο ταυτόχρονα ζήτημα. Σο έθεσε μια κυρία εν είδει ερωτήματος προς όλους μας… Ποιος υπήρξε ο μεγαλύτερος πολιτισμός όχι μονάχα της αρχαιότητας αλλά όλων των εποχών; Σώρα για να πω την αλήθεια, όταν ‘ξεκινούν’ τέτοιες συζητήσεις σε μεγάλες και ετερόκλητες συντροφιές, μετά από αρχοντικό, ‘ελληνικό’ φαγοπότι, προτιμώ, αν μπορώ, να μην συμμετέχω… προτιμώ να ακούω… λάθε όχι βιώσας αλλά ακούσας… ‘κρύβομαι’ και ακούω… Η πορεία αυτών των συζητήσεων είναι περίπου δεδομένη… ξεκινάμε από υπεραπλουστευτικές γενικεύσεις [οι Εβραίοι ήταν αυτό, οι Έλληνες το άλλο, να σου πω κάτι για τους Ρώσους που άκουσα πρόσφατα, το ήξερες αυτό για τους Ιάπωνες;… κλπ]. την πρώτη αυτή, περίπου ‘φατική’ περιοχή ανάλυσης, η συμμετοχή δεν έχει και ιδιαίτερο ενδιαφέρον… οι γενικεύσεις είναι πάντα βολικές και σχεδόν πάντα άδικες [οι Αλβανοί ήρθαν για να κλέψουν βέβαια όχι όλοι, υπάρχουν και οι οικογενειάρχες, οι δικηγόροι λένε ψέματα ακόμα και στον ύπνο τους, οι Παναθηναϊκοί είναι έτσι και οι Ολυμπιακοί αλλιώς…]. Σο άγος των γενικεύσεων άλλωστε είναι γνωστό πόσο μεταδοτικό και μολυσματικό είναι… γενικεύοντας δεν το καταλαβαίνουμε ίσως αλλά γειτνιάζουμε με το φασισμό, τον ολοκληρωτισμό, την ανοησία και την ουδενολογία… ενίοτε ‘εισπηδούμε’ σε αυτές τις περιοχές για τα καλά και σεργιανίζουμε με χάρη και ελαφρότητα… μπορούμε ανά πάσα στιγμή να επιστρέψουμε άλλωστε στον ‘κανονικό’ εαυτό μας… η ευκολία όμως με την οποία παραβιάζουμε τις όποιες ‘ηθικές’ γραμμές μας είναι εντυπωσιακή…